Картэр Нiк : другие произведения.

81-90 зборнiк дэтэктываѓ пра Нiка Картэра

Самиздат: [Регистрация] [Найти] [Рейтинги] [Обсуждения] [Новинки] [Обзоры] [Помощь|Техвопросы]
Ссылки:
Школа кожевенного мастерства: сумки, ремни своими руками
 Ваша оценка:
  
  
  
  Шкловський Леѓ Барысавiч
  
  81-90 зборнiк дэтэктываѓ пра Нiка Картэра
  
  
  81-90 зборнiк дэтэктываѓ пра Нiка Картэра
  
  81. Крамлёѓскае справа http://flibusta.is/b/663741/read
  
  The Kremlin File
  
  82. Iспанская сувязь http://flibusta.is/b/607273/read
  
  Spanish Connection
  
  83. Змова галавы смерцi http://flibusta.is/b/607245/read
  
  Death s Head Змова
  
  84. Пекiнскае дасье http://flibusta.is/b/690087/read
  
  The Peking Дасье
  
  85. Жах лядовага тэрору http://flibusta.is/b/691313/read
  
  Ice-trap Тэрор
  
  86. Забойца: Кодавае iмя Сцярвятнiк http://flibusta.is/b/612804/read
  
  Assassin': Code Name Vulture
  
  87. =================================
  
  88. Ватыканская вендэта http://flibusta.is/b/635621/read
  
  Vatican Vendetta
  
  89. Прыкмета Кобры http://flibusta.is/b/671056/read
  
  Sign of the Cobra
  
  90. Чалавек, якi прадаѓ сваю смерць http://flibusta.is/b/678851/read
  
  The Man Who Sold Death
  
  
  
  
  Крамлёѓскае справа
  
  
  пераклад Льва Шклоѓскага
  
  
  памяцi сына Антона
  
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 1
  
  
  
  
  
  
  
  Сагнаць амерыканскi самалёт зараз немагчыма. Вы ведаеце гэта, яе ведаю гэта, i кожны прыдурак, якi калi-небудзь чытае газету, ведае гэта.
  
  
  Але чаму бортправаднiца гонкi 709 на востраве Гранд-Лаклэр быѓ так блiзка з цемнаскурым черноволосым пасажырам, якiя сядзяць на адным вакол пярэднiх сядзенняѓ? Яна што, з iм заляцаѓся?
  
  
  Короткоствольная штучка, якую яна ѓвесь час захоѓвала пад унiформай, падаграваючы памiж грудзей, за якiмi я з задавальненнем назiраѓ з самага пачатку палёту. Здавалася, усе спяць, i спачатку мне здалося, што гэты мужчына трохi яе кранае i дазваляе эму рабiць тое, што яму было трэба. У добрых авiякампанiях клiент па-ранейшаму застаецца каралём. I калi яна трохi прыадчынiла маланку сваёй аблягае тунiкi, яе ѓжо з нецярпеннем чакаѓ гульнi ѓ падглядвання. Пакуль яна не выцягнула блiскучы кавалак металу, якi на iмгненне зазiхацеѓ ѓ промнi святла.
  
  
  Яна ѓклала эга ѓ эга далонь, павярнулася i прайшла праз дзверы ѓ пярэднюю каюту. Мужчына ѓстаѓ i зноѓ паглядзеѓ у праход, зброю было ясна вiдаць у эга правай руцэ. У мяне быѓ Люгер " у наплечной кабуры пад курткай, але я ведаѓ, што неадкладна прыцягну ѓвагу эга, калi зраблю крок да яму. Штылет быѓ у замшавай скураной абалонцы ля правага перадплечча. Яго мог выкарыстоѓваць бясшумны спружынны механiзм, каб непрыкметна выпусцiць эга мне ѓ руку, але кiнуць эга - зусiм iншая справа. Мужчына ѓбачыць. У яго быѓ шанец стрэлiць да таго, як бы яе эга, напрыклад.
  
  
  Пакуль яго ѓсё яшчэ разважаѓ, якое дзеянне мае найбольшыя шанцы на поспех у дадзеных пры iншых абставiнах, рашэнне было прынята не мной. Усе прачнулiся ад шуму стрэлу ѓ кабiне. Яе чуѓ вакол сябе здзiѓленыя гукi з пасажыраѓ, падскокваючых на сваiх месцах. Затым гучны голас вырашэння навукова-даследчых задач па. "Усе захоѓвайце спакой. Кiрунак палёту было зменена. У Гаване вы можаце застацца цэлымi i цэлымi. Няма прычын для панiкi ".
  
  
  У яго быѓ акцэнт: iспанскi. Побач са мной Тара Соер глыбока ѓздыхнула, а ѓ Рэндольф Флемiнга за ee спiной перахапiла дыханне.
  
  
  'Супакойся..- прашаптаѓ Яе словы, не варушачы вуснамi,. -Паспрабуйце прымусiць жанчыну змоѓкнуць.
  
  
  'Куба? Але як наконт дамовы аб барацьбе з згону самалётаѓ?
  
  
  Было час не тлумачыць. Адзiнымi, каму гэта можа сысцi з рук на Кубе, былi агенты Кастра або эга вялiкага сябра за акiянам. Але калi яна падумае i заткнется, яна зможа высветлiць гэта сама. Яна не была такой дурной.
  
  
  Мужчына прабег цёмным позiркам пасажыраѓ. Эга вочы на iмгненне спынiлiся на нас, затым ён падняѓ ih, каб ацанiць рэакцыю ззаду нас.
  
  
  Яе павольна павярнуѓся ѓ бок, як быццам гатэль пагаварыць з дзяѓчынай побач са мной. Прыкрытая скрыѓленым плячом, мая рука слiзганула пад лацкан ѓ бок "Люгера". Мужчына не звярнуѓ на мяне ѓвагi.
  
  
  Лiчылася, што пасажыры не былi ѓзброеныя. Яе ѓклаѓ зброю ѓ левую руку. Яе сядзеѓ у праходзе справа па ходзе самалёта i мог лёгка абкласцi эга, не ѓстаючы. Яго нацiснуѓ на курок.
  
  
  Пiсталет вылецеѓ па эга рукi, i яе зноѓ стрэлiѓ. Перад эга беласнежнай кашулi пачырванеѓ. Ён упаѓ дагары на дзверы i павiс там, нiбы прыбiты да яе. Эга рот адкрыѓся ад крыку, якi так i не пачуѓся. Эга каленi задрыжалi, i ён упаѓ. Хто-то штурхнуѓ дзверы з другога боку, але эга цела заблакаваѓ праход. потым маiх двух Першым стрэлам яе, скокнуѓ наперад.
  
  
  Ззаду сябе пачуѓ яе iстэрычны крык жанчыны. Маральны дух пачаѓ выходзiць з-пад кантролю. Яе адцягнуѓ труп за адну нагу, i дзверы расчынiлiся. Рэвальвер бортправаднiцы ѓ дзвярах стрэлiѓ. Лупiѓ вочы са свiстам прайшла праз маю падпаху, прапарола маё палiто i працягвала рухацца па сваёй траекторыi, пакуль крык у задняй частцы самалёта не паведамiѓ мне, што хто-то быѓ паранены. Яе, нырнуѓ, схапiѓ дзяѓчыну за запясце i зрабiѓ вярчальны рух, пакуль яна не выпусцiла рэвальвер. Яна iso усiх сiл спрабавала абаранiцца, спрабуючы свае доѓгiя вострыя пазногцi на маiм твар, i мне прыйшлося выпусцiць свой люгер, каб высекчы яе ударам каратэ па шыi. Яна бязвольна ѓпала ѓ мае абдымкi, i я кiнуѓ яе на мёртвае цела яе сябра. Яе ѓзяѓ тры рэвальвера, два заклаѓ у хвiлiну i трымаѓ "Люгер" напагатове.
  
  
  Я не ведаѓ, што ѓ кабiне. Самалёт задрыжаѓ, раптам змянiѓ напрамак i рэзка шталь падаць у акiян. Яе страцiѓ раѓнавагу, вылецеѓ праз дзверы кабiны, i мне давялося ѓхапiцца за дзвярную раму.
  
  
  Пiлот ляжаѓ нiцма ѓ крэсле, правiсяць на ручцы кiравання. Вакол кулявой раненнi ѓ спiне цякла кроѓ. Над iм стаяѓ штурман. Пачатку другi пiлот прымяняюцца шалёныя намаганнi, каб вярнуць самалёт на прамую трасу. Штурман адарваѓ пiлота ад штурвала i паспрабаваѓ спынiць крывацёк хусткай. Ён мог бы з такiм жа поспехам паспрабаваць спынiць Нiягарскi вадаспад. Пачатку другi пiлот ѓзяѓ кiраванне самалёта i пераключыѓся на аѓтапiлот. Ён павярнуѓся, верагодна, каб дапамагчы штурману, убачыѓ мяне i застыѓ. Вядома, ён прыняѓ мяне за капера нумар тры.
  
  
  Яе сунуѓ "люгер" у кабуру i падмiргнуѓ эму. "Мы можам ляцець у Гранд-Лаклер. Яны прайгралi вайну ".
  
  
  Пачатку другi пiлот глядзеѓ mimmo мяне на беспарадак у праходзе. Штурман раптам павярнуѓся, утрымлiваючы пiлота адной рукой, i ѓтаропiѓся на мяне. Ён быѓ смяротна сопкi. "Хто ты, кравец вазьмi?"
  
  
  "Янтье Параат". Яе, кiѓнуѓ пiлоту. - "Яна памерла?"
  
  
  Ён пакiваѓ галавой. Пачатку другi пiлот паглядзеѓ на мяне.
  
  
  "Яна застрэлiла Хауи ... бортправаднiца!" Затым эга мозг пераключыѓся на другую перадачу. 'Ты . .. Добры дзень . .. што ты робiш з пiсталетам?
  
  
  Яе, усмiхнуѓся эму. "Хiба ты не рады, што ён быѓ са мной? Вам лепш звязацца з аэрапортам кэнэдзi, ny i далажыць. Тады вы можаце адразу ж спытаць, цi ёсць у Нiка Картэра дазвол на нашэнне зброi на борце. Скажыце iм, каб яны параiлiся з Цiмацi Уайтсайдом. У выпадку, калi вы забылiся, ён прэзiдэнт гэтай авiякампанii.
  
  
  Яны паглядзелi адзiн на аднаго. Пачатку другi пiлот ѓпаѓ на сваё месца, не зводзячы з мяне вачэй, i устанавiѓ радыёсувязь. Рэѓматызму прыйшоѓ праз некаторы час. Верагодна, iм прыйшлося выцягваць Уайтсайда па для смецця. Эга голас абсурдна усхвалявана i люта. Яе, ведаѓ, што ён думае аб парушэннях парадку. Ён ужо быѓ здольны на забойства, калi адзiн па эга самалётаѓ прылятаѓ з спазненнем на хвiлiну.
  
  
  Тым часам двое iншых бортправаднiц ѓ кабiне прыйшлi штогод. Яны хутка адчулi, што сiтуацыя зноѓ пад кантролем, i прайгралi праз гукавую сiстэму заспакаяльныя паведамленнi.
  
  
  Яе памацаѓ пульс пiлота. Ён быѓ нерегулярен. Ёй паведамiѓ пра гэта штурману i прапанаваѓ пасадзiць эга на свабодныя месцы ззаду.
  
  
  Яе эму ѓсё яшчэ не вельмi падабаѓся, але ён разумеѓ, што эму патрэбна мая дапамога. Мы адчапiлi пiлот i пацярпела эга назад праз трупы ѓ праходзе. Бландынцы ѓ унiформе пашчасцiла скласцi падлакотнiкi памiж трыма пустымi сядзеннямi, каб мы маглi абкласцi эга. Ён быѓ не зусiм у зручным становiшчы, але ѓ мяне было адчуванне, што эга гэта не будзе турбаваць значна даѓжэй.
  
  
  Адна па бортправаднiц пачатках аказваць першую дапамогу, i Тара Соер ѓстала побач з ёй. Яна паглядзела на iмгненне, а затым сказала: "Пакiнь мяне. Яе магу справiцца з гэтым. У цябе яшчэ шмат дэль ".
  
  
  Мы са штурманам пакiнулi пiлота дзяѓчатам. Мы перамясцiлi ѓсё яшчэ знаходзiлася без прытомнасцi бортправаднiцу на свабоднае месца ззаду пiлота.
  
  
  Яе старанна абшукаѓ яе, але больш не знайшоѓ зброi. Яе моцнага звязаѓ гэй, лодыжкi i запясцi на той выпадак, калi яна захоча паспрабаваць што-небудзь са сваiмi атрутнымi пазногцямi, калi ачуецца. Мы паклалi мёртвага згоншчыка у шафу, каб пасажыры не бачылi, эга, i накiравалiся назад у кабiну. Пачатку другi пiлот усё яшчэ выглядаѓ бледным i занепакоеным. Ён спытаѓ аб стане пiлота, i мой рэѓматызму эга не ѓзрадаваѓ. Ён пракляѓ. - Келере ... Як яны маглi патрапiць на борт з гэтымi гарматамi? А вы?'
  
  
  "У мяне ёсць на гэта дазвол, як я вам сказаѓ. Два рэвальвера хавалi пад бюстгальтар. Элегантна, табе не здаецца? Наколькi мне вядома, экiпаж не правяраецца на наяѓнасць зброi.
  
  
  Двое мужчын выдавалi фыркающие гукi, прызнаючы пралом у бяспекi. Мне было цiкава, якое было другому пiлоту. Нам трэба было прайсцi яшчэ доѓгi шлях.
  
  
  "Як ты думаеш, ты ѓсё яшчэ зможаш даставiць самалёт у Порт-оф-Спейн, цi ты хочаш, каб яе ѓзяѓ кiраванне на сябе?"
  
  
  Эга бровы выгнулiся. Ён думаѓ, што я подшучиваю над iм. "Вы кажаце, што вы можаце кiраваць на гэтым самалётам?"
  
  
  Яе выцягнуѓ кашалёк i паказаѓ лiцэнзiю. Ён пакiваѓ галавой. "Дзякуй за прапанову, але яго эга зраблю сам".
  
  
  "Калi вы перадумаеце, яе гатовы вас падмянiць", - адказаѓ я. "Я буду побач".
  
  
  Ён усмiхнуѓся, i яна спадзявалася, што ён расслабiѓся. Яе, выйшаѓ па ѓсёй кабiны. Бортправаднiк разносiѓ напоi, i стараѓся супакоiць пасажыраѓ. Iншы даваѓ кiслароду старому. Верагодна, у яго быѓ сардэчны прыступ. Тара Соер ѓсё яшчэ была занятая пiлотам. Цiха i эфектыѓна. Яе эй падабаѓся ѓсё больш i больш. Не многiя жанчыны спакойна ставiлiся да падобнай сiтуацыi. Яна падняла вочы, калi яе стаяѓ побач з ёй. "Ён не вытрымае, Нiк".
  
  
  "Не, зразумела".
  
  
  Седзячы за пiлотам, звязаная бортправаднiца пачаѓ прыходзiць у сябе. Ee вочы адкрывалiся адзiн за адным, i вось хацелася падняць руку, каб пагладзiць ныючыя шыю. Калi яна заѓважыла, што яе рукi звязаныя, яна паспрабавала агледзецца. ђкол балюча, выклiканы гэтым рухам, гэта адзiная перадача сл. 'Oi . .. ", - паскардзiлася яна. 'Мая шыя.'
  
  
  Яна падняла на мяне вочы.
  
  
  "Не зламаная", - лаканiчна абвясцiѓ яе. "I табе не трэба браць благога вочы стральбы".
  
  
  Яна закрыла вочы i надзьмула губы. Яе не ѓ гатэль, каб яна зноѓ страцiла прытомнасць, i патэлефанаваѓ адной вакол iншых бортправаднiкоѓ. Яе папрасiѓ яе прынесцi шклянку вiскi з вадой i папрасiѓ, каб пераканацца, што яе калега выпiла. Яна старанна выканаѓ мае загады, перагнуѓшыся праз дзяѓчыну ѓ крэсле, прыпадняѓшы яе галаву за падбародак i налiваючы напой гэй у горла. Дзяѓчына сглотнула, заткнула рот i ахнула, а бортправаднiца вылiла вiскi ѓ атмасфернае паветра. Частка гэтага вiскi трапiла на яе унiформу.
  
  
  Яе спытаѓ: "Вы калi-небудзь бачылi яе раней, да гэтага рэйса?"
  
  
  Высокая сцюардэса з сэра-дымчатымi вачыма, выпрямила спiну i паглядзела на мяне. Цяпер, калi яна скончыла дапамагаць пасажырам, у яе голасе прагучаѓ стрыманы гнеѓ. "Не, Эдыт, дзяѓчына, якая займаецца звычайна лётае з намi патэлефанавала незадоѓга да вылету, каб сказаць, што яна хворая, i паслала сяброѓку. Галасаванне гэтую сяброѓку!
  
  
  "Гэта часткi здараецца?"
  
  
  "Наколькi яе ведаю, гэта было ѓпершыню. Звычайна ѓ аэрапорце ёсць рэзервовыя сцюардэсы, але сёння нам адна вакол гэтых дзяѓчат не прыехала ".
  
  
  Яе усумнiѓся. "Няѓжо таксама нiхто не падумаѓ, што гэта было больш, чым супадзенне?"
  
  
  Яна толькi паглядзела на мяне. "Сэр, у авiяцыйным пошты бизнесявляется вы заѓсёды можаце чакаць чаго заѓгодна ѓ апошнюю хвiлiну. Мы задалi дзяѓчыне некалькi пытанняѓ, i калi высветлiлася, што яна разумее прафесiю, мы ѓзялi яе з сабой. I наогул, што ты за палiцэйскi?
  
  
  "Той, каму сёння пашанцавала. Не маглi б вы накiнуць пiлота коѓдру? Усе гэтыя людзi падумаюць, быццам яны бачаць труп ".
  
  
  Яна горка паглядзела на рудавалосую бортправаднiцу, якая займаецца оправлялась ѓ крэсле, i адхiснулася.
  
  
  Яна паглядзела на мяне, як параненая птушка, скача па лясной сцяжынцы да галоднаму кату. Яе sel побач з ёй. Жанчынам лягчэй размаѓляць са мной, калi яе ih не палохаю. Яе стараѓся выглядаць як мага больш спачуваюць.
  
  
  "Калi ты выйдзеш праз турмы, ты ѓжо не будзеш выглядаць так апетытна, як цяпер, сястра. Абвiнавачванне ѓ забойстве майстар плюс усё, што яны гатовыя даць вам за згон самалёта. Але, з iншага боку, калi вы крыху папрацаваць са мной, дасце мне годны рэѓматызму, можа быць, яе змагу што-то для вас зрабiць. Як тваё iмя?'
  
  
  Яна адказала, i мне здалося, што я злавiѓ што-то ад надзеi i прадчування ѓ яе тонкiм напружаным голасе. - "Мэры Осцiн".
  
  
  "I твой хлопец?"
  
  
  "Хуан ... Кардоза ... Дзе ён?"
  
  
  Яе сказаѓ гэй, без лiшнiх слоѓ. 'Позна пра nen думаць.'
  
  
  Мне трэба было даведацца пра яе рэакцыю. Яна магла сказаць мне, цi сапраѓды яна амелы да гэтага нейкае дачыненне. Яе твар выглядала так, як быццам яе вырваѓ яе складаць даляр па тэл. У нах пацяклi слёзы.
  
  
  Яе працягнуѓ прыязным тонам. "Распавядзiце мне больш пра Хуана, Мэры. Хто ён быѓ?'
  
  
  Яе голас здаваѓся глухiм, яна распавядала памiж рыданнямi. "Кубiнскi бежанец. Ён быѓ ва-банк, i эму прыйшлося вярнуцца. Ён сказаѓ, што быѓ у сваяцтве з Кастра, i што яны не выклiкаюць эму шкоды за гэта ".
  
  
  Яе, думаѓ, што ён больш падобны на супрацоѓнiка тайнай палiцыi. У гэтым заключалася складанасць прыёму бежанцаѓ; нiколi не ведаеш, хто на самай дэла збег, i хто працуе на ворага ".
  
  
  "Як доѓга вы ведалi эга?"
  
  
  'Шэсць месяцаѓ.' Ён выглядаѓ як дзiця, што плача над зламанай цацкай. "Я пазнаёмiлася з iм, калi працавала ѓ " Истерн Эйрлайнз " падчас палёту ѓ Маямi. Два нядзелях таму ён папрасiѓ мяне звольнiцца з працы. Эму патрэбна была мая дапамога. Ён атрымае ѓ спадчыну шмат грошай у Кубе, i калi ён ih атрымае, мы зможам ажанiцца. Цяпер . .. ты забiѓ эга ".
  
  
  "Не, Мэры, гэта ты забiла яго, калi перадала эму рэвальвер i застрэлiла пiлот".
  
  
  Яна гучна заплакала. Пасажыры здзiѓлена азiрнулiся, некаторыя ѓсё яшчэ былi напалоханыя.
  
  
  "Я стрэлiла ... гэта быѓ няшчасны выпадак ... штурман накiнуѓся на мяне ... ён ударыѓ мяне ... я ... я не хацеѓ нацiскаць на курок ... яе ... яе проста гатэль, каб oni змянiѓ курс ... '
  
  
  Яе ѓстаѓ, паклаѓ падлакотнiкi i паклаѓ яе на трох сядушках. Яе б папрасiѓ Хока зрабiць што-небудзь для нах. Па крайняй меры, яна не ведала першага правiлы выкарыстання зброi: нiколi не брацца за рэвальвер, калi вы не плануеце эга выкарыстоѓваць. Другое правiла: дзецi не павiнны гуляць з рэвальверамi.
  
  
  
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 2
  
  
  
  
  
  
  
  Калi мой бос, Дэвiд Хок, называе мяне N3, што з'яѓляецца маiм афiцыйным кодам, як першага Killmasterа, яго ведаю, што ён збiраецца даць мне невыканальную мiсiю.
  
  
  Звычайна, калi побач няма нiкога, ён называе мяне Нiкам. Але калi ён кашляе i кажа N3, яе першым справай думаю, што мне трэба падвоiць свой полiс страхавання жыцця. На жаль, нам адна кампанiя не была настолькi вар'яцкай, каб страхаваць мяне, так што гэта не мае значэння.
  
  
  Яе прыйшоѓ далажыць. У AX самая бедная штаба-кватэры па ѓсiх разведвальных службаѓ. Хлопцы вакол ЦРУ i ФБР, адварочваюцца ад гэтага, а членам сакрэтнай службы дагадзiць яшчэ цяжэй. Яны думаюць, што яны лепшы выбар, таму што яны павiнны ахоѓваць прэзiдэнта.
  
  
  Яе быѓ стомленым. Яе выканаѓ стомнае заданне i з нецярпеннем чакаѓ некалькiх тыдняѓ рыбалкi ѓ паѓночным Мiчыгане. Хоук пасунуѓ да мяне праз газету крэсла, закашляѓся i сказаѓ: "N3, вы не разумееце, што гэта значыць?"
  
  
  Яе мог бы даць рэѓматызму да таго, як прачытаѓ крычыць загаловак: "Цяжкасцi".
  
  
  
  
  ГЕНЕРАЛ ХАММОНД
  
  
  ЗАБIТЫ ђ ФЛАЙРЕ
  
  
  
  
  Я не думаю, што многiя амерыканцы ведаюць Хаммонд. Для гэтага iх трэба ведаць пра востраѓ Гранд-Лаклер. Генерал быѓ там дыктатарам. Ля вострава была няпростая гiсторыя. Пасля таго, як ён быѓ заваяваны iспанцамi, ён трапiѓ у рукi французаѓ, а затым быѓ захоплены англiчанамi. Насельнiцтва было на 90 працэнтны чорным, нашчадкамi рабоѓ, прывезеных вакол Афрыкi для працы на цукровых плантацыях i ѓ густых лясах. Дзесяць гадоѓ таму астраѓляне вырашылi на рэферэндуме парваць з англiчанамi i абвясцiць незалежную рэспублiку. Там шталь правiць трэба Рэндольф Флемiнг
  
  
  Флемiнг быѓ самым таленавiтым i самым папулярным чалавекам на востраве. Ён унёс iстотныя змены i шталь для свайго народа сапраѓдным бацькам. Потым эга скiнулi. Ён не занадта шмат даѓ вайскоѓцам, i яны абурылiся. Флемiнг збег у Злучаныя Штаты, дзе эму быѓ прадастаѓлены палiтычны прытулак. Хаммонд прыйшоѓ да ѓлады i парабацiѓ людзей, як i належыць ваеннаму дыктатару. Цяпер Хаммонд быѓ мёртвы. Выпадковасць? Можа быць няма. Гэта не мела значэння. Ён пакiнуѓ вакуум улады. Любы, хто пры дыктатары выяѓляѓ прыкметы лiдэрства, быѓ заключаны ѓ турму або iншым чынам выведзены па зборкi падчас праѓлення Хаммонд, i ён баяѓся, што ѓжо ведаѓ, каму дыпламаты глядзяць, каб дапамагчы аднавiць парадак на востраве.
  
  
  Хоук прабурчаѓ: "У нас ёсць выведвальныя дадзеныя, якiя паказваюць на тое, што рускiя ствараюць на востраве ракетныя базы. Вядома, вельмi спакойна, як заѓсёды. Таму нам таксама прыйдзецца працаваць цiха i пад прыкрыццём. Каб нас адцягнуць, Куба шумiць аб Гранд Лаклере. Яны хочуць дапамагчы сваiм суседзям, якiя жывуць у нястачы. Але мы ведаем, што ѓсё ѓ руках рускiх, i што мэта "дапамогi" - ѓсталяваць ракеты на востраве. Такiм чынам, гэтая аперацыя трапляе ѓ крамлёѓскае дасье ".
  
  
  Дэвiд Хоук пастукаѓ пальцамi па краi крэсла i сур'ёзна паглядзеѓ на мяне. "Гэта аперацыя для аднаго чалавека, N3. Наш урад не хоча другога кубiнскага ракетнага а Вы абавязаны як мага хутчэй даставiць Рэндольф Флемiнга ѓ Гранд-Лаклер ".
  
  
  Яе сумняваѓся, што вайскоѓцы будуць сядзець на месцы або што-то аб гэтым гаварыць.
  
  
  "Ваша праца - пераканацца, што яны не рабiѓ. Вы павiнны адвезцi Флемiнга ѓ прэзiдэнцкi палац. I вам прыйдзецца дзейнiчаць так, каб нiхто не даведаѓся, што ѓ нашай краiне мае да гэтага нейкае дачыненне ".
  
  
  Яе ясна выказаѓ свой сарказм. - "Я прывык, што ѓ мяне страляюць, атручваюць мяне, усяляк пагражаюць, у гэтым няма нiчога асаблiвага, але я яе яшчэ не знайшоѓ устаноѓ зрабiць сябе нябачным. Як ты хочаш, каб яе шталь нябачным? '
  
  
  Яе добры ѓ многiх рэчах, але рассмяшыць Тетеревятник - не адно вакол iх. Ён зусiм не адчувальным. Ён нават не ѓсмiхнуѓся.
  
  
  "Пра гэта ѓжо паклапацiлiся. Лакi Флемiнг i Том Соер - добрыя сябры ".
  
  
  "Мне больш падабаецца Гек Фiн, але чым кнiга Марка Твэна можа мне дапамагчы?"
  
  
  Хоуку не падабаецца такое досцiп, таму ён кiнуѓ на мяне кiслы погляд. Томас Соер. Магчыма, вы чулi пра nen. Ён прэзiдэнт Sawyer Hotel Group, найбуйнейшай у свеце. Тры гады таму генерал Хаммонд даѓ эму ѓчастак зямлi на пляжы, каб пабудаваць гатэль i казiно, дзе багатыя турысты маглi б пацешыцца i атрымаць тое, на што яны патрацяць свае грошы. Яны абодва гэта заслугоѓвае. Вы, вядома, разумееце, што Сойеру не выгадна паглынанне, якое неадкладна нацыяналiзуе эга прыбытковую кампанiю. Спадзяюся, цяпер вы разумееце, што Соер абяцаѓ усю нашу дапамогу ѓ абмен на абяцанне Флемiнга, што эга бiзнесу ѓ будучынi не падвергнецца рызыцы. I Флемiнг даѓ сваё слова ".
  
  
  Ёй кiѓнуѓ. Палiтыка робiць дзiѓных таварышаѓ па для смецця. Патрыёт Флемiнг i заѓзяты дзялок Соер. I мне прыйдзецца злучыць гэтых дваiх разам. Яе пакiнуѓ празмерна суровы офiс Хоука з банальнай думкай, што свет - бардак.
  
  
  Усе Sawyer ѓ Нью-Ёрку выглядаѓ, як i ѓсе iншыя гатэлi таго ж коштавага дыяпазону: маленькае лобi, акружанае дарагiмi крамамi. Але адно было iншае. Быѓ прыватны лiфт, якi вёѓ адкрыта на верхнi паверсе. Падняѓшыся наверх, яе, ступiѓ на мяккi дыван прасторнага хола, дзе мяне чакала элегантна апранутая бландынка. Дарагiя жырыноѓскi ѓ iнтэрнэце вiселi на ѓсiх сценах, але нам адна вакол iх не магла параѓнацца па якасцi з двума нагамi, подмигивающими мне з-пад вузкай спаднiцы. Мне махнула маленькая стройная рука. "Мiстэр Картэр?" Ёй кiѓнуѓ.
  
  
  "Яе Тара Соер, - сказала яна. "Бацька, як заѓсёды, размаѓляе па тэлефоне i папрасiѓ мяне, каб пабачыцца з вамi".
  
  
  Яна падала мне руку i павяла па калiдоры да дзень на другiм баку. Пакой, у якую мы ѓвайшлi, была адной вакол самых вялiкiх, якiя яе калi-небудзь бачыѓ. Шкляныя дзень адкрывалi доступ да тэрасе, запоѓненай невялiкiмi раслiнамi i дрэвамi. Не было нас у крэсла, нас шаф, нам тэчак, толькi астраѓкi зручных крэслаѓ i кушэтак. I бар. Мiстэр Соер ведаѓ, як прымаць гасцей. Дзяѓчына адпусцiла мяне i накiравалася да бара.
  
  
  "Што я магу вам прапанаваць, мiстэр Картэр?"
  
  
  "Вядома, калi ласка".
  
  
  Яна налiла мне шклянку брэндзi i ѓзяла сабе ѓ вiскi, содавую. Мы падышлi да шкляным дзвярэй пацiа i паглядзелi на снег у parque ѓнiзе.
  
  
  "Якая ганьба, - сказала яна. "Так шмат прыгожых рэчаѓ, i нiхто не смее хадзiць туды ноччу.
  
  
  Яе, падумаѓ пра сябе, што магу прыдумаць мноства месцаѓ, якiя былi б небяспечныя для некаторых людзей, нават нiяк не калi. Напрыклад, гэтая пакой не была б такой бяспечнай для Тары Соер, калi б яе не ѓсведамляѓ прысутнасцi яе бацькi на тым жа паверсе. Яна была вельмi панадлiвай, шмат жаноцкасцi пад тонкай тканiнай, якая займаецца свабодна звiсала з яе грудзей i моцнага абдымала яе сцягна. Яе вымавiѓ nah маѓклiвы тост, каб пераканацца, што маё захапленне не выслiзне з нах. Потым дзверы за намi адкрылася, i ѓсё скончылася.
  
  
  Томас Соер апынуѓся не тым, кiм яго чакаѓ убачыць. Яе прадставiѓ сабе высокага энергiчнага чалавека, выпраменьвальнага поспех i сiлу. Замест гэтага яе ѓбачыѓ чалавека не шосты футаѓ ростам, а на паѓгалавы нiжэйшы праѓда, з хуткiмi рухамi. Адзiнай моцнай бокам у nen эга быѓ нечакана нiзкi голас. Ён спынiѓся ѓ некалькiх футах ад мяне i агледзеѓ мяне з нага да галавы, як быццам хто-то глядзiць на машыну, якую падумвае купiць. "Мiстэр Картэр?" Ён не быѓ упэѓнены.
  
  
  Яе сцiпла кiѓнуѓ.
  
  
  "Ты не такi, як я яе сабе ѓяѓляѓ".
  
  
  Ён не скардзiѓся, i ён ведаѓ гэта. Большасць людзей думаюць, што суперагент падобны на нешта сярэдняе памiж Богартам i сэрам нiколi ѓ жыццi Рэнi, няшчасным хлопцам, якога брытанскi дэпартамент M. I. 6 назваѓ "C", чалавекам, чыё прыкрыццё было сапсавана артыкулам у нямецкiм часопiсе Der Stern. I яе зусiм не так выглядаю.
  
  
  "Яе гатэль б пагаварыць з вамi table border, - працягнуѓ гасцiнiчны магнат. Але гэта пачакае. Вам з Тарай трэба паспець на самалёт, а часу мала. Вы едзеце вакол аэрапорта кэнэдзi, ny у пяць хвiлiна трэцяга.
  
  
  Так што бландынка пайшла далей. Справа станавiлася больш цiкавым. Яе дакрануѓся да яе локця. "Калi ты ѓжо сабраѓ свае рэчы, нам лепш iсцi. Мае валiзкi ѓжо ѓнiзе, але перш чым мы зможам сысцi, мне трэба з якой хема пагаварыць ".
  
  
  Яна ѓвайшла ѓ iншы пакой, калi Соер праводзiѓ мяне да дзень у хол. Праз хвiлiну яна вярнулася ѓ норковой капелюшы i прыдатнай норковой футры-над пяшчотна-блакiтнага сукенкi. З ёй быѓ чамаданчык, якi яна дэманстратыѓна шпурнула ѓ мяне з адлегласцi пяцi футаѓ. Значыць, яна ведала, як сябе абмяжоѓваць. Што-то, што я магу шанаваць. Яе злавiѓ чамадан i глядзеѓ, як яна развiтваецца з бацькам.
  
  
  У лiмузiне, якi быѓ досыць вялiкiм, каб машына якога небудзь мафiёзi была падобная на бедную Таёту, яна зачынiла люк, якiя аддзялялi нас ад кiроѓцы, i нечакана занялася справамi. "Цяпер яе магу адукаваць вас у некалькiх рэчах. доктар Флемiнг павiнен я абсалютна не ведаць, хто вы на самой дэла i якая ваша сапраѓдная праца. Ён, павiнна быць, думае, што цябе наняѓ мой бацька ахоѓнiкам у гатэлi. У яго ёсць гэтая дзiѓная гонар, назавiце гэта невiнаватасцю, калi хочаце, i калi б ён ведаѓ, што iншыя, акрамя эга ѓласнага народа, дапамогуць яму было ѓзысцi на трон, ён мог бы адмовiцца ад прэзiдэнцтва.
  
  
  'Так?' - Я назiраѓ за ee рэакцыяй. "Хiба ён не ведае, што твой бацька толькi што купiѓ войска?"
  
  
  Яна на iмгненне тузанула куткамi rta, i яе вусны, здавалася, паклалi пачварнае слова, але яна вырашыла не пазбягаць гэтай тэмы. "Ён паняцця не мае, i лепш ён нiколi не даведаецца. Ён думае, што ваенныя думаюць, што ён адзiны, хто можа справiцца з цяперашняй сiтуацыяй. Але мой бацька не ѓпэѓнены, што вайсковае камандаванне стрымае сваё слова i вам давядзецца быць гатовым да непрыемных неспадзевак з гэтага боку.
  
  
  Толькi тады яе зразумеѓ. Папа паслаѓ сваю мiлую маленькую дачку, каб пераканацца, што я выконваю сваю працу. Ён не давяраѓ не толькi армii Гранд Лаклера. Ён не давяраѓ нам Эйксу, нам, мне, i ён быѓ гатовы кiнуць сваю сакавiтую дачку ѓ якасцi прынады, каб пераканацца, што ѓсё iдзе сваiм парадкам. Што ж, гэта была прынада, на якую я з радасцю клюнуѓ.
  
  
  "У такiм выпадку не павiнна быць падобна на тое, што мы належым iншаму сябру. Вядома, дачка Томаса Соера не паехала б з дробным слугой. Тое ж самае i з Флемiнгам. Але табе прыйдзецца гэта выправiць ".
  
  
  Яе прапанаваѓ кожнаму ѓзяць таксi асобна, каб прыехаць у аэрапорт кэнэдзi, ny асобна. Акрамя таго, эй, не трэба было ведаць, што мне трэба яшчэ што-то рабiць. Мяне высадзiлi ѓ офiсе авiякампанii на Манхэтэне, паказаѓ яе мае дакументы прэзiдэнту авiякампанii i пачакаѓ, пакуль ён праверыць запiсу па тэлефоне ѓ штаба-кватэры AX ѓ Вашынгтоне. Яе гатэль падняцца на борт узброеным i не мог дазволiць сабе прыцягваць да сабе ѓвагу пры праверцы пасажыраѓ.
  
  
  Рэакцыя Хоука была досыць уражлiвай, прэзiдэнт неадкладна патэлефанаваѓ галоѓнаму выканаѓчаму дырэктару ѓ аэрапорце, i калi яе прыехаѓ туды, мяне асабiста суправаджалi да самалёта.
  
  
  Тара Соер ѓжо была ѓ самалёце, размаѓляючы з прыгожым, адукаваным асобай, цемнаскурым мужчынам, якiя сядзяць каля акна ѓ шэрагу з трох месцаѓ. Яе падазраваѓ, што гэта i быѓ Рэндольф Флемiнг, новы каштоѓны прэзiдэнта Томаса Соера на востраве Гранд-Лаклер. Яе, зiрнуѓ на яго, калi сель побач з дзяѓчынай, i заѓважыѓ, што ён выпраменьваѓ лiдэрства i сумленнасць. Ён паглядзеѓ на мяне на iмгненне, а затым больш не звяртаѓ на мяне ѓвагi.
  
  
  Верагодна, думалi ён мяне неабходнай дарожнай неабходнасцю. Яе мог чытаць эга думкi. Дабраѓшыся да выспы, ён адчуе сябе ѓ бяспецы; але пакуль ён не ѓ прэзiдэнцкiх аппартаменты, ён быѓ лёгкай мiшэнню.
  
  
  Яе на iмгненне задумаѓся, чаму Соер не задзейнiчаѓ адзiн вакол сваiх асабiстых самалётаѓ, каб перавезцi нас, а затым адразу падумаѓ аб гонару, аб якой казала Тара: Флемiнг, без сумневу, адмовiѓся б ад такой рэчы, таму што гэта можа здацца вяртаннем штуршкоѓ. Голас Флемiнга быѓ мяккiм, яго словы мернымi, i ён гаварыѓ з Тарай дзелавым тонам. Пасажырам здавалася, што яны размаѓляюць пра пустое, дробязнае. Калi мы былi ѓ паветры, бортправаднiк прынесла падушкi i коѓдры. Неѓзабаве большасць пасажыраѓ выключылi святым, i размовы сцiхлi. Аб сне, для мяне не можа быць i гаворкi. Перш за ѓсё, вядома, яе павiнен быѓ сачыць за Флемiнгам, але, акрамя таго, спакуслiвае прысутнасцi Тары побач са мной не палегчыла мне жыццё. I яе, адчуваѓ, што напружанне было ѓзаемным. Усё, што мы маглi зрабiць, гэта паспрабаваць думаць аб iншым. Па крайняй меры, гэта дапамагло мне не заснуць.
  
  
  Мяне пазнаёмiлi з Флемiнгам толькi пасьля таго, як яе ѓзяѓ пад кантроль iнцыдэнт з згонам самалёта. Затым ён неахвотна прызнаѓся, што гэта было шчаслiвае супадзенне, што новы афiцэр службы бяспекi ѓ гатэлi Sawyer Гранд-Лаклэр ляцеѓ тым жа рэйсам. Ён спадзяваѓся, што эга востраѓ i эга жыхароѓ спадабаюцца мне.
  
  
  Затым, у якасцi прыкладаѓ для ѓсё яшчэ клапатлiвых пасажыраѓ, ён апусцiѓ спiнку свайго сядзення i дазволiѓ сабе пагрузiцца ѓ мiрны сон.
  
  
  
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 3
  
  
  
  
  
  
  
  Аэрапорт Гранд-Лаклер быѓ не такiм вялiкiм, як аэрапорт о'хара ѓ Чыкага, але выглядаѓ так, быццам апошнi самалёт вывалiѓ ѓсiх пасажыраѓ у Гранд-Ла-Клэр. Аэрапорт быѓ настолькi сучасным, што я падумаѓ, не заплацiѓ цi Соер за iм вакол даходаѓ свайго гатэля i казiно. Апранутых у яркiя колеру астраѓлянiнаѓ стрымлiвала нумары салдат у шортах i кашулях з кароткiмi рукавамi. Акрамя зброi, яны нагадвалi буйных байскаѓт. Некаторыя вакол iх ѓтварылi кардон вакол самалёта i якiя чакаюць ih чорных лiмузiнаѓ.
  
  
  Сцюардэса абвясцiла, што мы ѓсе павiнны заставацца на сваiх месцах, пакуль доктар Флемiнг не з'едзе вакол аэрапорта. Лесвiца наблiзiлася, i дзверы адчынiлiся. Яе ѓжо бачыѓ велiзарную натоѓп, цяпер яе чуѓ аглушальныя воклiчы, калi новы прэзiдэнт востраѓ ступiѓ на сваю зямлю.
  
  
  Побач са мной Тара Соер прашаптала: "Паглядзiце, якое да яму пары. Яе бы гатэль, каб мы былi ѓнiзе i маглi глядзець, як ён спускаецца ".
  
  
  - Цябе б отпихнула ахова. Радуйся, што ты тут, - адказаѓ я.
  
  
  Праз вокны мы ѓбачылi, што Флемiнг, якi цяпер знаходзiѓся ля падножжа трапа самалёта, падняѓ руку, вiтаючы астраѓлянiнаѓ. Тоѓсты мужчына ѓ лёгкай форме адсалютаваѓ, затым падышоѓ да Флемингу i пацiснуѓ эму руку. Флемiнг ѓсмiхнуѓся.
  
  
  "Палкоѓнiк galibi carib Геранiм", - сказала Тара. "Начальнiк штаба армii. Чалавек, якi арганiзаваѓ вяртанне Флемiнга.
  
  
  Гэта быѓ мой кантакт. Яе, уважлiва паглядзеѓ на яго. Эга чорнае твар не было чорным. У яго былi ѓсходнiя вочы, высокiя скулы i алiѓкавая скура, што паказвала на тое, што ён быѓ нашчадкам бразiльскiх iндзейцаѓ, якiя заваявалi востраѓ у дагiстарычныя часы. Ён мог сысцi за вялiкага в'етнамцы. Джером паднёс вусны да вуха Флемiнга, каб эга пачулi ѓ масавай iстэрыi.
  
  
  Па выразе эга яе асобы зразумеѓ, што ён папярэджваѓ Флемiнга аб магчымых небясьпеках. Ён узяѓ Флемiнга за руку i павёѓ эга адкрыта да чакаюць лимузинам.
  
  
  Флемiнг усмiхнуѓся, скiнуѓ руку Джэрама i накiраваѓся да натоѓпу за палiцэйскiм кардонам, каб пацiснуць рукi народу - дзеяннi, якiя ёй, як любы разважны палiцэйскi i ахоѓнiк, ненавiджу. Апладысменты не спынiлiся, калi ён сеѓ у вялiкую машыну з афiцыйнымi сцягамi на крылах; некаторым гледачам удалося прарвацца праз кардон мiлiцыi i паспрабаваць рухомую машыну. Нам прыйшлося чакаць у самалёце, пакуль на борт не прыедзе ваенная палiцыя, каб арыштаваць бортправаднiцу, якая спрабавала скрасцi самалёт. Яна глядзела на мяне, калi яе адводзiлi, трывожна i запытальна. Яе, усмiхнуѓся i кiѓнуѓ. Можа быць, яго мог бы забяспечыць гэй, больш лёгкi прысуд; у рэшце рэшт, яна пала ахвярай старога трука. Калi яна спускалася па лесвiцы ѓ асяроддзi салдат, публiка лiчыла ee VIP-персонай i гучна вiтала. Грамадскасць, верагодна, не была паiнфармаваная аб спробе згону самалёта. Нарэшце мы атрымалi дазвол выйсцi. Натоѓп усё яшчэ радавалася. У нас быѓ са знакамiтым Доктар Флемiнг паляцеѓ. Тара засмяялася i памахала рукой, прыцягваючы да сябе ѓвагу аѓдыторыi. На мяне нiхто не звяртаѓ увагi. Ёй быѓ гэтаму рады. Адно па ѓсёй горшых падзей, якое можа здарыцца з таемным агентам, - гэта быць адданым агалосцы. Нас адвезлi ѓ адносна цiхую мытню, дзе мы чакалi, пакуль наш багаж прыбудзе на канвеер. Яе паказаѓ багажу Тары i свой. Валiзкi знялi з падводы мытнiкi i паставiлi перад намi; каб мы маглi ih адкрыць.
  
  
  Абследаванне было незвычайна дбайным. На Карыбах такiя звычаi звычайна надзвычай распаѓсюджаныя. Звычайна яны маюць справу з заможнымi турыстамi, якiх не хочуць пакрыѓдзiць або напалохаць. I што мяне яшчэ больш здзiвiла, так гэта тое, як мяне абшуквалi. Яны знайшлi маю наплечную кабуру, расстегнули куртку i нахмурылiся, гледзячы на "Люгер".
  
  
  "Тлумачэнне, калi ласка". Гэты чалавек не выглядаѓ так, быццам гатэль ставiцца да мяне, як да багатаму турысту, якога не варта крыѓдзiць.
  
  
  Яе сказаѓ iм, што я новы афiцэр службы бяспекi ѓ гатэлi "Соер". На мужчыну гэта не дае ѓражаннi. Ён пстрыкнуѓ пальцамi, потым чаго двое палiцэйскiх, ненадакучлiва стаялi на бачным месцы, выйшлi наперад у куце залы. Ён загадаѓ адвезцi мяне ѓ аддзяленне палiцыi для допыту. Одзiна вакол афiцэраѓ забраѓ мой "Люгер". Тара выглядала так, быццам гатэля ѓступiць у бой адкрыта на месцы. Яе наступiѓ гэй дыбачкi, каб яна не нарабiла глупстваѓ. Тут не было сэнсу спрачацца з уладамi. Ёй сказаѓ, што ѓбачу яе пазней у гатэлi, i пайшоѓ з афiцэрамi да палiцэйскаму фургона за аэрапортам. Мне дазволiлi ѓзяць з сабой чамадан. Калi б Дэвiд Хок пачуѓ гэта, ён памёр бы ад абурэння. У яго было пагарду да звычайным палiцыянтам. Да сталiцы было дзесяць кiламетраѓ язды, i дарога была доѓгай. Натоѓп па-ранейшаму выстраiлася ѓздоѓж дарогi, i перад намi працэсiя Флемiнга рухалася з хуткасцю тры мiлi ѓ гадзiну. Мы рухалiся па апошнiм канвоем матацыклiстаѓ. Людзi, якiя адвезлi мяне ѓ пастарунак, былi, як i ѓсе iншыя палiцыянты ва ѓсiм свеце, педантичными i сумнымi. Геранiм абвясцiѓ выхадны дзень i арганiзаваѓ вечарыну, якая займаецца павiнна пачацца ѓвечары. Для гэтых хлопцаѓ, вядома, гэта проста азначала больш працы. Калi мы праязджалi mimmo гасцiнiцы "Соер", людзi ѓсё яшчэ стаялi ѓ трэцiм i чацвёртым шэрагах. Вялiкая лужок перад гатэлем была запоѓненая фотографирующими турыстамi. Архiтэктура гатэля была стэрыльнай, каб выклiкаць трапятанне i не даць турыстам забыцца, для чаго яны тут: страцiць свае даляры за iгральнымi сталамi з iлюзiяй, што ih прыемна забаѓляюць. Велiзарны будынак выцягнуѓся на бульвары ѓздоѓж гаванi i знаходзiлася на ѓскраiне дзелавога раёна. У гаванi яе ѓбачыѓ тры велiзарныя прагулачныя яхты i падумаѓ, што казiно будзе добра працаваць з людзьмi, якiя могуць дазволiць сабе такiя цацкi.
  
  
  Палiцэйскi ѓчастак размясцiлi ѓ непрыкметным месцы, дзе ён не наткнуѓся б на зоркiя вочы турыстаѓ. I ён быѓ амаль такiм жа новым, як аэрапорт. Соер добра заплацiѓ за сваю зямлю i свае правы. У зале чакання, вiсела шыльда, усхваляѓ эга шчодрасць. Мяне прывялi праз чорны ход. Сцюардэса, якая застрэлiла пiлота, сядзела на драѓлянай лаѓцы. На нах былi надзетыя кайданкi, i яна цiха плакала з зачыненымi вачыма. Верагодна, яна ѓяѓляла сабе жудасныя рэчы, якiя могуць з ёй здарыцца. Яе sel побач з ёй, i шталь масажаваць гэй шыю. Даѓ вось некалькi саветаѓ, параiѓ гэй проста казаць праѓду i не спрабаваць хлусiць i зноѓ паабяцаѓ, што я паспрабую што-небудзь зрабiць для нах. У рэшце рэшт, яна была занадта прывабная, каб праводзiць жыццё ѓ лiчбавыя камеры. Яна паспрабавала ѓсмiхнуцца мне, але галаву мне на плячо i ѓсхлiпнула. У пакой увайшоѓ ахоѓнiк i адвёѓ яе. Яны не гатэлi, каб яна адчувала сябе камфортна.
  
  
  Ёй застаѓся адзiн гадзiну. Хiтрасць, якая займаецца прымусiць вас занепакоiцца. Яе хваляваѓся. Яе не мог раскрыць сваю сапраѓдную асобу, i мне не вельмi хацелася атрымлiваць дапамогу Соера на гэтым этапе. Яе вырашыѓ згуляць прыдуркаватага i штогод, што вакол гэтага выйдзе.
  
  
  Нарэшце двое палiцэйскiх падышлi да канца чакання. Яна прайшла праз дзверы з надпiсам "адмiнiстрацыя". Адзiн быѓ кiроѓцам машыны, на якой мяне прывезлi, другi быѓ у цывiльным.
  
  
  "Мне шкада, што я прымусiѓ вас чакаць", сказаѓ апошнi. Ён казаѓ занадта усхвалявана. "Чаму ты хаваѓ пiсталет у наплечной кабуры?"
  
  
  Мне не трэба было эму што тое казаць. Яе сказаѓ: "Думаю, гэта самае зручнае месца для эга нашэння".
  
  
  Эму гэта не спадабалася. "Толькi мясцовыя ѓлады маюць права насiць зброю, мiстэр Картэр, вы парушылi закон. .. '
  
  
  "Як начальнiк службы бяспекi гатэля " Соер ", хiба я не маю права насiць зброю?
  
  
  'Толькi на вашым працоѓным месцы. Як я збiраѓся сказаць, вы парушылi нашы законы, што з'яѓляецца падставай для адпраѓкi за мяжу, як непажаданага замежнiка.
  
  
  Яе, усмiхнуѓся пры думцы аб рэакцыi Хоука, калi ёй патэлефаную эму i скажу, што мяне выгналi з выспы. Яе вырашыѓ прымянiць iглаѓколванне да нервовай сiстэме увасобленага аѓтарытэт. Яе задуменна сказаѓ: "Тады мне лепш патэлефанаваць Таго Сойеру. Эму гэта не спадабаецца.
  
  
  Гэта спрацавала. Ён пачухаѓ пад кашуляй адным пальцам, як быццам эга раптам укусiлi паразiты. 'Эм-м-м... у нас гэта часам бывае... Эм-м-м". ... асабiстыя адносiны з мiстэрам Соерам?
  
  
  "Мы зводныя браты. Ён самы старэйшы.
  
  
  "Гм... я дазнаюся гэта з маiм начальствам.... Ён павярнуѓся да iншаму агенту. "Ховард, уведи эга ѓ камеру. А пакуль пагляджу, што... "Ён не скончыѓ фразу i паспешлiва схаваѓся за дзвярыма з паметкай" адмiнiстрацыi ".
  
  
  Нам адзiн вакол iх нiколi не будзе прыняты на працу ѓ маю палiцыю. "Люгер" ну ѓжо так збянтэжыѓ, што яны нават не знайшлi час глядзець далей. Штылет, якi яе нашу на маiм перадплечча, нiхто не знайшоѓ. Але мне не хацелася выклiкаць больш хваляванняѓ, пакуль гэта не стала абсалютна неабходным. Навiны аб маёй ролi ѓ гiсторыi згонаѓ самалётаѓ яшчэ не прыйшлi ѓ гэтых афiцыйных асоб, але на больш высокiм узроѓнi гэта было б вядома. Яе рушыѓ услед за Говардам ѓ вялiкую камеру ѓ падвале будынка.
  
  
  Камера была авальнай формы з лавамi насупраць аднаго сябра ѓ двух сценах. На адной па лавак сядзеѓ тоѓсты мужчына, верагодна, амерыканскi бiзнесмен. Ён стамiѓся, i ѓ яго быѓ адзiн сiняк пад вокам, якi станавiѓся ѓсё больш сiнiм. Ён стараѓся захоѓваць дыстанцыю памiж iм i iншым зняволеным, вёрткiм неграм, наколькi гэта магчыма. Калi Ховард сышоѓ, негр ѓстаѓ, хмыкнуѓ, i шталь спрабаваць мяне абыйсцi. Яе, павярнуѓся да яму.
  
  
  "Стой спакойна, - сказаѓ ён.
  
  
  Ён спрабаваѓ абыйсцi мяне, але я працягваѓ сачыць за тым, каб ён быѓ наперадзе мяне. Без папярэджання эга кулак трапiѓ мне ѓ талiю.
  
  
  Яе схапiѓ эга за запясце i перавярнуѓ праз сябе, павалiѓшы эга спiной на зямлю. Ён выглядаѓ задаволеным, як быццам гэта было тое, чаго ён гатэль. Ён ускочыѓ на ногi i гатэль зноѓ атакаваць, але калi ён убачыѓ штылет, якi ёй працягнуѓ да яго, ён адмовiѓся ад сваiх планавання, пацiснуѓ плячыма i сел. У мяне склалася ѓражанне, што ён не быѓ звычайным скандалистом, але эму заплацiлi, каб ён напалохаѓ сукамернiкаѓ i прымусiѓ ih прызнацца ва ѓсiм, што гатэля палiцыi падчас допыту. Яе збiраѓся задрамаць на лiчбавыя камеры, але цяпер вырашыѓ, што лепш не спаць i прыглядаць за неграм. Аднак наступныя паѓгадзiны ён больш нiчога не рабiѓ.
  
  
  Затым зноѓ з'явiѓся Ховард, адчынiѓ дзверы i жэстам запрасiѓ мяне выйсцi. П'яны амерыканец паспрабаваѓ выбегчы, але вялiкi чорны схапiѓ эга i збiѓ з нага. Яе стамiѓся ад яго, i пляснуѓ сваёй рукой па эга шыi. Ён павалiѓся на зямлю, i я падазраваѓ, што ён трохi паспiць.
  
  
  "Размясцiць эга ѓ iншае месца", - сказаѓ яе Хауи. "Цi ёй пагавару з нашым консулам". У любым выпадку, яе збiраѓся папярэдзiць Флемiнга, што гэты свiнарнiк назаѓжды прывесцi ѓ парадак. Ховард здалося гэта разумным, што ён без ваганняѓ выканаѓ мой загад, выцягнуѓшы чалавека без прытомнасцi ѓ калiдоры i пакiнуѓшы эга там.
  
  
  Тара Соер сядзела каля стойкi. Яна трымала мой "Люгер", i на iмгненне яе падумаѓ, што яна досыць вар'ятка, каб дапамагчы мне вырвацца. Яна была дастаткова предприимчива. Але потым яе ѓбачыѓ нервовае выраз на тварах трох палiцэйскiх ззаду нах. Хлопец, якi мяне распытваѓ, змакрэѓ.
  
  
  "Твой арышт быѓ памылкай, мiстэр Картэр. Прашу прабачэння за непаразуменне ". Ён аддаѓ мне мой чамадан.
  
  
  Тара служыѓ мне мой Люгер. Яе сунуѓ эга ѓ наплечную кабуру, i мы разам выйшлi праз дзверы, якую адкрылi двое афiцэраѓ. Цяпер яе заѓважыѓ, што ѓ камеры было адно перавага: там было не так цёпла, як на вулiцы. Нават у лютым цяпло падымалася з бруку i адбiвалася ад сцен дамоѓ. Яе запытальна паглядзеѓ на Тару. Яна ѓсё яшчэ здавалася абуранай.
  
  
  "Што за недарэчнае вiдовiшча. Яе, пайшла адкрыта да Флемингу; эга першым афiцыйным дзеяннем было загад аб вашым вызваленнi i дазвол насiць зброю дзе заѓгодна i калi заѓгодна. I сёння вечарам ён звяртаецца да парламента на пазачарговым пасяджэннi. Ён даѓ нам квiткi ѓ публiчную галерэю, ён хоча, каб вы чулi эга выступ. У 2:30. Так што ѓ нас яшчэ ёсць час, каб паабедаць i выпiць ".
  
  
  'I гэта ѓсё?' - усяго спытаѓ яе.
  
  
  Яна схапiла мяне за руку. "Да выступу, каб. Я не хачу спяшацца з табой, Нiк. Да таго ж яе занадта галодная.
  
  
  Таксi знайсцi не ѓдалося. Вулiцы былi запоѓненыя людзьмi, якiя танцуюць, спяваюць i радаснымi. Iм не хацелася чакаць вечара, каб адсвяткаваць. Спрабуючы прарвацца скрозь натоѓп, мы прайшлi mimmo "дамарослых рынкавых прылаѓкаѓ", снабжавших турыстаѓ сувенiрамi, прывезенымi вакол Сiнгапура.
  
  
  Памiж рынкам i гатэлем цягнуѓся шэраг дзелавых будынкаѓ, а таксама шырокая дарога, якая займаецца вяла да галоѓнага ѓваходу ѓ гатэль. Вестыбюль быѓ незвычайна вялiкi, акружаѓ вялiкiя вокны крам, а справа быѓ уваход у казiно. Яе, накiраваѓся да стойцы рэгiстрацыi, але Тара вывудзiла ключ па сваёй сумкi. Яна ужо забранiравала нумар для мяне. Мы прабiлiся скрозь натоѓпу турыстаѓ да лiфта i патрапiлi на верхнi паверсе.
  
  
  Тара паказала мне мой нумар, вялiзную кватэру з выглядам на залiѓ. Яе, паглядзеѓ на лужок пальмаѓ, белы пляж i парусныя яхты, якiя пакрываюць сын-зялёную ваду. Грошы. Усюды адчувалася шмат грошай. Потым начнога пералёту i знаходжання на лiчбавыя камеры яе нават адчуѓ сябе занадта брудным, каб сядзець на дарагi мэблi. Яе, прайшоѓ праз спальню ѓ ванную. Душ быѓ дастаткова вялiкiм для дваiх. Ёй патэлефанаваѓ Тары. "Прынясiце чыстую вопратку, каб мы маглi памыць яшчэ iншы".
  
  
  "Аб няма, - са смехам адказала яна. "Не нашча. Мой нумар па суседстве, i яе збiраюся мыцца там".
  
  
  Ну хоць паспрабаваѓ. Яе пачуѓ, як адчынiлiся i зачынiлiся якая злучае дзверы, замовiѓ па тэлефоне два напою, скiнуѓ вопратку i уключыѓ душ. Ёй дазволiѓ заспакаяльнае гарачай & nb цячы па мне, пакуль усё маё цела не пачырванеѓ, затым пераключыѓся на халодную ваду. Такiм чынам, нават без скляпеннi, я заѓсёды адчуваю сябе новым чалавекам.
  
  
  Да таго часу, як з'явiлася Тара, апранутая ѓ сукенку з глыбокiм выразам, якое адпавядала яе цудоѓным блакiтным вачам, яе зноѓ быѓ у сваёй вопратцы. У той момант, калi яго павiтаѓ яе, яны прынеслi напоi.
  
  
  ђдар Мартынiкi яны прынеслi ѓ высокiм астуджаным шклянцы, але калi яна скончыла, яна ѓсё яшчэ не перадумала, таму мы спусцiлiся на лiфце. Вакол чатырох рэстаранаѓ гатэля Тара выбрала адзiн на другiм паверсе. Мы ѓ такую гульню на столiк пад лёгкiм парасонам, i яна сказала мне, што тут славуты лобстараѓ, якi падаецца з маслам i цытрынавым сокам.
  
  
  Мне было цiкава, што чакае наперадзе, калi рускiя зробяць свой наступны крок. Яе сарваѓ ih спробу забiць Флемiнга, пакiнуѓшы эга гнiць у кубiнскай турме, так што цяпер iм давялося б распрацаваць зусiм новую праграму.
  
  
  Але не было сэнсу галадаць, пакуль яе чакаѓ ih зваротнага ходу. Мы смакавалi адукацыю, а затым, узяѓшыся за рукi, накiравалiся да будынка ѓрада для выступу Флемiнга.
  
  
  
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 4
  
  
  
  
  -
  
  
  Нам не варта было прыходзiць ценымногие пазней. Усе месцы ѓжо былi занятыя, акрамя нашых зарэзерваваных месцаѓ, i агульная галерэя дыхала жарам перапоѓненай залы. Рэндольф Флемiнг сядзеѓ на платформе, з аднаго боку, памiж кiраѓнiком Заканадаѓчага сходу i пустым крэслам Карыбаѓ Джэрама з другога. Палкоѓнiк стаѓ за мiкрафон, i вымавiѓ ѓступную прамову.
  
  
  Калi ён скончыѓ, i Флемiнг ѓстаѓ, сцены ледзь не павалiлiся ад грымотных апладысментаѓ. Яе таксама ляпнуѓ, i Тара памахала рукой, яе вочы увлажнились ад хвалявання.
  
  
  Флемiнг пачакаѓ пятнаццаць хвiлiна, пакуль апладысменты не ацiхлi дастаткова, каб цалкам ацiхнуць, падняѓшы абедзве рукi. Калi стала досыць цiха, вакол дынамiкаѓ пачуѓся эга цёплы голас. Ён быѓ рады i шчаслiвы быць дома, i ѓдзячны за тое, што народ зноѓ шырокай краiнай, эга ѓзначалiць краiну. Ён прадставiѓ праграму, якая займаецца здавалася змястоѓнай, i паабяцаѓ публiчныя выбары ѓ працягу года, каб ён рабiѓ ваенным дэкрэтам толькi адзiн год. Ён казаѓ гадзiну, i гэта была адна вакол лепшых палiтычных прамоваѓ, якiя яе калi-небудзь чуѓ.
  
  
  Рушыла ѓслед яшчэ адна хвiлiнная авацыя, i ачапленне салдат не дазволiла Флемингу трапiць у обьятия натоѓпу. Затым трое суправаджаюцца аховай мужчын пакiнулi будынак праз бакавую дзверы. Пакуль што вайскоѓцы выконвалi дамоѓленасцi з Соерам. I мне здавалася, што iнакш яны не маглi б паступiць, улiчваючы пераважную папулярнасць новага прэзiдэнта. Мы з Тарай пачакалi, пакуль панiкi на выхадзе трохi ацiхне. У вачах Тары блiшчалi бенгальскiя агнi. "Што ты пра гэта думаеш, Нiк? Вы ведаеце, што зрабiѓ Флемiнг? Сям'я генерала Хаммонд ѓсё яшчэ жыве ѓ палацы, i Флемiнг сказаѓ iм не спяшацца i шукаць што-небудзь яшчэ. Ён надоѓга застаецца ѓ гатэлi i ѓ яго цэлы паверсе нiжэй нашага ".
  
  
  Хто-то меѓ на ѓвазе аблегчыць мне працу. Было б амаль немагчыма сачыць за Флемiнгам у прэзiдэнцкiм палацы, дзе мне ѓ рэшце рэшт няма чаго было рабiць. I гэта падзея прывяло эга адкрыта ѓ маю афiцыйную сферу дзейнасцi. Потым мяне ахiнула. "Вы не прымусiлi эга зрабiць гэта выпадкова, цi не так?"
  
  
  Яе ѓсмешка пацвердзiла мае падазрэннi. - Якая маленькая заговорщица!
  
  
  "Добра", - падзякаваѓ яе сл. "Дзякуй тваёй дапамогi ёй цяпер магу пiльна за iм прыглядаць".
  
  
  Большасць людзей выйшла праз выхад, i мы таксама сыходзiлi. Тара звiсала з маёй рукi. "I цяпер доѓг выкананы ..."
  
  
  "Вы страцiлi свае шанцы, юная лэдзi. Доѓг далёка не выкананы. Мой дзень цалкам заняты. Яе завязу вас у гатэль, галасаванне, i ѓсё. Лепшы спосаб адказаць хулiгану - даць адпор, каб цяпер Тара магла хоць раз адправiцца на Месяц. I мне сапраѓды давялося шмат чаго зрабiць: пагаварыць з мэнэджэрам гатэля, наведаць Флемiнга i трохi паспаць. Я не мог заснуць апошнiя трыццаць шэсць гадзiн, i, магчыма, наперадзе ѓ мяне была цёмная ноч.
  
  
  Яна падазрона паглядзела на мяне i злёгку надзьмула вусны, калi яе развiтваѓся з ёй ля лiфта. "Добра, - падумаѓ я. Яе папрасiѓ мэнэджара i заѓважыѓ, што эга ѓжо змясцiлi ѓ крыле. Ён быѓ незадаволены маiм прысутнасцю ѓ эга штаце. Можа, ён думаѓ, што гэта з-за зробленых iм памылак. Ён пазнаёмiѓ мяне са сваiм начальнiкам службы бяспекi Льюiсам, а затым вывеѓ нас праз эга офiсе, як мага хутчэй.
  
  
  Люiс быѓ высокiм неграм, якi раней прафесiйна гуляѓ у камандзе рэгбi ѓ Злучаных Штатах. Ён быѓ грубы са мной, пакуль яе не назваѓ эга "экспрэсам" (мянушка, якое прэса прыдумала для яго ѓ той час) i не абверг паведамленнi смi эму аб некаторых па эга лепшых матчаѓ. Гэта прымусiла эга узбадзёрыцца i паводзiць сябе больш прыязным. Ён распавёѓ мне аб асаблiвых мерах, якiя ён прыняѓ для абароны прэзiдэнта, i правёѓ мяне ѓ кабiнет Флемiнга, каб пазнаёмiць мяне са сваёй камандай.
  
  
  Ih было чацвёра, усе дужыя амерыканскiя негры, схаваныя ѓ куце хола. Люiс вылаяѓся сабе пад нос i бурчаѓ на пыху вайсковых афiцэраѓ. Тым не менш, прагыркаѓ ён, заѓсёды думаючы, што яны могуць адставiць усiх у бок. Эга раздражняла, што лейтэнант i двое салдат выстраiлiся ѓ вартавых ля дзвярэй Флемiнга пасля таго, як адаслалi эга людзей. Акрамя таго, яны таксама адаслалi двух iншых мужчын, якiя шапталiся адным з адным на адным канцы залы: тоѓстыя, невысокiя, тоѓстыя амерыканцы iтальянскага паходжання. Такiм чынам, мафiя таксама абараняла Флемiнга, а разам з iм i свае iнтарэсы ѓ казiно.
  
  
  Мне былi прадстаѓлены людзi вакол гатэля, затым трое салдат, якiя стаялi перад кватэрай Флемiнга. Яе спытаѓ лейтэнанта, вярнуѓся прэзiдэнт. Ён паглядзеѓ на мяне так, быццам яго рабiѓ эму непрыстойнае прапанову. Люiс раѓнуѓ, што я служыѓ асабiстым ахоѓнiкам Соера i што яны маглi б са мной лепш працаваць. Лейтэнант па-ранейшаму не заѓважаѓ мяне; ён проста павярнуѓся i выбiѓ кодам у дзверы. Эга целаахоѓнiк адкрыѓ з iншага боку. Флемiнг убачыѓ мяне па-над значэнне навыку нападу астатнiх у пакоi i паклiкаѓ мяне да сябе.
  
  
  Пакой была запоѓненая разнастайнымi урадавымi чыноѓнiкамi, якiя жадаюць быць як ble лiжа k асаблiвых па матэматыцы. Палкоѓнiк Джером атрымаѓ поспех лепш за ѓсiх. Яе застаѓся ненадоѓга, дастаткова, каб падзякаваць Флемiнга i павiншаваць эга з прамовай. Ён быѓ па вушы закаханы ѓ арганiзацыю свайго ѓрада, але ён цiкавiѓся маiм дабрабытам. Ён спадзяваѓся, што я больш не выпрабую непрыемнасцяѓ на востраве. Яе падзякаваѓ эга i сышоѓ.
  
  
  У холе Люiс спытаѓ мяне, цi магу яе выконваць меры бяспекi на iншым паверсе. Мы спусцiлiся паверхам нiжэй, i паѓсюль яе бачыѓ салдат, прыватных целаахоѓнiкаѓ i мафiю. Прэзiдэнт Рэндольф Флемiнг быѓ добра абаронены.
  
  
  Яе падзякаваѓ Люiса, папрасiѓ прабачэння i пайшоѓ у свой пакой. Маленькiя пасткi, якiя пакiнуѓ ёй, не былi закрануты. Нiхто не знайшоѓ час абшукаць мой пакой. Яе задаваѓся пытаннем, цi не зыходзiлi звесткi AX аб ненадзейнасцi войскаѓ, Гранд Лаклер з-за недаверлiвасцi якога-то переутомленного дыплом. Ёй патэлефанаваѓ у штаб-кватэру i пачакаѓ, пакуль голас Хоука прагучыць у прыладзе.
  
  
  Ён спытаѓ высокiм тонам, чаму яе не зарэгiстраваѓся раней, адразу пасля прызямлення. Калi яе распавёѓ эму пра iнцыдэнт з "Люгером", ён выплюхнуѓ жоѓць з-за празмернага стараннасцi ѓ абслугоѓваннi клiентаѓ, а калi ён досыць выплюхнуѓ свой гнеѓ, даѓ эму кароткi справаздачу аб падзеях.
  
  
  "Я ѓпэѓнены, што згон самалёта быѓ уладкованы рускiмi", - сказаѓ я. "Але гэта зроблена ѓ цёмную. Сцюардэса не ведала, што яе выкарыстоѓвалi. Мне яна здалася не вельмi разумнай, па меншай меры, яна запанiкаваѓ. Зрабi што-небудзь для нах ". Рушыла ѓслед паѓза, калi ён зрабiѓ пазнаку, а затым спытаѓ: "Флемiнг, хiба ён не падазраваѓ гэта, калi быѓ на борце? Ён жа не дурань.
  
  
  "Не думаю, што ён разумее, навошта яе тут. У любым выпадку на востраве ѓсё добра. Людзi дзейнiчаюць так, быццам новы прэзiдэнт - Бог".
  
  
  'Выдатна. Цiкава, як нашы сябры адрэагуюць на гэта. У любым выпадку, трымаеце вочы адкрытымi ".
  
  
  Яе пацалаваѓ трубку на развiтанне, паклаѓ яе i падышоѓ да шклянцы вiскi, якi мне яны прынеслi ѓ нумар. Яе вымавiѓ тост за свайго боса, патэлефанаваѓ на стойку рэгiстрацыi i сказаѓ, што хачу, каб мяне разбудзiлi ѓ пяць, i плюхнуѓся на ложак.
  
  
  Калi ѓ пяць гадзiн мяне гэта адзiная перадача тэлефон, на маiм твар з'явiлася ѓсмешка. Яе шырока пазяхнуѓ i патэлефанаваѓ Тары. Мы сустрэлiся ѓ бары ѓ 5:30, а да iх тхор яе освежился ѓ душа. Гэта было па-чартоѓску падобна на адпачынак. Калi яе, дабраѓся да бара, яна ѓжо была там, перад ёй два марцiнi ѓ астуджаных шклянках. Усе мужчыны ѓ бары дзелавiта распраналi яе вачыма. Фантастыка! Яна была ѓ настроi для спакуслiвага арол, а яе быѓ у добрым настроi. Яна ведала добры рэстаран на другiм баку Бэй-сцёрты з тэрасай з выглядам на гавань. Мы пачалi з супу па акулавых плаѓнiкоѓ, але я быѓ занадта заняты Тарай, каб успомнiць, што яшчэ эль.
  
  
  Агнi, якiя ѓспыхнулi з надыходам цемры, утварылi зiхоткае срэбнае каралi вакол пляжу. Пачулiся гукi святкавання са сцяга. "Давай далучымся", - прапанаваѓ я.
  
  
  На рынку свята павялiчыѓ аркестр. Астраѓлянiны былi п'яныя, турысты атрымлiвалi асалоду ад мясцовымi клопатамi i дзецi стамiлiся. Мы пастаянна танцавалi на зваротным шляху ѓ гатэль. Ахоѓнiкаѓ на верхнiм паверсе змянiлiся, але мой спецыяльнае пасведчанне асобы дазволiць хутка прайсцi. Не казаць нам слоѓ, Тара спынiлася каля дзвярэй майго нумары. Яе адкрыѓ эга, ѓтрымаѓ яе, так, як звычайна, папрасiѓ якiя-небудзь прыкметы ѓзлому, але нiчога не выявiѓ. Тара скiнула балетныя тэпцiкi i пагуляла пальцамi нага ѓ глыбокую кучу ад сцяны да стагнаць, пакуль яе налiваѓ нам цёплага вiскi. Яна паспрабавала, адкiнула галаву назад i павольна вылiла шклянку сабе ѓ горла.
  
  
  "А цяпер, - сказала яна хрыплым голасам, - я прыму тваю прапанову разам прыняць душ".
  
  
  Вы не атрымлiваеце шмат такiх прапаноѓ на Grand LaClare, таму заѓсёды разумна скарыстацца iмi. Мы пайшлi ѓ спальню, каб распрануцца, i Тара выйграла конкурс, таму што аказалася, што пад сукенкай у нах нiчога не было. У нах было доѓгае, стройнае, поѓнае, гладкае цела.
  
  
  Яна iшла наперадзе мяне да душавой, адкрыла кран на поѓную, ледзь цяплей, i ступiла пад душ. Памяшканне было прыкладна два на два метры. Мы маглi б там вальсаваць. Гэй было ѓсё роѓна, калi б яе валасы намоклi, яна стала перада мной, затым адступiла, каб яе таксама мог намачыць сваё цела. Яе пачаѓ намыльваць яе. Ee твар, горла, тулава i ступнi.
  
  
  Калi яна ѓся стала слiзкай, яе схапiѓ ee i прыцiснуѓ да мяне. Мы разгарнулiся, каб змыць мыла, i ён прыцiснуѓся вуснамi да ee вуснаѓ. Мы цалавалiся доѓга i горача, i ён адчуваѓ, як яна дрыжыць ад жадання.
  
  
  Яе ѓзяѓ ee на рукi, па дарозе ѓ спальню схапiѓ банное ручнiк, абгарнуѓ iм Тару i паклаѓ на ложак. Яе выцер яе, затым сарваѓ ручнiк. Калi яе хутка выцерся, усё было гатова. Яе, увайшоѓ у нах адным хуткiм рухам, калi яна выгнула спiну, каб прыняць мяне. Яна была фантастычнай, дакладна разумела, чаго хачу яе, i плаѓна рухалася са мной. Не памятаю, колькi часу гэта заняло, але я заснуѓ амаль адразу, калi мы скончылi. Яна мяне цалкам стамiла.
  
  
  
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 5
  
  
  
  
  
  
  
  Мы снедалi ѓ смецця. Тара ѓзяла трапiчных садавiны, яе два дзесяткi вустрыц. Да таго, як яе ih прынёс, Тара ѓскочыла з ложка, каб прыняць душ i апрануцца ва ѓласнай кватэры. У мяне быѓ цэлы дзень на адпачынак. Пакуль яе быѓ у душа, яе пачуѓ тэлефонны званок над цурчання вады. Яе стараѓся не звяртаць на гэта ѓвагi, але чалавек на iншым канцы провада быѓ пастаянны. Абверг паведамленнi смi мне Хока. Яе дазваляю & nb цячы i пабег за тэлефонам , пакiдаючы за сабой пасля па кропель.
  
  
  Шэпт на iншым канцы провада здаваѓся заговорщицким. "Добрай ранiцы, мiстэр Картэр. Гэта Galibi Carib Джером. Магу яе пагаварыць з вамi некалькi мiн?
  
  
  Мяне папярэдзiлi аб Джероме. Чыноѓнiкi AX падумалi, што ён мог быць рускiм агентам на востраве. Але, магчыма, гэта быѓ проста званок ветлiвасцi. У любым выпадку яе быѓ бы максiмальна нейтральным. "Дайце мне дзесяць хвiлiна, каб апрануцца", - адказаѓ я.
  
  
  Ёй патэлефанаваѓ у абслугоѓванне нумароѓ, замовiѓ гарачы кава i дадатковую кубак, выцерся, надзеѓ балетныя тэпцiкi, пераапрануѓся ѓ чыстую вопратку i куртку, каб схаваць наплечную кабуру, калi прыйшлi кавы i палкоѓнiка. Тым часам яе прайшоѓ праз тое, што Хоук распавёѓ мне пра Джероме.
  
  
  Джером быѓ тридцатишестилетним членам вядомай сям'i, хоць i не з выспы. Ён атрымаѓ адукацыю ѓ Оксфардзе i прайшоѓ спецыяльны курс у ваеннай акадэмii ѓ Сандхерсте. Пасля гэтага ён зрабiѓ сабе iмя, як юрыст. Калi Рэндольф Флемiнг быѓ упершыню абраны прэзiдэнтам, i брытанскiя войскi пакiнулi востраѓ, парламент адчуѓ, што выспы патрэбна ѓласная армiя. Флемiнг прызначыѓ начальнiка палiцыi генералам новай армii. Джером дабраѓся да пасады начальнiка штаба. Хоук сказаѓ: "Палкоѓнiк, нас здзiвiѓ. Па дадзеных ЦРУ, ён быѓ палiтычна амбiцыйным i гатэль захапiць уладу пасля смерцi Хаммонд. Замест гэтага ён неадкладна вяртае Флемiнга ".
  
  
  Разумовая машына Хоука ѓ значнай ступенi занялася эга магчымымi матывамi. Чаму амбiцыйны чалавек, у якога быѓ шанец захапiць уладу, звярнуѓся з лiстом да палiтычнаму апаненту, якога ён раней дапамог зрынуць? Нашы эксперты разгледзiм, што Геранiм быѓ досыць разумны, каб усведамляць сваю непапулярнасць. Ён ведаѓ, што парламент эга нiколi не падтрымае. Але калi ён прызначыць Флемiнга прэзiдэнтам, ён зможа стаць моцным тварам, якiя стаяць за тронам.
  
  
  Яе спытаѓ Хоука, амела цi Джером хоць нейкае ѓяѓленне аб маёй сапраѓднай асобы. Але наколькi ён мог ведаць, ёй быѓ не больш чым прадстаѓнiком Томаса Соера.
  
  
  Палкоѓнiк выйшаѓ праз пакоi перад афiцыянтам i стаяѓ адкрыта, нават не усмiхаючыся, пакуль мы не засталiся адны. Рухалiся толькi эга цёмныя вочы. Яны хацелi. Яны агледзелi вялiкую ложак, коѓдру на падлозе, вiскi i шклянкi на стале. Ён доѓга вывучаѓ мяне, пакуль яе налiваѓ эму кавы. Чорны, без цукру. Па-ранейшаму без усмешкi. Яе вырашыѓ гуляць асцярожна. Дзверы зачынiлiся за афiцыянтам. Джером апусцiѓся ѓ глыбокае крэсла i адпiѓ кавы.
  
  
  "Ты выдатна ѓладкаваѓся", - хрыплы голас прагучаѓ без усялякiх эмоцый. За пытаннем было лейцара. Яе павiнен быѓ падумаць пра гэта значна раней. Гэта быѓ люкс, VIP. Што тут я павiнен быѓ рабiць ахоѓнiк? Яе глядзеѓ на дарагую мэблю з празмерным захапленнем i рэѓнасцю i коратка засмяяѓся.
  
  
  "Тут вы можаце ѓбачыць, наколькi складана быць на лепшых пазiцыях. Яе адчуваю гэты пах, таму што гатэль поѓны. Мяне неѓзабаве ѓ склеп пераселяць. У гэты сезон ѓсё павiнен быць запоѓнены, i палкоѓнiк гэта ведае. У такiх краiнах, як Grand LaClare, calve павiнны перадаваць свае гасцявыя кнiгi ѓ палiцыю.
  
  
  'Вельмi дрэнна для цябе.' Ён то i справа глядзеѓ на мяне запытальна. Затым ён прыѓзняѓ бровы i кiнуѓ тэму. "Яе гатэль скарыстацца гэтай магчымасцю, каб падзякаваць вас за вашу працу ѓ самалёце. Вельмi пашанцавала прэзiдэнту Флемингу - i мне - што вы былi на борце самалёта. I ѓзброеныя ". Зроблены хмурны погляд. "Цi Было на самай дэла вядома, што вы маеце схаванае зброю?"
  
  
  Яе не мiргнуѓ. Яе усмiхнуѓся эму, як па матэматыцы, якi выдаѓ чарговую таямнiцу. "Мой працадаѓца ведае, што мне падабаецца працаваць са сваiм зброяй. Як вы ведаеце, ён мае нейкi ѓплыѓ ".
  
  
  Ну добра.' Цяпер ён упершыню ѓсмiхнуѓся пры думкi аб маёй асаблiвай прывiлеi. "I зноѓ вельмi шчаслiвы. Калi б вы не адказалi так належным чынам, прэзiдэнт Флемiнг быѓ бы ѓжо мёртвы або ѓ чужых руках. Каб зрэагаваць так хутка, трэба быць вельмi дасведчаным супрацоѓнiкам службы бяспекi ". Яшчэ адзiн лейцара аб падвойным дне. Чым ёй быѓ больш, чым проста ахоѓнiкам гатэля? Яе заставаѓся асцярожным.
  
  
  "Я суправаджаѓ мiс Соер. Яна можа быць параненую або забiтая, i мае рэфлексы спрацоѓваюць, калi хто-то накiроѓвае на мяне пiсталет.
  
  
  'O? Так гэта сапраѓды было сюрпрызам? Вы не ведалi, што прэзiдэнт шталь мiшэнню? Але тады, вядома, у вашым месцы вы не маглi ведаць, што эга хочуць выкрасцi i вывезцi на Кубу ".
  
  
  Яе спытаѓ недаверлiва. - "Гэта што такое п/?""Гэтая бортправаднiца прызналася?"
  
  
  Эга вочы, яго хрыплы голас нiчога не выказвалi. "Мы атрымалi iнфармацыю па iншай крынiцы. Дзяѓчына збегла да таго, як ён паспеѓ яе дапытаць.
  
  
  Збегла праз турмы, у якой ёй быѓ? Яе зноѓ падумаѓ пра яе испуганном выглядзе. Няѓжо таксама яна ѓсё-такi можа быць агентам, дастаткова добрым, каб падмануць мяне? Джером адгадаѓ мае думкi. "Ee ѓяѓная невiнаватасць ѓвяла ѓ зман жанчыну-ахоѓнiка. Яна выкарыстала прыём каратэ, скрала сваю вопратку i проста сышла ".
  
  
  "Але куды яна магла пайсцi?"
  
  
  Неспакойнае поцiск плячыма. "Гэтыя раскошныя круiзныя лайнеры прыходзяць i сыходзяць сюды. Ёй так разумею, што яна досыць разумная, каб патрапiць на борт аднаго вакол гэтых лодак.
  
  
  Мне было цяжка ѓ гэта паверыць. Але яе таксама нiколi не верыѓ, што бортправаднiца можа пранесцi два рэвальвера на борт самалёта. Палкоѓнiк адмахнуѓся ад абмеркавання гэтага пытання i адкiнуѓся на спiнку крэсла. - 'Не важна. Дзякуй вам прэзiдэнт шчасна прыбыѓ. Вайскоѓцы перакананыя, што iм будзе лепш, калi яны акажуць эму поѓную падтрымку, таму гэтыя праблемы былi вырашаны да ѓсеагульнага задавальнення ". Ён дапiѓ каву i ѓстаѓ. "Калi яе калi-небудзь змагу табе чым-небудзь дапамагчы, ты знойдзеш мяне ѓ палацы".
  
  
  Яе, пацiснуѓ руку, якую ён працягнуѓ, i выпусцiѓ яго. Ён ведаѓ абсталяваннем мне больш, чым прызнаваѓ. Па эга заявак было ясна, што армiя будзе захоѓваць маѓчанне. Простая падзяку за iнцыдэнт з згонам самалёта не прымусiла б Джэрама рабiць палiтычныя заявы простаму ахоѓнiку гатэля. Яе падазраваѓ, што ён гатэль даць мне зразумець, што мне больш не трэба гуляць з iм сваю двайную ролю.
  
  
  Яе счакаѓ iмгненне, пакуль не зразумеѓ, што ён пакiнуѓ гатэль, а затым выйшаѓ праз пакоi. На верхнiм паверсе больш не было салдат. Мужчыны Люiса таксама знiклi. Толькi там яшчэ было поѓна мафii.
  
  
  Яе, спусцiѓся паверхам нiжэй, у апартаменты Флемiнга. Прысутнiчалi толькi людзi сiндыката. Мне сказалi, што Флемiнг яшчэ спiць. Паверхам нiжэй яе знайшоѓ тую ж карцiну. Дзiѓна! Яе, вырашыѓ, што мне варта зiрнуць у Казiно. Яе б адказы, i, можа быць, змагу ih там знайсцi.
  
  
  Сталы для гульнi ѓ рулетку, азартныя гульнi i покер ѓтваралi прастакутнiк вакол канапы, абрамлены абгорнутымi аксамiтам ланцугамi. Сюды нiкога не пускалi, акрамя круп'е i касiраѓ. Сталы кiшэлi турыстамi. Не было вокнаѓ, каб глядзець, не было гадзiны, каб паказаць час. Толькi звон монетт, храбусценне чыпсаѓ, узбуджаныя крыкi i праклёны. Гэта не мая гульня. Сваю стаѓку яе раблю з сабой кожную ранiцу: што ноччу яе вярнуся ѓ ложак цэлым i цэлым. Калi яе спрабаваѓ працiснуцца скрозь натоѓп, мяне напалову запхнула усхваляваны натоѓп, якая накiроѓвалася, як статак сланоѓ, да пераможцу джэкпота. Акрамя званка машыны, яе раптам пачуѓ званок у маiм пакоi наверсе. Прычына была ѓ дзесяцi футах ад мяне, вусны незадаволена скрывiлiся, бровы прыѓзнялiся пры выглядзе за ѓсё хвалявання.
  
  
  Яна мерцала, як маяк. Доѓгiя рудыя валасы, i брючный касцюм з выпукласцямi ва ѓсiх патрэбных месцах.
  
  
  Пакуль яе чакаѓ, калi пройдзе статак сланоѓ, яе ѓбачыѓ, як яна павярнулася i знiкла праз ѓтоеную металiчную рассоѓную дзверы дзе-то побач з касавымi апаратамi. Яе накiраваѓся ѓ тое ж месца. Яна зрабiла мой вiзiт яшчэ больш тэрмiновых.
  
  
  ђдачлiвы хлопец дайшоѓ да касы раней за мяне. Яе, чакаѓ, пакуль клера возьме фiшкi i заплацiць мужчыну. Калi шчаслiвы пераможца знiк, слуга паглядзеѓ на мае пустыя рукi i сказаѓ нудным тонам: "Чым магу дапамагчы, iншы?"
  
  
  Яе ненавiджу, калi мяне хто-то называе iншым, i гэтага чалавека ёй нiколi раней у жыцьцi ня бачыѓ. Мне патрэбен Чып Каппола. Яе хачу пагаварыць з iм ".
  
  
  Непрыемнае твар стаѓ яшчэ больш непрыемна. 'Нiколi аб гэтым не чуѓ.'
  
  
  Яе кладу сваё новае пасведчанне асобы на стойку. У nen гаварылася, што яе новы начальнiк службы бяспекi ѓ гатэлi "Соер". Мужчына за ѓсё паглядзеѓ на мяне. "Чаму ты не сказаѓ мне гэтага раней?"
  
  
  "Вы не прасiлi аб гэтым. Г-н Соер чакае, што эга госцi будуць ветлiвыя да эга персаналу. Як тваё iмя?'
  
  
  Ён гэтага не чакаѓ, i эму гэта не спадабалася. Ён быѓ вакол iх, хто iмгненна скурчваецца, калi больш не можа брахаць. "Тонi Рыка". Гэта было не больш чым мармытанне.
  
  
  "Вы атрымалi адно папярэджанне. Не назаѓсёды разлiчваць на нас, на секунду! Не дазваляй мне чуць скаргi на цябе. А цяпер, дзе Каппола.
  
  
  "Праз гэтую дзверы". Ён паказаѓ у тым кiрунку, дзе знiкла рудая. Ён нацiснуѓ кнопку пад стойкай, i тоѓстая металiчная дзверы расчынiлiся. Яе абалонкi, праз сляпы перавал. Будынак тут нагадвала сейф, а таксама служыла сейфам. За сталом, напалову запоѓненым якой-то панэллю кiравання, сядзеѓ высокi негр. Ён быѓ апрануты ѓ форму колеру хакi без значны адрозненнi i мог сысцi за супрацоѓнiка палiцыi гатэля. Ён быѓ такiм жа прыязным, як касiр. Калi ёй падышоѓ, яго халодныя вочы недастатковай глядзелi на мяне.
  
  
  "Мне патрэбен Каппола", - сказаѓ я, паказваючы сваё пасведчанне асобы.
  
  
  Ён нахiлiѓся да ѓбудаванаму мiкрафону i сказаѓ глыбокiм рыкам: "Да вас Картэр. Новы ахоѓнiк.
  
  
  Рэѓматызму прагучаѓ у дамафоне. "Пашлiце эга".
  
  
  Ён нацiснуѓ кнопку, i зноѓ бясшумна адчынiлiся цяжкая металiчная панэль. Ззаду яго была вялiкая пакой з голымi жоѓтымi сценамi, пусты крэсла, некалькi пустых крэслаѓ i глыбокая з кушэткi, на якой ѓладкавалася рудая. Цыгарэта памiж яе вуснамi выпусцiла тонкi сiнi дым струменьчыкам памiж яе прыплюшчанымi вачыма. Яна паглядзела на мяне, як на старога знаёмага.
  
  
  Чып Каппола быѓ увасабленнем чалавека, якi хоча выглядаць на трыццаць гадоѓ маладзейшы за сябе. Пiнжак эга белага шаѓковага касцюма вiсеѓ на вешалцы стогнамi. Эга светла-фiялетавая кашуля з цёмна-чырвонай манаграмай на рукаве была адзiным яркiм плямай у шэрай пакоi. Эга голас быѓ такiм жа бясколерным. "У гэтым годзе гусi паляцелi на поѓдзень".
  
  
  "Яны не спынялiся ѓ Маямi", - адказаѓ я.
  
  
  Я не ведаю, хто прыдумаѓ гэтыя iдыёцкiя кодавыя словы. Быццам бы яны павiнны здавацца незаѓважнымi, але ѓ той жа час не павiнны быць чым-тое, што можна сказаць выпадкова. Каппола грэблiва паглядзеѓ на мяне.
  
  
  Нiк Картэр, а? Киллмастер? Вы не падобныя на забойцаѓ, якiх яе ведаю. Але не дазваляйце мне абражаць вас перад дамамi ". Ён паказаѓ на рыжую. Митзи Гарднер. Можа, вы чулi пра яе.
  
  
  Яе чуѓ. Але яна не здалася мне тыповай для Митзи. Не дастаткова дурная. Па маiх звестках, яна была палюбоѓнiцай вялiкай колькасцi важакоѓ мафii, чацвёра вакол якiх былi ѓжо мёртвыя. Яна, верагодна, клапацiлася б аб кантрабандзе грошай для iх. Лялькi мафii пад замкам да швейцарскiм банкам. Цяпер яна належала Чыпе Капполе, высокапастаѓленаму гангстэры, разыскиваемому ѓ Злучаных Штатах. I такi хлопец цяпер працаваѓ на AX.
  
  
  Каппола не цiкавiѓся нацыянальнай бяспекай. Эга адданасць была выключна нацый злачыннага свету. Але адно ён ведаѓ дакладна: ён не хацеѓ, каб камунiсты захапiлi казiно, таму эму было выгадна падтрымаць Рэндольф Флемiнга. З Флемiнгам ѓ сядле справы Капполы у Гранд-Лакларе працягвалiся бесперашкодна, як i ѓ часы генерала Хаммонд.
  
  
  Каппола паказаѓ на крэсла, i ён прыняѓ прапанову. "Я па-чартоѓску рады, што ты быѓ у тым самалёце, на якiм прыляцеѓ Флемiнг. Калi мы страцiм яго, мы ѓсё рызыкуем сваёй шкурай. Тады мы забудзем аб нашым казiно, i Соер страцiць усё ".
  
  
  "Мы яшчэ не страцiлi эга", - абверг паведамленьнi ѓ смi яго мафiёзi. "Ён прэзiдэнт, i палкоѓнiк Джером кажа, што ѓсё ѓ парадку".
  
  
  Ён адразу sel. "Ты размаѓляѓ з Джерома? Сказаѓ эму, хто ты? Ён люта выплюнуѓ гэтыя словы.
  
  
  "Чаму ты так злуешся?"
  
  
  "Ты распавёѓ эму?"
  
  
  'Вядома, няма. Што вы наогул маеце супраць яго?
  
  
  Ён паклаѓ рукi на крэсла i нахiлiѓся наперад. "Galibi carib Джером загадаѓ выкрасцi Флемiнга".
  
  
  Яе заставаѓся нейтральным. "Адкуль да цябе прыйшла гэтая iдэя, Каполла?"
  
  
  "Iдэя? Мы ведаем. Вы думаеце, што толькi AX ведае, што адбываецца? У нас ёсць мужчына на Кубе. Ён так з Кастра ". Ён сцiснуѓ два пальца разам. Джером хоча назаѓжды прыбраць Флемiнга.
  
  
  Мяне гэта не ѓразiла. Якi б iнфармацыяй нам мела Goat Гардзеева, яна нiколi не можа пераважыць нашу. Акрамя таго, гэта не адпавядала паводзiнах палкоѓнiка. Флемiнг быѓ у Злучаных Штатах. Джером ператэлефанаваѓ эму.
  
  
  Каппола ѓхмыльнуѓся. 'Слухай. Пакуль Флемiнг знаходзiѓся на мацерыку, Джером не мог ажыццявiць свой пераварот нават з дапамогай рускiх. Амерыканцы ѓ патрэбны момант пашлюць Флемiнга, каб усе заблытаць. I гэта быѓ бы паток Джэрама. Але калi Флемiнг у зале ѓ кубiнскай турме, Джером можа падмануць грамадскасць, што ён вызвалiць Флемiнга, калi той прыйдзе да ѓлады. Ён даможацца поспеху, i гэта будзе апошняе, што мы калi-небудзь пачуем ад Флемiнга ".
  
  
  Я заѓсёды слухаю ѓсё, што не адразу здаецца глупствам. Але я б не хацеѓ, каб мяне ошарашивали крыкi мафiёзi. Нават калi б усё гэта было праѓдай, рукi Джэрама былi звязаны адкрыта цяпер. Пачулася гудзенне, тры кароткiх гудка. Каппола ускочыѓ, прачытаѓ на маiм твар сумневы i сказала рудавалосай: "Давай, расслабься. Ён спяшаѓся выйсцi па офiсу.
  
  
  Митзи Гарднер ѓстала i перакiнула сумку праз плячо. Яна нiкуды не спяшалася i паглядзела на мяне ацэньвальна i трохi поддразнивающе. "У каго-то здарыѓся сардэчны прыступ у казiно", - рашуча сказала яна. "Час ад часу здараецца буйны пераможца або той, хто прайграѓ буйны". У нах быѓ злёгку хрыплы голас. "Давай прокатимся, дарагi".
  
  
  "Начальнiк службы бяспекi збег з дамай? Калi вы думаеце, што Джером хоча выкрасцi Флемiнга, мне лепш пераканацца, што ён гэтага не робiць.
  
  
  Яна пацiснула плячыма. "У казiно па-ранейшаму ёсць людзi. Сёння Флемiнг абсалютна ѓ бяспецы. Ён спiць, а сёння эму не прыйдзецца пакiдаць гатэль. Акрамя таго, яе павiнен я табе што-што сказаць, а што-што паказаць ". Яна фамiльярна сказала чорнага лакею: "Мы пойдзем ѓнiз, герцаг".
  
  
  Ён шырока гэй ѓсмiхнуѓся. Любiѓ яе ѓ тысячу разоѓ больш за мяне. Кнопка, якую ён цяпер нацiснуѓ, адкрывала лiфт насупраць ѓваходу ѓ казiно, якi дасталi нас у падвальны гараж, у якiм можна было размясцiць чатыры машыны. Там былi фургон "Фольксваген" i светла-фiялетавы "кадылак". Зручна для наведвальнiкаѓ, якiя не хочуць, каб ih бачылi. Ёй што-то сказаѓ пра гэта.
  
  
  Яна крыва ѓсмiхнулася. "Лiфт таксама iдзе ѓ кватэру Фiшак на даху. Голас дзе цяпер Флемiнг.
  
  
  Яна села за руль "кадзiлака". Яе sel побач з ёй. Схавайся на падлозе, пакуль мы не выедзем вакол гатэля, - сказала яна мне. Геранiм папрасiѓ бы вас прасачыць за вамi, калi б вы здалiся перад гасцiнiцай ".
  
  
  Ёй падыграѓ гэй, дазволiѓшы гэй напалохаць мяне, i жым лежачы на дно, пакуль Митзи нацiскала кнопку. Падняѓся сталёвы люк. Яна адвяла рухавiк, i мы паехалi. Глухое рэха звонку падказала мне, што мы праязджаем праз вялiкi гараж. Шыны рыпелi, калi мы загарнулi за кут у гару. Яна згарнула на бульвар i праз кiламетр вызвалiла мяне вакол майго хованкi. Беспарадак ад yahoo мiнулай ноччу быѓ подметен, i на вулiцы зноѓ стала цiха. Натоѓпу больш не было.
  
  
  "Джером", - сказаѓ я. "Калi Каппола быѓ правоѓ, чаму ён не забiѓ Флемiнга? Чаму ён гатэль эга адправiць на Кубу? "
  
  
  Яна не глядзела на мяне. "Труп нiкому не патрэбны. А жывога Флемiнга яшчэ можна было выкарыстоѓваць, як аб'ект перамоваѓ з Расеяй ".
  
  
  'Магчыма. Яе таксама здзiѓляюся, чаму Джером гатэль, каб яе iшоѓ за iм ".
  
  
  Яна здзiѓлена паглядзела на мяне. "Ён ужо аднойчы спатыкнуѓся аб вас. Уся гэтая валтузня вакол пiсталета была, вядома, не выпадковасцю. Ён хоча, каб ты пайшоѓ адсюль. Колькi раз вам сапраѓды трэба пастукаць па галоѓ, каб уключыць свой розум? '
  
  
  Ёй давялося ѓсё гэта на заднi план. Флемiнг быѓ у бяспекi ѓ пентхаузе Капполы, i цяпер у мяне быѓ час усё абдумаць. Яе раблю гэта лепш за ѓсё, калi расслабляюся. Таму яе вырашыѓ расслабiцца.
  
  
  Мы праехалi mimmo рынку i палаца. Далей, на вяршынi пагорка, яе ѓбачыѓ ладзiлi крэпасьць, якая займаецца, павiнна быць, служыла турмой у былыя днi. У склепе поѓна палiтвязняѓ. Бруднае месца. Стары горад быѓ пабудаваны ля падножжа ѓзгорка. Дарога там звузiлася. Митзи было цяжка манеѓраваць у машыне mimmo калясак, якiя граюць дзяцей i жанчын, якiя нясуць прадукты. Тут вы знайшлi праѓдзiвы каларыт i зачараванне выспы. Мы не бачылi турыстаѓ.
  
  
  Мы праязджалi стары гатэль, якi знаходзiѓся ѓ запушчаным стане. Падобна на iмбiрны пернiк. Газоны зараслi травой, а вокны i дзень забiтыя фанерай. Сто гадоѓ таму гэта быѓ шыкоѓны гатэль.
  
  
  - Я стараюся Пуанчиана, - сказаѓ Митзи. "Калi ён быѓ пабудаваны, гэта быѓ лепшы гатэль на Карыбах. Цяпер рай для тэрмiтаѓ. Часам эга да гэтага часу тхара выкарыстоѓваюць жыхары гор, якiя разбiваюць там лагер, калi iм трэба быць недалёка ад горада ".
  
  
  Некаторыя рэчы на дзяѓчыне былi няправiльнымi. Яна не казала, як шлюха. У яе голасе было адукацыю i розум. А для простага грашовага кур'ера яе меркаванне мела вялiкi аленка ѓ мафii. Яны нават сказалi, гэй маю сапраѓдную асобу. Гэта выклiкала ѓ мяне цiкаѓнасць. Яе спытаѓ яе аб гэтым. Яна адказала з усмешкай Моны Лiзы.
  
  
  Калi Чып занепакоiѓся, што ён можа страцiць казiно, яе патэлефанавала Дэйвi i папрасiѓ эга даслаць вас сюды, каб выратаваць становiшча ".
  
  
  Дэйвi? Дэйвi Хок? Ястраб выконваѓ загады гэтай дыбачкi? Было такое адчуванне, што мяне ѓдарылi кулаком нiжэй пояса. Была Митзи Гарднер агентам AX? Няѓжо таксама Хок " зноѓ згуляѓ у сваю гульню i дазваляѓ мне зноѓ самому разабрацца ва ѓсiм? "Мiлая, - сказаѓ я, - я вельмi люблю жарты, але ты хто, кравец вазьмi?"
  
  
  Яна адказала на мой лейцара пытаннем у рэѓматызму. "Якую капялюш мне надзець для цябе?"
  
  
  Яе вылаяѓся сабе пад нос. "Я б аддаѓ перавагу, каб ты ih ѓсiх скiнуѓ".
  
  
  Яна не страцiла ѓпэѓненасцi. 'Табе вязе. Час амаль прыйшоѓ ".
  
  
  Цяпер мы ехалi па адкрытай мясцовасцi з густой раслiннасцю джунгляѓ. Затым з'явiлiся раѓнiны цукровага трыснёга i невялiкiя бананавыя плантацыi. Яна распавяла мне пра зменлiвай эканомiцы гэтага раёна. Бананы прыносiлi больш прыбытку, чым цукровы трыснёг. Яны назвалi гэта зялёным золатам. Мяса, гваздзiк, вокладка i духмяныя бабы тонкая таксама станавiлiся ѓсё больш прывабнымi для вырошчвання. Яна сказала, што ѓ нах ёсць ѓласная невялiкая плантацыя на другiм баку выспы.
  
  
  Дарога была зусiм не прамы. Некаторы час яна iшла ѓздоѓж ѓзбярэжжа, затым наблiзiлася да гор, якiя цягнулiся, як хрыбет, праз цэнтр выспы. Калi мы пакiнулi плантацыi, з боку сукенка мясцовасць стала забалочанай, а з другога боку яе ѓбачыѓ глыбокiя каньёны, зарослыя дрэвамi i раслiнамi. Мы былi прыкладна ѓ дзесяцi мiлях ад горада, калi Митзи згарнула цяжкую машыну з шашы на прасёлкавую дарогу, праехала па ёй паѓмiлi, але затым спынiлася каля лагуны.
  
  
  Яна заглушила рухавiк, скiнула туфлi i адчынiла дзверы. Яе пасядзеѓ на iмгненне, каб разгледзець выгляд. Для цёмна-сiняй вадой, прыкладна ѓ мiлi адсюль, вiднелася ѓсёй тэрыторыi гатэля, а. Мясцовасць там крута падымалася, i ѓсё яшчэ былi бачныя сляды старой крэпасцi.
  
  
  А вiд выплат прама перада мной быѓ нават лепш. Митзи зняла ѓсю вопратку i пабегла да & nb. Яна павярнулася i прызыѓна памахала мне рукой. Пачатку другой намёк мне не спатрэбiѓся. Яе хутка распрануѓся i рушыѓ услед за ёй.
  
  
  Была толькi лёгкая актыѓнага адпачынку, а вада была амаль цёплай. Дзяѓчына плыла хуткiм плыѓным рухам, i яе дагнаѓ яе толькi ѓдалечынi ад берага. Яе трываць не мог, але мы былi & nb. Яе скура была мяккай. Яе гатэль прыцягнуць яе да сябе за сцягна, але яна кiнулася назад i нырнула вакол мяне. Нам адзiн вакол нас не быѓ цалкам гатовы, калi яна ѓсплыла, уздыхнула i нырнула назад у мяне. У глыбокай & nb не за што трымацца, але нам гэта аказалася не трэба. Яна была надзвычай прыгожая.
  
  
  Калi ѓсё скончылася, яна ѓсплыла на паверхню. Яе падплыѓ да яе, i мы адпачылi. Яе заснуѓ у спакойнай цёплай & nb. Яе не заѓважаѓ, пакуль мая мэта не апусцiлася i не акунулася ѓ цёплую салёную ваду.
  
  
  Дзяѓчына знiкла. Яе, азiрнуѓся i ѓбачыѓ, што яна ѓжо была на пляжы. На ee жываце, на карычневым фоне белага пяску. Яе, заѓважыѓ, што вы не ѓбачыце падзел на яе купальнiку. Яе даплыѓ да пляжа, плюхнуѓся побач з ёй i зноѓ заснуѓ. Пакуль мяне гэта не адзiная перадача яе хрыплы голас. "Добрай ранiцы, Картэр. Вы збiраецеся сустрэць саюзнiка.
  
  
  Яе адкрыѓ вочы i ѓбачыѓ, што сонца ѓжо садзiцца на захадзе. На пляжы нiкога не было вiдаць. Усяго некалькi крабаѓ i шмат пяску. Затым яна паказала на мыс праз ваду. Што-то наблiзiлася да нас над вадой, але гэта была не лодка.
  
  
  Гэта было падобна на чалавечую фiгуру. Яго мiргнуѓ, пакруцiѓ галавой i зноѓ паглядзеѓ. Ён усё яшчэ быѓ там. У трохстах метрах, i на тым месцы, дзе яе i заѓважыѓ, што тут стаяць катэгарычна нельга, shell мужчына. Высокая, хударлявая, апранутая ѓ доѓгае белае сукенка, развевающееся веерам. Ён падышоѓ да нас з велiчным, але рашучым падыходам. Гэта было неверагодна.
  
  
  Дзяѓчына побач са мной ѓстала i памахала. Яна спакойна апранулася. Яе, ведаѓ, што гэта галюцынацыя. Па агульным прызнаннi, вада была салёнай, на навобмацак яна была падобная на сiроп, але яго ледзь не патануѓ, калi заснуѓ у ёй.
  
  
  Мужчына ѓсё наблiжаѓся. Прыблiзна ѓ дзесяцi футаѓ ад берага, ён падняѓ халат, пагрузiѓся ѓ ваду па сцягна i зноѓ падняѓся, наблiжаючыся да берага. Ён здаваѓся мне ростам каля шостай футаѓ. Ён быѓ стары, з доѓгай барадой i белымi валасамi. Ён быѓ хударлявым, але жилистым.
  
  
  Яе сядзеѓ аголены на пяску, гледзячы ѓ змрочныя вочы i шырока раскрыѓшы рот, усмiхаючыся Митзи Гарднер. Яна сядзела побач са мной, i ён узяѓ яе руку пальцамi, якiя маглi б цягнуцца да баскетбольному мячы, пяшчотна, як калi б гэта было яйка. Яна сказала эму некалькi слоѓ на незнаёмай мне мове, i яны засмяялiся. Яна паглядзела на мяне i сказала: "Гэта Ной, Нiк. Ён пражыѓ тут даѓжэй, чым хто-небудзь можа ѓзгадаць. А яшчэ ён працiѓнiк камунiстычных ракет на востраве ".
  
  
  Яго ѓстаѓ. Што яшчэ ёй мог зрабiць?
  
  
  Ной ѓважлiва паглядзеѓ на мяне, затым пацiснуѓ мне руку. Мой цалкам знiкла ѓ эга далонi, але ён сцiснуѓ маю руку ривненской настолькi, каб выклiкаць сумленнасць i давер. Яе дакрануѓся да плоцi, цёплай, з крывёю ѓнутры, жывы.
  
  
  "Я вельмi захапляюся вамi, мiстэр Картэр. У яго быѓ выразны брытанскi акцэнт, i голас, якiм ён мог бы рыкаць, калi б захацеѓ. "Митзи распавяла мне пра сустрэнуць вашых справах, якiя замацавалася маю веру ѓ вас".
  
  
  Яе праглынуѓ. - "Твая вера ѓ мяне?" "Па крайняй меры, яе ѓсё яшчэ раблю тое, што магчыма. Баюся, ты неверагодна перабольшваеш.
  
  
  Ён паглядзеѓ на Митзи. Памiж iмi павiнна была быць цесная сувязь. Вiдавочна, вакол павагi, дружбы i разумення. Затым ён зноѓ звярнуѓ увагу на мяне.
  
  
  "Я павiнен папрасiць прабачэння, мiстэр Картэр. Яе папрасiѓ Митзи прывезцi вас сюды, пакуль вы не занадта захапiлiся сваёй працай. На жаль, тут паѓстала праблема ". Ён паказаѓ на гару. "Я павiнен выгнаць сур'ёзную хваробу. Я не магу цяпер заставацца, але я падумаѓ, што павiнен хоць бы сустрэцца з вамi i паабяцаць вам сваю дапамогу, калi яна вам спатрэбiцца. Спадзяюся, вы зноѓ наведаць мяне ".
  
  
  Ён нахiлiѓся, пацалаваѓ дзяѓчыну ѓ мочку, кiѓнуѓ мне, вярнуѓся да & nb, падняѓ халат i знiк гэтак жа, як i прыйшоѓ.
  
  
  Яе назiраѓ за iм. Митзи хiхiкнула. "Што засталося ад твайго самавалодання? Здаецца, вы бачылi прывiд.
  
  
  Яе паказаѓ на прывiд. 'Як ...?'
  
  
  Яна стала сур'ёзнай, на iмгненне зiрнула на мяне i сказала: "Не пытайся занадта шмат чаго, Нiк. Яе сапраѓды бачыла неверагодныя рэчы з iмi тхара, як сустрэла гэтага чалавека. Вы таксама гэта выпрабуеце. А цяпер нам лепш вярнуцца да Флемингу, перш чым ён прачнецца i не захоча прагуляцца ".
  
  
  Яе апранаючыся азiрнуѓся на высокую цёмную постаць, якая займаецца знiкла асяроддзяѓ скал ля падножжа пагорка на мысе. "Раскажы мне больш пра свайго сябра", - папрасiѓ яе.
  
  
  Яна пацiснула карычневым плячом.
  
  
  "Падумайце аб тым, што я вам сказала. Будзьце гатовыя да сюрпрызаѓ. Ной можа даць вам мноства вакол iх, i я ѓпэѓненая, што я яшчэ не чула i не бачыла ну ѓсё ".
  
  
  Яна пабегла наперадзе мяне да машыны. Калi яе, увайшоѓ у машыну, рухавiк роѓ. Перш чым яе зачынiѓ дзверы, яна нацiснула на педаль акселератара, i мы на поѓнай хуткасцi паехалi па каляiне назад, да дарогi.
  
  
  Яе нам на хвiлiну не даверыѓ, што гэты Ной валодае асаблiвай магiяй. Мне ён проста здаѓся вельмi разумным i хiтрым. "Ён пустэльнiк?" - спытаѓ яе, Митзи. Што заѓгодна, толькi не гэта. Ён - важак племенi, якi налiчвае больш за sta чалавек. Яны жывуць у старой крэпасцi. Ён кажа, што эга, людзi пасялiлiся тут некалькi сотняѓ гадоѓ таму, затым паѓстання рабоѓ. Разам гэта жудасная група. Яны могуць быць паѓсюль, у джунглях, i вы не зможаце ih убачыць, калi яны гэтага не захочуць ".
  
  
  "Як вы даведалiся эга?"
  
  
  Яна падцiснула вусны i паглядзела на мяне.
  
  
  "Гэта таксама было вельмi дзiѓна. Яе плавала ѓ лагуне, калi ён раптам спусцiѓся, каб перадаць мне паведамленне. Памочнiк Фiшак у казiно быѓ забiты, i Чып гатэль, каб яе перадала гэта ѓ Маямi. Гэты хлопец быѓ забiты ѓ дзесяць хвiлiна чацвёртага. Ной сказаѓ мне ѓ чвэрць чацвёртага.
  
  
  Так было лягчэй. Па крайняй меры, цяпер у мяне пад нагамi была цвёрдая глеба. - Барабан джунгляѓ, - засмяяѓся я. "Тэлефон у джунглях".
  
  
  'Напэѓна. Але пазней яе аднойчы ѓбачыѓ, як ён вылечыѓ вельмi хворую жанчыну з дапамогай вуду. Ён сказаѓ, што ён яе голуб. Яна ѓстала на месцы, i вось стала лепш ".
  
  
  У галоѓ паколвала. Дзяѓчына побач са мной была дастаткова моцнай, каб выстаяць у суровым свеце мафii. Для гэтага трэба мець практычнае стаѓленне да ѓсяго. А цяпер яна казала пра вуду i чорнай магii, як быццам сама верыла ѓ iх. Больш яе эй пытанняѓ не задаваѓ.
  
  
  Мы ехалi моѓчкi пяць хвiлiна. Раптам пасярод дарогi апынуѓся негр. Ён жэстам паказаѓ нам, каб мы спынiлiся. Митзи прытармазiла i адкрыла акно. Ён здаваѓся усхваляваным; яна спытала эга што-то на мясцовым дыялекце, i ён пакiваѓ галавой. Не казаць нам словы, Митзи уключыѓ заднi ход, разгарнулася i дала газ.
  
  
  "Ной запытаѓся пра нас", - сказала яна. "Была спешка. Што-то павiнна было здарыцца, але ён не сказаѓ што.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на Митзи, а затым зноѓ на пасыльнага. Дарога была бязлюднай. Калi мы згарнулi на наступны паказальнiкаѓ, дарога апынулася вельмi дрэнны. Нам спатрэбiцца б джып, каб без працы пераадолець усе перашкоды. Палову шляху скончылася перад вялiкай выбоиной на дарозе.
  
  
  "Мы павiнны iсцi далей", - сказаѓ Митзи.
  
  
  Вы не маглi б назваць гэта хадой. Мы караскалiся па дрэвах, як горныя казлы, пакуль нарэшце не дасягнулi высокай сцяны, пабудаванай вакол сланца. Крэпасць займала ѓвесь мыс i выглядала непрыступнай. Калi мы праходзiлi праз вароты, сцены двары таксама былi па шыферу. На яго фоне былi пабудаваныя каменныя будынкi, некаторыя старыя, а iншыя ѓ выдатным стане. Ih даху служылi платформай для сцены. Людзi сабралiся вакол вялiкай фiгуры тонi атрымаѓ. У iх былi цёмныя асобы карэнных амерыканцаѓ. На мужчынах была толькi насцегнавая павязка, на жанчынах - кароткiя рознакаляровыя спаднiцы. Усе маѓчалi, настрой быѓ падушаны.
  
  
  Калi мы ѓвайшлi, Ной падышоѓ да нас. Эга твар быѓ змрочным, але эга паводзiны заставалася ганарлiвым i велiчным.
  
  
  Ён паведамiѓ нам гэтую навiну, не мiргнуѓшы вокам. Доктара Флемiнга выкралi. Чып Каппола загiнуѓ, спрабуючы прадухiлiць гэта. Джером заняѓ гатэль. На круiзных лайнерах эвакуююць ѓсiх амерыканцаѓ i еѓрапейцаѓ ".
  
  
  Яе спытаѓ - "Адкуль Тара Соер?".
  
  
  Толькi пазней мяне ахiнула, адкуль яе атрымлiваѓ iнфармацыю. Але падчас нашай бясшумнай паездкi на Кадзiлаку яе наогул не чуѓ барабаннай фракцыi ѓ джунглях.
  
  
  У паведамленнi аб ёй нiчога не гаварылася ", - сказаѓ мне Ной. У любым выпадку, паведамленне было. Таму ён не спадзяваѓся выключна на ѓявах. - "Як ты ѓсё гэта даведаѓся?"
  
  
  Ён зiрнуѓ на людзей вакол, i ён убачыѓ, што эга рот нецярплiва падрыгваецца. "Калi ласка, не сумнявайцеся ва мне, мiстэр Картэр. Не хапае часу. доктара Флемiнга трымаюць у сутарэннях пад старой крэпасцю, i эга трэба выратаваць. Верагодна, вашу мiс Соер адправiлi дадому на адным вакол караблеѓ.
  
  
  "Мне гэта здаецца малаверагодным. Не думаю, што Джером адпусцiѓ бы яе, калi б мог утрымаць яе за выкуп ".
  
  
  "Гэта аргумент. Але гэта яшчэ не ѓсё. Былi распаѓсюджаныя апiсання вас абодвух, i за вашу злоѓ было прапанавана дзесяць тысяч даляраѓ.
  
  
  Яе вылаяѓся ѓслых. "Як толькi яе збiраюся зрабiць невялiкi крук, i тут жа неба апускаецца".
  
  
  "Рады, што вы зрабiлi гэты крук", - пракаментаваѓ Ной. - У адваротным выпадку вы б ужо былi мёртвыя. Па крайняй меры, цяпер вы можаце даць адпор ".
  
  
  "Я лепш зраблю што-небудзь", - пагадзiѓся я. Яе, паглядзеѓ на дзяѓчыну. 'Заставайся тут. Тут ты ѓ бяспецы. Яе beru ѓ цябе машыну ".
  
  
  'Нам за што. Вы не ведаеце мясцовасць. Яе ведаю, i, акрамя таго, у мяне яшчэ ёсць праца ". У ee голасе была металiчная нота, намекавшая на рысы характару, якiя яны прынеслi гэй месца ѓ братэрства мафii.
  
  
  "Яна мае рацыю", - заѓважыѓ Ной. "Вы не можаце вярнуцца ѓ Порт-оф-Спейн па прыбярэжнай дарозе. Несумненна, Джером загадаѓ заблакаваць сл. Вам прыйдзецца прайсцi праз горы, i тады вы зможаце скарыстацца любы дапамогай ". Ён паказаѓ доѓгiм пальцам на аднаго тоѓстага цемнаскурага мужчыну, потым на другога. "Штаны, кашуля. Спяшайцеся. Ты пойдзеш са мной ".
  
  
  Мне гэта не спадабалася. Як я мог быць упэѓнены ѓ праѓдзiвасцi аповеду тонi атрымаѓ? I каму можа спатрэбiцца гэты эскорт у падарожжы, якое бог ведае, чым скончыцца? Але ѓ мяне не было выбару. Ной i эга людзi складалi большасць, i нават Митзи ѓстала на бок тонi атрымаѓ. Так што я пагадзiѓся, па меншай меры, на дадзены момант. Да таго часу, як мы дабралiся да "Кадзiлака", пара таксама была там, ухмыляючыся. Нашы гiды цяпер былi ѓ баваѓняных штанах да каленяѓ i белых кашулях з засучеными рукавамi. У iх за паясамi хавалiся мачэтэ.
  
  
  Яны ѓ такую гульню ззаду.
  
  
  Разгарнуцца было няма дзе, i Митзи давялося пяць хвiлiна штурхаць машыну ѓзад i наперад, пакуль мы, нарэшце, не змаглi спусцiцца з пагорка. Галоѓная дарога ѓжо была дрэнны, а гэтая жудасная. Мы ехалi на нiзкай перадачы па тым, што больш за ѓсё нагадвала швейцарскi сыр з дзiркамi, i, што яшчэ горш, мы апынулiся на скале на другiм баку грэбня. Мы павярнулi i паехалi па вузкай сцежцы, якая займаецца вяла ѓнiз. Машына з аднаго боку закранала схiле гары, а з другога яе глядзеѓ у бездань неспасцiжнай глыбiнi. Яе нiчога не сказаѓ, каб не адцягваць Митзи. Ён мог лепш засяродзiцца на кiраваннi.
  
  
  Потым кiламетраѓ гэтых нягод мы зноѓ праехалi праз кусты, i я зноѓ змог уздыхнуць свабодна. "Дык ты ведаеш дарогу", - сказаѓ яе Митзи. "Як мы трапiм у вязнiцы Джэрама?"
  
  
  Яна пахiтала галавой. "Мы павiнны спачатку даведацца што-небудзь пра гэта. Спачатку нам трэба адправiцца ѓ той стары гатэль, якi ёй паказала вам па дарозе ѓ вашу першую сустрэчу з Nov. Там мы зможам распрацаваць нашы планы ".
  
  
  Ужо цямнела, калi мы, нарэшце, выйшлi на дарогу, досыць шырокую для "Кадзiлака". Мы маглi бачыць унiзе скрозь раслiннасць агнi. Такiм чынам, мы былi недалёка ад горада. Митзи уключыѓ фары, каб выехаць на дарогу.
  
  
  Прамень святла асвятлiѓ чалавека ѓ форме. Ён нацэлiѓ на нас пiсталет. Дзяѓчына тут жа прытармазiла, ѓключыла заднi ход i зноѓ паскорылася. Яе iнстынктыѓна азiрнуѓся. Лiхтары задняга ходу злавiлi iншага салдата, якi толькi што зрабiѓ вiнтоѓку ѓверх. Перш чым эга стрэльбу паднялося дастаткова высока, каб ѓразiць любога вакол нас, мой "Люгер" стрэлiѓ. Пры гэтым разбiлася лабавое шкло. На Митзи было шмат аскепкаѓ, але яна працягвала весцi машыну. Яе стрэлiѓ у шчылiну, дзе раней было лабавое шкло, i салдат перад машынай ѓпаѓ.
  
  
  Митзи спынiла машыну, i ѓ мяне быѓ час зiрнуць на нашых гiдаѓ. Нам адзiн вакол iх не пацярпеѓ. Яны згарнулiся на заднiх сядзеннях, i цяпер зноѓ асцярожна паднялiся. Яе выйшаѓ, каб блiжэй зiрнуць на падарункi, якiя даѓ нам палкоѓнiк Джером. Двое салдат загiнулi. Яе ѓзяѓ ih форму i зброю i кiнуѓ на задняе сядзенне. Людзi тонi атрымаѓ схапiлi пiсталеты. Яе сказаѓ. - "Вы справiцеся з гэтым?"
  
  
  Яны маглi б. Яны служылi палацавай вартай, калi Флемiнг быѓ прэзiдэнтам. Магчыма, калi-небудзь мы зможам выкарыстоѓваць гэта веданне. На дадзены момант яе трымаѓ зброю пры сабе i загадаѓ iм дваiм зацягнуць трупы ѓ кусты, дзе яны будуць ляжаць цiха, пакуль не з'явiцца якi-небудзь галодны звер.
  
  
  У любым выпадку блакады дарогi даказаѓ, што iнфармацыя тонi атрымаѓ дакладная. У гэтага старога ѓ рукаве было больш, чым яе гатэль б прызнаць. Такiм чынам, Джером, быѓ галоѓным, сказаѓ Ной. Прыйшоѓ час падумаць, як вызвалiць Флемiнга. Аѓтарытэт тонi атрымаѓ таксама звязана мне больш упэѓненасцi ѓ эга сябрах. У рэшце рэшт, яны прадставiлiся, i цяпер, калi яны даказалi, што могуць звяртацца з зброяй, яны ѓсё яшчэ могуць быць карысныя.
  
  
  Мы без працы дабралiся да гатэля, i Митзи прыпаркавала машыну ѓ закiнутым хляве за будынкам. Адтуль мы пайшлi ѓ паѓразбураны вестыбюль. Пах цвiлi i гнiлога дрэва змагалiся за перавагу. Нашы гiды правялi нас па рыпучых прыступках на кухню. Гэта была вялiкая кухня з палiцамi ѓздоѓж адной вакол сцен i працоѓным сталом пасярэдзiне. Мы былi там не адны. На стале гарэла свечка, i трое мужчын елi игуану, мясцовы дэлiкатэс, ад чаго ѓ мяне завуркатала ѓ жываце.
  
  
  Потым прывiтанне мужчын i двух нашых правадыроѓ, узбуджана гутарылых з трыма тубыльцамi, мы нарэшце-то змаглi паесцi. Калi мой зверскi голад быѓ задаволены, яго адчуѓ сябе крыху менш падобным на йо-йо на вяроѓцы сюрпрызаѓ i цяжкасцяѓ. Мая талерка была яшчэ напалову запоѓненая, калi трое тубыльцаѓ сышлi. Ёй быѓ шчаслiвы бачыць, як яны сыходзяць. Нам трэба было выпрацаваць сваю тактыку, i я не адчуваѓ сябе нязванай кампанiяй.
  
  
  Най назваѓ мне iмёны нашых гiдаѓ, але, паколькi я не ведаѓ мовы, яе забыѓся ih. Яе запомнiѓ, толькi тое, што яны былi доѓгiмi, з мноствам зычных. Аднак яе не хацеѓ пакрыѓдзiць ну, проста назваѓшы ih Томам або Гары, таму ёй растлумачыѓ сваю праблему i спытаѓ ih меркаванне.
  
  
  Больш высокi па двух засмяяѓся i сказаѓ: "Вы можаце называць мяне Лэмби". Ён прамаѓляѓ гэта на цвёрдую "чацвёрку".
  
  
  Митзи сказала мне на вуха: "Лэмби. гэта вялiкi малюск. Яны ядуць эга мяса, каб павысiць сваю патэнцыю ".
  
  
  У nen ёсць стыль, - усмiхнуѓся я. "Ценымногие лепш, чым, напрыклад, маё iмя - N3. А вы?' Яе, паглядзеѓ на нумар два.
  
  
  Яна шырока ѓсмiхнулася. 'Ваенныя.'
  
  
  "Досыць коратка", - пагадзiѓся я. 'Што гэта значыць?'
  
  
  Ён зноѓ засмяяѓся. "Драпежная птушка. Вельмi небяспечная.'
  
  
  'Выдатна.' Яе палюбiѓ ih. Яны маглi пажартаваць над перспектывай пазмагацца з усёй армiяй Гранд-Лаклера. Можа, у нас яшчэ быѓ невялiкi шанец.
  
  
  "Вы разумееце, што нам патрэбен доктар Флемiнг. Назаѓжды выцягнуць Флемiнга вакол турмы. Але спачатку нам трэба туды патрапiць. Хто-небудзь вакол вас ведае што-небудзь пра шляхi ѓцёкаѓ, накшталт падкопам, якiя зняволеныя, магчыма, вырылi ѓ мiнулым?
  
  
  Рэѓматызму быѓ адмоѓны. Быѓ адзiн. Занадта вузкi, каб разгарнуцца, i занадта круты, каб запаѓзцi назад у камеру. Там, дзе выходзiла дзiрка, цяпер былi жалезныя вароты. Насупраць неих ѓсё яшчэ ляжаѓ выцвiлы чэрап няшчаснага, якi зрабiѓ апошнюю спробу да ѓцёкаѓ. Гэта было даѓно. Таму мы павiнны працаваць над сваiм унутраным нюхам, i яно частцы аказваецца крывавым. Ёй сказаѓ тое, што думаѓ пра гэта. "Як вы думаеце, з чаго вы хочаце пачаць?"
  
  
  Oni арыйцаѓ шкадавалi плячыма. Ваенныя сказаѓ гэта для iх абодвух. "Калi Флемiнг памрэ, памром i мы. Джером хоча пабудаваць ракетную станцыю на нашай вышэй. Мы будзем змагацца, але ѓ нас недастаткова людзей i зброi, каб спынiць эга ".
  
  
  Пара стала мне падабацца ѓсё больш i больш. Ih ѓзрост было цяжка адгадаць, але ih скура была гладкай, i ѓ ih каардынацыi усё было ѓ парадку. Яны рухалiся з грацыяй тыграѓ. Яе паказаѓ на унiформу. 'Надзеньце гэта. Вы згуляеце ролю салдат. Вы захапiлi нас з Митзи i збiраецеся даставiць нас у крэпасць. Вы скажаце, што Джером загадаѓ замкнуць нас на лiчбавыя камеры Флемiнга.
  
  
  Вочы дзяѓчыны на iмгненне звузiлiся. Яе не любiѓ рызыкаваць яе жыццём, але наша "хiтрасць" была б больш пераканаѓчай, калi б яна таксама была там.
  
  
  Ваенныя i Ламби зьнялi кашулi i штаны, крыху пахiснулiся з набедренными павязкамi, затым сарамлiва павярнулiся i знялi ih таксама. Абодва яны насiлi оуанг, за баявыя амулеты на поясе, на шыi. Вядома, зброю было пад рукой, але, магчыма, яны думалi, што не перашкодзiць мець трохi дадатковай абароны. Яны апранулi вайсковыя камзолы над кудменяѓ, апранулi штаны, i, калi зразумець, што мы гатовыя да працы.
  
  
  За рулём была Митзи. Яе sel побач з ёй, а два нашых майстры сядзелi ззаду, прыставiѓшы пiсталеты да нашых шеям. На шляху да крэпасцi дзяѓчына максiмальна выкарыстоѓвала кароткi шлях. Вулiцы былi дзiѓна пустыя. Усе засталiся ѓнутры i трымалi шторы зачыненымi. У крамах было цёмна, i яны былi забiтыя ад марадзёраѓ. Порт-оф-Спейн раптам ператварыѓся ѓ змрочны горад, моцна адрозны ад весялосцi мiнулай ночы.
  
  
  Крэпасць знаходзiлася на невысокiм узгорку. Зялёная лужок перад iм рабiла ѓсё магчымае, каб яна выглядала прыязнага, але гэты эфект быѓ сапсаваны жалезным плотам вакол яго i гарматай, усталяванай у цэнтры лужка. Стаянка перад варотамi не рабiла гэта месца ѓтульней.
  
  
  Капралаѓ i двое салдат ѓбачылi нашы агнi i заблакавалi дарогу з зброяй напагатове. Митзи прытармазiла i спынiлася ѓ некалькiх футах перад iмi. Ззаду мяне Лэмби усклiкнуѓ: "Капралаѓ, хадзем, паглядзiм, што ѓ нас ёсць. Тоѓсты ѓлоѓ! Ён штурхнуѓ мяне дулам свайго пiсталета наперад i шчодра засмяяѓся.
  
  
  Капралаѓ асцярожна падышоѓ. Гатэль спачатку зiрнуць на гэта. Паравыя распавялi гiсторыю поспеху пра тое, як яны займелi нас, i пра непераадольных цяжкасцях, якiя iм прыйшлося пераадолець. Капралаѓ быѓ уражаны. Калi яны скончылi свой расказ, ён павольна падняѓ вiнтоѓку i нацэлiѓ яе на мяне.
  
  
  Мая жыццё сцяѓся. Ён не шталь б страляць у Митзи. Ёй быѓ упэѓнены ѓ гэтым. Nah яны маглi б узяць заклад або выкуп. Але тое, што Джером планаваѓ для мяне, было зусiм iншае. Капралаѓ на iмгненне пакiнуѓ мяне ѓ няведаньнi, гледзячы на мяне праз казырок. Затым ён раѓнуѓ каманду. Салдаты расчысцiлi шлях. Капралаѓ закат ѓ машыну i загадаѓ Митзи ехаць у крэпасць. Гэта было шэрае будынак. Без вокнаѓ i толькi адна дзверы пасярэдзiне, як адкрыты рот. Па iм нават тырчаѓ драѓляны язычок. Митзи спынiлася i паставiѓ машыну на выкладзенай плiткай стаянцы, i цяпер яе ѓбачыѓ, што драѓляны язычок быѓ пад'ёмным мостам над глыбокiм ровам. Цяпер у nen пустазелле раслi, але даѓным-даѓно тут сядзела чаргу рабоѓ. заливавшая эга вадой праз сукенка. Кожнаму нападнiку даводзiлася разлiчваць на гiдрокосцюма. Пасярод моста стаяѓ салдат, i ѓся тэрыторыя асвятлялася яркiмi пражэктарамi. Капралаѓ выйшаѓ. "Вазьмi ih, пакуль яе трымаю таго хлопца пад прыцэлам".
  
  
  Мяне выштурхнулi вакол машыны. Митзи выбралася з iншага боку. Ваенныя i Ламби трымалi пiсталеты прыцiснутымi да нашых спiнах. Капралаѓ яшчэ трохi злараднiчаѓ i ѓвайшоѓ унутр. Праз некалькi хвiлiн ён зноѓ прыбыѓ у суправаджэннi лейтэнанта. Салдат на мосце сырога адсалютаваѓ, i паводзiны пачаткоѓца падказала мне, што ён тут камандуе.
  
  
  Капралаѓ балбатаѓ з занятымi жэстамi, пакуль афiцэр жэстам не прымусiѓ эга замаѓчаць. Па зорках у эга вачах яе мог здагадацца, хто б атрымаѓ узнагароду, калi б гэта быѓ сапраѓдны захоп.
  
  
  Лэмби заѓважыѓ: "Загад ад палкоѓнiка. Гэтыя двое павiнны быць зачыненыя, ён жа лiчбавыя камеры, што i Флемiнг. Разумееце, усе злоѓленыя птушкi разам.
  
  
  "Зразумела", - коратка адказаѓ лейтэнант. "Уведи ih ѓ вартавую".
  
  
  Ён павярнуѓся, i мы былi вымушаныя iсцi за iм па каменным калiдоры, якi выдаваѓ жудаснае рэха. Сапраѓдны кашмар для людзей, якiя пакутуюць клаѓстрафобiяй. У вартавым памяшканнi лейтэнант махнуѓ рукой, што нам варта абшукаць.
  
  
  Ваенныя хутка сказаѓ: "Мы ѓжо абшукалi ih, лейтэнант. Яны чыстыя сто працэнтны ".
  
  
  Лейтэнант усмiхнуѓся: 'Вельмi добра.' "Нiк Картэр, цi не так? - Вельмi небяспечна, - сказаѓ палкоѓнiк. Але я думаю, цябе сёння ѓвечары вырвуць зубы ".
  
  
  Яе, пацiснуѓ плячыма i паспрабаваѓ выглядаць пабiтай сабакам. Цяпер ён звярнуѓ сваю ѓвагу на Митзи. Нават са слязамi на вачах, i съежившейся, як спалоханы кот, яна ѓсё роѓна каштавала таго, каб яе ѓбачыць. Можа, эму падабалася, калi яна была трохi пакорлiвай. На iмгненне эга сцягна пагойдвалiся наперад i назад, i ён адным пальцам прыѓзняѓ яе падбародак.
  
  
  Палкоѓнiк кажа, што вы шмат чаго стаiце для сiндыката. Што яны хочуць заплацiць, каб вярнуць цябе. Мы гэта ведаем ". Митзи выглядала яшчэ больш напуджанай, зацiснула рот рукой i заплакала. "Калi ласка, сэр, не пасылайце мяне да iх. Яны заб'юць мяне ".
  
  
  Ён прыѓзняѓ бровы. "Калi вы так цэны ih, навошта iм гэта рабiць?"
  
  
  Яна на iмгненне прыкусiла губу, затым, як быццам разумеючы, што лейтэнант зможа прымусiць яе гаварыць, прашаптала: "Мне трэба было куды-то прынесцi трохi грошай. Але яго не даставiла эга. Цяпер, у эга цёмных вачах з'явiлiся знакi даляра. Божа, у яго было ѓяѓленне! Ён абсурдна нецярплiва. "Дзе гэтыя даляры цяпер?" Яна раптам выглядала абнадзейлiвай. "Я магу паказаць табе, дзе ... Калi ты адпусьцiш нас, я ..."
  
  
  Эга смех быѓ непрыемным.
  
  
  "Ты хочаш шмат, дарагая. Што тычыцца Картэра, калi б яе эга страцiѓ, замест гэтага палкоѓнiк надзеѓ на мяне кайданкi. Ён падняѓ плечы. "Па якой-то прычыне ён сапраѓды думае пра гэта джентльмене тут".
  
  
  Дзяѓчына пацерла рукi, працягнула ih эму i падышла лiжа, да яму, з пакораю i узбуджэннем на кожным кроку.
  
  
  - Тады толькi яе? Толькi ты i ён?'
  
  
  Пажадлiвасць было вiдаць яго асобы. Не зводзячы з нах вачэй, ён загаварыѓ з двума нашымi мужчынамi. "Одзiна вакол вас застанецца тут, iншы завядзе Картэра ѓ камеру".
  
  
  У мяне быѓ страшны момант, калi яе, падумаѓ, што лейтэнант хоча застацца з дзяѓчынай сам-насам. Потым яе, зразумеѓ, што ён гатэль адправiць мяне з адным вакол хлопцаѓ. Яе трохi важдаѓся мускуламi, як быццам мне спадабалася гэтая iдэя, i ён планаваѓ атакаваць чалавека па шляху. Митзи можа справiцца з лейтэнантам, але можа паѓстаць бойка, i мне не патрэбен быѓ iнцыдэнт, якi мабiлiзаваѓ б больш салдат. Лейтэнант убачыѓ мае руху, усмiхнуѓся i ѓсё роѓна вырашыѓ пайсцi са мной. Ён выйшаѓ за дзверы наперадзе мяне i Лэмби. Митзи крыкнула эму услед салодкiм тонам: "Лейтэнант ... убачымся пазней, ды ..."
  
  
  Ён прайшоѓ па калiдоры, i я заѓважыѓ, што эга хада была больш узбуджанай, чым ваенная. Думкi лейтэнанта былi не пра эга абавязку. У канцы калiдора ён адкрыѓ тоѓстую каменную дзверы, жэстам запрасiѓ нас, i зачынiѓ яе за сабой. Яе падазраваѓ, што з гэтым гранiтным блокам ззаду нас нiякiя гукi не могуць пракрасцiся праз падзямелляѓ на першы паверсе. Па каменнай вiнтавой лесвiцы мы ѓвайшлi ѓ нiжнi калiдор. Капала вада, пахла цвiллю. Не было свету, акрамя лейтенантского лiхтара Ён зноѓ пайшоѓ наперадзе нас, абмiнуѓшы дваццаць закратаваных дзвярэй па абодва бакi смуроднага калiдора. У канцы калiдора ён выняѓ медны ключ даѓжынёй каля чатырох цаляѓ, адчынiѓ дзверы i ѓстаѓ у камеры.
  
  
  Доктар Флемiнг сядзеѓ ля сцяны, падцiснуѓшы адно кожнаму племенi. Ён выцягнуѓ перад сабой другую нагу. Ён выглядаѓ выродлiва апухлым. Ён сядзеѓ на зялёным мхе, пакрывае каменны пол, i адна па эга рук вiсела над галавой на жалезнай разбiваць, прымацаванай да стагнаць.
  
  
  Ён падняѓ галаву, мiргнуѓ сяргей, убачыѓ мяне i сел. Потым ён убачыѓ майго ахоѓнiка i, нарэшце, лейтэнанта. Ён зноѓ апусцiѓ плечы, i эга гол у маркоце ѓпала наперад. Афiцэр стаяѓ над iм, усмiхаючыся. Ён адшпiлiѓ кабуру, выцягнуѓ рэвальвер i ступiѓ так, каб добра бачыць Флемiнга i мяне, павольна нацэльваючы зброю мне на талiю.
  
  
  "Спадар Прэзiдэнт." - Голас здаваѓся слiзкiм. "Вы спадзявалiся знайсцi на востраве добрага саюзнiка? Мужчына, якi ѓжо аднойчы выратаваѓ вас, i, магчыма, зможа зрабiць гэта зноѓ? Уяѓляю эга вам. Ён можа заставацца з табой ".
  
  
  Ззаду мяне Ламби, вiдавочна, затаiѓ дыханне. У мяне было некалькi варыянтаѓ. Яе мог бы адысцi ѓ бок i дазволiць майму па матэматыцы i застрэлiць лейтэнанта. Але, можа быць, афiцэр быѓ хутчэй, i ён пачаѓ разумець Лэмби ѓсё больш i больш. Цi яе мог бы адцягнуцца i выцягнуць свой Люгер.
  
  
  Пакуль яе думаѓ пра гэта, пацук памерам з котку прамчалася праз камеру праз боты лейтэнанта. Сяргей эга лiхтара, верагодна, напалохаѓ жывёла. Лейтэнант адскочыѓ у бок i застрэлiѓ яе. Гэта дало мне дастаткова часу, каб выхапiць свой Люгер. Яе стрэлiѓ лейтэнанту адкрытымi ѓ галаву. Лiхтар паляцеѓ па паветры. Яе змог злавiць эга, свабоднай рукой, апёк пальцы аб гарачую лямпу, але змог хутка паставiць, не зламаѓшы. Лейтэнант упаѓ тварам унiз. Зялёны мох на падлозе павольна шталь чырвоным. Лэмби задаволена фыркнуѓ. Ёй быѓ рады, што мой крок не застаѓ эга знянацку. Нарэшце, рэфлекторнае, ён мог спусцiць курок i стрэлiць ѓ мяне. Яе падзякаваѓ яго, паляпаѓ па плячы.
  
  
  Флемiнг мiргнуѓ. Ён усё яшчэ не прывык да святла. Ён сумеѓся.
  
  
  "Я нiчога не разумею", - прамармытаѓ ён. "Палкоѓнiк Джером просiць мяне вярнуцца i кiраваць краiнай. Тады чаму мяне арыштоѓваюць цяпер? Навошта вас сюды прывялi? Чаму ты так добра абсталяваны да гэтаму салдату?
  
  
  "Пазней", - прымусiѓ эга замаѓчаць яе. "Цяпер няма часу". Нам Дэвiд Хок, нам Тара Соер не гатэлi б, каб Флемiнг ведаѓ аб умяшаннi AX. Потым здрады Джэрама было вялiка спакуса расказаць эму ѓсё. Але калi Хок i Тара былi маеце рацыю, калi Флемiнг пачаѓ паводзiць сябе упарта i больш не хацеѓ гуляць, хто б фробель востраѓ? Так што мне прыйдзецца схлусiць. Яе звярнуѓ увагу на яго нагу. "Наколькi вы сур'ёзна параненыя?"
  
  
  Ён усё яшчэ выглядаѓ збянтэжаным, але яго спрабаваѓ адцягнуць увагу эга ад палiтычных тэм.
  
  
  Ён уздыхнуѓ. "Мой пачатках зламаная".
  
  
  Яе пачаѓ абшукваць кiшэнi лейтэнанта у папрасiѓ ключ ад кайданкоѓ. Эга не было з сабой. Яе мог стрэлiць у ланцуг, але ѓ мяне было мала боепрыпасаѓ. Мне могуць спатрэбiцца кулi наверсе. Яе паставiѓ адну нагу на сцяну i пацягнуѓ. Раствор памiж камянямi быѓ шматвяковым, i быѓ аслаблены дзеяннем вiльгацi. Яе, адчуѓ, як ланцуг трохi прагнулася, але не саскочыла. Яе тузануѓся яшчэ некалькi разоѓ, але ѓсё было бескарысна. Мы павiнны выкапаць гэтую рэч. Яе, зрабiѓ рэзкi рух рукой, i штылет выпаѓ па замшавых похваѓ ѓ мае выгнутыя пальцы. Востры, як брытва, метал упiѓся ѓ раствор, збiваючы саману за цаглiнкай. Ламби пачаѓ дапамагаць. На гэта сышло больш часу, чым яе думаѓ. Нягледзячы на холад, яго змакрэѓ. Калi лейтэнант не хутка прыедзе, каму-небудзь можа прыйсцi ѓ галаву пайсцi штогод, што з iм здарылася.
  
  
  Яе зрабiѓ глыбокую канаѓку на адным баку клямары. Затым яе iso усiх сiл пацягнуѓ ланцуг разам з Лэмби. Калi яна вырвалася, мы ѓпалi на гладкi мох. Флемiнга пацягнула наперад. Мы з Ламбо паднялi эга. Ён мог стаяць на здаровай назе, хоць быѓ вельмi слабы, i ѓ яго кружылася гол ад шуму, якi нам даводзiлася выдаваць. Пакiнуѓ ёй Ламби падтрымлiваць эга, пакуль фатаграфаваѓ лейтэнанцкую куртку. Яе таксама ѓзяѓ эга рэмень i рэвальвер i аддаѓ усе Ламби.
  
  
  "Здымiце гэтую куртку i надзеньце гэтую. Вы атрымалi павышэнне ".
  
  
  Лэмби падпарадкаваѓся. З Флемiнгам памiж намi мы вярнулiся ѓ каравульнай памяшканне.
  
  
  Прыгожая грудзi Митзи Гарднер выгнулась ад рэльефу. Яна схапiла крэсла для Флемiнга, i калi ён апусцiѓся на яго, яна спытала: "Дзе ты быѓ так доѓга? Мы проста гатэлi пайсцi i штогод. Божа, што яны з iм зрабiлi?
  
  
  "Ключы. Зазiрнi ѓ скрынi.
  
  
  Ваенныя адкрыѓ верхнi скрыню i кiнуѓ мне жменю. Яе спрабаваѓ некалькi, перш чым, нарэшце, знайшоѓ патрэбны. Больш за тое, замак апынуѓся настолькi iржавым, што мне давялося бiць эга прэс-пап'е, перш чым ён адкрыѓся. Толькi калi кайданкi былi знятыя, яе ѓбачыѓ цвiкi ѓнутры i кроѓ вакол ран на запясце Флемiнга. Iржа ад старой разбiваць была ѓ ранах, але змыць яе было немагчыма. У прыёмнай не было лекаѓ. Варта пачакаць.
  
  
  Яе распавёѓ, як збiраѓся пакiнуць крэпасць. Ламби стаяѓ спiной да дзень у сваёй новай форме. Ваенныя прыйшлося сказаць салдату на мастку, што лейтэнант эга хоча бачыць. Калi ён прыходзiѓ, мы эга звязалi i ѓставiлi эму ѓ рот кляп. Затым Митзи падбегла да машыны i прывялi ee да пад'ёмнага моста. Мы вывелi Флемiнга на мосце, i яе данес эга да машыны. Ламба у сваёй лейтэнанцкай куртцы сядзеѓ наперадзе, памiж Митзи i Ваенныя.
  
  
  На пасадзе аховы Ламби настаѓляѓ рэвальвер лейтэнанта на Митзи, паварочваѓся да яе, каб ахоѓнiк не бачыѓ, эга асобам. Ваенныя скажа капралу, што Джером загадаѓ адвесцi да яму дзяѓчыну. Калi б гэта спрацавала, мы праязджалi. Калi гэта не спрацуе, у мяне застанецца Люгер. Ламбо i Ваенныя таксама былi ѓзброеныя. А тры да трох - вельмi выгаднае суадносiны.
  
  
  Даехалi на Кадзiлаку, не праблема. Митзи ѓключыла фары i паехала ѓнiз з пагорка. Вартавыя ѓбачылi, што мы эдэме, i пайшлi па дарозе, анi не загароджваючы сл. Яны не чакалi спробы ѓцёкаѓ.
  
  
  Капралаѓ падняѓ руку, каб зрабiць звычайную праверку, i Митзи апусцiла акно. Ваенныя нахiлiѓся наперад, каб закрыць твар Лэмби, i паспрабаваѓ адлюстраваць нецярпенне. "Палкоѓнiк перадумаѓ. Ён хоча, каб да яго прывялi дзяѓчыну. Цяпер.'
  
  
  Капралаѓ выглядаѓ занепакоеным. "Лейтэнант, калi вы самi прывядзеце ee, хто тут камандуе?"
  
  
  "Ты", - раѓнуѓ Лэмби. "Не дазваляйце нiкому прайсцi, пакуль я не вярнуся.....'
  
  
  Капралаѓ адскочыѓ. Голас Лэмби не быѓ падобны на голас лейтэнанта. "Гэй ... пачакай ... ты не ... эй ... што гэта значыць?"
  
  
  Яе пачуѓ стрэл i стаѓ на каленi. Ваенныя застрэлiѓ капрала. Салдаты не былi напагатове, але калi Митзи хутка павяла машыну, аднаму вакол iх удалося пакласцi руку на дзвярную ручку. Яе разбiѓ руку прыкладам свайго люгера, а затым стрэлiѓ у салдата. Iншы нацэлiѓ вiнтоѓку, але не паспеѓ спусцiць курок. Яе своечасова запампаваѓ эму ѓ страѓнiк свiнец.
  
  
  Гэта было выдатна. Цяпер мы на поѓнай хуткасцi iмчалiся па дарозе. Мы былi ля падножжа пагорка, калi яе пачуѓ шум машыны. Яе занадта добра ведаѓ гэты гук. У нас скончыѓся бензiн. Митзи спынiла машыну, паглядзела на мяне i пацiснула плячыма. Паколькi па ѓсiм востраве дзейнiчалi законы аб надзвычайным становiшчы, шанцаѓ заправiцца не было. Усе запраѓкi былi зачыненыя. А Флемiнг быѓ не ѓ стане iсцi дваццаць мiль па горах.
  
  
  Магчыма, мы зможам аднесцi эга да гатэля тонi атрымаѓ, але што далей? Калi б Джером ѓсвядомiѓ, што доктар Флемiнг уцёк, ён не быѓ бы ѓ бяспецы, дзе-небудзь побач з Порт-оф-Спейном. Давялося шукаць iншую машыну. Там, дзе мы былi цяпер, яе мог бачыць прыбярэжную дарогу ѓнiзе. Каля старога горада быѓ прыпаркаваны джып. Вакол яго стаялi цёмныя фiгуры, а на дарозе гарэлi лiхтары. Гэта быѓ блокпост. Яе адважыѓся.
  
  
  "Гэта наш новы вiд транспарту. Я не ведаю, колькi салдат прыйдзецца вывесцi па зборцы, але мы не можам рызыкаваць стрэламi.
  
  
  Можа быць, ёсць i iншыя людзi, якiя могуць умяшацца. Вы двое падысцi да iх i адцягваеце гэтых хлопцаѓ. Яе паклапачуся пра iх. Паспрабуйце сабраць ih разам. Митзи, у цябе ёсць рэвальвер? Яна пакрыѓдзiлася на мяне.- "Хiба Я выглядаю голай?"
  
  
  "Застанься тут з Флемiнгам. Калi хто-то прыйдзе, а, вось, калi iншага выйсця няма, але спачатку паспрабуйце ѓбачыць, не хiтрасць гэта ".
  
  
  Лэмби i Ваенныя знiклi. Яе абышоѓ дамы, якiя стаялi на ѓзгорку. Калi яе праходзiѓ mimmo дамоѓ, яе даследаваѓ становiшча. Цяпер ёй ясна бачыѓ, лiхтары блокпаста. Мае shaggy заглушалi папараць i iншыя раслiны. Яе, падышоѓ да джыпе i ѓважлiва агледзеѓся, пакуль не ѓбачыѓ патруль. Яе ih не разумеѓ, але што б нам казалi Лэмби i Ваенныя, гэта, павiнна быць, было вельмi весела. Чацвёра салдат, якiя стаялi групай вакол двух маiх хлопцаѓ, сагнулiся ад смеху. Яны павярнулiся да мяне спiной. Яе дзейнiчаѓ хутка, баючыся, што яны павернуцца. - Ёй было шчыра за iмi з гатовым "люгером", - рэзка сказаѓ я. "Вы знаходзiцеся пад прыцэлам. Нас адзiнага руху! '
  
  
  Смех раптам спынiѓся. Яны стаялi, як замарожаныя. Ламби адступiѓ на некалькi крокаѓ i прыцэлiѓся. Залатая тасьма эполетов эга камзолы блiшчала ѓ цемры. Ваенныя падбег да джыпе, палез у заднi адсека i вярнуѓся з вяроѓкай. Астатняе было зроблена хутка. Калi Ваенныя звязаѓ апошняга прыёму ежы па чатырох i заткнуѓ рот, яе праверыѓ падачу газу ѓ джыпе. Да майго аблягчэннi, бак апынуѓся поѓным. "ђкладзяце ih ѓ кусты i прыбярыце гэтыя агнi з дарогi", - сказаѓ я. "Я збiраюся забраць Флемiнга".
  
  
  Яе паехаѓ на джыпе туды, дзе мы пакiнулi Кадылак. Толькi цяпер яе заѓважыѓ, што фары джыпу не працуюць. Праклён!
  
  
  Митзи дапамагла мне перасадзiць Флемiнга ѓ меншую машыну. Яна села побач са мной, калi яе, сеѓ за руль i паехаѓ ѓнiз. "Ламбо i Ваенныя павiнны самастойна дабрацца да гатэля. Адтуль яны могуць шчасна вярнуцца дадому ".
  
  
  Павiнна быць, джып быѓ добры, але гэта не было iдэальным рашэннем. Без фар i без чэкi варта захоѓваць мне не даводзiлася думаць аб паездцы па горах. Думка аб тым, каб ехаць такiм чынам, па звiлiстых дарогах mimmo разнастайных прорву, выклiкала ѓ мяне мурашкi па скуры. Яе павiнен рызыкнуць праехаць па прыбярэжнай дарозе.
  
  
  Ламбо i Ваенныя не любiлi адставаць, але яны бачылi, што гэта адзiнае рашэнне.
  
  
  Калi яны сышлi, яе зноѓ прывезлi на джыпе. Цяпер я, нарэшце, змог задаць Флемингу лейцара, якi нейкi час мучыѓ мяне. Яе, крыкнуѓ праз плячо: "Вы ведаеце, што здарылася з Тарай Соер? Яны яе адпусцiлi?
  
  
  'Няма. Салдаты, схватившие мяне, сказалi, што запатрабуюць nah выкуп у памеры мiльёна даляраѓ. Куды ты вязеш мяне наогул?
  
  
  "Да Ноя".
  
  
  У эга голасе рэхам адгукнулiся боль i страх. "Так, гэта першае. Потым мне прыйдзецца ехаць у горад. Людзi мяне паслухаюць ".
  
  
  Ёй дазволiѓ эму падмануць сябе. У мяне самога было досыць праблем, каб не спрачацца з iм. Мяне турбавала Тара Соер. Я не мог дапусцiць, каб з ёй што-небудзь здарылася. Яе, нацiснуѓ на газ. Чым раней яе дастаѓлю Флемiнга i Митзи, тым хутчэй змагу вярнуцца ѓ горад. Яе павярнуѓ за кут i ѓбачыѓ наперадзе агнi на дарозе. Яшчэ адна перашкода.
  
  
  "Ныраць ѓнiз", - прашыпеѓ ёй Митзи. "I падрыхтуйся".
  
  
  Яе прытармазiѓ. Яе гатэль, каб яны падумалi, што я збiраюся спынiцца, толькi каб прарвацца праз бар'ер у апошнюю хвiлiну. Яе ѓбачыѓ толькi ѓ дзесяцi метрах: велiзарны грузавiк з маленькай хуткай гаубицей ѓ багажнiку. Ён заблакаваѓ ѓвесь шлях. Праходу не было.
  
  
  З аднаго боку ад нас алеiстая вада з балота адлюстроѓвала сьвяты ад лiхтароѓ. Так што я б там далей не пайшоѓ. З другога боку былi пальмы. Яны не растуць у & nb, таму там была б цвёрдая глеба, але дрэвы былi лiжа аднаму да аднаго, чым мне хацелася б. Яе падумаѓ, цi змагу яе праехаць на джыпе. Але гэта быѓ найменш дрэнны варыянт. Яе павярнуѓ руль i з'ехаѓ з дарогi з дросельнай засланкай на дошцы. Яе, пачуѓ, як яны крыкнулi: "Стой", потым стрэл. Лупiѓ вочы прасвiстала высока скрозь пальмавыя лiсце.
  
  
  Папераджальны стрэл.
  
  
  Прыемныя людзi! Митзи павярнулася на сваiм крэсле i адкрыла агонь у адказ, але не так акуратна, а не ѓ паветра. Я не азiраѓся. Мне здавалася, што я ѓпершыню ѓ жыццi езджу на дзiкiм жеребце. Яе урэзаѓся ѓ дрэва, скокнуѓ у iншы бок, на двух колах, i ледзь не перакулiѓся. Яны стралялi ѓ нас, але нас не вылучыць. Яе паспрабаваѓ вярнуцца на дарогу, але калi мне гэта ѓдалося, яе, знайшоѓ там яшчэ адзiн сюрпрыз.
  
  
  На дарозе быѓ джып, i да яму пабеглi чацвёра салдат. Флемiнг выпусцiѓ ззаду мяне крыкi балюча. Для яго гэта было не весела. Митзи стрэлiла праз галаву Флемiнга ѓ памежнiк, якi пераследаваѓ нас джып, калi яе выцiснуѓ па маленькай машыны столькi хуткасць, колькi змог. Гэта было недастаткова хутка. Адна вакол нашых шын была пустая.
  
  
  "Нiк, яны нас даганяюць". - закрычала Митзи.
  
  
  Гэй, не трэба было мне гаварыць. Ih лупiѓ вочы ѓрэзалася ѓ метал джып амаль у той жа момант, калi яе пачуѓ стрэлы. Даѓ гэй Люгер.
  
  
  "Паспрабуйце патрапiць у групу. Цэлься i страляй далей ". Яна выкарыстала абедзве рукi, але вельмi складана прыцэлiцца ѓ якая рухаецца мэта, калi цябе трасуць па боку ѓ бок. Гэта быѓ адзiн з тых выпадкаѓ, калi ёй задаваѓся пытаннем, цi будзе маё iмя дададзена ѓ спiс, якi Хоук захоѓвае ѓ сваiм сейфе, i ѓ кожнага iмя ёсць зорачка, якая ѓказвае на тое, што чалавек, аб якiм iдзе гаворка, мёртвы.
  
  
  Митзи закрычала. Яе, думаѓ, што яго паранiлi, але яна сядзела адкрытымi. Яе бачыѓ аварыю ѓ люстэрку задняга выгляду. Джып ззаду нас, вырваѓся з-пад кантролю i на поѓнай хуткасцi iрвануѓся ѓ балота, дзе павольна i велiчна пагрузiѓся на дно. Яе, бачыѓ, як на iмгненне ѓспыхнулi фары перад тым, як згаснуць.
  
  
  Митзи сунула "люгер" мне памiж нага, i павярнулася. Мы ехалi на адной спушчанай шыне. Гэта быѓ не адзiны шум у ночы. У джунглях чуѓся гук удараѓ бамбукавых палачак o полыя драѓляныя барабаны. Гэта быѓ прыглушаны злавесны гук. Яе падумаѓ, цi могуць Ваенныя i Ламби перадаваць у племя бесправоднае паведамленне. Магчыма, гэта было паведамленне аб нашым уцёках, пасланае нябачнымi фiгурамi ѓ трапiчных лясах.
  
  
  Рытм паскорыѓся. Гэта было падобна на катастрофу. Ззаду мяне пачуѓ яе слабы голас доктара Х. Флемiнг. "За намi сочаць, i яны хутка нас даганяюць".
  
  
  Яе выцiснуѓ па джыпа апошнюю хуткасць.
  
  
  
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 6
  
  
  
  
  
  -
  
  
  Адкрыта перад намi на дарозе хто-то з лiхтаром жэстам загадаѓ нам згарнуць на прасёлкавую дарогу. Яе не шталь задаваць пытаннi i павярнуѓ. Яе праехаѓ на машыне па пяску да iншага паходнi ля вады, уключыѓ запальванне i выйшаѓ.
  
  
  Там быѓ Ной, цяпер без белага сукенкi i ѓ насцегнавая павязку. Па дарозе, па якой мы толькi што ехалi, яе пачуѓ гук надыходзячай машыны. У нас не хапiла часу. Мы стаялi спiной да мора. А мой Люгер быѓ пустынi.
  
  
  Митзи таксама выйшла. Ной выцягнуѓ Флемiнга па колi пад моцнымi рукамi.
  
  
  "Пойдзем са мной, Картэр. Вазьмi Митзи за руку i не адпускай. Заставайся ззаду мяне ".
  
  
  Яе завадатараѓ "люгер" за пояс, узяѓ дзяѓчыну за руку i рушыѓ услед за Nov. Што яшчэ ёй мог зрабiць. У блiжэйшы час мы ѓсё роѓна памром. I, можа быць, мы маглi б нават сплысцi так далёка, што пераследнiкi нас не знойдуць, калi б мы проста трымалi галаву дастаткова низменному у цёмных хвалях.
  
  
  Ной спакойна i ѓпэѓнена ступiѓ у моры. Ён лёгка растваральны Флемiнга. Мора паднялося вакол эга нага, да сярэдзiны эга сцёгнаѓ, затым раптам ён зноѓ пачаѓ падымацца, крок за крокам.
  
  
  На наступным кроку яе стукнуѓся наском пра што-то цвёрдае. Яе ледзь не спатыкнуѓся, потым падняѓ нагу. Яе царапнул нагой камень i ледзь вышэй адчуѓ цвёрдую зямлю. Яе, паклаѓшы на гэта свой аленка. працягнуѓ кожнаму племенi, i адчуѓ сябе на прыступку вышэй першай. Мы паднялiся на чатыры прыступкi i пайшлi адкрыта па няроѓнай каменнай паверхнi, напрыклад у шосты цалях пад вадой.
  
  
  Яго цiхенька ѓсмiхнуѓся. Яе выдатна разбiраѓся ѓ гэтай загаворы. Яе ѓпершыню ѓбачыѓ тонi атрымаѓ, якi iшоѓ па гэтай каменнай сцежцы. Яе, зразумеѓ, што гэта было старое каменнае збудаванне, верагодна, бар'ер ад паводкi, якi даѓно апусцiѓся нiжэй ѓзроѓню сукенка ѓ вынiку землятрусу. Я не думаѓ, што Ной калi-небудзь бачыѓ, эга над вадой. Ён, верагодна, выявiѓ эга выпадкова падчас плаванняѓ, i, нягледзячы на тое, што ён не быѓ шоѓменам, ён выкарыстаѓ яго, каб напалохаць сваiх забабонных паслядоѓнiкаѓ.
  
  
  Ззаду мяне пачуѓ яе хiхiканне Митзи. "Вялiкi гонар для цябе, Нiк. Цяпер вы ведаеце тое, што з'яѓляецца загадкай практычна для ѓсiх. Сцеражыцеся слiзкiх участкаѓ i заставайцеся пасярэдзiне. Шырыня сцяны ѓсяго паѓметра ".
  
  
  Яе сцiснуѓ яе руку. Досыць моцна. "Ты ведала i спрабавала расказваць мне казкi пра Санта-Клаѓса, брудная шлюха. Як ты стала вядома?'
  
  
  "Падчас купання. Яе ѓдарылася аб яго галавой i страцiла прытомнасць. Ной выратаваѓ мяне. Ён не казаѓ мне, на што я натыкнулася, пакуль яе не стала пагражаць эму, што сама разбяруся з гэтым. Ён пакляѓся захоѓваць гэта ѓ сакрэце ".
  
  
  Мы былi амаль на другiм баку, калi над вадой заззяла пара пражэктараѓ. Былi крыкi сцяга дазволу на выкананне i гнеѓ. Яны знайшлi джып, але людзей не было. Мы ѓжо былi па-за дасяжнасцi свеце, таму яны не маглi нас бачыць. Мы падышлi да крутога абрыву, на якiм была высечана вузкая лесвiца. Гэта быѓ доѓгi i цяжкi ѓздым, але Ной, якi нёс Флемiнга, не паказваѓ нiякiх прыкмет стомленасцi, калi ён дасягнуѓ верхняй прыступкi i саскочыѓ на пяць футаѓ ѓнiз на платформу, якая займаецца адначасова служыла валам i дахам для дамоѓ ѓнiзе. Яе, падумаѓ, што ён шчаслiвы ѓ якасцi фiтнес-трэнера ѓ праграме AX. Ён перадаѓ Флемiнга ѓ працягнутыя рукi, i прэзiдэнт хутка правялi ѓ пакой.
  
  
  Калi мы прыйшлi, яе заѓважыѓ, што пакой ужо была абсталявана для эга лячэння. Падпаленыя паходнi звiсалi з каменных сцен. У цэнтры падлогi была раскладанка, пакрытая духмянымi лiсцем. Мы мiнулi свайго роду ганаровы вартаѓнiчая, якi складаецца па супляменнiкаѓ, кожны вакол якiх злёгку дакрануѓся да Флемингу, нiбы хачу аддаць эму частку сваёй сiлы.
  
  
  Калi Флемiнга паклалi на ложак, сказаѓ ёй: "У яго зламаная нагу, i на яго запясце ёсць iржа. У яго павiнна быць заражэнне крывi, а ѓ мяне не было часу паехаць у аптэку за антыбiётыкамi. Эму гэта трэба неадкладна. Цi ёсць спосаб, каб атрымаць гэта тут? '
  
  
  Высокi цемнаскуры мужчына абыякава паглядзеѓ на мяне. Голас Флемiнга здаваѓся слабым, але ён усмiхнуѓся. "Дзякуй за турботы, мiстэр Картэр, але я ѓ надзейных руках. Яе стаѓлю медыцынскiя веды тонi атрымаѓ вышэй, чым у самага дарагога спецыялiста на Парк-авеню ".
  
  
  Патрыярх цiха сказаѓ: "Нам паведамiлi аб характары сустрэнуць вашых траѓмаѓ, i мы можам неадкладна пачаць лячэнне".
  
  
  Дзве жанчыны раздзелы Флемiнга. Ной апусцiѓся побач з iм на каленi i абмакнуѓ губку ѓ вадкасць, якая займаецца сядзела ѓ мiсцы побач з ложкам. З гэтымi словамi ён промыл рану на запясце Флемiнга. Затым намазал на нах густое зялёнае жэле.
  
  
  "Гэта цёплая сумесь лiсця кокi i зялёнага мыла", - сказаѓ Ной. "Мы склалiся на яго павязку. Гэты матэрыял выцягне бруд вакол раны, i тады рука хутка зажыве ".
  
  
  Лячыць ногi было трохi складаней. Ной выправiѓ нагу. Затым ён акунуѓ палец у мiску з цёмна-чырвонай густы субстанцыяй. З гэтымi словамi ён намаляваѓ круг вакол раны, а ѓнутры круга ён намаляваѓ "Х".
  
  
  Ён усмiхнуѓся мне. "Петушья кроѓ", - патлумачыѓ ён. "Каб выгнаць д'ябла па косцi". Цяпер некалькi слаёѓ запраѓленыя рэзкiмi затаѓкамi лiсця былi прывязаныя да нагi, па-над якой была паста па цёплай мукi. Шчыльная павязка па ѓсёй назе.
  
  
  Мне было цiкава, наколькi гэта было праява прымiтыѓнай медыцынай, даказаць сваю эфектыѓнасць на працягу стагоддзяѓ, i псiхалагiчным уплывам.
  
  
  Яе не ведаѓ. Але Флемiнг верыѓ у гэта, i, магчыма, гэтая вера можа вылечыць эга. Як i многiя вядучыя палiтыкi, употай ён можа быць глыбока рэлiгiйным чалавекам.
  
  
  А калi ён не прызнаваѓся ѓ гэтым публiчна, можа быць, у глыбiнi душы ён прыняѓ забароненую мiстыку вуду. Але ѓ мяне не было часу чакаць i глядзець, чым гэта для яго абернецца.
  
  
  Яе адвёѓ тонi атрымаѓ у бок i спытаѓ: "Барабаны таксама казалi вам, што Флемiнг хоча вярнуцца ѓ горад i выступiць перад людзьмi?"
  
  
  'Так.' - Стары крыва ѓсмiхнуѓся. Флемiнг - iдэалiст, i вельмi ѓпарты ѓ сваiх перакананнях. Але калi ён акрыяе ад шоку, яе скажу эму праѓду. Вы, напэѓна, хочаце, каб вярнуцца i вызвалiць мiс Соер?
  
  
  Я не сказаѓ эму нашы словы аб дачцэ гасцiнiчнага магната. Ён вельмi шмат ведаѓ для чалавека, якi жыѓ так далёка на вяршынi ѓзгорка. Магчыма, гэта былi барабаны, якiя трымалi эга ѓ курсе, у спалучэннi, вядома, са здольнасцю правiльна тлумачыць гэтыя рэдкiя прыкметы джунгляѓ.
  
  
  Мой твар стала трохi жорсткiм, калi яе сказаѓ: "Калi я не вярну яе цэлай, я не думаю, што выжыву ѓ адзiночку".
  
  
  Митзи падслухоѓвала. "Ты вар'ят, калi паспрабуеш гэта. Але калi ты гэта зробiш, яе пайду з табой ".
  
  
  "Няправiльнае здагадка", - сказаѓ я. "Я не магу цябе выкарыстаць. Ной, пераканайся, што яна застанецца тут.
  
  
  Да майго здзiѓлення, ён кiѓнуѓ. "Я дам вам правадыроѓ ..."
  
  
  "Няма", - перабiѓ яго эга. "Я проста вярнуся тым жа шляхам, якiм мы прыйшлi".
  
  
  Ён прыѓзняѓ бровы. Ведаѓ, што ѓ рэшце рэшт ён не зможа прымусiць мяне перадумаць. Ён пацiснуѓ плячыма, узяѓ Митзи за руку i вярнуѓся да Флемингу.
  
  
  Яе, падышоѓ да лесвiцы, высечанай у скале. Ззаду сябе пачуѓ яе запальнае спевы супляменнiкаѓ, верагодна, прызначанае для таго, каб дапамагчы Флемингу ачуняць. Яе пераступiѓ праз сцяну ѓ ваду назад на другi бок. Яе смутны бачыѓ джып. Ён здаваѓся пакiнутым. Салдат не было i слядоѓ.
  
  
  На паѓдарогi маю нагу трапiла на слiзкi камяк багавiння, якi расце памiж камянямi, i ён паслiзнуѓся. Яе ѓстаѓ, плюясь брудам. выпрастаѓся i пайшоѓ больш асцярожна.
  
  
  Калi яе дабраѓся да пляжу, яе прамок.
  
  
  Яе зняѓ вопратку i паспрабаваѓ адцiснуць яе, як мог. Яе высушыѓ люгер, як мог, i кiнуѓ пiсталет на пярэдняе сядзенне джыпа. Яе накiнуѓ вопратку на капот, каб яна магла высахнуць ѓ цяпле ад рухавiка.
  
  
  Яе не здымаѓ ботаѓ. Яны прамоклi, але яны мне патрэбныя для язды.
  
  
  Яе разлiчваѓ на ѓдалую паездку з ён спушчанай шынай i не быѓ расчараваны. Падышоѓшы да таго месца, дзе iншы джып заехаѓ у балота, яе спынiѓся, каб зарадзiць "Люгер". Яе бачыѓ, актыѓнасць на месцы, трое цi чацвёра мужчын на абочыне дарогi. Магчыма, людзi, якiя былi ѓ машыне, не патанулi, але я яе не бачыѓ, што яны рабiлi.
  
  
  Одзiна вакол iх раптам выйшаѓ на сярэдзiну дарогi i жэстам паказаѓ мне пад'ехаць блiжэй. Яе ледзь не збiѓ эга нага, але своечасова ѓбачыѓ насцегнавая павязку. Яе ѓсё яшчэ трымаѓ свой Люгер напагатове i пад'ехаѓ лiжа. Яе пачуѓ смех, што-то накшталт пераможнага гуку, i раптам нос джыпа вылецеѓ праз балоты. Яны выцягвалi эга. Ён быѓ пустынi. Нiякiх трупаѓ.
  
  
  Памочнiкi тонi атрымаѓ па джунглях выцягнулi запасное кола i адпiхнулi эга мне. Яе, выйшаѓ i ѓбачыѓ, як двое вакол iх паднялi пярэднюю частку майго джыпа, памянялi кола i паставiлi машыну назад з шырокай усмешкай, што азначала, што цяпер усё ѓ парадку. Затым яны хутка знiклi асяроддзяѓ пальмаѓ. Так хутка, яе б не ѓбачыѓ гэтага, калi б проста мiргнуѓ.
  
  
  Яе ехаѓ хутка, здагадацца, што я знайду наперадзе, дзе вялiкi грузавiк заблакаваѓ дарогу. Людзi тонi атрымаѓ там таксама былi занятыя, але машына была занадта цяжкай, i яны не маглi зрушыць яе. Яе выйшаѓ, сеѓ за руль грузавiка i жэстам загадаѓ iм сысцi з дарогi. Яе уключыѓ заднi ход i выскачыѓ. Гэта было цудоѓнае вiдовiшча - убачыць, як грузавiк з'ехаѓ у балота. Толькi ствала гарматы ѓсё яшчэ быѓ трохi вышэй вады.
  
  
  Падчас майго далейшага падарожжа ѓ аддалены гатэль яе нiхто не сустрэѓ. На кухнi гуляла пара мужчын. Гульня была для мяне новай. У кожнага мужчыны была адпалiраваная фiшка, дзiѓна падобная на чалавечы палец. Яны па чарзе каталi ih па стале. Хто падышоѓ лiжа за ѓсё да расколу ѓ сярэдзiне жывата крэсла, - адзначыѓ прэм'ер, мяркуючы па ѓзбуджэньня, якое гэта выклiкала. Кока пакацiѓ апошняй. Ён гучна ѓскрыкнуѓ, калi яго палец звалiѓся ѓ расколiну. Прайгралi заплацiлi эму ѓдвая. Калi ён i Ламби ѓбачылi мяне, яны перасталi гуляць. Калi ёй сказаѓ iм, што хачу, каб яны адвезьлi мяне ѓ гатэль Sawyer, яны не выглядалi вельмi ѓсхваляванымi.
  
  
  Лэмби шматзначна закашляѓся. "Было дастаткова рызыкоѓна падмануць лейтэнанта ѓ крэпасцi", - сказаѓ ён. "Але падмануць палкоѓнiка? - Я не ведаю.'
  
  
  Мне патрэбна была пара помошников. Было важна, каб яны давяраюць у поспех аперацыi. Нервовыя i сумняваюцца мне былi нам да чаго. "Ной ведае, куды мы пойдзем", - абвясцiѓ я. "I ён нам дапаможа".
  
  
  Гэта былi чароѓныя словы. Калi б Ной думаѓ, што гэта можа спрацаваць, так яно i было. Мы паднялiся на джыпе ѓ добрым настроi.
  
  
  Вулiцы горада ѓсё яшчэ былi пустыя. За ѓсё мы бачылi не больш за шосты чалавек. Пачуѓшы джып, яны ѓ страху , як мышы. Рух транспарту адсутнiчала, усе грамадскiя будынкi былi зачыненыя, вокны былi цёмнымi, акрамя першага паверха гасцiнiцы "Соер".
  
  
  Ваенныя прыставiѓ вiнтоѓку мне ѓ спiну, пакуль мы ехалi да галоѓнага ѓваходу. Гадзiнны у ценi дзень сачыѓ за намi.
  
  
  Ваенныя выскачыѓ i жэстам паказаѓ мне iсцi за iм. Яе, падышоѓ да дзень у суправаджэннi Ваенныя i "лейтэнанта" Ламбо. Ахоѓнiк спынiѓ нас. 'Выбачайце. Палкоѓнiк сказаѓ, што сёння ѓвечары нiхто не прыедзе.
  
  
  Лэмби пацягнуѓся i ѓпiѓся позiркам у салдата. "Мы пойдзем ѓнутр. Калi вы хочаце нас спынiць, вы можаце ѓ канчатковым вынiку пацярпець. Гэты зняволены - Нiк Картэр, чалавек, для якога Геранiм прапанаваѓ тысячу даляраѓ. Варушыся.
  
  
  "Ах." Ахоѓнiк зрабiѓ на мяне вiнтоѓку i аблiзнуѓ вусны. "У такiм выпадку яе прывяду эга туды".
  
  
  Лэмби зароѓ. - "О, не, ты эга не поведеешь. Сам здабуду. Ты думаеш, што зможаш забраць у мяне гэтую ѓзнагароду. Адыдзi, вырадак! '
  
  
  Гадзiнны выглядаѓ вiнаватым i рухаѓся недастаткова хутка. Ваенныя прайшоѓ mimmo мяне i ѓдарыѓ яго эга прыкладам вiнтоѓкi па вуха. Пры гэтым ён выпадкова закрануѓ курок. Лупiѓ вочы прасвiстала ѓ мяне нага, памiж, вышэй, чым ёй бы гатэль. Гэта пачатак станавiцца занадта рэалiстычным. Лэмби зноѓ паказаѓ зубы. "Палкоѓнiк. Дзе ён?'
  
  
  Цяпер ужо досыць уражаны ахоѓнiк амаль неразборлiва прамармытаѓ: "У казiно, лейтэнант. Правесцi цябе?
  
  
  "Я думаю, мы зможам знайсцi гэта самi". У голасе Лэмби прагучала папярэджанне. - "Заставайся на сваёй пасадзе".
  
  
  Ваенныя ѓпiхнуѓ мяне ѓ вестыбюль. Томас Соер быѓ бы узрушаны, калi б убачыѓ пашкоджаннi. Былi разбiтыя вялiкiя лаѓкi. Стэлажы з газетамi i часопiсамi былi паваленыя, нам адна вакол вiтрын не засталася некранутай. Палiцы магазiнаѓ былi пустыя. Якi бардак!
  
  
  Палкоѓнiк galibi carib Джером мог быць класным заговорщиком, але нiкуды не вартым камандзiрам. Калi б ён не дазволiѓ сваiм людзям займацца рабункам, ён бы выйграѓ больш, калi б эга планы, вядома, ѓвянчалiся поспехам.
  
  
  Казiно было нават горш вестыбюля. Гульнявыя сталы коштам у тысячы былi разбураны i не падлягалi рамонту. У iнтэрнэце аголенай натуры над падоѓжанай планкай былi падрапаная, фiгуры выразаныя. Ваенныя i Ламби присвистнули. "Добрая вечара прапушчана".
  
  
  Шкляная посуд была разбiць аб падлогу вакол бара. Бутэлек не было. Ваенныя i Ламби няёмка агледзелi пустыя пакоi. "Куды ѓсе падзелiся? Дзе палкоѓнiк?
  
  
  "Ён спiць з здранцвення. Як наконт таго, што тут тры сотнi пакояѓ з зручнымi ложкамi. Што тычыцца Джэрама, я думаю, ён у офiсе Фiшак Капполы лiчыць грошы казiно. Пойдзем да яму.
  
  
  Мы прайшлi mimmo касавых апаратаѓ. Яны засталiся некранутымi. Толькi не было чарак монетт за шкляной перагародкай, нiякiх купюр у адкрытых скрынях. Салдат трымалi адсюль далей. Яе, нацiснуѓ кнопку, якая займаецца прыводзiла ѓ дзеянне рассоѓную металiчную дзверы.
  
  
  Яе прайшоѓ памiж хлопцамi. Непрыязны чорны ахоѓнiк за сталом пульта кiравання быѓ заспеты знянацку. Ён пацягнуѓся за рэвальверам, але затым убачыѓ, мала пiсталет Лэмби ѓ маёй спiне, адчула мяне i засмяяѓся.
  
  
  "Няма, але, мiстэр Картэр. Дзе вы эга знайшлi, лейтэнант?
  
  
  Магчыма, ён перайшоѓ на iншы бок, але мне здавалася больш верагодным, што ён увесь гэты час быѓ шпiёнам Джэрама.
  
  
  'Затрыманы на блокпосце. Скажыце палкоѓнiку, што мы тут.
  
  
  Аднак негр яшчэ не збiраѓся нас пускаць. "Митзи пайшла адсюль з Картэрам. Дзе яна?'
  
  
  Лэмби арыйцаѓ пацiснуѓ плячыма. "Яе не было з iм. Можа, яна сышла ".
  
  
  "Ну, яна не важная". Ён нацiснуѓ на дамафон. "Палкоѓнiк, у вас госцi".
  
  
  Гэта вялiкага сэнсу не маюць усхвалявана. - "Я ж сказаѓ табе, што я ..."
  
  
  "Два салдата прыйшлi даставiць мiстэр Картэр".
  
  
  Цяпер голас раптам шталь радасней. - "Гэта выдатна. Упусцiце ih.
  
  
  Дзверы расчынiлiся. Galibi carib Джером, сядзеѓ за сталом Капполы. Перад iм ляжалi груды банкнот i монетт. Нядаѓнiя даходы ад казiно i гатэляѓ i крам у вестыбюлi: велiзарныя грошы сiндыката i Соера.
  
  
  Яе прыязнага ѓсмiхнуѓся. "Вы знайшлi спосаб разбагацець, Джером?"
  
  
  Ён усмiхнуѓся ѓ рэѓматызму. Толькi эга ѓсмешка была крыху халадней маёй. "Вы павiнны прызнаць, што гэта добры спосаб". Ён паглядзеѓ на Лэмби. "Лейтэнант, адкуль дзяѓчына, якая займаецца была з гэтым мужчынам?"
  
  
  Яе, выпалiѓ. 'Мёртвая. Патанула.
  
  
  Чорныя вочы звузiлiся. "Яна плавае, як дэльфiн, мiстэр Картэр. Не спрабуй мяне падмануць. Яна шмат чаго варта ѓ Маямi ".
  
  
  Яе, паглядзеѓ праз плячо на дзверы, якая займаецца ѓсё яшчэ была адкрыта. Негр сачыѓ за нашай размовай. Калi ён стаяѓ за маiмi людзьмi, я не мог выкарыстоѓваць свой люгер. Гэта азначала б смерць Ваенныя i Ламби. Яе гатэль, каб дзверы зачынiлiся, i абраѓ самы хуткi спосаб паведамiць палкоѓнiка аб увазе эга аховы.
  
  
  Яе з выклiкам сказаѓ Джерому: "Вы можаце атрымаць добры выкуп за Митзи, але трымаю грошы, гэты лейтэнант нiколi не ѓбачыць сваю тысячу даляраѓ". Гэтага было дастаткова. Дзверы зачынiлiся. Джером нахiлiѓся да стосе грошай на стале. Калi ён зноѓ падняѓ вочы, ён глядзеѓ адкрыта, мала ѓ майго люгера.
  
  
  "Бярыце тое, што вам трэба", - сказаѓ яе Ламбо i Ваенныя, калi ih пiсталеты адсунулiся ад мяне, да здзiѓлення Джэрама. Эга твар напружыѓся. "Здрада, мiстэр Картэр? Подкупайте салдат! Яны будуць аддадзены ваеннаму трыбуналу, як толькi яе. .. '
  
  
  Ён быѓ хуткi. Яе падазраваѓ гэта. Але ѓсё яшчэ недастаткова хуткi. Ён быѓ за сталом i эга рука хутка перамясцiлася да кабуры. Яе быѓ трохi хутчэй, перакiнуѓ люгер вакол правай рукi ѓ левую, выкiнуѓ штылет ѓ руку i кiнуѓ. Штылет цьвiкамi прыбiѓ эга руку на кабуры i эга, спроба правалiлася.
  
  
  Яе прызнаю, што ён не быѓ баязлiвым. Для яго гэта быѓ вялiкi рызыка. Але калi б ён мог прымусiць мяне стрэлiць або калi б ён мог стрэлiць сам, гэта ѓстрывожыла б нiгер звонку, i мае шанцы былi б ѓпушчаныя. Ён цiха sel. Яе з Люгером i загадаѓ эму ѓстаць ля сцяны. Маленькiя чорныя вочкi извергали нянавiсць, але ён зрабiѓ тое, што эму сказалi.
  
  
  Ламби паклаѓ зброю на стос банкнот i старанна абшукаѓ палкоѓнiка. Ён выцягнуѓ мой штылет, рэвальвер, i знайшоѓ у адным па ѓсiм кiшэняѓ яшчэ адзiн запасны.
  
  
  "А цяпер сядзьце на канапу, каб мы маглi пагаварыць. Дзе Тара Соер? Яе сказаѓ.
  
  
  Джером нават не мiргнуѓ. Ён зручна сеѓ на канапу i скрыжаваѓ ногi. Ён саркастычна скрывiѓ верхнюю губу i задаѓ сустрэчнае одзiна лейцара. - "Дзе Митзи Гарднер?"
  
  
  У мяне не было часу i жадання гуляць у пытаннi i адказы. Вядома, ён трымаѓ Тару ѓ гатэлi. Але я не мог разлiчваць на тое, што ѓся армiя Джэрама спiць, i не хацеѓ рызыкаваць, што прыйдзецца абшукваць ѓвесь гатэль. Яе ѓстаѓ перад палкоѓнiкам i ѓдарыѓ руляй люгера ѓ эга твару. Атрымалася непрыгожая драпiна. Яе не гатэль эга забiваць; ён быѓ адзiным чалавекам, якi мог кантраляваць армiю ѓ той час, i ён усё яшчэ меѓ патрэбу ѓ nen. Але для пачатку яе, турбаваѓся аб бяспецы Тары. Ёй сказаѓ пра гэта Джерому i дадаѓ: "Я не пашкадую, што обезображу твой твар, калi спатрэбiцца".
  
  
  Ён быѓ прыгожым мужчынам. Ён гэта ведаѓ, i ён быѓ славалюбным. "Добра, - сказаѓ ён. - Усё роѓна яе не вызвалiш. Мiс Соер ѓ зале ѓ сваiм нумары на верхнiм паверсе. Памiж нiжнiм i верхнiм паверхамi шэсцьсот маiх салдат ".
  
  
  
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 7
  
  
  
  
  
  
  
  Пакуль Лэмби трымаѓ палкоѓнiка пад прыцэлам, мы з Вайскоѓцы знялi куртку i кашулю Джэрама i парвалi кашулю на палоскi кардон, каб звязаць яго. Даем эму сесцi на канапу.
  
  
  "Заставайся тут, каб прыглядаць за iм", - загадаѓ ёй Ваенныя. Паказаѓ яе эму, як працуе кiраванне дзвярыма. "Пачакайце, пакуль мы з Лэмби падыдзем да дзень. Вы адкрываеце яе ривненской настолькi, каб дазволiць нам прайсцi, а затым зноѓ зачыняеце.
  
  
  Ламби зноѓ прыставiѓ пiсталет да маёй спiне, i мы пайшлi. Негр быѓ паглынуты дэтэктыѓным раманам, i не падымаѓ вачэй, пакуль яе не падсунуѓ, мала свайго люгера эму пад нос. Калi яе ѓбачыѓ тое, што ён чытаѓ, мне прыйшлося сябе ѓсьмешку. "Не чытай, а рабi; Яе дадаѓ iмгненне, перш чым Ламби моцна ѓдарыѓ яго эга прыкладам сваёй вiнтоѓкi па чэрапе. Ён скацiѓся з крэсла на падлогу. Цi быѓ ён мёртвы цi няма, у асноѓным залежыць ад таѓшчынi эга чэрапа. Мы адцягнулi эга да аднаго вакол касавых апаратаѓ казiно i прывязалi там да крэсла. Мы хутка пайшлi да лiфтах. На паѓдарогi ѓ вестыбюлi раптам адчынiлiся дзверы лiфта. Салдат выйшаѓ, убачыѓ нас i паспрабаваѓ нырнуць назад. Яе кiнуѓ штылет i на iмгненне выявiѓ эга эга ѓ гомельскiм. Лэмби пацягнуѓ эга за стойку адмiнiстратара. Ключоѓ ад нумароѓ Тары на месцы не аказалася, таму нам трэба пракрасцiся туды як мага цiшэй.
  
  
  Мы пайшлi назад да лiфта, i ён падняѓ два мачэтэ, якiя соскользнули з пояса салдата затым таго, як ударылi эга. Цяпер у нас было ѓсяго 599 працiѓнiка.
  
  
  Наверсе мы пабеглi да дзень кватэры Тары. Яе узламаѓ замак стилетом, i мы апынулiся ѓнутры перш, чым хто-небудзь з'явiѓся ѓ холе.
  
  
  У пакоi панавала задушлiвая атмасфера. Кандыцыянер быѓ выключаны. Тара Соер ляжалi на ложку, раскiнуѓшы рукi i ногi. На ёй былi трусiкi i бюстгальтар. Яе запясцi i лодыжкi былi прывязаныя да ложка фiранкай, таму яна ледзь магла рухацца. У роце ѓ нах не было кляп, але ѓ гэтым, верагодна, не было б неабходнасцi. Гукаiзаляцыя ѓ гатэлi Sawyer Grand LaClare была цудоѓнай. Самае большае, што яе можна было пачуць у суседнiм пакоi.
  
  
  Яна ѓбачыла мяне i Лэмби. Яе твар было скажонае адчаем, i ён падумаѓ, што яна вотум-вотум закрычыць. Яе зацiснуѓ гэй рот далонню. "Людзi Джэрама тут. Будзь спакойнай.'
  
  
  Яе вочы кiнулiся да Лэмби. Яна думала, што мяне таксама злавiлi. Яе патлумачыѓ гэй, што ён на нашым баку. Яе прыгожыя блакiтныя вочы сталi вялiкiмi i цёмнымi . Страх у яе вачах цяпер змянiѓся гневам. Яе прыбраѓ руку вакол яе rta i пацалаваѓ. Затым яго адпусцiѓ яе, каб развязаць шнурок. - "Яны забiлi майго эга?"
  
  
  Яе ведаѓ, што яна амелы на ѓвазе Флемiнга. Яе сказаѓ. - "Няма. Мы змаглi атулiць яго. Ён паранены, але ѓ гарах з Лiстапада ѓ бяспецы ".
  
  
  'Хто гэта?'
  
  
  Вядома, яна нiколi не чула аб гэтым старым чорным чараѓнiка i эга племя. - "Ты б назвала б мяне як ашуканца, калi б яе распавёѓ табе больш o Лiстапада, але калi мы выберамся вакол горада жывымi, яе пазнаёмлю цябе з iм. I нават тады вы не паверыце ".
  
  
  Яе хутка прыслабiѓ шнурок, каб паменшыць боль. Яе рукi i ногi былi пабялелымi i апухлымi з-за парушэннi кровазвароту. Гэй, было балюча, i ён убачыѓ, што пройдзе некаторы час, перш чым яна зноѓ зможа хадзiць. Тым не менш, я не мог рызыкаваць, несучы сл. Калi б хто-небудзь паспрабаваѓ спынiць нас на шляху, мне адчайна спатрэбiлiся б мае рукi, i, верагодна, Ламба таксама.
  
  
  Яе прамакнуѓ запясцi i лодыжкi Тары халоднай вадой, вакол ваннай. Потым дастала вакол туалета тонкае баваѓнянае сукенка. У тым выглядзе, у якiм яна была, яна выглядала лепш, але трусiкi i напаѓпразрысты бюстгальтар проста не iдэальныя для падарожжаѓ падчас вайны.
  
  
  Тары спатрэбiлiся каштоѓныя хвiлiны, каб трымацца на нагах. Мы здзейснiлi праверку гэтага па пакоi. Яе паслаѓ Лэмби ѓ хол праверыць, цi вольны выхад.
  
  
  Iмгненне праз ён прасунуѓ галаву ѓ канец дзень i паклiкаѓ нас. Мы беглi да лiфта настолькi хутка, наколькi дазваляла стан Тары. Як толькi яе, нацiснуѓ кнопку, убачыѓ яе, як у калiдоры дзверы адчынiлiся.
  
  
  Мы дабралiся да першага паверха, i дзверы лiфта павольна адчынiлiся. Скрозь шчылiну ѓбачыѓ салдат. Горш таго, там быѓ палкоѓнiк galibi carib Джером з пiсталетам, накiраваных на нас.
  
  
  Яе нырнуѓ за металiчную дзверы i адначасова нацiснуѓ кнопку склепа. Лупiѓ вочы адскочыла ад металiчных сцен лiфта. Гэта было цуд, што нiхто вакол нас не паранены. Дзверы зачынiлiся, i мы ѓвайшлi ѓнутр. Здавалася, што прайшлi гадзiны. Калi ѓ гаражы не было б машыны, або выхад быѓ заблакаваны, Дэвiд Хок мог бы спiсаць аднаго праз сваiх агентаѓ. Том Соер страцiѓ бы сваю дачку, а Ной страцiѓ чартоѓску добрага памочнiка.
  
  
  Мне было цiкава, дзе быѓ iншы памочнiк тонi атрымаѓ. Напэѓна, мёртвы. Калi б Геранiм пераканаѓ адпусцiць эга эга на ладную суму, ён мог бы чакаць кулi. У палкоѓнiка не будзе прычын стрымаць сваё слова. Было вiдавочна, што было памылкай пакiдаць беднага прасцяка Ваенныя сам-насам з такiм тыпам.
  
  
  Лiфт стукнуѓся аб паветраны буфер на цокальным паверсе. Мы былi ѓ гаражы. Было шмат машын, якiя належаць гасцям, i больш высокооплачиваемому персаналу, але я не чакаѓ знайсцi ѓ iх ключы, i ѓ мяне ледзь хапiла б часу праверыць ih ѓсё. На выездзе стаяѓ ваенны грузавiк. Верагодна, ён быѓ гатовы на выпадак надзвычайных сiтуацый, i хутка зарабiѓ. За выключэннем таго, што ён здаваѓся у мiлi адсюль.
  
  
  Ёй паказаѓ на гэта. "Бяжы да машыне ён", - сказаѓ я. "Вазьмi эга , пакуль яе затуляю адступленне".
  
  
  Яны пабеглi. Па крайняй меры, Лэмби бег так хутка, як толькi мог, як цягнуѓ за руку спотыкающуюся Тару. Дзень лiфта адчынiлiся. Калi яны адкрылiся да двух цаляѓ, яе стрэлiѓ у шчылiну, прытрымлiваючыся прыкладу Джэрама. Яе пачуѓ крык i спадзяваѓся, што гэта палкоѓнiк. Яе працягваѓ страляць, калi дзверы адкрывалася яшчэ больш, i пачулiся новыя крыкi. Нарэшце каму-то прыйшла ѓ галаву блiскучая iдэя адправiць лiфт назад наверх. Яе працягваѓ страляць, пакуль дзверы не зачынiлiся цалкам. Цяпер у нас было невялiкае перавага. Яе, кiнуѓся да грузавiка i скочыѓ побач з Тарай, якая займаецца запусцiла рухавiк, а затым ѓладкавалася на сядзенне побач з кiроѓцам. Шчаслiвая. Калi б гэта была Митзи Гарднер, мы б спрачалiся аб тым, хто будзе вадзiць машыну, а на гэта цяпер не было часу.
  
  
  Яе паехаѓ за пачатку другой перадачы i павярнуѓ на з'езд. Эга не забарыкадавалi. Калi яго праязджаѓ mimmo галоѓнага ѓваходу ѓ гатэль i зiрнуѓ на дзверы, яе ѓбачыѓ, як Джером з некалькiмi сваiмi людзьмi выбег вонкi. Яны спынiлiся на лесвiцы, каб страляць у нас, але паспяшалiся. Стрэлы прайшлi низменному.
  
  
  Яе зрабiѓ зiгзаг, каб дапамогай мiкрафонаѓ i дынамiкаѓ да мiнiмуму ih далейшыя шанцы на трапленне, i пачуѓ, як Ламби страляе ззаду. Яе крыкнуѓ эму, каб ён падцягнуѓся. Ён мяне не чуѓ. Цi, можа быць, ён быѓ занадта ѓсхваляваны, каб адрэагаваць.
  
  
  Тады было ѓжо позна. Яе пачуѓ кароткi крык, i ѓ люстэрка задняга выгляду ѓбачыѓ, як Лэмби выпаѓ вакол машыны. ён сiнi ляжаѓ нерухома пасярод дарогi. Пярэдняя частка эга кашулi была прасякнутая крывёй. Эга цела сотрясалось ад якiя трапiлi ѓ яго куль. Джером адпомсцiѓ эму цяпер, калi мы былi занадта далёка, каб нас злавiць.
  
  
  Яе засяродзiѓся на кiраваннi, iмкнучыся не звяртаць увагi на стомленасць. За намi больш не свiсталi кулi. Геранiм са сваiмi салдатамi пабег да машын, прыпаркаваных ля ѓваходу ѓ гатэль. Мы былi далёка ад дома i ѓ бяспецы.
  
  
  На бульвары яе згарнуѓ i нацiснуѓ на педаль газу. Грузавiк больш падыходзiѓ для перавозкi цяжкiх грузаѓ, чым для павелiчэння хуткасцi. У нас было некаторы час, але гэтага было недастаткова, каб пазбегнуць пераследу палкоѓнiка.
  
  
  Мы былi за горадам, i накiравалiся да гатэлю тонi атрымаѓ. Што-то трэба было вырашыць хутка. Я не мог пазбегнуць Джэрама на прыбярэжнай дарозе. У мяне было два варыянты. Першы - схаваць грузавiк у хляве на старой гасцiнiцай. Iншай была дрэнная дарога, петляющая праз горы.
  
  
  Мне прыйшло ѓ галаву, што палкоѓнiк, хутчэй за ѓсё, ведаѓ пра iснаванне гасцiнiцы, i што Ной ёю карыстаѓся. Эму нават не прыйшлося б бiцца. Усе будынак быѓ драѓляным. Ён мог нас спалiць.
  
  
  Таму яго абраѓ горны маршрут. Наш цяжкi грузавiк мог пераадольваць выбоiны i выбоiны, верагодна, лепш, чым больш лёгкiя машыны ззаду нас, i яны не маглi рухацца хутчэй нас па гэтай дарозе.
  
  
  Да таго часу, як мы дасягнулi павароту, яны нас не заѓважылi. Яе выключыѓ сяргей i павярнуѓ руль. Цяпер мы былi нябачныя асяроддзi джунгляѓ для двух джыпаѓ, якiя праязджаюць mimmo нас па галоѓнай дарозе. Выдатна. Яе спынiѓся, выняѓ пражэктара вакол трымальнiка i падышоѓ да грузавой платформе, каб штогод, што ѓ нас з сабой. А можа, Ламба выпусцiѓ пiсталет. Мае запасы боепрыпасаѓ былi на зыходзе.
  
  
  Я не змог знайсцi пiсталет памiж мотками вяроѓкi, лапатай i трыма скрынямi. Яе ѓжо збiраѓся бегчы, калi сяргей лiхтарыкаѓ ѓпаѓ тэкст, на адным па ѓсiм скрынь: "Дынамiт". Яе выцягнуѓ скрынку наперад. Некалькi стрыжняѓ выпалi, але большасць вакол iх усё яшчэ было акуратна абгарнуць пiлавiннем.
  
  
  Калi палкоѓнiк Джером даведаецца, што мы з'ехалi з галоѓнай дарогi, ён, несумненна, разгорнецца. Але мы былi гатовыя эга прыняць. Мы праехалi каля нумарах метровы ѓ джунглi. Яе выскачыѓ вакол грузавога адрэзаць i пабег назад да скрыжавання, приготовляясь па шляху. Яе зрабiѓ гэта да таго моманту, калi джыпы Джэрама здалiся мне ѓ поле зроку. Яны ехалi хутка, выскачылi за кут, а яе ѓхiлiѓся ад ih лiхтароѓ. Удалечынi яны заѓважылi грузавiк i, пераможна крычучы, паехалi да яго. Калi да мяне наблiзiѓся першы джып, яе запалiѓ кнот. Яе кiнуѓ динамитную шашку на задняе сядзенне i нырнуѓ як мага далей у лiсце.
  
  
  Выбух адбыѓся адразу ж i адкiнуѓ мяне назад на дарогу. Але маё фiзiчнае стан было ценымногие лепш, чым у пасажыраѓ джыпа. Яе ѓсё яшчэ затаiѓ дыханне, калi пачуѓ пазваѓ мяне голас Тары. Яе паѓстала раней, чым хацелася б, i жэстам загадаѓ гэй трымацца далей, гледзячы на глыбокую варонку, якая ѓтварылася на дарозе. Ззаду мяне да павароту пад'ехаѓ пачатку другой джып. Мы з дзяѓчынай пабеглi назад да грузавiка. Мы ѓжо ехалi на поѓнай хуткасцi, калi джып з вiскам тармазоѓ спынiѓся ля кратэра варонкi. У люстэрка задняга выгляду ѓбачыѓ яе высокую постаць Джэрама, схiленага над велiзарнай выбоиной на дарозе. Кулi свiсталi за намi, але мы былi ѓжо занадта далёка, i яны наѓрад цi маглi б нам нашкодзiць.
  
  
  Тара не разумела, што адбылося. Яе патлумачыѓ гэй, што знайшоѓ у кузаве грузавiка, нахiлiѓся, каб пацалаваць яе, затым зноѓ засяродзiѓся на дарозе.
  
  
  "На дадзены момант мы ѓ бяспецы", - сказаѓ яе эй. "Яны не могуць праехаць праз гэтую яму, у адваротным выпадку iм прыйдзецца секчы дрэвы. А на гэта трэба час. Прыгатуйцеся да прагулцы па бурнаму мору ".
  
  
  У цемры яе ледзь не ѓрэзаѓся ѓ дрэва, калi павярнуѓ за кут, i гэта нагадала мне, што мне патрэбен сяргей. Рызыка быць выяѓленым цяпер меѓ меншае значэнне, чым рызыка сутыкнуцца з дрэвам. Погляд на гадзiннiк сказаѓ мне, што ноч ужо канчалася. Да таго часу, як мы дайсцi да самых труднопроходимых месцаѓ, будзе амаль светла. Гэта зрабiла гэта ценымногие прасцей.
  
  
  Але пакуль было ѓсё яшчэ цёмна, i сьвяты фар прабiваѓся скрозь густую лiстоту. Тары прыйшлося трымацца за вушак дзень, каб не стукнуцца галавой аб дах. Яна працягнула некалькi мiль, потым горка засмяялася.
  
  
  "Нiк", - сказала яна. "Не думаю, што я падыходжу для гэтага. Ёй быѓ без розуму ад таго, каб прыехаць сюды i сустрэць Флемiнга. Гэта было так рамантычна ". Яе смех прагучаѓ расчаравана. "Цяпер яе разумею, што гэта на самай дэла".
  
  
  Яе, усмiхнуѓся. - "Казачны свет расчароѓвае?"
  
  
  Так што яна была напалохана, казала, каб стрымаць сябе. Мы забiралiся ѓсе вышэй i вышэй, i далей будзе яшчэ больш жорсткiм. Яе, падумаѓ, што гэта добрая нагода, каб адпусцiць павады. Нарэшце, неспакой - гэта стымулятар, а сэкс - выдатны транквiлiзатар. Яе, спынiѓся i павярнуѓ ключ запальвання. Было вельмi цiха. Яе, выйшаѓ, абышоѓ машыну, адчынiѓ дзверы з боку Тары i выцягнуѓ яе. Яе подтащил яе да машыны, каб можна было праверыць мясцовасць пры святле фар, няма дракона або дзiкабразаѓ, якiя могуць сапсаваць весялосць. Ee рот быѓ такiм жа галодным, як i мой. Гэй, было гэтак жа цяжка, як i мне. Прайшло шмат часу, перш чым мы, нарэшце, у такую гульню ѓ грузавiк цалкам выматаныя i задаволенымi. Ёй ѓсмiхнулася. 'Ты адчуваеш сябе лепш?' Яна кiѓнула, адкiнулася на спiнку крэсла i закрыла вочы.
  
  
  Да таго часу, як мы дасягнулi стромай скалы, было ѓжо светла. Яе сказаѓ Тары трымаць вочы зачыненымi на некаторы час, i, вядома ж, яна адразу ж адкрыла ih, каб з цiкавасцю вызiрнуць вонкi. Калi яна выглянула ѓ акно i ѓбачыла толькi бездань, яна збялела. Яна села адкрытыя, саѓгануѓшы падбародак.
  
  
  Калi мы мiнулi небяспечную частка прорвы, яе падумаѓ пра Флеминге. У тым месцы, дзе дарога зайшла ѓ тупiк, мы выйшлi i працягнулi шлях хады. Цяпер яе выявiѓ тое, чаго раней не заѓважаѓ. Сцежак сыходзiла ѓ крутое цяснiну; за краем, з другога боку, былi пячоры, дзе джала раней залiшняе насельнiцтва племя. На дадзены момант быццам бы там нiхто не жыѓ. Тоѓстыя драѓляныя вароты крэпасцi былi зачыненыя. Яе, пастукаѓ па яму дзяржальняй пiсталета. Праз некалькi хвiлiна яе пачуѓ гром ланцугоѓ i перакладанне драѓляных нiтаѓ. Затым вароты расчынiлiся ѓнутр, i мужчына ѓ белай схаваныя паклiкаѓ нас ѓнутр. Тара выглядала так, быццам ѓбачыла прывiд.
  
  
  Ной ласкава прывiтаѓ дзяѓчыну, сказаѓ, што Флемiнг адчувае сябе лепш, затым перайшоѓ у аддзел дрэнных тэрыторыi баранцава мора.
  
  
  "Нашу лiнiю перарэзалi мiнулай ноччу. Мы нiчога не чулi знутры з iмi тхара, як вы з'ехалi. Вы можаце сказаць мне, якая сiтуацыя ѓ Порт-оф-Спейн?
  
  
  Яе падазраваѓ, што стары гатэль на ѓскраiне горада быѓ чым-то вялiкiм, чым проста месцам пражывання для супляменнiкаѓ, якiя жадаюць наведаць горад. Гэта павiнен быѓ быць цэнтр тэрыторыi баранцава мора для паведамленняѓ, якiя прыходзiлi па горада i перадавалiся з дапамогай барабана джунгляѓ. Калi паведамленняѓ больш не было, гэта азначала, што Геранiм здзейснiѓ набег на нах.
  
  
  Яе быѓ моцна стомленым. Пачалi назапашвацца гадзiны доѓгага напружання. Гэтая iмкненне крэпасць была непрыступнай. Каралi, пiраты i паѓстанцы заѓсёды дарэмна спрабавалi кiнуць выклiк высокiм сцен у iх праграму часоѓ. Але на гэты раз адзiнай абаронай былi мой "Люгер" i жменька куль, хупавы маленькi ларок Митзи Гарднер i некалькi скрынь дынамiту. Трохi супраць сучаснай абсталяванай армii. Яе, прыхiнуѓся да тоѓстай каменнай стагнаць i праiнфармаваѓ тонi атрымаѓ. Яе сказаѓ эму, што збiраюся зрабiць з дынамiтам.
  
  
  "Я павiнен быѓ адразу падарваць гэты абрыѓ", - прызнаѓся я.
  
  
  "Але тады яе аб гэтым не падумаѓ, а цяпер гэта занадта далёка. Але я ператвараю яе гэты маршрут на мiннае поле. Яе чакаю, што Джером прыедзе сюды нiяк не калi на джыпах. Эга чакае сюрпрыз. Мне патрэбныя насiльшчыкi.
  
  
  Ной сабраѓ каманду, а яе прадставiѓ дзяѓчат.
  
  
  
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 8
  
  
  
  
  
  
  
  Людзi выцягнулi дынамiт вакол грузавiка. Яны везлi адсюль пурпуровую адкрыты скрыню ѓ форт, пакiнуѓшы поѓны скрыню для прылад, мiн, па дарозе. Перад тым, як пакiнуць грузавiк, яе выняѓ ротар па размеркавальнiка, каб нiхто iншы не мог завесцi грузавiк. Яе ператварыѓ шлях у мiннае поле, пераканаѓшыся, што дэтанатары устаноѓлены такiм чынам, каб адзiн чалавек мог падарваць кожны зарад незалежна ад iншых. Пакуль яе працаваѓ, яго чуѓ барабаны ѓ крэпасцi; гэта былi не паведамленнi, а цырыманiяльныя гукi. Яе здагадаѓся, што Ной спрабаваѓ трохi падняць баявы дух.
  
  
  Да таго часу, як ён скончыѓ, яго адчуваѓ сябе зусiм выматаныя i галодным. Яе з цяжкасцю дабраѓся да крэпасцi. Сапраѓды, быѓ рытуал. Святых птушак забiвалi i варылi ѓ кiпячай & nb. Аголеныя супляменнiкi з дзiдамi танцавалi вакол катла. У iх было выдатнае заканчэнне ваеннага зброю для барацьбы з базука i аѓтаматамi.
  
  
  Ной паклапацiѓся пра гэта раней, чым яе паспеѓ, што паесцi. Я не паспеѓ нават напалову заснуць. Калi Ной мяне гэта адзiная перадача, яе ляжаѓ у прахалодным цёмным пакоi; На ценявы лiнii на дзень яго мог бачыць, што сонца ѓжо дасягнула паѓдзённай пазiцыi. Яе паставiѓ чалавека на варту каля сцежкi. З гэтага месца павiнна быць чуваць наблiжэнне транспартных сродкаѓ здалёк. Цяпер ён стаяѓ перад Nov, i ён быѓ ѓсхваляваны.
  
  
  
  
  "Вайскоѓцы падышлi да грузавiка", - сказаѓ Ной.
  
  
  Яе адразу прачнуѓся. - 'Колькi ih?'
  
  
  "Ён не ѓмее лiчыць". - Ный загаварыѓ з назiральнiкам.
  
  
  "Ён кажа:" вельмi, вельмi ".
  
  
  Яе ѓстаѓ i пабег да брамы. Да цяперашняга часу яны павiнны былi iсцi па сцежцы, i яе ѓ гатэль, каб пераканацца, што яны не выявiлi дынамiт. Танец вайны быѓ скончаны, i людзi, якiя пайшлi ѓ свае пячоры, беглi назад у крэпасць.
  
  
  Яе мiнуѓ дзверы пакоя Флемiнга i на iмгненне замёр. Ён стаяѓ на дзень памiж двума дзяѓчынамi. На яго забiнтаванай руцэ не было нам выродлiвых чырвоных палос, нам шэрага колеру на шакаладна-карычневым твары. У мяне не было часу спыняцца на гэтым, але хуткае выздараѓленне Флемiнга мяне здзiвiла. Яе выкiнуѓ гэта вакол галавы, працягваючы iсцi. Яе прабег праз вароты i пабег па сцяжынцы. Калi б яны былi хуткiмi, яе мог бы сутыкнуцца з iмi, але яго павiнен быѓ быць упэѓнены.
  
  
  Калi дайшоѓ да перавала, то я яшчэ нiчога не бачыѓ. Цяпер яе быѓ на паляне i праз вяршынi дрэѓ яе мог бачыць грузавiк на дне яра прыкладна ѓ паѓмiлi нiжэй. Група па прыкладна трыццацi чалавек, якiя стаялi побач, не збiралася узбiрацца наверх. Цiкава, чаму? Потым яе пачуѓ ззаду сябе шум. Гэта быѓ Митзи. У нах быѓ рэѓматызму.
  
  
  "Ёсць яшчэ адна атака з iншага боку, Нiк. Лодкi ѓ бухце. Шмат лодак.'
  
  
  Гэта тлумачыла, чаму група ѓсё яшчэ чакала ѓнiзе. Гэта было сумеснае дзеянне, рух клюшнi, якое пачнецца адначасова на двух франтах. Яе абняѓ ee за плячо. "Вы можаце падарваць мiны?"
  
  
  "Гэта заѓсёды было маёй мэтай у жыццi. Што я павiнен рабiць?'
  
  
  Паказаѓ яе эй запальванне, уручыѓ гэй, запальнiчку i сказаѓ, што рабiць. "Шлях памiж гэтымi двума кропкамi быѓ замiнiраваны". Яе звярнуѓ увагу вось на два моманту. "Запальванне справа запальвае самы нiзкi зарад праз тры хвiлiны потым засцерагальнiка запальвання. Калi першая група дасягне павароту, ee трэба запалiць. Спадзяюся, гэтага будзе дастаткова, хоць некаторыя салдаты часам бываюць дурныя. Не спяшайцеся. Але спынiце ih ".
  
  
  'З задавальненнем.' Яна пацалавала мяне, i ѓ мяне склалася ѓражанне, што яна цалуе мяне на развiтанне. "Поспехi з флотам".
  
  
  Яе, усмiхнуѓся. 'Гэта будзе працаваць. Даверся Ною ".
  
  
  Яе запэѓнiваѓ лепш, чым адчуваѓ. У нас не было рыштунак, каб доѓга вытрымлiваць аблогу з двух бакоѓ. У рамках наяѓных магчымасцяѓ ёй павiнен быѓ рабiць тое, што было ѓ маiх сiлах, але што-то падказвала мне, што для таго, каб перажыць гэты дзень, спатрэбiцца цуд.
  
  
  За час маёй адсутнасцi ѓ крэпасцi адбылiся сур'ёзныя змены. Племя было занята. Лесвiцы стаялi на суцэльны даху, якая займаецца таксама служыла ахоѓнай сцяной, i камянi памерам з чэрап прыносiлi ѓ вёдрах, якiя перадавалiся па ѓсiм рук у рукi, як канвеерная стужка.
  
  
  Як нi дзiѓна, гэта было натхняе вiдовiшча. Рытмiчнае калыханне ѓсiх гэтых чорных рук, якiя перадаюць матэрыял, як жывая дракона, усяляла ѓпэѓненасць у гэтых людзей, якiя, верагодна, нiколi ѓ сваiм жыццi не вялi сапраѓдных войнаѓ.
  
  
  Ной захоѓваѓ выгляд, але здаваѓся менш упэѓненым, чым эга людзi. Ён размаѓляѓ з Флемiнгам у цiхiм кутку ля варот. Флемiнг абапёрся на зэдлiк i, здавалася, спрабаваѓ у чым-небудзь пераканаць тонi атрымаѓ. Яе падышоѓ лiжа, каб сачыць за размовай.
  
  
  "Добра, Ной, яе хачу верыць, што Джером вядзе двайную гульню. Але я не магу дазволiць вам i вашым людзям рызыкаваць сваiм жыццём сыч маёй справы. Калi Джером настолькi моцны, то я павiнен падпарадкавацца, як падпарадкаваѓся яе генералу Хаммонду. Яе здамся i буду сасланы ѓ Злучаныя Штаты. Джером - здольны чалавек, i гэты востраѓ у рэшце рэшт перажыѓ ваенную дыктатуру раней. Можа, яе нават змагу даць эму савет. Яе хачу, каб вы перадалi яму было маё паведамленне.
  
  
  Паслаць Джерому пасланне свеце было ѓсё роѓна што падпiсаць свой смяротны прысуд. Нават калi б палкоѓнiк пакiнуѓ тонi атрымаѓ i эга племя ѓ спакоi, яе б да нас на хвiлiну не належаѓ краiне жывых. Яе, думаѓ, што гэта дастаткова дрэнна, каб сустрэць паразу. Яе ненавiдзеѓ гэта. Але было яшчэ горш гэта, каб уявiць, што здарылася б са мной, калi б Джером быѓ так пакрыѓджаны, як я думаѓ. Яе чакаѓ адказу Патрыярха. Гэта распачалося стомнай тырадай.
  
  
  Флемiнг, яе паважаю ваш iдэалiзм, але ён асляпляе вас. Калi генерал Хаммонд пазбавiѓся ад вас, людзi ѓсё яшчэ верылi, што ён пакiне востраѓ астраѓлянiны. Ён мог дазволiць сабе выгнаць вас. Galibi carib Джером не можа быць такiм шчодрым. Ён настолькi непапулярным, наколькi амбiцыйнымi. Пакуль ты жывы, ты для яго пагроза. I на карту пастаѓлена не толькi ваша жыццё. Калi Джером атрымаецца ажыццявiць задуманае, ён ператворыць гэтую гару ѓ ракетную базу. Ён прагонiць нас, i прывядзе сюды нашых ворагаѓ. Ён не можа заставацца ва ѓладзе без падтрымкi Расеi. Гэтая гара была нашым святым домам на працягу стагоддзяѓ. Гэтыя людзi хутчэй памруць, чым кiнуць гэтую гару ".
  
  
  Стары казаѓ добра. Ён пераканаѓся Флемiнга, якi паказаѓ, што не адчувальны да разумных аргументаѓ. "Прызнаюся, ты маеш рацыю, Ноа. Яе занадта доѓга жыѓ у свеце мар. Надзея часам прымае спакуслiвы выгляд. Калi яе табе спатрэблюся, магу яе адной рукой кiдаць камянi ".
  
  
  Ён дакрануѓся да рукi тонi атрымаѓ у знак павагi, затым пакульгаѓ здаровай нагой да парапета.
  
  
  Ной паклiкаѓ мяне. Яе, залез на дах i паглядзеѓ праз зубчастую сцяну ѓваходу ѓ лагуну. Надыходзячы флот абверг паведамленнi смi мне пра тое, як ангельцы эвакуiравалiся па Дзюнкерка падчас пачатку другой сусветнай вайны. Кожная рыбацкая лодка, кожнае шпацырнае судна, карацей кажу, усё, што можна было знайсцi ѓ Порт-оф-Спейне, наблiжалася да вышэй.
  
  
  Яе марылi пра амерыканскiх тарпедных катэрах i аб прыкрыццi адбору пробаѓ паветра з хуткiмi знiшчальнiкамi. Але гэта быѓ цудоѓны сон наяве.
  
  
  Першыя лодкi плылi адну за iншы на максiмальнай хуткасцi на & nb ѓ нашым кiрунку. Лодкi, што плылi па iм, хто будзе вартаваць. Першыя сутыкнуцца з сюрпрызам. Яны хутка наблiзiлiся, па-вiдаць, не звяртаючы ѓвагi на падводную плацiну, якая займаецца спынiць ih руху. Рэпутацыя тонi атрымаѓ адпудзiла б людзей ад гэтай маленькай гаванi, таму яны нiчога не ведалi пра затопленай плацiне.
  
  
  Яе назiраѓ, як першыя дзве яхты iмчалiся разам побач. Нават без бiнокля яе мог бачыць базука i кулямёты, якiя людзi трымалi на палубе. Яны стукнулiся аб плацiну адначасова з гукам трэска металу. Насавыя часткi паднялiся на дыбкi, корпус затросся, i страсенне шпурнула людзей з палубы ѓ моры. I, каб адсвяткаваць караблекрушэнне, у той жа час пачуѓся бавоѓна першага зарада, якi ѓзарвала Митзи.
  
  
  За першымi двума няшчаснымi яхтамi стаялi два буксiра, якiя ѓжо не маглi затармазiць. Яны ѓрэзалiся ѓ каменную сцяну i павiслi пад вуглом. Вакол мужчын, якiя падалi за борт, некаторыя патанулi пад цяжарам чаравiк i iншага рыштунак, iншым удалося зачапiцца за плацiну. Наступным лодкам ѓдалося спынiцца пасярод лагуны. Але тры катэры, нагружаныя салдатамi, узброенымi да зубоѓ, стукнулiся аб плацiну, не атрымаѓшы пры гэтым прыкметных пашкоджанняѓ. Яны намацалi нечаканае перашкода палкамi. Яны ляжалi на вышынi бар'ера ад паводкi на лесвiцы, якая вядзе да крэпасцi.
  
  
  Людзi вакол першага катэры пачалi пераходзiць праз плацiну да лесвiцы. Трэцi катэр злёгку адступiѓ i даѓ залп прыкрыцця ѓ бок поручня.
  
  
  Я не заѓважыѓ, што Ной падняѓся па лесвiцы, але заѓважыѓ, што ён стаiць побач са мной. У яго быѓ бамбукавы перыскоп з дадатковым люстэркам, якое дазваляла яму было глядзець адкрытыя праз парэнчы. Ён падняѓ руку, гатовы падаць сiгнал. Уздоѓж поручня стаялi карычневыя фiгуры, кожная з каменем у руках.
  
  
  З-за стральбы лодак усё выразней чуѓся гук салдацкiх ботаѓ. Затым яе пачуѓ рык па той бок сцяны, i зразумеѓ, што салдаты цяпер адкрыта пад намi. Ной апусцiѓ руку. Раптам ля сцяны паѓстала рух.
  
  
  Мужчыны забылiся пра пулях, якiя свiсталi над галовамi, нахiлiлiся над сцяной таѓшчынёй у восем футаѓ, кiнулi камянi, i зноѓ схавалiся. Трое вакол iх павалiлiся ад ран. Iншыя панеслi ih i занялi ih месцаѓ.
  
  
  Агонь прыкрыцця раптам спынiѓся. Яе паглядзеѓ уздоѓж зубчастых сцен да падножжа лесвiцы. Яе ѓбачыѓ падальных салдат: ланцуговая рэакцыя тэл, катання да мора.
  
  
  Людзi тонi атрымаѓ зноѓ яны прынеслi камянi i падрыхтавалiся да паѓтору поспеху.
  
  
  Агнём прыкрыцця аднавiѓся, i смяротны свiнец зноѓ свiстаѓ над зубчастымi сценамi, прабiваючы дзiркi ѓ абветраны стагнаць.
  
  
  
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 9
  
  
  
  
  
  
  
  Пачатку другой выбух скалануѓ джунглi. Значыць, Митзи прыйшлося запалiць пачатку другой зарад. Цяпер ёй не патрэбен Ною. Яе ѓсё роѓна не змог трапiць у лодкi з "Люгера", i кулi вакол ih артылерыi пакуль не занадта моцна пашкоджвалi сцяну. Стары гiгант добра кантраляваѓ лесвiцу. Яе, пабег да сцяжынцы. Митзи сядзела на зямлi з трэцiм узрывацелем у руцэ i выглядала ѓстрывожанай. "Яны паразумнелi", - сказала яна мне. "У першы раз у мяне было сем, а ѓ пачатку другой dis чатыры, усе разам. Але цяпер яны iдуць адзiн за адным. З дыстанцыяй восем метраѓ. Крыѓдна, цэлая скарбнiца для аднаго чалавека.
  
  
  "Не, яны таго не стаяць", - пагадзiѓся я. 'Усё роѓна. Яе буду знiшчаць ih iндывiдуальна ".
  
  
  Пайшлi наперад салдаты. Яны не рвалiся ѓ бой, але пайшлi, подгоняемые лаянкай афiцэраѓ ззаду iх. Яны глядзелi не наперад, а ѓ бок i на зямлю у папрасiѓ мiн-пастак.
  
  
  Яе пабег праз падлесак да падыходнаму для мяне месца. Выступоѓца кавалак каменя, якi зачыняе сцежку знiзу. Калi б яе змог трапiць туды раней, чым салдаты, ён змог бы канструктыѓна папрацаваць са сваiм "Люгером". Яе толькi што дабраѓся туды, калi першы чалавек апынуѓся ѓ межах дасяжнасцi. Ён быѓ невысокiм, каржакаваты i вельмi смуглявым. Эга твар было залiта потым. Ён спынiѓся, каб перавесцi дыханне, затым павольна пайшоѓ назад, не зводзячы вачэй з сцежкi. Яе прыцэлiѓся па люгера, потым перадумаѓ i зноѓ прыбраѓ эга ѓ кабуру. Быѓ спосаб лепей. У рэшце рэшт, ён не ведаѓ, што я быѓ там.
  
  
  Мае запасы боепрыпасаѓ у любым выпадку пакiдалi жадаць лепшага, i яе пакуль не мог разлiчваць на iх. Яе выняѓ штылет па похваѓ на правым перадплеччы. Калi салдат прайшоѓ пада мной, яе скокнуѓ на яго ззаду. Яе збiѓ эга нага. Здавалася, што крыху адбору пробаѓ паветра, якi ѓ яго застаѓся ѓ лёгкiх, выдзiмаецца з яго. У мяне не прынята забiваць несвядомых працiѓнiка. Але на гэты раз у мяне не было выбару. Цяпер яе не мог дазволiць сабе раскоша браць палонных. Неахвотна скончыѓшы працу, зацягнуѓ яе эга пад куст, узяѓ эга вiнтоѓку i патранташ i памчаѓся назад у сваё сховiшча. Калi б яе працягваѓ у тым жа духу, яе мог бы такiм чынам знiшчыць нямала, а таксама назапасiць запас зброi. Зручна i разумна!
  
  
  Наступны высунуѓ нос з-за вугла. Ён спынiѓся, са здзiѓленнем у вачах, калi ѓбачыѓ перад сабой плямы крывi на зямлi. Ён падняѓ галаву яшчэ больш, павярнуѓся i ѓбачыѓ мяне. Ён нес на рамянi перад жыватом аѓтамат, i гэты аѓтамат шматспадзеѓна хiтнуѓся ѓ мой бок.Яе хутка вырваѓ пiсталет у кабуры i выпусцiѓ кулю эму ѓ галаву, перш чым ён паспеѓ спусцiць курок. Яе моѓчкi падзякаваѓ Хока для трэнiровак у хуткасцi i спрыту, якiя ѓсе лепшыя агенты AX павiнны рабiць на рэгулярнай аснове i якiя яе звычайна пагарджаю, таму што яны маюць звычку заѓсёды скарачаць мае расслабляе. Але часам на долю секунды больш хуткасцi азначае рознiцу памiж жыццём i смерцю. "Заставайся сцiплым, Нiк, - падумаѓ я.
  
  
  Але ѓсё роѓна зроблена прыгожа.
  
  
  На жаль, мужчына адкацiѓся ад сцежкi так далёка, каб больш не знаходзiцца ѓ сляпой зоне. Але я не мог адмовiцца ад гэтага аѓтамата.
  
  
  З люгером ѓ правай руцэ яе, саскочыѓ, кiнуѓся да трупа i пачаѓ хутка працаваць, не адрываючы вачэй ад следу. Ён быѓ зараджаны боепрыпасамi, як вьючный мул. Залатая жылкi!
  
  
  Яе скатил эга па краi дарожкi ѓ кусты, сабраѓ зброю i пабег назад на сваё месца. Яшчэ нiхто не выйшаѓ з-за вугла. Дзiѓна. Некаторы час яе быѓ заняты. Павiнна быць, яны чулi Люгер.
  
  
  Яе пачакаѓ яшчэ дзесяць хвiлiна, але нiхто не з'явiѓся, i я пачаѓ адчуваць, што дарма марную час. Яе вярнуѓся да Митзи са сваёй здабычай. Адсюль яго мог бачыць унiзе грузавiкi i джыпы. Салдаты сабралiся вакол чалавека з рацыяй. Верагодна, яны чакалi новых загадаѓ ад каго-то больш высокага па пасадзе. Митзи ацэньвальна паглядзела на наша новае зброю. Яе, усмiхнуѓся.
  
  
  "Яны не спыняць усе, што Джером можа кiнуць на нас, але, па крайняй меры, у нас ёсць маленькi козыр. Гэтая маленькая армiя унiзе будзе ведаць, што мы ѓзброены
  
  
  Яе паказаѓ на групу ѓнiзе. "Яны мяняюць свае планы. Шлях занадта небяспечны, i я не думаю, што яны пойдуць на яшчэ адну лабавую атаку. Але трымаеце ih пад прыцэлам i папярэджвайце мяне, калi яе памыляюся ".
  
  
  Яна облизнула вусны. - Пакiнь тут вiнтоѓку, добра? Можа быць, яе змагу зрабiць з iм што-небудзь карыснае ".
  
  
  Яе пакiнуѓ вiнтоѓку i трохi боепрыпасаѓ. Ледзь яе сышоѓ, яе пачуѓ новы гук - грамавы мiны на прыбярэжнай дарозе. Вiдаць прыйшоѓ час зноѓ падарваць дынамiт.
  
  
  Яе пакончыѓ з заряжанием, калi новыя машыны спынiлiся ѓ канцы дарогi. Салдаты выйшлi, i я ѓбачыѓ чалавека з рацыяй. Яе паняцця не меѓ, што гэтыя салдаты будуць падыходзiць групамi. Яе не шталь чакаць, пакуль яны разыйдуцца, а падарваѓ першы зарад.
  
  
  Ён выбухнуѓ пад джыпам, а таксама знiшчыѓ два грузавiка. Калi шум выбухаѓ верш, яе выпусцiѓ чаргу з аѓтамата па машынах ззаду. Машыны, якiя ѓсё яшчэ былi цэлыя, пераключылiся на заднi ход i асцярожна рушылi назад. Падобна на тое, там якое-то час будзе цiха, i ён вырашыѓ вярнуцца ѓ крэпасць. На даху было шумна. Усе былi ѓ хованках, так як базука i дальнабойныя вiнтоѓкi працягвалi абстрэльваць парэнчы. Ной паклiкаѓ мяне зiрнуць у эга перыскоп. Яе бачыѓ вялiкiя групы салдат, якiя iдуць праз бар'ер паводкi да лесвiцы. Некаторыя ѓжо дасягнулi лесвiцы i пачалi падымацца па ёй. Ной выглядаѓ змрочным.
  
  
  Усе рух iшло хутчэй, чым мне хацелася б. Калi б прыкрыццё працягвалася даѓжэй, яны пабiлi б сваiх людзей, але мы не маглi ih дастаць, пакуль агонь не спынiцца. Яе, пастукаѓ па аѓтамату i загадаѓ Ною папярэдзiць мяне, калi яны будуць наверсе.
  
  
  Аднак у гэтым не было неабходнасцi. Праз некалькi секунд агонь прыкрыцця раптам спынiѓся. Гэта быѓ знак для мяне. Яе пачуѓ, як падэшвы падышлi лiжа, калi яе, ступiѓ памiж двума зубцамi. Яе ледзь не трапiѓ у твар салдату аѓтаматам, але ён адхiлiѓся, калi салдат зрабiѓ апошнi крок. Стрэл па " гандлёвы аѓтамат кiнуѓ эга на мужчыну ззаду яго. Яны абодва ѓпалi праз край. Яе працягваѓ страляць, пакуль лесвiца i вялiкая частка плацiны не былi расчышчаны. Апошнiя мужчыны кiнулiся назад да сваiх лодак i схавалiся, нырнуѓшы ѓ ваду.
  
  
  Стральбы не было. Флот адышоѓ да далёкага канца плацiны i стаѓ на якар там, дзе мы з Митзи абдымалi адно аднаго ѓ салёнай & nb. Здавалася, стагоддзi таму.
  
  
  Яе вярнуѓся да Ноя. Яе, уладкаваѓся ямчэй i запалiѓ адну вакол доѓгiх, тонкiх i вельмi смачных цыгарэт, зробленых спецыяльна для мяне ѓ Стамбуле. "Гэта быѓ першы акт", - сказаѓ я. "Мы, напэѓна, можам крыху адпачыць".
  
  
  "Гэта можа быць праѓдай для цябе, Нiк. Я вам вельмi ѓдзячны за ѓсё, што вы зрабiлi. Але аблога яшчэ не пераадолены, толькi затрыманая i ненадоѓга. Армiя Джэрама вернецца. Яе ведаю, што мае людзi думаюць, што яны выйгралi, i таму чакаюць yahoo. Калi яе не зладжу iм баль, яны падумаюць, што я забываю дзякаваць багоѓ за перамогу, i асцерагаюцца, што пудзiла больш не будуць спрыяць нам. Тады яны страцяць жаданне змагацца ".
  
  
  Ной пакiнуѓ мяне арганiзаваць ѓрачыстасць са святым агнём, барабанамi i цырыманiяльнымi танцамi. Яе падзялiѓ свой час памiж назiраннем за святам i наглядам за варожым флотам. Некаторыя караблi прышвартаваѓся да берага. Ёй быѓ сапраѓды здзiѓлены, што салдаты засталiся побач з лодкамi i не спрабавалi дабрацца да крэпасцi праз пляж. Рацыi будуць напалена ад загадаѓ i сустрэчных данясенняѓ.
  
  
  Яе, стаяѓ i глядзеѓ на ваду, як раптам адчуѓ руку на сваiм. Гэта была цёплая рука, цеплявшаяся за мае пальцы. Яе агледзелася. Назаѓжды мной схiлiлася дзяѓчына. Яна была аголена нiжэй пояса, i яе скура свяцiлася ад цырыманiяльнага танца. Ee грудзей надзьмулiся. мой твар. Маё дыханне стала пачашчацца. I гэта яшчэ не ѓсё.
  
  
  Яе павiнен быѓ сачыць цяпер, калi ѓсе былi занятыя вечарынамi. Але i на мяне гэтыя праклятыя барабаны не падзейнiчалi. Акрамя таго, на лодках не было прыкметных дзеянняѓ. Яе, спусцiѓся па лесвiцы ѓслед за ёй. Мы знайшлi iншы iншай мяккай клумбе вакол лiсця ѓ цiхiм кутку ля варот.
  
  
  Потым усё было скончана. Гук барабанаѓ шталь прыглушаным. Гэта было трохi падобна на малiтву, i ён адчуѓ дзiѓнае спакой. Яе дапамог дзяѓчыне падняцца, i мы пайшлi назад, узяѓшыся за рукi. Яе пакiнуѓ яе, каб яна вярнулася да парапета i паглядзела на сцены.
  
  
  Флот пайшоѓ у адкрытае мора!!! Адзiн катэр ѓсё яшчэ знаходзiѓся ѓ лагуне i рыхтаваѓся апошнiм пакiнуць натуральную гавань. Што, кравец вазьмi, здарылася? Яе спусцiѓся ѓнiз, каб праiнфармаваць тонi атрымаѓ, якi толькi што размаѓляѓ з Флемiнгам i Тарай. Яе распавёѓ iм навiны.
  
  
  "Цяпер мы можам забраць адсюль Флемiнга i дзяѓчынак", - сказаѓ я. "Можа быць, мы зможам перабрацца на другi востраѓ i паслаць паведамленне Злучаным Штатам. Затым яны могуць забраць нас самалётам. Такiм чынам, па меншай меры, Флемiнг застанецца ѓ жывых, каб паспрабаваць зноѓ. А яе магу вярнуцца пазней, каб лiквiдаваць палкоѓнiка ".
  
  
  Але Флемiнг не хацеѓ пра гэта чуць. Нiякiх самалётаѓ. Нiякай лiквiдацыi Джэрама. Ёй здаѓся i кiсла сказаѓ эму, што гэта эга, асабiстае справа. Ён проста павiнен быѓ улагодзiць гэта з Nov, пакуль яе аглядаѓ пабiтыя лодкi.
  
  
  Ной абраѓ мне ѓ дапамогу некалькiх чалавек. "Лепшыя плыѓцы", - сказаѓ ён. Плыѓцы мне не спатрэбiлiся, толькi насiльшчыкi. Яе скарыстаѓся магчымасцю, каб даведацца, як справы ѓ Митзи.
  
  
  Яна ѓсё яшчэ была там, дзе яе пакiнуѓ ee, але джыпаѓ пад ёй не было. Толькi грузавiк ѓсё яшчэ быѓ там. Яна сказала мне, што яны з'ехалi, усё адразу; магчыма, у той жа час, калi караблi адплылi. Яе сказаѓ вось пра гэта, i яна скептычна паглядзела на мяне.
  
  
  "Вы ж не думаеце, што Джером здасца, цi не так? Што ён будзе рабiць?
  
  
  Я не сказаѓ Ною i Флемингу тое, што думаѓ на самай дэла. Але яе мог пагаварыць з Митзи. "Заѓважу, што ён малiѓ Кастра аб дапамозе. Яе прадказваю, што мы можам чакаць бамбавiкоѓ, кананерскiх лодак i ѓсяго iншага, што Расея можа адправiць на нашу галаву праз Кубу. Спадзяюся, нас тут больш не будзе ". Яе распавёѓ гэй, аб лодках, якiя пацярпелi крушэнне на плацiне, i што я меѓ намер параiць Ною адправiць эга племя на некаторы час далей у джунглi, калi мы сыдзем. ђсёй тэрыторыi гатэля, а пад нагамi можа моцна напалiлiся.
  
  
  Яна паглядзела на мяне з жалем. "Безнадзейная населены пункт расii. ђдачы з гэтым ".
  
  
  
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 10
  
  
  
  
  
  
  
  Сустрэчны вецер быѓ досыць моцным, каб пахiснуць паверхню вады, але амаль не замарудзiѓ нашу хуткасць. Буксiр быѓ разлiчаны не на хуткасць, а на буксiроѓку барж, якiя перавозяць прадукцыю па ѓсiм унутраных спраѓ раёнаѓ у Порт-оф-Спейн, i хоць мы плылi на максiмальнай хуткасцi, у мяне было адчуванне, што мы паѓзём.
  
  
  З дапамогай людзей тонi атрымаѓ яе вызвалiѓ гэтую лодку, якая займаецца сеѓ на мель падчас атакi працiѓнiка, а потым невялiкага рамонту яна нам спатрэбiлася.
  
  
  Ной паслаѓ сваiх людзей у раёне па iншы бок гор, дзе яны разышлiся, каб не трапiць у рукi салдат Джэрама. Яе мог прымусiць тонi атрымаѓ ѓсвядомiць, што крэпасць больш не надзейная, i з цяжкасцю прымусiѓ эга пайсцi з намi. Ён палiчыѓ за лепшае б застацца са сваiм племем, але я паказаѓ яму было, што ён лепш служыѓ свайму племя, iдучы з намi, i дапамагаючы нам. Акрамя таго, цяпер, калi стала вядома, што ён узяѓ Флемiнга пад сваё крыло, яму было, несумненна, давялося заплацiць гэтую цану. Флемiнг таксама рашуча настойваѓ, каб ён суправаджаѓ нас, i ѓ рэшце рэшт той неахвотна саступiѓ.
  
  
  Цяпер выходзiм па лагуны на захопленым буксирном катэры. Ён хуткасцях, якая займаецца ѓ нас была, нават да блiжэйшага выспы, падарожжа ператварылася збольшага ѓ начны падарожжа. Аднак пры яркiм сонечным святле мы цяпер станавiлiся лёгкай здабычай, калi варожыя самалёты з'яѓлялiся да таго, як мы пакiнулi лагуну. Затым яе гатэль паспрабаваць плыць пад прыкрыццём ѓзбярэжжа i схавацца незаѓважаным, а затым перасекчы адкрытае мора ѓ тым месцы, дзе нас не чакалi.
  
  
  Паѓсюль, дзе мы плылi, пясчаныя водмелi былi неглыбокiмi, але, па крайняй меры, я не бачыѓ нiякiх сродкаѓ абароны ад паводак нiжэй ѓзроѓню сукенка. Калi б нас знайшлi? . Тады ѓ нас было б мала надзеi.
  
  
  Я пайшоѓ па выгiбу лагуны. Бераг да самай вады зарос джунглямi. Сланец сыходзiѓ пад ваду ѓ падводны каньён. Яго трымаѓся як мага лiзаць да берага. Яе, спадзяваѓся, што буксiр на цёмнай лiстоты не будзе бачным на адлегласцi. Але гэта аказалася дарэмнай надзеяй.
  
  
  Мы былi амаль ля мэты, калi пачулi наблiжэнне самалёта. Ён ляцеѓ павольна i низменному, здавалася, не заѓважаѓ нас, пакуль не апынуѓся адкрыта над намi, i паляцеѓ, каб хутка павярнуць. Самалёт не будзе несцi бомбовую нагрузку, але нейкiм чынам ён быѓ бы узброены, iнакш ён не папрацаваѓ бы ляцець назад.
  
  
  Маленькая рабочая конiк, якую мы сагналi, амела добрую манеѓранасць, i яе хутка паварочваѓ. Ной ѓпiхнуѓ Флемiнга ѓ кабiну ззаду мяне, выштурхнуѓ туды Тару, якi расцягнуѓся на палубе.
  
  
  Хуткi горад куль з'ехаѓ да нас пасля таго, праз ваду. Яе змянiѓ курс, i кулi не патрапiлi ѓ мэта. Калi самалёт прыляцеѓ га пачатку другi раз яе пачуѓ грамавы нашага кулямёта. Беглы погляд на карму паказаѓ мне, што Митзи па-ранейшаму добрая дзяѓчынка. Зброя была ѓ нах ѓ руках, i яна таксама трапiла ѓ мэта. Бензабак ѓ адным вакол крылаѓ выбухнуѓ, i самалёт упаѓ у мора. Митзи апусцiла аѓтамат i падаѓ мне знак перамогi.
  
  
  Яе яшчэ не адважваѓся радавацца. Самалёт несумненна меѓ радыёсувязь з базай. Цяпер, калi гэтага не стала, iншыя лётчыкi, падобна, падвялi вынiкi. Але гэта можа заняць некаторы час, i мы не збiралiся ih чакаць.
  
  
  У вусце лагуны глыбiня была настолькi дробнай, што пясчаныя водмелi былi добра бачныя няѓзброеным вокам. Але ѓ буксiра была невялiкая асадка, i мы прайшлi без працы. Яе згарнуѓ з мыса ѓ адкрытае мора. I яе адразу ih ѓбачыѓ: два вострых, як брытва, нос хуткаходных патрульных катерова рассякалi ваду. Стройныя харты iмчалiся да нас, на поѓным хаду, як толькi ѓбачылi нас. I яны адразу ѓбачылi нас. Наш чатырохцылiндравы Dodge не змог бы супрацьстаяць магутным рухавiкоѓ ih ѓ машынных аддзяленнях.
  
  
  Усё, што мы маглi б зрабiць, гэта выйграць час. Магчыма, вернемся да сумнеѓнай абароне крэпасцi? Яе падумаѓ, цi справiмся мы. Яе манеѓраваѓ буксiраѓ i спытаѓ. "Хто-небудзь тут ведае, як кiраваць лодкай?"
  
  
  Дзяѓчынкi маглi б рабiць гэта. Вядома, яны плылi толькi на яхтах, але праца буксiра не моцна адрознiвалася.
  
  
  "Заменай мяне. Вяртаемся ѓ крэпасць. Прыйдзецца пачакаць да цемры, перш чым спрабаваць зноѓ.
  
  
  Тара праслiзнула mimmo Флемiнга i ѓзяла штурвал. Яна сказала напружаным тонам. "Яны занадта хуткiя, Нiк. Мы ад iх не пойдзем.
  
  
  'Мой засада спрацуе. Даверся дзядзьку Нiку.
  
  
  У мяне не было часу тлумачыць. Яе пабег на квартердек, схапiѓ аѓтамат i боепрыпасы i скокнуѓ за борт. Яе прабраѓся ѓброд да берага i нырнуѓ у джунглi. Буксiр нязграбна грымеѓ па прамой ѓ бок форт. Патрульныя катэры разгарнулiся i навялi свае кулямёты. Адразу за буксiраѓ па вады былi фантаны.
  
  
  Але яны занадта спяшалiся. Яны працягвалi плыць бок аб бок. Такiм чынам яны нiколi не могуць прайсцi па вузкаму праходу.
  
  
  Гэта таксама не працуе. Першы сеѓ на мель на водмелi. Быстраходны карабель стаѓ на дыбкi, выкiнуѓшы за борт амаль увесь экiпаж. Вакол хованкi ѓ джунглях яго абстраляѓ людзей, усё яшчэ якiя знаходзiлiся на караблi.
  
  
  Пачатку другой вартавы катэр таксама спасцiгла тая ж доля. Але гэта было па-за дасяжнасцi майго аѓтамата. На жаль, гэта не спрацавала, i ён змянiѓ сваю пазiцыю. Яны не маглi мяне бачыць i не ведалi дакладна, дзе яго знаходжуся, але два кулямёта стралялi доѓгiмi чэргамi ѓ бок дрэѓ, якiя знаходзiѓся памiж iмi. Яе чакаѓ за тоѓстым бервяном, пакуль яны не стомяцца, або ѓ iх не скончацца боепрыпасы. У любым выпадку, гэта не прымусiла сябе доѓга чакаць. У iх была вялiкая праблема, чым аѓтамат на беразе, якi ѓсё роѓна не мог ѓразiць ih. Грамавы ih рухавiка перарос ѓ пранiзлiвы вiск, калi яны спрабавалi адарвацца ад пясчанай водмелi. Корму шырока затрэслася. Усе, акрамя рулявога, скокнулi за борт, каб не натыкнуцца на востры мыс. Лодка рухалася цаля за цаляй, але рухалася. I праз паѓхвiлiны працы адарвалася. Экiпаж ускочыѓ на борт i вярнуѓся на кiрунку Порт-оф-Спейн. Яе, падышоѓ да & nb i паглядзеѓ праз ваду з лагуны да скалы. Наш буксiр прыбыѓ шчасна, i ѓсё толькi падымалiся па лесвiцы. Яе, падумаѓ, што прыгатаваѓ iм прыемны сюрпрыз. Калi адзiн патруль так лёгка выцягнуѓ лодку па пясчанай водмелi, мы зможам вывесцi i iншую. Мы б на nen хутка сплылi па Гранд ЛаКлер. Некаторыя вакол нас змаглi б надзець форму экiпажа. Калi б хто-небудзь на ѓзбярэжжы ѓбачыѓ нас, нас бы прынялi за людзей Джэрама. I зняцце катэры з мелi не павiнна было выклiкаць нiякiх праблем. яе, быѓ Яе планую вярнуцца ѓ крэпасць, забраць сваiх людзей i накiраваць сюды буксiр. Калi б у яго было дастаткова сiл для буксiроѓкi барж, ён мог бы без працы выцягнуць патрульны катэр.
  
  
  Мне раптам стала вельмi добра. Пакуль яе не пачуѓ галасы. I скрып ботаѓ, ѓзнiмальных на пагорак ззаду мяне. Па крайняй меры было чатыры чалавекi. Яны то i справа казалi аднаго з адным. Адкуль, кравец вазьмi, яны раптам узялiся? Можа, ih сюды подманила стральба. Мне пара было знайсцi больш бяспечнае месца.
  
  
  Яе на iмгненне падумаѓ пра лодцы, якую бачыѓ на кармавой палубе патрульнага катэры. Але гэта не здавалася лепшым рашэннем для выхаду на адкрытую ваду. Калi б яны ѓбачылi мяне, ёй быѓ бы мёртвы. Яе мог бы паспрабаваць даплысцi да крэпасцi пад прыкрыццём навiсае лiстоты.
  
  
  Але з усёй гэтай крывёю ѓ & nb яе мог быць упэѓнены ѓ кампанii. Барракуды або акулы. Лепшае, што я мог зрабiць, гэта паспрабаваць адстаць ад салдат у раёне, якi яны ѓжо абшукалi.
  
  
  Яе падышоѓ да зямлi i асцярожна высунуѓ галаву над кустамi. Трэцi патрульны катэр стаяѓ на якары каля берага, i эга шлюпка ляжалi на паласе пяску ля падножжа ѓзгорка. Гэтая лодка можа перавезцi жменьку людзей. Ну было няшмат, iнакш мне давялося б чуць больш галасоѓ.
  
  
  Што цяпер? Мне не хацелася чакаць, пакуль салдаты з'явяцца ѓ маiм поле зроку. Ёй па натуры паляѓнiчы. Не люблю чакаць, калi да мяне прыйдуць цяжкасцi. Яе ih шукаю. Чалавек у атацы заѓсёды мае перавагу. У дадатак у мяне быѓ дадатковы аргумент. Любы, каго ёй сустрэчу тут, можа быць толькi ворагам. I кожны гук, якi яны чулi, мог быць гукам аднаго вакол iх. Iм прыйдзецца чакаць, каб стрэлiць, пакуль яны не будуць упэѓненыя, што не заб'юць нас аднаго праз сваiх людзей, а яго магу атакаваць, як толькi ёй што-небудзь ѓбачу цi пачую.
  
  
  Трымаючы аѓтамат, каб ён не зачапiѓся за вялiкiя лiсце i лiяны, яе пачаѓ павольна прасоѓвацца наперад па зямлi. Праз трыццаць метраѓ яе ѓбачыѓ, як рухаецца што-то карычневае. Мужчына нахiлiѓся, каб прапаѓзцi пад вiнаграднай лазой, яго ѓвага была засяроджана на чым-то наперадзе, ён быѓ спiной да мяне. Адным хуткiм рухам ён раптам знiк у лiстоце, i яе страцiѓ эга па ѓвазе.
  
  
  Я пайшоѓ за iм. Калi б яе мог забiць эга, гэта пакiнула б дзiрку ѓ ih лiнiй. I гэтая дзiрка будзе дастаткова вялiкi, каб прапусцiць Нiка Картэра.
  
  
  Калi б яго стрэлiѓ, яго б подманил iншых да сябе, але ён мог у любы момант разгарнуцца, убачыць мяне i даць мне поѓны стрэл. Ён быѓ не на адлегласцi кiдка для стилета.
  
  
  Яе ѓзяѓ аѓтамат у левую руку, патрос сваiм стилетом у правай руцэ i пачаѓ падкрадацца да яму. Яе быѓ у трох метрах ззаду яго. Затым ён павярнуѓся. Ён здзiѓлена паглядзеѓ на мяне i падняѓ пiсталет-кулямёт. Яе кiнуѓ нож. Ён упiѓся эму ѓ горла перш, чым ён паспеѓ спусцiць курок. Ён павалiѓся без асаблiвага шуму. Яе, падышоѓ да яму за стилетом.
  
  
  Тут мой гол выбухнула.
  
  
  Калi яе прыйшоѓ у сябе, у маёй галоѓ сэнсу вялiкага не маюць дваццаць бiт-груп, кожная вакол якiх гуляѓ розныя песнi. Яе, зiрнуѓ на верхавiны дрэѓ i ѓбачыѓ над вайсковай формай тры выродлiвых шчаслiвых асобы. Мае рукi былi звязаныя пада мной. Одзiна вакол траiх быѓ сяржантам, двое iншых - радавымi. Сяржант завадатараѓ мой штылет за поясам, салдаты неслi мой аѓтамат i мой "Люгер". Сяржант убачыѓ, як я адкрыѓ вочы, падышоѓ лiжа i штурхнуѓ ботам мне памiж рэбраѓ.
  
  
  "Для Бельмонта", - прабурчаѓ ён i зноѓ ударыѓ мяне нагой. Значыць, яе праапераваѓ горла Бельмонта. Наступным будзе мой горла. З рукамi за спiной яе нiчога не мог зрабiць супраць гэтага форс-мажора. Ён пацёр рукi, задаволены сваёй здабычай. "Уставайце, мiстэр тысяча даляраѓ", - сказаѓ ён. "I ты таксама атрымаеш павышэнне па службе".
  
  
  Я не рушыѓ з месца. Так што я быѓ для iх больш цэнiцца жывым, чым мёртвым. Калi яны так i гатэлi здаць мяне ѓ цэласцi i захаванасцi, мне здавалася разумным, што яны таксама павiнны рабiць усю працу. Сяржант пстрыкнуѓ пальцамi. Салдаты паднялi мяне на ногi. Одзiна вакол iх прыцiснуѓ "люгер" да маёй лапатцы i пачаѓ штурхаць. Было два рашэннi. Цi яе працягваѓ iсцi, iнакш зламаѓ бы сабе лапатку. Я пайшоѓ далей.
  
  
  Яны сапхнулi мяне з таго месца, дзе была лодка на беразе. Сяржант раѓнуѓ на астатнiх сваiх людзей, каб яны перасталi шукаць. Яны злавiлi мяне.
  
  
  Адказалi два галасы, i праз некаторы час вакол джунгляѓ з'явiлiся суправаджаюць ih салдаты. Усе яны былi вельмi задаволеныя сабой.
  
  
  У Сяржант загадаѓ новапрыбылым несцi мёртвага таварыша, i мы ѓжо ѓ дарозе. Якiя нясуць труп наперадзе мяне, двое iншых побач са мной i сяржант у тыле. Яе не асаблiва клапацiѓся аб сваiм будучынi. Верагодна, у мяне была сустрэча з сырым падвалам i садыстам, якi вядзе допыт, i потым сустрэча з пятлёй.
  
  
  Нават калi Хоук пазнае аб маiм лёсе, ён нiчога не зможа зрабiць. На сваёй пасадзе эму было цяжка прызнаць, што ва ѓнутраныя справы Вялiкi Лаклер быѓ замяшаны амерыканскi агент.
  
  
  Калi мы былi на паѓдарогi да пляжу, вакол джунгляѓ, пачуѓся стрэл. Крык ззаду прымусiѓ нас усiх абярнуцца. Сяржант спынiѓся. Ён збiраѓся ѓпасцi. Пярэдняя частка эга форменнай камзолы стала чырвонай. Салдаты накiнулiся на яго, як быццам гатэляѓ эга злавiць. Вышмыгнуѓшы ад яго, яны ѓзялi свае вiнтоѓкi на густы падлесак вакол нас. Зноѓ ружэйны стрэл. Салдат злева ад мяне, падставiѓшы мне патылiцу атрымаѓшы ѓдар галавой, упаѓ на зямлю. Той, хто справа ад мяне, запанiкаваѓ, нахiлiѓся i пабег.
  
  
  Яе штурхнуѓ нагой ляжыць. Ён ляжаѓ нерухома. Астатнiя двое салдат высока паднялi рукi. Митзи выбраѓся па падлеску, наставiѓшы на iх рэвальвер. Яна застрэлiла аднаго перш, чым яго падышоѓ досыць блiзка, каб сцiснуць яе запясце. Пакiнуты салдат падняѓ рукi яшчэ вышэй.
  
  
  Яна злосна паглядзела на мяне. "Ты ж не становiшся сентыментальным, праѓда, Картэр? У нас няма часу на зняволеных ". Яна вызвалiла запясце i павярнула стралковую зброю назад у салдата, якi да гэтага часу збялеѓ.
  
  
  "Стой, - сказаѓ я. "Я хачу ѓзяць ih жывымi. Трымаеце эга пад руляй пiсталета i паглядзiце, цi зможаце вы развязаць мне запясцi адной рукой.
  
  
  Яго павярнуѓся, i яна пачала развязваць вяроѓку на маiх запясцях. Массажируя спазмы з пальцаѓ, яе падышоѓ да салдат з вяроѓкай i жэстам паказаѓ, што не збiраюся задушыць ih ёю. Яны зразумелi, што я меѓ на ѓвазе.
  
  
  Салдат, якога яе збiѓ з нага, ускочыѓ на ногi, як быццам нес на плячах тону свiнцу, i двое салдат рушылi ѓслед за мной да берага, а Митзи для хованкай. Тонкае судна ѓсё яшчэ затрымалася на водмелi. Мы ѓвайшлi ѓ ваду, i ён павёѓ двух салдат на мысе. Яе расказаѓ iм, як штурхаць лодку, адвёѓ Митзи на карму i дапамог гэй падняцца на палубу.
  
  
  Яна падышла да кабiне i запусцiла рухавiк. Яе пачуѓ, як завёѓся рухавiк, i падышоѓ да носе. Пачулася хрыплае мармытанне. Потым гэта спынiлася. Яшчэ одзiна g? n? некалькi гадоѓ таму, а потым зусiм нiчога. Мой дыягназ быѓ: няспраѓнасць. I яе мог падзякаваць сябе за гэта.
  
  
  "Спынiць", - крыкнуѓ ёй Митзи.
  
  
  Яе, скокнуѓ на борт, каб пераканацца, што я меѓ рацыю, i адсачыѓ дзiркi, пакiнутыя маiмi стрэламi. Ёй быѓ правоѓ. Яе трапiѓ у топливопровод пры стрэле ѓ камандзе. I што яшчэ горш, бак быѓ пустынi да дна. Нам кроплi бензiну.
  
  
  Яе, адчуваѓ сябе бяссiльным. Наш палiва, нашай энергii. Нашы энергii, нашы патрульнага катэры, нам рашэннi пакiнуць востраѓ. Абсалютна нiколькi.
  
  
  Митзи закрычаѓ па ѓсёй кабiны. "Нiк, салдаты. Яны ѓцякаюць! '
  
  
  Яе стрэлiѓ у паветра, i яны спынiлiся. З апушчанымi плячыма. Верагодна, яны цяпер чакалi кулю ѓ спiну. Яе, скокнуѓ на борт i падышоѓ да iх ѓброд. Больш не было сэнсу трымаць ih, але яе гатэль, мець пры сабе боепрыпасы. Яе жэстам запрасiѓ ih на бераг i паклiкаѓ Митзи.
  
  
  Калi яна дагнала нас, яе дапусцiѓ гэй трымаць аднаго пад руляй пiсталета, а iншага вызвалiѓ ад яго чаравiк i штаноѓ. Яе звязаѓ калашыны разам, набiѓ штаны патронамi, зацягнуѓ пояс рамянём, закiнуѓ ногi сабе на шыю.
  
  
  "А цяпер адпусцi ih", - загадаѓ яе дзяѓчыне. "Яны нам больш не патрэбныя, i яны больш не могуць прычынiць нам шкоды. Два больш або менш асаблiвай рознiцы не мае ".
  
  
  Яе жэстам загадаѓ iм сыходзiць. Яны не мелi патрэбу ѓ падтрымцы. Калi яны сышлi, мы з Митзи як мага хутчэй накiравалiся да крэпасцi. Ной смажыѓ рыбу, i неба прымусiла мяне зразумець, як доѓга яе не эль. I мае косткi сказалi мне, што мне трэба спаць. Хоць у мяне была праца, i да наступлення цемры, пройдзе некаторы час, перш чым сыдзе цемра, i я падумаѓ, што пара зрабiць перадышку з ромам, гарачай рыбай i садавiнай.
  
  
  Яе знайшоѓ пустую пакой, упаѓ на каменную падлогу i расслабiѓся. Митзи даложыць. Яе паняцця не меѓ, наколькi высока яна была ѓ спiсе Хоука, але калi мы калi-небудзь выберамся з яго жывымi, па нейкай вар'яцкай iронii лёсу, яе пайду за ёй. Яна заслужыла асаблiвую медаль.
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 11
  
  
  
  
  
  
  
  Прыйшоѓ час разбурыць лесвiцу. Цяпер, калi ѓцёкi па моры шталь немагчымы, яна больш не можа нам служыць.
  
  
  Знiшчэнне такога археалагiчнага скарбы было крокам, на якi яе не хацеѓ iсцi, але гэта быѓ занадта небяспечны доступ да крэпасцi. Мы маглi чуць, як па прыбярэжнай дарозе i па сцежцы наблiжаюцца машыны, але Джерому можа прыйсцi ѓ галаву iдэя адправiць па начах вяслярныя лодкi i адправiць сваiх людзей ѓверх па лесвiцы непрыкметна для нас. А нас было занадта мала, каб сачыць за усiмi франтамi. Вочы тонi атрымаѓ пацямнелi, калi яе сказаѓ эму, што рабiць.
  
  
  Яе адкрыѓ апошнi скрыню дынамiту, выняѓ дзве шашкi i паглядзеѓ на старога патрыярха. "Мне таксама балюча, Ноя. Калi мы выберамся адсюль жывымi, ёй абяцаю, што AX пабудуе новую лесвiцу ".
  
  
  Яе падняѓ кулямёт на трэцюю прыступку знiзу, прастрэлiѓ некалькi адтулiн у цвёрдым сланцаѓ, рэкламуе дынамiчныя шашкi на больш мяккую, не окисленную частка, i запалiѓ запал. Яе зноѓ бег i быѓ ужо ѓнутры сцен, калi адбыѓся выбух. Лавiна натуральнага каменя з грукатам абрынулася ѓ ваду, i калi гук верш, уцёс зноѓ ператварыѓся ѓ круты, непрыступны схiл.
  
  
  Так што цяпер засталося толькi дзве пад'язныя дарогi, па якiх назаѓсёды было дзяжурыць па начах. доктар Флемiнг выглядаѓ нядрэнна, i я не сумняваѓся, што нам удасца перавезцi эга на iншы востраѓ Nov. Астатняя частка групы здолела далучыцца да людзей тонi атрымаѓ у джунглях. Яе пайду ѓ горад, знайду Джэрама i прыкончу. Калi б ваенных абезгаловiлi, усё, верагодна, супакоiлася б, i Флемiнга можна было б аднавiць на пасадзе прэзiдэнта.
  
  
  Яе прадставiѓ план Ною, i ён не пярэчыѓ. Мы дамовiлiся, што ѓ тую ноч ён будзе ахоѓваць прыбярэжную дарогу, а яе буду сачыць за сцежкай. Яе падрыхтавана эга, паказаѓ, як падрываць мiны i распавёѓ ѓсё аб тэрмiнах. Потым яе знiк у iншым кiрунку. Пакуль у нас быѓ дынамiт, ноччу нас нiхто не мог напасцi.
  
  
  Тара гатэля дапамагчы. "Мой бацька паслаѓ мяне, каб дапамагчы вам. Вы не забылiся пра гэта? I табе патрэбны адпачынак. Думаеш, я не магу падрываць, як Митзи, калi трэба?
  
  
  Асвятляльныя запалкi ёсць, так. Але як яна справiцца з хваляваннем? Але, па меншай меры, ee, кампанiя зрабiла б мае гадзiны больш прыемнымi. Акрамя таго, ён не чакаѓ нападу ноччу. Войскi палкоѓнiка панеслi значныя страты, i ён падазраваѓ, што потым страты эга патрульнага катэры Джерому спатрэбiцца некаторы час, каб зализать свае раны.
  
  
  Яе сказаѓ дзяѓчыне, што подежурю першыя гадзiны, але яна не гатэля чуць пра гэта. Яна падумала, што мне трэба расслабiцца. Не маючы на ѓвазе нiчога асаблiвага. Так што я пацягнуѓся i дазволiѓ сну адолець мяне.
  
  
  Было ѓжо сярод белага дня, калi сонца ѓ маiх вачах абудзiла мяне. Яе зноѓ адчуѓ сябе чалавекам, за выключэннем гузы на галоѓ, дзе мяне ѓдарыѓ салдат. Тара сядзела спiной да ствала дрэва, бодрствующая, але сонная. У нах былi цёмныя кругi пад вачыма. Яе перавярнуѓся да яе.
  
  
  Ee голас абсурдна глуха. "Нiк, яе захварэла, у мяне балiць жыццё. За апошнiя некалькi гадзiн стала яшчэ горш ".
  
  
  Мы знаходзiлiся пад высокай аркай, вакол дрэѓ, i скрозь лiсце прасочвалiся паласы жоѓтага сонечнага святла. Скура Тары была зелянява-жоѓтай i блiшчала малюсенькiмi кропелькамi банк. Перад яе вачыма была шэрая смуга. Яе ѓзяѓ ee на рукi i пабег на пагорак да брамы. Яе, увайшоѓ i паклiкаѓ тонi атрымаѓ. Яе, баяѓся, што ён усё яшчэ будзе напагатове. У рэшце рэшт, ён быѓ адзiным знахаром, чаго б гэта нам каштавала.
  
  
  Ён увайшоѓ у крэпасць праз некалькi секунд, потым мяне. Яе асцярожна паклаѓ Тару на падлогу, i Ной неадкладна прыступiѓ да працы. Ён памацаѓ залозы на ee шыi, схапiѓ яе за запясце, адкрыѓ гэй, рот i агледзеѓ яе далонi. Да таго, як ён ih выпусцiѓ яе ѓбачыѓ пухiры на кончыках пальцаѓ.
  
  
  Нiколi яшчэ стары так не спяшаѓся. Ён прыляцеѓ у адну вакол пакояѓ. Яе пабег за iм, але, не дайшоѓшы да дзень, ён зноѓ выйшаѓ з плеценай цыноѓцы i гарбузамi. Ён выпусцiѓ цыноѓку, ударыѓ яе нагой i жэстам папрасiѓ мяне пакласцi ѓ яго дзяѓчынку. Яе, зразумеѓ, што ён патрэбны сьвяты i некалi запалiць паходнi ѓ адной вакол цёмных пакояѓ.
  
  
  Яе паклаѓ Тару на цыноѓку i зняѓ з нах сукенка. Раптам у двары апынулася i Митзи, спачатку зацiкаѓлены, але затым занепакоеная, калi яна ѓбачыла бяскроѓныя вусны дзяѓчыны.
  
  
  Ной трымаѓ палову гарбузы ѓ адной вакол сваiх вялiкiх рук. Ён страсянуѓ змесцiва, якое нагадвала сумесь вады i зялёнага мыла.
  
  
  """Назад". Эга словы былi рэзкiмi. Калi мы слухалiся, ён падняѓ галаву Тары, адкрыѓ гэй, рот i вылiѓ вадкасць гэй у горла. "Манчин", - сказаѓ ён мерна. "Вельмi атрутнае дрэва. Адзiн ѓкус эга плёну можа выклiкаць раптоѓную хваравiтую смерць. Нават дотык да ствала можа быць вельмi небяспечным. Вы толькi паглядзiце на беднага дзiцяцi ". Раптам Тара пацягнулася. Най зноѓ падняѓ яе i зноѓ вылiѓ трохi вадкасцi гэй у горла. Пакуль яна праляжала на падлозе, задыхаючыся, яе, успомнiѓ, што ѓжо ведаѓ пра манцинелле. Гэта было даволi сур'ёзна, як толькi што згадаѓ Ной.
  
  
  Старому патрэбна была дапамога. Ён сказаѓ: "Налiце трохi вадкасцi гэй пальцы. Не тры!
  
  
  Яе гэта зрабiѓ. Ён павярнуѓ яе, каб мы маглi бачыць яе спiну. Яна таксама была пакрыта лiсцем. Яе вылiѓ вадкасць гэй, на спiну, калi яе цела сцiснулася ѓ хваравiтых спазмах.
  
  
  Яе, чуѓ, як стары ѓздыхнуѓ з палёгкай. "Я думаю, што мы зрабiлi гэта як раз своечасова", - сказаѓ ён. "Яна паправiцца".
  
  
  Праз некаторы час сутаргi спынiлiся, i дзяѓчынка ляжалi нерухома. Цяпер Ной паставiѓ гарбуз з мыльнай сумессю i ѓзяѓ iншыя гарбузы. Ён пачаѓ рабiць густую эмульсiю вакол белага парашка i чаго-то падобнага на медзь. Ён перавярнуѓ дзяѓчыну i налiѓ гэй. Затым ён паклаѓ яе на бок.
  
  
  'Зараз ваша чаргу.' Ён устаѓ, расшпiлiѓ маю кашулю i вывярнуѓ яе навыварат. Тканiна была таксама ядавiтая. Ён працёр мае рукi дэзiнфiкуе культуры выступае ѓ лепшым выпадку, прарабiѓ тое ж самае сваiмi рукамi i ѓсмiхнуѓся. "Я павiнен быѓ папярэдзiць вас. Джунглi - звычайна iншы, часам - вораг. Вазьмiце iншую бок цыноѓкi; мы цяпер духоѓнаму пачатку ee у ценi ".
  
  
  Тара адкрыла вочы, калi мы адвялi яе ѓ адну вакол цёмных пакояѓ i паклалi на ложак. Яна была ѓ свядомасцi, але ѓсё яшчэ была вельмi хворая.
  
  
  Гэта азначала, што зыходу па крэпасцi не будзе. Мы павiнны былi несцi Флемiнга i Тару, але гэта не было магчыма. Не па крутых горах. Не з усiмi небяспекамi, якiя нам пагражалi. Назаѓжды пачакаць. Яе sel побач з бландынкай, i раптам зразумеѓ, што турбаваѓся пра яе больш, чым гатэль прызнацца. Яна мне спадабалася, i цяпер гэта стала для мяне ясней, чым калi-небудзь. Калi б Ной не адчула крыѓды адразу, яна была ѓжо мёртвая. Стары выратаваѓ яе ѓ самы апошнi момант, i за гэта ён зноѓ падняѓся ѓ маiм павазе. Яе адчуѓ пах сняданку. Я не звяртаѓ увагi, пакуль Ной не паклiкаѓ. Затым яе, падышоѓ да астатнiх, якiя ѓжо абедалi.
  
  
  Мяне чакаѓ сюрпрыз. У нас былi госцi. Цемнаскуры малады чалавек у насцегнавая павязку. Ён прынёс навiны, i, мяркуючы па выразе асобы тонi атрымаѓ, гэта былi не вельмi добрыя навiны. - сказаѓ мне Ной голасам, якi адазваѓся рэхам стомленасцi, калi Митзи i Флемiнг прыгнечана стаялi побач. У тую ноч племя не бяздзейнiчалi. Яны паслалi сваiх выведнiкаѓ.
  
  
  Салдаты Карыбаѓ Джэрама таксама не сядзелi пакласцi рукi. Яны праклалi кардонам ѓздоѓж берага лагуны да пляжу, дзе стаяѓ ля прычала трэцi патрульны катэр. Нас акружылi. З двума хворымi мне нават не прыйшлося думаць пра прайсцi кардон. Яе спытаѓ хлопца, цi зможа ён мяне вывесцi, i рэѓматызму быѓ кароткiм: няма. Ён прыбыѓ сюды да таго, як асяроддзе было завершана. Цяпер ён таксама не мог вярнуцца.
  
  
  Значыць, Тара не заѓважыла перамяшчэння войскаѓ. Калi б ён не спаѓ, яго мог бы што-небудзь пачуць. Цi, можа быць, яны ѓсё-ткi былi занадта далёка. Яе, паглядзеѓ на маѓклiвыя фiгуры вакол мяне, зразумеѓ, наколькi мы слабыя, i раптам яго больш не быѓ галодны.
  
  
  Яе ѓзяѓ на сябе. Па крайняй меры, гэта займала мяне. Пасля абеду мы сядзелi моѓчкi. Мы чакалi.
  
  
  Яе пачуѓ гук першым, за долю сэкунды да таго, як Ной павярнуѓся да мяне тварам. Гэта быѓ цёмны лянiвы гул самалётаѓ. Стары не спяшаючыся ѓстаѓ i сказаѓ, нiбы запрашаючы нас да гарбаты: "Прапаную схавацца ѓ катакомбах. Мiстэр Картэр, ня возьмеце цi вы з сабой мiс Соер?
  
  
  Як аднойчы сказаѓ мне Митзи, стары быѓ поѓны сюрпрызаѓ. Так што пад крэпасцю ѓ яго быѓ склеп. Мне было цiкава, як глыбока, i калi б ён мог вытрымаць бомбы, i калi б мы не былi пахаваныя там жыѓцом. Митзи збялела, i ён ведаѓ, што яна цяпер думае сапраѓды гэтак жа. Але зноѓ у нас не было выбару.
  
  
  Я пайшоѓ за Тарай. Я з палёгкай заѓважыѓ, што яна ѓжо магла абняць мяне за шыю. Калi яе вывеѓ яе на вулiцу, Ной прыадчынiѓ дзверы вакол тоѓстага шыферу, якую яе раней не бачыѓ.
  
  
  Митзи i хлопец ужо схавалiся з выгляду. Флемiнг проста прайшоѓ праз адтулiну на мылiцах. Яго рушыѓ услед за iм. Ной закрыѓ за сабой тоѓстую дзверы, пакiнуѓшы нас у апраметнай цемры.
  
  
  Праз секунду ён запалiѓ iскру кавалкам крэменю i запалiѓ свечку. У нас быѓ сьвяты. Ной працягнуѓ свечку хлопцу, узяѓ Флемiнга на рукi i пайшоѓ да цёмнага ѓваходу ѓ тунэль, спусцiѓшыся на некалькi прыступак, маленькае полымя над галавой хлапчука вабiла нас.
  
  
  Тунэль быѓ дастаткова шырокiм, каб прапусцiць нас, але вышыня пакiдала жадаць лепшага. Высокаму мужчыне прыйшлося б нахiлiцца. Мне прыйшлося сагнуць каленi, i Митзи схiлiла галаву, каб не стукнуцца.
  
  
  Гэта была доѓгая прагулка. У любым выпадку, над намi было дастаткова скал, каб вытрымаць моцны ѓдар. Калi мы дасягнулi дна, мы апынулiся потым крутога павароту ѓ даволi вялiкiм пакоi.
  
  
  Мы ѓ такую гульню на падлогу, i Ной пагасiѓ свечку. - Каб зберагчы паветра, - сказаѓ ён. Прайшло некалькi хвiлiна. Самалёты маглi б ужо даѓно над намi, але не было выбуху, якi парушыѓ бы цiшыню. Нашы гуку. Мне гэта не спадабалася. Чаго яны чакалi?
  
  
  Потым падумаѓ пра яе iншым. У спешцы ратуючыся ад поѓнае iмя, мы зусiм забылiся, што нам можа спатрэбiцца дадатковы выхад. У рэшце рэшт, цалкам магчыма, што паветраны налёт заблакуе дзверы ѓ катакомбы. Было толькi адно сродак, якое заѓсёды гарантавала нам выхад: дынамiт". I мы пакiнулi гэта на вяршынi.
  
  
  Митзи прынесла аѓтамат, i намацаѓ яе эга ѓ цемры. Яе, падняѓся па лесвiцы, вярнуѓся наверх i штурхнуѓ цяжкую шыферны дзверы прыкладна на тры цалi. Яркi дзённай сьвяты гасподзь асляпiѓ мяне, але я яе злавiѓ нейкi рух. Ёй заставаѓся на месцы, пакуль мае вочы не прывыклi да святла. З'явiлiся чацвёра мужчын у рускай форме. Вядома. Палкоѓнiк гатэль, каб Флемiнг быѓ узяты жывым, а не забiтым бомбай. Тады ён мог быць упэѓнены, што эга не выключылi назаѓжды.
  
  
  У iх былi аѓтаматы. Спусцiѓшыся з парашутаѓ, яны разышлiся. Двое разам пайшлi ѓ адзiн бок, двое - у iншую. Яны хадзiлi па пакоях i, вiдавочна, былi здзiѓлены, нiкога не выявiѓшы. Паступова яны сталi працаваць хутчэй. Нiхто вакол iх не глядзеѓ у мой бок. Яе штурхнуѓ дзверы крыху шырэй i прыцiснуѓся да стагнаць, якая займаецца знаходзiлася ѓ ценi. Яе зрабiѓ дурную памылку. Калi б яго пачакаѓ наверсе, яе б лёгка перестрелял. Цяпер мне давялося пачакаць тут i паспрабаваць атрымаць вакол гэтага максiмум карысцi.
  
  
  Адным вакол iх спатрэбiлася шмат часу, каб прасунуць галаву ѓ дзверы, за якой яе захоѓваѓ. Усе гэтыя пустыя пакоi зрабiлi эга нядбайным, яго пiсталет быѓ накiраваны ѓнiз. Яе, адступiѓ на некалькi крокаѓ. Калi ён быѓ ѓнутры яе, стукнуѓ прыкладам аѓтамата па эга скронi. Ён упаѓ i не рушыѓ з месца. Яе вярнуѓся да дзень.
  
  
  Нумар выйшаѓ праз два пакоя да мяне спiной. Ён быѓ досыць блiзкi для стилета. Яе амаль нiколi не промахиваюсь, але ён павярнуѓся. Вострая як брытва сталь прайшла mimmo яго, урэзаѓшыся ѓ сцяну i з грукатам звалiѓшыся на зямлю перад эга нагамi. Ён здзiѓлена азiрнуѓся i павярнуѓся да мяне. Яе ѓжо схаваѓся за дзвярыма. Ён нешта крыкнуѓ астатнiм на отрывистом рускай мове. Тут жа прыйшоѓ рэѓматызму. Яны планавалi ѓвайсцi з агнём. Гэта мяне задавальняла. Яе, спусцiѓся па лесвiцы ѓ катакомбы. Як я i чакаѓ, яны стралялi не низменному, а адкрытыя наперад, устремившись адзiн за iншым. Яе разрэзаѓ ih напалову чаргой, перш чым ih уласны залп быѓ прыглушаны, каб гук майго ѓласнага зброi не ѓстрывожыла чацвёртага дэсантнiка.
  
  
  Я не чуѓ, як Митзи падымаецца па лесвiцы ззаду мяне з-за шуму. Цяпер яе голас пачуѓся ззаду мяне. 'Што дзеецца?'
  
  
  "У нас ёсць дома. Чатыры. У мяне тут ляжаць ужо трое, адзiн дзе-то звонку.
  
  
  Яе падняѓся да дзень, але чацвёртага чалавека не ѓбачыѓ. Яе гучна ѓскрыкнуѓ, але ён застаѓся ѓ хованцы. У двары была мёртвая цiшыня. Занадта цiха. Яе паняцця не меѓ, дзе ён быѓ, i ён, напэѓна, у мяне б стрэлiѓ, калi б яе, высунуѓ галаву занадта далёка вакол дзвярнога праёму, Яе рызыкаваѓ хутка эга страцiць. Я не верыѓ, што ён дазволiць зноѓ прывабiць сябе сюды. Можа, ён быѓ самым разумным асяроддзяѓ iх.
  
  
  Яе кiнуѓ у Митзи руская аѓтамат. "Паглядзiце на боепрыпасы".
  
  
  'Дастаткова.'
  
  
  "Трымайце праход пад кантролем. Яе вярнуся i спытаю, цi ёсць iншы выхад, гэта адзiны выхад ".
  
  
  Пасля таго, як яе апiсаѓ сiтуацыю, Ной запалiѓ свечку. У цьмяным святле полымя ѓбачыѓ яе Флемiнга, прислонившегося да стагнаць. Тара сядзела побач з iм у некалькiх футах ад яго. Яна ѓжо выглядала лепш, хоць усё яшчэ выглядала ашаломленай. Гэтая цёмная дзiрка, у глыбiнi горы, прапахлая брудам i цвiллю, таксама не была iдэальным домам для якiя здаравеюць. Але я не мог змянiць сiтуацыю, пакуль не накаѓтаваѓ чацвёртага хлопца. Ной што-то сказаѓ хлопчыку, якi прарваѓся праз лiнiю войска Геранiма. Хлопчык кiѓнуѓ, узяѓ свечку i паклiкаѓ мяне iсцi за iм. Цьмяны сяргей падаѓ на распiсаны хольст's, якi вiсеѓ на свайго роду прымiтыѓным алтаром. Ён прыѓзняѓ бок палатна. Ззаду яго з'явiѓся калiдор.
  
  
  Яе, спадзяваѓся, што хлопчык ведае дарогу, таму што гэты абрубак свечкi доѓга не будзе гарэць. Мы спусцiлiся па лесвiцы i ѓвайшлi ѓ тунэль з нiшамi ѓ сценах. Што-дзе свечкi мацавалiся на стогны ѓ трымальнiках, звычайна гэта былi недагаркi даѓжынёй у некалькi см. Быѓ агiдны, гнiласны пах. Неѓзабаве яе ѓбачыѓ прычыну. У большасцi нiш ляжалi чалавечыя шкiлеты, ззаду iх, на каменных палiцах ляжалi полыя чэрапа. Меркавалася, што гэта курган племя.
  
  
  Маё пачуццё напрамкi падказала мне, што мы пойдзем на iншую бок крэпасцi. Праз некаторы час яе, убачыѓ на каменным падлозе круг свеце. Над iм была круглая дзiрка ѓ стогн, шырынёй ледзь шырэй маiх плячэй. Я не мог да нах дабрацца. Хлопчык таксама гэта бачыѓ. Ён узяѓ у мяне аѓтамат, паставiѓ эга на падлогу побач са свечкай i дапамог мне залезцi. Яе, паклаѓшы рукi на верхнюю частку i вылез праз нах.
  
  
  Яе агледзелася. Яе, стаяѓ у знешняй сцяны. Нiдзе не было руху. Яе, прасунуѓ руку ѓ дзiрку i ѓзяѓ аѓтамат.
  
  
  Яе вскарабкалса край даху i ѓбачыла свайго чацвёртага мужа. Ён ляжаѓ на жываце для парашутах, яго зброя была накiравана на дзверы, за якой стаяѓ Митзи. Пры самастойнай працы яны звычайна не вельмi ѓражваюць. Ён быѓ малады i стройен, але смяротна небяспечным з-за смяротнай зброi ѓ эга дзiцячай руках. Яе паклiкаѓ эга на-рускай: "Ты ѓжо тут зазiраѓ?"
  
  
  Ён павярнуѓся. Яго нацiснуѓ на курок. Бывай, невядомы салдат. У дзвярах з'явiлася Митзи, убачыла цела i падышла да яму. Яе, саскочыѓ з даху. У iмгненне хваробы з-за прачыненых дзень вылецеѓ пяты дэсантнiк. Ён грымнуѓ цяжкiм рэвальверам Митзи ѓ шыю. Калi б яго гатэль i забiць эга, мне прыйшлося б прастрэлiць Митзи. Праклён!
  
  
  Ён паглядзеѓ на мяне i крыкнуѓ на добрым англiйскай: "Выкiнь сваю зброю".
  
  
  Ён што-то сказаѓ дзяѓчыне. Яе выпусцiѓ аѓтамат.
  
  
  "Падыдзi сюды, не занадта блiзка. Устань супраць гэтай сцяны ".
  
  
  Эга форма была вакол лепшага матэрыялу, чым у эга калегаѓ. На nen былi пагоны афiцэра, а на поясе матлялася рацыя. Нават здалёк чуѓ яе цяжкае дыханне Митзи. Ён абняѓ яе мацней, i яна змоѓкла.
  
  
  Ён засмяяѓся. - "Я даю табе шанец. Скажыце мне, дзе доктар Флемiнг. Калi вы гэтага не зробiце, яе спачатку прыстрэлю яе. У потым i ты памрэш ".
  
  
  Мой штылет быѓ па-за дасяжнасцi ѓ двары. Пачуѓся голас Митзи скрозь зубы. - "Хай пойдзе да д'ябла".
  
  
  Яе павольна павярнуѓся, каб ён не нацiснуѓ на курок. Ён шталь пагражаць. - "Я сказаѓ табе не рухацца".
  
  
  Яе зрабiѓ выгляд, што спалохаѓся. - 'Не страляйце. Я вам скажу. Ён хаваецца. Яе пайду за iм.
  
  
  Митзи пракляла мяне. Яна таксама можа дзейнiчаць. Што за дзяѓчына-забойца. Калi ён прапусцiць мяне праз дзверы, яе змагу выхапiць зброю ѓ аднаго вакол рускiх. Але хiтрасць не спрацавала. Беларуская таксама ведаѓ, дзе эга таварышы. Яе, бачыѓ, як ён думае.
  
  
  Ён мог выкарыстоѓваць нас з Митзи у якасцi шчытоѓ, i разам з намi спусцiцца ѓ катакомбы. З намi ѓ якасцi закладнiкаѓ ён можа загадаць Флемингу здацца. Але што, калi Флемингу напляваць на наша жыццё? Што, калi ён прострелит нам, каб ѓразiць ворага? Гэта была магчымасць, улiчваючы якую ён не мог рызыкаваць. Таму ён пайшоѓ iншым шляхам. Ён, верагодна, зразумеѓ, наколькi важнай была для мяне Митзи, ён па хуткасцi, з якой яе выпусцiѓ пiсталет, як толькi ён схапiѓ ee.
  
  
  
  'Так. Зрабi гэта. Iдзi за iм. Але калi вы што-то паспрабуеце, гэты кавалак шлюхi памрэ ".
  
  
  Прыйшлося разыграць гэта. Ён быѓ на галаву вышэй дзяѓчыны, i я ведаѓ, што магу звяртацца з "Люгером" дастаткова добра, каб прастрэлiць эму галаву, пакуль ён глядзеѓ на мяне праз дзвярны праём, у якi ѓвайшоѓ яе.
  
  
  "Iдзi павольна", - загадаѓ ён. "Трымай рукi ѓ паветры. Не нахiляѓся. Яе сачу за табой.'
  
  
  Мы пайшлi ѓ катакомбы. Незадоѓга да таго, як я дабраѓся да лесвiцы, ён спынiѓ мяне. Напэѓна, каб вочы прывыклi да святла. Значыць, ён не быѓ такiм дурным.
  
  
  Мне дазволiлi працягнуць. Ён больш не пераследваѓ мяне. Калi яе, спусцiѓся ѓнiз, яе адчуѓ чыю-то руку на сваёй руцэ. "Я бачыѓ i чуѓ гэта. Iдзi са мной.' - прашаптаѓ Ной мне на вуха.
  
  
  Ён працягваѓ трымаць мяне i штурхаѓ наперад. Яе прашаптаѓ эму, што я задумаѓ, i эга пальцы сцiснулi маё запясце.
  
  
  "Гэта нiколi не спрацуе. Вы не можаце бачыць ззаду сябе. Рызыка ѓбачыць цень i спусцiць курок занадта вялiкi. Мы паспрабуем па-iншаму. Слова "цень" дало Ною iдэю. Па крайняй меры, так ён мне потым сказаѓ. Ён запалiѓ свечку, якая займаецца цьмяна асвятляла скрынку, напоѓненую маленькiмi драѓлянымi лялькамi. Ной узяѓ адну вакол iх, уторкнуѓ у нах доѓгую iголку, якую ён таксама дастаѓ вакол скрынкi, затым падняѓ ляльку перад сабой.
  
  
  Эга вусны пачалi рухацца ѓ нямой малiтве. Божа мой, Митзи сядзела звонку з рэвальверам, прыстаѓленым да яе шыi, i Ной не ведаѓ, што рабiць, акрамя як заклiкаць нейкага бога грому.
  
  
  Флемiнг i Тара таксама шырока расплюшчанымi вачыма глядзелi на старога. Ной накiраваѓся да лесвiцы, усё яшчэ мармычучы сабе пад нос. Яго рушыѓ услед за iм.
  
  
  Яе павiнен быѓ гэта ѓбачыць. Акрамя таго, яе павiнен быѓ вызвалiць Митзи, калi б хiтрасць не ѓдалася.
  
  
  Митзи i салдат стаялi ѓ змроку за дзвярыма, абодва ѓ ценi. Мы з Nov спынiлiся на лесвiцы досыць далёка, каб схавацца ад iх. Беларуская нервова паглядзеѓ з лесвiцы ѓ адчыненыя дзверы. Митзи была напружаная i гатова пры неабходнасцi кiнуцца да любога вакол iх. Яе бязгучна зароѓ пра сябе. Немагчыма! Вы нiколi не зможаце дамагчыся гэтага з дапамогай якога-небудзь вар'яцкага трука.
  
  
  Стары кiнуѓ ляльку. З рэзкiм пстрычкай яна ѓпала на каменны пол адкрытымi ѓ прамень сонечнага святла. Мэта рускага рэзка рушыла да зямлi. Яе чакаѓ стрэл, якi пакладзе нiтка жыцця Митзи. Нiчога такога. Яе пракляѓ тонi атрымаѓ. "Нiякiх хiтрыкаѓ", - сказаѓ рускi. Гэтая лялька, з ѓваткнутай iголкай у яе спiне, была самым вялiкiм супер-трукам, якi ёй калi-небудзь бачыѓ.
  
  
  У ценi паѓстала раптоѓнае дзiкае рух. Мужчына задергал абедзвюма рукамi. Эга пальцы рассунулiся, як быццам ён быѓ уражаны электрычным разрадам. Пiсталет з грукатам упаѓ на зямлю. Ён пахiснуѓся, ухапiѓшыся абедзвюма рукамi за грудзi, круцячыся вакол сваёй восi, а затым упаѓ на зямлю, як знежывелая маса.
  
  
  У Митзи эга быѓ пiсталет у руках яшчэ да таго, як я да iх дабраѓся. Яна дазволiла зброi бязвольна павiснуць, калi яна пераводзiла ашаломлены погляд з салдата на ляльку. Яе разгарнуѓ мужчыну так, каб ён ляжаѓ на спiне. Ён памёр. Эга твар сказiла грымасу балюча. Эга вочы выпучились. Класiчны вобраз шырокага сардэчнага прыступу.
  
  
  Гэта быѓ чалавек, забiты страхам. Яе ведаѓ гэта. Таму што гэта быѓ адзiны варыянт. Салдат, якi бачыѓ чатырох сваiх сяброѓ, забiтых у старой пiрацкай крэпасцi, пра якую хадзiлi легенды. Мужчына ѓ асяроддзi ворагаѓ. Напружаны да максiмуму. Вакол нiадкуль да эга ног падае сiмвал смерцi. Эга складаць долар спынiлася. Немагчыма ?
  
  
  Яе, паглядзеѓ на тонi атрымаѓ. Стары чалавек важдаѓся з трупамi. Ён зацягнуѓ пецярых забiтых салдат на парашутах. Ён была супраць дваiх стаiць, скрыжаваѓшы ногi. Як бы ѓ паслабленым становiшчы. Трэцяга ён прыцiснуѓ да стагнаць, сагнуѓшы каленi i скрыжаваѓшы рукi. Чацвёрты ён была такiм жа чынам. Ён была афiцэра ѓ плеценае крэсла, у якiм сядзеѓ Флемiнг. Стварыѓ тып групы мужчын, якiя выканалi заданне i цяпер чакаюць.
  
  
  На што? Вядома! Як я мог быць такiм дурным. Калi б Флемiнга схапiлi, яго б павезлi. Мужчын прыйшлося забраць разам з палонным. Хутка з'явiцца верталётам. Пiлот будзе адзiн, таму што ѓсе даступнае прастору павiнна быць занята пасажырамi. Яе змог бы выключыць эга! Усё, што мне было трэба, гэта афiцэрская рацыя.
  
  
  Я пайшоѓ за рэччу. Ной скончыѓ нацюрморт i даследаваѓ неба. . Ён усмiхнуѓся. - "Мы атрымлiваем верталётам. Калi-небудзь гэта можа спатрэбiцца.
  
  
  Ён паглядзеѓ на мяне, як быццам гатэль кiнуць мне выклiк атакаваць эга мастацтва вуду. Затым ён пайшоѓ у катакомбы. Мы з Митзи чакалi верталётам.
  
  
  Праз паѓгадзiны мы пачулi гук лопасцяѓ шрубы. Ён низменному праляцеѓ, абмiнуѓ крэпасць, i па рацыi пачуѓся голас. Ён-гатэль ведаць, цi ёсць у нас Флемiнг. Гэта было лёгка, мне нават не прыйшлося хлусiць. Ёй адказаѓ, што ѓ нас ёсць Флемiнга i што ён жывы. Пiлот засмяяѓся, перапынiѓ кантакт i пачаѓ прызямляцца.
  
  
  Затым адбылося тое, чаго мы не прадбачылi. Парашуты былi утянуты раптоѓным парывам ветру. Трупы рускiх салдат опрокидывались, як васковыя фiгуры.
  
  
  Гук рухавiка, тут жа ператварыѓся ѓ пранiзлiвы вiск, i верталётам iрвануѓ уверх. Калi выйшаѓ яе вакол дзвярнога праёму з аѓтаматам, самалёт быѓ шчыра мной назаѓжды. Я не бачыѓ пiлота. Немагчыма было прымусiць эга прызямлiцца. Яго стрэлiѓ, верталётам захiстаѓся. Ён схаваѓся за парапетам i згарэѓ у водах лагуны. Прапаѓ наш транспарт. Яе мог ударыць сябе па галоѓ.
  
  
  Ззаду мяне яе пачуѓ, як Митзи вызначыѓся некалькi праклёнаѓ, якiя былi новыя, нават для мяне.
  
  
  Мы спусцiлiся. Гарэла свечка, што адбiвалася ѓ цiкаѓных вачах. Яе, пакiваѓ галавой. 'Нешанцаванне. Мы павiнны былi засцерагчы пастку. Ной маѓчаѓ. Ён выглядаѓ сур'ёзным i прыѓзняѓ бровы, так што на яго высокiм iлбе з'явiлiся маршчынкi. Ён глыбока ѓздыхнуѓ.
  
  
  "Зiмой тут амаль нiколi не бывае штармоѓ. Звычайна толькi ѓ чэрвенi, лiпенi, асаблiва ѓ жнiѓнi. Але паспрабаваць не перашкодзiць. Ты пакiнеш мяне ѓ спакоi? Яе буду рыхтавацца да цырымонii ". Чаму няма? Добрае шоѓ заб'е час да наступнай атакi Джэрама.
  
  
  Яе дапамог Флемингу падняцца па лесвiцы ззаду дзяѓчынак i маладога тубыльца. Ной паклiкаѓ нас. - "Прыбяры яны трупы. Гэта абразу багоѓ ". Раптоѓная злосць у эга голасе яна свабодна мяне.
  
  
  Яе выцягнуѓ труп афiцэра з крэсла i дазволiла Флемингу сесцi на яго. Затым яе прынёс прыстасаванне да адтулiны ѓ парапеце. Яе iso усiх сiл спрабаваѓ перацягнуць i нарэшце мне ѓдалося сутыкнуць ih ѓсiх у моры. Затым яе sel побач з Флемiнгам. Раптам з'явiѓся Ной. Ён здаваѓся зусiм iншым чалавекам. Ён быѓ у турбане, абвешаны кудменямi i ланцугамi, а гарбузы, якiя звiсаюць з эга паясы, выдавалi глухую музыку, пакуль ён шэл. Эга вочы былi шырока адчыненыя, але ён, здавалася, нiчога не бачыѓ. Ён, здавалася, цалкам праiгнараваѓ нас i падняѓся па лесвiцы на дах.
  
  
  Там ён пачаѓ танцаваць i спяваць. Прадметы, на якiх ён вiсеѓ, выдавалi гукi ѓ адпаведнасцi з рытмам эга рухаѓ. Ён рассунуѓ свае доѓгiя ногi, закiнуѓ галаву i падняѓ рукi да неба. Вецер, больш моцны, чым раней, дзiка трапаѓ эга валасы i бараду. Голас, якi, як я раней меркаваѓ, мог грымець, цяпер сапраѓды загрымеѓ.
  
  
  Цяпер ён стаяѓ i моѓчкi слухаѓ. Што-то эму адказала. Спачатку яе, падумаѓ, што гэта наблiжаецца здалёку навальнiца. Мяне прабегла дрыжыкi. Потым яе зразумеѓ, што гэта iншы гук. Цяпер мяне ахапiла яшчэ большая дрыжыкi. Адказала не навальнiца, рэѓматызму прыйшоѓ з самалётаѓ. бамбавiкоѓ. Вiдавочна, Геранiм i эга замежныя памочнiкi адмовiлiся ад спроб схапiць Флемiнга жывым. Цяпер Флемiнг быѓ толькi перашкодай, мешавшим iм увайсцi на востраѓ.
  
  
  Яе бачыѓ самалёты над парапетам, можа быць, у двух мiлях ад мяне. Яе пабег да дзень, якая займаецца давала доступ. у катакомбы i паклiкаѓ астатнiх. Дзяѓчынкi i хлопчык везлi адсюль пурпуровую Флемiнга разам з крэслам i ѓсiм iншым у тунэль. Ной рушыѓ услед за iмi. Яе ѓзяѓ адкуль-то свечку з алтара, запалiѓ яе i спусцiѓся ѓнiз.
  
  
  Калi мы ѓвайшлi ѓ падземную камеру, пачуѓся глухi выбух. Адразу рушыѓ услед яшчэ адзiн. I яшчэ адзiн. Пыл i з'едлiвыя пары пранiкалi ѓ пакой праз збiралiся. Было пяць удараѓ запар.
  
  
  У Тары здарыѓся прыступ клаѓстрафобii. Яна пабегла ѓверх па лесвiцы. Я пайшоѓ за ёй, схапiѓ яе i моцнага прыцiснуѓ. Потым было цiха. Выбухаѓ больш не было. Першая актыѓнага адпачынку самалётаѓ знiкла. Цяпер можна было чакаць прыбыцця верталётаѓ i дэсантнiкаѓ i разведкi вынiкаѓ бамбардзiроѓкi. Яе гатэль своечасова расплацiцца з iмi.
  
  
  Яе пачаѓ падымацца, i высветлiѓ, што я не адзiны. Усiм надакучыла гэта могiлкi ѓнiзе. Тара, Митзи i хлопчык рушылi ѓслед за iмi. Флемiнг i Ной, падтрымлiваючы адзiн аднаго, рушылi ѓслед за iм.
  
  
  
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 12
  
  
  
  
  
  
  
  Ахвярнiк быѓ засыпаны друзам, i над iм была прабiтая дзiрка. Магчыма, Ной падвёѓ аднаго, вакол сваiх багоѓ у сваiм танцы надвор'я. Пакой наверсе была цэлая. Выхад быѓ свабодны, толькi тоѓстая гранiтная дзверы была цалкам знесена.
  
  
  Двор быѓ абсыпаны кратэрамi, а друз ляжаѓ ад сцяны да стагнаць. Вежа на парапеце атрымаѓ прамое трапленне. Яе проста больш не было. Некалькi пакояѓ былi знесены, а на адной вакол iх знесена сцяна.
  
  
  Стары патрыярх паклаѓ руку на плячо Флемiнга, аглядаючы пашкоджаннi. Гнеѓ быѓ вiдавочны эга чалавека. Ён павярнуѓся i паглядзеѓ на горныя вяршынi, здавалася, на iмгненне задумаѓся, а затым сказаѓ што-то на роднай дыялекце Флемингу. Прэзiдэнт Grand LaClare выдаѓ дзiѓны, задуменны смех.
  
  
  Чорна-сiняе неба плыло да нас над верхавiнамi дрэѓ. Ствалы дрэѓ разгойдвалiся ѓзад i наперад, i моцны вецер свiстаѓ скрозь лiсце. Праз адтулiну ѓ знешняй стогны яе мог бачыць велiзарныя хвалi ѓ лагуне.
  
  
  Ля ѓваходу ѓ лагуну з'явiлася высокая шэрая постаць: карветы. Цiкава, чаго яны гатэляѓ з гэтага лёгкага карабля. Невялiкiя гарматы на борце гэтага карабля не маглi перасягнуць вынiк бамбаванняѓ.
  
  
  Побач са мной ѓсмiхнулася Митзи Гарднер. "Як вы думаеце, што ваенна-марскiя сiлы Джэрама збiраюцца паспрабаваць у чарговы раз?"
  
  
  "Гэты карабель не належыць Джерому. Oni плыве пад кубiнскiм сьцягам, але iмя майстра можа быць больш падобна на Iвана, чым на Хуана. Гэта паляѓнiчы за падводнымi лодкамi, таму яны нясуць глыбiнныя бомбы i мiны. Можа, яны думаюць, што могуць падарваць нас, падарваѓшы скалу пад вадой ".
  
  
  Калi так, iм прыйдзецца падысцi блiжэй або задзейнiчаць вадалазаѓ, i я змагу справiцца з iмi. Астатнiя далучылiся да нас, уважлiва назiраючы за наблiжэннем карабля. Ён амаль не меѓ хуткасцi i рухаѓся з найвялiкшай асцярожнасцю, памiж водмелi, адкрыта да абароны ад паводкi. Я не думаѓ, што яны зойдуць так далёка, каб напасцi , але, яе, спадзяваѓся да апошняга моманту.
  
  
  Але гэтага не адбылося. Адразу па-за межамi дасяжнасцi нашай зброi яны кiнулi якар i скiнулi ѓ ваду чатырох плыѓцоѓ. Яны схавалiся з глыбiннымi бомбамi. Даѓ iм час падабрацца лiжа, да майго кулямёту, а затым выпусцiѓ у ваду чаргу, вынiкаючы маршруце, якi яны, верагодна, выбралi. Першая чарга апынулася няѓдалай. Але наступная ѓразiла ih ѓсiх.
  
  
  Фантан вады выбухнуѓ, калi чатыры зарада падарвалiся адначасова. Тоны вады i кавалачкi чорнай гумы ѓзляцелi ѓ паветра. Гэта выклiкала хвалю, якая займаецца моцна ѓдарыѓ па корвету. Карабель пачаѓ выходзiць па лагуны, але ѓ мяне было адчуванне, што ён панёс значныя пашкоджаннi. I гледзячы на бурнае мора за межамi лагуны, яе падумаѓ, што ён не можа дабрацца да Порт-оф-Спейн. Цёмныя тучы хутка наблiжалiся. Роѓ вецер, раскiдваючы па & nb вялiкiя пенныя галавы.
  
  
  Спачатку яе наогул не чуѓ iншага гуку. Але раптам яе ѓбачыѓ надыходзячую эскадрыллю верталётаѓ. У такую надвор'е шрубалётам лётаць было немагчыма, але ѓ некаторых краiнах чалавечыя жыццi не ѓ рахунак.
  
  
  "Хавайцеся", - крыкнуѓ я як мага гучней, перекрикивая вецер. "Яны паспрабуюць атакаваць нас тут, а затым прызямлiцца тут з адным верталётам. - Паспяшайцеся! '
  
  
  Ной i хлопчык везлi адсюль пурпуровую Флемiнга ѓ тунэль. Тара рушыла ѓслед за iмi, а мы з Митзи замкнулi чаргу. Калi Тара падышла да лесвiцы, яна раптам павярнулася. "Кравец, з мяне хопiць. Паказаць мне, як звяртацца з такiм аѓтаматам. Яе хачу вам дапамагчы! '
  
  
  У нах было мужнасць, i яе чаму-то ёю ганарыѓся. Даѓ гэй кароткiя iнструкцыi, падкрэслiѓшы, што яна не павiнна страляць, пакуль не пераканаецца, што вораг у зале побач.
  
  
  "Заставайся тут, Тара", - сказаѓ яе эй. "Митзи, зачынi яшчэ адно адтулiну. Яе пайду ѓ iншы бок. Затым пасадкi не страляць па экiпажу, пакуль яны не выйдуць. Можа, мы ѓсё ж такi зможам адсюль выбрацца. Яе пачакаѓ, пакуль Митзи знiкне ѓ адным вакол будынкаѓ. Затым яе пабег на другi бок двара. Яе ледзь схаваѓся пад дахам, як праляцелi як паведамiла амбасада низменному, пасылаючы горад куль калiбра 50 мм у сцены. Калi чарзе скончылiся, яе, выйшаѓ на двор i стрэлiѓ у блiжэйшы. Ён паляцеѓ, як падвыпiлая птушка, ѓ бок джунгляѓ. Яе пачуѓ трэск аѓтамата Митзи. Яна трапiла ѓ адзiн вакол верталётаѓ, але гэта не было эфектыѓным трапленнем. Тара выпусцiѓ некалькi доѓгiх чэргаѓ, але нiкуды не трапiла.
  
  
  З-за шуму ѓласных гармат яны, верагодна, нават не чулi, як па iх страляюць. Яны вярнулiся, каб зноѓ праляцець над намi, i прыкрылi прызямленне аднаго вакол верталётаѓ, у якога, вiдаць, узнiклi праблемы. Пайшоѓ моцны дождж.
  
  
  Верталётам ѓпаѓ на зямлю, як стомленая птушка. Дзверы адчынiлiся з iншага боку, i па кулямёта обстреляили сцены, за якiмi сядзелi дзяѓчаты. Затым пiлот выбраѓся вакол верталёта i абышоѓ яго. Заремели кулямёты дзяѓчынак. Ён упаѓ, сьцякаючы крывёй. Пачатку другi чалавек у верталёце ѓсё яшчэ стрэлiѓ у наш бок. Яе не мог бачыць эга з таго месца, дзе стаяѓ, таму выскачыѓ вакол пакоя i кiнуѓся да верталёту. Мне давялося прымусiць эга замаѓчаць. Яе, стрэлiѓ праз шкло i ѓбачыѓ, як мэта стрэлка ператварылася ѓ чырвоную кашыцу.
  
  
  Цяпер дождж пайшоѓ моцнымi парывамi. Неба набыло брудна-зялёны колер. Была маланка, i пачуѓся аглушальны выбух грому. Астатнiя як паведамiла амбасада больш не вытрымлiвалi шторму. Яны спрабавалi прызямлiцца на пляжы.
  
  
  Яе ѓжо збiраѓся ѓзяць вяроѓку, каб прывязаць приземляющийся верталётам, калi крык Митзи прымусiѓ мяне спынiцца. Яна паказала на пакой, дзе павiнна была быць Тара.
  
  
  Яе ведаѓ гэта яшчэ да таго, як дабраѓся туды: Тара Соер ляжалi на падлозе. Ee прыгожае цела ператварылася ѓ крывавую масу, разарваную цяжкiмi кулямi з верталёта. Кiнуѓшы беглы погляд, яе хутка знiк вакол пакоя. Я не мог дазволiць сабе зацыклiвацца на нас, на чым. Мне давялося прывязаць гэты верталётам. Але мне гэта далося нялёгка, яе моцна перажываѓ. Бедная Тара! Гэй, не варта было змагацца.
  
  
  Митзи мне дапамагла. Калi мы скончылi, нам давялося паѓзцi низменному па зямлi, каб не быць унесенными ветрам, якi высокiя месцы ѓ хуткасцю каля 150 мiль у гадзiну. Мы не пайшлi ѓ тунэль. Яе не гатэль адразу бачыць Тару зноѓ.
  
  
  Яе гатэль спакойна думаць. I яе таксама не хацеѓ бачыць тонi атрымаѓ. Ён прасiѓ аб урагане i атрымаѓ сваё эга. У лютым! Яе, задумаѓся аб некалькiх рэчах.
  
  
  Мы сядзелi бок аб бок, не казаць нам словы, абодва поѓныя уласных змрочных думак. Шторм працягваѓ бушаваць яшчэ гадзiну, перш чым ацiх. Раптам наступiла гнятлiвая цiшыня. На поѓднi ураганы круцяцца па гадзiннiкавай стрэлцы, на поѓначы - супраць. Хуткасць павялiчваецца ад цэнтра да знешняга кальца. Калi Ной можа не толькi выклiкаць ѓраган, але i змянiць эга курс, мы хутка атрымаем поѓны ѓдар з iншага кiрунку.
  
  
  Яе паглядзеѓ праз дзiрку, якую бомбы прабiлi ѓ знешняй стагнаць. Яе бачыѓ, карветы. Карабель, сеѓ на мель i разгойдваѓся уверх i ѓнiз. Хвалi вышынёй у некалькi метраѓ было яму са страшнай сiлай. Большасць верталётаѓ зачапiлiся за дрэвы i разбiлiся, а сеѓ на мель патрульны катэр знiк. Пашкоджаныя яхты, плававшие ѓ лагуне, былi выкiнутыя на бераг i цалкам знiшчаны.
  
  
  
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 13
  
  
  
  
  
  
  
  Ной з цiкавасцю абышоѓ верталётам i кiѓнуѓ самому сабе. Але калi ён падышоѓ да нас, яго твар было цёмным, а вочы змрочнымi.
  
  
  Яе сказаѓ як мага больш мяккiм тонам: "Я недаацанiѓ вас i прызнаю, што не разумею гэтага, але вы нават нанялi нам таксi, каб вывесцi нас адсюль".
  
  
  Ён працягваѓ выглядаць змрочна. "Мiс Соер - вялiкая яго атрад для ѓсiх нас. Мастацтва, якiм я не валодаю, - гэта мастацтва ѓваскрасення. Але мы можам хаця б даць гэй месца сярод нашых герояѓ ".
  
  
  Пахаванне Тары па абраду вуду? Яе так не думаѓ. Яе нават уявiць сабе не мог, што ee бацька ацэнiць гэта. Яе збiраѓся забраць яе цела з сабой, але вырашыѓ пакуль не казаць пра гэта.
  
  
  Ной яшчэ не скончыѓ гаварыць. - "Вецер хутка вернецца". Ён паказаѓ вакол. "Форт моцна аслаблены бамбаваннямi. Калi зноѓ выбухне бура, сцены паваляцца. Нам лепш спусцiцца.
  
  
  Ён не дачакаѓся нашага адказу, а пайшоѓ па тунэлi. Мы з Митзи рушылi ѓслед за iм. Яе раптам падумаѓ пра Тары. Ад думкi пра яе смерцi мяне ванiтавала. Мне было б прыемна выкарыстоѓваць усе вядомыя мне метады нашай арганiзацыi i АХ супраць палкоѓнiка Карыбаѓ Джэрама.
  
  
  Перад алтаром гарэлi дзве свечкi. Напэѓна, адна каб падзякаваць багоѓ i адна малiць ih пра дабро на будучыню. I мы маглi б скарыстацца любой дапамогай. Най зноѓ быѓ паглынуты бормотанием, магчыма, маючы намер згладзiць шлях Тары ѓ замагiльнае жыццё.
  
  
  Яе, адчуваѓ сябе непатрэбным. Яе, адчуваѓ сябе клапатлiвым i ѓ пастцы. Яе нават не ѓсведамляѓ, што хаджу, пакуль Ной не сказаѓ мне цiхiм голасам: "Вам не абавязкова заставацца тут, мiстэр Картэр. Гэта лабiрынт; ёсць i iншыя пакоi, якiя ты таксама можаш захацець штогод ". Ён закрануѓ каменя, якi, здавалася, быѓ часткай сцяны. У вынiку частка сцяны расчынiлiся ѓнутр. За iм быѓ калiдор.
  
  
  Яе чуѓ лёгкую нотку папроку ѓ эга голасе. Ён, верагодна, падумаѓ, што я ѓмешваюся ѓ цырымонiю, i быѓ рады, што змог сысцi. У кiшэнi было некалькi свечак, i ён запалiѓ адну. Затым яе разам з Митзи прайшоѓ праз адчыненыя дзверы, потым чаго Ной зноѓ зачынiѓ яе за намi.
  
  
  Мы апынулiся ѓ пакоi з калодзежам пасярэдзiне. Такiм чынам, гэта было месца, дзе захоѓвалася вада на час працяглай аблогi. Астатнiя памяшканнi служылi скляпамi для ежы. Яны былi дастаткова прахалоднымi, каб надоѓга захаваць у iх ежу. А далей мы натыкнулiся на цэлую мясную краму; пакой, да краёѓ запоѓненая тушамi. Мне было цiкава, як стары кармiѓ сваё племя, калi яны не могуць бяспечна паляваць за сценамi.
  
  
  Гадзiну мы шпацыравалi па падземных пакоях, але ѓсюды было шмат свежага адбору пробаѓ паветра. Яе гатэль знайсцi крынiца гэтага. Мы iшлi па звiлiстым калiдоры, якi выходзiѓ на паверхню. У тым месцы, дзе яе падазраваѓ, што мы знаходзiмся на ѓзроѓнi двара, мы натыкнулiся на кратаваныя вароты, якiя перакрылi праход. Яе ѓзломваѓ замок сваiм стилетом, пакуль ён не адкрыѓся. Мы пайшлi далей i знайшлi лесвiцу, якая вядзе ѓ кутнюю вежу. Праз амбразуры паступаѓ паветра.
  
  
  Мы натыкнулiся на замкнёныя дзверы. Яе адсунуѓ завалу, i мы пайшлi па лесвiцы вакол чырвонага дрэва, якая займаецца вяла ѓ пакой наверсе вежы.
  
  
  Митзи ѓжо сказала гэта раней. Нiхто не ведаѓ усiх выкрутаѓ гэтага старога аферыста! Гэта была радиорубка! Напоѓненая перадае i прыёмнай апаратурай: лепшай.
  
  
  Яе sel перад кансоллю i засмяяѓся. Митзи адрэагаваѓ зусiм iначай. Яна была ѓ лютасьцi.
  
  
  "А зараз пагаворым, з гэтым старым крывадушнiкам-аферыстам!" - закрычала яна. "Ён паставiѓ усiх iдыётамi. Ён адсылае ѓсiх, каб нiбыта мог спакойна заклiкаць багоѓ, а на самай дэла ён iдзе ѓ сваю радыёрубку, каб паслухаць зводкi надвор'я. Нядзiѓна, што ён ведаѓ, што насоѓваецца ѓраган ".
  
  
  "Кравец вазьмi, так", - дадаѓ я. "Ён прымусiѓ мяне чуць гукi, якiх наогул не было. Барабаны джунгляѓ! Я думаю, што дзе-небудзь у кустах, недалёка ад Порт-оф-Спейн схаваная яшчэ адна зброi, каб можна было тут сiгналiзаваць аб апошнiх навiнах. Паглядзiм, што адбываецца ѓ свеце ".
  
  
  Яе пстрыкнуѓ некалькiмi перамыкачамi, i загарэѓся сяргей. Прылада пачало гудзець. Але адзiны гук, якi мы атрымалi, - гэта патрэскванне статычнага электрычнасцi. Бура была занадта моцнай, каб што-небудзь прыняць. Яе выключыѓ рацыю. Амбразуры ѓ радыёрубцы былi зачыненыя. Нам не было куды глядзець вонкi, але, па меншай меры, па гуках, якiя мы чулi, мы маглi б сказаць, што шторм вярнуѓся ѓ поѓную сiлу.
  
  
  Мы выйшлi па радыёрубкi, iмкнучыся сцерцi ѓсе сляды нашага прысутнасцi. Яе не збiраѓся паведамляць Ною, што адкрыѓ эга гульню. I праз гадзiну, калi яго праходзiѓ mimmo старога, каб штогод, як верталётам перанёс шторм, яго паспрабаваѓ зрабiць нявiннае твар. Але гэта было нетолькi.
  
  
  Бура скончылася. Але верталётам таксама. Усё, што ад яго засталося, - гэта груда металалому ѓ адной вакол сцен. Лопасцi вяслярнага шрубы тырчалi сагнутыя, як шчупальцы.
  
  
  Радыё стала нашым апошнiм кантактам з вонкавым светам. I мы не зможам выкарыстоѓваць эга ѓ блiжэйшыя некалькi гадзiн. Нават калi б яе змог звязацца з Коршакам, ён нiколi не змог бы паслаць верталётам у такi шторм, якi працягваѓ бушаваць. Заставалася толькi пачакаць да наступнага ранiцы.
  
  
  У мяне было ѓяѓленне аб тым, якi выгляд будзе на востраве ѓ гэты момант. У любым выпадку было вiдавочна, што ѓсе дарогi заблакаваныя паваленымi дрэвамi. Дарогу не змаглi б пераадолець нават самыя цяжкiя танкi. Так што мы не чакалi начнога нападу. Яе спусцiѓся ѓнiз, каб паведамiць навiны аб верталёце.
  
  
  
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 14
  
  
  
  
  
  
  
  Мы елi edu, па неиссякающих запасаѓ тонi атрымаѓ, калi стары гiгант раптам падняѓ галаву. Яе таксама чуѓ гэта: гук узбуджаных галасоѓ за варотамi. Ной быѓ на лесвiцы, у два скачку. Яе пабег за iм да брамы.
  
  
  Племя вярнулася. Ной адчынiѓ вароты, i мужчыны ѓварвалiся ѓнутр. Ной перавёѓ мне ih словы. Калi вылiѓся ѓраган, яны хавалiся ѓ пячорах, якiя былi раскiданыя па ѓсiм востраве. Затым яны пачулi барабаны з боку Порт-оф-Спейн: сталiца была разбурана, армiя распушчаная. I Джером быѓ мёртвы!
  
  
  Яны былi шакаваныя станам форт, але цяпер, калi яны зноѓ былi ѓ бяспецы, яны спадзявалiся выправiць пашкоджанне. Калi яны пачалi рыхтавацца да святочнай ночы, мы з Митзи зрабiлi тое ж самае, хоць i ѓ некалькi меншым маштабе.
  
  
  Мне прыйдзецца пачакаць да наступнага ранiцы, каб пераканацца, што маё заданне выканана. Давялося ѓбачыць труп палкоѓнiка ѓласнымi вачыма i зрабiць раздрукоѓкi пальцаѓ для AX. Па словах прадстаѓнiкоѓ племя тонi атрымаѓ, яго цела ѓсё яшчэ знаходзiлася ѓ гатэлi "Соер", таму мне трэба дабрацца туды як мага хутчэй. Калi б грузавiк не быѓ знiшчаны, яе мог бы выкарыстоѓваць яго, каб хутка дабрацца да сталiцы. Яе б узяѓ з сабой, мужчын з мачэтэ каб расчысцiць шлях там, дзе гэта неабходна. Будзем спадзявацца, што грузавiк не напаткаѓ лёс верталётаѓ i лодак у лагуне.
  
  
  Нарэшце, да паѓночы мы заснулi. На наступную ранiцу яе вырашыѓ пакуль не клiкаць на дапамогу Хоука. Мне гэта не падабаецца, да таго ж Хоук сказаѓ, што важна, каб яе зрабiѓ усё гэта ѓ адзiночку, без замежнай дапамогi. У мяне яшчэ быѓ шанец дапамагчы Флемингу заняць прэзiдэнцкае крэсла самастойна.
  
  
  Флемiнг выступаѓ за тое, каб як мага хутчэй увайсцi ѓ Порт-оф-Спейн. Але Ной здаваѓся менш упэѓненым у сабе. Барабаны ѓ джунглях былi пацешнымi, але, вядома, ён яшчэ нiчога не чуѓ па радыё. Тое, што ён, вядома, не хацеѓ казаць услых. Ён паслаѓ са мной некалькiх маладых людзей з мачэтэ расчысцiць дарогу, i я пайшоѓ з iмi да грузавiка. На шчасце, на яго не ѓпала нам адно дрэва. Уставiѓ ротар, просушил карбюратар i зачынiѓ капот. Митзи Гарднер сядзела на пярэднiм сядзеннi, кладучы лiсце на мокрую абiѓку. Ee аѓтамат ляжаѓ на прыборнай панэлi.
  
  
  Я не пратэставаѓ. У нах было права прысутнiчаць на заключнай частак. Цяпер мы зноѓ засталiся адны, i толькi людзi тонi атрымаѓ расчышчалi нам шлях. Гэта магло б быць i горш. Дрэвы ѓздоѓж дарогi былi ѓ асноѓным невялiкiмi, ih было лёгка перасунуць. Там, дзе дарога iшла блiзка да мора, часам рахункi цэлыя ѓчасткi. Пры неабходнасцi, людзi клалi бярвеннi ѓ глыбокiя месцы, каб мы маглi без асаблiвых праблем праехаць па iм.
  
  
  Дзень быѓ ясны. Неба было нявiнна-сiнiм, а мора спакойным. Але пляжы былi падобныя на могiлкi лодак, а дома на ѓзбярэжжы ѓ асноѓным былi цалкам разбураныя. Ад першага вялiкага будынка, якое мы мiнулi, старога гатэля Poinciana, засталося толькi шмат абломкаѓ. Там хлопчыкi тонi атрымаѓ выскачылi вакол машыны, каб штогод у катастрофу i пашукаць каштоѓныя знаходкi пад заваламi. Iмкненне вёска наперадзе ѓяѓляла сабой сумнае вiдовiшча. Людзi бязмэтна хадзiлi па завалам, часам што-то падымалi, затым перакульвалi i iшлi далей.
  
  
  Я стараюся крэпасць на ѓзгорку, якая вытрымала столькi штармоѓ, вытрымала i гэты ѓдар.
  
  
  Урадавая плошча па-ранейшаму выглядала нядрэнна, за выключэннем таго, што нам адно акно не было цэлым, а дарога была заваленая смеццем. Салдаты ѓ гэтым раёне былi бяззбройныя i хадзiлi, як ашаломленыя робаты. У дзелавым раёне некалькi салдат прыбiралi завалы, пад кiраѓнiцтвам малодшых афiцэраѓ. Яны назiралi за намi, пакуль мы праязджалi mimmo, але не спрабавалi нас спынiць. Цяпер, калi палкоѓнiк быѓ мёртвы, яны, па-вiдаць, апынулiся ѓ вакууме ѓлады. У гатэлi Sawyer Grand LaClare хупавыя высокiя дрэвы, якiя ѓпрыгожвалi лужка, былi зламаныя, як галiнкi. Яны былi раскiданыя тут i там. У гаванi некалькi лодак плылi запоѓненыя вадой. Вада была бруднага колеру. Белы пляж ператварыѓся ѓ руiны, вакол разбураных шэзлонгаѓ i парасонiкаѓ. Побач з гасцiнiцай не было салдат.
  
  
  Яе пад'ехаѓ да галоѓнага ѓваходу. Мы ѓвайшлi з зброяй напагатове. Яе прыняѓ пад увагу, што Джэрама, можа ахоѓваць некалькi салдат у якасцi ганаровай варты. Яе павiнен гэта ѓлiчыць. Але гэта было не так. Зала быѓ пустынi, як i казiно.
  
  
  "Можа быць, у часопiсах Фiшак?" - услых падумала Митзи. Мы пайшлi туды. Для касай, вядома, не было чорнага ахоѓнiка. Да майго здзiѓлення, электрычны замак ѓсё яшчэ працаваѓ. Мы пайшлi далей. Па-ранейшаму нiкога не вiдаць. Мы адкрылi дзверы ѓ офiс Каполлы кнопкай на панэлi кiравання. Джэрама там не было, але грошы ляжалi. Побач са мной яе пачуѓ глыбокi ѓздых палёгкi. Митзи правёѓ языком па вуснах, убачыѓшы чаркi банкнот.
  
  
  "Хлопчыкi ѓ Маямi будуць рады гэта пачуць", - сказала яна. "Я думаю, што ѓсе Sawyer хутка адкрыецца".
  
  
  "Але дзе цела Джэрама?" - нецярплiва спытаѓ я. Мне патрэбныя былi раздрукоѓкi пальцаѓ. Митзи прапанавала мне зiрнуць у кватэру на даху.
  
  
  "Iдзi, Нiк. Яе пакiну грошы тут. Усё яшчэ можа здарыцца, i яе б не гатэль, каб гэтыя грошы знiклi ѓ самы апошнi момант ".
  
  
  "Мне не хочацца пакiдаць цябе тут адну", - сказаѓ яе эй. "У такiх сiтуацыях гэты горад, павiнна быць, кiшыць марадзёрамi".
  
  
  Яна скривила вусны. "Можна замкнуць дзверы знутры, а адкрыць можна толькi вакол хола. Тут амаль гэтак жа бяспечна, як у сховiшча. Вы ведаеце, як працуе пульт кiравання лiфтам?
  
  
  Яе ведаѓ гэта. Яе ѓважлiва паглядзеѓ, як яна гэта зрабiла, калi мы ѓпершыню выкарысталi эга разам. Яе амаль не адчуѓ, як спынiѓся лiфт, але калi дзень адкрылiся, яе ступiѓ на тоѓсты дыван верхняга паверху.
  
  
  Рух было занадта хуткiм. Рука з рэвальверам ударыѓ мне ѓ галаву. Яе рэфлекторнае нахiлiѓся, але мяне ѓдарылi. Мая рука на iмгненне была паралiзаваная. Мой пiсталет ѓпаѓ на зямлю, i я не мог сагнуць локаць, каб схапiць Люгер.
  
  
  Яе адскочыѓ i ѓхапiѓся левай рукой за запясце чалавека, якi трымаѓ рэвальвер: гэта быѓ Джером.
  
  
  Значыць, ён не памёр. У яго была рана на лбе. Ён, верагодна, нейкi час адсутнiчаѓ, але цяпер эга мышцы былi цалкам цэлыя. I ён мог бiцца амаль гэтак жа добра, як i яе. Ён ведаѓ усе гэтыя хiтрыкi.
  
  
  У той час, як мая правая рука была ѓсё яшчэ нямоглая, а яе сцiскаѓ эга запясце левай, ён ударыѓ мяне кулаком па падбародку, а затым адразу ж ударыѓ мяне каленам у пахвiну. Яе скурчыѓся, чым балюча. Але мне трэба было трымаць гэты рэвальвер далей ад сябе. Яе спачатку напружыѓ мышцы, а затым раптам упаѓ на падлогу. У рэѓматызму ён аслабiѓ хватку. Яе ѓстаѓ на каленi. Ён вырваѓ запясце i паспрабаваѓ прыцэлiцца па рэвальвера. Яе уткнуѓся зубамi ѓ эга нагу i працягваѓ кусаць. Ён закрычаѓ ад балюча i сагнуѓся напалову над маёй спiной. Рэвальвер упаѓ на зямлю. Яе зноѓ ѓкусiѓ. Ён закрычаѓ, i я адчуѓ, як па эга порткi цячэ цёплая кроѓ. Потым мае пальцы знайшлi рэвальвер. Яе, ускочыѓ на ногi, ускiнуѓ эга, упаѓ на адно кожнаму племенi i стрэлiѓ у Джэрама.
  
  
  Яе массировал правую руку, пакуль не адчуѓ, што сiла вяртаецца. Затым зацягнуѓ яе труп у лiфт. У мяне не было часу здымаць раздрукоѓкi пальцаѓ. Адрэзаць пальцы з дапамогай Х'юга, майго стилета, было хутчэй. Яе звязаѓ ih насоѓкай i паклаѓ у хвiлiну.
  
  
  Калi яе ѓвайшоѓ на першы паверсе, я з здзiѓленнем выявiѓ, што Митзи ѓсё яшчэ там. Калi ёй патэлефанаваѓ вось праз дамафон, яна адкрыла дзверы знутры. "Вы знайшлi эга?"
  
  
  'Яе знайшоѓ эга.'
  
  
  "Нiк, яе падумала. Давай возьмем грузавiк i даставiць грошы Ною, там будзе бяспечна ".
  
  
  'Добры. Пачакай тут, пакуль яе завяду грузавiк у гараж ".
  
  
  Яе ѓзяѓ грузавiк, мы паклалi грошы пад брызентам i паехалi назад у бок узгоркаѓ.
  
  
  Мы былi амаль у крэпасцi, недалёка ад сталiцы, калi з процiлеглага боку пад'ехаѓ джып i заблакаваѓ дарогу адкрыта перад намi. Палкоѓнiк у рускай форме вылез вакол машыны i выцягнуѓ рэвальвер. Ён што-то нам крычаѓ. "Было загадана, каб на вулiцу не дапускалiся нiякiя транспартныя сродкi. Хiба ты не ведаеш... "Затым ён убачыѓ рудыя валасы Митзи, i што-то пачаѓ падазраваць. 'Хто ты? Што ты робiш у гэтым грузавiку?
  
  
  Яе досталь, аѓтамат i стрэлiѓ у яго. Пасля таго, як я пазбавiѓся ад афiцэра i кiроѓцы джыпа, яго паехаѓ на газе па дарозе. Голас чаму мы нiдзе на востраве не бачылi старэйшых афiцэраѓ. Адкрыта цяпер яны сядзелi ѓ фортэ i слухалi новыя загады. Порт-оф-Спейн знаходзiѓся пад законамi вайны замежнай дзяржавы!
  
  
  Калi мы былi на некаторай адлегласцi ад горада, мы сутыкнулiся з Ноя i эга людзьмi. З Лiстапада наперадзе i Флемiнгам у драѓляным паланкiне яны рухалiся ѓ наш бок.
  
  
  Яе зароѓ i нацiснуѓ на педаль запалохванне. Як мог Флемiнг пераканаць старога зрабiць такое? Бог ведае, колькi замежных спраѓ войскаѓ на востраве. Яе выскачыѓ вакол машыны i падышоѓ да Ноя. Яе выявiѓ, што больш не магу кантраляваць свой голас з дапамогай гневу. Ёй нават пачаѓ на яго крычаць, але ён не думаѓ аб вяртаннi. Яе апiсаѓ сiтуацыю ѓ горадзе, захоп улады. Нiякай рэакцыi!
  
  
  "Цяпер, калi Джером мёртвы, людзi паѓстануць", - сказаѓ ён. "Яны падтрымаюць прэзiдэнта Флемiнга".
  
  
  Якiм чынам? З мачэтэ? Мачэтэ супраць кулямётаѓ? Ной абышоѓ мяне i высакародна пайшоѓ далей. Племя рушыла ѓслед за iм, праплыѓшы mimmo грузавiка. Яны спявалi i гулялi музыку на сваiх драѓляных барабанах. Яе, скокнуѓ у машыну i пачаѓ паварочваць грузавiк. Але Митзи ѓхапiлася за руль.
  
  
  "Мы не вернемся з гэтым грузам, дарагi. Гэта назаѓжды везцi ѓ гару, нават калi мне давядзецца рабiць гэта адной ".
  
  
  Жанчына. Што ж, яе наняѓ Хоук толькi ѓ выпадку з Флемiнгам. Калi яна настойвае на тым, каб яе забiлi, i яна вырашыла, што наведае сваiх сяброѓ па мафii, каб хаця б атрымаць грошы, яго наѓрад цi мог бы яе вiнавацiць. Па меншай меры, яе жыццё будзе захавана. Яе выскачыѓ вакол грузавiка i пабег да Флемингу на чале працэсii.
  
  
  Па меры таго як мы працягвалi iсцi, яе заѓважыѓ, што цюгаканне ззаду нас стала гучней. Азiрнуѓшыся, яе зразумеѓ, чаму. Усё больш i больш людзей, якiя, здавалася, з'яѓлялiся нiадкуль па, далучалiся да нас па джунгляѓ.
  
  
  Жыхары старой вёскi выходзiлi па лясоѓ, як зубы дракона. Чалавечыя ракi цяклi з пагоркаѓ. Нас сустрэлi жыхары сталiцы.
  
  
  Затым здарылася нешта вар'яцкае. Мясцовая армiя выйшла па форт не для таго, каб атакаваць нас, а каб далучыцца да нас. Пачалi страляць у бок крэпасцi.
  
  
  Тады яе зразумеѓ. Салдаты Джэрама назiралi за iм, пакуль не даведалiся, што ён на самай дэла задумаѓ, пакуль рускiя не сказалi гэта iх. Цяпер яны здзейснiлi рэвалюцыю. Салдаты з народам выступiлi на Флемiнга. I да жаѓнераѓ далучылiся афiцэры, якiя ѓ душа былi для Флемiнга. Людзi, якiя былi для кубiнцаѓ, i жменька рускiх дарадцаѓ цяпер былi зачыненыя ѓ крэпасцi i акружаны масай народа i салдат. I мноства людзей цяпер не ведаюць страху.
  
  
  Крычучы, размахваючы нажамi, тубыльцы рушылi ѓслед за атакавалымi ѓзброенымi салдатамi. Многiя пацярпелi. Але яшчэ многiя пачалi штурмаваць сцены крэпасцi. Яны змагалiся да тых тхара, пакуль не спынiлася стральба па крэпасцi. На гэта сышло не больш за паѓгадзiны. Людзi, якiя ѓвайшлi праз вокны i праз сцены, хлынулi праз вароты. Асяроддзяѓ iх не было нас, кубiнцаѓ, нас рускiх "дарадцаѓ".
  
  
  Ваенныя сфармавалi строй i рушылi туды, дзе Флемiнг назiраѓ за бiтвай. Яны адсалютаваѓшы i ѓручылi вiнтоѓку ѓ знак вернасцi. Яе, ведаѓ, што дасталi Флемiнга туды, дзе эга гатэлi бачыць маё ѓрад.
  
  
  
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 15
  
  
  
  
  
  
  
  Нам адзiн самалёт у аэрапорце не змог узляцець. У гаванi было толькi адно судна, гатовы да адплыцця. Усе замежныя пiлоты, афiцэры i "дарадцы" былi дастаѓлены на борт i пакiнулi краiну, як нежаданыя замежнiкi.
  
  
  Флемiнг пачаѓ эфектыѓную ѓборку. Племя тонi атрымаѓ зноѓ сышло ѓ крэпасць. Сям'я Хаммондов запрасiла Флемiнга прыехаць i жыць у палацы. Яны паедуць, як толькi аэрапорт зноѓ адкрыецца для нармальнага руху.
  
  
  Митзи паехалi кур'ера з запiскай. Калi б яе папрасiць гатэль Дэйвi расказаць хлопчыкам у Маямi, дзе яна была, i што яна застанецца там, пакуль не атрымае далейшыя загады.
  
  
  "Тара Соер была пахаваная на выдатных цырыманiяльных пахаваннi"; яна напiсала. "Яна спачывае ѓ мармуры дзе-то ѓ катакомбах".
  
  
  Ёй застаѓся яшчэ на тыдзень, каб дапамагчы Флемингу, калi спатрэбiцца. Але больш нiякiх праблем не было, i мая дапамога эму не спатрэбiлася. Гэта быѓ свайго роду адпачынак.
  
  
  Калi яе вярнуѓся ѓ Вашынгтон, Соер размаѓляць перад Хоуком аб смерцi сваёй дачкi. Ён запатрабаваѓ, каб яе пахавалi дома. Яе яшчэ не паведамiѓ эму пра лёс Тары. Хоук дазволiѓ мне разабрацца ѓ праблеме.
  
  
  Яе спрабаваѓ супакоiць Соера i распавёѓ пра подзвiгi Тары. Яе паказаѓ эму на велiзарную падзяку тубыльцаѓ i ѓбачыѓ, што частка гневу i смутку Соера ператварылася ѓ гонар.
  
  
  Ёй не распавёѓ эму аб Митзи. Няма сэнсу пачынаць вайну памiж iм i мафiяй. Калi дзяѓчына гатэлi зняць верхнi пласт крэму, яго думала, яна гэта заслужыла. Томас Соер мог лёгка аплацiць рэканструкцыю за кошт прыбытку сваёй кампанii, i, магчыма, цяпер Митзи магла б сысцi па бiзнес i жыць добрай жыццём.
  
  
  Яе распавёѓ iм абодвум аб Лiстапада. Хоук паглядзеѓ на мяне, як быццам нiколi раней не чуѓ гэтага iмя, але Соер, здавалася, быѓ вельмi ѓражаны гiсторыямi, якiя ёй распавядаѓ пра nen.
  
  
  Калi мы з Хоуком засталiся адны, паднёс слоiк з пальцамi Джэрама крэсла. Хоук паглядзеѓ на нах, як на банку з арахiсавае масла. Затым шырокiм жэстам яе, паклаѓ побач з ёй, запiску Митзи Гарднер. Ён паглядзеѓ на нах, а затым паглядзеѓ на мяне. Я не бачыѓ, каб пад пергаментнай скурай варухнуѓся нас адзiн мускул. Ён нават не мiргнуѓ.
  
  
  'Мне падабаецца твая праца.'- Гэта быѓ эга звычайны спа-тон. "Я вось чакаю вашага справаздачы".
  
  
  Яе пачаѓ з дробязяѓ. Сцюардэса; - Я быѓ упэѓнены, што Джером забiѓ яе, але мы ѓсё яшчэ маглi б гэта праверыць. Турма, якую Флемiнг павiнен быѓ праiнспектаваць. Падзямелля, якiя ён ператварыць гатэль у лабараторыях для унiверсiтэта. Затым з абыякавым тварам даѓ храналагiчны агляд дзейнасцi тонi атрымаѓ.
  
  
  "Ён ведаѓ аб урагане яшчэ за дзве гадзiны да гэтага", - сказаѓ яго Хоуку. "Дастаткова часу, каб паказаць, што ён не баiцца, i даць поѓнае ѓяѓленне. Цiкава, чаму астатняя частка вострава была заспетых знянацку, так што яны не змаглi своечасова даставiць на свае караблi i самалёты ѓ бяспечнае месца. Магу ёй патэлефанаваць па тэлефоне? '
  
  
  Гэта было магчыма. Ёй патэлефанаваѓ у бюро надвор'я, i мяне звязалi з адным вакол маiх сяброѓ, якi там працуе. "Джым, калi ты атрымаѓ папярэджанне аб урагане на мiнулым тыднi?"
  
  
  На iншым канцы было што-то падобнае на праклён. "Кравец пабяры, Нiк, занадта позна, каб што-небудзь выратаваць. Спадарожнiк не бачыѓ яго, пакуль ён не праляцеѓ над Гранд-Лаклэр. Да таго часу, як мы атрымалi папярэджанне, i ѓсё было скончана. Мы нiколi не бачылi так хутка надыходзячага ѓрагану. I гэта ѓ лютым! Нават Ной не папярэдзiла нас загадзя ".
  
  
  Яе думаѓ, што схаджу з розуму. "Што вы ведаеце аб Ной?"
  
  
  "Ён наш назiральнiк у гэтым раёне. N. O. A. H. (Ной) гэта эга кодавыя лiтары. Ён па-чартоѓску добры. Звычайна ён прадказвае надвор'е так жа хутка, як i мы. Як так? Гучыць крыху дзiѓна.
  
  
  'Най .. . нiчога такога. Дзякуй.'
  
  
  Яе павесiѓ трубку. Хок паклаѓ iншую. Эга голас здаваѓся змрочным. "Калi б ён паведамiѓ аб гэтым своечасова, ён мог бы прадухiлiць вялiкую шкоду. Было б выратавана шмат жыццяѓ ".
  
  
  "I востраѓ трапiѓ у рукi нашага старэйшага брата на другiм баку акiяна", - дадаѓ я.
  
  
  Яе моѓчкi выйшаѓ па офiсу i цiхенька зачынiѓ за сабой дзверы. Метэаралагiчны спадарожнiк пастаянна фатаграфуе вялiкiя ѓчасткi акiяна. I гэты вар'ят ѓраган не сфатаграфавалi, пакуль ён не абрынуѓся на ѓзбярэжжа выспы. Раней спадарожнiк не бачыѓ шторму?
  
  
  Яе запалiѓ цыгарэту i пастараѓся больш не думаць пра гэта. Яе выкiнуѓ цыгарэту. Гэтая праца пачынала рабiць мяне старой?
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  
  
  
  Аб кнiзе:
  
  
  
  
  
  Ёсць шмат спосабаѓ забiць чалавека ... Кiтайскiя ассасины аддаюць перавагу нож, iншыя забiваюць голымi рукамi.
  
  
  Амерыканскiя мафiёзi iншы рэвальверы вялiкага калiбра, рускiя забойцы выкарыстоѓваюць дынамiт.
  
  
  Аднак ёсць толькi адзiн чалавек, якi можа практыкаваць ѓсе спосабы забойства. Эга клiчуць Киллмастер !!!
  
  
  На гэты раз Нiку Картэру давядзецца выкарыстоѓваць усе свае навыкi, каб расправiцца з мясниками, якiх ён сустракае на шляху да "Крамлёѓскаму дасье".
  
  
  
  
  
  
  Нiк Картэр
  
  
  Iспанская сувязь
  
  
  
  Нiк Картэр
  
  
  Iспанская сувязь
  
  
  Прысвячаецца супрацоѓнiкам сакрэтнай службы Злучаных Штатаѓ Амерык
  
  
  
  
  Першая кiраѓнiк
  
  
  Гэта быѓ Хоук, i ён быѓ вёрткiм. У яго не было вялiкай практыкi ѓ гэтым, i ён бы не атрымаѓ поспех у гэтым, нават калi б быѓ у выдатнай форме.
  
  
  "Ты катацца на лыжах, N3?" ён спытаѓ мяне па тэлефоне.
  
  
  "Вядома, яе катаюся на лыжах. I вельмi добра, калi можна так сказаць"
  
  
  "Збiрайце лыжы. Вы збiраецеся ѓ Iспанiю".
  
  
  "У Iспанii складана катацца на лыжах, - сказаѓ я. "Чысты снег"
  
  
  "Папраѓкi. Сьера-Невада. Пераклад. Заснежаныя горы".
  
  
  "Ну, можа быць, час ад часу iдзе снег ..."
  
  
  "У цябе будзе спадарожнiк".
  
  
  "Таксама лыжнiк?"
  
  
  "Зусiм фантастычным. Таксама эксперт па наркабiзнесу. Узяты ѓ арэнду ва ђпраѓленнi па барацьбе з наркотыкамi Казначэйства".
  
  
  "Снежная птушка?"
  
  
  "Вельмi весела. Вы абодва будзеце сустракаць вечарыну на гарналыжным курорце ѓ Сьера-Невадзе".
  
  
  "Называецца...?"
  
  
  "Sol y Nieve".
  
  
  "Пераклад:" сонца i снег / Няма, сэр. Я маю на ѓвазе, хто вечара? "
  
  
  "Паведамлю вам пазней. А пакуль вылетайте па Сан-Дыега ѓ Энсенаду".
  
  
  "Энсенада?"
  
  
  "Маленькi рыбацкi гарадок у Нiжняй Калiфорнii".
  
  
  "Я ведаю, што гэта такое, i я ведаю, дзе гэта. Яе нават ведаю эга асаблiвы пах. Якое дачыненне мае горад у пустынi да лыжных гонках?"
  
  
  "Вы сустрэнеце там агентам Казначэйства".
  
  
  "Ах."
  
  
  "Будзьце з ёй ветлiвыя. Нам патрэбен яе вопыт".
  
  
  "Яе?" У маiх нервовых цэнтрах зазвiнелi званочкi.
  
  
  "Ee."
  
  
  "Што гэта? Ёй павiнна быць няняй для наркаманаѓ?"
  
  
  "Вы павiнны ѓбачыць, што сустрэча адбудзецца".
  
  
  "Сустрэча?"
  
  
  "Памiж ёй i адным вакол звёнаѓ разбiваць Турцыя-Корсiка-Калiфорнiя. Ён хоча спяваць. Яе хачу пачуць музыку да таго, як эму горла перарэжуць".
  
  
  "Сэр, часам вы ..."
  
  
  "Не кажаце гэтага! Адрас - Ла-Каса-Вэрдэ. Спытай Хуану Рывер".
  
  
  "А потым?"
  
  
  "Прывязi яе з сабой у Вашынгтон".
  
  
  "Калi?"
  
  
  "На наступным самалёце па Энсенады".
  
  
  "Правiльна." Ён не бачыѓ майго сцiснутага кулака.
  
  
  "Мiкалай!" уздыхнуѓ Хоук. Ён падазрае мяне ѓ легкадумнасцi.
  
  
  Яе павесiѓ трубку. Затым закрыцця справы на Фiлiпiнах, ад якога пахла пераспеѓшымi какосамi, яе вылецеѓ у Сан-Дыега з Гаваяѓ ѓсяго два днi таму. Яе толькi пачынаѓ пазбаѓляцца ад перагiбаѓ у цяглiцах i напружання ѓ псiхiцы. Забiваць нiколi не бывае прыемным, яе перавысiѓ сваю квоту ѓ Мес.I.
  
  
  Лепш за ѓсё выкiнуць усё гэта на ѓвазе, вакол галавы - з дапамогай стайкi прыгожых зорачак ѓ Сан-Дыега для здымак тэлесерыяла. Але цяпер...
  
  
  Ёй патэлефанаваѓ клерку, паведамiѓшы яму было аб маiм самым сумным змене колеру, хуткiм павелiчэннi ѓ планах, i папрасiѓ, каб ён падрыхтаваѓ мой рахунак. Затым ёй патэлефанаваѓ у аэрапорт i даведаѓся, што наступны самалёт у Энсенаду вылецiць праз паѓтары гадзiны.
  
  
  Калi яе перапыню свой востраканечны душ, яе проста змагу гэта зрабiць.
  
  
  * * *
  
  
  Нiжняя Калiфорнiя - гэта хвост, якi звiсае з уласна Калiфорнii. Падобна на тое, нiхто не ведаѓ, што з гэтым рабiць. На працягу многiх гадоѓ гэта было прадметам спрэчак памiж ЗША i Мексiкай. Потым многiх месяцаѓ гандлю з-за уладанняѓ пустыннай паласой мексiканцы нарэшце саступiлi i пагадзiлiся яе забраць.
  
  
  Яе адкiнуѓся на спiнку сядзення i праспаѓ усю дарогу да маленькага аэрапорта на бруднай паласе каля малюсенькай рыбацкай вёсачкi пад назвай Энсенада. Слова на самай дэла азначае "залiѓ" цi "невялiкi ручай", калi вы захапляецеся цiкавымi дробязямi.
  
  
  Калi выйшаѓ яе па плоскасцi яркi сонечны святым, яркасць была настолькi моцнай, што я надзеѓ сонцаахоѓныя кропках.
  
  
  Новае таксi "Мустанг" стаяла ля дзвярэй аперацыйнай вежы, i яе паклiкаѓ кiроѓцу, каб ён адвёз эга ѓ горад. Прайшоѓшы праз пакрытыя каляiнамi дарогi, саваны, зарослыя палыном i тоѓстым лесам, мы нарэшце выехалi на галоѓную вулiцу горада.
  
  
  La Casa Verde - якi павiнен быѓ быць зяленага колеру, калi мой iспанскi ѓсё яшчэ падыходзiць, але на самой дэла быѓ свайго роду знiкаючым пастэльных лаймом - знаходзiѓся ѓ канцы провисшего блока, дзе ён ляжаѓ, загараючы, як яшчарка на каменi.
  
  
  Яе вылез па таксi, узяѓ сумку i прайшоѓ у вестыбюль. Затым яркага сонечнага святла ѓ матэлi было апраметнай цемры, але я бачыѓ, як вусаты падлетак рабiѓ выгляд, быццам цiкавiцца маiм прыбыццём. Яе махнуѓ эму рукой i зняѓ трубку хатняга тэлефона.
  
  
  "Ливи". Гэта была дзяѓчына ѓ якога-то мiнiятурнага камутатара.
  
  
  "Не маглi б вы звязаць мяне з сеньоритой Хуаной Риверой?"
  
  
  "О, так." Пачуѓся пстрычка, i доѓгае кольца.
  
  
  "Ливи". Гэта была iншая дзяѓчына.
  
  
  "Хуана Рыверы?"
  
  
  "Яе".
  
  
  "Вы кажаце на англiйскай?"
  
  
  Былi ваганнi. "Джэс?"
  
  
  Яе, заплюшчыѓ вочы. Гэта павiнна была быць адна вакол такiх мiсiй. Яе, пакiваѓ галавой i вымавiѓ кодавую фразу, iмкнучыся не адчуваць абсурднасць:
  
  
  "Кастрычнiк - восьмы месяц у годзе".
  
  
  "Прашу прабачэньня? Ах так! Тады саспелыя яблыкi".
  
  
  "Добрая дзяѓчынка! Гэта Джордж Пибоди". Гэта было маё бягучае iмя прыкрыцця, i Хоук не прасiѓ мяне эга змянiць. Так што я ѓсё яшчэ быѓ Джорджам Пибоди.
  
  
  "Ах, сеньёр Пибоди". Ёй быѓ рады пачуць, што акцэнт знiк. "Дзе ты?"
  
  
  "Я ѓ вестыбюлi", - сказаѓ я. "Цi павiнен ёй падысцi?"
  
  
  "Не, няма!" - хутка сказала яна. "Я буду ѓнiзе".
  
  
  "У барэ", - уздыхнуѓ я, гледзячы на вельмi цёмны паток вестыбюля, дзе мужчына за стойкай выцiраѓ кропках.
  
  
  Яе, павярнуѓся i накiраваѓся да затемненному бара. Бармэн паглядзеѓ на мяне. "Сеньёр?"
  
  
  "Пiск саѓэр", - сказаѓ я.
  
  
  Ён кiѓнуѓ
  
  
  
  i павярнуѓся, каб зрабiць гэта.
  
  
  Яе, адчуваѓ, як цяжкi паветра мякка рухаецца ззаду мяне, даносячы да мяне водар свежых цытрыны. Яе павярнуѓся i ѓбачыѓ стройную, темноглазую, цёмнавалосы дзяѓчыну гадоѓ дваццацi пяцi, з амаль люмiнесцэнтнай бледна-белай скурай, якая займаецца ѓласцiвая кувшинкам.
  
  
  "Джордж", - сказала яна па-iспанску. Гэта было падобна на "Хор-хэй".
  
  
  "Хуана?" - сказаѓ ёй, правiльна прамовiѓшы эга на паѓдарогi памiж "h" i "w".
  
  
  Яна працягнула руку. Яе вазьму гэта. Затым яе паказаѓ на столiк каля сцяны.
  
  
  Мы падышлi. Яна была вытанчанай, чыстай i вельмi жаноцкай. Ee цела было гнуткiм i прыгожай формы. Ee ногi таксама. "Стары добры Ястраб!" Яе падумаѓ. Як нехарактэрнае для яго!
  
  
  Мы ѓ такую гульню.
  
  
  Яна замовiла чай з лёдам, уладкавалася ѓ крэсле i нахiлiлася наперад, яе вочы ззялi. "Цяпер. Што ѓсё гэта значыць?"
  
  
  Яе, пакiваѓ галавой. "Паняццi не маю. Мой начальнiк у Вашынгтоне праiнструктуе нас".
  
  
  "Калi?"
  
  
  "Сёння ноччу."
  
  
  Яе твар было пустым. "Але гэта азначае, што нас сёння тут не будзе"
  
  
  "Es verdad".
  
  
  Яе рот прыадкрыѓся. "Тады не будзе часу для..." Яна рэзка закрыла рот.
  
  
  "Што, Хуана?"
  
  
  Яе твар было ружовым. "Мне ён olvidado".
  
  
  "У цябе кароткая памяць", - сказаѓ я i дапiѓ сваю пiск саѓэр. "Выдатны агуардиенте", - падумаѓ я. Калi-небудзь мне прыйдзецца наведаць Пiск, Перу.
  
  
  Яго ѓстаѓ. "Збiрай валiзкi, Хуана. Мы вылятаем наступным рэйсам адсюль".
  
  
  "Але ты павiнен што-тое ведаць аб мiсii..."
  
  
  "Наркотыкi", - сказаѓ я.
  
  
  "Вядома, яе пра наркотыкi"
  
  
  "I Мiжземнае мора. Мы рай у Iспанiю".
  
  
  Яе рот утварыѓ лiтару "о".
  
  
  "Катацца на лыжах."
  
  
  Яна пiла чай з лёдам. "Не маглi б вы паѓтарыць гэта?"
  
  
  Яе так i не зрабiѓ.
  
  
  Потым яна падманула мяне. Ee вочы загарэлiся. "Ах! Вядома, Сьера-Невада! Там, недалёка ад Гранады, ёсць першакласны гарналыжны курорт".
  
  
  Яе глядзеѓ.
  
  
  "Цi можаш ты катацца на лыжах?" яна спытала мяне.
  
  
  Гэта быѓ дзень для гэтага пытання. "Чым ты?"
  
  
  "Вельмi добра", - спакойна адказала яна.
  
  
  "I сцiпла", - падумаѓ я. Яго спакойна сказаѓ: "Мы будзем песцiцца".
  
  
  Бармэн назiраѓ за мной. Ёй падмiргнуѓ Хуана, i яна падмiргнула у рэѓматызму. Яна была прыгожай, вытанчанай, дасягальнай.
  
  
  * * *
  
  
  Калi мы выйшлi вонкi, ѓспышка святла, отражавшаяся ад ствала вiнтоѓкi, прыцягнула мой погляд да чорнай дзюры на яго канцы. Гэты чалавек ляжаѓ плазам на даху вакол гарачага ала праз дарогу, i я ведаѓ, што ён засяродзiѓ мяне ѓ цэнтры прыцэла эга прыцэла.
  
  
  На iмгненне яе замёр. Затым адкiнуѓ яе Хуану ѓ бок i нырнуѓ у процiлеглым кiрунку, да хованцы дзвярнога праёму. Стрэл пракацiѓся па вулiцы.
  
  
  "Трымайся!" Яе крыкнуѓ гэй.
  
  
  "Але, Нiк..."
  
  
  "Цiхi!" - прашыпеѓ я.
  
  
  Яе хутка ѓстаѓ i пабег да акна вестыбюля. Прыкрыѓшыся яе, выглянуѓ у акно. Яе зноѓ злавiѓ бляск ствала вiнтоѓкi. Мужчына ѓсё яшчэ быѓ на даху галантарэйнага магазiна.
  
  
  Калi яе, падышоѓ да свайго стрэльбы, ён падняѓ вiнтоѓку i зноѓ стрэлiѓ. Лупiѓ вочы тырчала ѓ драѓляную канструкцыю адкрытыя над галавой Хуаны. Цяпер яна паѓзла назад у дзвярны праём. "Разумнiца!" Яе думаѓ.
  
  
  Калi яе зноѓ падняѓ вочы, мужчына знiк.
  
  
  Яе чуѓ бегаюць ногi. Яе, зазiрнуѓ у пыльнае акно i ѓбачыѓ чалавека ѓ чорным касцюме, якi выходзiць у краме на вулiцы i глядзiць уверх на тое месца, дзе нас чакаѓ снайпер.
  
  
  Яе выбег вакол гатэля, махнуѓшы Хуана, каб яна заставалася ѓнутры, i падняѓся па лесвiцы галантарэйнага магазiна, па два ѓ верхнiм паверсе.
  
  
  Яго спазнiѓся. Ён сышоѓ.
  
  
  На даху нiчога не засталося, акрамя мноства мексiканскiх недакуркаѓ i самбрэра, набытага двума днямi раней у краме ѓнiзе.
  
  
  "Замежнiк", - сказаѓ двое краме, мужчына з тоѓстым жыватом i усмешлiвым тварам. Гансалес.
  
  
  "Турыст?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Вы можаце апiсаць эга?"
  
  
  Гансалес пацiснуѓ плячыма. "Прыкладна твайго росту. Каштанавыя валасы. Карыя вочы. Худы мужчына. Нервовы".
  
  
  Гэта ѓсё.
  
  
  Яе адвёѓ Хуану ѓ бок у вестыбюлi гатэля, пакуль мы чакалi, калi таксi забярэ нас i адвязе ѓ аэрапорт.
  
  
  "Ён быѓ тут два днi таму", - сказаѓ яе эй.
  
  
  "Так?"
  
  
  "Як даѓно ты тут?"
  
  
  Тур."
  
  
  "Думаеш, ён зразумеѓ, хто ты?"
  
  
  Яе вочы звузiлiся. Яна ѓспрыняла гэта як абразу. Яна была лацiнкай, прыгожая i поѓная агню. "Я так не думаю!" - абурана сказала яна.
  
  
  Яе не думалi гэта абразай.
  
  
  "Над чым вы працавалi да таго, як з вамi звязалiся па нагоды гэтага задання?"
  
  
  "Кропля прэпарата".
  
  
  "Разбiць гэта?"
  
  
  Яна кiѓнула, апусцiѓшы вочы.
  
  
  "Усё гэта?"
  
  
  "Так". Яе падбародак абуральна вздернулся.
  
  
  "Адзiн пайшоѓ?"
  
  
  "Можа быць, i так, - унiклiва сказала яна.
  
  
  Яе, павярнуѓся i выглянуѓ у дзвярны праём наверсе галантарэйнага магазiна.
  
  
  "Так", - пагадзiѓся я. "Я думаю, можа быць так".
  
  
  Яе твар скрывiѓся ад лютасцi.
  
  
  Яе схапiѓ ee за локаць. Таксi прыехала. Шчаслiѓчык Нiк. Выратаваны кампанiяй Энсенада Taxicab.
  
  
  "Пойдзем, Хуана. Наступная прыпынак, Вашынгтон, акруга Калумбiя".
  
  
  Вельмi аѓтарытарны. Вельмi ѓладнага.
  
  
  Яна спакойна забралася ѓ таксi, блiскаючы прыгожым кавалачкам сцягна. Але я гэтага амаль не заѓважыѓ.
  
  
  Два
  
  
  Хоук сядзеѓ за кансоллю панэлi кiравання кiназалаѓ AXE, нацiскаючы кнопкi i наладжваючы дыскi. Адна кнопка для прайгравання гуку. Адна гузiк для стужак. Адна кнопка для плёнкi 16 мм. Адна кнопка для прамой трансляцыi. Адна кнопка для старога чорна-белага фiльма.
  
  
  
  
  
  
  Адна кнопка для слайдаѓ. Цi, калi вы хочаце даць адпачынак вачам, адну кнопку для мяккага жаночага голасу, якi агучвае ацэнкi iнтэлекту.
  
  
  Размова да гэтага моманту быѓ звычайнай балбатнёй. Яе сцёр усе гэта вакол галавы. Яе толькi памятаю, што мог ѓспрымаць i сапраѓды ѓспрымаѓ Хуану Рыверу вiзуальна. Аднак што-то ѓ яе думках здавалася загадзя абумоѓленым, папярэдне протестированным i бясплодным.
  
  
  Але яна была прыгожай, i мне падабаюцца прыгожыя жанчыны. Яе падумаѓ: "Калi б ёй толькi мог сцерцi яе голас, як Ястраб можа сцерцi запiс, якую ён не хацеѓ чуць".
  
  
  Брылёѓ цалкам згас, i перад намi была карцiнку на экране, якая займаецца чароѓным чынам з'явiлася на стогны.
  
  
  "Энрыка Карэлi", - сказаѓ мяккi жаночы голас па-над карцiнкi, промелькнувшей на экране. Гэта была нерухомая фатаграфiя, зробленая гадоѓ пятнаццаць назад, i што выбухнула па драбнюткай часткi якой-небудзь больш буйной фатаграфii. Фонавай сцэнай была ратонда Ватыкана.
  
  
  "Сфатаграфавана напрыклад, у 1954 годзе", - працягнуѓ голас. "Гэта апошняя захавалася фатаграфiя Карэлi. Астатнiя эга фатаграфii былi набытыя за вялiкiя грошы. Расследаванне не можа даказаць, што грошы паступаюць па казны мафii. Але гэта тое, ѓ што вераць".
  
  
  Яе доѓга i ѓважлiва паглядзеѓ на фатаграфiю. Твар амаль нiчым не адрознiвала ад iншага. Рысы твару былi цалкам звычайнымi: цёмныя валасы, цвёрды падбародак, форма асобы без адрозненнi. Яе запомнiѓ, эга, як мага лепш, але паколькi ён быѓ падарваны так шмат разоѓ вакол такога маленькага кавалачка крупчастай плёнкi, там не было амаль нам у чым, у чым яе мог бы засяродзiцца.
  
  
  На экране мiльганула карты. Гэта была карта Корсiкi. Горад Басрия быѓ акрэслены вакол.
  
  
  "Устаноѓлена, што Энрыка Карэлi жыве тут, у прыгарадзе Басрии, на Корсiцы, на вiле, пабудаванай у напалеонаѓскую эпоху. У яго ёсць штат па дзесятку слуг i двух целаахоѓнiкаѓ. Ён жыве з жанчынай па iмя Цiна Бергсон.
  
  
  "Карэлi цяпер сорак пяць гадоѓ. Ён працаваѓ на iтальянскi ѓрад у Римэ, але быѓ звольнены праз некалькi месяцаѓ. Ён быѓ нядоѓга жанаты, але эга жанчына памерла ад запалення лёгкiх, калi Карэлi не працаваѓ. З агiдай ён пачаѓ працаваць на членаѓ шайкi фальсiфiкатараѓ i злодзеяѓ - выгнаннiкаѓ вакол Злучаных Штатаѓ, якiя нарадзiлiся на Сiцылii i былi членамi мафii ѓ Нью-Ёрку i Чыкага. Ён шталь добрым сiлавiком i вельмi добрым бiзнэсмэнам для iх. Калi была створана сетка аптэк, ён быѓ адным праз першых людзей, якiя адкрылi кропку патоку, недалёка ад Неапаля.
  
  
  "Сетка наркотыкаѓ квiтнела ѓ 1960-х, i да канца гэтага часу Карэлi шталь ключавой фiгурай ва ѓсёй ланцужку мафii.
  
  
  "З iмi выведаць у яго былi розныя палюбоѓнiцы. Адна спрабавала забiць эга, калi ён кiнуѓ ee сыч iншай жанчыны. Пазней яе знайшлi патанулы ѓ Неапалiтанскай залiве".
  
  
  Карта знiкла, i раскошная яхта, даѓжыней каля 180 футаѓ запоѓнiла экран прыгожым каляровым слайдам.
  
  
  "Гэта шпацырная яхта Карэлi, Lysistrata. Яна плавае пад сцягам Францыi. Карэлi лiчыць сябе грамадзянiнам Корсiкi, хоць ён нарадзiѓся ѓ Мiлане".
  
  
  Цяпер на экране з'явiлася малюнак вялiкi вiлы.
  
  
  "Дом Карэлi. Хоць у яго ѓсяго два целаахоѓнiка, якiя ахоѓваюць эга, эга маёнтак пастаянна патрулюе паѓтузiна баевiкоѓ".
  
  
  ђспыхнула новая карцiнка. У траве ляжала цела. У яго стралялi некалькi разоѓ. Труп быѓ непазнавальная, але па вонкавым выглядзе астанкаѓ яе, вырашыѓ, што кулi, якiя трапiлi ѓ яго, былi пустышкамi - звычайнымi кулямi, разрэзанымi на ляза лiтары X. думдум Кулi ператвараюць грыбы ѓ разрэз, руйнуючы форму, калi трапляюць у мэта .
  
  
  "Гэта быѓ агент Францыi па iмя Емил Ференк. Ён спрабаваѓ пракрасцiся на вiлу Карэлi, як называецца маёнтак. Па-вiдаць, ён быѓ знойдзены патрулямi i забiты".
  
  
  Затым на экране з'явiлася фатаграфiя, на бязлюднай, падобнай на пустыню сельскай мясцовасцi. Аб'ектыѓ наблiзiѓся да постацi, якая стаiць каля велiчнага таполi Ламбардыi, адзiнага дрэва любога памеру ѓ поле зроку. Па меры таго, як лiчба расла, можна было ѓбачыць, што чалавек нявызначанага ѓзросту, але даволi высокi i моцнага складзены. Твар было ѓ ценi.
  
  
  "Энрыка Карэлi. Гэта самае блiзкае малюнак, якое каму-небудзь атрымоѓвалася сфатаграфаваць за апошнiя дзесяць гадоѓ. Здымак быѓ зроблены з дапамогай тэлескапiчнага аб'ектыва з бяспечнай кропкi апытанне на процiлеглым узгорку. Хоць твар неадрозна, цела чалавека можна ѓбачыць выразна . Па кампутарным ацэнак, эга аленка складаѓ каля 182, рост - 6 футаѓ, сядзела прамая, а здароѓе - выдатнае заканчэнне ваеннага ".
  
  
  Экран пацямнеѓ. Затым запусцiлi кiнафiльм. Гэта была сцэна на пляжы, магчыма, на Французскай Рыѓеры. ђзрушаючая бландынка ѓ мiнiятурным бiкiнi iшла па пяску, разгойдваючы сцёгнамi, i доѓгiя светлыя валасы луналi па плячах. На iмгненне яна спынiлася i павярнулася, як быццам хто-то з ёй загаварыѓ. Яна паглядзела ѓ камеру i ѓсмiхнулася.
  
  
  "Цiна Бергсон. Гэй, дваццаць тры гады. Нарадзiлася ѓ Швецыi, яна пераехала ѓ Рым, дзе ѓ нах была кароткая, але няѓдалая кiнакар'ера.
  
  
  
  
  
  Затым, два гады таму, яна пераехала ѓ Швейцарыю, дзе ѓдзельнiчала ѓ манiпуляцыях з грашыма, па-вiдаць, у iнтарэсах мафii або якой-небудзь арганiзацыi накшталт мафii. Яе злавiлi, але да суду так i не прывялi. Кажуць, што вялiкая частка грошай перайшла праз рук у рукi, каб дапамагчы гэй збегчы ад швейцарскiх уладаѓ.
  
  
  Неѓзабаве затым гэтага яна апынулася ѓ дом Энрыка Карэлi. Карэлi не ажанiѓся на ёй, але яна эга пастаянная спадарожнiца. Яна кажа на шведскiм, французскай, iтальянскай i iспанскай мовах, а таксама на англiйскай мове. Ee IQ, як кажуць, складае 145 па вынiках фактычнага тэсту, зробленага, калi яна запоѓнiла заяву аб прыняць на працу ѓ швейцарскi банк. Яна выдатная лыжнiца ".
  
  
  У кiнакарцiне яна цяпер мiльгае на лыжах па схiле. Яе павiнен быѓ прызнаць, што яна была вельмi добрая. Нядзiѓна, што эй хацелася правесцi зiмовыя месяцы ѓ гарналыжнага схiлу; здавалася, яна любiла спорт.
  
  
  На экране з'явiлася iншая карта. Ён паказаѓ свету ѓ праекцыi Меркатара з лiнiяй, якая iдзе ад Блiзкага Усходу да Турцыi, ад Турцыi да Сiцылii, ад Сiцылii да Корсiкi, да Рыѓеры, вярнуѓся на Корсiку, а затым у Партугалii, адтуль на Кубу. , затым у Цэнтральную Мексiку, а затым у Сан-Дыега ѓ Калiфорнii.
  
  
  Ланцужок лекаѓ.
  
  
  "За апошнiя некалькi гадоѓ у асноѓны ланцужку паставак наркотыкаѓ адбылося шмат змен. Як правiла, цяжкiя наркотыкi пачынаюцца з Усходу i трапляюць на захад, праз Мiжземнае мора, дзе яны апрацоѓваюцца. Кантроль над гэтай ланцужком замацаваны на Корсiцы, проста прыпынак перад найважнейшай апрацоѓкай на Рыѓеры. Затым наркотыкi вяртаюцца на Корсiку i далей на Кубу праз адну з трох прыпынкаѓ: Партугалiя, Марока або Алжыры.
  
  
  Новая карта. Ён зноѓ паказаѓ Корсiку.
  
  
  "З гэтай статыстыкi лiнiй размеркавання распасцiраюцца назад на Блiзкi Усход i далей да канчатковага пункта прызначэння, на Захадзе. Грошы з Захаду паступаюць сюды, дзе яны затым размяркоѓваюцца памiж звёнамi ѓ разбiваць".
  
  
  Аб'ектыѓ нацэлiѓся на карту, паказваючы маёнтак Карэлi ѓ прыгарадзе Басрии, абведзенае кружком.
  
  
  "Рыка Карэлi - чалавек, якi кантралюе ланцуг. Ён атрымлiвае загады з Сiцылii, дзе намеснiк мафiёзi кантралюе усходнюю палову разбiваць. Дон на захадзе кантралюе астатнюю частку разбiваць, плюс распаѓсюджванне."
  
  
  Малюнак згасла, i загарэѓся сяргей.
  
  
  Некаторы час мы сядзелi моѓчкi.
  
  
  Хоук прачысцiѓ горла "Ну?"
  
  
  "Цiкава", - сказаѓ я.
  
  
  "Акадэмiчны", - сказала Хуана.
  
  
  "Я згодзен з ёй", - працягнуѓ яе.
  
  
  Хоук нахмурыѓся. "Гэта проста брыфiнг".
  
  
  "А што наконт Карэлi?" - спытала Хуана.
  
  
  Хоук заплюшчыѓ вочы i пахiснуѓся ѓ зручным вяртлявым крэсьле.
  
  
  "Мафiёзi сталi незадаволеныя прыбыткам ад праграмы па наркотыках", - нарэшце сказаѓ Хок. "Шэсць месяцаѓ таму яны пачалi пасылаць людзей знутры, каб праверыць сiстэму на розум. Карэлi ѓзяѓ значную суму - занадта шмат, па словах Дона ЗША. Але сiцылiйскi секундант не мог прыдумаць устаноѓ выправiць сiтуацыю. На сходзе было вырашана, што Карэлi павiнен будзе сысцi. Адзiн чалавек быѓ адпраѓлены, каб ударыць яго, але ён знiк праз поля зроку. Вы бачылi, што здарылася з так званым окопным агентам, якi спрабаваѓ пракрасцiся ѓ маёнтак.
  
  
  "Тады капа мафiёзi вырашылi напасцi на Карэлi праз Твань Бергсон. Дэтэктыѓ, якi сцвярджае, што ён па Швейцарыi, спрабаваѓ арыштаваць яе аднойчы ѓ Басрии па-старому швейцарскаму абвiнавачваннi. Але одзiна па целаахоѓнiкаѓ Карэлi ѓмяшаѓся i выратаваѓ Цiну. Затым ён дасталi самага шпiка k найблiжэйшы пляж, звязалi эга i дазволiлi дачакацца прылiву, каб патануць. Чалавек збег i пакiнуѓ Корсiку, каб нiколi не вярнуцца ".
  
  
  Яе падняѓ руку.
  
  
  "Нiк?"
  
  
  "Адкуль мы гэта ведаем?"
  
  
  "Карэлi сказаѓ нам".
  
  
  "Напрамую?"
  
  
  Хок ѓздыхнуѓ. "У нас ёсць чалавек, блiзкi да Карэлi, хоць ён нiколi эга не бачыѓ. Карэлi выдаѓ iнфармацыю па ѓласнай iнiцыятыве".
  
  
  "Чаму?" - спытала Хуана.
  
  
  "Ён сказаѓ, што хоча сысцi назаѓжды".
  
  
  "Каб выратаваць сябе i дзяѓчыну?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Зусiм фантастычным. I атрымаць прытулак у Штатах".
  
  
  "У сваю чаргу для...?"
  
  
  "Уся камандная лiнii, правiльная ланцужок i тое, як яна працуе".
  
  
  "Адкуль мы ведаем, што гэта не пастка?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Мы не робiм". Хоук лянiва расплюшчыѓ вочы. "Галасаванне, дзе вы ѓваходзiце". Ён павярнуѓся да Хуана.
  
  
  Яна кiѓнула.
  
  
  "Валодаючы сваiм вопытам, вы павiнны высветлiць, цi кажа Карэлi нам праѓду - цi вядзе нас па садовай дарожцы".
  
  
  Яе ѓздыхнуѓ. Часам дыкцыя Хока безнадзейна вiктарыянская.
  
  
  Хуана не звяртала ѓвагi на словы. "Я даведаюся."
  
  
  "Што-небудзь было ѓстаноѓлена?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Трэба будзе сустрэча ѓ Sol y Nieve. На гарналыжным курорце ѓ Гiшпанii. Я вам аб гэтым казаѓ?"
  
  
  "Коратка"
  
  
  Хоук адкiнуѓся назад. "Кожны год Цiна Бергсон ходзiць на гэты гарналыжны курорт, а. Карэлi ходзiць з ёй. Яны праводзяць там каля месяца".
  
  
  "Ён iдзе туды, як Рыка Карэлi?"
  
  
  "Няма. Мы не ведаем, якое iмя ён выкарыстоѓвае. Але мы ведаем, што яны заѓсёды ходзяць. I Карэлi хоча сустрэцца там".
  
  
  "Гэта можа быць падстава", - прамармытала я.
  
  
  "Вядома, - сказаѓ Хоук. "Голас чаму ты тут, Нiк. Голас чаму на фота AX".
  
  
  "У чаканнi удараѓ".
  
  
  Ён кiѓнуѓ. "Выкажам здагадку, мафiёзi ведалi аб планах Карэлi. Хiба яны не гатэлi б, атрымаць на нашым сiлавiка нумар адзiн
  
  
  
  
  
  
  i нашага эксперта па наркотыках нумар адзiн? "
  
  
  Яе пацёр падбародак. "Як мы бачым кантакт?"
  
  
  Хок сказаѓ: "У нас ёсць мужчына ѓ Малазе. У яго ёсць хлопчык у Sol y Nieve. Да яму падыдуць целаахоѓнiкаѓ Карэлi. Вы сустрэнеце нашага чалавека ѓ Малазе, i ён прызначыць сустрэчу з хлопчыкам на курорце. Затым вы сустрэнецеся з Карэлi тварам да твару ".
  
  
  Ёй кiѓнуѓ. "А потым?"
  
  
  "Тады мiс Рывэра ѓступiць у валоданьне *
  
  
  "Вы падрыхтавалi нашы пашпарты?"
  
  
  "У AX Identification ёсць дакументы. Вы ѓсё яшчэ будзеце Джорджам Пибоди, але цяпер вы прафесiйны фатограф".
  
  
  "Сэр, я не магу кiраваць нават Дамавiк, тым больш Hasselblad!"
  
  
  "Гэтыя камеры надзейныя сёння! Акрамя таго, яны добра даведацца вас асновам. А вы, мiс Рывэра, з'яѓляецеся ѓзорам фатографа. Усе вашыя паперы зроблены. Спалiце ih пасля таго, як памятаць сваё мiнулае".
  
  
  "Я позирую аголенай?" - спытала Хуана.
  
  
  Хоук быѓ шакаваны. Эга блакiтныя вочы пашырылiся. Ён быѓ апошнiм па старых гадоѓ, цалкам прыгнечаным чалавекам у грамадстве, дзе сэксуальная свабода з'яѓляецца правiлам. "Мая дарагая дзяѓчынка!"
  
  
  "Вы б пазiравалi ѓ аголеным выглядзе?" - хутка спытаѓ я.
  
  
  "Вядома", - адказала яна. "У прафесiйным сэнсе. Калi яе гуляю ролю, яе гуляю ee да ѓпора".
  
  
  Твар Хоука змянiла колер. Ён быѓ вельмi чырвоным. Ён глядзеѓ на свае рукi ѓ агонii перашкод. "Калi ты ѓжо скончыѓ", - умяшаѓся ён.
  
  
  Яе, усмiхнуѓся. "Працягваць."
  
  
  "Я ведаю, што вы не будзеце пярэчыць, што мы стварылi ваша прыкрыццё, як каманда мужа i жонкi", - хутка сказаѓ ён, яго вочы ззялi.
  
  
  "Сэр!" - усклiкнуѓ я.
  
  
  "Мiстэр i мiсiс Джордж Пибоди па Миллерс-Фоллс, Мiнесота".
  
  
  "Я люблю гэта!" - мякка сказала Хуана.
  
  
  "Я ненавiджу гэта!" - зароѓ я. "Гэта занадта надуманыя! I гэта выклiкае ѓскладненнi!"
  
  
  "Але гэта дазваляе мiс Рыверы дзейнiчаць лягчэй - калi яна павiнна". Твар Хоука зноѓ пачырванеѓ.
  
  
  "Я не прытрымлiваюся логiцы!" - агрызнуѓся я.
  
  
  "Незамужняя жанчына, дзяѓчына накшталт мiс Рывэра..."
  
  
  "Я абураная гэтым!" - перабiла Хуана.
  
  
  "... Было б значна цяжэй быць, ох, якiя церпяць пераслед, скажам так, чым замужняй жанчынай. Бачыце?"
  
  
  Яе ляжаѓ тварам у пясок. Яе сапраѓды бачыѓ, перакручанай логiку.
  
  
  Хок павярнуѓся да Хуана. "Вы ѓхваляеце?"
  
  
  "Цалкам." Яна чароѓна ѓсмiхнулася.
  
  
  Хок задаволена кiѓнуѓ. Затым ён зiрнуѓ на мяне. "Ёсць недахопы?"
  
  
  Будзь ён пракляты! "Гэта выглядае надзейным", - прызнаѓся я. "Мы павiнны ѓсталяваць якой-то аварыйны сiгнал", - працягнуѓ яе. "Я маю на ѓвазе, у выпадку, калi ѓсё развалiцца. Яе хачу, каб мець магчымасць выратаваць Хуану i маю скуру, нягледзячы на нас, на што".
  
  
  "У нас ёсць чалавек у Гранаде, усяго ѓ паѓгадзiне язды ад курорта. Малага праiнфармуе вас".
  
  
  "На самай справе. Гэта павiнна пакрыць гэта".
  
  
  "Вы можаце адправiць любы закадаванае паведамленне, якое хочаце, праз гранаду".
  
  
  "Добра", - сказаѓ я. Яе, павярнуѓся да Хуана. "У вас ёсць што абмеркаваць?"
  
  
  Яна паглядзела на мяне, а затым на Хока.
  
  
  "Я думаю, што няма. Яе сустрэнуць вашых руках, пакуль не сустрэнуся з мiстэрам Карэлi. Тады ёй займуся гэтым".
  
  
  * * *
  
  
  Яе толькi што задрамаѓ, калi пачуѓся рэзкi стук у замкнёныя дзверы, якая адлучае мой пакой ад пакоя Хуаны.
  
  
  Яго ѓстаѓ. "Так?"
  
  
  "Нiк!" прашаптала яна.
  
  
  "Якая?"
  
  
  "Акно."
  
  
  Яе, павярнуѓся. "Што наконт гэтага?"
  
  
  "Паглядзi на вулiцу".
  
  
  Яе пацягнуѓся да плечавы кабурой, якая звiсае са стойкi ложка. Яе, падышоѓ да акна, трымаючыся ѓ ценi i прыцiскаючыся да стагнаць. Адкiнуѓшы фiранкi ствалом свайго люгера, яе вгляделся ѓ цёмную вулiцу ѓнiзе.
  
  
  Праз дарогу стаяѓ "кадылак", вэб-машына ва ѓсiм квартале.
  
  
  У nen сядзеѓ мужчына з боку кiроѓцы, якая займаецца была да мяне. Затым, пакуль яго глядзеѓ, iншы мужчына паспяшаѓся праз вулiцу да "кадиллаку", коратка пагаварыѓ з кiроѓцам i забраѓся на задняе сядзенне.
  
  
  "Кэдди" завялася i хутка паехала па вулiцы, згарнуѓшы прама на куце.
  
  
  Яе вярнуѓся да дзень, якая падзяляе нашы пакоi.
  
  
  "Вы даведалiся эга?" Яе спытаѓ сл.
  
  
  "Так. Яе, бачыла, як ён выходзiѓ вакол машыны iмгненне таму. Ён паглядзеѓ на маю пакой - цi вашу. Яе ѓбачыѓ эга твар. А потым ён паспяшаѓся ѓ вестыбюль гатэля".
  
  
  "Хто быѓ ён?"
  
  
  "Я бачыѓ, - эга ѓ аэрапорце Даллеса сёння нiяк не калi. Калi мы прыляцелi. У яго быѓ невялiкi скураны чамаданчык. Вакол iх, у якiя можна пакласцi зброю з аптычным прыцэлам".
  
  
  "Добрая дзяѓчынка", - сказаѓ яе рассеяна.
  
  
  Наступiла паѓза. "Што ж нам цяпер рабiць?"
  
  
  "Iдзi спаць", - сказаѓ я. "Па крайняй меры, мы ведаем, што яны ведаюць".
  
  
  "Вы не збiраецеся эга шукаць?"
  
  
  "У Вашынгтоне? Гэта вялiкi горад".
  
  
  "Нiк!"
  
  
  "Iдзi спаць, Хуана". Яе адышоѓ у дзень. "Салодкiя Мары."
  
  
  Яе, чуѓ, як яна бурчыць сабе пад нос, а затым яна адышла ѓ дзень. Iмгненне цi два праз яе пачуѓ скрып ложка, калi яна забралася ѓнутр i села.
  
  
  Затым наступiла цiшыня.
  
  
  Яго сядзеѓ ля акна, глядзеѓ, чакаѓ. Але нiхто не прыйшоѓ.
  
  
  Тры
  
  
  Мы прайшлi нiзкiя перадгор'i i прызямлiлiся на ѓзлётна-пасадачнай паласе недалёка ад Малагi. Таксiст адвёз нас у горад праз вiр мiнiяцюрных еѓрапейскiх аѓтамабiляѓ усiх марак i формаѓ.
  
  
  Мы спынiлiся ѓ адным вакол галоѓных гатэляѓ горада, якi выходзiць вокнамi на гавань Малагi. Было некалькi гандлёвых судоѓ i прагулачных катерова, прышвартаваѓся або якiя стаяць на якары каля дагледжаных гаваняѓ.
  
  
  Хуана стамiлася. Яна замкнулася ѓ сваёй палове нумары, елка i прыняла душ. Яе неадкладна адправiѓся ѓ конспиративный дом AXE.
  
  
  Гэта быѓ невялiкi офiс, у дом, у адным квартале
  
  
  
  
  
  
  вулiцы i за вуглом.
  
  
  "Будаѓнiцтва добраѓпарадкаванне", - абвяшчала таблiчка на дзень. "РСС. РАМIРЭС I КЭЛI"
  
  
  Яе, пастукаѓ.
  
  
  "Quién es?"
  
  
  "Сеньёр Пибоди".
  
  
  "Яе".
  
  
  Дзверы адчынiлiся. Гэта быѓ Мiтч Кэлi.
  
  
  "Прывiтанне, Кэлi, - сказаѓ я.
  
  
  "Добры дзень, сеньёр". Ён усмiхнуѓся i ѓпусцiѓ мяне. Затым, кiнуѓшы погляд уверх i ѓнiз па цёмным старадаѓнiм калiдоры, ён асцярожна зачынiѓ дзверы.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на офiс. Ён быѓ маленькiм, з адным патрапаным сталом, кучай старых картотечные шаф i дзвярыма, якая вядзе ѓ туалет. За сталом акно выходзiла на гавань i горад Малага.
  
  
  Кэлi пляснула мяне па спiне. "Не бачыѓ цябе з iмi тхара, як стала вядома аб дэла "чырвоных апельсiнаѓ", Нiк".
  
  
  Гэта адбылося ѓ Грэцыi. "Пяць гадоѓ таму, на самай справе?"
  
  
  "На самай справе. Ястраб сказаѓ, што ты прыйдзеш".
  
  
  Ён адкрыѓ скрыню i дастаѓ выдатны бiнокль Bausch & Lomb 30x, якi задуменна ѓзважыѓ у руцэ.
  
  
  "У мяне могуць быць навiны для вас".
  
  
  "Ой?"
  
  
  Ён надзеѓ кропках на вочы i павярнуѓся, каб агледзець гавань. Яе, зразумеѓ, што ён назiраѓ за лодкамi, калi ёй пастукаѓ.
  
  
  Кэлi кiраваѓ СЯКЕРУ ѓ Малазе не менш трох гадоѓ. Эга праца заключалася ѓ тым, каб ведаць, што i хто прыязджае i ад'язджае вакол Малагi.
  
  
  Яе глядзеѓ праз эга плячо. Ён вывучаѓ шпацырную прыстань у цэнтры гаванi. Ён здаваѓся асаблiва зацiкаѓленым у вялiкай яхце, якая стаяла на якары дзе-то пасярэдзiне.
  
  
  "Голас i ѓсё, - сказаѓ ён. "Гэта" Лiсiстрата ". Яхты Карэлi".
  
  
  Яе прыгадаѓ фатаграфiю, якую бачыѓ у штаба-кватэры СЯКЕРА.
  
  
  Ён працягнуѓ мне бiнокль. Яе сфакусаваѓ эга. Ён быѓ вельмi багаты; Яго вельмi добра бачыѓ яхту. Некалькi членаѓ экiпажа мiтусiлiся на палубе. На борце ѓсё было цiха i спакойна. Яе мог бачыць шэраг кают на галоѓнай палубе з двума радамi iлюмiнатараѓ, што азначала, што каюты размяшчалiся на двух палубах нiжэй.
  
  
  Гэта была вялiкая, прыгожая шпацырная яхта. На карме лунаѓ сцяг Францыi.
  
  
  Мiтч Кэлi сель на свой крэсла i зашуршал паперай. Яе, ведаѓ, што ён гатэль, каб яе звярнуѓ увагу на тое, што ён казаѓ. Збiраючыся аддаць кропках, яе ѓбачыѓ, як хто-то ѓ швэдры i штанах выйшаѓ па галоѓнай каюты на палубу. Гэта была жанчына з доѓгiмi светлымi валасамi. Яна была вельмi грудастая i з тонкай талiяй, а шчыльна прылеглыя штаны, акрэслiвае яе сцягна i ягадзiц, не пакiдалi нiчога для ѓяѓлення. Пад гэтымi блакiтнымi штанамi ѓ нах былi добрыя ногi. Ee скура была светлай i гладкай, а вочы блакiтнымi. Выйшаѓшы на сонечны святым, яна надзела цёмныя кропках i рассеяна працягнула ih на месцы.
  
  
  "Цiна Бергсон", - сказаѓ яе ѓслых.
  
  
  Кэлi выцягнуѓ шыю i выглянуѓ у акно, жмурачыся ад сонечнага святла на & nb. "Так, нiбыта."
  
  
  "Дасканалая дзяѓчынка", - заѓважыѓ я.
  
  
  "Яшчэ адна асаблiвасць Нiка Картэра", - чмыхнула Кэлi. "Як вы спраѓляецеся?"
  
  
  "Я проста раблю тое, што кажа чалавек у Вашынгтоне", - прамармытаѓ я.
  
  
  "Гэта прыйшло ѓчора", - сказала Кэлi, зноѓ трасучы паперай.
  
  
  Яе адарваѓ погляд ад стройных плячэй i грудзей Цiны Бергсон, накрытых свiтэрам, i неахвотна апусцiѓ бiнокль. Кэлi падняѓ яго, павярнуѓ крэсла i сфокусировала ih ѓ Цiне Бергсон, пакуль яе чытаѓ надрукаваную iнфармацыю.
  
  
  КЭЛI. РАМIРЭС I КЭЛI. 3 ПАСЕО ЗАФИО. ПРЫБЫЦЦЁ ђ АђТОРАК НА БОРЦЕ LYSISTRATA. НАВЕДВАЛЬНIК ГАТОВЫ. ЦIНА БЕРГСОН ПРИВЕЗИТ ЭГА НА ЯХТУ. ПАЗНЕЙ ђСТАЛЁђВАЕ ЛЫЖНАЕ СУСТРЭЧЫ З ЭКСПЕРТАМ З НАРКОТЫКАМI.
  
  
  "Рымскi нос!" - паѓтарыць яе з усмешкай.
  
  
  "Гэта мянушка Карэлi", - сказала Кэлi. "Даволi банальна, цi не так?"
  
  
  "Даволi банальна, так". Рымскi Нос быѓ правадыром iндзейцаѓ.
  
  
  "Карэлi сам лiчыць сябе iзгоем. Вы ведаеце - з мафiёзi".
  
  
  Яе зноѓ паглядзеѓ на паведамленне. "Мяркуючы па фармулёѓцы, я думаю, яна мяне сустракае, так?"
  
  
  "На самай справе. Яна ведае ваш гатэль. Яе ѓжо адправiѓ запiску".
  
  
  "Калi яна будзе там?"
  
  
  "Яна павiнна забраць цябе ѓ вестыбюлi ѓ апоѓднi". Кэлi зiрнуѓ на гадзiннiк. "Гэта дае вам паѓгадзiны".
  
  
  "А што наконт Хуаны?"
  
  
  "Яна можа пачакаць. Гэта папярэдняе расследаванне".
  
  
  Яе, пацiснуѓ плячыма. "Да чаго ѓся гэтая лухта?"
  
  
  "Раман Мыса спалохаѓся. Я думаю, ён хоча даведацца, i не за iм адсочваць".
  
  
  "Цi, калi можаце, - падумаѓ я.
  
  
  * * *
  
  
  Яе чакаѓ у холе ѓ апоѓднi.
  
  
  Калi яна ѓвайшла, усе вочы ѓ вестыбюлi былi звернутыя на нах, жанчыны глядзелi з абурэннем, мужчыны глядзелi з цiкавасцю. Мясцовыя жыхары за сталом раптам ператварылiся ѓ ветлiвай Лотариоса.
  
  
  Яе, устаѓ i падышоѓ да яе. "Мiс Зямлi", - сказаѓ ёй па-ангельску.
  
  
  "Так", - адказала яна толькi з лёгкiм акцэнтам. "Я спазнiлася. Мне вельмi шкада".
  
  
  "Цябе варта чакаць", - сказаѓ я.
  
  
  Яна холадна зiрнула на мяне. Яе падумаѓ пра айсберга ѓ фiёрд. "Пойдзем, тады?"
  
  
  "Так", - сказаѓ я.
  
  
  Яна павярнулася i вывела мяне вакол вестыбюля на яркi сонечны iспанскi брылёѓ.
  
  
  "Гэта толькi насупраць плошчы", - сказала яна. "Мы можам хадзiць"
  
  
  Яе, кiѓнуѓ i галантна ѓзяѓ яе за руку. У рэшце рэшт, яе быѓ у Еѓропе. Яна дала мне эга без каментароѓ. Кожны iспанскi вачэй звярнуѓся з лiстом, каб павiтаць нас дваiх - сл з захапленнем, з зайздрасцю.
  
  
  "Гэта выдатны дзень", - сказала яна, глыбока ѓдыхнуѓшы.
  
  
  "Табе падабаецца Малага?" Яе прыкаваѓ погляд да яе твару.
  
  
  "О так, - сказала яна. "Тут лянiва i лёгка. Яе люблю сонечны брылёѓ. Яе люблю цяпло".
  
  
  Яна сказала гэта
  
  
  
  
  
  , але я не згадаѓ пра гэта. "Як прайшла твая прагулка на лодцы?"
  
  
  Яна ѓздыхнула. "Мы патрапiлi ѓ шквал ля ѓзбярэжжа Коста-Брава. У адваротным выпадку..."
  
  
  "А ваш - ваш таварыш?"
  
  
  Яна задуменна паглядзела на мяне. "Мiстэр Раман?"
  
  
  "Мiстэр Раман". Шарада працягвалася.
  
  
  "Вы ѓбачыце, што эга ѓ блiжэйшы час".
  
  
  "Я так разумею, ты катацца на лыжах", - сказаѓ я, калi мы падышлi да порта бар для яхт.
  
  
  "Я люблю гэта." Яна ѓсмiхнулася. "А вы?"
  
  
  "Умерана", - сказаѓ я. "У асноѓным у Злучаных Штатах. Аспен. Стоѓ. *
  
  
  "Я хачу аднойчы паехаць у Амерыку", - сказала Цiна Бергсон, яе блакiтныя вочы былi цёплымi i пiльна глядзелi на мяне.
  
  
  "Магчыма, мiстэру... эээ, Рамана - будзе што сказаць па гэтай нагоды".
  
  
  Яна смяялася. Зубы былi iдэальнымi. "Магчыма, сапраѓды". Яна пiльна паглядзела на мяне. "Я думаю, што вы i ён выдатна зладзiць".
  
  
  Потым мы былi на набярэжнай, i малады чалавек у канцы стаяѓ па стойцы смiрна, накiроѓваючы ѓ сваiм стаѓленнi да Цiне Бергсон. Ён быѓ даволi худым, але выглядаѓ жилистым i моцным. У яго былi кучаравыя чорныя валасы i тонкiя, як аловак, вусы.
  
  
  "Сеньярыта", - сказаѓ ён. Ён працягнуѓ руку, каб дапамагчы гэй спусцiцца ѓ невялiкую гладкую маторную лодку, прывязаную да прычала.
  
  
  "Дзякуй, Бертильо", - ласкава сказала яна. "Гэта мiстэр Пибоди", - сказала яна эму, паказваючы на мяне.
  
  
  "Сеньёр, - сказаѓ Бертильо. Эга вочы былi цёмнымi i разумнымi.
  
  
  Яе потым саскочыѓ таго, як Цiна Бергсон, а затым Бертилло адышлi, узяѓ ровар, i мы зрабiлi дугу да яхце ѓ трыста ярдаѓ ад нас.
  
  
  Залiѓ зiхацеѓ на сонца, чайкi збiралi адходы з сукенка, i калi мы рассякалi ваду, яны злосна ѓзляталi ѓ неба, забрызгивая нас марской вадой.
  
  
  Праз некалькi хвiлiн мы былi прывязаныя да яхце. Цяпер яе мог бачыць iмя, Лiсiстрата. Над намi два матроса паглядзелi ѓнiз i скiнулi лесвiцу. Мы ѓзлезлi на борт.
  
  
  У каюце на галоѓнай палубе, якая займаецца апынулася салонам, яе ѓбачыѓ мускулiстага мужчыну, якi сядзiць у зручным крэсле для адпачынку. Ён палiѓ цыгару, ад якой над эга галавой ѓтваралiся арэолы блакiтнага дыму.
  
  
  Мы ѓвайшлi. Ён устаѓ, яго вялiкая мэта паднялася ѓ воблака дыму. Цiна! "- павiтаѓ ён яе, i яна ѓсмiхнулася ѓ рэѓматызму.
  
  
  "Гэта мiстэр Пибоди па Амерык, - сказала яна. "Мiстэр Пибоди, гэта мiстэр ... э ... Раман".
  
  
  Яе агледзелася. Асяроддзе было шыкоѓным.
  
  
  Ён засмяяѓся, пацiснуѓ руку. Эга ѓлада была цвёрдай. "Мiстэр Пибоди, яе, мяркую, вы катаецеся на лыжах?"
  
  
  Ёй кiѓнуѓ. "Я раблю слалам."
  
  
  "Цiна таксама. Яе таксама, але ненадоѓга. Мы праводзiм некаторы час у Sol y Nieve. Ёй так разумею, вы зьбiраецеся там быць?"
  
  
  "Яе."
  
  
  "З вашым спадарожнiкам?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Гэты таварыш. Ён разумее сутнасць сустрэчы?"
  
  
  "Ён i яна".
  
  
  "Просты?"
  
  
  "Мая спадарожнiца - жанчына. Яна разумее".
  
  
  Яе вывучаѓ "Рымскi нос". На малюнку, якую бачыѓ яе, яе, зразумеѓ, што ён лёгка мог быць-Рыка Карэлi. На самай дэла, ёй быѓ упэѓнены, што гэта-Рыка Карэлi. Ён быѓ падыходнага ѓзросту, хоць не так моцна паказваѓ свой узрост, як большасць мужчын у сваiм пошты бизнесявляется.
  
  
  "У мяне заѓсёды былi добрыя адносiны з амерыканцамi", - сказаѓ Карэлi.
  
  
  Цiна ѓсмiхнулася. "Заѓсёды."
  
  
  "Мы з нецярпеннем чакаем вашага прысутнасцi ѓ нашай краiне", - сказаѓ я. "Па крайняй меры, яе, разумею, што ты..."
  
  
  Карэлi падняѓ руку. "Я спадзяюся здзейснiць паездку. Калi мы зможам заключыць здзелку".
  
  
  "Гэта зойме ѓсяго адну сустрэчу", - сказаѓ я. "На гарналыжным курорце".
  
  
  Ён кiѓнуѓ.
  
  
  "У чым прычына гэтай папярэдняй сустрэчы?" - рэзка спытаѓ я.
  
  
  "Ахова", - раѓнуѓ ён, пыхкаючы цыгарай. Густы дым пачаѓ блукаць па салоне.
  
  
  "Вы здаецеся дастаткова ѓ бяспецы". Яе, нахiлiѓся наперад i казаѓ ривненской i шматзначна. "Запэѓнiваю вас, пакуль яе буду побач, з бяспекай не будзе праблемай".
  
  
  На яго вуснах мiльганула слабая ѓсмешка. "Магчыма, няма."
  
  
  Сцюард прынёс напоi. Яе, адкiнуѓся назад. Сустрэча была абмеркавана i ѓзгоднена. Было б проста звязацца з iм у курортным гатэлi i ѓзяць з сабой Хуану.
  
  
  Мы выпiлi.
  
  
  Мы гаварылi аб адным. Прайшло пятнаццаць хвiлiна. Нарэшце Цiна паднялася.
  
  
  "Я мяркую, мiстэр Пибоди вельмi хоча вярнуцца ѓ свой гатэль".
  
  
  Ёй кiѓнуѓ. "Дзякуй за ваш час, мiстэр Раман. Яе з нецярпеннем вось чакаю больш поѓнага абмеркавання ѓ снежнай краiне".
  
  
  Мы паглядзелi адзiн на аднаго, i ён павярнуѓся, каб сысцi. Цiна падышла да мяне i ѓзяла мяне за руку.
  
  
  "Мне вельмi шкада, што я не магу вярнуцца з табою на бераг. Але Бертильо забярэ цябе назад".
  
  
  Яе павольна пацiснуѓ руку. "Дзякуй вам абодвум за ваша чароѓнае гасцiннасць".
  
  
  Мы былi на палубе, i я спусцiѓся ѓ катэр. Яна памахала мне рукой з палубы, калi лодка пачала раскручвацца i накiравалася да порта бар.
  
  
  Мы прайшлi ѓсяго пяцьдзесят ярдаѓ, калi з яхты пачуѓся раптоѓны крык. Дзiѓны гук хутка i бесперапынна распаѓсюджваѓся па паверхнi вады.
  
  
  Яе хутка павярнуѓся. "Стой, Бертильо!"
  
  
  Яе, бачыѓ, як Цiна выйшла вакол у трэнажорнай зале, куды яна толькi што сышла. Яна спатыкалася.
  
  
  У салоне ѓспыхнула серыя аранжавых выблiскаѓ, затым па & nb разнёсся грамавы аѓтаматаѓ.
  
  
  Яе пачуѓ крык.
  
  
  Пачуѓся яшчэ адзiн стрэл, i ён убачыѓ, як Цiна Бергсон ѓпала на палубу, яе голас абарваѓся на сярэдзiне жывата крыку.
  
  
  Постаць у цёмным гiдракасцюмы хутка рухалася па палубе, як
  
  
  
  
  
  пантэра, i скокнула праз парэнчы на далёкай баку ѓ ваду. Яе выцягнуѓ пiсталет, але не мог трапна ѓ яго стрэлiць.
  
  
  "Абыдзеце яхту!" - раѓнуѓ яе Бертилло.
  
  
  Здзiѓлены, напалоханы, але здольны, ён стрэлiѓ у маторную лодку, i мы пранеслiся з правага боку mimmo насавой часткi яхты.
  
  
  Толькi бурбалкi паказвалi, куды знiк чалавек ѓ гiдракасцюмы. Ён пакiнуѓ там акваланг, гэта было вiдавочна. Ён сышоѓ назаѓсёды.
  
  
  Мы кружылi цэлую хвiлiну, але ён так i не з'явiѓся.
  
  
  Яе, падняѓся па лесвiцы на палубу, дзе чацвёра членаѓ экiпажа атачылi Цiну, якая займаецца дыхала, але цiха стагнала. Плячо ee швэдры было залiта хутка высыхающей крывёю.
  
  
  Яе, забег у салон.
  
  
  Здаравяка ляжаѓ на падлозе. Эга мэта была амаль цалкам разбурана стрэламi. Ён памёр да таго, як упаѓ на насцiл.
  
  
  Звонку яе, глядзеѓ на бераг, але чалавека ѓ гiдракасцюмы не было.
  
  
  Яе схапiѓ карабель, якi iдзе да берага, i патэлефанаваѓ Митчу Кэлi. Ён быѓ шакаваны, але ён быѓ профi. Ён адразу патэлефанаваѓ у малагскую гвардыю.
  
  
  Цiна адкрыла вочы.
  
  
  "Гэта балюча!" прастагнала яна.
  
  
  Потым яна ѓбачыла кроѓ i ѓпала ѓ прытомнасць.
  
  
  Чатыры
  
  
  Мiтч Кэлi высунуѓ нiжнi скрыню шафы. Ён бачыѓ, што я перажываю. Яе назiраѓ, як ён расшпiльвае скураны чахол, у якiм захоѓваѓся радиотелефонный перадатчык.
  
  
  Гэта быѓ прыгожы маленькi набор: японскага вытворчасцi, з цвёрдацельнымi транзiстарамi. Вы маглi б амаль накiравацца на Месяц i вярнуцца з ёй.
  
  
  Ён загуѓ пару iмгненняѓ, затым таго, як ён уключыѓ эга, пакуль не нагрэѓся. Ён наогул не глядзеѓ на мяне, але прыступiѓ да працы, звязаѓся з AX потым некалькiх папярэднiх званкоѓ i коратка поболтал з аператарам у AX Monitor, выкарыстоѓваючы звычайную тарабаршчыну R / T. Нарэшце ён павярнуѓся да мяне.
  
  
  "У мяне ёсць Ястраб".
  
  
  Яе ѓзяѓ трубку "Сэр?" Яе ледзь стрымлiваѓ гнеѓ.
  
  
  "Нiк, гэта не аѓтарызаваны званок! Яе, хачу, каб ты ведаѓ..."
  
  
  "Мы ѓ чысцiнi?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Перастрэлка".
  
  
  "Правiльна." Голас Хоука шталь асцярожным. "Што здарылася, Нiк? У мяне заѓсёды з'яѓляюцца матылi, калi ты выконваеш меры бяспекi".
  
  
  "Хто арганiзаваѓ гэтую мiсiю? Казначэйства?"
  
  
  "Вы ведаеце, што я не ѓпаѓнаважаны казаць".
  
  
  "У яго пацешны пах".
  
  
  "Скажы яшчэ раз?"
  
  
  "Смярдзiць! Карэлi мёртвы".
  
  
  "Мёртвы?" Паѓза. "Ах, дарагi яе".
  
  
  "Хто гэта зрабiѓ?" - зноѓ спытаѓ я.
  
  
  "Я не магу..."
  
  
  "Гэта была падстава. I той, хто яе ладзiѓ, выкарыстаѓ мяне, каб забiць Карэлi".
  
  
  "Няма! О, яе, разумею, што вы маеце на ѓвазе".
  
  
  "Праверце гэта, сэр, калi ласка! Калi мафiя чыстай, значыць, што-то пайшло не так з нашай боку. Калi Карэлi гуляѓ у нейкую гульню, значыць, Казначэйства было падманам".
  
  
  "Вы ѓпэѓненыя, што ён мёртвы?" - рэзка спытаѓ Хок. Эга тон голасу азначаѓ, што ён адышоѓ ад свайго першапачатковага шоку.
  
  
  "Паѓгалавы знеслi? Ах, ды. Ён мёртвы, сэр"
  
  
  "А яго таварыш?"
  
  
  "Яна жывая, а параненую".
  
  
  "Я думаю, што гэта было правiльна", - сказаѓ Хоук. "Рымскi кантроль праверыѓ Карэлi".
  
  
  "Рымскi кантроль можа быць аплочаны мафiяй!"
  
  
  "Нiкалас..." - папракнуѓ ён мяне.
  
  
  "Лiчыце, сэр, што населены пункт расii на гэтым скончана".
  
  
  "Супакойся, Нiк. Яе звяжуся з табой, як толькi зраблю некалькi званкоѓ".
  
  
  "Мiс Рывэра, i яе не будзем даступныя для далейшых пастановы".
  
  
  "Заставайся там! Яе хачу растлумачыць гэта".
  
  
  "Гэта ѓжо высветлена, Хок. Або, магчыма, больш дакладны тэрмiн нанесены на карту. Да пабачэння".
  
  
  "Нiк!"
  
  
  Яе падпiсаѓся.
  
  
  Кэлi была агаломшана размовай памiж Хоуком i мной. Ён не ѓдзельнiчаѓ у наѓмысным непадпарадкаваннi. Голас чаму ён казаѓ пра неiстотных рэчах. Ён падышоѓ да свайго стала i сел. Ён уважлiва вывучаѓ мяне i чакаѓ, калi на мяне абрынецца дах.
  
  
  "Вы думаеце, што выкарыстоѓваѓся AX?" - нарэшце спытаѓ ён.
  
  
  "Я так думаю, але не ведаю".
  
  
  "ђцечка?"
  
  
  Яе, паглядзеѓ на свае рукi. "Можа быць."
  
  
  "А што наконт дзяѓчыны?"
  
  
  "Хуана? Яе сапраѓды не ведаю пра яе. Калi яна была ѓ гэтым замешаная, яе ѓжо даѓно не будзе".
  
  
  "Куды ты направляешься?"
  
  
  Яе, павярнуѓся да дзень. "Вяртаемся ѓ гатэль. Цiкава, цi будзе яна там".
  
  
  Яна была. Яе мог чуць, як яна рыецца ѓ сваёй пакоi, як толькi яе увайшоѓ у сваю палову нумары. Па крайняй меры, гэта было падобна на нах. Проста каб пераканацца, што яе досталь свой Люгер i рушыѓ да сумежнай дзень.
  
  
  "Хуана?" - цiха сказаѓ я.
  
  
  "Ах. Нiк?"
  
  
  "Мiстэр Пибоди".
  
  
  "Як прайшло?"
  
  
  Гэта была Хуана, добра. Яе мог сказаць па голасе. Яе падтрымаѓ Люгера, вырашыѓшы, што, калi б яна была з кiлерам, яна б ужо пакiнула Малагу, так як яе ѓдзел у шарады было б завершана.
  
  
  Яе, адчынiѓ дзверы i ѓвайшоѓ. Яна была апранутая ѓ вельмi строгi, але крута выглядае касцюм, якi намякнуѓ на густ i грошы, але не быѓ дарагiм. Яна ѓсмiхалася, а гэта азначала, што яна нiчога не ведала аб Карэлi.
  
  
  "Ты выглядаеш стомленым, Нiк".
  
  
  "Яе. Свежы па энергii".
  
  
  "Чаму?"
  
  
  Яе сел на край ложка i паглядзеѓ на нах. Яе гатэль атрымаць поѓную аддачу ад свету, калi чытаѓ яе твар. Яна павярнулася да мяне, моцны сонечнае сьвяты Малагi ѓлiваѓся ѓ нах, асвятляючы кожную дэталь яе асобы.
  
  
  "Рыка Карэлi мёртвы".
  
  
  Яе твар пабялеѓ. Калi яна дзейнiчала, у нах быѓ выдатны кантроль над сваёй артэрыяльнай сiстэмай. Любы фiзiёлаг
  
  
  
  
  
  
  Вiды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынiкi перакладу
  
  
  Ён скажа вам, што артэрыяльная сiстэма з'яѓляецца мiжвольная.
  
  
  "Забiты? На яхце?"
  
  
  Ёй кiѓнуѓ. "Персанаж ѓ гiдракасцюмы".
  
  
  "А як наконт жанчыны, якая займаецца была з iм?"
  
  
  "Цiна Бергсон была параненую, але яна ѓсё яшчэ жывая. Гэта выглядала як падстава, Хуана".
  
  
  "Што ж нам цяпер рабiць?"
  
  
  "Мы чакаем", - сказаѓ я. "На словах ад Хока. Яе ѓжо паведамiѓ".
  
  
  Яна глядзела на мяне. "Вы маглi б бачыць чалавека, якi забiѓ Карэлi?"
  
  
  "Толькi эга сiлуэт".
  
  
  "Ён быѓ падобны на таго, хто стрэлiѓ у нас у Энсенаде?"
  
  
  Яе, пацiснуѓ плячыма. "Яго эга таксама нiколi не бачыѓ".
  
  
  "Магчыма, гэта быѓ чалавек у машыне ѓ Вашынгтоне".
  
  
  "На гэты раз ён быѓ ѓ гiдракасцюмы. Ён мог быць тым самым. Акрамя таго, ён мог быць сенатарам Бары Голдуотером".
  
  
  Хуана праiгнаравала гэта. "Ён забраѓ нас у Энсенаде i прайшоѓ за намi ѓ Малагу праз Вашынгтон". Цяпер яна была настроена пазiтыѓна, i глядзела адкрыта на мяне.
  
  
  "Магчыма".
  
  
  "Гэта павiнна быць!"
  
  
  "Калi ты так кажаш."
  
  
  Яна рушыла да мяне, пакуль не спынiлася на шосты цалях ад мяне. "Яны сказалi, што ты адзiн, вакол лепшых. Як ты дазволiѓ гэтаму здарыцца?"
  
  
  Яе ѓважлiва глядзеѓ на нах, не дазваляючы нiякаму выразу адбiцца на маiм твары. Але ѓва мне было столькi гневу, што хвалi эмоцый, павiнна быць, пацягнулiся, каб дакрануцца да яе, таму што яна адскочыла, як быццам чакала, што я яе стукну.
  
  
  "Я забуду, што ты калi-небудзь казаѓ гэта".
  
  
  Яна ѓзяла сябе ѓ рукi i змрочна пахiтала галавой. "Я не буду"
  
  
  Тэлефон зазванiѓ.
  
  
  "Кэлi тут", - сказаѓ голас. "Я падтрымлiваю кантакт з Цiнай Бергсон".
  
  
  "Ой?"
  
  
  "Грамадзянская гвардыя адвезла яе ѓ прыватную клiнiку недалёка ад нас, недалёка ад Алькасабы. Далей лекар атрымлiвае нашу зарплату".
  
  
  "Як зручна".
  
  
  "Яна ѓ свядомасцi. Яна хоча цябе бачыць".
  
  
  Яе хутка падумаѓ. "Добра. Дай мне адрас".
  
  
  "Я павiнен адвесцi цябе туды".
  
  
  "Добра. Яе звяжуся з табой праз пятнаццаць хвiлiна. Кэлi, як Грамадзянская Гвардыя стала вядома, куды адвесцi яе?"
  
  
  Кэлi ѓсмiхнулася. "У нас таксама ёсць пара вакол iх".
  
  
  Усмiхаючыся, яе павесiѓ трубку.
  
  
  "Пра што ѓсё гэта было?" - спытала мяне Хуана. Яна ѓсё яшчэ была вiдавочна узрушаны весткай аб смерцi Карэлi. У той момант яе, вырашыѓ, што яна не вiнаватая.
  
  
  "Цiна Бергсон. Яна здаравее. Яе пайду пагаварыць з ёй".
  
  
  "Яе?"
  
  
  Яе гатэль, каб Хуана была заѓсёды на ѓвазе. "Вы iдзiце".
  
  
  Яна расслабiлася. "Ах, добра." ђсмешка. "Мне было цiкава, што ты збiраѓся са мной рабiць".
  
  
  "Як заѓсёды, яе beru цябе з сабой. Ты вельмi прыгожая дзяѓчына, i мне падабаюцца прыгожыя дзяѓчыны". Яе, усмiхнуѓся.
  
  
  Яна сапраѓды пачырванела. "Будзь ты пракляты." Думаю, яна зноѓ занепакоiлася, рады яе аб сваiм розуме.
  
  
  * * *
  
  
  Мiтч Кэлi правёѓ большую частку шляху да офiса i клiнiк, выхваляючыся перад Хуаной Рывэра. Ён гуляѓ ролю вельмi крутога, вытанчанага спецагента. На самай дэла, ён мог зачароѓваць жанчын, нават калi не гуляѓ ролi. Хуана, здавалася, была настроена прыняць эга ѓчынак, вiдавочна, выкарыстоѓваючы iх цiкавасць да Кэлi, каб падштурхнуць мяне.
  
  
  Але я не звяртаѓ асаблiвай увагi, быѓ занадта заняты разважаннямi.
  
  
  Па-першае, яе быѓ у лютасьцi на сябе за тое, што не прадбачыѓ пастаноѓку. З гэтым снайперам, дзеючым у Энсенаде, i дзiѓнай камандай, назiрае за намi ѓ Вашынгтоне, яе павiнен быѓ быць гатовы да непрыемнасцяѓ у Малазе. Аднак раней яе, думаѓ, што кiлеры пераследвалi мяне i Навукоѓцаѓ, а не Карэлi. Як па-дурному!
  
  
  Гэта было тое, што я зразумеѓ у сваiх думках. Гудкi звонку машыны нарэшце вывелi мяне па здранцвення, i ён пачаѓ глядзець, як mimmo мяне праходзяць вузкiя вулачкi Малагi.
  
  
  Машына пад'ехала да абочыне, i мы вылезлi праз нах. Клiнiка размяшчалася на вузкай вулачцы, зацененым ад прамых сонечных прамянёѓ будынкамi вакол нах. Будынкi былi чыстымi i дагледжанымi. Гэта вызначана не было часткай трушчоб Малагi.
  
  
  Кэлi ѓвайшла праз галоѓны ѓваход. Мы паднялiся па выгнутай мармуровай лесвiцы ѓслед за жанчынай у белай унiформе з даволi грозным задам, якая займаецца коратка поболтала з Мiтч Кэлi, калi мы ѓвайшлi. Пакуль мы iшлi па калiдоры другога паверха, худы мужчына ѓ дзелавым касцюме i чорным гальштуку Кэлi вiтаѓ шырокай усмешкай.
  
  
  Па словах Кэлi, гэта быѓ доктар Эрнандэс, якi лечыць лекар Цiны Зямлi. Па зiхатлiвай усмешцы Эрнандэс яе мог сказаць, што грошы AX аплачваюць эга рахункi i даводзяць эга да поѓнага кiпення, калi ён вiтае рабоѓ сваiх працадаѓцаѓ.
  
  
  "Як яна?" - спытала Кэлi.
  
  
  Эрнандэс, склаѓшы рукi перад сабой, глыбока ѓздыхнуѓ i доѓга хваляваѓся.
  
  
  "Гэта кулявое раненне, вы разумееце. Такая рана часам сапраѓды выклiкае сэпсiс ѓ крывацёку. Сэпсiс - гэта крыѓды", - сказаѓ ён мне, як быццам яе апынуѓся галоѓным дурнем у групе. "Я сапраѓды думаю, што яна выйдзе праз гэтага нармальна. З Божай дапамогай - яна выйдзе!"
  
  
  "Як хутка?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Некалькi дзён", - сказаѓ Эрнандэс, падумаѓшы хвiлiну.
  
  
  "Ах," сказаѓ я. "Тады гэта зусiм не так сур'ёзна".
  
  
  Эга чорныя вочы на iмгненне ѓспыхнулi. Затым ён усмiхнуѓся занепакоены, заклапочанай усмешкай. "Дастаткова сур'ёзна, сеньёр Пибоди", - вымавiѓ ён нараспеѓ. Гэта азначала, што ён не адпусцiць яе адразу. Мне давялося прыняць той факт, што эга супрацiѓ можа быць абгрунтаваным з медыцынскай пункту гледжання. Кулявое раненне можа апынуцца непрыемным дробяззю. "Але добра, што яна
  
  
  
  
  
  - неадкладна прыбыла сюды, - працягваѓ Эрнандэс. - Яна была амаль у шоку. Калi гаворка iдзе аб кулявых раненнi, не трэба турбавацца аб шоку ".
  
  
  Ёй кiѓнуѓ. "Мы можам увайсцi, каб убачыць яе?"
  
  
  "Вядома, вядома!" - празьзяѓ Эрнандэс, павярнуѓшыся да Кэлi i, махнуѓшы iм у бок дзень у калiдоры. "Калi ласка, увайдзiце".
  
  
  Кэлi адчынiла дзверы i ѓвайшла ѓ вялiкую прасторную пакой з бальнiчнай койкай пасярэдзiне. Жалюзi былi зашморгнены, i на прикроватной тумбачцы ля ложка гарэла лямпа.
  
  
  Цiна Бергсон была выдатнай, нават калi яна была закутана ѓ вельмi складаную белую iльняную тканiну, i грудзi накрытая бальнiчнымi коѓдрамi. Ee валасы былi распушены над падушкай - арэол вакол пряденного золата.
  
  
  Калi мы ѓвайшлi, у нах былi закрытыя вочы, але яна адкрыла ih, калi мы глядзелi на нах зверху ѓнiз.
  
  
  Ee погляд хацеѓ мяне. "Мiстэр Пибоди", - сказала яна.
  
  
  Ёй кiѓнуѓ. "Я рады бачыць, што ты так добра выглядаеш".
  
  
  Яна паспрабавала ѓсмiхнуцца. "Гэта было... гэта было..." I на вочы навярнулiся слёзы.
  
  
  Яе, падышоѓ да яе. "Цiна, гэта было жудасна. Ты гатэля мне што-тое сказаць?"
  
  
  Яе голас быѓ шэптам. "Мне так сорамна. Я..." Яна ѓмольна паглядзела на нас.
  
  
  Яе, павярнуѓся. "Добра. Ачысцiць пакой. Яна хоча пагаварыць са мною сам-насам".
  
  
  Хуана выпрасталася. "I я."
  
  
  Нашы погляды сустрэлiся. "Заставайся, Хуана. Астатнiя - вон!"
  
  
  Эрнандэс i Кэлi паслухмяна выйшлi праз пакоi з жанчынай у белай форме.
  
  
  Яе ѓзяѓ Цiну за руку. "Што такое Цiна? Чаго табе сорамна?"
  
  
  Яна адвярнулася ад мяне. "Падвох", - сказала яна. "Гульня, у якую мы гулялi".
  
  
  "Гульня?" Яе пачуѓ рэзкi i роѓны голас Хуаны.
  
  
  "Так", - нервова адказала Цiна.
  
  
  "Раскажы нам пра гуляе", - загадаѓ яе эй.
  
  
  "Гэта была iдэя Рыка. Я маю на ѓвазе, ён быѓ напалоханы i ведаѓ, што хто-то спрабуе забiць эга"
  
  
  "Як ён даведаѓся?"
  
  
  "Гэта ѓжо спрабавалi".
  
  
  "Добра. Ён падазраваѓ, што хто-то спрабаваѓ забiць эга. З-за эга дамоѓленасцi з намi?"
  
  
  "Так", - прашаптала яна.
  
  
  "Калi ён ведаѓ, што хто-то збiраецца эга ударыць, чаму ён трапiѓ адкрытымi ѓ пастку?"
  
  
  "Ён гэтага не зрабiѓ", - сказала Цiна. "Ён не трапiѓ у пастку. У тым-то i справа".
  
  
  Яе, павярнуѓся i ѓтаропiѓся на Хуану. У маёй галоѓ зарадзiлася дзiѓная думка. Яе моцнага сцiснуѓ руку Цiны.
  
  
  "Працягвай", - пераконваѓ яе сл.
  
  
  "Гэта быѓ не Рыка, на яхце", - нарэшце сказала Цiна, умольна закочваючы вочы.
  
  
  Tack! Нядзiѓна, што ѓсё адбылося так хутка!
  
  
  "Няма?"
  
  
  Чалавек, з якiм вы размаѓлялi, не быѓ Рыка Карэлi. Гэта быѓ чалавек, якога Рыка ведаѓ шмат гадоѓ. Эга звалi Базиллио ды Ванесси. Сiцылiец.
  
  
  "А што наконт Рыка? Ён быѓ на яхце?"
  
  
  "Няма. Рыка ѓ зале ѓ Сьера-Невадзе. Як толькi сустрэча на яхце скончылася, мы павiнны былi паведамiць эга - i тады вы i ён сустрэлiся б на гарналыжным курорце. Гэта папярэдняе сустрэчы было выпрабаваннем. Калода Рыка выкарыстаѓ Гернини ".
  
  
  "Гернини?"
  
  
  "Так. А - як гэта? - блiзнюк!"
  
  
  "Двайнiка", - сказала Хуана.
  
  
  "Так! Вы ведаеце, каб даведацца, цi спрабаваѓ хто-небудзь забiць Рыка. Бачыце?"
  
  
  "Цi забiць мяне", - падумаѓ я.
  
  
  "Гэта на самай справе."
  
  
  - Значыць, мёртвая Ванесси, а не Карэлi?
  
  
  Яна сказала: "Так. Гэта праѓда".
  
  
  Хуана адштурхнула мяне i ѓстала ля ложка. "Ты iлжэш", - огрызнулась яна. "Я магу сказаць."
  
  
  Цiна напалову прыѓзнялася ѓ смецця з дзiкiмi вачыма. "Чаму ты так са мной кажаш?"
  
  
  "Вы не кажаце праѓды! Карэлi мёртвы! I вы спрабуеце падставiць нас з дапамогай фальшыѓкi!"
  
  
  "Гэта няпраѓда! Клянуся!" Твар Цiны было пакрыта потым.
  
  
  "Я не веру!" Хуана цяжка цiснула.
  
  
  "Рыка цяпер у Сьера-Невадзе. Мы выпусцiлi эга з яхты ѓ Валенсii. Яе магу даказаць гэта"
  
  
  "Як?"
  
  
  "Яго... яго..." Цiна не вытрымала. Яна пачала всхлипывать.
  
  
  "Як?" - усклiкнула Хуана, нахiляючыся i моцна трасучы яе.
  
  
  Цiна здрыганулася i застагнала, чым балюча. Яе слёзы цяклi. "Гэта праѓда!" яна ѓсхлiпнула. "Карэлi жывы!" Цяпер яна адкрыта плакала. "У Валенсii ёсць запiсы аб эга сыходзе з яхты!"
  
  
  Хуана выпрасталася, яе вочы звузiлiся, але засталiся задаволеныя. "Мы можам гэта праверыць".
  
  
  Яе асцярожна адштурхнуѓ Хуану ѓ бок, кiнуѓшы на нах шматзначны i паблажлiвы погляд. Хуана была смелай, i мне гэта падабалася. Цяпер мы ведалi, што Карэлi ѓ жывых.
  
  
  "Дзе ён?" Яе спытаѓ Цiну.
  
  
  "Я сказаѓ вам. У Сьера-Невадзе". Ee вочы закацiлiся ад жаху.
  
  
  "Але..."
  
  
  "Ён скажа мне, дзе ён сустрэне вас".
  
  
  "Ён iнкогнiта на курорце?"
  
  
  Цiна адчайна кiѓнула. "Так, Так! О, мiстэр Пибоди, мне вельмi шкада, што ѓсё пайшло не так".
  
  
  "Ты павiнен быць!" - агрызнуѓся я.
  
  
  "Вы пойдзеце туды, каб сустрэць эга?"
  
  
  "Нам за што!"
  
  
  "Няма?" Ee твар рассыпалася.
  
  
  "Няма!" Яе быѓ катэгарычны.
  
  
  "Чаму, чаму няма?" Яна зноѓ расплакалася. "Ён... ён... заб'е мяне!"
  
  
  "Так", - цiха сказаѓ я. "Я веру, што ён будзе".
  
  
  Кiраѓнiк пяць
  
  
  Нетолькi праецыраваць мысленне хвалi вакол свайго мозгу на чужой. Яе спрабаваѓ гэта гадамi, але беспаспяхова. Але ѓ гэты момант яе ведаѓ, што я павiнен мець зносiны з Хуаной Риверой толькi з дапамогай мазгавых хваль - сапраѓднага экстрасенсорного ѓспрымання.
  
  
  Яе скiраваѓ погляд на яе твар i вельмi задумаѓся. Яе падумаѓ: "Прыйдзi да яе на дапамогу, Хуана". Ты добры хлопец;
  
  
  Хуана паглядзела на мяне, раскрасневшись, як быццам вось было няёмка, што мужчына так уважлiва яе разглядае.
  
  
  Яе, ведаѓ, што мая першапачатковая думка не пранiкла. Напэѓна, ты мой аблудны
  
  
  
  
  
  хлопец, аднак.
  
  
  "Да чорта ѓсё гэта", - падумаѓ яе нарэшце. У мяне такое пачуццё, што яна злавiла гэта.
  
  
  Яе, павярнуѓся да Цiне i агрызнуѓся: "Нам за што!" Яе зноѓ сказаѓ. "Усё скончана. Вы зманiлi нам у апошнi раз. Нiякай сустрэчы".
  
  
  Вочы Хуаны звузiлiся, i ён амаль мог сачыць за яе мыслительными працэсамi, пакуль яна перасякала звiлiны гульнi i сустрэчнай гульнi.
  
  
  "Пачакай хвiлiнку", - хутка сказала яна. "Мы не можам проста пакiнуць Iспанiю, не убачыѓшы мiстэра Карэлi!"
  
  
  Цiна перастала галасiць i з надзеяй паглядзела на мяне.
  
  
  Яе ѓтаропiѓся на Хуану, як садовага чарвяка на свежым салаце. "Ах, так, мы можам!" - злосна сказаѓ я. "Яны зманiлi, i гэта нiтка".
  
  
  "Але як наконт iнфармацыi, якую павiнен даць нам Карэлi?"
  
  
  "Нам гэта не трэба".
  
  
  "Табе гэта не трэба, - узмалiлася Хуана, - але мне гэта трэба! Яе той, каго паслалi сюды за iм. Ты ѓсяго толькi целаахоѓнiк!"
  
  
  Яе, зiрнуѓ на Цiну, каб убачыць, як яна ѓспрыняла нашу маленькую драматычную iмправiзацыю. Яна ператварылася ѓ гледача на хуткiм тэнiсным матчы.
  
  
  "Я звяжуся з AX", - зароѓ я, робячы што-то накшталт позняга вiнтажныя "Богарта". "Населены пункт расii ачышчана!"
  
  
  "Дазвольце мне пагаварыць з iмi!" - сказала Хуана, ужо будучы ѓсхваляванай. "Я вельмi шмат што паставiѓ на карту!"
  
  
  "Мы не павiнны размаѓляць пры ёй", - неахвотна сказала я, махаючы Цiне.
  
  
  "Мне ѓсё роѓна, хто чуе! Гэта маё заданне!"
  
  
  Яе падумаѓ, робячы выгляд, што ѓзважваю наступствы. Нарэшце сказаѓ ёй: "Ты сапраѓды хочаш пайсцi i сустрэцца з Карэлi?"
  
  
  Хуана кiѓнула. "Вядома! Проста таму, што ты сапсаваѓ першую сустрэчу..."
  
  
  "А ты?" - перабiла яго, звяртаючыся да Цiне. "Якую гарантыю вы можаце даць нам, што сустрэнецеся з сапраѓдным Карэлi ѓ Сьера-Невадзе?"
  
  
  "Я ѓжо сказаѓ вам! Вы даведаецеся, калi атрымаеце правiльную iнфармацыю".
  
  
  Яе, пацiснуѓ плячыма.
  
  
  - умяшалася Хуана. - Нам трэба сустрэцца з Карэлi, - сказала яна. "Для мяне гэта жудасна важна!"
  
  
  "Добрая дзяѓчынка", - падумаѓ я. Захоѓваючы абыякавы твар, яго нахiлiѓся над Цiнай. "Мы зробiм яшчэ адну спробу".
  
  
  Яна з палёгкаю заплюшчыла вочы i ѓсмiхнулася.
  
  
  "Табе прыйдзецца цесна супрацоѓнiчаць з намi, Цiна, - сказаѓ яе эй. "Няма прычын меркаваць, што забойца зараз пойдзе дадому. Ён таксама захоча забiць цябе".
  
  
  Хуана нахмурылася. "Чаму? Калi эму заплацiлi за забойства Рыка Карэлi, ён адпрацаваѓ свой кантракт".
  
  
  "Але ён абавязкова даведаецца аб сваёй памылцы. Мафiя ведае, што Карэлi ѓ жывых - цi неѓзабаве памрэ. Тады кiлер будзе пераследваць Цiну - каб прывесцi эга да Карэлi!"
  
  
  Цiна чмыхнула.
  
  
  "Мы паставiм ахову ѓ гэтым пакоi", - абвясцiѓ я. "Я скажу Митчу Кэлi".
  
  
  "Але навучаны забойца можа пранiкнуць куды заѓгодна. Як ахоѓнiк пазнае, для хема сачыць?" - спытала Хуана.
  
  
  Яе нахмурыѓся. "Мы паняцця не маем, хто забойца. Эму проста прыйдзецца нiкога не падпускаць".
  
  
  "Але мы ведаем", - раптам сказала Цiна, сядаючы i моршчачыся ад балюча пры раптоѓным руху.
  
  
  Мы з Хуаной павярнулiся да яе з адкрытымi ратамi. "Ведаеш што?"
  
  
  "Хто забойца. Гэта чалавек па iмя Камар. Павiнна быць. Ён прафесiйны забойца. Эга сапраѓднае iмя - Альфреддо Москато".
  
  
  "Адкуль вы ведаеце?"
  
  
  "Таму што наёмны забойца спрабаваѓ пракрасцiся на вiлу Рыка, на Корсiцы шэсць месяцаѓ таму. Уздоѓж сцен было шмат пастак i прылад, таму ён не мог патрапiць унутр. Але калi ён паспрабаваѓ, ён закрануѓ правады, якiя рабiлi iнфрачырвоныя фатаграфii. фатаграфii выявiлiся, i ён усвядомiѓ, што гэта Москато ".
  
  
  "Рыка Карэлi ведае Москато?"
  
  
  "Няма. Яны нiколi не бачылiся. Одзiна вакол людзей Рыка вядома Москато".
  
  
  "Значыць, вы кажаце, што Москато не ведае Карэлi ѓ твар i думае, што забiѓ эга".
  
  
  Цiна кiѓнула. "Я не думаѓ аб гэтым, але так, яго б так сказаѓ".
  
  
  "Што яшчэ вы ведаеце пра Москато? Што-небудзь, што можа дапамагчы нам iдэнтыфiкаваць эга?"
  
  
  Твар Цiны стала ружовым. "Эму вельмi падабаюцца дзяѓчыны", - прызналася яна.
  
  
  "Што-небудзь большае, чым гэта?"
  
  
  "Эму падабаюцца пары", - збянтэжана выпалiла Цiна.
  
  
  "У парах?" - весела спытаѓ я.
  
  
  "Гэта не смешна!" - рэзка сказала Хуана.
  
  
  Яе зноѓ павярнуѓся да Цiне. "У яго звычка да трохпавярховаму сэксу?"
  
  
  "Так", - сказала Цiна. "Гэта з iм звязана. Ён робiць гэта кожны раз перад тым, як сысцi на працу. Гэта эга расслабляе".
  
  
  "Можа быць, мы зможам выкарыстоѓваць гэта веданне, каб знайсцi яго, перш чым ён знойдзе нас".
  
  
  "Знаходзiць нас?" - тупа пацвердзiѓ Хуана.
  
  
  "Ён, вядома ж, зноѓ паспрабуе знайсцi шлях да Карэлi. Таму што ён не ведае эга з першага погляду". Яе ѓтаропiѓся ѓ акно з аканiцамi. "I самы просты спосаб злавiць Карэлi - гэта паназiраць за намi".
  
  
  Вочы Хуаны загарэлiся. "Затым мы ѓбачым сябе ѓ Малазе, i ён iдзе за намi".
  
  
  "Няма. Спачатку мы эга знойдзем". Але мне трэба было што-што выправiць. "Цiна, як мне звязацца з сапраѓдным Карэлi?"
  
  
  Яна адвярнулася. "Вам давядзецца пачакаць, пакуль ён не патэлефануе мне".
  
  
  "Але як ён даведаецца, дзе ты - я маю на ѓвазе, схаваны ѓ гэтай спецыяльнай клiнiцы?"
  
  
  Яна пацiснула плячыма. "Ён будзе. Яе магу гэта гарантаваць"
  
  
  "Я не хачу падымацца на горналыжны курорт i чакаць эга там", - сказаѓ я.
  
  
  "Урач кажа, што праз некалькi дзён са мной усё будзе ѓ парадку".
  
  
  Ёй кiѓнуѓ. "Тады мы пачакаем. А пакуль мы паспрабуем прыстукнуць Маскiта. Яе бы гатэль, каб ён знiк, пакуль мы працуем над гэтым мiтынгам".
  
  
  * * *
  
  
  Яе хутка праiнфармаваѓ Мiтч Кэлi
  
  
  
  
  
  
  i праз хвiлiну ён ужо размаѓляѓ па тэлефоне, падманваючы каменданта Малагi, каб той даручыѓ члену Грамадзянскай гвардыi прыглядаць за Цiнай Бергсон. Па дарозе ѓ гатэль яе распавёѓ Кэлi аб накiраваннi аперацый.
  
  
  Ён сказаѓ, што не чуѓ, што The Моск быѓ у Малазе, але, вядома, ён не выявiѓ нiякiх пачуццяѓ у гэтым раёне. Здавалася, ён думаѓ, што яго эга крытыкую. Яе запэѓнiѓ яго, што няма.
  
  
  "Апраметная", - сказаѓ ён. "Чаму б табе не зiрнуць?"
  
  
  "Якi злачынны свет?"
  
  
  "Рагу па Малагi", - сказаѓ ён. "Вотум адкуль яны даведаюцца аб Комаре. Кравец, вы з Хуаной выглядаеце зусiм законна. Вы маглi б быць парачкай распусных эмiгрантаѓ, якiя спрабуюць наняць целаахоѓнiка. У мяне ёсць кантракт, якi ведае тушанае мяса навыварат. Эга клiчуць Дыега Перэс. Паслухай, яе прышлю эга да цябе сёння вечарам. Ён цябе абкружыць ".
  
  
  Яе, зiрнуѓ на Хуана, уся чапурыстая i напружаная з-за майго мужчынскага шавiнiзмам.
  
  
  "Добра. Давайце паспрабуем".
  
  
  Мы моѓчкi скончылi паездку.
  
  
  Як толькi мы вярнулiся ѓ гатэль, яе пачуѓ званок тэлефона.
  
  
  Гэта была Кэлi.
  
  
  "Одзiна. Яе заключыѓ здзелку з Дыега".
  
  
  "Добра."
  
  
  "Ён ростам пяць футаѓ сем цаляѓ, гладкi на выгляд, з малюсенькiмi вусiкамi i вельмi разумны. Не дазваляйце перад гальштукамi ѓводзiць вас у зман".
  
  
  "Правiльна"
  
  
  "Два. Яе толькi што расшыфраваѓ сiгнал Iнтэрпола".
  
  
  "Iнтэрпол?"
  
  
  "Я адправiѓ iх апiсанне мерцвяка разам з адбiткамi. Гэта не Карэлi. Гэта Ванесси, добра"
  
  
  Ёй кiѓнуѓ. "Значыць, Цiна кажа праѓду".
  
  
  "Так. Поспехi цябе сёння ѓвечары, Нiк".
  
  
  * * *
  
  
  Дыега Перэс апынуѓся менавiта тым, кiм назваѓ Мiтч Кэлi - роѓна выглядаюць тыпам эскорту, якi насiѓ яркую, але правiльную вопратку i падтрымлiваѓ пастаянны паток неiстотных гутарак, каб пацешыць дам, у дадзеным выпадку Хуану Рыверу.
  
  
  "Яе Дыега Перэс", - сказаѓ ён мне, калi яе ѓпусцiѓ яго.
  
  
  "Як справы?" Яе сказаѓ. "Гэта мая жонка Хуана".
  
  
  "Выдатная лэдзi", - сказаѓ ён з паклонам. Яе крадком зiрнуѓ на Хуана. Яна спрабавала захаваць твар нерухомым, але я бачыѓ, як унутры гнеѓ ѓспыхвае. Яна падазравала, што я смяюся над ёй.
  
  
  "Мiстэр Кэлi паведамiѓ мне мэта нашага вечара, - коратка сказаѓ Дыега, шматзначна зiрнуѓшы на мяне.
  
  
  "З чаго пачаць?" Яе спытаѓ.
  
  
  Ён назваѓ месца, i мы выклiкалi таксi i ѓ такую гульню ѓ яго. Дыега сядзеѓ з Хуаной, ззяѓ i балбатаѓ на iспанскай, а затым на англiйскай. Яе глядзеѓ у акно.
  
  
  У Малазе вы сапраѓды не ведаеце, дзе тушеные стравы пачыналiся i дзе заканчвалiся клубы. Мы пачалi з рэстарана з выглядам на Мiжземнае мора, побач з гаванню, у раёне горада пад назвай Ла-Малагета. Сонца зайшло над паверхняй Мiжземнага сукенка, i мы елi морапрадукты i пiлi вiно i каньяк. Афiцыянты запалiлi свечкi ѓ каляровых акулярах, i наступiла ноч.
  
  
  "У мяне ёсць iдэя, Дыега, - сказаѓ я.
  
  
  "Iдэя?" Дыега пачаѓ усмiхацца. Эму падабалiся iнтрыгi.
  
  
  "Я заможны амерыканскi турыст. Гэта бачна па тым, як яе разбрасываюсь грашыма. Яе гуляю з жонкай. Але мне сумна з жонкай. Яе хачу, каб паклала спаць не толькi простую сялянскую дзяѓчыну. Яе хачу два!"
  
  
  Дыега быѓ у захапленнi. "Але як вы тлумачыце прысутнасцi вашай жонкi, сеньёр?"
  
  
  "Яна з табой, Дыега".
  
  
  Эга твар расплыѓся ѓ зiхатлiвай усмешцы. "Ах!"
  
  
  "I калi мы знаходзiм двух дзяѓчат, якiя працуюць у парах, мы высвятляем, прасiлi цi ih выступаць у працягу апошнiх некалькiх дзён, асаблiва мiнулай ноччу".
  
  
  "Я бачу!" Твар Дыега выказваѓ захапленне: "Тады паехалi".
  
  
  "На самай справе. Паглядзiм, што будзе далей".
  
  
  Мы пачалi наведваць дыскатэкi ѓ Малазе. Еѓрапейская дыскатэка - гэта па сутнасцi цёмнае месца з нiзкай столлю i вельмi невялiкiм колькасцю вокнаѓ. Маленькiя столiкi расстаѓленыя вакол платформы пасярэдзiне. Са столi звiсаюць самыя розныя цацанкi, - сушеный мох, рамянi, вяроѓкi, падвязкi, трусiкi, бюстгальтары, канчукi, амаль усё, што толькi можна ѓявiць.
  
  
  Заѓсёды дзе-то гучна гучыць музыка з стэрэафанiчнай касеты. Гучнагаварыцелi выпраменьваюць шум ва ѓсiх напрамках вакол схаваных нiш. Страбаскопы мiргаюць рознакаляровай падсветкай ва ѓсе бакi. На сцены праецыююцца каляровыя слайды з аголенымi целамi i парамi ѓ розных позах палавога акту. Шум фантастычны.
  
  
  Затым усе страбаскопы выключаюцца, i на сцэну выходзiць група гiтарыстаѓ. З'яѓляецца танцор фламенко - мужчына цi жанчына.
  
  
  Да паѓночы мы прайшлi паѓтузiна месцаѓ з адмоѓнымi вынiкамi.
  
  
  "Добра?" Праз некаторы час яе спытаѓ Дыега.
  
  
  "Нiчога, сеньёр", - сказаѓ ён. "Даступна мноства жанчын - адзiночныя, парныя, нават патройныя, але ѓ апошнi час нiхто не выступаѓ тройкi".
  
  
  "Такiм чынам, мы паспрабуем яшчэ раз".
  
  
  "У нас скончылiся месцы". Вочы Дыега прыжмурылiся. "Я думаю, мы павiнны паспрабаваць Торремолинос".
  
  
  "Дзе гэта?"
  
  
  "Трохi паѓднёвей. На ѓзбярэжжы Коста дэль Соль".
  
  
  "Яшчэ дыскатэкi?"
  
  
  "Лепшае. Жывое. Жывёла. Распуснае".
  
  
  Ёй кiѓнуѓ. "Гучыць добра. Паехалi".
  
  
  Напрыклад, у гадзiну трыццаць мы ѓвайшлi ѓ месца, на паѓдарогi па галоѓнай вулiцы Торремолиноса. Гэта было змрочнае месца. Жывёлы ѓ клетках хадзiлi ѓзад i наперад у клетках, звешанай з столi каля бара ля ѓваходу.
  
  
  Люмiнесцэнтныя размаляваныя крэслы i сталы блiшчэлi ѓ цемры. Танцорка фламенко выпарылася ѓ звычайным кроку
  
  
  
  
  
  
  Вiды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынiкi перакладу
  
  
  s на невялiкай сцэне ѓ цэнтры пакоя. Праецыравалi На сцяну слайд двух лесбiянак у экстазе. Узмоцненая гiтарная музыка спаборнiчала з вар'ятам аплакваем нiколi не iснавалi спявачкi ѓ вiдавочнай спробе аглушыць ѓсiх заступнiкаѓ.
  
  
  Мы апусцiлiся, замовiлi сангрию i сталi глядзець.
  
  
  Дыега знiк.
  
  
  Мы з Хуаной ѓтаропiлiся адзiн на аднаго.
  
  
  Мая рука схапiла мяне за плячо. Яе рэзка павярнуѓся, здзiѓлены нечаканым чалавечым кантактам.
  
  
  "Яны ѓ мяне ёсць", - сказаѓ Дыега мне на вуха.
  
  
  Яе, дакрануѓся да рукi Хуаны, папярэджваѓ яе, каб яна заставалася там, i рушыѓ услед за Дыега ѓ цемру. Збоку ад дыскатэкi быѓ невялiкi дзвярны праём. Дыега правёѓ мяне праз яго, i мы прайшлi па цёмным калiдоры ѓ пакой у канцы. За сталом сядзела жанчына нявызначанага ѓзросту ѓ брудным, iрваным касцюме фламенко. У стагнаць над ee галавой свяцiѓся слабы электрычны брылёѓ. У нах былi чорныя валасы, чорныя вочы i чорныя мяшкi пад iмi.
  
  
  "Б'янка", - сказаѓ Дыега. "Гэта мужчына".
  
  
  Б'янка стомлена ѓсмiхнулася. "Ты мне падабаешся", - сказала яна.
  
  
  Яе ѓсмiхнуѓся. "Ваш таварыш?"
  
  
  "Яна не так добрая, як яе, але яна будзе там".
  
  
  "Яе iмя?"
  
  
  "Карла". Яна пацiснула плячыма.
  
  
  "Б'янка", - сказаѓ я. "Ты павiнен быць добрым. Я не хачу марнаваць грошы дарма".
  
  
  "Не марнуйце грошы дарма на Бьянку i Карлу!" жанчына чмыхнула. "Мы добрыя. Вельмi добра".
  
  
  "Я не хачу аматараѓ!" Яе сказаѓ. "Я хачу ведаць, цi працавалi вы разам раней".
  
  
  "Вядома, мы працуем разам", - сказала Б'янка, заспакаяльна махнуѓшы мне рукой. "Не турбуйцеся пра гэта. Мы падзелiм грошы".
  
  
  "Колькi?"
  
  
  "У сем тысяч песет за штуку".
  
  
  "Гэта шмат! Яе павiнен ведаць, добры цi ты!"
  
  
  "Слухай, ты каго-небудзь спытай ..."
  
  
  Дыега сказаѓ: "Хто, Б'янка? У цябе ёсць рэкамендацыi?"
  
  
  "Вядома, у мяне ёсць рэкамендацыi! Гэты француз жыве ѓ Марбельi".
  
  
  Яе, пакiваѓ галавой. "Я не веру нашай аднаму французу!"
  
  
  Яна смяялася. "Гэта добра. Яе дзецi!"
  
  
  Мы з Дыега шкадавалi плячыма.
  
  
  "Гэй, - сказала яна. "Быѓ адзiн, якi мы зрабiлi ѓчора! Карла i яе. Сапраѓдны вырадак, ён быѓ! Ён гатэль ѓсё! I адразу! О, кажу табе..."
  
  
  "Хто быѓ ён?"
  
  
  Яна нахмурылася. "Я не ведаю. Ён не называе нам свайго iмя. Ён цёмны хлопец. Ведаеш. Выглядае iтальянцам або што-то ѓ гэтым родзе. Не гаварыѓ па-iспанску".
  
  
  Яе, зiрнуѓ на Дыега, i ён апусцiѓ павека на адзiн вачэй.
  
  
  "Дзе ён жыве?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Мы пайшлi на вiлу адкрыта тут, у Торремолиносе".
  
  
  Яе пакапаѓся ѓ кiшэнi i выцягнуѓ дзесяць тысяч песет. "Дайце мне адрас, - сказаѓ я, - i пакiньце сабе дзесяць тысяч".
  
  
  Ee вочы пашырылiся, i ён убачыѓ, як на яе лбе выступiѓ пот. Ee вусны былi вiльготнымi ад слiны. Яна разрывалася памiж прагнасцю i асцярожнасцю. Цяпер яна падазравала, што яе мог быць больш, чым проста пакупнiца з дзiѓнымi сэксуальнымi жаданнямi. Але яе больш цiкавiлi грошы, чым сумневы.
  
  
  Яна пацягнулася за грашыма.
  
  
  "Адрас?"
  
  
  "Я не ведаю яго адрас. Яе... яе завязу цябе туды".
  
  
  Яе вярнуѓ грошы i зняѓ пяць тысяч. "Астатняе, калi мы дабяромся туды, Б'янка".
  
  
  Дыега выглядаѓ збянтэжаным. "Сеньёр. А што наконт iншы сеньёры? Тваёй...?"
  
  
  "Вярнiся туды, Дыега, i забяры яе дадому праз паѓгадзiны".
  
  
  Яе падумаѓ, што калi хто-небудзь назiрае за Дыега, ён рушыць услед за iм i Хуаной назад у гатэль.
  
  
  Яе схапiѓ Бьянку за руку, i мы выйшлi праз заднюю дзверы дыскатэкi.
  
  
  На вулiцы было вельмi цёмна. Неонавыя агнi асвятлялi фасад будынка, але ззаду яно было амаль чорным, як смоль.
  
  
  Б'янка сказала: "Пачакай тут".
  
  
  Яна пайшла, i праз паѓхвiлiны да дому пад'ехала таксi, i яна памахала мне рукой.
  
  
  Яе sel побач з ёй, адчуваючы затхлы пах ee макiяжу, ee банку, i яе адзення.
  
  
  Яна паразмаѓляла з таксiстам, вьехо з сумнымi вачыма, у берэце, i ён крануѓся з месца, пятляючы па вузкiх вулачках, вядучым да предгорьям на ѓскраiне горада. Мы выйшлi па спа-часткi Торремолиноса i ѓвайшлi ѓ прыгарадную жылую частку.
  
  
  Праз дзесяць хвiлiна Б'янка нахiлiлася наперад i грукнулi таксiста па плячы.
  
  
  "Тут! Галасавання".
  
  
  Ён спынiѓ таксi.
  
  
  "Вунь той?" - спытаѓ яе, Бьянку, апазнаѓшы вiлу, на якую яна паказвала.
  
  
  Яна кiѓнула.
  
  
  "Мужчына - ён там адзiн жыве?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Гэта на самай справе. Больш нiкога няма".
  
  
  Яе ѓручыѓ гэй пяць тысяч песет, выйшаѓ па таксi, заплацiѓ кiроѓцу i памахаѓ iм абодвум, пакуль яны едуць.
  
  
  Таксi знiкла.
  
  
  Яе праверыѓ у наплечную кабуру. "Люгер" чакаѓ.
  
  
  Вiла, якую зафiксаваѓ Б'янка, ѓяѓляла сабой невялiкi ляпны дом, акружаны дагледжаным садам. Перад домам былi адкрытыя вароты.
  
  
  Яе ѓвайшоѓ.
  
  
  У дом было цёмна.
  
  
  Яе абышоѓ бокам. Было вiдавочна, што насельнiк дома альбо на вулiцы, альбо спiць у смецця.
  
  
  Яе, выглянуѓ у акно i ѓбачыѓ кухню i сталовую.
  
  
  Другое акно выходзiла ѓ спальню, i хто-то спаѓ у адной смецця.
  
  
  Яе агледзелася, каб пераканацца, што за мною нiхто не назiрае. Затым, зрабiѓшы як мага менш шуму, яе, падышоѓ да кухоннага акна i паспрабаваѓ эга адкрыць.
  
  
  Да майго здзiѓлення, ён быѓ адпушчаны i выляцеѓ вонкi.
  
  
  Яе пралезла.
  
  
  Сэкс на вiле быѓ выкладзены плiткай, i яе бязгучна на яго апусцiѓся. Яе звярнуѓ
  
  
  
  
  
  Вiды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынiкi перакладу
  
  
  выцягнуѓ свой "Люгер" i накiраваѓся да дзень у калiдор у задняй частцы кухнi.
  
  
  Дзверы спальнi былi прыадчынены. Яго хутка прайшоѓ праз нах ѓ спальню i заѓважыѓ выключальнiк каля дзень. Паднёс свой кавалак на ложак i ѓключыѓ брылёѓ.
  
  
  "Замры", - сказаѓ я, думаючы, што ѓ яго пад рукой можа быць зброя.
  
  
  Нiякага руху. Нiчога. Яе глядзеѓ. Сяргей, заливавший пакой, паказаѓ мне, што здарылася, i мне стала дрэнна. Чалавека, якi ляжаѓ у смецця, больш не было. Падушкi i пасцельная бялiзна былi ссунутыя ѓверх, каб пахадзiць на спячага.
  
  
  Адчуваючы момант абсалютнай панiкi, яе, пацягнуѓся да святла, каб эга пагасiць.
  
  
  Гук ззаду мяне пачуѓся занадта хутка. Хоць яго круцiѓся так хутка, як мог, паварочваючы "Люгер", каб злавiць каго б яно нам было, яе так i не завяршыѓ руху. Яе пагрузiѓся ѓ цемру, у той момант, калi цвёрды металiчны прадмет трапiѓ мне ѓ чэрап.
  
  
  Першае, што я зразумеѓ, прыйшоѓшы ѓ прытомнасць, было тое, што я не мог дыхаць. А потым выявiла, што ѓ мяне таксама балiць гол. Трэцяе, што я адчуѓ, - гэта становiшча, у якiм маё цела скручено. Яе знаходзiѓся ѓ вельмi цесным прасторы, у якiм ледзь хапала месца для маiх ныючых костак.
  
  
  Яе задыхаѓся, спрабуючы дыхаць чыстым паветрам праз туман атрутных пароѓ, што акружаѓ мяне.
  
  
  Яе адкрыѓ вочы i спачатку нiчога не ѓбачыѓ. Мае вочы зашчыпаць, засцiлiся i пераарыентавалiся. Раптам зразумеѓ, што не магу паварушыць рукамi i нагамi.
  
  
  Спрабуючы сесцi адкрытыя, яе убачыѓ у цьмяным святле, што я затрымаѓся на пярэднiм сядзеннi вельмi маленькага Volkswagen. Рухавiк працаваѓ, але машына не рухалася.
  
  
  Яе закашляѓся i паспрабаваѓ прачысцiць горла, але не змог.
  
  
  Выхлапныя газы! Гэтая думка мiльганула ѓ мяне ѓ галоѓ, i ён сеѓ, рэзка выпрастаѓшыся, гледзячы вакол, упершыню заѓважыѓшы, як шланг вонзается ѓ амаль закрытае акно.
  
  
  Выхлап лiѓся праз шланг у фолькс. Яе дастаткова ведаѓ аб гэтых аѓтамабiлях, каб зразумець, што яны практычна воздухо - i воданепранiкальныя ѓнутры. А з прыходам угарнага газу ѓ мяне заставалася мала часу.
  
  
  Мае запясцi i лодыжкi былi звязаны тугiмi вяроѓкамi, звязанымi разам, так што я нагадваѓ быка, якi пераследвае бычыную сабаку. Яе, працягнуѓ руку, спрабуючы схапiць ключ у замку запальвання, каб вывярнуць яго, але ён не мог манеѓраваць лодыжкi дастаткова высока ѓ межах машыны, каб дабрацца да ключа.
  
  
  Яе ляжаѓ i цяжка дыхаѓ ад адчаю. Яе, ведаѓ, што ѓ мяне не будзе рашэння ѓдыхнуць свежае паветра ѓ лёгкiя.
  
  
  Яе, ведаѓ, што на вулiцы Маскiт чакаѓ, i праз пяць цi дзесяць м ён зайшоѓ у гараж, адкрыѓ дзверцы машыны, выключыѓ рухавiк, i павёз мяне куды-небудзь на дастаѓку. Ён мяне цалкам перахiтрыѓ!
  
  
  Яе мог дацягнуцца да лодыжак правай рукой, але не мог падняць ih дастаткова высока, каб дакрануцца да сталёвага ляза, прымацаванага да тыльным баку маёй лодыжкi. Яе саслiзнуѓ з сядзення i стукнуѓся аб рычаг пераключэння перадач, амаль страцiѓшы эга форму.
  
  
  А потым яе закрануѓ сталёвага ляза.
  
  
  Яе на iмгненне страцiѓ прытомнасць, усё маё цела мучыѓ пакутлiвы кашаль. У мяне зусiм не было часу.
  
  
  Лязо выйшла вонкi, i ён паспрабаваѓ разрэзаць вяроѓкi, ѓтрымлiвальныя мае лодыжкi. Праз хвiлiну вяроѓка разарвалася. Яе больш не мог дыхаць, i затаiѓ дыханне. На мяне з усiх бакоѓ пачало прыходзiць цемра. Цяпер яе ледзь мог паварушыць пальцамi.
  
  
  Вокiс вугляроду працягвала паступаць у машыну.
  
  
  Тады мае ногi цудоѓным чынам вызвалiлiся. Яе адштурхнуѓ ih ад запясцяѓ i нацiснуѓ адной нагой на педаль газу. Фольксваген скокнуѓ, але здзекi трымаѓся.
  
  
  Яе павярнуѓ рычаг пераключэння перадач у бок i ѓнiз, на заднi ход, i зноѓ нацiснуѓ нагой на педалi газу.
  
  
  Фольксваген стрэлiѓ у зачыненыя дзверы гаража i ѓрэзаѓся ѓ нах.
  
  
  Але дзверы не адчынiлiся, хоць яе чуѓ трэск дрэва.
  
  
  Яе гнаѓ фольксваген наперад.
  
  
  Маё зрок зноѓ памеркла, i ён амаль нiчога не бачыѓ. Мае лёгкiя трэсьлiся ад атрутнага адбору пробаѓ паветра.
  
  
  Зноѓ - таму, разбi.
  
  
  Дзень рассунулiся.
  
  
  Яе бачыѓ ноч звонку. Наперад.
  
  
  Яе зноѓ уключыѓ "фольксваген" заднiм ходам i праз расчыненыя дзень вылецеѓ на пад'язную дарожку. Яго затармазiѓ на адкрытай мясцовасцi i спынiѓся. Праз акно ѓлiваѓся свежае паветра.
  
  
  Справа яе ѓбачыѓ раптоѓны ѓсплёск аранжавага полымя, якi папярэднiчаѓ гуку стрэлу.
  
  
  Яе разрэзаѓ вяроѓкi на запясцях i вызвалiѓ запясцi. Яе вырваѓ дзверы i апусцiѓ акно, кашляючы на свежым паветры. Праз хвiлiну руль апынуѓся ѓ мяне ѓ руках. Яе павярнуѓ "фольксваген", запалiѓ сьвяты i нацэлiѓ эга ѓ кропку, адкуль адбыѓся стрэл.
  
  
  Хто-то закрычаѓ. Пачуѓся яшчэ адзiн стрэл. Яе праехаѓ праз пад'язную дарожку да лужку i накiраваѓся да кустоѓя, якi рос каля гаража. Яе, убачыѓ, як вакол кустоѓ выскачыѓ чалавечы сiлуэт i пабег па палянцы. Яе трымаѓ фольксваген нацэленым на яго.
  
  
  Ён павярнуѓся адзiн раз, яго спалоханае твар асвяцiѓся яркiмi фарамi машыны. Гэта быѓ невысокi цёмнавалосы круглатвары мужчына з густымi бровамi, з доѓгiмi бакенбардамi i сiняй барадой скiвiцай - Камароѓ.
  
  
  Ён стрэлiѓ яшчэ раз, але прамахнуѓся, i яго моцна нацiснуѓ на газ. Фольксваген скокнуѓ наперад.
  
  
  Москато зигза
  
  
  
  
  
  
  Вiды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынiкi перакладу
  
  
  gged цяпер, спрабуючы знайсцi сховiшча ѓ маленькiм дворыку. Яе, нацiснуѓ на педаль газу i прымусiѓ Volks ехаць iso усiх сiл. Яе, бачыѓ, як ён заскочыѓ на цагляную сцяну i пераскочыѓ праз нах.
  
  
  Яе зняѓ нагу з педалi газу i рэзка нацiснуѓ на здзекi. Фольксваген павярнуѓся бокам, раскапаѓ траву i урэзаѓся ѓ цагляную сцяну, сяргей адразу ж згасла.
  
  
  Кола у мяне ѓ жываце, але я ехаѓ дастаткова хутка, каб сур'ёзна паранiцца.
  
  
  Яе вылез вакол машыны i заскочыѓ на сцяну, гледзячы ѓ клубок раслiннасцi i кустоѓ у суседнiм двары.
  
  
  Нiкога не было вiдаць.
  
  
  Яе, вярнуѓся ѓ дом i ѓвайшоѓ унутр. У спальнi яе мог бачыць, дзе яе захоѓваѓ i дзе хаваѓся Камароѓ да таго, як ударыѓ мяне. Яе знайшоѓ свой Люгер на падлозе, там, дзе яе эга выпусцiѓ.
  
  
  Яе падняѓ эга i пачаѓ выходзiць праз спальнi, плануючы зладзiць пастку для Москато. Рана цi позна эму прыйдзецца вярнуцца.
  
  
  Раптам яе зразумеѓ, што ѓ дом яе не адзiн.
  
  
  У калiдоры стаяѓ мужчына, усмiхаючыся мне.
  
  
  Першае, што я ѓбачыѓ, быѓ Webley Mark VI, вельмi смяротная зброя. Амаль адразу яе засяродзiѓся на мужчыну, держащем пiсталет.
  
  
  Гэта быѓ буйны, iмпазантны мужчына ѓ плашчы з поясам. Ён сцiскаѓ "Уэбли", амаль нядбайна, нiбы гэта было не што iншае, як вiзiтная картка, нацэлiѓшы эга адкрыта мне ѓ жыццi.
  
  
  Шэсць
  
  
  У яго было доѓгае, амаль сухое твар з цёмнымi вачыма i хвалiстымi валасамi, нядбайна спадающими пасмай на долi. I ѓ той жа час, хоць рысы эга, асобы былi нерухомыя ѓ невыразнай масцы бесстароннасцi, яго вусны былi скошаны ѓ плоскай ѓсмешцы.
  
  
  "Ён лётаѓ", - сумна сказаѓ ён у вельмi брытанскiм англiйскай. "Цяпер гэта было самым дурным з вашага боку, каб дазволiць эму збегчы".
  
  
  Ёй памахаѓ эму рукой, iмкнучыся не целить ѓ яго свой. "Не маглi б вы прыбраць гэтую морду з майго жыцця?"
  
  
  "Што? Ах!" Ён усмiхнуѓся. Уэбли слiзгануѓ у бакавой хвiлiну плацiць з поясам i знiк. "Вы амерыканец, цi не так?" Ён здаваѓся опечаленным гэтай iдэяй.
  
  
  "Так. I няма сэнсу абвiнавачваць мяне ѓ уцёках. Калi б ты не ѓварваѓся ѓ гэты калiдор, як Q E II, яе б эга забiѓ!"
  
  
  Ён пацiснуѓ плячыма. "Ну што ж, часам так бывае, цi не так?" Ён шырока ѓсмiхнуѓся. "Што ты думаеш? Пойдзем за iм? Ёсць шанец?"
  
  
  "Ён ужо далёка адсюль", - сказаѓ я. "Баюся, мы можам забыцца эга".
  
  
  Ён мяне ѓважлiва вывучаѓ. "Я не пазнаю вас, дружа. ЦРУ? Ваенная разведка?"
  
  
  Яе спакойна сказаѓ: "Я амерыканскi турыст. Аб чым ты кажаш?"
  
  
  Ён пасмяяѓся. Яблык эга адама падскочыла ѓверх i ѓнiз, калi яго мэта запрокинулась. Гэта быѓ буйны, прыгожы мужчына ѓ тыпова брытанскiм стылi з тѓiдавага твидом. "Вы нас не маеце найменшага падання, цi не так?"
  
  
  Ён уздыхнуѓ. "Кравец пабяры. Яе Парсон. Бары Парсон. Брытанскi падданы. На адпачынку ѓ Iспанii. А ты?"
  
  
  "Джордж Пибоди. Сапраѓды гэтак жа, яе ѓпэѓнена".
  
  
  Ён раздражнёна усмiхнуѓся. "Бздура."
  
  
  "У самiм апавяданнi, так", - адказаѓ ёй, таксама пасмейваючыся. "Тут цёмна. Вы хочаце эга заслупаваць?"
  
  
  "Прабачце мяне, калi ласка?"
  
  
  "Выкладзеце эга. Вы ведаеце. Чакайце эга тут".
  
  
  "Ах. Падтрымлiваць назiрання? Сцвярджальна. Яе цалкам з табой згодны, старажытнасцi".
  
  
  "Клiч мяне Джордж".
  
  
  Ён фыркнуѓ. "Тады Джордж".
  
  
  Яе, пацiснуѓ плячыма. "Мы пачакаем". Яе, падышоѓ да ложка i сел на яе край.
  
  
  Ён прайшоѓ mimmo мяне i павалiѓся на падушку, прыхiнуѓшыся спiной да падгалоѓя. Яе, чуѓ, як ён мацае кiшэнi. Ён выцягнуѓ пачак нямецкiх цыгарэт, сунуѓ адну ѓ рот i хутка запалiѓ доѓгай васковай запалкай. "Ах. Папрасiць прабачэння. Дым?"
  
  
  Яе, пакiваѓ галавой. "Кiнуѓ".
  
  
  "Як вы наогул патрапiлi ѓ яго?" - раптам спытаѓ ён.
  
  
  "СААЗ?" Яе скрывiѓся, бо ведаѓ, як усё гэта гучыць па-дурному. Але заѓсёды была ахова.
  
  
  "Камар", - сказаѓ Парсон, як быццам яе быѓ зусiм некампетэнтны.
  
  
  "Ну што ж." Яе спрабаваѓ убачыць свой шлях да правiльнай вокладцы. "У Малазе жыве гэтая жанчына, - сказаѓ я. "Яна замужам за маiм знаёмым бiзнэсмэнам. Аднак, калi яе муж пачаѓ гуляць у Швейцарыi са сваёй палюбоѓнiцай, жанчына вырашыла зладзiць раман з мужчынам, якога вы называеце Камаром. Цяпер ён шантажуе яе, пагражаючы распавесцi пра ih рамане з мужам. Яе дзейнiчаю ад iмя сеньёры, каб прымусiць Маскiта спынiць i адмовiцца ад эга fold paper шантажу ".
  
  
  Цыгарэтны дым падняѓся ѓ паветра. Было цёмна, але я бачыѓ, што Парсон разгублена ѓсмiхаѓся. Ён зноѓ усмiхнуѓся, вельмi цiха, вельмi пагардлiва.
  
  
  "Вы ѓмееце выкарыстоѓваць клiшэ", - сказаѓ ён у размове. "Джордж? Джордж, гэта неабходна?"
  
  
  "Вы прасiлi праѓдзiвую гiсторыю. Гэта праѓдзiвая гiсторыя". Яе, павярнуѓся да яму. "А ты?"
  
  
  "Ах. Яе." Ён глыбока ѓздыхнуѓ. "Што ж, Камароѓ, вядомы мне ѓ многiх адносiнах, але не так, як вялiкi аматар".
  
  
  "Ну", - нясмела пачаѓ я.
  
  
  "У асноѓным ён вядомы мне, як пiсталет prezzolata. Гэта ломаное лацiнскае слова для Tut man / Эга сапраѓднае iмя - Альфреддо Москато, адсюль Маскiт. Эга паслалi праз Рыфму, каб ён працаваѓ тут, у Iспанii, але я не ведаю, якая праца. Маскiт неапалiтанскага паходжання "
  
  
  "Але чаму ты охотишься за iм?"
  
  
  "Гэта
  
  
  
  
  
  Вiды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынiкi перакладу
  
  
  Спачатку гэта было неваенным справай, але цяпер яно ператварылася ѓ ваенiзаванае справа. Камароѓ наляцеѓ на аднаго праз нашых людзей у Римэ шэсць месяцаѓ таму, i забiѓ эга ".
  
  
  "Одзiна па сустрэнуць вашых людзей?"
  
  
  - Ваенная разведка, - суха сказаѓ Парсон. "Нас турбуе незаконны абарот наркотыкаѓ у Мiжземным моры. Узброеныя сiлы поѓныя гэтым. Мы спрабуем спынiць эга абодва канца з пачатку другой сусветнай вайны. I мы былi ѓ цяперашнi час у трубаправодзе, калi Тры быѓ забiты Москато ". Парсон задуменна спынiѓся.
  
  
  Ёй кiѓнуѓ. "Зразумела. Прабачэннi".
  
  
  "Я быѓ у Iспанii на мiнулым тыднi, калi мы атрымалi паведамленне, што Маскiт быѓ тут. Яе паспрабаваѓ знайсцi яго, але пацярпеѓ няѓдачу. Затым, як раз гэтым вечарам, у мяне скончылася зачэпка, i яе выявiѓ, што вы размаѓляеце з прастытуткай, якую яе павiнен быѓ Яе проста дапытаѓ яе пасьля таго, як яна вярнулася на дыскатэку i прыехала сюды на дублi.
  
  
  "Ваенная разведка?" Яе прывык. "МI-6?"
  
  
  "На самой справе, пяць". Ён усмiхнуѓся. "Вы вельмi пранiклiвы, калi думаеце пра МI-6. Шостая - гэта, вядома, шпiянаж. I пяцёрка - гэта контрразведка. Правiльна? Цяпер яе не буду турбаваць вас па нагоды вашай канкрэтнай iдэнтыфiкацыйнай пазнакi, таму што я ведаю, што вы, янкi, жудасна педантычныя ѓ пытаннях бяспекi i ѓсяго такога. Аднак гэта не павiнна ѓскладняць нашы адносiны. Яе прапаную працаваць у тандэме i паспрабаваць займець нашага чалавека Москато ".
  
  
  "Якiя вашы загады адносна Москато?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Прашу прабачэньня? Ой. На самай дэла, Маскiтаѓ - вельмi надакучлiвы гулец. Мне сказалi падлiчыць эга".
  
  
  "Усяго эга?"
  
  
  "Так. Ухiлiце эга".
  
  
  "Як вы думаеце, хто стаiць за iм?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Мафiёзi, несумненна. Ён шмат разоѓ раней выконваѓ працу для бацькоѓ".
  
  
  "Я шкадую аб Джастине".
  
  
  "Тры?" Ён паказаѓ мне пустое твар.
  
  
  "Чалавек, якi быѓ забiты. Ваша..."
  
  
  "О, Тры Дэланi. Так. Бедны Тры". Парсон ѓздыхнуѓ. "Ну што ж, ён ведаѓ, у што ѓвязваецца, калi далучыѓся, цi не так?"
  
  
  Яе, глядзеѓ на яго ѓ цемры. Яе, падумаѓ, што гэта было падобна на брытанцаѓ. Жорсткая верхняя губа i ѓсё такое.
  
  
  "Што вы атрымлiваеце ад свайго заступнiка?" - сарданiчнай спытаѓ ён мяне.
  
  
  "Заступнiк?"
  
  
  "Аблудная жанчына?" Ён зрабiѓ паѓзу. "Вы занялi месца Маскiта ѓ яе ... любовi?"
  
  
  Ой. Мая гiсторыя з вокладкi. "Гэта чыста рыцарскi лейцара", - сказаѓ ёй з усмешкай.
  
  
  "Вы, янкi, сапраѓды валодаеце залiшняй старамоднай галантнасцю. Малайчына!"
  
  
  Мы замоѓклi.
  
  
  Праз гадзiну мы вырашылi, што Москато не вернецца.
  
  
  Праз дзве гадзiны мы пiлi ѓ маiм гасцiнiчным нумары. Тады гэта былi "Бары" i "Джордж". Яе ѓсё яшчэ быѓ падазроным, але вырашыѓ, што ён можа прывесцi да iнфармацыi.
  
  
  * * *
  
  
  Хуана сядзела ѓ дзвярным праёме ѓ сваёй схаваныя, валасы спадалi гэй, на плечы, вочы былi поѓныя скляпеннi, а прыгожы твар хмурилось.
  
  
  "Што гэта за бачанне пульхритюда?" - закрычаѓ Парсон, размахваючы куфлем каньяку.
  
  
  "Гэта Хуана", - сказаѓ я. "Добры Дзень, Хуана".
  
  
  "Гэта маё сеньёра, пра якую вы мне казалi?" - спытаѓ Парсон складанымi жэстамi. Ён быѓ амаль гэтак жа п'яны, як i яго.
  
  
  "Не, вядома", - сказаѓ я. "Гэта - мая жанчына!" Парсон павярнуѓся да мяне, каб штогод. Затым ён азiрнуѓся i ѓтаропiѓся на Хуану.
  
  
  "Я кажу, зараз! У цябе выдатны густ, стары! Выдатны густ!"
  
  
  Яе устаѓ i пакланiѓся. "Дзякуй, Бары. Ой, Хуана. Заходзь, калi ласка. Мне шкада, што я спазнiѓся. Яе сустрэѓ свайго старога сябра".
  
  
  Парсон ѓхмыльнуѓся. "Так, сапраѓды, мая дарагая. Гэта iмя Бары Парсон".
  
  
  "Гэта Хуана Пибоди", - сказаѓ я.
  
  
  Хуана ѓжо не спаѓ. Яна ѓвайшла ѓ пакой, злосна гледзячы на мяне. "Што здарылася?"
  
  
  "Я раскажу табе пазней, жанчына", - сказаѓ я, нагадваючы гэй, аб яе статусе перад Парсоном. "Дастаткова сказаць, што я сутыкнуѓся са сваiм старым прыяцелем Бары Парсоном па ѓсiм Six".
  
  
  "Пяць, - сказаѓ Парсон.
  
  
  "Пяць i адзiн - шэсць, як я ѓжо сказаѓ". Яе ѓсмiхнуѓся. "Далучайцеся да нас, Хуана?"
  
  
  "Ужо позна, i я стамiѓся".
  
  
  "Ты не выглядаеш стомленым", - сказаѓ Парсон, падыход да яе, i пiльна гледзячы на нах. "Ты выглядаеш вельмi бадзёрым". Ён нахiлiѓся, падняѓ яе падбародак i хутка пацалаваѓ у вусны. "Бачыш?"
  
  
  Яе, заплюшчыѓ вочы, чакаючы выбуху. Так i не здарылася. Калi яе зноѓ адкрыѓ вочы, убачыѓ яе, як яна усмiхаецца Парсону i палiць цыгарэту, якая займаецца чароѓным чынам трапiла гэй, у рот. Iспанскi дым падымаѓся вакол эга святлiвай верхавiны.
  
  
  Яе ашаломлена адкiнуѓся на канапе. Што здарылася з Вызваленай Хуаной?
  
  
  Хуана цяпер глядзела Парсонсу ѓ вочы, яе цела свабодна i выгибалось да яму. "Вы брытанец, цi не так?"
  
  
  "Стары Кудлаты Леѓ у Парсоне!" - сказаѓ ён са смехам. Ён абняѓ ee. "Вы, янкi, ствараеце суперпород самак".
  
  
  Яна не страсянула яго. "5?" - пацвердзiѓ Хуана. "Што значыць пяць?"
  
  
  "Ваенная разведка", - сказаѓ я. "Контрразведка, а, Бары?"
  
  
  Парсон кiѓнуѓ. "Зусiм фантастычным, стары. Яе, кажу, хiба вы двое не хочаце зайсцi да мяне на раскопкi i выпiць?"
  
  
  Хуана ярка ѓсмiхнулася. "Кахаць."
  
  
  Яе слаба падняѓ вочы. "Добра."
  
  
  "Ты таксама можаш прыйсцi, Джордж".
  
  
  "Я кажу", - сказаѓ яго так шчыра, як толькi мог. Яе пачаѓ быць падобным на Дэвiда Нивена.
  
  
  * * *
  
  
  Мне прыйшлося перадаць эга Хуана. Яна гуляла эга гэтак жа па-майстэрску, як ён гуляѓ сл.
  
  
  У гасцiнай на вiле Бары Парсона гарэѓ святым. Гэта была прыгожа абстаѓленая кватэра.
  
  
  
  
  
  Вiды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынiкi перакладу
  
  
  ce, аформлены ѓ звычайным для iспанскага ѓзбярэжжа стылi - кiлiмкi, габелены, тоѓстыя драѓляныя крэслы, канапы, сталы.
  
  
  Яе ѓсё яшчэ гуляѓ у п'яным выглядзе, калi мы ѓвайшлi ѓ пакой. Паколькi гэта было самае блiзкае, яе, падышоѓ да канапы i апусцiѓся на яе край, закiнуѓшы галаву i страшна пазяхаючы.
  
  
  Хуана паглядзела на мяне, а затым павярнулася i ѓсмiхнулася Парсону. Ён зiрнуѓ у мой бок, усмiхнуѓся i ѓзяѓ Хуану на рукi. Яны цалавалiся доѓга i глыбока. Яе назiраѓ за iмi скрозь шчылiнкi вачэй, i зноѓ падумаѓ, што такое непераѓзыдзены мастак Хуана Рыверы.
  
  
  "Que bruto! En nuestra casa! Mil rayos te patten!"
  
  
  Яе, падняѓ галаву. У дзвярным праёме сядзела жанчына, скрыжаваѓшы рукi на грудзях, i глядзела на Парсона i Хуану. Гэта была прыгожая маладая жанчына з каштанавымi валасамi, цёмна-карымi вачыма i крэмавай скурай.
  
  
  Парсон ѓтрымаѓ Хуану ад сябе i павярнуѓся да жанчыны ѓ дзвярным праёме. "Алена", - сказаѓ ён. "Гэта Джордж, а гэта Хуана".
  
  
  "Хм!" чмыхнула Алена.
  
  
  Хуана зiрнула на Парсона, а затым зноѓ на жанчыну. "Хто ты?" - цiха спытала яна.
  
  
  "Гэта мой..." - павярнуѓся да мяне Парсон i, здавалася, падмiргнуѓ "... жанчына".
  
  
  Ёй кiѓнуѓ. "Як маецеся, Алена?"
  
  
  "Алена Маралес", - сказала яна i ѓсмiхнулася. Яна павярнулася да Парсону, прыѓзняла падбародак, паглядзела на яго зверху ѓнiз i падышла да ложку побач са мной, каб пухлеть.
  
  
  Твар Хуаны на iмгненне затуманiлася, але затым чароѓным чынам праяснiлася, калi Парсон сцiснуѓ яе i вывеѓ праз пакоi праз дзверы, праз якую ѓвайшла Алена. Iмгненне праз яе пачуѓ, як ён грымiць шклянкамi i бутэлькамi. Яшчэ напоi!
  
  
  Халат Алены звалiѓся з яе плячэй. Пад халатам на ёй была тонкая начная кашуля, i ён ясна бачыѓ контуры яе грудзей. У нах было поѓнае целасклад i вытанчаная форма ад галавы да шчыкалатак.
  
  
  "Вы сапраѓды замужам за Парсоном?" Яе спытаѓ.
  
  
  Яна гарэзна ѓсьмiхнулася. "Чаму ты хочаш ведаць?"
  
  
  "Таму што мне цiкава".
  
  
  "Я буду трымаць вас у курсе".
  
  
  "Ты не скажаш?"
  
  
  "Я не думаю, што гэта мае вялiкае значэнне". Яна пацягнулася i щипнула мне нос. "Я падазраю, што вы гэта ведаеце".
  
  
  Яе, працягнуѓ руку i схапiѓ ee за плечы.
  
  
  "Гэй, твая жанчына", - сказала яна. "Яна прыгожая. Думаю, яна падабаецца Бары".
  
  
  "Ды добра, лэдзi, - сказаѓ ёй, калi яна прытулiлася да мяне, i халат зручна расстегнулся.
  
  
  "Я не разумею, што вы кажаце", - засмяялася яна.
  
  
  "У любым выпадку, заѓсёды занадта шмат размоѓ", - разважлiва заѓважыла яна. "Ты так не думаеш, Джордж?" Яна вызначыѓся гэта "Хор-хэй".
  
  
  "Так, нiбыта."
  
  
  Мы сабралiся разам, як у якой-небудзь краiне грому, i ён успомнiѓ, як чуѓ звон бутэлек i шклянак у суседнiм пакоi. Але гэта было ѓсё. Што б там нам змешваѓ Парсон, гэта не трапiла нам у якiя шклянкi для мяне i Алены. Пасля гэтага яе не бачыѓ, Парсона i Хуану.
  
  
  Алена таксама не стала каментаваць адсутнасць спiртнога. Яна была занадта занятая, паказваючы мне, як я яе вельмi сумаваѓ за ѓсю сваю жыццё не нах.
  
  
  Яна атрымала вялiкае задавальненне ад маёй наплечной кабуры, i майго 38-яго Люгера. Яна паспрабавала адшпiлiць эга, i ѓсё пераблыталася. Гэта было апошняе, што на мне было, i нават больш, чым на ёй. Нейкiм чынам яна зняла з мяне кабуру i кiнула яе на кафляная падлогу.
  
  
  Яе, адчуваѓ сябе безабаронным - без яго яе ледзь не сказаѓ "голы".
  
  
  Яна пацягнулася да выключальнiка лямпы i выключыла брылёѓ.
  
  
  Яе, заѓважыѓ, што ѓ суседнiм пакоi спынiѓся гром бутэлек.
  
  
  Сем
  
  
  Каб дабрацца да гарналыжнага курорта Соль-i-Ньеве, трэба адправiцца вакол Малагi па звiлiстай дарозе ѓверх па паѓднёвых схiлах Сьера-Невады. Гатэль Sierra Nevada, у якiм мы былi зарэгiстраваныя, знаходзiѓся ѓнiзе Прада Льяно, i наш з Хуаной касцюм, выходзiѓ на лыжную трасу.
  
  
  Белы схiл Borreguilas падзяляе лыжную трасу прыкладна на паѓдарогi памiж Picacho de Veleta i Prado Llano. Нiжняя канатная дарога ад Прада Льяно заканчваецца, а верхняя канатная дарога пачынаецца ад Боррегилас. Машыннае аддзяленне побач.
  
  
  Дзве паралельныя барранкасы ѓтрымлiваюць нiжнiя лыжныя трасы ад Боррегилас да Прада Льяно. Яны падзеленыя вострым грэбнем па ѓсёй гранiту i лушчака, на якiм нават потым наймацнейшага снегападу бачныя толькi невялiкiя ѓчасткi снегу.
  
  
  Канатная дарога, якая iдзе ад Prado Llano да Borreguilas, падвешаная над галоѓнай барранкой, дзе размешчаны лёгкiя трасы. Больш складаныя трасы знаходзяцца на ѓсходзе ѓ суседнiм яры.
  
  
  Яе сядзеѓ на балконе, якi бег вакол гатэля, i глядзеѓ на лыжнiкаѓ, але неѓзабаве вырашыѓ, што лепш буду катацца на лыжах, чым глядзець. Але проста каб забяспечыць сваю прыкрыццё, яе зрабiѓ паѓтузiна фатаграфiй з дапамогай Rolleiflex 1, якi зрабiць бясплатна прыведзена ѓ аддзел рэквiзiту СЯКЕРУ, каб пераканацца, што дома унiзе мяне бачылi.
  
  
  Гэта была стомная паездка, i неѓзабаве яе, увайшоѓ ѓнутр, скiнуѓ чаравiкi i з стомленым уздыхам жым лежачы на ложак. Але я не мог заснуць. Яе, думаѓ пра падзеi апошнiх двух дзён.
  
  
  Прайшло два днi пасьля забойства камаром двайнят Рыка Карэлi - эга намеснiка. Абсалютна нiчога не адбылося за два днi пасьля маёй сустрэчы з Бары Парсоном i Аленай Маралес. Але яе падтрымлiваѓ сувязь з Мiтч Кэлi, i з Хока прыйшло некалькi паведамленняѓ:
  
  
  РЭЧ
  
  
  
  
  
  
  Вiды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынiкi перакладу
  
  
  : Нам, пры якiх пры iншых абставiнах не спрабуйце наѓпрост мець зносiны з Рыка Карэлi. Пагадненне AXE з iм застаецца нязменным. Нiякiх слядоѓ двудушнасцi з боку эга. Пачакайце, пакуль вы не атрымаеце апавяшчэнне з яго праз Твань Бергсон.
  
  
  ПАСАДА: Наша iнфармацыя паказвае, што Москато цяпер няма ѓ Малазе або Торремолиносе. Не паѓтарайце, не спрабуйце iсцi за iм. ђважлiва сачыць за iм.
  
  
  ПАСАДА: Сустрэча ѓ Sol y Nieve ѓсё яшчэ ѓ стадыi распрацоѓкi.
  
  
  ПАСАДА: Запытаная iнфармацыя аб Бары Парсоне адсутнiчае. МI-5 не выдае, цi ёсць такi чалавек. Вiдавочна, iмя - псеѓданiм; МI-6, хутчэй за ѓсё, не раскрые эга асобу да завяршэння эга бягучай мiсii. Выбачайце, але нас няма пацверджання, нам абвяржэння эга або эга роляѓ у гэтай схеме.
  
  
  ПАСАДА: Москато - наёмны забойца, якi шмат гадоѓ працаваѓ на мафiю. Ён таксама наносiць ѓдары на свабодзе.
  
  
  ПАСАДА: Алена Маралес - пра яе мала што вядома. У нах няма запiсаѓ аб папярэднiм ѓдзеле ѓ шпiянажы, контрразведцы або тайнай працы на тэрыторыi Iспанii для ѓрада. Аднак яна можа быць зусiм не iспанкай, а французкой або iтальянкай. Нiякiх зачэпак.
  
  
  ПАСАДА: Пацверджанне прысутнасцi Москато ѓ Мексiцы ѓ той час, калi снайпер атакаваѓ вас у Энсенаде. Акрамя таго, ёсць запiс аб тым, што ён здзейснiѓ паездкi ѓ Еѓропу адначасова з вамi, хоць i не праз Iберыi.
  
  
  Гэта было ад Хоука.
  
  
  На другое ранiцу, потым забойства дублёра Рыка Карэлi мне патэлефанавалi падчас сняданку з Хуаной.
  
  
  "Кэлi", - сказаѓ голас. "Цiна атрымала апавяшчэнне ад Рымскага Носа. Табе сёння трэба пайсцi ѓ Sol y Nieve".
  
  
  "Правiльна."
  
  
  "Не шукай эга. Пачакай да першай ночы. Апоѓначы адпраѓляйся ѓ машыннае аддзяленне лiннай дарогi i встретись там з эга кантактам. Iмя кантакту - Артура. Ён прызначыць сустрэчу памiж табой i Раманам Носам у якi час вы павiнны дамовiцца аб сустрэчы з Хуаной. Але першыя дзве сустрэчы вы павiнны пайсцi адзiн ".
  
  
  "Зразумеѓ."
  
  
  "Голас i ѓсё, - сказала Кэлi. "ђдачы."
  
  
  "Пачакай. Як Цiна?"
  
  
  "Далучацца."
  
  
  "Калi сцены яна паедзе на курорт?"
  
  
  "Нiчога не сказана. Эрнандэс яшчэ не вызвалiѓ ee i не сказаѓ, калi адпусцiць".
  
  
  "Што-небудзь пра Парсоне?"
  
  
  "Адмоѓны".
  
  
  "Алена Маралес?"
  
  
  "Дакладна так жа".
  
  
  "Вы, хлопцы, сапраѓды шмат працуеце, цi не так?"
  
  
  "Ой, Нiк!"
  
  
  * * *
  
  
  Каля чатырох гадзiн дня яе скацiѓся з ложку i апрануѓ лыжныя штаны, кашулю i швэдар.
  
  
  Лыжнiкi ѓсё яшчэ былi на схiлах. Яе мог бачыць мужчынаѓ у чырвоных куртках, дзяѓчат у зялёных куртках, фiгуры абодвух палавога у куртках, спускавшихся па завулках самага нiжняга паверха. Прайшоѓшы mimmo машыннага аддзялення на самы нiжнi схiл лiннай дарогi, убачыѓ яе пачатку другой схiл, якi ѓздымаецца да Боррегилас вялiкiм разваротам аж да вяршынi самага высокага апускаецца - Велетаѓ.
  
  
  Лiнныя дарогi ѓсё яшчэ працавалi, паднiмаючыся i апускаючыся адначасова, праязджаючы яшчэ iншы, паднiмаючыся запоѓненымi, якiя спускаюцца пустымi. Яе задуменна зiрнуѓ на машыннае аддзяленне.
  
  
  Рыка Карэлi. Калi б яе толькi ведала, як ён на самай дэла выглядае. Гатэль быѓ маленькiм - яго мог заняць сваё месца ѓ вестыбюлi, i сустрэцца з iм без усёй гэтай недарэчнай накiдкi i кiнжалаѓ, якiя так любiѓ Ястраб i эга памагатыя.
  
  
  Усё яшчэ. Адзiн чалавек ужо быѓ забiты. Рыка Карэлi быѓ буйным чалавекам, якi выконваѓ небяспечную мiсiю. Бяспека была важная.
  
  
  Яе, пастукаѓ у дзверы пакоя Хуаны.
  
  
  "Так?"
  
  
  "Пойдзем ѓнiз, Хуана".
  
  
  Мы выйшлi разам, як муж i жонка, - я стараюся шлюбная пара, у якой даѓно пагаслi агнi сэксу i любовi. Халасцяк муж i цнатлiвая жанчына.
  
  
  * * *
  
  
  Паветра было халодным, але падбадзёрлiвым. Снег апынуѓся iдэальным для катання на лыжах, толькi лёгкi пласт парашка ѓ патрэбных месцах. Нiякага шторму не было прадказана. Але я адчуваѓ, што ѓ гэтую ноч можа быць снег.
  
  
  Мы ѓ такую гульню для одзiна вакол апошнiх столiкаѓ у Прадо i ѓбiрае гарачага шакаладу з каньяком. Група па чатырох чалавек спусцiлася са схiлаѓ, прыпаркавала лыжы i дубiнкi ля сцяны закусачнай i стала шукаць крэсла i крэслы.
  
  
  Яны гаварылi па-нямецку. Яе трохi ведаю нямецкi, таму прапанаваѓ iм палову нашага крэсла. Яны зiрнулi на Хуану i паспешлiва пагадзiлiся. Партыя складалася па чатырох чалавек. Аднаму было за сорак, i ён, вiдавочна, быѓ лiдэрам групы; астатнiм тром, верагодна, было пад трыццаць. Лiдэр гаварыѓ па-нямецку, але на самой дэла быѓ швейцарцем. Астатнiя трое былi змяшанымi - датчанiн i два немца.
  
  
  Яны не маглi адарваць вачэй ад Хуаны, i нават пасля таго, як мучачо прынёс iм чатыры дымныя гурткi шакаладу.
  
  
  "Гер Бруна Хауптли, - сказаѓ здаравяка, працягваючы руку, каб пацiснуць мне руку.
  
  
  "Джордж Пибоди. Вакол Штатаѓ".
  
  
  "Ах, так! Вядома. Ёй вядома, што-то з амерыканскага акцэнт у вашым нямецкай".
  
  
  "Прашу прабачэння", - усмiхнуѓся я. "Гэта Хуана, мая жанчына".
  
  
  "Такi шчаслiѓчык!" - усклiкнуѓ Бруна Хауптли, звяртаючыся да сваiх спадарожнiкаѓ, i тлумачачы па-нямецку, што яна замужам за мной.
  
  
  "Так, так", - сказалi двое немцаѓ, гледзячы на Хуану. Датчанiн акунуѓся ѓ шакалад.
  
  
  "Вы, народ, заѓтра катаецеся на лыжах?" - спытаѓ гер Хауптли.
  
  
  Хуана кiѓнула. "Мы маем намер".
  
  
  "Ах! Заѓтра яе буду не на схiлах, але, можа быць, на наступны дзень або ѓ блiжэйшы час
  
  
  
  
  
  
  Вiды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынiкi перакладу
  
  
  t! "Гер Хауптли усхвалявана ляпнуѓ сябе па сцягне." Чаму б нам не зрабiць вакол гэтага дуэт - я маю на ѓвазе трыо ", - сказаѓ ён, успамiнаючы мяне.
  
  
  Хуана блiснула. "Мне б гэта спадабалася!"
  
  
  "Гер Пибоди?"
  
  
  "Ах, люблю яго, люблю гэта!"
  
  
  Усе смяялiся, таму што было вiдавочна, што мне гэта не спадабаецца.
  
  
  Гутарка працягнулася. Хауптли раптам схапiѓ Хуану за руку, адводзiѓ яе з крэсла i нахiляѓся разам з ёй над сваiмi лыжамi i палкамi. Яны былi паглыбленыя ѓ некаторыя тэхнiчныя дыскусii аб замку, якi ѓ яго быѓ на лыжах. Хуана кiпела i шыпела.
  
  
  "Гер Хауптли, - сказаѓ ёй па-нямецку аднаго вакол маладых людзей. "Ён бiзнэсмэн, трапло?"
  
  
  Немец побач са мной быѓ класiчна сiнявокiм i светлавалосы. "Так! Гер Хауптли - адзiн вакол самых паспяховых бiзнесменаѓ на сапраѓдныя прафесiяналы рынку", - сказаѓ ён. "На nen вялiкая адказнасць".
  
  
  "Ён у адпачынку?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Праз тыдзень у Парыжы адбудзецца вялiкае сход. Цяпер гер Гауптли расслабляецца, атрымлiваючы асалоду ад сонечным святлом, снегам i..."
  
  
  Паѓза.
  
  
  Немцы засмяялiся, i не зусiм меланхалiчны датчанiн ляпнуѓ далонню па стале.
  
  
  "Дзяѓчынкi!"
  
  
  Смех.
  
  
  Гэта нагадала мне адну па гэтае старых камiчных нямецкай оперы, якiя яе бачыѓ у познiм спектаклi - старыя фiльмы 1930-х гадоѓ. Што-то ѓ гэтым мне падалося не зусiм правiльным. Але я не мог зразумець гэта.
  
  
  * * *
  
  
  Рэстаран быѓ уладкаваны, як тыповая трапезная на гарналыжным курорце, з адным доѓгiм сталом па цэнтры пакоя ѓ стылi эстакады i невялiкiмi столiкамi ѓздоѓж сцен пакоя.
  
  
  Наша група - Хуана i яго далучылiся да герру Хауптли i эга сябрам - знаходзiлiся адкрытымi ѓ цэнтры ѓсяго сходу. Г-н Хауптли працягваѓ бесперапынна церабiць тевтонскую балбатню, якая займаецца адначасова ошеломляла i ошеломляла ѓсiх. Нават яны, хто не разумеѓ нямецкай цi англiйскай, здавалiся цалкам загипнотизированными эга харызмай.
  
  
  Яе не спяшаѓся падчас доѓгай трапезы i ѓважлiва агледзеѓ астатнiх наведвальнiкаѓ гатэля.
  
  
  Ёй хацелася, Рымскага Носа, спрабаваѓ разглядзець сапраѓднага Рыка Карэлi ѓ моры асоб вакол мяне. Здавалася, магчымасцяѓ няма.
  
  
  Было адзiнаццаць трыццаць, перш чым яе нават вядома час. Прыйшоѓ брэндзi, i яна села, пацягваючы эга. Калi гер Хауптли зрабiѓ паѓзу, каб перавесцi дух, яе, павярнуѓся да Хуана i сказаѓ: "Я выходжу падыхаць свежым паветрам перад сном. Ты iдзеш, дарагая?"
  
  
  Яна спакойна мне ѓсмiхнулася. "Не, дарагая. Папрасiць прабачэння. Занадта холадна. Не опаздывай".
  
  
  Яе, усмiхнуѓся i дапiѓ каньяк.
  
  
  "Гер Хауптли, гэта было сапраѓднае задавальненне. Убачымся заѓтра цi калi-небудзь - на самай справе?"
  
  
  "Так", - сказаѓ гер Хауптли, яго твар пачырванеѓ ад вiна, брэндзi i ѓзбуджэння ад ежы. "Auf weidersehen".
  
  
  Яе адсунуѓ крэсла, пакланiѓся двум немцам i датчанину i пайшоѓ праз перапоѓнены рэстаран.
  
  
  На вулiцы было вельмi холадна. Паветра быѓ прахалодным. Яе, высунуѓ галаву, а затым вярнуѓся наверх у наш нумар, i купiѓ сабе навушнiкi i панчоха. Яе таксама надзеѓ вятроѓку, праверыѓшы грузы ѓ наплечной кабуры, i пераканаѓшыся, што нож прывязаны да маёй лодыжцы.
  
  
  Яе дабраѓся да вяршынi звiлiстай сцежкi без здарэнняѓ. Удалечынi ад абароны будынкаѓ мне стала халадней, чым яе адчуваѓ з iмi тхара, як прыехаѓ у Сьера-Невада. Вецер прарэзаѓ маю вопратку, пакуль я не адчула сябе напоѓаголнай.
  
  
  У машынным аддзяленнi не было свету. На схiле гары таксама не было нам гук. Яе, азiрнуѓся праз плячо. Жоѓтыя прамянi свет вакол гасцiнiчных нумароѓ i вакол вокнаѓ, якiя выходзяць на Прада, стваралi залатыя ѓзоры на белым снезе.
  
  
  Будынак, дзе размяшчалася машына кресельного пад'ёмнiка, было акружана снегам. Яе мог бачыць галоѓны ѓваход, якi выходзiць у далiну. Дзверы ѓ машыннае аддзяленне была зачыненая, але не зачыненыя. Яе павярнуѓ ручку i штурхнуѓ яе. Унутры будынка было вельмi цёмна, хоць адлюстраванне зорак на снезе прыносiла трохi свету. Дзiѓна, наколькi яркiм было неба, нават глыбокай ноччу.
  
  
  Яе мог бачыць за колам да развароту, дзе лiнныя дарогi паѓкругам разгортвалiся ѓ зваротным кiрунку. У сярэдзiне жывата паѓкола знаходзiлася канатная дарога, продержавшаяся да iх тхара, пакуль ранiцай не запусцiлася тэхнiкi.
  
  
  Яе ѓжо збiраѓся iсцi наперад, калi ѓбачыѓ, што хто-то праходзiць mimmo лiннай дарогi. Хто б гэта нас быѓ, калi ѓвайшоѓ яе, альбо ён быѓ ѓнутры будынка, альбо увайшоѓ праз нейкi iншы ѓваход. Яе, думаѓ, што ён, павiнна быць, чакаѓ мяне. Тады ён, вядома, будзе маiм кантактным тварам.
  
  
  Артура.
  
  
  Яе схапiѓ свой кавалак, выцягнуѓ эга, i, напружыѓшыся, рушыѓ наперад, адкрыѓшы рот, каб прашаптаць "Артура".
  
  
  Ёй так i не сказаѓ пра гэта.
  
  
  Хто-то iншы зрабiѓ!
  
  
  "Артура!"
  
  
  Гук, здавалася, даносiѓся з-за лiннай дарогi. Яе падняѓ кавалак i зрабiѓ эга сiлуэт там. Калi ён клiкаѓ Артура, ён не быѓ Артура. I паколькi яе павiнен быѓ выклiкаць Артура, яе, ведаѓ, што гэты чалавек будзе яшчэ хема-то, хто паспрабуе знайсцi Артура раней за мяне, хто-то не на маёй баку.
  
  
  "Так?" - спытаѓ голас у iншы палове вялiкага машыннага аддзялення.
  
  
  Iмгненна раздаѓся гучны
  
  
  
  
  
  Вiды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынiкi перакладу
  
  
  , рэха стрэлу - даклад, якi разгойдваѓся ѓзад i наперад у гэтай маленькай пакоi, як стук сотняѓ барабанаѓ. ђспышка аранжавага полымя з'явiлася i iмгненна знiкла. Яе пачуѓ крык злева ад сябе.
  
  
  Яе адразу ж прысеѓ i стрэлiѓ у постаць ззаду лiннай дарогi.
  
  
  Хто-то лаяѓся па-iспанску. Злева ад мяне пачуѓся гук падальнага цела i стогн. Яе, стрэлiѓ яшчэ раз, спрабуючы ѓбачыць чалавека для лiннай дарогай. Я не мог разабраць нам адной часткi эга.
  
  
  Дзверы зноѓ адчынiлiся, i яе веданне фiгуру; здзейснiѓ ѓцёкi. Яе стрэлiѓ яшчэ раз у бок гуку дзень, а затым пабег скрозь цемру да месца.
  
  
  Там нiкога не было.
  
  
  Была дзверы - пачатку другi ѓваход у машыннае аддзяленне. Яе адкрыѓ i выглянуѓ. Нiкога не было вiдаць. Яе хутка выйшаѓ на вулiцу i паглядзеѓ уверх i ѓнiз па снежным схiле. Нам одзiна. Нiхто.
  
  
  Вярнуѓшыся ѓ будынак, яе пачуѓ, як хто-то задыхаецца i хрыпiць, яе знайшоѓ хлопчыка i шталь на каленi над iм на бетоннай падлозе. Яе наогул не мог эга бачыць.
  
  
  "Артура?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Так". Ён здрыгануѓся.
  
  
  "Дзе мне сустрэцца з чалавекам, якога ёй прыйшоѓ ѓбачыць?"
  
  
  "Вяршыня Вялетамi - Пикачо-дэ-Велетаѓ. Дванаццаць гадзiн. Заѓтра ѓвечары".
  
  
  "Добра", - прашаптала я. Яе, нахiлiѓся. Яе чуѓ эга абцяжаранае, перарывiстае дыханне. Затым, перш чым яе паспеѓ сказаць што-небудзь яшчэ, яе пачуѓ знаёмы булькаючы скрыгат, якi вельмi падобны на бразготку, але на самой дэла гэта зусiм не бразготка.
  
  
  Што-то iншае.
  
  
  Жыццё пакiдае цела.
  
  
  Артура быѓ мёртвы.
  
  
  Яе, хутка падняѓся i выйшаѓ праз машыннага аддзялення, аб'язджаючы аголеныя пароды з выцягнутай i гатовай фiгурай, пакуль яе не дабраѓся да Прада Льано i не пабег у гатэль.
  
  
  Яе, азiрнуѓся толькi адзiн раз i ѓбачыѓ, што ѓ машынным аддзяленнi загарэѓся святым, а ѓнутры блукаѓ цёмныя фiгуры.
  
  
  Стрэлы былi досыць гучнымi, каб папярэдзiць ѓсю палiцыю Соль-i-Ньев. Грамадзянская гвардыя была там.
  
  
  Узрушаны яе, падняѓся па лесвiцы i прайшоѓ праз вестыбюль, павярнуѓ налева да бара, спрабуючы аддыхацца моцным глытком каньяку.
  
  
  Гэта дапамагло.
  
  
  Некалькi.
  
  
  Але не вельмi.
  
  
  8
  
  
  Прыглушанае ѓзбуджэнне, якое ѓзмацнiлася да пiка адразу пасля стральбы ѓ Артура i наступнага расследавання забойстваѓ, цалкам сцiхла на працягу паѓгадзiны. Грамадзянская гвардыя, якая дыслакуецца на гарналыжным курорце, паклапацiлася аб трупе i пачала доѓгi стомны працэс допыту наведвальнiкаѓ i абслуговага персаналу, на курорце.
  
  
  Ёй не зайздросцiѓ працы палiцыi. Гэта была знясiльваючая, няѓдзячная i, асаблiва нязручная праца на такiх вышынях ѓ гэты час года. Яны былi добрымi людзьмi.
  
  
  Мне пашанцавала. Нiшто не прывяло ih да мяне.
  
  
  Каньяк мяне некалькi момант. Я не зводзiѓ вачэй з вестыбюля гатэля, назiраючы за ѓсiмi, хто ѓваходзiѓ i выходзiѓ. Ёй бы каго-небудзь, хто быѓ бы падобны на чалавека, якога ёй знайшоѓ у смецця на вiле ѓ Торремолиносе, чалавека, якога, як я прыйшоѓ да высновы, быѓ Камар.
  
  
  Нарэшце яе устаѓ, прайшоѓ у хол i паглядзеѓ на Прада Льяно. Здавалася, цяпер за мяжой нiкога няма.
  
  
  Яе перасёк вестыбюль i падняѓся па лесвiцы пачатку другой на паверсе, дзе знаходзiѓся наш нумар. Уставiѓшы ключ у дзверы, пачуѓ яе смех у суседнiм пакоi. Смех Хуаны.
  
  
  Усмiхаючыся, яе штурхнуѓ дзверы i ѓключыѓ брылёѓ. Такiм чынам, яна далучаецца гер Гауптли ѓ свой пакой. Па крайняй меры, ён здаваѓся смешным, нават у сваёй хамскай тэѓтонскай манеры. Суцяшала адно - у такога экстраверт чалавека было некалькi схаваных маршчын.
  
  
  Яе, падышоѓ да дзень, i прыклаѓ да яе вуха.
  
  
  Хiхiкаць. Весялосьць вылецела па nah, як бурбалкi вакол келiхi з шампанскiм. Г-ну Хауптли павiнна быць лепш у смецця, чым у гасцiнай, падумаѓ яе лянiва. Ёй не давяраѓ гэтаму па матэматыцы.
  
  
  "Калi ласка, - сказала Хуана. "I паклаѓ туды лёд, калi ласка, Бары?"
  
  
  Бары!
  
  
  Яе адышла ад дзень, нахмурыѓшыся.
  
  
  Бары Парсон?
  
  
  Тады яе мог чуць эга голас, прыглушаны, але цалкам пазнавальны - беспамылкова вядомы брытанскi акцэнт, прыглушанае весялосьць i прыглушанае ѓзбуджэнне.
  
  
  "На Самой Справе, Мiлая. Адзiн шклянку вiскi, iдзе!"
  
  
  Апошнi раз мы бачылi Парсона ѓ Малазе. На наступны дзень, затым забойства двайнiк Рыка Карэлi ён i Алена далучылiся да мяне i Хуана, каб прагуляцца па крамах i паабедаць. Мы пайшлi з iмi вячэраць напярэдаднi ад'езду ѓ Соль-i-Ньев. Але мы не сказалi нiкому вакол iх, куды мы пойдзем, таму што не ведалi раней ранняга ранiцы. Як Парсон вядома, дзе мы? I чаму ён пайшоѓ за намi? Выявiѓ ён, што Маскiт таксама перасьледуе нас? Цалкам магчыма. Камароѓ быѓ тут - я падазраваѓ, што ён забiѓ Артура. Па крайняй меры, гэта была найбольш вiдавочная магчымасць.
  
  
  Але чаму Парсон не быѓ там, каб спынiць Маскiтаѓ, калi ён рушыѓ услед за iм? I чаму...?
  
  
  Думка аб Комаре спынiла мяне. Яе хутка думках пераасэнсаваѓ i ператасаваѓ карты ѓ зусiм новую раздачу. Тады яе зразумеѓ, што цалкам магчыма, што Бары Парсон мог быць ня тым невiнаватым брытанскiм афiцэрам МI-5, як ён сцвярджаѓ.
  
  
  Такiм чынам:
  
  
  На вiлу, дзе хаваѓся Маскiт ѓ Торремолиносе, мяне далучаецца даѓкi.
  
  
  
  
  
  
  Вiды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынiкi перакладу
  
  
  якi дапамог эму абслужыць эга напярэдаднi ѓвечары.
  
  
  Яе знайшоѓ мужчыну ѓ спальнi, паспрабаваѓ схапiць яго, але мяне спынiлi. Мужчына збег. Iншы чалавек, якi назваѓ сябе Бары Парсон, увайшоѓ у спальню, заявiѓшы, што ён сакрэтны брытанскi агент, потым камара.
  
  
  Выкажам здагадку, Парсон наогул не быѓ агентам. Выкажам здагадку, што чалавек ѓ смецця быѓ проста Джонам Доу. Выкажам здагадку, Камароѓ рэкламуе туды Джона Доу i затым перапынiѓ мяне, каб дазволiць iлжывым Москиту знiкнуць. А затым выкажам здагадку, што эму ѓдалося пераканаць мяне ѓ тым, што Камар знiк.
  
  
  Тады ён быѓ Камаром! Бары Парсон! I ён проста рушыѓ услед за мной у Соль-i-Ньев, рушыѓ услед за мной у машыннае аддзяленне, забiѓ Артура, верагодна, мяркуючы, што Артура быѓ мной, i ѓцёк. Цяпер ён быѓ у смецця з Хуаной, спадзеючыся, што эга прывядуць да цяперашняга Рыка Карэлi!
  
  
  Яе пакрыѓся халодным потым.
  
  
  Яе паспешлiва падышоѓ да тэлефона. Па аднаму ѓ кожнай пакоi свiта. Яе падняѓ трубку, i крэсла неадкладна адказаѓ - не так wouldnt шмат званкоѓ глыбокай ноччу.
  
  
  "Мiсiс Пибоди, калi ласка".
  
  
  Праз iмгненне яе пачуѓ тэлефонны званок у суседнiм пакоi.
  
  
  "Добры дзень?" Гэта была Хуана.
  
  
  "Не казалi нам словы. Гэта Нiк. Яе чую там Парсона. Уявiце, што гэта няправiльны нумар".
  
  
  "Мне вельмi шкада. Яе, лiчу, што ѓ цябе..."
  
  
  "Трымай эга там. Яе сустрэнуся з Карэлi заѓтра ноччу, апоѓначы. Велетаѓ. Кантакт мёртвы. Трымай Парсона там усю ноч, калi зможаш. Ён можа быць тым чалавекам, якi забiѓ двайнiк Карэлi".
  
  
  "Вы мне перашкаджаеце, калi ласка, i мне не трэба з гэтым мiрыцца".
  
  
  "Не казаць эму нiчога. Трымай эга на сувязi. Калi ты ѓсё гэта разумееш, i можаш падпарадкавацца, скажы:" Я не хачу здацца грубым, але я не магу табе дапамагчы. Тады павесь трубку ".
  
  
  "Я не хачу здацца грубым, але я не магу табе дапамагчы".
  
  
  Яе павесiѓ трубку. Чуѓ яе голас Парсона вакол iншага абодва канца пакоя.
  
  
  "Хто гэта быѓ, Хуана?"
  
  
  "Не той нумар. Нейкi п'яны ангелец".
  
  
  Парсон засмяяѓся. "Упэѓнены, што ён не амерыканец?"
  
  
  "У яго быѓ такi ж акцэнт, як i ѓ цябе", - парыравала Хуана.
  
  
  Добрая дзяѓчынка! Яна была прахалоднай, як пудрай.
  
  
  Яе праверыѓ сваю шпiльку, свой люгер, пераапрануѓся ѓ швэдар з высокiм каѓняром i куртку. Яе зноѓ збiраѓся ѓ бар. Яе гатэль падумаць. I яе не хацеѓ заставацца ѓ гэтым пакоi ѓ абодва канца ночы. Магчыма, яго мог бы заплацiць бармэну, каб ён дазволiѓ мне сысцi ѓ хол побач з барам.
  
  
  Яе выключыѓ сьвяты i цiха выйшаѓ.
  
  
  Бар быѓ сапраѓды такiм жа, якiм яго эга пакiнуѓ. Яе агледзелася. Наѓрад цi ѓсе ѓжо спалi.
  
  
  Яе паспрабаваѓ крэсла. "Дзе ѓсе?"
  
  
  "Дыскатэка", - здзiвiѓся клера. "У склепе."
  
  
  "Я не чую шуму".
  
  
  "Ён звуконепроницаем, Сектар".
  
  
  Яе, пацiснуѓ плячыма i спусцiѓся па лесвiцы, якая займаецца, як ён думаѓ, вяла на нiжнi ѓзровень гатэля, дзе размяшчалiся памяшканнi для забеспячэння.
  
  
  Тры дзень вялi з лесвiчнай пляцоѓкi ѓнiзе, i адна казала: DISCOTHÈQUE.
  
  
  Яе, падышоѓ да бара справа, i замовiѓ выпiць. Бармэн, апрануты, як танцор фламенко, з доѓгiмi бакенбардамi, прылеглымi да чэрапе, хутка падрыхтаваѓ напой.
  
  
  Цяпер ёй дазваляю сваiм вачам ѓважлiва блукаць па наведвальнiкам дыскатэк. Яе не заѓважыѓ гэтага месца: магчыма, гэта было тое месца, дзе Маскiт хаваѓся пасля забойства, калi сапраѓды Маскiт не быѓ Бары Парсоном.
  
  
  Але я яе не бачыѓ, чалавека, якога ѓпершыню ѓбачыѓ у спальнi вiлы ѓ Торремолиносе.
  
  
  Яе збiраѓся сесцi, калi ѓбачыѓ знаёмага.
  
  
  Яна сядзела ѓ дальнiм куце, зусiм адна, пад навiсае часткай канструкцыi, якая iмiтуе вялiкi плоскi камень. У адзiн вакол гэтых яркiх момантаѓ сяргей ѓдарыѓ ee адкрыта ѓ твар, яна цепнула вачмi i адвярнулася.
  
  
  Вiдавочна, гэта была Алена Маралес.
  
  
  Якая была яе роля ѓ гэтай шарады? Цi ведала яна, навошта Бары Парсон прыехаѓ у Sol y Nieve? Была яна часткай гэтага? Цi яна была проста нявiнным сведкам, часткай вiтрыны, якую Парсон зладзiѓ, каб абаранiць сваю ѓласную частка?
  
  
  Цi ёй памыляѓся наконт Парсона?
  
  
  Яе, падышоѓ да яе, раптоѓна з'явiѓшыся па цемры над ёй i, шырока усмiхаючыся.
  
  
  "Прывiтанне, Алена".
  
  
  "Джордж! Якi прыемны сюрпрыз!"
  
  
  "Калi ты прыйшоѓ?"
  
  
  "Ах, Бары, i яго прыехалi сюды каля адзiнаццацi. Мы абодва прынялi душ, пераапранулiся i пайшлi адкрытыя ѓ сталовую, але, вядома, было час паесцi. I мы бачылi вашу жонку. Яна сказала, што вы елi сышоѓ ". Яе вочы зiхацяць. "Па справе".
  
  
  "Але голас ты - адна!"
  
  
  "Ну, мы спусцiлiся сюды, мы ѓтрох. Тут быѓ яшчэ адзiн чароѓны чалавек. Немец. Бары давялося падняцца наверх, каб што-што разабраць з багажом. Ён вярнуѓся прыкладна праз паѓгадзiны. сысцi. Потым мы танцавалi i ... "
  
  
  "Як доѓга немец заставаѓся?"
  
  
  Алена ѓсмiхнулася. "Гэта тое, што вы называеце перакрыжаваным допытам, Джордж?"
  
  
  Яе смяяѓся. "Вядома, няма. Што здарылася пасля таго, як Бары вярнуѓся праз багаж?"
  
  
  "Немец сышоѓ, як я ѓжо сказаѓ, а затым каля дванаццацi трыццацi Бары сказаѓ, што адвядзе Хуану ѓ яе пакой. Хуана стамiлася. Ён сказаѓ мне пачакаць тут". Яна злосна нахмурылася. "Я ѓсё яшчэ тут."
  
  
  Яе замовiѓ напоi.
  
  
  "Што адбудзецца, калi Бары не патэлефануе вам?" Яе спытаѓ, г
  
  
  
  
  
  
  Вiды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынiкi перакладу
  
  
  успомнiѓшы тое, што я праiнструктаваѓ Хуану.
  
  
  Яна ѓсмiхнулася. "Я кладуся спаць адна".
  
  
  "Можа быць чыстая."
  
  
  Яе вочы засяродзiлiся на маiм твары. "Вы мне што-то казаць?"
  
  
  "Магчыма".
  
  
  "Добра", - сказала яна, паварочваючыся да мяне i паклаѓ мне руку на сцягно. "Вотум што я табе скажу. Чаму б табе не ѓзяць бутэльку i не падняцца ѓ мой пакой? Мы пачакаем, пакуль Бары не вернецца туды".
  
  
  Яе ѓзяѓ бутэльку каньяку, i мы разам паднялiся па лесвiцы. Алена трохi ткала, але добра трымала спiртное.
  
  
  Ih пакой быѓ на трэцiм паверсе. Алена дастала вакол сумкi ключ i служыць мне. Яе, адчынiѓ дзверы i ѓпусцiѓ яе. Яна ѓвабрала ѓ сябе святым, i ён зачынiѓ за намi дзверы.
  
  
  Яна дастала некалькi папяровых шкляначак, яе адкрыѓ бутэльку, налiѓ каньяку i пачаѓ пiць, седзячы на краi ложка.
  
  
  "Ваша жонка вельмi прыгожая, - сказала Алена.
  
  
  Ёй кiѓнуѓ.
  
  
  "У вас ёсць сямейныя праблемы?"
  
  
  "Не больш, чым хто-небудзь iншы".
  
  
  "Але, падобна, тваёй джын падабаюцца iншыя мужчыны".
  
  
  "Як Бары?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Бары - твой муж?" Яе спытаѓ.
  
  
  Яна пахiтала галавой. "Мы прыкiдваемся". Яна ѓсмiхнулася.
  
  
  "Як доѓга ты ведаеш эга?"
  
  
  "Ах. Можа быць, месяц".
  
  
  "Дзе ты сустрэѓ эга?"
  
  
  Яна прыѓзняла брыво. "У Малазе".
  
  
  "Чым Бары зарабляе на жыццё?"
  
  
  Яна смяялася. "Ён займаецца любоѓю".
  
  
  "Няма. Я маю на ѓвазе, што эга справа?"
  
  
  "Я не лезу ѓ справы мужчын".
  
  
  Ёй кiѓнуѓ. Вядома. Яна б не стала. Яна была iспанкай. Iспанкi не лезе ѓ "iншую" жыццё свайго мужа - нiколi.
  
  
  "I ты", - сказала яна з усмешкай. "Чым ты займаешся?"
  
  
  "Я фатограф", - сказаѓ я, спрабуючы ѓспомнiць, што было ѓ мяне на вокладцы затым iмгненнай поѓнай амнезii. "Я прадаю ѓ iнтэрнэце".
  
  
  "Ах." Алена ѓважлiва паглядзела на мяне. "Ведаеш, яго нiколi не бачыѓ цябе з фотаапаратам".
  
  
  "Мы ѓ адпачынку", - непераканаѓча сказаѓ я.
  
  
  "Ну, гэта на самай справе i для брытанцаѓ", - цiха прамармытала яна.
  
  
  "Бары таксама нiколi не працуе?"
  
  
  Яна пахiтала галавой. "Ён кажа, што з'яѓляецца прадстаѓнiком кампанii ѓ Вялiкабрытанii. Гандлёвым прадстаѓнiком".
  
  
  Гэта было новае. Вiдавочна, гэта была легенда Парсона. Яе вырашыѓ даведацца пра nen пабольш.
  
  
  "Што ён прадае?"
  
  
  "Я сапраѓды не ведаю. Яго не пытаюся".
  
  
  "Ён калi-небудзь перапiсваецца з Вялiкабрытанiяй?"
  
  
  "Я так не думаю. Яе нiколi не бачыѓ, каб ён пiсаѓ лiсты. Але ён шмат тэлефануе па тэлефоне".
  
  
  "Ах."
  
  
  "Думаю, у яго ёсць сакратар. Ён заѓсёды з ёй размаѓляе".
  
  
  "Я бачу." Яе нахмурыѓся. "Дзе яна?"
  
  
  "Я не ведаю. Ён тэлефануе па тэлефоне, i я не ведаю, куды ён тэлефануе, таму што мяне няма ѓ пакоi, калi ён пачынае. Або калi яна тэлефануе эму, яе павiнен даць эму тэлефон, i ён чакае, каб яе пакiнуѓ пакой ".
  
  
  Ёй кiѓнуѓ. "Вы, iспанкi, выдатныя", - сказаѓ я. "Амерыканка падслухоѓвала у дзень. Цi праслухоѓвала эга". "Але каб не падслухоѓваць, патрэбна адмысловая дысцыплiна".
  
  
  Яна кiѓнула. Затым яна ѓсмiхнулася. "Занадта шмат для мяне."
  
  
  "Вы слухаеце?"
  
  
  "Я раблю."
  
  
  Яе, усмiхнуѓся. "Добрая дзяѓчынка".
  
  
  "Тым не менш, ён нiколi не кажа пра пошты бизнесявляется. Ён заѓсёды кажа аб людзях. Людзей, якiх я не разумею. Ён называе ih" той, цi ён сам, цi мужчына, цi жанчына ".
  
  
  Для агента гэта вялiкага сэнсу не маюць, як добрая балбатня.
  
  
  "Вы калi-небудзь казалi з эга сакратаром?"
  
  
  "Так. Яе зрабiѓ для нах невялiкi акцэнт, каб яна думала, што я дурны". Яна ѓсмiхнулася мне з раптоѓнай выблiскам гумару, падобнай на pixies.
  
  
  Яе сцiснуѓ яе сцягна. "Ты зусiм не дурнiца, Алена".
  
  
  "Але яна лiчыць мяне дурным".
  
  
  "СААЗ?"
  
  
  "Крыс. Жанчына, з якой размаѓляе Бары".
  
  
  "Вы ведаеце, ee iншае iмя?"
  
  
  Алена пахiтала галавой.
  
  
  "Ён казаѓ з ёй столькi, колькi вы эга ведалi?" - спытаѓ у яе, праѓда, не разумеючы, куды мы пойдзем, проста працягваючы звычайны шлях збору iнфармацыi.
  
  
  "Ах, так. Ён заѓсёды быѓ з ёй на сувязi. Ён тэлефанаваѓ па междугородним нумарах, каб уладзiць некаторыя вакол сваiх дзелавых дэль".
  
  
  "У Англii?"
  
  
  "О, не, не заѓсёды. Часам у Францыi".
  
  
  "Вы ѓпэѓненыя, што гэта была Францыя?"
  
  
  Яна нахмурылася. "Думаю, так. Яе не заѓсёды так уважлiва слухаю, Джордж. У мяне не заѓсёды ёсць прыдатны шанец. Чаму ты так зацiкаѓлены?"
  
  
  "Мне падабаецца Бары". Яе ѓсмiхнуѓся. "Мне проста цiкава, у якой краiне бiзнэс, ён у зале".
  
  
  "Мне таксама падабаецца Бары".
  
  
  "Ты ведаеш ноч, калi мы з Бары вярнулiся дадому на вiлу з Хуаной?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Дзе ён быѓ у той дзень?"
  
  
  "Ён быѓ дома ѓвесь дзень. Я думаю".
  
  
  Значыць, ён не стрэлiѓ у Карэлi - гэта быѓ Маскiт цi нейкая невядомая кампанiя. Бары не быѓ Москитом - нiякiх шанцаѓ.
  
  
  "I ён размаѓляѓ з Крысам ѓ той дзень?"
  
  
  "Крыс?"
  
  
  "Дзяѓчына. Сакратар".
  
  
  "Ах. Няма. Яе так не думаю. Ён застаѓся на вiле. Мы пайшлi на пляж".
  
  
  "Пляж? Зiмой?"
  
  
  "Мы сядзелi на пяску на сонейку". Яна хiхiкнула. "Гэта было весела."
  
  
  "Як наконт наступнага дня? Званкi ѓ Англiю?"
  
  
  "Няма. Нiчога ѓ той дзень".
  
  
  "Пазней?"
  
  
  "Ну, я думаю, яна тэлефануе сёння ранiцай. Ведаеш, сёння рана".
  
  
  "Дзяѓчына Крыса?"
  
  
  "Сьв. Яна мiлая дзяѓчына. Вельмi эфектыѓная. У мяне ѓ галоѓ ёсць яе фотаздымак. Ведаеш? Сядзiць за сталом у гэтым офiсе. Вельмi афiцыйна".
  
  
  Ёй кiѓнуѓ.
  
  
  "Я бачу яе па тэлефоне. Яе, бачу, як яна размаѓляе з Бары. Яна думае абсталяваннем мне, i ёй, гэй, не падабаюся". Алена паказала зубы.
  
  
  "Яна ведае пра вас i Бары?"
  
  
  "О, вядома. Мы з Крысцiнай..."
  
  
  яе дасягнуѓ
  
  
  
  
  
  Вiды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынiкi перакладу
  
  
  i схапiѓ ee за руку. Яе ледзь не пралiѓ гэй напой. "Што такое?" Яна перайшла на акцэнт.
  
  
  "Крысцiна? Вы сказалi - Крыс".
  
  
  "Гэта тое ж iмя. Што-то не так?"
  
  
  Што-то не так. Што-то было вельмi правiльным. Цяпер усё стала на свае месцы. Крыс была Крысцiнай. Крысцiна была Крысцiнай. Крысцiна, адрэзаная пасярэдзiне з адсутнай пярэдняй часткай, была Цiнай.
  
  
  Алена ѓздыхнула. "Вы едзеце?"
  
  
  Яе, пакiваѓ галавой. "Што наогул дало вам такую iдэю?"
  
  
  "Ваш розум ѓжо сышоѓ у iншае месца".
  
  
  Яе, працягнуѓ руку i ѓзяѓ яе на рукi. "Больш няма. Глядзi. Каньяку больш няма. Ёсць iдэi?"
  
  
  "Я думаю пра гэта", - сказала Алена, высвобождаясь вакол маiх рук. "Я надзела што-то больш зручнае".
  
  
  Яна ѓстала i пайшла ѓ ванную.
  
  
  Калi яна выйшла, яна амаль нам ѓ чым не адчувала сябе камфортней.
  
  
  I мне было зусiм камфортна.
  
  
  Дзевяць
  
  
  Ранiцай яе амаль паснедаѓ, калi Хуана ѓвайшла ѓ сталовую гатэля i падышла да мяне. Яна толькi што прыняла душ i ѓсмiхалася.
  
  
  "Добрай ранiцы, мiсiс Пибоди", - сказаѓ я, прыѓзняѓшыся i прыкiнуѓшыся паклонам у талii.
  
  
  "Добрай ранiцы, мiстэр Пибоди", - суха сказала яна.
  
  
  Яна села.
  
  
  "Ты выглядаеш раздражнёным", - заѓважыѓ я, нашмароѓваючы алеем круасан. "Камянi ѓ тваёй смецця?"
  
  
  Яна агледзелася, каб пераканацца, што нiхто не падслухоѓвае. У дадзены момант у сталовай знаходзiлiся толькi шэсць iншых наведвальнiкаѓ.
  
  
  "Я пратрымаѓ эга там усю ноч, толькi для цябе!" яна накiнулася на мяне сабе пад нос.
  
  
  "Дзякуй", - сказаѓ я. "Я ѓпэѓнены, што вам спадабалася".
  
  
  Яна люта пачырванела. "Цяпер пра што ѓсё гэта?"
  
  
  "Я сказаѓ табе. Яе нават яшчэ не ѓпэѓнены, што Бары Парсон - гэта ѓсе, за каго ён сябе называе".
  
  
  Яна агледзелася. Афiцыянт навiс над намi. З усмешкай яна замовiла, i афiцыянт паспяшаѓся прэч. Яна павярнулася да мяне. "Я таксама", - прызналася яна.
  
  
  Яе, зiрнуѓ уверх. "Ой?"
  
  
  "Вы сказалi, што ён мог быць тым чалавекам, якi забiѓ двайнiк Карэлi".
  
  
  "Яе beru гэта назад. Ён не мог гэтага зрабiць. У яго ёсць алiбi".
  
  
  "Але ён, здаецца, шмат ведае аб мафii".
  
  
  Яе, пацiснуѓ плячыма. "Ён сцвярджае, што ён агент. I што брытанская ваенная разведка працуе, каб паспрабаваць лiквiдаваць наркосеть мафii".
  
  
  "Я ѓсё гэта ведаю. Але ён, здаецца, што малаверагодна".
  
  
  "Цiкава", - падумаѓ я. У мяне заѓсёды была адна i тая ж думка.
  
  
  "Дзе ты быѓ усю ноч?" - раптам спытала яна.
  
  
  Афiцыянт прынёс гэй паднос з кантынентальным сняданкам i гарачы кафейнiк.
  
  
  "Я спыняѓся ѓ iншы".
  
  
  Адна брыво прыѓзнялася, калi яна адкрыла рулон i намазала эга алеем. "Ой?"
  
  
  "Мiсiс Парсон".
  
  
  "Калi ёсць мiсiс Парсон", - усмiхнулася яна. "Я думаѓ, ты можаш натрапiць на нах на дыскатэцы".
  
  
  "Так я i зрабiѓ."
  
  
  "Што на самай дэла здарылася з чалавекам, якi быѓ забiты?"
  
  
  Яе агледзелася. "Маскiт рушыѓ услед за мной у машыннае аддзяленне i забiѓ яго. Аднак ёй вядома месца сустрэчы. Сёння апоѓначы яе сустракаюся з Карэлi".
  
  
  "Няѓжо таксама цябе лепш тут так свабодна пагаварыць?"
  
  
  "Жук у кафейнiку?" Яе, усмiхнуѓся. "Я сумняваюся ѓ гэтым. Але не кажаце ѓ сваiм пакоi нiчога такога, што вы хочаце захаваць у таямнiцы. Яе, упэѓнены, што гэтая праклятая штука праслухоѓваецца. Думаю, менавiта так на мяне напаѓ патэнцыйны забойца Карэлi. Хуана, Парсон сказаѓ што-небудзь пра Карэлi? "
  
  
  "Карэлi?" Яна пахiтала галавой. "Не, чаму?"
  
  
  "Я думаю, ён ведае Цiну Бергсон".
  
  
  Хуана замерла. "Вы можаце быць упэѓнены ѓ гэтым?"
  
  
  "На самай дэла, няма." Яе, адкiнуѓся назад. "Чаму?"
  
  
  "Ён, цi ведаеце, гаворыць па-iтальянску. Вельмi добра".
  
  
  "Пры чым тут Цiна Бергсон?"
  
  
  "Наогул нiчога. Яе, думаѓ пра Карэлi".
  
  
  "Вы думаеце, што Парсон iтальянец i ведае Карэлi?"
  
  
  Хуана пахiтала галавой. "Яе нам аб чым не думаю. Ёй проста сказаѓ, што ён здзiвiѓ мяне, калi выступiѓ з iтальянскай фразай".
  
  
  "Якая фраза?"
  
  
  Яна пачырванела. "Я не памятаю".
  
  
  "Але вы ведаеце, што гэта было iтальянскае?"
  
  
  "Ён прызнаѓ гэта. Ён таксама быѓ вельмi крут".
  
  
  "I гэта было выпадкова?"
  
  
  "Нават вельмi." Хуана паглядзела на сваю талерку. Яна раптам стала прымай i дакладнай. Яе не ѓсмiхаѓся, хоць ѓнутрана смяяѓся. Што-то ненаѓмыснае пасярод заняткi любоѓю, яе гэта ведала. I ён выступiѓ з добрай багатай iтальянскай фразай. Цiкава. Вельмi цiкава.
  
  
  "Ён катаецца на лыжах?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Я не ведаю. Я маю на ѓвазе, яе павiнен ведаць?"
  
  
  "Я проста падумаѓ. Мы пойдзем сёння па схiлах, Хуана. Яе павiнен з'явiцца на вокладцы. I мне лепш зрабiць некалькi фатаграфiй". "Добра. Яе стамiѓся ад усёй гэтай будуарной працы".
  
  
  "Здаецца, ты вельмi добра адчуваеш гэта", - абыякава сказаѓ я, аглядаючы яе. "На самай дэла, яе нiколi не бачыѓ, каб ты выглядаѓ так... о, рады, калi ты злавiѓ, што я маю на ѓвазе".
  
  
  Яна злавалася. "Я вазьму тваю ..."
  
  
  "Цяпер, зараз", - папярэдзiла, заяѓляюць яе, глытаючы рэшту свайго кавы con leche.
  
  
  "Калi ты катацца на лыжах?"
  
  
  "Я павiнен падняцца ѓ свой пакой i спачатку прыбрацца".
  
  
  Яна кiѓнула. "Я буду гатовы ѓ дзевяць трыццаць".
  
  
  "Тады дзевяць трыццаць. Пойдзем на вяршыню. Велетаѓ. Ты гуляеш?"
  
  
  "Вядома!" Яе падбародак узляцеѓ уверх. Яна кiдала мне выклiк. Яе адчуваѓ лепш. Яна ѓсё яшчэ змагалася за свой сэнс i сваё роѓнасць. Добрая дзяѓчынка.
  
  
  * * *
  
  
  Мы выцягнулi наша абсталяванне на Prado Llano i ѓ такую гульню на адну па лiнных дарог, каб зрабiць першы гонка да Borreguilas.
  
  
  Гэта быѓ падбадзёрлiвы дзень, сонца стаяла высока ѓ небе, а вецер прыносiѓ трохi вiльгацi.
  
  
  
  
  
  Вiды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынiкi перакладу
  
  
  рэ. "Ён ноччу пойдзе снег", - падумаѓ я. Яе, успомнiѓ, што напярэдаднi ѓвечары адчуѓ пах снегу ѓ паветры. Цяпер гэта адбудзецца, ёй быѓ упэѓнены ѓ гэтым.
  
  
  Канатная дарога подпрыгивала i тузаѓся, i мы сядзелi, узбiраючыся уверх i ѓверх на вяршынi Сьера-Невады. Адтуль было вiдаць усё. Станавiлася ѓсё халадней i халадней - хутка. Яе, павярнуѓся i паглядзеѓ унiз, i гэта было тое ж самае, што зiрнуць на канец святла. На велiзарным адлегласцi перада мной паѓстала ѓся плоскасцi Гранады, хоць там унiзе была некаторая смуга, дастатковая, каб заглушыць поѓны панарамны выгляд на ѓсё.
  
  
  Мы саскочылi з лiннай дарогi, пакуль дзяжурны трымаѓ яе, i пайшлi па кватэрах на вулiцы. Тут было вельмi высока, паветра быѓ разрэджаным, холад окутывал нас з усiх бакоѓ i пранiкаѓ у скуру праз вопратку.
  
  
  Мы моѓчкi падышлi да пачатку лыжнай трасы. Гэта была пустынная краiна - спрэс пакрытая слюдяным сланцаѓ i снегам - нiдзе не было нас дрэѓ, нам зараснiкаѓ. Толькi снег, скалы i неба. Яе моѓчкi прышпiлiѓся да сваiх аѓстрыйцам i назiраѓ, як Хуана змагаецца са сваiмi канадцамi.
  
  
  Мы пастаялi там некалькi мiн, гледзячы на схiл, а затым зняѓ яе кропках з кепкi, нацягнуѓ шапку на вушы i памахаѓ гэй.
  
  
  "Спачатку ты!"
  
  
  Яна кiѓнула, падштурхнула сябе наперад, сагнуѓшы каленi, i пачала рухацца па крутым ѓчастку першага падзення.
  
  
  Яе, рушыѓ услед за ёй, паслабляючыся i атрымлiваючы асалоду ад храбусткiм снегам на краях лыж. Мы былi ѓ самых лепшых умовах надвор'я.
  
  
  Аднойчы мы адпачылi, i яна прынесла пару бутэрбродаѓ, якiя прынесла для ih дзiѓную каштоѓнасць. Мы ih з'елi i не сказалi адзiн аднаму нам словы. Мы проста грэлiся на сонейку i ѓ захапленнi ад адзiноты i прыгажосцi горнага схiлу.
  
  
  Мы скончылi сэндвiчы i рушылi далей.
  
  
  Гэта быѓ выдатны забег.
  
  
  Выдатны.
  
  
  Здзейснiѓшы невялiкi спуск па Боррегиласа, мы ѓвесь дзень прасядзелi ѓ холе гатэля, абменьваючыся гiсторыямi з Бары Парсоном i Аленай Маралес, пакуль патрэскваѓ агонь, i турысты прыходзiлi i сыходзiлi. Мы маглi бачыць нiжнюю трасу - ад Боррегиласа да Прада Льяно - за акном, i праводзiлi час, каментуючы формы розных лыжнiкаѓ.
  
  
  Нарэшце я пайшоѓ адпачыць i прыняць душ. Вячэра быѓ сцiплым, з звычайным вялiкай колькасцю страѓ, i ѓ адзiнаццаць трыццаць яго пачаѓ трохi нервавацца. У той момант мы ѓсе яшчэ сядзелi i пiлi.
  
  
  Яе папрасiѓ прабачэння, падняѓся наверх у свой пакой i праверыѓ свой люгер i шпiльку. Затым яе досталь, карту мясцовасцi i праверыѓ маршрут да помнiка Велетаѓ, якi яе бачыѓ, тым ранiцай з вяршынi лыжнай трасы. Як ёй тады сказаѓ, ѓрадавая дарога вакол Гранады ѓ Мотрил на ѓзбярэжжы Коста-дэль-Соль пралягала адкрытыя каля бетоннай канструкцыi.
  
  
  Дарога з Прада Льяно злучалася з звычайным шашы прыкладна ѓ трох мiлях ад музея Прада. Яе адзначыѓ свой маршрут на поѓнач да развiлкi, а затым на паѓднёва-ѓсход да Велете на шашы. Яе паклаѓ карту на хвiлiну, узяѓ ключы ад арандаванай "Рэно", i спусцiѓся ѓ хол.
  
  
  У сталовай яго ѓбачыѓ, што Хуана ѓсё яшчэ сядзiць з Аленай. Цiкава, куды падзеѓся Парсон. Я стаю там, яе глядзеѓ у акно на фасад гатэля, дзе быѓ прыпаркаваны "Рэно". Некалькi фiгур рухалiся па Прада, верагодна, па-бары Эскi. Адным вакол iх быѓ гер Гауптли.
  
  
  Яе, ступiѓ праз парадныя дзень гатэля ѓ цемру звонку, i ён убачыѓ мяне, махаю рукой:
  
  
  "Не забывай, мы калi-небудзь зоймемся гэтым забегам!
  
  
  "Я б аддаѓ перавагу б гэта пры дзённым святле", - сказаѓ ёй па-нямецку.
  
  
  Ён гучна засмяяѓся i ѓвайшоѓ у вестыбюль.
  
  
  Яе заход у рэно. Са схiлаѓ дзьмуѓ халодны вецер. У машыне было холадна, але ѓтульна. Цяпло рухавiка хутка нагрэе эга.
  
  
  Пайшоѓ лёгкi снег. Прылiпаць было рана, але ён падаѓ на абледзянелыя снежныя плямы, якiя ѓжо былi на праезнай частцы. Па краi тратуара пачалi назапашвацца гурбы.
  
  
  "Рэно" гудзеѓ, як задаволеная птушка. Яе ехаѓ павольна i ѓважлiва сачыѓ за яркай белай лiнiяй ѓ цэнтры дарогi. Падвойная паласа дарогi была вузкай паласой для падарожных двух машын. Яе назiраѓ, як аѓтобус i машыны з цяжкасцю праязджаюць mimmo iншы iншы падчас паездкi па Гранады, нагадаѓшы мне пра спарваннi слана з антилопой, адмаѓляецца супрацоѓнiчаць.
  
  
  Яе сустрэѓ дзве машыны, якiя едуць у бок Prado Llano, а затым выехаѓ на галоѓную дарогу, дзе збочыѓ, каб прайсцi па паваротаѓ i павярнуць назад у бок Вялетамi. Дождж узмацняѓся. Ён перасёк прамянi свету i утварыѓ перада мной заслону. Яе ледзь мог бачыць шашы, i хоць яно было шырэй, чым пад'язная дарога, яно не было прызначана для абгону або трукавага руху па любой зямлi.
  
  
  Renault лёгка ехаѓ па звiлiстай дарозе, але я бачыѓ, што снег пачаѓ трохi чапляцца за тратуар. Часам яе наогул не мог разглядзець краю шашы.
  
  
  Па схiле падняѓся сталёвы
  
  
  
  
  
  Вiды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынiкi перакладу
  
  
  цяпер яе павiнен быѓ даць Renault ѓвесь свой бензiн. Яе пераключыѓся на найнiзкую перадачу i павольна i асцярожна рушыѓ праз павялiчваецца паверхню снегу.
  
  
  Нарэшце яе ѓбачыѓ таблiчку: ВЕЛЕТАђ. А за знакам грунтавая дарога сворачивала з галоѓнай дарогi ѓверх да знаёмага бетоннага помнiка на вяршынi скалы.
  
  
  Яе падштурхнуѓ Renault на грунтавую дарогу i разгарнуѓся па камянях i лёдзе, пакуль не дабраѓся да роѓнай тут, вiдавочна, падарванай вакол цвёрдых камянёѓ. Машыны не было вiдаць.
  
  
  Мае гадзiны паказвалi пяць хвiлiна першага. Цiкава, што здарылася з Рыка Карэлi. Затым мне прыйшла ѓ галаву яшчэ адна думка: не вырашыѓ цi Карэлi не праводзiць сустрэчы, калi стала вядома, што Артура мёртвы? Няѓжо таксама Карэлi цяпер хаваецца дзе-то за скалой, чакаючы, калi яе, выйду на адкрытае месца, каб застрэлiць мяне?
  
  
  Яе выключыѓ запальванне, i Renault памёр. У замерзлай слоты паѓсюль былi сляды шын, але яны нiчога не значылi. Яе здрыгануѓся. Тут было самотна, на самай адасобленым месцы ѓ гарах. Былi толькi Карэлi i яго - i ён так учынiѓ. Забiць мяне за смерць Артура? За смерць Базильо ды Ванесси?
  
  
  Яе асцярожна выключыѓ фары. Якое-то час яе сядзеѓ, узважваючы рашэннi. Затым яе закат ѓ вятроѓку i выцягнуѓ "люгер". У адсеку на прыборнай панэлi быѓ кiшэнны лiхтарык, якi яе звычайна нашу з сабой, яе выняѓ эга i ѓключыѓ.
  
  
  Затым яе, адкрыѓ дзверы "Рэно". Вецер урэзаѓся ѓ мяне з страшным эфектам. Яе падсунуѓ вятроѓку лiжа да сябе i стаѓ ля "рэно", зачыняючы дзверы з глухiм стукам. Яе зрабiѓ прамень лiхтарыка ѓ ноч i мог бачыць толькi снег, кружащийся да мяне, хлеставший ва ѓсiх напрамках на вяршынi пiка, куды дзьмуѓ вецер з усiх кропак компаса.
  
  
  Помнiк громоздился там, цёмны i цiхi, i яго абышоѓ эга, пакуль не знайшоѓ сiнюю Сiмку, вытащенную па выгляд ззаду. Яе паняцця не меѓ, як эга кiроѓца ѓгаварыѓ эга прабiцца скрозь лёд i ледзяную золь, але ён стаяѓ там. Яе закрануѓ капота. Было яшчэ цёпла.
  
  
  У задняй частцы помнiка была куча будаѓнiчых матэрыялаѓ, пакiнутая першымi майстрамi, завершившими помнiк. Яе пастаяѓ там у "Сiмкi", спрабуючы схавацца ад ветру, i менавiта там яе пачуѓ раптоѓны шум недалёка ад сябе.
  
  
  Яе моцнага трымаѓ "Люгер" у руцэ i павярнуѓся тварам да таго кiрунку, адкуль зыходзiѓ гук. Калi вецер насiѓся, раздзiраючы гук i раскiдваючы эга ва ѓсiх кiрунках, ён не быѓ упэѓнены, гляджу яе тварам да твару з рухам або няма.
  
  
  Затым яе пачуѓ shaggy.
  
  
  Яе трымаѓ люгер ѓ руцэ, прыцэлiѓшыся i гатовы выцiснуць.
  
  
  "А, Пибоди", - вымавiѓ голас, як быццам праз шалiк.
  
  
  Яе не ѓсвядомiѓ гэтага.
  
  
  Але калi ён увайшоѓ у пляма святла лiхтарыка, яго эга адразу стала вядома.
  
  
  Гэта быѓ Бары Парсон.
  
  
  Але цяпер у яго зусiм не было брытанскага акцэнт. Ён казаѓ нявызначаным тыпам мовы, што прымусiла мяне паверыць у тое, што да гэтага моманту ён, у рэшце рэшт, гуляѓ толькi ролю брытанскага сакрэтнага агента.
  
  
  Хто ён быѓ?
  
  
  Ён ступiѓ наперад з-за груды будаѓнiчых матэрыялаѓ i працягнуѓ руку, каб пацiснуць маю.
  
  
  Яе замёрз.
  
  
  "Паслабцеся, - сказаѓ Бары Парсон. "Усё ѓ парадку. Яе Карэлi. Рыка Карэлi".
  
  
  10
  
  
  Снег доѓга кружыѓся вакол нас, i нiхто вакол нас не паварушыѓся. Станавiлася ѓсё халадней i халадней.
  
  
  "Добра?" - сказаѓ ён, нахiляючыся лiжа, спрабуючы ѓбачыць мой твар.
  
  
  Яе на ѓсялякi выпадак зацiснуѓ "люгер" пад вятроѓкай. "Як я магу быць упэѓнены?" Яе спытаѓ эга. "Спачатку ты кажаш мне, што ты Бары Парсон, а цяпер ты кажаш, што ты-Рыка Карэлi".
  
  
  Ён пасмяяѓся. "Iдзем. Гэта павiнна быць вiдавочна! Малайчына=), i хто мог бы быць тут, акрамя Рыка Карэлi?"
  
  
  "Хто заѓгодна мог быць тут, каб адказаць на ваш лейцара. Любы, хто ведаѓ пра сустрэчу".
  
  
  "Хто, акрамя Рыка Карэлi i забiтага дзiцяцi?" ён спытаѓ.
  
  
  "Камароѓ. Ён можа ведаць".
  
  
  "Вы думаеце, што я Камар?" - са смехам спытаѓ Парсон.
  
  
  "Ён быѓ бы адзiным, хто мог ведаць, што Карэлi сустракаѓ мяне тут".
  
  
  "Будзьце разумныя! Яе не Камар!"
  
  
  "Вы так кажаце, але я яе не ведаю".
  
  
  "Калi б ёй быѓ Камаром, што б яе тут рабiѓ?"
  
  
  "Спрабую знайсцi Карэлi i забiць эга".
  
  
  "Але яе Карэлi".
  
  
  Гэта ператваралася ѓ звычайную камедыю. Яе пакорлiва пакiваѓ галавой. "Памяркоѓна, ты Карэлi. Мне па-чартоѓску холадна. Давай сядзем у маю машыну i пагаворым".
  
  
  Ён усмiхнуѓся. "Добра." Яе правёѓ эга наперадзе да "Рэно".
  
  
  "Добрая маленькая праца", - сказаѓ ён.
  
  
  "Выдатна, - сказаѓ я. "Калi вы арендуете, вы можаце атрымаць самае лепшае".
  
  
  Ёй адкрыѓ дзверы сваiм ключом i ѓвайшоѓ, затым працягнуѓ руку i адкрыѓ эму пасажырскую дзверы. Ён залез унутр i зачынiѓ дзверы. Машыну гайданула. ђнутры ѓсё яшчэ было цёпла.
  
  
  "Дазвольце мне распавесцi вам аб Базильо ды Ванесси", - сказаѓ ён пасля хвiлiны маѓчання. "Замена. Яны спрабавалi злавiць мяне на працягу некалькiх месяцаѓ".
  
  
  "Яны?"
  
  
  "Хто-то вакол вышэйшай падраздзяленняѓ мафiёзi", - сказаѓ Парсон. Яе нiчога не мог з сабой зрабiць; Яго ѓсё яшчэ думаѓ пра nen, як аб Бары Парсоне,
  
  
  
  
  
  Вiды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынiкi перакладу
  
  
  а не так, як-Рыка Карэлi.
  
  
  "Але адкуль вы гэта ведаеце?"
  
  
  "У мяне там таксама ёсць сябры. На вяршынi. Капа, капа гатэль, каб яе быѓ выключаны па ланцужкi. Ён гатэль, каб яе быѓ цалкам".
  
  
  "Як эга клiчуць?"
  
  
  Ён усмiхнуѓся. "Забудзь пра гэта. Проста павер мне".
  
  
  "Добра. Значыць, капа, Капа гатэль, каб ты сышоѓ".
  
  
  "Гатэль мяне забiць. Спрабаваѓ сказаць мне ѓжо двойчы. Адзiн раз на Корсiцы. Адзiн раз у Неапалi. Ёй быѓ там у дастаѓцы".
  
  
  "Неапаль? Голас адкуль узяѓся Маскiт".
  
  
  Ён пiльна паглядзеѓ на мяне. "Вы абыйдзецеся".
  
  
  "Мне сказалi."
  
  
  "Хема?"
  
  
  "Нiчога."
  
  
  "Калi пачала другi ѓдар не атрымаѓся..."
  
  
  "Той, што на вашай вiле на Корсiцы?"
  
  
  Ён нахмурыѓся. "Так". Ён чакаѓ. Затым: "Калi той пацярпеѓ няѓдачу, яго вырашыѓ сысцi па бiзнесе. Менавiта тады яе i прыйшоѓ да вас, людзi".
  
  
  Ёй кiѓнуѓ. "Я ѓсё пра гэта ведаю". Яе няма. Але слухаць эга аповяд было бескарысна. У мяне не было рашэнню даведацца, цi праѓда гэта цi хлусня.
  
  
  "Добра. Калi мы адправiлiся з Корсiкi на яхце, яе ѓзяѓ з сабой Ванесси".
  
  
  "Каб заняць ваша месца?"
  
  
  "Так. Калi мы дабралiся да Валенсii, мы прастаялi ѓ порце на дзень, а яе застаѓся на беразе, калi яны сышлi".
  
  
  "Лiсiстрата плыла без вас?"
  
  
  "Зусiм фантастычным. Ванесси адыграла Рыка Карэлi".
  
  
  "I калi яны прызямлiлiся ѓ Малазе, Ванесси ѓсё яшчэ гуляла Карэлi?"
  
  
  "Так". Ён зрабiѓ паѓзу. "З дапамогай Цiны Зямлi".
  
  
  "Ванесси была ѓ Малазе?"
  
  
  "Няма. Ён застаѓся на яхце. Мы думалi, што так будзе лепш. Тады не будзе памылкi. Я маю на ѓвазе, на выпадак, калi хто-то пазнае эга".
  
  
  "Цi можа хто-небудзь у Малазе iдэнтыфiкаваць вас?"
  
  
  "Нам адзiнага шанец", - засмяяѓся Парсон.
  
  
  "Потым?"
  
  
  "Потым вы звязалiся з Цiнай, i яна прыйшла сустрэцца з вамi".
  
  
  "Правiльна."
  
  
  "Я мяркую, хто-то абраѓ вамi пасля таго, як прайшоѓ за вамi да яхты, апрануѓ акваланг i трапiѓ".
  
  
  "СААЗ?"
  
  
  "Москато, вядома. Хто яшчэ? Ён ведае абсталяваннем мне ѓсё. I ён, павiнна быць, не адна вачэй з яхты, калi яна ѓвайшла. Ён проста разлiчыѓ час, пакуль вы былi побач з караблём, каб ѓцягнуць вас".
  
  
  "Чаму Москато не пазнаѓ цябе?"
  
  
  "Ён ведае аб яхце, аб Цiне, аб сустрэчы з вамi, людзi..."
  
  
  "Ясна. Але ён сапраѓды не пазнаѓ цябе".
  
  
  "Правiльна."
  
  
  "I ён нанёс удар i паранiѓ Цiну".
  
  
  "Дзякуй богу, яе не забiлi!"
  
  
  Яе назiраѓ за iм. Ён палез у хвiлiну i досталь пачак амэрыканскiх цыгарэтаѓ. Ён запалiѓ адну i памахаѓ запалкай. У мiнулы раз ён досталь iспанскую цыгарэту. Але тады, вядома, ён адыграѓ брытанскага сакрэтнага агента Бары Парсона. Ён быѓ непераѓзыдзеным акцёрам i ведаѓ, наколькi эфектыѓны правiльны рэквiзiт.
  
  
  "Як яна цяпер?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Вы маеце на ѓвазе, што кажуць вакол клiнiкi?"
  
  
  "Так". Ён ведаѓ.
  
  
  "Яна iдзе".
  
  
  "Калi яна зможа далучыцца да вас?"
  
  
  Ён вагаѓся. "Хутка."
  
  
  "А потым-сустрэчы з маiм партнёрам?"
  
  
  "Правiльна." Ён усмiхнуѓся. "Слухай, Цiна - частка прапановы. Ты ж ведаеш гэта, цi не так?"
  
  
  "Так, - сказаѓ я. "Але спачатку мы хочам сустрэцца, а потым абмяркуем дэталi".
  
  
  Ён кiѓнуѓ. "Гэта ѓсё, што зараз мае значэнне".
  
  
  "Адно мяне бянтэжыць".
  
  
  "Якая?" Дым падняѓся перад эга тварам. У лабавым шкле "Рэно" яе мог бачыць адлюстраванне эга асоб, калi ён зацягваѓ цыгарэту.
  
  
  "Як вы наогул патрапiлi пасля Маскiта ѓ Торремолиносе?"
  
  
  Ён пасмяяѓся. "Акуратна, так?"
  
  
  "Вельмi акуратны." Яе зрабiѓ паѓзу. "Занадта акуратна."
  
  
  Эга вочы слiзганулi па маiм. "Што ты кажаш?"
  
  
  "Я кажу, што не магу цалкам пагадзiцца з тваёй гiсторыяй, Карэлi. Ты ѓступаеш у здзелку, калi ѓ мяне астыне Камароѓ, а потым ты гуляеш Бары Парсона, сакрэтнага агента. Што дае?"
  
  
  "Давайце вернемся", - сур'ёзна сказаѓ Парсон. "Слухай. Яе, ведаѓ, што ты паляваѓ за Москитом. Згодны?"
  
  
  Ёй кiѓнуѓ. "Вы маглi б здагадацца пра гэта, вядома. Але чаму вы наогул былi ѓ Малазе? Я маю на ѓвазе, Рыка Карэлi. Вы хавалiся ѓ Валенсii. Навошта ехаць у Малагу, каб выстаѓляць сябе дарэмна?"
  
  
  "Страхаванне", - павольна сказаѓ ён.
  
  
  "Страхаванне?"
  
  
  "Я быѓ у бяспекi з таго моманту, як пакiнуѓ яхту ѓ Валенсii. Вы разумееце?"
  
  
  Ёй кiѓнуѓ.
  
  
  "Добра. Саѓчанка была на яхце, пакуль ён хвiлiны, калi быѓ нанесены ѓдар" Москитом ". Зноѓ на самай справе?"
  
  
  Яе думалi. "Добра. Выкажам здагадку, што ѓ гэты момант вы павiнны былi быць у Sol y Nieve".
  
  
  "Гэта тое, што я сказаѓ Цiне".
  
  
  "Я так i думаѓ. Я маю на ѓвазе, чаму прыбыццё ѓ Малагу дапамагло? Гэта быѓ мой лейцара".
  
  
  "Яго ѓ гатэль i даведацца пра цябе больш". Ён пацiснуѓ плячыма. "Я маю на ѓвазе, што маё жыццё запакаваная ѓ прыгожы маленькi скрутак. Яе збiраюся ѓ Штаты. А ты i тая дзяѓчына, што ѓ цябе там, мае захавальнiкi. Так?"
  
  
  "Правiльна."
  
  
  "Так што я гатэль штогод, як ты паправiшся.
  
  
  Наступiла доѓгае маѓчанне. Яе глядзеѓ на яго холадна. Ён глядзеѓ на мяне гэтак жа холадна.
  
  
  "Адкуль ты мяне забраѓ?" Яе спытаѓ.
  
  
  Ён уздыхнуѓ. "Добра. Глядзi. Ты быѓ на паляваннi. Яе, ведаѓ, што ты збiраешся паспрабаваць знайсцi Москато. На самай справе?"
  
  
  "Я так мяркую".
  
  
  "Я проста чакаѓ, пакуль не знайду цябе".
  
  
  "Вы пазналi мяне раней?"
  
  
  "О, вядома. Яе глядзеѓ, куды пайшла Цiна".
  
  
  "А потым вы рушылi ѓслед за мной i Хуаной у тую ноч?"
  
  
  "Вядома, вядома."
  
  
  "На вiлу".
  
  
  "На самай справе. Да таго часу, як ты ѓдарыѓ тую прастытутку - тую, якая займаецца займалася сэксам ѓтрох з Москато, а iншая шырокая - я ведаѓ, што мы ѓ дэла. Яе проста сачыѓ за табой".
  
  
  "Але чаму
  
  
  
  
  
  
  Вiды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынiкi перакладу
  
  
  ты прорываешься праз той зваротны шлях, калi ѓ мяне Москато быѓ мёртвы? "
  
  
  Эга вочы сустрэлiся з маiмi. "Мы ѓсе робiм памылкi, цi не так?"
  
  
  Яе, пацiснуѓ плячыма. "Добра. Але чаму тады гiсторыя з вокладкi?"
  
  
  "Джаз Бары Парсона? Яе проста строс пыл з палiцы", - сказаѓ ён, ѓпадаючы ѓ брытанскi акцэнт Бары Парсона. "I здавалася, што гэта тое, што трэба зрабiць у дадзены момант. Што я збiраюся зрабiць, вырашыцца i сказаць:" Ну голас i яе, стары добры Рыка Карэлi! Цяпер гэта не мае асаблiвага сэнсу, цi не так? "
  
  
  Яе смяяѓся. "Мне да гэтага часу тхор не падабаецца ѓсё гэта падваенне i патраенне. Вы маглi б адразу ж усталяваць кантакт з Хуаной. Вы пераспаѓ з ёй, там, i яшчэ раз тут. Чаму вы проста не будзь гэй iнфармацыю, i папрасiць яе, каб праверыць гэта? "
  
  
  Ён прыкусiѓ цыгарэту i выглянуѓ праз лабавое шкло. Снег падаѓ, але цяпер слабей. Яе падняѓ вочы i ѓбачыѓ адлюстраванне нашых двух асоб у змрочнай ночы.
  
  
  Эга вочы глядзелi на мяне.
  
  
  "Я нiколi не давяраю спальнi", - сказаѓ ён, нахмурыѓшыся. "Я маю на ѓвазе, нават не маё ѓласнае. Гэта месца, якое яе арандаваѓ ѓ Торремолиносе. Адкуль яе ведаю, што Москато не запiсаѓ мяне на плёнку яшчэ да таго, як я рушыѓ услед за табой да яму? У рэшце рэшт, ён думаѓ, што забiѓ мяне на яхце. Але, можа быць, Гэта была пастка. На самай справе? Можа быць, там не Москато, можа быць Москато ѓвесь час думаѓ абсталяваннем мне i чакаѓ мяне. Адкуль яго мог ведаць? "
  
  
  Яе сядзеѓ там.
  
  
  "I гэты гатэль. Яе нiчому не давяраю. Нiчога падобнага. Я думаю, што ѓ кожнай пакоi ёсць памылкi. Мне давялося прайсцi праз будучую сустрэчу, таму што гэта было часткай першапачатковага плана. Я не люблю адхiляцца ад першапачатковых планавання, таму што гэта пакiдае занадта шмат воляй выпадку. Паколькi мы ѓжо ведалi аднаго сябра, яго проста гуляѓ крута i працягваѓ з гэтага моманту. Мне вельмi шкада, калi гэта абразiла ваша пачуццё парадку ".
  
  
  Гэта мела сэнс.
  
  
  "Што цяпер?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Мы дамовiлiся аб сустрэчы памiж мной i дзяѓчынай", - сказаѓ Парсон зноѓ па-дзелавому. "Даставiць мiкрафiльм".
  
  
  "Дзе?"
  
  
  "Ну, вы ведаеце, што я думаю аб гатэлi. Гэта дае права на любы нумар. I я не люблю тусавацца з людзьмi ѓ Прадо Льяно. Паслухайце, а як наконт лыжнай трасы?"
  
  
  Яе думалi. "Там вельмi пустэльна, добра - часам. На снезе таксама няма насякомых". Яе засмяяѓся, не разумеючы, наколькi гэта праѓда.
  
  
  "Да рысу снег. Вы можаце стрэлiць у чалавека, каб парыж з дапамогай тэлескапiчнага аб'ектыва". Ён здрыгануѓся. "Мне гэта зусiм не падабаецца".
  
  
  "Але калi нiхто не ведае, што ты Карэлi..."
  
  
  "Хто сказаѓ? Акрамя таго, ёсць яшчэ адзiн непрыемны момант. Калi Москато ѓсё яшчэ iснуе, а яе, упэѓнены, што ён пасьля таго, як Артура купiѓ эга - ён будзе сачыць за вамi i за вашым шырокiм, на самай справе?"
  
  
  "Аб Хуана?"
  
  
  "Вядома! Так што я павiнен убачыць яе дзе-небудзь, што кiдаецца ѓ вочы, i ѓ той жа час абаронена".
  
  
  Яе, пацiснуѓ плячыма. "Гэта няпросты бiбл для запаѓнення".
  
  
  "Няма? А што наконт адной вакол гэтых лiнных дарог? Калi вы знаходзiцеся ѓ адной вакол iх, вы iзаляваныя, самотныя i ѓ бяспецы!"
  
  
  Яе думаѓ пра гэта. "Гандола? Яе, разумею, што вы маеце на ѓвазе. Сядайце на нах з ёй i падымайцеся разам. Пакуль вы там, зачыненыя ѓ лiннай дарозе, вы можаце даставiць вас у кантраляванай асяроддзi, i нiхто не стане мудрэй. усе на плёнцы? "
  
  
  "Правiльна."
  
  
  Яе сядзеѓ i думаѓ. "Але хто-то ѓсё яшчэ можа стрэлiць у вас са схiлу".
  
  
  "Галасаванне, дзе ты ѓваходзiш, стары, - сказаѓ Парсон, вяртаючыся ѓ брытанскi ѓнiверсiтэт. - Ты сядаеш на лыжы, стаiш на станцыi Боррегилас i прикрываешь нас, калi мы пад'язджаем".
  
  
  Яе думаѓ пра гэта. Мне падабаецца. Чым больш яе, думаѓ пра гэта, тым больш мне гэта падабалася.
  
  
  "Я куплю гэта", - сказаѓ я.
  
  
  "Колькi часу?"
  
  
  Яе сказаѓ: "Заѓтра ѓ дзесяць ранiцы?"
  
  
  "На самай справе", сказаѓ Парсон. "Я буду трымацца далей ад Хуаны. Я не хачу нiякiх ускладненняѓ, калi мы так блiзкiя да заключэння здзелкi".
  
  
  "Поспехi", - сказаѓ я.
  
  
  Ён стаяѓ у снезе, папраѓляючы ветровку. Яе, адчуваѓ, як холад хлестает праз адчыненыя дзверы, хоць снег амаль цалкам сышоѓ.
  
  
  "Пачнi", - сказаѓ Парсон. "Я пайду за табой ѓнiз".
  
  
  Ёй кiѓнуѓ.
  
  
  Ён зачынiѓ перада мной дзверы i паспяшаѓся вакол помнiка, дзе i знiк з выгляду.
  
  
  * * *
  
  
  Renault завялася без праблем. Даѓ эму крыху сагрэцца, затым пачакаѓ, пакуль не ѓбачыѓ Сiмку, якая з'явiлася з-за кута помнiка, ee фары коса спускалiся на iмправiзаваную дарогу. Затым яе паехаѓ, папоѓз па кароткай пад'язной дарозе да шашы. Ёй памахаѓ Парсону у люстэрка задняга выгляду.
  
  
  Яе ѓбачыѓ "Сiмку", якая займаецца вынiкала за мной, яе фары мiгцелi ѓ падальным снезе.
  
  
  Павароты i павароты былi даволi рэзкiмi, патрабавалi пастаяннага тармажэння i пераключэння на панiжаную перадачу. Яе пачаѓ атрымлiваць задавальненне ад праезнай часткi, калi адчуѓ першую дашчэнту прамоклую тармазную сiстэму.
  
  
  Яе спускаѓся па далiне вакол чорнай лушчака, вздыбленных уверх, дзе дарога была падарваная ѓ выглядзе V-вобразнай канавы. У канцы яе ѓбачыѓ, як тратуар робiць хуткi рэзкi паказальнiкаѓ прама.
  
  
  У сярэдзiне жывата ѓчастка яго пачаѓ тармазiць i адчуѓ прабуксоѓку. Яе, падумаѓ, што выпадкова наткнуѓся на замарожанае месца на дарозе, i паспрабаваѓ зноѓ. Але гэта было зусiм не замерзлае месца.
  
  
  Яе зноѓ нацiснуѓ на здзекi, каб атрымаць некаторую цягу пры пераключэннi на панiжаную перадачу, але
  
  
  
  
  
  Вiды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынiкi перакладу
  
  
  Пераслед, здавалася, не перадаваѓ нiякай магутнасцi на колы.
  
  
  Ёй адчайна нацiскаѓ на рычаг пераключэння перадач, але цяпер яе ехаѓ занадта хутка, каб ѓключыцца, i не мог пераключыцца на найнiзкую перадачу.
  
  
  Яе прытармазiѓ да падлогi, калi выехаѓ на ѓхiл, але хуткасць была занадта высокай. На шчасце, крывая атрымалася вельмi добрай. Яе зрабiѓ паказальнiкаѓ. Але тут жа яе сутыкнуѓся з хуткiм паваротам налева, у процiлеглым кiрунку, i зноѓ нацiснуѓ на здзекi, спадзеючыся, што праезная частка дасць мне счапленне тут. Але я не адчуваѓ нiчога, акрамя мокрай неэфектыѓнасцi.
  
  
  Нiчога.
  
  
  Яе моцна павярнуѓ кола i павярнуѓ. Дарога выпрасталася, але пайшла ѓнiз, калi шашы перайшло ѓ доѓгi роѓны траверс, перасякае высокi скалiсты схiл. У канцы паходу яго убачыѓ круты паказальнiкаѓ таму з вялiкiм папераджальным знакам на шашы наперадзе.
  
  
  Яе зноѓ нацiснуѓ на здзекi, але не атрымаѓ нiякага адказу. Яе нацiснуѓ на рычаг пераключэння перадач, але не змог знiзiць эга да мiнiмуму. Яе пачаѓ круцiць кола ѓзад i наперад, спрабуючы атрымаць трэнне тып снегаачышчальнiкаѓ, каб паменшыць хуткасць Renault, каб яе мог знiзiць гэтую чортаву штуку на панiжанай перадачы.
  
  
  Няѓдала.
  
  
  Яе ѓбачыѓ ззаду сябе агнi Парсона, i мне стала цiкава, назiрае ён за мной у S i ламае галаву над маiм невытлумачальна дрэнным кiраваннем.
  
  
  Яе двойчы мiргнуѓ святлом, як свайго роду сiгнал аб дапамозе.
  
  
  Крывая ѓсё наблiжалася i наблiжалася, i яе зусiм не мог кантраляваць хуткасць Renault. Яе, думаѓ пра тое, каб перабрацца праз ѓнутраную дрэнажную канаву, але вырашыѓ, што шанец разбiць восi i адарваць колы занадта вялiкi, каб рызыкаваць. Акрамя таго, яе мог бы разбiцца плазам пра сланцавую водмель, якая займаецца падымалася вакол канавы, калi рулявое кола вырастала вакол маёй спiны.
  
  
  Завiшчалi шыны, яе павярнуѓ кола налева, каб занадта хутка павярнуць. Яе ѓрэзаѓся ѓ якi ѓзвышаецца бераг справа ад мяне. "Рэно" з'ехаѓ з дарогi i накiраваѓся адкрыта да знешняга краю дарогi, на якiм было прыкладна футаѓ скалы, насыпанной пад выфарбаваным ѓ белы колер драѓлянай агароджай, доѓгiм прыкладна на дваццаць футаѓ.
  
  
  Яе урэзаѓся бокам у поручнi, адарваѓ што-то ад шарык "Рэно", а затым паскакаѓ назад да насыпу. Але яе моцна пацягнуѓ i зноѓ выраѓнаваѓ машыну.
  
  
  Наперадзе мяне дарога працягвала хутка спускацца. У любым ярдаѓ ад мяне яе ѓбачыѓ праезную частку, рэзка поворачивающую прама, з яшчэ адным драѓлянай агароджай, якiя абараняюць паказальнiкаѓ, i вельмi вялiкiм паказальнiкам перад паваротам.
  
  
  Яе нiколi не змагу зрабiць гэты паказальнiкаѓ.
  
  
  Яе пачуѓ каля свайго вуха грамавы рухавiка i хутка павярнуѓся.
  
  
  Гэта быѓ Парсон.
  
  
  Ён стрэлiѓ з "Сiмкi" mimmo мяне i стрэлiѓ на праезнай частцы наперадзе.
  
  
  Мне было цiкава, што, кравец вазьмi, ён спрабуе зрабiць. Яе гатэль крыкнуць эму, але не шталь.
  
  
  Ён разрэзаѓ мяне адкрыта перада мной, i яе ледзь не закрычала, каб ён сышоѓ з дарогi цi мяне ѓдарылi.
  
  
  Яе зноѓ нацiскаѓ на рычаг пераключэння перадач, адчайна спрабуючы перайсцi на прыступку нiжэй, але гэта было бескарысна.
  
  
  Парсон быѓ адкрыта перада мной. Ён амаль зачынiѓ вочы, чакаючы крушэння.
  
  
  Так i не здарылася.
  
  
  Раптам мой пярэднi бампер стукаѓ па задняга бампера Парсона. Яе, бачыѓ, як чырвоныя стоп-сiгналы Simca Парсона мигали, то згасалi, то згасалi, то зноѓ згасалi.
  
  
  Яе запавольваѓся.
  
  
  Гэта быѓ стары трук - спынiць ѓсталяваць адзiную магутную машыну, прытармазiѓшы машыну перад ёй, каб запаволiць машыну ззаду.
  
  
  Яе моцнага трымаѓ руль, таму што ведаѓ, што адзiн камень у няправiльным месцы на праезнай часткi скiдае Renault з бампера Simca, i мяне кiдае налева або направа, затым чаго яе соскальзываю з запавольвання машыны i Iдзiце альбо ѓ абрыѓ, альбо праз край абрыву ѓ паветра.
  
  
  Запалохванне Парсона працягвалi мiргаць i мiргаць, i да таго часу, калi мы падышлi да павароту, ён спынiѓ мяне. Яе уключыѓ заднi ход i сеѓ у машыну, дрыжучы.
  
  
  Дзверы адчынiлiся, i Парсон выйшаѓ праз сiмкi. Ён вярнуѓся да маёй баку машыны, i вакол яго валiѓ снег.
  
  
  Мае агнi гарэлi звонку, асвятляючы заднюю частку Simca i паказваючы Парсона, якi стаяѓ там, у ночы.
  
  
  "Я не буду пытацца, што здарылася", - павольна сказаѓ Парсон. "Хто-то трапiѓ у твой Рэно".
  
  
  Ёй кiѓнуѓ. "Дзякуй за дапамогу. Гэта быѓ добры трук".
  
  
  Мы заехалi ѓ бар Esqui Прада, да таго, як я яе адвёз машыну ѓ гараж. У мяне было тры люмумбы i кубак кавы, i яго ѓсё яшчэ адчуваѓ сябе не зусiм добра.
  
  
  11
  
  
  Яе вярнуѓся ѓ свой пакой пасля нядоѓгага знаходжання ѓ барэ Esquí з Парсоном. Ром i шакалад у лумумбе трохi дапамаглi мне супакоiцца, але яе ѓсё яшчэ дрыжаѓ, калi уставiѓ ключ у дзверы i ѓвайшоѓ унутр.
  
  
  Уключыѓшы святым, яе пачуѓ шоргат ѓ iншым канцы нумара, затым дзверы, якая злучае дзверы, расчынiлiся, i Хуана знаходзiлася там, шырока раскрыѓшы вочы. Здавалася, яна толькi што прачнулася ад глыбокага скляпеннi.
  
  
  "Вы сустракалiся з iм?"
  
  
  "Так", - сказаѓ я. Яе хутка падышоѓ да бюро i ѓзяѓ там нататнiк. Яе хутка надрапаѓ на nen "жучок" i паказаѓ гэй.
  
  
  Яна кiѓнула, што зразумела.
  
  
  "Як гэта атрымалася
  
  
  
  
  
  Вiды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынiкi перакладу
  
  
  пайсцi? "- спытала яна мяне.
  
  
  "Не аб чым паведамляць. Мне давядзецца убачыць эга зноѓ". Ёй быѓ заняты напiсаннем у нататнiку. "Вы сустрэнецеся з iм заѓтра ѓ дзесяць гадзiн у гандоле. Падрабязнасцi пазней".
  
  
  Яна кiѓнула.
  
  
  "Цяпер яе iду спаць i крыху адпачну".
  
  
  "Добра", - сказала яна.
  
  
  Яе паказаѓ на дзверы ѓ хол, даючы зразумець, што хутка сустрэнуся з ёй звонку.
  
  
  "Спакойнай ночы, Джордж", - сказала яна i вярнулася ѓ свой пакой.
  
  
  Яе зняѓ вопратку, пераапрануѓся ѓ чыстую i выйшаѓ у калiдор. Хуана сядзела i палiла цыгарэту.
  
  
  "Вы ѓпэѓненыя, што ѓ пакоях праслухоѓваюць?" спытала яна.
  
  
  "Станоѓча".
  
  
  "Вы сустракалiся з Карэлi?"
  
  
  "Так. Мы ведаем эга, як Бары Парсон".
  
  
  Яна вывучала мяне. "Я амаль здагадаѓся пра гэта".
  
  
  "Я зрабiѓ таксама."
  
  
  "Вы можаце быць упэѓненыя?"
  
  
  "Як я магу быць цалкам упэѓненым? Але ён сустракае вас на лiннай дарозе, дзе, кравец вазьмi, вы атрымаеце матэрыялы"
  
  
  "Што гэта такое?"
  
  
  "Я з гэтым спраѓлюся", - упэѓнена сказала яна.
  
  
  "Добра. Яе абараню цябе з лыжных спускаѓ. Карэлi так хоча".
  
  
  "Але, як Камар мог даведацца аб сустрэчы памiж iм i вамi?"
  
  
  "Ён увесь час сачыѓ за намi".
  
  
  "Я паспрабую нагледзець за iм".
  
  
  "Не турбуйцеся. Яе паклапачуся пра гэта. Проста пазнаёмцеся з Карэлi i даведайцеся, жартуе ён над намi цi не".
  
  
  Яна паглядзела на мяне. "Чаму ён не даѓ мне iнфармацыю раней?"
  
  
  "Ён сказаѓ, што хоча быць упэѓненым".
  
  
  Яна пацiснула плячыма. "Я мяркую, гэта мае сэнс".
  
  
  "Сядай з iм па лiннай дарозе i спускайся на лыжах ад Боррегилас. Яе сустрэну цябе ѓ бары ѓнiзе, калi ѓсё скончыцца. Потым мы паспяшаемся ѓнiз i праверыць яго сапраѓднасць рэчаѓ".
  
  
  "Малага?"
  
  
  "Гранады. У AX ёсць там перадатчык".
  
  
  "Добра."
  
  
  Яе, вярнуѓся ѓ пакой i жым лежачы спаць.
  
  
  * * *
  
  
  Цяпер яе мог бачыць усё ѓздоѓж камянiстага хрыбта. Сонечны сьвяты быѓ чыста-белым. Снежны сьвяты гасподзь сляпiѓ вочы, але я выкарыстаѓ фiльтр у акулярах Zeiss 60x.
  
  
  Канатная дарога рухалася ѓверх, i я выразна разгледзеѓ жоѓты швэдар Хуаны. Унутры былi толькi яна i Парсон. Гандола звычайна везла чатырох, i ён ведаѓ, што Парсону прыйшлося даць чаявыя абслуговаму персаналу на прыватную паездку, але я не хваляваѓся. У яго былi на гэта грошы.
  
  
  Яе зноѓ пракацiѓся па полi ѓ акулярах, i тут яе ѓбачыѓ эга.
  
  
  * * *
  
  
  Ён ляжаѓ на жываце на гранiтным выступе прыкладна на паѓдарогi памiж Боррегилас i Прада Льяно. Ён быѓ апрануты ѓ шэрую вопратку, так што ён дакладна злiваѓся з лушчаком i гранiтным сланцаѓ. Але яе мог бачыць, што ён усё-такi мужчына, i бачыѓ, што ён трымаѓ у руках доѓгую вiнтоѓку ѓздоѓж скалы. Да вiнтоѓкi быѓ прымацаваны прыцэл.
  
  
  Я не мог каму-тып вiнтоѓкi па ачках.
  
  
  Ён ляжаѓ вельмi цiха i чакаѓ. I ён глядзеѓ на гандолу з Хуаной i Парсоном. Як ён даведаѓся, што яны эга забiраюць? Як ён мог даведацца?
  
  
  Парсон? Быѓ Парсон заменай? Хто-то настройваѓ Хуану? Як iнфармацыя зноѓ прасачылася? У нашых пакоях нiхто не сказаѓ нам словы. Нiхто, акрамя мяне i Парсона, не ведаѓ час i месца.
  
  
  I ѓсё ж забойца ляжаѓ у чаканнi.
  
  
  Москато? Цалкам магчыма.
  
  
  Яе расшпiлiѓ вятроѓку i досталь "люгер". Яе разглядалi эга i сунуѓ у хвiлiну вятроѓкi. Мне давялося б перасекчы схiл i замацавацца на скале, каб дабрацца да яго. Тады мне прыйдзецца переползти па камянях i забiць яго, перш чым ён зможа нанесцi ѓдар.
  
  
  Iншага шляху не было. Калi яе пакiну Москато ѓ жывых, ён зноѓ паспрабуе займець Рыка Карэлi - спрабуйце, пакуль эму гэта не ѓдасца!
  
  
  Мяркуючы па хуткасцi лiннай дарогi i месцы знаходжання чалавека на скалах, у мяне было каля паѓтары хвiлiна, каб зрабiць ход.
  
  
  Яго крыху праверыѓ спуск, каб пазбегнуць небяспечнага магната, i праехаѓ крыху нiжэй яго. Калi яе стукнуѓся аб нiжнюю частку горкi, што-то здарылася з астатнiм снегам наверсе, i яе раптам выявiѓ, што тануѓ у горцы на каленi. Яе штурхаѓся i бiѓся, i снег зляцеѓ з мяне. Мне пашанцавала. Вялiкi шар качанага снег працягваѓ сыходзiць ад мяне i стукнуѓся аб камянi паблiзу.
  
  
  Яе страцiѓ каштоѓныя секунды.
  
  
  Скалы былi наперадзе мяне, але я яе не бачыѓ чалавека, якi ляжыць пада мной. Прыйшлося дастаць кропках i павольна панорамировать па яе грэбенi.
  
  
  Потым яе ѓбачыѓ эга.
  
  
  Мяне збiла з курсу прыкладна на сотню футаѓ! Яго быѓ занадта высокi.
  
  
  Яе хутка пачаѓ зноѓ спускацца з пагорка, вяртаючыся ѓ iншы бок, крещаясь з гэтага курсу i вяртаючыся да кропкi, якая знаходзiцца ѓ межах дасяжнасцi чалавека на скалах.
  
  
  Яе адпусцiѓ зацiскi i паклаѓ лыжы ѓ камянi, каб яны не соскользнули. Затым выцягнуѓ яе кропках i паглядзеѓ праз край скал.
  
  
  Яе, бачыѓ, як канатная дарога павольна падымаецца памiж другiм i трэцiм сталёвымi апорамi. I яе мог бачыць чалавека з вiнтоѓкай, якi моцнага сцiскаѓ эга i асцярожна вёѓ гандолу, пакуль яна рухалася ѓверх па павуковых сталёвым тросе.
  
  
  Яе нацэлiѓ "люгер" у галаву мужчыну i стрэлiѓ.
  
  
  Лупiѓ вочы ѓдарылася аб камень i некуды адляцела. Яе чуѓ спевы рыкашэту.
  
  
  Мужчына хутка павярнуѓся. Яе бачыѓ размытае пляма на яго белым твары. Ён хутка выгнуѓ спiну, павярнуѓся i нацэлiѓ на мяне вiнтоѓку - прыцэл i ѓсё такое.
  
  
  Лупiѓ вочы трапiла ѓ снег ззаду мяне - занадта блiзка для
  
  
  
  
  
  
  Вiды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынiкi перакладу
  
  
  камфорту.
  
  
  Яе зноѓ стрэлiѓ. Але ён схаваѓся з выгляду адразу пасля стрэлу. Яе не мог эга бачыць.
  
  
  Прысеѓшы там, яе дарэмна спрабаваѓ эга знайсцi.
  
  
  Яшчэ адзiн стрэл зламаѓ камень маёй рукой.
  
  
  Яе прыгнуѓся.
  
  
  Гандола павольна рухалася па тросе, i яе мог бачыць жоѓты швэдар Хуаны, i гэта ѓсё, на што я звяртаѓ увагу.
  
  
  Стрэлак устаѓ i адвярнуѓся ад мяне, цэлячыся ѓ гандолу. Яе зноѓ стрэлiѓ.
  
  
  Ён упаѓ, прыгнуѓшыся за скалу, зусiм не трапiѓ. Яе, бачыѓ, як ён упёрся ѓ ѓцёс, i цэлiѓся ѓ гандолу.
  
  
  Яе пачаѓ праз скалы, але ведаѓ, што не змагу дабрацца да яго своечасова.
  
  
  Пстрыкнуѓшы зацiскамi для троса, яго sel на лыжы i пачаѓ спуск, трымаючы ѓ адной руцэ дзве дубiнкi, у iншы - люгер. Гэта была не самая зручная лыжная пазiцыi, якую ёй мог сабе ѓявiць.
  
  
  Па меры прасоѓвання яе, зразумеѓ, што не магу страляць на лыжах, i, такiм чынам, марную больш каштоѓнага часу.
  
  
  Яе спусцiѓся на ѓзровень, на якiм ён прысеѓ, вырваѓся па мацаванняѓ i, прысеѓшы, перасёк камянi.
  
  
  Голас ён!
  
  
  Яе стрэлiѓ.
  
  
  Ён цэлiѓся ѓ гандолу, i стрэлiѓ дакладна так жа, як я стрэлiѓ, - цi, магчыма, праз долю секунды пазней за мяне. Што б нам здарылася, мой уласны стрэл, па-вiдаць, прывёѓ да таго, што ён даѓ асечку, i эга зарад бяскрыѓднае, як трапiѓ на падставу, гандолы, а не праз акно ѓ складваць даляр Парсона.
  
  
  Яе трапiѓ у стрэлка.
  
  
  Ён упаѓ тварам у камянi, а затым рэфлекторным рухам разгарнуѓся i разгарнуѓ вiнтоѓку, пакуль яна не была накiравана выплат прама на мяне.
  
  
  Яе, скочыѓ назад i ѓ снег, спаѓзаючы з гары. Кулi разляцелiся вакол мяне, але нi адзiн не патрапiѓ. Яе зноѓ закат на скалу, чапляючыся за нах для пакупкi.
  
  
  Камень быѓ слiзкiм, але яе переполз па яму, i калi побач з маiм вухам разарвалася яшчэ адна лупiѓ вочы, падняѓ яе галаву, ясна ѓбачыѓ эга i стрэлiѓ эму ѓ шыю.
  
  
  Ён адразу ѓпаѓ. Кроѓ выбухнула вакол яго чырвоным воблакам.
  
  
  Затым ён ляжаѓ у лужыне ледзяной пачырванення, калi ёй падышоѓ да яму.
  
  
  Гэта быѓ Альфреддо Москато.
  
  
  Камар.
  
  
  Сват!
  
  
  * * *
  
  
  Вiнтоѓка, якая займаецца страляла ѓ мяне i якая займаецца павiнна была забiць Рыка Карэлi ѓ гандоле, была вiнтоѓкай Winchester Model 70 Super Grade, откалиброванной пад патроны 30-06 Спрынгфiлд i абсталяванай аптычным прыцэлам зменнай магутнасцi Bausch & Lomb Balvar Lee dot. Гэта быѓ прыгожы буравая зброi.
  
  
  Патрон 30-06 Спрынгфiлд Hi-Speed, з бронзавым вастрыём можа забяспечваць пачатковую хуткасць 2960 футаѓ у секунду i хуткасць 2260 футаѓ у секунду на адлегласцi 300 ярдаѓ, з якая дзiвiць сiлай 2920 фут-фунтаѓ дульнай энергiяй i 1700 фут-фунтаѓ. фунтаѓ на 300 ярдаѓ. Прыцэл з рэгуляванай магутнасцю Bausch & Lomb рэгулюецца ад 2 1/2 да 4 разоѓ, пры гэтым вышыня i вецер рэгулююцца толькi двума рухомымi часткамi.
  
  
  Калi што-небудзь i можа дапамагчы забiць чалавека з аддаленага месцы стральбы, то гэтая камбiнацыя магла б.
  
  
  Яе, нахiлiѓся над мёртвым чалавекам. У яго быѓ папернiк i паперы, але яны былi вiдавочна падробленыя. Iмя было сказана Наталио Ды Цезура, а ѓ газетах гаварылася, што ён прыехаѓ па Бары, Iталiя.
  
  
  У яго была смуглявая скура, цёмныя валасы, голеныя блакiтныя падбародак i палачак. Эга бакенбарды былi нiжэй звычайных, але не здавалiся занадта доѓгiмi.
  
  
  Ён быѓ апрануты ѓ добрую вятроѓку i аблягае лыжныя штаны.
  
  
  Яе, павярнуѓся на гук раптоѓных крокаѓ па камянях. Одзiна па Грамадзянскай гвардыi спусцiѓся да месца, зняѓ лыжы i пайшоѓ да мяне з запiсной кнiжкай у руцэ. Яе, заѓважыѓ, што кабуры эга рамяня бяспекi была расшпiлена.
  
  
  Зiрнуѓшы на мяне, ён нiчога не сказаѓ, а затым падышоѓ да скалы, дзе ляжаѓ мярцвяк. Ён нахiлiѓся, зiрнуѓ на цела, затым уважлiва даследаваѓ эга i зрабiѓ некалькi нататак.
  
  
  Ён дакрануѓся да шыi трупа i памацаѓ пульс. Яе мог бы сказаць эму, што эга там не будзе. Ён досталь, паперы, даследаваѓ ну, а затым агледзеѓ Вiнчэсцер 70 i прыцэлам.
  
  
  Ён устаѓ i павярнуѓся да мяне.
  
  
  "Прабачце за ѓварванне, сеньёр", - сказаѓ ён па-ангельску.
  
  
  Яе ѓсмiхнуѓся. "Як вы даведалiся, што я ангелец?"
  
  
  "Я ведаю, што ты амерыканец", - паправiѓ ён мяне з усмешкай. "Сваiмi лыжамi".
  
  
  Гэта былi аѓстрыйцы, але я яе купiѓ ih ѓ Сан-Вэлi. I гэта было на iх адлюстраваны.
  
  
  "Вы былi сведкам гэтага - бяды?" - спытаѓ ён, далiкатна, але, мабыць.
  
  
  Яе, пацiснуѓ плячыма.
  
  
  "Магчыма, вы больш, чым сведка. Магчыма, вы былi датычныя да смерцi гэтага чалавека?"
  
  
  Ёй нiчога не сказаѓ. Калi ён збiраѓся абвясцiць мне мае правы? Але, вядома, у Iспанii вам наогул не зачытвалi вашы правы.
  
  
  Яе пачаѓ расшпiльваць вятроѓку, каб дастаць кашалёк.
  
  
  Зброю "Гарден", "амерыканец Кольт" 45-га калiбра, iмгненна апынулася ѓ эга руцэ i прыкрыла маё жыццё.
  
  
  "Прашу прабачэння, сеньёр, але, калi ласка, нiчога не вымайце вакол кiшэняѓ".
  
  
  "Я проста хачу перадаць сваё пасведчанне асобы", - усмiхнуѓся я. "Я прыйшоѓ па рэкамендацыi сеньёра Мiтч Кэлi вакол Малагi".
  
  
  Яго твар прамiльгнула пазнаванне. "А Ясна. У цябе тут эга картка. Таксама адна вакол тваiх". Ён паглядзеѓ на нах i павольна прыбраѓ назад у пластыкавую тэчку. Ён вярнуѓ кашалёк i з разумным кейс зачынiѓ эга.
  
  
  Яе ѓзяѓ i прыбраѓ.
  
  
  "Прашу прабачэння, сеньёр. Яе не н
  
  
  
  
  
  Вiды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынiкi перакладу
  
  
  Вось чакаю вас для любога допыту. Калi вы хочаце сысцi? "
  
  
  Ах, гэтая цудоѓная маленькая эмблема СЯКЕРУ ѓ куце карткi Мiтч Кэлi, якую, здавалася, усе ведалi i любiлi.
  
  
  Яе, павярнуѓся i паказаѓ на мёртвага чалавека. "Ён вядомы вам?"
  
  
  Guardia пакiваѓ галавой. "Я так не думаю. Але хутка даведаюся".
  
  
  "Ветлiвы савет", - сказаѓ я. "Гэты чалавек можа быць абвешчаны ѓ вышук у Малазе за злачынства. Забойства".
  
  
  "Ах."
  
  
  "I за забойства хлопчыка мiнулай ноччу адкрыта тут, на Прада Льяно".
  
  
  Вочы Guardia звузiлiся. "Вы ведаеце, вельмi шмат рэчаѓ, сеньёр".
  
  
  "Гэта мая справа. Ведаць шмат рэчаѓ. I фатаграфаваць ih", - дадала яна з усмешкай.
  
  
  Ён адсалютаваѓ. "Prima сыходу мае прабачэннi за затрыманне вас. Думаю, было б добра, калi б вас не было тут, калi прыедзе мой калега. Ён трохi малады i iмпульсiѓны".
  
  
  Яе паглядзеѓ уверх па схiле. Яшчэ адна Guardia была на лыжах i бегла ѓнiз.
  
  
  "Дзякуй."
  
  
  Ён пакланiѓся ѓ пояс i адсалютаваѓ. "Я скажу сеньёра Кэлi, што мы сустрэлiся".
  
  
  Яе праслiзнуѓ у зацiскi, падняѓ свае жэрдкi i хутка спусцiѓся да Прада Льяно.
  
  
  * * *
  
  
  Праз паѓгадзiны яе, вярнуѓся ѓ гатэль. Хуана чакала мяне ѓ гасцiнай ля вялiкага камiна.
  
  
  Мы былi адны.
  
  
  Яе твар свяцiѓся узбуджэннем. "У мяне ёсць гэта", - прашаптала яна мне.
  
  
  Ёй кiѓнуѓ.
  
  
  "Што гэта быѓ за хваляванне?" - падумала яна.
  
  
  "Я спудзiѓ Москато i забiѓ эга".
  
  
  Яе твар пабялеѓ. "Як ён даведаѓся, што мы сустракаемся на лiннай дарозе?" спытала яна. "Нiхто не ведаѓ, акрамя цябе, i мяне - i Парсона".
  
  
  "Вы думаеце, што Парсон сапраѓды Карэлi?" Яе спытаѓ.
  
  
  Яна пацiснула плячыма. "Ён, безумоѓна, шмат ведае аб сеткi наркотыкаѓ. I ён гатовы даць нам гэта на сподачку з блакiтнай аблямоѓкай. Яе вельмi натхнёны".
  
  
  "Цi былi вы калi-небудзь расчараваныя?" - весела спытаѓ я.
  
  
  "Вельмi дыхтоѓна. Як толькi мы пачалi гуляць з тым першым замененым Карэлi".
  
  
  "Сёння нiяк не калi мы даставiм ѓсе ѓ Гранаду".
  
  
  "Я не магу быць упэѓненая, што iнфармацыя дакладная, Нiк", - сказала яна, як калi б яна думала пра гэта на працягу некаторага часу i, нарэшце, прыняла рашэнне. "Здаецца сумным, што я зайшоѓ так далёка i не магу сказаць, што Карэлi сапраѓдны цi не".
  
  
  "Не хвалюйцеся. Банк памяцi СЯКЕРА будзе ведаць".
  
  
  "Але мне цiкава, чаму мяне паслалi сюды на самай дэла". Цяпер яна надзьмулi.
  
  
  "Забудзьцеся пра гэта. Гэта частка працы".
  
  
  Механiк у гаражы Прада Ллано папрасiѓ прабачэння. "Я атрымаю эга да двух гадзiн дня. Гэта досыць хутка для вас, сеньёр?"
  
  
  Яе, пацiснуѓ плячыма. "Гэта павiнна быць. Што здарылася?"
  
  
  "Вадкасць у тормазе злiць, сеньёр".
  
  
  "Па якой прычыне?"
  
  
  "Абрыѓ трубаправода". Ён не хацеѓ шмат казаць.
  
  
  "Перапынак?"
  
  
  "Вельмi дзiѓна, сеньёр", - прызнаѓся ён. "Не часткi лiнii для вадкасцi зношваецца такiм чынам. На самай справе, гэта немагчыма".
  
  
  "Тады што здарылася?"
  
  
  "Лiнiя разарвана".
  
  
  "Парэз?"
  
  
  "Падобна на тое, сеньёр". Цяпер эму было не па сабе. Такiя рэчы былi эму незразумелыя.
  
  
  "Хто-то спецыяльна выразаѓ гэта?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Я не ведаю. Яе не хацеѓ бы гаварыць пра гэта. Гэта сур'ёзнае абвiнавачванне".
  
  
  "Але зараджаць няма каму, дык чаму б не сказаць гэта?"
  
  
  Ён бачыѓ, як я ѓсмiхаюся. "Добра. Ёй кажу, што хто-то перарэзаѓ гэтую лiнiю, сеньёр. Бнiп! У гэтым ёсць сэнс?"
  
  
  "О так, - сказаѓ я. "Гэта мае сэнс".
  
  
  Хлопчык выглядаѓ сур'ёзным. - Значыць, у вас ёсць вораг, сеньёр. Можа быць, муж якой-небудзь жанчыны?
  
  
  Iспанцы такiя невылечныя рамантыкi!
  
  
  "Так", - сказаѓ я. "Я адчуваю, што гэта можа быць. Але яна таго варта, разумееце?"
  
  
  Ён празьзяѓ. "Тады добра. Добра!"
  
  
  "Я буду ѓ два".
  
  
  "О, ёсць яшчэ адна дробязь, - сказаѓ ён.
  
  
  "Якая?"
  
  
  Ён зноѓ завагаѓся, азiраючыся, каб штогод, не слухае хто-небудзь.
  
  
  "Ты ведаеш, што гэта?" ён выняѓ што-то вакол кiшэнi i трымаѓ у руцэ.
  
  
  Яе ѓзяѓ эга з эга далонi. Гэта была прыгожая памылка. Магнiтны перадатчык у спалучэннi з пеленгатарам. Выдатная мадэль! Старанна прафесiйна. Напэѓна, японец цi немец.
  
  
  Яе, глядзеѓ на гэта. "Я паняцця не маю, што гэта такое".
  
  
  "Я таксама, сеньёр".
  
  
  "Дзе ты знайшоѓ гэта - гэты гаджэт?"
  
  
  "Ён быѓ прымацаваны да нiжняй частцы Renault, сеньёр".
  
  
  "Як цiкава. Мяркую, гэта што-то проста ѓзляцела з шашы, калi яе ехаѓ".
  
  
  "Гэта магнетызм, вы ведаеце, сеньёр? Яе думаѓ, вам будзе цiкава ѓбачыць гэта"
  
  
  "Я... вельмi цiкава".
  
  
  Яе заклаѓ пеленгатор у хвiлiну i выцягнуѓ некалькi сотняѓ песет. Яе перадаѓ ih хлопчыку. "Гэта для цябе", - сказаѓ я. "За цiкавасць i за вашае маѓчанне".
  
  
  "Я разумею, сеньёр".
  
  
  Ёй быѓ упэѓнены, што гэта так.
  
  
  Цяпер яе ведаѓ, як Москато стала вядома аб сустрэчы па лiннай дарозе.
  
  
  Яе сам сказаѓ эму 1
  
  
  Дванаццаць
  
  
  Калi мы з Хуаной сядзелi ѓ садзе Альгамбры, да нас падышоѓ невысокi цёмнавалосы, чарнавокi, кучаравы цыган па iмя Гервасио Альбанес. Ён вёѓ нашу паездку, якая займаецца iшла наперадзе. Па задуме Хуана i яе засталiся ззаду.
  
  
  "Гэта цяпло для Андалусii", - сказаѓ ён з вельмi добрым ангельскай акцэнтам.
  
  
  "Але не для Марока", - сказаѓ ён рэѓматызму, зноѓ бянтэжачыся для Хоука i зусiм ребяческую Сiстэму распазнання, створаную AX.
  
  
  Ён кiѓнуѓ
  
  
  
  
  
  Вiды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынiкi перакладу
  
  
  Яе агледзеѓся. Пад перцовым дрэвам сядзела бетонная лаѓка, i ён павёѓ нас туды. Мы сядзелi разам, гледзячы на якi адлюстроѓвае басейн i вялiкую мавританскую арку наадварот.
  
  
  "У мяне для вас навiны", - сказаѓ ён шэптам. "Мы павiнны сустрэцца адразу потым канчаткаѓ рэшка".
  
  
  "Навiны?" Яе спытаѓ.
  
  
  Ён прыклаѓ палец да вуснаѓ. "Потым. На ѓзгорку насупраць". Ён паказаѓ пальцам mimmo Альгамбры на схiле пагорка на паѓночны ѓсход. Нам як сказалi раней, што на схiле пагорка было некалькi пячор, пячор, у якiх усё яшчэ джала вялiкая колькасць цыган. На самай справе, гэта сказаѓ нам сам Жервазио.
  
  
  Ёй кiѓнуѓ. "А потым экскурсii. Ля ѓваходу ѓ Альгамбра".
  
  
  Натоѓп ля ѓваходу ѓ Альгамбра стала радзець, калi мы выйшлi, Гервасио праводзiѓ нас да паркоѓкi.
  
  
  "У цябе ёсць машына?"
  
  
  "На жаль, няма", - усмiхнуѓся Жервазио. Ён лiль чары ѓ кiрунку Хуаны. "У мяне толькi вельмi маленькая Ламбретта ...
  
  
  "Не хлеѓ кроѓ на ѓсю дарожку, - сказаѓ я. "Пойдзем з намi. Мы адвязем цябе сюды пазней, i ты зможаш забраць Ламбретту".
  
  
  "Ты ѓсёй тэрыторыi гатэля, а такая".
  
  
  "Негатыѓна. Мы проста практычныя. Мы не можам марнаваць час на паездку ѓзад i наперад, чакаючы, пакуль вы пераадолець вялiкiя пагоркi. Куды мы пойдзем?"
  
  
  "Я жыву ѓ пячоры, сеньёр", - трагiчна сказаѓ ён, даючы Хуана больш соку вачыма.
  
  
  Яна глядзела на яго. Ён дабiраѓся да нах.
  
  
  "Забудзь пра гэта, Джервазио. Гатовы паспрачацца, што ѓ цябе на дне пячоры ёсць четырнадцатилитровый збан, поѓны цвёрдых залатых монетт.
  
  
  Эга вочы заблiшчалi. "Вы гумарыстычны чалавек, сеньёр".
  
  
  Гервасио i Хуана забралiся на задняе сядзенне. Ён назiраѓ за ёй насцярожана, але я бачыѓ, як эга вочы часам глядзяць на мяне ѓ люстэрка.
  
  
  "Спусьцецеся сюды, сеньёр, а затым прама", - сказаѓ ён мне i працягваѓ бегаць, пакуль, праз кароткi час, мы не спынiлiся перад дзiркай у вышэй. Вакол былi прыпаркаваны iншыя машыны, а таксама куча матацыклаѓ. У асноѓным былi сядзення i пежо. Гэта была адна вялiкая крэдытнай карты ѓ гразi.
  
  
  "Мы сядзiм тут".
  
  
  Ёй кiѓнуѓ. Яе, глядзеѓ на яго ѓ люстэрка задняга выгляду. "А цяпер навiны, Жервазио".
  
  
  "Сеньёр Мiтч Кэлi хоча, каб вы неадкладна патэлефанавалi эму ѓ Малагу".
  
  
  "Ён патлумачыѓ чаму?"
  
  
  "Вядома, не, сеньёр. Але ён быѓ пастаянны".
  
  
  "Дзе яе магу назваць эга?"
  
  
  "У мяне ёсць лiнii ѓнутры дома".
  
  
  Ён паказаѓ на ѓваход у пячору.
  
  
  Яе, зiрнуѓ на Хуана. "Ну, пойдзем".
  
  
  Мы выйшлi i пайшлi за Жервазио ѓ пячору. Унутры ён быѓ абстаѓлены, як любы дом, з цяжкай iспанскай мэбляй i дыванамi на утрамбованном земляной падлозе. Былi лямпачкi i лямпы, уключаныя ѓ электрычныя разеткi. У галоѓнай пакоi стаяѓ вельмi моцны пах гатавання.
  
  
  Гервасио падышоѓ да кнiжнай шафы ѓ канцы пакоя i выцягнуѓ скураны футляр, якi абверг паведамленнi смi мне R / T Мiтч Кэлi ѓ канспiратыѓнай кватэры ѓ Малазе.
  
  
  Ён падключыѓ эга i даѓ прагрэцца. Яе сядзеѓ i глядзеѓ на яго. Хуана ѓстала i абыйшла вакол, з трапятаннем гледзячы на драпiроѓкi на сценах, па-майстэрску вытканыя габелены, карункi, закрывае сталы, у iнтэрнэце.
  
  
  Гервасио даѓ кодавыя лiтары i адказаѓ на запыт Кэлi аб iдэнтыфiкацыi.
  
  
  "Кэлi?" - сказаѓ яе праз iмгненне. "Чаму гарачая лiнiя?"
  
  
  "Гэта дзяѓчына. Яна накiроѓваецца ѓ Sol y Nieve".
  
  
  "На самай справе. Такiм чынам?"
  
  
  "У вас былi праблемы?"
  
  
  Яе спынiѓся, гледзячы на Жервазио. "Непрыемнасцi?"
  
  
  "Ну, ты яшчэ не падняѓ рымскi нос. На самай справе?"
  
  
  "На самай дэла, у нас ёсць".
  
  
  Наступiла цiшыня. "Слухай, - сказала Кэлi. "Учора патэлефанаваѓ дзяѓчыне Рымскi Нос i паведамiѓ гэй, пра смерць маладога чалавека, а сёння ранiцай - аб смерцi iншага мужчыны!"
  
  
  "Гэта праѓда."
  
  
  "Раман Нос адмовiѓся сустрэцца з вамi цi N. X., на самай справе?" N. X. Эксперт па наркотыках. Вельмi добра. Хуана Рыверы.
  
  
  Яе чакаѓ. "Адмоѓна. Якая ѓ яго прычына?"
  
  
  "Раман Нос кажа, што хоча адмянiць усе гэта. Ён ѓпэѓнены, што гэта падстроена. Ён упэѓнены, што эга арганiзацыя спрабуе забiць яго. Вы мяне чытаеце?"
  
  
  "Гучна i ясна".
  
  
  "Дзяѓчына цяпер пад'язджае на чырвоным" Ягуары ". На чырвоным" Ягуары ". Зразумела?"
  
  
  "Зразумела. Лейцара. Чаму яна iдзе?"
  
  
  "Яна кажа, што хоча ѓгаварыць Рымскага Носа сустрэцца з табой".
  
  
  "Пачакай хвiлiнку. Мы абодва сустракалiся з Рымскiм Носам. Паѓтараю. Мы абодва сустракалiся з Рымскiм Носам. Вы мяне чытаеце?"
  
  
  Паѓза. "Я чытаю цябе".
  
  
  "Я не разумею, чаму яна думае, што мы не сустракалi Рымскага Носа?"
  
  
  "Магчыма, вы не зрабiлi".
  
  
  "Ёсць такая магчымасць. Рымскi Нос не быѓ на самай дэла адназначна iдэнтыфiкаваны. Але ён даѓ нам матэрыял".
  
  
  "Дзяѓчына настойвае, што вы не сустракалiся з Рымскiм Носам. Рымскi Нос хоча вярнуцца на Корсiку, не рызыкуючы быць апазнаным эга ворагамi. Так што не сустракацца з вамi".
  
  
  "Значыць, вы думаеце, што наш рымскi нос - гэта не рымскi нос".
  
  
  "Паѓторнае выступленне шоѓ у бухце Малагi. Так. Цалкам магчыма".
  
  
  "Для мяне гэта даволi ясна", - прызнаѓся я. "Дзве з рашэннем: рымскi нос - гэта рымскi нос, або рымскi нос - няма. Кэлi. Сядай у сваю машыну i далучайся да нас у Sol y Nieve".
  
  
  Паѓза. "Чаму?"
  
  
  "Мне патрэбна твая дапамога. Мы павiнны пераканацца, што Рымскi Нос такi, якiм ён сябе называе".
  
  
  "Чым ёй магу дапамагчы?"
  
  
  "Гэта складаная гiсторыя. Але я ведаю, што цяпер рабiць".
  
  
  "Яе гатэль б сказаць тое ж самае!"
  
  
  "S
  
  
  
  
  
  
  Вiды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынiкi перакладу
  
  
  ol y Nieve. Гатэль Сьера Невада. Сёння ноччу. Правiльна?"
  
  
  "Правiльна."
  
  
  "Нiтка сувязi."
  
  
  Яе доѓга сядзеѓ i глядзеѓ на здымачную пляцоѓку. Затым яе, павярнуѓся i ѓбачыѓ, што Хуана назiрае за мной.
  
  
  "Добра?"
  
  
  Яе агледзелася. Жервазио таксама глядзеѓ на нас шырока расплюшчанымi вачыма. Яе, пагаварыѓ з Хуаной. "У цябе ёсць гэты мiкрафiльм?"
  
  
  "Так", - сказала яна, залазячы ѓ сумку.
  
  
  "Добра. Аддай Жервазио".
  
  
  Яна так i зрабiла. Ён паглядзеѓ на невялiкую пачак плёнкi ѓ руцэ. Потым запытальна паглядзеѓ на мяне.
  
  
  "Падарву гэты кiдок i пашлiце эга, сiмвал за сiмвалам у AX".
  
  
  Цыганка кiѓнула.
  
  
  "Хуана, вяртайся на" Рэно "ѓ Соль-i-Ньеве".
  
  
  "Без цябе?" Яе вочы звузiлiся.
  
  
  "Так. Яе збiраюся перахапiць Цiну Бергсон".
  
  
  "Але чаму?"
  
  
  "У тую хвiлiну, калi яна з'яѓляецца на курорце i размаѓляе з сапраѓдным Карэлi, ee адразу ж апазнаюць".
  
  
  "Але...?"
  
  
  "Я маю на ѓвазе, што хто-то спрабуе забiць эга".
  
  
  "СААЗ?"
  
  
  "Чалавек, якi называе сябе Бары Парсон".
  
  
  Вочы Хуаны пашырылiся. "Але чаму гэта павiнен быць Парсон?"
  
  
  "Гэта павiнна быць".
  
  
  "Значыць, было два чалавека, каб забiць Карэлi?" - спытала Хуана, нахмурыѓшыся.
  
  
  "Цалкам верагодна, што мафiёзi вырашылi з iм два кантракту ѓ выпадку, калi адзiн не спрацуе".
  
  
  "Гэта складана".
  
  
  "Вы трымаеце грошы, што гэта ваша жыццё. Паслухайце. Давайце прааналiзуем гэта. Выкажам здагадку, Парсон хоча забiць Карэлi. На самай справе? I Парсон, як i мы, не ведае Карэлi ѓ твар. Але ён ведае, што я спрабую прызначыць сустрэчу з Карэлi. Не толькi яе - але i ты, i я. Так што ён становiцца лiжа да нас. Як ble лiжа ".
  
  
  Яе меѓ на ѓвазе у смецця. Намёк не выслiзнуѓ ад Хуаны. Яна пачырванела.
  
  
  "Цяпер. Выкажам здагадку, што Парсон прысутнiчаѓ разам з Москато, калi Артура быѓ забiты. Парсон, вядома, сачыѓ за мной. Тады ён, павiнна быць, чуѓ iнструкцыi, якiя яе атрымаѓ ад Артура, калi ён памiраѓ. Так далёка?"
  
  
  "Выдатна."
  
  
  "Затым Парсон iдзе на сход, каб схавацца i дачакацца з'яѓлення Карэлi. Але хто з'явiцца? Яе. Не Карэлi. Там стаiць Парсон, i яе падыходжу, i ѓсе эга твар пакрыта яйкам".
  
  
  "Але чаму Карэлi не пайшоѓ на сустрэчу?"
  
  
  "Вы чулi, што толькi што сказала Кэлi. Ён сказаѓ, што Карэлi спалохаѓся, калi Артура быѓ застрэлены. Яе павiнен выказаць здагадку, што ён проста справiѓся з усiм гэтым i дазволiѓ гэтаму здарыцца без яго".
  
  
  "Чаму Маскiт не пайшоѓ туды, каб забiць Карэлi?" - нявiнна запыталася Хуана.
  
  
  "Я пра гэта думаѓ, - прызнаѓся я. "Выкажам здагадку, ён так спяшаѓся, каб уцячы потым забойства Артура, што не чуѓ, што Артура сказаѓ мне".
  
  
  Яна нахмурылася.
  
  
  "Добра", - сказаѓ я, хутка працягваючы, - "Там Парсон, а яе туды. Што Парсон кажа? Адзiнае, што ён можа сказаць, праѓда. Ён ведае, што я не Карэлi. I ён ведае, што сустрэча адбудзецца. Ён кажа: "Я Карэлi! I ён да гэтага разыгрывае, ладзячы сустрэчу з вамi".
  
  
  "А як наконт мiкрафiльмы? Ён даѓ мне фiльм".
  
  
  "Мы гэта правяраем. Але замянiць iнфармацыю такога тыпу вельмi проста: iмёны, месцы i даты".
  
  
  "Добра..."
  
  
  "Ён падроблiвае фiльм, дамаѓляецца аб сустрэчы з вамi. Ён ладзiць сустрэчу, гуляць Карэлi. Ён перадае вам падроблены фiльм, а тым часам Москато спрабуе забiць эга, а яе забiваю Москато".
  
  
  "Але, як Москато стала вядома аб сустрэчы?"
  
  
  "Памылка ѓ" Рэно ", - сказаѓ яе эй.
  
  
  "Чаго Парсон чакае цяпер?" - падумала яна.
  
  
  "Ён чакае, калi з'явiцца Цiна. Ён ведае пра яе, нават калi можа не ведаць яе асабiста. Я думаю, ён, павiнна быць, падрабляѓ яны" тэлефонныя званкi "Цiне, каб заблытаць Алену. Але ён ведае, што Цiна ѓ рэшце рэшт з'явiцца ѓ Sol y Nieve. Ён будзе чакаць яе i дазволiць гэй гул эга Карэлi, i бiнга! Бачыце? "
  
  
  "I што добрага ѓ перахопе Цiны?"
  
  
  "Я хачу папярэдзiць яе, што яе з'яѓленне ѓ Sol y Nieve паѓплывае на Карэлi".
  
  
  Яна кiѓнула. "А потым?"
  
  
  "Дай мне разабрацца", - мякка прапанаваѓ я. "У мяне яшчэ няма разыначкi".
  
  
  * * *
  
  
  Хуана Рыверы адвезла нас з Жервазио у пункце пракату аѓтамабiляѓ у Гранадзе, дзе яе абраѓ Seat mini з ручным пераключэннем перадач. Затым Хуана адвёз Джервазио назад у Альгамбра, дзе быѓ прыпаркаваны эга мiнiбайке.
  
  
  Яе узляцеѓ у Seat на шашы Малага-Гранада i накiраваѓся ѓ Малагу. Было ѓжо даволi позна, але сонца яшчэ не свяцiла. Яе не адна вачэй з чырвонага "Ягуара" - машыну лёгка адрознiць.
  
  
  Павiнна быць, прайшло не больш дваццацi хвiлiна, калi яе ѓбачыѓ эга, калi ён дражнiлi на хуткiм спуску праз далiну ад мяне. Яе хутка павярнуѓ назад, выехаѓ на выпаленае пшанiчнае поле i зрабiѓ хуткi паказальнiкаѓ на тры кута. Ёй быѓ наперадзе "Ягуара" i накiраваѓся назад у Малагу, калi ѓбачыѓ, што ён падышоѓ да мяне ѓ люстэрка задняга выгляду.
  
  
  Яе, працягнуѓ руку i некалькi разоѓ памахаѓ гэй, гэй, паказваючы спынiцца.
  
  
  Яна ѓбачыла руку, потым ѓбачыла машыну i, нарэшце, убачыла мяне. Яна была здзiѓленая, але не падаѓленая. Яе паказаѓ на абочыну шашы, i мы разам з'ехалi.
  
  
  Яго, вылез праз сядла i падышоѓ да "Ягуару". Яна сядзела там, выглядаючы крута i шыкоѓна ѓ тым самым скандынаѓскiм стылi, якi быѓ у нах, у ярка-зялёным швэдры i шэрай спаднiцы.
  
  
  "Я размаѓляѓ з Кэлi", - сказаѓ я, калi змог атрымаць голас.
  
  
  "Так. Вы ведаеце, чаму яе тут?"
  
  
  "Вядома. Але планы змянiлiся".
  
  
  Ee твар
  
  
  
  
  
  Вiды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынiкi перакладу
  
  
  упаѓ. "Рыка ѓжо сышоѓ дадому?"
  
  
  "Магчыма, так. Магчыма, няма. Але ёсць праблемы. Iншы мужчына выдае сябе па-Рыка".
  
  
  "Як ты...?" Яна цепнула вачмi. "Зразумела. Так. Хто-то прыкiдваецца Рыка".
  
  
  "Калi толькi Рыка не перадумаѓ потым размова з табой".
  
  
  "Няма. Ён быѓ упэѓнены". Яе вочы злёгку зрушылiся. "Слухай. Ты мне не верыш? Сумленнае слова...?"
  
  
  "Я веру табе", - сказаѓ я. "Праблема ѓ тым, што ѓ нас ёсць яшчэ адзiн Блiзнюк, iншы заменнiк, яшчэ адзiн-Рыка Карэлi".
  
  
  "Тады яе павiнен папярэдзiць гэтага Рыка..."
  
  
  Яе, пакiваѓ галавой. "Хто-то спрабуе забiць эга. Як толькi вы падыдзеце да яго i сустрэнеце эга, забойца даведаецца, хто такi Рыка. Бачыце?"
  
  
  Яе твар змянiлася. "Так, так, яе разумею!" Яна сур'ёзна паглядзела на мяне. "Што ты хочаш, каб яе зрабiѓ?"
  
  
  "Я хачу, каб ты застаѓся ѓ Гранадзе".
  
  
  Яна прыкусiла губу. "Гэта так самотна".
  
  
  "Але вы былi ѓ клiнiцы адна".
  
  
  "Гэта зводзiла з розуму!"
  
  
  "Як тваё плячо?"
  
  
  "Вельмi добра", - усмiхнулася яна. "Бачыш?" Вiдавочна, была толькi малюсенькая павязка. Гэтага не было нават у эфектных выгiбах яе швэдры.
  
  
  "Добра, ты зробiш гэта, Цiна?"
  
  
  "Што рабiць?"
  
  
  "Застацца ѓ Гранаде?"
  
  
  Яна ѓздыхнула. "Добра..."
  
  
  "Я завяду вас на вячэру", - па-змоѓнiцку сказаѓ я.
  
  
  Ee вочы загарэлiся. "Вы будзеце, Джордж?"
  
  
  Яе смяяѓся. "З задавальненнем."
  
  
  "Тады яе зраблю гэта".
  
  
  "Iдзi за мной у" Ягуар ". Мы сходзiм у гатэль i зарэгiструем цябе".
  
  
  Яна кiѓнула, яе вочы заблiшчэлi ад хвалявання.
  
  
  "Ты думаеш, Рыка раззлуецца, калi пачуе?"
  
  
  "Што - што я вячэраѓ з табой?"
  
  
  "Так". Яна пацiснула плячыма. "У любым выпадку, каго гэта хвалюе?"
  
  
  Да гэтага часу тхара яна жылкi небяспечна, i з вялiкiм поспехам. Яе, мяркую, яна лiчыла, што можа жыць небяспечна вечна з такой жа ступенню бяспекi.
  
  
  * * *
  
  
  Мы павячэралi ѓ цудоѓным маленькiм рэстаранчыку, недалёка ад гандлёвага раёна Гранады. Музыкi гралi iспанскую музыку ѓ адным куце, а афiцыянты навiсалi над намi i iso усiх сiл старалiся нас сапсаваць.
  
  
  Было каля дзесяцi, калi мы выйшлi, вакол рэстарана i накiравалiся ѓ гатэль. Гранада - прыгожы горад ноччу. У крамах гарыць святым, i людзi ходзяць па вулiцах кругласутачна. Дзесяць было даволi позна, але якое-хто яшчэ не выйшаѓ. Здавалася, што Грамадзянская гвардыя абараняе вулiцы ад злачыннасцi.
  
  
  Мы ѓвайшлi ѓ гатэль, i Цiна падышла да яе за ключом. Усе вочы ѓ вестыбюлi звярнулiся i рушылi ѓслед за яе прагулкай. Яе пачуѓ некалькi уздыхаѓ. Гэта было паѓторам яе выступу ѓ Малазе.
  
  
  Яна трымала свой ключ i павярнулася да мяне са злым позiркам.
  
  
  "Яе так нязграбна з ключамi".
  
  
  Ёй кiѓнуѓ. "Добра. Яе так разбiраюся ѓ iх".
  
  
  "Ага. Тады падыдзi i ѓставiць ключ у замак, калi ласка". Яе вочы свяцiлiся ежай, вiном i чаканнем.
  
  
  "Я ѓсяго толькi чалавек", - сказаѓ я i рушыѓ услед за ёй у лiфт. Калi дзень зачынiлiся для нас, яе, убачыѓ, што кожны мужчына ѓ вестыбюлi глядзiць на мяне зайздроснымi вачыма.
  
  
  Мы паднялiся ѓ лiфце, i мяне закранулi шаѓковыя завiткi яе валасоѓ, пакуль яна цiхенька варушылася побач са мной. Яе, павярнуѓся i паглядзеѓ гэй, у вочы. Яна ѓсмiхнулася.
  
  
  Дзень лiфта адчынiлiся, i мы выйшлi ѓ калiдор. На падлозе ляжаѓ доѓгi чырвоны аксамiтны кiлiмок. Ля сцяны стаяѓ вялiкi старадаѓнi канапа. Са сценаѓ звiсалi кветкi ѓ вазах.
  
  
  Знайшла нумар пакоя i зрабiла спробу ѓставiць ключ у замак.
  
  
  Цiна хiхiкнула.
  
  
  Я не ѓсведамляѓ, што быѓ так п'яны. Яе паспрабаваѓ яшчэ раз.
  
  
  Дзверы адчынiлiся чароѓным чынам.
  
  
  Яна ѓвайшла ѓ пакой перада мной, злёгку павярнуѓшыся пры гэтым, i прайшла mimmo мяне ѓсiм сваiм целам. Яе мог адчуваць кантакт з галавы да нага, у выглядзе трасянiны пераменнага i пастаяннага току.
  
  
  Яе ѓвайшоѓ, i дзверы за мной зачынiлася. Яе упэѓнены, што эга нiхто не чапаѓ. Некаторыя дзень гатэляѓ заварожаныя.
  
  
  Яе стаяѓ там i глядзеѓ на нах з дурной усмешкай на твары. Яе ведаю, што гэта была дурная ѓсмешка, таму што я выпадкова ѓбачыѓ свой твар у маленькiм люстры з пазалочанай абзой, якое вiсела на адной вакол сцен. I яна глядзела на мяне з выразам твару, якое можна было апiсаць iнакш, як абцяжараным прымiтыѓнай пажадлiвасьцю.
  
  
  Яна была ѓ мяне на руках. Яе моцнага прыцiснуѓ яе да мяне. Яна ѓздыхнула. Яна распавяла мне, што праляжала ѓ клiнiцы так доѓга i адчувала такую жудасную боль.
  
  
  Сумна, сумна.
  
  
  Так-так, яна мне сказала.
  
  
  Калi яна ѓбачыла, што я спачуваю яе балюча, яна паказала мне рану на сваiм плячы. Не было iншага устаноѓ паказаць мне гэта, акрамя як зняць швэдар, i калi яна гэта зрабiла, яе ѓбачыѓ, што пад свiтэрам ѓ нах наогул нiчога не было, то ёсць нiчога, акрамя гэтай прыгожай залатой шкуры. Яна была такой, якой яе стварыла прырода.
  
  
  Уласна, яго нават паглядзеѓ на невялiкую павязку на яе плячы, i захапiѓся працай доктара Эрнандэс.
  
  
  - Гэта не было жудасна? яна спытала мяне.
  
  
  Ёй паспачуваѓ.
  
  
  - Аднойчы ѓ мяне быѓ шрам звяртаецца на сцягне, - распавяла яна мне. На самай дэла гэта адбылося таму, што мне не падабалася галачку аб вакцынацыi ѓ руцэ, працягнула яна, i таму галачка аб вакцынацыi была зроблена на назе. Ён жудасна опух.
  
  
  Ёй паспачуваѓ.
  
  
  Яна мне паверыла. Праз iмгненне яна зняла спаднiцу i трусiкi, i паказала мне шрамм звяртаецца на сцягне. На ёй гэта глядзелася вельмi добра. Яе эй гэта сказаѓ.
  
  
  - Вядома, - сказала яна, - у цябе таксама, напэѓна, ёсць раны.
  
  
  - Я ветэран многiх баявых мастацтваѓ.
  
  
  
  
  
  
  Вiды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынiкi перакладу
  
  
  ars, запэѓнiѓ яе, яе, i пачаѓ паказваць доказы.
  
  
  Мы нейкiм чынам апынулiся ѓ спальнi ѓ гэты момант, i Цiна асцярожна адкiнула пасцельная бялiзна i трохi паляпала па прасцiне, перамяшчаючы падушкi ѓ дзiѓнае становiшча.
  
  
  Калi яго спытаѓ яе, чаму яна так падзяляе падушкi, яна адказала мне, што ѓ шведскiх жанчын вельмi перадавыя прадстаѓлення пра каханне. Каб даказаць, што шведскiя жанчыны добра ставяцца да сваiх мужоѓ i каханкаѓ, яна далучаецца бягучыя графiкi працягласцi жыцця, складзеныя Арганiзацыяй Аб'яднаных Нацый, якiя даказалi, што чаканая працягласць жыцця шведскiх мужчын складае 71,85 года па параѓнаннi з чаканай працягласцю жыцця амерыканскiх мужчын, якая складае 66,6 гадоѓ.
  
  
  - Я пакажу вам, чаму, - сказала яна мне. У нас ёсць пэѓныя метады падтрымання патоку жыццёвых сокаѓ.
  
  
  Трынаццаць
  
  
  Сняданак у Гранаде.
  
  
  "Вы павiнны паабяцаць мне спынiцца ѓ гатэлi тут", - сказаѓ яе Цiне, азiраючыся на цудоѓны iнтэр'ер сталовай.
  
  
  Цiна выглядала сумнай. "Але я буду сумаваць па лыжах!"
  
  
  "Калi вы адправiцеся ѓ Sol y Nieve, вы будзеце адказныя за смерць Рыка".
  
  
  "Я гэта разумею." Яна надзьмула вусны.
  
  
  "I вы можаце паставiць сябе на месца".
  
  
  "Добра. Куды ты iдзеш?"
  
  
  "Я вяртаюся на курорт. У мяне ёсць праца".
  
  
  * * *
  
  
  Гэта была прыемная 40-хвiлiнная паездка па схiле гары ѓ Соль-i-Ньев. Калi яе прыехаѓ, лыжнiкi ѓжо былi на трасе. Быѓ ясны дзень з добрай лёгкай пудрай, затым кароткага падзення напярэдаднi ѓвечары.
  
  
  Яе, прайшоѓ у вестыбюль i ѓбачыѓ Мiтч Кэлi, якi сядзiць у бары побач з холам.
  
  
  Яе паставiѓ крэсла побач з iм. "Падобна на тое, вы адкрылi бар сёння ранiцай".
  
  
  "На самай справе. Толькi што ѓвайшоѓ".
  
  
  "Ты рана, цi не так?"
  
  
  "Падумаѓ, што прыеду сюды, як толькi змагу. Якi сюжэт?"
  
  
  "Вы ведаеце, што гэта такое. Наш чалавек тут, але ён баiцца паказаць сваю руку. I ѓ нас ёсць двайнiка, якi хоча, каб яго прывёѓ эга да Рымскага Носа".
  
  
  "Так?"
  
  
  "Вотум што мы робiм".
  
  
  Мы схiлiлi галовы разам, i даѓ эму схему - гайкi, балты, малаток, пiла i пiламатэрыялы.
  
  
  * * *
  
  
  Яе ѓвайшла ѓ свой пакой i пераапраналася. Яе надзеѓ лыжныя рэчы i шталь чакаць, пакуль Хуана мяне окликнет.
  
  
  Яна зрабiла гэта з парога.
  
  
  "Я бачу, ты вярнуѓся", - сказала яна сваiм высокiм сур'ёзным голасам - паранены пуританин.
  
  
  "Так", - сказаѓ яе музычна. "Гэта была доѓгая паездка".
  
  
  Яна чмыхнула. "Што ѓ праграме на сёння?"
  
  
  "Мы катаемся на лыжах".
  
  
  "Добра!"
  
  
  "Тады сёння вечарам мы прыступiм да дзеянняѓ".
  
  
  "Дзеянне?" Яе настрой палепшыѓся.
  
  
  "Ты будзеш клапацiцца аб Алене".
  
  
  "Як?"
  
  
  "Заставайся з ёй увесь час. Яе што-што працую з Парсоном. Кэлi i яе".
  
  
  Яна кiѓнула. Яна здавалася расчараванай. "Але Алена, здаецца, зусiм нявiннай".
  
  
  "Невiнаватасць або вiна - гэта не лейцара. Мы павiнны iзаляваць Парсона. Ёй гэта зраблю. Але я не хачу, каб Алена адрывала мяне".
  
  
  "Добра. Цяпер. А што цяпер?"
  
  
  "Падобна на тое, што выдатны дзень для схiлаѓ".
  
  
  Яна зазьзяла. "Права!"
  
  
  * * *
  
  
  Рэшту светлавога дня мы правялi ѓ снезе. Гэта было строга расслабленне i адпачынак. На некалькi гадзiн яе зусiм забыѓся пра Карэлi, Цiне, Алене, Хауптли - забыѓся абсталяваннем усiх гэтых праблемных людзях i аб мiсii, аб гэтай iспанскай Сувязi, якую аказалася так складана ѓсталяваць. У мяне былi ѓсе планы. Проста трэба было чакаць, каб Парсон апынуѓся ѓ патрэбным месцы ѓ патрэбны час. Лiжа да вечара мы сутыкнулiся з Парсоном i Аленай каля Боррегилас. Алена здавалася замкнёнай i падушанай, але Парсон быѓ ранейшым эга кипучим яе.
  
  
  "Сёння ранiцай у нас была цудоѓная прабежка, не так, Алена?" Ён сапраѓды быѓ такiм брытанцам, што ѓ яго амаль кроѓ згарнулася.
  
  
  "Ой?"
  
  
  "Я думаѓ, што гэта было цудоѓна! Выдатныя ѓмовы! Сапраѓды выдатны прабег!" Ён усмiхнуѓся Хуана. "А як ты, мiлая лэдзi?" У эга голасе гучалi загалоѓныя лiтары.
  
  
  "Выдатна", - сказала Хуана.
  
  
  "Я думаю, мы, павiнна быць, сумавалi па табе ѓчора ѓвечары. Дзе ты быѓ?"
  
  
  "Вакол", - сказала Хуана.
  
  
  "Я быѓ у Гранаде", - сказаѓ я.
  
  
  Парсон пацiснуѓ плячыма. Яе адвёѓ эга ѓ бок.
  
  
  "Ёсць якое-хто, з хема ты павiнен сустрэцца", - сказаѓ ёй эму цiхiм голасам.
  
  
  "Ой?"
  
  
  "Пра паездку".
  
  
  "Паездка? Якая паездка, старажытнасцi?"
  
  
  "У Штаты".
  
  
  "Ужо? Вы маеце на ѓвазе, што прагледзелi той матэрыял, якi я вам даѓ...?"
  
  
  "Яшчэ няма. Але здаецца разумным скласцi маршрут. Яе упэѓнены, што ѓзнiкнуць праблемы з лагiстыкай".
  
  
  Парсон прачысцiѓ горла. "Добра. Дзе мы гэта зробiм?"
  
  
  "Не гэтыя пакоi", - сказаѓ я. "Я перакананы, што яны праслухоѓваюцца".
  
  
  Эга вочы пашырылiся. "Вы сапраѓды так не думаеце?"
  
  
  Пракляты крывадушнiк! Ён быѓ тым, хто падкiнуѓ памылкi!
  
  
  "Я сапраѓды так думаю, - сказаѓ я.
  
  
  "Тады дзе? У снезе?" Ён хмылiѓся.
  
  
  "Дыскатэка".
  
  
  "У склепе гатэля?"
  
  
  "Правiльна."
  
  
  Ён кiѓнуѓ. "Вы на".
  
  
  "Дзесяць гадзiн?"
  
  
  "Добрае шоѓ".
  
  
  "Я сказаѓ Хуана сустрэцца з Аленай. Мы проста не хочам нiякага ѓмяшання. Гэта важна".
  
  
  "Вядома, помнiкам".
  
  
  "Мы ѓчатырох павячэраем разам, а затым Хуана сядзе з Аленай у гасцiнай".
  
  
  "Я прызнаю, што Алена - даволi непрыемная праблема", - нахмурыѓся Парсон. "Даруй за гэта"
  
  
  "Нiчога, з чым нельга было б справiцца".
  
  
  Мы разам павячэралi, i ѓсё прайшло па плане. Хуана i Алена адправiлiся ѓ гасцiную, а Парсон i яго спусцiлiся на дыскатэку "пагаварыць аб справах".
  
  
  Чц
  
  
  
  
  
  
  Вiды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынiкi перакладу
  
  
  Падлогавае шоу яшчэ не пачалося. Стэрэа забяспечвала гучную музыку, i танцоры блукаѓ па падлозе, робячы малпу, анучу i ѓсё астатняе, што было "ѓ" у ih канкрэтнай сцэне.
  
  
  У нас з Парсоном столiк у куце. Яе сядзеѓ у V, дзве сцяны сыходзiлi ад мяне. Парсон сядзеѓ злева ад мяне. Яе рэкламуе эга туды спецыяльна. Справа ад мяне быѓ пусты крэсла.
  
  
  Мы замовiлi для пачатку трохi мяккага вiна. На самай дэла не спатрэбiлася шмат часу, каб музыка стала грамчэй, а дзеяннi на танцпляцы паскорылася. Некалькi п'яных ѓжо вывозiлi на плячах сваiх таварышаѓ.
  
  
  Затым з'явiѓся Мiтч Кэлi, заѓважыѓ нас у куце i, згарнуѓшы памiж шчыльна расстаѓленымi столiкамi, накiраваѓся да нас.
  
  
  Ён усмiхнуѓся мне. "Джордж", - сказаѓ ён.
  
  
  "Кэлi", - сказаѓ я. Яе, павярнуѓся да Парсону. "Бары Парсон, гэта Мiтч Кэлi. Ён той чалавек, аб якiм я вам распавядала".
  
  
  Кэлi ѓсмiхнулася i села. Ён замовiѓ ѓ афiцыянта, i дзiця знiк у натоѓпе. Было цёмна, i ѓ цэнтры танцпляца гарэлi страбаскопы.
  
  
  "Ты сапраѓды не выглядаеш iтальянцам", - сказала Кэлi з эга шырокай дзiѓнай у iх становiшчы усмешкай.
  
  
  Твар Парсона застыла. "Ну, ты таксама".
  
  
  "Я не прэтэндую на гэта", - адказала Кэлi.
  
  
  Вочы Парсонса звузiлiся. Ён зiрнуѓ на мяне, а затым, не ѓбачыѓшы выразы на маiм твары, зноѓ павярнуѓся да Кэлi. "Што гэта павiнна значыць?"
  
  
  "Гэта павiнна азначаць: як вы можаце даказаць, што вы той, хема сябе лiчыце?"
  
  
  Парсон расслабiѓся. "Ну, а цяпер. Думаю, яе даказаѓ гэта тваiм калегу. Хiба гэтага не дастаткова?"
  
  
  "Я той чалавек, якi павiнен арганiзаваць ваш трансфер у Штаты". Твар Кэлi напружыѓся. "Я не хачу спрабаваць пераправiць не таго чалавека!"
  
  
  "Я правiльны чалавек", - сказаѓ Парсон, яго акцэнт прыкметна зменшыѓся. Ён шталь больш пахадзiць на ролю "Карэлi", якую ён адыграѓ са мной у "Велете". Яе sel, атрымлiваючы асалоду ад кампрамiсам.
  
  
  "Я адчуваю, што мы гаворым аб двух розных рэчах, мiстэр Парсон, - ветлiва сказала Кэлi. "У мяне ёсць дазвол арганiзаваць транспарцiроѓку ѓ Злучаныя Штаты чалавека, якi з'яѓляецца ключавой фiгурай у разбiваць мiжземнаморскiх наркотыкаѓ".
  
  
  "Яе мужчына", - адрэзаѓ Парсон.
  
  
  "Гэтага чалавека завуць Рыка Карэлi. Вы Рыка Карэлi?" У Кэлi была няпэѓная ѓсмешка, якая займаецца не тычылася эга вачэй.
  
  
  "Так. Яе Рыка Карэлi". Вусны Парсона былi белымi, i ён вельмi моцна сцiснуѓ ih. Напружанне, напружанне.
  
  
  "Баюся, вам прыйдзецца даказаць гэта да майго задавальненню, сiньёр Карэлi".
  
  
  Парсон прыклаѓ руку да рота. "Не так гучна! Гэта iмя вядома ѓсюды!"
  
  
  "З-за ѓсяго гэтага шуму нiхто не чуе", - усмiхнулася Кэлi. "Я паѓтараю, табе прыйдзецца мне даказаць сваю асобу".
  
  
  "Але я ѓжо даѓ Джорджа Пибоди матэрыял, якi можа даказаць гэта".
  
  
  Яе, пацiснуѓ плячыма.
  
  
  Кэлi палез у хвiлiну кашулi i выцягнуѓ канверт. Ён быѓ памерам з лiтару. Ён адкрыѓ яе i выцягнуѓ маленькi рулон плёнкi. Ён паклаѓ скрутак на сярэдзiну крэсла.
  
  
  Афiцыянт прынёс Кэлi напой.
  
  
  Парсон ѓтаропiѓся на скрутак.
  
  
  "Мой мiкрафiльм?" - спытаѓ ён прыглушаным голасам.
  
  
  "Не, Рыка Карэлi", - сказала Кэлi.
  
  
  "Але я яе здала фiльм мiстэру Пибоди! Сапраѓдны фiльм-Рыка Карэлi!"
  
  
  "Негатыѓна, Парсон. Гэта немагчыма".
  
  
  "Як немагчыма?" Парсон нядрэнна блефаваѓ, але яго мог бачыць напружанне вакол эга вачэй - малюсенькiя гусiныя лапкi нерваѓ урасла ѓ эга, цела.
  
  
  "Яе Рыка Карэлi, Парсон. I яе, смею вас аспрэчыць гэты факт".
  
  
  Твар Парсона было як гранiт. Мне ѓспомнiѓся сланец ѓздоѓж лыжнай трасы. Ён утаропiѓся на рулон мiкрафiльмы. Ён падняѓ яе, каб яшчэ раз разгледзець, нават папрацаваѓ разгарнуць сл.
  
  
  "Не трэба спрабаваць гэта прачытаць", - сказала Кэлi. "Гэта занадта мала, каб разглядзець. I ѓ любым выпадку гэта дублiкат".
  
  
  На лбе Парсона выступiла тонкая кропля банк. "Дублiкат?"
  
  
  "Так, сапраѓды", - сказала Кэлi з усмешкай, якой пазайздросцiла б кобра.
  
  
  "А арыгiнал?"
  
  
  "Мiстэр Пибоди адправiѓся эга ѓ Вашынгтон для праверкi ѓ Бюро па барацьбе з наркотыкамi сваёй вялiкай краiны".
  
  
  Парсон доѓга глядзеѓ на Кэлi. Нарэшце ён глыбока ѓздыхнуѓ.
  
  
  "Добра, - сказаѓ ён. "Tack tack tack."
  
  
  "У самым дэла, каб, Бары", - сказаѓ ёй з усмешкай. "Добра?"
  
  
  Ён павярнуѓся да мяне, скрывiѓ вусны. "Што прымусiла вас зладзiць такую шарады? Ёй вас не разумею".
  
  
  Ён збiраѓся абараняцца. Мiтч Кэлi i яе дасягнулi нашага асноѓнага задумы. Мы вызначылi, што Парсон не быѓ Карэлi. Калi б ён быѓ Карэлi, ён бы усмiхнуѓся i павiншаваѓ мяне з маёй маленькай гульнёй. Але ён не паддаѓся. Праблемы з пункту гледжання Парсона заключалася ѓ тым, што ён наогул не ведаѓ, хто такi Карэлi; ён падазраваѓ, што Мiтч Кэлi сапраѓды мог быць iм. I мiкрафiльм эга нерваваѓ. Эга было падробкай. Гэта можа быць праѓдай. Ён проста не ведаѓ, што рабiць далей.
  
  
  "На самай дэла, - сказаѓ ёй з усмешкай, - гэтая сустрэча была арганiзавана па падгаворваннi мiстэра Карэлi". Яе, кiѓнуѓ у бок Кэлi.
  
  
  Кэлi ѓсмiхнулася. "Так. Яе гатэль штогод, як выглядаѓ чалавек, якога нанялi, каб забiць мяне".
  
  
  Твар Парсона было маскай старых скураных вырабаѓ.
  
  
  "Вы вельмi юмористичны, мiстэр К".
  
  
  
  
  
  
  Вiды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынiкi перакладу
  
  
  Элi "
  
  
  "Вы можаце называць мяне Карэлi. Вы чуеце падабенства, мiстэр Парсон?"
  
  
  Якое чортава супадзенне! Яе думаѓ. У тым, што намякаѓ Кэлi, не было нам кроплi праѓды - што ён узяѓ iмя Кэлi, каб гучаць, як Карэлi. Але адыграла прыгожа.
  
  
  "Добра. Карэлi. Гэта гульня ѓ кошкi-мышкi". Мочка Парсона цяпер блiшчаѓ ад банка. "Я не люблю гульнi ѓ кошкi-мышкi".
  
  
  "Нiхто не ведае", - сказала Кэлi. "Асаблiва мыш. Хвiлiну таму ты быѓ катом. Цяпер у цябе чырвоныя вочы".
  
  
  Парсон ѓздыхнуѓ. "Iдзем. Што ты хочаш?"
  
  
  "Я хачу ведаць, чаму ты спрабаваѓ выставiць мяне за лоха!" - агрызнуѓся я.
  
  
  Парсон тонка ѓсмiхнуѓся. "Я паказваю цябе, як лоха з першай хвiлiны, як сустрэѓ цябе, Джордж, - як бы цябе нас клiчуць, мiстэр Сакрэтны агент па Аднастайна - i я не разумею, якi менавiта момант ты меѓ на ѓвазе".
  
  
  "Гэта было недастатковай", - мякка сказаѓ я. "Вельмi нядобры з вашага боку, Бары-бэбi". Яе, нахiлiѓся да яму. "Я маю на ѓвазе, калi ты ѓзяѓ на сябе ролю Карэлi ѓ Велете".
  
  
  Ён пацiснуѓ плячыма, яго твар застыѓ у застылай ѓсмешцы. "Вельмi проста. Яе праслухоѓваѓ тваю машыну. I ёй быѓ там, калi Артура быѓ забiты. Яе адправiѓся ѓ Велету, каб знайсцi Карэлi i забiць эга".
  
  
  Яе, зiрнуѓ на Мiтч Кэлi, ён нахiлiѓ галаву i выпiѓ свой лiкёр.
  
  
  - Значыць, у першую ноч вы былi ѓ машынным аддзяленнi лiннай дарогi?
  
  
  "Вядома. Яе рушыѓ услед за табой у Соль-i-Ньев, каб знайсцi Карэлi. Яе проста гатэль пераканацца, што сустрэѓ усiх, каго ты сустрэѓ".
  
  
  "Значыць, ты ведаѓ, што я сустракаюся з Карэлi..." Я павярнуѓся, каб штогод на Мiтч Кэлi, "... апоѓначы ѓ Велете".
  
  
  "Правiльна."
  
  
  "I вы чакалi мяне, калi яе прыехаѓ?"
  
  
  "Дакладна." Парсон слаба ѓсмiхнуѓся. "Я наѓрад цi мог растлумачыць гэта супадзенне, цi не так? Яе павiнен быѓ сказаць, што я быѓ Карэлi, калi вы мяне знайшлi. I, акрамя таго, яе, ведаѓ, што ѓ канчатковым вынiку знайду Рыка Карэлi праз вас". Ён павярнуѓся да Кэлi. "Як i я".
  
  
  "Гэта было свайго роду раптоѓнае натхненне, цi не так?" Яе прапанаваѓ.
  
  
  "Гэта правiльна." Парсон набываѓ упэѓненасць.
  
  
  "I вы лiчылi, што Карэлi выйдзе на паверхню, каб даведацца, чаму вы выдавалi сябе за яго?"
  
  
  "Што-то такое"
  
  
  "I вы спадзявалiся, што да таго часу фальшывы мiкрафiльм не праверыць?"
  
  
  "Я павiнен быѓ рызыкнуць".
  
  
  Яе, адкiнуѓся назад, гледзячы на яго. "Не зусiм, Бары. Добрая спроба. Але недастаткова добрая".
  
  
  Парсон нахмурыѓся. "Я не разумею".
  
  
  "Справа ѓ тым, што ты перарэзаѓ тармазную магiстраль у" Рэно "перад тым, як я з'ехаѓ у Велету. Ты гатэль, каб яе быѓ цалкам выключаны па ѓсiм поля зроку. Ты гатэль, каб Карэлi быѓ цалкам сам-насам з сабой ля помнiка, каб ты мог забiць эга i з'ехаць на свабоду. Правiльна?"
  
  
  Парсон глыбока ѓздыхнуѓ. "Я адмаѓляю гэта. Навошта мне было iсцi на ѓсе гэтыя праблемы, каб выратаваць цябе потым гэтага, калi ваша машына выйшла з-пад кантролю?"
  
  
  Кэлi паглядзела на мяне. Гэта быѓ пераканаѓчы аргумент.
  
  
  Але яе ведаѓ рэѓматызму на гэты лейцара: "Ты меѓ патрэбу ѓва мне пасьля таго, як Карэлi не з'явiѓся на сходзе. Ёй быѓ адзiным, хто мог прывесцi цябе да яму. Акрамя Хуаны. Але Хуана не дазволiлi сустрэцца з Карэлi, пакуль яе не Ты павiнен быѓ атрымаць за мяне, Бары. Жывы. Чаму б не прыкiнуцца, што ты Карэлi, пакуль Карэлi, нарэшце, не абвясцiѓ сябе мне. На самай справе?
  
  
  Ён сядзеѓ нерухома.
  
  
  На дыскатэцы раптам згас святым, а затым зноѓ успыхнуѓ сяргей. Стэрэа была выключана, i танцоры пакiнулi падлогi з паштовымi маркамi. На малой сцэне збiралiся прафесiйныя iспанскiя танцоры, апранутыя ѓ касцюмы фламенко. Шэсць гiтарыстаѓ сядзелi на крэслах у задняй частцы сцэны.
  
  
  У наступныя моманты спявак - мужчына - выйшаѓ наперад, дрынкаѓ на гiтары i пачаѓ распавядаць гiсторыю танца.
  
  
  "Чаго ты хочаш са мной?" - спытаѓ Парсон, гледзячы на Кэлi.
  
  
  "Хто-то наняѓ цябе, каб забiць мяне", - сказала Кэлi, прыадчынiѓшы вусны.
  
  
  "Я гэта адмаѓляю, - сказаѓ Парсон.
  
  
  "Не назаѓсёды мне такога лайна", - сказала Кэлi нiзкiм пагрозлiвым голасам. "Хто-то наняѓ вас. Вы прафесiйны забойца. Бары Парсон - гэта прыкрыццё. З часоѓ пачатку другой сусветнай вайны вы працавалi ѓ дзясятках краiн. Ды добра. Iнтэрпол ведае пра вас усё".
  
  
  Гэта мы выцягнулi вакол капелюшы.
  
  
  Твар Парсона ператварылася ѓ лёд. "Я працую па найму, гэта праѓда. Яе працую на ѓсiх, хто мне плацiць".
  
  
  Яе, зiрнуѓ на Кэлi. Ён працягваѓ цiск. Парсон зламаѓся. Ён прызнаѓ гэта. Ён быѓ у лютасцi. Цяпер ён будзе працаваць на Кэлi, калi Кэлi паставiць лёду досыць высока.
  
  
  Але мы гэтага зусiм не гатэлi.
  
  
  "Хто наняѓ цябе забiць мяне?" - зноѓ спытала Кэлi.
  
  
  "Калi ёй скажу табе, яе стану мiшэнню для сённяшняга вечара", - сказаѓ Парсон з глухiм смехам.
  
  
  "Калi вы гэтага не зробiце, вы цяпер з'яѓляецеся мiшэнню, якая сядзiць на гэтай дыскатэцы", - сказала Кэлi, укладваючы шмат сiлы ѓ словы.
  
  
  "Я ѓ любым выпадку мёртвы", - разважаѓ Парсон.
  
  
  "Мы выцягнем вас адсюль. Скажыце, хто вас наняѓ, i мы адразу ж адправiмся да дзень. Мы выцягнем вас па ѓсiм курорту. У мяне ёсць памочнiкi".
  
  
  Кэлi павярнулася i зiрнула на бар. Одзiна па афiцыянтаѓ, якiя стаялi там, паглядзеѓ на Кэлi i кiѓнуѓ. Затым Кэлi зiрнула на крэсла ѓ далёкiм куце пакоя. Там сядзеѓ чалавек у чорным. Ён нахiлiѓ свой бярэ пальцам, калi Кэлi паглядзела на яго.
  
  
  Невялiкая ѓпрыгажэннi, каб усё выглядала правiльна.
  
  
  Парсон быѓ мучной, чыстая
  
  
  
  
  
  Вiды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынiкi перакладу
  
  
  ш.
  
  
  Зайграла музыка фламенко, i салiста выйшла танцаваць. Ён быѓ хуткi i ѓстойлiвы. Эга пяткi пайшлi, як кулямётны агонь. Танец павялiчыѓся ѓ тэмпе i аб'ёме.
  
  
  "Скажы мне, хто цябе наняѓ!" - прохрипела Кэлi.
  
  
  "Не тое", - адрэзаѓ Парсон. "Што-небудзь яшчэ, але не ён".
  
  
  "Мафiёзi?" Яе спытаѓ.
  
  
  Ён пагардлiва паглядзеѓ на мяне. "Гэта былi босы Москато! Не яе". Эга вочы пашырылiся. Ён зразумеѓ, што практычна сказаѓ мне, хто эга наняѓ.
  
  
  Застаѓся толькi адзiн чалавек!
  
  
  "Гэта была яна!" - прашаптала я, нахiляючыся да Парсону. "Цiна!"
  
  
  Ён здаваѓся застылым у часе i прасторы.
  
  
  Ён адкрыѓ рот i зноѓ закрыѓ яго. Эга мэта злёгку кiѓнула. Гэта ѓсё.
  
  
  Затым ён пераехаѓ.
  
  
  Ён рухаѓся вокамгненна. Яе, бачыѓ, як эга рука на каленях цягнецца да пятлi, дзе ён схаваѓ свой вялiкi Уэбли. Яе бачыѓ камяк на яго кашулi. Ён спадзяваѓся ѓразiць Кэлi першым стрэлам, але яго зрэзаѓ эга руку з пiсталетам, як толькi ён выцягнуѓ. Па гэтай прычыне яе рэкламуе эга злева ад сябе - каб яго мог кантраляваць эга руку з пiсталетам. Стрэл прагучаѓ гучна i ясна, але, на шчасце, упаѓ на падлогу.
  
  
  Iмгненна раздаѓся пачатку другой стрэл.
  
  
  Парсон напружыѓся ѓ спiнцы сядзення, затым рэзка ѓпаѓ, як марыянетка, калi ee вяроѓкi губляюць, i дазволiѓ сваёй галоѓ нахiлiцца наперад, на стальнiцу.
  
  
  Яе паставiѓ нагу на рэвальвер Уэбли, i Кэлi хутка паднялася i падышла да цела Парсона. Было так шмат шуму ад музыкi, танцаѓ i забаѓ, што, да нашага здзiѓлення, нiхто не заѓважыѓ другараднай гульнi у цемры дыскатэк.
  
  
  Кэлi схапiла Парсона за плячо i распрямила эга на сядзенне. Яе, працягнуѓ руку i падняѓ "Уэбли", засунуѓшы эга памiж рамянём i жыватом. Затым яе, павярнуѓся, схапiѓ Парсона за правае плячо i дапамог Кэлi падняць эга на ногi. Падтрымлiваючы эга памiж сабой, мы прабiралiся скрозь забiтыя сталы да выхаду на дыскатэку.
  
  
  "Муй боррачо". Кэлi кiѓнула аднаму праз афiцыянтаѓ.
  
  
  Афiцыянт спачувальна ѓсмiхнуѓся.
  
  
  Пачатку другой танец фламенко працягваѓся, кулямётныя стрэлы пятак танцораѓ рабiлi немагчымым адрознiць гукi гэтага пiсталета-кулямёта ад абцасаѓ танцуючых мясцовага Хасэ Грэка.
  
  
  "Часам яго ненавiджу гэтую працу", - сказала мне Кэлi, калi мы выйшлi ѓ вестыбюль па лесвiцы.
  
  
  Мы пацягнулi знежывелае цела Бары Парсона праз вестыбюль - на шчасце, у дадзены момант пустынны - да лесвiцы, а затым пачалi павольны ѓздым.
  
  
  Ён быѓ вельмi мёртвы, калi мы, нарэшце, паклалi эга, эга, уласную ложак у эга ѓласнай пакоi.
  
  
  14
  
  
  Мiтч Кэлi некалькi гадоѓ прапрацаваѓ дэтэктывам у палiцыi Сан-Францыска, перш чым сышоѓ у адстаѓку, каб далучыцца да стайнi СЯКЕРА. Ледзь яе зачынiѓ дзверы ѓ пакой Бары Парсона, як ён хутка шталь рыцца ѓ кiшэнях адзення Парсонса.
  
  
  Ён расклаѓ змесцiва на камод i пайшоѓ у ванную за ручнiком. На целе i на руках Кэлi было шмат крывi. Кэлi стрэлiла эму ѓ складваць даляр, i сiла ѓдару iмгненна забiла Парсона. Кэлi выкарыстаѓ свой уласны Colt.38 Detective Special, падрыхтаваным гэтымi адмысловымi патронамi з высокай пачатковай хуткасцю i вялiкi пранiкальнай здольнасцю.
  
  
  Калi Кэлi выйшаѓ па ваннай, ён старанна выцер сябе i зiрнуѓ на свае наручныя гадзiны.
  
  
  "Кашалёк", - сказаѓ я. Яе перачытваѓ паперы. "Бары Парсон, там напiсана".
  
  
  "Строга прикрывайся", - прамармытала Кэлi, падыход да мяне, i я стаю побач, назiраючы. "Хто-то добра папрацаваѓ".
  
  
  "Дакументы? Вы думаеце, гэта быѓ МI-5?"
  
  
  Кэлi пакiваѓ галавой. "Сказаѓ вам, што мы звязалiся з брытанцамi. Яны не пацвердзiлi эга, асобу".
  
  
  "Так, але..."
  
  
  "Калi брытанцы не пацвярджаюць, брытанцы адмаѓляюць. Бачыце?"
  
  
  Яе працягнуѓ праз крэдытныя карты i пашпарт. Яе, зiрнуѓ на пашпарт, але Кэлi пакiваѓ галавой. "Забудзь пра гэта. Гэта таксама прыкрыццё".
  
  
  "Падобна на сапраѓдную"
  
  
  "Вы можаце атрымаць добры набор дакументаѓ, зробленых у Партугалii, калi ѓ вас ёсць грошы, каб заплацiць за iх. У тым лiку лепшыя падробленыя пашпарты на кантыненце. Па Еѓропе блукаюць сотнi падробленых пасведчанняѓ асобы - усё зроблена ѓ Лiсабоне".
  
  
  Яе задуменна прагледзеѓ паперы. "Пахне урадавым?"
  
  
  Ён пакiваѓ галавой. "Я б сказаѓ, што ён быѓ фрылансерам. Наймiт па найму. Што-то ѓ гэтым родзе. Яе сказаѓ вам, што Iнтэрпол абвясцiѓ эму забарона на продаж". Але я ѓсё роѓна збiраюся праверыць эга раздрукоѓкi пальцаѓ ".
  
  
  Яе працягнуѓ чытаць газеты, а затым заняѓся эга багажом. Там не было нiчога, што магло б намякнуць нам на што, акрамя багатага брытанца, якi праводзiѓ вялiкую частку свайго часу, падарожнiчаючы па кантыненце.
  
  
  Кэлi дастала невялiкi набор i пачатку раскочваць раздрукоѓкi Парсона. Скончыѓшы ѓсе дзесяць, ён асцярожна сцёр чарнiла i паклаѓ раздрукоѓкi на пергамiн. Затым ён досталь невялiкую мiнi-камеру японскага вытворчасцi з прастаѓленымi iмем i зрабiѓ некалькi фотаздымкаѓ асоб Парсона. У стане спакой Бары Парсон выглядаѓ зусiм бяскрыѓдным, пазбаѓленым жыццёвай сiлы, якая займаецца рабiла эга тым, чым ён быѓ у жыццi.
  
  
  У эга рэчах не было абсалютна нiчога, што магло б прывязаць Парсона да сiндыкату якой-небудзь зямлi. Мы падумалi, што ѓ Парсона няма, пчолы
  
  
  
  
  
  Вiды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынiкi перакладу
  
  
  Працуючы з любой групай, Цiна выступала фронтмэнам, але асаблiва з ёй.
  
  
  I гэта зрабiла Цiну пытальным знакам нумар адзiн. На каго яна працавала - калi яна сапраѓды працавала на каго-то?
  
  
  Кэлi працягваѓ глядзець на гадзiннiк.
  
  
  "Турбуецеся пра час?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Мне цiкава, што мы будзем рабiць з гэтым целам".
  
  
  Яе зрабiѓ глыбокi ѓдых. "Мы мала што можам зрабiць. Мы проста выходзiм i пакiдаем гэта тут".
  
  
  "Але Алена Маралес?"
  
  
  "Яна ѓваходзiць i знаходзiць эга. I яна дае свiсток. Нiчога, што звязвала б з намi Парсона, нiчога канкрэтнага".
  
  
  "Нас бачылi з iм на дыскатэцы".
  
  
  "Вы можаце выправiць?"
  
  
  Кэлi задумалася. "Ужо даволi позна. Голас чаму яе правяраѓ час. Адзiнаццаць трыццаць. Не думаю, што мой кантакт цяпер дзяжурыць".
  
  
  "Высокi мужчына з вусамi фу-маньчжурскай пароды?"
  
  
  Кэлi ѓсьмiхнулася. "Так. Ты эга ведаеш?"
  
  
  Яе sel i ѓтаропiѓся на дыван. "У нас ёсць яшчэ адна праблема, аб якой трэба турбавацца. Цiна не ведае, што ee наёмны забойца мёртвы. Яна думае, што ён будзе чакаць, калi яна прыбудзе ѓ Соль-i-Ньев, каб памацаць Карэлi. А гэта значыць, што яна прыйдзе. тут. Мы павiнны спынiць яе ".
  
  
  Кэлi нахмурылася. "Як?"
  
  
  Яе доѓга думаѓ. "Глядзi. Як наконт гэтага? Мы тэлефануем Цiне ѓ гатэль у Гранаде. Мы пакiдаем паведамленне ад Чалавека. У nen гаворыцца, што ён з'язджае па Sol y Nieve, i хоча ведаць, дзе з ёй сустрэцца. Затым мы проста чакаем тут, пакуль яна не патэлефануе ѓ гатэль. Мы высвятляем, з хема яна хоча пагаварыць. I гэты мужчына - Рыка Карэлi ".
  
  
  Яе глядзеѓ у акно, чакаючы адказу Кэлi. "Гучыць добра. Што нам губляць?"
  
  
  "Выкажам здагадку, яна неадкладна патэлефануе Парсону, каб сказаць яму было, у каго страляць?"
  
  
  Кэлi пацiснула плячыма. "Яна пазнае, што Парсон мёртвы, а затым звязваецца з Карэлi. У любым выпадку мы наперадзе".
  
  
  "Я iду ѓ залу чакання, каб перахапiць Алену Маралеса", - сказаѓ я. "Я не хачу, каб яна зайшла сюды i знайшла цела. Яна магла б папярэдзiць увесь гатэль".
  
  
  "Я далучуся да вас, як толькi паклапачуся пра жанчыну з-пад Зямлi".
  
  
  Мы пакiнулi дзверы зашчэпленыя i выйшлi ѓ калiдор. Нiхто нас не бачыѓ.
  
  
  * * *
  
  
  I Хуана Рыверы, i Алена Маралес паглядзелi на мяне, калi яе, увайшоѓ у хол некалькi хвiлiна праз. Яе чуѓ гучны смех i крыкi весялосцi на ѓсiм працягу вестыбюля. Хуана i Алена былi ѓ цэнтры шумнай yahoo з герром Хауптли, двума эга немцамi, эга датчанiнам i групай прыкладна па дваццацi iншых лыжных пар.
  
  
  Яе, падышоѓ i кiѓнуѓ Хуана i Алене. Памiж сабой яны зрабiлi для мяне месца. Гер Хауптли убачыѓ мяне, павiтаѓ мяне i прадставiѓ групе.
  
  
  Яе, усмiхнуѓся, махнуѓ рукой i адкiнуѓся на бахараѓ памiж дзяѓчатамi, гледзячы ѓ палымяны агонь. Тут было бяспечнае i надзейнае, удалечынi ад гуку стрэлаѓ i выгляду крывi.
  
  
  Г-н Хауптли частаваѓ групу сваiмi больш займальнымi спартыѓнымi подзвiгамi - ён быѓ аматарам палявання, экспертам па рыбнай лоѓлi, яхтсменам з вялiкiм поспехам i вялiкiм альпiнiстам - i яе накiдаѓ некалькi радкоѓ на чэку за вячэрай i здаѓ яго. Хуана з папярэджаннем трымаць эга далей ад вачэй.
  
  
  Яна нават не прызнае гэтага, але я ведаѓ, што яна чытае гэта па-за поля гледжання ѓсiх. Востры ѓдар локцем у рэбры, сказаѓ мне, што яна зразумела.
  
  
  ПАРСОН МЁРТВАЙ. МУЖЧЫНА ЦIНЫ. ХВОСТ АЛЕНЯ.
  
  
  Яе ѓставiѓ гэтую апошнюю частку, таму што не ведаѓ, што рабiць з Аленай Маралес. Калi б яна была сур'ёзна звязаная з Бары Парсоном, яна магла б ведаць або здагадвацца - што ён задумаѓ. У адваротным выпадку не было неабходнасцi везцi яе для расследавання. Бэла нах яе, пакуль не гатэль, каб яна стала вядома аб смерцi Парсона. Яе, адчуваѓ, што калi Хуана не справiцца з ёй, то змагу.
  
  
  У дзвярах гасцiнай з'явiѓся Мiтч Кэлi, шырока усмiхаючыся й махаючы знаёмым param. Затым ён заѓважыѓ мяне, хутка падышоѓ, нахiлiѓся i сказаѓ цiхiм голасам: "Вестыбюль. Хутка". Больш нiхто не чуѓ. Ён сцiснуѓ маё плячо, шчодра пацалаваѓ Хуану ѓ шчаку i пакiнуѓ гасцiную, кiѓнуѓшы герру Гауптли з выбачэннямi.
  
  
  Яе закрануѓ сцягна Хуаны i ѓстаѓ, каб сысцi. Кэлi сядзела ля шклянога вокны ад падлогi да столi ѓ задняй частцы вестыбюля, якi выходзiѓ на перадгор'i лыжнай трасы. Ён глядзеѓ на маё адлюстраванне ѓ шкле. Вестыбюль быѓ зусiм пустынi.
  
  
  Ён казаѓ мне на вуха, не варушачы вуснамi - стары палiцэйскi трук, запазычаны ѓ сукамернiкаѓ.
  
  
  "Яна выйшла, вакол гатэля ѓ Гранаде. Падобна на тое, яна накiроѓваецца ѓ Соль-i-Ньев".
  
  
  "Калi яна пайшла?"
  
  
  "Сёння ѓвечары. Невядома калi".
  
  
  "Гэта дрэнныя навiны".
  
  
  Кэлi кiѓнула.
  
  
  У адлюстраваннi шклянога акна яе ѓбачыѓ, як адзiн вакол служачых паклаѓ тэлефон i прайшоѓ праз вестыбюль да холу. Праз хвiлiну ён зноѓ выйшаѓ. За iм хутка i хупава iшла Алена Маралес.
  
  
  Яе падштурхнуѓ Кэлi. Алена мэтанакiравана накiравалася да лесвiцы. Гэта азначала, што яна iшла ѓ свой пакой - пакой, якую яна дзялiла з Бары Парсоном!
  
  
  Кэлi i яе абмянялiся здзiѓленымi поглядамi. Яе, бачыѓ, як Хуана выходзiць па гасцiнай з ѓстрывожаным позiркам. Яе ѓдарыѓ Кэлi.
  
  
  "Трымай Хуану ѓ гасцiнай. Далучайся да яе. Яе пайду за Аленай".
  
  
  "Правiльна."
  
  
  Яе пачакаѓ, пакуль Алена паднялася на паѓдарогi па лесвiцы, перш чым пачаць
  
  
  
  
  
  
  Вiды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынiкi перакладу
  
  
  d потым нах. Што-небудзь здарылася. Хто-то папярэджваѓ яе. Я не мог зразумець, хто або чаму. I ѓсё ж было вiдавочна, што яна iдзе ѓ свой пакой.
  
  
  Трэцi паверсе. Па калiдоры, за паваротам. Яна палезла ѓ сумку за ключамi. Але калi яна дастала ih i дакранулася да ручкi, дзверы адчынiлiся. Яна павярнулася, каб агледзець калiдор. Яе чакаѓ такога руху, i нырнуѓ назад за кут, схаваѓся з выгляду.
  
  
  Яна мяне не бачыла.
  
  
  Яе, чуѓ, як за ёй зачынiлiся дзверы.
  
  
  Яе хутка рушыѓ па калiдоры i спынiѓся на сл дзень. Спачатку яе нiчога не чуѓ з-за таѓшчынi ашалёѓкi. Дыван не дазваляѓ гукаѓ даносiцца скрозь шчылiну памiж дзвярамi i рамай.
  
  
  Але потым мне здалося, што я чую ѓнутры шэпт галасоѓ. Яе чуѓ адзiн легкi, высокi голас - жаночы. Вядома ж, голас Алены Маралес. Але з хема яна казала?
  
  
  Нам одзiна. Нiхто. Вядома, яна карысталася тэлефонам!
  
  
  Затым нараканьнi пакажа спынiѓся, i яе больш нiчога не чуѓ. Дачакаѓся гуку замены рэсiвера на базе, але прапусцiѓ. Затым дзверы адчынiлiся, i з бразгатам зачынiлiся. Шафа? Яна апраналася, каб выйсцi на вулiцу?
  
  
  Яе, хутка прайшоѓ у далёкi нiтка калiдоры i выйшаѓ на балкон, навакольны будынак з трох бакоѓ. Яе схаваѓся з выгляду i прысеѓ каля знешняй сцены, чакаючы, пакуль Алень выйдзе ѓ калiдор.
  
  
  Але яна не з'явiлася.
  
  
  Яе зiрнуѓ на гадзiннiк.
  
  
  Пятнаццаць хвiлiна.
  
  
  Яе рушыѓ назад па калiдоры i спынiѓся перад яе дзвярыма, выцягнуѓшы шыю i прыклаѓшы вуха да ашалёѓцы.
  
  
  Нiчога.
  
  
  Яе выцягнуѓ "Люгер" i прыцiснуѓ эга да грудзей, калi ступiѓ наперад i павярнуѓ ручку. Зашчапка ѓсё яшчэ была адкрыта, як i мы з Кэлi.
  
  
  Яе хутка ѓвайшоѓ унутр, прыхiнуѓшыся спiной да дзень i выставiѓшы "Люгер" перад сабой.
  
  
  Там нiкога не было - жывога.
  
  
  Цела Парсонса ляжала менавiта там, дзе мы эга не пакiнулi.
  
  
  Але ѓ пакоi больш нiкога не было.
  
  
  Дзе была Алена Маралес?
  
  
  Яе, зiрнуѓ на дзверы туалета, але шафа быѓ занадта малы, каб хто-небудзь мог там схавацца. I ѓсё яшчэ...
  
  
  Гэта быѓ слабы гук, i спачатку яе нават не быѓ упэѓнены, што чуѓ яго. Але калi яго стаяѓ там, ледзь адважваючыся дыхаць, яе пачуѓ эга зноѓ. Гэта быѓ беспамылковы гук чалавека, якi спрабаваѓ заставацца нерухомым, але злёгку варушыѓся. Яе зноѓ зiрнуѓ на шафу, але гук зыходзiѓ не з гэта боку.
  
  
  Няма. Ён прыйшоѓ па ваннай.
  
  
  Яе моцнага схапiѓ "люгер" i дзень падышоѓ да ваннай. Было закрыта.
  
  
  "Алена", - сказаѓ ёй цiха.
  
  
  Адказу не было.
  
  
  Хто-то быѓ там, i гэта была не Алена. Куды яна дзелася? Цi яна была там з хема-то яшчэ?
  
  
  "Алена", - сказаѓ я, на гэты раз гучней.
  
  
  Нiчога.
  
  
  "Я збiраюся адкрыць гэтую дзверы. У мяне ёсць пiсталет. Выходзь, рукi над галавой", - раѓнуѓ я, стаю з аднаго боку, чым дзень.
  
  
  Нiчога.
  
  
  Яе, схапiѓся за ручку дзень, усё яшчэ стаю прыцiснутай да ашалёѓцы дзень, i павярнуѓ яе. Дзверы адчынiлiся, i расчынiлiся ѓнутр. Яе напружыѓся. Нашы гуку.
  
  
  Скрозь адкрытую шчылiну яе мог бачыць ванную пакой. Сяргей гарэѓ. I там, бледная i напружаная, сядзела Цiна Бергсон, да глыбiнi душы спалоханая.
  
  
  Яе рушыѓ, прыкрываючы яе люгером. Потым яе ѓбачыѓ у тазе раскладзеныя для выкарыстання прыналежнасцi. Падскурны, флакон з вадкасцю, ватовыя тампоны.
  
  
  Яна глядзела на мяне шырока расплюшчанымi вачыма.
  
  
  "Дзе Алена?" Яе спытаѓ ee, хоць замест гэтага яе мог задаць яшчэ сотню пытанняѓ.
  
  
  Яна пахiтала галавой. "Я не бачыѓ Алену. Яе бачыѓ толькi Бары. I ён... ён быѓ мёртвы". Яе голас ѓпаѓ да шэптам. Яна была на гранi непрытомнасцi.
  
  
  Яе, прайшоѓ у ванную i груба схапiѓ яе за локаць. Яна прыцiснулася да мяне, цяжка дыхаючы.
  
  
  "Яна забiла эга?" ee голас прашаптаѓ мне на вуха.
  
  
  Ёй нiчога не сказаѓ. Як я яе мог сказаць гэй, што гэта былi Кэлi i яе?
  
  
  "Чаму ты вярнуѓся ѓ Соль-i-Ньев?" - цiха спытаѓ яе сл.
  
  
  Ee вочы павярнулiся да мяне. Яго штурхнуѓ яе i пасадзiѓ на край ванны. Яе sel побач з ёй. Яе трымаѓ Люгер ѓ нах на грудзях. Яна была хiтрай жанчынай, i яе эй, зусiм не давяраѓ.
  
  
  "Каб убачыць... пабачыць..."
  
  
  "Бары Парсон", - дадаѓ я. "Каб паказаць эму Карэлi, каб ён мог забiць эга".
  
  
  Нашы гуку.
  
  
  Яе вусны задрыжалi, а вочы адарвалiся ад мяне. "Так", - прашаптала яна.
  
  
  "Вы нанялi Бары Парсона, каб забiць Карэлi", - рашуча сказаѓ я. "Вы не можаце гэтага адмаѓляць. Ён сказаѓ нам раней..."
  
  
  "Я не адмаѓляю гэтага", - цвёрда сказала яна. Яе твар зноѓ набыло колер. Мой позiрк слiзгануѓ па iголцы для падскурных iн'екцый.
  
  
  "Матыѓ?" Яе спытаѓ. "Ты наркаман? Гэта ѓсё?"
  
  
  Яна пацiснула плячыма. "Я ѓсё заблытаѓся. Я не ведаю, чаму яе хачу забiць эга, за выключэннем таго, што я ненавiджу эга больш, чым каго-небудзь iншага ѓ свеце".
  
  
  "Але ён адмаѓляецца ад гэтага, здаючы ѓсiх, хто залучаны ѓ наркосеть", - сказаѓ я.
  
  
  Яна павесiла галаву.
  
  
  "Чаму ты вярнуѓся?" - зноѓ спытаѓ я.
  
  
  "Каб знайсцi Бары", - мякка сказала Цiна. "Я падняѓся па балконе, зазiрнуѓ унутр i ѓбачыѓ яго. Мёртвы. Яе, увайшоѓ..."
  
  
  Яе глядзеѓ праз яе плячо. Вядома! Балкон! Гэта й
  
  
  
  
  
  
  Вiды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынiкi перакладу
  
  
  як Алена выйшла праз пакоя, не ѓбачыѓшы ee. Калi Алена знайшла Бары мёртвым, яна была да смерцi напалохана i збегла. Яна проста адкрыла французскiя дзень, выйшла на балкон i паспяшалася прэч. Затым, адразу пасля гэтага, - Цiна паднялася па задняй дарозе, каб сустрэцца з Бары ѓ эга пакоi - магчыма, яны абодва планавалi сустрэцца - i яна знайшла Бары мёртвым. Ee патрэба ѓ наркотыках ѓзяла верх, i яна пайшла ѓ ванную, каб паправiцца, як i яе.
  
  
  "Я ѓвайшоѓ, i выявiѓ, што ѓ яго стралялi. Спачатку яе, падумаѓ, што Алена магла забiць эга. Але, магчыма, Карэлi выявiѓ, што Бары перасьледуе эга. Магчыма, Карэлi ведаѓ, што я..." Яе вочы напоѓнiлiся слязьмi. "Я напалоханы, Нiк!"
  
  
  Яе патрос яе. "Ты павiнна адвесцi мяне да Карэлi, Цiна. Гэта адзiны рэѓматызму. Занадта шмат людзей спрабавалi перашкодзiць нам атрымаць гэты спiс iмёнаѓ. Занадта шмат. Цяпер справа за табой, Цiна".
  
  
  Яна збялела. "Ён даведаецца, Нiк! Ён падумае, што я наняѓ кагосьцi, каб забiць эга! Ты не можаш прымусiць мяне зрабiць гэта. Ты павiнен мяне адпусцiць!"
  
  
  "Нам што, Цiна!" - агрызнуѓся я. "Ты адзiны рэѓматызму. Ты вядзеш мяне да яму адкрыта цяпер. Проста паказаць мне эга, i..."
  
  
  "Ён не прызнае гэтага!" усклiкнула яна. "Ён будзе адмаѓляць сваю асобу".
  
  
  "Цiна..."
  
  
  Яна пацягнулася за iголкай для падскурных iн'екцый. Яе здагадаѓся, што яна збiралася зрабiць, як толькi павярнулася да пляча. Яе прыцiснуѓ, мала люгера да мяккай часткi яе шыi. "Не-не, Цiна! Не iголкi. Вядома, на некалькi мiн ѓсё будзе добра, але табе заѓсёды давядзецца вяртацца да рэальнасцi".
  
  
  "Нiк!" - усхлiпнула яна, усё яшчэ трымаючы iголку.
  
  
  Яе сунуѓ Люгер у хвiлiну i пацягнуѓся за iголкай. Яе твар змянiлася амаль iмгненна. Па гэтай цiхамiрнай прыгожай маскi яна ператварылася ѓ морду пякельнага ката - вочы зiхацелi, зубы оскалились, вусны рассунулiся ѓ звярыным гырканнем.
  
  
  Iголка ѓвайшла мне ѓ перадплечча перш, чым яго змог абаранiць сябе ад вар'яцкага рубящего ѓдару.
  
  
  Яна засмяялася цiхiм невясёлым лямантам.
  
  
  Яе, адчуваѓ, як усё iдзе праз мяне. Яе, адчуваѓ сябе камком сцяжкi.
  
  
  Яна вяла мяне ѓ наступную пакой, а потым штурхнула ѓ крэсла.
  
  
  "Маленькая сумесь нашых уласных, Нiк", - казала яна са сваёй сатанiнскай усмешкай. "Ты застанешся там, як добры маленькi хлопчык. Яе збiраюся сысцi адсюль".
  
  
  Няма, Цiна! Яе спрабаваѓ сказаць, але нiчога не выйшла.
  
  
  Здавалася, яна рухалася ѓ паскораным тэмпе - сотня кадраѓ у секунду, прабягаючы праз французскiя дзень па балконе. Затым наступiла цiшыня.
  
  
  Праз некалькi стагоддзяѓ яе, пачуѓ, як хто-то стукаѓ у дзверы. Гэта была Кэлi.
  
  
  "Нiк! Ты там? Нiк?"
  
  
  Яе адкрыѓ рот. Па крайняй меры, ён ссунуѓся. Але ѓ мяне не было голасу. Полiямiэлiт прайшоѓ?
  
  
  Дзверы расчынiлiся, i Кэлi уляцела ѓ пакой з пiсталетам напагатове. Ён проста стаяѓ i глядзеѓ на мяне ѓ здзiѓленнi.
  
  
  "Гэй, Нiк!"
  
  
  Яе зноѓ варухнуѓ вуснамi. Полiямiэлiт праходзiѓ. Яе, прабурчаѓ.
  
  
  Кэлi агледзелася, праверыла ванную i адчула пах iголкi для падскурных iн'екцый. Iмгненна ён вярнуѓся да мяне, ударыѓ мяне па твары, падняѓ з крэсла i пацягнуѓ у ванную. Ён сунуѓ маю галаву пад душ, i халодная вада ѓдарыла мяне па шыi.
  
  
  Кэлi размаѓляѓ са мной, пакуль працаваѓ.
  
  
  "Гэта што-то новае. У нас ёсць запасы гэтага. Высякае вас, таму вы не можаце рухацца, але вы можаце бачыць усё, што адбываецца. Часовы полiямiэлiт. Адбываецца ад курари, таксама вядомага як урари, урари, уурали, вурали. i woorara. Але гэта было скарочана з чым-то iншым. Не пытайцеся мяне, што. Формулы заѓсёды знiкаюць, як толькi мы ih атрымлiваем ".
  
  
  Неѓзабаве яе ажыѓ.
  
  
  "Хуткi!" Яе сказаѓ. "Гэта Цiна. Яна прыехала па Гранады, каб сустрэцца з Бары Парсоном, i знайшла эга цела тут. Яна цяпер на шляху да выхаду. Яна думае, што забiѓ Карэлi эга. Калi яна збяжыць цяпер, яна можа забiць эга пазней".
  
  
  "Пачакай!" - огрызнулась Кэлi. "Я прыйшоѓ сюды, каб знайсцi цябе. Цiна была ѓнiзе, у вестыбюлi, стварала сцэну!"
  
  
  "СААЗ?" - нецярплiва спытаѓ я.
  
  
  "Цiна Бергсон".
  
  
  "Цiна!"
  
  
  "Зусiм фантастычным. Але цяпер яна сышла".
  
  
  "Пайшла? Але...?"
  
  
  "Яна была ѓ вестыбюлi, але пайшла", - сказала мне Кэлi, калi мы выбеглi праз пакоi i пайшлi па калiдоры. Мы пачалi спускацца па лесвiцы, i яе ѓбачыѓ натоѓп людзей у вестыбюлi. Усе глядзелi на паркоѓку.
  
  
  Яе ѓбачыѓ Хуану, якая займаецца павярнулася i стала чакаць нас.
  
  
  "Што ѓсё гэта значыць?" - агрызнуѓся я.
  
  
  "Яна ѓ чырвоным" Ягуары ", - сказала Хуана, паказваючы на прыпаркаваныя машыны. Яе, бачыѓ, як у адным, вакол iх загарэлiся фары. Сяргей прарэзаѓ цемру i асвятлiѓ заснежаны схiл гары, дзе дарога зварочвала ад Прада Льяно i вяла да галоѓнага шашы.
  
  
  "Яна наладзiла вялiкую сцэну", - хутка сказала Хуана. "Гэта было вельмi драматычна".
  
  
  "Занадта рэзка!" - суха сказала Кэлi.
  
  
  "Вы збiраецеся расказаць мне, што яна зрабiла?" - нецярплiва спытаѓ я.
  
  
  "Яна прыйшла сюды не больш дзесяцi хвiлiна таму, падняла пекла i спытала Марыё Сперанцу!"
  
  
  "Хто такi Марыё Сперанца?" Яе спытаѓ.
  
  
  Кэлi пакiваѓ галавой. "Калi гэй сказалi, што сеньёра Сперанса тут няма, яна не вытрымала i ледзь не ѓпала ѓ iстэрыку выплат прама тут, у вестыбюлi".
  
  
  Яе мог бачыць
  
  
  
  
  Вiды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынiкi перакладу
  
  
  Ягуар пачаѓ рухацца. Светлыя валасы Цiны луналi ззаду нах.
  
  
  "Гэта прымусiла ѓсiх нас пакiнуць хол ѓ бегах", - патлумачыла Хуана.
  
  
  "А потым яна тут жа ѓпала, i парцье прыйшлося яе ажывiць", - да высновы Кэлi. "Я пайшоѓ за табой".
  
  
  Яе нахмурыѓся, хутка падумаѓшы. "Гэта спектакль - сцэны тут унiзе. Для чаго гэта, я не ведаю. Але я павiнен яе спынiць".
  
  
  "На самой справе, - сказала Кэлi. "Што мы робiм?"
  
  
  "Паглядзi на гэтага Марыё Сперанца", - сказаѓ ёй Кэлi. "Я, напэѓна, не iснуе. Яе пайду за Цiнай!"
  
  
  Яе панцыр скрозь натоѓп да верцiцца дзвярэй i заѓважыѓ там спадар Гауптли з эга камандай падхалiмаѓ. Ён памахаѓ рукой i адвярнуѓся.
  
  
  У "Рэно" было холадна. Завялася нядрэнна. Яго, выехаѓ на дарогу i двойчы паслiзнуѓся, перш чым ѓзяѓ гэта пад кантроль. На праезнай частцы былi ледзяныя плямы, такiя ж, як дзве ночы назад.
  
  
  Дарога спусцiлася i павярнула прама. Яе наогул не мог бачыць чырвоны "Ягуар", але ѓспомнiѓ, што дарога павярнула прама, а затым пачала паварочваць налева, на доѓгi, шырокi падковападобныя паказальнiкаѓ, якi чапляѓся за край барранки.
  
  
  Яе уключыѓ рухавiк, таму што не хацеѓ выпускаць з выгляду Jag.
  
  
  У маiх фарах вiднелася край дарогi, i яе мiжволi нацiснуѓ на здзекi, каб праверыць супрацiѓ. Я з палёгкай адчуѓ напружанне ѓ павязках.
  
  
  Яе згарнуѓ Renault на павароце i ѓбачыѓ чырвоны "Ягуар" Цiны Бергсон на паѓдарогi да шырокаму подковообразному выгiбу. Яна ехала павольна, але затым дадала хуткасць, калi яе заѓважыѓ i далей.
  
  
  Аѓтамабiль, здавалася, скочыѓ наперад у цемры, агнi адбiвалiся ѓверх па дарозе, як быццам яны ѓзбiралiся па небе. А затым - як ёй не мог паверыць сваiм вачам - "Ягуар" урэзаѓся ѓ бераг, ледзь не урэзаѓшыся ѓ скальную сцяну.
  
  
  Павярнiся, Цiна! - мiжволi закрычаѓ я. "Перамена!"
  
  
  Зрабiла яна гэта цi не, я не ведаю, але наступнае, што я ѓбачыѓ, быѓ "ягуар", якi накiроѓваѓся не да отмелю, а да знешняга краю дарогi. "Цiна!"
  
  
  Гэта быѓ страчаны крык.
  
  
  "Ягуар" набiрае хуткасць i перавалiѓ праз край, як калi б эга навучылiся рабiць вельмi дробнае лебядзiнае ныранне ѓ лужыну.
  
  
  Фары злавiлi вышчэрблены слюдзяную сланец унiзе, плямы снегу прыцiснулiся да сланцы i асвятлiлi клубок агнёѓ i адлюстраванняѓ ѓ снезе, затым машына залезла ѓ камянi, адскочыла, перавярнулася зноѓ i зноѓ, фары апiсалi круцёлкай ѓ ночы i з грукатам урэзаѓся ѓ кавалак вострых камянёѓ ля падножжа барранки.
  
  
  На iмгненне наступiла цiшыня.
  
  
  Затым у неба стрэлiла моцная ѓспышка полымя, i ѓ паветры прагучаѓ гучны выбух. Дым клубiѓся mimmo аранжавага полымя, рэзкi, задушлiвы чорны дым.
  
  
  Агонь узляцеѓ, а затым зноѓ упаѓ на абломкi зламанага "Ягуара" i пачаѓ павольна есцi метал. Затым павольна падняѓся дым, агонь скакаѓ па краях чырвонай сталi, празрыстага шкла i каляровага пластыкi.
  
  
  Узрушаны, яе асцярожна ехаѓ па шашы i дабраѓся да месца, дзе чырвоны "Ягуар" перавалiѓ праз край. Яе паглядзеѓ унiз. Усё, што я мог бачыць, гэта расколiна ѓ камянях, врезанная ѓ абочыну на краi праезнай часткi.
  
  
  Яе прыпаркаваѓ "Рэно", дастаѓ ключ i вылез вакол машыны. На трасе было холадна. Яе, падышоѓ да краю дарогi, дзе "Ягуар" прайшоѓ скрозь скалы. Яго стаяѓ там, гледзячы на разумныя камянi, i прайшоѓ па абвугленай чорнай лiнii на сланцаѓ ѓнiзе да месца, дзе ярка-чырвоны агонь патрэскваѓ над парэшткамi Цiны Бергсон i чырвонага "Ягуара".
  
  
  У лiчаныя секунды першы вакол гасцей гатэля пад'ехаѓ на аѓтамабiлi "Фiят", прыпаркаваѓся i далучыѓся да мяне на краi праезнай часткi. Оглинг.
  
  
  А потым прыйшлi iншыя.
  
  
  I больш.
  
  
  Шукальнiкi вострых адчуванняѓ.
  
  
  Мяне ванiтавала.
  
  
  Яе, спусцiѓся па камянiстым схiле, выкарыстоѓваючы кiшэнную выблiск, i мiнуѓ абвугленыя частка скалы, дзе ѓпершыню стукнуѓся чырвоны "Зубец", i нарэшце дабраѓся да ѓчастка побач з самай машынай.
  
  
  Але полымя жэр абломкi, i немагчыма было падысцi лiжа, каб не апячыся.
  
  
  Паклаѓшы руку на верхавiну, яе стаяѓ i чакаѓ.
  
  
  На праезнай частцы завiшчала пажарная машына, i неѓзабаве вялiкi пажарны ѓ лыжнай куртцы i з пераносным вогнетушыцелем павалiѓся са схiлу i пачаѓ апырскваць падпаленыя абломкi.
  
  
  Яе здрыгануѓся.
  
  
  Там стаяѓ пажарны, гледзячы на абвугленыя абломкi. Грамадзянская гвардыя далучылася да яму i зрабiѓ лiхтарык на згарэлую машыну. Прамень святла быѓ больш магутны майго.
  
  
  Яе падышоѓ лiжа.
  
  
  Тады яе гэта бачыѓ.
  
  
  На пярэднiм сядзеннi было обугленное цела. Тое, што ад яго засталося, было чорным, i тлела.
  
  
  Цiна.
  
  
  Усё, што засталося ад залаты дзяѓчаты з залатой скурай.
  
  
  Яе, адвярнуѓся, хворы.
  
  
  Павiнна быць, яе звалiѓся на камень побач з абломкамi i пагрузiѓся ѓ краiну душэѓнага фанка. Хтосьцi трос мяне па руцэ i плячы. Яе, зразумеѓ, што якое-то час са мной размаѓляѓ голас.
  
  
  Яго паварушыѓся.
  
  
  "Нiк."
  
  
  Гэта была Кэлi.
  
  
  "Яна мёртвая, - сказала Кэлi. "Праклятая рэч".
  
  
  "Я думаю, яна проста адчула, што ѓсё скончана, i эй, лепш бегчы". Яе ѓздыхнуѓ. "Яна ведала, што Рыка будзе Карэлi
  
  
  
  
  
  
  Вiды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынiкi перакладу
  
  
  яе на ѓсё астатняе жыццё ".
  
  
  "Але Карэлi нават не ведаѓ!"
  
  
  "Ён даведаецца. Голас чаму ён сышоѓ", - сказаѓ я. Галасаванне, як я гэта зразумеѓ.
  
  
  "Я праверыѓ гэта iмя, Нiк".
  
  
  Яе падняѓ вочы i нахмурыѓся. Я не разумеѓ, што ён меѓ на ѓвазе.
  
  
  "У гатэлi не зарэгiстраваны Марыё Сперанца".
  
  
  Яе сядзеѓ i думаѓ пра гэта. "Але гэта iмя яна дала клерку".
  
  
  Ён кiѓнуѓ. "Клера кажа, што ён сказаѓ вось гэта. Клера кажа, што менавiта тады яна выйшла праз чэрап".
  
  
  Яе ѓтаропiѓся на абломкi пад намi. "Вы хочаце сказаць, што Рыка Карэлi наогул нiколi не быѓ у Sol y Nieve?"
  
  
  "Я кажу, што ён дакладна не быѓ тут - цi ѓ якiм-небудзь адным у гатэлi Sol y Nieve - на працягу апошняга месяца або каля таго. Калi эга iмя на вокладцы - Марыё Сперанца".
  
  
  "Але потым..."
  
  
  "Хiба вы гэтага не бачыце? Можа, ён ведаѓ аб Цiне. Можа, ён ведаѓ, што яна наняла кiлера, каб забiць эга".
  
  
  Яе, пакiваѓ галавой, каб растлумачыць гэта. "I ѓся гэтая балбатня аб сустрэчы была проста iнсцэнiроѓкай смерцi Цiны Зямлi?"
  
  
  "Зусiм няма. Яе, кажу, што Рыка Карэлi, павiнна быць, ведаѓ аб Цiне Бергсон i Бары Парсоне. I ён проста не прыязджаѓ на курорт наогул. Усе думалi, што ён тут - кiлер, якога нанялi мафiёзi, Наёмнага забойцы наняла Цiна, - i нас, таму што мы гатэлi сустрэцца з Карэлi. Усе былi тут, акрамя Карэлi! "
  
  
  "Тады дзе сукiн сын?"
  
  
  Кэлi пацiснула плячыма. "Я думаю, нам лепш даць сiгнал Хоуку i пачаць усё спачатку".
  
  
  Мы ѓсталi, каб падняцца на пагорак, але я не мог пакiнуць эга ѓ спакоi.
  
  
  Яе, павярнуѓся i зноѓ паглядзеѓ на абломкi.
  
  
  "Чаму яна пайшла туды?"
  
  
  Кэлi пакiваѓ галавой. "Яна была прыгожай жанчынай, Нiк. Прыгожыя жанчыны робяць глупствы. Павiнна быць, яна любiла Карэлi. I ненавiдзела эга таксама".
  
  
  "Цi любiѓ гэтыя грошы", - сказаѓ я.
  
  
  "Ты не так шмат думаеш пра людзей, Нiк?" Кэлi ѓздыхнула.
  
  
  "Павiнен цi я яго? Цi павiнен я яе, праѓда?" Яе супакоiѓся. "Думаю, яна вырашыла, што гэта лепшы спосаб, чым бегаць па ѓсiм адкрыты басейн, спрабуючы сысцi ад аплачванага зброi Рыка Карэлi".
  
  
  "Яна нiколi не пазнае, калi ён збiраецца яе ѓдарыць", - абыякава заѓважыла Кэлi.
  
  
  "Цiкава, дзе зараз гэты вырадак?" Яе, задумаѓся напалову ѓслых.
  
  
  Пятнаццаць
  
  
  На наступную ранiцу мы былi першымi на сняданак. Нягледзячы на зiхатлiвы выгляд Хуаны, яна знаходзiлася ѓ духоѓнай дэпрэсii. Яе патлумачыѓ гэта тым, што мы змаглi зрабiць заданне.
  
  
  Мы з'елi кантынентальны сняданак i сядзелi пры яркiм сонечным святле. Яе прапанаваѓ ранiцай пакатацца на лыжах перад ад'ездам па Iспанii, але яна запярэчыла.
  
  
  "Я проста хачу сабраць рэчы".
  
  
  Ёй кiѓнуѓ. "Я пайду ѓ Велету i зраблю пару прабежак".
  
  
  Яна кiѓнула, яе думкi былi далёка.
  
  
  "Пенi?"
  
  
  Яна не адказала.
  
  
  "Два пенi?"
  
  
  "Якая?"
  
  
  "Для сустрэнуць вашых думак. Што здарылася?"
  
  
  "Думаю, яе думаѓ аб растраце чалавечага жыцця. Цiна Бергсон. Бары Парсон. Маскiтаѓ. Першы дубль Рыка Карэлi. I нават Алена Маралес - дзе б яна нам была".
  
  
  Яе, працягнуѓ руку i ѓзяѓ ee за руку. "Так уладкованы свет".
  
  
  "Гэта не вельмi добры свет".
  
  
  "Хто-то абяцаѓ вам, што гэта было?"
  
  
  Яна сумна пахiтала галавой.
  
  
  Яе аплацiѓ рахунак i выйшаѓ.
  
  
  Было крута, але ѓ Велете ѓсё яшчэ вельмi спакойна. Сонца ярка свяцiла. Паверхню трасы была добра пакрыта парашком. Яе досталь, бiнокль i агледзеѓ схiл. Як я ѓжо тлумачыѓ раней, з вяршынi Вялетамi было два знiжана.
  
  
  На гэты раз яе вырашылi зрабiць больш працяглы прабег, той, якi разветвлялся налева, калi вы спускалiся ѓнiз. Я як раз клаѓ кропках назад у скураны футарал, калi хто-то пералез праз скалы з развароту лiннай дарогi i падышоѓ да мяне.
  
  
  Гэта быѓ гер Гауптли, i на гэты раз ён быѓ адзiн.
  
  
  Ёй махнуѓ. "Добрай ранiцы, гер Хауптли".
  
  
  Ён усмiхнуѓся. "Добрай ранiцы, гер Пибоди".
  
  
  "Я сумаваѓ па табе ѓчора, або калi мы збiралiся разам катацца на лыжах".
  
  
  "Несумненна, цiск з боку бiзнесу", - сказаѓ ён прыемным.
  
  
  "Так", - сказаѓ я, хутка зiрнуѓшы на яго. Але ён адвярнуѓся, каб зiрнуць на схiл.
  
  
  "А дзе твая любiмая жанчына?"
  
  
  "ђпакоѓка".
  
  
  "Тады вы едзеце?"
  
  
  Ёй кiѓнуѓ.
  
  
  "Шкада. Надвор'е была такая добрая".
  
  
  "Сапраѓды, ёсць".
  
  
  Ён усмiхнуѓся i сел на выступ скалы ѓ верхняй частцы трасы. Яе далучыѓся да яму, пакуль ён туга штодзеннае свае чаравiкi i пачаѓ шараваць лыжы сiнiм воскам.
  
  
  "Дзе твае сябры?" - спытаѓ яе я, сядаючы побач з iм. Якога чорта, мне ѓ дадзены момант больш няма чаго было рабiць.
  
  
  "Яны ѓ гатэлi", - усмiхнуѓся ён. "Падобна на тое, яны не надта гарэлi жаданнем далучыцца да мяне сёння. Позняя ноч у бары Esqui, у iх вакол вушэй выляталi люмумбы".
  
  
  "Звычайна вы неразлучныя".
  
  
  "Так i з грашыма. Яны прыцягваюць, як магнiт". Ён зноѓ усмiхнуѓся, гусiныя лапкi ѓ кутках эга вачэй былi глыбокiмi i прыцемненымi.
  
  
  "Вы цынiк, гер Хауптли".
  
  
  "Я рэалiст, гер Пибоди".
  
  
  Ён узяѓ першую лыжу i пачаѓ асцярожна наносiць воск на радок. Ён быѓ скрупулезным i метадычным работнiкам, чаго i варта было чакаць ад добрага немца.
  
  
  "Фройлен Пибоди нагадвае мне каго-то па маiх блiзкiх, - сказаѓ ён праз iмгненне.
  
  
  "Вядома?"
  
  
  "Ведаеш, у мяне была дачка". Ён зiрнуѓ уверх. "Вядома, ты не ведаѓ. Прабачэннi". Ён працягнуѓ сваю воск
  
  
  
  
  
  
  
  Вiды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынiкi перакладу
  
  
  ing. "Яна была самай прыгожай дзяѓчынай".
  
  
  "Быѓ, гер Гауптли?"
  
  
  Ён праiгнараваѓ маё ѓмяшанне. "Гэй, было дзевятнаццаць, i яна вучылася ѓ унiверсiтэце", - працягнуѓ ён. "Мая жанчына - яе мацi памерла, калi яна была маленькай пяцiгадовай дзяѓчынкай. Баюся, ёй нiколi не змог даць гэй належнага кiраѓнiцтва ѓ сталенне. Вы разумееце?" Эга вочы паднялiся i сустрэлiся з маiмi.
  
  
  "Я нiколi не быѓ бацькам, таму я не магу гэтага ведаць, гер Гауптли".
  
  
  "Сумленны рэѓматызму". Ён уздыхнуѓ. "Што б гэта нам было - бацькоѓскi грэбаванне або неабгрунтаванае марнатраѓства матэрыяльных каштоѓнасцяѓ па адносiнах да яе - калi яна пайшла ва ѓнiверсiтэт, мы страцiлi сувязь".
  
  
  "Гэта адбываецца ѓ нашы днi".
  
  
  "У яе выпадку адбылося самае горшае. Яе таварышы былi вельмi захопленыя наркотыкамi". Ён зноѓ зiрнуѓ на мяне. "I яна апынулася ѓцягнутай у гэтую групу да такой ступенi, што я не мог справiцца". Ён працягнуѓ эпiляцыю воскам. "Яна прынадзiлася да гераiну".
  
  
  Яе ѓтаропiѓся на Хауптли.
  
  
  "Праз год пасля прывыкання яна памерла ад перадазiроѓкi". Ён глядзеѓ удалячынь на Вэгу Гранады. "Самастойнае кiраванне".
  
  
  "Мне вельмi шкада, - сказаѓ я.
  
  
  "Няма сэнсу марнаваць сваё вышэй на такi познi тэрмiн", - сказаѓ Хауптли рэзкiм гукам у параѓнаннi з звычайна прыемным голасам.
  
  
  "Я шкадую аб гэтай марнавання чалавечага жыцця", - сказаѓ я, думаючы пра тое, што Хуана сказала за сняданкам.
  
  
  Ён пацiснуѓ плячыма. "У нейкiм сэнсе яе вiнавачу сябе. Яе ѓхiлiѓся ад адказнасцi бацькi. Яе зблiзiѓся з iншымi жанчынамi - не з адной, а з многiмi - i грэбаваѓ сваёй дачкой". Ён задумаѓся на iмгненне. "I яна цярпела маё пагарду, рэагуючы так, як мог. Адкiнуѓшы сябе дакладна так жа, як ён адкiнуѓ яе".
  
  
  "Псiхолаг можа сказаць вам iншае", - папераджальна сказаѓ я. "Самааналiз - небяспечная гульня".
  
  
  "Я пазнаёмiѓся не толькi з жанчынамi. Яго займаѓся гэтым бiзнэсам".
  
  
  "У кожнага мужчыны павiнна быць прафесiя", - сказаѓ я.
  
  
  "Але не той, якi ѓ мяне быѓ".
  
  
  Яе назiраѓ за iм, ведаю, што ён збiраѓся сказаць.
  
  
  "Наркабiзнес", - сказаѓ ён з горкай усмешкай. "Так. Яе, цалкам верагодна, забяспечыѓ сябе гераiнам, якiм пакончыѓ з сабой мой адзiны дзiця. Як гэта суадносiцца з вашай мараллю, гер Пибоди?"
  
  
  Яе, пакiваѓ галавой.
  
  
  "Гэта дрэнна спалучаецца з маiм. Яе пачаѓ аналiзаваць бiзнес, якiм я заѓсёды быѓ. Яе пачаѓ думаць пра эга ѓплыѓ на чалавецтва. Мне не падабалася тое, што я бачыѓ".
  
  
  Ён абраѓ iншую лыжы i пачаѓ змазваць яе воскам.
  
  
  "Я вырашыѓ, што пара сысцi па бiзнесе i пачаць выпраѓляць свае правiны на гады".
  
  
  Яе нiчога не мог сказаць. Яе чакаѓ.
  
  
  "Яны сказалi мне, што здарыцца, калi яе пайду па арганiзацыi. Мяне будуць шукаць да канцоѓ свету. I забiваць". Ён бязрадасна ѓсмiхнуѓся. "Вы разумееце гэта?"
  
  
  "Так, сiньёр Карэлi".
  
  
  "Энрыка Карэлi", - сказаѓ ён з усмешкай. "Рыка Карэлi, а ты Картэр. Мне кажуць, што Нiк Картэр лепшы".
  
  
  Ёй кiѓнуѓ. "Звычайна. Не заѓсёды. Але звычайна".
  
  
  "Я кажу вам, гэта была адмiнiстрацыйная праблемы з самага пачатку. Простая сустрэча, цi не так? Сустрэча ѓ снезе - разабрацца са снегам!" Ён засмяяѓся, паказаѓшы моцныя зубы. "Жарт, мiстэр Картэр! Жарт".
  
  
  "Так", - прызнаѓся я.
  
  
  "Гэта здавалася досыць простым. Яе пакiдаю Корсiку на Лисистрате i сустракаюся з вамi ѓ Сьера-Невадзе".
  
  
  "Вядома."
  
  
  "З самага пачатку былi праблемы. Капа стала вядома аб маiм задуме. Хто-яно з маiх блiзкiх здагадаѓся. Або падслухаѓ. Мафiёзi вырашылi са мной кантракт".
  
  
  "Камар".
  
  
  "Так. Каб прадухiлiць такi ѓдар, яе пераканаѓ свайго старога калегу Базиллио Ды Ванесси адлюстраваць мяне на маёй яхце. I вельмi мiлая дзяѓчына, з якой яе спаѓ, пайшла з iм, каб зрабiць характарыстыку сапраѓднай".
  
  
  "Вы падставiлi свайго ѓласнага чалавека?" - мякка сказаѓ я.
  
  
  "Не ведаю, што ѓдар будзе паспяховым, - сказаѓ Карэлi. "Па сутнасцi, яе зрабiѓ тое, што вы кажаце. Але яе сапраѓды не думаѓ, што Маскiт зажыве. Яе, спадзяваѓся, што сустрэча памiж Базiлiо i вамi пройдзе без сучка i задзiрынкi, i сапраѓдная сустрэча памiж вамi i мной можа быць арганiзавана. "
  
  
  Яе ѓздыхнуѓ.
  
  
  "Але гэта яшчэ не ѓсё. Незадоѓга да таго, як яе пакiнуѓ яхту ѓ Валенсii, яе выявiѓ, што мой выдатны шведскi салавей задумвае пазбавiцца ад мяне!"
  
  
  "Цiна Бергсон?"
  
  
  "Так. Яна гатэляѓ, каб яе памёр. Яна сама да высновы са мной кантракт". Карэлi сарданiчнай ѓсмiхнуѓся.
  
  
  "Цi Была прычына?"
  
  
  "Мне было гэтак жа цiкава, як i вам, мiстэр Картэр. Вы павiнны зразумець Цiну трохi ясней".
  
  
  Яе выдатна зразумеѓ яе, але нiчога не сказаѓ.
  
  
  "Яна нiмфаманка, мiстэр Картэр. Думаю, для вас гэта не дзiѓна. Але, магчыма, прычына, па якой яна ператварылася ѓ такi фрайдысцкi сiмвал, гэтак жа цiкавая, як i факт яе дакучлiвай iдэi".
  
  
  Яе з цiкаѓнасцю паглядзеѓ на яго.
  
  
  "У пятнаццаць гадоѓ яе згвалцiѓ шведскi парабак. Яна зацяжарыла. Аборт прайшоѓ паспяхова, але развiѓся сэпсiс. У пятнаццаць гадоѓ гэй зрабiлi гистерэктомию. Гэта марнае, прыгожае, разумнае iстота стала апантана яе знiшчэннем. жаноцкасцi, з яе няздольнасцю быць мацi. Паколькi яна не была нам жанчынай, нам мужчынам, яна стала тым, чым павiнна стаць - звышчалавекам! З гэтай прыгажосцю i розумам - запэѓнiваю вас, яе iнтэлект абмежаваны
  
  
  
  
  
  
  Вiды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынiкi перакладу
  
  
  Эс, мiстэр Картэр! - яна вырашыла, што возьме на сябе маленькую iмперыю, гаспадаром якой яе быѓ ".
  
  
  "Сетка наркотыкаѓ", - сказаѓ я.
  
  
  "Зусiм фантастычным. Цяпер яе кажу пра яе амбiцыi пасьля таго, як я яе вырашыѓ разбурыць гэты ланцужок i раскрыць яе самыя патаемныя сакрэты Дэпартаменту па барацьбе з наркотыкамi Злучаных Штатаѓ".
  
  
  Ёй кiѓнуѓ. "I гэта была прычына, па якой яна наняла Парсона, каб забiць цябе!"
  
  
  "Гэта на самай справе. На шчасце, яе iнтэрпрэтаваѓ яе першую шокированную рэакцыю на маё рашэнне разабраць ланцуг, як падазроную i трымаѓ вочы адкрытымi. Хоць яна паабяцала мне, што застанецца верная мне i будзе суправаджаць мяне ѓ Амерыку, яе здагадаѓся, што яна Яго ляжаѓ. Яе ѓключыѓ яе тэлефон - наша вiла на Корсiцы вялiкая, i кожны вакол нас мае вялiкую свабоду - i нарэшце пачуѓ, як яна заключае здзелку з Бары Парсоном ѓ Малазе.
  
  
  "Найбольш цiкавым".
  
  
  "Наступным маiм крокам было накiраваць майго ѓласнага шпiёна на Парсона. Я думаю, дарэчы, што вы знойдзеце Парсона ѓ файлах Iнтэрпола, як Данiэль Цюсо, нябожчык французскага падполля. Ён быѓ дзесяцiгадовым дзiцем падчас сусветнай вайны. Двое, i выраслi да шпiянажу i забойстваѓ ".
  
  
  "Ён мёртвы цяпер".
  
  
  "Я так i падазраваѓ". Карэлi пацiснуѓ плячыма. "Я чуѓ аб вашым сыходзе з дыскатэкi з вашым знаёмым па Малагi".
  
  
  Яе ѓсмiхнуѓся. "Ад вас мала што выслiзне".
  
  
  "Хопiць", - уздыхнуѓ Карэлi. - Што ж, Алена Маралес ѓважлiва сачыла за Парсоном, дазволiѓшы эму забраць яе ѓ барэ ѓ Торремолиносе. I менавiта яна мяне папярэдзiла, заяѓляюць, што ён прыйшоѓ у Соль-i-Ньев, каб знайсцi мяне i забiць. Па гэтай прычыне яго не сустрэѓ вас у Велете ".
  
  
  "Яе гэта разважаѓ".
  
  
  Карэлi кiѓнуѓ. Ён скончыѓ са сваiмi лыжамi. "Я спадзяваѓся, што, магчыма, Цiна можа быць забiтая на яхце Лiсiстрата, калi там што-небудзь здарыцца, але, як вы ведаеце, яна пазбегла сур'ёзных траѓмаѓ. Хоць Капа добра спланавалi пакаранне. Гэта азначала, што я павiнен сачыць за надвор'ем, каб нiчога не здарылася. толькi забойца Капа, але i для наёмнага забойцы Цiны! Камар. I пастар. Так што я проста шталь герром Хауптли, наняѓшы некалькiх беспрацоѓных акцёраѓ у Валенсii, каб яны згулялi ролю маiх меркаваных падхалiмаѓ ".
  
  
  Яе смяяѓся. "Вы вельмi знаходлiвы чалавек, мiстэр Карэлi".
  
  
  "Я пражыѓ доѓгае жыццё з-за маёй знаходлiвасцi ѓ вельмi небяспечнай прафесii". Ён нахмурыѓся. "Не прафесiя. Гэта апаганьвае сам сэнс прафесii. У вельмi небяспечным рэкеце. Добрае слова. Суровы. Плоскi. Неромантичный. Ракетны".
  
  
  Ёй кiѓнуѓ.
  
  
  "Я з захапленнем назiраѓ за вамi даволi доѓга". Карэлi ѓсмiхнуѓся. "Я адразу зразумеѓ, што ты забiѓ Маскiта. I яе прадказаѓ, што ты заб'еш i Парсона. Смерць Цiны стала для мяне нечаканасцю. Я не думаю, што яна скончыла жыццё самагубствам, як кажуць у Прада Льяно. Але я думаю, яна, павiнна быць, страцiла кантроль над гэтай машынай пасля таго, як цалкам магчыма выявiла, што Парсон мёртвы, i вырашыла, што я ведаю аб ёй усё i заб'ю яе ".
  
  
  Яе, сказаѓ: "У гэтым выпадку яна вырашыла збегчы, перш чым вы даведалiся, што яна тут".
  
  
  "Дакладна."
  
  
  "Яна мёртвая. Галасаваць i ѓсё, што з гэтым звязана".
  
  
  Карэлi кiѓнуѓ. Ён зацягнуѓ хамуты на лыжах, падагнаѓ да iх чаравiкi i надзеѓ зацiскi. Ён падняѓся i сагнуѓ каленi.
  
  
  Яе пачаѓ апранацца.
  
  
  "Не хочаш пакатацца са мной?"
  
  
  "Прыгожы."
  
  
  Ён ухмыльнуѓся. "Перад гэтым, Нiк, яе бы гатэль, каб ты завалодаѓ гэтым".
  
  
  Яе паглядзеѓ унiз. Ён працягваѓ канверт. На nen была выпукласць. Адкрыѓ канверт i ѓбачыѓ знаёмы на выгляд рулон - мiкрафiльм.
  
  
  "Гэта проста тое, што вы думаеце. Iмёны. Месцаѓ. Даты. Усе. На ѓсiм шляху з Турцыi праз Сiцылiю, i Рыѓеру да Мексiкi. Вы не можаце прапусцiць нашы рэчы, наш чалавека, калi будзеце прытрымлiвацца фактах. Яе хачу гэтая ланцуг разбурана, таму яе ѓжо нельга будзе сабраць зноѓ. Бэла Беатрыс ".
  
  
  Беатрыс. Эга дачка. I хiба гэта не вобраз жаноцкасцi Дантэ?
  
  
  "Добра, Карэлi", - сказаѓ я.
  
  
  Ён ляпнуѓ мяне па спiне. "Паехалi!"
  
  
  * * *
  
  
  Ён пачаѓ павольны траверс супраць лiнii падзення, а затым перасёк схiл i накiраваѓся ѓнiз да павароту на бягу. Затым ён павярнуѓ назад у прыгожа аформленай крысцi i абышоѓ груду камянёѓ.
  
  
  Яе сунуѓ мiкрафiльм й ѓнутраны хвiлiну лыжнай камзолы i пабег за iм. Снег быѓ выкладзены ѓ самы раз. Яе, адчуваѓ, як мае лыжы ѓгрызаюцца ѓ парашок з добрым пругкiм адскокам.
  
  
  Пада мной быѓ Карэлi, калi яе рухаѓся па выгiбу скал. Ён выканаѓ некалькi паваротаѓ, увайшоѓ у ведельн, а затым павярнуѓ на вельмi шырокi траверс па спадзiстым куце трасы.
  
  
  Яго, спусцiѓся за iм, зрабiѓшы некалькi паваротаѓ, i, стросшы выгiбы свайго цела. У канцы забегу, адкрыта на траверсе, яе ѓбачыѓ трэцяга лыжнiка на альтэрнатыѓным маршруце.
  
  
  Схiлы былi такiмi, што чаргуюцца ѓчасткi праз пэѓныя прамежкi часу перасякалiся, што-то нагадвала дзве дроту, якiя ѓ пэѓных месцах былi няшчыльна скручаныя.
  
  
  Гэта быѓ малады чалавек у карычневай куртцы. Ён здаваѓся падлеткам, па меншай меры, у яго было тое жилистое, стройнае целасклад. Незалежна ад узросту, ён быѓ выдатным лыжнiкам. Эга лыжы упiвалiся ѓ снег, i ён быѓ майстрам паваротаѓ i дрыфту.
  
  
  
  
  
  Вiды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынiкi перакладу
  
  
  валодаць прабегам.
  
  
  На ѓчастку схiлу, дзе сыходзiлiся дзве трасы, малады лыжнiк урэзаѓся ѓ бок, i павольна спусцiѓся ѓнiз серыяй плоскiх траверс. Калi яе, падышоѓ да Карэлi, ён схаваѓся з выгляду да скалiстым хрыбтом, падзяляю дзве трасы.
  
  
  "Выдатная пакой", - сказаѓ я.
  
  
  Ён кiѓнуѓ.
  
  
  "Калi ты прыедзеш у Штаты, яе завязу цябе ѓ Альту i Аспен. Цябе яны спадабаюцца!"
  
  
  Ён пасмяяѓся. "Я магу прыняць вас па гэтай нагоды!"
  
  
  "Добрая здзелка", - сказаѓ я. "Працягвай. Яе пайду за табой да наступнай прыпынку".
  
  
  Ён усмiхнуѓся i рушыѓ у шлях.
  
  
  Яе прыйшоѓ праз некалькi iмгненняѓ, затым яго. Мая правая лыжа крыху адставала, i яе паспрабаваѓ скарэктаваць стойку для лепшага паклёѓкi.
  
  
  Яго рушыѓ па больш крутога абрыву, запавольваючы з дапамогай снегаачышчальнiкаѓ, таму што перамычка памiж двума выхадамi скал была занадта вузкай для вытанчанага манеѓравання, а затым выйшла на шырокую паляну, вакол снегу i лёду, якая займаецца выглядала як пляцоѓка для пiкнiка для любога лыжнiка. Яе ѓбачыѓ Карэлi ѓ далёкiм канцы.
  
  
  Яе рушыѓ унiз, iдучы за Карэлi налева, i менавiта ѓ гэты момант яе зноѓ убачыѓ хлопчыка.
  
  
  Ён спусцiѓся хутчэй за нас дваiх у альтэрнатыѓным забегу i цяпер наблiжаѓся да палосах перасячэння двух трас у нiжняй частцы шырокага спусцiстага поля.
  
  
  На iмгненне яе спынiѓся, урэзаѓшыся ѓ снег на хакейнай прыпынку, i проста стаяѓ там. Парашок быѓ добры. Снег унiзе здаваѓся цвёрдым. Але мне не спадабаѓся кут поля зроку. Я маю на ѓвазе, што ён быѓ стромкiм i амаль плоскiм, але наверсе быѓ увагнуты ѓхiл, якi мне не зусiм спадабаѓся.
  
  
  I ѓсё ж Карэлi без праблем шэл па ён, на паѓдарозе. Ён ехаѓ злева, прама ад мяне, i пакуль яго глядзеѓ, ён увайшоѓ у шторм i вярнуѓся справа налева. Ззаду яго яго ѓбачыѓ маладога чалавека на адным забегу, надыходзячага да хрыбце скалы, отделявшему наш у жыццi, чым эга.
  
  
  Я як раз збiраѓся выехаць, калi краем вока злавiѓ папераджальную выблiск. Яе зноѓ падняѓ галаву, прыжмурыѓшыся ад яркага сонца. Мае вочы згулялi са мной злы жарт? Няма!
  
  
  Хлопец што-то трымаѓ у правай руцэ, а левай трымала абодва лыжныя дубiнкi. Ён трымаѓ нейкую зброю - Так! Гэта быѓ ручной пiсталет!
  
  
  Цяпер дзiця спынiѓся i прысеѓ на снезе. Цяпер ён быѓ за скаламi, i яе не мог бачыць, што ён рабiѓ, але я iнстынктыѓна ведаѓ, што ён цэлiцца ѓ Карэлi, якi ляцеѓ з iм на лыжах, не падазраючы, што ён быѓ накiраваны на прыцэл.
  
  
  "Хауптли!" Яе закрычала, выкарыстоѓваючы эга прыкрыццё, на выпадак, калi мяне падманулi якой-то аптычнай iлюзiяй.
  
  
  Ён хутка павярнуѓ галаву, гледзячы на мяне ѓверх па схiле. Яе, махнуѓ рукой у бок маладога чалавека. Карэлi павярнуѓся i нiчога не ѓбачыѓ са свайго кута. Ёй адчайна замахаѓ папераджальна. Карэлi зразумеѓ, што што-то не так, i адрэагаваѓ. Ён паспрабаваѓ змянiць лiнiю бегу, але страцiѓ раѓнавагу i ѓпаѓ з-за няѓдалага лабавога падзення. Але ён узяѓ сябе ѓ рукi i ѓдарыѓ сябе па сцягне, а затым пачаѓ слiзгаць.
  
  
  Яе заскочыѓ на лыжы i ѓдарыѓ па палкамi, iмкнучыся ѓнiз да скал, за якiмi сядзеѓ падлетак. Яе сунуѓ абедзве лыжныя дубiнкi пад левую руку i досталь люгер.
  
  
  Магнат з'явiѓся вакол нiадкуль. Яе, глядзеѓ на камянi у папрасiѓ галавы хлопца, але нiчога не бачыѓ. Магнат узяѓ мяне на паѓдарогi памiж каленам i зацiскам для лыж i шпурнуѓ мяне тварам у снег, цалкам адарваѓшы адну лыжу, калi ахоѓныя ручкi саслаблi, i адправiѓся далей па рыхлому полi. Яе, паслiзнуѓся i, нарэшце, рэзка спынiѓся. Iншая лыжа ляжалi побач са мной. Нават не памятаю, як ён адрываѓся.
  
  
  Карэлi выбраѓся па снезе i цяпер павярнуѓся, каб штогод на камянi.
  
  
  Пачуѓся першы стрэл. Ён прамахнуѓся. Цяпер яе мог бачыць, як падлетак выходзiць вакол скал i рухаецца наперад. Яе нацэлiѓ "люгер" эму ѓ галаву i нацiснуѓ на спускавы кручок. Занадта далёка направа.
  
  
  Ён хутка павярнуѓся i ѓбачыѓ мяне. Эга кепка ѓпала. Залатыя валасы струменiлiся вакол эга горла.
  
  
  Гэта была Цiна Бергсон!
  
  
  Яе быѓ так ашаломлены, што не мог думаць.
  
  
  Але потым мой мозг без падказкi паѓтарыць усю гiсторыю.
  
  
  Цiна!
  
  
  Гэта было не яе цела ѓ чырвоным "Ягуары".
  
  
  Гэта павiнна быць Алены Маралес. Яе бачыѓ, гэта цяпер. Яе, бачыѓ, як Алена ѓвайшла ѓ пакой Парсона i знайшла труп Парсона там, дзе мы эга не пакiнулi. I яе ѓбачыѓ ee у пакоi - там ужо была Цiна Бергсон! Цiна прыйшла ѓ Соль-i-Ньев, каб знайсцi Парсона i накiраваць эга да Карэлi, каб той эга забiѓ. I яна знайшла Парсона мёртвым - да таго, як Алена ѓвайшла ѓ пакой. Таму яна патэлефанавала ѓ прыёмную, каб прывесцi Алену. I прыйшла Алена, накiраваная паведамленнем.
  
  
  Цiна прымусiла Алену выйсцi на балкон i спусцiцца да чырвонага "Ягуару", таму што цяпер яна ведала, што Алена - гэта вочы i вушы Карэлi. Яна пасадзiла яе ѓ "Ягуар" i загубiла. У павароце падковы, хаваючыся на ѓвазе, яна пасадзiла Алену за руль, адвяла "Ягуар" у лыжных чаравiках цi чым-то цяжкiм, утрымлiваючы педаль газу, i сама отпрыгнула.
  
  
  I збег у цемры, хоць яе абалонкi, адразу за ёй.
  
  
  I цяпер...
  
  
  Цяпер яна прыйшла забiць Карэлi i самой захапiць наркосеть, як заѓсёды.
  
  
  
  
  
  
  Вiды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынiкi перакладу
  
  
  айс гатэль зрабiць!
  
  
  Яе ѓбачыѓ, як Карэлi зноѓ падняѓся i ѓтаропiѓся на Цiну. Цiна зноѓ стрэлiла ѓ мяне. Ёй адказаѓ гэй агнём. Яе быѓ занадта далёка, каб зрабiць што-небудзь добрае.
  
  
  Яна паглядзела на мяне, потым на Карэлi i пайшла хады па снезе да Карэлi. Ён адчайна спрабаваѓ выбрацца па снезе i спусцiцца ѓнiз па схiле. Як i многiя мужчыны, якiя займаюцца надзвычай небяспечнымi прафесiямi, ён вiдавочна не любiѓ насiць зброю пры сабе.
  
  
  Яна мэтанакiравана кiнулася да яму ѓ сваiх лыжных чаравiках, высока трымаючы зброю.
  
  
  Снег вакол магната моцна замёрз. Яе мог бачыць, як ён потрескивает ад напружання наверсе схiлу, якi ѓтвараѓ круглявы контур, доѓгую шыю да нiзе поля.
  
  
  Яе, адсунуѓся, дастаѓ "Люгер" ѓ снег i стрэлiѓ адзiн, два, тры разы. У паветры рэхам разнеслiся стрэлы. Снег разляцеѓся ва ѓсе бакi. Адбылася раскалывающаяся расколiна, i ѓся плiта снегу i лёду пачала раставаць - падзялiѓшыся з верхняй паловай магната, якi мяне была на зямлю.
  
  
  З самага пачатку ён рухаѓся хутка. Горка!
  
  
  Яна прадбачыла эга наблiжэнне, але не магла пазбегнуць гэтага. Яна стрэлiла ѓ Карэлi два разы, а затым пабегла да яму, ухiляючыся ад снежнай горкi, але яна злавiла яе i панесла ѓнiз. Яе, бачыѓ, як яе жоѓтыя валасы знiклi ѓ гэтым матэрыяле.
  
  
  Затым снег назапасiѓся i пачаѓ рассыпацца аб камянi пазваночнiка, спынiѓшыся з грукатам i грукатам.
  
  
  Яе сабраѓ лыжы i павольна спусцiѓся да Карэлi.
  
  
  Ён ляжаѓ на праведзеныя вылiчэннi, сьцякаючы крывёю ѓ снезе.
  
  
  Яе, падышоѓ да яму. Эга твар побелело ад балюча, а вочы былi расфокусированы. Ён быѓ у шоку.
  
  
  "Разбурце ланцуг!" - прашаптаѓ ён мне.
  
  
  Яе падняѓ эга галаву па снезе. "Я зраблю гэта, Рыка".
  
  
  Яе ѓпершыню назваѓ эга па iменi.
  
  
  Ён адкiнуѓся назад з лёгкай усмешкай на вуснах.
  
  
  Шаснаццаць
  
  
  Яе зачынiѓ эга павекi.
  
  
  Яе дапамог Грамадзянскай гвардыi паклапацiцца аб целе Карэлi, а затым з'ехаѓ на лыжах, калi некалькi чалавек з рыдлёѓкамi пачалi капаць для Цiны Зямлi. Яго адвёѓ у бок чалавека з фу-маньчжурскими вусамi i паведамiѓ эму аб сумным канцы Бары Парсона.
  
  
  Пад душам было прыемна зняць напружанне i напружанне, звязанае з гэтай справай з Spanish Connection. Яе вытерлась ручнiком у сваiм пакоi перад тым, як апрануцца i пастукаць для Хуаны Рыверы. Прыйшоѓ час расказаць гэй апошнюю главу гiсторыi i пачаць з ёй дарогу ѓ Малагу.
  
  
  Яе праверыѓ свой "люгер" у наплечной кабуры, якая вiсела над спiнкай ложка, i пацягнуѓся за халатам. Паколькi ногi ѓ мяне былi сухiя, яе прыляпiѓ штылет i накiнуѓ плячыма ѓ прахалоднае махровую тканiна. Люстэрка ѓ ваннай было прыцьмiць, але мне ѓдалося прычасацца. Яе праверыѓ яшчэ раз i выявiѓ, што шэрыя пасмы больш не з'яѓлялiся пасля таго, як я яе выцягнуѓ ih за тыдзень да гэтага.
  
  
  Яе, ведаѓ, што ѓ будучынi ѓбачу ih больш, а не менш.
  
  
  Мае валiзкi былi спакаваныя - я зрабiѓ гэта перад тым, як залезцi ѓ душ, - i яе, падумаѓ, надзець вы вопратку, перш чым патэлефанаваць Хуана, а потым падумаѓ, якога чорта, падышоѓ да дзень i пастукаѓ голымi косткамi пальцаѓ.
  
  
  "Увайдзiце", - пачуѓ яе яе прыглушаны голас.
  
  
  "Вы гатовыя?"
  
  
  Адказу не было.
  
  
  Яе, адчынiѓ дзверы i ѓвайшоѓ.
  
  
  Дзверы за мной зачынiлася, i я з здзiѓленнем павярнуѓся i выявiѓ Хуану ѓ крэсле насупраць мяне. Яна была цалкам аголена, яе рот быѓ абвязаны хусткай, а рукi былi злучаныя за спiной i прывязаныя да крэсла. Ee ногi былi прывязаныя да ножак крэсла. Яна глядзела на мяне нямымi ѓмольнымi вачыма.
  
  
  Яе, пацягнуѓся да дзвярной ручцы.
  
  
  "Няма, няма, Нiк!" - мякка сказаѓ голас.
  
  
  Шторы на вокны замерцали, i з-за iх выйшла Цiна Бергсон, трымаючы ѓ руцэ пiсталет. Гэта здавалася вялiкай - для нах. Гэта быѓ Parsons Webley Mark IV. Яна была апранутая ѓ лыжную вопратку - такую ж, у якой яна была на схiле. Яна была мокрая i халодная, але ѓ астатнiм цалкам сабе. Ee вочы гарэлi запалам вар'яцтвы.
  
  
  "Прывiтанне, Нiк", - сказала яна з вясёлым смехам.
  
  
  "Цiна", - сказаѓ я.
  
  
  "Так. Яе не загiнуѓ у лавiне, якую ты ѓчынiѓ".
  
  
  "Ясна".
  
  
  Яе, павярнуѓся i яшчэ раз глянуѓ на аголенае цела Хуаны. Менавiта тады яе ѓбачыѓ апёкi ад цыгарэт ee аголенай грудзi. Яе здрыгануѓся. У Цiне Бергсон былi садомазохистские схiльнасцi, магчыма, лесбiйскiя схiльнасцi, якiя прывялi да нимфомании.
  
  
  "Ты хворая, Цiна, - мякка сказаѓ я. "Што добрага ѓ тым, каб прычыняць боль такiм людзям, як Хуана?"
  
  
  Цiна выбухнула. "Рыка быѓ дурнем, спрабуючы разарваць ланцужок наркотыкаѓ! У яго была лепшая ѓ свеце схема заробку - i ён гатэль нах пазбавiцца!"
  
  
  "Але гэта метад забiѓ эга дачка".
  
  
  Цiна ѓсмiхнулася. "Гэтая дачка стала шлюхай, як i ѓсе жанчыны - кожны мужчына вучыѓся ѓ тым дурным каледжы, у якi яна хадзiла".
  
  
  "Толькi ѓ тваiм уяѓленнi, Цiна", - сказаѓ я. "Табе патрэбен псiхiятр".
  
  
  Яна запрокинула галаву i засмяялася. "Ты пуританин, Нiк! Ты гэта ведаеш? Пуританин!"
  
  
  Яе падумаѓ пра наплечной кабуры, што вiсела на спiнцы ложка ѓ маiм пакоi, i праклiнаѓ сябе за тое, што быѓ дурным дурнем. Яе без яго нiкуды не пайду. Усё з-за дурной сентыментальнай
  
  
  
  
  
  Вiды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынiкi перакладу
  
  
  Цiкавасць да Хуана Рыверы падвергнуѓ яе смерцi.
  
  
  "Дай мне мiкрафiльм, Нiк", - сказала Цiна, адыходзячы ад фiранак, дзе яна чакала мяне. "Я бачыѓ цябе з Рыка. Ты павiнен атрымаць яго. Аддай эга мне, цi ёй цябе заб'ю".
  
  
  "Няма спраѓ, Цiна, - сказаѓ я. "Калi яе аддаю плёнку, ты заб'еш нас дваiх i пойдзеш".
  
  
  "Няма", - сказала Цiна, яе вочы ззялi. "Мяне не хвалюе, што вы з гэтай сукай робiце. Вы можаце з'ехаць i паляцець назад у Штаты, мне ѓсё роѓна. Мне проста патрэбны мiкрафiльм, i я вас адпушчу".
  
  
  Яе, пакiваѓ галавой. "Нам што, дзетка".
  
  
  Ee вочы былi яркiмi i блакiтнымi, як ледзяны лёду. Яе падумаѓ пра скандынаѓскiх фiёрд i аб ледзяной скарынцы. I яе падумаѓ аб гэтым цудоѓным целе, пад лыжнай адзеннем.
  
  
  Цiна паказала на Хуану цяжкiм брытанскiм "Вебли". Яе глядзеѓ на нах з амаль ванiтны зачараваннем. Вочы Хуаны спалохана закацiлiся. Яе бачыѓ, як яна дрыжыць. Па ee шчоках пацяклi слёзы.
  
  
  "Ты монстар", - спакойна сказаѓ я. "Ты мяне чуеш, Цiна? Ты магла б узяць мяне на сябе, а не мучыць Хуану. Што ты за бесчалавечнае iстота?"
  
  
  Цiна пацiснула плячыма. "Я заб'ю яе на кошт да трох, калi ты не прынясеш мне гэтыя фiльмы, Нiк".
  
  
  "У мяне няма фiльма", - хутка сказаѓ я. Нечакана ѓ мяне з'явiѓся план. Яе гатэль, каб яна падумала, што я занадта шмат пратэстую.
  
  
  Яе вочы звузiлiся. "Я бачыѓ цябе з Рыка. Ты, павiнна быць, атрымаѓ ад яго фiльм. Эму патрэбна была адна сустрэча з табой сам-насам. Галасаванне i ѓсё. I ён атрымаѓ эга. Ён, павiнна быць, даѓ сваё эга цябе. Одзiна, Нiк".
  
  
  Яго змакрэѓ. "Цiна, паслухай мяне! Ён адправiѓся мiкрафiльм па пошце. Ён адправiѓся эга ѓ Вашынгтоне".
  
  
  "Рыка не шталь б давяраць пошце!" чмыхнула Цiна. "Я ведаю эга лепш, чым гэта. Прыдумай лепей, Нiк. Два".
  
  
  "Цiна, гэта праѓда!" Яе iмпульсiѓна рушыѓ да яе. "А цяпер ляжаѓ пiсталет i выцягнi Хуану вакол крэсла!"
  
  
  Цiна павярнулася да мяне. Мала цяжкага пiсталета было накiравана мне ѓ грудзi. "Гэта Webley.455 Нiк", - рэзка сказала яна, скривившись. "Ён такi ж магутны, як Colt Frontier. Не прымушай мяне разрываць цябе на кавалкi. На такiм кароткiм адлегласцi ад тваёй грудзей i сэрца не застанецца нiчога. Мне давялося б корпацца ѓ тваiх рэчах, каб знайсцi фiльм. I мне надта падабаецца тваё вялiкае цвёрдае цела, каб знiшчыць эга. Аддай эга мне, Нiк. Фiльм! "
  
  
  Хуана плакала.
  
  
  Яе крыху паварушыѓся.
  
  
  "Няма!" - крыкнула Цiна, затым прыклала пiсталет да галоѓ Хуаны, мала ѓсяго ѓ некалькiх цалях ад яе валасоѓ. "Дай мне гэты фiльм, Нiк. Цi яна памрэ!"
  
  
  Яе глядзеѓ на нах ѓ роспачы.
  
  
  "Я сказала адзiн i два, Нiк! Цяпер - галасаваць апошнi момант..." Яна ѓздыхнула.
  
  
  "Пачакай!" Яе плакаѓ. "Гэта ѓ iншым пакоi!"
  
  
  "Я не веру ѓ гэта", - сказала Цiна з лёгкай усмешкай. "Няма. Ты нясеш гэта ѓ сабе. Такая каштоѓная рэч".
  
  
  Мой твар ѓпала. "Як ты можаш быць так упэѓнены?"
  
  
  Яна ѓсмiхнулася. "Я ведаю! Галасаванне i ѓсё. Яе ведаю!" Яна рушыла да мяне. "Дайце мне!"
  
  
  Яе палез у хвiлiну свайго махровага халата. "Цiна..."
  
  
  "Павольны!"
  
  
  Яна падняла цяжкую морду i нацэлiла мне ѓ шыю.
  
  
  Яе адышла. "Гэта - у маёй кiшэнi".
  
  
  Яна глядзела на мяне, яе вочы былi зацiснутыя, яе розум працаваѓ хутка.
  
  
  "Тады здымi свой халат i перадай мне. Павольна".
  
  
  Яе развязаѓ пояс, люта думаючы. Плёнкi ѓ кiшэнi, вядома, не было. Яшчэ...
  
  
  "Выкл!" - огрызнулась яна.
  
  
  Яна была занадта далёка, каб схапiць яе за мантыю, як ён спачатку спадзяваѓся. Яе скiнуѓ эга з пляча i зняѓ з цела. Яго стаяѓ там, голы i неабаронены. Калi б толькi яна была блiжэй, яе б скiнуѓ халат, вырваѓ Уэбли па ee рукi i ...
  
  
  "Кiнь гэта на ложак!"
  
  
  Яе ѓздыхнуѓ.
  
  
  Яна рушыла да яго, прыставiѓшы пiсталет да маёй грудзей i сэрца. Левай рукой яна порылась ѓ адной кiшэнi. Пуста. А потым iншы. Пуста.
  
  
  "Хлус!" яна закрычала. "Дзе гэта? Дзе гэта?"
  
  
  Яе, бачыѓ, як яе вочы гарэлi сiнiм полымем, калi яна глядзела на мяне, бегаючы поглядам уверх i ѓнiз па маiм целе, i па маiх нагах. Яе злёгку паварушыѓ нагою, уздрыгваючы i iмкнучыся не даць гэй ѓбачыць лiпкую стужку ѓ тым месцы, дзе яна праходзiла з тыльнага боку маёй лодыжкi.
  
  
  Яе мiжволi перавёѓ погляд на правую нагу. Яна заѓважыла, як прапаѓ мой погляд, i яе вочы звузiлiся ѓ задуменнасцi. Яна паглядзела больш уважлiва на маю ступню, затым на маю нагу, i яна ѓбачыла малюсенькi кавалачак лiпкай стужкi, якi праходзiць з тыльнага боку маёй лодыжкi.
  
  
  "Вотум яно!" - огрызнулась яна. "Прымацаваць да лодыжцы! Прынясi, Нiк. Прынясi i..."
  
  
  "Цiна, клянуся табе!"
  
  
  "Вы хочаце, каб яе забiлi вас i зняѓ гэтую плёнку з сябе?"
  
  
  Яе ведаѓ, што яна гэта зробiць.
  
  
  Адчуваючы сябе аголеным i уразлiвым, яго нахiлiѓся i пацягнуѓся за правую шчыкалатку. Калi яе апранаѓ эга, iзастужка была аслаблена з-за вiльгацi пад душам, i яго тут жа зняла шпiльку.
  
  
  "Хуткi!" Яна паклiкала мяне, нахiлiѓшыся назаѓжды мной i, працягнуѓшы левую руку, каб узяць яе ѓ мяне.
  
  
  Яе выцягнуѓ стылет i падышоѓ да яе, працягваючы левую руку, як быццам яна трымала мiкрафiльм. Яе вочы кiнулiся на мой сцiснуты кулак, i яна рэфлекторнае пацягнулася.
  
  
  Яго штурхнуѓ яе кулаком. Яна дазволiла пальцах закрануць эга. Яе схапiѓ ee за запясце. У з
  
  
  
  
  
  
  Вiды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  1507 / 5000
  
  
  Вынiкi перакладу
  
  
  У якой-то момант яе зрабiѓ правую руку да ee целе i ѓваткнуѓ штылет гэй, у шыю выплат прама пад вухам.
  
  
  Яна з булькала крыкам стрэлiла з "Уэбли".
  
  
  Лупiѓ вочы прабiла сцяну гатэля, прабiѓшыся ѓ iншы бок.
  
  
  Мая грудзi гарэла ад агню взрывающегося пораху.
  
  
  Яе адступiѓ.
  
  
  Яна ѓпала, i артэрыяльная кроѓ хлынула вакол ee цела залацiстую скуру.
  
  
  Якая трата.
  
  
  Якая пякельная трата.
  
  
  Здрыгануѓшыся, яе ѓстаѓ, падняѓ яе цела i аднёс да ложка.
  
  
  Аднойчы яна адкрыла вочы.
  
  
  "Нiк", - прашаптала яна i весела ѓсмiхнулася. "Я нiколi не дажыву да сямiдзесяцi сямi, цi не так?"
  
  
  "Вы абралi не тую прафесiю", - сказаѓ я.
  
  
  Яна обмякла.
  
  
  Яе звярнуѓся з лiстом да Хуана, спрабуючы яе суцешыць, адвязаѓшы яе ад крэсла, а затым пацягнуѓ да шафы, дзе яна пераапранулася. Затым я пайшоѓ у свой пакой i залез у сваю.
  
  
  Я пайшоѓ назад. Яе трымаѓ свой Rolleiflex цяпер, выглядаючы менавiта так, як яе павiнен быѓ выглядаць у маёй вокладцы. Дарагi стары Ястраб.
  
  
  На самай дэла, ёй быѓ шчаслiвы апрануцца. Калi ты апрануты, заѓсёды лягчэй гаварыць аб паѓсядзённых рэчах.
  
  
  "Дзе гэты мiкрафiльм?" - спытала мяне Хуана.
  
  
  Яе падняѓ Rolleiflex. "Тут", - сказаѓ я. "Добры аператар заѓсёды носiць свой фiльм у фотаапараце".
  
  
  Яна паказала мне язык.
  
  
  Яе зняѓ гэта на плёнку. У рэшце рэшт, ёй быѓ адным вакол лепшых фатографаѓ Сярэдняга Захаду, цi не так? I Хуана не трэба было ведаць, што ѓ мяне ѓ кiшэнi штаноѓ ляжыць мiкрафiльм, як пачак цыгарэт або бiрулька, цi не так?
  
  
  
  
  
  
  Змова Галавы Смерцi
  
  
  
  
  Змова Галавы Смерцi
  
  
  Пралог
  
  
  Востраѓ Мумура быѓ падобны на малюсенькi зялёны каштоѓны камень у цёмна-сiнiм аксамiце паѓднёвай частцы Цiхага акiяна. Схаваны ѓ куце архiпелага Туамоту, Мумура быѓ адным з нешматлiкiх па палiнэзiйскiх выспаѓ, не якiя падверглiся ѓплыву мiсiянераѓ i цывiлiзацыi. Народ Мумуран па-ранейшаму заставаѓся свабодным у поѓным сэнсе гэтага слова. Нiхто не апранаѓ iх на ногi цесную абутак i не прыкрываѓ выдатныя карычневыя грудзей сваiх жанчын. Усяго ih каля пяцiсот чалавек, яны не падазравалi аб раi, якiм быѓ ih востраѓ, таму што яны не ведалi нiчога iншага.
  
  
  Амаль усё насельнiцтва цяпер чакала на залатым пляжы, калi маторны катэр прарэзаѓ спадзiстыя буруны k ih беразе. У насавой частцы гэтага замежнага карабля стаяѓ Банкаматаѓ, высокi i прамой, якi не баяѓся хуткасцi карабля або роѓ рухавiка, як i належыць правадыру.
  
  
  Калi катэр спынiѓся ѓ некалькiх ярдаѓ ад берага, мужчыны пабеглi да свайго начальнiка, а жанчыны засталiся на беразе, узбуджана смеючыся памiж сабой i папярэджваючы дзяцей, каб яны не перашкаджалi.
  
  
  Выйшаѓшы вакол лодкi, Atm ѓзяѓ у членаѓ экiпажа вялiкi чамадан i ѓвайшоѓ у ваду, высока падняѓшы яго, каб ён заставаѓся сухiм. Лодка з ровам ажыла i панеслася назад да белай яхце, якая займаецца лёгка iмчалася ѓ паѓмiлi.
  
  
  Atm пакрочыѓ па пляжы, горда несучы перад сабой мех. Ён заклаѓ эга камень, якi эга продкi выкарыстоѓвалi ѓ якасцi ахвярнага алтара, але цяпер ён шталь трыбунай.
  
  
  Вакол стоѓпiлiся мумуранцы. Музычны рытм ih мовы рос ад хвалявання.
  
  
  Atm падняѓ руку, заклiкаючы да цiшынi, i адразу ж адзiным гукам, якi можна было пачуць, быѓ ѓздых вячэрняга брызу у далонях. Сiвавалосы правадыр мякка ѓсмiхнуѓся сваiм людзям, i нахiлiѓся, каб расшпiлiць замкi валiзкi, як эму паказаѓ белыя людзi на вялiкай лодцы.
  
  
  Ён правёѓ рукой па глянцавым карычневага матэрыялу валiзкi. Ён нiколi не дакранаѓся нiчога падобнага, i Банкаматаѓ з здзiѓленнем лашчыѓ гэта. Затым, убачыѓшы нецярпенне сваiх людзей, ён схапiѓся за вечка з двух бакоѓ i падняѓ яе.
  
  
  Ён выносiѓ скарбы па адным, дазваляючы людзям атрымлiваць асалоду ад кожным вакол iх. Кавалак тканiны, неверагодна гнуткай i усланай каляровымi спiралямi, не падобнымi на нас, на адзiн кветка ѓ Палiнэзii. Каралi, нанiзаныя дзiвоснымi камянямi, адлюстроѓвалi сонечны сьвяты i ператваралi эга ѓ вясёлку. Маленькiя даѓгаватыя пакеты з абгорнутымi паперай палоскамi, якiя былi салодкiмi на смак. Atm сунуѓ адну ѓ рот i пачаѓ жаваць, каб прадэманстраваць тое, што эму паказаѓ белыя людзi. Ён раздаѓ астатнiя палоскi кардон, убачыѓ, што ну дастала як мага больш дзяцей. Цуды працягвалi зыходзiць вакол валiзкi. Былi рэчы, якiя падскоквалi, рэчы, якiя блiшчалi, рэчы, якiя выдавалi гукi. Кожнае новае скарб выклiкала ѓ натоѓпе радасны шум пакажа.
  
  
  Гэты дзень, напэѓна, запомнiцца на Мумуре.
  
  
  На борце яхты, цяпер ужо адыходзяць ад Мумуры, двое мужчын стаялi ля парэнчаѓ, назiраючы ѓ бiнокль за удаляющимся востравам. Адзiн быѓ цяжкiм, падобным на мядзведзя, з клубком чорных валасоѓ, якiя трэба было мыць. Iншы быѓ вышэй i худы, як пугу, з серабрыстымi валасамi, зачасанымi назад з высокай гладкага iлба. Хоць мужчыны былi ѓ цывiльным, у ih манеры трымацца было што-небудзь ваеннае. Ззаду больш высокага чалавека сядзелi велiзарная нямецкая аѓчарка i мускулiсты чорны даберман, гледзячы на свет з нянавiсцю.
  
  
  Фёдар Городин, больш цяжкi сказаѓ. "Чаму б нам не пакончыць з гэтым, Антон? Да цяперашняга часу мы павiнны быць досыць далёка ад выспы. Эга голас быѓ рэзкiм рыкам, якое павялiчвала эга падабенства з мядзведзем.
  
  
  Сiвавалосы Антон Жизов апусцiѓ кропках i павольна кiѓнуѓ. Эга малюсенькiя цёмныя вочы былi схаваныя глыбокiмi вачнiцамi пад прамымi чорнымi бровамi. "Так, я думаю, час прыйшоѓ".
  
  
  Жизов павярнуѓся да трэцяга мужчыну, якi неспакойна хадзiѓ па палубе ззаду iх. "Што скажаш, Варна? Вы гатовыя?"
  
  
  Варна быѓ хударлявым мужчынам з вузкiмi сутулыми плячыма, з-за якiх ён здаваѓся нават менш, чым ён быѓ на самай дэла. У яго была бледная нездаровая скура чалавека, якi рэдкiх лячэбных выходзiць на вулiцу.
  
  
  "Так, так, яе гатовыя", - адрэзаѓ Варна. "Я быѓ гатовы за апошнiя дваццаць хвiлiна".
  
  
  "Празмерная паспешнасць можа каштаваць вельмi дорага, - мякка сказаѓ Жизов. Цяпер у промнях заходзячага сонца ён павiнен выглядаць даволi прыгожа ". Ён павярнуѓся да маладога па матэматыцы ѓ форме марак. "Барыс, скажы капiтану, каб ён трымаѓ нас, яе хачу сфатаграфавацца".
  
  
  Малады чалавек насцярожыѓся. "Так, сэр." Ён пачаѓ рухацца да мастка, але завагаѓся. "Сэр?"
  
  
  "Што такое, Барыс?" - нецярплiва спытаѓ Жизов.
  
  
  "Людзi на востраве. Цi паспеюць яны эвакуявацца? "
  
  
  "Людзi? Вы маеце на ѓвазе гэтых коричневокожих дзiкуноѓ?
  
  
  "Д-так, сэр. Яны здавалiся цалкам бяскрыѓднымi.
  
  
  Городин рэзка выскачыѓ з-пад парэнчаѓ, мышцы эга велiзарных плеч сцiснулiся. "Аб чым ты хныкаешь, хлопчык? Вам быѓ аддадзены загад! "
  
  
  Жизов падняѓ наманикюренную руку. "Барыс малады, Фёдар. Ён захоѓвае нотку гуманнизма,
  
  
  
  
  што не заѓсёды дрэнна ".
  
  
  Ён павярнуѓся да маладога мараку. "Калi мы хочам дасягнуць нашых мэтаѓ, Барыс, неабходна ахвяраваць некаторымi жыццямi. Як вы ведаеце, дзякуй зменаѓ, якiя мы культываваць, умовы для ѓсiх народаѓ свету будуць значна палепшаны, таму гэтыя простыя тубыльцы дапамагалi свае жыццi на карысць чалавецтва. Ты разумееш, мой хлопчык?
  
  
  "Так, сэр", - адказаѓ Барыс, хоць у эга вачах яшчэ хавалася сумнеѓ. Ён рушыѓ наперад да мастка.
  
  
  "Не ведаю, навошта вы гэтаму спрабуеце нешта тлумачыць, - прагыркаѓ Городин. "Загад трэба выконваць неадкладна. Так як нас з табой вучылi "
  
  
  "Мы павiнны прызнаць, што часы мяняюцца", - сказаѓ Жизов. "Калi мы будзем ва ѓладзе, нам спатрэбяцца такiя яркiя маладыя людзi, як Барыс. Было б неразумна адштурхоѓваць эга цяпер ".
  
  
  Крок рухавiкоѓ змянiѓся, i яхты прытармазiла. Пры невялiкiм зруху ѓ раѓнавазе дзве сабакi зарычали, збiтыя з нага, з-за няѓстойлiвай апоры. Жизов выхапiѓ нiтка ih падвойнага ланцужка, перавязаны пятлёй праз поручань, i сцебануѓ абедзвюх сабак па мордзе. Яны прыцiснулiся да пераборцы каюты, чорныя вусны адарвалiся ад моцных белых зубоѓ у бязгучна гырканнем.
  
  
  "Я не ведаю, чаму гэтыя сабакi не разрываюць вас, як вы звяртаецеся з iмi", - сказаѓ Городин.
  
  
  Жизов коратка лающе засмяяѓся. "Страх - адзiнае, што разумеюць гэтыя звяры. Яны забiлi б для мяне па камандзе, таму што ведалi, што ѓ мяне ёсць сiлы, каб забiць ih. Табе варта больш даведацца аб псiхалогii, Фёдар. З такiм маладым чалавекам, як Барыс, трэба набрацца цярпення. З гэтымi мiлымi д'ябламi працуе толькi жорсткасць ". Ён зноѓ працягнуѓ скураны шнурок па мордах сабак. Яны не выдавалi нашы гуку.
  
  
  "Калi вы скончыце гуляць са сваiмi хатнiмi жывёламi, - сказаѓ Варна з моцным сарказмам, - я працягну дэманстрацыю".
  
  
  "Ва ѓсiх сэнсах. Паглядзiм, цi ѓсё час i грошы, якiя мы ѓклалi ѓ вас, прынясуць дывiдэнды ".
  
  
  Варна сунуѓ руку ѓ хвiлiну i выцягнуѓ чорны скураны футарал. Па iм ён узяѓ тонкi металiчны цылiндр даѓжынёй шэсць цаляѓ, завостраны на адным канцы. "Гэта электронны стiлус, - растлумачыѓ ён. "Гэтым ёй кiрую спускавым механiзмам, заблытаным наборам налад, якiя ведаю толькi я"
  
  
  "Цi патрэбныя нам усе гэтыя размовы?" - паскардзiѓся Городин. "Давай паглядзiм, што адбываецца".
  
  
  "Пацярпi, Фёдар, - сказаѓ Жизов. "Гэта важны момант мiстэра Варнова. Мы павiнны дазволiць яму было атрымаць асалоду ад iм у поѓнай меры. У рэшце рэшт, калi эга праект пацерпiць няѓдачу, тое, што застанецца ад яго жыцця, будзе самым непрыемным". "Ён не пацерпiць няѓдачу, - хутка сказаѓ Варна. "Вы павiнны памятаць, што гэта адно вакол маiх менш разбуральных прылад. Тым не менш, гэтага будзе больш чым дастаткова для выспы памерам з Мумура ". Трымаючы ѓ руцэ электронны стiлус, ён пачаѓ расшпiльваць кашулю. "Хараство ѓ тым, што нават кампетэнтныя мытныя iнспектары нiколi б не знайшлi бомбу ѓ гэтым чамадане, таму што там бомбы няма".
  
  
  - Мы ѓсё гэта ведаем, - нецярплiва ѓмяшаѓся Городин. Варна працягваѓ, як быццам эга нiхто не адцягваѓ. "Асяроддзяѓ цацанак няма бомбы, таму што сам чамадан - гэта бомба. Мяккi, падатлiвы, паддаецца апрацоѓцы любой формы, канчатковае працяг прынцыпу пластычнай выбухоѓкi - ядзерны расщепляющийся пластык. Дэтануюць маленькае прылада выканана на металiчнай защелке. А голас i спускавы механiзм ". Цяпер, калi яго грудзi была аголена, Варна упiѓся кончыкамi пальцаѓ у тое, што, здавалася, было зажившим вертыкальным шнарам на левай баку грудзей.
  
  
  Вялiкi Фёдара Городин здрыгануѓся i адвярнуѓся. "Ой, мне не трываецца паглядзець, як ён гэта робiць", - коратка засмяяѓся Варна. "Вы без шкадавання назiраеце, як некалькi сотняѓ чалавек памiраюць на адлегласцi. I ѓсё ж вы цярпець не можаце глядзець на мужчыну, якi адкрывае лоскут ѓласнай скуры ". Узяѓшыся за краю шнара кончыкамi пальцаѓ, ён асцярожна пацягнуѓ вонкi. Са всасывать гукам плоць аддзялiлася ад яго грудзей, агалiѓшы яго шырынi, у якiм знаходзiѓся круглы металiчны прадмет памерам з срэбны даляр. Сотня маленькiх кантактных кропак памерам не больш булавочную галоѓкi пакрывала эга.
  
  
  Варна злёгку дакрануѓся стiлус да краю дыска. "Ключ доступу, яе называю эга Для мяне ключом да багацця i пераехаѓ, для вас ключом да ѓлады".
  
  
  "А для тых, хто стаiць на нашым шляху, - дадаѓ Жизов, - ключ да забыццю". "Цалкам на самай справе, - сказаѓ Варна. Ён пачаѓ дакранацца кончыкам iголкi некалькiх кропак на спускавым дыску. "Не трэба запамiнаць парадак кантактаѓ", - сказаѓ ён Жизову. "Ён аѓтаматычна змяняецца затым кожнага завершанага сiгналу. Мужчыну трэба прыкрыцца ".
  
  
  Жизов тонка эму ѓсмiхнуѓся. "Я захапляюся дбайнасцю вашай самаабароны. Было прыемна падключыць пароль да кардиостимулятору ".
  
  
  "Так, яе так i думаѓ", - пагадзiѓся Варна. "Калi па якой-небудзь прычыне мой складаць долар перастане бiцца, ключ доступу запраграмаваны так, каб сiгналiзаваць аб выбуху ѓсiх iснуючых ядзерных пластыкавых поѓнае назва. Як толькi мы пачнем бiзнес i ѓсе ѓмовы нашага пагаднення будуць выкананыя, гэта, вядома ж, отключу пароль ад свайго сэрцабiцця ".
  
  
  "Вядома"
  
  
  
  
  
  - сказаѓ Жизов.
  
  
  Варна завяршыѓ манiпуляцыi са стiлус i разгладзiѓ скурны лапiк. "Там. Гэта зроблена."
  
  
  Трое мужчын ѓтаропiлiся на востраѓ на гарызонце. Городин павольна павярнуѓ масiѓную галаву.
  
  
  "Нiчога не адбылося, Варноу, - сказаѓ ён, - твая бомба не працуе".
  
  
  "Проста працягвай глядзець", - сказаѓ эму Варна. "Памiж уводам ключа доступу i высновай дэтанатар ѓ кацялок iснуе аѓтаматычная затрымка ѓ трыццаць секунд. Гэта дасць мне час, калi калi-небудзь спатрэбiцца, падаць сiгнал зняцця.
  
  
  "Мудрая засцярога". Жизов зацвердзiѓ. "Але на гэты раз такая адтэрмiноѓка не спатрэбiцца".
  
  
  Варна назiраѓ, як секундная стрэлка завяршыла паѓкола на цыферблаце эга наручных гадзiн. Ён услых адлiчыѓ апошнюю секунду. "Пяць, чатыры, тры, два, адзiн".
  
  
  Спачатку гэта было другое сонца, што ѓзыходзiць, як i iншае вечаровае. Эга жоѓта-аранжавы агнiсты шар рос, як велiзарны iмгненны рака, пакуль чорны дым i белы пар хавалi востраѓ Мумура. ђдарная актыѓнага адпачынку пранеслася па & nb да яхце, якую можна было ѓбачыць, як десятифутовый бурун, уносящийся прэч ад месца катастрофы. Актыѓнага адпачынку ѓдарыла ѓ карму, захлестнув судна i эга пасажыраѓ. У той жа час гук ѓдарыѓ ih. Працяглы грукатлiвы роѓ, падобны грому, ѓзмацнiѓся ѓ тысячу разоѓ.
  
  
  Антон Жизов павярнуѓся да таварышам з тонкогубой пераможнай усмешкай. "Думаю, мы бачылi дастаткова. Пойдзем ѓнутр i вытеремся, пакуль ёй загадваю капiтану крануцца.
  
  
  Дзве сабакi скурчылася, звалiѓшыся жыватом на палубу, ih вочы пашырылiся ад жаху, калi агнiсты шар, цяпер цьмяна-чырвоны, падняѓся ѓ неба на чорнай дымавой калоне. Жизов тузануѓ ланцужок, моцнага застегнув задушлiвыя нашыйнiкi, i напалову пацягнуѓ жывёл за сабой, накiроѓваючыся да каюце.
  
  
  Здалёк яхты клубны слуп дыму здаваѓся апантанай прыгажосцю. На востраве Мумура, цяпер счарнелым i засохшем, не было больш прыгажосцi. Толькi парыѓ ветру ѓцягнуѓ, каб запоѓнiць пустэчу, дзе кiпячае полымя паглынула кiсларод. У астатнiм была цiшыня. I смерць.
  
  
  Одзiна
  
  
  Ядзерны выбух пачаѓ адбiвацца на маiм жыццi праз два нядзелях затым вогненнай смерцi Мумуры i яе людзей. Гэта здарылася ѓ самы iнтымны момант.
  
  
  Яе звалi Iяланда. У нах былi прамыя сiнявата-чорныя валасы i гладкая скура. Яе сустрэѓ ee раней ѓвечары ѓ невялiкiм клубе фламенко, недалёка ад Брадвея. Яна танцавала там, у аблягае чырвоным аксамiтным сукенка, якое падкрэслiвала яе прыгожую грудзi i тонкую талiю i пашыралася вакол доѓгiх нага танцоркi. Яна кiнула на мяне доѓгi, якi выклiкае погляд, калi спынiлася ѓ сваiм танцы перад маiм сталом. Гэта было запрашэнне i выклiк. Гэта быѓ погляд, якi задаваѓ лейцара, якi я не мог iгнараваць.
  
  
  Цяпер, калi яна расцягнулася на маёй ложка, у нах была толькi ганарлiвая ѓсмешка. Яна гатэляѓ, каб яе, захапляѓся яе аголеным целам, i я ee не прычыне не апраѓдаѓ надзей.
  
  
  "Пойдзем, Нiк, - сказала яна, - пазбавiцца ад адзення цяпер i iдзi са мной".
  
  
  Яе зняѓ кашулю, усмiхнуѓся i зрабiѓ яшчэ адзiн глыток свайго Рэмi-Марцiна.
  
  
  Iяланда пробежалась вачыма па маёй аголенай грудзi, i па маiм целе. "Пойдзем, - ѓладнага сказала яна, - я хачу цябе цяпер".
  
  
  Яе трохi пашырыѓ ѓхмылку. "Пацешная рэч абсталяваннем мне. Яе дрэнна рэагую на заказы ва ѓласнай спальнi. Нам прыйдзецца дамовiцца аб тым, хто тут галоѓны ".
  
  
  Яна села ѓ смецця, iспанскiя вочы зiхацелi, карминные вусны растулiлiся, каб што-небудзь сказаць. Яе хутка падышоѓ да ложка i вырашэння навукова-даследчых задач ee пратэст сваiм ротам. Спачатку яна напружылася i схапiла мае аголеныя плечы, як быццам гатэля адштурхнуць мяне. Яе слiзгануѓ рукамi па яе аксамiцiстым баках, размяя мяккую плоць там, дзе пачыналася выпукласць яе грудзей.
  
  
  Яна ахнула пад маiм ротам, i яе мову кiнуѓся наперад, спачатку няѓпэѓнена, затым з вялiкiм нецярпеннем. Яе рукi перамясцiлiся да маёй спiне, i я адчуѓ укус яе пазногцяѓ, калi яе пальцы слiзгалi па маiм целе. Ee дапытлiвыя рукi слiзганулi за пояс маiх штаноѓ, шукаючы, шукаючы.
  
  
  Раптам яна адарвала свой рот ад майго. Яна цяжка дыхала, i яе скура свяцiлася чырванню жадання. Яна знайшла спражку майго рамяня i расшпiлiла яе злёгку дрыготкiмi рукамi. Яе ѓстаѓ i скончыѓ працу nah, вярнуѓшыся ляжаць голы побач з ёй. Яго пацалаваѓ яе адкрыты рот, прасунуѓшы мову скрозь яе вострыя зубы. Яна схапiла эга вуснамi i посасывала, рухаючы сваiм ротам ѓзад i наперад па мойму мове ѓ пачуццёвым абяцанне будучых асалод.
  
  
  Яе асцярожна адсунулася, пацалаваѓшы яе круглявы падбародак, а затым рушыла да западзiне ee горла. Iяланда рэзка затрымала дыханне, калi мой мова слiзгануѓ па б памiж яе грудзьмi.
  
  
  Яе падняѓ свой твар над ёй, i яна абхапiла свае грудзi сваiмi доѓгiмi пальцамi, прапаноѓваючы ih мне. Соску стаялi вертыкальнымi, вiльготнымi ружамi на фоне цёмна-карычневых арэолам. Калi яе, нахiлiѓся, каб узяць паднашэнне, па маленькай пакоi, побач з маёй гасцiнай, якую яе выкарыстоѓваю як кабiнет, пачуѓся настойлiвы пiск.
  
  
  "О, Нiк, калi ласка, не спыняйся", - выдыхнула Iяланда, калi яе заколебалась.
  
  
  "Дарагая, - сказаѓ я, - ёсць толькi адна рэч у свеце, якая займаецца можа прымусiць мяне пакiнуць цябе за адзiн раз.
  
  
  
  
  
  Клянi гэта, i той гук, якi ты чуеш, i ёсць ён.
  
  
  Яе спусцiѓ ногi з ложка i пайшоѓ па спальнi ѓ свой кабiнет. На стале чырвоны тэлефонны апарат працягваѓ свой пранiзлiвы выклiк. Акрамя мяне, толькi ѓ аднаго чалавека быѓ нумар гэтага тэлефона - Дэвiд Хок, дырэктар i начальнiк аператыѓнага аддзела AX, Адмысловае выведвальнае кiраванне ЗША. Электронны скремблирующий сiгнал не дазваляѓ нiкому падлучыцца да лiнii. Яе ѓзяѓ трубку i загаварыѓ у муштук, у вынiку чаго мой голас у пакоi быѓ неслышен.
  
  
  "У вас талент выбiраць найбольш нязручны час для званка", - сказаѓ я.
  
  
  Голас Хоука адказаѓ знаёмым сухiм гучаннем Новай Англii. "Лэдзi прыйдзецца пачакаць, Нiк, хема б яна нам была. Гэта тэрмiновае ".
  
  
  "Я так i думаѓ", - сказаѓ я, iгнаруючы эга дакладнае здагадка аб тым, чым ёй быѓ заняты.
  
  
  "У Цiхiм акiяне адбыѓся ядзерны выбух. Невялiкi востраѓ пад назвай Мумура ѓ групе Туамоту ".
  
  
  "Вы маеце на ѓвазе, што хто-то зноѓ пачаѓ тэставанне?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Гэта не было выпрабаваннем. Востраѓ быѓ разбураны, разам з некалькiмi сотнямi палiнезiйцы, якiя там жылi ".
  
  
  "Як даѓно гэта адбылося?"
  
  
  "Дзве нядзелях."
  
  
  "Я нiчога пра гэта не чуѓ"
  
  
  "Я ведаю. Дзейнiчае поѓнае адключэнне квартале бягучага. Пра гэта, вядома, ведаюць усе вялiкiя краiны. Ва ѓсiх нас ёсць сiстэмы выяѓлення радыяцыi, якiя дазволiць каму размяшчэння ядзернага выбуху ѓ любой кропцы свету. Але нам адна вакол краiн, якiя валодаюць ядзернай патэнцыялам, не прызнаецца, што нiчога пра гэта ведае ".
  
  
  "Хто-то хлусiць?"
  
  
  "Цяжка сказаць напэѓна, але я так не думаю. Сёння ранiцай наш урад атрымлiвала патрабаванне выкупу ад людзей, якiя сцвярджалi, што ѓзарвалi Мумуру ".
  
  
  "Вы маеце на ѓвазе, што яны просяць грошай?"
  
  
  "Значна больш. Тое, што яны просяць, раѓнасiльна безумоѓнай капiтуляцыi ѓсiх узброеных сiл ЗША i перадачы нашага ѓрада ѓ ih рукi ".
  
  
  "Можа цi паведамленне зыходзiць з дзiвака?"
  
  
  "Мы былi ѓпэѓненыя, што гэта сапраѓднае. У iх ёсць факты аб выбуху Мумуры, якiя маглi ведаць толькi вiнаватыя ".
  
  
  "Яны абавязкова прасiць высокую цану. Што, калi мы адмовiмся? "
  
  
  "Паводле паведамлення, гэтыя найбуйнейшыя горада будуць падарваныя, як Мумура. Нью-Ёрк будзе першым, а пасля гэтага адзiн вакол нашых гарадоѓ будзе разбурацца кожныя дзве нядзелi, пакуль мы не здадзiмся перад ih патрабаваннямi або нiчога не застанецца ". "А дзе яе ѓпiсваюся?"
  
  
  "Прэзiдэнт хоча прыкласцi ѓсе намаганнi для гэтага, але мы не можам дазволiць сабе добра прыкметную аперацыю. У нас ёсць поѓная падтрымка Аб'яднанага разведвальнага камiтэта, але сама праца кладзецца на AX. А ты мужчына, Нiк.
  
  
  "Калi вы хочаце, каб яе быѓ у Вашынгтоне?"
  
  
  "Як хутка ты зможаш гэта зрабiць?"
  
  
  ђпершыню яе ѓбачыѓ, што Iяланда стаiць у дзьвярах i глядзiць на мяне. Яна ѓсё яшчэ была аголена. Адна рука ѓпiралася ѓ дзвярны вушак, а яе доѓгiя ногi былi злёгку расстаѓленыя. У яе iспанскiх вачах загарэлася жаданне.
  
  
  Яе сказаѓ у тэлефон: "Я магу адразу сысцi, калi яе табе спатрэблюся, але хiба што заѓтра ранiцай?"
  
  
  ђздых Хоука выразна прагучаѓ па дроце. - У любым выпадку, яе, мяркую, мы нiчога не зможам зрабiць сёння ѓвечары. Працягвайце забаѓляць вашу даму, але паспрабуйце зэканомiць трохi сiл. Яе, хачу, каб ты быѓ тут i ранiцай перш за ѓсё насцярожыѓся. Тут ёсць фактар часу, i ранiшнi брыфiнг будзе вырашальным.
  
  
  "Я буду там", - сказаѓ я i павесiѓ трубку.
  
  
  Вочы Иоланды слiзгалi па маiм целе, затрымлiваючыся, калi яны натыкнулiся на цэнтр яе цiкавасцi.
  
  
  "Дзякуй богу, - сказала яна. "На iмгненне мне здалося, што я страцiла вашу ѓвагу".
  
  
  "Нам адзiнага шанец", - запэѓнiла яе сл. Яе хутка рушыѓ наперад i ѓзяѓ яе на рукi. Гэта была вялiкая дзяѓчынка - шыракаплечы i высокi, з шырокiмi, моцнымi сцегнамi, i яна не прывыкла, каб мужчына падняѓ яе ѓ паветра. Яе, аднёс яе ѓ спальню i паклаѓ на прасцiны.
  
  
  "Ах, Нiк, - выдыхнула яна, - калi ласка, не пакiдай мяне зноѓ у такiм стане".
  
  
  "Не сёння ѓвечары, - паабяцаѓ яе эй. Затым яе, нахiлiѓся наперад i працягнуѓ дзеянне з таго месца, дзе мы спынiлiся.
  
  
  Другая кiраѓнiк
  
  
  Калi яе выйшаѓ праз 747-яго ѓ мiжнародным аэрапорце Даллеса, мяне сустрэѓ маѓклiвы малады чалавек, якi зацягнуѓ мяне ѓ сцярог мяне лiмузiн. Ён акуратна манеѓраваѓ ѓ ранiшнiм заторы, i, нарэшце, спынiѓся перад нiчым не характэрным будынкам Du Pont Круг.
  
  
  Яе ведае мужчыну, якi выйшаѓ праз дзень, калi ѓвайшоѓ. Ён быѓ галоѓным дарадцам прэзiдэнта па нацыянальнай бяспецы. Ён не ѓсмiхаѓся. Людзi ѓ вестыбюлi - прадавец часопiсаѓ, якiя праглядаюць наведвальнiкаѓ, ахоѓнiк каля лiфта - здавалiся цалкам звычайнымi, калi не глядзець iм у вочы. Затым вы пабачылi жорсткi, сур'ёзны аналiз, якi праяѓляецца ѓ вачах дзяжурных ѓрадавых агентаѓ. У штаба-кватэры AX дзейнiчала поѓная бяспека.
  
  
  Яе прадставiѓ свае ѓлiковыя дадзеныя ѓ тры разы, мой твар было отсканировано з дапамогай телекомпьютера, а адбiтак далонi пацверджаны электронным датчыкам. Нарэшце, электронныя i чалавечыя вартавыя сабакi пераканалiся, што я сапраѓды быѓ Нiкам Картэрам, агентам AX N3, рэйтынгам Киллмастера, i мне дазволiлi ѓбачыцца з Дэвiдам Хоуком. Ён сядзеѓ у сваiм старым скураным крэсле i жаваѓ адну вакол доѓгiх цыгар, якiя амаль нiколi не запальваѓ.
  
  
  Эга стально-блакiтныя вочы не выдавалi нiякiх эмоцый, калi ён кiѓнуѓ мне на крэсла насупраць сябе.
  
  
  
  
  
  "Я не магу зразумець, - сказаѓ ён, - як ты працягваеш выглядаць такiм быѓ здаровым, улiчваючы распусную жыццё, якую ты вядзеш памiж заданнямi".
  
  
  Ёй ѓхмыльнуѓся старога, якi сядзеѓ шчыра, як шомпал, больш падобныя на мужчыну гадоѓ пяцiдзесяцi, чым сямiдзесяцi. "Сакрэт у тым, каб заѓсёды думаць чыста", - сказаѓ ёй эму.
  
  
  "Вядома, - сказаѓ ён. Адна бок эга rta злёгку изогнулась, што было самым блiзкiм да усмешцы, якая займаецца калi-небудзь з'яѓлялася на яго скураным чалавек па ѓсёй Новай Англii. Потым ён шталь сур'ёзна сур'ёзным. "Нiк, у нас вялiкiя праблемы".
  
  
  "Ну, гэта падобна. Вы сказалi, што ѓчора мы атрымалi паведамленне ".
  
  
  "Гэта правiльна. Гэты чалавек сцвярджае, што ён i эга людзi нясуць адказнасць за выбух у Мумуре, i яны гатовыя знiшчыць нашы гарады адзiн за iншым ".
  
  
  "Хто чалавек?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Антон Жизов. Мяркую, вы ведаеце гэта iмя ".
  
  
  "Вядома. Чалавек нумар два ѓ расiйскiм ваенным камандаваннi. Яе думаѓ, вы сказалi, што нам адна вакол вялiкiх дзяржаѓ не замяшаная.
  
  
  "Саветы адмаѓляюць якую-небудзь адказнасць за Жизова. Як вы ведаеце, ён быѓ лiдэрам ваяѓнiчых прыхiльнiкаѓ жорсткай лiнii ѓ Крамлi. Ён усё больш незадаволены расце разрадкай памiж нашымi краiнамi. Падобна на тое, ён выбраѓся сам. Ён узяѓ з сабой палкоѓнiка Чырвонай Армii Городина i па некаторых ваенна-марскiх сiл, якiя не верылi ѓ мiрнае суiснаванне. Iм таксама, здаецца, сышло з рук выкрасцi вялiкi запас расейскага золата ".
  
  
  "I Жизов думае, што з дапамогай невялiкага колькасцi ядзернай зброi яны могуць перамагчы ЗША?"
  
  
  "На думку нашых экспертаѓ, ён разлiчвае, што, як толькi ён падштурхне нас да перамоваѓ або падарве некалькi нашых гарадоѓ, савецкi ѓрад зьменiць сваю палiтыку i падтрымае эга".
  
  
  "Як вы думаеце, рускiя так паступяць?"
  
  
  "Я нават не хачу будаваць здагадкi, - сказаѓ Хоук. "Наша вэб-клопат цяпер - спынiць Жизова. Прэзiдэнт даѓ зразумець, што аб здачы не будзе. Калi Жизов кажа праѓду - а мы павiнны выказаць здагадку, што гэта так, - эга бомбы ѓжо закладзены ѓ шэрагу амерыканскiх гарадоѓ ".
  
  
  "Вы сказалi, што Нью-Ёрк - першая мэта. Жизов даѓ нам тэрмiн? "
  
  
  "Дзесяць дзён." Вочы Хоука кiнулiся да адкрытай старонцы настольнага календара. "У нас засталося дзевяць дзён".
  
  
  "Тады чым раней яе пачну, тым лепш. У нас есць якiя-небудзь зачэпкi? "
  
  
  "Толькi адна. Агент ѓ Лос-Анджэлесе, якi працуе з Камiсiяй па атамнай энергii, убачыѓ сакрэтныя дадзеныя аб выбуху Мумуры i паведамленне Жизова i звязаѓся з намi ѓсяго некалькi гадзiн таму. Агент кажа, што ѓ нах ёсць каштоѓная iнфармацыя, i просiць даслаць мужчыну, каб яна магла даставiць яе асабiста ".
  
  
  "Просты, - перабiѓ я, - вы сказалi, што яна?"
  
  
  Хоук моцнага прыкусiѓ цыгару i нахмурыѓся, але яго заѓважыѓ iскрынку ѓ эга вачах. "Я не ведаю, як ты трапляеш у такiя справы, Нiк, але, агент - жанчына. Вельмi прывабная, калi верыць малюнку ѓ яе дасье ".
  
  
  Ён працягнуѓ праз крэсла чорна-белую фатаграфiю памерам восем на дзесяць.
  
  
  Твар, якое глядзела на мяне, было з высокiмi скуламi, вялiкiмi шырока расстаѓленымi светлымi вачыма i ротам з лёгкiм гумарам, абрамленым густымi светлымi валасамi, якiя свабодна спадалi на плечы. Яе перавярнуѓ фатаграфiю, каб праверыць статыстыку натуральнага руху насельнiцтва. Рона Фольстедт, 26 гадоѓ, рост 5 футаѓ 7 цаляѓ, аленка 115 фунтаѓ.
  
  
  Яе вярнуѓ фатаграфiю Хоуку.
  
  
  Ён сказаѓ: "Калi б мне пашанцавала, як вам, яе б зарабiѓ стан на iпадроме i сышоѓ на пенсiю праз два нядзелях".
  
  
  Яе, усмiхнуѓся. "Як я ѓжо казаѓ, ёй усiм абавязаны чыстым думкам. Вы хочаце, каб яе адразу пачаѓ? "
  
  
  "Вам забраняваны ѓ гадзiну дня. палёт на ѓзбярэжжа. Перш чым сысцi, зазiрнiце ѓ спецэфекты. Сцюарт хоча паказаць табе некалькi новых цацак.
  
  
  Як звычайна, Сцюарт пераборлiвы i скрупулёзна дэманстраваѓ мне свае апошнiя распрацоѓкi, але, паколькi эга "цацкi" не раз ратавалi мне жыццё, яе дазволiѓ эму прадставiць ih па-свойму меркаваннi ".
  
  
  "Вы ѓбачыце невялiкi агонь, што гарэѓ за шкляной перагародкай", - сказаѓ Сцюарт замест прывiтанне.
  
  
  "На гэты раз ты зрабiѓ гэта, Сцюарт, - сказаѓ я. "Вы вынайшлi агонь!"
  
  
  Ён праiгнараваѓ маю заѓвагу i працягнуѓ. "Гэтыя круглыя белыя таблеткi, якiя яе трымаю ѓ руцэ, з'яѓляюцца удасканаленнем нашых звыклых дымавых гранул. Яе прадэманструю ". Ён прасунуѓ адну руку праз гумовы ѓшчыльняльнiк на перагародцы, падобны на рот, i кiнуѓ адну вакол гранул ѓ агонь, хутка прыбраѓшы руку.
  
  
  Пачуѓся мяккi бавоѓна, i невялiкую зачыненую пакой напоѓнiла блакiтная смуга.
  
  
  "Гэта яно?" - спытаѓ яе, трохi расчаравана.
  
  
  "Як бачыце, - сказаѓ Сцюарт, як быццам яе нiчога не сказаѓ, - дым здаецца вельмi тонкiм, ледзь афарбоѓвае паветра i, вiдавочна, не перашкаджае бачання або дзеянняѓ. Аднак яе бы гатэль, каб вы панюхалi трохi.
  
  
  Адвярнуѓшы твар, Сцюарт вялiкiмi пальцамi расцiснуѓ гумовую абзу ѓшчыльнення. Якi выходзiць дым быѓ занадта разрэджаным, каб эга можна было ѓбачыць, але я пайшоѓ далей i зрабiѓ мiнiмальны ѓдых. Iмгненна яе закашляѓся i чхаѓ. Слёзы колькi тут iснуе рэлiгiй мне вочы, а слiзiстая абалонка носа i трахеi, здавалася, гарэла. Прыкладна праз пятнаццаць секунд, затым таго, як Сцюарт зачынiѓ вечка, сiмптомы знiклi, i яе
  
  
  
  
  
  змог дыхаць i зноѓ бачыць.
  
  
  "Моцны матэрыял", - сказаѓ я, заѓважыѓшы, што Сцюарт, падобна, трохi самаздаволена з-за майго дыскамфорту.
  
  
  "Эфект, як вы разумееце, носiць часовы характар, - сказаѓ ён, - але дым ад адной гранулы можа абезрухомiць кожнага ѓ пакоi сярэдняга памеру на працягу трох секунд. А цяпер яе хачу, каб вы паспрабавалi гэта ". Ён уручыѓ мне што-то накшталт звычайнага iльнянога насавога плат.
  
  
  "Вы хочаце, каб яе высмаркаѓся?" Яе спытаѓ.
  
  
  "У тканiна ѓплецены звыштонкая сетка", - сказаѓ ён. Куты прикрепятся да вашай галавой, каб забяспечыць маску ад уздзеяння дыму ".
  
  
  Яе нацягнуѓ хустку на нос i рот i прыцiснула два кутка да патылiцы. Яны прылiплi адзiн да аднаго i трымалi маску на месцы. Яе адкрыѓ гумовую пракладку на шкляной перагародцы, удыхнуѓ невялiкi эксперыментальны ѓдых i глыбока ѓдыхнуѓ. З'едлiвы пах ѓсё яшчэ прысутнiчаѓ, але на гэты раз у мяне не было нiякiх непрыемных эфектаѓ. Яе зачынiѓ пломбу i зняѓ хустку-маску.
  
  
  "Добрая праца, Сцюарт", - сказаѓ ёй сур'ёзна.
  
  
  Ён стараѓся не выглядаць занадта задаволеным. "У мяне ёсць яшчэ адзiн маленькi прадмет, якi можа вам спатрэбiцца". Вакол скрынi ён досталь, карычневы скураны рэмень i працягнуѓ эга перада мной, як горды бацька паказвае свайго нованароджанага дзiцяцi.
  
  
  Узяѓшы рэмень вакол эга рук, ёй сказаѓ: "Сцюарт, ты, павiнна быць, паслiзнуѓся. Гэта адна вакол самых вiдавочных фальшывых спражак, якiя яе бачыѓ за апошнiя гады. Гэта не падмане прафесiйнага агента нам на дзесяць секунд. Што ѓнутры, дэкодэр Captain Midnight?
  
  
  "Чаму б табе не адкрыць эга i не даведацца?"
  
  
  Што-то ѓ тоне Сцюарта падказала мне, што ён апярэджвае мяне, але ѓсё ж яе агледзеѓ спецыяльную спражку, i хутка знайшоѓ маленькую спружынную зашчапку, якая займаецца адкрывала патаемнай адсеку. Яе адкрыла эга, i было рэзкае паведамленне, як папяровая вечка адарвалася ад спражкi.
  
  
  Сцюарт сказаѓ: "У рэальнай мадэлi ѓнутры замест каѓпачка ѓ зале невялiкi зарад выбуховага рэчыва. Недастаткова магутны, каб разбурыць, але цалкам здольны забiць або скалечыць зоркага варожага агента, якi забраѓ эга ѓ вас.
  
  
  Яе ѓзяѓ з паѓтузiна дымавых шарыкаѓ i насавую маску-маску i абмяняѓ свой уласны пояс трюковую мадэль Сцюарта. Яе выняѓ вакол невялiкай сумкi, якую прывёз з сабой, iнструменты сваёй справы - Вильгельмину, мой дзевяцiмiлiмэтровы. Люгер i Х'юга, мой двусечны, востры, як брытва, штылет. Яе рэкламуе "Люгер" у пасавую кабуру тыпу ФБР, а штылет - у спецыяльна вырабленыя ножны па замшавай скуры, якiя яе прывязаѓ да свайго правым предплечью. Пры правiльным згiнаннi мускулаѓ майго перадплечча Х'юга падаѓ рукаяццю наперад у маю руку. Яе зноѓ надзеѓ куртку, узяѓ сумку i накiраваѓся на вулiцу, каб узяць таксi да Даллеса. Киллмастер вярнуѓся ѓ справу.
  
  
  Трэцяя кiраѓнiк
  
  
  Гэта быѓ адзiн з тых рэдкiх дзён у Лос-Анджэлесе, калi вецер перакладу, уяѓляла у басейна Горад раскiнуѓся пад бруёй, як жывы арганiзм па бетону i асфальту, з вялiзнымi магiстралямi, адкрытымi, нiбы велiзарным рассякалi нажом.
  
  
  Паездка на таксi па Лос-Анджэлеса да адрасы Роны Фольштедт ля падножжа аднаго па каньёнаѓ ѓ гарах Санта-Монiкi была доѓгай. Яе запалiѓ цыгарэту, пакуль кiроѓца падрабязна распавядаѓ мне, як бы ён паступiѓ, калi б кiраваѓ "Доджэрс".
  
  
  Ён высадзiѓ мяне перад утульным катэджам, схаваным у баку ад дарогi асяроддзяѓ соснаѓ. Цiшыню каньёна парушыѓ шум каля тузiна матацыклаѓ, проехавших па дарозе. Гэта здавалася дзiѓным месцам для сустрэч у байк-клубе, але нельга не ѓлiчваць перавагi матацыклiстаѓ.
  
  
  Яе падняѓся па кароткай каменнай лесвiцы i паплёѓся па дыване вакол хваёвых iголак да ѓваходных дзень. Званы не было, таму яе i пастукаѓ.
  
  
  Дзяѓчына, якая адкрыла дзверы, была ва ѓсякiм выпадку лепш фатаграфii, якую яе бачыѓ, у офiсе Хока. Ee скура была чыстай i белай, з лёгкiм румянцам на вылiцах. Цяпер яе мог бачыць яе вочы цёмна-сiняга колеру паѓночных масонства, а мяккiя светлыя валасы, здавалася, былi асветлены месяцовым святлом.
  
  
  "Яго Нiк Картэр, - сказаѓ я, - па AX".
  
  
  Яе вочы на хвiлiну глядзелi на мой твар, затым ѓзялi мае плечы, прабеглiся па ѓсiм маiм целе. "Увайдзiце", - сказала яна. "Яе Рона Фольстедт".
  
  
  Яе гасцёѓня выглядала як выбух у музычным краме. Кавалачкi i кавалачкi гiтар былi раскiданыя без усякага бачнага метаду, бутэлькi з клеем i шеллаком стаялi на дыване, а некалькi ацалелых iнструментаѓ былi прытулены да сцен.
  
  
  Рона бачыла, як яе усё гэта прымаю. Яна сказала: "Маё хобi - канструяваць i рамантаваць гiтары. Яе знаходжу гэта вельмi расслабляльным ".
  
  
  "Вы павiнны праводзiць шмат часу ѓ адзiноце, працуючы над iмi", - сказаѓ я.
  
  
  "Я не разумеѓ, колькi да гэтага часу тхор".
  
  
  "Можа быць, мы зможам ѓнесцi некаторыя змены ѓ тое, як вы праводзiце вольны час", - сказаѓ я. "Але спачатку вы збiралiся даць нам некаторую iнфармацыю аб выбуху Мумуры".
  
  
  "Я не ѓпэѓненая, што разумею, што ты маеш на ѓвазе", - з сумневам сказала яна.
  
  
  Гэта быѓ правiльны рэѓматызму. Яе свядома не падаѓ гэй апазнавальны знак. Яе, ведаѓ, што Хок праiнструктуе яе, i яе гатэль быць упэѓнены, што кажу з правiльнай жанчынай.
  
  
  "Вы можаце зэканомiць адпаведнасць?"
  
  
  
  
  
  Яе сказаѓ.
  
  
  "Прабачце, я не захоѓваю ih, так як кiнуѓ палiць".
  
  
  "Я сам спрабаваѓ кiнуць палiць у мiнулым годзе, але пратрымаѓся ѓсяго два нядзелях". Я заѓсёды адчуваѓ сябе крыху па-дурному, праходзячы адну вакол гэтых працэдур, але такiя маленькiя меры засцярогi могуць мець значэнне, каб адрознiць жывога шпiянажу ад мёртвага шпiёна.
  
  
  Рона Фольштедт расслабiлася i села на кушэтку. На ёй былi сiнiя штаны, якiя трымалi яе ногi ѓ сакрэце, але яе свабодная блузку зеѓрала настолькi, што обнажала пругкую, прыпаднятую грудзi, не якiя маюць патрэбу ѓ падтрымцы галiны нiжняга бялiзны. Яна была хударлявай, але зусiм не исхудавшей. Яе sel побач з ёй, удыхаючы лёгкi кветкавы водар, i яна загаварыла.
  
  
  "Як вам, напэѓна, сказалi, яе па АЭС. Большая частка нашай сакрэтнай працы i расследаванняѓ праводзiцца ФБР, але частка працы мы робiм самi. Гэта было на адным вакол iх, з якiмi яе пазнаёмiѓся з Ноксом Варновым.
  
  
  "Пяць гадоѓ таму ён займаѓ вельмi нязначную пасаду ѓ адным вакол нашых энергетычных праектаѓ. Ён пачаѓ казаць на кактэйльных вечарынках, i, па-вiдаць, выказваѓ нейкiя дзiѓныя палiтычныя погляды. Мне было даручана падабрацца да яму, як можна лiзаць, каб выслухаць яго. Гэта было нескладана. Ён вельмi гатэль, каб хто-небудзь выслухаѓ эга iдэi. Ён меѓ на ѓвазе працэс вырабу ядзернай выбуховай прылады па пластыкi, якому можна было надаць практычна любую форму. Яе спытаѓ эга, што гэта будзе за мэта, i эга вочы сапраѓды загарэлiся. Па эга слоѓ, вакол гэтага матэрыялу можна зрабiць нявiнна выглядаюць прадметы, якiя можна лёгка пераправiць кантрабандай у любую краiну свету i змясцiць у ih гарадах. Можна запатрабаваць, каб бакi здалася або горада былi разбураныя адзiн за iншым ".
  
  
  "Вядома, падобна на Мумура".
  
  
  "Гэта тое, што я думаѓ, што эму патрэбныя грошы, каб удасканалiць свой працэс, вельмi шмат грошай. Ён распавёѓ аб сваёй схеме чыноѓнiкам АЭС, i яны практычна выгналi эга па офiсу. Мы робiм упор у асноѓным на мiрнае сузор'i сёння атамнай энергii, i нiхто нават не хоча гаварыць аб зброi.
  
  
  "Для estestvenno, Варна быѓ вызвалены ад працы з даручэннем. Ён вельмi пакрыѓдзiѓся. Пакляѓся, што расквiтаецца са ѓсёй гнiлы краiнай за тое, што не падтрымлiвае эга. Неѓзабаве затым гэтага ён схаваѓся з выгляду, i мы не занадта iмкнулiся знайсцi эга, паколькi, шчыра кажу, лiчыце сябе эга ненармальным ".
  
  
  "Вы добра папрацавалi над Варновом", - сказаѓ я. Затым, каб трохi падражнiць яе, яе, дадаѓ: "Наколькi блiзка вам атрымалася падабрацца да яму?"
  
  
  Яна апусцiла павекi i паглядзела на мяне сваiм цёмна-сiнiм позiркам. "На самай дэла, яе нiколi не падыходзiѓ так блiзка. Варноу быѓ настолькi пагружаны сваiм пластычных працэсам, што не мог цiкавiцца... iншымi рэчамi. Яе адчуѓ невялiкае палягчэнне. У яго быѓ электронны кардыёстымулятар, якi рэгуляваѓ эга сэрцабiцце, i было б даволi няёмка, калi б ён замкнуѓся ѓ iнтымны момант. Скажы мне, Нiк, ты не карыстаешся такiмi штучнымi сродкамi, цi не так?
  
  
  "Не, - усмiхнуѓся я. "Я да гэтага часу тхара выкарыстоѓваю ѓсе арыгiнальныя запчасткi".
  
  
  "Я рада гэта чуць. Хочаш кактэйль? "
  
  
  "Выдатная iдэя, - сказаѓ я. "Тады ёй патэлефаную Хоуку ѓ Вашынгтоне i перадам тое, што вы мне сказалi. Калi нам пашанцуе, мы зможам правесцi вечар у адзiноце.
  
  
  Мы разам прайшлi ѓ светлую кампактную кухню ѓ задняй часткi катэджа. Яе сказаѓ: "У вас тут даволi iзаляванае месца".
  
  
  "Так, яго ведаю. Мне гэта падабаецца. Натоѓп мяне нiколi асаблiва не прыцягвала. Гэтая дарога за межамi тупiка заканчваецца ѓ пары мiль уверх па ѓзгорку ѓ прыватнага маёнтка, таму тут не так шмат машын.
  
  
  "Калi б на вулiцы не гыркалi матацыклы, вы маглi б апынуцца далёка за горадам. Oni часткi тут хадзiць? "Не, яго ѓпершыню ih бачу. Здаецца, яны чакаюць, каб што-небудзь здарылася. Трохi страшнавата, але яны не падышлi да дому ".
  
  
  Трывожныя званкi зазванiлi ѓ маёй галоѓ гучна i выразна.
  
  
  "Рона, той званок, якi ты зрабiла Хоуку сёння ранiцай - ты карысталася тэлефонам тут?"
  
  
  "Так, яе так i зрабiла. Чаму-?" Яна ахнула, калi прыйшло разуменне. "Як вы думаеце, мая лiнiя праслухоѓваецца?"
  
  
  "Бяспечней за ѓсё выказаць здагадку, што ѓсе лiнii праслухоѓваюцца, пакуль вы не дакажыце адваротнае. Я не люблю гэтую байкерскую банду. У цябе ёсць машына? "
  
  
  "Так, ён прыпаркаваны на вулiцы, якая вядзе ѓверх па ѓзгорку".
  
  
  "Пакласцi пару рэчаѓ разам i паехалi адсюль".
  
  
  "Але куды мы пойдзем?"
  
  
  "У AX ёсць пляжны домiк у Малiбу, каб агенты маглi выкарыстоѓваць эга пры неабходнасцi. Там цябе будзе ценымногие бяспечней. Яе не шталь дадаваць: "Калi мы праедзем mimmo натоѓпу матацыклiстаѓ", але я думаѓ менавiта пра гэта.
  
  
  Чацвёртая кiраѓнiк
  
  
  Мы выйшлi праз чорны ход i праз кусты выслiзнулi на круты схiл, дзе знаходзiлася машына Роны.
  
  
  "Лепш дазволь мне вадзiць машыну", - сказаѓ яе эй. Гэта можа запатрабаваць некаторых складаных манеѓраѓ ".
  
  
  Яна працягнула мне ключы, i хутка падышла да пасажырскай баку. Яе, сеѓ за руль, заѓважыѓшы, што задняе сядзенне было затрымаѓся вялiкай колькасцю ee гiтарнага абсталявання - панэляѓ вакол ружовага дрэва, шпулькi са сталёвымi i нейлонавымi струнамi i накладкi грифф вакол чорнага дрэва.
  
  
  Група матацыклiстаѓ нас яшчэ не заѓважыла, але яны неспакойна сноѓдалiся ля падножжа дарогi. Узяѓ рухавiк i пачуѓ ззаду нас крыкi. Яе ляпнуѓ рычагом пераключэння перадач
  
  
  
  
  
  
  у нiзкi, i машына скокнула ѓ гару. Мы завiшчалi па S-вобразнай крывой, на iмгненне хаваючыся па ѓвазе, але я чуѓ, як ih машыны з ровам падымаюцца па ѓзгорку ѓслед за намi.
  
  
  Мы адразу ѓдалося сабраць хуткасць на кароткiм ѓздыме, i ён моѓчкi падзякаваѓ за тое, што ѓ Роны ёсць машына з некаторымi мускуламi пад капотам. Матацыклы падалiся ѓ люстэрку задняга выгляду, i яе пачуѓ бавоѓна, якi не быѓ часткай ih выхлапных газавы. Лупiѓ вочы адляцела ад задняй частцы машыны, а за ёй рушыла ѓслед iншая, низменному прицеленная.
  
  
  Яе павярнуѓ машыну па iншаму павароту i выцягнуѓ Вильгельмину па кабуры. Яе зняѓ засцерагальнiк i перадаѓ "люгер" Роне. Яе сказаѓ: "Я не магу запаволiцца, каб даць вам добры стрэл, але працягвайце страляць, i гэта дасць iм нагода падумаць"
  
  
  Рона высунулася вакол вокны i страляла па левай байкерам. Мне было прыемна бачыць, што яна ѓмее звяртацца з зброяй. Утрымлiваючы машыну на дарозе, яе быѓ занадта заняты, каб агледзецца, каб убачыць, не урэзалася яна ѓ што-небудзь, але змена вышынi гуку рухавiка ззаду нас падказала мне, што яна, па меншай меры, запавольвае ih.
  
  
  Калi яе трохi аддыхаѓся памiж намi i байкерамi, рэзкi пах бензiну падказаѓ мне, што яны прарабiлi дзiрку ѓ нашым баку. Стрэлка паказальнiка ѓзроѓню палiва ѓжо гайдалася ѓ кропцы Е, так што я ведаѓ, што мы не пойдзем ценымногие далей. Яе нацiснуѓ педаль акселератара ѓ падлогу, i мы небяспечна згарнулi яшчэ два павароту.
  
  
  Матацыклы ѓсё яшчэ грукаталi па дарозе ззаду нас, але ѓ мяне была пара паваротаѓ памiж намi, калi рухавiк закашлял, i я зразумеѓ, што справа дрэнна. На працягу апошнiх трыццацi секунд яе прыдумаѓ адчайны план, як выцягнуць нас адтуль жывымi. Рона спустошыла "Люгер", i часу на перазарадку не было. Куст па абодвум бакам дарогi быѓ занадта густым, каб мы маглi далей бегчы. Да праследавацеляѓ заставалася ѓсяго некалькi секунд дзейнiчаць, так што мая першая спроба была б адзiнай, якую мы маглi б атрымаць.
  
  
  Яе рэзка спынiѓся пасярод дарогi, схапiѓ катушку са сталёвай струной для гiтары з задняга сядзення i памчаѓся да слупа на абочыне дарогi. Яе абматаѓ дрот пятлёй вакол-шэсць, двойчы скручваючыся нiтка, каб замацаваць яго. Падбегшы да машыны, яе шпурнуѓ катушку праз задняе шкло, заскочыѓ на пярэдняе сядзенне i выцiснуѓ вакол машыны апошнюю ѓнцыю магутнасцi, каб падняць нас на невялiкi ѓхiл i схавацца на ѓвазе для купкай чаппараля на дарозе. iншы бок дарогi.
  
  
  Грамавы матацыклаѓ быѓ усяго ѓ адным павароце ѓнiз з нас, калi яе перагнуѓся праз сядзенне i ѓ той жа час сказаѓ Роне: "Выходзь i присядь за машынай".
  
  
  "Але, Нiк, яны ѓбачаць нас, як толькi пройдуць тут праз кусты".
  
  
  "Думаю, iм будзе аб чым падумаць", - сказаѓ я. "А цяпер рабi, што я табе кажу".
  
  
  Вынiкаючы iнструкцыям Роны, яе схапiѓ катушку з гiтарным провадам i нацягнуѓ яе. Ёй адкрыѓ дзверы, наматаѓ дрот на аконную раму i закатаѓ акно, каб утрымлiваць эга на месцы. Затым яе, зачынiѓ дзверы. Матацыклы зараѓлi адкрыта па дарозе, калi яе ѓпаѓ побач з Роной, пакiнуѓшы сталёвую гiтарную струну нацягнутай папярок дарогi на вышынi каля чатырох футаѓ.
  
  
  Два лiдэра матацыклетнай нумары амаль адначасова стукнулiся аб провад. Выглядала так, быццам яны кiѓнулi адзiн аднаму ѓ чым-тое, але ѓ наступнае iмгненне абедзве галавы застылi ѓ паветры, а байкi вырвалiся з-пад iх. Галовы ѓ шлемах ѓдаралiся аб асфальт i шалёна скакалi па дарозе, як жудасныя футбольныя мячы. Матацыклы, рулi якiх усё яшчэ трымалi ѓ руках безгаловыя коннiкi, з ровам ѓскiнулiся ѓверх па ѓзгорку некалькi ярдаѓ, перш чым адзiн пахiснуѓся, каб ударыць iншага, даслаѓшы ih абодвух у клубок па плоцi i механiзмаѓ.
  
  
  Астатнiя байкеры спрабавалi калыхацца, слiзгаць па слiзкiм асфальце. У вынiку ѓтварылася куча, клубок выгнутых машын i разваленых дроту. Яе схапiѓ Рона за руку, i мы памчалiся. Мы ляжалi нiцма за кустамi, калi можна было чуць, як выжылыя вакол банды матацыклiстаѓ заводзiлi свае байкi i знiкалi ѓдалечынi.
  
  
  Па худому целу Роны здрыганулася. "Як ты думаеш, хема яны былi, Нiк?"
  
  
  "Яны павiнны быць звязаныя з людзьмi, якiя ѓзарвалi Мумуру i пагражаюць Нью-Ёрку. Напэѓна, да твой тэлефон даѓно праслухоѓвалi. Гэтым ранiцай, калi вы патэлефанавалi Хоку, яны ведалi, што вы што-то зачапiлi. Яны чакалi, каго дашле AX, а затым планавалi пазбавiцца ад нас.
  
  
  "Так, але гэта ѓсяго толькi армiя. Хто аддае загады? "
  
  
  "Лiдэрам апынуѓся Антон Жизов, сапраѓдны баявы ястраб па Чырвонай Армii. Падобна на тое, што адным вакол мужчын з iм быѓ Хведар Городин. Не такi разумны, як Жизов, але гэтак жа небяспечны. I калi твой думаю -- верна, ёсць Нокс Ворнов.
  
  
  "Так што ѓсё, што вам трэба зрабiць, гэта знайсцi ih i не даць iм падарваць вялiкую частку Злучаных Штатаѓ".
  
  
  "Гэта ѓсё. Але, кравец вазьмi, у мяне цэлых восем дзён.
  
  
  Потым бяспечнага перапынку мы вярнулiся на дарогу i пайшлi да крамы з абабiтай вагонкай фасадам, якiм кiруе жанчына з яблочноыми шчокамi, якая займаецца выглядала як усеагульная мама. Яе купiѓ Роне
  
  
  
  
  
  
  пiва i атрымаѓ жменю здачы для тэлефона.
  
  
  Спачатку ёй патэлефанаваѓ кантактнай асобе Аб'яднанага разведвальнага камiтэта ѓ Лос-Анджэлесе. Яе распавёѓ эму аб назапашваць доѓг на дарозе i аб машыне Роны ѓ кустах. Ёй патэлефанаваѓ, каб выклiкаць таксi, i мы з Роной ѓладкавалiся чакаць
  
  
  Пятая кiраѓнiк
  
  
  Малiбу. Пляцоѓка для кiназорак, дом выхаднога дня для багатых i размяшчэнне аварыйнага мiкрараёна No12 AX. Некаторыя вакол iх былi заѓважаныя па ѓсёй краiне для выкарыстання агентаѓ AX ѓ асаблiвых пры iншых абставiнах. Яе, адчуваѓ, што мы з Роной адпавядаем патрабаванням.
  
  
  Адзiн i той жа ключ, якi быѓ у кожнага агента AX, адкрываѓ дзверы па любому ѓ iх. Яны размяшчалiся ѓ разнастайных кварталах i будынках. Той, што ѓ Малiбу, недастатковай апiсваѓся тэрмiнам "Emergency Quarters". Сучаснае будынак вакол шкла i чырвонага дрэва было абаронена ад пад'язной дарогi да шашы Цiхаакiянскага ѓзбярэжжа семифутовым плотам. Унiзе была велiзарная гасцёѓня з высокiм столлю i зручнай мэбляй, пастаѓленай вакол вiсячага камiн. Десятифутовая барная стойка, вакол чорнага дрэва выдаткоѓвала гасцiную з маленькай функцыянальнай кухнi. Вiнтавая лесвiца вакол каванага прасы вяла на трохбаковую пляцоѓку, дзе знаходзiлiся спальнi.
  
  
  Рона заѓважыла ванную пакой з патанулай рымскай ваннай. "Яе б менавiта гатэль прыняць ванну", - сказала яна. - Як ты думаеш, тут ёсць што-небудзь, у што я мог бы схавацца потым?
  
  
  "Зiрнi праз спальнi", - сказаѓ я. "Гэтыя месцы даволi добра забяспечаныя".
  
  
  Яна паднялася наверх i рылася ѓ шафах i скрынях, пакуль яе правяраѓ бар. Неѓзабаве яна спатыкнулася i зноѓ спатыкнулася ѓ велюровом халаце, перекинутом праз руку, а яе рукi былi поѓныя бутэлек i слоiкаѓ.
  
  
  "AX напэѓна ѓладкоѓвае свае хованкi на ѓсе выпадкi жыцця, цi не так?"
  
  
  "Яны не такiя wouldnt шыкоѓныя, - сказаѓ яе эй. "Я быѓ у пары, дзе мне даводзiлася змагацца з пацукамi на месца для скляпеннi".
  
  
  Рона доѓга глядзела на мяне з падножжа лесвiцы. "Гэта вэб-праблему, якой у нас тут не будзе".
  
  
  "Па крайняй меры, адна", - пагадзiѓся я. "Што вы любiце пiць? Добры дзень, у мяне будзе пара напагатове, калi ты выйдзеш.
  
  
  "Што б у цябе нас было", - сказала яна, уваходзячы ѓ ванную.
  
  
  Секцыя сцены ѓ ванны была па галечного шкла i звернутая да бара звонку. Калi сяргей у ваннай быѓ уключаны, шкло было даволi напаѓпразрыстым, i ѓсё, што адбывалася ѓнутры, было добра вiдаць, па меншай меры, на выгляд, для ѓсiх, хто назiраѓ вакол бара. Я не мог быць упэѓнены, цi ведала Рона пра гэта вуайеристском эфекце або няма, але па вывучанай грацый ee рухаѓ яе падазраваѓ, што так.
  
  
  Яна працягнула бутэлькi i банкi на палiцу, затым зняла блузку. Нават скрозь скажонае шкло вакол галькi ружовы колер яе саскоѓ быѓ выдатны ад больш белай плоцi яе грудзей. Яна выйшла праз сваiх сэрвiсы сiнiх штаноѓ i спусцiла палоску чорных трусiкаѓ бiкiнi па сваiм доѓгiм стройным нагах. Яна праверыла ваду адной нагой, у апошнi раз зiрнула на сябе ѓ люстэрка ѓ поѓны рост i спусцiлася ѓ ванну.
  
  
  Яе, падышоѓ да тэлефона ѓ далёкiм канцы бара, каб патэлефанаваць Хоуку. Па асабiстым нумары яе адразу ператэлефанаваѓ. Вядома, была верагоднасць таго, што тэлефон Малiбу праслухоѓваѓся, але, улiчваючы хуткасць руху, ён не мог перастаць турбавацца пра гэта.
  
  
  Перш чым яе паспеѓ паведамiць, што вам стала вядома з Роны, размова адкрыѓ Хоук.
  
  
  "Я толькi што быѓ на сувязi з вельмi усхваляваным прадстаѓнiком JIC, якi сказаѓ, што вы пакiнулi эму даволi брудную працу па ѓборцы, якую ён павiнен утылiзаваць i растлумачыць мясцовай палiцыi".
  
  
  Яе прызналi дакладнасць справаздачы
  
  
  "Нiк, яе разумею, - працягнуѓ Ястраб, - што ѓ ходзе нашай працы некаторыя свяцiльнi абавязкова застануцца ззаду. Цi Не будзе занадта шмат чаго, калi ѓ будучынi вы зробiце неабходныя выкiдання больш акуратным чынам... скажам, прабiѓшы iх складаць даляр? "
  
  
  "Я пастараюся быць акуратней, - паабяцаѓ я, - калi дазволяць абставiны".
  
  
  "Добра. А цяпер скажы мне, цi ёсць у мiс Фольштедт што-небудзь каштоѓнае для нас?
  
  
  Яе здушыѓ ѓсмешку, убачыѓшы, як Рона ѓстала ѓ ванне i працягнула голую руку за ручнiком. "Так, - сказаѓ я, - я думаю, што так".
  
  
  Яе распавёѓ Хоуку аб расследаваннi Роны Нокс Варнова пяць гадоѓ таму, i эга схеме шантажу нацый, пагражаючы падарваць яе горада адзiн за адным. Хока асаблiва зацiкавiѓ, калi яе распавёѓ эму пра iдэю Варнова зрабiць пластыкавую ядзерную выбухоѓку.
  
  
  Ён сказаѓ: "Гэта вельмi добра спалучаецца з новай распрацоѓкай у гэтай галiне. Я не хачу абмяркоѓваць гэта па тэлефоне, але яе бы гатэль, каб вы ранiцай вылецелi назад у Вашынгтон ".
  
  
  "Правiльна. Яе буду там заѓтра ".
  
  
  Рона ужо выйшла, вакол ванны, выцiраючы сябе ручнiком. З нядбайнай пачуццёвасцю яна рухала пухнатым ручнiком уверх i ѓнiз па гладкай ѓнутранай боку сцягна. Калi ёй адказаѓ Хоуку, у маiм голасе, павiнна быць, адбiлася невялiкае расчараванне ад таго, што так хутка скончылася такое шматспадзеѓнае знаёмства. Хоук адкашляѓся ѓ сваёй неодобрительной манеры. - Вы можаце ѓзяць з сабой мiс Фольштедт. У маiм праекце будзе працаваць для вас дваiх ".
  
  
  "Мы будзем там", - сказаѓ яе з вялiкiм энтузiязмам.
  
  
  Яе павесiѓ трубку i падрыхтаваѓ пару марцiнi па
  
  
  
  
  
  халадзiльнiка алкагольных напояѓ пад барам. Калi яе кiнуѓ па дзелькi цытрыны ѓ кожную шклянку, вакол ваннай выйшла Рона. На ёй быѓ кароткi велюравы халат, перавязаны поясам. Гэтага было дастаткова, каб дацягнуцца да зморшчыны, дзе сцягно злучаецца з ягодицей.
  
  
  "Баюся, гэты халат не для высокай дзяѓчыны", - сказала яна.
  
  
  "Я б так не сказаѓ", - сказаѓ яе эй. Ногi Роны, у тым выглядзе, у якiм яны былi зараз, не выглядалi нават трохi худымi. Замест гэтага яны выглядалi круглявымi, гладкiмi i падатлiвым. Яе ѓручыѓ гэй марцiнi.
  
  
  "Дзякуй", - сказала яна. "Вы тэлефанавалi ѓ Вашынгтон?"
  
  
  "Так. Хоук хоча, каб мы прыляцелi туды заѓтра. Сказаѓ, што ѓ яго ёсць праца для нас абодвух. З табой усё ѓ парадку?
  
  
  "Чаму бы i няма? Гэта павiнна быць лепш, чым бадзяцца тут з матацыклiстамi i кравец ведае, хто яшчэ страляе ѓ мяне.
  
  
  Рона зрабiла глыток вакол свайго напою, затым паставiѓ шклянку на стойку i пачала моцна ѓздрыгваць, як быццам яе раздзьмуѓ парыѓ халоднага адбору пробаѓ паветра.
  
  
  Яе зрабiѓ крок да яе. "Рон, што здарылася?"
  
  
  Яна глыбока ѓздыхнула. - Думаю, гэта запозненая рэакцыя на ѓсе хвалявання сёння нiяк не калi. Здаецца, яе не такоая крутая i сабраная, як думала ".
  
  
  Яе ѓвайшоѓ i абняѓ ee. Ee цела, якое выглядала такiм стройным i здольным ѓ вопратцы, раставаѓ ува мне з цёплай гнуткасцю, што было дзiѓна. Ee грудзей, прыцiскаючыся да маёй грудзей, мякка рухалiся разам з яе дыханнем.
  
  
  "Я так па-чартоѓску напалохана, Нiк, - сказала яна, - для цябе, для мяне i для ѓсiх у свеце. Як гэта скончыцца? "
  
  
  "Дрэнна", - сказаѓ я. "Але не для нас. А цяпер расслабься i дазволь мне хвалявацца ".
  
  
  Яе массировал гладкiя мышцы спiны праз велюравы халат.
  
  
  Яна нахiлiла галаву, каб штогод мне ѓ вочы. "Спадзяюся, ты маеш рацыю, Нiк, - сказала яна.
  
  
  Яе, нахiлiѓся i пацалаваѓ ee у вусны. З нах пахла мылам вакол ванны, з лёгкiм кветкавым водарам на валасах. Вусны ѓ нах былi прахалоднымi i падатлiвы, а смак нагадваѓ мятный.
  
  
  Мае рукi слiзганулi ѓгору i намацалi адкрыты край халата, затым апусцiлiся да цёплым якi ѓзвышаецца ѓзгорках яе грудзей. З лёгкiм крыкам жадання, яна адсунулася ад мяне. Дастаткова часу, каб аслабiць пояс i насунуць халат назад на плечы, дазваляючы эму звалiцца на падлогу.
  
  
  Павольна, наѓмысна яна праводзiла мае рукi ѓ сваёй галечы, на iмгненне прыцiснулася да сваёй грудзей, затым дазволiѓ соску зноѓ падняцца, калi яна праводзiла рукамi па свайму целу i плоскаму жывата з эга, больш мяккай, чым замша, скурай.
  
  
  Ee вочы былi зачараваныя, калi яна нахiлiла галаву, каб штогод, яна зрабiла мае пальцы ѓ сваёй шаѓкавiстай падушцы да свайго цёплага цэнтру, i яе галодныя вочы паднялiся, каб сустрэцца з маiмi.
  
  
  Калi яе, адступiѓ i паспешлiва зняѓ вопратку, яна вывучала мяне з шчырым цiкавасцю i захапленнем, нiколi не адварочвалася, нават калi ёй быѓ цалкам голы. Затым яна проста адкрыла рукi, каб павiтаць мяне.
  
  
  Яе, зiрнуѓ на лесвiчную пляцоѓку спальнi, але яна пакруцiла галавой - як бы кажу, што яе патрэба была занадта тэрмiновай, каб адкладаць яе, - што месца тут, час прыйшоѓ. Мы расцягнулiся на тоѓстым сiнiм дыване, i яе гладзiѓ яе цела. Спачатку яе стогны былi цiхiмi, як ѓздых ветру, але неѓзабаве перараслi ѓ лiхаманкавыя крыкi патрабаваннi, калi яна перакацiлася i зацягнула мяне на сябе.
  
  
  Калi яе, увайшоѓ у нах, яна изогнула сваё стройнае светлае цела, каб сустрэць мяне. Затым быѓ якi выгiнаецца, звiлiсты рытм ee пакутлiвага жадання, разам нарастальныя на гребневой хвалi кульмiнацыi, за якой рушыѓ услед доѓгi, iмклiвы спуск да пустым беразе салодкага знясiлення.
  
  
  Кiраѓнiк Шостая
  
  
  На наступную ранiцу Рона пайшла на працу i падрыхтавала багаты сняданак. Начная зарадка выклiкала ѓ нас абодвух вялiкi апетыт, i мы з энтузiязмам адклалi edu. Па меры таго, як кава ѓ нашых кубках астываѓ, усё астатняе пачатак награвацца. Аднак гэта быѓ працоѓны дзень, i вакол таго, што ёй вядома аб Роне напярэдаднi ѓвечары, месца для адпачынку, затым сняданку можа заняць нас да позняга вечара.
  
  
  Замест гэтага яе, устаѓ у ванну i прыняѓ халодны душ.
  
  
  Мы з'ехалi па ѓсiм Лос-Анджэлеса. Iнтэрнацыянал у девятичасовом рэйсе, а ѓ Даллесе нас сустрэѓ на лiмузiне AX яшчэ адзiн маѓклiвы i эфектыѓны шафёр Хока.
  
  
  Мы прайшлi праз рытуал, бяспекi i неѓзабаве ѓ такую гульню на крэсла насупраць Дэвiда Хока. Галоѓны чалавек AX прабегся вачыма па Роне Фольстедт i павярнуѓся да мяне з гаварылася пытаннем у поглядзе. Яе, пацiснуѓ плячыма i ѓсмiхнуѓся яму было настолькi нявiнна, наколькi мог.
  
  
  Хоук рэзка прачысцiѓ горла i перайшоѓ да справы. "У той час, калi вы ѓчора тэлефанавалi мне, Нiк, мы трымалi марак, па iмя Хуан Эскабар ѓ карыбскага круiзнага лайнера Gaviota. Эга затрымалi ѓ Форт-Лодердейл, калi ён паводзiѓ сябе падазрона пры праходжаннi мытнi. Нiякай кантрабанды не было выяѓлена нам пры nen, нам у эга чамадане, але, паколькi ѓ гэтыя днi ѓсе нашы людзi былi ѓ двайны трывозе, улады Фларыды патэлефанавалi ѓ наш офiс. Да нас прывезлi Эскобара для допыту, але мы нiчога ад яго не дамаглiся. Затым, калi вы перадалi iнфармацыю мiс Фольстедт аб Нокс Варнове i эга ядзерна-пластычнай выбухоѓку, мы ѓважлiва разгледзелi прынесены iм чамадан. Зразумела, нашы лабараторыi паказалi, што гэта расщепляющийся матэрыял.
  
  
  
  
  
  
  На защелке мы выявiлi микроэлектронный дэтанатар, якi мог быць актываваныя з дапамогай далёкага радыёсiгналу. I, што цiкава, на ручцы быѓ выгравiраваны маленькi чэрап, маленькая мэта смерцi.
  
  
  "Вы даведалiся што-небудзь яшчэ, чым марак?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Няшмат. Ёй дазволю гэтаму па матэматыцы i сказаць табе сам.
  
  
  Хок нацiснуѓ кнопку на сваiм дамафоне i сказаѓ: "Дашлiце Эскобара". Хвiлiнай пазней увайшла пара змрочных урадавых чыноѓнiкаѓ, а памiж iмi стаяѓ пануры рабы чалавек. ђрадавыя чыноѓнiкi сышлi, i Хоук жэстам пасадзiѓ Эскобара на крэсла.
  
  
  Яе, падышоѓ i стаѓ перад мужчынам. "Давайце паслухаем вашу гiсторыю", - сказаѓ я.
  
  
  Эскабар няёмка поерзал. "Я ѓжо сказаѓ гэта дваццаць разоѓ".
  
  
  "Скажы гэта яшчэ раз", - сказаѓ я. "Мне."
  
  
  Ён зiрнуѓ на мой твар i без ваганняѓ пачаѓ гаварыць. "Здаравяк, ён даѓ мне чамадан i пяцьсот даляраѓ. Ён сказаѓ узяць перапынак на пару тыдняѓ. Потым, калi яе даганяю карабель, ён дае мне яшчэ пяць. Усё, што я раблю, гэта кладу чамадан шафку ѓ Клiѓлендзе i пакiдаю эга там. Гэта ѓсё, што я ведаю. Яе, клянуся."
  
  
  "Хто такi вялiкi чалавек?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Я не ведаю яго iмя. Часам ён заходзiць на борт у адным порце, часам у iншым. Усё, што я ведаю, у яго новыя ѓладальнiкi, i калi ён аддае загад, усе слухаюцца ".
  
  
  "Новыя ѓладальнiкi, вы сказалi?"
  
  
  "Так. Пяць-шэсць месяцаѓ таму яны купiлi Гавиоту. Вялiкую частку старой каманды oni звальняюць, некаторых вакол нас пакiдаюць. Яе працую на каго заѓгодна. Разумееце, гэта праца. Новыя хлопцы, якiх яны нанялi ѓ каманду, а не вакол Паѓднёвай Амерык, як усе мы. Яны смешна размаѓляюць i трымаюцца ад нас далей ".
  
  
  "Раскажы мне больш аб вялiкiм чалавеку".
  
  
  "Ён бос, гэта ѓсё, што я ведаю. Ён выглядае грубым i кажа нiзкiм голасам. Плечы вялiкiя, як у быка ".
  
  
  Яе, зiрнуѓ на Хоука.
  
  
  "Гэта апiсанне падыходзiць Фёдару Городину", - сказаѓ ён.
  
  
  Яе сказаѓ Эскобару: "Хто-небудзь яшчэ загадвае?"
  
  
  "Аднаго чалавека яе бачу толькi двойчы. Худы, злавесны, сiвыя валасы. Ён адзiны, каго ёй калi-небудзь бачыѓ, аддаючы загады здоровяку.
  
  
  Яе зноѓ павярнуѓся да Хоуку. "Жизов?"
  
  
  Ён кiѓнуѓ.
  
  
  Яе засунуѓ рукi ѓ кiшэнi i павольна падышоѓ да далёкай стагнаць. Затым яе, вярнуѓся i зноѓ устаѓ перад мараком. Яе глядзела эму ѓ вочы, пакуль ён не адвёѓ погляд.
  
  
  "Хуан, - сказаѓ ёй эму, - ты, напэѓна, чуѓ, што Злучаныя Штаты справядлiва звяртаюцца з злачынцамi i што табе не трэба баяцца дрэннага звароту. Але тут зусiм iншая сiтуацыя, Хуан. Няма часу на цярпенне. Калi вы хлусiце нам, ёй асабiста паклапачуся аб тым, каб, нават калi вы жывыя, вы былi бескарысныя для сеньорит. Ты мяне разумееш, Хуан?
  
  
  "Так, сеньёр!" - адрэзаѓ ён. Выпуклыя вочы падказалi мне, што ён ведаѓ, што я не жартую. "Ад iмя маёй мацi яе кажу праѓду! Было яшчэ шэсць чалавек, якiм яны таксама дапамагалi валiзкi. Kuda oni ih бяруць, яе не чуѓ. Мая справа была ѓ Клiѓленд. Гэта ѓсё, што я ведаю, сеньёр, паверце мне.
  
  
  Яе зрабiѓ. Яе, кiѓнуѓ Хоуку, i ён забраѓ Эскобара.
  
  
  "Я мяркую, вы праверылi карабель i гэтых новых уладальнiкаѓ", - сказаѓ я, калi мы ѓтрох зноѓ засталiся адны.
  
  
  "Так. Гавиота - гэта венесуэльскi iх будучай арфаграфiчнай пiсьменнасцi. Былым уладальнiкам была выплачана вялiкая сума наяѓнымi ад чалавека, якi сказаѓ, што прадстаѓляе кампанiю Halcyon Cruises. Гэта, вядома, фальшыѓка.
  
  
  Загаварыла Рона. "Не маглi б вы захапiць карабель i дапытаць каманду? Даведайся, адкуль узялiся бомбы? "
  
  
  "Мы маглi б", - прызнаѓся Хоук. "Але мы не маглi быць упэѓнены, што Городин будзе на борце, i, здаецца, Жизов амаль не з'яѓляецца. Нават калi б мы даведалiся, дзе робяцца бомбы, i дзе захоѓваецца спускавы прылада, чуткi пра захоп карабля дасягнулi б ih раней, чым мы. А потым яны могуць падарваць бомбы, ѓжо закладзеныя ѓ бог ведае якiх гарадах. Не, гэта практыкаванне павiнна быць стрыманым, голас чаму яе гатэля, каб ты i Нiк былi тут.
  
  
  "Мне было цiкава, калi вы прыйдзеце да гэтага", - сказаѓ я. "Без крыѓд, Рон, але я прывык працаваць адна".
  
  
  "Не ѓ гэты раз", - сказаѓ Хоук. "Наш першы крок - пасадзiць каго-небудзь на борце круiзнага лайнера. А самотны мужчына прыцягне занадта шмат увагi ".
  
  
  "Чаму?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Так атрымалася, што" Гавиота "спецыялiзуецца на..." - тут стары лiчыць неабходным зноѓ прачысцiць горла, - "... круiзах для маладых".
  
  
  Рона Фольстедт пачала ѓсмiхацца, але хутка працверазела, калi Хоук кiнуѓ на нах адзiн па гэтае суровых поглядаѓ Новай Англii.
  
  
  Ён сказаѓ: "Я дамовiѓся з Камiсiяй па атамнай энергii, каб мiс Фольстедт была прызначаная ѓ AX на час гэтай надзвычайнай сiтуацыi. Я не думаю, што калi б яе папрасiѓ вас згуляць ролю маладых, вы занадта моцна пашырылi б свае акцёрскiя таленты.
  
  
  "Думаю, мы справiмся", - сказаѓ я з спакойным выглядам.
  
  
  "Пакуль ён пры выкананнi службовых абавязкаѓ", - дадала Рона, падмiргнуѓшы мне, калi Хоук не глядзеѓ.
  
  
  "Я ведаѓ, што магу разлiчваць на ваша супрацоѓнiцтва, - суха сказаѓ Хоук. "Вы далучыцеся да круизу заѓтра на Антыгуа. Судна Gaviota будзе заходзiць у некалькi партоѓ Карыбскага сукенка, праплыве праз Панамскi канал i паднiмецца ѓверх па заходнiм узбярэжжы Мексiкi з прыпынкам у Лос-Анджэлесе. Але калi вы не выявiлi аператыѓную базу i не адключылi яе да таго часу, калi карабель прыбудзе ѓ Панаму, то
  
  
  
  
  
  
  будзе занадта позна. Таму што праз восем дзён плануецца падарваць бомбу ѓ Нью-Ёрку ".
  
  
  "Кароткi мядовы месяц", - пракаментаваѓ яе.
  
  
  Хоук працягваѓ, як быццам яе нiчога не казаѓ. Экскурсiйная населены пункт расii - высветлiць, дзе кладуць валiзкi-бомбы на карабель, i вярнуцца да крынiцы. Там вы павiнны знайсцi Антона Жизова i, хутчэй за ѓсё, Нокс Варнова. Тады вы самi па сабе. Яе буду аказваць вам усю магчымую падтрымку з гэтай мэтай, але любая буйнамаштабная аперацыя немагчымая ".
  
  
  Мы з Роной выйшлi праз кабiнет старога i адным рэйсам спусцiлiся ѓ Цэнтр кiравання дакументамi. Там нам далi ѓсе дакументы i фотаздымкi, якiя нам спатрэбяцца, каб выдаць сябе за мiстэра i мiсiс Нiкалас Хантэр.
  
  
  Калi мы пакiдалi штаба-кватэру AX, Рона гуляла , дзейнiчаючы для ѓсяго свету, як будучая нявеста.
  
  
  "Не цi думаеце вы, - сарамлiва сказала яна, - што, паколькi наш" шлюб "афiцыйна не пачынаецца да заѓтра, мы павiнны застацца сёння ѓ двух розных пакоях?"
  
  
  "Добрая iдэя", - сказаѓ я, злавiѓшы таксi. "Я павiнен выйсцi сёння даволi позна, i я не хацеѓ бы абудзiць цябе, калi ты ѓвойдзеш".
  
  
  "Ды няѓжо таксама?" - спытала яна з цяжкiм сарказмам. "Як яе клiчуць?"
  
  
  "Давай, дарагая, ты б не пашкадавала, што я атрымлiваю асалоду ад мiнулай ноччу халасцяка".
  
  
  Мы ѓ такую гульню у зборы, i Рона адсунулася ад мяне настолькi далёка, наколькi дазваляла сядзенне. Склаѓшы рукi i сцiснуѓшы каленi, яна сядзела, хмурачыся, у акно.
  
  
  Ёй дазволiѓ гэй дзьмуцца паѓтузiна кварталаѓ, затым саступiѓ. "Калi табе стане лягчэй, яе буду сёння ѓвечары ѓ штаба-кватэры AX i буду рабiць благога вочы".
  
  
  Яна павярнулася i паглядзела на мяне сваiмi нардычнымi блакiтнымi вачыма. "У самым дэла?" - спытала яна голасам маленькай дзяѓчынкi.
  
  
  "Права", - сказаѓ я. "Я не супраць змешваць бiзнэс i забавы, калi адно не замiнае iншаму. Але сёння ѓсё павiнна быць па справах. Яе хачу расказаць усiм абсталяваннем, што ѓ нас ёсць пра Антона Жизове, Фёдара Городине i Нокс Варнове ".
  
  
  Рона працягнула руку i лёгенька прыкладае руку мне на кожнаму племенi. "Мне вельмi шкада, Нiк. Яе не гатэль здацца ребячливой.
  
  
  Яе, усмiхнуѓся гэй. "Не было б iншага шляху".
  
  
  Затым яна слiзганула побач са мной, i ён нахiлiѓся, каб далiкатна пацалаваць яе.
  
  
  Сёмая кiраѓнiк
  
  
  На наступную ранiцу за пару гадзiн да прыбыцця "Гавиоты" нас дасталi Антыгуа зафрахтаваны самалёт. Сэнт-Джонс, сталiцы маленькага выспы, па-ранейшаму вельмi брытанскi у цэнтральных частках горада. Але як толькi вы трапляеце ѓ родныя кварталы, вы пачынаеце чуць мяккi музычны мову калiпса i бачыць маляѓнiчыя касцюмы, якiя людзi носяць не для таго, каб вырабiць ѓражанне на турыстаѓ, а таму, што iм падабаюцца колеру.
  
  
  Турагент ѓ гатэлi queen's не спяшаѓся прадаваць нам квiткi на круiз па Гавиоте.
  
  
  "Вы ѓжо прапусцiлi першую частку рэйса, - сказаѓ ён, - i мне ѓсё роѓна прыйдзецца спаганяць з вас поѓны кошт".
  
  
  "Што ты думаеш, дарагi?" - спытала яе, як пасля выканання прэцызiйныя геаметрыя дэталь.
  
  
  Рона пачуццёва правёѓ языком па вуснах. Яе, упэѓнены, што мы зможам абысцiся ѓсiм, што застанецца ад рэйса.
  
  
  Ёй падмiргнуѓ турыстычнаму агенту. "Вы ѓбачыце, як гэта бывае".
  
  
  З некаторай неахвотай ён выпiсаѓ пару квiткоѓ для мiстэра i мiсiс Хантэр. З некалькi меншай неахвотай ён узяѓ мае грошы.
  
  
  Мы з Роной трохi пагулялi вакол, аглядаючы вiтрыны i трымаючыся за рукi, гуляць у маладых-на выпадак, калi хто-небудзь нас оглянет. На самай дэла, гэта было зусiм не складана.
  
  
  Праз некаторы час мы спусцiлiся да докаѓ, каб штогод, як уваходзiць "Гавиота". Яна была гладкай i белай, з хуткiм выгляд сiлуэтам, можа быць, даѓжынёй менш за пяцьсот футаѓ. Калi яна рухалася да глыбакаводнага прычала, шчаслiвыя пасажыры мядовага месяца прыкметна адсутнiчалi.
  
  
  Iзаляваная пара тут i там, з усмешкай глядзела праз поручнi, але карабель, здавалася, плыѓ з значна меншай колькасцю пасажыраѓ, чым эга ёмiстасць. Вiдавочна, новыя ѓладальнiкi не вельмi моцна прасоѓвалi свой прадукт, што было зразумела, улiчваючы iншыя прадпрыемствы, якiя ѓ iх былi.
  
  
  Яе назiраѓ за некалькiмi пасажырамi i членамi экiпажа, пакiнулi карабель, i на мiнiмальнай перыядычнай пагрузкай, але не ѓбачыѓ нiчога падазронага i знаёмых асоб. Па словах Хуана Эскобара, вялiкая частка каманды выглядала хутчэй на славянскую, чым на лацiнскую.
  
  
  Мы з Роной у такую гульню i знайшлi скарбнiка. Зусiм без энтузiязму ён паказаѓ нам нашу каюту, знешнюю пакой на адну палубу нiжэй Праменад. Ён быѓ бедна абстаѓлены: крэсла, канапа, невялiкi крэсла, камод i дзве односпальные ложка. Апошняе здавалася незвычайным для круiз для маладых, але неѓзабаве мы з Роной выявiлi, што яны лёгка перасоѓваюцца разам на ролiках. Даволi халодны сьвяты давала флюарэсцэнтная лямпа над люстэркам камоды. Яе рассунула шторы i ѓпусцiла ѓ iлюмiнатар цеплы карыбскi сонечны брылёѓ.
  
  
  Рона падышла i ѓстала побач са мной. Яна сказала,
  
  
  "Ну, што б ты гатэль цяпер зрабiць, дарагi мужанёк?"
  
  
  "Мне не трэба казаць вам, што я хачу рабiць. Аднак спачатку мы зробiм прагулку па караблю. Памятаеш, робiш з задавальненнем?
  
  
  "О, добра, - сказала яна. "Але калi гэты мядовы месяц не ажывiць вельмi хутка, яе магу пайсцi дадому да мамы".
  
  
  Яе ѓдарыѓ ee прыгожае круглявую азадак i выштурхнуѓ яе
  
  
  
  
  
  
  на палубу. Пару гадзiн мы гулялi па палубах, аглядаючы бары, трэнажорная зала, сталовую, тэатр, картачную пакой i сувенiрная крама. Недахоп iншых пасажыраѓ была жудаснай. Пары мядовага месяца, з якiмi мы сустрэлiся, здавалiся занадта захопленымi iншым сябрам, каб заѓважыць, плыѓ з iмi хто-небудзь яшчэ цi не. Нешматлiкiя члены экiпажа, якiх мы сустрэлi, былi вельмi занятыя сваiмi задачамi i, здавалася, лiчыце сябе нас нябачнымi.
  
  
  Рэшту дня мы прасядзелi ѓ назiральным зале, пацягваючы пару фруктовых напояѓ з ромам, употай назiраючы за тым, хто падняѓся на борт, i ацэньваючы ih багажу.
  
  
  З надыходам змяркання на борт нiхто не заходзiѓ, аддалена падобны на Фёдара Городина або Антона Жизова, i нiякiх дзiѓных валiзак у руках вяртаюцца пасажыраѓ або членаѓ экiпажа не з'яѓлялася. Тым часам салодкi ромавы напой непрыемна плёскацца ѓ маiм страѓнiку.
  
  
  Калi з Атлантычнага акiяна насустрач навiсла цемра, "Гавиота" дала пару гудкоѓ, каб выклiкаць на борт бадзяжных пасажыраѓ, i мы падрыхтавалiся да адплыцця. Барабанны аркестр па мясцовай сталi напяваѓ нам серэнаду, калi карабель адыходзiѓ ад прычала.
  
  
  Мы павячэралi ѓ амаль закiнутай сталовай, затым абышлi палубу i вярнулiся ѓ нашу каюту. За дзвярыма Рона павярнулася, каб штогод на мяне, абняѓ яе ee i пацалаваѓ. Усё пачалося з простага сяброѓскага пацалунку потым вячэры. Але потым яе, адчуѓ, як кончык яе языка злёгку, амаль сарамлiва дакрануѓся да маiх вуснаѓ, i ѓ мяне паѓстала прадчуванне, што "мядовы месяц" не будзе шарадой. У мяне было больш, чым прадчуванне, калi яе мiлая ручонка праслiзнула пад гумку маiх штаноѓ i гуллiва пацягнулася ѓнiз, чакаючы пяшчотнай ласкi, якi абяцаѓ доѓгую ноч эратычнай акрабатыкi.
  
  
  Яна адступiла назад i, рухаючыся з пачуццёвасцю, уласцiвай усiм жанчынам, але эфектыѓна выкарыстоѓваецца толькi некаторымi, зняла з сябе вопратку. Яна рабiла гэта павольна - ад першай гузiкi блузкi да апошняга поцiску сцёгнаѓ, ад якога трусiкi соскользнули на падлогу, агалiѓшы загарэлую, аксамiцiстую скуру. Дзве вузкiя белыя палоскi кардон акрэслiвае контуры бiкiнi, якое яна насiла падчас прыняцця сонечных ваннаѓ. Белыя мяжы атачалi пухнатай-мяккi трохкутнiк, якi быѓ толькi на адценне цямней яе светлай галавы.
  
  
  Падчас нашых вар'ятаѓ заняткаѓ любоѓю ѓ дом у Малiбу у мяне не было рэальнага шанец ацанiць неверагоднае цела Ронаса. Хударлявая хорт, якой яна, здавалася, валодала ѓ вопратцы, падманвала. Хоць нiдзе на ёй не было нам грама лiшняй, але i вострых кутоѓ таксама не было.
  
  
  Яна пазiравала перада мной, атрымлiваючы асалоду ад маiм захапленнем. "Ты не думаеш, што я занадта худая?" - сказала яна, на яе твары не было нам найменшага сумневу.
  
  
  Яе пагладзiѓ падбародак i паспрабаваѓ крытычна зiрнуць: "Ну, зараз, калi вы згадалi пра гэта..."
  
  
  Яна лёгенька дакранулася да маiх вуснаѓ пальцамi. "Я разумею паведамленне. Пара мне кiнуць рыбалку для камплiментамi ".
  
  
  Яе абняѓ ee за стан i прыцягнуѓ да сябе, пацалаваѓ мяккi грудок яе жыцця.
  
  
  Рона прыцiснулася да мяне, якi выдаѓ хнычущие гукi задавальнення, пакуль яго даследаваѓ ee жыццё сваiм мовай па павольнага крузе, пастаянна опускающемуся.
  
  
  Яго адпусцiѓ яе, i яна ѓпала на мяне, дзiка хацеѓ у роце. Яе падняѓ яе на рукi i аднёс да ложка. Там я мякка апусцiѓ яе на атласнай покрыва.
  
  
  Рона схапiла нiжнюю губу зубамi i прагнымi вачыма назiрала, як ён выслiзнуѓ праз адзення.
  
  
  Гэта праѓда, што мы не былi тэмы бесклапотнымi маладымi, якiмi прыкiдвалiся. Але я сумняваюся, што ѓ любой законнай пары маладых калi-небудзь была больш паѓнавартасная шлюбная ноч, чым у нас. Перш чым мы нарэшце заснулi, першыя шэрыя прамянi свiтання асвятлiлi усходнi гарызонт.
  
  
  8
  
  
  Да таго часу, як "Гавиота" ѓвайшла ѓ Марцiнiку, мы былi ѓжо ѓсталi, апранулiся i добра паснедалi. Рона гатэля, наведаць маляѓнiчыя буцiкi на набярэжнай Форт-дэ-Франс, але я сказаѓ гэй, што я павiнен заставацца там, дзе яе магу назiраць, хто i што падымаецца на борт. Яе адаслаѓ яе адну, але яна вярнулася менш чым праз гадзiну, сказаѓшы, што вось, не вясёлы.
  
  
  Як высветлiлася, яе мог бы пайсцi з ёй, нягледзячы на тое, што яна любiла глядзець на аналагiчны. Мы правялi чатыры гадзiны на Мартынiцы, на працягу якiх некалькi маладых выйшлi на бераг i вярнулiся з махнатымi саламянымi капялюшамi i iншым хламам вакол сувенiрных крам. Экiпаж па большай частцы заставаѓся на борце. Нiякiх падазроных чамаданаѓ не было. Нiякiх цяжкiх, мядзведжых рускiх. Нiякiх благiх расейцаѓ з сiвымi валасамi.
  
  
  Ён уначы мы з Роной зноѓ абышлi шпацырную пляцоѓку. Актыѓнасць на борце "Гавиоты", як звычайна, была мiнiмальнай. Мы рана адышлi ѓ ѓласную каюту, дзе дзеянне значна паскорылася.
  
  
  Наступным нашым прыпынкам была Ла-Гуайра, марскi порт Каракаса. Паколькi Гавиота была зарэгiстраваная ѓ Венесуэле, яе, спадзяваѓся, што што-то можа адбыцца ѓ блiскучай сталiцы гэтай краiны.
  
  
  Яе зноѓ быѓ расчараваны.
  
  
  У тую ноч яе пачаѓ турбавацца аб нашай мiсii, хоць i не прызнаваѓся ѓ сваiх сумневах Роне. У рэшце рэшт, у нас не было важкiх падстаѓ меркаваць, што Жизов i эга каманды раней не ставiлi ѓсе валiзкi-бомбы для фатальны гадзiну.
  
  
  
  
  
  
  Або горада Амерык могуць быць ужо замiнаваныя i гатовыя падарвацца ѓ ядзерным воблаку, як толькi будзе нацiснутая кнопка ѓ нейкiм невядомым месцы. Калi Хуан Эскабар сказаѓ праѓду, па меншай меры шэсць поѓная назва былi адпраѓленыя з членамi экiпажа Гавиоты. Наколькi мы ведалi, могуць быць i iншыя спосабы ih распаѓсюджвання.
  
  
  I яшчэ праз пяць дзён павiнна была падарвацца першая бомба ѓ Нью-Ёрку. Улiчваючы няпэѓны настрой амерыканскай грамадскасцi ѓ гэтыя днi, разбурэнне нашага найбуйнейшага горада можа быць усiм, што трэба, каб пачаць шумныя перамовы. Вядома, з такiмi людзьмi, як Антон Жизов, перамовы не вядуцца.
  
  
  У нас было толькi два выбару - капiтуляцыя або бойка. Хутчэй за ѓсё, потым у невялiкiх дэмакратычных дэбатаѓ ѓрад вырашыѓ змагацца. Але гэта было б смешна, бо бачнага працiѓнiка не было. Схаваныя бомбы, спрацоѓваюць па радиосигналам вакол невядомага месцах, не ѓяѓляюць бачнай мэты. Калi пачала другi i трэцi горада падарвуцца, волi людзей да барацьбы можа знiкнуць. Нават калi б гэтага не адбылося, разбурэнне буйных гарадоѓ краiны пазбавiла б людзей сiл супрацiѓляцца.
  
  
  Так што Гавиота была адзiнай нашай гульнёй. Пiльны мытнiк, якi затрымаѓ Хуана Эскобара, прадставiѓ нам маленечкую пралом у бранi працiѓнiка. Мая праца заключалася ѓ тым, каб прайсцi праз гэтую шчылiну i нанесцi смяротны ѓдар, перш чым ён паспее нанесцi ѓдар.
  
  
  Яшчэ пяць дзён.
  
  
  У тую ноч нашых заняткаѓ любоѓю не хапала ранейшай спантаннасцi, па меншай меры, з майго боку. Вядома, Рона адчувала, што што-то не так.
  
  
  "Што здарылася, Нiк? Вы турбуецеся аб мiсii? "
  
  
  "Мы ѓжо павiнны былi распачаць нейкiя дзеяннi", - сказаѓ я. "Заѓтра мы выязджаем на Кюрасао, i калi там нiчога не развiваецца, у нас праблемы".
  
  
  "Вы б аддалi перавагу, каб яе перабраѓся на сваю палову ложка i дазволiѓ вам паспаць?" - сур'ёзна спытала яна.
  
  
  Яе схапiѓ ee i прыцiснуѓ да сябе яе аголенае цела. "Мiлая, калi ѓ нас будзе ѓсяго пяць дзён да таго, як свет пачне выбухаць, яе знайшлi правесцi як мага менш вакол iх у сне".
  
  
  З лёгкiм варкатанне задавальнення Рона, абхапiла мае ногi сваiмi нагамi. I якое-то час я не думаѓ аб ядзерных бомбах ѓ выглядзе валiзак, ён не думаѓ аб мёртвай галоѓ.
  
  
  У Кюрасао на борце "Гавиоты" з'явiѓся Фёдар Городин. Ёй быѓ так рады бачыць хмурна, широкоплечого рускага, што мог пацалаваць яго. Кюрасао - гэта мiжнародны свабодны порт з аднымi вакол лепшых магазiнаѓ на Карыбах. Большасць пасажыраѓ пакiнулi карабель ранiцай у папрасiѓ выгадных пакупак, i, калi яны вярнулiся дадому нiяк не калi, асяроддзяѓ iх апынуѓся мажны Городин, дарэмна якi спрабуе ѓ касцюме Палм-Задаволены выглядаць тыповым круiзным пасажырам, што б гэта нам было. . Яе адразу заѓважыѓ эга i трымаѓ эга ѓ поле зроку, пакуль ён рабiѓ выгляд, быццам блукае па палубе, перш чым пракрасьцiся ѓ каюту афiцэраѓ.
  
  
  Яе быѓ крыху расчараваны тым, што ён не ѓзяѓ з сабой на борт адзiн вакол валiзак з бомбай. Але паколькi Кюрасао з'яѓляецца гiстарычнай штаба-кватэрай кантрабандыстаѓ, у мяне ѓзнiкла падазрэнне, што час прыйшоѓ. Калi б адна па поѓнае назва з'явiлася, яе мог бы паспрабаваць яе адсачыць, гэта значна спрасцiла б маю працу. Але калi няма, то я заѓсёды змагу прыцiснуць Городина.
  
  
  Даведаѓшыся, у якой каюце пасялiѓся здаравяка, яго далучыѓся да Роне ѓ барэ ѓ назiральнай пакоi.
  
  
  "Городин на борце", - сказаѓ яе эй.
  
  
  Яе блакiтныя вочы пашырылiся ад хвалявання. "О, Нiк, гэта значыць, што ты зможаш адсачыць бомбы праз яго".
  
  
  "Гэта або мне ѓдар у чэрап. Таму што да гэтага часу тхор гэта быѓ правал ".
  
  
  Яе ѓбачыѓ кароткi пакрыѓджаны погляд i ѓзяѓ ee за руку. "Не зразумейце няправiльна. У нейкiм сэнсе гэта былi тры лепшых дня ѓ маiм жыццi. Але праца ѓ першую чаргу, i можна без асаблiвага перабольшання сказаць, што ѓвесь пракляты свет на маiх плячах ".
  
  
  "Я ведаю, дарагi", - сказала яна. "Я не хацеѓ быць эгаiстам".
  
  
  "Калi гэта скончыцца, мы зможам ѓзяць невялiкi адпачынак", - сказаѓ я. "Было б нядрэнна забрацца ѓ ложак, калi б да нас не далучылiся Жизов, Городин i Нокс Вамов".
  
  
  Рон здзiѓлена паглядзела на нах. "Я павiнен на гэта спадзявацца!" Потым яна ѓсмiхнулася мне, i ѓсё зноѓ стала добра.
  
  
  "Чым ты плануеш заняцца?" спытала яна.
  
  
  "Малiцеся, каб адзiн вакол валiзак з бомбамi быѓ дастаѓлены на борт, каб яе мог заехаць. У адваротным выпадку мне прыйдзецца ехаць на Городиным. Хутка i акуратна. Таму што дзе-то Жизов i Варна чакаюць з кнопкай, якая займаецца можа падарваць вялiкую частку ЗША. Калi яе праяѓлю нядбайнасць, хто-небудзь можа паслаць iм паведамленне, каб не чакаць крайняга тэрмiну ".
  
  
  "Што я магу зрабiць, Нiк?"
  
  
  "Трымайся далей ад дарогi", - адрэзаѓ яе, затым памякчэѓ. "Рона, з гэтага моманту ѓсё можа стаць вар'ятам i смяротным. Яе навучаны такiм дзеянням, а вы не. Яе хачу, каб вы вярнулiся ѓ нашу каюту i замкнулiся там. Не адчыняйце дзверы, пакуль я не дам вам сiгнал.
  
  
  "Добра", - надзьмула яна.
  
  
  Яе адправiѓ Рону ѓ шлях. Яна была добрай кампанiяй. I карысна. Але не на гэтым этапе аперацыi.
  
  
  Яе, вярнуѓся на палубу, каб лепш бачыць падобныя. З надыходам цемры мы падрыхтавалiся да адплыцця, i нам аднаго валiзкi на борт не паднялi. Мы выехалi па гаванi Виллемстада
  
  
  
  
  
  
  праплыѓшы хiсткай пантонны мост назвалi Каралевай Эмай, i я вырашыѓ, што мне прыйдзецца супрацьстаяць спадару Городину. Потым пачуѓ яе запуск.
  
  
  Гэта быѓ хуткi катэр з здвоеным падвесным рухавiком без агнёѓ. Калi ён падцягнуѓся, хто-то скiнуѓ на яго канат. Прысадзiсты лысы мужчына на катэры, здавалася, аддаваѓ загады. Эга людзi паднялi цёмны прастакутны прадмет на палубу. Гэта быѓ чамадан, i яе разлiчваѓ, што гэта было сапраѓды гэтак жа, як у Хуана Эскобара.
  
  
  Калi строп пачаѓ падымацца, яго рушыѓ на карму ѓздоѓж поручня, каб штогод, хто падымае. Гэта быѓ мой яшчэ адзiн Фёдар Городин, усё яшчэ апрануты ѓ касцюм-марозiва, i ён кiраваѓ парачкай нелацiнскiх членаѓ ih групы. Сунуѓшы руку пад хвост кашулi, выцягнуѓ яе Вильгельмину вакол кабуры на поясе. Сцiскаючы ѓ руцэ знаёмы "Люгер", яе зрабiѓ крок да Городину i эга сябрам.
  
  
  Адзiн крок - усё, што мне ѓдалося. Нешта ѓдарылася мне ѓ патылiцу, палуба хiстанулася i ѓдарыла мяне гiганцкiм кулаком. У маёй галоѓ адразу паѓстаѓ усплёск гуку, якi, здавалася, вычарпаны назад праз мой чэрап, калi ѓсё стала цiхiм i чорным.
  
  
  Кiраѓнiк Дзевяць
  
  
  Як нi дзiѓна, спачатку яе, толькi ѓсведамляѓ, што чухацца нос. Яе паспрабаваѓ пацягнуцца i пачасаць эга, але рукi не рухалiся. Яе адкрыѓ вочы. Тады яе ѓсвядомiѓ сваю галаву. Было балюча, як ад аднаго вялiкага зуба, калi нерв трапiѓ пад подых халоднага адбору пробаѓ паветра. Яе зноѓ зачынiѓ вочы i павольна адкрыѓ ih. Боль не прайшла, але маё асяроддзе стала ѓ фокусе.
  
  
  Яе ляжаѓ на спiне на вузкай ложку ѓ маленькай унутранай каюце. Яе бачыѓ, што мае ногi былi звязаны некалькiмi вiткамi лiпкай стужкi. Мае рукi былi скрыжаваѓшы ѓ запясцях за спiной; яны таксама былi злепленыя разам. На ложку насупраць мяне сядзела Рона Фольстедт ѓ яркай паласатай блузцы i шырокiх штанах. Ee рукi i ногi таксама былi залепленыя скотчам.
  
  
  "Рады бачыць, што вы зноѓ з намi, мiстэр Картэр", - прагыркаѓ цяжкi голас аднекуль вакол пярэдняй часткi хацiны. Яе з высiлкам павярнуѓ галаву ѓ бок галасы. Фёдар Городин развалiѓся ѓ вiнiлавай крэсле, высунутым тварам да двух ложках. "Я не думаю, што ёсць сэнс называць вас мiстэрам Хантэрам", - працягнуѓ ён. "Гэты маскарад скончыѓся амаль адразу ж, як толькi пачаѓся".
  
  
  Перад дзвярыма каюты на складаным металiчным крэсле побач з картачным столiкам сядзеѓ малады чалавек з акуратна зачасанымi каштанавымi валасамi. Ёй вядома Люгер, якi ён трымаѓ, накiраваны на мяне - Вильгельмину. Яе рукi ссунуѓ на долю цалi, i быѓ незадаволены адсутнасцю цiску там, дзе павiнна было быць цiск. Стилета не было. Яе, бачыѓ, як ён ляжаѓ за поясам Городина.
  
  
  - Так, Картэр, - прагыркаѓ Городин, - тваё зброю ѓ нас. I вашай ... "жанчына". Магчыма, вы пагаварыць з намi цяпер.
  
  
  "Я не сачу за табой", - сказаѓ я, як у старым каледжы. "Мяне клiчуць Нiкалас Хантэр".
  
  
  Городин павярнуѓся да маладога па матэматыцы i раѓнуѓ: "Барыс, дай мне карту". Ён выхапiѓ вакол рукi Барыса картку памерам пяць на сем, i шталь чытаць услых. "Нiк Картэр, агент AX N3. Рэйтынг: Killmaster. Дае справаздачу перад Дэвiдам Хоуком, Вашынгтон, акруга Калумбiя, дырэктарам AX. "Не цi думаеце вы, што гэтыя людзi ведаюць вас па рэпутацыi. Картэр? Калi ваша сяброѓка мiс Фольстедт патэлефанавала ѓ AX, мы ведалi, што яны паслалi агента. Магчыма, калi б нашы таварышы ѓ Лос-Анджэлесе ведалi вас, яны былi б больш асцярожныя ѓ сваiм пераследзе.
  
  
  "Не толькi твая рэпутацыя, але i твой твар вядома некаторым вакол нас, каму мы, калi копii тваёй фатаграфii, Картэр. Капiтан пазнаѓ вас, калi вы паднялiся на борт з жанчынай на Антыгуа. Ён паведамiѓ мне аб гэтым па радыё, i з iмi тхара за вамi назiраюць. Калi яе, падняѓся на борт, мы ведалi, што вы хутка зробiце свой ход, i былi гатовыя да вас ".
  
  
  "Добра, Городин, - сказаѓ я, выходзячы праз гульнi, - што табе трэба?"
  
  
  "Ты таксама ведаеш маё iмя, яе бачу. Што ж, гэтага варта было чакаць. Яе хачу вельмi проста. Па-першае, яе, хачу, каб вы распавялi мне ѓсё, што вы ведаеце, i падазраяце аб нашых аперацыях. Мяркую, вы атрымалi iмя Гавиота ад Хуана Эскобара. Мы бачылi, як эга забралi ѓ Форт-Лодердейл.
  
  
  Яе хутка падлiчыѓ, што нiшто вакол таго, што мы ведалi, не магло б стаць нечаканасцю для Городина, таму яе выстаѓляѓ эму гэта, выкарыстоѓваючы iншую частку свайго розуму, каб шукаць выхад.
  
  
  "Мы ведаем, што Антон Жизов ѓзначальвае вашага шоѓ, - сказаѓ я. "Гэта было вiдавочна, паколькi ён падпiсаѓ тэлеграму аб выкупе. Мы ведаем, бомбы якiя вы выкарыстоѓваеце, як вы дастаѓляе ih у гэтыя гарады. Мы падазраём, што ih для вас робiць навуковец па iмя Нокс Варна. Гэта яно."
  
  
  "Вельмi добра", - сказаѓ Городин. "Гэта рэѓматызму на простую частка. Цяпер яе хачу, каб вы расказалi мне пра AX. Вядома, пасля таго, як мы возьмем на сябе кiраванне, арганiзацыя не будзе мець нiякага значэння, але ѓсё ж гэта спросцiць сiтуацыю, калi мы будзем знаёмыя з яе аперацыямi. Вы можаце пачаць з таго, што назавiце мне фiзiялагiчна агентаѓ ".
  
  
  Ёй нiчога не сказаѓ. Мой гол пульсавала. Яе спрабаваѓ думаць.
  
  
  "Картэр, у мяне няма цярпення да гульняѓ", - раѓнуѓ Городин, i ѓся бачнасць жарты знiкла. "Я магу прымусiць вас казаць - я магу прымусiць гаварыць любога мужчыну, - але, магчыма, было б хутчэй атрымаць
  
  
  
  
  
  
  ih ад жанчыны ".
  
  
  "Яна нiчога не ведае пра AX", - хутка сказаѓ я. "Гэта разавае заданне для нах".
  
  
  Городин ускочыѓ з крэсла i ступiѓ наперад з дзiѓнай для буйнога чалавека хуткасцю. Тыльным бокам валасатай рукi ён сцебануѓ мяне ѓ роце. Яе адчуѓ смак крывi.
  
  
  "Цiшыня", - загадаѓ ён, "Калi яе скончу з жанчынай, у цябе будзе яшчэ адзiн шанец пагаварыць".
  
  
  Калi непаваротлiвы беларуская адвярнуѓся ад мяне i стаѓ над Роной, мой затуманены болем мозг успомнiѓ пояс трукаѓ, якiм Сцюарт так ганарыѓся у "Нiк". Той, якi выбухнуѓ ѓ руках дрэннага хлопца, калi ён забраѓ эга ѓ вас, каб вывучыць яѓна фальшывую спражку. Чаму не знайшоѓ Городина? Яе паглядзеѓ унiз i ѓбачыѓ рэѓматызму. Мой спартовая кашуля закрывала яго.
  
  
  Яе паспрабаваѓ поернуться на ложку, каб агалiць пояс. Малады Барыс, якi сядзеѓ на дзень, жэстам паказаѓ мне руляй люгера, каб яе ляжаѓ спакойна. Нават калi б яе змог агалiць пояс, а Городин на яго трапiѓся, мы з Роной ѓсё роѓна былi б надзейнае звязаныя з стрэльбай, якi прыкрывае нас, i караблём з вiдавочна варожымi членамi экiпажа. Яе ляжаѓ нерухома, у думках спрабуючы знайсцi альтэрнатыву.
  
  
  Городин паглядзеѓ адкрыта ѓ твар Ронасу. Са свайго месца яе мог бачыць, што яе блакiтныя вочы былi шырока раскрытыя i напалоханы, але яна не страцiла кантроль.
  
  
  "Зараз ваша чаргу, мiс Фольстедт, - сказаѓ ён, - расказаць мне пра AX".
  
  
  "Тое, што сказаѓ Нiк, праѓда, - спакойна сказала Рона. "Я нiчога не ведаю пра AX".
  
  
  "Рана цi позна ты скажаш мне тое, што я хачу ведаць", - сказаѓ Городин. "Чым ты разумнейшы, тым хутчэй загаворыш". Сказаѓшы гэта, беларуская працягнуѓ руку i схапiѓ блузку Роны, прасунуѓшы свае тоѓстыя пальцы памiж гузiкаѓ. Ён засмяяѓся тузануѓ, i блузку сарвалася, пакiнуѓшы эму жменю далiкатнага матэрыялу.
  
  
  Перад вачыма паѓстала грудзi Роны: верхняя частка злёгку загарэлая, i круглявая нiжняя частка - белай, таму што яна не была схаваная лифом з бiкiнi.
  
  
  Городин павярнуѓся да Барыса ѓ дзвярах. "Што ты пра гэта думаеш, мой хлопчык? Не такая вялiкая, як некаторыя, але цвёрдая i поѓная.
  
  
  Барыс коратка кiѓнуѓ, але ѓ эга вачах было вiдаць незадавальненне дзеянняѓ Городина.
  
  
  - I на навобмацак прыемная, - сказаѓ Городин, праводзячы вялiкiмi рукамi па грудзях Роны. "Як шкада, што ѓ нас няма часу на якое-то задавальненне да пачатку допыту. Можа быць, пазней будзе час для гэтага, а, калi дама адкажа правiльна.
  
  
  Яе мог бачыць, як рухалiся мускулы на руках вялiкага чалавека, калi ён пачаѓ сцiскаць грудзi дзяѓчыны.
  
  
  "Мы пачнем зноѓ", - сказаѓ ён. "Вы назавiце мне iмёны ѓсiх, каго вы ведаеце, звязаных з AX".
  
  
  Рона ахнула, калi Городин сцiснуѓ яе грудзей, як саспелыя квадратных падарунак, сваiмi масiѓнымi рукамi. "Я не ведаю iншых людзей AX!" усклiкнула яна.
  
  
  Городин выпрастаѓся, пакiдаючы чырвоныя сляды ад пальцаѓ у тым месцы, дзе ён трымаѓ Рону. Ён сумна пакiваѓ галавой i павярнуѓся да мяне. "Ваша сяброѓка таксама будзе упартай. Падобна на тое, мне давядзецца прычынiць боль адной вакол вас, i я думаю, што мне больш за ѓсё спадабалася б прычынiць гэй боль ". Ён правёѓ рукамi па голае жывата Роны i пачаѓ расшпiльваць гузiкi на яе штанах.
  
  
  Менавiта тут герой фiльма сказаѓ бы: "Пастой, не чапай даму! Ёй скажу, што вы хочаце ведаць. Гэта не так. Вядома, яе любiѓ Рону, i тое, што Городина збiраѓся зрабiць з ёй, пакiнула б шнары i на мне, але яна была прафесiяналам, i ѓ шпiёнскi бiзнэс не патрапiш, будзь то Killmaster для AX або, яшчэ два ... трохi шпионю на карысць Камiсii па атамнай энергii, калi вы не гатовыя рызыкнуць. I з практычнай пункту гледжання, хвiлiны, якiя спатрэбяцца Городину, каб знiшчыць Рону Фольштедт толькi для таго, каб даведацца, што эй не аб чым эму сказаць, дадуць мне значна больш часу, каб знайсцi выхад, каб яго мог выканаць заданне. У рэшце рэшт, самым важным меркаваннем павiнна быць населены пункт расii. Таму яе сцiснуѓ зубы i паспрабаваѓ сканцэнтравацца на плане ѓцёкаѓ.
  
  
  Косткi пальцаѓ пастукалi ѓ дзверы кабiны.
  
  
  Городин вылаяѓся па-расейску, калi дзверы адчынiлiся, i бледны матрос стаяѓ, пiльна гледзячы на яго, стараючыся не глядзець на напаѓаголеныя бландынка на ложку.
  
  
  "Радиосообщение для вас, сэр", - сказаѓ матрос.
  
  
  - Не цяпер, iдыёт, - прагыркаѓ Городин. "Прэч адсюль!"
  
  
  "Н-але, сэр, гэта генерал Жизов. Тэрмiновае ".
  
  
  З прыкрасцю крякнув, Городин адвярнуѓся ад Роны.
  
  
  "Выдатна. Скажы генералу, што я буду там.
  
  
  Член экiпажа спрытна адсалютаваѓ i знiк.
  
  
  Городин спынiѓся ля крэсла, за якiм сядзеѓ эга малады памочнiк. "Барыс, заѓсёды трымай на прыцэле гэтых людзей. Беражыся Картэра.
  
  
  - Так, сэр, - адказаѓ Барыс, не вагаючыся паказваючы на мяне Вильнельминой.
  
  
  Городин выйшаѓ i зачынiѓ за сабой дзверы. Працуючы за спiной, яе спрабавала падцягнуць кашулю, каб Барыс убачыѓ пояс для фокусаѓ. Пры руху яе ѓбачыѓ, як вялiкi палец Барыса сцiскае спускавы кручок.
  
  
  "Табе лепш паляжаць, - сказаѓ ён. "Не сумнявайцеся, што я прыстрэлю вас, калi давядзецца".
  
  
  Ён меѓ на ѓвазе гэта. Яе перастаѓ рухацца.
  
  
  Рона стрымала рыданнi. Яе хутка зiрнуѓ на нах. Яна не была падобная на крикунью. Барыс таксама паглядзеѓ. Калi яго погляд упаѓ на яе аголеную грудзi, ён выглядаѓ жудасна.
  
  
  
  
  
  
  Рона зноѓ усхлiпнула, выпусцiла серыю бездапаможных хныкающих гукавы, сутаргава ѓздыхнула. "Барыс, - сказала яна са слязамi на вачах, - ты дазволiш яму было зрабiць гэта са мной?"
  
  
  Тады яе зразумеѓ. Рона была вялiкiм прафесiяналам, чым яе ѓяѓляѓ. Яна ѓлавiла ранейшую выблiск спагады ѓ вачах маладога чалавека, i цяпер яна гуляла з iм з гэтым.
  
  
  "Я не магу вам дапамагчы, - сказаѓ Барыс. "Вы павiнны сказаць палкоѓнiку тое, што ён хоча ведаць".
  
  
  "Я не магу", - сказала Рона. "Я нiчога не ведаю. Пекла творыць са мной жудасныя рэчы. Вы на яго не падобныя, Барыс. Яе бачу ѓ цябе чалавечнасць. Калi ласка, вызначыць мне."
  
  
  Яна была добрая, сапраѓды пераканаѓчая, i дзейнiчала толькi напалову.
  
  
  Барыс закусiѓ губу, але пакiваѓ галавой. "Я нiчым не магу вам дапамагчы".
  
  
  Прайшлi каштоѓныя секунды. У мяне была пэѓная фiзiчная свабоды, дастатковая для адчайнай гульнi - калi Рона зможа адцягнуць мяне. Яе прыцягнуѓ яе ѓвагу, затым шматзначна паглядзеѓ на пачак цыгарэт, якая ляжыць на картачным стале перад Барысам.
  
  
  Яна слаба ѓсмiхнулася яму было i цяжка ѓздыхнула. "Я разумею, Барыс, - сказала яна. "Вы працуеце для таго, у што верыце, як i мы. Што б яны нам зрабiлi са мной, яе ведаю, што ѓсё было б па-iншаму, калi б ты быѓ галоѓным ".
  
  
  Хлопчык паглядзеѓ на нах з чым-то вельмi блiзкiм да падзякi.
  
  
  "Я не прашу вас здраджваць свае перакананнi", - працягнула Рона. "Але, не маглi б вы зрабiць адно маленькае ласку?"
  
  
  "Калi змагу", - элементы чуваць адказаѓ Барыс.
  
  
  "Перад тым, як гэты звер Городин прыступiць да катаванняѓ, яе закуриваю". Гэй, удалося яшчэ раз слаба ѓсмiхнуцца.
  
  
  "Гэта невялiкае задавальненне, але, магчыма, апошнi. Вы дасце мне адну? "
  
  
  Барыс завагаѓся, затым кiѓнуѓ. "Вядома." Ён падняѓ заплечнiк перад сабой. "Гэта рускiя. Вы не супраць? "
  
  
  Яна пахiтала галавой. "Цыгарэта - гэта цыгарэта, калi твае нервы патрабуюць палягчэння".
  
  
  "Будзе няёмка", - сказаѓ ён. "Я не магу адпусцiць твае рукi".
  
  
  "Калi ласка, запалiце эга i ѓкладзяце мне ѓ рот", - адказала яна.
  
  
  Гэта быѓ вельмi доѓгi стрэл. У мяне была б усяго пару секунд. Яе напружыѓся, скруцiѓся.
  
  
  Барыс закурыѓ, устаѓ i сунуѓ пiсталет за пояс. Ён перасёк каюту i сунуѓ цыгарэту ѓ губы Роны. Пакуль ён рухаѓся, яго спусцiѓ ногi з ложка на палубу i павольна sel.
  
  
  Яе рыхтаваѓся кiнуцца на яго, калi ён павярнуѓся. Яе, спадзяваѓся, што ён будзе над Роной, часам адрываючы цыгарэту ад ee вуснаѓ. Але, вiдавочна, ён збiраѓся вярнуцца на сваё месца.
  
  
  А цяпер ён убачыѓ мяне краем вока. Ён рэзка павярнуѓся да мяне тварам i схапiѓся за "люгер". Але тут у мяне нечаканы перапынак. Калi Барыс павярнуѓся да мяне тварам i адвярнуѓся. Рона, яна прыѓзняла каленi амаль пад падбародкам, нацэлiла ступнi на мэту i магутным штуршком ѓдарыла iмi наперад. Гэта было зроблена з дзiѓнай спрытам i маланкавай хуткасцю.
  
  
  У Барыса быѓ пiсталет у руцэ, але ён не паспеѓ падняць яго, як ён быѓ катапультирован да мяне, страцiѓшы раѓнавагу, з такой сiлай, што ѓпаѓ галавой наперад на маiх нага, i "Люгер" з грукатам павалiѓся на палубу. Спатрэбiлася ѓсяго доля секунды, каб падняць мае абматаныя стужкай ступнi, цяпер якiя сталi дубiнай з двайны скураной падэшвай, i разбiць iмi эга чэрап. Першы ѓдар быѓ, па меншай меры, ашаламляльным, але наступныя тры, у хуткай паслядоѓнасцi, выкананыя шляхам падскакванняѓ i удараѓ ѓнiз з поѓнай мерай майго вагi, аддаѓ эга забыццю.
  
  
  "Бедны Барыс, - сказала Рона, пасля таго, як яна пераскочыла i глядзела на яго зверху ѓнiз з ванiтны выразам твару, - ён мне амаль пачаѓ падабацца".
  
  
  Дзесятая кiраѓнiк.
  
  
  У мяне не было часу, каб выказаць падзяку i захапленне дзiѓнай спрытам i хуткасцю Роны ѓ момант iсцiны. Яе быѓ занадта заняты аглядам трэнажорнай зале, каб востры канец чаго-то нас адвесiѓ. Але на першы погляд не было нiчога вастрэй, чым тупы кут беззеркального бюро.
  
  
  Затым яе заѓважыѓ люмiнесцэнтны свяцiльня над сталом. Вядома, гэта было па-за дасяжнасцi, але трубка магла б лёгка зламацца, калi б яго мог ударыць яе чым-небудзь. Яе мог забыцца на свой "Люгер", якi цяпер адпачываѓ на палубе паблiзу. З рукамi, закладзенымi за спiну, я не вельмi добры стралок; акрамя таго, стрэл зрабiѓ бы занадта шмат шуму. Па гэтае ж прычыне яе не мог кiнуць пiсталет у брылёѓ.
  
  
  Яе перакiнуѓ змацаваныя лодыжкi праз край ложка i сел. Працуючы пяткамi iншы супраць аднаго, мне ѓдалося аслабiць адну вакол маiх туфляѓ так, што яна звiсала з пальцаѓ маёй правай нагi. У мяне хапiла часу толькi на адну спробу. Яе некалькi разоѓ асцярожна скiнуѓ ногi з каленяѓ, а затым падняѓся i выпрастаѓся iso усiх сiл.
  
  
  Свабодны чаравiк пакiнуѓ маю нагу i па спiралi ѓзняѓся ѓверх. Здавалася, ён павольна рухаецца, пакуль яе глядзеѓ, як ён рухаецца да мэты. Пятка чаравiка стукнулася аб мёртвую кропку люмiнесцэнтнай лямпы, што прывяло да аднаго вакол самых прыгожых маленькiх удараѓ, якiя ёй калi-небудзь чуѓ.
  
  
  Каюта пагрузiлася ѓ цемру, i ён скокнуѓ па падлозе туды, дзе пачуѓ, як падаюць аскепкi шкла. Прысеѓшы на кукiшкi i вобмацкам за спiной, яе знайшоѓ тонкiя аскепкi шкла. Яны былi дастаткова вострымi,
  
  
  
  
  
  
  але большасць было занадта маленькiм. Прабiраючыся скрозь аскепкi, яе нарэшце знайшоѓ адзiн, досыць вялiкi, каб трымаць эга памiж вялiкiм i паказальным пальцамi, i ѓбачыѓ стужку на маiх запясцях. Калi яе працаваѓ з выгнутым шклом, мая рука раптам стала вiльготнай. Яе, ведаѓ, што парэзаѓся, але мае рукi былi занадта анямелi, каб адчуваць боль.
  
  
  Калi на стужцы кожнай таѓшчынi ѓтварылася хоць бы выманне, яе развёѓся запясцi, i яны вырвалiся вонкi. Працягваючы працаваць у цемры, яе сарваѓ клей з лодыжак.
  
  
  "Вуаля", - сказаѓ яе Роне. "Скажы што-небудзь, каб ёй цябе знайшоѓ".
  
  
  "Я тут", - пачуѓся голас Роны вакол цемры.
  
  
  Яе, падняѓся i рушыѓ на гук яе голасу, калi пачуѓ, як за дзвярыма каюты хто-то драпае палубу. Затым адкрылася зашчапка.
  
  
  Скокнуѓшы да пераборкi, яго прыцiснуѓся да дзень. Дзверы адчынiлiся, сьвяты гасподзь залiѓ для Городиным, якi на долю секунды павагаѓся. Гэта было на долю секунды даѓжэй. Яе ѓдарыѓ яго эга адкрытыя направа ѓ скiвiцу, з-за чаго ударныя хвалi дасягнулi майго пляча.
  
  
  Яе схапiѓ эга за талiю, калi ён саслiзнуѓ, i выцягнуѓ за дзверы. Яе сарваѓ штылет з пояса Городина i сунуѓ Гюго назад у ножны на перадплечча. На палубе было дастаткова святла, каб знайсцi Вильгельмину, i яе таксама забраѓ Люгер.
  
  
  Цяпер яе, падышоѓ да ложку, дзе цярплiва чакала Рона, i сарваѓ стужку з яе запясцяѓ i лодыжак.
  
  
  "Пойдзем", - прашыпела я, падкiдваючы гэй, тое, што засталося ад яе блузкi. "Трымайся ззаду мяне, яе пастараюся перакiнуць нас праз край. Гэта наш адзiны шанец.
  
  
  Мы ѓвайшлi ѓ калiдор. Яе паспрабаваѓ зарыентавацца. У кожным канцы калiдора яе бачыѓ, вясна вузкай металiчнай лесвiцы. У мяне было пяцьдзесят на пяцьдзесят шанцаѓ адгадаць, якi кiрунак будзе бяспечным. Яго зрабiѓ свой выбар i пабег да лесвiцы, Рона вынiкала за мной.
  
  
  Але я зрабiѓ няправiльны выбар.
  
  
  Калi мы дасягнулi падножжа лесвiцы, яе пачуѓ надыходзячы гук цяжкiх нага. Яе выцягнуѓ "люгер" i стрэлiѓ у спускавшихся мужчын.
  
  
  Свабоднай рукой адштурхнуѓ яе Рону ѓ бок, калi mimmo нас праляцела якое-то цела i ѓдарыла па палубе. Гэта быѓ адзiн вакол славянскiх маракоѓ. Мы пачулi тупат нага, па калiдоры на верхняй палубе.
  
  
  Яе, разгарнуѓся i, iдучы за Роной, пабег да лесвiцы ѓ iншым канцы калiдора. Яе мог бачыць, што мы знаходзiмся на нiжняй палубе, i ведаѓ, што нам трэба падняцца на два ѓзроѓнi вышэй, перш чым мы зможам дабрацца да парэнчаѓ.
  
  
  Мы з грукатам паднялiся па металiчных прыступках i дасягнулi наступнай палубы як раз у той момант, калi з-за кута рынулася група людзей Городина. Яе стрэлiѓ у ih бок, што замарудзiла ih ривненской настолькi, каб мы змаглi бегчы ѓверх па наступным лесвiчнага пралёту. Унiзе хто-то аб выпусцiѓ два грымучая стрэлу. Кулi адляцелi ад сталевы пераборкi, калi мы скокнулi на наступную палубу па-за ih дасяжнасцi.
  
  
  У гэтым калiдоры знаходзiлiся дзень, якiя вядуць у зону выратавальных шлюпак. Я не думаѓ аб вызваленнi адной вакол лодак, але там уздоѓж пераборак захоѓвалiся выратавальныя камiзэлькi, i калi б мы маглi схапiць пару па ѓсiм у iх, мы маглi б выжыць у & nb.
  
  
  Калi мы прарвалiся праз дзень на вулiцу, памiж намi i парэнчамi стаялi трое членаѓ экiпажа. У аднаго вакол iх было ружжо. Ён падняѓ зброю, каб стрэлiць, але Вiльгельмiны ѓжо была ѓ мяне ѓ руцэ. Яе паслаѓ кулю ѓ эга мочку, i ён упаѓ на вiнтоѓку. Одзiна па iншых членаѓ каманды тузануѓ вiнтоѓку, каб вызвалiць яе ад мерцвяка, а трэцi выцягнуѓ па сваёй адзення ручной пiсталет i зрабiѓ стрэл у наш бок. Адказала Вiльгельмiны. Бандыт схапiѓся за грудзi i, хiстаючыся, падаѓся да парэнчаѓ, перавярнуѓшыся праз борт, каб плёскацца унiзе ѓ чорным Карыбскiм басейне. Выжыѓ пакiнуѓ спробы вызвалiць вiнтоѓку i рвануѓся да кармы.
  
  
  Яе сарваѓ вечка з драѓлянага кантэйнера з надпiсам "Выратавальныя камiзэлькi", але выявiѓ ѓнутры толькi адзiн. Яе кiнуѓ эга Роне, i яна пацiснула плячыма, iмкнучыся сабраць рэшткi блузкi.
  
  
  Цяпер пачулiся рэзкiя крыкi, i людзi з двух бакоѓ беглi да нас па палубе. Пара ратавацца. Яе, кiѓнуѓ Роне рукой, узлез на поручань, спусцiѓся на вузкi знешнi выступ i нырнуѓ.
  
  
  У лютай перастрэлцы з мэтай ѓцёкаѓ яе, забыѓся аб ране сырой на маiм пабiтым чэрапе. Яе добра гэта ѓзгадаѓ, калi моцна стукнуѓся аб салёную ваду.
  
  
  Потым згас брылёѓ. Але неѓзабаве ёй прыйшоѓ у сябе, закашляѓся i выплюнуѓ ваду, як разбiты радыятар.
  
  
  "Гавиота" праплыла пару сотняѓ ярдаѓ, але цяпер яна наблiжалася, ee пражэктары гулялi над вадой.
  
  
  Дзьмуѓ рэзкi вецер, i мора было неспакойна. Iх будзе цяжка выявiць нас у гэтай бурлiвай акiянскай пустынi. Вада была цёплая, але поѓная непрыязных стварэнняѓ з вострымi зубамi - i было самотна.
  
  
  Самотна! Мне прыйшло ѓ галаву, што я не бачыѓ, Рону з iмi тхара, як мы скокнулi за борт. Яна сапраѓды нырала са мной? Я не мог быць упэѓнены. Яе плыла па шырокаму колу, апускаючыся ѓ ваду, калi на мяне пранеслiся пражэктары, але яе не мог бачыць Рону.
  
  
  
  
  
  
  "Гавиота" цяпер павольна наблiжалася да мяне. З майго пункту гледжання, на ѓзроѓнi вады яна выглядала велiзарнай i пагрозлiвай. Прыкладна ѓ пяцiдзесяцi ярдаѓ ад мяне карабель спынiѓся, i агнi пачалi метадычна кiдацца ѓзад i наперад па & nb.
  
  
  Што-то белае покачивалось на хвалях памiж мной i караблём. Я не мог рызыкнуць паклiкаць. Мой голас лёгка разносiѓся над вадой, i рухавiкi карабля цяпер маѓчалi. Яе паѓзком рушыѓ да аб'екта ѓ & nb, але рэзка спынiѓся, калi мая рука дакранулася тканiны i плоцi.
  
  
  Гэта была не Рона. Са сумессю палягчэння i расчаравання яе, выявiѓ, што гэта цела члена экiпажа, якое ѓпала на борт пасля таго, як я стрэлiѓ у яго.
  
  
  У ослепляющем полымя нас знайшоѓ доѓгi вялiкi палец лiхтарыкаѓ. Яе iмгненна нырнуѓ, пакiнуѓшы мёртвага марак на плаву мной назаѓжды. Пад вадой яе паглядзеѓ у напрамку карабля. Яе чуѓ прыглушаны гром стрэлаѓ i стук куль, вонзающихся ѓ ваду.
  
  
  Калi яе усплыѓ, корпус карабля вырисовывался перада мной белай сталёвы сцяной. Яны ѓсё яшчэ стралялi па палубе, i яе пачуѓ гук спушчальны шлюпкi. Яе вярнуѓся па корпусе да карме, дзе, як мог схаваѓся пад навiссю. Тут яе быѓ па-за зонай дасяжнасцi лiхтарыкi, i мяне было б цяжка ѓбачыць з лодкi, калi б яна не наехала мяне. На жаль, зачапiцца за поручань не было дзе, таму даводзiлася плыць па & nb, каб трымацца лiжа да корпуса.
  
  
  Лодка шлепнулась ѓ мидель, i весляры накiравалiся да плямы сярэбранаму вады, у которрый ѓпаѓ сьвяты лiхтарыкаѓ. Яны дасягнулi месца, некалькiмi магутнымi ѓдарамi i зацягнулi промокшее цела ѓ лодку. Хто-то вылаяѓся, затым ѓстаѓ i паклiкаѓ Гавиоту праз рупарам.
  
  
  "Гэта не Картэр цi жанчына! Ён адзiн, вакол нашых! "
  
  
  Потым хвiлiны якая лунае цiшынi голас Городина прагрымеѓ: "Вяртайся на борт. Мы будзем шукаць зноѓ, калi стане светла ".
  
  
  Лодка паслухмяна вярнулася да Гавиоте i была паднятая на борт. Да дзённага святла заставалася яшчэ добрых сем гадзiн, i я не чакаѓ, што апынуся паблiзу, калi ён прыйдзе. Па вельмi прыблiзнай ацэнцы, яе, вырашыѓ, што мы дзе-то ѓ Гондурасском залiве. Яе ѓзяѓ курс па зорках i, як толькi гукi на палубе сцiхлi, яе попдыл без усплёскаѓ на ѓсход, якi, як я разлiчыѓ, быѓ напрамкам да блiжэйшай сушы. Вада ѓсё яшчэ была цёплай, а мора супакоiлася дастаткова, каб палегчыць плаванне. Калi пашанцуе, яе магу дабрацца да якой-небудзь зямлi цi быць заѓважаным сяброѓскай лодкай.
  
  
  Цiха плывучы, рухаючыся павольна, каб зберагчы сваю энергiю, яе зноѓ задаваѓся пытаннем, што можа здарыцца з Роной. Яе адчуѓ глыбокую смутак.
  
  
  Кiраѓнiк одинадцать
  
  
  Адбываѓся дзённай сьвяты, увесь ружовы i залаты, дзе-то наперадзе, пакуль яе гладзiѓ, плаваѓ, гладзiѓ па Карыбскiм моры. Цяпло майго цела рассеялася некалькi гадзiн таму, i некалi цёплая вада цяпер здавалася ледзяной. Калi стала дастаткова светла, яе спынiѓся, каб агледзець гарызонт. Спачатку яго не ѓбачыѓ зямлi ѓ полi зроку, i мае мускулы закрычалi, пратэстуючы, што я працягваю плыць без бачнай ѓзнагароды. Затым яе заѓважыѓ карычневае пляма там, дзе на ѓсходзе перасякалiся блакiту сукенка i неба. ђсёй тэрыторыi гатэля, а. Яе, вырашыѓ, што гэта альбо Гандурас, альбо, калi плынi панеслi мяне на поѓнач, Юкатан. Гэта не мела вялiкага значэння. Вiтаецца любы кавалак сухой цвёрдай зямлi.
  
  
  Даѓ сабе пару хвiлiна, каб паплысцi, затым перавярнуѓся i пачаѓ доѓгi лёгкае поѓзанне да далёкага берага. Праз некаторы час у мяне з'явiлася кампанiя.
  
  
  Спачатку гэта была проста рабiзна на гладкай паверхнi справа ад мяне. Ступаючы па & nb, яе назiраѓ i ѓбачыѓ новую рабiзна. Потым яшчэ адзiн. I iншы. Яе, ведаѓ, што гэта такое, яшчэ да таго, як на паверхнi з'явiѓся першы серпападобным спiнны перавярнуѓся.
  
  
  Акулы.
  
  
  Калi яе перастаѓ рухацца, яны змянiѓ кiрунак, перасеклi перада мной, а затым павярнулi назад, цяпер лiжа. Яе змог адрознiць траiх вакол iх, хоць не сумняваѓся, што паблiзу ёсць сябры. Калi яго пагрузiѓся ѓ ваду, яе мог ясна бачыць ih, лятучыя назаѓжды мной на адлегласцi каля пяцiдзесяцi футаѓ. У iх была сланцавая расколiны i белы string жыцця сiняй акулы. Хоць белай акулы больш жывучая людаед, сiняя не мой любiмы спадарожнiк у плаваннi на доѓгiя дыстанцыi.
  
  
  Тры асобнiкi, якiя атачалi мяне, былi ад васьмi да дзесяцi футаѓ у даѓжыню. Яе быѓ дзiѓным вторгшимся у ih вады - нязграбным, марудлiвым, магчыма, небяспечным, але патэнцыйным абедам. Час ад часу адзiн вакол траiх кiдаѓся да мяне, а затым адхiляѓся, нiбы правяраючы маю рэакцыю. Яе, ведаѓ, што рана цi позна хто-то вакол iх падыдзе i ударыць мяне сваiмi вострымi зубамi.
  
  
  Яе працягнуѓ плаванне да яе грэбенi сушы. З высiлкам яе трымаѓ свой гребок павольным i расслабленым, як быццам мяне нiколькi не турбавалi трое драпежнiкаѓ. Гэта было больш для маёй выгады, чым для iх; вы не лразните акулу.
  
  
  Мае суправаджаюць няѓхiльна наблiжалiся, пакуль яе пакутлiва працягваѓ прасоѓвацца да берага. На шчасце, кроѓ даѓно змылася з раны на галы i парэзы на вялiкiм пальцы рукi.
  
  
  
  
  
  
  
  там, дзе яе парэзаѓ эга шклом люмiнесцэнтнага свяцiльнi. Калi б яе пралiѓ свежую кроѓ у ваду вакол сябе, акулы без ваганняѓ разарвалi б на часткi.
  
  
  Калi мая ѓвага была прыкавана да акулам, яе не заѓважыѓ карычневага ветразi памiж мной i сушай, трохi паѓночней. Паколькi я не ведаѓ памераѓ лодкi, яе не мог каму адлегласць да нах. Але гэта наблiжалася да мяне, i я ѓ думках спрабаваѓ працягнуць руку i паскорыць эга. З ветразем гэта наѓрад цi было б з "Гавиоты", i нават калi б гэта было так, яе б аддаѓ перавагу рызыкнуць з камандай Городина, чым з смяротнымi тарпедамi, якiя працягвалi наблiжацца да мяне.
  
  
  Пакуль яе думаѓ аб гэтых думках, што-то промчалось адкрытыя пада мной. Мяне гэта не закранула, але турбулентнасць закружыла мяне ѓ & nb, як корак. Мае таварышы па гульнях рыхтавалiся да атакi.
  
  
  Яе кiнуѓ плаваць i адчайна замахаѓ рукамi на лодку. Я не мог сказаць, цi бачыѓ мяне, але лодка працягвала плыць у маiм кiрунку, што абнадзейвала. Калi iншая акула прайшла ѓсяго ѓ шосты футах ад мяне, яго выцягнуѓ Х'юга па похваѓ i напагатове ѓхапiѓся за рукаяць пад вадой. Штылет не моцна змянiѓ шанцы супраць трох забойцаѓ вагой ад трохсот да чатырохсот фунтаѓ кожны, але ён даѓ мне шанец.
  
  
  Яе некалькi разоѓ ныраѓ, каб назiраць за акуламi, не адрываючы вачэй ад надыходзячай лодкi. Цяпер iншая акула адарвалася ад сваiх таварышаѓ i напала на мяне. Iснуе папулярная тэорыя, згодна з якой, паколькi пашчу акулы размешчана на нiжняй баку галавы, яна павiнна перавярнуцца на спiну, каб ѓкусiць. Не верце. Калi нiжняя скiвiца апускаецца на шарнiр, злавесны паѓмесяц адкрываецца ѓ смяротную пячору з зуб'ямi. Акула можа прагрызцi вас практычна па любой пазiцыi.
  
  
  Гэты вырашыѓ напасцi на мяне ѓ долi. Яе спусцiѓся пад паверхню, каб сустрэць эга такiм жа чынам, прадстаѓляючы як мага меншую мэта. Ён быѓ на мне, як сын-чорная падводная ракета, перш чым яго змог вывесцi Х'юга ѓ абарончую пазiцыю. Манеѓранасць чалавека пад вадой у лепшым выпадку абмежаваным. I было толькi час, каб кiнуцца уверх i дазволiць велiзарнай чорнай форме прайсцi пада мной. Гэта было так блiзка, што крупчастая скура акулы падрапала мне плячо.
  
  
  Знайшоѓшы мяне безабаронным, акула iмгненна змянiлi кiрунак i далучылася да двух iншых. Ih узбуджаныя руху наводзiлi на думку, што яны рыхтуюцца да ѓзгодненай атацы. Зiрнуѓшы на лодку, яе зразумеѓ, што гэта была простая драѓляная лодка з адным ветразем. У насавой частцы стаялi маленькiя смуглатварыя людзi, паказваючы на мяне. Здавалася, яны крычаць, але я не чуѓ слоѓ.
  
  
  Спiнны адлюстравана расьсек ваду паблiзу. На гэты раз яе нырнуѓ глыбей, i акула таксама. Яна зрабiѓ крук пада мной, i накiраваѓся ѓверх, шырока раскрыѓшы скiвiцы, яго зласлiвыя вочы, здавалася, кiдалi мне выклiк. Яе зрабiѓ сальта i на некалькi цаляѓ ухiлiѓся ад смяротных зубоѓ, але на гэты раз Х'юга быѓ гатовы. Яе ѓваткнуѓ лязо у верхнюю частку жыцця акулы. Мая рука тузанулася, як быццам яе ѓдарыѓ якi iмчыць таварны цягнiк, але я трымаѓся, паколькi iмпульс акулы забрала нас абодвух ѓверх, i лязо стилета рассекло жорсткую белую скуру жыцця.
  
  
  Перш чым мы дасягнулi паверхнi, яе адштурхнуѓся ад параненай акулы, якая займаецца пакiнула за сабой цёмна-чырвоную кроѓ, як дым, пятля кiшкi выпирала вакол збiралiся ѓздоѓж жыццё.
  
  
  Яе, падняѓся i адышоѓ ад забойцы забiтага, азiрнуѓшыся толькi раз, каб убачыць, як адзiн вакол эга нядаѓнiх прыяцеляѓ ѓдарыѓ яго эга па жываце i лютым рыѓком адарваѓ вялiкi кавалак плоцi i вантроб. Трэцяя акула не адставала.
  
  
  Яе, выбраѓся на паверхню i ѓдыхнуѓ салодкi свежае паветра ѓ лёгкiя. Праз хвiлiну ѓ вушах перасталi звiнець, i я пачуѓ галасы. У дзесяцi футах ззаду мяне лодка гайдалася на невялiкi зыбе, ветразь падняѓ рыфы. У лодцы было чацвёра мужчын. Яны былi невысокiмi i цёмнымi, з тонкiмi рысамi асобы, сiметрычна размешчанымi на маленькiх круглых галовах. Словы, якiя яны казалi, былi мне незразумелыя, але я адчула, што гэта мова майя, старажытны мову нiжняй Мексiкi, на якiм цяпер кажуць у паѓночна-ѓсходняй частцы Юкатана, Кинтан-а-Ру.
  
  
  Карычневыя рукi на мускулiстых руках пацягнулiся да мяне i выцягнулi мяне праз вады ѓ драѓляную лодку. Пачуѓшы гук ззаду мяне, яе, павярнуѓся i паглядзеѓ на скрываѓленую пену на & nb, дзе дзве акулы разарвалi яго на кавалкi. Праз некалькi хвiлiна яе быѓ бы наступным.
  
  
  Яе, працягнуѓ рукi ѓ знак падзякi сваiм выратавальнiкам, але ih закрытыя вочы i абыякавыя асобы не адказалi. Одзiна вакол iх жэстам запрасiѓ мяне сесцi ѓ насавой часткi. Яе так i зрабiѓ, i яны скiнулi ветразь. Вецер падхапiѓ парусiну, i лёгкая лодка, здавалася, паднялася над вадой i панёсся да берага.
  
  
  Кiраѓнiк Дванаццаць
  
  
  Калi лодка плаѓна i бязгучна рухалася да берага, мае намаганнi апошнiх шаснаццацi гадзiн пачалi мяне даганяць. Бой i ѓцёкi па Гавиоты, доѓгi плаванне, i бiтва з акуламi стамiлi мяне. Яе, кiѓнуѓ i заплюшчыѓ вочы, каб даць iм адпачынак, а праз секунду - tac
  
  
  
  
  
  Здавалася, дно лодкi драла рукi жвiр, i людзi ѓцякалi па групы хацiн, каб выцягнуць судна на бераг.
  
  
  Усякая дзейнасць спынiлася, калi яе, выйшаѓ i спынiѓся на пляжы. Нам одзiна па майя не стаяѓ вышэй маёй падпахi. I, як i мае таварышы па лодцы, яны не выказвалi нам прывiтанне, нам варожасцi на тварах, хоць глядзелi на мяне з некаторым цiкавасцю.
  
  
  Гэта былi нашчадкi жорсткiх i непакорлiвых iндзейцаѓ майя, якiя нiколi не падпарадкоѓвалiся iспанскаму праѓленню ѓ днi каланiзацыi. Пасля таго, як паѓстанне 1847 года на захадзе Юкатана было задушана iспанцамi, яны, хто мог, беглi ѓ джунглi Кiнта-Рга, дзе ѓзброены супрацiѓ працягвалася да дваццатага стагоддзя. Нават цяпер аддаленыя вёскi, падобныя яму, куды мяне прывезлi, былi прадастаѓлены федэральным урадам цалкам самiм сабой, каб кiраваць сабой у адпаведнасцi са старымi племяннымi традыцыямi.
  
  
  Двое мужчын з рыбацкай лодкi падышлi да мяне з абодвух бакоѓ. Кожны паклаѓ мне на локаць маленькую карычневую руку i падштурхнуѓ мяне наперад. Я не ведаѓ, суправаджаюць мяне цi бяруць у палон.
  
  
  Яны правялi мяне праз вёску, якая складаецца прыкладна па дваццаць дамоѓ памiж радамi маѓклiвых, пiльных людзей майя. Мы спынiлiся перад хацiнай меншага памеру, чым астатнiя па вонкавым перыметры вёскi. Страха была саламяная, а ѓ сырцовы сценах не было вокнаѓ.
  
  
  Калi одзiна вакол маiх суправаджаюць пачаѓ праводзiць мяне праз дзверы, ён штурхнуѓ металiчную глыбу Вiльгельмiны, усё яшчэ прыцiснутыя да майго сцягна. Ён падняѓ маю вiльготную кашулю i выцягнуѓ "люгер".
  
  
  "Пистола!" - адрэзаѓ ён першым у словы па-iспанску, якое яе пачуѓ ад каго-небудзь вакол iх.
  
  
  "No se funciona", - сказаѓ ёй эму. Гэта была праѓда. Пiсталет не працаваѓ, а потым начнога апускання ѓ салёную ваду. "No tiene balas", - дадаѓ я. Таксама праѓда. Яе выдаткаваѓ ѓсе свае патроны, адстрэльваючыся ад Гавиоты.
  
  
  Нiякага адказу ад майя. Па-вiдаць, яны ведалi толькi пару слоѓ па-iспанску. Канфiскаваѓшы Вильгельмину, iндзеец запхнуѓ мяне ѓ хацiну i зачынiѓ за мной драѓляную дзверы. Ён гаварыѓ са сваiм таварышам на мове майя. Па яе тоне зразумеѓ, што адзiн вакол iх павiнен быѓ заставацца там i ахоѓваць дзверы, а другi пайшоѓ па нейкiх справах. Яе сел на утрамбаванай земляны падлогу i прыхiнуѓся да стагнаць.
  
  
  Упершыню за шмат гадзiн яго падумаѓ аб мiсii, якая займаецца далучаецца мяне на Карыбы. Няѓжо таксама яе толькi ѓчора быѓ на гранi паразы змове з чамаданам i бомбай, калi рушыѓ да Фёдару Городину з "Люгером" у руцэ? Тым не менш, як я далёкi ад таго, каб зрабiць што-небудзь, каб прадухiлiць ядзерную разбурэнне Нью-Ёрка яшчэ праз тры днi.
  
  
  Яе паспрабаваѓ вярнуць свае думкi да цяперашняга затруднительному становiшчу, але ѓ маiм мозгу мiльганула бачанне Роны Фольштедт, стройнай хартоѓ i светлавалосай нардычнай бландынкi. Дзе яна цяпер была? Мёртвы? Лепш патануць, чым быць вырваным па сукенка Городиным.
  
  
  Дзверы маёй хацiны адчынiлiся, i ѓвайшлi двое маiх ахоѓнiкаѓ. Жэстамi i бурчаннем яны зразумець, што яе павiнен суправаджаць ih. Яе устаѓ i пайшоѓ з iмi назад у вёску.
  
  
  Мы падышлi да хацiне пабольш астатнiх. Калi-то афарбаваны ѓ белы колер, ён паступова станавiѓся шэрым. Двое майя правяла мяне праз дзверы, затым спынiлiся перад старым, тым, хто сядзiць на платформе. У яго былi сiвыя валасы кудлатыя i твар, жорсткае i маршчынiсты, як шкарлупiна грэцкага арэха.
  
  
  Ён падняѓ скрыѓленую руку, i двое маiх ахоѓнiкаѓ адступiлi, пакiнуѓшы мяне сам-насам з iм.
  
  
  "Яе Чолти", - сказаѓ ён моцным нiзкiм голасам, якi здаваѓся неадпаведным эга ѓзросту i маленькай грудзях. "Голас яе эль Джефе, правадыр".
  
  
  "Для мяне вялiкi гонар, - сказаѓ я, - i прыемна знайсцi чалавека, якi гаворыць па-ангельску".
  
  
  "У вёсцы толькi яе, кажу па-англiйску", - з гонарам сказаѓ ён. "Я вучыѓся ѓ школе ѓ Мерыдзе. Яе б вучылi сваiх сыноѓ, але яны не хочуць ведаць мову янкi ". Затым ён змоѓк, склаѓшы рукi на каленях, чакаючы, што я скажу.
  
  
  "Мяне клiчуць Нiк Картэр, - сказаѓ я. "Яе агент Злучаных Штатаѓ. Калi б вы адвезлi мяне з тэлефонам у блiжэйшы горад, буду ѓдзячны. Яе добра табе заплачу.
  
  
  "Мне сказалi, што ѓ вас быѓ пiсталет", - сказаѓ Чолти.
  
  
  "Так. У сваёй працы яе павiнен я часам абараняцца, часам забiваць ".
  
  
  "Белых людзей не вельмi iншы ѓ Кiнта-Рга, Картэр. Зусiм не падабаюцца белыя людзi з пiсталетамi. З маiмi людзьмi вельмi дрэнна звярталiся белыя людзi з пiсталетамi ".
  
  
  "Я не хачу прычыняць шкоду нам, табе, нам, тваiм людзям, Джефе. Людзi, з якiмi яе змагаюся, - злыя людзi, якiя хочуць разбурыць вялiкiя гарады маёй краiны i забiць вельмi шмат майго народа ".
  
  
  "Што гэта павiнна значыць для нас тут, у Кинтана-Бур?
  
  
  "Калi гэтым злым людзям дазволiць перамагчы, нам адно месца ѓ свеце не будзе абаронена ад iх, нават ваша вёска. Яны толькi што знiшчылi востраѓ у Цiхiм акiяне, дзе людзi былi вельмi падобныя на ваш уласны.
  
  
  "Раскажы мне, як ты апынуѓся ѓ моры, Нiк Картэр".
  
  
  Яе распавёѓ эму гiсторыю вакол таго часу, калi мы з Роной паднялiся на борт круiзнага лайнера ѓ Антыгуа. Чолти слухаѓ, прыжмурыѓшыся, амаль зачынiѓшы вочы, рукi, што нерухома ляжалi на каленях. Калi яе скончыѓ, ён прасядзеѓ цэлую хвiлiну.
  
  
  
  
  
  
  у цiшынi. Затым эга вочы адкрылiся, i ён даследаваѓ маё твар.
  
  
  "Я веру табе, Нiк Картэр", - сказаѓ ён. "Твой голас не хлусiць, i вашы вочы кажуць праѓду. Тэлефон, якi вы шукаеце, можна знайсцi на поѓначы ѓ Вигфа-Чыка. Яе б узяѓ цябе туды, але ...
  
  
  "Але што?" Яе падказаѓ.
  
  
  "Вы белы чалавек. Вы яны прынеслi ѓ нашу вёску пiсталет. Па гэтых прычынах мае людзi хочуць, каб вы памерлi. Яны будуць слухаць мяне, як el jefe, i, магчыма, яе змагу прымусiць ih паверыць, як i ѓ яе, што вы не хочаце прычынiць нам шкоды. Але ёсць той, каго нельга пахiснуць ".
  
  
  "Гэта хто?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Эга клiчуць Тихок. Ён мой сын. Калi ёй памру, ён будзе тут галоѓным. Баюся, што гэта адбудзецца вельмi хутка. Тихок нiколi не пагодзiцца адпусцiць цябе, пакуль ты не сустрэнешся з iм ".
  
  
  "Сутыкнулiся з iм? Яе думаѓ, ты сказаѓ, што тут нiхто не кажа па-ангельску.
  
  
  "Ёсць i iншыя мовы", - сказаѓ стары. "Мой сын чакае цябе цяпер каля майго дома. Тое, як вы з iм будзеце паводзiць сябе, вызначыць свой лёс. Так павiнна быць ".
  
  
  "Я разумею, - сказаѓ яе старому. Чолти кiѓнуѓ у бок дзень сваёй хацiны. Яе, павярнуѓся i выйшаѓ.
  
  
  Перш, чым яго зрабiѓ два крокi на паляну перад хацiнай правадыроѓ, што-то з грукатам праляцела ѓ паветры i ѓдарылася ѓ зямлю каля маiх нага. Гэта было шестифутовое дзiда, эга вузкае обоюдоострое лязо закопвалiся ѓ зямлю.
  
  
  На супрацьлеглым баку паляны стаяѓ малады майя, аголены па пояс, яго карычневая скура падцягнулася i блiшчала над напружанымi мускуламi. Ён прыцiснуѓ блiзнюка да копью ѓ маiх нага, трымаючы эга пад вуглом, у традыцыйнай паставе выклiку. Вакол нас былi жыхары вёскi, ih асобы былi абыякавымi, але вочы насцярожанымi.
  
  
  Значыць, гэта Тихок, сын правадыра. Гэта быѓ чалавек, з якiм мне давялося б сутыкнуцца ѓ баi, калi б яе пакiнуѓ вёску жывым. Але калi яе заб'ю эга, цi зможа эга бацька прапусцiць мяне да Вигии Чыка? Нават калi стары пагодзiцца, пакiнуць мяне эга людзi ѓ жывых? Нейкiм чынам мне прыйшлося перамагчы Тихока, але не пазбавiць эга часта.
  
  
  Перш чым дакрануцца да дзiды, яе наѓмысна Х'юга выняѓ па похваѓ перадплечча. Яе падняѓ штылет, каб жыхары ѓбачылi эга, затым паслаѓ эга па спiралi да дзень хацiны правадыроѓ, дзе ён затрымаѓся, ручка дрыжала. Хоць з назiральнiкаѓ не было чутнага адказу, адчуваѓ яе схаванае ѓхваленне.
  
  
  Тады яе выцягнуѓ дзiду вакол зямлi i, утрымлiваючы эга ѓ тым жа становiшчы, што i Тихок, прасунуѓся да цэнтру паляны. Там мы закранулi наканечнiкаѓ дзiд ѓ прывiтаннi, дзiѓна якi нагадвае той, што выкарыстоѓваецца на баявым посах. Смяротная рознiца заключалася ѓ тым, што гэтыя дзiды пранiзвалi дванаццаць цаляѓ сталёвага ляза, лязо, здольная звалiць чалавека або адрэзаць канечнасць ад яго цела.
  
  
  Яе, адступiѓ на крок у стойцы гатоѓнасцi, i Спакойна адразу ж атакаваѓ, узмахнуѓшы тронкам дзiды ѓверх. Яе выпусцiѓ дзiду, каб заблакаваць ѓдар, затым хутка падняѓ яго, каб адлюстраваць ѓдар ляза, якi рассек бы мне чэрап.
  
  
  Мой рэѓматызму быѓ маiм уласным адказам, якi майя прадбачыѓ i блакаваѓ. Затым ён рушыѓ, каб супрацьстаяць чаканага ѓдару, але яго проста зрабiѓ iлжывы выпад з клiнком i павярнуѓ убок прыкладам да эга грудной клетцы. Тихок застагнаѓ ад балюча, але спрытна скрыжаваѓ дзiда, гатовы заблакаваць смяротны ѓдар.
  
  
  Мы адступiлi, вярнулiся ѓ зыходнае становiшча, i зноѓ пачаѓся бой.
  
  
  Мастацтва баявога кiя шмат у чым гэтак жа фармалiзавана, як фехтаванне або нават танцы. У кожнага ѓдару ёсць блок, кожны блок перамяшчаецца на лiчыльнiк. Адзiнымi гукамi на паляне Юкатана былi ляск древков i ляск клiнкоѓ, перемежающийся цяжкiм дыханнем Тихока i мяне. Не раз яе бачыѓ, адтулiну, каб загнаць лязо дзiды, але запавольваѓ свой выпад ривненской настолькi, каб дазволiць юнаму майя зрабiць блок. Мне пакуль ѓдавалася трымаць эга уласны клiнок далей ад мяне, за выключэннем зморшчыны на праведзеныя вылiчэннi, якая займаецца пакiнуѓ малiнавае пляма на маёй кашулi.
  
  
  Прарыѓ наступiѓ, калi яго выбiѓ дзiду па адной па эга рук падвойным ударам уверх, тады як ён чакаѓ звычайнай атакi ударам уверх i сякуць ударам. З эга дзiдай, бескарысна боѓтаецца ѓ адной руцэ, горла Тихока было аголена для майго клiнка. Яе адсунуѓ штуршок на долю цалi ѓ бок, ледзь парэзаѓ скуру. У вачах майя яго ѓбачыѓ, што ён ведае, што я зрабiѓ.
  
  
  Аднавiѓшы кантроль над сваiм дзiдай, Тихок кiнуѓся ѓ атаку са смяротнай лютасцю. Яе саступiѓ месца эга атацы i пачаѓ асцерагацца, што паядынак можа скончыцца толькi смерцю Тихока або маёй.
  
  
  Нiтка наступiѓ з дзiѓнай раптоѓнасць. Моѓчкi зрабiѓ мне выпад высока, затым прысеѓ i замахнуѓся прыкладам, як бейсбольнай бiтай, злавiѓшы мяне ледзь вышэй лодыжкi, i выбiѓшы мне ногi з-пад мяне. Яе, павалiѓся на зямлю i перакацiѓся на спiну як раз своечасова, каб убачыць, як лязо дзiды Тихока вонзилось мне ѓ твар. У апошнюю секунду ён упiѓся ѓ зямлю так блiзка ад майго вуха, што я адчуѓ эга цэдру.
  
  
  Яе, ускочыѓ на ногi, зноѓ напагатове дзiда, i сутыкнуѓся з працiѓнiкам. У эга вачах было новае пасланне - баявое таварыства. Мы былi нават цяпер. Яе захаваѓ эга жыццё, чаго ён не мог дараваць, пакуль не
  
  
  
  
  
  захаваѓ маю.
  
  
  Яе гулялi ѓ азартныя гульнi. Зрабiѓшы крок наперад, схiлiѓ яе клiнок у бок Тихока ѓ знак прывiтанне. Ён апусцiѓ ѓласнае дзiда насустрач майму, i бiтва была скончана. Мы кiнулi зброю i ѓзялiся за запясце ѓ стылi майя. Жыхароѓ вёскi ѓхвальна балбаталi, i яе ѓпершыню ѓбачыѓ ѓсмешкi на цёмных тварах iндзейцаѓ.
  
  
  Стары правадыр падышоѓ да нас i загаварыѓ з Тихоком на мове майя. Затым ён павярнуѓся да мяне i сказаѓ: "Я сказаѓ свайму сыну, што ён стойка змагаѓся i з гонарам. Ёй кажу тое ж самае i табе, Нiк Картэр. Да горада Вигия-Чыка можна дабрацца за гадзiну. Двое вакол маiх наймацнейшых мужчын даставiць вас туды на каноэ.
  
  
  Ён працягнуѓ мне пакет, загорнуты ѓ воданепранiкальную тканiна. "Вы павiнны ачысцiць i вышмараваць свой пiсталет да таго, як высахне салёная вада, у адваротным выпадку ён будзе бескарысны супраць злых людзей, якiх вы шукаеце".
  
  
  Яе падзякаваѓ эга i выцягнуѓ Х'юга па дзень хацiны. Затым яе рушыѓ услед за двума мускулiстымi мужчынамi, якiя ѓжо чакалi, каб адвезцi мяне на каноэ.
  
  
  Трынаццаць
  
  
  Падарожжа на каноэ па ѓзбярэжжы было хуткiм i цiхiм. Двое майя сустрэлi нас шчыра ѓ абзы прыбоя. Нам адзiн вакол iх не казаѓ.
  
  
  Мы сышлi на бераг у Вигла-Чыка, пасяленнi ѓ тры разы больш вёскi, якую мы пакiнулi. Дамы здавалiся больш сталымi, а чыгуначныя шляхi з усходу заканчвалiся на знешняй мяжы горада. Мае весляры адвялi мяне да таго месца, дзе мне здалося, што гэта дом мясцовага старасты, коратка пагаварылi з iм на мове майя i раптам пакiнулi мяне, не гледзячы.
  
  
  Яе папрасiѓ тэлефон, i мяне адвялi ѓ ѓнiверсальнае будынак, якое, па ѓсёй бачнасцi, служыла школай, унiверсальным крамай, залай для сходаѓ, складам i iншым. Тэлефон быѓ ранняй мадэллю ѓ парэзалi драѓляным корпусе з дзяржальняй збоку.
  
  
  Наступныя два гадзiны былi выдаткаваныя на тое, каб дабрацца да Мерыда, сталiцы Юкатана, а адтуль праз лабiрынт рэтранслятараѓ i прамежкавых аператараѓ, пакуль знаёмы голас Дэвiда Хока Летапiс не пачуѓся на лiнii.
  
  
  Яе сказаѓ эму, дзе ёй быѓ, i даѓ эму сцiснутую версiю таго, як я туды трапiѓ, хутка казаѓ, баючыся, што мы можам страцiць сувязь у любы момант.
  
  
  "Мне патрэбен хуткi выхад адсюль", - сказаѓ ёй эму. "Ёсць чыгунка, але, мяркуючы па ѓсiм, цягнiк павiнен iсцi адзiн раз пры кожным поѓным сонечным зацьменнi".
  
  
  "Я падвяду да вам верталётам. Якi статус мiсii? "
  
  
  "Валiзкi прыбываюць на борт" Гавиоты "з Кюрасао. Фёдар Городин, па-вiдаць, з'яѓляецца кiраѓнiком аперацый з Жизовым, па ѓсёй бачнасцi, знаходзячыся ѓ ih штабе i толькi зрэдку з'яѓляючыся на вулiцы. Няма пацверджання таго, што Нокс Ворнов з'яѓляецца ключавым чалавекам, але дастаткова важкiя доказы, каб мы маглi лiчыць гэта несумнеѓным ". Яе завагаѓся, затым дадаѓ: "Мы страцiлi Рону Фольштедт".
  
  
  "Мне шкада гэта чуць, Нiк, - сказаѓ Дэвiд Хок. Яе, ведаѓ, што ён меѓ на ѓвазе менавiта гэта. Як дырэктар AX, ён быѓ знаёмы са смерцю, але яго атрад агента выклiкала эму больш глыбокую боль, чым многiя думаюць. "Ты можаш працаваць тут адзiн?" - дадаѓ ён.
  
  
  "Я магу, але было б нядрэнна, калi б быѓ хто-то знаёмы з гэтай тэрыторыяй. Тут ужо цямнее, i мне не трэба нагадваць вам, што мы выконваем дэдлайн ".
  
  
  - Вядома, не, - суха сказаѓ Хоук. "Пачакай хвiлiнку."
  
  
  На працягу некалькiх секунд тэлефон бязгучна патрэскваѓ у мяне ѓ вуху, i ён ведаѓ, што Хок ѓводзiць iнфармацыю ѓ свой настольны кампутар. Затым ён вярнуѓся з адказам:
  
  
  "У ЦРУ ёсць агент па iмя Пiлар, у Веракрусе. Яна звяжацца з вамi, там, у гатэлi Байя Банiта ".
  
  
  "Яна?"
  
  
  "Так, Нiк, здаецца, табе пашанцавала. Мне сказалi, што гэта рудая, добра аснашчаная... эээ... усiм дадатковым абсталяваннем ". Хоук прачысцiѓ горла, затым працягнуѓ iншым тонам. "Цi можаце вы арганiзаваць пасадку верталёта у Вигия Чиу?"
  
  
  "Адразу за гэтым будынкам ёсць паляна. Як хутка ты зможаш адправiць верталётам? "
  
  
  "Мне прыйдзецца працаваць праз Дзяржаѓны дэпартамент. Калi яны будуць на вышынi, у цябе будзе птушка праз тры-чатыры гадзiны ".
  
  
  "Добра. Яе паклапачуся аб тым, каб асвятлiць зону прызямлення асвятляльнымi ракетамi або вогнiшчамi. Калi мы абмяркоѓвалi гэтыя дэталi, мне прыйшло ѓ галаву, што ѓ нармальных умовах такая iнфармацыя нiколi не будзе перадавацца ѓ незашыфраваным выглядзе па тэлефонных лiнiях агульнага карыстання. Абставiны, аднак, былi зусiм не звычайнымi, умовы былi прымiтыѓнымi.
  
  
  "Вам спатрэбяцца грошы, - сказаѓ Хоук. "Я буду чакаць у вашым гатэлi ѓ розных валютах Цэнтральнай Амерык. Што-небудзь яшчэ?"
  
  
  "Так. Мой Люгер прыняѓ ванну з салёнай вадой, так што я хачу мець пад рукой набор для чысткi зброi. Дзецi 9мм. боепрыпасы ".
  
  
  "Гэта будзе вас чакаць". На лiнii была паѓза, як быццам Хоук гатэль дадаць што-то яшчэ. Але потым ён проста сказаѓ: "Цябе больш, чым поспехi, Нiк".
  
  
  У мяне была праца, калi яе ѓгаворваѓ мясцовага старасту накiраваць сiгнальныя агнi для верталёта. Ён не хацеѓ мне дапамагаць. Ураджэнцы Вигиа-Чыка былi крыху менш варожыя да знешняга адкрыты басейн, чым майя ѓ вёсцы на ѓзбярэжжы, але ih сувязi са старымi традыцыямi заставалiся моцнымi. Белыя людзi рэдкiх лячэбных прыязджалi на Юкатан з мiрнымi мiсiямi, i людзi не гарэлi жаданнем сустракаць
  
  
  
  
  
  
  адну вакол ih лятучых машын.
  
  
  Яе, нарэшце, дамогся ih неохотного супрацоѓнiцтва старадаѓнiх метадам. Паабяцаѓшы iм грошы. У прыватным парадку яе спадзяваѓся, што пiлот ЦРУ, Дзярждэпартамента прынясе трохi грошай. Было б крыху нязручна выбрацца па Вигии Чыка, калi б жыхары падумалi, што ну падманулi.
  
  
  На працягу наступных некалькiх гадзiн падобныя клопаты былi схаваныя ѓ глыбiнi душы, калi ёй кiраваѓ размяшчэннем сiгнальных агнёѓ. Вакол было шмат сухога ламачча, i паднёс шэсць вогнiшчаѓ па крузе, каб акрэслiць зону прызямлення.
  
  
  Як толькi вогнiшчы разгарэлiся, i паляна асьвяцiлася, яе sel i шталь чакаць. I чакаць. I чакаць.
  
  
  Яе павiнен быѓ ведаць, што з удзелам Дзяржаѓнага дэпартамента ѓсё пойдзе не так гладка. Да таго часу, як я пачуѓ гук, ротар верталёта, рассветал, i мая брыгада пажарных вызначана была незадаволеная затрымкай. Пiлот заѓважыѓ нашу невялiкую групу i ѓвёѓ свой карабель, падняѓшы велiзарнае воблака густы чырвона-карычневай пылу.
  
  
  Пiлота звалi Марцiн. Гэта быѓ хударлявы малады чалавек з вострым носам. Мы абмянялiся пасведчаннямi, пакуль сельскiя жыхары стоѓпiлiся вакол, з вялiкiм падазрэннем гледзячы верталётам.
  
  
  "Спадзяюся, яны даслалi з вамi трохi грошай", - сказаѓ я.
  
  
  "Грошы? Навошта?"
  
  
  "Каб дапамагчы з сiгнальнымi пажарамi, мне давялося паабяцаць гэтым людзям некаторую плату".
  
  
  Марцiн сощурился, гледзячы на светлеющее неба. "Я не ведаю, для чаго вам спатрэбiлiся сiгнальныя агнi; амаль поѓны дзень.
  
  
  "Калi яе папрасiѓ верталётам, - холадна сказаѓ я, - было цёмна. Яе, спадзяваѓся, што Дзярждэпартамент адкажа досыць хутка i выцягне мяне адсюль да свiтання. У мяне даволi шчыльны графiк, стары прыяцель.
  
  
  "Нiхто нiчога не казаѓ пра тое, каб прыносiць грошы", - прабурчаѓ ён.
  
  
  Людзi, якiя стаялi вакол нас, што нешта мармыталi, i ён баяѓся, што яны ѓлавiлi сутнасць нашай размовы.
  
  
  "Вы яны прынеслi свае грошы?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Ну... некаторыя", - асцярожна сказаѓ ён.
  
  
  Яе губляѓ самавалоданне. "Так што прэч, кравец вазьмi! Яе абяцаѓ гэтым людзям грошы, i падазраю, што яны зламаюць вам косткi, калi вы не атрымаеце ih ".
  
  
  З пакрыѓджаным выглядам Марцiн выцягнуѓ вакол задняга кiшэнi патрапаны кашалёк i пачаѓ гартаць рахункi. У раздражненнi яе, адабраѓ у яго папернiк i выцягнуѓ кашалёк. Сума вэксаляѓ склала крыху больш за пяцьдзесят даляраѓ. Яе перадаѓ эга старэйшаму, якi ѓрачыста пералiчыѓ эга, а затым кiѓнуѓ, не ѓсмiхаючыся. Ён пагаварыѓ з сельскiмi жыхарамi, якiя адышлi, расчышчаючы нам дарогу.
  
  
  Калi мы ѓ такую гульню ѓ верталётам, Марцiн сказаѓ: "Вы павiнны былi аддаць iм усё? Яны iндзейцы, напэѓна, задаволiлiся б паловай.
  
  
  "Можа быць", - сказаѓ я. "I, можа быць, яны былi б незадаволеныя - пакуль яны не праткнулi цябе горла дзiдай. Для вас гэта будзе каштаваць дваццаць пяць даляраѓ?
  
  
  Ён без каментароѓ запусцiѓ рухавiк да жыцця
  
  
  "Не хвалюйся, - сказаѓ ёй эму. "Я зраблю поѓны даклад аб вашым унёску, i вам будуць кампенсаваны выдаткi па звычайных каналах дзяржаѓнага дэпартамента. Калi вам пашанцуе, вы вернеце свае грошы да Свята нараджэння хрыстовага. Можа, не ѓ гэта Каляды... "
  
  
  Упершыню Марцiн трохi расслабiѓся i нават здолеѓ ухмыльнуться. "Добра, - сказаѓ ён. "Павiнен прызнаць, гэта танней, чым дзiда ѓ глотцы. Куды?"
  
  
  "Веракрус", - сказаѓ ёй эму, i мы падскочылi.
  
  
  Кiраѓнiк чатырнаццаць.
  
  
  Эрнанда Картэс сышоѓ на бераг у Веракрусе ѓ 1519 годзе, стаѓшы першым iспанцам, ступiѓшым на мексiканскую зямлю. З iмi тхара горад быѓ захоплены ѓ розных войнах амерыканцамi i французамi двойчы.
  
  
  Калi мы слiзгалi па залiве Кампече, i ён, прыжмурыѓшыся, глядзеѓ на залiты сонцам горад, было ясна, што цяпер Веракрус шталь, па меншай меры, прызам, годным ѓсёй гэтай крывi i грому.
  
  
  Мы размясцiлiся на пляцоѓцы па амерыканскiм консульствам, дзе яе адхiлiѓ запрашэнне застацца на абед. Яе, адчуваѓ сябе окоченевшим i лiпкiм ад высiлкаѓ, змучаным бессанню, i мне не хацелася весцi свецкую гутарку марцiнi з некаторымi вакол нашых супрацоѓнiкаѓ дыпламатычнай службы. Яе пацiснуѓ руку Марцiну, зноѓ запэѓнiѓ яго, што ён верне свае грошы, i па вонкавым тэлефоне выклiкаѓ таксi.
  
  
  Паездка на таксi да гатэля Байя Банiта пралягала па некаторых вакол старадаѓнiх брукаваных сцяга горада з мудрагелiстымi старымi дамамi, а таксама па шырокiм сучасным вулiцах побач са сталёвымi i шклянымi хмарачосамi.
  
  
  Мая гасцiнiца была састарэлай, але i зручнай, з вялiкiм унутраным дваром, адкрытым у неба, i трыма радамi пакояѓ вакол яго. Яе сказаѓ кiроѓцу пачакаць i ѓвайшоѓ унутр. Калi яе назваѓ сваё iмя, чалавек за сталом ѓручыѓ мне ключ ад нумара, тоѓсты запячатаны канверт i скрутак памерам з футляр для кларнета. Яе разрэзаѓ капэрту i знайшоѓ у розных памерах i колерах: даляры, песа, кетсали, кордоба, калоны, лемпиры, бальбоа, балiвары, гурды, фунты, франкi i гульдэны. Яе выцягнуѓ песа, заплацiѓ кiроѓцу i з пакетам пад пахай падняѓся ѓ свой пакой на трэцiм паверсе. Нам Пiлар, нам ад каго-небудзь яшчэ не было паведамленняѓ.
  
  
  Яе прыняѓ доѓгую парную ванну, а затым прахалодны душ, затым разгарнуѓ ѓпакоѓку прылады для чысткi куце.
  
  
  
  
  
  
  i прыступiѓ да працы над Люгером. Яе мог бы папрасiць Хока прынесцi мне новы пiсталет, але Вiльгельмiны была старым i надзейным сябрам.
  
  
  Яе разабраѓ Люгер i агледзеѓ усе дэталi. Паколькi ён быѓ добра нiцма i абаронены воданепранiкальным пакрыццём, салёная вада яшчэ не пашкодзiла метал. Яе выкарыстаѓ растваральнiк ѓ кожнай дэталi, нават у маленькiх шрубах, i зрабiѓ плямы праз адтулiну, пакуль яны не сталi чыста белымi. Яе высушыѓ разабраны пiсталет безворсовые ватовай сурвэткай, дакрануѓся да крытычным частках змазвальным алеем з нiзкай глейкасцю i зноѓ сабраѓ Люгер. Яе завадатараѓ абойму з васьмю патронамi вакол скрынкi снарадаѓ, якую прыведзена Хоук, i засунуѓ Вильгельмину ѓ кабуру на поясе.
  
  
  Маiм целе патрэбен сон, але мой розум не здаваѓся. Былi планы зрабiць, зачынiць шчылiны. I кожны раз, калi яе даваѓ свайму мозгу адпачыць, у поле зроку з'яѓлялася фатаграфiя Роны. Бландынку, стройнае гнуткае цела якой столькi начэй было ѓ маiх абдымках, нельга было лiчыць проста страчаным яшчэ адным партнёрам па працы.
  
  
  "Яны не дапускаюць нас часу, нам для знясiлення вашыя смутку", - з горыччу падумала я i вылецеѓ вакол пакоя. За сталом яе спытаѓ, цi ёсць паблiзу крама, дзе яе магу купiць вопратку.
  
  
  "Так, сеньёр. У Агиларсе, размешчаным праз дарогу, выдатны выбар ", - сказаѓ клера.
  
  
  "Gracias. Вось чакаю наведвальнiка. Калi яна прыедзе, скажы, гэй, дзе мяне знайсцi ".
  
  
  Яе перайшоѓ вулiцу i выдаткаваѓ жменю грошай Хоука на вопратку. Апрануѓшыся ѓ новы касцюм з усiмi падыходнымi аксэсуарамi, яго яшчэ раз параiѓся са сваiм парцье i нетаропка накiраваѓся ѓверх па вулiцы да вулiчнага кафэ. Яе сеѓ за столiк, з якога можна было назiраць за уваходам, i замовiѓ бутэльку мясцовага брэндзi, якi гарэѓ, як агонь, але не меѓ непрыемнага густу. Пацягваючы брэндзi, яе задаваѓся пытаннем, колькi мне чакаць, перш чым яе вырашу, што мой суразмоѓца, Пiлар, не з'явiцца.
  
  
  У гэты момант смуглявая дзяѓчына ѓ блузцы з глыбокiм выразам, ледзь стрымлiвае яе пышную грудзi, хiстанулася памiж столiкамi i спынiлася ѓ мяне. Ee валасы былi чорнымi i густымi, злёгку взлохмаченными, толькi што з смецця. У нах былi вочы чорнага колеру кавы, якi абяцаѓ экзатычныя задавальнення.
  
  
  "Цi можаце вы зэканомiць на запалцы?" - спытала яна з лёгкiм акцэнтам.
  
  
  "Прабачце, я не захоѓваю ih, так як кiнуѓ палiць". Яе падказаѓ гэй.
  
  
  "У мiнулым годзе яго спрабавала кiнуць палiць сам, але пратрымалася ѓсяго два нядзелях", - правiльна адказала яна.
  
  
  "Вы, павiнна быць, Пiлар".
  
  
  "Так. А ты Нiк Картэр... якога завуць Киллмастер. Ваша рэпутацыя апярэдзiла цябе ". "Я не ведаю, цi варта мне паводзiць сябе сцiпла цi прасiць прабачэння".
  
  
  Яе поѓныя вусны выгнулiся ѓ усмешцы. "Нiколi не варта прасiць прабачэння. Магу ёй сесцi? "
  
  
  "Вядома. Мае манеры сёння трохi зношаныя, як i ѓсё астатняе.
  
  
  Пiлар апусцiлася на крэсла насупраць мяне. "Ты выглядаеш так, быццам табе трэба крыху паспаць", - сказала яна.
  
  
  "Бiзнес, перш за ѓсё", - сказаѓ яна з лiслiвай усмешкай. "Мы можам пагаварыць тут?"
  
  
  Яе прыгожыя вочы слiзгалi па лайдакам у кафэ i мiнакам па тратуары. "Гэта такое ж добрае месца, як i любое iншае", - сказала яна мне, пацiснуѓшы плячыма.
  
  
  Яго зрабiѓ знак афiцыянту, каб ён папрасiѓ яшчэ шклянку, i налiѓ Пiлар брэндзi. Затым яе рэзка спытаѓ: "Што ты зрабiла са сваiмi валасамi?"
  
  
  Iнстынктыѓна яе рука ѓ iмгненным замяшаннi пацягнулася да галоѓ, затым яна ѓсмiхнулася. "Вам, павiнна быць, сказалi, што я рыжая. Як вы ведаеце, у нашым пошты бизнесявляется частцы ѓзнiкае неабходнасць змянiць знешнi выгляд. Табе падабаецца чорны? "
  
  
  "Любiць гэта. Трымаю грошы, ты таксама быѓ ерасоткой, як рудая.
  
  
  "Чаму, дзякуй", - сказала яна i гарэзна паглядзела на мяне з-пад сваiх доѓгiх веек.
  
  
  На iмгненне рысы асобы Пиларс, здавалася, знiклi, i перайшлi ѓ тонкае твар Роны Фольштедт. Яе зрабiѓ глыток моцнага брэндзi, i малюнак знiкла.
  
  
  "Адзiнае, што ѓ нас ёсць, - сказаѓ я, - гэта катэр, якi дасталi чамадан на борт" Гавиоты ". Я не мог разглядзець нашага iмя, нам апазнавальных лiчбаѓ у цемры. Ён ехаѓ занадта низменному у & nb i прыводзiѓся ѓ рух двума падвеснымi рухавiкамi ".
  
  
  Пiлар прыкусiла губу i пахiтала галавой.
  
  
  "Нiчога падобнага. Вы бачылi каго-небудзь вакол людзей на катэры?
  
  
  "Галоѓны чалавек быѓ невысокага росту, шчыльнага целаскладу i зусiм лысы".
  
  
  Яна падняла руку, каб спынiць мяне. "Каржакаваты, лысы мужчына?"
  
  
  "Гэта правiльна. Ты эга ведаеш?"
  
  
  "Я думаю так. Ёсць такi чалавек, якi ѓзначальвае банду кантрабандыстаѓ Кюрасао. Эга клiчуць Торио.
  
  
  "Вы можаце сказаць мне, дзе эга знайсцi?"
  
  
  "Я магу адвезцi цябе туды. Яе ведаю Кюрасао, i мы зможам дзейнiчаць хутка ".
  
  
  На хвiлiну яе збiраѓся запярэчыць. Яе не ѓ гатэль, каб яна стала такой жа, як Рона. Але Пiлар была права, яе мог марнаваць каштоѓны час на Кюрасао без правадоѓ, а час было вырашальным фактарам.
  
  
  "Як хутка мы зможам з'ехаць?" Яе сказаѓ.
  
  
  "Мы можам паспець на раннi рыбалку заѓтра ранiцай. Яе ѓсё ѓладжу.
  
  
  "Цi можам мы пачаць раней?"
  
  
  "Няма. I важна, каб вы сёння ѓвечары адпачылi. Заѓтра табе трэба будзе быць моцным i пiльным ".
  
  
  Мае ныючыя цяглiцы пагадзiлiся. Мы выпiлi яшчэ шклянку брэндзi, i яна праводзiла мяне да майго гатэля.
  
  
  "Я прыйду за табой ранiцай, - сказала Пiлар, - а мы паедзем у аэрапорт".
  
  
  Яе пакiнулi яе ѓ двары i стомлена падняѓся
  
  
  
  
  
  
  у мой пакой.
  
  
  Кiраѓнiк Пятнаццаць
  
  
  Яе прыняѓ пачатку другой душ за дзень i задернул жалюзi супраць вячэрняга сонца. Яе зняѓ новую вопратку i паклаѓ яе на крэсла. Затым яе расцягнуѓся голы на ложку, накiнуѓ на сябе прасцiну i ѓтаропiѓся ѓ столь.
  
  
  Проста прымусiць сябе заснуць звычайна немагчыма. Кожны нерв у маiм целе патрабаваѓ адпачынку, i мае вочы былi падобныя на мяшкi з пяском, але ёй не ѓдавалася спаць.
  
  
  Дзе-то былы амерыканскi навуковец i былы рускi генерал рыхтавалiся сцерцi маю краiну, горад за горадам. Паслязаѓтра першым адправiцца Нью-Ёрку. Яго павiнен куды-небудзь iсцi, каб спынiць ih, а не злятаць з ложка на ложку ѓ гатэлi ѓ Веракрусе.
  
  
  Але спяшацца ѓ бой без падрыхтоѓкi было б па-дурному i небяспечна. I калi Пiлар зможа знайсцi кантрабандыста Торио, у яго яшчэ можа быць дастаткова часу для выканання мiсii. Яе, заплюшчыѓ вочы. Бачанне Роны праплыло перада мной, знiкла, затым вярнулася.
  
  
  Сонечны святым, пранiкальны скрозь аранжавыя жалюзi, паступова пацьмянеѓ скрозь усе адценнi шэрага, i, нарэшце, стала цёмна. Тым не менш мой розум не мог супакоiцца.
  
  
  Здавалася, кожны гук з вулiцы ѓнiзе даносiцца адкрыта да маiх вушэй. Змыѓшы ѓнiтаза ѓ суседнiм пакоi, фантанны Нiягарскi вадаспад.
  
  
  Потым хто-то злёгку пастукаѓ да нас у дзверы.
  
  
  "Так?"
  
  
  "Гэта Пiлар", - рушыѓ услед мяккi рэѓматызму.
  
  
  Яе вылез вакол смецця, схапiѓ ручнiк i адкрыѓ дзверы. На Пiлар было чорнае сукенка з малюсенькiмi кветачкамi, якiя, здавалася, шчаслiва раслi ѓ пагорках i далiнах яе багатай мясцовасцi.
  
  
  "Увайдзiце", - сказаѓ я.
  
  
  "Я сапраѓды не верыла, што ты зможаш заснуць", - сказала яна i ѓвайшла ѓнутр.
  
  
  "Ваша прыгажосць пераѓзыходзiць толькi вашу мудрасць", - адказаѓ я.
  
  
  "Я прынёс табе якое-што, каб дапамагчы". Яна лёгенька апусцiлася на край ложка.
  
  
  "Таблеткi?" Яе спытаѓ. "Я нiколi ih не прымаю".
  
  
  Яна лянiва ѓсмiхнулася мне. "Не, не таблеткi. Мяне."
  
  
  "Што ж, - адказаѓ я, оправляясь ад свайго здзiѓлення, - вы, безумоѓна, цудоѓная планшэт, i ee зусiм не цяжка праглынуць".
  
  
  Ee прыгожае твар посерьезнело, стала амаль суровым. "Не жартуеце, - сказала яна. "Абедзве нашы жыцця могуць залежаць ад твайго фiзiчнага стану заѓтра, i..." Тут яна заколебалась, яе вочы слiзганулi па маёй апранутай у ручнiк постацi. "I, можа быць, яе таксама буду сёння неспакойна адпачываць у адзiноце".
  
  
  "Магчыма", - сказаѓ я.
  
  
  "Ты пакiнеш усё мне?"
  
  
  "Пiлар, яе ѓ тваiх руках".
  
  
  "Б'ен. Спачатку яе, хачу, каб ты ляжаѓ тут, на ложку ".
  
  
  Яе паслухмяна падышоѓ да ложка i ѓжо збiраѓся апусцiцца, калi яе моцныя карычневыя пальцы праслiзнулi пад ручнiк, якi яе насiѓ, i змахнула эга.
  
  
  "Для гэтага нам не спатрэбiцца ручнiк", - рашуча сказала яна. "Кладзiся на жыццё, калi ласка".
  
  
  Яе распласталася на ложку, скончылася рукi ѓ падушку. Што-то прахалоднае кранула маёй шыi ѓ падставы чэрапа i павольна паѓзе ѓверх па спiне. Яе адчуѓ лёгкi пах карыцы. Праз яе плячо ѓбачыѓ, што Пiлар дастала маленькi флакон вакол сумкi, якую несла, i вылiла змесцiва па мойму хрыбетнiку.
  
  
  "Алей карыцы", - патлумачыла яна. "Цяпер яе хачу, каб ты зноѓ апусцiѓ галаву i дазволiѓ мне дапамагчы табе расслабiцца".
  
  
  "Так, мэм", - усмiхнуѓся я. Пачуѓся шепчущий шаѓкавiсты гук. Краем вока яе злавiлi выблiск асмуглага сцягна, i зразумеѓ, што Пiлар зняла з сябе ѓсю вопратку.
  
  
  Нiбы адчуваючы мае думкi, яна заплюшчыла мае вочы лёгкiм дакрананнем сваiх прахалодных, мяккiх пальцаѓ. "Расслабся", - прамармытала яна. "Цяпер табе трэба толькi расслабiцца".
  
  
  Затым яе рукi ляглi на маю спiну плыѓнымi маленькiмi коламi, ee пальцы нацiскалi цвёрда i пяшчотна. Яна намазала маслам мае плечы i грудную клетку, выдаючы сабе ѓхваляльныя гукi. Яна знайшла зморшчыну на маёй баку, дзе дзiда майя кранала мяне, i яе пальцы пагладзiлi боль.
  
  
  Яна нанесла алей на маю талiю, яе рукi цудоѓна слiзгалi па маёй скуры з духмянай змазкай. ђнiз i ѓнiз, па ягадзiц i задняй паверхнi сцёгнаѓ. Яшчэ трохi дакранiцеся да западзiне на каленях, затым да икроножным цяглiцам, уздоѓж ахiлава сухажыллi, каб мае пяткi ляглi на яе далонi.
  
  
  Пiлар пяшчотна нанесла алей на падэшвы маiх нага, слiзгануѓшы пальцам памiж кожным вакол маiх пальцаѓ.
  
  
  Мая скура была жывой i звышадчувальны да яе дакрананняѓ. Здавалася, яе адчуваю праз свае пары блiзкасць яе аголенага цела.
  
  
  Яе сказаѓ: "Пiлар, я не ведаю, ѓсхваляваны яе цi хачу спаць. Калi ласка, прымi рашэнне! "
  
  
  "Супакойся", - мякка насварылася яна. "Мы толькi пачалi".
  
  
  Затым яна ѓзяла мае пальцы нага, па адным, задобрыць ih, перакочваючы памiж пальцамi. Вялiкiм i паказальным пальцамi яна зрабiла прамасленыя ножны, слiзгальныя уверх i ѓнiз з кожнага пальца ногi.
  
  
  Затым Пiлар ѓзяла кожную ступню ѓ рукi i пачала мясiць яе, пакуль я не адчуѓ, як трашчаць косцi. Затым яна зноѓ падняла рукi ѓверх па маiх нагах, яе вопытныя пальцы ѓпiлiся ѓ напружаныя мышцы, сцiскаючы, манiпулюючы, выцягваючы ныючыя боль.
  
  
  Асаблiвая ѓвага надавалася мойму крупы. Трымаючы адну руку на кожнай ягадзiцы, яна нахiлялася i сцiскала з дзiѓнай для жанчыны сiлай, яе рукi рытмiчна перакочвалiся ад пятак да кончыкаѓ пальцаѓ.
  
  
  Ложак злёгку правiсла, калi Пiлар
  
  
  
  
  
  
  апынулася на маiх нагах. Вакол гэтага становiшча яна нахiлiлася наперад i праводзiла сваiмi гнуткiмi пальцамi па маёй спiне, чароѓным чынам аслабляючы напружаныя мышцы.
  
  
  Калi яна пацягнулася наперад, каб памасiраваць мае плечы i шыю, яе i адчуѓ, як яе соску калыханай грудзей закранулi мяне. Цяпер яе рукi слiзганулi па маёй аголенай спiне ад плячэй да ступням.
  
  
  "Цяпер перевернись, - сказала яна, - а яе зраблю iншую бок".
  
  
  "Я не ведаю, цi вытрымаю яе".
  
  
  "Не хвалюйся, яе ѓпэѓнена, ты мiкалай вытрымаеш".
  
  
  Яе, перавярнуѓся на спiну.
  
  
  Пiлар ѓздыхнула. "Чаму, Нiк, яе думаѓ, ты расслабiѓся!"
  
  
  "Кравец пабяры!" Яе, усмiхнуѓся, скарыстаѓшыся магчымасцю, каб зiрнуць на маю аголеную масажыстку. Ee скура была, як палiраваная медзь - гладкая i бездакорная. Яе грудзей былi поѓнымi i сьпелымi. Яны апусцiлiся, затым рэзка паднялiся. Яе вузкая стан i круглыя цвёрдыя сцягна блiшчалi лёгкiм бляскам банк.
  
  
  Яна вытанчана нахiлiлася, каб узяць з прыложкавыя тумбачкi бутэлечку з маслам, i пырснула эга на мяне, разводзячы рукамi.
  
  
  "Не хвалюйся, - сказала яна, нiбы зноѓ чытаючы мае думкi, - нiчога не застанецца незавершаным!"
  
  
  Такiм чынам, цяпер ёй здаѓся ee руках. Вочы зачынiлiся - у галоѓ не ѓзнiкала трывожных малюнкаѓ. У мяне было адчуванне бязважкасцi, як быццам маё цела, накiроѓваѓся гэтымi дасведчанымi пальцамi, дрэйфавала ѓ прасторы. Яе здаваѓся зробленым па iрыска... нацягнутай, расцягнутай, цудоѓна нацягнутай з дакладнасцю да долi мяжы трываласцi.
  
  
  Яе рэзка расплюшчыѓ вочы i схапiѓ Пиларс за руку. "Гэтага дастаткова, - сказаѓ я. "Мы толькi што дасягнулi межаѓ масажу. У цябе ёсць iншыя таленты? "
  
  
  Пiлар лянiва дразняще ѓсмiхнулася мне. Мяне ахапiѓ шок вытанчанага задавальнення, калi яе рот самкнуѓся мной назаѓжды.
  
  
  I на якое-то час мне здалося, быццам мяне цягнуць праз маленькую аксамiтную дзiрачку ѓ свет няѓяѓных асалод. Затым мяне ахапiла дрыготка вызвалення. I ѓпершыню за шмат гадзiн яго быѓ пустынi нас ад думак, нас ад пачуццяѓ, плыѓ у пустаце, плывучы да глыбокага калодзежа забыцця.
  
  
  Яе пацягнуѓ цёплае, палаючае цела побач са мной i накрыѓ нас абодвух прасцiн.
  
  
  Менш чым праз хвiлiну сон, якi яго так доѓга хацеѓ, заключыѓ мяне ѓ цёплыя, пахнуць карыцай абдымкi.
  
  
  Кiраѓнiк Шаснаццаць
  
  
  Яе прачнуѓся на досвiтку з адчуваннем, як быццам усе старыя дэталi былi заменены новымi, пакрытымi тефлона кампанентамi перманентнага прэсавання. Па ваннай даносiлiся плёскат вады i жаночы голас, якi спявае на iспанскай. Яе выскачыѓ вакол смецця, падышоѓ да дзень i штурхнуѓ яе.
  
  
  У пакой уварвалiся патокi пара. За напаѓпразрыстай фiранкай для душа яе мог бачыць сiлуэт прыгожага цела Пiлар, калi яна намыливалась i спявала што-то па часоѓ Панча Вiлья. Час ад часу фiранка прылiпала да яе скуры, агаляючы блiскучую паверхню, як целлофановое акно ѓ скрынцы з цукеркамi.
  
  
  Яе пастаяѓ там з хвiлiну, атрымлiваючы асалоду ад вiдовiшчам, затым схапiѓ фiранку i адсунуѓ яе ѓ бок.
  
  
  Пiлар ахнула ад сцяга дазволу на выкананне i iнстынктыѓным жаночым жэстам закрылася рукамi. Затым яна апусцiла рукi i сядзела, усмiхаючыся пад бруямi душа, у той час як вада, якая сцякае па ѓзгорках i западзiнай яе цела, прымушала ee блiшчаць, як цюлень.
  
  
  "Добрай ранiцы, керидо", - сказала яна. "Спадзяюся, яе гэта адзiная перадача не цябе". Яе вочы слiзгалi па маiм целе. "Вы заѓсёды прачынаецеся ѓ такiм стане?"
  
  
  "Усё залежыць ад таго, хто прымае душ у суседнiм пакоi".
  
  
  "Спадзяюся, ты добра спаѓ".
  
  
  "Як бервяно. Калi свет калi-небудзь даведаецца аб гэтым тваiм лекi ад снатворнага, мы ѓбачым апошнi па барбiтуратаѓ.
  
  
  "Лiслiвец. Сядай, ёй намылю цябе спiну.
  
  
  Яе, увайшоѓ у душ, i Пiлар павярнула мяне. Яна намылила рукi, але вобласць маёй анатомii, якую яна намылила, вызначана не была маёй спiной. Яе, павярнуѓся i ѓстаѓ, тварам да яе, на нас абодвух пырснула вада. Упершыню яе зразумела, якая яна высокая дзяѓчына.
  
  
  "Мне прыходзiць у галаву, - сказаѓ я, - што я атрымлiваю ад вас вельмi шмат заказаѓ. Пара мне ѓзяць на сябе.
  
  
  "Што ты меѓ на ѓвазе, керидо?" - выдыхнула яна, нахiляючыся наперад, i гэтыя цудоѓныя грудзей пампавалiся да мяне.
  
  
  Узяѓшы яе пад рукi, падняѓ яе Пiлар, i падвёѓ ee да сябе. Затым апусцiѓ яе i далей, па долi цалi за раз.
  
  
  Яна выпусцiла лёгкi гук захаплення, калi яе рукi абнялi маю грудзi, i яна прыцягнула нас разам, прыцiснуѓшыся сваёй грудзьмi да мяне. Мы пачалi павольны, хвалепадобны, нерухомы танец, там, душа, паступова павялiчваючы рытм, пакуль Пiлар не круцiлася i не трэслася, як апантаная жанчына. Раптам яна ѓскрыкнула, яе голас працяѓ манатонны гул вады.
  
  
  Потым гэтага мы стаялi разам, дазваляючы & nb абмываць нашы цела.
  
  
  Мы хутка апранулiся, а затым пайшлi ѓ суседнюю кафэ, каб паснедаць цудоѓнымi хуэво-ранчеро. Мы запiлi эга мексiканскiм пiвам, якое нават падчас сняданку лепш, чым горкi мексiканскi кавы-пхи.
  
  
  Таксi отвезло нас у Newark Акруга, дзе мы ѓ такую гульню ѓ невялiкi самалёт. Мы вылецелi ѓ шэсць трыццаць. З двухгадзiннай рознiцай у часе, мы прызямлiлiся б Кюрасао каля поѓдня.
  
  
  Калi мы ляцелi
  
  
  
  
  
  у мiрнай зелянiнай Юкатана i цёмна-сiнiм Карыбскiм моры яе мiжволi ѓспомнiѓ, што не так шмат гадзiн таму яе, змагаѓся за сваё жыццё там.
  
  
  Як быццам па ѓзаемнай згодзе мы з Пiлар не размаѓлялi падчас паездкi. Раней гэтай ранiцай мы былi проста мужчынам i жанчынай, якiя атрымлiвалi асалоду ад жыццём, i яшчэ адным, як быццам нашай самай вялiкай праблемай было вырашыць, што ёсць на сняданак. Але цяпер мы былi двума прафесiяналамi, якiя iдуць насустрач невядомым небяспекам, я ведаю, што мы нiколi не вернемся. Было не час для свецкiх гутарак. Мы сядзелi цiха, пагружаныя ѓ свае асабiстыя думкi.
  
  
  Голас пiлот парушыѓ цiшыню. "Яны вакол вас, хто ѓ зале па правым борце, цяпер могуць бачыць наперадзе востраѓ Аруба. Аруба - самы маленькi з трох выспаѓ, якiя ѓваходзяць у склад Нiдэрландскiх Антыльскiх астравоѓ. Кюрасао яшчэ ѓ пяцiдзесяцi мiлях на ѓсход. Мы пачынаем спуск, i будзем прызямляцца прыкладна праз пятнаццаць хвiлiна ".
  
  
  Калi пiлот працягваѓ распавядаць нам аб пагодных умовах Кюрасао (iдэальных, як заѓсёды), я назiраѓ, як Аруба слiзгала mimmo нас. Пралiвы памiж Арубой i Кюрасао, былi спярэшчаныя белымi парусниками i мноствам маленькiх карычневых астраѓкоѓ без пастаяннага насельнiцтва, хоць яны часам выкарыстоѓвалiся рыбакамi.
  
  
  Наш самалёт прызямлiѓся ѓ аэрапорце Плесман, i мы знайшлi зборы для пятимильной паездкi ѓ сталiцу Виллемстад. Кабiна была старой "Мнс", са знятай дахам, каб яна магла выкарыстоѓвацца пад адкрытым небам.
  
  
  Кiроѓца быѓ гаваркiм чалавечкам, якi, здавалася, вырашыѓ расказаць нам абсталяваннем усiх мясцовых плётках падчас нашай кароткай паездкi. Я не звяртаѓ асаблiвай увагi на тое, што казаѓ мужчына, пакуль адна фраза не пранiзала маё прытомнасць, як ледасек.
  
  
  "Пачакай хвiлiнку", - раѓнуѓ яе кiроѓцу. "Што вы сказалi аб бландынцы, вытащенной па сукенка?"
  
  
  Ён павярнуѓся на сваiм месцы з шырокай усмешкай, задаволены тым, што прачнулася мой цiкавасць. "О, так, сеньёр. Два днi таму ѓ рыбацкiх доках было шмат хваляванняѓ. Адна па лодак вярнулася з желтоволосой дамай. На ёй быѓ выратавальны гиллетт, якi трымаѓ яе на плаву, хоць яна не была ѓ свядомасцi, калi яе прывезлi. Вельмi дзiѓна, паколькi нас адна лодка не трапiла ѓ аварыю ".
  
  
  "Дзе яна зараз?" Яе, ѓмяшаѓся,
  
  
  "Калi стала вядома па рыбацкiх аб'екце, неѓзабаве прыехаѓ муж жанчыны i павёз яе з сабой".
  
  
  "Ee муж?" - паѓтарыць яе.
  
  
  "Ах, так. Гэта буйны мужчына, падобны на мядзведзя, якi часам плавае разам з Говиотой ".
  
  
  Городин! Павiнна быць, ён вярнуѓся на Кюрасао, калi не змог знайсцi мяне цi Рону у & nb. Несумненна, ён чакаѓ там, калi вакол аб'екце прыйшло паведамленне, што яе прывезлi рыбакi. Гэта было два днi таму. Яе падлiчыѓ шанцы, што Рона яшчэ жывая. Гэта быѓ доѓгi стрэл: "Вы не ведаеце, куды мужчына... муж... забраѓ жанчыну?" Яе спытаѓ.
  
  
  - Не, сеньёр, але, можа быць, маiм сябрам, рыбак Саба, раскажа вам. Гэта ён выцягнуѓ даму па сукенка ".
  
  
  "Вы можаце адвезцi мяне ѓ Сабу?"
  
  
  "Цяпер, сеньёр?"
  
  
  "У цяперашнi час." Яе выцягнуѓ вакол набраклага папернiка купюру ѓ дзесяць гульдэнаѓ i працягнуѓ яе кiроѓцу. "I зрабi гэта хутка".
  
  
  "Пяць. м", - сказаѓ ён, кладучы грошы ѓ хвiлiну.
  
  
  За пяць мiн, амаль з дакладнасцю да секунды, мы прайшлi праз лабiрынт вузкiх вулачак да рыбацкiм докам за межамi Виллемстада, расчышчаючы шлях з дапамогай гудка, на якi кiроѓца ѓвесь час абапiраѓся. Мы рэзка спынiлiся на набярэжнай перад каркасным домам з адным вялiкiм акном у плямах дыму i шыльдай з выветренной фарбай, на якой напiсана "Прытулак Ванвоорта".
  
  
  Выйшаѓшы вакол машыны, яе адчуѓ, як мяне тузанулi за рукаѓ, i зразумеѓ, што амаль забыѓся пра Пiлар.
  
  
  "Нiк, бландынка... гэта твой Рона?"
  
  
  "Гэта павiнна быць."
  
  
  "А што ты будзеш рабiць?"
  
  
  "Знайдзi яе, калi змагу".
  
  
  "Але ѓ нас ёсць населены пункт расii".
  
  
  Калi б не Рон, не было б нiякай мiсii. Менавiта яна дала нам ключ да разгадкi, i цяпер яна можа прывесцi нас да Городину. Акрамя таго, яна не была па адукацыi небяспечнай працы, як мы. Калi яна зараз у руках Городина, гэй давядзецца заплацiць жудасную цану. Яе павiнен паспрабаваць знайсцi яе. Яе эй многiм абавязаны ".
  
  
  "Гэй, Вы нiчога не павiнны, - сказала Пiлар. "Ты не прымушаѓ яе выконваць заданнi. А час ... ведаеш, якi сёння дзень?
  
  
  "Так, яго ведаю. Заѓтра крайнi тэрмiн ".
  
  
  "Забудзь пра яе, Нiк. Пойдзем са мной, i я завяду цябе ѓ Торио. Мы знойдзем эга на набярэжнай, недалёка адсюль ".
  
  
  Яе спынiѓся перад дзвярыма сьвятынi Ванвоорта i паглядзеѓ у твар Пиларс. Калi яе загаварыѓ, мой голас быѓ халодным. "Рашэнне маё, i яго эга прыняѓ. Ты пойдзеш са мной? "
  
  
  На iмгненне яна сустрэлася са мной позiркам, затым адвярнулася. Яна працягнула руку i дакранулася да маёй рукi. "Мне вельмi шкада, Нiк. Вы павiнны дзейнiчаць паводле свайго сумлення. Я дапамагу табе, чым ты папросiш. "
  
  
  Яе сцiснуѓ яе руку i ѓвайшоѓ у дзверы.
  
  
  Кiраѓнiк Семнаццаць
  
  
  Vanvoort's Hideaway не быѓ турыстычным барам. Сяргей быѓ цьмяным, паветра быѓ затхлым. Сцены былi абвешаны плакатамi з рэкламай пiва i палiтыкаѓ. Лiнолеѓм на падлозе працёрся да голага дрэва ѓ паласе ѓздоѓж пярэдняй частцы нелакированной планкi.
  
  
  Клiентурай былi рыбакi i маракi.
  
  
  
  
  
  многiх народаѓ. I ѓсе мужчыны. Гул размоѓ i звон шклянак раптам спынiлiся, калi наведвальнiкi заѓважылi Пiлар, якая займаецца выглядала эфектна ѓ кароткiм цытрынава-жоѓтым сукенку.
  
  
  За стойкай сядзеѓ касалапы галандзец з бiцэпсамi, падобнымi на дынi, якiя тырчаць з-пад кароткiх рукавоѓ эга кашулi.
  
  
  "Я шукаю рыбака па iмя Саба", - сказаѓ я.
  
  
  Малюсенькiя вочкi галандца прабеглiся па мне, як казуркi. "Хто сказаѓ, што ён тут?"
  
  
  "Эга iншы таксiст. Той, што ѓ Гудзон.
  
  
  Ён пакруцiѓ сваёй масiѓнай галавой праз боку ѓ бок. "Не значыць для мяне нiчога".
  
  
  Паклаѓшы абедзве рукi на стрыжань, яе, прыцiснуѓся тварам да яму. "Мiстэр, у мяне няма часу гуляць у гульнi, i ѓ мяне няма часу тлумачыць. Але я хачу, каб вы ведалi наступнае: калi вы не пакажаце мне Сабу праз пяць секунд цi не скажаш, дзе яе магу эга знайсцi, яе перайду праз гэты бар i зламаю вам косткi, пакуль не атрымаю рэѓматызму ".
  
  
  Галандзец ведаѓ, што я сур'ёзна. Эга румянец збялеѓ. "Вунь там", - прахрыпеѓ ён. "Адзiн у будцы ля сцяны".
  
  
  Калi яе адвярнуѓся ад бара, тут зноѓ пачаѓся лопат, i ѓсе сталi занятыя, гледзячы на Пiлар.
  
  
  Самотны мужчына ѓ будцы быѓ чарнаскурым жыхаром Вiргiнскiх выспаѓ.
  
  
  "Саба?" Яе спытаѓ.
  
  
  "На самой справе, дружа. Сядай. I лэдзi таксама. У эга выступаѓ музычная частка была брытанскай, а частка - калiпса-меладычнай, якую вы чуеце ѓ некаторых частках Вэст-Iндыi. "Ты павiнен усялiць у Ганса страх перад Богам, прымусiць эга адступiць, як гэта".
  
  
  "Я хачу спытаць аб жанчыне, якую вы прывялi два днi таму. Той, якi ты знайшоѓ у моры ".
  
  
  - Ах, лэдзi з жоѓтымi валасамi. Вельмi прыгожая. Яна не прачынаецца, каб сказаць нам словы. Вельмi-вельмi стамiѓся. Мора высiльвае твае сiлы. Але я не думаю, што эй было балюча. Нiчога не зламана ".
  
  
  "I мужчына адвёѓ яе? Той, хто сказаѓ, што ён яе муж?
  
  
  "Ой-хо, можа, ён не яе муж", а? Я не здзiѓлены. Ён не падобны на тую даму з жоѓтымi валасамi, якую прымаюць за мужа. Занадта груба, занадта непрыгожа. Ты мужык, дружа?
  
  
  "Няма, але яе сл яшчэ, а мужчына, якi павёз яе, пэѓна не быѓ. Вы ведаеце, куды ён яе забраѓ?
  
  
  "Так, яго ведаю. Яе распавядаю эму дарогу ѓ шпiталь Каралевы. Ён кажа, што нiколi не мiн ', ён вядзе даму туды, дзе ѓ яго ёсць сябры. Ён сказаѓ, што яны клапоцяцца аб ёй. Таму яе гляджу, куды ён iдзе. Ён бярэ дзяѓчыну ѓ маторную лодку з двума iншымi мужчынамi. Яны едуць у Маленькi Сабака, маленькi востраѓ у дванаццацi мiлях ад берага. Нiчога, акрамя вялiкiх камянёѓ Little Dog. Вялiкiя камянi i рыбацкая хацiна. Рыбакi больш не выкарыстоѓваюць гэта месца. Мужыкi са стрэльбамi цяпер усiх палохаюць.
  
  
  "Вы можаце паказаць мне, як дабрацца да Маленькай Сабакi?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Вядома. Спусьцецеся да докаѓ, вы можаце ѓбачыць гэта месца. Давай, яе табе пакажу.
  
  
  Чорны мужчына ѓстаѓ i выйшаѓ праз кiёскi. Пiлар рушыла ѓслед за намi на вулiцу i спусцiлася праз пару крутых кварталаѓ да набярэжнай, дзе Саба, адна праз блiскучую ваду, на тое, што здавалася вышчэрблены выступам вакол карычневых скал.
  
  
  "Маленькая собачка", - сказаѓ ён. "Можа быць, 500 метраѓ у даѓжыню, 200 у шырыню. Адзiнае бяспечнае месца для пасадкi лодкi - з другога боку. Адсюль не вiдаць.
  
  
  "Мне патрэбна хуткасная лодка, - сказаѓ я. "Вы ведаеце каго-небудзь, хто здае мне адзiн?"
  
  
  "Вядома. У мяне ёсць яшчэ з самай хуткай лодкай ѓ гаванi, калi не лiчыць кантрабандыстаѓ i палiцыi. Ён бярэ з вас шмат грошай, але вы атрымлiваеце свае грошы ".
  
  
  "Добра." Яе, павярнуѓся да Пiлар. "Цяпер яе папрашу цябе зрабiць тое, што будзе для цябе вельмi цяжкiм".
  
  
  "Што здарылася, Нiк?"
  
  
  "Пачакай мяне. Пачакай, калi я не вярнуся да цемры, распавёѓ Дэвiда Хока ѓ Вашынгтоне i раскажы эму усё, што ведаеш ".
  
  
  "Ble яе пайду з табой? Яе магу кiраваць лодкай. Яе магу дапамагчы рознымi спосабамi ".
  
  
  "Няма", - цвёрда сказаѓ я. "Гэта мая праца, i я хачу, каб вы засталiся тут".
  
  
  "Так, Нiк", - сказала яна з непадобнай на нах пакораю.
  
  
  Яе сцiснуѓ яе руку i рушыѓ услед за Сабой да докаѓ, дзе мы знойдзем эга, iншы на катэры. Аказалася, што гэта iмкненне хуткая лодка, якую яе горды двое беражлiва утрымлiваѓ у добрым стане. Гэты чалавек не занадта турбаваѓся аб тым, каб дазволiць незнаёмцу ѓзляцець ѓ сваёй гонару i радасцi, але досыць гульдэнаѓ перайшло па рук у рукi, каб паменшыць супрацiѓ эга. Маторам быѓ гiганцкi "Эвинруд", якi iмгненна ажыѓ, i неѓзабаве яе ѓжо нёсся па лёгкаму пралiву да Маленькай Сабаку. Перш чым яе падышоѓ занадта блiзка, яе зрабiѓ шырокi круг вакол скалы, выспы. Ля ѓваходу на далёкiм беразе да некрашеной порта бар быѓ прывязаны катэр з каютамi. Для пiрса знаходзiлася драѓляная хацiна. Бледна-шэры дым клубiѓся вакол трубы.
  
  
  Яе задушыѓ "Эвинруд", затым агледзеѓ хацiну i навакольныя скалы на прадмет якiх-небудзь прыкмет жыцця. Не было. Так што я ѓключыѓ матор i вярнуѓся вакол выспы.
  
  
  Яе блукаѓ па камянiстым беразе, на далёкай баку ѓ я прасiѓ магчымага месца для прызямлення. Вышчэрбленыя вяршынi ѓзвышаюцца на пятнаццаць або дваццаць футаѓ, як быццам якое-то велiзарнае абурэнне ѓ цэнтры зямлi выкiнула ih са дна акiяна. Нарэшце яе наткнуѓся на вузкi клiн вады памiж парай выступоѓцаѓ валуноѓ, i мне ѓдалося протиснуть лодку. Яе засцярог яе, падняѓся па скалах i накiраваѓся да хацiны на супрацьлеглым баку выспы.
  
  
  
  
  
  
  
  Рух iшло ѓ лепшым выпадку павольна, i ён рухаѓся асцярожна, у выпадку, калi Городин выставiѓ назiранне. Праз дваццаць хвiлiна яе дасягнуѓ зручнай кропкi, адкуль мог легчы жыцця i глядзець на хацiну. Тут ён здаваѓся больш, чым з боку акiяна, i здавалася, што ён падзелены на два пакоi. Адзiнае акно, якое яе мог бачыць, было затрымаѓся дошкамi з аднымi толькi шчылiннымi адтулiнамi. Па-ранейшаму нiякiх слядоѓ чалавечай жыцця, толькi палымяны дым, растекающийся па паветры. Цяпер, калi яе быѓ з зацiшнага боку ад дыму, яе заѓважыѓ непрыемны пах. Магчыма, у глыбiнi душы яе, ведаѓ, што гэта было, але я яе адхiлiѓ гэтую думку i папоѓз да халупе, iмкнучыся не трапляцца на вочы збiралiся ѓ акне на выпадак, калi хто-то будзе глядзець за iм.
  
  
  Яе без праблем дабраѓся да хацiны i прысеѓ пад акном, забiтымi дошкамi.
  
  
  Смурод тут было беспамылковым. Гэта быѓ пах опаленной плоцi i чалавечых валасоѓ. Яе сцiснуѓ зубы i паспрабаваѓ сцерцi разумовую карцiну таго, што можа здарыцца з Роной Фольштедт. Усярэдзiне хацiны раздаѓся рэзкi, ледзь стрымваны голас гневу. Гэта было цяжкае рык Фёдара Городина.
  
  
  "Ты вынялi мне шмат клопатаѓ, ты i Картэр", - казаѓ ён. "Але ты ѓсё яшчэ можаш заслужыць маё прабачэнне. У вас ёсць iнфармацыя, Мне патрэбна гэтая iнфармацыя. Просты абмен. I ѓ самай дэла, як ты можаш адмовiць такому па матэматыцы, як яго, якi так таленавiты да пераканання? "
  
  
  Яе павольна падняѓ галаву, каб прыжмурыцца праз прастору памiж дошкамi, i голас Городина працягнуѓся.
  
  
  "Мы ведаем, што Картэр не патануѓ. Ёсць звесткi, што эга даставiлi на бераг у рыбацкай вёсцы майя на Юкатане. Больш таго, нам не ѓдалося эга адсачыць. Там быѓ бы кантактны пункт, па якiм вы маглi б звязацца з iм у выпадку крайняй неабходнасцi. Яе, хачу, каб ты сказаѓ мне, дзе гэта ".
  
  
  Цяпер яе мог бачыць пакой праз падваконнiкi. На драѓляным крэсле, побач з Городином сядзела Рона-Фольштедт. Вэб-вяроѓка была прывязаная вакол яе талii, звязваючы яе рукi па баках i ѓтрымлiваючы яе на спiнцы крэсла. На ёй быѓ толькi абрывак штаноѓ, якiя яна насiла, калi нырала з круiзнага лайнера. Вышэй талii яна была аголена, агаляючы маленькiя, добра сфармаваныя грудзей. Яе вочы пачырванелi, валасы зблытаны. Калi яна загаварыла, гэта было адхiленым, стомленым голасам.
  
  
  "Не было нiякага кантактнага асобы", - сказала яна.
  
  
  "Ты врунья i дурнiца", - сказаѓ Городин. "Вы павiнны ведаць, што я магу прымусiць вас сказаць. Мiрнае зараз цi пазней крычыць у агонii. Так цi iнакш, яе знайду Картэра. Ён ужо забiѓ некаторых вакол маiх лепшых людзей, i кожную хвiлiну, пакуль ён застаецца жывы, ён уяѓляе пагрозу для нашага плана. Цяпер - яшчэ раз - дзе мы можам знайсцi Нiка Картэра?
  
  
  "Я паняцця не маю, дзе ён", - стомлена манатонна сказала Рона.
  
  
  "У мяне няма больш цярпення", - прагыркаѓ Городин. "А цяпер яе пакажу вам, што адбываецца з людзьмi, з якiмi яе страцiѓ цярпенне".
  
  
  Вялiкi рускi адышоѓ у бок, i крынiца дыму вакол трубы быѓ знойдзены. У вялiкай жалезнай жароѓнi тлела распаленая куча вакол драѓнянага вугалю. Пакрытыя гумай дзяржальнi нейкага доѓгага iнструмента тырчалi вакол вуглёѓ. Городин асцярожна узяѓся за рукаяць i выцягнуѓ iнструмент. Гэта былi доѓгiя вастраносыя абцугi. Абцугi засвяцiлiся цьмяна-аранжавым святлом, калi ён паказаѓ ih Роне.
  
  
  "Магчыма, вы чулi аб гэтай тэхнiцы", - сказаѓ ён.
  
  
  "Плоць адрываецца ад цела па дробцы за раз. Асаблiвая ѓвага надаецца пяшчотнай грудзей жанчыны. Вы будзеце жыць даволi доѓга, але ѓ кожны момант гэтага часу вы будзеце прасiць памерцi ".
  
  
  Погляд Роны гiпнатычна спынiѓся на блiскучых кончыках абцугоѓ. "Але я нiчога не ведаю, - сказала яна са слязамi на вачах, - зусiм нiчога".
  
  
  Городин праiгнараваѓ яе. "Я дам вам яшчэ адзiн шанец адказаць на мае пытаннi", - холадна сказаѓ ён. "Тады мы пачнем".
  
  
  Яе абдумаѓ свой план дзеянняѓ. Яе мог забiць Городина, прабiѓшы аконныя планкi, але ѓ ih ценяѓ у цёмным пакоi яе бачыѓ, што яшчэ двое мужчын стаялi ѓ блiжэйшай сцяны. Яны, напэѓна, будуць ѓзброеныя, i, цалкам верагодна, заб'юць Рону, перш чым яго змагу прайсцi за кут хацiны да знешняга дзень. Iншая дзверы, адкрыта, насупраць акна, па-вiдаць, вяла ѓ другую пакой. Гэта не дапамагло. Калi б у пакоi было акно, эга б яе закалолi.
  
  
  Пакуль яе спрабаваѓ прыдумаць здзяйсняльны план, Городин уставiѓ шчыпцы ѓ вуглi i павярнуѓ у мой бок. Яе схаваѓся на ѓвазе, калi ён сказаѓ аднаму па нябачных людзей: "Вазьмi эга сюды. Паказаць мiс Вольстедт, на што яна можа разлiчваць, калi не будзе супрацоѓнiчаць з намi.
  
  
  Перад маiм акном перахрысцiѓся славянскi хлопец з кароткай стрыжкай, i калi яе зноѓ падняѓ галаву, ён адкрыѓ дзверы на супрацьлеглым баку. Пах гарэлай плоцi разлiѓся, як атручаны газ. Славянiн вярнуѓся праз хвiлiну, цягнучы за сабой што-то на падлозе, што прыйшлося ѓ некалькiх футах ад Роны.
  
  
  Iстота на падлозе было ѓ форме чалавека з галавой, тулавам, дзвюма рукамi i дзвюма нагамi. Мала што яшчэ пра гэта падказаѓ мужчына. Плоць i мускулы былi разарваныя, абпаленыя, разарваныя i адарваныя ад кожнай часткi галавы i цела. Здавалася, нiдзе не было органа, якi
  
  
  
  
  
  
  не быѓ знявечаны. У многiх месцах косткi просвечивали скрозь адтулiны ѓ плоцi, у той час як стварэнне сплывала крывёю i iншымi бiялагiчнымi вадкасцямi.
  
  
  Вусны былi цалкам адарваныя, пакiнуѓшы грымасу аголеных зубоѓ, якая нагадвае чэрап. Там, дзе быѓ адзiн вачэй, цяпер была толькi вiльготная пачарнелая дзiрка.
  
  
  Горш за ѓсё тое, што гэты рэшту чалавека быѓ жывы.
  
  
  Рона заткнула рот i адвярнулася, калi гэта прывiд жаласна скреблось па половицам сутаргавай рукой.
  
  
  "Нельга так адварочвацца ад старога сябра, - сказаѓ Городин. "Цi, можа быць, ты не пазнаеш прыгожага маладога Барыса".
  
  
  Рон выдаѓ дрыготкi галашэньне.
  
  
  "Мы знайшлi эга без прытомнасцi, але ѓсё яшчэ жывым", - працягнуѓ Городин. "Мы ажывiлi яго. Мы даглядалi iх i кармiлi эга перад выпрабаваннямi. Потым ён паплацiѓся, не занадта стойка, яе прызнаю, у той нядбайны момант, калi ён ухiлiѓся ад свайго доѓгу, i дазволiць вам i Картэру бегчы. Рэзка падняѓшыся, эга голас шталь больш жорсткiм. "А цяпер настаѓ ваш час. Мне патрэбен Нiк Картэр, i ты скажаш мне, дзе эга знайсцi.
  
  
  "Я... я не ведаю", - усхлiпнула Рона.
  
  
  Городин вылаяѓся па-расейску i пацягнуѓся да гумовым рукояткам абцугоѓ.
  
  
  Воданепранiкальная трубка з шасцю дымавымi шарыкамi, якiя даѓ мне Сцюарт, была ѓ мяне ѓ руцэ. Нейкiм чынам мне прыйшлося кiнуць адну вакол гранул ѓ свецiцца вугаль. Гэта было лёгкае адлегласць - праблема заключалася ѓ тым, каб адправiць гранул праз закратаванае акно. Мне патрэбен быѓ духавы пiсталет, i калi ѓ галоѓ паѓстала малюнак, яго хутка выцягнуѓ шарыкавую ручку вакол кiшэнi кашулi i адвiнцiць каѓпачок, выкiнуѓшы эга разам з картрыджам ѓнутры. У вынiку ѓ мяне засталася трубка дыяметрам тры з паловай цалi, вузкая на адным канцы i досыць шырокая ѓ адным, каб прыняць адну па дымавых гранул. Яе кiнуѓ кулю ѓ мозгу ручкi, ѓваткнуѓ яе памiж дошкамi вокны i пачаѓ асцярожна рэгуляваць, каб траекторыя палёту ракеты была дакладнай.
  
  
  Цяпер Городин падышоѓ да Роне. Трымаючы абцугi ѓ кожнай руцэ, ён прыцiснуѓ распаленыя абцугi да яе левым соску. Яе зрабiлi, мала самаробнай духавога пiсталет свецiцца вугаль. Мая першая спроба павiнна быць бездакорнай, таму што ѓ мяне наѓрад цi атрымаецца другая.
  
  
  Яе зрабiѓ глыбокi ѓдых, прыцiснуѓся вуснамi да канца трубкi i выдыхнуѓ з выбухным пуфом.
  
  
  Шарык ѓляцеѓ у вугаль i асьле на распаленых вуглях з цудоѓным шыпеннем i дымам грыбоѓ, распаѓсюдзiѓшы свой бледны, задушлiвы дым ва ѓсе куткi пакоя.
  
  
  Дабраслаѓляючы вынаходлiвасць Сцюарта, выцягнуѓ яе хустку-маску i накрыѓ ёю нос i рот. Яе згарнуѓ за кут хацiны i адкрыѓ дзверы плячом. Ён здрыгануѓся, а затым раскалоѓся, калi яго моцна штурхнуѓ яго.
  
  
  Калi яго уварваѓся ѓ хацiну з Люгером ѓ руцэ, яе ѓбачыѓ, як Городин, спатыкаючыся, вылецеѓ праз дзверы ѓ суседнi пакой, у той час як адзiн вакол эга людзей ѓсляпую хацеѓ бы мэта для свайго пiсталета-кулямёта.
  
  
  Яго стрэлiѓ, i ён упаѓ. Ён усё яшчэ спрабаваѓ падняць з падлогi пiсталет-кулямёт, таму яе i стрэлiѓ у яго яшчэ раз, i ён перастаѓ рухацца.
  
  
  Пачатку другi чалавек у пакоi атакаваѓ мяне распаленымi абцугамi пасля таго, як падняѓ ih з падлогi, дзе ih выпусцiѓ Городин. Яе пусцiѓ кулю эму ѓ галаву, затым кiнуѓся да Роне i хутка вызвалiѓ яе. Памiж кашлем гэй ѓдавалася выдыхаць маё iмя.
  
  
  "Нiк?"
  
  
  "На самой справе, - сказаѓ я. "Супакойся, яе выцягну цябе адсюль праз хвiлiну".
  
  
  Маска плаце саслiзнула з майго rta, калi яе вынес Рону на вулiцу i апусцiѓ яе на зямлю. Яе пачакаѓ, пакуль у мяне высвятляцца вочы, потым вярнуѓся да Городиным.
  
  
  Яе пераступiѓ праз хто трымцiць астанкi Барыса ѓ другую пакой халупы. Пуста. Было акно, обшитое дошкай, але яно было выбiта. Яе, паглядзеѓ на навакольныя скалы, але Городина не ѓбачыѓ.
  
  
  Далёкi крык Роны адкiнуѓ мяне ад акна. Яе кiнуѓся назад праз хацiну i выскачыѓ праз парадныя дзверы. Городин бег па кароткай дарожцы памiж валунамi да прычала, дзе стаяѓ катэр. Калi яе, увайшоѓ у дзверы, ён разгарнуѓся i стрэлiѓ у мяне па даѓгаствольнай пiсталет "Эрман". Эга лупiѓ вочы трапiла мне ѓ рукаѓ, ривненской настолькi, каб сапсаваць мне мэта, калi яе зрабiѓ два зваротных стрэлу. Одзiна вакол iх трапiѓ у палiѓны бак крэйсера, i лодка з гучным выбухам ѓзляцела ѓверх, калi Городин кiнуѓся з сцежкi на скалы.
  
  
  Яе апусцiѓся на каленi побач з Роной. "Ты можаш iсцi?"
  
  
  "Я... я так думаю".
  
  
  - Тады трымайцеся адкрыта за мной. У мяне пришвартована лодка на другiм баку выспы. Iсцi будзе нялёгка, а Городин дзе-то там з стрэльбай.
  
  
  "Ты вядзеш, Нiк, - сказала яна. "Я зраблю гэта"
  
  
  Яе зняла кашулю i абслугоѓваннем ee Роне не па сцiпласцi, а таму, што яна была амаль у колер скалы. Мая ѓласная шкура была дастаткова загарэлай, каб не быць такой вiдавочнай мэтай. З Роной ззаду мяне яе прабiраѓся назад па зубчастым камянях у кiрунку сваёй лодкi, хваравiта баючыся найменшага гуку або руху.
  
  
  Калi яе ѓбачыѓ-эга, памiж намi i лодкай быѓ толькi адзiн вузкi грэбень скалы - водблiск металу на сонца.
  
  
  
  
  
  
  яе цяжка шпурнуѓ Рону на зямлю i павалiѓся побач з ёй у той момант, калi плоскi трэск пiсталет "Эрман" разбурыѓ цiшыню, i жвiр пырснуѓ у двух кроках перад намi.
  
  
  "Заставайся на месцы", - прашыпеѓ ёй Роне i прыцэлiѓся з "Люгера" ѓ тое месца, дзе яе бачыѓ выблiск рулi пiсталета. Яе стрэлiѓ адзiн раз, два разы.
  
  
  Рука i плячо Городина обвились вакол валуна, i ён выпусцiѓ дзiкi стрэл, якi адскочыѓ ад камянёѓ над нашымi галовамi. Яе стрэлiѓ у рэѓматызму i пачуѓ, як крыкнуѓ беларуская, чым балюча, калi мая лупiѓ вочы разарвала эму перадплечча.
  
  
  Цяпер неасцярожна, Городин перамянiѓся, каб агледзець сваю рану, i адкiнуѓ iдэальную цень на якi стаiць перад iм валун. Вiдавочна, ён не быѓ сур'ёзна паранены, таму што я бачыѓ, як цень сцiскала i разжимала сваю правую руку, затым зноѓ ѓзяла пiсталет i падпаѓзла вышэй па камянях для стрэлу.
  
  
  Калi з'явiлася мэта Городина, яго быѓ гатовы з нацэленым люгером. Яго нацiснуѓ на курок. Малаток ѓдарыѓ па пустой лiчбавыя камеры. Яе выкарыстаѓ дзве абоймы з боепрыпасамi, а iншы ѓ мяне не было.
  
  
  Расеец стрэлiѓ, але з-за кулявой раненнi эга трапнасць была дрэнны, i ён нырнуѓ назад па ѓвазе.
  
  
  Яе агледзеѓ няроѓныя скалы вакол нас у я прасiѓ месцы, якое магло б лепш схавацца. У дзесяцi ярдаѓ ад таго шляху, па якiм мы прыйшлi, была паражнiну ѓ форме труны.
  
  
  Яе, падышоѓ да вуха Роны, i ён прашаптаѓ: "Калi табе скажу, уставай i бяжы ён да дзiркi, што там. Варушыся хутка i трымайся.
  
  
  Яна адкрыла рот, каб нешта сказаць, але Городин зноѓ падняѓся i прыцэлiѓся. "Iсцi!" - мякка сказаѓ я. Рона выскачыла, пригнулась, спатыкнулася i нырнула ѓ нiшу, калi лупiѓ вочы адкусiла кавалак валуна ѓ цалях ад адтулiны.
  
  
  Яе, ускочыѓ на ногi i рушыѓ услед за ёй. Калi яе, нырнуѓ у неглыбокi хвiлiну, лупiѓ вочы апякла мне плячо i стукнулася аб зямлю. Яе вылецеѓ у абароненае месца i адчуѓ лiпкую вiльготнасць крывi ѓ тым месцы.
  
  
  "У вас трапiлi!" - сказала Рона.
  
  
  "Наѓрад цi."
  
  
  З-за межаѓ даносiѓся голас Городина, якi мог цяпер здагадацца, чаму я не адказваѓ на яго агонь. "Картэр, ты мяне чуеш? Яшчэ адно падобнае прыкончыць вас! Выходзь з паднятымi рукамi! "
  
  
  Потым некалькiх секунд цiшынi прагучала яшчэ два стрэлы. Адна вакол куль трапiла ѓ наша вузкае адтулiну i, рикошетируя ѓзад i наперад, запырскала нас асколкамi каменя.
  
  
  Наблiзiѓшыся да Роне, ёй прашаптаѓ: "У наступны раз, калi ён стрэлiць, крычы".
  
  
  Яна з разуменнем кiѓнула, i пры наступным стрэле выдаѓ пакутлiвы енк. Яе падаѓ гэй знак "добра", i шталь чакаць.
  
  
  - Добра, Картэр, - зароѓ Городин. "Выходзь, або жанчына памрэ!"
  
  
  "Я не магу!" - крыкнуѓ ёй ѓ рэѓматызму, голас абсурдна напружана, чым балюча. "Яе паранiлi, а жанчына цяжка параненую. Адпусцi яе, i я заключу з табой здзелку.
  
  
  - Думаю, у цябе таксама няма патронаѓ, а. Выкiнь пiсталет; тады мы пагаворым ".
  
  
  Яе размазал кроѓ па сваёй раны па лiнii валасоѓ Роны i па яе твары, паклаѓ яе на спiну i сказаѓ эй, што рабiць. Потым паклiкаѓ Городина i выкiнуѓ пiсталет.
  
  
  Калi яе пачуѓ наблiжэнне Городина, яе перавярнуѓся на жыццё i ляжаѓ згорбiѓшыся i стацыянарных. Цяжкiя shaggy Городина зацiхлi над намi. Потым паѓзы Городин сказаѓ: "Вунь, Картэр, прэч!"
  
  
  Затым Рона, слаба сказала: "Ён... ён без прытомнасцi".
  
  
  "Магчыма, няма", - прагыркаѓ Городин. "Дай мне штогод, не прыкiдваецца лi ён".
  
  
  Эга пiсталет выбухнуѓ адкрытыя над мной, i лупiѓ вочы разлетела зямлю i друз ѓ цалi ад маёй галавы. Эга словы сiгналiзавалi аб трукi, i яе не паварушыѓся.
  
  
  Цень ѓпала на скалы. Яе бачыѓ гэта краем вока, калi ён нахiлiѓся мной назаѓжды. Яе, ведаѓ, што ѓ яго ѓ кулаку трымаѓ пiсталет, асцярожна прицелив эга, i чакаѓ у трывожным чаканнi. Рона, звярнулася яе, не падвядзi мяне зараз жа!
  
  
  Потым яе пачуѓ штуршок ee ногi, мяккi ѓдар яе ступнi, калi яна злучылася з целам Городина, i ён спатыкнуѓся.
  
  
  Сцiснуѓшы стылет у руцэ, яе iмгненна павярнуѓся i ѓваткнуѓ лязо у эга масiѓную грудзi. З доѓгiм уздыхам i булькала стогнам ён адмовiѓся ад гармата - i з свайго жыцця.
  
  
  Яе вывеѓ Рону ѓ цьмяны апоѓднi i сказаѓ: "Лодка толькi што мiнула грэбень. Чакай мяне там, - мне трэба зрабiць апошнi ".
  
  
  Яна запытальна паглядзела на мяне, але павярнулася i пайшла да лодцы. Яе, пацягнуѓся за пiсталетам Эрман, якi выпусцiѓ Городин, i вышиб ѓсе снарады, акрамя аднаго. Потым яе вярнуѓся праз камянi да рыбацкай хацiне. Дзверы расчынiлiся, i дым разышоѓся.
  
  
  Яе, прайшоѓ праз пакой да разарваным парэшткаѓ Барыса. Вакол разбуранага горла даносiлiся элементы слышные рыме ѓ прысутнасцi прадстаѓнiкоѓ розных, а якая працуе рука царапала падлогу.
  
  
  Здавалася, мне трэба сказаць што-то важнае, але я не мог знайсцi слоѓ. Яе проста паклаѓ пiсталет на падлогу для рухомую руку i выйшаѓ за дзверы.
  
  
  Яе прайшоѓ зусiм трохi назад да Роне i лодцы, калi пачуѓ стрэл
  
  
  Кiраѓнiк васемнаццаць
  
  
  Калi яе далучыѓся да Роне ѓ лодцы, яна сядзела, згорбiѓшыся, на носе, абдымаючы сябе, як маленькi кiнуты дзiця. Па яе шчоках цяклi слёзы, i яна шкада дрыжала.
  
  
  "Цяпер усё ѓ парадку, - сказаѓ я. "Нiхто не пойдзе за намi".
  
  
  Яна пацягнулася да мяне i скрыжавала рукi на грудзях.
  
  
  
  
  
  
  да мяне, чапляючыся за мяне, як калi б ёй быѓ плытом выратавання. Пасля таго, як яна захавала сябе ѓ руках праз кашмар гвалту i доѓгi знаходжанне ѓ акiяне, яна была на мяжы вынослiвасцi - на мяжы абвалу. I яе, ведаѓ, што прывiтанне патрэбен адпачынак i медыцынская дапамога.
  
  
  Адной рукой прытрымваючы Рону побач са мной, а iншы кiруючы лодкай, яе перасёк ваду i накiраваѓся да докаѓ Кюрасао. Калi мы наблiзiлiся да эстакадзе, дзе быѓ прышвартаваѓся катэр, яе ѓбачыѓ постаць, якая стаiць там, i ожидающую. Гэта была Пiлар. Вiдавочна, назiраючы за лодкай, яна заѓважыла, як мы наблiжаемся.
  
  
  Яе зменшыѓ абароты, дрэйфаваѓ да прычала, i кiнуѓ канат Пiлар. Яна замацавала эга на шыне, калi яе выскачыѓ i замацаваѓ корму. Затым яе ѓзяѓ Рону на рукi i падняѓ яе на лаву падсудных, дзе ѓ трансовой сьвядомасьць шоку, яна села, як зомбi.
  
  
  "Гэта павiнна быць Роны, - сказала Пiлар.
  
  
  "Так. Яна ѓ дрэннай форме. Возьмем таксi i адвязем яе ѓ бальнiцу.
  
  
  "Я магу зрабiць лепш, чым гэта. Пакуль цябе не было, яе арандавала джып. Ён прыпаркаваны адкрытымi там. Вы бераце Рону назад; Яе, паеду. Яе ведаю дарогу ѓ бальнiцу. Затым яна дадала смешна: "Твой Рона вельмi прыгожая".
  
  
  "Пiлар, - сказаѓ я, - я рады цябе бачыць. Вы - зручны напарнiк. Паехалi."
  
  
  Калi мы з Пiлар ехалi ѓ джыпе па вулiцах Виллемстада, яна сказала: "Што здарылася на востраве".
  
  
  "Городин быѓ там з парачкай сваiх галаварэзаѓ", - сказаѓ яе эй. "Ён збiраѓся катаваць Рону, каб прымусiць яе гаварыць. Чаго ён не ведаѓ, так гэта таго, што яна не магла яму адказаць. Яна была проста аматарам гульнi для заядлых прафесiяналаѓ ".
  
  
  "Але яна сапраѓды была валанцёрам, - заѓважыла Пiлар.
  
  
  "На самой справе, але нiхто вакол нас не знайшоѓ часу, каб расказаць вось аб магчымых рызыках".
  
  
  Чорныя вочы Пиларс сустрэлiся з маiмi ѓ люстэрку задняга выгляду. - Табе яна неабыякавы, Нiк?
  
  
  Яе спынiѓся на iмгненне, перш чым адказаць. "Калi ты маеш на ѓвазе, што я люблю ee, скрыпкi i свечкi, то рэѓматызму - няма. Яе так доѓга займаюся гэтым бруднай справай, што не ведаю, цi змагу яе сапраѓды любiць каго-небудзь у класiчным сэнсе гэтага слова. Але калi ты маеш на ѓвазе, мяне хвалюе, што з ёй будзе, вядома. Iнакш яе б не адправiѓся на востраѓ Маленькай Сабакi, каб дапамагчы гэй. Яе ведаю, што гэта здаецца мне занадта чалавечным, але яе яшчэ не ператварыѓся ѓ груду лёду ".
  
  
  Пiлар гаварыла цiха, гледзячы шчырымi перад сабой. "Нiк, скажы мне што-небудзь".
  
  
  "Вядома."
  
  
  "Табе не ѓсё роѓна, што са мной будзе?"
  
  
  Яе, працягнуѓ руку i паклаѓ руку на цёплую плоць яе пляча. "Вельмi шмат", - сказаѓ я.
  
  
  Пiлар ѓздыхнула, затым цiкаѓным тонам сказала: "Спадзяюся, ты нiколi не пашкадуеш".
  
  
  У гэты момант мы павярнулi i выехалi на пад'езд да бальнiцы Каралевы, зiхоткае новы будынак пастэльнага-сiняга колеру. Пакiнуѓ ёй пачак а касiру, i одзiна паводле лекараѓ запэѓнiѓ мяне, што Рона, акажа самае лепшае медыцынскае абслугоѓванне. Яе сказаѓ доктару, што любыя дадатковыя выдаткi будуць аплачаны амерыканскiм консулам, а затым патэлефанаваѓ у консульства, каб дамовiцца.
  
  
  Яе вярнуѓся да Пiлар у джыпе. Было цёмна, i неба зiхацела бясконцасцю зорак. Яе сказаѓ: "Пойдзем, ограбим кантрабандыстаѓ".
  
  
  Яе сеѓ за руль джыпа; Пiлар дала рэкамендацыi. Мы вярнулiся да набярэжнай, а затым павярнулi на поѓдзень.
  
  
  "Павiнны быць iншыя навiны, якiя вы мне не сказалi", - сказала Пiлар. "Як вы з'ехалi з Городина?"
  
  
  "Мёртвы."
  
  
  "А яны двое, якiя былi з iм?"
  
  
  "Таксама мёртвы. I хлопец, па iмя Барыс, якi памёр, таму што быѓ занадта добра абсталяваны i занадта бястурботны для гульнi ".
  
  
  "Так ты пакiнуѓ чатыры цела?"
  
  
  "Правiльна. Але дзе-то Антон Жизов i Нокс Варна рыхтуюцца заѓтра падарваць Нью-Ёрк. Калi мы спачатку не дабяромся да iх, не бяда, знойдуць на востраве Маленькай Сабакi чатыры цела або чатыры тысячы ".
  
  
  Пiлар выглядала задуменнай. I маѓчаѓ.
  
  
  Мы паехалi ѓ самую цёмным частка набярэжнай, дзе найбяднейшыя вакол мясцовых рыбакоѓ пришвартовали свае нiкчэмныя на выгляд лодак у & nb, густы нафты i смецця. Праз пару мiль Пiлар паказала на шэрае шурпатае каркаснае будынак, асветлены спераду адзiнай бледнай лямпачкай. Па параѓнаннi з гэтым Прытулку Варнова было падобна на хацiну Гандляра Крычаць.
  
  
  "Гэта тое, з чаго мы павiнны пачаць", - сказала Пiлар. "Калi табе патрэбен Торио, iдзi да Маленькай Лiзе".
  
  
  Гукавыя хвалi ѓдарылi ѓ нас, калi мы былi яшчэ ѓ пяцiдзесяцi футаѓ ад дзень. Поѓнамаштабны бунт не мог быць гучней. Унутры мы далучылiся да сотнi цi каля таго вясёлых людзей, якiя хоць i не бунтавалi, але, па меншай меры, былi ѓ iстэрыцы. Здавалася, што ѓсе былi ѓ пастаянным руху. Заглушыць шум было немагчыма, таму ѓсе крычалi. Час ад часу скрозь какафонiю прарэзаѓ рэзкi жаночы смех. Дзе-то гуляѓ музычны аѓтамат, але былi чутныя толькi рэверберацыi самых глыбокiх басовых нотт.
  
  
  Мы з Пiлар прабiлiся асяроддзi ашалелых тэл да простай дошцы, усталяванай у задняй частцы будынка. У баку ад гэтага, разлiваючы напоi па немаркiраванай бутэлек, сядзела жанчына памерам з Гадзiла. I амаль так жа прывабна.
  
  
  "Маленькая Лiза?" - крыкнуѓ ёй Пиларс на вуха. Наѓрад цi гэта была дзiкая думаю--.
  
  
  "Маленькая Лiза!" - пацвердзiла яна з усмешкай.
  
  
  Лiза насiла каскад тугiх валасоѓ у шортах.
  
  
  
  
  
  
  чырвоны колер, якi не мог быць чалавечымi валасамi. Дзе-то ад шостага да сямi футаѓ ростам, Лiза была ѓся ѓ мяшочках, кiшэнях i кавалках плоцi дзiѓнай формы. Нiбы скульптар-аматар паспешлiва зачынiѓ глiну па каркаса. Маючы намер скончыць працу пазней, ён па праве страцiѓ веру ѓ свае творчыя здольнасцi i здаѓся.
  
  
  Калi яе нарэшце прыцягнуѓ яе ѓвагi, Лiза нязграбна рушыла да мяне з iншага боку планкi, плоць яе розных частак танцавала ѓ розных рытмах.
  
  
  "Што гэта будзе?" - прогрохотала яна голасам, нiбы пустая бочка, якая цячэ па бруку.
  
  
  "Я хачу Торио", - крыкнуѓ я.
  
  
  "Нiколi аб nen не чула", - прогудела ѓ рэѓматызму Маленькая Лiза.
  
  
  "Городин мяне прыслаѓ".
  
  
  "Нiколi аб nen таксама не чуѓ".
  
  
  Яе выцягнуѓ свой кашалёк. У мяне заканчваѓся гульдэны, таму яе расклаѓ некалькi амерыканскiх банкнот на дошцы перад велiзарнай жанчынай.
  
  
  "Я чула пра Эндру Джэксана", - сказала яна. "Торио спiць у заднiм пакоi". Яна паказала пальцам памерам з марынаваны агурок.
  
  
  З Пiлар на буксiры яе, накiраваѓся да вузкай дзень у далёкiм канцы бара. У маленькай пакоi за ёй стаяѓ адзiн крэсла, адно крэсла i адна дзiцячая ложачак. запуск.
  
  
  Яе зачынiѓ дзверы, i шум за ёй ацiх. Яе, праверыѓ iншую дзверы ѓ супрацьлеглым стогны. Гэта вяло на адкрыты паветра для будынкам. Яе, падышоѓ да нiчога не падазраваламу кантрабандысту, абшукаѓ эга i знайшоѓ аѓтаматычны кольт 38-га калiбра. Перадаѓшы гэта Пiлар, яе сунуѓ, мала свайго люгера эму пад нос i ѓдарыѓ яго па твары.
  
  
  Яе крыкнуѓ "Торио!" .
  
  
  Ён павярнуѓ галаву, жаласна хмыкнуѓ i павольна расплюшчыѓ вочы. Калi ён убачыѓ пiсталет у сябе пад носам, яго вочы пашырылiся.
  
  
  "Гэй, што гэта, рабаванне?"
  
  
  - Уставай, Торио, - зароѓ я. "Мы збiраемся пракацiцца".
  
  
  Гэта эга ѓразiла. Ён sel. "Пачакайце, - малiѓ ён. "Я нават не ведаю цябе".
  
  
  "Гэта не такая wouldnt гульня", - сказаѓ ёй эму. "Гуляйце шчыра са мной, i цябе чакае паездка туды i назад. Цяпер перамесцiце эга! "
  
  
  Яе злёгку ткнуѓ эга ствалом пiсталета, каб падкрэслiць, i Торио ускочыѓ з ложка з дзiѓнай спрытам для чалавека з цяжкiм пахмеллем. Яе выштурхнуѓ эга праз заднюю дзверы, i ён паслухмяна пайшоѓ да таго месца, дзе мы прыпаркавалi джып.
  
  
  Пiлар вёѓ машыну, а яе сядзеѓ ззаду з Торио з нацэленым люгером.
  
  
  "Праехаць па дарозе каля нумарах ярдаѓ, а затым з'ехаць, калi знойдзеш цёмная пляма", - сказаѓ яе эй.
  
  
  "А цяпер, Торио, - сказаѓ я, калi мы праехалi па паѓцёмным дарозе i прыпаркавалiся, - я хачу ведаць аб валiзках".
  
  
  "Валiзкi?" - паѓтарыць ён.
  
  
  "У мяне мала часу, Торио, - сказаѓ я, - i мой характар таксама. Усяго праз хвiлiну цi дзве вы пачуеце трэск касцей i ѓбачыце шмат крывi. Гэтыя косткi i гэтая кроѓ будуць тваiмi, Торио, таму, калi ласка, скарыстайцеся гэтай магчымасцю, каб падзялiцца iнфармацыяй ".
  
  
  У месячным святле яе мог бачыць, як кроплi банк паднiмаюцца эга скуру галавы i сцякаюць па гладкiм бакам эга галавы.
  
  
  Ён хутка кiѓнуѓ: "Добра, добра. Я не збiраюся быць героем для сук замежнiкаѓ. Вы маеце на ѓвазе валiзкi, якiя яе вывозiѓ у Гавиоту, на самай справе?
  
  
  - Разумны выснову, Торио. Яе хачу ведаць, хто ih вам даѓ, i дзе вы ih забралi ".
  
  
  "Гэта быѓ хрыплы хлопец з замежным гучаннем, з якiм яе заключыѓ здзелку шэсць месяцаѓ таму. Вялiкая валасатая малпа. Ён нiколi не называѓ мне свайго iмя, i гэта быѓ не той хлопец, якому можна было задаваць пытаннi. Ён заѓсёды плацiѓ мне загадзя, потым казаѓ мне, калi трэба было забраць чамадан. Яе накiроѓваѓся на поѓдзень адсюль, крыху ѓглыб пагоркаѓ, i прылятаѓ верталётам з чамаданам, i аднёс яе эга на карабель. Павер мне, гэта ѓсё, што я ведаю, iншы. Яе нават зазiрнуѓ у адзiн вакол валiзак, i ён быѓ пустынi. Па-чартоѓску дзiѓны бiзнэс, але мне не заплацiць за цiкаѓнасць.
  
  
  "Колькi чамаданаѓ вы паклалi на карабель?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Дай-ка, апошнi раз мы забралi тры ночы таму. Усяго будзе восем.
  
  
  "Вы можаце адвезцi нас туды, дзе прызямляецца верталётам?"
  
  
  "Вядома, але там заѓсёды ёсць пара ахоѓнiкаѓ з зброяй. Oni i пiлот, хлопец, па iмя Iнгрыi, якi тырчыць там, калi яго вертолетчик ѓ зале ѓнутры.
  
  
  "Гэта ваша справа, - сказаѓ я, - прасачыць, каб мы абмiнулi ахову. А цяпер у нас ёсць iнструкцыi.
  
  
  Пiлар паехала на поѓдзень i павярнула на вузкую грунтавую дарогу, пазначаную Торио. А потым мы выехалi на адкрытую мясцовасць. На шчасце, Пiлар арандавала паѓнапрывадны джып: ехаць было цяжка: дарога ператварылася ѓ сцежку, ѓсёй тэрыторыi гатэля, а камянiстая, i мясцовасць пераходзiла ѓ пагоркi.
  
  
  Цяпер перада мной сядзеѓ кантрабандыстаѓ, каб, калi да нас трапiѓ пражэктара, ён мог ускочыць i махнуць рукамi, каб эга стала вядома, перш чым хто-небудзь пачне страляць.
  
  
  "Гэта яе, Торио", - паклiкаѓ ён.
  
  
  Мужчына з стрэльбай павольна рушыѓ наперад i спынiѓся ѓ шосты футах ад яго. "Што ты тут робiш? Сёння не будзе пiкап "
  
  
  "У Гавиоте ёсць праблемы, - сказаѓ Торио. Здаравяка сказаѓ, што я павiнен прыйсцi i расказаць Инграму.
  
  
  "Хто гэтыя двое iншых?"
  
  
  
  
  
  - падазрона спытаѓ ахоѓнiк.
  
  
  - Яны... яны... - нязграбна пачаѓ Торио.
  
  
  "Мы з Городиным, - умяшаѓся я. - У нас ёсць iнфармацыя, якая займаецца павiнна неадкладна паступiць да Жизову".
  
  
  Iмёны былi важныя для аховы. Мозгу эга вiнтоѓкi апусцiѓся, i ён падышоѓ да джыпе. "Пакажыце мне пасведчанне асобы, калi ласка, сэр", - сказаѓ ён паважлiва.
  
  
  "Вядома", - сказаѓ я i палез у хвiлiну для шматком паперы. Яе трымаѓ эга так, каб ахоѓнiк дацягнуѓся да яго. Калi ён гэта зрабiѓ, яго схапiѓ эга за запясце i штурхнуѓ наперад. Пiлар хутка ѓдарыла мужчыну за вуха, прымусiѓшы эга замерцi, перш чым ён паспеѓ вскрикнуть.
  
  
  Ёй уставiѓ кляп у рот ахоѓнiку i звязаѓ эга кавалкам нейлонавай вяроѓкi, якую знайшоѓ яе ѓ лодцы i ѓжыѓ для такой небяспекi. Павярнуѓшы эга пражэктар, асвятлiѓ яе невялiкае драѓлянае будынак у пяцiдзесяцi ярдаѓ ад мяне. Адразу за iм стаяѓ невялiкi моцны верталётам. Яе выключыѓ сьвяты i жэстам папрасiѓ Пiлар выключыць рухавiк джыпа. Штурхаючы Торио наперадзе мяне, з Люгером ѓ руцэ, яе хады выбраѓся да будынка з скруткi вяроѓкi i паспяшаѓся прэч, Пiлар рушыла ѓслед за мной. Калi мы падышлi да дзень, яе адчынiѓ яе i уварваѓся ѓнутр, нацiскаючы кнопку на прожекторе. Двое мужчын, якiя спалi на ложках ля далёкай сцяны, рэзка ѓ такую гульню. Адзiн быѓ цяжкiм славянскiм тыпам, якi мог быць братам iнвалiду-ахоѓнiка ля ѓваходу, другi - бледным худым мужчынам з вялiкiм носам i слабым падбародкам. Яе, вырашыѓ, што ён будзе Ингрэмом, пiлотам.
  
  
  Ахоѓнiк працягваѓ руку да сваёй вiнтоѓкi, прыслоненай да стагнаѓ каля ѓзгалоѓя сваёй койкi.
  
  
  "Ты памрэш, спрабуючы", - сказаѓ ёй эму, i мужчына замёр. Iнгрыi здранцвеѓ, пацёр вочы i не мiргаючы.
  
  
  Пiлар знайшла выключальнiк свеце, i эга зiхоткае полымя залiло адзiную пакой будынкаѓ. Злева ад нас была складаная караткахвалевага радыёстанцыя.
  
  
  "Торио! Вы нас прадалi ", - абвiнавацiѓ ахоѓнiк.
  
  
  "Вядома, - сказаѓ кантрабандыстаѓ, - з пiсталетам у мяне да мэты яе хутка распродаюсь - як i ты, прыяцель".
  
  
  "Ингрэм, апранайся, - загадаѓ я. "Верталётам запраѓлены бензiнам?"
  
  
  "Так, на поѓную", - нервова адказаѓ ён.
  
  
  Мужчына дрыжаѓ ад страху. Яе не гатэль, каб ён так баяѓся, што ён не можа лётаць, - сказаѓ я. "Проста iдзi загадам, i ты не пацярпелы". Гэта эга супакоiла, i ён пачаѓ нацягваць вопратку.
  
  
  "Торио, сядзь на гэты крэсла", - сказаѓ я, i кантрабандыстаѓ паспяшаѓся падпарадкавацца. Яе кiнуѓ скрутак вяроѓкi ахоѓнiку i сказаѓ: "Звяжыце яго. Мне не трэба папярэджваць цябе, каб ты добра папрацаваѓ.
  
  
  Яе целил ѓ варту i Торио сваiм люгером, сачыць за тым, каб Торио быѓ замацаваны добрымi тугiмi вузламi. Пiлар трымала ѓ руцэ пiсталет 38-га калiбра кантрабандыста i сачыла за Инграмом, але ён не збiраѓся чынiць нам нiякiх непрыемнасцяѓ.
  
  
  Калi Торио быѓ моцнага звязаны, ёй сказаѓ ахоѓнiку: "А цяпер сядай у крэсла ѓ iншым канцы пакоя". Калi ён панура падпарадкаваѓся ёй сказаѓ Пiлар: "Вазьмi вяроѓку i звязаць яе дзецi".
  
  
  Пiлар перадала мне кольт i падышла да ахоѓнiку. Гэта была сур'ёзная памылка. Яна ѓстала памiж мной i нашым палонным. Адным хуткiм рухам мужчына выцягнуѓ нож адкуль-то з-пад адзення i схапiѓ Пiлар, павярнуѓшы яе перад сабой, схiлiѓшы галаву назад i прыставiѓшы лязо нажа да яе горла.
  
  
  "Кiнь пiсталет, або жанчына памрэ", - скрыгатаѓ ён.
  
  
  Прысеѓшы на кукiшкi, калi ён стаяѓ за целам Пiлар, гэты чалавек не прапаноѓваѓ нiякай мэты, ён не мог быць абсалютна ѓпэѓнены, што промахнусь па ёй, i траплю ѓ смяротную кропку. Калi яе павярну пiсталет, каб лепш прыцэлiцца, ён перарэзаѓ бы гэй горла. Таму яе завагаѓся.
  
  
  "Кравец пабяры, яе ж сказаѓ, кiнь пiсталет". - адрэзаѓ ён. "Ты думаеш, яе блефую?"
  
  
  Калi яе не рушыѓ з месца, ахоѓнiк тузануѓ нажом, i па шыi Пиларс папоѓз чырвоны чарвяк крывi. Яе ѓсё яшчэ трымаѓ "Люгер" напагатове.
  
  
  "Ингрэм, забяры ѓ гэтага iдыёта пiсталет", - раѓнуѓ ахоѓнiк.
  
  
  "Я... я не магу гэтага зрабiць", - сказаѓ пiлот дрыготкiм голасам.
  
  
  Ахоѓнiк зароѓ на яго: "Будзь мужчынам хоць раз, ты, хныкающий землятрус, цi я..."
  
  
  Мы так i не даведалiся, што ахоѓнiк мог зрабiць з Ингрэмом, таму што ѓ сваiм гневе пiлота ён павярнуѓ галаву ривненской настолькi, каб яе змог паставiць "Люгер" на пазiцыю i прастрэлiць эму неабаронены левы высокi. Ён адвярнуѓся ад Пiлар, адскочыѓ ад сцяны i павалiѓся на падлогу. Нож бяскрыѓднымi стукнуѓся прэч.
  
  
  Пiлар ѓтаропiлася на мяне з абражаным выразам твару. "Ты б дазволiѓ эму перарэзаць мне горла, перш чым аддаѓ свой пiсталет, цi не так?" яна сказала.
  
  
  "Вядома", - прызнаѓся я. "Калi б у яго быѓ мой пiсталет, мы з табой абодва былi б мёртвыя".
  
  
  Яна павольна кiѓнула. "Так, яе, мяркую, ты маеш рацыю. Але ѓсё роѓна..." Яна пахiтала галавой. "Ты класны. Ад цябе ѓ мяне мурашкi па скуры ".
  
  
  "Мы сагрэем цябе пазней", - сказаѓ яго хутка i павярнуѓся да пiлота. "Цяпер, Ингрэм, ты збiраешся адвезцi мяне туды, дзе ты забярэш валiзкi, якiя доставишь ѓ Торио".
  
  
  - Вы маеце на ѓвазе прытулак Жизова?
  
  
  "Гэта правiльна. Дзе гэта ѓ зале?"
  
  
  "У гарах на мяжы Венесуэлы i Брытанскай Гвiяны. Але яе нiколi не змог бы прызямлiцца там, у цемры. Нiяк не калi гэта дастаткова складана.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на гадзiннiк. "Калi мы узлётам цяпер, павiнна быць светлае
  
  
  
  
  
  калi мы туды дабяромся. I Ингрэм, калi ты выпадкова направишь мяне ѓ няправiльным кiрунку, цябе назаѓсёды пасадзяць на Шэсць футаѓ пад зямлю. ."
  
  
  "Я не адважны i не дурны", - адказаѓ ён. "Я зраблю менавiта тое, што ты мне скажаш".
  
  
  "Гэта добра, Ингрэм. Ты яшчэ можаш дажыць да таго, каб напiсаць маме ѓсе непрыемныя падрабязнасцi ".
  
  
  Пiлар, якая займаецца да гэтага цiха сядзела ѓ баку, загаварыла. "Нiк, ты кажаш так, як быццам iдзеш адсюль одзiна".
  
  
  "Яе", - сказаѓ я. "Гэта нiтку чарзе, i, хутчэй за ѓсё, будзе феерверк. Жанчына можа быць перашкодай ".
  
  
  "Няма", - сказала яна, рашуча расставiѓшы ногi. "Мы зайшлi так далёка разам, i цяпер я не застануся ззаду. Яе вельмi дапамог табе, цi не так? "
  
  
  "Гэта праѓда, але ..."
  
  
  "Вазьмi мяне з сабой, Нiк", - крыкнула яна. "Я ѓмею страляць не горш за цябе, а два пiсталета i падвоiць нашы шанцы на поспех. Гэта вельмi шмат значыць для мяне, querido "
  
  
  На iмгненне я не мог вызначыцца.
  
  
  Але тое, што сказала Пiлар, мела сэнс. Яна была дасведчаным прафесiяналам, больш жорсткiм, чым большасць мужчын. I яна ведала, што яна расходны матэрыял, што ѓ выпадку неабходнасцi, сыч мiсii яго пожертвую ёю.
  
  
  "Тады хадзем", - сказаѓ я. "Паколькi вы не збiраецеся выкарыстоѓваць, Jeep, каб вярнуцца ѓ горад, iдзеце i пацягнiце крышку распеределителя, каб ён не быѓ бескарысны для тых, хто палiчыць эга карысным". Яе не мог не дадаць: "Вы ведаеце, што такое вечка дыстрыбутара?"
  
  
  Яе поѓныя вусны выгнулiся ѓ злёгку насмешлiвым ѓсмешцы. "Так, querido, яе ведаю пра вечках дыстрыб'ютараѓ i многiх iншых рэчах, у якiя вы не паверыце".
  
  
  Яе, усмiхнуѓся ѓ рэѓматызму. "Добра. I ты можаш даць нашаму сябру яшчэ раз пастукаць, каб ён ненадоѓга заснуѓ.
  
  
  "Я потороплюсь", - сказала яна i, забраѓшы ѓ мяне 38-й калiбр, паспяшалася прэч.
  
  
  Яе, падышоѓ да рацыi, разбiѓ яе аб падлогу, пакуль корпус не адкрыѓся, а затым разбурыѓ кiшкi прыкладам вiнтоѓкi ахоѓнiка. Падчас гэтай грубай разборкi яе, сачыѓ за Ингрэмом, хоць ён быѓ вельмi добрым хлопчыкам, i не ѓяѓляѓ вялiкую пагрозу, чым бяззубая iмкненне ганчак на вяроѓцы.
  
  
  Яе сказаѓ Торио: "Ты трохi поработаешь, а потым зможаш вярнуцца ѓ Виллемстад. Гэта доѓгi шлях, але ѓ вас будзе час падумаць аб тым, як лепш зарабляць на жыццё. Бэры вадаправод, - параiѓ я.
  
  
  Ён амаль не ѓсмiхнуѓся. У яго не было асаблiвага пачуцця гумару.
  
  
  Пiлар вярнулася з вечкам размеркавальнiка, якую яна працягнула мне, зрабiѓшы iмiтацыйны рэверанс. "Той, хто ёсць, не павiнен прачынацца раней паѓдня", - сказала яна. "I тады ѓ яго будзе галаѓны боль, якую не вылечыць нiякай аспiрын".
  
  
  "Добра, Ингрэм, - сказаѓ я, - давай паднiмем твой верталётам у паветра". Затым мы ѓтрох поплелись па парэзанай каляiнамi i камянямi да чакае верталёту.
  
  
  Кiраѓнiк дзевятнаццаць
  
  
  Ингрэм, здавалася, узяѓ на сябе адказнасць, калi ён апынуѓся за штурвалам верталёта, i мы ѓзляцелi ѓ начное неба. Мы накiравалiся на ѓсход i трохi на поѓдзень, неѓзабаве пакiнуѓшы ззаду сябе агнi Кюрасао. Невялiкi востраѓ Бонэйр таксама выслiзнуѓ, i якое-то час пад намi заставалася толькi чорнае Карыбскае мора i зорнае неба ѓгары.
  
  
  Неѓзабаве мы ѓлавiлi агнi Каракаса i нейкi час iшлi ѓздоѓж ѓзбярэжжа Венесуэлы.
  
  
  "Вы кажаце, што гэта горнае прытулак Жизова цяжка выявiць", - сказаѓ я.
  
  
  "Амаль немагчыма", - адказаѓ Ингрэм. "Нiякiя авiялiнii не лятаюць над гэтым месцам. Але калi б яны былi, яны б нiколi гэтага не ѓбачылi. Будынкi пабудаваны па ѓсiм ён жа памяранцава-карычневай скалы гор. Эга амаль не вiдаць з адбору пробаѓ паветра. Да яму няма дарог. Усе харчы павiнны быць дастаѓлены самалётам. Жизов заключыѓ здзелку з адным па паѓднёваамерыканскiх урадаѓ, я не ведаю, з якiм, на перавозку грузаѓ. Мая праца заключалася ѓ перавозцы VIP-двухспальным гэтых валiзак. I калi б я не ведаѓ арыенцiры, якiмi кiраваѓся, яе б нiколi не знайшоѓ гэта месца ѓ адзiночку ".
  
  
  Мы мiнулi Трынiдад злева ад нас, i павярнулi на поѓдзень, каб накiравацца углыб сушы па балоцiстай мясцовасцi ѓ дэльце Арынока. Неба на ѓсходзе пачало святлець, i дэталi зямлi сталi бачныя, калi мы з грукатам ѓварвалiся ѓ гарыстую мясцовасць, вядомую як Гвианское сугор'е.
  
  
  Тады нам давялося набiраць вышыню, i Ингрэм адрэгулявалi крок апорных шруба, каб глыбей глынаць больш разрэджанае паветра. Дзень шталь ярчэй, але высокая дождж не паказала прыкмет рассейвання.
  
  
  Думка, якую яго свядома пазбягаѓ, уварвалася ѓ маю галаву. Гэта быѓ дзень, калi Нью-Ёрк памрэ, калi я не змагу гэта спынiць.
  
  
  Iнгрыi штурхнуѓ мяне ѓ плячо, перапыняючы мае думкi. Ён паказаѓ наперад на скалiстае адукацыю, напрыклад, у форме паднятага кулака, аддаючы непрыстойны салют.
  
  
  "Бачыш гэта наперадзе?" - крыкнуѓ пiлот, перакрываючы стук нашага рухавiка. "Гэта арыенцiр, якi павiнны прайсцi пiлоты. Мы называем гэта Finger Mountain. Адразу за iм ёсць невялiкая камянiстая далiна, дзе Жизов разбiѓ свой дом.
  
  
  "Якiя шанцы, што яны пачнуць страляць, як толькi ѓбачаць, што мы ѓваходзiм".
  
  
  - Думаю, малаверагодна. Ингрэм, здавалася, набраѓся адвагi ѓ паветры, якога эму не хапала на зямлi. "Яны даволi ѓпэѓненыя ѓ сваёй бяспецы тут, а як паведамiла амбасада прыходзяць i сыходзяць даволi часткi. Калi яны нейкiм чынам не даведаюцца аб тым, што адбылося
  
  
  
  
  
  на Кюрасао у нас не павiнна ѓзнiкнуць праблем з пасадкай ".
  
  
  "Добра", - сказаѓ я.
  
  
  "Але гэта толькi спачатку. Як толькi яны заѓважаць цябе цi даму, пачнецца пекла.
  
  
  "Цi можаце вы даць мне ѓяѓленне аб фiзiчным плане гэтага месца?" Яе спытаѓ. "Адкуль штаба Жизова? Дзе вучоны Варна выконвае сваю працу?
  
  
  "Няма", - сказаѓ Ингрэм, а затым хутка паглядзеѓ на мяне, як бы запэѓнiваючы ѓ сваёй шчырасцi. "Паверце, цяпер яе б сказаѓ вам, калi б ведаѓ. Усё, што я раблю, гэта застаюся ѓ верталётнай пляцоѓкi, пакуль хто-то выходзiць або садзiцца, або пакуль яны загружаюць тое, што хочуць, каб яе нес ".
  
  
  "Што, калi вы хочаце даставiць паведамленне?"
  
  
  "Я аддаю эга ахоѓнiку на пляцоѓцы для верталёта. Ён выйдзе i сустрэне нас. I ён будзе першым, з хема табе прыйдзецца мець справу ".
  
  
  Мы абмiнулi выступоѓца вялiкi палец скалы i пачалi спускацца ѓ вузкi каньён з стромымi скаламi з усiх бакоѓ. Нават тады, калi б яе не хацеѓ, ну, яе б не ѓбачыѓ усе будынкi, якiя груба пабудаваныя вакол камянёѓ. Яе налiчыѓ чатыры даволi вялiкiх будынкi, адно маленькае каля ѓчастка роѓнай зямлi, да якога мы спускалiся. Невысокiя скалiстыя грады i валуны загрувашчваць ѓсю мясцовасць, i былi толькi слабыя сляды сцежак, якiя злучаюць будынка.
  
  
  Пакуль яго глядзеѓ, вакол невялiкага будынка каля верталётнай пляцоѓкi выйшаѓ мужчына i паглядзеѓ на нас. Праз плячо ён нес вiнтоѓку.
  
  
  "Гэта ахоѓнiк, - сказаѓ Ингрэм.
  
  
  "Ён адзiны?"
  
  
  "Ён адзiны, каго ёй калi-небудзь бачыла. Могуць быць i iншыя ".
  
  
  Яе сказаѓ Пiлар: "Пригнись, каб цябе не было вiдаць". Пасля таго, як яна заняла пазiцыю, яе таксама шталь нябачным.
  
  
  "Калi мы прызямлiмся, - сказаѓ яе Ингрэму, - дай ахоѓнiку падысцi блiжэй, адкрыта да у дзень".
  
  
  "Што, калi я не змагу даставiць эга сюды?" - нервова спытаѓ пiлот, эга адвагу ѓ паветры пачатак знiкаюць.
  
  
  Вельмi пастарайся, - адказаѓ я. "Як быццам ад гэтага залежала ваша жыццё. Таму што, Ингрэм, стары прыяцель, гэта так.
  
  
  Мы асцярожна прызямлiлiся на невялiкай паляне, i Iнгрыi вырашэння навукова-даследчых задач рухавiк. Калi вялiкi ротар спынiѓся, чалавек з вiнтоѓкай што-то крыкнуѓ з таго месца, дзе ён стаяѓ у дваццацi футах ад яго.
  
  
  Iнгрыi штурхнуѓ дзверы i крыкнуѓ: "У мяне якое-што значыць для генерала".
  
  
  "Ты кульгавы?" - ператэлефанаваѓ ахоѓнiк. "Прынясi гэта".
  
  
  "Мне... мне спатрэбiцца дапамога", - сказаѓ Ингрэм. "Гэта занадта цяжка для мяне".
  
  
  Запанавала цiшыня. Але затым па жвiровай паверхнi да нас пачулiся shaggy. "Ведаеш, яе не павiнен быць насiльшчыкам", - паскардзiѓся ахоѓнiк. "Вы павiнны-"
  
  
  Ён рэзка спынiѓся, як быццам мог нас бачыць. Яе, зразумеѓ, што ѓ нас праблемы, калi пачуѓ беспамылковы гук ахоѓнiка, якi здымае вiнтоѓку i якi ѓключае ѓ турме. Яе трымаѓ "Люгер" напагатове, але рызыкнуць стрэлiць зараз i ѓстрывожыць ѓсю каманду было б смяротным зыходам. Замест гэтага яе нацiснуѓ на сваiм перадплечча, i Х'юга упаѓ мне на далонь. Яе перавярнуѓ штылет; зацiскаючы лязо вялiкiм i паказальным пальцамi, ён хутка падняѓся ѓ дзвярны праём. Ахоѓнiк падняѓ вiнтоѓку, а яе зрабiѓ лязо у эга бок.
  
  
  Штылет перавярнуѓся ѓ паветры, перш чым лязо ѓвайшло ѓ шыю чалавека. Ён выдаѓ гук, падобны на хрыплы шэпт, адступiѓ на два крокi i ѓпаѓ на зямлю, кроѓ хлынула па эга горла.
  
  
  Пiлар выскачыла вакол коптера. Ингрэм ѓтаропiѓся на мёртвага чалавека з крэсла пiлота.
  
  
  "Што цяпер?" - спытала Пiлар.
  
  
  "Цяпер яе збiраюся пракрасьцiся i даследаваць гэтую каменную вёску. Вы застанецеся тут, каб штогод на Инграма. Калi яе вярнуся, яе магу быць у бегах, i мне спатрэбiцца хто-небудзь, каб мяне прыкрыць.
  
  
  "Добра, Нiк", - сказала яна з рахманым згодай, якое мяне здзiвiла.
  
  
  Яе злёгку пацалаваѓ яе, затым нахiлiѓся над мёртвым стражнiкам, вырваѓ штылет па эга горла i выцер лязо начыста. Яе вярнуѓ эга ѓ ножны перадплечча, затым палез праз скалы, пазбягаючы сцежкi, якая вядзе з каравульнага пасады.
  
  
  Успомнiѓшы, як я яе бачыѓ, гэта месца з вышынi птушынага палёту, яе накiраваѓся ѓ бок самага вялiкага будынка. Здавалася лагiчным выказаць здагадку, што гэта будзе штаба аперацыi. Яе ляжу на невялiкiм грэбнi, якi выходзiць на сцежку, якая займаецца вядзе да доѓгага невысокага будынку - баракаѓ. Пакуль яго глядзеѓ, з выхаду рушылi людзi ѓ грубай сiняй вопратцы i працоѓных фуражках. Яны апынулiся бяззбройнымi. У iншых быѓ пiсталеты ѓ кабуры i карычневая форма Савецкай армii з чырвонай аздабленнем. За казармамi яе заѓважыѓ вялiкае квадратнае будынак, якое ёй зрабiѓ сваёй першай мэтай.
  
  
  Яе пакiнуѓ сваю кропку апытанне i, абмiнуѓшы халупы, асцярожна падышоѓ да кропкi над ёй. Як i iншыя, ён быѓ усяго каля шостым футаѓ у вышыню, i ён здагадваѓся, што ѓнутранае прастору спускаецца нiжэй узроѓня зямлi. Яе пачуѓ галасы i ѓстаѓ на каленi, каб прыслухацца да вузкай вентыляцыйнай б.
  
  
  "Вы паслалi за мной, генерал Жизов?" Гэта быѓ малады голас - энергiчны, ваенны.
  
  
  Жизов адказаѓ маслянiста-гладкай заступнiцкай iнтанацыяй. "Я паслаѓ за вамi, маёр Рашкi, таму што я не атрымаѓ паведамленнi ѓ прызначаны час ад палкоѓнiка Городина. Такiм чынам, мы павiнны выказаць здагадку, што ён будзе недаступны для нас, на завяршальных этапах аперацыi. Мне патрэбен пачатку другi ѓ камандзе,
  
  
  
  
  
  i яго абраѓ цябе ".
  
  
  "Для мяне вялiкi гонар, генерал".
  
  
  Скажыце, маёр, вы цалкам знаёмыя з планам?
  
  
  "Так, сэр. Мы ставiлi ядзерныя выбуховыя прылады ѓ сямi амерыканскiх гарадах, i самае апошняе прылада было размешчана на Панамскiм гранд. Назвы гарадоѓ i дакладнае месцазнаходжанне поѓнае назву вядомыя толькi вам i амерыканскаму вучонаму ".
  
  
  "Вельмi добра, Рашкi. А вы ведаеце, калi па раскладзе выбухне першая бомба? "
  
  
  "Сёння, сэр". Збянтэжана откашливается. "Чуткi ходзяць па ѓсiм лагеры, сэр".
  
  
  "Так, гэта наѓрад цi сакрэт; механiзмы вiдавочныя. Яе, скажу вам, што першым па амерыканскiх гарадоѓ будзе разбураны Нью-Ёрк. Паколькi ih ѓрад не прыняѓ нашы ѓмовы, доктару Варна падарве першую бомбу ривненской праз чатыры гадзiны ".
  
  
  З вялiкай палёгкай яе зiрнуѓ на гадзiннiк. Быѓ ледзяны страх, што, пакуль яе кружыѓ па венесуэльскаму небе на досвiтку, Нью-Ёрк, магчыма, нават тады быѓ сровнен з зямлёй пякельным полымем ядзернага выбуху.
  
  
  Пакуль яе, думалi, што шанцы супраць мяне, вакол апарата ШВЛ пачулася рэха страшэннага гыркання.
  
  
  "А, яе бачу, мае сабачыя сябры прачнулiся", - пракурняѓкала Жизов. "Не бойцеся, маёр, пакуль яе ѓсё кантралюю, яны не прычынiць вам шкоды. Але адно маё слова, i яны заб'юць цябе ѓ лiчаныя секунды ". Захоплены смех Жизова адлюстроѓваѓ неубежденному Рашке. "Гэтымi звярамi робяць дзве самыя магутныя сiлы ѓ свеце, маёр", - працягнуѓ Жизов. "Страх i нянавiсць. Памятай гэта "
  
  
  "Так, сэр", - няѓпэѓнена адказаѓ маёр скрозь рык звяроѓ.
  
  
  Яе адсунуѓся ад апарата ШВЛ i сель жыцця, гледзячы на дарожкi памiж будынкамi. Перш за ѓсё, мне патрэбен быѓ ключ да разгадкi правядзення Нокс Ворнова, якi быѓ ключом да ѓсяго смертоносному справе.
  
  
  Рабочыя праходзiлi паасобку i парамi. Узброеныя салдаты з ih дзёрзкай выправай здавалiся задаволенымi да абыякавасцi. Магчыма, як намякаѓ Ингрэм, яны сталi нядбайна меркаваць, што ih бяспеку ѓ такiм месцы непаражальная.
  
  
  Было ясна, што ѓ мяне павiнна быць свабода перамяшчэння. Таму яе пачакаѓ, пакуль наступны працоѓны не пройдзе пад iм i не ѓпадзе за iм. Яе ѓдарыѓ эга "Люгером", i ён абмяк ѓ маiх руках. Яе хутка адцягнуѓ эга да скал i назаѓжды прымусiѓ эга замаѓчаць.
  
  
  Яе зняѓ сiнi камбiнезоны, якi ён насiѓ, i нацягнуѓ эга-над адзення. Штаны былi коротковаты, але ѓ астатнiм падышлi. Яе надзеѓ капялюш i прыцiснуѓ казырок да лба. З разумнага адлегласцi яе мог прайсцi незаѓважаным. Схаваѓшы цела працоѓнага памiж двума гiганцкiмi валунамi, яе накiраваѓся назад да сцежцы i пайшоѓ па ёй. Ззаду мяне пачулiся shaggy. Яе, нырнуѓ у нiзкi дзвярны праём, падобна, кладоѓку. Яе, устаѓ на каленi, спiной да сцежцы, i важдаѓся з ручкай дзень, як быццам правяраѓ няспраѓны замак.
  
  
  Цёплы пах ежы дасягнуѓ маiх ноздраѓ, калi два рабочых спынiлiся, каб затрымацца на сцежцы ззаду мяне.
  
  
  "Мне не трэба гадаць, каму дастанецца сняданак, якi вы несяце", - сказаѓ адзiн вакол iх. "Американецу, так? Навукоѓцу."
  
  
  "Вядома", - сказаѓ iншы. "Ён наш ганаровы госць".
  
  
  "Што ѓ яго сёння ранiцай, калi мы жаром наш звычайны смецце?"
  
  
  "Свежыя яйкi, вяндлiна, тосты i саспелыя памiдоры".
  
  
  Першы працоѓны; выразна прастагнаѓ. "Я малюся, каб не было абледзянення, пакуль мы ѓсе не зможам пакiнуць гэта горнае чысцец, i зноѓ жыць, як людзi. Як я зайздрошчу добрай эде i жанчынам, якiмi атрымлiваюць асалоду ад амерыканцы ".
  
  
  "Гэта час блiзка, таварыш. Сёння мы павiнны нанесцi ѓдар па амерыканцам ".
  
  
  "Калi так, то сёння мы святкуем. Але цяпер яе павiнен я iсцi ".
  
  
  Пакуль яе непрыкметна глядзеѓ, адзiн вакол двух мужчын пайшоѓ па суседняй сцежцы, разветвляясь налева, а другi, несучы паднос з ежай, працягнуѓ рух адкрыта. Ёй дазволiѓ эму прайсцi па сцежцы, а затым рушыѓ услед за iм, прыкрыѓшы твар кепкай.
  
  
  Мужчына не павярнуѓся, i я рушыѓ услед за iм да аднаго вакол вялiкiх будынкаѓ, якi стаiць асобна ад групы будынкаѓ. Ён спусцiѓся на некалькi прыступак, адчынiѓ дзверы i знiк за ёй, даѓ эму некалькi секунд, затым увайшоѓ у тую ж дзверы.
  
  
  Яе выявiѓ, што гэтыя будынкi былi выкапаны ценымногие глыбей i скончаны значна больш старанна, чым яе ѓяѓляѓ. Ih прадуманы дызайн паказвае на працяглы перыяд падрыхтоѓкi.
  
  
  Быѓ адзiн доѓгi калiдор са сценамi вакол гладкага каменя, плаѓна што выгiнаюцца па дузе. Хоць я не мог бачыць рабочага, яго чуѓ эга shaggy наперадзе. Калiдор праз пэѓныя прамежкi часу асвятляѓся электрычнымi лямпачкамi, i, без сумневу, там была электрастанцыя.
  
  
  Тады яе, ѓспомнiѓ, што некалькi гадоѓ таму хадзiлi чуткi аб тым, што дзе-то ѓ Паѓднёвай Амерыцы рыхтуецца расейская база. Гэта было, напрыклад, падчас кубiнскага ракетнага аб, i ѓ якая рушыла за гэтым разрадцы такiя чуткi памерлi. Цяпер высветлiлася, што база - гэта факт. Ён, верагодна, быѓ пакiнуты афiцыйным расейскiм рэжымам, але зноѓ актываваны Жизовым i эга фракцыяй у якасцi схаванага цэнтра ih аперацый.
  
  
  Па ѓсiм калiдоры яе
  
  
  
  
  
  
  прайшоѓ толькi адну дзверы. Па-вiдаць, пакояѓ было трохi, так як яны павiнны былi быць выразаныя па цвёрдай пароды. Пачуѓшы наперадзе голасу, яе рэзка спынiѓся.
  
  
  "Я прынёс каралеѓскi сняданак для эга высокасцi". Гэта быѓ голас разносчыка ежы, поѓны сарказму.
  
  
  "Проста дастаѓце edu i пакiньце iдыецкiя заѓвагi". Зваротны голас быѓ грубым, дзелавым ".
  
  
  "Што там робiць амерыканец?" - спытаѓ рабочы. "Цi гатовы ён да асаблiвых дня?"
  
  
  Цяпер яе павольна рушыѓ уздоѓж выгнутай сцены, каб зiрнуць на працэсы, i дайшоѓ да кропкi, дзе мог бачыць нiтка калiдоры. Там стаяѓ салдат з вялiкiмi чорнымi вусамi, ахоѓваючы масiѓную дзверы. Ён узяѓ паднос з ежай у рабочага i падцiснуѓ вусны, перш чым сказаць: "Ён не адрознiваецца ад звычайнага, за выключэннем таго, што сёння ранiцай ён устаѓ на досвiтку. Але я не магу ведаць, што дзеецца ѓ яго ѓ галоѓ ".
  
  
  "Няма, яе, мяркую, што няма. Што ж, самае лепшае для яго, самае горшае для мяне. Яе iду на сняданак па дакучлiвай кашыцы.
  
  
  Яе паспяшаѓся назад па калiдоры тым жа шляхам, якiм прыйшоѓ. Цяпер, калi яе, ведаѓ, дзе знайсцi Варнва, мне трэба было знайсцi спосаб дабрацца да яго. Разважаючы над гэтай праблемай, згарнуѓ яе для паказальнiкаѓ i занадта позна ѓбачыѓ надыходзячую постаць удалечынi. Па форме яе зразумеѓ, што гэта быѓ адзiн вакол салдат.
  
  
  Выпадкова, як быццам яе што-то забыѓся, павярнуѓ яе назад. Ён паклiкаѓ мяне, але яе гулялi ѓ глуханямых. За паваротам, па-за полем зроку салдат, яе панёсся назад да сьвятынi Варнова. Але "shaggy наблiжалiся з гэта боку. Яе зрабiѓ паѓзу. Вернецца працоѓны, разносящий адукацыю, i яшчэ адзiн салдат за iм ля дзвярэй Варна.
  
  
  Яго хутка прыняѓ рашэнне i кiнуѓся да адзiнай дзень, вядучай па калiдоры.
  
  
  Дзверы была зачыненая, так што я закат пад камбiнезоны працоѓнага ѓ сваю хвiлiну i знайшоѓ тонкую пругкую палоску сталi. Гэта прылада больш трывалае i гнуткае, чым традыцыйны кавалак пластыкi, хутка спрацоѓвае з дапамогай простага замка.
  
  
  Паколькi працоѓны ѓсё яшчэ наблiжаѓся з аднаго боку, а салдат з другога, яе, штурхнуѓ дзверы i кiнуѓся ѓнутр.
  
  
  Кiраѓнiк дваццаць.
  
  
  Праз некалькi секунд раскошны iнтэр'ер гэтага пакоя злучыѓся. Не было нас, грубых паверхняѓ, нам цьмяных колераѓ. Мяккiя тэкстуры - падушкi, канапы, ложкi, шэзлонгi - усё ѓ карнавале вясёлкавых адценняѓ.
  
  
  "Ты мог бы хоць бы пастукаць", - пачуѓся вiдавочна жаночы голас аднекуль злева ад мяне.
  
  
  "Вялiкi вучоны павiнен сёння ѓстаць рана", - сказаѓ iншы голас з iншага боку.
  
  
  Калi мае вочы прывыклi да цьмяным святле, яе, выявiѓ, што галасы зыходзяць паводле статыстыкi атласных ложкаѓ i пухнатых падушак у паглыбленых авалах з кожнага боку пакоя. Пакуль яго глядзеѓ, злева i справа з'яѓлялiся взлохмаченные светлавалосыя галавы, а за iмi iшлi цела, падобныя на цела па чирлидеров каледжа. На бландынцы нумар адзiн была досыць кароткая ружовая начная кашуля, каб не пакiдаць сумневаѓ у тым, што яна нарадзiлася бландынкай. Нумар два была ѓ гаремных пiжаме, дастаткова празрыстай, каб пацвердзiць, што яна таксама сапраѓдная бландынка.
  
  
  "Спадзяюся, я не вторгаюсь", - сказаѓ я.
  
  
  "Яе Тэры", - сказала бландынка нумар адзiн у ружовай карлiку.
  
  
  "А яе Джэры", - сказаѓ нумар два ѓ гаремных пiжаме.
  
  
  "Абодва напiсаны з" i "". Тэры патлумачыла
  
  
  "Важная iнфармацыя", - сказаѓ я.
  
  
  "Мы блiзняты", - прапанаваѓ Джэры.
  
  
  "Яшчэ адно дзiѓнае адкрыццё", - сказаѓ я.
  
  
  Дзяѓчынкi ѓсталi са сваiх ложкаѓ i падышлi да мяне штогод.
  
  
  "Я нiколi не бачыла цябе раней", - сказала Тэры.
  
  
  "Табе тут не месца, не цi так?" - дадаѓ Джэры.
  
  
  "Ты наляцеѓ, як шторм", - сказала Тэры. "Я думаю, што за вамi гоняцца, i вы хочаце, каб мы вас схавалi. Як выдатна!"
  
  
  "Вы ж не палiцэйскi?" - сказаѓ Джэры. "Мы не ѓтойваем палiцэйскiх".
  
  
  "Я не палiцэйскi", - запэѓнiла яе ih. "Хто я i чым займаюся - гэта занадта шмат, каб растлумачыць менш чым за гадзiну, а ѓ мяне няма трыццацi секунд. Але вы можаце сказаць, што я адзiн вакол добрых хлопцаѓ - i наогул не жартую - мне патрэбна ваша дапамога ".
  
  
  У гэты момант мы пачулi галасы i пайшлi слухаць у дзверы.
  
  
  "Чаму ты павярнуѓся, i вярнуѓся, калi яе клiкаѓ цябе?" Гэта быѓ голас салдата, якi крычаѓ на мяне ѓ калiдоры.
  
  
  "Я не разумею, аб чым вы кажаце. Яе толькi што адвёз прафесара сняданак. Яе, цябе толькi што не бачыѓ, - адказаѓ рабочы.
  
  
  "Вы iшлi сюды хвiлiну назад, затым разгарнулiся i пайшлi назад".
  
  
  "Не яе."
  
  
  "З вамi нiхто не заходзiѓ?"
  
  
  "Няма. Спытаеце Юрыя ѓ дзвярах прафесара. "Я буду. Яе збiраюся эга змянiць. А калi хлусiш, - не бяда. У шлях, таварыш! "
  
  
  Гукi крокаѓ працоѓнага, якi iшоѓ па калiдоры. Званок ключоѓ за дзвярыма.
  
  
  Яе прыцiснуѓся да стагнаць з петлевой боку дзень, трымаючы "Люгер" у руцэ. Двайняты ѓтаропiлiся на пiсталет шырока расплюшчанымi васильковыми вачыма, затым паглядзелi аднаго на аднаго, прыгнечана хiхiкаючы. Тое, што малыя, праз ih малюсенькiя мазгi ѓ гэты момант, можа азначаць жыццё або смерць для мноства людзей.
  
  
  Ахоѓнiк адчынiѓ дзверы i прыадчынiѓ яе.
  
  
  "Ну-ну, вы, дзяѓчынкi, рана ѓстаяце, - сказаѓ ён.
  
  
  "Што вакол гэтага?" - сказала Тэры.
  
  
  "Мы можам ѓстаць у любы час, калi захочам", - дадаѓ Джэры.
  
  
  "Уверх i ѓнiз, уверх i наперад.
  
  
  
  
  
  
  Ну, гэта ѓся твая жыццё, - фыркнуѓ ахоѓнiк.
  
  
  "Хто вакол нас хоча прафесар сёння ранiцай?" - спытала Тэры.
  
  
  "Цi гэта зноѓ мы абодва?" - уставiѓ Джэры.
  
  
  "Нам гэта, нам iншае. Ён толькi што паснедаѓ, i для яго праца на першым плане месцы. Потым eda - i жанчыны на дэсерт ".
  
  
  "Тады што ты тут робiш, Маркус?" - сказала Тэры. "Вы не павiнны ѓваходзiць у нашу пакой, калi прафесар не дашле вас за намi".
  
  
  "Я шукаю мужчыну", - сказаѓ ён з выглядам, нiбы просячы.
  
  
  Эму адказаѓ хiхiканне дзяѓчат.
  
  
  - Мне здалося, што я ѓбачыѓ у калiдоры працоѓнага, - сырое працягнуѓ Маркус. "Той, хто не належаѓ да каманды. Яе думаѓ, ён мог зайсцi сюды ".
  
  
  "Мы не бачылi, нам аднаго чалавека", - нявiнна сказала Тэры.
  
  
  "Гэта такое расчараванне", - з агiдай дадаѓ Джэры.
  
  
  "Я не вакол тых, хто бачыць фантомаѓ, - сказаѓ Маркус. Яе, чуѓ, як ён зрабiѓ няѓпэѓнены крок наперад. "Пройдзе некаторы час, перш чым прафесар скончыць свой сняданак, i дашле для адной вакол вас. Паколькi яе ѓжо тут, магчыма, мы маглi б крыху пацешыць iншы iншы ...
  
  
  "Дакладна няма!" Тэры ѓмяшалася. "У нашым кантракце сказана, што мы тут выключна для доктара Варнова. Нас папярэдзiлi, каб мы не гулялi ѓ гульнi з iншымi ".
  
  
  "Але добра падумай", - гарэзна сказаѓ Джэры.
  
  
  "Тiзер", - сказаѓ ахоѓнiк. Ён адступiѓ, i дзяѓчаты зачынiлi дзверы. Замак зачынiѓся.
  
  
  "Цяпер у нас сапраѓды праблемы", - хiхiкнула Тэры.
  
  
  "Але, як нам весела", - сказала яе сястра.
  
  
  "Вялiкае дзякуй", - сказаѓ я i сунуѓ "Люгер" назад у кабуру. Яе, усмiхнуѓся. "Можа, яе знайду час, каб адплацiць табе. Гэта праѓда, што вы тут толькi для таго, каб... эээ... абслугоѓваць "Варноу"?
  
  
  "Вы чулi, што мы сказалi Маркусу, мы ѓсяго толькi завадныя цацкi для амерыканскага вучонага", - адказала Тэры.
  
  
  "А ѓлiчваючы, якi ён чалавек, гэта не адымае ѓ нас шмат часу", - сказаѓ Джэры i падышла да мяне.
  
  
  "Як вы патрапiлi ѓ гэта?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Ты маеш на ѓвазе, што добрыя дзяѓчыны накшталт нас робяць у такiм месцы?"
  
  
  "Што-то такое."
  
  
  "Мы адказалi на аб'яву ѓ падпольнай газеце Сан-Францыска, - сказаѓ Джэры. "Роднасныя дзяѓчыны хочуць падарожжаѓ, рызыкi, прыгод".
  
  
  "I, вiдавочна, ты атрымаѓ працу".
  
  
  "Вядома. Павiнна быць, было пяцьдзесят iншых дзяѓчынак, але ѓ нас было такое перавага, што мы блiзняты ".
  
  
  "Гэта не ѓсё, што ѓ вас было", - сказаѓ я, адзначаючы ih шчодрыя формы.
  
  
  "Ты мне падабаешся, - сказала Тэры.
  
  
  "Б'юся аб заклад, ты таксама ценымногие мужчына больш, чым прафесар", - дадаѓ Джэры.
  
  
  "Эга сэксуальныя таленты або ih адсутнасць мяне не цiкавяць, - сказаѓ ёй сур'ёзна. "Але ён апынуѓся самым небяспечным чалавекам на свеце, пагрозай для ЗША i ѓсяго свету. Яе выбаѓлю вас ад жудасных падрабязнасцяѓ, але паверце мне, у дадзены момант няма нiчога больш важнага для будучынi чалавецтва, чым для мяне трапiць у лабараторыю Варнова. I яе, хачу, каб вы, дзяѓчынкi, мне дапамаглi ",
  
  
  "Вы маеце на ѓвазе, што гэтая дурная я стараюся лабараторыi для вас важней, чым гэта?" - сказала Тэры, падымаючы сваю кароткую начную кашулю яшчэ вышэй.
  
  
  "I гэта?" - умяшаѓся Джэры, пстрыкаючы поясам ee пижамных штаноѓ i спаѓзаючы ih да сярэдзiны яе круглявых сцёгнаѓ.
  
  
  "Я сказаѓ, што важней, дзяѓчынкi, а не весялей".
  
  
  "Чаму мы павiнны вам дапамагчы?" - спытаѓ Джэры. "Ты нават ня будзеш ветлiвы з намi".
  
  
  Было ясна, што патрыятызм i гуманiзм - словы, якiя не прыкметныя ѓ ih добранькiх светлых галовах. Але без ih дапамогi, мае шанцы былi роѓныя нулю.
  
  
  "Як абвяшчае iмкненне прымаѓка, - сказаѓ ёй iх з покерный тварам, - вы падрапаць маю, яе почешу вашу".
  
  
  Пара блiскучых усмешак веды асвятляѓ пакой. "Вы маеце на ѓвазе, што будзеце?" - хорам хорам запярэчылi блiзняты.
  
  
  "Калi вы дапаможаце мне, каб патрапiць у лабараторыю Варнова".
  
  
  Радасна кiѓнуѓшы, яны ѓзялi мяне за руку i вядзем да стосе рознакаляровых падушак, дзе хутка знялi тонкiя пакрывала. У iмгненне хваробы яны агалiлiся, прыняѓшы розныя панадлiвыя паставы асяроддзяѓ падушак. Яе выявiѓ, што ѓ Тэры была маленечкая радзiмка крыху нiжэй левай грудзi, i толькi па ёй, яе змог адрознiць двайнят.
  
  
  Гэта быѓ адзiны раз у маiм жыццi, калi яе, спяшаѓся завяршыць тое, што, магчыма, з'яѓляецца самым захапляльным вакол усiх чалавечых аперацый. I таму яе усталяваѓ новы сусветны рэкорд па зняццi як мага большай колькасцi адзення за мiнiмальны час.
  
  
  "Ммм, смачна", - пракаментавала Тэры.
  
  
  "Я ведаѓ, што ѓ яго будзе больш, чым у гэтага старога прафесара", - адобрыѓ Джэры.
  
  
  "Iдзi сюды, - сказала Тэры, - адкрыта памiж намi".
  
  
  Яе хутка стаѓ на каленi i ѓладкаваѓся ѓ класiчным становiшчы больш нецярплiвым маленькiм целам Тэры.
  
  
  "Яе амелы на ѓвазе не памiж мной, i памiж намi", - сказала яна з уздыхам, цiхiм стогнам, якi выглядаѓ зусiм не як скарга.
  
  
  "Вы не пярэчыце?" - спытаѓ яго далей, увайшоѓшы ѓ вароты раю.
  
  
  "Ооооооооо", - прастагнала яна.
  
  
  "У далейшым яе буду называць п'есы", - сказаѓ ёй прывiтанне, i пагрузiѓся ѓ тунэль любовi.
  
  
  Так усё i пачалося, хоць за вельмi кароткi час мы прынялi бясконцая колькасць гiмнастычных поз, большасць вакол якiх не апiсана ѓ кiраѓнiцтвах па шлюбу.
  
  
  Праз некаторы час мы так захапiлiся iншым сябрам, што Джэры сказаѓ цiхiм сумным голасам: "Я не вельмi люблю гуляць семдзесят".
  
  
  Мяне паставiлi ѓ няёмкае становiшча для размовы, але, павярнуѓшы галаву, з вялiзным высiлкам, спытаѓся ѓ яе
  
  
  
  
  
  
  нявiнна: "Што гэта значыць, Джэры? - семдзесят гуляць ".
  
  
  "Госпадзе, гэта ѓсе ведаюць", - сварлiва адказала яна. "Семдзесят шэсцьдзесят дзевяць з адным глядзiць".
  
  
  Яе звярнуѓся з лiстом да яе, i, трохi угаворваючы, яна стала трэцiм партнёрам у адным вакол самых складаных, экзатычных i стомных уяѓленняѓ, якiя яе магу ѓспомнiць. I яе памятаю даволi шмат.
  
  
  Потым гэтага, калi яе шталь хутка апранацца, блiзняты паглядзелi на мяне са шчаслiвымi асобамi, перемежающимися невялiкiмi ѓсмешкамi i подмигиваниями падзяку. Гэта Джэры сказаѓ з доѓгiм шчаслiвым уздыхам: "Ведаеш, я думаю, што мы трое складзем фантастычную пару".
  
  
  Але мае думкi былi паглынутыя праблемай Варноу i кампанiй. "Добра, - сказаѓ я, - весялосць i гульнi скончаны. А цяпер паглядзiм, не цi зможам мы знайсцi шлях у сьвятыню Нокс Варна.
  
  
  Яны кiѓнулi амаль ва ѓнiсон. Але ih тварах не было рэальнага цiкавасцi.
  
  
  "Вы памятаеце нашу маленькую здзелку?" Яе ih спытаѓ.
  
  
  "Так", - нахмурылася Тэры. "Але дапамагаць табе можа быць небяспечна".
  
  
  "Акрамя таго, - дадаѓ Джэры. "Нам ёсць што губляць. Oni заплацiць нам больш грошай, чым мы калi-небудзь бачылi ѓ сваiм жыццi. Калi мы паедзем адсюль, мы збiраемся выкарыстоѓваць яго, каб адкрыць невялiкi магазiн адзення ".
  
  
  У той момант у мяне склалася рашучае ѓражанне, што блiзняты зусiм не такiя тупыя, як прыкiдваюцца.
  
  
  "Значыць, ты збiраешся адкрыць магазiн адзення, калi з'едзеш адсюль", - сказаѓ я. "I што прымушае вас думаць, што вы калi-небудзь паедзеце адсюль? Вы зняволеныя, хiба вы не ведаеце? "
  
  
  Тэры пахiтала галавой: "Мы зусiм не зняволеныя. Мы прыходзiм i сыходзiм, як хочам. Калi мы стамляемся сядзець пад замком, мы шпацыруем па ѓсiм доме. město. I нас нiхто не спыняе ".
  
  
  "Вядома, - сказаѓ я. "Вы можаце iсцi куды хочаце, таму што вакол гэтай каменнай крэпасцi няма выйсця, акрамя як па паветры. Але скажыце гэтым людзям, што вы хочаце кiнуць палiць, i папытаеце ih вывезцi вас адсюль. Голас тады вы даведаецеся тое, аб чым даѓно ѓжо павiнны былi здагадацца, што з такiм жа поспехам вы маглi б быць рабамi ѓ ланцугах ".
  
  
  Цяпер яе прыцягнуѓ ih непадзельнае ѓвагу. Ih мiлыя свецяцца асобы сталi сур'ёзнымi, i яны абмянялiся спалоханымi поглядамi.
  
  
  "Я не рызыкаваѓ жыццём, каб прыехаць сюды сыч смеху", - пасьпешлiва працягнуѓ яе. Гэтыя людзi маюць намер захапiць Амерыку i ѓвесь свет з дапамогай атамнай сiлы. Ih бомбы ѓжо размешчаныя ѓ ключавых гарадах ЗША, i гатовыя падарвацца адна за iншы, калi з нашага боку не выканае ih патрабаваннi ".
  
  
  Яе, паглядзеѓ на гадзiннiк. "Калi я не змагу дабрацца да Варна, якi адзiны можа актываваць прылады, першая атамная бомба знiшчыць Нью-Ёрк i ѓсiх эга-жыхароѓ усяго за дзве гадзiны".
  
  
  Яе, кiѓнуѓ, калi яны здзiѓлена разьзявiлi рот. "Так, гэта факты. I каб вы, дзяѓчынкi, перасталi навязваць мне гэтую тупую бландынку, i працягвалi. Таму што, не лiчачы Варнова, якая асудзiла сваю краiну, мы - адзiныя трое амерыканцаѓ у цэнтры варожага лагера.
  
  
  "I без мяне ты нiколi не выберашся адсюль жывым".
  
  
  "Ах, Божа мой, - сказала Тэры. "Чым мы можам дапамагчы?"
  
  
  "Я хачу, каб гэтая працэдура выкарыстоѓвалася, каб даставiць вас дваiх у лабараторыю, жылыя памяшканнi i ѓсё астатняе Уорнов i назад. Яе хачу, каб вы распавялi мне ѓсё, што вы там бачылi, што магло б даць мне ключ да разгадкi эга аперацый. I зрабi гэта хутка; час рухацца зараз! "
  
  
  Яны абодва адразу загаварылi. "Пачакай, - сказаѓ я, - Тэры, пачынай".
  
  
  "Ёсць ахоѓнiк", - сказала яна. "Але Маркус вялiкую частку часу на дзяжурстве. Ён спiць у маленькай пакойчыку за дзвярыма прафесара, якая займаецца, здаецца, зроблена па трывалай сталi. I ён адзiн з нас праводзiць туды i назад. Ён нацiскае сiгнальную кнопку, i Варна падыходзiць да iншай баку дзень, адкрывае створку i кажа праз свайго роду жалезную рашотку. З гэтай дзень няма ключа; ён адкрываецца знутры, - i прафесар нiколi не сыходзiць нам, па якой прычыне ".
  
  
  "Добра. Што-то яшчэ?" - агрызнуѓся я. "Што ѓнутры?"
  
  
  "Калi вы ѓвойдзеце, - сказаѓ Джэры, - вы ѓбачыце кабiнет са сталом i тэлефонам. Месца голае, iншай мэблi няма. Але ёсць шафы для дакументаѓ. I вялiкая карта ЗША ѓ рамцы, вiслая на стогны каля крэсла. Яшчэ адна дзверы вядзе па офiсу ѓ ...
  
  
  "Пачакай хвiлiну!" - перабiла Тэры. "За гэтай картай ёсць сцянной сейф. Ну, не зусiм сейф. Але квадратны закутак.
  
  
  "Адкуль вы гэта ведаеце?" Яе спытаѓ сл.
  
  
  "Таму што аднойчы, калi яе ѓваходзiѓ, яе ѓбачыѓ гэта. Карта была знятая з кручка i ляжалi на падлозе пад гэтай дзiркай у стогны напрыклад, на квадратны фут. У Варноу былi раскладзеныя паперы на стале, якiя ён, павiнна быць, чытаѓ, пакуль чакаѓ мяне. Мяркую, ён забыѓся прыбраць паперы i накрыць město картай.
  
  
  Яна ѓсмiхнулася. "Або ён думае, што я занадта тупы, каб адрознiць дзiрку ѓ стогны самi-ведаеце-чаго. Ва ѓсякiм выпадку, яе зрабiѓ выгляд, што нiчога не заѓважыѓ, i ѓ той час мне не было асаблiва цiкава. У наступны раз, калi ён паслаѓ за мной, карта была на месцы, нiякiх папер ".
  
  
  "Як ён адрознiць вас?" - спытаѓ я, проста каб пацвердзiць сваё абгрунтаванае меркаванне.
  
  
  "У мяне радзiмка выплат прама тут", - сказала Тэры з лёгкiм намёкам на ѓсмешку, паказваючы на вобласць пад левай грудзьмi. "I, як вы бачыце, мы праводзiм розныя касцюмы, каб адрознiць нас".
  
  
  "Добра, Джэры, працягвай. Што ѓ пакоi побач з офiсам? ""Ну, гэта сапраѓды адна вялiкая пакой, падзеленая фiранкай.
  
  
  
  
  
  З аднаго боку ложак, пара прадметаѓ мэблi i ванная, якая займаецца злучаецца з офiсам. З iншага - не пытайце мяне. Нiколi не бачыла, думаю, там нейкае абсталяванне. Ах ды, а побач з ложкам ёсць яшчэ адзiн вакол гэтых ѓнутраных тэлефонаѓ.
  
  
  "Вы калi-небудзь чулi, як ён размаѓляе па гэтых тэлефонах?"
  
  
  "Толькi адзiн раз. Але гэта быѓ свайго роду дваякi размова, i ёй гэтага не разумеѓ "
  
  
  "Двойчы, калi ёй была там, эму тэлефанавалi", - сказала яе сястра. "Я таксама не зразумела, аб чым ён казаѓ. Але я думаю, што цяпер ведаю ".
  
  
  "Раскажы мне пра гэта, Тэры".
  
  
  "Ну, ён выглядаѓ вельмi злуецца. I ён сказаѓ што-то накшталт: слухай, не тоне на мяне, генерал, I не пагражаѓ. Памятаеце, калi ёй пайду, i ѓсё сыдзе са мной. У тым лiку i ѓ Маскву, генерал, яе прыехаѓ на канферэнцыю з двума чамаданамi. Але чаму-то адзiн заблукаѓ ". А затым ён зрабiѓ паѓзу i сказаѓ: "Гэта вам што-небудзь кажа, генерал?"
  
  
  "Я не ведаю, што ён кажа генералу", - пракаментаваѓ яе. "Але гэта кажа мне аб чым. У Варнова ёсць такая сiстэма, што, калi ён памрэ, усё горада, уключаючы Маскву, памруць разам з iм. Ён не толькi злы вырадак, ён па-чартоѓску разумны.
  
  
  На хвiлiну мой розум закружился, пакуль яе разбiраѓся ѓ розных аспектах працаздольнага плана. Тады яе сказаѓ: "З аднаго боку, час - самы важны фактар. Але я яе не бачу рашэння спяшацца. Яе магу прымусiць Маркуса адвесцi аднаго па вас да ён дзень. Але я не магу прымусiць Варноу адкрыць яе, калi ён не праявiць iнiцыятыву. Гэта значыць, калi ён яшчэ не паслаѓ за табой Маркуса.
  
  
  "Акрамя таго, я не магу прарвацца за табой, не забiѓшы Маркуса, якi будзе стаяць адкрыта на дзень, адкуль Варна эга можа бачыць. I перш чым яе паспеѓ паклапацiцца аб Маркусе, ён ляпнуѓ дзвярыма перад маiм носам. Так што ѓсё залежыць ад вас, дзяѓчынкi. Той, хто сёння з'яѓляецца да яму, павiнен я што-то ѓторкнуць у гэтую дзверы, каб яна не зачынiлiся цалкам, i зрабiць гэта так, каб Варна не заѓважыѓ яго. А для гэтага трэба цуд часу ".
  
  
  "У мяне ёсць iдэя лепей, - сказала Тэры. "Той, хто атрымаѓ адабрэнне прафесара, iдзе з iм у спальню, напампоѓвае эга i ѓкладвае ѓ ложак. Затым яна молiць яе пайсцi ѓ туалет. Ён не можа з гэтым паспрачацца, таму зачыняецца ѓ ваннай, змывае ваду, затым бяжыць у кабiнет i адкрывае вам сталёвую дзверы. Затым яна вяртаецца праз злучальную дзверы i залазiць на ложак з Варнову.
  
  
  "Чысты генiй", - сказаѓ я.
  
  
  "А пакуль табе прыйдзецца пазбавiцца ад Маркуса, - кiнулася Тэры, - i чакаць на дзень".
  
  
  "Дайце мне хвiлiна пяць", - сказаѓ я. "I яе, хачу, каб Маркуса заманiла сюды астатняя дзяѓчына, каб яе маглi паклапацiцца аб nen хутка i бясшумна".
  
  
  "Звычайна ён не хоча, каб мы абодва былi на ранiшняй вечарыне", - сказаѓ Джэры. "Але выкажам здагадку, што ён ведае?"
  
  
  "Не хвалюйся, яе буду гатовая амаль да ѓсяго", - сказаѓ яе эй.
  
  
  Рушыла ѓслед яшчэ адно задуменнае маѓчанне, а затым сказаѓ: "Цяпер усё, што нам трэба зрабiць, гэта пачакаць. Але як доѓга?
  
  
  "Ён як гадзiннiк", - сказала Тэры. "Гэта павiнна быць у любую хвiлiну".
  
  
  "Вядома", - сказаѓ Джэры. "Але калi гэта эга вялiкi дзень, каб сцерцi з твару зямлi Нью-Ёрк, магчыма, ён будзе нервавацца i, кравец вазьмi, не захоча спаць".
  
  
  - Госпадзе, - прастагнала Тэры.
  
  
  I ёй нiчога не сказаѓ, таму што маштабнасць гэтага пытання i патэнцыйная катастрофа, звязаная з адказам, ашаламiлi мой мозг.
  
  
  Дваццаць адзiн
  
  
  У цёмным куце пакоя быѓ што-то накшталт туалетнага столiка, i я прысеѓ за iм, цалкам адгароджаны ад дзень. Хвiлiны цяклi бясконца, а мае спазмы мускулiстыя мускулы малiлi аб палягчэннi. Нарэшце яго ѓстаѓ. Было па-дурному заставацца ѓ такiм нязручным становiшчы, калi, напэѓна, чутны папераджальны гук ключа ѓ дзень.
  
  
  Прайшло паѓгадзiны, калi яе разважыѓ, што рэѓматызму на велiзарны лейцара атрымана, Варна збiраѓся адмовiцца ад легкадумных забаѓ i засяродзiцца на змрочных справах дня, яго рука была гатовая паслаць сiгнал, якi падарве горад Нью-Ёрк. у неба. I калi ѓ апошнi гадзiну прэзiдэнт не вырашыѓ рызыкнуць нацыянальнай панiкай i эвакуiраваць Манхэтэн, лёс усiх гэтых людзей была ѓ маiх руках.
  
  
  Чакаючы яе, змагаѓся з нарастаючым пачуццём страху, вылiчаючы здзяйсняльнасць паѓтузiна альтэрнатыѓных планавання. Усе яны былi практычныя i досыць разумныя. Але кожны заходзiѓ у тупiк - у непрыступнай сталёвы дзень памiж мной i Варновом.
  
  
  Час ад часу па калiдоры тунэля даносiлiся невыразныя прыглушаныя гукi. Невыразныя галасы, глухi тупат цяжкiх нага, ляск металу. Дзяѓчынкi прыслухоѓвалiся да мяне, прыцiснуѓшы вушы да дзень, але паведамiлi, што не чулi нiчога важнага, проста бескарысную балбатню, калi некалькi мужчын, вiдавочна, спяшаюцца, прайшлi mimmo.
  
  
  Затым, пасля доѓгага перыяду маѓчання, калi яе збiраѓся рызыкнуць на любую адчайную выкрут, незалежна ад таго, наколькi вар'яцкi рызыка, пачуѓся нецярплiвы стук у дзверы, за якiм адразу ж рушыѓ услед скрыгат ключа ѓ замку.
  
  
  Яе ѓжо была добра схаваная, калi Маркус уварваѓся ѓ пакой наложнiц прафесара i закрычаѓ: "Вы там - Маленькая мiс-Крот, - патрабуе амерыканец.
  
  
  
  
  
  
  Вашы паслугi на дваiх! Прафесара затрымалi з-за вiзiту вышэйшага начальства, i ён кажа, што калi вы не прыйдзеце адразу, скормит вас на вячэру сабакам генерала.
  
  
  "О, Госпадзе, гэтыя сабакi зжаруць бедную маленькую мяне на тры ѓкусу", - сказала Тэры сваiм пяшчотным голасам. "Давай паспяшаемся, пакуль прафесар не страцiѓ сваю гарачнасць".
  
  
  "Я думаю, ты маеш на ѓвазе эга крутасць, а не эга гарачнасць, дарагая Тэры", - паправiѓ Джэры.
  
  
  "Я клiчу ih так, як бачу ih, дарагi", - адказала яна i пабегла да дзень.
  
  
  "О, Маркус!" - усклiкнуѓ Джэры, - не маглi б вы вярнуцца на маленькую хвiлiну, затым таго, як даставiць маю сястру?
  
  
  "Вярнiся?" - раздражнёна адрэзаѓ Маркус. "Навошта?"
  
  
  Мне самотна i ... i мне патрэбен сапраѓдны мужчына, а не гэты стомлены стары мяшок з косткамi.
  
  
  "Каб wouldnt? Цi Так гэта цяпер? "- сказаѓ Маркус, яго голас дрыжаѓ ад узбуджэння. "А што ты мог зрабiць з сапраѓдным мужчынам ѓсяго за малюсенькую хвiлiну?"
  
  
  "Не маглi б вы надаць дзве малюсенькiя хвiлiны?"
  
  
  "Я мог бы зэканомiць шмат, але ѓ мяне маглi б паѓстаць праблемы".
  
  
  "Я не скажу. I табе не здаецца, што мне варта рызыкнуць?
  
  
  А затым, затым жудаснай, няѓпэѓненай паѓзы: "Так, яе вярнуся. Менш чым за хвiлiну. Будзь гатовы!"
  
  
  Як быццам гэта быѓ клiчнiк знак згоды, дзверы грукнулi з глухiм стукам. А затым паѓстаѓ велiзарны вакуум цiшынi.
  
  
  "Не губляй нас секунды", - сказаѓ ёй Джэры нiзкiм голасам, - "I хай ён будзе заняты!"
  
  
  "Кравец, нiколi не даведаецца, што эга ѓразiла", - прамармытала яна, i яе зноѓ прыгнуѓся.
  
  
  Праз некалькi секунд вярнуѓся Маркус.
  
  
  "Як бачыце, яе гатовы, палюбоѓнiк", - сказаѓ Джэры.
  
  
  "Я гатовы больш, чым ты калi-небудзь будзеш", - сказаѓ ён вунь з нервовым смяшком. "Але я павiнен ахоѓваць дзверы Варноу, i ѓ мяне няма часу распранацца".
  
  
  "Забудзь аб гэтай дурной дзень", - адказаѓ Джэры. "Дзiкае нумар сланоѓ дваццацi футаѓ вышынёй не змагла б зламаць яе, калi б унутраная пакой была ад падлогi да столi пакрыта арахiс".
  
  
  Вiдавочна, Маркус быѓ занадта далёкi ад жадання адказаць. Але праз хвiлiну ён выпусьцiѓ пару чыста дзелавых ворчаний, калi Джэры сказаѓ: "О, божа, гэта ты занадта!", i яе краѓся з-за туалетнага столiка.
  
  
  Яе лёгка, але хутка ступiѓ наперад са стилетом. Яе суд боснii i герцагавiны асудзiѓ над iмi на iмгненне, калi падняѓ зброю над эга шырокай спiной. Адкрытыя вочы Джэры пашырылiся пры выглядзе мяне.
  
  
  Раптам, магчыма, подталкиваемый нейкiм жывёлам iнстынктам цi выразам спалоханых вачэй Джэры, Маркус падняѓ галаву i павярнуѓся да мяне напалову.
  
  
  Таму замест гэтага яе ѓваткнуѓ лязо эму ѓ грудзi.
  
  
  Эга рот быѓ разинут, а вочы адкрыта глядзелi з недаверам. Але затым, толькi цiхенька ѓскрыкнуѓшы i страшна скривившись, яго хутка выцягнуѓ нож, ён паслухмяна павалiѓся на Джэры i замёр.
  
  
  Яе выцер лязо пра эга форменную куртку i аднавiѓ зброю, у той час як Джэры з самым спалоханым выразам твару дарэмна спрабаваѓ адштурхнуць цела ад нах. Яе схапiѓ эга за плячо i тузануѓ, i ён скацiѓся на падлогу. Ён глядзеѓ у бясконцасць космасу.
  
  
  Джэры вёскi i выцерла пляма крывi са свайго аголенага цела кутком прасцiны, пакуль яна глядзела на мяне з выразам, якое я не мог дакладна каму. За выключэннем таго, што, магчыма, гэта была сумесь захаплення, няверы ѓ блiзкую рэальнасць дзiкай смерцi i адцення агiды. Ненавiдзеѓ мяне, кроѓ або труп, я не мог сказаць.
  
  
  "Так, - сказаѓ я, як бы адказваючы на нявыказанае лейцара, - голас, як гэта бывае. I калi я не потороплюсь, загiнуць мiльёны iншых, значна больш нявiнных ".
  
  
  Затым яе пакiнуѓ яе i, кiнуѓшы погляд уверх i ѓнiз па калiдоры, ён iрвануѓ да велiзарнай сталёвы дзень, для якой Варна i прылада дыстанцыйнага кiравання чакалi сваёй гадзiны.
  
  
  Прайшла пара трывожных, потных хвiлiна. А потым яе пачуѓ пстрычка зашчапкi, i дзверы ледзь-ледзь прыадчынiлiся. Ён пачаѓ пампавацца да мяне, але я злавiѓ яе эга i уцiснуѓся ѓнутр, як раз своечасова, каб мiмаходам ѓбачыць аголеную спiну Тэры, якая займаецца хавалася па ѓвазе за зачыняецца дзвярыма.
  
  
  Яе цiхенька зачынiѓ дзверы i залпам огляделл ѓсю пакой. Па апiсаннi Джэры, у nen знаходзiѓся крэсла з тэлефонам, шафы, вялiкая карта ЗША ѓ рамцы i частка Цэнтральнай Амерык, якую яна не згадала. Яе прайшоѓся па скрынях крэсла, але яны былi зачыненыя. Яе зрабiѓ яшчэ адзiн пасi ѓ картатэцы, вынiк той жа.
  
  
  Яе даследаваѓ карту. Кольцы, намаляваныя чырвонай ручкай з фламастэрам, абышлi сем гарадоѓ ЗША i Панамскi канал. Мэты для разбурэння. Адным вакол гарадоѓ быѓ Клiѓленд, але мы маглi б не звяртаць на яго ѓвагi, паколькi бомба, прызначаная для знiшчэння эга, была перахопленая мытняй. На карце горада былi пранумараваны, i, за выключэннем Клiѓленда, яны былi ѓ парадку выключэння: Нью-Ёрк, Чыкага, Х'юстан, Лос-Анджэлес, Сан-Францыска i Вашынгтон, акруга Калумбiя.
  
  
  Яе, заѓважыѓ, што сталiца была захавана да апошняга, несумненна, каб даць нашаму ѓраду магчымасць весцi перамовы аж да апошняга гадзiны.
  
  
  Карта была падвешаная на дроце да трываламу меднага крука. Яе зняѓ эга з кручка з упэѓненасцю, што, як сказала Тэры, яе знайду разяѓленую дзiрку або тайнiк, у якiм былi схаваныя сакрэтныя дакументы. Але такога не было дзiркi
  
  
  
  
  
  сцены пад картай была гладкай.
  
  
  Мне прыйшло ѓ галаву, што простая дзiрка ѓ стогны, каб картай не занадта вынаходлiвая для вучонага ѓзроѓню Варна. I галасаванне цяпер яе пачаѓ эксперыментаваць з медным кручком, круцячы эга ѓ розныя бакi, але выяѓляючы, што ён трывала замацаваны i нерухомы. Але не зусiм нерухомы. Таму што, калi яго пацягнуѓ кручок на сябе, ён злёгку пстрыкнуѓ. I тут жа квадратная частка сцяны бязгучна адсунулася, агалiѓшы посуд, якi змяшчае невялiкую, абцягнутую скурай запiсную кнiжку i серыю пранумараваных чарцяжоѓ, на кожным па ѓсiм якiх быѓ намаляваны чырвоны абведзены чэрап, якi, па меншай меры, для мяне, вiдавочна, паказваѓ на размяшчэнне падкiнуѓ валiзкi-бомбы.
  
  
  Яны ѓсталявалi месцаѓ, гэта значыць, калi ѓ вас было адпаведнае тлумачэнне, якое будынак у якiм горадзе ѓ зале. Без даведкi або iншага кiраѓнiцтва раздрукоѓкi не мелi сэнсу.
  
  
  Хоць гэта здавалася узростам у гэтых напружаных, нервовых пры iншых абставiнах, погляд на мае гадзiны сказаѓ мне, што прайшло ѓсяго дзве хвiлiны. I так як ёй належыць iм, што Вамоу зможа пражыць яшчэ дзесяць хвiлiна або больш, калi Тэры будзе папярэджана аб маёй патрэбы ѓ часе, яе сел на крэсла i пачаѓ хуткае вывучэнне кiшэннай кнiгi ѓ скураным пераплёце.
  
  
  Спачатку змяшчаюцца ѓ nen лiтары i лiчбы былi для большасцi людзей гэтак жа зразумелымi, як кiтайскi крыжаванка. Але я прывык да разнастайных галаваломак, а ѓ свеце мала агентаѓ, якiя так добра разбiраюцца ѓ мастацтве разгадвання код доступу. Неѓзабаве ёй стала вядома ѓ nen амерыканскi код, якi выкарыстоѓваецца навукоѓцамi эпохi Варна. I хоць код быѓ у асноѓным досыць простым, калi б каму-то, калi дзiвосна хiтрую матэматычную формулу для эга расшыфроѓкi, наколькi мне вядома, ён нiколi не быѓ узламаны ворагам ѓнутры або за межамi ЗША.
  
  
  Яе прагартаѓ сваю памяць, i прынцып код усплыѓ мне ѓ галаву амаль адразу. Яе знайшоѓ ручку ѓ трымальнiку на стале побач з нататнiкам i зрабiѓ хуткiя стэнаграфiчныя запiсы, расшыфроѓваючы i скарачаючы толькi асноѓныя асновы тэксту i лiчбаѓ, выстава змова аб смерцi галавы. Ён уключаѓ у сябе сакрэты прылад выбуху бомбы Варна, активируемого стiлус з аѓтаномным харчаваннем. Мiкраэлектронiка была сканструяваная ѓ дыск памерам з даляр памерам з скурны лапiк, каб зрабiць эга, здольным перадаваць магутны высокачашчынны сiгнал на велiзарныя адлегласцi - прыстасаванне, чым-то нагадвае кардыёстымулятар, але значна больш складанае, ѓзарвала ѓсе бомбы ва ѓнiсон праз секунды потым апошнi ѓдар сэрца Варна.
  
  
  Гэта мудрагелiстае, неверагодна маленькае прылада дыстанцыйнага кiравання было пазначана на першай старонцы, як "Ключ доступу". А на заключнай старонцы пад загалоѓкам: "зняцце з аховы" была серыя па пяцi лiкаѓ, якiя, як тлумачыцца ѓ тэксце, былi ключом да адключэння поѓнае назва нават пасьля таго, як яны атрымалi сiгнал аб выбуху. Гэтая экстраная абноѓлена засцярогi дазволiць пазбегнуць прывязкi кардыёстымулятара да сэрца Варноу.
  
  
  Але была загвоздка. Пасля таго, як быѓ адпраѓлены сiгнал запаволенага дзеяння, запускае бомбы, заставалася ѓсяго трыццаць секунд, каб адмянiць выбухi.
  
  
  Яе хутка думках сфатаграфаваѓ нумары i спроецировал ih малюнкi на пярэднюю сцяну свайго розуму. У мяне амаль беспамылковая памяць, i ѓспомнiць тузiн лiкаѓ не склала б рэальнай праблемы. Тым не менш, яе напiсаѓ лiчбы на шматку паперы, якi сабраѓ i паклаѓ у хвiлiну.
  
  
  Яшчэ хвiлiну яе вывучаѓ fold paper стiлус i дыск, а затым запiсаѓ размяшчэнне валiзак-поѓнае назву ѓ розных гарадах.
  
  
  Зрабiѓшы гэта, яе заклаѓ кнiжку i нататкi з расшыфроѓкай ee сутнасцi ѓ iншы яго шырынi. Яе выдаткаваѓ каля пяцi хвiлiна на тое, каб запiсаць расшыфраваных факты, таму што мне трэба было мець непасрэднае працоѓнае веданне прылады, калi яго збiраѓся перапынiць смяротны план Варноу. I яе, выявiѓ, што магу ѓспомнiць амаль усё, калi спачатку выкажу дэталi ѓ пiсьмовай форме. У любым выпадку, калi вы разабралiся з прыладай, кiраваць iм было так жа проста, як дакрануцца алоѓкам да розных кропках компаса.
  
  
  Цяпер яе сунуѓ чарцяжы, занадта грувасткiя, каб ih несцi, у сцянную ёмiстасць, пстрыкнуѓ медным кручком, каб закрыць адтулiну, i павесiѓ карту на месца.
  
  
  Яе цiхенька ѓвайшоѓ у ванную пакой i падышоѓ да iншай дзень. Прыцiснуѓшыся да яму, яе пачуѓ тое, што, як я зразумеѓ, было голасам Варнова i зваротным голасам Тэры. Я не звярнуѓ увагi на размову, калi выцягнуѓ "люгер" з кабуры i ѓзяѓ дзвярную ручку. Але сутнасць гэтага заключалася ѓ тым, што Варна папрасiѓ прабачэння за паспешнасць з-за "тэрмiновых эксперыментаѓ, якiя павiнны быць падрыхтаваны неадкладна", а Тэры ѓмольвала даць эй, яшчэ некалькi мiн з чароѓным прафесарам, якi быѓ такiм вялiкiм мужчынам, што прымусiѓ яе задыхацца. больш таго ж самага.
  
  
  Калi яе павольна адкрыла дзверы i зазiрнула ѓ пакой, Нокс Уорноу ѓ белым лабараторным жакеце па-над штаноѓ стаяѓ у профiль да мяне, паклаѓшы рукi на плячо-Цёрн, калi яна, апранутая ѓ будуарный нарад, глядзела эму ѓ вочы з прытворнай выглядам. любовi.
  
  
  Валасы Варна былi чорнымi, моцна прыпраѓленым сiвiзной. У яго быѓ невялiкi мыс
  
  
  
  
  
  стройныя рысы асобы i стройнае цела, якое здавалася амаль далiкатным. Да iх тхара, пакуль яе не зiрнуѓ у эга яркiя зялёныя вочы, у якiх не было нiякiх эмоцый, хоць яны былi жорсткiмi i блiскучымi, як смарагды, ён уяѓляѓ сабой маловероятную пагрозу выжыванню самай магутнай нацыi ѓ свеце. I наѓрад цi мужчына, якi мог бы прайсцi хоць адзiн раѓнд з Тэры цi яе блiзнюком.
  
  
  "Сёння ѓвечары яе прышлю за табой i тваёй сястрой", - казаѓ ён цяпер. "Што будзе адзначыць марачных шампанскiм i асаблiвым вячэрай. А потым правесцi разам доѓгую экзатычную ноч задавальненняѓ ".
  
  
  "Я вельмi ѓ гэтым сумняваюся, Варна", - сказаѓ ёй эму, увайшоѓшы ѓ пакой ззаду "Люгера". "Я чакаю, што сёння вечарам вы будзеце вяртацца ѓ Злучаныя Штаты ѓ якасцi майго палоннага".
  
  
  Эга твар ѓпала ад сцяга дазволу на выкананне, калi ён павярнуѓся да мяне. Пакуль ён намацваѓ словы сказаѓ ёй: "Тэры, вяртайся ѓ свой пакой. Яе хачу, каб вы i ваша сястра былi апранутыя i чакалi, калi яе прыйду за вамi ".
  
  
  Яна адкрыла рот, каб нешта сказаць, потым паспяшалася
  
  
  "Я ведаю, хто вы", - спакойна сказаѓ Варна, яго твар выказваѓ спакой. "Вас гэта зьдзiѓляе?"
  
  
  Было, але ёй нiчога не сказаѓ.
  
  
  Варна апусцiѓся ѓ масiѓнае скураное крэсла побач з ложкам, скрыжаваѓ ногi i скрыжаваѓ рукi на грудзях. "Ты думаеш, Картэр, - працягнуѓ ён з шэптам ѓсмешкi, - што я не гатовы да такога рашэння, як гэтая? Вядома, няма. Яе нiколi не выйду па гэтай пакоя, з табой жывым. I калi яе памру, амаль у той жа момант паѓсвету ператворыцца ѓ попел ".
  
  
  "Я ѓсё гэта ведаю, - сказаѓ я. "Я расшыфраваѓ вашы сакрэтныя дакументы, i вашы дамоѓленасцi марныя. Лiчбы 5-21-80-54-7 што-небудзь разыходзiцца для вас? "
  
  
  Эга манiякальны выраз твару ѓспыхнула, як свечка на ветры i згасла. Якое-то час ён амаль мог бачыць, як шасцярнi эга розуму перамыкаюцца ѓнiз, рэзка сутыкаюцца, а затым перабiраюць альтэрнатывы.
  
  
  Ён пацiснуѓ плячыма i адлюстраваѓ бледную цiхмяную ѓсмешку. "Ну, - сказаѓ ён, - у рэшце рэшт, нiчога не мае значэння. Усiм людзям, усiм дурным смяротных стварэнняѓ павiнен прыйсцi нiтка ".
  
  
  "Высакародная фiласофiя", - адказаѓ я.
  
  
  "Мы двое, - працягваѓ ён, - мы адны ѓ гэтай вязнiцы пакоя, кiраванай шчыльнасць свету. Падумай аб гэтым. Падумайце толькi пра гэта! Невымоѓная сiла, якую мы трымаем у руках ". Ён зрабiѓ паѓзу. "Мы можам аб'яднаць сiлы i разам светам правiць трэба. Цi мы можам знiшчыць iншы, iншы ѓ наступныя некалькi хвiлiна. Што гэта будзе? "
  
  
  "Нам гэта, нам iншае", - сказаѓ я. "Нават дрэнны той, хто прайграѓ ведае, калi гульня скончана. I прымае свае страты. А цяпер - даю вам трыццаць секунд на тое, каб вырашыць. Пойдзем са мной, i паѓстанем перад судом, або памерцi ѓ гэтым крэсле. Асабiста яе, спадзяюся, што вы вылучыце смерць. Таму што для таго, каб выцягнуць цябе адсюль, спатрэбiцца больш, чым трохi, рызыкуючы маёй шыяй.
  
  
  Спазмированные пальцы адной рукi, напружана месившие тоѓстую мяккую ручку крэсла, Варна павольна кiѓнуѓ. "Добра, яе i пайду з табой", - сказаѓ ён. Ён расцiснуѓ ногi i, здавалася, збiраѓся ѓстаць.
  
  
  Але раптам ён штурхнуѓ крэсла падлакотнiк. Верхняя мяккая частка рукi iмгненна складваецца на схаваных завесах, адкрываючы невялiкую асветленую кансоль. На nen была вялiкая чырвоная кнопка, тумблер i пранумараваная цыферблат.
  
  
  Калi ён рэзка ѓдарыѓ па кнопцы далонню, яе прастрэлiѓ эму грудзi. Тым не менш, яго другая рука ѓжо цягнулася да цыферблаце. Таму яе зноѓ стрэлiѓ у яго. Рука здрыганулася i зноѓ вярнулася да перамыкачу. Я не ведаю, цi быѓ гэта рэфлексiѓных спазм смерцi або апошнi звышчалавечыя высiлак чалавека, якi быѓ усяго ѓ секундзе ад вечнасцi; але, да майго здзiѓлення, рука працягвала апускацца i пры гэтым тузанула тумблер.
  
  
  За тонкiм пстрычкай рушылi ѓслед далёкiя прыглушаныя гукi званочкаѓ i завыванне сiрэны. Калi такiя гукi могуць пранiкаць скрозь велiзарныя каменныя сцены i каля чым паѓтоны сталёвых дзвярэй, яе ведаѓ, што звонку, у гэтай камуне салдат i рабочых, гэта быѓ крычыць, якая бразгала, раздзiралi вушы заклiк аб дапамозе.
  
  
  Яе меѓ намер прымусiць Варноу сказаць мне, дзе ён кармiѓ найважнейшы стiлус, без якога нельга было б адмянiць дэтануючыя сiгналы кардыёстымулятара. Але цяпер ён быѓ мёртвы, стiлус ѓ мяне не было, i апошнiя трыццаць секунд цiкаѓ ѓ бок. самыя разбуральныя шматлiкiя выбухi ѓ гiсторыi чалавецтва.
  
  
  Вочы Вамова закацiлiся, сляпянка смерць, калi, кiнуѓшы погляд на стрэлку маiх гадзiн, яе, нахiлiѓся, разарваѓ эга пiнжак i амаль такiм жа рухам сарваѓ з яго кашулю. I яшчэ быѓ стiлус; падвешаны да эга шыi на доѓгай срэбнай ланцужку!
  
  
  Эга грудзi была аголена, але хiстацца крывёю. Вар'яцка яе сцёр кроѓ з четырехдюймового плошчы шкуры, акружаным з трох бакоѓ пластыкавым швом. Яе, прасунуѓ пальцы пад край i адсунуѓ лоскут шкуры, каб адкрыць ключ доступу з эга спiраллю вакол маленькiх пранумараваных кропак кантакту.
  
  
  Трымаючы iголку так асцярожна, як нейрахiрург робiць скальпель, яе дакрануѓся кончыкам да кропак судакранання, запускаючы электронную камбiнацыю для сiгналу РАЗАГРЭВУ: Пяць... дваццаць адзiн... восемдзесят... пяцьдзясят чатыры, сем!
  
  
  Цяпер мой погляд упаѓ на гадзiннiк. Чатыры - тры-два - адзiн i - буг
  
  
  
  
  
  
  ! Час для выбуху i разбурэння гарадоѓ, якое так i не наступiла, у мяне было чатыры секунды да склада. I адбылося!
  
  
  Цi гэта было?
  
  
  Яе, паглядзеѓ на падлакотнiк крэсла. Над чырвонай кнопкай была надпiс: САМАЗНIШЧЭННЕ. Над перамыкачом надпiс: ALARM. Цяпер яе даследаваѓ пранумараваная цыферблат. Яно было пазначана "ЗАТРЫМКА РАЗБУРЭННЯ" i абведзены градацыямi ад нуля да шасцiдзесяцi хвiлiна. Стрэлка паказальнiка, якую Варна, вiдавочна, спрабаваѓ знiзiць да нуля, трымалася на шасцiдзесяцi.
  
  
  Шэсцьдзесят хвiлiна да чаго? Над чырвонай кнопкай САМАЗНIШЧЭННЕ загарэѓся зялёны брылёѓ. Iншы кнопкi для адмены часовай блакавання не было, таму я, спадзяюся, зноѓ нацiснуѓ тую ж кнопку. Нiчога. Зялёны сьвяты працягваѓ гарэць.
  
  
  Яе слухаѓ. Удалечынi трывожныя званы i сiрэны працягвалi гучна гудзець. Яе накiнуѓ ланцуг i пяра на галаву Варноу, сунуѓ прылада ѓ хвiлiну i кiнуѓся да дзень з пiсталетам у руцэ. Яе рыѓком расчынiѓ дзверы, i мяне ѓразiѓ аглушальны гук званочкаѓ i сiрэн. Яе праверыѓ, зачынiлася цi сталёвая дзверы, каб нiхто не мог увайсцi i выявiць цела Варноу, i кiнуѓся ѓ пакой аховы ѓ тунэль. Спачатку яе, нiкога не ѓбачыла i паспяшалася да дзень спальнi двайнят.
  
  
  Калi яе дабраѓся да яго, з-за павароту паказалiся двое салдат з вiнтоѓкамi i прицелились. Яе прыцiснуѓся да дзень камеры, калi яны стралялi, але прамахнулiся. Яе асцярожна стрэлiѓ па прамой рукi ѓ вядучага. Калi ён куляѓся i падаѓ, iншы хутка адступiѓ для паказальнiкаѓ.
  
  
  Яе, стукаѓ у дзверы i крыкнуѓ сваё iмя. Тэры выглянула вялiзнымi вачыма, затым адкрылася, каб ѓпусцiць мяне, i зачынiла дзверы.
  
  
  Абедзве дзяѓчыны былi апранутыя ѓ непрыкметныя, амаль строгiя шэрыя касцюмы. На дзень сядзела пара маленькiх аднолькавых чамаданаѓ.
  
  
  "Забудзьцеся пра гэта", - сказаѓ я. "Мы ѓ цяжкiм становiшчы, i вы будзеце рухацца занадта хутка, каб несцi ih. Вы гатовыя?
  
  
  Абодва сур'ёзна кiѓнулi.
  
  
  "Хто-небудзь вакол вас калi-небудзь стрэлiѓ па пiсталета?"
  
  
  "Мой бацька навучыѓ мяне страляць па мiшэнях вакол свайго пiсталета", - прапанавала Тэры.
  
  
  "Джэры?"
  
  
  Яна пахiтала галавой. "Я заѓсёды ненавiдзеѓ зброю. Але калi прыйдзецца, яе магу прыцэлiцца i спусцiць курок ".
  
  
  Яе, падышоѓ да распростертому целе Маркуса i выхапiѓ эга пiсталет у кабуры. Яе здала эга Тэры. "Страляць на паражэнне", - сказаѓ яе эй. "Давай, паехалi!"
  
  
  Яе асцярожна павёѓ ih ѓ тунэль. Сiгналiзацыя спынiлася, цiшыня была парушаная. Мы папаѓзлi бокам да першага павароту тунэля, прыцiскаючыся да стагнаць. Там я спусцiѓся ѓнiз i папоѓз наперад, пакуль не змог зазiрнуць за паказальнiкаѓ.
  
  
  У трох футах адтуль отступивший салдат стаяѓ у блiжэйшай сцяны з вiнтоѓкай напагатове. Ён убачыѓ мяне на долю секунды пазней, i ён стрэлiѓ эму ѓ грудзi. Мая мэта была высока ѓ гэтым нязручным становiшчы, i яе рэзка злавiѓ эга ѓ рот, лупiѓ вочы прабiла пару пярэднiх зубоѓ, перш чым прайшла праз эга мозг.
  
  
  Калi мы праходзiлi mimmo эга цела, дзяѓчаты спынялiся i глядзелi ѓнiз з выразам агiды. У салдата было пры сабе пiсталета. Яе, нахiлiѓся, каб забраць яго, i перадаѓ зброю Джэры. На iмгненне яна паглядзела на пiсталет, як быццам гэта была смяротная дракона. Але потым, пацiснуѓшы плячыма, яна спытала мяне, як iм карыстацца, i паказаѓ яе эй.
  
  
  Цяпер мы накiравалiся да выхаду, вакол тунэля, дзе яе правяраѓ, цi няма якiя хаваюцца салдат. Не знайшоѓшы нiчога, мы выйшлi на дзённай брылёѓ. Мы паспяшалiся па сцежцы на некалькi ярдаѓ i сутыкнулiся з парай салдат. да нас хуткiмi крокамi iдуць мужчыны ѓ рабочай вопратцы. Яны былi бяззбройныя, таму яе не спрабаваѓ ih застрэлiць. Яны нават не зiрнулi на мяне. але з цiкаѓнасцю паглядзеѓ на дзяѓчат мiж iншым.
  
  
  А потым яе, успомнiѓ, што таксама быѓ у рабочай вопратцы, мужчыны былi так адцягнуты пры выглядзе дзяѓчат, што не змаглi зiрнуць на мяне ѓважлiва. Магчыма, працоѓных тыпавы было так шмат, што не ѓсе яны былi добра вядомыя яшчэ адзiн аднаму.
  
  
  Яе збочыѓ са сцежкi i павёѓ дзяѓчат на пагорак, абсыпаны вялiкiмi валунамi, якiя служылi хованкай i хованкай. Калi яе спынiѓся ѓ вялiкай скалы, i зноѓ паглядзеѓ унiз, каб пераканацца, што за намi сочаць, двое мужчын у форме, на адным, вакол якiх былi афiцэрскiя знакi адрознення, выйшлi з-за скалы з вiнтоѓкамi, накiраванымi адкрыта на нас з адлегласцi шосты футаѓ.
  
  
  Ён не чуѓ нашы галасы, i мяне злавiлi з "люгером", не было часу падымаць эга.
  
  
  "Устань выплат прама тут i скажы мне, хто ты?" - афiцэр сказаѓ мне па-расейску.
  
  
  На шчасце, мяне навучылi гаварыць на гэтай мове з бездакорнай прамовай, i яе хутка сказаѓ па-руску: "Я Барыс Iваноѓ i маёр Рашкi даручыѓ мне праводзiць гэтых дзяѓчынак на ѓзвышша асяроддзяѓ скал, дзе яны будуць будзь у бяспекi, пакуль небяспека не мiнула ".
  
  
  Афiцэр усмiхнуѓся, паглядзеѓ мне адкрыта ѓ вочы i сказаѓ: "Маёр не шталь б пасылаць працоѓнага на салдацкую працу. Ва ѓсякiм выпадку, прызначэнне працоѓных - гэта мая асабiстая задача, i такога iмя, як Барыс Iваноѓ, у маiм спiсе не было. Яе не памятаю i твайго асоб з замежным адценнем, без сумневу, амерыканскiм. Такiм чынам, вы былi б Нiкам Картэрам, за якiм мы палюем. З вялiкай цяжкасцю, раз ты апрануты, як адзiн вакол нас ". Калi афiцэр абвясцiѓ гэта даволi доѓгае абвiнаваѓчае заключэнне, яго крадком зiрнуѓ на дзяѓчат.
  
  
  
  
  
  Калi афiцэр абвясцiѓ доѓгае абвiнаваѓчае заключэнне, яго крадком зiрнуѓ на дзяѓчат. У iх былi хмурныя збянтэжаныя погляды людзей, якiя не разумеюць мовы, на якой яны гавораць, але ѓ той жа час яны здавалiся напалоханымi i дурнымi, паколькi Тэры глядзела на бязлiтасную пазiцыю рускiх з взведенной вiнтоѓкай з чым-то блiзкiм да панiкi.
  
  
  "Вы адкрыеце правую руку, - сказаѓ таварыш афiцэр, - i проста выпусцiце пiсталет на зямлю. I тады ты паедзеш з намi ".
  
  
  Потым iмгненнага вагання, калi абодва мужчыны, не мiргаючы глядзелi на пiсталет, якi яе бязвольна трымаѓ побач, яе расслабiѓ пальцы, i "люгер" звалiѓся на зямлю. Цiхi стук, якi ён зрабiѓ пры прызямленнi, нiколi не быѓ чутны. Гук быѓ спынены двума грохотами, зробленымi блiзка адзiн да аднаго, нiбы гiганцкiя рукi пляскалi мне па вушах.
  
  
  Пакуль яе з пачуццём поѓнай нерэальнасцi назiраѓ, як афiцэр, праткнуѓшы галаву адным вокам, павольна адхiснуѓся, павалiѓся на скалу, кiнуѓ вiнтоѓку i павалiѓся бокам на зямлю.
  
  
  Эга таварыш, якi атрымаѓ агнястрэльнае раненне ѓ шыю, вылiѓся чырвоным, калi ён упаѓ на каленi i ѓпаѓ наперад, усё яшчэ сцiскаючы вiнтоѓку ѓ руках.
  
  
  А ззаду мяне, усё яшчэ паказваючы на цяжкi гарачы пiсталет Маркуса, сядзела Тэры, яе прыгожы рот ѓтвараѓ вялiкi круглы, маѓклiвы оооо ...
  
  
  Джэры таксама трымала пiсталет, хоць i быѓ. без энтузiязму падняѓ i безвынiкова прыцэлiѓся.
  
  
  Раптам Тэры апусцiла пiсталет, звалiлася на зямлю i закрычала. "Ты - ты павiнен быѓ - страляць адначасова", - усхлiпнула яна, абвiнавачваючы Джэры, якi, гледзячы на мёртвых салдат, таксама заплакаѓ.
  
  
  Паляпаѓ взлохмаченную бялявую галаву Цярновы, яе, мякка сказаѓ: "Я ѓ даѓгу перад табой, дзетка. Божа мой, як я цябе павiнен я! "
  
  
  Яе забраѓ свой заземлены Люгер, а затым узяѓ ih абодвух у свае абдымкi, абняѓ i сказаѓ: "Iдзi, маленькiя салдацiкi, пайшлi!"
  
  
  Дваццаць два
  
  
  Калi мы хутка паднялiся на вяршыню пагорка, низменному прыгнуѓшыся, перабягаючы з каменя на камень, мы пачалi кружыць да верталётнай пляцоѓцы. Адкрыта перад намi мясцовасць над будынкамi была запоѓненая салдатамi, якiя шукаюць нас. Некаторым рабочым перадалi стрэльбы, i яны таксама палявалi за намi. Прабрацца было немагчыма, таму мы схавалiся ѓ невялiкiм кiшэнi памiж двума велiзарнымi валунамi ѓ форме тых, што сядзяць на кукiшках дагiстарычных монстраѓ.
  
  
  Дзяѓчаты сядзелi з ашаломлена асобамi, паклаѓшы зброю на каленi.
  
  
  "Я не разумею, як табе гэта сышло з рук, - сказаѓ я. "Чаму салдаты не бачылi твайго зброi?"
  
  
  "Таму што, - сказала Тэры, - калi мы спусцiлiся ѓнiз i ѓбачылi надыходзячага рабочага, яго засунуѓ пiсталет пад пояс спаднiцы, i накiнуѓ на яго пiнжак. Яго зрабiѓ знак Джэры, i яна зрабiла тое ж самае. Гэтыя камякi не маглi пашкодзiць нам, але я падумаѓ, што калi яны ѓбачаць зброю, яны падымуць трывогу. Таму, калi афiцэр i эга слугi выскачылi са сваiмi вiнтоѓкамi i пачалi гаварыць на рускай, яе, шапнуѓ Джэры i сказаѓ: "Выцягнi пiсталет i страляй, калi яе цябе ткну" ".
  
  
  Тэры ѓздыхнула: "Але яна не вытрымала гэтага. Яна струсила, цi не так, сястрычка? "
  
  
  "Яе, напэѓна, не змог бы стрэлiць у змяю, калi б яна была згорнутая, каб ударыць мяне", - адказаѓ Джэры.
  
  
  "У любым выпадку, - сказаѓ я, - гэта была смелая гульня i па-чартоѓску разумная гульня. Вы абодва вельмi разумныя каты. Дык чаму ты притворяешься тупымi бландынкамi? "
  
  
  Джэры адказаѓ з крывой усмешкай. "Што ж, - сказала яна, - мы даѓно ведаюць, што мужчынам падабаецца адчуваць сваю перавагу. А калi вы сэксуальная маленькая бландынка, вы можаце атрымаць ад хлопца значна больш, калi дасце эму мiлую, але дурную руцiну ".
  
  
  "Гэта яшчэ не палова справы", - сказала Тэры. "Калi вы хаваецеся за такi дымавой завесай, вы можаце глядзець, слухаць, думаць i кожны раз выходзiць на першае месца. Таму што, калi вы здаецеся пустоголовым, вы сыходзiце ѓ пачатку другi план. Ты выглядаеш небяспечным, як мэбля. I таму вялiкiя колы, якiя паспрабуюць падмануць вас, рознымi спосабамi, дазволiць раскрыць усе свае сакрэты "
  
  
  "Вы калi-небудзь думалi стаць шпiёнамi?" - спытаѓ яе са смехам.
  
  
  Ih галавы кiѓнулi амаль ва ѓнiсон.
  
  
  "Па-свойму меркаваннi, - сказаѓ Джэры, - мы крыху шпiён. Для кiраѓнiкоѓ карпарацый. Дзелавыя рэчы. Але гэта складаная, бязлiтасная гульня, i мы хочам яе скончыць. Мы думалi, што гэтая шарада будзе звычайным адпачынкам ". Яна зiрнула на круты выступ каменя. "Некаторы адпачынак. Мы маглi б далучыцца да WACS, больш адпачываць i быць у большай бяспекi ".
  
  
  Кiѓнуѓшы, яе загрузiѓ новую абойму ѓ "Люгер". "Калi мы калi-небудзь выберамся адсюль жывымi, яе запомню вас, дзяѓчынкi", - сказаѓ я. "У вас шмат талентаѓ", - дадала яна з усмешкай.
  
  
  "Ты дрэнна думаеш, выбрацца жывым?" - сказала Тэры, закусiѓшы губу.
  
  
  "Я буду з вамi сумленным. Адкрыта цяпер гэта выглядае не вельмi добра. Яе даследаваѓ свае гадзiны. "У мяне такое пачуццё, што калi мы не будзем глядзець унiз на гэтую крэпасць каменнага стагоддзя з гэтага верталёта ривненской праз дваццаць пяць хвiлiна, мы будзем глядзець ѓнiз з нябёсаѓ. Або ѓверх - з пекла ".
  
  
  "Што гэта значыць?" - сказаѓ Джэры, яе бровы ѓзляцелi ѓверх. "Паслухайце, яе далёка не шчаслiвы ѓ гэтым свеце. Але я не гатовы памерцi ".
  
  
  "Думаю, табе лепш не ведаць, што гэта значыць", - адказаѓ я. - У любым выпадку, гэта толькi абгрунтаванае меркаванне. I калi яе правоѓ, то загадзя папярэдзiць цябе анi не пойдзе добра. ".
  
  
  
  
  
  
  "Ты ѓмееш кiраваць верталётам?" - сказала Тэры.
  
  
  "Так. Яе магу лётаць практычна на чым заѓгодна. I мая памяць аб тапаграфii перанесла б нас у блiжэйшы горад. Але калi ѓсё пойдзе добра, у нас будзе пiлот, якi ведае кожны цаля гэтай краiны ".
  
  
  Яе скоса зiрнуѓ унiз праз прастору памiж камянямi. Злева ад мяне верталётам сядзеѓ далей ад цэнтра сваёй пляцоѓкi. Эга перанеслi на невялiкую адлегласць, блiжэй да рэзервуара. I яе, спадзяваѓся, што гэта азначала, што Ингрэм задушыѓ птушку. Дзе ён быѓ? Дзе была Пiлар? Пляцоѓка i прылеглая тэрыторыя былi пустэльныя. Цела забiтага ахоѓнiка было выдаленае.
  
  
  Пiлар, павiнна быць, хаваецца. Цi яе схапiлi? I, нарэшце, яе спытаѓ сябе, як салдаты даведалiся, што палююць за Нiкам Картэрам? Калi Варна мёртвы, хто мог перадаць слова?
  
  
  Лагiчны выбар тлумачэнняѓ, здавалася, складаѓся ѓ тым, што альбо Пiлар была схопленая, i па nah катавалi праѓду, альбо Ингрэм збег i прагаварыѓся.
  
  
  "Я збiраюся праверыць становiшча на пляцоѓцы для верталёта", - сказаѓ я. "I яе, хачу, каб вы, дзяѓчынкi, засталiся тут. У нас траiх можа нiколi не атрымацца разам. З iншага боку, калi цябе злавiлi аднаго, ты можаш прыкiнуцца дурным i сказаць, што проста спалохаѓся i хаваѓся, пакуль стральба не скончыцца ".
  
  
  Яе, усмiхнуѓся. "Табе не складзе працы прыкiнуцца тупы?"
  
  
  Яны слаба усмехнулись, i паслалi мне пару разбаѓленых усмешак.
  
  
  "Цяпер, - працягнуѓ я, - па гэтай маленькай шпiёнскай дзiркi памiж камянямi вы можаце выразна бачыць падушачку. I ёй хачу, каб адзiн вакол вас увесь час сачыѓ за гэтым. Калi яе туды спушчуся, калi ѓсё будзе дакладна, яе здыму камбiнезоны i буду чакаць у касцюме, якi на мне. Гэта будзе вашым сiгналам да таго, каб здаць дубль. I я маю на ѓвазе дубль ".
  
  
  Абодва сур'ёзна кiѓнулi.
  
  
  "Калi вы бачыце, што ѓ мяне ёсць праблемы, заставайцеся на месцы, пакуль я не дам сiгнал, што ѓсё скончана. Яе таксама мог быць зусiм мёртвым. Калi для вас гэта вiдавочна, выйдзiце i пачнiце свой нявiнны ѓчынак. I не пападзiся з зброяй. Пазбавiцца ад iх."
  
  
  Яе рушыѓ сыходзiць, спынiѓся. Ёй падмiргнуѓ i аддаѓ iм невялiкi салют.
  
  
  "Да пабачэння, Нiк, - сказаѓ Джэры.
  
  
  "Да пабачэння, i ѓдачы табе, Нiк, - сказала Тэры.
  
  
  Яе, павярнуѓся i нырнуѓ
  
  
  Кiраѓнiк Дваццаць тры
  
  
  Было шмат салдат i некалькi рабочых, якiя шарили па схiлах над групай будынкаѓ ззаду мяне. Але калi яе пракраѓся да набярэжнай адкрытыя праз пляцоѓку для верталёта, яго нiхто не сустрэѓ.
  
  
  Наваколлi здавалiся цяпер бязлюднымi i цiхiмi. Адсутнасць войскаѓ не здалося мне асаблiва пагрозлiвым. Цалкам магчыма, што, прочесав наваколлi верталёта, салдаты засяродзiлi свае намаганнi на ѓзвышшах над цэнтрам комплексу, дзе было значна больш хованак.
  
  
  З iншага боку.
  
  
  Выскачыѓшы вакол хованкi, яе панёсся па насыпе да верталётнай пляцоѓцы. Яе паглядзеѓ верталётам. Ён прысеѓ на кукiшкi пусты i неабаронены, гатовы ѓзляцець у неба. Мае электрычныя гадзiны сказалi мне, што засталося чатырнаццаць хвiлiна - усё яшчэ шмат часу. Для Вильгельминой яе, падышоѓ да кропкi каля дзень бетоннага пост аховы. Дзверы была зачынена, i ён падышоѓ да аднаго вакол вузкiх вокнаѓ з металiчнымi рашоткамi, каб зазiрнуць унутр.
  
  
  У гэты момант дзверы расчынiлiся. Яе, упаѓ нiцма i падняѓ "люгер", каб стрэлiць ва ѓпор. Але ѓ маёй мэты былi доѓгiя чорныя валасы i ветлая зубастая ѓсмешка.
  
  
  Гэта была Пiлар! Калi б не пiсталет, якi ёй гэй пакiнуѓ, якi быѓ прывязаны да яе талii, яна выглядала зусiм жаноцкай i жаданай.
  
  
  Яе расслабiѓ палец на спускавым кручку i ѓстаѓ з усмешкай, затым палез ѓнутр камбiнезона i паднёс Люгер да кабуры.
  
  
  Пiлар падышла да мяне з распасцёртымi абдымкамi. Яна абняла i пацалавала мяне. "Нiк!" яна сказала. "Я не быѓ упэѓнены, яе чуѓ стрэлы i думаѓ, што ты, магчыма, ..."
  
  
  Яе смяяѓся. "Яе толькi напалову мёртвая", - сказаѓ яе эй. "Ад знясiлення. Дзе Ингрэм?
  
  
  "Яны забралi яго. Каб пакараць эга за тое, што ён прывёѓ вас сюды ".
  
  
  "Вы можаце памерцi ад ih" дысцыплiны ", - сказаѓ я.
  
  
  Яна адступiла назад i яшчэ раз захапiлася мной. - Ты выглядаеш змучаным, Нiк. Яна ѓздыхнула. "Ты вялiкi мужчына, i я буду ненавiдзець цябе губляць". Яна выхапiла пiсталет у кабуры i нацэлiла эга на маю грудзi рукой, такi ѓстойлiвай, што гэта мог быць кавалак сталi, зняволены ѓ цiскi. "Але, - працягнула яна, - голас, як, як гаворыцца, печыва крышыцца, а?"
  
  
  "Значыць, вы ѓвесь час былi ѓ iншай камандзе", - сказаѓ яе, па-сапраѓднаму запiнаючыся, таму што падазраваѓ, што ѓ любую секунду яна збiралася забiць мяне.
  
  
  "Не, - адказала яна, - не зусiм. Яе двайны агент, манета з двума асобамi. Яе таемна служу Расii, а таксама прыкiдвацца агентам вашай Амерык. Абодва мне добра плацiць - ну, ну вельмi добра. А мая любоѓ да грошай больш, чым каханне да любой краiне, разумееце? Яна толькi ѓсмiхнулася.
  
  
  Яе, пакiваѓ галавой. "Не, не разумею. Не занадта ясна.
  
  
  "Расея, - патлумачыла яна, - сапраѓдны i афiцыйны ѓрад СССР даручыѓ мне раскрыць гэтую базу аперацый, каб Варнова, генералу Жизова i эга незалежную фракцыю можна было стрымаць, перш чым яны прывядуць у дзеянне ядзерную бомбу.
  
  
  
  
  
  Гэта вiдавочная вайна з Амерыкай. Такiм чынам, якое-то час ёй была вашым саюзнiкам. Але затым, калi яе ѓбачыла, што добры генерал не можа прайграць з дапамогай Варнова, каб перамагчы магутныя ЗША, мяне пераканалi аб'яднаць сiлы. Гэта вялiкая стратэгiя для Расеi, i якое знаходзiцца ва ѓладзе ѓрад падпарадкуецца, як толькi будзе здзейснены пераварот ".
  
  
  Яна спынiлася, i цяпер яе палец мацней сцiснуѓ спускавы кручок.
  
  
  "Акрамя таго, - дадала яна, - генерал заплацiѓ мне фантастычную суму. Мой грашовы пояс ператварыѓся ѓ тоѓсты пояс валюты. I сапраѓды, грошы - вэб-сiлу, з якой ёй пакланяюся ".
  
  
  Яе збiраѓся сказаць гэй, што Варна мёртвы, але ведаѓ, што яна мне не паверыць. I дзверы ѓ гэты пакой павiнна быць падарваная магутнай выбухоѓкай, перш чым гэты факт будзе даказана. Да таго ж погляд на гадзiннiк сказаѓ мне, што засталося ѓсяго дзесяць хвiлiна.
  
  
  Як бы яно нам было, гэтыя бурныя думкi былi груба перапыненыя, калi Пiлар выскалiлася ѓ грымасе i выдаѓ гучны пранiзлiвы свiст.
  
  
  Iмгненна з-за задняга кута пост аховы кiнулiся трое салдат з аѓтаматамi. За iмi ѓважлiва сачыѓ генерал Жизов, цудоѓны ѓ сваёй абшытай мундзiр форме. Даберман i нямецкая аѓчарка змагаюцца з ланцугом; перад iм скакалi ланцужкi.
  
  
  Калi гэтая бязбожная група акружыла мяне, Жизов загадаѓ Пiлар пазбавiць мяне ад зброi. I рука, якая займаецца так пяшчотна лашчыла мяне, пранiкла ѓ маю вопратку, знайшла, i люгер, i штылет, i забрала ih.
  
  
  "Я захапляюся такiм грозным ворагам, Картэр, - сказаѓ генерал. "Але маё захапленне не ѓключае мiласэрнасць. Таму лiчу, што пакаранне павiнна адпавядаць злачынства. I што можа быць настолькi дарэчным, каб кармiць адно жывёла iншых сабе падобных. Хоць, вядома, гэта больш высокi тып ". Ён шматзначна паглядзеѓ унiз, на сабак, якiя, гледзячы на мяне злоснымi вачыма, зарычали i паказалi мне свае блiскучыя, змучаныя да мяса зубы.
  
  
  Калi ён гэта сказаѓ, яе пачаѓ гуляць з абсурднымi непрапарцыйна вялiкi спражкай для рамяня, падоранай мне Сцюартам ѓ Вашынгтоне. Думаючы ѓ выпадку непрадбачаных сiтуацый у будучынi, яе зашпiлiѓ пояс, якi падтрымлiвае эга, вакол камбiнезона. Гэта надавала маёй вопратцы, смешны выгляд, але таксама прыцягнула асаблiвую ѓвагу да спражцы.
  
  
  Успомнiѓшы, што рэмень даѓно апускалi ѓ салёную ваду, яе думках хвалiлiся Сцюарта за тое, што ён зрабiѓ спражку цалкам воданепранiкальнай.
  
  
  Калi яго, вiдавочна, зрабiѓ хiтры крок, каб расшпiлiць спражку, генэрал злавiѓ гэты жэст.
  
  
  "Прыбяры руку з спражкi!" - зароѓ ён. Яе падпарадкаваѓся з такiм выглядам, як быццам мяне застукалi рукой у смяротнай банку з печывам.
  
  
  "Вазьмi ѓ яго пояс i прынясi мне!" - скамандаваѓ ён Пiлар.
  
  
  З грэблiвым "злоѓленым" - "вы - ня - мы"? Усмiхаючыся, Пiлар расшпiлiла рэмень i перадала эга Жизову. Калi адзiн салдат па завалодаѓ сабакамi, ён пачаѓ даследаваць ih, час ад часу падымаючы погляд, каб паслаць мне узкоглазый погляд самаздаволення.
  
  
  "Амерыканскi метад ѓтойвання мiнiятурнага зброi, - сказаѓ ён, - недастаткова разумныя, каб падмануць любога пяцiгадовага рускага хлопчыка. Што ѓ вас тут ѓнутры, а? Однозарядный пiсталет? Перамыкач нажа? Або традыцыйныя цыянiстым таблеткi? "
  
  
  Працуючы над пошукам дрэнна схаванай спружыннай зашчапкi, ён сказаѓ: "Як да проста iдыёцкiя. У гэтым завитке схаваны злавiць i...
  
  
  Ён прыжмурыѓся, гледзячы на спражку-манекен, калi мiна-пастка выбухнула з дзiѓным гукам, гук адбiѓся ад пагоркаѓ i кароткiм рэхам разнёсся па каньёну ѓнiзе.
  
  
  Рукi, якiя трымалi спражку, знiклi, i генерал павольна рушыѓ крывацечны куксу да твару, якое было адкрыта, як калi б гэта быѓ гнiлы кавун. Ён павалiѓся на зямлю.
  
  
  Тады кiнуѓся яе i парэзаѓ шыю салдату, якi ѓ адной руцэ трымаѓ ланцужкi, а ѓ другой - пiсталет-кулямёт. Перш чым ён упаѓ, яго схапiѓ пiсталет i скасiѓ эга прыяцеляѓ кароткай чаргой, якая займаецца скiдае ih ѓнiз, як цацачных качак у працяжнiк. Пiлар нацэлiла пiсталет мне ѓ жыццi, таму яе, пацалаваѓ яе на развiтанне свiнцовым пацалункам без шкадавання.
  
  
  Салдат, якога яго парэзаѓ па каратэ, зноѓ ажываѓ, пачынаѓ падымацца. Яе адкiнуѓ эга таму i прыцiснуѓ да зямлi яшчэ адным хуткiм рыѓком.
  
  
  Яе чакаѓ, што сабакi неадкладна кiнуцца на мяне. Але, наадварот, яны звярнулiся супраць свайго бездапаможнага гаспадара, якi так жорстка абразiѓ ih i жорстка жавалi гэты скрываѓлены рэшту мужчыны.
  
  
  Цяпер яе зняѓ камбiнезоны i, пераканаѓшыся, што стiлус i маленькая скураная кодавая буклет з расшифровочными запiсамi ѓсё яшчэ знаходзяцца ѓ кiшэнi майго пiнжака, павярнуѓся да монструобразным валуноѓ. Шчодра падняѓшы i раскiнуѓшы рукi, яе паслаѓ дзяѓчатам шырокi сiгнал перамогi i прывiтанне.
  
  
  На iмгненне яе назiраѓ, як яны караскаюцца са скал i iмчацца да набярэжнай, ih светлавалосыя галавы калыхаюцца на сонца. Затым яго падняѓ Люгер i штылет з зямлi каля Пiлар. Яе стаяѓ над ёй i думаѓ: як зло прыгожа. Якая страта!
  
  
  Яе, павярнуѓся, каб сысцi, затым, запозненай думкай, мэтай якой была не прагнасць, адкрыѓ
  
  
  
  
  
  ee блузку i зняѓ тое, што яна вадкасцi i крывi, як тоѓсты пояс валюты, а менавiта пояс з грашыма.
  
  
  Узяѓшы эга з сабой, яе, пабег да верталёту. Яе праверыѓ паказальнiк ѓзроѓню палiва, ледзь не заплакаѓ ад радасцi, калi выявiѓ, што бак поѓны, i грэѓ матор, вялiкая лопасць круцiлася, калi дзяѓчаты нырнулi i ѓзлезлi на борт.
  
  
  Яе набiрае абароты, адрэгулявалi крок, i мы адляцелi ад зямлi, як велiзарная бяскрылая птушка, спалоханая стрэлам паляѓнiчай стрэльбы. Пад комплексам будынкаѓ, у якiх адбыѓся фатальны змова Нокс Варнова i Антона Жизова, здавалася, раствараѓся ѓ зямлi, калi мы падымалiся i выслiзгвалi.
  
  
  Праязджаючы праз выманне памiж гарамi, праязджаючы mimmo гiганцкага выцягнутага пальца скалы, мы амаль страцiлi тэрыторыю па ѓвазе.
  
  
  Але праз хвiлiну гэта стала для нас ѓзрушаюча вызначаным, паколькi яно было падарвана, спалена, здрабнiць атамным выбухам, якога яе чакаѓ у любую секунду, пакуль глядзеѓ на гадзiннiк. Калi гук дасягнуѓ нас, ударныя хвалi дасягнулi нас. Верталётам падымалi, падскоквалi i круцiлi, як быццам эга цвялiла гiганцкая рука.
  
  
  Асляпляльнае белы сьвяты быѓ настолькi яркiм, што мы былi вымушаныя адвесцi погляд. Але калi верталётам спынiѓся, мы зноѓ паглядзелi на месца выбуху i ѓбачылi бледна-дымчаты драгнет ѓзнiмальнага, пашыраецца аблокi.
  
  
  Яе, кiѓнуѓ змучаным, асобам двайнят i сказаѓ: "Так, на самай справе. Гэта быѓ вялiкi, дзядуля выбухаѓ. I яе, ведаѓ, што гэта наблiжаецца. Вам цiкава, што я не бачыѓ сэнсу папярэджваць вас? Вы б запалi у iстэрыку ѓ панiцы ".
  
  
  "А чаму вы не спалохалiся?" - разумна спытала Тэры.
  
  
  "Таму што пагроза смерцi для мяне амаль звычайная справа", - адказаѓ я. "У кожным заданнi ён ходзiць у мяне за локцем".
  
  
  "Заручальны?" - сказаѓ Джэры. "Якое заданне? Раскажы нам, што ты робiш. Раскажы нам, у чым увесь гэты жудасны бiзнес ".
  
  
  "Хто былi гэтыя людзi?" - спытала Тэры. "А што было ѓ тых будынках?"
  
  
  "Якiя будынкi?" Яе сказаѓ. "Якiя людзi? Людзей не было. Будынкаѓ не было. Ih нiколi не iснавала ".
  
  
  "Навiны аб выбуху трапяць у газеты ѓ загалоѓках, i тады мы зможам расказаць усiм нашым сябрам, што адбылося", - сказаѓ Джэры.
  
  
  "Гэта нiколi не дойдзе да газет", - сказаѓ я. "I калi мяне спытаюць, яе адмоѓлюся ад найменшага веды аб выбуху i падзеi вакол яго. Тэма зачынена. Перыяд! "
  
  
  "Як ты можаш быць такiм загадкавым перад тварам..." - пачала Тэры.
  
  
  "Мая праца - загадка, - сказаѓ я. Затым з усмешкай: "А яе фантом, не iснуе на самай дэла - проста малюнак тваёй мары".
  
  
  Яе працягнуѓ Тэры пояс з грашыма i сказаѓ: "Я павiнен цябе, дарагая, i ёсць невялiкi першапачатковы ѓзнос. Я ѓ даѓгу перад вамi абодвума. I яе падазраю, што ѓ гэтым брудна-багатым поясе дастаткова, каб адкрыць магазiн адзення.
  
  
  Кiраѓнiк Дваццаць чатыры
  
  
  Праз Два днi мяне расцягнулi памiж атласнымi прасцiнамi ложка памерам з тэнiсны корт у самым дарагiм i раскошным нумары гатэля Royal Curasao на залiве Пескадера. У адной руцэ быѓ шклянку сухога апельсiнавага лiкеру, названага ѓ гонар выспы, а ѓ iншы - пяшчотна-блакiтны тэлефон. У маiм вуху пачуѓся голас Дэвiда Хока, якi як раз у гэты час незвычайна весела падаѓ мне знак са свайго трона ѓ Вашынгтоне, акруга Калумбiя.
  
  
  "I не забудзьцеся адправiць грошы!" Яе сказаѓ эму.
  
  
  "Сонечна?" крыкнуѓ ён . "Ну, тут не сонечна. Увесь дзень шэл дождж! " Затым ён мякка ѓсмiхнуѓся.
  
  
  "Адпраѓце грошы па тэлеграфе!" - крыкнуѓ ёй эму ѓ рэѓматызму. "Я чалавек бязмежнага цярпення. Таму ѓ любы час наступнага гадзiны падыдзе. А калi там сапраѓды iдзе дождж, абавязкова надзеньце плашч! "
  
  
  Яе кладу трубку.
  
  
  Яе перавярнуѓся i падмiргнуѓ Роне Фольстедт, якая займаецца ляжалi побач са мной, абапiраючыся на падушкi, i выпiваючы шклянку ён жа мясцовай сумесяѓ.
  
  
  "Хок гатэля ведаць, цi не хочам мы атрымаць дадатковы адпачынак ад урада", - сказаѓ яе эй. "Ён прапанаваѓ павольны круiз па Карыбскiм моры".
  
  
  Рона скривила кiсла-цытрынавае твар. Потым яна ѓсмiхнулася. "Я не ведаѓ, што ѓ гэтага старога чалавека ёсць пачуццё гумару".
  
  
  "Ён добра гэта хавае, - адказаѓ я. "I зацягвае эга толькi тады, калi ёсць асаблiвы выпадак, годны невялiкi ѓсмешкi. Напрыклад, калi ѓвесь народ быѓ выратаваны ад разбурэння атамнага горада за горадам ".
  
  
  Рона зрабiла свой напой. "А што яшчэ ён сказаѓ?"
  
  
  "Толькi тое, што, вынiкаючы маiм ѓказанням, эга хлопцы выявiлi ѓсе валiзкi з бомбамi. Ён праiнфармаваѓ расiйскае ѓрад аб тым, што змова з мэтай забойства быѓ разгромлены; файл зачынены ".
  
  
  "Божа мой", - прастагнала яна. "I гэта ѓсё, што тычыцца ѓсяго каперса? Невялiкi круiз, некалькi стрэлаѓ, купанне ѓ акiяне, камера катаванняѓ, яшчэ стрэлы, i невялiкi выбух? "
  
  
  Яна ѓсьмiхнулася. "Так што ж нам рабiць, каб пацешыцца?"
  
  
  Ён не сказаѓ нам словы.
  
  
  Але ѓсё роѓна наступныя два нядзелях яе выдаткаваѓ, адказваючы на гэты лейцара.
  
  
  
  Нiтка.
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Нiк Картэр
  
  
  Пекiнскае дасье
  
  
  пераклаѓ Леѓ Шклоѓскi ѓ памяць пра загiнулага сына Антона
  
  
  Арыгiнальнае назва: The Peking Дасье
  
  
  
  
  Першая кiраѓнiк
  
  
  Я не звярнуѓ асаблiвай увагi на загаловак. Там гаварылася, што-то аб падлетку сенатара.
  
  
  Яе паклаѓ манету на блiскучы прылавак газетнага кiёска ѓ "Уолдорфе". Павiнна быць, iм спатрэбiѓся гадзiну, каб зрабiць эга такiм блiскучым. "Пакуль вы гэта робiце, - сказаѓ яго дзяѓчыне за прылаѓкам, - яе б гатэль пачак Lucky Strike".
  
  
  Яна нахiлiлася i агледзела палiцу ѓнiзе. Мне вельмi спадабалася тое, што адбылося, калi яна нахiлiлася. Яе дадаѓ паѓдаляра.
  
  
  - Няма, няма, - сказала яна. "Цыгарэты семдзесят пяць.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на нах. "Раён Нью-Ёрка дастаткова, каб прымусiць нас кiнуць палiць", - сказаѓ я.
  
  
  Яна падарыла мне сваю ѓсмешку.
  
  
  - Усё ѓ парадку, - сказаѓ я, кiдаючы яшчэ чацвяртак на прылавак. Нiк Картэр, апошнi вакол вялiкiх марнатраѓцы.
  
  
  Яе ѓбачыѓ сваё адлюстраванне ѓ люстэрку ѓ вестыбюлi. Мне заѓсёды здавалася, што я выглядаю менавiта тым, хема ёй з'яѓляюся. Сакрэтны агент. Яе занадта высокi i злы, каб ѓлезцi ѓ элегантны спа-касцюм. Акрамя таго, яе таксама выглядаю так, быццам занадта доѓга гуляѓ па ветры i непагадзi. Маленькiя дзяѓчынкi называюць такое твар "старым". Вялiкiя дзяѓчынкi называюць гэта "шмат перажылi". Я думаю, што гэта проста маршчынкi, а астатняе мяне не турбуе.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на гадзiннiк. 1:50. Яе прыбыѓ рана. Хоук гатэль, каб ёй сустрэѓся з хема-небудзь па AX, каб той праiнструктаваѓ мяне аб якой-небудзь надзвычайнай сiтуацыi. Ён даслаѓ бы мне дзяѓчыну. Рудая. Яна спыталася б, цi ведаю я, як прайсцi ѓ рэстаран "Вежа". А ѓ Нью-Ёрку няма такога рэстарана.
  
  
  Яе, падышоѓ да аднаго вакол вялiкiх мяккiх крэслаѓ у зале чакання - побач з iм знаходзiлася попельнiца. Яе выдаткаваѓ апошнюю ѓпакоѓку маёй спецыяльнай брэндаѓ i забыѓся замовiць яшчэ. Але Лакi Страйк таксама быѓ нiчога. Яе адкрыѓ газету.
  
  
  "Учора позна ѓвечары ѓ эксклюзiѓным казiно "Грэнада" у Насаѓ сенатар Джон. Сейбрук, старшыня Камiтэта па ваенных справах, быѓ застрэлены высокiм нападнiкам у фраку. Па словах вiдавочцаѓ, сенатар толькi што выйграѓ пару разоѓ, я гуляю ѓ Блэк Джэк, калi гулец побач з iм з крыкам "чыць" выхапiѓ пiсталет i двойчы стрэлiѓ у яго. Мясцовая палiцыя змясцiла падазраванага пад варту. Папярэдняе псiхiятрычнае заключэнне паказвае на тое, што гэты чалавек, Chen-лi Браѓн, псiхiчна неѓраѓнаважаны. Максiмальная стаѓка сталом складала два даляра".
  
  
  Яе, паглядзеѓ на карцiнку. Чэн-лi Браѓн зусiм не выглядаѓ псiхiчна неѓраѓнаважаным. Ён больш быѓ падобны на ката, якi толькi што з'еѓ канарэйку. Вузкiя азiяцкiя вочы на шырокiм цвёрдым асобы. Рот скрывiѓся ѓ зласлiвым смеху. Яе зноѓ паглядзеѓ на фота. Што-то турбавала мяне. Што-то накшталт тых двух малюнкаѓ побач: знайдзi памылку.
  
  
  "Прабачце, а цi не падкажаце, як прайсцi ѓ рэстаран "Вежа"?"
  
  
  Зусiм рыжая. Густыя аблокi меднага колеру вакол прыгожага асобы. Твар, якое, здавалася, было спрэс вачыма. Вочы, якiя здавалiся цалкам каляровымi. Зялёныя, карычневыя, чырванавата-карычневыя. На ёй быѓ нейкi ваенны касцюм. Проста Форт-Нокс: тут схаваны залаты руднiк.
  
  
  Яе сказаѓ. - "Вежа?" 'нiколi пра nen не чуѓ.' Яе павiнен быѓ сказаць гэта, i ён прамовiѓ гэта як iдэальны акцёр.
  
  
  'Няма?' - сказала яна, моршчачы мiлыя маршчынкi на мiлым лбе. - Можа быць, вы маеце на ѓвазе гостинницу "Вежа"? Гэта таксама было часткай майго тэксту.
  
  
  'О, няма. Як па-дурному, а? Яе збiралася сустрэцца з сябрамi, i падумала, што яны сказалi рэстаран "Вежа". Яна i сама была выдатнай актрысай.
  
  
  - Ведаеш што, - сказаѓ ёй гучна, каб усе, каму гэта можа быць цiкава, пачулi. - Трымаю грошы, у бары ёсць тэлефонная кнiга. Мы знойдзем усе рэстараны, у назвах якiх ёсць слова "Вежа".
  
  
  "Гэта можа заняць некалькi гадзiн", - сказала яна.
  
  
  - Я ведаю, - сказаѓ я.
  
  
  Мы знайшлi цёмны кут. Яе замовiѓ бурбон, яна шэры. Лэдзi была лэдзi. 'Што ж?' Ёй сказаѓ гэта, калi афiцыянт прынёс нашы напоi. Не тое каб яе так спяшаѓся прыступiць да справы.
  
  
  Яна спытала. - Ты ѓжо чытаѓ сённяшнюю газету? Так яна гатэля дабрацца да сутнасцi.
  
  
  Яе, пацiснуѓ плячыма. "Толькi першую паласу".
  
  
  Яна кiѓнула. Голас аб чым яе гатэля пагаварыць.
  
  
  - Вы маеце на ѓвазе сенатар Сейбрука?
  
  
  'Не зусiм. На самай дэла яе амелы на ѓвазе Чэнь-цi Браѓна.
  
  
  - Гэта звязана з iм?
  
  
  "Ммммм. Часткова.'
  
  
  Усемагутны Бог. Яшчэ адна дзяѓчына, якая займаецца любiць гуляць у гульнi. Толькi яе наогул не люблю гульнi, як i дзяѓчат, якiя ѓ iх гуляюць. Яе зрабiѓ глыток бурбона i шталь чакаць.
  
  
  Я не спрабую цябе разыграць... гэта проста па-чартоѓску... - яна знайшла падыходнае слова, - ... кравец вазьмi... ну, "складана" - не зусiм тое слова". Яна пацягнулася да сваёй сумачцы iрына побач з ёй.
  
  
  - Вы памятаеце, як памёр сенатар Мортон?
  
  
  Яе праверыѓ сваю памяць. "Гэта было месяцы тры-чатыры таму. Авiякатастрофа, цi не так?
  
  
  Яна кiѓнула. "Прыватны самалёт. Пiлот не выжыѓ.
  
  
  'Што ж?'
  
  
  'Што ж.' Яна адкрыла сумачку i дастала выразку па старой газеты. - Гэта быѓ той пiлот, - сказала яна. Нават у цьмяным святле яе зразумеѓ, што яна амелы на ѓвазе. - Чэн-лi Браѓн, - сказаѓ я.
  
  
  Яна пахiтала галавой. 'Не, няма. Чарльз Брайс.
  
  
  Яе зноѓ даследаваѓ фота. Гэта сапраѓды было твар Чэн-лi. "Калi гэта так, то ѓсе гэтыя кiтайцы падобныя адзiн на аднаго, i я не магу зразумець гэтую гiсторыю".
  
  
  Яна амаль засмяялася. "Магчыма, гэта адзiнае тлумачэнне. Але гэта не можа быць той жа чалавек, таму што, - яна зрабiла паѓзу, - таму што Чарльз Брайс мёртвы. Яна адкiнулася назад i стала чакаць, калi выбухне бомба.
  
  
  'Двайняткi?'
  
  
  - Як наконт трайнят? Яна зноѓ палезла ѓ сумачку i дастала фатаграфiю. Яна была па сакрэтнага справы AX. Яе пазнаѓ почырк Хендерсона. На ёй было напiсана "Лао Цзэн". Фатаграфiя была буйной, выразнай. Выразней, чым фатаграфii па выразкi па старой газеты, i выразней, чым здымак па сённяшняй газеты. Несумненна, гэта зноѓ было тое ж самае твар. Паблiзу яно выглядала старэй, але твар засталося ранейшым. Цяпер ёй раптам зразумеѓ, што раней здавалася мне дзiѓным. Пасярэдзiне iлба была бародаѓка. У менш выразных фотаздымках яна выглядала як адно вакол iх намаляваных плям знакаѓ iндыйскай касты. За выключэннем таго, што гэта была сапраѓдная бародаѓка. Дакладней, тры бародаѓкi. Адкрытыя пасярод трох розных iлбоѓ. Вобласцi немагчыма, нават калi гэта была трайняты. Чэн-лi Браѓн, Чарльз Брайс i Лао Цзэн павiнны былi быць адным i тым жа чалавекам. Але калi б гэты Чарльз Брайс не ѓваскрос па мёртвых, гэта было б немагчыма.
  
  
  "Хто такi Лао Цзэн?"
  
  
  "Галоѓны агент KAN .' Так вотум яно што; КAN стаяѓ за гэтым. Азiяцкi атрад забойцаѓ. Свабодная федэрацыi кiтайцаѓ, камбоджийцев, лаосцев, в'етнамцаѓ i ѓсiх, хто думае, што ЗША - корань усiх ih праблемы. Што б гэта слова нам значыла для iх, для нас яно азначала "Амерыканцам цяпер перарэжуць горла". Таму што KAN у асноѓным займаѓся гэтым.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на дзяѓчыну. Яна глядзела ѓ свой шклянку, нiбы спрабуючы зазiрнуць у будучыню. "Лао Цзэн мае ступень М1", - сказала яна.
  
  
  Забойца першага класа. Калi б яе сутыкнуѓся з гэтым Лао Цзэном, яе б сустрэѓ сабе роѓнага. Яна глядзела на мяне вачыма, поѓнымi страху. Ёй дазволiѓ яе погляду рушыць выплат прама на мяне. Яе гатэль захаваць гэты выраз у яе вачах. Гэта быѓ першы прыкмета мяккасцi, якi ѓбачыѓ яе з моманту нашай сустрэчы. Чароѓная торопливая дзяѓчына ѓ вестыбюлi ператварылася ѓ строга дзелавую жанчыну, як толькi мы засталiся адны ѓ цёмным бары. Я не зусiм хачу паводзiць сябе, як Дон Жуан, але звычайна бывае наадварот. Погляд ператварыѓся ѓ лыпанне, i цяпер надышла мая чарга перайсцi да справы. Яе, адчуваѓ, што яна не ѓспрымала рэчы занадта легкадумна.
  
  
  - Лао Цзэн, - коратка сказаѓ я, - дзе ён зараз?
  
  
  Эмоцыi ѓ яе вачах знiклi, як павольнае знiкненне тэлевiзiйнага малюнка. - Мы не ведаем, - павольна сказала яна. - Дзе ён звычайна бывае?
  
  
  Яна ѓздыхнула i пацiснула плячыма. - Мы таксама не ведаем. Кiтай? Iндакiтай? Каля пяцi гадоѓ таму, мы страцiлi пасля. Ён можа быць дзе заѓгодна.
  
  
  Яе палез у хвiлiну за цыгарэтай. Павiнна быць, пакiнуѓ ёй ih ѓ вестыбюлi.
  
  
  Яна паглядзела на мяне i ѓсмiхнулася. - Ты пакiнуѓ ih ѓ вестыбюлi. Яна выцягнула вакол сумачкi сваю пачак.
  
  
  Яе ѓзяѓ адну па нах, з фiльтрам, i запалiѓ цыгарэту i далей таксама. На шчасце, яна не належала да самага апошняга пакалення, праз iх, на каго падобныя рэчы крыѓдзяць. Назавiце мяне старамодным, але я перакананы ѓ адным: жанчына можа праяѓляць агрэсiю толькi ѓ смецця.
  
  
  - А цяпер, - сказаѓ я, - у чым маё заданне.
  
  
  - Так, - сказала яна. "Цяпер гэта тваё заданне".
  
  
  "Хок думае, што хто-то паспрабуе выцягнуць Чэн-лi вакол турмы. Хто б гэта нас быѓ, ён можа стаць ключом да ѓсяго гэтага". Яна няпэѓна паказала на паветра. "Ну, - сказала яна, - гэта, павiнна быць, палiтычны змова".
  
  
  - Скажы, давай. Павiнна быць, гэта жарт. Два сенатар былi забiтыя двума кiтайцамi, якiя выглядаюць аднолькава, але не з'яѓляюцца адным i тым жа чалавекам, i яны таксама аказваюцца двайнiкамi высокапастаѓленага агента КАНЫ, i вы думаеце, што гэта палiтычная замова.
  
  
  Яна запытальна паглядзела на мяне. - Як бы вы тады гэта назвалi?
  
  
  "Я б аддаѓ перавагу назваць гэта навукова-фантастычным сюжэтам".
  
  
  Нейкi час яна глядзела на мяне, а потым засмяялася. "Яны не казалi мне, што ты такi смешны", - сказала яна.
  
  
  "Я зусiм не спрабую быць смешным. Падобна на тое, гэта праца для Джона Брунэра або каго-то яшчэ. Яе тут толькi для працы цяглiцамi".
  
  
  - Мммм, - сказала яна, злiзваючы сарказм з вуснаѓ. Калi гэта павiнна было здарыцца зноѓ, яе, спадзяваѓся, што яна дазволiць мне зрабiць гэта. "Мышцы, - сказала яна, - з'яѓляюцца неабходным умовай. Яны, хлопцы, якiя хочуць дабрацца да Чэнь-лi, не будуць рабiць гэта з зброяй". Яна зрабiла глыток свайго напою. Некалькi офiсных шутаѓ воддаль глядзелi на нах без надзеi ѓ вачах. Яе прыкiнуѓ, што змагу прадаць сваё месца тут за сорак-пяцьдзесят тысяч даляраѓ.
  
  
  А што тычыцца мазгоѓ, - сказала яна, - вы б не былi жывыя, калi б у вас ih не было. Я не думаю, што "n" у N-3 не азначае нуль.
  
  
  - Сапраѓды, - сказаѓ я. 'Яго генiй. Але я заѓсёды думаѓ, што ты пiшаш "нуль" праз "н", а не праз "0". Ee хвалы мяне раззлавала. Я не ведаю дакладна, чаму. Яна таксама больш нiчога не ведала i памяняць тэму. "Гар Кантар ѓжо чакае нас у Насаѓ. Мы звяжамся з iм, як толькi дабяромся туды".
  
  
  'Мы?' Атрымалася больш рэзка, чым планаваѓ яе. Пакуль што. Я не люблю працаваць з жанчынамi. Гуляць, каб. Працаваць не асаблiва. Калi мне цяжка, яе цярплю побач толькi адну жанчыну: Вильгельмину. Мой слаѓны, пiсталет 9мм Люгер.
  
  
  - О не, - сказаѓ я. "Гэтага не адбудзецца. Акрамя таго, калi мышцы на першым плане месцы, то вы не адна вакол iх. У цябе гэтага занадта мала. Яна рэзка вёскi. У яе вачах быѓ гнеѓ. "Не тое каб яе думалi гэта недахопам, - дадаѓ я, - проста мне не падабаюцца мускулiстыя цётачкi".
  
  
  - Значыць, яе ѓсяго толькi худая цётка, якая займаецца толькi перашкаджае?
  
  
  Яе, паглядзеѓ на нах. - Я б наогул не назваѓ цябе худы.
  
  
  Яна не ѓспрыняла гэта, як сяброѓскае заѓвагу. Яна зрабiла твар школьнай настаѓнiцы. "Ну, мiстэр Картэр, падобна, штаба хоча, каб яе ѓдзельнiчала. Акрамя ѓсяго iншага, яе ведаю дыялекце кiтайскага соэ-тоан, i я думаю, што ён нам можа спатрэбiцца.
  
  
  - У Насаѓ? Яе засмяяѓся.
  
  
  - У Насаѓ, i, можа быць, яшчэ дзе-небудзь. Яна не смяялася.
  
  
  Ёй кiѓнуѓ. 'Яе разумею.' Яе наогул гэтага не зразумеѓ. Але што-то пачатак да мяне даходзiць. Якiм бы нам быѓ гэты змова - змовай з мэтай забiць усiх сенатараѓ Злучаных Штатаѓ або чым-то яшчэ, - ён быѓ працай Мэя. I, акрамя выпадкаѓ, калi справа даходзiла да забойстваѓ, КАНЫ i ёй не казалi на адной мове. Потым быѓ гэты Лао Цзэн. i рана цi позна пасля таго, мог прывесцi да яму. I гэта можа быць дзе заѓгодна. У Кiтаi, у Iндакiтаi можа быць. Так што было больш чым верагодна, што мне могуць спатрэбiцца ee ведаѓ.
  
  
  - Калi мы выязджаем?.
  
  
  "У чатыры трыццаць". У нах з'явiлiся два квiтка на самалёт першага класа. - Я прыгатавала для нас нумар на Райскiм востраве.
  
  
  Такiм чынам, мы дзялiлi б i працу па хаце, i ложак. Яго зрабiѓ знак афiцыянту i заплацiѓ за напоi.
  
  
  "Дарэчы. Як вас завуць?'
  
  
  - Сцюарт, - сказала яна. "Лiнда Сцюарт". Яна зрабiла паѓзу. "Мiсiс Сцюарт".
  
  
  - О, - сказаѓ я. Ну i што потым? Яе не хацеѓ ажанiцца на ёй.
  
  
  - Дык хто ж гэты шчаслiѓчык, мiстэр Сцюарт?
  
  
  'Ты.' Яна паказала на квiткi на стале.
  
  
  Мiстэр i мiсiс Джон Сцюарт Гонка Нью-Ёрк - Насаѓ
  
  
  - Астатнiя вашы дакументы ѓ нашым багажы. Вадзiцельскае пасведчанне, пашпарт i г. д. Усё ѓ iмя мiстэра Джона Сцюарта. Яе пакiнулi багаж на стойцы рэгiстрацыi. Пакуль вы заказваеце таксi, яго эга забяру. - Астатняе ёй раскажу табе ѓ самалёце.
  
  
  Мы па-ранейшаму сядзелi за сталом. Добры, прахалодны цёмны кутняй крэсла. Яе схапiѓ ee за запясце i пацягнуѓ ѓнiз. Яе моцна пацягнуѓ, таму што ведаѓ, што яна не збiраецца крычаць. Яе шевельнул перадплеччам, i штылет слiзгануѓ мне ѓ руку. Яе, пераканаѓся, што яна бачыла яго. - Добра, Лiнда. Яе моцнага трымаѓ ee за руку. - Я хачу ведаць ваша iмя. Мне трэба тваё пасведчанне асобы, i я хачу эга зараз жа.
  
  
  Яе твар побелело, а вочы пацямнелi. Яна прыкусiла нiжнюю губу i паглядзела ѓнiз. Не казаць нам словы, яна схапiла сумку. "О, не, дарагая, яго зраблю гэта сам".
  
  
  Не адрываючы вачэй ад яе асобы, яе ѓзяѓ у нах сумку i свабоднай рукой абшукаѓ змесцiва. Ключы, пудранiца, памада, кашалек. Быѓ таксама пiсталет, якi ёй мiмаходам убачыѓ. Акуратны .22. Яе заклаѓ эга ѓ хвiлiну. Трохi павазiѓшыся, яе знайшоѓ тое, што хацеѓ: пёравую ручку.
  
  
  Яе, паклаѓ яе на крэсла i выцягнуѓ па футарала. Моцнага трымаючы ee, яе расшыфраваѓ код. Тара Бенет. Узрост дваццаць восем гадоѓ. Рудыя валасы. Зялёныя вочы.' Так што афiцыйна яе вочы былi зялёнымi. "ИДАКС-20. Клас Р' Яна працавала ѓ навуковым аддзеле i была надзвычай надзейная. Пакуль яе чытаѓ, яна вывучала мой твар. Яна ведала, што я чытаю, але ѓсё роѓна выглядала потрясенной.
  
  
  - Добра, прыбяры гэта. Яе паказаѓ на ручку. Яе не адпусцiѓ яе, калi яна прыбрала ee.
  
  
  - Цяпер ты мне давяраеш? Яе голас ѓсё яшчэ быѓ занадта дрыготкiм для сарказму.
  
  
  - Я нiколi не пытаѓся ѓ цябе, Тара, - сказаѓ я.
  
  
  Яна паглядзела на мяне з здзiѓленнем. - Дык для чаго ѓсё гэта было добра?
  
  
  - Нiчога добрага, - сказаѓ я. "Проста, калi яе працую з жанчынай, мне зручней ведаць, што я не працую на нах. Я не быѓ упэѓнены, цi ведаѓ ты аб гэтым.
  
  
  Я пайшоѓ да выхаду. Яна ѓзяла свае рэчы i моѓчкi рушыла ѓслед за мной. Калi мы прайшлi праз вестыбюль, яе, павярнуѓся да яе. "Скажыце швейцару, каб выклiкаѓ таксi. Яе сустрэчу вас ля ѓваходных дзень праз некалькi хвiлiна".
  
  
  Яна апусцiла афiцыйна зялёныя вочы i пайшла.
  
  
  - Дзве пачкi "Лакi страйк", - сказаѓ я. Цяпер яе жыль ѓ выдатках мiстэра Джона Сцюарта.
  
  
  Дзяѓчына за прылаѓкам некаторы час глядзела на мяне, а затым працягнула мне абодва пачкi. Яна пахiтала галавой.
  
  
  I спытала. - 'Хто ты такi?' - Якi-то мазахiсты?
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 2
  
  
  
  
  Калi вы хочаце ведаць, чаму яе гэта раблю, дазвольце мне сказаць вам, што я раблю гэта не з-за грошай. Калi вы былi беспрацоѓным на працягу шостага месяцаѓ у папярэднiм годзе, вы, верагодна, зарабiлi больш, чым яе; I гэта не лiчачы вашага дапамогi па беспрацоѓi. Калi вы хочаце ведаць, чаму яе гэта раблю, то я павiнен сказаць вам, што сапраѓдная прычына - патрыятызм. Вядома, гэта заѓсёды можа быць праѓдай. Але калi вы пасадзiце мяне на лаву падсудных, i захочаце праѓды i нiчога акрамя праѓды, яе я павiнен дадаць, што ѓ Насаѓ было 40 градусаѓ, i яе цяпер быѓ на пляжы з ружовым пяском побач з адным па ѓсiм лепшых тэл ѓ адным па самыя малюсенькiя бiкiнi у свеце. У гэтай дзяѓчыны было ѓсё. Аж да ee апендыкса. Тара Бэнэт была выдатна намаляваная. Одзiна. д семдзесят пяць; крэмавае цела. Паѓтара вакол якога былi ногi... Яна была ледзь цi не самай прыгожай дзяѓчынай, для якой яе калi-небудзь спыняѓ свой погляд. I ѓ мяне было такое пачуццё, што калi яе правiльна разыграю свае карты, то не толькi мае вочы будуць на ёй спыняцца.
  
  
  Як гаворыцца, гэта пайшло на карысць. Але я не думаю, што гэта зрабiла мяне менш патрыятычным. Напярэдаднi ѓвечары яе атрымаѓ паведамленне ад чыгуначнага Вакзала Фiрмы, у якiм гаварылася: "Не апускайце галаву, усё спакойна". Ён сказаѓ мне, што звяжацца са мной, калi прыйдзе час. Да iх тхара, мы проста павiнны былi паводзiць сябе, як звычайная амерыканская пара ѓ адпачынку. Гэта азначае, калi б яе гэта рабiѓ, што пакуль мы елi, нам не дазвалялася гаварыць нам аб чым, акрамя як - уголас - пра тое, цi можна купацца цi не.
  
  
  Яе пакiнуѓ Тару ѓ нумары, нагадаѓшы сабе, што яна-Лiнда, а яе мiстэр Джон Сцюарт, i выйшаѓ, каб зрабiць добры здымак. Яе ненавiджу астраѓныя напоi, i астраѓныя бармэны паважалi мяне за гэта. Гэта бясплатны савет: замоѓце карыбскi слiнгу, i яны будуць вас iгнараваць. Замоѓце чысты вiскi, i яны забяспечваюць вам усю неабходную iнфармацыю.
  
  
  Яе гатэль даведацца мясцовае меркаванне аб стральбе. Ёй атрымаѓ тое, што гатэль. Iнсайдэры сцвярджалi, што гэта быѓ усяго толькi брудны бiзнэс. Чэнь-лi быѓ не з выспы, а не быѓ турыстам. Ва ѓсякiм выпадку, ён не быѓ псiхiчна неѓраѓнаважаным. Калi ён упершыню наведаѓ горад, ён даволi моцна расчараваѓся ѓ nen, але пасля гэтага ён проста знiк. Адбывалася нешта бруднае.
  
  
  Калi яе вярнуѓся ѓ наш нумар, ён не пайшоѓ у спальню. Яе зняѓ вопратку i жым лежачы спаць на канапу. Гэта яшчэ адзiн бясплатны савет: нiшто так не заводзiць жанчыну, як мужчына, якi вiдавочна не мае да яе апетыту.
  
  
  Яе запалiѓ цыгарэту i паглядзеѓ на Тару. Яна спала на пляжы. Мне было цiкава, спала яна мiнулай ноччу. Але я не хацеѓ працягваць гэтую думку. Гэта было ѓсё, што яна рабiла, вядома, гэта было прыемна таксама.
  
  
  - Мiстэр Сцюарт? Гэта быѓ пасыльны гатэля. Яе трымаѓ руку над вачыма, супраць сонца. "У гаванi ёсць джэнтльмен, якi хоча пагаварыць з вамi". Гэта будзе Гар. Вядома, на гатэль пазбегнуць людзей у гатэлi. Яе, кiѓнуѓ i рушыѓ услед за iм. Мы прыбылi ѓ нiтка пляжу з ружовым пяском, да пачатку звiлiстай камянiстай сцежкi. "Вы павiнны прайсцi тут," сказаѓ ён. - Ты можаш вярнуцца тут. Цябе не прапусцяць праз вестыбюль у купальнiку.
  
  
  - Дзякуй, - сказаѓ я.
  
  
  - Галасаваць па гэтай дарожцы. З iншага боку ёсць лесвiца ѓнiз.
  
  
  Так, - сказаѓ я. Яе зразумеѓ, чаму ён вагаѓся, але прапанаваѓ эму цыгарэту замест чаявых. "Убачымся пазней", - сказаѓ я, з выглядам адпачывальнiка: "Вы атрымаць свае чаявыя заѓтра". Мы лiчылi, што мiстэр Сцюарт быѓ вельмi шчодрым чалавекам, на самай справе?
  
  
  Я пайшоѓ па сцежцы, якая вядзе да гаванi. Выгляд быѓ унiкальным. Далей, там, дзе востраѓ выгiнаѓся, узвышалiся зялёныя трапiчныя пагоркi, акружаныя вузкай ружовай аблямоѓкай. Злева ад мяне была сцяна вакол ружовага каменя з прожылкамi цёмна-чырвонага першацвета, як яны адскоку, якiя атрымлiваюцца, калi на нах кладзеш дзесяць жаѓтлява-карычневых шарыкаѓ. З iншага боку, прыкладна ѓ сямi метрах пада мной, лежачы вады, блестевшая, як сапфiр на сонца. Што б гэта нам было, гэта дакладна не быѓ больш кароткi шлях. Гавань была яшчэ ѓ трохстах метрах, i яе так i не падышоѓ лiжа.
  
  
  Калi б яе не пачуѓ грамавы гэтага валуна, за долю сэкунды да таго, як ён дасягнуѓ мяне, ёй быѓ бы вялiкiм плоскiм блiном замест Калодзежны прыкладна ѓ шостым футаѓ у дыяметры. Ён не проста ѓпаѓ, штурхнулi-эга. Яе, пабег i прыцiснуѓся да каменнай стагнаць. Валун стукнуѓся аб сцежку i яшчэ больш пагрузiѓся ѓ ваду. Яе застаѓся на месцы i прыслухаѓся. Хто б гэта нас быѓ, у яго было перавага. Ён мог назiраць за мной зверху. Мне даводзiлася глядзець толькi на вузкую сцежку i ваду на сем метраѓ нiжэй. Вострыя камянi на дне блiшчалi, як вострыя зубы ѓ похотливом роце.
  
  
  'Што ж?' Яе пачуѓ che-то шэптам. Не патрабавалася гарвардскага адукацыi, каб зразумець, што ih двое. Не тое каб гэта адкрыцьцё мне моцна дапамагло. Яе лiтаральна стаяѓ спiной да стагнаѓ i быѓ голым. Замест зброi яе змог дастаць толькi пачак цыгарэт i скрынку запалак. Побач са мной не было нават камянёѓ. Яе згарнулася абаранкам ля сцяны. Калi яе спускаѓся, мне даводзiлася iсцi па сцежцы. Не праз ваду, чакаючы, што мяне прыстрэляць.
  
  
  Iншы хлопец, верагодна, кiѓнуѓ у рэѓматызму, таму што да гэтага часу нападаѓ не было чуваць нашы галасы. Божа мой, ён быѓ вялiкiм. Адна тонны цэглы. Поѓная тысяча кiлаграмаѓ. Як быццам мяне збiѓ танк "Леапард".
  
  
  Мы сутыкнулiся на вузкай камянiстай дарожцы, i ён урэзаѓся ѓ мяне рукамi памерам з кумпяка, урэзаѓшыся мне ѓ спiну. У мяне не было сiл вытрымаць гэты ѓдар. Лепшае, што я змог зрабiць, гэта паспрабаваць супрацiѓляцца. Яе паспрабаваѓ паставiць эга кожнаму племенi, але ён перавярнуѓся i злавiѓ ѓдар цяжкiмi цяглiцамi сцягна. Не зусiм зруйнавальны ѓдар.
  
  
  Я не мог пазбавiцца ад гэтага ѓблюдка. Ён лiтаральна прыклеiѓся да мяне, як адна вялiкая бочка з клеем. Ён схапiѓся рукамi за маё горла, i здавалася, што рабiць было няма чаго. Мая правая рука была зацiснутая дзе-то пад намi. Усё, што я мог зрабiць, гэта ѓдарыць эга пальцамi левай рукi па вачах. Яе не любiѓ гэта рабiць, але на такой адлегласцi яе наѓрад цi мог прамахнуцца. Яе, адчуѓ, як што-то ператварылася ѓ мармелад пад маiмi пазногцямi, i ён выдаѓ нечалавечы гук страху. Ён скацiѓся з мяне i ѓпаѓ на каленi. Памiж маiмi пальцамi прасачылася кроѓ. Яе зноѓ устаѓ.
  
  
  Першы раѓнд, але лепшае яшчэ наперадзе.
  
  
  Мой наступны працiѓнiк ѓжо чакаѓ. Ён цiха стаяѓ крыху далей па сцежцы, з рэвальверам 45-га калiбра з глушыцелем, накiраваным мне ѓ жыццi.
  
  
  Лепш за ѓсё ён выглядаѓ на Вялiкдзень у сваiм белым касцюме. белая кашуля i белы гальштук. Акрамя таго, было ясна, што ён не збiраѓся запэцкаць крывёю эга. Добрая пара, гэтыя двое. Гэты светлавалосы дэндзi з бледнымi вачыма i тота экс-чэмпiён у суперцяжкай маляѓнiча. А потым Нiк Картэр ѓ сваiх фiялетавых плаѓках. Цяжка дыхаючы, яе стаяѓ там, праводзячы рукой па глыбокiм парэзы на праведзеныя вылiчэннi. Экс-чэмпiён ѓпаѓ, апярэдзiѓшы мяне на некалькi ярдаѓ па сцежцы.
  
  
  Бландын зрабiѓ мне камплiмент. - Такiм чынам, мiстэр Картэр, яе бачу, вы разумны чалавек. Вы, вядома, ведаеце, што было б вельмi па-дурному спрабаваць накiнуцца на мяне?
  
  
  Ён, напэѓна, быѓ брытанцам. Словы вырвалiся ѓ яго вакол горла з знаёмым прыкрым акцэнтам.
  
  
  - Так, вядома, - сказаѓ я. "Мая мама вучыла мяне нiколi не спрачацца з узброеным чалавекам. Калi ён па-за дасяжнасцi.
  
  
  - Вельмi шкада, што ты не дазволiѓ гэтаму валуну звалiцца на цябе. Было б ценымногие прыемней. "Амерыканскi турыст забiты падаючай скалой". Нiякiх прыдзiрак, нiякiх складаных пытанняѓ. Нiякага складанага плана па збавеннi ад цела.
  
  
  - Паслухайце, - сказаѓ я. - Яе нам ѓ якiм разе не хачу быць вам цяжарам. Чаму б нам проста не зрабiць перапынак?
  
  
  Ён засмяяѓся. Дакладней, ён заржаѓ. Эга пiсталет па-ранейшаму быѓ накiраваны прама мне ѓ жыццi. "Ах, - сказаѓ ён, - вы ѓжо пакiнулi мне адно цела, ад якога яе павiнен пазбавiцца. Два цела сапраѓды трохi больш праблема.
  
  
  Яе сказаѓ. - Два цела? Ваш экс-чэмпiён не памёр. Ён проста нiколi больш не зможа вышываць. - Кейн, - ён паказаѓ на яшчэ не мёртвае цела, - мне больш не патрэбны. Але калi падумаць, - ён пстрыкнуѓ пальцамi, як прафесар камедыйнага кiно ѓ каледжы, - у яго няма кулявой раненнi, i эга смерць можа быць выклiкана падзеннем. Ён задаволена ѓсмiхнуѓся. "Я думаю, што Кейн ѓпадзе. Яны брудныя скалы там, пад вадой.
  
  
  Эга ѓсмешка стала шырэй. Гэты гад сапраѓды дзейнiчаѓ мне на нервы. У маёй прафесii забойства ѓваходзiць у кола маiх абавязкаѓ. Яе падумаѓ, што было б разумна проста дазволiць яму было гаварыць. Гэта зэканомiла б час, пакуль яе паспрабаваѓ бы зразумець, што з iм рабiць. Вэб-праблема заключалася ѓ тым, што я пакуль нiчога не прыдумаѓ. Яго ѓжо мог уявiць газетны рэпартаж пра сябе: "Киллмастер знiшчаны Адважным Дааном". Мне зусiм не падабалася гэта.
  
  
  Гэта была не самая горшая сiтуацыя, у якой ёй калi-небудзь быѓ, але гэта нам аб чым не казала. Ён быѓ у пяцi метрах ад мяне, i ѓ руцэ ѓ яго была зброя. Ён быѓ па-за маёй дасяжнасцi, але я быѓ на яго прыцэле.
  
  
  Ззаду мяне дарожка iшла адкрыта, як страла. Справа ад мяне высокiя скалы. Вада злева. Памiж намi сляпы полуотключенный гiганта. якi мог бы забiць мяне не ѓбачыѓ, калi б змог. Калi б гэтая лупiѓ вочы не патрапiла ѓ мяне першага. Але, можа быць, яе ѓсё-такi змагу як-то выкарыстоѓваць гэтага Кейна. Яе павiнен быѓ падумаць пра гэта. Мне трэба было час.
  
  
  - I як вы збiраецеся пазбавiцца ад майго трупа? Яе мяркую, што ѓ nen будуць кулявыя адтулiны".
  
  
  У рэѓматызму ён палез ва ѓнутраны хвiлiну камзолы i выцягнуѓ па-майстэрску зробленую вялiкую пляшку з-пад вiскi. Ён падняѓ сярэбраную вечка вялiкiм пальцам.
  
  
  Яе не зразумеѓ.
  
  
  Ён зноѓ заржаѓ. - Нiякага вiскi, Картэр. Бензiн. У скале за паваротам ёсць пячора. Кейн развёѓся б там вогнiшча...
  
  
  "Выкарыстоѓваючы мяне як дровы".
  
  
  "Голас ёсць". Ён цяжка ѓздыхнуѓ. - Думаю, цяпер мне прыйдзецца зрабiць гэта самому. Спадзяюся, Чэнь-цi аддзячыць належным чынам".
  
  
  Яе прагнуѓ некаторай iнфармацыi. - Чаму б табе проста не пачакаць, пакуль ён зробiць гэта сам?
  
  
  Яе б з задавальненнем. Але ён не выйдзе праз турмы да заѓтрашняй ночы. I нiхто не змог бы знайсцi вас тут раней.
  
  
  Голас так. Яны планавалi эга ѓцёкi. Хоук зноѓ апынуѓся мае рацыю. Але якое дачыненне гэты гад меѓ да гэтага? Кейн спынiѓся i выдаѓ цiхi стогн. Яе зрабiѓ крок да яму.
  
  
  - Адыдзi, Картэр. Бландын зрабiѓ хуткi крок наперад, выставiѓшы перад сабой пiсталет. Ён сунуѓ пляшку з бензiнам таму, у хвiлiну, не забыѓшыся надзець крышку. Бензiнавае пляма растеклось па эга куртцы. Ён гэтага не заѓважыѓ.
  
  
  Кейн зноѓ цiха застагнаѓ. Яе, паглядзеѓ на яго зверху ѓнiз. Раптам яе ѓбачыѓ выйсце. Яе зрабiѓ яшчэ адзiн крок наперад. Бландын таксама. - Таму, - сказаѓ ён рэзкiм рухам рукi.
  
  
  "Ты хочаш, каб Кейн ачуѓся? З iм будзе цяжка справiцца, калi ён прыйдзе ѓ сябе. Яе магу прыкончыць эга адным ударам.
  
  
  - I чаму ты хочаш быць такiм карысным?
  
  
  - Гонар, - сказаѓ я. "Калi мне давядзецца памерцi, хачу яе ѓзяць з сабой хоць бы аднаго, вакол вас дваiх. Наѓмысна яе, падышоѓ да цела Кейна. Гэта зрабiла мяне трохi лiжа. Можа быць, недастаткова блiзка, але гэтага павiнна быць дастаткова. Пакуль не ...
  
  
  Яе, нахiлiѓся да таго, што засталося ад асобы Кейна, i схапiѓ сваю зброю нябачнай рукой. Кейн выдаѓ гук, больш за ѓсё падобны на "Гааа".
  
  
  - Iсус Хрыстос, - сказаѓ я, зноѓ хутка устаючы. - Я думаю, у наконт яго ёсць план.
  
  
  'Якi?' Витманс трохi выступiѓ наперад, каб лепш мяне зразумець. - План, - паѓтарыць яго. "Планье або рыбэль".
  
  
  Ён зноѓ падышоѓ трохi лiжа, каб зразумець мае невыразныя словы. Голас тады на яе i ѓзяѓся за справу. Пстрычкай вялiкага пальца яе запалiѓ скрынку запалак i шпурнуѓ яе ѓ эга прасякнутую бензiнам куртку. Яна адразу ж загарэлася. Ён кiнуѓ зброю i паспрабаваѓ патушыць полымя, але гэта не спрацавала. Полымя хутка распаѓсюдзiлася. Ён скакаѓ i круцiѓся, крычучы, як падпаленая марыянетка. - 'Дапамажы мне. Божа, дапамажы мне. Калi ласка.'
  
  
  Яе, паглядзеѓ на яго i пацiснуѓ плячыма. "Калi вам не падабаецца агонь, недалёка ёсць вада".
  
  
  Яе, павярнуѓся i пайшоѓ назад па дарожцы да бледна-ружовага пляжу.
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 3
  
  
  
  
  Тара знiкла. Верагодна, яна ѓжо паднялася наверх у свой пакой. Яе быѓ увесь у сiняках i крывi, i мне трэба было прыняць ванну. I выпiць. I што-небудзь яшчэ. Спачатку мне трэба было разабрацца з гэтай справай.
  
  
  Яе знайшоѓ эга на кухнi рэстарана i дома, у басейна. Ён-эль-гамбургер з гарнiрам, схапiѓ яе эга за каѓнер i ѓдарыѓ яго па скiвiцы. Кухар, якi працаваѓ на грылi, зразумеѓ i выйшаѓ.
  
  
  - Такiм чынам, лолли, колькi яны табе за гэта заплацiлi?
  
  
  У рэѓматызму ён пацягнуѓся за сваiм мясницким нажом. Гэта было няправiльна. Ён апынуѓся прыцiснутым спiной да стагнаць, i абодва запясцi былi зацiснутыя. Яе павярнуѓ ih крыху далей, проста каб быць упэѓненым.
  
  
  "Гэй, хлопец, ты не ѓ парадку? Адпусьцi мяне.' Эга звалi Карла. Гэта было напiсана на яго унiформе.
  
  
  - Не, пакуль ты не скажаш мне, хто гэта быѓ, Карла. Хто заплацiѓ табе за тое, каб ты дазволiѓ мне iсцi ён дарогай у вечнасць?
  
  
  - Адпусцi, - крыкнуѓ ён. Яе ѓзмацнiѓ хватку i злёгку ѓдарыѓ яго каленам у жыццi. Ён застагнаѓ. 'Яе, клянуся. Я не ведаю, хто гэта.
  
  
  - Кажуць, Карла. Ён быѓ апрануты ѓ белае?
  
  
  'Няма. Чалавек у белым... - ён рэзка спынiѓся.
  
  
  - Хто гэта быѓ, Карла? Яго ѓпячатаѓ эга ѓ сцяну.
  
  
  - Iдзi да д'ябла, - сказаѓ ён.
  
  
  Яе пацягнуѓ эга да грилю. Мяса пырснула тлушчам. Яе штурхнуѓ эга галаву ѓнiз, каб ён мог зазiрнуць у краты i ѓявiць, як будзе выглядаць эга гол пазней. - Бб-бэнгл, - сказаѓ ён. "Хрысцiянскi Бангель".
  
  
  "Выдатны Хрысцiянскi. А той, хто паслаѓ цябе?
  
  
  - Не ведаю, - захныкаѓ ён. 'Яе, клянуся. Я не ведаю.'
  
  
  Яе адпусцiѓ эга i зрабiѓ крок назад. Хутчэй за ѓсё, ён больш не будзе выклiкаць турботы. - Тады раскажы мне, як ён выглядаѓ.
  
  
  Ён апусцiѓся назад у крэсла. - Вялiкi хлопец, - сказаѓ ён. 'Кiтаец. Але вельмi вялiкi. У нейкiм вар'яцкiм шэрым касцюме.
  
  
  Нiколi раней не бачыѓ.
  
  
  "I гэты Бангель, дзе яго магу знайсцi эга?"
  
  
  Ён спалохана паглядзеѓ на мяне. Яе, павярнуѓся да яму з сур'ёзным выразам твару. Што б ён нас баяѓся мне сказаць, ён таксама баяѓся не сказаць гэта мне.
  
  
  - Гэта двое гатэля "Грэнада".
  
  
  Сенатар быѓ застрэлены ѓ казiно Грэнада. Па крайняй меры, два кавалачка пазла ѓжо падышлi, i мне было цiкава, як усё гэта будзе выглядаць. - Што яшчэ ты ведаеш?
  
  
  'Нiчога больш. Калi ласка. Нiчога такога.'
  
  
  - Добра, - сказаѓ я. Мне не падабаецца мучыць перапуджанага маленькага хлопца. Што яшчэ трэба было ведаць, яе паспрабую даведацца iншым шляхам. Яе, павярнуѓся, каб сысцi, але захацеѓ даведацца яшчэ што-што.
  
  
  "Дарэчы." Яе, павярнуѓся. "Колькi ён заплацiѓ табе за тое, каб ты дасталi гэта мiлае пасланне?"
  
  
  Ён пацёр запясцi. "Пятнаццаць".
  
  
  - Тады ён цябе обмануал. Яе плачу дваццаць.
  
  
  - Нiк, гэта ты? Яна была ѓ душа.
  
  
  Яе сказаѓ. - "Не, "Брудны гвалтаѓнiк".
  
  
  - Я не разумею цябе, - закрычала яна. 'Пачакай секунду.'
  
  
  Яе сель на ложак. Дзверы адчынiлiся, i яна з'явiлася ѓ клубах пара, яе валасы вiлiся ѓ душа. На ёй было доѓгае белае кашлаты палiто. Мне было цiкава, чаму я заѓсёды думалi чорнае карункi такiм сэксуальным. "Гар тэлефанаваѓ..." Яна спынiлася i паглядзела на мяне. "Божа мой, Нiк. Што здарылася?' Яна спяшалася да мяне, як вогненна-белы анёл.
  
  
  - Я урэзаѓся ѓ дзверы, - сказаѓ я.
  
  
  Яе вочы сканавалi парэзы i сiнякi на маёй спiне. - Ты жудасна выглядаеш, - сказала яна.
  
  
  - Тады ты павiнна ѓбачыць гэтую дзверы.
  
  
  Яна ѓздыхнула. "Сядзi галасаваць так". Яна знiкла i праз некалькi iмгненняѓ вярнулася з цёплай тканiнай i мiскай з вадой. "Як заѓсёды кажуць у кiно - гэта можа нашкодзiць".
  
  
  "I, як гаворыцца ѓ кiно - яе глытаю кулю. Што гэта было з Гаром?
  
  
  - Ён хоча павячэраць з намi сёння вечарам. У восем гадзiн у кафэ "Марцiнiка". Яна ставiлася да маёй спiне, амаль пяшчотна. - Ты раскажаш мне аб гэтай дзень?
  
  
  "Гэта была пастка. Сябры Чэн-лi ведаюць, што я ѓ горадзе. Але я не разумею, адкуль яны гэта ведаюць. Яе, павярнуѓся да яе i злавiѓ яе погляд. Яна выглядала занепакоены i спрабавала схаваць гэта. Яе казаѓ табе, дзетка. Гэта гульня не для жанчын". Яе павiнен быѓ здагадацца, што гэта раззлуе яе, але асцярожна пацягнуѓ яе назад на ложак. - Глядзi, - сказаѓ я. "Я ѓпэѓнены, што вы ведаеце сваё рамяство, чым бы яно нам было, але што б гэта нам было, яе, упэѓнены, што гэта не рукапашны бой. Гэта ѓсё, што я меѓ на ѓвазе.
  
  
  Яна паглядзела ѓнiз i ѓздыхнула. "Я навучаны агент i магу вельмi добра пра сябе паклапацiцца". Гэта прагучала, як голас навучанага агента, але вялiкага сэнсу не маюць, як дрэнна нанесенай пячаткай дубляваная плёнка: не адпавядала малюнку. Сонца падарыла гэй, тонкi туман вяснушак, якiя зрабiлi яе малады, нявiннай i вельмi далiкатнай. Так i было. Яе ѓзяѓ ee на рукi. Яна здавалася маленькай i цёплай. З нах пахла цытрынамi, i яна цалавалася з радасцю адкрытым ротам. Яе правёѓ пальцамi па яе пераноссi. - У цябе вяснушкi, - сказаѓ я.
  
  
  "Але, па меншай меры, я не абгараюць на сонца", - усмiхнулася яна. "Большасць бландынак абгараюць".
  
  
  Гэта мне што-што нагадала. Яе схапiѓ тэлефон. Дайце мне палiцыю. - сказаѓ яе аператару. Па тэлефоне адказаѓ палiцэйскi Багамскiх выспаѓ. - Для гаванню гатэля "Парадыз" ёсць камянiстая сцяжынка. Вы гэта ведаеце?' Ён ведаѓ гэта. Каля паѓгадзiны таму яе ѓбачыѓ там полымя. Было падобна на тое, што якiя-то хлопчыкi гуляюць з агнём. Я думаю, вам лепш зiрнуць туды. Сяржант зразумеѓ, i ён павесiѓ трубку.
  
  
  "А зараз для нас...", Я зноѓ павярнуѓся да Тары. "Мы не павiнны сустракацца з Гаром да васьмi гадзiн..."
  
  
  "Паслухай, Нiк". Яна выглядала клапатлiвай. "Я думаю, што ѓ нас ёсць заданне, i..." яна запнулася... Я перапынiѓ яе i працягнуѓ сваю фразу. - Гэта дае нам час спачатку выканаць даручэнне. Яе гатэль б зазiрнуць у гэта казiно Грэнады.
  
  
  Мне здалося, што я ѓбачыѓ расчараванне ѓ яе вачах.
  
  
  Яе, увайшоѓ у ванную, каб прыняць душ. Яна ѓключыла радыё. Яе, глядзеѓ на сябе ѓ люстэрка ѓ ваннай i дзiвiѓся, чаму ѓ мяне да гэтага часу тхара нас няма адзiнага сiвога воласа. Па радыё круцiлi "The One Note Samba" да тых тхара, пакуль музыку не высеклi для "важнага выпуску тэрыторыi баранцава мора".
  
  
  Сенатар Пол Линдейл быѓ мёртвы.
  
  
  Цела сенатар знайшлi на парозе эга дома. Верагодна, ён выпаѓ праз вокны свайго кабiнета на дзесятым паверсе. Вядома, яны думалi, што гэта быѓ няшчасны выпадак.
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 4
  
  
  
  
  Заѓсёды тры гадзiны ночы ѓ апраметнай цемры казiно. Кожны гадзiну, кожны дзень, у любое надвор'е, заѓсёды тры гадзiны ночы. З стомленымi жанчынамi i мужчынамi з панiклым галовамi, склонившимися над сталамi i крычаць: "Давай, дарагая", гуляю ѓ карты i косткi. Гэта амаль аркестравая кампазiцыя. У куце знаходзiлася барабанная секцыя, якая займаецца адбiвала рытм з барабанамi гульнявых аѓтаматаѓ i час ад часу талеркамi выплат: пяцьдзесят шароѓ па чвэрцях. Прастора становiцца цiшэй па меры росту коштаѓ на забавы. Напрыклад, для крэпс-сталамi чуваць, як падае кегля, асаблiва, калi на коне дзесяць тысяч даляраѓ.
  
  
  Казiно Грэнады нiчым не адрознiвалася. Яе абмяняѓ чэк на пяцьдзясят даляраѓ - Джон Сцюарт вызначана не шталь б гуляць на больш, таму што адзiны спосаб прайсцi праз казiно, - гэта перасоѓвацца падчас гульнi. Яе, бачыѓ, як Тара глядзела, як пачаткоѓцы канчаюць на адным па гэтае аднарукiх забойцаѓ, якiх яны набiвалi четвертаками. Потым мы принюхались, але нiчога не зразумелi.
  
  
  Мы рассталiся, каб сачыць за двума найбольш верагоднымi момантамi. Тара гуляѓ у рулетку з кiтайскiм круп'е, а яе sel для крэсла для гульнi ѓ блэкджек, да якiх сенатар рабiѓ свае выйгрышы i пройгрышы.
  
  
  У мяне ѓ першай раздачы дваццаць адзiн, як i першай пачатку другой. Яе паставiѓ фiшкi на трэцi раѓнд, але дылер спынiѓ мяне. У фiшкi адсутнiчала лiтара G Грэнады. Ён сказаѓ мне аднесцi ih назад у касу. Гэта былi новыя чыпы, сказаѓ ён. У iх была гэтая цяжкасць раней у той жа дзень.
  
  
  У мяне ѓжо былi некаторыя цяжкасцi, i ѓ гэты раз яе не шталь рызыкаваць. На гэты раз ёй быѓ узброены. Яе, падышоѓ да касы. Ён горача папрасiѓ прабачэння i працягнуѓ мне iншыя фiшкi, якiя ласкава сунуѓ мне ѓ руку.
  
  
  Пяць секунд праз яе быѓ цалкам узрушаны.
  
  
  Я не ведаю, што яны мне далi, але, павiнна быць, гэта быѓ трызненне. Калi ёй адкрыѓ вочы, i назаѓсёды мной схiлiлiся два Чэнь-лi з двума бародаѓкамi пасярод двух iлбоѓ. Але калi яны i былi там, то выпарылiся, таму што, калi яе нарэшце прыйшоѓ у сябе, ih абодвух ужо не было. Як i майго пiсталета: Вiльгельмiны сышла з iншым мужчынам. На гэты раз з кiтайцам. Ён сядзеѓ насупраць мяне ѓ пакоi i ѓсмiхаѓся мне. Гэта была маленькая, прокуренная, звуконепроницаемая пакой, мабыць, для кабiнетам краснаярскай, якi займаѓся сваiмi справамi i раздаваѓ фiшкi. Акрамя чалавека з маiм пiсталетам у пакоi было яшчэ чалавек шэсць, i нiхто не смяяѓся, акрамя чалавека з маiм пiсталетам.
  
  
  "Вiтаем вас на нашым сцiплым сходзе. Ён пакланiѓся галавой. Хеф быѓ невысокiм, добра складзеным мужчынам, апранутым у элегантны шаѓковы касцюм. Дазвольце прадставiцца вам. Мяне клiчуць Лiн, Лiн Цынь.
  
  
  "Мiстэр Цынь". Яе таксама кiѓнуѓ.
  
  
  - Мiстэр Лiн, - паправiѓ ён. Прозвiшча заѓсёды згадваецца першай.
  
  
  Уся гэтая ветласць была занадта добрай. Яе задаваѓся пытаннем, цi выклiча ён мяне на дуэль на вiдэльцах. "Нас засмучае, - працягваѓ ён, - што нам прыйшлося прасiць вашага прысутнасцi ѓ нашым невялiкiм сходзе ѓ такой, скажам так, рэзкай манеры. Але лiчыце, што сябе ганаровым госцем.
  
  
  Яе агледзеѓ круг каменных асоб. "Гут, хлопцы, яе б нас за што не прапусцiѓ гэтага".
  
  
  Смеючыся, Лiн павярнуѓся да астатнiх. "Мiстэр Картэр жартуе, - паведамiѓ ён iм.
  
  
  Яны па-ранейшаму не смяялiся.
  
  
  "Ну што ж, - пацiснуѓ ён плячыма, - як бачыце, мае спадарожнiкi не iншы жартаѓ джэнтльменаѓ памiж сабой. Яны аддаюць перавагу адразу прыступаць да больш важных справах. Ён узяѓ цыгарэту i пастукаѓ ёю па задняй часткi портсигара, аздобленага залатым анiксам. Одзiна па эга саѓдзельнiкаѓ падскочыѓ, каб даць прыкурыць. Па пакоi распаѓсюдзiѓся слабы салодкi водар. - О, як груба з майго боку. Ён працягнуѓ мне трубку. - Цыгарэту, мiстэр Картэр?
  
  
  Яе, пакiваѓ галавой. Яе здзiѓляѓся, чаму мяне так хвалюе гэтая лухта пра Джона Сцюарта. Маё iмя здавалася самым ахоѓным сакрэтам ѓ гэтым горадзе. "Я мяркую, мне не моцна дапамагло б, калi б яе сказаѓ, што вы не знайшлi таго мужчыну, i што мяне клiчуць Джон Сцюарт?"
  
  
  Лiн падняѓ адну брыво. "Прабачце, мiстэр Картэр.
  
  
  Одзiна па сустрэнуць вашых старых ворагаѓ - наш стары яшчэ. Ён убачыѓ ваша прыбыццё ѓ аэрапорт i паведамiѓ пра гэта мiстэру Бангелу. Ён зручна адкiнуѓся на спiнку крэсла. - I пакуль мы гаворым аб нашым былым працадаѓцаѓ, - ён затрымаѓся на цыгарэты. - Я так разумею, вы чулi пра эга ранняй смерцi?
  
  
  Так, трагiчна, сказаѓ я. "Каб быць забранным галасаваць так, у росквiце маладосьцi".
  
  
  На самай справе. ђсмешка вярнулася. "Але, магчыма, недарэчная трагедыi. Бачыце, некаторыя вакол нас былi не згодныя з тым, як мiстэр Бэнгель вёѓ справы, i цяпер, калi ѓступiѓ у валоданне, гэтыя рознагалоссi знiкнуць. Ён звярнуѓся з лiстом да астатнiх, "будучы па-за гэтага свету".
  
  
  Цяпер яны засмяялiся. З'явiлася яшчэ некалькi цыгарэт i запалiлася. Яе пачаѓ прадстаѓляць прыроду ih дэль. Салодкi пах поспеху напоѓнiѓ пакой.
  
  
  - А зараз, мiстэр Картэр, мы гатовыя зрабiць вам прапанову. Не тое, каб мы павiнны. Але i ваша неадкладная смерць без нашых пошукаѓ не прынясе нам нiякай карысцi.
  
  
  Мяне ѓразiла, што Бангель не заѓважыѓ гэтага перавагi. Яе знайшоѓ гэта супярэчнасць даволi дзiѓным.
  
  
  Яе спытаѓ. - Што гэта за перавага?
  
  
  Пяць працэнтны. Пяць працэнтны ад прыбытку. Гэта добрая прапанова. Але не чакайце мiльёнаѓ. Раздробны кошт гераiну ценымногие вышэй, чым цана, якую мы атрымлiваем за яго".
  
  
  'I астатняе?' Яе, паглядзеѓ на яго партабак. 'Трава. Хэш?
  
  
  - Вядома, пяць працэнтаѓ ад агульнай сумы. Ён зноѓ усмiхнуѓся. А iншае, як вы кажаце, дробязь... Гэта ѓ нас прасiць опiуму.
  
  
  "Вы прывозiце эга сюды, у Насаѓ, i самi перапраѓлялi кантрабандай ѓ Злучаныя Штаты". Яе зрабiѓ гэта як дадатак; не так, як лейцара.
  
  
  Ён кiѓнуѓ. Але вы, вядома, ужо гэта ведаеце. У адваротным выпадку вы з мiстэрам Бангелем, - ён замяѓся, - не сталi б спрачацца.
  
  
  Апошнi утвержение мяне ѓразiла. Ён прапанаваѓ мне пагадненне, як калi б ёй быѓ агентам па барацьбе з наркотыкамi, i як быццам Бангель меѓ справу толькi з наркотыкамi. Ну, можа быць, гэта было так. Можа быць, гэты Чэн-лi быѓ проста сябрам наркосиндиката. Можа быць, ён проста быѓ настолькi обдолбан, што эму давялося дапамагчы сенатару ЗША. Можа быць, усё гэта было адным вялiкiм вар'ятам супадзеннем. Цi, можа быць, Лiн гатэль, каб яе так думаѓ.
  
  
  Яе, бачу, вы вагаецеся, мiстэр Картэр. Магчыма, вы захочаце параiцца з хема-небудзь, перш чым прымаць канчатковае рашэнне. у-у! Ён кiѓнуѓ мужчыну, што сядзеѓ на дзень.
  
  
  Чу устаѓ i адчынiѓ дзверы.
  
  
  Тара.
  
  
  Яе запясцi былi звязаны разам, сукенка было разарвана, а валасы распусцiлiся падчас барацьбы. Валасы, якiя яе бачыѓ, як яна акуратна паклала i закалола, перад ад'ездам. Глыбока няшчасная яна паглядзела на мяне, толькi на мяне.
  
  
  'Прашу прабачэння.'
  
  
  Двое мужчын трымалi яе. Па адным з кожнага боку. Абодва мелi пiсталеты-кулямёты Сцяна; кароткiя, лёгкiя брытанскiя прылады, якiя могуць зрабiць пяцьсот стрэлаѓ у хвiлiну. Iнстынктыѓна яе, падышоѓ да яе. Яны адпусцiлi яе i паднялi зброю, калi Пачуѓ i яшчэ адзiн мужчына падышлi, каб схапiць мяне. Яны толькi што здзейснiлi памылку. Павiнна быць, яны перасталi мяне абшукваць, калi знайшлi пiсталет.
  
  
  Кароткiм рухам перанёс яе штылет ѓ далонь так, каб тырчала толькi лязом. Пачуѓ першым дабраѓся да мяне, i я ѓсадзiѓ свой кiнжал эму ѓ складваць даляр. Эга рот адкрыѓся, i ён памёр ад нечаканасцi. Гэта адбылося так хутка - i так без бачнай прычыны, - што астатнiя на iмгненне страцiлi пiльнасць. Момант, якiм ёй скарыстаѓся.
  
  
  Я пайшоѓ да Лiн Цзiнь.
  
  
  Адным узмахам левай рукi паднёс эга перад сабой, а затым зацiснуѓ ѓ жалезнай хватцы, прыцiснуѓшы штылет да эга горла.
  
  
  Два героя-аѓтаматчыка замерлi на месцы. Астатнiя, збiтыя з толку, засталiся на месцы. Яе мог бы выкарыстаць Лена, як закладнiка, каб выцягнуць Тару i сябе адсюль. Але я не хацеѓ гэтага такiм чынам.
  
  
  - Развяжы яго, - загадаѓ я.
  
  
  Якое-то iмгненне нiхто не рухаѓся. Толькi яе. Яе падштурхнуѓ Лiна наперад сябе, пакуль мы не падышлi да аднаго вакол ахоѓнiкаѓ Тары. Вастрынёй ляза прымусiѓ яе Лiна падняць падбародак, i эга горла, раскрылася. - Ма - развяжы яго, - выцiснуѓ ён. Ахоѓнiк апусцiѓ зброю i зрабiѓ, як эму сказалi.
  
  
  Яе загадаѓ Тары. - Прэч адсюль.
  
  
  'Але,. Нiк . †
  
  
  'Iдзi!'
  
  
  Яна падышла да дзень. Яе прымусiѓ Сталiна задыхнуцца i штурхнуѓ эга да ахоѓнiкам, якiя ѓ жаху попятились, калi яе схапiѓ у аднаго пiсталет-аѓтамат i пачаѓ страляць. Спачатку яе трапiѓ у iншага стрэлка, а потым гэта было дзiцячай забавай.
  
  
  Праз дзесяць секунд усё было скончана.
  
  
  Яе кiнуѓ пiсталет-аѓтамат i падабраѓ Вильгельмину. На столiку ѓ куце яе заѓважыѓ маленькую адкрытую скрынку фiшак. Яе асцярожна ѓзяѓ адну вакол iх у руку i агледзеѓ. Дзе-то збоку тырчала вельмi маленькая iголка, два мiлiметра даѓжынёй. Яго зламаѓ чып напалову. Выйшла бледна-жоѓтая вадкасць. Адключальныя кроплi. Фiшкi, якiя яны выкарыстоѓвалi супраць мяне. Яе зачынiѓ скрынку вечкам i сунуѓ яе ѓ хвiлiну. Хто ведае. Калi гульня пайшла супраць вас, магчыма, яны маглi б спатрэбiцца. Яе правёѓ рукой па валасах, паправiѓ гальштук i назаѓжды зачынiѓ дзверы за распавшимся саюзам кiтайцаѓ Насаѓ.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на гадзiннiк. Мы спазнiлiся на дваццаць хвiлiна. Да таго часу, як мы дабралiся да кафэ "Мартиник", Станцыi ѓжо не было.
  
  
  Але цяпер яе сапраѓды чакаѓ гэтага.
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 5
  
  
  
  
  Яе падкiнуѓ Тару да гатэля i пайшоѓ шукаць Вакзал. Ён спынiѓся ѓ невялiкi гасцiнiцы, недалёка ад узбярэжжа. Калi яе дабраѓся туды, там было поѓна палiцэйскiх; Хуткая дапамога, ѓключыла сiгнал, падказала мне, што я магу спазнiцца. Аказалася, што я як раз своечасова.
  
  
  Доктар паглядзеѓ на мяне i безнадзейна пацiснуѓ плячыма. - У яго засталося ѓсяго некалькi хвiлiна. Яе мала што магу з гэтым зрабiць.
  
  
  Яе, прысеѓ на кукiшкi побач з Гаром. - Заѓтра ѓвечары, - прашаптаѓ ён.
  
  
  Ёй кiѓнуѓ. Яе ведаю. ђцёкi Чэнь-цi. Яе, чуѓ, як мае гадзiны адлiчваюць эга жыццё. Цi гэта было маё складаць даляр? 'Што-небудзь яшчэ?'
  
  
  'Ён сказаѓ. - "Я пакiнуѓ цябе паведамленне. Скажы Тары..."
  
  
  Галасаваць яно што. Гар i яе, магчыма, працавалi разам над пяццю або шасцю заданнямi. Ён быѓ прафесiяналам, настолькi добрым, наколькi вы маглi б пажадаць. Яе, думаѓ, што ён заѓсёды будзе побач. Вотум вотум што ты атрымлiваеш са смерцю. Ты застаешся несмяротным да апошняй секунды.
  
  
  Яе вярнуѓся да сваёй машинее i памчаѓся, як быццам хуткасць паскорыла мой канцэптуальны свет. Але гэта было не так. На самай дэла, чым больш яе даведваѓся пра гэтым выпадку, тым менш яе разумеѓ эга. Тры аднолькавых кiтайца. Тры мёртвых сенатар адкрыта цяпер. Казiно. Выратаванне ад смерцi. I Лао Цзэн, якi быѓ дзе-то ѓ Iндакiтаi. Гэта не супала i не сыходзiлася. Фонам для ѓсяго гэтага быѓ КАНАХ, а КАНЫ быѓ атрадам забойцаѓ. I калi б сезон палявання на сенатараѓ адкрыѓся, трое ѓжо былi забiтыя, а дзевяноста сем ѓсё яшчэ былi жывыя. Пры тым тэмпе, якi яны мелi цяпер, у блiжэйшы час яны знiшчылi ѓсю амерыканскую сiстэму праѓлення. Яе я павiнен быѓ даведацца, што яны задумалi, каб апярэдзiць ih i прадухiлiць гэта. Ён пакiнуѓ паведамленне для мяне. Цi гэта прызначалася мне? Ён сказаѓ: "Скажы Тары Тары Бенет. ID = AX-20. Тара Бенет, вучоная жанчына.
  
  
  Раптам яе раззлаваѓся.
  
  
  Тара ведала што-то, чаго не ведаѓ яе. Напрыклад, яна ведала, чаму яна была са мной. I не з-за сутоанского дыялекту. Калi яна сказала мне ѓ тым бары, што я такi чортаѓ генiй, яна ведала, што ѓ нах хопiць мазгоѓ на гэтую працу, а што тычыцца мяне... "Мышцы, - сказала яна, - гэта папярэдняе ѓмова ѓ гэтай задачы. Раптам яе зразумеѓ класiчную жаночую крыѓду, AX гатэль мяне прыцягнуць толькi з-за маiх сiл.
  
  
  Што ж, сёння ѓвечары гэта можа змянiцца. У нас з Тарай быѓ бы добры i вельмi доѓгая размова. Падабалася гэй гэта цi няма. I яна сказала б мне праѓду.
  
  
  Яна ляжалi на ложку, i сьвяты быѓ выключаны. 'Не назаѓжды.' - сказала яна, калi яе пацягнуѓся, каб уключыць брылёѓ. Яе ѓключыѓ брылёѓ. Ee шчацэ не вырас невялiкi фiялетавы рубец памерам з чацвяртак. Яна падняла пальцы, каб прыкрыць эга. То цi балюча, цi то вакол ганарыстасцi. Яна зноѓ выглядала маленькай i бездапаможнай.
  
  
  Ёй сказаѓ: - "Гар мёртвы". "... i я думаю, што прыйшоѓ час расказаць мне, на што ён памёр".
  
  
  "Гар? О, няма.' Яна павярнула галаву, i слёзы навярнулiся на яе зялёныя вочы. Ён амаль чакаѓ, што слёзы будуць зялёнымi.
  
  
  "Што ён рабiѓ?"
  
  
  Яна зноѓ паглядзела ѓ мой бок. - Не ведаю, Нiк. Права... я сапраѓды не ведаю.
  
  
  - Скажы, давай, мiлая. Вы не першая непаслухмяная жанчына, якую яе допрашиваю, i калi вы часам думаеце, што я перавагу аддаю вам...
  
  
  - О, Нiк. Слёзы цяпер лiлiся ѓ поѓную сiлу. Яна выпрасталася i уткнулася тварам мне ѓ грудзi. Я не адказаѓ.
  
  
  Яна ѓзяла сябе ѓ рукi, села i сказала, усхлiпваючы: "Мне сказалi не гаварыць. Мне не загадана гаварыць табе, - паправiла яна сябе.
  
  
  Яе не без пяшчоты прыклаѓ палец да рубцу на яе шчацэ. "Тады скажам так, што я выб'ю гэта вакол цябе".
  
  
  "Ты нiколi гэтага не зробiш".
  
  
  Яе, паглядзеѓ на нах. "У нас ёсць iншыя спосабы". Яе сказаѓ. Знакамiтая сыроватка праѓды Калодзежны, напрыклад.
  
  
  - I гэта? яна спытала.
  
  
  - I гэта ... - сказаѓ я. Яе ѓзяѓ ee на рукi i доѓга i павольна цалаваѓ. - Яшчэ, - сказала яна. Даѓ гэй, больш. - Добра, - сказала яна з уздыхам. 'Ты перамог. Амерыканцы высадзiцца на ѓзбярэжжы Нармандыi.
  
  
  Яе ѓзмацнiѓ хватку. - Das weissen насць, - сказаѓ я. Яе, адчуваѓ яе грудзi. "А што яшчэ, фройляйн?"
  
  
  Яна пачала смяяцца, i прыкусiла губу. "Бомба ѓпадзе на Сирохиму".
  
  
  Яе руку заклаѓ за вуха. - На Сирохиму?
  
  
  "На Хiрасiму". Цяпер мы абодва смяялiся.
  
  
  "Вельмi цiкава", - сказаѓ я, развязваючы яе халат, магчыма, на самай лепшай грудзей ва ѓсiм заходнiм паѓшар'i. Або, магчыма, лепшыя паѓшар'я захаду. "Ах, дзяѓчынка, дзяѓчынка. Ты сапраѓды выдатная. Яе зноѓ зачынiѓ купальны халат. - Такiм чынам, давай цяпер пагаворым.
  
  
  "Думаю, мне больш падабаецца актыѓная частка".
  
  
  Ёй ѓсмiхнулася. - Я ведаю, - сказаѓ я. - Але менавiта так яе даведаюся праѓду. Нiякага сэксу, пакуль ты не раскажаш. Мой метад катаваннi - сэксуальная нездаволенасць". яе расшпiлiѓ гальштук'
  
  
  - Папярэджваю, праз гадзiну ты будзеш у шаленстве.
  
  
  Яна паглядзела на мяне i трохi нервова хiхiкнула. - Звер, - сказала яна. 'О, няма. Салодкiя словы табе не дапамогуць. Яе, адкiнуѓся назад i скрыжаваѓ рукi. - Я зраблю цябе сумленнае прапанову. Калi ты не дасi мне тое, што я хачу, я не дам табе тое, што ты хочаш".
  
  
  Яна нахмурылася. "Нiякiх нецэнзурных выразаѓ", - сказала яна.
  
  
  "Ах! Гэта частка плана. Калi ты не будзеш казаць хутка, яе буду абражаць цябе да ѓпаду.
  
  
  "Сур'ёзна, Нiк. У мяне ёсць загад...
  
  
  'Сур'ёзна. Тара. Мне на гэта пляваць. Яе паглядзеѓ гэй, адкрыта ѓ вочы. "Па-першае, я не люблю рызыкаваць сваёй шыяй, калi не ведаю ѓсiх венчурных. Па-другое, мне не падабаецца iдэя, што мне не давяраюць. Яе нiколi не бачыѓ, каб Хоук што-то утаивал ад мяне.
  
  
  - Справа, вядома, не ѓ тым, што ён табе не давярае. Калi i ёсць яны каму ён не давярае, так гэта мне. Або, па меншай меры, маёй тэорыi, я маю на ѓвазе. Ён сказаѓ, што ты можаш спынiцца, калi ёй скажу табе. Вы можаце падумаць, што ѓвесь AX сышоѓ з розуму".
  
  
  "З Гаром i трыма сенатарамi ѓ труне, вельмi малаверагодна, што я пайду. Так што працягвайце. Што гэта за тэорыя ѓ цябе?
  
  
  Яна глыбока ѓздыхнула. "Вы калi-небудзь чулi пра аднаклеткавай культуры?"
  
  
  'М-м-м". Бiялогiя... генетыка. Што-то такое?'
  
  
  - Што ж, ты наблiжаешся. Гэта новы спосаб размнажэння".
  
  
  - Што не так са старым?
  
  
  - Паслухайце, - сказала яна. - Я парушаю свае загады, каб паведамiць вам гэта. Так што ты павiнен быць сур'ёзным i слухаць".
  
  
  - Я слухаю, - сказаѓ я.
  
  
  "Дзякуй працэсу, якi яны называюць адной перасадкай клетак, ble праз ядро клеткi вакол сталага цела - з любой клеткi па любой часткi гэтага цела - стварыць новы арганiзм, якi генетычна iдэнтычныя".'
  
  
  Яе, паглядзеѓ на нах з усмешкай. 'Паѓтарыць.'
  
  
  "Яны маглi б атрымаць клетку вакол майго падстрыжанага пазногця, змясцiць яе ѓ патрэбную хiмiчную сераду, i ѓ вынiку нарадзiлася б дзяѓчынка, якая займаецца ва ѓсiх дэталях выглядала б дакладна так жа, як яе".
  
  
  - А такое бывае? - Яе не даверыѓ нiчому вакол гэтага.
  
  
  'Ага. Гэта не сакрэт. Калi быць дакладным, у "Time" быѓ артыкул пра гэта ѓ 1971 годзе. Пакуль гэта было зроблена толькi з жабамi. Па меншай меры... наколькi нам вядома. Але Кiтай ценымногие апярэджвае нас у многiх рэчах".
  
  
  'Пачакайце хвiлiну. Вы хочаце сказаць, што Чэн-лi i Чарльз Брайс - клоны, уцёкi аднаго раслiны?
  
  
  Яна сарамлiва кiѓнула. - Я ж казала, што табе гэта не спадабаецца, - сказала яна.
  
  
  'Я не разумею. Я маю на ѓвазе... чаму? Я маю на ѓвазе, нават калi гэта магчыма, гэта ѓсё роѓна не мае сэнсу.
  
  
  'Слухаць. Нават у гэтай краiне былi навучальныя групы. Мы спрабавалi высветлiць, якiх людзей варта одноклеточно размножваць. I адна вакол прычын, па якой мы не праводзiлi нiякiх эксперыментаѓ у гэтым кiрунку, заключаецца ѓ адказе на гэты лейцара: самых горшых людзей. Гитлеров. Людзей з манiяй велiчы. Такiх людзей, як Лао Цзэн, напрыклад. Забойца першага класа.
  
  
  "Добра, дапушчальна, Лао Цзэн размножылiся..." Я пакруцiѓ галавой. Паверыць у такую суперфантазию было нетолькi. "Што яны ад гэтага выйграюць? Акрамя эгаiзму. I якое гэта мае дачыненне да КАНЫ i гэтым сенатарам? Якое дачыненне гэта мае да ѓсёй гэтай сiтуацыi з Насаѓ?
  
  
  Яна пахiтала галавой. 'Я не ведаю. Яе абсалютна нiчога пра гэта не ведаю. Усё, што я ведаю, гэта тое, што гэтыя копii забойцаѓ першага класа вырастуць на забойцаѓ першага класа. Яны будуць выглядаць i думаць - i забiваць - як арыгiнал. I мая тэорыя складаецца ѓ тым, што КАН узяѓ матэрыял Лао Цзена, каб стварыць атрад чыстакроѓных забойцаѓ".
  
  
  'Вы ведаеце пра гэта...'
  
  
  'Якая лухта...?'
  
  
  - Прабачце, што не спытаѓся ѓ цябе пра гэта.
  
  
  Яна мяне ѓважлiва вывучала. - Ты думаеш, яе вар'ятка?
  
  
  - Вядома, я думаю, што ты вар'ятка. Але i яе таксама. Здаровыя мужчыны цяпер ляжаць у смецця, задаючыся пытаннем, як пазбавiцца ад пустазелля ѓ сваiм садзе. А нармальныя жанчыны цяпер пакуюць iх ланч. Вы павiнны быць вар'ятам, каб працаваць у AX".
  
  
  - Гэта мая тэорыя, - сказала яна.
  
  
  "Гэта вар'яцтва, але гэта не значыць, што гэта не можа быць праѓдай".
  
  
  Яна ѓздыхнула з палёгкай. "Дзякуй, Нiк". Затым яна ѓсмiхнулася. 'Скажы-ка...'
  
  
  Так.'
  
  
  Яна прыбрала валасы з iлба. - Ты калi-небудзь сустракаѓ звычайных жанчын?
  
  
  'Не.' Яе сказаѓ. "Яны не ѓ маiм гусце".
  
  
  - Якi ѓ цябе тып?
  
  
  Брунэткi, - сказаѓ я. Яна выглядала пакрыѓджанай. "Нiзенькiя, тоѓстыя i вельмi дурныя. Хоць, - дадаѓ я, - я адкрыты да ѓсяго.
  
  
  "Як адкрыты?" - спытала яна, расшпiльваючы маю кашулю.
  
  
  - Вельмi адкрыты, - сказаѓ я, здымаючы яе сукенку. - Выдатна, - сказала яна. I гэта быѓ нiтка нашага размовы.
  
  
  Яе хачу сказаць вам, што я ведаѓ некалькi жанчын. I яе, думаѓ, што ѓжо ведаю лепшае. Але я хачу сказаць вам, што я быѓ не правы. Тара была чым-то iншым. Вельмi iншая. I моцна адрознiвалася ад гэтага. Мне здаецца, што кожны раз, калi якi-небудзь батанiк спрабуе расказаць што-то падобнае ѓ кнiзе, гэта гучыць, як верх нуды. Яна заѓсёды "ѓздымаецца", яна "выгiнаецца", ён "пранiзвае" яе, i яна заѓсёды "выбухае". Заѓсёды што-то падобнае гучыць, як стэнаграма борцовского паядынку.
  
  
  Тара была iншай, i мне не хапае слоѓ для гэтага. Яна прымусiла мяне адчуць, быццам яе вынайшаѓ яе цела, i яно ажыло упершыню i толькi для мяне. Яна была адкрыта i нявiнная, яна была гарачая, як алей i цiхамiрнае. Яна была дзяѓчынай, а жанчынай. Яна была пытаннем i адказам. Яна была Тарай. I яна была маёй. Яе таксама быѓ iншым.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на нах. У яе вачах былi слёзы. "Аб Божа." Яна пацалавала мяне ѓ плячо. 'Дзякуй. Дзякуй.'
  
  
  Ёй дазволiѓ сваёй руцэ гуляць скрозь чырвонае воблака. Яе б думалi сябе фермерскiм пеѓнем, калi б сказаѓ: нiчога, пачуццi адзiн аднаго. Таму яе проста заткнуѓся i зноѓ пацалаваѓ яе.
  
  
  Мы былi так блiзка адзiн да аднаго, калi мы пачулi стук у дзверы. Яе, устаѓ з ложка. Калi б гэта была дзяѓчына на ноч, яна ѓвайшла б, калi б мы не адказалi. Але зноѓ жа, можа быць, гэта была не дзяѓчына.
  
  
  Яе загарнуѓ у ручнiк вакол талii, узяѓ пiсталет i пайшоѓ да дзень. Яе прыадчынiѓ яе.
  
  
  Гэта было абслугоѓванне нумароѓ. На калёсах была шырокая, драйвовая вечара; у камплекце з шампанскiм у срэбным кулеры.
  
  
  Яго стаяѓ там, гледзячы на яго, i, цяжка ѓздыхаючы, раптам вельмi прагаладаѓся. "Гатэль б ёй гэта замовiць, - сказаѓ яе афiцыянту, - але, здаецца, вы памылiлiся нумарам".
  
  
  Ён спытаѓ. - Мiстэр Сцюарт?
  
  
  'Так. Яе Сцюарт.
  
  
  - Мiстэр Гарсон Кантар замовiѓ гэта для вас. Да паѓночы, сказаѓ ён. Сюрпрыз.'
  
  
  - Добра, - сказаѓ я, калi афiцыянт зноѓ сышоѓ. Паведамленне Вакзала ѓ зале дзе-то пасярэдзiне сваiм.
  
  
  - Ты маеш на ѓвазе, як фасолю ѓ пiрагу на Хрышчэнне?
  
  
  Яе паняцця не маю, што я маю на ѓвазе, але Гар сказаѓ мне, што пакiнуѓ паведамленне, i гэтая eda - усё, што ён пакiнуѓ нам, так што..." Яе агледзеѓ крэсла, у я прасiѓ чаго-то асаблiвага. Нейкая паперка. Гэта было з шампанскiм. Канверт, усярэдзiне толькi вiзiтная картка з надпiсам "З найлепшымi пажаданнямi загалоѓнымi лiтарамi. Гар таксама напiсаѓ што-то, што павiнна было быць кодам.
  
  
  М-1 x4 + ?
  
  
  - Якi жах, - сказаѓ я. "Гэта трызненне". Яе зноѓ даследаваѓ эга пасланне: "Можа быць, гэта формула". Даѓ картку Тары: "Голас. Ты вучоны ѓ сям'i".
  
  
  Тара вярнула эга мне i пацiснула плячыма. - Гэта не маё формула, якую яе ведаю. М мiнус 1, памножыць на 4 плюс што-то". Яна пахiтала галавой. - Ты маеш рацыю, гэта трызненне.
  
  
  Яе зноѓ паглядзеѓ на карту. Гэй, пачакай. Яе зразумеѓ.' Раптам усё гэта набыло сэнс. 'Вы ведаеце, што гэта значыць? Гэта значыць, што ты меѓ рацыю.
  
  
  Яна паглядзела на мяне пустым позiркам. - Якiм?
  
  
  "Наконт iх атс. Глядзi.' Яе зноѓ паказаѓ гэй картку. "Гэта не М мiнус 1. Гэта паласа. М 1. Ml. Кодавае назва Лао Цзэн. А Ml x 4 роѓна Ml, памножанай на 4. Ёсць чатыры MI. Чацвёра мужчын, падобных на Лао Цзена. Чатыры галiны. Плюс пытальнiк. Плюс бог ведае колькi яшчэ.
  
  
  Збiтая з панталыку, яна адкiнулася на спiнку крэсла. "Вы з'яѓляецеся сведкам гiстарычнага моманту".
  
  
  "О, ды добра," сказаѓ я. "Ты была права раней".
  
  
  Так, - сказала яна. "Але я яе нiколi раней не шкадавала аб тым, што была права".
  
  
  Павiнна быць, гэта была мая дзясятая цыгарэта. Так што гэта было занадта шмат. Яе кiнуѓ недакурак праз парэнчы балкона, i назiраѓ, як ён пiкiруе, як адважны маленькi бамбавiк. "Мы жывем з гонарам i падаем, як гнiлыя грушы". Вецер падняѓся з цёмнай гаванi; рыбацкiя лодкi на якарах нервова гайдалiся на хвалях, як нецярплiвыя дзецi, прачнулiся раней за бацькоѓ i зараз з нецярпеннем чакаюць новага дня. Я не мог спаць. Яе пачакаѓ, пакуль Тара задрэмле, потым налiѓ сабе трохi шампанскага i выйшаѓ на балкон. Тысячы зорак i белай месяца вiселi над светам просты вады i пляжу. На iмгненне мне захацелася забыцца той iншы свет, з эга, жорсткiмi лiнiямi i крывава-краснй. Гэты свет забойстваѓ i смерцяѓ, дзе спачатку страляюць, а потым задаюць пытаннi.
  
  
  Але ѓ мяне было вельмi шмат пытанняѓ, каб задаць ih сябе. I цяпер адказы нельга было адкласцi на потым. Чэн-лi быѓ адным вакол такiх атс. Ён забiѓ сенатар. Цяпер хто-то планаваѓ вызвалiць Чэнь-цi вакол турмы сёння ѓвечары. Але хто быѓ гэты "хто-то"? I калi гэта было "сёння"? Гэтым "хема-то" маглi быць дванаццаць чалавек з ручнымi гранатамi або адзiн чалавек з добрым планам. А сёння - самае доѓгае слова. Яно доѓжыцца ад заходу да наступнага свiтання. Было што-то яшчэ. Лiн Цын сказаѓ, што на мяне адна "стары вораг". Якi стары вораг? У мяне была тысяча ворагаѓ. I калi б ён усё яшчэ быѓ на востраве, ён мог бы проста перайсцi мне дарогу. Нейкiм чынам яе павiнен быѓ знайсцi адказы. А да гэтага "сёння ѓвечары".
  
  
  Яе, павярнуѓся i паглядзеѓ унутр, на спячую там Тару. Месяц, яна адбiвалася ѓ шкле дзень; гэта выглядала так, як быццам яна была падвешаная ѓ паветры на блакiтным чвэрцi з месяцам, як начнiкоѓ. Яе зноѓ адвёѓ погляд. Таксама было што-то падобнае. У мяне ѓсё яшчэ была Тара, аб якой трэба было турбавацца i абараняць. Яна была агентам i старшым навуковым супрацоѓнiкам, але эй, мне патрэбна была мая абарона. Яшчэ адна прычына, па якой я не мог заснуць. Гэта было б немагчыма, калi б у мяне не было плана, напрыклад, з чаго пачаць, каб адсачыць усе гэтыя "чаму".
  
  
  Яе пачаѓ свае пошукi. У скрынi пiсьмовага крэсла яе, знайшоѓ тое, што гатэль. Гэтыя китчевые улёткi, якiя яны пакiдаюць для турыстаѓ. "Весялосць ѓ Насаѓ". "Дзе ѓсё гэта адбываецца?"
  
  
  "Дзе ѓсё гэта адбываецца?" была карта выспы. Яе ѓзяѓ яе, каб разгледзець блiжэй. Яе знайшоѓ турму. Добра. Калi б яе ѓ гатэль, каб зняволены збег, куды б яе эга адвёѓ? Яе гатэль б выбрацца з выспы. Так што я б паехаѓ на ѓзбярэжжа. Невялiкi самалёт мог бы выкарыстаць пляж, як узлётна-пасадачную паласу. Цi яе б выкарыстаѓ лодку. Прыватны карабель, адпачываць i прывiлеяваная яхты. Яе прасачыѓ шлях ад турмы да сукенку. Сукенка было вельмi, дарог было шмат. Яе вынес сабе ѓвесь востраѓ.
  
  
  Калi яе зноѓ падняѓ погляд, выгляд змянiѓся. Сонца выскачыла з-за лiнii Зямлi, i неба накрыла Мацi-Зямлю знаёмым ружовым покрывам. Рыбакi выйшлi, вакол сваiх дамоѓ, на Бэй-сцёрты i накiравалiся да сваiх караблям, пришвартованным ѓ пiрса. Жанчыны адкрылi свае прылаѓкi на рынку з вясёлымi саламянымi капялюшамi i безгустоѓным торбамi з марскiмi ракавiнамi. Калi б ёй быѓ Джонам Сцюартам, мы маглi б прайсцiся па гэтаму рынку i пакатацца на водных лыжах па моры, а затым паабедаць у горадзе свежепойманным марскiм акунём. Калi б ёй быѓ Джонам Сцюартам, яе б не ведаѓ цяпер аб маючым адбыцца уцёках Чэнь-цi, а калi б ведаѓ, то ён бы палiцыю, каб прадухiлiць гэта. - Але Нiк Картэр дапаможа Чэн-цi збегчы.
  
  
  Забойца быѓ усяго толькi вiнцiкам ва ѓсёй машыне, а яе б усю гэтую машыну; як тое месца, дзе яны серыйную вырабляюць атс. I калi пашанцуе, Чэн-цi прывядзе мяне туды. Калi б ёй толькi мог прымусiць эга збегчы. Усiм, акрамя мяне.
  
  
  Было шэсць гадзiн ранiцы, i цяпер у мяне быѓ нейкi план. Цяпер яе мог заснуць.
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 6
  
  
  
  
  Правiла першае: ведай свайго ворага.
  
  
  Яе згарнуѓ з Интерфилд- - роѓд i накiраваѓся ѓ бок аэрапорта. Мой стары вораг, па меншай меры, па словах Лiн Цзын, бачыѓ, як я прыбыѓ у аэрапорт. Можа быць, аэрапорт мог бы даць мне зачэпку. Што ж, гэта была дзiкая думаю--, але паспрабаваць варта было.
  
  
  Яе паглядзеѓ асоб за прылаѓкам. Мытня. Iнфармацыя. Пракат машын Герц. Бранiраванне. Нам адзiн вакол iх нiчога мне не абверг паведамленьнi ѓ смi. Я пайшоѓ у газетны кiёск i купiѓ газету. Каб было чым заняцца, пакуль яе, думаѓ аб тым, што рабiць. У nen не было нiчога пра казiно Грэнады. Замежнiкi. Але не так wouldnt i дзiѓна. Верагодна, яны не гатэлi палохаць турыстаѓ. Цi, можа быць, копы проста не ведалi пра гэта. Можа быць, хто-то яшчэ прыйшоѓ раней i прыбраѓ гэты беспарадак. Хто-небудзь яшчэ па гэтай гандлю наркотыкамi.
  
  
  Цi хто-то вакол iншых . Яе праверыѓ спiс загiнулых. Бангель памёр у смецця. Нядбайнасць з цыгарэтай. Эга мацi, якая жыла ѓ Кенсiнгтон, перажыла эга. Нiчога, акрамя добрага пра мёртвых. De mortuis nil nisi bonum. Яе агледзеѓ наваколле з-за сваёй газеты. У ценi не хавалiся старыя ворагi.
  
  
  Была яшчэ адна рэч, якую ёй мог зрабiць. Сiмпатычная англiчанка па BOAC праверыла для мяне спiс пасажыраѓ на вечар панядзелка. У панядзелак увечары мы прыбылi па ѓсiм Нью-Ёрка ѓ 7:30 ранiцы. "Пан-Ам" вылецеѓ у Маямi, у сем, а брытанскi самалёт вакол Лондана прыбыѓ у восем - няма, без чвэрцi восем. Было крыху рана. Лондан. Яе думаѓ над гэтым якое-то час. Чарльз Окун быѓ ворагам вакол Лондана. Але няма, яны дасталi эга, калi здзейснiлi налёт на яго лабараторыю. Восем! Vin ђ! Гэта мог быць ён. Карла, пасыльны, сказаѓ, што чалавек, якi заплацiѓ эму, быѓ вялiкiм кiтайцам. Вiнг Такiм быѓ пяцi футаѓ ростам, агентам КАНАМ, якi базуецца ѓ Лондане. I малаверагодна, што ён забыѓся, што калi-небудзь сустракаѓся са мной. Нагадаю, што цяпер у яго была трехпалая рука.
  
  
  'Дарагая.' Ёй ѓсмiхнулася дзяѓчыне за стойкай. "Цi можаце вы сказаць мне, цi быѓ мiстэр Вiнг Па тым рэйсам у панядзелак вакол Лондана?"
  
  
  "О, мне вельмi шкада". Яна нават выглядала вельмi сумнай. - Але баюся, мне не дазволена даваць вам гэтую iнфармацыю.
  
  
  - Я ведаю, што ты не можаш, - сказаѓ я.
  
  
  Яе паглядзеѓ гэй, адкрыта ѓ вочы. Погляд нумар два: ледзь кантраляваны, кiпячая запал.
  
  
  Яна дала мне iнфармацыю. Vin ђ сапраѓды быѓ у гэтым спiсе пасажыраѓ. Ён быѓ не самотны ѓ гэтым рэйсе. Эга спадарожнiка звалi Хунг Ло.
  
  
  - Калi вам цiкава, - паслужлiва дадала яна, - яны забранявалi падарожжа назад у Лондан ѓ дзесяць гадзiн вечара.
  
  
  Ёй быѓ гэтым зацiкаѓлены.
  
  
  Рызыкнуѓшы, ёй патэлефанаваѓ у гатэль "Грэнада". Мiстэр Па Vin быѓ зарэгiстраваны з iмi. Мой азартная гульня пачатку акупляцца. Але, з iншага боку, нехта Хунг Ло. Вы таксама не можаце ѓвесь час толькi выйграць.
  
  
  Яе, вярнуѓся ѓ гатэль i адшукаѓ Карла, нашага агульнага сябра. Ён бы зразумеѓ Вiну. Яе сказаѓ эму тое, што яе гатэль ведаць, i сказаѓ эму, колькi ёй заплачу за гэта. Мы прыйшлi да пагаднення.
  
  
  Яе сказаѓ Тары, чаго чакаць. Яна падумала, што гэта будзе весела.
  
  
  Яго пацалаваѓ яе на развiтанне i вярнуѓся да машыны.
  
  
  Правiла другое: iсцi ѓ турму. Iдзiце адкрыта ѓ турму.
  
  
  Але па дарозе яе спынiѓся на "Трубкi свету", ангельскага вытворцы цыгар ѓ Насаѓ. У iх быѓ у наяѓнасцi мой уродский брэнда з залатым муштуком. Яе загадаѓ даслаць у гасцiнiцу пару пачкаѓ i ѓзяѓ з сабой некалькi упаковак для неадкладнага выкарыстання.
  
  
  Я пайшоѓ у бар на Бейстрит i з'еѓ бутэрброд i пiва. Потым яшчэ адзiн. I яшчэ адзiн. I бурбон, каб разагрэцца. Калi яе сыходзiѓ, ёй быѓ п'яны i спатыкаѓся. Яе паспрачаѓся з бармэнам з-за рахункi. Сутнасць у тым, што ён меѓ рацыю, у рэшце рэшт. Яе выйшаѓ у бурным, шумным настроi, вярнуѓся ѓ машыну i паехаѓ. Яе павярнуѓ не ѓ той бок, на вулiцу з аднабаковым рухам i посигналил сустрэчным машынам. Мне вельмi спадабаѓся гук гэтага рога. Яе пачаѓ сiгналiць: "Гэта-галоѓная-мы-працягваем-бiтву".
  
  
  Гэты палiцэйскi з'явiѓся на Парламент-сцёрты. У мяне не было з сабой дакументаѓ. Ён быѓ вельмi добрым. Ён гатэль адвезцi мяне назад у мой гатэль. Даруй i забудзь. Ён гатэль, каб яе выспаѓся.
  
  
  Яе ѓдарыѓ яго эга па падбародку. Таксама добры спосаб патрапiць у турму.
  
  
  Турма Насаѓ была не такой нiбыта дрэнны, як звычайна. Гэта было нязграбнае, двухпавярховы каменны будынак на заходняй баку выспы. Мясцовыя жыхары называюць эга "гасцiнiцай", таму што так яно i выглядае. Яна можа прапанаваць мноства прыродных прыгажосцяѓ. Акуратна падстрыжаныя газоны i вузкiя сады. Клiентура ѓ асноѓным складаецца з людзей, отсыпающихся ад ап'янення на адну ноч, выпадковых злодзеяѓ i зрэдку мясцовых "крымiнальных маньякаѓ". Да гэтага часу тхара расавыя беспарадкi не вылiвалiся на гвалтоѓныя злачынствы. Такiм чынам, людзi тыпу Чэнь-цi нiякiм чынам не ѓлiчвалiся, калi яны ѓсталёѓвалi сваю сiстэму бяспекi. Але яны лi эму самае лепшае, што ѓ iх было. Перад эга камерай стаяѓ ахоѓнiк.
  
  
  Ёй быѓ вельмi п'яны. Яны сказалi, што я маю права на адзiн тэлефонны званок. Яе сказаѓ iм, што хачу патэлефанаваць Святому Пятру. Яны сказалi, што я быѓ вельмi п'яны.
  
  
  Мяне вядзем наверх. Акрамя Чэн-лi, было толькi два iншых зняволеных. Мяне пасадзiць у адну камеру з тэмы двума хлопцамi.
  
  
  Одзiна вакол iх спаѓ, вiдавочна, будучы п'яным.
  
  
  Iншы выглядаѓ як чалавек, з якiм не хацелася б апынуцца зачыненым ѓ адной лiчбавыя камеры. Ён быѓ буйнога памеру, моцнага целаскладу, са шнарамi ад колатых ран, з-за якiх эга блакiтна-чорнае твар было падобна на лапiкавая коѓдру.
  
  
  Ён што-то разважаѓ, калi яе ѓвайшоѓ.
  
  
  Камера Chen-цi знаходзiлася на iншым канцы. Вунь там, у канцы калiдора. Калi б ён застаѓся злева, яе б эга не ѓбачыѓ. Мой першы погляд на галiнцы. Ён быѓ мае халодную кроѓ i спакойны.
  
  
  Яе запалiѓ цыгарэту i працягнуѓ пачак буйному сукамернiку. Ён узяѓ адну, агледзеѓ яе, памацаѓ залаты муштук i паднёс да святла. "Такое дзярмо". I ѓсмiхнуѓся.
  
  
  Эга звалi Уiлсан. Г. Шэрыф, i ён валодаѓ барам пад назвай "Драѓляны нiкель", мясцовым установай за межамi горада. Раптам наляцелi копы i знайшлi пад барнай стойкай-пачкi гераiну. "Ён быѓ падкiнуты, чувак. Я не настолькi дурны. Ён развёѓся рукамi. Яны былi чыстымi. "З iншага боку, - пачухаѓ ён патылiцу, - калi яе такi разумны, то чаму яе тут?"
  
  
  Яны зачынiлi эга бар, а затым перабiлi эга. Па эга слоѓ, у Насаѓ не было вялiкай праблемы з наркотыкамi, таму копы проста прыкiнулася, што ён быѓ дзялком. Як быццам яны i сапраѓды займелi вялiкага боса. - А тым часам нейкi разумнiк iржэ да ѓпаду.
  
  
  - Так, - сказаѓ я. "Якi кайф".
  
  
  Уiлсан Г. Шэрыф i яго сталi сябрамi. Ён распавёѓ мне аб сваёй джын i дзецях i аб жоѓтым дом, якi пабудаваѓ для сябе. Яе спытаѓ яго, цi ёсць у яго сур'ёзныя ворагi, i ён засмяяѓся. "Iсус, ды. Але мае ворагi. Яны хутчэй парэжуць вас на шматкi, чым ѓпрыгожыць такiм чынам. Галасаваць што мяне так злуе, чувак. Нiхто вакол iх нiчога вакол гэтага не атрымае".
  
  
  "А ваш бар?"
  
  
  Ён падняѓ плечы. Калi каму-то гэта не трэба, iм усё роѓна прыйдзецца гэта купiць. Альбо ѓ мяне, альбо ѓ ѓрада. У любым выпадку, iм усё роѓна давядзецца плацiць".
  
  
  "Калi толькi яны не гатэлi гэтага для якой-небудзь iншай мэты". Яе ѓжо здагадваѓся, хто гэтыя "яны".
  
  
  Яе што-што вядома ѓ гэтай турме. Палiцыянты унiзе дзяжурылi да дзесяцi. Ахоѓнiк Чон-цi быѓ адзiным ахоѓнiкам наверсе. Эга змянiѓся кожныя пяць гадзiн. Наступны ахоѓнiк будзе ѓ чвэрць на сёмую. Наглядчык Брукмана заменiць турэмшчык Крамп.
  
  
  Яго задаѓ эму некалькi пытанняѓ аб Чэн-лi. Наш спячы сукамэрнiк ненадоѓга паварушыѓся ѓ сне. Потым ён павярнуѓся i пачаѓ храпцi.
  
  
  У Чэнь-цi быѓ толькi адзiн наведнiк. "Марак, - падумаѓ Уiлсан. Кашчавы хлопец у спартыѓным касцюме. Чэн-лi называѓ эга Джонi. Джонi прыходзiѓ кожны дзень. Апошнi раз сёння ранiцай. У руцэ ѓ яго была татуiроѓка ѓ выглядзе вялiкай чырвонай матылi. Яе нельга было не заѓважыць за кiламетр.
  
  
  Адна рэч, якую асвоiѓ яго за гэтыя гады. Рэчы, якiя нельга прапусцiць у радыусе км, звычайна навошта-то туды змяшчаюць.
  
  
  Да мяне падышоѓ сяржант. Ёй быѓ ужо вельмi цвярозы. У мяне было шмат згрызот сумлення. Яе спытаѓ, цi магу я ёй патэлефанаваць джын.
  
  
  У шэсць гадзiн, як i было запланавана, прыбыла Тара. Яна не магла зразумець, як я мог быць такiм дурным. Яна сказала iм, што я добры чалавек, добры грамадзянiн, добры муж i што я нiколi раней не рабiѓ нiчога такога дзiкага. I яе б нiколi не зрабiѓ гэта зноѓ. Пазней яна сказала мне, што плакала сапраѓднымi слязьмi.
  
  
  Яны знялi абвiнавачваннi ѓ абмен на штраф.
  
  
  У дзесяць хвiлiна сёмага ѓ маiм блоку зазванiѓ насценны тэлефон. Гвардзеец Брукман пакiнуѓ свой пост i пайшоѓ па калiдоры, каб адказаць эму. 'Так.' Ён паглядзеѓ у мой бок. 'Так. Яе неадкладна адпраѓлю эга ѓнiз.
  
  
  Ён павярнуѓся спiной да стагнаць. - Гэй, - сказаѓ ён у слухаѓку, - яе гатэль спытаць цябе... - голас Эга шталь нiзкiм i даверным. Яе, спадзяваѓся, што эга лейцара не зойме занадта шмат часу, таму што гэта можа парушыць мой графiк.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на ђiлсана. Г Шэрыфа. Ён мне вельмi спадабаѓся. I ён паспеѓ, каб памерцi сёння ѓвечары. Быць забiтым КАНЫ, таму што быѓ сведкам. Ёй не давяраѓ нашаму маѓклiвай спадарожнiку на лiчбавыя камеры. Ён быѓ занадта цiхiм. I трохi п'яным. Эга пах можна было адчуць у парыж.
  
  
  Але якое, кравец вазьмi, мне было справа. Меншае, што я мог зрабiць, гэта абаранiць ђiлсана. Ён сядзеѓ на сваiм ложку. - Гэта ты, мужык, - сказаѓ ён. "Ужо можаш iсцi дадому".
  
  
  - Ты таксама пойдзеш, - сказаѓ я. 'Вельмi хутка.'
  
  
  - Я б не шталь на гэта ставiць.
  
  
  - Ды. Калi быць сумленным.' - Яе памацаѓ шво камзолы: "маю права ставiць усё, што пад ёй". Цяпер, адкрыта цяпер.
  
  
  Яе пасадзiлi ih эму ѓ руку. Яе, ведаѓ, што фiшкi, прынесеныя па казiно, спатрэбяцца.
  
  
  Калi турэмшчык Брукман прыйшоѓ за мной, Уiлсан ѓжо спаѓ, Брукман падвёѓ мяне да дзень на лесвiцу. "Добра, Сцюарт. Ты павiнен iсцi адзiн. Я не магу пакiнуць гэты паверсе.
  
  
  - Дзякуй, агент Брукман, - сказаѓ я.
  
  
  "Ля падножжа лесвiцы, проста павярнiце налева. Твая жанчына чакае там.
  
  
  Яе, кiѓнуѓ з усмешкай. - Сапраѓды, - сказаѓ я. "Я сапраѓды хачу падзякаваць вас. Вы былi так добрыя да мяне. Яе, працягнуѓ руку. 'Дай пяць.'
  
  
  Ён працягнуѓ руку.
  
  
  Праз пяць секунд ён ужо быѓ пад ветразямi.
  
  
  Яе тры разы дозу анестэтыка на кожным жэтоне. Абодва мужчыны будуць каля пяцi, шосты гадзiну ѓ сьвядомасьцi. Гэта павiнна быць досыць доѓга.
  
  
  Чэн-лi паглядзеѓ на мяне i моѓчкi кiѓнуѓ. Ён думаѓ, што ѓсё гэта было часткай плана.
  
  
  Было чвэрць на сёмую. На лесвiцы яе сутыкнуѓся з наглядчыкам Крампом, зменшчыкам наглядчык Брукмана. - У Брукмана ёсць для вас паведамленне, - сказаѓ я.
  
  
  'Oi?' Ён спынiѓся, збiты з панталыку.
  
  
  Яе палез у хвiлiну i выцягнуѓ складзены лiст паперы. Яе цвёрда паставiѓ гэта разам з чыпам у эга ожидающую руку.
  
  
  Яе адцягнуѓ эга спячае цела назад наверх, у турэмны блок.
  
  
  Унiзе сяржант прапаведаваѓ мне пра шкоду п'янства.
  
  
  Яе сказаѓ сяржанту, што ѓ адваротным выпадку быѓ бы добрым хлопчыкам. Мы шкадавалi адзiн аднаму рукi.
  
  
  Пiсар у прыёмнай пачуѓ, як сяржант упаѓ, i ѓвайшоѓ штогод, у чым справа. "Ён толькi што перакулiѓся". Яе сказаѓ. 'Проста так. Падыдзi i паглядзi. Яе схапiѓ эга за руку, нiбы гатэль прыспешыць.
  
  
  Палiцэйскi пiсьменнiк звалiѓся ѓ старшыны зверху.
  
  
  Тара чакала мяне ля стойкi.
  
  
  "Я пацiснуѓ рукi ѓсiм палiцыянтам, якiя былi так добрыя да мяне", - сказаѓ я.
  
  
  "Мы сапраѓды павiнны быць напагатове", - сказала яна, калi мы сыходзiлi. - Я маю на ѓвазе, што тут цяпер усё так добра спяць.
  
  
  Яна пачала напяваць Калыханку Брахмы.
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 7
  
  
  
  
  Тара i яе хацелi месца, каб пагаварыць. Мы знайшлi пляцоѓкай, недалёка ад турмы. Сапраѓдны падроблены антыкварны pad - з пластыкавымi цаглiнкамi i драѓляным вiнiлам. Гэта ѓстанова называлася "Het Schelmenhor", i я задаваѓся пытаннем, цi быѓ яе сапраѓдным нягоднiкам.
  
  
  Нiякiх цяжкасцяѓ з боку турмы яе не чакаѓ. Усе яны проспят першыя некалькi гадзiн. I, як хто-то аднойчы сказаѓ, важны сон да паѓночы. Яе сумняваѓся, што ih сон будзе спынены. Першая машына ворагаѓ не будзе там раней дзесяцi гадзiн, а паколькi былi вынайдзеныя ђ забранiраваѓ квiткi на дзесяцiгадзiнны паездкi ѓ Лондан, уцёкi павiнен быѓ адбыцца да дзесяцi гадзiн.
  
  
  I ѓцёкi адбыѓся. Яе, паклапацiѓся пра гэта. З iншага боку, ёй таксама дапамог палiцыi. Па крайняй меры, ёй дапамог iм застацца ѓ жывых. Калi пашанцуе, нiкога не застрэлiлi. Сябры Чэнь-цi пазiралi б на палiцэйскiх i, як ён спадзяваѓся, не будзiлi спячых сабак. Гэта быѓ мой добры ѓчынак у той дзень.
  
  
  Яе правёѓ Тару да столiка ѓ куце i замовiѓ бурбон. Яна замовiла шэры. Мiлэдзi засталася лэдзi. - Ёсць навiны ад Карла?
  
  
  Яна пачала корпацца ѓ сумачцы. - Ён тэлефанаваѓ, - сказала яна. - Яе выратаваѓ. Яна вынырнула з пригоршней недакуркаѓ, зморшчылася i зноѓ нырнула. Бязмэтныя пошукi нас да чаго не прывялi. Затым яна пачала метадычна спусташаць сумку, па адной рэчы за раз. Пудранiца. Цыгарэты. Кашалёк. Яна збянтэжана паглядзела на мяне. "Калi ты зробiш хоць бы адзiн каментар па гэтай нагоды, Картэр, цябе нiтка".
  
  
  Яна працягнула сваю рыд.
  
  
  Яе працягнуѓ пошукi падыходнага каментара.
  
  
  Вы ѓжо чулi навiны? 'Не, вядома, няма.' Стальнiца ѓжо пачынала нагадваць плошча Ватэрлоо. "Сенатар Крэнстон". Яна паглядзела ѓверх. 'Аѓтакатастрофа. Па крайняй меры, такое афiцыйнае дадатак.
  
  
  - Вы атрымалi сапраѓдныя зьвесткi?
  
  
  Яна кiѓнула. "Калi ей патэлефанавала ѓ Вашынгтон, каб паведамiць пра нашых высновах, яе ѓсё зразумела. Сапраѓдная прычына ѓ тым, што самалёт быѓ пашкоджаны.
  
  
  Яе, пакiваѓ галавой. Яшчэ адзiн дзень, яшчэ адна смерць. I да гэтага часу тхара ѓ хатнiх КАНЫ былi ѓсе козыры. - Ты хацела, паведамленне ад Карла, - аспрэчыѓ якiя з'явiлiся ѓ смi паведамленнi яе эй. - Я думаю, табе лепш паспяшацца з пошукамi. Яна корпалася ѓ сваёй сумцы... Яна шчоѓкнула пальцамi. "Я ѓпэѓненая, што гэта было." Карла прачасалi ѓсю Грэнаду, як ты эму i сказаѓ, i калi былi вынайдзены Ва сышоѓ, Карла пайшоѓ за iм. У якой-небудзь асабняк на ѓзбярэжжы, - сказаѓ ён. У канцы Каскаднай дарогi. Затым павярнуѓ налева або прама. Ну, па меншай меры, ты адмаѓляешся ёсць
  
  
  Яе кiнуѓ на нах самы злобнейший погляд апошнiх дзён. "Тара!" Мой голас абсурдна рэзка. Яна знайшла паперу. - Павернеш налева, - сказала яна.
  
  
  Яе паспрабаваѓ успомнiць брашуру гатэля. Карту, якую вывучаѓ яе на балконе пры першых ранiшнiх промнях. У адпаведнасцi з "Дзе ѓсё гэта адбываецца?" Каскейд-род iшла паралельна Атлантычнага акiяна, скажам, у мiлi ад мора. Згодна з "Весялосцi ѓ Насаѓ", Каскейд-род была вядомая як галоѓная вулiца мiльянераѓ. "... у якiм прадстаѓлены адны вакол самых экстравагантных вiл на ѓсiх Багамах". У любым выпадку, гэта было добрае прытулак для Чэн-лi. I добрае месца, каб пачаць ѓцёкi з выспы. Няма сумненняѓ, што Па Vin чакаѓ там, Чэн-лi.
  
  
  - Дарэчы, - сказала яна. "Ён усё яшчэ там".
  
  
  - Хто, - сказаѓ я, - яшчэ дзе?
  
  
  "Vin Ва ѓсе яшчэ на Каскад-род. Па крайняй меры, па ѓсёй верагоднасцi, ён там. Карла сказаѓ, што эга знялi з рэгiстрацыi ѓ "Грэнадзе". Узяѓ свой багаж. Падобна на тое, ён збiраѓся там асталявацца.
  
  
  Там гэта павiнна было быць. На шчасце, Карла сачыѓ за Вингом. Але шанец, што гэта акупiцца, быѓ невялiкi. Карла мог быць падкуплены. Тое, што мне пашанцавала, прымушае мяне нервавацца. Гэта нагадвае мне, як шмат у нашым жыццi i лёсе схавана ѓ ѓлоннi прымхаѓ iранiчных багоѓ. - Выпi, - сказаѓ я. "Нам пара на працу".
  
  
  - У Каскейд-род? Яна выглядала нецярплiвай.
  
  
  - Збольшага, - сказаѓ я.
  
  
  - Што ты маеш на ѓвазе пад "часткова"?
  
  
  - Я маю на ѓвазе, што я е частка, якая займаецца iдзе ѓ Каскейд-род. Ты iншая частка, якая вяртаецца ѓ гатэль.
  
  
  Яна скривила твар. "Ты заѓсёды атрымлiваеш усё самае цiкавае". Якая запазычанасць.
  
  
  У мяне ёсць прадчуванне. - Я хачу, каб ты сабрала рэчы i з'ехала вакол гатэля.
  
  
  Яе запiсаѓ адрас i дадаѓ паведамленне, якое прадаставiць гэй доступ. Яе працягнуѓ гэй паперу. "Мы сустрэнемся там зноѓ".
  
  
  Яна пазбягала майго погляду. - А калi... i калi ты не прыйдзеш?
  
  
  Яе праiгнараваѓ яе намеры. "Калi мяне не будзе да паѓночы, звяжыцеся з Хоуком i пераканайся, што ты зможаш прыбiрацца адсюль як мага хутчэй".
  
  
  Яна зноѓ паглядзела на мяне смешным, задуменным позiркам. Яна думала аб тым, што было б, калi б мы больш не сустрэлiся.
  
  
  - Iду, - сказаѓ я. 'Не хвалюйся. 'Яе, сыходжу.'
  
  
  Яе пацалаваѓ ee, але мае думкi былi ѓ iншым месцы.
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 8
  
  
  
  
  Многiя кажуць, што шчасце не ѓ грошах, але я пачынаю падазраваць, што яны могуць памыляцца. Дом у Каскейд-род выглядаѓ жудасна шчаслiвым. Сучасны замак па ѓсiм ружовага каменя са шклянымi сценамi з выглядам на моры. Вы дабiраецеся да яго па доѓгай U-вобразнай пад'язной дарожцы. I, мяркуючы па тым, што было ѓ гаражы, вы дабiралiся туды толькi з Bentley або Aston Martin цi Lamborghini. Калi вы былi там, вы можаце выбраць па даволi многiх прыемных рэчаѓ. Там былi стайнi, тэнiсныя корты, адпачываць гавань, дзе красавалася пятнаццацiметровай яхта. А калi ѓсё гэта надакучыла, можна было проста агледзецца. Толькi месца было святочным парывам прыроды. Побач з пад'язной дарожкай старажытная смакоѓнiцы стварыла шэраг натуральных варот. Эга тоѓстыя галiны нахiлiлiся да зямлi, каб пусцiць каранi, як новыя дрэвы. Былi i iншыя дрэвы з пунсовымi лiсцем, а на ѓсёй тэрыторыi гатэля, а ѓяѓляла сабой клубок водараѓ i кветак. Як быццам зладзiлi вечарыну ѓ садзе i запрасiлi толькi кветкi.
  
  
  Яе схаваѓ машыну недалёка ад галоѓнай дарогi i працягнуѓ шлях хады. Яе абышоѓ дом бокам, але гэта не мела значэння. У iх там была ахова. Але цяпер яе ѓжо няма.
  
  
  Адным ударам яе зламаѓ эму што-то ѓ шыi. Яе ѓзяѓ з сабой эга пiсталет. У якасцi сувенiра. Нiколi не ведаеш, калi табе можа спатрэбiцца зброя. Яе размясцiѓся прыкладна ѓ трыццацi ярдаѓ ад дома, у акуратна озелененном месцы. У мяне быѓ вiд на брукаваную тэрасу. Быѓ бар з ежай i напоямi. Тэраса чакала гасцей. Яе таксама чакаѓ.
  
  
  Яны выйшлi з хаты. Vin з пажылым мужчынам i эга жонкай. Vin не змянiѓся. Ён быѓ адным вакол iх высокiх, лысых мужчын памерам з шафу, чые асобы не адлюстроѓваюць часу i пачуццяѓ. З такiм жа поспехам яго можна было выразаць вакол жоѓтага мыла. Ён насiѓ тое, што Карла назваѓ "дзiѓным шэрым касцюмам - унiформай ѓсiх мааiстаѓ". Мяркуючы па вопратцы, муж i жонка, былi англiчанамi. Серабрыста-белыя валасы, надзвычай безгустоѓныя ѓ раскошным выглядзе. Можа быць, адзiн па гэты мудрагелiстых носьбiтаѓ загалоѓка. Герцаг i герцагiня Этуотерс-Кент. Граф i графiня Маса-да-поспеху.
  
  
  Мужчына налiѓ трохi напояѓ, а жанчына перадала страва. Усё было аднолькава прыемна. Не тыповая прэлюдыя да крывi i гераiчнасцi.
  
  
  Прыехаѓ МГ. Бландынка гадоѓ дзевятнаццацi, сухая, прыгожая. вылезла з грузам каробак па ѓсiм магазiнаѓ адзення. Яна пацалавала мужчыну i жанчыну, увайшла ѓ дом i праз некалькi iмгненняѓ вярнулася з вячэрнiм сукенкай праз руку. Яна прыцiснула эга да цела, i з усмешкай зрабiла пiруэт. Усе, у тым лiку Па Vin, ѓсмiхнулiся ѓ рэѓматызму.
  
  
  Стала здавацца, што я здзейснiѓ памылку. Гэтая шчаслiвая сцэна брытанскага вышэйшага класа цалкам можа быць менавiта тым, чым здавалася: шчаслiвай сцэнай брытанскага вышэйшага класа. Што тычыцца гадзiннага, то многiя багатыя паравых наймаюць ахову для аховы сваёй маёмасцi. Вельмi можа быць, што Vin прывёѓ мяне ѓ тупiк, я ведаю, што ён вёѓ мяне ѓсю дарогу, i употай смяяѓся ѓ кулак. Калi б гэта было так, яе б моцна ѓсё сапсаваѓ.
  
  
  Але гэта не так.
  
  
  Праз некалькi хвiлiна выйшаѓ дварэцкi. З сабой у яго была вялiкая скрынка цыгарэт. Дварэцкi быѓ падобны на кiтайца. Дзяѓчына сабралася вярнуцца ѓ дом, i дварэцкi павярнуѓся да яе, а значыць, i да мяне. Яе, паглядзеѓ у аптычны прыцэл вiнтоѓкi. У прыслужнiка была маленькая бародаѓка пасярэдзiне iлба. Аддзяленне нумар тры.
  
  
  Акрамя таго, у пачку цыгарэт у яго быѓ пiсталет. У той момант, калi ён гэта прынёс, Па Vin таксама закурыѓ i звярнуѓ увагу на ценi за унутраным панадворкам.
  
  
  Па падлеску паднялiся трое бандытаѓ. Усе яны былi выхадцамi з Усходу. Яе ведаѓ аднаго вакол iх. Пранiклiвы мужчына ѓ белай кашулi, джынсах i зношаных бардэлях.
  
  
  Па partizan. Камбоджыйскага тэрарыст.
  
  
  Спачатку ён змагаѓся супраць урада прынца Сиханука, а затым, калi гэта каралеѓскае ѓрад загiнула, ён склаѓ змову супраць рэжыму Лон Нола. Калi вы прымаеце палiтыку Камбоджы такой, якая яна ёсць, вы можаце назваць эга патрыятычным фанатыкам. Але эга прысутнасцi тут рабiла эга прыхiльнiкам камунiстаѓ. У гуляе ѓ косцi азiяцкай палiтыкi цяжка сказаць, хто ёсць што, без крыштальнага шара.
  
  
  Два iншых былi для мяне новымi. Але ѓ iх, хутчэй за ѓсё, было вялiкае крымiнальнае мiнулае. На iх былi запэцканыя травой штаны колеру хакi i вельветавыя камзолы. Калi вы бачылi ih такiмi, вы, верагодна, прынялi ih для садоѓнiкаѓ. Яны скруцiлi сваiх гаспадароѓ, як сарваныя кветкi, i ѓпiхнулi ih ѓ дом. Дзяѓчына некалькi разоѓ ѓскрыкнула, але дварэцкi, верагодна, ужо прымусiѓ iншых слуг замаѓчаць, так як нiхто не выйшаѓ штогод, што адбываецца.
  
  
  Зняволеных прагналi на чацьвёртым паверсе. Дзяѓчыну адвялi ѓ асобны пакой. Яе, сачыѓ за тым, што адбываецца праз тоѓстыя шкляныя вокны, пакуль адзiн вакол гэтых рабаѓнiкоѓ у парыве крайняй асцярожнасцi ён не задернул шторы, i не схаваѓ сцэну з мяне.
  
  
  Яго хутка прайшоѓ праз тэрыторыю да коле дрэѓ каля ѓнутранага дворыка. Сяргей ужо шталь бледна-блакiтным. Яе, паглядзеѓ на гадзiннiк. Было палова сёмага. Феерверк мог падарвацца ѓ любы момант.
  
  
  Яны вярнулiся на тэрасу, цяпер ужо гаспадары становiшча i дома. Вiнг налiѓ сабе выпiць i падняѓ кубак для сэндвiч сыр. "План нумар адзiн, джэнтльмены. Ён дапiѓ сваю шклянку адным глытком. "Нам лепш прайсцiся па пунктах".
  
  
  Усе яны ѓ такую гульню вакол крэсла. Жылiсты джэнтльмен пачаѓ з агульнага апытання, што-то накшталт: Ica iна, лакi тао.
  
  
  Нам найменшых субтытраѓ на экране. Прыгожа. Ёй быѓ фронтмэнам шоѓ, i ѓ nen павiнна было быць шмат "Oo zurab tao".
  
  
  Сам таго не ѓсведамляючы, Вiнг прыйшоѓ мне на дапамогу.
  
  
  - Толькi англiйская, Кван. Англiйская. Памiж сабой мы гаворым на чатырох розных дыялектах. Так што давайце гаварыць па-ангельску, як мы першапачаткова дамовiлiся". Ён павярнуѓся да Ван Тонгу. - Якiя-небудзь праблемы з яхтай?
  
  
  Ван патрос галавой - няма. 'Як справы. Джонi усё праверыѓ. Ён ужо на борце.
  
  
  Джонi. Матрос. З гэтай татуiраваныя матыльком на руцэ. Той, хто наведаѓ Чэн-лi ѓ турме. Цяпер ён камандаваѓ яхтай герцага.
  
  
  Вiнг усмiхнуѓся i павярнуѓся да групы. "Вы зразумееце, што Джонi будзе вельмi дрэнным капiтанам. Недалёка адсюль яхта патрапiць у аварыю. Вас таемна выратуе падводная лодка i вашыя памылкi. - зноѓ засмяяѓся ён, - будуць пахаваныя на марскiм дне.
  
  
  У мяне было адчуванне, што гэтыя "памылкi" былi людзьмi наверсе ѓ дом. Не так wouldnt цяжка было разгадаць ih план. Выратаванне падводнай лодкай было добрым i разумным трукам. Але iнсцэнаваць крушэнне было чыстай вады генiяльнасцю. Стары трук - схаваць адно злачынства, здзейснiѓшы iншае. Яны маглi б прадставiць гэта як няѓдалы згон самалёта з целамi брытанцаѓ на борце ѓ якасцi маѓклiвых сведак. Некалькiх тоѓстых слядоѓ знаходжання Чэнь-на борце было дастаткова, каб паказаць, што ён патануѓ у моры. Вы не зможаце перакапаць увесь акiян, каб знайсцi цела. Яе задаваѓся пытаннем, цi пойдзе Джонi, "капiтан", на яхту сыч сапраѓднасцi ѓсяго гэтага. Гэта была б добрая цяга. Эга тату прыкоѓвала эга да Чэн-лi, тым, што яе можна было ѓбачыць у парыж. Яе задаваѓся пытаннем, уразiла цi гэта ѓжо Джонi. Яе, вырашыѓ, што мацi Джонi павiнна патурбавацца пра гэта.
  
  
  У мяне самога было некалькi асцярог. Напрыклад: як абясшкодзiць падводную лодку? Як я яе мог выратаваць пажылую пару i дзяѓчыну?
  
  
  "Што тычыцца дзяѓчыны..." Гэта быѓ трэцi мужчына, якi адкрыѓ рот. Ён выглядаѓ самым стромкiм вакол ѓсiх, i ѓ яго быѓ поѓны набор зубоѓ па нержавеючай сталi. Калi ён усмiхаѓся, ён быѓ падобны на механiчную акулу. А цяпер ён засмяяѓся. - Я маю на ѓвазе, - сказаѓ ён з юрлiвы, хiтрым поглядам, - навошта нам забiваць яе цяпер? Мы ѓсе маглi б атрымаць асалоду ад эй, - магчыма, у моры. Эга смех ператварыѓся ѓ лiхаманкавае хiхiканне. Эга-план атрымаѓ шырокае прызнанне. Ван i Квам таксама ѓсмiхнулiся.
  
  
  Былi вынайдзены Больш паблажлiва засмяяѓся. - Добра, - сказаѓ ён. Тады забаѓляйся. Ён павярнуѓся да дворецкому. - А ты, яшчэ, ужо ведаеш, што рабiць?
  
  
  Дварэцкi, падобна, успрыняѓ лейцара, як абразу. Вядома, ён ведаѓ, што рабiць. "Забiць некалькi чалавек, а затым садзiцца на борт". Здавалася, ён амаль саромеѓся гэтых маленькiх работ. Але ѓ яго была на гэта свае ѓласныя прычыны. Бародаѓка на лбе паказвала на тое, што ён аддзялення. Ён атрымаѓ у спадчыну жудасныя здольнасцi Лао Цзена i сопровождавшее ih пыху. Было прыкметна, што эму не падабаецца падпарадкаванае становiшча. Vin, Па вывучаѓ твар фiлiяла. - Не хвалюйся, Хен Ло. Твой час прыйдзе.'
  
  
  О, Божа. Калi б гэта быѓ комiкс, у мяне б зараз над галавой загарэѓся сяргей.
  
  
  Прытрымлiвацца гэтага сцэнару.
  
  
  Прыслужнiка - галiны - звалi Хун Ло. Хунг Ло прыехаѓ, вакол Лондана з Вингом. Бiлет Ло быѓ замоѓлены назад у Лондан разам з Вингом. Сёння ѓ дзесяць. Але Хунг Ло разлiчваѓ трапiць у гэтую лодку. Такiм чынам, Чэн-лi, эга двайнiка, будзе ѓ самалёце. Прыгажун-двайнiка.
  
  
  Вядома, у аэрапорце поѓна копаѓ. Але ѓ яго будуць усе адпаведныя сертыфiкаты асоб i брытанскi пашпарт, усё ѓ парадку, а таксама доказ таго, што ён толькi што прыбыѓ вакол Лондана. Несумненна, у аэрапорце знойдуцца людзi, якiя паклялiся б, што бачылi, эга там некалькiмi вечарамi раней. Яе мог бы забыцца аб сачэннi за гэтай субмарынай. Яе б патурбаваѓся аб сачэннi за самалётам пазней.
  
  
  Прыйшоѓ час патурбавацца аб iншым.
  
  
  Камiсiя працягнула свой кантроль там, на тэрасе. Яе моѓчкi заскользил па хаце. Дзверы была зачыненая. I вокны, здавалася, былi там проста для задавальнення. Трывалыя бясшвовыя аркi - як скляпеннi сабора - зробленыя па талстога, небiткага шкла, надзейнае запячатаны i устаѓленыя ѓ камянi. Свежае паветра быѓ таму пытаннем для кандыцыянавання адбору пробаѓ паветра. Толькi на чацвёртым паверсе вокны былi сапраѓднымi. Вялiкiя вокны, якiя могуць зрушвацца гарызантальна. Адно вакол iх было адкрыта. Гэта была, як гаворыцца, вэб-конь, на якую можна было паставiць. Камянi, вакол якiх яны пабудавалi гэты палац, зусiм не былi маленькiмi. Гэта былi вялiкiя плоскiя камянi няправiльнай формы, складзеныя разам праз няроѓныя прамежкi часу. Кропак апоры часам знаходзiлiся на адлегласцi паѓтары метраѓ аднаго ад аднаго. Ва ѓсякiм выпадку, яе толькi пачаѓ падымацца ѓверх. Калi яе быѓ на вышынi каля трыццацi футаѓ у вышыню, яе зразумеѓ, што я не Тарзан. Трыццаць футаѓ у вышыню - дрэнная пазiцыя, каб зразумець, што ты не Тарзан. Яшчэ горш ѓсведамляць, што ты затрымаѓся ѓ просты стогны вакол каменя, i паблiзу няма iншага пункту апоры. I голас тады ую нагу, на якой яе балансаваѓ, сарвалася, i яе застаѓся боѓтацца на левай руцэ, якая займаецца засела ѓ нiшы над маёй галавой. Гэта ѓсё, што стрымлiвала мяне там. Падзенне не заб'е мяне адразу, але справа была не ѓ гэтым. Гэта будзе каштаваць жыцця дзяѓчыне i пажылы пары.
  
  
  Яе з высiлкам сцiснуѓ сваю цяжкую хватку адной рукой i ѓважлiва даследаваѓ двухсхiльным мной назаѓжды. Нiчога, што магло б мне дапамагчы. Няма кропак апоры, няма хiтрыкi, для рук. Проста камень. Кароткiм рухам яе ѓзяѓ штылет у правую руку i паспрабаваѓ выразаць яшчэ адну кропку апоры, вонзив эга, цэменту памiж каменнымi асколкамi. Яго мог бы зрабiць гэта за шэсць месяцаѓ, але мая левая рука ѓсё балела, i яе не мог пратрымацца яшчэ шэсць хвiлiна. Яе зноѓ шталь думаць аб небяспецы магчымага падзення. Улiчваючы ѓсе абставiны, зламаная пачатках была раѓнасiльная смяротнаму прысуду.
  
  
  Яе паспрабаваѓ яшчэ раз, адкрыта над галавой, праверыць, цi няма памiж iмi кавалачка злёгку выветрившегося цэменту. Яго зрабiѓ моцны штуршок, i ён рассыпаѓся на адзiн вялiкi кавалак. Цяпер у мяне было месца для правай рукi, напрыклад, на адной лiнii з левай. Яе засунуѓ нож памiж зубамi, схапiѓся за ручку i павольна, цяжка дыхаючы, падцягнуѓся.
  
  
  Паднёс кожнаму племенi, дзе была мая рука. Адтуль усё пайшло добра. Назаѓжды мной было натуральнае паглыбленне, аконная рама. З апошнiм, стонущим высiлкам яе дабраѓся туды.
  
  
  Акно расчынiлася насцеж.
  
  
  Яе заходу ѓнутр.
  
  
  Яе апынуѓся ѓ свайго роду гасцявой пакоi. А калi гэта пакой для гасцей, гэта лепшае, чаго можна жадаць (акрамя багаццяѓ), - гэта пабываць у гасцях у багатых. Вялiкi цiкаѓ пол быѓ пакрыты ѓсходнiмi дыванамi. Не тым, якi вы купляеце ѓ мясцовых крамах, а тэмы, якiя вы атрымлiваеце па ѓсёй Персii. Самавываз. Ложак была пастаѓлена на нешта накшталт платформы i пакрыта дзесяццю квадратнымi метрамi футра. Фатаграфiя стагнаць была падпiсаная мiстэрам Ван Гогам.
  
  
  Я не мог паварушыцца на працягу пяцi хвiлiна. Мае рукi трэслiся ад нядаѓняга напружання. Прашу прабачэння. Яе таксама разумею, што героi нiколi не павiнны стамляцца. Але такое адбываецца толькi па фантазii адарваных ад рэальнасцi раманiстаѓ. Я маю на ѓвазе: не верце ѓсiм, што чытаеце.
  
  
  Яе зноѓ аддыхаѓся i ѓзяѓся за працу.
  
  
  Яе знайшоѓ дзяѓчыну першай. Яна была прывязаная да ложка. Яна была так прывязаная, што я не мог адкараскацца ад думкi, што яны повеселятся з ёй перад адплыццём. Зблiзку яна ѓсё яшчэ была выдатнай i далiкатна прыгожа. Гэта было такое вiдовiшча для рэкламы мыла. Вельмi неинтересне. Ee цела было чым-то iншым. Скажам так, было цiкавым. Яе белае сукенка было часткова расстегнуто, агаляючы яшчэ больш белую плоць. Яна паглядзела на мяне шырока расплюшчанымi вачыма. Яна гатэляѓ закрычаць, але эй, затыкнулi рот вехцем. Так што, акрамя "Ммммф, мммф" яна не магла нiчога сказаць.
  
  
  Яе сказаѓ эй заткнуцца, i што я быѓ яе сябрам. Яна крыху супакоiлася, i яе вырваѓ вiдэлец вакол разеткi. Яна ляжалi на ложку, раскiнуѓшы рукi i ногi. Яе пачаѓ паслабляць вяроѓкi вакол яе нага. Яна пачала галасiць. Яе сказаѓ эй, што цяпер у нах няма на гэта часу. Яе апiсаѓ гэй, нашы шанцы выжыць у гэты дзень, i спытаѓ яе, цi не хоча яна дапамагчы мне палепшыць гэтыя шанцы. Яна сказала, што гатовая. Яе зноѓ звязаѓ яе i заткнуѓ гэй рот вехцем.
  
  
  Яе пачуѓ, што яны вярнулiся. Здавалася, што яны на другiм паверсе. Галасы былi гучнымi. Пачуѓся выбух смеху, i хто-то сказаѓ: "Ну, давай...", а хто-то сказаѓ: "Так..., затым на лесвiцы пачулiся shaggy. Шанцы былi пяцьдзесят на пяцьдзесят. Адзiн шанец, што гэта Hyun Тым прыйшоѓ, каб забiць герцага i герцагiню. Iншы для, што гэта ён, прыйдзе навестиь выдатную дзеву.
  
  
  Можа быць, Вiнаѓ проста захацеѓ пассаць.
  
  
  У любым выпадку, мне давялося зрабiць выбар. Яе мог быць толькi ѓ адным месцы адначасова.
  
  
  Яе нырнуѓ назад у пакой дзяѓчыны i ѓстаѓ побач з дзвярыма.
  
  
  Дзверы адчынiлiся.
  
  
  Дзяѓчына сглотнула.
  
  
  Гэты богам забыты вырадак так захапiѓся, што расшпiлiѓ шырынку яшчэ да таго, як зачынiѓ за сабой дзверы... Я нырнуѓ за iм i схапiѓ эга за горла. Ён ѓчапiѓся мне ѓ рукi, але я яе разгарнуѓ эга i прыцiснуѓ спiной да стагнаць. I ѓдарыѓ.
  
  
  Ён закрычаѓ. Пацякла кроѓ. Смяялiся ѓнiзе. Гэтыя садысты думалi, што крычала дзяѓчынка.
  
  
  Vin гатэль ѓпасцi, але яе падняѓ эга назад. Думаю, гэта эга, i раззлавала. Ён напаѓ на мяне з сiлай, якую ёй у nen не падазраваѓ. Таксама, з нажом, якога я не чакаѓ. Ён цэлiѓся мне ѓ складваць даляр i трапiѓ мне ѓ плячо... Ён зноѓ прыцэлiѓся ѓ мяне, але на гэты раз ёй быѓ гатовы. Яе схапiѓ эга нож рукой i ѓжыѓ асновы дзюдо. Ён праляцеѓ па паветры ѓ ашаламляльным сальта i прызямлiѓся тварам на падлогу спальнi. Пасьля гэтага ён больш не рухаѓся. Яе штурхнуѓ эга, цела. Гэты вырадак прызямлiѓся адкрыта на уласны нож. На гэты раз адкрыта ѓ складваць даляр, падумаѓ я. Яе зацягнуѓ цела пад ложак. Потым яе адпусцiѓ дзяѓчыну.
  
  
  'Як вас завуць?' Яна проста тупа глядзела...
  
  
  Яе настойваѓ. - 'Ваша iмя? Як вас завуць?'. Дзяѓчына была ѓ шоку. Яе ѓдарыѓ ee. Потым яна пачала плакаць i дазволiла сабе ѓпасцi на мяне. Яна прытулiлася да мяне, рыдаючы. Яго пацалаваѓ яе адзiн раз, у верхавiну. - Паслухай, дарагая, - сказаѓ я. "Мы пагаворым пазней. Цяпер ты павiнен выбрацца адсюль. Мне трэба iсцi, знайсцi яшчэ яхту. Яна кiѓнула i зноѓ паспрабавала ѓзяць сябе ѓ рукi.
  
  
  - Ззаду ёсць лесвiца?
  
  
  Ee мэта паднялася i апусцiлася.
  
  
  'Добра. Тады наперад.'
  
  
  Ёй адкрыѓ дзверы. Цяпер унiзе было больш галасоѓ. Прыбытку Чэнь-цi i эга спадарожнiкi. Чэнь-лi апiсаѓ спячую турму. Ён сказаѓ гэта як жарт. Ён усё яшчэ думаѓ, што гэта частка плана. Эга гiсторыя ѓразiла ѓсiх, як бомба. Наступiла мёртвая цiшыня.
  
  
  - Гэта быѓ Картэр, - сказаѓ Па Vin.
  
  
  Мы з дзяѓчынай выйшлi на пляцоѓку па чорнай лесвiцы. - Хутчэй, - прашаптаѓ я. Яна пачала спускацца па лесвiцы.
  
  
  Яе, павярнуѓся да залы.
  
  
  "Мы не можам дазволiць Картэру разбурыць нашы планы". Галасаванне менавiта, - сказаѓ Ван. "Нам хрэна."
  
  
  Ёй быѓ амаль у пакоi пажылы пары.
  
  
  Дзяѓчына вярнулася. - 'Куды яго павiнна iсцi?'
  
  
  - Хрыстос Божы, - сказаѓ я. - Гэта твой уласны сад. Ты ж ведаеш, дзе схавацца, цi не так?
  
  
  Яна паглядзела на мяне пустым позiркам i сглотнула. Яна ѓсё яшчэ была ѓ стане шоку.
  
  
  - Чэн-лi, - загадаѓ Вiнг, - пераапранiся зараз жа. Нам спатрэбiцца нармальна выглядаць у аэрапорце.
  
  
  Дзяѓчына проста сядзела. Яе схапiѓ ee за плячо. Дзе ты заѓсёды хавалася, калi гуляѓ у хованкi?
  
  
  - У стайнi, - сказала яна. "Пад саломай".
  
  
  Хунг пачаѓ падымацца па лесвiцы.
  
  
  - Тады iдзi, - прашаптаѓ я. "Паспяшайся." Яна ѓцякла.
  
  
  Яе дабраѓся да патрэбнай пакоя, апярэдзiѓшы эга за ѓсё на паѓтары секунды. Элегантная парачка сядзела на падлозе з кляпами ѓ роце i спiной адзiн да аднаго. Яе, нырнуѓ за фiранку i выцягнуѓ пiсталет, як толькi Хунг Ло адкрыѓ дзверы. Яе двойчы стрэлiѓ, перш чым ён зразумеѓ, што адбываецца. Калi ён зразумеѓ гэта, ён быѓ ужо мёртвы.
  
  
  Двое ляглi.
  
  
  Яе сунуѓ эга труп у насценны шафа i загадаѓ пары здавацца мёртвымi. Яны не зразумелi нашы словы. - Мёртвымi, - паѓтарыць яго, штурхаючы ih. Маё плячо было заплямлена сапраѓднай крывёй, i ён правёѓ па iм рукой, каб окровавить ih.
  
  
  - Добра, мы сыходзiм, - пачуѓся голас Винга з лесвiчнай клеткi. "I я думаю, што вы павiнны дабрацца да лодкi, як мага хутчэй."
  
  
  Пачуѓся гул некалькiх галасоѓ. Яе паняцця не меѓ, колькi ih было задзейнiчана. I колькi чалавек было з Чэнь-цi. Але хема б яны нам былi, яны ѓ асноѓным гулялi другую скрыпку. Ван Тонг прыняѓ камандаванне.
  
  
  "Вазьмi Хун Ло i оттащи гэтага сэкс-д'ябла з гэтай курыцы".
  
  
  Яе засмяяѓся. Старамодная жарт здалася мне пацешнай. Прызнаюся, гэта было не так, нiбыта, i смешна, але наблiжалася вельмi нага.
  
  
  Яе вярнуѓся ѓ сваё старое прытулак За фiранкай. Пажылая пара выглядала пераканаѓча мёртвай. Гэты факт даѓ мне, можа быць, тры хвiлiны.
  
  
  Па калiдоры пачулiся гукi трывогi i розныя воклiчы. Яны адкрылi дзверы ѓ пакой дзяѓчыны. Не, нам, сэксуальнага д'ябла, нам кураня. - Лемур, лемуры, - сказаѓ Кван. - Што здарылася з iмi?
  
  
  Там было кароткае абмеркаванне. Потым яны зацiхлi, i дзверы пакоя, у якой яе знаходзiѓся, прыадчынiлiся. Гэта быѓ Ван i тры эга таварыша. Яны змрочна глядзелi на "мёртвую пару", i узбуджана балбаталi. Одзiна вакол iх адправiѓся на пошукi Хун Ло. Засталося трое мужчын, але яны не былi ѓзброеныя.
  
  
  Одзiна вакол iх адкрыѓ дзверцы насценнага шафы.
  
  
  Ах, - сказаѓ ён. Астатнiя далучылiся да яму, каб штогод. Усе нахiлiлiся, каб штогод на труп. Ван лаканiчна рэзюмаваѓ. - Забойства, - сказаѓ ён.
  
  
  Такi момант можа больш не паѓтарыцца. У любым выпадку, яе павiнен быѓ дзейнiчаць цяпер. Маё плячо ѓсё яшчэ кровоточило на фоне фiранак, i неѓзабаве яны зрабiлi высновы па гэтаму плямы. Яе ѓяѓляѓ, як гэта будзе адбывацца: я выйду, страляю, бах-бах-бах, i подстрелю ѓсiх траiх, пакуль яны яшчэ стаяць у насценнага шафы.
  
  
  Яе выйшаѓ страляць.
  
  
  Мая iдэя была няправiльнай.
  
  
  Яе падстрэлiѓ аднаго вакол iх, але Ван i астатнiя адскочылi ѓбок. Абодва нырнулi на мяне з процiлеглых канцоѓ. Яны напалi адначасова i падзялiлi працу. Першым ударам быѓ удар па майго запясця, i Вiльгельмiны выскачыла вакол маёй рукi. Ван низменному нахiлiѓся, як атакуючы бык, i ѓдарыѓ мяне галавой па рэбрах. Яго сагнуѓся напалову ад пакутлiвай балюча, выпускаючы паветра, як проколотая шына. Гэта крыху перакулiла мяне, але па шляху на падлогу яе, нырнуѓ Вану на лодыжкi. Ён упаѓ i прызямлiѓся з глухiм стукам. На працягу адной вар'яцкай хвiлiны яе, думаѓ, што паспею. Яе ѓзяѓ штылет ѓ руку, але ѓсё гэта было бессэнсоѓна. Iншы не спаѓ. На гэты раз ён не цэлiѓся ѓ маё запясце, а засяродзiѓся на крынiцы ѓсiх маiх вялiкiх планавання. Дзесяць фунтаѓ дубiны са скрыпам апусцiлiся на мой чэрап.
  
  
  Калi яе прыйшоѓ у сябе, яе ляжаѓ на падлозе чаго-то падобнага на бiблiятэку. На секунду мне здалося, што я трапiѓ у грамадскi чытальная зала. Голас такi вялiкi быѓ пакой. Мая мэта была падобная на перезрелую дыню, а адчыненне вачэй было падобна на ѓзняцце цяжараѓ. Тым не менш намаганнi акупiлiся. Цяпер яе ведаѓ адну рэч, якой не ведаѓ раней: цяпер яе ведаѓ, колькi ih было. Таму што ѓсе дзесяць па ѓсiм ѓ iх былi ѓ гэтым пакоi са мной.
  
  
  Мой пiсталет знiк, як i мой штылет. Маё плячо не знiкла, але яго бы гатэль, каб яно знiкла. Эму здавалася, што хтосьцi пастаянна кусае мяне за руку.
  
  
  Калi вы калi-небудзь спецаперацыi ѓ вайне, магчыма, вы былi ѓ такiм становiшчы. Або калi вы калi-небудзь былi дзiцем у раёне, дзе гаворка iдзе пра "нашай" банды "супраць " ih". А "сваiх" зацiснулi ѓ тупиковом завулку. Карты супраць вас, i кавалерыя не зрушыцца з месца. Гэта ты супраць астатняга свету, i ѓ цябе няма шанцаѓ. Калi толькi ѓ вас няма чаго-то "асаблiвага". Хэмiнгуэй выкарыстаѓ слова cajones , што ѓ перакладзе з iспанскага азначае "мячы"; таксама вядомы як мачо. Або, кажу па-галандску, высакародны deien. Я не зусiм разумею, чаму яечкi сталi сiмвалам усяго адважнага i сумленнага, але, зноѓ жа, яе не вакол тых, хто ставiць пад сумнеѓ такое клiшэ. Яе цвёрда веру ѓ такiя выразы, як "Праца ѓ тэрмiн робiць цябе гатовым" i "Чалавек каштуе столькi, колькi эга яйкi". Таму ѓ мяне ih тры.
  
  
  Маё асабiстае скарб.
  
  
  Вядома, вы павiнны ведаць, што я не нарадзiѓся з трыма яйкамi. Трэцяе было падарункам ад AX. На самай дэла гэта таксама шарападобная граната. Смертаносная газавая бомба. Друкаванае кiраѓнiцтва карыстальнiка да яму абвяшчала: ( 1. Выцягнеце штыфт. 2. Кiньце бомбу. 3. Бяжыце, як далей.) i "Спiс магчымых месцаѓ для паркоѓкi", якi на слэнгу AX азначае, дзе вы можаце схаваць схаванае зброю. Прапанова +3 ("выкарыстоѓваць гнуткi прыдатак Z-5 i змясцiць гранату на свае часткi цела") утрымлiвала ѓ сабе нейкi падтэкст.
  
  
  Чаго я не ведаѓ тады i ведаю цяпер, так гэта таго, што "Памiж тваiмi ѓласнымi часткамi" там было самае бяспечнае прытулак у свеце. Нiкому i ѓ галаву не прыйдзе шукаць гранату туды. I гэты факт не раз ратаваѓ мне жыццё. Але ёсць адна праблема з гэтай гранатай: як дастаць ee вакол хованкi.
  
  
  Галасаваць вы перад сваёй расстрэльнай камандай. Дванаццаць стрэльбаѓ нацэлены на вашым складаць даляр. Вам прапануюць завязаць вочы, а вы кажаце "няма". Вам прапануюць цыгарэту, а вы кажаце "няма". Яны пытаюцца, цi ёсць у вас апошняя просьба, i вы адказваеце: "Так, сэр". Яе гатэль б напрыканцы ѓладкавацца ямчэй.
  
  
  Гэта праблема з гранатай.
  
  
  - Думаю, ён ачуѓся. - Казаѓ Кван. Ван прыйшоѓ праверыць, цi так гэта... Я не мог вечна прыкiдвацца мёртвым.
  
  
  Ну-ну, - сказаѓ ён. "Нiк Картэр".
  
  
  Яе павольна падцягнуѓся i абмацаѓ галаву. "Я выпадкова быѓ у гэтым раёне, i падумаѓ, заеду i зазiрну".
  
  
  Ён усмiхнуѓся. - Як шкада, што мы не ведалi, што ты прыедзеш.
  
  
  - Я ведаю, - сказаѓ я. - Вы б спяклi торт.
  
  
  З жэстам звярнуѓся з лiстом да iншых. "Гэй, iдзiце сюды. Яе хачу, каб вы ѓ апошнi раз сустрэлiся са знакамiтым майстрам забойцаѓ - Нiкам Картэрам". Мяркуючы па тым, як ён гэта сказаѓ, яе чакаѓ апладысментаѓ, i, можа быць, яшчэ некалькiх апладысментаѓ.
  
  
  Але замест гэтага яе атрымаѓ бязлiтасную серыю пагардай усмешек.
  
  
  'Зараз...' - сказаѓ Ван. - Ёсць яшчэ адна праблема. Каму выпадзе гонар забiць нашага Киллмастера? Гэта быѓ рытарычнае лейцара, вядома, Ван гатэль, каб людзi дапамагалi эму карону.
  
  
  "Мне.' - Кван раптам выцягнуѓ пiсталет: "Я дастаткова доѓга выконваѓ загады. Мне патрэбна гэтая гонар для прасоѓвання па службе". Ван таксама выхапiѓ пiсталет i зрабiѓ эга Квана. Ён сказаѓ. - Яе больш варты.
  
  
  Мне было цiкава, хто вакол iх больш варты. Мяне гэта сапраѓды пачатак цiкавiць.
  
  
  Двое стаялi, гледзячы адзiн на аднаго, два пiсталета былi накiраваныя iншаму сябру ѓ сэрца.
  
  
  Круг мужчын адступiѓ ад iх на крок, як быццам яны выконвалi нейкую кадрылю без музыкi. Гэта рух ѓзмацнiла напружанне, падахвочваючы двух герояѓ з зброяй бiцца. Цяпер справа за гонарам. Калi хто-то вакол iх адступiць, ён страцiць твар. Цi ѓсё што заѓгодна.
  
  
  - Я загадваю табе кiнуць зброю. Гэта была бессэнсоѓная гульня, i Ван ведаѓ гэта.
  
  
  - А яе кажу табе, што больш не прымаю загады.
  
  
  Думаю, першым стрэлiѓ Кван. Дзве ѓспышкi адбылiся за долю секунды, i ён ужо быѓ на паѓдарогi праз пакой. Дуэль крыху адцягнула ѓсiх, у чым яе меѓ патрэбу. Сеѓшы на падлогу, яе узяѓ гранату ѓ руку i пачаѓ цаля за цаляй, паѓзком, прасоѓвацца да дзень. Пры першым плане стрэле яе кiнуѓ яе, затрымаѓ дыханне i пабег да выхаду. Газ утварыѓ смяротную дымавую заслону. Яны задыхалiся i падалi, спрабуючы дацягнуцца да мяне. Адзiн прайшоѓ праз нах, але яе штурхнуѓ эга ѓ жыццi, i ён сагнуѓся. Яе, зрабiѓ вялiкi скачок i прымусiѓ сябе выскачыць вонкi. Гэта была цяжкая старадаѓняя дубовая дзверы з дэкаратыѓным ключом у дэкаратыѓным замку. Дзверы падбадзёрваючы i ѓпэѓнена шчоѓкнула. Яна не вытрымае напор васьмi бандытаѓ вечна. Але зноѓ жа, у iх не было шмат часу. Газ збiѓ бы ih з нага за шэсцьдзесят секунд, а праз тры хвiлiны ѓсе яны былi б мёртвыя.
  
  
  Яе падняѓся на чацвёрты паверх, адкрыѓ акно i глыбока ѓздыхнуѓ. Газ застанецца там жа, дзе i быѓ: у закрытай бiблiятэцы на другiм паверсе, у пакоi, дзе вокны былi зачыненыя.
  
  
  Пажылая пара ѓсё яшчэ была там, дзе яе пакiнуѓ ee. Яны былi так напалоханыя, што ѓсё яшчэ прыкiдвалiся мёртвымi. Яе падняѓ ih звязаных спiной да спiны i панёс ѓнiз па трох лесвiчным пралётах.
  
  
  Мы дасягнулi травы перад домам i ляглi на траву аддыхацца. Яе, паглядзеѓ у акно бiблiятэкi. На nen ляжалi скурчаныя тры цела. Акно не можа адкрыцца, але яны памерлi, спрабуючы эга адкрыць.
  
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 9
  
  
  
  
  У "Брытанскiм колониале" не засталося люксаѓ, таму яе зняѓ тры пакоi. Два вакол iх былi для Thestlewaites. Аказалася, што гэта прозвiшча герцага i герцагiнi. I яны сапраѓды былi герцагам i герцагiняй. Высветлiлася, што дзяѓчына, Нонни, была ih дачкой. А ѓлiчваючы, што герцагу было восемдзесят тры гады, яе, адчуѓ павагу да дваранству.
  
  
  Нонни дасталася другая пакой.
  
  
  Нонни проста працягвала прыходзiць у трэцюю.
  
  
  Трэцяя пакой была маёй.
  
  
  Мякка ёй паспрабаваѓ растлумачыць гэй, што я не ѓ яе гусце. Яна люта пратэставала, i сказала, што я вось падабаюся. Яе мякка патлумачыѓ, што яна не ѓ маiм гусце. Гэта прымусiла яе плакаць. Ёй сказаѓ, што схлусiѓ. Ёй сказаѓ, што знаходжу яе надзвычай панадлiвай i знiшчальнае сэксуальнай. Яе сказаѓ эй, што быѓ моцна паранены.
  
  
  Яна апынулася вельмi разумелай.
  
  
  "Я патэлефанаваѓ i правёѓ два размовы. Першы быѓ з Лонданам, з Роско Клайном. Роско быѓ агентам АХ. Як стрэлка, яго таленты былi ценымногие нiжэй сярэдняга, але калi справа даходзiла да сачэння за хема-небудзь i дзе заѓгодна, Роско Клайну не было размешчана сонца.
  
  
  Роско выглядаѓ як нiколi i як нiхто. Эму ѓдавалася выглядаць, як тры розных чалавека ѓ межах аднаго раёна. У яго была асаблiвая манера мяняць выраз i позу. Аднойчы вы азiрнулiся i ѓбачылi хлопчыка на пабягушках. Калi вы зноѓ азiрнулiся, хлопчык на пабягушках знiк i вы ѓбачылi каго-то iншага - адваката або аѓтагоннiка - ва ѓсякiм выпадку: каго-то зусiм iншага. Тады гэта былi проста вашы адчуваннi, вы думалi, што за вамi не сачылi... Гiсторыя абвяшчае, што Роско аднойчы збег па Дахау, проста выйшаѓшы па гэтай нацысцкай цытадэлi, проста таму, што, як ён выказаѓся, "ён выглядаѓ, як немец".
  
  
  Хочаш вер, хочаш няма. Ёй цалкам веру ѓ гэта ѓ доѓгатэрмiновай перспектыве.
  
  
  Роско паабяцаѓ паспець на самалёт па Насаѓ. Ён будзе працягваць сачыць за Чэн-лi i Па Vin, пакуль я не дабяруся туды. Было дзесяць хвiлiна адзiнаццатага. Ёй патэлефанаваѓ у аэрапорт. Падарожжа ѓ Лондан вылецеѓ своечасова. Потым яе ѓключыѓ радыё. Былi навiны пра ѓцёкi, але нiчога аб магчымай злове Чэнь-цi. Роско павiнен паказаць свае трукi.
  
  
  Лекар гатэля агледзеѓ маё плячо, перавязаѓ эга i зрабiѓ укол.
  
  
  Ён не даверыѓ нам адзiнаму слову, што я урэзаѓся ѓ дзверы.
  
  
  Яе гатэль прыняць душ, выпiць i мець сорак гадзiнны скляпеннi. Але яе таксама гатэль бачыць Тару, i яе не настолькi адназначны, каб не зразумець, што апошнiя некалькi гадзiн яна, павiнна быць, прайшла праз пекла. Гэта было вострае, калi яна скривилась i сказала: "Хлопцы, вы таксама заѓсёды радуйцеся". Яго таксама ведаѓ, што яна на самай дэла амелы на ѓвазе. Яе сам палiчыѓ за лепшае б пачаць яе шукаць, чым сядзець i чакаць. Яе, спадзяваѓся, што Тара адмянiла бранiраванне гатэля i накiравалася па адрасе, якi ёй, гэй даѓ. Яе пад'ехаѓ да жоѓтага дому на iншым канцы горада.
  
  
  Мiсiс Уiлсан. Г Шэрыф адказала мне. Не, сказала яна мне, Тары там не было. Хема была гэтая Тара? А хема быѓ для нах яе? Кроѓ пачала гудзець ѓ галы. Тара павiнна была быць тут некалькi гадзiнаѓ таму. Гэта было самае бяспечнае месца, якое ёй толькi мог прыдумаць. Але я не павiнен быѓ дазваляць гэй вяртацца ѓ той гатэль. Яе павiнен быѓ адправiць яе адкрытыя сюды. Паведамленне, якое ёй паслаѓ мiсiс Шэрыф азначала, што я вызвалюся ад яе праследавацеляѓ. Яе прадставiѓ сабе гэтых двух жанчын, якiя сядзяць разам, п'юць каву i гуляюць з дзецьмi.
  
  
  Спектакль, якi цяпер паѓстаѓ перад маiмi вачыма, быѓ ценымногие менш прыемным.
  
  
  У iх была Тара.
  
  
  Але, голас зноѓ праблемы. Хто яны'? I куды яны яе павезлi? Яе зноѓ не ведаѓ, з чаго пачаць. I нават цяпер Тара магла...
  
  
  Яе сказаѓ мiсiс. Шэрыф, хема яе быѓ.
  
  
  Яна дала мне бутэльку рому.
  
  
  Яе затрымаѓся ѓ нах. Было б па-дурному сысцi, пакуль яе не ведаю, куды iсцi. Грэнада? Наѓрад цi яны забралi Тару туды. Але гэта было адзiнае месца, аб якiм яе мог думаць. I менавiта таму яны не ѓзялi яе туды. Яе зрабiѓ яшчэ глыток рому.
  
  
  Яе паслаѓ спадарыню. Шэрыф за паперай i ручкай i напiсаѓ на паперы запiску для копаѓ пра ђiлсана. Яе сказаѓ iм, хто сапраѓдныя злачынцы, i што яны, верагодна, знойдуць ih ѓ пяцi футах пад газонам. Яе сказаѓ iм, што там можа быць яшчэ некалькi трупаѓ, але я не ведаѓ, дзе.
  
  
  Потым зноѓ загарэѓся гэты сьвяты.
  
  
  "Драѓляны Нiкель" быѓ у дакладнасцi такiм, якiм эга распавёѓ Уiлсан. Некалькi запушчаная карчме на абочыне дарогi. Яе праехаѓ mimmo яго i прыпаркаваѓся памiж дрэвамi.
  
  
  У вокнах было цёмна, але, падышоѓшы блiжэй, убачыѓ яе, што яны зашторанае чорнымi фiранкамi.
  
  
  Яе пачуѓ галасы.
  
  
  Яе пацягнуѓся да Вильгельмине. Яе забраѓ яе, калi паветра ѓ пакоi зноѓ шталь прыдатным для дыхання, i мне прыйшлося вырваць яе па мёртвай хiтрыкi задыхнувшегося тайца. Яе знайшоѓ штылет дзе-то на падлозе ѓ бiблiятэцы. Было прыемна атрымаць назад сваё старое надзейнае зброю. Новае зброю падобна на новую каханне - заѓсёды баiшся, што яно цябе падвядзе.
  
  
  Яе, нахiлiѓся да лiжа затемненному акна.
  
  
  Eh bien, Лато?
  
  
  Нас наведвае.
  
  
  Яны чаго-то чакалi i гаварылi па-французску. Французская быѓ распаѓсюджаным мовай у Iндакiтаi. Многiя вакол гэтых спустошаных рэвалюцыямi краiн, калi-то былi французскiмi калонiямi, а затым сутыкнулiся з незалежнасцю, разам думаючы аб тым, у якiм кiрунку рухацца. Налева або направа. Яе нiколi не быѓ так добры ѓ гэтых усходнiх мовах, але, па меншай меры, яе кажу па-французску.
  
  
  "Si le Yacht is parti. Ты бачыш сiгнал?
  
  
  Яны чакалi сiгналу аб тым, што лодка сышла.
  
  
  - Плюс важна, où sont les autres?
  
  
  Яны таксама чакалi "iншых". Калi б гэтыя "iншыя" былi там, дзе яе i спадзяваѓся, яны маглi б чакаць вельмi доѓга.
  
  
  Яе напружваѓся, каб ѓлоѓлiваць кожнае сказанае iмi слова. Яны задавалiся пытаннем, звязалiся цi вы "les autres" з Картэрам. Яны падумалi, што шкада, што iм не дазволiлi дапамагчы.
  
  
  "C'est dommage, - сказаѓ адзiн, - que la femme est mort".
  
  
  Мой складаць даляр перастала бiцца.
  
  
  Тара была мёртвая.
  
  
  Мудрасць, разважлiвасць, самаабароны, магчымасць, мэта, АХ, жыццё, усё рассыпалася ѓ бессэнсоѓную пыл. Яе проста сышоѓ з розуму. Яе, ускочыѓ i штурхялём адкрыѓ дзверы. Яе атакаваѓ першы якi рухаецца аб'ект у поле зроку. Яе нават не выхапiѓ пiсталет. Яе гатэль адчуваць плоць у сваiх руках i адчуваѓ прымiтыѓнае жаданне iрваць i помсцiць. Яе гатэль быць сваiм уласным зброяй.
  
  
  Раптам аказалася, чтоя бiѓся з трыма мужчынамi. Разам яны былi шэсць футаѓ у вышыню i трыста пяцьдзесят фунтаѓ вагi, але калi справа даходзiць да вар'яцтва, мне няма размешчана сонца. Сляпая лютасць, палаючая лютасць - галасаванне што ператварае дурняѓ у сверхлюдей.
  
  
  Ёй быѓ бесперапыннай лютай машынай. Ёй быѓ завода, якая займаецца наносiла ѓдары рукамi i нагамi. Нам адзiн не выслiзнуѓ ад мяне. Мы былi складзеныя, як кiтайскi пазл - адзiны, круцiцца, пинающий мяч. Усе яны баялiся страляць, баялiся патрапiць у аднаго праз iх.
  
  
  Яе гатэль б расказаць вам, як я гэта зрабiѓ. На самай дэла, яе гатэль б ведаць гэта сам. Але ѓсё, што я памятаю, гэта мая ѓласная лютасьць. Калi ѓсё скончылася, усе яны былi мёртвыя. I яе дамогся гэтага толькi сваiмi голымi рукамi.
  
  
  Цела Тары расцягнулася на стале ля барнай стойкi. Пульса не было. Нiякiх прыкмет жыцця. Яе падняѓ яе i вынес на вулiцу. Яе рудыя валасы апяклi мяне, як жменю полымя. Яе твар выглядала ѓ бледным святле месяца, але лёгкi туман вяснушак ѓсё яшчэ пакрываѓ яе нос. Камяк балюча затрымаѓся ѓ мяне ѓ горле, i закрычаѓ, каб вырвацца ѓ зьнiшчальны галашэньнi. Але далей справа не пайшла; ён проста застаѓся там.
  
  
  Яго пацалаваѓ яе на развiтанне.
  
  
  Яна коратка паварушылася ѓ маiх руках.
  
  
  Яе зноѓ пацалаваѓ ee.
  
  
  Яна хмыкнула i зморшчылася. - Прывiтанне, Нiк, - сказала яна са смехам. - Яе моцна цябе напалохала?
  
  
  Яе ледзь не выпусцiѓ яе, ёй быѓ так ашаломлены гэтым нечаканым выступам. Ён не мог сказаць больш нам словы. Яна вылiлася смехам. 'Супакойся. Ты не вар'ят. Спячая прыгажуня жывая i здаровая".
  
  
  Нарэшце мне ѓдалося выцiснуць "Што-ха-ууу". Або што-то падобнае.
  
  
  Яна зноѓ засмяялася. - Адпусцi мяне, i я табе ѓсё раскажу.
  
  
  Яе апусцiѓ ee. - Мммм, - сказала яна. "Прыемна зноѓ рухацца". Яна працягнула рукi i покружилась ѓ месячным святле.
  
  
  Яна была надзвычай прыгожая. Яна была мiфiчнай нiмфай. Нiмфай па старой легенды, народжанай зноѓку, якая паднялася з грабянёѓ сукенка, чароѓнае iстота праз казкi, абудзiлася цэлай з шарм, якiя доѓжылiся сто гадоѓ.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на нах, сам больш цi менш нiбы зачараваны. Яна-канферэнцыi свой карагод, пахiтала галавой i ѓсмiхнулася. - Ненавiджу казаць табе праѓду, дарагi. Гэта сапраѓды вельмi неромантично".
  
  
  Паспрабуй, - сказаѓ я.
  
  
  "Бiялагiчная зваротная сувязь", - сказала яна.
  
  
  Арганiчная зваротная сувязь?
  
  
  Арганiчная зваротная сувязь".
  
  
  Вы ѓжо сказалi гэта, - сказаѓ я. "Але што гэта?"
  
  
  Што ж, без сумневу, вы чулi аб гэтых тэорыях аб тым, як спынiць галаѓны боль, як справiцца з астмай, проста кантралюючы свае мазгавыя хвалi... "Ну i што?" Быѓ бэстсэлер пад назвай "Бiялагiчная зваротная сувязь". Яе не чытаю бэстсэлеры, але чуѓ аб гэтых тэорыях. Гэта не мела нiякага дачынення да таго, "як мне пераймаць мёртваму па матэматыцы?"
  
  
  Ну, - сказала яна, - я так i зрабiла. Яны спыталi мяне, дзе ты, одзiна вакол iх ударыѓ мяне, i я ѓпала. Тады яе проста пачаѓ з гэтай бiя-зваротнай сувязi. Яе панiзiла пульс, пакуль не перастала эга адчуваць, i затрымала дыханне. Я заѓсёды так рабiла, калi яны падбiралiся да мяне занадта блiзка".
  
  
  Проста так?' - Я пстрыкнуѓ пальцамi.
  
  
  Няма. Не проста. AX падрыхтавана гэтаму групу жанчын-агентаѓ. Гэта практыкаванне цягнулася шмат месяцаѓ. Але гэта працуе".
  
  
  Але скажы мне, чаму ты не звязалася са мной? Яна пацiснула плячыма. - Спачатку я не была ѓпэѓненая, што гэта ты. Але акрамя таго, - яна зрабiла паѓзу i паглядзела ѓ зямлю, - у свой гатэль даведацца, цi не турбуе цябе гэта.
  
  
  Яе адарыѓ яе атрутным позiркам. "Мяне так па-чартоѓску хвалявала, калi яны сказалi, што ты мёртвая, што я ѓварваѓся ѓ гэты клуб, як вар'ят".
  
  
  'Прывiтанне.' - Не крычы так. Думаеш, ёй прыйшла сюды пацешыцца?
  
  
  'Не.' - Але ты не забаѓлялася. Ты спаѓ на працы.
  
  
  Ёй вядома, што ѓ гэтага метаду ёсць некалькi пераваг. Вы можаце практычных спынiць пульс, у той час як вашыя вушы працягваюць функцыянаваць. А людзi проста схiльныя не саромецца ѓ словах у прысутнасцi нябожчыка.
  
  
  Тара шмат што стала вядома. Не тое каб гэта продвинуло нас далей, але, па меншай меры, таямнiцы Насаѓ былi прояснены.
  
  
  У Лiн Цзын i Бангеля была усходняя аптэка. У Бангеля таксама быѓ гатэль у Насаѓ. Калi ѓсё гэта здавалася занадта добрым, каб быць праѓдай, кiтайская службы KAN зрабiла прапанову, ад якога яны не змаглi адмовiцца. У абмен на тое, што яны не перакрыюць крынiца наркотыкаѓ, KAN патрабавала дваццаць працэнтны выручкi i перыядычныя паслугi. Гэтая "выпадковая сэрвiс" была вельмi просты: усё, што iм трэба было зрабiць, гэта забяспечыць прыкрыццё i сховiшча для атс серыi, якiх КАН гатэль куды-то ѓкаранiць.
  
  
  Насаѓ быѓ iдэальнай прамежкавай станцыяй. Блiзка да Амерыцы, але ѓсё ж брытанская тэрыторыя. Гэта пазбавiла ih ад многiх праблем i рызыкi. А што тычыцца апошняга этапу ih падарожжа, гэта было вельмi лёгка сесцi на рыбалоѓнае судна i высадзiцца на выдаленым фларыдскiм рыфе. Сiстэма працавала нармальна.
  
  
  Чарльз Брайс, напрыклад, фiлiял, якi забiѓ сенатар Мортона. Спачатку ён працаваѓ простым памочнiкам на кухнi ѓ казiно Грэнады; затым КАН прызначыѓ эга, тузаючы за патрэбныя нiтачкi тут i там, пiлотам "Лятучых асаѓ"; - ён разбiѓся самалёт з сенатарам у nen. Што тычыцца CAN, сiстэма працавала гладка, але Лiн Цзын пярэчыѓ супраць гэтай fold paper. У асноѓным предназначеной супраць рашэння рэзкiх скарачэнняѓ. Былi i iншыя ѓдзельнiкi, якiя бурчалi.
  
  
  Гэта дасягнула свайго апагею, калi Чэн-лi застрэлiѓ Сэйбрука. Гэта было немагчыма. Сенатар Сэйбрук мог быць мэтай Чэн-лi, але эга варта было забiць сябе дома ѓ штаце Мэн. Калi Сэйбрук увайшоѓ адкрытымi ѓ казiно, Чэн-лi падумаѓ: "Чаму яе павiнен чакаць?"
  
  
  Гэта быѓ па-чартоѓску дурны ѓчынак. Так вы раскрыеце ѓласнае гняздо.
  
  
  Чэн-лi быѓ арыштаваны.
  
  
  Лiнь Цзын гатэль сысцi. Дастаткова дрэнна, каб здаць Бангеля за гэта, калi гэта будзе неабходна. Астатняя частка банды таксама была на мяжы бунту.
  
  
  ђвесь бiзнэс казiно Грэнады раптам апынуѓся пад пагрозай.
  
  
  Яны паслалi Па Vin. Ih вялiкага чалавека ѓ Лондане, плюс каманда ратавальнiкаѓ па КАН, каб дабрацца да Чэнь-цi. Вiнг зарэкамендаваѓ сябе, як гандляр опiюмам, i гэтая роля дазволiла яму было заваяваць давер Лiн Цзын, а таксама паслаць Лiн Цзын за мной. Але з-за гэтага хаосу i бунту ѓ Грэнадзе KAN прыйшлося шукаць новае месца. Таму яны ѓключылi ѓ справу "Драѓляны нiкель", схаваѓшы наркотыкi ад ђiлсана. Г Шэрыфа. Гэты бар шталь ih новай штаба-кватэрай. Там яны збiралiся, каб спланаваць свае далейшыя дзеяннi. Большасць вакол iх нават елi, i спалi там. План быѓ добры.
  
  
  Вiнг быѓ натхняльнiкам ѓцёкаѓ Чэн-лi вакол турмы. Ён таксама спланаваѓ аварыю з гэтай яхтай i прывёѓ падводную лодку. Затым ён зладзiѓ "дзелавую сустрэчу" з герцагам, а таксама пераканаѓся, што верны дварэцкi герцага знiк. Хiба не было выпадковым i прыемным, што Па Vin ведаѓ выдатнага прыслужнiка? Толькi што прыбыѓ вакол Лондана з рэкамендацыямi лэдзi Шэрыл.
  
  
  Ён пакiнуѓ гвалтоѓныя дзеяннi Ван Тонгу. Гэтыя заняткi не былi дрэннымi, ну жорсткiмi. Што раздражняла, так гэта пераклады. Дзе-то, ад французскага да камбоджыйскага, тайскага, кiтайскага i асаблiвага англiйскай Ван Тангiйская, на дзеяннi закралiся памылкi, i добра прадуманыя планы страцiлi частку свайго сэнсу. Тое, што рушыла ѓслед за гэтым, выглядала як што-то вакол кiнакамедыi "Keystone Cops".
  
  
  Кожны раз, калi адзiн вакол хлопцаѓ вакол KAN спатыкаѓся аб цела, яны лiчылi, што гэта справа рук KAN.
  
  
  У рэшце рэшт, у КАНЫ былi ѓсе падставы забiць Бангеля, i КАН таксама планаваѓ забiць Лiн Чинга. Таму кожны падумаѓ, што гэта зрабiѓ хтосьцi iншы па групы, i моѓчкi прыбiраѓ трупы, якiя пакiнуѓ ёй.
  
  
  Астатняя частка была менш пацешнай. Гэта была ая частка, якая займаецца амелы стаѓленне да Гару. Яны дабралiся да яго, калi ён звязаѓся са мной. Хлопцы па Ван зрабiлi гэта, i прыйшло паведамленне, што "амерыканец мёртвы". Vin Па думалi толькi сабой якiя разумеюцца, што я быѓ гэтым амерыканцам. Быѓ ужо познi вечар, калi група Винга накiравалася да Каскейд-род, а астатнiя пачалi свае апавяданнi за агульнай гутаркай.
  
  
  Яны вырашылi, што iм лепш дастаць мяне - i вельмi хутка. Але я ѓжо быѓ у Каскейд-Роѓд. Яны ѓзялi Тару замест мяне.
  
  
  - Куды яны цябе схапiлi?
  
  
  Хм, - яна павярнулася.
  
  
  Ты сказала, што яны былi цябе. Яе хачу ведаць, дзе.
  
  
  Яна дазволiла пяску сцякаць па маёй грудзей. - "Я думаю, што гэта вельмi хворы лейцара". Яна намалявала складаць даляр на пяску ѓ мяне на грудзях. 'Што адбываецца?' - спытала яна са смехам. - Ты раѓнуеш, Картэр?
  
  
  Вядома, я не раѓную. I не называй мяне Картэр. Ты падобная на жанчыну-рэпарцёра вакол фiльма.
  
  
  "Я проста выпадкова адыграла Ларэн Беколл". Яна з годнасцю ѓстала i пабегла па пляжы ѓ святле месяца. - Калi ёй спатрэблюся, - паклiкала яна, - толькi свiснi. Адзiнае, што магло б прынiзiць яе годнасць, так гэта тое, што на ёй не было нiякай адзення. Калi мы ѓпершыню сустрэлiся, яна здавалася даволi прыстойнай маладой лэдзi. Але ѓ апошнi час яна больш была падобная на разбiтную паненку, чым на прыстойную даму.
  
  
  Яе вызначана гатэль сл. Яе гатэль ee зноѓ. Але самае дрэннае ва ѓсiм гэтым было тое, што я не ѓмею свiстаць.
  
  
  Яе, устаѓ i рушыѓ услед за ёй па беразе.
  
  
  Мы пайшлi плаваць.
  
  
  У & nb, пасярод хваляѓ, мы слiзгалi яшчэ адзiн вакол iншага.
  
  
  - Гэта не спрацуе, - сказала яна. Яе сказаѓ. - "Зрабi стаѓку?"
  
  
  Што ж, гэта магло б быць, калi б нас не разарвала чарговая актыѓнага адпачынку. Так мы займалiся каханнем у самой абзы акiяна, то пакрываючыся вадой, то зноѓ обнажаясь. Мы ѓвайшлi ѓ той жа рытм, што i хваля, або хваля - у такi ж, як у нас, так што яна i яе сталi хвалямi i берагам, сустрэлiся ѓ сваiм натуральным плынi i прощающимися; мы сталi яшчэ адным, ласкава вiтаючы i развiтваючыся, вiльготнымi салёнымi пацалункамi. На самай дэла, гэта нiколi не спынялася. Мой рот на яе грудзях iмгненна прымусiѓ яе пачаць усё спачатку, калi мы разам спускалiся ѓ бурлiвую ваду i зноѓ разам падымалiся, задыхаючыся ад хвалявання.
  
  
  Некалькi пазней яна сказала мне: "Ведаеш, спачатку яе спалохалася".
  
  
  Яе правёѓ ѓнутранай бокам далонi па яе жывата. "Гэта страшная гульня, дарагая. I калi ты не ѓмееш гуляць з нажамi або кунг-фу... ну, ёй цябе не вiнавачу. Яе паглядзеѓ глыбока ѓ яе вочы. "Тады дазвольце мне сказаць вам што галасаванне: я быѓ вельмi злы на вас".
  
  
  Яна пахiтала галавой. - Я не маю на ѓвазе тады. Я маю на ѓвазе да гэтага дня, калi мы з табой сядзелi у тым бары, калi ты сядзеѓ там, па iншы бок крэсла, за мiльёны мiль адсюль.
  
  
  "Глядзi." - мякка сказаѓ я. "Голас, як яе. I нiхто не зможа прымусiць мяне плацiць за гэта. Ты ведаеш, што цяпер, калi яна з табой, яе ѓвесь твой. А ѓ астатнi час... ну, тады яго, напэѓна, увесь свой.
  
  
  Яна ѓсмiхнулася. У ёй была смуга вашыя смутку. 'Не хвалюйцеся. Картэр. Я не буду спрабаваць змянiць цябе. Проста... - Яна памаѓчала, падумаѓшы, што сказаць, потым вырашыла працягнуць, - што я не ведала цябе раней. Тады, калi яе не Ларэн Беколл, то ѓ мяне ёсць гэтая жудасная агiдная схiльнасць быць Сiроткам Энi. Яна зноѓ усмiхнулася, але на гэты раз твар яе было больш радасным. Не хвалюйцеся. Цяпер яго вельмi вялiкая i моцная, i люблю цябе такiм, якi ты ёсць".
  
  
  У мяне ёсць убудаваны рэфлексу на фразу "Люблю цябе", у серыю адмоваѓ. Ёй нiколi нiчога не абяцаѓ... мы ѓсе павiнны трымаць гэта нас да чаго не якi абавязвае... Я паглядзеѓ на Тару. "Я думаю", сказаѓ ёй, можа быць, яе таксама цябе люблю.
  
  
  - Божа мой, - сказала яна...
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 10
  
  
  
  
  Брытанскi музей быѓ як нiколi прывабным. Для мяне заѓсёды было што-то злавеснае ѓ гэтай прывабнасцi. Вы глядзiце на некаторыя даспехi, якiя, павiнна быць, калi-то насiѓ кароль Артур, або на манаскае адзеннi, "датаванае 610 годам". Вам раптам прыходзiць у галаву, што гiсторыя - гэта не мая маленькая гiсторыя, якую сцiскаюць i сушаць у гэтых падручнiках гiсторыi, як адну чараду бясплённых людзей i падзей, якiя iдуць рука аб руку да тых дат, якiя заѓсёды памятаюць. (1066 г., перамогi вiкiнгаѓ". 1215 г., Вялiкая паперы вольнасцяѓ.) Гiсторыя - бурнае, вiрлiвае нагрувашчванне фактаѓ, напiсаных мужнасцю, упэѓненасцю i крывёю. Гiсторыя - гэта такiя людзi, як мы з вамi, назаѓжды асуджаныя служыць свайму простаму, мiрскага iснавання. А не металiчны шчыт, або кавалак тканiны.
  
  
  Як я ѓжо сказаѓ, страшнавата.
  
  
  Яе дамовiѓся сустрэцца з Роско у адзiнаццаць гадзiн у пакоi, дзе захоѓваюцца раздрукоѓкi пальцаѓ Канстэбль. Для ѓваходу патрэбен быѓ спецыяльны пропуск. У мяне быѓ гэты праход, i ѓказаннi, як туды дабрацца, а таксама блiскучая брашура пра Джона Констебле (1776-1837). Яе перадаѓ пропуск двайнiку Маргарэт Радэрфорд, якая займаецца ѓручыла мне гiганцкую тэчку з адбiткамi. "Рамантычны рэалiст", - гаварылася ѓ брашуры. "Канстэбл гатэль вярнуцца да прыроды". Калi так, то прырода (1776-1837) была выдатным месцам. Адно вiдовiшча дыяментавай зелянiны.
  
  
  - Але так. Тады ѓ дом не было прыбiральнi.
  
  
  Яе, павярнуѓся. Гэта быѓ Роско Klein.
  
  
  "Працягвайце захапляцца гэтай карцiнай", - сказаѓ ён. Яе павярнуѓся i полюбовался карцiнай. "Наш агульны сябра па Насаѓ прыехаѓ сюды. Ён зняѓ загарадны дом у Котсуолде. Яе, падышоѓ да iншай карцiне. Хаты з саламянымi стрэхамi i сын-зялёная рака. - Твой Чэн-лi ѓсё яшчэ там. Яны адправiлiся туды адкрытыя вакол аэрапорта i з iмi тхара нiкуды не выходзiлi. Не было наведвальнiкаѓ. Не было тэлефонных званкоѓ", што незвычайна. Яны проста сука збраяносцаѓ, якiя вядуць цiхую, ахайна жыццё на адкрытым паветры. Вядома, яны прабылi тут усяго дваццаць чатыры гадзiны.
  
  
  Яе перавярнуѓ яшчэ адзiн лiст i на гэты раз даследаваѓ млын з ручаём. "Вы бачылi iншых агентаѓ КАН?"
  
  
  - Нiкому, Нiкi. Нiкому.'
  
  
  - Вас хто-небудзь турбаваѓ?
  
  
  Каго мяне? Ламонг Крэнстон? Валодаючы здольнасцю затуманивать розум? Нiхто не бачыць ценi, дзетка.
  
  
  Тады ѓ мяне ёсць яшчэ адзiн лейцара, Роска... Чаму ты прапануеш мне глядзець на гэтыя карцiнкi?
  
  
  Яе, павярнуѓся. Роско пацiснуѓ плячыма. - Я проста падумаѓ, што табе варта што-што ведаць пра мастацтва.
  
  
  Тое, што я сказаѓ тады, не падыходзiць для ѓшчыльнення.
  
  
  Мы паабедалi ѓ закусачнай Вест-Энду пад назвай "Паляѓнiчая хацiна". Закусачная з драѓлянымi панэлямi i чым-то накшталт меню па вугра ѓ жэле i заечай спiны. Ёй патэлефанаваѓ Тары i сказаѓ эй прыйсцi да нас. Мы спынiлiся ѓ "кватэры", якая належыла сяброѓцы Роско, дзяѓчыне, якая займаецца цяпер з'ехала вакол горада. Мы былi прадастаѓлены самi сабе, i ѓ нас было менш клопатаѓ з усёй гэтай глупствам Джона Сцюарта аб носильщиках, афiцыянтамi i пакаёвак. Акрамя таго, гэта быѓ самы мiрны спосаб ѓзаемадзеяння з горадам. Яе, бачыѓ, як Роска паглядзеѓ на Тару, калi яна прыйшла. На ёй было смарагдава-зялёнае кашмiровыя сукенка з вузкiм выразам i цеснае, як чума, якое обнажало яе ѓ лепшым выглядзе, i дапамагала ee пругкай круглай грудзей. Павiнна быць, яна хадзiла па крамах i купiла эга тым ранiцай. Па крайняй меры, яго нiколi не бачыѓ, эга раней. Яе магу часам забыцца сукенка, але я яе нiколi не забуду аблягае сукенка.
  
  
  Яе пазнаёмiѓ яе з Роско. Яна ѓсмiхнулася сваёй уласнай усмешкай. Як я ѓжо казаѓ, Роско можа выглядаць так, як эму падабаецца, але цяпер ён спецыялiзаваѓся на праглядзе без выразы. Мiстэр Па, Сярэднi Чалавек. Сярэдняга росту, целаскладу, асобы i адзення. Па маiх ацэнках, яму было каля пяцiдзесяцi гадоѓ або каля таго, i я атрымлiваю гэтую лiчбу, складаючы ѓсё, што ён зрабiѓ. Але ѓ яго ѓласная густая шавялюра, яна не сiвая, i ѓ ёй няма таго агрэсiѓнага чорнага колеру, якi бывае пры афарбоѓваннi.
  
  
  Таму Тара ѓсмiхнулася. Праз некалькi iмгненняѓ, калi яго паглядзеѓ на Роско, гэта быѓ Гэры Грант. Ён быѓ высокiм i худым, i раптам на nen быѓ пашыты на заказ касцюм, i ён убачыѓ, што ѓ яго дзiѓна белыя зубы. Ах ён белiзне, што асляпляе, i Тара выглядала ослепленной.
  
  
  Яе яшчэ трохi, сель, адкашляѓся i рашучым уладным жэстам паклiкаѓ афiцыянта i замовiѓ напоi. - Скажы мне, - звярнуѓся з лiстом да яго Роско, - хто цяпер назiрае за тваёй гандлем?
  
  
  'Гандлем?'
  
  
  'Звонку. Ваша знешняя гандаль.
  
  
  - Ох, нiбыта гэтая гандаль. Чарлi Мейс. Ты эга калi-небудзь бачыѓ?'
  
  
  Яго эга нiколi не бачыѓ.
  
  
  "Ну, гэта добра. З зброяй таксама добра. Калi што-то здарыцца - а я не думаю, што што-то здарыцца - ён дасць мне ведаць. З iм хлопчык, Пiрсан. Так што табе не аб чым турбавацца".
  
  
  'Хлопчык?'
  
  
  Роско паглядзеѓ мне адкрыта ѓ вочы. - Я думаю, ты быѓ даволi разумным, калi табе было дваццаць.
  
  
  Яе думаѓ пра гэта нейкi час. - Тым не менш, яе б адчуваѓ сябе ценымногие лепш, калi б ты цяпер сядзеѓ там.
  
  
  Роско пакiваѓ галавой. - Я сышчык, Нiкi. А не вартавы сабака. Акрамя таго, яе раблюся занадта... "Занадта стары, - гатэль сказаць ён, але своечасова апамятаѓся, - апошнi час яе шталь занадта лянiвы, каб ляжаць у мокрай траве цэлы тыдзень у чаканнi".
  
  
  "Як вы можаце быць так упэѓненыя, што яны застануцца так доѓга?"
  
  
  - Прадукты, напрыклад. Яны замовiлi прадукты-напрыклад, на тыдзень. Нават нанялi хатнюю прыслужнiцу. Гэта азначае, што яны плануюць якое-то час быць добрымi хлопчыкамi. Такiя навiны хутка распаѓсюджваюцца па вёсцы. I паверце мне, у такiх гарадах ужо становiцца навiной, калi нехта чхне двойчы.
  
  
  "Так што ж нам рабiць?"
  
  
  "Проста пачакаць?"
  
  
  - Чакаць i будзь напагатове, - ён выцягнуѓ два электронных скрынi. Маленькiя кiшэнныя чорныя скрынi. 'Адзiн для цябе, адзiн для мяне.'
  
  
  'Працуюць на адлегласцi?'
  
  
  'Так. Проста падыдзiце да блiжэйшага тэлефона i набярыце дзевяць-тры-шэсць-чатыры-нуль-нуль-нуль. За межамi горада вы павiнны спачатку ператварыць нуль-адзiн. Затым нацiснiце кнопку код гэтай мiлкi, i вы пачуеце запiс справаздачы Мейса. Даклад кожны гадзiну.
  
  
  "I гэта ѓсё?"
  
  
  - Няма, - сказаѓ ён. - Ёсць яшчэ што-што. Вы таксама можаце патэлефанаваць i пакiнуць сваё паведамленне на плёнцы. Тады Мэйс i яе зможам эга праслухаць. Далорэс пастаянна сочыць за манiторам, таму мы будзем папярэджаны, калi што-то пойдзе не так. Толькi абавязкова скажы гэй, дзе ты спынiѓся. Далорэс была камутатарам AX.
  
  
  - А гэты дом - цi можна ѓ яго падсадзiць жукава?
  
  
  Ён зрабiѓ кiслае твар i пакiваѓ галавой. 'Наѓрад цi. Або яны павiнны сысцi на некаторы час, але яны яшчэ не паказалi нiякiх прыкмет гэтага. Мы маглi б паспрабаваць даслаць працоѓнага па якой-то прычыне. Але калi б Па Vin трапляѓся на такую выкрут, ён быѓ бы даѓно мёртвы. У нас ёсць падлучэнне да мясцовай тэлефоннай сеткi, так што мы можам перахоплiваць ѓсе выходныя паведамленнi.
  
  
  Мне гэта не спадабалася. Назаѓсёды было чакаць. Але я не мог рызыкаваць, падвяргаючы сябе рызыцы. Vin ђ запомнiѓ мяне. Проста калi эму паказаць свой твар адзiн раз, i ѓся аперацыя была няѓдалай.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на гадзiннiк. Было без двух хвiлiна гадзiну. "Калi ваша пэйджынгавай сiстэма працуе, я думаю, у вас ёсць час, каб зрабiць гэта".
  
  
  Роско адарыѓ мяне сваёй асляпляльнай усмешкай. - Чаму б табе не зрабiць гэта зараз? прыяцель? Патрымай трохi на пальцах. Паспрабуйце самi.
  
  
  - Я безумоѓна давяраю табе, Роска, - сказаѓ я. Ён ухмыльнуѓся Тары. "Я маю на ѓвазе з тэлефонам. Яе ведаю, што вы дасце мне дакладны справаздачу.
  
  
  Ён мог бы аспрэчыць гэта, але N-3 заѓсёды галоѓней K-2. Роско падышоѓ да тэлефона.
  
  
  Тара ѓсмiхнулася.
  
  
  Гэтая была мiлая, але пустая ѓсмешка жанчыны, якая займаецца ведае, што флот толькi што адплыѓ. - Я галодная, - сказала яна, гледзячы ѓ меню. - Акрамя таго, ён не ѓ маiм гусце, - дадала яна, не падымаючы вачэй.
  
  
  Яе падняѓ брыво. - Я нават не падумаѓ нас на iмгненне, - сказаѓ я.
  
  
  У Мейса не было тэрыторыi баранцава мора, каб паведамiць нам. Што ѓ прынцыпе дало нам выхадны. Яе купiѓ некалькi квiткоѓ на мюзiкл. Адна рэч пад назвай "Раскажы сваёй маме", якую пагардлiвы прадавец New York Times назваѓ "даволi пацешнай, калi вам падабаюцца такiя рэчы".
  
  
  Тара рыхтавалася да якой-якiм пакупак, i яе крыху нерваваѓся з-за таго, што нiчога не раблю. Мой голас напэѓна, абсурдна трохi жудасна, таму што яна раптам змоѓкла.
  
  
  - Я ведаю, аб чым ты думаеш, - сказала яна нарэшце. "Ты думаеш, што гэта будзе адна вакол iх богам забытых турыстычных пастак, i што рабiць з гэтай дзяѓчынай? Дакладней, што яна ѓвогуле тут робiць? Усё, што яна можа зрабiць, гэта быць выкрадзенай i хадзiць па крамах".
  
  
  Я не адказаѓ. Ee думаю -- была блiзкая.
  
  
  - Што ж, у мяне ёсць прычына быць тут. А прычына ѓ тым, што як толькi ты высветлiць, дзе ѓ зале ih лабараторыi, яе буду ведаць, хто вакол iх клоны i што з iмi рабiць. Яна глядзела на мяне гэтак жа людзi не грубай, сцiснуѓшы вусны, як у першы дзень нашай сустрэчы ѓ "Уолдорфе". I валасы на патылiцы ѓсталi гэтак жа, як тады. Яе, ведаѓ, што яе рэакцыя была чыста абарончай. Яна сядзела i адчувала, што мяне раздражняе, i мала што магла з гэтым зрабiць. I ёй быѓ неабгрунтавана крыѓдлiвы, i ёй таксама нiчога не мог з гэтым зрабiць.
  
  
  Мы стаялi на рагу плошчы Пикадилли, гледзячы адзiн аднаму ѓ бездапаможнай злосцi.
  
  
  Яна сказала. - Акрамя таго, яе магу зрабiць яшчэ што-што.
  
  
  - I гэта так, - сказаѓ я. "Ты маеш на ѓвазе, што ты таксама, што скажаш." Так.' яна сказала. - А яшчэ яе магу зрабiць цябе вельмi шчаслiвым.
  
  
  Цяжка спрачацца з такой неприкрашенной iсцiнай. Мы дамовiлiся сустрэцца ѓ кватэры ѓ пяць гадзiн. Да тых тхара кожны вакол нас будзе займацца сабой. Я пайшоѓ у pad на Чарынг-Крос-роѓд. Стала крыху туманна. Не зусiм ясна, а хутчэй якi-то густы холад. Гоiцца рана на маiм плячы хварэла. Яе задаваѓся пытаннем, чаму людзям так падабаецца прычыняць iншаму аднаму боль, калi гэтая боль на самай дэла iснуе.
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 11
  
  
  
  
  Без чвэрцi тры яе прыйшоѓ у pad. Як раз своечасова, каб нагадаць мне, што час наблiжаѓся да трох гадзiн. Ангельцы не п'юць нiяк не калi. Голас чаму - па крайняй меры, па словах Роско, - нельга давяраць ангельцам. Яе замовiѓ пiва, i прагартаѓ газету.
  
  
  На дзесятай старонцы лонданскай " Таймс" была невялiкая навiна па ѓсiм Злучаных Штатаѓ. Высветлiлася, што сенатары Бейл i Крофт сталi ахвярамi крушэння верталёта падчас праверкi наступстваѓ урагану Карла. Па крайняй меры, так яны думалi. Верталётам i пiлот прапалi без вестак, а расследаванне было адкладзена з-за ѓрагану Дора.
  
  
  Такiм чынам, ih стала шэсць. Мортон, Сэйбрук, Линдейл, Крэнстон, а цяпер Нэйлу i Крофт. Яе мог уявiць сабе акрабатыку Вашынгтона. Прыватны размова аб замахах i змове. Абнадзейлiвыя заявы ѓрада. А тым часам у кабiнеце Хоука iшлi звышсакрэтныя перамовы. Як мы можам прыняць меры бяспекi, не выклiкаючы ѓсеагульнай панiкi?
  
  
  Мне было цiкава, як - калi Хоук гэта зробiць - справiцца з справай аб клонах. Да гэтага часу тхара не было пераканаѓчых доказаѓ тэорыi. I калi б ён хоць бы аддалена быѓ схiльны прыняць нашу тэорыю, яе ѓсё-ткi якое-то час не сустракаѓся б з iм. Без сумневу, клоны ѓжо былi ѓ краiне. Але, як ih аб'явiць у вышук, калi не ведаеш, колькi копiй аднаго i таго ж чалавека вакол?
  
  
  Але, вядома, гэта была праблема Хоука. Пакуль у мяне была сваю праблему. Маёй задачай было знайсцi рассаднiк гэтых атс, дзе б яны нас знаходзiлiся. Забiць арыгiнал i знiшчыць копii. Таксама паспрабаваць высветлiць, колькi - калi ih засталося некалькi - разгульваюць на свабодзе з загадам на забойства. Калi б яе зрабiѓ гэта i пражыѓ досыць доѓга, каб распавесцi гэтую гiсторыю, Вашынгтон мог бы пачаць поѓнамаштабнае згортванне. Па крайняй меры, калi яе пражыву досыць доѓга.
  
  
  Усё гэта рухалася па коле, а затым вярталася да мяне. Вашынгтон чакаѓ майго першага кроку. I яе чакаѓ першага ходу Чэн-лi. А затым наступае момант, аб якiм наогул не варта думаць: што рабiць, калi гэты Чэнь-цi наогул не рухаецца? Што, калi ён проста сядзiць у хованцы, а сенатараѓ становiцца ѓсё менш i менш?
  
  
  Пачаѓ званiць званок. Дзяѓчына за барнай стойкай сказала мне, што час закрыцця. Яе заплацiѓ i пайшоѓ.
  
  
  Часам вы задаецца пытаннем, цi не з'яѓляемся мы часткай нейкай гiганцкай шахматнай гульнi. Вялiкая Рука прыходзiць i выхваляецца, што змесцiць вас туды, дзе вы наогул не быць гасцiнiцы. Гэта падобна на вельмi выпадковае рух. але ѓ рэшце рэшт аказваецца, што гэта быѓ завяршальны ход ѓсёй партыi.
  
  
  Я пайшоѓ на невялiкую шпацыр. Бязмэтна, я думаю. Па Бонд-сцёрты. У ѓдалае час яе апынуѓся ѓ Берлингтон-Аркейд, вузкай доѓгай галерэi магазiнаѓ. Ёй, выцягнуѓ шыю, як i ѓсе астатнiя, каб штогод на упрыгожаны сцягам столь галерэi. Яе, паглядзеѓ на вiтрыны крамаѓ з сарочкамi i фотаапаратамi i, на вiтрыны з кiтайскiмi статуэткамi.
  
  
  Я пайшоѓ у аб'езд, калi мужчына па Вiрджынii сфатаграфаваѓ сваю жонку.
  
  
  Потым яе сутыкнуѓся з супадзеннем.
  
  
  Маёй першай рэакцыяй было адвярнуцца, каб ён мяне не ѓбачыѓ; штогод на свой твар у адлюстраваннi вiтрыны крамы. Але потым яе, зразумеѓ, што ён, у рэшце рэшт, мяне не пазнае. Яе ведаѓ эга твар амаль гэтак жа добра, як сваё ѓласнае. Да гэтага яго сустракаѓся з iм двойчы. Аднойчы яе ѓжо забiѓ эга. Але не ѓ гэтым целе. Чэн-цi быѓ дзе-то ѓ сельскай мясцовасцi. Хунг Ло быѓ у пекле, i я не думаѓ, што Лао Цзэн цяпер робiць пакупкi. Гэта асоба належала iншаму. Тое ж шырокае жорсткае твар. Тое ж плоскае, непрыязна выраз. Тая ж iдэальна размешчаная бародаѓка.
  
  
  Яшчэ адзiн фiлiял.
  
  
  Я пайшоѓ за iм нядбайнай, спакойнай хадой. Метро на Пикадилли, зноѓ на Расэл-сквер.
  
  
  Было рызыкоѓна iсцi так блiзка за iм па пятах. Але ёсць некаторыя рызыкi, на якiя вы павiнны пайсцi. Больш таго, ён шэл, як чалавек, не чакаѓ непрыемнасцяѓ. Ён не глядзеѓ на праследавацеляѓ i не паварочваѓся. Выснова: множны выбар. Цi ён не ведаѓ, што эга пераследуюць ; цi ён ведаѓ i заводзiѓ мяне ѓ пастку.
  
  
  Яе рушыѓ услед за iм яшчэ некалькi кварталаѓ, пакуль фiлiял не знiк у дом, вакол чырвонага цэглы. Дзверы была пранумараваць 43, а бронзавая таблiчка з iмем дадавала не якая адносiцца да справы iнфармацыю: "Грамадства Фезерстоуна" не адносiцца да справы прыпiскай: "Заснавана ѓ 1917 годзе". Што, кравец вазьмi, гэта было за Грамадства Фезерстоуна? Наступнае, што я павiнен быѓ зрабiць, гэта высветлiць.
  
  
  Праз дарогу быѓ макробиотический рэстаран. Раптам у мяне з'явiѓся вялiкi апетыт да здаровай ежы.
  
  
  Яе заняѓ столiк з выглядам на вулiцу; афiцыянт, выглядаѓ не такiм здаровым, як можна падумаць, што ѓ такой абстаноѓцы, змахнуѓ некалькi дробак i працягнуѓ мне меню. У мяне быѓ выбар: шарбет па сланечнiка (ѓзбiты ёгурт з семкамi) або спiс усе больш смяротных сумесяѓ. Сок шпiнату, капустное суфле. Яе спынiѓся на графiнi з арганiчным лiманадам, гадаць, вакол якога органа iм удалося прыгатаваць эга.
  
  
  Пара удоѓ з кiя здзейснiла балючы выхад па Грамадствах Фезерстоуна.
  
  
  Сакавiты падлетак у футболцы i джынсах заняѓ столiк побач са мной i замовiѓ "сланечнiк". Яна паглядзела на мяне, як глядзяць маленькiя дзяѓчынкi.
  
  
  Увайшла жанчына з вялiкай колькасцю пакетаѓ. На галоѓ у нах быѓ залiшне чырвоная капялюшык i амаль паказныя маршчыны. Спачатку яе, падумаѓ, што яна размаѓляе сама з сабой. Але я быѓ не правы. Яна размаѓляла са сваёй торбай. - Добра, - сказала яна, - i, калi ласка, захоѓвайце спакой.
  
  
  Яна была абсалютна правы ѓ гэтым. Сумка для пакупак са занадта вялiкiм ротам МОЖА моцна раздражняць.
  
  
  Яна села за столiк побач са мной i зняла пушыстую карычневую накiдку. Гэй, было недалёка ад васьмiдзесяцi, але яна ѓсё яшчэ апраналася ѓ адпаведнасцi са сваiмi юнацкiмi гадамi. Яна была нейкай дзяѓчынкай-падлеткам. Жамчужныя каралi i мускусныя духi.
  
  
  - Сядзi, - сказала яна сумцы. Яна павярнулася i адарыла мяне извиняющейся усмешкай. "Я не разумею, чаму эга не пускаюць у рэстараны. Кажуць, гэта звязана з ненатуральнай у такi час акуратнасцю або чым-то яшчэ. Але ён вельмi акуратны. Яна зазiрнула ѓ сваю сумку. - Не так, мiлы?
  
  
  Сцiснуѓшы была шестифунтовым ёркшырскiм тэр'ерам. Таксама вядомы як Роджэр. Так супала, што мне зусiм не падабаюцца ѓсе гэтыя маленькiя тявкающие сабачкi, i што-то вакол гэтага, павiнна быць, было напiсана ѓ мяне на твары. - Спадзяюся, ты не баiшся сабак.
  
  
  Яе сказаѓ эй, што не баюся сабак.
  
  
  О, добра.' Яна ѓсмiхнулася i паляпала мяне па руцэ. - Таму што Роджэр i мухi не пакрыѓдзiць.
  
  
  Яе ѓслых задумаѓся, улiчваючы рост эга, не пашкодзiць цi эму муха. Яна выдаѓ пранiзлiвы смяшок, i какетлiва вёскi лiзаць.
  
  
  Яе звалi мiс Мэйбл. Яна пражыла ѓ гэтым квартале больш за пяцьдзесят гадоѓ у дом, якi яна сцiпла назвала даволi раскошным. - А, скажам так... падарунак ад, скажам так... iншы. Мiс Мейбл гатэлi паведамiць мне, што ѓ нах сапраѓды быѓ сэкс. Даѓ зразумець мiс Мейбел, што мяне гэта не здзiвiла.
  
  
  Гэта прынесла мне некалькi ачкоѓ, i размова прыняѓ пэѓны кiрунак. яе сказаѓ гэй, што я сядзеѓ i чакаѓ сябра, якi ѓ цяперашнi час наведваѓ Грамадства Фезерстоуна.
  
  
  - Ммм, - сказала яна. - А ты не хацеѓ туды заходзiць. Вы не верыце ѓ гэтыя рэчы? †
  
  
  Яе сказаѓ эй, што мала што ведаю пра гэта.
  
  
  - Нiхто не ведае аб прывiдах, мiстэр Сцюарт. Мы проста павiнны прызнаць, што яны ёсць".
  
  
  Голас так. Грамадства Featherstone дазваляе вам размаѓляць з мёртвымi.
  
  
  Яе падумаѓ, не дапытваѓ гэты фiлiял сенатараѓ.
  
  
  Яе спытаѓ яе, цi была яна калi-небудзь там, i яна чмыхнула.
  
  
  "Ха. Не, гэта малаверагодна. Джон Фезерстоун пракляѓ мяне ѓ 1920 годзе. Праклён , уявiце. Сказаѓ, што я скандалистка, мякка кажу. О, гэта быѓ аматар прыстойнасцяѓ, сапраѓдны фанатык. Яна пастукала ѓ галоѓ паказальным пальцам, сверкавшим калекцыяй брыльянтавыя кольцаѓ. ђспамiны аб мiнуѓшчыне скандале.
  
  
  - Ну, калi вы спытаеце мяне, - цiха сказала яна мне на вуха, - у гэтым дом няма, нам аднаго трупа, аб якiм варта было б казаць. Мёртвы цi жывы, вы павiнны быць анёлам, каб увайсцi ѓ гэты дом. А анёлы, дарагi, надзвычай сумныя. Яна изобразмла тое, што вы маглi б назваць гарэзным падмiргваннем.
  
  
  Афiцыянт прынёс гэй, газiроѓку, багатую вiтамiнамi. Яна зрабiла глыток i зрабiла грымасу агiды. Гэты напой вельмi карысны для вас.
  
  
  Што я зноѓ сказала? Ах так, ну, а калi ён памёр, яго дачка ѓзяла на сябе кiраванне. Ну, я кажу аб дзiвацтвах... Элiс Фезерстоун, мiлая лэдзi, Мiс Мейбл няѓхвальна падцiснула вусны. "Занадта доѓга гуляць у нявiннiцу нiколi не бывае добра".
  
  
  Яе праiгнараваѓ психосексуальные тэорыi мiс Мэйбл. - Што ты маеш на ѓвазе пад гэтай глупствам?
  
  
  Ну глупства. "Ах, Тоуве" або "Вауве". што-нешта такое. Яе дакладна не ведаю. Калi ты спытаеш мяне, дарагая, гэта з-за ён кiтайскай ежы, якую яна ѓступае ѓ дзяцiнстве. Яны ядуць самыя жудасныя рэчы, вы ведаеце. Думаю, гэта паѓплывала на яе мозг.
  
  
  Ёй вядома шмат у дастатковай колькасцi людзей за гэтыя гады, каб ведаць, што вы павiнны слухаць усё. Ад ih каханай тэорыi лятучых талерак да пакрокавага прайгравання ih лепшай гульнi ѓ гольф. Усе хочуць быць пачутымi. I калi вы гатовыя слухаць тое, што нiхто iншы не хоча чуць, ёсць усе шанцы, што яны скажуць вам тое, што нiхто iншы не скажа. Так што сыч усяго свету яе б не перапынiѓ яе, калi б не сачыѓ за вулiцай. Тое, што я там убачыѓ, падказала мне, што я мог выйграць галоѓны прыз.
  
  
  Яе, папрасiѓ прабачэння i пайшоѓ да тэлефона. Яе знайшоѓ эга ѓ мужчынскiм туалеце i набiрае нумар. У Мейса не было квартале бягучага.
  
  
  Яе раблю запiс на плёнку.
  
  
  Фiлiял толькi што выйшаѓ праз нумар 43. Падышоѓ да куце, каб адправiць лiст. Галасаванне толькi гэта быѓ не той фiлiял, якога яе тут пераследваѓ. Калi толькi ён не пераапранаѓся i не кульгаѓ апошнiя паѓгадзiны. Вядома, гэта было магчыма. Але яе не даверыѓ. Мой фiлiял выглядаѓ занадта самаѓпэѓненым, каб турбавацца аб маскiроѓцы. I калi б гэта быѓ нехта iншы, яе б сутыкнуѓся з чым-то вялiкiм. Гэта станцыi кланавання.
  
  
  Было без дзесяцi чатыры. Пакiнуѓ ёй паведамленне для Роско. Яе сказаѓ эму, каб ён прыйшоѓ сюды i сачыѓ за наступным клонам. А пакуль яе буду сядзець тут i назiраць. Пагляджу, не ѓвойдзе цi хто-небудзь яшчэ.
  
  
  Мiс Мейбл зноѓ размаѓляла з Роджэрам. Яе падумаѓ, цi змагу я яе атрымаць свой наступны рэѓматызму без лекцыi аб хiмiчным складзе ежы. Яе рызыкнуѓ. "Чаму Элiс Фезерстоун вырасла на кiтайскай эде?"
  
  
  Мiс Мейбел, падобна, падумала, што гэта дурны лейцара. Ну, дарагi. Чым яшчэ сiлкуюцца кiтайцы?
  
  
  Пачакайце секунду. - Вы маеце на ѓвазе, што Фезерстоуны - кiтайцы?
  
  
  - Ну, - яна паказала на мяне рукой. 'Не зусiм. Але зноѓ жа, не зусiм так.
  
  
  Карацей кажу, Стары Джон быѓ экспарцерам гарбаты. Ён шмат гадоѓ жыѓ у Кiтаi. Але з рэвалюцыяй 1912 года жыхарам Захаду стала ясна, што iм больш не рады. Эга справа была канфiскавана. Забiлi эга жонку. I Джон вярнуѓся ѓ Лондан з маленькай дачкой.
  
  
  I са схiльнасцю да мiстыкi.
  
  
  Ён сцвярджаѓ, што штодня размаѓляѓ з жонкай. I эму ѓдалося пераканаць многiх старых арыстакратаѓ у тым, што ён можа быць ih "кантактам з мёртвымi". Яны дапамаглi эму i заснавалi Таварыства Фезерстоуна. Гэта было практычна ѓсё, што мiс Мейбл ведала пра гэта. За выключэннем таго, што Джон i эга дачка Алiса жылi пустэльнiкамi. Толькi для таго, каб час ад часу выходзiць, каб накласцi праклён на менш чыстых сэрцам.
  
  
  Яна своечасова скончыла свой аповяд. Не прайшло i секунды, як яна зазiрнула ѓ сваю сумку. "Роджэр!" ён яе ѓкусiѓ. 'Дрэнная сабака.'
  
  
  Яна выбачылася i сышла.
  
  
  Было 4:30, калi з'явiѓся Роско. Ён заняѓ столiк у адным канцы залы i, праходзячы mimmo, кiнуѓ мне на каленi запiску: "У завулку ёсць чорны ход".
  
  
  Дождж пачаѓся, як толькi яе выйшаѓ праз рэстарана. Яе спынiѓся пад прыкрыццём ѓваходу i паглядзеѓ у акно праз вулiцу. Жанчына гадоѓ шасцiдзесяцi у чорным шаѓковым сукенка сядзела на каленях на падваконнi i глядзела вонкi.
  
  
  Скрозь дождж яе, чуѓ яе голас. - Так, вяроѓка. ён сказаѓ. "Ах вяроѓка. Цьфу ты.'
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 12
  
  
  
  
  Гэта быѓ вузкi брукаваны завулак, якi працягнуѓся ѓздоѓж квартала. Якое-дзе ён быѓ трохi шырэй там, дзе раней былi ѓваходы для якой-то стайнi або невялiкi разбiваць. Ён заканчваѓся тунэлем даѓжынёй каля дванаццацi метраѓ. А далей iшла бакавая вулiца.
  
  
  Нумар 43 быѓ чатырохпавярховы асабняком. Пажарных лесвiц не было, але была задняя дзверы.
  
  
  Дзверы адчынiлiся.
  
  
  I там стаяѓ мой першы фiлiял. Ён таксама ѓбачыѓ мяне i кiнуѓ на мяне кароткi пытальны погляд. Погляд тыпу "я цябе раней не бачыѓ".
  
  
  Калi вы сумняваецеся, вы павiнны iмправiзаваць. Яе, падышоѓ к яму i ѓсмiхнуѓся. Прабачце, але я шукаю дом Марсден. Яе выцягнуѓ вакол кiшэнi запiску Роско i зрабiѓ выгляд, што вывучаю яе. Тут сказана, што я павiнен быць дома нумар сорак чатыры, але, - я пацiснуѓ плячыма, - сорокачетвертого наогул няма.
  
  
  Ён пакасiѓся на мяне. 'Я не ведаю. Але па крайняй меры, ты не знойдзеш эга ѓ завулку". Гэта быѓ першы раз, калi яе, размаѓляѓ з клонам. Яе, чуѓ, як iншыя казалi, але не са мной. Цяпер гэта ѓразiла мяне. Усе яны гаварылi на бездакорнай англiйскай без якога-небудзь акцэнт. Амерыканскi акцэнт англiйскай. Яны былi старанна навучаны.
  
  
  - Слухай, - сказаѓ я, - можа быць, ёй скарыстаюся тваiм тэлефонам. У мяне ёсць нумар Марсден..." Я зноѓ важдаѓся з запiскай Роско.
  
  
  Ён пакiваѓ галавой. "Ён няспраѓны."
  
  
  - О, - сказаѓ я. "Што ж, дзякуй табе".
  
  
  Мне нiчога не заставалася рабiць, акрамя як выйсцi праз завулка. Дождж лiѓ цяпер мацней. Ён стукаѓся аб тратуар i гучна рэхам аддаваѓся ѓ вузкiм праходзе. Месца было злавесным. Алея цёмная. Дождж цёмны. Слiзка з-за раптоѓнага дажджу. Яе падняѓ каѓнер.
  
  
  Гэта было не тое, што я бачыѓ цi чуѓ. Гэта быѓ проста iнстынкт.
  
  
  Яе спынiѓся, каб запалiць цыгарэту. Ён спынiѓся ривненской ѓ адным кроку ад мяне.
  
  
  Яе не павярнуѓся. Ёй дазволiѓ стилету выслiзнуць ѓ далонь i працягнуѓ свой шлях. Яе зноѓ пачуѓ словы Тары: "Фiлiял забойцы першага класа, - сказала яна, - я павiнен быць забойцам першага класа".
  
  
  Добра. Значыць, мяне пераследавалi. Памiж рэхам уласных крокаѓ i барабанным стукам дажджу яе змог адрознiць яшчэ адзiн гук.
  
  
  Тунэль быѓ перада мной. Яе, увайшоѓ у тунэль. Там было цямней. Яе прыцiснуѓся ѓ ценi сцены i паглядзеѓ назад, у завулак.
  
  
  Нiчога такога.
  
  
  I ѓсё ж... я не ѓяѓляѓ сабе гэта. Валасы на маёй шыi паѓстаюць не проста так.
  
  
  Адзiным гукам, якi быѓ чутны быѓ шум дажджу. Бясшумная лупiѓ вочы вылецела праз нiадкуль. Яна стукнулася аб каменную сцяну. Яе сцяѓся i памяняѓ свой меч на Вильгельмину. На той выпадак. Я не спадзяваѓся, што мне давядзецца забiць эга. Яе гатэль выбiць з яго некалькi адказаѓ. На гэтай стадыi справы яшчэ адзiн мёртвы фiлiял прывядзе да яшчэ аднаго тупiку.
  
  
  Яе адпоѓз у цень i зняѓ палiто. Яе павесiѓ я камень у стогны. Лупiѓ вочы прасвiстала mimmo мяне i зачапiла палiто... На яе жываце пачаѓ выпаѓзаць вакол тунэля, у той бок, адкуль прыляцелi кулi.
  
  
  Справа ѓ тым, што ён не прывык прамахвацца. Ён чакаѓ ад сваёй ахвяры перадсмяротных гукавы - "фух" або "аргх". Маѓчанне дзейнiчала эму на нервы, калi яны ѓ яго былi. Ён выйшаѓ праз хованкi, як толькi яе дабраѓся да ѓваходу ѓ тунэль. Яе стрэлiѓ нiжэй i трапiѓ эму ѓ руку з пiсталетам. Не на саму руку, а ѓ пiсталет, якi ѓпаѓ на зямлю, Ён павярнуѓся, каб падняць ѓласнае эга. Яе, ускочыѓ i атакаваѓ. У той момант, калi ён пацягнуѓся да свайго зброi, яго адкiнуѓ эга далей ад яго. Было цяжка бiцца супраць яго. Ён быѓ добры. Ён ведаѓ кожны трук, якi ведаѓ яе. У яго быѓ нож. Проста так ён быѓ там, i быѓ накiраваны адкрытымi ѓ мой складаць даляр. Яе схапiѓ эга за запясце i змог спынiць рух. Але не надоѓга. Ён падняѓ кожнаму племенi, i ледзь не ѓдарыѓ мяне там, дзе гэта вельмi раздражняла. Яе, павярнуѓся i злёгку нахiлiѓся наперад i ён ударыѓ мяне ѓ жыццi.
  
  
  ђдар збiѓ мяне з нага, i нож ледзь не трапiѓ у мяне. Яго ѓстаѓ. Мая макушка ѓдарыла эга па падбародку з гучным ляскам зубоѓ. Гэта парушыла эга намеры. Ударам каратэ ѓ эга руцэ з нажом i выбiѓ эга, зброю ѓстала адкрытыя памiж валунамi, вастрыём унiз. Яе працягваѓ трымаць эга запясце i перавярнуѓ эга на спiну. Ён спрабаваѓ пазбавiцца ад сваю ѓладу з дапамогай прыёму дзюдо, але яе ѓжо падрыхтаваѓся да эга хаду. Ён паслiзнуѓся i ѓпаѓ на мокрыя камянi. Яе пачуѓ сухi трэск касцей. Ён ляжаѓ, здзiѓлена гледзячы ѓверх. Эга ногi былi падцiснутыя, ён усё яшчэ быѓ у прытомнасцi i не адчуваѓ боль. Шок проста выраслi ѓсе гэтыя пачуццi. Можа быць, яго ногi былi адключаныя назаѓжды. - Добра, - сказаѓ я. 'Яе ведаю, хто вы. Яе хачу пачуць ад вас некаторыя падрабязнасцi. Колькi вас там?
  
  
  Ён заплюшчыѓ вочы i пагардлiва ѓсмiхнуѓся.
  
  
  "Шмат". -"Занадта шмат, каб нас спынiць".
  
  
  Дзе ваша база?
  
  
  Зноѓ гэтая ѓсмешка. 'Далей. У месцы, дзе вы нiколi не знойдзеце.
  
  
  Яе зрабiлi на яго пiсталет. 'Добра. Мы пачнем з нуля. I мне не патрэбныя адказы тыпу "шмат" i "далей". Яе хачу атрымаць адказы, напрыклад, колькi i дзе. Так што наперад.
  
  
  Эга твар было спакойным.
  
  
  - Iнакш ты мяне застрелишь?
  
  
  Ён пакiваѓ галавой. "Няма рознiцы памiж смерцю i жыццём. Вы, жыхары Захаду, не разумееце. Яе не змог. Значыць, яе ѓжо мёртвы.
  
  
  У вас застаецца мала пагроз, калi самая апошняя пагроза атрымлiвае такi рэѓматызму. Гэта быѓ тупiк. Яе таксама пацярпеѓ няѓдачу. Але тады, калi я не мог атрымаць тое, што гатэль, я заѓсёды мог паспрабаваць атрымаць пацверджанне таго, што, як мне здавалася, яе ведаѓ.
  
  
  - Але ты думаеш, што iншыя даб'юцца поспеху. Што вы здольныя забiць ѓсю сотню сенатараѓ?
  
  
  Нам зусiм не абавязкова забiць ih ѓсiх. Дастаткова, каб напалохаць ih усiх да смерцi. Каб выклiкаць каралеѓстваѓ ѓ вашым ѓрадзе. Вашага... Кангрэс, як вы называеце эга. Тады мы звяжамся з вашым прэзiдэнтам, i ѓсё адбудзецца так, як мы хочам".
  
  
  Цяпер надышла мая чарга праявiць некаторы пагарду. - Здаецца, ты нешта забыѓся. У гэтага прэзiдэнта ёсць целаахоѓнiкаѓ i даволi жорсткая сiстэма бяспекi".
  
  
  Ён пакiваѓ галавой. - Здаецца, ты нешта забыѓся. Такую сiстэму бяспекi ѓжо абыходзiлi раней. I акрамя таго, мы не збiраемся эга забiваць. Мы толькi маем намер кантраляваць эга мозг.
  
  
  Такiм чынам аляксандр ih генеральны план. Паралiзаваць Кангрэс i зрабiць прэзiдэнтам сваёй марыянеткай. Ва ѓмовах хаосу ѓ Кангрэсе дзеючая служба атрымае неабмежаваную ѓладу. I КАН будзе мець поѓны кантроль над гэтым. Гэта было не так немагчыма, як здавалася. Целаахоѓцаѓ абараняюць толькi ад куль. I не супраць вашага омлета, поѓнага змяняюць свядомасць наркотыкаѓ. Або супраць аспiрыну, якi не з'яѓляецца аспiрынам. Гэта было ѓсё, што iм было трэба. Кажуць, што ѓ Распуцiна быѓ цар у эга ѓлады. Але сёння для гэтага нават не трэба быць Распутиным. Табе проста трэба быць хлопцам з наркотыкамi. У каралёѓ Сярэднявечча былi свае дэгустатары. Людзi спрабуюць адукацыю i напоi, каб пераканацца, што яны не атручаныя. Гэта была праца. Але гэтага няма цяпер. Таму прыцягваючы сваiмi блiскучымi педагагiчнымi здольнасцямi кiраѓнiкi безабаронныя. План КАН быѓ вар'ятам. Але гэта было не так вар'яцка.
  
  
  Фiлiял страцiѓ прытомнасць. Цi так здавалася. Рабiць мне заставалася няшмат. Ва ѓсякiм выпадку, больш нiякай iнфармацыi я не атрымаѓ. Але адно было ясна: ён павiнен быѓ памерцi. Цi ѓся гэтая клiку КАН прыйдзе за намi.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на нерухомае цела. Яе, задумаѓся на хвiлiну. Яе, думаѓ аб тым, як лепш за ѓсё яму было памерцi. Яе, сышоѓ. Яе, вярнуѓся ѓ тунэль i падабраѓ сваё палiто i штылет, якi выпусцiѓ. Адтуль яе працягнуѓ рух па вулiцы.
  
  
  Усё, што я пачуѓ, быѓ слабы гук. Вядома, ён не быѓ без прытомнасцi. Ён павярнуѓся i ѓзняѓ пiсталет.
  
  
  I стрэлiѓ сабе ѓ вока.
  
  
  Першакласнае забойства.
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 13
  
  
  
  
  Спектакль "Скажы сваёй маме" ѓ Лiрычным тэатры, як i было абяцана, быѓ "даволi пацешным, калi вам падабаюцца такiя рэчы". Дрэнна тое, што я, верагодна, не буду эга глядзець. Адзiнай цiкавай рэччу была дзяѓчына, якая займаецца вылезла па сваёй адзення. Джэнiс Венера. Яе памятаѓ яе з тых дзён, калi яе звалi Джэнiс Вуд.
  
  
  Джэнiс Венера была светлавалосай багiняй, i, як бы ee нас звалi, з выдатнай фiгурай. Яна была гарачай спадарожнiцай у падарожжы па Рыѓеры, напэѓна, пяць гадоѓ таму. Мы рассталiся сябрамi. Мой бiзнэс, i яе будучыню былi выратаваны ветлым i багатым графам Хоппапом. Ён перадаѓ мне некаторую iнфармацыю аб кантрабандыстах алмазова, а Джэнiс - кучу алмазова. Калi яе ѓ апошнi раз бачыѓ ih ѓ Нiцы, яны збiралiся пажанiцца.
  
  
  Як гэта выглядала цяпер, усё магло б скласцiся крыху iнакш. Падчас перапынку ёй патэлефанаваѓ i атрымаѓ запiсанае паведамленне ад Мейса. Вакол таго, што эму ѓдалося сабраць у падзорную трубу, выдзялення добрай кашы заключаѓся ѓ аѓсяных шматкi.
  
  
  Гэта ѓсё, што ѓ iх цяпер было.
  
  
  Роско абвясцiѓ, што налiчыѓ трох атс. Одзiна эль у гатэлi "Эддисон"; адзiн усё яшчэ быѓ у Фезерстоуна, а трэцi быѓ у той момант у "Олд Вiк", назiраючы, як сэр Лоѓрэнс Алiѓе гуляе Гамлета. Пакiнуѓ ёй паведамленне "Раскажы сваёй маме", было даволi весела, калi вы захапляецеся такiмi рэчамi.
  
  
  Яе вярнуѓся як раз своечасова, каб пачаць пачала другi акт. Сяргей ужо пагасла, i Тары прыйшлося махнуць мне рукой на маё месца. Аркестр выступiѓ га пачатку другi раз.
  
  
  'Навiны?' - спытала яна шэптам.
  
  
  'Так. Ёсць тры.'
  
  
  "Ну трое? Або яшчэ трое?
  
  
  'Так.'
  
  
  Яна памаѓчала. - Значыць, усяго сем.
  
  
  'Так.' Ёй кiѓнуѓ. 'Да гэтага часу тхор.'
  
  
  Аркестр гуляѓ песню, якую спявала Джэнiс. "Гэтая дзяѓчына, - сказала Тара, - ты ведаѓ яе, цi гэта былi прыкметы кахання з першага погляду?"
  
  
  Я не ведаѓ, што ѓ мяне ёсць такiя сiмптомы. - Я ѓжо ведаѓ яе, - сказаѓ я. 'Некалькi гадоѓ таму. Мiлая дзяѓчына. Нiчога больш.'
  
  
  Тара падняла брыво. "Ну, яна больш не выглядае такой дзяѓчынкай".
  
  
  Верагодна, яна была права ѓ гэтым. Памеры Джэнiс цяпер былi 90-60-90.
  
  
  - Мы былi проста сябрамi, - сказаѓ я. "Сумленнае слова".
  
  
  Тара паглядзела на мяне. - Скажы сваёй мацi.
  
  
  Потым шоѓ мы адправiлiся за кулiсы. Джэнiс была гарачай. Тара была крута. Джэнiс пазнаёмiла нас са сваёй новай любоѓю, Мiкi. Тара адтала. Мы ѓчатырох пайшлi куды-то выпiць пiва.
  
  
  У таксi дадому Тара сказала: "Ты маеш рацыю, яна мiлая дзяѓчына. I дадаѓ даволi рэзка: "Больш нiчога".
  
  
  Ёсць некалькi спосабаѓ даведацца, адкрываѓ цi хто-то ѓ вашай дзверы, пакуль вас не было.
  
  
  Да жаль, усе ведаюць гэтыя манеры.
  
  
  Асаблiва тым людзям, якiя спрабуюць адкрыць вам дзверы ѓ вашу адсутнасць.
  
  
  Дзякуй Студзеня Флемингу гэтыя пасткi з некалькiмi валасамi сталi шырока вядомыя. I любы дасведчаны агент ведае, як гэта зрабiць. А iншыя аѓтары шпiёнскiх апавяданняѓ выкрылi iншыя добрыя трукi. Хiтрасць сакрэтнага агента ѓ тым, што эга тактыка застаецца таямнiцай. Сёння па цане кнiг у мяккай вокладцы кожны дзiця - вылiты Картэр.
  
  
  Ну, Картэр больш хiтры.
  
  
  I калi вы часам думаеце, што я испорчу добрую рэч, аддаѓшы яе за гэтыя некалькi гульдэнаѓ, падумайце яшчэ раз. Справа ѓ тым, што хто-то праглынуѓ маю прынаду. Калi мы вярнулiся ѓ кватэру, яе зразумеѓ, што там хто-то быѓ. Цi яшчэ быѓ. Яе жэстам запрасiѓ Тару зноѓ выйсцi i дачакацца майго сiгналу. Яе схапiѓ пiсталет i адкрыѓ уласны замак адмычкай. Мяккi пстрычка замест какафонii гукавы лязгающей звязкi ключоѓ. Усярэдзiне было цёмна. I было цiха. Такая вельмi гучная цiшыня, выклiканая тым, што хто-то спрабуе не быць там. Яе моцнага сцiснуѓ Вильгельмину у руцэ i пачаѓ асцярожна хадзiць па кватэры. Пакой за пакоем. Праз застаѓленае розным начыннем памяшканне гасцiную, сталовую i, нарэшце, гасцiную, шкадуючы, што сяброѓка Роска не павяла свайго ката перад сыходам, таму што гэты кот чапляѓся за мае пяткi.
  
  
  Добра. Такiм чынам, наш госць чакаѓ у спальнi цi хаваѓся ѓ душа. Або эга даѓно не было.
  
  
  Яе, спынiѓся ѓ спальнi. Там хто-то быѓ. Яе, чуѓ, як ён дыхае. Наступным маiм крокам быѓ шэдэѓр каардынацыi. Адным рухам яе расчынiѓ дзверы, уключыѓ сьвяты i прыцэлiѓся.
  
  
  Ён выскачыѓ з ложка, як хлеб з тостар. Госпадзе, Нiк. Гэта тваё ѓменне пажадаць добрай ранiцы?
  
  
  Яе апусцiѓ пiсталет i пакiваѓ галавой. - Не, Роско. Але гэта па-чартоѓску добры спосаб, каб павiтацца куляй, чортава сука. Ты ведаеш, што я мог цябе забiць?
  
  
  Ён адкiнуѓ валасы назад i пазяхнуѓ. Потым пачухаѓ падбародак, утаропiѓшыся на мяне. "Вы, амерыканцы, усе такiя, - сказаѓ ён. Слухай. Гэта жыллё маёй дзяѓчыны, няма? Таму я не хачу з табой гаварыць. Такiм чынам, у мяне ёсць ключ. Такiм чынам, яе ѓвайшоѓ. Так адкуль мне было ведаць, што ты прыйдзеш?
  
  
  Роска... - яе сел на край ложка, - ...што тычыцца гэтых тваiх метадаѓ працы... †
  
  
  Ён падняѓ руку. "Не прапаведуй. Нiк. Калi ласка.' Ён закурыѓ, i я ѓбачыѓ, што полымя злёгку дрыжыць. - Дзе Тара?
  
  
  Яе, падышоѓ да акна i падаѓ гэй знак.
  
  
  Нiякiх пропаведзяѓ, Роско. Слова.'
  
  
  Ён уздыхнуѓ. 'Слова?'
  
  
  А.'
  
  
  "Агонь".
  
  
  Галасаванне гэтае слова.
  
  
  Яе, пастукаѓ цыгарэтай па прикладу пiсталет. - Гэта мая праца, Роска, яго гору. Ты цень. Яе страляю. А гэта значыць, што вакол ходзiць шмат людзей, якiя плануюць мяне застрэлiць. I тады, калi яе не застануся напагатове, яны даб'юцца поспеху.
  
  
  Pif-паф, i яе мёртвы. Зразумеѓ?
  
  
  Ён кiѓнуѓ i ѓсмiхнуѓся. - Няправiльна, - сказаѓ я. 'Гэта не смешна. Гэта па-чартоѓску сур'ёзна. Я думаю, што ты генiй, Роска, але мне здаецца, ты становiшся занадта самаѓпэѓненым. У перакладзе гэта называецца, што ты становiшся абыякавым. I гэта вельмi добры спосаб памерцi.
  
  
  Зразумела? Ён кiѓнуѓ. I не ѓсмiхнуѓся.
  
  
  Яе павiнен быѓ спынiцца. Але, як i ѓсе прапаведнiкi, яе занадта доѓга стаяѓ за сваёй кафедры, i нанёс яму было толькi адзiн маральны ѓдар, ад якога ён не мог акрыяць.
  
  
  Роско пацiснуѓ плячыма. - Добра, - сказаѓ ён. Ну, яго усё гэта ѓжо чуѓ. Але сёння ѓвечары... ты зладзiѓ буру ѓ шклянцы вады. †
  
  
  Тара сядзела ѓ дзвярах. "Значыць, ты будзеш пiць чай.
  
  
  Яна ѓсмiхнулася. Адна цi дзве лыжкi?
  
  
  Роско усмiхнуѓся ѓ рэѓматызму. - Гэты твой iншы выпусцiѓ сваё паклiканне.
  
  
  'Якое?'
  
  
  "Стварэнне ваенна-навучальных фiльмаѓ".
  
  
  Тара заварыла чай.
  
  
  Прычынай вiзiту Роско было грамадства Фезерстоуна, i ён гатэль ведаць, што з iм рабiць. Заѓтра зноѓ сачыць цi як? Так, - сказаѓ я. "Працягвайце сачыць. Нам трэба ведаць, калi гэтыя клоны пачнуць дзейнiчаць. Занадта мала адбываецца; Мне гэта не падабаецца. А пакуль паглядзiм больш уважлiва. Паглядзiм, цi зможам мы даведацца, што адбываецца ѓнутры. 'Хм. Яе проста яшчэ не ведаю, Нiк. Сумняваюся ѓ гэтым.
  
  
  'Так?'
  
  
  - Дык што ж ты тады зробiш?
  
  
  "Наведаю Грамадству Фезерстоуна для сустрэчы з маёй дарагой памерлай цёткай Мiртл.
  
  
  - Ты маеш на ѓвазе проста ѓвайсцi? Проста так.'
  
  
  "Ну... я мог бы улятаць, але я думаю, што гэта было б занадта крыклiва, цi не так?"
  
  
  Роско ѓстаѓ. - I гэта ты кажаш мне не жартаваць. Вы прайшлi ѓвесь гэты шлях?
  
  
  Калi гэта лагер КАНЫ, табою нiтка. У цябе даволi знаёмы твар, прыяцель. Вы амаль так жа ананiмныя, як Нiксан на сходзе дэмакратаѓ.
  
  
  "Я разлiчваѓ на тое, што ваш аддзел спецэфектаѓ дасць мне маску i падыходная камуфляж можа дапамагчы.
  
  
  Роско ѓздыхнуѓ. "Наш аддзел спецэфектаѓ, - сказаѓ ён, - памёр".
  
  
  'Памёр?'
  
  
  "Ну, разумееце... гэта сапраѓды трохi балюча... Гэта была бабулька, якая займаецца калi-то працавала на Iлiнга. Вы ведаеце, гэтая кiнастудыя. I... ну... яна памерла. Яе ведаю!' Ён перапынiѓ мяне перш, чым яе паспеѓ вымавiць хоць бы слова. Гэта смешна, гэта яна, гэта дзiцячая праца, i гэта немагчыма. Але гэта, баюся, усяго толькi лонданскi аддзел AX.
  
  
  Яе зрабiѓ эму задавальненне нiчога не кажу.
  
  
  Ён сказаѓ. = "Можа яе туды зайду?".
  
  
  "Даруй, Роско. Ты мне больш патрэбен звонку. Калi одзiна вакол гэтых атс накiруецца ѓ Злучаныя Штаты, значыць, iншы сенатар накiруецца ѓ морг. Нам трэба высветлiць, што намышляюць гэтыя паравыя.
  
  
  Ён ускiнуѓ рукi ѓ паветра.
  
  
  'Тады ѓсё ѓ парадку. Мы вярнулiся да нашай зыходнай кропцы. Вы iдзiце туды. Так што я мог бы таксама спытаць вас цяпер. Калi ты загiнеш, цi магу я яго ѓзяць гэты гальштук?"
  
  
  Яе ведаю. Будзь сур'ёзны. А калi сур'ёзна, хлопцы, што вы прапануеце?
  
  
  Яе прапаную, - паглядзела на нас, Тара, - мне пайсцi туды.
  
  
  Няма, яе сказаѓ. 'Дакладна няма.'
  
  
  - Але, Нiк. †
  
  
  Няма.' Яе сказаѓ.
  
  
  'Але ...'
  
  
  Тады мяне тут нiхто не слухае. Няма. Гэта нiтка.'
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 14
  
  
  
  
  Так што Тара ѓсё роѓна пайшла.
  
  
  Ну, не зусiм Тары. Не Тара, "фiгурыст рудая". Фiгурыстых рыжавалосых занадта лёгка заѓважыць на вулiцы, поѓнай людзей, i занадта лёгка высачыць. Жанчына, якая прыйшла на прыём на наступны дзень у доме пад нумарам 41, была старой дзевай з мышыным тварам. З дадо-каштанавымi валасамi, кручкаватым носам i мяшком замест сукенкi. Касцюм, парык i макiяж ѓ нас былi, дзякуй Джэнiс i кампанiй "Скажы сваёй маме". Калi Тара не вернецца ѓ тэатр самае пазней да сямi гадзiн, спектакль можа не працягвацца - парык i нос належаѓ мацi.
  
  
  Электронны дыктафон i камера для наручных гадзiн былi з AX.
  
  
  Магнiтафон быѓ самай апошняй мадэлi - маленькi Sony на батарэйках. памерам з партабак i замаскiраваны такiм чынам, што таксама быѓ падобны на партабак. Ён кiраваѓся гукам, а гэта азначала, што ён не запiсвае тищину. На хуткасцi 4,75 ѓдалося запiсаць чысты гук каля двух гадзiн. Павярнуѓшы ручку гучнасцi да ѓпора, ён мог запiсваць па жаночай сумачкi, такi ж, як у Тары. Вялiкая адкрытая палатнянай сумка для пакупак.
  
  
  Калi вы калi-небудзь задавалiся пытаннем, якiя вар'яты будуць размаѓляць з мёртвымi, адказам будуць багатыя вар'яты.
  
  
  Бiбi Ходжсон, напрыклад. Тара сутыкнулася з ёй па шляху (пстрычка). Добра. Так што я таксама ведаю, хто яна. Але Тара кажа, што, згодна з Vogue, гэтая дама - "скваттер", тытул, якi можна атрымаць толькi тады, калi ты выдаткаваѓ кучу грошай на балетныя тэпцiкi i рамянi. Вакол iх жанчын, для якiх невялiкiя выдаткi па-ранейшаму азначаюць сукенка Dior. Мiсiс Браѓн атрымлiвае свае грошы ад мiстэра Ходжсана. г-н Уiльям А. Ходжсон па Hodgson s Real Estate Agents. I яе ведаю, хто ён. Агенты па нерухомасцi Ходжсана валодаюць паловай Фларыды i значнай часткай выспы, якi яны называюць Манхэтэн.
  
  
  Таксама была мiсiс Вентворт Фрогг, якая мае каля сарака пяцi мiльёнаѓ даляраѓ. Тара сустрэла яе ѓнiзе ѓ прыёмнай. Яна таксама сфатаграфавала саму прыёмную. Вiктарыянская пакой з чырвонымi плюшавымi канапамi i мноствам пальмаѓ ѓ чыгунах. Тара павiнна была запоѓнiць форму. Некалькi пытанняѓ аб яе асабiстага жыцця i жыцця нябожчыка. Згодна з запоѓненай форме, г. Луiза Ригг па Санкт-Луiзы, штат Мiсуры, у гасцях у сваёй цёткi Мiртл Ригг. У раздзеле "Прычыны вiзiту" Тара напiсала: "Спытаць савета па нагоды iнвеставання помнiкаѓ". Яна не ведала, навошта яна гэта напiсала. Яна сказала, што гэта толькi што прыйшло ѓ галаву.
  
  
  - Гэта вялiкiя грошы, дарагая? - спытала парцье. I Тара адказала: "Настолькi вялiкiя, што гэта мяне палохае".
  
  
  Рэгiстратар ѓсмiхнулася,
  
  
  Хударлявы усходнi хлопчык павёѓ яе наверх, у лiловую пакой чакання, поѓную пальмаѓ. I сказаѓ эй, што Сунь Пiн задаволiць сустрэчу. Сунь Пiн прыйдзе да яе праз паѓгадзiны. А пакуль, можа быць, яна магла б трохi пачытаць якi-небудзь часопiс. Можа быць, вып'еце кубачак гарбаты? Ён знiк i праз iмгненне вярнуѓся з дымлiвай кубкам. Тара ѓзяла яе, i хлопчык зноѓ знiк.
  
  
  Яна толькi пачакала хвiлiну цi дзве, а затым адчынiла дзверы. У калiдоры нiкога не было вiдаць. Наадварот, за зачыненымi дзвярыма, пачуѓся п'яны жаночы смех. Вакол пачатку другi дзень даносiѓся слабы гул. Медыум, якi стагнаѓ калi ѓпадаюць у транс. Трэцяя i апошняя дзверы была пазначаная як "Адпачываць". Адтуль не было нам гук. Тара паспрабавала адкрыць яе. Яна была зачыненая.
  
  
  Па сваёй вялiкай сумкi яна дастала зубачыстку i палоску пластыкi. Яна да гэтага не прывыкла i працавала няѓмела. Але крокаѓ на лесьвiцы не было, i ѓ дзве iншыя пакоi нiхто не ѓваходзiѓ. Нарэшце яна адкрыла дзверы.
  
  
  Яна закрыла яе за сабой i агледзелася. Гэта была маленькая белай пакой. Там было некалькi ракавiн, невялiкi халадзiльнiк, падвойная плiта з чайнiкам. Уздоѓж сцен стаялi шкляныя вiтрыны. У адным па ѓсiм ѓ iх былi ѓсе вiды гарбаты. зялёны чай. рамонак. Лапсанг Сушонг. На верхняй палiцы акуратна сядзела калекцыя чайных кубкаѓ з ружовымi i белымi кветачкамi. Як i тая чаша, якую хлопчык прынёс гэй. У iншай вiтрыне, у iншым канцы пакоя, сядзела калекцыя карычневых бутэлек. Кожны утрымлiваѓ нейкi грануляваны парашок. На этыкетках проста было напiсана "A", "B" цi "H". У адным наборы бутэлек была вадкасць, а на нiжняй палiцы ляжалi iголкi для падскурных iн'екцый.
  
  
  Вiтрына была зачыненая.
  
  
  У ракавiне была выкарыстаная iголка. Тара падняла эга. У nen ѓсё яшчэ заставалася некалькi кропель вадкасцi. Яна акуратна впрыснула эга ѓ пустую ампулу, якая ляжыць побач. Яна панюхала ампулу. Навуковы кампутар у глыбiнi яе свядомасцi прабегся па некалькiм тысячам перфакарт i выдаѓ рэѓматызму менш чым за секунду. Яна сунула ампулу ѓ сумку i падышла да дзень.
  
  
  У калiдоры пачулiся галасы.
  
  
  Яна замерла.
  
  
  - Такiм чынам, мiс Элiс. Не турбуйся. Нiчога страшнага не здарыцца, - гэта быѓ мужчынскi голас. З высокiм гугнявым азiяцкiм акцэнтам. Ён казаѓ так, як быццам размаѓляѓ з дзiцем. Акцэнт на кожны склад асобна. "Акрамя таго, няма нiякага непрыязнасць, памятаеш?"
  
  
  Алiса адказала няпэѓна. 'Так. Яе ведаю. Зло iснуе з... але часам мне цiкава...
  
  
  - Не здзiѓляйцеся, мiс Элiс. Паверце мне. Твой бацька таксама давяраѓ мне. Усё яшчэ...
  
  
  Ты памятаеш, што ён сказаѓ табе ѓчора?
  
  
  Алiса ѓздыхнула. Так, Ян. Ёй давяраю табе.'
  
  
  - Добра, - сказаѓ ён. - Так ты памятаеш, што рабiць?
  
  
  - Нiчога, - адказала яна цiхiм голасам.
  
  
  'Нiчога такога. Менавiта так.' Потым быѓ невялiкi перапынак. "Ну, тады чаму б табе не пайсцi наверх i не зрабiць гэта?"
  
  
  Магчыма, яна кiѓнула ѓ рэѓматызму. Вэб-пару крокаѓ паднялася па лесвiцы. Iншая пара зрабiла ѓсяго некалькi крокаѓ. Рука пастукала ѓ дзверы. Дзверы адчынiлiся. На заднiм плане п'яная дама працягвала гаварыць. "Ах, дарагi, дарагi Роберт." У нейкай сумнай песнi.
  
  
  'Што ж?' сказаѓ мужчына.
  
  
  Эму адказала жанчына з рэзкiм голасам. 'Як вы далi велiчна глядзiць на зорак. Самае позняе заѓтра.
  
  
  "Паспрабуй атрымаць гэта сёння. Ён можа нам спатрэбiцца заѓтра.
  
  
  'Добры. Тады пакiнь мяне ѓ спакоi.
  
  
  Дзверы зачынiлiся, i мужчынскiя shaggy рэхам пачулiся на лесвiцы.
  
  
  Тара пачакала, пакуль у калiдоры зноѓ не стала цiха. Яна паспяшалася назад у прыёмную да свайго крэсла. Яна паглядзела на халодны чай, якi пакiнула некранутым. Яна панюхала. Гэта быѓ чай.
  
  
  Яна ѓзяла часопiс. Дзверы адчынiлiся.
  
  
  Жанчына была апранутая ѓ чорнае кiмано. Яно покрыва значных памераѓ цела са значнымi выпукласцямi. У нах была кароткая мужчынская стрыжка i суровы твар. Яна казала мерным, хрыплым голасам.
  
  
  Мяне завуць Сон Pin. Адбылася памылка. Я не магу прыняць вас сёння. Ты можаш вярнуцца заѓтра? Гэта больш было падобным на загад. Заѓтра ѓ дзве гадзiны. Яна коратка схiлiла галаву, не дазваляючы сваiм вачам ѓдзельнiчаць. Яны слiзгалi mimmo Тары, як чорныя пражэктары.
  
  
  Тара ѓстала. 'Але ...'
  
  
  У два гадзiны.' Калi Тара спускалася па лесвiцы, яна паклiкала яе. "Твая цётка будзе там, тады."
  
  
  Тара спынiла запiс i павярнулася да мяне. - Луiза Ригг ѓбачыць сваю цётку Мiртл? Заѓтра ѓ гэты ж хвалi, i вы ѓсё гэта пачуеце".
  
  
  Яна была вельмi задаволеная сабой. Яна кiпела ад хвалявання. Гэта быѓ Хансье Бринкер, якi знайшоѓ дзiрку ѓ дамбе i цяпер засунуѓ у нах вялiкi палец, каб выратаваць краiну ад гiганцкай катастрофы. Яна была так па-чартоѓску шчаслiвая, што мне вельмi не хацелася казаць эй, што яна наогул нiчога не стала вядома. Толькi фатаграфii могуць мець некаторую каштоѓнасць. Роско узяѓ плёнку для праяѓкi. На наступную ранiцу мы атрымлiваем рэѓматызму.
  
  
  "Хацелася б, каб у вас зноѓ была фатаграфiя таго, як эга клiчуць - таго, хто размаѓляѓ з Элiс".
  
  
  - Яна?
  
  
  Так. Эга голас гучыць, як голас вядомага агента КАН.
  
  
  Вочы Тары пашырылiся. - Вы хочаце сказаць, што астатнiя людзi не пры чым? I той нарколаг? Так што гэта не зусiм тое, што я магу назваць дзiцячым нявiнным весялосцю.
  
  
  Не зусiм.' Яе ѓсмiхнуѓся.
  
  
  Што было ѓ гэтым шпрыцы? Пентотал?
  
  
  Яна апусцiла рот. - Як ты даведаѓся? Яе пакiнуѓ гэта напрыканцы.
  
  
  Ёй ѓсмiхнулася. "Паслухай, дарагая. Па дванаццацi выкрутаѓ, якiя ѓ iх ёсць для надзiманне багатых сучек, у iх там адзiнаццаць. Пентотал натрыю - гэта сыроватка праѓды, цi не так? Такiм чынам, яны даюць гэтым дамам добры шанец, папярэдне намачыѓшы ih гэтым гарбатай, i дамы расказваюць iм усё, што яны хочуць ведаць. Разнастайныя падрабязнасцi аб мiнулым любасны. Затым слова ѓ слова медыумы паѓтараюць гэта потым. Атрымлiваецца вельмi пераканаѓчы выступ. Гэтыя дамы не памятаюць таго, што яны перш распавялi. Гэтыя дамы ашаломленыя. I ѓдзячныя - i шчодрыя.
  
  
  Рот Тары склаѓся ѓ беззвучное "Аб".
  
  
  "З iм звязаны шэраг iншых пераваг. Калi гэтая праѓда кампраметуе, заѓсёды ёсць магчымасць для шантажу. I калi ѓ справу уцягнута дастаткова грошай, прывiд кажа мэтаѓ, што з iмi рабiць. Што б гэта нам было - дабрачыннасць, акцыi, рахунак у швейцарскiм банку - вы можаце быць упэѓнены, што яны вяслуюць грошы. Тара выглядала разгубленай. "Але якое гэта мае дачыненне да КАН?"
  
  
  'Нiчога такога. Гэта правiльна. Я думаю, што гэта ѓсё зноѓ Насаѓ. Фезерстоуны займалiся махлярствам, КАН даведаѓся пра гэта i шантажаваѓ ih. Напэѓна, сапраѓды гэтак жа, як з Бангелем. Мне раптам прыйшло ѓ галаву, што ѓ Бангеля i Фезерстоунов было яшчэ якое-тое агульнае: яны абодва гандлявалi наркотыкамi.
  
  
  Яе сказаѓ гэй,:
  
  
  "Значыць, KAN мог пайсцi па тым жа шляху, каб патрапiць унутр. Прыгразiлi спынiць ih падстаѓка, калi яны не атрымлiваюць частку прыбытку плюс некалькi паслуг. Такiя паслугi, як, можа быць, прадастаѓленне жылля клонам.
  
  
  Яна пахiтала галавой. 'Чароѓна.'
  
  
  Яе, пацiснуѓ плячыма. 'Чароѓна. Бяспечна. Але трымаеце сваё досцiп пры сабе.
  
  
  Так мы не наблiзiмся да штаба-кватэры гэтых атс. Акрамя таго, мы тут не для таго, каб разгадваць таямнiцы грамадства. Наша заданне: ih лiквiдацыi.
  
  
  Яна крыху здрыганулася. - Гэта больш мяккае слова, чым забойства, цi не так?
  
  
  Яе, паглядзеѓ на нах. Яна сядзела, подогнув пад сябе ногi, на шаѓковым крэсле ѓ спальнi. На ёй быѓ бледна-ружовы касцюм, i яна выглядала бел-ружовай i гладкай, як шоѓк. Як адна вакол iх дзяѓчат, якiя заплюшчваюць вочы на фiльм Сэма Пекинпы. Як адна вакол тых дзяѓчат, якiя плачуць у Fove Story.
  
  
  Яе, пакiваѓ галавой. - "Рызыкуючы здацца банальным... але што на самай дэла робiць такая дзяѓчына, як ты, на такой працы?"
  
  
  Лейцара занепакоiѓ яе. Яна вывучала свае пазногцi. Доѓга. Як быццам яна нiколi ih раней не бачыла. -- Ну, -- сказала яна нарэшце, - гэта... доѓгая гiсторыя. Некаторы час назад... э, яе сустрэла... мужчыну.
  
  
  Даѓным-даѓно. Яе прайшла асяроддзяѓ ѓсiх кандыдатаѓ, як лепшая, а потым, па для... гэтага чалавека... я прайшла ѓ АХ... Мы - ну ды ладна, усё роѓна. Гэта было ѓ часы Джонсана, калi вайна ѓ В'етнаме зноѓ дасягнула свайго апагею. Ну, я... падпiсаѓ. Яна адкiнула галаву назад i весела ѓсмiхнулася мне. "Акрамя таго, яе падумала, што было б вельмi займальна i рамантычна кожны дзень працаваць з такiмi людзьмi, як Джэймс Бонд".
  
  
  "Не забывай згадаць Нiка Картэра?"
  
  
  Ах, - сказала яна. "Я не смелы марыць аб гэтым".
  
  
  Яе, прайшоѓ праз пакой i сеѓ побач з ёй. Яе ѓзяѓ яе падбародак у свае рукi.
  
  
  Слухай, - сказаѓ я. "Мы ажыццявiм ѓ жыццё яшчэ некалькi сустрэнуць вашых жаданняѓ".
  
  
  Хм.' Яна злое паглядзела на мяне. - Адкуль ты ведаеш, што мне снiцца?
  
  
  Добра, - сказаѓ я. - Дай адгадаю. Яе, заплюшчыѓ вочы. "Вы хочаце свабодна парыць у паветры i займацца каханнем там".
  
  
  Мммм... - Яна задумалася. 'Цiкава. Але, можа быць, занадта ветрана.
  
  
  Тады ѓсё ѓ парадку. Як наконт... як наконт музея. Там у iх ложак шаснаццатага стагоддзя - па старой карчмы. Мы маглi б праслiзнуць за аксамiтныя фiранкi i выдрапаць гэтыя iмёны на спiнцы ложка, калi скончым.
  
  
  Мне гэта падабаецца", - сказала яна. "Але музей не адкрываецца да дзесяцi ранiцы". Яна паглядзела на мяне. - Ты згодны з маёй iдэяй?
  
  
  Яе пагадзiѓся.
  
  
  У ванне з пенай.
  
  
  У ванне з пенай?
  
  
  "У ванне з пенай".
  
  
  Слухай, магу парэкамендаваць. Улiчваючы бурбалкi i ѓсё, што з гэтым звязана, гэта акуратны, чысты сэкс. Вы проста нiколi не павiнны спрабаваць гэта ѓ такiм выпадку. Па крайняй меры, калi ты майго росту.
  
  
  Яна высушыла мяне. З вялiкiм, мяккiм цёплым ручнiком.
  
  
  - Я хачу спытаць цябе, якое аб чым, - сказаѓ я.
  
  
  Аб чым?'
  
  
  Яна зрабiла некалькi цiкавых рэчаѓ з гэтым ручнiком.
  
  
  - Усё роѓна, - сказаѓ я.
  
  
  З правiльнай дзяѓчынкай у смецця таксама не ѓсё так дрэнна. Вам таксама не трэба прыбiрацца, каб наладзiць будзiльнiк на патрэбны час. Не з двума людзьмi, якiя падабаюцца адзiн аднаму, i iншы сэкс. Праблема ѓ тым, што гэта нiколi не доѓжыцца досыць доѓга. Цяжкасцi вяртаюцца.
  
  
  Яе, адышоѓ у бок i закурыѓ. - Яе гатэль цябе спытаць... - Я выпусцiѓ кольца дыму. "Цi ёсць у кiтайскай мове слова, падобнае на "о, туве, вау"?"
  
  
  Яна праводзiла пальцам па валасах на маёй грудзей. Не хочаш змянiць тэму, дарагi? Цi ты гатэль паспрабаваць згуляць тую сцэну ѓ ванне на кiтайскiм?
  
  
  Яе патлумачыѓ гэй спевы Элiс Фезерстоун. Тара нахмурылася. "Ах, вяроѓка, вау?" Яна пацiснула плячыма i на хвiлiну задумалася. "Ха. Пачакай секунду. Ты сказаѓ, што гэта песня. Ёй кiѓнуѓ.
  
  
  'Хм.' Яна ѓстала з ложка. 'Не сыходзь.' Яна схапiла сукенку i пайшла ѓ гасцiную. Яе зноѓ пачуѓ, як магнiтафон працуе.
  
  
  Яна вярнулася усмiхаючыся. У нах былi гэтыя словы. - Я зразумела, - з гонарам сказала яна. "Дао".
  
  
  "Дао? Як гэта Дао ён старажытнай кiтайскай рэлiгii?
  
  
  Яна кiѓнула. Ih вячэрнiя малiтвы - гэта пастаяннае спевы: "О, Дао! Аб Тао! Ёсць усе шанцы, што гэта гучыць, як "О, тауве, вау". Калi б ты ведаѓ, што ты слухаеш.
  
  
  Яна плюхнулася назад на ложак i згарнулася клубочкам, абхапiѓшы рукамi каленi. Яна была цалкам упэѓненая ѓ сабе. Вядома, лепшым тлумачэннем, якое ёй прыдумаѓ да гэтага часу тхара, была даволi сумнiѓная тэорыя аб тым, што Алiса, апантаная пастаяннай цягай да вяроѓках i вилянию.
  
  
  Тара зазьзяла. "О, Нiк. Iдэальна. Усё на самай справе. Яны Физерстоуны, якiя жывуць, як пустэльнiкi - даосы - аскеты. А што тычыцца размоваѓ з мёртвымi. Даосы - мiстыкi. А яны праклёны, якiя яны прамаѓлялi ѓ адрас мiс Мэйбл, напрыклад, даосы - гэта фанатыкi. А таксама . Яна зрабiла паѓзу, як Болтини, абвяшчаючы аб Лятучых Валлендах. I Алiса, якая займаецца няспынна паѓтарае, што злы чыстая. Ой.' Яна стукнулася аб ложак. "Ну, нiбыта гэты фiлiял, якi кажа табе, што смерць i жыццё - адно i тое ж. Гэта абедзве даоскiя iдэi. Як яны гэта бачаць, усе былi адно. Дабро i зло, смерць i жыццё. Усе яны зноѓ становяцца адным цэлым у вялiкiм Адзiнстве Дао".
  
  
  Яе, пакiваѓ галавой. "Гэта азначае прыкладна тое ж, колькi Вялiкi Электрычны Здрабняльнiк на нябёсах".
  
  
  Яна ѓздыхнула i зморшчылася. "Тыповая фiласофская iдэя. Але нядрэнная.
  
  
  Яе сагнуѓ нагу. 'Далей?'
  
  
  "Ну... таму што яны думаюць, што злы не iснуе, яны нiчога не робяць, каб спынiць эга. Нiчога не рабi, i ѓсё будзе, як назаѓжды. Гэта ih вялiкi дэвiз.
  
  
  'Эм-м-м". гэта можа быць праѓдай для Алiсы. але не для атс, КАНЫ цяпер не зусiм марнаванне часу".
  
  
  Ммммм. Я не ведаю. Людзi iнтэрпрэтуюць рэлiгiйныя дактрыны дзiѓным чынам. Вы толькi паглядзiце на Iнквiзiцыю. Цi гэтыя бясконцыя вайны за Святой Грааль. Яе б не выключала магчымую сувязь.
  
  
  Яе падумаѓ аб узгадненнi i адхiлiѓ гэтую магчымасць. Палiтыка - вэб-рэлiгiя ѓ гэтых краях. А калi хто-то паэт вячэрнюю малiтву, то гэта больш падобна на "Аб Мао", чым на "Аб Тао".
  
  
  Справа ѓ тым, - працягнула яна, - што я змагу разгаварыць Элiс. Калi яна сапраѓды даоска, яна не будзе хадзiць вакол ды каля. Можа быць, яна зможа мне многае расказаць аб тым, што адбываецца ѓ тым дом. На самай справе, яна можа даць на ѓсе адказы.
  
  
  Яе стомлена правёѓ рукамi па вачах. "Спадзяюся, нам не прыйдзецца скупiцца на словы з гэтай нагоды, але ты не вернешся ѓ той дом".
  
  
  Яе атрымаѓ гэты зялёнавокi, погляд з нах.
  
  
  Мы б патрацiлi на гэта шмат слоѓ.
  
  
  I чаму б не?'
  
  
  Такiм ён адной прычыне, што яны, як толькi яны заѓважаць вас, накачают пентоталом, i вы iм ѓсё раскажаце . Выкарыстоѓвай свой розум, Тара. Там вельмi небяспечна. Мы нават не ведаем, наколькi гэта небяспечна, пакуль не iдэнтыфiкуем гэтыя фатаграфii. Так што трымайся ад iх далей. Ты зрабiла сваю частку. Мы з Роско далей расследаваць справы, Элiс.
  
  
  I як ты збiраешся гэта зрабiць, калi яна нiколi не выходзiць?
  
  
  Ну... тады нам назаѓсёды трапiць ѓнутр.
  
  
  Яна ѓстала з ложка i пачала злосна хадзiць па пакоi. Але гэта так па-дурному. I вы губляеце так шмат часу з-за гэтага. Акрамя таго, гэта яшчэ больш небяспечна для вас. У мяне ѓжо ёсць пропуск для ѓваходу. Заѓтра. У два гадзiны.'
  
  
  Яна была права. Яе здзейснiѓ памылку, якую нiколi не рабiѓ раней. Яе прыняѓ эмацыянальны рашэнне. Больш за ѓсё на святле яе гатэль абаранiць яе. I гэта было няправiльна. Эмоцыi недапушчальныя ѓ маёй працы. Вы пакiдаеце ih на дзень, як толькi пачынаеце.
  
  
  Яе, пагадзiѓся, што яна пойдзе. Пры двух умовах.
  
  
  Па-першае: каб мы спачатку разбярэмся з фотаздымкамi. Калi б гэта месца было сапраѓднай апорай агентаѓ КАНЫ, яна б туды не пайшла. Яна пагадзiлася.
  
  
  Па-другое, мы з Роско чакалi б ee у макробиотическом рэстаране праз вулiцу i падтрымлiвалi з iм сувязь праз мiкрафон. Калi б мы пачулi нешта накшталт паролю, мы маглi б прыйсцi на дапамогу.
  
  
  Яна пагадзiлася. Дарэчы, з некаторым здзiѓленнем. "Ну, Нiк, я i марыць не магу, што было б у адваротным выпадку. Не тое каб баялася яе, - сказала яна, - проста я... - падумала яна, на некаторы час, - я баюся.
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 15
  
  
  
  
  Гэта быѓ дерьмовый дзень. Яе парэзаѓся падчас галення. Тара выпусцiла люстэрка. Кава быѓ занадта слабым. I пайшоѓ дождж. Гэта была добрая частка.
  
  
  Да адзiнаццацi гадзiнны Тара выйшла з хаты. Яна гатэляѓ своечасова нафарбавацца i апрануцца, каб дабрацца да Фезерстоуна крыху раней. Яна спадзявалася праслiзнуць наверх па зручна размешчанай пакоя чакання на другiм паверсе, каб сустрэцца з Элiс Фезерстоун.
  
  
  Мой тэлефонны званок Мейсу ѓ 11 гадзiн павярнуѓся яшчэ адным ударам. "Прабачце, хлопцы, - сказалi ѓдзельнiкi групы, - па-ранейшаму нiякiх дзеянняѓ".
  
  
  Ёй патэлефанаваѓ у магазiн гарбаты Лайтфут, i мне сказалi, што мой заказ не будзе гатовы да поѓдня. У iх не было кур'ераѓ.
  
  
  "Хiба я не магу атрымаць эга?" Яны сказалi так. Гэта быѓ складаны заказ.
  
  
  Гэта азначала, што фатаграфii, якiя Тара зрабiла ѓ The Featherstone s, было не так проста апазнаць. Яны павiнны былi адправiць ih ѓ Вашынгтоне. Верагодна. У любым выпадку, яе атрымаю рэѓматызму ѓ апоѓднi. Яшчэ дастаткова часу, каб звязацца з Тарай у тэатры, калi ѓзнiкне такая неабходнасць. Яе выйшаѓ праз кватэры i пайшоѓ па вулiцах. У гадзiну дня яе сустракаѓ Роско ѓ макробиотическом рэстаране. Яе вырашыѓ спачатку чым-небудзь перакусiць.
  
  
  Без дзесяцi дванаццаць яе быѓ ѓ чайнай краме Лайтфут. Маленькая брудная цiску сярэдняга i малога крама на першым плане паверсе старога будынка дзе-то ѓ Соха. Сцены ад падлогi да столi былi абвешаны палiцамi з вялiзнымi банкамi гарбаты. Вокны, якiя выходзяць на вулiцу, таксама былi забiтыя чаркамi чай.
  
  
  За прылаѓкам стаяѓ нягег мужчына ѓ паношаным карычневым фартуху. Ён паглядзеѓ на мае дакументы i кiѓнуѓ. Ён узяѓ слоiк з палiцы i паставiѓ яе на прылавак. Ён пачаѓ заварочваць эга ѓ карычневую абгортачную паперу.
  
  
  "Я, э... гатэль б выкарыстоѓваць эга тут," сказаѓ я.
  
  
  Ён пакiваѓ галавой. - Крама наѓрад цi падыходзiць для гэтага, цi не так?
  
  
  - А можа быць, наверсе?
  
  
  Ён падазрона паглядзеѓ на мяне. - Не ведаю, - сказаѓ ён. - Я павiнен гэта праверыць. Ён падышоѓ да касы i нацiснуѓ N-3. Праз некалькi iмгненняѓ тэлефон двойчы зазванiѓ, а затым замоѓк. - Добра, - сказала яна. Яна нацiснула кнопку пад прылаѓкам, i невялiкая частка задняй сцяны ад'ехала.
  
  
  Адтулiну дало мне доступ да вузкай лесвiцы, якая вядзе да мясцовага штабу АХ. Лесвiца вяла ѓ маленькую неряшливую прыёмную. Два аранжавых пластыкавых крэсла, крэсла, застаѓлены нумарамi " Чайных тэрыторыi баранцава мора" , i вялiкi патрапаны пiсьмовы крэсла. За сталом сядзела чарнявая красуня, тых, што жуюць жуйку. Яна зацiкаѓлена паглядзела на мяне, перастала жаваць i скрыжавала ногi ѓ iншы бок. Справа з нах была яшчэ адна дзверы. Святая святых. Яе, паглядзеѓ на гадзiннiк. Было дванаццаць гадзiн. Яе, паклаѓшы абедзве рукi на крэсла, i злёгку нахiлiѓся наперад. - Я хачу пагаварыць з Далорэс, - сказаѓ я.
  
  
  Яна зрабiла зусiм абыякава твар. Яе высвяцiѓ сваё пасведчанне асобы. У яе вачах нарэшце з'явiлася некаторы разуменне, i яна кiѓнула. "Вы не ведаеце нiчога, напэѓна, у гэтым чайным краме," сказала яна. "Табе патрэбна Далорэс або тваё паведамленне?"
  
  
  "Паведамленне, - сказаѓ я. Яна нацiснула некалькi кнопак на сваiм тэлефоне, калi яе пачаѓ распакоѓваць слоiк з гарбатай. Яна працягнула мне трубку. Там было запiсанае на плёнку паведамленне ад Роско. "Убачымся ѓ гадзiну дня". Затым зноѓ Mays: "Выбачайце, хлопцы, нiякiх дзеянняѓ".
  
  
  Яе адкрыѓ банку i сел на крэсла. Кожнае фота была акуратна прымацаваная да кампутарнай карце. Дарагiя жырыноѓскi дамы Mrs. Ходжсон i Фрогг былi прызнаныя такiмi. Сакратарка Фезерстоуна спрыяла звальнення Агнес Карона, былога сакратара Скотленд-Двор, таму што некаторыя дакументы, якiя ѓ нах былi, былi адтуль скрадзеныя. Нiякiх доказаѓ яе датычнасцi так i не было выяѓлена. "Нядбайнасць" стала прычынай адстаѓкi. Аднак яна апынулася пад падазрэннем. Хлопчыкам, якi прынёс Тары чай i правёѓ яе ѓ прыёмную, быѓ Пэм Конь, малады тэрарыст, спецыялiст па псiхалагiчнай вайне. Асаблiва добры ѓ псiхатропных прэпаратах. Ён быѓ галоѓным следчым КАН. Дзе-то ѓ Азii яны страцiлi эга па ѓвазе. Дзякуй фота Тары АХ абнавiла эга дадзеныя ѓ архiве. Нарэшце, што не менш важна, была Сун Пiн. М-2. Забойца другога класа. Пачатку другой клас не азначаѓ, што яна была дрэннай. Гэта не азначала нiчога, акрамя таго, што яна была забойца. I ѓсе яны фемiнiсткi, якiя цяпер злуюцца на мужчын, дасылайце свае скаргi Мао Цзэ дуну. Сунь Пiн была злы цёткай. Мяркуючы па кампутарнай карце, яна была спецыялiстам па тонкасцям фiзiчных катаванняѓ.
  
  
  Яе, падскочыѓ да тэлефона i патэлефанаваѓ у тэатр.
  
  
  Тара ѓжо сышла.
  
  
  Яе ѓдарыѓ па трубцы так моцна, што крэсла затросся, i сказаѓ, што хачу Далорэс. "Далорэс асабiста. I хутка! Сакратарка паскорыла жаванне да чатырох-чатырох раз i нацiснула некалькi кнопак. Дзверы справа ад нах прыадчынiлiся. "Вы не будзеце сумаваць па Далорэс, - сказала яна. Гэта вэб-дзяѓчына панэляѓ.
  
  
  Дзяѓчына ѓ размеркавальнага шчыта была высокiм, абвiслым мужчынам з сiвымi валасамi, у даѓно мёртвай кашулi i з змучаным тварам.
  
  
  Яе сказаѓ. - "Далорэс?"
  
  
  Ён уздыхнуѓ.
  
  
  "Глядзiце, - сказаѓ ён i адарваѓ вуха ад пары навушнiкаѓ.
  
  
  - Яе Картэр, - сказаѓ я.
  
  
  'Oi.' Ён паглядзеѓ ледзь прамей.
  
  
  Яе сказаѓ эму перадаць Роско тэрмiновае паведамленне. Планы змянiлiся. Мы павiнны былi перахапiць Тару да таго, як яна ѓвойдзе ѓ логава льва. Яе вярнуся ѓ кватэру на выпадак, калi яна прыйдзе. Цяпер ён накiроѓваѓся ѓ макробиотический рэстаран. Калi б я не мог яе сустрэць, яе б сустрэѓся з iм там, у палове другога.
  
  
  Яе ѓзяѓ таксi i вярнуѓся ѓ кватэру ѓ рэкордна кароткiя тэрмiны. Тары там не было. Усё, што я мог зрабiць, гэта чакаць. Калi б яна не была ѓ тэатры i не тут, яна магла б быць дзе заѓгодна. А Лондан вялiкi горад. Сапраѓднай прычыны для панiкi не было. Перш чым яе ѓбачыѓ Роско, у мяне былi па рашэннi своечасова папярэдзiць яе. Нават калi гэта было ѓ самы апошнi момант. Тым не менш, яе, адчуваѓ сябе крыху няёмка. Яе працягваѓ хадзiць па пустой кватэры. Дождж нервова стукаѓ у вокны. З наступнай вулiцы даносiѓся слабы гул джаза. З самай вулiцы даносiѓся стогн машын. Дзе-то высока назаѓжды мной праляцеѓ самалёт. Кот дзьмухнуѓ. Гадзiннiк цiкаѓ.
  
  
  Яе гатэль ѓсё знесцi. Адназначна гадзiны. Можа быць, каб спынiць час. Цi, можа быць, таму, што яны выдавалi, не той гук, якi яе гатэль пачуць. Гук Тары, якая ѓваходзiць у дзверы. Цэлае, жудаснае час, калi нiчога не адбываецца, яно ѓсё пагражае здарыцца адразу i не так.
  
  
  У гадзiну дня яе набiрае нумар. Яе атрымаѓ рэѓматызму Роско на маё паведамленне. Потым тры гудка i група Мейса: Соннi, хлопцы. Па-ранейшаму нiякiх дзеянняѓ.
  
  
  Яе павесiѓ трубку. Яе працёр вочы i пацёр шыю. Там зноѓ ужалило. Яе перастаѓ церцi. Ад чаго мяне папярэджваѓ мой радар? Яе, паглядзеѓ на сцяну. Потым да тэлефона. Яе падняѓ трубку i зноѓ набiрае нумар.
  
  
  Роско: Заткнiся. Нiкi. Мы знойдзем яе.
  
  
  Бi-i, бi-i, бi-i. Iрына: Выбачайце, хлопцы. Па-ранейшаму нiякiх дзеянняѓ.
  
  
  Яе трымаѓ трубку трохi далей ад вуха.
  
  
  Гэта былi яны самыя словы, якiя Mays выкарыстаѓ двойчы!
  
  
  Кожны гадзiну ён даваѓ новае паведамленне. Вядома, ён, магчыма, не змог бы прыдумаць нiчога большага, але паѓтарыць усё роѓна не перашкаджала эму. Кожны гадзiну на працягу апошнiх некалькiх дзён ён прыходзiѓ з нейкiм дзiѓным справаздачай або навiнавых паведамленнем аб тым, што ядуць у вёсцы. А калi ён наогул нiчога не мог прыдумаць, ён усё роѓна прыдумляѓ мэт.
  
  
  Яе зноѓ паднёс трубку да вуха... Яе ѓважлiва слухаѓ. "Прабачце хлопцы. Па-ранейшаму нiякiх дзеянняѓ. Так! Галасаваць яно! У эга-у апошнiх словах пачулася слабое рыканне. Самалёт, якi праляцеѓ. Гэты гук быѓ раней. Там было што-то крывое.
  
  
  Ёй патэлефанаваѓ Далорэс. Ён пацвердзiѓ мне, што адно i тое ж паведамленне было там на працягу трох гадзiн. Няма, сказаѓ ён, ён не знайшоѓ гэта падазроным. Ён толькi думаѓ, што Мэйс гатэль пажартаваць, выкарыстоѓваючы адно i тое ж паведамленне зноѓ i зноѓ.
  
  
  Яе распавёѓ эму аб самалёце. На iмгненне ён змоѓк. 'Усемагутны Бог.' ён сказаѓ. 'Ты маеш рацыю.'
  
  
  У мяне Мейса больш не было. Яе быѓ дзе-то памiж гневам i панiкай. Злосць за тое, што я так захапiѓся бяспекай Тары, што страцiѓ па ѓвазе ih сапраѓдныя намеры i не стала вядома аб паведамленнi Мейса раней. Усе нашы надзеi на "сузор'i сёння гэтага справы", былi заснаваныя на послеявляется Чэн-Лi Браѓна, послеявляется, якi павiнен быѓ прывесцi да лабараторыi кланавання i да Лао Цзэну. Калi ён ужо зрабiѓ крок, ѓсякая надзея страчана. Мы нiколi не знойдзем гэта гняздо атс. Мы б нiколi не змаглi б спынiць ih. Бог пакарае мяне на гэтую суку, якая займаецца залезла мне пад скуру.
  
  
  - Добра, - сказаѓ ёй Далорэс. "Намер заключаецца ѓ наступным. Мне патрэбен верталётам, якi зможа даставiць мяне туды. Зрабi Роско дадатковую дапамогу i...
  
  
  - Ты жартуеш? - перапынiѓ ён мяне. "Лонданскi офiс не такi вялiкi. У нас проста няма дадатковай дапамогi - па крайняй меры, такой, якая вам патрэбна.
  
  
  - Верталётам?
  
  
  "Гэта ѓсё яшчэ працягваецца".
  
  
  'Добра. Тады скажы Роско, каб шэл одзiна. I косця Бога, скажы эму, каб ён быѓ асцярожны!
  
  
  'Слухай. На тваiм месцы яе б не турбаваѓся аб Роско. Часам ён можа быць трохi педантычным, але не тады, калi на коне стаiць ѓласнае эга жыццё. Ён занадта любiць жыццё.
  
  
  Яе ѓздыхнуѓ. "Будзем спадзявацца."
  
  
  Верталётам павiнен быѓ забраць мяне ѓ палове другога ѓ Гайд-parque. Любы б здзiвiѓся, але гэта не мая справа. У любым выпадку, яны будуць казаць пра гэта на працягу некалькiх дзён. Яе пачысцiѓ Вильгельмину i зноѓ зарадзiѓ сл. Яе сунуѓ штылет назад у ножны i ѓставiѓ яшчэ адну газавую бомбу. Шчаслiѓчык П'ер, так шчыра пасярэдзiне.
  
  
  Яе надзеѓ плашч i выйшаѓ пад дождж.
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 16
  
  
  
  
  Роско паглядзеѓ на гадзiннiк. Было без пяцi два. Тара сказала, што пойдзе ѓ "Фезерстоун" ѓ палове другога.
  
  
  Ён не хацеѓ здацца занадта падазроным, выбегшы вакол рэстарана, як вар'ят. Так што ён заплацiѓ, узяѓ газету i шталь чытаць у пад'ездзе. Дождж пайшоѓ мацней. Так што чалавек, якi чытае ѓ пад'ездзе, не будзе вылучацца. Верагодна, ён думаѓ аб сваiм забытым зонте.
  
  
  Ён, павiнна быць, убачыѓ Тару, калi яна з'явiлася праз дарогу, з-за вугла. Яна не бачыла яго. У нах быѓ парасон, i ён забяспечваѓ неабходныя шоры, якiя абмяжоѓваюць яе агляд.
  
  
  Роско падышоѓ да яе са свайго боку вулiцы. Прайшоѓ mimmo бакалейшчыка. Акрамя шаѓца. Mimmo завулка. Верагодна, ён не зводзiѓ вачэй з Тары, таму не заѓважыѓ мужчыну. Магчыма, гэта былi двое мужчын. Яны падышлi да яму. Ён, верагодна, не быѓ папярэджаны тым фактам, што мужчына не выкарыстоѓваѓ такi добры чорны парасон ад дажджу. I да гэтага часу тхор трымаѓ эга складзеным у руцэ.
  
  
  Па крайняй меры, так iшла справа, як мы потым сабе гэта ѓяѓлялi.
  
  
  Лiжа да вечара мы знайшлi цела Роско. Ён быѓ у завулку. Эга рукi ѓсё яшчэ чаплялiся за вялiкi чорны парасон, востры, як брытва, кончык якога упiѓся эму ѓ складваць даляр.
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 17
  
  
  
  
  Верталёт прызямлiѓся на забалочанае поле, прыкладна ѓ кiламетры ад дома. Мяне чакаѓ вялiкi Fiat 130. Кiроѓца уручыѓ мне ключы, паказаѓ мне правiльны кiрунак i сеѓ побач са мной. Побач з маiм вадзiцельскiм сядзеннем. Потым мы ѓсе разышлiся ѓ розныя бакi.
  
  
  Дождж спынiѓся, i пейзаж заззяѓ нерэальным жоѓта-зялёным колерам. Адзiн па гэтае кветак з карцiн Канстэбль. Гэта быѓ адзiн вакол казачных пейзажаѓ з катэджамi i гасцiнiцамi часоѓ Рычарда Iльвiнае складаць даляр. Яе, адчуѓ, як мая кроѓ закiпае ад гэтага унiверсальнага выклiку. Ахвотна. Крыжовы паход. Яе sel ѓ свой вялiкi Фiят, каб забiць драконаѓ. Мой пiсталет i штылет былi новым Экскалибуром. Ёй быѓ часткай гiсторыi i рабiѓ гiсторыю. Яе ѓжо чуѓ рожкi, якiя ѓхваляюць маё з'яѓленне. Яе, всепобеждающий герой.
  
  
  Аб божа. Але: нарэшце дзеянняѓ:
  
  
  Яе прыпаркаваѓ машыну за гаем, i працягнуѓ шлях праз невялiкiя кусты да задняй часткi маёнтка. Гэта быѓ прытулак, якi яны арандавалi для сябе. Дом з саламянай дахам, якi выпраменьвае дзiѓную атмасферу. Было вельмi цiха.
  
  
  Занадта цiха.
  
  
  Яе агледзеѓся. Побач з галоѓным домам стаялi два маленькiх хаткi, аднолькава дзiѓных. Блiжэйшы знаходзiѓся прыкладна ѓ дваццацi ярдаѓ ад галоѓнага будынка. Абодва былi забiтыя. Цiкава, па якой у iх выкарыстаѓ Мейс. Ёй быѓ амаль упэѓнены, што ён больш не выкарыстоѓвае яго.
  
  
  Яе перайшоѓ ад аднаго дрэва да iншага i дабраѓся да другога дома. Яе таксама атрымаѓ вiд на пад'язную дарожку. Мая ѓдача была занадта добрая, каб быць праѓдай. Там знаходзiлася машына.
  
  
  Гэта быѓ стары амерыканскi унiверсал. Гэтыя старыя псевдодеревянные шарык Шэѓрале 1952 года. Багажнiк на даху быѓ ѓторкнуць багажом. I рыбалоѓнымi снасцямi.
  
  
  Куды б яны нам пайшлi, яны не хадзiлi на рыбалку. Але яны збiралiся кудысьцi ехаць, а яе прыбыѓ як раз своечасова.
  
  
  Яе дабраѓся да iншага дома. Дзверы была зачыненая. Яе, зазiрнуѓ унутр праз адно па вiтражных вокнаѓ. Яе, пацягнуѓся да акна. Яна адкрылася. Можа быць, занадта лёгка. Яе падрыхтаваѓ Вильгельмину i ѓвайшоѓ унутр.
  
  
  Калi б у гэтым замяшаны хто-то, акрамя Мейса, у мяне былi б праблемы. Гэтыя старыя маснiчыны выдавалi мяне пры найменшым руху. Яны рыпелi пад маiм уваходам. Але калi хто-то быѓ там, ён маѓчаѓ.
  
  
  Яе працягваѓ iсцi. На нiжнiм паверсе было ѓсяго два пакоi, i яны здавалiся пустымi, вельмi пустымi. Камiн быѓ абвешаны меднымi гаршкамi i чыстай, але абгарэлай кратамi.
  
  
  Яе падняѓся па лесвiцы.
  
  
  Ванная пакой.
  
  
  Гэта было эга месца ѓ домк. Магнiтафон Мейса ѓсё яшчэ ляжаѓ на ложку. Магутны бiнокль па-ранейшаму тырчаѓ вакол вокны. Ложак ѓяѓляла сабой спляценне прасцiн. Мейс i Пiрсан спаѓ тут па чарзе. У куце была адна выстава кансервавых слоiкаѓ. Слабы пах рыбы ѓсё яшчэ вiсеѓ у паветры.
  
  
  Слядоѓ барацьбы не было.
  
  
  Якiя добрыя навiны гэта можа азначаць. Што-то прымусiла ih адысцi ад сваёй пасады. Але гэта не абавязкова азначала, што яны мёртвыя.
  
  
  Яе, паглядзеѓ у бiнокль. Яе бачыѓ, Чэн-лi ѓ дом. Ён размаѓляѓ з двума мужчынамi. Яе мог бачыць ih ногi, але ih асоб не было вiдаць. Яе скарыстаѓся дыктафонам, каб перадаць паведамленне Далорэс. Гэтая штука была ѓ бесправадным кантакце з ён прыгажуняй у чайнай. Потым яе зноѓ спусцiѓся ѓнiз i вылез у акно.
  
  
  Моросящая надвор'е. Яе, адчуваѓ сябе няёмка. Яе, думаѓ, што гэта надвор'е. Але зноѓ жа, яе, падумаѓ, што гэта можа быць папярэджаннем.
  
  
  Яе накiраваѓся да другога дому. Таго, якi быѓ лiжа за ѓсё да асноѓнага будынка. Дошкi, якiя былi забiтыя ѓ дзверы, былi вырваныя. Яе сцiснуѓ Вильгельмину i адкрыѓ дзверы.
  
  
  Тое, што я там убачыѓ, прымусiла мой страѓнiк сцiснуцца.
  
  
  Паѓсюль была кроѓ. Стары драѓляны пол быѓ прасякнуты ёю i афарбавалася ѓ непрыстойны колер смерцi. Яна застыла памiж швамi маснiц. Белай баваѓняная мэбля была перемазана гэй. Наручныя гадзiны AX ляжалi раструшчанымi. Пiсталет 38-га калiбра з AX ляжаѓ увесь у крывi, на посыпанном мукой крэсле. I сякера, афарбаваны ѓ чырвоны колер, ляжаѓ побач з камiнам.
  
  
  Камiн.
  
  
  Ён усё яшчэ гарэѓ. Яшчэ даваѓ цяпло. На рашотцы ляжалi куча цёплага попелу. У куце, побач з вогнiшчам, ляжалi... рука. Яе пачуѓ вельмi дзiѓны шум, а потым зразумеѓ, што дадаю сваю ванiты да гэтага беспарадку.
  
  
  Я пайшоѓ на кухню i адкрыѓ кран, потым плюхнуѓ халоднай вадой на твар i прасунуѓ запясце пад крана. Мае вушы зашчыпаць. Яе выключыѓ кран. Мне здалося, што я што-то пачуѓ. Скрып драѓлянага падлогi.
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 18
  
  
  
  
  Тара распавяла мне пазней, але я магу сказаць i цяпер. У правiльным парадку.
  
  
  Роско яна не бачыла. Але i не азiралася. Яна ведала, што ён там. Разам са мной. У рэстаране. Яна ѓвайшла ѓ Грамадстве Фезерстоуна, як i планавалася, у 14:30. На шыi ѓ нах была нiтачка жэмчугу, здольная перадаць любы размову ѓ радыусе пяцi метраѓ ад нах ѓ трубку праз вулiцу. У сумцы ѓ нах быѓ той самы голас, якi яна выкарыстала напярэдаднi.
  
  
  Тара адчувала сябе добра.
  
  
  Адмiнiстратар заѓважыла, крыху раздражнёна, што Тара прыйшла занадта рана. Пэм Конь праводзiла яе ѓ тую ж пакой чакання на другiм паверсе, што i напярэдаднi, i прапанавала гэй, яшчэ адну кубак гарбаты. Яна пакiнула яе, каб вывучаць яны ж часопiсы.
  
  
  На гэты раз Тара ѓзяла кубак гарбаты. Ад яго зыходзiѓ прыемны пах карыцы. Яна акунула палец у вадкасць i слизнула яго. Мая дзяѓчынка атрымала пяцёрку па хiмii не проста так. - Чай, - прашаптала яна жемчугу i "Sonny", - напоѓнены метаквалоном. Яна налiчыла каля пяцiсот мiлiграмаѓ. Гэта лекi дае вам тое, што яны называюць "добра падрыхтаваным". З аднаго боку, пачуццё дрымотнасцi, з другога пачуццё прыѓзнятасць. Што тычыцца самога ѓдару, то ён можа забiць вас двума спосабамi. Сам прэпарат, або адсутнасць гэтага прэпарата. Сiмптомы абстыненцыi падобныя з сiмптомамi эпiлепсii - некалькi дзён прыступаѓ, якiя могуць скончыцца поѓным калапсам: смерцю. Гэтыя людзi тут ведалi, што яны рабiлi. Гэтых пяцiсот мiлiграмаѓ было дастаткова, каб знесцi вам галаву. Па меншай меры, дастаткова, каб прымусiць вас думаць, што ваша цётка Мiртл паѓстала вакол мёртвых.
  
  
  Тара вылiла змесцiва кубкi ѓ адну вакол гэтых лян ѓ чыгунах. Калi б гэтая лiяна не была належным чынам ѓкаранёна ѓ зямлi, яна, напэѓна, адарвалася б.
  
  
  Яна зноѓ на дыбачках выйшла ѓ калiдор, i зноѓ яе не было каму спынiць. Яна паднялася па лесвiцы на верхнi паверх. Два дзень вялi ѓ пакоi ѓ пярэдняй частцы будынка. Адна вакол гэтых пакояѓ, якi належаѓ Алiсе. Яна закрыла вочы i паспрабавала ѓявiць акно, у якое яе эй паказаѓ. Я стаю перад домам, ён быѓ справа ад нах. Значыць, гэта павiнна быць дзверы злева.
  
  
  Яна пастукала ѓ дзверы.
  
  
  Голас Алiсы абсурдна дрэнна: "Увайдзiце".
  
  
  Элiс Фезерстоун ляжалi на ложку ѓ сiняй шаѓковай пiжаме, схаванай памiж пяццю шаѓковымi падушкамi з набiваным малюнкам. Элiс Фезерстоун выглядала не занадта здаровай. Малюсенькiя бисеринки банка выступiлi ѓ нах на лбе, i яна обмахнулась усходнiм веерам. Яе сiвыя мелированные валасы ляжалi вiльготнымi на патылiцы, а зрэнкi яе вачэй звузiлiся да булавочных уколаѓ. Яна нагадала Тары неряшливую каралеву па Алiсы ѓ краiне цудаѓ.
  
  
  Элiс Фезерстоун была нагружаная наркотыкамi. I гэта значна палегчыла працу Тары. Гэй, наогул не трэба было турбавацца аб лагiчных звучащем апраѓданнi. Элiс была далёкая ад логiкi, у дадзены момант. Яна была дзе-то ѓ памежнай зоне, дзе адзiнае прапанову - глупства, а логiка спараджае блытанiну.
  
  
  Яна пачала гаварыць цiхiм голасам. Па якой-то прычыне яна думала, што эй шэсць гадоѓ, а Тара - ee мацi. Сапраѓды, ёсць наркотыкi, якiя могуць прымусiць вас так думаць. Гашыш ѓжо на многае здольныя, але яны, штучкi, якiя глытаеш, нюхаешь або вкалываешь, толькi добра дабiваюць справа. Але, магчыма, гэта было проста камуфляж "Раскажы сваёй мацi" званiла ѓ званочак. Ва ѓсякiм выпадку, Тара не адставала i гуляла Мацi.
  
  
  Мацi гатэля ведаць усё пра Яну. Мацi не давярала Студзеня так, як давяраѓ бацька. Алiса сказала, што сама так не рабiла.
  
  
  Ян быѓ заѓзятым даосом. Але Ян змянiѓся. Алiса не ведала, чаму. Яна проста так адчувала. Алiса любiла адчуваць. Яшчэ ѓ нах быѓ прыемны навобмацак плюшавы мыш. Хiба Мо не гатэль гэта ѓбачыць?
  
  
  Пазней, сказала стомлена. А як жа гэты Ян?
  
  
  Што ж, каля пяцi гадоѓ таму, па посмертному радзе папы, Ян узяѓ на сябе кiраванне. Усё iшло добра да двух гадоѓ таму. Затым ён звольнiѓ увесь гэты стары персанал i прызначыѓ новы персанал. Яны таксама даосы, сказаѓ ён. Але ѓсё ж... Алiсе яны не вельмi падабалiся. Вядома, не новыя. Пэм Конь, Кантактны. А потым четверняшки.
  
  
  Четверняшки?
  
  
  Гэтыя чатыры хлопцы, якiя ѓсе падобныя адзiн на аднаго. Ва ih слоѓ, толькi адзiн вакол iх сышоѓ на паляванне. Не, не мог. Не на паляванне, ён дражнiѓ яе... Алiса пачала плакаць. Магчыма, ён збiраѓся яе дражнiць.
  
  
  Тара сказала, што Мацi абаронiць ee. Алiса перастала плакаць. Яна пачала спяваць. Тара падняла вочы i паглядзела на гадзiннiк. Было без пяцi два. Гэй, трэба было хутка вярнуцца, пакуль яе чакалi ѓ зале чакання. Але як наконт тых четверняшек? Элiс сказала што-небудзь яшчэ? Алiса кiѓнула. Яна хiхiкнула. У iх ёсць тры брата, i гэтыя браты трайняткi. I яны падобныя на гэтых четверняшек. Атрымлiваецца, што яны семерняшки... цi не? Алiса толькi працягвала хiхiкаць. Спачатку трайняты. Потым четверня... Алiса толькi працягвала хiхiкаць. Там жа былi Чэнь-лi Хун Ло, якiя былi дзе-то ѓ Iрландыi. Або ѓ Iсландыi. Або дзе-то яшчэ. А яшчэ быѓ Пэн Лi, лётчык. Алiса замахала рукамi. Ён быѓ у Амерыцы. А потым былi, потым былi, - Алiса лiчыла на пальцах, - Доупи, Шизи i Доу. Яна хiхiкнула. Але яны прайшлi праз некалькi тыдняѓ. Яны паехалi ѓ Амерыку з Пэм Конь. Каб сустрэцца з чараѓнiком. Няма, каб сустрэцца з гэтым пресвитерианцем. Каб паразмаѓляць з прэсай. Каб пайсцi да стаматолага. Прыгатавана яно. Чыстая, чыстая. Ну, яна не памятала.
  
  
  Тара задумалася. Так яны з'ехалi праз некалькi тыдняѓ. Да... прэзiдэнту! Гэта павiнна было быць так. Яны пайшлi iм насустрач.
  
  
  Было дзве хвiлiны трэцяга. Тара сцiснула руку Алiсы. - Гэта ѓсё браты, якiх ты ведаеш? яна спытала.
  
  
  'Oi. няма, - сказала Алiса. 'Ёсць яшчэ шмат. Гэта вельмi вялiкая сям'я. Але астатнiя дзе-то далёка. Алiса перастала мукаѓ.
  
  
  - Ты ѓпэѓнены? - строга спытала Тара. "Ты не трапiш у рай, калi будзеш хлусiць".
  
  
  Элiс выглядала цвярозай. "Па крайняй меры, так кажа Ян. Ён кажа, што астатнiя нейкi час застануцца дома i што мы павiнны вывесцi ih адтуль. Таму, калi Пэм Конь, а iншыя сыходзяць, сюды прыходзяць новыя. Ох, шчыра, мама. Гэта тое, што ён сказаѓ.' Алiса шчыра старалася iso усiх сiл.
  
  
  Тара ѓстала. - Ну што ж, дарагая, - сказала яна. - Цяпер мне пара iсцi, а ты добрая дзяѓчынка, i... - яна паспрабавала прыдумаць сказаць што-небудзь па-мацярынску, - цяпер паслухмяна еж сваю кешью, i ѓ хуткiм часе яе зноѓ буду з табой. Тара зачынiла за сабой дзверы i глыбока ѓздыхнула. "Ты чуѓ гэта, мiлы", сказала яна свайму ожерелью. "Цяпер у Амерыцы ёсць толькi адзiн. I гэта лётчык. Здаецца, пiлот верталёта. А можа быць, ён забiѓся разам з тым сенатарамi, якiх ён забiѓ. Яна зрабiла паѓзу, затым не змагла не дадаць: - I ты не хацеѓ, каб яго iшла сюды. ха-ха.
  
  
  Яна ѓсмiхнулася i спусцiлася па лесвiцы. Унiзе лесвiцы, на шляху ѓверх, Пэм былi Конi i Сон Pin. Яны выглядалi сярдзiтым. Вельмi злымi.
  
  
  У Пэм Kona у руцэ была iголка для падскурных iн'екцый.
  
  
  Усё, што можа сказаць Тара, было: "Так. Нiк.'
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 19
  
  
  
  
  Калi вы ѓсё жыццё спрабуеце ѓзброiцца супраць дня дзярмо, гэты дзень дзярмо надыдзе.
  
  
  Яе паклаѓ пiсталет побач з ракавiнай, i рыпанне падлогi прымусiѓ мяне нырнуць да яе. Яго спазнiѓся. Нож пранёсся па пакоi, пришпилив маю руку да ракавiне, як новую матылька ѓ калекцыi.
  
  
  "Добра, Картэр. Павольна павярнiся".
  
  
  Ih было трое. Гэта былi не "яны", якiх яго чакаѓ. Яны выглядалi як тры мясцовых iванова. Супер дэндзi. Ih шведаѓ i стрыжкi былi гадоѓ на дзесяць ih маладзей, а напампаваныя мускулы не вязалiся з сучаснай адзеннем. Яны падышлi да мяне з зброяй напагатове. Наперадзе верхавод.
  
  
  - Рукi за галаву, - сказаѓ ён.
  
  
  Яе агледзеѓ эга зверху данiзу. Адзiнай добрай рэччу ѓ nen быѓ эга касцюм. "Яе гатэль б падняць рукi, - сказаѓ я, - але ѓ мяне тэхнiчная праблема". Яе паказаѓ на нож, усё яшчэ прыцiснуты да маёй руцэ.
  
  
  Ён павярнуѓся да аднаго вакол сваiх спадарожнiкаѓ. - Джайлз, - сказаѓ ён. Калi ласка, вызначыць, сэру. Джайлз падышоѓ да мяне i выцягнуѓ нож. Мая кроѓ пузырылася. Джайлз абшукаѓ мяне. Ён знайшоѓ штылет, але не наблiзiѓся да газавай калянасцi. Яе, напэѓна, не ѓ эга гусце.
  
  
  Джайлз ѓсмiхнуѓся. Вельмi ѓпэѓнена. - Добра, бос. Ён чысты.
  
  
  "Тады вы з Робi бярыце эга ѓ дом".
  
  
  Джайлз i Робi ѓзялi мяне за рукi, i з парай пiсталетаѓ, прыцiснутых да майго хрыбетнiка, мяне веления да дому.
  
  
  У гэтым няма нiякiх сумневаѓ. У нашы днi вакол iх атрымлiваюцца лепшыя забойцы. Бангел, Лiн Цзын, а цяпер яшчэ i гэтыя паравыя сапраѓды пераѓзышлi сябе ѓ ветлiвасцi. Vin ђ быѓ хема-то iншым. Калi яе далучыѓся да яму ѓ пакоi, ён адарыѓ мяне забойным позiркам i раѓнуѓ на падонка: "Пасадзi эга". Яны падштурхнулi мяне да крэсла. Кожны ѓзяѓ мяне за плячо i нацiснуѓ на яго: яго сель. Вiнг кiѓнуѓ. Галоѓны злыдзень таксама sel. Яе быѓ у iншай бiблiятэцы, абабiтай драѓлянымi панэлямi. Толькi яна была не такi вялiкi, як у Насаѓ. I вокны былi адчыненыя. Акрамя таго, Чэн-лi таксама тут не было.
  
  
  Вiнг прайшоѓ праз пакой; як рухаецца гара, церабiѓ цыгарэту трехпалой рукой. Яе ѓспомнiѓ больш шчаслiвыя часы. - Ты нам вельмi надакучыѓ, Картэр, - сказаѓ ён нарэшце. Эга голас быѓ высокiм i ледзяным. - Акрамя таго, ты заѓсёды быѓ дурны.
  
  
  Я не збiраѓся адказваць на гэта шчыра. Усё, што я зрабiѓ, гэта падняѓ брыво. Акрамя таго, нiякай слон не мог перашкодзiць яму было сказаць мне, што я быѓ дурны.
  
  
  "Ты думаѓ, што за намi сочаць твае сябры ѓ тым маленькiм дамку, каб ты, нарэшце, змог нас злавiць". Ён усмiхнуѓся. У любым выпадку, ён зморшчыѓ вусны. - На самай дэла... усё было як раз наадварот. Мы паклалi вока на сустрэнуць вашых сяброѓ, i мы ведалi, што гэта прывядзе нас да вас. Па крайняй меры, мы былi гатовыя да тваiх вiзiту.
  
  
  Ён быѓ правоѓ. Ёй быѓ дурны. Яе трапiѓ у ih пастку з адкрытымi вачыма. Але з iншага боку, у АХ ведалi, дзе яе. I Вiнь Па лепш бы ведаѓ, што яны гэта ведалi... Ён устаѓ на крэсла. Ён адкрыѓ скрыню. "У выпадку, калi вы думаеце, што вашыя сябры дапамогуць вам..." ён працягнуѓ невялiкую аѓдыекасету. - Мы папрасiлi вашага агента Мейса зрабiць апошняе паведамленне. Справядлiвасцi косця, ён зрабiѓ тры. Мы не гатэлi такога паѓтаральнага паведамленнi, якое заманило б сюды астатнiх - як яно заманило вас. Ён паставiѓ касету ѓ невялiкi партатыѓны дыктафон. "Да таго часу, як трэцяе паведамленне пачне паѓтарацца, нас ужо не будзе тут". Ён зноѓ павярнуѓся да мяне. "Я падумаѓ, што вам можа быць цiкава пачуць афiцыйнае асвячэння таго, што тут адбылося сёння".
  
  
  Ён нацiснуѓ кнопку, i Мейс пачаѓ свой пасмяротны даклад.
  
  
  - Прабачце, я пайшоѓ на рыбалку. Не ешце ежу. Сапсаваная каша яшчэ смачней. Хутка пакаштаваѓ, хутка засмучаны. Ах.'
  
  
  На iмгненне яе падумаѓ, што Мейс памылiѓся, але хутка памалiѓся, каб ён дараваѓ мяне, дзе б ён у нас знаходзiѓся ѓ дадзены момант у тумане.
  
  
  Мейс не збiѓся з шляху. Што ж.
  
  
  Звычайнае закрыццё - "нiтка паведамленнi".
  
  
  "У праграме" азначае, што паведамленне ѓ зале ѓ кодзе. Просты код для хуткай перадачы паведамленняѓ. Разам з першым пропiссю заѓсёды трэба браць наступнае чацвёртае слова. Яе адлiчыѓ. Паведамленне Мейса для нас было: "Прабачце. Eda сапсаваная. Хутка!'
  
  
  Падмацаванне прыбудзе ѓ той момант, калi будзе гуляць аркестр. Дзiцячы сад або няма. Яе мог разлiчваць на дапамогу на працягу гадзiны.
  
  
  Крыло павярнулася да галоѓнага злыдню. - Карнелiюс, - сказаѓ ён. "Цяпер ѓстаѓце гэтую стужку".
  
  
  Карнелiюс узяѓ касету i выйшаѓ праз пакоi.
  
  
  - А цяпер, Картэр... цяпер, калi ты так нам дапамог, яе зраблю табе паслугу... Паклiч Чэн-лi, - сказаѓ ён Джайлзу.
  
  
  Джайлз сышоѓ. 'Добра. Што вы на самай дэла гасцiнiц даведацца пра нас?
  
  
  Ён перабраѓ увесь свой арсенал грымас i смешкi, перш чым знайшоѓ рэѓматызму. - Вы гатэляѓ, даведацца, адкуль штаба, цi не так? I зараз, - сказаѓ ён, калi Джайлз i Чэн-лi ѓвайшлi ѓ пакой, - менавiта туды мы i адвязем вас.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на Чэн-лi.
  
  
  Што мне здалося найменш прывабным у nen, так гэта iголкi для падскурных iн'екцый у эга руцэ.
  
  
  Часу што-небудзь спрабаваць не было, яе распачаѓ яшчэ адну няѓдалую спробу ѓчапiцца эму ѓ горла, але Робi i Джайлз мяне апярэдзiлi. Мяне адкiнулi назад у крэсла. Ударам па скiвiцы, якi быццам выбiѓ усе мае пломбы вакол зубоѓ. Вiнаѓ падышоѓ i ѓдарыѓ мяне. Усё адбылося вельмi хутка. Джайлз i Робi трымалi мяне. Чэн-лi закатаѓ мне рукаѓ. Яе, кравец вазьмi, нiчога не мог зрабiць. Адным хуткiм рухам iголкi знiкла ѓ маёй руцэ.
  
  
  Яны трымалi мяне так некалькi хвiлiна. Прайшлi секунды, можа быць. Цi гадзiны. Яе больш нiчога не ведаю. Карнелiюс вярнуѓся i сказаѓ, што парваѓ стужку ѓ касеце. Ён сказаѓ, што шкадуе. Vin ђ вылаяѓся i хацеѓ, клей, каб выправiць яе. Ён павярнуѓся да Корнелиусу, i сказаѓ: "Сабачы шчанюк. Мудак.' А потым эга твар пачырванеѓ. Чырвоная ружа. Пялёсткi раскрывалiся, i адзiн за адным падалi на падлогу. Ён любiць мяне, ён мяне не любiць...
  
  
  - Капулецi, - сказаѓ Джайлз. Ён смяяѓся. Тоѓсты вадзяны жук вылез iso rta. Яе паспрабаваѓ адштурхнуць эга рукой. Заставацца максiмальна разумным.
  
  
  Гэта была прайграная гульня.
  
  
  У мяне перасохла ѓ роце. Яе паспрабаваѓ устаць. Але яе, падобна, больш не ведаѓ, як гэта рабiць. Яе, паглядзеѓ на свае балетныя тэпцiкi. З-за няправiльнага абодва канца бiнокля. Яны былi далёка. Але спражкi. Гэта былi прыгожыя. Яны былi залатымi. Яны свяцiлiся.
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 20
  
  
  
  
  Наступны перыяд быѓ пастаянным кашмарам. Я не памятаю, колькi гадзiн цi дзён гэта працягвалася. Не было больш нiякай рознiцы памiж нiяк не калi i ноччу, памiж сном i няспаннем. У сне вас часам пераследуюць монстры. Над вамi смяюцца цэлыя натоѓпы. Тратуары трэскаюцца i вывяргаюцца ванiтавай пенай. Але потым ты адкрываеш вочы, пампуеш галавой i зноѓ бачыш сваю знаёмую ножку ложка, задернутые шторы, кашулю, якую ты кiнула на падлогу мiнулай ноччу. Вы памерыце сваё здаровае на сваiх нага, заспакаяльным кантрастам рэальнасцi.
  
  
  Толькi рэальнасцi для мяне не было.
  
  
  Калi ёй адкрыѓ вочы, убачыѓ яе iншых монстраѓ. Хто сьмяецца люстраныя асобам. Калейдоскопические вiды. Зменлiвая, шырокая, павольна рухаецца сусвет злiцця формаѓ i змены кветак. Мiфiчныя iстоты i немагчымыя падзеi. У маiх снах Тара працягвала вяртацца. Ee валасы зялёныя. Ee вочы дзiкiя. Аднойчы яна сцiснула мне руку так, што пацякла кроѓ. Аднойчы яго трымаѓ яе на руках, i яна рыдала цэлую вечнасць.
  
  
  Павольна сны праходзiлi. Стала менш страшна. Мая мэта ператварылася ѓ адзiн белы пусты экран. Без малюнкаѓ. Без думак. Аднойчы ёй расплюшчыѓ вочы i падумаѓ "самалёт". Яе быѓ у самалёце. Спроба зачапiць гэтае слова сваiм успрыманнем адпраѓлена мяне назад у глыбокi неспакойны сон.
  
  
  Яе быѓ у машыне. Яе глядзеѓ у акно машыны. Яе зноѓ заплюшчыѓ вочы.
  
  
  Калi яе зноѓ паглядзеѓ, выгляд быѓ такiм жа. Неба было блакiтным. Трава была яшчэ зялёная. Аѓтобус звонку не змянiѓ форму i не змянiѓ колер. На абароце было лiтаральна некалькi. Але я не мог бачыць, што гэта. Гэта была глупства, гэта былi iероглiфы. Яе здрыгануѓся. Што б яны са мной нам рабiлi, якiя б наркотыкi нам давалi, я не мог чытаць!
  
  
  Яе, паглядзеѓ у другi бок i асцярожна, з напаѓадчыненымi вачыма, агледзеѓ машыну. Яе быѓ прыкаваны кайданкамi да каму-то справа ад мяне. Яе гэта адчуѓ. Але яе пакуль не збiраѓся глядзець у бок эга. Яе не ѓ гатэль, каб яны ведалi, што я ѓжо прачнуѓся.
  
  
  Машына была лiмузiн. Пярэдняе сядзенне было ѓтоена ад вачэй цяжкай шэрай фiранкай. Не было нас, гуку, акрамя гуку рухавiка i гукавы дарогi. Той, хто сядзеѓ побач са мной, не быѓ гаваркiм. Яе павольна нахiлiѓ галаву направа i паглядзеѓ на сваю кампанiю прыжмураным позiркам. Мне наогул не трэба было быць такiм асцярожным. Ён спаѓ. Худы, жылiсты мужчына. Думаю, в'етнамец. Лекар або асiстэнт ѓ белым бальнiчным халаце. Няма. Хутчэй за ѓсё, гэта проста чарговы агент КАНЫ, красаваѓся, каб гуляць у доктара.
  
  
  Яе паспрабаваѓ дзверы. Закрытая. Для estestvenno.
  
  
  Яе зноѓ паглядзеѓ у акно. Аѓтобус быѓ яшчэ наперадзе нас. Яе ѓсё яшчэ мог чытаць, але тое, што было напiсана ѓ гэтым аѓтобусе, было неразборлiва. Яно было напiсана усходнiмi лiтарамi.
  
  
  Мы прагрымелi над мостам. Iншымi транспартнымi сродкамi на дарозе былi каляскi i веласiпеды. Была толькi адна iншая машына. Яшчэ адзiн лiмузiн. Ён ехаѓ ззаду нас.
  
  
  Яе зноѓ выглянуѓ вонкi. Я не ведаю, як доѓга глядзеѓ. Наступнае, што я ѓбачыѓ, гэта была вулiца горада. Шумныя трамваi, людзi на роварах. Валовыя падводы i паѓсюль людзi ѓ зялёнай форме i саламяных капелюшах. Яе паглядзеѓ mimmo свайго спячага ахоѓнiка ѓ акно справа ад яго. Яе бачыѓ маскоѓскiя вароты". Усе за гэтымi варотамi. Адкуль яго мог ведаць? Што-то вярнулася. Яе зноѓ паглядзеѓ на ѓласнае акно. Насупраць гатэля, на даху будынка, яе ѓбачыѓ тое, што хацеѓ. Велiзарны каляровы партрэт Хо Шы Мiна плошчай 40 квадратных метраѓ.
  
  
  Толькi будынак належала в'етнамскаму дзяржаѓнаму банку. Горад быѓ у Ханоi. Vin ђ адвёз мяне ѓ Ханой.
  
  
  Яе агледзеѓся з падвоенай цiкавасцю. Яе не бачыѓ, Ханой восем гадоѓ. Некалькi будынкаѓ казалi пра вайну, але пашкоджаннi былi не так wouldnt вялiкага.
  
  
  Ханой прыгожы горад.
  
  
  Горад доѓгiх цянiстых сцяга, усеяны тут i там старымi французскiмi каланiяльнымi асабнякамi. Будыйскiя помнiкi, кiтайскiя храмы. Чырвоная рака празрыстай i чыстай, i джонкi на яе берагах лянiва коцяцца па сiняй & nb. Дзiѓна, але на бiлбордах няма антыамерыканскiх лозунгаѓ. Нiякiх прыкмет нянавiсцi. Гэтыя людзi не ненавiдзяць.
  
  
  Гэта няправiльнае стаѓленне да вайне. Вы ненавiдзiце, а потым адразу думаеце, што iншыя ненавiдзяць вас. Адна рэч, аб якой трэба падумаць. Але, па-першае, ён не мог добра думаць. Па-другое, яе агент AX. Не тое каб яны не думаюць. Але ih рыхтуюць да вайны.
  
  
  На бакавой дарозе iншы лiмузiн пад'ехаѓ лiжа. Яе мiмаходам зазiрнуѓ унутр. На заднiм шкле былi шторкi. Але наперадзе Чэн-лi сядзеѓ побач з кiроѓцам. Чэн-лi ѓбачыѓ мяне i ѓбачыѓ, што я не сплю. Ён падштурхнуѓ кiроѓцы, якi нацiснуѓ на гудок.
  
  
  Мой лекар прачнуѓся. Яе кiнуѓ на яго ашаломлены, спалоханы погляд на тое, якiм яго павiнна была быць апошнiя некалькi дзён. - Рэгбi, - сказаѓ я. "Добры мяч..."
  
  
  Ён смяяѓся. - Нiякага сэнсу. Картэр. Вы не прымалi гэтыя лекi ѓжо дваццаць чатыры гадзiны. Эфект скончыѓся. Ты ѓжо праспаѓ усё запар. А з гэтым Н-2 абсалютна нiякiх пабочных эфектаѓ".
  
  
  Ён паглядзеѓ на мяне ацэньвальна. "Добрая спроба".
  
  
  Ён быѓ, Бог ведае чаму, амерыканцам. Па крайняй меры, ён казаѓ, як адзiн, вакол амерыканцаѓ. Але iншы? Цi вораг?
  
  
  "Як... як доѓга яе быѓ пад ветразямi?"
  
  
  - А, - сказаѓ ён. "Гэта сакрэтная iнфармацыя. Скажам так... Досыць доѓга, каб даставiць вас сюды. I не пытайце мяне, дзе гэта "тут".
  
  
  - Ханой, - сказаѓ я.
  
  
  Эга прыязнае выраз знiкла. Эга вочы звузiлiся. Ён нацiснуѓ кнопку, i акно за пярэднiм сядзеннем апусцiлася. - Мiстэр Вiнг, - сказаѓ ён. "Твой вязень прачнуѓся".
  
  
  Фiранкi адсунулiся. З'явiлася плоскае твар Па Vin, абрэзанай ѓ шыi аконнай рамай. Ён быѓ падобны на жахлiвую марыянетку. Ён паглядзеѓ на мяне i зароѓ.
  
  
  "Здаецца, ён думае, што мы ѓ Ханоi".
  
  
  - Ах, - сказаѓ Вiнг. Затым ён кiѓнуѓ. - Так, Hanoi. Вы ѓбачыце гэта там? Ён паказаѓ на групу шэрых будынкаѓ. "Нам Дэ".
  
  
  Я стараюся французская турма. Таксама вядомы пад iмем Ханой Хiлтан. Месца, дзе трымалi нашых ваеннапалонных.
  
  
  - Без сумневу, вы чулi гiсторыi аб гэтым месцы, - сказаѓ ён. - Але вы выявiце, што турма, у якую мы адпраѓляем, вельмi... зусiм iншая. Хоць яе не бачу прычын, чаму вы павiнны ведаць, дзе ён знаходзiцца ѓ залi. Ён нацiснуѓ кнопку, i шторы зноѓ зачынiлiся, загароджваючы мне агляд.
  
  
  - Доктар Куой? Значыць, гэта быѓ сапраѓдны лекар. - Для дурня наш мiстэр Картэр, не так wouldnt дурны. Нават без добрага апытанне, ён усё роѓна здольны вылiчыць свой кiрунак i час. Не тое каб ён вярнуѓся назад, але ёй так думаю... можа быць, яшчэ адзiн укол".
  
  
  Пры гэтых словах у мяне задрыжалi рукi. Яе нiколькi не мог спынiць дрыжыкi. Нам пачуццё млоснасцi ѓ маiм кiшачнiку. Я не мог успомнiць, каб сам прэпарат выклiкаѓ такiя пачуццi. Але, магчыма, маё цела зрабiла гэта сама. Куой паглядзеѓ на мяне i зноѓ усмiхнуѓся. Эга пачуццё перавагi было адноѓлена. - Не хвалюйцеся, мiстэр Картэр. Гэты ѓкол проста ѓсыпiць цябе. Няма, будзе больш дрэнных сноѓ. Нiчога небяспечнага. Мы хочам, каб вы былi свежымi, як рамонак, як толькi мы туды дабяромся.
  
  
  У мяне быѓ невялiкi выбар. пракляты Iсус.
  
  
  Яшчэ адзiн укол.
  
  
  Зноѓ пустыня.
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 21
  
  
  
  
  Калi прачнуѓся, было цёмна. Яе ляжу на чым-то мяккiм. Паветра напоѓнiѓся водарам вiцька. Пачуѓся слабы, заспакаяльны гул. Рэфлекторнае яе, паглядзеѓ на гадзiннiк. Вядома, у мяне больш не было вартавога. Яны забралi ih у мяне даѓным-даѓно. Калi падзейнiчаѓ анестэзiяй.
  
  
  Яе шталь арыентавацца. Яе ляжаѓ на падлозе, на мяккiм матрацы, накрыты баваѓнянай прасцiн. Пакой асвятлялi пазнейшыя змярканне, i раннiя зоркi, сиявшие праз вентыляцыйныя адтулiны. Быѓ ветрык. Гэта прынесла з сабой шум.
  
  
  Гэта не было шумам. Гэта была песня. Нiзкая чыстая сумесь сотняѓ мужчынскiх галасоѓ, якiя злiлiся ѓ адно прапанова: "Аб Дао; аб Тао.
  
  
  Пакой была вялiкая. Бедна абстаѓленая, але зручная. Набор лямпаѓ. Крэслаѓ не было, але на падлозе былi раскiданыя груды падушак; падлогу пакрыты тканымi цыноѓкамi. У iншым канцы пакоя стаяѓ яшчэ адзiн матрац з яшчэ адной кучай падушак.
  
  
  Але няма. Гэта былi не падушкi. Там ляжалi Тара.
  
  
  Яна не рухалася. Яна ѓсё яшчэ спала. Або яна ѓсё яшчэ была пад уплывам снатворнага.
  
  
  Яе ѓстаѓ i прайшоѓ у iншы нiткай пакоя. Мяне ѓсё яшчэ трэсла. Яе дакрануѓся да яе пляча. Яна была сапраѓднай. - Тара?
  
  
  Яна застагнала, павярнулася i ѓткнулася тварам у матрац.
  
  
  - Тара, - паѓтарыць яго. Яна дзiка заматала галавой. - Няма, няма, калi ласка, - сказала яна.
  
  
  Яе трос яе плячо наперад i назад. "Тара". Яна адкрыла вочы. раптам, раптоѓна. Шырока открытыла. Яна проста паглядзела на мяне. Нам палягчэння, нашы рэакцыi, нашы пазнавання.
  
  
  Ee погляд быѓ занепакоены. Нарэшце яе вусны шевельнулись. - Н-Нiк? сказала яна мякка.
  
  
  Што б яны нам зрабiлi з ёй за апошнiя некалькi дзён, гэта не змянiла яе. Усё было менавiта тым, што я бачыѓ у мiнулы раз. Зялёныя вочы, сканировавшие мяне, былi шырока раскрытыя i блiшчалi. На ёй не было чорных лiнiй ад хваробы, якi яна перанесла. Нават вяснушкi ѓсё яшчэ былi раскiданыя па ee твару.
  
  
  Яна падняла твар i ѓзяла мяне за руку; павольна прабегся па маiм плячы, па шыi i па шчоках. Як быццам яна гатэляѓ пераканаць сябе пальцамi. Як быццам яна яшчэ не зусiм давярала сваiм вачам.
  
  
  - О божа, - сказаѓ я. - О, Нiк, - сказала яна. I мы знiкалi iншы ѓ аднаго, пакуль колер не знiклi. Мы пацалавалiся, i сотнi галасоѓ скончылi сваё спевы.
  
  
  Яе вызвалiѓся i запытальна правёѓ рукой па ee твару. "На самай дэла, мне было б шкада бачыць вас тут, а не быць шчаслiвым. Як... - я пакруцiѓ галавой, - як ты сюды трапiла? Калi яе, нарэшце, змог зноѓ падумаць, яе, падумаѓ, што вы ѓ цэласцi i захаванасцi ѓ Лондане.
  
  
  Яна адкiнулася на матрац i закрыла твар рукамi, успамiнаючы, як сюды трапiла. Раптам яна паглядзела на мяне.
  
  
  - Але калi цябе не было... хiба цябе там не было... Цябе там не было.
  
  
  Яе спрабаваѓ зразумець яе. - У Фезерстоуна? Не, гэта быѓ Роско.
  
  
  "Роска? Няма, эга яго не бачыла. Але я падумала... я маю на ѓвазе, апошняе, што я зрабiла, гэта патэлефанаваѓ цябе i... i калi ты не прыйшоѓ, яе падумала, яе думала, што яны i цябе злавiлi. Дзецi мне сказалi, што было. Нiк, яе памятаю... цi, так. Здаецца, яе зараз успомнiла, гэта таксама быѓ такi шок, але... мне тады сказалi... што ты мне нiчым не дапаможаш. Што ты быѓ ih палонным.
  
  
  Павiнна быць, у iх была нейкая сувязь памiж гэтым асабняком i домам Фезерстоуна. Можа радыё. - Што ж, у гэтым яны мелi рацыю. Яе сказаѓ. - Ёй быѓ ih палонным. Але не ѓ Лондане. Я пайшоѓ у ih асабняк.
  
  
  'У маёнтак? Да Чэн-лi?
  
  
  - Пачакай, - сказаѓ я. Яе праверыѓ пакой на наяѓнасць мiкрафонаѓ або iншых схаваных падслухоѓваюць прылад. Там нiчога не было. Яе распавёѓ гэй, што здарылася са мной у апошнi дзень у Лондане. Нiхто вакол нас не ведаѓ, што здарылася з Роско. Мы проста ведалi, што гэта не можа быць занадта добра.
  
  
  'А ты?'
  
  
  Яе спытаѓ. - Што яны зрабiлi з табой? Яе праводзiла рукой па рудым анёльскiм валасам.
  
  
  "Памятаеш", сказала яна. Яна зноѓ дакранулася да майго твару. - Памятаеш, ты папярэджваѓ мяне, каб яе туды не хадзiла. Ты сказаѓ: "Яны накачают цябе пентатолом, а потым ты назавеш iх другое iмя Хоук". Вы мелi рацыю ѓ адным. Я не ведала другога iмя Хоука. Ах, Нiк, мне так сорамна. Яна пачала плакаць. Не гэтыя вялiкiя выпуклыя слёзы, поѓныя жалю да сабе, а гэтыя пакуты душэѓнай балюча.
  
  
  - Гэй, супакойся, - мякка сказаѓ я. "Не вiнавацiць сябе цяпер. Цяпер гэта лейцара волi або сiлы. Галасаванне якое дачыненне да гэтага маюць наркотыкi. Яны забiраюць тваю воляй. У вайне iголак для падскурных iн'екцый наогул няма герояѓ. Ты павiнна ведаць, што.'
  
  
  Яна кiѓнула, i паѓзе ѓверх, яшчэ больш мальвы. - Я гэта ведаю, - сказала яна. - Але гэта мала дапамагае. Асаблiва калi яго думала аб тым, каб падвергнуць цябе небяспекi.
  
  
  Што ж, ты можаш несцi гэтую вiну, таму што адзiным, хто падвяргаѓ сябе небяспецы, быѓ яе самастойна. Яе трапiѓ адкрытымi ѓ пастку Vin i зрабiѓ гэта зусiм без тваёй дапамогi. I я думаю, што калi мы сапраѓды будзем разбiрацца ѓ гэтым, я думаю, што я вiнаваты ѓ тым, што цябе злавiлi. Яе павiнен быѓ прыслухацца да сваiх думак i не дазволiць вам наблiзiцца да таго месца на парыж.
  
  
  Яна ѓсмiхнулася. Гэта была першая ѓсмешка за доѓгi час, i яе вусны ѓсё яшчэ змагалiся з ёй. - Я думаю, - сказала яна, - ты павiнен назваць гэта лёсам. Яе павiнна была прыслухацца да тваiх думку, але яе чертовская бунтарка. Кожнаму, хто ставiцца да мяне як да маленькай дзяѓчынцы або, па меншай меры, як да маленькай дзяѓчынцы, яе хачу даказаць, што я вельмi карыснай на практыцы".
  
  
  Яе закрануѓ ee палачак. - Занадта карысная, - сказаѓ я.
  
  
  Яна крыху апусцiла прасцiну, накрывавшую сл.
  
  
  "Хочаш паспрабаваць i штогод, карысная цi вы яе зараз?"
  
  
  Яе сапраѓды гатэль гэта ѓбачыць.
  
  
  У дзверы пастукалi.
  
  
  Яго адкрыѓ яе, i ѓнутр ѓвайшлi двое мужчын. У адзiн момант яе забыѓся, што мы зняволеныя. Мужчыны былi апранутыя ѓ простыя тканкавыя адзення. Ih галавы былi паголеныя. Ih асоб былi - я ненавiджу выкарыстоѓваць гэтае слова, калi справа тычыцца жыхароѓ Усходу, - але ih асоб былi неспасьцiгальныя. Одзiна вакол iх нес вялiкi збан з вадой. Яны пакланiлiся.
  
  
  Яны не сказалi нам словы.
  
  
  Чалавек з гарлачом прайшоѓ праз пакой i налiѓ ваду ѓ збан, або, па меншай меры, рэч, якая займаецца выглядала прыкладна так. Iншы ѓключыѓ цьмяны потолочный свяцiльня, матавую грушу ѓ матавым шкляным шары. Гэта было не пранiзлiва, на самай дэла, але ѓсё ж прымусiла нас мiргнуць.
  
  
  Ён адчынiѓ шафу. Там была наша ѓласная, шведаѓ - ну, мой, шведаѓ i нейкае барахло, пазычаныя Тары, - але ён выцягнуѓ два iншых касцюма. Пара шэрых шаѓковых пiжамы. Не яны, у якiм вы адпачываеце, а яны, якiя вы апранае на афiцыйныя мерапрыемствы.
  
  
  Для Тары у яго быѓ прыгожы, вышыты шоѓкам аозай, традыцыйная жаночая шведаѓ.
  
  
  Яны працягнулi гэта моѓчкi. Мы павiнны былi памыцца, апрануцца i быць гатовымi праз паѓгадзiны, як, да нас, цi ёсць сiгнал. Гатовыя да чаму, мы не ведалi. Ih пантамiмы не паведамiла нам пра гэта.
  
  
  Яны былi манахамi, - сказаѓ я, калi яны зноѓ пайшлi. 'Цi не?'
  
  
  - Я... я не ведаю. Яна умывалася у збана.
  
  
  Ёй кiѓнуѓ. "Яны былi манахамi. Нядаѓна яе чуѓ ih спевы. "Аб Тао: аб Дао'I Яе, падышоѓ да акна i адкрыѓ суставаѓ. За iмi была рашотка. Наколькi яе мог бачыць, будынак, у якiм мы знаходзiлiся, было часткай "вялiкай старой каменнай крэпасцi". Пейзаж удалечынi накшталт Эдэмскага саду. Было цiха i пышна, калi не лiчыць стрекота цвыркуноѓ. Невялiкая працэсiя паголены мужчын iшла адзiн за адным, схiлiѓшы галовы, па высокай траве.
  
  
  'Так.' Яе глядзеѓ нямое кiно, i раптам раззлаваѓся на сiтуацыю. "Яны манахi. даоскiя манахi. А гэта манастыр. Ты меѓ рацыю. Дао i КАН якiм-небудзь чынам звязаныя. Хоць бог эга ведае як. I як магчыма, што манастыры ѓсё яшчэ могуць iснаваць у гэтым кутку свету. Яе зноѓ зачынiѓ жалюзi. - Гульня Гран-Пры, - сказаѓ я. "Удар або падваенне ѓ наступным раѓндзе". Яе, адышоѓ ад акна. - Мiлы, - сказала яна, падышоѓшы да мяне ззаду з губкай i мылам. - Галоѓнае, - яна пачала гладзiць мяне па спiне мяккай губкай, - ...дзе б мы былi, ты выбавiш нас адсюль.
  
  
  Яе намёк быѓ такiм жа празрыстым, як i маю раздражняльнасць. Але гэта спрацавала. Ва ѓсякiм выпадку, гэта прымусiла мяне засмяяцца. Яе схапiѓ губку i пацалаваѓ ee.
  
  
  "Калi ты ѓсё роѓна будзеш мяне намылiць, рабi гэта крыху вышэй i трохi правей". Яна выдаѓ цiхi гарлавы гук. "Хм?", - i адкiнула галаву назад. "Божа мой, - сказала яна, - усе гэтыя днi... цi гадзiны, цi гады... гэта жудаснае лекi, якое мне давалi. О, Нiк. Гэта зрабiла свет такiм жахлiвым. Усё было такiм кашмарам. За выключэннем таго выпадку, калi мне прыснiлася, што ты трымаеш мяне. Потым яе заплакала, i ѓсё, што засталося ад мяне, сказала: "Трымайся, гэта Нiк." I я думаю, менавiта таму яе трымаѓся. I... цяпер мы сядзiм тут, змагаючыся ѓ нашых уласных маленькiх сваркi, як быццам гэтага ѓсяго не было. здарацца.' Яна паглядзела на мяне: "Я сапраѓды люблю цябе, ты ведаеш гэта?"
  
  
  Раптам у мяне ѓзнiкла ѓспамiн. Тара, зялёнавокая i рыдаючая ѓ мяне на руках. Мне прыснiѓся той жа сон, - сказаѓ я. "Напэѓна, той жа самы прэпарат. Яе пачынаю задавацца пытаннем, чаму яны прывялi нас сюды. Што яны хочуць ад нас. Таму што я пачынаю думаць, што яны хочуць, каб мы былi разам. Не толькi яе, цi ты. Але мы разам.
  
  
  Яна пахiтала галавой i нахмурылася. 'Я не разумею.'
  
  
  Ёй ѓсмiхнулася. 'Слава Богу. Таму што я таксама не разумею. Пакуль што. Тым не менш, яе адчуваю, што мы хутка даведацца. Мiж тым, перш чым мы пачнем турбавацца, давайце побеспокоимся аб гэтых клонах. Мы ѓжо якое-што мы ведаем пра гэтых дарослых клонах, але гэтыя клоны ѓ працэсе стварэння, вывадак, пра якi вы казалi, мы павiнны знiшчыць эга.
  
  
  Яна завернулась ѓ аодай. Ён быѓ бледна-зялёнага колеру з жоѓтымi кветкамi i ниспадал на паѓдарогi да яе сакавiтым клубах па-над атласных штаноѓ. - Ах, - сказала яна. "Што тычыцца гэтых дарослых атс, яе чула ад Алiсы".
  
  
  Яна распавяла мне гiсторыю Алiсы, расчэсваючы гэй валасы. Шанцы былi крыху лепш, чым яе, спадзяваѓся. На той момант у Амерыцы быѓ толькi адзiн фiлiял, i, калi пашанцуе, ён ужо сышоѓ у царства ценяѓ. Мёртвы.
  
  
  У Лондане ih было трое, але гэта ненадоѓга, калi яго даб'юся свайго. Крыху ѓдачы i некалькi тыдняѓ жыцця, i я змагу ih спынiць. Быѓ нават шанец, што за гэта адказвае AX ѓ Лондане. Нават такi iржавы СЯКЕРА (АХ) часам працуе добра. Так што цяпер справа прыйшло да Тары i мяне. Калi б мы змаглi знiшчыць гэта гняздо, усе скачкi з месца на месца скончылiся б.
  
  
  Яе змагаѓся з выразам шаѓковай пiжаме. Даводзiлася завязваць на плячы.
  
  
  "Як выглядае такi вывадак атс?"
  
  
  Яна ѓздыхнула. - Такiя, якiя яны ёсць - як чалавечыя эмбрыёны. Верагодна, яны знаходзяцца ѓ кантралюемай асяроддзi - можа быць, у iнкубатары, - або дзе-небудзь у лабараторыi".
  
  
  - Як дзецi з прабiркi?
  
  
  Яна змрочна кiѓнула. "Я не думала, што ѓ мяне была самая лёгкая праца ѓ гэтым заданнi. Мне пастаянна даводзiцца прымушаць сябе памятаць, што гэтыя амаль дзецi - будучыя забойцы".
  
  
  Яе шпурнуѓ сваю чортаву расстегивающуюся пiжаму на падлогу i пацягнуѓся за ѓласнай вопраткай. Яе, паглядзеѓ на сваю сiнюю кашулю. Яе насiѓ яе так доѓга, што яна наделась амаль без старонняй дапамогi. Божа мой, ёй бо не збiраѓся на касцюмаваны баль. Ды i да таго ж гульня была ѓжо занадта прасунутая, каб раптам нарабiць складанасцяѓ з усходнiм этыкетам.
  
  
  "Як пазбавiцца ад яго?" .
  
  
  "У мяне ѓ сумцы быѓ невялiкi лазер. Ну, пачакай. Можа быць, ён усё яшчэ ѓ мяне ёсць. Яна падышла да шафы i порылась ѓ сумцы. - Няма, больш няма, - сказала яна. "Я думаю, нам трэба што-то iмправiзаваць. Можа што-то з хiмiяй. Усё, што мы можам знайсцi ѓ гэтай лабараторыi.
  
  
  Нарэшце яна расчесала валасы апошняй расчоскай. Мая рудая гейша. Яе надзеѓ шкарпэткi. "Ну, а чым вы займаецеся, гэта ваша справа. Думаю, ёй проста буду займацца сваiмi справамi.
  
  
  Яна нахмурылася. - Я проста падумала... яны забралi ѓ цябе зброя, цi не так? Такiм чынам, як вы думаеце...
  
  
  Яна прыкусiла губу.
  
  
  Яе нацягнуѓ штаны. Аб маiх трусах, якiя з мяне не знялi. Аб старым дабром Пьере, усё яшчэ прыгожы, схаваным пасярэдзiне.
  
  
  - Ну што ж, - сказала яна цвёрда i цалкам супраць сваёй натуры, - як вы гэта зробiце, ваша справа. Думаю, ёй проста буду займацца сваiмi справамi.
  
  
  Яе падняѓ адну брыво, але не адказаѓ.
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 22
  
  
  
  
  Што ж, мiстэр Картэр, нарэшце-то мы сустрэлiся. Гэта быѓ Лао Цзэн, прапрадзядуля ѓсёй кампанii. З прапрадедовской бародаѓкай пасярод iлба. Ён быѓ у iнвалiднай калясцы. Што, здавалася, многае тлумачыла. Чаму ён сам знiк з поля лаянцы. Iмкненне узвысiць сябе да вышэйшага фiлiялаѓ. Дзесяткi разоѓ у дзень глядзець на тое, хема ён калi-то быѓ, зноѓ у дзеяннi, зноѓ у кампанii. Ён вналил вiскi i прапанаваѓ нам таксама.
  
  
  Тара сказала няма. Яе ѓзяѓ станан.
  
  
  Ён падняѓ сваю шклянку. "Для Нiка Картэра, - сказаѓ ён, - i ѓсiх маленькiх будучых Картэраѓ".
  
  
  Яе палез у хвiлiну за цыгарэтай. Яны знiклi. Лао Цзэн даѓ мне адну па вялiкi лакiраванай скрынкi. У цыгарэт быѓ залаты муштук. Мяркуючы па ѓсiм, ён канфiскаваѓ мае.
  
  
  Мы былi ѓ эга пакоi. Або ѓ эга кабiнеце. Гэта было вялiкае прастору. Гэта магло б быць вялiкiм, але вокны былi зачыненыя, i атмасфера была трохi затхлай. Тут таксама абстаноѓка была некалькi беднай. Доѓгi цiкаѓ крэсла, круглы белы канапа. Адзiн адзiны крэсла. Адзiным упрыгожваннем была надзвычай пярэстая тканiна i калекцыя зброi ля сцяны ззаду яго. Павiнна быць, каля сотнi адзiнак зброi. Не асаблiва рэдкага або асаблiва старога, але яны вiселi там на стогны, а сама гэтая сцяна была зачынена вялiзным лiстом небiткага шкла. Акрамя пiсталетаѓ, было i iншае зброю: некалькi нажоѓ i ручных гранат, а таксама нейкiя непатрэбныя рэчы бясспрэчнай смяротнасцi. Кожная асобная частка была асветленая невялiкiм пражэктарам, а пад ёй была невялiкая карцiнка.
  
  
  Яе, бачу, вы захапляецеся маёй калекцыяй, - сказаѓ ён. "Падыдзi i паглядзi паблiзу". Яе ѓстаѓ з канапы, i ён павярнуѓ сваё iнвалiднае крэсла, каб рушыць услед за мной. Пад вывешаным пiсталетам армii ЗША была таблiчка з надпiсам " Брысталь , Кэнэт, Тэджон, 1952 год". Побач вiсеѓ штылет з перламутравай ручкай. "Хэмпл, Сцюарт, Парыж, 1954 год". Яе, паглядзеѓ на гэты пракляты штылет i са свiстам выдыхнуѓ. Гэта было ѓсё роѓна, што ѓбачыць меч з Банапартам i Напалеонам пад iм або калясьнiцу з Харом i Бэнам пад iм. Стью Хэмпл быѓ адным вакол iх валацугаѓ, чые iмёны ѓжо ствараюць мiфы. Ён быѓ лепшым па ѓсiх, што калi-небудзь былi ѓ AX, N1. З Парыжа 1954 года. Калi хто-то адабраѓ у яго гэты штылет з перламутравай ручкай. Разам з эга жыццём.
  
  
  'Ты?' Яе, павярнуѓся да Лао Цзэн.
  
  
  - Я ведаѓ, што ты будзеш уражаны, - сказаѓ ён. 'Так. Яе асабiста захапiѓ усё гэта зброю стогнамi.
  
  
  Ён паказаѓ прама з мяне. - Але, я думаю, у гэтым ёсць якое-што, што магло б зацiкавiць вас больш. Я пайшоѓ у паказаным кiрунку. Мне не трэба было чытаць шыльду, каб убачыць, што ён дадаѓ да яе Вильгельмину. I мой штылет. Без перламутравай ручкi, але тым не менш мой Х'юга.
  
  
  "На ѓсялякi выпадак, калi вы думаеце, што вы можаце забраць эга назад", - сказаѓ ён. "Гэта шкло не б'ецца, яно наэлектрызаваны i моцнага зачынена".
  
  
  Ён ухмыльнуѓся. - Але сядай i допей свой напой. Eda будзе пададзеная неадкладна, i нам яшчэ ёсць пра што пагаварыць".
  
  
  Ён быѓ упэѓнены ѓ сваёй бяспецы. Ён мог быць у iнвалiдным крэсле, але ён таксама быѓ за рулём кiравання. I гэта было добра. Ёсць што-то ѓ тым, каб быць пад кантролем, што прымушае людзей губляць кантроль над сваiмi словамi. Гэта няправiльна, але гэта праѓда. Вы можаце накiраваць пiсталет хлопца на яго ж галаву i спытаць аб эга эга гiсторый, але ѓсё, што вы атрымаеце, гэта пару стуленых вуснаѓ. Але хлопец, якi накiруе пiсталет на тваю галаву, абавязкова выплюнет свае кiшкi. Калi вы што-небудзь разумееце ѓ гэтым, калi ласка, дайце мне ведаць.
  
  
  Яе адкiнуѓся на спiнку канапы. -- Уражвае... -- сказаѓ я. - Вобразна кажу.
  
  
  Ён засяродзiѓ свой погляд на Тары. - Вы вучоны, - сказаѓ ён. - Вы специализируетесь на мiкрабiялогii. Без сумневу, вы ѓжо ведаеце ѓсё пра нашых клонах.
  
  
  Тара паглядзела на мяне. Яе жэстам прапанаваѓ гэй працягваць.
  
  
  - Так, - сказала яна. "Я агаломшана вашымi перадавымi тэхналогiямi".
  
  
  Здавалася, гэта эму спадабалася. "Гэта даволi... фантастычна, цi не так?"
  
  
  - Як даѓно ты пачаѓ?
  
  
  Ён усмiхнуѓся. "Дваццаць два гады таму. Ну, на самай дэла да гэтага... Але ѓ той момант мы пачалi з маёй сям'i. доктар Куой... - ён павярнуѓся да мяне, - я мяркую, вы ѓжо сустракалiся з гэтым... ну, гэта мой бацька пачаѓ. Ён вельмi цiкавiѓся генетыкай i здолеѓ дамагчыся ад урада прадастаѓлення эму невялiкi лабараторыi. Пры ѓмове, вядома, што з часам ён падвоiць стаѓку на некаторыя вакол лепшых розумаѓ камунiстычнага свету. Ён пачаѓ працаваць над Нгуен Сягун..."
  
  
  - Той фiзiк? Тара выглядала здзiѓлена.
  
  
  Лао Цзэн кiѓнуѓ. 'Так. Але ѓ Сягун было некалькi генетычных анамалiй. Тара, здавалася, ужо ведала гэта. - Менавiта гэта яе i гатэль сказаць. Сiндром Брэкдона, цi не так? Эга сiмптомы з'яѓляюцца толькi тады 30 гадоѓ".
  
  
  Менавiта так. Але, як вы разумееце, эмбрыёны не могуць перажыць дрыжыкi падчас iнкубацыi ѓ прабiрках. Некалькi груп атс Сягун загiнулi да трэцяга месяца. Спачатку Куой падумаѓ, што эга метад нявернымi. Урад думала гэтак жа. Яны адмовiлiся ад сваёй падтрымкi. Затым, некалькi гадоѓ праз, у самога Сягун пачалi выяѓляцца анамалii".
  
  
  "I тады КАН вырашыѓ падтрымаць нас для яшчэ адной спробы?"
  
  
  Ён павярнуѓся да мяне. 'Так. Але толькi на гэты раз КАН прыведзена эму i фiзiчна, i генетычна здзейсненага донара".
  
  
  "Так што гэта былi вы."
  
  
  Каб гэта быѓ я. Акрамя майго... - ён замяѓся на долю секунды, - майго фiзiчнага дасканаласцi, у мяне быѓ шэраг, скажам так, "талентаѓ", якiя КАНЫ горача гатэль ѓвекавечыць.
  
  
  - Талент стрымана забiваць, - сказаѓ я.
  
  
  Ён сцiпла пачырванеѓ. 'Так. Але вы, мiстэр Картэр, яшчэ i таленавiты забойца. Ён зрабiѓ паѓзу. - Хоць, калi табе падабаецца гэта чуць, твая кроѓ усё яшчэ на некалькi градусаѓ цяплей. Хто яе такой, каб ѓздзейнiчаць на вашага эга". Цяпер ён усмiхаѓся мне, ён жа кацiнай усмешкай, якую яе бачыѓ, у Чэн-лi на фатаграфii, зробленай на наступны дзень, затым забойствах сенатар Сэйбрука. Смех Хун Ло таксама, калi ён прыйшоѓ, каб забiць герцага i герцагiню. Цяпер было не час тлумачыць эму рознiцу памiж забойцам-псiхапатам i чалавекам, якi забiвае толькi ѓ мэтах самаабароны. Даѓным-даѓно яго ѓжо старанна даследаваѓ сябе. Даѓным-даѓно яго ляжаѓ без скляпеннi, задаючыся пытаннем, цi не так ёй дрэнны, як яны, людзi, якiх яе знiшчыѓ. Калi яе не павiнен кiнуць усё гэта i выдалiцца ѓ загарадны дом. Няма. Памiж мной i Лао Цзеном была велiзарная рознiца. Яе вярнуѓ тэму туды, куды гатэль.
  
  
  - I гэтыя твае клоны прыжылiся?
  
  
  Так. Ca пачатку другой спробы. Уся група выжыла. доктар Куой працаваѓ над трэцяй групай, калi яго складаць даляр не вытрымала. Вы ж разумееце, што замянiць эга было няма кiм. Уся эга аперацыя была сакрэтнай. Эму дапамагаѓ толькi сын. Той сын потым спрабаваѓ вывесцi трэцюю групу, але ѓ яго не хапiла ведаѓ. Мы не гатэлi, каб урад ведала, чым мы займаемся, таму мы завезлi гэта ѓ Злучаныя Штаты кантрабандай. Там ён атрымаѓ цудоѓнае генетычнае адукацыю. Наш доктар Куой - чалавек па Гарварда. Гэты факт, здавалася, падабаѓся эму.
  
  
  Тара сказала: "А пасьля гэтага ён змог пайсцi па слядах свайго бацькi".
  
  
  Лао Цзэн здаваѓся шчаслiвым, што змог адказаць "так". Ён сам гатэль вельмi мець больш сыноѓ, асаблiва потым няшчаснага выпадку. I голас эга мара спраѓдзiлася. У гэты момант доктар Куой выношваѓ трыццаць пяць новых атс. Трыццаць пяць новых Лао Цзэнов. Усё ѓ выдатным адукацыi. Дзякуй провiду.
  
  
  На iмгненне ёй задумаѓся, колькi ih было ѓ першапачатковай групе.
  
  
  Ход маiх думак перапынiѓ кароткi званок.
  
  
  - Ах, пара ёсць, - сказаѓ ён. Падвойныя дзень адкрыла пара манахаѓ, падобных на аднаго сябра - клоны? Не, бессэнсоѓна - i да нас, вядзем па каменным калiдоры ѓ сталовую.
  
  
  Гэта быѓ свята, з якiм мы сутыкнулiся. Што ж, баль, калi вам падабаюцца малпы мазгi, казiны хвост i сырой кальмар. Тара не адразу сцямiла, з чым сутыкнулася, i накiнулася з апетытам трохдзённага ѓстрымання ад мноства "ах" i "мммм". На самай дэла мазгi малпаѓ смачныя. Гэта тое, што я сказаѓ сабе, i што мне трэба ёсць, каб захаваць сiлы. Але яе працягваѓ моѓчкi спадзявацца, што за вуглом ёсць крама сэндвiчаѓ, i ён задаваѓся пытаннем, цi не нашкоджу я яе сам, выскачыѓшы за гамбургерам. Яе проста думаю: чаго селянiн не ведае, таго ён i не ёсць.
  
  
  Edu падавалi маѓклiвыя манахi. Затым асноѓнага стравы Лао Цзэн даѓ iм заданне на незразумелай мове. Супер фiнал. Стогадовыя яйкi.
  
  
  Размова за сталом быѓ вельмi прыемным. Тое, што ён сапраѓды гатэль сказаць, было пазней. Пры гэтым ён быѓ вясёлы i адкрыты. Аднойчы ён адмовiѓся ад ролi рахманага, ветлага гаспадара. Одзiна вакол манахаѓ на iмгненне пакiнуѓ дзверы на кухню адкрытай, i Лао Цзэн выбухнуѓ, нацягнуѓшы куртку блiжэй, каб абаранiцца ад смяротнага скразняку. Манах хутка пабег i зачынiѓ дзверы, i Лао Цзэн здабыѓ самавалоданне. Яе скарыстаѓся эга новаздабытымi размяшчэннем i спытаѓ эга аб адносiнах памiж КАНЫ i Дао i аб тым, як гэты манастыр перажыѓ камунiстычную чыстку.
  
  
  Ён пляснуѓ у ладкi, i маѓклiвыя афiцыянты пачалi прыбiраць гэтыя латкi. - Нiшто не перашкодзiць вам гэта сказаць, - сказаѓ ён. "Вы нiчога не можаце зрабiць з гэтай iнфармацыяй. Адзiныя адносiны, якiя памiж намi iснуюць, - адносiны ѓзаемнай выгады". Затым з'явiѓся манах з чайнiкам гарбаты. Ён налiѓ кубак Тары i адну мне. Ён падышоѓ да Лао Цзэну, але той адмахнуѓся ад яго, працягваючы гаварыць. "Манастыр дае нам дзве важныя рэчы. У першую чаргу лабараторыi для нашых эксперыментаѓ. Не толькi генетычных эксперыментаѓ, але i эксперыментаѓ з тым, што вы называеце наркотыкамi, изменяющими свядомасць". Ён адкiнуѓся назад i пацёр падлакотнiкi iнвалiднага крэсла.
  
  
  - Я думаю, вы мелi гонар паспрабаваць некаторыя вакол iх?
  
  
  "Дазвольце запэѓнiць вас, Картэр, што мы даволi далёка прасунулiся ѓ гэтым. H-20 - адзiны галюцынаген без пабочных эфектаѓ". Куой сказаѓ тое ж самае, але пачуць добрыя навiны га пачатку другi раз не пашкодзiць.
  
  
  - А па-другое?
  
  
  Па-другое, глядзiце самi. Проста падыдзiце да акна.
  
  
  Яе, падышоѓ да акна.
  
  
  I ѓбачыѓ поле кветак. Яно цягнулася да гарызонту ва ѓсе бакi. Гэта было поле макаѓ. Опiумныя макi. На iмгненне яе паспрабаваѓ каму-эга рынкавы кошт, але ёй проста не ведаю, што iдзе потым трыльёна. Яе працягваѓ глядзець у акно.
  
  
  "Добры выгляд, цi не так?"
  
  
  Мне не трэба было бачыць эга твар, каб зразумець, што на nen з'явiлася тонкая ѓсмешка.
  
  
  - Значыць, вы - пастаѓшчык, - сказаѓ я, - для гэтай зграi ѓ Насаѓ i для Грамадства Фезерстоуна.
  
  
  Ён здушана засмяяѓся. - 'Асяроддзяѓ iншага. Асяроддзi многiх, многiх iншых. Мы лiчым, што опiум - наш лепшы актыѓ для стварэння глабальнай арганiзацыi. А яшчэ опiум быѓ нашым галоѓным зброяй у папярэдняй вайне.
  
  
  "А гэтыя манахi, - спытаѓся ѓ яго, - цi згодныя з вашай палiтыкай?"
  
  
  "Гэтыя манахi, - сказаѓ ён, - нiчога не разумеюць у палiтыцы. Яны не ведаюць нават таго, што мы робiм з гэтымi наркотыкамi. Нам таго, што адбываецца ѓ лабараторыi. Усё, што яны ведаюць, гэта тое, што калi дзяржава перапiсаны ѓ iншыя храмы i манастыры, КАН захаваѓ ih для iх ih валодання некранутымi. Яны вельмi ѓдзячныя. Яны не задаюць пытанняѓ. Калi б яны ведалi праѓду, то таксама былi б вельмi засмучаныя. Але малаверагодна, што яны гэта даведаюцца.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на двух манахаѓ на дзень. Яны апусцiлi вочы.
  
  
  "Яны не гавораць па-ангельску", - сказаѓ Лао Цзэн. Так што, калi вы думаеце расказаць iм, чым мы на самай дэла займаемся, баюся, вам прыйдзецца вельмi цяжка. Калi толькi, - ён заржаѓ, - вы асвоiце даволi складаны i дзiѓны сузойский дыялекце.
  
  
  Яе iso усiх сiл стараѓся не глядзець на Тару.
  
  
  - Але, - сказаѓ ён. 'Сядай. Твой чай астывае. I нам яшчэ ёсць пра што пагаварыць.
  
  
  Яе, вярнуѓся да стала. Яе, паглядзеѓ на Тару. Яна выглядала слабей, чым яе думаѓ. Гэтыя некалькi гадзiн цяпер адбiлiся на ёй. У нах былi цяжкiя павекi. Яе, пацягнуѓся да кубку. Яе вочы раптам блiснулi на мяне. Зялёныя агнi. Але гэта азначала: Стоп! Яе зноѓ паглядзеѓ на нах. Чай быѓ з наркотыкам, i яна выявiла гэта занадта позна. Яе падняѓ кубак i зрабiѓ выгляд, што раблю глыток. - Аб чым яшчэ ты гатэль пагаварыць? - спытаѓ яго Лао Цзена.
  
  
  - Вашы дзецi, - сказаѓ ён. - Вашы i мiс Бэнэт.
  
  
  "Наша што?"
  
  
  - Дзецi, - паѓтарыць ён. - Але, можа быць, будзе лепш, калi доктар Куой ѓсё растлумачыць. Ён адштурхнуѓся ад крэсла i подкатился да маленькага перамоѓнага прылады. Ён нацiснуѓ кнопку, i шталь чакаць. Пакуль ён рабiѓ гэта, стаяць да мяне спiной, яе пералiѓ чай назад у чайнiк. - "Цяпер", - проста сказаѓ ён у маѓленчае прылада. Затым ён зноѓ апынуѓся за сталом. Яе, паглядзеѓ на Тару. Яна была трохi агаломшана, але ѓсё яшчэ сядзела адкрытымi. Куой прыйшоѓ i патлумачыѓ.
  
  
  Гэта было сапраѓды вельмi проста.
  
  
  Ён пайшоѓ да нас прывiваць. Яны выведуць для сябе невялiкую армiю агентаѓ N3. Але на гэты раз гэтыя агенты N3 будуць працаваць на КАН. Тара дала б iм цэлы шэраг блiскучых спецыялiстаѓ у такiх галiнах генетыкi. Клоны Тары, якiя працягне працу па вакцынацыi людзей. Першая навуковая здольнасць ѓжо была закладзеная ѓ генах, i КАН заставалася толькi забяспечыць неабходнае практычнае навучанне.
  
  
  Але яны гатэляѓ зрабiць яшчэ адзiн крок наперад.
  
  
  "Што будзе, - думалi яны, - калi ѓ нас з Тарай будзе дзiця. Цi больш дзяцей. Статыстычныя шанцы былi чатыры да аднаго, што мы вырабiць агента, якi перасягне ѓсiх iншых агентаѓ. Блiскучы забойца з навуковай пункту гледжання. Лепшы па двух светаѓ. I затым, выкарыстоѓваючы гэта, як арыгiнал, яны атрымлiваюць неабходнае колькасць дублiкатаѓ шляхам прышчэпкi. Якiя рашэннi для КАН. Доктар Куой быѓ у захапленнi. З пяццюдзесяццю або сотняй такiх суперклонов КАН мог бы захапiць уладу над светам.
  
  
  Тара пачала падаць наперад. Яна выглядала крыху млявай. Яна абаперлася падбародкам на руку i, здавалася, з цяжкасцю ѓтрымлiвала яе на месцы. Яе таксама павiнен быѓ выпiць чай, таму яе пачаѓ пераймаць яе сiмптомах.
  
  
  Лао Цзэн павярнуѓся да Куой. - Думаю, цяпер яны хутка уснут, - прашаптаѓ ён. - Калi вы плануеце правесцi першую аперацыю?
  
  
  - Да ѓсход сонца, - сказаѓ ён. - Калi яны яшчэ будуць спаць. А пакуль мне трэба час, каб падрыхтавацца, у лабараторыi. Аперацыi нязначная. Кожная клетка цела нясе ѓсе гены, неабходныя для стварэння дакладнай копii. Яе проста beru тонкую палоску шкуры з ih перадплеччаѓ. Калi яны вернуцца ѓ свае камеры, яе ih агледжу.
  
  
  Тара ужо спаѓ, паклаѓшы галаву на крэсла. Яе што-то прамямлiѓ i таксама апусцiѓ галаву.
  
  
  Лао Цзэн пляснуѓ у ладкi.
  
  
  З'явiлiся некалькi манахаѓ. Яе быѓ занадта цяжкi, каб мяне мог несцi адзiн манах, i мяне неслi двое. Яны везлi адсюль пурпуровую нас назад у нашу прапахлы язмiнам турэмную камеру.
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 23
  
  
  
  
  Бразнулi ключы на ланцужку, i дзверы адчынiлiся. Нас размясцiлi ѓ двух розных цыноѓцы, i манахам дазволiлi сысцi. Вакол свайго кута яе глядзеѓ з зачыненымi вачыма, як Куой схiлiѓся над Тарай. Маленькi агеньчык на ланцужку для ключоѓ эга талii замерцал. Ён жменяй сваёю i далей крывяны цiск, затым безасабовыя пальцам паляпаѓ яе па грудзях. Затым ён досталь вакол кiшэнi стетоскоп. Павiнна быць, ён быѓ вельмi адчувальным. Навушнiкi былi даѓжэй звычайнага i глыбей ѓпiлiся ѓ вушы. Ён здаваѓся задаволеным. Потым ён прыйшоѓ да мяне.
  
  
  Цяпер ён стаяѓ назаѓжды мной i цiха лаяѓся. Манахi не знялi з мяне куртку, i эму спатрэбiлася голая рука, каб вымераць маё крывяны цiск. Мы прайшлi ѓвесь фарс. Яе прыкiнуѓся мёртвым грузам. Эму было цяжка зняць з мяне куртку. Ён апрануѓ павязку на маю руку i пачаѓ пампаваць. Мне было цiкава, цi скажа эму мой крывяны цiск, цi сапраѓды яе сплю, не прытвараюся я.
  
  
  Яе здагадаѓся, што гэта не так.
  
  
  Ён паляпаѓ мяне па грудзях, затым зноѓ выцягнуѓ стетоскоп. Яе, чакаѓ, пакуль халодная металiчная дэталь для праслухоѓвання прытулiцца да маёй грудзей. Тады яе схапiѓ эга за галаву i моцна пацягнуѓ.
  
  
  Боль, павiнна быць, была моцная. Ён закiнуѓ галаву, i слёзы навярнулiся на яго вочы. Ён застагнаѓ. Яе схапiѓ эга за гальштук i зноѓ пацягнуѓ, напалову задушыѓшы яго. Мы перагортвалiся, пакуль яе не апынулася зверху, i яго нанёс вялiкi ѓдар па скiвiцы, а затым ѓдар па эга шыi, якi будзе доѓга трымаць эга без прытомнасцi.
  
  
  На iмгненне яе падумаѓ аб тым, каб забiць эга. Яе мог проста задушыць яго. Але гэта здалося мне дурным ходам. Яе выйграю раѓнд, але прайграю матч. Эга смерць азначала б наш смяротны прысуд. Калi надзеi зрабiць праз нас атс выпарацца, Лао Цзэн неадкладна паслаѓ бы расстрельную каманду. Цi То нас проста расстралялi, то прыкончылi сваiм заспакаяльным шпрыцом. Па крайняй меры, тады яны заб'юць нас. Мiж тым, сям'я атс працягвала б iснаваць разам з тым трыццаццю пяццю братамi, якiя павiнны былi вылупiцца. Не, лепш пакiнуць у Лао Цзена мару на якое-той час. Па меншай меры, на якое-той час.
  
  
  Мне трэба было папрацаваць з несвядомым целам Куоя. Яе зняѓ бiрулька з эга талii. Гэта была цэлая калекцыя ключоѓ. Павiнна быць, не менш дваццацi. Одзiна вакол iх павiнен быць ключом да эга-лабараторыi. I ѓ гэтую лабараторыю яе спадзяваѓся трапiць.
  
  
  Потым яе паклапацiѓся пра эга белым халаце. З некаторага адлегласцi гэта павiнна даць мне некаторую маскiроѓку. Ззаду таксама. У любым выпадку, гэтыя манахi ѓвесь час апускалi вочы.
  
  
  Мы памянялiся ролямi. На гэты раз ён быѓ мёртвым грузам, i мне было цяжка распрануць эга. Яе павесiѓ бiрулька на талiю i надзеѓ эга белае палiто. Яе быѓ прыкладна на восем цаляѓ вышэй доктара Куоя, але мяне гэта мала турбавала. Яе, нахiлiѓся, павярнуѓ эга нерухомае цела k стогн i накрыѓ эга хлопчатобумажным коѓдрай. Калi б яны сачылi за парадкам, то знайшлi б спячых ѓ парадку. Толькi б не правяралi занадта ѓважлiва.
  
  
  Яе, зразумеѓ, што вельмi спадзяваѓся на сваю ѓдачу i на iншых блiзарукасць.
  
  
  Яе кiнуѓ апошнi погляд на мiрна спячую Тару i выйшаѓ у калiдор.
  
  
  Куды iсцi?
  
  
  Малаверагодна, што лабараторыя размяшчалася ѓ гэтым будынку. Магчыма, яна ѓ зале ѓ адной вакол гаспадарчых пабудоѓ у больш цi менш аддаленай месцы. Так што спачатку мне трэба было знайсцi выхад.
  
  
  У прасторным каменным калiдоры было холадна i цёмна. Толькi запаленыя свечкi, расстаѓленыя праз роѓныя прамежкi на сцены. Былi i дзень, з замкамi. Келлi манахаѓ, якiя цяпер пуставалi? Цi занятыя турэмныя камеры?
  
  
  Я пайшоѓ налева i пайшоѓ па калiдоры ѓ абодва канца. Ён выходзiѓ да вонкавай дзень. Дзверы не была зачынена. Хоць з ланцужком для ключоѓ Куоя на маёй талii, яе, адчуваѓ, што валодаю ключамi ад цэлага каралеѓства.
  
  
  Ноч была яснай i спакойнай. Зоркi ѓжо былi бачныя, хоць неба яшчэ не зусiм пацямнела. Было толькi палова дзевятага цi дзесяць гадзiн, але браты-даосы ѓжо ѓваходзiлi адной маѓклiвай шарэнгай ѓ вялiкi будынак, у якiм, магчыма, размяшчалiся ih iнтэрната.
  
  
  Гэта азначала, што гэта не можа быць лабараторыя.
  
  
  Усяго было пяць карпусоѓ.
  
  
  Усе будынкi комплексу пабудаваныя вакол цяжкага шэрага каменя таѓшчынёй у адзiн фут. Трымаю грошы, яны былi зроблены ѓручную. Шчыра, як Вялiкая Кiтайская сцяна. Але потым праправнуками тых будаѓнiкоѓ. Гэтым пабудоѓ было ѓсяго шэсцьсот гадоѓ. Але. Першапачаткова гэта была крэпасць. Цi, можа быць, гэта заѓсёды быѓ манастыр.
  
  
  Пакоi Лао Цзена, а таксама нашы "гасцявыя келлi" апынулiся ѓ самым маленькiм па пяцi будынкаѓ. Ззаду, расцягнуѓшыся ва ѓсе бакi, удалечынi былi палi макаѓ. Ледзь лявей ѓ вялiкiм двухпавярховым прамавугольнiку размяшчалiся спальныя памяшканнi манахаѓ. Насупраць гэтага было падобнае на свiран збудаванне, якое аказалася храмам. Так што засталося два корпуса.
  
  
  У якасцi магчымай лабараторыi яе абраѓ самы далёкi флiгель. Магчыма, двайныя рашоткi на вокнах i клубы дыму вакол трубы зрабiлi гэта магчымым для мяне. Ёй спрабую сказаць, што гэта быѓ нават не такi дурны выбар.
  
  
  Яе дасягнуѓ гэтага вельмi проста. Яе таксама проста прайшоѓ mimmo двух манахаѓ з кнiгамi, якiя ахоѓвалi дзверы. Шырокi калiдор быѓ такiм жа, як той, якi пакiнуѓ яе. Вiльготны i пусты. Яны ж свечкi. Рызыкнуѓшы, яе выбраѓ адну пакой i на iмгненне затрымаѓся побач, каб пераканацца, што ѓнутры няма гуку.
  
  
  Яе паспрабаваѓ замак. Дзверы адчынiлiся.
  
  
  Гэта была манастырская келля. Ложак ѓяѓляла сабой не што iншае, як кут пакоя, пакрыты цыноѓкi.
  
  
  Там была ракавiна, падушка, некалькi кнiг i невялiкая лямпачка для чытання. Яе уключыѓ лямпу i паглядзеѓ на кнiгi. Гэта былi два тамы марксiсцкай Бiблii: "Камунiстычны манiфест" i "Капiтал", а таксама шэраг брашур. Яе прагартаѓ ih. Адна вакол iх называлася " Як захапiць слабаразвiтых краiну?" iншая", Як мне падарваць сверхразвитую краiну?" I гэта ѓключала ѓ сябе ѓсё, акрамя Iсландыi.
  
  
  Тут, безумоѓна, жыѓ манах. Але не даоскi манах. Камунiстычны манах. Адзiн па гэтае жорсткiх, адданых, камунiстычных аскетаѓ. Цiкава, колькi вакол гэтых пакояѓ было занята такiм чынам. Але я дарма трацiѓ час. Яе выйшаѓ праз камеры i пайшоѓ далей, mimmo iншых, дакладна такiх жа драѓляных дзвярэй. Я не ведаѓ, як я яе даведаюся, як будзе выглядаць правiльная дзверы. Я не думаѓ, што будзе неонавая светлавая скрыначка з якiя мiгцяць над ёй лiтарамi ЛАБАРАТОРЫI. Але чаму-то я чакаѓ, што дзверы будзе iншы, i, можа быць, трохi больш сучаснай.
  
  
  Дзе-то за маёй спiной зачынiлiся дзверы. Мяккiя shaggy падышлi да мяне. Гэта быѓ адзiн мужчына. Схiлiѓшы галаву, яе працягваѓ iсцi, прыкрываючы падбародак адной рукой: Куои, размышляющий над востраканцовай генетычнай праблемай.
  
  
  Мужчына прайшоѓ mimmo мяне, не зiрнуѓшы на мяне, i знiк за паваротам далей па калiдоры.
  
  
  Цяпер мне трэба было хутка прыняць рашэнне. Яе мог бы застацца там, дзе быѓ цяпер, i тым самым наклiкаць на сябе падазрэннi. Яе мог бы выйсцi вонкi, што можа быць было бяспечней, але не вельмi выгадна.
  
  
  Таксама быѓ двайны шанец, што я не знайду тое, што хацеѓ. Але калi б ёй паддаѓся гэтым думкам, ёй быѓ бы бухгалтарам у Нью-Джэрсi, а не сакрэтным агентам ѓ Ханоi.
  
  
  Яе працягнуѓ рух i апынуѓся за паваротам. I пяцьдзесят тысяч прысяжных бухгалтараѓ па Нью-Джэрсi усмехнулись, калi свiнцовая труба рэзка апусцiлася ѓнiз, ледзь не закрануѓшы маю галаву, i, з грукатам стукнуѓшыся аб сцяну ззаду мяне.
  
  
  Прыцiснуѓшыся да стагнаць, ён чакаѓ мяне, з канцом трубкi напагатове ѓ руцэ. У той момант, калi труба стукнулася аб сцяну, схапiѓ яе эга за запясце i павярнуѓ, але гэтая труба была не адзiнай, зробленай па свiнцу. Эга ѓлада была непахiснай. Усё яшчэ трымаючы трубку, ён зрабiѓ яшчэ адзiн выпад, на гэты раз прыцэлiѓшыся на мой высокi. Але цяпер ёй моцнага схапiѓ эга за запясце i ѓдарыѓ яго эга каленам...
  
  
  Гэта быѓ фiлiял. Яго не недаацэньваѓ яго. Аднаго ѓдалага ѓдару не хапiла б нават, каб выбiць крухмал па эга каѓняра.
  
  
  Ёй быѓ абсалютна мае рацыю ѓ гэтым. Пры маiм другiм ѓдары ён нырнуѓ мне ѓ ногi, i ён упаѓ на зямлю. Ён sel верхам на мяне i пачаѓ бiць мяне. Яе перавярнуѓся, але ён схапiѓ мяне за горла. Яе iso усiх сiл iмкнулася адарваць ад сябе эга, рукi, але мне здавалася, што я недастаткова стараѓся.
  
  
  Гэтая хвiлiна перад смерцю вельмi светлая. Шмат разоѓ ёй быѓ за ѓсё ѓ адной хвiлiне ад смерцi, i толькi з гэтай яркасцю апошняй хвiлiны гадзiны спынялiся.
  
  
  Трубка лежачы на падлозе, па-за межамi маёй дасяжнасцi. Яе iнтэнсiѓна засяродзiѓся на адным сфокусированном руху. Мае ногi былi эга спiной. Яе паставiѓ ногi на зямлю i брыкнулся, як конь, гатовая скiнуць коннiка. Гэта не выбiла эга вакол сядла, але ён трохi страцiѓ раѓнавагу, i калi мы зноѓ закранулi зямлi, ён быѓ прыкладна ѓ шостым цалях направа. Мая рука дакранулася да трубкi, i яе ѓдарыѓ яго эга больш галоѓ.
  
  
  Цьфу.
  
  
  Ён скацiѓся з мяне i нерухома ляжаѓ на каменным падлозе, кроѓ сачылася па вялiкай аранжавай раны на яго галы. Ён не будзе сцякаць крывёй занадта доѓга. Ён быѓ мёртвы.
  
  
  Я не мог пакiнуць эга тут i не мог рызыкаваць цягнуць эга, цела якое-то час. Мы былi ѓ некалькiх футах ад iншай драѓлянай дзень - яшчэ адной камеры. Яе, адчынiѓ дзверы i зацягнуѓ эга ѓнутр.
  
  
  Яе, схiлiѓся над целам, калi пачуѓ голас вакол дзвярнога праёму.
  
  
  - Праблемы, доктар?
  
  
  Яе не павярнуѓся. Яе згорбiѓся, так што цяпер мой рост, i твар не маглi б мяне выдаць. Яе паспрабаваѓ зрабiць свой голас такiм жа высокiм, як у Куоя.
  
  
  "Ён паправiцца".
  
  
  'Цi магу я зрабiць што-то для цябе?'
  
  
  "Прасачыць, каб эга не турбавалi, калi мяне не будзе".
  
  
  - Але гэта мая пакой.
  
  
  - Тады займi эга пакой, кравец вазьмi. Гэтаму па матэматыцы патрэбен адпачынак. Мой высокi голас трохi панiзiѓся, але ён, падобна, гэтага не заѓважыѓ.
  
  
  - Так, доктар, - коратка сказаѓ ён. I пайшоѓ налева. Калi ён зачынiѓ за сабой дзверы занадта моцна, каб даць мне зразумець, што ён не любiць падпарадкоѓвацца загадам, i яму было ѓсё роѓна, што я пра гэта ведаю.
  
  
  Яе правёѓ хвiлiну ѓ поѓнай цемры, каб ацанiць маштабы бязладзiцы, якi яе нарабiѓ падчас свайго даследавання. Пакуль ёй нiчога не знайшоѓ. Акрамя цяжкасцяѓ. Вельмi верагодна, што я апынуѓся не ѓ тым будынку, i калi б мне не пашанцавала, яе мог бы апынуцца ѓ тупiку. З таго моманту, як яго пакiнуѓ Насаѓ, усё пайшло не так. Але з iншага боку, яны памылiлiся ѓ правiльным кiрунку. Тара i яе апынулiся там, дзе мы iнтэрнатах быць. Разам, жывыя, у штаба-кватэры атс. Цяпер заставалася толькi прыступiць да справы. Яе прыадчынiѓ дзверы i выглянуѓ у калiдор. Гэта было вельмi добра, што я зрабiѓ. Бо як раз у гэты момант у канцы залы дзверы адчынiлiся, i пачуѓся шум пакажа галасоѓ. Спачатку было трое. Тры галiнкi стаялi ѓ дзвярах i хацелi б аднаму аднаму спакойнай ночы. Усе яны гаварылi па-ангельску. Яе здагадаѓся, што гэта было часткай ih трэнiнгi. Затым дзверы адчынiлiся шырэй, i яе нiбы ѓстаѓ у канцы канвеернай стужкi. Два... чатыры... дзесяць... васемнаццаць... дваццаць адзiн iдэнтычны асобнiк. Серыйныя клоны.
  
  
  Сустрэча, цi што там было, скончылася. Яны накiроѓвалiся ѓ свае пакоi. Яе абраѓ размяшчэнне атс замест лабараторыi.
  
  
  Калi вы чакалi тую страшную сцэну, дзе Картэр адначасова забiвае дваццаць аднаго забойцу свiнцовай трубой, то вы памылiлiся. Моѓчкi яе, зноѓ зачынiѓ дзверы i накiраваѓся да акна.
  
  
  Аднак, калi вы чакаеце, пакуль мае праблемы скончацца, вам прыйдзецца пачакаць яшчэ трохi. Месца здавалася зусiм бязлюдных. Пад покрывам нiзкага, акуратна падстрыжанага падлеску яе, прайшоѓ да апошняга будынка. Павiнна быць, гэта i была лабараторыя.
  
  
  Ёй быѓ ужо амаль на дзень, якая займаецца была пад аховай сук гэтых усюдыiсных манахаѓ. Асяроддзяѓ тых атс, якiя былi iдэнтычныя па нараджэннi, i манахаѓ, якiя выглядалi аднолькава ѓ сваiх аднолькавых я аплачваѓ i голеныя галовы, у мяне было адчуванне, што я шталь удзельнiкам лялечнага прадстаѓлення ѓ натуральную велiчыню. Толькi ѓ каго-то хапiла ѓяѓлення, калi эму прыйшлося ствараць розных персанажаѓ.
  
  
  Я як раз праходзiѓ mimmo будынка прыкладна ѓ пяцi ярдаѓ ад дзень, калi ён выскачыѓ праз нiадкуль.
  
  
  "Усё яшчэ на працы... доктар?"
  
  
  Акцэнт на апошнiм слове азначаѓ, што ён не паверыць у гэтага "доктара" i праз сто гадоѓ. Яе адчуѓ стомленую настальгiю па старым добрым спецэфектам, аддзелу маскiроѓкi ѓ Вашынгтоне. Яе сцiснуѓ рукой свiнцовую трубку ѓ кiшэнi, i павярнуѓся.
  
  
  Фiлiял чакаѓ мяне з пiсталетам у руцэ. "Цудоѓна, N3, - сказаѓ ён. Эга вусны скрывiлiся ѓ пагардлiвай усмешцы. "Божа. як вы выраслi, доктар Куой.
  
  
  Ён не зрабiѓ нам кроку ѓ маiм кiрунку, i усё яшчэ быѓ па-за маёй дасяжнасцi.
  
  
  -'Добра.' Яе, чуѓ, што ты нейкая святая карова. Так што я не магу забiць цябе. Але я ѓпэѓнены, што яны хочуць, каб ты вярнуѓся. Так што iдзi назад.
  
  
  Ён ведаѓ, чаго гатэль. Ён не мог забiць мяне, але ён абавязкова напампуе мяне свiнцом, калi эму захочацца. Набытыя характарыстыкi, такiя як кулявыя раненнi, не перадаюцца дзецям. Яе павiнен быѓ абясшкодзiць яго. але мне прыйшлося б заспець эга знянацку. Перш чым ён паспее стрэлiць. Нават калi ён прамахнецца, гук гэтага 45-га калiбра прыцягне сюды цэлы ѓзвод.
  
  
  Яе стаяла нерухома, як кавалак скалы. "Паспяшайся," сказаѓ ён.
  
  
  Яе проста працягваѓ глядзець на яго каменным тварам.
  
  
  'Чаму? Навошта мне гэта рабiць? Вы не можаце страляць у мяне, калi яе нiчога вам не раблю. Ты нават не можаш прычынiць мне боль, - схлусiѓ я. "Яго атрад крывi адтэрмiнаваць тую невялiкую аперацыю, якую яны падрыхтавалi для мяне. Так што, калi вы хочаце, каб вярнуѓся яе, вам прыйдзецца спачатку пераканаць мяне.
  
  
  Ён вагаѓся. Ён не быѓ упэѓнены, цi быѓ мой невялiкi ѓклад у навуку праѓдай або няма. Ва ѓсякiм выпадку, у яго былi сумневы. Калi ён дазволiць мне збегчы, у яго будуць праблемы. Калi ён напампуе мяне кулямi, у яго могуць быць яшчэ большыя непрыемнасцi. Гэта азначала, што эга выклiкалi на кулачны паядынак.
  
  
  Ён прыняѓ выклiк. Толькi эга першым выбарам зброi быѓ не кулакi, а каратэ. У мяне ёсць у каратэ чорны пояс. Але ѓ мяне таксама была чорная свiнцовая труба. Усё было вельмi добра задумана. Га пачала другi раз у паѓгадзiны у мяне было цела, ад якога яе павiнен быѓ пазбавiцца.
  
  
  Што ж, голас у вас быѓ гэты закрыты хлеѓ. Але ѓ доктара Куои мог быць ключ да яму. Мне спатрэбiлася шэсць спробаѓ, але, нарэшце, дзверы адчынiлiся. Яе зацягнуѓ труп фiлiяла ѓнутр i замкнуѓ дзверы сераль.
  
  
  Манахi ѓсё яшчэ стаялi, апусцiѓшы вочы, ахоѓваючы ѓваход у лабараторыю. Гэта было неверагодна. Хутчэй за ѓсё, клоны былi ih братамi, але яны ѓсё бачылi i нiчога не зрабiлi. Яе пачаѓ трохi разумець тлумачэнне Тарай даоскай маралi. Смерцi няма, i няма папярэджанняѓ, так што калi вы сутыкнецеся з тым, нам з iншым. ты проста нiчога не робiш. Яе, ступiѓ у дзверы лабараторыi.
  
  
  Iнтэр'ер гэтага будынка адрознiваѓся ад iншых будынкаѓ. Там была невялiкая прыёмная манастыра i вялiкiя белыя падвойныя дзень. Дзесяты ключ даѓ мне доступ, i дзень расчынiлiся.
  
  
  Я думаю, што гэта горшае месца, дзе яе калi-небудзь быѓ.
  
  
  Уздоѓж сцяны стаяѓ шэраг вялiкiх шкляных прабiрак з якiя растуць пладамi. Яе зраблю вам ласку i апушчу апiсанне.
  
  
  Былi i iншыя прабiркi. Больш дробныя - з камякамi рэчывы, якiя плаваюць у вадкасцi. Яе налiчыѓ пяцьдзесят. Хто вакол iх быѓ чалавекам, а хто не, ён не мог сказаць. У цэнтры пакоя стаяѓ крэсла. На nen былi клеткi з жабамi i пацукамi, i некалькi марскiх свiнак, якiя з'явiлiся ѓ той момант, калi яе ѓключыѓ брылёѓ.
  
  
  Насупраць быѓ кабiнет. З лабараторыi эга адлучала вялiкае шкляное акно, але яно дазваляла адтуль за ѓсiм сачыць. Ля сцяны пад кутом да акна была мара любога вар'ята навукоѓца. Каля шостай метровы працоѓнага крэсла, уставленного пузырящимися бочкамi, питаемыми электрычнымi награвальнымi змеевиками, вадзянымi кандэнсатарамi i невялiкiмi газавымi паходнямi. Усё месца было закрыта нейкiм металiчным навесам, чым-то накшталт выцяжкi над печкай, а адтуль iшла небiткага шкляная шырма, якая зачыняе ѓсе гэта.
  
  
  Але гэта яшчэ не ѓсё.
  
  
  У задняй частцы лабараторыi была яшчэ адна пара падвойных дзвярэй, як раз побач з дзвярыма ѓ кабiнет Куоя. Яе, папоркаѓся з ключамi i адкрыѓ ih. Ёй зноѓ апынуѓся ѓ вузкiм калiдоры. Шэсць закрытых драѓляных дзвярэй.
  
  
  Яе знайшоѓ ключ для першай.
  
  
  Малады тайец гадоѓ дваццацi разгойдваѓся на падлозе ѓ куце. Калi ён убачыѓ мяне. ён пачаѓ хныкаць i запоѓз далей у свой кут.
  
  
  У другiм пакоi старая з дзiкiм, пустым позiркам скокнула на мяне i стала дзiкiмi, бязмэтнымi ѓдарамi бiць мяне ѓ грудзi. Яе схапiѓ ee за руку i мякка, але цвёрда адштурхнуѓ назад. Замест мяне цяпер яна пачала бiць па мяккай стагнаць. Яе зноѓ зачынiѓ дзверы i на iмгненне задумаѓся.
  
  
  Куой сказаѓ, што ён таксама эксперыментаваѓ з наркотыкамi ѓ лабараторыi. Ён сказаѓ, што перадавыя наркотыкi, якiя змяняюць свядомасць. Што ж, гэтыя два меркаваннi, вiдавочна, змянiлiся. Навука рухаецца наперад. Яе, вырашыѓ, што на той момант яе ѓбачыѓ дастаткова.
  
  
  Яе, вярнуѓся ѓ лабараторыю i нанёс вiзiт у офiс Куоя.
  
  
  Сцены былi забiтыя кнiгамi i тэчкамi. Верагодна, яго асабiсты архiѓ. Яе абшукаѓ эга крэсла. Я не ведаѓ, што я чакаѓ знайсцi. Але тое, што я знайшоѓ, было цудоѓна. Набор па васьмi ключоѓ. Яе параѓнаѓ ih з ключамi на поясе, якiя давалi мне доступ да лабараторыi i камерах. Так. Ва ѓсiх быѓ свой званка. Яе сунуѓ меншы набор дублiкатаѓ у хвiлiну. Потым мне прыйшла ѓ галаву iншая думка, i ён схаваѓ ih ѓ аблямоѓку трусаѓ. Мае скрытыя шанцы на перамогу пачалi павялiчвацца.
  
  
  Яе зачынiѓ за сабой дзверы лабараторыi i выйшаѓ, mimmo поникших манахаѓ, у ноч.
  
  
  Прыкладна на паѓдарогi яе ѓбачыѓ, што-што цiкавае. Два манаха, якiя даволi горача спрачалiся. Дзiѓна, што гэтыя манахi наогул маглi гаварыць, але яшчэ больш дзiѓна тое, што яны спрачалiся яшчэ з адным. Яе, схаваѓся за нейкiя кусты, калi яны прайшлi mimmo мяне, цяпер яны маѓчалi.
  
  
  Рэшту шляху па комплексе яе прайшоѓ без далейшых сюрпрызаѓ. Яе вельмi гатэль, каб у мяне быѓ час. Яе, павiнна быць, адсутнiчаѓ каля паѓтары гадзiн. Ёй здалося, што нанёс гэтаму Куою двухгадзiнны ѓдар, але ѓсё роѓна рызыкнуѓ. Калi яе, падышоѓ да галоѓнай брамы нашага дома, ih ахоѓвалi два манаха. Калi яе ад'язджаѓ, ну не было. Але, як i ѓсе астатнiя, яны апусцiлi вочы i не звярнулi на мяне нiякай увагi.
  
  
  Я не бачыѓ нiкога ѓ калiдоры. Хутка i бясшумна яе, дабраѓся да дзень нашай камеры. Яе цiхенька прыадчынiѓ дзверы. Тара ѓсё яшчэ была там. Яшчэ спiць. Яе паглядзеѓ праз камеру на iншы кiлiмок. Куой ѓсё яшчэ быѓ там. Упэѓнены ѓ сваiм дэла, яго ѓвайшоѓ у пакой. Але ён не павiнен быѓ быць так упэѓнены.
  
  
  Пара рук схапiла мяне ззаду. Рука самкнуѓся вакол маёй шыi. Яе паспрабаваѓ выкруцiцца, але iншая рука ѓтрымала маё запясце на месцы i закатала рукаѓ, калi гэтая рука мацней самкнуѓся на маёй шыi. Яе паглядзеѓ назад. Гэта былi два манаха. Павiнна быць, яны моѓчкi iшлi за мной. Трэцi чакаѓ мяне за дзвярыма. Са шпрыцом. Доктар Куой падняѓся з ложка. Яе адчуѓ укол. Яе вызвалiѓся па шосты моцных рук i вылiѓ свой гнеѓ на першага манаха, якi апынуѓся ѓ межах дасяжнасцi. Напрыклад, праз пару секунд трусiная нара адчынiлiся, i ён пачаѓ падаць.
  
  
  Глыбей.
  
  
  Усё глыбей.
  
  
  Зноѓ у Краiне Цудаѓ.
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 24
  
  
  
  
  Тара сядзела назаѓжды мной i казала што-то невыразнае. На ёй былi яе ѓласныя бледна-ружовыя трусiкi. На перадплеччы ѓ нах была квадратная марлевая павязка. Яе апусцiѓ вочы на перадплечча. Там быѓ такi ж квадрат марлi.
  
  
  Яны зрабiлi гэта. Яны вакцынаваць нас.
  
  
  Гэтыя нашчадкi ѓжо плылi ѓ прабiрках, дзе-то ѓ лабараторыях па ѓсiм кашмар, дзе-то асяроддзяѓ спотыкающихся пацукоѓ i жаб.
  
  
  Яе ѓскочыѓ з ложка.
  
  
  - Супакойся, - сказала яна. 'Супакойся. Ты яшчэ занадта слабы. Дзень ахоѓваюцца. Мы пакуль нiчога не можам зрабiць. Яна павярнулася i пачала нешта мармытаць. Яе, пакiваѓ галавой, спрабуючы зразумець паводле яе слоѓ хоць што-небудзь разумнае.
  
  
  Потым яе ѓбачыѓ эга. Яна размаѓляла з манахам. Гэтая тарабаршчыны павiнна была быць цяпер вядомым дыялектам сутоев. Гэта быѓ пачатку другi раз, калi вопыт заспакойлiвага прымусiѓ мяне сумнявацца ва ѓласным разважнасцi.
  
  
  Мужчына сядзеѓ на падлозе, усё яшчэ трымаючы талерку з ежай, якая займаецца далучаецца эга ѓ нашу камеру. Ён выглядаѓ сапраѓды гэтак жа, як i iншыя. Брытагаловы. Але калi ён адкрыѓ вочы, яе зразумеѓ, што ён асаблiвы. Нiколi раней яе не бачыѓ такiх вачэй. У iх былi заключаны ѓсе веды i ѓся нявiннасць мiльёнаѓ гадоѓ чалавецтва.
  
  
  Тара павярнулася да мяне.
  
  
  "Нiн Тан - пробашч. Ён прыйшоѓ сюды, каб дапамагчы нам. Па меншай меры, каб пераканацца, што наша eda не апрацавана наркотыкам. Яны планавалi усыпiць нас снатворным". Ee голас абсурдна трохi дрыготкiм.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на Нiн Танга, у гэтыя бясконцыя вочы. - Гэта ѓся дапамога, якую ён нам аказвае?
  
  
  Яна пацiснула плячыма. 'Я не ведаю. Дапамагаць нам у любым выпадку супраць эга веры. Што б нам здарылася, на гэта павiнна быць воля, - ну, скажам, Бога. У яго такое адчуванне, што ён гэтаму перашкаджае, i гэта эга турбуе".
  
  
  - Што гэта за рэлiгiя, кравец пабяры, - сказаѓ я. "Цi з'яѓляецца напампоѓванне наркотыкамi i забойства людзей воляй Бога?"
  
  
  Яна спакойна паглядзела на мяне. Ён кажа, што эга дзеяннi не могуць прадухiлiць забойства. Ён можа ѓплываць толькi на таго, каго заб'юць. Калi ён нiчога не зробiць, яны заб'юць нас. Калi ён дапаможа нам, мы ih заб'ем.
  
  
  - А для яго гэта ѓсё забойства?
  
  
  Яна сур'ёзна кiѓнула. "Гэта ѓсё забойства для яго".
  
  
  Яе нахмурыѓся. - Тады чаму ён дапамагае нам?
  
  
  "Ён кажа, што дапамагае нам зраѓнаваць шанцы".
  
  
  Яе агледзеѓся. Нас было двое, i мы былi зачыненыя на лiчбавыя камеры. Бяззбройныя. Звонку ih было шмат. Усе ѓзброеныя. - Ён правiльна гэта называе?
  
  
  Манах што-то сказаѓ. Тара перавяла гэта. "Ён кажа, што разумее нашы пачуццi... але гатэль б, каб вы маглi зразумець яго. Ён сказаѓ... - яна збянтэжылася, нiбы баючыся маёй рэакцыi. "Ён сказаѓ, што разуменне прынясе вам спакой".
  
  
  'Ах, так? Тады гэта выдатна. Ён лёгка гаворыць аб свеце. Тут, у эга маленькiм даосском храме. Але як наконт там? А як наконт ѓсiх тых жывёл, якiя пракладваюць свой шлях у жыццi дзякуй макам, якiя ён вырошчвае ѓ сваiм садзе? Спытаеце яго, што ён думае пра гэта. Тара паглядзела на зямлю i ѓздыхнула.
  
  
  - Ну, спяшайцеся, - сказаѓ я. "Спытай яго."
  
  
  Яны размаѓлялi яшчэ з адным амаль дзесяць хвiлiна. Павiнна быць, гэта было вельмi цiкава. Нiн Тан зрабiѓ доѓгую задуменную паѓзу i загаварыѓ сумным голасам. Нарэшце ён сказаѓ што-тое, што прымусiла Тару абярнуцца.
  
  
  "Ён нiчога не ведаѓ пра гэта опiуму, - сказала яна. "Ён мала што ведае аб тым, што там адбываецца. Ён правёѓ тут усё сваё жыццё. Але ён кажа, што верыць - мяркуючы па агню ѓ тваiм голасе, - сказаѓ ён, - што ты блiзкi да крынiцы унiверсальнай энергii. Потым ён сказаѓ мне папярэдзiць вас, што не ѓсе манахi тут манахi. Некаторыя вакол iх... прыкладна палова... каля сотнi... партызаны КАН".
  
  
  Я i сам ужо думаѓ пра што-то падобным. Гэта патлумачыла манахаѓ, якiх яе бачыѓ, спорящими, i тых манахаѓ, якiя схапiлi мяне, каб зрабiць укол. Але апошняя пара, якую яе бачыѓ, выглядала дакладна так жа, як i ѓсе астатнiя. Аж да апушчаных вачэй. Яе, пацiснуѓ плячыма, адчуваючы, як нарастае тупы гнеѓ. - Выдатна, - сказаѓ я. 'Прыемна ведаць. Значыць палова вакол iх партызаны. Але калi ѓсе яны выглядаюць аднолькава, як мы можам ih распазнаць?
  
  
  Тара перадала лейцара i павярнулася да мяне. "Ён кажа, што на самай дэла мы не можам гэтага зрабiць".
  
  
  Яе, устаѓ i пачаѓ хадзiць узад i наперад па лiчбавыя камеры. 'Што ж, калi гэта можа супакоiць эга сумленне, ён сказаѓ нам што-тое, але нiчога не сказаѓ. Такiя загадкi эму па душа.
  
  
  Нiн Тан ѓстаѓ. Ён павiнен iсцi, сказаѓ ён ветлiва. Але ён вернецца ѓ час нашага наступнага прынята ныць. А да iх тхара, ён пакiнуѓ нам некалькi даоскiх банальнасцяѓ:
  
  
  "Дзеянне дае менш адказаѓ, чым думаюць людзi".
  
  
  "Iдэi мацней зброi".
  
  
  Да чаго ён дадаѓ ва ѓрачыстым заключным слове:
  
  
  "У Дзень Цудаѓ усё збудзецца". I зноѓ жа, гэта разуменне было ключом да адкрыты басейн. Такiя размовы сапраѓды зводзяць мяне з розуму. Але ён зiрнуѓ на мяне на развiтанне сваiмi старымi вачыма, i на iмгненне ёй нiчога не адчуѓ. На iмгненне яе ведаѓ усе адказы, i гэтыя адказы былi правiльнымi.
  
  
  Ён сышоѓ, i я пачуѓ, як эга ключ замыкае нашу дзверы. Гук вярнуѓ мяне да жорсткай рэальнасцi. Мне хацелася стукнуць каго-небудзь кулаком. Але адзiным чалавекам побач была толькi Тара. Яе працягваѓ хадзiць узад i ѓперад па пакоi.
  
  
  "Добра, што ты злуешся на мяне цяпер", - сказала яна. - Аб чым ты тады думаѓ? Што я ператвару эга ѓ перакананага агента AX на дзесяць хвiлiна.
  
  
  - Ты магла б хаця б паспрабаваць, дарагая. Замест таго, каб паѓтараць мне гэтую лухту, гэта разуменне прынесла б мне спакою".
  
  
  'О, Госпадзе. якi ты дурны.
  
  
  "Ах. Добра. Ты разумная, а яе кавалак лайна.
  
  
  Яна ѓздыхнула. 'Ёй гэтага не казаѓ.'
  
  
  Ах, няма?' Яе падняѓ адну вакол падушак з падлогi i памахаѓ гэй. Гэта ѓсё тут, дзетка, ѓ схаваным мiкрафоне. Хочаш, яе разыграю?
  
  
  Яна зноѓ уздыхнула. - Ну, я не гэта амелы на ѓвазе. Яе проста гасцiнiца сказаць, што калi б ты толькi зразумеѓ...
  
  
  "Так, Так. Яе ведаю. Тады яе нарэшце спакой здабуду".
  
  
  - Так, - сказала яна. Яна пахiтала галавой, узяла iншую падушку i кiнула яе ѓ мяне. Тады гэта i адбылося. Яе шпурнуѓ у нах падушкай, якую трымаѓ у руцэ. Яна нырнула ѓ бок, страцiла раѓнавагу i прызямлiлася назад на матрац. Адтуль яна пачала кiдаць у мяне падушкамi, якiя яе кiдаѓ у нах. Яна ѓстала з вялiкай аранжавай падушкай i пачала бiць мяне ёю. Яе, схапiѓ яе i штурхнуѓ назад на матрац, i мы пачалi апантана цалавацца. Гэта нас крыху супакоiла. Мы цяжка задыхалi i абнялiся. Тады яе быѓ у нах. Усё было менавiта так, як заѓсёды было з намi. Толькi ѓ апошнюю хвiлiну ѓ мяне прамiльгнула думка. Яе адхiснуѓся. - Не хвалюйся, - сказала яна. "Калi яны хочуць, каб мы зрабiлi для iх супер-дзiцяцi, iм прыйдзецца пачакаць яшчэ некалькi тыдняѓ". Але гэта не спрацавала. Думка аб тым, што КАНЫ-гатэль, каб мы гэта зрабiлi, была адштурхвалай. Яе спусцiцца з нах i пяшчотна пацалаваѓ. "Прабач дарагая. Баюся, я не хачу iсцi на такую рызыку.
  
  
  Праз некаторы час яна сказала: "Ты маеш рацыю. Ёй схлусiла цябе. Яе магла б мець ад цябе дзiця адкрыта цяпер". Яна пацалавала мяне. Яе хачу ад цябе дзiця.
  
  
  'У цяперашнi час?'
  
  
  - Я захачу гэтага, калi мы выберамся адсюль. I... не так... ну, яе б не гатэля, каб яны гэта зразумелi. Яго лепш заб'ю сябе, чым гэта. Але я веру ѓ цябе, Нiк, - сказала яна з усмешкай. "Я думаю, як сказаѓ той чалавек, вы блiзкiя да крынiцы ведаѓ. Яе веру, што ѓ вас высакародны характар, i ѓ вас шчаслiвая зорка, што б там нам казаѓ гэты чалавек. Яе веру, што ты выбавiш нас адсюль.
  
  
  Яе павiнен быѓ падумаць пра гэта. Яе ѓстаѓ, абгарнуѓ вакол сябе ручнiк i зноѓ пачаѓ хадзiць узад-наперад. Цяпер яе б з радасцю мяняѓ свой высакародны характар цыгарэту. Яе, паглядзеѓ у акно. Быѓ поѓдзень. Яе страцiѓ паѓдня.
  
  
  - Яе знайшоѓ лабараторыю, - сказаѓ яе эй. 'Iдзi сюды.'
  
  
  Яна зрабiла саронг вакол баваѓнянай прасцiны i падышла да акна. Мы раптам былi вельмi падушаныя. Яе паказаѓ на лабараторыю i распавёѓ, гэй размяшчэнне. Паказаѓ яе эй ключы, якiя ѓзяѓ з крэсла Куоя. Яны ѓ мяне яшчэ былi. - Усё, што нам трэба зрабiць цяпер, гэта выбрацца адсюль.
  
  
  - Думаеш, у цябе атрымаецца? - цiха спытала яна.
  
  
  - Вядома, - сказаѓ я. "Залатая душа, i шчаслiвая зорка? Для estestvenno. Як я магу прамахнуцца?
  
  
  Яна цяжка ѓздыхнула i ѓкусiла мяне за мочку вуха. "Выдатна", - сказала яна.
  
  
  Звязак ключоѓ бразнула на дзень. Мы абодва хутка нырнулi да нашых ложкаѓ, дзе прыкiнулася, што спiм.
  
  
  Дзверы зноѓ зачынiлiся. Яе, паглядзеѓ на паднос з ежай. - Нам лепш павячэраць, - сказаѓ я. "Мяркуецца, што eda нас ап'яняе".
  
  
  "Мммм." Яна курчылася на сваiм дыванку, як мадэль па ѓрок малявання. "Я рада, што гэта не так. Здаецца, яе галодная. Яна аднесла паднос да нiзкага столiка i зняла вечка з яшчэ дымлiвага сподкi.
  
  
  Тым не менш, яна падазрона панюхала яго. Яна пазяхнула. - Не хвалюйся, - сказаѓ я. "Гэта кiтайская eda. Ты зноѓ прачнешся праз гадзiну.
  
  
  Мы ѓзялi на сябе. Гэта была простая eda, рыс з гароднiнай. Але гэта было смачна i, па меншай меры, было сытна. Яе, паглядзеѓ на Тару i зноѓ адчуѓ голад. Але з гэтым давялося пачакаць. У iншым месцы i ѓ iншы час. Яна адчула на сабе мой погляд, падняла галаву, сарамлiва ѓсмiхнулася i зноѓ звярнула ѓвагу на талерку.
  
  
  Яе, спрабаваѓ зразумець. Гэта раптоѓнае збянтэжанасць. Мне яшчэ шмат што ѓ ёй трэба было зразумець. Мая рэакцыя на жанчын звычайна простая. Калi ѓ мяне ѓзнiкаюць пытаннi, яны вакол iх, на якiя можна лёгка адказаць i так, i няма. Толькi на гэты раз нiчога простага вакол не было наогул. Не пытаннi i адказы. Не мая жанчына, i мае пачуццi да яе. Простыя iмёны цяпер непрыдатныя.
  
  
  Яна не была прыгожай дзяѓчынкай у акулярах i не красуняй для календара, хоць я не мог сабе ѓявiць месяц, якi не выглядаѓ бы лепш па-nah. Яна ставiлася як да катэгорыi А, так i да катэгорыi В. Дыпламаваны навуковы генiй i выдатная працаѓнiца. Яна была разумная i сэксуальная. Пяшчотная i хвалюючая. Яна стымулявала мяне, раздражняла мяне, кiдала мне выклiк, мне падымала настрой. i калi гэта раздражняла мяне, то яно i ѓзбуджае мяне.
  
  
  - Як наконт таго, каб ѓзяцца за працу?
  
  
  - Як, - спытала яна, - вы гэта сабе ѓяѓляеце?
  
  
  Яе адштурхнуѓ ад сябе паднос, душачы жаданне выкурыць цыгарэту. Тое, што яны забралi ѓ Тары лазера, - гэта адно, а забраць мае цыгарэты - катаванне.
  
  
  - Я трохi падумаѓ аб гэтых манахах, - сказаѓ я. - I ѓ мяне ёсць iдэя. Ты можаш хутка казаць?
  
  
  - На сутоанском дыялекце?
  
  
  "На сутоанском дыялекце".
  
  
  'Яго так i думаѓ. Працягвай.'
  
  
  "Добра, палова манахаѓ тут - агенты КАНЫ, цi не так? Ih каля сотнi, i яны ѓ любы момант кiнуцца на месца здарэння, каб сарваць нашыя планы. Таму мы павiнны ih знiшчыць. Або, па меншай меры, вывесцi ih вакол гульнi".
  
  
  'Добра. Але адкуль мы ведаем, хто яны?
  
  
  - Мы не можам ih даведацца. У гэтым-то i справа. Гэта мог бы зрабiць толькi сапраѓдны манах".
  
  
  Тара нахмурылася. - Сумняваюся, што мы зможам пераканаць эга расказаць нам, калi вы так думалi. Няма, калi ён ведае, што мы збiраемся абясшкодзiць гэтых агентаѓ, а можа, i таго горш.
  
  
  Яе, пакiваѓ галавой. - Я наогул не хачу, каб ён табе казаѓ. Яе хачу, каб гэтыя сапраѓдныя манахi схапiлi гэтых агентаѓ КАНЫ або таго горш.
  
  
  Нейкае iмгненне яна проста глядзела на мяне.
  
  
  "Ты таксама хочаш, каб яе выклiкала дождж або, можа быць, зрабiла вакол саломы золата?
  
  
  Яе ѓсмiхнуѓся. - Я не думаю, што гэта так, нiбыта, складана.
  
  
  - Вы можаце сказаць, што гэта лёгка. Якi аргумент вы прапануеце мне выкарыстоѓваць? Я маю на ѓвазе, як вы пераконваеце мужчын, прыхiльныя да iдэi нiчога не рабiць, што-то рабiць? А па-другое, калi вам ѓдасца ih пераканаць, якое зброю вы прапануеце iх выкарыстоѓваць?
  
  
  Яе зноѓ устаѓ i пачаѓ хадзiць узад i ѓперад па пакоi. "Што да першай часткi вашага пытання, яе разлiчваю на ih iнстынкт самазахавання".
  
  
  Яна пахiтала галавой. "Не спрацуе. Яны не баяцца смерцi.
  
  
  'Яе ведаю гэта. Але я не маю на ѓвазе ih асабiстае выжыванне. Я маю на ѓвазе выратаваць ih веру. Паслухайце, ёсць толькi адна прычына, па якой яны аб'ядноѓваюцца з КАН: выратаваць свой манастыр. Павiнна быць, гэта апошнi пакiнуты аплот Дао ва ѓсiм Iндакiтаi. Калi не ѓ свеце.
  
  
  'Так?'
  
  
  - Такiм чынам, калi гэтыя манахi памiраюць, ih вера памiрае разам з iмi. КАН не збiраецца прымаць новых манахаѓ. Гэта месца стане крэпасцю КАНЫ, а не даоскiм храмам. Калi яны не хочуць змагацца за гэта. У гэтым выпадку марнаванне часу раѓнасiльна знiшчэнню самога сябе".
  
  
  - Але хiба яны не загiнулi б i без ih абароны?
  
  
  "З нашай дапамогай яны маглi б перасялiцца ѓ iншае месца".
  
  
  У адну хвiлiну яна закрыла вочы ѓ роздумах. - Наколькi яе бачу, гучыць прыгожа. Але зноѓ жа, яе такой, як i вы прагматычны амерыканец, i мы маем справу з зусiм iншым мысленнем".
  
  
  - Я ѓ гэта не веру, - сказаѓ я. "Я думаю, што ѓсе iдэалiсты, у рэшце рэшт аднолькавыя. Яны гатовыя памерцi за свае iдэi, але не хочуць, каб дазволiць сабе памерцi за свае iдэi".
  
  
  На падносе застаѓся яшчэ адзiн вадзяны арэх. Яна ѓзяла пальцамi i адкусiла. Яна ѓсмiхнулася. Добрая думка, - сказала яна. "У любым выпадку варта паспрабаваць. На самай дэла ёсць толькi адна праблема.
  
  
  Яе ѓздыхнуѓ. 'Якая?'
  
  
  "Як сказаць "iдэалiст" па-сутоэнски?"
  
  
  Яе кiнуѓ на нах падушкай.
  
  
  'Не, няма.' яна сказала. "Вiктарына яшчэ не скончана. Што наконт пачатку другой частцы?
  
  
  "Якая другая частка?"
  
  
  "Што яны павiнны выкарыстоѓваць у якасцi зброi?"
  
  
  - Ах, гэта, - сказаѓ ёй з усмешкай. "Тое, што вакол кабiнета Лао Цзена". Мне давялося трохi пачакаць, пакуль яна не апынецца на адным узроѓнi са мной. Гэта не заняло ѓ нах занадта шмат часу.
  
  
  'Божа. Зброю стогнамi.
  
  
  "Зброя эга стагнаць. Эга там вiсiць каля сотнi адзiнак, i ёсць каля сотнi сапраѓдных манахаѓ. А мой настаѓнiк матэматыкi сказаѓ бы, што дае па адной штуцы зброi на чалавека.
  
  
  - Гэй, але пачакай хвiлiнку. Наколькi яе памятаю, гэта шкло ѓ сцены небьющееся, яно наэлектрызаваны i зачынена.
  
  
  - А мой здаровы сэнс падказвае мне, што там, дзе ёсць замак, павiнен быць i ключ. I што дзе ёсць электрычнасць, там ёсць i выключальнiк. I адзiн вакол манахаѓ у пакоях Лао Цзена павiнен ведаць, дзе яны".
  
  
  Якое-то час яна сур'ёзна глядзела на мяне, потым хiхiкнула, пераскочыла i абняла мяне. "Часам, - сказала яна, - ты проста хараство".
  
  
  - А вы яшчэ нiчога не бачылi, - сказаѓ я.
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 25
  
  
  
  
  У тую ноч пачаѓся Дзень Цудаѓ.
  
  
  Першае цуд адбылося, калi Тара выцягнула па сваёй сумачкi пачак цыгарэт. Вы можаце не думаць, што гэта цуд прыраѓноѓваецца да здабывання вады вакол каменя, але тады вы не так залежныя ад курэння, як яе.
  
  
  Другi цуд заняло крыху больш часу. Каля гадзiны, калi быць дакладным. Але калi Тан Нiн зноѓ сышоѓ з нашым абедзенным падносам, ён пагадзiѓся пагаварыць са сваiм Вярхоѓным Судом. Калi Суд пагодзiцца, то ён далучыцца да майго плану.
  
  
  Трэцяе можа i не лiчыцца цудам на 100 %, але я гатовы так лiчыць. Таму што, па-першае, гэта была не мая iдэя. Калi б яе не выкарыстаѓ апошнюю запалку Тары, яе, магчыма, нiколi не палез бы ѓ шафу, каб штогод, што засталося ѓ маiх кiшэнях, i, магчыма, нiколi не знайшоѓ бы яны тры выдатныя фiшкi, якiя яе ѓзяѓ па казiно Грэнады, з жоѓтым змесцiвам, вакол кропель. Якiм-то цудам ѓ швах камзолы яны засталiся.
  
  
  Час было таксама даволi цудоѓным. Таму што менш чым праз чатыры секунды ѓ дзень бразнуѓ ключ, i прыйшоѓ манах, повiдiмому праз агентаѓ КАНЫ, каб праверыць нас.
  
  
  Прайшло ѓсяго некалькi гадзiн, затым нашай апошняй апрацаванай наркотыкам ежы, i мы павiнны былi быць разняволенымi. Бо ѓ руцэ ѓ яго можа быць зброя, але ён не быѓ напагатове. I калi ён нахiлiѓся, каб разгледзець блiжэй, мне не склала працы нанесцi эму ѓдар фiшкай, схаванай ѓ маёй далонi. Яе толькi што ѓзяѓ у яго зброю. Наган дзiѓнага рускага вытворчасцi. Семизарядный рэвальвер калiбра зачынiѓся з павышэннем на 7,65.
  
  
  Прыкладна праз дзесяць хвiлiна, як ён i чакаѓ, яго напарнiк прыйшоѓ штогод, што адбываецца.
  
  
  Цяпер прыйшоѓ час дзейнiчаць. Ён не ведаѓ вынiку сустрэчы Нiн Танга, але зараз сiтуацыя была такой. I яе не вакол тых, хто прапускае магчымасьць.
  
  
  Тара i яе пераапранулiся ѓ манаскiя адзення, надзелi капюшоны, каб пакрыць галавы. Гэта была яшчэ адна слабая маскiроѓка. Але, па меншай меры, манахi былi ѓсiх памераѓ i росту, так што наша целасклад i рост нам не выдавалi. Яе зачынiѓ дзверы памiж намi i нашымi несвядомымi ахоѓнiкамi, i мы без працы выслiзнулi вакол будынка i перасеклi цёмную тэрыторыю.
  
  
  Мы пайшлi адкрыта ѓ лабараторыю.
  
  
  Тара адчувала сябе як дома асяроддзях бурлiвых бочак i складанага абсталявання. Яна хутка iдэнтыфiкавала трохмесячны атс. Новыя клоны Лао Цзена. Iншыя iстоты былi малпамi, сказала яна. Затым яна ѓтаропiлася, нiбы здзiѓленая маланкай, у шэраг прабiрак. - Нашы, - хрыпла сказала яна. I яна адвярнулася.
  
  
  Яе стаяла на варце, пакуль яна корпалася ѓ шафе, поѓным хiмiкатаѓ, спрабуючы зразумець, што з iмi рабiць. "Што вы думаеце," сказала яна нарэшце. "Я магла б забiць атс, дадаѓшы злосцi ѓ ih рацыён. Але тады ѓ лабараторыi ѓсё яшчэ была б цэлая, i Куой мог бы зноѓ пачаць вывад новай групы заѓтра... - Яна пагрузiлася ѓ разважаннi, пастукваючы пазногцямi па зубах.
  
  
  'Цi ж?'
  
  
  "Цi... я магу зрабiць трохi тринитрата глiцэрыны, i на гэтым усё скончыцца".
  
  
  "Тринитрат глiцэрыны?"
  
  
  "Нiтрагiцэрын для вас".
  
  
  'I для цябе тое ж.'
  
  
  Яе ѓсмiхнуѓся.
  
  
  'Што ж?'
  
  
  'Так. Наперад, працягвай. Хутчэй зрабi нiтрагiцэрын. Яе б не хацеѓ даваць iм пачала другi шанец".
  
  
  Яна прынялася за працу, падняѓшы шкляны экран, перекрывавший якiя кiпелi хiмiкаты. Яна выбрала вялiкую круглую бутэльку, напоѓненую празрыстай вадкасцю, якую па кроплях падлiвалi па суседняй трубкi з iншага празрыстай вадкасцю. Гэтая штука была на награвальным змеявiку i выдавала вялiкiя шумныя званы. Зверху на колбу змяшчалi конденсационную калонку, i халодная вада падтрымлiвала тэмпературу нават пры мяшаннi рэчываѓ аѓтаматычнай мешалкай. Яе не шталь пытацца ѓ яе, што гэта быѓ за выпадак на самай дэла. Так цi iнакш, яна выкiнула ѓсю гэтую кешью ѓ каналiзацыю.
  
  
  Затым яна ѓзяла яшчэ дзве вадкасцi, абодва бясколерныя; змясцiла ѓ адну колбу, а iншую ѓ трубку для кармлення. Калi б у мяне калi-небудзь былi сумневы, цяпер яны б знiклi. У нах сапраѓды была прычына быць тут. Яна працавала з хуткай i эфектыѓнай лёгкасцю якога-небудзь рыжавалосага мужчыны ѓ карычневым башлыку, добрая фея, змешваючы вачэй саламандры са слязамi аднарога. Яна пастаѓлена на месца трубку халадзiльнiка i мешалку.
  
  
  - Добра, - сказала яна. I ѓсё ж Дзень Цудаѓ спарадзiлi сваю першую фальшывую ноту.
  
  
  I шмат iншых фальшывых нотт.
  
  
  Гэтыя фальшывыя ноты былi - злева прама Па Vin. доктар Куои i тузiн фальшывых манахаѓ з тузiнам сапраѓдных вялiкiх рэвальвераѓ. Гэтыя дурныя семизарядные пiсталеты Нагана.
  
  
  Мяне нялёгка запалохаць. Няхай яе одзiна, яе б узяѓ Куоя ѓ закладнiкi. Але яны i самi ведалi гэтую тэорыю закладнiкаѓ. Двое манахаѓ падышлi да Тары, сунулi рэвальвер гэй у спiну, i Па Vin загадаѓ мне кiнуць зброю.
  
  
  Яе ѓздыхнуѓ. I выпусцiѓ зброю. Яе пачаѓ набываць дурную звычку быць захопленым iм.
  
  
  Яе сказаѓ эму гэта.
  
  
  Ён сказаѓ, што прыйшоѓ час пазбавiцца ад гэтай звычкi. Што гэта быѓ апошнi захоп. Што я больш не ѓцяку. Куой дадаѓ, што мне пара выпрацаваць новую звычку. Ён што-то не эксперыментаваѓ, але на людзях яшчэ не спрабаваѓ... Нас груба адвялi ѓ адну па iван у глыбiнi лабараторыi. Побач з камерай старой, якая займаецца бiлася аб сцены, i камерай маладога чалавека, регрессировавшего ѓ дзяцiнства. Нас кiнулi ѓнутр, зачынiлi дзверы, а потым пачуѓся цяжкi гук задвигающегося перад ёй завалы.
  
  
  Shaggy знiклi.
  
  
  Вокны былi зарашочаныя. Клетка была маленькая. Унутры не было нiчога, акрамя аббiтых сваёй аѓчыннай тканiнай сцен. Мы былi ѓ мяккай лiчбавыя камеры. I яны збiралiся дапамогай мiкрафонаѓ i дынамiкаѓ нас з розуму настолькi, каб гэтая мяккая камера можа спатрэбiцца. Па крайняй меры, яны збiралiся паспрабаваць.
  
  
  Усё, што я ведаѓ, гэта тое, што яны не даб'юцца поспеху. Камiкадзэ не ѓ маiм стылi, але мой газавая бомба ѓсё яшчэ была схаваная памiж нага. Калi яе адпушчу яе ѓ замкнёнай прасторы камеры, ён панясе нас з сабой. Але, па меншай меры, яе б звязаѓся з Квоем. Яе дасягну свайго стваральнiка, пакуль мае здольнасцi яшчэ не пашкоджаны.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на Тару. Яна была ѓ жаху. Яе веданне сiмптомы. Шырока адкрытыя вочы, невыразнае твар. Трывога адрознiваецца ад страху. Страх прымушае хвалявацца на поѓную катушку. Жах паралiзуе.
  
  
  Яе ѓзяѓ ee на рукi i паспрабаваѓ падбадзёрыць. Яго паспрабаваѓ выцiснуць праз нах прыступы страху. Яна ѓсё яшчэ дрыжала. Яе патрос яе. Яе ѓдарыѓ ee. "Очнись дарагая. Ты мне патрэбна.'
  
  
  Яна ѓбiла пазногцi ѓ маю руку. - Прабач, - сказала яна здушаным голасам. - Я... я сапраѓды баюся. - Кравец, ты маеш рацыю, - сказаѓ я. - Як ты думаеш, што я адчуваю?
  
  
  Яна здзiѓлена паглядзела на мяне. 'Трывога?'
  
  
  - Хрыстос, - сказаѓ я. "Калi б яе гэтага не рабiѓ, яго б ужо быѓ гатовы да гэтай мяккай лiчбавыя камеры".
  
  
  Яна дамаглася галаву мне на плячо i проста павiсла там. "Чаму мне зараз лепш, а не горш?"
  
  
  "Таму што ты зачынены з чалавекам, а не з машынай". Яна тонка ѓсмiхнулася мне. Нервова, але з усмешкай. "Калi так, - сказала яна, - чаму ѓ цябе на заднiцы напiсана "Зроблена ѓ Японii"?"
  
  
  "Таму што я быѓ створаны, там," сказаѓ я, iдучы за ёй на яе шляху. Яе правёѓ рукой па валасах. Яна пераймала самой сабе, але, па меншай меры, зноѓ кантралявала сябе.
  
  
  - Паспяшайцеся, - сказаѓ я, - будзем разважлiвыя. Па-першае, калi гэтая чортава штука выбухне?
  
  
  Яна пахiтала галавой. "Не турбуйцеся пра гэта. Калi б яго адключыла халодную ваду, мы б ужо былi мёртвыя. Але каб падарвацца, хiмiкат павiнен нагрэцца да 240 градусаѓ, а сам па сабе ён гэтага не дасягне. Мне таксама ѓдалося зноѓ апусцiць гэтую шкляную запавесу. Яны нават не ведаюць, што я падмянiла хiмiкаты, бо яны могуць самi забiць сваiх атс. Спачатку там было... ну, скажам, eda для атс.
  
  
  'Тады ѓсё ѓ парадку. Што тычыцца Куоя i эга пацешнага пiсталет, у мяне ёсць iдэя. Яе здагадаѓся, што калi Куой вернецца сюды, ён можа прыйсцi не з цэлым узводам. Некалькiх манахаѓ з наганамi, хутчэй за ѓсё, хапiла б. Ён падумае пра гэта. Яе сказаѓ Тары, што я меѓ на ѓвазе.
  
  
  Яны не спяшалiся вяртацца. Можа быць, проста спатрэбiлася няшмат часу, каб падрыхтавацца.
  
  
  Мы размясцiлiся па абодва бакi ад дзень. Тара была справа. Калi дзверы адкрыецца, яна апынецца на ёй.
  
  
  Цяжкая цiшыня назапашвалася i вторгалась у нашу камеру. Калi б дама побач з намi стукала ѓ сцяну, то пракладка пахавала б гук. Яе сказаѓ Тары трохi паспаць, калi яна думае, што эй гэта трэба. Яна думала, што эй гэта трэба. Я не спаѓ i назiраѓ за цiшынёй. Чакаѓ, калi яна парушыцца.
  
  
  Мне было цiкава, якi прэпарат Куой падрыхтаваѓ для нас. Яе ѓсё думаѓ аб тых старых навукова-фантастычных фiльмах, дзе унiверсiтэцкi прафесар хiмii ператварае сваiх студэнтаѓ у гiганцкiх жукоѓ. Цi той, у якiм астранаѓты передозируются месяцовымi промнямi i ператвараюцца ѓ вар'ятаѓ кактусаѓ. Картэр сустракае доктара Работнiкам Твiта. У блiжэйшы час у гэтым тэатры. Два пакета папкорна i кока-колы. Потым ты iдзеш дадому i займаешся каханнем iрына.
  
  
  Тара на iмгненне паварушылася ѓ сне. Яе прыкiнуѓ, што было каля шостай гадзiны ранiцы. Птушкi ѓставалi i лёталi ѓжо гадзiну, i сьвяты лiѓся праз закратаваныя вокны. Яе страсянуѓ яе.
  
  
  Першая хвiлiна аднаѓлення самая цяжкая. Яе, глядзеѓ, як яна прыводзiла ѓ парадак ѓспрыманне маёй карычневай схаваныя i падшываных сцен. Яна пацерла рукамi вочы. 'Якi цяпер гадзiна?' Яна агледзелася. 'Oi.' Такiм чынам, яна, нарэшце, вярнулася ѓ краiну жывых. "Я думаю, мы не ведаем, цi не так?"
  
  
  - Пара ѓставаць, - сказаѓ я.
  
  
  "У мяне быѓ такi добры, бяспечны сон. Мне снiлася, што мы...
  
  
  "Shh."
  
  
  Яе пачуѓ, як адчынiлiся дзверы ѓ калiдор. Дзверы лабараторыi. Тара зноѓ ложка адкрытымi ѓ кут, як мы рэпетавалi. Калi дзверы адчынiлiся, ee цела было схавана, але ee рука магла дацягнуцца да яго. Яна была гатовая да дзеяння. На яе думку, час было iдэальным. Яна не спала дастаткова доѓга, каб не спаць, i недастаткова доѓга, каб баяцца. Яе ляжаѓ па iншы бок дзень, прыхiнуѓшыся галавой да стагнаць. спаць.
  
  
  Дзверы адчынiлiся. Два узброеных манаха атачылi доктара Куоя. У руцэ Куоя быѓ впрыски.
  
  
  Усё прайшло хутка i добра.
  
  
  Першы манах - агент КАН ткнуѓ мяне сваiм рэвальверам. Па-за дзень з'явiлася рука Тары. Пачатку другой манах адчуѓ лёгкi ѓкол у босую нагу. Апошняя фiшак па Грэнады. Яе зрабiѓ выпад i схапiѓся за рэвальвер. Ён стрэлiѓ наѓздагад, у стеганую сцяну. Куой сцяѓся. Пачатку другой манах звалiѓся без прытомнасцi. Цяпер у мяне ѓ руках была зброя. Першы манах атрымаѓ дзве кулi ѓ страѓнiк. Куой пачаѓ уцякаць. Яе паставiѓ эму падножку i трымаѓ, пакуль Тара схапiла ѓпырсквае i зрабiла эму ѓкол. Эга вочы закацiлiся ад страху. Ён упаѓ у непрытомнасць. Яе падняѓ другое зброю з зямлi i перадаѓ эга Тары. Затым яе ѓзяѓ ключ i замкнуѓ Куоя эга i сяброѓ на лiчбавыя камеры.
  
  
  Мы зноѓ былi вольныя. Гэта азначае, што я выключна разумны i выключна дурны. Выбiрайце. Але не гаварыць мне рэѓматызму...
  
  
  Тара прытулiлася да стогн i закрыла вочы. "Цi магу я яе адключыцца цяпер?" Яна сапраѓды была вельмi слабой.
  
  
  - Думаеш, зможаш пратрымацца яшчэ гадзiну?
  
  
  Яна ѓздыхнула i зноѓ выпрасталася. "Абяцаю".
  
  
  - Пайшлi, - сказаѓ я.
  
  
  'Пачакай секунду.' Яна вярнула мне рэвальвер, якi даѓ гэй. - Пастой, а? Яна развязала шнурок свайго манаскага адзення. Манах быѓ ростам з мяне, i падол адзеннi валачыѓся прыкладна на шэсць цаляѓ па падлозе. Яна пацягнула эга ѓверх, пакуль ён не шталь вышэй яе лодыжак. "Патрымай гэта цяпер". Яе трымаѓ тканiна, пакуль яна зноѓ туга завязвала шнурок i складвалi па-над яго лiшнюю тканiна.
  
  
  - Я ведаю, - сказала яна. "Не асаблiва прыгожа, але будзе лепш, калi мне давядзецца бегчы". Яна забрала сваю зброю. 'Добра. Куды пойдзем, бос?
  
  
  "У лабараторыю".
  
  
  Мы падышлi да дзень, i яе прыадчынiѓ яе. Яе жэстам загадаѓ Тары трымацца далей. Унутры былi занятыя два лабаранта. Яны былi апрануты, як манахi, але ih скрытыя былi пакрытыя белымi лабараторнымi халатамi. Яны працавалi на крытым стале, але не дакраналiся да твору Тары.
  
  
  Яе, праслiзнуѓ у дзверы i бясшумна прайшоѓ праз пакой. Калi ёй быѓ прыкладна ѓ дзесяцi футаѓ ззаду iх, яе сказаѓ: "Трымайцеся там, i паднiмiце рукi. Павольна павярнiцеся.
  
  
  Яны зрабiлi, як iм сказалi. Яе сказаѓ Тары.
  
  
  "Што ѓ нас ёсць у гэтай аптэчцы, каб прымусiць ih замаѓчаць на некалькi гадзiн?"
  
  
  Яна падышла да палiц з чароѓнымi зеллямi i вывучыла сартаванне. - Мммм, як наконт... як наконт трохi амобарбитала? Гэтага дастаткова для добрага, спакойнага cola".
  
  
  "Са мной усё ѓ парадку".
  
  
  Яна пачала рыхтаваць шпрыцы. "Што ты аддаеш перавагу. Нармальны сон цi каму?"
  
  
  - Iсус, - сказаѓ я. "Выбар за пакупнiком". Я не зводзiѓ вачэй з двух манахаѓ. Одзiна вакол iх асцярожна правёѓ рукой па стале.
  
  
  Тады для скляпеннi, - сказала яна, напалову запаѓняючы iголкi для падскурных iн'екцый.
  
  
  Яе стрэлiѓ у кубак, да якой ён працягнуѓ руку. Шкло разбiлася, i жоѓтая вадкасць выцякла. Яна раз'ела паверхню крэсла.
  
  
  Мы ѓсе глядзелi на гэта. Яе, пакiваѓ галавой. - Я думаю, табе лепш сысцi адтуль. Яе б не хацеѓ, каб з табой што-небудзь здарылася". Якое-то час яны не рухалiся. "У мяне ёсць яшчэ пяць стрэлаѓ, i я страляю вельмi добра. Так што ѓ вас сапраѓды ёсць толькi адзiн выбар. Спаць... - я паказаѓ на Тару i iголкi, - цi памерцi.
  
  
  Ёй узмахнуѓ рэвальверам. Яны накiравалiся да цэнтра пакоя.
  
  
  Не ведаю, чаму ёй дазволiѓ iм выбiраць. Гэта было ѓсё роѓна, што стрымана расстрэльваць бяззбройных людзей. Яе трымаѓ рэвальвер у iх пад носам, пакуль Тара рабiла iм ѓколы шпрыцом, расцiраючы ih спiртам, як быццам гэта мела значэнне. З добрых звычак гэтак жа цяжка пазбавiцца, як i ад дрэнных.
  
  
  Неѓзабаве яны адключылiся, i заснулi. Яна павярнулася да мяне.
  
  
  'Што?' - яна спрабавала гаварыць спакойна, але голас яе дрыжаѓ.
  
  
  "Ты ѓсё яшчэ не можаш страцiць прытомнасць", - спытаѓся ѓ яе
  
  
  - Магу ёй тады сесцi?
  
  
  Яе усмiхнуѓся гэй. З-за яе дзiѓнага спалучэння здольнасцяѓ i пяшчоты, сiлы i слабасцi, жанчыны i дзiцяцi. Яна села, i яе пацалаваѓ ee ѓ верхавiну.
  
  
  - У цябе ёсць яшчэ адна справа, мiлая.
  
  
  "Нiтрагiцэрын".
  
  
  Нiтрагiцэрын. Цi зможаце вы зрабiць эга дастаткова моцным, каб падарваць усе будынак? Я маю на ѓвазе, уключаючы нашу блiскучую зорку. Доктара Куоя?
  
  
  Яна кiѓнула. "У тым лiку эга, офiс i ѓсе эга паперы."
  
  
  "Тады зрабi гэта".
  
  
  Яе раптам падумаѓ аб нявiнных ахвярах у камерах. Хлопчык, старая i хто-то яшчэ меѓ цудоѓнае шчасце быць чалавечай марской свiнкай для доктара Куоя. Яе важдаѓся са сваiм наборам па васьмi ключоѓ. Ключы ад ячэек. Нейкiм чынам мне давялося паспрабаваць выратаваць гэтых людзей. Але як вы растлумачыце тым людзям, якiя вас не зразумеюць, што вы робiце? Як вы можаце сказаць iм: "Выконвайце за мной. Не хвалюйцеся.'...
  
  
  Яе, падышоѓ да аптэчцы i ѓзяѓ лекi, якое Тара выкарыстала супраць манахаѓ. "Колькi гэтага дастаткова для звычайнай анестэзii?"
  
  
  - О... пяцiсот мiлiграмаѓ дастаткова. Вы можаце зблытаць гэта з гэтым? Яна паказала на бутэльку з празрыстай вадкасцю. "Вы ведаеце, як зрабiць каму-небудзь укол?"
  
  
  Ёй кiѓнуѓ. I пачаѓ змешваць заспакойлiвы.
  
  
  'Добра. Яе збiраюся паспрабаваць выцягнуць гэтых хлопцаѓ адсюль. У храм, калi паспею. Якое-то час яны, напэѓна, будуць там у бяспецы...? Яе, паглядзеѓ на кубак у яе руцэ. "Калi яе вярнуся сюды, ты ведаеш, як кiдаць гэтую дрэнь?
  
  
  - Не назаѓсёды кiдаць эга, дарагi. Назаѓжды проста выключыць ваду i ѓключыць ацяпленне?
  
  
  'Добра. Ёй зраблю ѓсё магчымае, каб вярнуцца сюды, каб забраць цябе. Цi ты сустрэнеш мяне ѓ храме? Яе сыходжу.
  
  
  'Нiк?'
  
  
  Яе, павярнуѓся. 'Што такое, мiлая?
  
  
  - Пераканайся, што ѓсё будзе добра? Гэта было падобна на малiтву. Паднёс бутэльку i iголку i ѓзяѓ яе на рукi. Яе, адчуваѓ усю яе мяккасць пад грубай тканiнай. Яе, адчуѓ, як крыху памякчэѓ ад яе пульсавалага цяпла, таго заразительного цяпла, якое распаѓсюдзiлася па маiм целе i пранiкла ѓ мой складаць даляр. Для гэтага ёсць слова. Гэта пацешнае слова, якое друкуюць на валентинках i пракручваюць ѓ музычных аѓтаматах па сто разоѓ у гадзiну. Яе пацалаваѓ ee. Яе пацалаваѓ ee прывiтанне i развiтанне, яе хачу цябе i люблю цябе, i яна трымала мяне так, як быццам яе шталь часткай яе самой. - Усё будзе добра, - прашаптаѓ я. 'Усё будзе добра.'
  
  
  Яна павесiла галаву. - Я ведаю, што там, - яна закрыла вочы. "Усе гэтыя людзi з усiмi гэтымi наганамi?
  
  
  "Ну, цяпер яны не шукаюць мяне. Яны думаюць, што я тут ператвараюся ѓ нешта незразумелае.
  
  
  Вочы, якiя яна адкрыла на мяне, былi няѓцямнымi.
  
  
  - Раслiна, - удакладнiѓ я. "Прадукт кампанii " Чароѓны элiксiр Куоя ". Так што, калi яе сыграю правiльна, яе змагу пазбегнуць непрыемнасцяѓ. Акрамя таго, - я падняѓ яе падбародак, - у сваiм жыццi яе сустракаѓ шмат мужчын, з вялiкай колькасцю зброi. I яе ѓсё яшчэ жывы.
  
  
  Яна паспрабавала ѓсмiхнуцца i з трэскам правалiлася.
  
  
  - Взбодрись, - сказаѓ я. "Яго непаражальным. Высакародны i з шчаслiвай зоркай, памятаеш? Акрамя таго, герой нiколi не уразлiвым. Вы чыталi дастаткова гiсторый, каб ведаць гэта.
  
  
  Яна пахiтала галавой. "Гэта не гiсторыя. Гэта рэальнасць. Яна зрабiла паѓзу. "Пiтэр Хансен быѓ такiм героем, i з iм што-небудзь здарылася".
  
  
  Аднойчы яе сустрэла Хансена. Прывабны хлопец i снайперская вiнтоѓка. Хоук назваѓ эга сапраѓдным талентам. Але што-то здарылася з Хансэнам. Не тое вялiкае развiтанне, а тое, што магло быць i горш. Яны патрапiлi Хансену ѓ хрыбетнiк. Лупiѓ вочы сорак пятага калiбру разарвала нервы, якiя дазваляюць вам рабiць такiя рэчы, як хадзiць. I займацца каханнем. Яе прагнаѓ гэтую думку як мага хутчэй. - Гэта iншая гiсторыя, - сказаѓ я. 'Не мая. Не наша.
  
  
  Яна зноѓ пацалавала мяне, яе павекi мiрганулi ад новага страху.
  
  
  Яе вырваѓся i схапiѓ ee за плечы. - Перастань, - сказаѓ я. - Я ж казаѓ табе, што ѓсё будзе добра. Так што ѓсё будзе добра. I моцнага трымай гэтую зброю. Яе паказаѓ на Наган, л якi ляжыць на стале. "Вазьмi эга з сабой, калi пойдзеш на вулiцу, i выкарыстоѓвай, калi трэба".
  
  
  Яна ѓздыхнула i кiѓнула, павольна аднаѓляючы кантроль над сабой.
  
  
  "Убачымся ѓ храме". - Я сышоѓ у клеткi.
  
  
  'Нiк.' яна спытала. "Цi магу я яе адключыцца цяпер?"
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 26
  
  
  
  
  Была яшчэ адна ахвяра практыкi доктара Куоя. Мужчына прыкладна майго ѓзросту, еѓрапеец, высокi. Ён шмат усьмiхаѓся. I ставiѓ слiны. Яе здзiѓляѓся, як гэты няшчасны трапiѓ сюды. I, да майго асабiстаму шчасце, яе выбраѓся адсюль у адзiночку.
  
  
  Ёй быѓ не мае рацыю ѓ тым, што нiякая адмысловая ахова мяне не хацела. На тэрыторыi было цiха. Сонца было ѓжо высока, i паветра скаланаѓся ад спякоты. Звычайныя шэрагi якiя глядзяць у зямлю манахаѓ накiроѓвалiся да храма. Капюшоны надзетыя для абароны ih лысых значэнне навыку нападу. Яе непрыкметна пагрузiѓся ѓ сiтуацыю. Атс не вiдаць. Выбух грубага смеху вакол вокны iнтэрната паведамiѓ мне, што манахi-партызаны ѓ гэты момант усё яшчэ былi ѓнутры.
  
  
  Трое маiх пратэжэ былi задаволеныя. Унутры храма з сапраѓднымi манахамi яны будуць у бяспекi.
  
  
  Яе прывёѓ ih i паклаѓ на плеценыя малiтоѓныя кiлiмкi побач з укленчанымi манахамi. Унутры было халаднавата. Вынiк тоѓстых знешнiх сцен або адсутнасць запалу ѓнутры. Маѓклiвыя манахi былi падобныя на статуi. Але не так, як каменныя статуi. Камень брудны i зямлiстыя, i нават самы гладкi мармур ѓсё яшчэ нясе ѓ сабе намёкi на скалу, гару i бруд.
  
  
  Калi б было магчыма, каб былi зробленыя выявы аблокаѓ. тады гэта было ѓсё. Адна вялiкая карцiна неба.
  
  
  На першым плане шэрагу яе ѓбачыѓ Нiн Танга. Яе спрабаваѓ злавiць эга погляд, але ён быѓ звернуты ѓнутр, зацыклены на нейкай абстрактнай думкi. Яе выйшаѓ праз храм. Калi яе потороплюсь, то яшчэ змагу дабрацца да лабараторыi i да Тары. Яе не ѓ гатэль, каб яна перасякала тэрыторыю адна.
  
  
  Сыходзiць было цяжэй, чым прыходзiць. Калi яе, увайшоѓ у храм, ёй быѓ адным вакол многiх. Цяпер ёй быѓ адным з нешматлiкiх па. Фальшывыя манахi ведалi, што сапраѓдныя манахi старанна моляцца. I калi яе не сапраѓдны, а не фальшывы, тады яе павiнен быць Картэрам. Але, магчыма, мне проста працягвала везцi.
  
  
  Яе сапраѓды спрабаваѓ iсцi iмкнучыся захаваць тэмпы чалавека, для якога час i адлегласць - проста смяротныя, i якiя не маюць значэння рэчы. Гэта проста не павiнна было прайсцi добра.
  
  
  Так што гэта не пайшло добра.
  
  
  Гэта быѓ не першы фiлiял, ён глядзеѓ на сонца прыжмуранымi вачыма. I ѓ лабараторыю.
  
  
  Лабараторыi i Тары.
  
  
  Яе падабраѓ крок.
  
  
  Яе мяркую, што гэта так.
  
  
  Усе шасцёра стаялi ля калодзежа. Метрах у дваццацi ад мяне. Шэсць атс. Одзiна вакол iх падняѓ галаву падчас размовы. Ён убачыѓ мяне i пачаѓ крычаць. Потым яны ѓсе пайшлi на мяне. Яе нырнуѓ за дрэва i стрэлiѓ. Аднаго яго паранiѓ ѓ плячо, але ён працягваѓ наступаць. У мяне заставалася чатыры стрэлу. Калi б яе трапiѓ чатыры разы, усё роѓна было б два фiлiяла ѓ поѓным адукацыi. Я як раз абдумваѓ гэтую сiтуацыю, калi з'явiлася падмацаванне. Астатнiя клоны. Усяго дваццаць. Яны выскачылi праз свайго iнтэрната i накiравалiся ѓ мой бок.
  
  
  Ёсць час, калi трэба бегчы хутка.
  
  
  Я пайшоѓ адзiным магчымым шляхам. Гэта азначала, што я павiнен быѓ адправiцца ѓ макавыя палi. Калi вы ѓбачыце, як хлопец робiць што-то настолькi дурное ѓ фiльме, вы ведаеце, што ён асуджаны. Любы вар'ят, взбирающийся на эшафот або бяжыць па роѓным полi, бязлiтасна асуджае сябе.
  
  
  Але часам iншага выхаду проста няма.
  
  
  Калi б я пайшоѓ у лабараторыю, яго прывёѓ бы ih k Тары. Калi яе прывяду ih ѓ храм, яе подвергну небяспецы iншых i мала дапамагу сабе. У мяне не было нiякага плана ѓ галы. Нiякiх доѓгатэрмiновых разумных палявых манеѓраѓ. Лейцара быѓ не ѓ тым, выжыву я. Але як доѓга.
  
  
  Макавае поле клiкала мяне, як па сцэне краiны Оз. Бясконцы дыван па фiялетавых кветак. Сцэна мары. Вельмi малаверагоднае Ватэрлоо.
  
  
  У мяне было перавага ѓ трыццаць ярдаѓ i чатыры кулi. Гэта ѓсё. На гэтым падлiк маiх дабраславеньняѓ скончыѓся. Кулi ѓпiлiся ѓ зямлю каля маiх нага, пасылаючы непрыемныя парывы ветру, калi яны просвистывали mimmo майго пляча. Яе працягваѓ бегчы i выйграѓ яшчэ некалькi метраѓ. Дзе-то пасярод поля стаяѓ невялiкi каменны скрыню. Калi б яе мог дабрацца да яго, i яе мог бы выкарыстаць гэта як часовую абарону, як часовую базу.
  
  
  Апошнi бастыён Картэра.
  
  
  Цяпер яны разышлiся i паспрабавалi акружыць мяне. Вакол мяне свiсталi кулi, як быццам мяне зацягнула ѓ душнае памяшканне, яго дабраѓся да каменнага будынка. Дзверы была зачыненая. Яе прыцiснуѓся да стагнаць i агледзеѓся. Клоны наблiзiлiся да мяне. Дваццаць аднолькавых асоб наблiжаюцца да мяне з дваццацi розных напрамкаѓ. Дваццаць рэвальвераѓ накiраваны на мяне.
  
  
  Яе стрэлiѓ у блiжэйшую мэта. накiраваны прама ѓ кропку ѓ цэнтры iлба. Ён хутка ѓпаѓ на сваю абсыпаную кветкамi магiлу. З усiх бакоѓ на мяне абрынуѓся яшчэ адзiн горад стрэлаѓ. Яны ѓрэзалiся ѓ сцяну ззаду мяне, поранили кветкi на маiх нага, але мяне чамусьцi не кранулi.
  
  
  Тады яе зразумеѓ.
  
  
  Iх па-ранейшаму было загадана не забiваць мяне. Яны не маглi ведаць, што Куой быѓ маiм палонным, i што эга лабараторыя знаходзiлася ѓ некалькiх хвiлiнах ад вечнасцi. Наколькi iм было вядома, яе па-ранейшаму быѓ курыцай, якая нясе залатыя яйкi. Яны проста гатэлi злавiць мяне i пасадзiць назад у клетку. Раптам яе дакладна ведае, што рабiць. Супрацьлеглыя шанцы больш не засмучалi мяне. Пераможцы нiколi не бываюць рэалiстычнымi.
  
  
  Яе стрэлiѓ у двух атс, перагароджваючых мне шлях у патрэбным мне напрамку, i выбраѓся вонкi. Яе б нiколi не зрабiѓ гэтага. Толькi тады, ѓ той жа час. лабараторыя ѓзляцела на паветра. Ён взорвлась, як маленькi вулкан, скаланаючы зямлю, вывяргаючы агонь, кiдаючы перад сабой камянi i прамянi на сонца, i проста працягвала выбухаць, бах, бах, бам. I ѓ разгар якая рушыла за гэтым калечащей блытанiнай яе прасунуѓся на некалькi ярдаѓ. Яе iмчаѓся па полi, з грукатам змятаючы ѓсё, што стаяла на маiм шляху, як бог вайны.
  
  
  Яны пачалi прыходзiць у сябе i кiнулiся ѓ пагоню. Гэта было менавiта тое, што яе гатэль. Яны страцiлi шмат часу, а яе вырваѓся наперад.
  
  
  Яе дасягнуѓ дзвярэй у пакоi Лао Цзена. Няма каму было ахоѓваць дзверы. Нiякiх манахаѓ. Нiякiх partizan. Калi здарыѓся гэты хаос, нiхто на самай дэла не рызыкнуѓ выйсцi на адкрытую мясцовасць.
  
  
  Калi яе дабраѓся да офiса Лао, яе зразумеѓ, чаму. Шкляная сцяна раздвинулась, i зброю знiкла. Даосы далучылiся да майго плану. Яны трымалi хлопцаѓ па КАН пад прыцэлам, i далей ад мяне.
  
  
  Яе знайшоѓ Лао Цзена i Vin ѓ сталовай. Два манаха трымалi ih пад прыцэлам наганов. Яе выгнаѓ манахаѓ вакол будынка i абмяняѓся зброяй з адным вакол iх. Эга сем стрэлаѓ супраць аднаго, якi ѓ мяне застаѓся.
  
  
  У сталовай было два дзень. Адзiн у пярэднi пакой, другога-на кухню. Яе прыадчынiѓ дзверы ѓ калiдор, але замак спрацаваѓ. Калi дзверы зачынiлiся, яна сапраѓды была зачыненая. Звонку. Сам яе i ѓстаѓ ля кухоннай дзень, накiраваѓшы рэвальвер на палонных. Лао Цзэн выглядаѓ змрочным. Vin, Такiм выглядаѓ злуецца. Але яны яшчэ не здалiся.
  
  
  У рэшце рэшт, ih выратавальныя атрады былi ѓжо ѓ дарозе. Клоны Лао Цзена прыбудуць як раз своечасова, каб выратаваць ih. Па крайняй меры, на гэта яны разлiчвалi.
  
  
  Лао Цзэн схапiѓся за падлакотнiкi сваёй iнвалiднай каляскi. "Атрымлiвай асалоду ад кароткiм момантам сваёй славы, Картэр. Таму што я папярэджваю вас: гэта будзе доѓжыцца вельмi кароткi час. Там у мяне сто агентаѓ i дваццаць лепшых сыноѓ. У цябе няма шанцаѓ.
  
  
  - Ну, паглядзiм, - сказаѓ я. - Ва ѓсякiм выпадку, вашы iнтрыгi сарваныя. Калi ты не чуѓ, твой лабараторыi толькi што ѓзляцела ѓ неба - клоны, дакументы, доктар Куой i ѓся эга гробаны банда.
  
  
  Vin Ва паспрабаваѓ гэта абвергнуць з пазiтыѓным мысленнем. "Мы можам аднавiць яе", - сказаѓ ён больш Лао Цзэну, чым мне. "Будзе новы Доктар Куой i новае пакаленне магутных атс. Тым часам нашай мiсii атрымаецца паралiзаваць вашу краiну. Атс, якiя зробяць гэта, ужо не было ѓ лабараторыi".
  
  
  Усё, што я мог сказаць, было: "Працягвай марыць". У калiдоры быѓ шум. Шумелi боты. Адкрывалiся дзвярэй. Клоны прыбытку. Усяго некалькi секунд, i яны ѓвойдуць разам з маiм старым прыяцелем Чэн-лi. Vin ђ ѓсмiхнуѓся. - Цяпер цябе груба абудзяць. Можа быць, ты i добры, Картэр, але недастаткова добры для дваццацi да аднаго.
  
  
  - Паглядзiм, - зноѓ сказаѓ я.
  
  
  Дзверы ѓ калiдор адчынiлiся, i клоны ѓварвалiся ѓнутр. Уся сям'я. "Зачынiце гэтую дзверы!" - сказаѓ Лао Цзэн. Рэвальвер у эга галавы палохаѓ эга менш, чым думка аб скразняку. Дзверы зачынiлiся i вырашыла эга лёс.
  
  
  Яны не спяшалiся наблiжацца да мяне. У iх было дваццаць супраць аднаго, i ён быѓ гатовы да працы. Яе кiнуѓ сваю зброю. Адна мая рука засяродзiлася на кухоннай дзень, а iншая схавалася ѓ складках халата, дзе схаваѓ яе бомбу. Яе, зразумеѓ, што пара. Тады яе кiнуѓ ee. Як цвёрды мяч. Адкрыта ѓ галаву Лао Цзена. Двайны ѓдар! Ён тут эга свядомасцi i ѓ той жа час бомба спрацавала, напоѓнiѓшы пакой смяротным дымам. Яе выбег вакол кухнi яшчэ да таго, як яны зразумелi, што адбываецца. Яе замкнуѓ за сабой дзверы i пайшоѓ у храм.
  
  
  Там была Тара. Разам з Нiн Тангом. Ён сказаѓ, што астатнiя манахi трымалi агентаѓ КАН ѓ будынку iнтэрната. Усiх ih старанна звязалi i паклалi на падлогу. Сапраѓдныя манахi зноѓ кiравалi сваiм манастыром.
  
  
  Яе папрасiѓ Тару спытаць эга, як яны ставяцца да выкарыстання зброi i фактычнай пагрозе смерцi iншым людзям. Тара пачула рэѓматызму, затым павярнулася да мяне з зачыненымi вачыма. Яна пахiтала галавой.
  
  
  "Вы не паверыце".
  
  
  - Паспрабуй, - сказаѓ я. "Сёння яе ѓсiм веру".
  
  
  "Яны ѓсе сапраѓды ненавiдзелi выкарыстоѓваць гэта зброя. Голас чаму, - яна пакруцiла галавой, - голас чаму яны перш за ѓсё дасталi кулi вакол зброi.
  
  
  'Як?' Яе, паглядзеѓ на зброю ѓ сваёй руцэ, якiм абмяняѓся з манахам. Яе прыцэлiѓся ѓ адчыненыя дзверы храма i стрэлiѓ. Нiчога такога. Проста тупы пстрычка.
  
  
  Яе засмяяѓся.
  
  
  Усё гэта паѓстанне адбылося без куль. Той факт, што хлопцы па КАН думалi, што куль дастаткова для перамогi, прывёѓ ih ѓ пастку.
  
  
  Яе паглядзеѓ Нiн Танга ѓ вочы i ѓспомнiѓ, што ён гаварыѓ, што iдэi мацней зброi. Тады яе, думаѓ, што зразумеѓ.
  
  
  Якое-то час.
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 27
  
  
  
  
  Ацэнка - адно па тых новых слоѓ, якiя яе ненавiджу. Адна вакол iх благiх звычак iстэблiшменту, калi намаганнi нiколi не бываюць "iнтэнсiѓнымi", i калi армiя нiколi не проста "высылаюцца", а не "разгортваюцца". Ацэнкi - гэта проста гучнае слова, якое пазначае тое, што я кажу Хоуку аб тым, што ведаю, i тое, што ён кажа мне аб тым, што ведае, i мы вырашаем, нiкому больш не распавядаць.
  
  
  Тара i яе былi на шляху да гэтага.
  
  
  Гэта быѓ адзiн з тых выдатных вясновых дзён, калi Вашынгтон зiхацiць, i здаецца, што кожны помнiк мае манументальнае значэнне.
  
  
  Тара была няёмка цiхай у таксi. Моцнага сцiскаючы маю руку, яна прыкусiла губу, пагружаная ва ѓласныя неперакладальныя думкi. Яна была такой з тых тхара, як прызямлiѓся самалёт. Радыё кiроѓцы было наладжана на адну вакол тых станцый, дзе круцяць старыя стандартныя творы, i шчыра цяпер яны гулялi ѓ старую добрую песню Коѓла Портера "So Near And Yet So Far". Голас такi яна была.
  
  
  Мы пад'ехалi да Дзюпон-серкл i спынiлiся перад нейкай немонументальной дзвярыма Аб'яднанай службы прэсы i тэлеграфii. Па крайняй меры, лепшы фасад для штаба-кватэры AX, чым той заняпалы лонданскi чайны краму.
  
  
  Хок вiтаѓ нас з энтузiязмам. Ён падняѓ погляд ад свайго захламленасцi крэсла i зароѓ.
  
  
  - Сядайце, - сказаѓ ён. "У цябе ёсць хвiлiнку?"
  
  
  Ён што той чытаѓ у чырвонай сакрэтнай тэчцы, жаваѓ не запаленую цыгару. Наша маленькая бiтва з клонамi скончылася, але тут, на стале Хоука, вайна працягвалася. Новае справа. Новыя сюжэты.
  
  
  Тара паглядзела ѓ акно на залiтыя сонцам верхавiны дрэѓ. Яе верхняя губа была нацягнута. Яе, павярнуѓся i пацiснуѓ плячыма. Што б ee нас турбавала, рана цi позна яна гэта высветлiць. Яна была адной па тых жанчын, якiм не варта захапляцца покерам. Па крайняй меры, калi б у цябе былi такiя пачуццi.
  
  
  Замест таго, каб глядзець на нах яе, паглядзеѓ на Хоука. На егостарое твар з маладымi блакiтнымi вачыма. З такiм мозгам, якi можа назваць любы адрас нацысцкага прытону 1940 года, але не можа ѓспомнiць, у якой кашулi ён быѓ апрануты ѓчора.
  
  
  Нарэшце ён падняѓ погляд. - Прабачце, - сказаѓ ён хрыпла. "Як толькi ёй стала вядома, што ты ѓ бяспецы, ты знiк вакол майго спiсу прыярытэтаѓ". Ён павярнуѓся да Тары. - Што ж, мiс Бенет. Як вам актыѓная частка фарбы?
  
  
  Тара ѓсмiхнулася. Дзiѓная, непераканаѓчая ѓсмешка. - Вельмi мiла, - цiха сказала яна. 'Так, вельмi мiла. Але... не думаю, што мне захацелася б паѓтарыць гэта яшчэ раз".
  
  
  'Няма?' Ён падняѓ адну брыво i паглядзеѓ у мой бок. - Добра, Картэр. Твая чарга. Ён адкiнуѓся на спiнку свайго скрипучего верцiцца крэсла i запалiѓ изжеванную цыгару.
  
  
  - Вы ѓжо ведаеце большую частку гэтага, сэр. Мы знайшлi гняздо гэтых атс i знiшчылi яго. Тара паклапацiлася аб эмбрыёнах-клонах, лабараторый i вар'яцкiм вучоным, якi стаiць за ёй. КАНЫ больш не пачне ih размножваць. Па крайняй меры, пакуль мы жывыя, яе абясшкодзiѓ Па Vin, Лао Цзена i ѓсiх дарослых атс. Па крайняй меры ѓсiх тых, хто быѓ у Iндакiтаi
  
  
  "I мы тых, хто былi тут, i тых нямногiх, хто быѓ у Лондане", - перапынiѓ ён мяне. "Мы таксама звязалiся з ih экспертам па наркотыках. ёсць. Як-эга называюць-цяпер?
  
  
  "Пэм Конь". †
  
  
  'Так. Ён у нас, i ён акуратна ва ѓсiм прызнаецца. Вядома, спачатку мы эму трохi эга ѓласнай сыроваткi праѓды. Хоук паморшчыѓся. Ён любiѓ выкарыстоѓваць рашэннi так жа моцна, як i яе. - Нам больш не аб чым турбавацца. Гэты спектакль Featherstone таксама быѓ зачынены. За гэта адказвае Скотленд-Ярда. Падобна, яны атрымалi шмат удараѓ там. I гэтыя грошы фiнансавалi мноства мерапрыемстваѓ КАН.
  
  
  Яе распавёѓ Хоуку пра опiумныя палях i аб тым, як КАН выкарыстаѓ гандаль наркотыкамi як сродак думкi. Ён змрочна пакiваѓ галавой i затушыѓ цыгару, нiбы забiваючы ёю паразiта. "На жаль, гандаль наркотыкамi не ѓваходзiць у нашу кампетэнцыю. Але я працягваю iм казаць, што за гэтымi наркотыкамi каштуе значна больш, чым проста прагнасць".
  
  
  Ён уздыхнуѓ. "Можа быць, цяпер яны паслухаюць крыху больш. У любым выпадку, гэта спецыяльнае макавае поле больш не выкарыстоѓваецца - разам з тым фiлiялам у Насаѓ, якi вы закрылi. Атрымлiваецца два.
  
  
  "I яшчэ сотнi такiх месцаѓ для пачатках".
  
  
  Хоук адарыѓ мяне пранiзлiвым позiркам. "Тысячы падышло б да гэтага лепш". Ён зноѓ павярнуѓся да Тары. 'Што ж.' - Наогул-то ты павiнна быць задаволеная. Ваша... як яе, яшчэ раз гэта назваѓ? ... вар'ятка, няѓяѓная тэорыя... што ж, яна апынулася дакладнай.
  
  
  Тара адкашляѓся. - Вы назвалi гэта богам забытым, вар'ятам сном, сэр. - сказала яна шчыра.
  
  
  Хоук выглядаѓ збiтым з панталыку. Можа быць, упершыню ѓ жыццi. - Ну, добра, - прамармытаѓ ён. - Я дазволiѓ табе прайсцi праз усе гэта, цi не так?
  
  
  - Так, сэр, - быѓ адзiны рэѓматызму, якi ён атрымаѓ.
  
  
  'Тады ѓсё ѓ парадку.' Ён рыхтаваѓся адпусцiць нас. - 'Нават больш?'
  
  
  Ёй кiѓнуѓ. 'Дзве рэчы. Яе паабяцаѓ гэтым манахам, што мы пастараемся знайсцi iм новы манастыр. Дзе-то на вольнай тэрыторыi. Яе гатэль б стрымаць сваё слова. Як вы думаеце, мы можам паклапацiцца пра гэта?
  
  
  Хоук зрабiѓ пазнаку ѓ сваiм нататнiку. "Я лiчу, што ѓ Паѓднёвай Карэi ёсць ваенная база. Дазвольце мне праверыць гэта ѓ першую чаргу. Яе веру, што мы зможам гэта зрабiць. I пачатку другой лейцара.
  
  
  "Роско".
  
  
  Хоук з цяжкасцю пачаѓ закуривать новую цыгару. Затым ён падняѓ вочы i распавёѓ мне пра Роско. Аб тым чортавым зонте i пра тое, як яны знайшлi эга.
  
  
  "Магчыма, так было лепш, у нейкiм сэнсе", - сказаѓ ён. Затым ён выдаѓ змрочны смех. - Кравец вазьмi, гэта па-дурному казаць.
  
  
  Ён павярнуѓся ѓ сваiм скрипучем крэсле i паглядзеѓ у акно. Выглянуѓ. - Яе гатэль сказаць, што мы атрымлiвалi вельмi шмат дрэнных водгукаѓ аб гэтым Роско. Ён станавiѓся занадта старым i занадта бестурботным. Абингтон ѓ Лондане папрасiѓ дазволу адправiць эга на пенсiю. Незадоѓга да таго, як гэта адбылося, вы выклiкалi эга. У любым выпадку, гэта было б эга, апошняе справа. I я не ведаю, як бы Роско гэта зразумеѓ. У лепшыя гады ён быѓ выдатным агентам. Гэта была эга жыццё.
  
  
  Хок глыбока ѓздыхнуѓ. Мне стала цiкава, цi думае ён пра сябе. Аб тым днi, калi ён сам стане бестурботным, i хто-то прыме рашэнне адправiць эга на пенсiю. Госпадзе, цяпер яе таксама пачаѓ думаць пра сябе.
  
  
  Хок адвярнуѓся ад акна.
  
  
  "Што ты будзеш рабiць? Правядзеш адзiн вакол тваiх заслужаных адпачынкаѓ за мяжой?" Гэта быѓ эга спосаб сказаць мне, што ён дае мне некалькi тыдняѓ адпачынку.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на Тару i падумаѓ пра Рыѓеры. Або пра Таiцi. Так, бязлюдны востраѓ б нам iдэальна падышоѓ. - Магчыма, - сказаѓ я.
  
  
  Ён працягнуѓ. - 'I ты. мiс Бэнэт? Ты таксама заслужыла некалькi выходных. Мы паклапацiлiся аб тым, каб Пiтэр атрымлiваѓ выдатны догляд, але вы можаце правесцi адпачынак разам. Вы двое.'
  
  
  Яе пераключыѓся на больш высокую перадачу.
  
  
  'Пiцер?' Яе, павярнуѓся да яе.
  
  
  Яна паглядзела мне адкрыта ѓ вочы. - Пiтэр Хансен, - цiха сказала яна.
  
  
  Пiтэр Хансен, паранены герой. Чыё iмя яна згадала ѓ лабараторыi, калi папярэджвала мяне быць асцярожным. "Мой муж", - падумала яна.
  
  
  Для чалавека, у якога мала часу на такт, Хок зрабiѓ шчодры жэст. Ён прачысцiѓ горла, устаѓ i выйшаѓ у хол.
  
  
  Тара сумна паглядзела на мяне. - Я люблю яго, - сказала яна. - Я не магу пакiнуць яго. Яе б не стала гэтага рабiць, нават калi б мог. Але, Нiк, мне так падабалася кахаць цябе. Яна працягнула руку, схапiла мяне i прыцiснула да сябе. Яе, паглядзеѓ на яе твар. У апошнi раз. Гэтыя чароѓныя зялёныя вочы, гэтыя каштанава-рыжыя валасы i гэтыя дурныя вяснушкi, якiя ѓсё яшчэ былi там. I яе, падумаѓ аб тым, якi жыцця ёй бы гатэль для нах. Бяспечнай i добрай жыцця, дзе ѓсё застаецца, як ёсць, i нiколi не ператвараецца ѓ кашмар. Жыццё, якую ёй нiколi не мог гэй абяцаць. Жыццё, якую ёй нiколi не змог бы пражыць. Жыццё, якую ёй, верагодна, нiколi не хацеѓ бы.
  
  
  "Можа, так, у пэѓным сэнсе, i лепш", - сказаѓ я. "Бог пакахае мяне, за то, што кажу глупства".
  
  
  
  
  
  Аб кнiзе:
  
  
  Калi-то была публiкацыя, прысвечаная эксперыментаѓ: узяць у каго-то клетку цела, развiць яе ѓ патрэбных умовах i атрымаць дублiкат гэтага чалавека. Двайнiка будзе iдэнтычныя вонкава, ён будзе iдэнтычны па здольнасцях.
  
  
  Нiк Картэр не мог у гэта паверыць, але эму прыйшлося, калi ён сутыкнуѓся з такiмi "клонамi" або iдэнтычнымi двайнiкамi. У дадзеным выпадку гэта двайнiкi генiяльнага забойцы, якiя маюць толькi адну мэту: запалохаць Кангрэс, Сенат i прэзiдэнт Амерык i падпарадкаваць ih сваёй залп. I такiм чынам кантраляваць сусветную палiтыку з розных пунктаѓ гледжання.
  
  
  Нiк Картэр можа знiшчыць колькi заѓгодна атс, але гэта бессэнсоѓна. I пакуль сенатараѓ ЗША забiваюць, Картэр робiць сваю безнадзейную працу: спынiць вытворчасць атс i лiквiдаваць адзiнага сапраѓднага забойцу.
  
  
  Але хiба кожны фiлiял не можа быць сапраѓдным мужчынам?
  
  
  
  
  
  
  Змест
  Кiраѓнiк 2
  
  
  Кiраѓнiк 3
  
  
  Кiраѓнiк 4
  
  
  Кiраѓнiк 5
  
  
  Кiраѓнiк 6
  
  
  Кiраѓнiк 7
  
  
  Кiраѓнiк 8
  
  
  Кiраѓнiк 9
  
  
  Кiраѓнiк 10
  
  
  Кiраѓнiк 11
  
  
  Кiраѓнiк 12
  
  
  Кiраѓнiк 13
  
  
  Кiраѓнiк 14
  
  
  Кiраѓнiк 15
  
  
  Кiраѓнiк 16
  
  
  Кiраѓнiк 17
  
  
  Кiраѓнiк 18
  
  
  Кiраѓнiк 19
  
  
  Кiраѓнiк 20
  
  
  Кiраѓнiк 21
  
  
  Кiраѓнiк 22
  
  
  Кiраѓнiк 23
  
  
  Кiраѓнiк 24
  
  
  Кiраѓнiк 25
  
  
  Кiраѓнiк 26
  
  
  Кiраѓнiк 27
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Нiк Картэр
  
  
  Жах лядовага тэрору.
  
  
  пераклаѓ Леѓ Шклоѓскi ѓ памяць пра загiнулага сына Антона
  
  
  Арыгiнальнае назва: Ice Trap Тэрор
  
  
  
  
  
  Першая кiраѓнiк
  
  
  Над высокай дахам, вакол верхавiн дрэѓ ужо цямнела. Ценi слiзгалi па переплетающейся лiстоце, сгущая паравую заслону панурага саѓчанка, разлившегося па ѓсiм. Гэта зрабiла млявае, схуднелы пачуццё, якое ѓ мяне было, яшчэ горш. У джунглях тоiцца непрымiрымая сiла - гiганцкая п'яѓка, высасывающая па вас ѓсю энергiю i нават з воляй да жыцця. Гэтая сiла дзейнiчала на мяне ѓжо паѓтара дня. Яна пераконвала мяне спынiцца i легчы, проста здацца i дазволiць гэтым д'ябальскiм полчышчам насякомых пакончыць са мной назаѓжды. Нiтка Нiка Картэра - суперагента АХ, Киллмастера N3. I голас яе трапiѓ у гэты пякельны куток Нiкарагуа пад назвай Бераг Маскiтаѓ. Па iронii лёсу, назва гэтай нiзкай гарачым балоцiстай мясцовасцi ѓзята не з гэтых дьявольскихнасекомых, а ад iндзейцаѓ-маскiтаѓ .
  
  
  Тым не менш, яе выстаяѓ, таму што ведаѓ, што павiнен дабрацца да месца прызначэння да наступлення цемры. Амаль непраходны падлесак дастаткова затрымаѓ мяне. Мне прыйшлося расчышчаць кожны. д джунгляѓ сваiм мачэтэ. Яе вылаяѓся i ледзь не спатыкнуѓся, калi маса зелянiны, якую ёй толькi што зрэзала, зноѓ ѓзляцела ѓверх.
  
  
  Яе корпаѓся ѓ густой цiне амаль перасохлага ручая - аднаго з тысяч, звiвiстымi тут, як i капiлярах. Пакуль яе панцыр па яму, па застойнай кашыцы пачалi падымацца паѓзучыя, слiзiстыя iстоты. Пот струменiѓся па маiм твары, прамакаючы адзенне i заплечнiк. Як быццам шлейкi заплечнiка ѓрэзалiся мне у плечы.
  
  
  Учора рана ранiцай патрульны карабель МЗС высадзiѓ мяне ѓ Лагуна - дэ - Перлас . Адтуль я пайшоѓ на паѓднёва-захад прыкладна паралельна рацэ Тунгла.
  
  
  Гэта быѓ снежань, так што нiтка сезону дажджоѓ. Ёй быѓ удзячны за гэта. Колькасць ападкаѓ у Нiкарагуа моцна вар'iруецца, але ѓ Блюфилдс на ѓзбярэжжы Карыбскага сукенка выпадае 750 см у год. У лiпенi або жнiѓнi маё падарожжа, i без таго суцэльнае пакута, было б цалкам немагчыма.
  
  
  У гэтым куце няма дарог. Вэб-магiстраль - Панамерикано на iншым канцы краiны. Нацыянальная чыгуначная сетка мае даѓжыню каля чатырохсот пяцiдзесяцi кiламетраѓ, i ѓ асноѓным размешчана на ѓзбярэжжы Цiхага акiяна. Ва ѓсякiм выпадку, яе б нiколi не рызыкнуѓ ёю скарыстацца, як не адважыѓся паказаць сябе на адзiнай у акрузе дарозе. Белага незнаёмца заѓважылi б, i яму было б не давяралi, i гэта было б катастрофай на гэтым крытычным этапе.
  
  
  Яе працягваѓ свой шлях праз яркiя кветак гэтага нерэальнага змрочнага свету уверх па ѓсходнiм плато, невысокiх хрыбта пiк. Самая высокая вяршыня тут менш дзвюх тысяч метраѓ, а сярэдняя вышыня сямсот. З iншага боку горы спускаюцца да ѓрадлiвай плато, раѓнiнамi i азёрамi. З гэтай боку, аднак, гэта быѓ пакрыты джунглямi схiл, бясконцая лiнiя пакрытых паразiтамi дрэѓ, густых мясiстых раслiн i грыбоѓ. Вялiзныя лiяны абвiлася вакол дрэѓ i галiн; гэта цвiль i цёмны мох пакрывалi зямлю. Паѓсюль стаяѓ рэзкi пах гнiлой раслiннасцi.
  
  
  Паступова пад'ём станавiѓся строме; вяслярныя сталi вастрэй, а прорвы глыбей. Цяснiны былi ёмiшчам сцякаючай дажджавой вады, а ih застойныя балота былi рассаднiкамi мiльёнаѓ варожых iстот, якiя лiчыце сябе мяне дэлiкатэсам. Паветра заѓсёды быѓ поѓны насякомых. Жабы i больш дробныя млекакормячыя з'яѓлялiся толькi ноччу. Птушкi бралi верх нiяк не калi, але звычайна сядзелi высока на верхавiнах дрэѓ. Каля вадаспаду збiралiся парушальнiкаѓ спакою, жабы i пастаянна чирикавшие птушкi. Была адна, памерам з варону, але вельмi ярка афарбаваная. Яна насвистывала амаль iдэальную гаму, нашы разу не паѓтарыѓшы апошнюю ноту. Гэта зводзiла мяне з розуму. Акрамя укусаѓ насякомых i вар'яцтвы птушак, мне даводзiлася цярпець яшчэ змей i яшчарак. На зямлi варушылiся i дзённыя валацугi накшталт смярдзючай яшчаркi. Былi таксама удавы ѓ норах i на галiнах, драѓняныя змеi сярэдняга памеру i слiзкiя драпежныя змеi, такiя, як клыкастый люты дзiданосец . Ih радзiмай была смяротная бранiравання, якую амаль не даследавалi i не наносiлi на карту, i якая займаецца пажырала любога, хто быѓ досыць дурны, каб паспрабаваць туды дабрацца.
  
  
  Увесь астатак дня яе прабiраѓся праз ѓдушлiвыя глыбiнi, спынiѓшыся толькi аднойчы, каб перакусiць. Ёй быѓ упэѓнены, што не паспею, але з надыходам цемры, замедляемый святлом, усё яшчэ якое зыходзiць з-за некалькiх градаѓ аблокаѓ, яе наткнуѓся на вялiкую групу гандураскiх пальмаѓ. Гэта было падобна на лес, у лесе, цалкам якi складаецца вакол гэтых высокiх пальмаѓ з пёрыстым лiсцем i даволi гладкiмi стваламi. Памiж iмi раслi инжирные дрэвы паменш, акружаныя зграямi крыважэрных камарову.
  
  
  Гондурасские пальмы растуць у большасцi джунгляѓ Цэнтральнай i Паѓднёвай Амерык, але ih навала, падобнае на гэта было рэдкасцю. Гэта даказвае, што гэтая мясцовасць калi-то возделывалась, так як iндзейцы майя выкарыстоѓвалi плады гэтага дрэва для вытворчасцi алею. Хоць было нялёгка ссекчы гэта дрэва каменнымi сякерамi, яны таксама выкарыстоѓвалi драѓнiну для сваiх пабудоѓ. У гэтай вобласцi гэта дрэва квiтнела, i ѓ рэшце рэшт яно паѓсюль заняло зямлю, якая займаецца калi-то возделывалась.
  
  
  З таго моманту, як я трапiѓ у пальмавую гай, яе абалонкi павольна i асцярожна. Адкрытыя наперадзе павiнна быць штаба-кватэры палкоѓнiка Земблы. Вакол таго нямногага, што АХ раскапаѓ аб загадкавым палкоѓнiка i эга дзейнасцi, яе ведаѓ, што гэты ѓчастак лесу ѓзмоцнена ахоѓваецца людзьмi, сiгнальнымi ракетамi, аскепкавымi мiнамi i адчувальнымi сiгнальнымi мiкрафонамi, здольныя ѓлавiць нават самы слабы гук.
  
  
  Яе папоѓз наперад на карачках, вывучаючы кожны сантыметр мясцовасцi. Яе, працiснуѓся праз падлесак i слiзгануѓ, як цмок, скрозь валуны. Яе свядома абраѓ самую цяжкую i непраходную дарогу. Калi жывёла або раслiна даваѓ найменшы шум або шоргат, яе выкарыстаѓ эга, каб рухацца наперад, заглушаючы якi выдаецца мной гук. Заплечнiк быѓ цяжкiм, i хiстаѓся вакол боку ѓ бок. Банк хваравiта лiль мне вочы, так што я не мог нармальна бачыць. Мяне гэта раздражняла яшчэ больш, калi яе выцiраѓ твар рукавом.
  
  
  У трэнiровачным лагеры ѓ лясах i палях, якiя нiбыта былi замiнаваныя, было практычнай гульнёй, доставлявшей нашым iнструктарам садысцкае задавальненне. Тут усё было смяротна сур'ёзна, i яе напружваѓся, выяѓляючы кожную пагнутую травiнку, кавалачак раздушанага моху або лiяну, якой няма адкуль было з'явiцца. Яе выявiѓ некалькi мiн i абышоѓ ну, не падзенучы. Перарэзаць драты было б самагубствам. Незадоѓга да таго, як ён выйшаѓ на сцежку, яго знайшоѓ трос сiгнальнай ракеты. Яе прапоѓз mimmo iм i знайшоѓ сiгнальны картрыдж, якi абясшкодзiѓ.
  
  
  Шлях ѓяѓляѓ сабой зарослую пустазеллем дарогу, якая займаецца iшла ад ракi Тунгла i iшла на поѓнач. Унiзе, верагодна, быѓ прычал для каноэ, а ѓ кустах таксама можа быць некалькi снайпераѓ. Сама сцежак, вядома ж, была ѓсеяна мiнамi i iншымi пасткамi побач з сховiшчам палкоѓнiка Земблы ѓ джунглях. Так што я вызначана не павiнен быѓ iсцi па гэтым прамым, вузкiм шляху. Яе зноѓ схаваѓся ѓ ценю, i шталь больш асцярожна прабiрацца праз падлесак. У трыццацi ярдаѓ сцежак раптам згарнула i перарэзала мне шлях. Яе ѓважлiва агледзеѓ маленькую, парослую мохам палянку. Яна здавалася такой мiрнай з маленькiмi крылатымi i зiготкiмi матылькамi, танцуючымi ѓ цьмяным святле.
  
  
  Шахта была закапаная ѓ мох шпiлькай ѓверх. Хто б яе нам паставiѓ, ён зрабiѓ гэта недастаткова прафесiйна, таму што шчыра уверсе тырчаѓ невялiкi ѓчастак моху. Злева i справа ад мяне былi густыя агароджы вакол шыпоѓ. Я не мог пазбегнуць гэтага, iнакш мне давялося б вярнуцца i абыйсцi гэтае месца здалёк.
  
  
  Прыгнуѓшыся, яе прыслухаѓся да нейкага гуку. Яе нiчога не чуѓ i думаѓ, што рабiць. Доѓгi шлях таму можа быць больш небяспечным, чым абясшкоджванне мiны. Можа быць, гэта была мiна-пастка, якая займаецца выбухала пры дакрананнi да яе, але гэта, падобна, не адпавядала характары палкоѓнiка Земблы. Ён быѓ не вакол тых, хто марнуе марна мiну, якую ѓжо немагчыма выкапаць, для забеспячэння праходу.
  
  
  Яе, паглядзеѓ праз плячо ѓ цемру джунгляѓ ззаду мяне. Вяртанне заняло б занадта шмат часу, а ѓ цемры ѓ мяне не было нам адзiнага шанец. Яе падпоѓз наперад i асцярожна прыѓзняѓ кавалачак моху. Маё амелы аднаразовае ѓзгаранне пад цiскам. Яе, затаiѓ дыханне, выцер рукi аб штаны i павярнуѓ ручку запальвання. Разьба была разъедена, i ручка не паддавалася лёгка. Нарэшце гэта спрацавала. Яе выняѓ узрывальнiк, вярнуѓ ручку на мiну i паклаѓ на месца кавалак моху. Затым яе зноѓ уздыхнуѓ.
  
  
  Яе ѓстаѓ i асцярожна пайшоѓ па дарожцы, пакуль не змог нырнуць назад у кусты побач з ёй. Яе схаваѓ астатнюю частку майго падарожжа ѓ кустах. Кожная дэталь патрабавала максiмальнага намаганнi. Яе знайшоѓ яшчэ адну мiну, каб абыйсцi яе, i некалькi сiгнальных ракет. Мiны былi раскiданыя гэтак жа густа, як i казуркi. Нарэшце яе, выйшаѓ на больш адкрытае прастору. У некалькiх ярдаѓ ѓзвышаѓся высокi вуглаваты пагорак, густа парослы хмызняком i обвитыми лiянамi дрэвамi.
  
  
  На першы погляд ён выглядаѓ, як пагорак, падобны на пiрамiду. Але потым яе ѓбачыѓ, што падмурак быѓ зроблены па пераплеценых слаёѓ камянёѓ, а з аднаго боку была лесвiца з сотнямi прыступак. Сцены былi пакрытыя выдатнымi архiдэямi i iншымi эпифитами, якiя адчувалi сябе больш камфортна ѓ расколiнах каменнай мура, чым на галiнах дрэѓ. Яе, паглядзеѓ на руiны старажытнай пабудовы майя . Ih амаль немагчыма было распазнаць, як справа рук чалавечых. Яны сталi адзiным цэлым з джунглямi, якiя паглынулi ih тысячу гадоѓ таму. Пабудова, вiдавочна, спраектаваная як храм, эфектна ѓзвышалася па ѓсёй глыбiнi джунгляѓ, змрочных i таямнiчых у гэтым аддаленым месцы.
  
  
  Больш важнай, чым эга гiстарычная каштоѓнасць, была мэта, для якой ён цяпер выкарыстоѓваѓся. Паведамленнi аб гэтым прыйшлi да нас фрагментарнае i часткi яшчэ зыходзiлi па слыхавы. Аднак, калi наша iнфармацыя была дакладная, у гэтых iзаляваных i вонкава закiнутых руiнах хавалася самая сучасная электронная зброi, якую толькi можна ѓявiць.
  
  
  Усё пачалося два месяцы таму з скажонага радиосообщения ад нашага агента ѓ Оахаке, Мексiка. З таго часу ѓ АХ паступова склаѓся вобраз своеасаблiвага генiя, называвшего сябе палкоѓнiкам Земблой. Ён вынайшаѓ што-то для змены клiмату, а гатэль выкарыстоѓваць гэты клiмат-кантроль, як зброю. Супраць каго ён будзе выкарыстоѓваць эга i чаму, было невядома. Аднак усё паказвала на тое, што ѓ яго ѓ гэтым храме майя дастаткова абсталявання, каб ператварыць бязмежныя якiя кiпелi джунгляѓ ѓ гiганцкi ледавiк.
  
  
  На працягу некалькiх дзён цi, магчыма, гадзiн ён планаваѓ зрабiць менавiта гэта: без папярэджання ператварыць Цэнтральную Амерыку ѓ адзiн шырокi арктычнае пейзаж.
  
  
  Яе павiнен быѓ спынiць эга.
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 2
  
  
  
  
  Яе зняѓ заплечнiк i асцярожна паклаѓ эга на зямлю. Падчас майго двухдзённага падарожжа сюды ён мне вельмi спадабаѓся. Ён прадставiѓ мне адукацыю i прытулак, i я спадзяваѓся, што ён дапаможа мне зноѓ. Тое, што мне трэба было зрабiць далей, трэба было рабiць асцярожна i цiха. Усё, што я змог узяць з сабой, гэта невялiкi набор iнструментаѓ, якi хлопцы па лабараторыi AX зрабiлi спецыяльна для гэтага выпадку. Яе змог прышпiлiць эга да пятлi, так што мае рукi былi вольныя. Мой газавая бомба была прылепленая да лодыжцы, а штылет быѓ зашпiлены вакол маёй рукi. Пакiнуѓ ёй свой Люгер. Цяпер у мяне быѓ зачынiѓся з павышэннем на 7,65-мм пiсталет тыпу " Чы-Ком ", якi выкарыстоѓваѓся ѓ В'етнаме. Ён меѓ убудаваны глушыцель i патрабаваѓ спецыяльных патронаѓ з гiльзамi без абадка. Гэта быѓ далёка не Люгер: у яго не было такой вялiкай магутнасцi, але ён быѓ гэтак жа эфектыѓны на блiзкай адлегласцi. Тым больш, што на Люгер толкам глушыцель не паставiш. Гэты дзяржальня па-ранейшаму не вельмi добра ляжаць у маёй руцэ, так як я прывык да больш цяжкаму нямецкага пiсталета.
  
  
  Яе думаѓ ѓзяць з сабой мачэтэ, але эга мне не трэба было б, каб прайсцi праз руiны, так як яны не зараслi, i калi б яе выкарыстаѓ нож, гук, безумоѓна, выдаѓ бы мяне. Нож з доѓгiм лязом быѓ добрым зброяй, калi ѓ вас было месца, але з iм было б цяжка звяртацца ѓ храме, як з Люгером. Так што я пакiнуѓ эга разам са сваiм заплечнiкам i пайшоѓ на паляну, навакольнае храм. Тут, напэѓна, было схавана больш мiкрафонаѓ, чым у любой студыi вяшчання. Яе разлiчваѓ, што чалавек ля манiтора прыме мяне за жывёла вакол джунгляѓ, таму што сiстэма сiгналiзацыi, больш не выдавала папярэджанняѓ. Яе, ускочыѓ i падцягнуѓся да першага ѓступы храма. Мне даводзiлася выкарыстоѓваць каранi, лiяны i пнi ѓ якасцi апоры, таму што я не давяраѓ крошащейся лесвiцы.
  
  
  Яе амаль слепа трапiѓ у iншую пастку. На шчасце, яе ѓбачыѓ невялiкую выманне высока на дрэве. Чалавек, заклаѓ мiну, паказаѓ, куды ён ставiце снарад. Яе не смелы паварушыцца. Мне спатрэбiлася цэлая вечнасць, каб знайсцi запальванне. Гэта быѓ жаѓтлявы тонкi трос з уваткнутымi ѓ яго маленькiмi вострымi шыпамi. Ён расцягнуѓся памiж двума дрэвамi i цалкам схаваѓся ѓ лiстоце. Калi б я пайшоѓ далей, ён прарэзаѓ б маю плоць, як брытва. У той жа час штыфт вырваѓся б вакол грузу за дрэвам, i мы з гэтым дрэвам разам паднялiся б у паветра. Гасцiнны чалавек, гэты палкоѓнiк Зембла!
  
  
  Яе абмiнуѓ трос i асцярожна прапоѓз далей. Кожныя некалькi метраѓ яе зацеплялся нагой за лiяны, каб паслухаць i адпачыць. Потым яе зноѓ падняѓся. У якасцi апоры яго выкарыстаѓ шчылiны i выступы. Высока над верхавiнамi дрэѓ яе ѓбачыѓ ѓзыходзячую месяц, отбрасывающую бледны сяргей.
  
  
  Апынуѓшыся наверсе, яе, прысеѓ памiж двума каменнымi грудамi з зубчастага карнiза. Яе агледзеѓ дах, якая займаецца была плоскай i прастакутнай. Пярэдняя частка, якая вядзе да лесвiцы, i задняя частка былi ѓ два разы даѓжэй боку, па якой яе падняѓся. Дах была чыстая i, верагодна, свежеположенная. У куце на далёкай баку стаяла нешта накшталт хацiны, падобнай на груду друзу.
  
  
  Каб патрапiць у храм, мне давялося прайсцi праз дзверы хацiны ён, таму што iншага ѓваходу на дах не было. Памiж мной i хацiнай стаялi двое ахоѓнiкаѓ i верталётам. Одзiна вакол ахоѓнiкаѓ прыхiнуѓся да шасi верталёта. Iншы павольна shell ѓздоѓж поручня. Абодва яны былi невысокiмi каржакаваты метысы; як семдзесят працэнтны никарагуанцев, напалову карэнныя амерыканцы i напалову лацiнаамерыканцы. На iх былi свабодныя штаны i кашулi i мяккiя замшавыя боты. Яны, здавалася, былi ѓ парадку i не выдавалi нашы гуку. Яны не былi апранутыя, як сапраѓдныя салдаты, але цалкам маглi б выкарыстоѓваць свае лёгкiя аѓтаматычныя вiнтоѓкi, калi б вы падышлi да iх занадта блiзка. Гэта былi бельгiйскiя 7,62-мм вiнтоѓкi НАТА FAL; вельмi добрыя i вельмi папулярныя асяроддзях южноамериканцев.
  
  
  Верталётам быѓ Bell Sioux 13 R, трехмясцовый. Ён быѓ трохi падобны на вялiкую страказу з паднятым уверх хвастом. Гэта была надзейная рабочая конiк, якая займаецца шырока выкарыстоѓвалася з часоѓ Карэi. У гэтым богам забытым месцы такая штука была адзiным культуры выступае ѓ лепшым выпадку перамяшчэння. Таму дах храма зрабiлi прыдатнай для прызямлення. Хоук зрабiѓ аэрафотаздымкi, якiя паказалi, што верталётам звычайна стаяѓ на даху. Расследаванне, завершанае тыдзень таму, паказала, што верталётам не належаѓ афiцыйнай археалагiчнай групы. Ён быѓ набыты ѓ вынiку серыi вельмi асцярожных здзелак на вайсковым складзе ѓ Мехiка. Гэта адбылося праз некалькi дзён пасьля таго, як на горад абрынулася моцная снежная бура на памяцi жывуць. Само па сабе не так моцная, але ѓсё ж дастатковая, каб выклiкаць горшыя падазрэннi ѓ АХ. З-за гэтага Хоук вырашыѓ паслаць мяне сюды.
  
  
  Ёй быѓ першым па нашых людзей, хто ѓважлiва разгледзеѓ гэты верталётам. На дзвярах была цiкавая эмблема; залатое сонца з трыма малiнавымi лiнiямi на nen. Як быццам хто-то разрэзаѓ арнамент нажом, i метал цяпер сыходзiць крывёй. Яе задаваѓся пытаннем, што гэта значыць. Калi падышоѓ патрульны лiжа, яе заѓважыѓ такую ж налепку на яго нагруднай кiшэнi.
  
  
  Ён падыходзiѓ усё лiжа i лiжа... Сiтуацыя стала складанай. Двое ахоѓнiкаѓ цяпер былi так далёка сябра ад сябра, што я не мог стрэлiць у iх адначасова з таго месца, дзе сядзеѓ. Калi яе выстрелю у аднаго, ён папярэдзiць iншага перш, чым яго змагу павярнуцца i пайсцi за iм. Калi яе рухаѓся занадта рана, яе апынаѓся памiж iмi; аднак, калi яе спазнюся, яе таксама траплю ѓ пастку, як пацук. Так што як-то прыйшлося б абясшкодзiць ih абодвух адразу, i тое, без гуку.
  
  
  Ахоѓнiк абышоѓ некалькi камянёѓ, якiя звалiлiся з поручня. Ён так шмат разоѓ абыходзiѓ дах, што цяпер кiнуѓ на нах маленькую кепку i бязмэтна глядзеѓ праз парэнчы, з боѓтаецца на плячы стрэльбай. Час ад часу ён нават не знайшоѓ час штогод; тое, што робiць нават бягучы сабака. Першым патрабаваннем з'яѓляецца тое, што вы заѓсёды павiнны ведаць, што адбываецца вакол вас, таму што ад гэтага можа залежаць ваша жыццё. Гэта будзе каштаваць эму жыцця.
  
  
  Яе сунуѓ штылет ѓ руку. У другой руцэ ѓ мяне быѓ пiсталет з глушыцелем. Цень цалкам паглынула мяне. Ёй быѓ адзiн цэлым з камянямi. У прыцемках аб'екты часам адрознiць цяжэй, чым у цемры, i я ручаюся за гэта. Ён падыходзiѓ усё лiжа i лiжа. Яе, затаiѓ дыханне... Раптам яго больш не змог эга бачыць. Верагодна, ён зноѓ хадзiѓ вакол якiх-то звалiлiся камянеѓ. На iмгненне яе спалохаѓся, што ён мяне заѓважыѓ, i нырнуѓ у сховiшча. Затым краем вока ѓбачыѓ яе эга ногi. Значыць, ён усё яшчэ не ведаѓ, што я быѓ там. Цяпер яе мог чуць эга дыханне i шоргат эга калашыны па даху. Яе палiчыѓ да трох i ѓскочыѓ.
  
  
  На самай дэла маёй галоѓнай клопатам быѓ ахоѓнiк у верталёта. Яе гатэль спачатку прыбраць ih з дарогi, а астатнiх выкарыстоѓваць як шчыт. Улiчваючы адлегласць, эга непрадказальную рэакцыю i той факт, што мне нельга было шумець, ён уяѓляѓ найбольшую пагрозу. Яе двойчы хутка стрэлiѓ. Першы стрэл трапiѓ эму ѓ грудзi, пачала другi - у шыю. Не выдаѓшы нам гуку, ён упаѓ на круглую сталёвую стойку верталёта. Падэшвы маiх чаравiкаѓ выраблялi больш шуму па камянях, чым стрэлы вакол майго стрэльбы.
  
  
  Стилетом яе паспрабаваѓ патрапiць iншаму ахоѓнiку ѓ ныркi. Яе разлiчваѓ, што ён замрэ, калi ѓбачыць мёртвага сябра. Але ён рэагаваѓ, як пантэра. Iнстынктыѓным рухам ён павярнуѓся, нахiлiѓшыся. Потым гэтага ѓсё адбылося як у тумане.
  
  
  Калi б ён быѓ належным чынам навучаны, ён павiнен быѓ бы выкарыстоѓваць сваю зброю цяпер. Але ѓ тую долю секунды ён адрэагаваѓ так, як яе не разлiчваѓ. Ён нахiлiѓся, кiнуѓ вiнтоѓку i пацягнуѓся за кiнжалам камандас, свисавшим з пояса. Ён прывык бiцца з iм. Ён асвоiѓ гэта яшчэ ѓ дзяцiнстве. Для яго пiсталет быѓ проста нязграбным кавалкам прасы.
  
  
  Яе чакаѓ ухiлiцца ад яго вiнтоѓкi, але доѓгi ствала вiнтоѓкi ФОЛ ѓрэзаѓся мне ѓ запясце, i штылет вылецеѓ вакол маёй рукi. Пасля гэтага ѓсё пайшло вокамгненна. Вiнтоѓка звалiлася на зямлю памiж намi. Мая правая рука з дымлiвых пiсталетам паднялася ѓверх. Эга левая рука выцягнулася, каб прыняць ѓдар. Эга правая рука з васьмю цалямi халоднай сталi нацэлiлася мне ѓ жыццi. Мая левая рука схапiла эга правае запясце i тузанула эга таму. Цяпер ён стаяѓ да мяне спiнай i ѓжо не мог паварушыць рукой, у якой трымаѓ нож. Ён адкрыѓ рот, каб закрычаць. Яе, прыцiснуѓ правую руку да эга твару i зацiснуѓ прыклад стрэльбу памiж эга зубамi. Ён задыхнуѓся i паспрабаваѓ выкруцiцца. Мая левая рука нацiснула так моцна, што вось давялося сагнуцца таму. Ён штурхаѓ мяне па галенцы i спрабаваѓ дацягнуцца свабоднай рукой да майго твару i вачэй.
  
  
  Яе сунуѓ пiсталет эму ѓ рот i тузануѓ за руку. Што-нешта трэснула. Эга рука обмякла, i нож выпаѓ праз эга слабых пальцаѓ. Мая левая рука была ѓ яго за шыяй. Ён зноѓ паспрабаваѓ вырвацца. Беспаспяхова. Ён не выдаѓ нам гук, калi яго шыя зламалася.
  
  
  Яе адштурхнуѓ нежывое цела з сябе i ѓзяѓ нож. Калi ахоѓнiк павалiѓся на зямлю, яго мэта знаходзiлася пад дзiѓным кутом, яго ѓжо бег да дзень. Унутры была я стараюся вузкая лесвiца. На вялiкiх стойках вакол дрэва саподиллы разьба ѓсё яшчэ была добра прыкметны i амаль не пакутуе ад часу. Каменныя сцены былi пакрытыя барэльефамi, колер якiх вылучалiся ѓ святле электрычных лямпаѓ на столi. Трохi святла пранiкала i скрозь цёмныя аддавалi перавагу былых вокнаѓ, а цяпер зарослых зялёнай павуцiннем раслiн.
  
  
  На паѓдарогi да лесвiцы яе завагаѓся. Нiчога не было чуваць нам, зверху, на нас знiзу. Яе паставiѓ свой штылет у ножны, падабраѓ каменьчык i кiнуѓ эга ѓнiз. Ён адскочыѓ ад камянёѓ. Было чуваць толькi рэха. Яе працягнуѓ шлях з пiсталетам наизготовку.
  
  
  Яе, выйшаѓ на пляцоѓку са сводчатой дахам i калiдорам, якi збочваѓ налева. Далей усё было нядаѓна рэканструявана па ѓсiм бетону, сталёвых бэлек i алюмiнiя. Лямпы па-ранейшаму звiсалi з столi, як гiрлянда ёлачных агнёѓ, але побач з iмi была металiчная труба кандыцыянера з адтулiнамi праз кожныя некалькi метраѓ, праз якiя выходзiѓ халаднаватае паветра. З гэтага моманту храм майя шталь не больш чым абалонкай, абалонкай звышсучасных збудаванняѓ палкоѓнiка Зямлi.
  
  
  У другiм канцы калiдора была сталёвая дзверы, якая займаецца выглядала такой жа трывалай, як дзверы банкаѓскага сховiшча. Не было нас гук. У дзвярным вушаку быѓ патоплены замак з чырвонай ручкай. Было магчыма, што дзверы адкрыецца, калi яе нацiсну кнопку. Аднак вельмi верагодна, што хто-то з другога боку атрымае сiгнал адкрыць дзверы.
  
  
  Яе прыклаѓ вуха да халоднай сталi. Спачатку яе нiчога не чуѓ. Затым да мяне данёсся нiзкi гул, якi яго хутчэй адчуѓ, чым пачуѓ, разам з пранiзлiвым слабым вiскам генератараѓ. Яе зноѓ паглядзеѓ на замак. Вакол сумкi з iнструментамi яе досталь адмычку: iнструмент з спружынай, якая займаецца прымушае iголку скакаць памiж часткамi замка i тым самым ѓзломвае эга. Гэта была простая рэч, i для яе выкарыстання патрабавалася шмат вопыту i цярпення. Потым трох спробаѓ дзверы адчынiлiся. Яе прапоѓз туды хутка i бясшумна, як котка. Храм здаваѓся цiхiм i закiнутым. Вiбрацыi ѓзмацнiлiся, напоѓнiѓшы памяшканне звышгукавым грукатам магутнага крынiцы энергii. Я пайшоѓ адкрыта да гуку, таму што iнтуiтыѓна ведаѓ, што гэта крынiца таго, што я хацеѓ. Мае shaggy гулка гучалi па шершавому бетону. Яшчэ адзiн калiдор, яшчэ адна лесвiца, яшчэ адзiн калiдор i, нарэшце, другая сталевая дзверы, за якой шум быѓ яшчэ гучней ранейшага. Яе зноѓ скарыстаѓся адмычкай i асцярожна ступiѓ унутр.
  
  
  Гэта была нiзкая пакой з радамi неонавых лямпаѓ. З двух бакоѓ стаялi сталёвыя шафы са лiчыльнiкамi, датчыкамi i радамi кампутарных шпулек за шклом. У цэнтры стаяѓ размеркавальны шчыт даѓжынёй амаль паѓтара метра з неверагодным колькасцю кнопак, правадоѓ i потенциометров, пад якiмi былi латкi з нiчога не значаць для мяне надпiсамi: Лабион. Iндэкс, противоточная муфта i катаридин Фактарам. Энергiя для гэтага электроннага будынкаѓ падавалася па кабелi таѓшчыней з маю руку i iшла па падлозе да выключальнiка на стогн з iншага боку. Побач была дзверы, i адтуль даносiѓся пранiзлiвы вiск электрастанцыi. Але гэта мяне не цiкавiла. Яго быѓ там, дзе павiнен быѓ быць. Яе, падышоѓ да кампутарных шафах i высунуѓ паваротныя панэлi перамыкачоѓ наперад.
  
  
  Шпулькi, тонкiя, як спружыны, транзiстары i iнтэгральныя fold paper блiшчалi на святла. Па яе сумкi дастаѓ полиэстеровый балончык, падобны на звычайны аэразольны балончык з iнсектыцыдам. Яе распылiѓ на абсталяванне празрысты пласт высококоррозионной растворяющей кiслаты. Таму яе апрацаваѓ ѓсе шафы i зноѓ зачынiѓ панэлi, калi скончыѓ.
  
  
  Кiслата была вынаходствам лабараторыi AX . Бомба можа вывесцi па зборцы частка аб'екта, але, магчыма, не ѓсе; i, вядома, не ѓсе важныя часткi, калi толькi яе не выкарыстаѓ столькi выбухоѓкi, што ѓвесь храм майя быѓ знiшчаны. Аднак раптоѓнае разбурэнне храма можа мець менш прыемныя мiжнародныя наступствы.
  
  
  Затым паѓстала лагiстычная праблема, як кантрабандай правезцi што-то такое цяжкае. I яшчэ небяспека таго, што пры мне бомба будзе знойдзена i абясшкоджаная. Кiслату нельга было выявiць, пакуль не стала занадта позна, i яе нельга было вiктар пасьля таго, як ee распылiлi. Нават аѓтобус растварыѓся б, не пакiдаючы нам найменшага намёк на тое, што адбылося пасьля майго сыходу.
  
  
  Яе асцярожна распылiѓ з'едлiвае рэчыва паѓсюль. Некалькi гадзiн, i кiслата раз'ела б усё наскрозь. Дэталi плавiлiся, кабельныя злучэння знiкалi i выклiкалi кароткае замыканне ѓ металiчным корпусе. Да таго часу яе вярнуся ѓ джунглi ѓ цэласцi i захаванасцi, метады Земблы будуць рваць на сабе валасы. Да паѓночы кожная адзiнка абсталявання, якую яе апрацоѓваѓ, ператваралася ѓ груду металалому. Гэта дало б нашым дыпламатам час прымусiць Нiкарагуа i Арганiзацыю амерыканскiх дзяржаѓ правесцi расследаванне. Сабатаж быѓ маёй адзiнай працай. Калi скончу яе, усе будуць смяяцца над гэтым. Акрамя палкоѓнiка Земблы.
  
  
  Яе пакончыѓ з кампутарамi i побрызгал ѓнутраную частку размеркавальнага шчыта. Раптам дзверы адчынiлiся, i ѓвайшлi два тэхнiка i ахоѓнiк. Ih здзiѓлення было гэтак жа вялiка, як i маё ѓзрушэнне. Метады - я думаѓ, што гэта былi метады, таму што яны былi ѓ белых халатах i з паперамi ѓ руках - былi бяззбройныя. Апрануты ѓ шэрае ахоѓнiк амела бразiльскi рэвальвер Росi 38-га калiбра ѓ кабуры на сцягне. Яны распрацавалi эга самастойна, выкарыстоѓваючы Smith & Wesson, i ѓ яго быѓ четырехдюймовый мозгу. Ён схапiѓ эга i закрычаѓ: " Альта ".
  
  
  Аднак я не збiраѓся стаяць на месцы. Яе паспеѓ толькi адарваць паласу самазнiшчэння з балона, i шпурнуць эга ѓ цёмны кут. Яе прыцэлiѓся i двойчы стрэлiѓ. Ахоѓнiк ѓскрыкнуѓ ад балюча i схапiѓся за горла. Лупiѓ вочы па эга рэвальвера прайшла над маёй галавой, нiчога не закрануѓшы. Ахоѓнiк ѓпаѓ на шафу ззаду яго. Ён застагнаѓ, ѓчапiѓся пазногцямi ѓ метал i павольна споѓз на зямлю.
  
  
  Яе скокнуѓ да дзень, i наткнуѓся на двух тэхнiкаѓ, якiя, вiдавочна, вынiкалi загадам ахоѓнiка i стаялi на месцы. Гэта вывела мяне па процiваг. Яе, адчуѓ, як хто-то схапiѓ мяне за кашулю. Яе павярнулася на 360 градусаѓ, каб вырвацца па хiтрыкi эга. У гэты момант уварвалiся новыя ахоѓнiкi. Пачатку другой тэхнiк кiнуѓся на мяне, схiлiѓшы галаву, i з сiлай упiхнуѓ мяне назад у пакой.
  
  
  Ахоѓнiкi кiнулiся на мяне. Адзiн кулак трапiѓ мне ѓ сонечнае спляценне, а iншы - у скiвiцу. Яе адхiснуѓся. Яе паспрабаваѓ аддыхацца i выпусцiѓ дзве апошнiя кулi ѓ тых, хто нападаѓ. Я з задавальненнем пачуѓ адзiн крык. На мяне абрынуѓся горад кулакоѓ i сталi. Пiсталет быѓ выбiты вакол маiх рук. Гэта былi моцныя, энергiчныя байцы. Калi яе пазбаѓляѓся ад аднаго, яго месца разглядаюць два iншых.
  
  
  У гэтым замяшаннi мяне раптам моцна ѓдарылi нагой у пахвiну. Яго сагнуѓся напалову ад пакутлiвай болю i ѓпаѓ на бетонную падлогу. Ботаѓ ѓдарыѓ мяне ѓ вышыню. Напалову анямелыя, пацягнуѓся яе вакол сябе, намацаѓ нагу i тузануѓ яе. Мужчына з крыкам упаѓ памiж астатнiмi. Цяпер яе мог дастаць свой нож.
  
  
  Яе сек ѓсё вакол сябе, i адчуваѓ, як што-то плёскаецца цёплае мне на твар i рукi. Мой штылет шталь занадта слiзкiм, каб эга можна было ѓтрымаць. Яе пачуѓ роѓ ахоѓнiкаѓ. Ih занадта шмат, i ih ѓсё яшчэ прыбывала. Мяне штурхалi i былi прыкладамi рэвальвераѓ. У некаторых былi пiсталеты, i яны iso усiх сiл старалiся ѓразiць мяне iмi. Ih боты былi па мойму зраненага цела. Людзi ih крыкi станавiлiся ѓсе слабей i невнятнее: туман ценяѓ i галасоѓ. Стрэлiѓ рэвальвер. Гэта было падобна на выбух зарада дынамiту ѓ нiжняй пакоi. Да мяне смутны настаѓ, што забойная атака спынiлася. Ахоѓнiкi стаялi па стойцы смiрна, цяжка дыхаючы. У дзвярах стаяѓ мужчына, павольна апускаючы кольт 357 "Пiтон". Нядзiѓна, што стрэл рэхам адгукнуѓся ѓ пакоi. Ён быѓ апрануты ѓ тую ж форму, што i iншыя, але эга паводзiны выказваѓ упэѓненасць i ѓладарнасць. У яго было тонкае i вострае твар. Яго сцiснутыя вусны падалi "бандыцкiя" вусы, а арлiны нос ханс эму выгляд драпежнай птушкi. Ён стаяѓ там, як выпадковы, аб'ектыѓны глядач, але эга вочы былi цьвёрдыя, як камень.
  
  
  'Што тут адбываецца?' - спытаѓ ён зусiм спакойна. Сэр, - сказаѓ адзiн вакол ахоѓнiкаѓ, - мы выявiлi тут гэтага ангельца. Ён забiѓ i паранiѓ Хуана...
  
  
  " Силенцио " . Мужчына зрабiѓ на мяне рэвальвер. 'Пойдзем са мной.'
  
  
  Яе выпусцiѓ свой штылет i ѓстаѓ, хiстаючыся, мае мышцы крычалi, чым балюча.
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 3
  
  
  
  
  Яе, быѓ у цёмнай пячоры. Адзiны сьвяты прабiваѓся скрозь шчылiну пад тоѓстай драѓлянай дзвярыма. Гарышча быѓ вельмi маленькiм, не больш вялiкага адзежнай шафы. Хто ведае, хто або што было калi-то ѓнутры. Па крайняй меры, цяпер яе сядзеѓ там, пасярод бруднай хламу. Павiнна быць, яе быѓ дзе-то пад храмам, таму што каранi дрэѓ i раслiн пранiклi ѓ камянi, але, па-вiдаць, так павольна, што цяпер змацоѓвалi сцены.
  
  
  Яе, прыхiнуѓся да каменнай стагнаць, голы i бяссiльны, у смуроднага паветры, з нецярпеннем чакаючы, што адбудзецца далей. Мяне раздзелы, абшукалi i ѓсё забралi. А таксама маю газавую бомбу i наручныя гадзiны.
  
  
  Следствам кiраваѓ чалавек, iмя i пасаду якога мне не вядомыя. Ён не распытваѓ мяне. Эга словы абмяжоѓвалiся некалькiмi кароткiмi загадамi мне або двух суправаджаюць эга ахоѓнiкаѓ. Ён паставiѓся да мяне са спакойным, напышлiвым пагардай, якое раззлавала мяне яшчэ больш, чым калi б ён вёѓ сябе па-садысцку. Ён пакiнуѓ мяне тут i, наколькi яе мог судзiць, забыѓся.
  
  
  Час праляцеѓ так павольна, што я ледзь не сышоѓ з розуму. Частка часу яе правёѓ, абдумваючы варыянты ѓцёкаѓ. Ih не было. Астатнi час яе думаѓ пра едкай кiслаце; як павольна, але на самой справе, разам з абсталяваннем Земблы, яно з'ядаѓ маё жыццё. Кожная секунда наблiжалi той момант, калi працэс разбурэння заѓважаць, i тады нiбыта дакладна не дадуць мне гнiць тут далей.
  
  
  Гук завалы з iншага боку дзень напалохаѓ мяне. Дзверы са скрыпам расчынiлiся. Мой сьледчы вярнуѓся разам з двума нервовымi ахоѓнiкамi. Ён шпурнуѓ у мяне мае штаны, а затым прыхiнуѓся да дзвярнога вушака з выглядам выпадковага, незацiкаѓленая назiральнiка.
  
  
  - Апранiся, амiга, мы адправiмся ѓ госцi, а з намi дамы.
  
  
  'Куды?'
  
  
  "Зачынi Рот. Рабi, як табе кажуць.
  
  
  Ён пачакаѓ, пакуль яе застегну свае расстегнутые штаны, а затым жэстам паказаѓ мне, каб яе выйшаѓ па iмправiзаванай камеры. Яго мiргнуѓ пры святле неабароненай лямпачкi ѓ калiдоры, i на iмгненне завагаѓся, каб зарыентавацца. Гэта прымусiла ахоѓнiка ткнуць мяне ствалом пiсталета. Мы пайшлi iншым шляхам, чым прыйшлi, i сустрэлi некалькiх салдат i тэхнiкаѓ, якiя глядзелi на мяне са сумессю агiды i цiкаѓнасцi. Нейкi час мы iшлi па доѓгiх калiдорах з голымi сценамi, падымалiся i спускалiся па лесвiцы. Усе яны былi так падобныя, што я безнадзейна заблукаѓ у гэтым лабiрынце. Нарэшце мы прыйшлi ѓ шырокi зала, якi адкрываѓся ѓ iншыя калiдоры, так што здавалася, што мы дасягнулi восi колы са спiцамi. Гэты зала хутка ператварыѓся ѓ вялiкi цэнтральны зала. Вялiкая частка гэтага была цьмяна асветлена свячэннем з-за дамаскай фiранак, свисавших па крузе з столi. Было адно моцнае пляма, образующее яркi круг у цэнтры падлогi. Сцены амаль з усiх бакоѓ разгледзеѓ набiтыя кнiжныя шафы. Тоѓстыя фалiянты ѓ скураных вокладках стаялi побач з залистанными улёткамi. Сцяна, перад якой яе захоѓваѓ, была пустыннай, калi не лiчыць гэта велiзарнай таямнiчай налепкi, якая займаецца вiсела высока i шчыра пасярэдзiне. Залатое сонца ззяла на сцэне, на якой сядзела iнструментальная кансоль, якую, як быццам яе сапсаваѓ. Вакол вакол нах сядзелi пяць чалавек.
  
  
  Там было двое мужчын сярэднiх гадоѓ. У аднаго была мэта лысая, як бiльярдны шар. Iншы быѓ з асобай, якое, на першы погляд, сутыкнулася з захлопнувшейся дзвярыма. Адна вакол жанчын была нiзенькiх i тоѓстай, з цяжкай непаваротлiвай грудзьмi i вострымi пранiзлiвымi агатавымi вачамi. Другая была маладзей i трохi лепш намаляваная. Яна выглядала так, быццам вось было сумна.
  
  
  Пяты чалавек быѓ чалавекам, вельмi адрозным ад астатнiх. Ён сядзеѓ асяроддзяѓ жанчын для кансоллю ѓ эфектным чорным скураным якi верцiцца крэсле. На nen быѓ лёгкi бэжавы i спа-касцюм з сiнiм кашемировым шалiкам. Ён абапёрся на кансоль, падняѓшы локаць i трымаючы ѓ руцэ маю сумку з iнструментамi, як быццам прасiѓ мяне зiрнуць на нах. Ён паглядзеѓ мне адкрыта ѓ твар з мудрым i сумным поглядам у вачах.
  
  
  Ён быѓ маленькiм i рухомым. Не стары, але гады не пашкадавалi яго. Глыбокiя маршчыны на яго твар i кругi пад вачыма, здавалася, былi ѓбiтыя ѓ iх, сцiраючы любыя сляды юнацтва або бесхитростности. Ён не быѓ падобны на нас, на каго iншага, з кiм яго калi-небудзь бачыѓ. Арыгiнальныя выгнуты нос, лiнii iлба i шчыльна сцiснутая верхняя губа выдавалi пародзiстага Майя. Эму не трэба было прадстаѓляцца. Яе сутыкнуѓся з няѓлоѓным палкоѓнiкам Земблой. - Выйдзiце сяргей, сеньёр , - сказаѓ ён. Эга голас быѓ высокiм i вострым, як меч.
  
  
  Пiсталет штурхнуѓ мяне наперад.
  
  
  Яе стаяла пасярод сляпучага прамяня святла, i на працягу некалькiх доѓгiх хвiлiна нiхто нiчога не казаѓ. Зембла не рухаѓся, але астатнiя неспакойна коѓзалiся на сваiх месцах, вывучаючы мяне напружанымi вачыма. Яны не былi такiмi чистокровными, як ih правадыр, але кроѓ майя пакiнула пасля ih моцна загарэлых тварах.
  
  
  - Мы двойчы абшукалi ѓсе, - нарэшце сказала Зембла, - але нiдзе не знайшлi схаванай выбухоѓкi.
  
  
  Яе нiчога не казаѓ.
  
  
  Яе слухаю, - сказаѓ ён. Эга голас быѓ зманлiва прыветлiвым. Тыкающий пiсталет у маёй спiне быѓ зусiм не такiм.
  
  
  Ёй яе не пакiнуѓ, - сказаѓ я.
  
  
  Можа быць, - адказаѓ ён. Ён перавярнуѓ мой набор iнструментаѓ уверх дном, так што эга змесцiва перекатилось па латка кансолi, i падняѓ маю мiкрафiльм-камеру. "Вы прайшлi доѓгi i цяжкi шлях, проста фатаграфуючы, сеньёр, - сказаѓ ён. Фатаграфiя была пачатку другой часткай майго задання. Яе павiнен быѓ захаваць як мага больш абсталявання на плёнцы, але толькi пасьля таго, як у мяне была магчымасць выкарыстоѓваць свой спрэй. У гэтым дачыненнi да Хоук быѓ непахiсны. Разбурэнне прыйшоѓ першым. Яе не мог не ѓсмiхнуцца, нягледзячы на тое, што адчуваѓ сябе няёмка i нерваваѓся, як тыгр, обнюхивающий пастку.
  
  
  Раптам рэзкiм рухам рукi Зембла шпурнуѓ мае рэчы на зямлю.
  
  
  'Хто ты? Як цябе завуць? Што ты наогул тут робiш?
  
  
  Яе, пацiснуѓ плячыма. "Мяне клiчуць Нiк Картэр, - i вы ведаеце, чаму яе тут. У вас была прычына сустрэнуць вашых руках секунду таму.
  
  
  "Картэр..." Ён асцярожна вымавiѓ iмя. - Здаецца, яе што-што памятаю... Ды! Галасаваць яно! Куба 1969 i Чылi ѓ мiнулым годзе. Што ж, на гэты раз вы пацярпелi няѓдачу, мiстэр Картэр.
  
  
  - Можа, ты i маеш рацыю, - адказаѓ я, гледзячы на яго. Мае вочы пастаянна рухалiся туды-сюды, спрабуючы знайсцi слабое месца ѓ Зембле, у астатнiх чатырох цi ѓ чалавеку i ахоѓнiкаѓ, якiя стаялi памiж мной i цёмным калiдорам. Не было нам аднаго, абсалютна нiякага варыянту ѓцёкаѓ. Зембла, здавалася, адчуѓ маё расце неспакой, ён выдаѓ кароткi рэзкi смяшок, i сказаѓ: "Супакойся. Мы не пакараем цябе тут.
  
  
  "Я вось чакаю цырымонii, на якой мне разарвуць грудзi i вырвуць складаць даляр".
  
  
  - Вам прыйдзецца прызнаць, што вы гэта заслугоѓвае, сеньёр Картэр. Яны былi добрымi людзьмi, яны, якiх ты забiѓ. Але мы прыдумалi спосаб выкарыстоѓваць вас для сябе, i хоць вы не зможаце фатаграфаваць гэтага, ёсць шанец, што вы зможаце паведамiць аб тым, што збiраецеся ѓбачыць. Дарэчы, простае цiкаѓнасць, не здрада цi ѓказаѓ вам шлях сюды?
  
  
  Яе зноѓ абыякава пацiснуѓ плячыма. "Слыхам ѓсёй тэрыторыi гатэля, а поѓнiцца."
  
  
  - Я ѓжо баяѓся гэтага. Толькi з дапамогай здраднiка ты змог прайсцi праз пояс маёй абароны. Адзiнае раѓнанне, якое я не магу вырашыць, гэта раѓнанне чалавечай непрадказальнасцi. Не думаю, што гэта будзе турбаваць мяне, затым сённяшняга вечара.
  
  
  Ён не ведаѓ, наколькi меѓ рацыю. Але па iншай прычыне, чым ён думаѓ! А калi б ён пазнаѓ праѓду... Я зноѓ агледзеѓся i праглынуѓ. Гэта была пастка, пахавальня. Нават бязлiтасны сьвяты над галавой, здавалася, выпраменьваѓ небяспека.
  
  
  "Затым сённяшняга вечара, - працягваѓ Зембла, - будзе... Але ж вы, напэѓна, ѓжо ѓсе ведаеце аб маёй маленькай iнсталяцыi тут!"
  
  
  - Проста ты думаеш, што ѓ цябе самы вялiкi халадзiльнiк у свеце.
  
  
  - Не зусiм так, - усмiхнуѓся ён. "Я толькi збiраюся зрабiць нейкую ѓяѓную гару. Гэта значыць з дапамогай радыёхваль зрабiць выгляд, што лес ёсць, праецыюючы ѓсе яе ѓласцiвасцi паветраныя патокi трапасферы. Гэта павiнна адбыцца на вышынi каля 15 000 футаѓ, каб пайшоѓ снег. Вядома, гэтыя радыёхвалi нiхто не ѓбачыць, i самалёт можа проста праляцець скрозь iх. Толькi клiмат падумае, што там лес!
  
  
  - Як i думалi ѓ Мехiка? - кiсла спытаѓ я.
  
  
  Такiм чынам, вы заѓважылi! Гэта быѓ, так бы мовiць, эксперыментальны эфiр. Тады мае акуляры каардынацыi знаходзiлiся ѓсяго ѓ некалькiх мiлях ад iншага iншы ѓ прыгарадзе. Але на гэты раз яе змагу ахапiць вялiкую частку Цэнтральнай Амерык i...
  
  
  - Каардынацыйныя пункты?
  
  
  Яе перапынiѓ эга. 'Што ты маеш на ѓвазе?'
  
  
  Вам будзе ясна, што я не магу вырабляць радыёсiгнал з даѓжынёй хвалi шырынёй з гару. Мне трэба спраецыраваць шэраг кропак цi, скажам, сiлавых лiнiй, якiя ѓтвараюць контуры горы над вобласцю, якую ёй абраѓ для мэтаѓ. Патрабуюцца вельмi дакладныя разлiкi, каб каму, дзе размясцiць рэзервовыя перадатчыкi, каб яны знаходзiлiся ѓ правiльнай прапорцыi да матэматычнай галоѓнай восi дыяграмы".
  
  
  "Мае памочнiкi, - дадаѓ ён, кiѓнуѓшы на чацвёрку ззаду яго, - кожны назiрае за станцыяй падтрымкi ѓ сваёй краiне".
  
  
  У маiм горле перасохла. - Але гэтая вось, цэнтр, вакол якога ѓсё круцiцца, тут, цi не так?
  
  
  Ды, вядома.'
  
  
  Напалову яе, уздыхнуѓ з палёгкай, iншая палова проклинала эга хiтрасць.
  
  
  А што адбудзецца пасля таго, як ты засынаеш ѓсё снегам?
  
  
  Ён загадкава засмяяѓся. "Затым наступiць трэцяя iмперыя майя".
  
  
  Яе быѓ ашаломлены, калi яго манiя велiчы, у поѓнай меры ѓразiла мой мозг. Тады яе адрэзаѓ: "цi Не занадта ты далёка на поѓднi для гэтага?"
  
  
  Гэта на самай справе ѓ тым сэнсе, што калыска нашай цывiлiзацыi знаходзiлася ѓ Дукатане. Але першыя дзве iмперыi майя распасцiралiся яшчэ далей на поѓдзень". Ён дадаѓ з рэзкiм смехам: "Нiколi не называйце юкатекца мексiканцам. Наша iмкненне варожасцi з ацтэкамi ѓсё яшчэ iснуе, хоць у нас яны ж Теулес, яны ж пудзiла, што i ѓ Птушынага Дракона Кукулькана.
  
  
  Ён павярнуѓся i паказаѓ на залiты святлом малюнак стагнаць. "Гэта нагадвае нам пра nen".
  
  
  - А чырвоныя лiнii?
  
  
  "Яны нагадваюць нам, хто нашы сапраѓдныя ворагi. У 1519 годзе Картэс забiѓ майя ѓ Табаско, а затым выразаѓ тры збiралiся ѓ ствале дрэва. Ад iмя караля Iспанii Карла I ён завалодаѓ нашай тэрыторыяй". Зембла зноѓ паглядзеѓ на мяне. - Ты наш вораг, Картэр. Ваш род акупiраваѓ нашу зямлю на працягу пяцi стагоддзяѓ, i прымушаѓ нас жыць у галечы.
  
  
  - Тады што ты збiраешся рабiць, сэм? Гэтым прыладай вы выклiчаце яшчэ большую галечу. Усё замерзне. Каѓчук, бананы i каштоѓныя пароды дрэва загiнуць ад марозу. Кава i какава будуць знiшчаны. Прамысловасць будзе разбурана. Уся эканомiка Цэнтральнай Амерык будзе разбураны ѓ раптоѓна".
  
  
  Ён махнуѓ рукой, як быццам нейкi казурка надакучыла эму. "Улiчваючы прыродныя рэсурсы, у нашай краiне амаль девственна. Той невялiкi кавалак, якi быѓ развiты, высiльваецца капiталiстычнай эксплуатацыяй. Наша жыццё не зменiцца, таму што мы ѓсё роѓна пакутавалi ад голаду i галечы. Як толькi гэта скончыцца, i вы, гринго, пойдзеце, мы пабудуем нашу эканомiку, але толькi для сябе. Можна сказаць, што я раблю Цэнтральную Амерыку часова стратнай".
  
  
  - Ты маеш на ѓвазе бязлюдны.
  
  
  "Стратнай, неабжытай, для империалиста зводзiцца да аднаго i таго ж".
  
  
  'Гэта глупства. Ды i мясцовыя жыхары, з вамi не пагодзяцца. Чаму б вам не папярэдзiць ih, палкоѓнiк? Па крайняй меры, тады яны змогуць падрыхтавацца да халадоѓ.
  
  
  "Вы павiнны быць рэалiстамi ѓ такiх рэчах. Хто мне паверыць? Яе не partizan. Яе iнжынер-сiзоѓ. А што тычыцца гэтага палкоѓнiка, гэта ганаровы чын, прысвоены мне Арканзаской Канфедэрацыяй Апалчэння паслуг, якi ёй калi-то аказала. Калi б мне давяраюць, у мяне хапiла б сiл, каб адбiць напад, сеньёр Картэр. Як вы даказалi, яе уразлiвыя. Вы, без сумневу, зразумееце, што я павiнен трымаць усё ѓ сакрэце да тых тхара, пакуль маю сiлу нельга будзе адолець. I адказваючы на ваш лейцара: менавiта таму яе жыву, у сотнях мiль ад Юкатана, у гэтай пустыннай частцы Нiкарагуа.
  
  
  Але тысячы людзей, сустрэнуць вашых людзей, будуць пакутаваць i памiраць".
  
  
  Мы пакутавалi стагоддзямi. Мы загартавалi супраць разбуральнага дзеяння прыроды. Можна сказаць, што мы, як трыснёг. Раскоша i багацце зрабiлi вашаму народу спешчаным i слабым. Так, людзi загiнуць, да няшчасця. Ih Але будзе значна менш, чым калi б гэта была крывавая рэвалюцыя. Людзi заѓсёды павiнны памiраць, каб iншыя жылi. Хiба ты не разумееш? Вельмi важна, каб яе спачатку стварыѓ сваю гару i толькi потым паведамiѓ адкрыты басейн аб сваiх патрабаваннях".
  
  
  А што будзе, калi вашыя патрабаваннi не будуць прынятыя? Цi будуць вашыя перадатчыкi працягваць працаваць i вернеце цi вы ѓсё ѓ леднiковы перыяд?
  
  
  Гэта было нашай марай занадта доѓга, каб спынiцца. На працягу многiх гадоѓ мы марылi аб тым днi, калi зможам пацiснуць тое, што пасеялi".
  
  
  Нягледзячы на агонь эга прамовы, яго вочы былi зусiм нармальнымi, калi ён паглядзеѓ на мяне. "Першапачаткова гэты дзень павiнен быѓ наступiць заѓтра, мiстэр Картэр, але ясна, што ваша ѓмяшанне ссунуѓ наш графiк наперад".
  
  
  "На сёння?"
  
  
  'Да дадзенага моманту!' Эга пальцы забегалi па шэрагу тумблераѓ. "Наша смяротная жнiво пачынаецца зараз!"
  
  
  Не цяпер! Не раней, чым пройдзе яшчэ некалькi гадзiн ! Мне прыйшлося прыкусiць нiжнюю губу, каб не закрычаць на яго, калi iнструменты ажывалi пад рукамi эга. Яе, думаѓ пра трох каналах, якiя будуць транслявацца ѓ iншых краiнах Цэнтральнай Амерык.
  
  
  Складаць даляр за ѓсё, магчыма, было тут, але гэта складаць долар ѓсё яшчэ бiлася. Госпадзе, няѓжо таксама гэтая кiслата нiколi не спрацуе? Мая першапачатковая панiка знiкла. Мне прыйшло ѓ галаву, што нiшто не можа спынiць гэта няѓмольнае разбурэнне. Зембла мог дазволiць сабе на якое-то час астыць, але ѓ рэшце рэшт эга планы былi асуджаныя на правал.
  
  
  Зембла нахмурыѓся, калi лiчыльнiк зафiксаваѓ анамалiю, i эга рука злёгку дрыжала, пакуль ён карэктаваѓ паказаннi. Але голас эга абсурдна цвёрда i ѓпэѓнена. Ён казаѓ такiм жа роѓным тонам. "Ведаеш, Картэр, яго быѓ гатовы да тваiм прыездзе".
  
  
  - Ты ведаѓ, што я прыйду?
  
  
  "О, не адразу, але верагоднасць таго, што якое-то ѓрад дашле эксперта па знiшчэнню, была даволi высокая". Ён з трывогай паглядзеѓ на прабiвалiся стрэлкi на панэлi кiравання. Адну за адной ён уключыѓ разбiваць. - Голас чаму яе прыняѓ дадатковыя меры засцярогi. Мае перадатчыкi працуюць незалежна аднаго ад аднаго.
  
  
  'Якiя?' - "Хiба ѓ вас няма кантролю над гэтымi iншымi кропкамi?"
  
  
  'Так, вядома. Яе ѓключу ih адсюль рэлейнай сiгналам, - сказаѓ ён. Ён пастукаѓ у панэль. - I яго зноѓ ѓключу ih такiм жа чынам. Толькi тады яны атрымлiваюць iншы радыёiмпульс.
  
  
  У мяне памiж лапатак стала лiпка. "Ты маеш на ѓвазе, што калi яны ѓключаны, ну можна выключыць толькi з дапамогай дыстанцыйнага кiравання?"
  
  
  'Менавiта так. Гэта абарона ад сабатажу. Свайго роду страхоѓка для маёй уласнай бяспекi i бяспекi маiх установак. Калi б усё тут было разбурана, i хай дабраславiць Бог iдыёта, якi спрабаваѓ гэта зрабiць, лес усё роѓна стварылася б. Вынiк быѓ бы катастрафiчным.
  
  
  Яе спытаѓ заплетающимся мовай: "Што ты маеш на ѓвазе, пад катастрафiчным?"
  
  
  Знiшчэнне аднаго перадатчыка было б раѓназначна выманнi адной дубiнкi з-пад палаткi. Намёт будзе мець iншую форму, але ѓсё роѓна застанецца стаяць. Мае разлiкi вельмi дакладныя, i я аддаю перавагу не думаць аб метэаралагiчных патрасенняѓ, якiя адбудуцца, калi маё сiлавое поле будзе выведзена па процiваг такiм чынам. Што яшчэ горш, калi б гэтая станцыя выйшла па зборцы, iншыя больш не маглi б перадаваць сiгнал. Цалкам магчыма, што тады Цэнтральная Амерыка назаѓжды пакрыецца снегам i лёдам".
  
  
  Д'ябальская праѓда эга прарокавых слоѓ ѓразiла мяне, як удар.
  
  
  - Божа мой, - закрычаѓ я, сяброѓ паглядзець на яго, - так, не пачынайце! Трымайцеся! яе...'
  
  
  Гучны выбух абарваѓ маё папярэджанне на паѓслове. Яе стукнуѓся аб зямлю. Двое ахоѓнiкаѓ скокнулi мне на спiну. Яны ледзь не раздушылi мяне, i выцiснулi паветра вакол маiх лёгкiх. Яе круцiѓся i змагаѓся як вар'ят. Без вынiку. Гэтыя двое былi мацнейшыя за мяне. Яны прыцiснулi мяне да падлозе. Мускулiстыя рукi моцнага трымалi мяне. Грубая мозолистая рука так моцна сцiснула мой рот, што мае зубы амаль прайшлi скрозь вусны. Яе вызвалiѓ галаву.
  
  
  'Спынiцеся! Няма...'
  
  
  Грубыя пальцы яшчэ мацней стулiлiся вакол майго rta.
  
  
  Мае крыкi затрымалiся ѓ горле. Гэта была безнадзейная сiтуацыя.
  
  
  Зембла цiха засмяяѓся. - Супакойцеся, сеньёр . Iншыя каналы яго ѓжо уключыѓ, i наколькi яе магу судзiць тут усё працуе нармальна. Цяпер проста сiнхранiзуюцца.
  
  
  З спаднiцай яе бездапаможна назiраѓ, як Зембла перакладае свае чатыры станцыi на адну даѓжыню хвалi. Яе пачаѓ дрыжаць, жывёльная цяглiцавая рэакцыя. Зусiм не супакоiѓшыся, яе чакаѓ, што ж адбудзецца. Калi б пра Земблы сапраѓды спрацавала, мой манеѓр была б контрпрадуктыѓнай. Саботируя эга ѓстаноѓку тут, яе мiжволi шталь б прычынай таго, што катастрофа будзе працягвацца вечна. Наступствы былi б катастрафiчнымi. Зембла дазволiѓ свайму пальцу эфектна завiснуць над вялiкай кнопкай. "А цяпер сiлавы ток". Ён даволi ѓсмiхнуѓся i iso усiх сiл нацiснуѓ на кнопку. Сяргей патух. Глыбока ѓнутры храм быѓ чутны нарастаючы гук генератараѓ. "Мне трэба больш энергii", - сказаѓ ён. Ён павярнуѓ некалькi вялiкiх ручак.
  
  
  Ён атрымаѓ тое, аб чым прасiѓ, але iншаму. Уразлiвыя fold paper, мабыць, не вытрымалi раптоѓнай перагрузкi. Мой едкая кiслата раз'ела ih занадта моцна. Шум генератараѓ шталь гучным i пранiзлiвым, а скрозь рашоткi кандыцыянера даносiѓся смурод перагрэты дэталяѓ. Далёка-далёка яе пачуѓ воплескi i патрэскваннi, калi напружанне неабмежавана прабегла праз абсталяванне, з якiм яе працаваѓ са сваiм спрэем. Яе чуѓ слабыя пранiзлiвыя крыкi людзей, зачыненых ѓ гэтым пакоi.
  
  
  Толькi Зембла, здавалася, зразумеѓ, што азначаюць гэтыя гукi i смурод. Ён лiхаманкава круцiѓ ручкi, спрабуючы вярнуць стрэлкi на нуль. Але цяпер, калi ён уключыѓ харчаванне, у гэтым не было асаблiвага сэнсу.
  
  
  'Няма, няма! Гэтага не можа быць. Вылупiѓшы ад жаху вочы, ён назiраѓ, як iмчалiся прыборы i стрэлка сiлавога трансфарматара ѓвайшла ѓ чырвоную зону. Эга ѓласная панэль пачала замыкацца з-за перагрузкi. Жаѓтлявы дым пранiкаѓ у швы металiчных панэляѓ. Мужчыны ззаду яго выдаѓ здушаным праклёны. Адна жанчына закашлялась i ѓчапiлася ѓ крэсла кiпцюрастымi пальцамi. Панэлi выпирали, як быццам знаходзiлiся пад вельмi высокiм цiскам. Там быѓ вузкi праход. Взметнулось белае полымя i абпалiла руку Земблы. Мяне стала як-то дзiѓна ванiтаваць. Было жахлiва назiраць, як увесь план эга разбураецца сам сабой. Створаны iм электронны монстар паглынуѓ сам сябе. Ён растапiѓ свае далiкатныя дэталi, прабiѓ ѓласныя датчыкi i драты, пакараѓ сябе статычным электрычнасцю i выдыхнуѓ смурод згарэлай iзаляцыi. Скрозь дым яе мог бачыць твар Земблы. Яно знiкла i перастала быць чалавечым.
  
  
  У эга вачах стаялi слёзы ад дыму, цi ад хвалявання, цi ад таго i iншага. Па эга горла вырваѓся адчайны гук.
  
  
  "Картэр, Картэр, ты зрабiѓ гэта. Ты хоць уяѓляеш, што...
  
  
  Раптам мяне ахапiла жудаснае цiск адбору пробаѓ паветра. Пакрыѓджаны голас Земблы змоѓк. Асляпляльная ѓспышка святла пранiзала пакой. Зембла i эга сябры загiнулi ѓ аглушальны выбух. Ахоѓнiкаѓ, якiя ѓтрымлiваюць мяне, адкiнула, як лялек. Выбух спустошыѓ мае лёгкiя. Неба запоѓнiѓ дождж з металу, шкла i шамацеѓ кавалкаѓ святлiвага кабеля. Яе моцна прыцiснуѓся да зямлi. Ёй быѓ рады, што ахоѓнiкi збiлi мяне з нага, i паклалi на падлогу. Гэта, напэѓна, выратавала мне жыццё.
  
  
  Шум i яркi сьвяты знiклi гэтак жа хутка, як i пачалiся. У мяне кружылася мэта i звiнела ѓ вушах. Яе пачакаѓ. Затым яе паглядзеѓ уверх. Выпарэнне i дым ѓсё яшчэ вiселi жмутамi ѓ зале. Смутны яе мог бачыць беспарадак, якi застаѓся. Панэль кiравання лопнула, як саспелы памiдор. Зембла, па-вiдаць, ператварылася ѓ дым. Па крайняй меры, ад яго не было i ѓ памоѓцы. Астатнiя былi раскiданыя па падлозе, куды яны ѓпалi. Лысы мужчына ляжаѓ нiцма. Iншы мужчына i тоѓстая жанчына ляжалi на спiне. Кавалак металiчнай панэлi прылiп да шыi нуднай жанчыны. Яна памерла, я стаю на каленях у крэсла. Кроѓ цякла па абвугленай дэталi. Маслянiстымi струменьчыкамi яна цякла па стогны i засыпанай друзам сцэне.
  
  
  Яе, ускочыѓ на ногi, глыбока ѓздыхнуѓ i азiрнуѓся. Одзiна вакол ахоѓнiкаѓ расцягнуѓся на падлозе, iso rta ѓ яго цякла кроѓ. Чалавек, схвативший мяне, знiк, верагодна, каб падняць трывогу. Iншы ахоѓнiк перакацiѓся на бок i нацэлiѓ вiнтоѓку мне ѓ вобласць жыцця.
  
  
  Яе дабраѓся да яе ѓ адным скачку. Ён не паспеѓ зрэагаваць або стрэлiць. Яе штурхнуѓ эга ѓ твар. З шалёнай сiлай мая правая пятка ѓдарыла эга па носе. Яе пачуѓ, як трэснула костка. Кавалачкi эга насавой косткi пранiклi ѓ эга мозг. Ён упаѓ мёртвым.
  
  
  Яе падняѓ эга пiсталет. Яе павiнен быѓ сысцi. Вылi сiрэны. Яе пачуѓ люты роѓ мужчын, нясуцца па калiдорах. Яны хутка будуць тут, i не будуць задаваць пытанняѓ, а будуць страляць першымi. Калi б у мяне быѓ шанец выратавацца, ён павiнен быѓ быць у мiтуснi наступных некалькiх секунд.
  
  
  Але яе, разгарнуѓся i пабег на сцэну. Ёй яшчэ не мог сысцi, нават калi гэта азначала маю смерць. Мне давялося абшукаць вопратку гэтых чатырох чалавек. Адкуль яны ѓзялiся i дзе былi схаваныя астатнiя чатыры перадатчыка? Яе павiнен быѓ высветлiць гэта першым. Мне ѓдалося прабрацца i знiшчыць гэтую ѓстаноѓку. Гэта мне таксама прысвойваецца. Але маё заданне яшчэ не было выканана.
  
  
  На самай дэла яно толькi пачалося.
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 4
  
  
  
  
  Шчыльнае воблака пылу i дыму, якiя тырчаць кавалкi скрыѓленай сталi, рэха крыкаѓ страху i болю - пекла Дантэ быѓ потым гэтага дробяззю. Кашляючы, яе спатыкаѓся босымi нагамi па падлозе. Яе дасягнуѓ залiтай крывёю сцэны i ѓстаѓ на каленi каля кожнага з трох правадоѓ. Хутка i старанна абшукаѓ яе шматкi ih адзення.
  
  
  Гэта было не час для привиредливости. У мяне не было часу на дбайнае расследаванне. Яе павiнен быѓ ухапiцца за тое, што я мог, а затым бегчы так хутка, як толькi мог. Яе, сцiснуѓ пад пахай вiнтоѓку ФОЛ мёртвага ахоѓнiка. Пашпарты, пасведчаннi асобы, дзiѓныя шматкi паперы - усё, што магло б пасля паказаць месцазнаходжанне астатнiх перадатчыкаѓ, якiя яе сабраѓ. Яе, паклаѓ усё гэта ѓ сумку азызлыя жанчыны. Гэта была вялiкая скураная жаночая сумка з плечавых рамянём. Яе магу павесiць эга на шыю, як сумку. Ён амаль скончыѓ, калi пачуѓ гук звонку чаравiк. Яе разгарнуѓся, вiнтоѓка напагатове.
  
  
  Мужчыны ѓварвалiся ѓ пакой. У роспачы i страху яны закрычалi. Здзiѓленне выяѓлялася ѓ тым, як нядбайна яны трымалi зброю. Яе сцяѓся спiной да стагнаць сцэны. Раптам восем салдат ѓбачылi мяне i перасталi крычаць. Яны глядзелi на мяне з трывогай. Яны марудна пасунулiся назад да дзень. Яе пагрозлiва махнуѓ вiнтоѓкай. Яе загадаѓ iм спынiцца i кiнуць зброю.
  
  
  Сiлы бакоѓ былi практычна роѓнымi. Яе быѓ у некалькi больш выгадным становiшчы, але я быѓ адзiн. Яе мог бы забiць некалькi вакол iх; але мяне б расстралялi. Слава богу, нiхто не хацеѓ быць адным па гэтай пары. Рэфлекторнае яны, здавалася, ѓсвядомiлi сваю перавагу. Яе прайграѓ гульню. Затым, пакутлiва павольна, ih вiнтоѓкi i пiсталеты адзiн за адным з грукатам упалi на падлогу.
  
  
  Шум узмацнiѓся за межамi залы. Наблiжалiся новыя салдаты. Яе, рушыѓ бокам уздоѓж сцяны. Яе ѓвесь час трымаѓ ствала сваёй вiнтоѓкi нацэленым. Пара, якую трымаѓ яе пад руляй пiсталета, прачытала адчай у маiх вачах. Нiхто не рухаѓся. Кожны вакол iх без ваганняѓ застрэлiѓ бы мяне, калi б не асабiсты рызыка. Яе моѓчкi абышоѓ ih. Каменная сцяна калiдора здавалася мне дзiѓна халоднай i лiпкай на маёй голай спiне. Яе дайшоѓ да перасячэння з iншым калiдорам, якi заходзiѓ у тупiк. Таму мне давялося прайсцi праз галоѓны зала. Мне было цiкава, колькi секунд у мяне засталося. У любы момант iншыя салдаты маглi атакаваць мяне.
  
  
  Да наступнага скрыжавання яе дабраѓся без працы. Гэты калiдор быѓ кароткiм, i нагадваѓ партал будынкаѓ. Лесвiца вяла наверх. Яе, збег па лесвiцы, спынiѓся i даѓ кароткi залп у бок залы. Гэта прымусiць хлопцаѓ там стаiцца на якое-той час. Вялiкiмi крокамi яе пачаѓ падымацца па лесвiцы. Лесвiца вяла на пляцоѓку, дзе адбылася сапраѓдная бойня. Адна сцяна нарэшце была разбурана. Трубы i трубкi тырчалi ѓ заблытаную, якая выгiнаецца масу. Шыпячы пар утварыѓ вялiкiя клубы пара. Гэта было падобна на цяперашнi поле лаянцы. Унiзе восем салдат сабралiся з духам. Яны гучна крычалi аб крывi, то ёсць аб маёй крывi. Яны стралялi ѓсляпую; у пустаце грамавы ih вiнтовак здаваѓся выбухамi. Вакол невялiкай нiшы, злева ад мяне раптам пачулiся тры стрэлы. Кавалкi цэглы паляцелi праз сцены побач з маёй галавой i грудзьмi. Яе нырнуѓ у сховiшча. Здавалася, яе трапiѓ у пастку. Калi б быѓ выхад на дах храма, ён быѓ бы заблякаваны здарэньнем вялiкiм зрухам. Чалавек у нiшы зноѓ стрэлiѓ. Яе стрэлiѓ у рэѓматызму. Цёмная постаць знiкла. Размахваючы пiсталетам, я пайшоѓ за iм. Ён ляжаѓ, курчачыся, на бруднай падлозе. Эга грудзi i жыццё былi пакрытыя цёмнымi плямамi крывi ад куль. Яе, нахiлiѓся над iм i схапiѓ эга рэвальвер. Яе стрэлiѓ у бок лесвiцы. Салдаты палкоѓнiка Земблы натыкалiся яшчэ на iншы, спяшаючыся адступiць першымi. Стральба на iмгненне спынiлася. Яе прапоѓз праз абломкi таго, што калi-то было парталам. Дарэмна яе тузаѓ бетонныя блокi i раздробленыя камянi, спрабуючы адкрыць выхад. Без вынiку. Яе зноѓ пачуѓ, як унiзе сабралiся салдаты. Яны папаѓзлi ѓверх па лесвiцы. У маiх вушах стаяѓ гучны скрыгат чаравiк i ляск стрэльбаѓ.
  
  
  Мае рукi намацалi абвалiлася сцяну. Раптам яе адчуѓ на сваiх пальцах подых халоднага адбору пробаѓ паветра. Ёй адчайна тузануѓ абломкi. Яе скiнуѓ вызваленыя камянi i кавалкi бетону ѓнiз па лесвiцы ззаду сябе. Мужчына закрычаѓ, калi яго чэрап ѓпаѓ блок. Яго пракапаѓ тунэль скрозь абломкi i праштурхнуѓ праз яго сваю вiнтоѓку. З iншага боку быѓ шырокi скляпенiсты калiдор. Там была я стараюся вузкая лесвiца, якая займаецца вяла на дах. Упершыню яе падымаѓся такiм чынам.
  
  
  Не доѓга думаючы, яе ѓзляцеѓ па пакiнутым прыступках i вылецеѓ на дах. Мяне не хвалявалi людзi, якiя маглi чакаць там. Яе ведаѓ, колькi хлопцаѓ у мяне за спiной, i яны былi побач са мной. Калi б наверсе было больш хлопцаѓ, асцярожны тактычны падыход таксама не выратаваѓ бы маю шкуру. Не прагучала нас адзiнага стрэлу.
  
  
  Каля взлетавшего верталёта "Бэл сю" стаяла чалавек дзесяць. Роѓ матораѓ i пропеллерный вецер шруба-зрабiлi маё раптоѓнае з'яѓленне незаѓважаным. Але ѓ мяне быѓ толькi кароткi шанец зiрнуць на сцэну перада мной. Тады яны трапiлi мне ѓ вока. Верталёт завiс у некалькiх футах над пасадачнай пляцоѓкай i няѓпэѓнена пагойдваѓся. Пiлотам быѓ мужчына з вусамi, якi злавiѓ мяне ѓ першы раз. Эга пасажырам быѓ не хто iншы, як палкоѓнiк Зембла! Якiм-то чынам Зембле ѓдалося пазбегнуць смерцi. Па крайняй меры, ён не быѓ сур'ёзна паранены, калi кансоль разбiлася ѓ яго перад тварам. Па дзiвацтвы лёсу ён пазбег разбуральнага выбуху. А цяпер ён уцякаѓ ад мяне! Эга твар было залiта крывёю. Эга мочка быѓ перевязан самаробнай павязкай. У эга блiскучых вачах адбiвалася дзiкая лютасць.
  
  
  'Забiце эга! Страляйце ѓ Адстойнiк! Эга голас перакрываѓ роѓ верталёта. Верталётам падняѓся. Эга голас ѓсё яшчэ рэхам разносiѓся па паветры. Яе падняѓ вiнтоѓку i прыцэлiѓся ѓ бакi высокага цiску. Яе таксама спадзяваѓся разам з Земблой сцерцi з твару зямлi палову храма. Але салдаты ѓжо адкрылi па мне агонь. У мяне быѓ выбар памiж мучанiцкай смерцю або выратаваннем ад самога сябе, i сумкi, якая займаецца вiсела ѓ мяне на шыi. Мой гнеѓ казаѓ мне: "Збi гэты верталётам i забудзь пра гэта". Мой здаровы сэнс, аднак, загадаѓ мне забраць сумку ѓ бяспечнае месца.
  
  
  Яе пачуѓ апошнi слабы крык Земблы: " Кукулькан адпомсцiць!" Затым верталётам велiчна ѓзняѓся ѓ паветра i павярнуѓ на паѓднёва-заходнiм кiрунку. Ён знiк удалечынi. Яе пераскочыѓ праз парапет храма. Салдат перагнуѓся цераз край. Ён зрабiѓ пiсталет ѓнiз. Падаючы ёй стрэлiѓ наѓздагад. Гэта каштавала таго. Яе, бачыѓ, як мужчына пахiснуѓся i звалiѓся на каменную сцяну. Iншыя стоѓпiлiся вакол яго, злосна размахваючы зброяй i страляючы. Яны былi на сёмым небе ад шчасця. Бездапаможна яе павалiѓся ѓнiз. Галiнкi дрэѓ змякчылi маё падзенне, калi яе стукнуѓся аб нахiльную бок храм у форме пiрамiды. Каранi дрэѓ, якiя не былi занадта трывала ѓкаранёнымi ѓ расколiнах скал, выскачылi праз iх. Разам з дрэвам яе ѓпаѓ яшчэ на шэсць метраѓ. Удар, якi, нарэшце, пабiѓ мяне, выцiснуѓ паветра вакол маiх лёгкiх. Аднак галiнкi i лiсце змякчылi ѓдар. Яе залез у лiсце папрасiѓ у хованкi i пакацiѓся далей па схiле. Салдаты вакол храма далучылiся да сваiх таварышам. Кулi прабiлi зямлю вакол мяне. Падлесак разнесла ѓ шматкi. Патрапiѓшы ѓ пастку смяротнай свiнцовага дажджу, яе, як нi дзiѓна, больш не адчуваѓ свайго цела. Яе думалi кулi, просвистевшие ѓ маiх вушэй. Кожны раз, калi ѓ мяне была магчымасць, яе адкрываѓ агонь у адказ. Адзiн мужчына быѓ паранены ѓ твар. Другi быѓ паранены ѓ грудзi i таксама знiк з поля лаянцы. Яе бегаѓ ад куста да дрэва i ад дрэва да куста. Робячы зiгзагаѓ, яе спадзяваѓся спусцiцца, не будучы смяротна параненым. Яе дабраѓся да падмурку i на iмгненне спынiѓся. Затым яе пабег так хутка, як толькi мог, праз бясплодную паласу нiчыйнай зямлi, што атачала храм. Лупiѓ вочы з гугнявым вiскам адскочыла ад суседняга валуна. Яшчэ адна лупiѓ вочы разарвала калашыну. Гэта не мела значэння, таму што я сыходзiѓ адсюль назаѓжды. Яе не змог забраць свой заплечнiк i мачэтэ. Яны былi за вуглом, i ну не было вiдаць. Яе нырнуѓ у джунглi. Густая цемра лiстоты ахiнула мяне. Яе тут жа павярнуѓ налева, адкрыта на сцежку, якая вядзе ад храма да ракi Тунгла. Яе нiколi не мог вярнуцца тым шляхам, якiм яе прыйшоѓ.
  
  
  Скрыжаванне джунгляѓ без пайкi i з значна больш вопытнымi паѓстанцамi майя ззаду было занадта складанай задачай. Прыйшлося рызыкнуць падарвацца на прайсцi. Ёй малiѓся, каб поспех не падвяла мяне, пакуль я не дасягну рэк. Яе горача спадзяваѓся, што знайду лодку, каб плыць ѓнiз па плынi.
  
  
  Раптам вакол густога падлеску данёсся голас. - Хто гэта ? Скокнуѓшы наперад, яе прарваѓся праз вузкую шчылiну ѓ калючых кустах i ледзь не спатыкнуѓся аб ён сядзеѓ проста на зямлю салдата. Ён падняѓ велiзарны стары пiсталет. Яе, нырнуѓ у бок.
  
  
  Ёй быѓ аслеплены стрэлам. Порах апёк мне твар. Лупiѓ вочы трапiла мне высока ѓ левае плячо праз грудную цяглiцу. Яе спатыкнуѓся. Балюча ад удару я не адчуѓ. Калi мне пашанцуе, гэта адбудзецца значна пазней. Яшчэ адна лупiѓ вочы праляцела mimmo маёй палачкi. Яе перавярнуѓся. Яе, упаѓ на зямлю i амаль страцiѓ прытомнасць. Салдат стрэлiѓ у трэцi раз, але прамахнуѓся. Яе устаѓ, задуменна прыцэлiѓся i стрэлiѓ. Ён выдаѓ пранiзлiвы крык, страцiѓшы надзею, зноѓ паспрабаваѓ стрэлiць, але ѓпаѓ, мёртвы.
  
  
  Яе ѓстаѓ i цяжка ѓздыхнуѓ. Яе, пацiснуѓ плячыма. Прыкрываючы рану адной рукой, яе пабрыѓ па вузкай бруднай дарожцы. Яе чуѓ ззаду сябе пагоню асабiстай армii Земблы. Побач з маёй галавой лопнула галiнка, прабiтая куляй. Нейкi начны жывёла, выгнаны шумам вакол сваёй нары, скакала, як звар'яцелае, па сцежцы перада мной. Лупiѓ вочы ѓзарвала зямлю адкрытымi перад жывёлай. Яна рэзка спынiлася i адным скачком растварылася ѓ паветры, калi ѓ гэта месца пачалi трапляць новыя кулi. Здавалася, што гэтаму звiлiстым шляху няма абодва канца. Цяпер яе пачаѓ адчуваць хваравiтую пульсацыю ѓ галы. Яе бег, сашчамiѓшы зубы. Час ад часу яе ледзь не спатыкаѓся. Аднойчы яго вылiѓся iстэрычным смехам. Яе пачуѓ ззаду сябе рэзкi, зруйнавальны гук выбуху, за якiм адразу ж рушыѓ услед пранiзлiвы крык. Мае пераследнiкi самi сталi ахвярамi адной вакол сваiх пастак.
  
  
  Апошнiя некалькi метраѓ здавалiся бясконцымi. Нарэшце яго мiнуѓ апошнi паказальнiкаѓ. Яе дабраѓся да невялiкай паляны, якая займаецца цягнулася да прычала. Праходзячы mimmo, яе стрэлiѓ у двух мужчын, якiя ахоѓвалi гавань. Адзiн звалiѓся ѓ ваду, а другi склаѓся напалам, як шарнiр.
  
  
  Сама прыстань прадстаѓляла сабой не больш чым полусгнившую дошку, якая ляжыць у цёмнай Тунгле. У гэтым месцы рака была вузкай i дробнай. Дымныя джунглi дугой навiсалi над абодвума берагамi. Гэтая раслiннасць была б добрым прыкрыццём, калi яго спускаѓся па рацэ. Брудны бераг быѓ практычна бездаражы. Гэта спынiць людзей Земблы, калi яны паспрабуюць пераследваць мяне.
  
  
  Да порта бар былi прышвартаваныя дзве лодкi. Лодкi пампавалiся вакол боку ѓ бок . Пярэдняя i задняя частка ѓ iх былi звужаныя, як у каноэ. Корпус карабля быѓ приклепан да шматлiкiх Т-вобразным фермаѓ. З iншага боку быѓ на самай справе цяперашнi машыннае аддзяленне, каля сямi з паловай метраѓ у даѓжыню i два метра ѓ шырыню. Карабель меѓ невялiкую каюту на кармавой палубе. Бартавыя пераборкi былi ѓстаноѓлены па абодвум бакам кабiны, а трывалая цынкавая дах завяршала ѓсю канструкцыю. Корпус быѓ пакрыты меддзю. Асадка не можа быць ценымногие больш метраѓ.
  
  
  Ёй кiнулася да старой лодцы, як да даѓно страчанага каханага па матэматыцы. Тым часам даѓ некалькi стрэлаѓ па катэра. Толькi бомба можа патапiць лодку, але цяпер яна была бескарысная. Яе адпусцiѓ швартовы i нырнуѓ у каюту. У той жа час салдаты выйшлi на паляну. Побач з драѓляным рулём знаходзiлася кнопка стартара. Яе тузануѓ паветраную засланку i нацiснуѓ на стартар. Кулi ѓляцелi ѓ адкрытую кабiну. Яго нырнуѓ унiз. Па у трум даносiлiся злавесныя гукi. Люта пульсируя i кашляючы, рухавiк пратэстоѓцы ажыѓ. Яе паставiѓ дросельную засланку ѓ крайняе становiшча. Па касой яе, адплыѓ з порта бар да сярэдзiны жывата рэк.
  
  
  На беразе сабралiся рэшткi арды палкоѓнiка Земблы. Чулiся загады, выкрикивались адказы. Стралялi, як вар'яты. З вiскам кулi адскоквалi ад цынкавай даху i меднага корпуса, руйнуючы тонкiя драѓляныя пераборкi вакол мяне. Калi абстрэл на iмгненне верш, яе зрабiѓ апошнiя стрэлы вакол вiнтоѓкi ФОЛ. Баркас плыѓ з цяжкасцю.
  
  
  Эга корпус скаланаѓся ад такога жорсткага абыходжання. Але мы дабралiся да сярэдзiны i пачалi спускацца па рацэ. Яе, спадзяваѓся, што мы ѓ рэшце рэшт дабяромся да партовага горада Принцапольца. Цягам дало нам прыстойную хуткасць, i стральба паменшылася. Над намi навiсла лiстота неверагодна пышнай раслiннасцi. Праз некалькi iмгненняѓ маленькая гавань, i паляна ѓ джунглях знiклi, як быццам ih нiколi i не было. Шум людзей i гармат таксама верш. Над сабой убачыѓ яе сын-зялёны сьвяты вячэрняга неба. Вакол мяне цякла iржава-карычневая рака. З абодвух бакоѓ над намi ѓзвышалiся цёмна-зялёныя дрэвы. Галiны былi ѓпрыгожаны гiганцкiмi лозамi. Неверагодна вялiкiя раслiны пакрывалi ѓсё гэта. Над ракой вiсеѓ задушлiвы пар. Паѓсюль адчуваѓся рэзкi пах гнiлой раслiннасцi.
  
  
  Баркасам аказалася цяжка кiраваць. Мне спатрэбiлiся ѓсе мае хутка ад'язджаюць сiлы, каб утрымацца на сярэдзiне жывата рэк. Кожная карэкцыя курсу выклiкала парыѓ балюча ѓ маiм плячы. Кроѓ цякла па маёй грудзей. Лупiѓ вочы была выпушчаная з блiзкай адлегласцi. Таму раны ѓ тым месцы, дзе лупiѓ вочы ѓвайшла ѓ маё цела, i дзе яна выйшла, былi чыстымi i на здзiѓленне маленькiмi. Але я ведаѓ, што без медыцынскай дапамогi доѓга не працягну.
  
  
  Яе падумаѓ аб вялiкай сумцы, усё яшчэ вiсiць у мяне на шыi. Толькi цяпер, калi небяспека мiнула, па меншай меры на час, яе, адчуѓ, як яе хутка слабну. Яе, прыхiнуѓся да руля, каб утрымаць эга ѓ правiльным становiшчы, i расшпiлiѓ сумку. Унутры быѓ белы карункавай насавой хустку. Пахла прыемна рэзкiмi духамi, якiя iншы амаль усе жанчыны на поѓднi. Яе згарнуѓ хустку i завязаѓ бiнтам эга на плячы. Яе зацягнуѓ вузел зубамi. Гэта спынiла б крывацёк. Яе, задумаѓся над астатняй часткай сумкi. Але цяпер было не час i не месца для расследавання. Таму яе зноѓ звярнуѓ увагу на лодку, якая займаецца тым часам падплыла да левым беразе.
  
  
  Ёй быѓ у руля адзiн, а можа быць, i два гадзiны. Яе, пастаянна важдаѓся з супрацiѓляцца лодкай. Зноѓ i зноѓ яна пагражаѓ дрэйфаваць да скал або глейкiм пяшчаным отмелям. Я не мог сказаць, колькi часу гэта заняло. Боль у плячы пронзала ѓсё цела. Гэта здавалася кашмарам. Яе мог ясна думаць. Нейкiм чынам яе застаѓся ѓ свядомасцi. Iнтуiтыѓна яе, разумеѓ, што памру, калi сяду на мель.
  
  
  Паступова рака пашыралася i паглыблялася. Баркас паплыѓ па ускоряющемуся плынi, i ён абапёрся на сцяну каюты. Занадта стомлены i занадта слабы, яго лянiва паслiзнуѓся i сель на падлогу. Яе, разважаѓ над змесцiвам сваёй сумкi, але быѓ занадта слабы, каб цвёрда думаць. У мяне на iлбе выступiлi буйныя кроплi банк. ђсю галаву лiхаманiла.
  
  
  Седзячы так, яе страцiѓ усякае разуменне часу. Па яе каюты глядзеѓ на паляны ѓ джунглях, якiя яе прайшоѓ. Яе чуѓ прыкметы жыцця на беразе, жаласныя стогны старога карабля i стук рухавiка ѓ маленькiм труме. Яе ляжаѓ, цяжка дыхаючы, у сцены каюты. Вiдавочнае ѓсведамленне свайго стану змянiлася няясным ванiтны пачуццём. Здавалася, мой мозг вотум-вотум выбухне. Палуба трохi зрушылася. Здавалася, нiколi не было нам у храм майя, нам палкоѓнiка Земблы.
  
  
  Надвор'е пачала мяняцца. Паступова неба завалакло хмарамi. Выпараюцца гарачы паветра цяпер шталь прахалодным, а часам нават халодным. У паветры лунала нешта пагрозлiвае. Вецер жаласна завываѓ. Баркас загрукатаѓ. Яе з цяжкасцю падняѓся на ногi i зацягнуѓ апоры даху кабiны. Непаваротлiвыя дрэвы пратэстоѓцы кланялiся ветры. Неба стала чарнiльна-чорным. Масiѓныя ствалы пагрозлiва разгойдвалiся пад узмоцненым ветрам. Удалечынi пачуѓся стук, змяшаны з гукамi спалоханых або параненых жывёл. Вецер на iмгненне верш. Затым з аглушальнай сiлай ён вырваѓся ѓ поѓную сiлу з iншага кiрунку.
  
  
  Калi б яе калi-небудзь сумняваѓся ѓ сiлавым полi палкоѓнiка Земблы, яе б ужо даверыѓ! Рачная вада закружылася. Якi стагнаѓ i выѓ шторм пагрозлiва нахiлiѓ баркас i пагнаѓ далей. Блiснулi маланкi шырынёй з хвост каметы. Неба ззяла пурпуром ѓ гэтым незямным святле, але разам з громам зноѓ наступiла цемра. Потым пайшоѓ дождж. Спачатку гэта была дробная iмжа. Але неѓзабаве яна ператварылася ѓ другую раку. Па навальнiчных хмар лiнуѓ струмень вады. Страшная бура, якую выклiкаѓ Зембла, ударыла па лодцы. Маё дыханне збiлася. Баркас мачту, i ён рыпеѓ па ѓсiх швах. Яе ѓчапiѓся ѓ руль, пакуль раптоѓны парыѓ ветру не прымусiѓ эга закруцiць. Яе павiнен быѓ адпусцiць эга. Мае сiлы вычарпалiся. Вецер i дождж цяпер атрымалi поѓную свабоду дзеянняѓ. Карабель рушыѓ па плынi.
  
  
  Ёй адчайна чапляѓся. Хвiлiны здавалiся вечнасцю. Рака стала дэльтай. Яе, зразумеѓ, што мы наблiжаемся да лiмане. Скрозь якi стагнаѓ i выѓ шторм яе ледзь адрознiваѓ агнi Принцапольки, мiгатлiвыя за шырокiм вусцем злева ад мяне.
  
  
  Справа кружылiся усхваляваныя масы марской вады. Хвалiстая пена адзначыла месца, дзе рака ѓпадала ѓ мора.
  
  
  Баркас трапiѓ у вiр. Пасярод вар'яцкага вiхуры пены, ветру i дажджу хуткасць працягвала нарастаць. Хвалi вышынёй з дом, вымалёѓвалiся перад намi. У той момант, калi яны накренили карабель на бок, яе тузануѓ стырно. Двойчы яе адчуваѓ, як дрыжыць кiль карабля, i мне здавалася, што мы тонем. Яе ѓжо страцiѓ усякую надзею, калi бурлiвы акiян выратаваѓ нас. Лодку занесла вiрам, узняла над вострымi скалiстымi выступамi i iмпартаваць адкрытымi ѓ рукаѓ ракi. У рэшце рэшт, мора канчаткова закруцiла нас. Мы апынулiся задам наперад у адносна спакойных водах гаванi.
  
  
  Яе прывёѓ стомлены баркас крыху нiжэй берага. Па параѓнаннi з тым, што было хвiлiну назад, хваляѓ было не так шмат. Карабель па дыяганалi, сеѓ на мель. Яе застаѓся ѓ каюце на некаторы час, каб аднавiць самавалоданне. Яе з цяжкасцю мог паверыць, што ѓсё скончана. I ёй застаѓся жывы! Яе, пералез праз парэнчы i выбраѓся на бераг. Вада была прахалоднай. ђсёй тэрыторыi гатэля, а пад маiмi босымi нагамi была лiпкай. Яе дрыжаѓ ад сiлы штучнага шторму Земблы. Пякучы боль працяѓ маю грудзi. Яе ѓпаѓ на каленi на камянiстым пляжы. Цяжка дыхаючы, яе, заплюшчыѓ вочы i сядзеѓ так некаторы час, перш чым працягнуць.
  
  
  Да таго часу, як я дабраѓся да бульвара, бура амаль ѓляглася. Вецер ператварыѓся ѓ ледзяны вецер. Кроплi дажджу былi падобныя на ледзяныя iголкi.
  
  
  Калi яе, дабраѓся да плошчы ѓ горадзе, пайшоѓ снег.
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 5
  
  
  
  
  Яе, дрыжучы трухаѓ басанож па плошчы. З кожнай хвiлiнай станавiлася халадней. З трох бакоѓ на плошчу выходзiлi дзясяткi вузкiх вулачак. Чацвёртая бок ззаду мяне была набярэжнай. Там стаяѓ маляѓнiчы рыбалоѓны флот гарадка Prinzapolca. Лодкi рвалi тросы. Мачты гублялiся ѓ кружащемся белым снезе.
  
  
  Пры нармальных пры iншых абставiнах у гэты час дня на плошчы было б поѓна людзей. Шпацыруючы ѓзад i наперад, яны рабiлi апошнiя пакупкi i час ад часу ѓмешвалiся ѓ мясцовыя плёткi. Рынкавыя прылаѓкi, старыя конi i яшчэ больш старыя вазы, ну было б амаль не злiчыць. Купцы выстаѓлялi свае тавары. Сонныя аслы стаялi б, кiваючы, побач са сваiмi гаспадарамi, нагружаныя бiтонамi для малака, бочкамi з вiном, мяшкамi з мукой i цэментам, i нават доѓгiмi жалезнымi прутамi i крэсламi, сталамi i шафамi. Але не цяпер. Надвор'е Земблы ѓставiла дубiнкi ѓ колы. Ледзяной вецер завываѓ у пустэльнай плошчы i па галоѓным праспекце. Калi-то зялёны парк, злева ад мяне выглядаѓ сумна. Сустаѓныя нязграбных будынкаѓ былi зачыненыя. Яны здавалiся няжытлымi. Высока ѓ кутах сцяга стаялi глiняныя латкi з iмёнамi.
  
  
  Яе хацеѓ Калле Монтенегро. Згодна з спiсу, якi быѓ у штаба-АХ кватэры i якi яе вывучыѓ на памяць, наш агент, доктар ла-пампа Гектар, gilles па адрасе 10 Calle Montenegro. Яе нiколi не сустракаѓ гэтага чалавека. Наколькi яе разумею, ён мог быць вяршыняй сумленнасцi, хоць яе вельмi сумняваѓся ѓ гэтым. Ён быѓ у спiсе не проста так. Принцапольца не быѓ падобны на iншыя гарады Лацiнскай Амерык, дзе кожны пачала другi мае сакрэты для продажу, а кожны пяты з'яѓляецца сакрэтным агентам. Iншы лейцара, агентамi якой краiны цi арганiзацыi яны з'яѓляюцца. Лаяльнасць гэтак жа адносная i зменлiвая, як грошы, пераходзячыя вакол адных рук у iншыя. Вы можаце давяраць iм, толькi калi будзеце сачыць за iмi, i нават тады яны могуць падманваць вас адкрыта ѓ твар, i амаль немагчыма знайсцi надзейнага агента замежнай дзяржавы.
  
  
  Яе павiнен быѓ мець справу з гэтым. Сустрэча з Доктарам Мендосой была рызыкай, на якi яе павiнен быѓ пайсцi. Арганiзацыя палкоѓнiка Земблы была даволi нацыяналiстычнай. Голас чаму яе пазбягаѓ Принзапольцы, калi прыбыѓ туды два днi таму. Яе б зрабiѓ гэта i цяпер, але мае раны павiнны былi быць апрацаваны. Мне таксама патрэбна была шведаѓ. У адных мокрых штанах далёка не пойдзеш. У любым выпадку, я не змог бы дабрацца да месца высадкi, дзе мяне чакала патрульное судна. Мне патрэбна была дапамога, якой бы падазронай або небяспечнай яна нам была. На паѓдарогi праз плошчу яе знайшоѓ Калле Монтенегро. Гэта была вузкая, узыходзячая вулiца, паабапал якой стаялi хаты - апартаменты - кантины , боцiкi i iншыя маленькiя крамачкi з зачыненымi аканiцамi. Яе паспяшаѓся скрозь цемру, у папрасiѓ нумар дзесяць. Сагнуѓшыся, мне давялося змагацца з ледзяной бурай. I гэта было толькi пачатак! Па параѓнаннi з тым, чым гэта можа стаць, гэта быѓ апоѓднi ѓ Цукры.
  
  
  Вышэй крамаѓ стала менш. Апошнiя блокi дамоѓ былi будынкамi, пабудаванымi вакол вялiкiх камянёѓ. Снег ѓперамешку з цёмнай травой падаѓ мне адкрыта ѓ твар
  
  
  Яе прайшоѓ зачыненую стайню. Унутры былi жаласныя гукi i тупат халодных, спалоханых жывёл. Нумар дзесяць знаходзiѓся недалёка ад стайнi. Уваход быѓ падобны на цёмную пячору. Яе, увайшоѓ у будынак. Гэта было падобна на маразiлку. Вецер ацiх, але паветра заставаѓся ледзяным.
  
  
  Рыпелi прыступкi, а сцены былi неокрашены. На першым плане паверсе была лесвiчная пляцоѓка. У цьмяным дрыготкiм святле лямпы, хiсткай над галавой, яе спрабаваѓ расшыфраваць ѓсе iмёны. Доктара Мендоса не было нас там, на нас, на наступным паверсе. Яе знайшоѓ эга кабiнет на трэцiм паверсе, побач з пустой пакоем, дзверы якой пляскала на скразняку. Таблiчка з iмем Мендоса размяшчалася адкрыта больш за старамодным званочкам, устаноѓленым у цэнтры дзень накшталт меднага пупка. Яе пацягнуѓ, i пачуѓ моцны грукат. У хату ледзь чуваць было шорганне нага. Мендоса, па-вiдаць, займаѓ некалькi пакояѓ. Раптоѓная думка прымусiла мяне зняць сумку з шыi. Яе кiнуѓ ee у пустую пакой i зачынiѓ дзверы. Дзверы доктара адчынiлiся, i адтуль высунулася гол.
  
  
  - Доктар Ла-Пампа?
  
  
  "Яе".
  
  
  "Надвор'е вельмi цёплая, - сказаѓ я, - нават для гэтага часу года". Гэта вялiкага сэнсу не маюць смешна.
  
  
  Эга i без таго маленькiя вочы звузiлiся яшчэ больш. На nen быѓ брудны сiнi швэдар-над белай кашулi. Кончыкi эга каѓняра былi згорнутыя, як крылы мёртвай матылькi. Цяжкi жыцця навiсаѓ над парай линялых сiнiх штаноѓ. Эга бледны твар па форме нагадвае дыню. Ён цяжка дыхаѓ, ад яго пахла нейкай мясцовай вiльгаццю.
  
  
  Яе нецярплiва паглядзеѓ на яго. 'Што ж?'
  
  
  "Я... я спадзяюся, што для фермераѓ хутка пойдзе дождж". Ён досталь вакол кiшэнi яркую анучу i выцер верхнюю губу. 'Iсус! Гэта так эступидо, сеньёр. Проста паглядзi вонкi.
  
  
  - Вы павiнны сказаць мне, - хрыпла сказаѓ я, - упусцiце мяне.
  
  
  'Што ты хочаш?'
  
  
  Яе адштурхнуѓ эга i ѓвайшоѓ у эга кабiнет. - Якога чорта мне трэба... Доктар?
  
  
  'Ааа ...!' Здавалася, ён упершыню ѓбачыѓ маё плячо. Ён закацiѓ вочы i нацягнуѓ тканiну на твар. "Федэралiсты ?"
  
  
  'Не.'
  
  
  'Хто тады?'
  
  
  'Не мае значэння. Проста залатай мяне, i больш не хвалюйся. Цябе за гэта добра плацiць.
  
  
  - Для estestvenno. Яе наогул пра гэта не думаѓ. Ён зачынiѓ дзверы i жэстам запрасiѓ мяне сесцi на крэсла насупраць. Эга раптоѓная ѓсмешка здалася вельмi нацягнутай. 'Калi ласка."
  
  
  У пакоi было холадна i змрочна. Заслону, свисавший з столi да падлогi, дзялiѓ пакой на дзве часткi. Цяпер эга адсунулi ѓ бок. Перад ёй стаялi некалькi хiсткiх крэслаѓ i канапа. З другога боку стаяѓ невялiкi пiсьмовы крэсла вакол чырвонага дрэва, звычайны набор аптэчак, палiцы з iнструментамi, крэсла, на якiм яе сядзеѓ, рэгуляваная лямпа i адкрыты стэрылiзатары, у якiм было выварено некалькi iголак. Замкнутая дзверы вяла ѓ астатнюю частку кватэры. Пахла пылам i пахла нясвежым пiвам.
  
  
  Доктар Мендоса сунуѓ анучу ѓ хвiлiну i развязаѓ хустку на маiм плячы. Ён агледзеѓ рану спераду i ззаду. "Косцi не пацярпелi, крывяносныя пасудзiны не пашкоджаны", - сказаѓ ён. "Проста мiленькая дзiрачка ѓ плоцi. Яе б сказаѓ, малога калiбра".
  
  
  "Iнакш гэта не выглядала так".
  
  
  "Ну, гэта нiколi не бывае аднолькава, цi не так?" Ён адчынiѓ шафу i досталь бутэльку дэзiнфiкуе сродкi.
  
  
  - Гэта ѓсё, што ѓ мяне ёсць. Да жаль, у мяне скончыѓся пенiцылiн. Але калi той насавой хустку не быѓ брудным, гэтага павiнна хапiць. Вы не можаце заразiцца ад самой кулi".
  
  
  - Я ведаю, - зароѓ я. Яе ѓчапiѓся рукамi ѓ парэнчы. Кравец, ён не развёѓ дэзiнфiкуе сродак! Ён не забiваѓ мiкробы; няма, ён выпалiѓ ih цьмеюць вуглямi. Яе сцiснуѓ зубы, каб не закрычаць. Ён пасыпаѓ рану дерматолом i перавязаѓ мне ѓсё плячо стэрыльнай марляй.
  
  
  "Цяпер адпачнi, iнакш рана зноѓ адкрыецца". Выраз эга вачэй падказала мне, што я магу адпачываць у любой кропцы свету, але толькi не ѓ эга кабiнеце.
  
  
  - Я не магу, - сказаѓ я.
  
  
  "Пераканайцеся, што гэта не сыходзiць крывёй зноѓ."
  
  
  Ён нахмурыѓся i на iмгненне задумаѓся. Ён пакапаѓся ѓ iншым шафцы i выцягнуѓ эластычны бiнта. Там ён так туга абматаѓ мяне, што я пачаѓ сур'ёзна сумнявацца ѓ кровазварот у руцэ. Ён замацаваѓ корпус металiчнай клiпсай. Ён зрабiѓ крок назад i чакальна паглядзеѓ на мяне.
  
  
  - Мне патрэбныя грошы, i шведаѓ, - сказаѓ я. - Тады яе i пайду.
  
  
  -- Так, але гэта не ...
  
  
  - Якi ты агент, ла-пампа? Яго рэзка перапынiѓ яго. З мяне хопiць гэтага льстивого наймiта, лекар ён цi няма. - Ты ж не думаеш, што я пайду галасаваць так, цi не так?
  
  
  'Сеньёр, Яе цалкам да вашых паслуг. Але яго бедны. Мой шведаѓ вам не падыдзе, самi ѓсё ѓбачыце. А грошы... - Ён глыбока ѓздыхнуѓ i зноѓ досталь сваю яркую анучу. 'Але пачакайце. Мой брат Мiгель можа табе дапамагчы. Ён прыкладна такога ж росту, як вы, сеньёр , i нядаѓна прадаѓ зямлю. Значыць, у яго ёсць грошы. Чаму я не падумаѓ пра nen раней?
  
  
  'Добра. Паклiч Мiгеля i няхай ён прыйдзе сюды.
  
  
  - На жаль, у нас няма тэлефона. Мендоса падышоѓ да свайго стала. Досталь картку вакол верхняга скрынi i што-то надрапаѓ на ёй. Ён даѓ мне яе. "Аддай гэта Мiгеля, i ѓсё будзе добра".
  
  
  На абароце ён напiсаѓ адрас.
  
  
  - Дзе вулiца Ноэво ?
  
  
  - Наступная вулiцы прама, сеньёр . Гэта трэцi дом справа, першы паверсе. Цi ёсць яшчэ што-небудзь...?'
  
  
  Яе ѓстаѓ i выцягнуѓ ногi ѓ вiльготных калашынах. - Мне прыйдзецца змiрыцца з гэтым.
  
  
  - Можа быць, шклянку тэкiлы?
  
  
  "У маiм стане? Яе б больш не змог прайсцi праз дзверы".
  
  
  "У мяне ёсць трохi Кафиона ".
  
  
  Кафион старамодны стымулятар; Зараз ёсць лепшыя лекi. Так што ѓ Мендоса ѓсё яшчэ былi некаторыя вакол гэтых рэчаѓ. Ён быѓ доктарам. Эму было ѓсё роѓна, што ён мне дае. Ёй кiѓнуѓ. Яе проста павiнен быѓ узяць тое, што я мог атрымаць тут.
  
  
  Ён расчынiѓ дзве таблеткi ѓ шклянцы вады. Яе выпiѓ гэта, падышоѓшы да акна. Яе паставiѓ шклянку на падваконнiк i адхiнуѓ шторы, каб вызiрнуць вонкi. Вузкая вулiца ѓнiзе была шэрай i цёмнай. Акрамя падальнага снегу нiчога не было вiдаць. Мне было цiкава, загаворыць ён. Мендоса быѓ дастаткова хiтры, каб звязаць перамену надвор'я з раптоѓным з'яѓленнем параненага паѓночнага амерыканца. I ѓ мяне было таемнае падазрэнне, што ён гэтак жа асцярожны, як аѓтар калонкi свецкай хронiкi. Ён быѓ адзiным чалавекам, якi ведаѓ, што я яшчэ жывы. Яе падумаѓ, не бяспечней цi забiць эга.
  
  
  Ёй дазволiѓ фiранкi апусцiцца i павярнуѓся. Мендоса сядзеѓ за сталом, трымаючы правую руку ѓ верхнiм скрынi. Яе мог здагадацца, што ён там трымаѓ. Без сумневу, у iншых да мяне была б такая ж iдэя. Пiсталет, якi ён, верагодна, цяпер трымаѓ у руцэ, павiнен быѓ прымусiць ih перадумаць. Гэта змянiла мой погляд, па меншай меры, на дадзены момант.
  
  
  - Дзякуй. Яе сыходжу.'
  
  
  - Iдзiце да майго брата, сеньёр, Мiгель вам дапаможа. У эга голасе гучала паблажлiвасць.
  
  
  Яе, падышоѓ да дзень. Кава прымусiла мой складаць даляр бiцца хутчэй. Яе пачакаѓ трохi, перш чым адкрыць дзверы. Звонку нiчога не было чуваць. Яе кiнуѓ апошнi позiрк на доктара. - Нi слова пра гэта, ла-пампа.
  
  
  'Сеньёр, Клянуся гонарам маёй мацi!
  
  
  "Калi ты загаворыш, яе вярнуся, - сказаѓ я, - i даведаюся, цi ёсць у цябе яшчэ мацi".
  
  
  Мендоса пакорлiва пацiснуѓ плячыма. Па-вiдаць, ён дзясяткi разоѓ чуѓ такiя пагрозы ад праблемных пацыентаѓ. Эга гэта больш не турбавала. Яе, выйшаѓ на вулiцу i зачынiѓ за сабой дзверы. Яе, паглядзеѓ налева i прама ѓ пусты калiдор. Затым яе даследаваѓ картку з адрасам сумнiѓнага брата Мендоса. Мне гэта не спадабалася. Думка аб цёплай вопратцы i эде была павабнай, але яе зусiм не давяраѓ эму. Тут пахла яшчэ горш, чым у офiсе Мендоса. Яе кiнуѓ запытальны погляд вакол сябе. Адкрытыя над дзвярным вушаком блiшчала маленькая металiчная скрынка. Тэлефонная разетка. Тоѓсты вырадак схлусiѓ мне.
  
  
  Яе прайшоѓ у пустую пакой побач з офiсам i праслiзнуѓ унутр. Яе падняѓ сумку з падлогi. У пакоi было пуста i кiсла пахла пражэрлiвы. Па кутах валялiся сукiн пылу i пяску. У цемры яе падкраѓся да стагнаць, якая аддзяляе гэты пакой ад кабiнета доктара. Яе, прысеѓ на халодныя палiцы i прыклаѓ вуха да тонкай стагнаць. Нiчога не было чуваць. Яе зручна sel. Пакуль яе чакаѓ, пастараѓся яе забыцца аб балюча ѓ маiм плячы. Што б ён зрабiѓ? Кава прымусiла мяне узбадзёрыцца. Нягледзячы на стымулюючы эфект, мяне адолеѓ сон.
  
  
  Яе прачнуѓся ад гнеѓных крыкаѓ жанчыны. "Дзе гэты хлопец, тоѓстая свiння!"
  
  
  Мендоса адказаѓ лiслiвым тонам. - Я... я не ведаю. Яе, клянуся! У эга-стане ён не можа быць далёка. Даѓ эму картку з адрасам Мiгеля. Можа быць, ён заблукаѓ.
  
  
  Заблукаѓ? Нават чалавек з тваiм бедным розумам не заблудзiѓся б, калi б усё, што эму трэба было зрабiць, гэта павярнуць за вугал. Мiгель чакаѓ з iмi тхара, як вы патэлефанавалi. Мы ѓсе чакалi - занадта доѓга. Куды знiк гэты агент АХ".
  
  
  "О! Так, ён ведаѓ кодавыя фразы, але не згадаѓ, што ён па АХ, сеньёра.
  
  
  'Сеньярыта!'
  
  
  "Сеньярыта. Нават з гэтай ранай ён усё яшчэ мог прыкончыць мяне. ён быѓ вельмi крут! Яе, падумаѓ, што будзе разумней прывабiць эга да цябе. Вы маглi б справiцца з iм. Нават з маiм пiсталетам яе б...
  
  
  - Ты вялiкi лайдак, Мендоса, - перабiла жанчына. - Раскажы мне аб гэтай ране хутка. Як ён яе атрымаѓ?
  
  
  Ён так i не сказаѓ, сеньярыта . Але ѓ нас ходзяць размовы аб Зембле...
  
  
  "Палкоѓнiк Зембла!" Яе, чуѓ, як жанчына ѓ кабiнеце Мендоса лаялася, тупаючы нагамi. 'Як агент АХ сышоѓ ад яго? Яе думаѓ, мы ведаем толькi эга планы!
  
  
  Прыцiснуѓшыся вухам да стагнаць, яе задаваѓся пытаннем, хто тут, акрамя АХ мог што-небудзь ведаць - i як. Хто, кравец вазьмi, была гэтая жанчына? Якi трэцяй баку яна належала? Гэта аказалася самай цёплай снежнай бурай, якую ёй калi-небудзь адчуваѓ. Яе ѓважлiва слухаѓ, што яна сказала далей.
  
  
  - Ты дурань, ла-пампа! Калi ён вернецца, выкарыстоѓвайце свой пiсталет. Не назаѓсёды так на мяне глядзець. Я не кажу, што вы павiнны забiць яго, па меншай меры, калi ѓ гэтым няма неабходнасцi. Яе хачу ѓзяць эга жывым. Тады Мiгель зможа эга дапытаць.
  
  
  - Мiгель добры ѓ гэтым, - прамармытаѓ Мендоса. "Як ён ставiцца да людзей. Ён мог бы стаць выдатным хiрургам".
  
  
  - Значыць, зразумеѓ, - усмiхнулася яна. 'Яе павiнна сысцi. Ты ѓпэѓнены, што хочаш зноѓ убачыць грошы?
  
  
  "Ах, сеньярыта
  
  
  Яе пачуѓ цiхi шоргат банкнот.
  
  
  " Голас ".
  
  
  "Muchas gracias, сеньярыта. Да пабачэння!'
  
  
  Яе падкраѓся да дзень i прыадчынiѓ яе. Жанчына выйшла на пляцоѓку. Яна бурчэла пра сябе. Яна была маладая i худы, i ѓ нах былi прыгожыя ногi. Падвярнуць варот ee цяжкага палiто i капялюш з полагам перашкаджалi мне убачыць яе рысы ѓ цьмяным святле. Ee цёплая, шведаѓ давала зразумець, што яна ведала аб планах Земблы. Па крайняй меры, яна была добра падрыхтавана!
  
  
  Яе абцасы нецярплiва пастуквалi па падлозе. Цяпер яна была на ѓзроѓнi дзень. Яшчэ адзiн крок. Мая рука вылецела вонкi. Яе схапiѓ ee дзюдоистской хваткай. Простае удушша. Яе павiнен быѓ быць асцярожны. Каѓнер палiто не павiнен перашкаджаць. Яе, адчуваѓ яе скуру. Мае вялiкiя пальцы нацiснулi на нервовыя вузлы на яе шыi. У нах перахапiла дыханне. Яе доѓгiя чырвоныя пазногцi адляцелi назад, крануѓшы майго левага вуха i, учапiѓшыся ѓ шчаку. Яе нацiснуѓ мацней. Праз дзве секунды яна страцiла прытомнасць. Яна не выдаѓ нам гук. Яе млявае цела ѓпала на мяне, калi яна павалiлася. Яе схапiѓ ee за руку i перацягнуѓ праз парог пусты пакоя як раз у той момант, калi дзверы ѓ кватэру Мендоса расчынiлiся, i доктар выбег вонкi.
  
  
  "Сеньярыта. Ты забылася - Мадре-Диос !"
  
  
  Яе, скокнуѓ наперад. Ашаломлены маёй раптоѓнай атакай, ён стаяѓ нерухома. Мы сутыкнулiся яшчэ з адным i ѓварвалiся ѓ эга кабiнет. Мендоса закрычаѓ, як парася. Яе ѓдарыѓ яго эга левай рукой. На iмгненне яе забыѓся аб сваёй ране. ђдару не хапала сiлы i дакладнасцi. Тошнотворная боль працяѓ маё плячо. Было па-дурному спрабаваць яе выкарыстоѓваць, i цяпер яе павiнен быѓ пажынаць плён. Жыватом Мендоса кiнуѓся на мяне. Ён перакулiѓ адзiн вакол сваiх састарэлых крэслаѓ i збiѓ мяне. Яе, ускочыѓ на ногi. Непадрыхтаваны, але моцны кулак закрануѓ мой высокi. Яе схапiѓ качающуюся руку. Плечавы кiдок адкiнуѓ эга праз увесь пакой да стала. Мендоса павалiѓся побач са сваiм сталом у струменi паперы, кнiг i аскепкаѓ дрэва. Стары рэвальвер выпаѓ вакол скрынi крэсла i ляжаѓ адкрыта на эга нага. Эга рука кiнулася да яму. Устаѓ з цяжкасцю. Доѓгi мозгу быѓ накiраваны адкрытыя мне ѓ пупок.
  
  
  - Пiсталет не зараджаны? - нечакана ласкава спытаѓ яе. Мендоса трапiѓся на гэтую вуду. Ён паглядзеѓ на свой пiсталет. Адным скачком яе, быѓ побач з iм. Яе схапiѓ эга правую руку i вывярнуѓ яе ѓ бок. У некалькiх цалях ад маiх нага, лупiѓ вочы трапiла ѓ падлогу. Двойчы мой кулак знiкаѓ, на гэты раз правы, у эга жываце. Удар у кадык адкiнуѓ эга галаву назад. Ён упаѓ на каленi i павалiѓся на зямлю.
  
  
  Яе, выбег праз кабiнет i зачынiѓ за сабой дзверы. Жанчына ѓсё яшчэ была на тым жа месцы, дзе яе яе выпусцiѓ. Яе зацягнуѓ яе ѓ пустую пакой i зачынiѓ дзверы. Я стаю на каленях, яе пачаѓ абшукваць яе. Сумкi ѓ нах з сабой не было, але ѓ цёплай куртцы было шмат унутраных кiшэняѓ. Яна была падобная на крамную зладзюжку. Яе знайшоѓ вельмi мала. Никарагуанское пасведчанне асобы, у якiм пазначана, што яна жылкi ѓ Манагуа, што ѓ дадзеных пры iншых абставiнах будзе падробкай. Яе таксама сабраѓ як заѓжды, пакамечаны пачак цыгарэт, расчоскi, туш для павек, пiлачкi для пазногцяѓ, губную памаду, некалькi зморшчаных мандарынаѓ, каля дваццацi пяцi даляраѓ мясцовымi грашыма i 9-мiлiметровы ПМ - Макараѓ. Makarow вельмi падобны на гатэль lindner знаходзiцца PP, якi паслужыѓ для яго ѓзорам. Гэта вялiкi аѓтаматычны пiсталет, занадта цяжкi для жанчыны. Па яе рэчам яе мог разабрацца, хто яна, але яшчэ не мог зразумець, хто яна.
  
  
  Яна застагнала. Яна асцярожна пахiтала галавой. Яна прыйшла ѓ сябе. Яе sel i шталь чакаць. Яе рэчы былi зваленыя побач са мной. Калi яна адумаецца, яе не хацеѓ быць занадта блiзка да яе. Яна магла б паспрабаваць што-небудзь зрабiць.
  
  
  Яна перавярнулася на цёмным бруднай падлозе i засунула ногi ѓ тоѓстую складкаватую спаднiцу. Штаны былi б цяплей. Але нiкарагуанскi жанчыны ih не нясуць, i, вядома ж, яна павiнна была заставацца ѓ мясцовай модзе. Павольна яна села. Яна прыцiснула руку да лба, як быццам у нах было моцнае пахмелле. Вялiкая капялюш саслiзнула з яе галавы. Светла-русыя валасы хвалямi падалi гэй, на плечы. Яе сутулая фiгура вылучалася на фоне цьмянага святла, якое лiлося вакол пыльнага вокны. Яна павярнула да мяне галаву i апусцiла руку. Слабы сьвяты гасподзь асвятляѓ яе твар.
  
  
  Гэта было вiдовiшча, якое мне запомнiлася. Яна была па-чартоѓску прывабнай. Ад яе поѓных, стройных грудзей пад обтягивающим ваѓнянай швэдар да нага, у полуботфортах. Яе твар мела форму сэрца i абяцала тое ж пяшчота i запал, што i ee цела. I, вядома ж, у nen была халодная, смяротная цвёрдасць, якой валодае кожны агент. Гэта проста непазбежна ѓ нашай прафесii. Але я глядзеѓ далей. I тое, што я ѓбачыѓ, было парай вельмi вялiкiх, вельмi спалоханых блакiтных вачэй.
  
  
  Яе даведаѓся пра гэта твар. Яе, бачыѓ яе фатаграфiю ѓ картачных скрынках у штаба-АХ кватэры. Яна была ѓ адным па дэль з новымi людзьмi i аперацыямi супрацьстаялага каманды, якiя яе прагледзеѓ. Мне запатрабавалася некаторы час, каб сапраѓды каму-ee размяшчэння. Да таго часу, калi яна аднавiла сваё звычайнае самавалоданне, яе ведаѓ. Тамара Кiрава , аператыѓная база ѓ Мексiцы, адзiн вакол самых шматспадзеѓных маладых членаѓ Камiтэта Дзяржаѓнай Бяспекi, больш вядомай як Расейская Сакрэтная Служба.
  
  
  Або проста КДБ.
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 6
  
  
  
  
  Яна цепнула вачмi некалькi разоѓ, а затым затрымала дыханне, як быццам спалохалася. - Добры дзень, Тамара, - сказаѓ я.
  
  
  "Мяне клiчуць не Тамара, - сказала яна бегла па-iспанску. "Яе Розита, мiлая дзяѓчына, якая займаецца..." Яна не скончыла фразу i ѓздыхнула.
  
  
  Яна засмяяѓся паглядзела на мяне. - Не усмiхайся так самаздаволена, - адрэзала яна цяпер па-ангельску. - Я таксама цябе пазнаю, Нiк Картэр. Калi ты збiраешся забiць мяне, рабi гэта хутка.
  
  
  - Калi б яе ѓ гатэль, каб ты памерла, ты б ужо памерла, - сказаѓ я як мага спакайней i ласкавей. - Я хачу ведаць, чаму КДБ мае справу з палкоѓнiкам Земблой, Тамара. Цяпер, калi мы пазнаёмiлiся, гэта ѓжо не можа быць так складана, цi не так?
  
  
  - Нiчога, - прашыпела яна. - Ты нiчога ад мяне не пазнаеш.
  
  
  Яе разглядалi свае рукi, каб пераканацца, што ѓсё наадварот. Таму яе адразу спытаѓ тое, што гатэль ведаць,
  
  
  - Ёсць спосабы, Тамара, - цiха сказаѓ я. Яна засмяялася, але гэта быѓ тонкi i дрыготкi смех. Гэй, не ѓдалося схаваць свой страх. Ён не быѓ слабаком доктарам Мендосой, якога лёгка было падмануць. Яна амелы справу з дасведчаным агентам АХ, i гэта была важкая прычына для страху. Але яна старалася заставацца спакойна.
  
  
  "Мы ведаем вашы манеры, Картэр," пагардлiва ѓсмiхнулася яна. - У вашым штабе вы маглi б разгаварыць мяне. З сучаснымi метадамi i прэпаратамi ѓсе ѓ нейкi момант пачынаюць казаць. Але мы сядзiм тут, у пустым пакоi, адны. Вы можаце бiць i катаваць мяне, пакуль я не закричу, чым балюча. Яе мацней, чым ты думаеш. Яна крыху нахiлiлася наперад, яе вочы звузiлiся. "I калi ты паспрабуеш, калi ты працягнеш да мяне руку, ёй закричу".
  
  
  "Тады гэта будзе самы кароткi крык у гiсторыi".
  
  
  'Магчыма. Цалкам можа быць лепшым рашэннем. Калi яе змагу перашкодзiць вам маёй смерцю, гэта будзе мая перамога.
  
  
  'Перамога?'
  
  
  - Акрамя таго, ты не выйграеш, Картэр. Вы не можаце перамагчы.
  
  
  Яе больш нiчога не разумеѓ. 'Перамагчы? Што выйграць? У лютасьцi яна паказала на якi падае снег. "Мы можам быць занадта позна, каб сарваць план гэтага вашага iмперыялiстычнага прыхвастня; Яго прызнаю...'
  
  
  - Iмперскi прыхвасцень?
  
  
  "...але мы пакладзем гэтаму нiтка. Абяцаю. Свабодалюбiвы сацыялiзм..."
  
  
  - Гэй, пачакай хвiлiнку! Яе перапынiѓ ee. - Як вы думаеце, палкоѓнiк Зембла - адзiн вакол нас? Што гэта амерыканскi змова?
  
  
  - Гэта ж вiдавочна, - пагардлiва сказала Тамара. "Ён амерыканец цi не?"
  
  
  "Наколькi мне вядома, ён працаваѓ у нашай краiне. Але гэта не значыць, што мы маем да гэтага нейкае дачыненне. Як мы можам атрымаць вакол гэтага карысць? Растлумач мне гэта.
  
  
  - Ты думаеш, яе вар'ятка, Картэр? Калi мы пачулi пра эга дзеяннях у Мексiцы i ѓбачылi, што ён зрабiѓ з Мехiка, мы адразу зразумелi, у чым справа. Вы даеце эму зброю, абсталяванне i грошы. Вы лiслiвiць яму было тым, што ён лiчыць сябе сапраѓдным рэвалюцыянерам, а праз некалькi дзён аб'яѓляеце Земблу ворагам i пагрозы. Праз сваiх марыянетак ѓ Арганiзацыi амерыканскiх дзяржаѓ вы патрабуеце дзеянняѓ. I голас тут у справу ѓступае ваша дыпламатыя кананерак. Вашай армii, вядома, ѓмешваецца, як у 1965 годзе ѓ Дамiнiканскай рэспублiцы. Вашы планы па пашырэнню настолькi па-дурному празрыстыя! Але яны пацерпяць няѓдачу!"
  
  
  "Блiн, ты вар'ятка, Тамара!" - адрэзаѓ я. Яе пачаѓ злавацца. У звычайных пры iншых абставiнах яе б пасмяяѓся над гэтым. Цяпер яе стамiѓся, прагаладаѓся i быѓ засмучаны. Маё заданне пайшло не так, i на маiм плячы была дзiрка ад кулi. У давяршэнне да ѓсяго мяне цяпер вывучалi банальнасцямi, лозунгамi i бабьими байкамi. Гэта было больш, чым яе мог вынесцi. Адзiным апраѓданнем было тое, што яна сама ѓ гэта верыла. Яна, вiдавочна, была супраць Земблы. Але гэта не абавязкова ставiлася да ѓсёй арганiзацыi i КДБ. Часткi яны не гавораць на сваёй левай руцэ, што робiць правая.
  
  
  - Абодва вашыя зацвярджэння адначасова не працуюць, - рыкнул я. "Вы не можаце называць ОАГ амерыканскай арганiзацыяй, i на адным дыханнi вiнавацiць нас у спробе забiць некаторых яе членаѓ. Чаму? Яны ѓжо ѓ адной лодцы? Цiкава, ты калi-небудзь слухаеш тое, што кажаш? Значна больш верагодна, што для Земблой варта вашага боку, гатовая выйсцi з-за кулiсаѓ i зачысцiць эга ѓ выпадку поспеху, чаго, дарэчы, не адбудзецца.
  
  
  'Мы,? Ты, ваяѓнiчы лёкай iмперыялiзму, чаму наша элiтная група спецназаѓцаѓ ѓжо збiраецца падарваць эга храм майя i разбурыць эга метэаралагiчную ѓстаноѓку? Эга меры бяспекi былi дылетанцкiмi. Мы ѓжо даведалiся эга сакрэцыi. Калi б наш чалавек у храме мог звязацца з намi раней, гэты снег нават не...
  
  
  Яна закрыла рот рукой, шырока раскрыѓшы вочы. Потым хвiлiннага маѓчання яна апусцiла руку. Яна пацерла падбародак i сказала цiхiм ледзяным голасам: - Добры трук, мiстэр Картэр, але тое нямногае, што вы з мяне выцягнулi, вам не дапаможа.
  
  
  Яе, выглянуѓ вонкi. - Няма, - прызнаѓся я, - я таксама так ня думаю, Тамара. I яшчэ я думаю, што вы, людзi, даведалiся, што штаба Земблы ѓжо ляжыць у руiнах, а сам ён сышоѓ бог ведае куды. Па крайняй меры, калi яны ѓсё яшчэ змогуць знайсцi дарогу ѓ гэтай бочцы.
  
  
  - I ты так кажаш.
  
  
  - Кравец вазьмi, ёй так i кажу! Яе агрызнуѓся. Яе зноѓ адчуѓ цяпло. Яе паказаѓ на сваё плячо. 'Як вы думаеце, як я атрымаѓ гэта? Калi б вы толькi дазволiлi гэтаму пракрасцiся ѓ твой тупы мозг.
  
  
  'Яе табе не веру. Увесь гэты снег...
  
  
  - Гэта, дарагая, таму што эга меры бяспекi былi лепш, чым ты, або хто-небудзь яшчэ падазравалi. Ён знарок робiць гэта, каб даць сваiм людзям аб чым пагаварыць i атрымаць дапамогу. Ён аматар рэвалюцыйных гульняѓ, таму я думаю, што ён зрабiѓ трохi больш, чым трэба. Мы тут не дарма. Але чаго ён не абвясцiѓ, так гэта таго, што каналаѓ для кiравання надвор'ем стала яшчэ больш. Тры, калi быць дакладным, у трох iншых краiнах Цэнтральнай Амерык!
  
  
  - Ч-што ? - Тамара задыхалася.
  
  
  - Так, i што яшчэ горш, яны працуюць незалежна ад асноѓнага перадатчыка. Гэта, як ножкi крэсла. Ён рознiцай, што гэты крэсла не падае, пакуль не будуць знiшчаныя ѓсе ножкi. Ёй нiчога не кажу, Тамара. Ёй быѓ там. Яе знiшчыѓ асноѓны перадатчык да таго, як усвядомiѓ, што ён патрэбен для падлучэння рэзервовых перадатчыкаѓ.
  
  
  - Але... калi тое, што вы кажаце, праѓда, то...
  
  
  "Тады кожны канал павiнен быць адкрыты асобна. Так. Акрамя таго, наколькi яе разумею, сiлавое поле не толькi не разбурыцца, пакуль усе гэтыя перадатчыкi не будуць адключаныя, але i будзе станавiцца ѓсё больш i больш разбураным. Гэта зробiць надвор'е яшчэ больш няѓстойлiвай. Эга больш нельга будзе кантраляваць".
  
  
  'Няма! Не, я не магу табе паверыць. Ты зноѓ спрабуеш прывабiць мяне ѓ пастку сваёй хлуснёй i падманам, Картэр.
  
  
  Яна рашуча пакруцiла галавой. Але па яе вачах яе бачыѓ, што выйграю. - Тамара, лепш бы ёй схлусiѓ, - павольна i спакойна сказаѓ ёй. - Але ѓ мяне няма прычын. Гэта не прынесла б мне нiякай карысцi. Гэта праѓда, ад А да я".
  
  
  "Гэта так дзiѓна. Гэта падобна на вар'ят кашмар...'
  
  
  Яна павярнулася i зноѓ паглядзела ѓ акно. Яе маѓчанне было толькi збольшага вынiкам яе разгубленасцi i нерашучасцi. Яна не так баялася мяне, як раней. Па крайняй меры, яна не была дурнiцай, iнакш яна не працавала б у КДБ. Магчыма, яна была проста трохi наiѓнай i неспрактыкаванай. Ён амаль чуѓ яе думкi, пакуль яна разглядала альтэрнатывы. Яе, спадзяваѓся, што яна таксама абдумвае, як яна будзе выкарыстоѓваць мяне. На самай дэла, я на гэта i разлiчваѓ, таму што было вiдавочна, што мне прыйдзецца яе выкарыстоѓваць.
  
  
  - Нiк, - сказала яна нарэшце. Яна зноѓ паглядзела на мяне. У ee голасе была беспрэцэдэнтная цеплыня, i яна назвала толькi iмя маё. - Нiк, гэтыя iншыя каналы. Ты ведаеш, дзе яны?
  
  
  "Можа быць, а можа i няма".
  
  
  "Мы абодва што-што ведаем. Цяпер, калi мы паставiм гэта разам. Мы маглi б працаваць разам.
  
  
  - Ты хочаш сказаць, што верыш, што АХ не супрацоѓнiчае з Земблой?
  
  
  Яна кiѓнула. - I ты павiнен мне паверыць, Нiк.
  
  
  'Навошта мне вам верыць? Расея можа шмат выйграць, калi выйграе Зембла".
  
  
  'Не, нiчога! Калi Зембле ѓдасца аб'яднаць гэтую вобласць, нам будзе цяжэй, i для поспеху нашай рэвалюцыi спатрэбiцца значна больш часу. Але ёсць яшчэ што-што, Нiк. Ты гуляеш у шахматы?
  
  
  "Я гуляѓ у iх раней".
  
  
  "Для нас, рускiх, гэта запал, як вы ведаеце. I чаму? Таму што яна сутыкае абмежаваную колькасць пранiклiвы, разумных i размешчана сонца працiѓнiка iншы супраць iншай з бясконцай колькасцю гульнявых магчымасцяѓ. Так i наша палiтыка. Нам падабаецца ведаць, якiя ёсць варыянты i цi зможам мы з iмi справiцца. Палкоѓнiк Зембла зусiм iншы. Ён дзiкi чалавек. Ён павiнен быць лiквiдаваны. У адваротным выпадку ён можа паставiць пад пагрозу не толькi Цэнтральную Амерыку, але i ѓвесь баланс сiл у свеце".
  
  
  "I мы пешкi ѓ гуляе, цi не так?"
  
  
  - Не пешкi, Нiк, а конi. Яна коратка ѓсмiхнулася, вусны злёгку задрыжалi. "Конi могуць скакаць бокам i праз iншых. Не пешкi. Яны вымушаныя рабiць кароткiя, бессэнсоѓныя shaggy ѓ адным кiрунку".
  
  
  - Гэта прапанова скокнуць у вашу бок, Тамара? Яе коратка, але рэзка засмяяѓся. Такi скачок быѓ бы самагубствам. Ваш КДБ прызначыѓ за маю галаву высокую цану.
  
  
  'Яе ведаю гэта. Але я таксама ведаю, што было раней. Гэта можа здарыцца зноѓ, - выдыхнула яна, - i здарыцца зноѓ, калi ты не будзеш занадта дурны. Паглядзi на сябе! У вас ёсць мой пiсталет i стары рэвальвер доктара Мендоса, а ѓ астатнiм? Толькi наскрозь мокрыя штаны! Вы збiраецеся перамагчы палкоѓнiка Земблу з дапамогай гэтага? Я не кажу, што мы будзем сябрамi. Але ѓ нас ёсць агульная мэта. Голас чаму мы маглi б працаваць разам! Мы павiнны працаваць разам!
  
  
  Вочы Тамары ярка свяцiлiся ѓ цемры гэтай пустой пакоi. Яе думаѓ, што яна высмейвае мяне па-свойму меркаваннi. Мне таксама было ѓсё роѓна. Мне патрэбна была дапамога КДБ, дапамога арганiзацый, з абсталяваннем i харчаваннем. Яе ѓтаропiѓся на нах, нiбы абдумваючы яе каментары. Яна азiрнулася з сур'ёзным i сумленным позiркам. Яна адыграла сваю ролю добра, нават вельмi добра, але яна была занадта наiѓнай, як гэта часткi бывае з жанчынамi нашай прафесii. Яна адстойвала сваю пазiцыю сваiмi чорнымi гранiтнымi вачыма. Гэта нагадала мне аб выдатнай венериной мухоловке, плотоядном раслiне, якое павiнна быць так салодка пахне для насякомых, якiмi ён сiлкуецца.
  
  
  - Ну... - нерашуча сказаѓ я, - што вы прапануеце?
  
  
  'Пойдзем са мной.'
  
  
  - У доме Мiгеля за вуглом?
  
  
  'Так.'
  
  
  - Колькi яшчэ, акрамя вас дваiх?
  
  
  Яна аблiзала вусны, разважаючы, цi варта гэй хлусiць. "Толькi адзiн, нейкi Дыега Ордас ".
  
  
  Гэта можа быць праѓдай. Гэта было малаверагодна, але гэта не мела значэння. - У вас там ёсць трансiвер?
  
  
  "Кароткiя хвалi, усё дыяпазоны", - хутка адказала яна, заѓважыѓшы маё згоду. - Мы знойдзем цябе вопратку i трохi ежы.
  
  
  Яе, уздыхнуѓ, як бы неахвотна саступаючы непазбежнага. Яе ѓстаѓ i сцягнуѓ з сябе мокрыя лiпкiя штаны. 'Добра.'
  
  
  - Гэта мудрае рашэнне, Нiк, - урачыста сказала яна. - Магу яе атрымаць свае рэчы назад цяпер?
  
  
  "Ага", - адказала я, пацягнуѓшыся за мiндальным печывам i далей пiлачкi для пазногцяѓ. "Толькi не гэта".
  
  
  Яна выглядала пакрыѓджанай, калi набiваць кiшэнi. "Нiк, яе думаѓ, што цяпер мы давяраем адзiн аднаму".
  
  
  Яе павiнен быѓ ѓсмiхнуцца. - Для estestvenno. Але так яе табе больш давяраю. Яе, адчынiѓ дзверы, i мы выйшлi ѓ калiдор. - Дарэчы, Доктар Мендоса сказаѓ, што ты што-што забылася. Што гэта было?'
  
  
  Яна выцягнула свой рот, як непаслухмяная маленькая дзяѓчынка. "Я забыѓся заплацiць эму усё, што ён гатэль. Яго надзьмула эга, як вы кажаце, у Амерыцы.
  
  
  Яе працягваѓ хмылiцца; гэта было досыць нязначна, каб быць праѓдай. ђнутрана яе павiнен быѓ смяяцца, а над чым-то яшчэ. Да гэтага часу тхара Тамара старанна пазбягала казаць што-небудзь аб сумцы, усё яшчэ былой побач са мной. Яна нават не глядзела на гэта. Мабыць, яна адчула, што гэта як-то важна. Гэта было першае, што яна зрабiла б, калi б даѓ гэй шанец.
  
  
  Выйшаѓшы на Калле Монтенегро, мы прайшлi да наступнага скрыжавання, у некалькiх кроках ад дома. У дамах па абодвум бакам вулiцы было цiха i цёмна. Тамара пабялела, калi якi падае снег упаѓ на яе валасы, i запарушыѓ палiто .
  
  
  - Нiк, - сказала яна, калi мы згарнулi на Калле Ноэво , - палкоѓнiка Земблу трэба спынiць любой цаной! Мае вочы былi прыкаваныя да трэцяга даму справа, будынку, у якiм, па думку Мендоса, жыль эга брат. Вокны з зачыненымi аканiцамi здавалiся цёмнымi i пустэльнымi. - Не Земблу, Тамара. Ён страцiѓ кантроль над сваёй працай".
  
  
  "Каналы ѓ любым выпадку належаць эму. Яе гэта i амелы на ѓвазе". Яе голас быѓ рэзкiм: "Было б жахлiва, калi б мы пацярпелi няѓдачу".
  
  
  "Раслiны, дрэвы, казуркi, жывёлы - уся экалогiя на плошчы ѓ тысячы квадратных кiламетраѓ будзе знiшчана".
  
  
  - I людзi! - Яна здрыганулася i на пастаяла iмгненне ѓ дзвярах дома, счищая снег са сваiх чаравiк. - Ih трэба папярэдзiць, Нiк. Было б несправядлiва не сказаць iм пра гэта.
  
  
  - Яны цябе не даверыць, - адказаѓ я. "Я думаю, яны ѓжо не вераць сваiм вачам. Яны не зразумеюць, што ih чакае наперадзе".
  
  
  'Гэта несумленна!' - пацвердзiѓ яна парывiста. "Тысячы людзей памруць ад голаду i холаду!"
  
  
  Яе схапiѓ ee за руку, нiбы гатэль правесцi па калiдоры. Яе трымаѓ ee уласны аѓтаматычны пiсталет накiраваным на нах. - Добра сказана, - сказаѓ я. "Гэта, безумоѓна, частка драматургii, якой вас навучаюць у КДБ. Ты таксама можаш плакаць па камандзе?
  
  
  "Як яна казаць такiя рэчы!" - уздыхнула яна з шчырым абурэннем. Гэта было амаль так, як быццам слёзы навярнулiся на яе вочы. "Мы па розныя бакi, гэта праѓда. Але людзi, якiя будуць пакутаваць i памiраць сыч палкоѓнiка Земблы, не на адным баку. Яны iмкнуцца жыць, як могуць! Нiк, ты настолькi упарты, што страцiѓ усялякае пачуццё чалавечнасцi?
  
  
  - Я як-то вызвалiѓ вязня па вашаму уладзiмiрскага лагера "Дзясятку" пад Потьмой . Яе вельмi добра ведаю вашу савецкую дабрачыннасць".
  
  
  Яна напружылася i сцiснула вусны. Мы былi ѓжо блiзка да першай дзень справа. Як бы гэй, нам хацелася адказаць на маю насмешку, яна маѓчала, баючыся правалiць сваю засаду. Нягледзячы на холад, у паветры лунаѓ смутны пах небяспекi i смерцi, якi яе амаль не адчуваѓ.
  
  
  - Мы тут, - сказала яна. 'Праходы ѓнутр.'
  
  
  'Потым цябе. Яе застаюся ззаду цябе. Першы, хто паспрабуе на мяне напасцi, атрымае кулю ѓ спiну".
  
  
  "Нiк, яе, клянуся..."
  
  
  - Ты першая, Тамара. Яе мацней сцiснуѓ яе руку. Мой вялiкi палец нацiснуѓ на нерв, пакуль яна бездапаможна не застагнала. "Давай паглядзiм, якую арганiзавала вечарыну ты для мяне".
  
  
  Ee рука на дзвярной ручцы задрыжала. "Нiк, гэта не спосаб працаваць разам. Калi ласка, прыбярыце гэты рэвальвер...
  
  
  "Наперад."
  
  
  Мы ѓвайшлi. Тое, што мы ѓбачылi, нiхто з нас не чакаѓ. Гэта была разня. Адзiн мужчына раскiнуѓся на зямлi. Iншы бязвольна сядзеѓ у крэсле, спакойна склаѓшы рукi на каленях. У абодвух былi перарэзаны горла ад вуха да вуха. Цёмная застылая кроѓ дала адукацыю на падлозе вялiкую лужыну. Яна лiлася на грудзi таго, хто сядзiць мужчыны i капала з крэсла. Сцены былi запырсканы крывёй, першапачаткова брызнувшей па сонных артэрый.
  
  
  'Матуля мая дарагая ,' - Тамара схiлiла галаву, i яе званiтавала.
  
  
  Калi б мой страѓнiк не быѓ такiм пустым, мяне б таксама званiтавала. Цяпер мой страѓнiк сцiснуѓся ѓ горле, але мне ѓдалося даць рады з сабой. Яе вывучаѓ астатнюю частку пакоя. Усё было перавернута з нага на галаву. Скрынi былi спустошаныя, чахлы на крэслах сарваныя, а сучасны транзiстарны трансiвер, на якi яго разлiчваѓ, апынуѓся бескарысным. Яе, павярнуѓся да Тамары. Яна вылiлася сухiмi рыданнямi. Яе ѓдарыѓ яе далонню па шчацэ, не моцна, але адчувальна.
  
  
  - Спынiць, - сказаѓ я. "Iдзем далей... ."
  
  
  - О... о, Божа мой. Яе вочы зноѓ праяснiлiся, але яна сядзела на нагах, дрыжучы, як кацяня.
  
  
  "Твае людзi?"
  
  
  - Д-ды . Мiгель i... i Дыега ѓ крэсле. Як ...?'
  
  
  "Напэѓна, ih заспелi знянацку. Ih трымалi пад руляй пiсталета i забiвалi нажом, каб было як мага менш шуму".
  
  
  Яе ѓздыхнуѓ. Мой голас быѓ змрочным: "Падобна на тое, у доктара Мендоса усё-ткi няма мацi".
  
  
  'Як?'
  
  
  "Павiнна быць, ён быѓ вельмi заняты пасля таго, як я пайшоѓ ад яго", - патлумачыѓ я. - Ён тэлефанаваѓ табе па нагоды мяне. I трымаю грошы, што тады ж ён паведамiѓ пра вас людзям Земблы ѓ Принцапольце.
  
  
  "Для estestvenno! Ён аддаѓ нас абодвух! Яе твар было скажонае гневам i нянавiсцю. "Мы павiнны вярнуцца i разабрацца з iм".
  
  
  - Добрая iдэя, але пакiнем гэта на потым. Мы павiнны выбрацца адсюль".
  
  
  "Спадзяюся, забойцы вернуцца i знойдуць нас тут".
  
  
  "Прибереги сваю помста для лепшага рашэння, Тамара. Мы павiнны заглушыць гэтыя каналы, i яны раскiданыя яшчэ па трох краiнах. Тут, у Принцапольце, мы больш нiчога не можам зрабiць.
  
  
  - Так, так, яе разумею. Яна паглядзела на мяне вестак адсутным позiркам. - Прабач , Нiк. Яго спрабавала прывабiць цябе ѓ пастку, каб выцягнуць вакол цябе ѓсё, што ты ведаѓ.
  
  
  "Не турбуйцеся пра гэта. Ты нiколi не падманвала мяне сваёй гульнёй. Ваш атрад камандас сышоѓ, а вашы таварышы мёртвыя. Падобна на тое, цяпер нам сапраѓды трэба працаваць разам, але тады нам трэба давяраць адзiн аднаму. Ты хочаш гэтага?'
  
  
  Яна кiѓнула. "Цяпер засталiся толькi мы".
  
  
  'Голас tack.' Яе вярнуѓ гэй пiсталет Макарава. Мне было цiкава, што Хоук сказаѓ бы аб працы з рускiм агентам. У мяне не было асаблiвага выбару, але гэта можа стварыць непатрэбныя праблемы. Прыйшлося як мага хутчэй звязацца са штабам АХ i растлумачыць справу. Але самае галоѓнае спачатку. Я пайшоѓ у маленькую пакой, дзе ляжала два целы, i спытаѓ: "цi Ёсць шведаѓ, якая займаецца мне падыходзiць?"
  
  
  'Нiк
  
  
  Яе павольна павярнуѓся, збiраючыся з сiламi. Тамара махнула на мяне вялiкiм аѓтаматычным рэвальверам, як быццам не ведала, што рабiць. Яна зноѓ кiѓнула i сунула пiсталет у хвiлiну. "Карычневы чамадан. Ён належыць Мiгеля, i ён прыкладна такога ж росту, як ты. Ён быѓ такiм, я маю на ѓвазе.
  
  
  "Вялiкая дзяѓчынка", - усмiхнуѓся я, кiдаючы гэй магазiн, якi выняѓ па пiсталета, перш чым перадаць прывiтанне. Яна прайшла выпрабаванне. Яна пачырванела да шыi, але нiчога не сказала.
  
  
  Мiгель апынуѓся нiжэй за мяне ростам i тоѓшчы. Тым не менш, яго знайшоѓ якой-што пад сарочкамi, тоѓсты ваѓнянай швэдар, штаны па камвольным воѓны i пару тоѓстых шкарпэтак, якiя сядзелi нядрэнна. Яе надзеѓ усё, каб быць добра абароненым ад холаду, снегу i лёду. Лепшым сюрпрызам стала пара скураных чаравiк, якiя былi даволi вялiкiмi, так што не засмучае, нягледзячы на лiшнiя шкарпэткi.
  
  
  - У вас ёсць яшчэ якiя-небудзь прыемаперадатчыкi, акрамя гэтай сукiн хламу?
  
  
  Яе спытаѓ пра гэта Тамару, пакуль апранаѓся. - Няма, - рушыѓ услед бянтэжыць рэѓматызму. "Гэта было адзiнае, што ѓ нас было".
  
  
  - Галасаванне праблемы, - зароѓ я. "Я спадзяваѓся, што мы здолеем паклiкаць на дапамогу. Патрульны катэр чакае мяне ѓ мора.
  
  
  - А ѓ нас там рыбалоѓны траѓлер. У каго-небудзь вакол вас, тут няма радыё?
  
  
  'Яе баюся, няма. У адваротным выпадку яе б выкарыстаѓ эга. Яны нешматлiкiя людзi, што ѓ нас тут ёсць, усе сумнiѓныя, як i доктар Мендоса. Я не думаю, што ѓ яго ёсць што-то лепшае, чым кварцавы перадатчык. Нам прыйдзецца скрасцi лодку па гаванi. Будзем спадзявацца, што мы справiмся з гэтым да таго, як бура занясе нас.
  
  
  - Мы маглi б сесцi на самалёт, - абыякава сказала яна.
  
  
  Яе надзеѓ чаравiкi i затупаѓ вакол пакоя. "Самалёт? Якi самалёт?
  
  
  "Сэсна 150, на якой яе прыляцела па Мехiка з Дыега. Група падтрымкi прыбыла з траѓлераѓ. Яна падкiнула краму ѓ паветра, зноѓ злавiла эга i гарэзна засмяялася. "Вядома, калi не давяраць жанчынам-пiлотам..."
  
  
  - Ты далучаецца эга сюды, цi не так? Калi вы паднiмеце эга ѓ паветра ѓ гэты шторм, лэдзi, яе нiколi больш не буду крытыкаваць жанчын за рулём.
  
  
  Яна засмяялася глыбокiм гартанным гукам; шчодрая, са светлай усмешкай, памiж мужчынам i жанчынай, а не памiж агентамi. Яна зноѓ стала сур'ёзнай. "Самалёт у зале на цвёрдым участку пляжу на поѓнач ад вёскi. Яе моцнага прывязала эга ѓ выпадку, калi мы не дабяромся да Земблы своечасова i надвор'е зменiцца. Таму мы прывезлi i цёплыя рэчы. Яе-рада, што мы прынялi гэтую засцярога. Але калi Карыбскае мора...
  
  
  Гэй, не трэба было заканчваць фразу. Яе лёгка мог сабе ѓявiць, як надзiмаць ветрам хвалi абвальваюцца на маленькi самалёт, разбiваюць шасi i здушваюць эга, нiбы гэта кардонная скрынка. Мы неадкладна пакiнулi дом. Ёй толькi паспеѓ схапiць кажух Мiгеля з кручка на задняй баку дзень. Тамара была жанчынай з шырокай душой i хутка да ѓсяго прызвычаiлася. Яна магла прымусiць сябе глядзець на двух мерцвякоѓ абыякава. Больш яна пра гэта не казала. Яны былi мёртвыя, i лепш было ih забыцца. Што-то павiнна было быць зроблена, што можа нас да чаго не прывесцi, i нават прывесцi да яе ѓласнай жорсткай смерцi. Пазней, калi ѓсё будзе скончана, яна можа аплакаць ih. Мне прыйшла ѓ галаву думка, што калi справа дойдзе да бойкi, але яна па-ранейшаму была маiм ворагам. Яе б не хацеѓ яе забiваць.
  
  
  Вулiца Ноэво была пустая, як нiколi. Добрыя грамадзяне Принцапольцы былi ѓзрушаныя ледзяной бурай, у якой яны нiчога не разумелi. Мы трымалiся блiзка да сцёкавай канаве на адным баку вулiцы. Тамара аѓтаматычна прысунулася да мяне, нiбы шукаючы абароны i суцяшэннем.
  
  
  "У кватэры была eda . Цябе што-то было трэба.'
  
  
  - Дзiѓна, - сказаѓ я. "У мяне там раптам знiк апетыт".
  
  
  "Можа быць, у самалёце ёсць што-то яшчэ".
  
  
  Мы згарнулi на Калле Монтенегро, назад да гарадской плошчы mimmo дома доктара Мендоса. Нiчога не было вiдаць. Нiчога не варушылася, але сядзела дзiѓная цiшыня. Гэта спалохала мяне. Яе ѓважлiва прыслухоѓваѓся. I зноѓ мой шматгадовы вопыт абвастрыѓ iнстынкты, подсказавшие мне, што што-то не так. Яе лёгка апускаѓ ногi, зусiм асцярожна. Тамара моѓчкi iшла побач са мной.
  
  
  Мы прайшлi mimmo дома Мендоса, калi яна загаварыла. - Дыега быѓ добрым хлопцам, - задуменна сказала яна. - Мiгель сапраѓды быѓ братам доктара, калi вас гэта суцешыць.
  
  
  Мы падышлi да груба пазбiванай калясцы для аслоѓ, якая займаецца сядзела на дышлах адкрытымi перад стайняй. яе, паглядзеѓ на стайню. Цяпер дзень былi адкрыты. Было зусiм цёмна.
  
  
  Амаль злосна яе, прашаптаѓ: "Мы ѓ пастцы". Перш чым Тамара паспела зрэагаваць, вакол цемры стайнi стрэлiла тысяча стрэльбаѓ. На самай дэла ih было ѓсяго каля дзесяцi, але гэта занадта шмат, калi гаворка iдзе пра цябе. Яе, адчуваѓ сябе, як глiняны голуб, у якога страляюць з усiх бакоѓ.
  
  
  Яе, закрычаѓ i штурхнуѓ Тамару локцем. Яе стрэлiѓ у рэѓматызму вакол старадаѓняга рэвальвера Мендоса. Занадта паспешлiва. Яе сумняваѓся, што ѓ каго-небудзь трапiѓ. У нас стрэлiлi зноѓ, чырвоная ѓспышка вакол стайнi. Яе зноѓ стрэлiѓ. Mimmo нас пранеслася яшчэ больш свiнцу. Мы наблiзiлiся да возе, i кiнулiся ѓ гэтую сумнеѓную барыкаду.
  
  
  'Нiк.' Тамара схапiла мяне за руку. "Яны акружылi нас!"
  
  
  - Няма сэнсу панiкаваць, - прашаптаѓ ёй у рэѓматызму. Яе, нахiлiѓся так низменному, як толькi мог, каб зазiрнуць пад каляску. - Дзесяць да аднаго, гэта яны ж ѓблюдкi, якiя забiлi сустрэнуць вашых людзей. Яны не збiраюцца браць палонных. Нам давядзецца змагацца.
  
  
  Залп за залпам урэзаѓся ѓ старыя драѓляныя шарык вазы. Кулi разбiвалi тоѓстыя дошкi i рикошетили ѓ яшчэ якi падае снег. Падобна, у iх было шмат боепрыпасаѓ. У нас было не больш, чым было ѓ нашых револьверах. Мне не трэба было паказваць Тамары на наша цяжкае становiшча. Яна страляла толькi зрэдку, толькi калi магла прыцэлiцца на выблiск агню. Адзiн па сл стрэлаѓ трапiѓ. Раптоѓны крык i ляск падальнага пiсталета. Цемнаскуры мужчына ѓ сялянскай вопратцы выйшаѓ, яны, прытанцоѓваючы, як бы робячы пiруэт, сашчапiѓшы рукi на скрываѓленай твары. Тамара не стала марнаваць на гэта яшчэ адну кулю. Мужчына закрычаѓ. Затым адзiн па эга сяброѓ у стайнi застрэлiѓ яго. Ён упаѓ галавой у снег.
  
  
  - У нас амаль скончылiся боепрыпасы, - выдыхнула Тамара.
  
  
  Прылады расстрэльнай каманды працягвалi страляць. Праклён! Калi б толькi быѓ спосаб падарваць ну, i ѓсё такое! Гэта дало мне iдэю. "Хутчэй, - загадаѓ я, - вызначыць мне выцягнуць гэты драѓляны штыфт, вакол ступiцах i зняць кола!" Прыкладам пiсталета Мендоса яе дастаѓ вакол восi самаробны клiн. Разам мы адкруцiлi драѓлянае кола. Яно з цяжкасцю адарвалася. Калёсы ѓпала на адну вось, а iншая бок паднялася. Так у нас было лепшае пакрыццё.
  
  
  "Дайце мне адзiн вакол тваiх мандарынаѓ".
  
  
  Тамара ѓтаропiлася на мяне. "Мандарыны? Я... я не разумею, што вы маеце на ѓвазе.
  
  
  Свiнец лётаѓ вакол нас, як быццам мы былi ѓ асiнае гняздо. Часу на тлумачэннi не было. "Праклён!" - рэзка сказаѓ я. - Яны мандарыны, якiя ты нясеш, выглядаюць сапраѓднымi, але яе не горш за цябе ведаю, што гэта замаскiраваныя гранаты. Ангельцы таксама выкарыстоѓвалi ih у вайне супраць Гiтлера. I мне здаецца, што вашы цыгарэты на самай дэла запальныя бомбы запаволенага дзеяння. кравец пабяры ѓ АХ мы таксама ведаем такiя фокусы. Сёння або заѓтра яе магу расказаць вам аб штучных сабаках па латекса, якiх мы пускаем па каналах, каб падрываць замкi. Ну давай жа!'
  
  
  Яна палезла ѓ адзiн вакол кiшэняѓ палiто i працягнула мне выдатна замаскiраваную выбухоѓку.
  
  
  "Сцябло - гэта запальванне", - сказала яна. "Чым карацей вы эга зламаеце, тым хутчэй рушыць услед выбух".
  
  
  Яе паху фальшывы мандарын ѓ адтулiну для восi ѓ коле. "А цяпер давайце выганiм гэтых пацукоѓ вакол гнязда!" Яе адкацiѓ кола ѓ бок вазы.
  
  
  "Дайце мне прыкрыццё".
  
  
  "У мяне засталося толькi тры стрэлу".
  
  
  "Яны не будуць супрацiѓляцца, калi гэта адбудзецца", - паабяцаѓ я. Тамара пачала страляць. Яе ѓстаѓ i штурхнуѓ кола. Ён пакацiлася па вулiцы скрозь снег, пераскочыла праз канаѓку на другiм баку вулiцы i, хiстаючыся, пакацiлася адкрыта да цёмнай стайнi. На iмгненне запанавала мёртвая цiшыня. Дзевяць якiя засталiся снайпераѓ, мабыць, не разумелi, што адбываецца. Калi нам пашанцуе, яны цяпер будуць знаходзiцца вакол колы.
  
  
  Затым граната выбухнула. Знутры стайнi пачуѓся аглушальны гром. Дзверы знялася з завес i паплыла праз вулiцу. Неба закалацiлася яркiмi фарбамi, за якiмi рушыла ѓслед асляпляльным бель. Языкi агню вырвалiся вакол разбiтага дзвярнога праёму. Праз некалькi секунд у пары ператварылася ѓ палаючы пекла.
  
  
  З-за каляскi яе, прашаптаѓ: - Гэта была не проста гранату. Адначасова гэта была i запальная бомба!"
  
  
  Яна па-фiласофску пацiснула плячыма. "Самае галоѓнае, каб ты выконваѓ сваю працу, не памiраючы ѓ адзiночку, як герой".
  
  
  Разам мы пабеглi па вулiцы праз руiны стайнi. Аднойчы Тамара ледзь не паслiзнулася на замёрзлым снезе. Яна акрыяла i пачырванела ад перашкод. Акрамя таго, яна не адставала ад мяне. Мы прыйшлi да кута Калле Монтенегро i перасеклi белую раѓнiну плошчаѓ.
  
  
  Зараз надышла чаргу Тамары iсцi наперадзе. Яна ведала, дзе ѓ зале "Сэсна-150", а яе няма. Ёй малiѓся, каб мы дабралiся да самалёта без далейшых цяжкасцяѓ.
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 7
  
  
  
  
  Дзiѓна, але далей цяжкасцяѓ не было. Па меншай меры, не па iх, што ходзяць на дзвюх нагах. Надвор'е, здавалася, загнала нават фанатыкаѓ Земблы у доме я прасiѓ прытулку i цяпла.
  
  
  Снег пайшоѓ мацней. Моцныя парывы ветру ледзь не збiлi нас з нага. Ледзяное паветра сцiснуѓ мае лёгкiя i прычыняе боль вачам. Мае пальцы былi нiбы кубiкi лёду. Ёй быѓ без пальчатак. Карыбскае мора ѓздымалася i бурлiла: белай пена на чорнай & nb. Бура iшла з захаду, праз нiзiны. У вынiку нiзкая берагавая лiнiя не апынулася пад вадой. Затым больш чым гадзiннага цяжкага пераходу па пляжы Маскiтаѓ-Коста-мы дабралiся да самалёта, онемевшие ад холаду.
  
  
  Тамара пристегнулась на левым сядзенне.
  
  
  Уключыць ацяпленне, - сказаѓ я, стукаючы зубамi. Яна запусцiла рухавiк, хутка праводзiла праверкi i павялiчыла хуткасць, каб праверыць матор. "Гэта першы раз, калi мне прыйшлося ѓключаць антиобледенители для ѓзлёту", - сказала яна. Яна пiльна глядзела на заснежаны пляж. 'Пачакай. Мы маглi б вытрымаць некалькi удараѓ ветру.
  
  
  Яна адпусцiла здзекi i павольна штурхнула газу наперад. "Сэсна" дрыжала i калацiлася пад нацiскам ветру, пены, i снегу. Мы рулiлi па шырокай паласе вулканiчных парод i галькi, часам буксуючы на льдинках. Галаву самалёта ѓ якiм выпадку нельга было накiраваць на вецер. Ён дзьмуѓ з усiх бакоѓ. Вольга нацiснула на газ да ѓпора. Некалькi удараѓ, падумаѓ яе пра сябе, усё ѓ парадку! У мяне была лiцэнзiя CLV - Катэгорыi Паветраны транспарт. Гэта захоѓваюцца мне яны ж правы, што i звычайная камерцыйная лiцэнзiя. Толькi патрабаваннi былi вышэй. Ад пiлота патрабуюцца больш высокiя лётныя навыкi i выдатная фiзiчная падрыхтоѓка. У асноѓным яна ёсць у камерцыйных i прафесiйных пiлотаѓ. Яе добра дасведчаны аб эвалюцыi лятальных апаратаѓ з iмi тхара, як Iкар ѓпершыню пакрыѓ сябе воскам i пер'ем. Але цяпер, калi мы збiралiся кiнуць выклiк гэтай воющей бурэ, маючы не больш чым запалкавы скрынак з размахам крылаѓ каля 12 м, яе, падумаѓ, як мы зможам узляцець.
  
  
  Мы пырхалi па беразе, пакуль не дасягнулi ѓзлётнай хуткасцi. Для Cessna 150 гэта каля 90 кiламетраѓ у гадзiну. Мы вырвалiся на свабоду i падскочылi ѓ паветра. Гэта была жудасная сенсацыя. Яе бачыѓ, што Тамара зусiм не задаволеная сваiм узлётам. Закусiѓшы нiжнюю губу, яна звярталася з румпелем i педалямi, як арганiст, якi грае "Выхад гладыятара" ѓ стылi бугi-вугi. Тамара паэтапна падымалася на самалёце на вышыню 2000 футаѓ. На гэтай вышынi яна працягвала лётаць. Яна спакойна пацягнула газ, пакуль тахометр не паказаѓ 2300 абаротаѓ у хвiлiну.
  
  
  - Ты прыроджаны пiлот, - сказаѓ яе эй.
  
  
  "Там, адкуль яго родам, такая надвор'е кожны год на працягу шасцi месяцаѓ", - адказала яна. 'Куды мы паляцiм туды?'
  
  
  - Ты ведаеш, што гэта першы раз, калi ѓ мяне ёсць час, каб турбавацца пра гэта? Яе адкрыѓ торбу i пачаѓ праглядаць пашпарты i дакументы. Тым часам яе патлумачыѓ гэй, як яе ih набыѓ i каму яны належаць. Уладальнiкам сумкi была сеньёра Ана Мохада, ѓдава, якая жыве ѓ гатэлi Vacaciones ѓ Пунтаренасе, Коста-Рыцы. У вольным перакладзе яна жылкi ѓ пансiянаце i працавала там ахмiстрыняю. Па крайняй меры, калi б мы маглi праверыць яе дакументы. Яе задаваѓся пытаннем, наколькi яны былi рэальнымi, калi яе правяраѓ наступны набор дакументаѓ.
  
  
  Iмя гэтай лысай галавы было Тоничи Аляксандр. Лiчылася, што ён быѓ рабочым у Поленсии, Гандурас. Iншы мужчына, Рамон Батук, жыѓ на востраве Iсла-дэ Сангре, Панама. Ён быѓ вядомы як гандляр карункамi. Iсла-дэ Сангре - "Крывавы востраѓ". Тамара здрыганулася, калi яе прачытаѓ гэй спiс. "Мне здаецца, гэта непадыходнае месца для прадаѓца карункаѓ".
  
  
  "Ну, калi ѓ вас ёсць сотнi маленькiх выспаѓ, такiх як Панама, вы часам атрымлiваеце вар'яты назвы". Яе, яшчэ раз усё праверыѓ, складаючы паперы назад у сумку. Нам заставалася зусiм трохi. "У Гандурас, - вырашыѓ я.
  
  
  Яна нахiлiла самалёт на захад-паѓночны захад. Мы ляцелi назад ѓглыб краiны ѓ Нiкарагуа. Яшчэ сто пяцьдзесят кiламетраѓ, i мы былi б над Гандурасам. Бачнасць была нулявы. Звонку быѓ поѓны вiр, заблытаная белай кашы. Тамара агледзела ѓсе прыборы, магнiтны компас i выкарыстала сваю практычную iнтуiцыю. Некаторы час праца была вельмi iнтэнсiѓнай. У адносна спакойны час Вольга запытальна павярнулася да мяне.
  
  
  - Поленсия, Гандурас? Адкуль гэты хлопец па Аляксандр ?
  
  
  'Родам адтуль. Так. Ты ведаеш, дзе гэта?'
  
  
  'Нiколi пра гэта не чула. Адзiнае месца, якое здаецца мне знаёмым, гэта Лiмон. Падобна на тое, гэта шматспадзеѓны турыстычны курорт у залiве Нiкой ".
  
  
  "Гэта добра спалучаецца з такiм назвай, як Hotel Vacaciones. Яны павiнны былi быць трохi больш арыгiнальнымi. Яны могуць шмат чаму навучыцца ѓ Панамы з яе прыгожымi назвамi выспаѓ".
  
  
  - У сумцы побач з табой ляжаць карты, Нiк. Паглядзi, цi зможаш ты знайсцi карту Гандураса. Тады яе змагу зарыентавацца.
  
  
  У паказаным iм месцы ляжалi карты. На самай дэла цэлыя чаркi карт. Больш, чым яе калi-небудзь бачыѓ, на прыватных самалётах, з якiмi мне даводзiлася сутыкацца. WLK's World Aviation Maps - для кожнай часткi Цэнтральнай i Паѓднёвай Амерык, падрабязныя карты, атрыманыя з прыватных агенцтваѓ, i добра вывучаны Даведнiк лётчыка FAA для Злучаных Штатаѓ.
  
  
  Яе знайшоѓ карту, якую хацеѓ. - А голас i Поленсия. Мяркуючы па памерах, гэта вёска, якая складаецца вакол двух чалавек i курыцы. Ён ляжыць памiж сталiцай Тегусигальпой i трехтысячником Эль - Пикачо . Хм, як добра ты прызямляцца на козлиных сцежках?
  
  
  - Мы прызямлiмся ѓ Тэгусiгальпе, калi вы не пярэчыце. Думаю, гэта адзiны аэрапорт Гандураса. У любым выпадку ён будзе лiжа за ѓсё да Поленсии.
  
  
  Даѓ гэй каардынаты i паклаѓ карты назад. Яна ѓключыла радыё, спадзеючыся злавiць маяк. Дынамiчная толькi выдаваѓ нейкi статычны трэск. Нiчога талковага па гэтага зрабiць было нельга. Стрэлка радиокомпаса павольна паварочвалася. Мне не здалося праѓдападобным, што ѓсе станцыi былi адключаныя ад эфiру. Яны проста не былi чутныя, i прычына магла быць толькi адна. Сiгналам перашкаджала змены надвор'я палкоѓнiка Земблы. Адны толькi неспрыяльныя ѓмовы не могуць выклiкаць адмову такога маштабу. Разважаючы над гэтым, яе таксама зразумеѓ, што мы ѓ Принцапольце нiколi не змаглi б паклiкаць на дапамогу па радыё. Мы сапраѓды былi зусiм адны. Больш, чым ёй першапачаткова баяѓся. Ёй сказаѓ гэта Тамары. - яна адказала змрочным позiркам. Ee вусны былi бледнымi.
  
  
  - Iронiя лёсу, - сказаѓ я, - у тым, што Зембла гатэль данесцi свае патрабаваннi да ѓсяго свету на радыё. Можа быць, ён меѓ намер зрабiць гэта дзе-то яшчэ, за межамi гэтага бардака, але я ѓ гэтым сумняваюся. Я не думаю, што ён цалкам усведамляѓ, у што ѓвязваецца. Я думаю, што эга велiзарнае эга трохi затуманило эга разлiкi. Гэта часткi здараецца з дыктатарамi, якiя пакутуюць манiяй велiчы. У рэшце рэшт, ён не быѓ такiм разумным.
  
  
  - Не, ён быѓ занадта разумным, Нiк. Тамара зноѓ закрыла рот i засяродзiлася на сваiх iнструментах. Гэта мела мала агульнага з палётам. Сачыць за рукамi, i пры неабходнасцi выпраѓце. Гэта ѓсё. "Сэсна", уздымаючы i круцячыся, прабiвалася скрозь вiхуры адбору пробаѓ паветра. Тамара была падобная на iндычку, скачучую на дзiкай конi. Яна лётала разам з самалётам. Ee рукi i ногi ѓпэѓнена i хутка рэагавалi на кожнае рух прылады. Яна ляцела добра, нават па-чартоѓску добра. Адзiным недахопам палёту ѓсляпую з'яѓляецца тое, што вы не ѓбачыце гару, якая займаецца можа вымалёѓвацца перад вамi.
  
  
  "Чаму Polencia, Нiк?" - спытала яна праз некаторы час.
  
  
  "Чаму мы адправiмся туды? Таму што гэта на поѓнач ад Prinzapolca, а два iншых на поѓдзень. Шторм ѓзмоцнiцца, i ён вырашыѓ, што нам лепш спачатку ѓзяцца за самы доѓгi ѓчастак, а затым на больш кароткi.
  
  
  'Яго так i думала. Але яе амелы на ѓвазе, як вы можаце быць упэѓнены, што там ёсць перадатчык? Аляксандр, Батук i Сеньёра Мохада мог прыйсцi адкуль заѓгодна i адкуль заѓгодна. Яны маглi б выкарыстоѓваць фальшывыя дакументы.
  
  
  - Вы павiнны гэта ведаць, - усмiхнуѓся я, - сеньярыта Росита па Манагуа.
  
  
  - Не смейся назаѓжды мной, Нiк. А цяпер сур'ёзна!
  
  
  Яе ѓздыхнуѓ. "Ёсць чатыры прычыны. Па-першае, у мяне ёсць не толькi ih пашпарт, але i ih нацыянальныя сертыфiкаты асоб. Вы не горш за мяне ведаеце, што з падробленым пашпартам можна лёгка заехаць у iншую краiну. Але паспрабуйце пажыць у сваёй краiне з фальшывым пасведчаннем асобы. Гэта асаблiва цяжка. Асаблiва ѓ Лацiнскай Амерыцы. Палiцыя любiць правяраць. Па-другое, кожны вакол гэтых хлопцаѓ кантраляваѓ перадатчык. Такiм чынам, яны павiнны былi жыць недалёка ад яго установак. Па-трэцяе, я не разумею, навошта Зембле выкарыстоѓваць фальшывыя дакументы. Гэта не без рызыкi. Няма, я думаю, што гэтыя месцы адпавядаюць рэчаiснасцi.
  
  
  - А чацвёртая прычына?
  
  
  Яе, пацiснуѓ плячыма. "У нас няма нiчога лепш".
  
  
  Яе разумею. Тады мы проста зробiм гэта. Яна падцiснула вусны. Ёй заѓважыѓ, што гэта было яе звычкай, калi яна пра што-то турбавалася, яе савета. Затым яе твар на момант прасвятлеѓ. - За крэслам кошык, Нiк. Дыега быѓ вельмi галодны, калi рыхтаваѓся да падарожжа, i, можа быць, у ёй яшчэ што-то есць.
  
  
  Яе знайшоѓ кошык, адну па гэтае плеценых мексiканскiх сумкi для пакупак. Сапраѓды, Дыега, не так шмат пакiнулi. У бутэльцы яшчэ заставалася бутэлька таннага чырвонага вiна, i засталося некалькi тако, а таксама хамон i тостадас - тапас . Яны былi халоднымi, але ѓсё роѓна былi смачнымi. Тостады былi ѓсё яшчэ храбусткiмi i напоѓненымi разнастайнымi смачнасцямi, у тым лiку зялёным перцам, якi быѓ досыць гарачым, каб абпалiць вашыя вантробы.
  
  
  Адным глытком спустошыѓ яе бутэльку, каб патушыць агонь. Яе паставiѓ кошык назад i расслабiѓся ѓ крэсле. Цёплае пачуццё вiны, ацяпленне, самалёце i поѓны страѓнiк выклiкалi ѓ мяне дрымотнасць. Яе стараѓся трымаць вочы адкрытымi. Але не пратрымаѓся доѓга. "Цессна" гайдалася i гайдалася. Для маiх вушэй гук рухавiка быѓ пульсуючым, навадным сон грукатам.
  
  
  Яе павольна прачнуѓся. Чарната без сноѓ, у якую яе пагрузiѓся, паступова ператварылася ѓ цёмна-шэрую рэальнасць. Яе адчуѓ тузанне ѓ параненым плячы. Мае мышцы звяло, таму што я занадта доѓга сядзеѓ у адным i тым жа становiшчы. Яшчэ не зусiм прачнуѓшыся, адкрыѓ яе вочы. Спачатку яе, думаѓ, што ѓсё яшчэ знаходжуся ѓ лодцы, i уплываю з храма. Яе глядзеѓ у вялiзную шэрую бясконцасць. Мне спатрэбiлася некалькi секунд, каб зразумець, што мяне матляе туды-сюды на самалёце. Яе ляжаѓ, прыхiнуѓшыся галавой да дзень, i глядзеѓ у акно на ваѓняная фуфайка. Усё было засыпана снегам. Яе павярнуѓ галаву да Тамары i пазяхнуѓ.
  
  
  'Спаѓ добра?'
  
  
  - Разумна, калi ѓлiчыць абставiны. Дзе мы?'
  
  
  "Амаль у Тэгусiгальпе. Прызямляемся праз пятнаццаць хвiлiна. Вам нiхто нiколi не казаѓ, што вы храпцi?
  
  
  "Толькi калi б яе мог адказаць на камплiмент", - усмiхнуѓся я. - Ёсць што-небудзь яшчэ па радыё?
  
  
  Яна пахiтала галавой. - У мяне такое ѓражанне, што ѓсе каналы тут проста адключаныя. Мне здаецца, што Зембла нясе поѓную адказнасць за гэта маѓчанне.
  
  
  - У такiм выпадку, - сказаѓ я, ужо не пасмейваючыся, - яны, хутчэй за ѓсё, эвакуююць горад. Урад залежыць ад сродкаѓ сувязi, асаблiва ѓ цяжкiя часы, пакуль не наступiць сапраѓдны паток".
  
  
  "Гэтыя бедныя людзi, - прашаптала яна, - гэты бедны, няшчасны чалавек, i..."
  
  
  Дзесяць хвiлiна праз мы ѓбачылi цёмную масу, якая рухаецца пад намi. Мы праляцелi над сталiцай Гандураса. Яе адчуѓ раптоѓны страх. Тэгусiгальпу павiнен быць яркiм плямай у гэтай шэрай кашы. Мы павiнны ѓбачыць мiгаценне агнёѓ цi хаця б ih адлюстраванне ѓ снезе. Тэгусiгальпе амаль чатыры стагоддзя. Гэта горад, якi ганарыцца сваiм унiверсiтэтам i саборам васемнаццатага стагоддзя, якi бачны здалёк з эга купалам i двума вежамi.
  
  
  Тэгусiгальпу з яе двумястами тысячамi жыхароѓ, здавалася, больш не iснавала.
  
  
  Тамара апусцiла самалёт скрозь бушующую буру. "Аэрапорт у зале на поѓдзень ад горада, даволi высока, амаль на 3000 футаѓ. Зацягнiце пояс. Гэта будзе жорсткая пасадка, калi яе страчу бачнасць".
  
  
  "Пераканайся, што ты зможаш зноѓ узляцець у блiжэйшы час", - папярэджваѓ яе i далей. "Магчыма, нас чакае прывiтальны камiтэт".
  
  
  - Што ты маеш на ѓвазе, Нiк?
  
  
  "Мы не ведаем, што адбылося з iмi тхара, як мы пакiнулi Принцапольцу. Тэгусiгальпу можа быць амаль бязлюднай. Але яны таксама могуць знаходзiцца на ваенным становiшчы. А калi гэта так, то салдаты женойпросто могуць абстраляць чужы самалёт. Ёсць i iншая магчымасць. Калi Зембла добра паклапацiѓся аб сваiх сувязях з грамадскасцю, сродкамi сувязi i транспарту, цалкам маглi апынуцца ѓ руках эга саѓдзельнiкаѓ. Шторм можа быць сiгналам да нанясення удараѓ цяпер, калi бок паралiзаваная. Сумняваюся, але мы нам, у чым не можам быць упэѓнены. Тамара занепакоена глянула на мяне. Яна абляцела ѓскраiну горада. Пакуль яе спаѓ, яна пачала лётаць ценымногие вышэй першапачатковай вышынi 2000 футаѓ. Яна знiзiлася на некалькi сотняѓ футаѓ i павярнула самалёт у шырокi кикера. Тэгусiгальпу стала выразна прыкметны i знiкла злева, калi мы ляцелi над сельскай мясцовасцю.
  
  
  Гандурас вельмi падобны на Нiкарагуа. За выключэннем вузкiх прыбярэжных палос, гэта горная краiна. Сельская гаспадарка з'яѓляецца асноѓнай крынiцай сродкаѓ да iснавання, але большая частка зямлi яшчэ не апрацавана. Як i ѓ Нiкарагуа, цяпер ён выглядаѓ, як бясплодны арктычнае пейзаж. Цёмныя аблокi, цяжарныя снегам, вiселi вакол ѓяѓнай горнай вяршынi на вышынi чатырох-пяцi тысяч метраѓ.
  
  
  Мой пiлот, здавалася, ведаѓ траекторыю палёту. Цалкам верагодна, што яна прызямлялiся тут раней. Яна зноѓ дала машыне павярнуць, скiнула хуткасць прыкладна да тысячы абаротаѓ у хвiлiну i ѓключыѓ пасадкавыя агнi. Павольна яна знiзiла самалёт. На адно трывожнае iмгненне яе падумаѓ, што яна хоча, каб мы прызямлiлiся пасярод гайкi. Потым мы скончылi спуск. У промнях нашых пасадачных агнёѓ маячыла бетонная узлётна-пасадачная паласа аэрапорта Тэгусiгальпу. Вецер i снег хвасталi бруi. Бачнасць не распасцiралася ценымногие далей шруба. Смутны яе мог бачыць шчырымi перад сабой масiѓныя формы дыспетчарскай вышкi i ангары. Мне было цiкава, хто чакаѓ нас у гэтых будынках. Калi хто-небудзь быѓ там.
  
  
  Мы стукнулiся аб зямлю, падскочылi, зноѓ стукнулiся аб зямлю, i нас занесла. Тамара аднавiла кантроль над самалётам, i мы пакацiлiся да вежы. Мы праехалi mimmo пары старых "Мустангаѓ" Р-51, рэлiквiй вайны, DC-4 i групы спiсаных F-5. Камерцыйных самалётаѓ не было вiдаць. У ангарах, дыспетчарскай вышкi i зале прыбыцця было цёмна; не было нiякiх прыкмет жыцця. Маё падазрэнне, што горад быѓ эвакуiраваны, стала мацней, чым калi-небудзь. Вядома, таксама магчыма, што былi эвакуяваныя толькi прыгарады. Насельнiцтва можна было сабраць у лагер у цэнтры горада, каб дачакацца заканчэння гэтага незразумелага бедства. З iншага боку, гэта магла быць i адна вялiкая засада. Тамара востра ѓсведамляла патэнцыйную небяспеку. Калi мы наблiзiлiся да залы прылёту, яна выключыла пасадкавыя агнi, рэзка затармазiла i разгарнула "Сессну" на 180 градусаѓ. У экстранай сiтуацыi ѓ нас цяпер было досыць месцы, каб зноѓ хутка ѓзляцець. Нiхто не выйшаѓ павiтаць нас. У ценi будынка, падобна, таксама нiхто не хаваѓся. Тамара завяла рухавiк i ѓважлiва выглянула вонкi.
  
  
  Яе спытаѓ сл. - Вы што-небудзь бачыце?
  
  
  'Няма. Пачакаем!'
  
  
  Адчынiлiся дзверы i выбег мужчына. Ён хiстаѓся, слiзгаѓ, хiстаѓся i бег так хутка, як толькi мог. Яе не ведае эга. У любым выпадку, ён не быѓ салдатам i быѓ бяззбройны. Ён нырнуѓ у таццяна. Мы пачулi слабы гук аѓтамабiля, якi завёѓся i паехаѓ на поѓнай хуткасцi. Мы пачакалi некалькi мiн, але больш нiчога не адбылося.
  
  
  "Напэѓна, марадзёр, - сказаѓ я, - ды яшчэ i п'янiца". Яе змагаѓся з дзвярыма. Ледзяной халодны вецер быѓ жахам потым ѓтульнага цяпла самалёта. - Чакай, - крыкнуѓ ёй, Тамары. - Я збiраюся штогод. Яе, падбег да дзень, па якой выйшаѓ мужчына. Пiсталет Мендоса з адной куляй у маёй руцэ, гатовы да стрэлу. Унутры было амаль занадта цёмна, каб што-небудзь разгледзець. Яе абмацаѓ сцяну i знайшоѓ выключальнiк i ѓключыѓ яго. Нiчога такога. Яе паспрабаваѓ яшчэ некалькi разоѓ. Яе рэзка перастаѓ слухаць. Вецер выѓ звонку. Паперу задуло ѓ вялiкiя вокны.
  
  
  Па iншую бок вялiкага мармуровага залы чакання стаяѓ шэраг бiлетных кас. Яе, падышоѓ да блiжэйшай стойцы i кiнуѓ запытальны погляд nah. Яе агледзеѓ кабiнеты i прыбiральнi. Аэрапорт быѓ пусты. Яе, вярнуѓся да стойцы i паспрабаваѓ тэлефона, якi быѓ на стале. Мяне не здзiвiла, што лiнiя не працавала. Ззаду пачулiся лёгкiя цягнучы shaggy. Павярнуѓшыся вакол сваёй восi, яе выпусцiѓ тэлефон i падняѓ пiсталет.
  
  
  Гэта была Тамара. Гэй, не трэба было казаць мне, што яна нервуецца. Яе круглыя вочы былi памерам з сподкi. Яна была мярцвяна-белым. "Я не магла больш трываць гэта там, - сказала яна.
  
  
  - Тут не ценымногие лепш. Яе паказаѓ на тэлефонную трубку, якая вiсела побач са сталом. "Тут нiкога няма. Тэлефон i сьвяты таксама больш не працуюць.
  
  
  - I што нам цяпер рабiць?
  
  
  "Поленсия".
  
  
  Яна нервова схапiла мяне за рукаѓ. - Давай спачатку паедзем у Тегусигальпу, Нiк. У рэшце рэшт, горад не можа быць цалкам эвакуiраваны. Не за такi кароткi час. Павiнен быць хто-то, хто можа нам дапамагчы. Палiцыя або армiя.
  
  
  - Яе бы гатэль, дзетка, але не магу. Мы павiнны спачатку знайсцi каго-то, каб растлумачыць гэты лейцара. I калi мы знойдзем каго-то такога, то лейцара толькi ѓ тым, даверыць яны нам. Мы замежнiкi без пашпарта або вiзы. Няма, яны аддалi перавагу б думаць, што мы былi прычынай гэтага".
  
  
  - Але мы не можам спынiць Земблу. Толькi мы ѓдваiх.
  
  
  Яе пагладзiѓ руку, якая займаецца трымала маю руку. - Спрачаемся?..
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 8
  
  
  
  
  Праз гадзiну мы выехалi па Тугусигальпы на выкрадзеным ваенным "лендровере" ѓ горную вёску Поленсия.
  
  
  Нам пашчасцiла знайсцi што-то, што ехала ѓ пустэльным аэрапорце. Апарат стаяѓ у маленькiм палiцэйскiм гаражы аэрапорта побач са старымi пропеллерными самалётамi. Машыну паднялi на дамкраце i знялi правае пярэдняе кола. Як толькi ѓлады Гандураса вырашылi дзейнiчаць, вiдавочна, паѓстала ѓсеагульная панiка. Ровер проста застаѓся ззаду. Ён быѓ iржавы, з надтрэснутым ветравым шклом i пакамячанай кратамi радыятара. Але што яшчэ больш важна, ён быѓ цалкам зачынены. На гэтай вышынi, а таксама вышэй у гарах, куды нам трэба было iсцi, ёсць такое паняцце, як зiма. Вядома, нiшто ѓ параѓнаннi з цяперашнiмi абставiнамi, але тое, што жыхары Гандураса выкарыстоѓвалi закрытыя аѓтамабiлi, мела сэнс. Ёй быѓ удзячны за гэта.
  
  
  Яе знайшоѓ падыходнае кола ѓ гаражы. Тым часам Тамара рылася у папрасiѓ канiстраѓ для запраѓкi бензiнам звонку ля запраѓкi. Яе мяняѓ кола, калi яна прыйшла, каб сказаць мне, што помпа не працуе - няма карупцыi. На шчасце, мы знайшлi некалькi бочак бензiну. Нам удалося напампаваць ручным помпай дастаткова, каб запоѓнiць шэсць канiстраѓ i бак ѓсюдыхода. У рэшце рэшт, высокае актанавы лiк, вядома ж, прожгло бы дзiрку ѓ цылiндрах. Лейцара быѓ толькi ѓ тым, наколькi хутка. Зброi ѓ Ровере не было, што нядзiѓна. Мы знайшлi скрутак вяроѓкi i аптэчку для аказання першай дапамогi . Перад ад'ездам Тамара памяняць павязку на маiм плячы. Ёй быѓ рады, што крывацёк спынiѓся i адтулiны добра зачынiлiся. Аднак не было нiякiх лекаѓ, каб паменшыць грызущую боль. Яе спрабаваѓ забыць боль. Маё вывучэнне ѓсходняй фiласофii i мае шырокiя заняткi ёгай павiнны дапамагчы мне ѓ гэтым. Дух перамагае матэрыю - i гэта працуе!
  
  
  Нарэшце, па дарозе мы заѓважылi, што печ працуе, як дрэнна, а глушыцель трэснуѓ. Кабiну напоѓнiѓ бесперапынны грамавы i пах гару. Яе, падумаѓ, як iранiчна было б, калi б атручэнне чадным газам прымусiла нас памерцi да таго, як у нас з'явiцца шанец памерцi больш прыдатным чынам. Асабiста яе аддавалi перавагу ледзяной снег або распалены свiнец.
  
  
  Яе паехаѓ. Тамара знайшла дарогу па карце, якую яна разгарнула ѓ сябе на каленях. Маршрут, па якiм мы iшлi, складаѓся вакол бесперапыннага зiгзаг па ѓзгорках i, нарэшце, фiнальнага, жудасна стромкага ѓздыму ѓ Поленсию. Узыходжанне на гэтыя вяршынi нельга лiчыць чым-то вiдовiшчным. Яны не асаблiва крутыя i не трапляюць у тую ж катэгорыю, што i Альпы або больш маладыя Скалiстыя горы. Але цяпер нам трэба было рассякаць заснежаныя лясы. ђзыходжанне па прадзьмухваецца вятрамi перевалом па абледзянелых гужавым i горных сцежках было небяспечней, чым здавалася. Над намi навiслi цёмныя тучы. Шматкi шэрага туману i снегу, месцамi перамяшаныя з градам, хвасталi усюдыход з усiх бакоѓ.
  
  
  Па абодвух баках вузкай дарогi рухалася невялiкая армiя тубыльцаѓ. ђцекачы, што пакiнулi свае вёскi i хацiны. Яны поплелись пад абарону Тэгусiгальпу. Некаторыя былi верхам на конях або мулах, у iншых былi калёсы, але большасць iшлi хады. На iх былi якiя струменiлiся понча, свабодныя баваѓняныя штаны i сандалi. Дрэнна апранутыя i няшчасныя, яны цягнулiся са сваiмi беднымi пажыткамi на спiнах. Калi яны i былi прыхiльнiкамi Земблы, то не паказвалi гэтага.
  
  
  Аднойчы яе спынiѓся, каб прапусцiць калёсы. Тамара адчынiла бакавое акно. - Як далёка да Поленсии? - спытала яна ѓ метиса . Ён памарудзiѓ iмгненне, i шчыльней закутался ѓ понча вакол свайго змёрзлага цела. "Магчыма, гадзiну. Дарога дрэнная. Вярнiся назад, калi зможаш.
  
  
  - Не, мы павiнны рухацца далей. Дзякуй.'
  
  
  Мужчына паклаѓ руку на акно. - Гэта бескарысна, сеньярыта. Некаторыя вакол нас па Поленсии. Людзi з зброяй выгналi нас вакол нашых дамоѓ".
  
  
  - Салдаты?
  
  
  'Няма. iншыя. Я не ведаю, навошта iм патрэбна была наша маленькая вёска. Калi вы сутыкаецеся з зброяй, вам лепш не задаваць пытанняѓ i падпарадкоѓвацца".
  
  
  "Мы будзем асцярожныя. Мучас gracias, senor. Тамара зачынiла акно. Яе твар быѓ змрочным, пакуль мы ехалi. - Цяпер сумневаѓ няма, Нiк. Ты меѓ рацыю. Перадатчык там.
  
  
  'Так. I яшчэ адно. Зембла ужо быѓ там.
  
  
  Яна паглядзела на мяне вострым позiркам. - Як ты можаш быць так упэѓнены?
  
  
  "Я не ѓпэѓнены, але гэта адпавядае раскладзе. Каналы не павiнны быць вельмi вялiкiмi. Яны былi папярэдне выраблены i настроены на фiксаваную даѓжыню хвалi. Каманды здзяйснялiся вакол храма майя. Зембла усталяваѓ ih таемна, без нагляду. Такiм чынам, нам адно дзяржава не стане падазроным i не адправiць салдат для расследавання дзейнасцi эга. Цяпер, калi ѓсё пайшло не так, ён павiнен быѓ зрабiць выбар. Ён мог дэмантаваць свае каналы i забыць аб сваёй праграме, цi ён мог рэалiзаваць свае планы любой цаной. I яго яшчэ не бачу, каб гэты фанатык здаѓся. Калi верыць каваля, гэта як-то звязана з комплексам пакутнiка. Цяпер, калi Поленсия акупаваная эга ѓзброенымi бандытамi, вiдавочна, што Зебла вырашыѓ змагацца да пераможнага абодва канца. Паколькi радыёсувязi няма, яе б сказаѓ, што ён лётае туды-сюды памiж сваiмi пастамi, каб падтрымаць сваiх людзей i камандаваць iмi".
  
  
  - Вы маеце на ѓвазе, што палкоѓнiк Зембла тут, у Поленсии?
  
  
  "Напэѓна, ён зноѓ пайшоѓ i пакiнуѓ гадзiнных".
  
  
  - Мы не ѓпэѓненыя, Нiк.
  
  
  Яе, схапiѓся за руль Ровера, нiбы на шыю Земблы.
  
  
  "Не, мы не ѓпэѓненыя".
  
  
  Мы iso усiх сiл спрабавалi знайсцi шлях наверх. Часам памiж групамi дрэѓ, чые галiны сагнулiся пад незвычайнай снежнай нагрузкай. Часам па ахутаныя туманам горным хрыбтах з абрывамi з аднаго боку i шэрай пустэчай, з другога. Холад узмацнiѓся. Ледзяной вецер прарэзаѓ кабiну, як брытва паперу, i нашы зубы стукалi, як кастаньет. Нарэшце мы дасягнулi невялiкага плато, на шырокiм канцы далiны трохкутнай формы. На другiм баку далiны знаходзiлася Поленсия.
  
  
  Перад намi распасцiралася вялiзная зiготкая раѓнiна. Сяргей асляпляльна адбiвалася на некранутым снезе. Толькi неба, здавалася, iскрылася i мiгцела. Кувыркающиеся масы аблокаѓ зiхацелi, як ртуць. Далiна ззяла белiзной i дакучлiва прыгожай. Хупавыя ледзяныя купалы пакрывалi некалi зялёную зямлю. Пасярэдзiне далiны цякла рака. Яе мог бачыць месцы, дзе яна ѓпадала ѓ далiну. Пагорыстыя кiшэнi пад тоѓстым пластом снегу паказвалi на парогi. Мноства каскадаѓ, акружаных цяпер лёдам, паказвала на больш высокае становiшча. Поленсия знаходзiлася ля падножжа вялiкага вадаспаду. Звычайна дома вёскi складалiся па бэжава-шэрых камянёѓ i тынкоѓкi, цяпер жа гэта была сука старых хацiн колеру слановай косткi вакол такой жа белай царквы.
  
  
  Яе, ведаѓ, што на царкоѓнай вежы будзе чалавек на варце. Iншыя будуць патруляваць вулiцы, а некаторыя будуць сядзець на стромкiх схiлах вакол далiны. Ахоѓнiкi, якiх мы маглi бачыць, шэсць чалавек, ѓтваралi цёмныя плямы на светлым фоне. Двое стаялi ля iмправiзаванай блакады, адукаванай агародкай вакол бярвення на дарозе, якая вядзе ѓ Поленсию. Астатнiя размясцiлiся напрыклад, паѓколам на нашым баку вёскi.
  
  
  Яны нас яшчэ не бачылi. Iнакш бы што-небудзь зрабiлi, - сказала Тамара. "Яны проста стаяць там... Цi, можа быць, яны ведаюць, што мы пойдзем, i чакаюць, не страляючы, пакуль мы не падыдзем лiжа".
  
  
  - Што ж, не будзем прымушаць ih больш чакаць.
  
  
  - Мы можам паспрабаваць знiшчыць апошняга гадзiннага абыходным рухам. Мы маглi б выкарыстоѓваць эга пiсталет.
  
  
  Яе не адразу адказаѓ. Яе вывучаѓ мясцовасць i думаѓ. Яе паспрабаваѓ прыдумаць план, якi меѓ прыстойныя шанцы на поспех. Мне гэта не вельмi спадабалася.
  
  
  - Не, мы не ведаем ih распарадку, - адказаѓ ёй праз некаторы час. - I ѓ нас няма часу стаяць тут i ва ѓсiм гэтым разбiрацца. Акрамя таго, вёска цалкам адкрыта. Прабрацца туды будзе па-чартоѓску складана. I нават калi гэта спрацуе, мы можам не ведаць ih размяшчэння. Тады мы выдадзiм сябе. Не, наш адзiны шанец - нанесцi ѓдар да таго, як яны даведаюцца, што мы тут.
  
  
  - Добра, раскажы мне, як!
  
  
  Яе ѓсё перагледзеѓ. Затым яе ѓзяѓ скрутак вяроѓкi з задняй частцы машыны. - Дай мне свой пiсталет, - сказаѓ я.
  
  
  'Чаму? У nen засталося ѓсяго тры патроны.
  
  
  'Выдатна. Гэта на два больш, чым засталося ѓ мяне. Ах так, i яшчэ адну гранату, калi ласка.
  
  
  Яна выглядала сумнай, але зрабiла, як ён прасiѓ.
  
  
  'Куды мы пойдзем?' - спытала яна, калi яе рыхтаваѓся вылезцi вакол Апарата.
  
  
  - Не мы, а я. Заставайся тут.'
  
  
  - Нiк, няма!
  
  
  'Так i павiнна быць. Тым часам вы можаце павярнуць джып i заправiць бак па канiстраѓ. Калi мне гэта ѓдасца, можа спатрэбiцца хуткае адступленне. Калi я не прыйду, то...
  
  
  'Не кажаце так.'
  
  
  - Калi ѓ мяне нiчога не атрымаецца, - паѓтарыць яго, - тады ѓ вас ёсць шанец. Бензiн больш чым дастаткова, каб вярнуцца ѓ Тегусигальпу.
  
  
  - Я ненавiджу цябе, - крыкнула яна мне наѓздагон. Яе, паглядзеѓ праз плячо на стройную постаць, якая сядзела ѓ " лендровере" . Калi б толькi не было так па-чартоѓску холадна, i сiтуацыя не была такой небяспечнай i неадкладнай! Тады мне хацелася б штогод, цi ведае яна, што такое каханне. Маё шостае пачуццё падказвала мне, што мой шаноѓны рускi агент быѓ досыць гарачым, каб прымусiць нас забыцца, што нам калi-небудзь было холадна.
  
  
  Яе дасягнуѓ абодва канца плато i пачаѓ узбiрацца на пагоркi, вядучыя да стромай скале над далiнай. Мне давялося ѓтрамбоѓваць снег адной нагой, пакуль ён не шталь досыць цвердым, каб вытрымаць мой аленка. Затым iншы нагой наступны кавалак i гэтак далей. Гэта было смяротна стомна. Крок за крокам яе падняѓся. Неѓзабаве яе перастаѓ адчуваць мышцы нага, з-за притопывания. На вельмi стромкiх участках даводзiлася паѓзцi на каленях. Яго з цяжкасцю падняѓся з дапамогай рук. Нарэшце яе дасягнуѓ верхняга канца абрыву. Цяпер маё падарожжа да скалы адкрыта больш за Поленсией пачалося.
  
  
  Першая частка была не занадта складанай. Яна складалася ѓ асноѓным праз лабiрынт кустоѓ i невялiкiх дрэѓ, вакол якiх у самых дзiѓных месцах раслi бязладныя галiнкi. Але потым гушчар гэтых прадуваных ветрам старых дрэѓ спынiлася. Яе прыйшоѓ у густы лес. Буйныя iглiчныя дрэвы, дубы i вязы схiлялiся пад напорам парываѓ ветру. Галiны рухалiся хутка. Гэта выглядала так, быццам рукi пампавалiся вакол боку ѓ бок, каб сагрэцца. Некаторыя дрэвы павалiлiся пад цяжарам снегу i зламалiся з змёрзлых ствалом. Мне даводзiлася iсцi па iм або пад iмi, больш поѓзаючы, чым iдучы.
  
  
  Нягледзячы на снег, якi ѓсё засынаѓ i зраѓняѓ з зямлёй, яе ѓбачыѓ, што дрэвы стаяць на пагорку. Гэты пагорак ляжаѓ над рэчышчам ракi, як раз перад тым месцам, дзе рака з грамавым грукатам абвальвалася ѓ далiну. Там была вялiкая група анжэлес; цёмныя, выгнутыя формы блiзка адзiн да аднаго. Я пайшоѓ туды пад прыкрыццём дрэѓ. Тут вецер быѓ менш моцным, а снег менш шчыльным. Яе, выйшаѓ на бераг ракi i ѓважлiва агледзеѓся. Вецер верш. Гэта дазваляла лепш кантраляваць шлях. Снег вакол мяне выглядаѓ мiрным i прыязным. Вяроѓка цяжка цiснула на маё параненае плячо. Яе б з задавальненнем перакiнуѓ яе праз iншае плячо, але мне даводзiлася трымаць правую руку свабоднай, каб страляць.
  
  
  Яе некалькi разоѓ пацягнуѓ зашчапку аѓтаматычнага пiсталета, каб вызвалiць эга ад загустевшего ад холаду алею. Яе, спынiѓся, як укапаны, i шталь чакаць. Яе бы i слухаѓ, цi ёсць хто паблiзу. Нiдзе не было нiякiх прыкмет жыцця.
  
  
  Рака - як бы ee нас называлi - цякла пад лёдам i снегам, як каналiзацыйная труба. Яе сумняваѓся, што яна замярзае ѓ звычайную зiму. Дрэвы i хмызнякi, вырваныя бурай з коранем, замацавалiся асяроддзяѓ скал пасярэдзiне. Дрэвы ѓтварылi вакол снег грубую плацiну, якая працягнулася ад аднаго берага да iншага.
  
  
  Яе рушыѓ направа праз неглыбокую западзiну да скалы. Вакол вадаспаду, як раз перад тым месцам, дзе рака ѓпадала ѓ далiну, повалилась вялiкая елка. Ён быѓ напалову на беразе, напалову ѓ рацэ. Нiжнiя галiнкi былi глыбока пад снегам, але каранi ѓсё яшчэ выглядалi свежымi. Гэта азначала, што дрэва было вырванае з коранем зусiм нядаѓна.
  
  
  Яе спынiѓся тут. Яе прывязаѓ адзiн паток вяроѓку да дрэва. Яе абвязаѓ iншы нiткай вакол талii. Яе перасёк замерзлую раку i накiраваѓся да вадаспаду. Iсцi па лёдзе рэк было б лягчэй, але я не хацеѓ быць выяѓленым. Мой план быѓ просты. Да таго часу, калi яе выкарыстаѓ ѓсю даѓжыню вяроѓкi, ёй быѓ бы досыць блiзка да вадаспаду, каб разгарнуць цудоѓна замаскiраваную гранату Тамары i разбурыць грувасткую плацiну. Яе разлiчваѓ на тое, што толькi што ѓтварыѓся лёд, не схопiцца цалкам. Калi б лёд лопнуѓ, гэтая назапашаная маса хлынула б ѓнiз, як вада вакол рэзервуара. Поленсия была шчыра унiзе, у далiне. Насельнiцтва знiкла. У горадзе засталiся толькi людзi Земблы i перадатчык.
  
  
  Гэта было небяспечным. Граната магла падарвацца да таго, як я дабяруся да бяспечнага хованкi за дрэвамi. Сцяна снегу i лёду з шалёнай хуткасцю рушыѓ бы па краi. Вынiк быѓ бы смяротным, як апоѓзень. I я не збiраѓся дазволiць, каб мяне захлiснуѓ гэты вiр. Ёй нiчога не ведаѓ аб наладах апярэджання запальвання. Вяроѓка была маёй адзiнай надзеяй.
  
  
  Да плацiны заставалася яшчэ метраѓ пятнаццаць, яшчэ дзесяць. Яе прабiраѓся mimmo галiнак i камянёѓ. "Мандарынавы бомбу" яе, трымаѓ у адной руцэ, аѓтаматычны пiсталет - у iншы. Мне здалося, што я чую галасы, але нiчога не было вiдаць. Ненадоѓга. Яе падпоѓз лiжа, мая мэта i маё цела былi так низменному, як толькi яе мог нахiлiцца. Ён амаль дасягнуѓ скалы, калi зноѓ пачуѓ гукi. На гэты раз памылкi не было! Праз яловую гай прайшлi нейкiя мужчыны. Яны iшлi да ракi. Ih галасы рэхам аддавалiся скрозь снег. Яе выразна чуѓ, аб чым яны гаварылi. "...тут сляды, яе ж казаѓ, мне здалося, што я ѓбачыѓ што-то дзiѓнае. Ён не можа быць далёка.
  
  
  У метры ад мяне iso лёду тырчаѓ кавалак бервяна. Яе нырнуѓ у гэта прыстанiшча ѓ лёдзе i апынуѓся ѓ пакояѓ асяроддзяѓ шапаткiя галiн. Мае пераследнiкi, павiнна быць, пачулi мяне. Яе, затаiѓ дыханне, беларуская пiсталет быѓ гатовы стрэлiць у маёй руцэ. Яе пачуѓ iншы голас, якiя крычаць па-iспанску. 'Свету. Галасаванне вяроѓка. Яна iдзе праз раку.
  
  
  Яе, паглядзеѓ скрозь мёртвыя галiнкi. Яе змог адрознiць чатыры фiгуры, спыняюцца на беразе ракi. На мужчынах была бясформенная форма з эмблемай, якую яго ѓжо бачыѓ у храме. Ih кулакi ѓ пальчатках чаплялiся за вiнтоѓкi, калi яны пiльна глядзелi на лёд. Дзьмуѓ лёгкi ветрык, ад якога ih форме прылiпала да целаѓ. "Такi ж марознае, як i твая сястра", - сказаѓ трэцi, усмiхнуѓшыся. 'Прывiтанне!' - адказаѓ пачатку другой мужчына непрыстойным жэстам. - Вазьмi вяроѓку, Хасэ. Паглядзiм, добры цi ты рыбак.
  
  
  Яе, пацягнуѓся да вяроѓцы вакол талii i развязаѓ яе. Яе не гатэль тры разы страляць на чатырох хлопцаѓ. Яе кiнуѓ вяроѓку i глядзеѓ, як яна выгiнаецца ѓ лёдзе. Яе несвядома падняѓ левую руку, тую, што з бомбай Тамары. Кроплi банк раптам выступiлi ѓ мяне на лбе. Яе з недаверам утаропiѓся на гранату. Яе выпадкова зламаѓ трубку запальвання на тры чвэрцi шляху ѓверх. Як мяркуецца, гэта адбылося, калi яе нырнуѓ у сховiшча. Тры чвэрцi чаго? Снарад быѓ взведен i мог падарвацца ѓ любы момант - але калi? Яе прысеѓ за запалым дрэвам, гадаць, не выбухне раптам граната, адкрыта мне ѓ твар. Раптам яго пачуѓ: " Ойе сябры ! Па слядах омбре. Там хто-то сядзiць ля ракi!
  
  
  Чацвёра мужчын пайшлi адкрыта на мяне. Адзiн схiлiѓ галаву, каб вывучыць сляды. Усе яны трымалi вiнтоѓкi ѓ руках, гатовыя страляць. Яе асцярожна зрабiѓ пiсталет Тамары лiдэра чацвёркi. Ён быѓ усяго ѓ дваццацi ярдаѓ, калi яе стрэлiѓ адзiн раз. Яе, бачыѓ, як мужчына схапiѓся за жыццём i ѓпаѓ на каленi. Пакiнуѓ ёй мандарынавы бомбу на скрыжаваннi галiнкi. Одзiна па пакiнутай тройцы паслiзнуѓся i ѓпаѓ плазам на лёд. Двое iншых неадкладна адкрылi агонь. Кулi пераследвалi груды снегу i ледзяных аскепкаѓ, якiя балюча было мяне па твары. Яе выйграѓ некалькi секунд дзякуй эфекту нечаканасцi. Тады гэтыя хлопцы будуць лепш цэлiцца. I ёй быѓ амаль ih прыцэлах. Яны не маглi прамахнуцца.
  
  
  Секунды цалкам прайшлi, калi граната выбухнула. Выбух ѓдарыѓ мяне ѓ спiну, як жалезны кулак. Яе, адчуѓ, як лёд задрыжаѓ пад маiмi нагамi, калi выбух прарваѓ грубую плацiну. Яе праляцеѓ па паветры, зноѓ прызямлiѓся i заскользил. На мяне абрынуѓся лiвень вакол лёду, снегу i дрэва. Яе пачуѓ крыкi iншых мужчын, калi гром выбуху зацiх... а затым лёд пачаѓ трэскацца са злавесным грукатам. Халодная вада пад лёдам яшчэ не паспела замерзнуць. Цяпер яна пачала хутка цячы па краi кратэра. Лёд стагнаѓ i курчыѓся пад цяжкiм цiскам; ён пачаѓ ламацца. Сталi бачныя вялiкiя дзiркi. Ледзяная маса больш не стрымлiвалася i разам з рэшткамi лесу пачала слiзгаць, як масiѓная змёрзлая палтус, праз ѓзлесак на вяршынi горада.
  
  
  Яе паспрабаваѓ устаць. Лёд танцаваѓ i гайдаѓся уверх i ѓнiз. Яе зноѓ упаѓ на каленi. Яе нават не здолеѓ прапаѓзцi некалькi метраѓ да берага. Яе пакасiѓся на сваiх праследавацеляѓ. Чалавек, якога яе падстрэлiѓ, знiк. Усё, што я бачыѓ, былi рукi, якiя адчайна хапалiся за што заѓгодна. Ён правалiѓся ѓ расколiну ѓ лёдзе. Астатнiя слiзгалi i крычалi. Яе нiчога не мог зрабiць, акрамя як чапляцца за галiнкi дрэва. Вызваленая рака люта хлынула праз десятифутовую пралом. Абодва берагi былi пакрытыя моцным цячэннем. Одзiна вакол людзей Земблы паспрабаваѓ выбрацца вакол гэтага бурлiвым фантана. Лёд паддаѓся. Адзiн крык, i бушуючы паток паглынуѓ эга. Двое пакiнутых мужчын вылi, як людзi тварам да твару са смерцю. Рабiць было няма чаго. Няѓхiльна мы слiзгалi да скалы. Груды лёду i рэшткi дрэѓ пляскалi нас з усiх бакоѓ.
  
  
  Вяршыня вадаспаду нагадвала гiганцкi вiр. Усё круцiлася i зацягвалася ѓ цэнтр вiхуры. Мяне уцягнуѓ у яго з жахлiвым булькала гукам. Потым яе ѓпаѓ.
  
  
  Ёй адчайна цягнуѓся да ѓсяго, што магло б запаволiць маё апусканне. Яе, схапiѓся за бервяно, зноѓ страцiѓ эга, але зноѓ схапiѓ. Многiя галiнкi былi абарваны або зламаныя ѓшчыльную да ствала. Але галiнак i iголак было яшчэ дастаткова, каб змякчыць маё падзенне. Шум шталь гучней. Як быццам ахоѓныя клапаны тысячы паравых катлоѓ раптам адкрылiся, каб выпусцiць лiшнi пар. Снег i лёд, хлынулi ѓ цэнтр Поленсии. Увесь горад быѓ ахоплены ледзяной масай, якая займаецца ѓзляцела ѓверх i ѓпала ѓнiз. Яе быѓ у цэнтры гэтага вiру, калi лупiѓ вочы ѓвайшла ѓ ствала дрэва адкрытымi ѓ маiх нага.
  
  
  Яе глядзеѓ шырока расплюшчанымi вачыма на групу мужчын. Яны былi выгнаныя вакол горада i расьсеяны па раѓнiне. Тым часам у мяне стралялi. Усё, што я мог зрабiць, гэта тырчэць i малiцца. Яе, спадзяваѓся, што рухаюся так хутка, што яны не змогуць трапiць у мяне. Але i не занадта хутка, таму што тады б яе зламаѓ сабе шыю. Яе трапiѓ у вiр бурлiвай вады, камянёѓ i дрэѓ. Лупiѓ вочы схлестнула галiнку выплат прама над маiм вухам. Яшчэ адна лупiѓ вочы з металiчным скрыгатам адскочыла ад валуна, mimmo якога мы прайшлi. Гэта прымусiла мяне напружыцца ад страху. Затым рака ѓдарыла па дне далiны з сiлай гарматнага ядра. Мяне збiла з нага, i шпурнула куды то. У мяне ѓрэзалiся нябачныя прадметы. Мяне паглынулi хвалi ледзяной вады, пакуль яна не пачарнела ѓ мяне на вачах.
  
  
  Моцнае працягу вярнула мяне на паверхню раней, чым яе зразумеѓ, што адбываецца. На паѓдарогi праз сплющенную i амаль цалкам разбураную вёску яе, выйшаѓ на паверхню. Мяне вырвала вадой i кравец ведае якiм яшчэ дзярмом. Яе спрабаваѓ плыць. Удар у спiну прымусiѓ мяне ѓпасцi. Я не дабiѓся нiякага прагрэсу. Таму яе працягваѓ заставацца на месцы, каб трымаць галаву над вадой. Яе, спадзяваѓся, што такiм чынам таксама стымуляваць мой кровазварот. Як быццам яе быѓ у Паѓночным Ледавiтым акiяне. У любым выпадку, мае шанцы на выжыванне былi ненашмат вышэй! Наѓздагон мне паслалi яшчэ адзiн стрэл. Затым яе апынуѓся па-за межамi дасяжнасцi каля таго, што, павiнна быць, было царквой Поленсии.
  
  
  Ракi бешенно кацiлася. Кроѓ застыла ѓ маiх жылах. Мае нервы анямелi. Яе больш нiчога не адчуваѓ. Свiнцовыя гантэлi, здавалася, былi прылепленыя да маiх руках i нагах. Яе сышоѓ пад ваду, прабiѓся на паверхню i зноѓ пачаѓ тануць.
  
  
  'Нiк! Нiк, пачакай...
  
  
  Голас зыходзiѓ вакол туману, аднекуль здалёк. Яе сутаргава махнуѓ рукой. Моцная рука сцiснула маё запясце. Яе тузаѓ i спрабаваѓ дапамагчы. Яе змагаѓся з плынню. Яе змагаѓся з жаданнем здацца. Яе змагаѓся з амаль непераадольным жаданнем заснуць i пагрузiцца ѓ самую вялiкую вадзяную ложак у свеце. Але рука не здавалася i працягвала цягнуць мяне. Нарэшце яе адчуѓ цвёрдую глебу. Мяне па-ранейшаму цягнулi. Ракi закружылася вакол маiх сцёгнаѓ, каленаѓ, лодыжак... i тут яе вылецеѓ! Яе, зрабiѓ некалькi няѓпэѓненых крокаѓ i ѓпаѓ.
  
  
  'Нiк. слава Богу.' - Я пачуѓ дрыжыкi ѓ яе голасе. Вялiкiя слёзы навярнулiся на вочы Тамары. - Дзякуй богу, ты падплыѓ даволi блiзка да берага, каб з можа цябе схапiць. З табой усё ѓ парадку?
  
  
  'Нiчога такога.' - Мой голас надламаѓся. Яе стомлена пакiваѓ галавой i ѓтаропiѓся на нах. "Прыемна, калi жанчына клапоцiцца пра цябе", - падумаѓ я.
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 9
  
  
  
  
  Быѓ вечар, калi мы вярнулiся ѓ "Цессну" Тамары. На небе не было нам зоркi. Раптоѓны снежны лiвень засынаѓ дрэвы i засыпаѓ зямлю, ужо пакрытую белай тканiнай. Было холадна. Кожнае дыханне прычыняла боль. Мой мiжвольнае плаванне пакрыла мае бровы i бараду пластом шацi.
  
  
  Мы былi прыемна здзiѓлены, убачыѓшы туманную паласу матава-жоѓтага святла над цэнтрам Тэгусiгальпу, сталiцы Гандураса. Значыць, наша здагадка было правiльным. Горад даѓ цяпло i прытулак бяздомнаму i застрявшему там кiравання прывядзе да страты. Аэрапорт i дарогi, якiя вядуць да яму, па-ранейшаму былi бязлюдныя. Мы толькi коратка разглядалi магчымасць выезду ѓ горад. Але старыя аргументы зноѓ апынулiся вырашальнымi. Мы б патрацiлi занадта шмат часу на пошукi патрэбных аѓтарытэтаѓ. У тым малаверагодна выпадку, калi яны даверыць нам, ih дапамога будзе сумнеѓнай, а калi яны нам не даверыць, мы будзем у пройгрышы. Да гэтага дадавалася небяспека, што некаторыя могуць супрацоѓнiчаць з Земблой i таемна працаваць супраць урада. Без дакладных дадзеных мы б нiколi не даведалiся, з хема маем справу.
  
  
  - А якое тлумачэнне мы павiнны даць таго, што адбылося ѓ Поленсии? Тамара пахiтала галавой. "Нiк, гэта быѓ самы дзiкi трук, якi ёй калi-небудзь бачыла. Калi б я не ведала лепш, яе мог бы паклясцiся, што ѓ цябе была цэлая бутэлька гарэлкi.
  
  
  "Яе гатэль б адну адкрытымi цяпер," адказаѓ я, фыркаючы. "Дарэчы, у вас была iдэя лепей знiшчыць гэтую ѓстаноѓку з нашымi абмежаванымi рэсурсамi?"
  
  
  "Ну... не, не адразу, але я ѓсё ж думаю..."
  
  
  "Млоснасць ѓ панядзелак ранiцай ад дырэктара!"
  
  
  'Што ты хочаш гэтым сказаць, Нiк?
  
  
  'Гэта забудзь. Проста памятаеце, што знiшчаны толькi адзiн перадатчык. Яшчэ два наперадзе. I мы павiнны "зрабiць гэта ѓ агульнай складанасцi трыма кулямi i, вядома ж, вашымi цыгарэтамi".
  
  
  - Нiк, гэта несправядлiва! - сказала яна, надувшись. "З маiмi цыгарэтамi усё ѓ парадку".
  
  
  "Нiчога Смокi не змог бы вылечыць мядзведзя", - адказаѓ я. - Хочаш, яе запалю цыгарэту?
  
  
  - Не зусiм так, - засмяялася яна. "Хто такi мядзведзь Смокi?"
  
  
  "Гэта заняло б занадта шмат часу, каб растлумачыць гэта. Дарэчы, яе б гатэль цыгарэту адкрыта цяпер з глытком вашай гарэлкi. Але толькi маёй уласнай маркi з залатым муштуком.
  
  
  "Залаты муштук! Наперад, працягвай. Для чаго гэта трэба?
  
  
  "Гэта для маёй Т-зоны ".
  
  
  "Т-зона ?"
  
  
  'Усемагутны Бог! Тамара, вас што, у гэтай акадэмii на ђльянаѓскай праспекце наогул нiчому не вучаць? На Манхэтэне ты не працягнеш i пятнаццацi хвiлiна.
  
  
  "Па крайняй меры, нас не вучаць пра Т-зонах . Акрамя таго, гэта гучыць непрыстойна.
  
  
  У мяне на вуснах было сказаць, што гэта не так. Але потым успомнiѓ яе распроданный фiльм, якi яе бачыѓ некалькi тыдняѓ таму. Яна можа быць права. Яе прачысцiѓ горла i зароѓ: "Дай мне печыва".
  
  
  Яна дала мне печыва. Гэта было адно вакол iх печеньев з сырам i арахiсам, якiя можна знайсцi ѓ гандлёвых аѓтаматах. Гэта была вэб-ядомая рэч, якую мы змаглi знайсцi ѓ пустэльным аэрапорце, на мяжы нашых магчымасцяѓ мы ѓзламалi аѓтамат i панеслi з сабой тузiн пачкаѓ. Дробныя шакаладу ѓ гандлёвым аѓтамаце па суседстве былi зусiм неядомымi, нават пасля таго, як мы ih размарозiлi. Потым нашага рэйду яе завадатараѓ бакi "Цессны". Тамара зарулила на самалёт у пусты таццяна, далей ад ветру.
  
  
  Мы ѓсё яшчэ былi там. Мы былi ѓ Цессне. Рухавiк працаваѓ на халастым ходу, а ацяпленне было ѓключана на поѓную магутнасць, каб размарозiць нас. Мы жавалi гэтыя бiсквiты. На мне было палiто Тамары, пакуль мой сушылiся. Штаны i шкарпэткi прылiплi да мяне, як кавалак лёду. Мы абшукалi будынка у папрасiѓ коѓдраѓ або сухi адзення. Без вынiку. Пры эвакуацыi аэрапорта ѓсё карыснае, па-вiдаць, было ѓзята з сабой. Яе, паглядзеѓ на Тамару ѓ мяккiм зялёным святле прыборнай панэлi. I далей вытрымку, стойкасць i мужнасць выклiкалi захапленне. Яна змагалася, лаялася i дапамагала мне, каб ажывiць мяне ѓ " лендровере" . Ёй быѓ блiзкi да изнеможению пасьля таго, як мы ѓхiлiлiся ад некалькiх пакiнутых хлопцаѓ, якiх Зембла размясцiѓ у цяпер спустошанай Поленсии. Яна атрымала поспех. Усю зваротную дарогу яна была за рулём. Мы спрачалiся аб тым, цi павiнен яе зняць дашчэнту прамоклую вопратку i замерзнуць на голай заднiцы або застацца ѓ ёй, i сцiпла ператварыцца ѓ груду лёду. Нарэшце мы прыйшлi да кампрамiсу. Яе зняѓ палiто i кашулi i надзеѓ яе палiто. Астатняе павiнна было як след высахнуць.
  
  
  Цяпер, калi мы нарэшце-то змаглi адпачыць спакойна, стала ясна, што Тамара таксама на зыходзе сваiх сiл. Яна была ѓ бегах на працягу двух поѓных дзён i начэй. Яе твар i пастава выказвалi прыкметы стомленасцi. Мне было не ценымногие лепш. Тамара змахнула крошкi з каленяѓ i облизнула пальцы.
  
  
  'Добра. I куды цяпер? Лiмон, Коста-Рыка?
  
  
  'Не.' - Я пакруцiѓ галавой.
  
  
  "Але Нiк, Панама ценымногие паѓднёвей! Вы не думаеце...
  
  
  - Так, мы спачатку паедзем у Puntarenas, - сказаѓ я, перарываючы яе пратэсту, - толькi не зараз ... Паглядзi на сябе, Тамара. Ты смяротна стамiлася. Яе мог бы кiраваць гэтым самалётам замест цябе, але мне не ценымногие лепш. А ѓ такое надвор'е было б па-чартоѓску цяжка проста заставацца ѓ паветры. Нам трэба трохi адпачыць.
  
  
  - Але ѓ нас няма на гэта часу.
  
  
  - Тады нам прыйдзецца знайсцi для гэтага час, - цвёрда сказаѓ я. Яна запытальна паглядзела на мяне, а потым уздыхнула. "Ты маеш рацыю, Нiк, як звычайна. Некалькi гадзiн скляпеннi былi б выхадам.
  
  
  Cessna 150 не прызначаны для скляпеннi. Але Тамара прыгатавала для мяне яшчэ адзiн сюрпрыз. У нах былi адкiдныя сядзеннi, якiя ѓ гэтыя днi частцы сустракаюцца ѓ аѓтамабiлях. Складзеныя назад, яны ѓяѓлялi сабой некалькi нязграбныя ложка, але на iх можна было спаць. Ну не было ѓ спiсе рабiѓ абсталявання ФАУ, але Тамара, не надта клапацiлася аб стандартах бяспекi ЗША. У гэты момант мне таксама было ѓсё роѓна. Мы расцягнулiся, кожны ѓ сваiм крэсле, прыкладна ѓ васьмi цалях другi з другога. Мы нейкi час ляжалi моѓчкi, гледзячы аднаго на аднаго. Цiшыня стала ѓцiскальнага.
  
  
  "Мы не можам проста так пакiнуць рухавiк працаваць усю ноч", - пачала яна.
  
  
  'Не.'
  
  
  "Павiнна быць, тут вельмi холадна без летняга".
  
  
  Яшчэ адна хвiлiна цiшынi. Атмасфера была зараджана невысказанными жаданнямi i панадлiвымi думкамi. "Мы можам падзялiць ваша палiто, тады мы не замёрз", - сказаѓ ёй нарэшце.
  
  
  Так, яна пагадзiлася. Яна ѓстала i выключыць запальванне. Рухавiк некалькi разоѓ кашлянуѓ, а затым заглух. Раптоѓная цiшыня ахапiла нас. Тамара вагалася... Яна павольна ложку побач са мной на маё вузкае сядзенне. Павярнуѓшыся тварам да мяне, яна выцягнулася на ѓвесь рост. Яе расчынiѓ палiто i завярнуѓ нас у iм. Яе прыцiснуѓ яе цела да сябе. Ee круглыя высокiя грудзi здавалiся замарожанымi яблыкамi на маёй голай грудзей, калi яна аѓтаматычна прыцiснулася да мяне. Нашы сцягна даткнулiся. Дрыготка прабегла па ёй. I гэта было не ад холаду.
  
  
  Яе не хацеѓ палохаць або прычыняць гэй боль. Яна патрэбна мне для занадта многiх iншых дэль. Раптам стаць яе палюбоѓнiкам было занадта рызыкоѓна. Але я больш не мог кантраляваць свае рукi. Павольна i нястрымна яны слiзгалi да яе тонкай талii i пад ваѓнянай швэдар. Мае пальцы пяшчотна слiзганулi па яе напружанага плоскаму жывата. Яе, адчуваѓ, як яна дрыжыць пад маiм дакрананнем. Пякучы, якi сцiскае запал разлiѓся па маiм целе. Мая рука лашчыла яе аксамiцiстую скуру; шукаць, спадзявацца. А потым яе адчуѓ гэта - покалывающую пульсацыю, смутны, але шматзначны рэѓматызму.
  
  
  Мы пацалавалiся. Спачатку лянiва i дразняще. Потым мацней. Тлеющая запал, як быццам ѓспыхнула ѓ Тамары. Ee цела трэслася ѓ маiх руках хвалепадобнымi рухамi. Ee рот быѓ падобны на горкi плод. Яе задрыжаѓ i напружыѓся пад сiлай яе абдымкаѓ. Нарэшце яна вырвалася на свабоду. Яна засмяялася. Ганарлiвая, самодовольная ѓсмешка, як бы насьмiхаючыся над маiм жаданнем. Але калi яна i высмейвала што-небудзь, то гэта было яе ѓласнае жаданне, а не маё. У яе усмешцы не было зверствы або схаваных матываѓ.
  
  
  Яна не супрацiѓлялася маiм рукам. З iншага боку, яна моѓчкi падганяла мяне сваiмi рухамi, пакуль мы не ляглi голыя побач. У кабiне было гарачага i вiльготнага, i не толькi з летняга. Павольна i цiха яе адкiнуѓ куртку назад. Яе глядзеѓ на нах, сапраѓды глядзеѓ на нах, ѓсю дарогу. Яе пяшчотная блiскучая скура, iдэальная грудзi з малiнавымi соску, яе пышны жыцця, якi падымаѓся i апускаѓся ѓ такт яе пачашчанае дыханне, яе круглыя, мяккiя сцягна, пераходзячыя ѓ доѓгiя прыгожыя ногi. Мае вочы жэрлi яе. Яна выглядала цудоѓна. Яна працягнула рукi, каб абняць мяне. - Нiк, Нiк... - прашаптала яна. "Ты такi моцны, такi сапраѓдны мужчына. Галасаванне, як павiнна быць сёння ѓвечары, голас, як я яе аддаю сябе табе. Нiякай хлуснi, нiякiх хiтрыкаѓ. Не Расiя i Амерыка. Проста мужчына i жанчына разам... Я пяшчотна пацалавала адну грудзi, потым iншую. Яна здрыганулася, схапiла мяне за валасы i прыцягнула яшчэ лiзаць. Мая рука слiзганула памiж яе нага, а затым уверх па мяккай ѓнутранай баку яе сцёгнаѓ. Яе сцягна расслабiлiся. Ee каленi шырока рассунулiся, запрашаючы мяне цалкам авалодаць ёю.
  
  
  Яна прымусiла нас перавярнуцца на маленькiм зэдлiку. Цяпер мы былi яшчэ ѓ iншым. Яна нiжэй. Адна вакол яе доѓгiх дрыготкiх нага звiсала з канца крэсла, падтрымлiваючы нашы цела. Павольна яна апусцiла руку памiж нашымi целамi. Яна ласкава прыцiснула мяне да сваёй вiльготнай цёплай дрыготкай плоцi. Маленькiмi гуллiвым коламi яна пачала выгiнацца i выгiнацца. Ee пальцы прагна вжимали мяне ѓ нах.
  
  
  " Ааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааа гэта гэта - уздыхнула яна, затаiѓшы дыханне. Здавалася, яна цалкам паглынула мяне глыбока ѓнутры сябе. Ee цела скрывiѓся. Застонав ад задавальнення, яна брыкалася нагамi. Яе рукi i ногi абвiлi маё напружанае рухомы цела. Холад прабег па маiм хрыбетнiку. Яе, адчуѓ, як напружылiся яе мышцы, як быццам яны больш не былi часткай яе цела. Яе ѓдарыѓ. Усёй душой i целам яе, быѓ у шчасным шчасцi гэтага iмгнення. Яна яшчэ мацней абхапiла нагамi мае нервовыя пацепваннi сцягна. Ee гарачыя пальцы рытмiчнымi рухамi масажавалi мяне. Мой стрымваны экстаз вылiѓся глыбока ѓнутры нах. Яе здрыгануѓся. Яе больш не мог кантраляваць свае руху.
  
  
  Пальцы Тамары яшчэ глыбей ѓпiлiся ѓ маю плоць. Яшчэ лiжа, яна сцiснула мяне памiж сваiмi безнадзейна напружанымi сцёгнамi. Яна стагнала i енчыла пада мной, калi яе ѓласная запал ѓспыхнула з сiлай прылiѓной хвалi. Нашы цела канвульсiѓна трэслiся. Здавалася, гэта нiколi не скончыцца.
  
  
  Калi ѓсё скончылася, мы яшчэ крыху паляжалi, змучаныя i сытыя. Нашы раты сцiснулiся. Гук нашага дыхання быѓ глыбокiм i цяжкiм.
  
  
  "Нiк", - прашаптала яна, калi мы пачалi апускацца ѓ глыбокi сон.
  
  
  'Ммммм ...?'
  
  
  "Нiк, хто такi мядзведзь Смокi?"
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 10
  
  
  
  
  Коста-Рыка таксама складаецца ѓ асноѓным па гор. Некаторыя праз iх прадстаѓляюць сабой спячыя вулканы, якiя часам дасягаюць вышынi больш за тры тысячы метраѓ. Але тэарэтычна нават самая нiзкая частка нiзiны цяпер знаходзiлася на гэтай вышынi. Горы ѓзвышалiся над iм на няѓяѓнай вышынi. Як i прадказваѓ палкоѓнiк Зембла, надвор'е пагаршалася з-за парушэннi сiлавога поля. Цяпер, калi два перадатчыка былi знiшчаныя, поручнi плацiны было закрыта. Завеi, якiя мы з Тамарай перажылi ѓ Гандурасе, ператварылiся ѓ ѓраган.
  
  
  Жудасны холад ахапiѓ аэрапорт, калi мы ляцелi на поѓдзень позна ноччу. Тамара ляцела па шырокай дузе над Цiхiм акiянам, каб максiмальна пазбегнуць шторму. Але калi мы павярнулi ѓглыб краiны да Пунтаренасу, нас заспела воющая асляпляльным мяцелiца. Тым не менш Тамары удалося паспяхова пасадзiць самалёт на лузе недалёка ад гэтага партовага горада Коста-Рыкi. Крылы Cessna былi пакрытыя тоѓстым пластом лёду. Антиобледенители не вытрымалi.
  
  
  Двое ранча, побач з якiм мы прызямлiлiся, валодаѓ чатырохдзверцавым седанам "Б'юiк" 1940 года. Аѓтамабiль быѓ змацаваны жалезнай дротам. Задняе сядзенне саступiла месца куранятам. Фермеру не вельмi спадабалiся нiкарагуанскi грошы, але i iншых сродкаѓ плацяжу ѓ нас не было. Нам таксама не вельмi спадабалася тое, што мы павiнны былi плацiць за гэты рарытэт у дзесяць разоѓ больш дзеннай кошту. Мы выгналi певень вакол фургона i паехалi.
  
  
  Кантраст памiж высокогорьем Гандураса i прыбярэжным раёнам Коста-Рыкi быѓ прыкметны адразу. Снег, якi выпаѓ там, у лесе, заставаѓся мяккiм. Тут вецер бесперашкодна дзьмуѓ па бязмежных прасторах залiва Нiкой . Снег сдувался з раѓнiн i запасiцца ѓ далiнах або пад прыкрыццём будынкаѓ i купами дрэѓ. Вецер дзьмуѓ на нас з усiх бакоѓ. Парывы ветру, час ад часу заганялi машыну ѓ небяспечную блiзкасць да дрэнажных канавам, якiя праходзiлi паралельна па абодвум бакам дарогi. Часам мы амаль стаялi на месцы, калi супраць нас шэл горад i снег. Пастаянны вецер ператвараѓ снег i горад у ледзяную масу, якая займаецца смерзалась ѓ бетонна-цвёрдай скарынкi. Ён рыпеѓ, калi мы эга праязджалi. Неба было асляпляльна белым, поѓным адлюстраванняѓ i мiгатлiвых агнёѓ. Дзiѓна, што такi моцны холад i такая асляпляльная прыгажосць могуць спалучацца. Спалучэнне гэтых двух момантаѓ асляпiла мяне, пакуль яе змагаѓся з рулём. Яе ледзь мог бачыць галiнкi дрэѓ i кусты, якiя хвасталi нас. Машына зьбiвала ih адну за iншы. Тамара прыцiснулася да мяне, каб трохi сагрэцца.
  
  
  Нарэшце мы праслiзнулi ѓ Puntarenas. Гэта галоѓны порт Коста-Рыкi ѓ Цiхiм акiяне. Горад размешчаны прыкладна ѓ 140 км на захад ад сталiцы Сан-Хасэ. Звычайна гэта горад з насельнiцтвам больш за 30 000 чалавек. Зараз ён быѓ больш падобны на пустое могiлках. Нiкога не было вiдаць. Нават жывёл, якiя tac часткi блукаюць па такiх гарадах. У гаванi стаялi на якары стары круiзны лайнер i некалькi траѓлераѓ для лоѓлi тунца. Яны вмерзли ѓ лед. Горад, снег i якi стагнаѓ i выѓ вецер падушыѓ караблi i зламалi мачты.
  
  
  Мы працягнулi рух на самай нiзкай перадачы. Мы падазравалi, што ѓсе Vacaciones быѓ часткай турыстычнага курорта, па iншы бок гаванi. Мы прыйшлi ѓ шкиперское кавы. Вакол трубы валiѓ дым, а ѓ вокны свяцiла чырвонае полымя занадта ярка якая гарэла печы. Яе спынiѓся. Тамара ѓвайшла ѓнутр, каб спытаць дарогу. Калi яна вярнулася, яна прыкметна збялела. - Там жудасна, Нiк, - сказала яна дрыготкiм голасам. "Здаецца, што ѓвесь раён там. Жанчыны i дзецi дрыжаць перад печкай. Мужчыны стаяць вакол яго i апатычна глядзяць. Яны разгубленыя. Яны напалоханыя i амаль без ежы. Одзiна вакол iх сказаѓ мне, што ѓ саборы, дзе сядзiць яшчэ больш людзей, зусiм няма чаго есцi. Яны памруць, Нiк. Мы павiнны пакласцi гэтаму нiтка!
  
  
  Яе заспакаяльна пагладзiѓ яе ногi. "Мы зробiм усё, што зможам. Дзе ѓ зале ѓсё?
  
  
  Яна сумна кiѓнула. "Што нам рабiць, калi мы дабяромся туды, Нiк? Нельга сказаць, што нас прыслала мiс Мохада. Яны нiколi не купяцца на гэта! Больш таго, нам невядома, цi ёсць у гатэлi прыхiльнiкi Земблы. Яны могуць быць там, але перадатчык можа быць схаваны дзе заѓгодна.
  
  
  "Я ведаю, але нам трэба з чаго-то пачынаць, Тамара, як у Поленсии".
  
  
  Нарэшце мы выйшлi на шырокi бульвар з гатэлямi, барамi i сувенiрнымi крамамi. У вынiку рост турызму за апошнiя пяць гадоѓ яны выраслi як грыбы пасьля дажджу. Усе Vacaciones быѓ адным вакол самых вялiкiх будынкаѓ. Ён быѓ аддзелены ад дарогi паѓкруглай пад'язной дарожкай. З дарогi ён выглядаѓ як вялiкi храмаваны носiк, з балкончыках. Два нiжнiх паверху былi пашыраны i акружылi сонечную тэрасу i ѓжо змёрзлы басейн. Увесь участак быѓ акружаны высокай каменнай сцяной.
  
  
  У пятнаццацi метрах ад уваходу вузкi пад'езд быѓ заблакаваны машынай "Фiят". Па выхлапной трубы вырвалася струменьчыкам дыму. Такiм чынам, рухавiк працаваѓ. Вокны былi зачыненыя. Але калi яе спынiлася, дзверы побач з кiроѓцам тут жа адчынiлiся, i па nah выйшаѓ мужчына. Ён пакiнуѓ дзверы адкрытай, падыход да нас. За iм яе ѓбачыѓ iншага чалавека за рулём. Абодва трымалi пiсталет-кулямёт, накiраваны на "б'юiк". Яе асцярожна выцягнуѓ свой пiсталет i паклаѓ эга на сядзеннi побач з сабой. Трымаючы пiсталет правай рукой, левай яе апусцiѓ акно. Яе б заставаѓся ветлiвым, як мага даѓжэй.
  
  
  - Сеньёр? - спытаѓ мужчына з падазроным позiркам.
  
  
  - Не маглi б вы перасунуць сваю машыну, - сказаѓ я. "Мы хочам прайсцi ѓ гатэль".
  
  
  "Гатэль поѓны. Новыя госцi больш не дапускаюцца.
  
  
  - Мы не госцi, - хутка адказаѓ я.
  
  
  'Ах, няма? Тады што?'
  
  
  - Мы запрошаны, - сказала Тамара.
  
  
  - Бiзнес, - дадаѓ я.
  
  
  Мужчына мiргнуѓ i выглядаѓ больш насцярожаным, чым калi-небудзь. Вы артысты, якiя павiнны выступаць для "грэшнiкаѓ без граху"?
  
  
  Мы з Тамарай хутка пераглянулiся. Мы не зразумелi, што ён меѓ на ѓвазе, але хутка кiѓнулi.
  
  
  - Вядома, - сказаѓ я. "Мы артысты. Вы дазволiце нам прайсцi?
  
  
  Хто яны, Хуан? - закрычаѓ кiроѓца "фiята".
  
  
  Выканаѓцы, - ператэлефанаваѓ Хуан. Эга вочы звузiлiся да щелочек. - Але яны зусiм не падобныя. Я думаю ...'
  
  
  Яе перапынiѓ эга. "Мы спяваем, жартуем i..."
  
  
  Пух! - усмiхнуѓся мужчына. "Можна прыдумаць што-небудзь лепей".
  
  
  - Я танцую, - сказала Тамара нiзкiм маня голасам, гледзячы на яго знiзу ѓверх. Гэй, удалося нахiлiцца наперад, адначасова выпiнаючы грудзi. Немалы подзвiг з усёй гэтай адзеннем, якую яна насiла. Пагардлiвай усмешкай на твар ахоѓнiка знiкла, як снег на сонцы.
  
  
  -- Буэна ! Так-то лепш!'
  
  
  - Так , амiга, - перабiѓ яе, - перш чым вы ѓбачыце сеньориту Фанданго з "Фанданго i Здрабнiць". Экзатычная танцорка з сусветным iмем. Калi ты яе бачыш...
  
  
  'Яго' сказаѓ мужчына. Ён апусцiѓ вiнтоѓку i пайшоѓ назад да "фиату".
  
  
  - Непрыязны хлопчык, - прамармытала я, калi ён вярнуѓся ѓ машыну.
  
  
  Ён пакiнуѓ дзверы адкрытай, i ѓважлiва назiраѓ за намi. Ён узяѓ рацыю з прыборнай дошкi i сказаѓ некалькi слоѓ. Была хвiлiнная затрымка. Затым прыйшоѓ рэѓматызму. Гэта павiнна было гучаць добра. Па меншай меры, мужчына кiѓнуѓ кiроѓцу, i "фiят" паехаѓ назад.
  
  
  - Першае перашкода пераадолена, - сказаѓ я, калi мы эга мiнулi. "Перадатчык тут, у гатэлi".
  
  
  - Таму што ёсць ахова?
  
  
  - Так, i яшчэ таму, што ѓ гасцiнiцы гарыць святым. Гэта азначае, што ѓ iх ёсць уласны генератар. Таму яны былi гатовыя да будучых падзеям. Як мяркуецца, Зембла ѓжо размясцiѓ тут сваiх людзей у чаканнi падзей.
  
  
  "Спадзяюся, усе ацяпляецца", - сказала Тамара, уздрыгваючы.
  
  
  Яе адчуѓ сваё плячо. Рана добра зажыла. "Цiкава, - сказаѓ ёй задуменна, - дзе яны схавалi перадатчык".
  
  
  'Яе, у адваротным выпадку цiкава, хто або што гэтыя "грэшнiкi без граху"?
  
  
  'Я не ведаю. Дарэчы, ты ѓмееш танцаваць? Яна ѓсмiхнулася. "Можа быць, яе нiчога не ведаю аб тваiм мядзведзя Смокi, Нiк, але я навучыѓся яшчэ некалькiм трукам у Ульянаѓск".
  
  
  - Гэта спатрэбiцца, - усмiхнуѓся я, - таму што я не ведаю картачных фокусаѓ.
  
  
  Мяне не здзiвiла адсутнасць швейцара. Зала быѓ пустынi, акрамя адмiнiстратара. Гэта было падобна на музей выяѓленчых мастацтваѓ. Сцены былi пакрытыя фрэскамi i карцiнамi. У цэнтры залатога дывана быѓ фантан, упрыгожаны пластыкавымi кветкамi. У дальнiм куце, за прылаѓкам, стаяѓ марудлiвы малады чалавек з атласнымi вачыма i выразнымi ноздрамi. Для эга спiной вiсела адкрытая рамка для пошты i ключоѓ, а злева ад яго быѓ невялiкi камутатар. Верагодна, пад блiскучым палисандровым дрэвам прылаѓка ляжалi яшчэ адна рацыя. Ва ѓсякiм выпадку, ён чакальна паглядзеѓ на нас, калi мы падышлi. Як i мускулiсты джэнтльмен, прислонившийся да стойцы побач з iм. Як i ѓсе кiраѓнiкi гатэлем, гэты хлопец быѓ апрануты ѓ паласатыя штаны, а у пятлiцы ѓ яго была гваздзiк. Але на гэтым падабенства скончылася. Эга кiцель быѓ падобны на разадзьмуты свiны пузыр. Гваздзiк увяла, i эга цяжкая грудзi выпирала праз дрэнна сядзiць касцюма. Вiдавочна, ён зняѓ з гэтага мэнэджара вопратку i куды-то таго схаваѓ. Яе, спадзяваѓся, што ён не замерзне ѓ нiжнiм бялiзну.
  
  
  Яе, чуѓ, як Тамара паспешлiва дыхае. Я пайшоѓ у яе iнтуiцыi. Зембла заблакаваѓ усе ѓнутры i звонку. Нам удалося праскочыць першую паласу абароны, але трэба было яшчэ шмат зрабiць.
  
  
  Псеѓда-менеджэр выпрастаѓся i агледзеѓ нас з нага да галавы. Эга голас, здавалася, зыходзiѓ вакол вельмi глыбокага. "Фанданго i Грынды?"
  
  
  'Так.'
  
  
  - Вас няма ѓ маiм спiсе, сеньёр Фанданго.
  
  
  "Яе Грынды; яна Фанданго. Але я магу даць вам тлумачэнне.
  
  
  - Наш агент, - перабiла Тамара, - усё пераблытаѓ.
  
  
  "Iншыя артысты не змаглi прыйсцi", - сказаѓ я.
  
  
  "Гэтая жудасная надвор'е. †
  
  
  Менеджэр падняѓ руку. 'Спынiцеся! Спынiцеся! Я не хачу чуць пра гэта зноѓ. Вы абодва танцуеце?
  
  
  Яе кашлянуѓ, нiбы просячы тонам. "Ну, яе ѓ асноѓным пайшоѓ вакол гэтага, i..."
  
  
  "Цяпер ён мой менеджэр, i..."
  
  
  - Але калi ты настойваеш, то я ѓсё роѓна хачу...
  
  
  'Дастаткова! Напэѓна, гэта так жа добра, як калi б вы не танцавалi, сеньёр Грынды. Яны просяць жанчыну i жанчыну яны атрымаюць. Што-тое, каб пацешыць ну, цi не так? Дзе ваш касцюм, сеньярыта ?
  
  
  - Не турбуйцеся пра гэта, - рэзка адказала Тамара. "Але мне патрэбна музыка".
  
  
  - Хiба яны табе гэтага не сказалi? У Hotel Vacaciones пастаянна працуе каманда з трох чалавек. Ён гуляе ѓ кактэйль-бары, на працягу ѓсяго сезону. Гэтая камбiнацыя, у вашым распараджэннi. Менеджэр уздыхнуѓ амаль з жалем. "Ах. Спадзяюся, ты так жа добрая, як Кармэн...
  
  
  "Кармэн"?"
  
  
  - Кармэн ЛаБомба , сеньярыта ! Яна вельмi вядомая ѓ гэтай галiне. Ёй нiколi пра вас не чуѓ.
  
  
  - Гэта зменiцца, затым сённяшняга вечара, - гарачым голасам паабяцала Тамара. Яна зноѓ паклiкала эга позiркам. Яе не адчуваѓ сябе камфортна. Мой каѓнер пачаѓ шчыпаць шыю. Як быццам мы падавалi заяву на добрую працу ѓ Юнiён-Сiцi, штат Нью-Джэрсi.
  
  
  'Сеньёр, нам холадна, i мы "стамiлiся i галодныя", - рэзка сказаѓ я. "Гэй, Калi яшчэ трэба будзе выступаць..."
  
  
  'Так. Пепе, паказаць iх ih пакой.
  
  
  Сакратарка ѓскочыла па стойцы "смiрна". "Ты! У якiм нумары?'
  
  
  "Хiба няма пастаяннай пакоi для артыстаѓ? Адна такая, асобна ад гасцей, у задняй частцы гатэля?
  
  
  "Ваш, ваш," Пепе пагадзiѓся . Ён энергiчна кiѓнуѓ i схапiѓ ключ з дошкi ззаду сябе. Ён нырнуѓ пад прылавак. "Сюды, тхор фаварыт ".
  
  
  "Мы вам патэлефануем", - сказаѓ менеджэр. "Добра правесцi час, сеньярыта, i будзеце не горш Кармэн".
  
  
  Тамара ѓзнагародзiла эга пачуццёвай усмешкай. Мы прайшлi ѓслед за адмiнiстратарам. - Не вельмi прыязнага, так? Тамара заѓважыла гэта, калi мы прайшлi mimmo пад'ёмнiка.
  
  
  "Я думаю, што яму было сапраѓды падабаецца гэтая Кармэн", - адказаѓ я. Яе ѓсё яшчэ не адчуваѓ сябе вельмi камфортна з-за таго, як iшлi справы.
  
  
  Мы прайшлi па калiдоры, якi вядзе ѓ галоѓны зала. Затым мы ѓвайшлi ѓ вялiкую круглую пакой, поѓную белых круглых канап, зручных крэслаѓ, сталоѓ i калон. З аднаго боку было вялiкае акно з выглядам на сонечную тэрасу. Iншая бок ператварылася ѓ кактэйль-бар. Высока памiж двума вялiкiмi калонамi вiсела сцяг з вялiкiмi залатымi лiтарамi:
  
  
  САРДЭЧНА ЗАПРАШАЕМ, СВЯТЫЯ САПРАђДНАЙ ЕВАНГЕЛЬСКАЙ ЦАРКВЫ - пабожнасьць - цнатлiвасць - чысцiня - БЛАГАСЛАВЁНАЯ МЯСЦIНА.
  
  
  "Табе прыйдзецца танцаваць там пазней", - сказаѓ Пепе. Ён паказаѓ на кактэйль-бар, вакол якога пачуѓся гучны смех.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на гасцiную ѓ паказаным Пепе кiрунку. - Што гэта за людзi вунь там? - спытаѓ я, зноѓ гледзячы на Пепе.
  
  
  Пепе пацiснуѓ плячыма. - Святыя Праѓду-Евангельскай Царквы, сеньёр . Хто яшчэ можа быць у гэтым гатэлi?
  
  
  - Для estestvenno. Хто яшчэ.'
  
  
  Мы рушылi ѓ бок калiдоры праз гасцiную. Мне ѓспомнiѓся каментар ахоѓнiкаѓ пра "грешниках без граху". Нарэшце яго схапiѓ адмiнiстратара за плячо. "Пепе, яны патэлефанавалi да нас вельмi нечакана. Мы наогул гэтага не разумеем. Хто гэтыя , ммм, Святыя?
  
  
  'Норте Американос, сеньёр Жвiр. Яны лiчаць, што пiць, палiць, танцаваць або спаць з чужой жонкай грахоѓна. Яны забранявалi нумар у гэтым гатэлi ѓ рамках сваiх крыжовых паходаѓ па ѓсiм адкрыты басейн, каб звярнуць ѓсiх, хто атрымлiвае асалоду ад нешматлiкiмi радасцямi жыцця. Яе распавядаю гэта вам, як аднаму, сеньёр . Мы чакаем, што з гэтымi Святымi нам будзе вельмi сумна. На жаль, ih затрымала раптоѓная перамена надвор'я. Вельмi надакучлiвыя.'
  
  
  - Можна сказаць, што яны звернутыя, - з хiтрай усмешкай заѓважыла Тамара.
  
  
  Пепе закацiѓ вочы. "Калi б я, як яны, думаѓ, што нiтка, канец святла блiзкi, яе б на каленях прасiѓ прабачэння, бо яе закаранелы грэшнiк. Па крайняй меры, калi ѓ мяне будзе шанец! З iншага боку, калi б у маiм вобразе жыцця не было нiчога дрэннага...
  
  
  "Я разумею. Цяпер, калi ѓ iх ёсць шанец, яны наганяюць упушчанае".
  
  
  - Падобна на тое, - сказаѓ Пепе. Ён зноѓ закацiѓ вочы. Мы натыкнулiся на пустую сталовую. Мы абышлi кухню праз вузкi калiдор. Пепе адкрыѓ адну вакол дзвярэй i жэстам запрасiѓ нас увайсцi. 'Галасаванне. Баюся, гэта не лепшая наша пакой, але...
  
  
  - Мы гэта разумеем..., - сказаѓ я. - А як жа шоѓ? Чаму нас папрасiлi гэта зрабiць?
  
  
  "Усе Святыя жанатыя, сеньёр, па - сапраѓднаму жанатыя. I жанчыны, якiх яны прывезлi з сабой... Сакратар сарамлiва ѓсмiхнуѓся i шоргаѓ нагамi, як быццам не зусiм ведаю, што рабiць са сваёй фiгурай. "Мы падумалi, што лепш за ѓсё максiмальна задаволiць ih новыя патрэбы. Мы не хочам, каб яны перашкаджалi або шумелi".
  
  
  "Так, гэта сапраѓды сапсуе сiтуацыю з гэтым штормам, цi не так?"
  
  
  Пепе напружыѓся. Стрымана i стрымана ён сказаѓ: "Не задавайце больш пытанняѓ, сеньёр. Табе добра плацяць.
  
  
  Асаблiва, калi вы зможаце пацешыць нашых гасцей прыемным спосабам. Акрамя гэтага, гэта не твая справа. Яе прапаную вам застацца тут, пакуль вы не павiнны выступаць. да пабачэння.'
  
  
  Пепе быѓ правоѓ. У пакоi было не так шмат прадметаѓ. Сцены i столь былi крэмавага колеру. На падлозе быѓ такi ж залаты дыван, як i ѓ салоне. Там быѓ крэсла, крэсла i добры пiсьмовы крэсла ѓ цяжкiм цёмным стылi, якi iмiтуе iспанскi. Двухспальны ложак была пакрыта цёмна-сiнiм парчовым пакрывалам. Таксама была невялiкая ванная пакой з бiдэ, якое здавалася больш, чым душавая кабiна. Тэраса была пакрыта снегам. Шкла ѓ рассоѓных дзвярах гнулiся пад сiлай ветру. Але пасля ѓсяго, праз што мы прайшлi, радыятары выпраменьвалi прыемнае, камфортнае цяпло. Так што мы заставалiся ѓ пакоi, пакуль нам не прыйшлося б ѓставаць. Мiж iншым, Пепе паклапацiѓся пра гэта. Ён замкнуѓ нас!
  
  
  - Гэты падонак, - зароѓ я, тузаючы дзвярную ручку.
  
  
  - Нiк, - сказала Тамара, - iдзi паглядзi.
  
  
  Яна сядзела ѓ рассоѓных дзвярэй. Яе, падышоѓ i стаѓ побач з ёй. Яна паказала на прыбудову кухнi, размешчаную перпендыкулярна да нашай пакоi. На кухнi праз ярка асветленыя вокны яе бачыѓ, як тоѓсты менеджэр размаѓляе з якiмi-то баевiкамi. З-за неспрыяльнага ракурсу яе не мог усё разабраць. Яе ѓбачыѓ мужчын, якiя сядзяць за сталом. Ih аѓтаматы няёмка вiселi на спiнах. Яны элi. Фiгуры ѓ паласатых штанах дзiка жэстыкулявала рукамi. Я не думаѓ, што ён сышоѓ з розуму. Падобна на тое, што ён раздаваѓ загады. Паравыя рэгулярна кiвалi i працягвалi ёсць. Праз некаторы час менеджэр знiк.
  
  
  - А ты як думаеш? - спытала Тамара.
  
  
  - Не ведаю, - адказаѓ я. "Падобна на тое, што яны ядуць. Яе гатэль б ведаць, куды яны накiроѓваюцца!
  
  
  "Пачакайце, яны ѓстаюць!"
  
  
  Мужчыны ѓсталi. Паказалася тоѓстая старая ѓ бясформеннай сукенка. Яна прыбрала са крэсла. Ужо некалькi м. вы нiчога не адбывалася. Яе, баяѓся, што мы страцiлi ih па ѓвазе. Затым крыху далей запалiѓся сьвяты, i мы зноѓ убачылi ih. Яны потягивались, моцна пазяхалi i свярбелi. Нарэшце яны такую гульню для невялiкi квадратны крэсла i пачалi гуляць у карты. Одзiна вакол мужчын адкiнуѓся на спiнку крэсла, яго ногi ѓ чаравiках ашчаперылi ножкi крэсла. Маю ѓвагу прыцягнуѓ аб'ект, да якога ён няѓзнак дужа хiлiѓся. Гэта была тоѓстая дубовая дзверы з цяжкай жалезнай фурнiтурай халадзiльнiка цi маразiльнай камеры.
  
  
  - Так, - павольна сказаѓ я, - так, яе пачынаю разумець.
  
  
  'Што?'
  
  
  - Гатовы паспрачацца на што заѓгодна, што iнсталяцыя Земблы ѓ маразiлцы. Астуджэнне для estestvenno выключана. Трубы i трубаправоды ѓнутры яго ѓтвараюць выдатную перадае сетка".
  
  
  'Ты ѓпэѓнены?'
  
  
  - Няма, - прызнаѓся я, - але вы ѓпэѓненыя, што гэта не так ?
  
  
  'Не.'
  
  
  "Па крайняй меры, гэта не бiфштэксы ахоѓвае вунь той хлопец", - сказаѓ я. "Я павiнен правесцi расследаванне. З такiм жа поспехам мы маглi б пачаць там, як i ѓ любым iншым месцы.
  
  
  Яна прыцiснулася да мяне. У яе вачах была заклапочанасць.
  
  
  'Але як?'
  
  
  Яе абняѓ ee. Ee цела трэслася. Яе думаѓ доѓга i ѓпарта. Калi б толькi ѓ мяне быѓ той скрутак вяроѓкi, якi пакiнуѓ ёй у Поленсии. Цi мой штылет, якi ѓ мяне адабралi ѓ храме майя. Цi мой "Люгер", пакiнуты ѓ Вашынгтоне... Не знайшоѓшы лагiчнага рашэння праз якое-то час, яе шталь разглядаць менш вiдавочныя варыянты. Але нават яны здавалiся менш падыходнымi, чым звычайна. Потым доѓгай паѓзы яе, задуменна сказаѓ: "Ну, можа быць, ёсць выйсце, калi мы скарыстаемся вашымi цыгарэтамi". Ee вочы пашырылiся ад жаху, калi яе дэманструе свой план. Яна задыхнулася. "Не спрабуйце гэта зрабiць! Гэта немагчыма!
  
  
  - Як i ѓсе астатнiя. Мы павiнны што-то зрабiць. Заставайцеся тут i забяспечце мне алiбi на выпадак, калi з'явiцца Пепе цi хто-небудзь яшчэ.
  
  
  Яна моцнага сцiснула маё палiто абедзвюма рукамi i пахiтала галавой. - Не, не рабi гэтага цяпер. У нас можа быць невялiкi шанец, але толькi калi мы зможам выбрацца з гэтай пакоя звычайнымi спосабамi. Няма, калi ты выломаешь дзверы, i Бог ведае, якая трывога падымецца. Вы павiнны зрабiць свой ход падчас дэбюту сеньориты Fandango, Нiк. Калi ласка пачакайце. Тады яе змагу дапамагчы табе хоць бы тым, што отвлеку людзей Земблы.
  
  
  - Дэбют сеньориты Fandango, цi не так? Яе крыва ѓсмiхнуѓся. - Ты сапраѓды думаеш, што досыць добрая, каб загiпнатызаваць ѓвесь гатэль?
  
  
  Пашукайце самi, сеньёр Грынды!" Яна прыцiснулася да мяне сваiм дрыготкiм целам ва ѓсю даѓжыню. Спрытнымi, хуткiмi пальцамi яна расшпiлiла мой пiнжак. Яна адступiла на крок i, смеючыся, скiнула з плячэй ѓласнае палiто. - Нiк, не мог ён прыдумаць назвы лепей?
  
  
  - Мне прыйшлося iмправiзаваць, - сказаѓ я, абараняючыся. Яе кiнуѓ сваё палiто на падлогу побач з Тамарай. " Ммм ... я таксама!" Тамара расшпiлiла ваѓнянай кардiганы, якi яна насiла як блузку, так што яе белай, поѓная грудзi была толькi часткова прычынена. Яна адышла яшчэ на некалькi крокаѓ, пакуль гэй, не хапiла месца.
  
  
  'Сеньярыта Fandango пачынае сваё выступленне!"
  
  
  Яна расшпiлiла спаднiцу i апусцiла яе. Ee кардiганы з выклiкам даходзiѓ да сцёгнаѓ, нiбы маленькае мiнi-сукенка. Як сарамлiвая дзяѓчына, яна падняла падол свайго камiзэлькi i абматала эга вакол талii. Яна была аголена ад сцёгнаѓ да ступняѓ, за выключэннем маленькiх белых трусiкаѓ.
  
  
  Потым яна пачала танцаваць. Яе цела заставалася нерухомым. Толькi частка памiж яе пупком i каленямi трэслася i скручивалась мацней, чым дрэвы звонку падчас буры!
  
  
  - Што ты думаеш, Нiк? - спытала яна з усмешкай.
  
  
  Што я думаю, яе сказаѓ. - "Я думаю, што вы больш сеньярыта Грынды, чым Фанданго. I сеньярыта Ла Бомба разам з iм.
  
  
  Яна пачала цiхенька смяяцца. Яна парвала гузiкi на камiзэльцы. Ваѓняныя фалды, здавалася, спадалi з яе плячэй. Яна пацягнулася за спiной, каб зняць станiк. Яна павялiчыла тэмп. Яна падышла да мяне амаль голая.
  
  
  'А не ..... цi нам ...?' - спытала яна хрыпла, кiѓнуѓ мне галавой.
  
  
  Будзем што? Думкi мае былi далёка, i я не адразу зразумеѓ, што яна кажа. Гаварыць у такi час! Гэтага не павiнна было здарыцца! Потым яе знайшоѓ сваю мову. - Кравец, ды, вядома! Нам прыйдзецца нялёгка!
  
  
  Тамара зноѓ уздыхнула. Яна працягнула руку, схапiла мяне за рэмень i добранька пацягнула. Яе адчуѓ рывок ва ѓсiм сваiм напружаным целе. Тамара ѓсё яшчэ кружылася, кружылася. Яе, працягнуѓ руку i ѓзяѓ тонкi белы нейлон. Яе пацягнуѓ. Чаму б i не? Яна была права. Нам лепш пачакаць. А як лепш забiць час? Яна перастала танцаваць i прыцiснулася да мяне аголеным целам. Яна пацалавала мяне, люта. Ee вусны былi вiльготнымi i гарачымi. Яе ѓзяѓ ee на рукi i аднёс да ложка, нашы вусны ѓсё яшчэ былi сцiснутыя. Мы прызямлiлiся адкрыта на ложак. Iмклiва, мы працягвалi цалавацца. Мой мова глыбока пагрузiѓся памiж тоскующими вуснамi ѓ цёплую западзiну i далей rta.
  
  
  Яна падняла рукi, каб абняць мяне за шыю. Але яе трымаѓ ih, шырока расставiѓшы, i штурхнуѓ яе назад у мяккасць падушак. Яе устаѓ i хуценька распрануѓся. Тамара адкiнулася на падушкi i глядзела. Рукi шырока расстаѓленыя, ногi злёгку расстаѓленыя. Яна цяжка дыхала.
  
  
  Нiк, - прашаптала яна, калi яе ложку побач з ёй.
  
  
  "Зрабi гэта зноѓ, як мiнулай ноччу... Мая рука блукала па пагорыстай мясцовасцi ee грудзей, mimmo ee саскоѓ, ѓнiз па яе гладкаму жывата да мяккаму светлай цяпла. Яна застагнала. Ee цела набыло "самастойнае жыццё пад маiмi ласкамi. Ee голас уздыхнуѓ мне ѓ вуха, молячы цалкам узяць яе i патушыць палаючы агонь, якi запалiѓ мае пальцы ѓ яе сьцёгнах. Яе цалаваѓ ee вусны, падбародак, мяккую западзiну на шыi. Мой мову абвёѓ цвердыя соску. Нас пракалолi новыя вiбрацыi. Мае вiльготныя вусны лашчылi яе жыцця. Яе, адчуѓ, як яе атласная скура напружылася. Мой нащупывающий рот апусцiѓся яшчэ нiжэй, пакуль Тамара не закрычала ад задавальнення. Яна каталася па боку ѓ бок, стагнала ад захаплення, калi мае вусны кранулi яе, узмацняючы яе iнтэнсiѓнае пульсавалае ѓзбуджэнне. Яна выцягнула рукi рэзкiмi рухамi. Яе пальцы ѓчапiлiся ѓ мае валасы.
  
  
  Яе выпрастаѓся, ee, дрыжачае, i корчащееся цела пада мной. Яе, адчуваѓ яе вiльготнае цяпло. У дзiкiм чаканнi яна праляжала на падлозе, гатовая прыняць мяне. Яна схапiла мяне з сiлай, якая займаецца амаль зводзiла мяне з розуму. Яна выказала сваю радасць ѓслых. Яе рукi сутаргава обвились вакол маёй шыi, яна прыцiснула мяне да першай лiтарай м выгiбам сваёй грудзей. Яе цела пада мной паѓтарала мае рытмiчныя руху дзiкiмi, некантралюемымi штуршкамi. Яе кiпцюры глыбока ѓпiлiся мне ѓ спiну, слiзганулi ѓнiз i ѓпiлiся ѓ плоць маiх сьцёгнаѓ. Яна штурхнула мяне глыбей у сябе, расставiѓшы сцягна як мага далей.
  
  
  Задавальненне апантаных патрэбаѓ Тамары было стомным заняткам. Яе дазваляѓ свайму мове слiзгаць туды-сюды ѓ нах ѓ роце, каб супакоiць яе i аднавiць самавалоданне. Гэта было безнадзейна. У поѓным захапленнi яна абвiла нагамi маю спiну. Яе аголенае цела было слiзкiм ад банка палаючай страсцi. Яна выгнула спiну. Уверх i ѓнiз. Спачатку павольна, хвалепадобнымi рухамi, затым усё хутчэй i хутчэй, пакуль, нарэшце, усе пачуццi не былi выгнаныя вакол нашых тэл. Змучаныя мы ѓпалi на ложак яе быѓ ап'янёны, не ѓ сiлах паварушыцца яе гатэль што-небудзь сказаць, але не мог знайсцi слоѓ яе, працягнуѓ руку над ёй i напяѓ покрыва на нашы потныя цела. Тамара цiха пагойдвалася ѓ маiх руках.
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 11
  
  
  
  
  Кактэйль-бар называѓся El Coyuntura . Калi б хто-то вакол гасцей - святыя або грэшнiкi - не быѓ там раней у той дзень, яны б ужо працiснулiся ѓнутр. Iншымi словамi, усе ведалi аб нашым прыездзе.
  
  
  У холе быѓ шырокi разьбяны бар вакол чырвонага дрэва з неабходнымi люстэркамi i бутэлькамi за iм i таварыскi бармэн, якi гаварыѓ на трох мовах, i ѓсе тры дрэнныя. Замест латуневага стрыжня ѓ барэ была празрыстая пластыкавая трубка з флюарысцэнтнымi лямпамi. У пачуццёвым чырвоным неонавым святле кожная жанчына выглядала як мiнiмум на дзесяць гадоѓ маладзей. Насупраць бара стаяла некалькi мяккiх сядзенняѓ, але большую частку гасцiнай займала прастору за iм, якое нагадвае амфiтэатр з абклеенымi жоѓтай паперай круглявымi сценамi. Вакол танцавальнай пляцоѓкi памерам з паштовую марку i невялiкi сцэны былi расстаѓленыя круглыя сталы. Палову сцэны заняло абяцанае спалучэнне гiтары, трубы i фартэпiяна. Музыкi гралi хутчэй з энтузiязмам, чым з талентам. Цяпер яны зрабiлi паѓзу, пасля таго, як незадоѓга да гэтага з вялiкiм энтузiязмам выканалi Mama Looka Boo Boo . Некаторыя па малодшых святых аддалiся страшнейшы граху танцаѓ i, спатыкаючыся, вярнулiся да перапоѓненым столiкаѓ або бара, каб далучыцца да сваiх сяброѓ. На мужчынах былi чорныя касцюмы i гальштукi-, хоць большасць гальштукаѓ цяпер былi развязаныя.
  
  
  Жанчыны былi яшчэ больш кiслымi, ih скiвiцы былi сцiснутыя, ih валасы былi зачасаны назад i сабраны ѓ пучок. Бясформенныя сукенкi, якiя цягнуцца ад шыi да нага, хавалi ih постаць. Яны трохi падпiтыя смяялiся, закочваючы остекленевшие вочы-пацеркi i выкрыквалi свае працяглыя словы, каб перакрычаць буру.
  
  
  Звонку шторм абрынуѓся на ѓсе з жахлiвай сiлай. Нягледзячы на крыкi i приглушающее дзеянне цяжкiх запавес, яе неаднаразова чуѓ, як аб сцены ѓдараюцца абломкi дрэѓ, камянi i абломкi разбураных дамоѓ. Будынак здрыганулася, напоi задрыжалi ѓ шклянках. Галасаваць так, павiнна быць, сышоѓ "Тытанiк", падумаѓ яе пра сябе. Толькi тады мужнасць i рашучасць перад тварам смерцi былi яшчэ традыцыйна звычайнай з'явай. Тут набожныя святыя лiхаманкава п'янствавалi, вырашыѓшы атрымлiваць асалоду ад да апошняга гадзiны. З такiм пахмеллем яны, верагодна, хацелi б сабе смерцi на наступную ранiцу.
  
  
  Яе стаяла за кулiсамi, сцэна была адкрыта перада мной. Побач са мной сядзела Тамара, загорнутая ѓ белую прасцiну, якую мы скралi з ложка ѓ пакоi. Яна абгарнулi яе, як саронг, i завязала вакол талii чырвоным шнуром для фiранак. Гэта надавала гэй выгляд нявiннiцы, гарачай, але ѓсё яшчэ бездакорнай нявесты, якая чакае свайго мужа. Нягледзячы на прадчуванне ѓ спальнi, яе ѓсё яшчэ не быѓ упэѓнены, што яна збiраецца рабiць там, на сцэне. Яна i сама гэтага не ведала. "Подыгрывай на слых", - сказала яна, калi мы апраналi яе касцюм. Пачуѓшы комба, ён не быѓ упэѓнены, што яно спрацуе. Галоѓнае было дагадзiць публiцы i адцягнуць супрацоѓнiкаѓ. Мы дамовiлiся аб гэтым.
  
  
  Яе, павярнуѓся да Пепе, якi стаяѓ, прыхiнуѓшыся да калоны, прыкладна ѓ трох футах ззаду нас. Ён прыйшоѓ за намi пятнаццаць хвiлiна таму i цяпер гуляѓ ролю гаспадара. Ну або ахоѓнiка, улiчваючы выпукласць на левай баку эга камзолы.
  
  
  - Цяпер ёй i далей прадстаѓлю, - сказаѓ ёй эму.
  
  
  Буэна . _ Група ...?'
  
  
  "Я гаварыѓ з iмi пра гэта некалькi хвiлiн таму. Бо мы знайшлi мелодыю, якую, кажуць, ведаюць. Я не паверу, пакуль не пачую.
  
  
  - Яны добрыя хлопчыкi, сеньёр.
  
  
  "О, яны пышныя!" Яе падаѓ сiгнал комба. Трубач затрубiѓ у фанфары так, быццам у эга iнструменце быѓ фруктовы салата. Яе, ступiѓ наперад i жэстыкуляваѓ рукамi, пакуль усё не змоѓклi, акрамя вельмi тоѓстай жанчыны, у якой была iкаѓка.
  
  
  Яе, гучна закрычаѓ. - ' Yahora , дамы i кабальеро , ла сеньярыта fandango! муй celebre y directamente de Сан - Хасэ!'
  
  
  Верагодна, яны не разумелi iспанскага, але тое, што я сказаѓ, было дастаткова ясна. Яны пачалi пляскаць. Спачатку икающая жанчына, а потым i ѓся пакой. Нерашуча музыкi пачынаюць выкананне " Румба Тамбоѓ" . Тамара выйшла на сцэну. Яе выбраѓся. Праходзячы mimmo нах яе ѓбачыѓ пласт банк, блестевший на яе твары. Яна была напалохана. Напэѓна, больш спалохалася, чым калi б гэй, прыйшлося зрабiць тое, што збiраѓся зрабiць яе. Яна спатыкнулася. Одзiна вакол мужчын ахнуѓ. Яна аднавiла раѓнавагу. Шырокiмi крокамi стрыптызершы яна падышла да цэнтра сцэны. Яна зiрнула на комба, ѓлавiла цяжкi побыт i пачатку пачуццёвыя руху, якiя паказвала мне раней. Верхняя частка яе цела амаль не варушылася. Блiскучыя зморшчыны прасцiны закружылiся ад хуткiх кругавых рухаѓ яе сцёгнаѓ i ягадзiц. Яна павярнулася i пачала павольна развязваць чырвоны шнурок. Развязваючы, яна дазволiла яму было боѓтацца. Ee обеяние пачала раскрывацца толькi па сабе. Яна моцнага прыцiскала эга да грудзей i глядзела на мяне i Пепе. Усмiхаючыся, яна кiнула мне шнурок.
  
  
  Яна працягвала трымаць прасцiну левай рукой. Яна паднесла iншую руку ѓ свае доѓгiя светлыя валасы i прыѓзняла ih. Затым яна пачала танцаваць. Прасцiна павольна расчынiлiся, пакуль гледачы не ѓбачылi папружка яе станiка i трусiкаѓ. Гiтарыст прыгожа падтрымаѓ ee вiбрацыяй струн i рэзкiм акордам пры кожным руху. Публiцы спадабалася. Толькi некаторыя жанчыны трохi пабялелi. Пепе глядзеѓ на кожнае паторгванне i паказальнiкаѓ з хiтрым поглядам у вачах.
  
  
  Яе накiнуѓ на шыю шнурок Пепе i прыдушыѓ яго. Ён кiнуѓся ѓ бок, каб выратавацца. Яе зацягнуѓ iмправiзаваную пятлю. Ён упаѓ на каленi. Так было прасцей i хутчэй. Ён паспрабаваѓ закрычаць, але шнурок заглушаѓ любы гук. Яе пацягнуѓ мацней. Выкарыстоѓваючы вяроѓку ѓ якасцi рычага, прыцiснуѓ яе вялiкiя пальцы да эга патылiцы. Рывок, i мэта скацiлася набок.
  
  
  Здавалася, нiхто не заѓважыѓ. Натоѓп i людзi, расстаѓленыя "мэнэджэрам" у гасцiнай, сачылi за кожным рухам Тамары. Рытм музыкi станавiѓся ѓсё хутчэй i хутчэй. Усе погляды былi прыкаваныя да Тамары. Яе зацягнуѓ мёртвага парцье ѓ цень кулiсаѓ i шпурнуѓ эга на кучу пустых скрынь з-пад пiва. Куртка Тамары ляжалi на адным вакол скрынь. Яна загарнула туды сваю астатнюю вопратку i ѓзяла з сабой, нягледзячы на пярэчаннi Пепе. Яго пасунуѓ куртку лiжа да сцэны i расшпiлiѓ яе. У выпадку бяды Тамары цяпер магла хутка схапiць вопратку. Яе, глядзеѓ, як яна выступае.
  
  
  Яна i скiнула прасцiну. У станiку i трусiках яна кiвалася уверх i ѓнiз перабольшана хуткiмi i дрыготкiмi рухамi. Яна танцавала так, як быццам ад гэтага залежала яе жыццё.
  
  
  Так яно i было. Як i мой, дарэчы. Яе, выслiзнуѓ з-за кулiсаѓ па вузкiм калiдоры, якi вядзе ѓ фае галоѓнага ѓваходу. Яе спынiѓся на iмгненне, калi дасягнуѓ зала. Яе, успомнiѓ, што бачыѓ двух мужчын, якiя стаяць тут па шляху ѓ гасцiную. Яны выглядалi так жа, як i Пепе, як пастаяльцы гатэля. Oni пахлм, як наведвальнiкi таннага парыжскага бардэля. Яе панюхаѓ паветра. Пах ружовай вады шталь ценымногие слабей.
  
  
  Яе асцярожна выглянуѓ з-за вугла. Тамара спраѓлялася лепш, чым яе мог спадзявацца. Абодва мужчыны знаходзiлiся ѓ некалькiх ярдаѓ ад таго месца, дзе хол ператварыѓся ѓ галоѓную гасцiную. Адзiн пастаянна тыкаѓ iншага ѓ рэбры. Мабыць, знатакоѓ выяѓленчага мастацтва. З "Трох" 22 - га калiбра i аѓтаматычным пiсталетам Пепе ѓ руцэ яе краѓся ѓ iншы бок так цiха, як толькi мог, пакуль не дабраѓся да пустой сталовай.
  
  
  Сталы былi расстаѓленыя, так, што было цяжка прайсцi адкрыта, на кухню, у другой нiткi пакоя. Сталы былi цалкам накрыты. Даводзiлася быць асцярожным, каб нам ѓ што не ѓрэзацца i нiчога не зламаць. Сяргей лiѓся праз круглыя вокны ѓ двух ворных дзвярах. Часам яе чуѓ гукi удалечынi. Яе асцярожна штурхнуѓ дзверы i праслiзнуѓ унутр. Яе прыцiснуѓся да стагнаць маленькай нiшы памiж кухняй i сталовай.
  
  
  Там быѓ буфет з палiцамi ѓнiзе для сталовых прыбораѓ i графинов. Побач з ёй, з адкрытай дзвярыма, стаяѓ вялiкi бялiзнавы шафа, поѓны ручнiкоѓ i абрусаѓ. Яшчэ былi венiкi i швабры, некалькi вёдраѓ, чысцiць парашок i чатырохлiтровая банка полироли для падлог. Яе хай дзень цiха зачынiцца i зазiрнуѓ у сапраѓдную кухню. Яе мог бачыць толькi яе частка: двухдверный халадзiльнiк, аѓтаматычную посудамыйную машыну i крэсла, якi раней бачыѓ праз акно. Гукi, якiя чуѓ яе па сталовай, зыходзiлi ад тоѓстай жанчыны, убиравшей з крэсла. Фыркаючы i напяваючы сабе пад нос, яна корпалася вакол. Калiдор у халадзiльную камеру павiнен быѓ быць за вуглом, па-за полем майго зроку. Яе не шталь глядзець далей. Яе не хацеѓ рызыкаваць тым, што мяне ѓбачаць. У любым выпадку гэта не мела значэння.
  
  
  Яе ѓзяѓ адну вакол цыгарэт Тамары i запалiѓ яе ад запалкi па гасцiнiчнай скрынкi, якую прынёс па нумарах. З хвiлiну яе стаяѓ нерухома, уважлiва прыслухоѓваючыся. Яе нiчога не чуѓ, акрамя выпадковага шуму рондаляѓ i патэльняѓ i астматычных дыхання жанчыны.
  
  
  Пакурыѓшы яе, падышоѓ да бельевому шафе i кiнуѓ некалькi ручнiкоѓ на пустым вядром. Яе набрызгал на нах трохi воску i кiнуѓ зверху цыгарэту. Убачыѓшы, што ён будзе працягваць тлець, яе прайшоѓ праз ворныя дзень таму ѓ сталовую i шталь чакаць. Яе пакiнуѓ шафа адкрытым. Тамара сказала, што гэта зойме дзве з паловай хвiлiны, але з-за такой залы было цяжка каму дакладнае час. Запальныя цыгарэты маюць на адным канцы шарык таго ж складу, што i запалка, - у дадзеным выпадку нiтка з адбiткам гандлёвай маркi. Цыгарэта была дадаткова набiта ватай карычневага колеру, прасякнутай салетрай. Адкрытыя канцы цыгарэт былi зробленыя па сапраѓднага тытуню. Сядзець у сталовай у чаканнi было нервова, але больш яе нiчога не мог зрабiць. Яе давяраѓ Тамары, каб заняць ѓсiх. Секунды цягнулiся пакутлiва павольна. Потым цыгарэта дагарэла.
  
  
  Яна выклiкала полымя прыкладна на пяць секунд, i гэтага было дастаткова, каб ператварыць вядра на дымавую шашку. Бялiзну выдатнае загарэлася, а затым пачалi тлець ручнiкi. Кiслы дым валiѓ па шафа на кухню. Нават па той бок дзвярэй яе адчуѓ слабы пах, калi жанчына нарэшце пачала крычаць: " Фуэго ! Фуэго !
  
  
  Стацыянарныя яе сядзеѓ на кукiшках, прыслухоѓваючыся да крыкаѓ. Потым яе пачуѓ цяжкiя кудлаты i воклiчы двух стражнiкаѓ: " Ай ! Фуэго ! Яе, чуѓ, як адзiн сказаѓ. Яе, ступiла ѓ нiшу з пiсталетам у руцэ. Ахоѓнiкi спрабавалi выявiць, што гарыць. Тоѓстая жанчына крычала, размахваючы рукамi. Усе трое кашлялi i кашлялi ад дыму.
  
  
  - Рукi ѓверх, - загадаѓ я.
  
  
  Жанчына захрыпела гучней, чым калi-небудзь. Людзi ѓ форме павярнулiся i недаверлiва зевнули. Цяпер агонь дасягнуѓ свайго пiка. Густы маслянiсты дым валiѓ па шафе, хаваючы той факт, што агонь гарэѓ толькi ѓ вядры. Дым i смурод, павiнна быць, зблыталi ih рэфлексы, калi адзiн хлопец пацягнуѓся за пiсталетам, а iншы скокнуѓ на мяне. Яе стрэлiѓ першым у кожнаму племенi. Плоскi рэзкi бавоѓна 22-га калiбра згубiѓся ѓ крыках жанчыны i раве iншага хлопца, прыгнувшего на мяне. Яе зрабiѓ крок наперад, так што ён быѓ са мной на iмгненне раней, чым ён разлiчваѓ. Яе, апусцiѓся на каленi i нырнуѓ памiж эга нага. Калi ён упаѓ на мяне, ахiнуѓ яе рукамi эга ногi i адначасова падняѓся. Гэта была разнавiднасць рэгбi-флiп. Яе крыху павярнуѓся i з дапамогай эга уласнай сiлы шпурнуѓ эга ѓ буфет. Эга гол з трэскам разбiлi палiцу з срэбрам. Ён павалiѓся, халадней, чым надвор'е звонку.
  
  
  Нягледзячы на разбiтае кожнаму племенi, першы ахоѓнiк не мог спынiцца. Са стогнам i стиснутыми зубамi, ён паспрабаваѓ адкрыць клапан сваёй прыгожай кабуры, каб уляпiць кулю мне ѓ галаву. " Муй "брава"", - сказаѓ я, ударыѓшы эга нагой у жыццi, а затым у падбародак. Ён жым лежачы там, дзе ляжаѓ. Жанчына была настолькi не ѓ сваiм розуме, што больш не можа слухаць довады. - Просты, сеньёра, - сказаѓ я. Мая левая рука кiнулася да яе падбародка са сцiснутым кулаком. Яна застагнала i адключылася, яе асцярожна апусцiѓ яе на падлогу.
  
  
  Яе пераскочыѓ праз iх у шафе. У густым дыме яе схапiѓ швабру i сунуѓ яе ѓ падпаленае вядром. Яе патушыѓ агонь, але пакiнуѓ тлець ручнiкi. Калi яе справiѓся з агнём, прасунуѓ яе ручку швабры ѓ ручку спакойнай i выняѓ вядра па шафе.
  
  
  Пакiнуѓ ёй эга, схапiѓ зброю ахоѓнiкаѓ, затым засунуѓ ѓсiх траiх у кабiнет. Яе замкнуѓ скрыню, сунуѓ ключ у хвiлiну i пабег праз кухню да халадзiльнай лiчбавыя камеры, размахваючы дымлiвых вядром на ручцы швабры. У другой руцэ трымаѓ яе слоiк з воскам.
  
  
  Яе праляцеѓ кароткi калiдор з iншага боку кухнi i апынуѓся ѓ пакоi, дзе ахоѓнiкi гулялi ѓ карты. Карты ѓсё яшчэ ляжалi на стале, kuda ih кiнулi мужчыны. За самым далёкiм сядзеннем была вялiкая дзверы. Яе адштурхнуѓ крэсла ѓ бок i ѓпёрся плячом у вялiкую металiчную зашчапку. Дзверы шчоѓкнула i расчынiлiся. Яе, уварваѓся туды, не гледзячы.
  
  
  "Менеджэр" схапiѓ вялiкi рэвальвер i прыцэлiѓся мне ѓ жыццi. Камера была ѓсяго пяць на сем метраѓ i была поѓная розных гаплiкаѓ i труб. Эму прыйшлося б па-чартоѓску дрэнна цэлiцца, каб прамахнуцца па мне. Ён стаяѓ над радыёпрыёмнiкам ѓ задняй частцы камеры. Ён, верагодна, задаваѓся пытаннем, чаму ён не можа найдти нам адну станцыю. Ён, вядома, i не падазраваѓ, што бура, якую ён дапамог стварыць, таксама замiнала эму прымаць усе радыёстанцыi. Рэвальвер ляжаѓ побач з iм на стале побач з ствольнай скрынкай. Эга рука схапiла яго, як маланка.
  
  
  Яе бег, не спыняючыся. Яе, нахiлiѓся да яго, паклаѓшы галаву мiж плячыма. Ёй узмахнуѓ швабрай iso усiх сiл, што ѓ мяне былi. Распаленае вядра ѓдарыла эга адкрыта ѓ твар. Рэвальвер, стрэлiѓ выплат прама каля майго вуха. Гулкi гром стрэлу ѓ маленькiм прасторы ашаламiѓ мяне. Яе, бачыѓ, як ён упаѓ. Ён змоѓк i зноѓ рушыѓ. Потым ён упаѓ на месцы. Адбiтак цiхамiрнай быѓ вiдавочны эга моцна обожженном асобы, часу, якое ён будзе насiць у абодва канца свайго жыцця.
  
  
  Перадатчык быѓ простым корпусам па параѓнаннi з цэнтрам кiравання ѓ храме. Ён складаѓся вакол некалькiх металiчных шаф, па форме i памеру нагадвалi вертыкальныя труны, у якiх знаходзiлiся датчыкi, ручкi i перамыкачы. Верхняя частка шаф складалася вакол палiтыкi, звязаных сiлавога поля i масы шпулек аголены меднага провада. Тоѓстыя кабелi знiклi праз адтулiну ѓ вентыляцыйным адтулiне. Электронныя прылады, цiха зажужжали. Генератары гатэля, якiя забяспечвалi электраэнергiяй, верагодна, знаходзiлiся ѓ склепе побач з катламi.
  
  
  Яе пстрыкнуѓ галоѓным выключальнiкам. Гудзенне спынiлася. Рукi на некалькi метраѓ пачалi танцаваць ѓзад i наперад на iмгненне, а затым ѓпалi назад. Яе падабраѓ пiсталет працiѓнiка i акуратна разбiѓ усё, што можа зламацца. Тады яе выцягнуѓ кiраѓнiка па халадзiльнай камеры i закацiѓ эга пад крэсла, дзе сядзелi ахоѓнiкi. Яе вярнуѓся, адкрыѓ шафы i побрызгал вантробы, падлогу i сцены воскам. Яе выкарыстаѓ апошнюю частку, каб зноѓ распалiць агонь у вядры. Яе кiнуѓ гарачыя ручнiкi ѓ лужыны воску на ѓсталёѓцы. Взметнулось полымя, раздуваемое скразняком вакол вентыляцыйнага адтулiны. Яе выбег - шчыра на сцiснуты кулак, знiклы ѓ жываце.
  
  
  Кiраѓнiк нейкiм чынам прыйшоѓ у прытомнасць i ѓскочыѓ на ногi, поѓны жадання адпомсцiць. Га пачатку другi раз ён напаѓ на мяне нечакана. Эга кулак урэзаѓся ѓ прыклад рэвальвера аднаго вакол ахоѓнiкаѓ, якi яе заткнуѓ за пояс. Гэта выратавала мяне. Яе зноѓ выдыхнуѓ, перш чым ён паспеѓ зачынiць дзверы, iнакш яе б згарэѓ жыѓцом. Яе вырваѓся i напаѓ на яго. Агонь ужо лiзаѓ маё палiто.
  
  
  Ён быѓ падобны на нашага гарылу. Ён кiнуѓся на мяне, лаючыся па-iспанску. Яе злавiѓ эга звычайнай дзюдоистской хваткай, жорсткай рукой. Мая левая рука сцiскала каѓнер эга палiто, правая - эга кашулю. Ён запнуѓся. Яе абхапiѓ правай нагой эга правую iкру i ѓдарыѓ яго эга нагой. Ён пахiснуѓся ѓ бок i пачаѓ падаць. Яе крыху дапамог эму.
  
  
  Раз'юшаны гневам i нянавiсцю, ён драпаѓ мяне, нават калi падаѓ. Эга чаравiк зачапiѓся аб парог дзень халадзiльнай камеры. Размахваючы рукамi, ён упаѓ дагары ѓ распалены воск. Кожнае рух раздзiмала полымя яшчэ больш. Ён устаѓ на карачкi. Апусцiѓшы галаву, ён закрычаѓ у агонii. Як чалавечы факел, ён згарэѓ у мяне на вачах. Яе не мог эму дапамагчы i зачынiѓ дзверы. Эга крыкаѓ ужо не было чуваць, а агонь не адразу б знайшлi. Нарэшце, яе змог зрабiць глыбокi ѓдых. Ёй адчайна меѓ патрэбу ѓ гэтым. Паступова да мяне прыйшло, што я моцна паранены. Рана ѓ маiм плячы зноѓ раскрылася; напэѓна, калi яе напаѓ на ахову. Прастрэл балюча працялi маю руку. Яе паспрабаваѓ паварушыць пальцамi левай рукi. Цяпер яе мог страцiць прытомнасць або працягнуць дзейнiчаць; Яе працягнуѓ. Зусiм побелев, я, хiстаючыся, выйшаѓ праз пакоя назад на кухню i ѓ нiшу.
  
  
  Одзiна вакол мужчын пастукаѓ у дзверы бялiзнавага шафы i гучна паклiкаѓ на дапамогу. Яе, спынiѓся i пастукаѓ у дзверы. - Сеньёр ?
  
  
  "Ты! Яго!
  
  
  "Калi вы хочаце, каб яе абстраляѓ вас праз гэтую дзверы кулямi, то, працягвайце шумна ee штурхаць".
  
  
  На iмгненне запанавала цiшыня. Затым ён сказаѓ: "Я памаѓчу, амiга".
  
  
  " Буэна ".
  
  
  Калi вярнуѓся яе па калiдоры, вядучаму да сцэны, яе ѓбачыѓ двух мужчын, якiя сядзелi ѓ гасцiнай, якiя стаяць ля ѓваходу ѓ Эль - Коюнтура . Яны тупалi нагамi i падбадзёрваючы свiсталi. Калi яе дабраѓся да крылаѓ, яе зразумеѓ, чаму. Тамара была ѓ адных трусiках. Як яна магла пратрымацца так доѓга, павiнна было быць па адным найвялiкшых сакрэтаѓ танца.
  
  
  Комба былi вычарпаныя. Яны ѓ соты раз згулялi прыпеѓ, але рытм быѓ па-ранейшаму моцным, i Тамара ѓ поѓнай меры iм скарысталася.
  
  
  Крокамi стрыптызершы яна гайдалася уверх i ѓнiз, кiваючы сцёгнамi i трасучы аголенымi грудзьмi. Натоѓп зааплодировала у знак адабрэння, хоць некаторыя жанчыны, здавалася, былi блiзкiя да шоку. Усе погляды былi прыкаваныя да яе дрыготкiм соску. У яе вачах быѓ занепакоены погляд... пакуль яна не ѓбачыла мяне. Яе твар на момант прасвятлеѓ. Даѓ гэй знак паспяшацца. Яна непрыкметна кiѓнула i пачала свой выйгрыш.
  
  
  I якi фiнал!
  
  
  Група збiралася зноѓ пачаць гуляць мелодыю. Тамара падабрала першыя акорды, i нахiлiлася, каб падняць прасцiну i свой станiк. Яна дала ѓсiм выдатны погляд на выклiкам пышную круглую круглявасць сваiх ягадзiц. Гледачам была добра прыкметны вузкая нейлонавая лiнiя ee трусiкаѓ памiж цвёрдымi сцёгнамi, якая займаецца на iмгненне напружылася, калi яна нахiлiлася наперад. Трусiкi абуральна соскользнули ѓнiз па ee заднiцы i засталiся там, калi яна ѓстала i прынесла мне прасцiну i станiк.
  
  
  - Вялiкi Божа, - прашыпела яна. - Я думала, ты нiколi не прыйдзеш.
  
  
  "Спынiце гэта, хутчэй," адказаѓ я.
  
  
  Яе, глядзеѓ, як яна протанцевала назад на сцэну. Яе пагойдваѓся ягадзiцы ѓяѓлялi сабой цудоѓнае вiдовiшча. Святыя сышлi з розуму. Я не ведаю, аб чым думалi жанчыны, але некаторыя вакол iх выглядалi так, быццам нiколi не акрыяць ад гэтага. Крывяносныя пасудзiны мужчын лопалiся. Напоi выпiвалi хутчэй, чым паспявалi прыносiць афiцыянты. Упершыню ѓ сваiм жыццi ѓ чорных вопратцы яны ѓбачылi мяккую прыгажосць сапраѓдных жаночых выгiбаѓ i упивались ёю. У рэшце рэшт, яны сутыкнулiся з канцом свету, Армагедонам i, магчыма, Другiм З'явай адначасова. А калi iм трэба было памерцi - што гэта быѓ за спосаб развiтацца!
  
  
  Пачуѓся бадзёры крык. Тамара пачала здымаць трусiкi. Група адчула наблiжэнне кульмiнацыi i пагрузiлася ѓ запомненную мелодыю. Яе то i справа азiраѓся па-над лысых значэнне навыку нападу i малiѓся, каб тоѓстая дубовая дзверы халадзiльнай камеры стрымала агонь i каб ахоѓнiк у бельевом каморы усё яшчэ дрыжаѓ ад жаху. Тамара спусцiла тугую гумку трусiкаѓ. Госпадзе, чаму яна не спяшалася? Нiжэй. Мяккiя кучаравыя валасы сталi бачныя. Больш шуму i крыку!
  
  
  Яе выцер тоѓстыя кроплi банк з iлба i пацёр ноющее плячо. Трусiкi павольна спаѓзлi з яе нага. Яна скiнула ih i павярнулася. Яна нахiлiлася, каб падняць ѓласнае эга. Выпрастаѓшы ногi, падняѓшы ягадзiцы, яна паказала мужчынам тое, што яны нiколi не забудуць.
  
  
  Натоѓп стагнала.
  
  
  Комба взревело.
  
  
  Тамара кiнулася са сцэны адкрытыя мне ѓ рукi.
  
  
  Было шмат апладысментаѓ, але не было дастаткова часу, каб вярнуцца. Яе загарнуѓ яе ѓ палiто i сказаѓ, што ѓ нах будзе дастаткова часу, каб апрануцца пасля таго, як мы выйдзем вакол гатэля. Не абцяжараная сваёй адзеннем, яна пабегла за мной па калiдоры ѓ галоѓную гасцiную.
  
  
  - Нiк, Нiк, - выдыхнула яна, - што здарылася?
  
  
  - Гэта не мае значэння, - сказаѓ я.
  
  
  'Але ...'
  
  
  "Тры канала знiшчаныя, адзiн застаѓся. Яе раскажу вам падрабязнасцi пазней.
  
  
  Мы збеглi вакол гатэля. Гэта аказалася прасцей, чым яе думаѓ. Яе на iмгненне затрымаѓся ля прылаѓка, i, як я i падазраваѓ, на палiцы пад прылаѓкам знаходзiлася рацыя. Яе паклiкаѓ эга i рыклiвы тонам псеѓда-мэнэджара загадаѓ людзям у "фиате" перад будынкам адысцi ѓ бок i прапусцiць "б'юiк". Невялiкi танны мiкрафон схаваѓ змены галасы, i рэѓматызму быѓ кароткiм : "Si, señor!" Далей па калiдоры, праз парадную дзверы, мы заскочылi ѓ старую машыну i ажывiлi яе.
  
  
  "Фiят" з аховай стаяѓ у баку ад пад'язной дарогi. Калi Тамара ѓбачыла, што мы даможамся поспеху, яна прыяцельскiя памахала нам двума мужчынамi, калi мы праязджалi mimmo. Яна расслаблена адкiнулася на цвiлы канапу i пачала смяяцца. Гэта быѓ iстэрычны смех палёгкi. Засопшыся, яна ѓсклiкнула: "О, вы бачылi гэтых двух мужчын?"
  
  
  'Якiх? У гэтым "фиате"?
  
  
  "Не, Нiк, лепш iх дваiх у гасцiнай!" Яна пачала смяяцца яшчэ мацней. Яны з такiм здзiѓленнем глядзелi, калi мы прамчалiся mimmo iх. "Ах, гэта выраз на ih тварах!" У Тамары былi прыступы рогату. - Я сапраѓды была так добрая?
  
  
  "Так, вы былi выдатныя."
  
  
  " Праѓда ?"
  
  
  "Дастаткова добрыя, каб прымусiць мяне шалёна раѓнаваць".
  
  
  Тамара трохi супакоiлася i захiхiкала, пакуль яе змагаѓся з рулём "б'юiкаѓ" i ехаѓ у бок самалёта. Калi яна пачала апранацца; смех спынiѓся, i на iншым канцы Пунтаренаса яна сказала нiзкiм, нерашучым голасам: - Нiк, надвор'е. Мяняецца.'
  
  
  На самай справе. Снег цяпер валiѓ бурлiвай вiхурай. Калi-то блiскучае якое адлюстроѓвае неба пацямнела, i скрозь гул перагружанага рухавiка вецер выѓ, як паранены прывiд. Дрэвы, скалы i ѓсё, што можа рухацца, ляцела вакол нас воющим ураганам. Градзiны рикошетили ад дзвярэй i вокнаѓ. Мы апынулiся ѓ свеце, обезумевшем ад дзеянняѓ вар'ята.
  
  
  - Адключэнне перадатчыка ѓ гатэлi выклiкала мяцелiца, - змрочна сказаѓ я.
  
  
  - I будзе яшчэ горш, - прашаптала Тамара.
  
  
  "Так, пакуль мы не знiшчым апошнi перадатчык у Панаме".
  
  
  Яна павярнулася да мяне побелевшей, як снег звонку. - Але, Нiк, - спытала яна з непрыхаваным жахам. 'Мы павiнны быць здольнымi, зрабiць гэта, цi не так?
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 12
  
  
  
  
  Мяркуючы па карце, Востраѓ Сангре была прыкладна ѓ шасцiстах кiламетрах ад Пунтаренаса. Але хоць мы былi дастаткова вар'ятамi,каб ляцець у такое надвор'е, мы не былi настолькi вар'ятамi, каб рынуцца ѓ адкрытыя туды. Падняѓшыся ѓ паветра, мы ляцелi па шырокай дузе над Цiхiм акiянам. Гэта зрабiла рэйс амаль на дзвесце мiль даѓжэй i, магчыма, яшчэ на 150 мiль з-за пастаянных зiгзагаѓ. Мы праляцелi над залiвам Chiriquí з самым вялiкiм востравам Койба, папраѓчай калонiяй. Затым мы абмiнулi паѓвостраѓ Азуаро i падышлi да Панамскаму залiву шырынёй 150 мiль. Па шляху знаходзiѓся Панамскi залiѓ з Панама-Сiцi i Бальбоа.
  
  
  Увесь гэты час самалёт толькi i рабiѓ, што разгойдваѓся i пикировал. Мы з Тамарай каталiся па боку ѓ бок, туды-сюды. Мы нiколi не сядзелi на месцы. Толькi рамянi бяспекi ѓтрымлiвалi нас на месцы. Адзiн штуршок iшоѓ за iншым. Фюзеляж стагнаѓ i енчыѓ, крылы, здавалася, маглi зламацца ѓ любы момант. Кожны раз, калi самалёт прызямляѓся ѓ паветранай пакояѓ, яе стукаѓся абсталяваннем што-то цвердае плячо i адчуваѓ пакутлiвую боль. Перад нашым ад'ездам Тамара перавязала рану i зацягнула павязку, але гэтага было недастаткова. Кроѓ працягвала працякаць, вакол майго пляча, i прамакаць маю кашулю.
  
  
  Яна закрычала. - Якiя каардынаты выспы, Нiк?
  
  
  - Яшчэ не туды, - перекричал яе шум. - "Спачатку ѓ Панаме-Сiцi".
  
  
  'Чаму? востраѓ Сангре ѓ зале архiпелагу дэ-лас-Перлас , якi ѓ зале на ѓсход адсюль, а не да поѓначы.
  
  
  Яе, кiѓнуѓ у знак згоды. Архiпелаг азначае "мора многiх астравоѓ", i ѓ дадзеным выпадку яно адносiцца прыкладна да нумарах васьмiдзесяцi маленькiм "жамчужынамi" на другiм баку залiва. Яе паказаѓ на адкрытую карту. "Сваю мэту ѓ гэтым супе пакуль не знойдзеш, а прыборах ѓжо нельга давяраць. Нам патрэбен арыенцiр, перш чым мы зможам знайсцi невялiкi востраѓ у гэтай групе. Горад у зале за ѓсё ѓ шасцiдзесяцi кiламетрах да паѓночна-захад ад архiпелага. Адсюль мы можам каму прызначэння.
  
  
  Потым Тэгусiгальпу i Пунтаренаса яе, думаѓ, што даволi выветрывання супраць дзiкага i бязлiтаснага разбурэння, якое зрабiѓ палкоѓнiк Зембла. Але ѓ Панама-Сiцi была няѓяѓная катастрофа. Гэта адзiн вакол маiх любiмых гарадоѓ, з мноствам цёплых успамiнаѓ. Мне ѓспомнiѓся вечар з прыгожай жанчынай у яе кватэры ля падножжа гары Анкон i абуджэнне пад звон обветренных званоѓ сабора каля Авенида-Цэнтральны. Калi мы ляцелi над горадам, яе заѓважыѓ рэшткi сабора, стары Палац ѓрада, прыгожы Нацыянальны тэатр, бульвар Малекон i бульвар Боведас са старой падземнай турмой. Усё, сапраѓды ѓсё было разбiта i зруйнавана, разбiта i разарванае жорсткiмi бiзунамi нечалавечай буры. Горад з насельнiцтвам 300 000 чалавек перастаѓ iснаваць i ператварыѓся ѓ такiя ж вялiзныя руiны, як i стары горад у дзевяцi кiламетрах ад яго, сцёрты з твару зямлi ѓ 1671 годзе corsair Генры Морганам.
  
  
  Бальбоа, порт-Зоны Ла-Манша, таксама апынуѓся пусткай. З нашай вышынi мы ледзь маглi разглядзець шлюзы Мiрафлорэс у дзесяцi кiламетрах ад берага. Два вядучых да яму канала былi цалкам перакрытыя. Некалькi грузавых судоѓ i танкераѓ затрымалiся на двух найбуйнейшых у свеце лядовых палях, кожнае шырынёй амаль у дзвесце метраѓ i глыбiнёй пятнаццаць метраѓ. Жахлiвы вецер пранёсся па каналах. Нiшто не паказвала на тое, што на другiм баку пярэсмыка справы iдуць лепш.
  
  
  Яе кiпеѓ ад гневу за тое, што Зембла зрабiѓ з гэтай калi-то урадлiвай i багатай зямлёй.
  
  
  - Развярнiся, - раѓнуѓ яе Тамары. Яе дрэнна сябе адчуваѓ. - 'Паѓднёва-ѓсход да Ислы Сангре . _
  
  
  - Думаеш, Зембла там?
  
  
  "Я горача на гэта спадзяюся", - сказаѓ я, кiнуѓшы апошнi горкi погляд на кружащийся белы пейзаж. "Калi яе знайду эга, востраѓ будзе залiты крывёю эга, абяцаю табе".
  
  
  Асноѓныя выспы: Сан-Мiгель, Сан-Хасэ i Пэдра Гансалеса было лёгка знайсцi, але апошнi прытулак Земблы было проста дробкай на карце, i не больш за тое ѓ рэальнасцi. Гэта было навала скал, якiя тырчаць вакол вады пад тоѓстым покрывам снегу, горада i марской пены, акружанае пяшчаным пляжам. Пакуль мы праляталi над iм, "Сэсна" кiдалася i гайдалася ѓ зменлiвых паветраных патоках. Тамара змагалася з румпелем, пакуль яе хацеѓ месца для пасадкi.
  
  
  "Я думаю, мы павiнны прызямлiцца на беразе. Нават каменны казёл не можа выстаяць на нагах на гэтых скалах".
  
  
  - Што гэта там? - спытала яна, паказваючы налева.
  
  
  Яна нахiлiла самалёт пад вуглом восемдзесят градусаѓ, каб яе таксама мог на яго зiрнуць. Скрозь горад, падобны на кулямётныя кулi, яе мог бачыць слабое свячэнне некаторых старых будынкаѓ. Яны былi згрупаваныя на манер старой гасиенды вакол двара. Усё гэта атачала каменная сцяна трехдюймовой таѓшчынi з цяжкiмi брамай з жалезнымi бэлькамi. Па крайняй меры, раней ih tak пабудаваѓ, i не было падстаѓ меркаваць, што гэтыя сцены не былi такiмi ж тоѓстымi i трывалымi. Здаецца, Зембле падабалася ѓсё ѓскладняць, асаблiва калi справа даходзiла да абароны або ѓцёкаѓ.
  
  
  - Ён тут, - сказаѓ я. Мая рука сцiснула руку Тамары. 'Глядзi! Эга верталётам прышвартаваѓся ѓ двары.
  
  
  'Яе разумею. Але адпусьцiш ты зараз маю руку? Яе б палiчыѓ за лепшае не падаць адкрытыя эга дах. Адпусцi руку i знайдзi месца, дзе прызямлiцца, добра?
  
  
  Яе шчаслiва ѓсмiхнулася гэй. Нарэшце мы высачылi Земблу ѓ эга часопiсы. Мая ѓсмешка павольна знiкла, калi яе зразумеѓ, што нiдзе па перыметры няма падыходнай пляцоѓкi для пасадкi. Двое i прадавец карункаѓ Рамон Батук пабудаваѓ сваю гасиенду на вяршыню круглага пагорка. Ад галоѓных варот сцяжынка вяла ѓнiз па скалах да эллингу ѓ натуральнай бухце. Пагорак быѓ адносна слiзкiм, але занадта стромкiм. Астатняя частка выспы была альбо занадта няроѓнай, альбо зарасла калючым каравым хмызняком.
  
  
  - Гэта павiнен быць пляж, - змрочна сказаѓ яе эй.
  
  
  "Трохi назад выбiтны кавалак пляжу, якi ѓсё яшчэ выглядае даволi прыстойна", - адказала яна, падцiснуѓшы вусны. Яна зноѓ нахiлiла "Сессну", i паляцела да невялiкага ѓчастку продуваемого усiмi вятрамi берага. "Гэта будзе вельмi цяжка, Нiк, i мы не зможам падабрацца блiзка да дома".
  
  
  "Каго хвалюе невялiкая шпацыр? Спадзяюся, мы яшчэ зможам iсцi, калi прызямлiмся.
  
  
  Самалёт нырнуѓ унiз. Вецер падхапiѓ эга i завыѓ па метале. Пясок не вырас вакол колаѓ. Часткi самалёта затрэслiся, як быццам ih раптам паралiзавала. Тамара змагалася з сопротивляющимся румпелем. "У нас у Расii ёсць прымаѓка", - выпалiла яна, з перапынкамi. "Трымайся мацней за руль у такой сiтуацыi!"
  
  
  Нас засмактала ѓ паветраную яму, ѓнiз. "Сэсна" трэслася, гайдалася i слiзгала па беразе ѓ шэрым пяшчаным дажджы уздуцце пяску. Перад намi, па ѓсёй пяску тырчалi вострыя каменныя пiкi. Злева ляжаѓ вал вакол новых камянёѓ i валуноѓ, а справа пагрозлiвая сцяна кiпячага прыбоя. Самалёт звалiѓся ѓнiз.
  
  
  Яе зароѓ. - 'Уверх! Уверх!' Мой крык быѓ рэфлекторным, так як я ведаѓ, што Тамара робiць усё магчымае, каб падняць нос. Пляж наблiжаѓся з разбуральнай хуткасцю. Нос уткнуѓся ѓ пясок. Працяглае шыпенне, затым громападобны бавоѓна. Нас разгарнула, подкосы крылаѓ сарвалiся, а шруба склаѓся над блокам рухавiка, напалову засыпаных пяском. Падлогу падняѓся i кiнуѓ нас на дах, нiбы груду чалавечых рук i нага. Самалёт ледзь не перавярнуѓся, а затым павалiѓся хвастом уверх у ледзяныя хвалi. Салёная вада пырснула на нас, калi мы адступiлi. Мы былi пакалечаныя, але стаялi на месцы. Самалёт разгойдваѓся ѓзад i наперад у прыбоi. Мы гайдалiся на хвалях. Тамара пахiтала галавой, падняла яе i паглядзела на пабiтыя вокны на пляж. Здрыгануѓшыся, яе глыбока ѓздыхнуѓ i шталь вывучаць пясок i прыбой пад намi. "Вотум што мне падабаецца ѓ гэтых камерцыйных рэйсах, - сказаѓ яна з лёгкай усмешкай. "Ты заѓсёды мякка прызямляцца".
  
  
  "Не смейся мной назаѓсёды!" - сказала яна са слязамi на вачах. - Я ѓсё сапсавала, яе ведаю! Мы больш нiколi не падымем эга ѓ паветра!
  
  
  "Верагодна, iнакш бы гэтага i не здарылася", - заѓважыѓ я. "Пясок занадта мяккi, i вецер мог бы збiць нас з нага".
  
  
  - Але што мы будзем рабiць цяпер ?
  
  
  'Што рабiць?' Яе схапiѓ ззаду сябе плеценую кошык, у якой калi-то была eda. Цяпер у nen былi пiсталет Макараѓ Тамары, старадаѓнi пiсталет доктара Мендоса, аѓтаматычны рэвальвер Пепе 22-га калiбра, а таксама рэвальверы двух ахоѓнiкаѓ i кiраѓнiка. Яе аддаѓ Тамары ee пiсталет i пiсталет Пепе, а астатнiя сунуѓ рэвальверы ѓ кiшэнi. 'Што рабiць?' - паѓтарыць яе. - Што ж, пойдзем прагуляемся. Давай зробiм гэта!'
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 13
  
  
  
  
  Хады мы прабiралiся mimmo падступных пагоркаѓ пад воющим i пякучым небам. Завiруха ѓсё яшчэ набiрала сiлу. Цемра станавiлася ѓсё гусцей. Некалькi калючых дрэѓ ад ветру зарыпелi. Пастаянна падалi валуны. Вецер высасывал паветра вакол нашых лёгкiх, калi мы беглi супраць яго. Мы задыхалiся, як тапельцы, i часам не маглi рухацца наперад. Шторм цяпер здавалася суцэльнай масай, жорсткай, няѓмольнай i забойнай. Твар Тамары было залiта крывёю ад падальных садо. Яе, ведаѓ, што выглядаю не ценымногие лепш. Боль у плячы стамiла мяне. Гэта быѓ ужо не проста лейцара плоцi, боль працяѓ маю душу, i мае косцi. Яе змагаѓся з гэтым, i з маiмi жорсткiмi пальцамi. Мы змагалiся i ѓпарта хiсталiся, падтрымлiваючы адно аднаго.
  
  
  Прайшло паѓгадзiны, чвэрць гадзiны, i яшчэ паѓгадзiны. Нарэшце мы дасягнулi ѓзгорка. Мы глядзелi на тоѓстыя моцныя сцены гасиенды у сотнi ярдаѓ ад нас. Яны ляжалi пад тоѓстым пластом снегу. Калi б там былi вартавыя - то яе быѓ амаль упэѓнены ѓ iх - яны б не стаялi на стогны. Яны тулiлiся ѓ сумнiѓным хованцы сцены. Гэта будзе ледзь адрозная чарада абадраных мужчын ва ѓнiформе, прилипшей да замерзлым целаѓ.
  
  
  - Перелезем праз сцяну, - сказаѓ я. "Двое або трое варот будуць занадта моцна ахоѓвацца".
  
  
  Тамара з уздрыгам пахiтала галавой. - Мы не можам, Нiк!
  
  
  - Мы таксама не можам стаяць на месцы.
  
  
  Мы пачалi падымацца на пагорак ззаду гасиенды, адкрыта перад галоѓным уваходам. У пэѓным сэнсе зараз было цяжэй рухацца наперад. Перашкод стала менш, але голая паверхню пагорка адпалiраваныя ветрам i ператварылася ѓ слiзкi ледзяной схiл. Першай ѓпала Тамара, i мне прыйшлося яе падтрымлiваць. Потым яе страцiѓ раѓнавагу. Тамара гатэля дапамагчы, i раптам мы абодва скацiлiся ѓнiз, пагрозлiва хапаючыся за рукi. Наша цягавiтасць памерла, але зноѓ паѓстала вакол уласнага попелу. Жыццё здавалася менш каштоѓнай, чым цяпло i спакой, якiя прынясе смерць, а жыццё перамагла.
  
  
  Наверсе мы у знямозе папаѓзлi пад сховiшча сцены. Яна была старая. Мур была зношаная, i памiж натуральнымi камянямi былi вялiкiя, як яны сказалi. У сярэднiм яна была тры з паловай метры ѓ вышыню. Яе, уважлiва паглядзеѓ уверх i заѓважыѓ пункту апоры для нага, i рук у некалькiх месцах. - Iдзi за мной, калi яе буду наверсе, - сказаѓ яе Тамары.
  
  
  - Калi ты наверсе? Вы маеце на ѓвазе, калi вы зробiце гэта!
  
  
  - Калi яе буду наверсе, Тамара, - цвёрда сказаѓ я. Яе не гатэль думаць аб праѓдзе ѓ яе словах. - I чакай знака. На другiм баку могуць быць вартавыя.
  
  
  Яе пачаѓ небяспечнае ѓзыходжанне на старую сцяну. Мне прыйшлося зняць ахоѓныя пальчаткi, каб пальцы лепш трымалiся на гладкiя камянi. Холад працяѓ маю душу. Яе, адчуѓ, як мае рукi напружылiся. Кроѓ i мышцы змерзлi. Рассыпаѓся Камень пад цяжарам маёй ногi. Яе прыцiснуѓся да стагнаць, i пачуѓ цiхi крык жаху Тамары. На iмгненне мне здалося, што я не магу iсцi далей. Потым яе, успомнiѓ, як блiзка быѓ Зембла, i гэтая думка сагрэла мяне. Яе асцярожна намацаѓ яшчэ адну кропку апоры. Яе знайшоѓ сл. Цаля за цаляй яго падымаѓся ѓверх.
  
  
  Апошняе намаганне перанесла мяне праз край на шырокую плоскую вяршыню. Вострыя як брытва аскепкi шкла былi насыпаны па ѓсёй даѓжынi, але снег i лёд зводзiлi на няма ih эфект. На самай дэла, яны дапамаглi мне трымацца на слiзкай паверхнi.
  
  
  Яе ѓжо збiраѓся жэстам паклiкаць Тамару iсцi за мной, калi мiмаходам убачыѓ вартавога. Ён быѓ захутаны, i схiлiѓшы галаву, глыбока засунуѓшы рукi ѓ кiшэнi, павольна хадзiѓ узад i наперад памiж сцяной i блiжэйшым будынкам. З правага пляча звiсала аѓтаматычная вiнтоѓка. Ён падышоѓ да таго месца, дзе яе ляжаѓ на стогны. Яе, паглядзеѓ на Тамару, каб папярэдзiць яе. Яна не падпарадкавалася маёй камандзе i ѓжо лезла за мной! Гадзiнны падышоѓ лiжа. Досыць блiзка, каб пачуць яе, калi што-то здарыцца. Яе, затаiѓ дыханне.
  
  
  Тамара страцiла раѓнавагу i звалiлася. Яна выдаѓ спалоханы крык. Не моцна, крыху гучней мiжвольнага ѓздыху, але дастаткова гучна. Гадзiнны тут жа з цiкаѓнасцю падняѓ вочы i ѓбачыѓ мяне. Яе скокнуѓ.
  
  
  Мужчына ведаѓ свой абавязак i спрабаваѓ абараняцца. Позна! Ён усё яшчэ падымаѓ вiнтоѓку, калi яго адкiнуѓ эга ѓ бок, прызямлiѓшыся на яго зверху, каленямi эму ѓ жыццi. Яе вырваѓ вiнтоѓку па эга рук, перавярнуѓ яе i ѓдарыѓ. Прыклад трапiѓ эму ѓ шыю збоку. Ён уздыхнуѓ i замёр. Эга мэта знаходзiлася пад ненатуральным кутом да тулава.
  
  
  'Нiк!' - прашаптаѓ зверху. Яе падняѓ вочы i ѓбачыѓ Тамару, якая сядзела на стогны.
  
  
  "Я не магла чакаць. яе...'
  
  
  - Усё роѓна, - прашыпеѓ я. 'Скачы.'
  
  
  - Ты зловiш мяне?
  
  
  "Заѓсёды дарагая".
  
  
  Яе паклаѓ вiнтоѓку на кожная гадзiннага i працягнуѓ рукi. Яна ѓпала. Яе злавiѓ ee. Таксама хоць гэта i не былi мяккiя абдымкi, гэта было па-чартоѓску прыемна. Яна прыцiснулася да мяне i пацалавала мяне ѓ шыю. 'Што?' - цiха спытала яна.
  
  
  "Галоѓнае будынак. Ёсць вялiкая верагоднасць, што мы знойдзем там Земблу i эга апошнi перадатчык сiлавога поля. Мы павiнны знiшчыць ih абодвух.
  
  
  - О, гэта ѓсё? - сказала яна з саркастычным адценнем. Наском чаравiка яна штурхнула зрынутага вартавога. "Колькi ih будзе памiж намi i Земблой?"
  
  
  'Я не ведаю. Думаю, занадта шмат.
  
  
  'Так. I яны павiнны знайсцi нас, а затым забiць цi не пускаць, пакуль мы не замёрз. Мы затрымалiся цяпер, калi мы за сцяной. Яны нешматлiкiя кулi, што ѓ нас ёсць, мала што змянiць. У вас ёсць яшчэ такiя добрыя iдэi? Яе слухаѓ яе моѓчкi. Яна спрабавала схаваць свой страх сваiм цынiзмам. Гэта цалкам натуральная рэакцыя. Той, хто не баiцца па ѓважлiвай прычыне, - дурань. Тамара была жанчынай жорсткай, практычнай, смелай i зусiм не дурнiцай.
  
  
  - Паняццi не маю, - прызнаѓся я. "Мы можам толькi рабiць усё магчымае i спадзявацца. Гэта будзе цяжка, але мы павiнны паспрабаваць".
  
  
  Яна пакорлiва кiѓнула. "А потым таго, як гэта скончыцца, Нiк, яе пастараюся сказаць што-небудзь прыемнае".
  
  
  - Я закричу аб дапамозе, - сказаѓ ёй з усмешкай. У ценi будынкаѓ мы прокрались да задняй часткi гасиенды. Яе аддавалi перавагу аѓтамат гадзiннага, пакуль не выявiѓ, што ѓ яго замёрз механiзм. Яе заклаѓ эга i ѓзяѓ адзiн па рэвальвераѓ.
  
  
  Мы прыйшлi да кута i спынiлiся. Перад намi быѓ двор з верталётам. Яе вывучаѓ доѓгае вузкае галоѓнае будынак, дзе спадзяваѓся знайсцi Земблу. Яно было больш, чым гаспадарчыя пабудовы, з крытым ганкам па ѓсёй эга даѓжынi. У цэнтры былi вароты, праз якiя аѓтамабiлi могуць уязджаць да галоѓнага ѓваходу.
  
  
  Ганак было цёмным i ледзь праглядалася скрозь заслону клубящегося снегу. У мяне было моцнае падазрэнне, што дзе-то яшчэ стаiць вартавы. Адзiн або некалькi, ѓсе нервовыя i змерзлыя, з паколваннем у пальцах. - Мы пойдзем самым доѓгiм шляхам, - сказаѓ я. Мы пабеглi да задняй часткi наступнага будынка. Яе палiчыѓ за лепшае б працягваць бегчы, але асцярожнасць i цiшыня былi ѓ парадку рэчаѓ. Павольна мы пайшлi далей. На гэтым баку гасиенды было другое будынак, падобнае на гараж. Без здарэнняѓ мы дабралiся да iншага абодва канца. Справа было адкрытае прастору каля дзесяцi метраѓ. За iм было галоѓнае будынак.
  
  
  Мы стаялi i ѓважлiва слухалi. Мы нiчога не пачулi i пабеглi да задняй часткi галоѓнага будынка. Перад намi цягнулася доѓгi шэраг вокнаѓ з вiтымi кратамi па каванага прасы. Аднастайнасць перарывалi два дзень, дзелячы шэраг ривненской на тры часткi. За iмi былi вароты, i яшчэ адзiн шэраг вокнаѓ, некаторыя вакол якiх былi ярка асветлены. Кароткая булыжная дарога iшла ад брамы ѓ будынку да масiѓным галоѓным варотах. Каля варот сядзела кiёска, што нагадвала тэлефон-аѓтамат. Кiёскi чакання. Вузкае адтулiну было асветлена.
  
  
  'Праклён. Нам трэба перасекчы пад'язную дарожку, i яна ахоѓваецца.
  
  
  "Можа быць, яны не будуць страляць у жанчыну", - сказала Тамара.
  
  
  'Чаму?'
  
  
  "Можа быць, яны спачатку захочуць задаць пытаннi".
  
  
  "Тамара, калi ты думаеш, што можаш гуляць на прынаду..."
  
  
  З тым жа поспехам яе мог гаварыць са сцяной. Нагнуѓшыся, яна хутка прайшла пад вокнамi. Яе, рушыѓ услед за ёй, спадзеючыся, што яна не стане занадта безразважнай. У мяне было адчуванне, што яны спачатку будуць страляць, а потым задаваць пытаннi. Мы прокрались mimmo першай па двух дзвярэй i наступнай групы вокнаѓ. Тамара была ѓ паѓметры ад мяне. Яна была ѓпэѓненая ѓ сваiх рухах, i ён ведаѓ, што не змагу спынiць яе, не рызыкуючы выклiкаць гарачы размова i магчымае адкрыццё. Яе спрабаваѓ прыдумаць альтэрнатыву, але не знайшоѓ. Мы падышлi да пачатку другой дзень i наступнага акна. Раптам яго пачуѓ галасы.
  
  
  'Пастой!' - энергiчна прашаптаѓ яе. Да майго асаблiвых здзiѓлення, яна спынiлася i падпаѓзла да мяне. Мигнула лямпа. Мы зазiрнулi ѓ акно.
  
  
  Палкоѓнiк Зембла злосна хадзiѓ узад-наперад. Я не чуѓ, што ён казаѓ. Аднак ён працягваѓ бiць кулаком па стале пасярод пакоя. Крэсла быѓ завалены электроннымi дэталямi, транзiстарамi, поплаткамi, паяльнiкi i абцугамi. Ззаду Земблы былi такiя ж металiчныя шафы i панэлi, як i ѓ храме майя. Толькi гэтыя былi адчыненыя. Рашоткi былi знятыя, а праводка выгiналася, як дзiѓная перманентная рассыпалася. Няцяжка было ѓявiць, што ён рабiѓ у гэтым пакоi. Ён пабудаваѓ новую галоѓную сiстэму кантролю для свайго смяротнай змове з мэтай заваяваць Цэнтральную Амерыку i стварыць Трэцюю iмперыю майя.
  
  
  Яе падумаѓ, з хема ён размаѓляе, калi пачала другi чалавек з хударлявым вусатым тварам падышоѓ i стаѓ побач з iм. Саѓдзельнiк Земблы здаваѓся яшчэ больш подлым i свядомым, чым хто-небудзь. Ён разгарнуѓ пачак папер з дыяграмамi. Двое мужчын былi так паглынутыя абмеркаваннем сваiх планавання, што я адважыѓся падысцi трохi лiжа. Краем вока яго заѓважыѓ яшчэ шасцярых мужчын, двух узброеных ахоѓнiкаѓ i чатырох тэхнiкаѓ ѓ белых халатах, пэѓна, якiя працуюць на зборцы. Тамара запытальна паглядзела на мяне.
  
  
  У яе рэѓматызму паказаѓ на дзверы ззаду нас. Яе асцярожна штурхнуѓ зашчапку i прыхiнуѓся да тоѓстым дрэве. Дзверы не была зачынена. Мы прабралiся ѓнутр i прыслухалiся да галасоѓ у суседнiм пакоi ѓ халодным зале.
  
  
  '...неадкладна забiць!' - пачуѓся люты дагматычны голас палкоѓнiка Земблы. "Калi я не вазьму сiтуацыю пад кантроль у блiжэйшыя некалькi гадзiн, шторм стане занадта моцным, каб з iм справiцца - нават для мяне! †
  
  
  "Мы Можам спынiць ѓстаноѓку", - прапанаваѓ эга падначалены.
  
  
  "Тохель, гэта праца здраднiка".
  
  
  'Не, сэр. Паглядзiце на раздзел R тут. У хлопцаѓ проста няма неабходных дэталяѓ, каб сабраць гэты раздзел. Эга немагчыма пабудаваць у блiжэйшыя некалькi гадзiн, так што...
  
  
  "Вы можаце чытаць мне натацый па Секцыях R! Хто стварыѓ тэму? Яе ѓ адзiночку, цi не так? Мы знойдзем спосаб перамантаваць праводку. I я не хачу больш чуць ад цябе паражэнчыя гаворкi. Яе нiколi не адмоѓлюся ад Тохеля, нават калi маё царства назаѓжды будзе пахавана пад лёдам! Гэта адбылося не па маёй вiне. У мяне ѓсё выдатна атрымалася. Калi гэты Нiк Картэр...
  
  
  Пачуѓся агульны нараканьнi пакажа, якi рэзка абарваѓ прыхвасцень Земблы па iмя Тохель. - Вы ѓсё яшчэ перакананыя, што ён стаiць за нашым правалам?
  
  
  "Часовая няѓдача, але не правал. Але пастаяннае пагаршэнне надвор'я паказвае, што iншыя станцыi ѓжо не працуюць. Так, яе, упэѓнены, што Нiк Картэр як-то прыклаѓ да гэтага руку. Я не ведаю, як ён даведаѓся пра ih месцазнаходжанне, але ён таксама выявiѓ мой храм майя. I эму, кравец вазьмi, удалося эга цалкам знiшчыць.
  
  
  "Ёсць паведамленнi аб жанчыне..."
  
  
  Зембла пагардлiва ѓсмiхнулася. "Падайце Картэру магчымасць узяць цыпочку на буксiр i ставiцца да гэтага раману, як да пiкнiк у сэкс-клубе . Але ѓ гэтую буру ён нiколi не дасягне выспы. I калi якiм-то цудам ён выжыве, яго ѓжо нiчога не ѓратуе. Iншыя станцыi не былi гатовыя да эга нападу, мы падрыхтавалiся!
  
  
  Яе пачуѓ shaggy ботаѓ. Раптам у канцы залы з'явiѓся чалавек у форме. Эга рот адкрыѓся ад сцяга дазволу на выкананне, калi ён пацягнуѓся за вiнтоѓкай. Мы з Тамарай iнстынктыѓна азiрнулiся. Мы стралялi не задумваючыся. Адна лупiѓ вочы ѓвайшла эму ѓ горла ѓ той момант, калi ён пачаѓ крычаць, iншая выбiла эму вачэй. Я не ведаю, хто куды трапiѓ. Ён упаѓ дагары, эга вiнтоѓка з ляскам упала на зямлю. Кроѓ пырснула ва ѓсе бакi. Мы не бачылi, як ён закрануѓ зямлi; мы ѓжо зноѓ рухалiся. Не казаць нам словы, мы працавалi разам, як добра навучання каманда.
  
  
  Мы ѓварвалiся ѓ пакой. Гэтыя рэвальверы вымаѓлялi змрочныя агонь яшчэ да таго, як дзверы цалкам адкрылася. З ашаломленым выразам асобы одзiна вакол ахоѓнiкаѓ схапiѓся за жыццём i ѓпаѓ. Тамара разгарнулася i прарабiла ѓ другiм часавым мiленькую дзiрачку, у той час, як ён паднiмаѓ сваю зброю. Адзiн тэхнiк павалiѓся, iншы павольна апусцiѓся на каленi. Хуткi, як пантэра Тохель перакулiѓ тоѓсты драѓляны крэсла. Дэталi i iнструменты разляцелiся. Ён пацягнуѓ палкоѓнiка Земблу ѓ сховiшча за сабой. Эга Кольт калiбра 357 пачаѓ вывяргаць агонь. Апошнiя два тэхнiка, ашаломленыя i збянтэжаныя нашай атакай, падкралiся да адкрытай дзень. Яны абодва спазнiлiся. Тамара прицелилась i смяротна ih раненила, яны ѓпалi.
  
  
  Яе прыгнуѓся, каб пазбегнуць стрэлаѓ Тохеля. Мой рэвальвер быѓ пустынi. Яе кiнуѓ эга ѓ Тохеля i схапiѓ пачатку другой. Тохель прыгнуѓся, i пiсталет урэзаѓся ѓ шафу ззаду яго. Зембла атакаваѓ мяне, як вар'ят. Ён пераскочыѓ праз крэсла, нiбы пераадольваючы перашкода. Як тыгр, ён кiнуѓся наперад i збiѓ мяне з нага. Мы разам ѓпалi на падлогу. Нашы пальцы не паспелi сцiснуцца ѓ кулакi. Пачатку другой рэвальвер быѓ выбiты ѓ мяне вакол пальцаѓ, а трэцi выслiзнуѓ па камзолы ѓ запале фарбы. Цвёрды чэрап Земблы ударыѓся аб маю скiвiцу i падрапаѓ мне нос, вакол якога пайшла кроѓ, мае пальцы ѓчапiлiся ѓ эга валасы пад павязкай на галы. Мой кулак падняѓся i адплацiѓ эму тым жа. Яе задаволена хмыкнуѓ, калi пачуѓ, як у яго зламаѓся нос. Эга скура i плоць былi разарваныя. Ён завыѓ, чым балюча. Хуткiм рыѓком ён адвярнуѓ галаву, i гэта выратавала яго. У адваротным выпадку смяротныя аскепкi костак працялi б эга мозг.
  
  
  Эга адказам быѓ удар костлявым каленам у мой жыцця. Ён паспрабаваѓ ухапiцца за маю нагу, якая займаецца ѓтрымлiвала яго. Мы перекатились яшчэ адзiн праз iншы. Нам, Тамара, нам Тохель страляць у нас, не адважылiся. Аднак яны стралялi яшчэ, у iншы з блiзкай адлегласцi, не дамогшыся нам аднаго траплення. Зембла ѓсё яшчэ спрабаваѓ зламаць мне звязкi цi нагу. Мой кожнаму племенi ѓперлася ѓ эга неабаронены пахвiну. Яе, думаѓ, што прыкончу яго. Яе, чуѓ, як ён стагнаѓ, i адчуваѓ, як ён дрыжыць. У наступную секунду Тохель стрэлiѓ у асвячэння. Пакой была агорнутая цемрай, i ѓ цемры Зембла вырваѓся на свабоду i знiк.
  
  
  Завыла сiрэна. Гук амаль губляѓся ѓ роѓ буры. Мы з Тамарай б выхад наѓздагад. Зембла i Тохель - няма. Яны ведалi будынак знутры i звонку. Яе чуѓ ih shaggy ѓ калiдоры. Яны сышлi. Яе лiхаманкава корпаѓся ѓ запатрабаваѓ зброi. Яе рэвальвер знайшоѓ. Быѓ яшчэ лейцара, зараджаны ён. Яе адчуѓ руку на сваiм рукаве. Тамара. Мы паплялiся ѓ калiдор.
  
  
  Звонку ѓ двары i за дамамi ажылi людзi Земблы. Сiрэна працягвала выць, дзверы адчынiлiся, i на нас накiравалiся дзве смяротныя ѓспышкi агню. Яе стрэлiѓ у рэѓматызму. Яе адчуѓ моцную аддачу, i адчуѓ рэзкi пах пораху. Не ведаю, цi патрапiѓ яе ѓ што-небудзь, але я быѓ па-чартоѓску шчаслiвы, выявiѓшы, што ѓ мяне ёсць рэвальвер, поѓны куль. Мы рынулiся па калiдоры ѓ двор. Ноччу вакол нас былi чутныя крыкi.
  
  
  Мы пабеглi. Адны крычалi злосна, iншыя узбуджана, i ѓсё гэта ѓзмацнялася тупатам ботаѓ. Одзiна вакол людзей Земблы спатыкнуѓся i павалiѓся на зямлю. Кулi ѓляцелi ѓ дзверы, напоѓнiѓшы паветра асколкамi i свiнцом. Мы працягвалi бегчы да дзень у канцы залы. Спалоханая, але рашучая Тамара падбегла да стагнаѓ ззаду мяне.
  
  
  Мы выскачылi праз дзверы на знешнi двор. Яны не маглi i марыць аб лепшай мэты. Тупат нашых бягуць нага, суправаджаѓся трэскам стрэлаѓ. ђнутры агонь спынiѓся гэтак жа нечакана, як i пачаѓся. Мы iмпульсiѓна кiнулiся да адзiнага хованцы, якое мы бачылi, кучы пабiтых драѓляных скрынь. Яны складалiся вакол тоѓстых дошак з металiчнымi рамянямi i выкарыстоѓвалiся для перавозкi адчувальнага электроннага абсталявання. Яны былi складзеныя ѓ кучу, каб служыць растопкой. Грымелi стрэлы, i кулi ѓрэзалiся ѓ зямлю ззаду нас, калi мы адчайна ныралi памiж скрынямi.
  
  
  Горад куль пранёсся скрозь наша iмправiзаваны прытулак. Яе пацягнуѓ Тамару ѓнiз. Першыя два чалавека па надыходзячай армii былi занадта нецярплiвыя, каб быць асцярожнымi. Два стрэлы, i яны ѓпалi на снег. Яе пачаѓ рухаць скрынi, як вар'ят, каб умацаваць нашу абарону. Тоѓстыя дошкi паглыналi кулi. Толькi прыкрае прамое трапленне можа ѓразiць нас цяпер, у адваротным выпадку iм прыйшлося б паѓзцi па хаце ззаду нас. Яе паглядзеѓ уверх, але нiкога не ѓбачыѓ у вокнах. Навакольныя мужчыны аблiвалi нас свiнцом, нiбы ih стрэльбы былi садовымi шлангамi. У якiм бы напрамку яе б нас глядзеѓ, было занадта шмат людзей, каб уцячы. I ѓ нас засталося ѓсяго некалькi патронаѓ.
  
  
  Раптам колах за ѓсё шуму яе пачуѓ гук электростартера. Ротар верталёта пачаѓ вельмi павольна круцiцца. У шкляной кабiне яе мог разглядзець сiлуэты двух мужчын. Трэцi, адзiн ахоѓнiкаѓ вакол, паспешлiва фатаграфаваѓ з усiх бакоѓ верталёта стопоры i вяроѓкi. У маiм рэвальверы засталася толькi адна лупiѓ вочы. Яе старанна прыцэлiѓся i патрапiѓ у мэту. Гадзiнны ѓскрыкнуѓ i пачаѓ тузацца. Ён крычаѓ так гучна, што стральба на iмгненне спынiлася, калi ѓсе ѓтаропiлiся на яго.
  
  
  "Тамара, дай мне што-небудзь выстрелять".
  
  
  - Проста выкарыстоѓвайце мой пiсталет. Там яшчэ шэсць куль, - сказала яна, працягваючы мне "Макараѓ".
  
  
  Сабе яна пакiнула Пепе 22-га калiбра. Тое, што яна без ваганняѓ дала мне свой уласны рэвальвер, было жэстам, якi яе нiколi не забуду. Яна ѓтаропiлася верталётам. Рухавiк працаваѓ на поѓную магутнасць, каб прагрэцца. "Яны разаб'юцца у гэты шторм".
  
  
  "Магчыма, але мы не можам сядзець тут i глядзець. Яны хочуць збегчы, i калi iм гэта ѓдасца, яны пачнуць усё спачатку. Горш таго, яны пакiнулi уключаным перадатчык, i вы чулi, што сказаѓ пра гэта Зембла.
  
  
  "Але я думала, што ѓ пакоi..."
  
  
  "Гэта была проста новая асноѓная сiстэма кiравання, якую яны ѓсталёѓвалi. Мы паклалi гэтаму нiтка, але пачатку другой перадатчык дзе-то ѓ iншым месцы. На самай дэла яе чакаѓ эга з другога боку брамы, дзе мы бачылi ѓсе гэтыя агнi".
  
  
  "Гэта азначае, што нiхто не зможа спынiць буру за некалькi гадзiн. Па крайняй меры, калi Зембла казаѓ праѓду. Тады надвор'ем больш нiколi нельга будзе кiраваць!
  
  
  'Так . I бяда ѓ тым, што Зембла звычайна, мае рацыю.
  
  
  Стральба аднавiлася, калi верталётам павольна i няѓпэѓнена узляцеѓ. Ён гойдаѓся ѓзад-наперад. Стральба была спыненая га пачатку другi раз, калi дзверы кабiны расчынiлiся. На пасажырскiм сядзеннi яе заѓважыѓ худощавую, мускулiстыя постаць Тохела. Эга пачатках трымала дзверы адкрытай насцеж. У правай руцэ ѓ яго быѓ кольт, якi ён падтрымлiваѓ сагнутай левай рукой i цэлiѓся ѓ нас. Ён крыкнуѓ што-тое, чаго я не зразумеѓ. Мяркуючы па ѓсiм, крык прызначаѓся для Земблы, якi выступаѓ у ролi пiлота. Верталётам злёгку нахiлiѓся i заскользил ѓ наш бок.
  
  
  "Вырадак! Яе кiпеѓ ад гневу. - Ён ляцiць на нас, каб прыкончыць нас, як трусоѓ! Не апускай галаву, Тамара!'
  
  
  - Добра, - сказала яна цвёрдым голасам.
  
  
  У долю секунды нам прыйшлося выбiраць. Калi мы выберамся па нашай барыкады, людзi Земблы нас расстраляюць. Калi мы застаемся на месцы, нас падстрэляць зверху. Расчараванне i гнеѓ ахапiлi мяне, калi верталётам падляцеѓ лiзаць.
  
  
  "Праклятыя вырадкi!" - Я пачуѓ ѓласнае рык. Мая рука сцiснула рэвальвер. Яе дзейнiчаѓ з адчайнай i безразважнай рэзкасцю. Яе скокнуѓ памiж скрынямi. Вострая боль працяѓ маё параненае плячо i грудзi, калi яе наткнуѓся на цяжкае дрэва. Дошкi адскочылi, скрынi ѓпалi. Яе скокнуѓ у двор пад надыходзячы верталётам. Яе мiмаходам убачыѓ здзiѓлены твар Тохеля . Ён рэагаваѓ iнстынктыѓна, хутка, дзякуй гадоѓ трэнiровак. Мозгу эга кольта-магнума калiбра 357 кiнуѓся ѓ мой бок i стрэлiѓ. Цяжкая лупiѓ вочы апякла мне руку i зрабiла доѓгую дзiрку ѓ рукаве. Пiсталет Макарава ѓляцеѓ вакол рук i ѓпаѓ у некалькiх ярдаѓ ад мяне.
  
  
  Яе пачуѓ смех Тохеля. - "Паспрабуй дастаць эга Картэр!".
  
  
  Яе нырнуѓ за зброяй, перавярнуѓся i нязграбна выцягнуѓ эга з-пад цела. Пiсталет грымнуѓ, тузануѓся i зноѓ грымнуѓ. Маё цела быццам належала двум розным людзям. Мой левы бок палаѓ, чым балюча, i быѓ амаль паралiзаваны; мая правая бок быѓ у норме, нягледзячы на новую рану. Верталётам злёгку вагаѓся. Зембла не магла ѓтрымаць эга ѓ вертыкальным становiшчы на моцным ветры. Магчыма, эга таксама ѓзрушылi мае стрэлы. Тохель стрэлiѓ i прамазаѓ. Ён разгойдваѓся ѓзад-наперад, спрабуючы нейтралiзаваць гайданку. Эга масiѓныя тупыя кулi ѓрэзалiся ѓ снег побач са мной.
  
  
  Тамара сядзела на каленях, прыхiнуѓшыся галавой да скрынi. У перапынках памiж залпамi яго пачуѓ яе пранiзлiвы крык. У першы i адзiны раз яе бачыѓ, што яна была напалохана да iстэрыкi. Ён амаль iнстынктыѓна выпусцiѓ трэцюю кулю. Яе ѓбачыѓ, як секундай пазней Тохель раптам скурчыѓся, нiбы прысеѓ на кукiшкi на парозе. Эга вочы вылезлi вакол арбiт. Эга голас выдаваѓ гукi, якiя былi не словамi, а бессэнсоѓным кашлем. Ён закашляѓся, закрычаѓ i нацiснуѓ на курок свайго пустога "Магнума". Ён напружыѓся i задрыжаѓ. Затым ён павольна нахiлiѓся наперад i ѓпаѓ з верталёта.
  
  
  Тохель з глухiм стукам ударыѓся аб зямлю. Ашаломленыя, эга людзi глядзелi ѓ напружаным маѓчаннi, як быццам не маглi зразумець, што ih правадыр мёртвы. Яе моѓчкi сядзеѓ у двары, пакрытым лёдам. Яе адчуваѓ слабасць i млоснасць. Адзiным гукам быѓ цiхi ѓсхлiп Тамары i раптоѓнае паскарэнне верталёта, калi Зембла узляцеѓ уверх i паляцеѓ прэч.
  
  
  Млоснасць прайшла, але слабасць няма. Яе, стаѓ на каленi, не звяртаючы ѓвагi на рызыку быць застрэленым людзьмi вакол мяне. Яе, нахiлiѓся наперад, насустрач ветру шрубы верталёта. Макараѓ ванiтавала i дергало, як быццам у яго была ѓласная жыццё. Мае апошнiя тры кулi прасвiсталi ѓ далiкатныя бакi высокага цiску. На iмгненне яе спалохаѓся, што стрэлiѓ занадта позна, а верталётам ужо ляцеѓ занадта высока. Але затым галоѓны шруба пачаѓ выдаваць дзiѓныя скрыгаткiя гукi. Верталётам грымеѓ i трашчаѓ, пакуль Зембла спрабавала iм кiраваць. Ён хiстаѓся i узнiмаѓся ѓсё вышэй i вышэй над гасиендой. Потым раптоѓны шок. Ён пачаѓ слiзгаць унiз. Што-то разарвалася, i над намi праляцеѓ кавалак металу. Мы пачулi невялiкi выбух. Iмгненне верталётам завiс нерухома. Малюсенькае полымя лизнуло капот. Затым ён нырнуѓ у вялiкай дузе i ѓрэзаѓся ѓ iншае крыло галоѓнага будынка гасиенды.
  
  
  Са страшным штуршком верталётам урэзаѓся ѓ суседнi будынак разам з Земблой. Мяне кiнула на зямлю. Кавалкi сцены лётаѓ па двары разам з бэлькамi, вокнамi i мурам. Дах павалiлася ѓ тым месцы, дзе верталётам прабiѓ вялiкую дзiрку. Галодны полымя шугала высока ѓ неба. З галавакружэннем яе, ускочыѓ на ногi. Яе нiчога не зламаѓ, але мой ужо пашкоджаны нос цяпер бесперапынна сыходзiць крывёй. Задыхаючыся, яе наткнуѓся на скрынi, каб знайсцi Тамару. Мы павiнны былi сысцi адсюль. Мой ощупывающая рука дакранулася да яе мяккiх выгiбаѓ. На iмгненне яна прыцiснулася да мяне i пяшчотна праводзiла маiмi пальцамi па сваiм светлым валасам. Абароненая цяпер разбуранай барыкадай, яна не пашкоджана.
  
  
  Палымяны агонь хутка распаѓсюдзiѓся. ђ блiскучым святле яе ѓбачыѓ бегаюць вакол пакiнутых людзей Земблы. Iм няма куды было iсцi, i яны не ведалi, што рабiць. Больш не было нiякай арганiзацыi. Ih лiдэр быѓ мёртвы, i ѓ iх не засталося мэтаѓ. У такiх пры iншых абставiнах яны двойчы падумаюць, перш чым памерцi смерцю героя. Але яны засталiся ворагамi, небяспечнымi ворагамi. Калi ѓ нас быѓ шанец уцячы ад усяго гэтага, то гэта толькi цяпер.
  
  
  Мы выпаѓзлi вакол скрынь i пабеглi да задняй часткi блiжэйшага будынка. Кожны раз мы адскоквалi ѓ бок i пригибались, калi хто-то прабягаѓ mimmo. Засопшыся, мы пабеглi назад mimmo палаючага галоѓнага корпуса. ђсмешка на вуснах Тамары сказала мне, што яна думае гэтак жа, як i яе. У гэтым палаючым агнi апошнi перадатчык Земблы быѓ знiшчаны i ператварыѓся ѓ металалом.
  
  
  Група мужчын выявiла нас ля галоѓнага ѓваходу i адкрыла агонь. Кулi пагрозлiва свiсталi вакол нас, разбiваючы цэглу сцены па абодва бакi ад нас. Мы нырнулi ѓ вароты, зачынiлi ih за сабой i пабеглi па шырокай булыжныя дарожцы. Якi стагнаѓ i выѓ свiст ледзянога ветру змешваѓся з трэскам агню i скрыпам падаючых будынкаѓ ззаду нас. Гэта было падобна на пякельную сiмфонiю.
  
  
  Мы падышлi да падножжа пагорка i цяпер павiнны былi прадзiрацца mimmo высокiх нагрувашчванняѓ валуноѓ. Лютая бура некалькi разоѓ збiвала Тамару з нага. Яе дапамог гэй, устаць на ногi i тут жа сам упаѓ на слiзкую обледенелую дарожку. Мы працягнулi шлях.
  
  
  Задыхаючыся, мы нарэшце дабралiся да абароненай бухты элiнгi. Усё, аб чым мы маглi думаць, гэта лодка i ѓменне прымусiць яе рухацца. Там проста павiнна была быць лодка, калi мы збiралiся перажыць гэта. Яе штурхнуѓ дзверы. Яна не паддавалася, i мне не хапiла сiл, каб выбiць сваiмi плячыма, але затым Тамара цiхенька прастрэлiла замак па рэвальвера Пепе.
  
  
  Апошнiм высiлкам мы перабралiся праз прычал. Была лодка. Блiскучая десятифутовая крэйсерская яхта шалёна тузалася, нiбы запрэжаны жарабец. Выхад у мора не здаваѓся бяспечным, без рызыкi. Яхта была пабудавана, каб слiзгаць па хвалях на вялiкай хуткасцi, але ѓ гэты шторм яна лёгка перавярнулася б у моцным хваляваннi адкрытымi ѓ элiнгi. Але мне менш за ѓсё хацелася заставацца на востраве.
  
  
  Тамара адчынiла вялiкую дзверы i отвязала вяроѓкi. Яе пакапаѓся пад прыборнай панэллю i папярэдне прогрел рухавiк. Мае мышцы хварэлi ва ѓсiм целе. Мужчыны пабеглi да эллингу. Яе, чуѓ, як яны крычалi i стралялi. Яе, нацiснуѓ кнопку запуску. Рухавiк запусцiѓся, чхнуѓ, шоргнуѓ, а затым зароѓ, ажываючы. Яе смутны ѓсведамляѓ, што мая рука iнстынктыѓна цягнецца да дросельнай засланцы. Рык пад нагамi ператварылася ѓ моцную пульсацыю. Яхта вылецела вакол элiнгi у ручай, калi першыя людзi ѓварвалiся праз заднюю дзверы.
  
  
  За межамi бухты на нас абрынулiся бурныя хвалi Панамскага залiва. Яе знiжаѓ хуткасць да тых тхара, пакуль наша хуткасць не перавышала трох вузлоѓ. Мора было бурлiвай масай белай пены, якая займаецца ѓздымалася гарызантальна над намi. Лодка не паспела разгарнуцца. Нос быѓ пахаваны i ѓсплыѓ на другiм баку хвалi. Вада лiхаманкава хлынула з насавой палубы i з даху каюты. Яе быѓ занадта слабы, каб ѓтрымлiваць лодку. Кроѓ сцякала па маiх руках i лiлася праз нос. Мне прыйшлося кiнуць кiраванне. Яе, адчуѓ, што падаю. - Прымай кiраванне, - сказаѓ ён амаль неразборлiва. "Тамара, сядай за руль. Я не магу... Мяне заплюшчыла смярдзючая цемра бессознательнсти. Яе кiнуѓ апошнi позiрк на неба i ѓсмiхнуѓся. Надвор'е змянiлася.
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 14
  
  
  
  
  Мне прыснiлася, што я валяюся ѓ гамаку. Хваляванне мякка пампавала мяне наперад i назад. Яе ляжаѓ, выцягнуѓшыся, без абутку i з курткай пад галавой замест падушкi. Лодка нерухома сядзела з нямымi машынамi. Дзьмуѓ лёгкi ветрык, сонца прыпякала.
  
  
  Маё другое ѓражанне было, што я ѓсё яшчэ сплю. У мяне быѓ адзiн па гэтае выдатных эратычных сноѓ, якiя, здаецца, заѓсёды сканчаюцца, калi ѓсё пачынае наладжвацца, i пакiдаюць вас расчараванымi ранiцай. Тамара прытулiлася да кармавым парэнчаѓ у адных станiку i трусiках. Тое, як яе доѓгiя, гнуткiя ногi выцягнутыя на палубе, ee, расшчапленне выгiнастая, ee грудзей выпячены, а твар прыѓзьнята, каб злавiць як мага больш сонца, - гэта пачуццёвае бачанне, якое яе люблю бачыць у сваiх снах. Але яна была сапраѓднай, сапраѓднай, як сонца! Яе, уздыхнуѓ i сагнуѓ рукi. Боль таксама была рэальнай. Яе sel адкрытымi. Лодку захлiснула сiняя актыѓнага адпачынку. Мора было спакойным, а неба асляпляльна чыстым. - Прывiтанне, - усмiхнулася Тамара. Яна падняла руку над вачыма заслоняясь ад яркага сонца.
  
  
  - Прывiтанне, - усмiхнуѓся яе рэѓматызму. "Мы дрейфуем".
  
  
  "У нас скончылася палiва".
  
  
  'Oh.'
  
  
  "Праз некалькi хвiлiн пасля таго, як вы страцiлi прытомнасць, рухавiк заурчал i спынiѓся. Яе больш нiчога не магу зрабiць.
  
  
  'Не, вядома, няма.'
  
  
  "Плынь вынесе нас на бераг праз некалькi гадзiн".
  
  
  "Мы будзем занятыя. Невялiкi адпачынак нам не пашкодзiць.
  
  
  - Я таксама так думалю, - сказала яна. Яна зноѓ адкiнула галаву назад. "У гэтай вопратцы стала занадта гарачага, i яна захацела трохi пазагараць. Спадзяюся, вы не пярэчыце?
  
  
  "Хто ён? Нiколi!'
  
  
  Мой позiрк слiзгануѓ па чыстым блакiтным водам да туманным беразе удалечынi. Панама ззяла на святла, мора зацiхла. Яе адчуваѓ цiшыню. Не было нас павеву ветру. Нам адзiн звер не шамацеѓ у спляценнi траѓ, i нам у адзiн голас не даляцеѓ па густога смарагдавага лесу. Для гэтага было занадта рана. Рэкi i каналы ѓсё яшчэ былi забiтыя тоѓстымi ледзянымi масамi. Але лёд хутка трэсне i рассыплецца. Якi растае снег з гор мог выклiкаць часовыя паводкi тут i там, але гэта было ѓ будучынi. Чалавек i жывёлы ѓсё яшчэ былi ашаломленыя, спрабуючы выбрацца з-пад неверагодных жахаѓ, створаных ѓладнай бурай Земблы. Пазней яны пачнуць аплакваць сваiх памерлых родных i начинут аднаѓляць свае дамы. Але гэта будзе потым...
  
  
  Яе удыхнуѓ цёплы, духмяны паветра i цвёрда упёрся нагамi ѓ палубу. На маiм твары была шырокая ѓсмешка. - "За гэта варта змагацца".
  
  
  Тамара паднялася з томнай грацыяй. Яна падышла да мяне i пяшчотна абвiла рукамi маю шыю. Яе пальцы ѓчапiлiся ѓ гузiкi маёй блузкi. Ee рука слiзганула па маёй грудзей.
  
  
  - Хваляванне скончылася, - сказаѓ я. "Вы не павiнны хвалявацца."
  
  
  "Мне нiколi не даводзiлася гэтага рабiць, Нiк, але мне гэта падабаецца".
  
  
  "Калi мы дасягнем Панамы, нашы шляхi разыдуцца. Пакуль не ...'
  
  
  - Няма, - сумна прашаптала яна мне на вуха.
  
  
  "У цябе свае абавязкi, а ѓ мяне свае, i мы нiколi не зменiмся сыч iншага. Усё было добра i будзе добра, пакуль мы не дабяромся да Панамы".
  
  
  "Лодка дрэйфуе".
  
  
  - I мы нiчога не можам з гэтым зрабiць.
  
  
  - Хiба што забаѓляцца, пакуль мы яшчэ можам.
  
  
  Яе груба пацалаваѓ яе i прыцягнуѓ да сабе, i далей цвёрдае i гнуткае цела.
  
  
  Ёй быѓ не правы. Хваляванне яшчэ не скончылася.
  
  
  Аб кнiзе:
  
  
  Усё пачалося з скажонага радиосообщения, атрыманага агентам AX ѓ Мексiцы. Цяпер Нiк Картэр прабiраѓся праз густыя джунглi Нiкарагуа, якiя называлi Берагам Маскiтаѓ. Эга аблажылi камары, атрутныя змеi i невыносная саѓчанка. Эга падарожжа было жорсткiм, але ён павiнен быѓ знайсцi старажытны храм майя. Там размяшчаѓся штаба палкоѓнiка Земблы. I гэты мог ператварыць Цэнтральную i Паѓднёвую Амерыку ѓ палярны рэгiён. I паколькi ледзяны холад пагражае вылiцца, Нiк таксама павiнен пераканаць расейскага агента КДБ Тамару Кiраву, што Амерыка не мае нiякага дачынення да гэтай пякельнай схеме.
  
  
  Але палкоѓнiку Зембле атрымоѓваецца распалiць свой ледзяны жах. Затым з Нiка Картэра спатрэбiцца здзейснiць немагчымае...
  
  
  
  Змест
  Кiраѓнiк 2
  
  
  Кiраѓнiк 3
  
  
  Кiраѓнiк 4
  
  
  Кiраѓнiк 5
  
  
  Кiраѓнiк 6
  
  
  Кiраѓнiк 7
  
  
  Кiраѓнiк 8
  
  
  Кiраѓнiк 9
  
  
  Кiраѓнiк 10
  
  
  Кiраѓнiк 11
  
  
  Кiраѓнiк 12
  
  
  Кiраѓнiк 13
  
  
  Кiраѓнiк 14
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Нiк Картэр
  
  
  Забойца: Кодавае iмя Сцярвятнiк
  
  
  
  
  Нiк Картэр
  
  
  Забойца: Кодавае iмя Сцярвятнiк
  
  
  Прысвячаецца людзям сакрэтных службаѓ Злучаных Штатаѓ Амерык
  
  
  
  Першая кiраѓнiк.
  
  
  Яе аблiзнуѓ перасохлыя вусны тоѓстым мовай i прыжмурыѓся, гледзячы на сонца над галавой. У роце быѓ густ старой паперы, а ѓ вушах тупое, але настойлiвае гудзенне.
  
  
  Немагчыма было дакладна даведацца, колькi часу ёй праляжаѓ без прытомнасцi на краi маленькага худога цярновага куста. Калi яе ѓпершыню прыйшоѓ у сябе, ён не мог успомнiць, дзе яе быѓ i як ён туды трапiѓ. Затым яе ѓбачыѓ скрыѓленую, блiскучую гмах абломкаѓ, маленькi самалёт Мунi, якi ѓпаѓ, як паранены ястраб, з бясхмарнага неба. Полусломанные паласы металу - рэшткi моцнага ѓдару - падымалiся за ѓсё ѓ трыццацi ярдаѓ над карычневай траве вельда, i тонкiя струменьчыкi дыму ѓсё яшчэ цягнулiся да неба. Цяпер яе ѓспомнiѓ, як мяне выкiнула вакол самалёта, калi ён стукнуѓся аб зямлю, а затым яе папоѓз далей ад бушуючага полымя. Па становiшчу сонца яе зразумеѓ, што з ранiшняга катастрофы прайшло некалькi гадзiн.
  
  
  З цяжкасцю i з вялiкiм болем яе sel у сядзячую позу, адчуваючы гарачую белую глiну на маiх сцёгнах скрозь парваныя штаны колеру хакi. Кашуля вакол кустоѓя, якую яе насiла, прылiпала да мяне на спiне, i пах майго ѓласнага цела запаѓняѓ мае ноздры. Падняѓшы руку, каб прыкрыць вочы ад сонечнага святла, яе, паглядзеѓ на высокую iльвiную траву, якая займаецца, здавалася, бясконца цягнулася ва ѓсе бакi, перапыняемая толькi рэдкай зелянiнай адзiнокай акацыi-парасонiка. Не было нiякiх прыкмет цывiлiзацыi, толькi бязмежнае мора травы i дрэѓ.
  
  
  Над галавой бясшумна рухаѓся сцярвятнiк, кружачыся i робячы пiруэт. Адкiдаючы цень на зямлю перада мной, птушка дакучлiва вiсела, назiраючы. Гудзенне ѓ вушах стала цяпер больш выразным, i мне прыйшло ѓ галаву, што гэта было зусiм не ѓ маiм галоѓ. Гук зыходзiѓ ад месца аварыi. Гэта быѓ гук мух.
  
  
  Яе засяродзiѓся на абломках. Затым сцярвятнiк i рой мух нагадалi мне, што Алексiс Саломос быѓ са мной у гэтым самалёце - ён пiлатаваѓ эга, калi паѓстала праблема. Яе прыжмурыѓся, але не ѓбачыѓ эга паблiзу ад месца крушэння.
  
  
  Слаба устаючы, яе выявiѓ, што мае ногi зацяклi. Усё цела балела, але зламаных костак, здаецца, не было. Доѓгi парэз на левым перадплечча ѓжо заживал, засохла кроѓ. Яе змрочна паглядзеѓ на цьмеюць абломкi. Мне трэба было знайсцi Алексiса, каб даведацца, цi выжыѓ ён.
  
  
  Гудзенне мух стала гучней, калi да яе наблiзiѓся да корпуса самалёта. Яе, нахiлiѓся i зазiрнуѓ у кабiну, але свайго сябра не заѓважыѓ. У мяне млоснасць ѓ жываце. Затым, калi яе абалонка вакол пярэдняй часткi, абломка, mimmo асмаленага прапелера i смятого кавалка фюзеляжа, яе раптам спынiѓся.
  
  
  Цела ляжала Аляксея гратэскавай крывавай грудай ярдаѓ у дзесяцi ад iх. Эга таксама выкiнула, але не раней, чым эга разбiѓся самалёт. Пярэдняя частка эга галавы i твар былi выцiснутыя з удару аб лабавое шкло самалёта, i здавалася, што эга шыя была зламаная. Эга шведаѓ была разарваная на шматкi, i ён быѓ залiты засохлай крывёю. Вялiкiя карычневыя мухi пакрывалi эга цела, запаѓзаючы ва ѓсе барвовыя, як яны сказалi. Яе пачаѓ адварочвацца, мяне крыху ванiтавала, калi яе ѓбачыѓ рух у высокай траве ззаду трупа. Плямiстая гiена павольна наблiжалася, усведамляючы маёй прысутнасцi, але занадта галодная, каб клапацiцца пра яе. У той час як эга з'яѓленне ѓсё яшчэ фiксавалася ѓ маiм мозгу, гiена пераадолела невялiкае адлегласць памiж сабой i целам i схапiла аголеную плоць на праведзеныя вылiчэннi Алексiса Саломоса, адарваѓшы кавалак.
  
  
  "Адыдзi, кравец цябе бяры!" - крыкнуѓ яе зьверу. Яе падняѓ палку абгарэлага дрэва i шпурнуѓ яе ѓ гiену. Жывёла папаѓзло па траве, несучы кавалак акрываѓленай пасты. Праз iмгненне эга ѓжо не было.
  
  
  Яе зноѓ паглядзеѓ на зламаныя цi цела. У мяне нават не было рыдлёѓкi, каб закапаць яго, таму мне прыйшлося пакiнуць эга знiшчэнне жывёламi на працягу сутак.
  
  
  Што ж, ёй нiчога не мог зрабiць. Алексiс Саломос быѓ так жа мёртвы з пахаваннем або без яго. У рэшце рэшт яны эга дагналi i забiлi, i мяне таксама амаль дасталi. Па крайняй меры, да гэтага моманту я як-то выжыѓ. Але самае вялiкае выпрабаванне маёй удачы можа быць наперадзе, таму што ёй належыць iм, што знаходжуся прыкладна на паѓдарогi памiж Солсберы i Булавайо, у самай глыбокай частцы краiны родезийских кустоѓ.
  
  
  Яе абышоѓ абломкi, пакуль яны зноѓ не схавалi труп. Незадоѓга да таго, як няспраѓны самалёт пачаѓ чхаць i кашляць на вышынi пяць тысяч футаѓ, Саломос згадаѓ, што хутка мы будзем пралятаць mimmo малюсенькай вёскi. Вакол таго, што ён сказаѓ, яе падлiчыѓ, што вёска ѓсё яшчэ знаходзiцца ѓ залi ѓ пяцiдзесяцi-сямiдзесяцi пяцi мiлях да паѓднёва-захаду. Без вады i зброi мае шанцы патрапiць туды былi вельмi малыя. Люгер i нож у ножнах, якiя яе звычайна насiѓ з сабой, засталiся ѓ маiм гатэлi ѓ Солсберы. Нам адзiн вакол iх не мог быць схаваны пад маёй майкай, i, у любым выпадку, яе не прадбачыѓ неабходнасцi ѓ iх падчас гэтай канкрэтнай паездкi на самалёце ѓ Булавайо. Яе быѓ у адпачынку i адпачываѓ.
  
  
  Улар працаваѓ з AX - звышсакрэтным выведвальным агенцтвам Амерык - i проста суправаджаѓ старога сябра вакол Афiн, якога яе выпадкова сустрэѓ у Солсберы. Цяпер гэты iншы быѓ мёртвы, i дзiкая гiсторыя, якую ён мне распавёѓ, стала праѓдападобнай.
  
  
  Яе, падышоѓ да суседняга кургана тэрмiтаѓ, сабака цвёрдай белай глiны вышынёй з маю галаву са мноствам комiнаѓ, якiя служылi ѓваходамi. Яе цяжка прыхiнуѓся да яму, утаропiѓся на далёкую лiнiю лiхаманкавых дрэѓ i паспрабаваѓ не звяртаць увагi на гудзенне мух у iншы бок абломкаѓ. Усяго тры днi таму яе сустрэѓ Алексiс Саломос у невялiкiм рэстаране, недалёка ад Мемарыяльнага парку пiянераѓ у Солсберы. Яе сядзеѓ на тэрасе i глядзеѓ на горад, калi Саломос раптам апынуѓся каля майго крэсла.
  
  
  "Нiк? Нiк Картэр?" - сказаѓ ён, i на яго прыгожым смуглом чалавека з'явiлася павольная ѓсмешка. Гэта быѓ кучаравы мужчына з квадратнай скiвiцай i кучаравы валасамi гадоѓ сарака, чые вочы пiльна глядзелi на вас з яркай яркасцю, як быццам ён мог бачыць сакрэты ѓ вашай галы. Ён быѓ рэдактарам газеты ѓ Афiнах.
  
  
  "Алексiс", - сказаѓ я, паднiмаючыся, каб працягнуць руку. Ён узяѓ эга абедзвюма рукамi i энергiчна страсянуѓ, ѓсмешка стала яшчэ шырэй, чым яе. "Што, кравец вазьмi, ты робiш у Афрыцы?"
  
  
  Усмешка знiкла, i ён упершыню зразумеѓ, што ён выглядаѓ не так, як яе эга запомнiла. Ён дапамог мне адшукаць чалавека па КДБ, якi некалькi гадоѓ таму ѓ Афiнах скраѓ дакументы, важныя для Захаду. Падобна на тое, што з iмi тхара ён значна пастарэѓ. Эга твар страцiла здаровы выгляд, асаблiва вакол вачэй.
  
  
  Ён спытаѓ. - "Вы не пярэчыце, калi яе далучуся да вас?"
  
  
  "Я пакрыѓджуся, калi ты гэтага не зробiш", - адказаѓ я. "Калi ласка, сядайце. Афiцыянт!" Да стала падышоѓ малады чалавек у белым фартуху, i мы абодва замовiлi брытанскi эль. Мы балбаталi, пакуль не падалi напоi i не сышоѓ афiцыянт, а затым Саломос задумаѓся.
  
  
  "З табой усё ѓ парадку, Алексiс?" - нарэшце спытаѓ я.
  
  
  Ён усмiхнуѓся мне, але ѓсмешка была тонкай i нацягнутай. "У мяне былi праблемы, Нiк".
  
  
  "Што-небудзь ёй магу зрабiць?"
  
  
  Ён пацiснуѓ квадратнымi плячамi. "Я сумняваюся, што можна што-небудзь зрабiць". Ён добра гаварыѓ па-ангельску, але з прыкметным акцэнтам. Ён зрабiѓ вялiкi глыток элю.
  
  
  Яе спытаѓ. - "Вы хочаце расказаць мне пра гэта?""Цi гэта занадта асабiстае?"
  
  
  Ён горка засмяяѓся.- "Ах, гэта асабiстае, iншы мой. Можна сказаць, гэта вельмi асабiстае". Эга вочы сустрэлiся з маiмi. "Хтосьцi спрабуе мяне забiць".
  
  
  Яе, глядзеѓ на яго твар. "Вы ѓпэѓненыя?"
  
  
  Крывая ѓсмешка. "Наколькi яе павiнен я быць упэѓнены? У Афiнах стрэл па вiнтоѓкi разбiвае акно i праходзiць mimmo маёй галавы на некалькi цаляѓ. Так што я разумею намёк. Яе beru адпачынак, каб наведаць свайго кузена тут, у Солсберы. Ён гандляр-скрыпт, якi эмiграваѓ сюды дзесяць гадоѓ назад. Яе думаѓ, што буду тут у бяспецы якое-то час. Затым, два днi таму чорны "мэрсэдэс" ледзь не збiѓ мяне на галоѓным бульвары. Кiроѓца, якi пад'ехаѓ да абочыне, выглядаѓ у дакладнасцi як чалавек, якога бачыѓ яе раней у Афiнах. "
  
  
  "Вы ведаеце, хто гэты мужчына?"
  
  
  "Няма", - сказаѓ Саломос, павольна кiваючы галавой. "Я нядаѓна бачыѓ, як ён iдзе па Апалону-бiлдынг, калi трохi шпiёнiѓ там". Ён спынiѓся i паглядзеѓ на свой эль. "Вы калi-небудзь чулi пра лiнiях Апалона?"
  
  
  "Нафтавая танкерныя кампанiя, цi не так?"
  
  
  "Гэта на самай справе, маiм сябрам. Самая вялiкая ѓ свеце лiнiя танкераѓ, якая належыць майму суайчыннiку Никкору Минуркосу".
  
  
  "Ах, так. Яе ведаю Минуркоса. Былога марак-мiльярдэра. Пустэльнiка; у нашы днi эга нiхто не бачыць".
  
  
  "На самой справе гэта зноѓ", - сказаѓ Саломос. "Минуркос пайшоѓ па грамадскай жыцця амаль дзесяць гадоѓ таму, будучы яшчэ адносна маладым чалавекам. Лiчыцца, што ён амаль увесь час праводзiць у сваiм пентхаусе ѓ будынку Апалона, недалёка ад плошчы Канстытуцыi, дзе ён вядзе свой бiзнэс. Асабiстыя кантакты ѓсталёѓваюцца ѓ асноѓным блiзкiмi партнёрамi Минуркосу. Амаль нiхто нiколi не атрымлiвае з iм асабiстай аѓдыенцыi ".
  
  
  "Вельмi багатыя людзi, здаецца, вельмi шануюць сваёй прыватнасцю", - сказаѓ я, пацягваючы эль. "Але якое дачыненне Минурк мае да замаху на вашу жыццё?"
  
  
  Саломос глыбока ѓздыхнуѓ i павольна выдыхнуѓ. "Каля шостага месяцаѓ таму паводзiн Монурко стала мяняцца. Гэта было асаблiва цiкава мне i, вядома ж, iншым рэдактарам газет, таму што любая iнфармацыя аб Минуркосе хвалюе i важна для чытачоѓ Афiнскай Алiмпiяды. звярнiце ѓвагу, калi Минурк, якi заѓсёды заставаѓся па-за палiтыкай, пачаѓ рабiць публiчныя заявы супраць кiруючай хунты ѓ Афiнах. Раптам ён абвясцiѓ, што лiдэры асяроддзяѓ палкоѓнiкаѓ былi слабымi i сацыялiстычнымi. Ён заявiѓ, што яны здрадзiлi "рэвалюцыю" 21 красавiка 1967 года. i меѓ на ѓвазе, што Грэцыi будзе лепш з аднаѓленнем Канстанцiна II або якой-небудзь iншай захапленне асобай новага знаёмага чуецца. Ён спаслаѓся на небяспеку левых, такiх як Сведка, i здагадаѓся, што ѓ грэцкай ѓрадзе павiнна адбыцца яшчэ адна "ѓзварушэнне".
  
  
  "Што ж, - сказаѓ я, - гэты чалавек мае права раптам зацiкавiцца палiтыкай затым столькiх гадоѓ. Можа, эму надакучыла марнаваць свае грошы".
  
  
  "Падобна, справа iдзе яшчэ далей. Такi чалавек, як Минуркос, можа купiць шмат сяброѓ. Генералы i палкоѓнiкi заходзяць
  
  
  у пентхаус i назад, але яны не будуць казаць пра вiзiты да прэсе. Ходзяць чуткi, што Минурк фiнансуе прыватную армiю ѓ спецыяльна пабудаваным лагеры на поѓначы Грэцыi i ѓ адным лагеры, на Миконосе, выспе ѓ Эгейскiм моры.
  
  
  Нарэшце, ёсць нядаѓняе знiкненне палкоѓнiка Деметриуса Расиона. Газета, у якой дамiнуюць Минуркос, прыходзiць да высновы, што ён патануѓ падчас падарожжа на лодцы ѓ Пирее, але эга цела так i не было знойдзена. Никкор Минуркос цяпер пачынае вялiкую кампанiю па замене Расиона чалавекам свайго па ѓласным выбары, фашыстам па iмя Деспо Адельфия. Хунта не хоча Адельфию, але ee новыя i высакародныя лiдэры баяцца Минурка i эга сяброѓ у штабе генералаѓ ".
  
  
  "Цiкавая сiтуацыя, - прызнаѓся я, - але вы думаеце, што Минуркос пачынае кампанiю тэрору з iдэямi крывавага перавароту?"
  
  
  "Магчыма. Але ёсць i iншыя рашэннi. Ёсць новыя асобы, якiх нiхто вакол журналiстаѓ не бачыѓ, перад тым, як прыходзiць i сыходзiць па пентхауса на вяршынi Апалона; адзiн Минуркос ѓсё яшчэ хаваецца. Аднак яе заѓважыѓ, што адно вакол новых асоб належыць амерыканцу грэцкага паходжання па iмi Адрыян Стаѓрас ".
  
  
  Мае вочы злёгку прыжмурылiся, гледзячы на Саломоса. "Стаѓрас у Афiнах?" - павольна прамармытаѓ я. "Складае кампанiю Минуркосу?"
  
  
  "Падобна так. Калi толькi ..."
  
  
  "Калi толькi што?"
  
  
  "Што ж. Паколькi нядаѓнiя выказваннi Минуркоса былi настолькi неѓласцiвыя, магчыма, ён сам не быѓ ih крынiцай".
  
  
  "Захоп Ставросом iмперый Минуркоса?"
  
  
  "Магчыма, супраць волi Минуркоса", - здагадаѓся Саломос. "Магчыма, ужо адбыѓся невялiкi пераварот, схаваны. Паколькi Минуркос вельмi ѓтойлiвы i заѓсёды вядзе справы праз падначаленых, эга можна было б забiць або захапiць i дзейнiчаць пад эга iмем, i выдаткаваць эга велiзарныя сумы грошай, каб нiхто не заѓважыѓ Заѓважце. Адразу затым таго, як яе выказаѓ такую тэорыю ѓ сваёй рэдакцыйнай артыкуле, першае было здзейснена замах на маё жыццё ѓ Афiнах ".
  
  
  У эга вачах вярнулася трывожнае выраз. Яе ѓспомнiѓ файл AX аб Адрыяне Ставросе i зразумеѓ, што ён здольны на такi манеѓр. Стаѓрас у студэнцкiя гады правёѓ дэманстрацыi з плакатамi ѓ Ельскiм унiверсiтэце. Затым ён шталь удзельнiкам радыкальнага выбуху офiсе ЦРУ, а пазней здзейснiѓ замах на жыццё сенатар. Ён пазбег цiскоѓ ФБР i ЦРУ i пахаваѓ сябе дзе-то ѓ Бразiлii, дзе дайшоѓ да сур'ёзнага злачынства, такога як, кантрабанда i забойства. Паколькi доказаѓ супраць яго ѓ Штатах было няшмат, ЗША не спрабавалi вярнуць яго. Але ѓ Бразiлii за iм сачылi.
  
  
  "А чалавек, якi спрабаваѓ збiць вас тут, у Солсберы?" Яе спытаѓ. "Вы бачылi, як ён выходзiѓ па пентхауса ѓ Апалону-бiлдынг?"
  
  
  "Так, Нiк, - сказаѓ Саломос. Ён сербануѓ рэшту элю i паглядзеѓ праз якое панура gibiskusom балюстраду ѓнiз па ѓзгорку ѓ бок горада. "Я ѓ роспачы. Iншага майго стрыечнага брата, якi жыве за горадам за межамi Булавайо, папрасiѓ мяне ненадоѓга наведаць яго, пакуль гэта не пройдзе. Яе прыняѓ эга запрашэнне. У аэрапорце мяне чакае арандаваны самалёт. Яе буду лётаць на nen, так як ён лiцэнзаваны пiлот, i буду атрымлiваць асалоду ад паездкай. Гэта значыць, калi яе змагу забыцца пра... "Павiсла кароткае маѓчанне, затым ён паглядзеѓ на мяне. "Нiк, ёй быѓ бы вельмi ѓдзячны, калi б ты суправаджаѓ мяне ѓ Булавайо".
  
  
  Яе, ведаѓ, што Алексiс Саломос не спытае, не страцiѓ надзею ён ад страху. I ѓ мяне ѓсё яшчэ заставалася некалькi дзён водпуску, перш чым яе атрымаѓ яшчэ адно заданне ад Дэвiда Хока, загадкавага дырэктара AX.
  
  
  "Я заѓсёды ѓбачыць гатэль Булавайо, - сказаѓ я.
  
  
  Твар Алексiс з'явiлася палёгку. "Дзякуй, Нiк".
  
  
  Праз Два днi мы паднялiся ѓ паветра. Саломос быѓ дасведчаным пiлотам, i здавалася, што палёт над дзiкай Родезией пройдзе без прыгод, i будзе прыемна. Саломос ляцеѓ низменному, каб мы маглi заѓважаць рэдкiх дзiкiх жывёл i цiкавыя тапаграфiчныя асаблiвасцi зараснiкаѓ. Палёт, здавалася, падняѓ настрой Саломосу, i ён быѓ вельмi падобны на сябе ранейшага. Але ѓ сярэдзiне жывата ранiцы, прыкладна на паѓдарогi да Булавайо, цiхамiрнасць ранiцы ператварылася ѓ кашмар.
  
  
  Маленькi стандартны двухмесны самалёт Мунi закашлял. Спачатку Саломоса не хвалявала, але потым стала яшчэ горш. Ён вырашэння навукова-даследчых задач маленькi матор, але гэта толькi ѓскладнiла справа. Мы страцiлi вышыню i пачалi шырокi кругавой паказальнiкаѓ.
  
  
  Саломос вылаяѓся па-грэцку, затым эга твар пабялеѓ. Ён даследаваѓ панэль i зiрнуѓ на мяне. "Паказальнiк ѓзроѓню палiва паказвае поѓны", - крыкнуѓ ён, перекрикивая рвущийся рухавiк. "Сёння ранiцай ён не ссунуѓся з зыходнага становiшча". Ён стукнуѓ па шкле, прикрывавшему датчык, але нiчога не адбылося. Iголка засталася на лiтары F.
  
  
  "У нас скончыѓся бензiн", - недаверлiва сказаѓ я. Гэта дрэнныя навiны для любога самалёта, асаблiва маленькага.
  
  
  "Не зусiм, але мы хутка падаем", - сказаѓ Саломос, пераводзячы "Мунi" на часовае крутое планаванне i змагаючыся з кiраваннем. "Гэты самалёт быѓ сапсаваны, Нiк. Датчык застыѓ на месцы, але бакi былi амаль пустымi, калi мы ѓзляталi.
  
  
  Гэта павiнна было быць зроблена спецыяльна ".
  
  
  "Госпадзе, - прамармытаѓ я. "Цi зможаце вы пасадзiць эга?"
  
  
  "Тут няма аэрадрома", - сказаѓ ён, стараючыся не даць самалёту ѓрэзацца ѓ штопар. "Але нам прыйдзецца паспрабаваць прызямлiцца ѓ адкрытым вельде - калi яе змагу захаваць эга ѓ адпаведнасцi з планам планавання".
  
  
  "Што-небудзь ёй магу зрабiць?"
  
  
  "Так. Малiцеся". Алексiс зiрнула на мяне. "Мне вельмi шкада, Нiк".
  
  
  "Усё роѓна, - сказаѓ я. "Проста пасадзi гэтую штуку". Яе нават не пытаѓся аб непаладках. Часу не было. Мы плылi па крутым спуску да травянистому вельду.
  
  
  Рухавiк зноѓ закашляѓся i зашыпеѓ, а затым заглух назаѓсёды, калi мы ѓбачылi, як ѓсёй тэрыторыi гатэля, а накiравалася да нас. Яе, вырашыѓ, што ѓсё скончана. Здавалася, не было нiякага разумнага чакання перажыць гэта.
  
  
  Пяцьсот футаѓ Мы накiравалiся ѓнiз, як птушка са зламаным крылом. Тры сотнi. Дрэвы акацыi слiзганулi пад iмi. Сто. Твар Саломоса застыла ад напружання, i эга рукi былi скаваныя ад спробаѓ кiравання. Потым было рух травы i цярноѓнiку з галавакружнай хуткасцю, крыло было разарвана галiнкай зламанага дрэва, i самалёт, у апошнi момант злёгку задраѓ нос i слiзгануѓ убок. ђдар адкiнуѓ нас да пярэдняй часткi самалёта. Пачулася скрыгатанне, i рыпанне металу i гучны трэск шкла, i нашы цела бiлiся ѓ маленькай каюце. Затым наступiла фiнальная аварыйная прыпынак: мая дзверы расчынiлiся, i маё цела праляцела з нага да галавы ѓ траве да хрустящего ѓдару аб цвёрдую зямлю.
  
  
  Больш нiчога не памятаю, акрамя. пакутлiва поѓзання па траве, iнстынктыѓна аддаляючыся ад самалёта, а потым выбух з гукам патрэсквала полымя дзе-то ззаду мяне.
  
  
  Другая кiраѓнiк.
  
  
  Яе паспрабаваѓ выкiнуць вакол галавы ѓспамiны пра катастрофы, цяжка абапiраючыся на цвёрдую глiну высокага тэрмiтнiкаѓ. Але было цяжэй пазбавiцца ад выразы асобы Алексiса Саломоса, як яно выглядала ѓ Солсберы, калi яе сказаѓ, што паляцiць з iм у заходнi машоналенд.
  
  
  Для зiхатлiвым металiчным корпусам разбiтага самалёта ѓсё яшчэ даносiлася настойлiвае гудзенне мух, але я стараѓся не слухаць. Яе зноѓ сфакусаваѓся на далёкай лiнii лiхаманкавых дрэѓ на травянiстым гарызонце. Дзе-то я адчула, што дрэвы лiхаманкi часам паведамляюць аб прысутнасцi вады. Але гэтыя дрэвы былi не ѓ тым кiрунку, у якiм яе павiнен быѓ iсцi, каб дабрацца да вёскi.
  
  
  У нейкiм сэнсе яе адчуваѓ адказнасць за трагiчную смерць Саломоса. Ён даверыѓ мне сваю абарону, а яе быѓ не ѓ стане зрабiць гэта, калi ён меѓ патрэбу ѓва мне. Ён чакаѓ ад мяне рады, а я не прадбачыѓ небяспекi маленькага самалёта. Акрамя таго, яе, адчуваѓ сябе вiнаватым, таму што не даверыѓ цалкам эга неверагоднай гiсторыi. Аднак эга акрываѓлены труп быѓ вiдавочным доказам таго, што па крайняй меры частка эга тэорый была вернай. Хто-то гатэль эга смерцi. Цi быѓ гэты чалавек хема-той, хто жыѓ у пентхаусе над офiсамi Apollo ѓ Афiнах, усе яшчэ заставалася пад пытаннем.
  
  
  Краем вока злавiѓ яе рух i павярнуѓся да аднаго вакол выхадаѓ вакол тэрмiтнiкаѓ. Маленькая ярка-зялёная дракона, выслiзнула праз збiралiся недалёка ад маёй левай рукi, i, здавалася, пiльна паглядзела на мяне. Яе адскочыѓ. Я не ведаѓ, што змеi пасялiлiся ѓ термитниках. Гэта была зялёная мамба, адна з трох небяспечных змей у свеце. У выпадку ѓкусу ахвяра зможа прайсцi каля трох крокаѓ памiж сабой i рэптылiяй, перш чым яе крыѓды заб'е яго. Мамба, якая займаецца ѓ дадзены момант, знаходзiлася па-за межамi дасяжнасцi, прашмыгнула ѓ суседнюю дзiрку.
  
  
  Яе спатыкнуѓся аб абломкi, калi мой пульс запаволiѓся. Яе на iмгненне агледзеѓся i выявiѓ на зямлi востры кавалак металу даѓжынёй каля фута. Адзiн паток быѓ вельмi вострым. Ададраѓ кавалак драѓлянага каркаса, часткова абвугленыя, ад секцыi фюзеляжа, яе ѓпаѓ эга на два кавалкi роѓнай даѓжынi i расщепил шырокi паток асколка, прывязаѓшы дубiнкi сваiм насоѓкай, каб атрымалася ручка для майго самаробнага нажа. . Яе паху грубае зброю за пояс i, не азiраючыся на абломкi, накiраваѓся да дрэѓ.
  
  
  Было складана проста iсцi па сельскай мясцовасцi. Высокая трава i калючыя кусты цягнулi маю вопратку i раздзiралi маю плоць, хапаючы мяне i стрымлiваючы. Птушка-насарог завiшчала на мяне па блiжэйшай акацыi. Яе выявiѓ, што подсчитываю шанцы на выжыванне. Ёсць сотня спосабаѓ памерцi, i нам, одзiна вакол iх не з'яѓляецца прыемным. У гэтай траве чалавек можа натрапiць на льва, перш чым ён эга ѓбачыць. Але звычайна больш за ѓсё непрыемнасцяѓ выклiкаюць маленькiя iстоты: змеi памерам не больш чалавечага пальца, скарпiёны i абцугi, зарывающиеся глыбока пад скуру. Калi вы знойдзеце ваду i вып'еце яе, вы можаце заразiцца пячоначнымi двуустками i iншымi паразiтамi, якiя ядуць чалавека знутры. I калi вы пазбегнеце гэтага, вы ѓсё роѓна можаце падвергнуцца нападу камарову, пераносчыкаѓ жоѓтай лiхаманкi i малярыi.
  
  
  Калi яе нарэшце дабраѓся да дрэѓ, яе знайшоѓ толькi рэшткi вадапою. Месца высахла. У цэнтры была густая чорная бруд, i раздрукоѓкi капытоѓ i lap многiх жывёл па перыметры ѓчастка.
  
  
  Яе, прыхiнуѓся да зялёнага ствала блiжэйшага дрэва, i адпачываѓ у ценю. Яе дарма выдаткаваѓ свой час i сiлы, прыехаѓшы сюды. Кiрунак да блiжэйшай вёсцы, якую Саломос згадаѓ у самалёце, было пад дзевяноста градусаѓ да курсу, якi прывёѓ мяне сюды. Шпацыр пад пякучым сонцам яшчэ больш аслабiла мяне. Мой рот быѓ, як дублёнай скура. Яе ѓспомнiѓ тэрмас з халоднай вадой, якi Саломос прынёс у самалёт. Яе бачыѓ эга раздушаны цылiндр асяроддзяѓ абломкаѓ; эга змесцiва высахла ѓ агнi. Яе паспрабаваѓ не думаць аб трапiчным сонца над галавой або аб смазе ѓ горле i пайшоѓ.
  
  
  Павiнна быць, пару гадзiн праз яе ѓсвядомiѓ, што без адпачынку не змагу iсцi далей. Мае ногi дрыжалi ад слабасцi, i яе уцягваѓ паветра ѓ лёгкiя доѓгiмi хрыплымi ѓдыхамi. Яе ѓбачыѓ мёртвы пень, частка эга, у рэдкай ценi суседняй цярновага куста, усяго ѓ некалькiх ярдаѓ наперадзе. Яе цяжка павалiѓся на зямлю i прыхiнуѓся да карча. Ужо сам працэс сядзення, палягчэнне ад фiзiчных нагрузак пры хадзе прыносiѓ задавальненне.
  
  
  Мае павекi закрылiся, i ён праiгнараваѓ боль у целе. Яе спрабаваѓ забыцца аб дробных цяглiцах сцёгнаѓ i пра ѓкусах насякомых твары i руках. Мне патрэбен быѓ адпачынак, i ён збiраѓся эга атрымаць. К чорту ѓсё астатняе.
  
  
  Вакол куста пачуѓся гук.
  
  
  Мае павекi прыадчынiлiся. Яе памылiѓся? Яе вгляделся у высокую траву, але нiчога не ѓбачыѓ. Павiнна быць, гэта было маё ѓяѓленне. Яе зноѓ заплюшчыѓ вочы, але гук паѓтарыѓся.
  
  
  На гэты раз, мае вочы адкрылiся хутчэй. У гэтым не было нiякiх сумневаѓ; гэта быѓ гук чалавечага голасу. Яе напружыѓ вушы, i пачуѓ, як зламалася галiнка.
  
  
  "Гэта было што-то!" - прамармытаѓ я.
  
  
  Затым гук шталь больш сталым i выразным. Двое мужчын размаѓлялi на нейкiм дыялекце, якога ёй нiколi не чуѓ.
  
  
  "Добры дзень!" Яе крычаѓ вакол апошнiх сiл. "Тут!"
  
  
  У iншы момант яе ѓбачыѓ, як ih галавы рухалiся да мяне над травой. Чорныя галавы, i кашулi колеру хакi. Калi яны ѓбачылi мяне, ih галасы сталi гучней, i одзiна па ѓсiм ѓ iх адна.
  
  
  Яе трохi расслабiѓся. Ёй быѓ лiжа, да цывiлiзацыi, чым думаѓ. Дзе-то паблiзу павiнна быць вёска цi хаця б дарога. Мужчыны выходзiлi па травы i глядзелi на мяне. Яны былi высокiмi, стройнымi i змрочнымi.
  
  
  "Добры дзень, - сказаѓ я. "У вас ёсць вада?"
  
  
  Мужчыны паглядзелi аднаго на аднаго, затым зноѓ на мяне. Яны падышлi i сталi мной назаѓжды. Яе не спрабаваѓ устаць. "Вады", - сказаѓ я.
  
  
  Яны абодва былi апранутыя ѓ вельмi ѓбогую заходнюю вопратку i насiлi самаробныя сандалi. Больш высокi па дваiх паказаѓ на мае ногi, i праз iмгненне ён нахiлiѓся i развязаѓ мой чаравiк. Перш чым яе паспеѓ спытаць, што ён робiць, ён зняѓ гэта i паказаѓ свайму таварышу. У таго, хто трымаѓ мой чаравiк для агляду, быѓ вялiкi шырокi шрам звяртаецца, перасякае твар па дыяганалi. Iншы насiѓ маленькае люстэрка ѓ расцягнутай мочку правага вуха. У абодвух на паясах былi нажы-мачэтэ - панги.
  
  
  Высокi загаварыѓ з iншым, i я зразумеѓ, што ён гаворыць на суахiлi. "Mzuri sana", - сказаѓ ён, усмiхаючыся, маючы на ѓвазе мае балетныя тэпцiкi. Ён працягнуѓ на мове суахiлi. "Гэта мой шчаслiвы дзень".
  
  
  "Паслухай мяне", - слаба пачаѓ я.
  
  
  Яны праiгнаравалi мяне. Высокi мужчына сагнуѓ i развязаѓ мой пачатку другой чаравiк. Яе паспрабаваѓ адхапiць нагу, але ён засмяяѓся паглядзеѓ на мяне i вырваѓ з-пад nah другую пантофлю. Ён скiнуѓ свае патрапаныя боты i нацягнуѓ мае балетныя тэпцiкi на ногi, не турбуючы сябе завязаць шнуркi. "Савасава!" - сказаѓ ён свайму таварышу, цалкам iгнаруючы мяне.
  
  
  Ёй раптам зразумеѓ, што гэтыя людзi не збiралiся быць маiмi выратавальнiкамi. I мне прыйшло ѓ галаву, што я мог бы быць горш, чым да ih прыбыцця, калi б яе разлiчваѓ на выжыванне.
  
  
  "Абутак падышла добра". Гэта быѓ самы высокi.
  
  
  Iншы не атрымлiваѓ асалоду ад сiтуацыяй. "Як вы думаеце, што гэта вашы балетныя тэпцiкi? Хiба мы не прыйшлi да яму разам?"
  
  
  "Гэта яе першы ѓбачыѓ эга", - сказаѓ высокi. "Вы можаце атрымаць эга штаны. Калi ѓ яго ёсць торба, мы падзелiмся яе змесцiвам".
  
  
  "Няправiльна, што ты забiраеш балетныя тэпцiкi сябе", - прамармытаѓ упрыгожаны люстэркам.
  
  
  Высокi мужчына павярнуѓся да мяне. "Зняць штаны", - загадаѓ ён, усё яшчэ на мове суахiлi. Эга вочы былi жоѓтымi з чырвонымi пражылкамi, i на кожнай шчацэ былi тонкiя шнары, якiя спачатку не былi прыкметныя з-за вялiкага шнара.
  
  
  Мая рука лежачы на дзяржальнi iмправiзаванага нажа, хаваючы яго ih погляду. Здавалася, што прыйдзецца выкарыстоѓваць. Той з расцягнутай мочкай вуха зняѓ з пояса пангу. У ih намерах не было сумневаѓ. Яны не маглi пазбавiць белага чалавека за ѓсё, што ѓ яго было, а затым пакiнуць эга ѓ жывых.
  
  
  "Добра, яе здыму штаны", - сказаѓ я. Яе набраѓся сiл, але не хацеѓ гэтага паказваць. "Але я павiнен ѓстаць на ногi". Яе працягнуѓ левую руку да высокага.
  
  
  Некаторы час ён пагардлiва глядзеѓ на нах, а затым схапiѓ
  
  
  груба падняѓ перадплечча i рыѓком падняѓ мяне на ногi. У той момант, калi яе адарваѓся ад зямлi, яе выцягнуѓ свой металiчны нож з пояса i з сiлай усадзiѓ эга ѓ сярэдзiну афрыканца.
  
  
  У эга вачах з'явiлася здзiѓленне, калi востры, як брытва, метал слiзгануѓ праз плоць i мускулы. Эга правая рука аѓтаматычна ѓзялася за ручку панги, але гэта было эга апошнi добраахвотнае дзеянне. Ён прабурчаѓ пачварны гук i слiзгануѓ ѓ пыл ля маiх нага.
  
  
  Iншы на iмгненне шырока расплюшчанымi вачыма глядзеѓ на свайго ѓпаѓ таварыша. Затым ён выдаѓ дзiкi гарлавы гук i узмахнуѓ толькi што выхваченной пангой.
  
  
  Яе нырнуѓ назад. Вялiкае лязо з шыпеннем пранеслася mimmo майго асобы, рассекло паветра, i ледзь не трапiла ѓ маю галаву i плячо. Калi б яе не рушыѓ з месца, мяне б абезгаловiлi. Аднак, калi яе пазбег панги, яе ѓпаѓ. Афрыканец падышоѓ да мяне i зноѓ узмахнуѓ нажом, i блiскучае выгнутае лязо просвистело ѓ паветры да маёй шыi. Яе хутка перакацiѓся направа, i лязо ѓдарыла па цвёрдай глiне. Пакуль мой нападаючы аднаѓляѓ раѓнавагу, яе, разгарнуѓся i жорстка ѓдарыѓ яго эга нагой. Яе пачуѓ храбусценне эга костак. Ён з гучным крыкам звалiѓся на зямлю побач са мной.
  
  
  Калi б ёй быѓ гучны, як звычайна, гэта быѓ бы эга нiтка. Але я не спяшаѓся выкарыстоѓваць створаныя мной перавагi. Калi яе, устаѓ на каленi, афрыканец ужо стаяѓ, i яго твар прамiльгнула адчай. Ён зноѓ замахнуѓся на мяне, i на гэты раз дуга была шырокай. Лязо рассекло рукаѓ маёй кашулi, разразаючы яе ѓнiз. Яе ѓдарыѓ яго эга сваiм асколкам i зрабiѓ неглыбокую рану на яго грудзях. Ён яшчэ раз крэкнуѓ i ѓдарыѓ мяне пангой ѓ галы, калi яе ѓпаѓ на пень. Сiла качанаѓ прымусiла эга страцiць раѓнавагу i звалiцца на маю правую руку. Яе, схапiѓся левай рукой за эга iрваны каѓнер, адкiнуѓ эга галаву назад i правёѓ металiчным асколкам у эга горла.
  
  
  Кроѓ залiла мой твар, i грудзi, калi афрыканец гучна ахнуѓ i сутаргава пацягнуѓся да перерезанному горла. Ён упаѓ тварам унiз, усё яшчэ чапляючыся за горла, а затым скацiѓся на цвёрдую зямлю, нерухомы.
  
  
  Цяжка дыхаючы, яе адкiнулася на адзiн локаць. Ёй быѓ злы на тое, што выдаткаваѓ на гэты бой важную энергiю, неабходную для выжывання, але быѓ удзячны за тое, што застаѓся жывы. Калi яе думках адзначыѓ небяспека куста на месцы крушэння, яе забыѓся аб адным: чалавеку. Здавалася, што мужчына заѓсёды быѓ першым у спiсе. Калi вы проигнорируете гэты фактар, вы можаце памерцi раней, чым кусты заб'юць вас.
  
  
  Па крайняй меры, у гэтай сiтуацыi ѓ мяне быѓ адзiн факт. Гэтыя людзi прыйшлi з заходняга напрамку, а не з паѓднёва-заходняга, якое яе ѓзяѓ. Магчыма, яны праехалi праз вёску, цi дзе-то пакiнулi дарогу. Тое ж самае можна сказаць i аб кiрунку, у якiм яны накiроѓвалiся. Яе слаба падняѓся i абраѓ заходнi кiрунак.
  
  
  Гарачае афрыканскае сонца хiлiцца да неба, калi яе зноѓ здаѓся. Яе ѓпаѓ у высокую траву, гадаць, цi ёсць яшчэ хоць якi-небудзь шанец выжыць. Мне вельмi патрэбна была вада. На мове i ѓ роце не было нiякiх пачуццяѓ. Яе ляжаѓ i глядзеѓ, як скарпiён павольна паѓзе mimmo мяне па траве. Я не ведаѓ, цi змагу яе зрушыцца з месца, калi ён нападзе, але, падобна, ён мяне не заѓважыѓ. Праз iмгненне ён сышоѓ. Яе скривилась i зайздросцiла эму, таму што ѓ яго не было праблем з выжываннем, па меншай меры, у дадзены момант. Здавалася трохi iранiчным, што гэты вiд паѓзе па паверхнi планеты больш чатырохсот мiльёнаѓ гадоѓ, задоѓга да з'яѓлення дыназаѓраѓ, i што ён, верагодна, з'явiцца на Зямлi задоѓга да знiкнення чалавека. Як-то гэта здавалася несправядлiвым, але тады ёй быѓ прадузята.
  
  
  Пакуль яе ляжаѓ там, яшчэ адзiн гук ѓдарыѓ у мае вушы. Гэта было аддаленае гудзенне, мала чым што адрознiваецца ад ранейшага гудзення мух. Але гэты гук хутка шталь гучней i шталь вядомым, як у аѓтамабiльнага рухавiка.
  
  
  Яе прыѓзняѓся i схiлiѓ галаву, каб пачуць. Так, гэта была нейкая машына. Яе няѓпэѓнена падняѓся i накiраваѓся да гуку. Я не бачыѓ нiчога, акрамя травы i рэдкiх дрэѓ. Але шум наблiжаѓся з кожнай секундай.
  
  
  "Добры дзень!" Яе, крыкнуѓ праз траву. "Гэй, сюды!"
  
  
  Яе спатыкнуѓся i ѓпаѓ. Зноѓ няѓпэѓнена падняѓшыся на ногi, яго зноѓ пахiснуѓся наперад. Праз iмгненне яе ѓбачыѓ гэта - лендровер, пыльны i падрапаны, натыкаючыся на другарадную дарогу, якая займаецца была не чым iншым, як следам у траве. Ровер, адкрыты аѓтамабiль, быѓ заняты двума мужчынамi, якiя мяне не бачылi, так як ён падышоѓ да блiжэйшай кропцы дарогi, i працягнуѓ свой шлях.
  
  
  Яе крыкнуѓ. - "Добры дзень!"
  
  
  Яе нязграбна прабiраѓся па траве i нарэшце дабраѓся да дарогi. Яе зноѓ закрычаѓ, калi дабраѓся да месца. Яе, хiстаючыся, як п'яны пабег за машынай, але ѓпаѓ тварам унiз.
  
  
  Яе ляжаѓ i лаяѓся ѓголас, адчуваючы, як у грудзях падымаецца адчай. Гэтая машына можа быць маiм апошнiм шанцам на выжыванне.
  
  
  Затым яе пачуѓ, як "ровер" запаволiѓся i спынiѓся. Яе паспрабаваѓ устаць, каб штогод, што здарылася, але сiл у мяне не было. яе
  
  
  пачуѓ, як рухавiк працуе на халастым ходу, затым "ровер" зноѓ уключыѓ першую перадачу, разгарнуѓся на дарозе i накiраваѓся да мяне. Яны альбо чулi мяне, альбо ѓсё-ткi бачылi.
  
  
  Праз некалькi секунд машына спынiлася каля мяне, рухавiк заглух, i ён пачуѓ, як двое мужчын размаѓляюць з брытанскiм акцэнтам.
  
  
  "Госпадзе, гэта еѓрапеец".
  
  
  "Што ён робiць тут, у кустах, адзiн?"
  
  
  "Можа, нам варта спытаць эга".
  
  
  Неѓзабаве халодная вада пацякла мне ѓ рот, пралiлася на маю брудную кашулю спераду, i яе зноѓ адчуѓ сваю мову.
  
  
  "Божа мой, мужык, што здарылася?"
  
  
  Яе засяродзiѓся на двух мясiстых асобах, схiлiлiся мной назаѓжды. Гэта былi белыя родезийцы сярэднiх гадоѓ, верагодна, джэнтльмены-фермеры, якiя правялi дзень у пустынi.
  
  
  "Авiякатастрофа", - адказаѓ я. "Я сышоѓ ад гэтага".
  
  
  Калi яны пасадзiць мяне ѓ усюдыход, яе ведаѓ, што дабраѓся. Але я не мог забыць, што цела Алексiса Саломоса пажыраюць гiены па-на каго-то ѓ Афiнах. Яе, спадзяваѓся, што Дэвiд Хок дазволiць мне ѓглыбiцца ѓ тое, што адбывалася ѓ Апалону-бiлдынг, каб высветлiць, цi сапраѓды Адрыян Стаѓрас у зале ѓ Бразiлii, як усе думалi. даѓно не бачыѓ.
  
  
  Трэцяя кiраѓнiк.
  
  
  "Ты не вельмi добра выглядаеш, Нiк".
  
  
  Дэвiд Хок, дырэктар суперсекретного амерыканскага агенцтва AX, трымаѓ у пальцах правай рукi кароткую цыгару, нахiлiѓшыся наперад на сваiм шырокiм стале вакол чырвонага дрэва. Мы сядзелi ѓ эга ѓ офiсе штаба-кватэры AX, якая займаецца была па-майстэрску схаваная ѓ арандаваным памяшканнi Amalgamated Press & Wire Services DuPont Circle ѓ Вашынгтоне.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на яго з крывой усмешкай. "Oni гатэляѓ, каб яе яшчэ ненадоѓга затрымаѓся ѓ бальнiцы ѓ Солсберы. Але ты ж ведаеш, як хутка мне становiцца сумна. Калi яе бледны, гэта таму, што мне не трэба сонца i добры хочацца вакол выразкi. Што ты думаеш пра гiсторыю Саломоса? "
  
  
  Хоук зацягнуѓся цыгарай i выпусцiѓ у мой бок кольца дыму. Седзячы за вялiкiм сталом, ён выглядаѓ маленькiм i худым, з эга, ускудлачаны сiвымi валасамi i тварам фермера па Канэктыкута. Але я ведаѓ, што гэты далiкатны погляд зманлiвы. Ён быѓ сапраѓднай дынама-машынай.
  
  
  "Гэта мяне трохi палохае", - сказаѓ ён. "Яшчэ мяне палохае тое, што ты ледзь не загiнуѓ памiж заданнямi. Яе нiколi не бачыѓ чалавека, якi так лёгка знаходзiѓ праблемы".
  
  
  Яе, пацiснуѓ плячыма. "Саломос быѓ iншым. Маiм i AX. Ён iso усiх сiл стараѓся дапамагчы нам знайсцi Барысава, памятаеш?"
  
  
  "Так, яе памятаю", - цвяроза сказаѓ Хоук. "Што ж, ваша родезийская выхадка скончана, таму мы яе адкiнем. Што тычыцца вырашэння таго, што Адрыян Стаѓрас можа планаваць змова супраць грэцкага ѓрада, яго б не шталь выпускаць эга".
  
  
  "Ён усё яшчэ валодае плантацыяй ѓ Бразiлii?"
  
  
  "Паводле нашых крынiцаѓ, гэта ѓсё яшчэ эга штаба. У нас чыстая нядаѓняга справаздачы". Хоук адкiнуѓся на спiнку свайго вялiкага скуранога крэсла. "Калi гэта сапраѓды быѓ Стаѓрас, якога ваш iншы бачыѓ якiя выходзяць па пентхауса Минуркос, мы вызначана сутыкнулiся з цiкавай сiтуацыяй. Мары аб кiраваннi цэлай краiнай вельмi добра спалучаюцца з тым, што мы даведалiся пра nen".
  
  
  Хоук вывучаѓ свае кастлявыя суставы. Адрыян Стаѓрас заѓсёды быѓ неѓротыком, магчыма, псiхапатам. Акрамя таго, што ён кiраваѓ у Бразiлii паспяховай групай кантрабандыстаѓ, якую ѓрад не змагло лiквiдаваць, ён таксама здзяйсняѓ палiтычныя забойствы, па апошнiх якiх, як мяркуюць, было забойства iзраiльскага чыноѓнiка Мошэ Бен-Ханаана ".
  
  
  "Тады ёй так разумею, што AX цiкавiцца гiсторыяй Алексiса Саломоса", - сказаѓ я.
  
  
  "Баюся, што так i павiнна быць. I яе, мяркую, што, паколькi вы лiчыце сябе Саломоса сваiм сябрам, вы гатэлi б атрымаць гэта заданне".
  
  
  "Так, сэр, яе б гатэль гэтага".
  
  
  Хоук пагасiѓ цыгару ѓ блiжэйшай попельнiцы. "Мой першы iмпульс - сказаць" не", i перадаць справу iншаму па матэматыцы. Вы ведаеце, як я яе стараюся пазбягаць асабiстага ѓдзелу агента на заданнi".
  
  
  "Для мяне важна, каб забойца Алексiса не выйшаѓ на свабоду", - цiха сказаѓ я.
  
  
  "Добра. З гэтым ты справiшся. Але будзь асаблiва асцярожны, Нiк. Думаю, лепш за ѓсё паехаць у Рыа i пагаварыць з тамтэйшым супрацоѓнiкам ЦРУ. Даведайцеся, у зале цi Стаѓрас за межамi краiны, i дзе ён праводзiѓ свой час. Тады, калi вашы зачэпкi прывядуць вас у Афiны, iдзi туды. Проста трымай мяне ѓ курсе ".
  
  
  Яе, усмiхнуѓся. - "Хiба я не заѓсёды гэта раблю?"
  
  
  "Што ж, часам вы забываеце, што тут ёсць людзi, якiя сядзяць на сваiх маркотных працоѓных месцах, i ѓ ih абавязкi ѓваходзiць кiраванне шоѓ". Эга голас набыѓ той рэзкi тон, якi часам здараѓся, калi ён казаѓ аб пратаколе i парадку падпарадкавання. "Калi вам спатрэбiцца дапамога ѓ любы момант, папытаеце пра гэта. Мы тут для гэтага".
  
  
  "Вядома."
  
  
  Ён адкрыѓ скрыню свайго крэсла i досталь канверт. Эга вочы пазбягалi маiх. "Я прадказваю вашу просьбу i маю магчымую саступку вам, яе прадбачлiва, калi не мудра, купiѓ свой бiлет".
  
  
  Яе ѓсмiхнуѓся. "Дзякуй." Яе пацягнуѓся праз крэсла i ѓзяѓ канверт.
  
  
  "Табе лепш пачакаць, каб убачыць, як усё гэта скончыцца, перш чым ты вырашыш, выклiкаѓ яе табе якую-небудзь паслугу", - адказаѓ Хок.
  
  
  На наступны вечар яе сел на рыбалку Pan Am ѓ Рыа-дэ-Жанейра. Яе адпачываѓ увесь
  
  
  дзень, i зноѓ адчуваѓ сябе, як ранейшы. Палёт прайшоѓ без здарэнняѓ, але я ѓвесь час думаѓ аб тым адным у маленькiм самалёце Мунi, калi Саломос паказаѓ мне вельд, аб непрыемнасцях i аварыйнай пасадцы, i аб тым, як труп Саломоса выглядаѓ на гарачым сонца.
  
  
  На наступную ранiцу яе прыбыѓ у Рыа, i пасялiѓся ѓ гатэлi "Фларыяна", недалёка ад палаца Копакабана. Гэта было ѓсяго ѓ квартале ад пляжу, i ѓ nen панаваѓ водар каланiяльнай Бразiлii. У пакоi быѓ потолочный вентылятар i дзень з жалюзi, а з вузкага балкона адкрываѓся невялiкi вiд на мора.
  
  
  У Рыа было гарачага. Усе бразiльцы, якiя змаглi туды дабрацца, былi на пляжы, i большасць вакол iх, павiнна быць, былi ѓ раёне Копакабана, побач з гатэлем. Прадказваю спякоту, яе захапiѓ з сабой камвольны касцюм па трапiчнай воѓны. У апоѓднi яе прыняѓ душ, надзеѓ лёгкi касцюм па-над Вiльгельмiны, майго Люгера i Х'юга, штылет у ножнах на правую руку, i пайшоѓ паабедаць у адзiн вакол маiх любiмых маленькiх рэстаранчыкаѓ, Chale Rua da Matriz 54. У гэты рэстаран раней быѓ каланiяльным домам i да гэтага часу тхара абстаѓлены каштоѓнымi прадметамi даѓнiны i карцiнамi. Рабы-негры абслугоѓвалi столiкi i заляцалiся за барам. Яе замовiѓ миксто чураско, якое складалася вакол кавалкаѓ ялавiчыны i свiнiны з гароднiнай, i адмовiѓся ад звычайнага отбивного, выдатнага мясцовага разлiѓнога пiва, для ну вельмi добрае вiно-Грандэ Uniao Франк. Але я яе толькi пачаѓ ёсць, калi ѓбачыѓ, што дзяѓчына увайшла i села за суседнi столiк. Яна была высокай i стройнай, а грыва вогненна-рудых валасоѓ рабiла яе малочна-белую скуру яшчэ бляднее. Яе асляпляльнае зялёнае мiнi-сукенка рэзка кантраставала з яе валасамi i адкрывала вялiкую частку доѓгiх iдэальных сцёгнаѓ i захапляльную дэкальтэ вышэй талii. На ёй былi зялёныя балетныя тэпцiкi, прыдатныя да сукенкi, i зялёныя бранзалеты на левай руцэ.
  
  
  Рудыя валасы, на iмгненне збiлi мяне з панталыку, але потым яе зразумеѓ, што калi бачыѓ яе ѓ апошнi раз, валасы былi кароткiмi i карычневымi. Гэта было ѓ Iзраiлi больш за год таму. Дзяѓчынку звалi Эрыка Нистром. Яна была членам iзраiльскай выведвальнай сеткi "Шын Бэт". Яе кодавае iмя было Полымя, калi мы з ёй працавалi разам, каб перашкодзiць расейскаму змовы супраць iзраiльскага ѓрада, але гэта iмя змянялася з кожным заданнем.
  
  
  Яе, устаѓ i падышоѓ да яе стала. Калi яна падняла свае доѓгiя вейкi, каб сустрэцца са мной поглядам, на яе твары расплылась ѓсмешка. "Ой!" усклiкнула яна. "Гэта ты. Якi прыемны сюрпрыз". Яна гаварыла па-ангельску без найменшага акцэнт.
  
  
  Бацькi Эрыкi былi скандынаѓскiмi габрэямi. Яе сям'я спачатку жылкi ѓ Осла, а затым у Капенгагене да таго, як эмiгравала ѓ Iзраiль, калi гэй было ѓсяго восем гадоѓ.
  
  
  "Я збiраѓся сказаць тое ж самае", - сказаѓ я. Мы з Эрыкам якiм-то iнтымны вечар у Тэль-Авiве, чакаючы прыбыцця кур'ера; гэта быѓ вечар, якi нам абодвум вельмi спадабаѓся. Цяпер яе вочы казалi мне, што яна ѓспомнiла гэта з пяшчотай. "Вы далучыцеся да мяне за маiм сталом?"
  
  
  "Ну, хто-то далучыцца да мяне пазней, Нiк. Не пярэчыш?"
  
  
  "Не тое каб не размаѓляць з табой", - сказаѓ я.
  
  
  Яна далучылася да мяне за маiм столiкам i замовiла лёгкi ланч для сябе, а трэцi чалавек, якi, як яна патлумачыла, быѓ агентам: "Ты выглядаеш вельмi добра, Нiк".
  
  
  "Ты павiнна была ѓбачыць мяне тыдзень таму", - сказаѓ я. "Мне падабаюцца рудыя валасы, Эрыка".
  
  
  Яна асляпiла мяне усмешкай. Доѓгi арлiны нос падкрэслiваѓ шырокi пачуццёвы рот. Вочы ѓ нах былi цёмна-зялёныя, а сукенка зiхацела. "Дзякуй", - сказала яна. "Яны мае, за выключэннем колеру. Гэта было нядоѓга, калi мы працавалi разам у Iзраiлi".
  
  
  "Я памятаю", - сказаѓ я. "Вы тут па справе?"
  
  
  "Так", - адказала яна. "А вы?"
  
  
  "Так", - усмiхнуѓся я. "Гэта заѓсёды бiзнес, цi не так?"
  
  
  "Амаль заѓсёды."
  
  
  Яе, успомнiѓ, як нядаѓна чытаѓ у газетах, што Iзраiль быѓ абураны забойствам Мошэ Бен-Ханаана i што ih прэзiдэнт прысягнуѓ дакапацца да сутнасцi. Менавiта ѓ гэтым забойстве амерыканская выведка лiчыла, што запричастным Адрыян Стаѓрас. Яе не мог не задацца пытаннем, цi была Эрыка ѓ Рыа, каб альбо выкрасцi Адрыяна Стаѓраса i павезцi ѓ Iзраiль, што было ѓ iзраiльскiм стылi, альбо забiць эга.
  
  
  Яе спытаѓ. - "Ты збiраешся прабыць у Рыа дастаткова доѓга, каб мы разам выпiлi i пагутарылi?"
  
  
  "Магчыма", - сказала яна. Ee рукi ссунулi дэкальтэ, калi яна дамаглася ih крэсла, i маё крывяны цiск паднялося на дзесяць пунктаѓ. Яе зялёныя вочы паглядзелi мне ѓ вочы i сказалi, што яна ведае, што я кажу не аб вiне i размове.
  
  
  Яе ѓзяѓ свой шклянку. Яна замовiла i вось падалi тое ж самае Grande Uniao Франк. "За гэтую магчымасць", - сказаѓ я.
  
  
  Яна ѓзяла сваю чарку i чокнулася з маiм. "Да гэтай пастановы".
  
  
  Мы як раз скончылi тост, калi з'явiѓся малады чалавек. Яе нават не бачыѓ яго, пакуль ён не ѓстаѓ побач з намi. Ён быѓ масiѓным, мускулiстым хлопцам з вельмi кароткiмi светлымi валасамi i цвёрдым квадратным тварам. Частка эга левага вуха адсутнiчала, але гэты дэфект не ѓдалася эга мужчынскi знешнасцi. На nen быѓ бэжавы гадовы касцюм, якi не цалкам хаваѓ выпукласць пад левай рукой.
  
  
  "Я спачатку не бачыѓ цябе, Эрыка", - сказаѓ ён даволi жорстка.
  
  
  гледзячы на мяне. "Я не чакаѓ, што ты будзеш з хема-то".
  
  
  Гэтыя словы былi задуманы як мяккi папрок. Яны казалi з вiдавочным акцэнтам. Яе ѓспомнiѓ фатаграфiю гэтага чалавека, у дасье iзраiльскай выведкi СЯКЕРА. Гэта быѓ Захар Грэйб, кат Шын Бэт". Мая тэорыя адносна эга i Эрыкi прысутнасцi ѓ Рыа, здавалася, ѓмацавалася.
  
  
  "Гэта стары яшчэ, Зак, - сказала Эрыка. "Ён працаваѓ са мной у Iзраiлi".
  
  
  Гареб заняѓ трэцяе месца. "Я ведаю, - сказаѓ ён. "Картэр, яе, мяркую".
  
  
  "Гэта правiльна."
  
  
  "Ваша рэпутацыя апярэджвае вас".
  
  
  Эга манеры былi рэзкiмi, амаль варожымi. Яе адчуѓ эга, рэѓнасць па нагоды таго, што я ведаю Эрыку. Перш чым яе паспеѓ адказаць эму, ён павярнуѓся да яе. "Вы замовiлi вишисуаз, як я прапаноѓваѓ?"
  
  
  "Так, Зак", - сказала Эрыка, трохi збянтэжаная эга недахопам прыязнасцi. "Гэта будзе тут у блiжэйшы час".
  
  
  "Вишисуаз - адзiнае, што варта ёсць у гэтым рэстаране", - занадта гучна паскардзiѓся Зак.
  
  
  "Мне шкада, што табе не пашанцавала", - спакойна адказаѓ я. "Я лiчу, што большасць страѓ тут добра прыгатавана. Магчыма, потым вашага апошняга вiзiту яны змянiлi кухараѓ".
  
  
  Зак павярнуѓся i нацягнута ѓсмiхнуѓся мне. "Магчыма".
  
  
  Яе, вырашыѓ, што з гэтага моманту размова будзе менш, чым прыемным. Яе скончыѓ з ежай, таму патэлефанаваѓ афiцыянту, каб прынесцi чэк. Яе прапанаваѓ аплацiць усю вечарыну, але Зак хутка адмовiѓся.
  
  
  "Дзе вы спынiлiся?" - спытаѓ яе Эрыку.
  
  
  "У Корумбе на Авенида Рыа Бранка", - сказала яна.
  
  
  Зак ѓтаропiѓся на нах.
  
  
  "Пад якiм iмем?"
  
  
  Яна заколебалась. "Варгас".
  
  
  "Магу ёй патэлефанаваць вам туды?"
  
  
  "У вас будзе мала часу для зносiн",
  
  
  - хутка сказаѓ гэй, Зак.
  
  
  Яна праiгнаравала эга i мiла ѓсмiхнулася мне.
  
  
  "Так, ты можаш патэлефанаваць мне. Спадзяюся, мы зноѓ сустрэнемся, Нiк".
  
  
  Яго ѓстаѓ. "Пачуццi адзiн аднаго." Яе дакрануѓся сваёй рукой да яе руцэ, i нашы вочы на iмгненне сустрэлiся. Яе, ведаѓ, што Зак раѓнуе, i, паколькi ён мне не падабаѓся, яе разыгрываѓ гэта ѓ эга карысць. Ён сядзеѓ i глядзеѓ на мяне. "Вы пачуеце званок ад мяне".
  
  
  "Добра", - сказала Эрыка.
  
  
  Яе адвярнуѓся ад iх i выйшаѓ праз рэстарана. Калi яе выходзiѓ, ён амаль адчуваѓ вуглi ад варожасцi Зака на сваёй спiне.
  
  
  У той жа дзень яе падняѓся па канатнай дарозе на ѓражальную гару Корковадо, на вяршынi якой знаходзiлася велiзарная статуя Хрыста-Збавiцеля. Дабраѓшыся да месца, яе падышоѓ да смотровому брустверу, спынiѓся ѓ прызначаным месцы, i шталь чакаць. Хвiлiна праз пятнаццаць да мяне ѓ парэнчаѓ далучыѓся мужчына. Ён быѓ прыкладна майго росту, але зграбней. Хоць ён быѓ яшчэ не сярэдняга ѓзросту, яго доѓгi твар было пакрыта глыбокiмi маршчынамi. Гэта быѓ Карл Томпсан, i ён працаваѓ на ЦРУ.
  
  
  "Выдатны выгляд, цi не так?" - сказаѓ ён у якасцi ѓступлення, махнуѓшы рукой у бок горада, унiзе, якi ззяѓ белым на сонца i быѓ акружаны зялёнымi пагоркамi i кобальтовым морам.
  
  
  "Захапляльны дух", - сказаѓ я. "Як справы, Томпсан?"
  
  
  "Напрыклад, тое ж самае", - сказаѓ ён. "Тут было даволi цiха i з моманту апошняй зьмены адмiнiстрацыi ѓ Бразiлiа. Як справы ѓ AX ѓ гэтыя днi? Якое-то час вы, хлопцы, расстралялi больш боепрыпасаѓ, чым армiя ѓ Азii".
  
  
  Яе, усмiхнуѓся. "Часам так здаецца. Яе быѓ заняты, упэѓнены, што i ты".
  
  
  "А зараз яны пасадзiць вас на Адрыяна Стаѓраса".
  
  
  "Гэта правiльна." Яе назiраѓ, як круiзны лайнер, якi курсiруе па блакiтны & nb сваiм гладкiм носам, павольна ѓваходзiць у гавань. Там, унiзе, яна была падобная на цацачную лодку. "Калi вы ѓ апошнi раз бачылi эга?"
  
  
  Ён задумаѓся на iмгненне. "У нас ёсць кропкавае назiранне за плантацыяй. Пяць цi шэсць тыдняѓ таму бачылi, як ён пакiдаѓ гэтае месца. Мы думаем, што ён сеѓ у самалёт, якi накiроѓваецца у Мадрыд".
  
  
  "Гэты рэйс можна было працягнуць у Афiны".
  
  
  "Напэѓна, так. Эга там бачылi?"
  
  
  "Мы так думаем. Што адбываецца на плантацыi?"
  
  
  "Плантацыi - эга сапраѓдная штаба-кватэры. Тут, у Рыа, у яго ёсць падраздзяленне Apex Imports, i мы думаем, што кантрабанда ажыццяѓляецца праз гэтую кампанiю. Але ён не вельмi часткi наведвае ee офiсы, хоць эга iмя адкрыта асацыюецца з ёй. Прэзiдэнт кампанii здзяйсняе рэгулярныя паездкi ѓ Паракату ".
  
  
  "А голас дзе ѓ зале плантацыi?"
  
  
  Томпсан кiѓнуѓ. "Ён у зале побач з вёскай, у глушы. Эга ахоѓвае невялiкая армiя Стаѓраса, якая складаецца вакол былых зняволеных, палiтычных фанатыкаѓ i былых нацыстаѓ. Але цяпер там усяго толькi некаторая сiла".
  
  
  Яе спытаѓ. - "Вы не заѓважылi там нiчога незвычайнага?"
  
  
  "Што ж, калi вы маеце на ѓвазе навала людзей або зброi, рэѓматызму будзе адмоѓным. Але быѓ наведвальнiк, якога нiхто вакол нас раней не бачыѓ. З iмi тхара, як ён з'явiѓся са Ставросом дзевяноста дзён таму, мы амаль увесь час назiралi за iм. i нiхто не бачыѓ, каб ён пакiдаѓ гэтае месца. У гэтым няма нiчога незвычайнага, за выключэннем таго, што адзiн вакол двух маiх мужчын настойвае на тым, што новы хлопец, мужчына сярэднiх гадоѓ, у зале там у зняволеннi. Эга перакладалi вакол аднаго будынка ѓ iншае з узброенай аховай ".
  
  
  "Як выглядаѓ гэты чалавек?"
  
  
  Томпсан пацiснуѓ плячыма. "У нас ёсць эга фотаздымак, але гэта здалёк. Яму было каля пяцiдзесяцi, яе б сказаѓ, з кароткiмi цёмнымi валасамi, якiя сталi трохi сiвымi на скронях. Ён каржакаваты мужчына, якi заѓсёды носiць шаѓковыя кашулi ".
  
  
  Падобна на тое, гэта мог быць Минуркос, грэцкi суднаходны магнат, палiтычныя, прыкладання якога нядаѓна ѓзрушылi Афiны i ѓ пентхаусе якога бачылi Адрыяна Стаѓраса.
  
  
  "Магу яе атрымаць копiю фатаграфii?"
  
  
  "Гэта можна задаволiць", - сказаѓ Томпсан. "Паслухай, Картэр, напрыклад, на мiнулым тыднi нам прыйшлося часова скарацiць назiрання за плантацыяй да выбарачных праверак, i мне, магчыма, прыйдзецца цалкам вывесцi нашых людзей адтуль у наступныя пару дзён, таму што ёсць iншая праблема, якая займаецца паѓстала для нас. Вы хочаце, каб яе атрымаѓ дазвол адправiць чалавека назад з вамi? "
  
  
  "Няма, яе сказаѓ. "Хоук паабяцаѓ мне дапамогу, калi яна мне спатрэбiцца. Калi яе змагу атрымаць фатаграфiю?"
  
  
  "Як наконт сённяшняй ночы?"
  
  
  "Добра".
  
  
  "Мы выкарыстоѓваем трохi iншае месца для перадачы, - сказаѓ Томпсан. "Гэта гарадскi аѓтобус. Вы едзеце ѓ свой гатэль. Мой чалавек ужо будзе там. Вы пройдзеце ѓ заднюю пляцоѓку аѓтобуса, дзе нiхто не бывае, i зоймеце апошняе месца справа. Фатаграфiя будзе прымацаваная пад гэтым сядзеннем. . Аѓтобус будзе мець маркiроѓку Estrada de Ferro i даставiць вас у цэнтр, калi вы захочаце паехаць так далёка ".
  
  
  "Калi аѓтобус праязджае mimmo гатэля?"
  
  
  "У сем пятнаццаць. Аѓтобус будзе мець нумар адзiнаццаць".
  
  
  "Добра", - сказаѓ я. "I дзякуй."
  
  
  "У любы час", - сказаѓ Томпсан. Iмгненне праз ён сышоѓ.
  
  
  Лiжа, да вечара яе ненадоѓга зайшоѓ у офiс кампанii Apex Майстры. Ён размяшчаѓся ѓ адным вакол адрэстаѓраваных старых урадавых будынкаѓ, якiя апусцелi, калi сталiца пераехала ѓ Бразiлiа. Офiсы былi на тры пралёта ѓверх, i лiфт не працаваѓ.
  
  
  Яе, увайшоѓ у даволi маленькую прыёмную наверсе. Ад ѓздыму ѓ мяне на лбе выступiѓ пот, таму што кандыцыянер у будынку, здавалася, працаваѓ не лепш, чым лiфт, а ѓ Рыа быѓ душны дзень. Цёмнавалосая дзяѓчына села на металiчны крэсла i падазрона паглядзела на мяне, калi яе ѓвайшоѓ.
  
  
  "Я магу вам чым-небудзь дапамагчы?" - спытала яна па-партугальску.
  
  
  Ёй адказаѓ на англiйскай. "Яе гатэль б убачыць джэнтльмен Стаѓраса".
  
  
  Яе цёмныя вочы звузiлiся яшчэ больш. Калi яна зноѓ загаварыла, гэта было на ламанай англiйскай. "Я лiчу, што вы прыйшлi не ѓ тое месца, сеньёр".
  
  
  Яе сказаѓ. - "Ой?" "Але, спадар Стаѓрас сам сказаѓ мне, што я магу звязацца з iм праз кампанiю Apex Imports".
  
  
  "Сеньёр, джэнтльмен у Стаѓраса няма, тут у офiсе..."
  
  
  Дзверы ѓ асабiсты кабiнет адчынiлiся, i з'явiѓся здаравенны цёмнавалосы мужчына. Ён спытаѓ. - "Ёсць нейкiя цяжкасцi?". Эга тон нельга было назваць прыязным.
  
  
  "Я проста хацеѓ, спадар Стаѓраса", - сказаѓ я.
  
  
  "З якой мэтай?"
  
  
  Яе праiгнараваѓ грубасць. "Г-н Стаѓрас параiѓ мне набыць у яго японскiя фотаапараты оптам, калi яе звяжуся з iм тут". Яе дзейнiчаѓ азадачана. "Я не ѓ тым офiсе?"
  
  
  "Г-н Стаѓрас з'яѓляецца старшынёй савета дырэктараѓ, - сказаѓ цёмны чалавек, - але ѓ яго тут няма, офiсе, i ён не займаецца бiзнесам кампанii. Яго i далей прэзiдэнтам; вы можаце мець справу са мной".
  
  
  - Гэта сеньёр Карлас Пераканалi, - крыху ганарлiва умяшалася дзяѓчына.
  
  
  "Рады сустрэчы, сэр", - сказаѓ я, працягваючы руку. Ён прыняѓ гэта жорстка. "Мяне клiчуць Джонсан. Некалькi тыдняѓ таму яе выпадкова сустрэѓ мiстэра Стаѓраса ѓ рэстаране Chale. Ён сказаѓ, што вернецца праз паездкi па Еѓропе прыкладна ѓ гэты ж час, i што я магу звязацца з iм тут".
  
  
  "Ён усё яшчэ ѓ Афiнах", - сказала дзяѓчына.
  
  
  Пераканалi кiнула на нах пранiзлiвы погляд. "Як я ѓжо сказаѓ, з спадаром Ставросом тут нельга звязацца. Але я буду рады пераслаць ваш заказ".
  
  
  "Зразумела. Ну, яе сапраѓды гатэль мець з iм справу асабiста. Вы можаце сказаць мне, калi ён можа вярнуцца вакол Афiн?"
  
  
  Асобы Пераканаць перад эга ротам тузануѓся мускул. "Эга не чакаюць вакол Еѓропы на працягу некалькiх тыдняѓ, мiстэр Джонсан. Калi вы хочаце займацца бiзнесам, вам прыйдзецца мець справу са мной".
  
  
  Яе ѓсмiхнуѓся. "Я пазваню вам, мiстэр Пераканалi. Дзякуй за ваш час".
  
  
  Пакiнуѓ ёй ih глядзець мне ѓслед. Зноѓ выйшаѓшы на вулiцу, яе злавiѓ таксi i вярнуѓся ѓ свой гатэль. Заѓвага дзяѓчыны дало мне неабходнае пацвярджэнне, Адрыян Стаѓрас сапраѓды быѓ у Афiнах, як сказаѓ мне Саломос. I калi гэтая фатаграфiя апынулася здымкам Никкора Минуркоса, усё станавiлася цiкава.
  
  
  Яе прыняѓ душ i трохi адпачыѓ, затым сеѓ у аѓтобус нумар адзiнаццаць, вынiкаючы iнструкцыям Томпсана. Як ён i меркаваѓ, фатаграфiя была прымацаваная да сядзення ѓ невялiкiм карычневым канверце. Яе забраѓ эга, пайшоѓ у маленькае кафэ ѓ цэнтры горада, i замовiѓ добрае партугальскае вiно. Толькi пасля гэтага яе ѓзяѓ фатаграфiю вакол канверта i даследаваѓ яе.
  
  
  Як i сказаѓ Томпсан, малюнак было не вельмi добрым, хоць, несумненна, выкарыстоѓваѓся тэлеаб'ектыѓ. Гэта быѓ здымак трох мужчын, якiя толькi што выйшлi з дома ранча, i iшлi да лiчбавыя камеры. Мужчына пасярэдзiне быѓ тым, каго мне распавёѓ Томпсан, i, нягледзячы на невялiкi памер асобы, якое яе павiнен быѓ iдэнтыфiкаваць, у мяне не было асаблiвых сумненняѓ, паколькi яе параѓноѓваѓ эга з тварам, якое мне паказалi ѓ AX Па фатаграфiях, гэтым чалавекам на самай дэла быѓ Никкор Минуркос. Яе нiколi раней не бачыѓ iншых мужчын.
  
  
  Минуркос панура крочыѓ памiж двума iншымi.
  
  
  Нiхто вакол iх не размаѓляѓ, але мужчына злева ад Минурка, высокi, падобны на тевтонца, глядзеѓ на Минурка, як быццам толькi што загаварыѓ з iм, i чакаѓ адказу. Твар Минуркоса было змрочным i сур'ёзным.
  
  
  Яе сунуѓ фатаграфiю назад у канверт i сунуѓ у хвiлiну. Калi назiранне агентам ЦРУ было верным, тэорыя майго сябра Саломоса сапраѓды была даказаная. Якiм-то чынам Стаѓрас ѓзяѓ на сябе аперацыi Минуркоса ѓ Афiнах i задумваѓ пераварот ад яго iмя.
  
  
  Потым лёгкай ежы ѓ кафэ яе, патэлефанаваѓ у пакой Эрыкi Нистром ѓ гатэлi Corumba. Голас яе быѓ прыязным i цёплым. Яна сказала, што правядзе рэшту вечара ѓ адзiноце, адна, i што яна будзе рада, калi яе наведаю яе. Яны з Заком крыху пасварылiся, i ён у лютасьцi пайшоѓ у начны клуб.
  
  
  Прызначыѓшы спатканне ѓ дзевяць, яе вярнуѓся ѓ гатэль i патэлефанаваѓ Хоку. Ён адказаѓ стомленым голасам i актываваѓ скремблер на сваiм канцы лiнii, каб мы маглi казаць, не уводзячы ѓсё ѓ код.
  
  
  "Якi непадыходны гадзiну, Нiк, - сказаѓ ён крыху раздражняльна. "Здаецца, гэта адзiны раз, калi яе чую цябе ѓ гэты час".
  
  
  Яе, усмiхнуѓся. Яе мог уявiць сабе, як ён сядзiць за спецыяльным тэлефонам у сваёй суперсекретной кватэры, з ускудлачаны сiвымi валасамi, магчыма, у шаѓковай смокiнгу на тонкiм целе, i з непазбежнай цыгарай, зацiснутай у зубах.
  
  
  "Па крайняй меры, яе не ѓ спальнi нейкай дзяѓчыны", - сказаѓ яе з сумнеѓнай сумленнасцю.
  
  
  "Хм! Вечар яшчэ не скончыѓся, цi не так? Не падманвай мяне, мой хлопчык. Яе сам праз усё гэта прайшоѓ".
  
  
  Часам мне здавалася, што ѓ Хоука ёсць экстрасэнсорныя здольнасцi, якiя раскрываюць мае патаемныя думкi эга аналiтычнаму розуму.
  
  
  "Не, сэр", - прызнаѓся я. "Вечар яшчэ не скончаны. Але яго добра выкарыстаѓ першую частку эга, я думаю, што Минуркос - зняволены плантацый Стаѓраса, недалёка ад Паракату. Акрамя таго, ёй вядома, што Стаѓрас у зале ѓ Афiнах".
  
  
  "Што ж, - задуменна сказаѓ Хок, - гэта цiкава".
  
  
  "Гэта ѓзгадняецца з тэорыяй Саломоса".
  
  
  "Так ты збiраешся ѓ Паракату?" - спытаѓ Хоук.
  
  
  "На самай справе. Можа, яе змагу разабрацца ѓ гэтым. Томпсан па ЦРУ кажа, што плантацыi ѓ цяперашнi час слаба ахоѓваецца. Але ёсць ѓскладненнi".
  
  
  "Так?"
  
  
  "Тут, у Рыа, у зале стары яшчэ. Дзяѓчына, з якой яе працаваѓ у Iзраiлi над аперацыяй " ѓсёй тэрыторыi гатэля, а запаветная "".
  
  
  "Ах, так. Нистром. Чаму прыгожыя жанчыны, здаецца, iдуць за табой па ѓсiм адкрыты басейн?"
  
  
  Яе, усмiхнуѓся. "Не зайздросцьце, сэр. Як вы адзначылi, у вас таксама былi днi i ночы".
  
  
  З iншага абодва канца пачуѓся ѓздых. "Давай, Нiк".
  
  
  "Ну, сэр, мне прыходзiць у галаву, што мiс Нистром можа быць тут, у Бразiлii, у ён жа прычыне, што i яе. Цi, хутчэй, па для таго ж чалавека. Мы падазраём Стаѓраса ѓ забойстве Бэн-Ханаана, цi не так?"
  
  
  Невялiкае маѓчанне. "Так, мы ведаем. I яе б сказаѓ, вы адгадалi".
  
  
  "З ёй кат", - дадаѓ я. "Я думаю, яны палююць на Стаѓраса. Яны могуць не ведаць, што ён у Афiнах, у дадзены момант. Але я не хачу, каб мы ѓсе адначасова з'яѓлялiся на плантацыi i ѓ канчатковым вынiку страляѓ, iншы ѓ iншую, па памылцы або ђ адваротным выпадку вы сапсуеце працу. Мая iдэя складаецца ѓ тым, каб вы пацвердзiлi мiсiю Нистрома з дапамогай iзраiльскай выведкi. Вы стары яшчэ яе боса, Жыру, i я думаю, што ён пагодзiцца з вамi, у дадзеных пры iншых абставiнах.
  
  
  Ястраб крэкнуѓ ѓ знак згоды.
  
  
  "Калi гэта так, я думаю, нам усiм варта быць адкрытымi i сесцi, каб штогод, цi зможам мы дапамагчы аднаму сябру. Або, па меншай меры, трымацца далей iншая з другога".
  
  
  На гэты раз цiшыня зацягнулася. "Добра, мой хлопчык. Яе патэлефаную Жыру i звяжуся з табой".
  
  
  "Дзякуй", - сказаѓ я. "Я не рушу з месца, пакуль не атрымаю апавяшчэнне".
  
  
  Доѓга чакаць не прыйшлося. Праз гадзiну, незадоѓга да таго, як я паехаѓ у гатэль Эрыкi, мне патэлефанаваѓ Хоук. Павiнна быць, ён выцягнуѓ Жыру вакол смецця яшчэ да свiтання ѓ Ерусалiме. Рэѓматызму Жыру быѓ сцвярджальным, i мне было даручана адкрыта абмеркаваць лейцара Стаѓраса з Нистром, якая займаецца адказвала на заданнi, нават нягледзячы на тое, што з ёй быѓ Зак Гареб. Мне, калi кодавае слова, якое даказвала, што Жыру загадаѓ гэй абмеркаваць са мной сваю працу.
  
  
  Яе прыбыѓ у пакой Эрыкi праз некалькi хвiлiна дзясятага. Яна сустрэла мяне ѓ дзень у кароткiм расслабляльную халаце, якi агаляла большую частку яе сцёгнаѓ. На ёй быѓ душны водар i шырокая пачуццёвая ѓсмешка.
  
  
  "Я думала, ты нiколi не дабярэшся сюды", - сказала яна, зачыняючы за мной дзверы i замыкаючы яе.
  
  
  Яе, увайшоѓ у пакой i агледзеѓ яе. Яна была больш маёй, i мне стала цiкава, дзелiць цi ee з ёй Зак.
  
  
  "Хочаш брэндзi? У мяне ёсць неоткрытой бутэлька, i гэта лепшае, што можна купiць у Рыа".
  
  
  "Гучыць добра, - сказаѓ я.
  
  
  Яна налiла два напою. Узяѓшы шклянку, яе дазволiѓ вачам лашчыць яе прыгожае твар. "Вы заѓсёды былi прыгожай дзяѓчынай, каб патрабаваць лепшага".
  
  
  "I ёй звычайна гэта разумею", - сказала яна. "Вы?"
  
  
  "Ты была ѓ мяне ѓ Тэль-Авiве", - сказаѓ ёй цiха i з усмешкай.
  
  
  Доѓгiя вейкi задрыжалi, калi яе вочы на iмгненне пазбягалi маiх. Калi яна зноѓ паглядзела ѓверх, яна ѓсмiхалася. Яе, працягнуѓ руку i дакрануѓся да яе шчакi. Яна зрабiла глыток брэндзi. Яе заклаѓ руку
  
  
  на яе тонкую талiю i прыцягнуѓ яе да мяне. З нах пахла соладка i было мякка.
  
  
  "Памятаеш тую ноч, Нiк?" - выдыхнула яна мне ѓ вуха. "Вы сапраѓды памятаеце, што гэта, як i яе?"
  
  
  "Я памятаю."
  
  
  "Гэта было вельмi добра, цi не так?"
  
  
  "Вельмi."
  
  
  Ставiм шклянкi на блiжэйшы столiк. Яе прыцягнуѓ ee да сабе i дакрануѓся да яе вуснаѓ сваiмi. Яе мова пракраѓся ѓ мой рот.
  
  
  "Божа, Нiк", - прамармытала яна.
  
  
  Яе праводзiѓ рукамi па яе ягадзiцах, адчуваючы выгiбы, якiя спускаюцца да ee клубах. Пад маiм дакрананнем яе сцягна пачалi павольна калыхацца.
  
  
  Яна асцярожна адштурхнула мяне ад сябе i выключыла брылёѓ. Затым яна пачала павольна i прыгожа распранацца. Пад халатам на ёй былi толькi маленькiя трусiкi бiкiнi. Ee грудзей нецярплiва цягнулiся да мяне, калi яна здымала халат з плеч. Ee грудзi была поѓнай, саспелай i малочна-белай. У iншы момант невялiкi кавалак нiжняга бялiзны саслiзнуѓ з яе сцёгнаѓ i сцёгнаѓ i тонкай кучай ѓпаѓ на падлогу.
  
  
  Эрыка адкрыта паглядзела на мяне, дазваляючы погляду слiзгаць па мойму на голае цела ѓ паѓзмроку пакоя.
  
  
  "Прыгожа", - пракурняѓкала яна. "Так шмат цвёрдых цяглiц".
  
  
  Яе прыцягнуѓ яе да сябе, адчуваючы яе галiзну супраць маёй. Яна праводзiла рукой па маiх грудзях i плячах, рухаючыся ѓнiз па маiм целе. Яна гладзiла мяне, лашчыла мяне, займалася са мной каханнем сваiмi рукамi, пакуль мае пальцы даследавалi яе. Яе сцягна рассунулiся ад майго дотыку, i яна застагнала.
  
  
  Пад намi быѓ мяккi тоѓсты дыван. Эрыка апусцiлася на каленi на nen, дазваляючы сваiм рукам слiзгаць па маiм целе, калi яна спускалася. Яна ведала ѓсе спосабы распачаць мужчыну, i не сумнявалася ѓ ih выкарыстаннi. Праз iмгненне яе саслiзнуѓ побач з ёй, i груба штурхнуѓ яе спiной на тоѓсты калматы дыван. Яе, устаѓ над ёй на каленi, правёѓшы рукамi па ee грудзей. Яна ахнула. Мае доѓгiя сцягна абдымалi мяне. Яе правёѓ рукой па шаѓкавiстай ѓнутранай боку сцягна.
  
  
  "О так, - пракурняѓкала яна. Ee рот быѓ прыадчынены, прыгожыя зялёныя вочы прыкрытыя.
  
  
  Калi яе, увайшоѓ у нах, поѓны рот на iмгненне пашырыѓся, i лёгкая дрыготка прайшла па яе целе. Затым яна пачала рухацца разам са мной, яе пальцы схапiлi мае плечы, яе сцягна стулiлiся вакол маёй талii. Я не ведаю, як доѓга мы заставалiся зачыненымi разам, перш чым гэта скончылася для нас абодвух.
  
  
  Потым гэтага яе доѓга ляжаѓ з ёй, не хачу рухацца. Цёплае расслабленне паступова пранiкла ѓ самыя знешнiя валакна маёй плоцi i ѓ самыя патаемныя глыбiнi маёй душы.
  
  
  Пазней мы апранулiся, у такую гульню на маленькi канапка i дапiлi каньяк. Эрыка прычасала свае доѓгiя рудыя валасы, i яна выглядала такой жа свежай, як калi яго ѓвайшоѓ у пакой.
  
  
  "Я рада, што Зак не пастукаѓ у дзверы", - заѓважыла яна.
  
  
  "Ён, здаецца, вельмi раѓнiвым, Эрыка. Вы былi блiзкiя?"
  
  
  Яна паглядзела на мяне. "Аднойчы. Эга-iдэя, а не мая. I ён быѓ вельмi няѓмелым. Яе сказаѓ эму, што памiж намi больш нiколi не будзе нiчога фiзiчнага. Ён пакрыѓджаны на гэта. Яе не гатэля, каб ён удзельнiчаѓ у гэтым дэла, але мяне адкiнулi. Ён вельмi добра звяртаецца са зброяй ".
  
  
  "Ён павiнен будзе быць у гэтым заданнi, цi не так?"
  
  
  Яна задуменна паглядзела на мяне. "Так".
  
  
  "Эрыка, яе здагадалася, чаму вы ѓ Бразiлii. Здаецца, мы ставiм сабе аднаго i таго ж чалавека. Мой начальнiк звязаѓся з вашым, i ён пацвердзiѓ мае думкi. Мы абмяркуем гэтыя асобныя заданнi i будзем супрацоѓнiчаць яшчэ з адным, калi гэта здаецца выканальна ".
  
  
  Зялёныя вочы трошкi звузiлiся. "Жыру не быѓ на сувязi са мной i Заком".
  
  
  "У блiжэйшыя некалькi гадзiн вы атрымаеце тэлеграму. А пакуль мне, калi кодавае слова, якое павiнна дазволiць вам даверыцца мне. Словы - Галiяф".
  
  
  Яна глядзела са здзiѓленнем. "Гэта правiльнае слова!"
  
  
  "Жыру даслаѓ гэта".
  
  
  Яна налiла сабе яшчэ брэндзi. "Добра, Нiк. Але я яе пачакаю тэлеграмы, якая займаецца раскажа мне, наколькi яе свабоднай з табой". Яна ѓсмiхнулася i пацалавала мяне ѓ шчаку.
  
  
  Яе чакаѓ, што яна будзе асцярожная. Яна была добрым агентам. "Усё ѓ парадку. Яе проста распавяду вам некалькi сваiх iдэй. Цябе наогул не трэба казаць".
  
  
  "Гэта сумленна."
  
  
  "Мы абодва шукаем Фатаграфii Стаѓраса, але па розных прычынах". Яе твар было невыразным. Яна нiчога не раздавала. "Вы хочаце эга па для забойства Бен-Ханаана. Нам яшчэ не зусiм ясна, навошта ён патрэбен, але гэта можа быць звязана з грэцкай палiтыкай i выкраданнем Никкора Минуркоса".
  
  
  "Грэцкi суднаходны магнат?"
  
  
  "На самай справе. Ён можа быць у Паракату, i эга ѓтрымлiваюць супраць эга волi. Стаѓрас у зале ѓ Афiнах, так што вам прыйдзецца альбо дачакацца вяртання эга, альбо адправiцца за iм у Еѓропу. Але я думаю, што шлях да яго ляжыць праз усе, што мы можам вучыцца на Паракату, мне трэба пагаварыць з Минуркосом.
  
  
  "Калi табе цiкава, яе завязу вас дваiх са мной на Паракату. Гэта можа павысiць шанцы патрапiць туды. Абмяркуй гэта з Заком i дайце мне ведаць заѓтра, калi атрымаеш тэлеграму".
  
  
  "Калi б мы сапраѓды пераследвалi Стаѓраса, - сказала Эрыка, - цi не лепш было б нам адправiцца адкрытымi ѓ Афiны?"
  
  
  "Стаѓрас, як мяркуюць, робiць сваю часовую штаба-кватэру там, у пентхаусе Минуркоса, якi ѓяѓляе сабой сапраѓдную крэпасць. Вы не можаце проста штурмаваць гэта месца, вы i Зак. I ѓ тых рэдкiх выпадках, калi ён пакiдае гэтае месца можа быць гэтак жа складана,
  
  
  але Минуркос можа сказаць нам, як дабрацца да Стаѓраса ".
  
  
  Яна раптам змоѓкла, абдумваючы маё прапанову. Калi яна паглядзела на мяне, на поѓных вуснах з'явiлася лёгкая ѓсмешка. "Я звяжуся з табой заѓтра ранiцай, Нiк, дарагi".
  
  
  Яе, нахiлiѓся i дакрануѓся да яе вуснаѓ сваiмi. "Вы зробiце гэта." Яе ѓстаѓ, пацягнуѓся за зброяй i надзеѓ яго. Потым накiнуѓ паѓзверх iх пiнжак. "I трымай Зака на кароткiм ланцужку, добра?"
  
  
  Гэй, гэта спадабалася. Яна ѓсё яшчэ смяялася, калi яе выходзiѓ вакол пакоя.
  
  
  Чацвёртая кiраѓнiк.
  
  
  Яе думаѓ пра Адрыяне Ставросе, калi пакiдаѓ гатэль Эрыкi. Быѓ ужо познi вечар, i таксi не было вiдаць. Яе асцярожна шэл па праспекце Рыа-Бранка. Трапiць у штаба Стаѓраса на Паракату, нават з эга паменшанай аховай, можа быць даволi складана. У маленькай групы Стаѓраса была дрэнная рэпутацыя. Ён сабраѓ адкiды грамадства вакол сябе ѓ Паракату. Па сутнасцi, яны былi падобныя на яго самога, але без эга лiдэрскiх здольнасцяѓ. Успомнiѓшы пра яе, вырашыѓ, што Адольф Гiтлер, павiнна быць, пачынаѓ прыкладна так жа. У Германii 1930-х гадоѓ павiнна быць мала людзей, якiя сур'ёзна ставiлiся да экс-ефрейтору. Гэты прыклад быѓ урокам, якi павiнны засвоiць, але свет, здавалася, так i не асвоiѓ яго.
  
  
  Яе прайшоѓ некалькi кварталаѓ, не заѓважыѓшы таксi. Яе ѓваходзiѓ у зону крам i офiсаѓ на вулiцы. Калi яе, павярнуѓ у завулак, каб накiравацца да свайго гатэля, на iмгненне адмовiѓшыся ад транспарту, мяне падрыхтаваѓ сюрпрыз. На трэцiм вiтрыне па ценi выйшла цёмная фiгура i махнула мне кулаком. У кулаку быѓ нож.
  
  
  Калi пачалася атака, ён амаль мiнуѓ ѓваход. Калi б ён пачакаѓ яшчэ секунду, яе б эга наогул не ѓбачыѓ, атака была б паспяховай, i нож упiѓся бы мне ѓ спiну. Але ѓ сваiм iмкненнi выканаць працу ён рухаѓся занадта хутка, i яе злавiлi гэта рух перыферыйным зрокам.
  
  
  Калi нож трапiѓ мне ѓ спiну, яе рэзка павярнуѓся i выкiнуѓ левую руку, каб заблакаваць ѓдар, якi мне ѓдалося, але лязо прарэзаѓ тканiна маёй камзолы i кашулi, i ледзь ледзь рассекло маё перадплечча. Ёй дазволiѓ вазе чалавека панесцi эга да мяне. Затым яе, павярнуѓся, трымаючы эга ѓ руках, i ѓдарыѓ яго эга пра будынак побач з намi.
  
  
  На iмгненне яе падумаѓ, што гэта Зак, эга, рэѓнасць ѓзяла верх, таму што мужчына быѓ каржакаваты i моцным. Але калi разгледзеѓ яе лепей, яе ѓбачыѓ, што ён буйней Зака, i ѓ яго цёмныя валасы. Ён выглядаѓ бразiльцам i быѓ сапраѓдным галаварэзам.
  
  
  Свабоднай рукой яе пацягнуѓся да Вильгельмине, але нападнiк не збiраѓся дазволiць мне атрымаць гэта перавага. Ён зноѓ рэзка ѓдарыѓ яго нажом, на гэты раз целившись мне ѓ твар. Яе ѓхiлiѓся i часткова адхiлiѓ лязо, але яно порезало мне вуха. Ён падняѓ зброю ѓ трэцi раз i ѓдарыѓ мяне сваiм вагой.
  
  
  Эга iмпульс быѓ занадта моцным. Ён збiѓ мяне з нага, i мы разам ѓпалi на тратуар. Яе коратка ѓдарыѓ яго эга па скiвiцы правай, але ён, здаецца, нават не заѓважыѓ. Мы перакулiлiся адзiн раз, калi яе спрабаваѓ зберагчы сябе ад колючага нажа. Яе гатэль выняць Х'юга, мой штылет, але яго не мог вызвалiць руку i руку нам на iмгненне, каб дазволiць нажа слiзгануць ѓ маю далонь.
  
  
  На кароткi час вялiкi мужчына апынуѓся мной назаѓжды. Ён вылаяѓся па-партугальску i засмяяѓся ѓдарыѓ мяне ѓ грудзi. Нож быѓ не доѓгiм, лязо было даволi шырокiм, але лязо было заточана да бритвенной вастрынi. Ён цьмяна свяцiѓся ѓ ночы, калi яе схапiѓ эга руку з нажом у апошнi момант, перш чым лязо дасягнула маёй грудзей. Нашы рукi на iмгненне задрыжалi, пакуль ён спрабаваѓ усадзiць лязо да ѓпора. Яе вызвалiѓ правую руку i слепа ѓхапiѓся за эга твар, адчуѓ яе эга вочы i упiѓся ѓ iх паказальным i сярэднiм пальцамi. Сярэднiм пальцам яе праткнуѓ левае вочны яблык, а паказальным пальцам праткнуѓ правае. Вочны яблык лопнула, i мой вялiкi палец шталь мокрым.
  
  
  "Ааааа!" - крыкнуѓ нападнiк, хапаючыся за вочы свабоднай рукой i забыѓшыся пра нож у iншы. Ён зноѓ закрычаѓ i часткова звалiѓся з мяне.
  
  
  Падчас гэтага кароткага адпачынку Х'юга нарэшце слiзгануѓ ѓ маю правую руку. Яе толькi што злавiлi гэта, калi здаравяка дзiка закрычаѓ i зноѓ падняѓ нож, каб ѓсляпую ударыць iх. Яе ѓставiѓ штылет пад эга паднятую руку, i лязо ѓвайшло ѓ эга бок крыху нiжэй эга грудной клеткi i апусцiлася да самага абодва канца.
  
  
  Затым яе ѓбачыѓ, што застаѓся вачэй нападнiка глядзеѓ па-над маёй галавы ѓ цемру, i ѓ гэты момант яе выразна ѓбачыѓ шэрую вiльготнасць на яго правай шчацэ раздушаным пад вокам. Яе выцягнуѓ стылет па келiх, i ён цяжка ѓпаѓ на мяне, яго нож з грукатам стукнуѓся аб тратуар.
  
  
  Яе адштурхнуѓ цела i ѓстаѓ. Хутка азiрнуѓшыся вакол, яе, убачыѓ, што паблiзу няма пешаходаѓ, каб бачыць, што адбылося. Яе памацаѓ па кiшэнях гэтага чалавека i знайшоѓ у папернiку якiя-то дакументы. На адной вакол картак было пазначана, што ён супрацоѓнiк кампанii Apex Imports.
  
  
  Падобна на тое, яе выпусцiѓ на чалавека па iмя Пераканалi большае ѓражанне, чым яе думаѓ. Цi, можа быць, ён патэлефанаваѓ Ставросу ѓ Афiны, i Стаѓрас адмаѓляѓ, што калi-небудзь чуѓ абсталяваннем мне. Верагодна, Пераканалi вырашыѓ, што я нейкi палiцэйскi, якi лезе ѓ бiзнес Apex Imports. Або чалавек па ЦРУ, якому стала занадта цiкава. Хема б мяне нас думалi Пераканалi, ён, вiдавочна, вёѓ за мной сачылi i ведаѓ, дзе яе спынiѓся. У маiх iнтарэсах было пры першай жа рашэннi адправiцца ѓ Паракату.
  
  
  Пакiнуѓ ёй мёртвага бразiльца i хутка вярнуѓся ѓ свой гатэль. У тую ноч больш не было нiякiх здарэнняѓ, а ранiца наступiла без здарэнняѓ.
  
  
  Эрыка Нистром, Зак i яе сустрэлiся ѓ дзевяць ранiцы. у невялiкiм кафэ на Авенида Прэзiдэнце Варгас з выглядам на пагоркi ззаду цэнтра Рыа i маляѓнiчыя хацiны фавэл на схiле пагорка над горадам. Зак здагадаѓся аб маёй блiзкасцi з Эрыкам i быѓ незадаволены перспектывай працаваць са мной хаця б кароткi перыяд часу. Ён быѓ яшчэ больш варожа, чым раней. Эрыка атрымала закадаваную тэлеграму вакол Ерусалiма, у якой гэй, i Заку было загадана супрацоѓнiчаць са мной любым спосабам, неабходным для поспеху нашай агульнай мэты, каб спынiць Адрыяна Стаѓраса.
  
  
  "Калi табе патрэбна iнфармацыя ад Минуркоса, адпраѓляйся на Паракату", - шчыльна сказаѓ мне Зак, яго блакiтныя вочы ѓспыхнулi гневам. Эга кавы на стале перад iм застаѓся некранутым. "Наша населены пункт расii - знайсцi Стаѓраса i знiшчыць эга. Вiдавочна, мы не знойдзем эга ѓ Паракате".
  
  
  Эга суровыя вочы ѓпiлiся ѓ мае. Яе, павярнуѓся з iм да Эрике. Яна была вiдавочна засмучаная эга паводзiнамi. Яе спытаѓ. - "Што скажаш, Эрыка?"
  
  
  "Я ѓжо сказала Заку. Я думаю, што ваш падыход падыходзiць не толькi цябе, але i нам".
  
  
  Зак зашыпеѓ на нах. - "Твой мозг затуманены сэксам!" "Гэты мужчына, вiдавочна, ваш палюбоѓнiк. Усё, што ён кажа, здаецца вам разумным".
  
  
  "Калi Ласка, Зак!" - рэзка сказала Эрыка.
  
  
  "О, божа", - прамармытаѓ я, кiваючы галавой. "Паслухайце, мне не патрэбныя нiякiя выдасканаленыя любоѓныя выхадкi, якiя перашкаджаюць. Можа, ёй памыляѓся ѓ тым, што мы можам працаваць разам. Яе магу атрымаць дапамогу ад Хоука, проста папрасiѓшы. Цi, можа быць, з ЦРУ. Але я не пайду на аперацыю каб заблытацца з нейкiм бесклапотным баевiком, якi не можа трымаць свае асабiстыя пачуццi пад кантролем ".
  
  
  Твар Зака раптам пачырванеѓ, i ён ускочыѓ з крэсла. "Паслухай, Картэр ..."
  
  
  "Сядай!" - загадала Эрыка цiхiм, але уладным тонам.
  
  
  Зак кiнуѓ на нах суровы погляд, затым зноѓ сеѓ на сваё месца. Ён прабурчаѓ нешта сабе пад нос, але пазбягаѓ маiх вачэй.
  
  
  "Калi здарыцца яшчэ адна такая выхадка, нам прыйдзецца пагаварыць", - сказала Эрыка. "Ты разумееш, Зак?"
  
  
  Ён вагаѓся. Калi ён загаварыѓ, ён сказаѓ слова. "Так".
  
  
  "Памiж намi нiчога няма, Зак. Ты мяне слухаеш?"
  
  
  Ён пiльна паглядзеѓ на нах. "Вядома."
  
  
  "Памiж намi нiчога няма i нiколi не будзе. Так што ѓсё, што адбываецца памiж мной i Нiкам, не мае адносiны да вас. Калi мы хочам працаваць разам, вы павiнны гэта зразумець".
  
  
  Здавалася, ён трохi расслабiѓся. Ён зiрнуѓ на мяне, а затым на Эрыку. Эга кулакi сцiснулiся на стале. "Калi ты так кажаш."
  
  
  "Я сапраѓды так кажу. Цяпер яе збiраюся ѓ Паракату. Калi вы лiчыце, што такi план неразумны, яе пастараюся пазбавiць вас ад гэтага задання".
  
  
  Ён паглядзеѓ на нах, i эга твар змянiлася, i памякчэѓ. "Ты ведаеш, яе б не адпусцiѓ цябе без мяне". Эга вочы зноѓ сустрэлiся з маiмi. "Здаецца, вы з Картэрам кiруеце шоѓ. Калi вы пойдзеце, ёй пайду".
  
  
  Яе спытаѓ. - "I цi можам мы адкласцi спаборнiцтва па ухаживанию, пакуль яно не скончыцца?"
  
  
  "Ты чуѓ ee", - панура сказаѓ Зак. "Няма канкурэнцыi". Ён паглядзеѓ на сваю кубак з кавы.
  
  
  "Даруй, Зак", - сказала Эрыка.
  
  
  Ён згорбiѓся. "Калi мы адправiмся ѓ Паракату?"
  
  
  Яе вывучаѓ эга на iмгненне. Можа, усё-ткi атрымаецца. "Чым хутчэй, тым лепш."
  
  
  "Я ведаю, дзе можна арандаваць машыну", - сказала Эрыка. "Мы можам ехаць па дарозе Бразiлiа, якая займаецца большую частку шляху праходзiць праз лес Тижука".
  
  
  "На самой справе, - сказаѓ я. "Калi мы зможам атрымаць машыну сёння, яе прапаную з'ехаць сёння вечарам. Было б лепш ехаць ноччу праз гарачыя лiпкiя джунглi".
  
  
  "Мяне гэта задавальняе, - сказаѓ Зак.
  
  
  "Тады вырашана", - дадала Эрыка. "Зак, ты дапаможаш мне выбраць надзейны аѓтамабiль?"
  
  
  Ён зiрнуѓ на нах. На яго твары з'явiлася лёгкая ѓсмешка. "Мяркуючы па тым, што я чытаѓ пра Картэры, ён эксперт па аѓтамабiлях. Чаму б нам усiм не паехаць?" Ён запытальна паглядзеѓ на мяне.
  
  
  Яе затрымаѓ эга погляд на iмгненне. Так, у яго атрымаецца. "Я паклiчу нам на зборы", - сказаѓ я.
  
  
  * * *
  
  
  У той вечар мы выехалi. Па маёй рэкамендацыi Зак абраѓ для паездкi чорны седан BMW 3.0 CS. Эга характарыстыкi кiравальнасцi былi на вышынi, i ѓ яго была скрынка перадач, з якой было прыемна працаваць. Зак ехаѓ амаль да паѓночы, а затым-месца кiроѓцы заняѓ яе. Дарога не можа лiчыцца добрай, нават нягледзячы на тое, што гэта была шашы ѓ Бразiлiа i ѓнутраныя раёны. Тэхнiчнае абслугоѓванне ѓ цэлым было дрэнным, i ѓ некаторых месцах непраходныя джунглi, здавалася, былi гатовыя зноѓ захапiць вузкую паласу, прорезанную у ih складаць даляр.
  
  
  Частку дня мы адпачылi, рыхтуючыся да паездкi, але аднастайнасць паездкi не дазваляла
  
  
  расслабiцца. Мы ехалi ѓсю ноч i спалi двойчы на наступны дзень у самае спякотнае час: адзiн раз у машыне, седзячы, што было складана з-за камарову i спякоты, i зноѓ у брудным гатэлi ѓ маленькай вёсцы. Ён ноччу мы зноѓ доѓга ехалi, i на наступную ранiцу прыбытку ѓ Паракату.
  
  
  Гэта была вялiкая вёска з насельнiцтвам у некалькi тысяч чалавек, з гарадской плошчай i шматлiкiмi кантинами. Мы не спынiлiся на ёй, таму што гатэлi не прыцягваць да сябе ѓвагу. Было б лагiчна, калi б людзi Стаѓраса забаѓлялiся наведваннем вёскi, i адзiн праз iх мог бы з падазрэннем ставiцца да белых незнаемцаѓ.
  
  
  Дарога да плантацыi, калi яе можна было назваць дарогай, ляжалi ѓ пяцi мiлях ад Паракату. Гэта была грунтавая дарога з глыбокiмi каляiнамi, якiя амаль непрыкметна ѓрэзалiся ѓ джунглi пад вуглом дзевяноста градусаѓ да шашы. Машына павольна рухалася з Заком за рулём. Галiнкi вакол падлеску драпалi, цягнулi ѓ машыну i калолi нас праз вокны. Паколькi нам даводзiлася ехаць павольна, машыну апанавалi камары кусалi нас у любы адкрытае месца. Томпсан па ЦРУ паведамiѓ мне, што плантацыi ѓ зале амаль у дзесяцi мiлях ад дарогi. Мы збiралiся праехаць прыкладна паѓдарогi, i каб дабрацца так далёка, спатрэбiѓся амаль гадзiну. На шчасце, мы не сустрэлi беларусаѓ, якiя выязджаюць машын, таму што ѓ той момант мы не гатэлi, нiякiх адкрытых сутыкненняѓ.
  
  
  Напрыклад, у шосты мiлях ад шашы мы знайшлi месца, дзе можна было згарнуць на BMW з вузкай дарогi ѓ зараснiкi, так што ён быѓ даволi добра схаваны. Як толькi мы выйшлi, на нас напалi казуркi. Распылiлi рэпеленты i рушылi ѓ шлях.
  
  
  Прыкладна ѓ паѓмiлi ад асабняка Леа Стаѓраса ѓ стылi ранча расло высокае эѓкалiптавае дрэва. Дрэва стаяла па перыметры расчышчанай зямлi, побач з высокiм драцяным плотам, на ѓчастку, якi, па-вiдаць, калi-то быѓ часткай тэрыторыi, але з iмi тхор быѓ асвоены джунглямi. Некаторы час дрэва выкарыстоѓвалася ЦРУ, як назiральны пункт. Менавiта да гэтага дрэва яе вёѓ Эрыку i Зака, пакуль мы iшлi скрозь вiльготную лiпкую спякоту. Мы рухалiся прыкладна з гэта жа хуткасцю, што i машына, i прыбылi туды менш чым за гадзiну. Наверсе дрэва, прыхаваная ад погляду з плантацый, была бамбукавыя платформа, прымацаваная да галiн нiткамi пандану. Да ствала i галiнак у розных месцах былi прымацаваныя бамбукавыя прыступкi, каб палегчыць ѓздым.
  
  
  "Мы подимаемся туды?" - спытала Эрыка.
  
  
  Яе ѓдарыѓ камара. "Калi гэта хоць як-то суцяшае, то, хутчэй за ѓсё, не будзе такiх памылак".
  
  
  "Тады давай падымемся i застанемся на тыдзень", - сказаѓ Зак. Эга светлыя валасы зблыталiся на лбе, а кашуля колеру хакi, як i ѓся наша шведаѓ, была ѓ плямах банк.
  
  
  Яе, усмiхнуѓся эму. Усе эга дачыненнi да змянiлася з тых тхара, як Эрыка одернула эга, i ён, здавалася, прыняѓ той факт, што ён не прыцягваѓ яе фiзiчна. Яе, паглядзеѓ на рэвальвер "Смiт i Вессон" 38, якi ляжаѓ у пасавай кабуры на поясе, i быѓ рады, што ѓзяѓ эга з сабой. Эрыка была разумным агентам, але Зак быѓ мускулiстым. Ён быѓ экспертам па зброi i прывёз з сабой у машыне скрыню рознага зброi.
  
  
  Мы залезлi на дрэва. Прыкладна на паѓдарозе да вяршынi яе пачаѓ выпрабоѓваць новае павага да агентаѓ ЦРУ, якiм даводзiлася рабiць гэта рэгулярна падчас ih нядаѓняга засяроджанага назiрання. Калi мы падышлi да платформе, мы былi выматаныя. Эрыка ѓсё яшчэ нервавалася з ѓздыму i ён вышынi, на якой яна цяпер апынулася.
  
  
  Яна ахнула. - "Божа, яно таго каштавала?"
  
  
  Яе схапiѓ якi вiсiць на шыi магутны бiнокль i паглядзеѓ на плантацыю. Затым ёй паказаѓ на гэта. Яе спытаѓ. - "Што вы думаеце?"
  
  
  Яна паглядзела на тое, што мы з Заком ѓжо бачылi - адкрыты выгляд праз лiсце на ѓсю тэрыторыю фермы. З гэтага месца, назiральнiк у бiнокль мог бачыць, што адбывалася дзе-небудзь на плантацыi. Акрамя галоѓнага будынка, якiм было ранча, вакол яго была група iншых пабудоѓ, па большай частцы ззаду, якiя выглядалi як казармы i гаспадарчыя пабудовы. Гэта была ѓражлiвая зброi. Абгароджаная тэрыторыя была цалкам засаджаны дрэвамi i хмызнякамi, мелiся грунтавыя дарогi i месцы для паркоѓкi. За плотам знаходзiѓся ѓчастак, якi раней садзiѓ каѓчукавыя дрэвамi, калi тут жыѓ папярэднi гаспадар, але джунглi ih заглушылi парасткi.
  
  
  У Эрыкi быѓ бiнокль, i яна аглядала месца. Яна радасна ѓздыхнула. - "Ты меѓ рацыю, Нiк. Камары не могуць лётаць так высока".
  
  
  "Можа, мы памылiлiся", - сказаѓ Зак праз некаторы час. "З гэтай вiнтоѓкай з аптычным прыцэлам, якая займаецца ѓ мяне ёсць у машыне, яе мог бы сядзець тут i цэлы дзень забiваць людзей Стаѓраса.".
  
  
  Яе спытаѓ. - "Як вы збiраецеся вывесцi ih ѓсiх на вулiцу?" "I, выцягнуѓшы ну, як нам утрымаць ih там, пакуль мы ih прыбiраем?"
  
  
  "Акрамя таго, - дадала Эрыка, - калi мы атакуем звонку, у iх ёсць усе шанцы дабрацца да Минуркоса, перш чым мы гэта зробiм, i забiць эга ".
  
  
  "Гэта праѓда, - сказаѓ я. "I калi яны заб'юць яго, мы можам тут нiчога не пазнаць".
  
  
  "Гэта праѓда, што мы не можам паставiць пад пагрозу Минуркоса", - пагадзiѓся Зак. "Але тут яе мог бы выдатна выкарыстоѓваць вiнтоѓку. Якая жаль".
  
  
  Яе, падумаѓ, што Зак занадта гатэлi забiваць. Для яго гэта было занадта падобна на паляванне. Яе меѓ намер пазбавiцца ад любога, хто ѓстане ѓ мяне на шляху, але не бачыѓ сэнсу забiваць без патрэбы. Вы не маглi б судзiць, асуджаць i караць смерцю кожнага чалавека толькi таму, што ён працаваѓ на Стаѓраса.
  
  
  Наступныя некалькi гадзiн, да паѓдня, мы назiралi за плантацыяй, па чарзе ѓ бiнокль. Па ацэнцы ЦРУ, колькасць баевiкоѓ у гэтым месцы складала прыкладна паѓтузiна, i не больш за восем чалавек. Правёѓшы гэтыя гадзiны на платформе, назiраючы за прыходнымi i сыходзяць людзьмi, нашы ѓласныя назiраннi пацвердзiлi гэтую выснову. Калi супрацьстаянне разаѓецца, нас будзе як мiнiмум два да аднаго.
  
  
  Мы не бачылi Минуркоса, пакуль не пакiнулi платформу. Затым эга прысутнасцi на месцы было ѓстаноѓлена. Ён выйшаѓ, вакол будынка хлеѓ з iншым мужчынам, падышоѓ да галоѓнага ѓваходу ѓ маёнтак i ѓвайшоѓ. Яе ѓвесь час бачыѓ, эга ѓ бiнокль, i калi ён знiк ѓнутры, ён не сумняваѓся, што гэты чалавек, якога яе бачыѓ, быѓ Никкор Минуркос. Па крайняй меры, мы прыйшлi сюды не ѓ пагонi за прывiдам.
  
  
  Незадоѓга да таго, як мы зноѓ спусцiлiся з дрэва, яе паѓтарыць наш план ѓваходу.
  
  
  "Значыць так, - сказаѓ я, - мы вернемся да машыны i паедзем адкрыта да таго месца, як быццам мы лепшыя сябры Стаѓраса. Дазвольце мне пагаварыць з чалавекам каля брамы. Мы скажам мы па Бразiльскай лiгi, i калi мы ѓвойдзем ѓнутр, мы будзем настойваць на сустрэчы з Хайнцам Грубером, чалавекам, адказным за час адсутнасцi Стаѓраса. Яе проста спадзяюся, што яны яшчэ не ведаюць, як я выглядаю тут, на плантацыi ".
  
  
  Эрыка адкрыла сумачку на плячы, i выцягнула невялiкi кiрпаты бельгiйскi рэвальвер 25-га калiбра. Гэта быѓ прыгожы маленькi пiсталет з жамчужнай рукаяццю i мудрагелiстай гравiроѓкай. Яе ведаѓ, што яна можа страляць з яго, з-за маёй мiнулым сувязi з ёй. Яна праверыла эга i прыкладае назад у сумачку.
  
  
  "Усё будзе добра", - сказала яна.
  
  
  Зак таксама вельмi гатэль iсцi. "Мы разбяромся з iмi", - сказаѓ ён.
  
  
  "Так", - пагадзiѓся я. Гатэль бы яе быць цалкам упэѓненым.
  
  
  Пятая кiраѓнiк.
  
  
  Мы павольна ехалi апошнiя пяцьдзесят ярдаѓ да брамы. Дзяжурны туды ѓжо назiраѓ за нашым наблiжэннем. Ён быѓ апрануты ѓ штаны колеру хакi, як i мы, са складаны аѓтаматычнай вiнтоѓкай на плячы. Ён зняѓ эга i падрыхтаваѓ да дзеяння, назiраючы, як мы наблiжаемся.
  
  
  "Калi мы не пройдзем mimmo гэтага хлопца, гульнi з мячом скончана", - сказаѓ яе iм. "Так што гуляйце спакойна". Эрыка кiѓнула.
  
  
  "Так", - дадаѓ Зак. На nen, як i на мне, зноѓ была лёгкая куртка, каб хаваць зброю. Маё зброю было звычайным, але ѓ Зака быѓ неверагодны асартымент. Акрамя рэвальвера 38-га калiбру, ён насiѓ у кiшэнi невялiкi аѓтамат Sterling 380 PPL, а таксама схаваѓ кiдальны нож i пятлю ѓ сябе. Ён быѓ хадзячым арсеналам. Яе, спадзяваѓся, што гэта дапаможа яму было выжыць.
  
  
  Мы спынiлiся ѓсяго ѓ дзесяцi футах ад ахоѓнiка. Ёй быѓ за рулём, таму гучна i рашуча загаварыѓ з iм па-ангельску. "Добры дзень!"
  
  
  Ахоѓнiк падышоѓ да майго акна. Гэта быѓ злосны малады чалавек з цяжкiм шнарам на левай скiвiцы. Ён не адказаѓ на маю ѓсмешку.
  
  
  "Што табе тут трэба?" - ён запатрабаваѓ адказу, падазрона зазiраючы ѓ машыну. "Вы ѓрываецеся ѓ прыватную ѓласнасць".
  
  
  Яе сказаѓ. - "Гэй, праѓда!" " Мы сябры Адрыяна Стаѓраса".
  
  
  Ён уважлiва даследаваѓ маё твар. "Я не бачыѓ цябе раней. Хто ты?"
  
  
  Даѓ эму нашы выдуманыя iмёны. "Мы па Рыа", - сказаѓ ёй нядбайна. "Бразiльская лiга". Лiга была групоѓкай злачыннага свету ѓ Рыа, якая займаецца канкуравала са Ставросом ѓ сваёй кантрабанднай дзейнасцi. У AX былi прычыны меркаваць, што Стаѓрас нядаѓна спрабаваѓ аб'яднаць ih ѓ сваю групу, i Стаѓрас кiраваѓ усiм гэтым.
  
  
  "Калi вы па-Лiгi, што вы тут робiце?" - спытаѓ ахоѓнiк.
  
  
  "Стаѓрас запрасiѓ нас", - сказаѓ я. "I з-за цябе мы затрымлiваецца, ёй скажу пра гэта Ставросу".
  
  
  Ён паглядзеѓ на мяне. "Стаѓраса чыстых плантацый. Ён у камандзiроѓцы".
  
  
  "Ён сказаѓ, што гэта можа быць. Ён сказаѓ нам убачыць Хайнца Грубера".
  
  
  Майго веды iмя лейтэнанта Стаѓраса дае на гэтага чалавека ѓражанне. Ён задуменна пацёр рукой падбародак. "Добра, пачакайце тут".
  
  
  Ён вярнуѓся да брамы, а мы назiралi за кожным эга крокам. Пад невялiкiм навесам ён узяѓ з драѓлянага крэсла, што-то падобнае на вайсковую рацыю. Ён пагаварыѓ з iм пару мiн, слухалi, а затым паклаѓ эга назад, i вярнуѓся ѓ машыну.
  
  
  "Вы можаце ѓвайсцi ѓ сiстэму. Пад'язджайце да месца адкрытымi перад домам i прыпаркi. Вас сустрэнуць звонку".
  
  
  "Вельмi добра", - сказаѓ я.
  
  
  Ахоѓнiк адкрыѓ драцяную брамку. Яе доѓга глядзеѓ на пiсталет у яго пад пахай. З гэтым, напэѓна, яшчэ давядзецца лiчыцца. Ён махнуѓ мне праз вароты, i ѓзяѓ машыну.
  
  
  "Паехалi", - сказаѓ яе Эрике i Заку.
  
  
  Мы праехалi праз вароты, а яны за намi зачынiлiся. Зак ѓхмыльнуѓся, гледзячы, як вароты замыкаюцца.
  
  
  Яе ехаѓ па грунтавай дарозе да комплексу. Гэта было прыгожае месца: аркi, чырвоныя дробныя i бугенвиллии. Яе спынiѓся перад велiзарным глiнабiтныя домам, i мы выйшлi, вакол машыны, як толькi выйшлi чацвёра мужчын. Ставiм машыну памiж намi i ахоѓнiкам ля варот.
  
  
  Мужчыны, якiя супрацьстаялi нам, былi грубаватымi. Трое вакол iх, яны, што выйшлi першымi, былi апранутыя ѓ штаны колеру хакi, i ѓ кожнага быѓ пiсталет на сцягне. Одзiна вакол iх быѓ каржакаваты смуглявым мужчынам, падобным на бразiльца. Пачатку другой быѓ высокi худы хлопец з знешнасцю маладога Джона Кэррадайна, а трэцi быѓ падобны на амерыканскага хiпi з доѓгiмi валасамi i барадой. Мне не падабалася эга твар. Чацвёрты мужчына быѓ апрануты ѓ расшплены белую кашулю i строгiя штаны. Гэта быѓ высокi, добра складзены мужчына з седеющими валасамi i квадратным жорсткiм тварам. Ён павiнен быѓ быць былым нацыстам Грубером.
  
  
  Трое падначаленых разышлiся веерам, так што яны даволi добра акружылi нас. Ёй быѓ рады, што мы паставiлi машыну памiж сабой i ахоѓнiкам ля варот, якi знаходзiѓся прыкладна ѓ трыццацi ярдаѓ ад нас.
  
  
  "Гер Грубер?" Яе, кiѓнуѓ у бок чалавека ѓ белай кашулi.
  
  
  "На самай справе", - горда адказаѓ ён з моцным акцэнтам. Ён насiѓ такi ж пiсталет Люгер, як i мой, у пасавай кабуры. "I што гэта за сустрэча з Адрыянам Ставросом?"
  
  
  Зак i доѓгавалосы ацэньвалi iншы iншы. Каржакаваты мужчына па Стаѓраса, здавалася, прагнуѓ агалiць пiсталет на сцягне, а высокi, стройны хлопец не мог адвесцi вачэй ад Эрыкi.
  
  
  "Ён запрасiѓ нас сюды", - нядбайна адказаѓ я. "Мы прапанавалi эму партыю неразведзенага гераiну. У пары нашых дылераѓ праблемы i яны не могуць з гэтым справiцца. Ён, вядома, сказаѓ вам пра гэта?"
  
  
  Грубер нейкi час вывучаѓ мяне. "Не, - сказаѓ ён. "Вы амерыканец. Я не ведаѓ, што амерыканцы працуюць у Лiгу".
  
  
  "Жывыя i вучыся", - сказаѓ ёй эму.
  
  
  "А ты хто?" - спытаѓ ён Эрыку.
  
  
  "Габрэйка", - рашуча сказала яна.
  
  
  Эга вочы звузiлiся, i ён рэзка ѓсмiхнуѓся. "Вельмi цiкава", - заѓважыѓ ён, перакладаючы погляд з Эрыкi на Зака. "Ну, можа быць, мы зможам дамовiцца. Мы выберамся з-пад сонца, так?"
  
  
  "Гучыць, як добрая iдэя", - сказаѓ я. Яе спадзяваѓся як-небудзь аддзялiць Грубера ад астатнiх, калi мы апынемся ѓнутры.
  
  
  Але гэта было не так. Раптам з хаты выйшаѓ пяты мужчына; нашы погляды сустрэлiся, i мы адразу пазналi адзiн аднаго. Гэта была Пераканалi па офiсу Apex Imports.
  
  
  "Што тут адбываецца?" - спытаѓ ён Грубера. "Гэта той чалавек, якi гойсаѓ па горадзе. Яе, паслаѓ за iм чалавека, якi не вярнуѓся".
  
  
  Вочы Грубера звузiлiся, калi доѓгавалосы хлопец асцярожна выцягнуѓ рэвальвер. "Ах, так, - сказаѓ сабе Грубер. Эга вочы кiнулiся з майго асобы напружаныя Эрыкi i Зака, а затым зноѓ на мяне. "Хто ты на самай дэла?"
  
  
  Яе перавёѓ погляд з Пераканаць на Грубера. Астатнiя баевiкi яшчэ не агалiлi зброю. "Я той, хема сябе назваѓ. Як i ѓсе мы. Цяпер вы хочаце мець справу цi не?"
  
  
  "Чаму ён прыехаѓ у Apex, выдаючы сябе за законнага iмпарцёра?" - спытала Пераканалi. "Ён усё яшчэ кажа, што хоча японскiя камеры?"
  
  
  "Няма", - павольна сказаѓ Грубер. "Не зусiм. Вы можаце ѓвайсцi ѓнутр, мiстэр...".
  
  
  "Джонсан", - сказаѓ я.
  
  
  "Мiстэр Джонсан. Але спачатку мы павiнны праверыць, цi ѓзброеныя вы".
  
  
  Краем вока яе мог бачыць суровы погляд Зака, якi кiнуѓ на мяне. Ён не збiраѓся дазволiць гэтым людзям раззброiць сябе, i ён быѓ таго ж мноства. Калi б iм гэта ѓдалося, нiхто з нас, верагодна, нiколi б не пакiнуѓ гэта месца жывым. Яе кiнуѓ на Зака погляд, якi, як ён спадзяваѓся, сказаѓ эму, што я з iм.
  
  
  "Добра, гер Грубер, - сказаѓ я. Яе пачаѓ цягнуцца да Вильгельмине, маю 9-мм люгеру.
  
  
  "Ааа!" - сказаѓ Грубер, спыняючы мяне. "Я вазьму гэта, мiстэр Джонсан".
  
  
  Менавiта так яе i спадзяваѓся, што ён гэта зробiць. Як толькi ён палез у маю куртку, схапiѓ яе эга i моцнага схапiѓ за шыю пад эга падбародак. Доѓгавалосы нацэлiѓся мне ѓ галаву, Зак выцягнуѓ свой пiсталет 38 калiбра. Доѓгавалосы перавёѓ прыцэл з мяне на Зака i стрэлiѓ у той момант, калi Зак прысеѓ; лупiѓ вочы адляцела ад BMW ззаду нас. Пiсталет Зака адказаѓ адрывiстым ровам i ѓдарыѓ Доѓгавалосага выплат прама ѓ грудзi, адкiнуѓшы эга, назад да ляпны калоне, якая займаецца падтрымлiвала арачны праход ля ѓваходу ѓ будынак. Ён на кароткi час шырока разявiѓ рот i памёр перш, чым ѓпаѓ на зямлю.
  
  
  Затым многае адбылося адначасова або ѓ хуткай паслядоѓнасцi. Яе крыкнуѓ Заку, каб ён не стрэлiѓ, але было ѓжо позна. Ён прывёѓ у несамавiтае рух. Каржакаваты i высокi мужчына схапiлiся за пiсталеты, як i Эрыка. Пераканалi павярнуѓся i пабег да дома, а Зак стрэлiѓ i трапiѓ эму ѓ хрыбетнiк. Пераканалi закрычаѓ i ѓпаѓ тварам у пыл.
  
  
  "Трымайцеся, або яе заб'ю Грубера", - прыгразiѓ яе астатнiм баевiкам. Ёй дазволiѓ Х'юга, стилету, праслiзнуць ѓ маю руку, i цяпер моцнага прыцiснуѓ эга да горла Грубера. Яе пачуѓ гучны усхваляваны крык ахоѓнiка каля брамы ззаду мяне.
  
  
  Высокi хударлявы мужчына перастаѓ цягнуцца, але каржакаваты ѓжо выняѓ рэвальвер i прымусiѓ Зака страляць. Апусцiѓшыся на каленi каля седана, Эрыка здабывала вакол сумачкi кiрпаты рэвальвер. Каржакаваты баявiк стрэлiѓ i трапiѓ Заку ѓ грудзi. Зак развярнуѓся i зноѓ моцна стукнуѓся ѓ задняе крыло аѓтамабiля.
  
  
  Эрыка прицелилась i стрэлiла па бельгiйскага пiсталета, а каржакаваты баявiк схапiѓся за жыццём i закрычаѓ. Эга рэвальвер двойчы стукнуѓся аб зямлю, калi ён упаѓ бокам на плячо i ѓпаѓ на зямлю.
  
  
  Грубер атрымаѓ ад усяго гэтага ѓпэѓненасць i, пакуль маю ѓвагу было абстрагавацца, схапiѓ маю руку з нажом i здолеѓ адарваць яе ад свайго горла. Гэтым жа рухам ён ударыѓ мяне па левай назе i ѓдарыѓ галёнка i галёнка. Яе заворчал, i мая ѓлада аслабла. Затым ён выслiзнуѓ па маёй хiтрыкi, паварочваючы руку з нажом на хаду. Х'юга выслiзнуѓ ад мяне, калi мы абодва ѓпалi на зямлю побач з машынай.
  
  
  Убачыѓшы ѓсё гэта, высокi мужчына стукнуѓся аб зямлю i агалiѓ сваю зброю. Эрыка стрэлiла ѓ яго, але стрэл не трапiѓ. Ён адкрыѓ агонь у адказ i падрапаѓ метал на машыне побач з яе плячом. Яе бачыѓ, што яна ѓ бядзе. Яе ѓдарыѓ Грубера, i ён упаѓ на спiну далей ад мяне. Схапiѓшы штылет па гразi ззаду нас, шпурнуѓ яе эга з-за рукi ѓ бок высокага чалавека, калi ён зноѓ прыцэлiѓся ѓ Эрыку. Штылет ѓдарыѓ яго эга ѓ грудзi, амаль бясшумна урэзаѓшыся ѓ яго. Эга вочы пашырылiся, пiсталет стрэлiѓ, i распырскаѓ бруд памiж намi. Ён упаѓ, схапiѓшыся за рукаяць нажа.
  
  
  Яе, чуѓ, як ззаду нас адкрываюцца вароты, калi рукi Грубера драпаюць мой твар. Яе зноѓ моцна ѓдарыѓ яго эга, i пачуѓ храбусценне костак ѓ эга скiвiцы. Iншы мой кулак ударыѓ яго эга па твары i зламаѓ эму нос. Ён упаѓ без прытомнасцi пада мной.
  
  
  Да нас дайшоѓ слабы голас Зака. - "Беражыцеся!"Яе, павярнуѓся i ѓбачыѓ, што стрэл не забiѓ яго. Ён з цяжкасцю падняѓся на ногi, i глядзеѓ на вароты.
  
  
  "Спускайся!" Ёй сказаѓ гэта Эрике, якая займаецца сядзела зусiм побач са мной, побач з чорным седанам.
  
  
  Ахоѓнiк нацэлiѓ аѓтамат у наш бок. Зак ѓстаѓ i зрабiѓ сваю зброю на мужчыну, але ахоѓнiк падстрэлiѓ яго. Па эга аѓтаматычнага стрэльбы прагрымела чаргу, раскапаѓ зямлю для Заком, а затым патрапiѓшы эму ѓ грудзi, перш чым яны пачалi адлятаць ад металу машыны. Мы з Эрыкам не рухалiся, калi Зак, мёртвы, стукнуѓся пылам аб спiну.
  
  
  Яе двойчы перакацiѓся ѓ нiтка машыны, каб апынуцца пад пярэднiм бамперам, на хаду выцягваючы свой Люгер. Калi яе дабраѓся туды, ахоѓнiк як раз пачынаѓ страляць у другi бок па пiсталета. Яе вырабiѓ тры хуткiх стрэлу ѓ яго, прытрымлiваючы iншую руку з пiсталетам. Кулi з "Люгера" трапiлi спачатку на плот ззаду яго, а затым у пахвiну ахоѓнiка i эга грудзi - менавiта ѓ такiм парадку. Аѓтаматычнае стрэльба стрэлiла ѓ кобальтовое неба, калi ён звалiѓся ѓ пыл. Затым раптам на тэрыторыi запанавала цiшыня.
  
  
  Яе ляжаѓ, пераводзячы дыханне. Дзе-то ѓ джунглях птушка абурана вiскнула ад нашага шуму. Яе быѓ увесь у пылу i бруду. Яе павольна падняѓся i дапамог Эрике падняцца на ногi. Яна са здзiѓленнем глядзела на Зака; яе твар быѓ белым.
  
  
  Яе, павярнуѓся да Груберу i ѓбачыѓ, што ён наблiжаецца. Яе, нахiлiѓся i некалькi разоѓ ударыѓ яго эга, i ён п'яна паглядзеѓ на мяне. Ён застагнаѓ. Яе ѓваткнуѓ "Люгер" эму ѓ твар. "Колькi мужчын у дом ахоѓваюць Минуркоса?" - запатрабаваѓ ответв яе.
  
  
  Ён паспрабаваѓ загаварыць, але эму было цяжка з-за вывiху скiвiцы. "Я ... не ..."
  
  
  Яго паху "люгер" эму пад падбародак. "Колькi?"
  
  
  Ён слаба падняѓ два пальца. Яе, павярнуѓся да Эрике. "Заставайся тут i назiрай за iм".
  
  
  Яна оцепенело кiѓнула.
  
  
  Яе, падышоѓ да пад'езда дома. Шырокая арачная дзверы была адкрыта. Яе, увайшоѓ у вялiкi вестыбюль як раз своечасова, каб ѓрэзацца ѓ смуглолицого мужчыну з аѓтаматам у руцэ. Яе стрэлiѓ па свайго люгера, i ён з ровам звалiѓся ѓ холе. Мужчына стукнуѓся аб сцяну побач з iм. Затым ён грувасткай кучай ѓпаѓ на невялiкi крэсла i цяпер ѓключае таксама эга, стукнуѓшыся аб падлогу.
  
  
  Мужчына выйшаѓ, вакол доѓгага калiдора злева ад мяне. Я пайшоѓ па калiдоры хутка, але асцярожна. Я не мог адкладаць пошукi Минуркоса, у адваротным выпадку ён, напэѓна, быѓ бы мёртвы, калi яго нарэшце гэта зрабiѓ. Можа быць, яны ѓжо забiлi яго.
  
  
  Усе дзень калiдоры, якiя, як я здагадаѓся, былi спальнямi, былi адкрыты, акрамя адной у канцы. Яе пачуѓ ѓнутры цiхi гук, калi спынiѓся перад iм. Глыбока ѓздыхнуѓшы, яе адступiѓ, i жорстка штурхнуѓ дзверы. Яна ѓрэзалася ѓнутр, i ён прайшоѓ ѓнутр.
  
  
  Вельмi худы i непрыгожы мужчына стаяѓ над Минуркосом, прывязаным да крэсла з прамой спiнкай, i целил пiсталет эму ѓ галаву. Нацiснуѓшы пальцам на спускавы кручок, ён павярнуѓся да мяне тварам, калi дзверы з трэскам адчынiлiся. Ён стрэлiѓ першым, але люта, i лупiѓ вочы прагрызла дрэва ѓ дзвярной скрынцы побач са мной. Яе стрэлiѓ па люгера i трапiѓ эму ѓ грудзi. Ён тузануѓся i ѓпаѓ на падлогу. Але ён не выпусцiѓ пiсталет. Ён зноѓ нацэлiѓся на мяне. У гэты раз яе апярэдзiѓ эга i стрэлiѓ эму ѓ твар, лупiѓ вочы прабiла эму галаву.
  
  
  Минурк агаломшана ѓтаропiѓся на свайго мёртвага выкрадальнiка, пакуль яе прыбiраѓ свой "люгер" у кабуру. Ён павольна паглядзеѓ на мяне.
  
  
  Яе спытаѓ. - "Никкор Минуркос?"
  
  
  "Так", - цiха адказаѓ ён. "Хто вы..."
  
  
  "Мы прыйшлi вызвалiць вас, мiстэр Минуркос, - сказаѓ я.
  
  
  Ён перарывiста ѓздыхнуѓ. "Слава Богу. Ён збiраѓся..."
  
  
  "Я ведаю." Яе развязаѓ яго, i ён падняѓся з крэсла, пацiраючы запясцi.
  
  
  "У цябе сапраѓды ѓсё ѓ парадку?" спытаѓ яе занепакоена.
  
  
  "Так, яе буду ѓ парадку". Ён пакiваѓ галавой i прамармытаѓ што-то па-грэцку. "Я не магу паверыць, што гэта сапраѓды нiтка".
  
  
  "Ну, у большасцi сваёй".
  
  
  Яе пачаѓ прасiць эга распавесцi сваю гiсторыю, калi пачуѓ стрэл з тэрыторыi. Яе ѓспомнiѓ Эрыку з немцам. Яе, павярнуѓся i кiнуѓся ѓ хол. "Эрыка!"
  
  
  Праз iмгненне яна мне адказала. "Я ѓ парадку". Перш чым яе паспеѓ зрушыцца ѓ пярэдняе фае, яна раптам падышла па за кута i падышла да мяне, сунуѓшы бельгiйскi рэвальвер у сумачку.
  
  
  Яе спытаѓ. - "Што, кравец вазьмi, здарылася?"
  
  
  "Грубер сустрэѓ безвременную скон". Яе вочы пазбягалi маiх.
  
  
  "Вы стралялi ѓ яго?" - спытаѓся ѓ яе.
  
  
  "Ён пачаѓ мармытаць вывiхнуты скiвiцай. Калi яе спытаѓ яго, што ён кажа, ён назваѓ мяне бруднай габрэйкай, i сказаѓ, што мне трэба было быць з iншымi, якiх ён бачыѓ, памерлымi ѓ Дахау. Ён не думалi, што габрэям варта дазваляць жыць у гэтым свеце з такiмi людзьмi, як ён. Таму яе звяртаецца эга ѓ iншы свет. Яе, спадзяюся, што для яго там дастаткова цёпла ".
  
  
  Нарэшце зялёныя вочы абуральна паглядзелi мне ѓ вочы, прымусiѓшы мяне падумаць . Яе, успомнiѓ, што сваякi яе бацькоѓ былi пакараныя нацыстамi ѓ Бухенвальдзе. Чаму-то я не змог нiчога прыдумаць, што б сказаць у абарону Хайнца Грубера.
  
  
  "Заходзьце i пазнаёмцеся з мiстэрам Минуркосом", - сказаѓ я.
  
  
  Мы ѓвайшлi ѓ пакой, i Эрыка ѓтаропiлася на труп на падлозе. Минуркос стаяѓ, прыхiнуѓшыся да блiжэйшай стагнаць. Ён выпрастаѓся, калi ѓбачыѓ Эрыку.
  
  
  "Мiс Эрыка Нистром", - прадставiѓ яе ih. "Iзраiльская выведка".
  
  
  Вочы Минуркос звузiлiся. Ён паглядзеѓ на мяне. "А ты?"
  
  
  "Мяне клiчуць Картэр. Нiк Картэр. Яе працую ва ѓрадзе ЗША ѓ тым жа якасцi, што i мiс Нистром. Мы прыйшлi сюды, каб вызвалiць вас i схапiць Адрыяна Стаѓраса".
  
  
  Минуркос адышоѓ ад сцяны. "Зразумела. Што ж, мiстэр Картэр, першае, што я хачу, як свабодны чалавек, - гэта кантакт з уладамi". Эга тон шталь падобны на тон дзелавога магната, размаѓляе са сваiмi падначаленымi. "Тады яе буду мець справу з Адрыянам Ставросом па-свойму меркаваннi".
  
  
  "Мiстэр Минуркос, - павольна вымавiѓ я, - у вас няма абсалютна нiякiх прычын што-небудзь рабiць гэта на дадзеным этапе. Усё, чым гэта можа скончыцца, - гэта бюракратызмам i затрымкай. Яе б аддаѓ перавагу, каб вы дазволiлi нам разабрацца з гэтым".
  
  
  Ён здаваѓся раздражнёным. - "Як я даведаюся, што ты той, хема ты сябе называеш?"
  
  
  "Вы ведаеце, што мы рызыкавалi жыццём, каб вызвалiць вас. На гэтым дэла мы страцiлi чалавека", - з'едлiва адказаѓ я. "Я думаю, гэта дасць нам перавага ѓ сумневах".
  
  
  Эга твар осунулось ад раптоѓнай стомленасцi. "Ты напэѓна мае рацыю. Калi ласка, даруй мяне. Ёй праз многае прайшоѓ".
  
  
  "Што тычыцца таго, што вы спраѓляецеся са Ставросом ѓ адзiночку, мiстэр Минуркос, - працягнуѓ я, - гэта даволi непрактычна. У гэтага чалавека ёсць цэлая армiя".
  
  
  Минуркос прыѓзняѓ бровы i надзьмуѓ палачак: "Добра, добра, мiстэр Картэр. Яе пайду разам з вамi i гэтай дзяѓчынай. Але калi яе ѓбачу ѓ якой-то момант, што вашыя метады не працуюць, яе павiнен буду ѓзяць сiтуацыю ѓ свае рукi ".
  
  
  Яе коратка ѓсмiхнуѓся. "Гучыць справядлiва", - адказаѓ я. - Вас выкраѓ Стаѓрас вакол Афiн?
  
  
  Минуркос сель на крэсла з прамой спiнкай, на якiм сядзеѓ, калi яго уварваѓся ѓ пакой. Ён сеѓ на яго тварам да нас.
  
  
  "Вы не паверыце, што гэты чалавек сообразителен", - павольна пачаѓ ён. "Я не лiчу сябе невiнаватым, мiстэр Картэр, але я яе нiколi не сустракаѓ нiкога, падобнага на Адрыяна Стаѓраса. Яе пераследваѓ iдэю пабудаваць флот вакол кiраваных кампутарам падводных нафтавых танкераѓ. Стаѓрас даведаѓся пра гэта i захацеѓ дапамагчы мне з гэтым - па меншай меры, ён так мне сказаѓ.
  
  
  "Спачатку яе нават не гатэль эга бачыць, але ён даслаѓ мне лiст, у якiм выстаѓленыя некалькi вельмi добрых iдэй. У рэшце рэшт яго запрасiѓ эга ѓ свой пентхауз ѓ Афiнах. Мы доѓга размаѓлялi.
  
  
  "Мiстэр Минуркос, яе памятаю, як ён сказаѓ мне:" У мяне такi ж план, як i ѓ вас. Калi вы толькi дазволiце, яе зраблю вас несмяротнымi ѓ аналах гiсторыi суднаходства. Ён быѓ вельмi пераканаѓчым.
  
  
  "Але, спадар Стаѓрас, - сказаѓ я, - iснуюць складаныя iнжынерныя праблемы, якiя неабходна вырашыць.
  
  
  "У мяне ёсць два iнжынера, якiя могуць гэта зрабiць, - сказаѓ ён мне. Пад уражаннем, нават тады, яе ѓбачыѓ што-то яшчэ ѓ твар гэтага чалавека, што-тое, што мне не спадабалася, але я прадставiѓ гэта як празмернае хваляванне з нагоды праекта".
  
  
  Яе спытаѓ. - "Ён прывёѓ да вам iнжынераѓ?"
  
  
  "Ах, так. У iх таксама былi творчыя iдэi. Ёй быѓ перакананы, што ѓ iх могуць быць навыкi, каб усё гэта адбылося. У гэты момант, мiстэр Картэр, яе аслабiѓ пiльнасць. Ён папрасiѓ аб прыватнай сустрэчы ѓ пентхаусе. i яе пагадзiѓся. Прысутнiчалi толькi мой асабiсты сакратар i яшчэ адзiн памочнiк. Ён прывёѓ з сабой двух чалавек, якiх яе раней не бачыѓ ".
  
  
  "Гэта калi гэта здарылася?" - спытала Эрыка.
  
  
  "Ну, спачатку яе нiчога не падазраваѓ", - сказаѓ Минуркас, яго твар стаѓ бледным, як ён гэта памятаѓ. "Затым, амаль без папярэджання, Стаѓрас папрасiѓ маiх памочнiкаѓ прайсцi ѓ iншы пакой. За iм рушыѓ услед адзiн вакол людзей Стаѓраса. Было два стрэлу". Минуркас змоѓк.
  
  
  "Ён забiѓ ih адкрыта тут?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Стрымана. Эга памагатыя збiлi мяне з нага, i перабiлi амаль да страты прытомнасцi. Яны адвялi мяне ѓ тую iншую пакой i прымусiлi глядзець на скрываѓленыя целы. Ёй нiколi гэтага не забуду.
  
  
  "Салаку, мой сакратар, ляжаѓ у лужыне ѓласнай крывi. Iншаму хлопцу разарвала твар. Стаѓрас сказаѓ, што я магу чакаць таго ж, калi не буду супрацоѓнiчаць".
  
  
  "Што здарылася пасля гэтага?"
  
  
  "На наступны дзень яны прывялi чалавека, якi выглядаѓ у дакладнасцi, як Салаку Мадупас. Гэты чалавек нават казаѓ, як Салаку, i паѓтаралi ѓсе эга манеры. Гэта было неверагодна, сапраѓды неверагодна. Гэта было падобна на жудасны начны кашмар".
  
  
  "Цi быѓ у iх чалавек, якога яны выдалi б для вас?" - спытала Эрыка.
  
  
  "Не, у гэтым не было неабходнасцi. Мяне рэдкiх лячэбных хто бачыць, за выключэннем блiзкiх дзелавых партнёраѓ. Oni яны прынеслi дыктафон i прайгралi некалькi запiсаѓ майго голасу, якiя яны запiсалi без майго ведама на папярэднiх сустрэчах. Стаѓрас зрабiѓ пiсталет мне ѓ галаву i сказаѓ, што ён можа забiць мяне адкрыта тут, i нiхто не пазнае на працягу вельмi доѓгага часу. Але, па эга словах, яе б жыѓ, калi б не дасталi, iх занадта шмат клопатаѓ. Яе iм патрэбен, сказаѓ ён, для далейшых запiсаѓ i для напiсання лiстоѓ маiмi ѓласнымi словамi i думкамi. I яны пасадзiць мяне на борт прыватнага самалёта i даставiлi ѓ гэта Богам забытае месца ".
  
  
  "Стаѓрас сказаѓ табе, што ён збiраѓся рабiць?" - здзiѓлена спытала Эрыка.
  
  
  Минуркос суха засмяяѓся. "Ён быѓ вельмi шчыры. Ён сказаѓ, што яны мелi намер зрынуць урад Грэцыi ад майго iмя, што яны будуць заклiкаць маiх сяброѓ у армii i ѓ iншых галiнах, выкарыстоѓваючы чалавека, якi выдаваѓ сябе за майго сакратара, для тэлефонных званкоѓ i асабiстых кантактаѓ. . Паколькi ёй быѓ прыватнай асобай, нiхто не палiчыць незвычайным тое, што я не сустракаѓся з iмi асабiста. I калi хто-то будзе настойваць на сустрэчы са мной, яны могуць даставiць мяне ѓ Афiны, i прымусiць мяне сустрэцца з iм i сказаць яму было тое, што яны хочуць.
  
  
  "Яны паказалi мне iншага чалавека, якi мог дакладна падрабiць мой подпiс. Гэты чалавек выпiсваѓ чэкi на мае розныя рахункi i марнаваѓ свае грошы на ваенны пераварот, якi яны збiралiся арганiзаваць".
  
  
  Яе спытаѓ. - "Ён даѓ вам якiя-небудзь падрабязнасцi?"
  
  
  "Г-н Стаѓрас, которвй яе саромеюся прызнаць, мае грэцкае паходжанне, свабодна гаварыѓ са мной пра гэта, як у Афiнах, так i тут. Ён сказаѓ, што эга план падзелены на тры часткi. Па-першае, ён мае намер пазбавiцца ад кiруючай хунты i паставiць тых людзей ва ѓладзе, якiя адчуваюць адданасць мне. Яны будуць адчуваць гэтую адданасць не таму, што яны сябры, паколькi большасць вакол iх не будзе iмi, а таму, што Стаѓрас паабяцаѓ iм сiлу i славу ад майго iмя ".
  
  
  "Вельмi разумныя", - заѓважыѓ я.
  
  
  "Па-другое, эга-план будзе ѓключаць у сябе прымусу гэтых новых генералаѓ i палкоѓнiкаѓ запатрабаваць, каб яе, Никкор Минуркос, быѓ прызначаны прэзiдэнтам з поѓнай уладай над хунтай. Стаѓрас паказаѓ, што я мог бы быць выкарыстаны для гэтай частцы плана, паколькi мая асабiстая жыццё будзе залежаць ад яго. Гэта значыць, мяне выкарыстоѓвалi б, калi б было ясна, што Стаѓрас можа давяраць мне маѓчаць пра тое, што на самой дэла адбываецца. У адваротным выпадку ён знайшоѓ бы iншага самазванца, на гэты раз замест мяне ".
  
  
  "Гэта таксама спрацуе", - пракаментавала Эрыка. "Вельмi нешматлiкiя людзi ведаюць ваш твар дастаткова добра, каб заѓважыць невялiкую рознiцу памiж вашымi рысамi асобы i рысамi самазванца".
  
  
  "Зусiм фантастычным", - сказаѓ Минуркас. "Гэта Неверагодна, што маё iмкненне да адзiноты спрыяла гэтаму жаху. У любым выпадку, трэцяя фаза плана прадугледжвае сузор'i сёння мяне цi самазванца ѓ якасцi прэзiдэнта Грэцыi на кароткi час, на працягу якога яе прызначу вiцэ-прэзiдэнтам Стаѓраса. да таго часу ён, як грамадзянiн i эга iмя паступова сталi б вядомыя народу Грэцыi. Тады ён шталь б героем перавароту. Затым, абвясцiѓшы аб дрэнным здароѓе, яе б сышоѓ у адстаѓку на карысць Стаѓраса з пасады прэзiдэнта ".
  
  
  Минуркос змоѓк. "Гэта дзiка", - сказаѓ я. "Што прымушае Стаѓраса думаць, што грэкi будуць стаяць у баку i глядзець, як гэта адбудзецца?"
  
  
  "Чаму бы i няма?" - сказаѓ Минуркас з выразам стомленасцi на твары. "Вы Памятаеце, што адбылося ѓ красавiку 1967 года, калi была сфармiравана хунта? Гэта быѓ не крывавы пераварот, гэта быѓ проста пераварот. Урад караля было звергнуты сiлай. Многiя артыкулы канстытуцыi былi прыпыненыя указам хунты. Парадаксальна, цi не праѓда, што такi чалавек з'яѓляецца менавiта тады, калi канстытуцыя была адноѓлена, i калi хунта стала больш ѓмеранай, i прызначае усеагульныя выбары на наступны год. Калi план Стаѓраса па захопу ѓлады атрымаецца, Грэцыi можа стаць тыранiяй, больш дасканалай, чым у Гiтлера або Сталiна ".
  
  
  Эрыка перавяла погляд з Минуркос на мяне. "Тады мы павiнны спынiць яго, цi не так?"
  
  
  Минуркос ѓважлiва даследаваѓ твар Эрыкi. "Так. Мы павiнны гэта зрабiць!" Тоѓсты грэк ѓстаѓ i выставiѓ наперад свой квадратны падбародак. "Гэты чалавек нават выкарыстоѓвае маю сям'ю супраць маёй радзiмы. Ён выхваляецца, што мой зяць, генерал Васiлiса Криезоту, лiчыць, што я стаю за гэтым змовай, i падтрымаѓ эга, таму што думае, што я гэтага хачу. Так, яе буду дапамагаць вам чым магу. Што нам рабiць у першую чаргу? "
  
  
  "Мы азызласць у Афiны", - сказаѓ я. "Галасаванне, дзе мы спынiм Стаѓраса".
  
  
  Шостая кiраѓнiк.
  
  
  Менш чым праз сорак восем гадзiн мы прыбылi ѓ сталiцу Грэцыi. Яе забранiраваѓ сумежныя нумары ѓ невялiкiм гатэлi пад назвай "Адэон" на 42 Пiрэй, недалёка ад плошчы Амап. Надвор'е сядзела прыемная i прыносiла прыемнае палёгку ад спёкi.
  
  
  Афiнскiя газеты стракацелi каментарамi аб хутка якое змяняецца палiтычнай сцэне. Па Радэзii прыйшлi навiны аб тым, што мой iншы Алексiс Саломос быѓ забiты, i былi распаѓсюджаныя чуткi. Было агульнавядома, што да ад'езду ѓ Родезию на яго жыццё было здзейснена замах. Адна газета, у прыватнасцi, пазбягала згадкi аб смерцi Саломоса. Яна таксама рэгулярна публiкавала рэдакцыйныя артыкулы, якiя асуджаюць кiраѓнiцтва кiруючай хунты, нападаючы на вядучага генерала цi палкоѓнiка амаль па кожнаму пытанню. Саломос згадаѓ мне, што гэты выдавец быѓ нядобрасумленным i першым падтрымаѓ жорсткую хунту потым перавароту 1967 года.
  
  
  "Цалкам вiдавочна, што выдавец быѓ куплены на мае грошы", - заѓважыѓ Минуркос, седзячы на крэсле з адкiдной спiнкай ѓ маiм пакоi сонечным нiяк не калi у дзень нашага прыезду. "I паглядзiце на гэты загаловак у iншай газеце: МИНУРКОС ВЫКРЫВАЕ КАМУНIСТЫЧНЫЯ ПЛАНЫ ХУНТЫ. Г-н Стаѓрас быѓ заняты прапагандысцкай працай".
  
  
  Эрыка ѓзяла кубак густога грэцкага кавы з прынесенага нам паднос i паставiѓ ee Минуркосу. Ён прыняѓ гэта з змрочным тварам. Эрыка сама ѓзяла кубак i села побач са мной на невялiкi канапка.
  
  
  "Я проста спадзяюся, што цябе яшчэ нiхто не бачыѓ", - сказаѓ яе Минуркосу, - "асаблiва нам одзiна па эга людзей. Твая жыццё не каштавала б драхмы, калi б Стаѓрас вядома, што ты быѓ тут, у Афiнах".
  
  
  "Ён даведаецца пра гэта, як толькi звяжацца з Паракату", - абверг паведамленнi смi мне Минуркос.
  
  
  "Так, але гэта можа быць не ѓ працягу некалькiх дзён, калi нам пашанцуе. I нават тады ён не пазнае вызначана, што што-то не так, не адправiѓшы туды каго-то па Рыа. Гэты хто-то павiнен быць эга падначаленым, таму што Пераканалi мёртвы . "
  
  
  "Што нам рабiць у першую чаргу, Нiк?" - спытала Эрыка. "Мы не можам проста штурмаваць катэдж, як мы зрабiлi на плантацыi. Ён будзе занадта добра абаронены".
  
  
  "Я мог бы патэлефанаваць у катэдж, - прапанаваѓ Минуркос, - каб штогод, як яны спраѓляюцца кантактамi з староннiмi. Але яны даведаюцца мой голас".
  
  
  Яе працягнуѓ эму сурвэтку вакол паднос. "Павысьце тон свайго голасу i казаць праз гэта. Скажыце iм, што вы хочаце пагаварыць з самiм сабой. Калi яны адмовяцца, спытаеце вашага рэгiстратара Салаку Мадупас. Скажыце iм, што вы-рэдактар газеты вакол Салонiкаѓ, i вы хочаце атрымаць заяву аб палiтычных амбiцыях Никкора Минуркоса ".
  
  
  Минуркос ѓсмiхнуѓся майму плану, затым ператэлефанаваѓ. Ён накрыѓ рот сурвэткай i спрабаваѓ змянiць голас. Праз iмгненне ён размаѓляѓ з хема-то ѓ пентхаусе. Ён папрасiѓ Никкора Минуркоса, а затым выслухаѓ ih апраѓданне. Ён папрасiѓ пагаварыць з Мадупасом. Было яшчэ шмат перамоваѓ, i ён сцвярджаѓ. Затым ён размаѓляѓ з чалавекам, якi адлюстроѓваѓ вакол сябе Мадупаса, афiнскiм акцёрам, сапраѓднае iмя якога, як сказаѓ Стаѓрас Минуркос, было Янiс Цанни. Минуркос задаваѓ пытаннi пра сябе i чакаѓ простых адказаѓ, а затым спытаѓ, цi можа ён прызначыць спатканне для асабiстага iнтэрв'ю з мiстэрам Минуркосом. Эму адмовiѓся, i размова была скончаны. Ён павесiѓ трубку i паглядзеѓ на нас.
  
  
  "Гэта падобна на дурны сон", - сказаѓ ён. "Як быццам яе сапраѓды знаходжуся ѓ пентхаусе, а Мадупас адказвае на тэлефонныя званкi замест мяне, як заѓсёды. Яны добра ведаюць мае звычкi. I гэты голас Цанни ѓ дакладнасцi паѓтарае голас майго мёртвага сябра Салакi".
  
  
  "Хто першым адказаѓ на званок?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Нейкi малады чалавек. Ён не быѓ грэк. Верагодна, одзiна вакол баевiкоѓ Стаѓраса".
  
  
  "Падобна на тое, яны добра ѓмацавалiся", - сказала Эрыка.
  
  
  "Так, гэта так, - пагадзiѓся я. "Паколькi ѓсе Афiны думаюць, што гэта Никкор Минуркос там, у гэтым пентхаусе, гэта сур'ёзная сiтуацыя. Стаѓрас можа нават мець там ахову з палiцыi. Або вакол салдат эга расце прыватнай армii".
  
  
  "Калi яе проста пайду ѓ палiцыю або да самай хунце i раскажу iм, што адбылося, - сказаѓ Минурк, - яны павiнны будуць мне паверыць. Нават калi яны падумаюць, што я раптам сышоѓ з розуму, яны будуць абавязаны праверыць маю гiсторыю. Затым яны даведаюцца, што адбылося ".
  
  
  "Гэта можа быць небяспечна", - сказала Эрыка.
  
  
  "Яна мае рацыю", - пагадзiѓся я. "На дадзены момант мы не ведаем, колькi сяброѓ Стаѓрас набыѓ на сваё ѓласнае iмя. У любым выпадку, калi мы проста выкiнем гэта ѓ адкрытую, мы прымусiм Стаѓраса зрабiць крок - магчыма, вялiкi. Ён мог бы проста вырашыце здзейснiць пераварот без вашага iмя. У яго напагатове вайсковая група, i вакол яго шмат амбiцыйных ваеначальнiкаѓ, якiм усё роѓна, хто стаiць за захопам улады. I нават калi ён распачне кудлаты i пацерпiць няѓдачу, будзе пралiта кроѓ. Шмат сл. Не, мiстэр Минуркос. Мы збiраемся, каб падкрасцiся да Ставросу. У маёй краiне гэта ая частка, якую мы называем баявымi дзеяннямi. Эрыка атрымала загад пакараць смерцю Стаѓраса, i таму зраблю яе. Калi наша населены пункт расii ѓдасца, гэта менавiта тое, што здарыцца з iм. Калi яна не ѓдасца, улады будуць значна больш цывiлiзаванымi з iм. I Бог дапаможа вам, калi яны не змогуць спынiць эга своечасова ".
  
  
  "Добра, мiстэр Картэр", - сказаѓ Минуркос. "Я аддаю сябе ѓ вашы ѓмелыя рукi. Як нам падкрасцiся да мiстэру Ставросу?"
  
  
  Яе, усмiхнуѓся Эрике, i яна мне адказала. "Я думаю, вы згадалi, што Стаѓрас выхваляѓся тым, што выкарыстаѓ аднаго па сустрэнуць вашых сваякоѓ, Амеда Кризоту, армейскага генерала? "
  
  
  "Так", - сказаѓ Минуркос. "Павiнен сказаць, ён не моцны чалавек. Ён ажанiѓся на маёй малодшай сястры да таго, як ён разбагацеѓ, i ѓ iх выдатны шлюб. Але Васiлiса застаѓся б у армii на больш нiзкiм званнi, калi б не мае сувязi. Ён адчувае сябе ѓ даѓгу перада мной, па праву за тое, што ѓ яго ёсць у жыццi. Таму для яго было б для estestvenno пагадзiцца з любым планам, якi яе прапанаваѓ.
  
  
  "Стаѓрас выявiѓ гэта. Ён грунтоѓны чалавек, мiстэр Картэр, чалавек, якога нельга ѓспрымаць легкадумна. Ён, павiнна быць, зрабiѓ нейкую запiс, каб прайграць Васiлiсу па тэлефоне, а затым паслаѓ чалавека, паказвае Салаку Мадупаса , майго сакратара. Ашуканец, павiнна быць, пераканалiся, Васiлiса, што я на яго спадзяюся.
  
  
  "Вы ведаеце, як Стаѓрас мог выкарыстоѓваць генерала?"
  
  
  "Ён намякнуѓ, што Васiлiса папросяць арганiзаваць i навучыць сакрэтны атрад салдат i пераканаць iншых ваенных далучыцца да змовы".
  
  
  "Так", - падумаѓ я. "Вельмi акуратна. Твой зяць жыве тут, у Афiнах?"
  
  
  "Ён жыве тут", - сказаѓ Минуркос. "На ѓскраiне горада на поѓнач".
  
  
  Яе папрасiѓ. - "Вы забраць нас да яму?"
  
  
  "Я буду рады", - адказаѓ Минуркос.
  
  
  Яе выклiкаѓ таксi, i раннiм вечарам мы паехалi ѓ рэзiдэнцыю генерала Криезоту. Яе прымусiѓ Минуркоса надзець капялюш, якая займаецца зачыняла частка эга асоб, пакуль мы не дабралiся да месца. Дом генерала ѓяѓляѓ сабой невялiкi асабняк ѓ багатым прыгарадзе Афiн з звiлiстай жвiровай дарогай да хаты. Ёй быѓ уражаны тым, што Минуркос мог зрабiць для звычайнага чалавека.
  
  
  Калi генерал сустрэѓ нас ля дзвярэй, Минуркос зняѓ капялюш. Кризоту проста глядзеѓ вельмi доѓга. Затым ён шырока раскiнуѓ рукi, каб абняць Минуркоса.
  
  
  "Никкор!" - усклiкнуѓ ён, цяпло абдымаючы Минурка. Гэта быѓ высокi сiвы мужчына з добрым тварам, падобным на дэ Голя i мяккiмi вачыма. Ён быѓ апрануты ѓ карычневую форму з тасьмой на плячах i стужкамi, нацягнутымi спераду.
  
  
  "Агнiя mera sas, Васiлiса", - цяпло сказаѓ Минурк, адказваючы на абдымкi. "Сигха, сигха. Усё ѓ парадку".
  
  
  "Прыемна, што прыехалi", - сказаѓ Васiлiса. "Заходзь. Заходзь". Эга жэст ахапiѓ усiх нас.
  
  
  Мы ѓвайшлi ѓ вялiкi зала з вiнтавой лесвiцай ззаду яго i скрынямi, ѓпрыгожваюць сцены. Затым генерал правёѓ нас у бiблiятэку, аздоблены дубовымi панэлямi, з тоѓстым дывановым пакрыццём i мноствам мяккiх скураных крэслаѓ. Мы ѓсе ѓ такую гульню, i генерал спытаѓся, цi не хочаце цi мы выпiць, але мы адмовiлiся. Минуркос прадставiѓ мяне i Эрыку толькi па нашых прозвiшчах.
  
  
  "Гэта вялiкi шок, Никкор", - сказаѓ Криезоту. "Я б гатэль, каб Ганна была тут. Яна наведвае сваю кузiну ѓ Пирее".
  
  
  "Магчыма, так будзе лепш, Васiлiса", - сказаѓ Минуркос.
  
  
  "Dhen katalave няма", - заѓважыѓ Криезоту. "З табой усё ѓ парадку? Ты выглядаеш бледным".
  
  
  "Я ѓ парадку", - адказаѓ Минуркос. "Дзякуй гэтым людзям".
  
  
  Генерал глянуѓ на нас. "Никкор, усё гэта было так дзiѓна. Ты адмовiѓся мяне бачыць, калi пачынаѓ свой... Магу яе гаварыць свабодна?"
  
  
  "Так, слаба", - сказаѓ Минуркос.
  
  
  "Ну, я не зразумеѓ, што ты просiш аб дапамозе ѓ такой важнай мiсii без асабiстай сустрэчы. Шчыра кажу, ёй быѓ вельмi засмучаны ѓсiм гэтым. Я не быѓ упэѓнены ѓ мэтазгоднасцi..."
  
  
  Минуркос скончыѓ прапанову. - "Перавароту?"
  
  
  Кризоту зноѓ зiрнуѓ на нас. "Ну так". Ён расцёр свае вялiкiя суставы. "Я даѓ указаннi людзям у спецыяльных лагерах у Дэльфах i на Миконосе, i я пераканаѓся Адельрию i iншых, што ваша новае справу справядлiва, але..."
  
  
  "Але вы самi не верыце?"
  
  
  - з надзеяй спытала Минуркос.
  
  
  Кризоту апусцiѓ галаву. "Me sinhori te, Nikkor", - сказаѓ ён. "Мне вельмi шкада, але я не думаю, што Грэцыi патрэбны яшчэ адзiн пераварот. Яе зрабiѓ тое, аб чым вы прасiлi, але яго ѓ гатэль, пагаварыць з вамi абсталяваннем ѓсiм гэтым, як чалавек з чалавекам, з самага пачатку, шмат тыдняѓ таму".
  
  
  "Не хвалюйся, Васiлiса", - заспакаяльным голасам сказала Минурк. "Я не жадаю перавароту".
  
  
  Асобы Кризоту пачатку другi раз за кароткi час адбiѓся шок. Ён сказаѓ. - "Няма?" "Вы перадумалi?"
  
  
  "Васiлiса, яе павiнен я, што-што вам растлумачыць, i я хачу, каб вы ѓважлiва слухалi", - сказаѓ Минуркос.
  
  
  Кризоту адкiнуѓся ѓ вялiкiм крэсле i слухаѓ, як Минуркос распавядаѓ эму ѓсю гiсторыю. Кризоту нам разу не перапынiѓ яго, хоць некалькi разоѓ на яго твар вялiкiм адбiлася недавер. Калi Минуркос скончыѓ, Кризоту проста сядзеѓ i павольна круцiѓ галавой. Ён палез у хвiлiну, досталь, пэндзля i пачаѓ перабiраць ih пальцамi, каб супакоiцца.
  
  
  "Неверагодна!" - нарэшце сказаѓ ён.
  
  
  "Але гэта праѓда", - сказаѓ Минуркос.
  
  
  "Генерал, мы тут, каб назаѓжды спынiць гэтага чалавека, i нам патрэбна ваша дапамога. Толькi вы можаце паведамiць нам у апошнюю хвiлiну ѓнутраную iнфармацыю аб Ставросе", - сказаѓ я.
  
  
  Кризоту, нарэшце, узяѓ сябе ѓ рукi. "Вядома", - пагадзiѓся ён. "Я зраблю ѓсё, што ѓ маiх сiлах. Яе так рады, што Никкор не стаiць за гэтым!
  
  
  "Праз адну газету iдзе паклёпнiцкая кампанiя, вялiкая частка якой накiравана супраць палкоѓнiка Анатоля Коцикаса. Выказвалiся нават здагадкi, што Коцикас з'яѓляецца здраднiкам i абавязаны сваёй адданасцю Маскве. Гэта няпраѓда. Коцикас лiберал, але ён не камунiст.
  
  
  Ён з'яѓляецца рухаючай сiлай нядаѓнiх палiтычных рэформаѓ i спонсарам маючых адбыцца усеагульных выбараѓ ".
  
  
  "Хто-небудзь яшчэ?" Яе спытаѓ.
  
  
  Кризоту ѓздыхнуѓ. "Так. Напады былi таксама накiраваны супраць людзей, якiя звычайна галасуюць разам з Коцикасом - палкоѓнiкаѓ Плотарчу i Главани. На самай дэла, чалавек, якi выдае сябе за вашага сакратара, Никкор, нядаѓна прыйшоѓ да мяне з iнфармацыяй аб тым, што ѓсе трое вакол гэтых людзей павiнны быць забiтымi ".
  
  
  Мы з Эрыкам абмянялiся поглядамi. Стаѓрас прыступiѓ да сваiх планах.
  
  
  "Вы ведаеце што-небудзь канкрэтнае?" - спытаѓ яе Кризоту.
  
  
  "Ну, трохi. Мяне папрасiлi арганiзаваць сустрэчу гэтых трох мужчын з вамi, Никкор. Але потым патэлефанаваѓ чалавек, якога яе думаѓ, быѓ вашым сакратаром. Ён сказаѓ, што яны ладзяць сустрэчу ѓ пентхаусе. Я думаю, што гэта так. на гэтай сустрэчы будзе здзейснена замах на жыццё трох палкоѓнiкаѓ ".
  
  
  "Мы павiнны высветлiць, што менавiта запланаваѓ Стаѓрас i калi", - сказаѓ я.
  
  
  "Так", - пагадзiѓся Кризоту. "Я быѓ у поѓным адчаi па гэтай нагоды. Я не мог паверыць, што ты гэтага хочаш".
  
  
  "Усё будзе добра", - запэѓнiѓ эга Минуркос.
  
  
  Яе гатэль б пагадзiцца з iм. Аказалася, што Стаѓрас быѓ на мяжы крывавага перавароту, i мы павiнны былi спынiць яго, перш чым гэта адбылося. "Патэлефануйце лiдэра хунты Коцикасу i паспрабуйце высветлiць, звязалiся з iм людзi Стаѓраса", - сказаѓ яе Криезоту. "Не згадвайце пакуль аб рашэннi забойстваѓ".
  
  
  "Вельмi добра", - адказаѓ Кризоту. "Коцикас можа пагаварыць са мной. Яе абавязкова паспрабую".
  
  
  "I вы, спадар Минуркос, - сказаѓ я, - таксама зможаце дапамагчы. Вы можаце звязацца з кiраѓнiкамi двух баз, дзе знаходзяцца ваенныя групы Стаѓраса. Яе падазраю, што калi афiняне маглi даставiць Ставросу якiя-небудзь праблемы, калi мяркуецца гэта забойства, Стаѓрас пастараецца вельмi хутка перакiнуць гэты спецназ у Афiны, каб здушыць любую рэакцыю. Яе гатэль б, каб вы сказалi камандзiрам гэтых лагераѓ заставацца там i не рухаць ih войскi, калi яны не атрымлiваюць паведамлення з вас асабiста ".
  
  
  "Вельмi добра, мiстэр Картэр", - пагадзiѓся Минуркос.
  
  
  "Цалкам вiдавочна, што Стаѓрас не можа проста забiць гэтых людзей без якiх-небудзь выкрутаѓ". Яе, паглядзеѓ на Кризоту. "Як вы думаеце, ён можа паспрабаваць уявiць ѓсё гэта як на выпадковасць або дзейнасць якой-небудзь радыкальнай палiтычнай групы?"
  
  
  Кризоту прыѓзняѓ сiваватыя бровы. "Альбо так, мiстэр Картэр, альбо ён паспрабуе аблiць ih брудам у парадку прапаганды адкрытымi перад тым, як забiць ih, каб яны страцiлi сiмпатыю народа".
  
  
  Сёмая кiраѓнiк.
  
  
  Мы ѓтрох вярнулiся ѓ гатэль. Минуркос гатэль застацца з Криезоту, але я баяѓся, што гэта будзе занадта небяспечна. Калi па якой-небудзь прычыне Стаѓрас не давярае Криезоту, ён можа ѓварвацца ѓ рэзiдэнцыю генерала без папярэджання. Яе не гатэль, каб ён знайшоѓ там Минуркоса, калi ён гэта зробiць.
  
  
  Мы адправiлi edu ѓ пакой Минуркоса, а потым мы з Эрыкам пайшлi ѓ яе пакой. Неѓзабаве мы пачалi абмяркоѓваць планы Стаѓраса.
  
  
  "Я проста не магу сядзець тут i чакаць, каб убачыць, што Стаѓрас задумаѓ для лiдэраѓ хунты", - сказаѓ я, калi мы сядзелi ѓ маленькiм бахараѓ i пацягвалi брэндзi, замоѓлены Эрыкам.
  
  
  Эрыка рушыла насупраць мяне. Яна пяшчотна пацалавала мяне ѓ шчаку. "Вы не можаце проста ѓварвацца ѓ катэдж, як вы самi сказалi", - пракаментавала яна. Яе доѓгiя валасы блiшчалi ѓ цьмяным святле.
  
  
  "Няма", - сказаѓ я, кладучы руку вось на сцягна. Яе, павярнуѓся да яе, i мы пацалавалiся. "Але я магу пайсцi ѓ пентхаус i паспрабаваць патрапiць унутр. Магчыма, яе змагу зiрнуць на ih абарону".
  
  
  Яна пацалавала мяне ѓ шчаку i шыю, i лёгкi халадок, прыемны, прабег па маёй скуры.
  
  
  "Як бы нам гэта ѓдалося?" - спыталася яна хрыплым голасам, пакуль яе рука пачала расшпiльваць маю кашулю.
  
  
  "Мы б не сталi гэта рабiць ѓдваiх", - паправiѓ яе сл. Рука моцна адцягвала. "Я пайду туды адзiн, у якой-небудзь выкруту".
  
  
  Доѓгае белае сцягно скользнуло па маiх каленяѓ, а яе сукенка задралася, агаляючы галоѓная багатага выгiбу ягадзiц. Ee сцягна прысунулiся да мяне. "Але я б хацела - пайсцi з табой".
  
  
  Цёплыя вусны зноѓ закранулi маiх. Яе мова пяшчотна слiзгануѓ па маiм роце, даследуючы i шукаючы. Ee правая рука перамясцiлася ценымногие нiжэй i знайшла тое, што было потым, i яе больш не мог думаць аб Адрыяне Ставросе.
  
  
  "Я iду адзiн", - прашаптаѓ я. "Заѓтра."
  
  
  Яе закат ѓ яе сукенка i пагладзiѓ яе грудзi. Плыѓныя выгiбы былi мяккiмi, але цвёрдымi, прагна прыцiскаючыся да маiх дакрананняѓ.
  
  
  "Добра, дарагi", - выдыхнула Эрыка мне ѓ вуха.
  
  
  "Добра", - сказаѓ ёй мякка. "Больш нiякiх аргументаѓ".
  
  
  "Магу паспрачацца яе з табой?" - сказала яна, прыцiскаючыся да маiх вуснаѓ.
  
  
  Пацалунак быѓ доѓгiм, i Эрыка была гатовая. Калi ѓсё скончылася, яна стала мяне распранаць. Яе ѓзяѓ на сябе, i яна ѓстала i падышла да вялiкай двухспальным ложку праз пакой. Яна зняла сукенку, затым бюстгальтар i ружовыя трусiкi бiкiнi. Яна была добра намаляваная i прыгожай. Кожны выгiб яе цела быѓ бездакорным. Яна кiнулася на мяккую ложак i ляжалi там, чакаючы мяне. Яе не адкладваѓ гэта. У адзiн момант ёй быѓ побач з ёй на ложку, цягнуѓся, хапаѓ i дакранаѓся да яе цела, адчуваючы, як яно растае на мне.
  
  
  Гэта была запал, закладзеная ѓ нас абодвух.
  
  
  "Ах, Нiк", - сказала яна, дакранаючыся мяне, яе дыханне было няроѓным.
  
  
  Мае рукi груба знайшлi яе, i ён рушыѓ па ёй. Праз некалькi секунд вакол нах даносiлiся выдатныя гукi. Яна стала кiпцюрастай, раз'юшанай, прымiтыѓнай жанчынай, губляючы ѓсялякi кантроль, калi яна спрабавала прыняць задавальненне глыбока ѓнутры сябе.
  
  
  Пазней, калi Эрыка заснула, яе ѓстаѓ з ee смецця i цiха пайшоѓ у свой пакой. Яна не прачнулася.
  
  
  На наступную ранiцу, пакiнуѓ ёй Эрыку i Минуркоса ѓ гатэлi i накiраваѓся да будынка Апалона. Яе атрымаѓ форму ѓ мясцовай брыгады мыйшчыкам вокнаѓ, якiя рэгулярна працавалi ѓ будынку i якiм дазвалялi трапiць у пентхауз па пропуску. Минуркос дапамог мне аформiць пропуск, а яшчэ яе почернил валасы ѓ гатэлi i наклеiѓ цёмныя вусы, каб здавацца грэкам. Ёй схлусiѓ ахоѓнiку звонку, супрацоѓнiку будынкаѓ у форме, сказаѓшы, што Мадупас загадаѓ мыць вокны пентхауса.
  
  
  Яе нават не мог трапiць у спецыяльны лiфт, пакуль не прадставiѓся. Лiфцёр, вiдавочна, быѓ адным вакол людзей Стаѓраса. Пад эга сiняй формай тырчаѓ пiсталет. Ён падазрона паглядзеѓ на мяне i мой вядра, калi мы падымалiся ѓ пентхаус. Нiякай iншы лiфт туды не ѓздымалася, i, па словах Минуркоса, вэб-лесвiца, якая вядзе ѓнiз з верхняга паверха, была заблакаваная i ахоѓвалася.
  
  
  Выйшаѓшы вакол пад'ёмнiка, яго апынуѓся ѓ шыкоѓным калiдоры, якi цягнуѓся ад фасада да тыле будынка. У nen былi тоѓстыя дывановыя пакрыцця, кветкавыя гаршкi i мудрагелiстыя люстры, якiя звiсаюць з высокай столi. За сталом ля ѓваходу ѓ пентхаус сядзелi двое ахоѓнiкаѓ. Яны былi наёмнымi галаварэзамi Стаѓраса, якiя ѓваходзiлi ѓ эга асабiстую войска. Уласных ахоѓнiкаѓ Минуркоса, якiх было няшмат, прыйшлося звольнiць неѓзабаве затым тайнага сваю ѓладу пентхауса.
  
  
  Одзiна вакол двух мужчын, больш высокi, сустрэѓ мяне пасярод калiдора. Ён быѓ зусiм не прыязным.
  
  
  Ён запатрабаваѓ тлумачэнняѓ. - "Што ты тут робiш?"
  
  
  Ёй адказаѓ у маiм лепшым грэцкiм. "Хiба мой бiзнэс не вiдавочным?" Яе спытаѓ. "Я прыходжу мыць вокны".
  
  
  "Хто вас паслаѓ?"
  
  
  Яе паказаѓ на тканкавую нашыѓку на форме, на якой было напiсана назва невялiкага прадпрыемства па мыццi вокнаѓ ".
  
  
  "У вашага працадаѓцы, былi заказы па пентхауса?"
  
  
  "Калi б яны гэтага не зрабiлi, мяне б тут не было", - адказаѓ я. Яе рызыкнуѓ. "Я чуѓ, як згадвалася iмя Мадупа".
  
  
  Iншы мужчына змрочна нахмурыѓся з-за крэсла. У яго былi светлыя валасы i вельмi суровы выгляд, i ён вырашыѓ, што ён быѓ адным вакол мужчын, якiх Стаѓрас прывёз з сабой па ѓсёй Бразiлii. Калi ён вывучаѓ мой твар, яго адчуваѓ, што ён бачыць мяне скрозь маю маскiроѓку.
  
  
  "Хм", - прабурчаѓ мужчына побач са мной. "Павярнiся да стагнаць i паклаѓ рукi на нах".
  
  
  Мне было цiкава, наколькi яны асцярожныя з зброяй. Пакiнуѓ ёй Вильгельмину ѓ гатэлi, зняѓ штылет Х'юга з рукi i прывязаѓ эга да ѓнутранай баку правай лодыжкi. Яе гатэль не ѓваходзiць у логава льва кожны без абароны. Яе, павярнуѓся i затаiѓ дыханне, калi галаварэз абшукаѓ мяне з веданнем справы. Агледзеѓшы маё тулава i рукi, ён павольна апусцiѓ маю левую нагу да калена. Затым ён рушыѓ па маiм правым сцягне да нажа. Ён устаѓ на кожнаму племенi i прайшоѓ нiжэй яго. Мая жыццё сцяѓся. Ён спынiѓся прыкладна ѓ цалi ад ручкi стилета.
  
  
  "Добра, - сказаѓ ён. "Павярнiся i дай мне ѓбачыць твае дакументы".
  
  
  Яе выцягнуѓ фальшывую картку, i ён уважлiва даследаваѓ яе. Нiчога не сказаѓшы, ён аднёс картку iншаму па матэматыцы i паказала эму. Мужчына, нарэшце, кiѓнуѓ, i высокi смуглы вярнуѓся, вярнуѓ картку i зазiрнуѓ у вёдры.
  
  
  "Добра. Ён правядзе цябе ѓнутр".
  
  
  "Дзякуй", - пакорлiва сказаѓ я.
  
  
  Пачатку другой мужчына падняѓся з-за крэсла i ѓважлiва даследаваѓ мяне, пакуль яе iшла эму насустрач. Яе пачынаѓ адчуваць, што трапiць у Форт-Нокс будзе прасцей i з меншымi цяжкасцямi. Ён адкрыѓ дзверы, i ён увайшоѓ у пентхаус наперадзе яго.
  
  
  Нарэшце-то я апынуѓся ѓнутры крэпасцi. Гэта было жудаснае пачуццё, улiчваючы маю ѓразлiвасць, калi яны мяне знойдуць. Хутчэй за ѓсё, калi гэта адбудзецца, яе нiколi не выйду вакол будынка жывым. А спосаб, якiм Стаѓрас забiѓ шпiёна, можа быць не самым прыемным спосабам памерцi.
  
  
  Мы ѓвайшлi ѓ прасторную гасцiную. Гэта было проста раскошна. Багатае дывановае пакрыццё пакрыла два паверху ад падлогi, а высокi столь быѓ распiсаны фрэскай, якая паказвае сцэны па Старажытнай Грэцыi. У далёкiм канцы пакоя была шкляная сцяна з выглядам на горад, якая выходзiла на невялiкi балкон праз рассоѓную шкляныя дзверы. Тут яе пачаѓ сваю працу. Яе павярнуѓся i ѓбачыѓ ва ѓсёй пакоi дарагую мэбля, у асноѓным старадаѓнюю. Iх праграму скрынi хупава былi пахаваныя на палiраваных сталах.
  
  
  Справа ад сябе праз прыадчыненыя дзверы яе ѓбачыѓ яшчэ адну пакой са сталамi i шафамi, якую Стаѓрас, па-вiдаць, перарабiѓ у кабiнет. Злева ад мяне быѓ калiдор з пакоямi, па-вiдаць, спальнямi i жылымi памяшканнямi.
  
  
  "Я пачну з вялiкiх вокнаѓ тут", - сказаѓ я.
  
  
  "Пачакай тут", - загадаѓ мужчына, якi праводзiѓ мяне.
  
  
  Яе згорбiѓся. "Вядома."
  
  
  Ён зайшоѓ у офiс i на iмгненне знiк. Яе, рушыѓ направа, каб лепш бачыць ѓнутраную частку пакоя. Некалькi чалавек у цёмных касцюмах перасоѓвалiся, i хто-то размаѓляѓ па тэлефоне. Гэта быѓ вузел сувязi. У гэтай пакоi было, напэѓна, паѓтузiна мужчын. Пакуль яе чакаѓ, двое iншых мужчын выйшлi па калiдоры ѓ вялiкi пакой, дзе яе знаходзiѓся, паглядзелi на мяне i таксама ѓвайшлi ѓ офiс. Тут у Стаѓраса было шмат людзей - можа, тузiн або больш, у любы момант часу. I амаль не было сумневаѓ у тым, што большасць вакол iх носiць зброю i ѓмее iм карыстацца.
  
  
  Праз некалькi хвiлiна чалавек, якi праводзiѓ мяне, з'явiѓся зноѓ, i моѓчкi вярнуѓся ѓ калiдор. За iм па офiсу рушыѓ услед iншы мужчына, якi насiѓ доѓгiя валасы i выглядаѓ, як студэнт-радыкал, перарос сваю вопратку i прычоску. Ён быѓ апрануты нядбайна i растваральнай вялiкi рэвальвер адкрыта ѓ плечавы кабуры-над скураной камiзэлькi з махрамi.
  
  
  "Як доѓга гэта зойме?" - спытаѓ ён па-ангельску.
  
  
  Яго здагадаѓся, што ён, як i чалавек па Паракату, быѓ амерыканцам. Стаѓрас ѓзяѓ з сабой цвёрдае ядро палiтычных актывiстаѓ.
  
  
  Ёй адказаѓ на ламанай англiйскай. "Як доѓга? Можа, паѓгадзiны, можа, гадзiну. Залежыць ад таго, наколькi брудныя вокны".
  
  
  "Мадупас не памятае, як выклiкаѓ вас". Ён глядзеѓ на мяне скрозь вялiкiя кропках з блакiтнымi лiнзамi. Эга твар быѓ злёгку ѓ рябинках, а вусны былi вельмi тонкiмi, амаль адсутнымi. Праз файлавы AX яе iдэнтыфiкаваѓ эга, як iншы Стаѓраса; ён быѓ вядомы, як Хамер, вельмi добры хлопец, якi, як лiчылi, забiѓ двух жанчын, прывязаѓшы да ih паясам дынамiчныя шашкi.
  
  
  "Не, ён не тэлефанаваѓ?" Яе выняѓ вакол кiшэнi кавалак паперы i шталь ih вывучаць. "Яны кажуць мне дом мiстэра Минуркоса".
  
  
  У гэты момант у пакой увайшоѓ iншы мужчына i спынiѓся побач з Хаммером. Ён быѓ невысокага росту, смуглы i, мабыць, грэк. Яе бачыѓ фатаграфiю Салакi Мадупаса ѓ файлах AX, i гэты чалавек выглядаѓ у дакладнасцi як ён.
  
  
  "Я не ѓзгадваю, каб тэлефанаваѓ у фiрму па мыйцы вокнаѓ", - сказаѓ ён па-ангельску Хаммеру. "Калi вы прыходзiлi сюды ѓ апошнi раз?"
  
  
  "Я не памятаю без запiсаѓ", - нервова адказаѓ я. "Вы разумееце, што трэба мець запiсу".
  
  
  Хамер напышлiва падышоѓ да мяне. "Але вы бывалi тут раней?"
  
  
  Яе вагаѓся. "Так, яе, працаваѓ тут раней".
  
  
  Ён выцягнуѓ рэвальвер i нацэлiѓ мне ѓ твар. Эга мозгу быѓ непрыемна блiзкi. "Скажы мне, як выглядае кухня".
  
  
  Пад маёй левай рукой вырвалася ручаёк банк. Яе паспрабаваѓ успомнiць апiсанне кухнi, якую даѓ мне Минуркос. "Яна вялiкая, з ракавiнай i шафамi! Што гэта наогул такое?"
  
  
  "Ах, хай ён пачне", - сказаѓ фальшывы Мадупа.
  
  
  Хамер праiгнараваѓ яго. "Колькi вокнаѓ у кухнi?"
  
  
  Мне было цiкава, як хутка яе змагу дабрацца да стилета, калi упаду на падлогу да эга нагах. Але потым яе, успомнiѓ, што кухня - гэта ѓнутраная пакой, у калiдоры будынка, а не на знешняй стагнаць. "Так бо там няма вокнаѓ", - нявiнна спытаѓ я.
  
  
  Вялiкi Палец Хамьмера прыцiснуѓся да спусковому крючку. Паступова бель суставаѓ знiкла, i ён апусцiѓ пiсталет на бок. Па офiсу выйшаѓ мужчына ѓ кашулi з кароткiмi рукавамi.
  
  
  "Людзi па ѓсiм Службы Налёту кажуць, што даслалi чалавека", - паведамiѓ гэты хлопец Хаммеру.
  
  
  Яе стараѓся не паказваць палёгку на твар. Яе падкупiѓ дзяѓчыну ѓ офiсе Бляшак, каб яна падтрымала маю гiсторыю, калi ѓ гэтым узнiкне неабходнасць, але турбаваѓся, цi сапраѓды яна давядзе справу да абодва канца.
  
  
  Хамер прыбраѓ пiсталет у кабуру. "Добра. Вымый праклятыя вокны", - загадаѓ ён. "Але зрабi гэта хутка".
  
  
  "Так, сэр", - сказаѓ я. "Мiстэр Минуркос часам хоча пагаварыць аб нашых даѓнiх днях на ветразных гонках. Цi ѓбачу яе эга перад адыходам?"
  
  
  Хамер кiнуѓ на мяне пранiзлiвы погляд. "Вы не ѓбачыце эга", - сказаѓ ён. "Працягвай сваю працу".
  
  
  "Дзякуй", - сказаѓ я.
  
  
  Яны дазволiлi мне прайсцi па калiдоры, каб напоѓнiць вёдры з вадой, i ён хутка агледзеѓ фiзiчную планiроѓку нумароѓ. Калi яго пачаѓ займацца вялiкiмi вокнамi, усе пакiнулi мяне аднаго. Яе бачыѓ, навошта яе прыехаѓ, i спрабаваѓ прыдумаць хупавы спосаб перапынiць мой вiзiт, калi група мужчын выйшла па офiсу i пачала адкрыта абмяркоѓваць справы Стаѓраса, не заѓважаючы мяне. Яе быѓ на балконе з адкрытай дзвярыма.
  
  
  "Абодва лагера гатовыя", - сказаѓ адзiн мужчына. "Я думаю, мы павiнны парэкамендаваць Ставросу дзейнiчаць, як толькi..."
  
  
  Iншы мужчына спынiѓ эга i паказаѓ на мяне. Першы мужчына адвярнуѓся i зноѓ загаварыѓ прыглушаным тонам. Аднак у гэты момант вакол ѓнутранага калiдора ѓ пакой увайшлi яшчэ трое мужчын, i яе атрымаѓ вялiкi бонус ад майго вiзiту. Шчыра, як шомпал на першым плане плане быѓ Адрыян Стаѓрас. Ён быѓ сярэдняга росту, з залысiнамi цёмных валасоѓ. Ён быѓ вельмi падобны на фатаграфii, якiя яе бачыѓ, даволi непрыгожы, суровы хлопец, якi выглядаѓ старэй сваiх трыццацi з лiшнiм гадоѓ. Але ён па-ранейшаму выглядаѓ дынамiчна. У яго былi шырокiя плечы, i ён трымаѓся, як выпускнiк Вест-Пойнты. Ён быѓ у кашулi з рукавамi i цёмным гальштукам на шыi. Ён трымаѓ у руцэ пачак папер i вiдаць было, што вельмi стамiѓся.
  
  
  "Добра, давайце зробiм гэтую сустрэчу кароткай", - сказаѓ ён астатнiм у вялiкiм пакоi. Яе, заѓважыѓ, што Цанни там не было. Ён не быѓ дастаткова важным у гэтай арганiзацыi. "Рывэра, якi апошнi даклад з Миконоса?"
  
  
  Я стаю там, гледзячы на гэтую невялiкую групу, успамiнаючы, як разумныя, яны дзейнiчалi, ён амаль адчуваѓ павагу да Адрыяну Ставросу.
  
  
  "... I камандзiр кажа, што глеба скончана i войскi..."
  
  
  Стаѓрас раптам падняѓ вочы i ѓпершыню ѓбачыѓ мяне. Ён кiѓнуѓ на свайго падначаленага, зрабiѓ некалькi крокаѓ у маiм кiрунку, затым спынiѓся як нежывы, на яго твар быѓ гнеѓ.
  
  
  "Хто гэта, кравец вазьмi?" - зароѓ ён.
  
  
  Одзiна вакол людзей Стаѓраса з асцярогай падышоѓ да яму. "Я мяркую, хто-то сказаѓ, што быѓ тут, каб мыць вокны".
  
  
  "Ты верыш!" Стаѓрас гучна крыкнуѓ. Ён паглядзеѓ i ѓбачыѓ мой вядром на балконе побач са мной i iнструмент з гумовымi бакамi ѓ маёй руцэ. Ён загадаѓ. "Ты! Iдзi сюды!"
  
  
  Калi б Стаѓрас быѓ досыць раззлаваны i вырашыѓ, што хоча пазбавiцца ад мяне, нiхто не шталь б падвяргаць сумневу меркаваньне эга. Яе выпадкова увайшоѓ у пакой. "Так?"
  
  
  Ён адвярнуѓся ад мяне, не адказваючы. "Хто ѓпусцiѓ эга сюды?"
  
  
  Хамер, я стаю ѓ куце, як пантэра пакрочыѓ да цэнтра пакоя. "З iм усё ѓ парадку. Мы эга не праверылi".
  
  
  Стаѓрас павярнуѓся i доѓгi час пiльна глядзеѓ на свайго бандыта, у той час як чорную цiшыню запаѓняла пакой. Калi Стаѓрас загаварыѓ, гэта было цiха. "Я акружаны iдыётамi?"
  
  
  Хамер кiсла паглядзеѓ на яго. Затым ён павярнуѓся да мяне. "Добра, мыццё вокнаѓ на сёння скончана".
  
  
  "Але я толькi пачаѓ! Мiстэр Минуркос заѓсёды хоча, каб усе вокны былi вымытыя. Ён кажа..."
  
  
  "Кравец вазьмi, сыходзь!" - закрычаѓ Хамер.
  
  
  Яе, пацiснуѓ плячыма. "Мой вядром..."
  
  
  "Забудзь гэта."
  
  
  Яго спакойна прайшоѓ mimmo Стаѓраса, а ён увесь час сачыѓ за мной. Спускаючыся ѓ лiфце на вулiцу, яе думках адзначаѓ гукаiзаляцыю, лiнiй сувязi i замкi, замыкалыя дзень невялiкага пад'ёмнiка. Цiкава, прачнулася яе падазрэннi Адрыяна Стаѓраса. Мой вiзiт, безумоѓна, варты таго. Яго не толькi добра разгледзеѓ чалавека, якога спадзяваѓся забiць, але i заѓважыѓ фiзiчнае размяшчэнне эга крэпасцi. Лiфт быѓ адзiным спосабам патрапiць унутр, i ён ведаѓ, чаго чакаць, калi мы ѓвойдзем ѓнутр.
  
  
  Калi яе вярнуѓся ѓ гатэль, Эрыка i Минуркос чакалi мяне ѓ маiм пакоi. Як толькi яе ѓвайшоѓ у дзверы, i Эрыка ѓбачыла, што са мной усе ѓ парадку, яна сунула мне газету. Яе прачытаѓ тоѓсты загаловак.
  
  
  АФIЦЫЙНЫЯ ВЫСТУПЫ ЗМОВА КОЦИКАСА.
  
  
  Минуркос прищелкнул мовай.
  
  
  "Нейкi член кабiнета мiнiстраѓ, малавядомая фiгура па iмя Алiк Вианола, кажа, што ѓ яго ёсць доказы таго, што Коцикас плануе прадаць сваю партыю камунiстаѓ i што жыцця iншых лiдэраѓ хунты знаходзяцца ѓ небяспецы".
  
  
  Яе праглядзеѓ першую калонку маркi. "Атрымлiваецца, што здагадка генерала было правiльным", - сказаѓ я. "Стаѓрас кiдае рыдлёѓку бруду ѓ Коцикаса, каб заблытаць сiтуацыю, як раз перад сустрэчай, на якой ён плануе забiць эга i эга калегаѓ".
  
  
  "I звярнiце ѓвагу, як ён стараецца не згадваць маё iмя", - цяжка сказаѓ Минурк.
  
  
  Эрыка ѓзяла мяне за руку. "Палiцыя вывучае абвiнавачваннi, але да таго часу, калi яны будуць прызнаныя беспадстаѓнымi, тры палкоѓнiка будуць мёртвыя".
  
  
  "Не, калi для нас пойдзе генерал", - сказаѓ я. "Ён тэлефанаваѓ?"
  
  
  "Яшчэ няма", - сказаѓ Минуркос. "Ты трапiѓ у пентхаус?"
  
  
  "Так, яе зрабiѓ гэта", - адказаѓ я. Яе распавёѓ iм пра размовы, якiя чуѓ яе, i пра тое, што бачыѓ, Стаѓраса.
  
  
  "Я б з гатэлем, каб у цябе быѓ пiсталет", - горка сказала Эрыка.
  
  
  "Калi б у мяне ён быѓ, яе б не трапiѓ туды", - абверг паведамленнi смi яе эй. "Яны мяне добра абшукалi. Не, нам прыйдзецца вярнуцца. Яе бы гатэль, каб у нас застаѓся Зак".
  
  
  Эрыка паглядзела на мяне. "Ён быѓ вельмi добры ѓ сваёй працы".
  
  
  "Так", - сказаѓ я. "Што ж, калi спатрэбiцца, яе змагу атрымаць дапамогу ад сваiх людзей. Думаю, у гэтым раёне ёсць агенты AX. Яе пазнаю, напэѓна". Яе, павярнуѓся да Минуркосу. "Цi ѓдалося вам датэлефанавацца да камандзiраѓ лагераѓ?"
  
  
  "Я застаѓ ih абодвух", - сказаѓ ён. "Я сказаѓ iм менавiта тое, што вы сказалi. Абодва мужчыны заявiлi мне, што яны не распачнуць нiякiх дзеянняѓ, пакуль не атрымаеце паведамлення ад мяне асабiста. Яе таксама параiѓ iм не звязвацца з пентхаусом i iгнараваць любыя супрацьлеглыя загады майго так званага сакратара".
  
  
  "Вы вельмi добра справiлiся, мiстэр Минуркос", - сказаѓ я. "А цяпер, калi мы ведаць..."
  
  
  Мяне перапынiѓ тэлефон.
  
  
  Эрыка адказала на яго, i той, хто тэлефанаваѓ, прадставiѓся. Яна кiѓнула i перадала тэлефон Минуркосу. Ён узяѓ трубку i паднёс слухаѓку да вуха. З эга боку было мала слоѓ. "Так, Васiлiса. Так. Ах, ды. Так, працягвайце. Зразумела. Так. Ах, выдатна". Калi ён скончыѓ, i паклаѓ трубку, ён паглядзеѓ на нас з хiтрай усмешкай.
  
  
  "Добра?" - нецярплiва спытала Эрыка.
  
  
  Васiлiса патэлефанавала ѓ катэдж, i Цанни адмовiѓся бачыць эга наша сёння, наша заѓтра з-за таго, што ён занадта заняты. Ён прапанаваѓ Васiлiсу патэлефанаваць на наступным тыднi. Адбыѓся спрэчка i абмену гарачымi словамi, але Цанни заставаѓся непахiсным. Ён таксама адмовiѓся. абмеркаваць вiзiт палкоѓнiкаѓ па тэлефоне ".
  
  
  "Так што ён зрабiѓ, каб ты ѓсмiхнуѓся?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Памятаеш Деспо Адельфию?
  
  
  Чалавек, якi змянiѓ Расиона ѓ камiтэце палкоѓнiкаѓ? Уласны чалавек Стаѓраса? "
  
  
  "Так", - кiѓнула Эрыка.
  
  
  "Васiлiса пайшоѓ да гэтага па матэматыцы. Ён падазраваѓ, што менавiта Адельфия задаволiць сустрэчу, i ён меѓ рацыю. Адельфия ведае ѓвесь план. Васiлiса спрачацца аб трох палкоѓнiках i заваяваѓ давер Адельфии. Адельфия паведамiла эму час i месца сустрэчы. Коцикас, Плотарчу i Главани ѓжо дамовiлiся сустрэцца са мной у рэзiдэнцыi Коцикаса. У яго ёсць загараднае маёнтак на поѓнач ад горада ѓ даволi аддаленым раёне. Адельфия таксама будзе там ".
  
  
  "Калi?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Сёння нiяк не калi", - адказаѓ Минуркос. "Усяго за некалькi гадзiн".
  
  
  "Як яны будуць забiваць палкоѓнiкаѓ?" - пацiкавiѓся я.
  
  
  Минурк згорбiѓся. "Адельфия не сказала б пра гэта, калi выявiла, што Васiлiса не ведае. Падобна на тое, нам прыйдзецца пачакаць i штогод".
  
  
  "Гэта можа быць надзвычай небяспечна", - сказаѓ я. Яе зiрнуѓ на гадзiннiк на запясце. "Эрыка, выклiчце таксi. Мы, т да Коцикасу. Мiстэр Минуркос, заставайцеся тут, у гатэлi, i трымайцеся далей ад чужых вачэй. Калi хто-небудзь пазнае вас, у нас праблемы".
  
  
  "Вельмi добра, мiстэр Картэр".
  
  
  Пакуль Эрыка выклiкала таксi, яе зняѓ куртку i прычапiѓ кабуру люгера, а затым штылет на правым перадплеччы. Минуркос моѓчкi i змрочна глядзеѓ. Яе, дастаѓ Люгер вакол кабуры i адсунуѓ затвор назад, лёгкiм рухам увёѓ патрон у патрон, а затым зноѓ прыбраѓ пiсталет.
  
  
  Эрыка размаѓляла па тэлефоне. "Наша таксi будзе на вулiцы праз пяць мiн".
  
  
  "Тады паехалi", - сказаѓ я. "У нас прызначаная сустрэча".
  
  
  Восьмая кiраѓнiк.
  
  
  "Не думаю, што разумею", - сказаѓ палкоѓнiк Анатоль Коцикас пасьля таго, як прыняѓ нас у вестыбюлi свайго вялiкага дома. "Адельфия сказаѓ, што гэта будзе адпачываць сустрэча, генерал".
  
  
  Па дарозе мы падабралi генерала Криезоту, таму што я ведаѓ, што Коцикас не прыме нас, калi мы з Эрыкам пойдзем адны. Коцикас, хударлявы мужчына гадоѓ пяцiдзесяцi, стаяѓ у унiформе колеру хакi i падазрона глядзеѓ на мяне.
  
  
  "Хто-небудзь вакол iншых будзе тут, палкоѓнiк?" - спытаѓ Кризоту.
  
  
  "Яны чакаюцца ѓ блiжэйшы час".
  
  
  "Добра. Дайце нам крыху часу", - сказаѓ Кризоту.
  
  
  Коцикас моѓчкi глядзеѓ на нас, чакаючы адказу. Хоць эга воiнскае званне было нiжэй, чым у генерала, на той момант ён быѓ самым уплывовым чалавекам у Грэцыi. Калi адбыѓся пераварот 1967 года, людзi, якiя эга ѓзначалiлi, наѓмысна не падпускалi да хунце вышэйшых афiцэраѓ, таму што генералы былi звязаны з вышэйшым прывiлеяваным класам.
  
  
  "Добра", - нарэшце сказаѓ ён. "Заходзьце ѓ кабiнет, калi ласка".
  
  
  Iмгненне праз мы ѓчатырох стаялi кругам, у цэнтры даволi цёмнага кабiнета. Слуга расшпiлiѓ запавесу, i ѓ пакоi стала святлей. Коцикас прапанаваѓ нам выпiць, але мы адмовiлiся.
  
  
  "Палкоѓнiк, яе бы гатэль, каб вы дазволiлi гэтым двум людзям абшукаць ваш дом перад сустрэчай i застацца тут да сустрэчы", - сказаѓ Кризоту.
  
  
  "Чаму?" - спытаѓ Коцикас. "Нейкая недарэчная просьба".
  
  
  "Паслухайце мяне. Гэтая сустрэча - пастка", - сказаѓ генерал. "Нам трэба многае растлумачыць пазней, калi ѓ нас будзе час, але Никкор Минуркос не з'яѓляецца чалавекам, якiя стаяць за нядаѓнiмi нападамi на вас. Ёсць чалавек па iмя Адрыян Стаѓрас, якi хаваецца за iмем Никкора i плануе крывавы пераварот супраць хунты. Вы, Плотарху i Главани павiнны быць забiтыя тут, у вашым дом, сёння нiяк не калi ".
  
  
  Твар Коцикаса набыло жорсткiя, прамыя лiнii. "Я думаю." - сказаѓ ён.
  
  
  "Я падазраю, што Адельфия павiнна збегчы цэлым", - дадаѓ генерал. "Никкора, вядома, тут не будзе, таму што ён не мае да гэтага нiякага дачынення".
  
  
  Коцикас доѓга глядзеѓ у акно. Калi ён зноѓ павярнуѓся да нас, ён спытаѓ: "А гэтыя мужчына i дзяѓчына?"
  
  
  "Яны тут, каб дапамагчы", - проста сказаѓ Кризоту.
  
  
  "Адкуль мне ведаць, што гэта не вы трое прыйшлi забiць мяне?" - спакойна спытаѓ Коцикас.
  
  
  Кризоту паморшчыѓся.
  
  
  "Палкоѓнiк, - цiха сказаѓ я, - калi б яе прыйшоѓ сюды, каб забiць вас, вы былi б мёртвыя".
  
  
  Эга вочы глядзелi глыбока ѓ мае. "Добра. Вы можаце праверыць дома. Але я ѓпэѓнены, што ѓнутры не было нiкога, хто б гатэль прычынiць ва ѓсiх дамах вакол мне цi маiм сябрам".
  
  
  "Ёсць склеп, палкоѓнiк?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Так".
  
  
  "Мы пачнем адтуль", - сказаѓ яе Эрике. "Вы i генерал пакуль пагаварыць, палкоѓнiк. Колькi ѓ нас часу да ih прыбыцця?"
  
  
  "Я б сказаѓ, па меншай меры, пятнаццаць хвiлiна".
  
  
  "Гэтага павiнна быць дастаткова". Яе, павярнуѓся да Эрике.
  
  
  "Давайце пачнем."
  
  
  Мы хутка абшукалi вялiкi склеп i не знайшлi нас бомбы, нам выбухоѓкi. Мы агледзелi астатнюю частку дома, i напрыканцы кабiнет, дзе павiнна была адбыцца сустрэча. Мы старанна абшукалi даследаванне. Хоць нiякiх поѓнае назва выяѓлена не было, мы знайшлi два электронных жучка.
  
  
  "Неверагодна", - сказаѓ палкоѓнiк Коцикас, калi яе адна прылад. "Я не ведаю, калi гэта можна было зрабiць".
  
  
  "Гэтыя людзi - прафесiяналы", - сказаѓ я. "Цяпер вы павiнен мне паверыць".
  
  
  "Што ж, пара", - заѓважыла Эрыка. "Яны прыбудуць асобна?"
  
  
  "Паколькi яны былi ѓ штаба-кватэры камiтэта сёння ранiцай, яны могуць прыйсцi разам - сказаѓ Коцикас.
  
  
  - Нават Адельфия мог бы быць з астатнiмi, нягледзячы на тое, што яны бязмерна эга не любiлi. У рэшце рэшт, гэта нiбыта спроба прымiрэння ".
  
  
  Здагадка палкоѓнiка было верным. Дзесяць хвiлiна праз пад'ехаѓ вялiкi чорны лiмузiн, i ѓсе тры палкоѓнiка былi ѓ nen. Плотарчу i Главани былi пажылымi мужчынамi, Главани з сiвымi валасамi. Адельфии было каля сарака, тоѓсты, тоѓсты мужчына, форма якога здавалася яму было на тры памеру менш. Ён прамянiста усмiхаѓся ва ѓсе бакi i гучна казаѓ аб згодзе i згодзе, i быѓ вельмi здзiѓлены, калi ѓ вестыбюлi яе надзеѓ кайданкi на яго правае запясце.
  
  
  Эга паводзiны змянiлася, як маланка. Усмешка знiкла, i ѓ цёмных вачах з'явiлася ледзяная цвёрдасць. "Што ты робiш?" усклiкнуѓ ён.
  
  
  Коцикас i Криезоту прамаѓчалi. Яе груба павярнуѓ Адельфию i скаваѓ эму рукi за спiной. Эга жорсткае твар хутка напоѓнiлася лютасцю. "Што гэта азначае?" - гучна спытаѓ ён, пераводзячы позiрк з мяне на Коцикаса i генерала.
  
  
  "Мiстэр Картэр кажа, што вы прыйшлi сёння да мяне дадому, каб забiць нас", - холадна сказаѓ Коцикас.
  
  
  Двое iншых палкоѓнiкаѓ узрушана пераглянулiся. "Гэта праѓда, Анатоль?" - спытаѓ Главани у Коцикаса.
  
  
  "Гэта абсурд!" - усклiкнула Адельфия. "Хто гэты чалавек?" Перш чым Коцикас змог адказаць, Адельфия пераключыѓся з фармальнай манеры тую, якая займаецца дазволiла шквал гарачага грэцкай мовы, выплёѓваючы словы, як яд, i рэгулярна кiдаючыся ѓ мой бок галавой. Я не мог злавiць вялiкую частку гэтага.
  
  
  "Паглядзiм, палкоѓнiк", - нарэшце адказаѓ Коцикас.
  
  
  Яе груба схапiѓ Адельфию за руку. "Вы можаце правесцi наступны невялiкi адрэзак часу ѓ кабiнеце, - сказаѓ я, - у выпадку, калi мы прапусцiм нейкiя сюрпрызы". Яе, паглядзеѓ на Коцикаса. "Астатнiя вакол вас, акрамя Эрыкi, заставайцеся ѓ пакоi праз хол, пакуль яе не пачую больш".
  
  
  "Вельмi добра, - сказаѓ Коцикас.
  
  
  Палкоѓнiкi i генерал Кризоту ѓвайшлi ѓ гасцiную ѓ супрацьлеглым баку залы з кабiнета, а мы з Эрыкам прыляпiлi скотчам мясiсты рот Адельфии i прывязалi эга да крэсла. Яе зняѓ з эга сцягна рэвальвер i ѓваткнуѓ за пояс. Мы з Эрыкам вярнулiся ѓ хол, а Адельфия мармытала нам на абразы з-за плёнкi.
  
  
  "Цяпер мы чакаем?" - спытала Эрыка.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на нах. Яе рудыя валасы былi зачасаны назад, i яна выглядала вельмi i спа ѓ сваiм касцюме. Яна дастала вакол сумачкi "бельгiйскi пiсталет 25 калiбра" i праверыѓ боепрыпасы.
  
  
  "Так, мы чакаем", - сказаѓ я. Яе, падышоѓ да адкрытай ѓваходных дзень, i паглядзеѓ на доѓгую дарогу, окаймленную высокiмi ломбардийскими таполямi. Да адзiнай дарогi, якая праходзiць праз гэта месца, заставалася амаль мiлi. Iдэальнае месца для забойства. Лейцара быѓ у тым, што прыдумаѓ перакручаны сэнс Стаѓраса? Яе падумваѓ дапытаць Адельфию, але часу было мала, i ён занадта баяѓся Стаѓраса. Гэта адбiлася на яго твары.
  
  
  Эрыка падышла да мяне ззаду i прыцiснулася да мяне ѓсiм целам. "У нас так мала часу сам-насам, Нiк".
  
  
  "Я ведаю", - сказаѓ я.
  
  
  Яе свабодная рука, тая, што без рэвальвера, пагладзiла мяне па плячы i руцэ. "Калi гэта скончыцца, мы схаваемся ѓ Афiнах, будзем есьцi, спаць i займацца каханнем".
  
  
  "Я не думаю, што нашы босы ацанiлi б гэта", - усмiхнуѓся я.
  
  
  "Яны могуць адправiцца ѓ пекла. Яны могуць даць нам некалькi дзён", - раздражнёна сказала яна.
  
  
  Яе, павярнуѓся да яе. "Мы знойдзем час", - запэѓнiла яе сл. "Я ведаю добры маленькi гатэль, дзе..."
  
  
  Яе, павярнуѓся да дзень, пачуѓшы гук рухавiка машыны. У далёкiм канцы пад'язной дарогi, перш чым яна знiкла з выгляду, наблiжаѓся чорны седан. Зверху ѓ яго быѓ палiцэйскi лiхтар.
  
  
  "Гэта палiцыя!" - сказала Эрыка.
  
  
  "Так", - пагадзiѓся я. "Як вы думаеце, Стаѓрас падкупiѓ ѓчастковага майстар?"
  
  
  "Для гэтага спатрэбiцца ѓсяго некалькi чалавек", - выказала здагадку Эрыка.
  
  
  "Асаблiва, калi Стаѓрас возьме з сабой пару сваiх людзей", - дадаѓ я. "Iдзем."
  
  
  Мы паспяшалiся ѓ пакой, дзе чакалi члены хунты i генерал.
  
  
  "Звонку пад'язджае палiцэйская машына, - хутка сказаѓ ёй iх. "Гэта падобна на гамбiт Стаѓраса. Вы ѓсе ѓзброеныя?"
  
  
  Усе яны былi, акрамя Кризоту. Даѓ эму рэвальвер Адельфии. "А цяпер проста сядзьце тут, як можна небрежнее, як быццам вы ѓцягнутыя ѓ сур'ёзную дыскусiю. Трымаеце сваю зброю напагатове, схаванае па баках. Эрыка, iдзi ѓ тую каморку". Яна хутка пайшла.
  
  
  "Я буду шчыра за гэтымi французскiмi дзвярыма", - працягнуѓ яе. "Калi яны ѓсе ѓвойдуць у пакой, мы пастараемся ih ѓзяць. Калi хто-то вакол вас захоча сысцi зараз, вы можаце прайсцi праз чорны ход".
  
  
  Яе, паглядзеѓ на маѓклiвых афiцэраѓ. Яны засталiся на сваiх месцах.
  
  
  "Добра. Мы пастараемся пазбегнуць перастрэлкi. Паверце мне".
  
  
  Яе, прайшоѓ праз французскiя дзень, калi пачуѓ, як з трэскам адчынiлiся ѓваходныя дзверы. Слуга паспрабаваѓ спынiць палiцыю, але эга адштурхнулi. Яе, пачуѓ, як яны пляснулi зачыненымi дзвярыма кабiнета, дзе Адельфия была звязаны, з кляпам у роце, а затым яе зноѓ пачуѓ голас слугi. Гэта вялiкага сэнсу не маюць так, быццам мужчын было некалькi. Iмгненне праз яе мог ясна ih бачыць, яны ѓварвалiся ѓ гасцiную. Ih было шасцёра - пяцёра ѓ форме i адзiн у цывiльным. Ва ѓсiх мужчын у форме на паясах былi рэвальверы.
  
  
  "Што гэта азначае?" сказаѓ палкоѓнiк , устаючы, але, хаваючы пiсталет за спiной.
  
  
  Той у цывiльным выйшаѓ наперад, чалавек у форме з лейтенантскими нашыѓкамi. Чалавек у цывiльным быѓ целаахоѓнiкам Стаѓраса, якой яе бачыѓ, у пентхаусе. Лейтэнант, верагодна, быѓ палiцыянтам, якога падкупiѓ Стаѓрас. Гэта павiнна быць сапраѓдная палiцыя. Гэта павiнна была быць выдуманыя, але дакладная гiсторыя для прэсы.
  
  
  "Мы не чакалi вас тут, генерал, - сказаѓ лейтэнант. Ён агледзеѓ пакой, верагодна, прасiѓ у Адельфии. "Вы ѓсе арыштаваныя за здраду. У нас ёсць доказы таго, што вы прыехалi сюды, каб сустрэцца з камунiстычным агентам i дамовiцца аб таемным пагадненнi з мiжнароднымi бандытамi". Ён выглядаѓ вельмi нервовым.
  
  
  "Гэта абсурд", - сказаѓ Коцикас.
  
  
  "Вы ѓсе здраднiкi", - гучна настойваѓ лейтэнант. "I вы будзеце пакараныя як такiя". Яе, глядзеѓ, як лейтэнант выцягнуѓ рэвальвер.
  
  
  Мужчына па Стаѓраса жорстка ѓсмiхнуѓся. "I тут будзе пакаранне", - сказаѓ ён па-ангельску. "Калi вы супрацiѓлялiся арышту".
  
  
  "Мы не мелi фiзiчнага супрацiву пры арышце", - абверг паведамленнi смi Коцикас маладому па матэматыцы.
  
  
  "Няма?" - спытаѓ наймiт Стаѓраса. "Ну, па меншай меры, так гэта ѓвойдзе ѓ даклад палiцыi. Так людзi пачуюць гэта па радыё".
  
  
  Лейтэнант нацэлiѓ рэвальвер на Коцикаса. Яе ѓжо здагадалiся, што праз iмгненне ѓсе палiцэйскiя выняты свае пiсталеты па сiгнале лейтэнанта. Мужчына па Стаѓраса сунуѓ руку ѓ куртку i кiѓнуѓ лейтэнанту, якi павярнуѓся да сваiх людзей. Яе хутка ѓвайшоѓ у шырокi дзвярны праём, нацэлiѓшы Вильгельмину ѓ грудзi лейтэнанта.
  
  
  "Добра, заставайся тут адкрыта".
  
  
  Лейтэнант ѓтаропiѓся на мяне са здзiѓленнем, якое адбiлася на яго твары. Чалавек Стаѓраса яшчэ не дацягнуѓся да свайго пiсталета, i толькi пара палiцыянтаѓ у форме пачалi цягнуць рукi да кобурам. Усе замерлi, i усе погляды звярнулiся на мяне.
  
  
  "Кiнь пiсталет", - загадаѓ яе лейтэнанту. "А ты, асцярожна прыбяры гэтую руку ад камзолы".
  
  
  Нiхто не выконваѓ мае загады. Яны меркавалi, што iм прыйдзецца ѓзяць мяне. Злева ад iх адчынiлiся дзверы прыбiральнi i выйшла Эрыка, нацэлiѓшы свой бельгiйскi рэвальвер на мужчыну Стаѓраса.
  
  
  "Я думаю, табе лепш зрабiць, як ён кажа", - холадна сказала яна.
  
  
  Расчараванне i гнеѓ нарасталi на тварах галаварэза Стаѓраса i лейтэнанта палiцыi, калi яны глядзелi на Эрыку. Яе доѓга пiльна глядзеѓ на ih асобы, спрабуючы адгадаць ih намеры. Затым пачаѓся пекла.
  
  
  Замест таго, каб апусцiць пiсталет, лейтэнант нацэлiѓ эга мне ѓ грудзi i эга палец нацiснуѓ на спускавы кручок. Яе ѓбачыѓ вокамгненнае рух i пачаѓ падаць на падлогу. Эга пiсталет стрэлiѓ, як стрэльбу, i ён адчуѓ, як гарачая, якая апальвае боль працяѓ маю левую руку. Лупiѓ вочы прайшла mimmo мяне i разбiѓ шкло французскай дзень. Яе, упаѓ на падлогу i перакацiѓся на крэсла, калi лейтэнант зноѓ стрэлiѓ, лупiѓ вочы раскалола драѓляны падлогу побач са мной.
  
  
  Ён крычаѓ. - "Забiце ih!" "Забiць ih ѓсiх!"
  
  
  У той момант, калi лейтэнант нацэлiѓ на мяне свой рэвальвер, чалавек Стаѓраса рушыѓ услед за iм i выцягнуѓ свой пiсталет. Гэта быѓ блiскучы чорны пiсталет-аѓтамат, i ён нацэлiѓ эга Эрике ѓ галаву. Эрыка стрэлiла ѓ яго, але прамахнулася, калi ён упаѓ на адно кожнаму племенi. Стрэл трапiѓ у сцягно аднаго вакол палiцэйскiх. Мужчына закрычаѓ ад балюча, калi ѓпаѓ на падлогу.
  
  
  Двое iншых палiцэйскiх, низменному пригнулись. Паранены i яшчэ адзiн палiцэйскi нырнулi ѓ сховiшча за невялiкую мэбля.
  
  
  Кризоту i двое тых, хто прыйшоѓ палкоѓнiкаѓ ѓсё яшчэ былi нерухомыя, але Коцикас выцягнуѓ свой рэвальвер i стрэлiѓ з яго ѓ лейтэнанта. Мужчына ѓпаѓ i ѓрэзаѓся ѓ нiзкi крэсла, расколаѓ яго, калi ён выпусцiѓ эга на падлогу.
  
  
  Яе падымаѓся на агнявую пазiцыю. Чалавек Стаѓраса толькi што стрэлiѓ у Эрыку. Ён прамахнуѓся, таму што ён усё яшчэ губляѓ раѓнавагу, пазбягаючы яе стрэлу, i таму што яна сама хутка прысела.
  
  
  Адначасова страляла некалькi пiсталетаѓ. Криезоту прыкончыѓ аднаго вакол палiцэйскiх, а яе застрэлiѓ яшчэ дваiх. Эрыка трапна стрэлiла наймiту Стаѓраса адкрытымi ѓ складваць даляр.
  
  
  Лейтэнант падрыхтаваѓся да пачатку другой спробе атакаваць Коцикаса, але яе заѓважыѓ рух i хутка ѓстаѓ на адно кожнаму племенi. "Я б не шталь гэтага рабiць".
  
  
  Астатнiя палiцэйскiя адмовiлiся ад бойкi. Кiнуѓшы зброю, яны паднялi рукi над галовамi. Лейтэнант зiрнуѓ на iх, апусцiѓ свой пiсталет i кiнуѓ эга на падлогу. Ён паглядзеѓ на нерухомыя целы, затым на мяне.
  
  
  "Гэта бязладдзе", - хрыпла усклiкнуѓ ён. "Вы перашкаджалi законнай працы палiцыi i забiлi афiцэраѓ пры выкананнi iмi сваiх абавязкаѓ. Вам не сыдзе з рук..."
  
  
  Яе ударыѓ яго пiсталетам па эга галоѓ, збiѓшы эга нага. Ён ляжаѓ на падлозе, цяжка дыхаючы, трымаючыся за галаву. "Табе трэба заткнуцца", - зароѓ я.
  
  
  Палкоѓнiкi i Криезоту надзелi на двух афiцэраѓ кайданкi. Эрыка цяжка прытулiлася да стагнаць. Яе спытаѓ. - "З табой усё добра?"
  
  
  "Так, Нiк".
  
  
  "Я рады, што даверыѓся вам, мiстэр Картэр, - сказаѓ Коцикас. "Мы ѓ даѓгу перад табой"
  
  
  "I замах правалiлася", - дадаѓ Главани.
  
  
  "Я звяжуся з камiсарам палiцыi, i доѓга з iм раскажу пра тое, што тут адбылося", - сказаѓ Коцикас, змрочна зiрнуѓшы на параненага лейтэнанта.
  
  
  "Я б гатэль, каб вы, калi мне дваццаць чатыры гадзiны, перш чым вы гэта зробiце, палкоѓнiк", - сказаѓ я. "Мэта васьмiнога ѓсё яшчэ жывая. Мы з мiс Нистром пойдзем за Ставросом".
  
  
  Ён вагаѓся iмгненне. "Добра, мiстэр Картэр. Яе буду маѓчаць дваццаць чатыры гадзiны. Але тады яе, павiнен зрабiць свой ход".
  
  
  "Дастаткова сумленна, - сказаѓ я. "Калi мы не знойдзем Стаѓраса да заѓтрашняга дня ѓ гэты час, ты можаш справiцца з гэтым сам, як хочаш".
  
  
  Коцикас працягнуѓ мне руку. "ђдачы."
  
  
  Яе ѓзяѓ эга за руку. "Нам гэта спатрэбiцца!"
  
  
  Дзявятая кiраѓнiк.
  
  
  Калi мы вярнулiся, мы выявiлi, што Минуркос ходзiць па гасцiнiчным нумары. Было ясна, што ён не даваѓ нам шмат шанцаѓ вярнуцца.
  
  
  "Палкоѓнiкi ѓ парадку?" - спытаѓ ён з палёгкай на твары.
  
  
  "Так", - сказаѓ я.
  
  
  "А Васiлiса?"
  
  
  "Ён цэлым i цэлым", - сказала Эрыка. "Нам вельмi пашанцавала. Гэта можа быць крывавай лазняй".
  
  
  "Дзякуй Богу, - сказаѓ Минуркос.
  
  
  "Мы не змаглi б гэтага зрабiць без генерала", - сказаѓ я.
  
  
  "Я рады, што Васiлiса добра сябе паказаѓ. Цi былi арыштаваныя выжылыя забойцы?"
  
  
  "Няма. Яе папрасiѓ Котикаса даць нам дваццаць чатыры гадзiны, пакуль мы не зможам трапiць да Ставросу".
  
  
  Ён памаѓчаѓ якое-то час. "Я не ѓпэѓнены, што згодны з гэтай сакрэтнасцю. Але пакуль яе пайду на гэта. Яе таксама буду захоѓваць маѓчанне дваццаць чатыры гадзiны, мiстэр Картэр".
  
  
  "Я цаню гэта, мiстэр Минуркос. Цяпер у нас ёсць праца. Мы павiнны пайсцi за Ставросом".
  
  
  "Здаецца, дрэнна працягваць вырашаць гэтую праблему самастойна", - сказаѓ Минуркос. "Гэта патрабуе дапамогi палiцыi, мiстэр Картэр. Яе ведаю некаторых людзей, якiм магу давяраць".
  
  
  Яе спытаѓ. - "Як яны, хто прыйшоѓ да палкоѓнiка Коцикасу, маючы намер здзейснiць масавае забойства?" "Не, у мяне павiнен быць шанец узяць эга, мiстэр Минуркос. Я не магу паверыць, што палiцыя зможа або захоча прыцягнуць Стаѓраса да адказнасцi. Мой урад таксама не можа. Голас чаму ѓ мяне ёсць загад забiць Стаѓраса на месцы Гэтыя загады супадаюць з тэмамi, якiя мiс Нистром атрымаѓ ад свайго ѓрада ".
  
  
  "Але падняцца ѓ пентхауз будзе самагубствам", - заявiѓ Минуркос.
  
  
  "Можа быць", - сказаѓ я. "Але, можа быць, i няма, улiчваючы тое, што я ведаю аб гэтым месцы. I тое, што вы ведаеце".
  
  
  Ён спытаѓ. - "Калi б ты пайшоѓ?"
  
  
  Яе, зiрнуѓ на Эрыку. - "Гэтым вечарам." "З табой усё ѓ парадку?"
  
  
  "Усё, што скажаш, Нiк".
  
  
  "Напрыклад, цяпер Стаѓрас здзiѓляецца, чаму ён не атрымаѓ вестак ад свайго чалавека. Я думаю, што ёсць верагоднасць, што Стаѓрас будзе чакаць у пентхаусе, пакуль не пераканаецца, што што-то пайшло не так. Так што ён павiнен быць там сёння ѓвечары".
  
  
  "Вы самi казалi пра ѓзброенай ахове", - сказаѓ Минуркос. "Вы не можаце прайсцi праз ѓваход у калiдор".
  
  
  "Магчыма. Але ѓ нас з Эрыкам будзе трэцi чалавек, каб дапамагчы. Яе быѓ у кантакце са сваiм начальствам, перш чым мы адправiлiся ѓ дом Коцикаса. Iншы агент ѓ зале ѓ Афiнах па iншаму заданнi i ён нам дапаможа".
  
  
  "Вас усяго трое?" - спытаѓ Минуркос. "Шанцы могуць быць два цi тры да аднаго супраць вас, нават калi вы трапiце на месцы".
  
  
  "Мiстэр Картэр любiць доѓгiя шанцы", - сказала Эрыка, усмiхаючыся.
  
  
  Ёй усмiхнуѓся ѓ рэѓматызму. "Акрамя таго, у мяне ёсць план, якi ѓключае чатырох".
  
  
  "Чацвёра?" - збянтэжана спытаѓ Минуркос. "Калi вы разлiчваеце на мяне, ваша давер недарэчна. Яе нават не ведаю, як страляць па гармаце".
  
  
  "Не ты", - сказаѓ я. "Тут у самалёце вы згадалi што-што, што запомнiлася мне. Вы сказалi, што ѓ вашага забiтага сакратара Салакi Мадупаса быѓ брат, вельмi падобны на яго".
  
  
  "Так", - сказаѓ Минуркос. "Небарака, нават не ведае, што эга брат мёртвы. Ён i Салаку бачылiся не вельмi часткi, але памiж iмi была вялiкая прыхiльнасць".
  
  
  Яе спытаѓ. - "Наколькi ён падобны на Салаку?"
  
  
  "Вельмi многiм. Памiж iмi быѓ усяго год рознiцы. Некаторыя кажуць, што выглядаюць як блiзняты, за выключэннем таго, што Салаку быѓ прыкладна на цаля вышэй i некалькi цяжэй свайго брата".
  
  
  "Мы можам гэта выправiць", - сказаѓ яе больш сябе, чым Эрике i Минуркосу. "Гэты хлопец жыве ѓ Афiнах?"
  
  
  Минурк запытальна паглядзеѓ на мяне. "Шчыра за горадам у маленькай вёсцы".
  
  
  "Патэлефануй эму i раскажы пра Салаку", - сказаѓ я. "Тады спытай яго, цi не хоча ён дапамагчы адпомсцiць за смерць свайго брата".
  
  
  Эрыка паглядзела на мяне. "Нiк, ты маеш на ѓвазе ..."
  
  
  "Калi Стаѓрас можа прыдумаць самазванца, то гэта можам i мы", - сказаѓ я. "Янiс Цанни - не адзiны, хто можа казаць пра мёртвага чалавека".
  
  
  "Трэцi Салаку Мадупас?" - спытала Эрыка.
  
  
  "На самай справе. Можа быць, толькi ён зможа правесцi нас у пентхаус". Яе, павярнуѓся да Минуркосу. "Ты патэлефануеш эму?"
  
  
  Минурк вагаѓся толькi на кароткi час: "Вядома. I яе дастаѓлю эга сюды".
  
  
  Двума гадзiнамi пазней, як раз у прыцемках, Серджиу Мадупас прыбыѓ у гасцiнiчны нумар. Ён здаваѓся рахманым, нясмелым чалавекам, але пад паверхняй хавалася змрочная рашучасць дапамагчы адпомсцiць па матэматыцы, адказнага за смерць свайго брата. Даѓ эму балетныя тэпцiкi з высокiм абцасам i мяккую падшэѓку i хутка подкрасил. Калi ѓсё скончылася, ён выглядаѓ амаль гэтак жа, як ашуканец, якой яе бачыѓ, у пентхаусе. У рэшце рэшт, гэта быѓ ашуканец, якога Серджиу выдаваѓ для сябе ѓ нашай схеме, на самай дэла, а не эга брат.
  
  
  Яе гатэль, каб людзi ѓ пентхаусе прынялi Серджиу для Цанни, фальшывага Мадупа.
  
  
  Калi яе скончыѓ з iм, яе адступiѓ, i мы ѓсе ѓважлiва паглядзелi. "Што вы думаеце?" - спытаѓ яе Минуркос.
  
  
  "Ён вельмi падобны на Салаку - i, такiм чынам, i на Цанни", - сказаѓ Минуркос.
  
  
  Наш уласны ашуканец, няѓпэѓнена ѓсмiхнуѓся мне. "Вы добра папрацавалi, мiстэр Картэр", - сказаѓ ён. Эга голас быѓ вельмi падобны на голас Цанни, i эга англiйская быѓ прыкладна такога ж якасцi.
  
  
  "Думаю, мы справiмся", - сказала Эрыка.
  
  
  * * *
  
  
  Праз гадзiну мы пад'ехалi да будынка Апалона. У Афiнах быѓ абедзенны гадзiну, i на вулiцах горада амаль не было машын. У самiм будынку было цёмна, калi не лiчыць вестыбюля i далёкiх мiгатлiвых агнёѓ ѓ пентхаусе. Мы прасядзелi ѓ арандаваным чорным седане хвiлiна дзесяць, а потым з-за вугла дома з'явiѓся высокi мужчына. Ён адкрыта падышоѓ да машыны i сеѓ побач са мной на пярэдняе сядзенне. Эрыка i Серджиу сядзелi ззаду. Минуркос застаѓся ѓ гатэлi.
  
  
  "Прывiтанне, Картэр", - сказаѓ высокi мужчына. Ён паглядзеѓ на двух iншых i затрымаѓ погляд на Эрике.
  
  
  Яе спытаѓ. - "Што-небудзь адбываецца?"
  
  
  "Нiчога падобнага. З iмi тхара, як ён прыехаѓ, нiкога не было". Гэта быѓ Бiл Спенсер, мой калега па AX. Ён быѓ пачаткоѓцам у агенцтве, i раней яе, сустракаѓся з iм толькi ненадоѓга. Аднак Ястраб запэѓнiѓ мяне па тэлефоне падчас нашага кароткага размовы раней, што Спенсер быѓ добрым чалавекам. Згодна з маiм iнструкцыям, ён назiраѓ за спецыяльным лiфтам ѓ пентхаус праз шкляны фасад будынка амаль тры гадзiны.
  
  
  Яе пазнаёмiѓ эга з Эрыкам i Сержыу. "Мы заходзiм праз службовую дзверы ѓ вестыбюль, - сказаѓ я, - з гэтым ключом. Серджиу iдзе першым, i мы паводзiм сябе так, як быццам гэта месца належыць нам. Калi мы паднiмемся наверх, мы будзем дзейнiчаць так, як яе абмаляваѓ раней. пытанняѓ?"
  
  
  У цёмнай машыне наступiла задуменная цiшыня. "Добра, - сказаѓ я. "Давай скончым з гэтым".
  
  
  Мы ѓчатырох вылезлi вакол чорнага седана i разам накiравалiся да фасада будынка. Злева ад галоѓнага ѓваходу была замкнутая шкляная службовая дзверы. Серджиу ѓваткнуѓ ключ, якi даѓ эму Минуркос, у замак з нержавеючай сталi i павярнуѓ яго. У вестыбюлi ахоѓнiк ля лiфта з здзiѓленнем павярнуѓся да нас.
  
  
  Серджиу увайшоѓ першым, мы рушылi ѓслед за iм. Яе, задумаѓся, цi сапраѓды мы стаяць Стаѓраса знянацку. Ён павiнен хадзiць па пентхаус, чакаючы пачуць, што здарылася ѓ дом палкоѓнiка Коцикаса. Яе, спадзяваѓся, што ён не паслаѓ туды атрад сваiх людзей для расследавання. Таксама была верагоднасць, што ён спрабаваѓ патэлефанаваць у Паракату ѓ апошнiя дзень або два, i выявiѓ, што не можа там нам з хема звязацца. Няздольнасць звязацца з хема-небудзь плантацыi ѓ джунглях казала Ставросу, што што-то не так.
  
  
  Мы падышлi да ахоѓнiка ля лiфта. Ён дзiѓна глядзеѓ на Серджиу.
  
  
  "Дзе ты быѓ?"
  
  
  "Гэта прадстаѓнiкi прэсы", - сказаѓ Серджиу, разыгрываючы сваю новую ролю. "Яны чулi аб жудаснай расправе над палкоѓнiкам хунты, якая займаецца адбылася ѓсяго некалькi гадзiн таму. Палiцыя паведамiла iм аб трагедыi. Яны хочуць правесцi кароткае iнтэрв'ю, каб даведацца меркаванне г-на Минуркоса аб гэтым жахлiвым падзеi, i я пагавару з ih наверсе ".
  
  
  Яе адчуѓ штылет Х'юга на сваiм правым перадплеччы i падумаѓ, цi давядзецца мне эга выкарыстоѓваць. Калi б ахоѓнiк якое-то час дзяжурыѓ, ён бы ведаѓ, што Цанни не выходзiѓ вакол будынкаѓ.
  
  
  "Добра, - сказаѓ ён. "Я паеду з вамi ѓ лiфце".
  
  
  Лiфт быѓ наверсе, у пентхаусе. Ён патэлефанаваѓ, i ён павольна пачаѓ спускацца. Здавалася, прайшла цэлая вечнасць, перш чым ён прыбыѓ на першы паверсе, але дзень, нарэшце, расчынiлiся. Дзяжурыѓ той жа лiфцёр, якi раней вазiѓ мяне ѓверх i ѓнiз. Мы паднялiся на борт, пакуль лiфцёр глядзеѓ на Сержыу. Дзень за намi зачынiлiся, але аператар не нацiснуѓ кнопку, каб падняць нас.
  
  
  "Я не ведаѓ, што вы выйшлi вакол будынка", - сказаѓ ён Серджиу, насцярожана гледзячы на нас.
  
  
  "Ну, цяпер ты ведаеш", - раздражняльна адказаѓ Серджиу. "Я пайшоѓ, каб сустрэцца з гэтымi газетчиками. Адвядзiце нас наверх. Яе даю iнтэрв'ю".
  
  
  Мужчына ѓважлiва даследаваѓ твар Серджиу. "Спачатку ёй патэлефаную наверх", - сказаѓ ён.
  
  
  "Гэта не абавязкова!" - сказаѓ Серджиу.
  
  
  Але, аператара падышоѓ да пульта сувязi збоку ад машыны. Яе, кiѓнуѓ Спенсеру, i ён падышоѓ лiжа. Ён выцягнуѓ свой "Смiт i Вессон" 38, i iншы мужчына заѓважыѓ рух. Ён павярнуѓся як раз своечасова, каб убачыць, мала пiсталет ля скронi. Ён ахнуѓ i саслiзнуѓ на падлогу.
  
  
  Эрыка падышла да пульта кiравання. "Вазьмi гэта на сябе", - сказаѓ я.
  
  
  Па шляху ѓ катэдж мы перамясцiлi обмякшую постаць лiфцёра у кут лiфта, адкуль эга не было б адразу вiдаць, калi мы выйдзем ѓчатырох. Праз iмгненне ѓ калiдоры пентхауса адкрылiся дзень.
  
  
  Як я i падазраваѓ, дзяжурылi яшчэ двое мужчын. Адным вакол iх быѓ блондинистый бандыт, якога яго сустракаѓ раней. Гэта былi баевiкi, i ён не хацеѓ гуляць з iмi ѓ гульнi. Бландын устаѓ з-за крэсла ля ѓваходу ѓ пентхаус, а другi застаѓся сядзець.
  
  
  Абодва паглядзелi на Сержыу, як быццам убачылi прывiд.
  
  
  "Якога чорта..." - усклiкнуѓ бландын. "Што тут адбываецца?"
  
  
  Серджиу прыцягнуѓ увагу бландынка, а Спенсер падышоѓ да темноволосому за сталом. Мужчына павольна падняѓся да Спенсеру.
  
  
  "Я дала дазвол на iнтэрв'ю з гэтымi людзьмi", - сказаѓ Серджиу.
  
  
  "Як ты выбраѓся па пентхауса?" - спытаѓ бландын.
  
  
  Яе, падышоѓ да яму, пакуль Серджиу адказваѓ. Спенсер стаяѓ побач з цёмным чалавекам. Эрыка прыкрыла нас абодвух маленькiм бельгiйскiм рэвальверам, схаваным за сумачкай.
  
  
  "Хiба ты не памятаеш, як я сыходзiѓ?" - абурана спытаѓ Серджиу. "Гэта было каля гадзiны таму. Яе ж казаѓ вам, што..."
  
  
  Нiякiх дадатковых тлумачэнняѓ не спатрэбiлася. Х'юга бязгучна слiзгануѓ мне ѓ далонь. Яе схапiѓ бландынка левай рукой i прыцягнуѓ да сабе, калi ён страцiѓ раѓнавагу. Яго хутка правялi па эга горла рукой з нажом. Кроѓ пырснула на кашулю i куртку Сержыу.
  
  
  Цёмны чалавек узяѓ пiсталет, але Спенсер быѓ гатовы да яму. Ён выцягнуѓ кiшэнi па выродлiвую пятлю i хутка надзеѓ яе на галаву бандыта, а затым моцна пацягнуѓ за перекрещенную дрот двума драѓлянымi ручкамi. Рука чалавека так i не дацягнуѓ да пiсталета. Эга вочы пашырылiся, а рот прыадкрыѓся, калi дрот пранiзала плоць i артэрыi да костак. Яшчэ больш крывi пырснула на тоѓсты дыван у нашых нага, калi бандыт падскочыѓ i на iмгненне скрывiѓся ѓ хватцы Спенсера, яго ногi затрэслiся ѓ паветры. Затым ён далучыѓся да свайго таварыша на падлозе.
  
  
  Эрыка аслабiла хватку на спускавым кручку рэвальвера. Серджиу з бледным тварам глядзеѓ на трупы, пакуль яе выцiраѓ лязо Гюго пра куртку бландынка. Спенсер кiѓнуѓ мне, адмовiѓшыся ад пятлi, глыбока ѓрэзалася ѓ шыю чалавека, - i накiраваѓся да дзень пентхауса. Яе Х'юга трымаѓ у руцэ, а Спенсер выцягнуѓ спецыяльны пiсталет, аб якiм ён згадаѓ мне раней. Эга прадастаѓляе кампанiя, Special Effects and Editing - пнеѓматычны пiсталет, якi страляе дроцiкамi. Дроцiкi былi напоѓнены курарэ, хуткадзейным атрутай, якi AX запазычыѓ у iндзейцаѓ Калумбii.
  
  
  Серджиу прыйшоѓ у сябе. Ён падышоѓ да дзень, уставiѓ яшчэ адзiн ключ, якi даѓ эму Минуркос, i адчынiѓ iм цяжкую дзверы. Ён паглядзеѓ на мяне, i я кiѓнуѓ. Ён бясшумна штурхнуѓ дзверы i адступiѓ у бок, так як ён не мог увайсцi ѓ пентхаус. Ён не быѓ гатовы дапамагчы на гэтым этапе атакi.
  
  
  Мы ѓсе трое хутка ѓвайшлi ѓ дзвярны праём, разыходзячыся веерам, Эрыка трымала рэвальвер перад сабой, гатовая стрэлiць, але яна была ѓсяго толькi запасным пiсталетам. Яе не гатэль больш папярэджваць людзей Стаѓраса, чым гэта было абсалютна неабходна, перш чым мы знайшлi самага Стаѓраса.
  
  
  Было б iдэальна, калi б Стаѓрас знаходзiѓся ѓ вялiкай гасцiнай ля ѓваходу. Гэта б вельмi хутка вынес патоку усяму гэтаму. Але замест гэтага мы выявiлi моцнага Хамьмера, якi сядзiць на доѓгiм бахараѓ спiной да нас са шклянкай брэндзi ѓ руцэ. Яе бачыѓ, рамянi кабуры з таго месца, дзе стаяѓ. Ён усё яшчэ быѓ узброены - гэты небяспечны чалавек.
  
  
  Ва ѓнутраным калiдоры, вядучым у спальнi, не было нiякiх прыкмет жыцця, але даносiлiся галасы па добра асветленага офiса. Я як раз збiраѓся накiравацца да Хаммеру, як раптам двое мужчын выйшлi па офiсу ѓ гасцiную. Одзiна вакол iх быѓ здаравенным баевiком з аѓтаматам у наплечной кабуры, а другiм быѓ iншы фальшывы Мадупа, Янiс Цанни.
  
  
  Яны спынiлiся, калi ѓбачылi нас, i абодва глядзелi на Сержыу прамянiстымi вачыма. Два самазванца на iмгненне спынiлiся, гледзячы аднаго на аднаго, а Хамер павярнуѓся да iх i ѓбачыѓ выраз ih асоб. Яшчэ праз долю секунды галаварэз з Цанни пацягнулiся за пiсталетамi.
  
  
  Спенсер нацэлiѓ дзiда i стрэлiѓ. У пакоi пачуѓся глухi бавоѓна, i iмгненне праз вакол шыi мужчыны, побач з адамовым яблыкам, вылецеѓ чорны металiчны дзiда. Эга скiвiцу пачатку бязгучна працаваць, калi Цанни ѓ жаху ѓтаропiѓся на чорны аб'ект. Хамер адным кацiным рухам пачаѓ паварочвацца i выцягваць пiсталет.
  
  
  Эга вочы спачатку засяродзiлiся на мне, i я ѓбачыѓ у iх пагрозу, калi яго рука знайшла пiсталет у кабуры. Яе ѓпаѓ на адно кожнаму племенi i адначасова узмахнуѓ рукой, выканаѓшы пятлю знiзу, вызваляючы штылет. Ён расьсек паветра бясшумна, як дасягаюць дракона, i яго Хамьмера ѓ грудзi побач з эга i сэрцам. Лязо з гучным стукам ѓвайшло ѓ эга, цела i апусцiлася да рукаяцi.
  
  
  Выродлiвыя вочы Хамьмера, упершыню адкрылiся мне, паколькi на nen не было сонцаахоѓных ачкоѓ сiняга колеру, на iмгненне пiльна паглядзелi на мяне, недаверлiва, што мне ѓдалося забiць эга так хутка. Ён паглядзеѓ на штылет, з-пад якога эга кашуля сачылася малiнавым. Ён узяѓ нож, нiбы збiраючыся выцягнуць яго, затым падняѓ пiсталет у руцэ да мяне. Але ён ужо быѓ мёртвы. Ён упаѓ тварам унiз на канапе, яго доѓгiя валасы схавалi замяшанне эга чалавека.
  
  
  Iншы баявiк толькi што перастаѓ тузацца на падлозе. Цанни павярнуѓся, каб бегчы назад у офiс, але яшчэ адзiн дзiда па пнеѓматычнага пiсталета спынiѓ эга, трапiѓшы ѓ спiну.
  
  
  Ён адчайна спрабаваѓ схапiѓся за яе, не змог да яго дацягнуцца, а затым упаѓ галавой у дзвярны праём у офiсе, на iмгненне тросся там, а затым абмяк.
  
  
  Яе, падышоѓ да дзень i ѓбачыѓ, што ѓ офiсе больш нiкога няма. Яе зноѓ павярнуѓся да астатнiх. Яе, кiѓнуѓ на калiдор, якi вядзе ѓ спальнi, i Спенсер апярэдзiла мяне. Эрыка рушыла ѓслед за мной.
  
  
  Мы даследавалi астатнюю частку месцаѓ. Яшчэ адна гасцёѓня, спальнi i кухнi. Мы выявiлi ѓзброенага злачынцу, якi эль-бутэрброд на кухнi. Гэта значыць Спенсер знайшоѓ эга першым. Яе, увайшоѓ як раз у той момант, калi ён зноѓ стрэлiѓ па пнеѓматычнага пiсталета. Ён па-чартоѓску рваѓся да забойстваѓ, амаль гэтак жа, як i Зак. Мужчына атрымаѓ удар у бок, калi выцягнуѓ доѓгi рэвальвер Welby.32. Па якой-то прычыне крыѓды падзейнiчаѓ на яго не так хутка, i эму ѓдалося стрэлiць. Пiсталет з ровам вырваѓся ѓ межы пакоя i трапiѓ Спенсеру адкрытымi пад рэбры, адкiнуѓшы эга спiной да стагнаць. Яе схапiѓ крэсла i стукнуѓ iм па твары, калi ён цэлiѓся ѓ мяне па рэвальвера. Крэсла урэзаѓся ѓ яго i разбiѓся аб твар. Пiсталет стрэлiѓ у столь, i мужчына стукнуѓся аб падлогу спiной, страцiѓшы зброю. Спенсер, бурчаѓ ѓ сцяну, зноѓ прыцэлiѓся па пнеѓматычнага пiсталета.
  
  
  Яе крычаѓ на яго. - "Трымайся, кравец вазьмi!"
  
  
  "Навошта?" - хрыпла спытаѓ ён. "Вырадак досталь мяне".
  
  
  Ён зноѓ прыцэлiѓся. Яе ѓдарыѓ яго эга кулаком па твары, i ён стукнуѓся галавой аб сцяну. Затым яе высек пiсталет, так што ён страцiѓ эга. Ён загрымеѓ па кафлянай падлозе ѓ кухнi, i ён ашаломлена паглядзеѓ на мяне.
  
  
  "Я сказаѓ, пачакай", - зароѓ я.
  
  
  Нашы вочы на iмгненне сустрэлiся, затым ён апусцiѓ вочы, хапаючыся за рану пад рэбрамi. Гэта было падобна на простую рану ѓ плоцi, але цяпер мяне гэта не моцна турбавала. Яе, падышоѓ i апусцiѓся на каленi перад стралком. Эга вочы былi адкрыты, а яго цела ѓсё яшчэ змагалася з атрутай. Ён быѓ адным вакол тых рэдкiх людзей, у якiх быѓ натуральны iмунiтэт да пэѓных таксiчным хiмiчным рэчывам, што, хоць i не поѓны, прымушала курарэ забiваць эга павольна, а не iмгненна. Ёй быѓ рады, што гэта так. Можа быць, яе змагу атрымаць адказы.
  
  
  У гэты момант на кухню ѓвайшла Эрыка, ee рэвальвер яшчэ не стрэлiѓ. "Эга тут няма", - сказала яна.
  
  
  Яе схапiѓ няѓдачнiка за кашулю i страсянуѓ. "Дзе Стаѓрас?" - запатрабаваѓ я.
  
  
  Мужчына паглядзеѓ на мяне. "Якое тваё справа?" Ён быѓ яшчэ адным вакол амерыканскiх фанатыкаѓ Стаѓраса, але эга валасы былi не такiмi доѓгiмi, як у Хамьмера.
  
  
  Яе выцягнуѓ "люгер" з кабуры i прыцiснуѓ эга да левай скуле бандыта. "Калi ты скажаш мне, дзе ён, яе прасачу, каб ты своечасова звярнуѓся з лiстом да лекара, каб выратаваць цябе". Вядома, гэта была хлусня. "Калi ты адмовiшся, яе нацiсну на курок. Казаць".
  
  
  Ён паглядзеѓ мне ѓ вочы i ацанiѓ убачанае. "Кравец, добра, - хрыпла сказаѓ ён. Крыѓды ѓжо дзейнiчаѓ на яго. "Калi ты сапраѓды выратуеш мяне".
  
  
  Ёй кiѓнуѓ.
  
  
  "Ён адправiѓся ѓ Миконос".
  
  
  Яе пераглянуѓся з Эрыкам. Востраѓ Миконос быѓ адным вакол двух месцаѓ, дзе Стаѓрас ствараѓ свой элiтны корпус паѓстанцаѓ. "А цяпер раскажы", - сказаѓ я, прыцiскаючы Люгер да эга твару. "Ён атрымаѓ апавяшчэнне аб палкоѓнiках?"
  
  
  Бандыт усмiхнуѓся, затым эга твар сказiла раптоѓная боль. "Цанни патэлефанаваѓ дадому Коцикасу. Адказаѓ адзiн па копаѓ. Сказаѓ, што лейтэнант i гэтыя людзi ѓ парадку, i што палкоѓнiкi мёртвыя".
  
  
  "Якога чорта?" - усклiкнуѓ Спенсер.
  
  
  Спенсер быѓ здзiѓлены адказам, а яе няма. Палкоѓнiк Коцикас хутка падумаѓ, калi пачуѓся званок, i даѓ трубку аднаго вакол палiцэйскiх. Коцикас належыць iм, што, калi ён не перадасць у пентхауз iлжывае паведамленне, Стаѓрас будзе iсцi туды са сваiмi людзьмi. У Коцикаса не было часу ѓзгаднiць з намi дзеянняѓ, таму ён пайшоѓ далей i зрабiѓ тое, што здавалася лепшым. Гэта было разумна, але палкоѓнiк не мог ведаць, што рэѓматызму, якi ён прымусiѓ даць палiцэйскаму, дазволiць Ставросу пакiнуць пентхаус да таго, як мы туды дабяромся.
  
  
  "Навошта Ставросу паехаць на Миконос?" - з'едлiва спытаѓ яе памiрае стрэлка. "Для апытання войскаѓ?"
  
  
  Яшчэ адзiн прыступ балюча ахапiѓ яго. "Дайце мне лекара", - выдыхнуѓ ён.
  
  
  "Спачатку пагаворым".
  
  
  Ён прашаптаѓ словы. "Ён склiкаѓ абодва лагера. Ён хоча, каб войскi былi дастаѓлены ѓ Афiны. Камандуючы на Миконосе сказаѓ што-то аб тым, каб не рухаць свае войскi, пакуль не атрымае апавяшчэнне ад Минуркоса. Стаѓрас быѓ вельмi злы на яго. Ён прыляцеѓ туды, каб асабiста камандаваць".
  
  
  Яе вырас. Мужчына напружыѓся i здрыгануѓся. Эга твар ужо пасiнеѓ.
  
  
  "Пойдзем адсюль", - загадаѓ я. Яе, павярнуѓся да Спенсеру. "Заставайся тут."
  
  
  У эга голасе сэнсу вялiкага не маюць абурэньне. "Я паранены, Картэр".
  
  
  Яе агледзеѓ яго. Гэта была ѓсяго толькi рана, у якой не было нiчога жыццёва важнага. "З табой усё будзе ѓ парадку", - сказаѓ я. "Перавяжыце гэта павязкай i патэлефануеце Хоуку адсюль. Раскажыце эму аб апошнiх падзеях. Яе папрашу Минуркоса выклiкаць лекара, якi клапоцiцца аб вашай ране. Ёсць пытаннi?"
  
  
  "Так", - сказаѓ ён. "Чаму ты не хочаш, каб яе быѓ з табой на Миконосе?"
  
  
  "Табе трэба крыху паправiцца, Спенсер.
  
  
  Стаѓрас занадта важным для AX. "
  
  
  "Сказаць гэта Хоуку?" - кiсла спытаѓ ён. "Ён рэкамендаваѓ мяне на часовую працу па гэтым заданнi".
  
  
  "Скажы эму усё, што хочаш". Яе, павярнуѓся да дзень, прыбiраючы "люгер" у кабуру. "Давай, Эрыка".
  
  
  "Што вы ад мяне чакаеце, проста пачакайце, пакуль я не атрымаю ад вас апавяшчэнне? - спытаѓ Спенсер.
  
  
  Яе, спынiѓся i падумаѓ пра гэта на iмгненне: "Заѓтра падчас сняданку вы можаце сысцi. Газетам будзе занадта позна распавядаць аб гэтай гiсторыi. Хай Минуркос патэлефануе ѓ палiцыю i раскажа iм пра ѓсё. Патэлефануйце палкоѓнiку Коцикасу i папытаеце падтрымаць эга Минуркоса. Да таго часу яе буду на Миконосе i знайду Стаѓраса, калi ён ёсць. Для яго будзе занадта рана атрымлiваць якiя-небудзь навiны аб тым, што адбылося тут i ѓ дом Коцикаса ".
  
  
  "А што наконт Серджиу?" - спытала Эрыка.
  
  
  "Мы аказваем эга дадому", - сказаѓ я. "Ён добра папрацаваѓ, i цяпер ён можа вярнуцца да сваёй сям'i".
  
  
  "Картэр", - сказаѓ Спенсер.
  
  
  "Так?"
  
  
  "У наступны раз яго буду лепш".
  
  
  Яе, паглядзеѓ на яго. "Добра", - сказаѓ я. "Пойдзем, Эрыка. Нам трэба злавiць сцярвятнiк".
  
  
  Дзесятая кiраѓнiк.
  
  
  Гавань Миконоса ляжалi, як масiѓны якi рэжацца сапфiр ѓ промнях ранiшняга сонца. Гэта была амаль цалкам закрытая гавань з невялiкiмi рыбацкiмi лодкамi i катэрамi ѓнутры i двума вялiкiмi круiзнымi караблямi, якiя стаяць на якары ѓ марской сцяны. Караблi не заходзiлi ѓ Миконос. Пасажырам даводзiлася спускацца па няѓпэѓненым i мужчыны, i жанчыны з багажом у руках да катэра, якi невялiкiмi групамi дастаѓляѓ ih на бераг.
  
  
  Мы з Эрыкам не перажылi гэтага кароткага прыгоды. Мы прыбылi ѓ новы аэрапорт на iншым канцы выспы ѓсяго гадзiну назад i ехалi на аѓтобусе па выбоiстай дарозе да вёскi. Цяпер яе сядзеѓ у прыбярэжным кафэ пад навесам па парусiны, уладкаваѓшыся ѓ прамым жоѓтым крэсле, i назiраѓ, як паѓтузiна вусатых грэчаскiх маракоѓ вядуць нядаѓна размаляваную рыбацкую лодку ѓ ваду за ѓсё ѓ пятнаццацi ярдаѓ ад мяне. Ад мяне ѓ абодвух напрамках паварочвала набярэжная - шэраг пабелены дамоѓ з кафэ, крамамi i невялiкiмi гатэлямi. Яе зрабiѓ глыток Nescafe, сiмвалiчнай данiну павагi грэкаѓ амерыканскага кавы, i назiраѓ, як mimmo праязджае стары ѓ саламяным капелюшы, якi гандлюе вiнаградам i кветкамi. У гэтай атмасферы было цяжка ѓспомнiць, што я быѓ тут, каб забiць чалавека.
  
  
  Эрыкi са мной не было. Яна знiкла ѓ лабiрынце беласнежных сцяга, недалёка ад набярэжнай, каб знайсцi старую жанчыну, якую яна ведала па знаходжаннi на Миконосе пару гадоѓ таму. Калi вам патрэбная была хоць нейкая iнфармацыя пра Миконосе, вы звярталiся да цёмнавалосы бабулькам у чорных шалi, якiя здавалi пакоi ѓ сваiх хатах наведвальнiкам. Яны ѓсё ведалi. Эрыка пайшла даведацца аб ваенным лагеры на востраве, i даведацца, дзе можа жыць камандзiр гэтага лагера, таму што мы, напэѓна, знойдзем там Стаѓраса.
  
  
  Я як раз сканчаѓ "Нескафе", калi Эрыка, разгойдваючыся на каменнай дарожцы перад кафэ, была апранутая ѓ жоѓтыя штаны, яе доѓгiя рудыя валасы былi сцягнутыя жоѓтай стужкай. Мне ѓсё яшчэ было цяжка зразумець, чаму такая прыгожая дзяѓчына, як Эрыка, апынулася ѓцягнутай у мой свет. Гэй, варта было выйсцi замуж за багатага чалавека з вiлай i доѓгай белай яхтай за межамi Тэль-Авiва. Усё гэта яна магла б мець сваёй знешнасцю. Можа, яна гэтага не ведала. А можа, яхты проста не ѓ яе вкусее.
  
  
  "Ты выглядаеш як турыст, Нiк", - ѓсмiхнулася яна, сядаючы побач са мной. "За выключэннем пiнжака i гальштука".
  
  
  "Дайце мне яшчэ гадзiну", - сказаѓ я. "Што вы даведалiся?"
  
  
  Яна замовiла ѓ афiцыянта кубак гарачага гарбаты, i ён сышоѓ. "Добра, што я паехала адна. Марыя спачатку не вельмi гатэля размаѓляць. Гэтыя астраѓлянiны вельмi далёкiя ад незнаёмцаѓ, i любы чалавек, якi тут не жыве, - чужы".
  
  
  "Што яна павiнна была сказаць?"
  
  
  Эрыка пачала казаць, але эй, давялося пачакаць, пакуль афiцыянт пакiне гэй, чай. Калi ён пайшоѓ, яна насыпала ѓ кубак трохi цукру па адкрытай мiскi. "Побач з пляжам Орнос ёсць лагер, i толькi пара астраѓлянiнаѓ пабывала ѓнутры. Камандзiр жыве ѓ арандаванай вiле побач з лагерам. Эга клiчуць Галатис. Одзiна вакол двух мясцовых таксiстаѓ адвёз двух амерыканцаѓ у гатэль" Вымярэннi ". на ѓскраiне вёскi; Пазней гэты ж чалавек адвёз ih на вiлу Галатиса ".
  
  
  "Выдатная выведвальная праца, мiс Нистром", - сказаѓ я. "Пойдзем, паехалi ѓ Рению".
  
  
  "Я толькi сеѓ", - паскардзiлася яна. "У мяне яшчэ ёсць паѓкубка гарбаты".
  
  
  "Я прынясу табе яшчэ кубак пазней". Яе кiнуѓ на столiк некалькi драхмаѓ.
  
  
  "Добра", - сказала яна, паспешлiва сербануѓшы яшчэ гарбаты, а затым паднялася, каб iсцi за мной.
  
  
  Мы прайшлi па набярэжнай mimmo кавы i невялiкай групы да адкрытай плошчы, дзе спынялiся аѓтобусы, якiя iдуць на ѓскраiны. Паштовае аддзяленне i штаба палiцыi вароты выходзiлi на плошчу, i там сядзела потускневшая бронзавая статуя старажытнага героя. Мы абмiнулi гэтую плошчу, згарнулi з набярэжнай у невялiкi наваколлi i неѓзабаве прыбылi ѓ Рению. Гэта быѓ шматузроѓневы гатэль, пабудаваны на ѓзгорку з амаль трапiчным садам перад iм.
  
  
  Стройны малады чалавек за стойкай рэгiстрацыi быѓ вельмi ветлiвасць. "Так, учора прыехалi двое амерыканцаѓ. Яны вашыя сябры?"
  
  
  Як ih завуць? "- спытаѓ я.
  
  
  "Дайце-ка падумаць." Ён досталь, з-пад прылаѓка часопiс i адкрыѓ яго. "Ааа. Мiстэр Браѓн i мiстэр Смiт".
  
  
  "Так. Яны будуць нашымi сябрамi", - сказаѓ я. "У якой яны пакоi? Мы хочам ih здзiвiць".
  
  
  "Яны ѓ 312. Але яны ѓжо з'ехалi. Яны згадалi, што вернуцца на абед у гатэль да паѓдня".
  
  
  Мы ѓсё роѓна праверылi пакой. Яе, пастукаѓ у дзверы, а затым увайшоѓ са спецэфектаѓ, прадастаѓленым хлопцамi вакол аддзела спецэфектаѓ. Мы зачынiлi за сабой дзверы i огляделись. Абодва вялiкiя ложка былi яшчэ не запраѓлены, а на начным столiку сядзела напалову пустая бутэлька вiскi. Стаѓрас не асаблiва пiла, таму яе падумаѓ, што гэта быѓ эга наймiт, якога ён прывёѓ з сабой, якi выпiѓ спiртное.
  
  
  Акрамя скотчу i некалькiх недакуркаѓ, яны больш нiчога не пакiнулi. Стаѓрас, верагодна, не ѓзяѓ з сабой багажу. Тое, што ён павiнен быѓ зрабiць, i не зойме шмат часу. Эму прыйшлося даведацца аб тэлефонным званку чалавека, якi назваѓся Минуркосом, i праверыць лаяльнасць Галатиса, камандзiра лагера. Жыццё Галатиса апынулася ѓ непасрэднай небяспекi, калi б ён падпарадкаваѓся загадам Минуркоса не рухацца, пакуль не пачуе ад яго далейшыя паведамленнi. Паколькi Стаѓрас прыбыѓ учора, Галатис мог быць ужо мёртвы.
  
  
  "Нам лепш пайсцi на вiлу", - сказаѓ я.
  
  
  "Я з табой, Нiк".
  
  
  Пасьля паѓгадзiннага спытаць, мы нарэшце знайшлi таксiста, потягивающего сувязе ѓ каву. У яго не было нашай найменшага жадання адвезцi нас на вiлу, пакуль яе не паказала эму пачак драхмаѓ, то чаго ён згорбiѓся i павёѓ нас да таксi. Гэта быѓ патрапаны Шэѓрале 1957 года, без большай часткi кветак i ваты якая тырчыць па абiѓкi. Таксiст узяѓ з сабой стары рухавiк, якi выдаѓ гучную адрыжку, калi мы похали.
  
  
  Большая частка язды праходзiла па дрэнна брукаванай дарозе ѓздоѓж скалiстага ѓзбярэжжа выспы, дзе стромыя скалы абрывалiся ѓ Эгейскае мора. Калi мы былi амаль на пляжы Орнос, кiроѓца павярнуѓ на iрваную жвiровую дарогу ѓ бок лагера i вiлы. Калi мы мiнулi высокi плот вакол калючага дроту, нам удалося толькi мiмаходам разглядзець лагер, зялёныя будынка, притаившиеся удалечынi. Мы згарнулi ад плота на доѓгую дарогу, якая займаецца вяла да вiле. Калi мы падышлi да дома з чарапiчным дахам, яе папрасiѓ таксiста пачакаць, i ён, падобна, вельмi ахвотна пагадзiѓся.
  
  
  Мы былi гатовыя да ѓсяго, калi яе, пастукаѓ у багата упрыгожаную драѓляную ѓваходную дзверы. У Эрыкi зноѓ быѓ бельгiйскi рэвальвер, схаваны за сумачкай, i ѓ гэты раз яна спадзявалася эга выкарыстоѓваць. Яна спакойна сядзела побач са мной на дзень i чакала. Яе паклаѓ "люгер" у бакавой хвiлiну пiнжака, i мая рука была з iм. Слуга, пажылы грэк, адкрыѓ дзверы.
  
  
  "Гартуй " абноѓлена", - павiтаѓ ён нас. Ён працягнуѓ па-грэцку. "Вы хочаце бачыць камандзiра?"
  
  
  "Дараваць мяне", - сказаѓ я, асцярожна адсоѓваючы эга ѓ бок. Мы з Эрыкам пераехалi ѓ вялiкую гасцiную з адной шкляной сцяной, якая выходзiць на схiл пагорка з дрэвамi.
  
  
  "Калi ласка!" - запярэчыѓ стары па-ангельску.
  
  
  Мы асцярожна пераходзiлi праз пакоя ѓ пакой i, нарэшце, сустрэлiся ѓ вялiкiм пакоi. Там нiкога не было.
  
  
  "Дзе камандзiр?" - спытала Эрыка ѓ старога.
  
  
  Ён люта пакiваѓ галавой праз боку ѓ бок. "Не на вiле. У гасцях".
  
  
  Яе спытаѓ. - "Дзе?"
  
  
  "Пайшоѓ з амерыканцамi. У лагер".
  
  
  "Эфаристо", - сказаѓ я, падзякаваѓшы яго.
  
  
  Мы выйшлi i зноѓ у такую гульню ѓ кабiну. "Адвязi нас у ваенны лагер", - сказаѓ яго кiроѓцу.
  
  
  "Што мы будзем рабiць, калi дабяромся туды?" - спытала Эрыка.
  
  
  Таксi ад'ехала ад дома, i рушыла назад па жвiровай дарозе. "Я яшчэ не ѓпэѓнены", - прызнаѓся я. "Я проста адчуваю, што мы павiнны хоць бы зiрнуць з боку".
  
  
  Але мы так далёка не зайшлi. Калi мы павярнулi назад на дарогу, якая займаецца праходзiла паралельна плота, i праехалi па ёй некалькi сотняѓ ярдаѓ, яе ѓбачыѓ месца, дзе сляды ад шын выходзiлi з праезнай часткi i спынiѓся каля нейкiх зараснiкаѓ.
  
  
  Яе сказаѓ кiроѓцу. - "Стоп!"
  
  
  "Што здарылася, Нiк?" - спытала Эрыка.
  
  
  "Я не ведаю. Заставайся тут".
  
  
  Яе вылез вакол кабiны i выцягнуѓ "люгер". Яе павольна рушыѓ mimmo слядоѓ шын, да зараснiкаѓ. Былi сведчаннi бойкi каля таго месца, дзе была прыпаркаваная машына. Патрапiѓшы ѓ кусты, яе выявiѓ тое, чаго баяѓся. За густым кустом ляжаѓ высокi худы мужчына, з перарэзаным горлам ад вуха да вуха. Вiдавочна, яе знайшоѓ Галатиса.
  
  
  Яе, вярнуѓся ѓ машыну i сказаѓ Эрике, i мы проста пасядзелi там некаторы час, пакуль таксiст глядзеѓ на нас у люстэрка задняга выгляду.
  
  
  "У Стаѓраса ѓжо павiнен быѓ быць адзiн па ѓсёй падначаленых Галатиса афiцэраѓ на сваiм баку", - цяжка сказаѓ я. "Калi мы не знойдзем Стаѓраса, заѓтра ѓ яго будуць гэтыя войскi ѓ Афiнах".
  
  
  "Мы не можам iсцi за iм у лагер, Нiк, - сказала Эрыка. "У яго будзе невялiкая армiя, каб абараняць эга там".
  
  
  "Мы вернемся ѓ гатэль, i спадзяемся, што тое, што сказаѓ iм Стаѓрас, праѓда - што ён мае намер быць там да поѓдня. Мы будзем чакаць эга там".
  
  
  У "Рении" мы з Эрыкам незаѓважанымi дабралiся да пакоя Стаѓраса. Мы замкнулiся i сталi чакаць. Была сярэдзiна ранiцы. Ложкi былi запраѓлены, так што нам не прыйшлося турбавацца аб пакаёвак. Яе налiѓ нам абодвум невялiкую порцыю вiскi, i мы ѓ такую гульню на край ложка, выпiѓшы гэта.
  
  
  "Чаму мы не можам быць тут у адпачынку, як турысты?" - паскардзiлася Эрыка. "Няма чаго рабiць, акрамя як наведваць ветраныя млыны, хадзiць на пляжы i сядзець у кафэ, назiраючы, як жыве свет?"
  
  
  "Можа быць, мы калi-небудзь будзем тут разам", - сказаѓ я, не верачы гэтаму нас на хвiлiну. "Пры iншых пры iншых абставiнах".
  
  
  Эрыка зняла маленькi гиллетт, якi шэл з штанамi. На ёй была толькi празрыстая блузку, запраѓленая ѓ штаны. Яна зноѓ ложка на ложак, яе ногi ѓсё яшчэ стаялi на падлозе, а яе рудыя валасы бязладна расплывалiся ѓ простым зялёным покрыве.
  
  
  "У нас не так шмат часу разам", - сказала яна, гледзячы ѓ столь. Лёгкi ветрык пранiкаѓ у адкрытае акно, лёгкi марскi брыз. "Незалежна ад таго, як усё гэта працуе".
  
  
  "Я ведаю."
  
  
  "Я не хачу чакаць нейкага магчымага ѓ цяперашнi час i ѓ будучынi разам. Магчыма, ён нiколi не наступiць". Яна пачала расшпiльваць блузку.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на нах. "Эрыка, што ты, кравец вазьмi, робiш?"
  
  
  "Я распранаюся", - сказала яна, не гледзячы на мяне. Блузку была знятая. Яна расшпiлiла маленькi бюстгальтар i змахнула эга. Яе глядзеѓ на нах зверху ѓнiз.
  
  
  "Вы разумееце, што Стаѓрас можа ѓвайсцi сюды ѓ любы момант?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Гэта толькi сярэдзiна ранiцы". Яна расшпiлiла зашчапку жоѓтых штаноѓ на станы i сцягвала ih праз сцягна. Пад iм быѓ толькi кавалак трусiкаѓ, невялiкi кавалак тканiны, якi амаль нiчога не прыкрываѓ.
  
  
  Яе ѓспомнiѓ, i ѓ мяне перасохла ѓ горле. Яе ѓспомнiѓ чыстае жывёлiна задавальненне, якое адчуваѓ з ёй.
  
  
  "Эрыка, я не думаю..." - паспрабавала запярэчыць я.
  
  
  "Час ёсць", - запэѓнiла яна мяне, млява рухаючыся па ложку. Яе, глядзеѓ, як яе цела рухаецца i расцягваецца. "Ты сам сказаѓ, што Стаѓрас, напэѓна, усе ранiцу будзе перагаворвацца з новым камандзiрам у лагеры".
  
  
  "Мы не можам быць упэѓненыя ѓ гэтым", - сказаѓ яе, калi яна расшпiльвала мой рэмень. Мой пульс пачасцiѓся, i ён адчуѓ знаёмую ѓнутраную рэакцыю на яе дотык.
  
  
  Яна прыцягнула мяне да сябе i рушыла да мяне. Мая левая рука па ѓласным жаданнi перамясцiлася да грудзей.
  
  
  "Як мы павiнны быць упэѓненыя, Нiк", - выдыхнула яна, засунуѓшы руку ѓ маю вопратку.
  
  
  "Ну, якога чорта, - падумаѓ я. Дзверы была зачыненая. "Люгер" будзе ѓ межах лёгкай дасяжнасцi. Мы пачуем Стаѓраса да таго, як ён увойдзе ѓ пакой. I ѓ мяне было тое ж пачуццё, што i ѓ Эрыкi. Магчыма, гэта ѓ апошнi раз.
  
  
  Яе, павярнуѓся i дазволiѓ вачам слiзгаць па целе Эрыкi i грыве палаюць валасоѓ, якiя падаюць на яе малочныя плечы, i падумаѓ, цi была калi-небудзь жанчына больш жаданая, чым Эрыка Нистром. У любым месцы. Любы час.
  
  
  Яе пацалаваѓ ee i ee рот быѓ гарачым i вiльготным, i ѓ тым, як яна прыцiснулася вуснамi да маiх, была патрэба. Калi мы цалавалiся, яна мяне распраналi, i яе не спыняѓ яе. Потым мы разам ляжалi на ложку, i яе сцягваѓ празрыстыя трусiкi з яе сцёгнаѓ i сцёгнаѓ. У канцы яна дапамагла мне, збiѓшы ih з панталыку.
  
  
  Яна ложка на спiну з амаль заплюшчанымi вачыма i пацягнулася да мяне. Яе, падышоѓ да яе, i яна прыцягнула мяне да сябе. Мы зноѓ горача пацалавалiся, i яна трымала мяне i лашчыла. Калi яна ѓцягнула мяне ѓ сябе, быѓ момант, калi яе рот адкрыѓся ад задавальнення, а затым па яе горла вырваѓся нiзкi стогн.
  
  
  Яе сцягна рухалiся супраць мяне, праяѓляючы iнiцыятыву i патрабавальна. Ёй адказаѓ, моцна штурхаючы ee. Доѓгiя сцягна адарвалiся ад ложка, i замкнулiся за маёй спiной, прымушаючы мяне глыбей пракрасцiся ѓнутр.
  
  
  А потым нас прагрымеѓ выбух. Ён прыйшоѓ раней i з большай сiлай, чым яе калi-небудзь думаѓ, прымушаючы плоць дрыжаць i дрыжаць ад сваёй аголенай сiлы i праходзячы толькi пасьля таго, як мы абодва былi пазбаѓленыя ад усёй мiтуснi, якая займаецца нарастала ѓнутры нас. Мы засталiся з мяккай рабiзной задавальнення, якая займаецца пранiкла ѓ самыя глыбокiя i самыя патаемныя часткi нас.
  
  
  Апраналiся нетаропка. Было яшчэ не пазней за ранiцу. Аднак яе пачаѓ асцерагацца, што Стаѓрас можа не з'явiцца. Ён можа быць у аэрапорце ѓ чаканнi самалёта ѓ Афiны. Ён мог бы сказаць, што вяртаецца ѓ апоѓднi толькi для таго, каб збiць любога пераследнiка са свайго следу.
  
  
  Было адзiнаццаць трыццаць. Эрыка выпiла яшчэ вiскi, i ѓнутры нах расло напружанне, якое, вiдавочна, адбiвалася на яе твары.
  
  
  "Я iду ѓ вестыбюль", - сказала яна ѓ адзiнаццаць трыццаць пяць.
  
  
  "Навошта?"
  
  
  "Можа быць, ён патэлефанаваѓ i змянiѓ свае планы", - сказала яна, хутка зацягнуѓшы доѓгую цыгарэту. "Яны могуць нешта ведаць".
  
  
  Яе не спрабаваѓ яе спынiць. Яна была ѓся ѓ хваляваннi, нягледзячы на тое, што мы раней займалiся любоѓю.
  
  
  "Добра, - сказаѓ я. "Але калi вы сутыкнецеся з Ставросом, не бярыце эга сябе. Хай ён падыдзе сюды".
  
  
  "Добра, Нiк. Абяцаю".
  
  
  Затым сыходу Эрыкi яе пачаѓ хадзiць па пакоi. Яе сэм нерваваѓся. Было важна, каб мы прывялi сюды Стаѓраса. Мы пераследвалi эга досыць доѓга.
  
  
  Прайшло ѓсяго пяць мiн, затым таго, як Эрыка спусцiлася да стойцы рэгiстрацыi гатэля, калi яе пачуѓ шум у калiдоры. Яе i выцягнуѓ 9-мм люгер i падышоѓ да дзень. Яе прыслухаѓся. Пачуѓся яшчэ адзiн гук. Яе чакаѓ, але нiчога не адбылося. Яе асцярожна i цiха адчынiѓ дзверы. Прыадчынiѓшы яе на цалю, яе, выглянуѓ у калiдор. Нiкога не было вiдаць. Яе стаяць глянуѓ у хол i паглядзеѓ туды-сюды.
  
  
  Нiчога. Калiдор амела адкрытыя аркi, якiя вядуць у сад. Я пайшоѓ, выглянуѓ i зноѓ нiчога не ѓбачыѓ. Прыкладна ѓ пяцiдзесяцi футаѓ па калiдоры быѓ выхад у сад. Яе хутка спусцiѓся туды, агледзеѓся i, нарэшце, здаѓся. "Напэѓна, мае нервы былi на мяжы, - вырашыѓ я. Яе вярнуѓся да прачыненых дзень у пакой i ѓвайшоѓ.
  
  
  Як толькi яе схапiѓся за дзверы, каб закрыць яе за сабой, яе краем вока заѓважыѓ рух, але было занадта позна, каб адрэагаваць. Хрумсткi ѓдар па патылiцы выклiкаѓ у мяне галавакружную боль у галоѓ i шыi. "Люгер" выслiзнуѓ вакол маёй рукi. Яе, схапiѓся за дзвярны касяк i ѓтрымаѓся, калi яе, абапёрся на яго. Яе мiмаходам убачыѓ твар перад сабой i адчула ѓ nen тое, што бачыѓ у пентхаусе ѓ Афiнах. Гэта было суровае хмурнае твар Адрыяна Стаѓраса. Яе выдаѓ жывёльны гук у горле, i пацягнуѓся да гэтага уродливому твару. Але потым яшчэ што то зноѓ ѓдарыла мяне па галоѓ, i ѓнутры ѓспыхнулi яркiя агнi. Яе паплыѓ ѓ моры чорнага колеру, i памiж чорным морам i чорным небам не было лiнii гарызонту. Усё гэта самкнулася на мне i злiлося ѓ клубящуюся цёмную масу.
  
  
  Адзiнаццатая кiраѓнiк.
  
  
  "Ён ачуѓся".
  
  
  Чуѓ яе голас невыразна, як быццам ён шэл да мяне па iншай пакоя. Мае вочы адкрылiся, але я не мог ih сфакусаваць. Яе ѓбачыѓ вакол сябе тры смутныя формы.
  
  
  "На самой справе, адкрый вочы".
  
  
  Голас быѓ знаёмым. Ён належаѓ Адрыяну Ставросу. Яе паспрабаваѓ засяродзiцца на яго крынiцы. Эга твар праяснiлася ѓ маiм бачаннi. Яе глядзеѓ у жорсткае, жорсткае твар з залысiнамi, цёмнымi валасамi i ледзянымi халоднымi вачыма, i ненавiдзеѓ сябе за тое, што дазволiѓ эму ѓзяць мяне. Яе перавёѓ позiрк з яго на два iншых асоб па баках. Адзiн належаѓ здароваму смуглому хлопцу з блакiтнаватым вокам над левым вокам. Яе прыняѓ эга для бразiльскага целаахоѓнiка Стаѓраса. Iншы мужчына быѓ даволi малады i насiѓ форму колеру хакi. Яе здагадваѓся, што гэта той афiцэр, якi замянiѓ пакаранага Галатиса.
  
  
  - Такiм чынам, - сказаѓ Стаѓрас атрутным голасам. "Мыйшчык вокнаѓ". Ён выдаѓ свайго роду гарлавы смех. "Хто ты на самай дэла?"
  
  
  "Хто ты на самай дэла?" Ёй адказаѓ, спрабуючы ачысцiць галаву, спрабуючы думаць. Яе ѓспомнiѓ Эрыку i падумаѓ, цi знайшлi яны яе таксама.
  
  
  Стаѓрас выцягнуѓ мяне i ѓдарыѓ мяне тыльным бокам далонi, i толькi тады яе i заѓважыѓ, што сяджу на прамым крэсле. Яны не звязвалi мяне, але "Люгера" не было. Х'юга усё яшчэ сядзеѓ у мяне на перадплечча пад расшпiленай курткай. Яе ледзь не ѓпаѓ з крэсла, калi прыйшоѓся ѓдар.
  
  
  Стаѓрас нахiлiѓся мной назаѓсёды, i калi ён загаварыѓ, яго голас быѓ падобны на рык самцы леапарда. "Я бачу, ты мяне не пазнаеш", - прашыпеѓ ён. Яе, бачыѓ, як армейскi афiцэр зiрнуѓ на яго. "Цяпер вы ведаеце, з якiм мужчынам маеце справу".
  
  
  "Так, псiх, - падумаѓ я. Бязлiтасны чалавек, охотящийся на iншых. Цяпер яе зразумеѓ, чаму яны назвалi эга Стервятником. На гэты раз яе трымаѓ рот на замку. Ён выпрастаѓся, схапiѓ кашулю на перад i рэзка разарваѓ яе. Яе глядзеѓ на масу шнараѓ на яго торсе, мабыць, з агню. Аказалася, што яны пакрывалi большую частку эга цела.
  
  
  "Вы бачыце гэта?" - прагыркаѓ ён, яго вочы заблiшчэлi занадта ярка. "Я атрымаѓ гэта пры пажары ѓ кватэры, калi быѓ хлопчыкам. Мой бацька ѓзяѓ з сабой ѓ ложак закуренную цыгарэту, што стала апошнiм у серыi безадказных дзеянняѓ па адносiнах да эга сям'i. Але я выжыѓ, разумееце. Не думайце, што я патраплю ѓ пекла, таму што я ѓжо быѓ там ".
  
  
  Так што гэта была вялiкая адсутны частка галаваломкi Стаѓраса. Агонь што-то пстрыкнуѓ ѓнутры яго. Ён выпалiѓ усё, што засталося ад душы, засталося толькi обугленное ядра. Калi ён зашпiлiѓ кашулю, яе зразумеѓ, чаму ён стаяѓ так адкрыта. Павiнна быць, увесь эга торс быѓ жорсткiм з-за зарубцованной тканiны.
  
  
  "Цяпер ты разумееш", - прашыпеѓ ён мне. "Цяпер ты скажаш мне, хто ты i што ты робiш тут, на Миконосе, шпиония за мной".
  
  
  Хрыплы темнолицый хлопец побач з iм выняѓ вакол кiшэнi што-то кароткi, па-вiдаць, дубiнку, на ѓсялякi выпадак, калi ёй быѓ бы досыць дурны, каб кiнуць выклiк Ставросу.
  
  
  "Гэта ЦРУ?" Да мяне дайшоѓ пачварны голас Стаѓраса. "Вы тэлефанавалi Галатису, прыкiдваючыся Минуркасом?"
  
  
  Яе павiнен быѓ пашкадаваць сябе, iнакш усё было б скончана. Калi б Эрыка не пакутуе за стойкай гатэля, як аказалася, яна неѓзабаве вярнулася б сюды. Калi мне пашанцуе, i яна зверне ѓвагу, яна не ѓвойдзе ѓ пакой i не стане ih палоннiцай. Яна будзе змагацца з гэтым, i я павiнен быць свядомым, каб аказаць гэй дапамогу.
  
  
  "Так", - сказаѓ я. "Яе па ЦРУ".
  
  
  "Ага, праѓда выходзiць вонкi", - сказаѓ Стаѓрас. "I вы тут, каб зладзiць пераварот супраць мяне?"
  
  
  Вочы Стаѓраса блiснулi на мяне манiякальнай нянавiсцю.
  
  
  "Што-то ѓ гэтым родзе."
  
  
  "Якiя дэталi гэтага змова ЦРУ?" - запатрабаваѓ адказу Стаѓрас.
  
  
  Яе вагаѓся. Калi б яе сказаѓ занадта шмат, гэта прагучала б фальшыва. Хаскi зноѓ падняѓ дубiнку.
  
  
  "Пачакай", - сказаѓ малады афiцэр з моцным акцэнтам. "Нядаѓна ѓ Грэцыi мы вывучылi пэѓныя метады, якiя дазваляюць дамагчыся ад зняволеных поѓнага супрацоѓнiцтва. Але будзе занадта шумна, каб прыступiць да такога допыту тут.
  
  
  У любым выпадку мы павiнны вярнуцца ѓ лагер. Мы возьмем эга з сабой ".
  
  
  Стаѓрас на iмгненне задумаѓся. "Добра, - змрочна сказаѓ ён.
  
  
  Яны падхапiлi мяне з крэсла. Цiкава, дзе, кравец вазьмi, Эрыка? Яна павiнна была вярнуцца праз стойкi рэгiстрацыi. Можа, яны ѓсе-ткi знайшлi яе. Але яе не мог спытаць.
  
  
  Калi яны загналi мяне ѓ ожидающую машыну каля дома, на выдаленай ад уваходу стаянцы, яе падумаѓ аб тым, каб паспрабаваць збегчы з дапамогай стилета. Калi б яны даставiлi мяне ѓ той лагер, яе б нiколi не пакiнуѓ эга жывым.
  
  
  Але не было добрай рашэннi паварушыцца з нажом. Хрыплы мужчына трымаѓ пiсталет у мяне пад рэбрамi, а з другога боку ад мяне сядзеѓ Стаѓрас. Афiцэр вёѓ машыну.
  
  
  Па дарозе вакол горада па обрывистой дарозе яе ѓвесь час думаѓ пра Эрике. Было цяжка зразумець, што з ёй здарылася. Яна ведала, што гэй, што прыйдзецца вярнуцца ѓ пакой адразу ж, як толькi з'явiцца Стаѓрас.
  
  
  Мы былi за горадам-напрыклад, на майл, калi згарнулi на круты паказальнiкаѓ i ѓбачылi машыну, якая спынiлася за ѓсё ѓ дваццацi ярдаѓ наперадзе нас на вузкай дарозе. Яе, успомнiѓ, што бачыѓ гэтую машыну, прыпаркаваную ля гатэля раней, i прыйшоѓ да высновы, што яна належыць менеджменце. Афiцэр нацiснуѓ на здзекi, i ваенная машына спынiлася ѓ некалькiх футах ад iншай машыны.
  
  
  "Што гэта такое?" - коратка спытаѓ Стаѓрас.
  
  
  "Быццам бы зламаная машына", - буркнуѓ афiцэр.
  
  
  "Ну, iдзi прыбяры яго з дарогi", - скамандаваѓ Стаѓрас.
  
  
  Справа ад нашай машыны была скала, а з другога боку круты абрыѓ. Афiцэр выйшаѓ з левага боку i асцярожна рушыѓ да машыны, преградившей дарогу. Стаѓрас, якi сядзеѓ справа ад мяне, адчынiѓ дзверы з боку абрыву i спынiѓся на тратуары, назiраючы. Яе быѓ у машыне сам-насам з хрыплым мужчынам, державшим пiсталет побач са мной.
  
  
  "Скiнь яе са скалы!" - загадаѓ Стаѓрас стаяць побач з нашай машынай.
  
  
  "Я паспрабую", - сказаѓ афiцэр.
  
  
  Гэта эга былi апошнiя словы. Калi ён спынiѓся каля iншай машыны, яе ѓбачыѓ, як мэта Эрыкi ѓзляцела над абрывам. Яна, вiдаць, падслухоѓвала за межамi гасцiнiчнага нумара i чула, як яны вырашылi адвезцi мяне ѓ лагер. Яна сагнала машыну гатэля i спынiла нас на дарозе.
  
  
  "Сцеражыся!" - крыкнуѓ Стаѓрас афiцэру, калi ѓбачыѓ, што Эрыка зрабiла рэвальвер на мужчыну.
  
  
  Грэк павярнуѓся, калi пiсталет Эрыкi стрэлiѓ. На лбе ѓ афiцэра з'явiлася дзiрачка. Ён адхiснуѓся i ѓрэзаѓся ѓ машыну, калi Эрыка зрабiла пiсталет на Стаѓраса. Ён выцягваѓ уласны пiсталет, i захапляѓся яе Эрыкам за тое, што першым дастала афiцэр, таму што я ведаѓ, як яна гатэляѓ прыстрэлiць Стаѓраса. Яна прицелилась ѓ Стаѓраса, i яе пiсталет зноѓ раѓнуѓ, i трапiѓ у яго.
  
  
  Хрыплы мужчына побач са мной у машыне цэлiѓся ѓ мяне, не разумеючы, што рабiць у першую чаргу. Нарэшце, калi Стаѓрас быѓ паранены, ён вырашыѓ спачатку прыкончыць мяне, а затым пайсцi за Эрыкам. Яе, бачыѓ, як пабялеѓ эга палец на спускавым кручку рэвальвера. Яе, махнуѓ рукой i ѓдарыѓ яго эга, па руцэ з пiсталетам, i зброя стрэлiла, разбiѓшы аконнае шкло побач са мной. Штылет быѓ у мяне ѓ далонi. Трымаючы пiсталет на адлегласцi, яе моцна штурхнуѓ нажом i адчуѓ, як ён увайшоѓ у эга руку. Для яго ѓсё было скончана.
  
  
  Стаѓраса паранiлi ѓ плячо, але гэта была ѓсяго толькi рана. Ён упаѓ на зямлю i адказваѓ на агонь Эрыкi, калi яе выскачыѓ вакол далёкага канца машыны. Прыгнуѓшыся i выкарыстоѓваючы машыну для хованкi, яе, накiраваѓся да iншай машыне з пiсталетам у руцэ. Стаѓрас зноѓ прымусiѓ Эрыку схавацца за абрыѓ. Яго гатэль, зрабiць па яго дакладны стрэл з месца, дзе ён менш за ѓсё гэтага чакаѓ, таму што ён думаѓ, што я ѓсё яшчэ ѓ палоне.
  
  
  Але калi яе падышоѓ да iншай машыне, Стаѓрас ѓбачыѓ мяне. Ён зрабiѓ два стрэлы, i кулi взметнули побач са мной кавалкi асфальту. Яе i нырнуѓ за кут машыны i сышоѓ з лiнii агню. У наступны момант Стаѓрас зноѓ апынуѓся ѓ ваеннай машыне. Мэта Эрыкi выскачыла вакол абрыву, i яна стрэлiла ѓ машыну, але прамахнулася. За рулём быѓ Стаѓрас. Рухавiк завёѓся.
  
  
  Яе ѓстаѓ i стрэлiѓ у яго. Раптам машына нахiлiлася i паляцела выплат прама на мяне. Ён спрабаваѓ прыцiснуць мяне да iншай машыне. Яе выпусцiѓ адзiн непатрэбным стрэл, i нырнуѓ у бок ад надыходзячай машыны. Ён гучна урэзаѓся ѓ iншую машыну. Яе ляжаѓ вельмi блiзка да месца ѓдару, закрыѓшы твар i спадзеючыся, што раздзiраецца метал не ѓрэжацца ѓ мяне. Стаѓрас разгарнуѓ машыну заднiм ходам i рэзка павярнуѓ у бок ад месца ѓдару. Ён вяртаѓся ѓ горад. Яшчэ праз долю секунды ён быѓ на хаду. Яе старанна прыцэлiѓся, патрапiѓ у шыну i разарваѓ яе, але ён працягваѓ ехаць. Эрыка выпусцiла два стрэлы, кулi са свiстам адляцеѓ ад машыны i не патрапiлi на Стаѓраса.
  
  
  Яе, чуѓ яе крык. - "Кравец!"
  
  
  Яе, устаѓ i адчынiѓ дзверы разбiтай машыны. Дзверы ѓпала мне ѓ рукi i стукнулася аб тратуар. Яе сеѓ у машыну i паспрабаваѓ завесцi машыну. З трэцяй спробы ѓсё зарабiла.
  
  
  Эрыка сустрэла мяне каля машыны, калi яе уключыѓ перадачу.
  
  
  Мы з ровам iмчалiся па дарозе на Ставросом. Мы трымалi эга ѓ поле зроку, пакуль не дабралiся да горада, а затым знайшлi кiнутую машыну каля набярэжнай. Мы звалiлiся i паглядзелi прыкметна бензiн скончыѓся.
  
  
  "Ён не можа быць далёка адсюль", - сказала Эрыка. "Я зазiрну ѓ кафэ".
  
  
  "Добра, яе пагляджу на лодкi. Будзьце асцярожныя".
  
  
  "Ты таксама, Нiк", - сказала яна.
  
  
  Яна пайшла па дарожцы да кафэ. Там было шмат месцаѓ, дзе можна было схавацца. Яе, выйшаѓ на невялiкi пiрс, дзе некалькi турыстаѓ чакалi лодку. Я як раз збiраѓся спытаць Стаѓраса, калi пачуѓ роѓ маторнага катэры. Потым яе ѓбачыѓ эга на катэры ѓ канцы прычала. Лодка адыходзiла.
  
  
  Яе пабег да яму, але спазнiѓся. Ён быѓ у дарозе. Яе нацэлiѓ на яго пiсталет, але не стрэлiѓ. Заѓважыѓшы побач са мной невялiкую лодку, яе, ускочыѓ на борт з уладальнiкам, якi стаяѓ з адвiслай скiвiцай, назiраючы за ѓсiм гэтым. У мяне ѓсё яшчэ быѓ пiсталет.
  
  
  "Заводаѓ", - загадаѓ я.
  
  
  Ён моѓчкi падпарадкаваѓся. Матор зароѓ.
  
  
  "А цяпер iдзi за iм".
  
  
  "Але..."
  
  
  "Прэч, кравец вазьмi!" - крыкнуѓ я.
  
  
  Ён выйшаѓ. У тую секунду яе быѓ за рулём i ад'язджаѓ ад порта бар услед за Ставросом. Яе, азiрнуѓся i ѓбачыѓ Эрыку ѓ далёкiм канцы панэлi, выкрикивающую маё iмя. Я не мог вярнуцца. Яе адмахнуѓся ад нах.
  
  
  Яе, чуѓ яе крык. - "Быць асцярожны!"
  
  
  Мне было шкада, што яна не можа быць са мной, таму што Стаѓрас быѓ для нах важным. Але абставiны распарадзiлiся iнакш. Яе, бачыѓ, як Стаѓрас прайшоѓ праз уваход ва ѓнутраную гавань, пакiдаючы за сабой чысты белы пасля. За межамi гэтай ахоѓнай тэрыторыi былi невялiкiя, зменлiвыя хвалi, i калi яе дабраѓся туды, мая невялiкая лодка пачала разгойдвацца, i пырскала мне ѓ твар салёнай вадой, вакол цёмна-сiняга Эгейскага сукенка. Было ясна, што Стаѓрас накiроѓваѓся да необитаемому выспы, якi знаходзiѓся побач з Делосом.
  
  
  Мая лодка была хутчэй, чым катэр, якi скраѓ Стаѓрас, таму, адчайна чапляючыся за сваё маленькае судна, яго павольна дагнаѓ яго. У гэты час яе думаѓ пра Эрике там, на Миконосе. У палiцыю трэба будзе даць тлумачэннi. Але званок палкоѓнiку Коцикасу раскажа уладам усё, што яны гасцiнiц б ведаць. Да таго часу, калi яе вярнуся, яны, напэѓна, ѓзнагародзяць Эрыку медалямi. Калi яе вярнуся.
  
  
  Раптам яе апынуѓся ѓ межах дасяжнасцi, але Стаѓрас мяне апярэдзiѓ. Ён двойчы стрэлiѓ у мяне, i яны разбiлi лабавое шкло лодкi. Прымаючы ва ѓвагу тое, як мая лодка скакала, гэта было сапраѓдным подзвiгам, што Стаѓрас куды ён трапiѓ. Яе выцягнуѓ пiсталет i старанна прыцэлiѓся ѓ сiлуэт Стаѓраса. Яе, стрэлiѓ i прамахнуѓся. У мяне засталося ѓсяго два стрэлы.
  
  
  Мы накiравалiся ѓ невялiкi закiнуты раён выспы, i вада супакоiлася. Стаѓрас пабег да разбураным рэштках распаленага, выгоревшего на сонца панэлi. Па дарозе яе бачыѓ, як ён перезаряжал пiсталет, так што ѓ яго было перавага ѓ боепрыпасах. Пад'язджаючы да прычала, ён двойчы стрэлiѓ у мяне, каб утрымаць мяне далей. Яе, разгарнуѓ лодку па шырокаму колу, спрабуючы перахiтрыць яго. Але яе стрымлiваѓ агонь. Я не мог марнаваць дарма стрэлы.
  
  
  Стаѓрас нахiлiѓся на старце, над чым-то працаваѓ. Катэр ужо быѓ прыстыкаваны. Яе, падумаѓ, што гэта можа быць мой шанец, i зноѓ зрабiѓ лодку ѓнутр. Як толькi яго падышоѓ досыць блiзка, каб стрэлiць, у поле зроку з'явiѓся Стаѓрас i шпурнуѓ якой-то прадмет у маю лодку. Ён прызямлiѓся адкрытымi ѓ маю кабiну. Яе, бачыѓ, як гарыць запал, i ведаѓ, што Стаѓрас знайшоѓ дынамiт. На Миконосе эга выкарыстоѓвалi для пракладкi новай дарогi на далёкiм канцы выспы. У мяне не было часу паспрабаваць выкiнуць эга за борт. Засцерагальнiк апынуѓся кароткiм. Засунуѓшы пiсталет за пояс, яе нырнуѓ за борт i паплыѓ.
  
  
  Выбух разарваѓ мне вушы i скалануѓ гарачы паветра, падняѓшы на ваду вялiкiя хвалi. Вакол мяне пасыпаѓся смецце, але яго праплыѓ прэч. Яе, азiрнуѓся i ѓбачыѓ палаючыя абломкi на паверхнi вады, чорны дым кацiѓся да неба.
  
  
  Мне пашанцавала. Яе працягваѓ плыць да берага, што прылягае да порта бар. Стаѓрас убачыѓ мяне i зрабiѓ два стрэлы. Кулi ѓпалi ѓ ваду выплат прама за мной. Ён стрэлiѓ у трэцi раз i прарэзаѓ мне перадплечча. Яе вылаяѓся сабе пад нос. Нават калi яе дабяруся да берага, яе магу застацца без зброi, таму што патроны ѓ пiсталеце маглi намокнуть.
  
  
  Калi Стаѓрас ѓбачыѓ, што я працягваю iсцi да берага, ён павярнуѓся i пабег ад зарослага багавiннем прычала. Ён абалонкi ѓ плоскую нiзкую частку выспы выплат прама за намi, да развалiн паѓтузiна рыбацкiх халуп, якiя былi даѓно закiнутыя. Ён, вiдавочна, меѓ намер зладзiць мне засаду там.
  
  
  Яе з цяжкасцю закат на старую марскую сцяну, якая займаецца ѓваходзiла ѓ док пад прамым вуглом. Яе, паглядзеѓ на адкрытае прастору перада мной, але Стаѓраса не ѓбачыѓ. Гарачае сонца пачатак сушыць салёную ваду на мне, пакуль яе вывучаѓ мясцовасць адкрытыя наперадзе. На адлегласцi прыкладна трыста ярдаѓ ѓсёй тэрыторыi гатэля, а была адносна плоскай, за выключэннем якiя былi раскiданыя каменных выхадаѓ i валуноѓ, якiя атачалi i стваралi фон для кароткай лiнii абсыпаюцца каменных халуп. Ззаду iх скалiсты пагорак даволi крута ѓздымалася да цэнтра выспы, а на ѓзгорку было яшчэ адно будынак. Гэта быѓ двухпавярховы дом без даху i адной сцяны, верагодна, нейкае грамадскае збудаванне.
  
  
  Яе прыжмурыѓся ѓ яркiм святле спадзеючыся ѓбачыць Стаѓраса, але той хаваѓся.
  
  
  Выцягнуѓшы рэвальвер з-за пояса, яе дастаѓ патроны i працёр ih. Яе адкрыѓ пiсталет i зазiрнуѓ у мозгу. ђнутры металiчнай трубкi зiхацелi кроплi вады, блiскучыя ѓ адлюстраваным сонечным святле. Прыставiѓшы, мала да рота, яе прадуѓ мозгу, каб ачысцiць эга. Два картрыджа, якiя яе так старанна захаваѓ, можа даць збой, калi яе залежаѓ ад iх. Iншай зброi ѓ мяне не было, так як "Люгер" застаѓся ѓ гатэлi, а штылет тырчаѓ па келiх страляѓ на дарозе, якая вядзе да вайсковага лагера. Эрыка забярэ ih, але ѓ дадзены момант мне гэта не дапаможа.
  
  
  Аднак Стаѓрас не быѓ упэѓнены, што я не буду страляць, iнакш ён не ѓцёк бы. Гэта быѓ невялiкi перапынак у маю карысць. Прыняѓшы гэта як лепшае, што ѓ мяне было, яе падняѓся са сцяны i накiраваѓся да катэджа з пiсталетам у руцэ. Калi б ёй паказаѓ пiсталет, яе мог бы прымусiць Стаѓраса падумаць, што я гатовы стрэлiць з яго, мокрага або няма, i прымусiць эга абараняцца. Але я спадзяваѓся, што да гэтага не дойдзе.
  
  
  Яе асцярожна падышоѓ да каменных домiкаѓ. Паѓсюль расла высокая трава, нават унутры шкiлетаѓ невялiкiх пабудоѓ без дзвярэй i вокнаѓ. Трава злёгку варушылася пад цёплым ветрыкам, дзе ёй быѓ. Сонца тут здавалася, як-то ярчэй, чым на суседнiм Миконосе. Ён i цёплы ветрык павольна сушылi маю кашулю i штаны, але мой шведаѓ ѓсё яшчэ прылiпала да майго цела.
  
  
  Яе асцярожна шэл па доѓгай карычневай траве. Дзве яшчаркi, шэрыя, дагiстарычнага выгляду, скокнулi па камянях, каб сысцi з майго шляху. Тут не пахла вулiцай. Гарачы паветра уставiѓ мне ноздры i амаль задушыѓ мяне сваiм пахам гнiення. Мухi гулi па зарослым пустазеллем палi памiж катэджамi i мной, i ѓ глыбiнi душы яе ѓбачыѓ Алексiса Саломоса, якi ляжыць на скручаных абломках з мухамi на nen. Затым яе заѓважыѓ рух наперадзе каля блiжэйшага катэджа.
  
  
  Яе пацёр рукой вочы i зноѓ паглядзеѓ. Цяпер там нiчога не было вiдаць, нiякiх далейшых рухаѓ, але я адчуваѓ, што Стаѓрас быѓ там. Яе адчуваѓ гэта, кожная костка майго цела пасылала папераджальныя сiгналы.
  
  
  Яе пабег да валун вышынёй па грудзi каля першага катэджа, замёр там, глядзеѓ i слухаѓ. У вушах пастаянна даносiѓся шум насякомых. Яе перамясцiѓ руку на валун i паклаѓ ee яшчарцы на спiну. Ён адскочыла, напалохаѓшы мяне. У гэты момант Адрыян Стаѓрас высунуѓ галаву з-за другога катэджа лiнiй i стрэлiѓ па пiсталета.
  
  
  Стрэл, здавалася, рэхам разнёсся ѓ лiпкiм паветры. Лупiѓ вочы раскалола камень каля маёй правай рукi. Праз iмгненне пачатку другой стрэл трапiѓ камень, i рассыпаѓ пясчынкi мне ѓ твар. Яе плюнуѓ i сморгнул. Калi яе зноѓ шталь бачыць, Стаѓрас знiк. Але лiжа да мяне, памiж першым i другiм катэджамi, яе заѓважыѓ рух травы.
  
  
  Стаѓрас, мабыць, вырашыѓ, што я не буду страляць па мокрага пiсталет. Замест таго, каб яе пераследваѓ эга, ён пераследваѓ мяне.
  
  
  "Паляѓнiчы становiцца ахвярай!" - пачуѓся голас, за якiм рушыѓ услед нiзкi, халодныя кроѓ смех.
  
  
  Гэты глухi вар'ят голас, здавалася, сыходзiѓ хутчэй па маёй галавы, чым вакол катэджаѓ. Я не мог дакладна сказаць, дзе быѓ Стаѓрас, па гуку.
  
  
  "Тады iдзi i забяры мяне, Стаѓрас", - крыкнуѓ я.
  
  
  "Iльяс", - адкуль-то паправiѓ мяне Стаѓрас. "Аляксандр - гэта iмя". За гэтым рушыѓ услед яшчэ адзiн выбух смеху, высокi, психотический, якi вагаѓся ад гарачага брызу.
  
  
  Яе пачуѓ шум у часцей у першага катэджа. Яе глядзеѓ скрозь пустыя вочы пабiтых вокнаѓ i нiчога не бачыѓ. Потым пачуѓ яе голас справа ад мяне i трохi ззаду мяне, у высокай траве.
  
  
  "Бескарысны пiсталет, цi не так?"
  
  
  Яе павярнуѓся i ѓбачыѓ Стаѓраса, якi стаяѓ ззаду мяне, у зусiм iншай пазiцыi, чым чуѓ яе апошнi гук. Ён мог быць вар'ятам, але ѓсё ж быѓ хiтрым. Ён зрабiѓ на мяне пiсталет i стрэлiѓ.
  
  
  Яе, упаѓ плазам на зямлю побач з валуном, калi ён нацiснуѓ на спускавы кручок. Каменя больш не было памiж намi. Лупiѓ вочы разарвала рукаѓ кашулi i падрапала левую руку. Яе, перавярнуѓся адзiн раз, калi ён зноѓ стрэлiѓ. Лупiѓ вочы падняла пыл побач са мной. Я ѓ роспачы нацэлiѓ на яго рэвальвер, калi ён у трэцi раз нацiснуѓ на курок. Ён трапiѓ у пустую камеру. Ён глядзеѓ на мяне, калi яе нацiскаѓ на курок свайго пiсталета. Ён таксама пстрыкнуѓ без стрэлу
  
  
  Твар Стаѓраса змянiлася, i ён засмяяѓся высокiм дзiкiм смехам, устаѓляючы патроны ѓ сваё зброю. Яе адкiнуѓ пiсталет, закапаѓся нагамi ѓ зямлю i скокнуѓ на яго.
  
  
  Яе трапiѓ у Стаѓраса, калi ён падняѓ на мяне пiсталет. У яго не было рашэнню нацiснуць на курок, пакуль яе, схапiѓся з iм. Пiсталет ѓпаѓ, калi мы абодва стукнулiся аб цвёрдую зямлю, штурхаючы i драпаючы высокую траву.
  
  
  Яе моцна ѓдарыѓ Стаѓраса па скiвiцы, i ён упаѓ на спiну. Але калi яе зноѓ кiнуѓся на яго, у яго ѓсё яшчэ заставалася шмат шалёнай сiлы. Ён нейкiм чынам знайшоѓ пусты пiсталет, i калi яго зноѓ быѓ на nen, ён люта ѓдарыѓ яго ствалом зброi ѓ маёй галоѓ. Ён трапiѓ слiзгальным ударам, i ён звалiѓся з яго.
  
  
  Калi яе зноѓ змог засяродзiцца на nen, ён ускочыѓ i пабег да двухпавярховым руiн на ѓзгорку за катэджамi. Я стараюся драѓляная дзверы, няёмка вiсела на адной пятлi, i калi яе ѓвайшоѓ, яна ѓсё яшчэ пацiху рыпаѓ. Стаѓрас прайшоѓ гэтым шляхам.
  
  
  Яе павольна ѓвайшоѓ у паѓразбураны будынак. ђнутры травы было амаль столькi ж, колькi звонку, у поле. У некаторых месцах яна была намулянае, дзе прайшоѓ Стаѓрас. Але мне было прыемна ѓспомнiць, што гэтага чалавека так пераследвалi ѓсё сваё свядомае жыццё, i ён здолеѓ выжыць. Калi яе абмiнуѓ кут абваленай сцяны, убачыѓ яе погляд вар'яцкага эга асоб, а затым iржавы жалезны пруток хiтнуѓся мне ѓ галаву. Яе прыгнуѓся, i штанга зачапiла мае валасы i ѓрэзалася ѓ каменную сцяну побач са мной.
  
  
  "Кравец!" - прамармытаѓ я. Ён знайшоѓ кавалак прасы, пакiнуты апошнiмi жыхарамi выспы. I зноѓ у яго было перавага перад мной.
  
  
  Яе, схапiѓся за штангу, але страцiѓ раѓнавагу. Ён збiѓ мяне з нага, i ён страцiѓ хватку. Iмгненне праз ён зноѓ узмахнуѓ зброяй. Яно спусцiлася да майго твару i разбiла б маю галаву, калi б трапiла. Яе, перакацiѓся, i штанга зачапiла маё правае вуха i моцна стукнулася аб зямлю пада мной.
  
  
  Яе зноѓ схапiѓ штангу, спрабуючы вырваць яе па хiтрыкi Стаѓраса, i мы абодва страцiлi яе. Стаѓрас павярнуѓся i узбег па осыпавшейся лесвiцы на верхнi ѓзровень будынка, дзе знаходзiѓся канец другога паверха. Ён быѓ шчыра мной назаѓжды, калi ёй, устаѓ на ногi. Ён схапiѓ вялiкi кавалак каменя i шпурнуѓ эга ѓ мяне. Ён саслiзнуѓ з майго пляча, i боль працяѓ яго. Яе пачаѓ падымацца па каменных прыступках. Яе збiраѓся злавiць Стаѓраса i забiць эга голымi рукамi.
  
  
  Калi яе дасягнуѓ вяршынi, на мяне паляцеѓ iншы кавалак каменя. Яе прыгнуѓся, i ён з грукатам упаѓ унiз. Стаѓрас стаяѓ на заднiм краi вузкай секцыi спаднiца, адкрытая бок канструкцыi ззаду яго. Адчай з'явiлася ѓ эга квадратным твар, калi ён стаяѓ i хмурна глядзеѓ на мяне. Ён паглядзеѓ на ѓзвышаецца зямлю ззаду будынка, абсыпаную валунамi i камянiстую. Затым невялiкага ваганнi ён скокнуѓ.
  
  
  Яе, бачыѓ, як ён стукнуѓся аб камянi i пакацiѓся. Ён схапiѓся за шчыкалатку, i эга твар перакрывiѓся ад балюча i лютасцi. Ён падпоѓз да асаблiвых кругламу валуну, небяспечна таго, хто сядзеѓ на каменным ѓступе. Валун быѓ каля трох футаѓ у дыяметры, а пад эга пярэднiм краем на злёгку нахiльным выступе вакол скалы i травы быѓ зацiснуты камень меншага памеру. Стаѓрас пацягнуѓся да маленькага каменя, каб выкарыстоѓваць эга супраць мяне.
  
  
  Яе, саскочыѓ на зямлю побач з iм, i ѓдар кусала мае ступнi. Яе ѓпаѓ наперад, але хутка падняѓся, здаровы. Стаѓрас адчайна адштурхоѓваѓ камень ад валуна. Калi яе, рушыѓ за iм, ён звышчалавечым высiлкам вырваѓ камень i застаѓся там, цяжка дыхаючы, i чакаѓ мяне.
  
  
  "Iдзi, - прашыпеѓ ён. "Я разаб'ю табе чэрап. Яе..."
  
  
  Мы абодва бачылi рух адначасова. Валун побач з iм, без падтрымкi аддаленага каменя, пачаѓ рухацца ѓнiз па нахiльнай паверхнi скальнага ѓступа нiжэй ногi Стаѓраса. Здавалася, што на iмгненне ён спынiѓся, пакуль ён глядзеѓ на яго з жахам, затым ён рушыѓ наперад з невялiкага ѓступа да яму.
  
  
  З-за цяжкага каменя, якi ён трымаѓ у руцэ, i з-за зламанай лодыжкi ён не мог рухацца досыць хутка. Яе пачаѓ выкрыкваць папярэджання, але потым зразумеѓ бессэнсоѓнасць гэтага. Твар Стаѓраса скрывiѓся ад жаху, калi валун дасягнуѓ эга.
  
  
  "Няма!" - закрычаѓ ён, калi зразумеѓ, як чалавек, якi ѓпаѓ з высокага будынка, што немiнучая смерць была ѓсяго ѓ некалькiх секундах.
  
  
  Калi валун дасягнуѓ Стаѓраса, накрыѓшы эга, ён ускiнуѓ рукi, як быццам гатэлi спынiць эга прасоѓванне, але ён набiрае занадта вялiкую хуткасць. Ён павольна пракацiѓся па эга грудзей, трохi пахiснуѓся i застаѓся там. Калi ён упершыню закрануѓ эга, па эга горла вырваѓся рэзкi пранiзлiвы крык. Потым ён вельмi раптоѓна заглушился, як быццам хто-то выключыѓ радыё.
  
  
  Змрочнае яе, падышоѓ да таго месца, дзе яе мог бачыць галаву i плечы Стаѓраса, якiя тырчаць з-пад валуна. Эга вочы былi адкрыты, ён невiдушчым позiркам глядзеѓ на белае, гарачае неба. Рука спынiлася i тузанулася, калi памерла цяглiца, а затым яна шталь знежывелай.
  
  
  Дванаццатая кiраѓнiк.
  
  
  Никкор Минуркос i яе сядзелi пад прахалодным навесам, у прыбярэжным кафэ i глядзелi mimmo ярка размаляваных рыбацкiх лодак на кобальтава-сiняе Эгейскае мора. Гэта было прыемнае ранiцу, i мы атрымлiвалi асалоду ад iм.
  
  
  "Палкоѓнiк Коцикас i ёй усё растлумачылi уладам, i яны вельмi ѓдзячныя вам i Эрике", - сказаѓ мне Минуркос.
  
  
  Эрыка выйшла па каву на некалькi хвiлiна i знаходзiлася недалёка ад крамы, дзе купляла ангельскую газету.
  
  
  "Мы, павiнна быць, выклiкалi тут некаторы хваляванне на мясцовым узроѓнi, - усмiхнуѓся я, - пакуль яны не атрымалi тлумачэнне ѓсёй стральбы. Яе шкадую аб Галатисе. Ён выступiѓ супраць Стаѓраса ѓ непадыходны час".
  
  
  "У кожнай вайне, вялiкi або маленькай, ёсць ахвяры", - сказаѓ Минуркос, дапiваючы сувязе.
  
  
  "Адзiн мужчына можа прычынiць шмат burn", - паѓтараю я.
  
  
  "Стаѓрас мог бы выклiкаць значна больш, калi б вы не спынiлi эга", - сказаѓ Минуркос. "Голас чаму яе прыляцеѓ сюды, Миконос, каб падзякаваць вас асабiста. Коцикас таксама хоча падзякаваць вас. Ён хоча прадставiць вас i мiс Нистром з ѓшанаваннямi на публiчнай цырымонii ѓ Афiнах, як толькi вы вернецеся".
  
  
  Яе, пакiваѓ галавой. "Падзякавалi эга за гэтую думку", - сказаѓ я. "Але ѓ маiм дэла нам не дазваляюць публiчныя адзнакай". Яе мог уявiць сабе рэакцыю Хоука на публiчную цырымонiю.
  
  
  "Але ёсць ордэна", - запярэчыѓ Минуркос. "Мы можам хоць бы паслаць ih вам i мiс Нистром?"
  
  
  Яе, усмiхнуѓся. "Чаму б не? Ты зноѓ у пентхаусе?"
  
  
  "Я еду з гэтага месца", - сказаѓ Минуркос. "Гэты эпiзод прымусiѓ мяне ѓсвядомiць, што мужчына не можа i не павiнен хавацца ад знешняга свету. Яе, лiчу, што ѓ мяне яшчэ ёсць, што зрабiць для маёй краiны, i я магу дамагчыся большага дзякуй асабiстым кантактам. Гэта падводзiць мяне да iншай прычыне таго, што я прыляцеѓ сюды, каб убачыць цябе ".
  
  
  Яе адпiѓ сувязе i паглядзеѓ на Минуркоса. Мне спадабалася эга твар. Ён быѓ чалавекам, якога можна было паважаць. Яе спытаѓ. - "Што гэта, сэр?"
  
  
  Эга цёмныя вочы глядзелi ѓ мае. "Я абавязаны табе жыццём, Нiк. Але больш таго, ты мне падабаешся. Мне падабаецца, як ты дзейнiчаеш. Яе, хачу, каб ты шталь працаваць на мяне. Яе хачу, каб мужчына кантраляваѓ маю сiстэму бяспекi i быѓ побач са мной. Ты мне патрэбен, Нiк ".
  
  
  Яе пачаѓ казаць, але ён узяѓ мяне за руку.
  
  
  "У вас будзе зарплата, якую ёй, упэѓнены, вам будзе больш чым дастаткова. I яе б даѓ вам долю даходу на суднаходных лiнiях. Я не збiраюся жыць вечна. Вы можаце ѓ канчатковым вынiку стаць вельмi багатым".
  
  
  Яе ѓзяла ee за руку. "Мне вельмi шкада, мiстэр Минуркос ..."
  
  
  "Никкор".
  
  
  "Добра, Никкор. Даруй, але я не магу".
  
  
  "Чаму бы i няма?"
  
  
  Яе зрабiѓ глыбокi ѓдых i выдыхнуѓ. Яе, глядзеѓ на сiнюю гавань, туды, дзе удалечынi накiроѓваѓся да нас блiскучы белы круiзны лайнер. "Гэта складана растлумачыць", - сказаѓ я. "Я кажу сабе некалькi раз у год, што я вар'ят, каб працягваць гэтую працу, што гэта няѓдзячная праца, на якую нiкому напляваць. Але людзям усё роѓна. I, нягледзячы на дрэнную аплату, доѓгiя гадзiны, i небяспека, гэта частка мяне. Гэта тое, што я ѓмею лепш за ѓсё, Никкор. Гэта тое, дзе ёй больш за ѓсё патрэбен".
  
  
  Наступiла доѓгае маѓчанне. Чайка блiснула крыламi на сонца. Нарэшце Минуркос загаварыѓ. "Я разумею."
  
  
  Iмгненне праз Эрыка сядзела на крэсле з лонданскай газетай. "Я не ведаю, як яны могуць прылятаць сюды кожны дзень i браць tak malo драхмаѓ за штуку", - сказала яна.
  
  
  Яе спытаѓ. - "Ёсць згадкi пра Ставросе?"
  
  
  Яна падняла газету так, каб мы маглi прачытаць загаловак: ГРЭЦКI АЛIГАРХ РАЗАБРАђСЯ, там была фатаграфiя Минурка.
  
  
  "Можа быць, гэта паднiме кошт сустрэнуць вашых акцый", - сказаѓ я, усмiхаючыся.
  
  
  Яе ѓстаѓ i абняѓ Эрыку. Яе збiраѓся правесцi з ёй некалькi дзён у "Рении", як бы нам круцiѓся Дэвiд Хок. Ёй належыць iм, што мы маем на гэта права.
  
  
  "Мы вяртаемся ѓ гатэль", - сказаѓ яе Минуркосу. "Хочаце паехаць з намi?"
  
  
  Ён пакiваѓ галавой. "Думаю, яе ведаю, калi два чалавекi хочуць пабыць сам-насам. Яе проста буду сядзець тут да вылету самалёта, i глядзець, як заходзiць круiзны лайнер. Мне заѓсёды падабалася глядзець, як цудоѓны карабель хупава ѓваходзiць у гавань".
  
  
  "Тады да пабачэння, Никкор", - сказаѓ я. "Можа быць, нашы шляхi зноѓ перасякуцца ѓ лепшых пры iншых абставiнах".
  
  
  "Так", - сказаѓ ён.
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Нiк Картэр
  
  
  Ватыканская вендэта
  
  
  
  
  
  Нiк Картэр
  
  
  
  
  
  Ватыканская вендэта
  
  
  
  пераклаѓ Леѓ Шклоѓскi
  
  
  
  Назва арыгiнала: Vatican Vendetta
  
  
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 1
  
  
  
  
  
  
  
  
  Быѓ познi вечар, i яе чакаѓ, каб абшукаць нумар Максiма Жукава. Жанчына, якая займаецца чакала са мной, была Дафна. Гадзiны на прикроватной тумбачцы паказвалi чвэрць дзесятага. Яе, ведаѓ, што ён пакiдаѓ свой пакой на вiле Фаварыта кожную ноч, каля 9:30, так што прыйшоѓ час рыхтавацца. Яе падняѓся з вялiкай меднай ложкi, на якой Дафна ляжалi цудоѓна аголеная , яе доѓгiя цёмныя валасы луналi па падушцы, яе вялiкiя вочы i шырокi рот ѓсмiхалiся з шырокага i нядаѓняга задавальненне. Выцягнуѓшы цела на белай прасцiне, яна выглядала, як жывая лялька.
  
  
  Яе апрануѓся ямчэй. Калi яе застегивал наплечную кабуру для свайго 9-мм пiсталет "Люгер", якога яго пяшчотна называю Вильгельминой, - Дафна глядзела на мяне сваiмi вялiкiмi зялёнымi вачыма. "Чаму ты апранаешся, дарагi?" спытала яна. 'Усё яшчэ рана.'
  
  
  "Хiба я не казаѓ табе пра гэта? У мяне позняя дзелавая сустрэча.
  
  
  "Жудасна спыняцца так рана", - надзьмула яна.
  
  
  "Сцiпласць - гэта добра для чалавека", - сказаѓ я. Але калi Дафна дазволiла сваiм доѓгiм пачуццёвым клубах слiзгаць па прасцiне, мне было напляваць на сцiпласць. Да чорта Жукава! Яе выцягнуѓ "люгер" з кабуры i праверыѓ патроны. I пакуль Дафна очарованно назiрала, яе высунуѓ затвор i праверыѓ краму. З такiм чалавекам, як Жукаѓ, нельга быць занадта асцярожным. Ён быѓ агентам Мокрых Дэль, аддзел "Цяжкiх дэль" КДБ. Як i яе, ён быѓ ѓпаѓнаважаны сваiм урадам дзейнiчаць так, як ён думалi патрэбным; гэта значыць забiваць пры неабходнасцi.
  
  
  "Мне пачакаць цябе, Нiк?" спытала Дафна.
  
  
  Некаторы час яе думаѓ пра гэта. "Можа быць, ужо даволi позна", - сказаѓ я. 'Яе табе патэлефаную.'
  
  
  "Вы ѓпэѓненыя, што не можаце застацца?" прамармытала яна.
  
  
  Яе гуллiва паляпаѓ яе па ягадзiцах. 'Апранайся.'
  
  
  Яна так i зрабiла, вырваѓшы абяцанне, што я патэлефаную эй; i, нарэшце, яна пайшла. Яе, ведаѓ, што, магчыма, больш нiколi яе не ѓбачу, але такая мая праца.
  
  
  Яе прычапiѓ штылет, окрещеный аддзелам спецэфектаѓ AX Hugo HQ, i надзеѓ куртку па-над зброi, яго навучаны забiваць людзей мноствам розных спосабаѓ, але нi адзiн метад не можа замянiць два асноѓных зброi. Я заѓсёды нашу з сабой . Люгер i штылет ратавалi мне жыццё больш разоѓ, чым магу яе ѓспомнiць.
  
  
  Яе зноѓ падумаѓ пра Максiма Жукава. Гэта быѓ хударлявы жылiсты рускi, якi ѓ маладосцi паступiѓ на службу ѓ КДБ.
  
  
  Даѓным-даѓно эга прысвойваецца "катам" аддзялення Мокрыя Справы, i ён быѓ перфекцыянiста, любившим сваю працу . Нашы шляху раней перасякалiся толькi аднойчы, у Каракасе. Мы выпадкова сустрэлiся ѓ нумары гатэля, i ён прапанаваѓ купiць скрадзеныя кiтайскiя сакрэты для Злучаных Штатаѓ. Калi эму загадалi адхiлiць прапанову, ён спрабаваѓ забiць мяне. Эму гэта амаль атрымалася. Доказ таму - шрамм звяртаецца ѓ мяне на жываце; i ён ноччу ѓ гатэлi яго ѓсё яшчэ пытаѓся ѓ сябе да яму нянавiсць, якая займаецца, можа быць выцесненая толькi часам, або эга смерцю. Але забiваць Жукава не было маёй працай. Мне проста трэба было пазбягаць яго, калi магчыма. Мая задача заключалася ѓ наступным: пакуль эга не было, зайсцi ѓ эга пакой i знайсцi дакумент, якi ён i эга паплечнiкi па КДБ скралi ѓ вну кур'ера за некалькi дзён да гэтага ѓ Римэ i якi ён збiраѓся перадаць КДБ. Дакумент змяшчае чарцёж новага дэтанатар ядзернай зброi, прылады, якое зрабiла прымянення тактычнага ядзернай зброi больш практычнага i лягчэй. Гэта прылада захоѓваюцца Злучаным Штатам вiдавочнае ваеннае перавага над Савецкiм Саюзам, i таму, вядома, павiнна ьыло трапiць у Маскву.
  
  
  
  У палове дзясятага яе ѓзяѓ таксi да гатэля "Вiла Фаварыта" на Вiа Фламиния. Хоць быѓ вечар суботы, у Римэ было вельмi цiха. Адзiныя гукi раздавалiся вакол iнтымных тэрас, з ярка асветленых пiцэрыi , або па ближайего матаролера , на якiм сядзела смеющаяся маладая пара.
  
  
  Павiнна быць, вiла Фаварыта атрымаѓ сваю назву ѓ лепшыя часы. Звонку не было нiчога, што магло б заахвоцiць вандроѓцы правесцi там ноч. На оштукатуренном фасадзе былi расколiны i сколы, iмкненне фарба адслойвалася. На верхнiх вокнах вiселi старыя суставаѓ . Унутры быѓ падрапаны прылавак, за якiм спаѓ стары iтальянец. Яе моѓчкi прайшоѓ mimmo яго i падняѓся па лесвiцы з'яѓляецца задняй часткi невялiкага вестыбюля. Яе спынiѓся на другiм паверсе i паглядзеѓ у цьмяна асветлены калiдор у пакой 307. Цiшыня. Яе, падышоѓ да дзень пакоя i прыслухаѓся. Унутры было цiха, i яе не бачыѓ свет. Але гэта не значыла, што Максiм Жукаѓ не чакаѓ ѓнутры. Яе досталь вакол кiшэнi спецыяльную адмычку i абраѓ ключ , якi адкрыѓ замак. Яе моѓчкi уставiѓ ключ у замак i павярнуѓ тумблеры. Пстрыкнуѓ замак. Яе павольна павярнуѓ ручку i штурхнуѓ дзверы. Знутры не было нам гук, нам клопатаѓ . Яе выцягнуѓ "люгер" i хутка ѓвайшоѓ унутр. Адзiн погляд у цёмную пакой пераканаѓ мяне, што Жукаѓ сапраѓды здзяйсняе вячэрнi шпацыр у блiжэйшы газетны кiёск, каб купiць газету. Яе зачынiѓ за сабой дзверы ...
  
  
  Праз некалькi хвiлiна вочы прывыклi да цьмяным святле. Яе глядзеѓ далей , каб пераканацца, што я сапраѓды быѓ адзiн, затым схаваѓ Люгер " у кабуру i агледзеѓ пакой i прылеглую ванную пакой Пакой была бедна абстаѓленай i быѓ непрыемны пах. - з бруднай ракавiны, драѓлянага падлогi, i пропотевшего матраца ѓ спалучэннi з парашком ад насякомых. Месцаѓ для прыёму ежы рэчаѓ было мала. Мэбля складалася па шырокай ложка, прыложкавыя тумбачкi, невялiкага пiсьмовага крэсла, прамога крэсла i крэсла. У крэсле былi прарэхi, праз якiя тырчала набiванне. Гэта быѓ не зусiм "Кавальери Хiлтан", але Жукаѓ мог там хавацца да гэтага часу тхор .
  
  
  Яе здагадаѓся, што Жукаѓ не меѓ гэтага дакумента. Вядома, гэта было магчыма, але гэта супярэчыла б усiм правiлам нашай прафесii. Вы трымаеце пры сабе важны прадмет толькi столькi часу, колькi неабходна, а затым перадаеце эга, каму-то iншаму, або знаходзiце падыходнае месца для кармленняѓ, пакуль эга не перададзiце . У дадзеным выпадку яе чакаѓ, што схованку будзе тут, у пакоi Жукава.
  
  
  Калi праз пятнаццаць хвiлiна ёй нiчога не знайшоѓ, яе пачаѓ задавацца пытаннем, цi не памылiѓся я. Яе лiтаральна вывярнуѓ пакой навыварат. Матрац Жукава быѓ у клочьях, а на падлозе ляжаѓ напаѓняльнiк. Крэсла выглядала гэтак жа. Скрынi крэсла i прыложкавыя тумбачкi ѓ выцягнуѓ яе i кiнуѓ на падлогу. Усё было старанна обыскано, нават ракавiну ѓнiтаза. I ёй нiчога не знайшоѓ.
  
  
  Яе, падышоѓ да акна i паглядзеѓ на гадзiннiк. Было ѓжо без дзесяцi дзесяць. Калi Жукоѓ захавае свой звычайны распарадак дня, ён вернецца ѓ дзесяць гадзiн або неѓзабаве пасля гэтага. Яе вылаяѓся сабе пад нос. Мне трэба было знайсцi гэты дакумент, перш чым ён вернецца. AX належыць iм, што ён перадасць эга сваiм меркаваннi перавозчыку рана ранiцай наступнага дня, так што гэта быѓ наш адзiны шанец вярнуць эга.
  
  
  Яе, убачыѓ, што ѓ пакоi няма вентыляцыйных шчылiн, i западозрыѓ, што ну нiколi не было. Жыхары, верагодна, арандавалi вентылятар унiзе, калi было гарачага, i добра зачынялiся, калi было холадна. Гэта сапраѓды быѓ гатэль трэцяга класа, праз iх, дзе спружыны ложка ѓсю ноч тыкаюць вам у спiну, i дзе няма гарачай вады для галення .
  
  
  Паколькi на сценах не было адтулiн для даследавання, яе пачаѓ асцерагацца, што мае пошукi рэзка спынiлiся. Я як раз павярнуѓся, каб яшчэ раз зiрнуць на ванную, калi пачуѓ шум у калiдоры. Яе схапiѓ "Люгер", падышоѓ да дзень, устаѓ побач i прыслухаѓся. Яе пачуѓ яшчэ адзiн гук у калiдоры - адкрываная i якая зачыняецца дзверы . Яе расслабiѓся i сунуѓ люгер назад у хвiлiну. Калi яе, павярнуѓся да ваннай, дзверы адчынiлiся.
  
  
  Гэта быѓ Жукаѓ.
  
  
  Яе, павярнуѓся. Мая рука паляцела да Люгеру.
  
  
  "Не назаѓсёды", - спакойна сказаѓ Жукаѓ, навучаючы беларуская рэвальвер мне ѓ грудзi. Яе апусцiѓ руку; ён зачынiѓ дзверы i падышоѓ да мяне.
  
  
  Ён быѓ прыкладна майго росту i даволi худощав. Але ѓ яго была жилистая, моцная фiгура, якую нельга недаацэньваць. Эга твар выглядала молада, нягледзячы на парадзелыя валасы.
  
  
  Ён на заходзе ѓ маю куртку, узяѓ "люгер" i зрабiѓ рэвальвер мне ѓ грудзi. Ён кiнуѓ Вильгельмину разрэзаны на матрац.
  
  
  "Так гэта ты, Картэр", - сказаѓ ён, адыходзячы на некалькi крокаѓ.
  
  
  "Ты вярнуѓся рана". - Я хутка падумаѓ аб маючым адбыцца размове. Мне было цiкава, як доѓга ён гатовы казаць, перш чым вырашыць нацiснуць на курок.
  
  
  "Я маю звычку мяняць сваё паводзiны па сваiм жаданнi", - сказаѓ ён з усмешкай. "Гэта захоѓвае мне жыццё. Што да цябе, мой iншы па AX, я думаю, мне варта было б лепш звяртацца з табой у Каракасе ".
  
  
  Маё крывяны цiск пачатку дрэды. I голас яе зноѓ апынуѓся не па той бок рэвальвера Жукава. I на гэты раз ён паспрабуе яшчэ больш.
  
  
  "Прашу прабачэння за беспарадак", - з жэстам сказаѓ ёй. "Але ѓ гэтым пакоi вы маглi б палiчыць гэта паляпшэннем".
  
  
  Ён спытаѓ. - "Вы не знайшлi эга, цi не так?" Эга ѓсмешка стала шырэй.
  
  
  "Не, ты гэта добра схаваѓ. Вядома, у мяне было вельмi мала часу ".
  
  
  "Вядома, - сказаѓ ён.. А паколькi ты ѓсё яшчэ тут, Картэр, баюся, у цябе засталося яшчэ менш часу.
  
  
  "Думаю, яе ведаю, дзе гэта".
  
  
  'Так?' - нецярплiва сказаѓ ён. Ён быѓ гатовы страляць, але эму было цiкава.
  
  
  "Месца, дзе не назаѓжды цямiць", - працягнуѓ яе. "Для чалавека твайго iнтэлекту".
  
  
  ђсмешка змянiлася злосным позiркам. - "Дзе, па-тваiм, ён схаваны, Картэр? Будзе ваш апошнi выснову правiльным цi няправiльным?
  
  
  "Я думаѓ, што гэта было там". Яе паказаѓ на дзверы ваннай, калi стаяѓ памiж дзвярыма i Жукавым . У той жа час яе напружыѓ мышцы перадплечча, i штылет непрыкметна слiзгануѓ ѓ маю далонь.
  
  
  Яе пачуѓ, як Жукаѓ ѓсмiхнуѓся над маiм няправiльным меркаваннем, але замест таго, каб павярнуцца да яго тварам, яе ѓпаѓ на зямлю. Рэвальвер Жукава выстерил, лупiѓ вочы трапiла ѓ маю куртку, калi яе адкацiѓся i кiнуѓ нож.
  
  
  Гэта быѓ вар'ят кiдок, але, на шчасце, штылет ѓсё ж упiѓся Жукаву ѓ правае плячо. Калi ён выдаѓ крык, i рука з рэвальверам ѓпала, яе, скокнуѓ на яго з зямлi. Мы стукнулiся аб сцяну. Яе павярнуѓ эга руку, рэвальвер вылецеѓ, стукнуѓся аб падлогу i саслiзнуѓ у кут.
  
  
  Падышоѓшы да яму, яе хутка нанёс правай рукой ѓдар па эга вузкаму твару, падчас якога яе пачуѓ трэск касцей . Яе гатэль нанесцi пачатку другi ѓдар, але ѓбачыѓ, што ѓ гэтым больш няма неабходнасцi. Эга баявы дух знiк.
  
  
  Яе зняѓ нож з эга пляча. Ён шырока адкрыѓ вочы i зашыпеѓ, чым балюча. Яе прыцiснуѓ штылет да эга падбародка i ѓважлiва паглядзеѓ на худы твар. Яе спытаѓ. - 'Дзе гэта ѓ зале?' - Ён застагнаѓ. Яе ѓдарыѓ яго эга па твары i патрос ѓзад i наперад. "Скажы мне, дзе схаваны дакумент, Жукаѓ", - сказаѓ я.
  
  
  "Эга тут няма", - сказаѓ ён, таропка дыхаючы.
  
  
  "Давай гаварыць, - сказаѓ я. "Ужо занадта позна для гульняѓ".
  
  
  Ён пакiваѓ галавой. Яе моцна прыцiснуѓ кончык стилета да эга худой шыi, пакуль не пацякла кроѓ. Яе чуѓ галасы ѓ калiдоры. Стрэл быѓ чутны. Хто-то спытаѓ па-iтальянску, цi ѓсё ѓ парадку.
  
  
  Яе сазаал. - "Va Bene!" Усё добра!' Яе зноѓ павярнуѓся да Жукаву. - "Цяпер ты бачыш? Цяпер у цябе засталося мала часу. Палiцыя павiнна быць тут з хвiлiны на хвiлiну. Яе хачу ведаць, дзе ѓ зале гэты дакумент. Гавары!'
  
  
  Ён люта паглядзеѓ на мяне i цяжка дыхаѓ. "Вы думалi, што я звычайны чалавек, якi рассказажет вам усё толькi таму, што вы пагражаеце смерцю? Баюся, вы не вельмi добра ведаеце, Максiма Жукава ".
  
  
  Але яе ведаѓ эга лепш, чым ён думаѓ. Яе ѓспомнiѓ пра дасье AX, якое было на iм. Максiм Жукаѓ быѓ не толькi балбатуны, але i паляѓнiчым за жанчынамi. Ён вельмi ганарыѓся сваёй патэнцыяй, амела жанчын па ѓсiм адкрыты басейн i меѓ рэпутацыю ѓладальнiка значнага сэксуальнага апетыту. "Добра, Жукаѓ", - мякка сказаѓ я. "Я не буду забiваць цябе. Яе забяру тую частку твайго цела, якой ты так ганарышся, - я адсяку гэтую чортаву штуку ".
  
  
  Пыху знiкла з эга благога асобы. 'Што? Г-што?
  
  
  У калiдоры пачулiся новыя галасы: "Вы чулi, што я сказаѓ".
  
  
  Ён спалохана паглядзеѓ на мяне. "Вы не зробiце гэтага!"
  
  
  'Зраблю.'
  
  
  "Ты вар'ят", - сказаѓ ён, i на яго верхняй губе выступiѓ пот.
  
  
  " Дурань" .
  
  
  Яе разрэзаѓ эму шырынку. "Такiм Чынам, Жукоѓ?"
  
  
  'Забi мяне!'
  
  
  'Аб няма. = Гэта ценымногие весялей.-- Добра?' Яе трымаѓ штылет на гумцы эга трусаѓ. Яе атрымаѓ рэѓматызму, якi хацеѓ. У панiцы ён паглядзеѓ у акно. Затым ён набраѓся адвагi. "Не, - сказаѓ ён. Але было занадта позна. Яе, кiнуѓся да акна, штурхнуѓ эга, лежню отломилась i ѓпала ѓ сцёкавую канаву. Там, у краi правага люка, была схаваная папера.
  
  
  Каркас люка складаѓся з трох слаёѓ дрэва ѓ рознай ступенi гнiення. У гэтым люку сярэднi пласт згнiѓ хутчэй, чым афарбаваныя знешнiя пласты, i вялiкiя кавалкi дрэва выпалi, утварыѓшы прастору . У гэтым пакоi быѓ складзены лiст паперы. Калi люк быѓ зачынены краем да аконнай раме, папера была зачынена.
  
  
  'Няма!' - крыкнуѓ Жукаѓ, подползая да мяне i спрабуючы ѓстаць.
  
  
  Яе дастаѓ паперу вакол схованкi i разгарнуѓ.
  
  
  Гэта сапраѓды быѓ чарцёж механiзму запальвання. Я як раз клаѓ эга ѓ хвiлiну, калi Жукоѓ нырнуѓ за рэвальверам.
  
  
  Перш чым яе, падышоѓ да яму, ён схапiѓ рэвальвер i прыцэлiѓся ѓ мяне. Яе нырнуѓ да парваным матрацу, на якiм ляжаѓ " Люгер" . Рэвальвер Жукава стрэлiѓ, лупiѓ вочы падрапала мне правае сцягно. Яе, прызямлiѓся на матрац i адразу схапiѓ Люгер. Калi Жукоѓ зноѓ прыцэлiѓся, яе падняѓ "Люгер" i выпусцiѓ два хуткiх стрэлу, не цаляючы. Першая лупiѓ вочы трапiла ѓ дзверы. У калiдоры чулiся гучныя крыкi, у дзверы стукалi. Другая лупiѓ вочы трапiла Жук ледзь нiжэй сэрца. Ён падскочыѓ i ѓпаѓ, седзячы на падлозе. Ён сядзеѓ iмгненне з шырока адкрытымi вачыма, затым упаѓ мёртвы.
  
  
  У калiдоры крычалi: "Полизия! Полизия! " Пара было знiкаць. Яе, выбраѓся праз акно на хiсткую пажарную лесвiцу, i пад скуголеннi сiрэн ѓ аддаленнi спусцiѓся ѓ цёмны завулак.
  
  
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 2
  
  
  
  
  
  
  У той вечар, у якасцi дадатковай меры засцярогi, яе спынiѓся ѓ адным гатэлi. Мая новая рэзiдэнцыя знаходзiлася недалёка ад Вiа Марка Аѓрэлiё, на невялiкiм пагорку насупраць Калiзея. Гэта быѓ бедняцкий раён, а затым таго, як я пасялiѓся ѓ маленькай душнай пакоi, мяне больш турбавалi драпежны, чым КДБ. Яе правёѓ неспакойную ноч .
  
  
  На наступную ранiцу яе ѓстаѓ рана, досталь дакумент па тайнiка, далёка не гэтак вынаходлiвага, як у Жукава, i апрануѓся. Але час для перадачы дакумента было лепш. Яе сустрэѓ бы кур'ера ѓ аэрапорце Рыфма нiяк не калi i перадаѓ эму дакумент, калi ён ужо сядаѓ у самалёт да Нью-Ёрка. Мне прыйшло ѓ галаву, што, калi б Жукаѓ пазбавiѓся ад дакумента ѓ працягу сутак, ён мог бы быць жывы i сёння.
  
  
  Калi яе выйшаѓ выпiць кавы, пакiнуѓ ёй эга ѓ сваiм пакоi. Як i Жукоѓ, яго не гатэль, каб ён быѓ са мной даѓжэй, чым гэта было неабходна. Аматар часткi думае, што прадметы будуць у бяспекi, калi ён ih носiць з сабой. Але прафесiянал ведае, што калi рэч схаваць у добрым тайнiку, там будзе бяспечней. Нявопытных афiцэраѓ гэта звычайна турбуе, але гэта неспакой не павiнна выходзiць за рамкi якасцяѓ сховiшчаѓ.
  
  
  Яе правёѓ ранiцу, пераправерыѓшы час ѓзлёту самалёта майго перавозчыка i закодировав кароткае паведамленне для Дэвiда Хоука, майго непасрэднага начальнiка i дырэктара AX ѓ Вашынгтоне. Хоук гатэль даведацца як мага хутчэй, пры якiх пры iншых абставiнах быѓ знойдзены дакумент. Курьер перадаѓ эму паведамленне.
  
  
  Нiяк не калi яе дастаѓ дакумент па месцах ежы, паклаѓшы ѓ сярэбраны партабак i паклаѓ партабак у хвiлiну. У аэрапорце яе павiнен быѓ прапанаваць кур'еру цыгарэту, i тады павiнен быѓ адбыцца абмен двух аднолькавых прадметаѓ.
  
  
  Яе не заказваѓ таксi ѓ гатэлi, а проста спусцiѓся з пагорка ѓ Калiзей. Але ѓ гэты раз засцярогi было недастаткова. Праз усяго некалькi хвiлiна язды яе, убачыѓ, што нас перасьледуе чорны Fiat.
  
  
  "Сверни тут налева", - сказаѓ яго кiроѓцу.
  
  
  "Але вы ж сказалi, што хочаце, у аэрапорт!"
  
  
  "Забудзь пра гэта пакуль".
  
  
  "Che сяргей o coraggio!" - прабурчаѓ мужчына, паварочваючы за рог.
  
  
  Яе, зiрнуѓ у задняе акно i ѓбачыѓ сочыць за мной "Фiят". Цяпер надышла мая чарга бурчэць. Яе, думаѓ, што ѓсё прайшло добра пасля таго, як ёй змянiѓ ѓсё. Але як-то мяне знайшлi сябры Жукава.
  
  
  Мы хутка загарнулi за кут яшчэ двойчы, спрабуючы пазбавiцца ад iх. Кiроѓца, выявiѓшы, што машына iдзе за намi, скарыстаѓся выпадкам, каб прадэманстраваць свае навыкi кiравання. Ён пацягнуѓ нас ѓнiз па Вiа Лабикана, назад mimmo Калiзея i ѓверх па Вiа дэi Фори Iмперыял, затым mimmo Базылiкi Канстанцiна i беласнежнага Рымскага Форуму з эга разрушающимися храмамi, кiпячым на паѓдзённым сонцы.
  
  
  "Куды цяпер, сiньёр?"
  
  
  "Проста едзь адкрытыя", - сказаѓ я, азiраючыся на "Фiят". Нягледзячы на спрытна кiраванне машынай таксiста , мы былi затрыманыя рухам транспарту, i "Фiят" не адставаѓ ад нас; ён быѓ занадта блiзка ад мяне. Мы праехалi па Corso Vittorio Emanuele да Тыбра, перасеклi Ponte Vittorio Emanuele i накiравалiся ѓ бок Ватыкана. Чорная машына ѓсё яшчэ гналася за намi. Спачатку яе падумваѓ схаваць дакумент дзе-небудзь у таксi, але, паколькi агентыы ззаду нас апазналi машыну, гэты план у рэшце рэшт здаѓся занадта рызыкоѓным. Так што мы працягвалi ездзiць па вулiцы Via della Conciliazione да плошчы Piazza Pius XII. Перад намi маячыѓ сабор Святога Пятра . Калi яе, паглядзеѓ на плошчу з вялiкiм фантанам пасярэдзiне, у мяне раптам з'явiлася iдэя. Вiдавочна, гэта быѓ лейцара цяпер або нiколi.
  
  
  "Стой, вадзiцель", - сказаѓ яе хутка i ѓ той жа час азiрнуѓся i ѓбачыѓ, што "Фiят" адстае ад нас не больш чым на дзвесце метраѓ . Яе сунуѓ пачак лiр кiроѓцу ѓ руку, i ён здзiѓлена прыѓзняѓ густыя густыя бровы.
  
  
  " Бениссимо !" - крыкнуѓ ён мне ѓслед, калi яе выйшаѓ. "In bocca al lupo!"
  
  
  Але тады яе зразумеѓ, што мне трэба значна больш, чым эга добрыя пажаданнi.
  
  
  Яе падабраѓ крок; калi яе зноѓ хутка азiрнуѓся праз плячо, убачыѓ яе, што, Fiat, спынiѓся на другiм баку плошчы . На пярэднiм сядзеннi сядзела двое мужчын; ih асобы былi нябачныя ѓ промнях паѓдзённага сонца. Ih ѓяѓная нерашучасць падбухторвала мяне . Яе, ведаѓ, што калi змагу трапiць у музей базылiкай , у мяне будзе шанец адарвацца ад iх асяроддзяѓ натоѓпаѓ турыстаѓ.
  
  
  Так што я зноѓ падняѓ крок i паспяшаѓся праз каланаду, mimmo велiзарных калон Бемини да музеях за яе межамi. Яе зноѓ азiрнуѓся. Абодва мужчыны выйшлi, вакол злавеснага выгляду чорнай машыны i рушылi ѓслед за мной.
  
  
  Раптам iрвануѓ яе направа, нырнуѓ у цень першых двух музеяѓ i пакрочыѓ у трэцяе, цёмны будынак. Ля ѓваходу знаходзiлася ахова ѓ форме. Яе прайшоѓ mimmo iх, не азiраючыся, i ѓвайшоѓ у залу, дзе турысты запоѓнiлi сувенiрныя крамы. "Кравец пабяры", - прамармытаѓ яе; у гэтых хлопцаѓ вочы былi вастрэй, чым яе думаѓ.
  
  
  Одзiна вакол iх ужо ѓваходзiѓ у залу, калi яе падымаѓся па лесвiцы па дзве прыступкi за раз. У мяне было час заѓважыць заклапочаны выраз эга угловатого дакладны асобы. Гэта быѓ мускулiсты мужчына з цёмнымi валасамi, апрануты ѓ несамавiты свабодны шэры касцюм. I ён, мабыць, быѓ па КДБ.
  
  
  Наверсе лесвiцы, дзе яе, цяжка дыхаючы, агледзеѓся, яе, убачыѓ, што знаходжуся ѓ галерэi бiблiятэкi Ватыкана. Гэта было доѓгае вузкае прастору, па баках якога стаялi шкляныя вiтрыны з падарункамi Татам Пiя IX, Льву XII i Пiя X. Гэта была сапраѓдная скарбнiца упрыгожаных каштоѓнымi камянямi скипетров, срэбных памятных статуэтак i дзiѓна прыгожа выразаных залатых чараѓ i рэлiгiйных прадметаѓ; на падлозе i памiж вiтрынамi стаялi старадаѓнiя вазы . Злева ад галерэi ѓбачыѓ яе знешнюю сцяну, якая выходзiла на двор, па якiм яе прабег некалькi секунд таму .
  
  
  Яе прасканаваных пакой i шталь шукаць магчымае месца для прыёму ежы дакумента. Было занадта рызыкоѓна трымаць эга ѓ сабе, i ён ведаѓ, што, калi пашанцуе, супрацоѓнiкi КДБ нiколi не змогуць эга знайсцi, калi яе схаваю эга ѓ падыходным месцы.
  
  
  Супрацоѓнiкi ва ѓнiформе хадзiлi па калiдорах, па абодва бакi галерэi. Яе чуѓ рыпанне маснiц, пакуль абслугоѓваючы персанал хадзiѓ узад i наперад . Затым яе жменяй сваёю свае дзеяннi па глухiх гукаѓ крокаѓ, каб яны не маглi бачыць, што я раблю. Яе выняѓ вакол кiшэнi сярэбраны партабак. У любы момант мог з'явiцца цёмнавалосы агент КДБ. Яе хутка сунуѓ складзеную паперу ѓ правую руку i сунуѓ партабак назад у хвiлiну камзолы. Одзiна па служыцеляѓ насвистывал. Яе, спынiѓся i зрабiѓ выгляд, што захапляюся сярэбранымi вырабамi на адной вакол вiтрын, пастаянна назiраючы за слугою, пакуль ён не схаваѓся з выгляду. Затым яе сунуѓ дакумент у этрускую вазу, якая займаецца, сядзела ля вiтрыны, у канцы галерэi. Мне давялося зноѓ скласцi паперу напалову, каб прасунуць яе праз вузкае рыльца.
  
  
  Яе толькi што падышоѓ да iншай вiтрыне, як беларуская з'явiѓся ѓ дзвярах. Ён увайшоѓ хутка, убачыѓ, што я стаю, i прытармазiѓ. Ён таксама спынiѓся перад вiтрынай i агледзеѓ змесцiва.
  
  
  Ёй быѓ упэѓнены, што нiхто не бачыѓ, як я яе кладу дакумент у вазу. Спадзеючыся выглядаць звычайным турыстам, яго яшчэ некалькi мiн аглядаѓ выставу. Затым яе павольна выйшаѓ праз пакоi i адказаѓ на кiвок дзяжурнага ѓ дзвярным праёме. Калi ёй быѓ у калiдоры, яе, падышоѓ да акна i паглядзеѓ у двор. Яе, убачыѓ, што ля ѓваходу ѓ будынак чакаѓ пачатку другой беларуская .
  
  
  Я пайшоѓ далей. Такiм чынам, яны падумалi, што злавiлi мяне ѓ пастку. Але калi яны так думалi, у iх яшчэ не было гэтай паперы. Гэты дакумент было больш надзейнае захоѓваць у швейцарскiм сейфе. Майму перавозчыку было загадана адкласцi эга паездкi на дваццаць чатыры гадзiны, калi я не прыеду, так што гэта таксама нармальна. Цяпер усё, што мне трэба было зрабiць, гэта сысцi ад гэтых двух рускiх жывым.
  
  
  Яе, спусцiѓся па лесвiцы на першы паверсе будынка, дзе выявiѓ калiдор з некалькiмi туалетамi. За iм быѓ галоѓны калiдор з невялiкiм вестыбюлем, вядучым да службовага ѓваходу. Яе, прайшоѓ у абодва канца кароткага вестыбюля, павярнуѓ за кут i шталь чакаць. Амаль адразу ж з-за кута выскачыѓ чэкiст - мабыць, падумаѓшы, што я знiк праз службовы ѓваход .
  
  
  Калi ён шталь выбiтных яе, працягнуѓ руку, схапiѓ эга i прыцiснуѓ да стагнаць. Яе мог бы забiць эга, але не абавязкова. Мне яшчэ трэба было прыбраць дакумент па галерэi, i пакуль яе гэта рабiѓ, ён не меѓ патрэбу ѓ расследаваннi забойства палiцыяй. "Ты спазнiѓся", - схлусiѓ я, прыцiскаючы эга k стагнаць. "Дакумент адправiѓся ѓ Вашынгтон".
  
  
  Яе ѓдарыѓ яго эга кулаком у жыццi. Ён сагнуѓся, чым балюча. Яе ѓдарыѓ яго эга ѓ шыю, i ён упаѓ на каленi. Калi яе збiраѓся ѓцячы ад яго, ён раптам схапiѓ мяне за ногi i прыцягнуѓ да сябе.
  
  
  Ён прахрыпеѓ. - 'Ты хлусiш!'
  
  
  Ён пацягнуѓся да майго твару i прамахнуѓся на некалькi мiлiметраѓ па маiм правым воку. Яе спынiѓ эга руку i ѓдарыѓ кулаком па эга мясистому твару. Ён закрычаѓ i ѓпаѓ на сцяну. Яе, устаѓ i, калi ён збiраѓся падняцца , зноѓ ударыѓ яго эга па твары. Ад удару гол-эга адляцела ѓ бок. Калi ён урэзаѓся ѓ сцяну , яе ѓдарыѓ яго косткамi пальцаѓ у эга дыяфрагму. Паветра вырваѓся праз эга лёгкiх, i ён зноѓ павалiѓся. Яе ѓдарыѓ яго эга нагой у галы. Ён быѓ без прытомнасцi.
  
  
  Было ясна, што нiхто ѓ галоѓным калiдоры не чуѓ аб бойцы. Яе, падышоѓ да службовага ѓваходу i выявiѓ, што дзверы, як я i чакаѓ, зачынены. Але мне здавалася, што я не змагу прайсцi mimmo iншага афiцэра ля галоѓнага ѓваходу . Голас чаму яе ѓзяѓ сваю адмысловую адмычку, хоць не быѓ упэѓнены, што яна спрацуе з вялiкiм старым замкам. Яе спрабаваѓ некалькi мiн, пастаянна спадзеючыся, што не з'явiцца абслугоѓваючы персанал. Нарэшце яе адкрыѓ замак.
  
  
  Ззаду сябе пачуѓ яе стогн чэкiста. Ён прыйшоѓ у сябе. Яе павярнуѓ ручку i адчынiѓ дзверы. У пакой пракраѓся сонечны брылёѓ . Яе, выйшаѓ на невялiкую паркоѓку за будынкам i дайшоѓ да вугла, дзе чакала таксi. Кiроѓца драмаѓ за рулём. Яе, нахiлiѓся i патрос эга за плячо.
  
  
  "Я хачу паехаць у гатэль Della Lunetta", - сказаѓ я.
  
  
  "Mi si live dai piedi", - адказаѓ ён ; калi б яе проста гатэль пракацiцца.
  
  
  Яе ѓручыѓ эму пачак лiр i сеѓ у таксi, пакуль ён думалi грошы. Калi ён скончыѓ, ён засмяяѓся.
  
  
  "А цяпер, хутка".
  
  
  "Ваш, ваш, сiньёр".
  
  
  Ён прывёѓ рухавiк, пераключыѓ перадачы, i мы паехалi да галоѓнага ѓваходу, mimmo турыстаѓ i чэкiста. Яе ѓзяѓ газету з сядзення побач з кiроѓцам i трымаѓ яе перад тварам, калi мы пад'ехалi да пад'езда. Калi мы праязджалi mimmo, яго праз край глядзеѓ на агента КДБ, чалавека нiжэй ростам, чым эга калега. Ён мелькам зiрнуѓ на зборы, затым павярнуѓся i зазiрнуѓ у будынак, як быццам чакаѓ убачыць свайго калегу .
  
  
  Калi мы ехалi праз плошчу Святога Пятра да ракi, яе апусцiѓ газету i расслабiѓся. Дакумент быѓ у бяспекi - да некаторых тхара. Цяпер мне трэба было знайсцi спосаб зноѓ займець эга да таго, як кур'ер з'едзе на наступны дзень.
  
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 3
  
  
  
  ;
  
  
  Яе не змог звязацца з перавозчыкам да наступнага дня, але ѓ гэтым не было неабходнасцi. Што тычыцца дакумента , музеi Ватыкана былi зачыненыя праз паѓгадзiны пасьля таго, як ён з'ехаѓ на зборы, i адчынялiся толькi на наступную ранiцу. Такiм чынам, потым расслабляльнай трапезы яго пераехаѓ у трэцюю гасцiнiцу ѓ выпадку, калi КДБ нагледзiць за пачатку другой. Пасля абеду я пайшоѓ у невялiкi бар, замовiѓ чинзано i павольна эга выпiѓ . Мне прыйшло ѓ галаву, што калi б Хоук ведаѓ, дзе ѓ зале дакумента, ён мог бы быць задаволены тым, што я з iм зрабiѓ, i што я ѓжо прыдумаѓ спосаб вярнуць дакумент. Яго зайшоѓ у аптэку i купiѓ падоѓжаны доктарскi пiнцэт. На наступную ранiцу яе пайду ѓ галерэю з пiнцэтам пад курткай i, калi нiкога не будзе паблiзу, апушчу пiнцэт у этрускую вазу, i выцягну паперу. Яе прыеду крыху раней, як толькi адкрыецца музей , каб турыстаѓ было мала.
  
  
  Яе толькi што распрацаваѓ свае планы, калi дзяѓчына падышла i села за мой столiк. Яе назiраѓ за ёй, пакуль усё яшчэ думаѓ аб Ватыкане. Вiдавочна, яна была шлюхай: худая, з тонкiмi чорнымi валасамi i занадта нафарбаваная. На ёй быѓ танны паласаты швэдар i спаднiца, якая займаецца ледзь закрывала яе сцягна. "Прывiтанне, Джонi. Вы амерыканец, так?
  
  
  'Так.'
  
  
  "У настроi павесялiцца, так?"
  
  
  "Не гэтай ноччу."
  
  
  Ёй нiчога не маю супраць шлюх. Толькi большасць вакол iх здаюцца знявечанымi эмацыйна, i мне падабаецца, каб жанчына была здаровая, не толькi целам, але i розумам.
  
  
  Яна настойвала. - Ты ѓпэѓнены, Джонi?"
  
  
  "Так", - сказаѓ я. 'Яе ѓпэѓнена.'
  
  
  "Гэй, яе ведаю, хто ты", - раптам сказала яна. - "Вы амерыканскi палiцэйскi ".
  
  
  Яе пiльна паглядзеѓ на нах. 'Чаму ты так думаеш?'
  
  
  'Вядома! Палiцэйскi! Магу ёй гэта ѓбачыць? Вы працуеце з рымскай палiцыяй ?
  
  
  "Я не копп", - сказаѓ я.
  
  
  Яна жорстка ѓсмiхнулася мне. "Прывiтанне, Джонi, - сказала яна, - ёсць што-хто, з хема ты гатэль б пазнаёмiцца. Прывiтанне, Джына! Фавориска ! Перш чым яе паспеѓ запярэчыць, яна паклiкала дзяѓчыну, якая займаецца падышла да нас i нерашуча спынiлася ля крэсла, гледзячы мне ѓ твар. Гэтая не была падобная на шлюху. I яна была вельмi прыгожай.
  
  
  "Si encodi!" - сказала худзенькая прыгожай дзяѓчыне, стукаючы ѓ трэцi крэсла. Затым яна нахiлiлася наперад i канфiдэнцыяльным тонам сказала: "Джына, добра гаворыць па-ангельску. Гэй падабаюцца амерыканцы. Вы хочаце з ёй пагаварыць, так?
  
  
  Джына гатэля запярэчыць супраць запрашэння худой дзяѓчыны, але ѓ рэшце рэшт дазволiѓ ѓгаварыць сябе сесцi.
  
  
  "Джына прыгожая, так?" - сказала худая гонар.
  
  
  "Што дьяволо!" - сказала Джына i пачала ѓставаць.
  
  
  Прыемна пазнаёмiцца, Джына, - сказаѓ я. 'Мяне клiчуць Нiк. Калi ласка, пасядзi з намi ".
  
  
  Яна вагалася iмгненне, затым сарамлiва адкiнулася назад. У нах былi прыгожыя рысы асобы i светла-каштанавыя валасы паѓночных жыхароѓ Мiлана i Вiчэнцы. Валасы ѓ нах былi доѓгiя i густыя, са светлымi прожылкамi. Ee вочы былi карымi, рот быѓ шырокiм i пачуццёвым, а пад прыталеныя блузкой i кароткай спаднiцай ee фiгура была больш чым вытанчанай.
  
  
  "У Джыны ёсць стрыечная сястра ѓ Амерыцы", - сказала iншая дзяѓчына, не звяртаючы ѓвагi на абурэння Джыны. "Але яна гаворыць па-амерыканску, лепш, чым яе. Яна раскажа. Потым яна ѓстала i пайшла, спачатку падмiргнуѓшы мне.
  
  
  Яе спытаѓ. - "Што гэта значыць?"
  
  
  Джине ѓдалося ѓсмiхнуцца. "Ружа любiць знаёмiць мяне з мужчынамi. Яна думае, што я самотная.
  
  
  "I гэта ты?"
  
  
  Яна кiнула на мяне хуткi погляд, а затым пазбегла майго погляду. Усiм часам бывае самотна, цi не так?
  
  
  "Так", - прызнаѓся я, успомнiѓшы, што гэта дакладна на самай справе ѓ маёй прафесii. "Ты працуеш тут, Джына?"
  
  
  Яе афiцыянтка, гаспадыня, калi хочаце так называць. Але я не сплю з мужчынамi на працы ". Апошнiя словы яна вызначыѓся павольна i рашуча. Я не уразаѓся ѓ падрабязнасцi. Твая сяброѓка Ружа думае, што я палiцэйскi, але на самой дэла гэта не мая справа.
  
  
  "Мне было б усё роѓна, калi б гэта была ваша праца.
  
  
  Яе спытаѓ. - "Цi магу я вам што-што прапанаваць?"
  
  
  Яна паглядзела мне ѓ вочы. - "Я б з задавальненнем, Нiк, - сказала яна, - але, як я ѓжо сказала, я не прастытутка".
  
  
  Ёй ѓсмiхнулася. - "Я так i думаѓ. Што ты хочаш выпiць?"
  
  
  Яго зрабiѓ знак афiцыянту, i яна замовiла закуску. Мы крыху пагаманiлi. Ёй сказаѓ, што быѓ амерыканскiм афiцыйным тварам, якi наведаѓ амбасаду ѓ Римэ.
  
  
  "Адкуль ты у Амерыцы?" - спытала Джына.
  
  
  "Вакол Нью-Ёрка".
  
  
  "Я заѓсёды гатэля паехаць туды. Пляменнiца Ружа размаѓляла пра жыццё ѓ Нью-Ёрку. Яна высока шануе кафетэрыi i рэстараны. Яны сапраѓды так добрыя, як яна кажа?
  
  
  Яе крыху пачакаѓ. "Ах, - сказаѓ я, - яны добрыя па-свойму меркаваннi. Як доѓга ты працуеш у гэтым бары, Джына?
  
  
  'Не так доѓга. Я з цяжкасцю магу дазволiць сабе арэндную плату ". Яна апусцiла вочы. "Я хутка пайду дадому", - нясмела сказала яна. "Сёння тут няма працы, i яна iм не патрэбна. Калi хочаш, можаш пайсцi са мной выпiць. "Чаму б i не, - падумаѓ я. "З задавальненнем", - сказаѓ я.
  
  
  Яе выклiкаѓ таксi, i мы паехалi ѓ пакой Джыны. Гэта была пакой на даху старога дома на Вiа дэла Куатро Фантане. Мы пачалi шлях на чацвёрты паверх, i калi мы выдыхнулi за пачатку другой пляцоѓцы, яе, нахiлiѓся i пяшчотна пацалаваѓ яе. Ee вусны былi мяккiмi, цёплымi i пяшчотнымi .
  
  
  У пакоi мы балбаталi, папiваючы вiно. Джына распавядала аб тым перыядзе, калi яна была палюбоѓнiцай ѓплывовага боса рымскага злачыннага свету, нейкага Джаванi Фарэлi. Ён пачынаѓ як просты рабаѓнiк, а затым зарабiѓ мiльёны на махлярстве з нерухомасцю. Па ee слоѓ, ён дрэнна з ёй звяртаѓся.
  
  
  "Але гэта ѓ мiнулым. Цяпер яе трымаюся далей ад такiх мужчын, як Джаванi. Яе стаю на нагах i сумленна зарабляю грошы ".
  
  
  Маё крывяны цiск паднялося пры выглядзе яе ѓсмешкi. Некаторы час яна глядзела на мяне, затым ѓстала i павярнула выключальнiк так, каб у пакой наткнуѓся толькi святыя, вакол слыхавога акна . Яна распранулася, нiчога не сказаѓшы. Ee светлыя валасы спадалi гэй, на плечы, а поѓныя грудзi прасiлi дакрануцца да яе. Яе прыцягнуѓ яе цёплае цела да сябе, i яна растварылася ѓва мне, калi мае рукi пяшчотна прабеглi па яе аксамiцiстай скуры. Ee вусны, раптам гарачыя, знайшлi мае, i нашы раты адкрылiся ѓ узаемным даследаваннi. Цела, па якiм яе гуляѓ, было гнуткiм i гладкiм, як у шаснаццацiгадовага падлетка.
  
  
  "Вазьмi мяне, Нiк", - прашаптала яна мне на вуха.
  
  
  Яе, распрануѓся, i яна ѓбачыла "Люгер". "Значыць, вы палiцэйскi".
  
  
  "Я сказаѓ табе праѓду", - сказаѓ я. Яе абняѓ ee, i яна забылася пра пiсталет.
  
  
  "Ложак", - прашаптала яна. "Уведи мяне ѓ ложак".
  
  
  Яе гэта зрабiѓ. Калi яе ляжаѓ побач з ёй, мае рукi лашчылi яе цела, пакуль яна не рассунула свае доѓгiя худыя сцягна, i ён правёѓ рукой па аксамiцiстай ѓнутранай часткi.
  
  
  " Va benissime!" прамармытала яна.
  
  
  Ёй дазволiѓ руцэ падняцца вышэй.
  
  
  "Пойдзем", - выдыхнула яна.
  
  
  Яе пацалаваѓ поѓныя грудзi, i яна затаiла дыханне. "Баста", - паклiкала яна. 'Дастаткова. Цяпер. Яе хачу цябе цяпер.'
  
  
  Яе павольна пракраѓся ѓ нах. Хрыплыя крыкi вырвалiся вакол яе горла. Яе цела извивалось ад страсцi, i мяне падагравала моцнае i непераадольнае фiзiчнае жаданне. Яе, адчуѓ, як яе вiльготныя сцягна стулiлiся вакол мяне, i гук яе свiсцячым, задыхающихся крыкаѓ рэхам разнёсся у маiх вушах. Яна пачасала мае рукi пазногцямi, абвiла рукамi маю шыю i плечы i пацягнула мяне ѓнiз, амаль ашалеѓшы ад жадання скончыць тое, што мы пачалi.
  
  
  Затым наступiѓ момант, калi кожная думка, кожная сiла волi зьнiклi. "Яшчэ, яшчэ, Нiк!" яна задыхалася. Мае вусны скрывiлiся ѓ ѓхмылка, якая займаецца была напалову сарданiчнай, напалову разумелай. Яна абняла мяне мацней, больш ѓладнага, i яе сцягна пачалi разгойдвацца, калi яна страцiла кантроль. Апошнi сутаргавы тремор, i мы сабралiся разам, каб вырашыць, што пачалi; яна люта застагнала песняй тугi, i, здавалася б, бясконцага задавальнення.
  
  
  
  
  Калi яе прачнуѓся на наступную ранiцу, быѓ момант панiкi; першыя ѓспышкi страху, калi яго глядзеѓ на незнаёмыя мне наваколлi. Побач са мной што-то цiха пробормотало цёплае цела. Яе паглядзеѓ i засмяяѓся, убачыѓшы прыгожую постаць Джыны. Яе валасы заблыталiся на падушцы - медны арэол ѓ белым бялiзну. Вельмi асцярожна выслiзнуѓ ад яе нах, пакуль яе рука не ѓпала з маiх грудзей. На iмгненне яна паварушылася , затым яе дыханне зноѓ стала роѓным, i яна пагрузiлася ѓ глыбокi сон.
  
  
  Моѓчкi, каб не абудзiць яе i не даць гэй спытаць, куды яе iду яе, устаѓ з ложка i сабраѓ сваю вопратку. Яе, быѓ здзiѓлены, што не вярнуѓся ѓ гатэль, а правёѓ усю ноч з Джынай на руках. Але ѓ маiм гасцiнiчным нумары не было нiчога каштоѓнага, таму што этрускiх ваза ѓ бiблiятэцы Ватыкана ѓсё яшчэ захоѓвала каштоѓны дакумент, якi змяшчае ee смяротную таямнiцу. Але цяпер, калi мне ѓдалося захаваць дакумент з рук КДБ, яе павiнен быѓ вярнуць яе, i як мага хутчэй. Апрануѓшыся, прыгладзiѓ яе валасы пальцамi, яшчэ раз зiрнуѓ на ложак са змятымi вiльготнымi прасцiнамi i падарункам у выглядзе прыгожага маладога цела Джыны i накiраваѓся да дзень.
  
  
  Ёй быѓ бы не супраць абудзiць яе так, як яе ведаѓ, што яна не будзе пярэчыць . Але AX быѓ маёй сапраѓднай любоѓю, i жаночыя задавальнення нiколi не павiнны былi стрымлiваць мяне на працы, якую трэба было завяршыць. Яе кiнуѓ на нах апошнi гарачы погляд. Яна нiчога не сказала; яе грудзей падымалiся i апускалiся з кожным удыхам . Яе выслiзнуѓ праз пакоi i цiхенька зачынiѓ за сабой дзверы .
  
  
  Прыйшоѓ час выкiнуць вакол галавы ѓсе думкi аб Джине. Мне прыйшлося засяродзiцца на выманнi дакумента, атрымаць яго, не прыцягваючы ѓвагi. Калi б мяне выпадкова злавiлi, якi спрабаваѓ вярнуць дакумент, паѓсталi б, мякка кажу , сур'ёзныя ѓскладненнi. Па-першае, горшае, што можа здарыцца з агентамi - акрамя смерцi, вядома, - гэта прыцягнуць увагу грамадскасцi. Магчымасць таго, што мой камуфляж прасвечваецца, была досыць рызыкоѓнай, але калi мяне знойдуць, калi яе спрабую схапiць паперу, дакумент будзе прагледжаны i вывучаць любым iтальянскiм палiцыянтам, якi зможа ѓбачыць эга. Нават калi яе змагу нарэшце пераканаць улады ѓ тым, што дакумент належыць ураду ЗША, сакрэт перастане быць сакрэтам ѓ самыя кароткiя тэрмiны. Ёй быѓ упэѓнены, што не ѓсе супрацоѓнiкi iтальянскай палiцыi не захочуць прадаць такi звышсакрэтны дакумент таго, у каго ѓ руках была вялiкая пачак лiр.
  
  
  I калi б сказалi рускiм, дзе ѓ зале дакумента, яны паспрабавалi б дабрацца да яго раней за мяне. Выпiскi дакумента па этрускiх вазе цяпер мая галоѓная мэта. Усё астатняе было няважным . На шчасце, яе прачнуѓся рана, каб быць у бiблiятэцы Ватыкана, калi яна адкрыецца.
  
  
  Яе быѓ на плошчы, Выпiць XII, ля ѓваходу ѓ Ватыкан, калi ѓбачыѓ вялiкую натоѓп, якiя сабралiся на плошчы перада мной, плошчы Святога Пятра. Гэта не было рэдкасцю. Папы часткi з'яѓляецца на балконе свайго палаца, каб блаславiць вернiкаѓ i паломнiкаѓ, якiя стаяць на плошчы. Але сёння ранiцай натоѓп турыстаѓ i рымлян здавалася больш, чым звычайна.
  
  
  Мне прыйшлося прабiрацца скрозь натоѓп, мармычучы на кожным кроку свае прабачэннi. Галовы былi паднятыя да вокнаѓ Папскага палаца, i як толькi яе, падышоѓ да краю шчыльнай натоѓпу, пачуѓся крык, за якiм рушыла ѓслед дзiѓная, i амаль злавесная цiшыня, якая ахапiла гледачоѓ. Яе стаяѓ нерухома i глядзеѓ уверх, калi стала вiдавочнай апранутая ѓ белае постаць Папы Паѓла VI.
  
  
  Ён падняѓ рукi ѓ знак благаслаѓлення. Але ён толькi пачаѓ дабраславеньне, калi рэзкi ѓдар раскалоѓ неба, як гром. Спачатку падумаѓ, што гэта аѓтамабiльны глушыцель.
  
  
  На жаль, усё было значна больш сур'ёзна.
  
  
  Праз долю секунды разбiтае шкло абрынулася на Папу, калi вялiкi вiтраж эга балкона з грукатам разбiѓся. Хто-то ѓ натоѓпе пад балконам пачаѓ крычаць, i Тата схаваѓся з выгляду, калi ѓ натоѓп людзей на плошчы ѓпала яшчэ больш шкла.
  
  
  Крыкi падхапiлi iншыя, калi натоѓп ахапiла панiка. Яе, паглядзеѓ ва ѓсе бакi, каб убачыць, адкуль стрэл; стрэл, мабыць, быѓ накiраваны ѓ Тату i прамахнуѓся на некалькi цаляѓ .
  
  
  "Гэта Тата!" крыкнуѓ пранiзлiвы iтальянскi голас.
  
  
  "Яны спрабуюць забiць эга!" крыкнуѓ другi.
  
  
  Людзi пабеглi да ѓваходу ѓ Ватыкан, i шум ih панiчных галасоѓ падняѓся ѓ паветры, як стогн вашыя смутку i адчаю. Аскепкi шкла ѓсё яшчэ падалi на плошчу, але вядучая частка натоѓпу ѓцякла да дзвярэй i не трапiла пад горад аскепкаѓ.
  
  
  Яе яшчэ раз зiрнуѓ на балкон, i ѓ гэты момант сталi бачныя дзве фiгуры ѓ кратах. Яны нахiлiлiся, каб дапамагчы Папскай падняцца. З таго месца, дзе яе захоѓваѓ, яе мог бачыць, што ён, па-вiдаць, не пацярпеѓ.
  
  
  Ззаду мяне вакол натоѓпу пачуѓся яшчэ адзiн роѓ. Яе, паглядзеѓ праз плячо i ѓбачыѓ доѓгую чорную машыну, уносящуюся прэч ад плошчы. Цi Было гэта проста супадзеннем, падумаѓ я , цi машына як-то звязана з тым, што я толькi што глядзеѓ?
  
  
  Не ведаю, чаму яе раптам паглядзеѓ у бок музеяѓ, бiблiятэк Ватыкана, куды яе абалонкi. Але калi яе паглядзеѓ, то ѓбачыѓ, як верталётам спускаецца i знiкае за будынкам. Ён вiдавочна быѓ падобны на амерыканскi ваенны верталётам Skyhook.
  
  
  Мне не прыйшлося думаць пра гэта нам на секунду.
  
  
  Прабiраючыся праз натоѓп, яе зразумеѓ, што павiнен як мага хутчэй дабрацца да бiблiятэкi. Яе, працiснуѓся скрозь здзiѓленых людзей i пайшоѓ з галоѓнай плошчы ѓ музей каланадай. Калi яе, увайшоѓ у галоѓны двор, верталётам зноѓ шталь бачны. Ён павольна спускаѓся адкрытыя над бiблiятэкай Ватыкана. А потым яе, зразумеѓ, што нешта не так; жудасна няправiльна.
  
  
  Яе пачаѓ бегчы, таму што не мог губляць нам секунды. Яе, адчуѓ, як мой складаць даляр калацiлася, i адрэналiн лiнуѓ па маiх венах, пакуль яе нёсся да ѓваходу ѓ музей . Ахопленыя панiкай шчыльнай натоѓпу , супрацоѓнiкi ѓ форме амаль усе пакiнулi свае пасады перад папскай бiблiятэкай. Яны прабеглi mimmo мяне, ih вочы застылi ад страху. Яе паглядзеѓ назад, на балкон, адкуль з'явiѓся Тата. Балкон быѓ пустынi; толькi аскепкi шкла заставалiся нямымi сведкамi таго, што я толькi што бачыѓ.
  
  
  Вiдавочна, яны яшчэ не ведалi аб стане свяцiцеля; wouldnt дакладна не разьюшаны, паникующая натоѓп. Ахоѓнiкi бегалi па плошчы ѓзад i наперад, нiбы шукаючы сляды. Але я ведаѓ, што яны нiчога не знойдуць , i быѓ упэѓнены, што ѓ сутычцы i агульнай блытанiне было больш, чым здавалася павярхоѓным.
  
  
  Цяпер здаѓся пачатку другой глянцавы чорны лiмузiн. Яе нырнуѓ за адну вакол калон ля ѓваходу ѓ бiблiятэку. Машына з вiскам спынiлася. Рыпнулi запалохванне, вакол машыны выскачылi двое широкоплечих тоѓстых мужчын i ѓварвалiся ѓ будынак. У той жа час люк у дно верталёта адкрыѓся, i яе злавiлi серыю рухаѓ у самалёце.
  
  
  За рулём лiмузiна сядзела цёмная ѓ ценi постаць. Твар мужчыны было немагчыма разглядзець, калi машына рванулася наперад i праляцела mimmo мяне . Яе, прыжмурыѓся i паспрабаваѓ запiсаць нумар машыны. Але нават калi б машына спынiлася, вам усё роѓна прыйшлося б мець рэнтгенаѓскi вачэй, каб убачыць лiчбы. Пласцiнку была пакрыта вокладкай па грубай непразрыстай чорнай тканiны.
  
  
  Калi машына схавалася з выгляду, ёй, рушыѓ у шлях. Я не мог увайсцi ѓ бiблiятэку, пакуль машына была перад ёй, але цяпер, калi яна уносилась прэч, яе пабег да ѓваходу ѓ папскi помнiк i зазiрнуѓ унутр. Некаторыя супрацоѓнiкi нервова казалi аб тым, што адбылося.
  
  
  Але двух мужчын моцнага целаскладу, якiя толькi што выскачылi вакол машыны, нiдзе не было вiдаць. I нiхто вакол усхваляваных супрацоѓнiкаѓ музея ih, падобна, не заѓважыѓ. Можа, яны не бачылi, як мужчыны убеглi ѓ бiблiятэку, але яе заѓважыѓ. Яе, падышоѓ да лесвiцы, якая вядзе на галерэю, i адразу ж пачулася два стрэлы. У AX яе прайшоѓ вельмi складаны курс балiстыкi , i ѓ мяне не было праблемы з вызначэннем, што стрэлы iдуць праз галерэi, дзе яе схаваѓ звышсакрэтны малюнак.
  
  
  Яе, узбег па лесвiцы на тры dis, трымаючы "Люгер" у руцэ, утрымлiваючы палец на спускавым кручку. Калi яе, дабраѓся да першага паверха, мае горшыя падазрэннi пацвердзiлiся. Слуга ѓ форме, якi вырашыѓ застацца на сваёй пасадзе, яшчэ не паспеѓ сысцi, цяпер ляжаѓ на дзень у вялiкай лужыне крывi. Мне не трэба было нахiляцца над iм, каб убачыць, што ён мёртвы.
  
  
  Занадта позна яе ѓбачыѓ, як масiѓныя разьбяныя дубовыя дзень галерэi зачыняюцца знутры. Яе пабег туды, але недастаткова хутка. Нават калi б яе выкарыстаѓ Вильгельмину, было б немагчыма прадухiлiць захлопывание дзвярэй.
  
  
  Яе пачуѓ пстрычка ключа ѓ замку. Яго нацiснуѓ на курок, i дрэва вакол замка раскалолася. Але лупiѓ вочы прабiла палову тоѓстай драѓлянай дзень. Затым яе пачуѓ яшчэ адзiн удар i зразумеѓ, што тое ж самае адбываецца на другiм баку доѓгага калiдора. Галерэя была зачынена знутры з такой эфектыѓнасцю , што было ясна , што аперацыя - усё , што можа ѓключаць у сябе - была праведзена з належнай квалiфiкацыяй i падрыхтоѓкай.
  
  
  Яе дзiка агледзелася, каб даведацца, цi ёсць магчымасць увайсцi ѓ галерэю. Ззаду мяне пачулiся прыглушаныя галасы. Яе больш не рызыкаваѓ. Яе разгарнуѓся, калi з-за кута выйшлi трое турыстаѓ. Адна вакол iх, краснолицая жанчына ѓ яркiм сукенка, зiрнула на "Люгер" i закрычала.
  
  
  Ee крык заахвоцiѓ мяне да дзеяння. Яе пабег да шэрагу вокнаѓ каля зачыненых дзвярэй галерэi. Яе адчынiѓ зашчапку, адкрыѓ адно вакол вокнаѓ i нахiлiѓся наперад, каб штогод у двор. Прыкладна ѓ трыццацi ярдаѓ ад верталёта звалiлася металiчная кошык больш за тры футаѓ у дыяметры i вышынi, прымацаваная да тоѓстым сталёвым тросе . ђнутры кошыка сядзеѓ скорчившийся мужчына, i я заѓважыѓ, што кошык была зроблена па браняванай сталi - таго ж металу, што пакрывала дно верталёта.
  
  
  Цяпер стала ясна, што тое, аб чым яе спачатку здагадаѓся, сапраѓды было праѓдай. Напад на Папу было адцягвае тактыкай, каб адцягнуць увагу ад рэальнага злачынства, якое цяпер здзяйснялася. Яны, хто стаяѓ за гэтым, нiколi не мелi намер забiць Папу. Гэта напад было здзейснена, каб выклiкаць панiку i ѓсеагульнае замяшанне. Сапраѓднай мэтай была калекцыя залатых i срэбных скарбаѓ галерэi па Ватыканскай бiблiятэкi, - ён самой галерэi, у якой схаваѓ яе гэты пракляты, незаменны сакрэтны малюнак.
  
  
  Крыкi напалоханага турыста прыцягнулi ѓвагу iншых наведвальнiкаѓ музея. Яе, азiрнуѓся i жэстам загадаѓ iм сысцi - то, як ёй памахаѓ, распалiла трывогу разгубленай i напуджанай натоѓпу. Яе вярнуѓся да дзвярэй галерэi, нахiлiѓся i ѓважлiва прыслухаѓся . Яе, чуѓ, як шкло разбiваецца, i падазраваѓ, што вiтрыны ѓ галерэi былi ѓзламаныя, i неѓзабаве былi скрадзеныя ih каштоѓныя скарбы - дары ѓсiх кiруючых еѓрапейскiх манархаѓ, бясцэнныя артэфакты, перададзеныя папскай з царкоѓных каралёѓ i князёѓ . А памiж iмi быѓ дакумент, якi яе павiнен быѓ вярнуць - любой цаной.
  
  
  Дзе-то ѓ музеi зазванiѓ трывожны званок. Але нiхто не змог пакласцi нiтку самому жорсткаму рабаванню ѓ гiсторыi Iталii. Я не мог не захапляцца вынаходлiвасцю плана i эфектыѓнасцю i прафесiяналiзмам, у якiм было здзейснена злачынства. Але патрэбны мне дакумент знаходзiѓся ѓ этрускiх вазе, нябачнай за шчыльна зачыненымi дзвярыма галерэi.
  
  
  "Выклiчце абслуговы персанал!" - Я крыкнуѓ гэта маладому па матэматыцы, таму, якi стаяѓ побач са мной, i эга шырока расчыненыя вочы i рот змянiлiся, калi яго спiхнуѓ эга з лесвiцы.
  
  
  "Так, сэр", - сказаѓ ён, эга камеры танцавалi ѓ яго на грудзях, пакуль ён прабiраѓся скрозь узбуджаных турыстаѓ .
  
  
  "Скажыце iм, што папскую галерэю рабаваць!" Яе паклiкаѓ эга услед.
  
  
  Магчыма, гэта быѓ пераканаѓчы гук маёй каманды або той факт, што я гаварыѓ па-ангельску, але што б яно нам было, гледачы супакоiлiся. Яго паказаѓ iм на бяспечнае поручнi лесвiчнай клеткi. Нават жанчына, якая займаецца закрычала, убачыѓшы мой "Люгер", супакоiлася i, падобна, зноѓ стала сабой.
  
  
  Яе зноѓ павярнуѓся да дзень. Расколатае, опаленное дрэва над замкам пазначыла шлях майго першага стрэлу. Вiдавочна хапiла б адной кулi . Можа быць, гэта змянiлася з другiм цi нават трэцiм стрэлам. Яе старанна прыцэлiѓся i выпусцiѓ тры стрэлу запар.
  
  
  Дзень застагналi ад траплення цяжкiх куль. Металiчны замак гучна рыпнуѓ, i скрозь дым i аскепкi дрэва яе, убачыѓ, што замак груба узламаны. Вiльгельмiны зноѓ пацвердзiла сваю каштоѓнасць, калi яе зноѓ стрэлiѓ у цяжкую дзверы. Ззаду мяне крычала iншая жанчына, i спалоханыя турысты ѓ панiцы ѓсляпую кiнулiся ѓнiз па лесвiцы ѓ вестыбюль.Цяпер, калi iм больш не пагражала небяспека, яе адступiѓ, падняѓ нагу i штурхнуѓ нагой. Tae Ex Do гэта адзiн вакол лепшых прыёмаѓ барацьбы. Ударам уверх, Будуць Ча - Гi, дзень раскалолiся. Другая створка, i металiчны замак зляцелi з драѓлянага каркаса i з грукатам упалi на падлогу.
  
  
  Затым расчынiлiся, i яе бязмерна ѓбачыѓ двух добра складзеных мужчын, якiя выйшлi вакол чорнага лiмузiна . Здавалася, што гэта адбылося некалькi гадзiн таму. Але прайшло не больш дзесяцi або пятнаццацi хвiлiна з iмi тхара, як двое мужчын - ih таварышы ѓ верталёце - уварвалiся ѓ музей.
  
  
  Яны запiхвалi адзiн каштоѓны артэфакт за iншым у некалькi ѓжо перагружаных цяжкiх палатняных мяшкоѓ. Металiчная кошык, якую яе бачыѓ, вiсела перад адкрытым акном галерэi i была прымацаваная да шырокаму каменнага падваконнiку двума металiчнымi гаплiкамi . Трэцi загрузiѓ iльняныя мяшкi ѓ кошык. Шкляныя вiтрыны былi разбiтыя, а палiраваны падлогу быѓ пакрыты асколкамi шкла .
  
  
  Як толькi яе выламаѓ дзверы i з першага погляду агледзеѓ месца здарэння, блiжэйшы да мяне злодзей павярнуѓся i наставiѓ на мяне рэвальвер. Ён паклiкаѓ двух сваiх таварышаѓ, i адзiн вакол iх выпусцiѓ на падлогу iльняной мяшок i пачаѓ страляць наѓздагад.
  
  
  Яе нырнуѓ за вушак, калi ѓ паветры прасвiсталi кулi. Вакол мяне пачуѓся гук рикошетирующего свiнцу . Кулi ѓрэзалiся ѓ дзвярны вушак i ледзь не трапiлi мне ѓ галаву i грудзi. Яе цiхенька вылаяѓся i адсунуѓся яшчэ трохi .
  
  
  Яшчэ адна лупiѓ вочы прасвiстала mimmo дзвярнога вушака. Яе счакаѓ iмгненне, затым высунуѓ галаву з-за вугла i стрэлiѓ. Галерэя амаль не служыла прыкрыццём для траiх мужчын. Чалавек, якi зрабiѓ першыя стрэлы, паспрабаваѓ ухiлiцца. Але Вiльгельмiны была хутчэй, i яе пабiѓ сваю першую мэта куляй, якая патрапiла ѓ эга левае перадплечча.
  
  
  З эга вуснаѓ сарваѓся здушаны крык. Ён застагнаѓ i ѓпаѓ на пабiтую вiтрыну, рэвальвер выпаѓ па эга бязвольных i бескарысных пальцаѓ. Мой погляд упаѓ на другога мужчыну ѓ той момант, калi ён стрэлiѓ у мяне.
  
  
  Гэты не збiраѓся здавацца так лёгка, як эга, з другога. Ён подтащил сваю цяжкую сумку да адкрытага акна, я хачу пакласцi скарбы ѓ металiчную кошык. Яго нацiснуѓ на курок "Люгера", прамазала на цалю да эга левага сцягна, i эму ѓдалося перадаць сумку трэцяга мужчыну, якi ѓсё яшчэ стаяѓ ля адчыненага акна.
  
  
  Ззаду ѓ iх была шкляная вiтрына, у iншым канцы пакоя. Напярэдаднi этрускiх ваза знаходзiлася побач з гэтай вiтрынай. Але цяпер, калi яе паглядзеѓ, у роце перасохла. Вазы не было.
  
  
  Праблемы - вялiкiя праблемы. Калi не спынiць злодзеяѓ i не вярнуць вазы, наступствы будуць непрадказальнымi. Я не доѓга думаѓ над сiтуацыяй, але пабег у галерэю, страляючы. Яе прыцэлiѓся ѓ параненага i пачала другi раз стрэлiѓ эму ѓ правае сцягно. Ён быѓ накаѓтаваѓ, засталiся толькi два эга таварыша.
  
  
  Чалавек, якога яе бачыѓ спускаюцца ѓ металiчную кошык, зноѓ забраѓся ѓнутр; з таго месца, дзе яе стаяѓ, былi бачныя верхавiны двух поѓных iльняных мяшкоѓ. Цёмнавалосы мужчына, якi дапамог эму, быѓ гатовы сысцi. Галерэя была практычна пусты, пазбаѓлены сваiх каштоѓных скарбаѓ. Калi гэты чалавек адкрыѓ мне агонь у адказ, яе павалiѓся на зямлю. Кулi пагрозлiва свiсталi выплат прама над маёй галавой. Але я працягваѓ страляць, i дрэва, i шкло разбiлiся вакол мяне. Яе, адчуѓ, як аскепкi шкла ѓпалi мне на сцягна i грудзi.
  
  
  Калi б яе не забiѓ двух iншых мужчын, калi б яе не атрымаѓ дакумент назад па этрускiх вазы, Хоук нiколi б мяне не дараваѓ, мякка кажу.
  
  
  "Капялюш caita!" - крыкнуѓ чалавек каля акна, пераконваючы свайго таварыша паспяшацца. Ён цьвiкамi прыбiѓ мяне сваiмi стрэламi, калi паранены зачыкiльгаѓ да акна, пакiнуѓшы на падлозе крывавы пасля. Iмгненне праз двое мужчын былi ѓ металiчнай кошыку са сваiм таварышам .
  
  
  Яе, ускочыѓ i стрэлiѓ яшчэ двойчы, калi кошык ѓзляцела да зияющему жывату парылага верталёта. Але калi яе, падышоѓ да акна i зноѓ стрэлiѓ, гледзячы вонкi, кошык з знаходзяцца ѓ ёй людзьмi ѓжо знiкла ѓнутры жужжащей машыны.
  
  
  Бранявая панэль ѓстала на месца, i мая апошняя лупiѓ вочы адскочыла ад металу. Яе вылаяѓся, калi некалькi музейшчыкаѓ i тузiн палiцэйскiх ѓварвалiся ѓ двор адкрытыя пада мной. Яны абстралялi верталётам, але без толку.
  
  
  Спынiць рабаѓнiкоѓ здавалася немагчымым. Яе памчаѓся з акна ѓ калiдор, не звяртаючы ѓвагi на развалiны ззаду мяне - руiны, у якiх да нядаѓняга часу захоѓвалiся самыя каштоѓныя скарбы музея. Некалькi цiкаѓных турыстаѓ, якiя шукаюць забавак - i яны гэта атрымалi - усё яшчэ цiснулiся наверсе лесвiцы. У аднаго вакол iх, тоѓстага чалавека ѓ шортах-бярмудах, на шыi быѓ бiнокль.
  
  
  "Дайце мне свой бiнокль", - сказаѓ я.
  
  
  Ён паглядзеѓ на мяне i пагардлiва фыркнуѓ. - 'Iдзi да д'ябла.'
  
  
  Яе неадкладна нацэлiѓ на яго "люгер". "Бiнокль", - паѓтарыць яго. "I шчыра цяпер".
  
  
  Раптам ён спалохаѓся. Ён нервова дрыготкiмi пальцамi працягнуѓ мне бiнокль. Яе выхапiѓ бiнокль па эга рукi, пабег назад да акна i нацэлiѓ бiнокль верталётам.
  
  
  Люк у падлозе быѓ цяпер цалкам зачынены, абараняючы пасажыраѓ i скарбы Ватыканскай калекцыi , а таксама дакумент, якi яго, на жаль, схаваѓ у этрускiх вазе. Верталётам пачаѓ ѓзлятаць i адхiляцца ад музея. Яе глядзеѓ у бiнокль верталётам, але nen не было апазнавальных знакаѓ, якiя дазваляюць iдэнтыфiкаваць уладальнiкаѓ. Затым яе зрабiлi бiнокль у акно з левага боку верталёта i злавiѓ твар за гэтым акном. Гэта было твар, ад якога валасы на патылiцы ѓсталi дыбам. "Дзiѓна", - падумаѓ я, працягваючы глядзець у профiль чалавека, якога бачыла шмат-шмат разоѓ раней .
  
  
  Мяне не падманулi нас у мае вочы, нам глядач. Яе павiнен быѓ паверыць у тое, што ѓбачыѓ. Гэта было твар, падобнае на чэрап - пустое, скура, як пергамент, шчыльная i васковая. Вочы чалавека ѓяѓлялi сабой зласлiвыя змяiны збiралiся з тонкiмi вугальна-чорнымi зрэнкамi на жаѓтлявым кожистом твары. Шырокi рот з тонкiмi вуснамi згарнулiся ѓ чэрапе ѓсьмешку. Гэта быѓ профiль, на якi яе ѓвесь час глядзеѓ: адна бок асобы, якi належаѓ самому развратному i жудаснаму па матэматыцы, якога ёй калi-небудзь ведаѓ. Яе думаѓ, што пазбавiѓся ад яго назаѓжды ѓ той дзень, калi ён пагрузiѓся ѓ Нiягарскi вадаспад.
  
  
  Мяркуючы па ѓсiм, ён перажыѓ падзенне. Iуда ѓсё яшчэ быѓ у жывых.
  
  
  Верталётам хутка узляцеѓ, зноѓ павярнуѓ i праз iмгненне знiк.
  
  
  Яе вярнуѓся ѓ галерэю i агледзеѓ пакой. Засталiся не кранутымi толькi некалькi вiтрын, несумненна, з - за таго, што ih змесцiва было недастаткова каштоѓным. Падобна на тое, што злодзеi дакладна ведалi, чаго хочуць, перш чым ѓварвацца ѓ пакой .
  
  
  Яе зноѓ папрасiѓ этрускую вазу, адчайна спадзеючыся, што яе проста ссунулi або зламалi . Але вазы не было, i не было нiякiх аскепкаѓ, якiя паказваюць на тое, што яна была разбурана падчас рабавання. Яе, ведаѓ, што ваза не мае iстотнай рынкавай кошту. Яна чаго-то каштавала толькi калекцыянерам. Для мяне загарэѓся сяргей. Юда, чалавек, якi так доѓга перашкаджаѓ арганiзацый AX , выяѓляѓ асаблiвую цiкавасць да старажытным iтальянскiм артэфактам. Я не сумняваѓся, што мае вочы ѓбачылi ѓсе правiльна. Юда быѓ яшчэ жывы. I ён зладзiѓ самае фантастычнае рабаванне нашага часу . I ѓ яго была этрускiх ваза, таму што ён спецыяльна праiнструктаваѓ сваiх людзей забраць яе таксама.
  
  
  Яе здрыгануѓся, калi прадставiѓ эга радасць, выявiѓшы сюрпрыз, схаваны ѓ вазе. Гэта была непрыемная думка.
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 4
  
  
  
  
  
  
  
  
  "Неверагодна!" - крыкнуѓ Ястраб, люта хадзiѓ узад-уперад перад сталом, вакол чырвонага дрэва ѓ сваёй часовай парыжскай штаба-кватэры на вулiцы Рю-дэ-Флёр. "Зусiм неверагодна!" Ён кiсла паглядзеѓ на мяне i пайшоѓ далей у сваiм тѓiдавага гарнiтуры. Эга сiвыя валасы былi растрапаныя, i ён энергiчна жаваѓ тонкую не запаленую цыгару, якая займаецца подпрыгивала памiж эга зубамi.
  
  
  "Мне вельмi шкада, - сказаѓ я.
  
  
  "Гэта было не такое wouldnt складанае заданне, Нiк, - рэзка сказаѓ ён. "У цябе ѓ руках быѓ гэты пракляты дакумент. А потым... ну, яе нiколi не чуѓ такой дзiѓнай гiсторыi, як тое, што вы мне толькi што распавялi.
  
  
  'У мяне не было выбару. Яе павiнен быѓ так зрабiць. Гэта было проста дурное супадзенне, што
  
  
  "Вы ведаеце, каму яе павiнен за гэта адказаць?" Ястраб перапынiѓ мяне. "Гэта была сумесная аперацыя, памятаеце? Ёсць людзi па ваеннай выведкi. Яе павiнен паведамiць аб гэтым у Пентагон i ... Госпадзе, ты хоць уяѓляеш, як прэзiдэнт адрэагуе на гэта? Калi яе пакладу слухаѓку, затым размова з iм, я не змагу спаць на правым вуху цэлы тыдзень " .
  
  
  "Паслухайце, - раздражнёна сказаѓ я, - калi вы хочаце пазбавiць мяне заданнi ..."
  
  
  Ястраб на секунду пiльна паглядзеѓ на мяне, як быццам убачыѓ, што я сяджу там упершыню. Выраз эга асоб змянiлася. Шок ад дрэнных тэрыторыi баранцава мора, здавалася, паменшыѓся. Божа, Нiк, сказаѓ ён, не звяртай на мяне ѓвагi. Я не магу вiнавацiць вас усiх, яе гэта ведаю. Хаця многiя людзi паспрабуюць гэта зрабiць. Калi ёсць хоць нейкая вiна, яго i далей падзялю. Вы ведаеце, было шмат незадаволенасцi тым, што прэзiдэнт даручыѓ гэтую пасаду AX . Гатовы паспрачацца, яны скокнуць да нас на шыю .
  
  
  "Я не ведаю, што яшчэ ёй мог зрабiць", - сказаѓ я. "Можа быць... Я хацеѓ бы спосаб зрабiць гэта па-iншаму.
  
  
  Глупства. Калi б гэта рабаванне не адбылося менавiта гэтай ранiцай, вы б ужо сталi вялiкiм героем. Шчыра кажу, з вашага боку было даволi разумна схаваць дакумент у гэтай вазе .
  
  
  Яе слаба ѓсмiхнуѓся. - "Як мiла, што вы гэта сказалi. Павiнен прызнацца, яе сам так думаѓ ".
  
  
  Але вы, вядома, разумееце, што пераконваць у гэтым каго-то бессэнсоѓна, - кiсла сказаѓ ён. "Мы ѓ крызiсе, пакуль не вернем гэты дакумент. Дарэчы, а як вы выйшлi вакол гэтага музея, затым знiкнення верталёта?
  
  
  "Яе абалонкi па службовага ѓваходу, каб не трапiцца ахоѓнiкам у будынак.
  
  
  Але па шляху туды яго абалонкi одзiна па калiдоры на першым плане паверсе, дзе было адкрыта акно, якое проста умоляло выкарыстоѓваць. Яе, саскочыѓ напрыклад, у пяць футаѓ, галасаванне, i ѓсё.
  
  
  "Хм", - прагыркаѓ Хоук. "Ну, па меншай меры, цябе не злавiлi. Вы ѓпэѓненыя, што бачылi Юду?
  
  
  "Калi гэта не ён, то гэта, павiнна быць, яго брат-блiзнюк", - адказаѓ я. "Твар выглядала iдэнтычным. Хоук пакiваѓ галавой. Ён дастаѓ цыгару iso rta, абышоѓ крэсла i апусцiѓся на крэсла. "Юда яшчэ жывы. Гм ... Мы не знайшлi эга цела, калi ён упаѓ у вадаспад. Так што гэта магчыма ".
  
  
  "Я думаѓ аб гэтай крадзяжы твораѓ мастацтва", - сказаѓ я. "Па стылi ён нагадвае шэраг iншых крадзяжоѓ твораѓ мастацтва, учыненых у Iталii за апошнiя некалькi гадоѓ. Цiкава, цi мог Юда быць натхняльнiкам ѓсiх гэтых рабаванняѓ?
  
  
  " Я думаю , - адказаѓ Хок, - што калi гэтая серыя крадзяжоѓ - справа рук Юды, яе гатовы паспрачацца, што ёсць iншыя матывы, акрамя фiнансавай выгады. 'Магчыма. Але цяпер мяне больш турбуе дакумент, чым вялiкiя планы Юды. Ён абавязкова знойдзе эга ѓ гэтай вазе, i самае меншае, што ён зробiць, - гэта прадасць эга рускiм або кiтайцам па ѓсiм за сваю нянавiсцi да Захаду.
  
  
  У скураным крэсле за сталом Хоук выглядаѓ вельмi маленькiм i вельмi стомленым. Мяне турбавала тое, што я абцяжарваѓ эга гэтымi клопатамi.
  
  
  "Калi гэты дэтанатар скапiююць iншыя, Нiк, - мякка сказаѓ ён, - у нас могуць быць сур'ёзныя праблемы. Я не уразаѓся ѓ падрабязнасцi, калi даваѓ вам гэта заданне, таму што вам не патрэбна была такая iнфармацыя для выканання працы, але я лiчу, што цяпер вы павiнны ведаць, што мы страцiлi, калi iнфармацыя апынецца ѓ руках патэнцыйных ворагаѓ. . '
  
  
  "З дапамогай гэтай штукi, Нiк, вы можаце ствараць ядзерныя зарады ѓ вельмi малых маштабах. Мiнамёты i гаѓбiцы могуць быць зараджаныя невялiкiмi ядзернымi боегалоѓкамi, як i танкавыя гарматы. Адзiн стрэл па танкавай гарматы можа забiць сотнi людзей".
  
  
  "I нiякiх перамоваѓ па тактычнаму зброi няма", - сказаѓ я.
  
  
  Я не веру, што мы выкарыстоѓвалi б такое зброю, нават калi б мы эга канструявалi i выраблялi. Але рускiя не могуць накладаць на сябе гэта абмежаванне. Казахстане ядзерную зброю было б iдэальным для невялiкiх воiна, якiя не спыняюцца на ih межах ". Яе, пакiваѓ галавой. - "Спадзяюся, яе памыляѓся наконт Юды. Мы можам абысцiся без яго i звязаных з iм ускладненняѓ. Яе нiколi не забуду аперацыю, якую ён правёѓ некалькi гадоѓ таму, калi меѓ намер пакiнуць свой пасля таго, як у Амерыцы - перыядычныя адключэння электраэнергii, чорны туман, брудная вада, крывава-чырвоныя ракi i возера ".
  
  
  "У самым дэла, - сказаѓ Хок, - але цяпер нас цiкавiць толькi адно - нам трэба атрымаць гэты дакумент ад Юды цi каго б гэта нам было ѓ гэтым верталёце. Палiцыя ѓ Римэ, па-вiдаць, на вашай баку, але я б не чакаѓ ад iх занадта шмат чаго. Не хадзiць да iх, калi не выявiце, што ѓ iх ёсць выразныя iнструкцыi ".
  
  
  "А як наконт Iнтэрпола ѓ Римэ? Яе ведаю там некалькiх чалавек, i яны, верагодна, будуць весцi справу па гэтай справе ".
  
  
  "Я буду працаваць з iмi. Вядома, яны не могуць дакладна ведаць, чым вы займаецеся ".
  
  
  'Яе разумею.'
  
  
  "У вас была магчымасць агледзець галерэю бiблiятэкi Ватыкана да таго, як вам давялося так хутка сысцi?"
  
  
  "Я хутка агледзеѓся".
  
  
  "Што ж, я думаю, нам варта добранька зiрнуць на гэтую сiтуацыю там", - сказаѓ Хок, устаѓляючы цыгару назад у зубы i прыкусiѓшы яе.
  
  
  "Але як нам гэта зрабiць? Пакуль палiцэйскае расследаванне не скончыцца, будзе падвойная ахова.
  
  
  "Можа быць, цябе гэта задаволiць вашым сябрам па Iнтэрпола", - разважаѓ Хоук. Але не будзем на гэта разлiчваць. Я думаю, што лепш адразу перайсцi да верхняй постацi ".
  
  
  "Камiсар Рыфму?"
  
  
  "Няма", - усмiхнуѓся Хок. "Тата".
  
  
  Яе падаѓся наперад у крэсле. "Пагаварыць з Татам?'
  
  
  'Чаму няма?'
  
  
  "Божа, яе б не ведаѓ, што мне рабiць. Я маю на ѓвазе, у вас ёсць пратакол, i ѓсё такое. Хто-то iншы не можа гэтага зрабiць ? Яе ненавiдзеѓ сустракацца з вядомымi палiтыкамi, а тое, што прапанаваѓ Хоук, было зусiм недапушчальным .
  
  
  "Нiк, табе трэба дазвол на ператрус месца злачынства. Значыць, ты той мужчына, якi можа пагаварыць з Папам Рымскiм. Яе веру, што вы знойдзеце Паѓла VI чароѓным чалавекам ".
  
  
  "Але ён прыме мяне?"
  
  
  "Калi прэзiдэнт патэлефанаваѓ эму, то так. Калi б нам прыйшлося зноѓ паспрабаваць вярнуць дакумент Жукава, Тата мог бы адмовiць, таму што ён ѓмяшаѓся ѓ справу памiж двума сусветнымi дзяржавамi. Але паколькi ясна, што наша дзяржаѓная таямнiца была выпадкова скрадзеная злачынцамi, яе веру, што Папа будзе шчаслiвы дапамагчы нам, любым магчымым спосабам. I калi ён скажа, што вы можаце агледзець бiблiятэку, палiцыя наѓрад цi зможа вас спынiць ".
  
  
  Яе ѓздыхнуѓ. - 'Хорошио. Калi яе вярнуся ѓ Рым?
  
  
  "Сёння ѓвечары", - сказаѓ Хоук. "Гэта значыць, калi гэта не перашкодзiць тваiм планам на сённяшнi вечар". Апошнi каментар прагучаѓ саркастычны тон.
  
  
  Яе сказаѓ з спакойным выглядам: "Ну, гэтая маленькая сцюардэса з самалёта. У нах дваццаць чатыры гадзiны адпачынку да наступнага гонкi, i ён сказаѓ гэй ... "
  
  
  "Даволi, Нiк", - панура сказаѓ Хоук.
  
  
  Яе, усмiхнуѓся i ѓстаѓ. 'Яе буду трымаць вас у курсе.'
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 5
  
  
  
  
  
  
  
  
  Цёплае надвор'е ѓ Римэ скончылася; было пахмурна i дажджлiва. У Калiзеi былi глыбокiя басейны, якiя адлюстроѓвалi старажытнае архiтэктурнае велiч. Брук завулкаѓ была вымыта, i турысты хадзiлi з рознакаляровымi не здымае сродкаѓ з якiх капала вада.
  
  
  Газеты былi поѓныя паведамленняѓ аб рабаваннi ѓ Ватыкане. Але было дзiѓна, як мала людзей, здавалася, ведалi аб тым, што адбылося на самай дэла. У некаторых апавяданнях паведамлялася, што дэсантнiкi высадзiлiся вакол самалёта ѓ двары музея. Iншыя вiдавочцы былi ѓпэѓненыя, што драпежныя былi ѓ масках. Адна газета паведамiла, што ѓ будынку знаходзiлася тузiн мужчын, усе яны былi ѓзброены аѓтаматамi i пагражалi турыстам смерцю. Iншая газета паведамiла, што незнаёмы ѓ масцы з'явiѓся вакол нiадкуль i выратаваѓ жыццi тых, каму пагражалi злачынцы. Гэты незнаёмы ѓ масцы, як паведамляецца, меѓ нямецкае агнястрэльную зброю i казаѓ небудзь на славянскай мове, альбо на iѓрыце.
  
  
  Яе проста спадзяваѓся, што палiцыя будзе лепш паiнфармаваная. Нядзiѓна, што чуткi i здагадкi так шырока распаѓсюдзiлiся потым такога сенсацыйнага злачынства, але я яе нiколi не бачыѓ, каб прэса была ѓ такiм замяшаннi. Яе не прачытаѓ нам аднаго артыкула, якая займаецца менавiта апiсвала б тое, што адбылося тым сонечным ранiцай.
  
  
  Лепшае, што я мог зрабiць цяпер, - гэта звязацца з маiм сябрам Антонiа Бэнедэта ѓ штаба-кватэры Iнтэрпола ѓ Римэ . Антонiа быѓ маладым прыгожым iнспектарам, якi двойчы дапамагаѓ мне праглядаць файлы Iнтэрпола. Яе думаѓ, што зноѓ магу на яго разлiчваць. Яе добра разгледзеѓ твар чалавека, якога яе паранiѓ ѓ галерэi, i мне захацелася вывучыць фатаграфii злачынцаѓ. Яе, ведаѓ, што магу давяраць Тонi, якi будзе захоѓваць маю асобу пры сабе i не задаваць пытаннi.
  
  
  Яе, падышоѓ да яму позна ранiцай. Эга голас быѓ цёплым i прыязным.
  
  
  "Нiк, - сказаѓ ён з глухiм стукам, - якi сюрпрыз зноѓ пачуць ад цябе, амiга. Што ты робiш у Римэ? Вы з'яѓляецеся арганiзатарам грандыёзнага рабавання ѓ Ватыкане? Эга смех быѓ заразлiвым.
  
  
  "Гэта не мая праца", - сказаѓ я. "Я маю справу толькi з сапраѓднымi грашыма. Банкi. Касiры i iншае.
  
  
  Ён зноѓ засмяяѓся. "Але гэты выпадак запатрабаваѓ вялiкага ѓяѓлення, амiга".
  
  
  "Так", - сказаѓ я. "Шчыра кажу, яе быѓ у некаторым родзе уцягнуты".
  
  
  "Давверо ?"
  
  
  Я не уразаѓся ѓ падрабязнасцi. "Тонi, яе б гатэль штогод некалькi фатаграфiй. Вы можаце гэта зрабiць?
  
  
  'Вядома. Заробак сёння нiяк не калi. Яшчэ лепш, паабедаем. Яе ведаю добрае кафэ непадалёк адсюль.
  
  
  'Сёння я не магу. У мяне прызначаная сустрэча.
  
  
  Ой. Што ж, спадзяюся, яна прыгожая жанчына ".
  
  
  "Я сказаѓ, "Няма. - "З Папам".
  
  
  " Немагчыма ! - сказаѓ Антонiа.
  
  
  'Гэта так. Святы Айцец прымае мяне ѓ дзве гадзiны дня ".
  
  
  'Мiласэрнасць!' - мякка сказаѓ ён. "У цябе больш ѓплыву, чым яе, думаѓ, амiга".
  
  
  "З некаторай дапамогай Вашынгтона", - сказаѓ я. 'Яе раскажу табе пазней. Магу яе прыйсцi да вас у офiс ранiцай? '
  
  
  " Бениссимо" , - сказаѓ Антонiа. "Здаецца, ты заѓсёды мяне возбуждаешь, Нiк".
  
  
  У той жа дзень яе i вярнуѓся ѓ Ватыкан. Тэрыторыя вакол музея была ачэплена, i палiцыя была заѓважны паѓсюль. Вярнуцца ѓ галерэю без дазволу ѓладаѓ было б немагчыма . З такiм жа поспехам вы маглi б паспрабаваць пракрасцiся ѓ Форт-Нокс.
  
  
  Бяспеку Папы была цяпер ценымногие лепш, чым здавалася спачатку. Вiнаватыя былi напалоханыя стрэлам, вырабленым у яго ѓ дзень рабавання, i нiхто не мог падысцi да яго без вялiкiх дакументаѓ, а затым дбайнай праверкi.
  
  
  Першая лiнiя абароны складалася вакол некалькiх палiцэйскiх ля ѓваходу ѓ флiгель, дзе размяшчалiся папскiя рэзiдэнцыi i офiсы. Гэта былi добра навучаныя хлопцы, i iм спатрэбiлася час, каб праверыць мяне.
  
  
  Вядома, пакiнуѓ ёй усё сваё зброю - i асаблiва Вильгельмину - у гатэлi. Калi яны не змаглi знайсцi нiчога падазронага, яны перадалi мяне палiцэйскаму ѓ цывiльным, якi перадаѓ мяне Ватыканскай гвардыi.
  
  
  Нарэшце, мяне завялi ѓ папскiя пакоi. Пакоi былi багатыя гiсторыяй заходняй цывiлiзацыi. Абшытыя панэлямi сцены былi ѓпрыгожаны фрэскамi, столi былi мазаiчнымi, незлiчоныя iнтэрнэце i выцвiлыя габелены. I ѓсё ж у nen панаваѓ аскетызм, амаль аскетызм. Адчуванне, якое ѓ мяне ѓзнiкла, калi яе агледзелася, было пачуццём урачыстасцi, поѓнага адсутнасцi легкадумнасцi.
  
  
  Мне паказалi месца ѓ вялiкай зале чакання, i пакуль яе чакаѓ, думаѓ яе абсталяваннем ѓсiх раздзелах дзяржаѓ i высокапастаѓленых асобах, якiя сядзелi ѓ адным пакоi. I зараз надышла чаргу Нiка Картэра, Killmaster N3 AX. Я не ведаѓ, рассмяшыла мяне гэта параѓнанне або засмуцiла.
  
  
  Прайшло як мiнiмум паѓгадзiны, i я пачаѓ трохi нервавацца, калi дзверы адчынiлiся. У прыёмную ѓвайшоѓ высокi, шляхетнага выгляду мужчына ѓ вогненна-чырвоным кардынальным уборы.
  
  
  "Ваша эксцэленцыя", - сказаѓ я, устаючы занадта хутка.
  
  
  Ён падышоѓ да мяне з невыразным тварам. "Я мяркую, што вы мiстэр Картэр?" - мякка спытаѓ ён.
  
  
  'Так.'
  
  
  "Яе кардынал Пi. Эга Святасць можа прыняць вас цяпер. Можаш iсцi за мной ". Ён звярнуѓ увагу на пакой, па якой толькi што з'явiѓся.
  
  
  Яе рушыѓ услед за iм уважлiва, чуючы гук сваiх крокаѓ. Калi ён зачынiѓ за намi дзверы, яе, кiѓнуѓ двум iншым кардыналам, па-вiдаць, ганароваму варце. Ih звужаныя, але не злыя вочы казалi мне, што за кожным маiм крокам ѓважлiва назiраюць, калi не ацэньваюць.
  
  
  У канцы залы стаялi два манаха ѓ карычневых вопратцы. Усяго за мной назiралi пяць мужчын, калi яе павольна апусцiѓ галаву, таму што не ведаѓ, што яшчэ рабiць. Адкрыта перада мной у атачэннi двух манахаѓ сядзеѓ Папа Павел. Ён быѓ у белым халаце i белых, а на грудзях у яго быѓ вялiкi залаты крыж.
  
  
  Кардынал Пi нiчога не сказаѓ. Ледзь прыкметная змена ѓ выразе эга асоб прымусiла мяне рэзка ступiць наперад. "Ваша Святасць", - сказаѓ я, зноѓ апусцiѓшы галаву, не ведаю, пакланiцца або няма. ђсмешка прабегла па поджатым вуснаѓ Папы. Магчыма, ён бачыѓ, як я адчуваѓ сябе няёмка . Магчыма, ён адчуѓ няѓпэѓненасць, якая займаецца, як я думаѓ, адбiвалася ѓва мне. Ва ѓсякiм выпадку, яго ѓсмешка мяне вельмi супакоiла. "Мiстэр Картэр, - сказаѓ ён на выдатным англiйскай, - прысядзьце, калi ласка". Ён паказаѓ на крэсла побач з сабой, i эга папскае кольца на iмгненне засверкало у свеце.
  
  
  Яе sel, пакутлiва усведамляючы, што аѓтарытэт майго ѓрада, не кажу ѓжо пра Ястребе i AX, цяпер пастаѓлены на карту. Але паблажлiвае паводзiны Таты было заразлiвым, i неѓзабаве яе, адчуѓ, што пачынаю расслабляцца.
  
  
  Кардынал Пi заняѓ пазiцыю справа ад Таты. "Гэта малады чалавек, пасланы прэзiдэнтам Злучаных Штатаѓ , Ваша Святасць, - сказаѓ кардынал.
  
  
  "Так, яе, памятаю, што гэтая аѓдыенцыi была запытана".
  
  
  Папа Павел VI павярнуѓся да мяне, i эга погляд на iмгненне затуманился. "Падобна на тое, што ваш урад стала датычным да нядаѓняга - i вельмi прискорбному, вельмi прискорбному - крадзяжу".
  
  
  "Так, Ваша Святасць, - сказаѓ я. "Разам з папскiмi дарамi быѓ скрадзены вельмi важны дакумент. Каб абаранiць эга ад ... э ... варожых элементаѓ, яе ѓзяѓ на сябе смеласць схаваць эга ѓ адной па сустрэнуць вашых выдатных этрускiх ваз. Некаторыя элементы суправаджалi мяне ѓ музей; людзi, якiя гатэляѓ забраць у мяне дакумент ".
  
  
  Яе, ведаѓ, што знаходжуся на слiзкай зямлi, на тэрыторыi мiжнароднай дыпламатыi. Таму яе максiмальна старанна падбiраѓ словы. Калi Тата кiѓнуѓ, як быццам згаджаючыся са мной, ёй быѓ рады, што, нягледзячы на двухсэнсоѓнасць майго кароткага тлумачэння, яе ясна выказаѓся.
  
  
  "Ваш прэзiдэнт, - сказаѓ ён, - сказаѓ, што гэты ... гэты дакумент, як вы называеце эга, мае выключную важнасць".
  
  
  - У самай дэла, ваша Святасць. Голас чаму нам так захацелася агледзець галерэю i, магчыма, задаць некалькi пытанняѓ супрацоѓнiкам музея. Мы разумеем, што палiцыя праводзiць дбайнае расследаванне. Але з-за важнасцi гэтага дакумента для майго ѓрада мы палiчылi неабходным правесцi ѓласнае ... э ... асцярожнае расследаванне ". Кардынал Пi кiѓнуѓ, гледзячы спачатку на Бацьку, а затым зноѓ на мяне. Я пайшоѓ далей.
  
  
  "Напрыклад, нам трэба каму, уваходзiць цi вазу у лiку выкрадзеных. Вядома, ёсць верагоднасць, што яна была перакладзеная ѓ этрускi музей, потым таго, як яе пакiнуѓ бiблiятэку ".
  
  
  "Я так не думаю, - сказаѓ кардынал, - Пi.
  
  
  "У самым дэла", - сцвердзiѓ Папа. "Мяркую, мiстэр Картэр, iнвентарызацыя завершана. Яе толькi бегла паглядзеѓ на нах, але не памятаю, каб з ёй была этрускiх ваза. Вядома, вялiкая частка выкрадзеных рэчаѓ знятая з вiтрын ". Ён спынiѓся i паглядзеѓ mimmo мяне на процiлеглую сцяну. Здавалася, час iдзе павольна, але ёй нiчога не сказаѓ. Нарэшце ён зноѓ паглядзеѓ на мяне . "Цудоѓна, мiстэр Картэр", - сказаѓ ён. "Вам дазволена правесцi рэшту дня ѓ галерэi i iншых памяшканнях бiблiятэкi. Яе таксама дазваляю вам зрабiць запыт - гэта значыць без прадастаѓлення дадатковай iнфармацыi, але мне, верагодна, не трэба паведамляць вам, - у этрускiх музеi ".
  
  
  "Гэта вельмi ласкава з вашага боку, ваша Святасць".
  
  
  Ён павярнуѓся да кардынала Пею. "Падрыхтуй лiст, каб яе мог эга падпiсаць. У мiстэра Картэра не павiнна быць непатрэбных праблем з нашай палiцыяй.
  
  
  "Ваша Святасць", - сказаѓ кардынал, зноѓ кiѓнуѓшы.
  
  
  "Пераканайцеся, што гэта адбудзецца неадкладна". Тата зноѓ павярнуѓся да мяне. "Мы асабiста жадаем, каб вы знайшлi гэты дакумент, мiстэр Картэр".
  
  
  "Вялiкае дзякуй, Ваша Святасць", - сказаѓ я, устаючы i робячы некалькi крокаѓ назад. Яе, пакланiѓся i выйшаѓ праз пакоя, следам за мной shell кардынал Пi.
  
  
  Праз дваццаць хвiлiна яе атрымаѓ запiску з подпiсам i пячаткай Папы. Мяне накрыла актыѓнага адпачынку палягчэння. Маёй аѓдыенцыi ѓ Папы Паѓла VI прайшла добра, але гэта была самая нервовая частка маёй мiсii.
  
  
  
  
  Яе спачатку пайшоѓ у этрускi музей. Уся тэрыторыя была часова зачынена. Не было нашых наведвальнiкаѓ, нашых турыстаѓ, так што ѓ мяне не было праблем з атрыманнем iнфармацыi. Як i iншыя музеi Ватыкана, гэты быѓ больш падобны на палац, чым на што-небудзь яшчэ. Ён быѓ ѓторкнуць каштоѓнасцямi i артэфактамi этрускiх эпохi. Яе, успомнiѓ, што большасць рэчаѓ было знойдзена недалёка ад Этрурыi падчас раскопак Папы Рыгора XVI. Яе паняцця не меѓ, што ѓ музеi будзе столькi ваз, бутэлек, чараѓ i iншых скарбаѓ. На жаль, надзеi на тое, што я змагу даведацца вазу, апынулася марным. Але з дапамогай некаторых людзей вакол музея ih шырокага архiва яе i выявiѓ, што ваза была перададзена Ватыкану амаль двума гадамi раней , i што няма нiякiх запiсаѓ аб яе вяртаннi.
  
  
  Пазней у той жа дзень яе, пагаварыѓ з некаторымi супрацоѓнiкамi галерэi, якiя пацвердзiлi, што ваза, наколькi iм вядома, знаходзiлася ѓ галерэi на ранiцу рабавання. Гэта пакiнула мяне з высновай, якога яе ѓжо баяѓся: драпежныя схапiлi ee.
  
  
  Яе правёѓ частку дня ѓ галерэi, затым дбайнай праверкi ѓ палiцыi. Малады палiцэйскi ѓ цывiльным падазрона зiрнуѓ на запiску папы.
  
  
  "Гэта трэба праверыць, сiньёр".
  
  
  "Тады зрабi гэта хутка, - сказаѓ я. "У мяне ёсць час агледзецца толькi сёння".
  
  
  'Ёсць пэѓная працэдура
  
  
  "Глядзi", - сказаѓ я. "Папа сам сказаѓ мне, што ѓ мяне не будзе праблем з гэтай запiскай. Цi павiнен паведамiць ёй, што вы ѓ гэтым сумняваецеся?
  
  
  Малады чалавек на iмгненне паглядзеѓ на мяне. Затым ён зноѓ паглядзеѓ на запiску. "Просты, - сказаѓ ён. Ён выйшаѓ у галерэю i перадаѓ запiску другому палiцэйскаму ѓ цывiльным. Мужчына прачытаѓ гэта. Потым яны паглядзелi на мяне i што-то цiха сказалi адзiн аднаму па-iтальянску. Чалавек , якi стаяѓ на дзень павярнуѓся, якi паказвае на мяне, а потым казаѓ рашуча да iншага дэтэктыву. Рэѓматызму быѓ спакойным i суправаджаѓся нядбайным узмахам рукi. Малады чалавек вярнуѓ мне запiску. "Мой начальнiк кажа, што вы можаце пайсцi ѓ галерэю", - змрочна сказаѓ ён .
  
  
  " Сп" , - сказаѓ я i ѓзяѓ запiску.
  
  
  Яе, увайшоѓ i агледзеѓся. Уключаючы маладога чалавека, было трое палiцэйскiх. Яны цiха размаѓлялi аднаго з адным. Доѓгi зала выглядаѓ iнакш, чым у першы раз, калi яго эга ѓбачыѓ. Вокны былi зачыненыя, таму што шэл дождж; было змрочна. Зламаныя вечка шкляных вiтрын былi знятыя i даследаваныя на прадмет адбiткаѓ пальцаѓ. Ёй быѓ упэѓнены, што калi б злодзеi пакiнулi якiя-небудзь рэчавыя доказы, палiцыя ѓжо забрала б ih. Але вакол таго, што я ѓбачыѓ тым ранiцай, нiчога значнага не засталося б, калi б гэта не былi раздрукоѓкi пальцаѓ ...
  
  
  Яе, паглядзеѓ на дзверы. Было б немагчыма iдэнтыфiкаваць асобныя раздрукоѓкi абутку асяроддзях мноства наяѓных, калi б яны не знаходзiлiся ѓ аконнай рамы або ѓ iншых канкрэтных месцах, дзе былi толькi злодзеi.
  
  
  Яе зноѓ папрасiѓ этрускую вазу, хоць быѓ упэѓнены, што яе няма ѓ галоѓным зале . Яе спытаѓ палiцыю, не выкарыстоѓвалiся цi вазу або аскепкi вазы ѓ якасцi доказаѓ. Ён сказаѓ, што гэта не так.
  
  
  Яе, вярнуѓся ѓ калiдор, спрабуючы ѓспомнiць, што я бачыѓ, паднiмаючыся па лесвiцы гэтым ранiцай: мёртвага слугу i толькi што захлопнувшиеся дзень. Яе, павярнуѓся i вярнуѓся ѓ галерэю. Затым яе, падышоѓ да таго месца, дзе было цела, i ѓбачыѓ, што на nen ѓсё яшчэ бачныя плямы крывi. Цяпер дзень былi шырока адчыненыя, i калi яе, зазiрнуѓ у правую дзверы, ён убачыѓ, што зламаны замак яшчэ не быѓ адрамантаваны. Палiцыi, верагодна, было цiкава даведацца пра 9-мм кулi, якую яны выцягнулi вакол дрэва. Яе, паглядзеѓ на зямлю i ѓбачыѓ, што-што яшчэ. Дзверы прыцiскалася да стагнаць металiчным гакам на падлозе, якi ѓстаѓляѓся ѓ проушину унiзе дзень. Гэта было цiкава. Гэта азначала, што, каб замкнуць дзень, злодзеям даводзiлася стаяць за дзвярыма, каб вызвалiць гаплiкi . Яе, нахiлiѓся i паглядзеѓ у падлогу. Тонкi пласт пылу за дзвярыма пакiнуѓ выразны пасля нядаѓняй абутку .
  
  
  Хутчэй за ѓсё, адбiтак зрабiѓ чалавек, якi забiѓ ахоѓнiка i замкнуѓ дзень з гэтай боку галерэi . Мне яна здалася креповой падэшвай з даволi незвычайным клятчастым малюнкам. Яе абышоѓ адбiтак, адчапiѓ дзвярны кручок i штурхнуѓ дзверы, каб ѓпусцiць больш святла . Яе выцягнуѓ вакол кiшэнi мiнiятурны фотаапарат з звышадчувальны чорна-белай плёнкай. Яе зрабiѓ тры здымка адбiтка абутку i паклаѓ камеру назад у хвiлiну. I калi яе зноѓ выпрастаѓся, то ѓбачыѓ побач з адбiткам камяк засохлай белай бруду. Хутчэй за ѓсё, гэта адвалiлася ад абутку, у якой быѓ зроблены адбiтак. Яе выняѓ вакол iншага кiшэнi хустку, узяѓ кавалак глiны i загарнуѓ эга ѓ хустку, як толькi малады дэтэктыѓ вярнуѓся. Пакуль ён глядзеѓ, яе зноѓ штурхнуѓ дзверы i зашпiлiѓ кручок.
  
  
  "Што-то не так, сiньёр?" ён спытаѓ. Па эга тоне можна было выказаць здагадку, што ён прыняѓ мяне за назойлiвага наведвальнiка.
  
  
  Я не збiраѓся распавядаць яму было пра послеявляется. Калi магчыма, яе гатэль знайсцi Юду раней палiцыi. У палiцыi могуць быць розныя ѓяѓленнi аб праве уласнасцi, дакумент, i можа пачацца мiжнародная iнтрыга, перш чым яе вярну эга - i толькi пасля таго, як iтальянскiя ваенныя ѓлады ѓважлiва эга вывучаць.
  
  
  "Я толькi што бачыѓ, гэтыя плямы крывi на падлозе", - схлусiѓ я. "Жудаснае стан".
  
  
  "Так, жудасна", - заспакаяльна сказаѓ ён.
  
  
  "Дзякуй за супрацоѓнiцтва", - сказаѓ я, паварочваючыся, каб сысцi.
  
  
  Ён спынiѓ мяне. "Скажыце, сiньёр, вы па Iнтэрпола або, можа быць, па ѓсiм прэсы?"
  
  
  "Нам гэта, нам iншае", - сказаѓ я. "Яе прафесiйны наведвальнiк музея. Яе хаджу ѓ музеi па ѓсiм адкрыты басейн, а затым апiсваю i каталогизирую ѓтрыманне розных публiкацый. Пакуль яе наведаѓ больш за дзесяць тысяч. Я не мог дачакацца адкрыцця галерэi, таму што ѓ абодва канца нядзелях у мяне яшчэ ёсць пяцьдзесят тры музея ѓ сямi iншых еѓрапейскiх гарадах. Мне пара iсцi , таму што сёння мне трэба наведаць яшчэ некалькi музеяѓ тут, у Римэ ".
  
  
  "Вядома", - сказаѓ ён.
  
  
  Калi яе сыходзiѓ, малады чалавек глядзеѓ на мяне са здзiѓленнем, гадаць, не падманулi яго.
  
  
  
  
  Офiс Iнтэрпола размяшчаѓся па адрасе: Via Filippo Turati, 23, у несамавiтым будынку. Надвор'е праяснiлася, i ѓ паветры лунае падбадзёрлiвы вясновы паветра. Гэта было б выдатнае ранiцу, каб прагуляцца па Рыму i пагрузiцца ѓ атмасферу - адправiцца ѓ Сады Цiвалi, Тэрмы Каракалы цi знакамiтую вiлу Адрыяна. Але праца яшчэ мелася быць , i гэтая праца чакала за цьмяным фасадам штаба-кватэры Iнтэрпола.
  
  
  Яе знайшоѓ свайго сябра Тонi Бэнедэта ѓ эга невялiкiм офiсе на другiм паверсе. Цьмяныя сцены i мэбля ѓ офiсе асвятлялiся сонечным святлом, пранiкальным праз адкрытае акно, i шырокай усмешкай Тонi .
  
  
  "Нiк, мой iншы!" ён павiтаѓся са мной i абышоѓ свой крэсла, каб абняць мяне.
  
  
  "Buon giorno, amico", - сказаѓ ёй са смехам.
  
  
  Тонi быѓ амаль майго росту, з густымi цёмнымi валасамi i блiскучымi вачыма. Мы i раней дапамагалi адзiн аднаму, i разам вельмi весела праводзiлi час. Тонi падабалася трохi павесялiцца.
  
  
  Мы ѓ такую гульню. Яе выцягнуѓ пачак Lucky Strike i прапанаваѓ Тонi цыгарэту.
  
  
  'Ах! Цяпер яе ѓспамiнаю, чаму ты мне так падабаешся, Bambino. Таму што ѓ вас ёсць добрыя амерыканскiя цыгарэты.
  
  
  Яе прыкурыѓ, i мы некаторы час сядзелi моѓчкi i моѓчкi курылы. "Дык ты цяпер кантралёр?" - сказаѓ ёй нарэшце.
  
  
  Ён пацiснуѓ плячыма. "Калi вы застаяцеся ѓ арганiзацыi дастаткова доѓга, вы ѓ канчатковым вынiку стаць босам, падабаецца вам гэта цi не". Ён усмiхнуѓся мне зубной пастай.
  
  
  "Можа, мне лепш сысцi па AX, перш чым бос сыдзе ѓ адстаѓку", - сказаѓ я. "Не думаю, што змагу справiцца з офiснай працай".
  
  
  "Я таксама", - сказаѓ Тонi. "На шчасце, маё невялiкае прасоѓванне па службе дазваляе мне таксама працаваць на адкрытым паветры". Цяпер цёмна-карыя вочы сталi сур'ёзнымi. "У мяне ёсць справа аб рабаваннi ѓ Ватыкане, Нiк. Як вы да гэтага датычныя?
  
  
  Яе рэзюмаваѓ тое, што адбылося да гэтага часу тхор. Яе распавёѓ эму аб дакуменце, але не пра тое, што ён утрымлiваѓ. Ён змрочна слухаѓ. "Я б гатэль ѓбачыць твае палiцэйскiя фатаграфii" , - вырашыѓ я. "Я добра разгледзеѓ чалавека, якога паранiѓ ".
  
  
  "Мы паглядзiм ih разам, Нiк, - сказаѓ ён. "Я паслаѓ чалавека ѓ Ватыкан, але ён нiчога не знайшоѓ. Цi магчыма, што мы будзем разам працаваць над гэтым пытаннем? "
  
  
  "Можа быць", - сказаѓ я. "Але не афiцыйна. Яе аддаю перавагу, каб Iнтэрпол не пазнаваѓ прычыну майго прысутнасцi ".
  
  
  Ён кiѓнуѓ.
  
  
  "I яшчэ, што-што", - дадаѓ я. "Калi б мы змаглi знайсцi дакумент, гэта мой. Вы можаце нават не згадваць пра iснаванне эга свайму начальству ".
  
  
  Тонi падумаѓ пра гэта. "Добра, Нiк, - сказаѓ ён. "Мы зацiкаѓлены ѓ вяртаннi скарбаѓ Ватыкана, нам не трэба капацца ѓ дзяржаѓных сакрэтах Амерык". ђсмешка павольна вярнулася да свайго твару. "У мяне такое пачуццё, што ѓ цябе ёсць зачэпка".
  
  
  Яе выняѓ вакол кiшэнi мiнiятурны фотаапарат. Гэта была Minolta з вельмi хуткiм засаѓкай, i яго выкарыстаѓ у ёй суперпанхроматическую плёнку. "Думаю, гэта вас зацiкавiць", - сказаѓ я. "Як хутка гэта можа быць зроблена ?"
  
  
  "У нас ёсць невялiкая цёмная пакой", - адказаѓ Тонi. "I прафесiянал. Каля паѓдня мы зможам павялiчыць малюнак ".
  
  
  "Выдатна", - сказаѓ я. Яе узяѓ хустку i разгарнуѓ яго. - А потым яе гатэль б ведаць, адкуль гэты кавалак глiны . Вы можаце даведацца?
  
  
  "Гэта будзе трохi цяжэй, амiка", - ён нахiлiѓся наперад i агледзеѓ кавалак глiны. - "Я аддаю эга нашаму хiмiку. Што-небудзь яшчэ?'
  
  
  'Не ѓ дадзены момант. Давайце ненадоѓга паглядзiм на вашыя фотаальбомы ".
  
  
  Мы выдаткавалi больш за гадзiну на прагляд палiцэйскiх фатаграфiй у вялiкi шэрай пакоi, запоѓненай картотечными шафамi, сталамi i жанчынамi-клеркамi. Калi мы скончылi, яе не апазнаѓ нас аднаго асобы ва ѓсiм фотаархiве, якi ведаѓ.
  
  
  "Я быѓ упэѓнены, што гэты хлопец будзе там", - сказаѓ я. "Калi чалавек, якога вы бачылi, быѓ Юда, - сказаѓ Тонi, пляскаючы па апошняму альбому, - ён, павiнна быць, вельмi асцярожна падыходзiѓ да выбару сваiх людзей".
  
  
  'Дакладна. Але гэта рабаванне здзейснiлi сапраѓдныя прафесiяналы, i звычайна людзi такога ѓзроѓню маюць судзiмасць ".
  
  
  Тонi паклаѓ руку мне на плячо. "У нас ёсць фатаграфii i кавалак глiны", - сказаѓ ён. 'Ну давай жа. Мы добра паабедаем , окропим апоѓднi выдатным вiном, а затым вернемся да дзённай працы освеженными.
  
  
  Яе, усмiхнуѓся i кiѓнуѓ. Адна рэч, якая займаецца мне падабалася ѓ Тонi. Эга i бесклапотнае паводзiны было шчырым, але я ведаѓ, што за нядбайнасцю крыецца розум i хiтрасць адданага палiцэйскага.
  
  
  "Ты маеш рацыю", - сказаѓ я. "Мы нiчога не можам тут зрабiць, пакуль не будуць гатовыя фатаграфii".
  
  
  Мы пайшлi ѓ кафэ Mediterraneo i ѓ такую гульню на тэрасе. Цяпер, калi аблокi рассеялiся, станавiлася цяплей, але вецер усё яшчэ быѓ моцным. Па рэкамендацыi Тонi мы замовiлi смажаную рыбу. Асноѓны курс папярэднiчаѓ спагеццi i затым белым сырам. Наша лёгкае белае вiно было цудоѓным. Мы балбаталi пра былыя часы, i Тонi абверг паведамленнi смi мне дзяѓчыну, якую мы абодва ведалi. Мы моцна смяялiся, i на якое-то час цiск прайшла нядзелях ѓляглося, i яна змагла расслабiцца.
  
  
  Праз больш за гадзiну мы вярнулiся ѓ офiс Iнтэрпола. Фатаграфii былi выяѓленыя i павялiчаныя да 18х24. Тонi выняѓ ih вакол тэчкi i перадаѓ мне, не гледзячы на iх.
  
  
  "Яны добра папрацавалi", - сказаѓ я. "Паглядзi на гэта".
  
  
  Ён даследаваѓ першае фота. "Так, - сказаѓ ён, - гэта карцiна, выразна прыкметны. Не думаю, што я калi-небудзь бачыѓ што-небудзь падобнае , Нiк. Вельмi незвычайна.'
  
  
  "Я згодны, i гэта ѓдала для нас".
  
  
  'У прыватнасцi. Яе зраблю яшчэ раздрукоѓкi i выберу тыпу абутку ".
  
  
  Мы ѓвайшлi ѓ цёмны пакой, i лабарант адразу ж паабяцаѓ зрабiць яшчэ копii лепшых фатаграфiй. Затым Тонi узяѓ спiс абутковых крам у горадзе, а яе, зрабiѓ некалькi тэлефонных званкоѓ, каб праверыць вытворцаѓ абутку. Па ѓсёй Iталii ih было тузiн.
  
  
  Пакуль Тонi загадаѓ некалькiм мужчынам наведаць абутковыя крамы, яе вярнуѓся ѓ гатэль, каб закадаваць даклад для Хока. Мне прыйшлося пакласцi эга ѓ "паштовую скрыню", адкуль эга курьер забярэ i адправiць у Хок. AX не выкарыстаѓ тэлефон, нават з пераѓтваральнiкам прамовы, за выключэннем выпадкаѓ, калi патрабавалася перадаць тэрмiновае паведамленне. Яе напiсаѓ свой даклад i адправiѓся эга ѓ паштовую скрыню.
  
  
  Вярнуѓшыся ѓ свой пакой, яе выявiѓ, што Тонi просiць патэлефанаваць эму.
  
  
  "Мы знайшлi вытворцы", - сказаѓ ён. "Гэта вэб-кампанiя ѓ краiне, якая займаецца вырабляе такi дызайн. Цяпер мы складаем спiс рознiчных прадаѓцоѓ на аснове бухгалтарскiх кнiг вытворцы " .
  
  
  "Добра", - сказаѓ я. "Я прыйду да таго, як вы скончыце. Мае камплiменты за вашу эфектыѓнасць ".
  
  
  -
  
  
  Калi яе вярнуѓся да Тонi лiжа, да вечара ёй стала вядома, што абутковая фабрыка ѓ зале ѓ Мiлане i называецца "Новае iтальянскае грамадства". Прадстаѓнiк у Римэ атрымаѓ з заводаѓ толькi невялiкiя партыi абутку, прадаѓ ih толькi двух крамах у горадзе. Одзiна вакол гэтых крам збанкрутаваѓ каля года таму. У вынiку застаѓся адзiны магазiн на ѓскраiне горада .
  
  
  Па запыце мы высветлiлi, што ѓладальнiкам крамы быѓ нейкi Луiджы Фарнезе.
  
  
  "Цяпер мы эга знойдзем", - сказаѓ я. "Гэта значыць, калi наш мужчына купiѓ балетныя тэпцiкi ѓ Римэ".
  
  
  "Хутчэй за ѓсё", - адказаѓ Тонi. "Мы лiчым, што мы таксама пазналi ваш кавалак глiны, амiка. Наш хiмiк думае, што гэта Сiцылiя.
  
  
  "Хм", - сказаѓ я. "Мафiёзi".
  
  
  -
  
  
  У Тонi былi iншыя справы, таму яго паехаѓ у краму на таксi ѓ адзiночку. Ён знаходзiѓся на вузкай вулачцы ѓ адным вакол новых раёнаѓ Рыфму. Прадавалася абутак i iншыя вырабы па скiнаѓ. Фарнезе, невысокi тоѓсты мужчына з вузкiмi вусамi, вельмi дапамог.
  
  
  "Тры пакупнiка нядаѓна купiлi гэтую абутак на креповой падэшве", - сказаѓ ён. "Я запiсаѓ ih iмёны".
  
  
  Яе, паглядзеѓ на iмёны. Барзини. Аранчи. Паллотти. Мне нiчога не сказалi.
  
  
  Яе спытаѓ. - "Магу яе перапiсаць iмёны?"
  
  
  'Ну, вядома; для estestvenno.'
  
  
  Яе так i не зрабiѓ, падзякаваѓ прадаѓца i сышоѓ.
  
  
  
  
  На наступны дзень Тонi адвёѓ мяне ѓ палiцэйскае ѓпраѓленне, дзе яе павiнен быѓ быць эга памочнiкам, i эму вырашылi праглядзець аб'ёмныя файлы. Да поѓдня мы знайшлi тое, што хацелi. У Рока Барзини быѓ штрафны лiст. Спiс быѓ старым, i ѓ nen згадвалася толькi аб нязначным злачынстве. Праз гадзiну мы знайшлi эга асяроддзяѓ палiцэйскiх фатаграфiй. Гэта быѓ чалавек, якога яе падстрэлiѓ у Ватыкане .
  
  
  Тонi коратка параiѓся з архивистом.
  
  
  "Палiцыя не чула пра Барзини даволi доѓгi час, - сказаѓ ён, - i яны страцiлi эга па ѓвазе".
  
  
  "Хiба яны не ведаюць, дзе ён?"
  
  
  "Яны кажуць няма".
  
  
  "Ну, мы ведаем, што ён нядаѓна быѓ на Сiцылii".
  
  
  "Так, дарагi iншы, але ад гэтых ведаѓ нам мала карысцi. Сiцылiя - вялiкi востраѓ з негаваркi насельнiцтвам. Вы ѓбачыце, што будзе вельмi цяжка прымусiць каго-небудзь казаць аб Барзини або аб кiм-то яшчэ ". Яе пагадзiѓся з iм. Затым яе раптам падумаѓ пра Джине, дзяѓчыне, якая займаецца была звязана з мафiяй. "Магчыма, - сказаѓ я, - мы зможам даведацца што-небудзь аб нашым сябру з креповой падэшвай тут, у Римэ ".
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 6
  
  
  
  
  
  
  
  
  У той вечар я пайшоѓ наведаць Джыну. Яна ведала, што я прыйду, i прыгатавала смачную edu. Галоѓнае страва было scallopini ала Firenze, з расплаѓленым сырам мясе i шпiнаце. Спачатку былi спагеццi, затым цяляцiна i, нарэшце, сыр i квадратных падарунак. Чырвонае вiно было цудоѓным.
  
  
  "Няѓжо таксама ѓсё iтальянкi так добра рыхтуюць?" - спытаѓ яе, калi мы ѓ такую гульню на лаѓку.
  
  
  Джына абняла мяне за плечы. "Не ѓсе вакол iх, - сказала яна, - але большасць iтальянскiх жанчын". Яна падцягнула ногi пад сябе, i яе спаднiца слiзганула ѓверх па сцёгнах, агаляючы белыя ягадзiцы.
  
  
  "Яны робяць шмат рэчаѓ добра", - мякка сказаѓ я.
  
  
  Яна ѓсмiхнулася i лёгенька пацалавала мяне ѓ шыю. "Я думала, ты вернешся да мяне, Нiк", - прашаптала яна.
  
  
  "Баюся, гэта бiзнес", - вiнавата сказаѓ я. "Па крайняй меры, гэта галоѓная мэта сёння ѓвечары".
  
  
  Яна адхапiла руку. "Гэта не зусiм прыемна, цi не так?" - сказала яна, надуясь.
  
  
  Яе, усмiхнуѓся i прыцягнуѓ яе да сябе. "Гэта вельмi важна, але гэта не значыць, што я не хацеѓ бачыць цябе зноѓ".
  
  
  Яе павярнуѓ яе твар да сябе i пацалаваѓ у вусны. Яна абняла мяне за шыю. "Так ценымногие лепш", - прамармытала яна. Затым яна вырвалася на свабоду. "Якi ѓ вас бiзнэс тады?" спытала яна. - "Я думала, вы на дыпламатычнай службе".
  
  
  "У нейкiм сэнсе, - адказаѓ я. Джына, я не магу дакладна сказаць, чаму яе ѓ Римэ. Але, можа быць, ты зможаш мне дапамагчы, калi тое, што ты распавяла мне пра сябе , праѓда " .
  
  
  Яна пацалавала мяне ѓ мочку вуха. 'Што ты маеш на ѓвазе?'
  
  
  "Вы сказалi, што ведаеце людзей па апраметнай".
  
  
  Яна трохi адхiлiлася. - "Але ты не палiцыя".
  
  
  Яе вагаѓся. Тады яго вырашыѓ расказаць гэй, як мага больш. "Па нейкай прычыне я не магу вам растлумачыць, Джына, - сказаѓ я, - мяне цiкавiць, што адбылося ѓ бiблiятэцы Ватыкана некалькi дзён таму ".
  
  
  Яе цёмныя вочы сталi нават больш, чым звычайна.
  
  
  " Дьяволо ! Вас цiкавiць рабаванне ѓ Ватыкане?
  
  
  "Так", - адказаѓ я.
  
  
  'Ах. Я не ведаю. Ёсць пэѓныя вiды злачынстваѓ, аб якiх вы не зможаце атрымаць iнфармацыю. Гэта такое злачынства. Нiхто нам аб чым не ведае ".
  
  
  "Яе таксама не вось чакаю ад вас iнфармацыi аб злачынстве", - сказаѓ я. "Я проста спадзяваѓся, што ты раскажаш мне аб адным чалавеку".
  
  
  Яна пацiснула плячыма. 'Хто гэты чалавек?'
  
  
  "Эга клiчуць Барзини", - сказаѓ я. "Рока Барзини".
  
  
  Яна задумалася на iмгненне. Затым сказала: "Я не ведаю гэтага iмя".
  
  
  "Падумай добра, Джына", - сказаѓ я, цалуючы яе руку. "Гэта вельмi важна для мяне".
  
  
  Праз iмгненне яна сказала: "Не, Нiк, я не ведаю гэтага чалавека".
  
  
  Яе ѓздыхнуѓ.
  
  
  "У самой палiцыi няма нiякiх доказаѓ у гэтым дэла", - працягнула яна. "Было б лепш, калi б вы выкiнулi гэта справа вакол галавы".
  
  
  Яе неспакой бачыѓ у яе вачах. "Джына, - сказаѓ я, - не магу".
  
  
  Яна адкiнулася на канапе i задуменна прыкусiла нiжнюю губу. "Што ж, - павольна сказала яна, - калi я не змагу пераканаць цябе здацца, мы можам што-што зрабiць".
  
  
  'Так?'
  
  
  "Ёсць жанчына. Яе пазнаёмiѓся з ёй праз Ружу, маю сяброѓку па кафэ ".
  
  
  "Я памятаю Ружу", - сказаѓ я.
  
  
  "Гэтая жанчына валодае бардэлем на плошчы Монтечиторио. Яна ведае рымскiх злачынцаѓ лепш сваiх братоѓ. Можа, яна хоча з табой пагаварыць. За плату.'
  
  
  "Я заплачу", - сказаѓ я.
  
  
  "Табе давядзецца пайсцi туды аднаму. Яна не пускае жанчын у свой дом, акрамя дзяѓчат, якiя ѓ нах працуюць ".
  
  
  "Магу яе ѓбачыць яе сёння вечарам?"
  
  
  "Я пагляджу."
  
  
  Яна падышла да тэлефона, набрала нумар i загаварыла прыглушаным тонам. Праз некалькi хвiлiна яна павесiла трубку i села побач са мной на канапу.
  
  
  "Усё ѓ парадку", - сумна сказала яна. "Вы можаце пайсцi туды потым дзесяцi гадзiн.
  
  
  Яна гатовая пагаварыць з вамi. Яе не згадала iмя чалавека, якога вы шукаеце. Яна баiцца, што яе тэлефон часам праслухоѓваецца палiцыяй ".
  
  
  "Дзякуй, Джына", - сказаѓ я. Яе, паглядзеѓ на гадзiннiк. Было амаль дзесяць гадзiн. "Тады мне лепш сысцi", - сказаѓ я.
  
  
  "Ёсць яшчэ што-што".
  
  
  'Так?'
  
  
  "Каб ваш вiзiт выглядаѓ нармальным, знайдзiце адну вакол дзяѓчат, перш чым вы зможаце пагаварыць з мiсiс Вазары".
  
  
  Яе падняѓ указальным пальцам яе пануры падбародак. "Можа быць, мне ѓдасца гэтага пазбегнуць", - сказаѓ я.
  
  
  Яна выглядала сур'ёзнай. - "Не гуляйце ѓ гульнi з мiсiс Вазары, Нiк. Яе сказала гэй, што ты заплацiш за дзяѓчыну i што ты павiнен акупiць свае грошы ".
  
  
  'Яе пагляджу.' Было не па прыемных думак кiнуць Джыну i легчы ѓ ложак з прастытуткай. - "Не баяцца назаѓжды. Я маю на ѓвазе дзяѓчыну. Ружа запэѓнiла мяне, што мiсiс Вазары вельмi строгi ѓ дачыненнi да здароѓя ".
  
  
  Яго ѓстаѓ. "Калi з табой усё ѓ парадку, яе вярнуся сюды пасьля таго, як пагавару з ёй".
  
  
  Яна паглядзела на мяне са слязамi на вачах. "Мне б гэта вельмi спадабалася", - сказала яна.
  
  
  
  
  Яе ѓзяѓ таксi да плошчы Пьяцца Монтечиторио. Плошча знаходзiлася ѓ выродлiвай частцы горада, не для вячэрнiх прагулак. Дом быѓ вельмi старым, з абветраным фасадам. Усе вокны былi асветлены, хоць на першым плане паверсе жалюзi былi апушчаны, а болю над iмi зачыненыя, пакiнуѓшы толькi паласы жоѓтага святла .
  
  
  Калi яе панцыр па тратуары, яе ѓбачыѓ чалавека, якi стаяѓ на суседнiм ганку. Ён не глядзеѓ у мой бок, але эга прысутнасцi прымусiла мяне насцярожыцца. Мяне ѓпусцiла худзенькая маладая дзяѓчына. Яшчэ некалькi клiентаѓ перамясцiлiся ѓ вялiкую гасцiную, дзе i сустрэлi дзяѓчат; пакуль яе чакаѓ у холе перад вялiкiм залай, усе яны, здавалася, ведалi аб маёй прысутнасцi.
  
  
  Да мяне падышла стройная жанчына сярэднiх гадоѓ з чорнымi валасамi, строга зачэсаны назад. Яе спытаѓ. - "Мiсiс Вазары?"
  
  
  Яна далiкатна ѓсмiхнулася. "Няма, яе сваёй мiсiс Вазары. Вы хочаце дзяѓчыну?
  
  
  Яе ведаѓ, як адказаць. 'Так.'
  
  
  Калi мы ѓвайшлi ѓ гасцiную, некалькi жанчын паглядзелi ѓ наш бок. Да нас падышла маладая бландынка. На ёй былi кароткiя чорныя трусiкi, обнажавшие большую частку яе сцёгнаѓ i грудзi. Яе ацанiѓ яе прыкладна васемнаццаць; Яе адчуѓ яшчэ адно дотык нявiннасцi k ee сердцевидному твару. Яна спытала мяне па-iтальянску, калi яна можа заняць мяне . Яе прыйшоѓ да высновы, што яна такая ж добрая, цi такая ж дрэнная, як i iншыя. Ёй кiѓнуѓ.
  
  
  Яна ѓсмiхнулася i уласнiцкiмi схапiла мяне за руку. Сваёй мiсiс Вазары сышла, i дзяѓчына спытала, цi не хачу я ёй чаго-небудзь выпiць, перш чым мы пайшлi ѓ яе пакой. "Не, - сказаѓ я, - пойдзем адкрыта цяпер наверх".
  
  
  "Ах, ты з нецярпеннем чакаеш гэтага, так?" Яна павяла мяне ѓверх па лесвiцы ѓ пакой на першым плане паверсе.
  
  
  Як толькi за намi зачынiлiся дзверы, яна пачала распранаць мяне. - Вы ангелец, так? Марыя прыняла шмат ангельцаѓ ".
  
  
  Ёй дазволiѓ гэй якое-то час iсцi сваёй чаргой. Падобна на тое, эй, гэта падабалася. Яе не браѓ з сабою стрэльбы, рызыкоѓны крок, але я не хацеѓ прыцягваць непатрэбную ѓвагу ѓ гэтым месцы . Яе сел на край жалезнай ложка i зняѓ балетныя тэпцiкi i штаны, а Марыя спрытна зняла сваю тонкую вопратку. У нах было прыгожае маладое цела з тонкай талiяй i пругкай поѓнай грудзьмi. На левым сцягне ѓ нах быѓ сiняк, несумненна, пакiнуты гарачым клiентам.
  
  
  "Табе падабаецца Мэры?" спытала яна.
  
  
  Яе, стаѓ побач з ложкам i зняѓ астатнюю вопратку. "Так, Марыя, ты вельмi прыгожая". Яе, усмiхнуѓся i меѓ гэта на ѓвазе .
  
  
  Яна села на падлогу ѓ маiх нага, i стала гладзiць мяне па клубах. "Ты вельмi прыгожая", - сказала яна. Яе рука паднялася да маiх генiталii i занялася там. Яна нахiлiлася наперад i пацалавала мяне ѓ сцягно. Яе сел на край ложка, i яна падышла да маiх сцёгнах, каб прыцiснуцца яшчэ да аднаго.
  
  
  Калi яго ѓвайшоѓ у пакой, усё, аб чым думаѓ яе, была размова з мiсiс Вазары. Але па меры таго, як Марыя працавала са мной вельмi ѓмела, маё узбуджэнне расло, i да таго часу, калi яна расцягнулася на ложку i сунула падушкi сабе пад сцягна, яе быѓ гатовы.
  
  
  Яна добра ведала сваю прафесiю. Яна дакладна ведала, што i калi рабiць, каб давесцi мяне да выбухны кульмiнацыi. Калi ѓсё скончылася i мы ляжалi ѓ поце на скамечаны прасцiнах, яна здавалася шчаслiвай, што я быѓ фiзiчна задаволены. Iншага яна i не чакала. Што да мяне... ну, гэта было тое, за што я заплацiѓ.
  
  
  Яе спытаѓ яе аб мiсiс Вазары.
  
  
  'Ах. Вы той, хто гатэлi пагаварыць з мадам.
  
  
  'Так. Можаш адвесцi мяне да яе?
  
  
  'Iдзi са мной.'
  
  
  Яна прывяла мяне ѓ пачатку другой паверсе, i мы прайшлi па цёмным калiдоры ѓ заднюю пакой. Яна двойчы пастукала i, калi адкрылася сваёй, пайшла.
  
  
  - Вы хочаце пагаварыць з мiсiс? - спытала цёмнавалосая жанчына.
  
  
  Яе паглядзеѓ mimmo нах ѓ пакой. Ён быѓ мякка асветлены чырвоным i сiнiм святлом. У калiдор даносiѓся пах ладану .
  
  
  "Так, яна сказала, што хоча мяне бачыць", - адказаѓ я.
  
  
  "Увайдзiце", - сказала жанчына, адыходзячы ѓ бок.
  
  
  Яго ѓвайшоѓ у пакой, i пах шталь задушлiвым. Фiгура ѓ раскошным шоѓку адкiнулася на нiзкiм бахараѓ ѓ пакоi з тоѓстым дываном . Падышоѓшы лiжа яе, убачыѓ, што гэта незвычайна тоѓстая жанчына. Гэй, павiнна было быць не менш за семдзесят, але яна была моцна нафарбаваны, як папярэджанне ѓсiм ранняга гукавога фiльма. Ee гнуткае маршчынiсты твар было пакрыта касметыкай, вочы былi чорнымi, а павекi - цёмна-сiнiмi . Румяны былi размазаны па тоѓстым шчоках, а чырвоная памада дала адукацыю фальшывы рот. Усё гэта было прыкрыта аранжавым парыком. Яе тоѓстыя белыя рукi тырчалi вакол шаѓковага сукенкi, як два сморщенного камяка цеста, а далей скураныя пальцы былi ѓпрыгожаны як мiнiмум тузiнам кольцаѓ.
  
  
  "Гэта мiстэр Картэр?" павысiѓ голас яе стары.
  
  
  "Так, мэм", - адказаѓ я.
  
  
  Памочнiк падштурхнула крэсла да канапы i жэстам запрасiѓ мяне сесцi. "Прашу прабачэння за пахкiх рэчываѓ", - прашаптала яна. "У мадам дзiѓны пах цела, якi яна маскiруе ладанам".
  
  
  Яе, кiѓнуѓ i сел.
  
  
  "Перастань шаптацца i красцiся на дыбачках", - сказала мiсiс Вазары жанчыне. "Ты можаш пакiнуць нас на iмгненне ѓ спакоi".
  
  
  "Так, мэм." Яна павярнулася i выйшла праз пакоi. "Вы добра выглядаеце", - сказала мiсiс Вазары па-ангельску. "Вы не пярэчыце, калi яе здыму гэты парык? Вельмi гарачага ".
  
  
  "Вядома, няма", - адказаѓ я.
  
  
  Яна падцiснула зморшчаныя вусны i зняла аранжавы парык з галавы. Яна была амаль лысай, i тут i там тырчалi пучкi сiвых валасоѓ. У парыку яна была самай мудрагелiстай жанчынай, якую ёй калi-небудзь бачыѓ. Без парыка яна была карыкатурай на сумную старую. Як нi дзiѓна, яна мне спадабалася.
  
  
  "Добра", - сказала яна дрыготкiм ломкiм голасам старога. "Я так разумею, вы прыйшлi папрасiць iнфармацыю". Ад гэтай размовы ѓ нах перахапiла дыханне.
  
  
  "У самым дэла, мэм", - адказаѓ я.
  
  
  "Проста клiч мяне Нэлi".
  
  
  "Нэлi?" - спытаѓ яе з недаверам.
  
  
  "Мой бацька быѓ ангельскай мараком. Нягледзячы на пратэсты маёй iтальянскай мацi, ён сцвярджаѓ у тым, каб даць мне iмя Нэлi ".
  
  
  Яна сморщила тонкiя нафарбаваныя вусны ѓ гратэскавай ѓсмешцы. "Вы б давяраюць, што я была вельмi прывабнай жанчынай?"
  
  
  'Вядома.' Яе спадзяваѓся, што мой голас гучыць прыязнага.
  
  
  "Калi мне было семнаццаць, мяне зрабiлi прапанову, ад венецыянскай шляхты", - прохрипела яна. 'Яе адмовiлася. Разумееце, яе гатэля большага, чым спа-шлюб.
  
  
  Яе маѓчаѓ, бо не ведаѓ, што сказаць.
  
  
  "Калi яе аснове гэты дом, яе прымала некаторых вакол самых выбiтных людзей Еѓропы, мiстэр Картэр. Мае дзяѓчынкi ведалi дзяржаѓных дзеячаѓ i высокапастаѓленых чыноѓнiкаѓ. Iмя нейкага мiнiстра было вядома па ѓсёй Iталii . Ён нiколi не спаѓ з дзяѓчатамi. Ён глядзеѓ, як яны распранаюцца, а затым папрасiѓ ih ѓстаць перад iм аголенымi, пакуль ён гуляѓ сам з сабой. Нiколi не ведаеш, якiя жадання ёсць у кожнага чалавека ".
  
  
  Яна ѓжо задыхалася ад гэтай размовы. "Пазней, - казала яна, - сюды частцы прыходзiлi прадстаѓнiкi злачыннага свету. Мафiёзi i iншыя. Яе ведаѓ ih ѓсiх, мiстэр Картэр. Мне шмат чаго расказвалi, але я нiколi не прадаваѓ iнфармацыю аб людзях, якiя мне падабалiся " .
  
  
  Смурод у пакоi вiсела ѓ мяне да ноздраѓ. Маршчынiстая маска працягвалася. "Вы прыйшлi спытаць пра мужчыну".
  
  
  'Так.'
  
  
  'Эга iмя?'
  
  
  "Рока Барзини".
  
  
  Вочы па маршчынiстай скуры доѓга глядзелi mimmo мяне, а затым вярнулiся да майго твару. " Я эга ведаю . Якая iнфармацыя задзейнiчана? '
  
  
  "Цi можаце вы сказаць мне, дзе эга знайсцi?"
  
  
  "Можа быць", - адказаѓ хрыплы голас. "Калi iнфармацыя каштуе шмат грошай для вас".
  
  
  "У мяне ёсць грошы", - сказаѓ я.
  
  
  "Дваццаць тысяч лiр?"
  
  
  Яе вагаѓся. Гэта былi вялiкiя грошы, але ѓ мяне была думка, што з Нэлi Вазары гандлявацца нельга.
  
  
  'Добра.'
  
  
  "У цябе ёсць гэта з сабой?"
  
  
  Яе палез у хвiлiну, дастаѓ пачак лiр, адлiчыѓ дваццаць тысяч, i перадаѓ грошы Нэлi. Яна ѓзяла эга i зноѓ пералiчыла сваiмi нязграбнымi старымi пальцамi. Калi яна скончыла, яна паднесла да вачэй банкноту i вывучыла гравiроѓку i тэкстуру паперы.
  
  
  Яе спытаѓ. - "Задаволеная?"
  
  
  "Нельга быць занадта асцярожным ѓ маёй працы, - адказала яна, - нават маючы справу з амерыканцамi. Але з вашымi грашыма ѓсё ѓ парадку, так што я распавяду вам усё, што ведаю пра гэта паразите Рока Барзини.
  
  
  Яна дамаглася грошы на разьбяны усходнi крэсла побач з канапай, мяккая плоць яе пляча кiвалася ѓзад i наперад.
  
  
  "Барзини прыходзiѓ сюды час ад часу. Ён быѓ маленькiм зладзюжкай, якi дрэнна звяртаѓся з маiмi дзяѓчынкамi. Ён сядзеѓ у турме. Звычайна ён жыве i працуе ѓ Римэ, але часам знiкае на некалькi гадоѓ. Некаторы час ён правёѓ у Неапалi, дзе захапiѓся прастытуцыяй i наркотыкамi. А нядаѓна ён вярнуѓся ѓ Рым з чалавекам, iмя якога вы, магчыма, ведаеце, - Джаванi Фарэлi ".
  
  
  "Я не веру ѓ гэта", - сказаѓ я. Але ѓспомнiѓ яе iмя, вакол аповяду Джыны.
  
  
  "Кожны палiцэйскi ѓ Римэ ведае гэта iмя, мiстэр Картэр. Ён багаты чалавек, у яго некалькi законных дэль. Самая прыбытковая - гэта паспяховая дэвелаперская i будаѓнiчая кампанiя Makelaardij Farelli . Але за гэтым рэспектабельным фасадам сiньёр Фарэлi з'яѓляецца лiдэрам злачыннага свету, гандляром наркотыкамi i iншым незаконным бiзнесам. Ён звязаны з мафiёзi, мiстэр Картэр, i эга iмя звязана з крадзяжом твораѓ мастацтва, якая займаецца адбылася ѓ Венецыi каля года таму.
  
  
  "Цiкава", - прамармытаѓ я.
  
  
  "Калi Рока Барзини вярнуѓся ѓ Рым, ён быѓ целаахоѓнiкам Фарэлi".
  
  
  'Верны. I што Фарэлi жыве ѓ Римэ?
  
  
  "У сiньёра Фарэлi шмат рэзiдэнцый", - прохрипела яна. "У яго ёсць жыллё ѓ горадзе, але ён амаль нiколi не бывае. У яго ёсць вiла на поѓнач ад Рыфмы i нумар-люкс у гатэлi на Капры, якiм ён валодае . У гэты час года ён амаль заѓсёды на Капры.
  
  
  Яна ѓзяла флакон i распылiла духмяны пах у пакоi. Вадкасць рабiла ee валасы вiльготнымi i блiскучымi ѓ мяккiм святле. Яна нюхала салодкi водар, узнiмаючы ноздры, затым люта закашлялась.
  
  
  Яе спытаѓ. - "Ты ѓ парадку?"
  
  
  "Так, так", - сказала яна. "Добра, малады чалавек".
  
  
  "Вы верыце, што Барзини i Фарэлi могуць быць у гэтым гатэлi на Капры?"
  
  
  "Хутчэй за ѓсё, мiстэр Картэр. Гатэль называецца "Цэзар Аѓгуст" i размешчаны ѓ цэнтры выспы ".
  
  
  "Вы мне вельмi дапамаглi."
  
  
  "Я заѓсёды цаню чалавека за грошы". Яе накрашенный бледнае рот крыва ѓсмiхнуѓся.
  
  
  Яе ѓстаѓ, каб сысцi.
  
  
  "Вы павiнны заплацiць пятнаццаць тысяч лiр за дзяѓчыну", - прохрипела мiсiс Вазары. "Вы можаце заплацiць ѓнiзе. I калi ласка, вярнiцеся яшчэ раз, мiстэр Картэр.
  
  
  "Дзякуй", - сказаѓ я.
  
  
  У калiдоры яе глыбока ѓдыхнуѓ. Унiзе яе аплацiѓ цёмны колер жанчыне за нядоѓгi знаходжанне з Марыяй i сышоѓ. На вулiцы свежае паветра яшчэ нiколi не пахвiну так добра.
  
  
  Яна сказала мне, што я магу знайсцi таксi на бульвары, трохi далей, таму я пайшоѓ у тым жа кiрунку. Гэта быѓ гарачы вечар, прыемны вечар. Але на паѓдарогi праз наступны квартал яе пачуѓ shaggy. Яе, павярнуѓся i ѓбачыѓ хутка надыходзячых двух мужчын .
  
  
  У мяне не было прычын меркаваць, што мне пагражае якая-небудзь небяспека, але калi яны наблiзiлiся, яе прыцiснуѓся да стогнамi дома. Яны прытармазiлi. Одзiна вакол iх прайшоѓ mimmo мяне, другi - побач. Затым мужчына, якi прайшоѓ mimmo, павярнуѓся i адрэзаѓ мяне . Мне здалося, што я пазнаѓ твар, якое бачыѓ у дом Нэлi Вазары.
  
  
  "Ферт мар!" - сказаѓ ён, значна спыняючы мяне.
  
  
  У мяне не было выбару. "Я спытаѓ. - "Што здарылася?" . "Хофретта!"
  
  
  Яе спяшаѓся.
  
  
  "Аб чым вы гаварылi з мiсiс Вазары?" - спытаѓ па-ангельску iншы, менш мускулiсты мужчына.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на квадратнае, рябое твар гэтага чалавека, i раптам адчуѓ сябе голым без люгера i туфляѓ на шпiльках.
  
  
  "Яна мой стары iншага".
  
  
  Буйны мужчына зароѓ. Вы нiколi там не былi, сiньёр.
  
  
  Яе штурхнуѓ яго. - 'Падзвiння!'
  
  
  "Не, пакуль ты не скажаш тое, аб чым гаворыш з Мадам", - сказаѓ ён.
  
  
  "Я ѓжо сказаѓ гэта. Гэта было аднаѓленне старой дружбы ". Яе гатэль прайсцi mimmo iх.
  
  
  Мускулiсты мужчына ѓдарыѓ мяне кулаком у галоѓ. Яе ѓпаѓ на яго таварыша, якi дазволiѓ свайму кулаку увайсцi мне ѓ жыццi. Спалучэнне двух удараѓ на iмгненне высекла мяне . Яе моцна стукнуѓся аб дом, i ахнуѓ, як рыба . Яе, убачыѓ, што яшчэ адзiн кулак наблiжаецца да мяне, i паспрабаваѓ ухiлiцца ад яго, але атрымаѓ хуткi ѓдар па шчацэ. Праз некалькi iмгненняѓ мяне схапiлi ззаду. Твар са слядамi воспы рухалася перада мной.
  
  
  "Раскажы нам пра гэта размове", - адрэзаѓ ён.
  
  
  'Iдзi да д'ябла.' - прастагнаѓ я.
  
  
  Кулак ѓдарыѓ мяне ѓ грудзi. Перш чым яго змог акрыяць ад удару, яе пачатку другой атрымаѓ удар у твар. Яе, адчуѓ, як мой гол нахiляецца ѓ бок. Гэтыя гангстары ведалi сваю справу. Верагодна, яны нават не мелi нiякага дачынення да тых мужчынам, якiх ёй бы хацелася, але ѓ дадзены момант гэта мала што змянiла.
  
  
  "Спынiць", - зароѓ ён. Яе ѓбачыѓ выблiск ляза, а затым штылет, зацiснуты ѓ мяне пад носам.
  
  
  "Скажы гэта, цi ёй цябе парэжу!"
  
  
  Яе зноѓ мог дыхаць. "Добра", - сказаѓ я. "Я скажу гэта". Нож не знiкаѓ, але заставаѓся нерухомым.
  
  
  Цяпер яе аднавiѓ свае сiлы. Вузкае лязо нажа знаходзiлася ѓсяго ѓ трох цалях ад майго левага вока. Яе павiнен быѓ вельмi добра ведаць, што раблю.
  
  
  "Мы казалi пра сл пошты бизнесявляется", - сказаѓ я, усё яшчэ цяжка дыхаючы. Яе перамясцiѓ правую нагу так, каб яна апынулася памiж эга растапыранымi ступнямi . "Кампанii мiсiс Вазары?" - падазрона спытаѓ ён. 'Чаму?'
  
  
  Iншы мужчына трымаѓ мяне за рукi ледзь менш моцнага.
  
  
  "Так", - сказаѓ я, рыхтуючыся да дзеяння. "Цi бачыце, яе ѓ гатэль, каб спытаць яе, каб адкрыць дом у Мiлане".
  
  
  'Якiя? Мiсiс Вазары нiколi б не ... "
  
  
  Яе подтащил масiѓнага мужчыну наперад на адзiн крок i моцна ѓдарыѓ правым каленам у машонку. Эга твар скрывiѓся. Ён уронилил штылет на вулiцу. Калi яе апусцiѓ нагу ёй наступiѓ правай нагой на ѓздым каржакаватага мужчыны . Ён закрычаѓ, i эга ѓлада аслабла. Iso усiх сiл ударыѓ яе левым локцем у эга грудную клетку. Яе пачуѓ трэск. Ён закрычаѓ, упаѓ на бок i ѓрэзаѓся ѓ сцяну ззаду нас.
  
  
  Iншы ѓдарыѓ мяне. Яе заблакаваѓ ѓдар левай рукой i адказаѓ на ѓдар правай. Калi ён упаѓ на зямлю, ён пацягнуѓся за стилетом, але той саслiзнуѓ у цемру. Затым яе адчуѓ зруйнавальны ѓдар па спiне. Здаравяка прыцiснуѓся да стагнаць, i зноѓ напаѓ на мяне. Эга кулак ѓдарыѓ мяне па патылiцы, i ён упаѓ на каленi. Яе ѓпаѓ на бок. Цвёрды чаравiк ударыѓ мяне па твары. Яе ѓдарыѓ яго тыльным бокам далонi, i ён адляцеѓ.
  
  
  Калi мяне зноѓ ѓдарылi нагой у бок, яе гучна застагнаѓ. Яе пацягнуѓся чаравiком i прамахнуѓся. Мускулiсты мужчына зноѓ устаѓ .
  
  
  "Basta cosi!" сказаѓ ён. "Si sbrighi! Ён вырашыѓ сысцi.
  
  
  Эга таварыш паспяшаѓся за iм, i яны знiклi за вуглом. Яе з цяжкасцю sel. Яе, адчуваѓ сябе так, як быццам мяне прапусцiлi праз гiганцкую мясарубку. У мяне была такая моцная боль у целе, што немагчыма было каму, якiя былi пашкоджаныя ѓчасткi. Яе паднёс руку да твару. Гэта было крывавае месiва.
  
  
  Яе на некалькi хвiлiна прыхiнуѓся да дома, спадзеючыся, што боль ацiхне. Яе, быѓ занадта аптымiстычным. Яе спатыкаѓся па цёмнай вулiцы некалькi сотняѓ ярдаѓ, i, нарэшце, дабраѓся да бульвара. Як i сказала яна , неѓзабаве з'явiлася таксi. Яе паклiкаѓ эга i заходу ѓнутр.
  
  
  "Што дьяволо !?" усклiкнуѓ кiроѓца, убачыѓшы маё твар.
  
  
  Даѓ эму адрас Джыны Рамана. Ён паехаѓ хутка, каб як мага хутчэй выцягнуць мяне вакол свайго таксi. Яе, падняѓся па лесвiцы i ляпнуѓ Джине у дзверы. Калi яна адкрыла яго, яе вочы пашырылiся ад шоку.
  
  
  "Dia mio!" усклiкнула яна.
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 7
  
  
  
  
  
  
  
  
  Мае перадплечча былi цяжкiмi, а ѓ роце перасохла. Яе спрабаваѓ прыйсцi ѓ сябе. Усё, што я мог успомнiць потым сустрэчы з Джынай, гэта тое, што мне ѓдалося датэлефанавацца да Хоука па тэлефоне з пераѓтваральнiкам голасу, каб паведамiць эму пра гэта . Ён сказаѓ, што ператэлефануе ранiцай. Яе паварушыѓ адной нагой. Яе адчуваѓ пад прасцiнай iншую плоць . Яе правёѓ рукой па мяккаму ѓздуцце жыцця, да цёплага месца, дзе датыкалiся сцёгнамi. Джына павярнулася да мяне. Яе левая грудзi дакранулася да майго боку, i я адчуѓ, як сасок слiзгануѓ mimmo мяне. Яе, прасунуѓ руку пад прасцiну i дакрануѓся да яе мяккай, цёплай шкуры . Спрабуючы не звяртаць увагi на боль, яе, павярнуѓся на бок , сцiскаючы цвёрдую круглую ягадзiцу.
  
  
  "Мм", - сказала яна, усё яшчэ зачыняючы вочы.
  
  
  Яна прыцiснулася да майго цела i абняла мяне за талiю. Затым яна выпусцiла яшчэ адзiн гук, i яе вочы адкрылiся, мiргаючы.
  
  
  'Нiк? Вы ѓпэѓненыя, што адчуваеце сябе лепш?
  
  
  Яе падцягнуѓ яе сцягна да мяне, i яна перакiнула руку мне праз плячо. Яе грудзi прыцiснулася да маёй аголенай грудзi.
  
  
  "Нiчога асаблiвага", - прамармытаѓ я. "Але я лiчу, што ѓ блiжэйшы час сiтуацыя палепшыцца".
  
  
  Яна прыадчынiла поѓныя вусны. Вылупившийся мову быѓ цёплым i салодкiм. Яе сцягна мякка падскоквалi да мяне. Пацалунак прымусiѓ нас ахнуць. Джына перакiнула правае сцягно мне на сцягно, i мае балюча ѓ целе былi забытыя ѓ парыве, якая ахапiла нас, калi яе, павярнуѓся i падняѓ ee цела, каб прыняць мой штуршок. Яна прыйшла да мяне ахвотна, i ѓ той жа час мы дасягнулi кульмiнацыi.
  
  
  Затым яе жым лежачы на спiну, каб адпачыць. Джына, якая ляжыць побач са мной, глядзела ѓ столь. Нарэшце, яе падняѓ руку i асцярожна дакрануѓся да ран над левым вокам i на правай шчацэ. Яны былi сухiмi, але ѓ мяне хварэла ѓся бок асобы . Якiм-то цудам мае зубы, здавалася, засталiся на месцы. Яе сцягнуѓ прасцiну i ѓбачыѓ на сваiм торсе некалькi сiнякоѓ.
  
  
  "Яны добра са мной абыходзiлiся, - сказаѓ я, - але я сумняваюся, што яны змогуць рухацца так плаѓна сёння ранiцай".
  
  
  "Бедны хлопчык", - цiха муркала Джына. Яна прыкладае руку мне на сцягно.
  
  
  "Спадзяюся, яны не турбавалi Нэлi Вазары", - сказаѓ я.
  
  
  "Яны гэтага не зробяць, Нiк. У нах шмат уплывовых сяброѓ ".
  
  
  "Мне здалося, што гэта сiцылiйцаѓ", - сказаѓ я. 'Нягледзячы на тое, што прамой сувязi няма, да цяперашняга часу Барзини або Фарэлi чулi гэта "
  
  
  .
  
  
  "Нiк", - сказала Джына, паварочваючыся да мяне тварам. "Вы збiраецеся на Капры?"
  
  
  Яе спытаѓ. - "Чаму вы хочаце гэта ведаць?"
  
  
  "Калi вы ѓчора ѓвечары распавялi мне ѓсё аб сваiм удзеле ѓ крадзяжы, магчыма, вы не ведалi пра гэта, але вымусiлi мяне дапамагчы вам", - адказала яна. "I яе магу вам дапамагчы. З такiм жа поспехам ты можаш цалкам давяраць мне цяпер, калi ты мне давяраѓ даѓно. Яе ведаю гэтага Фарэлi. Вы Памятаеце , яе, казала вам, што я была эга палюбоѓнiцай. Яе ведаю эга ѓсё, эга, iд, эга звычкi. Яе магу быць вам карыснай ".
  
  
  Яе спытаѓ. - "Як доѓга вы ... з Фарэлi?"
  
  
  Яна пазбягала майго погляду. 'Некалькi месяцаѓ. Ён купiѓ мне шмат рэчаѓ, але эга жорсткасць была для мяне невыноснай ".
  
  
  "Як я магу быць упэѓнены, што ты цяпер дапаможаш мне супраць яго?" Яе, адчуваѓ сябе далей.
  
  
  Яна звузiла вочы. "Я ненавiджу Фарэлi, Нiк. Клянуся, ты можаш мне давяраць.
  
  
  Яе, падумаѓ i вырашыѓ паспрабаваць. "Добра, - сказаѓ я, - я завязу цябе на Капры. З намi едзе мой iншы па Iнтэрпола " .
  
  
  "Прывезцi палiцэйскага?"
  
  
  'Так.' Яна спынiлася. - "Фарэлi абрабаваѓ Ватыкан, Нiк?"
  
  
  "Ёсць добры шанец на гэта".
  
  
  "Але чаму ваш урад павiнна аб гэтым клапацiцца?" Яе задуменна паглядзеѓ на нах. "Падчас рабавання было выкрадзена што - тое, што належыць майму ѓраду. Вам не трэба больш ведаць Джына. Больш не пытай мяне ".
  
  
  
  
  "Добра, Нiк".
  
  
  Тэлефон зазванiѓ. Джына ѓстала, прайшла ѓ iншы нiткай пакоя i ѓзяла трубку. Ee аголенае цела ѓсё яшчэ выглядала прывабна. Праз iмгненне яна павярнулася . 'Гэта вам.'
  
  
  Гэта павiнен быѓ быць Хок. Гэта быѓ ён.
  
  
  "Хто, кравец вазьмi, гэта быѓ?" ён роѓ праз шмат мiль акiяна.
  
  
  Яе, усмiхнуѓся, нягледзячы на жорсткае хваравiтае твар. "Ах, адна дзяѓчынка", - нявiнна адказаѓ я.
  
  
  "Так, кравец вазьмi, дзяѓчынка!"
  
  
  "Усё ѓ парадку, - сказаѓ я. "I яе толькi што ѓнёс яе у разлiковую ведамасць".
  
  
  "У якiм аб'ёме?" Голас здаваѓся кiслым.
  
  
  "Ведаеш, яго нiколi не буду браць з цябе грошы за гэта" , - сказаѓ я. "Я наняѓ Джыну на часовай аснове. Яна далучаецца мяне да крынiцы, ён важнай iнфармацыi, якую я з вамi абмяркоѓваѓ.
  
  
  "Пакуль вы ведаеце, што робiце!" Ён зрабiѓ паѓзу, каб знайсцi свой сарказм. - "Спадзяюся, ты добра правёѓ ноч, Нiк".
  
  
  Эга намеры былi ясныя, але яе заставаѓся абыякавым. "О, так, сэр. Яе, адчуваю сябе ценымногие лепш.'
  
  
  "Слухай, ты ѓ парадку? Мiнулай ноччу ты прагучаѓ крыху пабiтым.
  
  
  "Я ѓ парадку", - адказаѓ я.
  
  
  "Мы прагледзелi файлы Юды, - працягнуѓ ён, - i ѓ нас ёсць навiны для вас. Iмя Фарэлi з'явiлася ѓ дасье Юды некалькi гадоѓ таму. Ён скраѓ некаторыя дзяржаѓныя дакументы, у Англii. Фарэлi - вялiкi хлопчык. Ён альбо мафiёзi, альбо цесна з iмi звязаны " .
  
  
  'Так. Тыпу таго хлопца, якi можа даць працоѓную сiлу i тэхнiку для серыi рабаванняѓ, прыдуманых Юдай ".
  
  
  "Вотум да чаго яе прыйшоѓ, Нiк. Я думаю , што вам лепш ехаць на Капры.
  
  
  "Я вылечу ѓ Неапаль пазней".
  
  
  'Добра. Трымай мяне ѓ курсе. Гэта справа можа мець вялiкiя памеры, чым мы думаем ".
  
  
  'Дакладна.'
  
  
  "Пастарайся паспаць ноччу".
  
  
  Яе ѓсмiхнуѓся. Яе, ведаѓ, што Хоук таксама усмiхаецца сваiм худым тварам. "Так, вядома, - сказаѓ я.
  
  
  -
  
  
  Пазней гэтай ранiцай я пайшоѓ у офiс Iнтэрпола i праiнфармаваѓ Тонi Бэнедэта аб апошнiх падзеях. У яго было вялiкае дасье на Фарэлi. Была спасылка на "мiстэра Дж.". Дата была пазней, чым ѓказанне AX.
  
  
  "Юда i Фарэлi, здаецца, сталi добрымi сябрамi, - сказаѓ Тонi.
  
  
  Ёй адказаѓ. - "Што тычыцца Фарэлi, я не ведаю". "Але нiхто яшчэ не Юду. Ён падтрымлiвае толькi бязлiтасныя дзелавыя кантакты ". Паглядзеѓ тэчку з файламi. "Юда не зусiм чалавек, разумееце, у маладосцi ён страцiѓ руку ѓ вынiку няшчаснага выпадку, i ѓ яго штучныя рукi, якiя выглядаюць, як плоць i кроѓ, але знаходзяцца пад" скурай "з цвёрдай сталi. Гэтыя рукi сiмвалiзуюць чалавека. Аднойчы ён ледзь не забiѓ мяне iмi.
  
  
  "Мы будзем малiцца, каб у яго не было iншага шанец", - сказаѓ Тонi.
  
  
  "Вы гатовыя паехаць на Капры?"
  
  
  'Так . - У колькi ляцiць наш самалёт?
  
  
  'У чатыры гадзiны. Праз гадзiну мы будзем у Неапалi, а ѓвечары - на востраве ".
  
  
  
  
  Яшчэ час заставалася светлым, пакуль мы на фунiкулёры даехалi да горада Капры ѓ залiтым кветкамi, беласнежным востравам. Востраѓ быѓ настолькi маленькiм, што кобальтава-сiняе мора было вiдаць практычна праз любой кропкi горада. Вузкiя звiлiстыя брукаваныя вулачкi мелi незлiчоныя лесвiцы, якiя вядуць уверх i ѓнiз на iншыя ѓзроѓнi. Турысты запоѓнiлi невялiкую плошчу ѓ цэнтры i сядзелi, папiваючы чинзано на заходзе. У двух кварталах ад плошчы стаяѓ гатэль "Цэзар Аѓгуст" - вялiкае прыгожае будынак з бугенвиллией над уваходам.
  
  
  "Голас i ѓсё", - сказала Джына, калi мы стаялi перад iм. "Люкс, у якiм жыве Фарэлi, у зале на трэцiм паверсе. Адсюль вiдаць балкон. Калi Фарэлi там, у яго два целаахоѓнiка, але вы можаце ѓбачыць толькi аднаго вакол iх. Другога ён хавае, калi ѓ госцi прыходзяць незнаёмцы . У маленькай пакоi побач з гасцiнай варта металiчны крэсла, якi заѓсёды замыкаецца. У гэтым можа быць што-тое важнае ". Затым яна спытала: "Што вы збiраецеся рабiць, калi прыедзе Фарэлi?"
  
  
  "Трымаць нашых людзей у сакрэце як мага даѓжэй", - адказаѓ я. "Мы можам даведацца аб зямлi або дамах на востраве. Вядома, яе, спадзяюся, што эга там няма, таму што ѓ нас недастаткова доказаѓ супраць яго, каб арыштаваць яго. Юда - той чалавек, якi мне патрэбны. Спадзяюся, у яго ёсць тое, што я шукаю ". Потым: "Ты не можаш падняцца наверх".
  
  
  "Чаму бы i няма, Нiк? Яе магу пачакаць у калiдоры, пакуль вы спытаеце.
  
  
  "Не, гэта занадта небяспечна. Вы iдзiце ѓ кафэ на плошчы, каб выпiць ".
  
  
  "Добра", - расчаравана сказала Джына.
  
  
  "Калi вы не атрымаеце ад нас вестак на працягу гадзiны, знiмiце нумар у гатэлi Paradiso".
  
  
  'Яе зраблю гэта.' - Яна пацiснула плячыма i пайшла да плошчы.
  
  
  Тонi усмiхнуѓся i пакiваѓ галавой. "Добры iнфарматар, амiка ", - падмiргнуѓ ён мне.
  
  
  "Вы б бачылi Нэлi Вазары", - сказаѓ я.
  
  
  Сутыкнуѓшыся з сiтуацыяй, падобнай яму, у якой апынулiся мы з Тонi, мы павiнны былi гуляць на навобмацак . Гэта падобна на гульню ѓ шахматы, таму што потым першых двух цi трох хадавой прырост з'яѓляецца шмат магчымасцяѓ. Такiм чынам, мы пайшлi ѓ апартаменты з вельмi папярэднiмi iдэямi. Мы пастукалi, спадзеючыся, што адказу не будзе . Але дзверы адчынiлiся, i мы ѓбачылi, якая стаiць дзяѓчыну . У нах былi плацiнавыя светлыя валасы i ружовая памада на пухлых вуснах. Хатняе палiто з кветкавым малюнкам, вольнага застегнутое на станы з выклiкам, не хавала яе раскошныя формы. Было вiдавочна, што пад палiто яна была аголена. Яе доѓгiя пышныя сцягна i пышная грудзi панадлiва выглядвалi з-за вугла з кожным яе цяжкiм крокам. I мяркуючы па хрыплага бормотанию i хiсткiм крокам, было гэтак жа ясна, што эй не патрэбен напой, якi яна трымала ѓ руцэ. "Мiстэр Фарэлi тут?" - спытаѓ Тонi.
  
  
  "Не, - сказала яна па-ангельску са скандынаѓскiм акцэнтам, - мiстэра Фарэлi тут няма". Яна прытулiлася да дзень, i зморшчыны хатняга халата рассунулiся яшчэ больш.
  
  
  "Прабачце, - сказаѓ я, iмкнучыся не глядзець на яе сакавiтае цела, - мы прайшлi доѓгi шлях, каб убачыць яго. З хема яшчэ мы можам пагаварыць?
  
  
  "Вы можаце пагаварыць са мной, бос", - сказала яна, хiхiкаючы. "Яе тут, як заѓсёды, зусiм адна". Яна прыкладае руку на дзвярны вушак, як быццам вырашыла цалкам разарваць сукенка. Тонi паглядзеѓ на мяне i злёгку ѓсмiхнуѓся. "Мы з радасцю прымаем ваша запрашэнне, сiньёра".
  
  
  Яна паклiкала нас i зачынiла за сабой дзверы. Пакой была шчодра абстаѓленая, але чысцiня вiдавочна не была моцным бокам дзяѓчыны. Паѓсюль былi пустыя бутэлькi, перапоѓненыя попельнiцы i амаль пустыя шклянкi, а тоѓсты дыван быѓ абсыпаны газетамi i iлюстраванымi часопiсамi.
  
  
  Нядбайным жэстам дзяѓчына жэстам запрасiла нас сесцi. 'Хочаце што-небудзь выпiць?' яна п'яна хiхiкнула. Яе, пакiваѓ галавой, i яе вусны расчаравана скрывiлiся . "Не пашанцавала", - сказала яна.
  
  
  Спатыкаючыся, бландынка падышла да лаѓцы насупраць двух крэслаѓ, на якiх сядзелi мы з Тонi. З гучным i пакутлiвым уздыхам яна ѓпала на канапу, i свабодны вузел рамяня развязаѓся, не пакiнуѓшы амаль нiчога, каб можна было здагадвацца пра яе сталым целе. Несумненна, мы былi тварам да твару з палюбоѓнiцай Фарэлi. 'Чаго ты хочаш?' спытала яна. "Ты можаш мне сказаць. Джаванi трымае мяне ѓ курсе ѓсяго ". Ee словы ѓсё яшчэ гучалi вымучанай, але яна была не так п'яная, як я першапачаткова думаѓ.
  
  
  Калi Тонi патлумачыѓ, што мы хочам купiць вiлы на востраве, яе, павярнуѓся i зазiрнуѓ у маленькую суседнюю пакой, аб якой казала Джына. З таго месца, дзе яе сядзеѓ, яе мог бачыць металiчны крэсла з тэлефонам у куце.
  
  
  "Капры прадаецца вельмi мала вiл, - сказала бландынка, якая займаецца толькi прадставiлася Гертам, - i калi хто-небудзь што-то прадае, то гэта па вельмi высокай цане. Джэнтльмены iншы дарагiя жырыноѓскi рэчы? Апошняе слова было зададзена, з намёкам..
  
  
  "У самым дэла", - сказаѓ Тонi, усмiхнуѓшыся гэй. Яе прачысцiѓ горла. - "Герта, яе бачу тэлефон у iншым пакоi. Цi можа мой яшчэ патэлефанаваць у нашу гасцiнiцу? '
  
  
  Тонi нахмурыѓся.
  
  
  "Вядома", - сказала яна хрыплым голасам. "Я ѓключу цябе сьвяты". Яна паднялася з канапы, i халат на iмгненне саслiзнуѓ з яе сцёгнаѓ, агалiѓшы ee светлы трохкутнiк.
  
  
  Калi яна ѓвайшла ѓ iншы пакой, каб уключыць святым, Тонi прыпадняѓ брыво. I калi ён прайшоѓ mimmo nah, каб перайсцi ѓ iншы пакой, яна ѓзяла эга за руку.
  
  
  Яе, убачыѓ, што ён абняѓ яе аголеную правую грудзi. Яна памахала ѓзад i наперад i ѓсмiхнулася. Тонi увайшоѓ у пакой i зачынiѓ дзверы. Герта падышла да майго крэсла i ѓстала побач, паклаѓшы руку мне на плячо: "Ты прыгожы мужчына", - сказала яна.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на нах. "Дзякуй", - сказаѓ я. - Скажыце, Герта, у мiстэра Фарэлi з'явiлiся ѓ апошнi час новыя сябры па бiзнесе? Яе чуѓ, у яго з'явiѓся новы партнёр ". Яна вярнулася да канапы з напоем у руцэ. " У Джаванi заѓсёды з'яѓляюцца новыя асобы", - павольна сказала яна. - Але цi павiнны мы казаць толькi аб Джаванi? Бо вы i ваш яшчэ жывяце не толькi сыч бiзнесу, цi не так?
  
  
  "Вы, вядома, вельмi гасцiнныя", - спынiѓ яе сл. Яе, спадзяваѓся, што Тонi заняты ператрусамi таго крэсла.
  
  
  - Ведаеш, такiх, як яе. Заѓсёды было так. У мяне ёсць тое, што яны хочуць. Яе цябе шокирую?
  
  
  "Зусiм няма", - адказаѓ я. Што Тонi там робiць?
  
  
  'Выдатная праца. Яе рады, што ты не ѓ шоку. Тады ты такi ж, як яе. Вы ж ведаеце, што павiнны скарыстацца магчымасцю, калi яна з'явiцца, цi не так?
  
  
  "Так, гэта так", - сказаѓ я, разважаючы пра суседнiм пакоi.
  
  
  Герта паставiѓ шклянку на падлогу i лянiва пацягнуѓся на кушэтцы. Яна нядбайна расшпiлiла халат, калi Тонi ѓвайшоѓ.
  
  
  " Бениссима !" - мякка сказаѓ ён.
  
  
  Герта на нас i не глядзела. "Я ведаю, чаго ты хочаш", - сказала яна хрыплым голасам. "I ты можаш гэта зрабiць. Кожны па чарзе або абодва адначасова. Нiчога страшнага, я не скажу Джаванi.
  
  
  Тонi стаяѓ перад ёй i глядзеѓ на яе аголенае цела. "Нiк", - сказаѓ ён з перасохлых ротам, - "можа, у нас ёсць яшчэ некалькi хвiлiна, добра?"
  
  
  "Госпадзе, няма, Тонi".
  
  
  - Тады iдзi. Яе ѓбачу цябе пазней.'
  
  
  "Тонi, ён вернецца ѓ любую хвiлiну!"
  
  
  Тонi паглядзеѓ на канапу i павярнуѓся да мяне. "Табе лёгка, калi дзяѓчына чакае цябе квадратаѓ ". Цяпер ён быѓ засмучаны i крыху злы. Не на мяне, а на сiтуацыю. Ён ведаѓ, што я правоѓ.
  
  
  "Рабiце, што хочаце, - сказаѓ я, - але дайце мне iнфармацыю, якую вы атрымалi па тэлефоне".
  
  
  Эга твар змянiлася. - "Выбачайце, Нiк. Ты правоѓ.' Ён кiнуѓ апошнi доѓгi погляд на Герту, затым павярнуѓся i накiраваѓся да дзень.
  
  
  "Прабачце, мiлая", - сказаѓ яе аголенай дзяѓчыны. "Проста не месца i не час".
  
  
  Герта паглядзела на мяне некалькi азадачана. "Хiба ты не хочаш пераспаць са мной?"
  
  
  "Вы самая жаданая жанчына на востраве, - сказаѓ я, - але ѓ нас з адным ёсць неадкладныя справы" .
  
  
  
  
  Тонi маѓчаѓ, пакуль мы былi ѓ лiфце. Калi мы ѓвайшлi ѓ вестыбюль, ёй сказаѓ: "Паглядзi на гэта з iншага боку, амiка. Вы можаце атрымаць гэтую праблему ".
  
  
  Тонi засмяяѓся. 'Я думаю, халодны душ у гатэлi ...'
  
  
  Яе спытаѓ. - 'Што гэта?'.
  
  
  'Глядзi. Той чалавек. Гэта Фарэлi.
  
  
  Высокi смуглы мужчына гадоѓ сарака увайшоѓ у вестыбюль з iншым хлопцам. Яе ѓважлiва агледзеѓ эга, каб даведацца ѓ наступны раз. Затым яе, паглядзеѓ на iншага мужчыну, ковыляющего кiем, i адчула эга. Гэта быѓ Барзини, якому стрэлiѓ ёй у сцягно падчас рабавання ѓ Ватыкане . Калi двое мужчын падышлi да блiжэйшага прылаѓка , яе, павярнуѓся да газетнай стойцы, каб Барзини не мог бачыць мой твар.
  
  
  "Мяне яшчэ не пыталiся?" - спытаѓ Фарэлi парцье.
  
  
  "Не, сiньёр Фарэлi".
  
  
  'Цудоѓна. Пашлiце ежы на траiх наверх. Скажам, тальятелле ала болгнесе.
  
  
  "Я паклапачуся пра гэта, сiньёр Фарэлi".
  
  
  Фарэлi i Барзини пайшлi да лiфта, не заѓважыѓшы нас. Барзини моцна кульгаѓ. Праз некалькi iмгненняѓ дзверы лiфта за iмi зачынiлiся.
  
  
  "Эга " балетныя тэпцiкi", - сказаѓ я.
  
  
  "У Барзини?"
  
  
  'Так. У яго креповая падэшва.
  
  
  
  
  На зваротным шляху на плошчу Тонi выцягнуѓ вакол кiшэнi кавалак паперы. "Я адкрыѓ гэты крэсла з дапамогай вашай зручнай адмычкi i выявiѓ дзве цiкавыя рэчы. Адна была нататнiкам з адрасам Юды. Яе гэта расшыфраваѓ. Гэта пацвярджае другую доказ, якую вы выявiлi ѓ Ватыкане ".
  
  
  Яе, паглядзеѓ на лiсток. Напiсана было: "Старэйшы. Юда, Сан-Марка Импортс, Вiа Сашетти, Панчино, Сiцылii " .
  
  
  "Вядома", - сказаѓ я. "Штаба-кватэры Юды ѓ зале на Сiцылii, так што, верагодна, менавiта там ён наняѓ бандытаѓ".
  
  
  "Гэта азначае, што нашы iнтарэсы таксама ссоѓваюцца туды. Калi скрадзеныя рэчы цяпер знаходзяцца на Сiцылii, мая справа будзе вырашана, калi мы ih знойдзем.
  
  
  "Сапраѓды, - сказаѓ я, - хоць маё заданне будзе не так лёгка выканаць. Няма, калi Юда знайшоѓ дакумент у вазе " .
  
  
  - Перавярнiце лiсток, - працягнуѓ амiка Тонi, - i тады вы зможаце прачытаць тое, што я скапiяваѓ. Гэта было напiсана ѓ нататнiку. Гэта што-небудзь для вас значыць?
  
  
  Яе спынiѓся пад святлом маленькай веранды гатэля i даследаваѓ почырк Тонi. Яе прачытаѓ: "Груз Леанарда " плюс дата.
  
  
  "Верагодна, гэта адсылка да выкрадзеных рэчаѓ, - сказаѓ Тонi, - i Леанарда можа быць калекцыянерам, якiя купляюць ih".
  
  
  'Магчыма.'
  
  
  Што-то ѓ запiсцы мяне заiнтрыгаваѓ. Калi гаворка iшла проста аб транспарцiроѓцы скрадзеных тавараѓ , гэта не было маiм справай, паколькi ёй быѓ упэѓнены, што ваза прызначалася для прыватнай калекцыi Юды. Але ѓ мяне было адчуванне, што па нейкай прычыне на перыяд мае рэальнае значэнне - для мяне больш, чым для каго - небудзь яшчэ !
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 8
  
  
  
  
  
  
  
  
  Праз 48 гадзiн мы прыбылi на Сiцылiю. Востраѓ быѓ бясплодным i камянiстым, з змрочным, але маляѓнiчым выглядам. Мы даследавалi першую вёску i выявiлi, што яе жыхары былi прыкладна такiмi, як апiсана ѓ даведнiках. Мужчыны альбо рыкалi непераборлiвых у адказах на нашыя пытаньнi, альбо ѓвогуле iгнаравалi нас. Жанчыны знiклi, калi мы выйшлi на месца здарэння. Нарэшце Тонi папрасiѓ старога расказаць нам, дзе ѓ зале Вiа Сашетти. Гэта апынулася iмкненне дарога, камянiстая i няроѓная, якая вядзе на iншы паток востраве. Мы даведалiся, што кампанiя San Marco Imports была зачынена даволi даѓно, хоць яе купiѓ iншаземец. Па словах старога, будынак стаяла прыхiнуѓшыся да скалы, якая ѓзвышаецца над морам.
  
  
  Мы ведалi, што дом, несумненна, будзе ахоѓвацца, таму, калi мы паедзем туды на таксi, пры ѓмове, што мы зможам знайсцi таксi ѓ вёсцы, у нас адразу ж будуць праблемы. Таму мы вырашылi падысцi да схованкi Юды з iншага боку, на лодцы.
  
  
  На наступную ранiцу прыбыцця потым мы нанялi рыбацкую лодку i зрабiлi яе да таго месца, дзе чорная скала ѓзвышалася над намi амаль на дзвесце метраѓ. З танцуючай лодкi уцёс здаваѓся амаль вертыкальным. Мы паставiлi маленькую белую лодку ѓ вузкi пляж у падножжа скалы.
  
  
  "Магчыма, нам варта было ехаць дарагi, мой iншы" , - здагадаѓся Тонi , адкiдваючы галаву назад, каб вывучыць скалу над намi. "Мне здаецца, яе бачу цяжкi ѓздым".
  
  
  Джына сядзела побач з намi на цёмным пяску, яе светлыя валасы калыхалiся, як грыва на ветры. "Нiк, - сказала яна, - я магу лазiць па скалах толькi басанож ".
  
  
  "Ты нам на што не лезеш", - сказаѓ я. "Ты застанешся тут, каб ахоѓваць лодку".
  
  
  "Няма", - запярэчыла яна. Яна павярнулася да Тонi. Ён падняѓ плечы.
  
  
  "Нiякiх пратэстаѓ", - сказаѓ я. "Вы ѓяѓляеце для нас вялiкую каштоѓнасць, чым калi б вы спрабавалi ѓзлезцi на гэтую скалу. Калi вы пачуеце стральбу, пачакайце 15 хвiлiна. Калi нам одзiна вакол нас не з'явiцца, едзь на лодцы. Зразумела?'
  
  
  "Так", - сказала яна панура. 'Чвэрць гадзiны.'
  
  
  "Добра", - сказаѓ я i ѓсмiхнуѓся. "Уважлiва назiрайце за лодкай. У блiжэйшы час яна можа быць нашым адзiным выхадам. Мы вернемся праз гадзiну.
  
  
  Мы пакiнулi Джыну ѓ лодцы i пачалi ѓзыходжанне. На нас былi лёгкiя вятроѓку i чаравiкi на гумовай падэшве, якiя мы купiлi ѓ вёсцы, а ѓ Тонi праз плячо быѓ скрутак вяроѓкi. У мяне на поясе звiсалi гаплiкi для скалалажаннi.
  
  
  Ля падножжа скалы праходзiѓ вузкi выступ. Мы выбралi шлях, якi вёѓ адтуль. Яе панцыр наперадзе, шукаючы слiзкiя месцы i паказваючы ih Тонi. Па эга змрочнаму выразу яе твару мог сказаць, што эга працы ѓ Iнтэрполе ѓ цэлым была iншай. Справа ѓ тым, што Тонi рэдкiх лячэбных даводзiлася пакiдаць цывiлiзаваны камфорт . Мне было цiкава, колькi плацiць Iнтэрпола па параѓнаннi з AX.
  
  
  Каб дабрацца да сярэдзiны абрыву, спатрэбiлася ѓсяго некалькi мiн, але ѓ астатнiм гэта было прыкметна павольней. Сцежак практычна знiкла , i мы павiнны былi знайсцi апору для рук i нага, у расколiнах. Гэта было рызыкоѓнае справа. Цяпер мы былi так высока, што, калi б мы ѓпалi, цяжка сказаць, што б з намi. I калi мы былi прыкладна ѓ трыццацi футаѓ нiжэй вяршынi, Тонi паслiзнуѓся на друзлым каменi, страцiѓ раѓнавагу i пачаѓ падаць.
  
  
  "Працягнi руку!" - зароѓ я.
  
  
  Ён адпусцiѓ правую руку i схапiѓ мяне. Яе схапiѓ эга за руку, i эга аленка збiѓ маю левую нагу з апоры. Калi яе, паслiзнуѓся i паспрабаваѓ паварушыць нагамi, яе, падумаѓ, што ѓпаду. Але правай рукой яе, ухапiѓся за востры камень над галавой i моцнага ѓчапiѓся.
  
  
  "Знайдзiце што-небудзь, за што можна трымацца нагамi", - зароѓ я. Мая алёнка пачаѓ паслабляць камень. Здавалася, прайшла цэлая вечнасць, перш чым Тонi зноѓ знайшоѓ апору для сваiх нага, i адпусцiѓ мяне, каб яе мог зноѓ паставiць левую нагу i абаперцiся nah.
  
  
  'Добра?' - спытаѓ я, цяжка дыхаючы.
  
  
  "Яго", - прагыркаѓ ён з спалоханым тварам.
  
  
  Ёй захапляѓся Тонi. Ён значна больш баяѓся ѓзыходжання, чым яе, але пачаѓ эга без пярэчанняѓ .
  
  
  "Гэта недалёка, - сказаѓ я.
  
  
  Яе старанна выбраѓ месца, за якiя можна было ѓхапiцца, i працягнуѓ. Джына ператварылася ѓ ляльку далёка ѓнiзе на вузкiм пляжы.
  
  
  Нарэшце мы прыйшлi прыкладна да пяцiдзесяцi футаѓ нiжэй вяршынi з Тонi крыху нiжэй за мяне. Эга косткi белымi, вусны былi сцiснутыя. Яе ѓзяѓ у яго вяроѓку i прадзел пятлю праз альпiнiсцкi крук, якi яго схапiѓ на сваiм поясе . Моцнага трымаючыся за скалу правай рукой , яе дапусцiѓ крука з пятлёй вяроѓкi свабодна звiсаць збоку i кiнуѓ усё гэта на вяршыню скалы.
  
  
  Кручок знiк за краем скалы. Вяроѓка вiсела побач са мной. Яе пацягнуѓ ee. Праз некалькi дэцыметраѓ крук за нешта зачапiѓся i спынiѓся. Яе нацягнуѓ вяроѓку i паглядзеѓ на Тонi. "Мы амаль у мэты", - сказаѓ я.
  
  
  Эга твар выказваѓ сумнеѓ. Яе, схапiѓся за вяроѓку з вузламi i палез. Узяѓшыся за рукi, яе, залез на вяршыню. На паѓдарогi кручок адпусцiѓ яе ѓпаѓ на тры дэцыметр, затым крук зноѓ зачапiѓся. Яе адчуѓ пот на вуснах i ѓ вачах.
  
  
  Яе асцярожна падняѓся далей, i, нарэшце, выглянуѓ з-за вяршынi. Усяго ѓ дваццацi метрах ад яго стаяла пакрытае белай тынкоѓкай будынка кампанii San Marco Imports. Гэта было невысокае аднапавярховы будынак з забiтымi вокнамi, а за высокiм драцяным плотам, абступалi будынак, раслi пустазелле .
  
  
  Яе, пералез праз край i папоѓз туды, дзе крук замацаваѓся за вострым каменем. Яе зацягнуѓ эга, затым паглядзеѓ на Тонi i кiѓнуѓ. Ён узлез па вяроѓцы. Эму спатрэбiлася некаторы высiлак, але, нарэшце, ён зрабiѓ гэта i сеѓ побач са мной.
  
  
  "У вас вар'яцкiя iдэi, амiка ", - сказаѓ ён.
  
  
  "Я ведаю", - сказаѓ ёй са смехам. Яе, падышоѓ да краю абрыву i памахаѓ Джине, каб яна ведала, што мы шчасна паднялiся наверх. Яна памахала ѓ рэѓматызму. Яе, паглядзеѓ на камянiстую мясцовасць. "Прыкладна ѓ паѓмiлi адсюль больш лёгкi шлях унiз", - сказаѓ ёй Тонi. "Мы скарыстаемся iх пазней".
  
  
  "E-Контэ", - сказаѓ ён . "Я згодны ".
  
  
  Мы падпаѓзлi да брамы. Нiякiх прыкмет жыцця.
  
  
  "Я хутка пагляджу, - сказаѓ Тонi. Ён папоѓз з вспотевшим тварам да куце драцянога плота. Ён паглядзеѓ на фасад будынка, затым вярнуѓся да мяне.
  
  
  "Ля галоѓнага ѓваходу стаiць ахоѓнiк, якi мне здаецца узброеным", - сказаѓ ён.
  
  
  'Яго так i думаѓ.'
  
  
  "Яшчэ як мiнiмум адна машына прыпаркаваная наперадзе, але я яе бачыѓ, службовы ѓваход у бакавой стагнаць. Яе веру, што гэта дазволiць нам увайсцi так, каб ахоѓнiк не заѓважыѓ ".
  
  
  "Добра", - сказаѓ я. "Але я толькi што выявiѓ у гэтым плоце сiгналiзацыю. Мы павiнны што-то з гэтым зрабiць ".
  
  
  Яшчэ хвiлiна пятнаццаць сышло на тое, каб iмправiзаваць аб'езд сiстэмы сiгналiзацыi, каб мы маглi прарэзаць невялiкае адтулiну ѓ нiжняй частцы плота. Затым мы запаѓзлi ѓнутр i накiравалiся да бакавой дзень, якую выявiѓ Тонi . Калi мы дабралiся да месца, мы заѓважылi, што ахоѓнiк не бачыць нас са сваёй пазiцыi каля брамы. Яе праслiзнуѓ mimmo будынка, пакуль не змог добранька эга разгледзець. Ён быѓ у расшпiленай кашулi, а пад пахай трымаѓ аѓтамат АК-47. Побач з варотамi была невялiкая кiёска ахоѓнiка; Да будцы было прывязана нешта, чаго Тонi не бачыѓ: вялiкая нямецкая аѓчарка. На шчасце, вецер дзьмуѓ у наш бок, так што сабака нас не учуяла . Але я ведаѓ, што нам трэба паводзiць сябе вельмi цiха, калi мы адкрылi службовы ѓваход.
  
  
  Мы падкралiся да металiчнай дзень i зiрнулi на замак. Адкрыць эга было няцяжка; з дапамогай спецыяльнай адмычкi гэта заняло ѓсяго некалькi хвiлiна. Яе асцярожна штурхнуѓ дзверы i зазiрнуѓ унутр.
  
  
  "Давай", - прашаптаѓ яе Тонi.
  
  
  Мы выцягнулi пiсталеты i ѓвайшлi ѓнутр. Тонi зачынiѓ за намi дзверы. Мы былi ѓ калiдоры, вядучым да фасада невялiкага будынка. Дзе-то удалечынi пачуѓся глухi гудзеѓ гук. Здавалася, ён панцыр знiзу, але на лесвiцы не было вiдаць.
  
  
  Яе жэстам папрасiѓ Тонi заставацца побач са мной, пакуль мы падкралiся да пярэдняй частцы дома. Мы апынулiся ѓ свайго роду прыёмнай цi офiсе. За сталом сядзеѓ чалавек у белым халаце, якi мне здаѓся нейкiм тэхнiкам. У куце ахоѓнiк чытаѓ iтальянскую газету. Нiхто вакол iх нас не бачыѓ i не чуѓ.
  
  
  Перад сталом сядзела L-вобразная стойка, отделявшая мужчыну з адкрытай уваходны дзень i вартавога. Калi ёй кiѓнуѓ Тонi, ён прайшоѓ праз вароты ѓ стойцы, i ён зрабiѓ некалькi крокаѓ да ахоѓнiку.
  
  
  "Сядайце", - крыкнуѓ ёй па-iтальянску.
  
  
  Ахоѓнiк ускочыѓ са свайго месца, i эга рука пацягнулася да револьверу на сцягне, але затым ён убачыѓ, што мой "Люгер" нацэлiѓся эму ѓ грудзi. Мужчына ѓ белым халаце паглядзеѓ на Тонi, а затым на мяне, павольна ѓстаючы са свайго месца.
  
  
  "Дзе Юда?" - я спытаѓся ѓ яе, не зводзячы пiсталета i пiльнай погляду з ахоѓнiка.
  
  
  "Для чаго ён вам?" - спытаѓ ахоѓнiк.
  
  
  "Пойдзем, пайшлi", - сказаѓ Тонi, вонзив сваю "Беретту" 38 калiбра ѓ спiну мужчыну. "Не выпрабоѓвай наша цярпенне".
  
  
  "Юды тут няма", - сказаѓ мужчына. Ён адказаѓ па-iтальянску, але здаваѓся немцам цi, магчыма, скандинавцем. Цяпер ён павярнуѓся да нас i ѓважлiва агледзеѓ нашы асобы. Гэта быѓ хударлявы мужчына ѓ акулярах без аправы i халоднымi блакiтнымi вачыма. Ён быѓ падобны на чалавека, якога наняѓ б Юда. Але калi ён быѓ тэхнiкам, у чым заключалася эга функцыi тут?
  
  
  "Цi можаце вы звязацца з гадзiнным звонку?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Так", - адказаѓ ён.
  
  
  "Не кажаце iм!" ахоѓнiк iрвануѓся ѓ кут.
  
  
  Яе, падышоѓ да яго, выняѓ вакол кабуры эга рэвальвер i сунуѓ сабе пад пояс. Затым яе, павярнуѓся да тэхнiку: "Скажы гэтаму вартавому звонку, каб ён увайшоѓ сюды", - сказаѓ я.
  
  
  "Ён не можа пакiнуць свой пост!"
  
  
  "Не размаѓляй з iмi!" - настойваѓ ахоѓнiк.
  
  
  "Заткнiся, iдыёт!" сказаѓ тэхнiк ледзяным тонам.
  
  
  "Скажыце яму, што мiстэр Юда размаѓляе па тэлефоне i хоча даць эму асаблiвыя асабiстыя iнструкцыi", - сказаѓ я.
  
  
  Мужчына перавёѓ позiрк з мяне на Тонi. "Рабi, як ён кажа, - сказаѓ Тонi.
  
  
  Тэхнiк адкрыѓ скрыню свайго крэсла i выявiѓ перадатчык. Ён нацiснуѓ кнопку i сказаѓ: "Карла". Iдзiце сюды. Мiстэр Юда хоча, каб вы пагаварылi з iм па тэлефоне.
  
  
  Мы моѓчкi чакалi, пакуль гадзiнны iдзе ад брамы да будынка з пагрозлiвым АК-47 пад пахай. Калi ён падышоѓ да дзень, ахоѓнiк у куце крыкнуѓ: "Асцярожна! У iх ёсць зброя!
  
  
  Мужчына ѓ дзвярным праёме зiрнуѓ на Тонi i мяне, затым падняѓ аѓтамат. Яе, стрэлiѓ i трапiѓ эму ѓ грудзi. Калi ён упаѓ на дзверы, аѓто моцна загрымеѓ. Кулi ѓпiлiся ѓ падлогу, стойку i грудзi ахоѓнiка, якi выклiкаѓ папярэджанне. Ён урэзаѓся ѓ сцяну i ѓпаѓ з крэсла, на якiм сядзеѓ. Абодва былi мёртвыя.
  
  
  Яе, падышоѓ да дзень i выглянуѓ. Нiкога не было вiдаць. Калi яе зноѓ павярнуѓся да тэхнiку, яго твар быѓ белым.
  
  
  "А цяпер хадзем, - сказаѓ я. "Няѓжо таксама Юда пайшоѓ?"
  
  
  "Я тут адзiн, - сказаѓ ён. Па эга голасе яе мог сказаць, што ён казаѓ праѓду.
  
  
  "Дзе здабыча?" - спытаѓ Тонi.
  
  
  'Якiя?'
  
  
  "Скарбы Ватыкана. Дзе яны схаваныя?
  
  
  "Ах, ты думаѓ, што скарбы тут?"
  
  
  Яе прайшоѓ за стойку i прыцiснуѓ Люгер да левага вуха мужчыны. 'Дзе яны?'
  
  
  Эга твар быѓ белым, як крэйда, i ён цяжка дыхаѓ. "Я чуѓ, як яны казалi аб пячоры", - сказаѓ ён, сглотнув.
  
  
  Яе спытаѓ. - "Што за пячора?"
  
  
  'Змяiная пячора. Дзе-то тут.
  
  
  "Я ведаю гэта, - сказаѓ Тонi.
  
  
  Яе мацней прыцiснуѓ Люгер k галы чалавека. "А што тут пад зямлёй?"
  
  
  На яго твары з'явiлася выраз бездапаможнага жаху. 'Нiчога такога!' - гучна сказаѓ ён.
  
  
  Мы з Тонi паглядзелi адзiн на аднаго. Яе спытаѓ. - "Калi скарбы схаваны ѓ пячоры паблiзу, як вы думаеце, што для памяшкання пад намi?"
  
  
  "Я думаю, мы павiнны гэта высветлiць", - сказаѓ Тонi.
  
  
  "Звяжыце яго, - сказаѓ я. "У нас ёсць усяго некалькi хвiлiна да таго, як Джына сыдзе на лодцы".
  
  
  Тонi заткнуѓ мужчыну рот вехцем па эга ѓласнага гальштука, завязаѓшы эга вяроѓкай, пакуль яе хацеѓ лесвiцу. Лесвiцы не было, але калi ёй адкрыѓ дзверы каморы для мёцел, ён убачыѓ лiфт.
  
  
  Яе, усклiкнуѓ. - "Наперад, Тонi!" "Мы можам спусцiцца".
  
  
  Мы ѓвайшлi ѓ маленькi лiфт i бясшумна спусцiлiся, нам было цiкава штогод, што мы знойдзем ѓнiзе. Праз некалькi iмгненняѓ мы выйшлi з шырока адкрытымi вачыма.
  
  
  'Божа мiласэрны!' - сказаѓ Тонi.
  
  
  "Ты маеш рацыю", - сказаѓ яго i цiха прысвiснуѓ.
  
  
  Мы ѓвайшлi ѓ неверагодны падземны комплекс. Мы маглi бачыць калiдоры i пакоi ва ѓсiх кiрунках , акрамя скалы. Пакуль мы iшлi, я не верыѓ сваiм вачам. Адна секцыя ѓтрымоѓвала поѓную ядзерную "фабрыку", а ѓ суседнiх памяшканнях знаходзiлася ѓсё звязанае з ёй абсталяванне i механiзмы. Юда шталь навукоѓцам-атомщиком! Нарэшце, мы знайшлi свайго роду лабараторыю з вялiкiм сталом i сейфам. Тонi ѓзяѓся за працу з сейфам, якi, як ён з радасцю сказаѓ, можа адкрыць, пакуль яе аглядаѓ крэсла. Калi сейф быѓ адчынены, мы знайшлi некалькi цiкавых дакументаѓ. Прыклалi ih крэсла.
  
  
  "Мiнулыя недазволеныя крадзяжы твораѓ мастацтва", - сказаѓ Тонi. "Юда i Фарэлi, павiнна быць, увесь час працавалi разам".
  
  
  Яе выняѓ вакол сейфа лiсток паперы i паглядзеѓ на яго. "Божа мой, - сказаѓ я. "Юда гадамi кароль сакрэты ѓ краiн НАТА . I ѓ рэшце рэшт у яго было ih дастаткова, каб сабраць ѓласную атамную бомбу ".
  
  
  "Верагодна, таму ён пачаѓ гэтыя рабавання", - сказаѓ Тонi. "Для фiнансавання гэтага праекта".
  
  
  Яе ѓзяѓ iншую паперу i доѓга глядзеѓ на нах. "Ну-ну, - кiсла пасмейваючыся, сказаѓ я. Гэта быѓ скрадзены дакумент, якi паклаѓ яе ѓ этрускую вазу.
  
  
  "Гэта было тое, што ты хацеѓ, Нiк?"
  
  
  'Так.' Яе акуратна склаѓшы паперу i паклаѓ у хвiлiну.
  
  
  "Тады твой населены пункт расii завершана, - сказаѓ Тонi, - i яе буду гатовы, калi зьбяру скарбы мастацтва па гэтай пячоры".
  
  
  Яе працягнуѓ эму некалькi малюнкаѓ тушшу. "Не, мой населены пункт расii не завершана. Мы думалi, што Юда прадасць гэты дакумент рускiм, але, падобна, ён сам можа iм скарыстацца. Гэта падрабязныя распрацоѓкi чарцяжа дакумента, якi яе i заклаѓ у хвiлiну. А ѓ iншых паперах ёсць нататкi аб канструкцыi прылад ".
  
  
  "Ты хочаш сказаць, амiка, што дакумент, якi неѓсвядомлена скраѓ Юда, змяшчае план частцы атамнай бомбы?"
  
  
  "Так", - адказаѓ я. Было ясна, што Iуда бачыѓ, што дэтанатар зробiць эга арсенале больш эфектыѓным, i таму гатэль эга выкарыстоѓваць. Гэта таксама паказвала на тое, што бомба Юды была маленькай - магчыма, партатыѓнай. Мне прыйшло ѓ галаву, што нават пераносная бомба можа цалкам разбурыць вялiкi горад.
  
  
  "Як вы думаеце, ён скарыстае гэта?" - спытаѓ Тонi.
  
  
  "Гэта яе дакладна ведаю".
  
  
  "Тады дзе бомба?"
  
  
  Яе задуменна паглядзеѓ на яго. "Выкажам здагадку, што бомба гатовая", - сказаѓ я. "У Юды было час вырабiць прылада i змясцiць эга ѓ сваю бомбу. Выкажам здагадку, усё гатова, i бомбы куды-то паляцiць?
  
  
  "Ах", - прамармытаѓ Тонi.
  
  
  Ён узяѓ яшчэ адзiн лiст паперы i даследаваѓ яго. "Паглядзi на гэта, Нiк".
  
  
  Што-то было напiсана алоѓкам на паперы. Яно было на iтальянскай мове, i абвяшчала: "Магутнасць у адну мегатонну з радыусам паразы сорак пяць кiламетраѓ, на ѓзроѓнi зямлi".
  
  
  " Госпадзе, - сказаѓ я.
  
  
  "Але што ён будзе рабiць з такой зброяй?" - спытаѓ Тонi.
  
  
  "Не ведаю", - адказаѓ я. "Але чаго б ён нам гатэль, малюнак вакол вазы зрабiѓ эга план больш рэальным . I яе, адчуваю адказнасць за гэта ".
  
  
  "Глупства", - сказаѓ Тонi. "Нiхто не можа прадбачыць такога неверагоднага прычынна-следчай справы".
  
  
  Яе ѓзяѓ раздрукаваную брашуру, якая займаецца выпала з-пад крэсла. "Гэта цiкава."
  
  
  "Што здарылася, Нiк?"
  
  
  "Расклад руху судоѓ лiнiй Iталii". Яе, паглядзеѓ на спiс круiзных лайнераѓ на вокладцы брашуры i ѓбачыѓ iмя, якое ѓспыхнула ѓ маёй галоѓ. "Голас Леанарда ".
  
  
  Тонi прыжмурыѓся. " Леанарда. Пачакайце, мы... "
  
  
  "У адпаведнасцi з Фарэлi", - абверг паведамленнi смi яе эму. - Гэта вы расшыфравалi. На nen было напiсана: "Нагрузка " Леанарда", за якiм варта было спатканне. Гэта было ѓчора.
  
  
  - Тавары для Леанарда, - павольна паѓтарыць Тонi. "Che diavolo, маiм сябрам. Як вы думаеце, гэтая запiска ставiцца да ... "
  
  
  "Мне гэта здаецца верагодным". Яе адкрыѓ тэчку i знайшоѓ спiс дат адпраѓлення розных караблёѓ. Побач з "Леанарда" дата была абведзеная чырвоным. Калi яе ѓбачыѓ, якое гэта было лiк, яе вылаяѓся сабе пад нос.
  
  
  Тонi паглядзеѓ праз маё плячо, затым паглядзеѓ на мяне. "Зусiм фантастычным", - сказаѓ я. " Леанарда" зноѓ адправiцца ѓ плаванне праз чатыры днi . Верагодна, у яго на борце атамная бомба. А потым ён накiруецца ѓ Нью-Ёрку ".
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 9
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Пазней мы з Джынай вярнулiся ѓ Рым. Тонi Бэнедэта застаѓся на Сiцылii, каб дачакацца сваiх калегаѓ па Iнтэрпола i забраць скарбы Ватыкана вакол пячоры Юды. Ён ужо перадаѓ тэхнiка сiцылiйскай палiцыi i папрасiѓ Iнтэрпол у Римэ заручыцца дапамогай палiцыi Рыфмы i Капры, каб арыштаваць Джаванi Фарэлi i Юду, як толькi яны з'явяцца .
  
  
  Вакол пакоя Джыны мы патэлефанавалi ѓ аэрапорт, i забранiравалi месцы на самалёт у Неапаль на наступную ранiцу. " Леанарда" знаходзiѓся ѓ Неапалi i адтуль адплыве ѓ Нью - Ёрку.
  
  
  Нiяк не калi яе звязаѓся з Хоуком. Ён быѓ рады пачуць, што я атрымаѓ дакумент назад, i заставаѓся ѓ добрым настроi, пакуль я не сказаѓ эму, што Юда амаль напэѓна ѓжо задзейнiчаѓ дэтанатар.
  
  
  'Што?'
  
  
  "Думаю, ён усталяваѓ гэтую атамную бомбу на борт " Леанарда " , - сказаѓ я, - i карабель адправiцца ѓ Нью-Ёрку".
  
  
  "Божа правы", - прамармытаѓ Хоук. "Як вы думаеце, ён мае намер выкарыстоѓваць гэтую бомбу тут ?"
  
  
  "Я не магу ѓявiць сабе нiчога iншага", - адказаѓ я.
  
  
  Запанавала доѓгае маѓчанне, якая парушалася толькi цяжкiм дыханнем Хоука з iншага боку. Яе глыбока ѓздыхнуѓ i працягнуѓ, не маючы намер прадставiць сiтуацыю вясёлкавай, калi б яе ведаѓ, што яна зусiм iншая.
  
  
  "Як вы ведаеце, у створанай iм бомбы радыус паразы складае пятнаццаць мiль. Не кажу ѓжо пра другасных i троесных ѓдарных хвалях. Мяркуючы па знойдзеных мною чарцяжах, эму ѓдалося за лiчаныя днi зрабiць бомбу, дастаткова маленькi, каб яе можна было захоѓваць у станцыйным сейфе . Але памер не мае нiчога агульнага з разбуральнай сiлай ... '
  
  
  "Так, яе, разумею гэта, Картэр. Дзейнiчай, - сказаѓ Хоук, вiдавочна раздражнёны фактамi, якiя яго эму паведамiѓ.
  
  
  "Усё, што трэба было зрабiць Юду, - гэта выкiнуць бомбу за борт. Затым яна можа ляжаць на дне гаванi Нью-Ёрка на працягу некалькiх дзён, нават тыдняѓ. Можа, месяцамi. Цяпер, калi ѓ яго ёсць дэтанатар, усё, што эму трэба зрабiць, гэта злучыць эга з дэтанатарам далёкага дзеяння. Ён можа быць на экскурсii ѓ Фiладэльфii, i эму проста трэба было нацiснуць кнопку. А потым... бывай, Нью-Ёрк ".
  
  
  'Але чаму?' - спытаѓ Хоук. - Усё роѓна, скiне ён бомбу з карабля, Картэр. Яе хачу ведаць, чаму ён памяшаны на такiм вар'яцкiм плане " .
  
  
  "Таму што Юда падмануць , сэр. Вы ведаеце гэта не горш за мяне. Ён ненавiдзiць нас i нашу краiну; асаблiва тады нашай апошняй сустрэчы ѓ Ниагаре. Можа быць, гэта эга канцэпцыя пераехаѓ, - хто ведае.
  
  
  'Помста?' - усклiкнуѓ Хок, i цяпер ён амаль раззлаваѓся на мяне за тое, што я паставiѓ эга перад маiм уяѓленнем пра перакручаным характары Юды. "Забiць дзесяць мiльёнаѓ чалавек, Картэр? Божа мой, мужык, нам трэба спынiць яго, перш чым гэта справа сапраѓды выйдзе з-пад кантролю. Ты павiнен знайсцi гэтую бомбу, Картэр. I, вядома, Юду ".
  
  
  "Гатовы паспрачацца, - хутка сказаѓ я. - Але калi гэта вас суцешыць, трымаю грошы, што Юда нiкому не перадаваѓ наш сакрэтны дэтанатар. Па крайняй меры, пакуль . Уважлiва прачытаѓшы дакументы, якiя знайшоѓ яе ѓ лабараторыi, яе падазраю, што ён перадаѓ планы сваiм супрацоѓнiкам у некалькiх фрагментах. Такiм чынам, нiхто не ведае ѓсе прылада; кожны ведае толькi частка. Спадзяюся, нам больш не прыйдзецца турбавацца пра гэта, калi мы схватим Юду ".
  
  
  "Калi Нью-Ёрк спачатку не выбухне, ты маеш на ѓвазе".
  
  
  "У самым дэла, сэр", - сказаѓ я.
  
  
  "Ну, давай, Нiк. Паведамi мне, калi менавiта "Леанарда" прыбудзе ѓ Нью-Ёрк, каб на месцы здарэння былi агенты. Вы можаце знайсцi бомбу да таго, як сюды прыбудзе карабель . Калi няма, мне прыйдзецца папярэдзiць мноства людзей ".
  
  
  'Яе ведаю гэта.'
  
  
  
  
  
  Калi яе скончыѓ тэлефанаваць, мы з Джынай пайшлi ѓ офiс у Iталii. Было сказана, што расклад рэйсаѓ нядаѓна змянiлася, i што я павiнен пайсцi да капiтана порта Неапалю або прадстаѓнiку iтальянскай лiнii .
  
  
  Паабедаѓшы ѓ адным па ѓсiм любiмых рэстаранаѓ Джыны, мы вярнулiся ѓ яе пакой. Яе нiчога не мог зрабiць да наступнага ранiцы, потым самалёт ляцеѓ у Неапаль. Яе таксама зарэзерваваѓ месца для Джыны, але яшчэ не сказаѓ эй.
  
  
  Пасьля таго, як ёй налiѓ выпiць, Джына, якая займаецца была апранута ѓ празрыстую начную кашулю, падышла i села побач са мной на маленькi канапа i прыцiснулася да маёй руцэ.
  
  
  "Гэта будзе наша апошняя ноч разам, Нiк?"
  
  
  Яе, паглядзеѓ у гэтыя цёмныя вочы i зразумеѓ, як шмат Джына Рамана зрабiла для мяне. Ёй бы вельмi па ёй сумаваѓ, калi б нам давялося расстацца. Гэта было няѓдачай ѓ маёй працы. Вы не можаце патрапiць ѓ эмацыйныя цяжкасцi. Гэта проста прычыняе боль. Так што было б лепш, калi б гэта была наша апошняя ноч. Але AX пакуль яшчэ была патрэбна Джына .
  
  
  "Шчыра кажу, - адказаѓ я, - гэта будзе не наша апошняя ноч. Гэта значыць, калi вы хочаце папрацаваць у AX яшчэ якое-то час " .
  
  
  "О, так, мабыць, - сказала Джына. Яна пацалавала мяне - у мяне рэзка падняѓся цiск.
  
  
  "Пачакайце, пакуль вы не ѓбачыце, што гэта праца, перш чым вы занадта пацягне", - сказаѓ ёй з усмешкай.
  
  
  "Магу яе застацца з табой?"
  
  
  'Так.'
  
  
  "Тады ѓсё будзе добра".
  
  
  Яе, паглядзеѓ на яе соску, якiя цямнелi пад празрыстай начной кашуляй. Засяродзiцца на Юду было нетолькi ".
  
  
  "Джына, - сказаѓ я, - табе не трэба ведаць некаторыя рэчы, якiя хаваѓ яе ад цябе да гэтага часу тхор".
  
  
  Яна выглядала сур'ёзнай, чакаючы майго тлумачэння.
  
  
  "Мы праверылi расклад рэйсаѓ " Леанарда ", таму што лiчым, што на борце ёсць атамная бомба".
  
  
  " Нiк, ты маеш на ѓвазе маленькую атамную бомбу?"
  
  
  "Пэѓнага тыпу, так". _
  
  
  "Але якое дачыненне гэта мае да рабаѓнiцтва ѓ Ватыкане i Джаванi Фарэлi?"
  
  
  "Мы мяркуем, што Фарэлi i нейкi Юда або, магчыма, адзiн толькi Юда яны прынеслi бомбу на борт карабля, якi павiнен накiравацца ѓ Нью-Ёрк. Яны стварылi бомбу, выкарыстоѓваючы скрадзены ѓ мяне дакумент " .
  
  
  "Нiк, гэта гучыць неверагодна".
  
  
  'Але гэта так. Яе павiнен знайсцi гэтую бомбу, перш чым Юда яе падарве. Калi Юда на борце, ён, верагодна, будзе замаскiраваны. Ён майстар маскiроѓкi, таму я не магу разлiчваць на яго раскрыццё. Яе павiнен неадкладна пачаць шукаць бомбу ".
  
  
  "I табе патрэбна дапамога з гэтым?"
  
  
  "Мне нязручна пытацца ѓ цябе, Джына. Але Тонi Бэнедэта заняты пошукамi Фарэлi, i я не ведаю, цi паступiць Iнтэрпол па - мойму, калi мы будзем на караблi. Вы павiнны толькi выконваць мае загады, i вы зможаце прайсцi праз дзень, якiя застануцца для мяне зачыненымi ".
  
  
  На iмгненне яна паглядзела mimmo мяне. "Гэта гучыць небяспечна", - мякка сказала яна.
  
  
  "Так, гэта можа быць небяспечна для жыцця".
  
  
  "Але вы верыце, што Джаванi спланаваѓ гэтую жахлiвую рэч?"
  
  
  "Я мяркую, ён меѓ да гэтага якое-то стаѓленне".
  
  
  Яна глыбока ѓздыхнула. "Я ненавiджу Джаванi Фарэлi", - павольна сказала яна. "Калi яе змагу зрабiць што-небудзь, каб спынiць эга, яго буду вельмi шчаслiвая . Але, - яна зрабiла паѓзу, - ёсць яшчэ што-што. Мая пляменнiца Ганна жыве ѓ Нью-Ёрку. Яна мая апошняя астатняя сваячка, i я яе вельмi люблю. Няѓжо таксама яе жыццё таксама будзе ѓ небяспецы з-за гэтай бомбы?
  
  
  "Хутчэй за ѓсё, - прызнаѓся я.
  
  
  "Тады яе пайду з табой, Нiк".
  
  
  "Добра", - сказаѓ я. "Тады вы ѓсё роѓна будзеце атрымлiваць зарплату". Яе паставiѓ шклянку i абняѓ ee. Ee рот быѓ гарачым i нецярплiвым. Яе соску былi цвёрдымi пад начной кашуляй.
  
  
  "Я рада, што я табе патрэбна, Нiк", - прашаптала яна.
  
  
  "Гатовы паспрачацца, - сказаѓ я.
  
  
  "I што ты мне давяраеш".
  
  
  Яе мог бы сказаць гэй, што гэта нiкому не давяраю, але не было сэнсу расчароѓваць яе цi грэблiва казаць аб тым, што яна збiралася зрабiць для AX. Яго штурхнуѓ яе на канапу, i мы прыцiснулiся адзiн да аднаго, i якое-то час нам не было справы нам да Юды, нам да Джаванi Фарэлi, нам да "Леанарда" з прыладай смерцi на яго борце. Была толькi цёплая скура, пачуццёвыя пахi, гукi i ласкi, Джыны i равучы пекла, якi яна стварыла ва мне.
  
  
  На наступную ранiцу, гэта быѓ кароткi пералёт у Неапаль. Мы прызямлiлiся адразу пасля васьмi гадзiн, узялi таксi ѓ аэрапорце i былi дастаѓлены адкрыта ѓ раёне гаванi Неапаля, адкуль прыбылi, i адправiлiся ѓсе вялiкiя раскошныя пасажырскiя караблi. Мы прыехалi туды ѓ дзевяць гадзiн i выйшлi перад офiсам майстар варот. Праз некалькi хвiлiн мы сядзелi ѓ кабiнеце эга майстры i казалi пра Леанарда.
  
  
  - Вы хочаце паехаць на Леанарда , сiньёр? - спытаѓ малады чалавек.
  
  
  'Так.'
  
  
  "Ну, яго тут няма".
  
  
  'Як?'
  
  
  "Я ѓпэѓнены, што няма эга, у гаванi, сiньёр Картэр", - сказаѓ ён. "Але калi вы пачакаеце хвiлiнку, яе праверу". Калi ён выходзiѓ па офiсу, Джына паглядзела на мяне. "Гэта нешанцаванне, цi не так?" спытала яна.
  
  
  'Магчыма.'
  
  
  Калi малады iтальянец увайшоѓ, у яго пад пахай была вялiзная кнiга, якая займаецца важыла не менш за дзесяць кiлаграмаѓ. Ён цяжка выпусцiѓ эга на крэсла.
  
  
  "Вотум яно, мiстэр Картэр", - сказаѓ ён. " Леанарда адплыѓ два днi таму ѓ адпаведнасцi з новым графiкам руху iтальянскай лiнii".
  
  
  "Госпадзе, - з горыччу сказаѓ я.
  
  
  "Вы можаце даведацца тут, у офiсе кампанii Italy Line, калi чакаецца прыбыццё карабля ѓ Нью-Ёрку".
  
  
  Яе спытаѓ. - "Як далёка сышоѓ карабель?"
  
  
  Ён паглядзеѓ уверх. "Калi яе правiльна памятаю, гэта хуткi карабель.
  
  
  Павiнна быць, ужо на палове шляху. Яе павольна пакруцiѓ галавой. Бомба была вызначана на борце. I менш чым праз тры днi карабель прыбудзе ѓ Нью-Ёрк. Яе паспрабаваѓ успомнiць, дзе ѓ зале блiжэйшы ваеннае камандаванне ЗША. Мне трэба было хутка дабрацца да тэлефона.
  
  
  Яго ѓстаѓ. "Дзякуй", - сказаѓ яе маладому па матэматыцы.
  
  
  
  
  Калi вам тэрмiнова патрэбна дапамога вайскоѓцаѓ, вам трэба пагаварыць з патрэбным чалавекам. Яе знайшоѓ гэтага чалавека ѓ твар генерала Макфарлейна. Ёй патэлефанаваѓ эму на блiжэйшую базу ВПС ЗША. Пакуль мы казалi, ён праверыѓ маё пасведчанне асобы па iншай лiнii.
  
  
  "Мне нязручна пытацца вас, генерал, - сказаѓ я, - але ѓ мяне павiнен быць самалёт, якi можа дагнаць "Леанарда".
  
  
  "Значыць, гэты самалёт хутка павiнен быць тут", - сказаѓ генерал. 'Яе ведаю гэта. У вас ёсць што-небудзь?
  
  
  Наступiла кароткае маѓчанне. "Ёсць суперкарго, якi яны рыхтавалi да вылету ѓ Вашынгтон. Мы прасунем падарожжа наперад i зробiм для вас невялiкi крук. Як ты думаеш, гэта нармальна?
  
  
  "Гучыць выдатна, генерал".
  
  
  "Самалёт будзе ѓ аэрапорце Неапалю ѓ адзiнаццаць гадзiн. Яе буду на борце, каб апазнаць вас.
  
  
  "Выдатна, генерал, - сказаѓ я. "Нам патрэбныя два парашута i выратавальны плыт".
  
  
  Ён спытаѓ. - "Два парашута?"
  
  
  "Са мной маладая жанчына, генерал. Яна працуе ѓ AX.
  
  
  'Добра, мы клапоцiцца аб гэтым, мiстэр Картэр.
  
  
  "Вялiкае дзякуй, генерал".
  
  
  На зваротным шляху ѓ аэрапорт яе спытаѓ Джыну, скакала цi яна калi-небудзь з парашутам па ѓсёй плоскасцi. Яна паглядзела на мяне, як быццам яе сышоѓ з розуму.
  
  
  Яе спытаѓ. - "Як ты думаеш, ты зможаш гэта зрабiць?"
  
  
  Яна ѓздыхнула. Да таго часу яе дазнаюся гэта.
  
  
  Мы скачам ѓ моры, таму прызямляемся трохi мякчэй, чым на сушы, - сказаѓ я. "Вядома, вы павiнны вызвалiцца ад парашута, як толькi вы звалiцеся ѓ ваду, iнакш у вас будуць праблемы. Як толькi мы пазбавiмся ад парашутаѓ, у нас будзе выратавальны плыт ".
  
  
  Думаю, яе змагу гэта зрабiць, - сказала яна, але выглядала нервовай. Неѓзабаве затым таго, як мы прыбылi ѓ аэрапорт, на зялёным фоне прызямлiѓся вялiкi транспартны самалёт . Генерал i ад'ютант сустрэлi нас з Джынай ѓ будынку вакзала. Генерал быѓ высокiм чалавекам, некалi лётчыкам . Ён уважлiва паглядзеѓ на маё пасведчанне асобы. Затым ён шырока ѓсмiхнуѓся мне.
  
  
  "Ваенна-паветраныя сiлы даставiць вас на месца здарэння, мiстэр Картэр. Наколькi тэрмiновага гэты паездку на самай дэла?
  
  
  "Я магу толькi сказаць вам, што на борце " Леанарда " ёсць небяспечны чалавек , генерал, i мы павiнны эга " знайсцi".
  
  
  Генерал Макфарлейн падцiснуѓ вусны; ён гатэль спытаць яшчэ, але ведаѓ, што я не магу яму было адказаць. Нарэшце ён працягнуѓ руку i сказаѓ: "Жадаю вам усялякiх поспехаѓ".
  
  
  "Дзякуй, генерал, - адказаѓ я. "Нам лепш сысцi цяпер".
  
  
  Генерал не вярнуѓся ѓ грузавы самалёт. Ён сказаѓ, што яму было трэба чым-небудзь заняцца ѓ Неапалi i што пасьля гэтага ён вернецца на сваю базу. Мы развiталiся з iм у грузавы дзень будынка вакзала i пайшлi да самалёта ѓ суправаджэннi ад'ютанта. Рухавiкi ѓжо працавалi, i мы паднялiся на борт пры моцным ветры. Неѓзабаве затым таго, як нас прадставiлi полдюжине салдат i афiцэраѓ у форме, мы ѓзляцелi.
  
  
  Лiнiя Iталii, якая дала нам падрабязны план падарожжа Леанарда, i нам сказалi, да прыкладу, дзе мы эга знойдзем. Акрамя таго, мы звязалiся з капiтанам, капiтанам Бертольди, i ён ведаѓ, што я павiнен сачыць за тым, каб два парашутыста не знiклi ѓ моры. На працягу апошнiх паѓгадзiны да кантакту памiж самалётам i караблём будзе падтрымлiвацца радыёсувязь .
  
  
  Пiлот падлiчыѓ, колькi часу спатрэбiцца, каб абагнаць Леанарда, i вылiчыѓ чатыры пяць гадзiн. Гэта мяне вельмi задавальняла , таму што час станавiлася важным фактарам . Мы елi халодную ежу, пакуль машына ляцела над паѓднёвай Францыяй. Калi мы ѓступiлi, мацерыковая Еѓропа засталася ззаду.
  
  
  Мы атрымалi парашуты, i надзвычай цярплiвы амерыканскi сяржант паказаѓ Джине, як яны працуюць i што рабiць, калi прыйдзе час. Яго глядзеѓ i слухаѓ.
  
  
  "I ѓсё, што мне трэба зрабiць, гэта цягнуць за кальцо? - спытала Джына.
  
  
  "Зусiм фантастычным, мэм", - сказаѓ сяржант. "Але спачатку вы павiнны цалкам адарвацца ад самалёта, памятайце пра гэта".
  
  
  'Так. Яе павiнна павольна лiчыць да дзесяцi ", - сказала яна.
  
  
  Думаю, усё будзе добра, сяржант, - сказаѓ я.
  
  
  "Так", - нерашуча адказала Джына. Яна выглядала маленькай i далiкатнай, я стаю ѓ зялёным лётным касцюме, якi эй, лi. Яна прыбрала валасы з твару. - "Я магу гэта зрабiць".
  
  
  "Толькi не адпускай гэта кольца", - сказаѓ сяржант. "Вы можаце ѓпасцi далёка, перш чым зноѓ зловiце эга".
  
  
  "Не адпускаць кольца", - пацвердзiѓ Джын.
  
  
  Тым часам пiлот звязаѓся з " Леанарда" i паведамiѓ капiтану аб нашым скачку i аб тым, дзе нас шукаць. Ён папрасiѓ капiтана ѓзяць нас на борт i дапамагчы ѓсiм, чым можна .
  
  
  Быѓ бясхмарны дзень. Мы з Джынай глядзелi ѓ акно, пакуль не ѓбачылi доѓгi белы акiянскi лайнер, якi, здавалася, нерухома ляжаѓ пад намi ѓ кобальтава-сiнiм моры.
  
  
  Сяржант кiѓнуѓ мне. "Мы гатовыя да скачка, мiстэр Картэр".
  
  
  Праз некалькi хвiлiн мы ѓжо стаялi ля адкрытай дзень плоскасцi. Вакол нас свiстаѓ вецер. Нiчога не было вiдаць, акрамя блакiтнага неба i сiняга сукенка.
  
  
  Добра, Джына, - сказаѓ я. Яе паважаѓ яе за яе адвагу. - "Не глядзi ѓнiз. Ты проста шагаешь за дзверы i трымаеш кольца. Палiчы да дзесяцi i цягнi за яго.
  
  
  Яе буду шчыра за табой ".
  
  
  Добра, сказала яна, iso усiх сiл спрабуючы ѓсмiхнуцца.
  
  
  Яна павярнулася i скокнула. Яе убачыѓ, як яна ѓпала, а затым убачыѓ выпукласць белага шоѓку ззаду нах. Гэй, гэта ѓдалося. Яе, кiѓнуѓ сяржанту i выскачыѓ вакол самалёта.
  
  
  Калi вы не скачаце tac часткi, у першыя некалькi секунд, затым скачка ваш страѓнiк будзе дзiѓна засмучаны. Мой падскокваѓ уверх i ѓнiз, калi яе ныраѓ у мора ѓнiзе, i вецер свiстаѓ вакол маiх вушэй i галавы, затрымлiваючы дыханне. Выцягнуѓшы кольца, яе назiраѓ, як ён разгортваецца, калi рабiѓ сальта ѓ сыходным патоку адбору пробаѓ паветра. Раптам парашут рэзка тузануѓся. У наступны момант яе павольна паплыѓ да зiхоткаму мора з белым паветраным шарам над маёй галавой. Адкрытыя пада мной Джына плыла, ee парашут мякка пагойдваѓся на ветры. Не далёка наперадзе быѓ павольна пашыраецца белы корпус "Леанарда", малюючы пенiсты пасля ѓ спакойным моры.
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 10
  
  
  
  
  
  
  
  
  Джына ѓрэзалася ѓ цёмна-сiнiя вады Атлантычнага акiяна ѓ некалькiх сотнях ярдаѓ ад гладкага белага корпуса "Леанарда" , остановившего машыны i якi здаваѓся амаль нерухомым. Калi яе спускаѓся k & nb яе ѓбачыѓ, як з карабля спускаюць выратавальную шлюпку . Назаѓжды мной лунаѓ трэцi белы парашут, наш выратавальны плыт. Праз секунду пасля таго, як яе ѓбачыѓ стол, яе, нырнуѓ у мора.
  
  
  Яе цалкам пагрузiѓся ѓ ваду, а калi зноѓ падняѓся, яго зняѓ рамянi парашута. Салёная вада зачапiла вочы. Яе выцер ih i паспрабаваѓ убачыць Джыну за хвалямi. Нарэшце яго выявiѓ ee у двухстах ярдаѓ ад мяне . Стол прызямлiѓся ледзь лiжа да поднимающемуся носе карабля.
  
  
  Яе паплыѓ да Джине. Калi ёй быѓ у пяцiдзесяцi ярдаѓ ад нах яе, убачыѓ, што яна ѓ парадку. Яна зняла парашут i паплыла да мяне. Мы сустрэлiся ѓ бурлiвай & nb, i яе абняѓ ee за талiю.
  
  
  "Я зрабiла гэта, Нiк!" - усклiкнула яна з прамянiстай усмешкай на твары.
  
  
  Яе, усмiхнуѓся. - "Iдзем, - сказаѓ я. "Давайце вылезем праз вады".
  
  
  Да ѓчастка дабралiся без працы, i пасля таго, як яе расшпiлiѓ рамянi, разгарнуѓ скрутак. Калi яе выцягнуѓ клапан збоку, пачулася шыпенне адбору пробаѓ паветра, гучнае шыпенне над морам, i жоѓты плыт надзьмуѓся. Яе, падняѓся на борт i зацягнуѓ Джыну .
  
  
  "Ах!" - сказала яна, падаючы спiной на стол. "Якое палягчэнне!
  
  
  "Мы будзем на караблi раней, чым вы гэта даведаецеся", - сказаѓ я. "Глядзi." I яе, паказаѓ на маленькую лодку, якая iдзе да нас.
  
  
  Шлюп апынуѓся з намi вельмi хутка. На борце было некалькi маладых iтальянцаѓ. Калi яны пагрузiлi нас у лодку, яны здзiѓлена паглядзелi адзiн на аднаго, убачыѓшы, як Джына здымае сваю лётную шапку, так што яе вiльготныя валасы ѓпалi вось на плечы . Одзiна вакол мужчын свiснуѓ, але Джына праiгнаравала эга i ѓчапiлася ѓ маю руку.
  
  
  
  
  Калi мы паднялiся на борт, члены экiпажа кiнулiся нас вiншаваць. Некалькi пасажыраѓ толкнулись, але капiтана нiдзе не было. Яе падумаѓ, што калi Юда быѓ на борце карабля, ён, напэѓна, нас ужо бачыѓ. Гэта было для нас дрэнна, але мы нiчога не маглi з гэтым зрабiць.
  
  
  Нас адвялi да корабельному лекара, якi сцвярджаѓ у кароткiм аглядзе. Ён быѓ вельмi ветлiвым, але не гаварыѓ па-ангельску.
  
  
  Потым расследавання малады карабельны афiцэр праводзiѓ нас у пустую каюту першага класа.
  
  
  Яго спытаѓ, калi ён збiраѓся сыходзiць. - "Калi яе магу пагаварыць з вашым капiтанам?"
  
  
  "Я спытаю яго, сiньёр", - сказаѓ ён, з сумам гледзячы на Джыну.
  
  
  "Па крайняй меры, яны, да нас сухую вопратку", - сказала Джына, паказваючы на вопратку, на двухспальным ложку. Для Джыны былi блузку, спаднiца i ваѓнянай швэдар, а для мяне - касцюм ѓ трапiчным стылi i спартовая кашуля. Яшчэ oni нам мяккiя скураныя сандалi.
  
  
  "Яны здаюцца вельмi бестурботнымi па нагоды нашага прыбыцця", - сказаѓ я. "Калi афiцэр промедлит, яго сам знайду майстры".
  
  
  Мы хутка апранулiся. Джына выглядала ѓзрушаюча ѓ сваiм уборы. Яе быѓ падобны на сiцылiйскага жыгала. Яе адкрыѓ трывалы воданепранiкальны пакет, якi быѓ на мне, i агледзеѓ сваю зброю, люгер i шпiлькi. Яе прычапiѓ кабуру па-над кашулi з кароткiмi рукавамi i схаваѓ Вильгельмину. Але я пачакаѓ, пакуль Джына пойдзе ѓ маленькую ванную, каб прычасацца, перш чым разгарнуць Х'юга i прышпiлiць яе да сабе на перадплечча. Калi яна вярнулася ѓ каюту, мая куртка ѓжо закрывала зброю.
  
  
  "Ты выглядаеш прыгожа", - сказала Джына.
  
  
  "Ты таксама", - адказаѓ я. "Пойдзем паглядзiм. У нас мала часу ".
  
  
  Мы выйшлi на палубу. На такiм вялiкiм караблi было складана зразумець, як дабрацца да пiрса. Мы iшлi каля дваццацi хвiлiна, перш чым, нарэшце, дабралiся да верхняй пасажырскай палубы.
  
  
  "Дзе мы можам знайсцi майстра?" Яе спытаѓ у марак.
  
  
  "Майстар, сэр? Гэта немагчыма.'
  
  
  "Ён чакае мяне", - сказаѓ я.
  
  
  Ён засумняваѓся. "Магчыма, табе варта спытаць у сцюарда".
  
  
  "Да рысу эга! Дзе старэйшы памочнiк? ".
  
  
  "Ах, мiстэр Фикуцца. Гэта павiнна быць на мастку.
  
  
  "Дзякуй", - сказаѓ ёй i пайшоѓ mimmo яго да лесвiцы, перад якой вiсела ланцуг. Ён працягнуѓ руку.
  
  
  "Вы i лэдзi павiнны спачатку пайсцi да свайго экскурсаводу, сэр".
  
  
  "Вада аль диаволо!" - уголас сказала Джына. "Што памылка друку!"
  
  
  Яна насварылася на яго. Яе заклаѓ гэй руку на плячо.
  
  
  "Глядзi", - сказаѓ яе мараку. - Мы пойдзем туды шукаць мiстэра Фикуцца, з вашай кампанiяй або без нах. Вы можаце адвесцi нас да яму?
  
  
  Ён на iмгненне паглядзеѓ на маё змрочны твар. "Выдатна", - сказаѓ ён. - "Iдзiце за мной."
  
  
  Ён адпусцiѓ ланцуг для лесвiцы, i мы рушылi ѓслед за iм да моста. Ён папрасiѓ нас пачакаць у праходзе, пакуль ён падымаецца па мосце. Яе мiмаходам убачыѓ мужчын ѓ белых мундзiрах, i праз некалькi iмгненняѓ адзiн вакол iх выйшаѓ. Гэта быѓ першы памочнiк Фикуцца.
  
  
  "А, мiстэр Картэр i мiс Рамана", - сказаѓ ён з шырокай усмешкай.
  
  
  Яе спытаѓ. - "Дзе капiтан?"
  
  
  "Ён сказаѓ, што хутка убачыцца з вамi".
  
  
  Яе пачаѓ хвалявацца. Лiнейны штаба ѓ Iталii сказаѓ бы эму, наколькi курсавая нашай населены пункт расii, нават калi б ён не ведаѓ падрабязнасцяѓ.
  
  
  "Мы хочам пагаварыць з iм цяпер", - сказаѓ я. "Нам трэба абмеркаваць вельмi важны лейцара".
  
  
  "Але, мiстэр Картэр, капiтан вельмi заняты. Ён ... "Кравец пабяры, Фикуцца", - сказаѓ я. "На карту пастаѓлена бяспеку гэтага карабля i эга пасажыраѓ. Час сыходзiць.'
  
  
  Ён выглядаѓ задуменным. Затым ён сказаѓ: "Выконвайце за мной".
  
  
  Потым невялiкi прагулкi мы апынулiся ля дзвярэй капiтанскай каюты. Фикуцца пастукаѓ. Калi мы пачулi голас ѓнутры, Фикуцца адкрыѓ дзверы, i мы ѓтрох ѓвайшлi ѓнутр.
  
  
  За драѓляным сталом сядзеѓ высокi тоѓсты мужчына з серабрыста-сiвымi валасамi. Ён устаѓ i пасля таго, як Фикуцца прадставiѓ нас , шумна прывiтаѓ нас.
  
  
  Ён сказаѓ; - "Дык гэта яны два дэсантнiка!" гэта паблажлiва прагучала. "Драматычны спосаб патрапiць на борт, вам не здаецца, мiстэр Картэр?"
  
  
  "Баюся, у нас не было выбару, капiтан", - адказаѓ я.
  
  
  "Сядзьце, калi ласка", - сказаѓ ён, паказваючы на два крэсла.
  
  
  Мы ѓ такую гульню.
  
  
  "Добра, - сказаѓ Бертольди. "Мая кампанiя паведамiла мне, што вы шукаеце нейкага пасажыра на маiм караблi. Скажыце , мiстэр Картэр, чаму нельга арыштаваць гэтага чалавека, калi ён выйдзе на бераг у Нью-Ёрку?
  
  
  Перш за ѓсё, - сказаѓ я, - несумненна, гэты чалавек замаскiраваны, таму мы павiнны знайсцi яго, перш чым мы дабяромся да Нью-Ёрка. Па - другое, я не палiцэйскi, i нават калi б яе iм быѓ, гэты чалавек не пакiнуѓ бы ѓ жывых сведак. Так што справа не ѓ простым арышце ".
  
  
  "Так, вядома, - сказаѓ капiтан. "Магу яе ѓбачыць ваша пасведчанне асобы, мiстэр Картэр?"
  
  
  Яе эму паказаѓ сваё пасведчанне асобы.
  
  
  "Ах, амерыканская выведка. А юная лэдзi?
  
  
  "Яна працуе на нас", - сказаѓ я.
  
  
  "На самай справе." Ён здагадлiва ѓсмiхнуѓся. "Мiстэр Фикуцца дапаможа вам у сустрэнуць вашых папрасiѓ, мiстэр Картэр. Вы не можаце выкарыстоѓваць агнястрэльную зброю на гэтым караблi, акрамя выпадкаѓ самаабароны, i вы павiнны паважаць канфiдэнцыяльнасць iншых маiх пасажыраѓ. Акрамя таго, вы павiнны зрабiць усё магчымае, каб не звязвацца з iмi ".
  
  
  Яе зноѓ пачаѓ злавацца. - "Капiтан Бертольди, - сказаѓ я, - я не гатовы спрачацца. Яе прапаную вам паслухаць тое, што я хачу сказаць, перш чым вы вырашыце, што мы будзем, а што не будзем рабiць ".
  
  
  Бертольди i Фикуцца абурана пераглянулiся. "У мяне няма ѓсяго дня, каб абмяркоѓваць гэты лейцара, мiстэр Картэр", - холадна сказаѓ Бертольди. "Калi вам ёсць што сказаць , калi ласка, кажаце коратка".
  
  
  "Капiтан, - сказаѓ я, - мы не толькi аб гэтым чалавеку. Мы мяркуем, што ён прывёз на гэты карабель вельмi небяспечнае зброю .
  
  
  'Зброю?'
  
  
  'Так, каб галасаванне.' Яе, адкрыта паглядзеѓ на яго. - "Ядзерную зброю".
  
  
  Эга вочы злёгку пашырылiся.
  
  
  "Мы лiчым, што гэта маленькая атамная бомба".
  
  
  Фикуцца падняѓся з крэсла. - "Дьяволо!
  
  
  Твар капiтана Бертольди з'явiѓся намёк на шок, затым ён хутка вярнуѓся ѓ сваё скептычным поглядам. - "Якiя доказы ѓ вас ёсць для гэтага?"
  
  
  - Нiякiх дакладных доказаѓ, - прызнаѓся я. "Запiска з назвай вашага карабля i шмат дадатковай iнфармацыi. Але разам яны прыводзяць да разумнага высновы ". Павiсла доѓгае, глыбокае маѓчанне. "Але вы не ѓпэѓненыя , што на маiм караблi ёсць бомба?"
  
  
  "Гэта больш чым верагодна, капiтан", - сказаѓ я.
  
  
  "I вы хочаце, каб абшукаць карабель у папрасiѓ магчымай бомбы?" - Капiтан, - сказаѓ Фикуцца, - я магу паставiць на гэта некалькi чалавек .
  
  
  "Нам трэба як мiнiмум тузiн мужчын", - сказаѓ я. "Гэта вялiкi карабель, i час на зыходзе. Мы павiнны пачаць абшукваць каюты ѓсiх пасажыраѓ, якiя ѓ такую гульню ѓ Неапалi , таму што я ѓпэѓнены, што сапраѓднага iмя чалавека, якога мы шукаем, Юды, няма ѓ спiсе пасажыраѓ. Вядома, мы павiнны гэта праверыць ".
  
  
  "Большасць пасажыраѓ, садзiлася ѓ Неапалi, мiстэр Картэр, - запярэчыѓ капiтан. "Вы хочаце непакоiць i хваляваць гэтых людзей . Вы Ведаеце, у пасажыраѓ ёсць пэѓныя правы.
  
  
  I адно вакол iх - гэта права на бяспеку, на борце гэтага карабля, - сказаѓ я. Яе таксама прашу, каб вы даручылi мне пошук, так як у мяне ёсць вопыт у такiх рэчах. А потым яе бы гатэль, каб вы прытармазiлi карабель, каб у нас было больш часу.
  
  
  Iсцi павольней! - абурана усклiкнуѓ Бертольди. Нам за што. Яе павiнен прытрымлiвацца раскладу. У маiх пасажыраѓ таксама ёсць свой расклад. Вы нават не ведаеце, цi ёсць на борце бомба. Няма, карабель захоѓвае нармальную крэйсерскую хуткасць.
  
  
  Капiтан!
  
  
  "I, - перапынiѓ ён мяне, - пошукамi кiруе мiстэр Фикуцца. Вы атрымаеце ад яго загады, мiстэр Картэр, у адваротным выпадку ператрусу наогул не будзе. Гэта ясна?
  
  
  "Становiцца ясней".
  
  
  Капiтан Бертольди павярнуѓся да Фикуцце. "Вазьмi дзесяць чалавек i гэтых двух чалавек i raid каюты. Пачнi з трэцяга класа i падымайся адтуль ".
  
  
  "Капiтан, - сказаѓ я, - наѓрад цi ѓ Юды будзе што-небудзь, акрамя першакласнай каюты".
  
  
  "Паѓтараю, мiстэр Фикуцца, пачнiце з трэцяга класа", - сказаѓ Бертольди. "Калi там пошук не атрымаецца, мы паглядзiм, цi трэба абшукаць iншыя часткi карабля".
  
  
  Глупства гэтага чалавека была неверагоднай. Яе вырашыѓ тэлеграму ѓ штаба кампанii, што ён перашкаджае поѓнамаштабнага ператрусу.
  
  
  "Дзякуй за супрацоѓнiцтва, капiтан", - холадна сказаѓ я i ѓстаѓ.
  
  
  "Да вашых паслуг, мiстэр Картэр", - сказаѓ ён. - Яшчэ што-што, мiстэр Фикуцца. Калi ёсць пасажыры, якiя адмаѓляюцца ад ператрусу сваiх кают , не настойвайце. Дашлiце ih да мяне, i я растлумачу ".
  
  
  "Капiтан, у нас няма часу на такiя ...
  
  
  "Вы можаце iсцi, мiстэр Картэр".
  
  
  Яе люта паглядзеѓ на яго. - "Добра", - сказаѓ я. Яе, павярнуѓся i выйшаѓ па каюты разам з Джынай, а Фикуцца рушыѓ услед за мной.
  
  
  Фикуцца быѓ ценымногие карысней свайго гаспадара. Ён хутка злавiѓ скарбнiка Фабрыцыо, i разам яны сабралi дзевяць маракоѓ, якiя павiнны былi шукаць разам з намi. Яе бы гатэль, каб гэта не было такой вялiкай працай, каб яе мог справiцца з ёй самастойна.
  
  
  
  
  Праз гучнагаварыцель было абвешчана, што пасьля абеду ѓсе пасажыры трэцяга класа павiнны заставацца ѓ сваiх каютах для праверкi багажу. Гэта стала б яшчэ адным папярэджаннем Юду адносна таго, што адбываецца , але, падобна, не было устаноѓ захаваць нашы дзеяннi ѓ сакрэце. Увесь вечар мы абшуквалi багаж, але нiчога не знайшлi. Калi пасажыра не было ѓ каюце, пошук не вырабляѓся па камандзе гаспадара. Да шчасце, большасць пасажыраѓ было там. Апоѓначы давялося спынiцца - таксама па загаду капiтана.
  
  
  Затым некаторага супрацiву ён дазволены да нас абшукаць машыннае аддзяленне, але мы нiчога не знайшлi.
  
  
  
  
  На наступную ранiцу група дэтэктываѓ, уключаючы нас з Джынай, крыху адпачыла. Мы павiнны былi гэта зрабiць. Iтальянскiм членам экiпажа пагражала небяспека заснуць, i мы таксама былi змучаныя. Незадоѓга да паѓдня мы хутка перакусiлi i працягнулi шлях. Яе ѓгаварыѓ Бертольди адразу перайсцi па трэцяга класа ѓ першы, каб мы маглi пакiнуць пачатку другой клас напрыканцы. Пошукi працягвалiся ѓвесь дзень. Большасць пасажыраѓ былi вельмi ветлiвыя. Некаторыя настойвалi на сустрэчы з капiтанам, але ѓ рэшце рэшт пагадзiлiся на ператрус сваiх рэчаѓ.
  
  
  Да канца другога дня мы склалi ѓвесь спiс пасажыраѓ, але не знайшлi нiчога, што нагадвала б атамную бомбу, i не бачылi нiкога, хто хоць бы аддалена нагадваѓ Юду. Калi ён быѓ на борце, ён добра хаваѓся, або эга наведаѓ адзiн вакол iншых адзiнаццацi чалавек, якiя выконваюць гэтую працу. Але мы ѓсё яшчэ былi з пустымi рукамi.
  
  
  На трэцi дзень мы спыталi Бертольди, цi можам мы абшукаць памяшкання для экiпажа. Ён быѓ у лютасцi. "Хiба цяпер не вiдавочна, што вы памылялiся наконт бомбы , мiстэр Картэр?"
  
  
  "Зусiм няма", - адказаѓ я. "I калi вы не дасце мне дазволу на гэта расследаванне, ёй телеграфирую у ваш штаба. А затым яе таксама звяжуся з Вашынгтонам, якi затым звяжацца з вашым урадам у Римэ ".
  
  
  Пыху саслiзнула з твару Бертольди. - "Гэта пагроза, мiстэр Картэр?"
  
  
  - Вы можаце называць гэта як хочаце, капiтан. Ёй зраблю ѓсё магчымае, каб абшукаць гэты карабель. Мы на поѓнай хуткасцi плывём у Нью-Ёрку i прыбываем туды заѓтра нiяк не калi . У гэтым горадзе пражывае дзесяць мiльёнаѓ чалавек. Калi вы не турбуецеся аб сваiх пасажырах, падумайце аб гэтых людзях. Калi на борце ёсць атамная бомба, якая займаецца можа падарвацца ѓ любы момант, вы гатэлi б, каб на вашай сумлення здарылася такая катастрофа? Гэта значыць, калi вы выберацеся жывым, у чым яго сур'ёзна сумняваюся.
  
  
  Фикуцца цiха сказаѓ: "Капiтан, магчыма, каманда не будзе пярэчыць супраць гэтай праблемы".
  
  
  Бертольди устаѓ з-за крэсла i пачаѓ хадзiць. Калi ён павярнуѓся да мяне, яго твар быѓ сур'ёзным. "Добра, мiстэр Картэр", - сказаѓ ён. "Вы можаце правесцi сваё ѓласнае даследаванне. Але асабiста я праводжу вас у каюту маiх афiцэраѓ ".
  
  
  "Як хочаце", - сказаѓ я.
  
  
  Ператрус цягнуѓся павольна, да поѓдня. Ён нiчога не даѓ i выклiкаѓ гнеѓныя заѓвагi майстар-Бертольди. Ён злы быѓ асаблiва, калi мы ненадоѓга агледзелi i эга пакоi. Ён спытаѓ. - "Цяпер вы даведаецеся, што бомбы няма?"
  
  
  "Ёй сказаѓ. - "Не, цяпер яе хачу абшукаць надбудову, аж да выратавальных шлюпак".
  
  
  "Абсурд!" - прамармытаѓ ён, але давайце далей. Фикуцца якое-то час нам дапамагаѓ; затым мы з Джынай засталiся адны. Мы агледзелi галеры, кладоѓкi, усе ямы i куты вялiкага карабля, але безвынiкова.
  
  
  "Можа быць, капiтан правоѓ, Нiк", - сказала Джына за вячэрай у той вечар. - "Можа, на борце няма бомбы. Магчыма, Юда выпусцiѓ свой шанец з-за змяненняѓ раскладу рэйсаѓ ".
  
  
  "Я б гатэль, каб гэта было праѓдай", - сказаѓ я. "Я сапраѓды хачу, каб Бертольди быѓ правоѓ. Але я яе ведаю Юду, Джына ". Яе нахмурыѓся. "Павiнны быць месцы, якiя мы не абшукалi. Цi, можа быць, адзiн праз нашых памочнiкаѓ дрэнна справiѓся з працай. Мы не ведаем. А заѓтра мы заплывем у гавань Нью-Ёрка . Яе павiнен паслаць Хоуку паведамленне па радыё сёння ѓвечары. '
  
  
  "Што ты скажаш?"
  
  
  "Проста, што мы не знайшлi Юду i эга бомбу. Хоук што-небудзь прыдумае.
  
  
  
  
  Яе спаѓ неспакойна. Калi яе прачнуѓся на наступную ранiцу i паглядзеѓ на Джыну, якая займаецца ѓсё яшчэ спала ѓ iншай частцы каюты , яе, падумаѓ, як блiзка мы былi да Нью-Ёрку . Падчас сняданку мы атрымалi бюлетэнь, у якiм гаварылася, што дарога зойме яшчэ тры гадзiны.
  
  
  "Дазволiць цi караблю прышвартаваѓся?" - спытала Джына.
  
  
  "Калi гэта так, там будзе якi сустракае камiтэт", - адказаѓ я.
  
  
  Пакуль iншыя пасажыры збiралiся i рыхтавалiся да высаджвання, яе застаѓся ѓ нашай каюце з Джынай. Каля дзесяцi гадзiн я пайшоѓ на палубу першага класа, спадзеючыся ѓбачыць каго-небудзь, хто мог бы быць падобны на Юду. У палове на адзiнаццатую здаѓся мацярык, i незадоѓга да паѓдня мы прычалiлi да гаванi Нью-Ёрка. Большасць пасажыраѓ знаходзiлiся на палубе, адкуль адкрываѓся вiд на гарызонт Манхэтэна i Статую Свабоды.
  
  
  Як я i чакаѓ, нас сустракалi. Берагавая ахова злавiла " Леанарда" ѓ гаванi i папрасiла эга спынiцца. Капiтан падпарадкаваѓся, але я бачыѓ, як ён злосна выкрыкваѓ загады сваiм афiцэрам. Неѓзабаве затым поѓдня на борт паднялiся некалькi афiцэраѓ i салдат берагавой аховы ѓ суправаджэннi некалькiх агентаѓ AX, мэра Нью-Ёрка i Дэвiда Хоука.
  
  
  Капiтан Бертольди папрасiѓ аб сустрэчы ѓ сваёй каюце. Туды павiнны былi адправiцца два старэйшых афiцэра берагавой аховы, мэр, Хок, Фикуцца, Джына i яе. Ястраб закусiѓ не запаленую цыгару, калi яе праiнфармаваѓ эга аб нашых няѓдачах.
  
  
  "Я не веру, што Юда на борце", - сказаѓ ён. "I калi ён на борце, гэта бомба, напэѓна, таксама там". Ён зiрнуѓ на Джыну. - "Вы наймаеце прыгожых жанчын, Нiк, - сказаѓ ён.
  
  
  Джына зразумела, камплiмент, а не сарказм. " Г ", - сказала яна i ѓсмiхнулася.
  
  
  " Нам" , - адказаѓ Дэвiд Хок.
  
  
  Яе гатэль засмяяцца, але думка пра Юду пацягнула куткi майго rta ѓнiз.
  
  
  "Вы абшукалi ѓвесь карабель?" - спытаѓ Хоук.
  
  
  "Зверху ѓнiз", - сказаѓ я. "Сыч бога, мы нават у прыбiральнi зазiралi. Ёй проста больш нiчога не ведаю ".
  
  
  Я не сказаѓ нiчога. Хок i Джына паглядзелi на мяне.
  
  
  'Што гэта?' - спытаѓ Хоук.
  
  
  "Я проста падумаѓ аб iншым месцы", - сказаѓ я. "Скажы Бертольди, што я зараз буду".
  
  
  Яе паспяшаѓся да стала скарбнiка, успомнiѓшы, што ѓ пачатку нашых пошукаѓ казначэй распавёѓ мне пра чалавека, якi падышоѓ да стала капiтана, каб пагаварыць аб захаванасцi рэчаѓ . Гэта каштоѓныя рэчы. Гэта азначала, што на борце павiнен быць сейф.
  
  
  "Так, мiстэр Картэр", - сказаѓ Фабрыцыо, калi яе спытаѓ эга аб гэтым. "У нас у офiсе ёсць вялiкi сейф. Але я не магу сабе ѓявiць, што ѓ гэтым ёсць што-тое, што магло б вас зацiкавiць.
  
  
  "Можа, нам лепш зiрнуць", - сказаѓ я. Фабрыцыо нас не раздражняѓ. Ён нават не знайшоѓ час выклiкаць майстра. Праз некалькi iмгненняѓ сейф памерам з чалавека быѓ адкрыты. Яе схiлiѓ галаву i рушыѓ услед за iм ѓнутр. Мы ѓсе паглядзелi. У вялiкiм пакеце апынуѓся срэбны артэфакт па Iспанii. Гэта было расчараваннем.
  
  
  "Мне вельмi шкада, сiньёр", - сказаѓ Фабрыцыо.
  
  
  "Ну, гэта была проста iдэя".
  
  
  Пакiнуѓ ёй эга i вярнуѓся да стала капiтана. Што-то круцiлася ѓ мяне ѓ галоѓ, але я не мог зразумець гэта.
  
  
  Яны пачалi ѓ офiсе. Капiтан пайшоѓ на сваё крэсла. Усе астатнiя сядзелi, акрамя Хоука, якi стаяѓ у куце з цыгарай у кутку rta i эга худыя рукi былi скрещенны на грудзях. Яе, падышоѓ к яму i пакiваѓ галавой, паказваючы, што ѓ мяне нiчога не атрымалася .
  
  
  "Але, мiстэр Картэр агледзеѓ гэты карабель зверху данiзу!" - сказаѓ Бертольди. "Калi б такая рэч была на борце , ён б яе знайшоѓ".
  
  
  "Дараваць мяне, капiтан", - сказаѓ старэйшы па двух афiцэраѓ берагавой аховы, капiтан-лейтэнант-камандзiр. "Мы не можам дапусцiць гэты карабель у гавань Нью-Ёрка, пакуль не будзе праведзена больш за дбайнае расследаванне".
  
  
  "На самай справе", - пагадзiѓся мэр. - "Мы павiнны працягваць пошукi. На карту пастаѓленыя мiльёны жыццяѓ ".
  
  
  Бертольди кiнуѓ на мяне люты погляд, як быццам яе ѓвёѓ эга ѓ гэтую няёмкую сiтуацыю. - "Вы збiраецеся, - спытаѓ ён, - пакiнуць маiх пасажыраѓ тут у моры, пакуль вы працягваеце абшукваць мой карабель?"
  
  
  "Не", - адказаѓ Хок ад iмя афiцэра берагавой аховы. Усе паглядзелi на яго. - "У нас ёсць лепшы план, якi ценымногие бяспечней для пасажыраѓ. У цяперашнi час тут хадзiлi некалькi паромаѓ. Пасажыры перасаджваюцца на гэтыя паромы без багаж i адпраѓляюцца ѓ порт . За iмi будуць добра даглядаць, пакуль карабель будзе зноѓ абшуканы. Сам карабель будзе вернуты ѓ адкрытае мора, i расследаванне будзе праводзiцца маiмi людзьмi i людзьмi капiтан-лейтэнанта пад маiм кiраѓнiцтвам.
  
  
  "Назад у адкрытае мора!" сказаѓ Бертольди глухiм тонам. "Перамяшчэнне маiх пасажыраѓ?"
  
  
  "Я думаю, што гэта адзiнае бяспечнае рашэнне, капiтан", - сказаѓ Хоук. - "Хутка сюды прыбудуць паром", - сказаѓ капiтан-лейтэнант.
  
  
  "Але вы не маеце права!" усклiкнуѓ Бертольди. "Гэта вялiкая глупства".
  
  
  "Капiтан, - ледзяным тонам сказаѓ Хок, - было б па-дурному не звяртаць увагi на пагрозу".
  
  
  Капiтан Бертольди цяжка павалiѓся на крэсла. Ён ѓтаропiѓся на свае рукi. - "Выдатна", - сказаѓ ён. "Але калi бомба не будзе знойдзена, панове, яе знойдзены прапанаваць маёй кампанii выказаць пратэст супраць гэтага сумнай iнцыдэнту".
  
  
  "Да яму будуць ставiцца з усiм павагай", - адказаѓ Хок. "А зараз, капiтан, яе мяркую, вам лепш праiнфармаваць пасажыраѓ аб тым, што адбываецца".
  
  
  Думка, якая займаецца круцiлася ѓ мяне ѓ галоѓ, раптам набыла форму. Яе пачакаѓ, пакуль астатнiя мужчыны сыдуць. Калi толькi капiтан, Ястраб, Джына i яе ѓсё яшчэ былi ѓ каюце, яе спытаѓ: "Капiтан, цi праѓда, што пасажыры прыходзяць да вас, каб здаць каштоѓныя рэчы каштоѓнасцю звыш пэѓнай сумы?"
  
  
  Бертольди адарыѓ мяне незадаволеным позiркам. Яе, лiчу, што ён думалi мяне сваiм асабiстым катам. "На самой справе, мiстэр Картэр", - сказаѓ ён .
  
  
  Хоук паглядзеѓ мне ѓ твар, спрабуючы зразумець, аб чым я думаю.
  
  
  "Цi шмат у вас было такiх просьбаѓ падчас гэтай паездкi?"
  
  
  "Можа быць, пяць цi шэсць".
  
  
  "А потым гэтыя людзi прыходзяць ѓ гэты офiс, цi не так?"
  
  
  "Так, Так".
  
  
  "Што ты задумаѓ, Нiк?" - спытаѓ Хоук.
  
  
  "Я разважаю, сэр", - сказаѓ я. "Одзiна вакол гэтых пасажыраѓ паклаѓ у свой шафку даволi вялiкi пакет ?"
  
  
  'Так, у самай дэла. Ih было некалькi ".
  
  
  "I табе давялося пакiнуць аднаго, вакол гэтых людзей аднаго ѓ гэтай каюце, хаця б на кароткi час?"
  
  
  Ён дзiѓна паглядзеѓ на мяне; потым яго ѓбачыѓ, што ён што-тое ѓспомнiѓ. Упершыню з iмi тхара, як яго сустрэѓ я , ён гаварыѓ з некаторай доляй глыбокай павагi ѓ голасе. "Так, сапраѓды", - павольна сказаѓ ён. "Тут быѓ чалавек..."
  
  
  'Як ён выглядаѓ?' - спытаѓ Хоук.
  
  
  "У яго была барада. Вельмi дзiѓна выглядае мужчына. Вельмi худы твар.
  
  
  'Юда!' - крыкнуѓ Ястраб.
  
  
  "Я таксама так думаю", - сказаѓ я. "I магчыма, ён змянiѓ свае планы, знаходзячыся ѓ гэтай каюце. Ён , магчыма, меѓ намер змясцiць бомбу ѓ вялiкiм сейфе , але , магчыма, вырашыѓ, калi ён быѓ тут адзiн, знайсцi лепшае месца. Цi, можа быць, ён не хацеѓ ѓзбуджаць цiкаѓнасць скарбнiка па нагоды гэтага прадмета ".
  
  
  Бертольди парыѓся ѓ скрынi крэсла i выцягнуѓ лiст паперы. Ён паглядзеѓ на нах на iмгненне. "Голас эга iмя", - сказаѓ ён. - Бенедыкт Арнольд. У яго ёсць першакласная каюта нумар дванаццаць на палубе А.'
  
  
  У гэты момант у дзвярах з'явiѓся мэр з аркушам паперы ѓ руцэ i спалоханым выразам твару.
  
  
  "Спадары, калi былi якiя-небудзь сумневы ѓ сур'ёзнасцi сiтуацыi, ih ble растлумачыць цяпер".
  
  
  'Што гэта?' - спытаѓ Хоук.
  
  
  "Мой офiс толькi што атрымаѓ гэтую тэлеграму праз Рыфму", - жорстка сказаѓ ён.
  
  
  Хоук ѓзяѓ лiст паперы i прачытаѓ услых:
  
  
  
  
  
  "Мiстэр мэр. Атамная бомба была размешчана ѓ такiм месцы, што ваш горад можна разбурыць адным нацiскам кнопкi . Вы павiнны верыць нам, калi мы кажам, што гэта не жарт. У доказ гэтага мы прыводзiм кодавы нумар нашага механiзм запальвання: HTX 312.
  
  
  Бомба будзе падарваная на працягу 48 гадзiн, калi не будзе выплачаная сума ѓ сто мiльёнаѓ даляраѓ залатымi зьлiткамi. Гэта складае каля дзесяцi даляраѓ на жыццё ѓ Нью - Ёрку. Калi ласка, падумайце пра гэта, вельмi ѓважлiва. Ёсць вельмi крынiц атрыманы грошай. Вы атрымаеце другое паведамленне з далейшымi iнструкцыямi, у працягу сутак.
  
  
  
  
  
  Хоук паглядзеѓ на мяне. "Гэта ён", - сказаѓ ён. Затым ён спытаѓ: "цi Можаце вы ѓявiць, што ён мог бы зрабiць са нумарах мiльёнамi даляраѓ ?"
  
  
  "Вы ведаеце, хто паслаѓ гэты лiст?" - спытаѓ мэр.
  
  
  "Чалавек, якога мы шукаем", - адказаѓ Хок. "Тэлеграма павiнна была быць паслана па адным эга саѓдзельнiкаѓ у Римэ , так , каб яна супала з прыбыццём "Леанарда" ѓ Нью - Ёрку."
  
  
  "Напэѓна, Фарэлi", - прамармытаѓ я.
  
  
  "Насупраць", - запярэчыѓ капiтан. "Тут нiчога не гаворыцца пра "Леанарда" , наогул нiчога ".
  
  
  "Па зразумелых прычынах", - прамармытаѓ Хоук. "Вiдавочна, яны не гатэлi прыцягваць увагу да гэтага караблю, мiстэр Бертольди".
  
  
  Яе заѓважыѓ выраз вачэй капiтана, калi Хоук звярнуѓся з лiстом да яму без эга звычайнага загалоѓка. Эга, пыху раздражняла, але далёка не так, як эга нежаданне дапамагчы мне. Але цяпер камандаваѓ Хоук, i Бертольди атрымлiваѓ загады ад AX, эму падабаецца гэта цi не.
  
  
  "Мне паведамiлi, што прэзiдэнт i губернатар атрымалi аднолькавыя тэлеграмы", - сказаѓ мэр. "Яны хочуць, каб мы сумесна сабралi неабходныя грошы. Але сто мiльёнаѓ золатам, божа мой, што гэта за дурань?
  
  
  "Вар'ят, да якога мы павiнны ставiцца вельмi сур'ёзна, мiстэр мэр. - Галаварэз-псiхапат, якi поѓны рашучасцi выканаць сваю пагрозу, калi залатыя злiткi не будуць дастаѓлены, - сказаѓ я.
  
  
  "Абсурд, поѓны абсурд, - нахмурыѓся Бертольди. "Гэта жарт, - дрэнная амерыканская жарт".
  
  
  "Я б не хацеѓ смяяцца, калi б выбухнула бомба", - сказаѓ Хоук. Ён працягнуѓ шыю да дзень i паклiкаѓ афiцэра берагавой аховы, якi стаяѓ за дзвярыма.
  
  
  'Ды сэр?' сказаѓ капiтан-лейтэнанта, калi ён увайшоѓ.
  
  
  "Мiстэр Картэр i яго обыщем гэтую хацiну. А пакуль вазьмiце свайго ад'ютанта i некалькiх маiх афiцэраѓ i паглядзiце, цi зможаце вы знайсцi Бенедыкта Арнольда ѓ дванаццатай каюце на палубе А Ён можа быць тым чалавекам. Ах так, капiтан, - дадаѓ Хок, - ён, напэѓна, будзе узброены i небяспечны. Таму prima сыходу усе магчымыя меры засцярогi ". Афiцэр кiѓнуѓ i павярнуѓся.
  
  
  "У яго барада, - сказаѓ капiтан. Ранейшая ваяѓнiчасць амаль цалкам знiкла, i на яго обветренном чалавека з'явiлiся трывожныя маршчыны. "I вельмi, э-э, сухое твар. Так, i яе памятаю яшчэ адну рэч ".
  
  
  'Якую?' - раѓнуѓ Хок, уважлiва сачыць за кожным пропiссю майстар.
  
  
  "Ну, я не ведаю, цi важна гэта, - вагаѓся Бертольди, - але ён спытаѓ мяне, цi можна атрымаць iнсулiн на борце самалёта. Яе падазраю, што ѓ яго дыябет.
  
  
  "Нядзiѓна, што ён так кепска выглядае", - мякка сказаѓ я, убачыѓшы перад сваiм разумовым поглядам жудасны профiль Юды. Хоук кiѓнуѓ. - "I капiтан, вы дашле сюды двух маiх экспертаѓ па мiнiравання, каб яны падрыхтавалiся да ѓсiх непрадбачаных абставiнах ? I дайце нам ведаць, калi "Арнольд" будзе знойдзены ".
  
  
  "Усё ѓ парадку, - сказаѓ капiтан-лейтэнант. Ён выйшаѓ па ѓсёй кабiны. Джына сядзела побач са мной, пераплятаючы пальцы памiж маiмi. - "Чым магу вам дапамагчы?" спытала яна.
  
  
  "Схадзi i выпi кубак кавы ѓ холе", - сказаѓ Хоук. "Ты заслужыла гэта."
  
  
  Джына ѓсмiхнулася мне i выйшла па каюты. Капiтан па ветлiвасцi рушыѓ услед за ёй. Нарэшце ён пачаѓ праяѓляць некаторы павагу. Калi мы з Хоуком засталiся адны ѓ каюце, ён павярнуѓся да мяне i ѓсмiхнуѓся.
  
  
  "Яе не так шмат не працую на адкрытым паветры, Нiк, - сказаѓ ён, - i мне гэта проста падабаецца. У вас ёсць яшчэ якiя-небудзь чароѓныя iдэi?
  
  
  'Не, сэр. А цяпер давайце вывернем гэтую каюту навыварат.
  
  
  I мы зрабiлi гэта. Яе, ведаѓ, што паром ѓжо ѓ дарозе, i пасажыры ѓ блiжэйшы час выйдуць на бераг, што мяне крыху супакоiла. Але калi б Юда трымаѓ у руках дэтанатар бомбы, ён мог бы падарваць нас у любы момант.
  
  
  Мы порылись ѓ столiку майстры, абшукалi шафы, агледзелi ѓсю каюту. Хоук хутка стамiѓся. Ён sel ѓ крэсле за сталом капiтана , i ён заѓважыѓ у яго на лбе струменьчыкi банк.
  
  
  "Я старэю, Нiк, - сказаѓ ён. "Здаецца, тут па-чартоѓску душна".
  
  
  "Ты маеш рацыю", - сказаѓ я. Яе, паглядзеѓ на бакавую сценку кабiны, убачыѓ краты вентыляцыi i падумаѓ.
  
  
  Яе прысеѓ побач з кратамi. Яна была змешчана ѓ даволi вялiкую панэль, якая займаецца была прымацаваная да стагнаць шрубамi. Одзiна па шруба быѓ аслаблены.
  
  
  Яе спытаѓ. - "У вас ёсць нажнiцы для пазногцяѓ?"
  
  
  "Так", - сказаѓ ён, залазячы ѓ хвiлiну i працягваючы мне нажнiцы.
  
  
  Калi ён убачыѓ, што я пачынаю адкручваць шрубы на панэлi, ён падышоѓ i з цiкавасцю стаѓ побач са мной. Яе лiхаманкава працаваѓ, i хоць панэль якое - то час прылiпала да аднаго куце , мне нарэшце ѓдалося адарваць яе.
  
  
  Мы зазiрнулi ѓ паветравод i там убачылi: у камплекце даѓжынёй тры фута, загорнуты ѓ карычневую паперу. Ён запаѓняѓ адтулiну паветравода, i быѓ пахаваны канцом у месцы, дзе паветравод выгiнаѓся i сыходзiѓ гарызантальна з каюты.
  
  
  "Кравец вазьмi, - сказаѓ Хоук.
  
  
  Нажнiцамi яе прарэзаѓ у паперы дзiрку i паглядзеѓ на змесцiва. Гэта быѓ кораб вакол лёгкага металу, верагодна, па ѓсiм алюмiнiевага сплаву. Звонку былi механiзмы, у тым лiку мiнiятурны электронны прыемнiк далёкага дзеяння. Гарэла маленькая чырвоная лямпачка, без сумневу сигнализирующая аб тым, што бомба была гатовая да неадкладнага выбуху.
  
  
  Яе адхiснуѓся.
  
  
  "Я пазваню спецыялiстам па мiнiравання", - цiха сказаѓ Хок. "У мяне таксама ёсць чалавек, якi ѓ гэтым разбiраецца".
  
  
  Яе спытаѓ. - Што нам рабiць з пасажырамi?" "Цi павiнны мы першымi сысцi?"
  
  
  Хоук задуменна звузiѓ халодныя вочы. "Я так не думаю. У любы момант мы можам сутыкнуцца ѓ супрацьстаяннi з Юдай. Акрамя таго, мы павiнны выказаць здагадку, што бомба можа выбухнуць выплат прама ѓ нас пад носам менш чым за хвiлiну, а можа быць, i на секунду. Мы зусiм побач з гаванню. Калi тут выбухне бомба, мацярык панясе такi ж шкоду, як калi б мы былi ѓ порце . Не, Нiк, мы павiнны паспрабаваць адключыць эга ".
  
  
  Яе, кiѓнуѓ, вырашыѓшы, як i Ястраб, абагнаць Юду. Ён выйшаѓ па каюты за спецыялiстам. Яе замкнуѓ за iм дзверы i зноѓ агледзеѓ жахлiвы скрутак.
  
  
  Чырвоны сьвяты працягваѓ пагрозлiва свяцiцца, сведчачы аб жудаснай i разбуральнай сiле бомбы. Затым яе падумаѓ, цi сапраѓды Юда нацiсне кнопку выбухоѓнiка, нават калi гэта заб'е эга самога . Гэты чалавек, як я яе ведаѓ з мiнулага вопыту, быѓ увасабленнем злы. Магчыма, калi б ён даведаѓся , што мы выявiлi бомбу, ён без ваганняѓ ажыццявiѓ бы свой бесчалавечны план, нават калi б выбух эга забiѓ. Мы не маглi рызыкаваць, гэта было вызначана, асаблiва калi мы мелi справу з чалавекам, гэтак непрадказальным, i, такiм псiхiчна ненармальным, як Юда.
  
  
  Яе прадбачыѓ жудасны зыход гэтага кашмару - грыбападобных воблака, распространяющее свой атамны крыѓды. Мiльёны людзей у радыусе разбурэння сарака пяцi кiламетраѓ загiнуць. Многiя тысячы загiнуць падчас другасных i троесных ѓдарных хваль. I яшчэ тысячы памруць павольнай i жудаснай смерцю ад радыяцыi.
  
  
  Мае думкi неѓзабаве былi перапыненыя стукам у дзверы. Яе, падышоѓ да дзень i спытаѓ, хто гэта. Як толькi Ястраб назваѓ эга iмя, яе адчынiѓ дзверы i адступiѓ у бок, каб ѓпусцiць яго.
  
  
  За iм вынiкалi капiтан Бертольди i трое змрочных на выгляд мужчын, якiх я не ведаѓ. "Паглядзi на гэта, Бертольди", - раздражнёна сказаѓ Ястраб, сыты па горла недаверам i адсутнасцю спагады майстар. Бертольди збялеѓ. Ён стаяѓ, дрыжучы, сцiснуѓшы кулакi ад бяссiльнай лютасцi.
  
  
  "I iдзiце адсюль, сэр", - раѓнуѓ Ястраб, паказваючы мне, каб яе праводзiѓ майстар ѓ дзень .
  
  
  Бертольди шэл па драѓляных прыступках, яго вочы дзiѓна глядзелi шчырымi перад сабой. Яе замкнуѓ за iм дзверы i зноѓ павярнуѓся да Хоуку i тром iншым. "Мiстэр Готтлиб, Нiк Картэр", - сказаѓ ён.
  
  
  Яе пацiснуѓ руку худому i жилистому мужчыну ѓ акулярах без аправы - стэрэатып навукоѓца. Хок патлумачыѓ мне, што Готлiб вынайшаѓ дэтанатар , прылада, якое дазволiла Юду i эга таварышам стварыць бомбу.
  
  
  Тым часам два эксперта па запальвання былi занятыя здыманнем ѓпакоѓкi з бомбы. "Было б жудасна... жудасна, - прамармытаѓ Готлiб, - калi б маё прылада выкарыстоѓвалася такiм чынам".
  
  
  Гэта, вядома, было пераменшвання. Готлiб далучыѓся да двух iншых мужчынам, схiлiлiся над бомбай. "Вы ѓпэѓненыя, што гэта ён?" - спытаѓ эга Хоук.
  
  
  Готлiб кiѓнуѓ. 'Наконт гэтага сумневаѓ няма. Чалавек, якi гэта сабраѓ, выдатна разбiраецца ѓ термоядерном расшчапленнi. На жаль, мы яшчэ больш пашырылi гэтыя веды " . Хоук паглядзеѓ на мяне, i яе, паморшчыѓся. Готлiб i двое мужчын па ѓсiм AX працавалi над бомбай. Чырвоны асветленай прывiдным свяцiѓся ад ih тварах, калi Готлiб пстрыкаѓ мовай i мармытаѓ сабе пад нос. "Вось, - сказаѓ ён нарэшце. - Голас там провад. Так, гэта яно. Не, не той, iншы.
  
  
  Мы стоѓпiлiся вакол праёму у стогны. Яе стараѓся не думаць аб тым, што адбудзецца, калi бомба выбухне шчыра цяпер, нават калi яе нiчога не адчую. У людзей, якiя працавалi над бомбай, здавалася, былi сталёвыя нервы. Хоук падышоѓ да дзень i спытаѓ, дакладваѓ цi ѓжо капiтан-лейтэнант. Гэта было не так.
  
  
  "Цi валодае гэтая рэч ён сiлай, якую яны гэй прыпiсваюць? - спытаѓ яе Готлiба.
  
  
  Ён казаѓ павольна, не гледзячы ѓ мой бок, так як усе эга ѓвага была засяроджана на калянасцi. - 'Яго так i не думаю. Адсюль бомба знiшчыць усё ѓ радыусе шасцiдзесяцi, сямiдзесяцi кiламетраѓ ". Ён засяродзiѓся на механiзме дэтанатар, а затым, як бы падкрэслiваючы свае думкi , сказаѓ: "Нам, у каго не будзе нам адзiнага шанец".
  
  
  Усё, што я мог зрабiць, гэта пагушкаць галавой. Готтлиб, як чалавек, якi чытае смяротны катэхiзiс, працягваѓ, працягваючы назiраць за працай спецыялiстаѓ: "Але першы выбух, першыя ударныя хвалi не былi б канцом справы. Ападкi, прылiѓныя хвалi - прамянёвая хвароба i ѓчастак неабжытай зямлi, участак Мёртвага сукенка. Манхэтэн стане нейтральнай зонай , цалкам непрыдатнай для пражывання на дзесяцiгоддзi наперад ".
  
  
  Яе больш не пытаѓся. Готлiб даѓ мне дастаткова ныць для разважанняѓ.
  
  
  'Як справы?' - нервова спытаѓ Хок, усё яшчэ жуючы протертую цыгару.
  
  
  Одзiна вакол мужчын павярнуѓся да яму. "У нас ёсць яшчэ адно рызыкоѓная справа, сэр", - сказаѓ ён. Пот капаѓ з iлба на твар.
  
  
  Мы з Хоуком схiлiлiся над астатнiмi, i ѓважлiва назiралi.
  
  
  У якой-то момант, калi яе, падумаѓ, што яны амаль скончылi, Готлiб закрычаѓ: "Не, кравец пабяры! Не гэты!'
  
  
  Чалавек, якi працаваѓ з прыладай, спынiѓся i прыхiнуѓся галавой да стагнаць. Яе, бачыѓ, як эга, рукi трохi дрыжалi, калi ён заплюшчыѓ вочы i глыбока ѓздыхнуѓ. Затым ён прагнаѓ гэтую думку, каб узяць сябе ѓ рукi. Ён працягнуѓ з двума iншымi, i менш чым праз дзесяць хвiлiна трое мужчын павярнулiся, i ih вуснах з'явiлася змрочная лiнiя задавальненне.
  
  
  "Гэта здарылася", - прашаптаѓ Готлiб. - "Бомба " бясшкодны".
  
  
  Мы з Хоуком паглядзелi адзiн на аднаго. Ён выдыхнуѓ. "Гэта было занадта шмат для майго стомленага цела", - сказаѓ ён. Ён прыхiнуѓся да стала капiтана i глыбока ѓздыхнуѓ.
  
  
  Яе ѓстаѓ i паспрабаваѓ усмiхнуцца.
  
  
  Хоук узяѓ новую цыгару, запалiѓ яе i асцярожна выдзьмуѓ круг. Ён падымаѓся да столi каюты, калi ён глядзеѓ адкрыта на мяне. "Цяпер, калi гэта зроблена, Нiк, засталося зрабiць толькi адно".
  
  
  Ёй кiѓнуѓ. "Юда", - сказаѓ я. "I калi можна так сказаць, сэр, лепш мёртвым, чым жывым".
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 11
  
  
  
  
  
  
  
  
  Адразу ж была адменена трывогi для пасажыраѓ, i капiтан Бертольди падзякаваѓ нас за добра выкананую працу. Паром, толькi што прыбылi на карабель, адправiлi назад на прычал. " Леанарда" ѓвойдзе ѓ гавань з спазненнем на некалькi гадзiн.
  
  
  Неѓзабаве затым таго, як быѓ аддадзены загад, капiтан-лейтэнант берагавой аховы прыбыѓ на мосце, куды мы з Хоуком адправiлiся параiцца з капiтанам. "Бенедыкта нiдзе не было", - далажыѓ Хоуку капiтан-лейтэнант. "Вашы людзi працягваюць расследаванне, але ён хаваецца i спадзяецца збегчы ад нас, калi iншыя пасажыры выйдуць на бераг".
  
  
  "Нiчога страшнага, - сказаѓ кiсла Хоук. "У мiтуснi пасажыраѓ, якiя спрабуюць сысцi, нам будзе практычна немагчыма добранька ih ѓсiх разгледзець. I, вядома, ён заѓсёды можа зноѓ змянiць сваю знешнасць ".
  
  
  "Думаю, мы можам на гэта разлiчваць", - сказаѓ я.
  
  
  Карабель прышвартаваѓся ѓ пяць гадзiн. На New York Post ѓжо быѓ спецыяльны выпуск на вулiцы са смелымi загалоѓкамi. Натоѓп стоѓпiлася на порта бар i вакол нах; палiцыя спрабавала ih ѓтрымаць. Справаздачы i фатографы былi ѓсюды.
  
  
  Ястраб размясцiѓ афiцэраѓ у пачатку i ѓ канцы праходаѓ.
  
  
  "З гэтага моманту яе лепш буду рабiць гэта ѓ адзiночку", - сказаѓ ёй эму.
  
  
  "Добра", - адказаѓ ён. - "Я застануся на борце якое-то час, каб вы ведалi, дзе я, калi я вам спатрэблюся".
  
  
  Мы з Джынай пакiнулi карабель да высадкi пасажыраѓ. Яе адвёѓ ee ѓ будынак мытнi, i сказаѓ, каб яна заставалася там.
  
  
  З порта бар панаваѓ хаос, i ѓ мяне было песiмiстычнае пачуццё з нагоды таго, што я знайду Юду.
  
  
  "Вы застаяцеся побач, цi не так?" - спытала Джына.
  
  
  "Няма, яе збiраюся абшукаць ѓсю прыстань. Калi мы страцiм яшчэ iншы, здымi нумар у гатэлi "Хiлтан", i заставайцеся там, пакуль не атрымаеш апавяшчэнне ад мяне ".
  
  
  "Добра", - сказала яна, цалуючы мяне ѓ шчаку. - 'Будзь асцярожны.'
  
  
  'Ты таксама.'
  
  
  
  
  Рэпарцёры змяшалiся з цiкаѓнымi вакол порта бар, i палiцыi прыйшлося адмовiцца ад сваiх намаганняѓ па падтрыманнi парадку. Яе спынiѓся каля праходу, дзе таксама стаялi двое iншых агентаѓ AX. Аднойчы яны спынiлi пасажыра з барадой i моцнага трымалi эга. Яе хутка падышоѓ да iх i сказаѓ, што ѓ iх не той . Барада апынулася сапраѓднай.
  
  
  Адразу затым шосты гадзiну яе ѓбачыѓ чалавека, якi толькi што сышоѓ з палубы. Замест таго, каб iсцi на мытню, ён прайшоѓ у абодва канца будынка, дзе ля варот тут стаяѓ ахоѓнiк . Спачатку яе бачыѓ, эга толькi са спiны. Ён быѓ добра апрануты, i шэл з кiем. Эга хада падалася мне знаёмай. Яе прыгледзеѓся i ѓбачыѓ безволосую руку, держащую партфель. Гэта не было падобна на сапраѓдную скуру. I рука не сгибалась вакол ручкi сумкi, як гэта зрабiла б сапраѓдная рука. Гэтак жа , як яе збiраѓся iсцi ѓслед за iм, ён павярнуѓ галаву , i яго мог убачыць эга твар. У яго былi вусы i сонечныя кропках, але гэты чэрап нельга было зблытаць нас з чым. Гэта быѓ Юда. Убачыѓшы мяне, ён паспяшаѓся ѓ нiтка будынкаѓ. Памiж намi было мноства людзей, i мне прыйшлося прасоѓвацца праз натоѓп. Яе развiваѓся павольна , i калi яго прайшоѓ, Iуда ѓжо быѓ каля брамы. Калi яе выцягнуѓ Вильгельмину i пабег, яго ѓбачыѓ, як ён збiѓ з нага ахоѓнiка i прайшоѓ праз вароты на стаянку.
  
  
  Калi ёй падышоѓ, Юда схаваѓся з выгляду. Ахоѓнiк, вскочивший на ногi, паспрабаваѓ спынiць мяне, але я крыкнуѓ, хто я, i пабег праз вароты. Абыходзячы шэраг прыпаркаваных машын , яе ѓбачыѓ подъехавшее таксi. Юда глядзеѓ на мяне праз задняе акно.
  
  
  Яго паху "люгер" у кабуру i пабег да стаялага там матацыкла. Побач была група доѓгавалосых маладых людзей, i я здагадаѓся, што матацыкл належыць аднаму вакол iх. Яе паглядзеѓ i ѓбачыѓ, што ключ у замку запальвання. Яе, заскочыѓ у сядло. Гэта была вялiкая "Хонда", прызначаная для шашы, i рухавiк выдаваѓ абнадзейлiвы гук. "Добры дзень!" - зароѓ адзiн вакол маладых людзей.
  
  
  "Я проста пазычу эга на час!" - крыкнуѓ ёй у рэѓматызму. Яе iрвануѓ з месца i панёсся да таксi.
  
  
  Калi яе выехаѓ на вулiцу, таксi проста павярнула налева, у двух кварталах ад мяне. Яе праехаѓ праз рух. Яго пачаѓ абганяць таксi i думаѓ, што змагу злавiць эга на святлафоры. Затым абвiнавачваннi галоѓная праязджаць на чырвонае брылёѓ. Юда небудзь даѓ кiроѓцу кучу грошай, альбо прыставiѓ да эга галоѓ пiсталет. Праз дзесяць мiн мы былi на шашы, што вядзе ѓ мiжнародны аэрапорт кэнэдзi, ny . На трасе таксi з'ехала ад мяне, але я падумаѓ, што трапiѓ у патрэбнае месца. Я не разумеѓ, як Юда змог бы сесцi ѓ самалёт, каб яго не дагнаѓ эга ѓ аэрапорце.
  
  
  Ёй быѓ не правы. Калi яе збочыѓ з шашы да будынка вакзала i паспрабаваѓ скарацiць адлегласць памiж мной i таксi , яе выехаѓ на залiты маслам паказальнiкаѓ, i байкер выслiзнуѓ адкрыта перада мной.
  
  
  На шчасце, яе, прызямлiѓся на насыпы, зарослай высокiмi кустамi, i ѓ мяне былi толькi сiнякi, сiнякi i прадзёрты касцюм. Але матацыкл больш нельга было выкарыстоѓваць. Яе вырашыѓ выплацiць кампенсацыю ѓладальнiку пазней i пайшоѓ хады ѓ аэрапорт. Яе спыняѓ усе машыны, якiя праязджаюць, але яны больш не бралi аѓтастопшчыкi .
  
  
  Нарэшце мяне падабраѓ грузавiк, i мы прыбылi ѓ аэрапорт мiнiмум праз 45 мiн затым Юды .
  
  
  Яе лукавiн даведкi i выявiѓ, што гэтым вечарам павiнны былi вылецець тузiн замежных рэйсаѓ. Адным вакол iх быѓ гонка па Pan Am ѓ Рыме. Так, у апошнюю хвiлiну зарэгiстраваѓся мужчына. Нейкi мiстэр Бенедыкт.
  
  
  Яе спытаѓ. - "Цi магу я яе яшчэ дабрацца да яго?".
  
  
  Мужчына павярнуѓся, каб праверыць расклад рэйсаѓ, а затым паглядзеѓ на гадзiннiк. "Не, - сказаѓ ён.
  
  
  Самалёт паляцеѓ дзесяць хвiлiна таму. Ривненской своечасова па раскладзе.
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 12
  
  
  
  
  
  
  
  
  Было зразумела, што Юда без прамаруджання паляцiць назад у Рым. Там ён быѓ бы недалёка ад сваёй штаба-кватэры i Фарэлi са сваiмi бандытамi. Ён, верагодна, не ведаѓ, што мы выявiлi эга падземны комплекс на Сiцылii.
  
  
  Наступны паездку ѓ Рым ляцеѓ толькi на наступную ранiцу. Але праз паѓтары гадзiны быѓ самалёт да Лондана, а затым паездку ѓ Рым, так што мы павiнны былi прыбыць да сняданку, напрыклад, праз гадзiну, потым прызямлення Юды .
  
  
  Ёй патэлефанаваѓ Джине, i яна ѓзяла таксi ад Гiлтан да самалёта, пакуль яе купляѓ гэтыя квiткi. Яе гатэль, каб яна была са мной, таму што яна так добра ведала Джаванi Фарэлi. Калi ёй патэлефанаваѓ Хоуку i папрасiѓ прабачэння за страту Юды , ён сказаѓ: "Што ж, яго будзе лёгка знайсцi ѓ Римэ. Але памятай, калi ён збяжыць, дэтанатар застанецца ѓ яго ".
  
  
  "Цi павiнен ёй звязацца з палiцыяй у Римэ або Iнтэрполам, каб яны маглi паспрабаваць забраць яго, калi ён прызямлiцца?"
  
  
  "Не, - сказаѓ Хоук. У эга голасе быѓ той жорсткi, халодны гук, якi ён часам выкарыстоѓвае. - "Калi палiцыя схопiць эга, вы не ведаеце, што можа здарыцца. Нiк, яе хачу бачыць эга мёртвым, як ты сам прапаноѓваѓ.
  
  
  Я не здзiвiѓся, пачуѓшы гэта.
  
  
  Да таго часу, як мы ѓзляцелi, мы з Джынай былi зусiм выматаныя i праспалi большую частку шляху. Я не спаѓ моцнага, але досыць адпачыѓ, каб працягнуць шлях. Джына спала, як немаѓля.
  
  
  У Лондане мы змаглi хутка i лёгка перасесцi i прыбылi ѓ Рым адразу пасля васьмi гадзiн. Было яснае сонечнае ранiцу. Даѓ таксiсту адрас кватэры, якую мне дала Джына. Фарэлi прыводзiѓ туды сваiх жанчын, i Джына сказала, што ён часам выкарыстоѓваѓ эга для сустрэч з iншымi босамi злачыннага свету. Палiцыя не ведала аб iснаваннi кватэры, але мне здавалася, што Iуда ведаѓ . Калi б ён патэлефанаваѓ Фарэлi адразу пасля прызямлення , эму б сказалi, што ехаць на Сiцылiю небяспечным . Такiм чынам, яны маглi б вырашыць, што гэтая кватэры была самым бяспечным месцам, i цалкам верагодна, што яны сустрэнуцца там, каб абмеркаваць далейшыя планы .
  
  
  Амаль праз гадзiну, потым прызямлення мы спынiлiся перад шматкватэрным домам. Мы ѓжо збiралiся ѓвайсцi, калi яе пачуѓ шум з - за вугла.
  
  
  "Стой тут спакойна", - сказаѓ яе Джине.
  
  
  Яе, падбег да вугаль дома i ѓбачыѓ, як двое мужчын выйшлi па бакавой дзень i падышлi да серабрыстай Lancia, прыпаркаванай праз дарогу. Одзiна вакол двух быѓ высокi, гладкi Фарэлi, а iншы - Юда, падобны на Смерць у сваiм касцюме . Ён быѓ без маскiроѓкi, але ѓсё ж растваральны з сабой кiй.
  
  
  Вырашыѓ ударыць адразу. Яе выцягнуѓ Вильгельмину. "Гэтага дастаткова, - крыкнуѓ я. "Рым - ваша апошняя прыпынак".
  
  
  Ён зрэагаваѓ ценымногие хутчэй, чым яе думаѓ. Калi яго стрэлiѓ, ён падбег да машыны. Вiльгельмiны стрэлiла, але я прамахнуѓся, i лупiѓ вочы тырчала ѓ брук шчыра за iм. Яе, стрэлiѓ яшчэ раз, трапiѓ па бампера, i ён схаваѓся за машынай.
  
  
  'Праклён!' - Прамармытаѓ я.
  
  
  Затым стрэлiѓ Фарэлi. Лупiѓ вочы адляцела ад суседняга дома. Яе, быѓ вымушаны схавацца, калi ён зноѓ стрэлiѓ, i адчуѓ колючыя рану на знешняй баку маёй левай рукi. З iншага боку машыны яе ѓбачыѓ, як адчынiлiся дзверы, але я быѓ занадта заняты, каб не даць трапiць у мяне Фарэлi .
  
  
  Раптам яго пачуѓ крык Джыны. Яна закрычала. - "Страляй, Нiк!" "Ён баiцца стральбы!"
  
  
  Назiраючы за тым, як Фарэлi павярнуѓся да Джине, яе, успомнiѓ, што яна была эга палюбоѓнiцай. Калi ён убачыѓ яе, яго на iмгненне ахапiѓ гнеѓ. Ён прыцэлiѓся i стрэлiѓ у нах. Лупiѓ вочы прайшла mimmo нах на некалькi цаляѓ.
  
  
  Яе адкрыѓ агонь у адказ. Мой першы стрэл трапiѓ у сцяну побач з Фарэлi; пачатку другой трапiѓ эму ѓ шыю. Ён сутаргава тузануѓся i павалiѓся на тратуар.
  
  
  Дзве кулi, якiя ляцелi з-за машыны, свистнули ѓ маiх нага. Iмгненне праз зароѓ рухавiк, i Юда накiраваѓся прэч па вузкай вулачцы. Яе стрэлiѓ у машыну, але мне ѓдалося разбiць толькi задняе шкло.
  
  
  'Ты ѓ парадку?' - спытаѓ яе Джыну.
  
  
  'Так.'
  
  
  Iдзi ѓ сваю кватэру i заставайся там, - сказаѓ я. "Я прыйду да вас пазней".
  
  
  Яна запратэставала, але я ѓжо падбег да Alfa Romeo 2000, прыпаркаванага на тым жа тратуары. Яна не была зачыненая. Прынеслi матор правадамi запальвання, яе, скокнуѓ у машыну i памчаѓся за Юдай.
  
  
  Праз два кварталы ѓбачыѓ яе эга. Ён праехаѓ тры кварталы перада мной i рэзка павярнуѓ прама, спрабуючы ад мяне пазбавiцца. Яе, прайшоѓ у паказальнiкаѓ з акуратнай прабуксоѓкай задняга колы i з вiскам покрывак . Наперадзе мяне Юда павярнуѓ налева, на невялiкую вулачку, якая займаецца вяла да прамысловай зоне. За пяць мiн мы напалохалi паѓтузiна пешаходаѓ i ледзь не сутыкнулiся з двума машынамi. Але Iуда не запаволiѓся, i яе таксама. Калi б мы ехалi па шашы, "Альфа" дагнала б яго , але пры такiм спосабе кiравання хуткасцi машын былi амаль аднолькавыя, i Юда гэта зразумеѓ.
  
  
  Яшчэ праз пяць мiн Юда ѓзяѓ на сябе iнiцыятыву, i яго эга страцiѓ. Але калi яе павярнуѓ за кут склада, яго ѓбачыѓ машыну на асфальце з расчыненымi дзвярыма. Яе, з вiскам затармазiѓ, выскачыѓ i выцягнуѓ "люгер". Юды нiдзе не было. Яе, паглядзеѓ на склады i падумаѓ, цi не зайшоѓ ён туды. Яе панцыр да яму, калi мой погляд упаѓ на века люка. У гэтым не было нiчога незвычайнага, за выключэннем таго, што ён быѓ злёгку нахiлены. Яе, падышоѓ к яму i ѓважлiва паглядзеѓ на вечка . Вобад пакiнуѓ адбiтак у вулiчнай гразi. Яе, нахiлiѓся i прыслухаѓся. Яе пачуѓ прыглушаныя shaggy. Несумненна, гэта былi shaggy Юды.
  
  
  Нягледзячы на сябе, захапляѓся яе эга хiтрасцю. Нягледзячы на слабое здароѓе i штучныя рукi, гэты чалавек быѓ разумны, як праславуты лiс. Яе хутка адкiнуѓ вечка люка i апусцiѓся, пакуль мае чаравiкi не закранулi трэцяй перакладзiны металiчнай лесвiцы ѓ пакояѓ. Вакол мяне паднялася рэзкая смурод. Такi пар абцяжарвае дыханне, i чым глыбей яго, спускаѓся ѓ яму, тым цямней рабiлася. У цемры пада мной яе чуѓ шорганне пацукоѓ. Калi Юда збяжыць, скарыстаѓшыся шырокай падземнай сеткай каналаѓ i пераходаѓ, якiя складаюць каналiзацыйную сiстэму Рыфму, быѓ добры шанец, што я больш нiколi эга не знайду.
  
  
  I гэта было апошняе, чаго ёй гатэль.
  
  
  Ён выслiзнуѓ ад мяне ля Нiягарскага вадаспаду. Але цяпер ён не шталь б пазбягаць мяне, зараз, калi гэта было толькi памiж намi двума, мужчынамi. Яе павялiчыѓ хуткасць i хутка спусцiѓся па пакрытай слiззю металiчнай лесвiцы.
  
  
  Калi яе нарэшце дасягнуѓ дна, яго наткнуѓся на вузкi каменны ѓступ. Бруi бруднай i смуроднай вады павольна цурчала па старажытным каменi. Смурод было амаль невыносным, паветра цi ледзь можна было дыхаць.
  
  
  Слабы гурток святла, якi падае з вулiцы назаѓжды мной, даваѓ некаторы ѓяѓленне. Яе стаяѓ нерухома i прыслухоѓваѓся ѓ чорных, як смоль ценях. Затым яе пачуѓ гэта зноѓ, гук паспешлiвых крокаѓ, рэхам адлюстроѓваецца ѓ цемры, напрыклад на мiну ярдаѓ справа ад мяне.
  
  
  Вiльгельмiны ляжалi ѓ мяне ѓ руцэ. Яе низменному нахiлiѓся i пайшоѓ за Юдай у змрочную цемру.
  
  
  Цеплая валасатая рэч дакранулася да маiх нага. Яе ледзь не закрычаѓ ад сцяга дазволу на выкананне, але прыцiшыѓ гук, калi пацук праляцела mimmo мяне, з пiскам i ѓцякла па вузкiм выступу. Было цяжка падтрымлiваць тэмп, тым больш што ѓступ станавiѓся слiзкiм i вiльготным з-за мшистого слаёѓ старых, выветренных камянях.
  
  
  З нiзкага столi звiсалi вялiкiя бязвокi казуркi. Яе б не здзiвiѓся, калi б убачыѓ i лятучых мышэй . Паѓсюль капала слiзь, паветра быѓ душным i давящим. Але не напалову гэтак жа нават прыгнятае, як Юда.
  
  
  Яе засяродзiѓся на яго затихающих кроках. Што-то блестнуло наперадзе мяне ѓ цемры. Яе прыцiснуѓся да стагнаць, i затрымаѓ дыханне. Але затым Юда паспяшаѓся далей, i ён рушыѓ услед за iм з Вильгельминой у руцэ.
  
  
  Калi яе павярнуѓ за кут, мяне раптам прымусiлi нырнуць, яе ледзь не страцiѓ раѓнавагi i не звалiѓся ѓ каналiзацыю. Высока назаѓжды мной прасвiстала лупiѓ вочы, i яе зноѓ пачуѓ, як кульгае Юда. Яе рушыѓ услед за iм у каналiзацыйную трубу меншага памеру, цёмны калiдор, значна больш вузкi, чым першы.
  
  
  Ён зноѓ павярнуѓ за кут; Яе, прыцэлiѓся i стрэлiѓ. Лупiѓ вочы трапiла ѓ краевугольны камень i адскочыла. Яе, прамахнуѓся i пабег за Юдай, перш чым ён змог бы мяне занадта моцна апярэдзiць .
  
  
  Гэта была класiчная гульня ѓ кошкi-мышкi. На кожнае эга рух ёй адказваѓ тым жа гамбитом. Але калi яе павярнуѓ за кут, яго нiдзе не было. Гэты ѓчастак сцёкавых вод больш не выкарыстоѓваѓся. Было суха i амаль не было паху. Гэта мяне спачатку здзiвiла. Але неѓзабаве яе выявiѓ прычыну, па якой Iуда абраѓ гэты праход, нiжэй вулiцы. Яе ѓбачыѓ дзiрку ѓ стогн, якая займаецца была зачынена бляшаны пласцiнай. Гэта быѓ самаробны люк. Яе спынiѓся, прыслухаѓся i пачуѓ шум па той бок праёму. Потым закат.
  
  
  Цяпер яе мог стаяць адкрыта. Яе апынуѓся ѓ тунэлi, заваленым хламам i рознымi камянямi. Пакуль яго стаяѓ там, яе чуѓ гук удалечынi. Мабыць, Юда ведаѓ гэты выхад па каналiзацыi i гатэль выкарыстоѓваць яго, каб пазбавiцца ад мяне. Неѓзабаве ёй стала вядома, як ён меѓ намер гэта зрабiць. Перада мной з'явiѓся сяргей, i яго ѓбачыѓ Юду ѓ сiлуэце. Ён стрэлiѓ у мяне двойчы. Адна лупiѓ вочы практычна прабiла мне рукаѓ. Цяпер ахвотна стала больш небяспечны, чым з-за цемры.
  
  
  Яе, падышоѓ да асветленым адтулiны. Дабраѓшыся да яго, яе, убачыѓ, што тунэль вядзе ѓ маленькую пакой, дзе вiсiць лямпачка. Яе агледзелася. Цяпер яе ведаѓ, дзе мы. У нiшы ѓ стогны ляжалi косткi каля пяцiдзесяцi чалавек, чарапы якiх былi складзеныя зверху, i яны змрочна глядзелi на мяне. Юда прывёѓ мяне ѓ катакомбы, тунэлi пад горадам, дзе першыя хрысцiяне хавалiся ад сваiх катаѓ. Яе прыйшоѓ да высновы, што гэта павiнны быць катакомбы Святога Калликста, самыя вядомыя па ѓсiх рымскiх катакомбаѓ. Хоць тут было асвячэння, у турыстычным спiсе гэтых месцаѓ не было.
  
  
  Яе, прайшоѓ праз пакой i пайшоѓ за Юдай. Зноѓ стала зусiм цёмна, хоць тут i там вiселi лямпачкi . Цяпер яе чуѓ, як Юда цяжка дыхаѓ, даказваючы, што ён слабее. Яе падлiчыѓ, што прайшло даволi шмат часу з тых тхара, як эму зрабiлi iн'екцыю iнсулiну, i што пагоня парушыла эга метабалiзм. Доѓга ён бы не працягнуѓ. Але я не хацеѓ, каб ён дайшоѓ да кропкi, дзе ён мог бы змяшацца з турыстамi . Яе падняѓ тэмп.
  
  
  Неѓзабаве яе ѓвайшоѓ у другi пакой з такiм жа асвятленнем, як i першая. Яе не бачыѓ Юду, таму уварваѓся ѓ пакой. Як i ѓ першай пакоi, на палiцах у сценах ляжалi груды касцей з чарапамi. Яе быѓ на паѓдарогi праз пакой, калi пачуѓ цяжкае дыханне справа ад сябе.
  
  
  Яе хутка павярнуѓся. Юда прыхiнуѓся да кучы сухiх, ломкiх костак. Эга твар быѓ попельна-шэрым i вспотевшим. Чалавек - скуры i костак , а яго чэрап быѓ больш падобны на чэрапа на палiцах , чым мэта жывога чалавека. Раней ён быѓ выродлiвым чалавекам, але цяпер ён шталь палохала гратэскавых.
  
  
  Ён дыхаѓ няправiльным, з хрыпам. На яго нiжняй губе быѓ пласт пены. У руцэ ён трымаѓ скарочаны рэвальверы Smith & Wesson .44 Magnum. Калi б ён трапiѓ у мяне з яго, яе б вельмi хутка далучыѓся да астатнiх парэшткаѓ у катакомбах.
  
  
  Ён хрыпла засмяяѓся, пакуль яе абдумваѓ свой наступны ход. Смех выкацiѓся з яго, як галька па шыбе; пратэзы няѓпэѓнена замахалi кончыкамi эга дрыготкiх пальцаѓ. Правая рука з рэвальверам была гладкай i васковай .
  
  
  "Цяпер яе нарэшце змагу забiць цябе, Картэр", - прахрыпеѓ ён.
  
  
  Яе нырнуѓ на зямлю i прызямлiѓся памiж косткамi, якiя, як я яе адчуѓ, пада мной трэснулi. Рэвальвер Юды раѓнуѓ - i прамахнуѓся на парыж. Яе ѓстаѓ i нацэлiѓ "люгер" эму ѓ грудзi. Мой палец сцiснуѓ спускавы кручок, але ён не стрэлiѓ.
  
  
  Юда выпусцiѓ руку з рэвальверам сабе на каленi i зноѓ упаѓ памiж косткамi. Эга твар было скажонае, вочы остекленели. На iмгненне дыхавiца здавалася вельмi гучнай, а затым раптам спынiлася. Эга цела напружыѓся, i рэвальвер выпаѓ па эга рукi. Затым эга мэта стукнулася аб сцяну - эга вочы былi шырока адчыненыя, у дыябетычнай коме.
  
  
  Яе, устаѓ i падышоѓ да яму. У той момант, калi яе, нахiлiѓся над iм, яго цела рэзка зварухнулася i замерла. Яе памацаѓ эга пульс. Пульса не было.
  
  
  Яе устаѓ, сунуѓ "люгер" у кабуру i паглядзеѓ на апрануты шкiлет асяроддзяѓ аголеных костак. Юда быѓ мёртвы, вылучэння ядзернай дэтанатар быѓ у бяспекi, i ён сумаваѓ па сонечнага святла.
  
  
  Яе пакiнуѓ цела там, i пайшоѓ праз лепш асветлены тунэль да ѓваходу ѓ катакомбы. Юду можна было i не знайсцi, пакуль ён не шталь бы падобны на iншыя шкiлеты ѓ гэтых тунэлях. Калi б эга не знайшлi да таго, як эга, шведаѓ згнiла, эга можна было б разглядаць як рэшткi ранняга хрысцiянiна. Ледзь яе паспеѓ ѓвабрацца ѓ чорны гумар гэтай думкi, як натыкнуѓся на групу турыстаѓ, якiя накiроѓвалiся да выхаду.
  
  
  Iтальянскi гiд паглядзеѓ на мяне. Ён сказаѓ. - 'Ну давай жа!' - Вы павiнны застацца з кампанiяй, сiньёр! Усе амаль скончылася ".
  
  
  Яе, далучыѓся да iх i пайшоѓ да святла наперадзе нас. "Просты, - сказаѓ яе гiду. "Мяне затрымала даволi жудасная сцэна".
  
  
  Дапаможнiк усмiхнуѓся. - "Горшае яшчэ наперадзе, сiньёр".
  
  
  Яе, думаѓ аб гадах i заданнях, якiя мне яшчэ стаялi, калi яе буду iсцi ѓ нагу з жыццём. "Я спадзяюся, што вы не сваяк прарока Настрадамуса", - сказаѓ я.
  
  
  Падобна, ён не зразумеѓ жарту.
  
  
  Але мяне гэта не хвалявала. Адно можна сказаць напэѓна: Юда быѓ мёртвы. Нiхто не ведаѓ, што мяне чакала далей. Таму замест таго, каб думаць аб будучынi, яго вярнуѓся ѓ сучаснасць, тут i цяпер. А потым яе, падумаѓ пра Джине i пачаѓ усмiхацца. Самая лепшая ѓсмешка, якую толькi можна ѓявiць.
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Аб кнiзе:
  
  
  
  
  
  Як такое магчыма? Нiк Картэр быѓ раптам вымушаны схаваць дакумент у музеi Ватыкана падчас руцiннай працы . Выпадковая этрускiх ваза здавалася прыдатнай для гэтай мэты.
  
  
  Але справа зусiм не ѓ Nike Картэры i эга дзейнасцi, як высветлiлася пазней, калi Картэр паспрабаваѓ знайсцi дакумент. Таму што ѓ той момант ён быѓ нечаканым сведкам высокапрафесiйнай крадзяжы твораѓ мастацтва.
  
  
  I як мастацкiя каштоѓнасцi, у тым лiку этрускiх ваза, знiклi адзiн за адным праз акно , Картэр паглядзеѓ адкрыта ѓ твар свайго даѓняга ворага - Юды.
  
  
  Юда змог зрабiць з гэтым дакументам больш, чым Хок i Картэр маглi б нават прадставiць у сваiх самых жудасных снах ...
  
  
  
  
  
  
  Нiк Картэр
  
  
  Прыкмета кобры
  
  
  
  
  
  
  Нiк Картэр
  
  
  
  Прыкмета кобры
  
  
  пераклаѓ Леѓ Шклоѓскi
  
  
  прысвячаецца памяцi загiнулага сына Антона.
  
  
  Галоѓныя героi:
  
  
  НIК КАРТЭР
  
  
  псеѓданiм N3 агент AX
  
  
  "ШЫВА"
  
  
  кiраѓнiк арганiзацыi "Кобра"
  
  
  ASHOK ANAND
  
  
  агент iндыйскай сакрэтнай службы
  
  
  ПУРАЛ ДАССЕН
  
  
  кiраѓнiк iндыйскай сакрэтнай службы
  
  
  НИРАД i РАНДЖИТ
  
  
  члены арганiзацыi "Кобра"
  
  
  РЫВА СIНГХ
  
  
  унучка Шывы
  
  
  
  1
  
  
  Яна згарнулася ѓ маiх абдымках, мяккая i далiкатная, i на дадзены момант цалкам задаволеная. Яе рэдкiх лячэбных быѓ з такой жанчынай, як Рыва. На яе залацiстай скуры i чорных валасах гулялi ценi; на iмгненне мне здалося, што я трымаю ѓ руках сбывшуюся мару. У пакоi было цёмна, яе апусцiѓ суставаѓ. I, на шчасце, у гатэлi была сiстэма кандыцыянавання адбору пробаѓ паветра ад начной спякоты Нью-Дэлi.
  
  
  - Ты не сказаѓ мне, чаму, - прашаптала Рыва. Яе мяккiя, цёплыя вусны пяшчотна кранулi западзiны памiж маёй шыяй i плячом, яе грудзей прыцiснулiся да маёй руцэ.
  
  
  Яе павярнуѓ яе твар i паглядзеѓ на лiнiю ee пухлых вуснаѓ. Далей мочка быѓ нахмурен, з упартым выразам твару жанчыны, якая прывыкла атрымлiваць усе, што яна хоча... жанчыны, якая займаецца была яшчэ дзiцем. - Што, Рэва? - спытаѓ я, праводзячы кончыкам пальца па аксамiцiстай скуры яе жыцця.
  
  
  - Навошта ты прыйшоѓ сюды, Нiк? Ён адсунуѓся, паклаѓшы галаву на падушку. Доѓгiя чорныя валасы ѓтваралi на белай тканiны падушкi веер, падобны на арэол, якi аблямоѓвае яе твар з дасканалымi рысамi... твар, отражавшее у гэтую хвiлiну ѓнутраную муку i незразумелае недавер.
  
  
  - Я ж казаѓ табе, - адказаѓ я, спрабуючы гучаць цярплiва i пераканаѓча. - Мая кампанiя паслала мяне для перамоваѓ аб пакупках. Тканiны, шоѓк, парча... словы, усё. Усё, што стаiць у гэтай краiне танней, чым дзе-небудзь яшчэ.
  
  
  Вядома, ёй хлусiѓ. Вядома, ён не мог сказаць Рывэ, хто яе такой. У любым выпадку, якая рознiца? Не было нiякай прычыны далучаць дзяѓчыну, спальваць маё прыкрыццё i раскрываць гэй, што яе Нiк Картэр, агент AX, у цяперашнi час выконвае мiсiю ѓ Нью-Дэлi.
  
  
  Рана ранiцай таго ж вечара ёй прыляцеѓ рэйсам Air-India. I апошнiм чалавекам, якога яе чакаѓ сустрэць, была жанчына накшталт Рывы, цудоѓная спадарожнiца, на якую не мог разлiчваць нам адзiн мужчына. Яна сядзела ѓ бары гатэля, калi яе вярнуѓся з купання ѓ басейне. Яе iдэальная постаць была закутана ѓ блакiтнае з срэбрам сары; мы таксама адчулi непасрэднае фiзiчнае цяга з першага погляду. Затым адно слова пацягнула за сабой iншае, i я, амаль не ѓсведамляючы гэтага, запрасiѓ яе на абед.
  
  
  Мы пайшлi ѓ французскi рэстаран у Чанакьяпури, чырвона-чорным аазiсе ѓ цэнтры душнага горада. Гэта была магчымасць прывабiць яе i пераканаць правесцi ноч разам.
  
  
  Як аказалася, мне не прыйшлося занадта шмат старацца, каб пераканаць яе.
  
  
  Яе вочы, блiскучыя i пачуццёвыя, як яе валасы, казалi выразна. Вядома, былi пытаннi, слоѓныя гульнi... звычайная практыка ѓ мастацтве спакушэння. Прэлюдыя да ночы любовi i страсцi.
  
  
  
  Залiшне казаць, што Нью-Дэлi значыѓ для мяне (i для AX) значна больш, чым Рэва Сiнгх. Ёй быѓ пасланы ѓ Iндыю Хоуком, i, хоць яе, адчуваѓ, што гэта адчайная задума, угаварыць Старога было немагчыма. - Але ѓ нас няма, нам найменшага доказы таго, што гэты чалавек iснуе! - паказаѓ я.
  
  
  - Тым больш прычын паляцець туды, Нiк, - сказаѓ Хоук з саркастычным смехам. - Бунты i беспарадкi - гэта доказы, цi не так? Калькута у зале ѓ стане полуанархии. А хто забяспечваѓ бунтаѓнiкоѓ зброяй? Боепрыпасы не растуць на дрэвах, калi быць дакладным.
  
  
  "Гэта праблема ѓнутранай бяспекi iндыйскага ѓрада", - запярэчыѓ я.
  
  
  - На самай справе. Зусiм фантастычным. Яе зусiм згодны. На самай дэла, калi б гэта былi проста беспарадкi i бунты, гэта не было б мiсiяй, Нiк.
  
  
  - Што тады?
  
  
  - Зiрнiце на гэта. - Ён працягнуѓ мне складзены аркуш паперы. - Гэта раскажа вам больш аб нашым загадкавым чалавеку, мiстэрам "Шыве"... магчыма, з нейкiм туманным намёкам на тое, што iншы сапраѓды iснуе. Горкi дым ад яго цыгары апёк мне ноздры, i я перасеѓ на далёкi крэсла, каб прачытаць дакумент.
  
  
  Пасля прачытання артыкула ѓ мяне было даволi добрае ѓяѓленне пра тое, чым займаецца Хоук.
  
  
  Начальнiк заѓважыѓ з усмешкай. - Як бачыце, гэта брудная справа, згодныя?
  
  
  - Я б сказаѓ амаральныя.
  
  
  - Малайчына, добра сказаѓ, Нiк. Наш чалавек збiраецца пераправiць у Злучаныя Штаты гераiну-сырца ѓ дзесяць мiльёнаѓ даляраѓ. Але, як вы бачылi, гэта не самы трывожны элемент. Калi б гэта былi толькi наркотыкi, яе б патэлефанаваѓ каму-небудзь iншаму. Але калi гаворка iдзе аб мiжнароднай дыпламатыi... i свеце ва ѓсiм свеце... тады яе проста абавязаны даверыць гэтую задачу вам.
  
  
  Яе, кiѓнуѓ, не адкрываючы rta.
  
  
  Дакумент, якi яго толькi што прачытаѓ, быѓ па Авальнага кабiнета. Немагчыма падняцца вышэй. Ён меѓ на ѓвазе што-што, аб чым яе чытаѓ у газетах, выпадак, якi, як мы яе нiколi не думаѓ, будзе звязаны з AX, не кажу ѓжо аб маёй сферы дзейнасцi.
  
  
  Хто-то патэлефанаваѓ у савецкае пасольства ѓ Вашынгтоне, прадставiѓшыся прэзiдэнтам Злучаных Штатаѓ. Голас быѓ iдэальна сымитирован. Гэта можа быць жарт, толькi словы былi зусiм не нявiнныя. "Прэзiдэнт" зыходзiѓ пагрозамi подстрекательского характару, з пагрозамi, якiя заахвоцiлi савецкага пасла паспяшацца з данясенне ѓ Маскву.
  
  
  У рэшце рэшт, непаразуменне было лiквiдавана, i Белы дом прынёс шматлiкiя прабачэннi. На гэтым можна было б i скончыць, але замест гэтага было б працяг. Першы сакратар ЦК КПСС, галоѓны палiтычны дзеяч Савецкага Саюза размаѓляѓ з прэзiдэнтам па "гарачай лiнii". Толькi ён зусiм не быѓ першым сакратаром. Па праѓдзе кажу, нi ѓ Вашынгтоне, нi ѓ Маскве нiхто не ведаѓ, хто iмiтаваѓ руская голас. Абмен словамi быѓ далёка не сяброѓскiм i заахвоцiѓ прэзiдэнта патрабаваць склiкання пазачарговага пасяджэння Савета нацыянальнай бяспекi.
  
  
  Зноѓ усё праяснiлася... але ненадоѓга. З iмi тхара, менш двух тыдняѓ таму, адбылася цэлая чарада падобных iнцыдэнтаѓ; абмен пагрозамi i абразамi памiж Iндыяй i Пакiстанам, памiж Iзраiлем i Егiптам, мiж камунiстычным Кiтаем i Японiяй. Кожны раз голас якога небудзь дыплом iдэальна iмiтавалi, што прыводзiла да багацця гнеѓных пагроз i сустрэчных пагроз.
  
  
  Свет быѓ на гранi ядзернай вайны. Цяпер, згодна з дакументам Белага дома, хто-то спрабаваѓ кiнуць нас усiх у прорву. - Значыць, вы падазраяце, што гэты таямнiчы "нехта", якi называе сябе Шивой, з'яѓляецца мозгам арганiзацыi пад назвай "Кобра" i што ён нясе адказнасць за тое, што адбываецца... - заѓважыѓ я, адказваючы на погляд Хоука.
  
  
  - Магчыма, Нiк. Пры ѓмове, што Шыва - асоба, а не што-то iншае, - удакладнiѓ Бос. - Мы дакладна ведаем, што "Кобра" iснуе. I мы амаль упэѓненыя, што гэта арганiзацыя па гандлi зброяй i наркотыкамi. Але гэта дробязi ѓ параѓнаннi з гэтым, - нервова растлумачыѓ ён, пастукваючы пальцам па дакуменце, якi яго толькi што скончыѓ разглядаць. - Гэты Шыва рэальны чалавек? Цi гэта прыкрыццё якой-то дзiѓнай мiжнароднай арганiзацыi, якая патыхае загады Кобра? Галасаваць што нам трэба высветлiць... смею дадаць, як мага хутчэй.
  
  
  - Значыць, вы верыце, што калi Шыва мужчына, то ён iмiтуе голас, на самай справе?
  
  
  Хоук стомлена кiѓнуѓ.
  
  
  - Але ты нават не ведаеш, цi iснуе Шыва.
  
  
  - У яблычак.
  
  
  - Такiм чынам, яе павiнен знайсцi чалавека, якога нiхто нiколi не бачыѓ, якi можа быць у стане iмiтаваць голас некаторых персанажаѓ, так як ён можа... З чаго мне пачаць, па-вашаму?
  
  
  - Нездарма цябе называюць Знiшчальнiкам No3, Картэр.
  
  
  Гэта быѓ не той рэѓматызму, якi спадзяваѓся яе атрымаць. Але, як я ѓжо сказаѓ, часам немагчыма дамовiцца з такiм чалавекам, як Ястраб. Так што мне прыйшлося аб'ехаць увесь свет на я прасiѓ каго-небудзь цi чаго-то, хто называѓ сябе Шивой.
  
  
  Ёй вядома, што гэта псеѓданiм, а затым вывучэння дакументаѓ дома. На самай дэла Шыва быѓ iндуiсцкiм богам, шырока вядомым як Разбуральнiк. Вайны, голад, смерць... гэтыя бедства былi эга абсалютным i бясспрэчным валадарствам, пад кантролем эга i ѓладай. Але было больш; кнiгi, з якiмi азнаёмiѓся яе, ѓтрымлiвалi iлюстрацыi i фатаграфii статуй, якiя паказваюць Шыву, упрыгожанага змеямi. Гэта не звычайныя змеi, а кобры, смяротныя iндыйскiя гадзюкi.
  
  
  I вось, мне прыйшлося адправiцца па следзе, якi здаваѓся неiснуючым i немагчымым... як лiчыць пясчынкi па берагах Ганга!
  
  
  Але калi Шыва быѓ плёнам нечага скажонага ѓяѓлення, то Рыва Сiнгх дакладна iм не была. Дзяѓчына была сапраѓднай, мiлай, мяккай i дзiѓна жывы.
  
  
  
  Яе, павярнуѓся да яе i вырашэння навукова-даследчых задач ee лейцара, прыцiснуѓшыся вуснамi да яе пухлому роце. Яе залатая скура была пакрыта лёгкай заслонай банк, i калi яе, прыцiснуѓся грудзьмi да гэтых няспелым i цвёрдым грудям, мяне ахапiла нястрымнае жаданне.
  
  
  - Не, не казаѓ, - прашаптаѓ я, калi яна паспрабавала задаць чарговы шэраг пытанняѓ, якiя, мiж iншым, пачыналi мяне хваляваць. - Я Нiк, а ты Рэва... табе не трэба ведаць больш... на дадзены момант. Яе моцнага абняѓ ee, i яна падавiла стогн.
  
  
  Ссунуѓшы нагой коѓдру з ложка, яе моцнага прыцiснуѓ ee да сябе. У Рывы былi шырока расчыненыя вочы, але яна, здавалася, глядзела на што-то ѓ iншым канцы пакоя. У гэты самы момант яе зразумеѓ, што трапiѓ у бяду.
  
  
  Яе пачуѓ шум. Праз секунду яе вызначыѓ паходжанне металiчнага рыпання, якi, як хрыплы шэпт, даносiѓся з дзень... Хто-то важдаѓся з замкам. Мой "смiт i вессон" ляжаѓ у верхнiм скрынi тумбачкi побач з ложкам, але ѓ дадзены момант ён быѓ па-за дасяжнасцi маёй рукi. Слабы шум спынiѓся, рушыѓ услед пстрычка... i тут яе, зразумеѓ, што не паспею схапiцца за пiсталет.
  
  
  Яе падскочыѓ ѓ бок, як толькi дзверы расчынiлiся. На фоне святла, якi iшоѓ па калiдоры, вылучалiся постацi двух барадатых мужчын, апранутых у белыя вышытыя кашулi i парусiнавыя штаны, падобныя на пiжамныя, якiя носiць большасць iндыйцаѓ. Але больш, чым шведаѓ, мяне ѓразiла короткоствольный пiсталет, якi цвёрдай рукой трымала адна вакол фiгур у турбане.
  
  
  Пiсталет быѓ накiраваны на мяне, i я нiчога не мог з гэтым зрабiць. Дзверы мякка зачынiлiся за двума мужчынамi, i бяззбройны уключыѓ святым у пакоi.
  
  
  Яго мiргнуѓ ад раптоѓнага святлення i назiраѓ за двума нападнiкамi, спрабуючы знайсцi выхад. Яны былi моцнымi i мускулiстымi, ih барадатыя асобы нiчога не выказвалi, i, мяркуючы па ih бородам i тюрбанам, яны абодва былi сiкхi.
  
  
  - Добры вечар, "сахиб", - сказаѓ той, што з пiсталетам, i прывiтанне ператварылася ѓ непрыстойную ѓхмылку, калi ён зразумеѓ, што мы з Ривой голыя, а значыць, яшчэ больш уразлiвыя.
  
  
  На дадзены момант адзiнай картай, якую можна было разыграць, было заставацца пад прыкрыццём турыста i бiзнэсмэна. Пакрыѓджаным тонам адказаѓ ёй: - Што гэта за гiсторыя? - Я зрабiѓ жэст, каб схапiць тэлефонную трубку, але бяззбройны iндыец-сiкхi паспяшаѓся перасунуць старамодны тэлефон побач са мной.
  
  
  - Што за трызненне, "сахиб"! - усклiкнуѓ ён, ухмыляючыся. - Нiхто не даваѓ табе дазволу рухацца, i нават "мем-сахиб", - паказаѓ пальцам на Рыву, якая займаецца нацягнула коѓдру i згарнулася клубочкам пад прасцiнамi.
  
  
  - Паглядзi на скрынi, Мохан, - загадаѓ свайму спадарожнiку чалавек з пiсталетам.
  
  
  "Калi гэта рабаванне, вы не знойдзеце нiчога вартага для крадзяжу", - папярэджваѓ яе ih. - У мяне толькi чэкi. Нам рупiй, нам. даляраѓ ЗША.
  
  
  Яны зусiм не ѓразiлiся. Нiколькi.
  
  
  Але пакуль ёй казаѓ, яе пачаѓ канцэнтравацца, рыхтуючы сваё цела i розум да бурнаму i неразделимому зьлiцьця. У апошнi раз, калi яе атрымлiваѓ асалоду ад перапынкам памiж мiсiямi, Ястраб сцвярджаѓ на тым, каб яе адмовiѓся з звычайнага перыяд адпачынку i адпачынкi, каб прайсцi iнтэнсiѓны перыяд навучання, каб удасканалiць свае навыкi ѓ самых незвычайных формах самаабароны. Асяроддзях, розных тэхнiк, якiя яе асвоiѓ, была таксама формы самаѓнушэння, якой навучыѓ мяне, уладальнiк чорнага пояса, "рэттэ дэн", чэмпiён тхэквондо, карэйскай версii "кунг"". Iнструктар таксама падрыхтавана мяне тхэквондо. Гэтая форма каратэ заснавана на выкарыстаннi сiлы i iмпульсу, атрыманых за кошт выкарыстання ѓсяго цела, асаблiва сцегнаѓ i ступняѓ.
  
  
  Такiм чынам, калi адзiн вакол двух нападнiкаѓ пачаѓ корпацца ѓ маiх рэчах i збiраѓся раскрыць увесь мой асабiсты арсенал яе быѓ гатовы зрабiць першы крок. Яе прадстаѓляѓ сябе спружынай, здольнай выскачыць вакол смецця i шпурнуць сваё цела ѓ прасторы.
  
  
  Яе штурхнуѓ Рыву i саскочыѓ з ложка, прызямлiѓшыся, як кошка, на пяткi. Лупiѓ вочы прасвiстала над маёй галавой, калi яе ѓпаѓ на падлогу. У напарнiка Мохан на пiсталеце быѓ магутны глушыцель.
  
  
  - Нiк... няма! - закрычала Рыва, нiбы молячы мяне не пачынаць бойку цi не спрабаваць супрацiѓляцца двум мужчынам.
  
  
  Але я не збiраѓся больш губляць час.
  
  
  Мохан i напарнiк не пагражалi дзяѓчыне, а рушылi да мяне, скрывiѓ вусны ѓ аднолькавай ѓхмылка. Ih зубы i дзёсны былi афарбаваныя ѓ чырвоны колер ад багатага жавання лiсця паана. У асляпляльным святле лямпы ih раты выглядалi акрываѓленымi, як быццам яны толькi што даелi кавалкi сырога мяса.
  
  
  - Вы нас недаацэньваеце, - сахiб, - усмiхнуѓся той, што быѓ з пiсталетам. - Мы маглi б забiць дзяѓчыну, але спачатку мы iнтэрнатах б вельмi добра папрацаваць над вамi.
  
  
  Яе не шталь чакаць, каб убачыць, якую "працу" ён меѓ на ѓвазе. З пранiзлiвым крыкам "кi-дадатак", якi неадкладна прымусiѓ двух мужчын абараняцца, яе, ускочыѓ на ногi i атакаваѓ. "Я разумею,-рыа-ча-гi" - кругавой ѓдар нагой, пры якiм увесь аленка балансуецца таму. Яе адпусцiѓ эга iso усiх сiл i з усёй канцэнтрацыяй, на якую быѓ здольны. Яе выставiѓ правую нагу i трапiѓ у мэта.
  
  
  Агiднае булькатанне суправаджала стогн чалавека з пiсталетам; мая босая пятка ѓдарыла эга ѓ сонечнае спляценне. Паветра вырваѓся праз эга лёгкiх, калi ён павалiѓся на падлогу, задыхаючыся. Пiсталет матляѓся ѓ яго ѓ пальцах, але, калi ён падняѓ зброю, каб зрабiць яшчэ адзiн стрэл, яе пераскочыѓ праз яго i скокнуѓ на Мохан, перш чым ён iрвануѓ.
  
  
  - Не бойся, брат, - прашаптаѓ я, пакуль iншы адчайна спрабаваѓ схапiць мяне за ногi, каб адкiнуць назад. Ёй быѓ хутчэй яго.
  
  
  Тут яе быѓ узнагароджаны за намаганнi, калi пачаѓ займацца тхэквондо i кунг-фу.
  
  
  Яе падняѓ руку, як быццам гэта была валасы для смяротнай "колониа-нал-чы-кi", формы нападаѓ, у якую яе вы вывучылi дасканала. Мая рука рухалася па паветры да пэѓнай кропцы прасторы па кiрунку да мэты Мохан. I калi мае жорсткiя пальцы закранулi падставы эга нос, мне не трэба было медыцынскую адукацыю, каб зразумець, што гэты чалавек мёртвы.
  
  
  Яе ѓсадзiѓ кавалак косткi эму ѓ мозг, iмгненна забiѓшы яго. Па эга rta лiнуѓ паток крывi, яго погляд спынiѓся на мне... затым эга вочы засцiлiся, перш чым стаць шырока адкрытымi i шклянымi, як два кавалка чорнага мармуру. Хрыплы, здушаны гук вырваѓся праз эга rta, калi ён упаѓ на падлогу. Iнэртная, як лялька, з непазнавальным носам, чырвоным i раздушаным, як сок саспелага фрукта.
  
  
  Мохан больш не быѓ "забойцам", "ён быѓ трупам.
  
  
  Але за некалькi секунд, якiя мне спатрэбiлiся, каб прыкончыць эга, эга саѓдзельнiк адышоѓ настолькi, што паспрабаваѓ вярнуцца да нападу. Яе, адчуѓ, як ён паѓзе па падлозе адкрытыя ззаду мяне, i ѓ мяне не было часу падумаць двойчы.
  
  
  Яе, быѓ гатовы iмгненна. "Ханна, дол, сэт"... раз, два, тры... Я ѓ думках думалi. Затым яе тузануѓ левы локаць назад у жудасным "пал-куча чы-кi".
  
  
  Яе ѓдарыѓ супернiка адкрытымi пад падбародак. Ён закрычаѓ, i яна павярнулася, проста каб сузiраць тое, што засталося ад iдэальнага камплекта зубоѓ. Таму што цяпер скiвiцу зусiм матлялася, раздробившись. Бруi крывi сцякалi па эга падбародка i шыi, трапляючы на бездакорную кашулю. Нiжняя частка твару была лiтаральна разарвана на кавалкi; сiнюшнай сiняк ужо расползался ад скулы да вачэй.
  
  
  Мужчына паспрабаваѓ загаварыць, але вакол эга rta вырваѓся толькi здушаны гук; але перш чым паспеѓ яе эга накаѓтаваць, ён паспеѓ нацiснуць на курок пiсталета. Яе ѓпаѓ наперад, доѓга ляжу на падлозе. Яшчэ адна буйнакалiберная лупiѓ вочы прасвiстала ѓ двух цалях назаѓжды мной i тырчала ѓ процiлеглую сцяну. Гэта была лупiѓ вочы "дум-дум", здольная вытрыбушыць чалавека, як свежезабитого кураня, гатовага да жарке. Мужчына ѓстаѓ i падаѓся да дзень.
  
  
  Перш чым ён паспеѓ выпусцiць яшчэ адну праз сваiх пякельных куль, яе пайшоѓ зiгзагам па лiнii, якая займаецца далучаецца мяне шчыра k дзень. Але ён сышоѓ перш, чым яе паспеѓ вырваць пiсталет па эга рук. Ёй кiнуѓся ѓ калiдор i ѓбачыѓ тонкую крывавую дарожку i пачуѓ цяжкае шорганне металiчнай лесвiцы ѓ далёкiм канцы калiдор без дывана.
  
  
  Яе, вярнуѓся ѓ пакой i нацягнуѓ штаны, якiя кiнуѓ побач з ложкам. Рыва зiрнула на мяне шырока расплюшчанымi, спалоханымi вачыма. Яе сказаѓ эй. - Не злуйся, калi ласка! - Пры продажы тканiн заѓсёды жорсткая канкурэнцыя.
  
  
  - Яна не смяялася. Яе, пакiнуѓ яе сам-насам з акрываѓленай фiгурай, якая займаецца калi-то была мужчынам.
  
  
  Потым гэтага выбег яе вакол пакоя. Нiхто не бачыѓ, як ён гнаѓся за тых, хто нападаѓ. Яе абавязкова павiнен быѓ злавiць яго, так як цяпер, калi Мохан быѓ мёртвы, не было нiякай рашэннi даведацца, хема ён быѓ на самай дэла. Я не думаѓ, што яны вульгарныя злодзеi; яны прадэманстравалi больш за высокае майстэрства, чым звычайныя злачынцы.
  
  
  Ёй быѓ упэѓнены, што яны не дзейнiчалi ѓ iлюзii прасiць грошай. Што-то разбуралася ѓ мяне ѓ галоѓ, што-тое, што ѓ той момант яе не мог сфармуляваць. Гэта было падобна на загадку... што-тое, што прымусiла мяне пераасэнсаваць тое, што сказаѓ мне Хоук. Цi магчыма, што хто-то ѓжо раскрыѓ маю асобу, паколькi яе прыбыѓ у Iндыю па турыстычнай вайз? Многiя пытаннi маглi б застацца без адказу, калi яго не злаѓлю саѓдзельнiка Мохан.
  
  
  Вестыбюль гатэля быѓ амаль пустынi, начны парцье спаѓ за стойкай. Яе заѓважыѓ вельмi хуткае рух за фiранкамi, якое хавала вялiкiя шкляныя дзень, вядучыя ва ѓнутраны дворык i ѓ сад. Басанож яе, кiнуѓся да палатак, адсунуѓ ih ѓ бок i пабег у цёмны сад.
  
  
  Трава пад нагамi была мокрай i халоднай. Месяц схаваѓся за кучай аблокаѓ, якiя зацямнялi яе памяранцавае твар. Далей яе ѓбачыѓ адлюстраванне аблокаѓ у басейне, дзе яе здзейснiѓ знакамiты заплыѓ перад сустрэчай з Ривой i вячэрай з ёй. Сышлi ѓ мiнулае звон бакалаѓ, рытмiчнае рух арэляѓ, гартанныя крыкi вулiчных гандляроѓ.
  
  
  Цяпер быѓ толькi гук майго дыхання, бiццё майго пульса. Яе асцярожна папоѓз наперад, мае пачуццi напрягались пры любым руху, любым шуме, якi дазволiѓ бы мне знайсцi сваю здабычу... да таго, як ён быѓ знойдзены.
  
  
  У спешцы ён не паспеѓ дастаць пiсталет. Так што мне даводзiлася спадзявацца толькi на свой iнтэлект i свае рукi. Нават калi на iнтэлект i рукi спадзявацца не прыходзiцца, калi знойдзеш пiсталет з глушыцелем, накiраваны ѓ жыццi.
  
  
  Мой iнструктар ведаѓ мяне па мянушцы "Чу-Мак", што ѓ перакладзе з арабскай азначае "Кулак". Але ѓ той момант у мяне не было рашэнню прымянiць на практыцы тое, што я даследаваѓ. У садзе ѓсё было цiха. Лiсце баньян толькi злёгку пампавалiся, хаваючы сваiм гiганцкiм ствалом частку вальера.
  
  
  Яе б сляды iндзейскай крывi, калi заѓважыѓ раптоѓную выблiск, якая суправаджаецца лютым шыпеннем смертаноснай кулi. На гэты раз закрычаѓ я. Потым паднёс яе руку да рота, лупiѓ вочы оцарапала мне плячо.
  
  
  Гэта была павярхоѓная рана, але яна моцна палiла. Яе сцiснуѓ зубы i шталь чакаць, адчуваючы сябе больш уразлiвымi, чым калi-небудзь. Стрэлак, аднак, не жадаѓ больш рызыкаваць i чакаць, што я нападу на яго ѓ адплату.
  
  
  Ён пачаѓ бегчы да плота. Яе, панёсся за iм яшчэ i таму, што не хацеѓ дазволiць яму было збегчы, не падаѓшы эму ѓрок. Вiдавочна, ён адышоѓ ад звароту, з якiм яго падвергнуѓ эга незадоѓга да гэтага, настолькi, што пераскочыѓ праз памежную сцяну з дзiѓнай спрытам. Ён рухаѓся хутчэй, як котка, чым як чалавек. Але, нягледзячы на боль у руцэ, яе, адчуваѓ сябе такiм жа рухомым. Яе, пералез праз сцяну i прызямлiѓся басанож на ѓчастак абсыпанай жвiрам зямлi. Яшчэ адзiн звон выбухнуѓ у маiх вушах, але гэта быѓ не стрэл.
  
  
  Iндзеец у белым турбане здолеѓ дабрацца да матаролера, прыпаркаванага ѓ канцы жвiровай дарогi за плотам. З ровам рухавiка мотороллер крануѓся з месца, i iндзеец нават не азiрнуѓся. Яе мог бы паспрабаваць злавiць таксi або роварнае таксi, але я ведаѓ, што чалавек з пiсталетам ѓжо знiк у лабiрынце завулкаѓ горада.
  
  
  Таму, замест таго каб працягваць здавалася цяпер бескарыснай паляванне, яе вярнуѓся да плота i, учапiѓшыся за два драѓляных шосты, зноѓ пералез праз яго. На гэты раз яе прыклаѓ менш намаганняѓ. Трава была сапраѓдным палёгкай для маiх нага, па параѓнаннi з жвiрам. Яе, накiраваѓся да басейна, вымыѓ руку i перасёк лужок, бясшумна праслiзнуѓшы ѓ вестыбюль.
  
  
  Швейцар прачнуѓся ад свайго скляпеннi, што, несумненна, дазволiла двум iндзейцам непрыкметна падняцца ѓ мой пакой. Аднак я не збiраѓся папракаць эга ѓ тым трупе, якi яе пакiнуѓ наверсе, i з якога мне трэба было пазбавiцца. - Бессань, "сахиб"? - спытаѓ ён мяне, пазяхнуѓшы, павольна ѓстаючы. Потым перагнуѓся праз прылавак, кiнуѓшы на мяне погляд адкрытага адхiленнi... На самай дэла, яе быѓ у адных штанах. - Я пашлю за снатворным для цябе, так?
  
  
  "Дзякуй, не трэба," я адмовiѓся, з нацягнутай усмешкай.
  
  
  Калi ён заѓважаѓ доѓгую крывавую драпiну, пакiнутую на мне куляй iндзейца-сикха, ён рабiѓ выгляд, што нiчога не адбылося. Яе засунуѓ рукi ѓ кiшэнi i пайшоѓ да лiфтах так, каб мяне нiхто не бачыѓ. Не тое каб яе адчуваѓ сябе збянтэжаным, заѓважце; але я б палiчыѓ за лепшае не прыцягваць увагi. Знiшчальнiку No 3 па AX абавязкова павiнна было знайсцi чалавека па iмя Шыва.
  
  
  
  2
  
  
  Рывы Сiнгх не было побач, каб дапамагчы мне прыбрацца ѓ пакоi.
  
  
  Дзверы ѓ маю спальню былi прыадчынены, хоць нiхто не хаваѓся за ёй, каб працягнуць працу, на якой перапынiлi Мохан i эга напарнiка. Пакой была пустая, калi не лiчыць застылага трупа чалавека, якога яе забiѓ трапным ударам каратэ. Iндзеец ляжаѓ, расставiѓшы рукi i ногi, ѓ дзiѓнай позе, амаль пагружаны ѓ лужыну цёмнай крывi, якая займаецца працягвала расцякацца.
  
  
  Змятыя коѓдры сведчылi аб тым, што вялiкую частку вечара правёѓ яе з Ривой. Мабыць, дзяѓчыне надакучыла, i яна выслiзнула праз пакоя перш, чым яе паспеѓ яе спынiць. Я не быѓ настолькi дурны, каб нават на секунду падумаць, што магу разлiчваць на яе маѓчанне. Таму яе вырашылi змянiць гатэль на наступную ранiцу. Яе не гатэль, каб хто-то па палiцыi Нью-Дэлi прыходзiѓ да мяне, i закiдаѓ мяне пытаннямi. Яе павiнен быѓ бы адказаць вялiкай колькасцю хлуснi, каб абаранiць сваё прыкрыццё.
  
  
  Але акрамя турботы аб Рывэ Сiнгх, якая займаецца не ведала, цi будзе яна трымаць рот на замку або няма, яе павiнен быѓ турбавацца аб Мохане. Вядома, выцягнуць эга па маёй пакоi было нялёгка, тым больш што яе гатэль любой цаной пазбегнуць любога шуму. На шчасце, астатнiя госцi паверсе спалi моцным сном. Нам адна дзверы не адчынiлiся, пакуль яе цягнуѓ цела па пустой калiдоры. Нам адно спалоханае твар не можа бачыць мае чырвоныя ад стомы вочы, параненую руку i маю крывавую ношу.
  
  
  Яе заклаѓ эга перад лiфтам i знайшоѓ тое, што мне было трэба, i ѓ кiшэнi штаноѓ. Сталёвае лязо майго складанага нажа аказалася вельмi карысным прыстасаваннем; на самай дэла складаным нажом яе змог адкрыць дзверы i заблакаваць кабiну на верхнiм паверсе, вызвалiѓшы шахту пад'ёмнiка, кiнуѓшы цела на некалькi дзясяткаѓ метраѓ ѓнiз.
  
  
  Гэта будзе месца вечнага спачынку Мохан.
  
  
  Ён ужо быѓ галавой i плячыма ѓ паветры, астатняя частка эга цела была гатовая да апошняга толчку ѓ глыбокую яму ѓ калодзежы, калi яго заѓважыѓ нешта такое, што прымусiла мяне падскочыць ад сцяга дазволу на выкананне. Рукаѓ iндыйскай курты быѓ закатан, калi яе цягнуѓ цела па калiдоры, i цяпер майму погляду кiнулася дэталь, якую яе раней не заѓважаѓ.
  
  
  Гэта была татуiроѓка, зробленая нязмыѓнымi сiнiмi чарнiламi, якая займаецца вылучалася на перадплечча; i калi яе зразумеѓ, што адлюстроѓваѓ малюнак, мае падазрэннi пацвердзiлiся. Татуiроѓка ѓяѓляла сабой свернувшуюся кольцам каралеѓскую кобру, ѓзнiмальную уверх па руцэ ѓ характэрным для атакi становiшчы. Клiнаватая мэта i трапяткое мову гублялiся ѓ замершей плоцi Мохан.
  
  
  Так i з'явiлася Кобра. Яны паслалi Мохан i эга супольнiка, каб пераканацца, што Нiк Картэр не выкрые ih сакрэтную арганiзацыю. Толькi план правалiѓся. Одзiна вакол двух агентаѓ быѓ мёртвы, а ѓ iншага з пабiтым тварам не было часу атрымаць якую-небудзь iнфармацыю, нават самы нязначны доказ таго, што я сапраѓды быѓ Знiшчальнiкам No 3, агентам на службе ѓ AX.
  
  
  Ачко на маю карысць, у думках заключыѓ я, одергивая рукаѓ кашулi мерцвяка i штурхаючы труп нагой. Застылае цела Мохан паляцела ѓнiз, адскокваючы ад цёмных сцен шахты лiфта. Яе, чуѓ, як ён дасягнуѓ канчатковага пункта прызначэння... пачуѓся глухi стук ѓпаѓ цела. Калi б Шыва ѓсё яшчэ мог дапамагчы эму, нiчога супраць гэтага не было б.
  
  
  Праблема заключалася ѓ тым, што я да гэтага часу тхор не ведаѓ, цi iснаваѓ калi-небудзь гэты загадкавы персанаж, мозг, дзеючы па прыкрыццём Кобры, абраны сэнс, дергающий за нiтачкi гэтай мiжнароднай сеткi.
  
  
  
  Рух транспарту павольна рухалася па парку Неру. Для колькасцю аѓтамабiляѓ, роварнае таксi, мотаролераѓ i ровараѓ белыя калоны Connaught Circus сачылi за натоѓпам пешаходаѓ, нiбы маѓклiвыя вартавыя. Мужчыны ѓ шырокiх белых штанах з белымi "куртами", мала чым отличавшимися ад адзення Мохан i эга спадарожнiка, iшлi хутка, сур'ёзна i самаздаволена. Черноволосые жанчыны закутывались ѓ "сары", iншыя ѓ шаѓковыя тунiкi i сцiплыя "чуридар" (штаны, аблягае лодыжкi i талiю). Усе яны ѓтварылi разгубленую натоѓп, над якой вiсела адчуванне неадкладным, i ѓ той жа час чакання.
  
  
  Але больш, чым славутасцi i гукi горада, больш, чым экзатычная атмасфера, якая займаецца рабiла Нью-Дэлi унiкальным горадам, мой цiкавасць быѓ засяроджаны толькi на адным.
  
  
  Шыве.
  
  
  - Вы хочаце сказаць мне, што ваша Служба толькi чула пра Кобра, цi не так? - спытаѓ яе, чалавека, якi сядзеѓ насупраць мяне, пакуль мы абодва пацягвалi мятный чай у вулiчным кафэ недалёка ад парку.
  
  
  У той ранiцу яе звязаѓся з iндыйскай сакрэтнай службай. Маiм "кантактам" быѓ афiцэр сакрэтнай службы, якога мне асаблiва рэкамендавалi. Ashok Anand быѓ мужчынам прыкладна майго ѓзросту, але худым i змардаванай, з вострым i пранiклiвым поглядам, агрэсiѓным выразам твару... выразам чалавека, якi ведае ѓсе правiлы гульнi, усё роѓна, гнюсныя яны або няма. .
  
  
  - Чулi пра Кобра? - паѓтарыць ён, нахмурыѓшыся. Ён паднёс кубак да вуснаѓ i зрабiѓ вялiкi глыток гарбаты, перш чым працягнуць. - Вядома, мiстэр Картэр. Мы чулi пра Кобра... вакол Кашмiра, па Калькуты, Мадраса, Бамбея... з усёй нашай краiны. Дзе бунты i мяцеж, там заѓсёды Кобра.
  
  
  - А Пытаецеся? - настойваѓ я.
  
  
  - Ты бачыш гэта? - адказаѓ Ананд, паказваючы на паверхню крэсла, вельмi блiскучую драѓляную палiцу. - Яна гладкая, бясформенная, бачыш?
  
  
  Ёй адказаѓ кiѓком галавы.
  
  
  - Ну, тады вы зразумееце, калi ёй скажу, што Шыва бесформен, без асобы, без асобы, мiстэр Картэр. I, перагнуѓшыся праз крэсла, ён глядзеѓ на мяне прыплюшчанымi чорнымi вачыма. - Гэта проста iмя, запазычанае ѓ злога бажаства, нават для нас у IISA, iндыйскай сакрэтнай службе.
  
  
  I голас яе ѓ зыходнай кропцы, у тым жа месцы, дзе быѓ напярэдаднi... толькi гасцiнiца iншая. Хоук дазволiла мне ѓступiць у кантакт з iндзейцамi, хоць i параiѓ мне не спадзявацца на ih дапамогу.
  
  
  На самай дэла хадзiѓ слых, што асяроддзях iндзейцаѓ амелы месца "здрада". Хоць эга iндыйскi калега i запэѓнiѓ Хоука ѓ лiмiтавай абачлiвасцi, тым не менш, не было нiякага сэнсу iсцi на непатрэбны рызыка, асаблiва калi на карту была пастаѓлена маё жыццё, i поспех маёй мiсii.
  
  
  - Магу яго даведацца, чаму ваш урад так iмкнецца знайсцi на нашым Шыву? - сказаѓ Ананд тым жа тонам, асцярожна i насцярожана.
  
  
  - Гераiн, - адказаѓ я. - Груз на дзесяць мiльёнаѓ даляраѓ, прызначаны для Злучаных Штатаѓ. - Я не думаѓ, што занадта адкрыю свае мэты, калi пагавару з iм аб сапраѓднай прычыне, а менавiта пра тое, што я спрабаваѓ прасачыць крынiца галасавых перайманняѓ, якiя ѓ апошнiя месяцы пасеялi панiку асяроддзяѓ мiжнароднай дыпламатыi, паставiѓшы пад пагрозу мiр на зямлi.
  
  
  - Ах, так, наркотыкi - гэта сапраѓды дрэнны бiзнэс! - Iндзеец усмiхнуѓся i пачаѓ уставаць. - Калi ласка, прабачце мяне на некалькi мiн, але я абавязкова патэлефаную свайму начальнiку. Можа быць, ён зможа даць мне больш iнфармацыi аб Кобру.
  
  
  - Вядома, - сказаѓ я. Ананд адсунуѓ крэсла i прайшоѓ па тэрасе.
  
  
  Яе назiраѓ за iм, пакуль ён не знiк ѓнутры. Затым яе, паглядзеѓ на дно кубкi, амаль шкадуючы, што так i не навучыѓся чытаць лёс па чайным лiсцi. Хто ведае, калi б яе навучыѓся, ён змог бы цяпер прадказаць поспех або правал сваёй мiсii.
  
  
  Яе, адкiнуѓся назад i дазволiѓ свайму погляду слiзгануць па перапоѓненай тэрасе да транспартных патокаѓ, петляющим вакол Connaught Circus. Было так шмат пытанняѓ, так шмат прабелаѓ з морам, што мне давялося б шмат павесялiцца, каб дамагчыся хоць нейкага прагрэсу. - Яшчэ гарбаты, сэр?
  
  
  Яе здрыгануѓся i ѓбачыла, як афiцыянт нахiлiѓся над кававым столiкам. - Прынясi дзве, - адказаѓ я, паказваючы на пусты кубак Ананда.
  
  
  - Два мятных гарбаты, - паѓтарыць афiцыянт. - Магу прапанаваць яе пакоры, або джэнтльмен хоча пакаштаваць фiрменнае iндыйскае страва, мясной мядзведзеѓ пад назвай "самаса"? Яны выдатныя, "сахиб".
  
  
  Ёй адказаѓ сцвярджальным кiѓком, злёгку збiты з панталыку эга прамым падыходам. Мужчына падняѓ пустыя чаркi, i калi ён павярнуѓся, каб вярнуцца на кухню, яе злавiѓ сябе на тым, што ѓ шоку гляджу на яго голую руку. У мяне не было часу доѓга глядзець на яго, але i дастаткова часу, каб разабраць, што на nen аддрукавалася.
  
  
  Згуслая кобра - гэта тое, што нялёгка забыць! Яе рэзка адсунуѓ крэсла i ѓскочыѓ на ногi.
  
  
  "Kuda, кравец вазьмi, дзеѓся Ананд?" - думаѓ я, прабiраючыся памiж сталамi. Звон талерак працяѓ мае вушы, вiск, якi змешваѓся з гудкамi i гукамi машын вакол кавы i парку Неру. Але па меншай меры яе не быѓ так ѓразлiвы, як мiнулай ноччу, калi мне давялося абараняцца ад двух сiкхаѓ, якiя ѓвайшлi ѓ мой нумар у гатэлi.
  
  
  У кабуры, якую яе насiлi на плячы, была мая дарагая Вiльгельмiны, Люгер 38-га калiбру, якi выратаваѓ мяне вакол столькiх бязвыхадных сiтуацый, больш, чым яе любiѓ успамiнаць. I ѓ выпадку, калi пiсталет будзе недастаткова, у мяне быѓ Х'юга, мой штылет, схаваны ѓ ножнах пад рукавом кашулi.
  
  
  - Вы што-то хочаце, "сахиб"? - спытаѓ мяне адзiн па ѓсёй афiцыянтаѓ у белых куртках.
  
  
  - Тэлефон, - адказаѓ я.
  
  
  Ён паказаѓ на верцяцца дзень, якiя вядуць у пакой. Мяне ѓразiла, што Ананд занадта доѓга тэлефануе па тэлефоне. Гэта, акрамя татуiроѓкi, якую яе заѓважыѓ на руцэ афiцыянта, прымусiла мяне адчуваць сябе няёмка.
  
  
  Яе знайшоѓ тэлефоны, вынiкаючы ѓказанням чалавека ѓ белай куртцы, шэраг чорных i старамодных тэлефонаѓ, устаноѓленых на левай стогны вузкага калiдора. Яе хутка агледзеѓся i заѓважыѓ шыльду на дзень справа ад мяне. Можа быць, яе нерваваѓся без асаблiвай прычыны, можа быць, яе, хваляваѓся па дробязях.
  
  
  Ну, быѓ толькi адзiн спосаб пераканацца.
  
  
  Яе, прасунуѓ руку пад свой лёгкi гадовы жакет, адчуѓ падбадзёрвальнае дотык да дзяржальнi Вiльгельмiны i пайшоѓ па калiдоры да дзень мужчынскага туалета. Праход быѓ пустынi. Адкрыѓшы дзверы, яе выставiѓ правую нагу наперад.
  
  
  Дзверы са скрыпам расчынiлiся ѓнутр, што дазволiла мне хутка зiрнуць на ванную пакой, выкладзеныя чорна-белай плiткай. Там, здаецца, нiкога не было. Яе, ступiѓ наперад, дазволiѓшы дзень адчынiцца за мной. - Я прашаптаѓ. - Ганна? - Дзень у тры распранальнi былi зачыненыя.
  
  
  Яе пачакаѓ секунду i зноѓ паклiкаѓ. Без адказу. Бясшумны, як кошка, з абвостраным пачуццём страху быць злоѓленым ѓ пастку, яе выцягнуѓ "люгер" з кабуры i злёгку сагнуѓ палец на спускавым кручку. Па большай частцы сучасныя Люгеры маюць неадчувальны спускавы кручок; але Wilhelmina была мадыфiкаваная спецыяльна для мяне хлопцамi па лабараторыi AX ѓ штаба-кватэры ѓ Вашынгтоне. Курок быѓ гатовы да стрэлу, як толькi яе б нацiснуѓ на курок.
  
  
  Я пайшоѓ у першы туалет злева. Моцнага трымаючыся за металiчную ручку, яе штурхнуѓ дзверы i гэтак жа хутка зачынiѓ яе. Першая раздзявальня была пустая, як i другая. А ѓ трэцiм, абапiраючыся на апушчанае сядзенне ѓнiтаза, ляжала нерухомае, нежывое цела Ашока Ананда.
  
  
  Яе, працягнуѓ руку i падняѓ эга галаву. - Вырадкi! - прашыпеѓ яе сабе пад нос. На мяне глядзелi шырока расчыненыя вочы Ананда. Яе правёѓ пальцамi па эга стагоддзяѓ, сцiраючы такiм чынам изумленное выраз, пакiнутае смерцю эга чалавека.
  
  
  Тонкая палоска, цяпер пурпурная, адзначала эга шыю. Заглушылi парасткi, заключыѓ я, аглядаючы сiняк. Яе расшпiлiѓ каѓнер эга кашулi, каб лепей разгледзець сiняк, i ѓбачыѓ сляды ад двух маленькiх праколаѓ, адлегласць памiж якiмi менш цалi. "Але чаму?" - пытаѓся ѓ яго ѓ сябе. Ясна, што Ананд быѓ тушеные мёртвым, таму што эга, мова звiсаѓ iso rta; але гэтыя сляды на шыi, здавалася, былi пакiнутыя зубамi змеi.
  
  
  Некаторы час таму памiж адной мiсiяй i iншай мне давялося прачытаць некалькi кнiг па герпетологии, навуцы аб рэптылiях. I ёй вядома, што рэакцыi на ѓкусы атрутных змей звычайна пачынаюцца праз чвэрць гадзiны або праз паѓгадзiны пасля ѓкусу.
  
  
  Ашока Ананда ѓкусiла дракона, але гэта не стала прычынай смерцi эга: магчыма, гэтыя знакi азначалi папярэджанне або ѓяѓлялi сабой рэлiгiйны сiмвал. Адно было ясна: ён не збiраѓся спыняцца там, каб высветлiць гэта.
  
  
  Яе прыбраѓ "люгер" i выслiзнуѓ вакол кабiны. Туалет быѓ па-ранейшаму пустынi. Калi б я пайшоѓ назад тым жа шляхам, што i раней, то, несумненна, наткнуѓся б на афiцыянта. Наколькi яе мог судзiць, ён быѓ не адзiным, хто працаваѓ у бары, уваходзячы ѓ арганiзацыю "Кобра".
  
  
  Яго папрасiѓ iншы выхад. Зашклёнае акно над фарфоравай ракавiнай выходзiла на пыльныя дарожкi парку Неру. Яе пералез праз край ракавiны i выглянуѓ вонкi. Акно адкрывалася ѓ задняй частцы кафэ, па-за поля гледжання наведвальнiкаѓ, якiя сядзяць на тэрасе, дзе за столiкамi абслугоѓвалi афiцыянты, татуiраваныя або няма.
  
  
  Яе адкрыѓ аконную краты стилетом i падняѓ яе, адчапiѓшы iржавыя металiчныя гаплiкi рамы.
  
  
  - Ёсць больш зручныя спосабы выхаду, "сахиб".
  
  
  Занадта позна выхоплiваць Вильгельмину цяпер. Яе павярнуѓ галаву i ѓбачыѓ ухмыляющееся твар афiцыянта з пiсталетам. - "Беретта" 22-га калiбра цэлiлася мне адкрыта ѓ вочы. Зброю невялiкага калiбра, але яе дастаткова добра ведаѓ Беретты, каб ведаць, наколькi небяспечнымi яны могуць быць на блiзкай адлегласцi.
  
  
  - Яе проста гатэль падыхаць свежым паветрам, - патлумачыѓ я.
  
  
  Ён не ѓсмiхнуѓся, а проста узмахнуѓ пiсталетам, даючы мне знак падняць рукi над галавой i саскочыць з ракавiны. Ён трымаѓ наведзеную на мяне Беретту. Мне заставалася толькi прыняць эга запрашэнне. Яе, прызямлiѓся на падлогу i ѓтаропiѓся на яго. Было вiдаць, што ён нервуецца, па эга погляду здавалася, што ѓ яго мала вопыту падобных сiтуацый.
  
  
  - Я думаѓ, што iндзейцы - гасцiнны народ, - сказаѓ я. - Здаецца, мой iншы там, - i павярнуѓ яе галаву ѓ бок каморы, дзе яе выявiѓ цела Ананда, - трапiѓ у аварыю...
  
  
  - Тое ж самае адбудзецца i з вамi, "сахиб", - усмiхнуѓся афiцыянт, зрабiѓшы крок наперад, цяпер "беретта" цэлiлася мне ѓ жыццi. - Неѓзабаве, верагодна, мы пачуем моцны трэск звонку, жудасны беспарадак. Будзе столькi шуму, што гэта заглушыць стрэл па пiсталета.
  
  
  Такiм чынам, ён быѓ не адзiным у барэ, хто быѓ звязаны з Кобрай. Як яны даведалiся, дзе мяне знайсцi, i як яны даведалiся пра Ананде - два засталiся без адказу пытання ѓ даданне да iншых, якiя ѓ мяне назапашвалiся.
  
  
  - Сур'ёзна? - адказаѓ я, прымусiѓшы сябе арыйцаѓ засмяяцца. - Раю паѓтарыць гэта палiцэйскаму ззаду вас.
  
  
  Ёй быѓ правоѓ.
  
  
  Афiцыянт быѓ неспрактыкаваны, дрэнна знаёмы з такой працай i не ведаѓ нават гэтага самага старога трука. Я не паспеѓ дагаварыць фразу, як ён рэзка павярнуѓся тварам да неiснуючага палiцэйскаму. I праз долю секунды яе быѓ у дзеяннi.
  
  
  Яе скокнуѓ наперад i штурхнуѓ афiцыянта ѓ шыю. Ён закрычаѓ, калi падэшва майго чаравiка ѓдарыла эга па ключыцы. Яе апусцiѓ нагу i нанёс эму смяротны ѓдар левай ѓ селязёнку. "Беретта" паляцела, калi мужчына сцiснуѓ рукой балючае месца, а ванiты закапала па баках эга rta.
  
  
  Калi ён упаѓ наперад, падняѓ яе кожнаму племенi i зноѓ ударыѓ яго эга па твары. Яе пачуѓ скрып зубоѓ у той момант, калi мой кожнаму племенi закранула эга rta. Мужчына саслiзнуѓ на падлогу. Каля туалета аглушальна загрохотала посудамыйная машына, за ёй рушыѓ услед звон посуду.
  
  
  Вядома, гэта быѓ план, заклiканы заглушыць стрэл, прызначаны для мяне. Яе ѓзяѓ "беретту" i сунуѓ яе ѓ хвiлiну iльняных штаноѓ, досыць вялiкi, каб схаваць пiсталет.
  
  
  Затым яе схапiѓ чалавека за валасы i падняѓ эга галаву, як калi б ён быѓ марыянеткай, у якой былi перарэзаны нiткi. - Ты дрэнна выглядаеш, мужык! - усклiкнуѓ яе нiзкiм голасам.
  
  
  Ён прамармытаѓ што-тое, чаго я не пачуѓ, выплёѓваючы кроѓ i зламаныя зубы, обмазывая падбародак. - Дзе ён? - нацiснуѓ яе. - Я хачу ведаць, дзе мне знайсцi твайго боса... Шыву.
  
  
  - Шывы... Шывы няма, - прамармытаѓ афiцыянт, звесiѓшы галаву. Мужчына зачынiѓ вочы, i эга рот зноѓ залiѓся крывёю.
  
  
  - Падумай яшчэ раз, - прашыпеѓ я, падымаючы руку. Яе, склаѓшы пальцы ѓ форме гарпуна, удар пад назвай "пенн-колониа-поле " джы-ру-кi", якi павiнен быѓ развязаць эму мову. I гэта прымусiла эга адкрыць затуманеныя болем вочы.
  
  
  Яшчэ адзiн немы стогн суправаджаѓ ѓдар. Але гэты вырадак не думаѓ аб забойстве Ананда, так што я не быѓ у настроi, каб быць добрым самаритянином. Яе паху пазногцi эму пад павекi, сцiскаючы эга вочныя яблыкi.
  
  
  Афiцыянт, сотрясаемый канвульсiѓна дрыготкай, адхiснуѓся. Эга мэта стукнулася аб падлогу, але праз секунду яе, скокнуѓ на яго зверху, зноѓ сунулi пальцы эму шчыра ѓ вочы. Яе мог бы асляпiць эга на ѓсё жыццё. Але акрамя пераехаѓ на смерць iндыйскага агента яе гатэль, атрымаць рэѓматызму.
  
  
  - Гавары: дзе Шыва? - паѓтарыць яе.
  
  
  Гэта было непрыемнае вiдовiшча; рысы асобы чалавека былi скажоныя страхам i болем. Эга твар i перад кашулi ужо нельга было адрознiць, яны былi перемазаны крывёю i ванiтавым масамi, вочы вотум-вотум вылезуць вакол арбiт, ён не мог дыхаць.
  
  
  - Да... да... - прастагнаѓ ён.
  
  
  - Дзе ён у зале? - раѓнуѓ я. - Дзе?
  
  
  Але папярэдняе збiццё з даданнем прыём "вялiкi палец у вока" выбiла эга па каляiны. Афiцыянт адкiнуѓся назад i пазбег фiзiчных пакут, дазволiѓшы сабе пагрузiцца ѓ забыццё.
  
  
  Яе прыбраѓ пальцы, i павекi закрылi эга вочы. Яе паспрабаваѓ ажывiць эга, моцна страсянуѓшы, але чалавек быѓ без прытомнасцi i ператварыѓся ѓ цень самога сябе. Яе ѓжо збiраѓся зацягнуць нежывое цела ѓ камору, каб апусцiць галаву пад ваду i прывесцi эга, у прытомнасць, калi пачуѓ тупат крокаѓ. Хто-то шэл па калiдоры, накiроѓваючыся да дзень туалета.
  
  
  - Нирад? - Паклiкаѓ che той голас.
  
  
  Залiшне казаць, што Нирад не змог адказаць.
  
  
  На гэты раз яе б не дазволiѓ засьпець сябе знянацку. Яе, падышоѓ да ракавiны i забраѓся на фарфоравы край; рама акна, якую яе прыслабiѓ раней, былi прыадчынены.
  
  
  Яе штурхнуѓ аконную раму наперад свабоднай рукой. За дзвярыма туалета Нирада зноѓ паклiкаѓ устрывожаны голас.
  
  
  На шчасце, акно было дастаткова вялiкiм, каб пралезцi. Падтрымлiваючы шкляную панэль адной рукой, яе, скокнуѓ на тэрасу ѓнiз i зазiрнуѓ назад у туалет.
  
  
  Дзверы расчынiлiся, i я ѓ думках сфатаграфаваѓ твар, з здзiѓленнем глядзяць на скрываѓленае цела Нирада. Гэта было незнаёмы твар, яе нiколi раней эга не бачыѓ. Але я ведаѓ, што зноѓ убачу маладога iндыйца, якi недаверлiва глядзеѓ на нерухомую постаць Нирада ѓ гэты момант... i напэѓна ѓ блiжэйшы час.
  
  
  
  
  3
  
  
  "Я Нават заходняму назiральнiку лёгка выявiць па падвойным увасабленнем Шывы-кобры сапраѓдную сутнасць бога. Адбывалы з доведического бажаствоѓ, гэты вельмi старажытны член iндыйскiх троиц павiнен у канчатковым лiчыць асацыявацца з фалiчнай сiмволiкай. На самай справе, у эга iканаграфii мы кожны раз знаходзiм набраклы капюшон кобры ѓ атакавалай пазiцыi. Таму нядзiѓна, што Шыва вельмi частцы апiсваецца з адзеннем па ѓсiм шкур кобры, завушнiцамi, таксама зробленымi па скiнаѓ, умилостивляющим шнуром i поясам вакол жывых гадзюк..."
  
  
  
  Яе закрыѓ кнiгу i зазiрнуѓ у акно бiблiятэкi, слiзгаючы вачыма па шырокай каменнай лесвiцы, якая вядзе на тэрасу кафэ побач з паркам Неру. Нiхто не заѓважыѓ майго хуткага сыходу вакол задняй часткi клуба.
  
  
  Я не чакаѓ, што напарнiк Нирада закрычыць, i на самай дэла не памылiѓся. Яе таксама не бачыѓ, каб на месца здарэння прыбылi машыны хуткай дапамогi або палiцэйскiя машыны, каб забраць цела Ашока Ананда. Прыходзiлi i сыходзiлi турысты i бiзнесмены. Бар працягваѓ працаваць без перапынку, i са свайго назiральнага пункта ѓ кнiгарнi на Коннот-плейс яе нават мог бачыць саѓдзельнiка Нирада, маладога iндыйца ѓ форме афiцыянта.
  
  
  Што ж тычыцца Нирада, то эга нiдзе не бачылi нас стаяць, нам ляжалым. Эга iншага, верагодна, прывёѓ яе эга ѓ якую-небудзь асобную пакой або рэстаран, каб ён ачуняѓ. Несумненна, двое устаноѓ ведаѓ аб другараднай дзейнасцi сваiх супрацоѓнiкаѓ, у адваротным выпадку было б заѓважана што-то незвычайнае.
  
  
  У любым выпадку яе быѓ поѓны рашучасцi працягваць назiранне да тых тхара, пакуль адзiн або абодва афiцыянта не перастануць працаваць. Нирад "сышоѓ" перш, чым яе паспеѓ атрымаць ад яго якое-якую iнфармацыю. Таму, не маючы iншых сапраѓдных доказаѓ, вэб-зачэпка, па якой можна было прытрымлiвацца, была сачэнне за двума кiлерамi Кобры.
  
  
  Я не быѓ настолькi дурны, каб думаць, што яны прывядуць мяне шчыра да таямнiчаму персанажу, але я быѓ амаль упэѓнены, што як толькi механiзмы будуць запушчаныя, Шыва, калi ён сапраѓды iснуе, то рана цi позна з'явiцца.
  
  
  Такiм чынам, яе працягваѓ прыкiдвацца, што надзвычай цiкаѓлюся кнiгамi, выстаѓленымi ѓ краме, аж да куплi тома пра iндыйскiх рэптылiй, якi яе вывучаѓ. Калi яе, нарэшце, выбраѓся па кнiжнай шафы, яе схаваѓся ѓ ценi, спрабуючы стаць практычна нябачным. Побач было дастаткова турыстаѓ, так што я не быѓ такiм прыкметным. Менш за ѓсё ёй гатэль прыцягнуць да сябе ѓвагу.
  
  
  За доѓгiя гады службы ѓ AX яе, зразумеѓ, што цярпенне - самая карысная дабрачыннасць. На самай дэла, калi прыцемкi пачалi згушчацца ѓ неба, яе нарэшце ѓбачыѓ, як мае людзi выходзяць па каву. Яны спускалiся па шырокай каменнай лесвiцы, павольна, крок за крокам.
  
  
  Малады чалавек, склонявшийся над скрываѓленай фiгурай Нирада, вёѓ свайго спадарожнiка. Вочы Нирада былi завязаныя; эга таварыш вёѓ эга, як калi б ён быѓ сляпым. Наколькi яго зразумеѓ, часовая слепата афiцыянта азначала, што Кобра мае на аднаго агента менш.
  
  
  Яе, ступiѓ наперад i не зводзiѓ вачэй з iх дваiх, каб яны не выслiзнулi з назiранняѓ пасьля таго, як я яе правёѓ у ih чаканнi цэлы дзень. Коннот-плейс быѓ перапоѓнены працоѓнымi i клеркамi, якiя вярталiся дадому з працы. Яе ѓжо збiраѓся перасекчы людную плошчу, калi двое мужчын зрабiлi раптоѓны жэст; але я адчуѓ палёгку, калi ѓбачыѓ, як iншы Нирада спынiѓ роварны таксi i была свайго напарнiка на сядзенне вузкай машыны.
  
  
  Малады iндзеец махнуѓ рукой, i моторизованное таксi з рэзкiм грукатам нырнуло ѓ струмень. Самотна якi стаiць на тратуары малады чалавек з вачыма грыфона павярнуѓ галаву ѓ мой бок, мабыць, не ведаеце, што рабiць.
  
  
  Калi ён быѓ у нерашучасцi, ён ёй не быѓ.
  
  
  Яе, схаваѓся за белыя калоны, чакаючы, што ён будзе рабiць. Яшчэ хвiлiну ѓ нерашучасцi, i ён, нарэшце, спусцiцца з тратуара. Ён прыклаѓ два пальцы да вуснаѓ i выдаѓ пранiзлiвы свiст, каб спынiць яшчэ адно роварнае таксi.
  
  
  На официанте ѓсё яшчэ былi белыя форменныя штаны, але ён змянiѓ пiнжак. Замест яго на nen была цёмная кашуля з адкрытым каѓняром. Што-то металiчнае ззяла на яго шыi, адлюстроѓваючы закатный святым, як люстэрка. Малады чалавек, сель у трохколавы ровар, i кiроѓца нацiснуѓ на педаль газу, iдучы ѓ патоку машын вакол парку Неру.
  
  
  Яе больш не губляѓ часу.
  
  
  Не прайшло i секунды, як ён апынуѓся на бардзюры i спынiѓ iншае таксi, не губляючы па ѓвазе афiцыянта.
  
  
  Калi ёй быѓ у старой старой машыне, яе сунуѓ шафёру ѓ руку пачак купюр, не даѓшы яму было часу запярэчыць.
  
  
  - Iдзi за маiм сябрам туды, - загадаѓ я.
  
  
  Кiроѓца, засяродзiѓшы ѓвагу спачатку на грошы, якiя ёй эму даѓ, а затым на роварнае таксi, якi афiцыянт спынiѓ менш хвiлiны таму, не вагаючыся падпарадкаваѓся. Ён заняѓ першую паласу, i ён нахiлiѓся да сядзення, не зводзячы вачэй з роварнае таксi, якое, як ён спадзяваѓся, наблiзiць мяне яшчэ на адзiн крок да няѓлоѓным i таямнiчаму Шыве.
  
  
  Пакуль усё, здаецца, iшло добра, сказаѓ яе сабе, упэѓнены, што афiцыянт не бачыѓ, як я яе чакаѓ эга выхаду вакол бара або садзiѓся ѓ таксi, каб iсцi за iм. Яе загадаѓ кiроѓцу паскорыцца, пакуль з маладога афiцыянта нас не аддзяляла ѓсяго тры машыны.
  
  
  - Куды мой iншы накiроѓваецца?
  
  
  Ад Коннот-плейс мы рушылi ѓ бок Коннот-серкус, каб згарнуць у завулак, якi вядзе ѓ бок ад гандлёвага цэнтра ѓ Нью-Дэлi. - У стары горад, - патлумачыѓ кiроѓца. Потым кiнуѓ на мяне хуткi погляд i дадаѓ: - Ён цябе абрабаваѓ, сахиб? Калi няма, то я выклiку палiцыю...
  
  
  - Не, нiчога падобнага, - запэѓнiѓ яго эга i, перагнуѓшыся праз сядзенне, прашаптаѓ што-то эму на вуха.
  
  
  Ён пачырванеѓ пад меднай скурай. - Зразумеѓ, "сахиб". Як вы гэта называеце... сустрэчы, цi што?
  
  
  - Дакладна, - пацвердзiѓ яе з шырокай усмешкай, мяркуючы, што прытрымлiваюся за маладым чалавекам, якiя накiроѓваюцца на рамантычнае спатканне.
  
  
  - Будзь асцярожны, "сахиб", - папярэджваѓ мяне таксiст. - Делийские жанчыны вельмi разумныя, - i ён суправадзiѓ прапанову, пацiраючы вялiкi палец аб паказальны, каб падкрэслiць сваю назiральнасць.
  
  
  - Так, але ты не губляй па ѓвазе нашага сябра, - адказаѓ я.
  
  
  Ужо амаль сцямнела, i потым выезду па Коннот-Серкус рух зменшылася. Кiроѓца змянiѓ тэму i звярнуѓ маю ѓвагу на помнiкi. У канцы шырокага пыльнага праспекта ён звярнуѓ увагу на знакамiтыя мiнарэты Джам Масджид, вялiкай мячэцi вакол чырвонага пяшчанiку, падобнай на крэпасць.
  
  
  А адкрытымi перад мячэццю i найблiжэйшых базарам стаяѓ яшчэ адзiн помнiк вакол чырвонага каменя, вялiкi комплекс, пакiнуты iмператарамi Вялiкiх Маголаѓ, Чырвоны форт. Яе, думаѓ, што афiцыянт знiкне на базары, але, мабыць, ён не зразумеѓ, што за iм сочаць. Замест таго, каб выйсцi каля мячэцi i рынку пад адкрытым небам, ён выйшаѓ па роварнае таксi адкрытымi перад варотамi, якiя вядуць у форт.
  
  
  "Стой", - сказаѓ яго кiроѓцу.
  
  
  Ён спынiѓся як раз у той момант, калi афiцыянт схаваѓся за варотамi. Яе выйшаѓ у сваю чаргу, i паспяшаѓся за сваiм чалавекам, радуючыся, што цемра забяспечыла мне нейкi прытулак. Перад варотамi стаялi прылаѓкi з "сувенiрамi", паштоѓкамi, даведнiкамi, мясцовымi дэлiкатэсамi.
  
  
  Але я не быѓ турыстам, i ѓ мяне не было часу спынiцца i палюбавацца гэтымi "любатамi". Трымаючыся на некаторай адлегласцi, яе прасачыѓ позiркам за белымi штанамi i цёмнай кашуляй афiцыянта.
  
  
  Па крайняй меры, ён нiколi не бачыѓ мяне, а значыць, не ведаѓ мяне. Калi толькi "Кобра" не распаѓсюдзiла маю фатаграфiю, у гэтым выпадку Нiк Картэр шталь менш ананiмным, чым яе гатэль прызнаць.
  
  
  Наперадзе, у канцы пад'язной дарожкi, перад вузкай драѓлянай будкай афiцыянт спынiѓся. Шыльда абвяшчаѓ аб пачатку шоу "Люмьер i сын". Калi яе зразумеѓ, што малады iндыец купiѓ бiлет на спектакль, я, не раздумваючы, рушыѓ услед за iм.
  
  
  Гэта быѓ урок гiсторыi, "падарожжа" не кожны дапамогi псiхадэлiкай. Жвiровая дарожка вяла ад бiлетнай касы ва ѓнутраны двор форт. Тут, у садзе, акружаным мармуровымi палацамi, пабудаванымi iмператарамi, для гледачоѓ былi расстаѓленыя шматлiкiя шэрагi крэслаѓ.
  
  
  Пражэктар пасылаѓ жоѓты прамень святла ѓ калоны перад мармуровымi будынкамi, а аудиокомментарии транслявалiся праз гучнагаварыцелi. Прамоѓца апiсваѓ Паѓлiнавы трон, скрадзены персiдскiмi полчышчамi, якiя ѓварвалiся ѓ Iндыю ѓ васемнаццатым стагоддзi.
  
  
  Затым сьвяты згасла, i за маёй спiной пачуѓся стук капытоѓ. Яе павярнуѓ галаву, амаль чакаючы апынуцца пасярод звар'яцелага статка.
  
  
  Замест гэтага яе апынуѓся на шляху вострага, як лязо кiнжала.
  
  
  Лязо зашыпела, разарваѓшы левы рукаѓ маёй камзолы. Нядоѓга думаючы, яе, адсунуѓся i адной рукой запусцiѓ прыём "колониа-нал мак-кi". Iндыйскi афiцыянт не шталь выпрабоѓваць поспех га пачатку другi раз.
  
  
  Эга белыя зубы блiснулi ѓ сарданiчнай усмешцы, лязо стилета закруцiлася ѓ паветры. Затым пражэктар цалкам асвятлiѓ эга твар, асляпiѓшы яго. Малады чалавек кiнуѓся ѓ праход памiж радамi крэслаѓ i пабег.
  
  
  Гледачы, у асноѓным заходнiя турысты, здавалася, верылi, што iндзеец быѓ часткай шоѓ. Хто-то пачаѓ пляскаць у далонi, а ѓ паветры чуѓся тупат конскiх капытоѓ. Вакол гучнагаварыцеля данёсся гук трубы, якi суправаджаецца баявым воклiчам. Яе кiнуѓся за тых, хто нападаѓ.
  
  
  Я не ведаѓ, як ён зразумеѓ, хто яе такi, цi што я iшоѓ за iм. Але яе ѓсё яшчэ мог чуць шыпенне эга ляза кiнжала, рассякаѓ паветра i разрывающего рукаѓ маёй камзолы. Ён амаль працяѓ маю скуру.
  
  
  Не перастаючы бегчы, яе палез у куртку за пiсталетам. Нiхто вакол гледачоѓ не знайшоѓ нiчога дзiѓнага ѓ нашых рухах, i калi пражэктар запылил мармуровыя будынка, асляпляльнае адлюстраванне обрамило сховiшча афiцыянта.
  
  
  "Царскiя лазнi..." - абвясцiѓ апавядальнiк.
  
  
  Ёй апынуѓся на адной вакол мармуровых калон яшчэ да таго, як пражэктар злавiѓ мяне. Яе звузiѓ вочы i шталь шукаць навакольныя ценi. Рэзкi пах моху i гнiлой раслiннасцi прасякнуты палац без сцен. Ён хаваѓся там, чакаючы, калi яе траплю ѓ пастку, якую, як я цяпер зразумеѓ, расставiлi для мяне.
  
  
  Яе мог бы разгарнуцца i вярнуцца ѓ гатэль, каб вывучыць наступны крок; але я адмовiѓся ад гэтай iдэi, цяпер, калi адчуѓ, што блiзкi да раскрыцця гнюсных аперацый Кобры... i Шывы. Чым раней яе знайду гэтага чалавека, тым лепш будзе для ѓсiх.
  
  
  Гук крокаѓ маладога афiцыянта суправаджаѓся глухiм стукам. Яе, чуѓ, як ён бяжыць да задняй часткi будынка, усё далей i далей ад турыстаѓ, якiя глядзелi спектакль у садзе. Ёй быѓ гэтаму рады яшчэ i таму, што не хацеѓ, каб нявiнныя гледачы былi ѓцягнутыя ѓ жорсткае супрацьстаянне, якое галасаванне-галасаванне павiнна было адбыцца.
  
  
  Яе бегаѓ, сагнуѓшыся ѓдвая, ад калоны да калоны, навострив вушы пры кожным шорохе. Цяжка было пачуць якiя-небудзь гукi, акрамя тых, што выдае фон запiсанага гiсторыi. Прыглушаны стогн змяшаѓся з барабаннай шротам, узмоцненай магутнай гукавой сiстэмай, усталяванай у садзе. Калi б не белыя штаны, якiя былi на мужчыну, ён, без сумневу, змог бы схавацца ѓ ценi.
  
  
  Але калi згасла святым, яе ѓбачыѓ эга яшчэ раз. Ён мiнуѓ кароткую мармуровую лесвiцу, соединявшую адно будынак з iншым, i цяпер расцягнуѓся на падлозе.
  
  
  Яе ѓжо трымаѓ палец на спускавым кручку пiсталета. Курок пстрыкнуѓ у той момант, калi яе нацiснуѓ на спускавы кручок. Да гукаѓ барабанаѓ, што неслiся вакол гучнагаварыцеля, далучыѓся брэх стрэлаѓ, маскiравалы мой стрэл.
  
  
  Яе, бачыѓ, як лупiѓ вочы засела ѓ мармуровай калоне, падняѓшы ѓ паветра воблака белага дыму. Стрэл заглушила iншая аглушальная актыѓнага адпачынку, вырабленая тупатам капытоѓ коней. Я не трапiѓ у мэта, таму пабег наперад. Афiцыянт ускочыѓ на ногi, i эга нiдзе не было вiдаць.
  
  
  Яе мiнуѓ кароткую лесвiцу, па якой ён толькi што збег, i апынуѓся пасярод вузкай травянiстай дарожкi, акружанай мармуровымi будынкамi. Ззаду мяне пачулася шыпенне нечага цяжкага дыхання. Бескарысна думаць аб тым, каб страляць па гармаце. Так што я падняѓ, кружачыся абодва локця. Яе трапiѓ маладому индейцу ѓ рэбры, але, хоць ён на iмгненне задыхнуѓся, эму ѓдалося адштурхнуць мяне на крок назад.
  
  
  Забiваць эга не ѓваходзiла ѓ мае планы. Мёртвы ён быѓ бы бескарысны для мяне, i сцежак, якая займаецца павiнна была прывесцi мяне да Шыве, абрывалася там, ва ѓнутраным двары Чырвонага форт. Жывы афiцыянт мог бы даць мне каштоѓную iнфармацыю.
  
  
  Раптам вакол цемры ззаду мяне пачуѓся хрыплы, ледзь чутны голас.
  
  
  - Выдатна, Ранджит.
  
  
  Магутным ударам адкiнуѓ яе правую нагу назад, i пятка маёй ногi прызямлiлася на чыё то кожнаму племенi. Пачатку другой нападнiк застагнаѓ ад балюча i адхiснуѓся. Яе адскочыѓ у бок, цяжка дыхаючы, i зрабiѓ крок назад, нацэлiѓшы Вильгельмину на двух тых, хто нападаѓ.
  
  
  Двое супраць аднаго, Ранджит быѓ афiцыянтам, чалавекам, за якiм iшоѓ яе; але iншы таксама не быѓ незнаёмцам. -- Галасавання мы i сустрэлiся зноѓ, -- сахиб, -- сказаѓ ён з грубым, вымушаным смяшком. Словы вырывалiся ѓ яго, iso rta з некаторым працай, таму што нiжняя частка эга асоб была заматана белай павязкай.
  
  
  - Ага, - сказаѓ я, даведаѓшыся эга: ён быѓ саѓдзельнiкам Мохан, барадатым сикхом, якому яе разбiѓ скiвiцу напярэдаднi ѓвечары.
  
  
  Ранджит скарыстаѓся кароткiм абменам словамi, каб прыгнуцца за калонай, на iмгненне ухiлiѓшыся ад фатальнай траекторыi "Люгера". - Працягваць бескарысна, "сахиб", - рэзюмаваѓ iндыйскi сiкхi. - Калi вы заб'яце нас, вы нiчога не даведаецеся.
  
  
  - Што будзе, калi яе не заб'ю цябе? - спытаѓся ѓ яе. Але ѓ гэта iмгненне, на долю секунды, што-то металiчнае хутка перасекла маё поле зроку. Яе, павярнуѓся i нацiснуѓ на курок. Лупiѓ вочы праляцела па паветры, адскочыѓшы ад выступу ѓздоѓж сцены будынкаѓ. А потым той самы пiсталет лiтаральна выслiзнуѓ вакол маiх пальцаѓ, са ствалом, якi быѓ абмотаны металiчнай пятлёй.
  
  
  Ранджит выйшаѓ праз свайго хованкi i схапiѓ пiсталет. Яе зразумеѓ тады, што гэта было тое, што я заѓважыѓ раней, прадмет, якi блiшчаѓ вакол эга шыi. Гэта быѓ кавалак меднай дроту, без сумневу, пастка, якую выкарыстоѓвалi, каб забiць Ашока Ананда.
  
  
  "Ты не так разумны, як табе здаецца", - сахiб, - са смехам заѓважыѓ iншы iндус.
  
  
  Яе паспрабаваѓ адступiць, але Ранджит не губляѓ часу дарма. Афiцыянт прыставiѓ пiсталет да маёй грудзей, папярэдзiѓшы дастаткова, каб рэзка спынiць мяне. I я не быѓ дастаткова блiзка, каб паспрабаваць вырваць пiсталет па эга рук. I калi б яе паспрабаваѓ нанесцi ѓдар нагой, ёй быѓ упэѓнены, што малады чарнявы афiцыянт, не вагаючыся, нацiсне на курок.
  
  
  - А цяпер дазвольце падняць рукi над галавой, "сахиб", - загадаѓ падлетак. I ён зрабiѓ крок наперад, яго рот скрывiѓся ѓ д'ябальскай ѓсмешцы.
  
  
  Яе, падняѓ рукi i асцярожна паглядзеѓ у бок iншага сикха. Ранджит працягнуѓ эму медны провад. Дрот загула, калi мужчына абматаѓ канцы вакол сваiх запясцяѓ.
  
  
  "Мохан мёртвы", - сказаѓ ён амаль нячутным голасам пад музыку, лившуюся вакол дынамiкаѓ. Шоу яшчэ не падышло да канца, як i жыццё Знiшчальнiка No 3, як я спадзяваѓся. - Гурнек, аднак, яшчэ жывы, "сахиб". - Iндыйскi сiкхi наблiзiѓся да мяне, калi Ранджит падышоѓ лiжа
  
  
  У мяне пад носам быѓ ствала люгера Вiльгельмiны, i раптам мне прыйшло ѓ галаву, што яна больш не мой стары яшчэ. Не кажу ѓжо пра медным провадзе, якi Гурнек трымаѓ абедзвюма рукамi.
  
  
  "Ты заслугоѓваеш горшага, - сахiб, - значна горшага", - сказаѓ афiцыянт.
  
  
  Ён гуляѓ з "лёгкiм" цынгелем. Дастаткова было вельмi лёгкага цiску, i Хоуку давялося б наймаць Знiшчальнiка No 4. Але перш чым малады чалавек прывёѓ ѓ выкананне свае пагрозы, Гурнек рушыѓ за мной. Толькi на гэты раз мой ѓдар нагой назад згубiѓся ѓ паветры, не патрапiѓшы ѓ мэту.
  
  
  Пятля зацягнулася на маёй шыi, i мне зноѓ прыйшлося падняць рукi. Яе глядзеѓ адкрыта ѓ руляй "Люгера", але Ранджит адпусцiѓ курок i, пстрыкнуѓшы пiсталетам, ѓдарыѓ мяне прыкладам па галаве. У той жа час паспрабаваѓ яе адсунуць медны провад, якi цiснуѓ на маю трахею.
  
  
  Нiтка разрэзала мне скуру, я не мог дыхаць. Яе выдаѓ здушаны гук, i Ранджит, пасмейваючыся, падняѓ кожнаму племенi i ѓдарыѓ мяне ѓ пахвiну. Боль прымусiла мяне застонать, прымусiѓшы сагнуцца.
  
  
  Кожнаму племенi паднялося га пачатку другi раз, прымусiѓшы мяне падарвацца ад пакутлiвай балюча. - Дурань ты, "сахиб"... Кобра ведае... Кобра ѓсё ведае, мiстэр Картэр.
  
  
  Эга голас, здавалася, зыходзiѓ вакол цёмнага тунеля. Яе iso усiх сiл спрабаваѓ вызвалiцца, адштурхнуць дрот, якой Гурнек мяне душыѓ. Але я не мог узяцца за нах, яна была занадта тонкай. Са стогнам яе ѓпаѓ наперад, спрабуючы дыхаць.
  
  
  Потым прыклад пiсталета ударыѓ мяне па галоѓ, а ѓдалечынi голас вакол гучнагаварыцеля абвясцiѓ: - Калi ёсць рай на зямлi, то ён тут... тут, тут!
  
  
  Яе не даверыѓ эму. А тым часам яе задаваѓся пытаннем, цi будзе ѓ мяне калi-небудзь яшчэ шанец паверыць у што-небудзь падобнае.
  
  
  
  
  4
  
  
  Спачатку было лёгка.
  
  
  Аксамiцiстая, мяккая i роѓная, цёмная i ѓтульная смуга. Ахоѓная цемра, якая займаецца прымусiла мяне ѓсмiхнуцца. Але потым яна пачала палiць, рэзаць маю скуру, як аскепкi бiтага шкла. Яе павiнен быѓ сысцi, iнакш яна разарвала б мяне на часткi, садрала з мяне жыѓцом скуру. Так што я iрвануѓся наперад, нiбы вынырнуѓшы з дна марскога. I чым вышэй падымаѓся, тым больш мяне раздзiрала на часткi.
  
  
  - Няма! Яе... яе не хачу! - Я пачуѓ свой голас. Яе паѓтарыць гэта гучней, спрабуючы падняць цяжар, давившую мне на вочы. Яго мiргнуѓ, i што-то нявызначанага колеру, пачала рухацца наперад i назад, перада мной, вiбраваѓ ѓ прасторы, i па-за яго.
  
  
  Яе адкрыѓ вочы га пачатку другi раз, потым трэцi, i ѓ той жа час яе спрабаваѓ iсцi далей, пакуль мая мэта не стукнулася абсталяваннем што-то цвёрдае. Вiбрацыi спынiлiся, i ён зноѓ апусцiѓся, занадта слабы i сонны, каб зрабiць яшчэ адно рух.
  
  
  Я не ведаю, колькi часу прайшло пасля гэтага. Яе, адчуваѓ, што мяне захоплiваюць сны, i кожны раз яе спрабаваѓ адштурхнуць ih i адкрыць вочы, але што-то царапало маю скуру, што-то пякло. Нарэшце яе пачаѓ усё спачатку, прасоѓваючыся наперад асяроддзяѓ чаргуюцца хваль улад i балюча.
  
  
  Потым "рэч" склалася. Гэта была сцяна, земляная сцяна, якая займаецца сядзела перада мной, павялiчаная або паменшаная... а потым нармальная. Мая мэта была раздавленой яечнай шкарлупiнай... як быццам яе не пiць месяц запар. Яе, стаяѓ, прыхiнуѓшыся да блiжэйшай стагнаць, прыслухоѓваючыся да самога прыгожага гуку ѓ свеце, гуку маёй грудзей, вздымающейся i опускающейся з кожным удыхам.
  
  
  Што царапало i ванiтавала маю скуру-падчас гэтага доѓгага чысцiлiшча памiж свядомасцю i несвядомым, так як гэта падсцiлка, на якой яе ляжаѓ на спiне. Як толькi яго зразумеѓ, што я жывы, яе спусцiѓ ногi з лавы, пакрытай саломай, i дрыжучы ѓстаѓ.
  
  
  Яе упираюсь рукой у сцяну, каб ѓстаць. Яе, адчуваѓ сябе наркаманам у ломкi, мяне ванiтавала. ђдары, якiя яе атрымаѓ галоѓ, плюс затяжение дротам горла, высеклi мяне.
  
  
  Цяпер, перш за ѓсё, яе павiнен быѓ аднавiць свае сiлы.
  
  
  Яго зрабiѓ некалькi крокаѓ, пакуль мае каленi не перасталi згiнацца. Яе абышоѓ клетку-камеру... квадратную каморку з глiнянымi сценамi i падлогай. Не было нас, вокнаѓ, нас нават дзвярэй. Пазней, калi б было будучыню, ёй быѓ упэѓнены, што змагу знайсцi стыкi ѓ стогн, дзе павiнна быць дзверы, таму што хто-то.... I хто-небудзь выцягнуѓ бы мяне.
  
  
  У адным канцы камеры, злева ад паддона, у сцяну былi ѓмураваныя дзве рашоткi. Абодва яны даходзiлi мне да талii i былi пакрытыя драцяной сеткай. Яе, вядома, не збiраѓся чакаць, пакуль мяне прадставiць сваiм катам, таму ёй падышоѓ да парэнчаѓ, спрабуючы акрыяць ад балюча, якую нанёс мне ѓдар Ранджита прыкладам пiсталета.
  
  
  Але перш чым дакрануцца да драцяной сетцы i агледзець дзве рашоткi, каб штогод, можна ih зняць, яе зняѓ абутак. Людзi, якiя захапiлi мяне, пакiнулi мяне ѓ кашулi i штанах. Штылет знiк, як i "Беретта", i, вядома, "Люгер". Яе нават камзолы не бачыѓ, але на лiчбавыя камеры не было холадна... па меншай меры пакуль.
  
  
  Яе ѓзяѓ чаравiк i кiнуѓ эга ѓ краты. Нiчога не адбылося. Няма iскраѓ. Слава богу, рашоткi не былi электрыфiкаваны. Яе зноѓ надзеѓ балетныя тэпцiкi i пацягнуѓся да аднаго вакол чатырох металiчных шруба, якiмi рашоткi мацавалiся да стагнаць. Але калi мае пальцы закранулi ну, у цiшынi пачуѓся голас, голас, якi прымусiѓ мяне здрыгануцца.
  
  
  - Добрай ранiцы, мiстэр Картэр. Таму што цяпер дзень, цi ведаеце. Спадзяюся, цябе прыснiлiся добрыя сны, "сахиб"...
  
  
  Голас пачуѓся з-за адной вакол двух рашотак. Без сумневу, за металiчным экранам хаваѓся ѓзмацняльнiк. Але больш за ѓсё насцярожвала тое, што голас быѓ знаёмым... палохала знаёмым.
  
  
  "Добры дзень, гэта Картэр, кажа агент No 3. На самай справе; Ястраб распавёѓ цябе абсталяваннем мне ѓсё. Такiм чынам, гэты ваш агент, Ананд, здаецца так эга клiчуць. Ну, ён не зьявiѓся на сустрэчу. Не, не трэба прасiць прабачэння. Мы ведаем, што наш чалавек недасягальны, i... О, не, зусiм няма! Эга не iснуе, галасаванне, i ѓсё. Не, заѓтра яе вярнуся ѓ Вашынгтон. Кобра? Яе вельмi баюся, што наш урад не зможа ѓмешвацца ѓ справы iндыйскай службы бяспекi. Вы разумееце, вядома... Так, i дзякуй за клопат. Скажыце мiстэру Ананду, што мне шкада, што ѓ мяне не было рашэннi сустрэцца з iм".
  
  
  Рушыла ѓслед доѓгая паѓза. А потым зноѓ цiшыня. Яе, адышоѓ ад рашоткi i вярнуѓся да ложку. Нягледзячы на пустэчу ѓ страѓнiку, нягледзячы на жудаснае пачуццё млоснасцi, яе павiнен быѓ прызнаць адно: Шыва быѓ сапраѓдным, бязлiтасным, свядомым галаварэзам, хiтрым працiѓнiкам, якiх ёй яшчэ не сустракаѓ.
  
  
  Толькi што прослушанная мною кароткая гаворка, тэлефонная размова, якi, без сумневу, ужо адбыѓся, былi вымаѓленыя зусiм знаёмым голасам. Гэта быѓ мой уласны голас, з такой жа iдэальнай iнтанацыяй, прамовай i iнтанацыяй.
  
  
  Шыва падставiѓ мяне i, не губляючы часу, прыбраѓ са сцэны iндыйскую сакрэтную службу. Нават калi Ананд ѓжо не з'яѓляѓся за сваiм сталом, нiхто i не думаѓ аб тым, каб злучыць нас дваiх. А навошта iм, у рэшце рэшт? Хiба "Нiк Картэр" не патэлефанаваѓ незадоѓга да гэтага, i не паведамiѓ iм, што Шыва - выдумка? Той жа "Нiк Картэр" паказваѓ, што, нават калi "Кобра" сапраѓды iснуе, арганiзацыя, якая займаецца так турбуе iндыйскае ѓрад, не мае нiчога агульнага з таямнiчым персанажам.
  
  
  "Нiк Картэр", заявiѓ абсталяваннем ѓсiм гэтым. I, мяркуючы па ѓсiм, ён ѓжо накiроѓваѓся дадому, у штаба-кватэру AX ѓ Вашынгтоне. - Я вельмi ѓражаны, Шыва. Як вам наогул атрымалася прайграць мой голас?
  
  
  "У вашым гасцiнiчным нумары было ѓстаноѓлена гукавое прылада, мiстэр Картэр", - адказаѓ мой голас, прайграны электронным спосабам з такой дакладнасцю, што я не мог не здрыгануцца пачуѓшы самога сябе.
  
  
  - Тады, калi ласка, перадайце мае камплiменты вашым электронщикам. Яе абшукаѓ гэтую пакой чатыры разы i не знайшоѓ нам аднаго мiкрафона... нават у самых неймаверных месцах, - запярэчыѓ я, падвысiѓшы голас, як быццам сумняваючыся, што ён мяне чуе. Яе не мог бачыць схаваныя мiкрафоны, хоць цяпер было ясна, што тады поспех у маiм гасцiнiчным нумары, ён без працы змясцiць одзiна ѓ камеру.
  
  
  - Гэта адно вакол апошнiх вынаходак Хаджы; надзвычай адчувальны, магутны, малагабарытны мiкрафон, - патлумачыѓ дублiкат майго голасу.
  
  
  - Усё роѓна што знайсцi iголку ѓ стозе сена, - сказаѓ я.
  
  
  Мой смех раздаѓся ѓ паветры, затым мой голас працягнуѓ: "Вельмi добра, мiстэр Картэр. Рады бачыць, што ты не страцiѓ пачуццё гумару. Але Хаджы, калi вы пра nen не чулi, - вэб-годная рэч, якую Iндыя экспартавала за апошнiя дваццаць гадоѓ. А цяпер ён працуе на мяне, на Кобру... на Шыву! - Голас радаваѓся.
  
  
  - Хема ён працуе?
  
  
  - Вы выдатна ведаеце, мiстэр Картэр. У рэшце рэшт, AX адправiѓ вас у Iндыю не толькi для таго, каб выкрыць банду гандляроѓ зброяй або гераiнам! Вас цiкавiць цудоѓнае адкрыццё Хаджы, эга генiяльнае вынаходнiцтва... Скрыначка!
  
  
  - Скрыначка? - паѓтарыць яе.
  
  
  - Мянушку iмiтатара голасу, яго вынаходства, здольнае прайграваць любы iснуючы вакальны гук. I ён маленькi, мiстэр Картэр, нават па вашым стандартным мiнiяцюрным мадэлям. Не больш пачкi цыгарэт... але значна больш небяспечны, чым, зразумела.
  
  
  Яе спытаѓ. - I што ты збiраешся рабiць са сваёй скрыначкай? Я не зводзiѓ вачэй з металiчнага экрана, як быццам рашотка можа фiксаваць кожны мой рух.
  
  
  - Ты думаеш, яе вар'ят, цi не так?
  
  
  - Псiх? Не зусiм так, Шыва. Вы ценымногие разумнейшыя; звычайна вар'яты не могуць прыдумаць такi складаны план.
  
  
  - Дзякуй, мiстэр Картэр. Яе цаню ваш камплiмент. Няма, на самай дэла яе не вар'ят, па меншай меры, не з майго пункту гледжання. Што тычыцца Скрыначкi, вынаходак Хаджы, то ваша служба ѓжо пераканалася, наколькi яна генiяльная i эфектыѓная. Гэтыя iнцыдэнты былi проста тэстамi, эксперыментамi, калi быць дакладным.
  
  
  "Але неѓзабаве, як толькi Хаджы ѓнёс некаторыя змены ѓ сваiм прыладзе, няшчасныя выпадкi перастануць быць простымi эксперыментамi. Галасаванне бачыце, мiстэр Картэр, Iндыя ѓ цяперашнi час з'яѓляецца нейтральнай дзяржавай памiж Кiтаем i Захадам. З дапамогай маiх партнёраѓ у Пекiне гэтая бок, якая выступае ѓ якасцi процiвагi, абрынецца ѓ адно iмгненне, i тады збудзецца мара маiх продкаѓ, калi Кiтай i Iндыйскi субкантынента возьмуцца за рукi, як добрыя саюзнiкi, саюз якi будзе доѓжыцца даѓжэй, чым любы iншы ѓ сусветнай гiсторыi".
  
  
  - Яе спытаѓ. - Што за саюз? Яе думках запiсваѓ усё, што ён казаѓ, спрабуючы выйграць час. Тым часам мае вочы ѓважлiва даследавалi межы камеры. Яе устаѓ павольна, каб не шумець; Гэта не гатэль, каб Шыва пачуѓ, як я рухаюся, цi пачуѓ, як я скребусь аб сцены, спрабуючы адкрыць якую-небудзь шчылiну. Павiнна быць дзверы, толькi яго i далей не бачыѓ.
  
  
  - Кiтайска-iндыйскi саюз, мiстэр Картэр, альтэрнатыва абедзвюм нацыям, каб пазбавiць свет ад супрацьлеглых блока. Не, я не маньяк велiчы, мне пляваць, што свет падае нiцма ѓ маiх нага. У мяне ёсць грошы, больш, чым яе магу выдаткаваць. У мяне таксама ёсць некаторы вллияние ѓ маiм урадзе. Але калi Кiтай i Iндыя стануць адной нацыяй, мой народ ужо не будзе "галоднай ардой", як iншы называць эга заходнiя журналiсты. Мы станем магутнымi, як Бхарата, старажытная Iндыя. I тады мой народ зноѓ вернецца да старажытным багам, Нагам... змяiным бажаствам маiх продкаѓ.
  
  
  - Мы ѓ дваццатым стагоддзi, Шыва. Нялёгка звярнуць мiльёны людзей. Сёння людзей больш цiкавiць напаѓненне страѓнiка, чым пакланення змеям.
  
  
  Ты вельмi мала ведаеш пра iндыйскiм менталiтэце, Картэр. Яе паходжу па каралеѓскай сям'i, сям'i, ѓзыходзячай да Нагу, змяiнаму продку. Яе нашу цюрбан, як быццам гэта цмок, згуслая кольцамi кобра з гордай галавой, ляжала ѓ мяне на лбе, - адказаѓ Шыва. Голас... голас эга шталь халодным, як у рэптылii. Ёй быѓ ѓдвая уражаны тым, што ён мог гаварыць i перакладаць свае эмоцыi дзякуй вынаходству Хаджы.
  
  
  - Чаму б табе спачатку не накармiць сваiх людзей? Калi ѓ цябе шмат грошай, чаму б табе не перадаць ih ѓраду, каб дзецi не галадалi? Цi вы баiцеся, што яны не ацэняць ваш жэст, што не захочуць задаволiць вашыя прагныя просьбы? Яе закiнуѓ галаву i шталь кпiць над эга марамi, ён у страшнай мэтай, якую ён сабе паставiѓ.
  
  
  Але Шыва зусiм не атрымлiваѓ асалоду ад сабой.
  
  
  "Я занадта шмат казаѓ, Картэр," абвясцiѓ ён. - Але яе гатэль, каб вы ведалi, што вы сапраѓды натыкнулiся на змяiнае гняздо, i што я не пацярплю такiх маленькiх людзей, як вы. Ваш урад не ѓяѓляе сабой палiцэйскага свету i не зможа перашкодзiць мне ѓбачыць, як мае мары спраѓджваюцца. Ужо цяпер кiтайскiя камунiстычныя войскi засяродзiлi сваю ѓвагу на нашай паѓночнай мяжы, гатовыя пазбавiць Iндыю i iншыя слабаразвiтыя краiны ад iga галечы.
  
  
  - Працягвай марыць, Шыва. Улады Пекiна выставiлi цябе прыдуркаватым, i ты праглынуѓ прынаду... у абодва канца. Як толькi войскi перасякуць паѓночную мяжу Iндыi, будзьце ѓпэѓненыя, што Захад не будзе бяздзейнiчаць, каб штогод, што адбудзецца. Вы будзеце весцi вайну, якая займаецца сцерцi чалавецтва з твару зямлi. Так што, можа быць... але гэта не дакладна, застануцца толькi змеi, бясконцасць змей, якiя будуць поѓзаць па пустынi i радыёактыѓнай планеце.
  
  
  Яе, прыхiнуѓся да стагнаць, i затаiѓ дыханне. Як можна разважаць аб чым-то з такiм чалавекам, як Шыва? I як я мог гаварыць разумна, калi ѓсё, аб чым яе мог думаць, быѓ спосаб ѓцёкаѓ? Яе ведаѓ вар'ятаѓ у сваiм жыццi, але не такiх лагiчных i вар'ятаѓ, як чалавек, якi называѓ сябе Шивой.
  
  
  Не, ён не хацеѓ трэба правiць светам, ён проста гатэль вярнуцца ѓ мiнулае, коштам развязвання трэцяй сусветнай вайны. I ад таго, што ён быѓ глухiм да маiх заѓваг, што не бачыѓ небяспекi свайго вар'яцкага плана, у мяне па спiне пабеглi мурашкi.
  
  
  "У любым выпадку, мiстэр Картэр, вы, асяроддзяѓ столькiх людзей, што не ѓбачыце тут такога трагiчнага абодва канца. Гурнек распавёѓ мне аб смерцi Мохан; Яе знайшлi даць вам пару магчымасцяѓ. Мохан для Картэра, Картэр для Мохан. Толькi на гэты раз смерць не будзе хуткай i iмгненнай. Вы ведаеце, колькi чалавек можа пакутаваць, перш чым памерцi ад укусу змяi, мiстэр Картэр? - холадна сказаѓ на заканчэнне Шывы.
  
  
  - Гэта залежыць ад змеi.
  
  
  - На самай справе, - пагадзiѓся Шыва. - Я рады, што ты яшчэ можаш разважаць, Картэр. Але ѓ выпадку, калi вы выпусцiце нейкiя дэталi, яе гатовыя даць вам неабходныя дадзеныя.
  
  
  Яе, прыхiнуѓся да бруднай, стогны, перастаѓшы шукаць патайныя дзверы, i павярнуѓся назад да схаваным за металiчным экранам дынамiку. - Iдзем, Шыва, - суха запярэчыѓ ёй. - Я ѓвесь ва ѓвазе.
  
  
  "Яе нам секунды не сумняваѓся ѓ гэтым, мiстэр Картэр, - засмяяѓся ён. - Але я буду кароткi, так як у мяне ёсць больш важныя справы. Герпетология з'яѓляецца маiм хобi ѓжо некалькi гадоѓ, смею дадаць, што я сапраѓдны аѓтарытэт у галiне паѓзуноѓ, асаблiва атрутных. У мяне ёсць калекцыя, каля двух дзесяткаѓ розных вiдаѓ.
  
  
  - А якiх ты выбраѓ для мяне?
  
  
  - Пяць змяёй, Картэр. Вы можаце не пазнаць ih з першага погляду, але яны абавязкова пазнаюць вас. Змеi маюць глыбокае пачуццё тэрытарыяльнасцi. Яны не iншы, калi ih турбуюць у ih дом. У залежнасцi ад ih смяротнага ѓкусу чалавек можа пакутаваць ад двух гадзiн да сямi-васьмi дзён.
  
  
  - Калi зубчастая гадзюка ѓсадзiѓ свае зубы ѓ вашу плоць, у вас хутка iso ѓсiх тхара пацячэ кроѓ, мiстэр Картэр; у вас будзе афарбаваная крывёй, слiна, мача стане чырвонай. Вы будзеце пакутаваць ад пакутлiвай балiць у жываце, а смерць наступiць у вынiку кровазлiцця ѓ мозг".
  
  
  - Сапраѓды павабна! - усклiкнуѓ я, не спускаючы вачэй з любога рухаѓ, шукаючы пацверджання таго, што гэта былi не простыя пагрозы.
  
  
  - Калi вы вылучыце маю ѓлюбёнку, каралеѓскую кобру, то памраце ад аноксии, павольнай i пакутлiвай формы удушша. З iншага боку, стрыечны брат каралеѓскай кобры, азiяцкая кобра, мае яд, якi, як было паказана, у два разы таксiчней стрыхнiну. Такiм чынам, выбар за вамi, мiстэр Картэр. Калi вы вылучыце кобраѓ, вы памраце адносна жаласнай смерцю праз некалькi гадзiн; калi вы вылучыце гадзюк, будзьце гатовыя да самай гратэскавай i невыноснай балюча, якую толькi можна сабе ѓявiць.
  
  
  - А калi яе нiчога не выберу, Пытаецеся? Што здарыцца?
  
  
  У цябе няма выбару, Картэр, няма альтэрнатывы. У рэшце рэшт, вы зразумееце, якой яе сур'ёзны чалавек! Такiм чынам, пакуль я не даведаюся вашага пераемнiка, дозволительно, мне спадабаѓся працягнуць гэтую размову з вамi. У мяне ёсць цiкавая iнфармацыя, мiстэр Картэр. Вельмi цiкава.
  
  
  Гэта было апошняе, што я пачуѓ ад "сябе", дакладней, ад Шывы сваiм голасам. Зноѓ запанавала цiшыня, якая парушаецца толькi маiм дыханнем. Яе зусiм пахаладзеѓ, упэѓнены, што гэта не надуманыя пагрозы. Шыва быѓ поѓны рашучасцi забiць мяне, каб убачыць, як смерць прыйдзе да мяне з пакутамi. Магчыма, ён быѓ поѓны рашучасцi прычыняць каму-то боль, як яна падсiлкоѓваць эга абсурдныя мары i iмкнення.
  
  
  Але якая б прычына вымушала нас эга, ён не сумняваѓся ѓ шчырасцi эга слоѓ. Яе агледзеѓ маленькую камеру вочы; i яе, усе адчайна хацеѓ выхад, калi якi-то скрып цi, дакладней, лёгкае гудзенне прымусiлi мяне звярнуць бачнасцi на дзве рашоткi.
  
  
  Адна павольна падымалася, каб знiкнуць у стогны. Чатыры металiчных шрубы былi бескарысныя, так як экран кiраваѓся электронным спосабам. У гэты момант эга ѓжо не было вiдаць; на яго месцы квадратнае адтулiну. Здаровы сэнс загадаѓ мне захоѓваць маѓчанне i цiшыню, наколькi гэта магчыма.
  
  
  Але мне прыйшлося зрабiць звышчалавечыя намаганнi, каб застацца на месцы, калi праз хвiлiну каралеѓская кобра даѓжынёй не менш за дзесяць футаѓ выкатилась праз адтулiны на падлогу камеры.
  
  
  
  
  
  5
  
  
  Каралеѓская кобра ужо паднялася ѓ атакавалую пазiцыю, прыпадняѓшы галаву на шыi, калi вакол адтулiны ѓ стогны выпала яшчэ адна дракона. Я не мог даведацца яе па назве, але ѓ нах была цвёрдая i шчыльная луска, i калi яна раскладывалась на падлозе, яна выдавала дзiѓнае шыпенне, падобнае на гук агню.
  
  
  Яе слiзгануѓ ѓздоѓж сцены, спрабуючы дабрацца да саламяным ложку. Шыва сказаѓ, што пашле мне пяць змей. Трэцяя, даѓжынёй больш за паѓтары метраѓ, у гэты момант спускалася вакол дзiркi. Гэта была азiяцкая кобра, тып, якi яе адразу пазнаѓ па характэрным клiнаватым отметинам на патылiцы.
  
  
  Ee крыѓды ѓдвая ядавiтым стрыхнiну, успомнiѓ яе, павольна рухаючыся да тюфяку, прыпаднятаму над зямлёй.
  
  
  Да шыпеньня i свiсту трох рэптылiй дадаѓся мой шалёны смех вакол гучнагаварыцеля, схаванага за кратамi, смех, наполнивший камеру сваiм жудасным рэфрэнам. Засмяяѓся Шыва, скарыстаѓшыся вынаходствам албанскага вучонага, каб прайграць смех маiм уласным голасам, i ён зазвiнеѓ у мяне ѓ вушах.
  
  
  - Да пабачэння, мiстэр Картэр! - бадзёра усклiкнуѓ мой нябачны вораг. - Добрага дня!
  
  
  Смех памёр разам з гратэскавых фiнальным прыпевам. Яе ѓбачыѓ раздвоены мова i зiхатлiвыя вочы чацвёртай змеi, апраѓленай у праёме. Гэта быѓ крайт, разнавiднасць азiяцкай кобры; яна слiзганула на брудную падлогу.
  
  
  Яе адкрыѓ ноздры; у паветры стаяѓ моцны пах, нейкi прагорклым густ. Гэта быѓ пах, якi нагадвае мускус. Яе, затаiѓ дыханне, але пах шталь мацней, амаль адчувальны ѓ цеснаце камеры.
  
  
  Шыва прадумаѓ усё.
  
  
  Змеi з ih вострым нюхам здавалiся яшчэ больш раздражнёнымi: якой бы прыроды яны нам былi, пахi абвастралi ih раздражняльнасць да ашалеласцi. Каралеѓская кобра, удвая даѓжэй астатнiх, хупава слiзгала па падлозе. Яе працягваѓ наблiжацца да ложку з цюфяком, пазбягаючы хуткiх рухаѓ, якiя маглi б справакаваць рэптылiю на смяротную атаку.
  
  
  Як толькi мой пачатках дакранулася да канца драѓлянай лавы, пятая дракона з'явiлася вакол цемры дзiркi ѓ супрацьлеглым стогны. Яна была самай маленькай па ѓсiх, асаблiва ѓ параѓнаннi з каралеѓскай кобрай. Але памер не меѓ нiчога агульнага з яе здольнасцю забiваць; i яе баяѓся гэтай апошняй рэптылiй, як i астатнiх чатырох разам узятых. Цяпер яны наблiжалiся да мяне, якi стаяѓ спiной да стагнаць.
  
  
  Падабаецца мне гэта цi не, мне прыйшлося перамясцiцца.
  
  
  Яе, кiнуѓся наперад, у прастору, спачатку з дапамогай напружанай разумовай канцэнтрацыi, а затым скачком з падлогi прызямлiѓся на пакрытую саломай лаѓку. Каралеѓская кобра свiснула i кiнулася на мяне. Яе мог бачыць кроплi яду, блестевшие на яе вострых, як брытва iкламi.
  
  
  Яе, адсунуѓся, калi адчуѓ, як яна ѓкусiла азадак майго чаравiка. Яна не змагла ѓкусiць мяне за шчыкалатку. Атрутная вадкасць жаѓтлявага колеру капала на салому, дзе яе захоѓваѓ. Кобра папаѓзла па ложку. Яе хутка расшпiлiѓ кашулю i вызвалiѓ рукi вакол рукавоѓ.
  
  
  Капюшон змеi здаваѓся шырэй, чым раней, i рэптылiя кiвалася справа налева, гатовая нанесцi пачатку другой ѓдар. Мiж тым, астатнiя чацвёра вiлiся на падлозе, усё лiжа i лiжа падыход да тюфяку. Яе адскочыѓ так моцна, як толькi мог, i расправiѓ кашулю, як матадор трымае чырвоную тканiну перад раз'юшаным быком.
  
  
  Калi кобра кiнулася наперад, каб усадзiць свае зубы ѓ маю плоць, яе накiнуѓ на нах сваю баваѓняную кашулю i нахiлiѓся ѓбок. Кашуля варушылася, як жывая. Пад тканiнай шыпела i выгiналася рэптылiя, спрабуючы вырвацца вакол iмправiзаванай пасткi.
  
  
  Я не збiраѓся чакаць, пакуль кобра вырвецца на свабоду, таму хутка расшпiлiѓ скураны рэмень на штанах. Утрымлiваючы яе канцом спражкi ѓ некалькiх цалях над саломай, яе, падышоѓ да задняй часткi лавы. У гэты момант адзiнае, што трэба было зрабiць, гэта паспрабаваць дабрацца да адтулiны ѓ стогны.
  
  
  Электроннае кiраванне металiчнай кратамi не было актывавана з iмi тхара, як экран падняѓся на сцяну. Праём, мяркуючы па тым, дзе яе стаяла ѓ далёкiм канцы камеры, здаваѓся дастаткова вялiкiм, каб даць мне магчымы шлях ѓцёкаѓ.
  
  
  I наогул, назаѓсёды было паспрабаваць. У адваротным выпадку рэптылii пайшлi б у атаку ѓсе разам, i тады не было б выратавання ад чакала мяне гвалтоѓнай i пакутлiвай смерцi. Цмок з зубчастай луской выгiналася ва ѓсю даѓжыню на краi ложка.
  
  
  Гэта была рэптылiя, аб якой мне распавядаѓ Шыва, з такiм моцным ядам, што, калi б яна ѓкусiла, яна выклiкала б кровазлiццё ва ѓнутраныя органы i прымусiла б мяне сцякаць крывёй па ѓсiх тхара. Астатнiя тры змеi, прыцягнутыя шыпеннем каралеѓскай кобры, папаѓзлi па падлозе да лунаѓ кашулi, пад якой была зачынена вялiкая рэптылiя.
  
  
  Цмок, з другога боку, здавалася, цiкавiлася толькi мной, тэмы з халоднымi вачыма, якiя, здавалася, адлюстроѓвалi кроѓ. I па-мойму, гэта была не кобра, а гадзюка-рэптылiя, у якой Шыва мог знайсцi сваё ѓвасабленне.
  
  
  Яна была каля шасцiдзесяцi см у даѓжыню, з прыкметнымi белымi i цёмнымi ѓзорамi на лускатай баках. Яе руху зусiм не былi абарончымi, а шыпенне, якое яна выдавала, запаѓзаючы на край матрац, прымусiла мяне здрыгануцца.
  
  
  Яе нацягнуѓ нiтка рамяня, падняѓ эга высока ѓ паветра, i ѓ той жа мiг шчоѓкнула дракона з неверагоднай хуткасцю, метнувшись па паветры. Яе апусцiѓ нiтка з спражкай рамяня на галаву рэптылii. Метал адскочыѓ ад шурпатай лускi, але ѓдар прымусiѓ гадзюк саслiзнуць назад, скруцiѓшыся кольцамi аднаго на аднаго.
  
  
  Гэта быѓ момант, якога яе чакаѓ.
  
  
  Краем вока ѓбачыѓ яе схаваную пад капюшонам галаву каралеѓскай кобры, вылезающую з-пад кашулi. Цяпер маё жыццё залежала ад таго, як хутка яго рухаюся; Яе глыбока ѓдыхнуѓ i скокнуѓ так высока, як толькi мог, у бок.
  
  
  Калi яе, кiнуѓся да адтулiны ѓ супрацьлеглым стогны, пяць рэптылiй засвiсталi i засквiрчэлi, нiбы хор разгневаных дэманаѓ. Яе, азiрнуѓся праз плячо. Пах, якi адчуѓ яе раней, шталь мацней, смуродныя мiязмаѓ былi настолькi пранiкальнымi, што здавалiся адчуваюцца.
  
  
  Рэптылii цяпер наблiжалiся да мяне, гатовыя нанесцi ѓдар i забiць. Калi яе, дабраѓся да праёму ѓ стогны, яны былi менш чым у двух метрах ад мяне. Яе прыѓзняѓся, але пачуѓ шыпенне кобры так блiзка, што павярнуѓся i моцна тупнуѓ нагой па брудных падлозе.
  
  
  Яе, нагнуѓся, як маланка, падняѓ жменю зямлi i шпурнуѓ яе ѓ грозную галаву кобры. Рэптылiя ѓскiнула галаву, i яе, нырнуѓ у дзiрку, чапляючыся ѓ канцы вузкага праходу.
  
  
  Апошняе, аб чым думаѓ яе, было тое, куды вядзе тунэль, або цi былi вы ѓ праходзе iншыя рэптылii. Нешта ѓдарылася аб скураную падэшву майго чаравiка, не ѓ сiлах пракрасцiся скрозь нах. Яе адхапiѓ нагу i рушыѓ у цёмны праход, стукнуѓшыся галавой аб верхнюю частку нiзкага вузкага тунеля.
  
  
  Не было месца, каб павярнуць галаву, i штогод, не рушыла ѓслед за мной у тунэль якая-небудзь вакол дракона ѓ лiчбавыя камеры. Яе, рушыѓ наперад, усё яшчэ чуючы шалёнае шыпенне рэптылiй ззаду сябе. Слава богу, па меры таго, як ён iшоѓ па праходзе, гук станавiѓся ѓсё цiшэй.
  
  
  Шлях, па якому я пайшоѓ, быѓ адзiна магчымай альтэрнатывай вернай смерцi. Нават калi мне ѓдасца забiць некалькi змей, выжылыя, напэѓна, змогуць усадзiць свае iклы ѓ маю плоць, перш чым яго змагу ih спынiць. I нават калi б яе лiквiдаваѓ ѓсiх пецярых, ёй быѓ упэѓнены, што Шыва без ваганняѓ пашле ѓ камеру другую групу атрутных гадаѓ. Так што ѓ нейкiм сэнсе яе мог лiчыць сябе ѓ бяспецы.
  
  
  Цяпер, калi яго зрабiѓ свой выбар, яго працягваѓ паѓзцi на карачках. Тунэль, здавалася, крыху паднiмаѓся, быѓ ледзь прыкметны ѓхiл. Ён быѓ цьмяна асветлены; адлюстраваннем свету отфильтровывалось ззаду мяне, i бледны ззянне падала зверху. Але чым далей, тым цямней рабiлася. Крынiца святла не шталь больш iнтэнсiѓным. Яе ледзь мог бачыць свае рукi, калi шэл па вузкiм праходзе.
  
  
  Вакол мяне была толькi вiльготная бруд i затхлы пах. Яе працягваѓ шлях некалькi мiн i, нарэшце, спынiѓся, каб аддыхацца i выветрыць галаву. Ёй быѓ гатовы паставiць сваё жыццё на тое, што электронныя прылады, устаноѓленыя Шивой ѓ лiчбавыя камеры, не мелi вiдэа i электроннага вочы... верагодна, ён толькi чуѓ мяне, нават калi яе не казаѓ. Але я быѓ амаль упэѓнены, што ѓ яго не было рашэнню назiраць за маiмi рухамi.
  
  
  Час, здавалася, спынiлася, пакуль яе спрабаваѓ знайсцi нiтку тунэля i ѓ той жа час высветлiць, дзе яго знаходжуся, знайсцi спосаб вырвацца вакол сетак Шывы i выкрыць эга планы кiтайска-iндыйскага саюза. Яе ѓжо не адчуваѓ нас шыпеннi гадаѓ, нам таго смуроднага паху... што разлiѓся на лiчбавыя камеры.
  
  
  Дыханне адбору пробаѓ паветра кранула майго асобы, непрыкметнае подых. Натхнёны, працягнуѓ яе рух. Нiякая сiгналiзацыя не спрацавала, па меншай меры звычайныя званкi або сiрэны. Ясна, што Шыва быѓ перакананы, што пазбавiѓся ад Нiка Картэра.
  
  
  Але замест гэтага Нiк Картэр меѓ на ѓвазе толькi свайго сябра Шыву, розум, Кобры i эга магутнае зброю... Шкатулку. Калi б яе не аказвалi АХ плана вынаходак або саму штуковiну, увесь свет не змог бы мець справу з Шивой. Што дало мне поѓнае ѓяѓленне аб тым, на што былi накiраваны эга планы. Але Шыва выпусцiѓ па ѓвазе важную рэч: ён не адкрыѓ мне, як ён будзе выкарыстоѓваць сваю Шкатулку для дасягнення сваёй неверагоднай мэты.
  
  
  Яе прыехаѓ у Iндыю, задаючыся пытаннем, цi сапраѓды iснуе Шывы. I цяпер, калi яго эга знайшоѓ, ён усё яшчэ заставаѓся безаблiчным персанажам, хоць i па плоцi i крывi. Так яе апынуѓся з невядомым, нявырашаным раѓнаннем. Мне давялося б завалодаць вынаходствам Хаджы, галоѓным чынам таму, што я паняцця не меѓ, як можна выкарыстоѓваць iмiтатар галасы для ѓсталявання абсалютнай улады ва ѓсiм свеце.
  
  
  Вiльготныя сцены па утрамбаванай зямлi драпалi мне рукi i плечы, на грудзi капаѓ пот. Ён не мог спынiцца цяпер, але тунэль звужаецца, i мне трэба было працягваць рухацца наперад, нават калi паверхню сцен сдирала з мяне скуру.
  
  
  Мне з'явiлася бачанне сябе, якi захрас у тунэлi, вакол якога няма выхаду. Мае пазногцi былi зламаныя i акрываѓленыя, мне здавалася, што я крот, якi элементы перасоѓваецца ѓ сваiм часопiсы. Але як толькi яе пачаѓ губляць надзею, мой погляд спынiѓся на чым-тое, што прымусiла мяне раптам спынiцца.
  
  
  Перада мной быѓ бар'ер. Штучны сьвяты пранiкаѓ праз два збiралiся ѓ драѓлянай панэлi квадратнай формы. Не выдаѓшы нам гуку, яго папоѓз наперад, цягнучы сваё сагнутае цела ѓ гэты тунэль.
  
  
  З iншага боку драѓлянага бар'ера не даносiлася нам гук. Яе прыцiснуѓся адным вокам k збiралiся, не маючы нашы найменшага падання, што за ёй. Некалькi валуноѓ, камянёѓ, вялiкiх кавалкаѓ дрэва i вялiкая лужына стаялай вады былi першымi, што я ѓбачыѓ. Затым пачулася знаёмае шыпенне змей.
  
  
  Вынырнуѓшы з-пад скалы валуноѓ, марскi змей падняѓ сваю доѓгую стройную шыю, з дзiѓна маленькай галавой над паверхняй стаялай лужыны вады. Што-то ѓпала зверху, сырое скрываѓленае мяса. Амаль адразу ж эга зжэрла галодная дракона. Затым вялiкая яшчарка была кiнута ѓ нару. Каралеѓская кобра памерам, скажам, з тую, якую пакiнуѓ ёй у лiчбавыя камеры, паднялася ѓ характэрнай для нах пазiцыi для атакi.
  
  
  Яшчарка кiнулася да скал, але кобра апынулася хутчэй. Схiлiѓшы набок галаву з капюшонам, ён кiнуѓся наперад, упiваючыся зубамi ѓ лускаватую шыю звера. Яшчарка змагалася секунду, i кобра слiзганула назад; Яе бачыѓ, як укушенное жывёлiна рухалася, як п'янае, нахiляючыся на бок i сутаргава трасучы лапамi. Затым кобра праглынула ee галавой наперад.
  
  
  Насыцiѓшыся, буйная рэптылiя згарнулася вакол скалы валуна, нiбы грэючыся на паѓдзённым сонцы. У нару трапляла больш ежы - пацукi, яшчаркi, сырое мяса. Яе, падняѓ галаву, спрабуючы ѓбачыць, хто кармiѓ калекцыю цмок Шывы.
  
  
  Але дзiрка амелы каменныя сцены, а драѓляны люк, размешчаны ѓнiзе, не даваѓ мне поѓнага апытання. Калi цмок пакармiлi, шыпенне сцiхла. Яе зразумеѓ тады, што Шыва выкарыстаѓ тунэль, каб прывабiць галодных рэптылiй ѓ маю камеру, несумненна, абудзiѓшы ih смярдзючым пахам, якi ён распаѓсюдзiѓ у маленькай пакоi.
  
  
  Цяпер драѓляны люк быѓ апушчаны, i я не зводзiѓ вачэй з збiралiся, чакаючы, пакуль усе рэптылii будуць накормленыя. Нiшто ѓ свеце не прымусiць мяне паспрабаваць збегчы, пакуль кожная дракона не будзе больш чым сытая. Пасля ежы яны не будуць такiмi агрэсiѓнымi, як пяць асобiн, якiх пакiнуѓ ёй на лiчбавыя камеры. Яе дастаткова добра ведаѓ звычкi рэптылiй, каб ведаць, што любое раптоѓнае рух, пагрозлiвае ih бяспекi, прымусiць ih напасцi, нават калi голад ацiхне.
  
  
  Так што я чакаѓ, пакуль яны зжаруць усё да апошняга кавалачка. Гэта было агiднае вiдовiшча: змеi, кобры i iншыя рэптылii неаднаразова нападалi, праглынаючы сваiх ахвяр, якiя канвульсiѓна брыкались. А тым часам спрабаваѓ высветлiць, хто адказвае за раздачу ежы. Нарэшце яе заѓважыѓ доѓгую звiлiстую руку, якая працягнулася над краем змяiнай ямы.
  
  
  "Зьядуць усё, што iм даюць", - сказаѓ халодны саркастычны голас.
  
  
  Калi Шыва па-ранейшаму заставаѓся безаблiчным голасам, то ѓ гэты раз памяць мяне не перадала. Голас быѓ мне жудасна знаёмы. У апошнi раз яе чуѓ яе два днi таму, калi яна шаптала мне далiкатныя словы кахання. Тады яе адчуѓ жаданне, запал. Цяпер яе адчуваѓ, як ува мне закiпае гнеѓ.
  
  
  Гэта была Рыва Сiнгх, прыгожая цёмнавалосая дзяѓчына, якая займаецца рулёѓ цмок.
  
  
  
  
  6
  
  
  Можа быць, мне не варта было так здзiѓляцца. Можа быць, мне варта было паставiцца да гэтага з звычайным цынiзмам, у якiм мяне так многiя абвiнавачваюць, называючы халодным, жорсткiм, няздольным да эмоцыям. Бо калi часткi рызыкуюць жыццём, нельга не стаць "крутым", з бязлiтасным цынiзмам глядзець у твар жорсткiм рэалiям свету.
  
  
  I ѓсё ж яе трымаѓ Рыву ѓ сваiх абдымках, без грубасцi, але з пачуццём пяшчотнай пяшчоты, якое рэдкiх лячэбных адчуваѓ раней. Хоць яна была незнаёмкай, яе памятаѓ тую цеплыню i жаданне, якiя яна абудзiла ѓва мне, гэта вытанчанае задавальненне, якое яна мне даставiла. Вопыт, якi нялёгка забыць.
  
  
  Але, пачуѓшы яе словы, зразумеѓшы, што гэта была проста прынада, прынада, заклiканая адцягнуць мяне, калi Мохан i Гурнек ѓварвалiся ѓ мой гасцiнiчны нумар, яе сышоѓ з розуму ад лютасцi. ђцёкi цяпер шталь больш, чым проста пытаннем выжывання. Яе гатэль, каб Рыва адчула той жа вар'яцкi жах, якому падвергся яе ѓ лiчбавыя камеры, тую ж невыносную боль.
  
  
  Доѓгая тонкая рука знiкла па ѓсiм поля зроку. Апошняй ахвярай стала чорная мыш, укушенная i праглынутая змяёй на адзiн глыток. Нарэшце, калi запанавала цiшыня, яе, працягнуѓ руку i пачаѓ асцярожна штурхаць драѓляны люк, якi стаяѓ памiж мной i свабодай.
  
  
  Нiшто не перашкаджала мне цяпер падняць панэль, але яе ѓсё роѓна не спяшаѓся. Прыйшлося дзейнiчаць вельмi асцярожна, не робячы памылковых хадавой прырост. Яе агледзеѓ нару у выпадку, калi якая-небудзь вакол дракона не супакоiлася. Але нiчога не рухалася. Нiчога, акрамя драѓлянага бар'ера.
  
  
  Нарэшце, люк падняѓшы, яе слiзгануѓ назад у цень i затаiѓ дыханне. I тут размеркаванне часу было iстотным элементам, вырашальнай часткай майго плана. Яе ѓсё яшчэ стаяѓ на карачках; сцены тунэля драпалi мае вспотевшие рукi i плечы. Гэта будзе нялёгка, па-першае, выцягнуць сябе праз перавал, а затым перасекчы дзiрку, каб ѓзлезцi на грубыя каменныя сцены.
  
  
  Але так, гэтая апошняя населены пункт расii не была лёгкай з самага пачатку. Небяспека - мая моцная бок, выклiк - аснова майго iснавання; Яе дакладна не шталь б Знiшчальнiкам No 3 з-за свайго прыгожага асобы. Так што гэта не той выпадак, з маiм вопытам, якi яе набыѓ, працуючы ѓ AX многiя гады.
  
  
  Голас чаму яе не хацеѓ рызыкаваць. Яе стрымлiваѓся да тых тхара, пакуль не пераканаѓся, што мне не прапаноѓваецца нiякай iншай пастановы, акрамя ён, якая займаецца была ѓ мяне ѓ дадзены момант. Толькi тады яе перакiдваѓся ѓсiм сваiм вагой праз боку ѓ бок, вызваляючыся ад грубых сцен тунэля.
  
  
  Мае вочы ѓжо прывыклi да святла, таму яе ѓжо не адчуваѓ сябе кратом па-за эга логава. Яе выставiѓ галаву i плечы наперад i асцярожна зазiрнуѓ у дзiрку. Каралеѓская кобра ѓсё яшчэ згарнулася абаранкам на вялiкiм валуне, адвярнуѓшы галаву ѓ башлыку; астатнiя змеi ляжалi ѓ паслабленай, неагрэсiѓнай позе.
  
  
  Бяжы, Картэр, бяжы хутчэй!
  
  
  Яе папоѓз наперад, усё яшчэ сагнуѓшыся ѓдвая. Нам адзiн цiкаѓны погляд не звярнуѓся з лiстом у мой бок, у дзюры нiчога не варухнулася. Добра, пакуль усё добра. Да цяперашняга часу яе цалкам выйшаѓ, вакол тунэля i адчуѓ з'едлiвы пах рэптылiй, якi вiсеѓ, як туман, на дне ih логава.
  
  
  Яго хутка вылiчыѓ адлегласць памiж жыццём i смерцю, смерцю i потым доѓгай агонii ад укусу змяi. Мне трэба было дабрацца да процiлеглай сцяны i забрацца на верх дзiркi, перш чым змеi заѓважылi, што адбываецца.
  
  
  Яе рухаѓся, пакуль цалкам не ѓстаѓ на ногi, прыхiнуѓшыся спiной да стагнаць. Яе, чуѓ, як хто-то рухаѓся над ямай, чытанне гэта лёгкае шорганне. Яе, спадзяваѓся, што Рыва была адна, але даведацца гэта было немагчыма. Яе глыбока ѓдыхнуѓ, рэзка выпрастаѓся i скокнуѓ наперад.
  
  
  Яе, прызямлiѓся на свернувшуюся спiраллю спiну каралеѓскай кобры. Толькi сабой зразумела, што гэта не было запланавана. Але яе не шталь чакаць, якой будзе рэакцыя кобры. Яе ѓжо чапляѓся за вялiкiя каменныя груды, якiя ѓтвараюць знешнюю сценку нары, калi зноѓ пачуѓ знаёмае шыпенне змеi.
  
  
  У мяне нават не было часу, каб азiрнуцца назад праз плячо. Яе iso усiх сiл штурхнуѓ сваё цела наперад, моцна адштурхоѓваючыся нагамi i адначасова рухаючыся. Яе, заѓважыѓ, што мой чаравiк тычыцца чаго-то мяккага, але не азiрнуѓся, каб штогод, што гэта было. Яе ѓчапiѓся рукамi ѓ край каменнай сцяны i пераступiѓ праз край ямы.
  
  
  Адтулiну было запоѓнена шыпеннем i вiскам прачнуѓся рэптылiй. Яны разгойдвалiся, скакалi ѓ паветры, пераляталi з каменя на камень; для мяне гэта было падобна на прагляд паѓтору шоѓ. У мяне не было часу спынiцца i аддыхацца. Праз долю секунды яе, зноѓ устаѓ на ногi, i ѓ тое ж iмгненне Рыва Сiнгх выдаѓ крык сцяга дазволу на выкананне.
  
  
  Яе, кiнуѓся да дзяѓчыны i зацiснуѓ гэй рот рукой, стрымлiваючы пратэстоѓцы крыкi. Некаторы час яна энергiчна змагалася, брыкаючыся i царапаясь, як маленькi звер; але ѓ рэшце рэшт яна змоѓкла. Яна толькi што скончыла кармiць iншых рэптылiй, якiя змяшчаюцца ѓ меншых шкляных клетках, у пакоi, якая займаецца ѓяѓляла сабой спалучэнне прыватнага заапарка i герпетологической лабараторыi.
  
  
  Яе сагнуѓ яе руку, пакуль яна не ѓпала наперад; Яе заѓважыѓ, што яе косткi рыпнулi. У мяне прамiльгнула шалёная думка... ѓспамiн пра яе мяккiм, цёплым целе, калi яго трымаѓ яе на руках. Рыва была па адной самых сэксуальных жанчын, якiх ёй калi-небудзь сустракаѓ. I цяпер яе зразумеѓ, што яна мяне падманула, перадала!
  
  
  - Не кажы! - прашыпеѓ я. - Нi слова!
  
  
  Яе падняѓ яе сагнутую руку яшчэ вышэй i зацiснуѓ акрываѓленымi пальцамi ee рот. Жанчына ѓ панiцы задыхалася. Яе спытаѓ. - Сюрпрыз? - Толькi не кажыце мне, што ты не ведала, што я тут, шлюха!
  
  
  Яна спрабавала казаць, i тады яе злёгку адарваѓ руку ад ee rta, каб яна прамармытала: - Я... я не ведала, клянуся...
  
  
  - Ага, як ты не ведаѓ пра Мохане i Гурнеке, а? Гэта не гульня, Рыва, гэта жыццё, памятайце гэта.
  
  
  Яна люта заматала галавой, адкiдваючы маё абвiнавачванне. Яе зноѓ прыслабiѓ хватку на яе вуснах, каб яна магла гаварыць.
  
  
  - Я не ведала, - пацвердзiѓ яна, цяжка дыхаючы, калi яго трымаѓ яе руку за спiной. - Я нiчога не ведала, Нiк. Павер мне, ёй цябе малю! Вы павiнны паверыць мне.
  
  
  - Малайчына, атрымаць кулю ѓ галаву... як гэта павiнна было здарыцца, ён уначы? - спытаѓ я, не зводзячы вачэй з дзень у лабараторыю. - Дзе ключ? - Але яе не шталь чакаць, пакуль Рыва адкажа мне. Яе палез у хвiлiну эга халата i знайшоѓ тое, што хацеѓ. Яе пацягнуѓ дзяѓчыну за сабой; сл баваѓняныя тэпцiкi слiзгалi па брудных падлозе.
  
  
  Яе зачынiѓ дзверы знутры i паклаѓ ключ у хвiлiну; затым яе адштурхнуѓ Рыву назад у далёкi нiтка доѓгай вузкай пакоя. Яна перастала супрацiѓляцца, i калi яе прыцiснуѓ руку да яе гнуткiм целе, яе адчуѓ пачашчанае бiццё яе сэрца.
  
  
  - Ён... ён нiколi нiчога мне пра цябе не расказваѓ, - прастагнала яна.
  
  
  - Хто?
  
  
  - Шыва... мой дзядзька.
  
  
  - Хто Ваш" ?!
  
  
  - Мой дзядзька. Ён - мой дзядзька. Нiк, калi ласка, дазволь мне растлумачыць, што ён са мною зрабiѓ... - прамармытала яна. - Паслухай мяне, а потым... а потым, калi ты мне не паверыш, iдзi, рабi, што хочаш.
  
  
  Яго заставаѓся спакойным. Яе б не дазволiѓ сабе га пачатку другi раз падманутымi жаночым хiтрасцям гэтай маленькай дзяѓчынкi. Зрэшты, нiчога страшнага ѓ тым, каб гэта пачуць, разважыѓ яе, тым больш што, калi чалавек молiць захаваць сваё жыццё, частцы ён кажа праѓду. А потым Рыва, калi яна казала праѓду, была блiжэйшай сцежкай да Шыве.
  
  
  "Так, яе спрабавала пазнаёмiцца з вамi, каб атрымаць iнфармацыю, яе прызнаю", - зноѓ яна задыхалася, калi яе прымусiѓ яе сесцi на драѓляны крэсла.
  
  
  У мяне не было нiякай зброi, акрамя рук, але я не думаѓ, што дзяѓчына была ѓзброена i магла згуляць са мной злы жарт.
  
  
  - Дык гэта была ты. Чаму ты iлжэш, Рыва? Ты падманвала мяне з самага пачатку, прызнайся!
  
  
  Яна не разумела ѓсiх слоѓ, але, здавалася, разумела сэнс таго, што я гэй казаѓ. "Я проста павiнен быѓ задаць вам некалькi пытанняѓ", - адказала яна. - Даведацца, чаму вы прыехалi ѓ Iндыю. Мой дзядзька больш нiчога мне не сказаѓ, ён не згадаѓ двух мужчын, якiя ѓварвалiся ѓ вашу пакой!
  
  
  Яна павярнула да мяне твар, наiѓнае i гарэзлiвае тварык, з пасмамi чорных валасоѓ, спадавшими гэй мочка. Яна прашаптала, яе словы былi ледзь чутныя. Калi б яна не была так нявiнна, як сцвярджала, яна б ужо спрабавала крычаць, разважыѓ я, каб прыцягнуць чыё-то ѓвага. Але, магчыма, яна спрабавала выйграць час, думаючы, што астатнiя заѓважаць яе адсутнасць. Яе нiчога не мог прыняць, як належнае, на веру.
  
  
  Такiм чынам, табе было даручана атрымаць некаторую iнфармацыю. Чаму? - працягваѓ яе халодным голасам.
  
  
  - Таму што Шыва прымусiѓ мяне зрабiць гэта, Нiк. Я не ведала, што ты тут. Наогул-то, яе нават не ведала, што з табой здарылася пасьля таго, як выйшла яе вакол гатэля. Я не мог заставацца там, калi Мохан быѓ мёртвы...
  
  
  - Дык ён цябе "прымусiѓ"? - паѓтарыць яе.
  
  
  - Калi ласка, паслухай мяне, - прамармытала яна. - Дазвольце мне растлумачыць усё з самага пачатку.
  
  
  Яе зноѓ западозрыѓ, што ён спрабуе выйграць час, але тон галасы эга быѓ шчырым, трывожным. Яе павiнен быѓ яе выслухаць. Калi б яна казала праѓду, Рыва магла б прывесцi мяне да Кобра; калi яна ашуквала мяне, мне ѓсё роѓна прыйшлося б яе слухаць i спрабаваць ѓлавiць у яе словах хоць якую-небудзь падказку, усё, што захоѓваюцца мне гэтую падказку. Яе стаяѓ побач з ёй, гатовы рэзка перапынiць яе аповяд, калi хто-небудзь з'явiцца ѓ лабараторыi.
  
  
  Рыва не рабiла iлжывых рухаѓ. Тон яе голасу не змянiѓся, калi яна пачала тлумачыць, што Шыва прымусiѓ яе далучыцца да арганiзацыi "Кобра". - Ён трымае ѓ сябе майго бацькi, Нiк... эга старэйшага брата, i калi б яе звярнулася ѓ палiцыю або да каго-небудзь вакол ѓрада, ён не шталь б разважаць, перш чым забiць эга. Мой бацька вельмi хворы, адчайна хворы. Мой дзядзька пагражаѓ не толькi забiць эга, але i пазбавiць эга якога-небудзь лячэння... калi я не выканаю эга загад.
  
  
  - А дзе цяпер твой бацька?
  
  
  - Я не ведаю. Шыва трымае эга дзе-то ѓ палоне, але не ѓ гэтым дом.
  
  
  Я заѓсёды думалi сябе знаѓцам людзей, умелым адгадаць, шчыры чалавек цi не. I цяпер, хоць яе i трымаѓ вуха востра, чакаючы якой-небудзь зямлi ѓ голасе, якая займаецца магла выдаць яе, нягледзячы на мой першапачатковы гнеѓ, яе выявiѓ, што даверыѓ аповяду Рывы. Перш за ѓсё таму, што гэта мела сэнс. Асаблiва, калi Шыва шантажаваѓ яе з-за бацькi, каб прымусiць яе ѓдзельнiчаць у эга брудных планах.
  
  
  - Ёсць яшчэ што-што, што трэба патлумачыць, - сказаѓ я.
  
  
  Але на гэты раз мяне перапынiлi. Хто-то рухаѓся па той бок дзень. - Рыва? - паклiкаѓ мужчынскi голас. - Чаму дзверы зачынена? Упусцi мяне!
  
  
  - Хто гэта? - прашаптаѓ я, прымушаючы дзяѓчыну ѓстаць з крэсла.
  
  
  - Одзiна вакол людзей майго дзядзькi, Нирад.
  
  
  - Я ведаю яго. Зрабi выгляд, што нiчога не адбылося. Давярацца гэй, было рызыкоѓна, але ѓ гэты момант у мяне не было iншага выбару.
  
  
  - Хвiлiнку! - крыкнула Рыва. I яна кiнула на мяне спалоханы погляд, калi яго ѓручыѓ гэй ключ i штурхнуѓ яе да дзень.
  
  
  Яго хутка агледзеѓ лабараторыю, але не змог знайсцi нiчога, што мне было б трэба ѓ якасцi зброi для барацьбы з Нирадом. Ну, у любым выпадку, напярэдаднi яе паказаѓ эму пару рэчаѓ, так што мне не склала працы зрабiць гэта па-свойму меркаваннi. Яе стаяѓ за дзвярыма i чакаѓ, навострив вушы, пакуль малады iндзеец працягваѓ круцiць ручку, запытаць Рыву адкрыць ee.
  
  
  Чым раней ён увойдзе, тым хутчэй эга обезврежу, вырашыѓ яе.
  
  
  Былi Нирад, Ранджит, Гурнек, Хакши, Шывы i Бог ведае, колькi яшчэ. У любым выпадку, сказаѓ на заканчэнне яе для сябе, мне трэба было з чаго-то пачаць пошукi галасавога iмiтатара, якiм валодае Шыва, i Нирад быѓ добрым пачаткам, як i ѓсе астатнiя.
  
  
  Рыва працягнула дрыготкую руку, устаѓляючы ключ у замак.
  
  
  Калi б яна змянiлi мне цяпер, усё стала б больш складана; але гэта быѓ адзiны спосаб даведацца, схлусiла яна мне. У гэты час яна паварочвала ключ у замку, каб адкрыць дзверы лабараторыi.
  
  
  
  
  7
  
  
  - Што гэта азначае? - спытаѓ Нирад. Iндзеец больш не насiѓ бiнтоѓ i змянiла форму афiцыянта традыцыйнай адзеннем.
  
  
  "Я не... я зразумела, што дзверы зачынены", - адказала Рыва, пачаѓ адступаць назад. Яе напружыѓся, так як яшчэ не быѓ упэѓнены, што яна не папярэдзiць Нирада аб маiм прысутнасцi за дзвярыма.
  
  
  Малады чалавек, не знайшоѓшы час азiрнуцца, увайшоѓ у лабараторыю i зачынiѓ за сабой дзверы. - Хай гэта больш не паѓтараецца! - усклiкнуѓ ён так напышлiва, як фарсiѓ у барэ.
  
  
  Рыва зрабiла крок назад, па-вiдаць, блiзкая да таго, каб страцiць кантроль над сваiмi нервамi. Эга жэсты выдавалi эга нервовасць. I тады яе даверыѓ гэй, i вырашыѓ даверыцца гэй, нават пасьля таго, што адбылося.
  
  
  - Ваш дзядзька жадае бачыць вас у сваiм кабiнеце, - суха абвясцiѓ iндзеец. - Неадкладна.
  
  
  Слова павiсла ѓ паветры, як сiгнал, якiя заахвоцiлi мяне да дзеяння. Зноѓ жа, гэта было "тхэквондо", якое вывела б мяне па складанай сiтуацыi. Яе кiнуѓся наперад, амаль лячу па паветры, каб нанесцi магутны ѓдар.
  
  
  Яе цэлiѓся ѓ селязёнку Нирада; ѓдарная сiла "ча-ча-гi" павалiла эга на зямлю. Iндзеец перакацiѓся на бок, яго твар сказiла гратэскавая грымасу балюча.
  
  
  Яе, прысеѓ на кукiшкi i выкарыстаѓ увесь аленка сваёй грудзей i сцёгнаѓ, каб ударыць эга ѓ скiвiцу. Нирад упаѓ дагары пад ударам "цзi-лу-кi", эга, мэта свесилась набок; Яе зразумеѓ, што косткi маёй рукi раздробили эму асабовыя косткi. Але ён не здаваѓся.
  
  
  - Зачынi дзверы! - прашыпеѓ ёй, Рывэ. Дзяѓчына кiнулася ѓстаѓляць ключ у замак.
  
  
  Нираду ѓдалося разгарнуцца i ѓстаць на ногi. Ён задрыжаѓ i палез за пояс сваiх штаноѓ, яе ѓбачыѓ рукаятку пiсталета, якую ён спрабаваѓ утрымаць. Далей усё адбывалася, як у спутанном сне, чарада дзеянняѓ, прадыктаваная разважаннямi. Яго хутка кiнуѓся направа i разгарнуѓся, падняѓшы левае кожнаму племенi да пояса. Стаяць на адной назе, яе прызямлiѓся на кожнаму племенi, i тут жа напружыѓ левую нагу iдэальным ударам.
  
  
  "Джоп-што-гi" яго эга, па запясця, выбiѓшы пiсталет на падлогу. Цяпер, калi ён быѓ бяззбройны, малады iндзеец глядзеѓ на мяне дзiкiмi вачыма. Ад спалоху эга звычайнае пыху выпарылася, ён пачаѓ адступаць, а на яго скiвiцы ад толькi што нанесенага ѓдару, пачаѓ пашырацца цёмна-сiнi сiняк.
  
  
  Ён адкрыѓ рот, каб закрычаць, i тады яе лiтаральна падскочыѓ да эга горла, прыцiскаючы вялiкiя пальцы да гартанi. Нирад, здавалася, задыхаѓся, але ѓ нах яшчэ хапiла сiл падняць нагу i стукнуць мяне ѓ пахвiну. Асляпляльным боль прымусiла мяне аслабiць хватку на шыi iншага. Яе пахiснуѓся, каб аддыхацца; Мне давялося нахiлiцца да падлозе, сцiснуѓшы рукi на грудзях.
  
  
  Нирад кiнуѓся да дзень. Яе скокнуѓ наперад, усё яшчэ не ѓ сабе ад атрыманага жахлiвага ѓдару. Яе, скокнуѓ на яго, схапiѓшы за ногi. Ён упаѓ з глухiм стукам.
  
  
  Яе адразу ж апынулася на nen зверху, упёршыся каленамi ѓ эга сцягна. Яе спытаѓ. - Як твае вочы, Нирад? - Усё яшчэ былi бачныя сляды звароту, якi яе выклiкаѓ эму ѓ бары, дзе ён працаваѓ.
  
  
  Замест адказу ён кiнуѓся наперад усiм сваiм вагой, спрабуючы скiнуць мяне. Калi б яе зламаѓ эму ключыцу, яе б праламаѓ эму i грудную клетку, i ён больш не змог бы падняцца. Таму яе падняѓ руку прыняць у каратэ.
  
  
  Але Нирад, павiнна быць, быѓ фанатам фiльмаѓ пра баявыя мастацтвы, у адваротным выпадку хто-то даведаѓся эга асновам каратэ. Як толькi яе падняѓ руку, ён на самай справе парыраваѓ мой рэжучы ѓдар "колониа-нал мак-кi". Гэта амаль павiнна было стаць бойкай, i гэта было тое, чаго ёй гатэль.
  
  
  - Дык вось... ты лепш, чым яе думаѓ, - заѓважыѓ я, адасабляючыся, каб зноѓ стаць на ногi.
  
  
  Ён таксама ѓстаѓ i пахiснуѓся, калi яго пачаѓ кружыць вакол яго. З хрыплым крыкам яе, кiнуѓся наперад, наносячы смяротны ѓдар у сонечнае спляценне, а затым локцем у скiвiцу. Сумеснага дзеяннi "пан-дэ цзi-лу-кi" i "паѓ-куча чы-кi" было дастаткова, каб не толькi пахiснуць эга i ѓпэѓненасць, але i зламаць эму два рэбры.
  
  
  Нирад адступiѓ назад, ап'янелы болем. Ён не дазволiць сябе крануць. Шыва быѓ поѓны рашучасцi прымусiць мяне памерцi жудаснай смерцю, i памяць пра забойцу Ашока Ананда ѓсё яшчэ была жывая ѓ маёй памяцi. Тым больш, што Ашока нiколi не ѓяѓляѓ сур'ёзнай пагрозы нашай Шыве, нашы незаконным аперацыях Кобры.
  
  
  Таму яе не адчуваѓ жалю да Нираду. Ён быѓ наймiтам... кiлерам на службе ѓ вар'ята забойцы. Той, хто недаацанiѓ мяне, праiгнараваѓшы маю настойлiвасць i iнстынкт самазахавання.
  
  
  Я не думаю, што ён быѓ у стане зноѓ бiцца, з разбiтай скiвiцай i двума зламанымi рэбрамi. Можа быць, нават з праколатыя лёгкiм.
  
  
  Але пакуль яе назiраѓ за iм, ён працягваѓ змагацца з фiзiчнай агонii цаной свайго жыцця. Ён лiтаральна драпаѓ падлогу, спрабуючы схапiць якi ѓпаѓ пiсталет. Ён нават паспеѓ перахапiць эга пальцамi, перш чым паспеѓ яе спынiць эга.
  
  
  - Я думаѓ, ты нарэшце-то пачаѓ разумець мой ход думак, Нирад... - сказаѓ я i штурхялём шпурнуѓ у эму пальцы, зноѓ даслаѓшы пiсталет у палёт. Зброю отскочило ад аднаго вакол лабараторных сталоѓ i ѓпала на падлогу.
  
  
  Гаворка ѓжо не iшла аб тым, каб вывесцi маладога iндзейца па зборкi на дадзены момант. Ён занадта шмат бачыѓ, асаблiва саѓдзел Рывы. Нават калi яе звяжу эга i рот заткну, рана цi позна ён раскажа Шыве, як эга пляменнiца дапамагла мне збегчы.
  
  
  Мне здаецца, яе адчуѓ i намёку на спачуванне да небараку. Але я ѓсведамляѓ, што ѓ канчатковым вынiку быѓ замешаны не адзiн чалавек, а мiльёны чалавечых жыццяѓ. Калi б Шыва ажыццявiѓ свае планы, Захад не шталь бы сведкам адукацыi iндакiтайскага блока без ѓмяшання. Пры гэтым быѓ бы задзейнiчаны ѓвесь арсенал ядзернай зброi, пачынаючы з мiжкантынентальнай балiстычнай ракеты "Трытон" з тэрмаядзернай боегалоѓкай. А канчатковы вынiк быѓ страшным нават для самых загартаваных i стрыманых мужчын.
  
  
  "Стрыманы" - не тое вызначэнне, якое мне падыходзiць. Я не садыст, але з часам i вопытам я, вядома, "зжарсьцьвеѓ". Нирад быѓ на маiм шляху, шляху, якi прывёѓ да поспеху маёй мiсii. Давялося сутыкнуцца з рэальнасцю сiтуацыi. Такiм чынам, пакуль малады iндзеец ажно скурчыѓся на падлозе, рыдаючы, як спалоханы дзiця, яе рыѓком прымусiѓ эга ѓстаць на ногi i штурхнуѓ да каменнай стагнаць змяiнай ямы.
  
  
  Эга твар было залiта крывёю, з-за чаго на шчоках ѓтваралiся дзiѓныя ѓзоры, рот быѓ крыху адкрыты, а мова звiсаѓ, як зламанае крыло птушкi. - Няма... "сахиб"... калi ласка, не... я...
  
  
  - Ты проста выконваѓ загад, яе ведаю, - перапынiѓ яе я, сканчаючы фразу. - Я таксама, Нирад, яе таксама.
  
  
  Ззаду яго яго чуѓ, як рэптылii свiшчуць i шыпяць, удараючыся аб каменныя сцены ямы. Нирада не прымушалi працаваць на Кобру, ён пайшоѓ на гэта па ѓласным жаданнi. Тут, зараз ён скончыць сваю працу, значна раней, чым меркаваѓ.
  
  
  Калi ён зразумеѓ, што я гэта меѓ на ѓвазе, эга пары раптам змянiлася. Ён паспрабаваѓ вызвалiцца нагой, якая займаецца трапiла мне ѓ твар, i прашыпеѓ: - Шыва хоча бачыць цябе мёртвым! - Яе не шталь зацыклiвацца на гэтай перспектыве.
  
  
  "Магчыма, Нирад, але цябе тут не будзе, i ты не ѓбачыш, што адбудзецца". - Я не мог больш губляць час. Мой кулак трапiѓ яму было ѓ падбародак, i ён упаѓ дагары. Яе схапiѓ эга за пояс штаноѓ. Нирад паспрабаваѓ закрычаць, але зламаныя рэбры дазволiлi яму было толькi прыглушана застонать. - Удалай выправы! - усклiкнуѓ я i шпурнуѓ эга праз край ямы.
  
  
  Ён паспрабаваѓ ѓчапiцца за край, але не змог. Эга ногi затрапяталi ѓ паветры, затым iндзеец упаѓ дагары i апынуѓся ѓ штучным сажалцы, дзе яе бачыѓ, як жудасныя марскiя змеi варушылi свае галавы.
  
  
  Булькатанне у & nb, варушэнне кольцаѓ i хвастоѓ. Цела Нирада звяло ѓ агонii. Iндзеец павярнуѓся на бок, спрабуючы выбрацца па стаялай вады. Марскi цмок ѓсадзiѓ свае кароткiя зубы ѓ эга перадплечча; затым ён сам выйшаѓ праз вады, няѓпэѓнена рухаючыся па сваёй стыхii. Але ён застаѓся са сваiмi iкламi, вонзившимися ѓ руку мужчыны, з дзiѓным незвычайным упартасцю.
  
  
  Калi ён, нарэшце, кiнуѓ сваю здабычу, а Нирад паспрабаваѓ устаць, як звар'яцелы, ѓмяшалася каралеѓская кобра, каб паказаць, што нiхто не можа патрывожыць яе спакой на яе тэрыторыi. Яе назiраѓ за гэтай сцэнай з якiм-то зачарованным жахам. Гэта было тое, што прыдумаѓ для мяне Пытаецеся. Кобра ѓстала i захiсталася ѓ паветры.
  
  
  Нирад не паспеѓ нам закрычаць, нам падумаць аб уцёках. Рэптылiя iмчалася з хуткасцю маланкi, i ѓ той жа час зубчастая лускаватая гадзюка ѓбiла свае iклы ѓ шчыкалатку маладога iндзейца. З вуснаѓ Нирада сарвалася судорожное булькатанне. Яе назiраѓ за iм, пакуль яма ажывала са свiстам, шыпеннем, дубцом.
  
  
  Спазматическая дрыжыкi цела скаланала iндзейца. Эга ногi падкасiлiся, рукi ѓчапiлiся ѓ каѓнер кашулi, нiбы ён не мог дыхаць. Ён задыхаѓся ад яду кобры, якi паралiзаваѓ нервовыя цэнтры дыхання.
  
  
  Чалавек i руках Нирада з'явiлiся чырвоныя плямы; было ѓнутранае крывацёк. Змеi, не перастаючы шыпець, неаднаразова былi эга, вонзая свае зубы ѓ скурчаную плоць серыяй смяротных укусаѓ. Яе, адвярнуѓся, калi мова Нирада высунуѓся iso rta, i цяпер ён не мог вымавiць нашы словы.
  
  
  Стук знявечанага цела, падальнага на дно ямы, быѓ непазбежнай пахавальнай песняй; Смерць наступiць праз некалькi хвiлiна. Але гэта была не мая чаргу, да шчасця.
  
  
  "Гэта тое, што гатэль для мяне твой дзядзька", - сказаѓ ёй, Рывэ. - Адзiн ѓкус за адным.
  
  
  Яна сядзела ѓ крэсле, закрыѓшы твар рукамi. Калi ёй казалi, яна падымала галаву i глядзела мне ѓ вочы. Ee палачкi не былi мокрыя ад мальвы, чорныя вочы глядзелi сур'ёзна i холадна. Яна не страцiла кантроль над сваiмi нервамi, нават потым жудаснага вiдовiшча, сведкам якога яна стала.
  
  
  - Добра, - прашаптала яна. - Я шчаслiвая. Калi-небудзь яе раскажу табе абсталяваннем ѓсiм, аб зверскiх i зневажальных рэчы, якiя мой дзядзька прымушаѓ мяне рабiць са сваiмi людзьмi... свiннямi, якiя працуюць на iм, якiя пакланяюцца яму было, як калi б ён быѓ Нагам, богам. Нирад заслугоѓваѓ горшага, запэѓнiваю вас.
  
  
  Толькi тады Рэва, здавалася, была на гранi непрытомнасцi, яе твар адлюстроѓвала моцныя эмоцыi. Яе асцярожна падняѓ яе i ѓзяѓ на рукi. Яна дрыжала. Яе, прыцiснуѓ ee да сабе, дакрануѓся да яе шыi лёгкiм пацалункам. Неѓзабаве, яе спадзяваѓся, што прыйдзе час i для нас, час, калi нiхто не будзе перарываць. Але цяпер яе павiнен быѓ сысцi, i чым хутчэй яе паеду, тым лепш.
  
  
  Яна адчула маё неспакой i адсунулася ад мяне.
  
  
  - Я спытаѓ яе. - Дзе мы? Якой блiжэйшы горад?
  
  
  - Я ѓсё раскажу, - адказала яна. "Але спачатку ты павiнен звязаць мяне, iнакш мой дзядзька зразумее, што я дапамагла табе збегчы i даць памерцi маю перад бацькам". Мяне, напэѓна, ён таксама заб'е.
  
  
  Яна пайшла за вяроѓкай, i яе, паказаѓ на крэсла. Затым, калi яна патлумачыла ѓсё, што мне трэба было ведаць, абматаѓ яе вяроѓкай яе талiю i лодыжкi, я хачу, каб сцэна выглядала для estestvenno.
  
  
  Яе коратка распавёѓ гэй, якая мэта маёй мiсii; Яе мог давяраць гэй, цяпер, калi яна стала каштоѓным саюзнiкам. Але я не хацеѓ падвяргаць яе небяспекi.
  
  
  I калi яе, зразумеѓ, што я гэй патрэбен, быць можа, больш, чым яна мне, апошнi сумнеѓ знiкла, саступiѓшы месца самому поѓнага даверу.
  
  
  - Агра усяго ѓ некалькiх мiлях адсюль, - патлумачыла дзяѓчына. - Адразу за вiлай iдзiце па галоѓнай дарозе: яна прывядзе вас адкрытымi ѓ горад. Мы павiнны сустрэцца сёння ѓвечары: я паспрабую, каб атрымаць больш iнфармацыi. Для цябе.
  
  
  - Для нас, вы маеце на ѓвазе. За жыццё i выратаванне твайго бацькi, - аспрэчыѓ якiя з'явiлiся ѓ смi паведамленнi яе эй.
  
  
  Калi было прызначаны час сустрэчы, яе знайшоѓ у шафцы нейкiя анучы, заткнуѓ гэй, рот i сабраѓся сыходзiць. Яе ѓ апошнi раз пераканаѓся, што шнуркi туга зацягнутыя, каб не выклiкаць падазрэнняѓ у Шывы.
  
  
  Пiсталет Нирада ляжаѓ на падлозе. Яе сунуѓ эга на заднi хвiлiну, затым схапiѓ кароткi белае адзеннi, што вiсеѓ у шафцы, i надзеѓ эга... прымiтыѓную кашулю, якая займаецца, па меншай меры, задаволiла б мае надзённыя патрэбы.
  
  
  Рыва адвярнулася. Слёзы пачалi ѓвiльгатняць яе палкамi. Яе гатэль вярнуцца, даць гэй зразумець, што ѓсё будзе да лепшага; але што-то спынiла мяне, можа быць, страх нiколi больш яе не ѓбачыць. Яе, думаѓ пра Рывэ Сiнгх, але першым у галаву прыйшло пачуццё агентам AX. Яе мог расчараваць Рыву, але я не мог расчараваць свой урад i даверу, якое яно аказала мне... не тады, калi мiльёны чалавечых жыццяѓ былi ѓ небяспецы з абсурдных мараѓ, злачынных планавання вар'ята.
  
  
  
  
  8
  
  
  Прыказкi зручныя ѓ выкарыстаннi, таму што яны лаканiчна выказваюць агульначалавечыя iсцiны: яны лёгка прыстасоѓваюцца да разнастайных сiтуацыях. Што прыйшло мне ѓ галаву, калi яе пакiнуѓ Рыву Сiнгх адну ѓ лабараторыi, з калекцыяй атрутных рэптылiй i гратэскавы якi ляжыць у пакояѓ целам афiцыянта, было: "Калi iдзе дождж, не абавязкова ѓсе промокнут".
  
  
  Падзеi не здаралiся патроху; яны лiтаральна абрынулiся на мяне з iмi тхара, як ён прыбыѓ у Нью-Дэлi двума днямi раней. За гэты кароткi прамежак часу, пасля таго, як яе неаднаразова задаваѓся пытаннем, цi не прытрымлiваюся яе за прынадай, якая займаецца завядзе мяне ѓ тупiк, Шыва здолеѓ прывабiць мяне ѓ сваё логава. Гэта быѓ нялёгкi шлях, i мне не давялося ѓбачыць таямнiчага Шыву... апошняга гаспадара Хакши i мозгу Кобры. Але я атрымаѓ больш чым дастаткова доказаѓ, каб пераканаць сябе, што гэта не выдумка. Чалавек iснаваѓ, хоць мы i не сустракалiся тварам да твару.
  
  
  Рана цi позна гэта таксама адбудзецца, задоѓга да таго, як ён даведаецца, што мне ёсць што яму было сказаць. Але цяпер мне трэба было дабрацца да Агры да таго, як ён цi эга гарылы выявяць мой ѓцёкi, перш чым яны зазiрнуць у камеру i не знойдуць яе пусты, калi не лiчыць пяцi раз'юшаных змей.
  
  
  Лабараторыi выходзiла ѓ вузкi калiдор з утрамбованными землянымi сценамi. За сценамi асабняка Шывы яе пачуѓ нiзкiя, гулкiя гукi ѓдода. Радок "Пу...пу...пу" змянiлася сiгналам трывогi, якi як бы адбiвалася ѓ кожнай маёй думкi, у кожным руху. Я на дыбачках прайшоѓ па вузкiм праходзе, i ѓ тое ж iмгненне ѓ паветры пачуѓся голас, якi прагучаѓ рэхам па ѓсiм далёкага абодва канца праходу.
  
  
  - Нирад? Што ты тут робiш? Ты ж ведаеш, ён не любiць чакаць...
  
  
  Павiнна быць, гэта быѓ Ранджит або Гурнек, верагодна, першы, так як асоба Гурнека ѓсё яшчэ было забинтовано. Яе злавiлi нецярпенне у голасе мужчыны, i прысеѓ у нiшы ѓ калiдоры, калi да мяне наблiжалiся shaggy. Яе, зiрнуѓ i ѓбачыѓ Ранджита. Эга кашуля была расшпiлена на грудзях, а пятля, якую ён насiѓ на шыi, выпраменьвала металiчны бляск. Iндзеец пастукаѓ у дзверы лабараторыi, i яе не шталь чакаць рэакцыi эга.
  
  
  Згiнаючыся напалам, яе, пабег у iншы калiдор, у якой-то лабiрынт. Яе быѓ на вiле, разважыѓ я, а звычайна на вiле ёсць дзверы, а то i больш. Яе знайшоѓ ee праз хвiлiну. Яе штурхнуѓ масiѓную, мудрагелiста iнкруставаны драѓляную дзверы i мiргнуѓ, спрабуючы прызвычаiцца да ослепительному святла ранiшняга сонца.
  
  
  Унутраны двор, здавалася, быѓ цалкам перанесены вакол якога-то мiжземнаморскага месцаѓ. Густая лiстота, квiтнеючыя кусты, пышныя раслiны. Вiдавочна, што Пытаецеся не пашкадаваѓ сродкаѓ, каб прайграць дакладную копiю кутка урадлiвай сельскай мясцовасцi на поѓднi Францыi.
  
  
  Мякка зачынiѓшы дзверы, яе пабег па абсыпанай жвiрам дарожцы, якая займаецца пачыналася ѓ дзень на бакавым фасадзе. Сцяжынка далучаецца да густога навалы ядлоѓца i кустоѓ, акуратна падстрыжаных i дагледжаных. Агульная трывога яшчэ не спрацавала, i яе, вядома, не збiраѓся чакаць, пакуль яна спрацуе. Хуткi погляд праз маё плячо пацвердзiѓ, што Ранджит ѓсё яшчэ не паспеѓ папярэдзiць астатнiх.
  
  
  Але я ведаѓ, што гэта справа некалькiх хвiлiна. Я не мог знайсцi нашых варот, нам iншага выхаду, акрамя плота вакол дрэѓ. Яе вжал галаву i шыю ѓ плечы i ступiѓ наперад, голымi пальцамi адсунуѓшы перашкоду вакол галiн. Яе нарабiѓ больш шуму, чым гатэль, але гэтая населены пункт расii ѓжо абярнулася катастрофай з самага пачатку, i цяпер шчыра справы не пайшлi на папраѓку.
  
  
  Галiнкi лiтаральна зрывалi з мяне вопратку, хвасталi твар i вочы. Ззаду мяне яе пачуѓ лёгкае рух, блытанiна галасоѓ станавiлася ѓсё больш выразна. Яе працягваѓ прабiрацца скрозь галiнкi i, нарэшце, вызвалiѓся; Яе стаяѓ на краi пыльнай сцяжынкi, якая вядзе ѓздоѓж вiлы.
  
  
  Не было нават часу аддыхацца. Яе пабег, падымаючы з кожным крокам клубы пылу. Наперадзе мяне рэхам раздавалiся слабыя гукi прыглушанай музыкi: я iшоѓ за гукам, спадзеючыся, што ён зыходзiць ад грузавiка або фургона па дарозе ѓ Агру.
  
  
  Калi яе правiльна памятаю геаграфiчнае становiшча, Агра знаходзiлася прыкладна ѓ трох гадзiнах язды ад Нью-Дэлi i была сусветнага вядомы як месца, дзе ѓ зале Тадж-Махал. Калi наведванне горада не ѓваходзiла ѓ мае планы, то Шыва быѓ.
  
  
  Яе, выйшаѓ на галоѓную дарогу. Яна была неверагодна вузкай, вэб-паласа, па якой рух iшло ѓ абодвух напрамках. Сезон мусонаѓ пачнецца праз некалькi месяцаѓ, таму дарожнае палатно было голым i пустынным, аднастайным прасторай цёмнай пылу. Па абочынах дарогi цягнулiся зморшчаныя дрэвы, а на скрыѓленых галiнах сядзелi сцярвятнiкi, маѓклiвыя пажыральнiкi жахлiвых трупаѓ з голымi галовамi.
  
  
  У Рывы не было часу, каб даць мне падрабязныя iнструкцыi. Яе паглядзеѓ унiз па дарозе ѓ абодвух напрамках, але не ѓбачыѓ нiчога, што паказвала б мне дакладны шлях у Агру. Яе, прыжмурыѓся ад яркага сонца, i праз iмгненне ѓбачыѓ сям'ю, согнувшуюся вакол невялiкага вогнiшча на другiм баку дарогi.
  
  
  Двое дарослых i чацвёра дзяцей глядзелi на мяне з непрыхаванай цiкаѓнасцю. Яе вырашыѓ рызыкнуць i пабег праз вулiцу, рэзка спынiѓшыся, калi дабег да групы. Хударлявы мужчына, апрануты толькi ѓ зоне талii, падняѓ твар, каб штогод на мяне, не спрабуючы ѓстаць. Ён быѓ, павiнна быць, гадоѓ на дзесяць маладзейшы за мяне, але маршчынiсты, впалое твар рабiла эга тып ценымногие старэй.
  
  
  - Агра? - спытаѓ я, як толькi было ѓстаноѓлена, што нiхто вакол iх не кажа па-ангельску. Яе паказаѓ на вулiцу i зноѓ спытаѓ: - Агра?
  
  
  Мацi i бацька абмянялiся здзiѓленымi поглядамi, а двое па чатырох дзяцей пачалi тузаць мяне за штаны. - "Бакшиш, бакшiшей!" - паѓтарала зусiм голая девчушка, адной рукой тузаючы мяне за калашыну, а iншы паказваючы на рот. Эга тонкi, скулящий голас працягваѓ малiць.
  
  
  На вiле яны забралi маю куртку разам з кашальком i грашыма, якiя яе трымаѓ ва ѓнутраным кiшэнi, так што ѓсё, што ѓ мяне было з сабой, - гэта жменю рупiй, якiя яе атрымаѓ ад Рывы. Галасоѓ яшчэ адна праблема, якую можна дадаць да iншых. Аднак яе знайшоѓ медную манету i паклаѓ яе на далонь працягнутай рукi галоднага дзiцяцi.
  
  
  - Агра, - паѓтарыць яго, нервова пазiраючы на загарадзь, скрывавшую вiлу. - Тадж-Махал...
  
  
  - Ах, "сахиб", Тадж-Махал! - сказаѓ мужчына. Ён усё яшчэ стаяѓ на кукiшках, але падняѓ сваю костлявую руку, каб паказаць мне шлях, налева ад вiлы.
  
  
  Яе зноѓ пабег, адчуваючы рэзкую боль у сцёгнах. Заставалася толькi спадзявацца, што машына, калёсы, любы транспартны сродак праедзе mimmo, каб дапамагчы мне дабрацца да Агры. Але замест аѓтамабiля або фургона яго пачуѓ шум, якi адразу ж вярнуѓ мяне да мешанiне падзей, якiя адбылiся ѓ першы вечар, з моманту майго прыезду ѓ Нью-Дэлi. Гэта быѓ кашаль, а затым роѓ матацыкла ззаду мяне.
  
  
  Яе працягваѓ бегчы, паварочваючыся. д. кожны Са сцежкi, якая займаецца атачала вiлу, на галоѓную дарогу выехаѓ матацыкл з двума людзьмi на борце; ih галавы былi закруцiѓ тюрбанами i яны накiроѓвалiся да мяне. Яе схапiѓ пiсталет Нирада, якi трымаѓ у кiшэнi штаноѓ.
  
  
  Гэта была Astra.32, здольная ѓразiць любую мэта ѓ радыусе нумарах метраѓ. Кампанiя Astra вырабляе пiсталеты, iдэнтычныя пiсталетаѓ Кольт i гатэль lindner знаходзiцца (якiя каштуюць значна даражэй), i ён выкарыстаѓ ih не раз у мiнулым. Але калi яе спынiѓся, каб прыцэлiцца i нацiснуць на курок, яе зразумеѓ, што пiсталет разраджаны. Яе сунуѓ пiсталет назад у яго шырынi штаноѓ i зноѓ пабег, нават калi ѓ некалькiх цалях ад мяне пачуѓся праляцела лупiѓ вочы, i кавалак кары адляцеѓ ад дрэва ѓ некалькiх кроках злева ад мяне.
  
  
  Той, хто стрэлiѓ, меѓ некаторую практыку i накiданае вачэй. Яе пачаѓ бегчы зiгзагамi у папрасiѓ прытулку, якое дазволiла б мне сысцi са сцежкi, пазбягаючы куль, якiя сыпалiся, як арахiс. Яшчэ стрэл, i на гэты раз лупiѓ вочы зачапiла мне правае плячо. У пяцiдзесяцi метрах наперадзе яе ѓбачыѓ драѓляную халупу, па цаглянай трубы якой падымаѓся слуп чорнага дыму.
  
  
  Яе паняцця не меѓ, што гэта было, але працягваѓ бегчы так, як нiколi ѓ жыццi не бегаѓ. Матацыкл скарачаѓ адлегласць, але пыл, поднимавшаяся з дарогi, замiнала кiроѓцу бачыць, а значыць, i весцi транспартны сродак да максiмальнай хуткасцi. Яе скарыстаѓся гэтым i кiнуѓся на двор, завалены смеццем, у той час як адзiн вакол двух мужчын загадаѓ свайму спадарожнiку спынiцца i iсцi далей хады.
  
  
  Верагодна, гэта былi Ранджит i Гурнек, падумаѓ я, хоць быѓ упэѓнены, што ѓ Шывы больш двух целаахоѓнiкаѓ. Збоку будынка адкрылася драѓляная дзверы; дзверы вiсела толькi на адной па iржавых завесаѓ. Яе, кiнуѓся ѓнутр, i тут жа ѓ ноздры стукнуѓ ванiтны пах крывi i экскрыментаѓ жывёл.
  
  
  Яе быѓ на бойнi, i адчуваѓ сябе так, нiбы вярнуѓся ѓ дзевятнаццатае стагоддзе. Iндусы не ядуць ялавiчыну, мусульмане ядуць. Мыканне буйной рагатай жывёлы, нецярплiвы стук капытоѓ буйной рагатай жывёлы i здзiѓленыя погляды людзей, якiя рыхтавалiся рэзаць кароѓ, ясна паказвалi на тое, што я прыйшоѓ у найменш падыходнае месца, каб схавацца.
  
  
  Мужчыны пачалi крычаць, падымаючы кулакi. Яе быѓ для iх няпрошаным госцем, якi не меѓ нiчога агульнага з жывёламi, якiх трэба было забiць. - Прабачце, сябры, - прамармытаѓ я, метнувшись памiж двума вялiкiмi каровамi да ванне, поѓнай крывi, якая займаецца вяла ва знешнi дрэнаж.
  
  
  Пах быѓ такi, што ѓ любога збочваѓ страѓнiк; Яго гатэль, каб ён спынiѓ галаварэзаѓ Шывы. У паветры пахла разделанным мясам i страхам. Скот у панiцы пачаѓ круцiцца, эга капыты-пораз стукалi па брудных падлозе. Ззаду мяне яе пачуѓ абмену словамi на мове, якога не разумеѓ. Затым гук крокаѓ, якiя наблiжаюцца да мяне, i рэхам перакрывае шум жывёл.
  
  
  - Картэр! - крыкнуѓ Ранджит. - Мы проста хочам пагаварыць. Шыва хоча заключыць здзелку!
  
  
  Добрая справа, разважыѓ яе: маё жыццё для яго нiчога не варта...
  
  
  Жывёлы, большай часткай незвязаныя, гразiлiся збегчы ѓсе разам. Яе таксама дапусцiѓ гэта. Быць раздушаным статкам вар'ятаѓ ад жаху кароѓ, рухомых iнстынктам самазахавання. Толькi сабой зразумела, яе адчуваѓ той жа iнстынкт. Таму яе працягваѓ бегчы, i яшчэ адна лупiѓ вочы прасвiстала над маёй галавой, адскочыѓшы ад прыступак побач з ваннай.
  
  
  Лупiѓ вочы падняла пырскi крывi, гною i мачы, якiя запэцкалi мае штаны. Яе бег да мёртвай кропцы, стагнаць у задняй частцы вялiкi пакоя, дзе не было вiдаць нам, вокнаѓ, нам дзвярэй.
  
  
  Ёй хацелася што-тое, што падорыць мне некалькi секунд каштоѓнага часу. Яе узлез на край дзежкi i схапiѓ вiлы, якiя бачыѓ над кучай корму. - Картэр! Голас зноѓ крыкнуѓ. - Усё скончана, "сахиб"!
  
  
  - Не зусiм! - гучна адказаѓ я, трымаючы вiлы, як дзiда.
  
  
  Ранджит зрабiѓ яшчэ адзiн стрэл, але ѓ той жа мiг чатыры вострых зубца вiль ѓпiлiся эму ѓ грудзi. Яе кiнуѓ iржавы iнструмент так моцна, як толькi мог. Цяпер яе стаяѓ нерухома, назiраючы, як малады iндзеец адхiснуѓся назад, з адкрытым ротам, а рукамi, стиснутыми ѓ драѓляным дрэѓку гэтага зброi.
  
  
  Гурнек, якi стаяѓ ззаду свайго спадарожнiка, цалкам мяне iгнараваѓ, зачаравана гледзячы на чатыры струменьчыкi крывi, брызнувшие вакол раны. Ён паспрабаваѓ вызвалiць вiлы, але Ранджит працягваѓ крычаць, дзiкi крык балюча станавiѓся ѓсё слабей з кожнай секундай.
  
  
  Гэта былi пакутлiвыя крыкi Ранджита, эга стогны гневу i агонii, калi Гурнек спрабаваѓ выцягнуць вiлы па эга грудзей, прымушаючы кароѓ, усю тузiн, вар'яцка рвацца ѓ вузкi праход да вадасцёкавай трубе. Яе чуѓ ih глухi рокат, стук капытоѓ, мыканне; Яе, выскачыѓ i пачаѓ паѓзцi да каналiзацыi.
  
  
  Гурнек закрычаѓ, размахваючы рукамi ѓ паветры. Эга ѓдарылi рагамi ѓ спiну i лiтаральна падкiнулi ѓ паветра, ён прызямлiѓся побач з вялiкай ваннай. Ранджит павалiѓся асяроддзяѓ звар'яцелага статка жывёлы. Апошнi стогн балюча сарваѓся з эга вуснаѓ, калi яго рукi расьцiснулiся, i стулiлiся ѓ гратэскавай пародыi на кулак.
  
  
  Затым смуроднае дыханне жывёл закранула маiх шчок, i я кiнуѓся ѓнiз па праходзе, пастаянна б'ючыся ѓ сцяну ѓ далёкiм канцы бойнi. Брудны i смярдзючы, з апухлым тварам, пакрытым крывёю i потым, яе, павiнна быць, не ѓяѓляѓ сабой прыемнага, - сказаѓ ён, калi выйшаѓ на дарогу, пакiнуѓшы ззаду гэтую сцэну жудаснай баявых.
  
  
  Я не быѓ упэѓнены, што здарылася з двума iндзейцамi. Гурнек, верагодна, застаѓся б жывы, але я спадзяваѓся, што раны ад вiль назаѓжды лiквiдуе Ранджита. У якiя склалiся пры iншых абставiнах мне здавалася, што я зрабiѓ годную працу.
  
  
  Людзi на бойнi, павiнна быць, таксама былi людзьмi Шывы. Яе не шталь чакаць, пакуль яны выступяць наперад, каб адпомсцiць за сваiх таварышаѓ. Я пайшоѓ да вулiцы, думаючы, як мне пераканаць каго-небудзь падвезцi мяне, такога бруднага.
  
  
  Mimmo праехаѓ стары Форд. Ён накiроѓваѓся ѓ Агру, але люта махаць рукой, заклiкаючы спынiцца, было бескарысна. Яе мiмаходам убачыѓ медна-чырвоны твар, затым машына знiкла ѓ воблаку пылу, якое падымалася, калi яна праязджала mimmo.
  
  
  Яе працягваѓ iсцi, вырашыѓшы не спыняцца.
  
  
  Мне патрэбна была ванная, чыстая, шведаѓ, грошы i зброю. Наколькi мне вядома, ва ѓрада ЗША не было нашы консульства, нашай дэлегацыi ѓ Агре. Горад быѓ занадта блiзка да Нью-Дэлi. Але, можа быць, яго знайшоѓ бы тое, што мне трэба, у гатэлi.
  
  
  I ѓ любым выпадку, яе павiнен быѓ зрабiць гэта. Было ѓжо за поѓдзень, i ѓ той жа вечар у мяне была прызначаная сустрэча з Реевой. Было яшчэ шмат рэчаѓ, якiя трэба было зрабiць, таму яе падняѓ тэмп. Рыва сказала, што Агра у зале ѓсяго ѓ некалькiх кiламетрах ад вiлы.
  
  
  Некалькi мiль або няма, гэта заѓсёды была знясiльваючая прагулка. Паѓдзённае сонца бязлiтасна палiла мне ѓ галаву, неба ѓяѓляла сабой ослепляющую бясхмарнае роѓнядзь, усыпаная iлжывымi водблiскамi. Прайшло хвiлiн дзесяць, чвэрць гадзiны, перш чым да мяне пад'ехала нейкая то калёсы. Гэта была старая павозка, якую цягнула пара худых валоѓ, вязуць воз сена.
  
  
  Яе махнуѓ рукой калясьнiчаму, седобородому мужыку, якi нацягнуѓ лейцы i спынiѓ фурманку ля абочыны. - Ты кажаш на англiйскай? - спытаѓ яго селянiна.
  
  
  "Чыстая англiйскай", - сказаѓ ён. - Не англiйская...
  
  
  Яе паказаѓ пальцам спачатку на яго, потым на сябе. - Агра? - Яе папрасiѓ. - Агра?
  
  
  - Агра? - паѓтарыць селянiн, размахваючы рукой па боку ѓ бок жэстам, якi на унiверсальным мове азначае: "Так".
  
  
  Яе энергiчна кiѓнуѓ i залез у калёсы пасярод сены. Мужчына шырока ѓсмiхнуѓся мне, паказваючы зубы i дзясны, запэцканыя "пааном". Затым ён прыслабiѓ павады, i валы зноѓ пайшлi сваiм павольным крокам, якi ѓсё ж быѓ лепш, чым доѓгая прагулка хады.
  
  
  Яе задрамаѓ, закалыханы рытмiчным калыханнем i бразгатам калёсы. Мне трэба было паспаць, хай нават за ѓсё на гадзiну. Але мае думкi перапынiѓ настойлiвы гул, гул, якi станавiѓся ѓсё гучней па меры таго, як фурманка кацiлася па сонечнай дарозе.
  
  
  Iнстынктыѓна насторожившись, яе, азiрнуѓся. Удалечынi падымаѓся пыл, маленькiя аблокi дробнага пяску хавалi крынiца шуму, якi яе чуѓ. Не хачу залiшне рызыкаваць, каб не скампраметаваць нас сваё жыццё, наш поспех мiсii, яго паспяшаѓся пагрузiцца ѓ пахнуць сена, навалив зверху даволi шмат, каб зрабiць сябе нябачным.
  
  
  Я не мог зразумець, што наблiжаецца. Яго ѓглядаѓся ѓ б у драѓляным фургоне, прыслухоѓваючыся да пастаяннага рэву некалькiх матораѓ. I калi яе ѓбачыѓ, што гэта такое, яе глыбей пагрузiѓся ѓ сена i затаiѓ дыханне.
  
  
  Гэта былi новыя асобы, але з гэтага моманту яе не мог ih забыцца. Трое мужчын, усе iндзейцы-сiкхi... матарызаваны атрад, пасланы Шивой, каб знайсцi мяне i высачыць, забiць цi вярнуць на вiлу ѓ чаканнi апошнiх загадаѓ Вялiкага правадыра. Яны з ровам пранеслiся mimmo падводы з валамi; усе тры матацыкла накiравалiся ѓ Агру.
  
  
  "Калi б Хоук мог бачыць мяне цяпер!" - падумаѓ я.
  
  
  Ёй быѓ брудны, без гроша ѓ кiшэнi, узброены толькi незараджаныя пiсталетам, i маiм веданнем тхэквондо i каратэ. Няцяжка было прадказаць, калi маё меркаваньне аб Шыве на самай справе, што маючы адбыцца дзень будзе напружаным
  
  
  
  
  9
  
  
  Яе прыбыѓ у Агру праз гадзiну, фургон высадзiѓ мяне на ѓскраiне горада. Пыльныя немощеные вулiцы, звiлiстыя завулкi, лабiрынт завулкаѓ, якiя, здавалася, былi створаны спецыяльна, каб заблытаць выпадковага наведвальнiка. Атрымаѓшы некаторую iнфармацыю, яе апынуѓся перад офiсам American Express.
  
  
  Не тое каб мая сiтуацыя была асаблiва пацешнай, але яна мяне павесялiла. Голас яе, далёкi ад ладу звычайнага амерыканскага турыста, без пашпарту i без грошай, калi не лiчыць некалькiх рупiй, якiя Рыва дала мне перад тым, як мяне звязалi.
  
  
  Яе думаѓ узяць напракат машыну i вярнуцца ѓ Нью-Дэлi, але дарога заняла б не менш шосты гадзiну, а часу ѓ мяне не хапiла. Мне трэба было звязацца з Хоуком i падрыхтавацца да сустрэчы з Ривой ѓ той жа дзень. Такiм чынам, Нiк Картэр, брудны, абарваны, исцарапанный i скрываѓлены, расправiѓ плечы, глыбока ѓздыхнуѓ i прайшоѓ у дзверы акуратнага будынка, адзiнай надзеi ѓ незнаёмым горадзе i для мяне жудасна варожага.
  
  
  Агра не мегаполiс. Трое баевiкоѓ на матацыклах маглi б у iмгненне хваробы прачасалi ѓвесь горад. У маёй галоѓ ужо вырисовывался паверсе, калi яе увайшоѓ у белы будынак прасiѓ у кабiнет кiраѓнiка.
  
  
  Са мной i раней здаралася трапляць у складаныя сiтуацыi, але гэта межавала з насмешкай. Без капеек, на куплю зброi або адзення, або на арэнду машыны ѓ мяне не было б вырашэнню мець справу з Шивой i эга асабiстай камандай гарыл. Мой пашпарт з грашыма i маiмi рэчамi былi ѓ бяспецы ѓ нумары гатэля ѓ Нью-Дэлi; але астатняя частка мяне была ѓ Агре, у трох гадзiнах язды ад сталiцы.
  
  
  Як толькi яе ѓвайшла ѓ будынак, да мяне ѓ дзверы падышоѓ ахоѓнiк у форме. Яе, нiбыта, менавiта ён не мог вiнавацiць небараку, асаблiва калi ѓбачыѓ сваё адлюстраванне ѓ люстэрку стогнамi... вобраз бруднага i абадранага бамжа.
  
  
  "Я хачу бачыць кiраѓнiка", - абвясцiѓ яе ахоѓнiку. - Адбыѓся няшчасны выпадак.
  
  
  - Дырэктар на сесii, яго нельга турбаваць, "пукка хiпi"... - адказаѓ мужчына, кiдаючы абразу мне ѓ твар.
  
  
  Добра, ад мяне пахла козамi, i нiбыта менавiта яго не быѓ манекенщиком, але ѓ мяне не было намеру стаяць там i спрачацца з ахоѓнiкам... не тады, калi ѓсе, уключаючы "Амерыкан Экспрэс", магло б дзiѓна, калi б Шыва ператварыѓ свае планы ѓ жыццё.
  
  
  "Мяне не хвалюе, што ён на сесii", - злосна выбухнуѓ яе. - Гэта экстраны выпадак. - I яе пачаѓ губляць цярпенне, калi iншы шталь штурхаць мяне да дзень, з намерам выкiнуць на дарогу. - Так нельга звяртацца з джэнтльменам! - усклiкнуѓ я, сцяѓшы зубы.
  
  
  Ахоѓнiк сунуѓ руку ѓ кабуру табельнага пiсталета. Памылка нумар два. Я не люблю "хулiганаѓ", тым больш мне не падабаецца, калi мяне штурхаюць. Такiм чынам, хуткiм узмахам рукi i ѓдарам у нырку яе беразе доѓгага мужчыну ты распластаѓся на палiраваным мармуровым падлозе. Одзiна па клеркаѓ падняѓ галаву i ѓскочыѓ на ногi.
  
  
  - Не трэба хвалявацца, - запэѓнiѓ яго эга. - Мiж iншым, менеджэр мой, яшчэ адзiн... i мне трэба пагаварыць з iм па справе. "Неадкладна." Я не збiраюся сядзець тут i чакаць там твайго калегу... - я паказаѓ на постаць ахоѓнiка, - каб вырашыць, прэзентабельны яе ѓ грамадстве цi не.
  
  
  Павiнна быць, гэта быѓ мой тон голасу або паспешнасць, з якой яе адпусцiѓ ахоѓнiка, справа ѓ тым, што малады клера паспешлiва кiѓнуѓ i падбег да шэрагу сталоѓ. Яе нерухома стаяѓ у холе з прылепленай да вуснаѓ усмешкай, гатовы зноѓ выйсцi вакол сябе, калi праз хвiлiну не пачну дзейнiчаць.
  
  
  Клеркам быѓ iндус, але чалавек, протянувший мне руку, быѓ амерыканцам, высокiм, хударлявым хлопцам, на некалькi гадоѓ старэйшыя за мяне. Ён выглядаѓ амаль няѓтульна ѓ сваiм паласатым касцюме, бездакорным, у той час як мой шведаѓ была бруднай i изодранной.
  
  
  - З чым яе магу вам дапамагчы? - спытаѓ ён мяне, аглядаючы мяне з нага да галавы.
  
  
  - Лепш не казаць публiчна, - абарваѓ яго эга.
  
  
  - "Дараваць?" - сказаѓ ён, нахмурыѓшыся ад здзiѓлення.
  
  
  - Я раю вам пайсцi ѓ свой кабiнет. Яе працую на ѓрад, ваш урад. Спецыяльная сакрэтная служба.
  
  
  - Спецслужба? - запярэчыѓ клера са смехам. - Ды добра, ты хочаш пажартаваць мной назаѓсёды! Што гэта, жарт?
  
  
  - Без жартаѓ. I калi вы не хочаце бачыць мяне ѓ сваiм кабiнеце, мне прыйдзецца пастаяць за сябе. Але я б не хацеѓ прычыняць табе боль...
  
  
  Ахоѓнiк прыйшоѓ у сябе i рушыѓ да нас. Яе працягваѓ глядзець клерку ѓ вочы, спадзеючыся, што ён пагодзiцца. Яе зразумеѓ эга сiтуацыi: наколькi ён ведаѓ, ён сутыкнуѓся з вар'ятам, якi ашалеѓ i дрэнна пахвiну.
  
  
  Ён адвёѓ ад мяне погляд i паглядзеѓ на ахоѓнiка. Секунду ён быѓ у нерашучасцi, але, нарэшце, азiрнуѓся на мяне i павольна кiѓнуѓ. - Я не ведаю, што гэта такое, але запэѓнiваю вас, што я вас не баюся, - сказаѓ ён напружаным голасам.
  
  
  - Не назаѓжды нiкога баяцца. У рэшце рэшт, яе ѓсё яшчэ клiент, хоць мой акрэдытыѓ застаѓся ѓ Нью-Дэлi.
  
  
  Яе рушыѓ услед за iм праз шэраг сталоѓ у невялiкi офiс з драѓлянымi панэлямi, мiнiяцюрную Уол-здробненага на Iндыйскiм субкантыненце. Яе, зiрнуѓ на iмя, выгравированное на таблiчцы на стале, sel ѓ скураное крэсла, адкашляѓся i пачаѓ расказваць сваю гiсторыю з самага пачатку.
  
  
  Яе не згадаѓ iмя Шывы, не ѓдакладняецца, нам сутнасцi сваёй мiсii, нам сваiх адносiн з AXE. Ёй прадставiѓся агентам спецыяльнага аддзела ЦРУ, у офiсе, якi мог мець для дырэктара вельмi спецыфiчнае значэнне. Яе патлумачыѓ эму сваё становiшча, паказаѓшы, што мае дакументы i грошы засталiся ѓ Нью-Дэлi i што мой населены пункт расii не дазваляе мне вярнуцца ѓ сталiцу, можа быць, на некалькi дзён.
  
  
  Калi яе скончыѓ свой аповяд, у тым лiку i тое, чаму ёй прадставiѓся бамжом, менеджэр захацеѓ даведацца маё iмя i праверыѓ iнфармацыю з дапамогай кампутара, якi стаяѓ побач са сталом. Звычайна яе нядрэнна спраѓляюся з лiкамi, але нiколi не знайшоѓ час запомнiць нумар сваёй карткi. Так што я проста назваѓ мiстэра Рейнольдса, мэнэджара, поѓнае iмя з адрасам у Вашынгтоне, якi быѓ на картцы.
  
  
  Часам у аэрапортах мне здараецца купляць "дэтэктыѓныя" або шпiёнскiя кнiгi, захапляльныя чытання, якiя дапамагаюць расслабiцца i ачысцiць галаву. Але мне нiколi не здаралася знайсцi апiсаную сiтуацыю, хоць бы аддалена параѓнальную з ён, у якой яе апынуѓся. Як ведаць, у распараджэннi герояѓ кнiг заѓсёды былi казачныя сумы ѓ розных валютах, у iх нiколi не заканчвалiся нашы пашпарты, нас дакументы, якiя сведчаць асобу, наша зброя. Але ён не быѓ галоѓным героем кнiжнай "таямнiцы".
  
  
  Усё, што са мной адбывалася, было па-чартоѓску "сапраѓдным". Офiс American Express быѓ сапраѓдным, як i горад Агра. Усё, што адбылося асабiста са мной. Яе ѓважлiва назiраѓ за Рейнольдса, якi вывучаѓ кампутарныя дадзеныя. Калi б ён не дапамог мне, яе б ѓграз па горла. Лёгка i проста.
  
  
  - Добра, мiстэр Картэр, вы не прывiд, - нарэшце сказаѓ Рейнольдс, прачытаѓшы iнфармацыю. - I ты таксама занятай хлопец, я павiнен дадаць. Вы падарожнiчалi адкрыты басейн, а? На яго твар з'явiлася ѓсмешка, затым менеджэр папрасiѓ прабачэння за тое, як са мной абыйшлiся.
  
  
  "Па крайняй меры, вы той, хто ѓмее слухаць", - заѓважыѓ я. - Гэта - якасць, якога цяпер многiм не хапае.
  
  
  - Баюся, гэта ѓсё, - пагадзiѓся ён. Ён прапанаваѓ мне цыгарэту i запытаѓся, цi не хачу яе прывесцi сябе ѓ парадак у яго дома, ён тэлефанаваѓ джын, каб яна даслала шафёра за мной.
  
  
  Яе ацанiѓ прапанову, але не хацеѓ дастаѓляць яму было непрыемнасцяѓ. Чым менш людзей яе уцягваѓ у гэта, тым лепш было для ѓсiх. Яе падзякаваѓ эга за дабрыню, але адхiлiѓ запрашэнне. "Што мне трэба, перш за ѓсё, некалькi сотняѓ даляраѓ у iндыйскай валюце, калi гэта магчыма, i ваш офiс, каб патэлефанаваць майму начальнiку ѓ Вашынгтоне.
  
  
  "Не праблема, - запэѓнiѓ мяне Рейнольдс. Ён хутка падняѓся з-за крэсла, увесь шчаслiвы i ѓсхваляваны магчымасцю ѓдзельнiчаць, хоць i ѓ паменшанай форме, у дзейнасцi такога сакрэтнага i падпольнага персанажа.
  
  
  Дваццаць мiн праз, з распухлым кiшэнi штаноѓ з пачкi купюр, яе сядзеѓ за сталом дырэктара, чакаючы, пакуль Хоук ачухаецца ота скляпеннi. - Але ты разумееш, што ѓжо за поѓнач? - прамармытаѓ мой бос.
  
  
  - Я думаѓ, ты нiколi не кладзешся спаць раней трох.
  
  
  - Тры гадзiны?! Кравец, мне назаѓсёды ѓставаць у шэсць, Нумар Тры!
  
  
  Я заѓсёды быѓ No 3, калi Хоук злаваѓся; Яе станавiѓся Нiкам або Картэрам, калi ён быѓ у больш сардэчным настроi. Вядома, Вялiкi Правадыр не дараваѓ бы мне, што я забыѓся аб рознiцы ѓ часе памiж Вашынгтонам i Iндыяй.
  
  
  - Добра, - адрэзаѓ я. - Я адпушчу цябе назад у ложак праз хвiлiну; Яе думаѓ, аднак, што вам цiкава даведацца, што адбылося...
  
  
  - Я дакладна ведаю, што адбылося, - выбухнуѓ ён. - Я ѓжо казаѓ з iндыйскай службай бяспекi. Мне паведамiлi аб вашым званку. Нiк, давай не будзем пачынаць з ён жа старой гiсторыi. Яе прызнаю, што памыляѓся. Пачнем з таго, што Шывы нiколi не iснавала.
  
  
  - Зноѓ няправiльна. Шыва iснуе, спадзяюся, ненадоѓга...
  
  
  - Аб чым ты кажаш? - крыкнуѓ Хоук. - Я думаѓ, што ты скончыѓ, што ты збiраѓся ляцець дадому.
  
  
  - Можа быць, на наступным тыднi, калi ѓсё пойдзе добра, - абвясцiѓ я. Яе распавёѓ Хоку дэталi, ад майго першага знаёмства з Моханом i Гурнеком да забойства Ананда, майго сваю ѓладу ѓ Чырвоным фортэ, i таго, што адбылося потым. Калi яе распавёѓ эму усё, што ведаѓ пра Скрыначцы, ён быѓ лiтаральна ашаломлены.
  
  
  З iншага абодва канца лiнii данёсся рэзкi g? n? мэты праз тысячы мiль, перш чым прыйшоѓ рэѓматызму. Голас Хоука абсурдна мякка i тонка, але мне не патрэбен быѓ перакладчык, каб зразумець, што ён глыбока занепакоены. - Цяпер ты ведаеш, чаго яе хачу ад цябе, Нiк...
  
  
  - У мяне ёсць цьмянае ѓяѓленне, - сказаѓ я. - Скрыначка, цi не так?
  
  
  - Я хачу больш. Яе хачу Шыву i Хаджы, калi спатрэбiцца. I я не хачу ih па кавалачках, яе ясна выказалася, Нiк?
  
  
  - Выдатна. Яе ѓжо вырашыѓ правесцi сiтуацыю па вашым крытэрам. Але што мне рабiць з пастаѓкай гераiну? Цi павiнен яе працягваць змагацца з гэтым?
  
  
  - Спачатку разбярыся з Шивой. У астатнiм яе звяжыцеся з iндыйскай службай бяспекi. Скрыначка значна важней, зразумела.
  
  
  - Вядома, толькi сабой зразумела, - прамармытаѓ я.
  
  
  - Вы хочаце працаваць у адзiночку або аддаеце перавагу, каб яе папрасiѓ iндзейцаѓ ѓмяшацца i дапамагчы вам?
  
  
  - Яшчэ не, - адказаѓ я. - Калi Шыва западозрыць, што iндыйская служба бяспекi збiраецца перашкодзiць эга планам, ён паспяшаецца бегчы вакол краiны, каб схавацца ѓ Кiтаi, i тады мы эга больш нiколi не знойдзем. Аднак на дадзены момант я не думаю, што ён бачыць ва мне непасрэдную небяспеку, таму яе прашу вас не гаварыць аб гэтым, калi вы будзеце тэлефанаваць афiцыйным асобам у Нью-Дэлi. - Я лiчу, што Ананд даѓ мне зразумець, як, па эга слоѓ, адбывалiся "уцечкi" канфiдэнцыйнай iнфармацыi ѓ вышэйшых эшалонах эга Службы. - Я не хачу, каб наш iншы паляцеѓ, перш чым у мяне з'явiцца магчымасць падрэзаць крылы эму...
  
  
  - I ощипать эга пёры, - дадаѓ Хоук.
  
  
  - О, мы возьмем шкатулку ѓ яго, вядома.
  
  
  Затым мы выявiлi шыфр, кодавае iмя, каб ён мог быць упэѓнены, што размаѓляе з гэтым Нiкам Картэрам, а не з электронным голасам, блiскучым вынаходствам албанскага навукоѓца. - Гэта важная справа, Нiк. Наша Масква, наша Вашынгтон не будуць глядзець, як Кiтай рыхтуецца паглынуць субкантынента без ih ѓмяшання. Яны будуць вымушаныя праявiць iнiцыятыву, вайны цi не. Такiм чынам...
  
  
  - Даволi, - перапынiѓ яе я, намагаючыся засмяяцца, але не змог. - У мяне ёсць кантакт ѓнутры арганiзацыi. А яе не прымаю паражэнняѓ.
  
  
  - Так, мы ведаем, - уздыхнуѓ Хоук. - Голас чаму я не магу страцiць цябе адкрыта зараз... i я не магу страцiць Шкатулку.
  
  
  "I Шыву таксама", - дадаѓ я. - Не забудзем рэѓматызму Iндыi Аляксандру Македонскаму... цi, лепш сказаць Гiтлеру?
  
  
  - Я не думаю, што стары Адольфа быѓ такiм хiтрым або нават такiм рашучым, Нiк. Поспехi; Яго з нецярпеннем вось чакаю адказу ад вас у блiжэйшы час.
  
  
  - Хутчэй, бос. Абяцаю, вельмi хутка.
  
  
  Праз гадзiну выйшаѓ яе вакол свайго гасцiнiчнага нумара, выглядаючы зусiм iнакш, чым калi яе увайшоѓ у офiсы American Express. Яе выкiнуѓ халат, штаны i балетныя тэпцiкi, замянiѓшы ih тыповай мясцовай адзеннем: белай баваѓнянай кашуляй, летнiмi штанамi, скуранымi сандалямi. Ананiмная шведаѓ. Яе прыняѓ душ, старанна пагалiѓся i, нарэшце, нацер твар, рукi i ногi пластом тоѓстай кветак.
  
  
  У вынiку ѓ мяне быѓ медны колер асобы, i гэты макiяж дазваляѓ мне злiцца з натоѓпам. Людзi Шывы хацелi выхадца з Захаду, i калi яны не былi дастаткова разумныя, каб ахоѓваць выхад па Амерыкан Экспрэс, яго гатэль б, каб яны былi недастаткова разумныя, каб уявiць, што я змяню сваю вопратку i знешнi выгляд.
  
  
  Клера за стойкай ѓ вестыбюлi гатэля быѓ тактоѓным, хоць i разумнейшыя свайго калегi па Нью-Дэлi. На самай дэла, назiраючы за мной з непрыхаванай цiкаѓнасцю (ёй быѓ зусiм не падобны на якi ѓвайшоѓ толькi што чалавека), ён не згадаѓ нам аб змене маёй адзення, нам пра травмирующем змене колеру, хуткiм павелiчэннi колер маёй скуры.
  
  
  - Яе гатэль б паслаць тэлеграму, - сказаѓ ёй эму.
  
  
  "Прабачце, але ѓ нас няма патрэбнага абсталявання, - сахiб, - адказаѓ ён. Затым з-пад прылаѓка ён досталь тапаграфiчную карту Агры з каляровымi iлюстрацыямi славутасцяѓ горада, уключаючы, вядома ж, Тадж-Махал. - Вы павiнны пайсцi на тэлеграф на Гвалиор-род. Адтуль вы можаце адправiць тэлеграму, - сказаѓ на заканчэнне ён, паказваючы на кропку на паперы чырвоным алоѓкам.
  
  
  Яе падзякаваѓ я, склаѓшы карту i спынiѓ роварнае таксi выплат прама ѓ гатэля. "У паштовае аддзяленне Гвалиор-род", - сказаѓ яго кiроѓцу. Мой акцэнт, i мая гаворка, безумоѓна, не адпавядалi колеры маёй скуры. Кiроѓца зiрнуѓ на мяне, назiраючы за мной з тым жа цiкаѓнасцю, што i служачы гатэля.
  
  
  Але ёй нiчога не зрабiѓ, каб задаволiць эга цiкаѓнасць. Мне не цярпелася патрапiць на тэлеграф, каб паслаць тэлеграму кiраѓнiку гатэля ѓ Нью-Дэлi i паведамiць эму, што я не вярнуся на працягу некалькiх дзён. I, нарэшце, яе вырашыѓ патэлефанаваць у iндыйскую службу бяспекi, каб паведамiць iм аб тым, што здарылася з ih агентам Ашоком Анандам.
  
  
  I, нарэшце, мне прыйшлося выканаць некалькi даручэнняѓ, перш чым сустрэцца з Ривой у сем. Не губляючы часу, таксiст накiраваѓся ѓ бок пошты. Тым часам яе азiраѓся вакол насцярожанымi вачыма, асаблiва кожны раз, калi бачыѓ каго-небудзь на матацыкле.
  
  
  Наколькi яе ведаѓ, людзi Шывы ѓсё яшчэ хочаце мяне, таму мне трэба было заставацца незаѓважаным, наколькi гэта магчыма. Добра, мая новая шведаѓ i макiяж мне вельмi дапамаглi, але я не хацеѓ непатрэбнага рызыкi.
  
  
  - "Сахиб" - акцёр? - Рызыкнуѓ спытаць вадзiцель, пад'ехаѓшы да паштовай аддзяленню на Гвалиор-род.
  
  
  - Хто-то лiчыць мяне акцёрам... - адказаѓ я.
  
  
  - Тады, можа быць, "сахиб" хоча даць мне свой аѓтограф... - Iндыец досталь, ручку i паперу, з усмешкай надрапаѓ яе iмя на аркушы паперы, якi мне далi. пратрымаѓся. - Вялiкi дзякуй, "сахиб"! - усклiкнуѓ кiроѓца з шчаслiвай усмешкай.
  
  
  Яе не шталь чакаць рэакцыi эга, як толькi ён расшыфраваѓ крамзолi. Бо ѓсе ведаюць, што Джэймс Бонд ѓжо некалькi гадоѓ як на пенсii.
  
  
  Цэнтральная дзверы паштовага аддзялення была пустая; Яе ѓвайшоѓ, не прыцягваючы асаблiвай увагi i не ѓбачыѓшы трох матарызаваных гарыл Шывы.
  
  
  Яе адправiѓ тэлеграму, расплацiѓся новымi блiскучымi банкнотамi; затым яны ѓсталявалi мне на суседнюю пакой для мясцовых i мiжгароднiх званкоѓ. Перад стойкай з'явiлася доѓгая чарга, таму прайшло яшчэ дваццаць хвiлiна, перш чым падышла мая чарга увайсцi ѓ тэлефонную будку, пакуль аператар перадаѓ мне лiнiю да Нью-Дэлi.
  
  
  Хоць нумар гатэля вылецеѓ у мяне вакол галавы, яе не забыѓся нумар тэлефона начальнiка Ашока. Яе сел на драѓляны табурэт i зачынiѓ за сабою шкляныя дзверы. Калi зазванiѓ тэлефон, яе ѓзяѓ трубку i тут жа апынуѓся на лiнii iндыйскага калегi Хоука, чалавека па iмя Пурал Дассен.
  
  
  Iндыйская сакрэтная служба не ведала сапраѓднай мэты маёй мiсii. Вядома, гаворка iшла аб шматмiльённай партыi гераiну, але нiхто не намякнуѓ на iмiтатар галасы Хаджы.
  
  
  Яе нават не казаѓ пра гэта цяпер з начальнiкам Ананда. Але яе распавёѓ эму, што здарылася з эга агентам. Як я i падазраваѓ, яны яшчэ не знайшлi цела. Даѓ Дассу ѓсю неабходную iнфармацыю, у тым лiку адрас вулiчнага кафэ побач з паркам Неру ѓ Дэлi.
  
  
  "Вы сказалi, што ѓ вас не было рашэнню сустрэцца з Анандам", - паказаѓ мне Дассен пасьля таго, як я паведамiѓ эму усе дэталi смерцi Ашока. - I ѓсё ж вы размаѓлялi з маiм памочнiкам, здаецца, толькi ѓчора...
  
  
  - Баюся, тлумачыць вам усё занадта доѓга, - адказаѓ я. - Я быѓ пад цiскам, калi вы разумееце, аб чым я...
  
  
  - Не, я не разумею, мiстэр Картэр, - суха сказаѓ Дассен. - I мне не смешна, што мой агент мёртвы. Я не разумею, што адбываецца; у адзiн дзень вы паведамляеце нам, што нiколi не сустракалiся з Анандам, на наступны дзень вы прыбытках i паведамляеце нам, што ён быѓ забiты. Магчыма, так iдуць справы ѓ вашай краiне, але тут, у Iндыi, мы цэнiм больш за ѓсё чалавечае жыццё.
  
  
  - Паслухай, Дассен: я патэлефанаваѓ табе не для таго, каб чытаць мне лекцыi. Калi яе сказаѓ, што на мяне утапленне, яе меѓ на ѓвазе, што хто-то прыставiѓ пiсталет да маёй патылiцы, загадваючы мне сказаць менавiта тое, што я сказаѓ. Паверце мне, смерць вашага агента глыбока занепакоiла мяне. I калi гэта можа вас суцешыць, паведамляю вам, што забойца Ашока больш не зможа гуляць ролю ката ѓ iмя Кобры.
  
  
  - Магу яе спытаць вас, дзе вы зараз знаходзiцеся, мiстэр Картэр?
  
  
  - Ён не ѓ стане даць вам iнфармацыю: пакуль, ва ѓсякiм выпадку.
  
  
  - Цi павiнен ёй нагадаць вам, што ваша свабода дзеянняѓ у гэтай краiне лiчыцца ветласцю, прадстаѓленай вашага ѓраду?
  
  
  - Я выдатна ведаю аб супрацоѓнiцтве мадам Гандзi.
  
  
  - Тады будзьце так ласкавы, раскажыце мне, якiя прычыны заахвоцiлi вас прыехаць у Iндыю. Яе больш не магу даць табе свабоду перамяшчэння, калi буду абсталяваннем ѓсiм заставацца ѓ недасведчанасцi...
  
  
  Што-то прагучала не так.
  
  
  Яе ѓспомнiѓ ѓцечкi iнфармацыi, аб якiх мне распавядалi Хоук i Свамi Ананд. Дассен быѓ якiм заѓгодна, толькi не сардэчным i гатовым да супрацоѓнiцтва, ён казаѓ суха, амаль агрэсiѓна. Яе так i не змог даведацца, як два кiлера "Кобры", Ранджит i Гурнек, стала вядома аб маёй сустрэчы з Анандам у кафэ ѓ parque. Калi тады гэта здавалася супадзеннем, то цяпер яе быѓ амаль упэѓнены...
  
  
  Калi толькi, заключыѓ яе, калi Дассен не папярэджваѓ ih.
  
  
  Вядома эму, было б не цяжка цi не звычайна спытаць агента, дзе ён збiраецца сустрэнецца са мной. Пасля гэтага ён, магчыма, звязаѓся з Шивой, спадзеючыся забiць двух зайцаву адным стрэлам.
  
  
  - Што ж, мiстэр Картэр, - нецярплiва сказаѓ Дассен. "Вы поѓныя рашучасцi весцi сябе са мной так, як калi б ёй быѓ вашым начальнiкам, мiстэр Хок, цi вы настойваеце на тым, каб мой офiс ставiѓся да вас, як вынiкае?"
  
  
  - Не, мне гэта нават не снiцца, мiстэр Дассен. I паколькi вы так настойваеце, паведамляю вам, што тэлефаную па Бамбея. - Я згадаѓ гасцiнiцу, у якой спыняѓся некалькi гадоѓ таму, i дадаѓ: - Калi хочаш, можаш даслаць мне аднаго праз сваiх людзей. Ёй зарэгiстраваны пад iмем Кент, Кларк Кент, пакой 747.
  
  
  Калi б ён быѓ бы амерыканцам, ён бы ѓсё зразумеѓ. Але ён нарадзiѓся ѓ Iндыi, таму не знайшоѓ нiчога дзiѓнага ѓ тым, што я пасялiѓся ѓ гатэлi пад выдуманым iмем. Магчыма, недаацанiѓ яе эга, магчыма, яго проста раздражняла дапамогу, запытаная AX.
  
  
  У той жа час, аднак, здавалася магчымым, што мае падазрэннi ѓ эга лаяльнасцi i сувязях з арганiзацыяй Шывы былi цалкам абгрунтаваныя. I я не мог рызыкаваць, паколькi Шыва ѓ зале на свабодзе i валодае Скрыначкай.
  
  
  "Мне не церпiцца пагаварыць з некаторымi па сустрэнуць вашых людзей, мiстэр Дассен", - сказаѓ на заканчэнне я. - I яе, хачу выказаць свае спачуваннi ѓ сувязi са смерцю Ананда. Спадзяюся ѓбачыць вашага агента сёння ѓвечары.
  
  
  - Ён будзе каля дзесяцi, мiстэр Картэр, - хутка сказаѓ Пурал Дассен. - Ён чалавек, якi звыкся разблытваць самыя складаныя сiтуацыi. I располагай маiм поѓным даверам.
  
  
  - Я спадзяюся на тое ж самае, мiстэр Дассен.
  
  
  Мне было цяжка здушыць сарказм, якi пагражаѓ праявiцца ѓ маiм голасе. Але прыкметна клерк нiчога не заѓважыѓ. Яе павесiѓ трубку i падняѓся, пацягнуѓшыся да шкляной дзверцах тэлефоннай кiёскi.
  
  
  Звонку хто-то заступiѓ мне шлях. I ён не быѓ незнаёмым.
  
  
  
  
  10
  
  
  Я не ведаѓ, што сказаць мне "добры дзень" цi "да пабачэння".
  
  
  Другое выраз было бясконца пераважней, улiчваючы, што чалавек перада мной, за рассоѓны шкляной дзвярыма, быѓ адным з трох сiкхаѓ, якiх яе бачыѓ, мчащимися ѓ бок Агры, якiя пераследуюць мяне.
  
  
  - Вы цалкам змянiѓ свой знешнi выгляд, "сахиб" Картэр , - заѓважыѓ мужчына, упёршы кожнаму племенi ѓ дзверы i, адсунуѓшы яе на некалькi см У адной руцэ ён трымаѓ тупы пiсталет. Намеры iндзейца былi зусiм iнтуiтыѓным.
  
  
  - Ты ведаеш, што людзi гавораць, - адказаѓ я з нацягнутым смехам. - Знаходзячыся ѓ Римэ, выглядае, як рымляне.
  
  
  Ён пракаментаваѓ. - А калi ты ѓ Iндыi, рабi тое, што робяць iндыйцы, а?
  
  
  - Для estestvenno. Мяне заѓсёды лiчыце сябе добрым д'яблам, улiчваючы ѓсе абставiны. Але не будзеш ты малiць мяне iсцi за табой, "сахиб"? Цi вы аддаеце перавагу скончыць нашу размову на больш выбухны ноце? - Пiсталет быѓ накiраваны адкрытыя мне ѓ грудзi.
  
  
  Iндыйскi сiкхi не быѓ iдыётам. I эга зусiм не забаѓляла маё легкадумнае i легкадумнае стаѓленне. Яе не гуляѓ камедыю без прычыны; Яе проста гатэль выйграць час. Ён адкрыѓ дзверы i жэстам запрасiѓ мяне iсцi з iм.
  
  
  - Скажы, як ты мяне знайшоѓ?
  
  
  - Ты заѓсёды такi саркастычны, "сахиб" Картэр?
  
  
  - Толькi калi спрабуюць наступiць мне на пяткi, "мем-сахиб", - парыраваѓ яго, называючы эга так, як быццам звяртаюся да жанчыны.
  
  
  У рэѓматызму на абразу сiкхi сунуѓ мне ѓ спiну пiсталет 45-га калiбру i, робячы выгляд, што не працягвае са мной прыемна балбатаць, павёѓ мяне праз вестыбюль паштовага аддзялення да верцiцца дзвярэй, вядучым на вулiцу. "Служачыя гатэля iншы рупiй", - усмiхнуѓся ён, нарэшце, адказваючы на мой лейцара. - А ѓ Агре мала гатэляѓ. Проста пакажыце фота "сахиба" Калодзезны , а тут служачы гатэля кажа: "Так, гэты мужык, якi толькi што пайшоѓ на пошту, хвiлiна дзесяць таму...". "Сахиб" Картэр думае, што ён вельмi разумны, што ён смяецца над Шивой! Але цяпер "сахиб" Картэр разумее, што дурны ён, а не людзi Кобры.
  
  
  У голасе iндзейца быѓ намёк на ганарыстасць i ѓрачыстасць. Але мяне больш турбавала мая шкура, чым эга, гонар. За шклянымi дзвярыма яго ѓбачыѓ двух эга таварышаѓ, тых, што сядзяць на матацыклах, ih вочы глядзяць на дзень пошты.
  
  
  - Вы ж не хочаце прычыняць ва ѓсiх дамах вакол нявiнным жанчынам i дзецям? - спытаѓ яе свайго спадарожнiка, у той час як ён прыставiѓ пiсталет да майго хрыбетнiка, загадваючы адкрыць дзверы. - Падумай, колькi крывi пралiта дарэмна, "сахиб"!
  
  
  - Гэта будзе ваша кроѓ, "сахиб", а не чужая.
  
  
  - У такiм выпадку пашкадуйце безабароннага жабрак, - прамармытаѓ я, працягваючы руку i прыцiскаючы разгорнутую далонь да дзень. Адкрыта перада мной па прыступках з пакутлiвай марудлiвасцю цягнулася тоѓстая грузная жанчына. Яе нацiснуѓ на дзверы, прыадчынiѓ яе на некалькi см, ды так, што пачуѓ шоргат доѓгага шаѓковага "сары" на мармуровых прыступках. Сонца на iмгненне адбiлася на каштоѓнай каменi, якi жанчына насiла ѓ носе, калi яна дасягнула вяршынi лесвiцы.
  
  
  Яна не падняла галавы i пачала адкрываць дзверы.
  
  
  "Калi ласка," сказаѓ яе ѓслых, ухiляючыся ѓ бок. Ёй быѓ упэѓнены, што сiкхi не стане нацiскаць на курок так блiзка да жанчыны. Яна ѓсмiхнулася, злёгку кiѓнуѓшы, абедзвюма рукамi сцiскаючы пакет, загорнуты ѓ лiст цёмнай паперы i звязаны трывалай вяроѓкай.
  
  
  - Спадзяюся, ён не далiкатны, - прамармытаѓ я, беручы скрутак вакол яе рук.
  
  
  Рот жанчыны прыадкрыѓся ад сцяга дазволу на выкананне. Ён не ведаѓ, цi гуляе Шыва сваiм людзям загад вярнуць мяне на вiлу жывым або мёртвым; але я не збiраѓся паведамляць сабе пра гэта. Яе кiнуѓ пакет у iндзейца; палец на спускавым кручку пстрыкнуѓ, i лупiѓ вочы прасвiстала ѓ паветры.
  
  
  Стрэл прыцягнуѓ ѓсеагульную ѓвагу. Тоѓстая жанчына рэзка ѓскрыкнула, i стралок у панiцы кiнуѓся да дзень. Людзi на пошце пачалi крычаць i бегаць ва ѓсе бакi, калi iндзеец спрабаваѓ уцячы. Яе не гатэль, каб ён так лёгка выслiзнуѓ.
  
  
  Яе пстрыкнуѓ левай нагой, нанёсшы магутны ѓдар мужчыне пад кожнаму племенi. Ён пахiснуѓся i зноѓ мiжволi нацiснуѓ на курок. Верх шкляной дзень трэснуѓ. Гук стрэлаѓ i бiтага шкла вырашэння навукова-даследчых задач iстэрычныя крыкi прысутных, лiчылi сябе зачыненымi ѓ паштовым аддзяленнi.
  
  
  На падлозе i на мармуровых прыступках былi раскiданыя вялiкiя аскепкi шкла. Яе кiнуѓся ѓсiм сваiм вагой, вельмi хутка рухаючы нагамi, адной адкрытыя наперад, левая злёгку сагнутая для справе захавання процiваг. I ѓдарыѓ iндзейца па калене з сiлай, у тры разы перавышае сiлу першага ѓдару.
  
  
  Эга пачатках рэзка подогнулась, ён спрабаваѓ учапiцца за дзвярны касяк; Гэта быѓ адкрытыя ззаду. Ён не азiрнуѓся, калi паспрабаваѓ падняцца на ногi. Яе адвёѓ рукi назад, так што кулакi ѓперлiся ѓ нiжнiя рэбры; затым нанёс яе жудасны ѓдар злева, якi раструшчыѓ яму было костак.
  
  
  Мужчына не змог стрымаць страшны крык, перш чым слiзгануць наперад. Цяпер яе трымаѓ рукi на яго плячах, нацiскаючы iso усiх сiл. Звонку двое iншых саскочылi са сваiх матацыклаѓ. Зброю адкiдала злавесны сьвяты на сонца, калi яны iмчалiся да дзень.
  
  
  Забiваць ih па аднаму мне было зручней, чым ѓстараняць ѓсiх трох разам. Першы iндзеец працягваѓ стагнаць, спрабуючы вызвалiцца па маёй хiтрыкi. Мае цяглiцы напружылiся, калi яе iso усiх сiл старалася апусцiць эга галаву i плечы ѓнiз, да блiскучым аскепкам шкла.
  
  
  Ён падняѓся з жахлiвым стогнам, якi скончыѓся пранiзлiвым крыкам, калi першы асколак шкла працяѓ эга i плоць. Яе працягваѓ штурхаць яго, назiраючы, як шкло пранiзвае эга скуру, перш чым увайсцi ѓ эга бычыную шыю.
  
  
  Яшчэ адзiн стрэл вырашэння навукова-даследчых задач хор iстэрычных крыкаѓ, а лупiѓ вочы ледзь не оцарапала мне галаву. Адной рукой утрымлiваѓ яе iндзейца, а другi спрабаваѓ вырваць у яго стрэльбу. Цяпер у яго не засталося сiл, калi асколак шкла працяѓ эга мускулiстыя шыю, павольна да костак.
  
  
  Калi шкло трапiла эму ѓ сонную артэрыю, яе нiбы перарэзаѓ садовы шланг. Вырвалася бруя крывi, i пырснула мне ѓ твар, i перад кашулi. Мужчына выдаѓ крык, якi ператварыѓся ѓ разгубленае булькатанне, калi яе шпурнуѓ эга на зямлю, распластаѓшыся на вялiкiх аскепках шкла. Пальцы расьцiснулiся, i якiх пiсталет ѓпаѓ на падлогу. Iндзеец паспрабаваѓ падняць галаву, але кроѓ хлынула занадта багата для глыбокай раны на шыi.
  
  
  Потым эга цела стала канвульсiѓна трэсцiся, рукi кiвач у паветры, нiбы гатэлi каго-то падрапаць... апошнi танец абезгалоѓленага кураня, з якога вытекаетет кроѓ.
  
  
  Мне яшчэ трэба было абясшкодзiць двух iншых мужчын. У iх не было надзвычайнай клопату аб нявiнных гледачах трагедый, i яны зноѓ пачалi страляць у мяне.
  
  
  Лупiѓ вочы трапiла ѓ мужчыну, якi курчыѓся на падлозе ѓ жудаснай агонii. Калi шкло, врезавшееся ѓ сонную артэрыю, яшчэ не метад забiѓ эга, лупiѓ вочы зрабiла сваю справу. Мужчына павалiѓся з конвульсивным паторгваннем нерваѓ i цяглiц.
  
  
  Яе стаяѓ ззаду бездыханной фiгуры, мацаючы нагой па падлозе, пакуль не знайшоѓ пiсталет. Яе падняѓ зброю i адкрыѓ агонь у адказ у двух iншых сiкхаѓ. Хто-то уключыѓ сiгналiзацыю. Яе не хацеѓ быць тут, калi прыедзе палiцыя, яшчэ i таму, што арышт перашкодзiѓ б мне пайсцi на сустрэчу з Ривой.
  
  
  Такiм чынам, замест таго, каб страляць у двух баевiкоѓ, у яе цэлiѓся ѓ пярэдняе кола матацыкла, прыпаркаванага перад паштовым аддзяленнем. Лупiѓ вочы засела ѓ nen, як у алеi. Шыпенне якi выходзiць адбору пробаѓ паветра прымусiла аднаго вакол двух мужчын павярнуцца, каб штогод, што адбываецца.
  
  
  Яе зноѓ нацiснуѓ на курок i пачуѓ свiст кулi ѓ паветры. Яе цэлiѓся индейцу ѓ спiну, але замест таго, каб праткнуць эга пазваночнiк, лупiѓ вочы трапiла эму ѓ заднюю частку сцягна. Раненне апынулася не смяротным, але мужчына ѓжо не мог хадзiць. На самай дэла, ён абмяк, як лiст паперы, калi яе агледзеѓся у папрасiѓ iншага выйсця.
  
  
  Я не думаѓ, што мяне будзе пераследваць апошнi з трох кiлераѓ Кобры. Ён схiлiѓся над целам свайго сябра, i калi яе нацiснуѓ на курок, каб прыкончыць яго, яе, зразумеѓ, што зрабiѓ апошнi стрэл. I яе ѓсё яшчэ не паспеѓ атрымаць боепрыпасы для Астры, якую яе атрымаѓ ад Нирада, перш чым яе, адправiѓся эга да чорта.
  
  
  Яе засунуѓ руку ѓ заднi хвiлiну. Яе ѓзяѓ Астру, кiнуѓ ee падлогу i заклаѓ на яе месцы пiсталет 45-га калiбру, якi быѓ лепш, чым "Астра", значна больш лёгкi пiсталет. Не кажу ѓжо пра тое, што я не хацеѓ несцi два пiсталета. Аднаго было больш чым дастаткова, тым больш, што я з некаторай гонарам выявiѓ, што мае ѓдары рукамi i нагамi апынулiся ледзь цi не больш надзейнай формай абароны, чым люгер Вiльгельмiны.
  
  
  Яе, азiрнуѓся i ѓбачыѓ, як адзiн вакол сiкхаѓ дапамагае свайму параненаму таварышу сесцi на матацыкл з непашкоджанымi шынамi. Мае сандалi гучна зарыпелi, калi яе пранёсся праз вестыбюль i кiнуѓся за прылавак паштовага аддзялення.
  
  
  Там былi груды мяшкоѓ, поѓных пошты. Яе праслiзнуѓ памiж мяшкамi, i як вар'ят пабег пад носам здзiѓленых паштальёнаѓ, якiя замерлi ад страху. Паштова-тэлеграфныя работнiкi нiбы знаходзiлiся ѓ стане гiпнозу. Яны адкрылi раты, не рухаючыся, i проста сачылi за мной вачыма.
  
  
  Задняя пакой выходзiла на пагрузную платформу. Званок трывогi працягваѓ звiнець, а ѓдалечынi ѓжо чуѓся знаёмы выццё палiцэйскiх сiрэн. Мне стала цiкава, цi змаглi двое iндыйцаѓ, якiх яе пакiнулi ѓ жывых, збегчы. Калi iм гэта ѓдасца, ёй быѓ упэѓнены, што яны будуць высочваць мяне, пакуль застаюся яе ѓ Iндыi. Але я не хацеѓ губляць па ѓвазе нам ih, нам Рыву... нам АХ. Хоук адразу зразумеѓ важнасць маёй мiсii, таму мне трэба было займець Шкатулку да таго, як Шыва прыменiць сл.
  
  
  Што мяне больш за ѓсё турбавала i што складала маю ныючыя думка, калi яе, саскочыѓ з пагрузнай платформы, каб прамчацца памiж двума фургонамi, было тое, цi застанецца Шыва тут, пакуль у мяне ёсць шанец парушыць эга планы. Калi б эга людзi вярнулiся на вiлу, адзiн з куляй у назе, каб паведамiць, што iншы мёртвы, Шыва быѓ бы цалкам здольны сабрацца i знiкнуць, калi б яе не паведамiѓ аб nen у iндыйскую палiцыю. Не выключана, што ён ужо распачаѓ shaggy, каб быць гатовым пакiнуць краiну.
  
  
  Калi, вядома, Рыва не зможа эга ѓтрымаць. Было яшчэ што-што, здольнае пераканаць Шыву, што я не ѓяѓляю непасрэднай пагрозы эга планам, i гэта было заснавана на маiм сумненнi ѓ тым, што Пурал Дассен быѓ саѓдзельнiкам у задуме Кобры. Калi б Дассен загаварыѓ з Шивой потым майго тэлефоннага званка (а гэта азначала, што мае падазрэннi ѓ лаяльнасцi афiцэра засноѓвалiся на неабвержных фактах, а не толькi на iнтуiцыi), Шыва зразумеѓ бы, што я маню, калi заяѓляѓ, што знаходжуся ѓ Бамбеi, i што я падазраваѓ Дассен. Тады б ён таксама ѓявiѓ, што, будучы перакананым у дачыненнi Дассен да змовы з Кобрай, яе б не рызыкнуѓ звязвацца нам з адным iндыйскiм палiцыянтам кiраваннем... або з любым аддзяленнем сакрэтных службаѓ.
  
  
  Гэта была ѓсяго толькi гiпотэза, але я не мог рызыкаваць тым, што iндыйская палiцыя ѓмяшаецца ѓ маю мiсiю, i я не мог дазволiць Шыве паляцець у Кiтай з Скрыначкай у эга распараджэннi. Рыва была адзiным чалавекам, ад якой яго мог атрымаць iнфармацыю, коратка растлумачыць сваё заданне i раскрыць абсурдны i страшны план яе дзядзькi. Дзяѓчына паабяцала мне дапамагчы. Гэта ѓжо не лейцара самаритянского жэст, а штопара здаровага сэнсу. Дазволiць яе дзядзьку збегчы да таго, як я яе перехитрю Шыву, азначала верную смерць для эга, бацькi.
  
  
  Яна нават не ведала, дзе Шыва трымаѓ у палоне яе бацькi, так як ён дазваляѓ гэй, гаварыць з iм толькi па тэлефоне. Яе павiнен быѓ гэта высветлiць, але калi Шыва знiкаѓ вакол краiны да таго, як у мяне быѓ шанец завяршыць мiсiю, то для нас абодвух знiкала нават самая малая надзея на вызваленне зняволенага. На шчасце, мне ѓдалося сысцi ад пошты да таго, як мяне заблакавала б iндыйская палiцыя.
  
  
  Сiрэны ѓсё яшчэ вылi, калi яе апынуѓся ѓ завулку з шматлiкiмi крамамi па iншы бок паштовага аддзялення. Яе не спынiѓся, каб азiрнуцца, а працягваѓ iсцi, праслiзнуѓшы ѓ маленькую краму, дзе была вялiкая блытанiна прадметаѓ i тавараѓ, якiя, здавалася, хавалi столькi ж грахоѓ.
  
  
  Двое, пажылы хлопец з сутулыми плячыма, але досыць разумны, каб адразу распазнаць верагоднага пакупнiка, ступiѓ наперад, як толькi яе, увайшоѓ у краму. Мужчына гаварыѓ па-ангельску з моцным брытанскiм акцэнтам, i калi ёй патлумачыѓ, што мне трэба ад эга тавараѓ, ён быѓ досыць разумны, каб не перарываць мяне i не задаваць цiкаѓных пытанняѓ аб маiм амерыканскiм акцэнце.
  
  
  Нягледзячы на неадпаведнасць майго акцэнт i iндыйскай адзення, гэта ѓяѓляла мяне так, як быццам у гэтым не было нiчога дзiѓнага. Ён не змог даць мне боепрыпасы для гарматы 45-га калiбра, якi яе ѓзяѓ у сикха, але прапанаваѓ мне вялiкi па буйволиной скуры. Скуру, як я ѓжо зразумеѓ, калi купляѓ сандалi, у Iндыi было нялёгка знайсцi. Але буйволиный пугу быѓ у добрым стане, як i баваѓняная "куртка". Кашуля, якая займаецца была на мне, была ѓся ѓ крывi, але i ѓладальнiка крамы гэта, падобна, не надта зацiкавiла. Рупiй заѓсёды застаюцца рупиями, i гэта галоѓнае.
  
  
  Яе памяняѓ вопратку ѓ краме. Калi яе перадаѓ скрываѓленую "куртку" ѓладальнiку, ён згарнуѓ яе ѓ вузел i кiнуѓ у драѓляны прылавак у задняй частцы крамы. - Хочаш яшчэ што-небудзь, "сахиб"? - спытаѓ ён з бляскам у вачах, калi яе досталь, некалькi банкнот па-пачкi, якую трымаѓ у кiшэнi.
  
  
  - У цябе ёсць мятла?
  
  
  - Венiк? - паѓтарыць ён, не разумеючы.
  
  
  - Менавiта венiк, - патлумачыѓ яе i зрабiѓ жэст, падмятаючы абедзвюма рукамi.
  
  
  - Ах так, яе разумею! - адказаѓ ён, ззяючы. Ён агледзеѓся атрымаѓ у таго, аб чым яго эга прасiѓ.
  
  
  Верагодна, гэта была дыскаѓ самая мятла, якой ён падмятаѓ свой магазiн, але ён не мог дачакацца, каб аддаць яе мне, вядома, па правiльнай цане. Цана, несумненна, даволi высокая па цэнах Агры, але ѓ той жа час якая здавалася мне смяхотна нiзкай. Мужчына гатэль загарнуць венiк у лiст цёмнай паперы, але яе з усмешкай патлумачыѓ, што забяру як ёсць.
  
  
  Ён выглядаѓ некалькi разгубленым, настолькi, што нахмурыѓся i апусцiѓ вочы, амаль расчараваны i пакрыѓджаны тым, што я пазбаѓляю рашэннi здзейснiць звычайны рытуал, потым куплi прадмета. Ён спытаѓ. - Досыць, "сахиб"?
  
  
  - Так, я думаю, што венiк i буйволиная пятля ѓ дадзеных пры iншых абставiнах дастатковыя. У цябе няма патронаѓ, цi не так?
  
  
  Мужчына некалькi разоѓ пакруцiѓ галавой. Яе выцягнуѓ яшчэ адну блiскучую новую купюру i сунуѓ гэй у далонь. - Ты мяне нiколi не бачыѓ, зразумеѓ?
  
  
  - Нiколi нiкога не бачыѓ, - паѓтарыць двое краме, нашы секунды не вагаючыся, сунуѓшы грошы у хвiлiну.
  
  
  Яе досталь яшчэ адну купюру i паѓтарыць аперацыю. - Не маглi б вы падказаць мне, дзе яго магу знайсцi боепрыпасы? Мой iншы запрасiѓ мяне на паляванне за горад...
  
  
  - Шчыра кажу, "сахиб", я не ведаю, дзе вы можаце знайсцi патрэбныя вам патроны. Мы мiрныя людзi тут, у Агре. Зброяй валодаюць толькi ѓлады.
  
  
  - Ты ѓпэѓнены, што не памятаеш нiякiх крам, дзе яе мог бы знайсцi тое, што мне трэба? - настойваѓ яе, i, кажу, працягнуѓ эму грошы.
  
  
  Ён сказаѓ. - Адзiн момант!Ён паклаѓ купюру ѓ хвiлiну i прайшоѓ у далёкi паток краме. Яе, глядзеѓ, як ён што-то надрапаѓ на лiсце цёмнай паперы. Калi ён працягнуѓ мне аркушык паперы, яе, зiрнуѓ на iмя i адрас, напiсаныя на nen. - Гэта лепшае, што я магу зрабiць, - сахiб, - папрасiѓ мужчына. "Калi ѓ Бэшема няма таго, што вам трэба, я не думаю, што вы знойдзеце патроны тут, у Агре. Гэта сцiплы горад... мы прадаем рэчы толькi для турыстаѓ. Вы разумееце, не цi так?
  
  
  - Вядома, - запэѓнiѓ яе эга.
  
  
  Такiм чынам, яе, выйшаѓ на вулiцу, узброены венiкам, пугай па скiнаѓ i пiсталетам 45-га калiбра, якi мог бы спатрэбiцца, калi б ён толькi мог страляць. Але ѓ гэты момант яго, вядома, не мог скардзiцца. Ва ѓсякiм выпадку, ёй быѓ яшчэ жывы. Цалкам здавальняюча, улiчваючы ѓсе, праз што мне прыйшлося прайсцi.
  
  
  
  
  11
  
  
  Гэта было неверагоднае праява прымiтыѓнай i некантралюемай фiзiчнай сiлы, якую яе рэдкiх лячэбных бачыѓ. Чалавек рухаѓся з дзiѓнай хуткасцю i з такой спрытам, што я мiжволi адкiнуѓся на спiнку крэсла, адчуваючы судорожное скарачэнне цяглiц жыцця. Ён падскочыѓ у паветра i спiкiравала ѓнiз, як тыгр, з кацiнай грацыяй, якая займаецца была неад'емнай часткай эга смяротнай доблесцi.
  
  
  I, як у тыгра, у яго былi лапообразные пальцы, узброеныя вострымi, як кiпцюры, кiпцюрамi. У наступную секунду ён выкарыстаѓ сваё смяротнае зброю, каб падрапаць твар iншага чалавека, пакiнуѓшы вялiкiя крывавыя раны, якiя здавалiся выразанымi з плоцi.
  
  
  Кроѓ пачала капаць, барвовыя раѓчукi хлынулi вакол глыбокiх парэзаѓ ѓ косцi. Чалавек здаваѓся безаблiчным, яго рысы былi непазнавальныя, эга плоць звiсала на шматкi, нiбы содранная скура. Хiстаючыся, ён паспрабаваѓ адступiць, але зноѓ быѓ атакаваны.
  
  
  Не задавальняючыся тым, што ператварыѓ твар супернiка ѓ крывавую масу, Тыгр спiкiравала на яго. Яе бачыѓ, зубы, вострыя, як шаблi, вострыя i вышчэрбленыя. Мяне трэсла ад агiды, але я не мог адарваць вачэй ад гэтай сцэны, ён зверствы i абыякавасцi да чалавечага жыцця.
  
  
  Яе працягваѓ зачаравана глядзець. Малюнак з кiпцюрамi падняла руку, каб нанесцi ѓдар рубам далонi: гэта быѓ самы дасканалы ѓдар колониа-нал-чы-кi, якi ёй калi-небудзь бачыѓ.
  
  
  Галасаванне папярэджанне, якое я не мог проста iгнараваць, аб тым, што можа здарыцца, калi пэѓныя "дысцыплiны", у прыватнасцi каратэ i "кунг-фу", выкарыстоѓваюцца для прычынення шкоды, а не для справядлiвага справы. Яе нiколi не верыѓ у такое пакарання або гвалту сыч гвалту. Яе сумна пакiваѓ галавой i зiрнуѓ на якi свецiцца цыферблат гадзiн.
  
  
  Яе купiѓ гадзiны японскай маркi рана ранiцай таго ж дня. Яшчэ не было пяцi гадзiн. У мяне заставалася дзве гадзiны, таму яе зноѓ звярнуѓ увагу на фiльм, драму ѓ ганконскiм стылi.
  
  
  Паѓночны кiнатэатр быѓ з выглядам на Тадж-род, проста каб нагадаць мне, што мне яшчэ трэба было наведаць знакамiты Тадж-Махал. Але ён не адважыѓся паказаць свой твар у такiм папулярным i людным месцы. Яе, вядома ж, не сядзеѓ у кiнатэатры толькi для таго, каб павесялiцца, бавячы дзень. Паколькi яе, быѓ упэѓнены, што людзi з "Кобры" усё яшчэ гойсаюць па горадзе, спрабуючы знайсцi мяне, каб пакончыць са мной, яе абраѓ кiнатэатр, каб заставацца незаѓважаным як мага даѓжэй.
  
  
  У мяне была дакучлiвая iдэя вярнуцца ѓ асабняк Шывы для вочнай стаѓкi з iм, але ён не ведаѓ, колькi целаахоѓнiкаѓ было на службе ѓ монстра, i яе нават не ведаѓ, цi быѓ ён усё яшчэ там. Сустрэча з Ривой была прызначаная на сем гадзiн у мястэчку кiламетрах у дваццацi ад Агры.
  
  
  Месца, дзе мы павiнны былi сустрэцца, было вядома, як Фатехпур-Сикри, закiнуты горад вакол мармуру i пясчанiку. З дапамогай даведнiка, якога яе купiѓ у тым жа краме, дзе купiѓ гадзiны, яго змог захаваць у сваiм уяѓленнi тапаграфiчную карту гэтага месца. Тут было мноства палацавых, некаторыя з вялiкiмi лесвiцамi i гаѓбцамi з выглядам на шырокi двор. Даѓно закiнуты комплекс будынкаѓ шталь iдэальным сховiшчам для нас абодвух, месцам, дзе яны маглi б спакойна пагаварыць, не будучы выяѓленымi добра навучанымi агентамi Кобры.
  
  
  Быѓ вечар, калi яе туды дабраѓся, i гэта таксама было ѓ маю карысць. Цемра абаронiць мяне ад староннiх вачэй матарызаванай брыгады Шывы. Аднак маёй адзiнай праблемай заставалася немагчымасць дастаць боепрыпасы для пiсталета.
  
  
  Яе рушыѓ услед радзе ѓладальнiка крамы, i адправiѓся ѓ госцi да индейцу па iмя Башам. У яго быѓ скабяных краму побач з базарам, маленькi магазiнчык, дзе можна было знайсцi ѓсё, ад малаткоѓ да опiюма. Але патроны для пiсталета ѓ эга асартымент не ѓваходзiлi. Справа была не ѓ грошах, а ѓ даступнасцi.
  
  
  - Мне трэба не менш сутак, "сахиб", - сказаѓ гаспадар крамы, калi яе адвёѓ эга ѓ бок, каб растлумачыць, што я шукаю.
  
  
  - Дваццаць чатыры гадзiны - гэта занадта доѓга, - сказаѓ я.
  
  
  Ён падняѓ рукi далонямi ѓверх. Пустымi, як пустым, быѓ пiсталет 45-га калiбру, якi калi-то належаѓ па матэматыцы з "Кобры", мiнулым крывёю на пошце. Яе i выцягнуѓ пачак банкнот, i Бэшем прагна аблiзаѓ вусны, не зводзячы вачэй з грошай, якiмi яе, махаѓ перад эга носам.
  
  
  - Я быѓ бы рады абслужыць вас, "сахиб"... але ѓ мяне зьвязаныя рукi. Патроны, аб якiх вы мяне пытаецеся, не так лёгка знайсцi ѓ Iндыi. Мне трэба як мiнiмум дзень, каб знайсцi ih...
  
  
  - Гэта сапраѓдны ганьба... для нас абодвух. Цярпенне!
  
  
  "Але, можа быць, магу яе паказаць вам, што-што яшчэ", - сказаѓ крамнiк i знiк у задняй частцы крамы толькi для таго, каб выйсцi праз хвiлiну з зiхатлiвым стилетом, якi ён трымаѓ у руках, як каштоѓны прадмет цi паднашэнне пудзiла. Калi б бажаства-рэптылii, Надзь, назiралi гэтую сцэну, яе, упэѓнены, што яны не былi б задаволеныя. Цяпер штылет быѓ прымацаваны да майго предплечью ѓ вельмi лёгкiх ножнах, амаль iдэнтычных тым, якiя яе насiѓ, калi людзям Шывы ѓдалося абяззброiць мяне.
  
  
  Такiм чынам, у мяне быѓ нож, венiк (пераѓтвораная ѓ дзве аднолькавыя дубiнкi даѓжынёй каля фута кожная) i пугу па буйволиной скуры. Усё тое, што павiнна было замянiць пiсталет. Я не быѓ зусiм бяззбройным, добра, але яе i не быѓ хадзячым арсеналам.
  
  
  Тым не менш, калi б усё пайшло па плану, магчыма, мне нават не прыйшлося б выкарыстоѓваць пiсталет. У мяне не было намеру сустракацца з мужчынамi Кобры, пакуль яе не быѓ гатовы да канфрантацыi з Шивой на значна больш асабiстай аснове, чым у папярэднiя разы.
  
  
  Таму было важна, каб сустрэча з Реевой прайшла гладка. Яе паабяцаѓ дзяѓчыне знайсцi i вызвалiць яе бацькi. У сваю чаргу, яна паказала, што больш чым гатовая паспрабаваць атрымаць любую магчымую iнфармацыю. Пакт, народжаны i зняволены па формы ѓзаемнага адчаю. Рыва мела патрэбу ѓва мне, яе, меѓ патрэбу ѓ ёй не менш, калi не больш.
  
  
  Так што я сеѓ на сваё месца i працягнуѓ глядзець фiльм, слухаючы несiнхранiзаваныя голасу, колеру такiя ж яркiя i цудоѓныя, як алюмiнiевая калядная надзея. Подпiсы, адна на хiндзi, iншая на бэнгальскай, верагодна, вельмi мала адпавядалi сэнсу ангельскага дыялогу. Але рытм, неверагоднае майстэрства галоѓнага героя ѓ мастацтве "кунг-фу" зачароѓвалi мой сэнс.
  
  
  Фiльм скончыѓся ѓ палове пятага. Праграма абвясцiла аб працягу кiно, таму яе устаѓ са свайго месца i пайшоѓ да аднаго, вакол выхадаѓ, змяшаѓшыся з болтающей i комментирующей натоѓпам. Як толькi яе апынуѓся на вулiцы, мне не склала працы застацца незаѓважаным, пакуль яго не знайшоѓ таксi, гатовае адвезцi мяне ѓ закiнуты горад Фатехпур-Сикри.
  
  
  Кiроѓца, добра паголены i без цюрбан, на шчасце (у гэты момант яе паѓсюль бачыѓ сiкхаѓ), папрасiѓ у мяне пяцьдзесят рупiй за паѓгадзiнную паездку. На чорным рынку даляр каштаваѓ дванаццаць рупiй. Разумная цана, таму даѓ эму грошы наперад i сел на задняе сядзенне старога Сiтраена.
  
  
  За намi не з'ехала нам аднаго матацыкла, плата не спрабавалi абагнаць. Калi быць дакладным, падарожжа ѓ Фатехпур-Сикри прайшло без здарэнняѓ. Гэта быѓ той жа шлях, па якiм я пайшоѓ пасля таго, як збег вакол асабняка Шывы. Яе расцягнуѓся на сядзенне, калi мы мiнулi шэраг жывых платоѓ, ограждавших дом ад вулiцы. Нiкога не было вiдаць, i асабняк з утрамбованными землянымi сценамi здаваѓся пустым i закiнутым.
  
  
  Мяне гэта, вядома, не ѓзрадавала, так як я падумаѓ аб Шыве, Хаджы i нават пра Рывэ, якая накiроѓвалася да кiтайскай мяжы. Што ж, заключыѓ яе, час пакажа.
  
  
  Яе зноѓ паглядзеѓ на гадзiннiк i паспрабаваѓ расслабiцца. Часу было яшчэ дастаткова, але чым лiзаць яе, падыходзiѓ да закiнутага горада, тым больш нерваваѓся i трывожыѓся. Яе скарыстаѓся магчымасцю, каб скончыць тое, што пачаѓ, купiѓшы мятлу i буйволиный пугу.
  
  
  Бэшем быѓ досыць ласкавы, каб пазычыць мне ручную дрыль. Яе прасвiдраваѓ дзве адтулiны ѓ ручцы венiкi, па адным на кожным канцы дубiнкi. Цяпер яе завязаѓ бiзун буйволиного бiзуна спачатку ѓ адно адтулiну, потым у iншы, шчыльна замацаваѓшы шнурком па баках. Такiм чынам, памiж двума палкамi яе атрымаѓ што-то накшталт нацягнутага скураной перамычкi. Яе праверыѓ вузлы; адтулiны ѓ драѓнiне палачак былi невялiкiя, небяспекi адслаення скуры не было.
  
  
  Калi яе скончыѓ зборку прылады, яго ѓбачыѓ удалечынi рыфленыя мiнарэты вялiкай мячэцi Джам-Масджид. Але масiѓнае будынак здавалася маленькiм па параѓнаннi з гiганцкай сцяной, ѓзвышалася з паѓднёвага боку мячэцi. Сцены былi пабудаваныя ѓ гонар перамог Акбара, iмператара Вялiкiх Маголаѓ, якi заснаваѓ легендарны горад Фатехпур-Сикри. Сцены выходзiлi на навакольнае мясцовасць i групу ѓбогiх хацiн, якiя ѓтвараюць вёску ля падножжа закiнутага горада.
  
  
  - "Сахиб" хоча, каб эга тут чакалi? - прапанаваѓ таксiст, прытармажваючы, каб спынiцца ля ѓезду на пустынную стаянку побач з бязлюдным i нямым горадам. - Я дам табе добрую цану: трыццаць рупiй, каб адвезцi цябе назад у Агру.
  
  
  "Прабачце, але ѓ мяне iншыя абавязацельствы", - патлумачыѓ я, запiхваючы палачкi з буйволиной шкурай у хвiлiну штаноѓ. Яе, адчынiѓ дзверы i выйшаѓ, вакол машыны.
  
  
  - Правадыроѓ тут ужо няма, "сахиб", - адказаѓ таксiст. - Хiба ты не хочаш, каб паказаѓ яе цябе выгляд? Яе знаёмы з Фатехпур Сикри. Яе i пакажу вам тое, чаго яшчэ не бачыѓ нас адзiн турыст...
  
  
  - Не сумняваюся, - пагадзiѓся я, смеючыся. - Але мне трэба сустрэцца з маiм iндыйскiм гiдам праз некалькi хвiлiна. Шчаслiвага шляху, "сахиб"!
  
  
  - Як хочаце, - расчаравана сказаѓ кiроѓца. Ён прывёѓ рухавiк, павярнуѓ за кут i з'ехаѓ, пакiнуѓшы пасля сябе воблака пылу.
  
  
  Яе працягнуѓ шлях хады.
  
  
  Апошнi турыстычны аѓтобус ужо з'ехаѓ у Агру. Гандляры, якiя выстаѓлялi свае тавары ѓ двары вакол мячэцi, таксама вярнулiся ѓ вёску, пакiнуѓшы будынкаѓ вакол мармуру i пясчанiку закiнутымi. Яе хутка перасёк ѓнутраны двор, сверился з картай, якую вырваѓ паводле даведнiка, i знайшоѓ будынак, вядомае як "дом Маруама".
  
  
  Менавiта там Рыва прызначыла мне сустрэчу менш чым за гадзiну. Яе нiчога не адчуваѓ i не бачыѓ нiякага руху, якое магло б узбудзiць мае падазрэннi. Будынак з пазалочанымi фрэскамi i размаляванымi столямi выглядала велiчна i ѓрачыста, што сведчыла пра багацце i палiтычнай улады Акбара. Яе сядзеѓ на першай прыступцы вузкай мармуровай лесвiцы, якая вядзе на балкон, огибавший ѓвесь дом.
  
  
  I пачалося чаканне. Яе проста малiѓся, каб Рыва Сiнгх не падвяла мяне.
  
  
  У сем яе пачаѓ нервавацца. У дзесяць хвiлiна сёмага яе занепакоiѓся ѓдвая. Але ѓ чвэрць сёмага яго пачуѓ гук спынiлася на стаянцы машыны. Затым слабы гук крокаѓ рэхам разнёсся па выкладзенай мармурам ѓнутранага двара, якi ѓтвараѓ малюнак вялiкай шахматнай дошкi.
  
  
  Вiдавочна, Акбар гуляѓ у шахматы, выкарыстоѓваючы сваiх наложнiц i танцорак ѓ якасцi жывых пешак. Яе таксама, павольна ѓстаючы, адчуваѓ сябе пешкай, устаѓленай у гульню, але гэтак жа якая рашыла паставiць мат працiѓнiку. Шыва быѓ перакананы, што можа кантраляваць усё мае руху, дыктуючы свае брудныя правiлы.
  
  
  Але калi б у мяне была магчымасць сказаць або зрабiць што-то, гэта, несумненна, было б апошняй гульнёй, у якую павiнен быѓ гуляць генiяльны злачынец.
  
  
  - Нiк? Нiк, ты там?
  
  
  Гэта быѓ знаёмы голас, але з адценнем страху, панiкi. Яшчэ не зусiм сцямнела, i хоць неба цямнела, яе мог убачыць стройную постаць Рывы, iмклiва перасякаючую двор. На ёй было заходняе сукенка з адкрытым каѓняром. Яна была прыгажэй, чым яе памятаѓ, але цяпер было вiдавочна не час для такiх разважанняѓ.
  
  
  Убачыѓшы мяне, Рыва пабегла, ee сандалi ѓ паскораным тэмпе стукалi па мармуровым плiтах.
  
  
  - Малю цябе, трымай мяне мацней! - прамармытаѓ ён. - Шчыра цяпер яе хачу гэтага больш за ѓсё на свеце, Нiк.
  
  
  Яе ѓзяѓ ee на рукi i прыцiснуѓ да сабе. Яна дрыжала, дрыготка прабегла па ѓсiм яе целе; яна прытулiлася да мяне, паклаѓшы галаву мне на грудзi.
  
  
  - Табе не трэба баяцца, - цiха прашаптаѓ я. - Я абяцаю табе, што ѓсё атрымаецца да лепшага. Ты зноѓ ѓбачыш свайго бацькi, i для яго таксама ѓсё зменiцца, не хвалюйся.
  
  
  Яна падняла галаву i паспрабавала ѓсмiхнуцца. Яго лёгенька пацалаваѓ ee у вусны: яна адступiла назад i адкiнула валасы, якiя падалi на вочы. - Я давяраю табе, Нiк, - мякка сказала яна. - Дзядзька навучыѓ мяне нiкому не давяраць... Гэта так ѓлезла мне ѓ галаву, што я не магу думаць сваiм мозгам! Але я веру табе, Нiк. Я не маю нiякага выбару. Калi ты не можаш мне дапамагчы, калi ты не можаш выратаваць майго бацькi, тады нiхто ѓ свеце не зможа. I мне больш не да каго звярнуцца, Нiк! Нам да каго.
  
  
  У чорных вачах, з ih сумным i спалоханым выразам, таксама быѓ рашучы погляд. - Мы зрабiлi крок наперад, - суцешыѓ яе сл. - Мы прыходзiм у абодва канца, голас ѓбачыш. Яе правёѓ яе ѓ будынак, i яна села на прыступкi, спрабуючы супакоiцца.
  
  
  Гэта было нялёгка, так як яна была ѓ пакутах напружання i страху, якiя прымушалi яе дрыжаць з галавы да нага. "Я не думаѓ, што змагу прыйсцi на сустрэчу", - патлумачыѓ ён праз секунду. - Прыйшлося прыдумаць падстава, сказаць дзядзьку, што адукацыя ѓ Агру за пакупкамi. Ён гатэль паслаць мяне з адным вакол сваiх людзей, але мне нарэшце ѓдалося пераканаць яго, што ѓ гэтым няма неабходнасцi.
  
  
  Яе коратка распавёѓ гэй, аб падзеях дня, распавёѓшы абсталяваннем ѓсiм, што адбылося з iмi тхара, як ён сышоѓ з нах.
  
  
  - Колькi мужчын у яго засталося? - пацiкавiѓся я, скончыѓшы свой аповед.
  
  
  - Пяць чалавек, не больш. Ранджит ѓ бальнiцы, але я не думаю, што ён выжыве. Эга лёгкiя разбураныя унутраным крывацёкам.
  
  
  - А другi з куляй у назе?
  
  
  - Яны адвезлi эга назад на вiлу. Ён не можа хадзiць, так што не павiнен прадстаѓляць для нас небяспекi. - Дзяѓчына пачала распавядаць, што адбылося, калi яе знайшлi звязанай i з вехцем ѓ роце. У дадзены момант гэта можа гучаць пераканаѓча для нас дваiх, але Шыва быѓ падазроным тыпам. Нягледзячы на слёзы i маленнi Рывы, ён зноѓ адмовiѓся гэй у дазволе пабачыцца з бацькам. Ён таксама не адкрыѓ гэй, дзе трымае ѓ палоне свайго брата.
  
  
  - Я размаѓляла з бацькам па тэлефоне. Ён быѓ вельмi слабы, ён мог толькi пробормотать некалькi слоѓ, Нiк, - дадала Реева задуменным голасам. - Калi ты не зможаш вызвалiць яго, дзе б ён нам быѓ, я не думаю, што ён доѓга пражыве...
  
  
  - Эга вызвалiць, - запэѓнiѓ яе ee, хоць i не меѓ да нас найменшага падання, дзе шукаць бацькi Рывы. Перш за ѓсё яе павiнен быѓ абясшкодзiць Шыву. Хоць мне ѓдалося пазбегнуць пастак, расстаѓленых пачварай, яе выдатна разумеѓ, што дабрацца да яго будзе нетолькi. "Цi ведаеце вы што-небудзь аб вынаходстве Хаджы, аб тым д'ябальскае прыладзе, якое ваш дзядзька называе Скрыначкай?"
  
  
  - Я спрабаваѓ пранiкнуць у лабараторыю, але ахова майго дзядзькi мяне не пусцiла. Але яе што-то адчула... - Яна закрыла вочы i нахмурылася, спрабуючы ѓспомнiць. - А можа быць, гэта i не важна... - дадаѓ ён праз iмгненне.
  
  
  - Усё важна. Аб чым гэта?
  
  
  - Ну... Я чуѓ, як Шыва з хема-то размаѓляѓ па тэлефоне i казаѓ што-то аб Бамбеi. У той момант мне гэта падалося дзiѓным, таму што ѓ яго няма дэл у Бамбеi... цi, па меншай меры, нiчога, аб чым яе ведаю.
  
  
  У мяне ѓ галоѓ зазвiнеѓ звон, i наѓрад цi гэта быѓ прыемны гук. - Ты ѓпэѓненая? - настойваѓ я. - Вы чулi што-небудзь яшчэ, даведалiся, з хема ён размаѓляѓ?
  
  
  Рыва пахiтала галавой. - Я чуѓ, што ён толькi што сказаѓ "Бамбей". Некалькi слоѓ аб гатэлi, галасаваць i ѓсё. Але калi ён адышоѓ ад тэлефона, мой дзядзька не выглядаѓ задаволеным.
  
  
  Ён размаѓляѓ па тэлефоне, да або пасля таго, як эга людзi вярнулiся па Агры?
  
  
  - Да. У гэтым яе супакоiлася. Яны двое прыехалi дзе-то праз гадзiну, можа, i менш, - адказала Реева. - Ён размаѓляѓ па тэлефоне да таго, як яны прыехалi.
  
  
  Такiм чынам, Пурал Дассен быѓ саѓдзельнiкам Кобры!
  
  
  Усё пачало распагоджвацца, набываць сэнс. Цяпер яе зразумеѓ, як людзi Кобры, даведалiся, што я буду ѓ вулiчным кафэ ѓ тую ранiцу, калi мы з Ашоком сустрэлiся. Гэта не было супадзеннем. Дассен усе усталяваѓ, вiдавочна, падпарадкоѓваючыся загадам Шывы. Нядзiѓна, што iндыйская сакрэтная служба апынулася перад сцяной, калi яны спрабавалi высветлiць, хто стаiць за Кобрай. Нядзiѓна, што яны былi настолькi неэфектыѓныя i малаэфектыѓныя, калi апошнiя паѓгода па ѓсёй Iндыi ѓспыхвалi бунты i беспарадкi.
  
  
  Паводле таго, што я ведаѓ аб арганiзацыi Сакрэтнай службы Iндыi, Дассен быѓ вышэйшым аѓтарытэтам.
  
  
  Звесткi выйшлi па эга кабiнета. Хоук казаѓ пра "уцечках" ѓнутры IISA, контрвыведкi, але ён нiколi не падазраваѓ нiчога настолькi сур'ёзнага. На шчасце, яе вырашыѓ дзейнiчаць адзiн. Рашэнне, якое пры цяперашнiм становiшчы рэчаѓ ужо стала паважнай прычынай.
  
  
  - Цi атрымалася даведацца больш?
  
  
  Рыва зноѓ пахiтала галавой. - Прабач, Нiк. Яе старалася iso усiх сiл, але ѓ мяне складваецца ѓражанне, што мой дзядзька не давярае мне... цяпер менш, чым калi-небудзь. Ён i Хаджы размаѓлялi вялiкую частку дня, але ахоѓнiкi не пакiдалi лабараторыю. Я не паспела нiчога больш даведацца.
  
  
  - Я разумею. Ты зрабiла ѓсё, што магла, i гэта галоѓнае, - сказаѓ яе эй. Таму ѓ мяне не было iншага выйсця, акрамя як ён можа вярнуцца на вiлу. Апынуѓшыся там, яе i вазьму на сябе iнiцыятыву ѓ дзеяннi.
  
  
  Але гэта быѓ вялiкi рызыка. Амаль непераадольны.
  
  
  Калi б я не паспрабаваѓ атрымаць Скрыначку да таго, як яна зноѓ будзе выкарыстана, нiхто не мог бы сказаць, што зрабiѓ бы Шыва з трыма тузы ѓ рукаве... нават калi б яе пакiнулi, чацвёрты пра запас. Яе не павiнен быѓ спыняцца цяпер, пасьля таго, як зайшоѓ так далёка.
  
  
  "Мне трэба вярнуцца з табой на вiлу, - патлумачыѓ ёй, Рывэ. - Я сказаѓ табе, што ён збiраецца рабiць са Скрыначкай. Калi мы будзем чакаць, усё пойдзе па-эга планам, хочам мы гэтага або няма. У мяне няма iншага выбару, Рыва.
  
  
  - У мяне таксама, - прашаптала яна. Яна ѓзяла маю руку i сцiснула мае пальцы сваiмi. - Я пакiнуѓ машыну звонку, яна ѓсяго ѓ некалькiх кроках.
  
  
  Мы выйшлi на вулiцу, пакiнуѓшы ззаду распiсаныя фрэскамi пакоя "дома Маруама". Неба было малiнава-чырвоным, сонца бледна-аранжавым плямай на далёкiм гарызонце.
  
  
  Рыва ѓсё яшчэ трымала мяне за руку, i ён прыслухоѓваѓся да гуку нашых крокаѓ, стукаючы сваiмi сандалямi па выкладзенай плiткай двара. Затым у нашых вушах прагрымеѓ раптоѓны трэск, роѓ, ад якога ѓ большасцi людзей пахаладзела кроѓ бы. Але доѓгiя гады трэнiровак i вопыту зрабiлi мяне цягавiтым, ператварыѓшы мае нервы ѓ сталёвую дрот. Тым не менш, яе б схлусiѓ, калi б сказаѓ, што не баюся.
  
  
  Грамавым рэхам разнёсся асяроддзяѓ закiнутых будынкаѓ. Рыва не змагла стрымаць крык i абняла мяне, у жаху учапiѓшыся ѓ маю руку. Праз секунду мяне асляпiла фара матацыкла, якая займаецца была накiравана мне ѓ твар.
  
  
  Там было трое сiкхаѓ, кожны на матацыкле, як атрад кавалерыi. Яны пачалi кружыць вакол мяне; ih саркастычны смех працяѓ мяне, як мноства нажавых раненняѓ. Шыва зноѓ кiдаѓ выклiк. Але калi б яе згулялi ѓ гульню па эга правiлах, Нiк Картэр неѓзабаве быѓ бы мерцвяком. Што-тое, чаго ёй бы дакладна не дапусцiѓ.
  
  
  
  
  12
  
  
  Дваiх мужчын ёй стала вядома амаль адразу. Адным вакол iх быѓ Гурнек, з павязкай на твар, усланай шнарамi, але ѓсё яшчэ жывы i здаровы. Iншым быѓ чалавек з пошты, той самы, якому ѓдалося павезцi параненага таварыша. Трэцi, барадаты i з галавой, абкручанай чалмой, як i iншыя, быѓ мне невядомы. Але я ведаѓ, аб чым ён думае, хоць мы нiколi не сустракалiся.
  
  
  "Ты выклiкала падазрэннi ѓ дзядзькi, Рыва, - патлумачыѓ адзiн вакол траiх. - Голас чаму ён загадаѓ нам iсцi за табой, я ведаю, што вы прывядзеце нас адкрыта да "Сахибу" Картэру ...
  
  
  Мы з Ривой стаялi нерухома, зьнерухомеѓшы. - Не казаць нам словы, - прашаптаѓ яе дзяѓчыне. - Рабi ѓ дакладнасцi тое, што я табе кажу, i ѓсё будзе добра.
  
  
  - Яны заб'юць нас, Нiк!
  
  
  - Няма. Твой дзядзька - маньяк з манiяй велiчы: калi каму-то прыйдзецца памiраць, яго ѓпэѓненая, што ён захоча забiць эга асабiста.
  
  
  Яе прыкрыѓ вочы ад яркага святла фар, i агледзеѓся. Кожны агент Кобры быѓ узброены пiсталетамi 45-га калiбра, якiя ѓ той момант былi нацэлены на мяне, адзiн у грудзi, адзiн у галаву, трэцi ѓ спiну. - Так што ты збiраешся рабiць, страляць у нас абодвух? - крыкнуѓ я, каб было чуваць скрозь роѓ матацыклаѓ.
  
  
  - Страляць у цябе, "Сахиб" Картэр ? Одзiна вакол мужчын усмiхнуѓся. Гэта быѓ той, каго я не ведаѓ, высокi, поѓны малады чалавек, якому, вiдавочна, падабалася бачыць мяне ѓ такiм становiшчы. - Занадта лёгка. Няма, Шыва даѓ нам асаблiвыя асабiстыя ѓказаннi. Гэта ѓсё вельмi ясна. Вы не зможаце супрацiѓляцца нам, таму што, калi вы паспрабуеце зрабiць гэта, мы заб'ем дзяѓчыну; затым, калi мы прывязем вас назад на вiлу, Шыва зоймецца вамi асабiста.
  
  
  "Як ты абыйшоѓся з Нирадом", - дадаѓ Гурнек.
  
  
  Вобраз успыхнуѓ ѓ маёй свядомасцi. Яе, бачыѓ, як Нирад падае галавой у яму са змеямi, бачыѓ яе, як рэптылii неаднаразова нападалi на яго, i яе чуѓ эга крыкi i разумеѓ радасць Шывы, якi бачыць, як я пакутую ад ён жа смяротнай агонii.
  
  
  - Вядома, я не магу супрацiѓляцца, - запярэчыѓ я. - Трое супраць аднаго - гэта не спартова, спадары. Але не крыѓдзi дзяѓчыну; яна не мае да гэтага нiякага дачынення.
  
  
  - Ён дапамагла табе збегчы.
  
  
  - Я б забiѓ яе, калi б яна гэтага не зрабiла. Эга бацька - вязень вашага гаспадара. Яна не клапоцiцца нам аб чым iншым. Мне пляваць, жыву цi памiраю. Яе, павярнуѓся да Рывэ i паглядзеѓ гэй у твар. - Не так, шлюха?
  
  
  Яе падняѓ руку i даѓ гэй моцную аплявуху. Яе прашаптаѓ. - Давай, бяжы да iх... Рабi, як я табе кажу! -
  
  
  На секунду дзяѓчына пахiснулася, ашаломленая i спалоханая. Яна не разумела, што я раблю, але ѓ рэшце рэшт пабегла, крычучы на ѓсю глотку. - Ён спрабаваѓ мяне забiць!
  
  
  Мужчыны не разумелi, што адбываецца.
  
  
  Гурнек сыдзi з мртоцикла, а Рыва пабегла да яму. Гэта быѓ момант, якога яе чакаѓ. Двое iншых сiкхаѓ адвялi вочы, падэшвы ih чаравiк слiзгалi па мармуроваму падлозе, калi яны перасталi ездзiць вакол мяне.
  
  
  Рыва лiтаральна кiнулася да ног Гурнека, рыдаючы, як iстэрычка. Яна выдатна згуляла сваю ролю, надаѓшы бачнасць праѓдзiвасцi, якое, здавалася, абяззброiлi Гурнека - па меншай меры, дастаткова, каб даць мне час выняць штылет вакол похваѓ i кiнуць кiнжал з тонкiм лязом.
  
  
  На секунду ѓсё, што я пачуѓ, быѓ бесперапынны немы стогн Рывы. Затым Гурнек адхiснуѓся, сутаргава схапiѓшыся рукамi за твар. Штылет упiѓся эму ѓ левы вачэй, разрэзаѓшы цыбулiну напалову. Крывавая студенистая маса капала эму ѓ твар; ён выдаѓ немы крык i паспрабаваѓ выцягнуць кiнжал.
  
  
  Я не стаяѓ i не глядзеѓ, што адбываецца.
  
  
  Iм было загадана ѓзяць мяне жывым... але не абавязкова цэлым i цэлым. Вядома, у першую чаргу яны паспрабуюць выратаваць сваю шкуру, i калi я не буду дзейнiчаць хутка, усё можна будзе лiчыць страчаным. Яе пабег, а астатнiя саскочылi з матацыклаѓ. Гэта была другая памылка, дапушчаная гарыламi Шывы, так як ён паспеѓ залезцi на хвiлiну, каб узяць дзве дубiнкi, зробленыя вакол мятлы.
  
  
  Яе стварыѓ зброю, якое на першы погляд здавалася бяскрыѓдным. Але на самай дэла дзве дубiнкi, злучаныя кавалкам цвёрдай i трывалай канчукi вакол скуры буйвала, ѓяѓлялi сабой вельмi небяспечную, амаль смяротную пагрозу.
  
  
  Гэта быѓ "нунчакi", той, якi яе зрабiѓ, усходняе прылада, якое яе ѓпершыню ѓбачыѓ падчас жорсткай дэманстрацыi, зладжанай маiм майстрам каратэ штаба-кватэры AX ѓ Вашынгтоне.
  
  
  Зброю, тыповая для баявых мастацтваѓ, валодала бясспрэчнай унiверсальнасцю, i ѓ дадзеным выпадку яе меѓ намер паэксперыментаваць з iм.
  
  
  Трымаючы палку ѓ адной руцэ, яе пачаѓ круцiць iншы струмень, пакуль яна не набрала дастатковую сiлу i хуткасць. Лупiѓ вочы засела ѓ мармуровых плiтах у маiх нага, але я працягваѓ бегчы, забыѓшыся абсталяваннем ѓсiм, акрамя сикха, якога абраѓ сваёй будучай ахвярай, i аб тым, хто будзе маёй мэтай.
  
  
  Гурнека не раззброiлi, але i ён быѓ не ѓ лепшай форме. Яе пачуѓ крык Рывы ад жаху, калi яшчэ адна лупiѓ вочы прасвiстала ѓ паветры i падрапала маё левае плячо. Яе адчуѓ жудаснае паленне, якое пакiнула на мне вогненна-чырвоны пасля. Але лупiѓ вочы не патрапiла мне ѓ руку. Раны скривила мне грымасу балюча, але гэта не перашкодзiла мне працягваць круцiць нунчакамi.
  
  
  - Я заб'ю цябе, Картэр! - крыкнуѓ мужчына.
  
  
  - Насуперак загаду Шывы? - запярэчыѓ ёй з ухмылкай. Але пiсталет 45-га калiбра быѓ накiраваны мне ѓ грудзi. Рызыкаваць - гэта адно, а весцi сябе па-дурному - зусiм iншае. Яе пацягнуѓся, пакуль эстафету не страцiла хуткасць i, нарэшце, не павiсла на маiм запясце.
  
  
  - Далоѓ гэтую дрэнь! - загадаѓ iндзеец.
  
  
  - Па вашым загадзе, майстар, - прамармытаѓ я, выпускаючы "nunchaku" скрозь пальцы.
  
  
  Сiкхi па-ранейшаму цэлiѓся ѓ мяне; але як толькi яе адпусцiѓ палачкi, ён нагнуѓся, каб падняць ih. Гэта была эга трэцяя памылка за апошнiя хвiлiны.
  
  
  Пакуль ён гнуѓся, яго кiнуѓся на яго. Яе звёѓ пальцы вакол запясця рукi, якая займаецца трымала пiсталет, з усёй сiлай, на якую быѓ здольны. Ён нацiснуѓ на курок i ледзь не трапiѓ мне ѓ нагу. Але на гэты раз яе быѓ поѓны рашучасцi правесцi рэшту сваiх дзён, перасоѓваючыся, як калека, каб астатняя частка майго цела заставалася цэлай i цэлай.
  
  
  Агентам Кобры адхiснуѓся, спрабуючы вызвалiцца. Мая рука знайшла мэта, якую хацела: выцягнутая, яна ператварылася ѓ серп, вакол костак i мускулаѓ. Жорсткая бок далонi прызямлiлася на шыю мужчыны; у той жа час яе сiнхронны пстрыкнуѓ правай нагой.
  
  
  Атрыманае "ча-ча-гi" не змагло зламаць эму галёнка, але боль ад удараѓ давала мне некалькi дадатковых секунд, у якiх ёй адчайна меѓ патрэбу. Яе схапiѓ руку, якая займаецца трымала пiсталет абедзвюма рукамi. Iндзеец-сiкхi адчайна курчыѓся, спрабуючы адсунуцца, нават калi пераканаѓся, што мала пiсталет больш не накiравана на яго.
  
  
  Ззаду мяне раптоѓнае рух. Трэцi забойца, мускулiсты малады iндзеец, якога яе нiколi не бачыѓ, да гэтага вечара, кiнуѓся на дапамогу свайму спадарожнiку. Хоць i з адным бiцца было ѓжо цяжка: справiцца з двума мужыкамi ѓзброенымi пiсталетамi будзе нетолькi.
  
  
  Таму, як толькi мне ѓдалося вырваць зброю вакол пальцаѓ першага, прымусiѓшы эга ѓпасцi на мармуровыя косы, яе паспяшаѓся падабраць ѓпала да ног "нунчакi". За ѓсё мне спатрэбiлася пяць секунд, каб атрымаць для яго неабходную хуткасць i iмпульс.
  
  
  Трэцi чалавек неабдумана пайшоѓ у атаку. Яе адскочыѓ назад i прызямлiѓся адкрытыя эга саѓдзельнiкам. Калi ён атакаваѓ, яго ѓжо цэлiѓся палкай у чэрап эга iншы.
  
  
  "Nunchaku" да цяперашняга часу дасягнулi сiлы, у некалькi разоѓ перавышае тую, што неабходна для пералому касцей чалавека.
  
  
  Што было далей, ёй нiколi ѓ жыццi не бачыѓ.
  
  
  Чэрап iндыйца лiтаральна выбухнуѓ. Там, дзе быѓ цюрбан, згорнуты, усё яшчэ пульсавала желеобразная маса. Кавалачкi костак, аскепкi з прилипшими да iх шматкамi валасоѓ i скальпа пырснулi мне ѓ твар, а мозг, шаравата-белы ѓ мудрагелiстых спiраль, рассыпаѓся па паветры, як лава вакол вывяргаецца вулкана. Але калi "нунчакi" добра папрацавалi, у мяне заставалася яшчэ два супернiка. Гурнек быѓ жывы, хоць i з адным вокам. I жывы быѓ малады iндзеец, якi прыбыѓ занадта позна, каб выратаваць жыццё свайго спадарожнiка.
  
  
  Мускулiсты сiкхi спынiѓся, выраз агiды i недаверу сказiѓся яго твар. Яе зноѓ запусцiѓ смяротныя дубiнкi, i ён нервова падаѓся назад, накiроѓваючы пiсталет мне ѓ твар.
  
  
  - Забi мяне, i Шыва скормит цябе змеям. Мне трэба паведамiць эму якое-якую важную iнфармацыю, i калi ён не пачуе яе вакол маiх усць, ты можаш забыць, што iснуеш... - прашыпеѓ ёй скрозь зубы.
  
  
  Яе блефаваѓ. Ён паглядзеѓ на неузнаваемую постаць свайго саѓдзельнiка. Яе скарыстаѓся доляй секунды, каб адпусцiць "нунчакi", якiя паляцелi па паветры, як "бумеранг" ѓ адзiн паток. Яе нiколi раней не выкарыстаѓ эга, такiм чынам, i не ведаѓ, як ён будзе працаваць.
  
  
  На шчасце, прымiтыѓнае зброю мяне не расчаравала. Адна або абодва дубiнкi (дакладна сказаць не магу, "нунчакi" лётаѓ з неверагоднай хуткасцю) ѓрэзалiся ѓ мала пiсталет iндыйца. Сiла ѓдару выбiла зброю па эга рук. Пiсталет прызямлiѓся ѓ некалькiх кроках ззаду яго. Вялiкi сiкхi кiнуѓся на мяне ѓ атаку, як раз'юшаны мядзведзь, з скажоным ад лютасьцi тварам.
  
  
  Каратэ або няма, на гэты раз гэта прыйшлося па мне.
  
  
  Перш чым паспеѓ яе спынiць эга, перш чым яе, зразумеѓ, што адбылося, чалавек, якi быѓ часткай каманды Шывы i "прыёмнай камiсii", абрынуѓся на мяне, як тонны цаглiн. Дыханне вырвалася ѓ мяне вакол горла, калi яе ѓпаѓ дагары, стукнуѓшыся галавой аб мармуровыя плiты, вакол якiх складалася велiзарная шахматная дошка ѓнутранага двара.
  
  
  Што-то гарачае i слизистое капнула мне на твар, на iмгненне асляпiѓшы мяне. Слёзы цяклi па маiх шчоках, калi яе зноѓ спрабавала адкрыць вочы. I як толькi яе зноѓ змог бачыць, яго падняѓ погляд i ѓбачыѓ Гурнека, якi стаяѓ побач са мной. Паранены вачэй, тое нямногае, што ад яго засталося, працягвала выштурхоѓваць халадцападобнае i кровянистое рэчыва, як кран, пакiнуты адкрытым.
  
  
  Затым нагу iндзейца согнулась ѓ той самы момант, калi яе спрабаваѓ устаць. Яе сцiснуѓ зубы, калi сталевы шкарпэтку эга чаравiка ѓдарыѓ мяне па патылiцы. Ён быѓ адзiным з трох мужчын, хто не насiѓ сандалi. I цяпер ён выкарыстаѓ свае матацыклетныя чаравiкi, каб бiць мяне ѓ грудзi.
  
  
  Яе не мог бачыць Рыву з-за гэтай балюча, затуманивающей маё зрок. Яе нават не ведаѓ, дзе яна i што з ёй зрабiѓ Гурнек, але яна не можа мне дапамагчы, гэта дакладна. У мяне было адчуванне, што мая грудная клетка трэскаецца, што мае косткi разлятаюцца ѓсе разам, калi Гурнек зноѓ ударыѓ мяне.
  
  
  Яе моцна страсянуѓся, як дзiкi конь, якая спрабуе скiнуць вершнiка. - Шыва цяпер не мае значэння, Картэр, - сказаѓ Гурнек, даючы зразумець, што эга разумеюць, нягледзячы на павязкi, якiя хаваюць нiжнюю частка эга асобам. - Я заб'ю цябе, так што з табой будзе скончана раз i назаѓсёды!
  
  
  Па тоне голасу эга яе, зразумеѓ, што ён гэта меѓ на ѓвазе. Iншы iндзеец, той самы, што напаѓ на мяне, павалiѓшы на зямлю хвiлiну назад, спрабаваѓ схапiць мяне за ногi. Ён прысеѓ назаѓжды мной, а яе працягваѓ брыкацца, як адчайны чалавек, асаблiва калi пачатках Гурнека зноѓ тузанулася, наносячы зруйнавальны ѓдар мне ѓ грудзi.
  
  
  Менавiта ѓ гэты момант яе i працягнуѓ абедзве рукi i схапiѓ мужчыну за шчыкалатку, з сiлай сагнуѓшы эга нагу. Ён стараѓся не страцiць раѓнавагi. Затым iншы сiкхi ѓсадзiѓ свой магутны кулак мне ѓ жыццi. Гэта была пакутлiвая боль. Я не мог дыхаць, але калi б ёй здаѓся шчыра зараз, гэтыя двое дадалi б мяне ѓ свой слаѓны спiс трафеяѓ.
  
  
  Вакол апошнiх сiл, якiя ѓ мяне засталiся, яе ѓхапiѓся за шчыкалатку Гурнека i працягваѓ круцiць ee, я хачу як мага хутчэй пачуць храбусценне якая ломiцца косткi. Замест гэтага мужчына ѓпаѓ наперад, страцiѓшы раѓнавагу. I яе вызвалiѓ свае ногi па хiтрыкi iншага iндзейца. Разгарнуѓшыся назад, яе, ускочыѓ на ногi.
  
  
  Яе чакаѓ, што вялiкi прыяцель Гурнека зноѓ нападзе на мяне, але замест гэтага ён пабег у процiлеглым кiрунку. Яе не мог адпусцiць эга далёка, яшчэ i таму, што ён бег за запалым пiсталетам. Ёй быѓ ззаду яго, калi ён нахiлiѓся, каб падняць зброю. Яе, зрабiѓ вялiкi скачок ѓ паветра i напружыѓ нагу, каб нанесцi "якi ляцiць" ѓдар.
  
  
  Сiла ѓдару, ѓдару маёй ногi аб заднюю частку iндзейца, шпурнула эга на зямлю. Ён пару разоѓ перакацiѓся па мармуроваму падлозе, i пiсталет прызямлiѓся ѓ некалькiх ярдаѓ ад яго, па-за дасяжнасцi.
  
  
  Але нават тады, перш чым кiнуцца падабраць пiсталет, яе нервова азiрнуѓся праз плячо. Гурнек быѓ не вакол тых, хто лёгка здаецца. Ён устаѓ i накiраваѓся да мяне. Хоць ён i кульгаѓ, пераносячы ѓвесь свой алёнка на адну нагу, ён усё ж мог хадзiць. Але самым дзiѓным было злавеснае металiчнае ззянне, якое прыцягнула маю ѓвагу... метал, з якога капала халадцападобнае рэчыва па рассеченного напалову вочы iндзейца.
  
  
  Ззаду Гурнека невыразная фiгура ѓ предвечерних ценях. Рыва Сiнгх, нарэшце, вярнулася на сцэну. Незадоѓга да гэтага яна выдатна згуляла сваю ролю, i сваiмi крыкамi жаху i ѓцёкамi дазволiла мне перайсцi ад абарончых дзеянняѓ да наступальных.
  
  
  Цяпер яе бачыѓ, як яна ѓскараскалася ѓ сядло, прыпаркаванага ѓ двары матацыкла. Гурнек не мог бегчы; ён працягваѓ кульгаць, калi яе, падаѓся назад, сагнуѓшыся напалову. Але я пралiчыѓся ѓ сваiх разлiках, мяркуючы, што ён напаѓ на мяне да таго, як выкарыстаѓ штылет, якi трымаѓ у руцэ.
  
  
  Iндзеец адхапiѓ руку, затым працягнуѓ руку i кiнуѓ нож. Лязо з шыпеннем рассекло паветра. I на гэты раз Гурнек ледзь не прамазаѓ.
  
  
  Вострае, як брытва, лязо вонзилось мне ѓ цяглiцу сцягна. Мае каленi падагнулiся, яе адчуѓ слабасць. Яе гатэль закрычаць, але здушыѓ крык, якi, здавалася, сарваѓся з маiх вуснаѓ. Боль працяѓ мяне, скруцiѓшы нервы. Ён вонзался у мяне, як гарачая iголка, усё глыбей i глыбей, пакуль усё маё цела не анямела, цяпер ужо на мяжы фiзiчнага супрацiву.
  
  
  Гэтага не павiнна было здарыцца.
  
  
  Яе сцiснуѓ кулакi, сцiснуѓ зубы да рыпу i паспрабаваѓ заглушыць пакутлiвую боль. Затым апусцiѓ яе руку, на секунду заплюшчыѓ вочы i, нарэшце, выцягнуѓ нож вакол сцягна. У мяне не было часу, каб спынiць крывацёк. Але, на шчасце, штылет не ѓдалася крывяносныя пасудзiны цяглiц сцягна.
  
  
  У любым выпадку, яго ѓсё яшчэ мiнаѓ крывёй, як забiтая свiння.
  
  
  Тканiна штаноѓ прылiпла да маёй назе, дзе распаѓзалася вялiкая цёмная пляма, мокры ад крывi, якую яе ѓжо страцiѓ. Вар'яцкi смех Гурнека рэхам разнёсся па паветры. Iндзеец пачаѓ наблiжацца да мяне, а яе спрабаваѓ дапаѓзцi да аднаго вакол будынкаѓ, якiя атачалi двор. Мне ѓдалося падгарнуць эму шчыкалатку, i ён не мог хадзiць, не кульгаючы. Але ён усё яшчэ мог рухацца. Ён выйшаѓ наперад, калi трэцi агентам Кобры таксама пачаѓ рухацца ззаду мяне.
  
  
  Яе, азiрнуѓся i ѓбачыѓ пiсталет, якi мужчына знайшоѓ. Яе застаѓся з кiнжалам, так як "нунчакi" былi па-за дасяжнасцi. "Рыва", - паѓтаралi яе. "Куды ты знiкла?"
  
  
  Магчыма, гэта была тэлепатыя. Але як бы яно нам было, яна мяне "пачула".
  
  
  Роѓ матацыкла амела сiлу блаславення, притупившего маю боль i фiзiчныя мукi. Ён выйшаѓ праз цемры, обрисовывая постаць Гурнека ѓ святле вялiкага лiхтара, сiлуэт якога вырисовывался на фоне ценяѓ пярэдняга заходу. Iндзеец павярнуѓ галаву i падняѓ рукi, нiбы хачу спынiць машыну. Эга суразмоѓцы, мускулiсты малады сiкхi, наадварот, выглядаѓ так, быццам не хацеѓ мяняць сваю праграму. Ён працягваѓ наблiжацца да мяне. Яе, схапiѓся за кiнжал, спрабуючы не звяртаць увагi на тузанне, ад якой цалкам здранцвела пачатках.
  
  
  Гурнек паспрабаваѓ схавацца ѓ адным па бязлюдных i закiнутых мармуровых палацавых. Цяпер, калi ён больш не ѓяѓляѓ непасрэднай пагрозы i небяспекi, дзякуй Рывэ яе змог засяродзiць сваю ѓвагу на яго саѓдзельнiку. Пiсталет раѓнуѓ, i задыхаѓ агнём, але раптоѓная цемра, якая займаецца, здавалася, пралiлася дажджом з неба, калi патухлi апошнiя змрочныя агнi, перашкодзiла яму было старанна прыцэлiцца, i лупiѓ вочы праляцела ѓ некалькiх метрах ад мяне.
  
  
  Яе, затаiѓ дыханне i стаѓ на адно кожнаму племенi, выцягнуѓшы траѓмаваную нагу назад. Яе мог бачыць белую чалму нападнiка i нават ствала пiсталета. Яе збiѓся з рахунку израсходованным iм пулям, так што не мог злiчыць, быѓ пiсталет разраджаны або ѓ яго яшчэ заставалася некалькi стрэлаѓ.
  
  
  Калi яе пачуѓ шчаѓчок курка, яго падрыхтаваѓся да стрэлу. Замест гэтага iндыец цiха вылаяѓся. Ён адкiнуѓ зброю, i яно з глухiм стукам упала на мармуровыя плiты. Нарэшце, здавалася, не ѓсё было заговорено супраць мяне.
  
  
  Магчыма, Рыва загнала Гурнека ѓ "кут". Калi не зусiм у "кут", то iндзеец быѓ у баку. Яе змагу абясшкодзiць эга пазней, як толькi ogłuszę эга напарнiка. Яе, ведаѓ, што Гурнек бяззбройны, так што Рыва зможа справiцца з сiтуацыяй самастойна.
  
  
  Цяпер мне заставалася толькi мець справу з незнаёмым iндыйцам, асабiстым агентам Шывы. Яе напружыѓся i затаiѓ дыханне. Чалавек быѓ проста масiѓнай формай, якая з'яѓляецца вакол цемры. Аблокi зачынiлi месяц, заслонив зiхатлiвы аблiчча, двор Фатехпур-Сикри пагрузiѓся ѓ цень. Яе, прыжмурыѓся i паспрабаваѓ прыгледзецца ѓ цемры. Мой супернiк не хацеѓ рызыкаваць, таму што я не чуѓ эга рухаѓ. Я не быѓ упэѓнены, цi бачыѓ ён мяне, калi яе выцягнуѓ нож вакол сцягна, цi ведаѓ ён, што я узброены.
  
  
  Штылет шталь каштоѓным зброяй цяпер, калi яе страцiѓ "нунчакi". I яе не мог разлiчваць на свае глыбокiя веды ѓ каратэ з якая выйшла па зборцы нагой ад раны, якая займаецца ѓвесь час сыходзiла крывёй, i якую я не паспеѓ загаiць. Яго атрад крывi рабiла мяне ѓсё слабей i слабей, i калi б яго не перавязаѓ нагу, у мяне хутка былi б праблемы.
  
  
  Яе, закрычаѓ. - Давай, вырадак! Чаго ты чакаеш? - Ёсць блюзьнерствам, эпiтэты i абразы, якiя ѓ Iндыi неадкладна ѓздзейнiчаюць на гонар чалавека. Магчыма, "вырадак" не быѓ адным вакол iх, але ѓжо мае веды пра звычаi i звычаi субкантынента, пакiдалi жадаць лепшага. - Ты спалоханы? Гэта праѓда? - я пачаѓ крычаць, спрабуючы знайсцi ѓ ценi эга, масiѓныя абрысы.
  
  
  Фара матацыкла, на якi заскочыла Реева, не была накiравана ѓ мой бок. З кожнай секундай станавiлася ѓсё цямней i цямней, а яе працягваѓ, спадзеючыся знайсцi каго-то ѓ плоцi i крывi. Потым на мяне навалiлася велiзарная цяжар. Мяне адкiнула на спiну, мая параненая пачатках апынулася поджата пада мной.
  
  
  Боль была залiмiтавай, перад вачыма скакалi дзiѓныя блiкi фосфоресцирующего святла. Яе страсянуѓ галавой i паспрабавала адагнаць кропкi свету. Падкурчыѓшы нагу напалову, ёй быѓ лiтаральна прыцiснуты да зямлi масай кормнае маладога сикха. Але я лiтаральна адчуѓ, як адрываюся ад зямлi, калi яго кулак ударыѓ мяне па скiвiцы. Яе схiлiѓ галаву набок, цяжка дыхаючы. - Брудны вырадак! - прашыпеѓ я, нарэшце, успомнiѓшы патрэбнае слова.
  
  
  Эму, мабыць, не спадабаѓся выбар эпiтэта, i ён ударыѓ кулаком пачатку другi раз. Яе адчуѓ на сваiм аблiчча гарачае смуроднае дыханне мужчыны. Ён быѓ зверам, быком ѓ чалавечым аблiччы. I ён адказаѓ без слоѓ... толькi кулакамi. Затым эму ѓдалося прыцiснуць рукi да маiх сцёгнах i штурхнуць маю траѓмаваную нагу.
  
  
  Маiм узроѓнi ѓсё яшчэ крывянiла, яна балела мацней, чым калi-небудзь. Лязо стилета заскребло па мармуровай плiтцы. Але яе ѓсё яшчэ не ведаѓ, цi заѓважыѓ iндзеец-сiкхi, што я узброены. - Я вярну цябе Шыве, Картэр! Ён задыхаѓся, прыцiскаючы мяне да падлозе. - Але не ѓсё ѓ адным кавалку!
  
  
  - Як страшна! - прамармытаѓ яе насмешлiвым тонам, скрывiѓ вусны ѓ грымасе балюча, калi ён упёрся каленямi ѓ мае сцягна. Мае рукi i пальцы пачалi дранцвець, вакол раны капала кроѓ, i iндзеец трымаѓ мае рукi. Яшчэ некалькi секунд, i яе больш не змагу трымаць меч. I калi такое здарылася, то для мяне ѓсё скончана.
  
  
  Яе пачаѓ вылучаць руку наперад, iмкнучыся наблiзiць вострае, яшчэ скрываѓлены лязо k праведзеныя вылiчэннi iндзейца. Яе прашаптаѓ. - Як цябе завуць? Бо мы яшчэ... не прадставiлiся!
  
  
  - Брэх, - сказаѓ ён, усмiхнуѓшыся. - Пераможны Брэх.
  
  
  - Брэх, няѓдачнiца, - паправiѓ яе эга, i раптам рушыѓ руку з нажом k праведзеныя вылiчэннi майго супернiка. На гэта сышлi ѓсе сiлы, якiя ѓ мяне засталiся, аж да мяжы.
  
  
  Але гэта спрацавала. Дзякуй богу, гэта спрацавала.
  
  
  Лязом вострага ляза разарвала баваѓняную кашулю маладога сикха, як алей. Яе не спынiѓся. Яе пагрузiѓ кiнжал глыбей, калi ён падняѓ каленi, спрабуючы вырвацца. Занадта позна для змены тактыкi. Цяпер ён больш не мог спынiць мяне. Яе ѓсадзiѓ штылет памiж двума эга рэбрамi, разразаючы плоць i мускулы, як мяснiк раздзiрае цяля.
  
  
  Малады iндзеец перакацiѓся на бок i цяжка ѓпаѓ на спiну, калi яго выпусцiѓ нож. З сiлай адчаю яе переполз праз яго, каб скончыць працу, не спыняючыся на нас, на секунду, каб адчуць гэтую пакутлiвую боль у маёй крывавай назе. Штылет па самую рукаяць упiѓся ѓ бок Лайя. Мужчына задыхаѓся, спрабуючы дыхаць. Яе павярнуѓ рукаяць нажа, не выцягваючы яго.
  
  
  Паток густы, гарачай крывi лiнуѓ па эга келiх, калi ёй ѓсадзiѓ кiнжал, лязо прылiпла да эга грудзей. - Свiння! - Задыхаѓся iндзеец. - Але... ты памрэш... ты памрэш, Карр...
  
  
  Гэта эга былi апошнiя словы.
  
  
  Яе гатэль, каб яны не аказалiся прароцтвам.
  
  
  
  
  13
  
  
  Мае рукi былi слiзкiмi i лiпкiмi ад крывi Лайя. Яна працягвала багата хвастаць, калi яе разрэзаѓ эму грудзi, не спыняючыся, пакуль яе не быѓ абсалютна ѓпэѓнены, што ён мёртвы. Па эга горла вырвалася булькатанне; ён ужо не казаѓ, але сутаргава вздымал i апускаѓ грудзi. Нарэшце пыхценне спынiлася; Яе паклаѓ руку эму на складваць даляр. Пучок цяглiц выклiкаѓ судорожное сэрцабiцце, за якiм рушыла ѓслед мiжвольная нервовая дрыготка, тремор, сотрясавший эга з галавы да нага.
  
  
  Ён яшчэ раз паварушыѓся, затым замёр.
  
  
  Яе саслiзнуѓ таму, мая параненая пачатках выцягнулася перада мной. Хуткiмi рухамi яе зняѓ кашулю, разрэзаѓ яе кiнжалам i пачаѓ перавязваць рану самаробнымi бiнтамi. Яе ѓзяѓ дзве палоскi кардон, каб прамокнуць кроѓ, якая займаецца ѓвесь час цякла па глыбокай раны.
  
  
  Праз некаторы час яе паспрабаваѓ зноѓ стаць на ногi, шукаючы Рыву вачыма. Дзяѓчына выдатна справiлася са сваёй працай, i цяпер мне трэба было дапамагчы гэй абясшкодзiць Гурнека. Пазней... ну, спачатку яе лiквiдуюць Гурнека, а потым займуся наступным ходам.
  
  
  Яе прыслухаѓся i амаль адразу пачуѓ слабы гул... гул матора матацыкла, бразгучы удалечынi. Двор купаѓся ѓ святле, калi аблокi, якiя хавалiся месяц, знiклi. Мяне ѓразiла, што сiлы прыроды былi на маёй баку, як быццам яны цi слова абаранiць мяне. Спачатку было цёмна, i адсутнасць свету абараняла мяне, дазваляючы перамагчы i забiць Лайя.
  
  
  Але цяпер, калi юны сiкхi быѓ мёртвы, здзiѓлены маёй сiлай або хiтрасцю, месяц вярталася, залiваючы ѓнутраны двор закiнутага горада сваiм бледным ззяннем. Яе, паглядзеѓ на постаць Лайя, якi ляжаѓ на спiне, эга белай кашуля была перепачкана запечанай крывёю. Эга вусны скрывiлiся ва ѓсмешцы, якая паказала эга правiльныя белыя зубы, а дзясны былi ѓ чырвоных плямах ад "паановой" жуйкi. Труп нерухома ляжаѓ на мармуровых плiтах, скурчыѓшыся ѓ позе жудаснай агонii.
  
  
  Яе не адчуваѓ згрызот сумлення i не пярэчыѓ супраць смерцi маладога iндзейца, у тым лiку i таму, што гэта быѓ лейцара выжывання. Цi Брэх, або яе. Яе адвёѓ погляд ад застылага, акрываѓленага цела, i зноѓ паспрабаваѓ устаць на ногi. Мне давялося зрабiць некалькi спробаѓ, перш чым яго змог утрымацца на нагах.
  
  
  Яе цягнуѓ параненую нагу, якая займаецца працягвала стукаць i ѓсё яшчэ здранцвела ад страты крывi. Я пайшоѓ праз двор, спынiѓшыся на iмгненне, каб падняць свае "нунчакi" туды, дзе яны ѓпалi, i ѓ той жа час падабраць пiсталет Лайя.
  
  
  Наколькi мне вядома, Гурнек быѓ бяззбройны. У мяне ж было прымiтыѓнае усходняе зброю i каштоѓны нямецкi штылет з вострым як брытва лязом, якi выратаваѓ мне жыццё. I ѓ дадатак да ѓсяго, у Рывы быѓ матацыкл. Несумненна, дзяѓчына i Гурнек ведалi тапаграфiю Фатехпур-Сикри значна лепш за мяне, што было адначасова i перавагаю, i недахопам. Таму што, калi i быѓ выхад, вакол гэтага лабiрынта пустых i закiнутых будынкаѓ, Гурнек, верагодна, павiнен быѓ ведаць, калi толькi Рыва не змагла заблакаваць эга ѓцёкi i трымаць эга ѓ пастцы, пакуль я не дабяруся да нах.
  
  
  Яе спынiѓся на iмгненне, каб прыслухацца, i зноѓ пачуѓ слабае гудзенне матацыклетнага рухавiка. Ён зыходзiѓ з-за спецыяльнага залу для аѓдыенцый, "канапа-i-хас". Яе, успомнiѓ, што бачыѓ iлюстрацыю палаца ѓ набытым мною даведнiку, чорна-белую фатаграфiю вялiкага будынка з велiзарнай цэнтральнай калонай, ад якой ответвлялись чатыры аднолькавых калiдоры, даходзiлi да бакоѓ верхняга гаѓбца ѓ форме квадратаѓ.
  
  
  Не было нiякай рашэннi хутка прыйсцi на дапамогу дзяѓчыне. Прыйшлося рухацца крок за крокам, цягнучы нагу за сабой, як грувасткi багаж. Боль паменшылася цяпер, калi яе перавязаѓ рану i спынiѓ кроѓ. Але мне было балюча. Што яшчэ горш, гэта зрабiла мяне больш уразлiвымi, чым калi-небудзь, моцна запаволiѓшы мае руху, маю здольнасць рухацца з звычайнай хуткасцю.
  
  
  Аб выкарыстаннi удараѓ каратэ нагой цяпер не можа быць i гаворкi, а кожнае рух ударам рукi i кулаком станавiлася праблематычным i цяжкiм, таму што спатрэбiлася б вялiкая высiлак для падтрымання адэкватнага цэнтра цяжару i балансу. . . . Цяпер больш, чым раней, мне даводзiлася спадзявацца амаль выключна на "нунчакi" i штылет.
  
  
  Чым лiзаць яе, падыходзiѓ да Холу, тым гучней гудзеѓ у вушах рухавiк машыны. Тое, што перш было далёкiм i незразумелым гулам, ператварылася ѓ глухi рокат, прыглушаны роѓ. Яе чапляѓся за адну вакол знешнiх калон, якая займаецца амелы дзiѓную форму i нагадвала бiвень гiганцкага слана. Яе спынiѓся, каб адпачыць i сабрацца з думкамi. Магутны прамень святла працяѓ кропку перада мной. Потым гук бягуць крокаѓ.
  
  
  - Роѓ! - Я закрычаѓ. - Дзе ён?
  
  
  Яна не адказала мне, але праз iмгненне вакол будынка выйшаѓ Гурнек i пабег па ѓнутраным двары. Яе шталь пераследваць эга, хоць выдатна ведаѓ, што мне да яго не дабрацца. Ён бег амаль нармальным крокам, так што я зразумеѓ, што эга лодыжкi больш не балiць. Менавiта тады на сцэну выйшла Рэва. Яна прогрохотала mimmo мяне i жэстам загадаѓ мне заставацца на месцы. Твар эга было нацята, мочка сморщен; гэта было твар, выдававшее абсалютную рашучасць, маску халоднай i разважлiвай рашучасцi.
  
  
  Я не мог адмаѓляць, што па-чартоѓску ганаруся ёю. Яна выдатна выканала сваю працу, утрымлiваючы Гурнека у страху, як злоѓленага звера, пакуль мне не ѓдалося пазбавiцца ад Лайя. I цяпер, калi Брэх быѓ мёртвы, засталося выправiць толькi аднаго агента Кобры. Яе падняѓ дубiнкi нунчакамi над галавой, моцнага сцiснуѓ адну i выкiнуѓ другую.
  
  
  Кругавы рух рукi прывяло палку ѓ рух... што, як я спадзяваѓся, рашуча разбурыць планы Гурнека... i саму эга жыццё. Рыва паказвала на iндзейца з далёкага абодва канца двара. Прамень святла ад маяка асвятлiѓ прывiдныя аркады i каланады каралеѓскага палаца, апраѓлены ну, як экспрэсiянiсцкай карцiне.
  
  
  Але не было нiчога жывапiснага ѓ тым, як Гурнек пачаѓ рухацца, паѓтараючы свае shaggy. Ён убачыѓ мяне, i цяпер у яго не было рашэнню пазбегнуць сутыкнення, калi Рыва гналася за iм на матацыкле, як матарызаваны пастух, якi спрабуе злавiць знiклы скот. Цяпер iндзеец ператварыѓся ѓ жывёлу для пабаяѓся, напалоханае i отчаявшееся.
  
  
  Ён паспрабаваѓ абыйсцi мяне, але зноѓ Реева паказала сваё майстэрства, перарэзаѓшы эга шлях. Яна амаль ѓдарыла яго. Дзяѓчына рабiла ѓсё магчымае, каб пазбегнуць прамога сутыкнення, i ён не мог яе вiнавацiць. Яе таксама не хацеѓ, каб яе скiнулi з матацыкла.
  
  
  Тым не менш, нават не датыкаючыся да яму, гэй, удалося ѓтрымаць эга на шляху, не даѓшы яму было збегчы. "Nunchaku" закружылiся над маёй галавой, i, калi Рыва зноѓ рушыла наперад, прымушаючы Гурнека накiравацца да мяне, яе адпусцiѓ гэты iнструмент смерцi, i глядзеѓ, як ён рассякае паветра.
  
  
  Палачкi-"забойцы" зноѓ апынулiся вельмi дарэчы. Яе ѓсё яшчэ назiраѓ за гэтай сцэнай, робячы крок наперад, калi Гурнек ѓскрыкнуѓ i нахiлiѓся набок: дубiнкi патрапiлi эму ѓ грудзi. Удар быѓ падобны ѓдару кулака па цэнтру, i ѓ яго перахапiла дыханне. Ён пахiснуѓся, п'яны, чым балюча, не ѓ сiлах утрымаць раѓнавагу.
  
  
  Яе кульгаѓ наперад, рухаючыся як мага хутчэй, трымаючы штылет у выцягнутай руцэ. Нельга было губляць час, таму што потым лiквiдацыi Гурнека мне ѓсё яшчэ трэба было сустрэцца з Шивой, чалавекам, чые пякельныя пасткi яе пазбег, але якi ѓзамен не паказаѓ мне свайго твару.
  
  
  Гурнек зноѓ ускочыѓ на ногi перш, чым яе дабраѓся да яго. Ён схапiѓ "нунчакi", але, мабыць, да гэтага моманту нiколi не бачыѓ i не выкарыстаѓ гэта зброя. Ён не ведаѓ, як звяртацца з iм, таму проста кiнуѓ эга ѓ мяне. Дубiнкi ѓпалi, i ён нахiлiѓся, каб падняць ну, як раз у той момант, калi Гурнек кiнуѓся ѓ мой бок.
  
  
  Яе выявiѓ, што зноѓ расцягнуѓся на спiне, змагаючыся за сваё жыццё, а iндзеец быѓ мяне кулакамi. Ён быѓ ужо не ѓ стане разважаць: па эга вырванного вочы капала студенистая i крывавая субстанцыя, гэта было твар не проста вар'ята, а твар монстраѓ.
  
  
  Ён ударыѓ мяне ѓ згiн локця, i мае пальцы мiжволi аслабiлi хватку. Кiнжал выслiзнуѓ вакол маёй рукi. Яе ѓсляпую працягнуѓ руку, але iндзеец зноѓ ударыѓ мяне ѓ горла далонню рукi. Ён не ведаѓ займаѓся каратэ, але, павiнна быць, чаму-то навучыѓся падчас нашых папярэднiх сустрэч. I цяпер ён выкарыстаѓ свой алёнка i розум, каб прыкончыць мяне.
  
  
  Матацыкл Рывы спынiѓся з пранiзлiвым стогнам, асвятлiѓшы нашыя пераплеценыя целы прамянём святла. Яе, чуѓ, як яна злезла з машыны, але ведаѓ, што яна не зможа мне дапамагчы. А паколькi Гурнек штурхаѓ маю траѓмаваную нагу, хуткай i лёгкай перамогi, аб якой марыѓ яе, не было i ѓ памоѓцы. Мужчына быѓ у панiцы, i гэта надало яму было падвоенай сiлы i рашучасцi. Ён змагаѓся за жыццё.
  
  
  Яе таксама.
  
  
  Яе, устаѓ на далонi i паспрабаваѓ скiнуць яго. Яе, перакацiѓся на бок, але ён зноѓ упаѓ на мяне. Тым часам, аднак, мне ѓдалося схапiць дубiнкi, па адной у кожнай руцэ, з кавалкам канчукi вакол шкуры буйвала пасярэдзiне. Цяпер не было iншага устаноѓ выкарыстоѓваць зброю, метад, якога яе яшчэ не адчуѓ. Калi б ёй толькi мог зацягнуць скураны шнурок вакол шыi Гурнека, дзве дубiнкi дапамаглi б мне выкарыстоѓваць эга, цела.
  
  
  Ён упёрся мне каленам у бок i ѓдарыѓ мяне кулаком у нырку, з-за чаго яе застагнаѓ, чым балюча. Мармуровыя кафлi, здавалася, танцавалi перад вачыма, а аддаленыя калоны двоились, троились. Яе паспрабаваѓ сфакусаваць свой зрок, але ѓсё выглядала расплывiстым, наблiзiлася, а затым знiкла.
  
  
  Гурнек, цяпер ва ѓладзе вар'яцтвы, выплёѓваѓ словы на iндыйскiм дыялекце, якога я не мог зразумець. Але калi яе не пачуѓ, што менавiта ён мармыча, то мне няцяжка было ѓлавiць сэнс эга няпэѓных фраз; гэта была, мякка кажу, не аптымiстычная, а не сяброѓская гаворка.
  
  
  Яе адчуѓ пакутлiвыя курчы ѓ назе, сагнутай пад эга цяжарам. Яе павярнуѓ галаву як раз у той момант, калi iндзеец пацягнуѓся за стилетом, перамясцiѓшы свой аленка направа, каб падняць кiнжал. У гэты самы момант яе пачаѓ падымацца на адно кожнаму племенi.
  
  
  Але ён не збiраѓся так проста здавацца.
  
  
  Ён кiнуѓся наперад са сляпымi ѓдарамi кiнжала, выкарыстоѓваючы нож, каб нанесцi ѓдар. Яе, адсунуѓся як мага далей, iмкнучыся трымаць дыстанцыю. Раптам ззаду звар'яцелага iндзейца з'явiлася Рыва i пачала бiць эга кулакамi па спiне i плячах. Цi Было гэта балюча яму было цi не, гэта не мела значэння. Яе ѓмяшанне адцягнула маладога сикха настолькi, што мне ѓдалося пазбегнуць скрываѓленага ляза стилета i абгарнуць скураны шнурок вакол эга шыi.
  
  
  Як усе i пачалося: спачатку напад ѓ маiм гасцiнiчным нумары, потым Ашока Ананда, заглушылi парасткi ѓ прыбiральнi бара. I галасаванне цяпер заслону вотум-вотум павiнен быѓ апусцiцца на яшчэ аднаго прадстаѓнiка гнюснай банды галаварэзаѓ на службе ѓ Шывы.
  
  
  Яе моцнага сцiснуѓ дзве дубiнкi, зацягваючы шнурок па буйволиной скуры на шыi Гурнека. Iндзеец выдаѓ крык здзiѓлення i жаху адначасова, выпусцiѓ штылет, спрабуючы адштурхнуць шнурок з горла. Ён бы не выжыѓ, калi б яго працягнуѓ сцiскаць.
  
  
  Яе скруцiѓ палачкi вакол сябе i ѓзяѓся за iх. Я не бачыѓ твараѓ Гурнека i не гатэль эга бачыць. Ён спрабаваѓ глытаць паветра, яго дыханне было астматическим i свiсцячым, але паветра не паступаѓ у лёгкiя. Якi падтрымлiваецца адчаем, ён змагаѓся за сваё жыццё з астатнiмi сiламi. I гэтага было недастаткова.
  
  
  Цяпер яго кантраляваѓ сябе, нягледзячы на онемевшую нагу i стомленасць. Яе мацней нацягнуѓ шнурок, дзякуй палочкам, якiя дазвалялi аказваць неабходнае цiск. Яшчэ адно булькатанне сарвалася з вуснаѓ iндзейца, затым мужчына здаѓся, больш не аказваючы нам найменшага супрацiву. Эга цела рванулось наперад, i ён упаѓ тварам унiз. Але нават тады яе не адпускаѓ "нунчакi", пакуль не быѓ абсалютна ѓпэѓнены, што Гурнек вярнуѓся ва ѓлонне сваiх багоѓ, змей-нагов, у якiх ён так горача верыѓ.
  
  
  Калi яе, нарэшце, зразумеѓ, што ён безжизненен, што эга цела нерухома ляжыць на халодным мармуровым падлозе i што толькi адзiн мускул ѓ эга сцягне сутаргава вiбруе, яе перавярнуѓ эга i вызвалiѓ шыю ад фатальнай скураной струны. Эга твар было синюшным, мову быѓ прикушен, амаль перарэзаны напалам зубамi, якiя ён сцiснуѓ ад жаху.
  
  
  - Магло быць i горш, чувак, - прамармытаѓ я. - Падумай аб тым, што здарылася з бедным Нирадом...
  
  
  Але маю заѓвагу ён не чуѓ. З велiзарным высiлкам яе павольна падняѓся, не зводзячы вачэй з фiгуры Гурнека. Але ён не ѓваскрэсне вакол мёртвых. Iндзеец адчайна змагаѓся, назаѓсёды аддаць эму належнае. Але ѓ вынiку ѓсё скончылася нiчым.
  
  
  Ён быѓ мёртвы.
  
  
  - Дапамажы мне зняць з яго вопратку, - сказаѓ ёй, Рывэ, пазбягаючы погляду дзяѓчыны, якая займаецца, здавалася, зрабiла на мяне трывожны, маѓклiвы погляд.
  
  
  Яна не задае пытанняѓ, ён убачыѓ, што я без кашулi, а правая бок штаноѓ прасякнутая крывёй. Яна нагнулася i, адвярнуѓшыся, стала расшпiльваць кашулю Гурнека. Iндыйская "куртка" была заплямленая крывёю, але гэта ѓсё ж лепш, чым нiчога.
  
  
  Рыва нiколi не глядзела на нябожчыка, не па павагi або сцiпласцi, але чалавек быѓ непрыемным вiдовiшчам, i я не мог вiнавацiць дзяѓчыну за тое, што яна старалася не глядзець на гэта апухлы, скрываѓлены твар з высунутым сiнiм мовай. Костка вакол што выцекла вочы дзiѓна блiшчала ѓ ззяючым промнi матацыклетнай фары.
  
  
  Затым яе успомнiѓ што-што, што Рыва згадала мне ѓ той жа дзень, там, у асабняку Шывы. Яна не вдавалась ѓ падрабязнасцi, але не спатрэбiлася шмат часу, каб зразумець, што яна амелы на ѓвазе. Яе дзядзька выкарыстаѓ яе для самага гiдкага, з-за садысцкага густ прымушаць яе задавальняць страсцi эга мужчын.
  
  
  I цяпер я не адчуваѓ згрызот сумлення нашай Гурнека, нам пра двух iншых мужчын, якiя ляжалi мёртвымi ѓ двары, ахвярамi не столькi майго гневу, колькi маёй рашучасцi застацца ѓ жывых i выканаць мiсiю.
  
  
  Зняѓшы скрываѓленыя бiнты, якiмi абматаѓ яе нагу, яе таксама зняѓ штаны i пакiнуѓ Рыву присевшей побач з целам Гурнека. Яе перасёк двор i накiраваѓся да каменнага басейна, якi заѓважыѓ раней. Ён быѓ поѓны дажджавой вады. Яе апусцiѓся на адно кожнаму племенi i промыл рану, прыклаѓшы мокрыя пластыры ад разарванай кашулi, каб прадухiлiць заражэнне раны i гангрэну ногi. Яе нават не быѓ упэѓнены, што вада не забруджаная, але ѓ той момант у мяне не было iншага выбару, таму яе вырашыѓ рызыкнуць.
  
  
  Калi яе вярнуѓся да Рееве, дзяѓчына зняла з нябожчыка штаны i курту. Яны былi крыху вялiкага ѓ талii, але яго кампенсаваѓ гэта рамянём нябожчыка Гурнека. Рыва дапамагла мне надзець кашулю, а затым адступiла назад, пацiраючы рукi, як быццам гэй, было холадна.
  
  
  Яна прашаптала. - Што нам цяпер рабiць, Нiк?
  
  
  "Давай возьмем тваю машыну i вернемся на вiлу", - адказаѓ я. Эга твар было напружаным, впалым, як быццам пазбаѓленым усiх эмоцый. Яна прайшла праз многае, i ѓсё ж яна ѓсё яшчэ была ѓжо, больш рашучая, чым калi-небудзь. Яе ѓспомнiѓ яе бацькi, задаючыся пытаннем, цi валодаѓ ён такi ж велiзарнай унутранай сiлай, як i эга дачка. У такiм выпадку ён зможа выжыць i пратрымацца, пакуль мы эга не знойдзем.
  
  
  - Што будзе далей? - пацiкавiлася Рыва. - Як... як ты збiраешся гэта зрабiць? - дадала яна, паказваючы на маю параненую нагу.
  
  
  Большая частка балюча сцiхла, яе мог хадзiць з меншымi намаганнямi, чым раней. Яе паклаѓ "нунчакi", сунуѓ ih ѓ заднi хвiлiну штаноѓ, а штылет сунуѓ у скураныя ножны, якiя трымаѓ яе за перадплечча.
  
  
  - Як? - паѓтарыць яе. - Не хвалюйся. Яе знайду якi-небудзь спосаб.
  
  
  "Ты заѓсёды што-небудзь знаходзiш", - яна паспрабавала засмяяцца.
  
  
  Яна сказала мне, што эга дзядзька застаѓся з пяццю мужчынамi, не лiчачы Ранджита i маладога сикха, якога яго паранiѓ ѓ нагу ѓ паштовым аддзяленнi Агры. Такiм чынам, наперадзе засталiся двое мужчын, акрамя Шывы i Хакши. Гэта будзе нялёгка... але, гэтая населены пункт расii не была лёгкай з самага пачатку.
  
  
  
  Мы ехалi моѓчкi. Рыва трымала абедзве рукi на рулi маленькай машыны. Калi Фатехпур Сикри апынулася ззаду нас, агорнутая цемрай i пылам, яна павярнула галаву i паказала на скрыню прыборнай панэлi.
  
  
  - Яе првезла цябе падарунак, - патлумачыла яна. - Прабачце, што не дала эга цябе раней, але я не ведала, што ён табе спатрэбiцца.
  
  
  Яе адкрыѓ скрыню i сунуѓ у яго руку, абмацваючы, пакуль не дакрануѓся да прыклада пiсталета. Яе агледзеѓ пiсталет у святле прыборнай дошкi: гэта была невялiкая "беретта" 22-га калiбра, даволi незвычайная рэч для паненкi.
  
  
  Але Рыва была яшчэ i выдатнай дзяѓчынаю са усiх кропак гледжання.
  
  
  "Беретта" была эфектыѓным зброяй на блiзкай адлегласцi. Яе павiнен быѓ памятаць пра гэта, сказаѓ на заканчэнне яе, правяраючы пiсталет, задаволены тым, што Рыва не забылася эга зарадзiць.
  
  
  - Калi мы апынемся ѓ межах бачнасцi вiлы, притормози i дзейнiчай як нi ѓ чым не бывала, - загадаѓ яе дзяѓчыне, пацягваючыся на сядзенне, каб мяне не было вiдаць. Асаблiва з гэтай хворай нагой мяне чакала суровае выпрабаванне, але калi ѓсё пойдзе так, як ён спадзяваѓся, яго хутка вярнуся ѓ форму.
  
  
  - Цi Не лепш паклiкаць каго-небудзь на дапамогу, Нiк? Мне гэта здаецца такiм рызыкоѓным, ѓдваiх супраць усiх ну... я маю на ѓвазе, - дадаѓ ён, нервова гледзячы мне ѓ вочы, - што мы збiраемся пайсцi на жахлiвы рызыка.
  
  
  "Гэта адзiны шлях наперад", - адказаѓ я i расказаѓ гэй, усё, што ведаѓ пра Пурал Дассе, а таксама прычыны, па якiх ён не звярнуѓся з лiстом за дапамогай да iндыйскай сакрэтнай службе для якi адбыѓся аперацый. Да таго часу, калi яе скончыѓ распавядаць гэй гiсторыю пра "уцечках", якiя адбылiся ѓ кабiнеце Дассен, i пра эга сувязях з Шивой, мы ѓжо былi ѓ поле зроку дома.
  
  
  Яе, прысеѓ на сядзенне, калi Рыва запаволiла ход. - З гэтага моманту ты-мае вочы, - прашаптаѓ я. - Што ты бачыш?
  
  
  - Пакуль нiчога.
  
  
  Яе хутка зiрнуѓ на нах знiзу. Яна напружана сядзела за рулём, прыцiснуѓшыся спiной да сядзення, ee вочы былi скiраваныя шчырымi перад сабой. Ён збочыѓ з шашы на ѓмеранай хуткасцi; галька i камянi адскоквалi пад машыну.
  
  
  Раптам Рыва затармазiла. - Там двое! - усклiкнуѓ ён. - Два ахоѓнiка!
  
  
  Рушылi ѓслед гукi стральбы. Апошняя прыпынак. З гэтага моманту я не мог дазволiць сабе раскоша здзейснiць хоць адну памылку.
  
  
  
  
  14
  
  
  Яе, закрычаѓ. - Кладзiся нiжэй! -
  
  
  Яе, працягнуѓ руку i пацягнуѓ яе на сядзенне. Рыва стала вельмi лёгкай мiшэнню. Кулi люта свiшчуць i адскокваюць рыкашэтам. Дождж па свiнцу залiваѓ лабавое шкло, з-за чаго на нас падалi вялiкiя аскепкi шкла.
  
  
  - Ляжыце спакойна i чакай, пакуль я не дам табе сiгнал працягваць, - папярэдзiла яе Рыву. Яе апусцiѓ ручку i адчынiѓ дзверы, ползя па пыльнай дарожцы. Дзверы засланяла мяне, кулi свiсталi над галавой. ђсёй тэрыторыi гатэля, а рэхам адгукнулася гукам бягуць крокаѓ. Яе падняѓ "беретту" i падняѓ галаву ривненской настолькi, каб прыцэлiцца.
  
  
  Стрэлак ѓ турбане упаѓ, як падстрэлены салдат.
  
  
  Хто-то чакаѓ мяне там, i гэта быѓ не Голы, у гэтым яе быѓ па-чартоѓску ѓпэѓнены. Яе трапiѓ мужчыну адкрыта ѓ грудзi. У адрозненне ад яго таварышаѓ, яго смерць была хуткай i адносна бязбольнай. Але iншага ахоѓнiка нiдзе не было вiдаць. Яе звузiѓ вочы i агледзеѓ сцежку праз боку ѓ бок, на выпадак, калi ён паспрабуе заспець мяне знянацку i наляцець на мяне ззаду.
  
  
  - Заставайся ѓнiзе! - прамармытаѓ ёй, Рывэ, каб яна не выйшла, вакол машыны. Яна пачала спаѓзаць з сядзення, але рэзка спынiлася i зрабiла менавiта так, як ён загадаѓ.
  
  
  Пачуѓся яшчэ адзiн стрэл, даѓшы мне добрае ѓяѓленне аб хованцы нябачнага стралка. Гук пачуѓся справа, за высокай i густой сцяной жывой загарадзi, акружаѓ вiлу. Цiс i ядловец цалкам хавалi майго супернiка. Калi б ён зайшоѓ ззаду мяне, з таго месца, дзе ёй быѓ пад прыкрыццём дзень, у мяне не было б нас адзiнага шанец выратавацца. Таму мне трэба было рухацца, i хутка.
  
  
  Яе хутка зiрнуѓ у завулак i знайшоѓ тое, што мне было трэба; Яе сцiснуѓ пальцамi камень памерам з кулак, якi заѓважыѓ на краi пыльнай сцежкi. Хуткiм рухам перакiнуѓ яе эга праз дзверцы машыны i пачуѓ глухi стук, калi ён упаѓ на зямлю прыкладна ѓ дзесяцi метрах перада мной.
  
  
  Яшчэ адна лупiѓ вочы прасвiстала ѓ паветры. Яе не мог бачыць таго, хто страляѓ, але i ён не мог бачыць мяне. Яе прыслухаѓся, i неѓзабаве маё цярпенне было ѓзнагароджана гукам бягуць крокаѓ, але не да мяне, а ѓ процiлеглым кiрунку. Ахоѓнiк Шывы, апошняя гарыла, якая стаяла памiж вар'ятам i мной, прабег mimmo, схаваѓшыся за тоѓстую загарадзь.
  
  
  Яе кiнуѓ яшчэ адзiн камень, на гэты раз больш, чым першы. Зноѓ раѓнуѓ пiсталет, лупiѓ вочы взметнула па цэнтру вузкай дарожкi дробную дробку. З маiх вуснаѓ сарваѓся крык, пранiзлiвы стогн пакутлiвай балюча. Нядрэнна для таго, хто нiколi не займаѓся тэатрам, разважыѓ я. Гэта быѓ не працяглы крык, якi можна пачуць з вялiкага адлегласцi, але гэта быѓ па-сапраѓднаму жахлiвы крык, i ён вырабiѓ эфект.
  
  
  Жывыя загарадзi разышлiся, прапускаючы постаць з галавой, закутанной у турбане. Занадта позна ён зразумеѓ, што на сцежцы няма мерцвяка. Занадта позна ён зразумеѓ, што крык быѓ хiтрасцю, каб выцягнуць эга вакол хованкi. Ён адсунуѓся, нават не гледзячы ѓ мой бок. Але цяпер у яго не засталося часу... назаѓжды, яе спадзяваѓся на гэта.
  
  
  Пiсталет 22-га калiбра ѓсадзiѓ кулю эму ѓ плячо, закруцiѓшы яго, як марыянетку, так моцна, што эму прыйшлося чапляцца за загарадзь, спрабуючы захаваць раѓнавагу, i схавацца. Яе зноѓ нацiснуѓ на курок, i назiраѓ, як ён выконвае жудасны танец, калi другая лупiѓ вочы прабiла дзiрку пасярод эга iлба.
  
  
  Нашы гуку не сарвалася з вуснаѓ мужчыны.
  
  
  Апынуѓшыся ѓ асляпляльным святле фар, ён падняѓ рукi i зрабiѓ яшчэ адзiн бескарысны стрэл па пiсталета. Потым ён павольна саслiзнуѓ, як быццам гатэль сесцi пасярод дарожкi, выцягнуѓшы перад сабой ногi, нахiлiѓшы цела наперад, звесiѓшы галаву на грудзi.
  
  
  Рыва падняла галаву, ѓстала i выглянула з-за канца прыборнай дошкi. - Але, дзядзька... -- пачала было яна.
  
  
  - Ён будзе тут у блiжэйшы час, запэѓнiваю вас, - прашаптаѓ я. Яе падлiчыѓ, што ѓ "Беретты" засталося яшчэ некалькi патронаѓ, больш, чым у цяжкiм пiсталеце сикха 45-га калiбра. Так што я не шталь браць зброю. Яе павольна падняѓся на ногi i выйшаѓ з-за изрешеченной кулямi дзверцы машыны. На дарозе ляжалi мёртвыя двое мужчын, ахвяры ѓласнай дурасцi, сваёй наiѓнай веры ѓ боскасць смяротнага Шывы.
  
  
  Але Скрыначка была сапраѓднай. Эга планы заваяваць усю Iндыю таксама рэальныя i рашучыя. Ён казаѓ пра "гуманiтарных" патрэбах, аб жаданнi накармiць i апрануць свой народ, але Шыва быѓ тыранам, стремившимся да самай бязлiтаснай дыктатуры, i эга сродкаѓ дасягнення ѓлады былi такiмi ж бесчалавечнымi, якiмi былi б эга метады, калi б ён атрымаѓ ѓладу.
  
  
  Доѓгая лiнiя жывых платоѓ раптам асьвяцiлася, калi вакол дома запалiлiся агнi, вялiкiя ртутныя лямпы прымусiлi мяне адступiць назад, прыкрываючы вочы ад асляпляльнага святла. Сотнi насякомых, матылькоѓ i гiганцкiх камарову, здавалася, луналi ѓ промнi святла на маiм шляху. Яны гулi i кружылiся, змешваючыся з пылам i пахам смерцi.
  
  
  Вялiкiя мухi кружылi, як мiнiяцюрныя грыфы, падаючы на два скрываѓленых трупа i падымаючы ѓ паветры настойлiвы аглушальны гул. Гук, якi прымусiѓ мяне здрыгануцца, калi яе натапырыѓ вушы ѓ я прасiѓ iншых шумоѓ. Я не чуѓ нiчога, акрамя мух, наш гук з ярка асветленай вiлы.
  
  
  - Равi! Аруна! - раптам пачуѓся металiчны голас, голас, не падобны на нас, на каго, акрамя яго самога.
  
  
  Яе, зiрнуѓ на Рыву, i яна злёгку сцвярджальна кiѓнула мне. - Шыва, - прашаптала яна. - Гэта ён, мой дзядзька. Будзьце асцярожныя, Нiк, калi ласка!
  
  
  - Праклятыя лайдакi! Дзе вы? Што здарылася? Аруна? Равi? - Шыва зноѓ паклiкаѓ двух мужчын, i эга голас, здавалася, паплыѓ да мяне, як рэха старой пласцiны.
  
  
  Настаѓ час прамой канфрантацыi, сутыкнення тварам да твару. Яе сабраѓся з духам, i жэстам загадаѓ Рывэ заставацца ззаду мяне i няѓхiльна пайшоѓ па сцяжынцы. Шыва зноѓ закрычаѓ, але эга целаахоѓнiкаѓ былi не ѓ стане адказаць. Размова падтрымлiвалi мух, нумары пражэрлiвых мух, якiя наляталi на безжыццёвыя целы двух iндзейцаѓ.
  
  
  - Я заб'ю вас за вашу глупства! Шыва закрычаѓ пранiзлiвым голасам, якi выдавалi гнеѓ i страх.
  
  
  Аднак ён не адважыѓся выйсцi, каб супрацьстаяць мне. Зноѓ павiсла цiшыня. Яе прысеѓ iso усiх сiл, iмкнучыся, каб нагу не здранцвела. Потым некалькiх згiнанняѓ калена ѓ хуткай паслядоѓнасцi кроѓ стала цыркуляваць рэгулярна. Адной рукой адсунуѓ яе густы куст.
  
  
  Адсюль яго мог бачыць ѓнутраны сад, пышны i дагледжаны. I яшчэ раз мяне ѓразiла тое, што гэты сад быѓ дысануюць ноона, такi пышны i ѓрадлiвы для сваёй засушлiвым мясцовасцi, занадта багаты раслiнамi i кветкамi, каб апрацоѓваць эга такi сухi i пыльнай раѓнiне. Але так, у Шывы былi грошы, рупii i даляры, каб прывабiць Хаджы ѓ свае сеткi. У эга распараджэннi былi неабмежаваныя сродкi, сродкi, якiя дазволiлi яму было дамагчыся ѓлады, i шматлiкiя сувязi ѓ адпаведных колах. Мне было цiкава, колькi ён дае Дассу, каб захаваць кiраѓнiка iндыйскай службы бяспекi ѓ сваёй аплатнай ведамасцi. Цi Дассен быѓ iншым фанатыкам, слепа верыѓ у мары Шывы аб славе, у залаты век Iндыi, у магутную цывiлiзацыю Моры i Гупта.
  
  
  Якiмi б нам былi матывы гэтага чалавека, небяспека для ѓсяго свету заставалася. Але не такой небяспечнай i падступнай, як сам Шыва. Яе уцiснуѓся ѓ густыя галiны жывой загарадзi, спадзеючыся, што шоргат i рыпанне не выдадуць майго прысутнасцi.
  
  
  - Картэр? Паклiкаѓ голас, у якiм прагучала нешта большае, чым простая нотку сарказму. Гэта быѓ зменены голас, якi прыняѓ драматычныя тон. - Гэта ты, а iншы? Ты прыйшоѓ да мяне ѓ госцi?
  
  
  Ён зноѓ шталь халодным, кантраляваным. Яе быѓ не ѓ настроi весцi гутарку або падпарадкоѓвацца эга каламбурам. Яе б аддаѓ перавагу скончыць дыскусiю ѓ больш рэзкай ноце. Але я не мог гэтага бачыць. Яе, спынiѓся i адсунуѓ галiнкi, не зводзячы вачэй з дзень, па якой паспешлiва выбраѓся... здавалася, нядзелях назад, а не гадзiны.
  
  
  Што... што, кравец вазьмi!...
  
  
  Яго мiргнуѓ i паглядзеѓ яшчэ раз, каб пераканаць сябе, што гэта толькi выкрут, аптычная iлюзiя. Але не, вочы мяне не падманвалi. Гэта быѓ Шыва, але ён зусiм не быѓ падобны на чалавека, якога яго сабе ѓяѓляѓ, у nen не было нiчога вакол таго, што я сабе ѓяѓляѓ. Ён быѓ абсалютна не падобны на нас, на аднаго чалавека, якога ёй калi-небудзь бачыѓ у сваiм жыццi.
  
  
  Замест правай рукi, ад пачатку далонi... або там, дзе звычайна знаходзяцца пальцы, мужчына насiѓ пратэз па нержавеючай сталi... да пляча. У яго не было правай рукi, але д'ябальскi i хiтры дзядзька Рывы не насiѓ нас, звычайных пратэзаѓ, нас, звычайных прадметаѓ, нас драѓляных або пластыкавых рук. Няма, сэр.
  
  
  Прымацаваная да пляча сталёвая кобра рухалася ѓзад-наперад у паветры, "кобра", ва ѓсiх адносiнах нагадвае жывую рэптылiю, з металiчных зубоѓ, капаѓ моцнадзейны крыѓды!
  
  
  Сказаць, што гэта было фантастычна i неверагодна, было пераменшвання. Яе працягваѓ лыпаць, але гэта быѓ не мiраж i не галюцынацыя. Гэта было што такое п/, жудасна i палохала што такое п/! У сталёвай кобры усе анатамiчныя дэталi былi дакладныя да драбнюткiх дэталяѓ: клiнаватая гол з капюшонам, якiя адкрываюцца i зачыняюцца скiвiцы. Зубы, несумненна, прадстаѓлялi сабой шпрыцы для падскурных iн'екцый, здольныя ѓводзiць смяротны крыѓды рэптылiй ѓ кроѓ ахвяры.
  
  
  Яе адвёѓ погляд ад дзiѓнага i пагрозлiвага прылад, звярнуѓшы ѓвагу на твар Шывы. Халоднае вуглаватыя твар, якое нагадвае твар рэптылii. У яго былi вузкiя чорныя вочы, густыя кусцiстыя бровы. Ён быѓ сярэдняга росту, з хударлявым, поджарым целам, ад якога зыходзiѓ дух дэманiчнай злосцi.
  
  
  Ён быѓ не звычайным працiѓнiкам, а чалавекам, як i большасцi маiх ворагаѓ, тых, хто сабраѓся ѓ адзiную банду... такiх людзей, як Карака, няѓлоѓны Пярэварацень або персанiфiкаваны дэман, якi называѓ сябе "мiстэр Юда".
  
  
  Як быццам сталёвы кобры было недастаткова, у якасцi ахоѓнага зброi (а ѓ выпадку неабходнасцi i ѓ якасцi наступальнай зброi), у здаровай руцэ Шывы быѓ пiсталет 45-га калiбру, сусветнага вядомы амерыканскi Кольт. Шыва-махаѓ пiсталетам ѓзад-наперад, чакаючы любога руху або гуку, якiя маглi б выявiць маё месцазнаходжанне асяроддзi жывой загарадзi.
  
  
  - Ён крыкнуѓ. - Сумленнае слова, Картэр! - Я не буду страляць. Нам трэба пагаварыць, абмеркаваць... нават ваш размову з мiстэрам Дасена сёння нiяк не калi, памiж iншым. I пакуль мы тут, раскажыце мне, што вы зрабiлi з маёй пляменнiцай, прыгожай мiс Сiнгх? Я не магу знайсцi гэтую мiлую дзяѓчынку.
  
  
  Я не адказаѓ.
  
  
  Замест гэтага яе падняѓ "беретту" i прыцэлiѓся, цэлячыся Шыве ѓ грудзi. Павольна яе нацiснуѓ на курок, думаючы пра сябе, што кашмар хутка скончыцца. Мужчына выдатна вылучаѓся, i я не мог пажадаць больш лёгкай мэты: на самай дэла святым, лившийся праз дзень ззаду яго, цалкам асвятляѓ эга стройную фiгуру.
  
  
  Але замест таго, каб убачыць, як ён упаѓ на каленi, замест таго, каб пачуць эга апошнi прыглушаны крык цi ѓбачыць, як ён курчыцца ѓ агонii, яе быѓ ашаломлены, калi ѓбачыѓ, як лупiѓ вочы з "Беретты" адскочыла ад яго грудзей. Потым лупiѓ вочы трапiла ѓ старажытную каменную статую ѓ цэнтры саду.
  
  
  - Так ты там! - усмiхнуѓся iндзеец i нацiснуѓ на курок кольта, выпусцiѓшы смяротную кулю ѓ некалькiх сантыметрах ад маёй галавы.
  
  
  Яе iнстынктыѓна сагнуѓся напалову, усё яшчэ не верачы сваiм вачам. Лупiѓ вочы адскочыла ад яго грудзей, але нiшто не сведчыла аб тым, што Шыва насiѓ куленепрабiвальны гарсэт пад сваёй белай "куртой". Сапраѓды, яе мог бачыць эга аголеную грудзi пад кашуляй, абрысы грудной клеткi, мускулы. Усё добра вiдаць маiм недаверлiвым вачам.
  
  
  Калi толькi ён таксама не сталь, заключыѓ яе. Але гэта было немагчыма. Чалавек не робат... цi не?
  
  
  Няма, вядома, не было, але нельга было адмаѓляць тое, што я бачыѓ, i нельга было адмаѓляць, што Шыва, здавалася, быѓ надзелены звышнатуральнымi здольнасцямi. Яе прыцэлiѓся га пачатку другi раз i нацiснуѓ на курок. Яе цэлiѓся ѓ галаву iндзейца, але ѓ той жа мiг ён адхiснуѓся, i лупiѓ вочы засела ѓ дзвярным вушаку, ледзь не патрапiѓшы ѓ мэту.
  
  
  Так што ён быѓ уразлiвым, або, па меншай меры, ён быѓ уразлiвы ѓ некаторых частках свайго цела. Паколькi я не ведаѓ, колькi патронаѓ ѓ мяне засталося, яе не шталь чакаць, пакуль Шыва выйдзе вакол асабняка. Хуткiм рухам, нягледзячы на траѓмаваную нагу, адштурхнуѓ яе густую загарадзь i запетлял па садзе. Яе, ведаѓ, што эга пiсталет можа гыркнуць ѓ любы момант. Гэта быѓ гук, якi яе не хацеѓ чуць, але ѓсё ж рызыкнуѓ, у думках памалiѓшыся, каб мужчына заставаѓся па-за поля гледжання, пакуль яе не дасягну бакавога фасада вiлы.
  
  
  - Ты каго шукаеш?
  
  
  Яе, разгарнуѓся i адначасова нацiснуѓ на курок. Але "Беретта" маѓчала: магазiн быѓ пустынi. Адзiн пстрычка, i ѓсё. Яе кiнуѓ рэвальвер у скажонае, ухмыляющееся твар Шывы. Металiчная рука ѓ форме кобры ѓзляцела ѓверх. "Беретта" адскочыла ад металiчнай рукi i ѓпала на зямлю.
  
  
  - Не рухайцеся, мiстэр Картэр. Нам кроку, - загадаѓ Шыва. Ён трымаѓ кольт накiраваным адкрытыя мне у грудзi, i я не збiраѓся аддзяляць сябе ад гэтай анатамiчнай часткi свайго цела... па меншай меры, не так заѓчасна.
  
  
  - Чаго ты чакаеш, Пытаецеся? Чаму б табе не страляць, так што давай скончым з гэтым?
  
  
  - Убачыць, як ты памiраеш, не зведаѓшы жаласнай смерцi, дарагi iншы? Не, баюся, гэта не мой стыль. Бо мае выдатныя змеi ѓсё яшчэ галодныя, нягледзячы на багатую edu дзякуй юнаму Нираду. Я думаю, хлопчык быѓ больш карысным у якасцi афiцыянта. Але я хачу, каб "Кобра" была адзiнай i кампактнай арганiзацыяй. А так як старэйшы брат Нирада ѓжо быѓ у мяне на службе, я не бачыѓ прычын не наняць i хлопчыка. На жаль, вы не падумалi аб завяршэннi сваёй кар'еры. Монстар з дакорам цокнуло мовай, трымаючы пiсталет накiраваным мне ѓ складваць даляр.
  
  
  Ззаду мяне яе, пачуѓ, як хто-то асцярожна рухаецца. Яе павярнуѓ галаву i ѓбачыѓ фiгуру сикха, якога яе паранiѓ сёння нiяк не калi, перад паштовым аддзяленнем у Агре всадив эму кулю ѓ правую нагу. - Ах, гэта ты, Крышна! - радасна ѓсклiкнуѓ Шыва. Затым ён паглядзеѓ на мяне з падмiргваннем. - Я думаю, вы двое ведаеце, яшчэ адзiн, другi.
  
  
  - Мы мелi задавальненне сустрэцца сёння нiяк не калi, - прамармытаѓ я.
  
  
  - Ужо. Яе, памятаю, як Крышна распавядаѓ мне падрабязнасцi вашай сустрэчы. Але вы не ведалi аднаго, мiстэр Картэр, а менавiта, што Крышна - старэйшы брат Нирада. Ён быѓ названы ѓ гонар iндуiсцкага бога любовi, хоць выхоѓваѓся як пабожны сiкхi. Але ѓсё гэта цяпер не мае значэння - Шыва абарваѓ яго. - Дастаткова сказаць, што Крышна сiлкуе да вас пэѓную нянавiсць, дарагi Картэр, тым больш што ён выявiѓ, што вы вiнаватыя ѓ трагiчнай гiбелi эга брата.
  
  
  "Калi б яе не забiѓ Нирада, ён забiѓ бы мяне", - адказаѓ я. - Ты выдатна ведаеш, Шыва. Гэта закон джунгляѓ, выжывае наймацнейшы.
  
  
  - На самай справе, на самай справе, - усмiхнуѓся iндыец. - Але вы, мне жудасна шкада вам гэта казаць, вы больш не самы моцны, мiстэр Картэр.
  
  
  Крышна не сказаѓ нам словы. Шкада, што ён не заѓважыѓ выпуклыя "нунчакi" ѓ заднiм кiшэнi. Але калi адзiн пiсталет быѓ накiраваны мне ѓ грудзi, а другi - у спiну, ён не адважыѓся зрабiць няправiльны крок, iнакш яны абодва нацiснуць на курку. Так што я стаяѓ там, iмкнучыся не занадта нагружаць траѓмаваную нагу.
  
  
  - Ты яшчэ не адказаѓ на мой лейцара, Картэр, - працягнуѓ Шывы. - Вы не сказалi мне, што здарылася з маёй прыгожай пляменнiцай...
  
  
  - Яна мёртвая.
  
  
  Ён падняѓ бровы, калi ѓ эга грозных чорных вачах успыхнула ѓспышка. - Мёртвая?
  
  
  - Мёртвая, - схлусiѓ я. - Гурнек забiѓ яе да таго, як яго змог спынiць эга. Яна памерла iмгненна, калi гэта можа вас суцешыць.
  
  
  - Зусiм не, - адказаѓ Шыва з насмешлiвым смехам. "Яна заѓсёды была iлжывай, самазадаволенай шлюхай з самага дзяцiнства. Але асаблiва яе буду сумаваць па ёй, за тое, што яна рабiла з маiмi мужчынамi, i што яны знаходзiлi такiм пацешным, раз яна жылка са мной...
  
  
  - Так яна была тваёй палоннiцай, ты маеш на ѓвазе.
  
  
  - Як вы аддаеце перавагу, гэта не мае значэння. За выключэннем таго, што яе бедны бацька... мой любiмы брат будзе глыбока пакутаваць з-за страты сваёй дарогай дачкi.
  
  
  З кожнай секундай яе пачынаѓ разумець, як лёгка было ненавiдзець гэтага чалавека. Ён быѓ вычварэнцам, монстрам з розумам, падобным на сталёвы пастку, блiскучым, але ненармальным, вар'ятам. Мужчына аблiзаѓ вусны i ѓсмiхнуѓся мне, гэтая ѓсмешка павiнна была выказваць садызм i сарказм.
  
  
  "Мне будзе вельмi весела з табой, Картэр", - заявiѓ ён са смехам. - Голас ѓбачыш, тое нямногае час, якое мы правесцi разам, будзе вясёлым!
  
  
  - Скажы мне яшчэ адну рэч, Шыва, проста для пратаколу, - перапынiѓ яе я, падвысiѓшы голас, у надзеi, што Рыва мяне чуе, i ѓ выпадку, калi яна прапусцiла першыя радкi дыялогу. - Дзе бацька Рывы? Мне пра гэта распавяла дзяѓчына i... хочацца гэта даведацца? Яе эй, не даверыѓ...
  
  
  Скажоная псiхалогiя Шывы спрацавала менавiта так, як я i спадзяваѓся.
  
  
  "Ты быѓ дурнем, што сумняваѓся ѓ маёй пляменнiцы", - запярэчыѓ iндзеец. - Мой брат у цэласцi i захаванасцi, за ѓсё ѓ некалькiх кроках ад нас. Калi яе правiльна памятаю, у той жа дзень вы адправiлiся на скотобойню. Дзе вы развязалi гармiдар, я павiнен дадаць.
  
  
  - А дзе ён?
  
  
  - Што, мiстэр Картэр? Мой брат не ѓ тым становiшчы, каб прычынiць ва ѓсiх дамах вакол, голас i ѓсё; калi быць дакладным, ён не ѓ стане прычынiць ва ѓсiх дамах вакол акваторыi. Ён злараднiчаѓ, атрымлiваючы асалоду ад сiлай, якую трымаѓ у сваiх руках.
  
  
  I яе стаяѓ на месцы, не ѓ сiлах зрабiць крок i пераламаць сiтуацыю. Яе быѓ пад прыцэлам двух пiсталетаѓ, спераду i ззаду, гатовы ѓ лiчаныя секунды ператварыцца ѓ кавалак швейцарскага сыру. Гэта было не лепшае час для маiх любiмых трукаѓ, асаблiва з Крышнам, якi вельмi гатэль прыстрэлiць мяне, каб адпомсцiць за смерць свайго брата.
  
  
  Але раптам лупiѓ вочы абарвала эга мары аб старонкай. Стрэл быѓ зроблены па для жывой загарадзi, дзе хавалася Рыва. У дзяѓчыны была iдэальная мэта. Яе скачком адскочыѓ у бок, пазбягаючы пiсталет Шывы, i краем вока зiрнуѓ на Крышну: спераду на яго белай кашулi з'явiлася пунсовае пляма. Ён упаѓ, як падкошаны, удар кулi адкiнуѓ эга да адкрытай дзень на бакавым фасадзе вiлы.
  
  
  Яе спадзяваѓся скарыстацца момантам сцяга дазволу на выкананне Шывы. Яе, скокнуѓ наперад, наносячы ѓдар па руцэ, трымала пiсталет, каб прымусiць эга адпусцiць пiсталет. Ён паспеѓ стрэлiць, калi сталёвая рука ѓ форме кобры апускалася мне на плячо.
  
  
  Зубы, якiя мiнаюць смяротным атрутай, былi ѓ двух цалях ад маёй шыi. Яе ѓдарыѓ iндыйца ѓ скiвiцу, пазбягаючы эга грудзей, так як усё яшчэ не разумеѓ, што ён носiць пад курткай", i не хацеѓ разбiваць руку аб сталёвую пласцiну.
  
  
  - Цябе не перамагчы, Картэр! Нiколi! - прашыпеѓ мужчына, калi яе ѓдарыѓ яго эга далонню рукi ѓ лагчынку памiж шыяй i плячом. ђдар спрацаваѓ; мужчына на iмгненне аслабiѓ хватку, i пiсталет ѓпаѓ на зямлю.
  
  
  Яе адшпурнуѓ эга ѓ бок, i пiсталет паляцеѓ па жвiровай дарожцы. - Значыць, мы квiты, - сказаѓ я, робячы крок назад. Яе сунуѓ руку ѓ хвiлiну i ѓзяѓ "нунчакi".
  
  
  Шыва звузiѓ вочы, пакуль яны не ператварылiся ѓ дзве тонкiя шчылiнкi, эга твар больш, чым калi-небудзь, нагадвала твар рэптылii. Я не думаю, што ён ведаѓ, што такое "нунчакi", але ён, безумоѓна, разумеѓ, што гэта не нявiннае зброю. Ён падаѓся да дзень, пераступiѓшы праз труп Крышны... i ѓ тое ж iмгненне зноѓ пачуѓся стрэл. Але на гэты раз Рыва прицелилась не так дакладна, i лупiѓ вочы засела ѓ пылу i жвiру ѓ нага дзядзькi.
  
  
  - Значыць, шлюха жывы, - усмiхнуѓся монстар. - Ненадоѓга, Картэр, запэѓнiваю цябе.
  
  
  - Вы не ѓ стане застрахавацца ад няшчаснага выпадку! - iранiчна усклiкнуѓ я, трымаючыся на адлегласцi з-за зубоѓ кобры. Блiскучыя зубы на металiчным стрыжнi нагадалi мне аб своеасаблiвым вар'яцтве Шывы, яго садысцкую метадах.
  
  
  - Заклiнавала! Не страляе, Нiк! Голас Рывы пранiзлiва звiнеѓ ад панiкi за густой плотам.
  
  
  - Заставайся там; не сыходзь! - крыкнуѓ ёй гэй, у сваю чаргу.
  
  
  Давялося выкарыстоѓваць "нунчакi", каб размажджэрыць монстру галаву або задушыць яго. Але я не мог наблiзiцца, па меншай меры пакуль.
  
  
  - Вы, вядома, зразумелi, што зубы маёй "кобры"... - вельмi чорныя вочы iндыйца на iмгненне звярнулiся да металiчнай руцэ, - ...яны поѓныя смяротнага яду, сумесi, адукаванай вакол яду чатырох змей. Ён спрабаваѓ не спяшацца, спыняючыся на апiсаннi цмок. - Яе зрабiѓ сумесь па ѓсёй яду зялёнай мамбы, лускаватай гадзюкi, аѓстралiйскай змеi i маёй каханай рэптылii па прычынах, аб якiх вы, магчыма, здагадалiся, а менавiта каралеѓскай кобры. Усе разам, мiстэр Картэр, яны вырабляюць ѓражанне, у параѓнаннi з якiм смерць юнага Нирада здаецца мiласэрным падарункам, як быццам хлопчык зусiм не пацярпеѓ. Але ты ж ведаеш, як моцна ён пакутаваѓ, не так, Картэр?
  
  
  - Дзе Скрыначка, Пытаецеся? - спытаѓ яе, не звяртаючы ѓвагi на яго кароткую прамову i ѓ яе шэрагах ѓхмылку, скривившую эга вусны. - Я гатовы заключыць з вамi дамову, абмен. Ваша жыццё на вынаходства Хаджы.
  
  
  - Здзелку? - паѓтарыць ён са смехам. - Ты жартуеш, Картэр. Уявiце, яго нават прыняѓ меры засцярогi, знiшчыѓшы усе запiсы i нататкi Хаджы ѓ выпадку, калi ён калi-небудзь задумае збегчы! Няма, тут толькi адна Скрыначка, i яна мая, Картэр. Нiхто iншы яе не атрымае.
  
  
  - Значыць, добрыя хлопцы ѓ Пекiне дадуць табе карт-бланш, так? Ты падманваеш сябе, Шыва. Не кажу ѓжо пра тое, што ты марнуеш маё каштоѓны час.
  
  
  Наколькi яе ведаѓ, iндыец блефаваѓ. Магчыма, албанец Хаджы ѓ гэты самы момант вышмыгваѓ ад вiлы, выносячы з сабой свой каштоѓны вынаходнiцтва. Яе зайшоѓ занадта далёка, каб убачыць, як мой населены пункт расii з трэскам правальваецца. Таму яе i прыняѓ рашэнне. Пакуль яе трымаюся па-за дасяжнасцi металiчнай рукi-кобры, мне гэта сыдзе з рук.
  
  
  Яе зрабiѓ крок наперад, i Шыва падаѓся назад. Ён баяѓся, нягледзячы на страшнае зброю, здавалася неад'емнай часткай эга цела, эга iстоты. З усмешкай працягнуѓ яе цягнуць нагу па абсыпанай жвiрам пад'язной дарожцы. Ён зноѓ падаѓся назад, але на гэты раз яе, адступiѓ у бок i пабег да дзень, спрабуючы кiнуцца за iм, перш чым ён паспеѓ бы сманеврировать маёй металiчнай рукой для смяротнага ѓдару.
  
  
  Рух патрабавала часу, разлiчанага з дакладнасцю да сотай dolly секунды, часу, якое спатрэбiлася, каб працягнуць скураны шнурок вакол шыi монстра, i часу, каб ухiлiцца i пазбегнуць ѓкусу падскурных зубоѓ. У тое ж iмгненне, калi яе скокнуѓ наперад, спрабуючы абгарнуць скуру гаур вакол горла Шывы, сталёвая рука пахiснулася ѓнiз i перарэзала шнурок напалову. Яе упёрся палкай "nunchaku" у металiчны стрыжань праклятага прылады, але дрэва скользнуло па гладкай паверхнi.
  
  
  Атрутныя зубы пагрозлiва наблiзiлiся да маёй шыi. Яе штурхнуѓ Шыву да фасада, адпусцiѓ тое, што засталося ад маiх "нунчаков" (былой венiкi) i схапiѓ сталёвую кобру абедзвюма рукамi. Мужчына цяжка дыхаѓ, i штучная рука ѓстала перада мной. Я не ведаѓ, як яна працуе, але я не мог спынiцца, каб спытаць пра гэта.
  
  
  Мой локаць закрануѓ грудзей мужчыны. На индейце было што-то цвёрдае, але не металiчнае. Напэѓна, гэта быѓ пластык. Шыва працягваѓ хмылiцца, нават калi змагаѓся, i, нiбы прачытаѓшы мае думкi, сказаѓ: - Вельмi лёгкi i куленепрабiвальны. Яшчэ адно выдатнае вынаходства з Хаджы. - Ён паводзiѓ сябе як маньяк, нават у самых бязвыхадных сiтуацыях.
  
  
  Ён быѓ так ганарлiвы, так упэѓнены ѓ сабе. А тым часам плюющиеся атрутай зубы ѓсё лiжа i лiжа, падыходзiлi да маёй шыi. Рука валодала звышнатуральнай сiлай, як у робата, у той час як iншая рука iндзейца не магла пераадолець сваю фiзiчную сiлу. Але дракона апынулася мацней, i ён адчайна змагаѓся, каб блiскучыя металiчныя зубы не ѓпiлiся мне ѓ шыю.
  
  
  Яе падняѓ адно кожнаму племенi i пайшоѓ у атаку, ударыѓшы эга ѓ пахвiну. Шыва выдаѓ стогн, сагнуѓшыся напалову; у тое ж iмгненне яе ѓсадзiѓ зубоподобные iголкi для падскурных iн'екцый у эга плоць, у эга тонкую, мускулiстыя шыю.
  
  
  За першым выразам здзiѓлення i сцяга дазволу на выкананне было выраз жаху, исказившее эга рысы.
  
  
  Яе, адсунуѓся, каб сталёвая рука не ѓдарыла мяне першай пачала другi раз, i спынiѓся, назiраючы, як Шыва задыхаецца, спрабуючы дыхаць. Крыѓды пачаѓ паражаць дыхальныя цэнтры, на скуры з'явiлiся дзiѓныя крывянiстыя плямы. На скуры хутка з'явiлiся цёмна-чырвоныя плямы - ѓнутранае крывацёк.
  
  
  - Машына... Картэр... эн... процiяддзе... - прастагнаѓ ён, спрабуючы перасунуць ногi, каб зноѓ увайсцi ѓ вiлу, i, напэѓна, дабрацца да лабараторыi. Але эга ногi ѓжо былi паралiзаваныя.
  
  
  Шывы ѓпаѓ на зямлю, курчачыся ѓ моцнай сутаргавай дрыжыкаѓ, якая займаецца скаланала ѓсё эга, цела.
  
  
  Побач са мной з'явiлася Рыва.
  
  
  Але яна не прывяла погляду i не ѓткнулася галавой мне ѓ грудзi. Яна сядзела там, дрыжучы, гледзячы, як памiрае яе дзядзька, не перастаючы глядзець на корчащуюся постаць, становящуюся нерухомай i халоднай перад тварам смерцi.
  
  
  Таму што менавiта смерць задавальняла гэтае шоѓ там, у гэтым садзе, якi здаваѓся такiм недарэчным, такiм урадлiвым i зялёным, i такiм недарэчным ѓ засушлiвым голай галечы i пыльнай Iндыi.
  
  
  Гэта была непрыемная смерць. Але, гэты Шыва нiколi не быѓ прыемным чалавекам.
  
  
  
  
  15
  
  
  Не магу сказаць, што ѓ вынiку ѓсё скончылася шчасна, то ёсць прыгожым пакетам са скрыначкай, перевязанным стужачкай, для прыёмаѓ ля дзвярэй АХ. На самай дэла, потым смерцi Шывы толькi аднаму па матэматыцы (застаѓся толькi адзiн) удалося вырвацца па сетцы арганiзацыi, называвшей сябе "Кобра".
  
  
  - Хок сказаѓ мне, што ён ведае ѓсiм надзейнага крынiцы, што Хаджы перасёк iндыйскую мяжу, каб знiкнуць у бязмежнай тэрыторыi Кiтая. Потым гэтага пра албанскай вучоным больш нiчога не было вядома. Але я не быѓ настолькi наiѓным, каб верыць, што рана цi позна, у недалёкай будучынi, мы не сустрэнем эга на сваiм шляху.
  
  
  Як i Шыва, спачатку Хаджы ѓсё яшчэ ѓяѓляѓ сабой загадку, безаблiчную пагрозу, чыя навуковая вынаходлiвасць, верагодна, ужо выкарыстоѓвалася людзьмi, якiя кiравалi Пекiнам.
  
  
  У любым выпадку, гэта не мая справа... па меншай меры пакуль.
  
  
  Дзесяць дзён таму мне трэба было зрабiць iншыя рэчы, а менавiта забiць Шыву i забраць шкатулку. Шыва быѓ мёртвы. Скрыначка, якую мы з Ривой знайшлi ѓ сейфе на вiле вар'ята, ужо была ѓ нашых руках. Потым гэтага яе з'ехаѓ па Агры, каб забраць свае рэчы ѓ Нью-Дэлi, узяѓшы з сабой Рыву. I ѓ гэты момант пляменнiца Шывы, якая ляжыць побач са мной на вялiкi цыноѓцы на золатам пяску маленькага пляжу ѓздоѓж Малахарского ѓзбярэжжа. У дзесяцi хвiлiнах хады знаходзiѓся маляѓнiчы горад Панаджи, калi-то акупаваны партугальцамi. Мы былi ѓ Гоа на заслужаным адпачынку.
  
  
  Рыва згарнулася побач са мной i што-то мармытала ѓ сне, ee стройнае загарэлы цела пахла водарам крэму для загару. Мяккi, рытмiчны плёскат хваль, плещущихся аб бераг, выклiкаѓ у мяне глыбокую дрымотнасць, цудоѓнае адчуванне. Мне больш не пагражалi, мне больш не трэба было бегчы, я не адчуваѓ адчаю. Яе больш не змагаѓся за сваё жыццё, не сутыкаѓся з сiтуацыямi, якiя ѓ многiх выпадках здавалiся вiдавочна супраць мяне, але амаль нiколi не спрыялi мне.
  
  
  Але ѓжо тады ѓ мяне было вельмi мала магчымасцяѓ у гэтым выпадку. Усе гэта час менавiта Шыва ствараѓ сiтуацыi, дыктаваѓ правiлы гульнi. У рэшце рэшт ён апынуѓся якiя прайгралi, чаго, на маю думку, ён нiколi не думалi магчымым. Нават партыi наркотыкаѓ на дзесяць мiльёнаѓ так i не дасягнула месца прызначэння дзякуй аператыѓнаму ѓмяшанню iндыйскага ѓрада.
  
  
  Верталётам, якi перавозiѓ гераiн вакол Кiтая, быѓ кароткiм самалётамi ВПС Iндыi ѓ той самы момант, калi ён перасёк мяжу i накiроѓваѓся па маршруце ѓ неба Iндыi.
  
  
  Двума днямi пазней мiнiстр скончыѓ жыццё самагубствам: эга смерць сведчыла аб эга сувязях з арганiзацыяй "Кобра". А што тычыцца Пурана Дассен, былога афiцэра iндыйскай выведкi, то доѓгая рука Закона нарэшце-то даказаѓ сваю эфектыѓнасць.
  
  
  Дассен знаходзiѓся ѓ турме ѓ Нью-Дэлi ѓ чаканнi суда. Эму было б што распавесцi суддзям, тым больш што ѓрад паабяцала эму адтэрмiнаваць вынясенне смяротнага прысуду, калi б ён пагадзiѓся раскрыць усё, што ведаѓ аб аперацыях "Кобры".
  
  
  Мяркуючы па тым, як яе эга ведаѓ, я не сумняваѓся, што Дассен будзе сведкам, гатовым супрацоѓнiчаць, распавядаючы урадавым чыноѓнiкам усё, што яны гатэляѓ ведаць, а можа быць, i больш.
  
  
  Такiм чынам, у сiтуацыi, якая сiтуацыi, прабелы былi запоѓненыя. За выключэннем Хаджы, мне ѓдалося, да вiдавочнага задавальнення Хоука, выканаць заданнi. Яе нават не забыѓся абяцанне, дадзенае Рывэ. Мы знайшлi яе бацькi ѓ таемным месцы, там, на бойнi.
  
  
  Цяпер небараку шпiталiзавалi ѓ асобную палату лепшай бальнiцы Нью-Дэлi, дзе нiяк не калi i ноччу аказвалi дапамогу лекары i медсёстры, якiя рабiлi ѓсё магчымае для эга выздараѓлення. Такiм чынам, яго стрымаѓ слова, дадзенае Рывэ i AX.
  
  
  "Вазьмiце адпачынак на месяц", - сказаѓ Хоук ѓ парыве вялiкадушнасцi цяпер, калi яе завяршыѓ мiсiю з некаторым поспехам.
  
  
  Рана на назе пачала гаiцца, з кожным нiяк не калi мне станавiлася лепш. I ѓ мяне было прадчуванне, што праз пару тыдняѓ мне ператэлефануе мой начальнiк, каб ѓзвалiць на маю спiну новую мiсiю... ад чаго я не змог адмовiцца.
  
  
  Усе гэтыя думкi раiлiся ѓ маёй галоѓ, пакуль яе ляжаѓ на пляжы, грэючыся на сонейку.
  
  
  Яе, працягнуѓ руку i абгарнуѓ яе вакол плячэй Рывы, прыцягваючы яе да сябе. Але хто-то тыцнуѓ мяне ѓ рэбры...
  
  
  Дрымотнасць знiкла, i яе iмгненна ѓскочыѓ на ногi. Рыва зарагатала, калi мы абодва павярнулiся тварам да барадатага мужчыну, якi паставiѓ на пясок вялiкую плеценую кошык. - Я прашу мала, "сахиб", - з шырокай усмешкай казаѓ мужчына. - Усяго дваццаць рупiй, i я пакажу вам, як зачаровываются змеi... Вельмi атрутныя, "сахиб"... кобры!
  
  
  Даѓ эму дваццаць рупiй, не казаць нам словы.
  
  
  Дваццаць рупiй за тое, каб "не" выступаць у якасцi заклiнальнiка змей, а мець прывiлей не бачыць перад сабой кобру, нават калi яна прыручаны.
  
  
  "Ведаеш, цябе б спадабалася шоу", - са смехам заѓважыла Рыва.
  
  
  - Не так моцна, як мне падабаешся ты, - адказаѓ я, зноѓ абдымаючы яе.
  
  
  Уверсе, у бязвоблачным небе, луналi чайкi. На шчасце, яны не сцярвятнiкi, падумаѓ я. А потым яе забыѓся i сцярвятнiкаѓ, i цмок, забыѓся нават Iндыю.
  
  
  Са мной была Рыва, i гэтага было больш чым дастаткова, каб заняць мой розум.
  
  
  НIТКА.
  
  
  
  
  
  
  
  Нiк Картэр
  
  
  Чалавек, якi прадаѓ сваю смерць
  
  
  
  
  Нiк Картэр
  
  
  Чалавек, якi прадаѓ сваю смерць
  
  
  пераклаѓ Леѓ Шклоѓскi ѓ памяць пра загiнулага сына Антона
  
  
  Арыгiнальнае назва: The Man Who Sold Death
  
  
  
  
  Пралог
  
  
  Хсян Шу Чжан чакаѓ. Адзiн, у палярнай ночы. Ён прысеѓ на залiтым месячным святлом снезе, як цмок, гатовы да нападу. Эга ноздры трапяталi, i выпускалi клубы пары. Эга вочы шалёна блiснулi над уласным следам.
  
  
  Белы камуфляжны плашч мала абараняѓ эга жилистое цела ад рэзкага ветру i мiнусовай тэмпературы. За iм, раскiнуѓшы лапы ѓ пастаянна свеце, якi змяняецца снезе, ляжалi эга мёртвыя ездавыя сабакi. Эга нарты былi раздушаныя выццём лютасьцi перадсмяротнай агонii сабак. Крыѓды, цяпер Хсян ведаѓ. Крыѓды павольнага дзеяннi. Усё роѓна, падумаѓ ён. Хсян больш не думаѓ пра ѓцёкi. Ён больш не думаѓ пра выжыванне. Ён думаѓ толькi аб смерцi i пiсталеце на сцягне, якi павiнен быѓ забiць эга.
  
  
  У сотнi мiль на ѓсход, далёка ѓ прывiдным ландшафце, усё яшчэ тлелi руiны працы ѓсёй эга жыцця. Пранiзлiвы крык звярынай лютасцi вырваѓся вакол эга горла пры ѓспамiне абсталяваннем усiх гадах, якiя ён у яго ѓклаѓ, i пра эга жорсткiм, раптоѓным разбурэннi. Эга лабараторыi. На iмгненне ён паддаѓся думкi, для якой гэта было першапачаткова. На iмгненне ён прадставiѓ, якое спусташэнне гэта павiнна было выклiкаць.
  
  
  Ён прадставiѓ сабе шырокiя палi амерыканскай пшанiцы, чэзлыя ѓ росце i гнiлыя пад пякучым сонцам, заплямленую i смярдзючыя ад смяротнай грыбка эга-лабараторыi. Ён бачыѓ, як рускiя чыноѓнiкi адчайна мелi патрэбу ѓ новых запасах збожжа для галадоѓнiка насельнiцтва, якiя яны нiдзе не маглi знайсцi. Ён неѓсвядомлена ѓсмiхнуѓся.
  
  
  Але толькi долю секунды. Вецер сарваѓ ѓсмешку з эга вуснаѓ, нагадаѓшы, дзе ён быѓ, i хто змянiѓ эга лёс. Не будзе данiны павагi Хшангу Сджо Джану. Ён пацярпеѓ няѓдачу. I эга лiдэры былi б незадаволеныя гэтым.
  
  
  Але ён не вернецца, каб сустрэцца з iмi тварам да твару. Хсян ведаѓ, што памрэ тут, у снягах дзiкiх абшараѓ, у гэтую бясконцую ноч. Але перш чым ён зможа спазнаць смерць, ён задаволiць сваю прагу забойства: смерць гэтага амерыканца.
  
  
  Хсян быѓ упэѓнены, што хутка прыйдзе высокi амерыканец, таму што гэты амерыканец быѓ грунтоѓным чалавекам. Ён старанна забiваѓ Сунга i Цзяна , забойцаѓ-самавукаѓ. I потым забойства гэтых двух гадзiнных, ён пайшоѓ на многае, каб усталяваць запальныя бомбы. Разбурэнне лабараторыi было поѓным.
  
  
  Амерыканец нанёс удар, пакуль Хшанг спаѓ. Ён прачнуѓся ад апошнiх прыглушаных выбухаѓ i ѓбачыѓ языкi полымя, вырываюцца вакол ѓсiх дзвярэй i вокнаѓ.
  
  
  Ён пабег да сваiх саней i сабакам, ратуючыся ад ён далёкай фiгуры, амерыканца, аб якiм эскiмосы шапталiся ѓ паѓднёвым пасяленнi раней на гэтым тыднi.
  
  
  Калi сабакi памерлi ѓ шляху, Хсян зразумеѓ, што амерыканец прыняѓ меры засцярогi. Ён не збiраѓся адпускаць Хсьянга, таму было ясна, што амерыканец не вакол тых, хто пакiдае што-небудзь на воляй выпадку. Ён прыйдзе, каб пераканацца ѓ смерцi Хсьянга .
  
  
  Хсянг дрыжаѓ ад гневу. "Памерцi, амерыканец, - прашаптаѓ ён ночы. "Памерцi першым".
  
  
  Адзiн гадзiну, два. Ён сядзеѓ на кукiшках, саграваючыся нянавiсцю. I вось, нарэшце, слабы ѓзмацняецца ад ветру, брэх сабак.
  
  
  Хсянг хутка выцягнуѓ правую руку вакол рукавiцы на овчине i сунуѓ яе ѓ хвiлiну аѓтастаянка. Пальцы сцiснулiся вакол аѓтаматычнага пiсталета. Кiтайцы ведаюць эга як Тып, 54, ih копiю расiйскага 7,62-мм ТТ. М 1933 Токарава . Хсьянг павольна досталь пiсталет вакол кiшэнi i прынёс у пакой одзiна па васьмi маузеровских патронаѓ, досыць цяжкiх, каб прабiць фут хвоi. Затым ён апусцiѓся жыватом на снег, адкрыта памiж слядамi, пакiнутымi эга разбiтымi санкамi, i паглядзеѓ скрозь забрала свайго зброi.
  
  
  Гэта не будзе цяжкiм стрэлам пры святле месяца. Выразна акрэсленая мэта наблiжаецца да яму адкрытыя наперадзе. Хсян прыбраѓ пiсталет назад у хвiлiну, апусцiѓ галаву з белай шапкай i зрабiѓся амаль нябачным на снезе. Потым пачаѓ лiчыць. У амерыканца былi б добрыя сабакi, такiя, якiя маглi б дажыць да трыццацi пяцi гадоѓ. Але даводзiлася лiчыцца з стомленасцю: дваццаць пяць у гадзiну. Каля двух з паловай хвiлiн на кiламетр. Чатырыста метраѓ у хвiлiну. Сем метраѓ у секунду.
  
  
  Калi ён зноѓ пачуѓ гук, ён шталь ясней. А насцярожыѓшы вушы, ён змог адрознiваць гукi розных сабак. Праз iмгненне пачуѓся скрыгат санак.
  
  
  Хсжан выхапiѓ пiсталет. Ён не бачыѓ, санi, пакуль не апынуѓся ѓ сотнi ярдаѓ ад яго. Ён выскачыѓ па снежнай буры: неслiся сабакi, выбоiстай куча накрытых коѓдраѓ харчоѓ бегла па ѓсёй даѓжынi санак, а затым высокая цёмная фiгура высовывалась вакол заднiх палазоѓ, разгойдваючыся скрозь прывiдны ландшафт.
  
  
  Хсян павольна палiчыѓ да дзесяцi, затым адкрыѓ агонь. Гледзячы па-над забрала ѓ галаву цёмнай фiгуры, якая стаiць за набегающими сабакамi, Хсьянг ѓбачыѓ невялiкi хохолок, магчыма, чэрап i валасы, якi на iмгненне дымился ѓ месячным святле, перш чым абрынуцца ѓ снег. Але нерухомы фурман i гаѓклiвым сабакi працягвалi несцiся.
  
  
  Хсьянг стрэлiѓ яшчэ раз i яшчэ раз. I зноѓ. Сабакi, нарты i чалавек працягвалi грукатаць, навiсаючы высока над эга забралам. Цяпер ён не мог прамахнуцца. Паказальны палец Хсьянга зноѓ сцiснуѓ спускавы кручок. Пiсталет загрукатаѓ.
  
  
  Эга поле зроку было запоѓнена дзiкiмi сабачымi вачыма, мовамi, якiя звiсаюць па слюнявых пастей, лапамi, скрежещущими па снежнай завеi, як поршнi ѓцякае пякельнай машыны. Хсжан ѓстаѓ на каленi i зноѓ стрэлiѓ у шчылiну памiж сабой i фiгурай у цёмнай parque. Затым ён кiнуѓся з шляху нясуцца санак.
  
  
  Паблiзу, калi санi пранеслiся mimmo, Хшанг ѓбачыѓ, што ѓ постацi няма асобы. Парку была пустая. Ён выдаткаваѓ свае каштоѓныя кулi на пудзiла. У наступнае iмгненне ён убачыѓ, як груз на санках падняѓся, калi якая ляцiць фiгура выпырхнуѓ вакол свайго хованкi пад коѓдрай.
  
  
  Тонкi клiнок ззяла ѓ месячным святле.
  
  
  Хсьян узмахнуѓ пiсталетам ѓверх, калi цела ѓдарыла яго, i ён расцягнуѓся на спiне на снезе. Моцная рука схапiла эга за запясце i раздрабiла костку.
  
  
  Слаба Хсян зноѓ паспрабаваѓ падняць пiсталет.
  
  
  'Хто ты?' ён закрычаѓ. "Хто ты такi, хто так добра забiвае?" Штылет блiснуѓ ѓнiз.
  
  
  У апошнi, кароткi мiг свайго жыцця Хсян пачуѓ дзве рэчы.
  
  
  Капае эга кроѓ на снег.
  
  
  I iмя: "Нiк Картэр".
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Нiк Картэр
  
  
  
  Чалавек, якi прадаѓ сваю смерць
  
  
  
  Назва арыгiнал: The Man Who Sold Death
  
  
  
  
  
  
  
  
  Пралог
  
  
  
  
  
  
  Сян Шу Ян чакаѓ. Адзiн у палярнай ночы. Ён ажно скурчыѓся ѓ залiтым месячным святлом снезе, як цмок, гатовы атакаваць. Эга ноздры задрыжалi i выпусцiлi клубы пара. Эга вочы тупа глядзелi ѓ эга ѓласным следзе.
  
  
  Белы камуфляжны халат мала абараняѓ эга жилистое цела ад рэзкага ветру i адмоѓных тэмператур. За iм, выцягнуѓшы лапы ѓ пастаянна свеце, якi змяняецца снезе, ляжалi эга мёртвыя ездавыя сабакi. Эга санi раздушыла воющая лютасць сабак. Крыѓды, цяпер Сян ведаѓ. Павольна дзеючы крыѓды. "Усё роѓна, - падумаѓ ён. Сян больш не думаѓ пра ѓцёкi. Ён больш не думаѓ пра выжыванне. Ён думаѓ толькi аб смерцi i пiсталеце на сцягне, якi павiнен быѓ забiць эга.
  
  
  У сотнi мiль на ѓсход, далёка ѓ гушчары зданяѓ, усё яшчэ тлелi руiны спраѓ эга жыцця. Пранiзлiвы крык звярынай лютасцi вырваѓся вакол эга горла пры ѓспамiне аб усiх гадах, якiя ён ѓкладваѓ у гэта, i аб гэтым жорсткiм, раптоѓным разбурэннi. Эга лабараторыi. На iмгненне ён аддаѓся думкi, для чаго яна была распрацавана. На iмгненне ён прадставiѓ сабе разбурэння, якiя гэта павiнна было выклiкаць.
  
  
  Ён прадставiѓ сабе велiзарныя палi амерыканскай пшанiцы, чэзлыя ѓ росце i гнiлыя пад пякучым сонцам, запэцканыя i смярдзяць смяротным грыбком па эга-лабараторыi. Ён бачыѓ, як расейскiя бюракраты адчайна мелi патрэбу ѓ новых запасах збожжа для галоднага насельнiцтва, якiх яны нiдзе не маглi знайсцi. Ён несвядома ѓсмiхнуѓся.
  
  
  Але ѓсяго гэтага не стала для толькi долi секунды. Вецер зрэзаѓ ѓсмешку з эга вуснаѓ, нагадаѓшы, дзе ён быѓ, i хто змянiѓ свой лёс. ђзнагароды Сян Шу Студзеня не будзе. Ён пацярпеѓ няѓдачу. I эга лiдэры былi б незадаволеныя гэтым.
  
  
  Але ён не сустрэнецца з iмi тварам да твару. Хсян ведаѓ, што ён памрэ тут, у снезе дзiкiх абшараѓ, у гэтую бясконцую ноч. Але перш чым ён зможа спазнаць смерць, ён задаволiць сваю смагу забойстваѓ: заб'е гэтага амерыканца.
  
  
  Сян быѓ упэѓнены, што хутка прыедзе высокi амерыканец, таму што гэты амерыканец быѓ скрупулёзным чалавекам. Ён акуратна забiѓ Сунга i Цзян, самавукаѓ-забойцаѓ. I потым забойства гэтых двух гадзiнных, ён прыклаѓ усе намаганнi, каб закласцi запальныя бомбы. Лабараторыя была цалкам разбурана.
  
  
  Амерыканец нанёс удар, калi Сян спаѓ. Эга абудзiлi апошнiя прыглушаныя выбухi, i ён убачыѓ, як полымя вырываецца вакол ѓсiх дзвярэй i вокнаѓ.
  
  
  Ён пабег да сваiх салазкам i сабакам, ратуючыся ад ён далёкай фiгуры, амерыканца, аб якiм эскiмосы шапталiся ѓ паѓднёвым пасяленнi раней на гэтым тыднi.
  
  
  Калi сабакi загiнулi ѓ шляху, Сян ведаѓ, што амерыканец прыняѓ меры засцярогi. Ён не збiраѓся дазваляць Сяну збегчы, таму было ясна, што амерыканец не той чалавек, якi можа нiчога пакiдаць на волю выпадку. Ён прыйдзе, каб усталяваць смерць Сянга.
  
  
  Сян задрыжаѓ ад гневу. "Памерцi, пракляты амерыканец", - прашаптаѓ ён ночы. "Памерцi першым".
  
  
  Адзiн гадзiну, два. Ён сядзеѓ на кукiшках, грэючыся нянавiсцю. I вось, нарэшце, пачуѓся слабы падымацца на ветры брэх сабак.
  
  
  Сян хутка выцягнуѓ правую руку вакол сваёй рукавiцы з аѓчыны i сунуѓ яе ѓ хвiлiну сваёй камзолы. Пальцы сцiснулiся вакол аѓтаматычнага пiсталета. Кiтайцы ведаюць эга, як Type 54, ih копiю расiйскага 7,62-мм ТТ. М 1933 года Токарава. Сян павольна выняѓ вакол кiшэнi пiсталет i узвёѓ затвор з адным па васьмi патронаѓ "Маѓзер", досыць цяжкiх, каб прабiць фут хвоi. Затым ён апусцiѓся жыватом ѓ снег адкрытыя памiж слядамi, пакiнутымi эга разбiтымi нартамi, i выглянуѓ за вiзiр свайго зброi.
  
  
  Пры святле месяца гэта будзе нескладана. Выразна акрэсленая мэта наблiжаецца да яму шчырымi перад сабой. Хсян сунуѓ пiсталет назад у хвiлiну, апусцiѓ галаву ѓ белай кепцы i шталь амаль нябачным на снезе. Потым ён пачаѓ лiчыць. У амерыканца будуць добрыя сабакi, хуткасць якiх можа дайсцi да трыццацi пяцi кiламетраѓ у гадзiну. Але з стомленасцю даводзiлася лiчыцца: дваццаць пяць у гадзiну. Напрыклад, дзве з паловай хвiлiны на кiламетр. Чатырыста метраѓ у хвiлiну. Сем метраѓ у секунду.
  
  
  Калi ён зноѓ пачуѓ гук, ён шталь ясней. I, насторожившись, ён мог адрознiваць гукi розных сабак. Праз iмгненне пачуѓся скрыгат санак.
  
  
  Хсян выцягнуѓ пiсталет. Ён не бачыѓ, санi, пакуль яны не апынулiся ѓ sta ярдаѓ ад яго. Ён выскачыѓ па снежнай засады: iмчалiся сабакi, выбоiстай куча пакрытыя коѓдрамi харчоѓ цягнулася па ѓсёй даѓжынi санак, а затым высокая цёмная фiгура, высовывающаяся па задняй часткi санак, пагойдвалася праз прывiдны пейзаж.
  
  
  Сян павольна палiчыѓ да дзесяцi i адкрыѓ агонь. Паглядзеѓшы праз казырок на галаву цёмнай фiгуры ззаду набягае сабак, Сян ѓбачыѓ невялiкi пучок, магчыма, галаву i валасы, на iмгненне здалiся ѓ месячным святле, перш чым нырнуць у снег. Але нерухомы кiроѓца i брэх сабакi працягвалi iмчацца.
  
  
  Сян стрэлiѓ зноѓ i зноѓ. I зноѓ. Сабакi, санi i чалавек працягвалi шумець, навiс над эга засадай. Цяпер ён не мог прамахнуцца. Паказальны палец Сянга зноѓ абвiѓся вакол спускавога кручка. Пiсталет прагрымеѓ зноѓ.
  
  
  Эга поле зроку запаѓнялi дзiкiя вочы сабак, мовы, якiя тырчаць па слюнявых пастей, лапы, скрежетавшие па метельчатому снезе, як поршнi ѓцякае пякельнай машыны. Сян падняѓся на каленi i зноѓ стрэлiѓ праз прамежак памiж iм i фiгурай у цёмнай куртцы. Затым ён кiнуѓся з траекторыi iмчаць санак.
  
  
  Паблiзу, калi праляцелi санi, Сянг ѓбачыѓ, што ѓ постацi няма асобы. Парку была пустая. Ён выдаткаваѓ свае каштоѓныя кулi на пудзiла. У наступны момант ён убачыѓ, як груз на санках падняѓся, калi што то вылецела вакол хованкi пад коѓдрай.
  
  
  Тонкi клiнок блестнул ѓ месячным святле.
  
  
  Хсян узмахнуѓ пiсталетам ѓверх, калi штылет ударыѓ яго, адправiѓшы эга на спiну ѓ снег. Моцная рука схапiла эга за запясце i раздрабiла костку.
  
  
  Хсян паспрабаваѓ зноѓ падняць пiсталет.
  
  
  Ён закрычаѓ. - 'Хто ты?' "Хто ты, хто так добра забiвае?" Мiльгануѓ штылет.
  
  
  У апошнi кароткi момант свайго жыцця Сян пачуѓ дзве рэчы.
  
  
  Як капае кроѓ на снег.
  
  
  I iмя: "Нiк Картэр".
  
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 1
  
  
  
  
  - Ты зусiм упэѓнены, што Хсян мёртвы, Нiк?
  
  
  Бываюць моманты, калi Дэвiд Хок " можа раздражняць, i гэта быѓ адзiн вакол такiх момантаѓ. Засядае ѓ штаба-АХ кватэры ѓ Вашынгтоне, у той час як эга пакамечаны тѓiдавага касцюм прапах смуродам эга танных цыгар, Хок здымаѓся ва ѓласнай пастаноѓцы "Дасканалы бюракрат".
  
  
  Карычневая папка з паметкай "Картэр-Хсян" ляжалi перад iм па дыяганалi, i Хоук, пацягнуѓшы за недакурак, прыклаѓ усе намаганнi, каб пераканацца, што я не ѓбачу нiчога вакол эга змесцiва. Акрамя тэчкi i цыгары, эга галоѓным мылiцай была я стараюся перавая ручка, якая займаецца працягвала пiсаць у тэчцы, пакуль яе апiсваѓ падзеi ѓ Арктыцы.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на гадзiннiк i ѓтаропiѓся на сiняе воблака дыму, аселае над сiвой галавой Хоука. "Хсян мёртвы ривненской пяцьдзесят чатыры гадзiны сем хвiлiна i шаснаццаць секунд", - сказаѓ я.
  
  
  Пяро Хоука працягваѓ драпаць паперу.
  
  
  "Эму двойчы усадзiлi ѓ горла штылет. Першае раненне пашкодзiла сонную артэрыю, другое выявiла трахею. Цела ѓсё яшчэ там. Калi вы хочаце, каб пайсцi i ѓбачыць цела, яе магу расказаць вам аб nen ѓздоѓж i папярок.
  
  
  - Ну-ну, Нiк, - сказаѓ Хоук. - Не так варожа. Вы ж ведаеце, як iдуць справы з нашымi ѓ Вашынгтоне. Мы жывем папяровай цяганiнай. Як яшчэ мы можам апраѓдаць сябе? Такiя агенты, як вы, плэйбоя Killmaster, атрымлiваюць усе задавальнення, усё прыгоды, усё падарожжа. Не шкадуй нам гэтых некалькiх бездапаможных момантаѓ.
  
  
  Хоук усмiхнуѓся мне шырынёй прыкладна з даѓжыню недакурка эга цыгары. - Добра, Нiк, - сказаѓ ён. 'Дзякуй. Не толькi ад свайго iмя i АХ. Ёсць некаторыя высокапастаѓленыя ѓрадавыя чыноѓнiкi, якiя хочуць, каб вы ведалi, што яны цэняць тое, што вы там зрабiлi".
  
  
  Яе выдаѓ адпаведныя гукi падзякi.
  
  
  "Хсян працаваѓ, каб даставiць нам вельмi сур'ёзныя непрыемнасцi", - сказаѓ ён. - I яе, баюся, што зараз мы ѓбачым больш такiх, як ён. Акрамя таго, што гэта даволi дарагое хобi, вайна стала жудасна рэдкай. Гэта значыць вайна па-старому, з войскамi i зброяй, з масавымi разбурэннямi ѓ чыстым полi.
  
  
  Хсян быѓ салдатам новага тыпу: эканамiчным ваяром. Менш копiй, больш мазгоѓ. Амаль хiрургiчнае веды вэнь сусветнай эканомiкi i жадання маньяка выявiць ih. Вынiк застаецца ранейшым: гiбель нацый i народаѓ, зрыньванне ѓсiх цывiлiзаваных сiстэм, спароджаных жыццём. Але кошт аперацый нiжэй, а мэты лёгка схаваць".
  
  
  Хок выняѓ iso rta цыгару, схiлiѓся над сваiм сталом i загаварыѓ вельмi павольна, вельмi выразна i вельмi разумна. - Але небяспека не менш.
  
  
  Ён махнуѓ рукой перад тварам, нiбы сцiраючы нябачны жах.
  
  
  "Вы бачылi красаванне сакуры, па дарозе сюды?" ён спытаѓ.
  
  
  - Так, - сказаѓ я.
  
  
  "Вясной Вашынгтон можа многае прапанаваць", - сказаѓ ён.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на яго рэзка. Я ведаю эга дзiѓную манеру даходзiць да сутнасцi, мне няцяжка было западозрыць эга ѓ тым, што ён спрабуе стацца цяжарам мяне нейкi канторскай працай. Яе павiнен быѓ ведаць эга лепш.
  
  
  "Як бы нас быѓ добры Вашынгтон, - сказаѓ ён, - я мяркую, што ёсць месцы i лепей".
  
  
  - Не для цябе, - сказаѓ я.
  
  
  Хоук засмяяѓся. - Як наконт водпуску, Нiк?
  
  
  Мае бровы ѓзнялiся да лiнii росту валасоѓ, але перш чым Хок паспеѓ атрымаць асалоду ад сваiм маленькiм здзiѓленнем, яе зноѓ апусцiѓ ih.
  
  
  Яе спытаѓ. - "Што за жарт?" .
  
  
  'Жарт?' - сказаѓ ён, закурваючы яшчэ адну сваю брудную цыгару.
  
  
  - Ты мяне чуѓ, - сказаѓ я.
  
  
  Хоук гуляе пакрыѓджаную нявiннасць. Калi-небудзь яе заплачу каму-небудзь шмат грошай, каб ён зрабiѓ для яго копiю "Оскара". - Чаму ты сумняваешся ѓва мне, Нiк? Яе калi-небудзь хлусiѓ табе?
  
  
  Нам абодвум прыйшлося засмяяцца.
  
  
  - Сур'ёзна, - сказаѓ ён. - Як наконт паездкi? Ён адкiнуѓся на спiнку верцiцца крэсла, яго вочы вывучалi столь, як калi б гэта была карта свету.
  
  
  "У якое-небудзь прыемнае i цёплае месца, дзе можна пазбавiцца ад арктычнага холаду", - сказаѓ ён.
  
  
  Яе чакаѓ, нiчога не кажу.
  
  
  "Ах, возьмем, да прыкладу, Французскую Рыѓеру. Яе, чуѓ, што позняй вясной там прыгожа, як раз перад тым, як туды сцякаюцца турысты. Месца накшталт Нiцы. У мяне было дастаткова iнфармацыi. - Паслухайце, - сказаѓ я. "Ты кажаш аб адпачынку або аб працы?"
  
  
  Iдэя Хоука аб сумленным адказе была новым пытаннем. - Ты ведаеш, хто зараз у Нiцы?
  
  
  - Скажы мне, - сказаѓ я.
  
  
  "Проста адна вакол лепшых кiназорак Амерык".
  
  
  Яе сказаѓ. - Сапраѓды?'
  
  
  - Так, сапраѓды, - сказаѓ Хоук з акулавай ухмылкай. - I яна, здаецца, таксама адна. Мiнулай ноччу яна была там зусiм адна, у Палацы Медитерране , гуляла i прайгравала ѓ рулетку, i нiхто не мог яе суцешыць. Хоук пакiваѓ галавой ад "вашы смутку" ѓсяго гэтага. - Добра, - сказаѓ я. 'Яе здаюся. Гэта хто?'
  
  
  Эга вочы трошкi звузiлiся, калi ён адказаѓ: "Нiколь Кара".
  
  
  "Нiколь Робiць, - сказаѓ я, - загiнула ѓ авiякатастрофе чатыры гады таму".
  
  
  'Сапраѓды?' - сказаѓ Хоук, кладучы мой бiлет на самалёт праз крэсла.
  
  
  
  Кiраѓнiк 2
  
  
  
  
  Ён быѓ сапраѓдным вырадкам.
  
  
  Яе, стаяѓ i глядзеѓ на яго ѓ эга шкляной клетцы, не заѓважаючы нiчога, акрамя эга працы. Малюсенькая птушыная мэта, нервовыя вочы, мiгатлiвыя за парай ачкоѓ, примостившихся на доѓгай дзюбе нос. Эга костлявое цела сутаргава ад нервовага напружання, як быццам ён заѓсёды збiраѓся ѓцячы, калi спалохаѓся. Нiкацiнавыя пальцы перагортвалi фатаграфii эга, пакрытым попелам стале. Адзiн у сваёй маленькай пакоi з добрым аглядам сваiх шаф для дакументаѓ, якiя стаялi там, як вялiкiя шэрагi надмагiлляѓ на перапоѓненым могiлках, ён адчуваѓ сябе ѓ сваёй стыхii. Х'юберт Уиклоу, адданы фактаѓ, захавальнiк успамiнаѓ, носьбiт забытых дадзеных. Эга iмперыi была пыльным архiвам Адзiнага нацыянальнага iнфармацыйнага агенцтва.
  
  
  Прамянi святла, якiя прабiлiся скрозь забруджанае нью-ёркскi паветра праз высокiя вокны пакоя, прыносiлi адзiнае палёгку. Паветра павiс нерухомы i цяжкi ад пылу ѓ пакоi.
  
  
  У гэтым вялiзным маѓзалеi забальзамаванае мiнулае: журналiсцкiя знаходкi палкоѓнiкаѓ, якiя кiравалi дзе-то ѓ Лацiнскай Амерыцы тыдзень або месяц; забойцы, чые злачынствы ѓзбуджалi грамадскасць вакол чатырнаццацi дзен; ашуканцы, спартсмены, прэзiдэнты, прэм'ер-мiнiстры, выгнаныя каралi, велiзарная iнтэрнацыянальная чарада людзей, якiя на iмгненне заваявалi капрызным увагай прэсы, а затым праслiзнулi далей, каб быць практычна забытымi. Але не Хьюберта Уиклоу.
  
  
  У гiганцкiх схованках эга розуму грувасцiлiся iмёны, факты, дадзеныя i статыстыка, як скарбы скнары. Тое, што ён не мог адразу ѓзгадаць па памяцi, ён мог знайсцi на дзесяць хвiлiна, дастаючы мiнулае вакол падобных на магiлы сваiх скрынь картотечные шаф.
  
  
  Ёсць людзi, якiя могуць зрабiць такую памяць прыбытковай, але толькi не Х'юберт Уиклоу. Змесцiце эга асяроддзяѓ незнаёмцаѓ, прымусьце эга выступаць i раскажыце эму, як разбагацець, падаючы ѓсяго толькi просты факт, i ѓсё, што вырвалася вакол тонкага эга, дергающегося rta, было бездапаможным заiканнем. Ён пацiскаѓ плячыма i працягваѓ рукi далонямi ѓверх. Ён слаба пакруцiѓ галавой. Кроплi банк гулялi на яго лбе i скочвалiся па носе.
  
  
  Х'юберт Уиклоу быѓ надзелены дзiѓным i тонкiм генiем. Вырадак было для яго добрым пропiссю. Iншы таксама.
  
  
  Яе прачысцiѓ горла.
  
  
  Здрыгануѓшыся, ён падняѓ вочы. Рука дакранулася груды фатаграфiй на падлозе. Эга твар пачырванеѓ. Рука пляснула па цьмее цыгарэты ѓ попельнiцы, прамахнулася i покатила цыгарэту па стале.
  
  
  - Кравец вазьмi, - сказаѓ ён. 'Чорт.'
  
  
  - Супакойся, - сказаѓ я. "Гэта проста я."
  
  
  Эму ѓдалося знайсцi сваю цыгарэту, i цяпер, сагнуѓшыся напалову ѓ крэсле, ён старанна вышукваѓ фатаграфii пад сваiм сталом.
  
  
  Эга словы закружылiся скрозь клубы дыму. - Дазвольце мне спачатку прыбраць беспарадак. Вунь там. Праклён.' Яе пачуѓ, як ён стукнуѓся галавой аб крэсла ѓнiзе, а затым зноѓ з'явiѓся са сваiмi фатаграфiямi; счырванелым, але доволтный.
  
  
  Ён акуратна паклаѓ ih крэсла, устаѓ i працягнуѓ руку. - Як справы, Нiк?
  
  
  - Як заѓсёды, - сказаѓ я. 'А ѓ цябе?'
  
  
  "Я раблю ѓсё, што магу", - сказаѓ ён.
  
  
  Ён узяѓ стос фатаграфiй з крэсла ѓ кутку свайго пакоя i паклаѓ ih падлогi. - Сядайце, - сказаѓ ён.
  
  
  'Саджуся.'
  
  
  Уладкаваѓшы свой шкiлет зваротна якое верцiцца крэсла, ён пагасiѓ цыгарэту, запалiѓ другую, прыставiѓ яе да кутка rta i хутка зацягнуѓся. Попел праляцеѓ па паветры i прызямлiѓся эму на кашулю. "Усё яшчэ аб'яднаныя прэса i тэлеграфныя службы?" Гэты псеѓданiм быѓ адзiным, што ён калi-небудзь паказваѓ на забароненую тэму маёй працы. - Сапраѓды, - сказаѓ я.
  
  
  "Ну, што мы можам зрабiць сёння для нашых калегаѓ-журналiстаѓ?" - спытаѓ ён з усмешкай.
  
  
  - Мне патрэбна iнфармацыя, - сказаѓ я.
  
  
  Х'юберт слiзгануѓ наперад па стале. - Раскажыце мне пра гэта, - сказаѓ ён.
  
  
  - Нiколь Робiць, - сказаѓ я.
  
  
  "Загiнула 3 сакавiка 1972 года ѓ авiякатастрофе ѓ аэрапорце Франкфурта, у вынiку якой загiнулi трыццаць шэсць пасажыраѓ i экiпаж "Каравэлы", найманай..."
  
  
  Яе падняѓ руку. "Хууууууу ".
  
  
  "Я не хацеѓ прымушаць цябе адчуваць, што мяне там больш няма".
  
  
  - Гэта нават не прыходзiла мне ѓ галаву, - сказаѓ я. "Давайце спынiмся на дэталях. Па-першае, вы ѓпэѓненыя, што яна мёртвая?
  
  
  'Без сумневу.'
  
  
  Яе спытаѓ. - "Хiба вы нiколi не чулi нiчога адваротнага? "Сумневы ѓ апазнаннi тэл Чуткi, якiя вы заѓсёды чуеце ѓ такiх выпадках: не зусiм памёр, жудасна знявечаны, зачынены дзе-то ѓ гасцiнiц?"
  
  
  - Няма, - сказаѓ Хьюберт. - Яна мёртвая. Нiхто, нават фанг-клуб, не выказаѓ iншага меркавання".
  
  
  "Нiколi нiякiх указанняѓ на адваротнае?"
  
  
  "Не, абсалютна няма".
  
  
  - Добра, - сказаѓ я. "Пачала другi i апошнi лейцара: выкажам здагадку, яе сустракаю жанчыну, якая займаецца выглядае ѓ дакладнасцi, як Нiколь Прымушае, так бы мовiць, поѓны званка. Адкуль мне ведаць, сапраѓдная яна цi самазванка?
  
  
  - Цяжкая задача, - сказаѓ Хьюберт. Ён патушыѓ цыгарэту, ставiце рукi за галаву i адкiнуѓся назад, зачынiѓшы вочы. - Нiколь Робiць, - прамармытаѓ ён. Нiколь Робiць. Вы павiнны ведаць яе дадзеныя. Аленка, рост, колер вачэй, валасы. Яна бландынка ад прыроды цi была. Ён казаѓ задуменна. "Самыя важныя дадзеныя - гэта проста факт. Вам трэба што-то асаблiвае, чаго вы яшчэ не бачылi ѓ кiно".
  
  
  'Голас менавiта?'
  
  
  "Як маленькая радзiмка, вельмi высока на ѓнутранай баку яе левага сцягна".
  
  
  'Дакладна?'
  
  
  "Больш, чым проста чуткi", - сказаѓ ён. "Я не магу ѓспомнiць, адкуль ёй гэта прачытаѓ, але я веру гэтаму. Думаю, ты можаш на гэта разлiчваць, Нiк. Гэта лепшае, што я магу вам прапанаваць.
  
  
  Яе ѓстаѓ i пацiснуѓ эму руку. "Я не ведаю, як ты гэта робiш, - сказаѓ я, - але ты цуд".
  
  
  Х'юберт дазволiѓ сабе даволi ухмыльнуться i ѓстаѓ. "Ёсць яшчэ што-што, што табе можа спатрэбiцца ведаць, Нiк". Яе кiнуѓ на яго запытальны погляд.
  
  
  "Вы пачатку другi чалавек, якi праяѓляе вялiкую цiкавасць да Нiколь Кара, якi зайшоѓ да мяне за апошнiя шэсць тыдняѓ".
  
  
  - Працягвай, - сказаѓ я.
  
  
  "Як вы ведаеце, Uni-National News мае дачыненне не толькi да прэсе. Мы таксама з'яѓляемся камерцыйным агенцтвам. Любы жадаючы можа зайсцi сюды i купiць тое, што мы прапануем. У асноѓным гэта фатаграфii, у асноѓным для кнiг. Каля шостай тыдняѓ таму сюды зайшоѓ хлопец i гатэль купiць копii ѓсiх фатаграфiй Кары ѓ нашым архiве".
  
  
  "У вас ужо былi такiя просьбы, цi не так?"
  
  
  - Часам, - сказаѓ Хьюберт. "Звычайна, аднак, яны спачатку прыходзяць сюды, каб праглядзець усе фатаграфii, а толькi потым казаць iм, што яны хочуць. Гэты хлопец купiѓ не гледзячы. Гэта была першая незвычайная асаблiвасць.
  
  
  - А другая?
  
  
  "Па-другое, у апошнiя некалькi гадоѓ не было асаблiвага цiкавасцi да Нiколь Прымушае. Потым яе смерцi было выпушчана некалькi кнiг. Выйшлi аднаразовыя мемуары фанг-клуба. I гэта было ѓсё. Затым мы атрымалi запыт на адну фатаграфiю, каб праiлюстраваць папулярную гiсторыю тых гадоѓ. Так што прасiць у нах усё, што ѓ нас было, было пачатку другой эга незвычайнасцю".
  
  
  - А трэцяя? .
  
  
  - У цябе ёсць дзяѓчына па iмя Вiльгельмiны. Гэта было зацвярджэнне, а не лейцара.
  
  
  Вiльгельмiны - даволi смертаносная сяброѓка, дакладней, пiсталет тыпу Люгер. Яна нiколi не была далёка ад мяне. Не больш, чым Х'юга, мой штылет i П'ер, газавая бомба.
  
  
  - У гэтага хлопца была такая дзяѓчына, - сказаѓ Хьюберт. "Пад левай пахай".
  
  
  'Як ён выглядаѓ?'
  
  
  - Здаравяк, - сказаѓ ён. - Адзiн па гэтае широкоплечих, каржакаваты тыпавы. Твар, як у неандэртальца. Вочы схаваныя за сонцаахоѓнымi акулярамi. Шрамм звяртаецца на левай скуле, каля двух з паловай цаляѓ у даѓжыню.
  
  
  - Ён сказаѓ, што збiраѓся рабiць з гэтымi фатаграфiямi? "Гэта было амаль усё, што ён сказаѓ. Ён сказаѓ, што хлопец, на якога ён працаваѓ, быѓ без розуму ад нах.
  
  
  - Ты ведаеш эга iмя?
  
  
  Х'юберт пакапаѓся ѓ сабаку квiтанцый ѓ скрынi крэсла. "Табе спадабаецца, Нiк", - сказаѓ ён, выбiраючы адну.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на паперу, якую ён мне працягнуѓ. Подпiс клiента была ѓнiзе. Побач крамзолi, якiя зганьбiлi б шасцiгадовага дзiцяцi: Джон Смiт.
  
  
  "Ён быѓ так жа цудоѓна, як i выглядаѓ", - заѓважыѓ Хьюберт. Павiнна быць, у тым, як ён паглядзеѓ на свайго старога сябра, было што-то вiнавацяць, таму што эга голас амаль абсурдна, як абарона. - Iдзем, Нiк. Адкуль яго мог ведаць? Любы можа зайсцi сюды i купiць усё, што захоча".
  
  
  - Не звяртай на мяне ѓвагi, - сказаѓ я. - У рэшце рэшт, гэты чалавек мог быць зусiм пецярбургу. Можа быць, гэта проста супадзенне.
  
  
  "Вядома," сказаѓ Х'юберт, калi яе абалонка k дзень. 'Ёсць i такi шанец.'
  
  
  Яе зноѓ пацiснуѓ эму руку i развiтаѓся. Ён працягваѓ глядзець, пакуль яе iшла па доѓгiм калiдоры да лiфта.
  
  
  "Да пабачэння, Нiк", - пачуѓ яе голас эга. 'Беражы сябе. Будзь асцярожны.'
  
  
  
  Кiраѓнiк 3
  
  
  
  
  'Беражы сябе. Будзь асцярожны.'
  
  
  Гэтыя словы не мог заглушыць нават люты роѓ рухавiкоѓ у трыццацi тысячах футаѓ над Атлантыкай. Усё гэта было злавесным. Адпачынак, якi не быѓ адпачынкам. Пракляты Ястраб. Прыгожая дзяѓчына, якая займаецца, можа быць цi не быць мёртвай.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на свой паднос з ежай. Па сукенка карычневага соуза, навакольнага кавалак недожаренного мяса, нiбы вока цыклопа, глядзеѓ спалоханы кавалак лука.
  
  
  Цень перасекла мой погляд.Яе пачуѓ, як сцюардэса спытала. - 'Не галодны?'
  
  
  Яе, пакiваѓ галавой.
  
  
  Яе доѓгая тонкая рука прайшла перада мной, каб узяць паднос.
  
  
  Яе апярэдзiѓ узяѓшы шклянку вiскi. - Мне гэта падабаецца, - сказаѓ я. - Можа быць, гэта дапаможа мне заснуць.
  
  
  - Так, - сказала яна. - Гэта таксама одзiна па ѓсiм спосабаѓ. Яе, паглядзеѓ на пару ярка-блакiтных вачэй i гарэзную ѓсмешку.
  
  
  "Я чуѓ, што ёсць i iншыя напоi".
  
  
  - Так, - сказала яна. - I лепш для тваёй запечаныя.
  
  
  Яе запалiѓ адну вакол сваiх цыгарэт з залатым муштуком. - I для лёгкiх таксама, я думаю.
  
  
  - Так, - сказала яна. - Для лёгкiх таксама. Вы спынiцеся ѓ Парыжы?
  
  
  'Няма. У мяне перасадачны паездкi па Орлi праз сорак мiн, затым таго, як мы там прызямлiмся.
  
  
  'На жаль. У адваротным выпадку ёй мог бы паказаць вам славутасцi.
  
  
  - Так, вядома, - сказаѓ я. - Але, можа быць, у iншы раз.
  
  
  'Магчыма.'
  
  
  Яна ѓзяла лiст i павярнулася , каб сысцi .
  
  
  "Думаю, табе лепш прынесцi мне яшчэ вiскi", - сказаѓ ёй гэй, ззаду.
  
  
  Чортаѓ Хоук, зноѓ падумаѓ я. Нават скотч не дапамог бы мне.
  
  
  Яе ѓсё яшчэ быѓ у дрэнным настроi, калi ѓ той жа дзень прызямлiѓся ѓ аэрапорце Нiцы на рэйсе вакол Парыжа. Па таксi, якое пастаѓляла мяне ѓ гатэль Beau Rivage Quai des Etats-Unis , яе мог бачыць залiтую сонцам роѓнядзь Мiжземнага сукенка з аднаго боку. З iншага - амаль бесперапынная лiнiя гатэляѓ, вiл i вышынных будынкаѓ, якiя штурхаюць iншы iншы, як сука распешчаных дзяцей на легендарных гульнявых пляцоѓках багатыроѓ.
  
  
  Мой нумар быѓ з выглядам на моры. У высокiя французскiя дзень дзьмуѓ прахалодны ветрык. Яе распакаваѓ свае сумкi, паклаѓшы Вильгельмину, Х'юга i П'ера ѓ два згорнутых ручнiкi i панёс ih на галечный пляж.
  
  
  Цэлы гадзiну яе ляжаѓ з заплюшчанымi вачыма, слухаючы шэпт вады аб бераг.
  
  
  Калi яе, вярнуѓся ѓ свой пакой, не было неабходнасцi рабiць звычайную праверку. Нельга было адмаѓляць той факт, што хто-то быѓ ѓнутры.
  
  
  На стале для сняданку знаходзiлася вялiкая кошык з садавiнай. У чалавецтва была белай картка, прымацаваная да зялёнай стужцы. Почырк належаѓ нейкаму французскаму лавочнику, але ѓ сапраѓднасцi перадатчыка сумневаѓ не было. "Сардэчна запрашаем на Французскую Рыѓеру", - абвяшчала паштоѓка. - Няхай ваш адпачынак будзе ѓсiм, на што мы можам спадзявацца.
  
  
  Ястраб - мудак! З таго моманту, як я вярнуѓся на у басейна, ён турбаваѓ мяне бесил, смяяѓся мной назаѓжды. Спачатку меркавалася, што Хсян мог збегчы ад мяне. Тады гэта было не гэтак вiдавочнае запрашэнне ѓзяць не гэтак вiдавочны адпачынак. У мiнулым таксама былi часы, калi Хоук скупiѓся на падрабязнасцi аб заданнi. Яго мог гэта зразумець. Былi такiя рэчы, якiя, як ён ведаѓ, не былi так бяспечныя, як яе ведаѓ, улiчваючы рызыка быць схопленым. Да таго ж мне не абавязкова было ведаць усё, каб выканаць сваё заданне. Але, па праѓдзе казаць, яе не амела нам найменшага падання, навошта яе ѓ Нiцы. Якая справа Хоуку, жывая Нiколь Робiць або няма?
  
  
  Мае рукi былi сцiснутыя ѓ кулакi. I кроѓ шалёна стукала ѓ вушах. Супакойся, сказаѓ яе сабе. Выкажам здагадку, што стары ѓ сваёй нары на Дюпоне Круг у Вашынгтоне ведае, што робiць. А потым, калi вы не ведаеце, што гэта такое, паспрабуйце даведацца што-небудзь. Проста дазвольце рэчам адбывацца. Менавiта гэта невуцтва дастаѓляе вам столькi непрыемнасцяѓ.
  
  
  Дзеянняѓ. Гэта было тое, што мне было трэба. Тады я заѓсёды адчуваѓ сябе лепш. Час чакання падышло да канца. Яе прыняѓ душ i апрануѓся да вечара. Ва ѓнутраным кiшэнi камзолы быѓ мой новы пашпарт на iмя Нiкалас Андэрсан. Куды б яе нам пайшоѓ, пiсталет, штылет i газавая бомба можа шакаваць, асаблiва калi ахова была настолькi пранiкнена, як я падазраваѓ.
  
  
  На гэты раз Вiльгельмiны, Х'юга i П'ер застануцца. Яны не былi спадарожнiкамi Нiкаласа Андэрсана, турыста. Але чалавек па iмя Нiкалас Картэр ѓ рангу Killmaster АХ быѓ бы дурнем, калi б выйшаѓ адзiн. Яе ѓваткнуѓ у каѓнер два ляза з адной рэжучай абзой . Трэцяе было ѓ поясе на спiне. Яны ляжалi плазам, нябачныя, абнадзейлiвыя i смяротныя.
  
  
  У мяне яшчэ будзе час павячэраць да таго, як пачнецца вячэрняя праца. Выйшаѓшы вакол гатэля, яго павярнуѓ налева, перасёк Quai des Etats-Unis, на наступным куце i пачаѓ доѓгую звiлiстую шпацыр уздоѓж сукенка да гаванi, каб паабедаць дзе-небудзь на свежым паветры, у адзiноце i пры свечках, з смажанымi крэветкамi, рататуя i белым вiном. .
  
  
  Яе не спяшаѓся. Цяпер, калi ёй быѓ гатовы дзейнiчаць, яе страцiѓ гэтую празмерную стымуляцыю . Яе атрымлiваѓ асалоду ад ежай i навакольным асяроддзем. З другога боку гаванi на ноч заходзiлi яхты i траѓлеры. Неба пацямнела, ператварыѓшыся вакол блакiтнага ѓ чорнае. У рэстаранах праз дарогу мiгцелi агнi. Яе зрабiѓ апошнi глыток вiна i патушыѓ цыгарэту.
  
  
  Калi б у мяне быѓ адпачынак, ён бы ѓжо скончыѓся. Пара было пачынаць.
  
  
  З аголенай грудзьмi, якая падтрымлiваецца юнымi рукамi, яна паднялася па сукенка высокай травы i пунсовых кветак, бледная сладострастная предвестница цёмных задавальненняѓ i ѓсёпранiкальным асалод для тых, хто гатовы паддацца спакусам ѓнутры крэмавага будынкаѓ. ззаду нах. Калi б у статуi было iмя, нiкому б i ѓ галаву не прыйшло эга дадаць. Але, улiчваючы абстаноѓку, уваход у казiно, магчыма, гэтыя намаганнi былi залiшнiмi. Лэдзi Фартуны будзе дастаткова.
  
  
  Palais de la Méditerranée на Ангельскай набярэжнай у Нiцы не з'яѓляецца нам лепшым, нам горшым казiно на Блакiтным беразе. Тым не менш, яно прафесiйна, эфектыѓна i аднолькава ветлiва, як да турыстам, якiя абмяжоѓваюць свой страх i рызыка дзесяццю-дваццаццю далярамi за ноч, так i да гульцоѓ, якiя патрабуюць больш высокiх ставак.
  
  
  Наверсе двайны выгнутай лесвiцы, якая вядзе на пачатку другой паверсе, прасьцiраецца ва ѓсiх напрамках, вядомай як Les Salons de la Mer , яе, павярнуѓся да Сакратарыяту. За прылаѓкам, больш походившим на шафу, сядзелi двое мужчын у фраках, бледныя, з выглядам непарушнага скептыцызм. Побач з iмi сядзела маладая жанчына з цяжкiмi вачыма, апранутая ѓ жалобнае сукенка, i дзялiлася сваiмi сумненнямi адносна чалавецтва, проносившимися перад ih стомленымi вачыма. Некалькi турыстаѓ, вiдавочна, з аднаго вакол шматлiкiх канферэнцый, пастаянна праводзяцца гарадскiм саветам Нiцы, сабралiся ѓ крэсла.
  
  
  Прабiраючыся скрозь iх, яе заклаѓ свой пашпарт i пятифранковую манету на прылавак. Манеты хапiла на ѓваходны квiток на адзiн вечар. Пятнаццаць франкаѓ за тыдзень, трыццаць за месяц, шэсцьдзесят сезон. Усё, што мне было дазволена зрабiць ѓнутры, яе зрабiѓ вялiкую здагадку тут. Яе ставiѓ на саму поспех, ставячы на тое, што за адзiн вечар яе выйграю тое, што паслаѓ мне Хоук.
  
  
  Одзiна па ѓсiм скептычна выглядевшую мужчын адкрыѓ мой пашпарт "Нiкалас Андэрсан", утаропiѓся на фатаграфiю, а затым агледзеѓ мой твар.
  
  
  Яе запоѓнiѓ форму, пакуль ён правяраѓ мой пашпарт у архiве ѓ куце ззаду яго. Задаволены, ён надрапаѓ маё iмя на жоѓтай картцы казiно з двума бардовымi палоскамi збоку i падсунуѓ яе да мяне.
  
  
  Двое ахоѓнiкаѓ ля ѓваходу ѓ Les Salons de la Mer кiѓнулi мне, калi ёй падышоѓ да дзень.
  
  
  Яе стаяла на вяршынi трох мармуровых прыступак, што вядуць у раскошны зала; пакой на розных узроѓнях, шырокая i доѓгая, як футбольнае поле, цалкам пакрытая чырвоным. Насупраць мяне пунсовыя шторы атачалi вокны з выглядам на моры. На маленькiх балконах звонку, залiтых святлом месяца i вiльготным вясновым брызе, пары, пiлi напоi i гутарылi, перакрываючы шум вулiчнага руху. Памiж мной i гаѓбцамi злева i справа стаялi сталы. Рулетка, косцi, баккара, блэкджек, écarté , trente et quarante . Пад мяккiм святлом крывава-чырвоных экранаѓ круцiлiся сярэбраныя шасцярэнькi, карты шапталiся пра зялёную тканiну, стукалi iгральныя косткi i цяклi фiшкi ѓ бесперапынным кругавароце страт i прыбыткаѓ.
  
  
  Яе, хутка прайшоѓ праз пакой, спынiѓшыся ѓ адным вакол двух size, каб выпiць. Народу ѓ пачатку сезона, было няшмат. Некалькi столiкаѓ былi зачыненыя. Час ад часу над гулам рэзка чуѓся голас: " Рыен ne va plus", i тут яе пачуѓ цiканне шарыка па слановай косцi аб сценкi рулеткi.
  
  
  Нiчога асаблiвага ѓ публiцы не было. Амерыканцы стоѓпiлiся вакол сталоѓ для блэкджека i гульнi ѓ косцi . Група баккара складалася ѓ асноѓным праз брытанцаѓ, i пажылых людзей, а мiжнародная сцэна была засяроджаная вакол сталоѓ для рулеткi. Там было некалькi усюдыiсных японцаѓ ѓ сiнiх касцюмах, белых кашулях i сапраѓдных гальштуках, два араба, жменька грэкаѓ, некалькi скандынаваѓ, iспанец, немцы, англiчане i амерыканцы.
  
  
  Седзячы на сэрвiсы крэслах, напружаныя пажылыя жанчыны, узброеныя агрызкамi алоѓкаѓ, схiлiлiся над аркушамi паперы, распрацоѓваючы строгiя сiстэмы накшталт д'аламбера i Адмены .
  
  
  Яе ѓстаѓ ззаду адной вакол гэтых старых жанчын за столiкам, блiжэйшым да ѓваходу. Там у мяне было ѓ поле зроку, якое не дазваляла нiкому пранiкнуць незаѓважаным праз галоѓны ѓваход.
  
  
  Даѓ па аднаму круп'е дзвесце пяцьдзесят франкаѓ. "У фiшкi па пяць", - сказаѓ ёй эму. Купюры знiклi ѓ настольным сейфе праз прагную шчылiну з латунным носiкам. Вакол скарбнiцы, поѓнай рознакаляровых жэтонаѓ рознай вартасцi, да мяне скользнуло пяцьдзесят жоѓтых дыска. Ёй дазволiѓ iм дажджом сцячы ѓ хвiлiну камзолы.
  
  
  На якое-той час ёй дазволiѓ сабе заснуць пад звонам ставак, грукатам кола, рытуальнымi крыкамi круп'е, слитыми ѓ бясконцы рытм:
  
  
  - Нава . Румяны. Парушэнне. Faites fox jeux. Рыен не й плюс. Кинз. нуар. Парушэнне. Vous Faites jeux. Рыен не й плюс. Шруба-хуит. Румяны. пара. '
  
  
  Кожны раз, калi дзверы адчынялiся, яе з надзеяй падымаѓ вочы, але дарэмна.
  
  
  Яе палез у хвiлiну i пачаѓ рабiць стаѓкi. Часам крэсла забiраѓ мае фiшкi, часам аддаваѓ. Мае думкi былi толькi напалову аб коле. Яго гуляѓ па больш высокiх стаѓках.
  
  
  Прайшло паѓтары гадзiны. Дзевяць, яе пераключыѓся на стаѓкi на асобныя колькасцi. Яе проста пакласцi суму лiтаральна ѓ Nike Картэры, даведзеная да дзесяцi - i прайграѓ. Яе проста пакласцi суму лiтаральна ѓ Нiкаласа Андерсоне, паставiѓ на шаснаццаць i зноѓ прайграѓ. Яе проста пакласцi лiтары Дэвiда Хока, паставiѓ на дзевяць i прайграѓ. Яе скончылася колькасць лiтаральна ѓ Нiколь Прымушае i зноѓ пастаѓлена на дзесяць.
  
  
  Мая фiшка была толькi ѓ лiку на зялёным лiсце, шанец, 37 да 1. Круп'е шевельнул запясцем, i велiзарнае кола пачало круцiцца супраць гадзiннiкавай стрэлкi. Мяч па слановай косцi кiнуѓся ѓ кола па гадзiнны стрэлцы, супраць патоку чорнага дрэва, нiбы метэор ѓ начным небе. 'Рыен ne va plus, - раѓнуѓ круп'е. Кола замарудзiлася. Мяч выпаѓ з-пад абадка, пераскочыѓ праз перагародкi, запаволiѓся, падскочыѓ раз, другi i звалiѓся ѓ скрынку нумар дзесяць. Граблi падштурхнулi да мяне стос жоѓтых фiшак i адну ружовую стофранковую.
  
  
  Яе падабраѓ ih, сунуѓ некалькi жоѓтых круп'е, зрабiлi стаѓку, i нахiлiѓся, каб сабраць астатнiя.
  
  
  Калi яе зноѓ падняѓ погляд, яна знаходзiлася там, адкрытыя насупраць мяне, па iншы бок крэсла. Яна была захапляльнай. Мядова-светлыя валасы, прыбраныя з яе загорелого асобы i перавязаныя бледна-зялёнай стужкай, агалялi высокiя скулы, подпираемые прыгажосцю, якую не можа прасачыць час. Тонкае белае сукенка з нiзкiм выразам на шыi, каб паказаць пышнасць яе поѓных грудзей, навiсаѓ з яе багатым складзенага цела. Яе, убачыѓ, што нiшто не перашкаджае яе цвёрдым соску прыцiснуцца да прахалоднай пяшчотнай тканiны.
  
  
  Яна палезла ѓ кашалёк i выцягнула банкноту ѓ сто франкаѓ. "Пяць фiшак", - сказала яна круп'е.
  
  
  Ён спрытна абгарнуѓ купюру вакол драѓлянага дыска i пусцiѓ яе ѓ медны жолаб прагавiтае аркай. Яна ѓзяла сумку пад мышку, i абедзвюма рукамi сцiснула фiшкi, як дзiця, якi сцiскае гару печыва. Жэст быѓ настолькi нявiнным, што мне давялося ѓсмiхнуцца. У гэты момант яна падняла вочы i ѓтаропiлася на мяне праз крэсла, вачыма, блiскучымi, як гарачыя смарагды. Потым яна зноѓ апусцiла вочы, з замяшаннем на гэтыя скулы i працягвала глядзець на крэсла. Выраз яе твару стала сур'ёзным, змрочным. Працягнуѓшы руку памiж тымi, хто сядзiць гульцамi, яна працягнула адну вакол сваiх жоѓтых фiшак на сямёрку. Яна прайграла, пастаѓлена на шаснаццаць i прайграла. Яна пастаѓлена на семнаццаць i прайграла. Яна пастаѓлена на дзевятнаццаць i прайграла. Яна пастаѓлена на дваццаць шэсць i прайграла. Яна пастаѓлена на трыццаць тры i прайграла.
  
  
  Дзесяць разоѓ запар яна ставiла на адно лiк, горшыя шанцы на стале, i дзесяць разоѓ запар прайгравала. Цяпер яе дыханне пачасцiлася, i ад хвалявання яе грудзей рухалiся ѓверх i ѓнiз, спусташаючы тонкую тканiну сукенкi. Рукi з ружовымi лакаванымi пазногцямi, сжимавшие яе тающее скарб, дрыжалi, i потым яшчэ двух тураѓ яна змагла ѓтрымаць тое, што засталося, у адной руцэ.
  
  
  Яе нiколi не думаѓ, што яна гуляе для задавальнення. Тонкi пласт банк блiшчаѓ на яе шыi знiзу, i аднойчы, калi кола павярнулася, яна прыкусiла губу. Яе, глядзеѓ, як пальцы яе правай рукi выцягнулi яшчэ адзiн радок скiду па раставаѓ запасу яе левай рукi.
  
  
  Яна паглядзела на яго. Ee вусны, якiя паклалi нямыя словы. - Калi ласка, - сказала яна. 'Калi ласка.'
  
  
  Яна ставiць перад сабой фiшку пад нумарам дзевяць. Рытуал паѓтараѓся: кручэнне колы супраць гадзiнны стрэлкi, зала ѓ другi бок; у той момант, калi мяч звалiѓся, пачуѓся крык: " Рыен ne va plus" i цiшыня, у якой гульцы чакалi.
  
  
  Нават калi б ёй быѓ глухiм, усё, што мне трэба было зрабiць, гэта штогод гэй, у вочы, каб даведацца вынiк. Дзве слёзы хлынулi з-пад яе стагоддзе, балансуючы там, каб скацiцца па яе шчоках. Яе, бачыѓ, як яе цела напружыѓся. Яна з цяжкасцю сглотнула, i яе слёзы спынiлiся.
  
  
  Яна паглядзела на сваю руку. Засталося шэсць фiшак. Яе доѓгая карычневая рука абхапiла адну вакол iх i змясцiла яе пад нумарам дваццаць чатыры. На гэты раз яна закрыла вочы, калi кола павярнулася. Вынiк быѓ не лепш. Не прайшло i дзесяцi хвiлiн, як у нах засталося ѓсяго дзве фiшкi. Хваляванне яе не зменшылася, але цяпер яна, здавалася, амаль змiрылася са сваiм няшчасцем. Яна не вагалася. Яна ставiць перад сабой фiшку пад нумарам трынаццаць.
  
  
  - Шчаслiвая, - паклiкаѓ яе i далей праз крэсла.
  
  
  Яна паглядзела на мяне i паспрабавала ѓсмiхнуцца. Але яна не магла спынiць дрыжыкi падбародка i вуснаѓ, а вочы яе блiшчалi ад мальвы. Яна зноѓ прыкрыла ih, пазбягаючы майго позiрку.
  
  
  Яе працягваѓ глядзець на нах. На заднiм фоне уверсе адкрылася дзверы. Увайшоѓ мужчына. Ён быѓ падобны на таго здоровяка, якi збiраѓ звесткi аб ёй.
  
  
  
  Кiраѓнiк 4
  
  
  
  
  Ён пастаяѓ там ѓсяго долю секунды, перш чым эга вострыя вочкi высачылi i далей. А затым эга суперглянцевые чорныя востраканцовыя балетныя тэпцiкi з грукатам скацiлiся ѓнiз па лесвiцы да чырвонай дывановай дарожцы. Яе ѓжо падыходзiѓ вакол крэсла да яе.
  
  
  Шчыра за ёй, усмiхаючыся ад жорсткага задавальнення, якое сморщило эга шрамм звяртаецца на шчацэ, ён падняѓ руку i ѓсадзiѓ свае пульхныя пальцы ѓ плоць яе правай рукi, ледзь вышэй локця. Ён што-то прашаптаѓ гэй вуха.
  
  
  Яна напружылася, твар яе застыѓ ад страху. Рашучая, але асцярожная, баючыся прычынiць непрыемнасцi, яна паспрабавала вырвацца вакол эга настойлiвай хiтрыкi. Ee загарэлай скуры вiднелiся белыя плямы ад грубага цiску хiтрыкi эга.
  
  
  Яе падышоѓ да яе з iншага боку, уся дабрыня i нявiннасць.
  
  
  "Ах, ты там," рэхам паѓтарыць яго. - Я ѓжо пачаѓ думаць, што страцiѓ цябе. Калi табе надакучыла рулетка, як наконт выпiць?
  
  
  У якая рушыла цiшынi яго пачуѓ, як круп'е сказаѓ: " Адзiнка ". Яна зноѓ прайграла.
  
  
  Калi танныя духi агарнуѓ яго, як смурод па каналiзацыi, а яго чорны шаѓковы касцюм заблiшчаѓ у мяккiм святле казiно, Поллард Уиллоу апусцiѓ руку i зрабiѓ на мяне ѓсе свае разумовыя здольнасцi. Нягледзячы на духi, нягледзячы на свой касцюм, ён заѓсёды будзе мець выгляд чалавека, якi правёѓ большую частку свайго жыцця ѓ харчэѓню, дзе мухi ходзяць над пiрагамi.
  
  
  - Хто ты, кравец вазьмi? - спытаѓ ён шэптам. Гэта быѓ добры знак. Ён не збiраѓся ладзiць сцэну.
  
  
  'Можа, Г-н Смiт? быѓ мой рэѓматызму.
  
  
  Ён сказаѓ. - " А ?"
  
  
  Яе не шталь глядзець на яго. - Ну, як наконт выпiць? - сказаѓ яе эй. - Ты выглядаеш так, як быццам цябе нядрэнна асвяжыцца.
  
  
  - Так, - сказала яна. 'Ды, дзякуй. Вядома, магу.
  
  
  - Што ж, тады гэта выдатна, - сказаѓ я. - "Пойдзем?"
  
  
  - У гэтай дамы прызначаная сустрэча ѓ iншым месцы, - сказаѓ ён.
  
  
  - Ты кажаш гэта, - сказаѓ я. - Але дзiѓна, што яна мне пра гэта не сказала.
  
  
  - Паслухай, малы, - сказаѓ ён. - Паслухайся у мяне добрага савета i прэч адсюль. Не совай свой нос у тое, што цябе не тычыцца.
  
  
  "Так, але яно тычыцца мяне," сказаѓ я. - Вы чулi маладую лэдзi. Яна хоча выпiць са мной.
  
  
  Эга твар пачырванеѓ. "Не прымушай мяне цябе пытацца занадта шмат разоѓ", - сказаѓ ён.
  
  
  Эга рука нядбайна адкiнула куртку, наѓмысна паказваючы мне тое, што было заткнуто за пояс, а таксама паказваючы мне, што ѓ яго больш мужнасцi, чым здаровага сэнсу, i што бяспека Пале - дэ-ла - Медитеране не так надзейная, як ён думаѓ. Мяркуючы па ён dolly секунды, што я ѓбачыѓ, гэта зброя, мне здалося, што ён падтрымаѓ сваю трансмiсii мексiканскiм Trejo .22, Model 1. Мексiка, можа быць, i не вядомая сваёй зброевай прамысловасцю, але тым нешматлiкiмi красунямi, якiя родам адтуль прыходзяць гэтак жа прыязныя, як пироманьяк на пороховом караблi. Мадэль 1 - бруднае i вельмi незвычайнае зброю. У яго ёсць селектар у левым верхнiм куце крамы. Калi вы перагортвайце эга i нацiскаеце на спускавы кручок, пiсталет робiць восем стрэлаѓ аѓтаматычнай чаргой.
  
  
  Дзяѓчына задыхалася. - Не будзь iдыётам, Гвiда, - сказала яна.
  
  
  - Я не думаю, што ты эга выкарыстоѓваеш, - сказаѓ ёй эму.
  
  
  - Я б не шталь рызыкаваць.
  
  
  - Я спадзяваѓся, што ты гэта скажаш, - сказаѓ я.
  
  
  Яе асцярожна ѓзяѓ яе за руку, i мы разам накiравалiся да дзень. Ззаду нас Гвiда прамармытаѓ праклён.
  
  
  Эга, розум, цi што там хавалася за гэтым неандертальским iлбом, павiнен быѓ прайсцi праз немалую барацьбу, каб прыйсцi да зняволення або ѓспомнiць, што хто-то загадаѓ яму было зрабiць. Ён не здаѓся мне тыпам, якi стане генiем ѓ раздзеле незалежнага мыслення.
  
  
  Мiж тым, верагоднасць таго, што ён адкрые агонь, памяншалася з кожным цаляй, калi мы павялiчвалi адлегласць памiж намi. Гвiда быѓ навучаны дзейнiчаць, а не думаць, i калi ён адразу ж прыступiць да справы, каб абдумаць сiтуацыю, у нас будзе дастаткова часу, каб прагуляцца да Парыжа.
  
  
  Пакуль утрымлiваѓ яе напружанае цела дзяѓчыны з лiнiй агню, мы паспяшалiся да дзень. У Гвiда больш мужнасцi, чым здаровага сэнсу, але кожная секунда пацвердзiла маё перакананне, што ён быѓ запраграмаваны пазбягаць яркiх сцэн.
  
  
  Гэта было ѓсяго толькi некалькi секунд, перш чым мы дасягнулi вяршынi лесвiцы, але гэта заѓсёды здаецца даѓжэй, калi адзiн вакол гэтых задаволеных кур'ерам клiентаѓ перамолвае што-то ѓ сваёй галоѓ.
  
  
  Прайшоѓшы праз дзверы, мы прайшлi праз пярэднi пакой да левага крыла лесвiцы, якая займаецца двума аркамi спускалася ѓнiз да ѓваходу ѓ Палац Медитерране .
  
  
  Праз некалькi iмгненняѓ яе пачуѓ цяжкiя shaggy на iншай лесвiцы i, зiрнуѓшы на той бок, убачыѓ, як Гвiда прабег ѓнiз, амаль побач з намi. Эга вочы з-пад стуленых броваѓ былi поѓныя лютасцi.
  
  
  Ён быѓ усяго ѓ двух-трох кроках ад нас, калi мы выскачылi па параднай дзень Палаца ѓ халаднаватую ноч. Шукальнiкi задавальненняѓ ѓсё яшчэ прыходзiлi, хоць i ѓ меншай колькасцi. Калi яе, азiрнуѓся, перад уваходам праслiзнулi чорны "Сiтраэн" i белы "Мэрсэдэс". Калi мы праходзiлi mimmo статуi Лэдзi Фартуны, яе ѓбачыѓ, што Гвiда стаiць нерухома, пухлы сiлуэт на фоне агнёѓ казiно, ён падымае кулак i махае iм.
  
  
  - Бяжы, - сказаѓ яго дзяѓчыне.
  
  
  - Так, - сказала яна. 'Яе ведаю.'
  
  
  Мы пабеглi па Ангельскай набярэжнай. Лёгкi туман, якi iдзе ѓглыб сушы, сукенка, пакрываѓ ланцужок агнёѓ ля ѓваходу ѓ бухту Анёлаѓ, як мяккую тканiну. У цяжкiм паветры ѓздоѓж слупоѓ бязвольна вiселi трохкаляровыя вымпелы, якiя павiнны былi надаваць дарозе святочны выгляд. Рух супакоiлася, цiшыню парушаѓ рэдкi роѓ рухавiка.
  
  
  Дзiѓны, злавесны паветра вiсеѓ над берагам, адчуванне сырой гнiлыя, нарастаючай у змроку, водблiск сапраѓднай весялосцi дня i вечара, цяпер рассеяны крадущейся ноччу.
  
  
  У цiшынi мы паспяшалiся скрозь сьвяты i цень. Тэраса гатэля "Вэстмiнстэр" была хiстацца жоѓтымi лямпамi, а жоѓтыя свечкi мiгцелi на столiках звонку, дзе пажылыя госцi, ахiнуѓшыся ад волкасцi, пiлi каву i змагалiся з абдымкамi самотнага скляпеннi. Для гатэлем вiднелася паѓразбураная вiла Пратт, знежывелая за шырмай вакол пальмаѓ i обветренных аканiц.
  
  
  Яе, азiрнуѓся. Ад Гвiда не засталося i следу. Тым не менш, у мяне было адчуванне, што за намi сочаць. Мы мiнулi гатэль "Вест-Энд" i музей Масена , дзе памiж пальмамi за жалезнымi варотамi гулялi пражэктары. Наперадзе на фоне залiтага месяцовым святлом неба, нiбы пухлая жаночая грудзi, вiдаць быѓ купал гатэля "Негреско".
  
  
  Яе, спынiѓся i павярнуѓ дзяѓчыну да сябе тварам . Яе твар пачырванеѓ ад узбуджэння, а вочы заблiшчалi. Ee цела на iмгненне скользнуло па мне.
  
  
  - Дзякуй, - сказала яна, затаiѓшы дыханне. 'Дзякуй, сэр...'
  
  
  - Андэрсан, - сказаѓ я. "Нiкалас Андэрсан".
  
  
  - Што ж, дзякуй, мiстэр Андэрсан.
  
  
  - Пакуль не падзякаваѓ мяне, - сказаѓ я. - Я не ѓпэѓнены, што ты ѓжо выбраѓся праз лясы. Думаю, вашым сябрам Гвiда быѓ не ѓ захапленнi ад таго, што адбылося ѓ казiно.
  
  
  - Няма, - сказала яна. "Дакладна няма. Будзе больш цяжкасцяѓ. Значна больш праблем.
  
  
  - Скажы мне, - сказаѓ я. - Цябе клiчуць Нiколь Робiць?
  
  
  Яна доѓга глядзела мне ѓ вочы. Прыгожы твар, у якiм нявiннасць якiм-то чынам змешвалася з абяцаньнем вытанчанай страсцi, цяпер выказваѓ адчай.
  
  
  "Многiя людзi вераць у гэта", - адказала яна. "Па крайняй меры, адзiн чалавек упэѓнены ѓ сабе".
  
  
  Гэта быѓ рэѓматызму, якi нiчога не вырашаѓ, але перш чым яе паспеѓ сказаць больш, выказванне безнадзейнасцi знiкла з яе твару. Яна гарэзна ѓскiнула галаву. - Мiстэр Андэрсан, - сказала яна. - Я мяркую, вы гатэляѓ прапанаваць мне выпiць. Цi ёсць лепшы час, чым цяпер?
  
  
  Бар Негреско амаль вымер. Велiзарная пакой нагадвала змрочную пячору са слабым ружовым святлом, абраным для таго, каб лiслiвiць завялай скуры старых.
  
  
  Мы сядзелi побач на сiняй лаве за круглым сталом з мармуровай стальнiцай, покоившейся на штучнай леапардавай шкуры.
  
  
  Яе зноѓ адчуѓ яе далiкатную прыгажосць дзяѓчыны, цеплыню яе моцнага сцягна побач з маiм на сiняй лаве, выгiн яе грудзей, класiчную форму асобы, пышнасць залацiста-каштанавых валасоѓ ... смарагдавае хваляванне ѓ яе вачах.
  
  
  Афiцыянт у белай куртцы падплыѓ да нас з завучаным знявагай гатэля, схiльнага дагаджаць крайнасцяѓ па гусце.
  
  
  'Што ты хочаш выпiць?' - спытаѓ у яго дзяѓчыну.
  
  
  Яна хiтра засмяялася, як падлетак, якога выпусцiлi на вiлi ѓ кавярнi.
  
  
  - Ах, - сказала яна. - Я сапраѓды не думала пра гэта. Павiнна прызнацца, што я не зусiм знаѓца выпiѓкi, але аднойчы ёй у галаву выпiць цэлую кактэйльную карту.
  
  
  Шоргаючы нагой, афiцыянт выказваѓ цiхую сумесь турботы i бясконцага адхiленнi прыемнай балбатнi. У мяне было спакусу прапанаваць эму стыпендыю ѓ тэатральнай школе.
  
  
  Рука дзяѓчыны порылась памiж двума сподкамi з алiвамi i крекеры, каб падабраць паштоѓку.
  
  
  "Я паспрабую гэта," сказала яна.
  
  
  На картцы было напiсана: "Каралеѓскi Негреско 14 F".
  
  
  Гэта была кампазiцыя па кирша, малiнавага сiропу, апельсiнавага соку i шампанскага Moet. Проста прачытаѓшы гэта, мой страѓнiк ѓспалымнiѓся ад паѓстання.
  
  
  "Не, я не думаю, што вы эксперт", - сказаѓ яе эй.
  
  
  Яе сказаѓ афiцыянту: "Адзiн Каралеѓскi Негреско". А скотч з лёдам. Ён пакланiѓся i пайшоѓ.
  
  
  У барэ Негреско цяжка схавацца. На самай дэла, гэта выдатнае заканчэнне ваеннага město, каб быць вельмi прыкметным, таму яго быѓ рады быць там. Гэта было таксама прычынай, па якой я пайшоѓ сюды пасьля таго, як мы пакiнулi казiно. Што, у сваю чаргу, зрабiла мяне выключна шчаслiвым, што дзяѓчына выбрала гэта месца, каб выпiць. У гэты момант бiтвы яго не збiраѓся сыходзiць у падполле. Яе гатэль даведацца больш аб дзяѓчыне, больш пра Гвiда i больш, значна больш пра чалавека, якi адправiѓ гэтага пячорнага чалавека ѓ Палац Медитерране. I яе гатэль гэта высветлiць, пры гэтым пераканаѓшыся, што мяне нiхто не шукае.
  
  
  Да гэтага часу тхара вечар быѓ бласлаѓлёны. Яе знайшоѓ дзяѓчыну. Гэтая гульня скончылася добра. Гвiда знайшоѓ мяне. I калi б ёй быѓ правоѓ, нябачны чалавек шталь бы сведкам нашага паспешнага уцёкаѓ у "Негреско". I тут вечар быѓ не толькi бласлаѓлёны, але i ледзь пачаѓся.
  
  
  - Мадам, - сказаѓ афiцыянт. Схiлiѓшыся ѓ талii, ён паставiѓ ee напой на круглую папяровую сурвэтку з лiтарай "Iмператарская Н " i словамi " Негреско" i " Нiца " у трох сiнiх кольцах.
  
  
  "Пане".
  
  
  Яе, павярнуѓся да дзяѓчыны i падняѓ сваю шклянку. - На шчасце, - сказаѓ я.
  
  
  Яна паглядзела на мяне па-над канца шклянкi. Гарэзны i вясёлы погляд знiк, вакол яе вачэй. Яе зноѓ убачыѓ слёзы.
  
  
  "Няма, яе сказаѓ. - Я так разумею, для цябе гэта быѓ не такi wouldnt шчаслiвы вечар.
  
  
  - Няма, - сказала яна. "Вядома, няма". Яе голас быѓ слабым i адчайным.
  
  
  "Калi вы дараваць мне гэты грубы каментар, - сказаѓ я, - вы ведаеце аб рулетцы столькi ж, колькi i пра выпiѓкi, улiчваючы вашу гульню ѓ нах".
  
  
  - Я ведаю, - сказала яна.
  
  
  - Людзi заѓсёды так робяць, - сказаѓ я. "Большасць людзей прыходзяць туды павесялiцца, але вы, вiдавочна, выраблялi ѓражанне чалавека, якi займаецца больш сур'ёзнымi справамi".
  
  
  Яна пахiтала галавой. Нават у цьмяным святле яе валасы блiшчалi . "Не, мiстэр Андэрсан..."
  
  
  - Думаю, табе лепш называць мяне Нiк, - сказаѓ я. - Добра, - сказала яна. 'Нiк.'
  
  
  - Так-то лепш, - сказаѓ я.
  
  
  "Няма, яе была ѓ тым казiно не для забавы".
  
  
  "Вы страцiлi дзевяноста пяць франкаѓ," сказаѓ я.
  
  
  - Ты надаеш мне шмат увагi, - сказала яна. "Ну, - сказаѓ я, - я адзiн у Нiцы, i вас было цяжка не заѓважыць".
  
  
  Яна коратка ѓсмiхнулася. 'Яе, мяркую, што...'
  
  
  Яна палезла ѓ сваю маленькую сумачку. Яе ѓбачыла белы насоѓку, пашпарт, губную памаду i апошнюю, жоѓтую фiшку. Яна дастала эга, i з лёгкiм пстрычкай дамаглася на мармуровую стальнiцу. - Пяць франкаѓ, - прашаптала яна.
  
  
  "Гэта ѓсе грошы, якiя ѓ вас ёсць, цi не так?"
  
  
  'Так. Няѓжо таксама гэта так лёгка ѓбачыць?
  
  
  "Баюся, што так."
  
  
  - На самай дэла гэта не пяць франкаѓ, - сказала яна. "Гэта кавалак пластыкi".
  
  
  Яе спытаѓ. - "Чаму для цябе так шмат значыць выйгрыш у гэтым казiно?"
  
  
  Га пачатку другi раз за ноч яе вочы вывучалi мой твар.
  
  
  - Ты не выглядаеш беднай, - сказаѓ я, - ты не выглядаеш галоднай. Не падобна на тое, што табе патрэбна, шведаѓ i прытулак. У мяне не склалася ѓражанне, што вы спрабуеце выйграць адпачынак або унiверсал каштоѓнасцяѓ. Аб прагнасцi таксама не можа быць i гаворкi.
  
  
  - Няма.
  
  
  "Але вы гулялi, каб выйграць шмат грошай. Гэта было важна для цябе.
  
  
  - Так, - сказала яна. - Голас яно.
  
  
  - Думаю, яе гатэль б ведаць, чаму.
  
  
  Яна зноѓ вывучала мой твар гэтымi разумнымi зялёнымi вачыма, цяпер халоднымi i глыбокiмi, як мора.
  
  
  'Што ты бачыш?'
  
  
  "Небяспека", - сказала яна. "Цяжкасцях".
  
  
  - Ты можаш мне давяраць, - сказаѓ я.
  
  
  - Так, - сказала яна. - Я таксама так думаю.
  
  
  "Акрамя таго, - сказаѓ я, - маючы ѓсяго адзiн радок скiду ѓ пяць франкаѓ, у вас не так шмат выбару".
  
  
  Яе вiльготныя, цёплыя вусны адарвалiся ад роѓных белых зубоѓ у мiжвольнай усмешкi. - Але калi б яго табе не давярала, яе б пайшла, - сказала яна. "Тады яе б паспрабаваѓ знайсцi каго-небудзь яшчэ".
  
  
  - Гэта так важна?
  
  
  'Так.' Яна ѓзяла сваю шклянку i зрабiла вялiкi глыток.
  
  
  - Хочаш яшчэ?
  
  
  "Я не прывыкла пiць, - сказала яна. "Тым не менш, яе лiчу, што хачу яшчэ адзiн шклянку. Я не ведаю, цi хачу яе быць п'яным, каб забыцца або адсвяткаваць. Так, Нiк, яшчэ адзiн.
  
  
  Яе паклiкаѓ афiцыянта, i мы моѓчкi пачакалi, пакуль ён прынёс яшчэ адзiн "Каралеѓскi Негреско".
  
  
  Яна зрабiла яшчэ адзiн глыток, i калi яна скончыла, яна, здавалася, прыйшла да рашэння. - Так, - сказала яна. 'Ёй давяраю табе. Спадзяюся, ты па тых хлопцаѓ, якiя дапамагаюць. Гэта не зусiм для мяне, не толькi для дзяѓчыны, з якой ты аднойчы пазнаёмiѓся ѓ казiно.
  
  
  - Я ведаю, - сказаѓ я, супакойваючы яе.
  
  
  "Гэта выходзiць далёка за рамкi вас i мяне. Так, мне трэба выйграць шмат грошай i хутка. Ты бачыѓ гэта. Мне гэта трэба для таго, каб наняць каго-небудзь.
  
  
  Яе падняѓ бровы ѓ невысказанном пытаннi.
  
  
  "Хто-то вельмi асаблiвае", - працягнула яна. "Я нават не ведаю, колькi гэта каштуе. Ты ведаеш, Нiк? Ты ведаеш, колькi каштуе наняць забойцу?
  
  
  Яе, працягнуѓ руку i ѓзяѓ з крэсла жоѓтую фiшку. - Пяць франкаѓ, - сказаѓ я.
  
  
  
  Кiраѓнiк 5
  
  
  
  
  На iмгненне выраз яе твару змянiлася на здзiѓленне. Затым, павярнуѓшы да мяне разгубленае твар, яна прытулiлася да мяне. Яе, бачыѓ яе вочы, цяпер асветленыя праславутым агнём смарагд, яе вусны растулiлiся, наблiжаючыся да маiх.
  
  
  У наступны момант яна напружылася. Ee твар стала попельных. Ee погляд быѓ скiраваны ззаду мяне, у бакавую дзверы бара "Негреско".
  
  
  Яе, павярнуѓся. Гвiда быѓ першым, хто яе ѓбачыѓ, некалькi ухмылявшегося. Потым яе ѓбачыѓ угловатого, жилистого кiтайца, яго высокае стройнае цела было ахутана чорным з нага да галавы. А памiж iмi, асяроддзя гэтых эга слуг, агiднае iстота, якога ёй буду ведаць, як доктара Уайта. Лотар Инурис. У той момант, калi яе ѓбачыѓ эга ѓ першы раз, ён iso усiх сiл стараѓся кантраляваць гнеѓ, якi ахапiѓ яго, калi ён убачыѓ дзяѓчыну, гатовую прыцiснуцца вуснамi да маiх. Ён аднавiѓ сваё выраз твару i сцягнуѓ эга ѓ зморшчыну ветлай сардэчнасцi. Гэты выраз добра спалучалася з эга адзеннем: добра пашыты сiнi пiнжак, шэрыя штаны, кашуля, якая займаецца абвяшчала сябе адным вакол апошнiх тварэнняѓ Turnull & Asser ѓ Джереминстрит ѓ Лондане, шаѓковы шалiк, i балетныя тэпцiкi ад Gucci.
  
  
  Але нягледзячы на ѓсю клопат i выдаткi, якiя пайшлi на яго вопратку, доктар Инурис валодаѓ iнтэлектам, паняволеных ненармальным i магутным цягай.
  
  
  Эга вочы, эбеновые каралi, рабы эга эмоцый хаваць свае сапраѓдныя намеры, былi пасаджаныя на маленькую асьвятляльнага галаву, увянчаную густымi чорнымi валасамi, зачасанымi назад з вузкага лба. Сама мэта, з тонкiмi пурпурнымi вуснамi i вузкiмi ноздрамi ѓ вялiкiм носе здавалася карлiкавай па параѓнаннi з доѓгiм i шырокiм тулавам. I ѓсё ж яно не захоѓваюцца намёк на сiлу, а толькi на думка аб мяккасцi, коренящейся ѓ вечным патураннi сваiм слабасцям. Рукi ѓ яго былi незвычайныя. Доѓгiя далонi, ненармальна доѓгiя, завостраныя пальцы, кароткiя пазногцi. Рукi хiрурга або душыцеля. Гладкае, безбородое твар i дзiѓная хваравiта-бледная скура стваралi ѓражанне, што железистое раѓнавага была парушана, спачатку раскладаючы цела, а затым прымушаючы розум служыць ненатуральным дакучлiвым iдэям. Ён выглядаѓ як чалавек, якi атрымлiвае задавальненне, прычыняючы каму-то боль i падпарадкоѓваючы iншых сваiм мудрагелiстым вычварэнствам, якiя iм кiруюць. Ён злосна выдыхнуѓ. Яе, убачыѓ, што эга шалiк злёгку аслабеѓ, агаляючы двайны шэраг бародавак, якiя пакрывалi эга тонкую калючы шыю, нiбы гратэскавы каѓнер вакол зморшчаных вачэй.
  
  
  Iншыя, падобныя эму, перасякалi мой шлях. Ih падзяляѓ дух самаѓпэѓненасцi ѓ паспяховым здзяйсненнi неймаверных дэль i вера ва ѓласную генiяльнасць, якая займаецца пераканалi ih ѓ непроницаемом iмунiтэце да адплаты. Яшчэ да таго, як ён загаварыѓ, яго ѓжо ведаѓ доктара Лотара Инуриса ѓжо як чалавека, чыя прырода не дазваляла нiчога, акрамя хлуснi.
  
  
  Ён усмiхнуѓся i пакланiѓся. Ён падняѓ адну вакол сваiх гнуткiх рук у нерашучага прывiтаннi i падышоѓ да мяне. Яе, ѓстаѓ, каб павiтаць яго.
  
  
  - А, - сказаѓ ён. - На iмгненне яе падумаѓ, што мы страцiлi цябе. I гэта было б вельмi сумна. Але даруй мяне. Прабачце маю нявыхаванасць. Мне яшчэ трэба будзе прадставiцца. Дазволь мне. Яе доктару. Лотар Инурис.
  
  
  У руцэ, якую ён працягнуѓ мне, не было сiлы. Яе выклiкаѓ эму ѓсю дабрыню, на якую быѓ здольны. - Прыемна пазнаёмiцца, доктар, - адказаѓ я. "Я, Нiкалас Андэрсан".
  
  
  "Амерыканец, яе, мяркую," сказаѓ ён.
  
  
  - Сапраѓды, - сказаѓ я.
  
  
  "Дарагiя жырыноѓскi людзi, - сказаѓ ён. "Еѓропа шматлiкiм вам абавязаная".
  
  
  "Дзякуй, што сказалi гэта, доктар", - адказаѓ я. "У адваротным выпадку, наколькi яе чытаѓ, нам тут не заѓсёды рады".
  
  
  - Так, - сказаѓ ён. "Ёсць яны, хто забыѓся, але яго не вакол ih лiкаѓ. Для тых, хто забывае, лепшае стаѓленне - гэта памяркоѓнасць".
  
  
  "Ну, доктар, магу прапанаваць вам што-небудзь выпiць?"
  
  
  Ён са шкадаваннем пакiваѓ галавой. - Я цаню вашу шчодрасць, мiстэр Андэрсан, але, баюся, мне давядзецца адмовiцца. Прычына, па якой яе тут, не свецкая, а чыста прафесiйная".
  
  
  Яе ѓстаѓ памiж iм i дзяѓчынай, якая займаецца засталася за сталом. Ён нахiлiѓ галаву ѓ яе бок, яшчэ больш панiзiѓшы свой i без таго мяккi, культурны голас.
  
  
  Гэта быѓ голас, разрывающийся ад намёкаѓ. I менавiта гэты пачала другi голас быѓ заклiканы вырабiць ѓражанне на слухача. Цудоѓны iнтэлект Инуриса, эга неперасягненыя здольнасцi, яго шчырасць па ѓсiм лепшых падахвочванняѓ i, калi ѓсяго гэтага апынецца недастаткова, небяспека кпiць над чалавекам, чые два таварыша могуць быць палiчаныя здольнымi прымянiць сiлу.
  
  
  "Калi вы знаёмыя з Еѓропай, мiстэр Андэрсан, - сказаѓ ён, - i асаблiва з Паѓднёвай Амерыкай, вы, магчыма, ведаеце, што тытул доктара выкарыстоѓваецца даволi свабодна. Але ѓ маiм выпадку гэта тытул, зароблены i набыты затым многiх гадоѓ ѓпартай навучання. Яе доктар медыцыны, мiстэр Андэрсан, спецыялiст па хiрургii, якая займаецца ѓ нейкай ступенi ѓяѓляе сабой механiчнае мастацтва. Прызнаючы гэта, i не маючы намеру iгнараваць стымуляцыю iнтэлекту, яе паспрабаваѓ набыць дадатковыя спецыяльнасцi. Яе таксама псiхiятр з практыкай, якая займаецца, - ён блiснуѓ вачыма на дзяѓчыну, - прысвечана самым складаным выпадкам.
  
  
  Ёй належыць iм, што было б нармальна разварушыць эга, сваёй радасьцю. - Такiм чынам, вы майстар?
  
  
  Ёй быѓ узнагароджаны дрыготкай, пробежавшей па эга целе. - Так, - сказаѓ ён, спрабуючы засмяяцца. - Мяркую, так нас называюць у Амерыцы. Вельмi цiкавы i прымiтыѓны тэрмiн. Але я не павiнен адцягвацца. Як я i збiраѓся сказаць, гэтая юная лэдзi апынулася адной вакол маiх пацыентак.
  
  
  Яе панiзiѓ голас да ашаломленай прыватнасцi. - Вы маеце на ѓвазе, што яна хворая, доктар?
  
  
  Доктар Инурис iso усiх сiл стараѓся быць памяркоѓным, але я бачыѓ, што iso усiх сiл адчуваю эга цярпенне. - Ну, гэта даволi агульны тэрмiн, калi так выказацца. У прафесiйным плане ѓсё значна складаней. Але, скажам так, не парушаючы адносiн памiж лекарам i пацыентам i, не ѓдаючыся ѓ тэхнiчныя апiсання, што юная лэдзi пакутуе сур'ёзным эмацыйным засмучэннем".
  
  
  - Я разумею, - сказаѓ я. - Ты мог бы мяне падмануць. I ты спадзяешся, што гэта так, сказаѓ яе сабе.
  
  
  "Не ѓсе эмацыйныя хваробы выяѓляюцца такiм чынам, каб ih маглi лёгка распазнаць неадмыслоѓцы накшталт вас".
  
  
  - Мяркую, што не, - сказаѓ я.
  
  
  Доктар Инурис усмiхнуѓся мне. "Я рады, што ѓ вас такi шырокi кругагляд, мiстэр Андэрсан, - сказаѓ ён. "Гвiда ясна даѓ мне зразумець, што ваша паводзiны па адносiнах да яму ѓ казiно было, як бы гэта сказаць, некалькi ваяѓнiчым".
  
  
  - Так, - сказаѓ я. - Але, з iншага боку, гэты ваш джэнтльмен быѓ не зусiм тое, што вы называеце прыязным з гэтай маладой лэдзi. Я маю на ѓвазе, што ён прычынiѓ гэй боль, i яна, падобна, не асаблiва iмкнулася да эга кампанiй.
  
  
  - Яе зноѓ павiнен прасiць у вас прабачэння, - сказаѓ доктар Инурис, калi ён звяртаѓся да мяне з крывадушнай зiхатлiвай усмешкай. "Час ад часу Гвiда становiцца занадта старанным. I яе, мяркую, ён спалохаѓся майго гневу. Бачыце, ёй не кiрую звычайнай клiнiкай. Маладая лэдзi была даверана маёй клопаце на вiле непадалёк адсюль, i на дадзеным этапе звароту з ёй немэтазгодна падвяргаць яе таго, што мы з вамi лiчым нармальнымi сацыяльнымi отдачами.
  
  
  "На мiнулым тыднi, - працягнуѓ ён, - гэй, удалося пакiнуць вiлу для несанкцыянаванага паходу ѓ казiно. Гвiда не прафесiйны медбрат, i, магчыма, таму з эга боку варта чакаць памылак. Тым не менш часовае знiкненне дзяѓчыны вельмi раззлавала мяне на Гвiда, i ён урачыста паабяцаѓ мне, што дзяѓчына больш не будзе выслiзгваць ад яго суправаджэння. Тым не менш, гэй, што ѓдалося паѓтарыць гэта сёння ѓвечары.
  
  
  Так што зразумела, не цi праѓда, што Гвiда, як бы гэта сказаць, даволi нецярплiвы з ёй? I, - сказаѓ доктар. Инурис адкрыта сказаѓ: "Таксама зразумела, што, будучы амерыканскiм джэнтльменам, вы высакародны, ѓмяшалiся, каб абаранiць яе ад чаго-тое, што было для вас цалкам непрымальным паводзiнамi".
  
  
  - Ну, доктар, - сказаѓ я, - я i не падазраваѓ, што за гэтым стаiць так шмат усяго. Мне проста падалося, што ваш слуга што-то задумаѓ.
  
  
  "Знешняе часткi бывае зманлiвым", - сказаѓ ён.
  
  
  "Так, многда," я пагадзiѓся. "Кравец вазьмi, яе нiколi не думаѓ, што яна хворая".
  
  
  Доктар Инурис падбадзёрваючы паляпаѓ мяне па руцэ. -- Ну, ну, -- сказаѓ ён. "Ад вас патрабуецца занадта шмат, каб зразумець рэчы на аснове кароткага назiрання, нават медыцынская навука часам збiваецца з панталыку".
  
  
  - Зразумела, - сказаѓ я.
  
  
  - А зараз, мiстэр Андэрсан, вы зразумееце, калi мне давядзецца прасiць вас дазволiць мне i... э-э... маю персаналу скончыць свой вечар з дзяѓчынай i адвезцi яе назад на нашу вiлу. Я не ведаю, колькi вы з ёй казалi яшчэ з адным, але калi вы дасце мне якi-небудзь добранамераных савет, вам будзе мудра зiрнуць на ѓсё, што яна магла сказаць, у святле яе хваробы. Часам у нах ѓзнiкае спакуса сказаць рэчы, якiя на першы погляд могуць здацца праѓдападобнымi, але, на жаль, яны выклiканыя ee хваробай, якую, яе, спадзяюся, што ѓ маiх сiлах вылечыць".
  
  
  Яе, кiѓнуѓ у знак згоды. - Я вельмi спадзяюся, што вы вылечыце яе, доктар. Здаецца, такi ганьба, што такая мiлая дзяѓчына, як яна..."
  
  
  "У мяне ёсць усе надзеi, - сказаѓ доктар Инурис. "Але працягласць лячэння, хутчэй за ѓсё, можа быць даволi працяглай".
  
  
  - Вельмi дрэнна, - сказаѓ я.
  
  
  "Сапраѓды," сказаѓ ён, з адценнем нецярплiвасцi. - Але зараз нам сапраѓды трэба iсцi. Было прыемна пазнаёмiцца з вамi, мiстэр Андэрсан. Сапраѓды мiла.' Ён пстрыкнуѓ пальцамi, i Гвiда рушыѓ, гатовы да дзеяння.
  
  
  Ён не спатрэбiѓся. Дзяѓчына ѓстала, сунула сумачку пад паху i падышла да iх. Доктар ветлiва ѓсмiхнуѓся гэй.
  
  
  З выразам нястрымнага агiды яна прайшла mimmo доктара i Гвiда да верцiцца дзень, праз якую яны ѓвайшлi. Высокi, цыбаты кiтаец заступiѓ шлях гэй, але калi яна наблiзiлася да яго, ён адышоѓ у бок, каб адчынiць перад ёй дзверы, i рушыѓ услед за ёй. Гвiда рушыѓ услед за нимиЕ1 .
  
  
  "Прабачце, што патурбаваѓ вас, - сказаѓ доктар Инурис мне.
  
  
  Яе, пакiваѓ галавой: "Як шкада, - сказаѓ я. "Такая мiлая дзяѓчына..."
  
  
  "Паспрабуйце забыць яе, мой дарагi чалавек," сказаѓ доктар Инурис, калi пайшоѓ да дзень.
  
  
  - Я вас праводжу, - сказаѓ я.
  
  
  - Не трэба, дарагi iншы, - сказаѓ ён ялейным голасам. - О, - сказаѓ я. - Мне б вельмi гэтага хацелася.
  
  
  Твар доктара помрачнело. - 'Як хочаш.'
  
  
  Яе рушыѓ услед за iм у дзень. Белы "мэрсэдэс" стаяѓ каля абочыны. Яе пазнаѓ у ёй машыну, якую бачыѓ, калi мы выходзiлi праз казiно. Побач стаялi дзяѓчына, Гвiда i кiтаец.
  
  
  Доктар пляснуѓ у ладкi. Ён сказаѓ. - "Што мы чакаем?"
  
  
  Китайец адкрыѓ заднюю дзверы, затым ступiѓ наперад i сеѓ за руль.
  
  
  Блiснуѓшы сваiмi доѓгiмi эфектнымi нагамi, дзяѓчына слiзганула на задняе сядзенне. Яе, заѓважыѓ, што на ёй былi балетныя туфлi-лодачкi на высокiм абцасе. У нашы днi жанчыны рэдкiх лячэбных ih насiць, але нам яшчэ адна абутак не ѓпрыгожвала жаночую нагу так добра. Вы бачылi ih яшчэ некалькi гадоѓ таму, калi Нiколь Кара была яшчэ жывая.
  
  
  Доктар Инурис слiзгануѓ ѓнутр. Гвiда зачынiѓ дзверы i сеѓ побач з кiтайцам. Рухавiк ѓжо працаваѓ, машына отскользнула ад абочыны.
  
  
  Яе, глядзеѓ, як яны з'язджаюць, калi запамiнаѓ нумарны знак. Мэрсэдэс затармазiѓ на павароце. Праз задняе акно яе ѓбачыѓ, як доктар падняѓ руку на прыгожае тварык.
  
  
  Потым перадумаѓ. Велiзарная рука расслабiлася, як велiзарны павук. Праз iмгненне вакол рукi тырчалi толькi вялiкi i паказальны пальцы.
  
  
  Калi прывiдная машына загарнула за кут, доктар. Инурис вельмi павольна працягнуѓ руку, асцярожна i з усмешкай моцнага задавальнення i заклаѓ пальцы ѓ трахею дзяѓчыны i пачаѓ яе сцiскаць.
  
  
  
  Кiраѓнiк 6
  
  
  
  -
  
  
  Яе, павярнуѓся i пайшоѓ назад у бар. Калi Многае Iншае. Инурис меѓ на ѓвазе хуткую смерць, ён бы дазволiѓ Гвiда гэта зрабiць. Магчыма, доктару падабалася павольная смерць, ён не сумняваѓся ѓ гэтым. Але калi б ён гатэль гэта зрабiць, ён бы абраѓ значна больш зручнае месца, чым задняе сядзенне аѓтамабiля.
  
  
  Яе зноѓ сеѓ за крэсла, пад крытычным поглядам афiцыянта, якi выглядаѓ некалькi палегчаным, калi яе вярнуѓся з маёй невялiкай прагулкi на вулiцу з доктарам Инурисом i эга жахлiвай маленькай бандай. Я не спакушаѓся тым, што афiцыянт турбаваѓся аб маёй бяспекi або аб доказе. Яе падазраваѓ, што эга рэальны iнтарэс быѓ да мяне, мяркуючы, што я дастаткова здаровы, каб аплацiць свой кошт, каб даведацца, цi магу я, як i шматлiкiм турыстам, не ведаць, што чаявыя былi ѓключаны ѓ рахунак, i, такiм чынам, заплацiць эму ѓдвая.
  
  
  Яе зрабiѓ жэст у паветры, i ён паспяшаѓся да стала, асцярожна апусцiѓшы вочы, каб падштурхнуць да мяне рахунак па мармуры. Калi яе прасачыѓ траекторыю руху эга рукi, мой погляд звалiѓся на почырк. Яно было на папяровай падстаѓцы, скажонай ножкай шклянкi, вакол якога пiла дзяѓчына.
  
  
  Яе падняѓ шклянку i ѓзяѓ паперу. У той час, як Iншая. Инурис i яе хлусiлi адзiн аднаму, яна была чым-то вельмi занятая.
  
  
  Яна напiсала сваё паведамленне алоѓкам для броваѓ. "Вiла Нарцыса ", ён сказаѓ: "Кап-Феры. Дапамажы мне, косця бога. 'Яно не было падпiсана, i я зразумеѓ, што да гэтага часу тхор не ведаю, хто яна такая.
  
  
  Але я ведаѓ, якой яна была: у здаровым розуме, нягледзячы на ѓсё тое, што сказаѓ доктар Инурис. Прыгожая, заѓзятая i дастаткова упэѓненая ѓ сабе, каб пайсцi са злавесным доктарам без супрацiву. Але хема яна была, так i засталося загадкай.
  
  
  Гэта была таямнiца, якую ёй збiраѓся разгадаць у абодва канца вечара.
  
  
  Але яе павiнен дзейнiчаць хутка. Яе зiрнуѓ на гадзiннiк. Напрыклад, палова другога, i ѓ доктара Инуриса было вялiкае перавага. Яе аплацiѓ кошт, не далi чаявых, а ѓ асаблiвых расчаравання афiцыянта, i выйшаѓ з "Негреско" праз галоѓны ѓваход. Таксi чакалi пасажыраѓ. У "рэно" наперадзе чарзе кiроѓца, толстолицый мужчына, ляжаѓ, закiнуѓшы галаву, i цяжка хроп за рулём. Калi яго паляпаѓ эга па плячы, ён iмгненна прачнуѓся. Ён паглядзеѓ на мяне, ззяючы усмешкай, якая займаецца была сумессю жывёльнай самонасмешки i iнтрыгi, усмешкай былога салдата. - Пане, - сказаѓ ён такiм тонам, нiбы прыцягнуѓ увагу.
  
  
  Яе спытаѓ. - Вы ведаеце, Кап-Феры?
  
  
  - Вядома, - сказаѓ ён.
  
  
  - Вы ведаеце Вiлу Нарцысу ?
  
  
  " Так ".
  
  
  - Ты можаш адвезцi мяне туды?
  
  
  - Як заѓгодна, сэр. Але прабачце, гэта дзiѓнае месца.
  
  
  'Сапраѓды?' - сказаѓ я, рыѓком адчыняючы заднюю дзверцы эга "рэно" i сядаючы. "Скажы мне, чаму, а пакуль давай паспяшаемся".
  
  
  Машына слiзганула на захад ѓздоѓж дашчанай насцiлу i разгарнулася на першым плане жа павароце.
  
  
  "Там нiхто не жыве. Тут пустэльна, - сказаѓ ён.
  
  
  - Ты быѓ там нядаѓна?
  
  
  - Не, я не магу гэтага сказаць. Але там ужо шмат гадоѓ нiхто не жыве, м-сье. Яе ведаю гэта дакладна. Некалькi тыдняѓ таму, можа, месяц таму, яе праязджаѓ mimmo iм ноччу. Памiж вiлай i дарагi каменная сцяна, а каля брамы жалезныя вароты. Яе, зазiрнуѓ у вароты. Свету не было. Вы адчуваеце гэта, калi ѓ дом нiкога няма. Гэтая вiла была такiм домам.
  
  
  - Вы ведаеце, каму ён належыць?
  
  
  - Не, сэр, я не ведаю. Права ѓласнасцi тут пераходзiць ад аднаго ѓладальнiка да iншага, i часам прысутнасцi старонняга чалавека проста азначае, што двое дадзена дазвол жыць на сваёй вiле".
  
  
  "Рэно" цяпер набiраѓ хуткасць. Яе, бачыѓ, як гатэль Beau Rivage знiк ззаду нас, а затым мы збочылi на выгiб дарогi, якая займаецца спускалася да гаванi з дарогай, высечанай у скалах, узвышаецца над морам.
  
  
  "На вiлах заѓсёды ёсць новыя асобы, - сказаѓ кiроѓца.
  
  
  "Праязджаем Сярэдняй Гвiнеi Cormiche? ", - сказаѓ я.
  
  
  "Так, сэр."
  
  
  Цяпер мы падымалiся, i горад Нiца застаѓся ззаду нас. Пада мной, справа, мора ляжала нерухома пад покрывам туману.
  
  
  - Буду ѓдзячны, - сказаѓ я, - калi вы не довезете мяне да варот вiлы Нарцысы, а дазволiць сысцi на кiламетр раней.
  
  
  - Зразумеѓ, - сказаѓ кiроѓца. Верагодна, ён быѓ добрым салдатам. Тоѓсты i разумны, нават тады. Разуменне таго, што гэта дасць эму, калi ён будзе разумець, i забыцца пра ѓсё астатнiм. У першую чаргу беражыце сябе i выжываць. Выжыванне заѓсёды было лепшай рэкламай, якую салдат мог зрабiць для сябе.
  
  
  Ён ехаѓ хутка i плаѓна, атрымлiваючы асалоду ад выклiкам адной вакол самых захапляльных дарог у свеце. Дарога наперадзе была пустэльнай, i ён запалiѓ некалькi жоѓтых лiхтароѓ, каб разарваць заслону туману. Хоць ноч была цiхай, хуткасць стварала прыемны ветрык.
  
  
  - Вось, - сказаѓ ён.
  
  
  Таблiчка з надпiсам "Сьв. Жан-Кап-Феррат вырисовался i пранёсся mimmo. Справа ад мяне, што-дзе акрэслены агнямi, Кап Фэры ляжаѓ, як вялiкi палец, якi тырчыць у моры. Рухавiк "рэно" заскуголiѓ, калi кiроѓца пераключыѓся на панiжаную перадачу, рыхтуючыся да спуску з вельмi добры-Корнiш.
  
  
  - Мы хутка будзем там, - сказаѓ ён з адценнем весялосцi. - Цябе чакаюць твае сябры?
  
  
  Ёй быѓ не супраць адказаць эму. - Не, - сказаѓ я, - баюся, што няма.
  
  
  - Можа, ты таксама гэтага хочаш?
  
  
  Паклаѓшы адну руку на руль, iншы ён што тое намацаѓ пад сядзеннем. Калi ён пацягнуѓ эга таму, у руцэ ѓ яго была мантыроѓка. Ён смяяѓся. - Можа быць, ты зможаш выкарыстоѓваць гэта?
  
  
  'Магчыма. Але я абыдуся без гэтага. Дзякую вас за вашу дабрыню.
  
  
  - Няважна, - сказаѓ ён. - Дзiѓнае месца гэтая вiла. Я вельмi стараюся. Вельмi недружелюбая. Гэта не той дом, дзе вы адчуваеце сябе камфортна i рады".
  
  
  - Я нiколi там не быѓ, - сказаѓ я. - Але я табе веру.
  
  
  "Я выключу сьвяты", - сказаѓ ён. "Гэта дапаможа тваiм начным бачаннем".
  
  
  Яе спытаѓ. - Армiя?
  
  
  "Замежны легiён", - адказаѓ ён. "Зачынiце вочы на некалькi хвiлiна. Ёй скажу табе, калi мы туды дабяромся.
  
  
  Праз некаторы час машына спынiлася. - Добра, - сказаѓ ён.
  
  
  Яе зноѓ адкрыѓ вочы. Вакол нас была апраметная цемра. Яе сунуѓ кiроѓцу стос банкнот.
  
  
  - Пашанцавала, - сказаѓ ён.
  
  
  Яе выйшаѓ, вакол машыны.
  
  
  Кiроѓца высунуѓся. - Кiламетр адкрыта. Справа. Каменная сцяна. Трох метраѓ у вышыню. Бiтае шкло зверху. Вароты сем метраѓ. Завостраны верх. Унутры нiчога вартага красцi. Па меншай меры, месяц таму. Але, па меншай меры, ѓдачы.
  
  
  Ён усё яшчэ ѓсмiхаѓся, пакуль машына цiха заднiм ходам ехала па дарозе. Яе пачакаѓ, пакуль перастану эга чуць, а затым пайшоѓ. Пакуль яе абалонка, яе правяраѓ, што ляза брытваѓ ѓсё яшчэ на месцы.
  
  
  Кавалачкi моху валялiся на старой стагнаць, нiбы прарастанне гнiлыя. Iржа аблупiлася на жалезных варотах. Месяцовы сяргей прабiваѓся скрозь цесна зрослыя iглiчныя дрэвы, паднiмалiся вакол клачкоѓ туману, i гуляѓ у нечесаной травой, тырчала вакол зямлi, як барада тушку.
  
  
  З дарогi мала што было вiдаць. Толькi шлях машыны, толькi што пройдзены, улiчваючы каляiны ѓ примятой траве. Высокiя дрэвы стаялi як вартавыя памiж цiкаѓнымi поглядамi i вiлы.
  
  
  Якое-то час яе стаяѓ за варотамi i прыслухоѓваѓся. Проста цiшыня. Нiякiх сабак, сiгналiзавалых аб маiм прысутнасцi. Нiякага шостага пачуццi для маркiроѓкi патрулёѓ, пачуццi, якое столькi разоѓ ратавала мяне.
  
  
  Яе зняѓ куртку i кiнуѓ яе па-над сцены, каб абаранiць рукi ад брудных аскепкаѓ шкла, якiя ляжалi на камянях, чакаючы, што цiкаѓны скончыцца крывёю. Яе падскочыѓ, знайшоѓ надзейную апору i адным рухам падцягнуѓся ѓверх, пацягнуѓшы куртку за сабой.
  
  
  Прысеѓшы ля падножжа сцяны, яе, спынiѓся i прыслухаѓся. Толькi цiшыня. Прыгнуѓшыся i выкарыстоѓваючы дрэвы як сховiшча, яе, рушыѓ наперад, паралельна сцежцы. Яе рухаѓся павольна. Мае ногi ступалi па мокрай траве. Туман, пахнуць iглiцай i марской вадой, ляцеѓ вакол мяне.
  
  
  Яе падымаѓся на пагорак, i раптам убачыѓ проблiскi святла скрозь дрэвы, i скрозь туман. Праз некалькi секунд яе дасягнуѓ адкрытага поля.
  
  
  Яе спынiѓся на ѓскрайку дрэѓ i ѓбачыѓ, што сляды машын справа ад мяне згортваюць налева, а затым зноѓ паварочваюць прама да ѓваходу ѓ вiлу. Белы "мэрсэдэс", амаль замаскiраваны туманам, стаяѓ цёмны i маѓклiвы, на пад'язной дарожцы.
  
  
  Сама вiла, з прахалодай халоднага каменя, лунае ѓ начным марскiм паветры, вымалёѓвалася вакол туману, як месца жудаснага кашмару. Высока ѓ акне, акружаным звiсаюць аканiцамi, кавалак малочна-белай фiранкi лавiѓ асветленай месяца, i глядзеѓ на сцэну ѓнiзе, як невидящее вока. Два верхнiх паверха вiлы былi цёмнымi. Сяргей гарэла ѓ трох вокнах на першым плане паверсе.
  
  
  Трымаючыся ѓ межах лiнii дрэѓ, яе хутка абмiнуѓ дом. Задняя частка, бок з iншага боку i пярэдняя частка заставалiся чорнымi i нямымi. Яе пачаѓ наблiжацца па жорсткай траве. Толькi тонкая фiранка прыкрывала правае акно. Падняѓшыся на кукiшкi, яе, зазiрнуѓ унутр.
  
  
  Гэта была кухня. Высокi кiтаец сядзеѓ да мяне спiной за драѓляным сталом i выпiѓшы кубак дымлiвага гарбаты.
  
  
  Яе пригнулася i падышоѓ да iншага акна, дабраслаѓляючы вiльгаць, якая займаецца приглушала мае shaggy. Павольна яе зноѓ падняѓ галаву i выявiѓ, што гляджу ѓ пакой, у якой была толькi ложак. Гвiда ляжаѓ на гэтым ложку, прыхiнуѓшыся галавой да стагнаць, i гартаѓ часопiс. Яе, бачыѓ, як ён зняѓ куртку i пераклаѓ пiсталет з пояса ѓ наплечную кабуру.
  
  
  Трэцяя з трох асветленых пакояѓ знаходзiлася на значнай адлегласцi ад першых двух. I пакуль яе панцыр туды, трымаючыся нiжэй ѓзроѓню падваконнiкаѓ, яе пачуѓ голас доктара.
  
  
  - Дарагая, - сказаѓ ён. - Я вельмi стараѓся быць цярплiвым з табой. I яе знаходжу, што цярпенне не ѓзнагароджваецца разуменнем i падзякай з вашага боку; толькi няслушнасць i здрада. А цяпер, на жаль, маё цярпенне падышло да канца.
  
  
  Цяпер яе быѓ на ѓзроѓнi акна. Яно было адкрыта, i голас доктара, зараджаны пагрозай, быѓ выразна разглядзець. Яе, падышоѓ да акна. Яшчэ частка гэтай тонкай белай фiранкi, толькi часткова вельмi чыстымi, вiсела ѓ пакоi, як павуцiна ѓ магiле. Вызiрнуѓшы праз вокны, вокны, i яе ясна ѓбачыѓ доктара Инуриса i дзяѓчыну. Доктар зняѓ куртку i накiнуѓ шалiк на месца, але некалькi падвойных бародавак ѓсё яшчэ кiдалi свой зморшчаны злосны погляд на зморшчыны шаѓковай павязкi.
  
  
  Яе, убачыѓ, што дзяѓчына ѓсё яшчэ была апранута дакладна так жа, як калi яе сустрэѓ ee. Рукi ѓ нах былi счэплены за спiной, як у дзiцяцi, якога отчитывают за дрэннае паводзiны, мэта злёгку склонена, а блiскучыя валасы ѓсё яшчэ звязаны бледна-зялёнай стужкай.
  
  
  - Я спадзяваѓся, што вы праявiце да мяне пэѓную ѓдзячнасць, - сказаѓ доктар. "Я спадзяваѓся, што ты прыйдзеш да мяне па сваёй залп з скарбамi, якiя можа даць толькi жанчына, што ты пачнеш адпомсцiць мне за адданасць, якую вылiѓ яе на цябе так ясна i так пастаянна. Вы можаце мне не верыць, але гэта сапраѓды была мая самая шчырая надзея. Але, магчыма, яго занадта спадзяваѓся. Гэта будзе не ѓ першы раз. I таму яе таксама ведаю, што тое, што не даецца добраахвотна, можа быць ѓзята сiлай". Дзяѓчына адкрыта паглядзела на яго. Яна казала павольна i абдумана. - Ты жудасны, - сказала яна.
  
  
  Твар Инуриса перакрывiѓся ад гневу. Ён падняѓ руку i зноѓ апусцiѓ. - Гэта ѓжо пачала другi раз за сённяшнi вечар, калi ты справакавала мяне настолькi, што мне захацелася паказаць жорсткасць у тваiм гэтак незвычайна прыгожым твары. Але я не павiнен гэтага рабiць, цi не так? Яе, выглядае так жудасна. Так, ёй так разумею, мае рысы не знаходзяць ѓ вас дазволу. Iншыя ѓжо патлумачылi мне гэта.
  
  
  - Не зразумейце мяне няправiльна, доктар, - сказала дзяѓчына. - Я не казаѓ аб тваёй знешнасцi. Я маю на гэта менш за ѓсё мае рацыю.
  
  
  'Ой цi што?' - сказаѓ доктар.
  
  
  - Няма, - сказала яна.
  
  
  - Што ж, мая салодкая?
  
  
  "Ты мне адваротным таму, што вы такi невыказна дрэнны, - сказала яна.
  
  
  Доктар засмяяѓся, пранiзлiвы смех вырваѓся вакол эга непрыстойнага горла.
  
  
  - Дрэнны, - сказаѓ ён. "Як мала вы ведаеце пра дрэнна, каб гаварыць аб nen так лёгка. Але хутка вы даведаецеся пра гэта больш, i я сам буду вашым праваднiком, вашым настаѓнiкам, вашым партнёрам".
  
  
  - Нiколi, - сказала яна.
  
  
  "О, так, дарагая," сказаѓ доктар Инурис. - I вельмi хутка. Тут, у тваёй пакоi, на тваiм ложку.
  
  
  Дзяѓчына хутка зiрнула на дзверы.
  
  
  Доктар пакруцiѓ галавой. - Няма, - сказаѓ ён. - Гэта табе не дапаможа.
  
  
  Дзяѓчына скривилась.
  
  
  У гэты момант мне хацелася дзейнiчаць, кiнуцца ѓ пакой, каб убачыць доктара Инуриса i пачуць эга мяккi, пранiкнёны голас. Але я прымусiѓ сябе супакоiцца. Да гэтага часу тхара ён нiчога не рабiѓ, акрамя балбатнi. Дзяѓчына перажыве гэта. I, чакаючы, у мяне будзе ѓсё больш i больш магчымасцяѓ даведацца больш аб гэтым перакручаным чалавека i эга таямнiчай палоннiцы, якая займаецца сваiм фантастычным тварам i бездакорным целам абудзiла эга пагрозу.
  
  
  ђхмылка зверствы i прадчування оскалила эга зубы. "Ну, мой складаць даляр," сказаѓ ён. - Я даю табе апошнi шанец. Даѓ табе ѓсё, што ѓ маiх сiлах. Цi дасi ты мне наѓзамен тое, што ѓ тваiх сiлах, цi гэта павiнна быць ѓзята ѓ цябе?
  
  
  "Вы можаце ѓзяць мяне, доктар, - цвёрда сказала яна, - але вы ведаеце, i я ведаю, што вы нiколi не будзеце валодаць мной".
  
  
  Твар доктара пабялеѓ, а скiвiцы сцiснулiся ад гневу. Вена пульсавала на яго скронi, нiбы цмок, згуслая пад эга бледнай целам. Ён падышоѓ да дзяѓчыны, якая займаецца сядзела цiха i спакойна, гледзячы mimmo яго, як быццам эга больш не iснавала. Эга велiзарная рука паднялася i вырвала стужку вакол яе валасоѓ, якiя ѓпалi гэй, на плечы залатым вадаспадам.
  
  
  Гнеѓ успыхнуѓ у адштурхвалай часткi эга асоб, усилившись, каб яны некалькi секунд, якiя спатрэбiлiся эму, каб схапiць зялёную стужку i шпурнуць яе на падлогу. Ён зрабiѓ паѓзу на iмгненне, каб справiцца з гэтым i падрыхтавацца да хладнокровному нападу на нах. Дзяѓчына працягвала глядзець mimmo яго, як быццам эга намеру больш не тычылiся яе, як гудзенне мухi.
  
  
  Доктар зноѓ працягнуѓ руку. Эга доѓгiя тонкiя пальцы стулiлiся на тонкiм вырезе яе сукенкi, а косткi пальцаѓ наѓмысна замерлi ѓ пышнай лагчынцы памiж яе грудзьмi.
  
  
  Ён зрабiѓ хуткае рух запясцем, i сцягнуѓ тканiна з яе цела. Яна сядзела нерухома, калi ён сцягнуѓ тканiна з яе плячэй i дазволiѓ гэй, з шолахам звалiцца на падлогу.
  
  
  Яна не варухнулася, каб абаранiць сваю аголеную грудзi ад прагнага ѓзбуджэння, бушуючага ѓ эга вачах. Яе рукi вiселi па баках. На ёй былi толькi белыя трусiкi, i балетныя туфлi-лодачкi.
  
  
  Дыханне доктара вырывалася з яго, шыпячы. "Ах, так," сказаѓ ён.
  
  
  Пакуль яе прымушаѓ сябе iгнараваць лямантуючы ѓва мне голас, якi заклiкаѓ зламаць эга змяiную шыю, яго рукi слiзганулi да яе сцёгнаѓ, а яе трусiкi пачалi скочвацца па загарэлым клубах.
  
  
  Х'юберт меѓ рацыю наконт Нiколь Робiць, калi яна была Нiколь Прымушае. Яна была бландынкай ад прыроды.
  
  
  Ложак была справа ад мяне, у куце памiж сцяной i акном. Дзяѓчына, усё яшчэ нерухомая, была злева ад мяне, а доктару Инурис памiж ёй i ложкам.
  
  
  Устаѓшы на каленi, злёгку задыхаючыся ад хвалявання i стомленасцi, ён закатаѓ трусiкi гэй да лодыжак.
  
  
  Доктар Инурис падняѓся на ногi, схапiѓ ee за руку i пачаѓ цягнуць назад да ложка.
  
  
  Ёй дазволiѓ гэй, зрабiць адзiн крок, iншы, проста каб пераканацца. На ѓнутранай баку яе левага сцягна радзiмкi не было. Зусiм няма. Затым яе пераскочыѓ на падаконнiк i нырнуѓ у пакой.
  
  
  Доктар павярнуѓся вакол сваёй восi, каб убачыць мяне. Дзяѓчына слiзганула назад да сваёй звязку сапсаванай адзення.
  
  
  Шалiк звалiѓся з шыi доктара, агалiѓшы эга ванiтны каѓнер вакол бародавак. Перш чым яе паспеѓ пераадолець разрыѓ памiж намi, ён пераадолеѓ у сваiм здзiѓленнi.
  
  
  - Гвiда! ён крыкнуѓ. - Гвiда!
  
  
  
  Кiраѓнiк 7
  
  
  
  
  Краем вока ѓбачыѓ яе, як дзяѓчына падняла сваё изодранное сукенка i прыцiснула шматкi тканiны да свайго пачуццёваму целе. Доктар Инурис быѓ зацiснуты, як павук у пастцы, марнуючы час на прыбыцце смяротнай Гвiда.
  
  
  Ён не спрабаваѓ бегчы да дзень. У мяне мiльганула ѓ галы, што ён, верагодна, баяѓся сутыкнуцца са сваiм маленькiм катам у цёмным калiдоры, а затым заплацiць штраф за недасканалы iнтэлект i капрызнасць Гвiда ѓ выглядзе пiсталетнай кулi 22-га калiбра ад гэтага адмарозка. I ѓ той жа час у мяне ѓзнiкла думках карцiна карлiка-пячорнага чалавека, спрыгивающего з ложка, выдергивающего з-пад пахi свой пiсталет Трох i пустившегося бегчы да пакоi дзяѓчыны.
  
  
  Як загнаны ѓ кут баксёр, доктар Инурис рухаѓся злева прама ѓздоѓж сцены пакоя, эга, далонi разгорнутыя вонкi, нiбы ѓ жэсце прымiрэння.
  
  
  У мяне не было б шмат часу. Доктар прадстаѓляѓ такую ж фiзiчную пагрозу, як салодкая вата, але ѓставаць памiж iм i Гвiда не было нiякага сэнсу. Вэб-бойка, у якую ён мог увязацца, была дыскаѓ, у якой шанцы былi на яго баку.
  
  
  Ёй дазволiѓ эму падысцi, узмахнуѓшы плячом i левай рукой. Ён штурхнуѓ мяне, хапаючыся за маю правую руку. Яе адпусцiѓ ѓдар, i прыстойна яго эга ѓ скiвiцу. Ён урэзаѓся ѓ сцяну, затым саслiзнуѓ унiз, страцiѓшы прытомнасць, кроѓ струменiлася па эга пурпуровых вуснаѓ.
  
  
  Яе не шталь спяшацца, каб атрымаць асалоду ад вiдовiшчам, а павярнуѓся i кiнуѓся да дзень. Позна. Яна расчынiлiся.
  
  
  Гвiда стаяѓ там. Trejo быѓ накiраваны на маё жыццё. "Стой смiрна", сказаѓ ён.
  
  
  Яго падняѓ рукi. Ёй належыць iм, што ѓ той момант у Нiкаласа Андэрсана, абаронца дзяѓчат, якiя трапiлi ѓ бяду, не было асаблiвых прычын мець справу з Гвiда. У гэтым не было абсалютнай неабходнасцi.
  
  
  Пiсталет заставаѓся нерухомым. Доктар быѓ яшчэ самотны цяпер. Гвiда ѓсмiхнуѓся. - Так гэта ты паклаѓ гэтага ѓблюдка, цi не так? Ну голас i ѓсё, думаю. Але ѓсё ж я не магу ѓхвалiць, прыяцель. Гэта азначае дрэнна для мяне. I мне гэта не падабаецца. Ты павiнен быѓ уцячы, калi яе сказаѓ табе. Цяпер вы можаце пашкадаваць пра гэта.
  
  
  Вострыя вочы Гвiда заѓважылi дзяѓчыну i пашырылiся. - Апранайся, - сказаѓ ён. - I паклiч Тьсоенга . Скажы эму, што доктару патрэбна дапамога. I не спрабуй сваволiць.
  
  
  Дзяѓчына павярнулася да нас спiной, дастала з-пад ложка чамадан, выбрала некалькi прадметаѓ адзення i пачала апранацца.
  
  
  - Ты, - сказаѓ Гвiда, - выберы кавалак сцяны i прыкласцi да яго рукi.
  
  
  Яе зрабiѓ, як мне сказалi. Гвiда правёѓ у мяне прымальны пошук. Верагодна, ён досыць часткi станавiѓся аб'ектам такiх жартаѓ, каб навучыцца рамяству. Эга пошукi маглi б прынесцi эму пiсталет, нож i газавую бомбу, але ён не быѓ дастаткова добры, каб дастаць тры брытвы. Гвiда не адрознiваѓся уяѓленнем. - Добра, - абвясцiѓ ён, - вы чыстыя. Павярнiцеся, закласцi рукi за галаву i трымаеце ih там, пакуль я не скажу вам апусцiць ih".
  
  
  За дзвярыма пачулiся shaggy. Дзяѓчына вярнулася з кiтайцам, якi нес ручнiк i што-то падобнае на маленькую мiску з вадой. Яе ѓпершыню ѓбачыѓ эга рукi. Пазногцi на ѓказальных пальцах i мизинцах тырчалi, як четырехдюймовые кiнжалы.
  
  
  "Вызначыць доктару, Тьсоенг ", - сказаѓ Гвiда.
  
  
  Китайец кiѓнуѓ.
  
  
  - Ты, - сказаѓ Гвiда дзяѓчыне, - устань побач з гэтым сваiм белым рыцарам, i нiякiх жартаѓ. Яго сыты табой па горла. Калi б гэта залежыць ад мяне, яго б застрэлiѓ вас абодвух шчыра тут, на месцы. Тады мне было б спакайней.
  
  
  Кiтаец стаѓ на каленi побач з доктарам Инурисом, выцiраючы эга твар ручнiком. Доктар застагнаѓ, i эга галоѓка свесилась з выродлiвай шыi. Эга вочы мiргнулi. Кiтаец працягваѓ выцiраць эга, пакуль лекар не адштурхнуѓ эга ѓ бок, iмкнучыся не дакранацца эга доѓгiх пазногцяѓ. - Дапамажы мне падняцца, Чанг, - сказаѓ ён.
  
  
  Кiтаец схапiѓ эга пад мышкi i падняѓ наверх. Ён працягваѓ прытуляцца спiной да стагнаць. - Прынясi мне брэндзi, Чанг, - сказаѓ ён.
  
  
  Кiтаец выйшаѓ праз пакоi i праз iмгненне вярнуѓся з куфлем каньяку. Доктар акунуѓ сваю свiную морду ѓ шклянку i ѓдыхнуѓ пары, перш чым выпiць. Свабоднай рукой ён абмацаѓ пашкоджаную скiвiцу. Затым ён павярнуѓся да мяне з стомленай усмешкай. "Нiякага рэальнага шкоды, мiстэр Андэрсан, - сказаѓ ён. 'Па меншай меры для мяне. Што тычыцца вас... ну, гэта можа быць зусiм iншая справа.
  
  
  - Слухай, - пачаѓ я.
  
  
  Але Гвiда перапынiѓ мяне: "Заткнiся, - сказаѓ ён.
  
  
  доктар Инурис адмахнуѓся ад яго, як дрэсiроѓшчык, якi мае справу з тявкающей малады сабакам. - Досыць, Гвiда, - сказаѓ ён. "Замоѓкнi."
  
  
  Гвiда людзi не грубай паглядзеѓ на яго. Мяркуючы па ѓсiм, ih адносiны не будавалiся на прыхiльнасцi. Гвiда быѓ бы гэтак жа шчаслiвы накiраваць мала свайго аѓтаматычнага пiсталета доктара Инуриса нiбы ѓ дзяѓчыну i мяне, каб штогод, як мы абрынемся пад эга кулямi.
  
  
  - Што ж, мiстэр Андэрсан, я думаю, прыйшоѓ час вам i мне прыйсцi да нейкага канчатковага разумення. Мне здавалася, што я растлумачыѓ вам там, у Негреско, што дзяѓчына, якая займаецца прыцягнула вашу ѓвагу, на самай дэла вельмi хворая. I ѓ вашым прысутнасцi тут можа толькi пагоршыць i ѓскладнiць яе хвароба. Яе гатовыя змiрыцца з даволi драматычным спосабам, якiм вы так пакутлiва прадэманстравалi сваю лаяльнасць, паколькi, па-вiдаць, нiякага шкоды не было нанесена. Але вы павiнны разумець, што я чалавек навукi, i не пацярплю нiякага ѓмяшання, калi справа тычыцца вельмi сур'ёзнага пытання лячэння хворага чалавека".
  
  
  - Калi хто-то ѓ гэтай пакоi i хворы, доктар, - сказаѓ я, - дык гэта вы.
  
  
  Яе зноѓ адчуѓ сiлу эга намаганняѓ па стрымлiваннi гневу, якi пагражаѓ сарваць эга маску благожелательного лекара, каб даць выхад перакручанага гневу, пылавшему ѓнутры яго.
  
  
  Дрыготка прабегла па эга целе. Ён зрабiѓ яшчэ глыток брэндзi. Эга вочы глядзелi на бурштынавую вадкасць, пакуль ён круцiѓ брэндзi ѓ руках. Ён пачаѓ разумець, што я чуѓ i бачыѓ, больш, чым ён падазраваѓ. - Мiстэр Андэрсан, - сказаѓ ён з аднаго вакол сваiх мяккiм усмешак. "Ёсць такiя выпадкi памiж лекарам i пацыентам, якiя здаюцца, як бы гэта сказаць, дзiѓнымi для непадрыхтаванага назiральнiка. Сцэна, якая займаецца можа здацца шакавальнай па матэматыцы такога, як вы, была б адразу зразумелай аднаго вакол маiх калегаѓ.
  
  
  - Перастаньце, доктар, - сказаѓ я. "Я гэтага не прымаю, а калi ты так думаеш, то ты яшчэ больш вар'ят, чым яе падазраваѓ, i я падазраваѓ, што ты цалкам падмануць i ганьбiш сваю прафесiю".
  
  
  Доктар сунуѓ сваю пысу ѓ асьвятляльнага чару свайго куфля для каньяку i глыбока ѓдыхнуѓ, перш чым впиться ѓ мяне вачыма.
  
  
  - Якая ганьба, - сказаѓ ён, з сумнай усмешкай. - Вельмi шкада. Для цябе. Вы дурань, мiстэр Андэрсан. Калi б вы толькi паслухалi мяне, вы маглi б цяпер атрымлiваць асалоду ад перспектывай пагрузiцца ѓ вельмi багатыя beauty Блакiтнага Берага. Але замест гэтага тваё ѓпартасць вымусiла цябе ѓмяшацца ѓ мае планы. I гэта, сэр, вельмi сумна.
  
  
  - Да няшчасця для вас, - сказаѓ я. "Але не для дзяѓчыны ён тут, я думаю."
  
  
  - Героi бавяць мяне, мiстэр Андэрсан, - сказаѓ ён, адсёрбваючы брэндзi. "Магчыма, ваш вопыт сыходзiць каранямi ѓ вестэрны, як i многiя вашы суайчыннiкi, але мой заснаваны на фактах. I таму яе, спадзяюся, што вы паверыце мне, калi ёй скажу вам, што, зыходзячы вакол майго значнага вопыту, раптоѓную смерць сустракае больш герояѓ, чым трусаѓ. I яго упэѓнены, што гэта так жа непажадана для iх, як i для ih меншых, але больш мудрых субратаѓ. Але даволi фiласофстваваць. Дастаткова сказаць, што вы не зрабiлi нам самiм, нашай дзяѓчыне ласкi. А для мяне ты не больш чым лёгкае нязручнасць.
  
  
  - Гэта яшчэ трэба будзе высветлiць, доктар, - сказаѓ я.
  
  
  - Сапраѓды, - сказаѓ ён. "I гэта зараз з'явiцца".
  
  
  Доктар Инурис паставiѓ шклянку. - Тьонг, зьбяры ѓвесь свой багаж i паклаѓ усё ѓ машыну. Мы выязджаем як мага хутчэй.
  
  
  Ён зноѓ павярнуѓся да мяне. - Вось, мiстэр Андэрсан, вы даставiлi мне нязручнасцi. Яе павiнен я адмовiцца ад гэтага дома цяпер. Неѓзабаве Гвiда, Чанг, яе, i юная лэдзi, чыё дабрабыт вас так турбуе, паедзем. Мы будзем шукаць новае жыллё ѓ якасцi меры засцярогi супраць любых беспарадкаѓ, якiя могуць быць выклiканыя людзьмi, якiм стала цiкава даведацца аб вашым месцазнаходжаннi. I справах, - эга тонкiя вусны раскрылiся ѓ самазадаволенай усмешцы, а вочы кiнулiся да дзяѓчыны, - будуць працягвацца да свайго непазбежнага абодва канца.
  
  
  Гвiда махнуѓ пiсталетам у мой бок. - I што з iм будзе?
  
  
  "Ах, Гвiда. Дарагi Гвiда, - сказаѓ доктар Инурис. 'Пацярпi. Мы выпiшам рэцэпт мiстэру Андэрсану ѓ патрэбны час. А пакуль прапаную вам адвесцi эга ѓ адну па падвальных пакояѓ i моцнага звязаць там. Папытаеце Чанга пайсцi з вамi. А потым, калi Чан усе спакуйце, а вы ѓдваiх загрузiце калёсы, мы паглядзiм, што мы можам зрабiць з болем мiстэра Андэрсана па-эга расстання з гэтай юнай лэдзi.
  
  
  - Iдзi, - сказаѓ Гвiда, паказваючы мне на дзверы.
  
  
  Чанг далучыѓся да нас звонку ѓ калiдоры. На самай дэла яны былi нядрэнны камандай. Чанг, пачаѓ адступаць перада мной па калiдоры, трымаѓся досыць далёка ад мяне. Гвiда застаѓся досыць далёка ззаду мяне, каб я не мог хутка рушыць да зброi.
  
  
  У канцы лесвiцы быѓ невялiкi лесвiчны вясна, вядучы ѓнiз. Ля падножжа лесвiцы мы ѓвайшлi ѓ маленькую пакойчык, пустую, калi не лiчыць крэсла з драѓлянай спiнкай i выфарбаванай белай фарбай крэсла, на якiм у цьмяным святле голай грушы, ввинченной ѓ столь, вiднелася акуратна складзеная газета. Пад сталом, акуратна згорнутыя, як быццам ih паклалi туды па прамым прызначэннi, ляжалi адрэзкi вяроѓкi.
  
  
  - Сядай, - сказаѓ Гвiда.
  
  
  Ён быѓ эфектыѓным працаѓнiком. Эму спатрэбiлася ѓсяго хвiлiна, каб прывязаць мае рукi да спiнкi крэсла, а ногi да ножак.
  
  
  - Можаш iсцi, Чанг, - сказаѓ ён.
  
  
  Китайец апусцiѓ галаву ѓ нядбайным паклоне, затым моѓчкi падняѓся па лесвiцы.
  
  
  - Я адаслаѓ яго, - сказаѓ Гвiда, - таму што хачу вам што-што сказаць.
  
  
  'Oi?'
  
  
  - Доктар думае, што ты нейкi жартаѓнiк, прыяцель. Ты прымушаеш эга смяяцца. Ён тыцнуѓ руляй пiсталета мне пад падбародак i адкiнуѓ галаву назад. - Але я не думаю, што ты такi смешны. Ты вынялi мне шмат непрыемнасцяѓ сёння ѓвечары, i мне гэта зусiм не падабаецца. Такiм чынам, што я павiнен вам сказаць, так гэта тое, што доктар запланаваѓ для вас - можа быць, ён пакiне вас у жывых - вы памраце. Яе паклапачуся аб тым, каб спусцiцца сюды, перш чым мы пойдзем. А потым яго заб'ю цябе. Лекар можа нейкi час злавацца на мяне, але ён усё роѓна не вельмi задаволены мной. I праз гадзiну або каля таго ён вырашыць, што на самой дэла гэта не мае значэння. Такiм чынам, ты мёртвы, i я вельмi шчаслiвы.
  
  
  Ёй належыць iм, што не перашкодзiць прымусiць гэтую малпу паверыць, што яна мае справу са слабаком. - У мяне шмат грошай, Гвiда, - сказаѓ я. - Калi ты мяне адпусцiш, яе ѓсё табе аддаю.
  
  
  - Ох, чувак, - сказаѓ ён. "Я люблю, калi мяне просяць".
  
  
  - Ты мог бы стаць багатым, Гвiда, - сказаѓ я. 'Адпусьцi мяне. Калi ласка.'
  
  
  - Я хачу сказаць вам толькi адно, - сказаѓ ён, ледзь мацней нацiскаючы на пiсталет. Ён панiзiѓ голас да шэптам. - Ты памрэш, прыяцель. Ён выняѓ пiсталет i хутка выйшаѓ за дзверы. Яе ѓбачыла, як за iм зачынiлiся дзверы, i пачула, як шчоѓкнуѓ замок. Яе пачаѓ варушыць пальцамi ѓ атрымаѓ рамяня. Праз некалькi секунд яе выцягнуѓ лязо вакол схованкi i ѓжо працаваѓ над вяроѓкамi. Гвiда, можа, i заляцаѓся да Нiкаласам Андэрсанам, але Нiкалас Картэр - зусiм iншая справа. Экскурсiя нявiннага турыста падышла да канца. Мне спатрэбiлася не больш за трыццаць секунд, каб перапiлаваць вяроѓку.
  
  
  Яе ѓзяѓ газету з крэсла. Гэта-Матен была досыць тоѓстай, каб пракруцiць трук. Яе адкрыѓ газету i пакiнуѓ яе складзенай толькi адзiн раз. Затым павярнуѓ яе i далей па дыяганалi ѓ тугi цылiндр i сагнуѓ ѓдвая. Гатовы прадукт меѓ канiчную дзяржальню i цвёрдую, як скала, галоѓку. Гэта было таннае зброю, але смяротнае.
  
  
  Яе падабраѓ абрэзаныя вяроѓкi, свабодна прывязаѓ ногi да крэсла i прасунуѓ рукi ѓ спiнку, сцiскаючы газету за спiной.
  
  
  Мне не прыйшлося доѓга чакаць. Эга shaggy загрохотали па лесвiцы, i пстрыкнуѓ замак. Твар Гвiда было ярка-чырвоным. Ён выбiѓ дзверы.
  
  
  - Брудныя ѓблюдкi, - сказаѓ ён. - Ён гатэль, каб Чан забiѓ цябе. Каб пакараць мяне. Ну, яны ѓсе могуць атрымаць дзярмо для мяне. Да таго часу, калi яе скончу, ты будзеш трупам.
  
  
  - Не рабi гэтага, Гвiда, - сказаѓ я.
  
  
  "Канчай свае малiтвы, прыяцель", - сказаѓ ён, падыход да мяне з зброяй напагатове.
  
  
  Яе ледзь прыадкрыѓ рот, каб ён падумаѓ, што я хачу сказаць што-то яшчэ. Затым яе кiнуѓ биду па для сябе, i яна стукнула па эга руцэ з пiсталетам. Зброю праляцела па дузе над эга плячом i ѓрэзалася ѓ зямлю ззаду яго.
  
  
  Вочы Гвiда пашырылiся. Ён прысеѓ, абараняючыся, адчуваючы выцятую руку i шоргаючы нагамi. Эга дыханне вырывалася вакол вздымающихся лёгкiх, калi яго адреналиновая сiстэма прыстасоѓвалiся да ѓсплёску балюча. Эга яркiя вочы нiколi не адпускалi мяне.
  
  
  Я пайшоѓ за iм, калi ён заскользил таму. Ён перастаѓ церцi параненую руку. Ён выцягнуѓ рукi назад, намацваючы пiсталет.
  
  
  Раптам ён упаѓ на каленi i эга правая рука кiнулася да зброi. Яе пачакаѓ, пакуль ён цалкам выцягне руку, затым пстрыкнуѓ газетай у эга локця. Костка зламалася, i звярынае выццё сарваѓся з эга вуснаѓ.
  
  
  Дзе-то наверсе пачуѓ яе голас доктара... - Гвiда? ён сказаѓ. "Гвiда! Дзе ты?'
  
  
  Гвiда быѓ загнаны ѓ кут у гэтай цёмнай падвальнай пакоi, яго твар перакрывiѓся ад балюча, калi яго невредимая рука кiнулася да зброi. Эга пальцы стулiлiся вакол дзяржальнi, калi ёй дазволiѓ свайму зброi ударыць эга па носе знiзу, па ноздрям. Эга нос быѓ раздушаны, а аскепкi косткi пранiклi ѓ эга апантаны забойствам мозг.
  
  
  З эга скрываѓленага твару сарваѓся пранiзлiвы журботны крык. Потым ён упаѓ на спiну, тузануѓся i застыѓ. Яе, устаѓ на каленi, пераклаѓ биду ѓ левую руку, а правай схапiѓ пiсталет.
  
  
  Падняѓшы вочы, яе ѓбачыѓ прывiдную постаць, апранутую ѓ чорнае, наверсе лесвiцы. Эга рукi былi выцягнуты, i з чатырох кинжалоподобных пазногцяѓ павольна капала цёмная вадкасць. Ён спынiѓся наверсе лесвiцы, i там я ѓпершыню пачуѓ, як Чжан кажа, i з двух слоѓ, якiя ён вымавiѓ, у мяне ѓ жылах застыѓ тромб.
  
  
  '" Латродектус Мактаны " - манатонна сказаѓ ён.
  
  
  Дзякуй сумнеѓнае задавальнення восяѓ навучанне выжыванню Яе, ведаѓ, што капае з эга пазногцяѓ: канцэнтраваны крыѓды чорнай ѓдавы.
  
  
  
  Кiраѓнiк 8
  
  
  
  
  Так i было. Не было права на памылку. Альбо яе вызвалюся ад Чанга, хутка i дакладна, альбо ён дастане мяне i разарве маю плоць па адным самых злых ядаѓ, што выдзяляюцца любым iстотай на Зямлi. Крыѓды ѓ пятнаццаць разоѓ мацней, чым у грымучай змяi. Але смерць, калi гэта было нейкiм суцяшэннем, хутчэй за ѓсё, прыйшла б у блiжэйшы час з-за гэтай дрэнi, эквiвалентнай яду тысяч павукоѓ, што капае з кожнага гiганцкага пазногця гэтага кiтайца.
  
  
  Ён падышоѓ да мяне, як быццам ёй быѓ бяззбройны, крок за крокам, як хто-то, якi iдзе ѓ жалобнай працэсii. Ззаду яго, на вяршынi лесвiцы, з кплiвай усмешкай гледзячы ѓнiз, доктар Инури зрабiѓ нядбайны развiтальны жэст, нiбы развiтваючыся з двума гульцамi ѓ пiнг-понг, i знiк па ѓсiм поля зроку.
  
  
  Яе пайшоѓ далей у пакой i паставiѓ пафарбаваны белай фарбай крэсла памiж сабой i надыходзячым Чангам. Твар эга заставалася невыразным, дыханне нястомным, цёмныя вочы нерухомымi.
  
  
  Яе паставiѓ ногi разам. Гэта было не час для дрэнных вынiкаѓ стральбы. Ёй меѓ рацыю наконт пiсталета Гвiда. Гэта быѓ " Трох " 22-га калiбра, мадэль 1. Ручка селектара была ѓсталяваная на хуткастрэльнасць: калi яе нацiскаѓ на курок, разрывалася восем патронаѓ, i яе ѓ гатэль, каб яны ѓсе трапiлi ѓ костлявую грудзi Чанга. Калi б яе цэлiѓся эму ѓ галаву, быѓ шанец, што частка куль прамахнецца з-за аддачы эга " механiзм.
  
  
  Чанг спынiѓся ля падножжа лесвiцы, побач з пакоем, у ценi, закрывавшей эга впалое твар. А потым рукi ѓ чорных рукавах, гэтыя агiдныя рукi, гiпнатычна разгойдваючыся ѓзад i наперад, як халодная прэлюдыяй да балета смерцi, слiзганулi праз парог.
  
  
  Яе падняѓ пiсталет абедзвюма рукамi. Павольна, выгнутыя магiльныя рукi курчылiся, як гiганцкiя вугры ѓ рытуальнай прадстаѓленнi, i час ад часу кропля густога яду скочвалася па пазногця на зямлю.
  
  
  Яе, адчуѓ, як пiсталет вагаецца ѓ маёй руцэ, але не паддаѓся жаданне адкрыць агонь. Яе гатэль, каб Чан прасунуѓся далей у пакой, да святла.
  
  
  Яе асцярожна апусцiѓ зброю, каб разгрузiць мышцы i звязкi ад напружання чакання. I ѓ гэты самы момант Чжан пераскочыѓ праз крэсла.
  
  
  Няма часу на дзве рукi. Больш няма часу на дбайнае прыцэльвання. Узмахам сцягна яе, падняѓ пiсталет i нацiснуѓ на курок.
  
  
  Адбыѓся выбух... поѓнай цiшынi.
  
  
  Цудоѓная машына смерцi Гвiда затрымалася.
  
  
  Чан стаяѓ з другога боку крэсла, тыцкаѓ пальцамi мне ѓ вочы. Нырнуѓшы, яе ѓдарыѓ папяровай бiтай, але сустрэѓ толькi паветра, калi ён прыбраѓ рукi. Ён хутка абышоѓ крэсла, рухаючыся бокам, але калi ён рухаѓся, яго рабiѓ тое ж самае, захоѓваючы памiж намi такое ж адлегласць.
  
  
  З iнтэрвалам усяго ѓ мiкрасекунды чорныя, маслянiстыя пазногцi мiльгалi наперад, як чатыры стрэлы, шукаючы мае вочы. Яе сунуѓ пiсталет у хвiлiну, размахваючы бiтай ѓзад-наперад, толькi трапляючы ѓ паветра.
  
  
  Кожны грам канцэнтрацыях ѓ маiм мозгу i вачах напружваѓся, каб ацанiць кiрунак i хуткасць кожнай патэнцыйна смяротнай атакi Чанга.
  
  
  I гiпнатычныя ѓзоры, якiя ён плёѓ для мяне, былi ѓсяго толькi часткай больш мудрагелiстага накiда старога плана атакi, якi ѓ рэшце рэшт скончыѓся б смерцю. Пронзающие паветра пазногцi ѓспыхвалi ѓсё лiжа i лiжа, рукi ѓсё далей раздвигались, вочы ѓсё больш i больш напрягались, каб не адставаць ад цёмнага слабога руху. Потым быѓ момант бесклапотнасцi, вострая боль ад вонзающихся ѓ плоць цвiк, а затым агонiя i смерць.
  
  
  Калi толькi смерць не настане для Чанга раней.
  
  
  Яе нацэлiѓся дубiнай эму ѓ падбародак, i, калi ён адхiнуѓ галаву назад, яе iso усёй сiлы левай рукой ѓрэзаѓ крэсла эму ѓ жыццi. Ён задыхнуѓся i адхiснуѓся, але хутка аднавiѓ раѓнавагу i зноѓ атакаваѓ.
  
  
  Яе, падышоѓ да яму, выставiѓшы перад сабой крэсла. Чан стаяѓ на сваiм месцы.
  
  
  Эга левая рука раптам кiнулася да маiх вачэй. Яе адкiнуѓ галаву назад, але занадта позна зразумеѓ, што гэта быѓ фiнт. Эга правая рука была накiравана ѓнiз, два атрутных дзiды былi нацэлены на сетку вен на запясце маёй рукi, якая займаецца штурхала крэсла наперад.
  
  
  У апошнюю хвiлiну яе адсунуѓ крэсла, i Чан iso усiх сiл спрабаваѓ кампенсаваць свой ход. Ён спазнiѓся. Эга мезенец праляцеѓ над мэтай, а кончык доѓгага пазногця паказальнага пальца урэзаѓся ѓ стальнiцу.
  
  
  Правай рукой ударыѓ яе эга бiтай па галоѓ. Ён нахiлiѓся, каб пазбегнуць яе, калi яе павярнула крэсла ѓ другi бок. Ёй быѓ узнагароджаны далiкатным потрескиванием. Шипящее дыханне, гнеѓ, змешаны з здзiѓленнем, сарвалася з вуснаѓ Чанга. Четырехдюймовый пазногаць стаяѓ, дрыжучы, кончыкам глыбока ѓ дрэве.
  
  
  Яе зноѓ падсунуѓ да яго крэсла. Тьонг не гатэль больш аб гэтым чуць. Крэсла перашкаджаѓ эму ѓ эга намерах. Эга левая рука не хацела, мой твар i вочы, а правая схапiлася за крэсла i паспрабавала вырваць эга па маёй моцнай хiтрыкi.
  
  
  Памiж намi ѓ фарбаванай белай фарбай дрэве дрыжаѓ запэцканы зламаны цвiк; ляза не больш за паѓтары мiлiметраѓ у мяккай елi, як мiнiяцюрная страла, уся пакрытая смяротным атрутай, ад вострай да треснутой iншага боку .
  
  
  Уворачиваясь ад аднаго, вакол высокiх удараѓ Чанга левай рукой, ударыѓ яе бiтай па эга правай руцэ, якая займаецца чаплялася за крэсла. Чан адышоѓ з бляскам ѓзбуджэння ѓ вачах.
  
  
  Яе, ведаѓ, што ён чакаѓ: адзiн момант неразважлiвасцi. Калi яе, нахiлiѓся над сталом, каб нанесцi ѓдар, мой спiн i шыя апынулiся неабароненымi перад эга левай рукой.
  
  
  Калi б ён утрымаѓся на месцы i працягваѓ трымацца за нiжнюю частку крэсла, то мяняѓ б не больш чым хворае запясце на чысты i апошнi ѓдар левай рукой у маю шыю. Гэта была прапанова, якое я не збiраѓся паѓтараць, хоць Чан спадзяваѓся, што я гэта зраблю.
  
  
  Яе павольна падштурхнуѓ да яму крэсла, пагрозлiва размахваючы кiем. У той момант, калi дрэва зноѓ апынулася ѓ межах дасяжнасцi, Чанг выцягнуѓ правую руку i прагна схапiѓся за крэсла.
  
  
  Мы зноѓ занялi свае пазiцыi для перацягвання казан вакол крэсла, працягваючы эга руку да маёй мэты, а яе скакаѓ ѓзад i наперад, ухiляючыся ад яго нястомнай нападаѓ.
  
  
  Раптам яе ѓпаѓ на каленi i выскачыѓ з-пад крэсла.
  
  
  Пачатку другой доѓгi пазногаць на правай руцэ Чанга адломiцца i бясшумна ѓпаѓ на падлогу.
  
  
  Перш чым ён паспеѓ акрыяць ад сцяга дазволу на выкананне, яе зноѓ устаѓ. I голас ѓпершыню яе ѓбачыѓ страху ѓ эга вачах. Зброю ѓ эга правай руцэ цяпер было зусiм тупым.
  
  
  Яе зноѓ схапiѓся за крэсла. Гэта быѓ крок, якi Чан мог iгнараваць толькi коштам смяротнай небяспекi. Выцягнуѓшы левую руку, ён зноѓ ухапiѓся за нiжнюю частка дрэва. I галасаваць мы стаялi там, як два дуэлянты на паверхнi памерам з насоѓку, усяго некалькi рухаѓ i смерць вельмi блiзка.
  
  
  Яе змагаѓся са спакусай падысцi да Чангу, пад гэтымi смяротнымi кiнжаламi, з рызыкай для жыцця, каб размажджэрыць яму было твар адным ударам дубiнкi. З кожнай секундай шанцы станавiлiся ѓсё больш у маю карысць. Яе ѓдвая скарацiѓ арсенал перада мной. Яе мог дазволiць сабе пачакаць. Але Чанг зламаѓся. Ён кiнуѓся праз крэсла, выставiѓшы галаву наперад, як чалавечае дзiда.
  
  
  Яе кiнуѓ биду, скокнуѓ у бок i схапiѓ эга запясце абедзвюма рукамi. Эга кiпцюры хацелi маю плоць, нiбы пара цёмных блiскучых iклоѓ. Эга мускулiстае цела расцягнулася на стале тварам унiз.
  
  
  Яе прыбраѓ адну руку з эга запясцi i прыцiснуѓ локцем эга шыю да стала, а iншы адвёѓ эга руку назад. Ён змагаѓся з маiм вагой i маёй хваткай, нервы i мышцы парвалiся, i костка зламалася. Эга рот адкрыѓся ѓ маѓклiвым крыку. Калi яе прыслабiѓ цiск, яго рука бездапаможна ѓпала на край крэсла. Тьонг ляжаѓ, цяжка дыхаючы. Эга вочы выказвалi пакутлiвую боль i бязмерную нянавiсць.
  
  
  Яе, адступiѓ назад i паглядзеѓ на яго.
  
  
  Мы абодва пабачылi гэта адначасова: зламаны пазногаць ѓсё яшчэ тырчаѓ у дрэве, i ён ведаѓ, што Чан вырашыѓ схапiць яго, нягледзячы на боль i бескарысную руку, каб выкарыстоѓваць эга ѓ сваёй апошняй атацы. Калi ён падняѓся на цэлай сваёй правай руцэ, абышоѓ яе эга i нанёс эму ѓдар каратэ па шыi бакавы бокам рукi, з-за чаго эга твар треснулось аб дрэва.
  
  
  Жудасны крык вырваѓся вакол эга вантроб, i калi ён шталь круцiцца, як цмок, хiстаючыся ѓзад i наперад па-над белага алтара на крэсла.
  
  
  Вакол правага вочы тырчаѓ асколак ад пазногця. Ён усё яшчэ крычаѓ, калi яго цела здалося яду, саслiзнуѓшы з крэсла i з глухiм стукам прызямлiѓшыся на падлогу.
  
  
  У мяне не было часу марнаваць эга-наша глыбокая павага перад мёртвымi, нас на тое, каб працягваць глядзець на трупы Гвiда i Чанга у гэтай змрочнай арэне. У мяне было якое-якая справа да доктара Инурису яе хутка падняѓся па лесвiцы.
  
  
  Звонку дома яе пачуѓ роѓ матора "Мэрсэдэса". Яе выйшаѓ праз дзвярны праём як раз у той момант, калi машына адкiдваючы жвiр, выехала з пад'язной дарожкi i схавалася за вуглом дома. Яе бачыѓ дзяѓчыну на пярэднiм сядзеннi, якая змагаецца з агiдным вар'ятам.
  
  
  Калi яе дайшоѓ да вугла вiлы, машына знаходзiлася на вяршынi схiлу, спускаѓся да брамы. Ён быѓ бы каля брамы раней за мяне, але доктар Инурис павiнен спынiцца, каб адкрыць корпус. А потым яе эга даганю i размозжу эму чэрап у кешью. Доктар Инурис, павiнна быць, думаѓ гэтак жа.
  
  
  Дзверы справа расчынiлiся, i цела дзяѓчыны, закрученное эга рукой, вылецела галавой наперад.
  
  
  Яе, кiнуѓся да яе, калi машына рванула да брамы. Унiзе завiшчалi запалохванне, калi Инурис рэзка спынiѓ яе i вынырнуѓ, вакол машыны. У святле фар ён адчайна спрабаваѓ адкрыць вароты.
  
  
  У мяне цяпер ня было на гэта часу.
  
  
  Яе апусцiѓся на каленi побач з дзяѓчынай i ѓзяѓ яе галаву ѓ рукi. Гледзячы гэй у твар, ёй зноѓ пачуѓ роѓ рухавiка, калi Инурис выехаѓ вакол брамы.
  
  
  Дзяѓчына заварушылася.
  
  
  На ѓсходзе неба пасвятлела. Туман разышоѓся, i з сукенка дзьмуѓ асвяжальны ветрык.
  
  
  Дзяѓчына раптам прыйшла ѓ прытомнасць, яе вочы пашырылiся ад страху.
  
  
  - Цяпер усё ѓ парадку, - сказаѓ я, моцнага абдымаючы яе. "Ён сышоѓ, i я не думаю, што ён калi-небудзь вернецца сюды".
  
  
  Яе, адчуѓ, як напружанне ѓ яе целе аслабла, i праз некалькi хвiлiн яна паглядзела на мяне i здолела ѓсмiхнуцца.
  
  
  Гэта было выдатна.
  
  
  
  Кiраѓнiк 9
  
  
  
  
  Мы сядзелi на прыступкi ганка з напоямi, якiя вынес яго знутры. У скотче, якi быѓ у Инуриса, не было нiчога дрэннага. Дзяѓчына выглядала нармальна, за выключэннем некалькiх драпiн на локцях.
  
  
  Яе спытаѓ яе, цi не хоча яна ѓвайсцi, але яна пакруцiла галавой. Я не мог вiнавацiць яе. У рост досвiтку вiла выглядала не вельмi прывабна. Кавалкi адлупцаваѓ i разбiтай ружовай тынкоѓкi надзьмулiся, i цёмныя плямы iржы распаѓсюдзiлiся па ѓсёй паверхнi, як лопнулi капiляры на носе старога п'янiцы.
  
  
  Не, ён не мог вiнавацiць яе за тое, што яна больш не хоча ѓваходзiць. Для нах гэта быѓ сапраѓды дом з прывiдамi, з ѓспамiнамi аб сапраѓдных жахi, нават без трупаѓ Гвiда i Тьонга ѓ якасцi дадатковай, жудаснай ноткамi.
  
  
  Яна прытулiлася да адной вакол облупившихся драѓляных калон у куце лесвiцы i ѓтаропiлася на моры.
  
  
  Яе сказаѓ эй, што Гвiда i Тьонг мёртвыя. Навiна яна ѓспрыняла кiѓком, як быццам падобныя рэчы непазбежныя ѓ свеце, дзе справядлiвасць заѓсёды iдзе сваёй чаргой, а зло не можа пазбегнуць адплаты.
  
  
  Я не настойваѓ, каб яна казала. Яна зробiць гэта дастаткова, калi будзе гатовы. Яе ведаѓ гэта. Але эй, спачатку трэба было пасядзець i атрымаць асалоду ад свежым брызам, водарам iглiчных дрэѓ i цудоѓным адчуваннем таго, што яна вольная ад доктара Инуриса i эга маленькай банды.
  
  
  Закiнуѓшы галаву, з залатымi валасамi, падобнымi на падушку на старой калоне, яна атрымлiвала асалоду ад чыстым паветрам новага дня.
  
  
  Калi яна, нарэшце, загаварыла, яе голас абсурдна задуменна. "Тут так мiла", - сказала яна. - О, я не маю на ѓвазе адкрытымi тут, тут, у гэтым месцы. Я маю на ѓвазе тут, уздоѓж Рыѓеры, з дрэвамi, кветкамi, морам, небам i сонцам. Гатэль б яе прыйсцi сюды ѓ iншы час, з хема-то iншым. Але нават такi чалавек, як доктар Инурис не можа сцерцi эга прыгажосць. I цяпер, калi яго тут няма, яе гатэля б застацца тут. Па крайняй меры на час. Але гэтага не можа быць, не цяпер. У мяне ёсць яшчэ справы. ђцёкi Инуриса была толькi пачаткам, па меншай меры для мяне. Ты не думаеш, што ён вернецца, Нiк?
  
  
  Яе, пакiваѓ галавой. - Не, ён сюды не вернецца, - сказаѓ я. - Але гэта не значыць, што ён больш не з'явiцца. Яе ведаѓ такiх людзей, як ён раней. Яны не iншы, калi ih зневажаюць. Яны не могуць дазволiць, каб ih планы былi сапсаваныя. I калi яны гэта робяць, яны, як правiла, хочуць адпомсцiць. Яны не супакояцца, пакуль не адпомсцяць, нават калi на гэта пойдуць гады. доктар Инурис менавiта такi чалавек.
  
  
  - Як ты ih спыняеш?
  
  
  - Ты забiваеш ih. Як шалёных сабак.
  
  
  На ёй была сiняя рабочая кашуля з некалькiмi расстегнутыми гузiкамi зверху i выбеленыя джынсы. Ранiцай, затым жах ночы, i ѓ вопратцы, якую яна хуценька схапiла вакол валiзкi ѓ сваiм пакоi, дзе адно няправiльнае рух можа прымусiць Гвiда стрэлiць, яна выглядала гэтак жа добра, калi не лепш, як i ранiцай, у казiно, у той момант, калi яе ѓпершыню ѓбачыѓ ee.
  
  
  Яна падцягнула каленi i абхапiла ih рукамi. Яна схiлiла галаву, каб закрыць твар сваiм залатым плашчом, закрывавшим усе, акрамя вачэй i лба. Яна паглядзела на мяне з кончыкаѓ сваiх каленяѓ.
  
  
  "Ты можаш пасядзець тут, Нiк," сказала яна. "Ты вызвалiѓ мяне ад доктара Инуриса. Гэта ѓсё, што я прасiла.
  
  
  - Яе, здаецца, што-то ѓзгадваю пра заказ аб забойстве на пяць франкаѓ, - сказаѓ я.
  
  
  Яна падняла галаву i ѓсмiхнулася. "Я лiчу кантракт выкананым", - сказала яна. "Я не лiчу цябе хема-то накшталт Гвiда, якi забiвае сыч забаѓ".
  
  
  - Далёка не, - сказаѓ я. "Але некаторыя людзi проста павiнны быць забiтыя. I мне здаецца, што доктар Инурис - адзiн вакол такiх людзей.
  
  
  - Ты маеш рацыю больш, чым думаеш, - сказала яна. - Але гэта не павiнна быць тваёй праблемай. Можа быць, яе змагу знайсцi дапамогу ѓ iншым месцы, калi яна мне спатрэбiцца.
  
  
  - Думаю, цяпер гэта мая праблема, - сказаѓ я. "Магчыма, што потым доктар Инурис захоча мець справу з табой, яе, падумаѓ, што ѓ яго таксама ёсць якое-што для мяне. Яе казаѓ табе, што такiя людзi, як ён, не iншы, калi iм перашкаджаюць у ih планах. I ёй веру, што крыху парушыѓ эга планы. Гэта можа прымусiць мяне дрэнна спаць, гадаць, дзе ён, што ён намышляе, або, можа быць, думаючы, што ён ладзiць нейкую iнтрыгу, якая займаецца не можа быць так, нiбыта, карысна для майго здароѓя.
  
  
  - Думаю, ты маеш рацыю, Нiк, - сказала яна. - Але ты можаш паклапацiцца пра сябе. Табе не трэба зацыклiвацца на мяне i маiх клопатах.
  
  
  Яе захоѓваѓ. - Ты хочаш, каб гэта было так?
  
  
  Яна паглядзела на мяне i нiчога не сказала. Яна проста паглядзела мне ѓ вочы. Яе, бачыѓ, як слёзы выступiлi на яе вачах. Яна пахiтала галавой i цяжка сглотнула.
  
  
  Яе sel побач з ёй i абняѓ яе за плечы. 'Тады ѓсё ѓ парадку. Што б гэта нам было, мы ѓсё выправiм разам. Добра?'
  
  
  - Добра, - сказала яна з усмешкай.
  
  
  "Дарэчы, - сказаѓ я, - я думаю, што па-дурному разбiваць выйгрышную камбiнацыю. Яе б нам за што не прапусцiѓ паток гэтага свету".
  
  
  - Дзякуй, Нiк, - сказала яна.
  
  
  - А цяпер адно, - сказаѓ я.
  
  
  'Што?'
  
  
  "Шчыра цяпер, хутка, перш чым што-небудзь яшчэ адбудзецца, не маглi б вы проста сказаць мне сваё iмя, i што ѓсё гэта такое?"
  
  
  - Гэта доѓгая гiсторыя, - сказала яна. "Чаму б табе не налiць сабе яшчэ выпiць i не прысесцi сюды, у калоны, дзе табе будзе зручней".
  
  
  Яе захоѓваѓ. "Я гатовы зрабiць усё гэта. Але перш чым яе зраблю яшчэ адзiн крок, перш чым неба абрынецца, або дах ганка ѓпадзе на вас, або споткнусь аб парог i паламаю сабе шыю, яе гатэль б ведаць, хто вы i што мы спрабуем зрабiць.
  
  
  Гэта вылецела па nah, як аѓтаматная чарга.
  
  
  "Мяне клiчуць Пенi Доун, i мы спрабуем прадухiлiць крадзеж 15 мiльярдаѓ даляраѓ у Злучаных Штатаѓ".
  
  
  
  Кiраѓнiк 10
  
  
  
  
  Пенi Доун. Яе вымавiѓ гэтае iмя некалькi разоѓ пра сябе, пакуль змешваѓ марозiва з моцным напоем, якi налiѓ сабе. Гэта iмя гэй падыходзiла. Гэта адпавядала яе жыццярадаснасцi, яе залатым валасам, загарэлай скуры i яе гатоѓнасцi прыняць гэта, калi шанцы павярнулiся супраць нах.
  
  
  Яе sel наадварот нах ля падножжа калоны. "Ну, Пенi, раскажы мне гэтую гiсторыю".
  
  
  Яна прыцiснулася галавой да калоны, каб сонца обогрело яе стомлены твар. "Гiсторыя Пенi Доун, - пачала яна мяккiм i задуменным голасам, - пачынаецца з гiсторыi Пiлiпа Доуна, майго бацькi..."
  
  
  Фiлiп Доун нарадзiѓся ѓ Кiтаi ѓ сям'i амерыканскага мiсiянера. Яны жылi ѓ вёсцы, дзе яны заляцалiся за хворымi, дапамагалi бедным i дзе прайшло дзяцiнства Пiлiпа Доуна. Кiтайскi лад жыцця быѓ адзiным, што ведаѓ малады Фiлiп.
  
  
  Асяроддзя многiх сяброѓ юнага Пiлiпа Дона быѓ стары Цзi Шань Джо. Гэта быѓ хударлявы гарбаты мужчына з доѓгiмi белымi вусамi, свисавшими па абодвум бакам rta. Эга скура была падобная на пергамент, але рукi былi гнуткiмi, як у падлеткаѓ. У маладыя гады Цзе Шань Джо быѓ вядомым штукаром.
  
  
  Фiлiп Доун быѓ улюбёнцам старога ѓ вёсцы, i ён даведаѓся Пiлiпа некаторым сваiм трукам. Джы любiѓ галаваломкi i складаныя рэчы. Ён мог праводзiць шмат гадзiн, выразаючы прадметы, такiя як мудрагелiстыя скрынкi, якiя ён збiраѓ, - скрынка ѓнутры скрынкi ѓнутры скрынкi, якую мог адкрыць толькi той, хто ведаѓ ih складаную, але простую камбiнацыю. Нацiск на адно месца, лёгкае паляпванне па iншаму прымушала скрынку адкрывацца.
  
  
  Цзi Шань Джо даведаѓся юнага Пiлiпа мастацтву гэтых трукаѓ, i да таго часу, калi Фiлiп прыйшлося павезцi сваiх бацькоѓ у Амерыку, якую ён нiколi не ведаѓ, ён шталь вельмi спрытным у стварэннi ih. Складаныя галаваломкi Джо . На памяць i ѓ гонар ih дружбы стары падараваѓ Фiлiпу адну вакол сваiх скрыначак, твор мастацтва, пакрытае выдатнай разьбой па слановай косцi. Фiлiп Доуну было дзесяць гадоѓ, калi яго бацькi вярнулiся ѓ Амерыку. Ён нiколi не забываѓ нас, старога, наша эга сурокаѓ. "Жыццё поѓная чарадзейства", - сказаѓ Цзе . Шан Джо часткi казаѓ хлопчыку. "Нiколi не ведаеш, якiя хiтрасцi яна згуляе або якiя цуды вырабiць. Гэта найвялiкшая шоѓ усiх часоѓ".
  
  
  Жывучы ѓ Амерыцы, Фiлiп працягваѓ разгадваць галаваломкi i фокусы. Ён любiѓ замкi. Замкi з ключом, кодавыя замкi - усё гэта заварожвала яго. Калi Фiлiп паступiѓ ва ѓнiверсiтэт, ён вывучаѓ iнжынернае справа i ѓ нейкi момант пайшоѓ працаваць у фiрму, якая займаецца распрацоѓвала сiстэмы бяспекi для банкаѓскага. Гэта была iдэальная праца для Пiлiпа Доуна.
  
  
  Даволi рана ѓ сваёй кар'еры ён пачаѓ набываць пэѓную рэпутацыю дзякуй сваiм меркаваннi, вiдавочна, чароѓнага таленту ѓ праектаваннi сiстэм бяспекi. Калi да яго звярнулiся iншыя фiрмы, ён сам заняѓся бiзнесам. Улiчваючы эга рэпутацыю, нядзiѓна, што ѓрад неѓзабаве звязаѓся з iм для атрыманага задання.
  
  
  Золотохранилище i Форт-Нокс сталi ѓ ЗША амаль сiнонiмамi. Але многiя людзi не ведаюць, што цяпер у сховiшча Федэральнай рэзервовай сiстэмы пад Насаѓ-здробненага на Манхэтэне больш золата, чым дзе-небудзь яшчэ ѓ свеце. I калi ѓрад вырашыла мадэрнiзаваць гэта сховiшча, яно звярнулася да Фiлiп Доуну.
  
  
  Пенi Доун перамясцiлася i падцiснула ногi пад сябе. Яе прынёс гэй, яшчэ шклянку, i яна зрабiла глыток, распавядаючы сваю гiсторыю.
  
  
  - Добра, што Фiлiп Дон - сумленны чалавек, - сказаѓ я.
  
  
  - А, - прашаптала яна, - але гэтая гiсторыя не пра яго. О, тады так, - паспешна дадала яна. " Не памыляйцеся на гэты конт. Грошы, золата або нарматываѓ; - iдэнтыфiкаваць, цi што б яны нас прасiлi абаранiць эга, яго гэта не хвалявала. Для яго было складанай задачай распрацаваць што-нешта такое, чым Цзi Шань Джо быѓ бы ганарлiвы. Галасаваць што рухала iм. Праектаванне замкаѓ, якiя былi простымi i складанымi адначасова".
  
  
  "Таму мадэрнiзацыя сiстэмы бяспекi ѓ сховiшча Насаѓ-сцёрты эга была самай вялiкай задачай", - сказаѓ я. - I ён скончыѓ?
  
  
  Яна ѓсмiхнулася загадкавай усмешкай. 'Ах, ды. Ён зрабiѓ. Гэта стала найвялiкшым шэдэѓрам ѓ эга жыцця..."
  
  
  Урад любiць сцвярджаць, што нiхто не ведае камбiнацыю, неабходную для адкрыцця сейфа, што нам у каго няма неабходнай iнфармацыi, каб пракрасцiся ѓ яго. Але, вядома ж, Фiлiп Доун - адзiны чалавек, якi ведае эга. I з iмi тхара, як ён спраектаваѓ сховiшча, урад наняло эга ѓ якасцi кансультанта для падтрымання якасцi ih мер бяспекi. Ён ѓносiць усе неабходныя папраѓкi ѓ адпаведнасцi з апошнiмi навiнамi ѓ такiх галiнах, бяспекi або метадаѓ крадзяжу. Ён сам прымае канчатковае рашэнне аб тым, хто будзе наняты ѓ якасцi ѓзброенай аховы, жыццёва важнай часткi сiстэмы абароны. Фiлiп Доун мог бы пражыць доѓгае i шчаслiвае жыццё. Жыццё была добрая. Ён быѓ у вельмi паважаным становiшчы, ён ажанiѓся на цудоѓнай джын, i ѓ iх была дачка, якой яны абодва былi вельмi адданыя: Пенi.
  
  
  Але жыццё была поѓная ѓсякiх выкрутаѓ, Цзi Шань Джо казаѓ гэта так шмат разоѓ. I аднойчы гэтая фатальная магii змянiлi ѓсё.
  
  
  Быѓ душны летнi дзень, i сям'я Доун паехала на пляж, каб выратавацца ад ѓцiскальнага гарадской спякоты. Калi яны вярнулiся ѓвечары, прыемна стомленыя i адпачылыя, Яны былi ѓсяго ѓ некалькiх мiлях ад дома, калi гэта здарылася. Кiроѓца аѓтамабiля, якi ехаѓ з iншага боку, не справiѓся з кiраваннем i мочка ѓ мочку сутыкнуѓся з аѓтамабiлем Доуна. Жонка Пiлiпа была забiтая iмгненна. У самога Пiлiпа было ѓсяго некалькi драпiн. Але Пенi Доун прайшла галавой праз лабавое шкло. Яна была вельмi знявечаная.
  
  
  Лекары перавязалi дзяѓчынку, як маглi, але сказалi Пiлiпу, што больш яны нiчога не могуць зрабiць. Яна застанецца ѓ шнарах на ѓсё жыццё; а Фiлiп Доун быѓ пакрыѓджаны пачуццём вiны за гэты няшчасны выпадак, якi меѓ такiя жудасныя наступствы для эга дзiцяцi. Пенi расла, сутыкаючыся з жорсткасцю, якую могуць праяѓляць iншыя дзецi: падсмейваючыся з яе знявечаным, пакрытым шнарамi тварам. Падобна на тое, Пiлiпа гэта закранула больш, чым Пенi. Ён усяляк песцiѓ Пенi, каб кампенсаваць яе пачварнасць, якое стала для яго чымсьцi накшталт дакучлiвай iдэi. Ён вазiѓ яе на экстравагантныя падарожжа, адпраѓляѓ у лепшыя школы, наймаѓ настаѓнiкаѓ фартэпiяна i спеваѓ, настаѓнiкаѓ танцаѓ, вадзiлi яе на канцэрты, на балет, у тэатр, усё для нах. I, вядома ж, вадзiлi ee па ѓсiх пластычных хiрургам краiны.
  
  
  Здавалася, кожны месяц быѓ iншы лекар, i кожны месяц адзiн i той жа рэѓматызму: рубцова тканiна, дэфармацыi занадта поѓная. Больш нiчога нельга было зрабiць. Пасталеѓшы, пайшоѓшы ѓ школу i атрымаѓшы дыплом, Пенi навучылася жыць са сваiмi шнарамi. Яна добра прыстасавалася, i лiчыла, што яе жыццё завершана. Але яе бацька упарцiѓся, насуперак яе пратэстаѓ, у прасiѓ гэтага чароѓнага хiрурга, якога не iснавала.
  
  
  Але аказалася, што ён iснуе. I аднойчы ён без папярэджання, нечакана з'явiѓся ѓ офiс Пiлiпа Доуна на Манхэтэне. - Я так разумею, - сказаѓ гэты чалавек, - вы шукаеце хiрурга для сваёй дачкi?
  
  
  - Так... але хто вы...?
  
  
  - Я той хiрург, - сказаѓ мужчына. 'Магу яе прадставiць сябе? Доктар Лотар Инурис.
  
  
  
  Кiраѓнiк 11
  
  
  
  
  Так што многае iншае. Инурис меѓ на ѓвазе просты бартэр: доступ да сховiшча Федэральнай рэзервовай сiстэмы ѓ абмен на новае твар для Пенi.
  
  
  Гэта здавалася смешным. Толькi вар'ят прапанаваѓ бы гэта, i толькi вар'ят прыняѓ бы гэта. Гэта не значыць, што Лотар Инурис i Фiлiп Доун былi аднолькава вар'ятамi. Калi Фiлiп Доун i сышоѓ з розуму, то ён сышоѓ з розуму ад кахання да сваёй дачкi. Усе бацькi хочуць што-то рабiць для сваiх дзяцей; Фiлiп пайшоѓ на крайнiя меры. I цана была высокая для Дона Пiлiпа. Эга папрасiлi заплацiць самую высокую цану, якую ён мог сабе дазволiць: знiшчэнне эга шэдэѓра. Склеп, якi ён спраектаваѓ, мае жалезабетонныя сцены. Гэта на дваццаць сем метраѓ нiжэй вулiцы Насаѓ. Звонку вароты з мудрагелiстай сiстэмай падвойнага ключа. Але доступ да самому сховiшча ажыццяѓляецца праз вузкi праход, праз трохметровы девяностотонный сталёвы цылiндр. Цылiндр круцiцца ѓ сто сорокатонной раме. Калi ѓваход зачынены, цылiндр паварочваецца так далёка, што рама запаѓняецца цвёрдай сталлю, а затым апускаецца на адзiн сантыметр, як велiзарная корак у бутэльцы. Ён герметычны, воданепранiкальным i зачынены на час, не кажу ѓжо пра ѓсёй электроннай апаратуры, тэлебачаннi i iншым прицельном абсталяваннi, а таксама сiстэме бяспекi людзей, якая складаецца вакол аднаго вакол найбуйнейшых падраздзяленняѓ такога роду ѓ краiне: снайперы рэгулярна трэнiруюцца. са стралковым i аѓтаматычнай зброяй.
  
  
  Сiстэма сiгналiзацыi можа заблакаваць любы выхад вакол будынкаѓ. А ѓнутры сховiшчы ёсць замкнёныя адсекi, патройныя замкi. Яны ѓтрымлiваюць каля чатырнаццацi тысяч тон золата ѓ злiтках па ЗША i каля сямiдзесяцi iншых краiн. Кожны брусок важыць прыкладна дванаццаць фунтаѓ. Гэта не тое, што можна пранесцi ѓ кiшэнi, i вам не атрымаецца зрабiць гэта незаѓважна з цэлым паркам грузавiкоѓ.
  
  
  Дастаць адтуль золата было загадкай, якая займаецца Чжан Цзi Джо спадабалася б. I эму таксама спадабалася б рашэнне Пiлiпа Дона. Гэта было проста i складана адначасова.
  
  
  На першай сустрэчы двое мужчын сутыкнулiся тварам да твару са сваiмi ѓмовамi. Фiлiп Дон, чалавек, апантаны трагедыяй сваёй дачкi, не адразу вырашыѓ абмяняць сваю унiкальную магiю на магiю доктара Лотара Инуриса. Вэб-праблема заключалася ѓ даверы.
  
  
  -- Але, дарагi мой, -- сказаѓ доктар Инурис: "Мы абодва можам давяраць адзiн аднаму. Яе веру, што вы давесцi гэты праект да паспяховага завяршэння, i вы павiнны даверыць мне паспяховую аперацыю вашай дачкi. У вас няма выбару.'
  
  
  - Вядома, ты маеш рацыю, - адказаѓ Пiлiп Доун. - Нiхто, паѓтараю, нiхто не можа зрабiць таго, што магу яе. Яе ѓдасканалiѓ самыя перадавыя метады. Мае ѓласныя метады, заснаваныя на шматгадовых даследаваннях.... А яе адзiны хiрург у свеце, якi можа вылечыць рубцова тканiна, якая паразiла вашу дачка, i даць эй, не толькi новае, але i прыгожае твар".
  
  
  - А яе, - абыякава сказаѓ Фiлiп Дон, - яе адзiны ѓ свеце, у каго ёсць поѓная iнфармацыя аб бяспекi, якая займаецца патрабуецца па вашым жаданнi.
  
  
  'Менавiта так. Значыць, нiхто з нас не выгадна даводзiць давер яшчэ iншы, цi не так? Тое, аб чым прасiлi абодва мужчыны, было велiзарным прадпрыемствам. Инурис, маючы намер збегчы з прыкладна шосты часткай золата свету, здабытага з спрадвечных часоѓ, пагадзiѓся даць Фiлiп Доуну верны персанал на столькi часу, колькi гэта будзе неабходна. Аднак сыч ѓласнай бяспекi ён адмовiѓся назваць iншых верхаводаѓ, якiя маюць дачыненне да гэтага буйному рабаѓнiцтва. Наѓзамен ён пагадзiѓся арганiзаваць аперацыю Пенi, калi Фiлiп прадэманструе сваё супрацоѓнiцтва, забяспечыѓшы доступ да золата. Як толькi доѓгатэрмiновае планаванне дасягне беспаваротную стадыi, ён пачне трансфармацыю Пенi. На крадзеж золата сыдуць месяцы, а магчыма i гады. Аперацыя будзе доѓжыцца менш нядзелях.
  
  
  Яшчэ да таго, як скончылася ih першая сустрэча, Фiлiп Доун i Инурис распрацавалi сiстэму, якая дазваляе падтрымлiваць сувязь. I Фiлiп сказаѓ доктару, што паведамiць эму, калi будзе гатовы прыступiць да выканання свайго плана.
  
  
  З гэтага дня Фiлiп Дон здаваѓся дачкi зусiм iншым чалавекам. Упершыню за шмат гадоѓ ён здаваѓся шчаслiвым i вясёлым. Пенi не задае пытанняѓ аб гэтым змене колеру, хуткiм павелiчэннi. Гэй, хацелася верыць, што ён, нарэшце, змiрыѓся з сiтуацыяй. Але ѓ гэтага шчасця быѓ недахоп. Пенi выявiла, што ee бацька з цягам часу быѓ паглынуты лiхаманкавым напружаннем, i калi яна выказала сваё неспакой, ён патлумачыѓ гэта хваляваннем новага праекта. Пенi спынiлася на гэтым. Яна была рада, што ён больш не цягае ee па краiне, па ѓсякiх лекарам, i што ён захоплены сваёй справай. Яна нават не заѓважыла эга змянiлася знешнасцi; эга валасы з гадамi пасiвелi ад прыроды; але з часам з эга "новага праекта" ён схуднеѓ i сагнуѓся. Эга твар было маршчынiстым i старым. Нарэшце, аднойчы ноччу яна заѓважыла эга фiзiчныя змены.
  
  
  Ён прыйшоѓ дадому рана, у добрым настроi i налiѓ дзве шклянкi свайго лепшага хераса, одзiна, вакол якiх даѓ гэй. - Тост, Пенi. Вып'ем за чараѓнiцтва жыцця".
  
  
  Пенi паглядзела на бацьку з вясёлым здзiѓленнем. Прайшлi гады з тых тхара, як яна бачыла эга такiм шчаслiвым. - Ну, што адбываецца, тата?
  
  
  Фiлiп Доун sel ѓ сваё любiмае крэсла. - Заѓтра ѓвечары вас будзе апераваць хiрург. I калi вы прачнецеся, у вас будзе новае твар. Не застанецца i следу ад тваiх старых шнараѓ i слядоѓ аперацыi. Пенi недаверлiва паглядзела на яго.
  
  
  - Гэта праѓда, - сказаѓ ён. Ён паставiѓ шклянку i падняѓ руку, нiбы кляѓся. - Я абсалютна сур'ёзна. Яе бачыѓ працу гэтага чалавека i кажу вам, эму няма размешчана сонца".
  
  
  - Але, тата, - сказала Пенi. "Мне сапраѓды ѓжо было ѓсё роѓна". Фiлiп Дон кiѓнуѓ. - Я ведаю, - сказаѓ ён. - I таму ёй ганаруся табой. Але, Пенi, калi ласка, давай не будзем спрачацца. Нават калi табе ѓсё роѓна, прашу цябе, зрабi гэта для мяне, для старога. Для твайго бацькi, каб прынесцi эму шчасце i радасць.
  
  
  Пенi не склала працы прыняць такую просьбу. Яна падышла да перад бацькам i пацалавала эга ѓ шчаку. Фiлiп абняѓ Доун сл.
  
  
  - Ды дабраславiць вас Бог, - сказаѓ ён. Слёзы цяклi па эга шчоках. "Не сыдзi, тата", - сказала яна. "Толькi радасць". Яна задумалася. "Скажы мне, як я буду выглядаць?"
  
  
  - Па праѓдзе казаць, я не ведаю, - сказаѓ Фiлiп. "Я пакiнуѓ усё на лекара. Ён гэта ведае. Але ён сказаѓ мне так шмат, што ты будзеш вельмi, вельмi прыгожай.
  
  
  "Падобна на тое, ён вельмi выбiтны чалавек".
  
  
  - Так, вельмi выдатна, - сказаѓ Фiлiп.
  
  
  "Раскажы мне пра nen?"
  
  
  "Аб гэтым асаблiва няма чаго сказаць. Але выдатны чалавек. Голас у яго быѓ слабы, задуменны.
  
  
  - Як ён? Гэта хто? Адкуль ён?
  
  
  "Гэта ѓсё роѓна". Ён здаваѓся амаль злуецца на сл пытаннi. "Ён лепшы ѓ сваёй галiне, i гэта адзiны iстотны момант, цi не так?" Эга тон памякчэѓ. "Тата, - сказала Пенi, - ты нiчога не хочаш мне расказаць?"
  
  
  - Няма, няма, - сказаѓ Пiлiп з штучнай усмешкай. - Гэта зусiм не так. Галасаванне толькi аб nen асаблiва няма чаго сказаць. Я маю на ѓвазе, якая рознiца? Важны вынiк".
  
  
  - Усё гэта вельмi дзiѓна, татачка, - сказала Пенi.
  
  
  "Ну, такога яшчэ не было,
  
  
  Што ж? I яе крыху нервуюся, голас i ѓсё, цяпер, калi гэта так блiзка. I вашаму шквал пытанняѓ таксама не робiць эга лепш.
  
  
  - Ну, я не бачу ѓ гэтым шкоды. Гэта для estestvenno. Нарэшце, гэта важна. Я маю на ѓвазе, вы б не пакiнулi мяне нейкага подозрительному доктару.
  
  
  Фiлiп Дон ускочыѓ, як быццам эга штурхнуѓ.
  
  
  'Татачка.'
  
  
  Ён пачаѓ галасiць. Эга дачка апусцiлася на каленi побач з iм. - Я думаю, табе лепш расказаць мне ѓсё, - сказала яна. Фiлiп паднёс рукi да твару. - Я не магу, - сказаѓ ён памiж рыданнямi. 'Я не магу зрабiць гэта.'
  
  
  - Ты павiнен, - сказаѓ Пенi.
  
  
  А калi рыданнi спынiлiся, Дон Фiлiп, усё яшчэ закрыѓшы твар рукамi, распавёѓ дачкi, што ён зрабiѓ. Ён распавёѓ, як ён i загадкавы доктар Инурис здолеѓ за некалькi гадоѓ паставiць новых людзей, верных доктару, на ѓсе ключавыя пасады бяспекi вакол сховiшчаѓ. Часам Фiлiп Доне гэта ѓдавалася, напрыклад, калi сыходзiла я стараюся гвардыi i даводзiлася наймаць новую. Фiлiп Дон зладзiѓ так, каб калi новага чалавека прыводзiѓ доктар Инурис тота быѓ абраны i прызначаны. Але гэта яшчэ не ѓсё. Мужчыны сыходзiлi рэдкiх лячэбных. З iнфармацыяй, сабранай i прадстаѓленай Фiлiпам, Инурис арганiзаваѓ тое, што ён назваѓ "магiчнымi зьнiкненьнямi". Ахоѓнiк знiкаѓ, але нiхто пра гэта не ведаѓ. Бо адразу ж, каб заняць эга месца i выконваць працу эга, з'яѓляѓся iдэальны званка, створаны доктарам Инурисом.
  
  
  Праз нейкi час уся сiстэма сховiшчаѓ апынулася пад кантролем цэлай каманды, засяроджанай на адным: крадзяжы золата.
  
  
  Рашэнне, знойдзенае Донам Фiлiпам, было гэтак жа простым, як i складаным. Складаней за ѓсё было замянiць мужчын, але доктар Инурис гэта зрабiѓ. А прастата заключалася ѓ тым, што Фiлiп Доун з самага пачатку ведаѓ, што няма сэнсу выкарыстоѓваць грубую сiлу, каб пракрасцiся ѓ створанае iм у сховiшча. У метале не было слабых месцаѓ. Слабое месца, ён ведаѓ, было ѓ ахоѓнiкаѓ.
  
  
  Цяпер аперацыя стала значна лягчэй. Большая частка золата, якi належаѓ ЗША. Некаторыя па злiткаѓ належалi iншым краiнам, i калi трэба было выплацiць доѓг, " укладчыкi золата " ѓ сваёй спецыяльнай абутку перамяшчалi золата ѓ патрэбны адсеку з дапамогай гiдраѓлiчных пад'ёмнiкаѓ i iстужачных канвеераѓ.
  
  
  Кожны дзень па раскладзе, устаноѓленым Донам Фiлiпам, кожны ахоѓнiк перамяшчаѓ залаты злiтак i замяняѓ эга фальшывым, пры гэтым нiхто нiчога не ведаѓ, акрамя самога ахоѓнiка, i ён не збiраѓся пра гэта казаць. Як тэрмiты раз'ядаюць домам. Павольна, але эфектыѓна. На працягу некалькiх гадоѓ знiклi тысячы злiткаѓ. Звычайна, калi ѓмовы лiчылiся абсалютна бяспечнымi, грузавiк забiраѓ i дастаѓляѓ вялiкiя грузы. Праз пэѓны час колькасць залатых злiткаѓ, якiя засталiся ѓ сховiшча, стала менш колькасцi злiткаѓ падробленага золата. Мiльярды былi скрадзеныя. У гэты час кошт золата на сусветным рынку заставалася стабiльнай: 35 даляраѓ за ѓнцыю. Затым раптам спалучэнне сiл пачала высмоктваць сiлу даляра. Было надрукавана занадта шмат даляраѓ. Было занадта шмат папяровых грошай. Давер да даляра пачала слабець. Народ гатэль золата.
  
  
  Афiцыйна золата было больш каштоѓным. Афiцыйна долар каштаваѓ менш i пачалося вялiкае уцёкi ѓ золата, далей ад даляра. Калi вялiкiя фiнансавыя мудрацы свету вырашылi стварыць свабодны рынак золата, цана ѓзляцела да больш чым sta даляраѓ за ѓнцыю.
  
  
  Усё было гатова для фiнансавага ѓдару. доктар Инурис i эга сябры кантралявалi амаль шостую частку за ѓсё золата ѓ свеце. Яны мелi рэальны алёнка на рынку i былi ѓ стане задаволiць высокiя цэны, i высокiя патрабаваннi.
  
  
  Ён ноччу Фiлiп Дон ѓсё патлумачыѓ Пенi, i калi яна стала настойваць на тым, каб ён пайшоѓ да ѓладаѓ, ён адмовiѓся.
  
  
  'Яшчэ няма. На дадзеным этапе гэта было б катастрофай. Што-то праточыцца вонкi, i эканомiка Злучаных Штатаѓ пагрузiцца ѓ хаос. Вынiк быѓ бы настолькi катастрафiчным, што абсалютна нiхто не застаѓся б некранутым. Прамысловасць абрынецца, беспрацоѓе рэзка ѓзрасце, а фондавы рынак абвалiцца. Але пакуль мы маѓчым пра гэта, усё яшчэ ёсць шанец, што ЗША зноѓ знойдуць сваё золата. Я кажу цяпер, вы толькi знiшчыць адну добрую рэч ва ѓсёй гэтай гiсторыi: новае жыццё для вас. Калi мы будзем маѓчаць да аперацыi, усё будзе добра. ђрад пачуе ѓ свой час, але няма прычын ламаць плацiну, пакуль мы не атрымаем нашу прыбытак. Мы павiнны супрацоѓнiчаць цяпер, iнакш усё, што я ѓбачу ѓ сваёй працы, гэта непрыгожая дзяѓчынка i бацька, асуджаны, як злодзей". Пенi хутка сцямiла. Ee бацька быѓ правоѓ. Яе адзiны шанец складаѓся ѓ тым, каб зрабiць аперацыю, тым самым адмянiѓшы здзелку памiж Фiлiпам Доуном i доктарам Инурисом. I потым гэтага яна ѓсё яшчэ можа зрабiць усё магчымае, каб выправiць сiтуацыю.
  
  
  Бацька нiбы прачытаѓ яго думкi. "Як толькi гэтая аперацыя будзе зроблена, - сказаѓ ён, - доктар Инурис аплацiць свой абавязак перада мной, i мой кантракт з iм падыдзе да канца. Тады, Пенi, ты зможаш зрабiць тое, што трэба.
  
  
  I таму яна пацалавала свайго бацькi на развiтанне наступнай ноччу. Перад ih домам чакала машына. Высокi кiтаец заняѓ сваё месца за рулём, перш чым яна паспела сесцi ззаду. Мужчына ззаду, побач з ёй, сядзеѓ у ценi. Эга голас пачуѓся з эга полускрытого асобы. 'Яе доктар Инурис, сказаѓ ён. "Ваш хiрург, мiс Доун".
  
  
  Перш чым яны былi ѓ мiлi ад яе дома, ён даѓ гэй прэпарата. А Пенi Доун была без прытомнасцi, калi яны дабралiся да месца прызначэння.
  
  
  
  Кiраѓнiк 12
  
  
  
  
  Яе, зразумеѓ, што глядзеѓ на мiлае твар Пенi Доун, калi яна распавядала гэтую гiсторыю. Калi яна на iмгненне змоѓкла, яе змагаѓся з мноствам пытанняѓ i праблем, узнятых ee гiсторыяй у яркi сонечны дзень. Заставалася яшчэ шмат незавершаных вобразаѓ, якiя, спадзяваѓся яе, яна завершыць. "Значыць, гэты добры доктар зрабiѓ цябе падабенствам Нiколь Кары", - сказаѓ я, круцячы ѓ руках рэшткi выпiѓкi.
  
  
  "Так, пад уражаннем вобраз кiназоркi, якую ён абагаѓляѓ". Ee цела трэслася ад стрыманага смеху. - О, вядома, ёй была ѓдзячная. Я не паверыла сваiм вачам, калi ѓпершыню ѓбачыла сябе ѓ люстэрку. Новае твар, прыгожае твар. Тады яе зразумела, што нiколi раней не ведала, што прыгажосць, фiзiчная прыгажосць, - гэта сапраѓдны цудоѓны дар. Але падарунак, - працягвала яна напружаным ад непрыемных успамiнаѓ голасам, - патрабуе высокай цаны.
  
  
  Инурис патлумачыѓ, што Пенi была без прытомнасцi крыху больш за 72 гадзiн. Усё яшчэ паланёная вытанчанай прыгажосцю свайго новага асобы, дасканаласцю, якiя вярнулi яе захоплены погляд вакол люстэрка, яна не заѓважыла наблiжаѓся да яе доктара. "Мужчына мог усё жыццё шукаць такую жанчыну", - сказаѓ ён, стаю адкрыта побач з ёй. "Я нiколi не ведаѓ Нiколь Прымушае. Але я прызнаюся, што многае б аддаѓ, каб ведаць яе. I тое, што я бачу цябе такой, пазбаѓляе мяне розуму.
  
  
  Раптам ён працягнуѓ руку i прыцягнуѓ яе да сябе. Рука абняла ee. Эга свабодная рука пацягнула тонкую начную кашулю i груба сцiснула яе грудзi. Ён прыцiснуѓся да яе вуснаѓ i засунуѓ сваю мову памiж яе зубамi.
  
  
  Здрыгануѓшыся, Пенi вырвалася на свабоду. "Не чапай мяне!"
  
  
  "Я думаю, вам лепш навучыцца прымаць мае знакi ѓвагi", - усмiхнуѓся доктар.
  
  
  Пенi папрасiла эга сысцi. Тады лекар сказаѓ гэй, дзе яна ѓ зале: на поѓднi Францыi, на вiле. I, як ён патлумачыѓ, эй, не дазволiць сысцi, пакуль ён i яе бацька не завершаць здзелку. У Пенi не было iншага выбару, акрамя як заставацца ѓ палоне. Яна прыкiнулася, што не ведае аб пагадненнi памiж Фiлiпам Доуном i доктарам Инурисом, што выявiлася ѓ яе карысць. Яна вырашыла, што лепшай стратэгiяй для нах будзе пакорлiвае паводзiны i невуцтва. Гэй, не дазвалялася пакiдаць вiлу нам, пры якiх пры iншых абставiнах.
  
  
  Доктар Инурис, па-вiдаць, зразумеѓшы, што эга першы грубы падыход да яе быѓ сур'ёзным пралiкам, некалькi дзён не рабiѓ фiзiчных намаганняѓ. Аднак ён падверг яе "блицкригу" свайго скажонага абаяння. А "персанал", Гвiда i Тьонг, сталi менш пiльным.
  
  
  Инурис распавёѓ гэй, аб сабе. I вакол кавалачкаѓ iнфармацыi, якiя яна сабрала разам, назiраючы i слухаючы, яна змагла прадставiць скажонага, знявечанага мужчыну, якi трымае яе ѓ палоне.
  
  
  Па-першае, Инурис заахвоцiѓся да гераiну. Эга i любоѓ да непрыкрытаму выкарыстаннi шпрыца была вiдавочнай. Ён быѓ немцам па паходжаннi i падчас вайны быѓ студэнтам-медыкам. За гэты час ён змог практыкаваць i развiваць хiрургiчныя метады на вязняѓ канцэнтрацыйных лагераѓ, да якiх ён быѓ прымацаваны. Колькi сотняѓ людзей ён пакалечыѓ, забiѓ, каб удасканалiць метады, якiмi ён цяпер выхваляѓся? Потым вайны збег у Швейцарыю, дзе адкрыѓ невялiкую клiнiку. Ён разбагацеѓ дзякуй фанатычнай пагонi за новай маладосцю жанчынамi старэйшага ѓзросту. Эга расце багацце стымулявала эга, прагнасць, i ён цалкам засяродзiѓся на спатоленне сваёй прагi багацця.
  
  
  Ва ѓсiх сваiх успамiнах ён нам разу не згадаѓ, адкуль ён даведаѓся аб Фiлiпэ Доуне. Ён таксама не размаѓляѓ з Пенi пра ih дзелавых адносiнах.
  
  
  Некалькi дзён прайшло з апавяданнямi Инуриса, у гэты час Пенi, загарала ѓ садзе вiлы. Затым, аднойчы ноччу, калi яна адчула, што Инурис i эга ахова былi дастаткова заспакоены, каб заснуць дзякуй сл вiдавочнаму супрацоѓнiцтва, гэй, удалося ѓцячы i дабрацца да Нiцы. Яна як раз прыйшла да казiно, калi яе дагнаѓ Гвiда. Калi яе вярнулi на вiлу, Инурис прыйшоѓ у лютасць i непрыстойнымi пагрозамi засцярог яе ад паѓтарэння таго вечара.
  
  
  Праз тыдзень гэй зноѓ удалося ѓцячы. I Гвiда зноѓ знайшоѓ яе. Але на гэты раз быѓ чалавек па iмя Нiкалас Андэрсан...
  
  
  Яе сьвiснуѓ. "Гэта гiсторыя вельмi цiкавая для мяне. Але ёсць яшчэ адна рэч. Сапраѓднае iмя Нiкаласа Андэрсана - Нiк Картэр. Ён агент ѓрада Злучаных Штатаѓ.
  
  
  Вочы Пенi шырока раскрылiся, а рот склаѓся ѓ маленькую нямую лiтару О.
  
  
  "Цяпер, калi ты так ясна ѓсё тлумачыш, - сказаѓ я, - я падумаѓ, што зраблю тое ж самае".
  
  
  "Мне прыйдзецца прывыкнуць да гэтага", - сказала Пенi. "Але я яе не бачу, каб гэта што-то змянiла".
  
  
  - Я таксама, - сказаѓ я. "Мы абодва ѓсё яшчэ хочам, што назаѓсёды схапiць Инуриса, пакуль ён нас не забiѓ. I як толькi мы эга схватим яе захачу даведацца трохi больш аб гэтым золаце i аб тым, хто з'яѓляецца партнёрамi Инуриса. Ты ж разумееш, што перад айцом тваiм, пагражае нейкае пакаранне?
  
  
  Пенi апусцiла вочы. - Так, - сказала яна. 'Яе ведаю. Але я думаю, што ён таксама ведае. I эму будзе ѓсё роѓна. Адзiнае, аб чым ён турбаваѓся, гэта абсталяваннем мне. I цяпер абсталяваннем мне паклапоцяцца.
  
  
  "Кравец вазьмi, калi гэта няпраѓда, Пенi Доун, - сказаѓ я. "Ты вельмi прыгожая жанчына."
  
  
  Там, на разваленном ганку, яна пачырванела. "Я яшчэ не прывыкла да такiх камплiмэнтах, - сказала яна.
  
  
  - Ну, я думаю, табе лепш прывыкнуць, - сказаѓ я, устаючы з прыступак.
  
  
  - Усё гэта так дзiѓна, - сказала яна. "Не ведаю, цi змагу яе калi-небудзь да гэтага прывыкнуць".
  
  
  Яе, падышоѓ да яе i падняѓ яе. - Я дапамагу табе паспрабаваць, - сказаѓ я. "Гэта проста лейцара, практыка". Яе ѓзяѓ ee твар у свае рукi i паднёс яе рот да сваiх вуснаѓ. Яна чакала мяне. Яе рукi обвились вакол мяне, i ee цела, гульнi цвёрдых кропак i плыѓных лiнiй, злiлося з маiм. Яе рукi паднялiся i ѓплялiся ѓ мае валасы.
  
  
  - Ах, - сказала яна нарэшце, - о, Нiк.
  
  
  Яна цяжка дыхала, загарэлыя верхавiны яе грудзей выпирали ѓ доѓгiм V-вобразным вырезе кашулi. Яе ѓбачыѓ, як вочы дзяѓчыны загарэлiся зялёным агнём. Яе рукi абвiлi маю шыю, i яе вусны кранулi маiх, цёплых i вiльготных, з запалам, якая займаецца была больш, чым проста падзякай. Яе сцягна прыцiснулiся да маiх сцёгнах ѓ рытме нястрымнага жадання. I ee рукi, слугi яе жадання, рушылi ѓнiз, каб дакрануцца да маiх сцёгнаѓ. Яе расшпiлiѓ яе кашулю, узяѓ яе грудзей у свае рукi i пацалаваѓ цвердыя соску. Яна дазволiла кашулi нецярплiва саслiзнуць з плячэй. - Хутчэй, Нiк, - выдыхнула яна. 'Хутчэй.'
  
  
  Яна спынiлася, калi яе сцягнуѓ з нах выбеленыя джынсы i трусiкi. I ee пальцы i мае кiнулiся здымаць з мяне вопратку, перш чым мы ѓжо разам апусцiлiся на росистую траву, дзе яе рукi i ногi захапiлi мяне ѓ аксамiтнай плоцi. Ee рот узбуджана стагнаѓ у майго вуха, нiбы голас па ѓсiм смерч, падымае нас i зноѓ трымаць у вiр няѓяѓнага задавальнення. Зноѓ i зноѓ, пакуль мы не скончылi з грамавым выбухам i не засталiся спакойнымi, цёплымi i блiзкiмi адзiн аднаму на сонца новага дня.
  
  
  Там, ляжаѓ у траве, яго шталь распавядаць гэй, што падумаѓ. доктар Инурис гатэль ѓзяць яе з сабой, калi бег. Калi б эму гэта атрымалася, усё было б добра, па крайняй меры, для яго. Тады эму атрымалася б трымаць Пенi ѓ палоне да тых тхара, пакуль крадзеж золата не будзе завершана. Але ён пацярпеѓ няѓдачу. Эму прыйшлося выкiнуць Пенi вакол машыны, каб адцягнуць мяне i збегчы. Пакуль яна жывая, ён быѓ у небяспецы. Але ён не мог рызыкаваць вярнуцца на вiлу. Гэта было занадта небяспечна. Рана цi позна хто-небудзь знойдзе Гвiда i Тьонга мёртвымi ѓ склепе. I адразу пасьля гэтага хто-то пачынаѓ задаваць масу пытанняѓ аб чалавеку, снявшем вiлу.
  
  
  няма, доктар. Инурис нiколi не вернецца. Ён быѓ у бегах, i далей. Барацьба не была гульнёй эга. Ён пачакае i прыгатуе адплата для сваiх катаѓ, якiя выступяць на iм. У залаты аперацый ён быѓ тэхнiкам, стваральнiкам дэманаѓ, стваральнiкам замены ахоѓнiкам, якiя "чароѓным чынам" знiклi. Яе, ведаѓ, што гэта значыць. Заѓсёды знаходзiѓся нехта, у каго былi добрыя тэрмiны для гэтага, такiя як "лiквiдацыя" або "безумоѓнае спыненне дзейнасцi". Гэтыя ахоѓнiкi былi мёртвыя ih замянiлi. Аляксандр быѓ уклад Инуриса да крадзяжы золата.
  
  
  Хто-то iншы аказвае працоѓную сiлу, мускулы i кучу мазгоѓ, неабходных для аперацыi такога маштабу i складанасцi. Я не ведаѓ, хто менавiта, але я яе знайшоѓ прысутнасцi Гвiда i Тьонга побач з доктарам вельмi павучальным. Яны не здавалiся старымi сябрамi доктара або старымi сябрамi яшчэ iншы. Гэта выглядала так, як быццам Гвiда i Чанг былi прызначаныя доктару ѓ якасцi дапаможнiка членамi альянсу.
  
  
  Так што, калi доктар застаѓся без целаахоѓнiкаѓ i страцiѓ дзяѓчыну, якую эму трэба было трымаць падалей ад чужых вачэй, яго павiнен быѓ зрабiць выснову, што ён як мага хутчэй накiроѓваецца да сваiх сяброѓ у я прасiѓ абароны. Калi б ён быѓ досыць хуткi, ён мог бы вярнуцца да сваiх таварышам, расказаць iм, што адбылося, i даверыцца вырашэння таго, што яны дараваць эга або, па меншай меры, не пакараюць, пакуль што-то вырашальнае, не пойдзе не так.
  
  
  А тым часам эга партнёры маглi зрабiць усё магчымае, каб пераканацца, што нiчога не пайшло не так, палюючы на дзяѓчыну i, магчыма, "Нiкаласа Андэрсана". Яны паклапоцяцца аб тым, каб ih вусны былi запячатаны назаѓжды.
  
  
  Калi мой думаю -- была дакладная, доктар Лотар Инурис вяртаецца ѓ Нью-Ёрк.
  
  
  "Гэта гучыць добра для мяне", сказала Пенi.
  
  
  Ёй не хацеѓ казаць вось пра другiм, важкая прычына, па якой доктар Инурис, верагодна, быѓ у Нью-Ёрку. Яшчэ няма. - Добра, - сказаѓ я. 'Пойдзем. Вам трэба што-небудзь яшчэ ѓ дом?
  
  
  Пенi пахiтала галавой. - "Усё, што мне трэба, гэта мой пашпарт, i ён у мяне ѓ кiшэнi. Пойдзем.' Ee рука слiзганула ѓ маю, калi мы iшлi па дарожцы да брамы каля ѓваходу на вiлу Нарцыса. Ярка свяцiла сонца, i прыемна было расстацца з змрочнымi развалiнамi вiлы i сл мёртвымi насельнiкамi.
  
  
  - Мы паедзем аѓтаспынам у Нiцу, - сказаѓ я. - Нам яшчэ трэба прайсцi mimmo майго гатэля. Яе проста адчуваю, што мне спатрэбяцца мае сябры там, куды мы пойдзем. Ih клiчуць Х'юга, Вiльгельмiны i П'ер.
  
  
  Неѓзабаве мы зноѓ выйшлi вакол гатэля. Мы ѓзялi таксi да аэрапорта Нiцы, на ѓсход ад горада, i, калi спынiлiся перад будынкам аэрапорта, Пенi тузанула мяне за рукаѓ.
  
  
  "Паглядзi, - сказала яна.
  
  
  Прыпаркаваны звонку - лепш сказаць, кiнуты - стаяѓ белы "Мэрсэдэс".
  
  
  - Мы на правiльным шляху, - сказаѓ я. "Верагодна, ён вылецеѓ рэйсам Air France ѓ Парыж у 7:30 ранiцы".
  
  
  Мы паляцелi рэйсам Inter вакол Нiцы ѓ 9:30, з перасадкай у Парыжы i Нью-Ёрку.
  
  
  У нас заставалася крыху часу да ад'езду. Яе прынёс каву для нас абодвух, некалькi круасанаѓ i асобнiк "Iнтэрнэшнл геральд трибюн". Вялiкi загаловак на першай старонцы, адразу прыцягнуѓ маю ѓвагу. Цана на золата дасягнула пiка. Попыт на яго быѓ на рэкордным узроѓнi на мiжнародных рынках, i непакой з нагоды будучага даляра ѓзмацнiѓся.
  
  
  Ёй адчайна гатэль, атрымаць дадзеныя аб тых, хто стаяѓ за ѓсёй гэтай аперацыяй па крадзяжы золата, калi яшчэ быѓ шанец прадухiлiць усю катастрофу. Калi б вялiкая частка золата ЗША папала, мiжнародны крызiс з золатам ператварыѓся б у мiжнародную панiку. Папяровыя даляры абясцэнiлiся б. Буханка хлеба каштавала б мiльён. Яе, успомнiѓ, што дзе-то чытаѓ аб Германiй затым Першай сусветнай вайны. За некалькi гадоѓ кошт брэндаѓ ѓпала з чатырох марак да чатырох мiльярдаѓ марак. Усё было гатова для таго, каб гiсторыя паѓтарылася, але на гэты раз у Злучаных Штатах.
  
  
  Паездкi ѓ Парыж быѓ загружаны без здарэнняѓ. Самалёт вiльнуѓ над залiвам Анёлаѓ, каб набраць вышыню, затым ѓзлёту.
  
  
  "Я хачу вярнуцца сюды як мага хутчэй", - сказала Пенi.
  
  
  - Калi ѓсё гэта скончыцца, - сказаѓ яе эй.
  
  
  "Калi" цi "калi"?"
  
  
  У Парыжы мы перасаджвалiся на самалёты, i вялiкi "Боiнг-747" вылецеѓ своечасова па Арлоѓ . Калi мой думаю -- была дакладная, Лотар Инурис апярэдзiѓ нас не больш чым на дзве гадзiны. Мы не збiралiся эга даганяць, але, па меншай меры, яе, адчуваѓ, што мы рухаемся ѓ правiльным кiрунку. Над Атлантычным акiянам Пенi спала ѓ мяне на плячы. Яе не вiнавацiѓ яе. У нах была цяжкая ноч. Яе таксама стамiѓся, калi на тое пайшло, але мне не хацелася спаць. Мне не падабалася сядзець пад замком у гэтым самалёце. Яе гатэлi быць на зямлi i ганяцца за Инурисом i эга таварышамi. Але, нарэшце, хто-то па персаналу падышоѓ па ѓнутранай сувязi i сказаѓ нам прышпiлiць рамянi. Гэта аб'ява разварушыла Пенi. Яна пазяхнула, пацягнулася, затым прыцiснулася да мяне i закрыла вочы.
  
  
  - Гэй, соня, - сказаѓ я. Яна адкрыла адзiн зялёны вачэй i паглядзела на мяне з-пад сваiх густых залатых валасоѓ. - 'Час прачынацца. Нам пара на працу.
  
  
  Яна падняла галаву i адкiнула валасы назад. "Чым раней, тым лепш", - сказала яна. 'Што ты задумаѓ?'
  
  
  - Мы збiраемся наведаць твайго бацьку, - сказаѓ я. - Гэта першы пункт парадку дня. Ён лепшая зачэпка, якая займаецца ѓ нас ёсць з Инурисом. Памятаеце, у яго была сiстэма сувязi з Инурисом, i я хачу ведаць, што гэта такое.
  
  
  Таксi спынiлася перад адным вакол шматкватэрных дамоѓ пяцiдзесяцiгадовай даѓнасцi на Рывэрсайд-драйв.
  
  
  Калi яе расплацiѓся з кiроѓцам, яе хутка агледзеѓся. Нiшто на вулiцы не здавалася мне ненармальным. Калi хто i сачыѓ за кватэрай, ён быѓ добра схаваны.
  
  
  Яе ѓзяѓ свой чамадан, калi таксi зноѓ застагнала.
  
  
  'Якi цяпер гадзiна?' - спытаѓ Пенi.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на гадзiннiк. '5:20.'
  
  
  - Ён будзе дома з хвiлiны на хвiлiну.
  
  
  Мы паднялiся на восьмым паверсе на тихоходном лiфце. Яе выняѓ Вильгельмину па кабуры i сунуѓ яе ѓ хвiлiну камзолы, трымаючы палец на спускавым кручку. Суппорт Пенi сцiснулiся, калi яна ѓбачыла Люгер. - Давайце проста назавем гэта звычайнай мерай засцярогi, - сказаѓ я. "Я буду першым, хто выйдзе па ѓсiм пад'ёмнiка".
  
  
  Пенi кiѓнула. Калi лiфт спынiѓся, яго прысеѓ за якiя стаяць чамаданам i асцярожна адчынiѓ дзверы. Калi хто-то чакаѓ у калiдоры, ён бы вымушаны быѓ страляць у маленькую нiзкую мiшэнь, каб патрапiць у шчылiну ѓ дзень. Тады эму лепш быць сапраѓды добрым i хуткiм.
  
  
  Яе штурхнуѓ дзверы насцеж i выглянуѓ з iншага боку. - Усё добра, - сказаѓ я.
  
  
  У Пенi быѓ гатовы набор ключоѓ. - Трымайся далей ад дзень, калi адкрываеш яе, - сказаѓ яе эй. - I дазволь мне ѓвайсцi першым.
  
  
  У той момант, калi дзверы адчынiлiся, яе зразумеѓ, што ѓ кватэры нiкога няма. Яна была напоѓнена сапрэлым паветрам, i парушынкi амаль нерухома вiселi ѓ святле, проникающем ѓ вокны касымi пучкамi. Пенi зачынiла за намi дзверы. 'Татачка?' - усклiкнула яна.
  
  
  - Не думаю, што ён дома, - сказаѓ я, прыбiраючы пiсталет.
  
  
  - Ну, тады гэта ненадоѓга, - сказала яна. Яна адкрыла вокны i налiла мне хераса Пiлiпа Доуна. - Гэта ѓсё, што ѓ нас ёсць, - сказала яна.
  
  
  - Усё ѓ парадку, - сказаѓ я.
  
  
  - Якi цяпер гадзiна?
  
  
  "Палова шостага".
  
  
  - ђладкоѓвайцеся ямчэй, - сказала яна. "Я збiраюся прыняць душ i пераапрануцца. Калi ён прыйдзе, пакуль мяне не будзе, вам прыйдзецца прадставiцца.
  
  
  Яе ѓстаѓ, паслабiѓ гальштук i пачаѓ расшпiльваць кашулю.
  
  
  "Я б аддаѓ перавагу, каб вы пагадзiлiся з прапановамi, а ёй у адзiночку мог бы прыняць душ", - сказаѓ я.
  
  
  Яе ѓзяѓ ee за руку. Яна кiнула на мяне гарэзны погляд i павяла мяне па калiдоры.
  
  
  "Табе падабаецца жыць небяспечна, цi не так?"
  
  
  - Можаш так сказаць, - сказаѓ я.
  
  
  Яна хiхiкнула. "Я не ведаю, што адбудзецца, калi ён вернецца дадому, а мы ѓсё яшчэ будзем у душа".
  
  
  - Мы можам сказаць "прывiтанне", - прапанаваѓ я.
  
  
  У прасторнай ваннай пакоi быѓ душ. Мы скiнулi вопратку i падышлi пад nah. Яе зноѓ захапiѓся пышнасцю ee цела.
  
  
  "Як вы гэтага хочаце?" - спытала яна, трымаючы рукi на кранах.
  
  
  - Гарачы i моцны, - сказаѓ я.
  
  
  Вакол палiвачкi душа вырвалася вострая бруя. Яе схапiла мыла, а Пенi, злёгку прыцiснуѓшыся грудзьмi да мяне, сядзела пад вадаспадам. Яе дазваляѓ мылу пяшчотна слiзгаць па ee спiне. Яе рукi выцягнулiся i прыцягнулi мяне да сябе. Яна дамаглася рукi мне на плечы i сядзела, злёгку рассунуѓшы ногi, пакуль яго цягнуѓ дарожку пены ѓздоѓж i памiж ee грудзей, а затым яшчэ нiжэй, па яе плоскаму жывата i туды-сюды памiж яе сцёгнамi.
  
  
  "Я хачу быць тваёй губкай для ванны", - сказала яна, прыцiскаючыся да мяне сваiм целам, ff гладкая, пенiстая плоць калыхалася вакол мяне. Яе пацёрся аб нах. Яна лянiва ѓсмiхнулася мне, шырока раскрыѓшы вочы.
  
  
  - Памый мяне, - сказала яна. "Памый мяне ѓсюды".
  
  
  Яе рукi стулiлiся вакол маёй шыi. Яе, працягнуѓ рукi i падняѓ яе ногi, пакуль яны не апынулiся ѓ мяне на сцёгнах, затым прыцiснуѓ яе спiной да стагнаць ваннай i ѓвайшоѓ у нах. Лёгкае, доѓгае "ах" сарвалася з яе вуснаѓ. А затым у нашай уласнай дзiкай, бягучай сусвету мы стварылi люты прыбой, а затым вiхор непераадольнага ѓсмоктвання, у якi нас забраѓ, i мы знiклi ѓ вiры чыстага ѓзбуджэння.
  
  
  Дзе б мы былi, мы вярталiся пад шум бруi вады на нашых пераплеценых целах.
  
  
  - Я была ѓпэѓненая, што ён тут, - сказала Пенi, калi мы вярнулiся ѓ гасцiную.
  
  
  Яе дапiѓ свой напой i закурыѓ цыгарэту. Яе пакуль не казаць гатэль эй, аб чым думаю.
  
  
  Пенi неспакойна заерзала на крэсле. - Можа быць, ён вырашыѓ затрымацца на працы, - сказала яна нарэшце. - У рэшце рэшт, ён не мог ведаць, што я сёння прыйду дадому.
  
  
  Яе нiчога не казаѓ. Яна, напэѓна, ужо падазравала тое ж самае, што i яе, але ѓсё яшчэ не ѓ гатэлi ѓ гэта верыць. Пенi Дон не была вар'яцкай.
  
  
  - Я пазваню ѓ эга офiс, - сказала яна. У холе быѓ тэлефон. Яе, чуѓ, як яна набрала нумар адзiн, потым другi. - Цэнтральны, - сказала яна. "Я атрымлiваю аѓтаадказ, што нумар, на якi яе спрабую датэлефанавацца, адмыкнутая. Яе, лiчу, што гэта павiнна быць памылкай. Яе пачуѓ, як яна назвала нумар, i на iмгненне запанавала цiшыня, перш чым яна зноѓ загаварыла. - Ты абсалютна ѓпэѓненая? Я не чуѓ адказу, але ведаѓ, што гэта было так.
  
  
  Яна вярнулася ѓ гасцiную i паглядзела на мяне. - Што-то не так, - сказала яна.
  
  
  Яе асушыѓ сваю шклянку. - 'Яе ведаю ѓ чым справа.'
  
  
  - Ты ѓвесь гэты час ведаѓ, цi не так? яна сказала.
  
  
  Ёй кiѓнуѓ. - Я думаю, вашага бацьку трымаюць у закладнiках. доктар Инурис трымаѓ цябе, каб пераканацца, што твой бацька не зробiць нiчога, каб прадухiлiць тую крадзеж золата ѓ апошнюю хвiлiну. Калi ён страцiѓ цябе, ён i эга сябры звярнулiся да перад айцом тваiм, каб пераканацца, што ты не зробiш нiчога, што магло б разбурыць ih планы.
  
  
  "Але, наколькi ён ведаѓ, - сказала Пенi, - я нiчога не ведала аб тым, што адбываецца памiж iм i маiм бацькам".
  
  
  "Калi на коне пятнаццаць мiльярдаѓ даляраѓ, яны не рызыкуюць", - сказаѓ я. I акрамя таго, гэта цяпер каля 45 мiльярдаѓ даляраѓ. Пятнаццаць мiльярдаѓ - гэта афiцыйная цана, разлiчаная па трыццацi васьмi даляраѓ за ѓнцыю, якую ѓрад заплацiла за золата. На свабодным рынку цана амаль у тры разы вышэй".
  
  
  Пенi присвистнула. - 'Што ж нам цяпер рабiць?'
  
  
  - Ты хоць уяѓляеш, як твой бацька заѓсёды звязваѓся з доктарам? Инурис?
  
  
  Яна пахiтала галавой. "Не, - сказала яна, - ён мне не казаѓ".
  
  
  "Улiчваючы стан дома, - сказаѓ я, - ён не пярэчыѓ".
  
  
  "Можа быць, яны не забралi эга адсюль, - сказала Пенi, - можа быць, у офiсе".
  
  
  Яе, пакiваѓ галавой. "Я магу памыляцца, - сказаѓ я, - але занадта многае адбываецца не так як у офiсным будынку. Побач лiфцёр. Занадта шмат людзей ѓсюды, у пад'ездах, на вулiцы, якiя могуць што-то ѓбачыць i запомнiць. Жылыя дамы ценымногие лепш, цiшэй. Людзi займаюцца сваiмi справамi. Было б значна прасцей i значна менш рызыкоѓна схапiць твайго бацькi ва ѓласным эга дом. Улiчваючы рознiцу ѓ часе памiж гэтым месцам i Еѓропай, для сяброѓ Инуриса не склала працы дабрацца сюды крыху раней, калi доктар патэлефанаваѓ iм ѓ аэрапорце.
  
  
  - I куды б яны эга павезлi?
  
  
  - Не ведаю, - сказаѓ я. - Але пасля таго, што вы распавялi мне пра свайго бацьку, ён вакол тых людзей, якiя атрымлiваюць задавальненне, пакiдаючы дзе-небудзь зачэпку.
  
  
  - Ты маеш рацыю, - сказаѓ Пенi. 'Але дзе?'
  
  
  - Скажы гэта ты, - сказаѓ я.
  
  
  Вочы Пенi замiтусiлiся па пакоi. "Усё выглядае сапраѓды гэтак жа, - сказала яна, - усё на сваiм месцы. Яе б заѓважыла, калi б гэта было так. Ён жудасна ахайны. Яна подсунула ногi пад сябе ѓ крэсле i паныла згарнулася абаранкам.
  
  
  - Падумай, - сказаѓ я.
  
  
  Пенi закрыла вочы. У пакоi было цiха. Праз вокны, якiя выходзяць у Мнс, яе мог бачыць аранжавы шар заходзячага сонца, свецiцца адкрытыя над гарызонтам. Яе, паглядзеѓ на гадзiннiк. Было шэсць гадзiн па нью-йоркскаму часу. Банкi па ѓсёй Амерыцы былi зачыненыя. Свет быѓ спакойным i бяспечным, па меншай меры, да заѓтра. I тады, магчыма, панiку, каб пакласцi ѓсiм нiтка.
  
  
  Раптам Пенi ѓскочыла. - Я зразумела, - усклiкнула яна.
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Кiраѓнiк 13
  
  
  
  
  Яе падскочыѓ на сваiм крэсле.
  
  
  'Што ты маеш на ѓвазе?'
  
  
  "Я ведаю, дзе ён пакiне гэтую падказку", - сказала яна. "Калi ён яе пакiнуѓ."
  
  
  'Дзе?'
  
  
  " Скрыню Джы" .
  
  
  Яе, паглядзеѓ на нах запытальна.
  
  
  "Той скрыню па слановай косцi, якi стары Цзе падарыѓ майму перад бацькам, калi ён ад'язджаѓ па Кiтая. У nen ён захоѓвае ѓсе свае каштоѓныя паперы. Калi ён дзе-то i пакiнуѓ доказ, яна павiнна быць у гэтай скрынцы.
  
  
  "Дзе гэтая скрынка?"
  
  
  "У эга пакоi", - сказала Пенi, i ѓжо iмчалася па калiдоры за ёй.
  
  
  Яна вярнулася праз хвiлiну. Гэта была выдатная праца, прастакутны футляр па слановай косцi, кожны цаля па баках i зверху быѓ упрыгожаны выдатным рэльефам, здавалася б, усiх мажлiвых жывёл. Пенi дала мне эга.
  
  
  Яе схапiѓ вечка i пацягнуѓ. Скрынка засталася шчыльна закрытай. Пенi паглядзела на мяне з жалем.
  
  
  "Гэта не так проста, - сказала яна. " Джы забаѓляѓся тым, што збiраѓ скрынкi, якiя былi з галаваломкамi, памятаеш?"
  
  
  "Як ён адкрываецца?"
  
  
  "Я не ведаю," быѓ рэѓматызму.
  
  
  - У нас ёсць два варыянты на выбар, - сказаѓ я. "Мы можам альбо разбiць эга, чаго ёй бы не хацеѓ рабiць, альбо мы павiнны раскрыць гэты сакрэт".
  
  
  "Гэта занадта каштоѓная рэч, каб яе ламаць", - сказала Пенi. "Тата нiколi б мяне не дараваѓ".
  
  
  "Сорак пяць мiльярдаѓ даляраѓ таксама вельмi каштоѓныя", - сказаѓ я. "I мне абсалютна брыдкiя ѓсе, хто спрабуе абрабаваць ѓрад Злучаных Штатаѓ. Альбо мы ведаць хутка, альбо ѓклад Пiлiпа на лiквiдацыю многiх непрыемнасцяѓ - гэта куча пабiтай слановай косцi.
  
  
  Яе асцярожна ѓзяѓ скрынку, пакруцiѓшы яе ѓ руках. Яго паляпаѓ па вечку, дне i баках. Яе нацiснуѓ. Яе пашчыпваѓ i абмацваѓ куты. Спрабаваѓ камбiнацый пастуквання i нацiску. Яе трос яе. Нiчога не дапамагло.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на Пенi. - 'Ёсць iдэi?'
  
  
  Яна пахiтала галавой. Што б гэта нам было, яно будзе адначасова простым i складаным. Аляксандр быѓ шлях Цзi . Даць вам праблему, якая займаецца здавалася жудасна складанай, але рашэнне ѓвесь час глядзела б вам шчыра ѓ твар.
  
  
  - Увесь гэты час глядзела табе ѓ твар, - паѓтарыць яго. 'Добра.
  
  
  Выкажам здагадку, што гэта " рашэнне".
  
  
  Скрынка была ѓ мяне на каленях. Яе, паглядзеѓ на вечка. Нiчога, акрамя жывёл. Львы, тыгры, малпы, пантэра, ламы, сланы, змеi, мядзведзi, жырафы, барсук, кiты, совы, гарылы, антылопы.
  
  
  Пенi засмяялася.
  
  
  'Што гэта?' - спытаѓ я, гледзячы на нах, пакуль яна нахiлялася, каб агледзець скрынку.
  
  
  "О, я як раз падумала аб старым Цзе . Верагодна, яму было б гэта спадабалася. Бачыць скрынку, якую ён зрабiѓ для маленькага хлопчыка, прычыняла столькi турботы.
  
  
  - Я быѓ бы ценымногие шчаслiвей, калi б стары Цзе прытрымлiваѓся больш простых трукаѓ, - сказаѓ я.
  
  
  - Але гэта проста, - сказала Пенi. 'Яе супакоiлася.'
  
  
  "Я даю на разгадванне хвiлiна пятнаццаць, а потым разаб'ю яе на кавалкi", - сказаѓ я. "Тым часам, паглядзiце, дзе маецца ручка i папера".
  
  
  Пенi iмгненна вярнулася.
  
  
  Яе пачаѓ лiчыць. - Вэб-хостынг, - сказаѓ я. "Пяцьдзесят чатыры жывёл наверсе. Па трынаццаць з кожнага боку. На дне нiчога. Усяго сто шэсць. Шэсць львоѓ. Восем сланоѓ. Малпы, пяць. Мядзведзi, тры. Змеi, пяць. Дзве савы. Кiты, чатыры. Ламы, пяць. Тры жырафа. Адна пантэра. Гарылы, чатыры. Бафала, пяць. Пяць паѓлiнаѓ i тры дандi.
  
  
  Яе працягваѓ лiчыць. Пенi працягвала пiсаць, пакуль я не сказаѓ: "Гэта ѓсё".
  
  
  - Разам, - сказала яна. "Гэта ѓ агульнай складанасцi сто шэсць."
  
  
  Яе ѓзяѓ у нах спiс i даследаваѓ эга, пакуль яна глядзела мне праз плячо. - Ты бачыш што-небудзь незвычайнае? Яе папрасiѓ.
  
  
  Пенi пахiтала галавой. "Не больш чым спiс гасцей на вечарыну на Ноеѓ каѓчэг", - сказала яна.
  
  
  - Можа быць, развiтальная вечара, - сказаѓ я. "Пры прыбыццi ѓсе павiнны сысцi на бераг, парамi".
  
  
  Пенi па-ранейшаму ѓважлiва глядзела на спiс. - Тады будзе цяжка.
  
  
  'Што ты маеш на ѓвазе?'
  
  
  - Для пантэры, i барсука, - сказала яна. "Ёсць толькi адзiн вакол iх. Як вы думаеце, яны што-небудзь ведаюць?
  
  
  Потым яе ѓбачыѓ гэта. - Вы маеце рацыю, яны што-то ведаюць. Правер ih.'
  
  
  - Я пагляджу, - сказала Пенi.
  
  
  - Ты нiчога ѓ iх не заѓважаеш?
  
  
  - Нiчога асаблiвага, - сказала яна. "За выключэннем таго, што ёсць толькi адзiн вакол iх, i больш за iншых".
  
  
  Яе забраѓ у нах спiс. Яе трымаѓ скрынку ѓ адной руцэ, а паперу ѓ iншы. - Добра, - сказаѓ я. "Кожнага жывёльнага больш за двух, за трыма выключэннямi".
  
  
  - Так, - сказала яна. "Пара сов, пантэра i барсук".
  
  
  'Правiльны. А што такое совы?
  
  
  - Сiмвалы мудрасцi, - сказала яна.
  
  
  - Яшчэ раз. А дзе гэтыя совы?
  
  
  - Адкрыта над пантэрай i барсуком, - сказала яна. 'Так?'
  
  
  - Пантэра, i барсук, - паѓтарыць яго.
  
  
  Пенi нахмурила бровы.
  
  
  "Р i Д", - сказаѓ я. "Iнiцыялы Пiлiпа Доуна".
  
  
  Яе, нацiснуѓ на пантэру. Нiчога не адбылося.
  
  
  - О, Нiк, - цiха сказала Пенi.
  
  
  - Не здавайся, - сказаѓ я. - Мы можам паспрабаваць што-небудзь яшчэ.
  
  
  Яго залажыѓ адзiн палец на пантэру, а другi на барсука. Яе, паглядзеѓ на Пенi. - Голас ён.
  
  
  Яе нацiснуѓ. Абодва звярка слiзганулi пад мой вялiкi палец. Дзе-то ѓнутры скрынкi пачуѓся ледзь чутны пстрычка. Яе прыбраѓ руку, i вечка расчынiлiся. Савет Пiлiпа Донна была першай, якую мы ѓбачылi.
  
  
  
  Кiраѓнiк 14
  
  
  
  
  Гэта было трохi, але гэтага было дастаткова: лiст белай паперы з чорнымi друкаванымi лiтарамi.
  
  
  Фу Куан Йонская акробатическая трупа. Цяпер у Вс Тэатр Мiн .
  
  
  У адным куце дробным акуратным почыркам, якi Пенi апазнала як почырк свайго бацькi, стаялi час i дата правядзення: 8:05 ранiцы доктар Инурис не губляѓ часу дарма. Як я i меркаваѓ, ён, верагодна, патэлефанаваѓ свайму калегу вакол аэрапорта Нiцы i загадаѓ яму было як мага хутчэй забраць Пiлiпа Доуна. Ён захавае тлумачэнне да прыбыцця ѓ Нью-Ёрк.
  
  
  Значыць, рана ранiцай хто-то нанёс вiзiт Фiлiп Доне. Верагодна, ён быѓ назiральным, але недастаткова наглядальным, каб утрымаць старога ад таго, каб пакласцi паперку ѓ скрыначку са слановай косткi; напэѓна, пакуль ён апранаѓся.
  
  
  - Пайшлi, - сказала Пенi.
  
  
  'Не так хутка.' Па выразе майго твару яна зразумела, што я не хачу, каб яна была са мной.
  
  
  - Ты ж не збiраешся выходзiць одзiна?
  
  
  - Баюся, мне давядзецца, - сказаѓ я. "Тут мы расстанемся, па меншай меры, на час."
  
  
  "Я хачу пайсцi, Нiк," сказала яна. - Я зацягнула цябе сюды. I ён мой бацька.
  
  
  Яе, пакiваѓ галавой. "Як толькi сцямнее, яе пайду ѓ той тэатр, i трохi там поковыряюсь.
  
  
  Яе ведаю гэты тэатр. Ён размешчаны на стыку Бауэр i Чайнатаун. Ты б занадта вылучалася там.
  
  
  'I што?' - Можа, варта паведамiць iм, што мы тут. Можа, гэта ih выманит.
  
  
  "I выкажам здагадку , што гэта адбудзецца", - сказаѓ я. - Што, калi яны схопяць нас абодвух?
  
  
  "Яны выйграюць, а мы прайграем", - сказала яна, пацiснуѓшы плячыма.
  
  
  - Я не магу сабе гэтага дазволiць, - сказаѓ я. "I ѓрад Злучаных Штатаѓ таксама. Гэта не маё гульнi, дзе "заѓтра" атрымлiваеш яшчэ адзiн шанец. Калi яны выйграюць, а мы прайграем, гэта паток не толькi табе, мне, перад айцом тваiм, але i шматлiкiм iншым людзям. доктар Инурис i эга сябры, павiнна быць, зараз крыху напалоханыя. Твайго ѓцёкаѓ i неабходнасцi бацькi ѓзяць у закладнiкi дастаткова, каб парушыць ih планы, каб прымусiць ih нервавацца. Майце на ѓвазе, што доктар Инурис па якой-то прычыне выключыѓ вас вакол звароту. Гэта рабаванне золата наблiжаецца да сваёй кульмiнацыi. У дадзены момант яны не ѓпэѓненыя, дзе мы, але, па меншай меры, яны павiнны падазраваць, што мы ствараем iм праблемы. Так што ёсць шанец, што яны паскорыць аперацыю. Калi мы памылiмся ѓ разлiках, яны будуць вольныя, як птушкi, i бедства напаткае ЗША, як, верагодна, i ѓвесь астатнi свет. Я не думаю, што ты хочаш, каб гэта было на тваёй сумлення, Пенi-Доне.
  
  
  Яна апусцiла вочы.
  
  
  - Слухай, дай мне заѓтра да дзевяцi ранiцы. Калi я не вярнуся да таго часу, патэлефануй у Аб'яднаную службу прэсы i тэлеграфных паведамленняѓ у Вашынгтоне, i папытаеце чалавека па iмя Хоук. Раскажы эму усё, што ведаеш. А потым рабi, што хочаш. Гэта ѓсе, аб чым яго прашу вас. Па крайняй меры, так у цябе будзе шанец зноѓ убачыць свайго бацькi.
  
  
  Пенi згодна кiѓнула. - I што з табой будзе, Нiк? Яна прыцiснулася да мяне сваiм цёплым целам.
  
  
  - Не хвалюйся, - сказаѓ я. "Я толькi што ѓспомнiѓ, што мне ёсць сыч чаго жыць".
  
  
  Яна не магла не ѓсмiхнуцца. - Тады паспрабуй запомнiць гэта, - сказала яна.
  
  
  - Гэта мяне занадта адцягне, - сказаѓ я.
  
  
  Яна зрабiла крок ад мяне. "Цяпер будзьце гатовыя сысцi," сказала яна.
  
  
  На мне быѓ лёгкi пiнжак, цёмна-шэрыя штаны i цёмна-сiняя вадалазка, якую яе досталь вакол валiзкi. Вiльгельмiна, Х'юга П'ер i разышлiся па сваiх звычайных месцах, а яе сунуѓ некалькi брытвавыя лязо у зморшчыны вадалазкi.
  
  
  Пенi выпусцiла мяне. - Будзь асцярожны, Нiк, - сказала яна.
  
  
  - Не впускай нiкога, акрамя мяне, - сказаѓ я.
  
  
  - Не хвалюйся, - сказала яна.
  
  
  Можа быць, гэта быѓ Тэатр Сун Мiн у вясёлых дзевяностых быѓ хiтом , але я ѓ гэтым сумняваѓся. Адно можна сказаць напэѓна: калi ѓ яго калi-то i быѓ свой росквiт, калi выказаць здагадку, што ён калi-небудзь быѓ, то гэта было вельмi даѓно. Вялiкае, старое, квадратнае будынак, здавалася, схавалася ѓ ценi Манхэттенского моста, нависавшего над iм аркай. Ён знаходзiѓся ѓ пастаяннай прыцемку, нiбы съеживаясь, каб паказаць раскладання, постигшее эга за гэтыя гады.
  
  
  Сваю вялiкую сцэну ён даѓно страцiѓ i вялiкую частку года служыѓ кiнатэатрам. Што ж, зноѓ жа, не той выпадак, калi галiвудскiя госцi з нецярпеннем чакаюць сваiх прэм'ер. Былi старыя вестэрны i танны iмпарт кiнаiндустрыi Ганконга. Адзiн цi два разы ѓ год на сцэну выходзiлi акрабаты вакол Тайваня. Прыкметна гонар на гэты раз дасталася Куану Йонскому атраду.
  
  
  Яе ажно скурчыѓся на бруднай даху, зазiраючы ѓ адзiн вакол пыльных светлавых люкаѓ. Пада мной, на сцэне, яе ѓбачыѓ мужчыну, аголенага да пояса, i дзяѓчыну ѓ сукенцы з аголенай спiнай кланяющихся гледачам. Пачулiся стрыманыя апладысменты.
  
  
  Яны ѓскочылi назад на сцэну i ѓсталi далёка аднаго ад аднаго. З аднаго боку дзяѓчына, а з iншы мужчына. На голым драѓляным стале сядзела шклянку з дроцiкамi з пэндзлiкамi.
  
  
  Дзяѓчына дастала адзiн i павярнулася да мужчыны, якi стаяѓ да яе спiной. Яна согнула руку i iso усiх сiл метнула дзiда эму ѓ спiну. Дзiда задрыжаѓ у эга цяля, а з-пад скуры выступiла кропля крывi.
  
  
  Яго паглядзеѓ яшчэ трохi, затым асцярожна пайшоѓ па прасмоленай даху. Там быѓ яшчэ адзiн светлавы люк, якi трэба было даследаваць. Яно было грубым, але не непразрыстым, i, гледзячы ѓнiз скрозь старое шкло, мой пульс пачасцiѓся. У пакоi пада мной стаяѓ доктар Лотар Инурис.
  
  
  Ён быѓ не адзiн. Ён быѓ у кампанii яшчэ двух мужчын. I хоць яе нiколi раней не бачыѓ, нам таго, нам iншага, ёй адразу стала вядома ih. Яе бачыѓ ih фатаграфiй у справах i АХ.
  
  
  Одзiна вакол iх быѓ высокiм i худым, з цёмнымi хвалiстымi валасамi i прыгожым смуглявым тварам. Ёй адразу стала вядома ѓ nen Дона Марыё Прынцыпе. Калi б мафiя была футбольнай камандай, ён быѓ бы лепшым бамбардзiрам i футбалiстам года адначасова. Ён быѓ па новай мафii; нарадзiѓся ѓ ЗША, добра адукаваны, разумны, дасведчаны i жорсткi. Ён не шталь б выкарыстоѓваць мускулы там, дзе мог бы выкарыстоѓваць здаровы сэнс. Ён ведаѓ закон ѓздоѓж i папярок, i выкарыстоѓваѓ кожную шчылiну, якую мог знайсцi. Вы можаце западозрыць эга ѓ многiх рэчах - рабавання, лiхвярства, наркотыкi, прастытуцыi i азартных гульнях - але дакажыце гэта. Эга называюць "прынцам", i нават старыя доны надавалi яму было належнае. Гэта былi старыя сабакi са старымi трукамi. Прынц ведаѓ новыя. Ён спрытны адмываць брудныя грошы за акiянам. Ён ведаѓ, як пракрасцiся i ѓзяць на сябе юрыдычны бiзнес, не турбуючыся аб законе. Ён ведаѓ усе хiтрасцi i пасткi палiцыi i тысячу i адзiн спосаб пазбегнуць ih. Калi хто-то i паляваѓ за 45 мiльярдамi золата, наведвальнасць прынц сапраѓды мела сэнс.
  
  
  Не менш цiкавым быѓ i трэцi мужчына ѓ пакоi. У яго быѓ выдатны, магутнае цела i плоскiя рысы асобы ѓ поѓню. Нават без унiформы эга было лёгка пазнаць. Сын Воен, дакладней, палкоѓнiк, Сын Сье. Працуе ѓ кiтайскай армейскай разведцы , вырас на захадзе, атрымаѓ эканамiчную адукацыю ѓ Оксфардзе. У ваенным дачыненнi да ён лiчыѓся блiскучым стратэгам. Ён зарабiѓ рэпутацыю першакласнага кiраѓнiка разведвальнага агенцтва, вядомага як Moonrise , за межамi Макао ѓ 1950-х гадах. Ён арганiзоѓваѓ аперацыi ваеннай выведкi ѓ Паѓночнай Карэi i Ханоi. Расейская выведка лiчыла эга самым небяспечным кiтайскiм агентам, з якiм яны калi-небудзь сутыкалiся. Казалi, што ён быѓ такiм жа стромкiм, як i блiскучым, i гэтак жа амбiцыйным, калi i свядомым. Цяпер, у гэты быццам бы мiрны вясновы вечар, ён апынуѓся ѓ заняпалым манхэттенском тэатры i, мяркуючы па выразе эга асоб, быѓ вельмi злы.
  
  
  Яе не мог чуць, што казаѓ палкоѓнiк Сына, калi ён сядзеѓ на крэсле з прамой спiнкай за драѓляным сталом у пустым пакоi, але ѓ прадмеце эга, свой гнеѓ, не было нiякай памылкi. Эга твар было скажонае гневам. Цёмная кроѓ цякла адкрытымi пад эга скурай, i пакуль ён казаѓ, паказальны палец правай рукi кiнуѓся костлявым дзiдай да Лотару Инурису.
  
  
  Прынц стаяѓ у баку, скрыжаваѓшы рукi на грудзях, i пагардлiва ѓсмiхаѓся падступнаму доктару.
  
  
  Инурис працягнуѓ рукi палкоѓнiку ѓ жэсце прымiрэння. Але кiтаец не хацеѓ пра гэта ведаць. Доктар Инурис паспрабаваѓ загаварыць, але ѓ рэѓматызму палкоѓнiк, Сын ускочыѓ i стукнуѓ кулаком па стале. Ён не чуѓ нашых пропаведзяѓ. Нават гук кулака палкоѓнiка Сына па стале не быѓ чутны.
  
  
  Але яе мог здагадацца, што адбываецца. Доктар Инурис вярнуѓся ѓ горад i Рыѓеры паведамiла падрабязнасцi свайго няѓдалага прадпрыемства. I палкоѓнiк, Сын адрэагаваѓ прадказальна. Ён меѓ рэпутацыю перфекцыянiста. I голас ён выбухнуѓ. Инурис быѓ дурнем. Эга ролю ѓ аперацыi была досыць просты: ѓтрымаць дзяѓчыну далей. Цяпер ён разбурыѓ план. Не раз, а двойчы. А цяпер яна ѓцякла. Не кажу ѓжо аб гэтым высакародным амерыканца Нiкаласа Андерсоне, якi прыйшоѓ гэй, на дапамогу.
  
  
  Палкоѓнiк Сын спынiѓся. Эга рукi рабiлi якiя сякуць руху, пакуль ён казаѓ. доктар Инурис стараѓся быць як мага непрыкметней, што немалаважна ѓ пакоi, дзе ѓсяго тры чалавекi.
  
  
  Мне падабалася бачыць, як лекар Инурис атрымаѓ пабоi. Ён атрымаѓ тое, што заслугоѓвае, i нават больш, але глядзець у адзiночку не дапамагло б мне зрабiць яшчэ адзiн крок наперад.
  
  
  Палкоѓнiк супакоiѓся. Ён вярнуѓся да свайго стала. Ён запалiѓ доѓгую цыгарэту, глыбока ѓдыхнуѓ дым i павольна выпусцiѓ эга, вакол тоѓстых ноздраѓ. Дым струменiѓся двума роѓнымi струменьчыкамi. Ён зноѓ пачаѓ гаварыць.
  
  
  Яе прыклаѓ вуха да рамы светлавога люка, але нiчога не пачуѓ. I калi яе асцярожна прыгнуѓся да светлавога люка, абапiраючыся на яго адной рукой для процiваг, яе, адчуѓ, як адно вакол вокнаѓ варухнулася пад маiмi пальцамi. Яе, адсунуѓся далей, зазiраючы ѓ пакой. Здавалася, нiхто вакол прысутных нiчога не чуѓ. Палкоѓнiк Сын проста працягнуѓ, як i раней.
  
  
  Мае пальцы даследавалi незакрепленное шкло. Сцяжка, ѓтрымлiвальная эга на месцы, павiнна быць, высахла шмат гадоѓ таму. Шкло рухалася лёгка. Яе шевельнул рукой, i Х'юга, штылет, слiзгануѓ мне ѓ руку. Яе моѓчкi шталь зрэзаць абкiтоѓку. Затым яе акуратна ѓрада лязо нажа ѓ драѓляную рамку i падчапiѓ яго. Кончыкам стилета яе падняѓ шкло i дастаѓ яго. Цяпер яе пачуѓ голас Сына . "На дадзены момант нам проста трэба рухацца далей. У сапраѓдныя прафесiяналы, як голас гэты iдыёт", - паказваючы пальцам на доктара, Инурис - "правiльна выканаѓ свае iнструкцыi". Ён зноѓ зацягнуѓся дымам вакол цыгарэты i зноѓ выпусцiѓ эга праз ноздры. "Па сутнасцi, мы павiнны паводзiць сябе так, як быццам гэтай дзяѓчыны i мiстэра Андэрсана, не iснуе. Магчыма, яны ѓяѓляюць пагрозу для нашай аперацыi, але ёсць i верагоднасць, што гэта не так". Ён паглядзеѓ на Инуриса. - Вы думаеце, што гэтая дзяѓчына нiчога не ведае аб нашай аперацыi. Яе, спадзяюся, вы зразумелi гэта правiльна. Што ж тычыцца гэтага Андэрсана, то эга прысутнасцi здаецца не больш чым няѓдалым супадзеннем. У любым выпадку, цяпер ужо занадта позна, каб пакласцi нiтку нашых планах. Занадта многае пастаѓлена на карту для ѓсiх нас, i зараз мы блiзкiя да канца.
  
  
  "Тым не менш, яе лiчу, што некаторыя змены неабходныя". Ён дакурыѓ цыгарку. - Я обсужу гэта з вамi праз некалькi хвiлiна. Але спачатку, - ён падняѓся з крэсла, дастаѓ вакол кiшэнi пусты пачак цыгарэт i скамячыѓ яе, - мне патрэбныя цыгарэты. Ён выйшаѓ праз пакоi.
  
  
  Яе працягваѓ глядзець. Доктар Инурис паглядзеѓ на Дона Марыё. Адзiн па гэтае агiдных, пранiзлiвых, нервовых смешкi вырваѓся вакол эга бородавчатого горла. Эга нервы былi крыху менш напружаны, калi палкоѓнiка Сына не было ѓ пакоi. Дон Марыё холадна паглядзеѓ на яго.
  
  
  "Не хвалюйцеся, - сказаѓ доктар Инурис эму. 'Усё будзе добра. Яе гэта дакладна ведаю.
  
  
  Дон Марыё доѓга чакаѓ, перш чым адказаць. Эга голас быѓ поѓны агiды. "Не гуляйце дурней, чым неабходна", - сказаѓ ён. "Усё iшло добра, пакуль ты не вырашыѓ, што я павiнен быць яе палюбоѓнiкам".
  
  
  - Усё будзе добра, - сказаѓ Инурис. 'Не хвалюйцеся.'
  
  
  - Паслухай, - сказаѓ Дон Марыё, - з усiх людзей, якiм ёсць пра што турбавацца, ты на першым плане месцы. Калi што-то пойдзе не так, табе прыйдзецца турбавацца абсталяваннем мне i пра палкоѓнiка Сын, ты, няшчасны вырадак, раз ты тут. А калi няма, то заѓсёды ёсць пра што турбавацца".
  
  
  "Голас ѓбачыш, - сказаѓ доктар Инурис. 'Усё будзе добра. Паверце мне. Меркаваць...'
  
  
  Астатняе яе не чуѓ. У наступную секунду маё дыханне спынiлася, калi металiчная ланцуг самкнуѓся вакол майго горла. Пакуль яе, змагаѓся за глыток адбору пробаѓ паветра пад сталёвым цiскам разбiваць, вгрызающейся ѓ каѓнер майго швэдры, мая рука iнстынктыѓна пацягнулася да люгеру. Мой мова высунуѓся iso rta. Мае вочы, здавалася, скакалi, чым балюча. Дзе-то ѓ маiм мозгу, пазбаѓленым кiслароду, яе, ведаѓ, што той, хто быѓ ззаду мяне, выкарыстаѓ смяротныя нунчакi , так любiмыя байцамi каратэ.
  
  
  Ланцуг памiж двума ручкамi выцiснула вакол мяне ѓсё жыццё. Але мая рука ѓсё яшчэ цягнулася да пiсталета.
  
  
  "Няма, няма, Картэр, вакол гэтага нiчога не выйдзе", - пачуѓся голас. Затым рушыѓ услед рэзкi ѓдар па маёй патылiцы i ѓспышка тошнотворных агнёѓ, перш чым мяне паглынула цемра.
  
  
  Кiраѓнiк 15
  
  
  
  
  Калi яе прыйшоѓ у прытомнасць, то ѓбачыѓ, што ляжу на падлозе маленькай пакоi за сцэнай. Мае рукi i ногi былi звязаны, а на патылiцы было такое адчуванне, быццам хто-то прыцiснуѓ эга мяшком з пяском. Палкоѓнiк Сын, Дон Марыё i Инурис стаялi i глядзелi на мяне.
  
  
  - Ты адчуваеш сябе крыху лепш? - спытаѓ палкоѓнiк Сына.
  
  
  Яе асцярожна торгаѓ галавой наперад i назад. - Здаецца, нiчога не зламана, - сказаѓ я.
  
  
  Палкоѓнiк Сын запалiѓ адну вакол сваiх доѓгiх цыгарэт i дазволiѓ дыме пратачыцца праз ноздры. "На самай дэла, ты заслугоѓваеш смерцi", - сказаѓ ён. - Хоць бы таму, што ты быѓ так неасцярожны. Нядбайнасць у нашай працы недапушчальныя, цi ведаеце. I з твайго боку было вельмi неасцярожна выцягнуць гэта акно вакол светлавога люка. Вам нiколi не прыходзiла ѓ галаву, што калi вы прыбiраеце шкло, свежасць адбору пробаѓ паветра ѓ пакоi павялiчваецца? Дакладней, вельмi маленькi паток адбору пробаѓ паветра. Але струменьчыкi дастаткова, каб рассеяць клубы дыму вакол маiх ноздраѓ. Мой назiрання за дымам не раз ратавала мне жыццё". Ён усмiхнуѓся. "Можна сказаць, што я адзiн з тых нешматлiкiх людзей у свеце, якiя паляць для свайго здароѓя".
  
  
  - Калi б яе мог, яго б схiлiѓся перад вашай назiральнасцю, палкоѓнiк, - сказаѓ я. - Але, баюся, у маiм цяперашнiм становiшчы гэта трохi цяжка.
  
  
  "Я прыму гэтую думку, Картэр," сказаѓ ён. Ён кiнуѓ гнеѓны позiрк на доктара Инуриса. - Так, гэта Картэр, iдыёт. Нiк Картэр, а не якi-небудзь Нiкалас Андэрсан. Ён з'яѓляецца агентам АХ.'
  
  
  доктар Инурис адкрыѓ рот. Дон Марыё з здзiѓленнем назiраѓ.
  
  
  -- Яе, паняцця не меѓ... -- пачаѓ доктар Инурис.
  
  
  'Цiха!' - Палкоѓнiк, Сын перабiѓ яго. - Вядома, ты паняцця не меѓ. Гэты твой мозг у цябе на кончыках пальцаѓ, у пахвiны, можа быць, усюды, акрамя галавы. Так вы думалi, што ён усяго толькi турыст, даволi галантны назойлiвы чалавек, якi выпадкова прыйшоѓ на дапамогу якая патрапiла ѓ бяду дзяѓчына? Ты яшчэ большы iдыёт, чым яе думаѓ. Iмя гэтага чалавека Нiк Картэр. У кожнай якая паважае сябе спецслужбы на Зямлi ёсць дасье на яго. Ён майстар забойца па AX . Палкоѓнiк Сын паглядзеѓ на мяне. "N3, цi не так?"
  
  
  Ёй нiчога не сказаѓ i паспрабаваѓ перайсцi ѓ сядзячае становiшча. Мой гол расколвалася.
  
  
  "Акрамя эга знешнасцi, - працягваѓ палкоѓнiк, Сын, нiбы чытаючы лекцыю, - Картэр таксама вядомы сваiм арсеналам зброi. Люгер, вядомы як Вiльгельмiны. Ён узяѓ эга з крэсла i памахаѓ iм. "Штылет, вядомы як Х'юга". Ён паѓтарыць шоѓ. "Маленькая, але смертаносная газавая бомба, вядомая, як П'ер".
  
  
  Доктар Инурис кiваѓ на кожны прадстаѓлены эму прадмет. Эга твар набыло чырвоны колер, i яе зноѓ убачыѓ пульсирующую жылу, як сiнi чарвяк, пад эга скроньню. Эму давялося праглынуць шмат абразаѓ, i гэта эму не падабалася. Ён дрыжаѓ ад гневу.
  
  
  Раптам ён ступiѓ наперад i ѓдарыѓ мяне нагой па рэбрах. Яе, упаѓ i адкацiѓся. ђдар не трапiѓ у мяне, але перакатванне не моцна дапамагло маёй галоѓ. З болем яе зноѓ сель.
  
  
  Палкоѓнiк устаѓ з-за крэсла. У руцэ ѓ яе быѓ штылет. На iмгненне яе падумаѓ, што ён iдзе за мной, але замест гэтага ён наступiѓ на доктара Инуриса, якi адступiѓ назад, пакуль эга расшчапленне не апынулася ля сцяны без iншага выйсця. Палкоѓнiк, Сын занёс нож пад падбародак. Ён гаварыѓ вельмi спакойна, што толькi ѓзмацняла эга, гнеѓ.
  
  
  - Слухай уважлiва, - сказаѓ ён. - Вы ѓжо даставiлi нам дастаткова непрыемнасцяѓ. Табе пашанцавала, што я цябе яшчэ не забiѓ.
  
  
  Толькi мая гонар загадвае пакiнуць вам ваш удзел у гэтай аперацыi. I на вашым месцы яго б не надта разлiчваѓ на гэтую гонар. Так што прыслухайцеся да маёй парадзе i даражыце гэтым вельмi добра: захоѓвайце спакой. Нiчога не прыспешвай; можа ты выжывеш. Але калi ты пренебрежешь маiм саветам, яе без найменшага ваганнi перарэжу тваю агiдную горла. Што тычыцца Картэра, то яе i толькi яе пазбаѓлюся ад яго ѓ той момант, калi мне будзе заѓгодна, а не раней. Яе ясна выказаѓся?
  
  
  Ён злёгку падкрэслiѓ кончыкам штопара стилета ѓ доктарскай горле. Нацiснуѓ на шыю Инуриса ривненской настолькi, каб падрапаць, але не звалiць яго. Вочы доктара вылезлi вакол арбiт. Эму ѓдалося коратка кiѓнуць у пацвярджэнне.
  
  
  Палкоѓнiк Сын адышоѓ ад яго i зноѓ заняѓ сваё месца за сталом. - Добра, - сказаѓ ён. - А цяпер, джэнтльмены, - сказаѓ ён, спыняючы погляд на кожным па нас. "Вернемся да сутнасцi справы. Перш чым мы пакiнем гэты пакой сёння ѓвечары, яе хачу, каб усе былi ѓ курсе апошнiх падзей. Ён усмiхнуѓся мне. - Нават ты, Картэр.
  
  
  - Не рабiце мне ласку, палкоѓнiк, - сказаѓ я.
  
  
  'Отдолжение?' - ён засмяяѓся. 'Наѓрад цi. Дазвольце мне сказаць вам, што-што, - сказаѓ ён, нахiляючыся наперад у сваiм крэсле. - Ты будзеш памiраць вельмi павольна i вельмi пакутлiва. I яе, хачу, каб вы ведалi, што частка гэтай балюча будзе ѓ вашым розуме. Некаторыя вакол iх звязаны з вашым целам, але я запэѓнiваю вас, што тое, што паб'е ваш розум, безумоѓна, будзе значна больш пакутлiвым. Пакуль яе не скончу, ты будзеш прасiць мяне памерцi. Вы будзеце працягваць прасiць".
  
  
  - Не будзьце занадта ѓпэѓненыя ѓ гэтым, палкоѓнiк, - сказаѓ я.
  
  
  Палкоѓнiк Сын падняѓ руку. "Калi ласка, Картэр, збаѓ мяне ад тваёй бравады i дазволь мне працягнуць тое, што я павiнен сказаць. Мяне не хвалюе, што ты сядзiш тут i ѓдзельнiчаеш у нашым сённяшнiм размове. Яе хачу паведамiць вам, што вы пацярпелi няѓдачу. I пакуль ты жывы, цi, дакладней, пакуль яе дазваляю табе жыць, яе, хачу, каб веданне аб тваёй няѓдачы цiснула на цябе, як якi ляжыць на цябе вялiкi камень, выцiскаючы вакол цябе ѓсю воляй да жыцця". Ён панiзiѓ голас. "Я хачу, каб ты падумаѓ пра гэта, Картэр, з часам".
  
  
  Ён пляснуѓ у ладкi, нiбы каб разбурыць чары.
  
  
  "Цяпер першы пункт - дзяѓчына".
  
  
  - Не вмешивай яе ѓ гэта, - сказаѓ я.
  
  
  - Маѓчы, Картэр, - сказаѓ палкоѓнiк Сына. "Я быѓ бы самым вялiкiм iдыётам, калi б не скарыстаѓся тупасцю свайго калегi, доктара Инуриса. Твае схiльнасцi да рыцарства зусiм не маюць да мяне адносiны. Нават табе прыйдзецца прызнаць, што было б неразумна не вывесцi сл.
  
  
  - Яна не ведае пра гэта, - сказаѓ я.
  
  
  "Я мяркую, што ён кажа праѓду, - сказаѓ доктар Инурис. "Яна сказала мне, што нiчога не ведае пра адносiны яе бацькi са мной".
  
  
  Альбо Лотар Инурис быѓ вялiкiм iдыётам, чым здаваѓся, альбо эга вар'яцкi сэнс усё яшчэ песцiѓ iдэю падзялiць дзе-небудзь любоѓнае гняздзечка з эга асабiстым уваскрасеннем Нiколь Прымушае. У любым выпадку, мяне гэта не хвалявала.
  
  
  Але палкоѓнiк Сын ведае... - Я сказаѓ табе замаѓчаць, - сказаѓ ён. Доктар прамармытаѓ што-то пра спробе дапамагчы i закрыѓ рот, але сцяѓся пад пагардлiвым позiркам палкоѓнiка Сына.
  
  
  - Не, Картэр, баюся, дзяѓчыну прыйдзецца нейтралiзаваць. Кажу вам як калега. Яе, прашу вас паставiць сябе на маё месца. Выкажам здагадку, як вы кажаце, што дзяѓчына нiчога не ведае. Але я магу дадаць, што я не мяркую гэтага, таму што гэта таксама мяркуе, што я буду давяраць вам, а ёй нiколi не паверу. Але давайце выкажам здагадку, што дзяѓчына нiчога не ведае. Гэта значыць, нiчога аб дзелавых адносiнах памiж яе бацькам i доктарам Инурисом. Аднак ёсць адна рэч, якую яна рана цi позна выявiць, калi яна яшчэ не адкрыла ee. Вочы Сына палкоѓнiка не мiргаючы глядзелi на мяне. - "I гэта тое, што яе бацька знiк без вестак".
  
  
  Яе стараѓся захоѓваць абыякавы выраз твару.
  
  
  - А калi яна даведаецца аб гэтым, то, напэѓна, наведаецца пра эга месцазнаходжанне; расследавання, у якiх будуць удзельнiчаць органы ѓлады. I калi ѓлады пачнуць дапытваць яе пра бацьку, юная лэдзi, без сумневу, раскажа, што яе бацька меѓ справу з доктарам Инурисом, лекарам, якi рабiѓ гэй аперацыю. I нават калi б ён прыняѓ фальшывую асобу, эга, майстэрства ѓ сваiм рамястве такое, што эга сапраѓдная асобу неѓзабаве ѓсплыве вонкi. Але ён не выкарыстаѓ выдуманае iмя. I тады ѓлады выявяць, што гэты доктар Инурис набыѓ пэѓную вядомасць, калi вы думаеце, што iмя можа быць вядомым, калi яно фiгуруе ѓ судовых пратаколах шэрагу краiн. Не хачу залiшне бянтэжыць свайго калегу, але некаторыя па-эга злачынстваѓ маюць асаблiва неспрыяльную рэпутацыю нават у супольнасцях, цалкам памяркоѓных да сэксуальных празмернасцяѓ. Iншыя датычацца або мяркуюць злоѓжыванне наркотыкамi, асаблiва для асабiстага ѓжывання. А трэцiя мяркуюць дачыненне да шпiянажу. Не кажу ѓжо аб некаторых злачынствах супраць непаѓналетнiх, якiя, карацей кажу, можна лёгка квалiфiкаваць як ваенныя злачынствы".
  
  
  Яе, паглядзеѓ на Инуриса. Ён апусцiѓ вочы, пакуль трое мужчын глядзелi на яго з поѓным агiдай. Але ѓ той жа час ад яго зыходзiла гарачая нянавiсць да таго, каб быць прадметам такога публiчнага прынiжэньня з боку Сына палкоѓнiка. Яе, падумаѓ пра сябе, што калi калi-небудзь прадставiцца магчымасць, калi доктар Инурис мог бы прымусiць кiтайца заплацiць, ён бы з радасцю гэта зрабiѓ.
  
  
  Палкоѓнiк Сын працягнуѓ... I таму ѓлады непазбежна пайшлi б да доктара Инурису i далей. Инурис, як мы ѓжо бачылi, настолькi цалкам залежыць ад ѓласнага задавальнення. Ён прагне моцнага задавальнення. Ён жахаецца любога нязручнасцi. Ён баiцца балюча, з няѓяѓнай баязлiвасцю. Папесцiце эга ѓ рукi ѓладаѓ, подвергните эга найменшай балюча, i якi будзе вынiк? Ён выболтал б усё ѓ надзеi выратаваць сваю агiдную шкуру. I чаму? Усё таму, што мы забылiся нейтралiзаваць дзяѓчыну. Палкоѓнiк Сын пакiваѓ галавой, нiбы ѓ насмешливом жэсце шкадавання. - Не, баюся, мы павiнны забраць яе. Ты не згодны, Картэр?
  
  
  Табе ёсць што сказаць.
  
  
  - Яе павiнен я прыняць ваша маѓчанне за згоду, Картэр, - сказаѓ палкоѓнiк Сына. "I гэта падводзiць нас да непазбежнага пытання: дзе дзяѓчына?"
  
  
  - Баюся, я не ведаю, палкоѓнiк, - сказаѓ я.
  
  
  Палкоѓнiк усмiхнуѓся мне. - Картэр, зусiм нядаѓна мы гаварылi аб тваёй надзейнасцi. Грунтуючыся, вядома, на вашай вядомай рэпутацыi. Яе казаѓ вам тады i скажу вам зноѓ: я вам не давяраю.
  
  
  Палкоѓнiк Сын закурыѓ яшчэ адну доѓгую цыгарэту i запалiѓ адну вакол двух драѓляных запалак, якiя ён досталь па лакiраванай скрынкi ѓ кiшэнi палiто. Потым ён узяѓ з крэсла мой штылет i шталь завастраць другую запалку.
  
  
  - Калi ласка, не прымушай мяне прычыняць табе боль, Картэр. З часам яе прычыню табе боль ва ѓсiх формах, але я спадзяваѓся пазбегнуць звычайных катаванняѓ. Памятаць, у мяне няма рэальнага агiды да таго, каб прычынiць табе боль, але, я ведаю, задавальненне, што мой няварты калега тут, - ён матнуѓ галавой у бок доктара. Инурис: "Гэта прымусiла б мяне не рабiць гэтага. Ён не заслугоѓвае такога цягi.
  
  
  - Працягвайце, палкоѓнiк, - сказаѓ ёй эму. Чым раней ён пачне, тым лепш. У катаваннi ёсць момант, калi ваш розум больш не атрымлiвае паведамленнi аб, балюча, пасыланыя целам, нават калi вы застаяцеся ѓ свядомасцi. Затым душа плавае на недасягальным узроѓнi, свабодная i бяспечная. Яе мог з нецярпеннем чакаць гэтага, i ведаць, што калi яе змагу дасягнуць гэтага ѓзроѓню i заставацца там да ранiцы, Пенi Доун ввдет Хоука ѓ курс справы.
  
  
  Палкоѓнiк падняѓся, абышоѓ крэсла i спынiѓся перада мной. Ён нахiлiѓся, схапiѓ мяне за рукi, звязаныя разам, i ѓваткнуѓ кончык запалкi пад пазногаць ѓказальнага пальца правай рукi. Затым ён дакрануѓся да сернай галоѓцы распаленым кончыкам цыгарэты, i яна са злосным шыпеннем загарэлася.
  
  
  Яе сядзеѓ i глядзеѓ, як полымя прапальвае запалку, пакiдаючы чорныя кудзерак рэшткi. Палкоѓнiк Сын пацягнуѓся да стала, схапiѓ штылет i паднёс эга блiскучы кончык на долю цалi ад майго вочы.
  
  
  "Не варушыся, - сказаѓ ён, - а то твой вачэй можа ператварыцца ѓ алiвы на шпажку".
  
  
  Яе, бачыѓ, як запалка працягвае гарэць.
  
  
  "Дзе дзяѓчына?" - сказаѓ палкоѓнiк Сына.
  
  
  Яе, адчуѓ, як цяпло наблiжаецца да маёй скуры.
  
  
  - Не варушыся, Картэр, - папярэджваѓ палкоѓнiк.
  
  
  Боль ѓзмацнiлася, i я адчуѓ, як мае мышцы мiжвольна пачынаюць напружвацца. Лязо было слабым плямай перад маiм позiркам.
  
  
  А потым раптам усё скончылася. Палкоѓнiк Сын працягнуѓ свабодную руку i пагасiѓ полымя. - Я павiнен быѓ ведаць, што не павiнен быѓ спрабаваць, Картэр, але павiнен быѓ. Ты нiколi не даведаешся гэтага.' Ён павярнуѓся да Доне Марыё i ѓсмiхнуѓся.
  
  
  "Я знаходжуся ѓ даволi складаным становiшчы, - сказаѓ палкоѓнiк Сына. "Я павiнен аддаць належнае Картэру, ён, яе, упэѓнены, аддаѓ бы мне належнае. Мы абодва профi i вельмi добрыя. Хоць варта было рызыкнуць, каб убачыць, цi можа ён быць адчувальным да больш простым формам катаванняѓ, у глыбiнi душы яе, ведаѓ, што гэта не так, не больш, чым яе". Ён павярнуѓся да мяне. - Наогул-то, як ты б вiтаѓ гэтую iдэю, цi не так, Джордж? Вы спадзявалiся, што пройдзеце пачатковую стадыю да ѓзроѓню поѓнага забыцця, якiм мы ѓсе эга ведаем. Ён смяяѓся. "Гэта амаль, як я магу чытаць вашыя думкi, цi не так?"
  
  
  Дон Марыё перапынiѓ яго. - Добра, палкоѓнiк. Думаю, пара спынiць жарты i гульнi.
  
  
  Палкоѓнiк Сын паглядзеѓ на гадзiннiк. - Прабач мяне, - сказаѓ ён. "Нiколi не варта марнаваць час дарма. I ѓ нас вельмi-дэль-сёння ѓвечары.
  
  
  - Дай мне нож, - сказаѓ Дон Марыё.
  
  
  З лёгкiм паклонам палкоѓнiк ѓручыѓ эму блiскучы штылет.
  
  
  Дон Марыё захоплена узважыѓ эга ѓ руцэ. Затым ён паглядзеѓ на мяне сваiмi ледзянымi блакiтнымi вачыма. "Менш чым праз пятнаццаць хвiлiна ты скажаш мне, дзе гэтая дзяѓчына, Картэр".
  
  
  Ён прайшоѓ праз пакой i што-то прашаптаѓ доктару на вуха. Доктар кiѓнуѓ i выйшаѓ праз пакоi. Праз некалькi хвiлiн ён вярнуѓся i кiѓнуѓ Доне Марыё. Дон Марыё адказаѓ кароткiм сцвярджальным кiѓком. Што б вы нам казалi аб nen, ён не быѓ чалавекам, якi марнуе словы дарма. Палкоѓнiк Сын зноѓ сеѓ за крэсла. Яе паняцця не меѓ, чаго мы чакалi.
  
  
  Не прайшло i дзесяцi хвiлiн, як я яе пачуѓ рэзкi стук у дзверы.
  
  
  'Хто там?' - спытаѓ Дон Марыё.
  
  
  "Вiта", - быѓ рэѓматызму.
  
  
  - Добра, - сказаѓ Дон Марыё.
  
  
  Дзверы расчынiлiся, i ѓ пакой, хiстаючыся, уварвалася маленькая збiтая статуэткi i павалiлася ѓ маiх нага. Эга твар было перепачкано, кашуля парваная. Адно шкло па эга ачкоѓ адсутнiчала. Нягледзячы на замяшанне, хапiла толькi збеглага погляду, каб зразумець, што вартае жалю iстота перада мной было не хема iншым, як Фiлiпам Доуном.
  
  
  - Ты ведаеш, хто гэта, цi не так? - сказаѓ Дон Марыё.
  
  
  Калi гэта было задумана як лейцара, ён ужо ведаѓ рэѓматызму, мяркуючы па тым, што на маiм твар прамiльгнула пазнаванне, магчыма, на долю секунды.
  
  
  - Памятаеце, - сказаѓ палкоѓнiк, Сын, - у мяне ёсць планы наконт мiстэра Доуна.
  
  
  - Не хвалюйся, - сказаѓ Дон Марыё. - Я ведаю твае планы. Вы ѓсё роѓна атрымаеце эга назад, па большай частцы.
  
  
  - Вельмi добра, - сказаѓ палкоѓнiк Сына.
  
  
  - У вас ёсць пад рукой медыкаменты, доктар? - спытаѓ прынц.
  
  
  "Так, - сказаѓ доктар Инурис.
  
  
  "Прынясi ih сюды. Мне патрэбныя компрессiонные i кляповые павязкi i, можа быць, трохi морфiя, пакуль мы не вернем эга ѓ прытомнасць. I прымi ѓсё, што ѓ цябе ёсць, каб спынiць крывацёк.
  
  
  Палкоѓнiк Сын ѓбачыѓ, як мае вочы пашырылiся пры згадваннi наркотыкаѓ
  
  
  "Не думай, што ты пачуѓ што-тое, чаго не павiнен быѓ чуць, Картэр, - сказаѓ ён. - У агляднай будучынi ты сам будзеш пад наркатой.
  
  
  Доктар Инурис выбег вакол пакоя i вярнуѓся з чорнай торбай.
  
  
  Фiлiп Доун ляжаѓ на падлозе, час ад часу стогнучы. Дон Марыё апусцiѓся побач з iм на каленi i перавярнуѓ яго, пакуль ён не апынуѓся тварам уверх, злёгку задыхаючыся, як рыба, выцягнутых вакол вады.
  
  
  Левая рука Дона Марыё кiнулася наперад, ён схапiѓ старога за нiжнюю скiвiцу i прымусiѓ эга адкрыць рот. Затым ён уставiѓ кончык стилета i прыцiснуѓ эга да шчакi, пакуль яе не ѓбачыѓ, як скура выпiнаецца перад маiмi вачыма.
  
  
  Дон Марыё паглядзеѓ на мяне. "Слухай, Картэр, i думай хутка. Яе спецыялiст па нажах. Павер мне. Яе таксама не супраць эга выкарыстання. Яе пытаюся цябе, дзе дзяѓчына. Яе хачу хуткага i сумленнага адказу. Нiякiх жартаѓ. Нiякiх iлжывых доказаѓ. Калi я не атрымаю адказу, яе парэжу старому шчаку i спытаю яшчэ раз.
  
  
  Палкоѓнiк Сын празьзяѓ. Марыё, мабыць, быѓ близкти эму па духу чалавекам.
  
  
  Дон Марыё працягваѓ казаць. "I калi я не атрымаю рэѓматызму, якi мне падабаецца, яго зраблю яшчэ трохi. Тады яе beru iншую шчаку i пытаюся цябе зноѓ. Затым яе працую над вушамi i носам. Яе выражу вачэй, пальцы рук. Пальцы нага. Цэлую нагу. Доктар захавае эму жыццё, таму што ён патрэбны палкоѓнiку жывым. Але ён будзе развалiн, i нават лекар не зможа эга падлатаць. I ты той, хто ѓ гэтым вiнаваты. Трымаючы свой рот на замку, як вялiкi герой, Картэр. Як вы гэтага хочаце?
  
  
  Ён мог амаль бачыць лязо скрозь бледную, благiя шчаку старога. Ён ляжаѓ з заплюшчанымi вачыма, яго дыханне са свiстам вырывалася па ссутулившейся грудзей. Хема б ён нам быѓ, Фiлiп Доун асаблiва не на што было глядзець. Ён прынёс мне шмат непрыемнасцяѓ, але гэта было менш за ѓсё. Тое, што ён зрабiѓ, пагражала катастрофай мiльёнам людзей. Так што, з аднаго боку, эга не варта было ратаваць. Але ѓ сваёй апантанасцi ён быѓ не так wouldnt i дрэнны. Яе мяркую, што ѓ эга ѓласным свядомасцi ён адкрыѓ толькi некалькi дзвярэй некалькiм людзям у абмен на тое, каб зрабiць жыццё сваёй дачкi ярчэй. Калi ёй дазволю Доне Марыё разрэзаць эга на кавалкi, гэта можа выратаваць Пенi. I, ратуючы яе, можа быць, змагу яе выратаваць золата.
  
  
  З iншага боку, калi яе адкрыю рот i скажу iм, дзе i як займець Пенi, гэта можа даць старому ѓяѓленне аб тым, што ён для нах зрабiѓ. Верагодна, ён заслугоѓвае гэта, шанец убачыць яе адзiн раз: прыгожую.
  
  
  Але цалкам верагодна, што адзiн проблiск абыйдзецца адкрыты басейн прыкладна ѓ сорак пяць мiльярдаѓ даляраѓ.
  
  
  Строга прафесiйным узроѓнi яе мог даць толькi адзiн рэѓматызму. I гэта была поѓная цiшыня.
  
  
  Яе адкрыѓ рот i сказаѓ: "Вы знойдзеце яе ѓ кватэры яе бацькi. Яна чакае мяне.'
  
  
  
  Кiраѓнiк 16
  
  
  
  
  Палкоѓнiк Сын ударыѓ Марыё па спiне. - Прыгожа, - сказаѓ ён з досыць шырокай усмешкай, каб агалiць набор сталёвых карэнных зубоѓ. "Проста прыгожа."
  
  
  Дон Марыё не адказаѓ эму. - Вiта, - крыкнуѓ ён. 'Заходзь.'
  
  
  Галаварэз з пысай тхара прасунуѓ галаву ѓ дзверы. Дон Марыё кiнуѓ эму звязак ключоѓ.
  
  
  - Вяртайся ѓ дом старога, - сказаѓ ён. - Там ты знойдзеш дзяѓчыну. Уведи яе на карабель. Убачымся там.'
  
  
  - Добра, - сказаѓ тхор i знiк. Нягледзячы на мае iнструкцыi, Пенi, я не сумняваѓся, што тхор спрытна выканае эга каманду. Яна пачуе гук ключа ѓ замку i вырашыць - нягледзячы на ѓсё, што мы казалi адзiн аднаму, - што яе бацька ѓсё-такi прыйшоѓ, i цяпер адкрывае гэтую дзверы. Толькi гэта будзе не ён.
  
  
  Палкоѓнiк Сын з цiкаѓнасцю паглядзеѓ на мяне.
  
  
  Вядома, яе прызнаю, што гэта здавалася вар'яцтвам, асаблiва ѓ вачах такога прафесiянала, як палкоѓнiк Сына. Яе ледзь не засмяяѓся. Ён адчуѓ пастку. Для яго не было нiякага тлумачэння таго, што дзяѓчынка спрабавала выратаваць свайго бацьку. Для яго не было абсалютна нiякай выгады. Бо, па эга думку, нам у старога, нам у мяне, нам у дзяѓчыны не было вялiкага будучынi.
  
  
  Я не мог вiнавацiць яго. З пазiцыi эга, гульня была амаль скончана, i ён выйграѓ. З дзяѓчынай у эга уладаѓ у яго былi амаль усе карты: загадкавы мiстэр Андэрсан, якi трапiѓ у эга рукi вакол нiадкуль i апынуѓся агентам AX; дзяѓчына, якая займаецца магла прычынiць эму вялiкiя непрыемнасцi; i Фiлiп Доун, якi, павiнна быць, заѓсёды быѓ загадкай для палкоѓнiка Сына, паколькi кошт крадзяжу золата, павiнна быць, здавалася яму было неверагодна нiзкай.
  
  
  Яе не шталь паведамляць эму аб сваiх матывах. Ён бы ѓсё роѓна гэтага не зразумеѓ. Вядома, яе парушыѓ усе правiлы. Гэтыя правiлы казалi: "Адмоѓся ад гэтага старога. Надасце час дзяѓчыне, каб дабрацца да Хоука. Цягнi час. Сядзi i глядзi, як Дон Марыё рэжа Пiлiпа Доуна на кавалкi. Прыкiнься, што не бачыш крывi, жаху i пакутлiвай балюча. Уявiце сабе ѓсё добрае, чаго вы даможацеся, якiя адседзелi. Выдалiце малюнка крывi, якая льецца вакол асобы i вачэй старога. Зрабiце сябе неѓспрымальным да крыкаѓ. Проста падумайце аб тым, што напiсана ѓ iнструкцыях.
  
  
  Часам даводзiцца адкiдаць iнструкцыi. Што-то ѓнутры мяне гучна сказала "не" iдэi аб тым, што дон Марыё рассячэ старога на кавалкi, у той час як палкоѓнiк, Сын пляскае ѓ ладкi, а Инурис аблiзнуѓ б вусны, i эга вочы остекленели б ад захаплення. Гэта была не гiперадчувальнасць. Што-то ѓнутры мяне падказвала мне, што ѓ той момант, калi яго дапусцiѓ Доне Марыё дамагчыся свайго катуючы Пiлiпа Доуна, яе пачаѓ бы прызнаваць, што прайграю. I яе на самой-дэла-не проста гатэль выйграць якое што. Яе гатэль выйграць усе.
  
  
  Яе гатэль вярнуць золата, вярнуць старога Пiлiпа Доуна эга дачкi цэлым i цэлым i з дапамогай мiкрафонаѓ i дынамiкаѓ рахункi. Яе гатэль сцерцi ih з твару зямлi. Гэта была вялiкая авантуры. Але калi справа прыйшло да справах, у той момант, калi Дон Марыё ткнуѓ кончыкам нажа ѓ шчаку Пiлiпа Доуна, што-то глыбока ѓнутры мяне сказаѓ: выкiнь гэтую чортаву кнiгу пастановы i гуляйце па сваiм меркаваннi. Палкоѓнiку Сину нiколi не зразумець. Ён быѓ гульцом на працэнты. I мой прынцып заключаѓся ѓ тым, што пакуль яе не памру, у мяне ёсць шанец перамагчы. Сын выглядаѓ здзiѓленым. - Я здзiѓлены, Картэр. Сапраѓды здзiѓлены. I крыху расчараваны. Яе думаѓ, ты пакажаш больш мужнасцi.
  
  
  - Нiхто не падыходзiць, палкоѓнiк, - сказаѓ я.
  
  
  "Можа быць, няма, Картэр," сказаѓ ён. - Але ѓ вас была рэпутацыя чалавека, вельмi блiзкага да гэтага. I павер мне, мае справаздачы пра цябе зусiм свежыя. Дастаткова нядаѓнi, каб зразумець вашу нядаѓнюю сустрэчу з маiм добрым сябрам Хсянгом ѓ Арктыцы, не кажучы ѓжо пра доктар Инурисе. Ён павярнуѓся да Инурису з заговорщицкой усмешкай. - Вы памятаеце, Хсянга, цi не так, доктар? Я маю на ѓвазе, па меншай меры, вы бачылi фатаграфiю эга, цi не так? Лотар Инурис кiѓнуѓ.
  
  
  "Гэта была добрая праца - твой цiкавасць да Хсянга", - сказаѓ мне палкоѓнiк Сына. - Вельмi прыгожа i трохi своечасовае з майго боку. Калi б Хсьянгу ѓдалося дамагчыся поспеху, эга прадпрыемства вельмi удала злiлося б з гэтай справай, заключная фаза якога далучаецца мяне ѓ вашу краiну. Тым не менш ёй веру, што свет чакае вельмi цяжкае будучыню, нават без намаганняѓ Хсьянга" . Я не адказаѓ на яго хвальба. Ён усмiхнуѓся мне. - I цябе таксама, Картэр, чакае вельмi цяжкае будучыню. Калi мы будзем у Кiтаi, у нас будзе вельмi доѓгiх размоѓ. I ты мне шмат чаго раскажаш. Але спачатку вам трэба будзе доѓгi марское падарожжа, якое мы пачнем праз некалькi гадзiн. Не так лi, Дон Марыё? Дон Марыё кiѓнуѓ. - Карабель працуе, - сказаѓ ён. - "Мы паскорылi падзеi".
  
  
  - Мы отплывем яшчэ да свiтання, - сказаѓ палкоѓнiк, Сын, - дзякуй для вашага супрацоѓнiцтва, Картэр. Мiстэр Доун тут, - ён паказаѓ на старога, якi ѓсё яшчэ ляжаѓ на голай падлозе, - далучыцца да нас, таму што, як i ѓ вас дома, у яго ёсць некаторыя навыкi, якiя мы iнтэрнатах б мець. Што тычыцца дзяѓчыны... Палкоѓнiк Сын закiнуѓ галаву i шталь разглядаць столь. - Што тычыцца дзяѓчыны, Лотар, можа быць, ёй падару табе пазней, калi мы дабяромся да бяспечнай гаванi. Пакуль мы ѓ моры, вы можаце забаѓляцца з ёй, так як мы не рызыкуем так у бяспекi, як на Рыѓеры. Як толькi мы дабяромся да Кiтая, ты можаш заставацца там столькi, колькi захочаш, з дзяѓчынай. Але, я ведаю цябе, Лотар, яе падазраю, што ты стомiшся ад нах задоѓга да таго, як мы туды дабяромся. Калi гэта так, мы аддамо яе экiпажу, якi можа рабiць з ёй усё, што захоча; i тады мы пазбавiмся ад нах. Гэта не мае для нас практычнай каштоѓнасцi.
  
  
  Доктар Инурис празьзяѓ ад задавальнення i велiчна пакланiѓся. - Дзякуй за вашу шчодрасць, - сказаѓ ён.
  
  
  "Ведаеце, на самай дэла вы гэтага не вартыя, - сказаѓ палкоѓнiк, Сын, - але я веру, што ѓсё будзе добра, як толькi дзяѓчынка апынецца пад нашай апекай, i таму гатовыя яе дараваць вашу неабачлiвасць ѓ Рыѓеры".
  
  
  - Дзякуй, палкоѓнiк, Сын, - сказаѓ доктар Инурис.
  
  
  Палкоѓнiк Сын павярнуѓся да мафiёзi. - Што тычыцца вас, Дон Марыё, то, баюся, у мяне няма асаблiвага развiтальнага падарунка, хоць вы эга цалкам годныя. Мне спадабалася мець з вамi справу. Вы чалавек часта, i ваша перакананне, як мы бачылi сёння ѓвечары, у вышэйшай ступенi цудоѓна. Яе сапраѓды гатэль б выказаць вам сваё глыбокае павага.
  
  
  - Я вазьму гэта тут, - сказаѓ Марыё, паказваючы на крэсла. - Вельмi трапна, - сказаѓ палкоѓнiк. "Вельмi ѓдала, што ты, якi прывёѓ грознага агента AX Картэра да здрады маладой жанчыны, шталь спадчыннiкам эга арсенале. Гэта амаль паэтычна дарэчы. Вельмi добра, Дон Марыё. Ты атрымаеш эга Люгер, эга штылет i эга маленькую газавую бомбу. Пачытайце ih сваiмi трафеямi.
  
  
  Дон Марыё заклаѓ бомбу ѓ хвiлiну, а пiсталет i нож за пояс.
  
  
  Палкоѓнiк Сын паглядзеѓ на гадзiннiк. - У нас ёсць некалькi хвiлiна да прыбыцця грузавiка, як вы i дамовiлiся. Ён сказаѓ мне: "Калi ён прыедзе, Картэр, мы пачнем наша падарожжа. Атрымлiвайце асалоду ад гэтым як мага больш, таму што гэта будзе ваша апошняя паездка. Вы едзеце ѓ Кiтай з золатам у сорак пяць мiльярдаѓ даляраѓ, як вы, напэѓна, ужо ведаеце. З дапамогай доктара Инуриса, з дапамогай няѓдачлiвага мiстэра Дона i неацэннай дапамогi Дона Марыё, падала неабходную працоѓную сiлу, нам удалося выцягнуць Федэральны рэзерв".
  
  
  "А заѓтра па ѓсiм адкрыты басейн будуць бушаваць чуткi аб тым, што вялiкая частка залатога запасу ЗША i залатога запасу многiх ih верных сяброѓ знiкла. Ваш урад будзе выпускаць абнадзейлiвыя паведамленнi, але чуткi захаваюцца i становяцца ѓсё мацней. I неѓзабаве банкiры i ѓрада iншых краiн патрабуюць гарантый, i, нарэшце, дакажуць гэта. Яны не могуць даць доказы. Тады даляр нiчога не будзе каштаваць, таму што даверу да яму разбурана. Людзi, у якiх ёсць даляры, паспрабуюць ih абмяняць, але на што? Брытанскi фунт абясцэнiцца. Нямецкiя брэнды, нават швейцарскiя франкi будуць абясцэненыя, таму што нiхто больш не будзе давяраць папяровым грошам. Золата, што засталося ѓ свеце, стане неацэнным. У каго яно ёсць, той i захавае эга. Яны, у каго няма эга, будуць панiкаваць.
  
  
  Двое крамы з буханкай хлеба адмовiцца прадаваць яе, калi i на бохан не плацiць, чым-то iншым, акрамя папяровых грошай. Па матэматыцы, якому патрэбен лекар, няма чым будзе за яго заплацiць, акрамя бескарысных папяровых грошай, якiя лекар не прыме. Сцэны, падобныя гэтай, будуць паѓтарацца шмат разоѓ у розных месцах. I неѓзабаве банды будуць блукаць па вулiцах i рабаваць крамы у я прасiѓ таго, што iм трэба, каб выжыць. Заводы будуць паралiзаваныя, таму што нiхто не можа дазволiць сабе аѓтамабiлi, пральныя машыны i тэлевiзары, якiя яны вырабляюць. А рабочых звольняць. Арабскi шэйх ѓ Персiдскiм залiве запатрабуе аплаты золатам перад адпраѓкай сваёй нафты. I не будзе золата, каб заплацiць. Так i нафты не будзе. I ѓ блiжэйшы час не будзе нашых машын, нашых цягнiкоѓ, самалётаѓ, а заводы будуць не толькi стаяць, але i бескарысныя. Злучаныя Штаты, якiмi вы ih ведаеце, стануць эканамiчнай пустыняй. Горада будуць запоѓненыя галадоѓнiкамi. Сельская мясцовасць будзе пасля спусташэння чужымi мародерствующими бандамi, якiя забiваюць скота бэла ежы i крадуць гароднiна". Яе не хацеѓ больш нiчога чуць. Яе, паглядзеѓ на Дона Марыё. Ён, здавалася, не звяртаѓ на гэта нiякай увагi.
  
  
  Яе сказаѓ. - 'А ты?' "Гэта твая краiна. Ты жывеш тут. Ты хочаш гэта?'
  
  
  Палкоѓнiк, Сын засмяяѓся. "Дон Марыё - прадукт новай культуры, Картэр. Не варта чакаць, што ён будзе кiравацца пачуццямi. Эга справа - выжыванне i прыбытак, а не спачуванне. Мы партнёры ѓ гэтым прадпрыемстве. Мы адрознiваемся толькi ѓ адным дачыненнi, у нашым выбары аплаты на наш удзел. Кiтай, бедны золатам, абраѓ золата. Дона Марыё мала цiкавiць золата. Ой, што-што ён пакiне пры сабе, але знаходзiць гэта занадта напышлiвым i, у прынцыпе, з фiласофскай пункту гледжання, нецiкавым. Але ёсць груз, якi ёсць у Кiтаi ѓ багаццi, груз, якi абяцае вялiкую прыбытак, калi прадаваць эга з розумам.
  
  
  А гэта, Картэр, мак i тое, што можна зрабiць вакол гэтага святла: гераiн. Бачыце, Картэр, калi долар абясцэнiцца, надыдзе час, калi людзi будуць шукаць iншае плацежны сродак. I гэта сродак абмену, якое прапануе ѓвесцi Дон Марыё, - гераiн. Табе не здаецца , што гэта тое, што прымушае людзей забыцца пра свае праблемы? I запэѓнiваю вас, у iх будуць праблемы. Пэѓныя людзi ѓ вашым ѓрадзе будуць зацiкаѓлены ѓ аднаѓленнi парадку любой цаной; i насельнiцтва, з радасцю дуреющее гераiну, стане прывабным спакусай. Вы так не думаеце, доктар?
  
  
  Палкоѓнiк Сын не шталь чакаць адказу. - Ведаеш, сам доктар вельмi любiць мак, цi не так, Лотар? Такiм чынам, вы бачыце, Картэр, што Дон Марыё, дзякуй эга партнёрству з намi, будзе мець невычэрпны запас. I гэты запас дасць эму вялiкую сiлу. Так што з часам, калi ѓ вашу краiну вернецца некаторы спакой, Дон Марыё выйграе значна больш, чым ад кошту золата, якое ён прадаѓ рн. Эга прыбытак будзе разлiчана з пункту гледжання саступак законах, якiя цяпер забараняюць некаторыя па эга дзеянняѓ. Гэта будзе разлiчана пры валоданнi зямлёй, невычэрпнай рэсурсам, якi ён павыкупляе з дапамогай гераiну".
  
  
  I калi панiка сцiхне, i iншыя краiны ѓбачаць мудрасць перапрафiляваць тое, што засталося ад вашага насельнiцтва, для некаторай ступенi прамысловай дзейнасцi, тады Дон Марыё возьме на сябе кiраванне фабрыкамi. Насельнiцтва будзе матывавана патрэбай у гераiнi, сапраѓды гэтак жа, як цяпер людзей матывуе патрэба ѓ далярах. А Дон Марыё стане фактычным кiраѓнiком краiны, не кажу ѓжо аб тым, што адначасова ён стане яе заканадаѓцам. Цяпер людзi могуць ведаць эга, як прынц, але запэѓнiваю вас, Картэр, хутка людзi будуць кланяцца эму, як каралю.
  
  
  - Ты вар'ят, - сказаѓ я.
  
  
  Палкоѓнiк Сын падняѓ руку. - Калi ласка, Картэр, яе, малю цябе. Быць рэалiстычным. У мяне няма схiльнасцi да вар'яцтва. Паспрабуйце думаць аб гераiнi, як аб новай валюце. Хiба больш лагiчна ацэньваць tac пачак белага парашка, чым якi-то жоѓты метал цi каляровую паперу? Няма, Картэр, гэта не так. Эму проста трэба даць iншую форму даверу. Рэгуляванне. I нягоды, з якiмi сутыкнецца з вашага боку, забяспечваюць сродкi для ажыццяѓлення гэтай карэкцiроѓкi. Яе прызнаю, што гэта радыкальная адаптацыя, але такая адаптацыя неабходная Доне Марыё для рэалiзацыi амбiцый эга. Бачыце, золата не прынясе эму нiякай карысцi. Валоданне золатам цяпер падпарадкоѓвала б эга правiлах i мыслення, актуальных на дадзены момант. I па гэтых правiлах i па гэтаму мыслення Дон Марыё - злачынец i азначае крадзеж свайго маёмасцi. Няма, перш чым Дон Марыё зможа дасягнуць статусу, да якога эга прыпiсваюць эга славалюбства i цiхi генiй, спачатку павiнна адбыцца рэвалюцыя. I яго атрад золата выклiча рэвалюцыю ѓ Злучаных Штатах.
  
  
  Што ж тычыцца тых, у каго ёсць золата, то мы перакананыя, што ѓ свеце заѓсёды знойдуцца людзi, якiя прагнуць золата. Якiя, так бы мовiць, захаваюць старую веру. Кiтай з эга макамi i золатам будзе ѓдвая багатым, хоць значная частка нашага ѓраджаю маку прызначана для Дона Марыё на доѓгiя гады наперад. Кiтай i ЗША стануць вельмi добрымi сябрамi.
  
  
  I яго упэѓнены, што яны, хто верыць у золата, i яны, хто верыць у мак, цi будуць жыць дружна доѓгiя стагоддзi".
  
  
  Голас так. Увесь план. Гэта было жудасна. Яе мог бы назваць гэта вар'яцтвам. Але грань памiж шаленствам i генiяльнасцю вузкая, i ѓ адным палкоѓнiк, Сын быѓ правоѓ. У файлах AX не было нiчога, што паказвала б на тое, што з эга-свядомасцю што-то не так. Тое, што ён меѓ намер зрабiць, было не чым iншым, як майстэрням ходам; натуральны канчатковы прадукт перасячэння спецыяльнасцi эканамiста i неадступнага сквапнасцi салдата, вядомага сваiм уменнем весцi вайну. I, мяркуючы па тым, што ён сказаѓ, эму заставалася ѓсяго некалькi гадзiн да яе выканання. Ён зноѓ паглядзеѓ на гадзiннiк. - Яшчэ некалькi хвiлiна, джэнтльмены. Потым ён павярнуѓся да мяне аднаго. - Картэр, праз хвiлiну пастукаюць у дзверы. Калi гэта адбываецца, гэта азначае, што звонку нас чакае грузавiк. Гэты грузавiк адвязе нас у докi, дзе грузчыкi Дона Марыё хутка загружаюць золата на борт карабля. Вы сядзеце на гэты карабель, i праз некалькi гадзiн мы отплывем.
  
  
  Цяпер яго папрашу дона Марыё развязаць цябе ногi. I яе папрашу вас ѓстаць i цiха выйсцi з гэтага пакоя i сесцi ѓ грузавiк. Калi мы дабяромся да карабля, яе, хачу, каб вы цiха i спакойна паднялiся на борт i адправiлiся туды, куды вас вязуць. Калi ты зробiш, як я прашу, ты пазбавiшся ад непатрэбнай балюча. Але, я ведаю вашу схiльнасць да гераiзму, яго павiнен прыняць меры засцярогi.
  
  
  Ён узяѓ нунчакi з крэсла. Яе ѓбачыѓ драѓляныя ручкi i ланцуг, якая вiсела памiж iмi. Палкоѓнiк нядбайна перакiнуѓ ланцуг праз маю галаву i нацягнуѓ звёны дастаткова туга, каб яны прокусили мне горла i патрапiлi ѓ трахею.
  
  
  - Вы можаце падняцца на борт самастойна, - сказаѓ ён, - або без прытомнасцi. Вырашай.'
  
  
  Дон Марыё стаѓ на каленi ля маiх нага, i развязаѓ вяроѓкi. 'Доктар Инурис, - сказаѓ палкоѓнiк, Сын, паказваючы на Пiлiпа Доуна. "Паднiмiце старога. Яе, хачу, каб ён быѓ у выдатным адукацыi, калi мы прыбудзем у Кiтай". Ён смяяѓся. "Разумееш, Картэр, нам спатрэбiцца новы"сейф".
  
  
  У тумане, блiснула ѓ святле месяца, iржавы корпус грузавога судна вiсеѓ глыбока ѓ & nb на якарнай стаянцы ѓ покосившегося пiрса. Нягледзячы на нiзкую вышыню, корму бруднага карабля
  
  
  "Сара Чэмберлен-Кардыф" ѓзвышалася над намi, калi мы стаялi звонку грузавiка. Далей, у канцы пiрса, велiзарны кран з стонущими трасамi паставiѓ на борт вялiзны кантэйнер.
  
  
  - Золата, Картэр, - сказаѓ палкоѓнiк Сына. Пад краем прагнiлай даху старога сераль, тянувшегося ѓздоѓж пiрса, гарэла некалькi голых лямпачак, адкiдаючы на дарожку жоѓтыя прамянi святла. "Зiрнiце на ваша транспартны сродак на ѓсход. Нiчога асаблiвага, так?
  
  
  Ён не шталь чакаць адказу.
  
  
  - Але знешнасць зманлiвая, Картэр. Гэтая абуральна выглядае грузавая баржы манеѓруе i плыве хутчэй знiшчальнiка. Далей электроннае абсталяванне зроблена так, каб зрабiць эга нябачным для радараѓ. Але я сумняваюся, што "Сара Чэмберлен" павiнна даць якiя-небудзь доказы сваёй сiлы. Хто ѓ сваiм здаровым розуме шталь б звяртаць увагу на беднае старое грузавое судна пад брытанскiм сцягам?
  
  
  - Добра, Сын, - сказаѓ Марыё. "Цяпер яе развiтваюся. Мае людзi сказалi мне, што яны атрымалi апошнi гераiн некалькi гадзiн таму, а праз дзве гадзiны яны забяспечваюць астатнюю частку вашага грузу на борт. Потым гэтага ты можаш адплыць у любы момант". Яны шкадавалi адзiн аднаму рукi.
  
  
  Палкоѓнiк паглядзеѓ на гадзiннiк. - Я разлiчваю на цябе, Марыё, - сказаѓ ён. "Я дам ѓказанне адплыць у гадзiну дня".
  
  
  - Не турбуйцеся, - сказаѓ Дон Марыё. "Я застануся ѓ сваiм кабiнеце, пакуль вы не адправiцеся ѓ плаванне, каб пераканацца, што ѓсё ѓ парадку".
  
  
  - Выдатна, - сказаѓ палкоѓнiк Сына. - Тыповая вашу грунтоѓнасць, дон Марыё. Яе веру, што аднойчы мы зноѓ сустрэнемся".
  
  
  - Тады да пабачэння, - сказаѓ Дон Марыё. Ён паглядзеѓ на доктара Инуриса, якi падтрымлiваѓ Пiлiпа Доуна . "Трымайся, Док," сказаѓ ён. "Паспрабуй паводзiць сябе, як добры хлопчык".
  
  
  доктар Инурис не лiчыць эга годным адказу.
  
  
  "Пашанцавала мне, Картэр, - сказаѓ ён. Ён паляпаѓ сябе па пятлi, дзе Х'юга i Вiльгельмiны былi схаваныя пад курткай. "Дзякуй за сувенiры". Ён тузануѓ ручку дзень i знiк у хляве.
  
  
  - Добра, - сказаѓ палкоѓнiк Сына. "Усе на борт. "Сары Чэмберлен" дазволiлi адплыць да свiтання, - ён засмяяѓся, - з грузам сталi.
  
  
  Палкоѓнiк, Сын тузануѓ дзяржальнi нунчакамi , прымусiѓшы ланцуг нацягнуць на маю шыю, нiбы падганяючы каня. Мы працягнулi шлях па пiрса i паднялiся па сходнях. Яе, падняѓ галаву i ѓбачыѓ, што кiтайскi капiтан глядзiць на нас з высокага пiрса. Кiтайскiя члены экiпажа тоѓпiлiся паѓсюль з мэтанакiраванасцю, якая займаецца характарызавала ну як, добра навучаных салдат.
  
  
  Якiя б механiзмы i электроннае абсталяванне нашай знаходзiлiся на борце, " Сара Чэмберлен " не была кароткiм апiсаннем дваццатага стагоддзя, калi справа тычылася турэмных памяшканняѓ. Пад палубай палкоѓнiк Сын падштурхоѓваѓ мяне, пакуль не дабраѓся да жалезнай дзень камеры з зарешеченным акном без шклоѓ. Перад iм стаялi два кiтайца, узброеныя аѓтаматамi. Палкоѓнiк Сын зняѓ з маёй шыi нунчакамi i досталь вакол кiшэнi звязку ключоѓ.
  
  
  Ён адкрыѓ дзверы камеры. - ђваходзiце, Картэр. I мiстэр Доун таксама", - сказаѓ ён доктару Инурису.
  
  
  Пол быѓ жалезны, пакрыты саломай, доктар Инурис адпусцiѓ Дона Пiлiпа, якi ѓпаѓ на салому. Ахоѓнiкi стаялi адкрыта на дзень, рулi ih зброi трымалi нас на прыцэле.
  
  
  - Можаш пакiнуць старога, як ёсць, Лотар, - сказаѓ палкоѓнiк. "Картэр, баюся, табе будуць кайданкi i нажныя кайданы".
  
  
  Яе, пацiснуѓ плячыма. Кайданкi i нажныя кайданы былi прышпiленыя да сцен. Адна пара для рук, адна пара для нага. Яе паслухмяна ѓвайшоѓ. Палкоѓнiк Сын замкнуѓ ih сваiмi ключамi.
  
  
  - Я зачыню дзверы камеры, - сказаѓ ён. - I яе, хачу, каб ты што-што ведаѓ, Картэр. У мяне вэб-звязак ключоѓ. Так што нават не думайце жартаваць над ахоѓнiкамi. Там сапраѓды нiчога яны не могуць зрабiць для вас. Але страляць яны ѓмеюць вельмi добра. Яе б аддаѓ перавагу, вядома, каб гэтага нiколi не ѓзнiкала, але калi ѓзнiкне, яе прымушу сябе зразумець гэта.
  
  
  Ён ступiѓ назад вакол камеры. Дзверы зачынiлiся, i палкоѓнiк павярнуѓ ключ у замку. Ён зноѓ устаѓ i памахаѓ мне праз краты. - Час ад часу яе буду наведваць цябе, Картэр, i, можа быць, мы пагаворым. Але цяпер усё, што я магу сказаць, гэта шчаслiвага шляху. Ён павярнуѓся i знiк па ѓсiм поля зроку.
  
  
  Некалькi iмгненняѓ ахоѓнiкi, блiзка ссунуѓшы галовы, глядзелi на мяне скрозь краты. Я не звяртаѓ на iх увагi. Неѓзабаве iм стала сумна, i яны знiклi.
  
  
  Прайшло, напэѓна, з паѓгадзiны, калi яе пачуѓ галасы звонку камеры. Перад кратамi зноѓ з'явiлася твар палкоѓнiка Сына. Ён усмiхнуѓся, i эга зазвiнеѓ ключ у замку. Дзверы расчынiлiся, i ён убачыѓ Сына, двух ахоѓнiкаѓ i Пенi Доун.
  
  
  
  Кiраѓнiк 17
  
  
  
  
  - Нiк, - крыкнула Пенi. 'Татачка.' Яна ѓбегла ѓ камеру i ѓпала на каленi побач з Фiлiпам Доуном.
  
  
  Палкоѓнiк падышоѓ да яе i схапiѓ за руку. "Ваша адданасць вартая захаплення, мiс Доун, - сказаѓ ён. - Але мне шкада, што вашу свабоду прыходзiцца некалькi абмяжоѓваць. Ты будзеш у кайданках, як твой iншы Картэр. Па крайняй меры, пакуль мы не ѓ моры. I тады вам будзе дазволена паклапацiцца аб вашым бацьку, - ён стрымана засмяяѓся, - пры ѓмове, што доктар Инурис можа сумаваць па табе. Калi-небудзь у мора, яе пагляджу, цi зможам мы трохi палегчыць жыццё перад айцом тваiм. Але пакуль мы павiнны падтрымлiваць максiмальную бяспеку. Яе, спадзяюся, вы зразумееце.
  
  
  Ён закаваѓ яе ѓ кайданы i выйшаѓ праз камеры. Ён зноѓ павярнуѓ ключ у замку.
  
  
  Мы чулi, як эга shaggy сцiхлi ѓ жалезным калiдоры. Затым цiшыня.
  
  
  Пенi паглядзела на мяне праз камеру.
  
  
  - О, Нiк, - сказала яна. "Што адбудзецца?"
  
  
  - Пенi Доун, - сказаѓ я. "Верце мне цi не, мы збiраемся разбурыць гэты праект".
  
  
  Фiлiп Доун застагнаѓ i поерзал худым целам на саламянай смецця.
  
  
  - Мне трэба, каб ён прачнуѓся, - сказаѓ ёй Пенi.
  
  
  - Добра, - сказала яна. Яна пачала клiкаць. 'Татачка. Татачка. Гэта яе. Пенi.
  
  
  Стары зноѓ заварушыѓся.
  
  
  "Уставай, тата. Ты мне патрэбен.'
  
  
  Эга вочы тарганулiся, i ён прымусiѓ сябе сесцi. - Гэта ты, Пенi? ён сказаѓ. "Тут так цёмна. Я не магу знайсцi свае кропках".
  
  
  "Гэта побач з тваёй левай рукой, тата", - сказала яна.
  
  
  У паѓзмроку ён намацаѓ ih, схапiѓ i надзеѓ на нос. Нягледзячы на адсутнасць лiнзы, цяпер ён мог бачыць. Эга твар на момант прасвятлеѓ, калi ён убачыѓ яе. "Божа мой, - сказаѓ ён. - Гэта сапраѓды ты, Пенi?
  
  
  - Так, тат.
  
  
  - Ты выдатная, - сказаѓ ён. 'Прыгожая.' I ён пачаѓ плакаць.
  
  
  " Ш-ш-ш , татачка", - сказала Пенi. "Табе не трэба плакаць".
  
  
  "Я нiчога не магу з сабой парабiць, - сказаѓ ён.
  
  
  "Тата, тут з намi хто-то ёсць. Мы маем патрэбу ѓ тваёй дапамогi. Упершыню стары зразумеѓ, што яны з Пенi на лiчбавыя камеры не адны. Ён павярнуѓся i ѓтаропiѓся на мяне.
  
  
  - Гэта Нiк Картэр, татачка, - сказала Пенi. - Ён хоча дапамагчы нам выбрацца адсюль.
  
  
  - На самай справе, мiстэр Доун, - сказаѓ я. "Я хачу выцягнуць цябе i Пенi адсюль i не даць караблю пайсцi да дна. Але я не магу зрабiць гэта без тваёй дапамогi.
  
  
  'Што я магу зрабiць?' ён сказаѓ.
  
  
  - Хопiць ныць, - сказаѓ ёй эму. - Лейцара толькi ѓ тым, цi будзеш ты гэта рабiць?
  
  
  "Калi яе магу, яе зраблю гэта", - сказаѓ ён. - Я больш нiчога не павiнен Лотару Инурису. Мой кантракт з iм скончыѓся ѓ той момант, калi ён праапераваѓ Пенi. Але ён i эга падступныя сябры падманулi мяне. Яны прыйшлi да мяне сёння ранiцай. I яны ѓзялi мяне на гэты карабель i кiнулi ѓ гэтую камеру. Калi яго запатрабаваѓ тлумачэнняѓ, кiтайцы засмяялiся i назвалi мяне iдыётам. Я дапамагу табе, Картэр. Яе стары чалавек i не ѓмею бiцца, але я дапамагу табе. Цяпер, калi з Пенi усё ѓ парадку, мне ѓсё роѓна, што будзе з доктарам Инурисом i эга сябрамi, або са мной. Усё гэта падвойная гульня".
  
  
  'Што ты маеш на ѓвазе?'
  
  
  "Яны думалi, што я проста стары, дурны чалавек. Стары iдыёт. Але было што-што, чаго яны не ведалi абсталяваннем мне. Яе нарадзiѓся ѓ Кiтаi. Яе кажу на ih мове. I сёння яе чуѓ на кiтайскiм што-тое, якое паказвае на падвойную гульню.
  
  
  - Працягвай, - сказаѓ я.
  
  
  "Тома прыняць яе прысутнiчаѓ. Ёй так разумею, Пенi распавяла вам пра гэта?
  
  
  Ёй кiѓнуѓ.
  
  
  - Што ж, тады, яе, мяркую, вы ведаеце маю ролю. Яе, увайшоѓ у справу аб Пенi. Але яе так i не ведаѓ, хто эга сябры. Да сённяшняга дня. А потым ёй стала вядома, што асяроддзяѓ эга сяброѓ былi кiтайцы i амерыканцы па мафii. А здзелка заключалася ѓ тым, што мафiя будзе пастаѓляць кiтайцам золата ѓ абмен на гераiн. Не магу сказаць, што мне гэта вельмi падабаецца, але я таксама мяркую, што не ѓ тым становiшчы, каб скардзiцца на гэта. Ну, спачатку ѓсё адвярнулiся ад мяне, прывёѓшы мяне сюды i выдаѓшы палкоѓнiку Сину. Але iншае здрада ѓсё яшчэ iснуе. Кiтайцы падманваюць мафiю".
  
  
  Яе спытаѓ. - 'Як?'
  
  
  "Гэты гераiн, - сказаѓ ён, - атручаны".
  
  
  'Што ты маеш на ѓвазе?'
  
  
  "Менавiта тое, што я кажу," сказаѓ Фiлiп Доун. "Я не ведаю, што яны ѓ яго кладуць, але я ведаю адно: гераiн спакаваны ѓ два розных тыпу пластыкавых пакетаѓ. Рэчы ѓ зялёных мяшках хутка забiваюць. Рэчы ѓ сiнiх мяшках працуюць павольна. Але калi любы вакол iх патрапiць у ваша цела, вы памраце.
  
  
  Давялося зняць капялюш перад палкоѓнiкам Сином. Сарака пяцi мiльярдаѓ даляраѓ золатам эму не хапiла. Без адзiнага стрэлу ён збанкрутаваць Злучаныя Штаты i заб'е мiльёны людзей. Гэта было лепш, чым ядзерная вайна. Не было б нас радыяцыi, нам прамысловых разбурэнняѓ. Проста насельнiцтва, мёртвае i няѓхiльна якое памiрае, не мае сiл абаранiць сябе.
  
  
  I ёй быѓ упэѓнены, што Кiтай зразумее планы Сына i скарыстаецца iмi ѓ поѓнай меры. Дон Марыё сапраѓды стане каралём: каралём могiлак. Дзе-то ѓ эга заначку было, напэѓна, некалькi тысяч фунтаѓ гэтага гераiну. Ён праверыѓ гэта, i вырашыѓ, што палкоѓнiк, Сын дзейнiчае добрасумленна. Ён павiнен быѓ ведаць лепш. Але прычын для жалю да яму не было. Ён быѓ толькi трохi больш прагным, чым эму было трэба. Думка аб тым, што эга падманулi, зводзiла мяне з розуму ад радасцi. За выключэннем таго, што калi б ён усвядомiѓ, палкоѓнiк, Сын сядзеѓ бы на залаты зверху, i мноства нявiнных людзей было б мёртва або памiрала то тых часоѓ на вулiцах Злучаных Штатаѓ.
  
  
  Але няма, калi мне ёсць, што сказаць па гэтай нагоды.
  
  
  - Добра, паслухай, - сказаѓ я, паварочваючыся да Фiлiп Доуну. - У мяне ёсць для цябе праца. I вам прыйдзецца зрабiць гэта хутка. Але я думаю, ты выжывеш, улiчваючы тое, што Пенi сказала пра цябе.
  
  
  "Я зраблю ѓсё магчымае," сказаѓ ён. 'Што гэта?'
  
  
  "Пенi сказала мне, што вы эксперт па замках i што вы ведаеце пра iх усё, што трэба ведаць".
  
  
  "Гэта можа быць праѓдай," сказаѓ Дон Фiлiп.
  
  
  - Добра, - сказаѓ я. "Я хачу, каб ты вызвалiѓ мяне ад гэтых кайданоѓ i адкрыѓ мне дзверы".
  
  
  "Гэта цяжкая праца," сказаѓ стары. "Асаблiва без усялякiх iнструментаѓ".
  
  
  "Выкажам здагадку, яе сказаѓ бы вам, што ѓ нас ёсць нейкiя iнструменты, прымiтыѓныя, але iнструменты".
  
  
  'Дзе?'
  
  
  - Пад маiм каѓняром, - сказаѓ ёй эму. - Там ты знойдзеш дзве брытвы.
  
  
  Стары падняѓся з зямлi i пакульгаѓ да мяне на нягнуткiмi старэчымi нагах. Ён адкiнуѓ каѓнер i выняѓ два ляза. - Добрая сталь, - сказаѓ ён. "Так, я думаю, мы маглi б выкарыстоѓваць ih. Замкi на кайданах на самай дэла яшчэ прымiтыѓныя, - сказаѓ ён затым збеглага агляду. "Што тычыцца дзвярнога механiзму, вы ѓбачыце, што гэта таксама не праблема".
  
  
  "Колькi часу гэта можа заняць?"
  
  
  Эга вочы загарэлiся ад перспектывы зноѓ быць карысным у рамястве, якое ён ведаѓ лепш за ѓсё. - Гэта залежыць ад таго, як доѓга ѓ яго буду працаваць. Можа быць, хвiлiна дваццаць.
  
  
  - Паспяшайся, - сказаѓ я. "Калi хто-небудзь прыйдзе, схавайце гэтыя ляза пад саломай".
  
  
  Стары ѓжо выцягнуѓся ва ѓвесь рост на падлозе, трымаючы рукi ѓ квадратным пляме святла, што льюцца праз зарешеченное акно. Я не бачыѓ, што ён рабiѓ, але чуѓ слабое трэнне металу, пакуль эга рукi важдалiся пад вiльготнымi пластамi саломы.
  
  
  Яе спрабаваѓ ачысцiць свой розум, пакуль ён працаваѓ. Яе стараѓся не марнаваць сiлы на клопат аб тым, цi пратрымаюцца эга сiлы i адважыцца лi Сын палкоѓнiка раптам зайсцi ѓнутр, каб штогод, як пажываюць эга зняволеныя. Яе паспрабаваѓ выгнаць рытмiчнае скрыгатанне ляза па бетоне, запаволiць дыханне i забыцца аб часе. Але звонку, яго ведаѓ, гэты кран хiстаѓся, як велiзарны маятнiк, памiж прычалам i караблём, набiваючы эга трумы тонамi золата. Яе мог прымусiць сябе не думаць пра час, але не мог спынiць эга ѓ жыццi. I надыдзе момант, калi гэты кран зробiць свой апошнi крок, i пачнецца трыѓмфальнае падарожжа палкоѓнiка Сына. Тады было б занадта позна для мяне, каб рабiць тое, што я меѓ намер зрабiць.
  
  
  - Добра, - пачуѓ яе голас Пiлiпа Доуна.
  
  
  Ён устаѓ i ѓ эга руцэ яе ѓбачыѓ адно вакол лёзаѓ, або тое, што ад яго засталося. Выглядала так, быццам ён спачатку падзялiѓ эга напалову ѓздоѓж i адрэзаѓ што-што, вакол таго, што засталося. Ён нязграбна рушыѓ да мяне i схапiѓ замак на абшэѓцы маёй правай рукi. Ён дазволiѓ остроконечному метале слiзгануць ѓнутр, трымаючы вуха найблiжэйшай да замка. Ён трохi поковырял самаробны ключ памiж вялiкiм i паказальным пальцамi, затым асцярожна павярнуѓ яго.
  
  
  - Амаль, - сказаѓ ён. "Але недастаткова добра".
  
  
  Ён зноѓ пайшоѓ у плошча свету, i зноѓ яе пачуѓ скрыгат металу па бетоне.
  
  
  - Гэта павiнна быць так, - сказаѓ ён, калi вярнуѓся.
  
  
  Поѓны ѓпэѓненасцi, ён зноѓ уставiѓ тачэнне лязо у замак i рэзка павярнуѓ запясце. У спакойнай цiшынi камеры пачуѓся пстрычка. Замак расхiнуѓся. Твар Пiлiпа Доуна ѓспыхнула ад хвалявання. - Астатняе цяпер проста, - прашаптаѓ ён. Праз некалькi секунд ён вызвалiѓ маю iншую руку i нагу.
  
  
  Яе наблiзiѓ свой рот да эга вуха.
  
  
  - Добра, - сказаѓ я. - А цяпер вызвалiць Пенi, вельмi цiха. А потым зоймемся дзвярыма камеры.
  
  
  Стары кiѓнуѓ мне. Не прайшло i хвiлiны, як рукi i ногi Пенi былi вольныя.
  
  
  Яе паклiкаѓ старога да сябе i сказаѓ, зноѓ шэпчучы: "Як ты адкрыеш дзверы камеры?"
  
  
  Ён працягнуѓ руку. У эга далонi ляжаѓ пачатку другой клiнок, усё яшчэ не зламаны. Ён узяѓ эга на тупую бок, i iншым вялiкiм i паказальным пальцамi правёѓ лязом наперад i назад.
  
  
  "Тое, што я збiраюся зрабiць, называецца " лоидинг ". Звычайна гэта робiцца палоскай цэлулоiду. Ён валодае калянасцю, як, так i гнуткасцю, каб адсунуць язычок замка i назад. Клiнок зробiць тое ж самае.
  
  
  - Гэта моцна шумiць?
  
  
  - Не ведаю, - сказаѓ стары. "Сапраѓдны " loiden " павiнен быць вельмi цiхiм. Але як толькi гэты мову падае назад, я не ведаю, што адбываецца. Нам проста давядзецца пайсцi на гэты рызыка.
  
  
  - У нас няма асаблiвага выбару, - сказаѓ я. - Я пастаѓлю Пенi ѓ кут памiж дзвярыма i сцяной, калi дзверы будзе адкрыта. Калi што-то пойдзе не так, яна па-за лiнii агню. Што да цябе, калi ѓсё пойдзе добра, ты мне сигналишь, калi замак бясплатна, а затым ѓстаеш побач з Пенi. Калi яе выйду за дзверы, не варушыся. Заставайся там, дзе стаiш, пакуль я не паклiчу цябе. Пры ѓмове, што я ѓсё яшчэ буду ѓ стане паклiкаць.
  
  
  Стары стаѓ на каленi на дзень, i пачаѓ нажом лезцi ѓ замак.
  
  
  Яе стараѓся захоѓваць роѓнае дыханне. У мяне была спакуса цалкам перастаць дыхаць, каб была поѓная цiшыня.
  
  
  Эга запясце варухнулася раз, два, тры разы. Ён працаваѓ у прасторы памiж дзвярыма i скрынкай. Затым ён спынiѓся.
  
  
  Стары павярнуѓ да мяне твар i кiѓнуѓ. Пара было прыступаць да працы. I гэтая праца заключалася ѓ захопе некалькiх пiсталетаѓ-кулямётаѓ.
  
  
  
  Кiраѓнiк 18
  
  
  
  
  Яе, выбег за дзверы, як бык, якi ѓбачыѓ пачаткоѓца тарэадора, згорблены, люты i ѓ той жа час сабраны.
  
  
  Яны стаялi ѓ калiдоры, адзiн злева ад мяне, другi справа, i ih думкi былi досыць павольнымi, у iх отвисли скiвiцы, калi яны ѓбачылi маё з'яѓленне. Павярнуѓшы налева, яе падняѓ рукi, як нажы, i раздушыѓ плячо ахоѓнiка, пакуль ён усё яшчэ сцiскаѓ свой аѓтамат. Калi ён з грукатам упаѓ на зямлю, схапiѓ яе эга, адной рукой зацiснуѓшы яму было рот, каб ён не закрычаѓ, а другой рукой за талiю, каб падтрымаць эга. Яе штурхнуѓ эга адкрыта ѓ эга напарнiка, максiмальна хутка пераадолеѓшы разрыѓ памiж iмi, так што пачала другi ахоѓнiк заблытаѓся са сваiм зброяй пад пахай свайго напарнiка. Яе падняѓ руку, якую трымаѓ на талii мужчыны, i сякуць рухам праз эга зламанае плячо кiнуѓ на шыю здаровага ахоѓнiка. Гэта быѓ не iдэальны ѓдар, але ён схiлiѓ шыю ѓ бок. Калi ён зноѓ пацягнуѓся, яе нанёс удар зверху адкрытымi эму ѓ твар. Косткi зламалiся пад маiмi суставамi, i кроѓ хлынула па бязвольнага rta. Эга мэта моцна стукнулася аб сцяну, i ён без прытомнасцi споѓз на зямлю. Яе разгарнуѓ эга iншага, i раздушыѓ эга кадык далонню, перш чым ён паспеѓ скарыстацца тым, што я больш не прыкрываѓ эму рот.
  
  
  Яе адцягнуѓ цела ѓ бок, сабраѓ зброю i сунуѓ галаву ѓ камеру. - Добра, - сказаѓ я. "Час перавесцi дух".
  
  
  Пенi i яе бацька хутка далучылiся да мяне. Даѓ эму одзiна вакол аѓтаматаѓ. "Я хачу сысцi з гэтага карабля, не выкарыстоѓваючы ih", - сказаѓ ёй эму. "Мы не пойдзем праз верх, мы вяртаемся праз гэтую палубу. Яе ведаю, што шукаю. Яно будзе ѓ баку ад пiрса. Iдзi за мной, i калi мы сутыкнемся з хема-небудзь, пакiнь ih мне. I калi са мной нешта здарыцца, ты можаш выкарыстоѓваць гэтую зброю, каб расправiцца з хема заѓгодна i да тых тхара, пакуль ёсць з чым мець справу. Яе, бачыѓ яе, калi мы паднялiся на борт: маленькая дзверцы па левым борце "Сары Чэмберлен". Мы накiравалiся туды па цьмяна асветленым калiдоры да павароту на карме. Рухалiся асцярожна, але нiкога не сустрэлi.
  
  
  Дзверы чакала нас.
  
  
  - Дай мне зброю, - сказаѓ я.
  
  
  Яе тузануѓ за ручку i асцярожна адчынiѓ дзверы. Яе, глядзеѓ на змрочныя, якiя рухаюцца вады Iст-Рывер ѓ пяцi метрах пада мной.
  
  
  - Ты першая, Пенi, - сказаѓ я. "Спачатку ногi. Дазвольце сабе павiснуць на краi. А потым проста адпускаеш. Чым менш адлегласць, на якое вы падаеце, тым менш шуму. Тады плывi як мага цiшэй да пiрса i чакай мяне там. Тое ж самае i для вас, мiстэр Дон. Там вы знойдзеце лесвiцу, якая вядзе да пiрса, адразу за стралой правага шарык.
  
  
  Прайшло без памылак. Яе зачынiѓ дзверы, як мог, перш чым ѓпасцi з канца. Заставалася толькi спадзявацца, што нам адзiн мiнак не здзiвiцца яркага святла з левага шарык " Сары Чэмберлен " . Але я сумняваѓся, што хто-то вакол каманды быѓ на беразе. Час ад'езду было занадта блiзка. З iншага боку, у нас заѓсёды былi хлопцы з Дона Марыё, аб якiх трэба было турбавацца.
  
  
  Палкоѓнiк, Сын не павiнен быѓ так iмкнуцца паказаць мне карабель. Ён дазволiѓ мне заѓважыць дзверы i лесвiцу, якая вядзе ад пiрса, k & nb.
  
  
  Пенi i яе бацька чакалi мяне ля лесвiцы, тупаючы на месцы.
  
  
  - Добра, - сказаѓ я. - Я падымуся па гэтай лесвiцы i вазьму з сабой зброю. Выконвайце за мной наверх. Як толькi мы дабяромся да вяршынi, яе адпраѓлюся да Доне Марыё. Яе хачу, каб вы двое сышлi адсюль. Бяжы так далёка i так хутка, як толькi зможаш.
  
  
  - Не, Нiк, - сказала Пенi. 'Не цяпер.'
  
  
  - Яна мае рацыю, - сказаѓ стары. - "Вам спатрэбiцца дапамога".
  
  
  - Я ведаю, - сказаѓ я. - I яе атрымаю яе ад Дона Марыё. Па крайняй меры, самую непасрэдную дапамогу. Але я не хачу, каб вы двое былi са мной. Бескарысна прычыняць табе боль.
  
  
  - Я iду з табой, Нiк, - сказала Пенi.
  
  
  Яе, пакiваѓ галавой. - Калi ты хочаш што-тое зрабiць для мяне, ты можаш. Але гэта не тое, што вы можаце зрабiць тут.
  
  
  "Тады скажыце нам, што вы хочаце," сказаѓ стары.
  
  
  "Я хачу, каб вы патэлефанавалi Дэвiду Хоуку. Пенi ведае, дзе з iм звязацца, Аб'яднаная прэс-служба i тэлеграфная службы ѓ Вашынгтоне. Скажыце эму, што "Сару Чэмберлен" трэба спынiць любой цаной. Скажы эму, што Нiк Картэр сказаѓ табе патэлефанаваць эму. Вы хочаце зрабiць гэта?
  
  
  "Калi зможам, то зробiм", - сказаѓ ён.
  
  
  - Добра, - сказаѓ я. 'Пойдзем. Часу мала. Яе пачаѓ падымацца па лесвiцы. Наверсе яе, выглянуѓ за край пiрса. Гэта выглядала добра. Усе погляды будуць прыкаваныя да асаблiвых крана. Ён усё яшчэ рухаѓся, цяпер ужо вяртаючыся да пiрса. Яе проста павiнен быѓ спадзявацца, што ён пакiнуѓ хоць бы яшчэ адзiн кантэйнер з золатам, i эга работы ноч яшчэ не скончана. Яе, ведаѓ, што мая праца таксама яшчэ не зусiм скончылася.
  
  
  Яе пачуѓ, як Пенi i яе бацька паднялiся ззаду мяне. Стары цяжка дыхаѓ. Яе павярнуѓ да iх галаву. "Заставайцеся на нiзкiм узроѓнi i заставайцеся ѓ ценi. Яе абараню цябе. Прэч неадкладна. Бяжы!' Ёй быѓ адзiн, колах мафii, i кiтайцаѓ, i час падыходзiла да канца.
  
  
  Яе поѓз па дарожцы на жываце ад пiрса, да доѓгага провисшему навес, куды ѓвайшоѓ Дон Марыё. Устаѓшы на абарону дзвярны рамы, яе патузаѓ зашчапку.
  
  
  Яна не была зачыненая. Яе хутка праслiзнуѓ скрозь яго ѓ цемру.
  
  
  Далей, ля ракi, яе ѓбачыѓ сьвяты. Я пайшоѓ у гэтым кiрунку з аѓтаматам напагатове ѓ руцэ. Яе павiнен быѓ быць гатовы да горшага. Калi б мне пашанцавала, Дон Марыё не заѓважыѓ бы мяне. Яе, спадзяваѓся, што ѓ мяне ѓсё атрымаецца.
  
  
  Прыгнуѓшыся, яе працягваѓ iсцi, пакуль не ѓбачыѓ падпалены святым у офiсе з вокнамi паѓсюль, якiя выходзяць на склад i раку. Офiс на ѓсю шырыню ракi.
  
  
  Дон Марыё сядзеѓ круцiцца ѓ крэсле за пiсьмовым сталом, гледзячы на "Сару Чэмберлен" . За выключэннем некалькiх тэлефонаѓ i копii рэестра олдерменов Лойда , крэсла быѓ пустынi.
  
  
  Сам застаючыся ѓ хляве i хаваючы сябе ад карабля, яе рыѓком адчынiѓ дзверы i зрабiѓ ствала аѓтамата. - Вельмi цiха, Марыё, - сказаѓ я. Ён не паварушыѓся. Ён проста працягваѓ глядзець у акно на карабель.
  
  
  - Гэта Картэр, - сказаѓ я. "Я хачу, каб вы ѓсталi i зашморгнула фiранку на акне, якi выходзiць на карабель. Затым зноѓ сядзьце. Яе хачу пагаварыць з табой. Трымаеце рукi ѓ асобы, калi сядзеце. У мяне ёсць для цябе навiны аб тваiх кiтайскiх сяброѓ, якiя, я думаю, ты захочаш пачуць.
  
  
  "Што з таго, што ты хочаш сказаць, яе б гатэль пачуць, Картэр, - сказаѓ ён.
  
  
  - Цябе нiчога не варта слухаць, Марыё. Але калi ты не паслухаеш, гэта можа быць фатальна, - сказаѓ я. "А потым ѓсёй вашай працы вы ж не гатэлi б апынуцца ѓ сiтуацыi "кароль памёр, няхай жыве кароль ", цi не так?"
  
  
  У рэѓматызму Марыё адсунуѓ крэсла, падышоѓ да акна i задернул фiранку. Яе, увайшоѓ у пакой i наткнуѓся на яго, калi ён зноѓ сеѓ.
  
  
  - Гавары хутка, - сказаѓ ён.
  
  
  - Менавiта гэта я i збiраюся зрабiць, - сказаѓ я. "Твае сябры змянiѓ цябе".
  
  
  Марыё засмяяѓся. - Вядома, i кавалерыi таксама iдзе.
  
  
  - Табе таксама лепш пачаць верыць у гэта, - сказаѓ я. "Твая частка здзелкi не выканана. Адзiны лейцара застаецца, цi зможа цi вашым сябрам, палкоѓнiк, Сын, збегчы на волю пасьля таго, як ён падмануѓ цябе.
  
  
  - Добра, Картэр, хопiць загадваць гэтыя загадкi. Што за справа?
  
  
  "Гераiн".
  
  
  - З гераiнам усё ѓ парадку, - сказаѓ Дон Марыё. "Эга праверылi людзi, якiм ёй давяраю".
  
  
  - Ты ѓсё праверыѓ?
  
  
  "Вядома, няма, - сказаѓ ён. "Але мы ѓзялi ѓзоры па некалькiх тон".
  
  
  "Гэта быѓ добры матэрыял," сказаѓ я. "Астатнiя атручаныя".
  
  
  - Перастань, Картэр, - сказаѓ ён. "Я не лох. У вас ёсць адзiн шанец на мiльён, каб падарваць гэта справа, i гэта значыць, што вы настроiць мяне супраць Сына. Яе не з'ем гэта.
  
  
  "Я тут, каб наладзiць супраць цябе Сына за тое, што ён змянiѓ цябе. Гераiн атручаны . Гэта сапраѓды смецце. I самы брудны ѓ зялёных мяшках.
  
  
  Марыё сцiснуѓ вусны. - Ведаеш, Картэр. Ты пачынаеш мяне цiкавiць. Адкуль ты ведаеш пра гэтых зялёных мяшках?
  
  
  - Гэтак жа, як я яе ведаю пра сiнiх мяшках i ядуць. Калi б у вас быѓ яшчэ на борце гэтага карабля, якi таксама разумеѓ па-кiтайску, вы б гэта ведалi. Гэты стары нарадзiѓся ѓ Кiтаi.
  
  
  "Як хутка мы зможам зрабiць тэст?" - сказаѓ Марыё. - Вазьмi з карабля частка гэтага апошняга хламу. Зялёныя мяшкi. Тое, што ѓ зялёных мяшках, забiвае хутчэй за ѓсiх.
  
  
  Марыё адказаѓ одзiна па тэлефонаѓ. - Вiта, - сказаѓ ён. - Прынясi мне адзiн, вакол зялёных мяшкоѓ. Неадкладна.'
  
  
  Ён кiнуѓ трубку i паглядзеѓ на мяне. - Добра, Картэр, у цябе ёсць шанец. Крок назад. Перад маiм сталом ёсць люк. Праз хвiлiну ён адкрываецца, i Вiта падымаецца наверх. Не нервуйцеся са сваiм зброяй. Вiта зробiць, як я скажу. Вы можаце быць упэѓнены, што ён нiчога не будзе рабiць.
  
  
  Пада мной пачулася гудзенне, i частка падлогi саслiзнула, агалiѓшы хорькоподобное твар Вiта, ѓзiраецца ѓ пакой.
  
  
  - Усё ѓ парадку, Вiта, - сказаѓ Дон Марыё. "Цяжкасцяѓ няма".
  
  
  Вiта залез у пакой, i маснiца зноѓ адсунулася. Ён паклаѓ зялёную сумку на крэсла Марыё.
  
  
  "Нам патрэбна марская свiнка", - сказаѓ ён. "I я думаю, што ведаю прыдатнага чалавека для гэтага". Ён узяѓ тэлефон. Палкоѓнiка, Сына, - сказаѓ ён. 'Хутка.' Ён чакаѓ. Калi ён зноѓ загаварыѓ, яго голас абсурдна настойлiва. - Палкоѓнiк, Сын? Дон Марыё. Слухай. Няшчасны выпадак адбыѓся з адным вакол маiх хлопчыкаѓ. Адпраѓ доктара Инуриса са сваiм партфелем. Ён нам хутка спатрэбiцца.
  
  
  Ён кiнуѓ трубку, не даѓшы палкоѓнiку Сину рашэннi задаць пытаннi. Адсунуѓшы фiранку на долю цалi, яе зiрнуѓ на карабель. Неѓзабаве пасля гэтага пануры доктар Инурис дайшоѓ да абодва канца трапа i пачаѓ спускацца па пiрса.
  
  
  - Ён iдзе, - сказаѓ я.
  
  
  - Вазьмi яго, Вiта, - сказаѓ Дон Марыё. Вiта выйшаѓ праз пакоi. - Не турбуйся аб, Вiта, - сказаѓ Дон Марыё. "Вiта паводзiць сябе сумленна. Усё , аб чым табе трэба турбавацца, гэта гераiн. Але, па меншай меры, ты павiнен прызнаць, што я даю табе шанец, Картэр. Каго лепш выкарыстоѓваць у якасцi паддоследнага труса, чым лекара-наркамана?
  
  
  Яе пачуѓ кудлаты i ѓстаѓ там, дзе думаѓ, што дастану Дона Марыё i Вiта кароткай чаргой, калi яны паспрабуюць што-то зрабiць. Дзверы павольна адчынiлiся, i доктар Инурис увайшоѓ у пакой, Вiта рушыѓ услед за iм.
  
  
  Эга вочы пашырылiся ад сцяга дазволу на выкананне, калi ён убачыѓ, што я стаю там. "Картэр!"
  
  
  - На самай справе, доктар. Твой стары яшчэ. Яе паднёс ствала аѓтамата эму пад падбародак.
  
  
  Ён спытаѓ. - "Што гэта значыць?"
  
  
  Яе ѓдарыѓ яго ствалом зброi па эга дыхальнага горла. - Заткнiся, Док.
  
  
  - Доктар, - сказаѓ Дон Марыё. "Картэр i яе хочам зладзiць невялiкае грошай. Гэта з-за таго гераiну.
  
  
  Яе, адступiѓ назад з зброяй.
  
  
  - Што здарылася з гэтым гераiнам? спытаѓ Инурис. "Гэта звычайны гераiн".
  
  
  - Голас што я хачу сказаць, доктар, - сказаѓ Дон Марыё. - Але Картэр кажа iнакш. Ён кажа, што ён атручаны.
  
  
  - Не слухайце яго, -- сказаѓ доктар Инурис. - Што ён ведае пра гэта?
  
  
  - Ён кажа, што ведае дастаткова, доктар.
  
  
  - Ты паверыш эму? спытаѓ Инурис. - Агенту AX?
  
  
  "Да гэтага часу тхара, ён выклiкаѓ у мяне цiкавасць".
  
  
  "Палкоѓнiк Сын не шталь б вас падманваць, - сказаѓ доктар Инурис.
  
  
  "Ну, гэта тое, што я спрабую сказаць. Картэра," сказаѓ Дон Марыё. "I ѓсё ж эму ѓдалося пераканаць мяне, што лепш спачатку пераканацца, чым потым шкадаваць. Голас чаму мы запрасiлi вас сюды. Таму што я сказаѓ сабе: "Марыё, - сказаѓ я, - хто лепшы чалавек, каб судзiць, цi добры гэты гераiн цi не?", i тады ёй адказаѓ сабе: "Ну, нiхто iншы, як наш стары яшчэ, доктар Лотар Инурис, якi апынуѓся цудоѓным навукоѓцам i адданым сябрам". Такiм чынам, доктар, даць вам бясплатны ѓзор.
  
  
  "Я не хачу гэтага, - сказаѓ доктар Инурис.
  
  
  - Не хочаш? - сказаѓ Дон Марыё. 'Не хочаш? Ты чуѓ гэта, Вiта? Ён кажа, што не хоча бясплатны ѓзор.
  
  
  "Ён так багаты?" - сказаѓ Вiта. "Я нiколi раней не бачыѓ, каб наркаман адмовiѓся ад бясплатнага ѓзору".
  
  
  - Я думаю, ён сапраѓды чаго-небудзь хоча, Вiта, - сказаѓ Дон Марыё. - Як любы наркаман. Але ён занадта ѓдумлiвы. Вы проста па ветлiвасцi, цi не так, доктар?
  
  
  У дрэнным асобы Инуриса выступiлi кроплi банк. - Я не хачу гэтага, - закрычаѓ ён.
  
  
  -- Ну, ну, доктар, -- сказаѓ Дон Марыё. - Ты занадта далёка зайшоѓ з гэтай ветлiвасцю. Ён выцягнуѓ маю шпiльку з-за пояса i зрабiѓ надрэз у зялёным мяшку. Высыпалася трохi белага парашка.
  
  
  - Што ж, доктар, мы збiраемся зладзiць тут развiтальную вечарыну. У нас няма свечак, але ѓ мяне ёсць запалкi i, Вiта, я думаю, ты знойдзеш ѓпырсквае i iголкi, калi паглядзiш у сумцы доктара. I я не здзiѓлюся, калi там будзе кавалак гумовага шланга i, можа быць, яшчэ некалькi рэчаѓ, якiя нам патрэбныя". Вiта працягнуѓ руку i выхапiѓ сумку вакол рук доктара. Дон Марыё адкрыѓ эга, i пачаѓ корпацца ѓ nen.
  
  
  "Не дазваляйце iм зрабiць гэта, Картэр", малiѓ доктар Инурис. - Чаму б i не, доктар? Яе сказаѓ. "Я не бачу, ва ѓсiх дамах вакол якой гэта можа нанесцi. Калi вы кажаце праѓду, то ёсць.
  
  
  - Калi Ласка, Картэр. Калi ласка.'
  
  
  Ён не глядзеѓ на мяне. Можа быць, ён гатэль штогод на мяне. Але ён не мог. Ён не мог адарваць вачэй ад крэсла, за якiм былi занятыя Дон Марыё i Вiта. I працягваѓ малiць. Словы лiлiся, як паветра вакол проколотое ѓнутранай трубкi.
  
  
  "Золата, Картэр. Яе дам табе золата. Маю долю. Вы можаце быць багатым. Вам больш нiколi не прыйдзецца працаваць. Шмат грошай. Больш, чым вы калi-небудзь ѓбачыце з AX. Ты мог бы пайсцi куды-небудзь. Вы маглi б быць багатым. Проста выратаваць мяне адсюль. Ты можаш гэта зрабiць. Яе ведаю, што ты можаш. Яе зраблю гэта годным для вас. Вы не будзеце шкадаваць пра гэта.'
  
  
  Дон Марыё устаѓ з-за крэсла. Вiта стаяѓ побач з поѓным шпрыцам у руцэ.
  
  
  - Не магу пагадзiцца, доктар, - сказаѓ я.
  
  
  - Нiхто вас не чуе, доктар, - сказаѓ Марыё. "Звонку занадта шмат шуму. Гэты кран жудасна шумiць.
  
  
  Доктар Инурис ѓпаѓ на каленi. Пот струменiѓся па эга твару. - Не рабiце гэтага, - малiѓ ён. 'Не рабiце гэтага. Прашу вас. Не рабiце гэтага са мной.
  
  
  Марыё ѓдарыѓ яго эга па твары. - Заткнiся, дурная сабака, - сказаѓ ён.
  
  
  Ён схапiѓ Инуриса за правую руку i тузануѓ рукаѓ эга пiнжака i кашулi вышэй локця. Гузiк саскочыла з кашулi i адкацiлася. Вiта стаяѓ перад доктарам са шпрыцам у руцэ.
  
  
  Доктар Инурис пачаѓ хныкаць. Дон Марыё зноѓ ударыѓ яго эга. - Вы павiнны захоѓваць спакой, доктар, - сказаѓ Дон Марыё. 'Глядзець на светлую бок. Праз некалькi хвiлiна вы адправiцеся ѓ шчаслiвае падарожжа... або памерцi. У любым выпадку, твае праблемы ззаду, дарагi.
  
  
  Вочы доктара акруглiлiся ад страху.
  
  
  - Добра, Вiта, - сказаѓ Дон Марыё.
  
  
  Ён рыѓком паставiѓ Инуриса на ногi i выцягнуѓ голую, пакрытую шнарамi руку.
  
  
  Инурис паспрабаваѓ выкруцiцца. Ён штурхнуѓ Вiта i прымусiѓ эга адскочыць.
  
  
  Твар дона Марыё помрачнело. - Нi за што, - прабурчаѓ ён.
  
  
  Лотар Инурис усё яшчэ курчыѓся. Дон Марыё адной рукой абняѓ эга за шыю, а другi трымаѓ выцягнутую руку доктара. "Добра, Вiта, - сказаѓ ён, - давай паспрабуем".
  
  
  Вiта асцярожна наблiзiѓся збоку, нiбы тарэра з мiнiяцюрным мячом для апошняга ѓдару. Вочы доктара Инуриса вылезлi вакол арбiт. Ён паспрабаваѓ сказаць: "Не, няма, няма", але нiчога не выйшла, акрамя доѓгага, пакутлiвага 'ННННН' iso rta.
  
  
  Вiта цяпер быѓ побач з iм, падносячы iголку да аголенай руцэ, а дон Марыё дапамагаѓ эму, утрымлiваючы руку нерухома, каб знайсцi вену. Кончык iголкi трапiѓ пад скуру, i Вiта штурхнуѓ поршань ѓнiз. Дон Марыё вызвалiѓ Инуриса. Ён i Вiта адступiлi. доктар Инурис ѓстаѓ. Ён абцягнуѓ рукаѓ кашулi i камзолы. - Я зараз пайду, - сказаѓ ён здушаным голасам, - калi вы са мной скончылi.
  
  
  Яе, бачыѓ, як рука Марыё пацягнулася да люгеру.
  
  
  доктар Инурис усмiхнуѓся эму. - Мне патрэбен мой партфель, - сказаѓ ён. Ён зрабiѓ крок да стала. Два кроку.
  
  
  Яе зрабiѓ аѓто Дона Марыё.
  
  
  Инурис паглядзеѓ на мяне. - Вельмi дрэнна, Картэр, - сказаѓ ён. "Ты мог бы быць багатым". У эга вачах было дзiѓнае, остекленевшее выраз. - Але ты не шталь слухаць. Просячы Прабачэння, Картэр. Але што азначае iмкненне гэтая прымаѓка? Хто смяецца апошнiм...
  
  
  ха-ха-ха..."
  
  
  I тады iso rta ѓ яго не пайшло нiчога, акрамя крывi. Яна сцякала па эга кашулi, пэцкаючы белую тканiну. Ён з цiкаѓнасцю паглядзеѓ на жахлiвае паводка, як быццам яно належала каму-то iншаму.
  
  
  Велiзарная сутарга схапiла эга, цела i шпурнула на зямлю. Кроѓ усё яшчэ лiлася, абхапiѓшы эга шыю шалiкам вакол вадкiх рубiнаѓ. Доктар Инурис быѓ узрушаны. Эга пяткi стукнулiся аб падлогу. Потым ён жым лежачы нерухома.
  
  
  - Божа, - прашаптаѓ Вiта.
  
  
  
  Кiраѓнiк 19
  
  
  
  
  - Добра, Картэр, - сказаѓ Марыё. - Вы апынулiся правы. Давайце зараз дамовiмся.
  
  
  - Мы з табой заключыць перамiр'е, - сказаѓ я. - Мы будзем працаваць разам, каб палкоѓнiк Сын не збег з золатам. Пасля гэтага кожны зноѓ сам за сябе.
  
  
  - Гучыць досыць справядлiва, - сказаѓ ён.
  
  
  Марыё ѓзяѓ одзiна па сваiх тэлефонаѓ. - Перекройте кран, - загадаѓ ён.
  
  
  Яе, выглянуѓ у акно. Гук крановой машыны пачаѓ сцiхаць. Высока над караблём над люкам матляѓся адзiн вакол кантэйнераѓ.
  
  
  Дон Марыё павярнуѓся да Вiта. - Спусцiѓся ѓнiз, - сказаѓ ён. "Вазьмi хлопчыкаѓ. Скажы iм, каб яны яны прынеслi ѓсе феерверкi, якiя змогуць сабраць. Нам гэта спатрэбiцца. I прынясiце яшчэ дынамiту i бензiну.
  
  
  Вiта знiк праз люк.
  
  
  "Пакуль мы на адным баку, - сказаѓ я, - я хачу вярнуць сваё зброю".
  
  
  - Вядома, - сказаѓ Марыё. Ён выцягнуѓ з-за пояса "люгер" i штылет.
  
  
  - Не забудзь гэтую маленькую рэч у кiшэнi, - сказаѓ я.
  
  
  Ён выняѓ П'ера. - "Газавая бомба ѓ рэшце рэшт, цi не так?"
  
  
  - Будзь асцярожны з гэтым, - сказаѓ ёй эму.
  
  
  Марыё ѓсмiхнуѓся. "Мы працуем разам, Картэр". Ён даѓ эга мне, i паклаѓ яе эга ѓ хвiлiну.
  
  
  Людзi Марыё пачалi падымацца па лесвiцы, запаѓняючы кабiнет. Падняѓшы руку, Марыё шырокай краiнай да цiшынi.
  
  
  "Гэта Картэр. Ён працуе з намi. Так што не нервуйцеся, не назаѓсёды каб вы рабiлi памылкi, калi справы iдуць крыху не так. Мы садзiмся на гэты карабель. Яе хачу, каб эга машыны ѓзарвалi, i я хачу, каб гэта адбылося хутка. Калi якi небудзь кiтаец захоча вас спынiць, скасiць эга. Нас падманулi. Пойдзем.'
  
  
  Мужчыны пабеглi вакол канторы, праз доѓгi хлеѓ, да выхаду на дарожку пiрса. Усяго ih было чалавек дваццаць, уключаючы Марыё i мяне. Прынц узяѓ пiсталет-кулямёт. "Асцярожней з гэтай штукай", - папярэджваѓ яе эга. "Ён быѓ у & nb".
  
  
  - Дзякуй, - сказаѓ Марыё. "Я паспрабую, i калi гэта не спрацуе, - ён паляпаѓ сябе па падпахi, - у мяне ёсць трохi ѓ запасе".
  
  
  З порта бар яе падняѓ вочы як раз своечасова, каб убачыць, як палкоѓнiк Сына з мегафонам у руцэ з'яѓляецца ѓ парэнчаѓ моста, а побач з iм капiтан.
  
  
  - Што там адбываецца, Марыё? ён крыкнуѓ. "Чаму кран спынiѓся?"
  
  
  Першы вакол людзей Марыё кiнуѓся да сходнях.
  
  
  Марыё падняѓ аѓтамат i стрэлiѓ кароткай чаргой у трос крана. З'явiѓся клуб сiняга дыму, а затым ляпнуѓ нацягнуты трос, якi парваѓся. Велiзарны кантэйнер нахiлiѓся i з аглушальным стукам урэзаѓся ѓ правесцi " Сары Чэмберлен ". Наступiла цiшыня, потым пачуѓ яе крыкi.
  
  
  Палкоѓнiку не трэба было, каб хто-то тлумачыѓ эму сiтуацыю. У наступнае ж iмгненне ён павярнуѓся i зрабiѓ знак капiтану, прымусiѓшы эга бегчы да рулявой рубцы. Ён перагнуѓся цераз парэнчы пiрса i аддаѓ загады сваiм людзям на палубе. Кiтайцы, размахваючы сякерамi, кiнулiся да парэнчаѓ. Яе, бачыѓ, як метал расколваецца, калi сякеры пачалi зiхацець, рубя тоѓстыя звязкi лiн, якiмi " Сара Чэмберлен " мацавалася да пiрса.
  
  
  Марыё спынiѓся на паѓдарозе да трапа. Ён падняѓ аѓтамат. Горад куль закрануѓ парэнчы, тузаючы метал i плоць. Мужчыны крычалi i падалi...
  
  
  Яе апусцiѓ "люгер" на мосце i стрэлiѓ. Палкоѓнiк Сын прыгнуѓся, калi лупiѓ вочы рэзка зачапiла сталь пад вокнамi рулявы рубкi. Калi ён вярнуѓся, у руцэ ѓ яго быѓ пiсталет. Мы былi на палубе. - Вiта, - выдыхнуѓ Марыё. - Ты i паловы мужчын iдзеш з Картэрам. Вазьмi дынамiт. Астатнiя прабiраюцца да рулявой рубцы.
  
  
  Маленькi тхор кiѓнуѓ. Марыё ѓжо пайшоѓ i стрэлiѓ праз гандлёвы аѓтамат па палубе. Яе, бачыѓ, як кiтаец схапiѓся за галаву i ѓпаѓ у крывавым тумане.
  
  
  А потым яе, апынуѓся ѓнутры карабля, а Вiта i астатнiя людзi Марыё iшлi за мной па лесвiцы. Унiзе кiтаец апусцiѓся на адно кожнаму племенi i падняѓ вiнтоѓку. Побач са мной пачуѓся стрэл, i ён убачыѓ, як стрэлак схапiѓся за жыццём i ѓпаѓ наперад.
  
  
  Краем вока яго заѓважыѓ, як Вiта пасмiхаѓся, калi мы спяшалiся ѓнiз па палубе за палубай. Яе пачуѓ стральбу ззаду нас, i одзiна вакол людзей Марыё выдаѓ прыглушаны крык i ѓпаѓ канец лесвiцы каюты.
  
  
  Стральба спынiлася. Цяпер быѓ толькi тупат нага, па жалезным прыступках, i наперадзе яе ѓбачыѓ знак са стрэлкай, якая паказвае на машыннае аддзяленне.
  
  
  Мы былi ѓ калiдоры. Наперадзе металiчная дзверы расчынiлiся, i ствала аѓтамата пачаѓ страляць у нас. Гэта было занадта высока i далёка, кулi драпалi сцены i столь. Яе нырнуѓ на зямлю i зноѓ ускочыѓ на ногi з люгером ѓ руцэ. Яе стрэлiѓ адзiн раз. Пачуѓся крык, i ствала зброi павалiѓся ѓнiз. Яе, выглянуѓ праз парог i выявiѓ, што гляджу mimmo часопiсаѓ, спускаецца па iншаму лесвiчнага пралёту. Лупiѓ вочы прасвiстала над маёй галавой i ѓрэзалася ѓ воданепранiкальную пераборку. Яе жэстам загадаѓ Вiта i мужчынам застацца. Яе, паглядзеѓ унiз, у машыннае аддзяленне. Вялiзныя поршнi, начышчаныя да iдэальнага бляску, пачалi павольна рухацца. Яе ѓбачыѓ iнжынера ѓ форме, люта жестикулирующего, i людзей, якiя бягуць да сваiх пастоѓ.
  
  
  Яшчэ адзiн стрэл прасвiстаѓ над маёй галавой. З iншага боку машыннага аддзялення праз дзвярны праём ѓварвалiся тузiн стралкоѓ, распласталiся на трапе i адкрылi агонь.
  
  
  Яе адпоѓз у дзень i зачынiѓ яе, калi ѓ нах урэзаѓся стрэл. Яе, павярнуѓся да Вiта. "У iх ѓваход пад прыцэлам".
  
  
  'Што мы робiм?' ён спытаѓ.
  
  
  "Дайце мне динамитную шашку".
  
  
  Яна была ѓ мяне ѓ руцэ амаль да таго, як яе скончыѓ свой лейцара. Яе падпалiѓ кнот. "Я паспрабую падарваць гэты вялiкi trap", - сказаѓ яе Вiта. "Калi гэтая штука выбухне, усе пабягуць праз дзверы. Заставайцеся на палубе.
  
  
  Палуба пад намi пачала трэсцiся, рухавiкi пастановай абароты. Калi палкоѓнiк Сын не апынуѓся ѓ пастцы наверсе, i здолеѓ вызвалiць карабель з трасоѓ, " Сара Чэмберлен " ѓжо павiнна была выйсцi ѓ моры. Яе, спадзяваѓся, што Дон Марыё спынiць эга.
  
  
  Яе ѓстаѓ побач з воданепранiкальнай пераборкай, i запалiѓ кнот. Затым яе расчынiѓ дзверы i шпурнуѓ дынамiт ѓ вялiкую пакой. Яе адхiснуѓся. Пачуѓшы бавоѓна, яе зноѓ расчынiѓ дзверы. Гэта быѓ калейдаскоп смерцяѓ: trap прарваѓся пасярэдзiне, стрэлкамi, сьцякаючы крывёй, хапалiся за што-небудзь, за што можна было б ухапiцца, i разбiвалiся, калi метал адрываѓся ад кропак мацавання. Не было часу працягваць прагляд. Крыкi ѓжо распавялi ѓсю гiсторыю.
  
  
  Яе ѓстаѓ, пераступiѓ парог i хутка спусцiѓся па лесвiцы. Матрос схапiѓ мяне за руку, ударыѓ яе эга прыкладам люгера па носе. Костка трэснула.
  
  
  Кiроѓца стаяѓ непадалёк i выцягнуѓ з-за пояса пiсталет. Яе, стрэлiѓ у яго i ѓбачыѓ, што з-пад эга кашулi, з-пад сiняй камзолы, сочыцца кроѓ.
  
  
  Ззаду мяне яе пачуѓ яшчэ стрэлы i крыкi. Кiтаец выцягнуѓ сякера па насценнага зацiску i павярнуѓся да мяне тварам. Глянцавае лязо павiсла над эга галавой, калi яе паднёс Люгер да эга роце i нацiснуѓ на спускавы кручок. Эга мэта знiкла, а сякеру ѓпаѓ.
  
  
  Mimmo мяне прасвiстала лупiѓ вочы, разарваѓшы трубу. Яе, бачыѓ, як адзiн вакол членаѓ экiпажа цэлiѓся па ѓсёй вiнтоѓкi. Яе ѓпаѓ на адно кожнаму племенi i стрэлiѓ. Ён з крыкам адскочыѓ назад. Вакол мяне яе чуѓ пякельнае стаката стрэлаѓ i выццё, i свiст рикошетящих куль. Выпадковы крык, лаянка, рык, удар цела, перакуленай ударам кулi. Mimmo мяне пракацiлася адсечаная гол. Одзiна вакол людзей Вiта, ахвярай сякеры. А потым стральба спынiлася.
  
  
  Яе агледзеѓся. Яе бачыѓ Вiта. Ён прыцiснуѓ руку да праведзеныя вылiчэннi. Памiж эга пальцамi прасачылася кроѓ. Ён падняѓ другую руку i пераможна узмахнуѓ пiсталетам. Эга твар расплыѓся ѓ пацуковай ѓхмылка. - Шлях вольны, - крыкнуѓ ён.
  
  
  - Добра, - сказаѓ я. "Паставiць дынамiт, i пойдзем адсюль".
  
  
  Эга спецыялiсты па выбухоѓцы ужо закладвалi дынамiчныя шашкi ѓ машыны.
  
  
  - Я падпалю кнот, - сказаѓ я. "Астатнiя iдуць назад, уверх па лесвiцы, праз дзверы".
  
  
  Яны выглядалi занадта шчаслiвымi, каб iм дазволiлi гэта зрабiць. Вiта злёгку нахiлiѓся налева па для раны на праведзеныя вылiчэннi, але адзiн вакол астатнiх ѓтрымаѓ эга ѓ вертыкальным становiшчы.
  
  
  Яе хутка пераходзiѓ ад аднаго пакета да iншага, трымаючы запалкi ѓ запалаѓ. Яны пачалi шыпець, як калядныя зоркi.
  
  
  Прыйшоѓ час знiкнуць. Яе, паглядзеѓ на дзверы. Вiта паглядзеѓ на мяне, а затым жэстам загадаѓ мне паспяшацца. Потым яе пачуѓ стрэлы i крыкi ѓ калiдоры эга спiной. Вочы Вiта пашырылiся. Ён схапiѓся за спiну, а затым сагнуѓся напалову. Ён быѓ ужо амаль мёртвы, калi, нарэшце, стрымгалоѓ спусцiѓся па лесвiцы.
  
  
  Брылёѓ у машынным аддзяленнi згасла. Металiчная дзверы зачынiлiся. Яе быѓ у пастцы.
  
  
  У пастцы апраметнай цемры, нарушаемой толькi жоѓтым феерверкам падпаленых кнотаѓ. Яе сапраѓды спынiѓ бы "Сару Чэмберлен" . Але гэта было б апошняе, што я зрабiѓ.
  
  
  За секунды гэтыя пяць пакетаѓ дынамiту ѓзарвуць ѓсю карму карабля палкоѓнiка, Сына, ператварыѓшы эга ѓ лятаючы труну Нiка Картэра.
  
  
  
  Кiраѓнiк 20
  
  
  
  
  Але не ѓ тым выпадку, калi б яе дзейнiчаѓ хутка.
  
  
  Яе паспяшаѓся прэч ад лесвiцы, нырнуѓ у першы запал i вырваѓ яго. Гэта была гонка на час, i яе выйграѓ. Калi абясшкодзiѓ апошнi запал, прайшло, напэѓна, секунд дзесяць.
  
  
  Яе запалiѓ запалку, вярнуѓся да лесвiцы i падняѓся наверх. Рана цi позна каму-то прыйдзецца ѓвайсцi ѓ гэтую дзверы, калi палкоѓнiк Сын захоча, каб эга карабель адплыѓ. I калi гэта здарыцца, ёй быѓ гатовы. Мая рука слiзганула ѓ яго шырынi i самкнуѓся вакол газавай бомбы.
  
  
  Яе, спадзяваѓся, што мне не прыйдзецца чакаць занадта доѓга. Яе таксама не думаѓ , што так будзе.
  
  
  У Сына не было часу, калi выказаць здагадку, што ён не быѓ заняты Донам Марыё.
  
  
  Але як толькi яе атрымаѓ свой шанец, яе павiнен быѓ быць хуткiм. Я не мог дазволiць сабе прамахнуцца. Яе, спадзяваѓся, што хто б нам быѓ звонку, хто б нам ѓзначальваѓ невялiкую экспедыцыю, уничтожившую Вiта i астатнюю частку эга баявой групы, пачаѓ губляць цярпенне.
  
  
  Калi ён убачыѓ гарачыя запалы да таго, як зачынiѓ дзверы, ён, верагодна, чакаѓ выбуху i цяпер здзiѓляѓся, чаму да гэтага часу тхара эга не пачуѓ. Калi ён не бачыѓ, ну, то, верагодна, перегруппировывался, рыхтуючы сваiх людзей да знiшчэння ѓсiх жывых захопнiкаѓ у машынным аддзяленнi.
  
  
  У любым выпадку, ён павiнен быѓ дзейнiчаць хутка, таму што ведаѓ, што ѓ палкоѓнiка Сына засталося не так шмат часу. " Сара Чэмберлен " нiкуды не дзенецца, пакуль эга людзi не кантралююць машыннае аддзяленне.
  
  
  Дзверы адчынялася доѓгiмi рычагамi - па адным з кожнага боку. Нiхто не мог вылучыць эга вонкi, не перамясцiѓшы ѓнутр. Гэта было ѓ маю карысць. Яе б не здзiвiѓся нiчому. Яе паклаѓ кончыкi пальцаѓ адной рукi на рычаг, кожны нерв насцярожана рэагуе на найменшыя прыкметы руху. З iншага боку, у мяне быѓ П'ер.
  
  
  Потым гэта стала амаль нечаканасцю, так хутка, што я ледзь не страцiѓ рычаг. Сяргей асляпляльна запалiѓся. Пры першых промнях святла яе трымаѓ П'ера взведеным. Яе шпурнуѓ бомбочку ѓ калiдор i iso усiх сiл зачынiѓ дзверы.
  
  
  Яе пачуѓ прыглушаны выбух, затым нiчога больш. Яе, ведаѓ, што цяпер людзi хапаюцца за горла ѓ калiдоры звонку i памiраюць. Праз iмгненне ѓсё будзе скончана. Нiхто не ѓцячэ. А праз хвiлiну-iншую можна будзе бяспечна выбрацца адсюль. П'ер хутка зрабiѓ сваю справу i бясследна знiк.
  
  
  Наверсе лесвiцы яго штурхаѓ ручку дзень ѓнiз, гледзячы на гадзiннiк. Праз паѓтары хвiлiны яе прыслабiѓ хватку i спусцiѓся назад у машыннае аддзяленне.
  
  
  На гэты раз яе быѓ поѓны рашучасцi не дапусцiць, каб што-то пайшло не так. Яе падпалiлi запалы, узбег па лесвiцы i рыѓком адчынiѓ дзверы. Целы былi зваленыя ѓ калiдоры. Яе зачынiѓ за сабой дзверы i пабег так хутка, як толькi мог, лiчачы на хаду. "Дваццаць адзiн, дваццаць два..."
  
  
  У дваццаць чатыры яе, нырнуѓ на палубу. Раздаѓся аглушальны выбух, сотрясший ѓвесь карабель. Над маёй галавой замерцали агнi, i карабель зноѓ выраѓняѓся. Сабраѓшыся з сiламi, яе пачаѓ падымацца да носе. Пакiнуѓ ёй Марыё на миделе, дзе ён прабiваѓся наперад. Я не ведаѓ, як ён гэта зрабiѓ, але калi б яе мог падабрацца блiжэй да носа, яе б апынуѓся ззаду экiпажа. Можа быць, ён мог бы выкарыстаць такi манеѓр.
  
  
  Яе, падняѓся па лесвiцы i паспяшаѓся па доѓгiх калiдорах. Яе, адчуваѓ, што задыхаюся трохi. Потым яе, зразумеѓ, што iду трохi ѓ гару. Корпус " Сары Чэмберлен " разламаѓся напалам. Карабель тануѓ. Цяпер вада цякла ѓ машыннае аддзяленне.
  
  
  Я не ведаѓ, як далёка яго прабег, але кут паступова станавiѓся ѓсё строме. Перад сабой яе ѓбачыѓ люк наверсе лесвiцы. Яе, падняѓся па лесвiцы i высунуѓ галаву. Яе, павярнуѓся i выйшаѓ на палубу. Мяне нiхто не бачыѓ.
  
  
  Тут яшчэ працягвалася стральба. Яе, бачыѓ, як з-за люка стралялi трое кiтайцаѓ. Мае пальцы стулiлiся вакол "люгера". Яе стрэлiѓ у кожнага праз iх па аднаму разу.
  
  
  Цяпер на маёй баку палубы было цiха. ђспышкi аѓтаматычнага агню ѓсё яшчэ былi бачныя на миделе.
  
  
  Прыгнуѓшыся, яе, пабег да людзей Марыё. Яе, заѓважыѓ, што яны выкарыстоѓвалi выратавальную шлюпку ѓ якасцi шчыта. Засталiся толькi Марыё i яшчэ двое. Одзiна вакол iх таксама быѓ паранены.
  
  
  Яе нырнуѓ побач з iмi. Яе спытаѓ. - 'Як справы?'
  
  
  Марыё стрэлiѓ у бок моста. Ён падняѓ плечы. "Я страцiѓ шмат людзей, - сказаѓ ён. - Палкоѓнiк ѓсё яшчэ там, з капiтанам.
  
  
  "Вiта i астатнiя мёртвыя", - сказаѓ яе iм. - Але машыннае аддзяленне падарвана.
  
  
  - Так , - сказаѓ Марыё. "Мы чулi, выбух. Добра зроблена. Але я не супакоюся, пакуль не разбяруся з самiм палкоѓнiкам.
  
  
  - Чаму б табе не пакiнуць гэта мне, Марыё?
  
  
  - Няма, - сказаѓ ён. - Гэта асабiстая справа. Нiхто не падманвае мяне беспакарана".
  
  
  Кулi ѓрэзалiся ѓ корпус выратавальнай шлюпкi.
  
  
  - Заставацца тут бескарысна, - сказаѓ ён. - Ты нам на што не пагаджаешся. Яе iду да iх наверх. Дайце мне адну вакол гэтых канiстраѓ з бензiнам.
  
  
  'Чым ты плануеш заняцца?'
  
  
  "Мы пойдзем у атаку", - сказаѓ ён. - Мы пойдзем па лесвiцы ён пад мостам. Мы знаходзiмся пад цяжкiм вуглом ад яго, але няма сэнсу заставацца тут.
  
  
  - Я iду з табой, - сказаѓ я.
  
  
  - Рабi, што хочаш, Картэр. Цяпер у мяне ёсць сваё справа. Пайшлi, хлопчыкi.
  
  
  Яны выскачылi па абодва бакi ад выратавальнай шлюпкi. З моста пасыпалiся стрэлы. Кожнаму племенi параненага согнулось ѓдвая, i ён слiзгануѓ па палубе пад рэйкi. Ён закрычаѓ адзiн раз, перш чым абрынуцца на пiрс.
  
  
  Яе сфармаваѓ ар'ергард. Кулi ѓпiлiся ѓ палубу вакол нас, але зараз мы ѓтрох былi на лесвiцы. Марыё быѓ правоѓ. У палкоѓнiка Сына i майстар быѓ дрэнны кут абстрэлу. Кулi свiсталi над намi. Одзiна вакол аѓтаматаѓ паляцеѓ унiз i з грукатам упаѓ на палубу. Гэта азначала, што ѓ iх скончылiся боепрыпасы. Марыё адкрыѓ канiстру з бензiнам. Калi ён дасягнуѓ вяршынi лесвiцы, Сын i капiтан выйшлi за дзверы рулявы рубкi. Апошнi стрэл трапiѓ у спадарожнiка Марыё. Ён схапiѓся за жыццё i сагнуѓся напалову. Цяпер на мастку нас было толькi двое, з палкоѓнiкам Сином i капiтанам ѓ рулявой рубцы. Марыё усмiхнуѓся мне, калi мы нырнулi пад лiнiю агню.
  
  
  "Ты бачыш тое ж, што i яе?"
  
  
  Ён паказаѓ сагнутым пальцам на вокны рулявы рубкi. Кулi прабiлi ѓ nen раскрытыя дзiркi. Марыё паказаѓ вялiкiм пальцам на канiстру з бензiнам i ѓсмiхнуѓся. Потым падняѓ яе i пачаѓ праз адтулiну залiваць бензiн.
  
  
  Дзверы расчынiлiся. Яе, бачыѓ, як капiтан пiльна цэлiѓся ѓ Марыё. Яе стрэлiѓ у неабаронены дзвярыма мочку i вачэй. Яны знiклi ѓ чырвоным тумане, i цела капiтана саслiзнула на мосце.
  
  
  Калi яе, азiрнуѓся на Марыё, ён устаѓ i кiнуѓ запалку ѓ акно.
  
  
  Тады палкоѓнiк Сын застрэлiѓ яго.
  
  
  Ён трохi спазнiѓся. Запалка трапiла ѓ рулявую рубку. Пачуѓся роѓ, а потым уся кабiна загарэлася.
  
  
  Марыё ѓсё яшчэ стаяѓ з дурной усмешкай на твары.
  
  
  Ён паглядзеѓ на мяне i падняѓ вялiкi палец уверх. "Гэй, Картэр, як ты думаеш, ёй зараз з дзядзькам Сэмам?"
  
  
  Затым ён сеѓ i звалiѓся набок. Яе, падышоѓ к яму i памацаѓ эга пульс. Пульса больш не было. Языкi агню пратачылiся праз пабiтых вокнаѓ i пачалi паѓзцi па аблупленай фарбе, што было часткай маскiроѓкi "Сары Чэмберлен".
  
  
  Прыйшоѓ час сыходзiць. Яе, падышоѓ да лесвiцы. Лупiѓ вочы адскочыла ад металу. Яе, разгарнуѓся вакол сваёй восi i нацiснуѓ на курок "Люгера". Лупiѓ вочы ѓдарыла ѓ пустэчу.
  
  
  Яе стаяла, гледзячы на пачарнелае твар палкоѓнiка Сына. Эга скура была абпаленая i сморщена, як у мумii. Эга зубы людзi не грубай оскалились на мяне. Злёгку памахаѓшы рукой, ён падняѓ пiсталет.
  
  
  Ёй ужо быѓ у трансе, калi ён нацiснуѓ на курок. Штылет ѓжо быѓ у мяне ѓ руцэ, i ѓсадзiѓ яе эга ѓ жыццi. Было занадта позна спыняцца, калi яе пачуѓ удар молата па пустым пакоi. Нож слiзгануѓ ѓнутр. Палкоѓнiк Сын ахнуѓ.
  
  
  Яе адхапiѓ нож. Ён адхiснуѓся, калi агнiсты шар вырвала вакол рулявой рубкi вакол эга, асобы i валасоѓ.
  
  
  Яе мяркую, што ён быѓ ужо мёртвы, калi адхiснуѓся ад парэнчаѓ i перавалiѓся праз iх. Ён вызначана быѓ мёртвы, калi яго мозг разбiѓся аб палубу ѓнiзе. Потрескивающее полымя пачало распаѓзацца па краi моста. Яе, спусцiѓся па лесвiцы.
  
  
  Яе, здранцвеѓ i фiзiчна стамiѓся, калi кiнуѓся на пiрс. Вой надыходзячых сiрэн пратачыѓся ѓ маю свядомасць, i апошнi погляд ззаду мяне сказаѓ мне, што гэта быѓ не дрэнны сон. Першыя пажарныя машыны ѓжо спынiлiся. Ih агнi былi слабым святлом па параѓнаннi з яркiм, палаючым свячэннем мосце карабля.
  
  
  Далей, mimmo пiрса, яе ѓбачыѓ невысокага мужчыну ѓ пакамечаным тѓiдавага гарнiтуры, потягивающего цыгару.
  
  
  Яе, падышоѓ да яму. У якасцi прывiтанне ён падняѓ руку. - Ну, Нiкалас, - сказаѓ ён. 'Ты? Тут? А яе, думаѓ, што адправiѓ цябе ѓ адпачынак.
  
  
  
  Кiраѓнiк 21
  
  
  
  
  У офiсе пахла ѓсё так жа: цыгарэтным дымам i старым твидом. Дэвiд Хоук сядзеѓ за сталом i адмоѓна круцiѓ галавой.
  
  
  - Вельмi неасцярожна, Нiкалас, - сказаѓ ён. "Вельмi нядбайна".
  
  
  - Баюся, гэта было лепшае, што я мог зрабiць у дадзеных пры iншых абставiнах, - сказаѓ я. "Самае галоѓнае было не даць палкоѓнiку Сину сплысцi з золатам. Як толькi б ён дабраѓся да адкрытага сукенка, усё можа стаць крыху больш складана. I папаѓзлi б чуткi аб знiкненнi золата.
  
  
  Хоук зацягнуѓся цыгарай. "Нам удалося спынiць гэта ѓ зародку", - сказаѓ ён. "Пакуль вы ѓчора адсыпалiся, урад апублiкавала ѓражлiвыя статыстычныя дадзеныя аб гандлёвым балансе, прадказаѓшы паляпшэнне эканомiкi на наступны год, а таксама пацвердзiла свой рашучы адмову павышаць афiцыйную цану на золата. У вынiку цана на золата на свабодным рынку ѓ Цюрыху, Парыжы i Лондане звалiлася, а курс даляра па адносiнах да iншых валют перажывае лепшы дзень за апошнiя месяцы. I яе, мяркую, што даволi гвалтоѓная смерцi палкоѓнiка, Сына ѓжо прыйшла, да тых людзей, якiя чакалi сiгналу "Сары Чэмберлен". '
  
  
  - Што ж, - сказаѓ я. Падобна на тое, справы iдуць на папраѓку.
  
  
  "Яшчэ многае трэба будзе ачысцiць", - сказаѓ Хоук. "Я з радасцю магу сказаць, што ѓлады ѓ Вашынгтоне аказаѓ мне вялiкую дапамогу. Пажарная служба звяла пажару на борце карабля да мiнiмуму. Палiцыя была шчаслiвая пазбавiцца ад Марыё i эга сям'i, у тым лiку знайсцi гераiн. У яго было прыстойнае колькасць, там, пад тым пiрсам, цэлы склад пад рэчышчам ракi". Хок паднёс запалку да свежай цыгары. "Пасля высвятлення сiтуацыi з Донам Марыё палiцыя была толькi рада задаволiць любую нашу просьбу. Вакол карабля незвычайна строгая, але ненадакучлiвая ахова. У вяртаннi золата ѓ сховiшча ѓдзельнiчаюць чыноѓнiкi казначэйства i вышэйшыя чыны ваеннай выведкi. Усе ахоѓнiкi, звязаныя з сховiшчам Федэральнай рэзервовай сiстэмы, i ѓсе афiцэры, звязаныя з эга бяспекай, ѓзятыя пад варту. Верагодна, нам спатрэбiцца вялiкая частка нядзелях, каб усё праяснiць, але да канца нядзелях мы чакаем, што золата вернецца ѓ сховiшча, а фальшывае золата будзе выкiнута. Канфiскаваны гераiн знiшчаецца.
  
  
  - Вы сказалi, што ѓсе, хто ѓдзельнiчаѓ у ахове сховiшчаѓ, ѓзятыя пад варту? Яе сказаѓ. Хоук зацягнуѓся цыгарай, перш чым адказаць. - Што ж, - сказаѓ ён. 'Не зусiм. Акрамя аднаго чалавека.
  
  
  - Фiлiп Доун?.
  
  
  Хоук кiѓнуѓ. "Учора яе бачыѓ, эга дачка, - сказаѓ ён. "Калi яна патэлефанавала мне напярэдаднi вечарам, яна сказала, дзе яе знайсцi. Таму, калi з порта бар ѓсё сцiхла, я пайшоѓ наведаць яе. Мы доѓга размаѓлялi. Яна сказала мне, што ты вельмi дапамог гэй, Нiк. I ёй сказаѓ эй, што яна вельмi нам дапамагла. Таму што ѓ любым выпадку, калi б з табой што-небудзь здарылася на борце карабля, а яна ня патэлефанавала, ну, я не ведаю, у якiм стане была б сёння гэтая краiна. Трохi попелу ад цыгары ѓпала эму на гиллетт. Ён, здавалася, не заѓважаѓ.
  
  
  - А яе бацька?
  
  
  Хоук выпусцiѓ шызы дым i сунуѓ цыгарэту ѓ попельнiцу. "Фiлiп Доун мёртвы, - сказаѓ ён. - Мне сказала дзяѓчына. Ён памёр неѓзабаве пасля таго, як яны вярнулiся дадому. Яе мяркую, што выпрабаваннi i нягоды на гэтым караблi стамiлi яго. Яна сказала мне, што яны вяртаюцца дадому, i ён здаваѓся шчаслiвым. Ён памыѓся i сеѓ у крэсле ѓ гасцiнай. Ён папрасiѓ шклянку хераса i папрасiѓ яе расказаць усю гiсторыю аб тым, што з ёй адбылося. Ён быѓ вельмi ѓражаны табой, Нiк. Ён сказаѓ, што ёсць стары кiтаец...
  
  
  - Так , - сказаѓ я.
  
  
  "Так, гэта так i называлася", - сказаѓ Хоук. "Ну, яна сказала, што яе бацька думаѓ, што гэты Цзi захаплялася б табой. Што ты быѓ нейкiм чараѓнiком. Чалавек, якi атрымаѓ поспех у некаторых даволi магiчных справах. Затым ён адкiнуѓся на спiнку крэсла i захапiѓся дачкой. Яна сказала мне, што затым ён падняѓ сваю шклянку i вымавiѓ тост. "Аб таямнiцай жыцця". Затым ён зрабiѓ глыток, паставiѓ шклянку i заплюшчыѓ вочы. Пенi сказала, што ведала, што ён памёр.
  
  
  - Прабач, - сказаѓ я. "Ён прынёс шмат непрыемнасцяѓ, але ѓ душы ён не быѓ дрэнным чалавекам. Эга памылка заключалася ѓ тым, што эму было ѓсё роѓна, акрамя эга дачкi.
  
  
  - Эга пахавалi сёння ранiцай, - сказаѓ Хоук. 'Усё нармальна. Дзяѓчына таксама так думае. Калi б ён быѓ жывы, мы павiнны былi б прад'явiць яму было прад'яѓленае абвiнавачванне. Ён бы правёѓ астатак свайго жыцця за кратамi".
  
  
  - Я б не шталь на гэта ставiць, - сказаѓ я.
  
  
  Хоук змрочна ѓсмiхнуѓся. "Ну, я ведаю, эга талент, яго б таксама не шталь яго ставiць", - сказаѓ ён. "Але я ведаю, што эга дачка адчувае сябе добра, ён, хутчэй за ѓсё, не выклiкалi б гэй, занадта шмат клопатаѓ. Акрамя таго, ён зрабiѓ усё магчымае, каб выправiць сваю памылку. Ён пакiнуѓ поѓны камплект чарцяжоѓ новай сiстэмы бяспекi сховiшчаѓ. У канцы ён напiсаѓ, што нават ён яшчэ не знайшоѓ устаноѓ прабiцца праз нах".
  
  
  - Значыць, усё скончана, - сказаѓ я. "Усе канцы, здаецца, зноѓ звязаныя. доктар Инурис, палкоѓнiк, Сын, Дон Марыё, Дон Фiлiп: усе мёртвыя. Залаты сейф i гераiн канфiскаваныя.
  
  
  "Бакi зноѓ у бяспекi", - сказаѓ Хоук. "Па меншай меры на дадзены момант." Ён моцна зацягнуѓся цыгарай. - I ѓсё ж, Нiкалас, гэта было як-то абыякава. Затым ён усмiхнуѓся, працягнуѓ руку i схапiѓ маю. "Яшчэ раз, - сказаѓ ён, - мая ѓдзячнасць i падзяку ад бачнага выбарнага службовай асобы".
  
  
  - Дзякуй, - сказаѓ я.
  
  
  "Мы ѓдзячныя", - сказаѓ Хоук. "Ну, Нiк, я думаю, ты заслужаны адпачынак".
  
  
  - Хвiлiначку, - сказаѓ я.
  
  
  Хоук падняѓ руку, заклiкаючы да цiшынi. - Не, на гэты раз яе сур'ёзна. Ты заслужаны гэта. На некаторы час. Iдзi куды хочаш.
  
  
  'Я не веру гэтаму.'
  
  
  'Паспрабуй.'
  
  
  - Магчыма, - сказаѓ я, збiраючыся пакiнуць кабiнет.
  
  
  - Ах, - сказаѓ Хоук. 'Пачакай секунду. Яе што-што забыѓся. Ён пацягнуѓся да свайго стала. "Дзяѓчына папрасiла мяне перадаць вам гэта. Яна сказала, што ee бацька-гатэль б, каб яна была ѓ цябе. Ён падняѓ прастакутны скрутак, загорнуты ѓ карычневую паперу i перавязаны вяроѓкай.
  
  
  Яе зноѓ сель i распакаваѓ яго. Скрыню Джы . "Дзяѓчына сказала яшчэ што-што. - Дай-ка штогод, што гэта было яшчэ раз? Яшчэ адна эга жарт. - Толькi не кажыце мне, што твая памяць падводзiць цябе. Ee паведамленне абвяшчала: "Скажыце мiстэру Картэру, яе стаѓлю пяць франкаѓ, што ён не згадае, як адкрыць гэтую штуку".
  
  
  Ёй ѓсмiхнулася, нацiскаючы пантэру i барсука. Вечка скрынкi адляцела.
  
  
  ђнутры яе ѓбачыѓ спiс часу вылету самалётаѓ, абведзены нумарам паездкi i часам. Яго хутка зачынiѓ вечка, перш чым Хоук ѓбачыѓ, што ѓнутры. Яе, паглядзеѓ на гадзiннiк i падняѓся. - Ну, яе лепш пайду. Хоук таксама ѓстаѓ i зноѓ пацiснуѓ мне руку. - О, Нiкалас, - сказаѓ ён. "Абавязкова пакiньце паведамленне, дзе мы можам знайсцi вас".
  
  
  - Вядома, - сказаѓ я. 'Без намаганняѓ. Вы можаце знайсцi мяне ѓ Ганконгу. Паспрабуйце гатэль " Пенинсула ".
  
  
  Ёй памахаѓ эму i паспяшаѓся да дзень. Ён стаяѓ там, ухмыляючыся, як чэшырскi кот, якi палiць цыгары.
  
  
  Высока на пагорках над Рыѓерам, у маленькiм гарадку ѓ канцы дарогi стаiць гасцiнiца, акружаная сценамi. Яны, хто ѓнутры, могуць бачыць усе звонку. Але тыя, хто звонку, не могуць бачыць ѓнутр. Гэта месца, якое адгароджвае свет.
  
  
  З задняй сцяны зачароѓвае пейзаж апельсiнавых гаяѓ i вiнаграднiкаѓ, якiя спускалiся да далёкага ослепительному Мiжземнага мора. ђнутры сцен ёсць сады з мноствам дрэѓ i кветак, i ярка размаляванымi птушкамi. Нiяк не калi сонца блiшчыць на старых каменных сценах, а блакiтная вада ѓ басейна прызыѓна вабiць да сябе цела.
  
  
  Па вечарах сяргей свечак ахутвае столiкi звонку ѓ мякка мiгатлiвага iнтымнасцi пад прахалодным небам, усеяным зоркамi.
  
  
  А то ѓ вас яшчэ ёсць час памiж вечарам i наступным нiяк не калi...
  
  
  Месяцовы сьвяты залiѓ пакой, яе твар было залiта срэбным ззяннем. Яна праляжала на падлозе ѓ смецця, яе скура была мяккай i вiльготнай, прыцiскаючыся да мяне.
  
  
  - Ёсць шампанскае?
  
  
  Яна ѓсмiхнулася i пакiвала галавой. "Паветра i без таго ап'яняе". Яна нахiлiлася лiжа да мяне: "Нiк?"
  
  
  Яна дамаглася галаву мне на плячо. Яе удыхнуѓ салодкi водар яе валасоѓ . 'Што?'
  
  
  'Усё роѓна.'
  
  
  "Няма, яе сказаѓ. 'Працягвай. Што ты збiралася сказаць? Ee рука слiзганула па маiм сцягне. 'Не мае значэння.'
  
  
  - Добра, - сказаѓ я.
  
  
  - Проста мне было цiкава...
  
  
  'Што?'
  
  
  "Гэта па-дурному". Ee рука была сапраѓды вельмi таленавiтай i майстэрскай.
  
  
  - Нiчога, - сказаѓ я. "Не важна, што гэта па-дурному".
  
  
  "Ну, гэта па-дурному .
  
  
  "Ну, калi цябе гэта турбуе, ты можаш адразу сказаць гэта", - сказаѓ я.
  
  
  Яна на iмгненне нырнула пад прасцiну. У нах таксама было цудоѓнае ѓяѓленне пра тое, што там рабiць.
  
  
  Гарэзная, надзьмутая i нахмуренная адначасова, яна зноѓ вылезла з-пад прасцiны. Рука зноѓ была занятая.
  
  
  - Няма, - сказала яна. "Я сапраѓды не павiнна пытацца".
  
  
  - Калi ласка, - сказаѓ я. 'Проста спытай. Каб даставiць мне задавальненне.
  
  
  Ee рука цяпер была вельмi занятая. - Вы не пярэчыце?
  
  
  "Няма, яе сказаѓ. - Упэѓнены, я не буду пярэчыць.
  
  
  'Ты ѓпэѓнены?'
  
  
  "Абсалютна, абсалютна ѓпэѓнены".
  
  
  - Магу яго задаць вам два пытаннi?
  
  
  "Задай мне тры, пяць, сто пытанняѓ".
  
  
  - Тут прыгожа, праѓда, Нiк?
  
  
  - Гэта одзiна па сустрэнуць вашых пытанняѓ?
  
  
  - Няма, - сказала яна, прыцiснуѓшыся вуснамi да маiх. - Яе проста гатэль падзякаваць цябе.
  
  
  - А гэтыя пытаннi?
  
  
  - Добра, - сказала яна. "Першы лейцара: не вернеце вы мне пяць франкаѓ, якiя вы мне павiнны?"
  
  
  У яе рэѓматызму пацягнуѓся да тумбачцы i досталь вакол папернiка ee банкноту ѓ пяць франкаѓ. Яе аддаѓ гэй.
  
  
  - Пачатку другой лейцара?
  
  
  "Цяпер людзi кажуць, што я вельмi прыгожая. I ѓсё ж людзi заѓсёды кажуць, што прыгажосць не выходзiць за межы вонкавага. Нiк, калi яе прыгожая, мая прыгажосць толькi звонку?
  
  
  Не трэба было слоѓ. У рэѓматызму яе, наткнуѓся на яе цела.
  
  
  * * *
  
  
  
  Аб кнiзе:
  
  
  Нiк Картэр бачыѓ, Нiколь Львоѓ у казiно на Французскай Рыѓеры. Але... Нiколь больш не было. Некалькi гадоѓ таму яна загiнула ѓ аѓтакатастрофе.
  
  
  Тады хто была гэтая жанчына з тварам мёртвай дзяѓчыны? Задача Картэра заключалася ѓ тым, каб высветлiць гэта.
  
  
  Але некалькi чалавек лiчыце сябе, што эга, жудасная абстаноѓка каштавала мiльёны даляраѓ. Тым часам хто-то забiрае значную частку сусветных залатых рэзерваѓ праз шпiёнскi змова, якi распасцiраецца ад раскошных французскiх пляжаѓ побач з "смярдзючай" набярэжнай Нью-Ёрка...
  
  
  Якую воодушевляющую ролю Пенi Даѓна гуляе ѓ гэтым сумнiѓным дэла?
  
  
  
  
  
 Ваша оценка:
Связаться с программистом сайта.

Новые книги авторов СИ, вышедшие из печати:
О.Болдырева "Крадуш. Чужие души" М.Николаев "Вторжение на Землю"

Как попасть в этoт список

Кожевенное мастерство | Сайт "Художники" | Доска об'явлений "Книги"