Carter Nick : другие произведения.

91-100 Killmaster versameling van speurder stories

Самиздат: [Регистрация] [Найти] [Рейтинги] [Обсуждения] [Новинки] [Обзоры] [Помощь|Техвопросы]
Ссылки:
Школа кожевенного мастерства: сумки, ремни своими руками
 Ваша оценка:
  
  
  
  Nick Carter
  
  91-100 Killmaster versameling van speurder stories
  
  
  
  91-100 Killmaster versameling van speurder stories oor Nick Carter.
  
  
  
  
  
  
  91. Sameswering No. 3 http://flibusta.is/b/699347/read
  
  Die N3 Sameswering
  
  92. Beiroet Lughawe http://flibusta.is/b/612227/read
  
  Beiroet Voorval
  
  93. Die dood van die Falcon http://flibusta.is/b/607566/read
  
  Die dood van die Falcon
  
  94. Die Aztec Bloedwreker http://flibusta.is/b/631177/read
  
  Die Aztec Bloedwreker
  
  95. Die Jerusalem Geval http://flibusta.is/b/611066/read
  
  Die Jerusalem-Lêer
  
  96. Dokter Dood http://flibusta.is/b/607569/read
  
  Weermag Dood
  
  98. Ses bloedige somer dae http://flibusta.is/b/609150/read
  
  Ses Bloedige Somer Dae
  
  99. Dokument Z http://flibusta.is/b/677844/read
  
  Die Dokument Z
  
  100. Kathmandu Kontrak http://flibusta.is/b/701133/read
  
  Die Katmandu Kontrak
  
  
  
  
  
  
  Nick Carter
  
  
  Plot N3
  
  
  vertaal deur Lev Shklovsky in die geheue van sy verlore seun Anton
  
  
  Oorspronklike naam: Die N3 Sameswering
  
  
  
  
  Die eerste hoofstuk
  
  
  Hy was'n jong man met helder oë en groot planne vir sy woeste land en homself nie, maar die Verenigde State van amerika nodig het om'n ou koning omver te werp, sodat ego vermoor haar.
  
  
  Wat was my werk: Nick Carter, Killmaster vir my land, vir AH, David Hawke, en'n hoë salaris. Sy agent, N3 in die AH, is die mees geheimsinnige organisasie in Washington en moontlik in die wêreld.
  
  
  Die rebelle is'n idealis, trots en sterk man, maar hy was nie opgewasse vir my. Hy het nie'n kans staan. Sy was geskiet deur die ego in die afgeleë wildernis van ego land, waar die ego sal nooit gevind word nie en die ego se liggaam sal op sy beurt in die bene geëet word deur aasvoëls.
  
  
  Hy laat dit té ambisieus aanspraakmaker vrot in die son en teruggekeer na die stad te bied om sy verslag deur die kanale min mense het geweet en skoon sy lugger vir Wilhelmina.
  
  
  As jy soos ek, jy neem goeie sorg van jou wapens. Hierdie is die beste vriende wat jy het. Damn dit, dit is die enigste "vriende" wat jy kan vertrou. My 9mm Luger is'n Wilhelmina. Ek het ook'n stilet genoem Hugo en Pierre onder my mou — wat is'n miniatuur gas bom wat ek kan oral versteek.
  
  
  Sy was ook bespreek word op'n vliegtuig na Lissabon. Hierdie tyd, my bedek het, was Jack Finley, 'n wapen handelaar wat net voltooi'n ander " orde." Nou is hy was op pad terug na sy welverdiende rus. Net waar hy gaan was nie presies vreedsame.
  
  
  As Agent No 3 in die AH, hy was'n noodgeval admiraal. So ek kon gaan na enige AMERIKAANSE ambassade of militêre basis, sê'n kode woord, en dan is die vraag enige vervoer, tot en insluitend'n vliegdekskip. Hierdie keer het dit gegaan oor persoonlike sake. "Hawk, my baas, stem nie saam dat die ego agente het persoonlike sake. Veral as hy weet oor dit, en hy weet byna alles.
  
  
  Dit verander vliegtuie en name drie keer in Lissabon, Frankfurt en Oslo. Dit is'n ompad van Londen, maar ek het nie nodig om enige vervolgers of waghonde op hierdie reis. Hy het in sy stoel vir die hele vlug, wegkruip agter'n stapel van tydskrifte. Hy het nie eens gaan na die salon vir sy gewone bedrag van drank of die standaard van die rooi-harige meisie se glimlag. Hawke het oë oral. Ek het gewoonlik geniet dit; as vir my vel, ek waardeer dit regtig. En wanneer ek nodig het'n Smous, hy is gewoonlik rond.
  
  
  Toe ons geland het, Londen was gesluit as gewoonlik. Dit is'n ego cliche, eintlik, soos die meeste clichés, maar nou is die mis was duideliker. Ons is vorentoe beweeg. Heathrow Lughawe is in'n saal ver uit die dorp, en ek kon nie gebruik maak van een van ons gemaklike motors, so ek het'n taxi. Dit was donker toe die taxi-bestuurder val my af in die Chelsea krotbuurt naby'n run-down hotel. Sy is bespreek onder'n ander vierde naam. Ek kyk na die deurmekaar, stowwerige kamer vir die volle naam, mikrofone, Ivan en Glazkov. Maar dit was skoon. Maar skoon te maak of nie, ek was nie van plan om te spandeer baie tyd in nen. Om presies te wees: in twee ure. 'n tweede meer vir ons, 'n tweede korter vir ons. So het ek verhuis na my twee-uur die praktyk.
  
  
  'n spesiale agent, veral'n counteragent en'n Killmaster, lewens so'n roetine. Hy het om te leef soos hierdie, andersins hy sal nie lank lewe nie. Ingeburgerde gewoontes, soos tweede natuur geword het soveel'n deel van hom as asemhaling is vir iemand anders. Dit maak jou gedagtes te sien, dink, en te reageer op enige skielike optrede, verander, of gevare. Hierdie outomatiese proses is ontwerp om te verseker dat die agent is gereed vir gebruik elke tweede met 100% doeltreffendheid.
  
  
  Ek het twee ure. Na die nagaan van die kamer, ek het sy miniatuur alarm stelsel en aangeheg ego die dag. As jy dit aanraak, sal die klank te stil vir enigiemand om dit te hoor, maar dit sal maak my wakker. Sy was heeltemal afsny en bench press. Die liggaam moet asemhaal, die senuwees moet ontspan. Ek laat my gedagtes gaan leeg, en my honderd en tagtig pond van spiere en been ontspanne. Na'n minuut, het hy aan die slaap geraak.
  
  
  'n uur en vyftig minute later, het sy wakker geword weer. Hy steek dit aan, skink vir hom'n fles, en lê dit op die lendelam bed.
  
  
  Hy geklee, verwyder die deur alarm, kyk na die stilet in sy hand, steek die gas bom in die holster op sy boonste heup, gelaai die Wilhelmina ,en gegly in die kamer rond. Ek het haar'n tas. Hawk ontwikkel toerusting wat toelaat dat emoes om te kyk of ego agente is op hul poste. Maar as hierdie tyd het hy adverteer so'n baken in my tas, sy hotel nodig het om hom te vertrou dat ek nog veilig in hierdie slegte hotel.
  
  
  Die voorportaal nog steeds het die tweede WÊRELDOORLOG-era bak wys gaste te bom skuilings. Die klerk agter die toonbank besig was om die reël pos in die muur kompartemente, en die Neger was dut op'n verskeurde bank. Clera was taai en het sy terug na my. Die Neger was geklee in'n ou jas, smal vir die ego van die breë skouers, en'n nuwe blink skoene. Hy het een oog om te kyk na my. Hy kyk my oor versigtig, dan maak sy oë weer en verskuif om te gaan lê meer gemaklik. Clera het nie kyk na my. Hy het nie eens draai om te kyk na my.
  
  
  Buite dit, ek het omgedraai en kyk in die voorportaal rondom die nag skadu van die Chelsea-uitgewis. Die Neger was op soek na my openlik, 'n taai klerk, as hy het nie eens opgemerk het my in die voorportaal. Maar ek het haar gesien, ego bose oë. Dit het nie ontsnap my aandag wat hy was op soek na my in die spieël agter die toonbank.
  
  
  So ek ignoreer die klerk. Haar, kyk na die niggaz irina. Clare was probeer om weg te steek van die feit dat hy was op soek na my, en ek het opgemerk haar onmiddellik, en selfs die goedkoopste spioen maatskappy sou nie so'n nuttelose persoon wat kon identifiseer haar met'n enkele oogopslag. Egter, wanneer daar was gevaar, dit het gekom van negra. Hy het na my gekyk, bestudeer my, en draai dan weg. Oop, eerlik, nie verdagte. Maar Emoe se rok was nie heeltemal reg en sy skoene was nuwe, asof hy wil kom van iewers waar emu het nie nodig om die rok.
  
  
  Haar ego bevind haar in vyf minute. As hy opgemerk my en begin belangstel, hy was te goed om dit te wys, het ek verstaan dat ek sal voorsorg tref. Hy het nie opstaan uit die bed, en toe sy begroet deur'n taxi, hy het nie blyk te wees na aanleiding van my.
  
  
  Ek kan verkeerd wees, maar ek het ook geleer om te volg my eerste vermoedens oor mense en skryf ih af in my onderbewussyn voor ek vergeet.
  
  
  Die taxi val my af op'n besige Soho straat, omring deur neon tekens, toeriste, nagklubs, en prostitute. As gevolg van die energie en finansiële krisis, daar was minder toeriste as in die vorige jaar, en selfs die ligte in Piccadilly Circus was dimmer. Ek het nie omgegee nie. Op daardie oomblik, ek was nie so geïnteresseerd in die toestand van die wêreld. Ek het twee blokke en draai in'n stegie, waar die mis met my.
  
  
  Hy knoop sy baadjie oor sy luger en stap stadig deur die mis. Twee blokke weg van die straatligte, die mis was om te beweeg in slingers. My shaggy klanke was duidelik, en hy het geluister vir die eggo's van ander hoorbaar. Ih nie daar was nie. Sy het een. 'n huis gesien het haar, die helfte van'n blok weg.
  
  
  Dit was'n ou huis in hierdie mistige straat. Dit was'n lang tyd sedert die krimpvarkie boere van die eiland na die land waar dit is nou beskerm. Vier vloere, omring deur rooi baksteen. Daar is'n ingang in die kelder, 'n trap wat gelei het tot die top van die tweede vloer, en daar was'n smal stegie by die kant. Ek het gegly in die stegie en omring die rug van dit.
  
  
  Die ou huis het'n enkele saint: 'n agterste kamer op die derde vloer. Hy kyk op na die lang reghoek van die dowwe lig. Musiek en lag gedryf deur die mis in hierdie pret omgewing van Soho. In die kamer met my, daar was geen behoefte vir ons, geen probleme vir ons.
  
  
  Dit sou maklik wees om die slot te kies op die rug dag, maar op die dag kan gekoppel wees aan alarm stelsels. Hy het uit'n dun nylon tou om sy sak, gooi dit oor die uitsteek yster bar, en trek hom tot die duister tweede verdieping venster. Ek sit die suction cup aan die glas en sny uit al die glas. Dan het hy laat sak homself en versigtig plaas die glas op die vloer. Trek haarself terug na die venster, sy stap binne en bevind haarself in'n donker, leë slaapkamer met'n smal gang buite. Die skadu ruik klam en oud, soos'n gebou verlaat'n honderd jaar gelede. Dit was donker, koue, en stil. Dit is te stil. Rotte skuif na verlate huise in Londen. Maar daar was geen geluid van die klein harige pote krap oral. Iemand anders in daardie huis gewoon het, iemand wat daar nou is. Hy glimlag vir haar.
  
  
  Haar opgegaan met die trappe na die derde vloer. Die deur na die enigste verligte kamer was gesluit. Die handvatsel gespin onder my hand. Ek het geluister na haar. Niks beweeg nie.
  
  
  Met een stil beweging, het hy die deur oopgemaak, dan is dit gesluit agter hom en gaan staan in die skadu, kyk na die vrou sit alleen in die dof verligte kamer.
  
  
  Sy sit met haar rug na my, die bestudering van'n paar vraestelle op die tafel in die voorkant van haar. Die lessenaar lamp is die enigste bron van lig. Daar was'n groot dubbel bed, 'n lessenaar stoel, twee stoele, 'n brandende gas stoof, niks anders nie. Net'n vrou, slanke nek, donker hare, skraal figuur in'n stywe swart rok wat blootgestel al haar kurwes. Sy het'n stap in die dag na haar.
  
  
  Sy draai skielik, haar swart oë weggesteek agter gekleurde bril.
  
  
  Sy gesê. "So jy hier?"
  
  
  Ek sien haar glimlag, en op dieselfde tyd wat ek gehoor het'n gedempte ontploffing. 'n wolk van rook swirled in die klein spasie tussen ons, 'n wolk wat byna onmiddellik verberg haar.
  
  
  Ek druk haar hand op my bors, en my stilet inloer uit onder my mou en in my hand. Deur middel van die rook, sien hy haar rol op die vloer, en die dowwe saint uitgegaan.
  
  
  In die skielike duisternis, met dik rook al rondom my, ek kon haar nie sien nie. Hy gaan sit op die vloer, dink oor die twee gekleurde bril: waarskynlik infrarooi bril. En iewers in die kamer was'n infrarooi lig bron. Sy kan sien my.
  
  
  Nou word die jagter die prooi, toegesluit is in'n klein kamer wat sy het van beter geweet as wat ek gedoen het. Ek gesmoor'n vloek en wag gespanne totdat ek hoor'n klank of beweging. Ek het nie van haar hoor. Hy het gesweer weer. Wanneer dit verskuif, dit is die beweging van'n kat.
  
  
  'n dun string toegedraai rondom die agterkant van my keel. Ek het gehoor die spot van haar asem teen my nek. Sy was seker Nah het dit in sy hande hierdie tyd. Sy was vinnig, maar haar was vinniger. Ek voel die tou die oomblik het sy vou dit om my keel, en toe sy dit styf getrek, my vinger is reeds binne-in.
  
  
  Haar ander hand bereik uit en gryp dit. Dan draai hy en ons was op die vloer. Sy het gesukkel en krul in die duisternis, elke spier in haar slank, styf liggaam druk hard teen my. Sterk spiere in'n opgeleide liggaam nie, maar ek het'n groot alenka. Hy bereik vir die lessenaar lamp en skakel dit aan. Die rook ontbind. Hulpeloos onder my greep, sy lê op die vloer, geboei deur my gewig, haar oë flikker op my. Die gekleurde kolle verdwyn. Hy het haar met sy stilet en druk sy ego teen haar slanke nek.
  
  
  Sy gooi haar kop agteroor en lag.
  
  
  
  
  Hoofstuk 2
  
  
  
  
  "Bliksem," het sy gesê.
  
  
  Sy het opgespring en gesink het haar tande in my nek. Die stilet laat val haar, trek haar kop terug deur haar lang swart hare, en soen haar hard. Sy byt my lip, maar haar mond verskerp. Sy het slap, haar lippe stadig opening, sag en nat, en hy voel haar bene oop vir my hand. Haar tong beweeg searchingly deur my mond, dieper en dieper, soos my hand opgehef het haar trek haar styf heup. Daar was niks onder daardie rok. As sagte, klam, en oop soos haar mond.
  
  
  My ander hand het haar bors. Hulle staan lank as wat ons het gesukkel in die donker. Hulle was sag en glad nou, soos die deining van haar lewe as haar syerige hare gesmeer teen haar...
  
  
  Hy kon amper voel my breek vry, grootword, en vind dit moeilik om te druk in die nah. Sy voel dit ook. Sy trek haar lippe weg en begin soen my nek, dan my bors, waar my hemp het verdwyn tydens die stryd, en dan terug na my gesig. Klein, honger soen soos skerp messe. My gesplete verhemelte en lende klop aan die ritme van die dik bloed, en hy was gereed om te ontplof.
  
  
  "Nick," het sy gekla.
  
  
  Ee gryp haar aan die skouers en stoot haar weg. Haar oë was dig toe. Haar gesig was rooi met'n passie, haar lippe nog steeds soen in die blinde begeerte.
  
  
  Ek het haar gevra. "'n sigaret?"
  
  
  My stem is absurd hees. Klim die steil, woedend rots van plofbare begeerte, het hy gedwing om homself te stap terug. Ek kon voel my liggaam bewe, ten volle bereid is om te duik in die pynlike skyfie van plesier dat ons sal stuur hoog, opgeskort, gereed vir die volgende, warm, skerp draai. Hy stoot haar weg, gritting sy tande by die pragtig pyn. Vir'n oomblik, ek was nie seker of sy kan dit hanteer. Nou is hy het nie geweet of sy dit kan maak en stop. Maar hey daarin geslaag. Met'n lang, wankelrige sug, ee daarin geslaag het, het haar oë toegemaak en haar hande geklem in bewing vuiste.
  
  
  Toe sy haar oë oop en kyk na my met'n glimlag. "Gee my die damn sigaret," het sy gesê. "O, neem die maat, Nick Carter. Jy is wonderlik. Ek was'n volle dag laat. Ek haat jou."
  
  
  Haar gerol weg van nah en oorhandig hey'n sigaret. Glimlag op haar naakte liggaam, want die swart rok is geskeur in ons passie, sy verlig ons sigarette.
  
  
  Sy het opgestaan en gaan lê op die bed. Haar sel is langs haar, warm deur die hitte. Hy begin liggies en stadig streel haar dye. Nie baie mense kan dit hanteer, maar ons kon. Ons het dit gedoen dit baie keer voor.
  
  
  "Ek is'n hele dag laat," het sy gesê, rook. "Hoekom?'
  
  
  "Jy beter nie, vra nie, Deirdre," sê ek.
  
  
  Deirdre Cabot, en sy het van beter geweet. My mede-agent BYL. N15, rang "Dood te maak wanneer dit nodig is", die beste counteragent met die status van'n onafhanklike operasionele opdrag. Sy was goed, en sy het net bewys dit weer.
  
  
  — Jy het amper my hierdie tyd, " sê ek met'n grynslag.
  
  
  "Amper," het sy gesê grimmig. Haar vry hand was die ondergang van die laaste knoppies op my hemp. — Ek dink ek kan hanteer jy, Nick. As dit is wat is n/. Dit maak nie speel. Baie wat is p/.
  
  
  "Miskien," het ek gesê. "Maar dit moet die lewe en die dood."
  
  
  "Ten minste om jou te beïndruk nie," het sy gesê. Haar hand uitgepakte my broek in en streel my. — Maar ek kon nie seermaak nie, kan ek?" Hare kan jou nie seermaak nie al hierdie. God, jy is net reg vir my.
  
  
  Ek het geweet en was lief vir haar vir'n lang tyd. Oortreding en verdediging, elke keer wat ons ontmoet het, was deel van ons reis, 'n warm spel tussen voor -, en miskien het sy nie kon hanteer my as dit was'n lewe-of-dood wedstryd. Slegs dan sal ek veg tot die dood, en dit is nie wat ons wil mekaar te doen. Daar is baie maniere om sane te bly in hierdie e-besigheid, en vir beide van ons oor die jare, is een so'n manier is deur middel van ons geheime vergaderings. Op die ergste van tye, die gees van al hierdie manne en vroue was altyd heilig aan die einde van die tonnel. Sy se vir my, en haar vir nah.
  
  
  "Ons is'n goeie paar," sê ek. "Beide fisies en emosioneel. Geen illusies, eh? Nie eens dat dit gaan vir ewig duur.
  
  
  My broek is nou af. Sy leun af te soen my mond aan die onderkant.
  
  
  "Een dag het ek sal wag vir haar, en jy sal nie kom nie," het sy gesê. "'n kamer in Budapest, in New York, en ek sal alleen te wees. Nee, ek kon nie bly staan dit, Nick. Kan jy dit hanteer?"'
  
  
  "Nee, ek kan nie bly staan nie nie wat nie," sê ek, hardloop my hand op haar bobeen tot waar dit was nat en blootgestel. — Maar jy geopper dat kurktrekker, en so het haar. Ons het'n werk om te doen.
  
  
  O la la, ja, " het sy gesê. Sy het uit haar sigaret en begin streel my liggaam met albei hande. "Hawk sal uit te vind een dag. Stem oor hoe dit eindig.
  
  
  Hawk sou geskreeu, pers het, as die woord uit. Twee ego agente. Hy sou gewees het verlam deur dit. Twee egoïstiese agente is in die liefde met mekaar. Die gevaar van hierdie sou die ego mad, die gevaar te AG, nie aan ons nie. Ons is besteebare, selfs N3, maar AH was heilig, noodsaaklik, en bo alles anders in hierdie wêreld. So, ons vergadering was gehou in die diepste geheim, en ons gebruik al ons verstand en ervaring om met mekaar te kommunikeer as liggies as as ons werk op'n geval. Hierdie tyd, sy het'n kontak. Haar gekom het, en sy was gereed.
  
  
  Hawk weet nog nie, " het sy gefluister.
  
  
  Sy lê doodstil op die vloer van die groot bed in die warm geheime kamer, haar swart oë oop en staar in my gesig. Donker hare geraamde haar klein ovaal gesig en breë skouers, haar vol borste nou hang af na die kante, en haar tepels is groot en donker. Byna sug, het sy gefluister kurktrekker. "Nou?'
  
  
  Ons kyk na mekaar se liggame as as dit was die eerste keer.
  
  
  Haar gespierde dye en slank bene was vry van vet, niks in die hol van die lewe bo die manjifieke berg van Venus. Staan ses voet lank, sy het die mistel-soos die liggaam van'n atleet en verskyn lank en slank. Sy wag vir my.
  
  
  "Nou," sê ek.
  
  
  Dit was'n vrou. Nie'n meisie. 'n twee-en-dertig-jarige vrou en ouer as die meeste van haar ouderdom. 'n soldaat van die ouderdom van sewentien. Sy het gedien as deel van die Israeliese kommando's, die doodmaak van die Arabiere in die nag. 'n sterk vrou met letsels in die getuienis van veerkragtigheid: brand van marteling oor haar rug, 'n litteken getrek uit'n sweep oor haar linker bors, 'n krullerige vraagteken oor haar wig-vormige hare, waar'n Arabiese dokter gekerf uit nah toekomstige kinders en het haar haat.
  
  
  "Nou," het sy gesê.
  
  
  Eenvoudig en opreg, sonder skaamte, pretensies of vals machismo. Ons het bekend mekaar te lank en te goed vir al hierdie speletjies wat nuwe liefhebbers speel. 'n bietjie. Soos man en vrou. Sy wil haar om te wees in haar, sy hotel te word in haar .
  
  
  Die swart oë oopgemaak en gefokus op my gesig, diep en warm, kyk uit iewers diep binne-in. Sy sprei haar bene en lig haar ih hoog. Opreg en sterk, moeiteloos. Sy het net gekyk hey in die oog en het nah.
  
  
  Ons het nie aan mekaar raak op enige plek, maar daar. Diep en stadig gly in die warm en vloeistof welkom van haar liggaam. Stadig, glimlag, ons kyk in mekaar se oë. Sidder, sy verhuis, en haar ross binne nah, totdat haar oë gesluit en my vingers diep gegrawe in die bed.
  
  
  Sy trek haar ongelooflike bene terug en lig haar knieë totdat hulle raak haar borste en haar hakke was om die ronde vlees van haar boude. Sy vou haar arms om my nek en gespanne. Sy is opgetel deur ee soos'n klein geslote bal. Hy lig haar van die bed af en hou haar hele liggaam in sy hande, haar dye op my bors, haar boude teen my skouer, en stoot haar dieper, laat lae kreun ontsnap haar lippe.
  
  
  Ons beweeg in'n gelyke ritme versnel, soos die twee dele van een wese. Kwaai en sagte, vasgevang in pyn en dan in vrede soos'n dik, warm vlaag so diep en al in beslag neem as die see spoel oor ons, begrawe ons in stil duisternis.
  
  
  Die oond was te warm. Die geheime kamer was stil. Die wind waai iewers, en dit het gelyk asof die wind was borsel teen die huise. Iewers was daar musiek en lag. Verder. Sy was die hou van'n sigaret in die een hand. Met die ander, sy was klakkeloos streel my piel. "Hoeveel tyd het ons?"
  
  
  "Ek sal sien dat jy môre," sê ek. "Wil jy stem?'
  
  
  "Sien julle môre.'
  
  
  Dit is al. Geen meer vrae. Buite hierdie geheime kamer, buite hierdie kort oomblikke, ons het werk om te doen. Vra vrae en die beantwoording van hulle sou beteken deelname, en deelname kan beteken gevaar en die lewe-dinge verander. Die geringste verandering sou beteken dat die Hawk geweet het oor dit, of wil uit te vind vroeër of later . Die streng beginsel dat ons nie deel te neem in die werk van die ander, die ander, was die enigste verweer teen die hawke's eindelose oë en ore. Dit is ook die opleiding van'n baie moeilike jaar: vertrou nie iemand, selfs die een wat jy liefhet.
  
  
  "Lank genoeg," Deirdre het gesê, streel my.
  
  
  "Vanaand en môre. .. '
  
  
  "Twee keer vanaand," sê ek. Die ambisieuse prins het my besig vir te lank, te ver weg van bereid is om vroue.
  
  
  Sy lag. — Elke jaar word meer veeleisend. Wat kan'n vrou regtig hanteer?
  
  
  "Alles wat ek het," het ek gesê, glimlag. — En jy weet hoe goed dit is.
  
  
  "Nie so beskeie, Nick Carter," Deirdre gesê. "Jy . .. '
  
  
  Ek sal nooit weet wat sy gaan om te sê vir julle. Sy het gestop in die middel van die sin wanneer sy voel my skouer raak warm en brand. Dit was'n stille en geheime teken, maar sy het opgemerk my effense bewing.
  
  
  Die klein hitte sein wat gevestig onder my vel kan slegs geaktiveer word in Parys, wat beteken dat die sein was afkomstig van'n plaaslike bron. Net Hawke geweet het oor dit, en dit is wat gebruik word as'n noodgeval kontak wanneer alle ander manier van kommunikasie is buite orde, en wanneer Hawke nie weet waar of situasie wat ek in. 'n sein wat ontwerp is om te hou die ego uit die pad, maar Deirdre Cabot het geweet wat sy doen. Dit is so vinnig soos haar, en sy voel die skielike kontak.
  
  
  'Bynaam?'
  
  
  "Ek is jammer," het ek gesê. "Ons sal net verdwaal môre en vanaand."
  
  
  Ek het uit die bed en gryp my broek. Ek lê nog steeds op die bed, en sy het net staar na my.
  
  
  "Nie vandag nie," Deirdre gesê. "Weer. Nou.'
  
  
  Die hitte sein was'n uiterste opdrag, wat gebruik word slegs in noodgevalle wanneer mistel spoed is van kardinale belang. Maar Deirdre wou my weer, en daar is dalk nie'n volgende keer in ons lyn van werk. En haar, ook, en so aan, selfs as ek het om te sterf vir dit.
  
  
  Ee het haar of sy my. Hard en rof. Saam, soos altyd.
  
  
  Wanneer ons was albei geklee, ek het haar volwasse, volledige liggaam smelt in klein onderklere, donker sykouse, en dan'n stywe swart rok. Ek voel'n knop in my maag, 'n crunch in my rug, maar ek het haar aangetrek; en as ons kyk na ons wapens, ons het gepraat oor niks. Sy soen my speels as hy haar geplaas lem teen die binnekant van haar bobeen. Sy was baie beter met hierdie mes as hare. Sy vasgemaak haar klein Beretta onder die beker van haar bra. Hy vervang sy stilet en kyk na die luger.
  
  
  Ons het die geheime kamer soos dit was en gaan deur'n ander venster. Ek bedek vir haar as sy loop terug na die stegie. Sy het vir my as haar gly af in die stegie, en om die duisternis sy stap uit op'n verlate straat. Sy stap by my verby soos gewoonlik en het na buite gegaan.
  
  
  Ons is gered deur'n outomatiese proses, en weer hierdie refleks roetine.
  
  
  'n donker poort oorkant die straat gevang oë van haar. 'n skaduwee, 'n skakering donkerder as die nag, 'n flou beweging opgetel deur my persoonlike radar, geslyp deur jare van konstante toesig.
  
  
  Haar geskree. "Get down!'
  
  
  Twee skote klap rondom die duisternis.
  
  
  
  
  Hoofstuk 3
  
  
  
  
  Gedempte geweerskote. Ih gespoeg uit in die nag, so gou as wat sy sien die donker skaduwee, en skree: "Get down!"
  
  
  Twee skote, en'n sekonde later, 'n gil soos'n direkte eggo. Deirdre was lê op die vloer. Sy duie gestort het op die harde klip van'n Londense straat so gou as wat sy gehoor het die skote en my skree. Maar wat het eerste gekom: my skree of die skote?
  
  
  Sy lê bewegingloos op die vloer.
  
  
  Wilhelmina was die hou van dit. Hy afgevuur in die voorportaal by die dieselfde tyd as wat hy getrek Wilhelmina uit en het ten doel. Drie skote voor die skaduwee kan skiet weer, voor Deirdre kry, as sy kan weer beweeg.
  
  
  'n lang, verwurg huil was my beloning.
  
  
  Wag vir haar. Geen meer skote is afgevuur. Niemand het gekom, om die mis te ondersoek. Ek sien die bloed op Deirdre se regterarm, maar hey, dit sal nie help as ek stap uit en kry vermoor. 'n minuut is'n lang tyd vir'n man met'n geweer, veral as hy is gewond.
  
  
  Skielik Deirdre gerol oor die straat, staan op, en verdwyn in die skaduwees.
  
  
  My skree moet gewees het'n hare se breedte voor die skote is afgevuur. Opgeleide al haar lewe teen die vyande, sy val plat op die straat in'n split sekonde. Aangaap op die onsigbare shooter moet gewei het haar arm soos sy het. Ek is dankbaar vir elke oomblik van gevaar, wat het ons in die outomatiese super-doeltreffende wapens.
  
  
  Die donker poort het stil gebly, bewegingloos. Haar, na vore getree.
  
  
  Ek loop op sy tone na die donker voorportaal, die stuur van die luger met albei hande. Deirdre is'n stap agter my met haar Beretta.
  
  
  Die Neger was lê op sy rug. Selfs in die nag, ek kon sien die twee donker kolle op sy bors. Haar getref die bull's-eye deur twee van die drie koeëls. Dit moet gewees het drie.
  
  
  "Jy is nie bekommerd oor my," Deirdre gesê. — Ek sal nie vertel Smous.
  
  
  "Ek sou nooit oorleef het nie," sê ek. "Is jy al reg?'
  
  
  Sy glimlag, maar was'n bietjie ligter as'n paar minute gelede. 'n lummel deurboor die vlesige boonste deel van haar arm.
  
  
  "Ek is fine," het sy gesê.
  
  
  Hy knik vir haar. Ek het nie kyk na haar hand. Sy was'n professionele, sy het sorg van haarself. Ek het belangriker dinge om oor te dink. Wat was hierdie dooie jag vir die neger? En hoekom? "Wil jy weet ego? Deirdre het haar gevra.
  
  
  "Nee, — het sy gesê.
  
  
  Dit was nie die dieselfde neger sy het gesien in die voorportaal van die goedkoop Chelsea Hotel. Maer en jonger, byna'n seun. Maar die twee niggers langs my in Londen op dieselfde nag is'n fokken toeval. Veral as die eerste een was waarskynlik in'n haas uit iewers, in'n kleurvolle reënjas oor vuil broek, in'n goedkoop wol hemp en in sommige tuisgemaakte sandale. En al hierdie in die Londen winter.
  
  
  Die ego geweer haar opgetel uit die sypaadjie. 'n ou Belgiese gemaak Verbruining outomatiese met'n merk-nuwe uitlaat. Hy het nie lyk soos die soort van persoon wat kan bekostig om te koop'n nuwe uitlaat. Hy het'n paar pond in sy sak, en'n paar silwer, 'n sirkel-vormige sleutel van die ongemerkte hotel, en'n ekstra tydskrif vir die Verbruining. Om sy nek is'n dun goue ketting met'n klein amulet-'n amulet. Die slapende leeu.
  
  
  "Chucky se punt," Deirdre gesê. "Hy was na aanleiding van my."
  
  
  — Maar jy weet nie ego?"
  
  
  "Nee, maar hy is waarskynlik Sulu, of miskien Zvazi. Hulle gekry het'n bietjie nader die afgelope tyd.
  
  
  "Wag," sê ek. Dan is daar iets het in my fotografiese geheue: "Die eerste Zoeloe-Koning, die stigter van die Zoeloe-Ryk in die 1920's en 1930's." Die grootste en sterkste Negro weermag in die geskiedenis. Dit is verslaan deur die Britte in 1879, nadat hulle die eerste keer ernstig verslaan Roenecken. Die Zoeloes is nou deel van Suid-Afrika. Die Swazis het'n meer of minder onafhanklike land is daar. Wat anders, Deirdre?"
  
  
  "Wat anders is wat nodig is vir mense in slawerny?" "Nee," het sy gesê. "Ons moet hoop, 'n legende: die Verwagtinge, 'n slapende leeu wat sal terugkeer een dag."
  
  
  "Dit is'n mite," sê ek. "Mites stuur nie Negers rondom die Zoeloeland oerwoud in Londen. Die slapende leeu is'n simbool van'n paar ondergrondse organisasie. Hoekom doen hulle wil hê dat jy dood is?
  
  
  "Jy kan dink, Nick," Deirdre gesê.
  
  
  "Jou opdrag?"
  
  
  Sy knik, staar by die dooie man en die buite swembad vir'n oomblik, en dan ingesteek die beretta onder haar bors. Sy sit in die duisternis van die mistige straat, stadig vryf haar arm. Dan het sy het'n diep asem en glimlag na my. dan lot sal kom volgende keer, " het sy gesê. — Ons kan nie hier bly.
  
  
  "Wees versigtig," ek het vir haar gesê.
  
  
  Ek volg haar deur die donker strate totdat ons na vore gekom in die gewoel van die Piccadilly Circus. Sy waai haar hand en verdwyn in die skare van die plesier-soekers. 'n verbygaande taxi gestop haar. Hy het nie terug te gaan na die hotel. As die groot swart man in die voorportaal was in dieselfde groep as die skut, het sy waarskynlik sou gewees het in die deur ih k Deirdre. Ek het nie sien hoe seker is ek dat ek nie gevolg word, wat dit moet beteken hulle het die mense, vaardighede, en toerusting te soek my op die pad sonder my merk. As hulle so goed georganiseer, sy het nie waag om terug te gaan na die hotel.
  
  
  Ek kon nie die risiko om een AH huise in Londen of kontak een rondom ons plaaslike kontakte. Ek het om te gebruik om'n betaal telefoon en bel die kommunikasie-sentrum.
  
  
  "Wilson Navorsing Diens, kan ons jou help?"
  
  
  "Kan jy die spoor van die geskiedenis van die byl vir my?"
  
  
  "Net'n oomblik, asseblief."
  
  
  Die woord "byl", AG, was die belangrikste kontak woord, die eerste stap, maar die woord kan verskyn lukraak.
  
  
  'n kalm manlike stem: "ek is seker ons het alles wat jy wil in ons lêers, meneer . Watter soort van die stryd byl is jy belangstel in?
  
  
  "'n lefty uit die noorde, rondom die middel van die tydperk van die sagas." Dit was'n bevestiging kode wat bewys dat haar agent was BYL en vertel die emu wat agent: N3. Maar ek kan'n bedrieër.
  
  
  "O, ja," het'n kalm stem. "Wat koning is die eerste?"
  
  
  "Die helfte swart," sê ek.
  
  
  Net die werklike N3 het geweet dat dit die laaste kode. Die ego kan word gedwing om deur my deur marteling, maar ek het om risiko's te neem in elke handel. As die mees uitstekende bedrieër probeer om te kry in voeling op die selfoon, die ergste ding is wat hy kan verloor die Londen kommunikasie sentrum. Dan is die kontak kodes het verander.
  
  
  Daar was'n reeks van die druk wanneer ek was gekoppel aan die netwerk en AH. Dan is'n koue, streng stem het gesê, " Jy is in Londen, N3. Hoekom?'
  
  
  Plat neus stem: Sam Hawke. Ek was kwaad, maar die woede is vervang byna onmiddellik deur'n skerp, droë gou gemaak dat dit vir my duidelik dat Hawke wou iets ernstig is, belangrik is, en moeilik.
  
  
  'Dit vergeet. Kan jy verduidelik dit later. Jou oproep is opgespoor. 'n motor sal haal jou in ses minute. Kom asseblief dadelik.
  
  
  Hierdie werk is belangrik. Hawk gebruik my nommer N3 en beantwoord die oproep op die telefoon homself, sonder tussengangers of scramblers op my deel.
  
  
  Ek het haar gevra. — Waar om te?"
  
  
  Hy het reeds hang. Hawke praat nie op die oop lyn vir'n lang tyd. Hy sit, kort en dun, in sy beskeie Washington kantoor, in staat om van die bedryf van'n ruimte stasie in een woord. Maar ek weet nie die vyf mense van buite, en die geheime diens weet die ego of weet dit bestaan.
  
  
  Hy stap uit die telefoon stand, skeel om te sien of daar was niks ongewoon op die straat. Daar was niks in die mis en die helder ligte van Soho. Hy kyk op sy horlosie. Twee minute. Dit was vyf sekondes vroeër: 'n klein grys motor met'n rustige bestuurder. Haar man gekom het.
  
  
  'n uur later, was hy staan op die aanloopbaan verlate van'n ou, toegegroei RAF basis. Daar was geen motor, en hy was alleen by'n Royal Air Force base hy nie geweet het nie. Miskien Honington, gegewe die vlakte rondom dit, of miskien Thetford.
  
  
  Die nader vliegtuig gehoor het haar voor dit het haar gesien. Ek het nie verwag dat'n vliegtuig in'n verlate veld in die nag. Maar dit neergedaal het, gelei net deur sy eie landing ligte. Ranger in die stad van die Ruff . Hawke het kontakte oral.
  
  
  "Jammer," sê ek vir haar vlieënier.
  
  
  Hy het'n breë snor, maar hy was grys hare, en sy oë was meer intelligent as die meeste Air Force seuns. 'n persoon wat nie kan soms n paar vrae vra homself. Hierdie tyd, is dit net te kenne gegee om my te land en taxied uit voordat dit kon behoorlik en werklik sel.
  
  
  "Hulle het iemand nodig wat kan land hier sonder grond lyne of ligte," het hy gesê. "Daar is nie baie van ons verlaat."
  
  
  Hy het omgedraai om te kyk na my. "Jy moet ten minste stop Wêreldoorlog III."
  
  
  "Ten minste," sê ek.
  
  
  Hy glimlag vaagweg en stoot die versneller terug na sy oorspronklike posisie. Haar, voel soos'n man loop blindelings in die rigting van'n klip muur te kla. Maar die ou RAF man het geweet sy veld. Hy het dit maklik, en dan gevlieg weste. Hy het nie sê'n ander woord aan ons, en hy het aan die slaap geraak.
  
  
  Dit was reeds die lig wanneer ek was wakker deur iemand se hande. Ons geland het op'n klein vliegveld, omring deur hoë kaal bome en sneeu-bedekte velde. Daar was hoë geboue in die verte, en die landskap lyk bekend.
  
  
  Die motor sweef in my rigting kyk selfs meer vertroud is: 'n swart Cadillac met'n Maryland lisensie plaat. Hy het teruggekeer na Amerika en is nie ver van Washington. Dit sal baie moeilik wees en baie belangrike werk.
  
  
  Hawke nie dikwels bring vir my huis so skielik, en hy is nooit in Washington toe hy kan los alles. Haar nommer een Killmaster, goed betaal en nodig, maar niemand hou daarvan om te erken dat ek bestaan, veral oni in Washington. Gewoonlik, wanneer hy wil om te praat met my, Hawk kry om my in'n hoek van die wêreld. Hy kontak my is daar of kom om my te sien, maar hy probeer om nie te risiko iemand verbind my met AH of selfs Washington.
  
  
  So het hulle trek die gordyne op die Cadillac as ons gery het om die lughawe en leiding vir die Potomac. Dit is normaal om so ver as haar gedagtes was bekommerd. Ek hou nie van Washington of enige ander hoofstad. Politici en staatsmanne leef in die nasionale hoofstede, en na'n rukkie, al die politici en staatsmanne wil om te speel koning. Die meeste mense rondom hulle is besig om te dink dat hulle is die konings. Hulle sny die koppe van al diegene wat nie saamstem met hulle, want hulle weet wat die beste is en wat gedoen moet word vir die goeie van die gewone mense.
  
  
  Maar ek was nie geïnteresseerd in die politiek, en ek wonder weer hoekom Hawke het my toegelaat om te kom na Washington. Hy sou dit net doen as dit nodig is, as hy kon nie aan my iewers ver weg. Hierdie werk het om te wees so belangrik, so'n hoë prioriteit, dat selfs die Smous het nie absolute mag in dit. Wat dit ook al was, hy het om te wees in direkte kontak met die senior here te beantwoord enige kurktrekker vrae wat sy mag vra.
  
  
  Hierdie werk sal begin van die top.
  
  
  
  
  Hoofstuk 4
  
  
  
  
  Ek is uit gestoot van die Cadillac in'n stegie en laat in'n groot, naamlose grys gebou. Die hysbak het ons ten minste drie verdiepings onder die eerste vloer. Hulle sou sit my in'n klein oop van wat geparkeer was op die spore. En Odin in die motor van haar verdwyn af in'n smal tonnel.
  
  
  Niemand het met my gepraat, en dit was duidelik dat ek was nie veronderstel om te weet waar ek gaan. Maar hy sou nie oorleef as'n Killmaster vir so lank sonder om elke moontlike voorsorgmaatreël. Niemand vermoed dit, nie eens Hawk, so ver as wat ek geweet het, maar sy het ondersoek hierdie tonnel lank gelede toe ek die eerste keer hier gebring het. Ek het geweet waar ek was en waar ek gaan. Hy was die ry langs die wêreld se mees geheime miniatuur spoorweg, op pad na'n reeks van die bom skuilings onder'n groot wit huis op'n wye laan.
  
  
  Die wa gestop by'n dof verligte smal platform. Daar was'n stil grys deur in die voorkant van my. Ek het probeer om die deur, maar dit was nie gesluit is nie. Hy het'n grys kamer met'n staal tafel, drie stoele, twee banke, en geen sigbare uitgang. Hawke sit agter'n staal lessenaar: David Hawke, New York Staat, " AG, my baas. En dit is al wat ek geweet het oor nen. In hierdie verband, haar geweet het meer oor nen as die meeste. Of hy het'n verlede, 'n huis, 'n familie, of ten minste geniet iets anders as werk, het hy nie geweet het nie.
  
  
  "Vertel my oor Londen," blaf hy vir my, sy ego-plat, nasale stem as dodelike en sinistere soos'n kobra.
  
  
  Dit is'n klein man met'n lag soos die donder van gewere wanneer hy lag en'n sardoniese glimlag wanneer hy lag. Nou, het hy nie gedoen het nie enige van daardie dinge aan ons. Hy kyk my onbegrypend aan. Nen was geklee in dieselfde tweed baadjie en grys langbroeke soos altyd. Hy het'n ih volle kas, al die dieselfde .
  
  
  Ons was alleen in die grys kamer, maar dit was nie werklik die geval in Della Straat. Die rooi telefoon sit op'n staal tafel'n paar duim weg.
  
  
  "En nadat ek voltooi my "order" in die woestyn, "sê ek," ek was bang dat ek sou opgemerk word. So ek gebruik die vierde roete na Londen, net om veilig te wees."
  
  
  As verskonings, dit skaars sin gemaak, en ek het gewag vir dit om te ontplof. Dit het nie gebeur nie. In plaas daarvan, het hy fiddled met die rooi selfoon, en sy ego oë het vir my gesê dat hy nie regtig dink oor wat ek besig was om in Londen. Sy gedagtes was op die werk wat hy gaan om my te gee, en die glans in sy oë het vir my gesê dit was'n groot werk. Hawk lewens deur sy werk. Ek het nog nooit gesien hom rus, het nog nooit gehoor hom rus. Die enigste ding wat werklik blyk op die ego is dat die ego kantoor is AH, waardig van sy tyd en sy "kind".
  
  
  "Alles reg," het hy gesê. "Stuur die verslag later."
  
  
  Haar asem'n sug van verligting. Hierdie tyd, is dit kan wees op die rand. Vroeër of later, het hy wil uit te vind dat Deirdre Cabot was in Londen, en hy skakel dit alles. Dit is die ego van die begin af dat was tweede natuur. Maar nou is hy steek een om sy vuil sigare en fiddled met die rooi telefoon weer.
  
  
  "Sit, Nick," het hy gesê.
  
  
  Wanneer haar sel, haar besef dat dit tyd was iets heeltemal anders. Hy was ongeduldig. Ja, sy oë skitter met uittarting. Maar op dieselfde tyd, het hy was besig, amper kwaad, en het nie dink om iets van my. Daar was iets oor hierdie nuwe "orde" wat Emoe het nie soos. Haar verligte een om'n goud-gestort sigaret houer en verkoop.
  
  
  "Jy het nog nooit aan Mosambiek," Hawk gesê. — Jy gaan daar in twee ure.
  
  
  "Ek nodig het om te borsel tot op my portugees en engels," sê ek. "Miskien Swaziland, en miskien selfs Suid-Afrika," Hawke voortgegaan afwesig, asof hy nie gehoor het nie my kommentaar. Hy kyk op en gekou op die boude van sy goedkoop sigaar. "'n delikate situasie."
  
  
  — Ons sal iets anders eendag, " ek lag.
  
  
  "Nie so snaaks," het die ou man gebreek by my. "Ek het nie vergeet nie Londen nie."
  
  
  Haar gehou glimlag, en haar kinders."
  
  
  Smous nie soos die feit dat bedrieg. Sy gaan na'n beroerte. Hy het nie opdaag nie. Gou, haar glimlag gestop. Dit was'n slegte teken dat hy het nie antwoord nie. Hawke het'n probleem, en dit het iets te doen met homself. Dit is tyd om ernstig te wees.
  
  
  "Wat moet ek doen in Mosambiek?"
  
  
  Hawk is kou op'n sigaar en speel met'n rooi telefoon draad. "Lissabon en Kaapstad vermoed dat'n groot opstand in Zulu gebiede langs die grens."
  
  
  My ruggraat begin te jeuk. Zulu! Hy het gedink van die dood gunslinger in Londen, en van Markus. Kan die skut het na aanleiding van my in plaas van Deirdre? Selfs voor sy geweet het was daar'n Zoeloe-verwante werk. †
  
  
  "Suid-Korea is baie bedrewe op die voorkoming van opstande," sê ek. "En daar is nie baie Mosambiekse rebelle nie."
  
  
  "Omdat Kaapstad het altyd daarin geslaag om te hou die swart meerderheid geïsoleer en onder beheer," Hawke gesê. Dit is omdat die Negers in Mosambiek het nog nooit het ons geld, ons ondersteun, ons ervare leiers. Nou, blyk dit dat Mosambiek het'n nuwe leierskap, en miskien Kaapstad het'n fout gemaak in sy beleid van" tuislande"," bantustans " of ander fancy name vir die konsentrasie kampe. Die Zoeloe-tuisland is geleë langs of naby die grens van Mosambiek en Swaziland."
  
  
  Hawke was stil, suig op sy sigaar. "Wat regtig bekommerd nu is dat hulle dink die Swazis betrokke is. Dit maak die internasionale situasie potensieel plofbare, wat is presies wat vryheidsvegters wil. Dit gee hulle ook'n veilige hawe vir die opleiding, mobilisering, en skuiling wat die Negers het nog nooit daar nie."
  
  
  "Swaziland?" Ek het gesê, skud my kop. "Sedert onafhanklikheid, Swaziland het afgehang het op die belange van buitelandse sake, veral dié van Suid-Afrika en Portugal. Ou King Sobhuza sal nie enige probleme met hulle.
  
  
  "Miskien kan hy nie beheer oor sy mense, Nick," Hawk gesê grimmig. "Hy het'n paar baie warm-tempered jong vegters in Swaziland. Selfs die georganiseerde opposisie. Maar onthou dat, na alles, hy is'n Bantoe hoof. Nou is die emu behoeftes Lissabon en Kaapstad, maar dit sal nie voorwerp om onafhanklike Mosambiek en Zoeloeland by Swaziland. Dit sou die ego in'n sterker posisie teen Suid-Afrika en miskien selfs isoleer Suid-Afrika in die einde. Daar is'n Panbantub beweging wat ons is deeglik bewus van. En die Swazis en Zoeloes nog lek elke ander, want in Suid Afrika is daar Swazis. Hulle het gaan staan skouer aan skouer vir twee honderd jaar. Hulle was nog in oorlog met mekaar vir'n lang tyd, maar nou is hulle nie meer by'n oorlog met mekaar."
  
  
  Hawke se sigaar het. Hy bly'n oomblik stil aan die lig kom dit weer. Hy vat'n sluk totdat die sigaar weer verbrand en dik rook bedek die kamer.
  
  
  "Die Zulu, Swazi, Shangan en Suka Ndebele het uiteindelik gevorm'n organisasie: Die Slapende Leeu," Hawk gesê, op soek na my. "Chucky se teken. Hulle het'n leuse: Verenigde Assegai. Hierdie woord beteken spies onder die Zoeloes, Siswati, en Ndebele, en dui ih se gemeenskaplike oorsprong en belange. En nou het hulle het'n gemeenskaplike plan: 'n opstand so groot dat selfs indien dit versuim is, sal dit veroorsaak dat hulle so'n bloedbad dat die VN en die groot magte moet stap in. Hulle dink hulle kan verseker dat die onafhanklikheid van Mosambiek en Zululand."
  
  
  Dit was'n logiese plan. Sy woude, digte takke, velde, berge en woude is reeds drup met Bantoe bloed, en die VN en die groot magte geneem het kante. Suid-Korea-Afrika en Portugal, dan verbaas sou wees frank in die siel. Maar dit was ook'n plan wat nodig is'n hel van'n baie van die leierskap te hou al hierdie Bantoe mense saam. Mans sou sterf kant deur kant in groot getalle nie, maar alleen dit is moeilik om te voel soos jy is om te sterf vir'n saak. Dit sal ook vereis vaardighede en geld, organisasies, en'n voldoende weermag om te verseker dat die vryheid vegters is nie onmiddellik onderdruk.
  
  
  Ek het haar gevra. — Wat sal ek daar doen?"
  
  
  Hawk het nie die antwoord dadelik. Hy het'n senuwee-sleep op sy sigaar. Wat ook al die ego pla ons, dit lekke alles, kom na die oppervlak.
  
  
  "Moedeloos, magteloos mense kan nie werk uit so'n plan alleen, N3," het die ou man gesê stadig. "Een van die belangrikste faktore is'n groot nuwe wit huursoldaat eenheid wat in Mosambiek. Ons weet nie wat die ego kaptein is. Maar wie dit is, dit is goed. Hy het ook die bykomende voordeel van'n kontak persoon met'n hoë posisie in die Regering van Mosambiek."
  
  
  Hy het begin om te verstaan die situasie.
  
  
  "Hoe hoog?'
  
  
  "Baie hoog is," Hawk gesê. "Direk onder die bevel van die koloniale goewerneur. Vryheid vegters weet alles van die Mosambiekse Regering is van plan om, selfs voor dit sy planne implementeer. Die huursoldate klop die koloniale troepe weer en weer."
  
  
  — Doen-hulle weet wat dit is?"
  
  
  "Hulle vernou die aantal opsies wat na drie," Hawke gesê. "En nie meer as drie." Hy was rook. "Vind uit, en die dood van die uil hulle het hierdie man nie."
  
  
  Goeie. Dit was nie'n nuwe situasie, en dit was ook my werk. Ek het dit gedoen voor, vir baie regerings wat Washington daarvan hou om vriende te wees met.
  
  
  Ek het haar gevra: "Hoekom is hulle met behulp van ons?. Hoekom doen hulle dit nie doen dit self."
  
  
  "Omdat hulle dink hulle kan nie vertel wat van die drie is wat," Hawke gesê. "En wat ons kan doen."
  
  
  Daar was iets oor die manier waarop hy gepraat het, het gemaak dat my kyk na hom. Ego se sigaar het weer uitgegaan, en die manier waarop hy gekou dit sonder om te kyk op my het my laat besef dat ons besig was om te waar Ego betrokke was. Daar was'n probleem, en sy wou om te weet wat dit was.
  
  
  "Hoekom doen hulle dink ons kan dit beter doen as wat hulle kan?"
  
  
  Hawk gekneus sy sigaar in die asbak en staar na die res van dit verwoed. "Want hulle weet ons het gewerk met die rebelle."
  
  
  Net soos dit. Sy laat emu gaan voort en blootgestel word dit al duidelik. Maar sy heeltemal dit gesien. Washington gespeel beide kante, en wag om te sien wat sou wen. En wie ook al wen, Washington sal die verjaarsdag seun . Net nou het die oomblik van waarheid skielik aangekom het. Die vleuel skroewe was strenger, en Washington het om van te kies.
  
  
  "Ons het wapens en geld aan Mosambiek se vryheid vegters en die Slapende Leeu Zulu groep. Onder die tafel, natuurlik, met die hulp van'n dek. Maar ons het dit gedoen. Ons het gehelp om Sibhuza en Swazi. Nou Kaapstad en Portugal het ons ingelig dat hulle is bewus van hierdie en is die huur van ons."
  
  
  Almal het geweet haar nou. "So dit was AG wat help om die rebelle onderdak?
  
  
  Hawk knik. "Washington nou moet Lissabon en Kaapstad is meer as die rebelle."
  
  
  "En die rebelle is weg," het ek bygevoeg.
  
  
  Hawk knik weer. Hy was nie op soek na my, en ek het geweet wat pla hom in die einde, die essensie van hierdie hele vuil operasie.
  
  
  "Ons kan die werk doen," sê ek, " en die dood van hierdie rebel. Want ons het saam met die rebelle. Ons het'n kontak en hulle vertrou ons. Lissabon en Kaapstad sal neem voordeel van ons help om die rebelle, wat ons toelaat om te vernietig ih. Lekker dinge.'
  
  
  Hawk staar na my.
  
  
  "Die rebelle uit en ah, kinders," sê ek. "As ons die dood van die hoof-UITVOERENDE beampte, die vryheid vegters sal weet wat, hoe, en waarom."
  
  
  Hawk hy het gesweer. "Damn dit. Spoel vyf jaar van die werk af in die toilet en vir hulle vertel om te gaan na die hel! Kriminele afval. Dit sal neem ons die jaar om te begin met dit en die bou van iets nuuts. Dit is dom en ondoeltreffend.
  
  
  Ek het haar gevra. "Maar ons is om dit te doen?"
  
  
  "Doen dit?" Hawk knip. "Ons het ons bestellings."
  
  
  — Geen lojaliteit aan die rebelle wat ons aangemoedig?"
  
  
  "Ons het net een lojaliteit, die eerste en die laaste," Hawk gebreek by my.
  
  
  Ons persoonlike belangstelling, ek het gedink wrang, is wat dit alles wentel rondom. "Kan ons red ons agent daar?"
  
  
  Hawke haal sy skouers op en glimlag vaagweg. "Dit is aan jou, N3."
  
  
  Daar was iets oor die manier waarop hy dit gesê het. Hare, kyk op sy maer, sardoniese gesig, maar sy ego-skerp ou oë is die toonbeeld van onskuld. Haar nie gemaklik voel.
  
  
  Ek het haar gevra. "Hoe doen ek dit? Wanneer sal ek begin dit?"
  
  
  "Jou vliegtuig blare in'n uur en'n half," Hawk sê droogweg opgemerk, nou dat hy het'n paar praktiese werk te doen. "Ons het om te lewer'n sekere bedrag van die geld aan die rebelle. Die oordrag sal plaasvind, waar die Ingwavuma Rivier kruis die grens van Swaziland met Zoeloeland. Dit is ooreengekom dat die geld sal ingevorder word deur'n geheime klerk van die rebelle. As dit blyk, jy sal die dood van dit.
  
  
  "Is daar'n spesifieke metode wat jy verkies?" vra hy haar.
  
  
  "Enigiets. Hierdie tyd, geen subtiele word vereis. Sodra dit gedoen is, al breek die hel los, " het die ou man gesê kort. — Jy is besig om met ons plaaslike agent, die rebelle daar. Dit sal lei tot die uitlaat plek.
  
  
  Haar! In werklikheid, Delle reeds geweet haar, wat verduidelik waarom dit was vreemd toe Smous het my vertel dat die redding van ons agent afhanklik van my. So het die ou jakkals geweet het. Hy het geweet dat George na my en Deirdre Cabot, en waarskynlik geweet het oor dit vir die jaar. Sy was nie besonder verbaas, hy het nie verlore gaan nie veel nie, vermoedelik. Hy glimlag op haar. Hawke nie hier is nie.
  
  
  "Jy sal werk, N3, speel nie. Is dit duidelik?"
  
  
  "Hoe lank het jy geweet N15 en toe te rus vir my?"
  
  
  Ego se lippe geboë in'n snaakse, spottende glimlag. — Van die begin af, van die kursus.
  
  
  — Hoekom het jy nie ophou om ons?"
  
  
  "Jy nodig het om'n afleiding, en jy is baie versigtig," het die ou man het gelag. "So lank As wat jy gedink het jy is'n grap met my, jy sal voortgaan om in stand te hou behoorlike geheimhouding en hou geen gevaar nie." Hy leun terug en steek nog'n sigaar. "So lank As wat jy het hard gewerk om genoeg te mislei my, niemand anders sal jy agterkom."
  
  
  So het hy ons gemaak het, dink hy nie geweet het nie, en al die tyd was hy feitlik op soek na oor ons skouers. Hy vervloek die verborgene is. Die emoes sou waarskynlik het'n baie pret saam met haar . Ego se sardoniese glimlag verbreed.
  
  
  "Lyk soos'n vrou, is dit nie?"
  
  
  Dit is as briljante as dit is effektief, en die meeste van die tyd ek is tevrede met dit. Haar, ek wil hom om te bly agter my. Maar selfs Smous nie altyd weet alles, en hy was baie bekommerd toe hy vertel Em oor die skut in Londen. Hy leun vorentoe skerp.
  
  
  "Chucky se teken? Dan beteken dit hulle is te kyk N15, en die rebelle is verdagte van ons."
  
  
  Iemand in die Mosambiekse regering dalk blabbed." Hawk het gedink oor dit. "Tensy dit Sulu man was'n dubbel agent." En die portugese probeer om seker te maak dat ons gaan beide maniere.
  
  
  "Miskien," het ek gesê. "Miskien het hulle nie vertrou nie N15, uit vrees dat dit ook lojaal aan die rebelle."
  
  
  "Daar gaan en wees versigtig," Hawk gebreek. "As jy dink hulle sal sien deur middel van die N15 spel, gebruik nie ee. Behalwe miskien as'n lokmiddel.
  
  
  Sy het opgestaan. Hawk bereik vir die rooi telefoon aan te kondig ons vergadering. Hy het gestop en kyk na my. Ons het om te kry hierdie beampte om af te koel, een of ander manier. Verstaan jy?'
  
  
  Verstaan haar. As Deirdre kry verdagte, miskien moet ek gebruik dat feit en gooi haar na die leeus. Net mistel werk saak maak, en dit moes gedoen word deur alle beskikbare hulpbronne. My eie kinders is nie toegelaat om te speel'n rol.
  
  
  
  
  Hoofstuk 5
  
  
  
  
  Die lang blonde en ek druk dit af op'n Boeing 747 om Londen na Kaapstad toe dit bekend geword het dat beide pofferigheid was in Mbabane. Haar naam is Esther Maschler. Sy het gewerk vir'n Belgiese mynbou maatskappy, en sy het genoeg kennis om dit te bewys, so ek het geen rede om te twyfel haar. Maar hy het sy oë oop, deels omdat Nah het een van die mees volledige en hoë borste hy nog ooit gesien het haar. Sy wou weet hoe hulle lyk sonder daardie klere.
  
  
  "Ek dink ons sal sien hoe dit gaan," het sy vertel my tussen Kaapstad en Lorengo Marquez. "Jy is'n pragtige persoon, Freddie."
  
  
  Op die oomblik, hy was Fred Morse, 'n internasionale mynbou toerusting handelaar, atleet, en ywerige dobbelaar. Dit was so'n goeie dekking as vir enige iemand gaan om te Swaziland. Die Royal Zwazi Hotel is een van die nuutste plekke vir internasionale byeenkomste.
  
  
  "Hema se stem is haar tryin'om te wees," sê haar hey. Sy was baie onskuldig, ten minste polities.
  
  
  By Lorengo Marques, op die kus van Mosambiek, het ons aan boord van'n ligte vliegtuig, wat is opgetel in Mbabane. Die hoofstad van Swaziland is'n "megacity" van oor 18,000 mense, waar die meeste Europeërs wat woon op grond wat kom om te besoek hul groot plase en mynbou-ondernemings. Ek het nog nooit gesien het haar, ego het nog nooit gesien het haar voor, en vir'n oomblik het ek vergeet van die blonde as ons beskryf die landing skopper.
  
  
  Dit was die einde van die winter in Europa, so dit was vroeg in die herfs hier, en micrometropolis glinster in die koel, helder lug van die plato. Dit het my herinner van'n besige stad in die voetheuwels van die Colorado-Berge. 'n groen, golwende uitspansel strek in alle rigtings rond vyf baniere van meestal wit huise, baie met rooi dakke. Daar was agt of nege ses of sewe-verhaal wolkekrabbers en trosse wit huise en lae-styging woonstelle geleë op die hange onder die donker groen bome. Stel in'n vlak, bome langs die oop ruimte, die klein dorpie was verdeel deur'n besige vier-laan hoofstraat wat gewoonlik gelei het tot'n omsendbrief park aan die een kant en'n vuil snelweg op die ander. Dit was asof dit was verlate in die middel van nêrens, so dat al die strate geopen op grondpaaie wat meandered deur die uitgestrekte van die plato.
  
  
  Hester Maschler het hom weer op die grond, en ons het deur die doeane saam. 'n paar altyd lyk meer onskuldig as'n enkele man. Die Swazi doeane was maklik nie, so ek het niks om oor bekommerd te wees. Mbabane amptenare het nie eens die deur oop om my twee tasse. Nie dat hulle gevind nie. My persoonlike gereedskap is goed versteek in'n stywe lei kompartement op die kant van my tas as ek vlieg op'n kommersiële vlug, en al die swaar items gelewer sal word met die pre-gereël aflewering.
  
  
  'n glimlag bestuurder is wag met die motor wat "Fred Morse" het beveel rondom Londen. Hy was jonk en lekker, maar nie onderdanig. 'n vry man in'n vrye land. Hy kyk goedkeurend, maar beleefd by Ester Maschler se fantastiese borste as hy haar gehelp het om haar in die motor. Sy bedank ego met'n glimlag, en my met'n stadige raak op haar bors en heup as wat sy ingeskryf het. Hare, met die hoop Nah het geen ander planne as'n stadige, lang nag met'n mede-passasier weg van die huis.
  
  
  Die Royal Zwazi Hotel is in'n saal oor twaalf kilometer van Mbabane, en ons het om te kruis die besige stad. Motors gevul die hoofstad met sy net verkeerslig, die enigste een in die hele land, en die sypaadjies op hierdie sonnige aand was gevul met verbygangers en koper. Daar was Europeërs van alle nasionaliteite, taai Suid-Afrikaners, cheeky portugese uit Mosambiek, en honderde van die Swazis in'n bont mengsel van die leeu en luiperd velle. Helder doek rompe met die Wes-styl baadjies, nylon sokkies en kralewerk kopbande, wes-styl hoede en rooi loerie vere wat na'n hoë posisie.
  
  
  Hier in Mbabane, die rykes, pro-Westerse, en polities invloedryke Swazis was besig met die taak van die stryd teen'n eeu en'n half van die Europese reël. In die bosse en velde, gewone mense wat nog geleef het soos hulle altyd het, maar daar was'n verskil, veral met die Negers in die naburige Mosambiek en Suid-Afrika. Hulle was nog steeds arm en ongeletterd, deur die Europese standaarde, maar dit is nie so swak as wat hulle gebruik om te wees, en nie as ongeletterd; hulle het ook nie veel omgee oor die Europese standaarde. Ih die koning het gelei hulle vir meer as vyftig jaar, en hulle het geweet dat die Westerse wêreld en die Westerse gebruike. Hulle verstaan hoe om te werk met die Europeërs en hoe om te gebruik ih. Maar hulle het nie meer leun in en het geglo dat Europa het iets beter aan te bied as hul eie manier van lewe. Hulle was lief vir hulle manier van lewe en loop met trots. Hy onthou Hawke se woorde: die Koning Sobhuza was'n Bantoe, en hy sou nie omgee om met behulp van die Bantoe as bure.
  
  
  Ons ry deur middel van'n veld wat skitter groen en plooi op'n koel herfs aand. Blond Ester Maschler leun teen my, en haar hand gegly in haar rok, vleiend haar elegante borste. Sy het nie verdedig haarself. Dit gaan'n interessante nag, maar my gedagtes bly wakker, die skandering van die landskap rondom my en die pad agter my. Ek het nie sien nie iets agterdogtig oor haar.
  
  
  Geleë op'n berg in die skadu Ezoelwini Vallei, die Royal Zwazi Hotel is omring deur die warm springs, 'n swembad en agtien-baan gholfbane, sprankel soos'n luukse skip op die see. Ek betaal die bestuurder, het'n afspraak, en'n afspraak gemaak met Ester Maschler om my te ontmoet by die salon in'n uur. In sy kamer, het hy afgestof haar af na'n lang reis, sit op'n tuxedo, en het die balie vir enige kuier. Op die oomblik, daar was geen ih. Ek hou. As hy in kontak, ek sal hom doodmaak, maar ek het nie haastig nie.
  
  
  Hy het die trappe af na die kroeg en speletjies kamers. Onder die elegante stil stoorkamer kandelare, niks was meer afgeleë as die plato buite en die omsendbrief hutte van die Swazis. Slot masjiene lui, en by die roulette tafels, verteenwoordigers van die internasionale elite gooi gekleurde skyfies in die spel. Sy was gevind deur'n skraal Ester Maschler wag by die staan, vergesel deur'n bokkie Swazi-prince.
  
  
  Die Prins het nie neem my aankoms baie vriendelik. Hy was die uitvoering van'n stapel van skyfies, groot genoeg om te verwurg'n krokodil of beïndruk'n blonde, maar hy was die behoud van optredes. Hy was weg, maar nie te ver nie, net'n paar stoele weg by die ander einde van die bar. Hy kyk na hom.
  
  
  "Honger of dors?" Hester het haar gevra.
  
  
  "Ek is dors," het sy gesê.
  
  
  Ons drankies bedien vinnig, en sy kyk oor my skouer op die roulette-tafels.
  
  
  Sy het gevra. "Enige geluk, Freddie?"
  
  
  "Soms.'
  
  
  "Ons sal sien," het sy gesê.
  
  
  Wit en swart was gemeng tot by die roulette tafels, en croupiers in smoking beweeg vinnig oor die groen doek. Die vinnige portugese van Mosambiek gespeel grasieus, die prim afrikaans aanvaar oorwinning en die nederlaag sonder terugdeins, en die bonkige Afrikaanse gespeel rustig, met'n grimmige gesig. Hulle verteenwoordig die hele spektrum van die spelers, van ywerige spelers wat wed honderde op'n enkele nommer, om ongeduldig toeriste wat waagstuk'n paar rand, 'n Swazi-muntstuk, op rooi of swart.
  
  
  Ek speel altyd op dieselfde manier: vyf-en-twintig op rooi of swart, denim of ryk nie, totdat ek voel die stoel en die wiel. Dit is genoeg om te maak dit die moeite werd is, maar sonder die gevaar om alles wat ek het. So ek wag totdat ek voel'n sekere rigting: ek kyk vir'n teken, 'n tempo, wat spelers noem die" bui " van die wiel. Al die wiele het'n sekere atmosfeer in die aand. Hulle is gemaak rondom hout, metaal en plastiek wat verander, afhangende van die temperatuur, humiditeit, smeermiddels, en die hantering van die styl van'n bepaalde stickman.
  
  
  So ek gekyk het en gewag het, belet myself. Ester was fanaties en emosionele, lojaal en onttrek. Ek was lief vir dit. Sy het uit'n paar skyfies vir'n paar nommers, gespeel dieselfde nommer vir'n rukkie, en dan lukraak verander die getalle. Sy is'n baie verloor. Hy het opgemerk dat die prins met die bokkie het kom na die tafel en was op soek na nah. Wanneer hy vang haar oog, het hy begin speel groot, vermetel, wen'n baie en verloor'n baie. Hy lag hard om aandag te trek op die doel. En altyd met'n oog op Hester Maschler.
  
  
  Sy het nie lyk om op te let.
  
  
  Haar, het die fris pak van burgerlike ongehoorsaamheid die stryd teen die swart prins. Dan het ek voel'n sekere rigting van die wiel: dit ten gunste van swart en vreemd. Sy het die bod. 'n uur later, sy het'n duisend dollar. Nou dit lyk belowend. Hare, was gereed om te skuif na'n hoër betalende kamer, maar ek het nie'n kans nie. Hester het haar laaste twee skyfies op 27, verloor, en kyk na my.
  
  
  "Dis al vir vandag," het sy gesê. "Ek wil'n drink in my kamer met jou, Freddie."
  
  
  Dobbel is'n goeie, maar seks is beter. Nie vir my nie, in elk geval, veral wanneer'n vrou is so aantreklik soos Ester Maschler. Selfs ek kry nie baie direkte uitnodigings, as dit is wat mistel beteken. Ek sal nooit vergeet wie ek is - as ek gedoen het, dit sou my doodmaak vinnig-en as ons loop na haar kamer, het ek opgemerk dat die Swazi-Prins het net verloor sy voorrade en ook opgestaan uit sy stoel. Die fris pak van burgerlike ongehoorsaamheid is weg'n paar minute gelede. Hy het Ester se mooi, vet hand as ons gaan boontoe. Die Swazi-Prins geslaag het openlik in die voorkant van ons en ook het boontoe.
  
  
  Ester se kamer is klein en op die boonste verdieping. Miskien het sy net'n nie - so-ryk, pret-liefdevolle meisie. Toe ons by die olifant, die Swazi-Prins was weg. Ek het nie voel enige oë kyk ons wanneer ons ingeskryf het. Sy hang die ketting op die deur en glimlag na my.
  
  
  "Maak my'n dubbel scotch op die rotse," het sy gesê.
  
  
  Ek het net het haar myne. Sy het nie verander haar klere en gaan sit by die ver einde van die kamer, kyk na haar maak haar drink. Hy gesels oor Swaziland, mynbou en dobbel. Sy het nie iets sê, en ek kon sien haar kele stadig groei groter. Sy was om te bou'n ritme, 'n stygende ritme, soos'n vrou se dye wanneer jy binne-in haar. Ek het besef dat dit is haar manier, 'n deel van alles. Sy het die ego tot'n klimaks, en toe sy het een laaste slukkie om haar glas, sy is gereed.
  
  
  Sy het opgestaan uit haar stoel en was reeds wag vir haar. Ons ontmoet in die middel van die kamer. Sy hou my so styf dat dit voel asof sy was probeer om te stoot my deur haar. Sy krul in my arms, haar hoë, sagte borste plat te slaan. Haar oë was gesluit. Wanneer ek tree terug, sy het nie volg my. Sy het net daar gesit. Haar oë is toe, haar liggaam onstuimige, haar arms hang teen haar sye, in'n dwaal van passievol konsentrasie.
  
  
  Haar kêrel het na haar weer, uitgepakte haar rok en trek dit af. Haar losgemaak haar bra, laat haar groot tiete val uit vrylik, en getrek af haar panties. Dan het hy het haar ballet pantoffels en haar opgetel. Ee teiken leun terug as haar, het haar na die bed. Ek draai haar af met die heilige, klim uit my broek en bench press langs haar. Sy draai haar om my soos'n groot draak. As ons omhels, sy gegrawe haar naels in my rug. Hy gryp haar deur die polse te hou haar af, en sprei haar arms so ver van mekaar as wat hy sprei haar bene.
  
  
  Wanneer dit verby was, het sy begin soen my al oor die plek. Hard, honger soen. Met haar oë gesluit, sy heerlik om my, asof sy kon eintlik my sien, net in haar gedagtes. Hy bereik vir sy baadjie en sigarette.
  
  
  Op hierdie oomblik, lig klanke gehoor kan word buite in die gang.
  
  
  Haar broek gryp haar. Ester, sit op die bed in die donker hotel kamer, het nie lyk om te hoor ih. Sy lê op die vloer met haar oë toe, haar gebalde hande in vuiste, haar knieë opgetrek teen haar bors, konsentreer net op haarself. Daar het haar verlaat, gly die deur oop en stoot haar.
  
  
  In die gang, die bonkige burgerlike ongehoorsaamheid pak wat by die roulette tafel vroeër het omgedraai soos haar loer uit. Hy het'n stilgemaak outomatiese pistool in sy hand. 'n donker velkleur man was lê op die vloer in die gang.
  
  
  Die burgerlike ongehoorsaamheid pak spring oor die geneig figuur en verdwyn af in die vuur ontsnap. Hy vermors geen tyd in die vuur op my, dan vinnig glip deur middel van die vuur deur en verdwyn. Haar en na buite gehardloop.
  
  
  Die vuur deur was reeds gesluit, gesluit op die ander kant.
  
  
  Haar, buk oor die gevalle mens. Dit was die bokkie-bebaarde Swazi Prins wat probeer het om so moeilik om te beïndruk Ester by die dobbel tafel. Hy is vier keer geskiet, twee keer in die bors en twee keer in die kop. Hy was baie dood.
  
  
  Ek sien die dun ketting om sy nek, waar die elegante hemp was geskeur. Aan die einde van die ketting was'n klein goue figuur van'n slapende leeu. Die Wag Teken Weer.
  
  
  'n geopende deur in die gang. Hy het vinnig opgestaan en kyk af in die stil gang. Daar was geen manier om te gaan met die vuur deur gesluit, behalwe om te loop al die pad af in die gang om die hysbakke en die belangrikste trap. Die ander deure oopgemaak. Stemme het vir my gesê dat mense kom.
  
  
  As ek wil gevind met'n dooie liggaam. †
  
  
  Die vuur deur oop agter my.
  
  
  "Neem die maat, maak gou."
  
  
  'n vroulike stem wat ek erken van haar gesig.
  
  
  Hy spring uit die vuur deur as die stemme in die gang het harder . Iemand skree na my.
  
  
  "Stop dit!"
  
  
  
  
  Hoofstuk 6
  
  
  
  
  Deirdre gesluit die deur, stoot my vorentoe.
  
  
  "Down! Gou!"
  
  
  Hy het die vuur ontsnap af drie stappe op'n tyd. Deirdre my gevolg het. Sy was geklee in'n goed-pas overalls wat klou aan haar skraal lyf soos'n handskoen, behalwe vir die groot bult op haar linker arm waar sy wil geskiet twee dae vroeër in die donker strate van Londen. Sy was die hou van'n Beretta in haar hand. Twee vloere onder, sy het my gelei deur'n branddeur en in'n laer gang. Dit was verlate.
  
  
  "Links," Deirdre sis.
  
  
  In die gang aan die linkerkant, die deur van'n kamer oopgemaak het. 'n lang, maer Swart man in'n oerwoud-gekleurde hazmat pak skerp by ons. Deirdre het my gelei tot'n kamer, dan na'n oop venster. 'n tou hang van die Gewel se rug. Deirdre die pad gelei het, glad en vinnig soos'n kat. Hy het haar gevolg en beland langs haar naby die land Rover, wat weggesteek was in die digte onderbos. Die lank Neger was die laaste om te daal. Hy ruk die tou deur die oorhoofse bindings, vinnig deins dit in, en gooi dit in die Land Rover. Boontoe, kon ek hoor haar skree en alle vorme van geluide rondom die hotel, wat kry harder en harder.
  
  
  "Maak gou," Deirdre gebreek by ons.
  
  
  Ons gespring in die Rover. Die lang, swart man het die stuurwiel, gerugsteun vir'n oomblik, en dan geskiet vorentoe. As ons gehaas vorentoe, sien ek'n man in die bosse, in die skaduwee van die hotel. Dit was'n fris pak van burgerlike ongehoorsaamheid. Ego is stilgemaak outomatiese pistool lê langs hom, en sy keel afgesny is. Ek kyk by Deirdre, maar haar oë het nie vir my sê nie, en ek het nie haar iets vra. Ek het nie geweet watter vrae kan gevaarlik wees.
  
  
  Die Land Rover geskiet uit die bome en op'n donker grondpad op pad suid, die pad gloei wit en rooi in die nag. Nam Deirdre en die Nam lank Neger het nie'n woord sê nie vir ons as die pad gedraai en die Land Rover dreun op, draai op net sy stert ligte te vang'n glimp van die pad. Ons verby klein kralen van die tweede ronde Swazi hutte en'n paar Europese hoë geboue op die heuwels. In sommige rondom hierdie afgeleë huise, heilige ligte brand en die honde blaf soos ons geslaag het, mimmo.
  
  
  Na'n rukkie, het ons verby'n dorp met baie hutte en'n Europese-styl gebou. 'n trop beeste brul in'n groot omsendbrief ruimte. Stemme het ons uitgedaag, en hy het gesien kwaai oë en flitse van spiese: Assegais. Die Swarte het nie vertraag, en die assegais en kwaai oë verdwyn agter ons. Van die grootte van die dorp, sy trop beeste, en sy enigste Europese huis, ek het geweet dat ons moes geslaag het Lobamba, die geestelike hoofstad van die Ivoorkus, die plek waar die Koningin-Moeder gewoon het: Ndlovoekazi, die olifant.
  
  
  Na Lobamba, ons gery het vir'n geruime tyd deur middel van besproeide grond. Dan draai ons op'n sanderige kant van die pad gestop en in'n donker dorp tien minute later. Geen honde blaf, en die hutte was verlate. Deirdre het om die motor en het die een rondom die Zvazi ronde hutte. Sodra binne, sy laat sak die leer oor die ingang, steek'n parafien lamp, en leun teen een van die mure om my te ondersoek.
  
  
  Sy het gevra. — Het jy het'n paar pret, Nick?"
  
  
  Haar, glimlag, " Jaloers?"
  
  
  — Jy kan verwoes die hele missie.
  
  
  Kwaad, sy het in duie gestort in'n doek stoel. Buite, het sy gehoor die Land Rover ry weg, die geluid van die enjin vervaag in die verte. Die hut was baie stil, met net'n dowwe gloed van die heilige rook.
  
  
  "Nee, ek kon dit nie gedoen het nie," sê ek. "Ek het gedrink met haar, gespeel kaarte met haar, fucked haar, maar ek het nie vertroue in haar."
  
  
  Sy snuif minagting, en toegelaat ay prut'n bietjie. Die klein kajuit het geen vensters nie, en bykomend tot'n doek stoel en'n lantern, daar was twee slaapsakke, 'n gas stoof, 'n rugsak met kos, twee M-16-gewere, 'n kragtige radio, en'n diplomatieke sak vir Zulu geld.
  
  
  "Wil jy regtig nodig het om te fuck elke vrou wat jy ontmoet?" Deirdre ten slotte gesê.
  
  
  "Ek wens ek kon," sê ek.
  
  
  In daardie swart jumpsuit, sy was slim en rats soos'n panter. 'n pragtige en ware vrou. Miskien het sy sou nie wees onder al die aantreklike vroue as'n normale lewe was vir ons moontlik. Maar as dit was nou.
  
  
  Sy het my op soek na nah en bestudeer my uitdrukking. Dan het sy geglimlag. 'n dowwe glimlag, asof sy was ook wonder wat sou gebeur het as ons lewens het verskillende.
  
  
  "Miskien was ek jaloers op hom," sug sy. "Was dit goed?"
  
  
  "Fel."
  
  
  "Dit kan pret wees."
  
  
  "Ja," sê ek. "Hierdie tyd, ons het nie kry ons begin op die tweede dag."
  
  
  "Nee, — het sy gesê.
  
  
  Dit is al. Sy het'n sigaret uit haar bors sak, verlig dit, en leun terug in die doek stoel. Hy steek een van hulle rondom die goud-gestort sigarette en gaan sit Odin rondom die slaapsakke. Haar hotel, spandeer die tweede dag saam met haar. Ester Maschler was vinnig en plofbare, maar sy het my net gedeeltelik aan: 'n soet lekkergoed kan slegs tydelik bevredig jou honger. Deirdre was een of ander manier anders, 'n mens onthou haar vir'n lang tyd. Maar van die opset kyk op haar gesig, hy kon vertel dit was tyd om te kry besig. Sy lyk bekommerd.
  
  
  Ek het haar gevra. — Wat presies gebeur het?" "Is daar iets verkeerd met die "orde" ons is tans besig om op?"
  
  
  "Nee, maar as hulle gevang het jy daar, hulle wil hê jy terug gehou, en daar sou nie gewees het nie tyd om te bou," Deirdre gesê. Sy leun terug in haar doek stoel asof uitgeput. — Hierdie Swazi prins was'n geheime lid van die Motor Vervaardigers van Indië, 'n militante leier hier wat wil om te verenig al die Bantoe. Die Burgerlike Ongehoorsaamheid pak was'n lid van die Kaapstad Geheime Polisie. Een of ander manier, hy het reg deur die prins.
  
  
  "Jou prins het geweet dat," sê ek. "Hy het probeer om jou te mislei met die opponent deur voorgee om te wees'n bedorwe dobbelaar verneuk op'n groot toeriste."
  
  
  "Hy geweet het wat burgerlike ongehoorsaamheid pak," Deirdre het gesê, " maar hy het nie geweet dat dit was die wiskunde klas wat is beveel om hom dood te maak, Nick. Ons het gevind, maar dit was te laat. Al Damboelamanzi kon doen, was die dood van hierdie Suid-Afrika.
  
  
  Ek het haar gevra. "Ons?"
  
  
  Jy weet reeds dat haar plaaslike kontak persoon is besig met die Zoeloes. Na twee jaar, Nick, jy kry nader aan die mense.
  
  
  — Dan hoekom het hulle probeer om dood te maak jy in Londen?"
  
  
  Sy skud haar kop. "Hulle het nie, Nick. Hierdie shooter is'n dubbel agent, wat waarskynlik bewys te Hawke dat Lissabon en Kaapstad het geweet ons was te help om die rebelle.
  
  
  "Daar was twee van hulle," het ek gesê, en dan het ek het hom vertel oor die ander neger ek wil gesien in die voorportaal van die goedkoop Chelsea Hotel.
  
  
  Sy luister aandagtig na my beskrywing. Toe het sy opgestaan en het na die radio. Sy was die gebruik van'n paar kode woorde in'n taal wat ek nie geweet het nie. Sulu waarskynlik. Haar ego het genoeg geleer het om te weet dat dit was'n Bantoe taal.
  
  
  "Wat is die saak, Deirdre?"
  
  
  — Ek is die rapportering van'n tweede persoon. Die rebelle nodig het om te word gewaarsku oor die tweede dubbel agent.
  
  
  Haar, kyk na nah. — Kry ook nie geïdentifiseer met hulle, Deirdre. Jy sal nie in staat wees om te bly na hierdie "orde". Ons gaan om te blaas jou verhouding met hulle.
  
  
  Sy het klaar haar uitgesaai, draai die radio af, en gaan terug na die doek stoel. Sy het'n sigaret aangesteek en leun met haar kop teen die gekreun van die hut.
  
  
  "Miskien kan ek spaar haar iets, Nick." Hy het saam met hulle hier vir twee jaar, die verskaffing van ih rondom Washington en betaal vir dit. Ons kan nie net alles laat val en draai ons rug op hulle."
  
  
  "Ag, ons kan," sê ek. "Dit is die manier waarop dinge is."
  
  
  Sy het haar oë toegemaak en het'n diep trek aan haar sigaret. "Miskien kan ek hulle vertel dat jy is omgekoop is en dat jy is'n verraaier." Jy kan ook sit'n koeël in my te maak dat dit lyk goed."
  
  
  Sy het geweet wat sy doen beter.
  
  
  Ek het vir haar gesê. "Hulle sal nie vertrou AG nie, niemand rondom AG, selfs wanneer hulle dink ek is omgekoop." "Nee, dit is tyd om te hardloop, liewe. Nou moet jy gebruik wat jy het het die vertroue van hierdie rebelle te vernietig ih. Dit is ons bevel.
  
  
  Sy het geweet dat haar werk goed, die werk wat ons wil ingeskryf vir: doen wat AH en Washington wou ons om te doen. Maar sy het nie haar oë oop. Sy sit en rook in stilte in die dof verligte bietjie Swazi-hut.
  
  
  "Nice werk, is dit nie, Nick?" - "Wonderlike wêreld".
  
  
  "Dit is dieselfde wêreld as altyd. Geen erger, en waarskynlik selfs beter, as'n honderd jaar gelede, " sê ek opreg. "Iemand het om te doen ons werk. Ons doen dit omdat ons dit geniet, want ons is goed in dit, want dit is pret, en omdat ons kan meer geld maak en leef'n beter lewe as wat die meeste. Laat ons nie die kind onsself, N15.
  
  
  Sy skud haar kop asof om te ontken alles, maar daar was'n glinstering in haar oë toe sy uiteindelik oopgemaak ih. Hy kon sien haar neus flaring amper soos die jag tierwyfie sy was op Della Straat. Ons het albei nodig opwinding en gevaar. Dit was deel van ons.
  
  
  Sy gesê. "Wat Washington wil, Washington kry." — Ek sal jou goed betaal vir nou, sal ek nie?" Of miskien het ons dit vir niks nie? Ek wonder of Hawke weet oor dit.
  
  
  "Hy weet," sê ek droogweg opgemerk.
  
  
  Deirdre kyk op haar horlosie. — As ons wil raakgesien, iemand sou hier gewees het deur die nou." Ek dink ons is veilig, Nick. Ons beter gaan slaap nou, want ons vertrek vroeg in die oggend.
  
  
  Se slaap? Ek het gesê met'n grynslag. "Ek wil nog steeds thoth om te begin van die tweede dag."
  
  
  "Selfs dan, hy is groot?"
  
  
  "Laat my vergeet van haar."
  
  
  "Ons gaan slaap," het sy gesê, opstaan. "Afsonderlike slaap sakke vandag. Ek sal dink oor wat jy môre.
  
  
  'n vrou soms het om te sê nie. Aan al die vroue. Hulle moet voel dat hulle die reg het om te sê nie, en'n redelike persoon weet dat. Die reg om te sê "nee" is die mees fundamentele vryheid. Dit is die verskil tussen'n mens en van'n slaaf. Die probleem is dat een mens nie wil hê'n vrou se ego te sê altyd nie.
  
  
  Ons klim in ons slaapsakke, en Deirdre was die eerste om te val aan die slaap. Sy was selfs minder senuweeagtig as hare. Twee keer was ek wakker met die klanke van diere naby'n verlate dorp, maar hulle het nie pak Lizette.
  
  
  Teen dagbreek, ons het tot besigheid. Ontbyt was voorberei vir haar, en Deirdre opgepak en kontak met die rebelle vir die finale bestellings. Die geld was om oorhandig word aan'n onbekende Mosambiekse amptelike twee dae later teen dagbreek iewers naby die Fugwavuma Rivier op die Zoeloe-kant van die grens. Ons albei het geweet dat die werklike plan, anders as wat ek was gaan om dood te maak dat die amptelike, maar dit het nie saak iemand, maar my.
  
  
  — Weet jy ego, Deirdre?"
  
  
  "Niemand weet die ego behalwe vir'n paar top-oerwoud leiers."
  
  
  Nie dat dit saak maak, ek wil die dood van haar ego as ons een. Dan het ons gewag vir middagete, verpak en gereed is om, in die leë dorp van die lank bestuurder, Dambulamanzi. Dit was'n helder, koel, sonnige dag op die Hoëveld. Rondom ons lê die velde onder besproeiing van die Mulkerns Vallei, en in die verte het die rotsagtige berge van Swaziland se westelike grens. Ons het al die nodige dokumente. Fred Morse het toestemming om te besoek Nsoko en bly saam met'n ou vriend, Deirdre Cabot, wat loop'n klein plaas naby Nsoko.
  
  
  Dambulamanzi uiteindelik verskyn in'n wolk van die rooi stof. Na die laai van die Jeep, ons pad-ooste op die pad na die kommersiële stad van Manzini. Hoewel kleiner as Mbabane, Manzini is besiger en is geleë in die lang vrugbare gordel wat kruise Swaziland van noord na suid. Ons het nie eens stop, maar het voortgegaan om te ry deur die vrugbare grond. Plase en sitrus boorde is verstrooi is rondom ons. Europese plase en Swazi plase langs mekaar op hul eie land.
  
  
  By Sipofaneni, die pad voortgegaan langs die Groot Usutu Rivier, en ons gery het na die Groot Buig deur lae, dorre borsel en droë land waar Maer Scott was weiding. Die bestuurder was te wees skreiende by die beeste.
  
  
  Ek het haar gevra. — Jy hoef nie soos Scott?"
  
  
  Die lank Zulu het sy oë op die pad. "Ons is lief vir ons troeteldier Scott te veel, maar hy sal ruïneer ons as ons nie versigtig. Vir die Zoeloes, die binnelandse scott beteken geld, status, die huwelik; dit is die siel van elke individu en die hele stam. Wanneer die Suid-Afrikaners geskop ons uit ons plase en ons gestuur het na die tuisland hulle geskep het vir ons, hulle het ons rantsoene wat een persoon kan nie leef. My mense wil nie om te lewe in die townships, want hulle wil nie te gee om hul Scott. So het hulle dwaal in Zoeloeland met hul beeste, deel van die groot migrasie van swartes sonder enige doel.
  
  
  "Damboelamanzi," sê ek, " was dit nie dat die naam van die algemene wat verslaan is by Roark Drift, die dag na die groot oorwinning in die Zoeloe-Oorlog?"
  
  
  "My vader, 'n neef van ons laaste ware koning, Setewayo," die lank Zulu het gesê, nog nie op soek na my. "In die oop bestry, ons vernietig oor 1200 rondom hulle, maar verloor 4,000 van ons eie. En in Roark se Drift, ons was gestop deur 4000 mense en gestop word deur die 100 mense. Hulle het gewere en bedek. Ons het die spiese en ons kaal bors. Hulle het dissipline, ons het net die moed gehad het." Hy kyk na my, nou, sy donker oë gevul met pyn en bitterheid. "Maar op die dell self, hulle het'n opvoeding, en die aard van die onderwys wat maak'n Europese soldaat staan en sterf in tevergeefs. Die Europese soldaat veg en te sterf vir niks, maar die reg en trots. Dit is iets wat ons het nog te leer."
  
  
  "Chucky se teken?"
  
  
  Dambulamanzi gery het in stilte vir'n rukkie. "Het hy die stigter van die Zulu-nasie, het uit al die ander stamme, en het al Natal en buite sy grense. Ego soldate was onoorwinlike in Afrika, want hulle het nie geveg vir persoonlike gewin. Ons konings en generaals dan vergeet dit, en ons het slawe. Hy slaap, maar een dag het hy sal wakker word nie."
  
  
  Hy het nie sê enigiets anders. Ek het probeer om meer te leer van hom oor die rebelle wat gedra het die Punt van die Dood, en leer iets oor die militêre genie, of miskien die besetene, wat het die swak Natal stam federasie in'n swart nasie. Maar hy gery sonder om te antwoord, en sy gesig is uitdrukkingloos. Daar was iets omtrent hom wat my laat voel onrustig en bekommerd. Daar was'n antagonisme wat hy kon nie verberg. Was dit die skade wat gerig is op al die blankes, wat ek kon nie blameer die ego vir, of veral by my? Ek is nog steeds dink oor dit wanneer ons het om te Nsoko.
  
  
  "Ons sal hier bly," Deirdre gesê.
  
  
  Wanneer Dambulamanzi links om te praat met sy manne aan die ander kant van die grens vir die laaste keer, Deirdre gehuur twee poortwagters om hom te dra, en hy het opgepak sy toerusting. In bykomend tot my standaard luger, stilet, en gas bom, ek het'n M-16, twee frag granaten, 'n nood voorsien in die geval ek het om te hardloop op die harde manier, 'n dun nylon tou, en'n spesiale miniatuur sender verborge in my rugsak.
  
  
  Ek het ook my ou spesiale Springfield, met'n optiese omvang en'n infrarooi sniper omvang vir die nag werk. Dit was geneem uitmekaar deur die ego — my eie spesiale ontwerp-en versteek in die verskillende dele van my rugsak. Sy het nog nie uitgepluis het hoe om dood te maak hierdie onbekende amptelike. Uiteindelik, dit sal afhang van die situasie toe ek sien haar ego. Daar was ook die moontlikheid dat ek dalk werk afstand en kan nie toelaat dat dit gebeur. Miskien kan ek stuur ego om'n regering patrollie. In werklikheid, dit was nie asof daar veel kans dat hulle sal val vir dit, as partisane weet gewoonlik in hul eie land toe'n patrollie is in die buurt.
  
  
  Dambulamanzi is terug. "Ons mense is verslagdoening bykomende patrollies in die gebied. Daar is'n baie van die aktiwiteit. Ek wil dit nie doen nie.
  
  
  Ek het haar gevra. "Dink jy hulle vermoed kontak?"
  
  
  Miskien, " het die Zulu toegelaat.
  
  
  Dan moet ons onmiddellik te verlaat, Deirdre besluit. "Ons het om versigtig te wees, en dit sal langer neem."
  
  
  Dambulamanzi het'n vinnige byt en links. Dit was laat in die aand en ons wou om te reis as baie myle as moontlik voor die aand, 'n nag reis stadig en gevaarlik vir'n groep van vyf in die vyand grondgebied. Ons het gereis lig: gewere, 'n bietjie water, ammunisie, en Deirdre se walkie-talkie. Die Swazis was die uitvoering van alles behalwe my rugsak en wapens. 'n uur later, na die uitgang, is ons oor die grens in Zoeloeland.
  
  
  Een keer in Suid-Afrika, ons was onwettige immigrante, misdadigers links na ons eie toestelle. Ons kon geskiet word op sig, en daar is niks Hawk kan doen. Hy sou nie in staat wees om te identifiseer met ons, of begrawe ons, indien nodig.
  
  
  Haar stil dop is agter Deirdre, dink oor hoe om dood te maak hierdie rebel amptelike. As ego kon doodgemaak het haar voor ons by die ontmoeting punt, of laat hom dit neem die geld en hinderlaag emu later, miskien AH kon beskerm hom. Maar as ego doodgemaak het haar vroeër, ek sou gehad het om te dood te maak Dambulamanzi, ook. En dit is onwaarskynlik dat hy sal openbaar sy identiteit totdat hy ontvang sy geld. Na die dood van die ego nadat hy het die geld was'n risiko van die gly, 'n risiko van die verswarting van die ego, en my eerste taak was om die dood van die ego.
  
  
  Nee, die enigste seker manier om die dood van die ego is om dit te doen op die oomblik wanneer die geld is oorhandig aan die emu, en dan glo dat verbasing en verwarring sal ons help om te ontsnap. Hy is lief vir die lewe soos niemand anders nie.
  
  
  Die son laag in die skielike Afrikaanse skemer, en ons kyk vir'n plek om te kamp. Hy het gedink van haar, van sy vakansie, en van Deirdre. Haar hotel spandeer die tweede nag met haar. Daar was'n flou glimlag op haar gesig, asof sy was ook te dink oor dit.
  
  
  Droë, gedra streambeds, dongas, lê in kolle op die oorgroei vlakte. Deirdre het gewys op die linkerkant, by'n kwartaal wat dieper is as die ander en goed weggesteek deur die doring bosse. Lank voor geskiedenis begin het, toe ons geloop het in skuilings en het in grotte, man geleef het in vrees en bang was van die gevaar. En sedert die tyd van die holbewoners, daar is'n oomblik van spesiale gevaar: die oomblik wanneer'n persoon sien hul grot openlik in die voorkant van hulle. Hy ontspan vir'n oomblik en laat sy lyfwag, te gou. Dit gebeur selfs vir my.
  
  
  Hulle het rondom die bosse. Oor twintig in wit stewels en'n uniform gedra. Twee Swazis probeer om te ontsnap en is doodgeskiet. Hy bereik vir sy luger.
  
  
  "Nick," Deirdre genoem.
  
  
  Dambulamanzi verlam my arm met'n slag uit die kolf van sy geweer en het my op gunpoint. Ego se gesig is uitdrukkingloos. Hande gryp ons wapens. 'n kort, benerige man met die yl blonde hare na vore getree en noord wys met'n pistool.
  
  
  "Laufen! Opskud!'
  
  
  My eerste gedagte was dat dit was'n Suid-Afrikaanse patrollie en dat Dambulamanzi was die dubbele agent wat het ons in. My tweede gedagte was meer geredeneer: hierdie manne loop te rustig, te versigtig, en ook ywerig: soos soldate nie by die huis nie, maar in die vyand grondgebied. Die wapens was'n mengsel van Britse, Amerikaanse en russiese produksie. Ih die leier was'n duitse. Ek het haar onder die Swede, die franse, en ander wat lyk soos Suid-Amerikaners.
  
  
  Hy onthou wat Hawke het gesê oor'n nuwe krag in Mosambiek: huursoldate.
  
  
  Twee ure later, ek is seker van dit. Onder die bome langs die wye vlak rivier, 'n tent kamp was geleë is, versteek in die duisternis. Stil wagte gekyk as Deirdre en ek was gelei het tot'n groot tent en gestoot binne-in.
  
  
  'n lang, dun, kadaweragtige man glimlag op ons van agter sy veld stoel.
  
  
  
  
  Hoofstuk 7
  
  
  
  
  "Ek is Kolonel Carlos Listera van die Verenigde Front vir die Bevryding van Mosambiek," die lang, dun man gesê. "Julle is spioene en agente van die vyand. Jy sal geskiet word.
  
  
  Hy engels gepraat, wat beteken dat hy meer geweet het oor ons as wat ek sou wou hê. Maar sy aksent was spaans. Castiliaans, om presies te wees. 'n ware Spanjaard. Die ego uniform was om vir'n ander tyd. Hy het'n sagte beret en los hemp, baggy broeke en lae stewels, en die kentekens van'n kolonel van die Republikeinse troepe tydens die spaanse Burgeroorlog. Tog, hy kon nie wees dat die ou, nie meer as vyf-en-vyftig. Op sy lessenaar was'n klein diplomatieke aktetas met geld in dit. Hy tree vorentoe uitgevaar.
  
  
  "Jy dom idioot," ek het hom gebreek. "Ons is nie vyande. Hierdie geld is vir jou organisasie, die Zoeloe-opstand beweging. Dambulamanzi lê aan jou.
  
  
  'n benerige duits en'n kort donker man het opgespring om my te stop. Kolonel Lister hulle weg te waai, byna ergerlik, asof sy ego was vererg op om te skiet ons. "Dambulamanzi is die leier van die Zulu ondergrondse beweging," het hy gesê. — Hy nou saamgewerk met Mis Cabot, en hy weet dat hy nie lieg nie. Ons weet hoekom jy hier gekom het hierdie tyd.
  
  
  Deirdre het gesweer. "Neem die maat, Kolonel, dit is te ver gaan. Ek het al geskiet in Londen, ek is opgelei in Mbabane, en nou hierdie. Die hele Wag Etiket is deurspek met'n dubbele agente. Nou dit is soos Dambulamanzi...'
  
  
  'n kort, taai man wat het opgespring om my te stop skielik gesweer in spaans. Ego se donker gesig is vertrek van woede. Voordat iemand kon reageer, het hy getrek uit'n lang mes, gryp Deirdre se lang donker hare, en wat die mes. "'n hoer. 'n Yankee hoer!
  
  
  "Emilio!" Kolonel Lister se stem is so absurd soos'n sweep. Ego se oë was hard en koud. "Laat haar gaan."
  
  
  Die klein man huiwer. Hy het sy hand op Deirdre se hare en trek haar kop terug, bloot haar nek na die mes. Kolonel Lister Stahl se stem is sagter. Hy het gepraat spaans.
  
  
  "Dit is genoeg, Emilio," het die Kolonel gesê. "Ons is nie bandiete. Dit sal gedoen word volgens die reëls. Nou gaan chill out.
  
  
  Die donker man, Emilio, vrygestel Deirdre, draai, en verdwyn rondom die tent. Kolonel Lister kyk na die ego verdwyn, skud sy kop en sug, nie op soek na ons, by Deirdre, by ons, by my.
  
  
  "Emilio is'n Chileense. Die derde plek in die span. 'n goeie soldaat. Hy woon hier tydelik is om terug te keer na Chili en die stryd vir die bevryding van sy mense van die militêre en Amerikaanse kapitaliste. In die tussentyd, hy is die stryd hier, maar die Amerikaners is eenvoudig nie die ego wat die mense lief te hê."
  
  
  Ek het vir haar gesê. "Hoe sou jy bestuur sonder AH, Kolonel?' "Maar AH Amerikaanse. Jy veg met die Amerikaanse dollar, met die Amerikaanse help.
  
  
  "Want dit is in Washington se beste belange," Listera gebreek by my. Hy skud sy kop weer. Diep-set oë gloei op sy skeletale kop. "Ek dink jy dink ons is almal idiote." Jy en jou leier, wie dit is. Hy sit op'n groot tafel in Washington, scheming en trek snare, en hy dink niemand anders het enige sin van die woord.
  
  
  Hy het na my gekyk. AH bied die Zoeloes'n betaling, 'n spesiale betaling? Dit kan slegs verkry word deur ons geheime leier in die regering van Mosambiek. Vreemd, is dit nie? het jy nie dink ons wil onsself vra hoekom? Hy lag in dun en bitterlik. "Ná vyf uur, dan voorstelle, ons het geweet wat jy tot. Die sterwende koloniale regerings het'n paar geheime linkerkant. Alles wat gekoop kan word. Wanneer'n federale amptelike gesprekke vir julle, daar sal altyd iemand anders wat sal praat met ons en betaal dieselfde prys. Korrupsie. As jy werk met korrupte regerings, kan jy oorgelewer word."
  
  
  Hy kyk na my, maar ek het nie sê enigiets. Hy skielik draai sy rug op ons in sy stoel.
  
  
  "Ja." — Nee, " het hy gesê. "Gryp ih."
  
  
  'n benerige duits en ander man my gegryp. Die ander twee gryp Deirdre. Haar instinktiewe reaksie was: jaar van opleiding en die oorlewing instinkte het ingeskop. 'n skerp judo kick uit haar elmboog veroorsaak dat een van die mans om haar te verdubbel oor. Die ander een het sy sny af met die palm van haar hand. Dit gooi'n benerige duits halfpad oor die tent en klop die tweede man van sy voete af. Hulle staan op en gehef teen ons weer. Sy was getref deur die een weer, net soos Deirdre.
  
  
  Die Kolonel loer by ons, byna waardeer ons vaardigheid. Meer huursoldate storm in die tent en vasgepen Deirdre tot op die grond. Haar gesukkel om'n bietjie langer. Skielik het die stok gevang my in die lugpyp, en my hande vinnig gedruk teen die stok, Hy sou verwurg het homself as hy probeer om te veg enige verdere.
  
  
  "Veg, 'n man met die naam AH. - Kolonel Lister het gesê, " en jy sal versmoor." Garotta, ons ou spaanse metode van uitvoering, is baie effektief. Sterf as jy wil, maar glo my, dit is beter om geskiet te word."
  
  
  Hy het opgehou veg. Die Kolonel het geglimlag by die Lister. Hy knik en beduie vir sy manne om ons te lei weg.
  
  
  Toe ons omdraai, Dambulamanzi in die tent. Hy kyk na my, dan stap oor na die kolonel en fluister iets in die Emoe se oor. Die Kolonel het na my gekyk, dan op Dambulamanzi. Die lang, swart man knik.
  
  
  "Los te maak nu," sê die Kolonel. "Neem die vrou buite."
  
  
  Hy kyk na Dambulamanzi, maar niggera se gesig so uitdrukkingloos as ooit. Hy het Deirdre as sy was gelei.
  
  
  "Sit," het hy gesê.
  
  
  "As jy gaan na haar, -" ek het begin.
  
  
  "Sit," het die kolonel het gebreek by my.
  
  
  Haar hurk. Hy wieg stadig in sy stoel, sy diep-set oë nooit laat my vir'n oomblik.
  
  
  "So," het hy gesê op die laaste. "Jy is Nick Carter. Die bekende Nick Carter. Ek het gehoor'n baie oor jou.
  
  
  Hy het nie sê enigiets.
  
  
  "Miskien ..." het hy onderbreek ingedagte. "Ek wonder, Carter, hoeveel is jou lewe die moeite werd vir jou? Miskien'n ooreenkoms?
  
  
  "Wat is die ooreenkoms?"
  
  
  Listera wieg heen en weer in sy veld stoel, dink. — My pa het my vertel oor jou. Ja, Nick Carter poe AG, Killmaster. Almal is bang en weet die gruwel van alles wat gebeur binne-in en gebeur, reg?
  
  
  Hy sê vir haar, " Jou pa? Ek weet haar ego?
  
  
  Sy stol vir die tyd. Daar is altyd'n kans as jy het dit reeds, selfs die kleinste hoop.
  
  
  "Ja," sê die kolonel, " my vader." 'n ongeluk in Kuba'n paar jaar gelede. Gedurende daardie vuurpyl aanval.
  
  
  "Algemene Lister?" Is dat jou pa?"'
  
  
  Wat verduidelik die ego se spaanse Burgeroorlog uniform. Lister se bekende Republikeinse die algemeen, die ego van Odin se pa, is rondom die min leiers wat hul roeping in die bloedige konflik, wat goed geveg het, en na vore gekom met eer en reputasie selfs na nederlae. Dit was nie die ego se regte naam. Hy was'n eenvoudige spaanse jeug wat was die sogenaamde "Algemene Lister". Na die oorlog, het hy na die Sowjet-Unie om voort te gaan om die wêreld stryd. Dit was'n man wat gekom het om te Kuba meer as een keer op te lei Castro se soldate te help om die revolusie daar, en wat loop in my een nag en verlore.
  
  
  -"Ek onthou die algemeen," sê ek. "Ek onthou ook'n jong man in Kuba op daardie tyd. Was dit jy?"
  
  
  "Sy is daar.'
  
  
  "Nou is jy hier-'n nuwe oorlog?"
  
  
  Die Kolonel haal sy skouers op. "Ek het geveg in baie oorloë, in baie plekke. My vader geveg het vir die bevryding van Spanje, het hy geveg het in Kuba, al oor die buite swembad, en haar ego is nog steeds daar. My manne is van alle nasionaliteite: duits, frans, Spaans, Brasilië, sweeds, portugees. Ons sal bevry van hierdie deel van die wêreld, en dan sal ek skuif op."
  
  
  "'n ander plek, 'n ander oorlog," het ek gesê. "Doen wat jy wil veg, Kolonel?" Hou jy van die oorlog, het jy hou van die doodmaak?
  
  
  "Ek wil om te veg, ja. Maar ek veg vir vryheid."
  
  
  "Vir vryheid hier of die Sowjet-Unie?"
  
  
  Hy het na my gekyk. "Kom saam met my."
  
  
  Ek het hom gevolg rondom die tent. Die nag was donker, onder die bome langs die groot rivier, maar die maan het reeds opgestaan het, en so gou as wat my oë aangepas, ek sien dat daar baie aktiwiteite in die kamp. Die huursoldate sit in klein groepe om skoon te maak van hul wapens, of hulle sit in klein sirkels luister na wat lyk soos'n les. Ander het gewerk met klein groepe van Negers. "Zulu rebelle," Lister gesê. "Ons werk op beide kante van die grens, en wanneer die Zoeloes, Swazis, of ander swart mense het om te vlug vir die wit regering, ons help hulle, steek hulle, en hulle beskerm op hul pad na veiligheid. Ons help om die trein van ih, moedig ih."
  
  
  Die meeste van die Negers was jonk, en baie van hulle is vroue. Hulle kyk half-honger en bang, hul oë rol in die nag. Die Swede ih was geskeur en hulle skud. Die huursoldate het hulle hul onderwys, klere, en met hulle gepraat het.
  
  
  "Sonder ons, hulle sou nie ons kanse, ons hoop," Lister se kolonel het gesê langs my. "Maak dit saak as ons werk vir iemand anders? Jou AH werk beide maniere, maar watter kant doen jy simpatiseer met die meeste, Carter?
  
  
  "Hy is die party wat betaal my," sê ek.
  
  
  "'n gehuur meester sluipmoordenaar? Niks meer?'
  
  
  "Ek sal kry goed betaal vir dit."
  
  
  Sy tyd span. Ons was buite. Hare is nie meer gebonde. 'n besige kamp, donker, met digte onderbos en diep dong, en'n rivier aan alle kante. Sy is wag vir'n geleentheid, maar ek was ook die denke van Deirdre.
  
  
  "Miskien," Lister het gesê, wegkruip sy oë in die donker,"jy sal betaal."
  
  
  "Hoe?'
  
  
  "Jy is N3. Jy weet alles wat daar is om te weet oor'n, ' Lister gesê. "Hoe dit werk, name van agente, die naam van die persoon se uitvoerende sekretaris. Ek wil almal om te weet dit.
  
  
  "Dit sal gee jou die moeilikheid," het ek gesê.
  
  
  "Dit is'n leër vir my en'n fortuin vir jou."
  
  
  — Het jy'n fortuin, Lister?" Ek twyfel dit. Ek dink nie jy kan bekostig om my jaarlikse salaris.
  
  
  "Ek weet waar die geld te kry, Carter," het hy gebreek. Ego se oë gloei in die nag. — Jy wil vry wees, ryk, en ek kan selfs laat jy klaar is met jou opdrag. Ek kan reël dat dit vir haar. Jy kan die dood van jou teiken, terugkeer huis toe met die taak voltooi is."
  
  
  "So jy wil laat my dood te maak jou leier en dan verwag dat my om te vertrou dat jy," sê ek. "Jy is'n warm en naïef seun."
  
  
  "Ek is meer belangrik as'n paar swart leier."
  
  
  En vir AI. Hulle sal nie vermoed my tot die mense rondom MY het begin om te sterf soos rotte. Nee, daar sal geen handel, Lister.
  
  
  "Ek kan jou waarborg jou veiligheid."
  
  
  "As ek skakel kante met haar." "Dit sal nie doen nie."
  
  
  "Jy is nie opgewasse vir my, Carter. Jy is amper dood.
  
  
  "Ons is almal gaan om te sterf."
  
  
  Die kolonel het omgedraai en het die einde. Mense gelei deur'n duitse wat was om te wees die tweede-in-bevel uit die niet verskyn. Al hierdie tyd het hulle was naby aan ons is in die donker. Ek was nie verbaas nie. Ek was gevang en geneem na die verste hoek van die kamp, op'n wye vlak rivier. Die Kolonel was weg. Iets beweeg in die rivier. "Kyk," sê die maer duits.
  
  
  Hy het in'n groot emmer en getrek uit'n groot stuk van die vleis. Grinnik wolfishly by my, hy gooi die vleis in die rivier. 'n sterk draaikolk opgestaan in die donker kamer, en'n koue brul gehoor kan word. Hy het'n wye mond, lank snoete, en swaar sterte dat churned die water te skuim: krokodille. Die rivier was vol van hulle. Hulle veg oor'n stukkie vleis.
  
  
  So jy was nie te dink van die vertrek, was jy? die benige poephol gesê. "Nie alleen nie," het ek gesê. "Hema het jy al? Die Gestapo? In SS? 'n sekuriteitswag in Dachau?
  
  
  Die duitse gespoel. — Jy het gedink ek is alleen om hierdie varke?" Haar soldaat, hoor jy, Amerikaanse? Sersant Helmut Kurz, 1ste Panzer-Grenadier-Afdeling. 'n soldaat, nie'n vuil jakkals.
  
  
  "Wat is jy nou?"
  
  
  Die duitse lig sy arm te stoot na my, maar gestop skielik. Hy glimlag. Hy het omgedraai en gesien het Kolonel Lister in'n wye sirkel van die lig op die rivieroewer. Ses battery-aangedrewe lanterns is gereël in'n sirkel te verlig die plek. In die middel van die Mir se sirkel, drie huursoldate gehou Deirdre. Dambulamanzi staan agter Nah, hou'n breë lem assegai wat skitter in sy hand.
  
  
  "Nick," Deirdre genoem. "Moenie moed opgee nie."
  
  
  Die huursoldate versamel rondom Nah, rolverdeling skadu op haar. Die Kolonel het na my totdat hy staan direk in die voorkant van my. Hy kyk my reguit in die oë en knik. Agter hom, Dambulamanzi was mik vir Deirdre se skouer. Sy geskree as die assegai getref ee.
  
  
  "Ons is almal gaan om te sterf," Kolonel Lister sê sonder om om te draai. Hy het net na my gekyk. — Jy kan red haar. Haar die eerste keer, en dan myself.
  
  
  "Nick," Deirdre genoem, haar stem gedemp, maar duidelik. "Vertrou nie emu."
  
  
  "Ek het'n selfs beter metode vir jou," Lister gesê.
  
  
  "Gaan na die hel, Lister," sê ek.
  
  
  "Groot Kurtz," Lister gebreek.
  
  
  Die duitse groot genader om die sirkel van die lig. Kolonel Lister se oë is vasgenael op my. Oor die Ego se skouer, het hy gesien het Kurtz wys op die huursoldate hou Deirdre. Hulle het haar gedwing om haar knieë, arms, kop gekantel vorentoe. Huursoldate en'n paar Zoeloes was maal rondom die sirkel van vrede. Groot Kurtz verskuif die ih uit die pad sodat Deirdre kon sien dit duidelik.
  
  
  "Een meer tyd, Carter," Kolonel Lister gesê. "'n billike deal."
  
  
  "Nee, — ek sê, maar my stem was gedemp.
  
  
  Sal hy...? Nee, hy kan nie...
  
  
  Lister het nie eens draai om te kyk na die sirkel van die wêreld, waar Deirdre was kniel in haar slanke swart jumpsuit, haar hare los en sag. Die Kolonel het sy kop. Dambulamanzi opgetel het sy assegaai en vinnig laat sak dit weer.
  
  
  Haar bloed was om te spuug'n stroom af haar onthoofde bolyf. Die teiken laat val en gerol terug. 'n lae geruis gevul die kamp.
  
  
  Hy spring op en druk Kolonel Lister vierkantig in die gesig. Hy geval het, en hande gryp my.
  
  
  Die kolonel het opgespring en het my geklap oor die gesig met sy hand. "Kyk," het hy geskree.'
  
  
  Hulle het my deur die arms, nek en kop, dwing my om voort te gaan om te kyk deur middel van die duisternis in die werklike wêreld. Die skraal liggaam in die swart overall was nog steeds krap. Haar doel was die gesig staar, en dit was asof sy was op soek na my. Donker met bloed, haar doel was om te staar na my in die gloed van die wêreld, haar lang hare raak die grond, haar donker oë gevries in die dood.
  
  
  Lister knik weer.
  
  
  Ek het gekyk hoe hulle haal die liggaam en gooi dit in die rivier.
  
  
  Die water swirled as die krokodille gehef uit alle rigtings. die smal kake wyd oop te snap .
  
  
  Sy het begin om te bewe geweld. Oor die rivier, monsteragtige reptiele het vir vlees en bloed.
  
  
  Dit was my kans. †
  
  
  Ek het soos'n rots, breek vry om die arms wat my gehou het. Die oomblik wat haar die grond getref het, is sy toegelaat om homself te rol op die rivieroewer. Daar het ek gaan staan weer op. Een huursoldaat was staan in die voorkant van my. Haar ego skop hom in die kruis en steek die emu in die oog met sy duim. Het hy geskree. Haar ego gryp die geweer, draai, en geskiet drie van hulle as hulle aangekla op my.
  
  
  Lister was skreeu. "Stop die ego. Ag, hier . .. '
  
  
  Hy gryp die ander een en geskiet die emu in die kop op kort afstand. Haar ego het'n geweer en'n mes. Dit was Lister wat haar geskiet. Hy het gekom af soos'n dronk en vervloek.
  
  
  Dit was donker. Die helfte van hulle was verblind deur die ring van straatlampe. Hulle was nog steeds loop oor mekaar, bang om te skiet vir die vrees van die slaan van die ander of die kolonel.
  
  
  Half-mal, hy is geskiet, en drie ander is gesteek. Hy gryp'n mens aan die keel en gespring in die wye, vlak rivier. Dit was'n klein kans, maar nog steeds'n kans. Die krokodille is nog op pad na hul fees met Deirdre se liggaam. Haar dood dalk het my gered.
  
  
  Haar, neergedaal het na die maanverligte die duisternis. Maanlig Sergei homself speel met die skaduwees in die rivier. Logs en bosse gedryf na die oppervlak, en ek het gehoor krokodille nader my. Ek sou gegooi het hulle'n ander party.
  
  
  Ek gesteek die huursoldaat ek hou, sny die emoe se keel te hou die bloed vloei, en geswem in die vlak water, terwyl my longe het. Opgeduik onder'n bewegende skerm: krokodil!
  
  
  Haar ego steek hom met'n mes, sny hom'n paar keer, en dan weer verdwyn. Koeëls vlieg rondom my. Iets krap my skouer, en'n sterwende krokodil krap my been.
  
  
  Hare was swem, maar nou is haar was bloeding uit. Krokodille. .. Die groot teken gedryf verby my soos'n see liner. Hy bereik vir dit, gemis, en gryp dit weer.
  
  
  Geklem sy tande, trek hy homself op die top van hom. Haar lê plat, snak na asem, wanneer dit die eksklusiewe verspreider in Rusland het my oor die rivier.
  
  
  
  
  Hoofstuk 8
  
  
  
  
  Ek het haar wakker. Niks beweeg nie.
  
  
  Ek lê gesig af, en niks beweeg nie, soos die geluid van die rivier was al rondom my. Haar kop gelig stadig, baie stadig. Ek was vas op'n sandbank, met water aan alle kante en digte bome op die bank verder weg. Twee Dandies was lê op die vlak water, op soek na my. Die bloeding gestop het, en die water van die rivier gewas my wonde vir die nag.
  
  
  'n grys oggend versprei oor die rivier en die verre grasvlaktes. 'n swart swembad, twee keer so groot soos ek was, jutted ver in die water. In die einde, dit het my gered van die krokodille. Dit is die vinnig huidige, die duisternis, en Deirdre se dood en bloedige liggaam in'n rivier vol krokodille. Sy het my net kans: die rivier. Met haar bloed, haar bene, en haar lewe.
  
  
  Blinde woede spoel oor my as ek lê in die vlak rivier. Deirdre. Nou is daar sal wees geen begin van die tweede nag. Nee, daar sal nie meer wees nie môre vir ons.
  
  
  Die groot Nick Carter, die Killmaster. En ek het om te kyk na haar sterf verskriklik, 'n dood wat nie so sinneloos. Hy was gedwing om te gebruik haar dood om homself te red. Ek laat die woede loop deur my, 'n blinde, versengende woede wat was byna oorweldigend my. Die woede wanneer'n persoon in my werk altyd verloor dit, selfs al is daar is tye wanneer dit nie saak nie. Ek het haar gehaat het voor in my lewe, maar ek het nog nooit gehaat Kolonel Lister soveel as wat ek nou doen. Blind, bitter haat.
  
  
  Op'n koue herfs oggend, het hy ril in die swaar stam van'n boom. Hulpeloos soos'n kind. Die son sal binnekort wees, en daar was geen manier wat hy kon weet hoe ver hy het gereis van Kolonel Lister se kamp. Hulle kan sien my weer op enige tyd
  
  
  Hy lig homself op die stam en begin om te studeer die oewer van die wye rivier. Ek het nie sien of hoor nie. Maar dit beteken nie dat ih nie daar was nie, miskien het hulle is op soek na my terwyl haar ih wou. Hulle was ook professionele en verstaan hul werk. Geskoolde en genadelose moordenaars vir huur. Wat is haar naam?"
  
  
  Nee, woede byna verblind my weer. Nee, nie soos haar. Hulle is moordenaars wat lief is om dood te maak, met bloed... . †
  
  
  Haar hele liggaam sidder, veg woede. Woede sou net maak my kwesbaar. Dit is tyd om te dink oor wat die situasie is. Die rivier was stil en verlate, en die banke was duidelik.
  
  
  Die mes wat geneem het om haar van die huursoldaat hy wil haar gevoer om die krokodille vas in'n log. Moet hy dit gedoen het voor hy geslaag het, en die gedagte van hierdie huursoldaat het my giggel soos'n wolf. Ek het net gehoop hy was nie dood toe die crocs gryp hom.
  
  
  My skouer is net gekrap, en die wonde op my been van die Dandy se tande was nie te ernstig nie. Die geweer vas in my gordel vang haar oog. Moet hy gedoen het, is dit outomaties.
  
  
  Dit was'n 9mm Luger. Natuurlik, hulle het al my wapens en my rugsak met alles wat ek het in nen. Maar hulle mis die vier plat gate op die binnekant van my gordel. Luger ammunisie. So ek het'n wapen: 'n swaard, en'n luger met vier tydskrifte.
  
  
  Dit was redelik goed, beter as wat hy kon het gehoop vir. Op soek angstig na die krokodille, hy gly af die teken en probeer om te beweeg van sy ego. Sonder my gewig, dit gly oor die vlakwater. Ego in staat was om haar te bevry deur die gooi van haar rug af in die helling van'n sandbank en dan swem weg.
  
  
  Die opkomende son bestudeer haar. Die linkerkant bank sal neem my terug na die grens van Swaziland. Haar brein laat sak haar rug in die water. Sonder om haar oë van die krokodille, het sy weer bank-gedruk op'n stomp en geswem oor die stroom na die lang grassy bank en hoë bome.
  
  
  Hy hurk in die skaduwee van die bome en kyk na die log dryf stadig met die huidige en verdwyn waar die son opkom oor die rand van die wêreld. Hy het voortgegaan om te staar totdat dit was weg. Dat die teken my lewe gered.
  
  
  As dit gedryf weg, hy het'n diep asem en begin om te dink oor wat om volgende te doen. Daar was geen wenke rondom my, geen kringe van die bome, en in die savanna ek het'n geweer en'n mes. Die huursoldate was nêrens te sien, en die son het my die pad terug na Swaziland, en die manier om te ontsnap. Sy het'n Killmaster, N3 op AH, met'n taak. Ek het my eie verantwoordelikhede.
  
  
  Te hel met ih, hierdie verantwoordelikhede!
  
  
  Te hel met AH, en hierdie opdrag. En so aan tot die einde met Swaziland en die deurbraak.
  
  
  Die opkomende son het ook vir my gesê waar hy vandaan kom, waar die kamp was. En sy hotel en die dood van die huursoldate . Sy hotel en die dood van Kolonel Carlos Lister.
  
  
  Hy draai sy rug op Swaziland en onder leiding van die noorde, stroomop, waar Deirdre Cabot gesterf het. Ek het aan Kolonel Carlos Lister om hom dood te maak, dood te maak die Groot Helmut Kurtz en enigiemand anders wat kon in die hande kry van haar.
  
  
  En die dood van die Dambulamanzi, veral die Dambulamanzi.
  
  
  Sy dop is stil en versigtig, na aanleiding van die riviere nie, maar altyd bly uit die oë. Die son was steeds styg, en die stygende hitte was maak dit moeiliker om te loop. Hy het die rivier vir'n paar afstand sonder huiwering, het sy natuurlik onuitwisbaar gekenmerk deur die kronkelende lyn van die bome langs die banke in hierdie dorre land. Maar die savanna was harde, gebreek en ontpit met eindelose depressie, en ek het om weg te steek in digte ruigtes om te bly uit die oë. Sedert my fles het ook reeds verwyder is, ek het nie'n druppel water met my, en my keel en lippe was seer. Maar so gou as dit het donker, ek het haar verlaat, het die water langs die riviere, en verhuis noord-vir die res van die dag.
  
  
  Ek het haar nie gesien nie, ons lewens, ons diere, ons mense, net'n paar verlate penne in die onderbos. Dit was Zululenda, swak en doelbewus verlate vir meer as'n eeu deur die wit regering van Suid-Afrika. Nou is dit sal teruggestuur word aan mense met geen hoop om'n werk daar. Sy was gehaat deur Kaapstad en wou'n ordentlike lewe vir die Zoeloes. Maar dit was die politiek, die toekoms. Maar al wat hy omgegee het, al wat hy wou nou was om wraak te neem Deirdre.
  
  
  So arm soos dit was, daar moes iets in die dorre land: klein beeste. Daar was niks soos wat die grond van die sprinkaan geëet het. Op die dell self, dit was die menslike sprinkane op beide kante. Die mense wat hier gewoon het gevlug van die onderdrukkers en die sogenaamde verlossers.
  
  
  Deur die aand, Lekke het gevind dat die parkeerterrein op die strand, naby die boom lyn waar Deirdre het gesterf.
  
  
  Dit was leeg, met geen tente of soldate. Ek het gesoek op die gebied en het niks gevind nie. Dit is niks wat gevind kan word. Dit is gevind deur iets wat die hotel kan nie vind. Diep binne-in my het al hierdie tyd, daar was'n flou twyfel, 'n flou hoop dat Deirdre was nie dood nie, dat my oë het op een of ander manier mislei my, wat ek nie gesien het nie wat ek sien. Wat hoop gesterf het toe haar pa kyk na die poel van gedroogde swart bloed op die sand deur die rivieroewer. Sy dood was. Sy is dood, Carter. Nog steeds, ek het'n werk om te doen. Drink dit af in die riviere, vroetel deur middel van ih asblik kamers totdat ek het gevind dat'n bottel, dit gevul met water en links. Hare was niks soos die krimpvarkie wat links Nsobo-en-twintig vier uur gelede, maar ek is nie honger. Hulle was ten minste die helfte van'n dag voor my. Hulle het nie probeer te hard om hul spore te dek. Dit het beteken dat hulle staatgemaak op hul spoed om weg te bly van die vyand. Dit sal nie neem baie om in te haal ih loop.
  
  
  Sy kan gekontak is deur Hawk, het gevra vir'n helikopter rit. Noodmaatreëls is beskikbaar waar ek is. Maar Hawk sou dit nie gee my toestemming om te doen wat ek van plan was nie. Wraak is nutteloos, ondoeltreffende, onproduktiewe. Ook, dit blyk pers na elke vendetta. So ek het om te gaan. Na die Dop, dit is oop vir die noorde, in Mosambiek.
  
  
  Die hele nag haar dop, deur middel van die oerwoud. Gedryf deur haat, hy het te vinnig, het in'n ongemerk hol, en skeur sy klere op die doring bosse. Soos'n mens in besit geneem het, kon hy nie stadig af, en deur die oggend het hy het geweet ek was vang met die ih.
  
  
  Sy was gevind deur die ih kamp, en die as is van die ih huil brande was nog warm. Hulle wil links'n paar kos, maar selfs al was sy nie ale-afgelope ses-en-dertig, hare was nie honger selfs nou. Woede gevul my heeltemal. Hy dwing homself om iets te eet. Ten spyte van my woede, ek het geweet ek het iets om te eet om te hou my krag op. Hy gedwing om homself te lê in'n verborge plek en val aan die slaap vir nie meer as'n uur. Dan het hy weer af. Lekke aan die nag van haar stahl struikel op dorpe en mense. Ek het om stadiger'n bietjie. Ek het geen manier om te weet as hierdie mense was vriende of vyande. Sommige rondom die verre stemme in die nag het portugees. Hare was in Mosambiek. Na afloop van die huursoldate, het hy skerp na die ooste.
  
  
  Die res van die dag verby in'n waas. Terwyl haar beweeg, die hele hotel gebied, sowel as die een wat haar was die ry deur, het in'n oerwoud. Die pad is geblokkeer deur die water en mangrove moerasse. Hy het aangehou loop, die huursoldate ' voetspore om duideliker. Ek het geweet dat ek was nader aan die kus en dat ek nodig het om te eet en te rus. Dit is alles oor wiskunde, en dit neem al die ego se magte om dood te maak.
  
  
  Twee keer word dit gegly in die dorp, gesteel het'n paar edu en skulpe, verder. Ek kan die res later.
  
  
  Dit was nogal donker toe ih haar gevind. 'n groot plaaslike dorp, beskerm word aan drie kante deur die mangrove moerasse, op die oewer van'n diep, stadige stroom wat gevloei het saam'n hoë gebergte in die rigting van die Indiese Oseaan. Maar ek het nie sien nie enige inwoners in die dorp. Geen inheemse mans, in elk geval. Ek kon sien haar in die skadu van die digte mangroves, 'n paar plaaslike vroue was klere, die voorbereiding van'n opvoeding, en na aanleiding van die groen-geklede soldate om hul hutte. IH hoofkwartier haar gevind. Nou hy kon kry'n bietjie rus.
  
  
  Woede, het hy teruggekeer om haar na die moeras, gebou'n klein platform om blare en takke in die mangroves, en het'n bank pers. Na'n paar sekondes, het hy aan die slaap geraak. Ih het dit gevind.
  
  
  Ek het wakker geword in totale duisternis en voel iemand loop baie naby aan my. Haar lê roerloos op sy tydelike platform. Iets beweeg onder my. Sonder om te kyk, sy kon raai wat dit was. 'n ervare, bekwame bevelvoerder sou sit wagte in sleutel posisies; 'n ring van konstante aangrensende wagte, patrollies wat gegaan het om verder weg, en tussen die ring en die patrollies gedwaal wagte wat nooit verby die dieselfde plek twee keer by die dieselfde tyd.
  
  
  Sonder om'n geluid aan ons, hy geskei die takke onder my en kyk af. In die donker, 'n enkele sentry staan vir elke stam in die wêreld. Gooi hy die geweer oor sy skouer en gestop om te rus.
  
  
  Mes in die hand, haar man duie gestort het op die top van hom.
  
  
  Hy was die eerste. Haar sny emoe se keel en toegelaat emu te gooi ego se laaste bloed in die moeras. Hy het voortgegaan deur middel van die donker moeras in die rigting van die dorp.
  
  
  'n lang Sweed was grawende vir'n masjiengeweer op'n droë heuwel in die moeras. Haar keel was ook sny deur'n emoe.
  
  
  Die kort, dun Fransman hoor haar benadering, en het skaars tyd gehad om te mompel'n drukking in sy moedertaal wanneer haar ego gesteek hom drie keer in die bors.
  
  
  As hulle gesterf het een vir een, ek kon voel die woede sterker in my bors. Hy het om homself te beheer, beheer homself, en onthou dat die eerste ding wat hy moes doen, was om dood te maak Kolonel Lister, 'n duitse sersant Majoor, nou die Groot Kurz, en Dambulamanzi. Nou hare was by ih hoofkwartier.
  
  
  Hy was loop deur die buitenste omtrek heining aan die rand van die hutte toe hy sien dat die patrol verlaat. Ses mans, gelei deur die Groot Kurtz homself, en met hom Dambulamanzi.
  
  
  Woede gevloei het deur my soos gesmelte lawa. Beide saam! Hy het die manier wat hy gekom het, en as die patrol geslaag het, mimmo my deur die modderige moeras, het hy by hulle aangesluit het.
  
  
  Hulle het die noordwes. Drie kilometer van die dorp, het hulle gekom uit deur die moerasse in'n reeks van lae, rotsagtige heuwels. Hulle het in'n smal kloof. Hy was naby agter hulle.
  
  
  Net onder die rif, die kloof verdeel, en die patrollie verdeel in twee groepe. Beide Kurtz en Dambulamanzi gebly het met die groep wat draai links.
  
  
  Wat ek voel dan was byna'n stormloop van vreugde. Sy is gevang deur die ihk. Maar iewers diep binne-in my ervaring na vore gekom en het vir my gesê om versigtig te wees. Kry nie weggevoer. .. Bedag wees. †
  
  
  Hy laat hulle gaan op, na aanleiding van hulle op die rant, en dan gaan terug in'n ander kloof. Die afdraand was toegegroei met bosse en bome, en gedurende die nag ih verlore oë van haar. Maar ek het die klanke af in die kloof, en dan weer in'n lang sirkel. En skielik het ek het die gevoel dat hulle te ver gegaan wat voorlê. Ek stap vinniger, en lek het. Haar hotel ih sny terug'n bietjie, het die kloof vloerlys'n lae heuwel, en haar opgewonde deur die slote en klim na die top van die heuwel.
  
  
  Toe hy by die top, het hy opgemerk dat die heuwel was bedek met bosse. Hy het opgestaan en kyk rond.
  
  
  Die gesigte rondom my was soos'n swerm bye, die hande wat my en bedek my mond was almal swart. As die klub verpletter in my kop, ek onthou Smous om te sê dat my woede my te vernietig.
  
  
  
  
  Hoofstuk 9
  
  
  
  
  Haar gedagtes dwaal in die mis. Die pyn skiet deur my kop, verdwyn, en geskiet deur my weer... †
  
  
  Ek het gevoel soos ek was weerkaats in die lug. Daar was wiele, die wiele draai met'n mal kraak. Swart gesigte wemel rondom my. Swart hande bedek my mond. Iets wat my aangeraak het. Bietjie. Hawk gegly een om sy tweed baadjies, verdoem tweed baadjies, en skud sy kop. Die koue nasale stem is absurd geïrriteerd.
  
  
  "Die bose vernietig die spioen. Woede vernietig die agent."
  
  
  Sodra ek gedink het ek wakker geword, en'n swart gesig staar terug na my uit onder die lae, bleek, los plafon. My hand voel die bloed vries in dit. Watter soort van die plafon is bleek en los?
  
  
  Dit wieg in'n eindelose ritme: op en af... en af ... hande... stem... ek val... af... en af... en af. .. Deirdre was glimlag op my... sy geskree... †
  
  
  Hy sit op'n troon. 'n hoë-gesteunde troon, soos'n stralekrans rondom die ego van'n glinsterende kop. Goue doel. Skerp bek... die smous. .. Hawkman, waar is jy...?.. die hawkman ...smous. †
  
  
  "Vertel my oor Hawke, Carter. Wat oor Smous? Wat is hy? Iemand wat jy werk met? Vertel my." .. '
  
  
  Hawk-man, hawk-man. Lang geboë sperwer bek.
  
  
  My hees stem is ongelooflik stadig. "Jy is'n smous. Krom snawel.
  
  
  "Ag, Semitiese, reg? Is jy teen die Semiete ? Doen dit Hawk haat hierdie Semiete ook ?
  
  
  Binne-in haar, het hy gesukkel het. "Jy, jy, smous. Smous.
  
  
  Daar was niemand daar nie. Hare was op'n smal bed onder'n sink doek plafon. 'n tent? So hulle sit my terug in die Lister se tent. Hulle het haar weer, haar was. †
  
  
  Die bose Smous het gesê, " Jou tantrums sal ruïneer jy, N3."
  
  
  Die mis verdwyn. Hy lê daar, te kyk. Nie Holst se, suiwer. Sy knip. Sy sou graag'n groen uniform. Ons het nie een daar. Ek was nie in die tent. 'n vrolike, sonnige kamer met wit mure, gedrapeer vensters, verwikkelde mosaïek, en die kosbare sy materiaal hang van die plafon. Kamer vir 1001 nagte. Persië. .. In Bagdad. †
  
  
  "Bagdad". 'n sagte stem gesê. "O, Carter, ek wens jy was reg. Terug te gaan na Bagdad is'n droom."
  
  
  Hy sit op die dieselfde troon hy het gesien hoe haar in, in sy hallusinasie. 'n groot man in die vloeiende wit klere met goud trim . Dit was so klein dat die ego se voete nie die grond raak. Sagte, kosbare, sweeds, goue ringe met kosbare stene op elke hand en'n kaftan rondom wit goud, vasgemaak met'n dik goue toue. 'n Arabiese prins, en die son skyn helder buite die skitterende kamer .
  
  
  Die son! En die troon was'n hoë-gesteunde tone stoel met'n groot sirkel wat gevorm'n stralekrans rondom die donker ego van'n smous-nosed gesig en swart oë. En'n dik swart baard. Blink sonnige brylev. Die stoel en die kamer is nie illusies of hallusinasies.
  
  
  "Waar die hel is dit, maat?" "Wie is jy?"
  
  
  My brein was racing, nie te wag vir'n antwoord. Maak nie saak waar sy vandaan kom, dit was nie in die huursoldaat dorp in die moeras, maar gegewe die son buite, sy was bewusteloos of semi-bewuste vir'n lang tyd. Wat verduidelik die drywende sensasie, die wiele, die wiegende plafon: 'n vragmotor met'n doek kap. Ek wil ver buite die huursoldaat kamp, en die mes in my hand was'n spuitnaalde: 'n kalmeermiddel om te hou my bewusteloos.
  
  
  Ek het haar gevra. "Hoe lank het jy hier?" "Waar? Wie is jy?"
  
  
  "Tut, tut," het die klein man berispe my liggies. — So baie vrae so vinnig?" Laat my antwoord dat. In die einde toe. Jy is in my huis. Dit is vervang deur Abdallah Faisal Wahbi al-Husaineh, Prins van Jaffa en Homs. Ek verkies om genoem te word wahbi. Jy is hier vir omtrent twaalf uur. Jy is hier, want ek was bang jy sou wees in meer gevaar dwaal rond in die oerwoud .
  
  
  "Hulle is die mense wat my aangeval, hierdie negers, is hulle jou mense?"
  
  
  "My volk, ja.
  
  
  "Ons Zulu rebelle, ons huursoldate?"
  
  
  "Nee. As hulle was, sy onwaarskynlik dat jy sou nog steeds lewendig."
  
  
  — Wat was hulle daar doen?"
  
  
  "Laat ons net sê ek wil om'n ogie te hou op Kolonel Lister."
  
  
  — So ons is nog steeds in Mosambiek?"
  
  
  Prins Wahbi skud sy kop. "Ek het vyande, Carter. Ek verkies om nie te openbaar my plek.
  
  
  "Hoekom is jy bekommerd oor my?"
  
  
  Wahbi lig'n wenkbrou. "Doen wat jy wil om te sit'n geskenk perd in jou mond? Carter? Wees dankbaar. Die goeie kolonel sou gehang het jy deur jou testikels lank gelede .
  
  
  Hy kyk na hom ingedagte. "Prins van Jaffa en Homs?" Nee, sy vaagweg gehoor van julle. Al-Husayn is Hashemite, en Homs en Jaffa is nou deel van Saoedi-Arabië, en Israel, nie die vriende van die Hashemites."
  
  
  "'n uitgeweke prins, Carter," het die man gesê, sy gesig donker. "'n uitgeworpene, en my neef regeer hoogste in die Jordaan. Maar Allah erken my besittings."
  
  
  "Hoe doen jy weet wat haar naam is, my naam is?"
  
  
  "Ek weet'n baie, Carter. Ek weet, byvoorbeeld, waarom Kolonel Lister wil hê dat jy dood is, en ek weet wat die lot van jou vriend — 'n vreeslike een. Prins Wahbi flinched vir'n oomblik. — Maar jy is veilig hier.
  
  
  "Ek het om te gaan om te werk," sê ek. "Ek het om terug te rapporteer."
  
  
  "Natuurlik, ooreenkomste gemaak word. Maar die eerste wat jy moet eet en te rus. Die herstel van jou krag.
  
  
  Hy glimlag en staan op. Hy knik vir haar. Hy was reg. Hy is weg. Hy was reg, maar Emu nie vertrou haar nie.
  
  
  Hy maak sy oë op die bank, asof uitgeput. As hy was om iets met my, hy sou iemand my kyk uit iewers. So ek het my oë toegemaak, maar ek het nie aan die slaap raak. Ek sien dit in my ego lêer: Prince Wahbi, neef van die eerste Hashemite Faisal, wat geveg het teen die Turke in die Eerste Wêreld Oorlog. 'n ontsnapte neef wat gehelp het om die Turke. Dan is hierdie ou dronkaard wat gedobbel oor die hele Europa het gebreek en verdwyn. So hierdie" prins " Wahbi was'n ego seun, en hy kyk nie gebreek op alle .
  
  
  Moet ek die "slaap" vir twee ure? Toe hy roer, gaap, en steek'n sigaret uit'n oniks boks op die tafel. Wanneer die sigaret was die helfte verbrand uit, die deur oopgemaak en vier swart mans in skrille wit klere wat gekom het met die bak van voedsel. Daar was'n klein gawe, brood, gebraaide lam, sap, melk, wyn, en bakke vol van die stoom die groente en rys. Die Negers sit dit op'n stoel, twee verrottende stoele, versprei'n skitterende wit lap op hulle, en buig weer. Haar dorp vir'n heerlike ete.
  
  
  As hy was reg in vermoed Prins Wahbi, daar sou gewees het om iets oor Ed.
  
  
  Dit was waar. Haar ego ruik dit. 'n dwelm haar geken het, 'n soort van kalmerings wat sou breek my wil. Dit het beteken dat Wahbi het om te vra'n paar vrae, en daar was net een manier om uit te vind waarom. Dit het net om te wees "geëet". †
  
  
  Daar was nie tyd om uit te vind waar ek was die gevolg. Ek ondersoek die kamer, dan roep die dienaar. Een van die Negers gekom het. Hy wys na'n uitgesluit venster in'n klein nis.
  
  
  "Sit'n stoel in daar. Ek hou van om te kyk na die straat, terwyl sy em."
  
  
  Die klerk het blykbaar reeds beveel om my te behandel goed. Hy het twee dienaars. Hulle stel'n stoel in'n nis, die opstel van my stoel langs dit, en buig weer. Haar verkoop asof haar kon nie wag om te eet'n volop edu.
  
  
  Die gesig staar die venster in die smal nis, niemand kon sien niks, maar my rug, waar ek kon kyk.
  
  
  Ek begin eet dit. Hy leun in, geniet hom, val elke vurk in sy doek in sy skoot. Ek kou dit, drink dit, en geniet dit. Hy het van tyd tot tyd, as die geniet van die uitsig, en dan daarin geslaag om die uneaten edu in die melkbeker. Een of twee keer, sy half-draai rond en eintlik eet'n stuk, nie baie nie.
  
  
  Wanneer die bak was amper leeg, hy leun terug as volle en verlig die sigaar hy wil saam met die kos. Ego is ook bedwelm, en haar man het voorgegee dat ek eintlik rook ego. Met'n sigaar in sy hand, het hy teruggekeer na die bank, verbysterende'n bietjie. Haar sel begin knik. Dan het hy laat val die sigaar op sy slap hand en laat sak sy kop op sy bors.
  
  
  Na'n rukkie, die deur oopgemaak en drie mans het. Twee gespierde niggers, kaal bolyf in loincloths, en'n smous-nosed Arabiese in die donker gordels klere . Negers uitgevoer gewere en leun teen die muur en het gekerm. Die Arabiese dra'n versierde dolk op sy gordel en'n tape recorder in sy hand. Hy het na my toe gekom het vinnig.
  
  
  Hy het'n mes gesteek en my in die nek. Hy geroer en gekreun. Haar, voel soos'n arabiese sel en draai op die bandopnemer.
  
  
  "Welkom, N3. Ek wag vir jou verslag.
  
  
  Hy kreun en gesukkel. - nee... net by die hoofkwartier. .. '
  
  
  "Dit is die hoofkwartier, Carter, sien jy nie? Ons is in Washington. Geen tyd om te mors. Dit is sy, Smous.
  
  
  Hy knik vir haar. "'n smous, ja. "Ons moet hierdie verslag aan die baas ... '
  
  
  "Baas, N3? Waar is hy? Wat is die naam nie hy gebruik hierdie dae?
  
  
  "Ego huis, Texas," mompel ek. "Jy ken hom, Smous. Die Manxman. John Manxman. Ja? Ek het'n paar nuus. Die portugese regering is gereed. .. '
  
  
  Hy laat sak sy kop en laat sak sy stem te'n onhoorbare mompel. Vloek, arabiese staan op en dan leun oor my, wikkel sy klere rondom my . My linker hand gryp ego se lugpyp en druk dit so hard as wat ek kon, terwyl my regterhand gryp ego se lem. Haar ego steek hom met'n mes, wat die ego van die liggaam. Hy het nie gee ons die klank. Hy verwag dat die Negers te wees uiters gedissiplineerd. Dit was nageboots deur'n Arabiese.
  
  
  Stop!'
  
  
  Hulle het albei gespring by my soos takbokke, beide op dieselfde tyd. Hy gooi die dood Arabiese by een rondom hulle, dan gesteek die ander in die keel. Sy was doodgesteek deur die tweede man voor hy kon ontslae te raak van die Arabiese, dan hardloop oor die saal na die kamer.
  
  
  
  
  Hoofstuk 10
  
  
  
  
  Die gang was verlate. Wag vir haar, dolk by die gereed. Die onmiddellike gevaar kom van wie kyk na die kamer. Niks het gebeur nie.
  
  
  Die Arabiese wat haar dood moes gewees het kyk na die kamer. Dit het vir my wat ek nodig het: die tyd. Hy het terug binne-in, het die geweer van een van die dooie Negers en al die ammunisie wat hy kon vind op beide van hulle, en gaan uit in die gang. Daar was sy stil gelei tot die lig aan die einde.
  
  
  Hy kyk af na die witgekalkte binnehof, blink in die laat middag son, en sien die digte oerwoud oor die mure. Ek sien sy blou see in die verte. Prins Wahbi se huis was gebou soos'n woestyn vesting, al die wit mure, wit torings en minarette, met'n groen Islamitiese vlag vlieg oor die hoof hek. Maar die digte oerwoud was nie deel van Arabië of Noord-Afrika, en die vlag op die sentrale toring was portugees. Hare was nog in Mosambiek.
  
  
  Bedek vroue in die rowwe gewaad van die dienaars beweeg oor die binnehof, en gewapen Arabiere gepatrolleer die transepte van die mure. Dit blyk dat Prins Wahbi het ook sy eie persoonlike weermag. Buite die binneste muur, in'n tuin met bome en fonteine, meer versluier vroue loop en slap. Hierdie vroue was geklee in sy: 'n harem. Hy het voortgegaan om sy pad deur die helder wit gange skadu vir koelte deur bars en versier met'n pragtige mosaïek in'n streng Islamitiese styl wat nie toelaat dat die beeld van'n menslike figuur. Die gange is groen en stil; die prins se private kwartiere. Niemand het haar totdat hulle gevind dat die agterste trappe aan die onderkant.
  
  
  Hy het'n sekuriteitswag wat sit op die top van'n klip trap. Hy het ingesluimer en het haar ego bewusteloos en vasgebind haar na die dieselfde burnous in'n kant van die kamer. Maar die tweede sekuriteitswag by die agterdeur was meer wakker. Hy was nog steeds grommende wanneer Ego Nogi tref haar met die kolf van sy geweer. Ego gekoppel haar op en verken die binnehof agter.
  
  
  Die mure is te hoog om te klim, maar die klein rug hek was net gesluit vanaf die binnekant met'n swaar bout. Het hy teruggekeer het, het'n burnoose van die laaste wag, sit op'n ih, en stap stadig oor die binnehof in die ondergaande son. Niemand het selfs in my pad, en in twintig sekondes was ek in die oerwoud.
  
  
  Hy het onder leiding van die ooste. Daar sal word dorpe langs die kus, en dit is tyd om te kontak Hawk en terug te kry om te werk. Na die vang van die Prins Wahbi deur die Negers en die moord van drie huursoldate, my woede bedaar. Ek het nie vergeet nie ons Kolonel Lister, nam Dambulamanzi, maar nou was dit die koue woede; koel en rustige, geniet die uitgebreide planne wat ek het vir hulle.
  
  
  Haar byna gestruikel oor'n oerwoud nedersetting. 'n groot ommuurde dorp, byna weggesteek uit die oog deur die digte bome. Die mure is gemaak van klei en ongeverfde; algemene paaie gelei na die poort. Haar skaal, het hy gedink het in verbasing, totdat hy kon sien die binnekant deur die gebande hoofhek.
  
  
  Deur die hoof hek, sy het'n halfronde gebied van gepak klei met verskeie groepe van die hutte rondom dit, elke groep geskei van die ander op óf kant. En daar was tien hutte in elke groep; die heinings tussen hulle was hoog. Geslote hek uitskieters het elke groep van die hutte van plekke soos'n reeks van mini-dorpe rondom'n semi-omsendbrief sentrum of soos kralen vir perde en beeste rondom'n arena rodeo.
  
  
  Hy was net oor om dit te lek wanneer hy hoor die geluid van stemme en die klank van die voete beweeg langs een van die groot paaie wat lei na die ommuurde dorp. Hy verdwyn in die aand skadu van die oerwoud, grawe in die nat onderbos, kyk na die roete.
  
  
  Hulle het vinnig genader. Drie gewapende Arabiere in die yamal, bandoliers gordels op hul gordels, hou'n wakende oog op die oerwoud rondom ih. Hulle is gevolg deur perde en donkies gelaai met goedere, gelei deur negers ook gewapen met bandoliers. Die karavaan onder leiding reguit na die hoof hek, wat swaai oop te laat ih in. Maar ek het nog nooit gekyk na die hek.
  
  
  Na afloop van die perde en donkies geslaag het mimmo, sy was gesien deur vier ander Arabiere dra oor tien Negers. Hulle was heeltemal naak, agt vroue en twee mans. Die twee manne was lank en gespierd, met vurige oë, hul hande vasgebind agter hul rug, en kettings op hul voete. Drie Arabiere gevorm het van die agterste, en die hele kolom verdwyn in die dorp. Die hek gesluit weer.
  
  
  In die donker aand, het hy weggesteek in die oerwoud, laat alles wat hy het net gesien deur hom. Dit was soos iets wat ek nog gesien het voor, 'n soort van die geheue ek kon dit nie glo nie. Ek het om te weet haar vir seker, want as die klein stem binne-in my was reg, Smous het om te weet. Dit was iets Washington het nie nodig om te word gewaarsku oor, en pasop van.
  
  
  Hy het in die oerwoud tot donker, en dan verreken. Klanke gevul die nag van onder die aardse mure: vrolikheid, dronk van die lag, die gille van die vroue, die gille van die mense. Die wag by die hek, arabiese, was die lag as hy kyk na wat gebeur binne-in die dorp. Miskien is al die wagte was net aandag te gee aan wat gaan op die binnekant van die nedersetting. Dit was my kans.
  
  
  Een het dik takke hang van die muur rondom die groot oerwoud bome. Hy klouter op die boom-stamme en gegly af in die dik tak.
  
  
  Die toneel binne hierdie mure was een fantastiese nagmerrie. Negers en Arabiere wemel die grond in'n kakofonie van klank en lag. Die Negers nie drink nie uit hul bekers wyn, en die inhoud was uitgegooi word op die grond, en so was'n paar Arabiere; maar vir die meeste van die Arabiese soldate, die opwinding was anders. Hulle het al die poorte van die klein groepe van hutte en gaan in en uit deur die heinings van die groepe van die hutte. Sommige van die mans het swepe, sommige het klubs, sommige uitgevoer mandjies van kos en bottels van'n soort van die botter.
  
  
  Daar was swart vroue in die geslote kamers. Jong swart vroue kaal, ih vel blink in die helder lig van die ligte. Verskeie swartes, jonk en sterk, is ook in gesluit kwartale, elkeen van hulle gekoppel is aan pale met boeie en kettings. Van tyd tot tyd, een van die Arabiere sou sweep'n jong neger op sy skoot.
  
  
  Daar was ook donker, skraal vroue, maar dit is nie al nie. Sommige van die vroue gevoer, gedwing om te eet, soos prys diere wat voorberei is vir die mark. Sommige vroue is gewas met'n olierige vloeistof en gevryf totdat hulle donker vel blink in die lig. Die meeste was tas, petted, gesleep in hutte, en baie van hulle is gelê op die grond, selfs sonder die skuiling van'n hut.
  
  
  Almal van hulle, manne en vroue gelyk is, was ingehok in'n groot oop ruimte en vertoon in die voorkant van die ryk, dronk manne soos ware in'n basaar.
  
  
  Dit was ook'n mark, 'n slawe-mark.
  
  
  Wat ek gesien het, was'n doelbewuste, bereken transformasie van die mense in verslaaf slawe. Daar was geen kliënte, ten minste nie nou nie. Maar alles was voorberei vir die oomblik wanneer die kopers sou kom. Slawe-mark - maar nou met'n moderne verbeterings, met die ervaring en praktyk van Dachau, Buchenwald, tiger hokke van Saigon, en die Gulag archipelago.
  
  
  Hoe maak jy slawe, veral vroulike slawe, sodat hulle is meer geneig om te verkoop aan enige ewekansige koper? Hoe om te skep rondom'n vrye persoon iemand wat nie meer onthou wat vryheid eens bestaan het nie, wat nie kan aanvaar slawerny as'n seën is, en nie moeilikheid veroorsaak aan hul onderdrukkers.
  
  
  'n skielike stilte het neergedaal op die dorp soos'n groot gong. Geraas, die chaos, en dan stilte. Daar was nie'n enkele beweging, en alle oë was op die hoof ingang. Wag vir haar.
  
  
  Prins Wahbi geslaag het deur middel van die hek. 'n klein, swaar man in die binnehof in sy goud en wit klere, en rondom hom was gewapen Arabiere. Die negresses was opgepas terug in hul geslote kamers, en die hekke is gesluit en gesluit. Skielik weer nugter, Arabiese en swart soldate lined up in twee rye met'n gang tussen hulle en wag vir Wahbi om te slaag deur.
  
  
  In plaas daarvan, die prins draai skielik, met lang treë weg, en het eerlik onder die tak waarop hy lê, en kyk op.
  
  
  "Jy moet hardloop wanneer jy kan, Carter," sê die klein Arabiese. "Ek is jammer."
  
  
  Agter die muur, onder en agter my, tien ego mans staan met hul gewere wys na my. Die weglating van die gesteelde geweer, hy klim oor'n tak en spring tot op die grond. Arabiese soldate gryp my arms en lei my terug deur die donker oerwoud aan die Wahbi vesting.
  
  
  Hulle stoot my in die dieselfde kamer en sit my neer op die dieselfde bank. Dit was nog nat van die bloed van die Arabiese sy wil vermoor, maar die liggame het verdwyn in die kamer rond. Prins Wahbi skud sy kop droewig by die bloodstain.
  
  
  "Odin se om my beste luitenante," het hy gesê met'n skouerophaling. — Nog, hy sal nie gedood is jy vir dit. Hy is gestraf vir nalatigheid, die gevaar van soldiering."
  
  
  Ek het haar gevra. — Hoekom wil jy my doodgemaak het?"
  
  
  "Nou weet jy wat ek nie wil hê dat jy om te weet. 'n fout gemaak het, Carter. Hy het'n lang russiese sigaret en aangebied om dit vir my. Ek het dit van hom. Dit aan die brand gesteek'n ego vir my. — En haar, ek vrees, want jy moet in elk geval sterf, dat my mense verwag'n harde dood vir jou, en selfs die vraag dit in wraak." Ek is jammer, maar'n leier het om te dien en sy mense, en hare is byna onbeskaafde.
  
  
  "Maar jy is beskaafde?"
  
  
  "Ek hoop so, Carter," het hy gesê. — Ek sal vertraag jou dood so min as moontlik, terwyl die bevrediging van my mense se behoefte vir vergelding. Stem saam?'
  
  
  "'n man wat die lewe af slawerny. Jy is'n slaaf handelaar, " het hy vir haar gesê het minagtend. "Die fondament van jou rykdom, is dit nie? Jy verkoop van die swart slawe, Wahbi.
  
  
  Prins Wahbi sug. 'Ongelukkig. Ek is bang dat elke jaar het die aanvraag vir goeie mans verminder. Baie jammer. Hierdie dae, my kliënte gewoonlik geld maak uit die olie en beleggings. En wat hulle nodig het so bietjie harde werk.
  
  
  — Is dinge gaan goed met vroue?"
  
  
  "Uitstekend in sommige gebiede en baie winsgewend, soos jy kan dink. Van die kursus, my kliënte is geneig om te leef in afgeleë gebiede, ver van die moderne wêreld, waar hulle dinge doen met'n ysterhand. Die wêreld van die Islam is meestal gemaak van individuele leiers. Die Koran verbied nie slawerny en die byvroue, en wat is beter as'n byvrou as'n slaaf? Behoorlik opgelei is, sy is dankbaar vir enige soort behandeling, vrygewigheid, haar guns, en is dankbaar dat die eise geplaas op haar is so eenvoudig en kameraadskaplike. Veral'n eenvoudige swart meisie van'n swak oerwoud dorp waar al wat sy kon verwag, was die huwelik en slawerny op die ouderdom van twaalf.
  
  
  "So jy ontvoer ih, marteling en verkoop dit aan ryk perverte en mal despote."
  
  
  "Ek leer ih" om gereed te wees," Wahbi gebreek. "En ek doen dit nie gewoonlik ontvoer haar." Die meeste arm dorpe het'n surplus van vroue, en die dorp ouderlinge, selfs vaders, bereid is om te verkoop hierdie vroue. 'n praktyk wat nie heeltemal onbekend in die lande wat is nou beskou as beskaafde."
  
  
  — Hoe kan jy doen dit met straffe tussentyd nie?" Jy sal nie in staat was om dit te doen sonder die stilswyende steun van die portugese. Miskien meer as stil.
  
  
  "Waar daar'n wil is, daar is'n manier, Carter. Noem dit gratis onderneming. As arm dorpe geld ontvang en het minder monde om te voed, plaas hulle'n baie kleiner las op die koloniale regering. Goed-betaalde leiers wil dinge om te bly die manier waarop hulle is, en nie wag vir dinge om verkeerd gaan. Dit is wat elke klerk dink. En koloniale amptenare wil altyd geld. Dit is die rede waarom die meeste mense gaan na die kolonies wanneer hulle sal eerder by die huis bly. Ek probeer'n storie wat handel met baie min verander.
  
  
  — So jy omkopery die Mosambiekse regering?"
  
  
  "Nee. Ek werk nie met regerings. Ek werk met mense. Regerings is nie omgekoop het."
  
  
  — Maar wat gee jou'n belang in hoe dinge gaan, is dit nie?" Jy mag dalk nie so goed gevaar het in'n rebelle-regering. Rebelle-leiers is geneig om te wees redelik damn idealistiese en baie eng.
  
  
  "Miskien. Die Prins haal sy skouers op. "Maar die politiek verveel my. Ek het nie dit nodig het. Beide doelwitte en beginsels is betekenisloos, en ek het min belang in hulle nie. Ek sal kry deur middel van hierdie baie gelukkig, Carter. Maar jy, helaas, is nie.
  
  
  Hy staan daar vir'n rukkie, kyk na my asof hy nog steeds nie wil hê om my dood te maak. Hy het sy kop geskud.
  
  
  "Te sleg nie," het hy gesê. "Kan jy gee my so'n voordeel. Daar is so baie wat jy kan vertel my. Maar ek sal nie aanstoot gee jy deur die wat daarop dui'n moontlike ooreenkoms. Ons is beide volwassenes en ons weet dat ons nooit sal vertrou mekaar. Nee, jy het om te verdwyn. Ek is so jammer.
  
  
  ""Ek ook," sê ek droogweg opgemerk.
  
  
  "O, as jy net wil weg te hardloop sonder die ontdekking van my geval. Maar jy het jou eie behoeftes, en ek het myne. My mense is aan te dring op'n openbare uitvoering môre oggend. Maar ek kan ten minste bied jou'n paar gasvryheid vanaand.
  
  
  Die klein man het met'n glimlag en stap weg in'n krul van vloeiende klere . Die deur gesluit het, en sy was alleen. Maar nie vir lank nie.
  
  
  Die hang tapisserie verskuif om te kla se kant, en'n slanke swart meisie verskyn in die kamer. Miskien vyftien jaar oud. Sy het deur'n tapisserie-gedek deur. Sy was naak. Sy sit met trots, haar donker bruin lyf blink soos sy. Haar swaar borste is lig bruin en te groot vir'n meisie se slanke liggaam; haar tepels was byna pienk. Haar swaar hare was toegedraai styf om haar kop, en haar pubiese hare gevorm'n klein wig bo die ronding van Venus se heuwel. Nah se mond is klein en donker rooi, en haar oë was effens skuins en kwaad.
  
  
  "Hi," ek het vir haar gesê kalm.
  
  
  Sy loop mimmo my af in die golwende, vloeiende gang en op die rusbank. Sy het haar oë toegemaak en versprei haar bene. "Nee, dankie," sê ek. "Vertel die prins te bedank die ego."
  
  
  Sy het haar oë oopgemaak, en haar gesig verander: warm, passievol, en sensueel. Sy het opgestaan, stap oor na my, vou haar arms om my nek, en verborge in my liggaam. Sy praat in'n fluisterstem.
  
  
  "Hulle wil hê om te weet wat jy weet. "Ek sou gee jy'n kalmeermiddel wanneer ons liefde maak." Dit moet die band uit, maak jy praat. Hulle is te kyk. Ons het om liefde te maak.
  
  
  
  
  Hoofstuk 11
  
  
  
  
  Het hy dalk geweet het haar. Die prins was nie die een om op te gee maklik. Hy wil van my wat hy wil hê van Kolonel Lister: al wat ek verlaat het. Weet alles oor die AH. Hierdie kennis is die moeite werd om'n fortuin as die ego is wat gebruik word of verkoop word op die regte tyd. Hy het geweet dat die ego rondom my kon nie geslaan word deur marteling, en dat ek sou wees om verdagte van enige voorstel te ontsnap of genade. Hy het gehoop dat, gesus deur die duidelike behoefte om my dood te maak, die slimmigheid sal werk.
  
  
  As ek weier om die meisie, Wahbi sal'n ander plan. Miskien in die einde, as hy het geen ander keuse nie, sou hy nog steeds pynig my. Miskien sal hy my doodmaak reg weg. Ek het geen ander keuse nie. Die meisie klou aan my. Sy druk haar lippe hongerig na my, haar liggaam naby aan my, asof sy was nie bang om te doen wat hulle sê. Het jy al ooit liefgehad het op bevel, weet dat jy gekyk? Met'n vrou wat jy geweet het nie wil hê dat meer as wat jy gedoen het? Selfs nie'n vrou nie, maar'n meisie. Dit is nie maklik nie, maar ek het geen keuse.
  
  
  Hy tel haar op van die vloer en het haar, styf en kaal, tot die bank. Hy het haar daar, dwing sy gees en liggaam om te fokus op haar liggaam, haar lippe, en haar warm vel. Ek verban alle gedagtes rond in my kop, selfs die dood, en probeer om te dink net van hierdie meisie en haar nooi liggaam in die voorkant van my.
  
  
  Dit was net'n meisie, maar in die oerwoud, die meisies vinnig vroue. In arm, semi-beskaafde dorpe, 'n meisie is geleer om'n vrou te wees van die wieg, en sy het alles in haar vermoë om my te help. Sy het daarin geslaag, Haar hande is gevind waar ek nodig het hulle, groping en massering, begrawe haar naels diep in my erogene sones. Al die terwyl, fluister sy saggies, gekerm, haar tong steil diep in my ore en die holtes van my nek en keel. Skielik het ek besef dat alles wat sy was, sy was nie net'n aar in die oerwoud. Sy was nie deur'n paar semi-beskaafde dorp.
  
  
  Sy het my aangemoedig, fluister gerusstellend om my in engels. Suiwer afrikaans sonder'n chip. Sy het geweet waar om my aan te raak, en ek het gevoel my passie bou. Ek het daarin geslaag om te kry uit die deur my broek en hemp. Ons lê naak teen mekaar, en ons het nie speel nah nie. Nie vir my nie, maar skielik nie vir nah. Hy kon voel die verlange vibrerende diep binne-in haar.
  
  
  Haar boude was soos'n seun is, en haar bene was dun en smal soos'n jong takbok se. Firma, klein boude wat hy kan hou met een hand. Ih gryp haar en haar beweeg op en af teen hom met die een hand, hou die groot, swaaiende borste saam met die ander. Haar vergeet oë wat staar . Haar naam is Prins Wahbi. Ek het vergeet waar ek is of wat ek doen met hierdie meisie, wat ek veronderstel was om te dink, my dood of moontlike ontsnap.
  
  
  Ek sien haar weer, klein en styf en styf, soos'n seun, maar nie soos'n seun, as sy sprei haar bene en toegedraai hulle rondom my. Dit het nah so vinnig en maklik as die mes wat gedompel in'n Arabiese op dieselfde baha'i net'n paar uur vroeër. Die bank is nog nat met sy bloed, nou gemeng met haar liggaam vloeistowwe.
  
  
  Ek stamp in haar en sy het geskree, " Ah, ah. .. God. .. Oh!
  
  
  Die meisie se oë rek totdat hulle gelyk te vul haar baie klein gesig. Hulle was op soek na my van al die dieptes, wat lyk baie ver weg nou. Hulle was in'n ander wêreld en tyd. Hierdie tyd, wyd-oop, diep oë van die kant; gedurende hierdie tyd, vol van diep, intense begeerte.
  
  
  'Oi . .. '
  
  
  Haar, voel my blik op soek na nah almal oor dieselfde dieptes, oor die dieselfde prehistoriese era, rondom die moeras rondom wat ons al gekom het, en wat ons nog steeds onthou in oomblikke van vrees en haat. Haar lyk om te groei binne-in my is, groter as wat ek kon dink, groter as wat ek kon dink, en my tande gesink in my eie lip. Hulle byt. .. en dan is dit geëindig het in'n lang, asemrige vrye val, en hy was op die top van haar, hou daardie klein, ferm boude in sy hand. Hy voel die sout van sy eie bloed op sy lippe.
  
  
  'n eindelose minuut van stilte, ander se oë gesluit op ander se met diep, ongelowig oë. Iets wat werklik gebeur het. Ek sien dit in haar oë, voel dit in my. Ons was nie in daardie kleurvolle kamer vir'n rukkie. Ons is in'n ander plek , onsigbare, net die twee van ons op die oomblik van die opening. Die oomblik wanneer die lug en die hele hotel sowel gekom het in beweging.
  
  
  Haar sagte fluister in my oor: "Hulle sal kom nou wanneer ek gee jou die sein wat ek gegee het jy'n kans."
  
  
  Hy soen haar oor. "Stel jou voor my dwing jou om liefde te maak vir my weer."
  
  
  Saggies: "Kan jy dit doen?"
  
  
  — Nee, maar probeer om te hou my binne-in jou. Ek sal voorgee dit. Waar kom hierdie een spuit?
  
  
  "In my hare."
  
  
  Die enigste plek wat sy kon verberg. Haar beplan het om te wees versigtig geformuleer. Ek het voorgegee om voort te gaan liefde maak. Sy het my in haar so styf as wat sy kon, wikkel haar bene om my en hou my heupe in haar klein hande. Hy bietjie haar op die oor. "Wat kyk?"
  
  
  Sy begrawe haar gesig in my nek. "Net Prins Wahbi. Hy. .. magteloos. Hy hou daarvan om te kyk, en em nodig het om alleen te wees om dit te geniet."
  
  
  Het hy dalk geweet het haar. Afloerder. Waarskynlik'n sadis, ook.
  
  
  "O, hy is die deur waardeur ek ingeskryf het, het twee mans," het sy gefluister, druk haar lippe aan my keel. "Hulle kan nie sien nie."
  
  
  Ons was sweet erg soos ons opgekrul op hierdie baharev. Hy druk sy gesig tussen haar ferm, groot borste. "Wat gebeur wanneer ek kalmeer uit die inspuiting?"
  
  
  "Dan het ek sein haar, en Wahbi kom in. Dan het hy skuil agter die rusbank. Na haar, sê ek jou dat my naam is Deirdre, en ek vra jou vrae oor iets oor die organisasie en ah, oor jou leier en voldoen aan jou bedrywighede.
  
  
  Hare was deurdrenk van die sweet as hy het om te probeer om sy beste te bly binne-in haar en voorgee dat die passie was nie weg nie. "Goeie. Nou het ons voorgee om weer te kom, jy voorgee om te gee my'n skoot, en ek sal sorg vir die res."
  
  
  Sy knik. "Haar ook. Sy kyk na my met flikkerende oë. Dan het sy haar kop gekantel terug, en staar na my met'n wyd-oop oë wat skielik was om te sink diep in nah. Haar mond oop, haar oë toe. .. '
  
  
  Hy kon voel haar sagte, opwindende bewegings, soos vloeibare vuur. Ek voel myself vul dit weer, en skielik weer ons het nie om voor te gee. Ek het gevoel soos'n groot krag, indringende haar met my oë, haar gespanne gesig, en ons het nie meer voorgegee het, het nie speel. Ek het nie meer'n poging om te maak om te bly in dit. Ek sou nie in staat wees om uit te kry op die nah selfs as ek wou, as sy het my'n kans. Haar nie wil hê om haar te verlaat, haar in'n hotel, so dit sal nooit'n einde. Ek is nie bekommerd oor Wahbi, oor die weg te hardloop, of oor die ili plan... Moenie ophou nie, moenie ophou nie. † Nee ... nee...
  
  
  Haar stadig terug deur'n baie ver plek. Sy het gesukkel om beheer oor haar verstand. Sy se Haar . .. Ek voel die ligte aanraking van die spuit op my bobeen. Sy geroer, kyk hey, in die oog. Die wegsteek van die inspuitings in my hand teen die kant van my, ek het voorgegee dat ek was gegee'n inspuiting, en afgerol die nah. Haar sel skud haar kop, dan weer terug gedruk, glimlag. Hy voorgegee het om te neem'n diep asem van die gevolge van die passie en die dwelm. Sy het te kenne gegee. Hy het geluister en gehoor het die dowwe geluid van die beweging agter die muur. Ek het ongeveer vyf sekondes.
  
  
  Hy het opgespring om sy voete, oor die luukse kamer, en druk homself teen Kla waar die deur oopgemaak. Hy het dit oopgemaak. Prins Wahbi ingeskryf het, het drie stappe om die bank, en gestop. Hy staar na die plek waar een van die negresses lê, en sy kyk na hom met trots oë.
  
  
  Haar staan'n paar treë agter hom, wat die ego se verras mond en spuit ego met sy eie dwelm. Vir'n split sekonde, hy was verlam deur die impak. Dan het hy begin om te sukkel. Haar laat val spuit en gehou ego, die een hand nog steeds oor haar mond. Die meisie het opgespring en duik in die grond te hou haar voete op die ego. Ego het haar in sy arms vir vyf minute, sweet en sukkel om in die stilte van die kamer. Stadig, ego se oë het leeg. Die ego, die liggaam ontspanne, en begin om te glimlag. Ons het die pers ego van hier na die bank en sit haar daar. Hy kyk op ons met'n kalm, rustige oë, het ons'n vriendelike knik, dan knip asof probeer om iets te onthou. Hy knik na die meisie.
  
  
  "As ek vir jou sê, sal jy maak die ego noem mense te gebruik om die geheim deur."
  
  
  Sy kyk na my. "Het hulle dalk verdag. Jy hoef net'n ego mes. Ek sal aanhou om my ego by die baai totdat jy hardloop weg.
  
  
  "Toe hy wakker word, het hy sal die vel wat jy in die lewe," sê ek. "Miskien is selfs erger. Ons sal weg te hardloop saam.
  
  
  Sy kyk na die verstom, glimlag prins. "Ek is nie bang vir die dood. Laat ego die swaard, en ek sal jou doodmaak ego eerste.
  
  
  "Nee, doen soos ek sê. Ons moet hierdie twee wagte. Hulle kan kom in en vind die ego te vroeg. Ons sal laat saam.'
  
  
  Hy gaan staan agter'n groot kas langs die tapyt in die voorkant van'n verborge deur en knik na die meisie. Sy het sag en skerp te Wahbi. Hy knik, " ek wil nie hê om terug te veg.
  
  
  'Ahmed. Haroun. Kom hier."
  
  
  Die tapisserie is eenkant gestoot, en twee Arabiere bars in deur middel van'n verborge deur. Wahbi is goed ih voorberei. Hulle het te vroeg, op ego opdrag. Een was'n mes gesteek deur Wahbi voordat hy het drie stappe, en die ander was gegryp voordat hy die helfte gedraai. Hy het vinnig verwyder die wapen en gooi die burnous op die meisie. "Gaan op en kry jou geweer en dolk!"
  
  
  Sy draai haar in'n burnoose, en het dit so dat die sny en klein bloodstain op hulle was nie sigbaar nie. Gelukkig, arabiese was kort. Nah het'n geweer en'n mes, en sy was gereed.
  
  
  Hy stap oor na Wahbi en stel ego op sy voete. "Jy neem ons aan jou slaaf nedersetting."
  
  
  Die Prins het geglimlag en stil-stil verlaat deur middel van die kamers voor ons.
  
  
  
  
  Hoofstuk 12
  
  
  
  
  Die eerste wag wat sy geweer toe hy my sien. Hy was op die top van die trappe. Hy laat sak sy geweer weer toe Prins Wahbi opgemerk. Die prins steek haar sonder om die wag te merk.
  
  
  "Haar beru Carter inspekteer die slaaf kamp," sê klein arabiese.
  
  
  Die wag kyk na ons verdag, maar het geen voorneme van die pla Wahbi met vrae. So het hy trap gesit met'n vinnige boog. Ons gaan af met die trappe na die voordeur. Ek het nie hou van die manier waarop die wag na ons gekyk. Ons nodig het om'n beter storie te kry om iemand met meer geloofwaardigheid.
  
  
  "Ek het besluit om aan te sluit," Wahbi het vir haar gesê as ons verdwyn in die verlate gang hieronder. — Jy het my'n meisie, ek hou van haar. So ek is met jou. Sal jy neem my na die slaaf kamp om te wys my jou werk.
  
  
  "Ag," die Prins het gesê, " ek is bly van daardie, Carter.
  
  
  Hy het na my gekyk en die meisie. Hy het'n diep asem as ons ingeskryf het vir die binnehof. Kolligte oorstroom die hele plek in vrede. Die wagte op die mure sien Wahbi en onmiddellik het'n versigtig, eerbiedige houding. 'n lang Arabiese haastig om ons, geklee in fyner klere as wat hy nog ooit gesien het haar voor. Hy het die gesig van'n ou aasvoël met skaduwee swart oë en'n skerp gepunte baard. Hy was respek te Wahbi, maar hy het nie kruip in die voorkant van hom.
  
  
  "Khalil al-Mansour," het die meisie in my oor gefluister. "Prins Wahbi se hoof adviseur en ego meester."
  
  
  "Allah is met jou," die lang man gesê om te Wahbi in arabies. Hy het vir haar gesê, " Jy moet Khalil. Die Prins het my vertel oor jou. Ek dink ons kan dit uitwerk saam.
  
  
  Arabiese kyk na my met'n mengsel van woede, 'n toestemming vlag, en kommer. "Trek self saam, Carter? Dit is in suiwer engels.
  
  
  Ek het dit aan Prins Wahbi met'n ander onsigbare druk in die rug. Die klein man knik, " Carter is met ons, Khalil. Baie goeie nuus. Wahbi knik weer. "Emu hou van die meisie wat sy emu hom gegee het. Hy is met ons nou. Ek neem haar terug na die nedersetting en wys em my werk.
  
  
  Khalil kyk na die meisie, en dan by my. Hy knik. "'n vrou het verander'n mens se verstand baie keer."
  
  
  "So is die geld," sê ek. "Ek is lief vir vroue en geld. Meer as'n graf.
  
  
  Die lang ou Arabiese knik. "'n wyse besluit."
  
  
  "En vir jou ook," sê ek. "Ek het'n baie van die dinge wat die moeite werd te verkoop."
  
  
  Die Arabiese se oë skitter. Een of ander manier het hy, na bewering, kyk ook oortuigend. "Ek dink so, Carter —" hy het omgedraai om te die Prins, " moet ek bel jou lyfwag, Prins Wahbi?"
  
  
  "Ons is in'n haas," sê ek. "Die prins wil'n motor."
  
  
  "O, ja," die prins het gesê as ego stamp hom.
  
  
  Khalil al-Mansour bekend as'n soldaat oor. 'n Jeep verskyn van agter'n groot huis. Ons speel hierdie spel agter die bestuurder. Die hek oopgemaak en ons het gery af'n wye grondpad in die rigting van die oerwoud slaaf kamp. Hierdie keer het sy nie stahl wil hê ons moet iets om na te kyk. Die dooie wagte in die kamer gevind sal word vroeër of later.
  
  
  Die pad afgewyk het sowat'n kilometer van die prins se oerwoud huis. Die bestuurder het die reg vurk in die pad, op pad na die dorp. Hy het vinnig sis iets in Prins Wahbi se oor. Hy leun vorentoe.
  
  
  "Bly hier, soldaat."
  
  
  Die bestuurder gestop en is vermoor deur ego en gegooi om die motor as hy gerem. Sy spring agter die wiel. Die swart meisie agter my gesê warningly, " Carter."
  
  
  Haar omgedraai. Die Prins staar na my, dan kyk na die bestuurder lê op die grond langs die Jeep. Ego se oë was geskrik. Hy was reeds vry van die dwelm se effekte. Hy was nie ten volle ontwaak het nie, maar die gevolge was kom tot'n einde.
  
  
  "Alles reg," sê ek aan sy vriendin. — Ons wil beter saamvat die ego. †
  
  
  Het sy geantwoord. - "Bind?'- "Nee, ek het'n beter manier."
  
  
  Die dolk flits in die nag, en Prins Wahbi geskree. Sy gesteek die ego openlik in die vou van die dollar, steek die dolk weer en weer. As die bloed het gevloei uit, het hy leun terug en gly om die Jeep op die grond. Haar mes weggeruk uit om haar arm.
  
  
  — Jy fokken idiot. Ons het hom nodig gehad.
  
  
  "Nee," het sy gesê hardnekkig, " ons het nie nodig om dit aan almal. Hy moet gesterf het.
  
  
  Haar vervloek. "Damn dit! Okay, waar kom hierdie pad lei? .. '
  
  
  Die klank kom van agter ons op die pad. Hy was stil en luister na haar. Ek kon nie sien nie enigiets, maar ek kon hoor die mense na aanleiding van ons in die pad af. Ons het nie tyd om weg te steek Prins Wahbi se liggaam op enige plek. Sy laat die Jeep swenk vorentoe, draai Ego rondom, en trek af die linker vurk in die pad so vinnig as wat sy kon.
  
  
  Minder as'n minuut later hoor ek skree van agter ons. "Neem die maat," het ek geskree. "Nou is hulle jaag ons. Hoe ver is die naaste portugese skool in die saal?
  
  
  Sy skud haar kop. "Die portugese sal nie help om ons. Sy is'n rebel, en jy is'n spioen. Prins Wahbi is'n gerespekteerde burger. Hy betaal'n baie aandag aan die mense rondom hulle.
  
  
  "Dan wat stel voor jy doen wat ons doen?"
  
  
  "Daar is'n ander pad in drie kilometer. Dit gaan suid van die grens. Aan die ander kant van die grens is my hele hotel gebied, en. Ons sal veilig wees daar, en jy sal hulp kry.
  
  
  Ek het nie tyd om te argumenteer. En ek was nie gaan om jou te vertel hey dat die rebelle is nou ontevrede is met my of AH, meer as Khalil al-Mansir sou gewees het as hy gevang het ons. Miskien is die boodskap nie bereik al die rebelle nie. Moet ek gespeel het dit volgens die omstandighede.
  
  
  Ons het gevind dat'n pad en op pad suid. Hy het gery sonder ligte, luister na die klanke van die strewe. Vir'n oomblik het ek gedink ek hoor iets, dan is die klank vervaag, asof hulle ry langs die kus van die pad. Hy het voortgegaan suid-totdat die pad uit die oerwoud en uiteindelik geëindig in niks meer as'n roete oor'n oop vlakte. "Ons moet gaan loop weg van hier," het die dogtertjie gesê.
  
  
  Ons gaan. Nog vyf versts in'n nag, sonder lig en in'n woeste, gebreek grond, met'n skerp en hard bosse. My broek was geskeur, en haar kaal voete was bedek in die bloed.
  
  
  "Ek sal'n paar kos voor ons gaan slaap," het die dogtertjie gesê.
  
  
  Sy verdwyn in die nag, en skielik het ek besef dat ek het geweet dat alles oor haar liggaam, haar moed en woede, maar ek het nie geweet haar naam. Op'n manier, sy het my lewe gered, en ek het geweet dat niks oor haar nie, behalwe dat ek wou te wees met haar weer. Toe sy terugkom, het haar burnous was vol van bessies en wortels ek het nie erken. Hulle geproe het heerlik, en sy gaan sit langs my tydens die ete.
  
  
  Ek het haar gevra. "Wat is jou naam? Wie is jy?"
  
  
  "Maak dit saak?"
  
  
  "Ja," sê ek. "Jy weet my naam. Jy is nie'n gewone land meisie. Jy is baie jonk, maar jy kan dood te maak.
  
  
  Haar gesig was versteek in die duisternis. "My naam is Indula. Haar dogter is'n Zoeloe hoofman. Ons kraal is geleë ver na die suide deur die groot rivier, die Togela, in die dollar vou van ons land, waar eens geleef het'n Wag. My pa se oupa was een van die Induns van Kayetewayo. Hy het geveg in ons groot oorwinning oor die Britse en gesterf het in ons finale nederlaag."
  
  
  "Die nederlaag by Oelindi?"
  
  
  Haar oë gloei by my in die nag. — Jy weet ons geskiedenis, meneer?" Carter?
  
  
  "Ek weet iets oor dit," het ek gesê. "My naam is Nick, deur die manier.
  
  
  "Nick," het sy saggies gesê. Miskien het sy is ook te dink oor ons tweede keer saam.
  
  
  — Hoe het Wahbi kry jy?"
  
  
  "My oupa en my pa nooit aanvaar die maniere van die blankes, ons Suid-Afrikaners, ons engels. Ons manne het vir baie jare in die tronk. Wanneer die jong mense het by die Wag Teken, en my pa het nie'n seun te stuur vir haar, sy het. Sy het in opstand teen die Suid-Afrikaners. Ek was gevang twee keer, en dan aangebied om'n beloning vir my vang. Vier maande gelede, ek het om weg te hardloop. Hierdie mense het my gehelp en het my gestuur om te Zoeloeland. 'n huursoldaat eenheid het my gehelp om te infiltreer Mosambiek.
  
  
  "Kolonel Lister se eenheid," sê ek.
  
  
  "Ja, het hy my verberg saam met baie ander, het my oor die grens, en het my veilig van die wit soldate."
  
  
  — Hoe het Wahbi kry jy?"
  
  
  "Ek was op pad na die belangrikste huursoldaat kamp met'n klein groep van Kolonel Lister se manne toe ons aangeval deur Wahbi bandiete. Ek het daarin geslaag om te ontsnap, maar hulle nagespoor my af en het my na die slaaf kamp. Ek het dit daar vir drie maande. Haar oë was vurige. "As ons nie weg te hardloop, sy sou nie daar gewees het op sondae. Nie meer as dit.'
  
  
  "Wahbi kon nie verkoop het in die drie maande?"
  
  
  Sy lag, 'n growwe lag. "Hy het twee keer probeer, maar elke keer het sy gesukkel het soos mal, en die koper het nie my. Ek was nie opgelei is genoeg. So Wahbi het my geleer om'n bietjie meer. Voor dit, het hy my gegee het om te baie mense, baie mense elke nag."
  
  
  "Ek is jammer," het ek gesê.
  
  
  "Nee, — het sy gesê vinnig. "Dit is met julle..."
  
  
  Sy sidder. Hy kyk na haar swart figuur in haar donker burnoose.
  
  
  "Dit was anders vir my ook," sê ek. Ek het dit aangeraak en het gevoel dat dit vibreer. Haar hotel is ee weer, hier en nou, en hy het geweet sy wou my ook.
  
  
  "Ek is bly ek het hom doodgemaak,"sê sy, haar stem styg tot'n gedrein wat seermaak. "Die ego is beskerm deur al die blankes, van alle kante van die grens. Selfs die Negers dra'n ooreenkoms met hom. Swazis, ou chiefs, en die dorp hoofmanne verkoop hul meisies te emoes. Selfs die Zulukraals, die Uile van geld en mag.
  
  
  Was daar haat in haar stem nie, maar ook iets anders. Sy praat so as om nie te dink nie, nie te voel. Sy het gepraat oor Prins Wahbi so dat sy sou nie vertel ons iets anders.
  
  
  "Iets gebeur," het ek gesê. "'n indule?" Iets het gebeur met jou daar.
  
  
  Raak aan haar, en sy is weg. Nie ver nie, net'n paar duim, miskien minder. Sy sê iets, maar dit was nie baie duidelik nie.
  
  
  "Ja," het sy gesê. "Iets het gebeur daar wat ek nog nooit vantevore gevoel. 'n wit man, en dit gebeur in elk geval. Maar dit kan nie weer gebeur nie."
  
  
  "Hoekom nie?"
  
  
  "Omdat ek wil hê dat dit te veel," het sy gesê. Sy draai haar gesig na my soos'n donker kol in die nag. "Ek doodgemaak het dat veragtelike Arabiese vir vernederende my met vyftig man. .. en omdat ek lief is vir hom. Ek het ontdek dat ek hou van seks te veel, en so het Nick. Ek hou van wat Wahbi my gemaak het nie. Ek is skaam.
  
  
  "Met al die manne?"
  
  
  "Nie soos jy nie, maar die meeste mense doen.
  
  
  "Jy is deurmekaar, Indula. Miskien kan ons praat later.
  
  
  "Miskien," het sy gesê. "Ja, later. Nou moet ons rus.
  
  
  Toegedraai in'n burnoose, sy is op die bed. Sy bench press is langs haar. Dit is nog steeds'n hotel sl. En jy het daardie oomblikke wanneer jy te laat'n vrou hanteer alles op haar eie. Nah het sy eie stryd. Hare was aan die slaap.
  
  
  Ek het wakker geword net voor die African dawn. Ek voel koud en styf, maar ek kon nie wag nie. Indula wakker reg na my. Ons eet die laaste van haar bessies en het voortgegaan suid.
  
  
  Deur die middag, die son was hoog toe ons die grens oorgesteek en bereik Zoeloeland. Indula gelyk aan lewend haar tempo. Sy glimlag by my, asof skielik voel minder skaam van haar eie behoeftes in haar eie land. Sy glimlag op haar rumatiek, maar binne sy het'n groot angs en het voortgegaan om die omgewing te neem. Nou is haar vriende kan maklik my vyande. Ek sal uitvind gou genoeg.
  
  
  Vyf mans genader om ons deur middel van die lae plantegroei, met behulp van die klowe en ander skuilings. Hulle het nie wil ih om haar te sien, maar ih het haar in elk geval. Ek haar gesien het, wel, voor die Indula, sy was in hierdie dell langer. Hulle was rebelle, partisane, was daar geen twyfel oor dat. Gewone dorpenaars het nie dra gewere en pan, het nie die dra van uniforms saam met die ou Zulu militêre klere en het nie glip deur die onderbos met ooglopende bedoelings.
  
  
  "Indula," sê ek.
  
  
  Sy sien ih en glimlag. "Ons mans." Sy tree vorentoe en roep uit. 'Salomo! Osebebo! Dit is haar. Indula Mishwane!
  
  
  Odin rondom hulle gevra: "Wat is hierdie reis met Indula Mishwane?"
  
  
  "In nog'n ver land," het die dogtertjie gesê. "Sonder dit, die ander wêreld sou nog steeds in die hande van die slaaf Prins Wahbi."
  
  
  Hulle was almal stadig nader ons. Odin rondom die mans het gesê: "Daar is gerugte in die land dat die bose Prins Wahbi is dood. Doen wat jy weet oor hierdie, Indula?"
  
  
  "Ek weet," het die dogtertjie gesê. "Ons vermoor die ego. Odin om die ander het gesê, " Dit is'n dag van vreugde vir Zoeloeland."
  
  
  "Nog'n dag kom gou," sê die ander.
  
  
  "Die dag het Hy wakker," Indula gesê.
  
  
  Die eerste persoon om te praat, wat na my staar vir'n oomblik, nou knik om te Indula. Hy was duidelik die leier van hierdie rebelle-groep.
  
  
  "Jy praat oor jou vriend, en dit is goed," het hy gesê. Hy was'n klein, maer Zulu met dodelike oë. — Maar ons het nie bel die ego'n vriend nie. So lank As wat hy bly met ons. Kom ons gaan terug na ons kraal. Ander sal by ons aansluit. Indula het begin om te protesteer. — Jy hoef nie vertrou my vriend Salomo Ndale?" Asof dit nie genoeg is dat ek oor hom praat, en dat hy doodgemaak Wahbi en my lewe gered. Dan weet dat hy...'
  
  
  Ee onderbreek, op soek na hulle met'n glimlag. — Ek stem saam om te bly met Chaka se seuns. Dit is wys om jouself te oortuig dat die persoon is anders voor die roeping van die ego'n vriend."
  
  
  Die vier rondom hulle was beïndruk. Maar Indula kyk verbaas, asof sy besef ek wil sny haar af. Die leier, Salomo Ndale, kyk na my agterdogtig. Hy was nie'n idioot. Hy het nie vertrou nie. Ek het tot die risiko waarskuwing Indula'n bietjie voor sy vertel em ek was met hulle. Ek het geen idee wat hulle bedoel met'n BYL.
  
  
  Maar die Indula was bedank, en Salomo Ndale beduie vir my om hulle aan te sluit. Ons maak ons pad deur die bome, totdat ons bereik'n diep kloof met'n klein kamp aan die onderkant. Oor vyftien mans en'n paar vroue loop tussen die sewe ronde hutte in'n doringdraad-draad heining.
  
  
  Indula en Salomo Ndale verleen met die ouer manne, en dan Indula terug en knik in die rigting van die kajuit.
  
  
  "Hulle wag vir'n vergadering. Ons sal wag daar."
  
  
  Hy gekruip haar deur die lae opening en lig haar op die strooi bed met Indula. Die bed was om te beweeg. Dit was regtig beweeg, kruip met kakkerlakke. Indula het nie lyk om op te let; sy was natuurlik gebruik om die swaarkry van die Zoeloe-hut. Ek het vergeet oor die kakkerlakke as my oë aangepas om die duisternis. Ons was nie alleen nie.
  
  
  Daar was drie mense sit op die ander kant van die hut. Een van hulle was'n ou man met'n rooi turako vere ingesteek in sy hare: 'n Swazi-hoof. Die tweede was'n Zoeloe-vrou met'n wye Afro, dra'n sy kleed vasgemaak aan haar skouer met'n goue medalje. Die derde was'n middeljarige man met die merke van'n Shangan assistent-hoof. Dit lyk soos'n byeenkoms van die middel-vlak rebelle.
  
  
  Ou Zvazi het die eerste, as sy ouderdom vereis. "Is die wit man alleen rondom ons, Indula?"
  
  
  Hy gebruik Swahili eerder as Siswati, wat my toegelaat het om te verstaan ego. Hy was beleefd vir my.
  
  
  "Hy is'n magtige ander wat help om ons uit die verte," Indula gesê. Sy kyk na Shangan. — Is die dag naby?"
  
  
  "In die buurt," Shangan gesê. "Daar is goeie wit mense."
  
  
  "Nou is ons wag vir'n goeie blankes," het die vrou gesê. Sy gebruik engels. Sy was Zulu, maar sy was selfs meer beleefd vir my , selfs al Nah se aksent was sterk. Haar sy kleed en goue medalje aangedui dat sy was iemand wat belangrik is. Haar breë-nosed gesig, donker oë, en'n gladde swart vel kan word hema om iemand in haar dertigs of veertigs. Maar Zulu vroue vroeë ouderdom, en ek skat hulle is in hul laat twintigs.
  
  
  — Is jou man kom?" Indula gevra.
  
  
  "Hy kom," het die vrou gesê. "En'n selfs meer belangrike persoon. Iemand wat vertel ons alles oor die portugese.
  
  
  Ek probeer om nie om te wys my belangstelling, maar my maag byt — sy moet mistel, as gevolg van wat onbekend rebel in die Mosambiek regering. My doel. Hierdie is dalk my kans. Ek het'n mes en'n geweer wat ek geneem het van Wahbi die lyfwag.
  
  
  Hy het probeer om te hou sy stem lig. "Ek het gehoor dat'n hooggeplaaste amptenaar in Mosambiek is om jou te help. Is hy hier kom?"
  
  
  Sy kyk na my verdag vir'n oomblik. "Miskien.'
  
  
  Ek laat dit sink in, maar die vrou het voortgegaan om te staar na my. Sy lyk sterk. Nog jonk, maar nie meer'n meisie, nie'n meisie soos Indula, met haar gespierde arms en plat maag. Daar was iets in haar oë, in haar gesig, in die manier waarop sy kyk. .. Die kajuit was warm. Ek kon voel die kakkerlakke beweeg onder my, en my senuwees was gespanne by die gedagte van hoe ek kan maak dat die amptelike en nog steeds verlaat. Miskien was dit, of miskien het ek skielik besef wat aan die gang was met hierdie Zoeloe-vrou: sy het my herinner van Deirdre Cabot. Skielik, het sy voel swak en naar. Sy veronderstel is om uit te gaan deur hierdie hut.
  
  
  Dit was gevaarlik. Ek was nie ten volle vertrou nie, en verlaat sou gewees het beskou as'n belediging. Maar ek het om dit te waag. Die gedagte van Deirdre, van die bloed spuit rondom haar nek, in die nag op die rivieroewer. .. Het hy opgestaan.
  
  
  "Ek moet'n paar vars lug, Indula. Hulle vertel iets.
  
  
  Sy het nie het om te wag vir'n antwoord. Hy gekruip uit deur die lae opening en daar gaan staan, asemhaling diep in die sonlig. Miskien was dit net Vlad of die kakkerlakke. Wat dit ook al was, dit het my lewe gered.
  
  
  Niemand het opgemerk my in die son. Langs my, daar was geen mens om die dorp. Hy kyk rond vir die Zoeloes en sien ih op die rand van die kraal, kyk na die naderende kolom van die mense.
  
  
  'n kolom van wit mans in groen klere. 'n huursoldaat span. Dit was hulle wat hulle was wag vir. Huursoldate onder leiding van Kolonel Lister. Ek het die liggaam van'n Spanjaard in die voorkant van my.
  
  
  Hulle het waarskynlik hier gekom het om te voldoen aan met'n rebel amptenaar van Mosambiek. Maar ek het nie tyd om te dink oor dit nou. Om uit hierdie hut het my'n kans. Dit is wat gebruik word deur die ego. Sonder'n tweede se huiwering, het hy omgedraai, omring die kajuit, en hardloop vir die doring heining op die rug. Daar het hy sny'n pad deur dit met'n mes en het in'n diep kloof totdat hy was buite sig.
  
  
  
  
  Hoofstuk 13
  
  
  
  
  Ek het nie ophou totdat ek was goed om die rand van die kloof, diep in die skuiling van die digte onderbos. Dit was nog vroeg in die middag, en die bome was nie die beste wegkruip plek om te verhoed dat beide Zoeloes en huursoldate, maar as daar was'n kans.
  
  
  My taak was nog steeds dood te maak die rebel amptelike.
  
  
  Ek het gevind dat'n klein heuwel toegegroei met digte onderbos. Daar het ek hurk af so ver as wat ek kon en kyk uit by die kraal in die kloof. Die Kolonel en Ego patrollie by die kraal, en die Zoeloes luidkeels toegejuig. Hy het Salomo Ndeila staan langs Lister, en toe hy opkyk, sien hy dat die Indula en die Zoeloe-vrou wat gekom het uit die hut, waar hy gesit het. Die Zoeloe-vrou het naby aan Lister. Sy wag vir haar man. Geen wonder sy het die kant en goud. Haar, vergeet oor haar.
  
  
  Indula kyk rond. Ek het haar aan die praat te Salomo. Albei kyk rond, beide wou. Die Zoeloe-vrou sê iets. Kolonel Lister omgedraai. Ek het hom gesien hoe hy praat uitgevaar na sy mense, en dan kyk ek rondom die kraal. Ek het nie nodig om te hoor wat gebeur het. Lister het gedink ek sou gesterf het soos'n eda krokodil in die rivier. Of ten minste verdrink. Nou is hy het geweet ek was in die lewe, en sou hy onthou sy drie manne wat die dood.
  
  
  Haar, het Salomo en Indula gee bevele aan die Zoeloe-rebelle. Listera op pad terug na sy patrollie. In'n paar oomblikke, sal hulle sien waar haar gebreek deur die heining. Ek aarsel; al my ervaring het my vertel om te verlaat so gou as moontlik, maar op dieselfde tyd, hulle het vir my gesê dat as ek kon vermy haar ih, sou ek het'n kans om dood te maak dat die amptelike. As haar weggehardloop het, sy sou nooit gekry het die kans om hom te skiet. As ek nie hardloop nie, hy sou nooit geskiet enigiemand anders.
  
  
  Alleen in die yl plantegroei, ek het nie veel van'n kans in die ih land. Haar ontsnap.
  
  
  Môre is nog'n dag. Daar was nog'n dag om te gaan, tensy my dood gemaak is my missie om'n definitiewe sukses. Daar was nie'n sekere bedrag van sukses hier te regverdig my selfmoord, so ek het.
  
  
  Ek het'n goeie voordeel, en hulle het nie motors. Maar dit was'n ihb, dit was beter opgelei. Later, het sy dalk dink van Kolonel Lister en Deirdre. Hy het die voordeel van die sterre, beweeg versigtig deur die nag onderbos. Hy vermy die dorpe en, na die bereiking van die oerwoude en mangrove moerasse, op pad na die kus. Dit was'n lang, stadige reis.
  
  
  Sonder toerusting, die naaste punt van kontak met AG was in Lorengo Marquez. Dit sou nie maklik wees nie . Sy het nie verwag dat enige hulp van die portugese. Hy was'n vyand agent, 'n spioen, beide vir hulle en vir iemand anders.
  
  
  Sy geslaap het vir'n uur in'n hol teken as die Zoeloes geslaag het, mimmo in die nag. Tien mense wat lyk soos swart spoke, en selfs in die maanlig, haar kennis van Salomo Ndale. Hulle nagespoor my hierdie ver. Hulle was goeie en bepaal spoorsnyers. Hierdie keer is dit ernstig. Verrassend, wit koppe in Lissabon en Kaapstad betrokke was.
  
  
  Soos wat hulle geslaag het, het hy gegly af van die log en hulle gevolg. Dit was die veiligste plek wat hy kan wees. Ten minste, dit is wat hy gedink het . Haar fout was byna noodlottig.
  
  
  Die maan het. Haar gevolg van hulle by ih dowwe klanke, en as dit duits nie struikel, haar sou nie gevorderde veel verder.
  
  
  "Hemel".
  
  
  Dit was'n sarsie van gisp minder as twintig meter na my linkerkant. 'n klein duitse stem, 'n gil van die skrik, want hy wil'n boom getref en gekneus sy groot toe of iets. Hy gesink het in die moeras tot sy oë, asemhaling as liggies as wat hy kon, en gewag. Ih voel haar om hom in die swart nag. Die huursoldate, 'n groot patrollie, swerm deur die woude en moerasse soos'n SS-span in die sneeu-bedekte Ardenne.
  
  
  Hulle het geswem mimmo soos duiwels, ih groen kleed was wit met modder. Stilte, dodelike spoke, Flying Dutchmen, twee rondom hulle so naby ek kan raak ih voet. Hulle lyk so gespanne dat hulle het nie kennis van my. Hulle het nooit kyk af.
  
  
  Wag vir haar onder die water tot op die neus. Stadig verdwyn in die moeras, het hulle geslaag het, mimmo my.
  
  
  Wag vir haar. Die water het in my ore, neus en mond, maar ek het aangehou wag.
  
  
  'n tweede lyn van die spook huursoldate verskyn byna'n honderd meter agter die eerste. Ek probeer om die duitse weermag taktiek, meestal gebruik word in die digte bosse. Die ou metode nie, maar effektief. Soos'n bok gejag of haas, dit is byna onmoontlik vir'n gejag persoon te bly roerloos na die vyand het geslaag. 'n onweerstaanbare drang om te spring op en hardloop in die ander rigting: by die blatante gewere van die begin van die tweede, die vyand lyn.
  
  
  Haar verset teen daardie drang en weerstaan emu gaan vir die tweede keer. Daar was nog'n derde lyn, teef, van stil skerpskutters in die agterste. Ek wag vir haar in die skuiling vir die helfte van'n uur. Dan haar, hy draai om en stap terug na die strand. Wag te lank is ook gevaarlik, en hulle kan terug te draai.
  
  
  Ek het vinniger nou. Gegewe die aantal van huursoldate, het hy geraai dat hulle moet terug na hul eie grondgebied. Die belangrikste dorp moet word iewers in hierdie moeras. En vir die Zoeloes, haar sou veiliger wees as hare was raserig as as haar was te probeer om stil te wees. Met so baie soldate op soek na my, ih is minder gepla deur die geraas as deur die klanke van'n geskuifel. Ek het'n keuse gemaak het, het'n risiko met my spoed, en hoop ek is reg.
  
  
  Ek het dit gedoen. Hy sien donker figure wat op'n klein styging in die mangrove moeras. 'n diep stem skree iets in Zulu. Die Bantoe het geweet haar goed genoeg om te weet dat dit was Kurktrekker se dagvaarding. Haar uitgevaar antwoord in duits:
  
  
  "'n beer het twee van ons manne'n paar kilometer weg. Groot Kurtz het byna vasgekeer die ego. Ek kry haar'n paar handgranate, vinnig ! †
  
  
  Hy haastig op, sonder om te stop. Hulle het nie flitse om my te volg, en die enigste Duitsers hulle geweet het in die gebied is huursoldate. Haar, hoor hulle terug te kom deur middel van die moeras. Die pad in die voorkant van my moet hê is duidelik.
  
  
  Die woede van'n paar dae gelede-dae wat nou lyk soos weke geroer in my weer. Hare was nie ver van die Lister se hoofkwartier. Nou, in die moeras, jag vir'n paar onsigbare prooi, 'n baie meer maklik kan kom deur. Een op'n tyd. Maar dit sou nie Stahl die doodmaak van iemand nou. Kolonel Lister bereid was om vir my om te doen net dat, vind my, en strike.
  
  
  So het ek my pad so vinnig as wat ek kon deur die moeras en onder leiding reguit na die strand. Sodra daar, haar stad sou kontak die AG.
  
  
  Moerasse het op pad na welige woude, dan palm bome en langs die kus grasvlaktes. Toe die son opgekom het, het haar man het uit onder die palmbome en loop uit op'n skoon wit strand. Die inboorlinge is die beslissende hul nette in die see, en verder uit in die blou het'n klein vloot van visvang bote op pad vir visvang gronde verder in die binneland. Hy was so lank in die binneland van die land, omring deur moerasse, oerwoude en droë bosse, dat dit gelyk het soos'n ongewone wonderwerk. Neem'n duik in dit en gaan vir'n swem by haar hotel. Miskien eendag sal ek die tyd vir wonderwerke en'n paar swem vaardighede, maar dat die tyd nog nie gekom het nie. Nie in my maatskappy.
  
  
  Dit was gehoor deur'n ligte vliegtuig voordat dit selfs in my lyn van sig. Vlieg laag oor die grond, dit het my genader. Hy swaai om en gevlieg in die dieselfde rigting hy gekom het. Haar ego het gesien die lisensie plate en het geweet wat hulle bedoel.
  
  
  Scout van die portugese Weermag. En van die manier waarop hy my genader, ek het geweet hy wou my. Die tem ek was vertel was waarskynlik Khalil al-Mansur, 'n regering tem wat betaal is deur die slawe-handelaar, en die portugese patrollie was nie ver agter die scout.
  
  
  'n patrollie was nie iets wat sy wou hê om te gaan in'n geveg met'n oop strand. Hy tree terug tussen die palmbome en versigtig onder leiding van die noorde. Lorengo Marquez moet gewees het iewers in die buurt.
  
  
  Deur tien uur, geen patrollie het my gevind het, en die groeiende aantal plase en plantasies aangedui dat ek was binne'n bewoonde gebied. Ten slotte het hy bereik beskawing: 'n geplaveide pad. Hy het begin om te kyk vir'n ander pilaar van die moderne beskawing-die telefoon. As ek nie reeds so moeg, ek sou gelag het in die oë: minder as ses uur gelede, was ek gejag in'n moeras as die primitiewe en barbaarse soos dit was vir'n duisend jaar, deur my eie mense jag met spiese. Nou haar dop is op'n geplaveide pad en wil graag'n selfoon. Afrika vandag!
  
  
  Haar bevind haar selfoon in'n glas digitale betaal kamera reg deur die kant van die pad, soos'n klein stukkie van Lissabon. Volgens sy inligting, hy weet van die aantal van die Amerikaanse konsulaat in Lorenco Marquez. Wat ek geroep het, het'n kode woord wat geïdentifiseer AH. Twee sekondes later, die konsul was op die telefoon.
  
  
  "Ag, jaar. Morse-kode. Ons wag vir jou oproep om te sê jammer vir jou suster. Miskien moet ons ontmoet by my plek in'n uur.
  
  
  "Dankie dat jy, Konsul," ek het gesê, en hang.
  
  
  "Jammer oor jou suster. Dit beteken dat die hel breek los in die konsulaat. Ek het om te sit die foon neer en bel Rivnenskaya weer drie minute later, en hy dials my op die selfoon wat die scrambler was verbind. Hy getel uit drie minute en draai weer rond. Aangeteken onmiddellik.
  
  
  "O my God, N3, waar was jy? Nee, moenie vir my sê. Ons het'n verslag van jou dood saam met N15; dan'n verslag wat jy is weer lewendig uit'n Arabiese boef wat sê jy vermoor'n plaaslike Arabiese prins. Verslae dat jy saam met die rebelle in die drie lande aangeval en die rebelle in die drie lande; dat jy het jou eie weermag en dat jy gevlieg na die Maan op jou eie krag.
  
  
  "Ek was besig." Ek sê droogweg opgemerk.
  
  
  "Wel, jy kan nie hier kom. Ek het'n sypaadjie patrollie hier. Die Arabiese jy vermoor is belangrik. Ons kan beter doen ... '
  
  
  "Op jou sypaadjie?" Hoeveel ih?'
  
  
  "Wat is die haas? Wel, ten minste vir'n dag of twee.
  
  
  Te lank. In klein koloniale stede, die weermag en die polisie het onbeperkte krag. Hulle geput die konsulaat se lyn, en skarrel of nie, opgespoor openhartige se oproep deur die telefoon maatskappy se hoofkwartier. In vyf minute of minder, hulle sal weet waar die bel is kom uit, en ek sal omring word deur die soldate.
  
  
  Haar, het gesê, " Verslag te AG, môre op die middag.' Prins Wahbi se huis. Ek het'n soektog noodsein.
  
  
  Hy was reeds uit van die stalletjies en halfpad af in die eerste ry van die huise, en die konsul was waarskynlik nog steeds gemompel op die ander kant. Hy het net in die skuiling van die eerste huise wanneer die eerste Jeep gejaag in die rigting van die telefoon stand. Soldate en polisiemanne het uitgespring en begin te versprei na die leë telefoon hutte as beamptes verwoed skree hul bestellings. Ek kon nie wag om te bewonder ihc se doeltreffendheid. Ek het uit die pad so vinnig as wat ek kon. Iemand in die Mosambiekse regering was bang vir wat Wahbi dalk vir my gesê het, of my rebelleer klerk het'n lang wou my dood. Waarskynlik albei. Ek wou deur al die kante. Hierdie woedende my.
  
  
  Wanneer sy, het na die see, nog'n geplaveide pad sluit aan by my na die suide. My tyd is besig om uit te loop. Sy wou'n voertuig vinniger, en gevind Ego in'n vragmotor geparkeer op die kant van die pad naby'n kiosk. Die bestuurder het die sleutels met'n byna vol tenk. Het hy geskree en geskree soos sy motor gery het suid. Ek het net gehoop dat die portugese leër het nie gedink oor die padblokkades nie, en dat die laaste plek enigiemand sou verwag om my te wees, was daar, in die Prins Wahbi Vesting.
  
  
  Sy was vrygestel van die vragmotor toe die teerpad geëindig. Ek het nie sien nie enige hindernisse. Hulle het nie eens droom dat ek gaan suid. Teen die tyd was dit donker, hy is terug in die moeras. Hy Stahl is amper soos'n ou vriend daar; 'n mens gewoond raak aan alles. Maar sy het nog nie waag om te ontspan, ten minste nog nie .
  
  
  Met'n web van intrige, omkopery, en self-belang in die regering, Wahbi se mense het reeds geweet ek was met Lorengo Marquez, en die rebelle en Kolonel Lister waarskynlik geweet het dit ook. Hulle het nie verwag dat my om terug te kom hier. Ek het'n paar uur se kop begin, maar die vragmotor sal daar wees, en alles sal sit een vir een, en in die oggend sal hulle jubel en skree na my.
  
  
  So dit was soos hierdie. Hy geslaap het vir'n paar uur, dan onder leiding van wes in die rigting van die Wahbi vesting en die slaaf kamp.
  
  
  Die eerste eenheid het sy teëgekom het was'n mobiele portugese patrollie wat op reis was op die dieselfde pad na die weste as hare. Ih was nie bang vir haar. Hulle sal nie van die pad af en gaan in die moerasse met die rebelle, Lister, en Arabiere al rondom hulle. Maar dit sal hou my in die moeras, en dit sal maak dat die ander selfs meer gevaarlik om my.
  
  
  Sy was gekonfronteer deur die eerste huursoldaat patrollie twintig myl van Prins Wahbi se grondgebied. Hulle het onder leiding van die ooste, en dit hang soos'n vrot peer op'n boom totdat hulle geslaag het. Hulle sal terug wees.
  
  
  Hy omkring suid-totdat hy gevind dat die Zoeloe-rebelle. Hulle het kamp opgeslaan in'n oop veld, uit die moeras gordel.
  
  
  Dit het my gelei om terug te gaan na die noordweste, terwyl die Arabiere'n oog gehou oor wat hier gebeur. Miskien het hulle is die grootste gevaar. Khalil al-Mansour lyk soos hy het geweet wat hy doen. Dit was vir my probeer Lisa, en dit was ego gebied. Die enigste mense wat nie volg my was die Swazis. Dit maak nie hou my in vrede. As iets verkeerd geloop het en ek het om te hardloop op hierdie manier, sou hulle waarskynlik wag vir my by hul grens.
  
  
  Die Arabiere het uiteindelik my nadat hy vyf myl weg van'n witgekalkte oerwoud vesting. Met hulle'n krimpvarkie, dit was'n cross-country ras. Ek koes dit, en hulle toegesluit my in. Miskien is al die partye gehaat mekaar en waarskynlik nie met mekaar praat nie, maar in stilte hulle almal het geweet wat hulle wou my dood en begrawe. Vir nou, sal hulle ignoreer die ander ander. Hy duif, hardloop, en wip heen en weer in hierdie oerwoud soos'n biljart bal op drie kussings. Ek het nie veel tyd nie. Sou Smous het my boodskap?
  
  
  Hy was veronderstel om doodgemaak te word deur'n huursoldaat, en dit het Lister'n idee te sluit my en te verhoed dat my uit die ontsnapping van noord-of-ooste.
  
  
  Toe moes ek my geweer teen twee Arabiere oor'n kilometer van die slaaf kamp, die oomblik het ek gewaag om te naby aan die pad, het hulle gekom vir die eggo voor dit bedaar.
  
  
  Dan my skouer begin om te brand.
  
  
  'n nood oproep, maar is dit nie te laat is? My ontsnapping was meer as'n myl weg, maar hulle was almal op my stert. Hy loer na die hemel en sien die helikopter sirkel in lae kringe oor'n rots krans wat oor die hoof gesien die oerwoud.
  
  
  Kan ek doen dit vir haar? My vervolgers kon ook sien deur middel van die helikopter.
  
  
  Hy bereik die onderkant van die heuwel en begin om te klim. Khalil al-Mansour en ego Arabiere my sien. Koeëls jaag rondom my as ek hardloop na die skuiling, waar ek laat val my tou leer deur die helikopter. Een gaap my gevang in die skouer, en die ander bewei my been. Haar geval het. Ek was op my voete weer, en die Arabiere was vyftig meter weg.
  
  
  Dit is gesien deur die ihk wanneer die hele rotsbank ontplof onder hulle. 'n groot sirkel van ontplof rotse en stof; met my veilig in hierdie sirkel, AH! Die skrikwekkende doeltreffendheid verstom my weer. Ek het nie eens sien ons agente wat opgeblaas dat lysie van rock, maar ek het nie sien die trappe. Haar, gryp vir nah, en Stahl te klim, soos die helikopter is vinnig besig om die hoogte bo seespieël en het begin om te draai.
  
  
  Hy het in die kajuit en lê daar, hygend. "Wel, N3," sê'n plat neus stem. — Jy het regtig opgemors, het jy nie?"
  
  
  
  
  Hoofstuk 14
  
  
  
  
  Hawk is in die persoon, in'n tweed baadjie, in die agterkant van die helikopter.
  
  
  "Dankie," sê ek. "Hoe gaan dit?"
  
  
  "Ek is fine," sê hy droogweg opgemerk. "Die probleem is hoe ons kan hardloop die geval, van nou af."
  
  
  Ek het vir haar gesê. "Hulle wag vir ons. Huursoldate. Hulle vermoor Deirdre."
  
  
  "Ek is jammer oor N15," het die ou man gesê.
  
  
  "Iemand gestort het hulle," het ek gesê. "Iemand in die regering van Mosambiek of dalk Lissabon."
  
  
  "Ek sien nie enige ander antwoord, óf," Hawk toegelaat. — Maar het jy het om dood te maak hierdie Arabiese prins?" Alle hel breek los.
  
  
  "Ek het hom nie doodgemaak nie, maar ek wil hê."
  
  
  "Geen preek, N3," Hawk gebreek. Ek hoef nie'n crusader. Die doodmaak van hierdie prins was'n fout. Dit het versleg ons verhoudings met Lissabon."
  
  
  "Is daar nog'n slaweskip?"
  
  
  "Blykbaar het, was dit nuttig, en hulle nie hou van wat ons weet oor die ego se aktiwiteite, veral aangesien hy deel sy winste met koloniale amptenare. Jy gedwing ih om te doen'n baie van die skoonmaak en sit die draad om so'n praktyk. Dit is soort van woedend op'n tyd wanneer hulle is kwesbaar vir kritiek."
  
  
  "Groot," het ek gesê.
  
  
  "Nie aan ons nie. Die rebelle sal maak'n baie van geraas oor dit. Miskien Lissabon sal regtig het om iets te doen oor dit, vee uit die hele koloniale masjien, en dit sal ernstig ondermyn ih se simpatie vir ons."
  
  
  — Wat weet jy oor die Kolonel Carlos Lister?"
  
  
  "'n goeie soldaat. In die Sowjet-diens, maar nou is hy hier om te werk vir die rebelle. Hy het die beste weermag hier, klop almal, miskien selfs die portugese.
  
  
  "Kan ek die dood van haar ego?"
  
  
  "Nee, — die ou man gebreek by my, nie eens op soek na my ongeskik. "Wat ons nodig het om die balans alles hier en verseker balans."
  
  
  "Hy vermoor Deirdre, damn dit."
  
  
  "Nee," Hawk gesê koud soos die helikopter vlieg laag oor die berge na die noorde. "Hy het sy werk. Ons het haar vermoor, N3. Ons het die fout gemaak om weg te gee ons planne.
  
  
  Haar, kyk na hom. — Wil jy regtig glo dat?"
  
  
  "Nee, Nick," het hy gesê stil. "Ek glo dit nie . .. Ek ken haar. En jy weet dit ook. Ons het nie speel kinders se games hier.
  
  
  Ons is hier met die toekoms van die wêreld. Elke man veg in die weg wat hy moet en nie wat ek het om te doen. Deirdre het geweet dat dit, te. Nou is jy beter terug te rapporteer, ons het nie veel tyd nie."
  
  
  Hy het voortgegaan om te staar na dit as die helikopter gestuur af'n updraft in die berge. Noem dit die spanning van die afgelope paar dae. Want ek het geweet hy was reg, en hy het geweet ek het dit geweet. Ons is albei soldate in'n oorlog, 'n ewige oorlog wat betrokke is nie altyd opvallend nie, maar altyd teenwoordig. 'n oorlog van oorlewing. As Kolonel Lister haar dood, dit was want hy was'n vyand, nie omdat hy vermoor Deirdre. En as die oorlewende van my land later bedoel besig met Kolonel Lister, ek sou dit gedoen het. Dan Deirdre sou'n ding van die misplaaste verlede, en hy het dit geweet. Net soms was dit onaangenaam. †
  
  
  "N3?" sê Hawk kalm. Want ten spyte van sy doeltreffendheid en koelte, het sy dodelike vaardigheid by die werk, hy is ook'n mens.
  
  
  Sy berig alles. Hawk aangeteken dit alles op sy eie tape recorder. In die besonder, name. Jy weet nooit wanneer'n naam kan noodsaaklik wees, 'n wapen, 'n kultuur of ten beste'n beurs, 'n oorheersing.
  
  
  "Alles reg," het hy gesê, draai af van die blokfluit, en die helikopter het'n skerp draai oor die berge na die weste. "Wel, hulle nog steeds wil hê dat ons na die dood van die verraaier vir hulle. Hulle sê hulle het'n nuwe plan om dit te doen. Jy sal voldoen aan'n persoon wat sal jou vertel al die besonderhede. Iemand van Lissabon, Nick. Geen naam nie, maar hy se spesiale, bo die koloniale goewerneur.
  
  
  "Wanneer?'
  
  
  "Reg nou.'
  
  
  Hy kyk af en sien'n kasteel in die berge. Dit kan wees op die Ryn of Tagus. Ego het gesien hoe dit daar voor, 'n replika van'n kasteel hoog bo die Tagus op'n rotsagtige rif dateer terug na die middeleeuse portugese keer. Gebou deur'n paar koloniale baron of jaloers sake-magnaat wat sal nooit'n eie kasteel soos hierdie in Portugal. Ego is omring deur'n hoë yster heining op'n rotsagtige hoogtepunt , en sy sien uniform sekuriteitswagte kyk uit'n helikopter.
  
  
  "Dit moet iemand wees belangrik," sê ek, kyk na die radar antenna wat nou stadig draai rondom die kasteel gronde, en op die vegter jet wat geparkeer was op die aanloopbaan buite die kasteel, 'n landingstrook wat gestrek ver in die oerwoud.
  
  
  "Hom. Jy sal net met hom praat en terug rapporteer aan my later, " Hawk gesê. "Voort te gaan.
  
  
  Die helikopter hovered oor'n uitgestrekte grasperk uitgekap van die rotsagtige bergreeks deur die eeue van Swart slawerny. Sy laat sak. Ek was onmiddellik omring deur soldate. Hulle was so beleefd as goed-opgeleide diplomate, en as vinnige en energieke as kommando's. Sy is tans in uniform: portugees inspeksie troepe. As ek was wat gelei het tot die kasteel, sien ek'n Valk vlieg in die rigting van die kus. Ek het nie nodig om te sien die cruiser of die Polaris duikboot om te weet waar dit gaan.
  
  
  Die gange in die kasteel was koel, elegante, en stil. Daar was'n lug van die onmeetbare die verwoesting, as die kasteel is bevry, en'n groot krag is wag iewers in hierdie groot uitspansel. Die soldate het my gelei deur die gange en deur middel van'n deur na'n boonste kamer wat nou gedien as'n kantoor. Toe het hulle haastig deur die kamers, en ek het myself van aangesig tot aangesig met'n klein man wat was leun oor sy lessenaar met sy rug na my. Hy het nie beweeg nie en het nie lyk om te weet ek was in die kamer.
  
  
  Ek het vir haar gesê. — Jy wil om te praat met my?"
  
  
  Ego verdeel gespanne. Maar wanneer hy gelê af in die pen versigtig en draai plegtig, byna edel, het hy geglimlag. Dan het sy bewus geword het van die ego. Lissabon moet gewees het baie bekommerd oor'n moontlike opstand.
  
  
  "Mnr Carter, "het hy gesê in portugees, so as enige ander taal was onder die waardigheid van die ego," sit down.
  
  
  Dit was nie'n bevel van ons nie, maar'n versoek van ons. Hy het vir my eer. Ons hoef ook nie altyd lief te hê ons bondgenote. Haar hurk. Hy vou sy hande saam, soos'n staatsman omkring'n ander eeu, en stadig die tempo van die kamer, sê. Ego se diep stem, indrukwekkend in sy veld, eggo deur die kamer. Dit was duidelik dat ek moet nie onderbreek totdat ek was toegestaan hierdie voorreg. Hy het te gee em een ding: hy het reguit na die punt, sonder ophef.
  
  
  "Mnr Carter, ons het nou'n absolute bewys dat die opstand beplan in vier dae. Dit sal gebeur die oomblik is ons verraderlike klerk verskyn op televisie, die aankondiging van sy samewerking en roer tot'n muitery onder ons troepe. Hy sal ook'n beroep vir'n opstand in die drie lande: Mosambiek, Swaziland en Zululand. Op daardie punt, almal maar een rebel krag sal begin aanvalle op die regering teikens in die drie lande. As'n verlammende voorspel, Kolonel Lister se huursoldate sal aanval ons elite portugese troepe in ih kaserne net twee ure voor die verraaier openbaar homself.
  
  
  Hy het gestop loop en kyk openlik teen my. "Dit is'n baie goeie plan, en dit kan werk, veral as Lister se huursoldate bestuur te verlam ons beste eenheid."
  
  
  — Maar jy verwag om in staat wees om die aanvalle af te weer?" "Ek het gesê dat op net die regte tyd.
  
  
  Hy knik, en Stahl gewag het.
  
  
  Ek het haar gevra. "Wat is jou plan?"
  
  
  "Eerstens, sal ons skuif ons opgetel troepe rondom die kamp na'n kamp vyf en sestig kilometer weg van Imbamba." Hy glimlag en steek'n sigaar. "Die geheim, natuurlik, in die nag. En ons laat agter'n fiktiewe weermag. Niemand weet dit nie, behalwe my en die beamptes."
  
  
  Hy knik vir haar. Hy begin pacing heen en weer.
  
  
  "Tweedens, ons waarsku Kaapstad en Mbabane."
  
  
  Dit het nie vereis dat'n knipoog.
  
  
  "Derde, die dood van die verraaier voordat hy kan praat." Hy het sy sigaar. "Daar is geen diensplig, geen rebellie. Dit is die sleutel.
  
  
  — En dit is nog steeds my werk?"
  
  
  "Dis reg."
  
  
  "Nou weet hy dat AH is nagestreef deur die ego, en hy het selfmoord gepleeg," het ek gesê. "Ons mis die ego een slag, en hierdie keer sal dit moeiliker wees."
  
  
  "Jy het misluk, want jy is verraai," het hy gesê. — Dit sal nie weer gebeur nie, want ek is die enigste een wat weet jy sal weer probeer." Jy gemis het die ego as gevolg van jou pogings hang af van die tekens van die ego uit deur middel van die tente en die identifisering van dit.
  
  
  "So ek het nie nodig om te identifiseer die ego nie?" — Weet jy wat dit is?"
  
  
  "Nee, ek weet nie wat.
  
  
  "Wel, damn dit, wat moet ek doen? .. '
  
  
  "Baie eenvoudig, mister. Carter. Ons weet hy is een van die drie mans. Jy sal die dood van ih al.
  
  
  Soms het ek selfs voel'n bietjie vuil by die werk en sidder as ek dink oor hoe ons verborge oorlog is gevoer. "Al drie van hulle? Om te ontwapen een?
  
  
  "Om seker te maak dat die verraaier versuim, om te verhoed dat'n byna onvermydelike stryd, al drie van hulle moet sterf. Ek is jammer dat die twee getroue mense sal doodgemaak word, maar doen jy weet'n beter manier?
  
  
  "Vind'n ego een of ander manier. Daar moet'n manier wees.
  
  
  "Miskien in'n paar maande, 'n paar weke. Maar ons het net'n paar dae. Hy is besig om vir ons vir baie jare, en ons het net dae.
  
  
  Ek het niks meer om te sê. Dit was'n ego raad. Sover ek weet, ten minste een van die amptenare onskuldig was waarskynlik'n ego vriend. Van wat ek geweet het van haar, miskien die verraaier, ook. Wag vir haar. Selfs hy aarsel vir'n oomblik langer. Dan het hy het'n diep asem.
  
  
  "Hierdie drie is Algemene Mola da Silva, Adjunk-Minister van Verdediging, Kolonel Pedro Andrade, militêre Sekretaris aan ons koloniale goewerneur, en Senor Maximilian Parma, Assistent-Hoof van die Interne Veiligheid."
  
  
  "Jy bedoel die geheime polisie?" Die laaste een? Parma?
  
  
  "Ek is bang so. Die begin van die tweede in rang.
  
  
  "Alles reg," sê ek. "Waar kan ih gevind word? En hoe?'
  
  
  Hy glimlag in dun skywe. "Soos haar, ek dink dit is jou werk, wat is jou spesialiteit. Waar, jy sal vind dit in hierdie dokument. Dit is'n gedetailleerde lys waar jy kan vind gereeld almal rondom hierdie drie.
  
  
  Hy het vir my die lys, klaar sy sigaar, en het gesê worriedly, " My private jet sal jou neem na Lorenzo Marques, 'n geheime lughawe te min bekend in Lissabon. Jy sal die wapens wat jy wil, en dan is jy op jou eie. Onthou, as jy is gevang deur hierdie mense voor jy klaar is met jou werk, sal ek ontken jou bestaan. Al drie het'n kragtige verbindings in Lissabon.
  
  
  Dit was'n normale skuif, Del. Hy moet gedruk paar verborge knoppie. Die soldate het gekom; hy gaan terug na sy lessenaar en het gestop om te kyk na my. Die soldate het my buite.
  
  
  Ek was gestoot in die bevelvoerder se motor, wat dan geflits hoër soos weerlig. Op die lughawe, ek was hard gelei het tot die vlak, en ons het onmiddellik af. Dit was donker toe ons geland op'n geheime lughawe naby die hoofstad. 'n groep van vyf begelei my na'n gekamoefleer hut, waar ek was om te ontvang die wapens wat ek nodig het. Wanneer ek was alleen gelaat met die ordelike, Ego nogi haar getref het, gegly uit die venster, en verdwyn in die duisternis.
  
  
  In my lyn van werk, dit is nuttig om te verander enige skedule bekend aan iemand anders as jy so gou as moontlik. Sy sou gekry het om haar eie wapen op haar eie, in haar eie tyd. Nou is sy het een, en niemand het geweet wanneer hy dit begin het of waar hy was. Niemand.
  
  
  Hulle sou nie eens weet vir seker dat as jy die werk te doen as wat dit regtig was op die ih kant en sy hotel wou om dit te wees dat die manier.
  
  
  Haar ingeskryf het vir die stad van die loop, verby ons konsulaat, en onder leiding van'n sekere koffie in die hawe. Die oomblik wat haar man in die kafee, sien hy die klere, maniere, en die reuk van die plaaslike portugese vissers . Hy het'n tafel in die rug, het baie gedrink het, en gewag het vir die kelner.
  
  
  "Whiskey," het ek gesê. "En die vrou, eh?" Lulu wanneer sy hier is.
  
  
  "Sy weet jy, senor?"
  
  
  "Soos vis weet my."
  
  
  "Ons het net het die Amerikaanse whiskey."
  
  
  "As die merk is goed. Miskien X. Oeps.?
  
  
  "Lulu sal neem ego na die agterste kamer."
  
  
  Hy is weg. Ek wag twee minute vir haar, dan het opgestaan en het in die agterste kamer. Skaduwee druk die geweer aan my terug. "Die naam van die koning wat jy bewonder," het die stem gesê.
  
  
  "Die helfte soveel as swart."
  
  
  Die geweer was weg. "Doen wat jy wil, N3?"
  
  
  "Eerste van alles, kontak Smous."
  
  
  Die kelner stap afgelope mimmo my, gedruk teen kla, en die deur oopgemaak. Ons het deur die muur, af met die trappe, en in die geheim radio kamer.
  
  
  "Hy is aan boord van'n skip langs die kus. Stem frekwensie en telefoon nommer.
  
  
  Dit was aangeteken en verkoop op die radio. Die kelner het my alleen. Haar pa was alleen met Smous. Dit het gekom oop vir die toestel. Ei vertel emu in detail oor die belangrike man se planne om neer te sit die rebellie en oor my werk.
  
  
  "Al drie van hulle?" het hy gesê in'n koue stem. Hy bly stil. — Ek kan sien hulle is ernstig. Kan jy voltooi op tyd?"
  
  
  "Ek sal probeer," sê ek.
  
  
  "Doen dit. Ek sal jou laat ons mense weet oor die res van die planne.
  
  
  Hy verdwyn, en ek het om uit te vind die kelner om te kry die wapens wat ek nodig het.
  
  
  
  
  Hoofstuk 15
  
  
  
  
  Een van die drie mans is'n verraaier. Maar wat? Al drie van hulle was veronderstel is om te sterf, maar die volgorde waarin dit gebeur het, was vir my belangrik. As sy was vermoor deur twee onskuldiges eerste, die verraaier sou gewees het gewaarsku en gevlug. Dit was'n roulette spel waar daar is geen waarborg dat ek sal wen.
  
  
  Haar gooi van'n muntstuk deur homself. Die algemene verloor. Te sleg vir hom.
  
  
  My lys aangedui dat die Algemene Mola da Silva gewoonlik gewerk het laat; 'n wewenaar in sy sestigerjare, met volwasse kinders in Portugal, met geen slegte gewoontes of ondeugde. 'n soldaat in die weermag wat geleef het net deur sy werk. As Adjunk-Minister van Verdediging van Mosambiek, da Silva was'n verteenwoordiger van die Leër en Vloot. Die ego van die werk was in'n plat gesig, en dit het die ego'n maklike slagoffer.
  
  
  Die Ministerie van Verdediging was geleë in'n vesting-agtige gebou in Lorengo Marques. Teen agt uur in die aand, hy het die gewapende saal in die uniform van'n hoofvak in Portugal se mees elite regiment. Vlot in portugees met geen aksent, haar waai vraestelle het getoon dat sy het net aangekom het van Lissabon met'n persoonlike boodskap aan die Algemene te Silva.
  
  
  Sekuriteit is styf, maar ek het nie omgegee nie. Dit moet net om te vind sy teiken. As hy oortyd gewerk in sy kantoor, sy ego was gereed om dood te maak daar en dan laat veilig. Ego was nie in die kantoor.
  
  
  "Eenvoudige, Groot," sê die kaptein, wat was die maak van aanstellings in sy kantoor. — Maar vanaand, Algemene da Silva is die gee van'n toespraak aan die Vereniging van Buitelandse Sake belange. Ego sal nie hier wees tot die volgende oggend.
  
  
  Die Groot straal. "Groot, dit gee my'n ekstra dag — en nag-in jou stad. Wys my die regte baan, okay? Jy weet wat ek bedoel... pret en, uh, maatskappy.
  
  
  Die kaptein glimlag. "Probeer Manuelos. Sal jy lief is dit.'
  
  
  Vir die rekord, 'n taxi het my na Manuelo se, en hy verlaat het, nie meer'n groot, deur die agterdeur. As'n gewone sakeman, hy het nog'n taxi by te woon, 'n vergadering van die Vereniging van Buitelandse Sake Belange, wat gehou is in'n nuwe hotel op Blagodatny strand.
  
  
  Die vergadering is nog aan die gang, en die Generaal het nog nie gepraat. Daar is geen wagte. Die koloniale ondersekretaris is nie so belangrik nie. Maar daar was nie baie mense in die saal, en die meeste van die mense rondom hulle was om te weet iets anders. Hy gegly af in die saal van die personeel kleedkamer aan die agterkant van die gebou. Die hele personeel was swart, natuurlik, maar'n deur aan die agterkant van die kleedkamer het gelei tot die spreker se podium in die konferensie kamer. 'n kraak het dit oopgemaak en Stahl gekyk. 'n groot ronde van die applous gevul die kamer as sy gekyk het. Ek het dit oor die tyd. Die generaal het opgestaan en geloop het oor die kateder met'n glimlag. Hy was lank vir'n portugese, met'n blink kaal kop, te vet, en'n wye, skewe glimlag wat byna nooit aangeraak die ego se oë. Hulle was klein oë, koue en lewendige, die vinnige oë van'n opportunis.
  
  
  Die ego toespraak is'n versameling van die briljante, leeg, leeg state, en dit het nie lank neem om te luister. Dit was in konstante beweging, verlig die rye van die kentekens. Ek het haar nie gesien nie, die lyfwagte, maar twee mans op die agterkant van die kamer kyk na die gehoor stip. So, private lyfwagte. Of Algemene da Silva was skuldig aan hoogverraad, het hy rede gehad om te glo dat hy het vyande.
  
  
  Hy rustig gesluit die deur en verdwyn rondom die hotel. Die generaal se motor geparkeer was op die kant van die pad in die voorkant van die hotel. Die militêre bestuurder was aan die slaap in die voorkant. Dit het vir my twee dinge. Die algemeen sal nie hier wees nie lank nie, anders sal die bestuurder sou gehad het tyd om'n drankie of loop kuier en terug te kry om beide kante van die vergadering. Sy het verder geleer dat die Algemene bedoel om te laat die vergadering so gou as moontlik deur die hoofingang.
  
  
  Die bord in die voorportaal het my meegedeel dat die vergadering sou eindig in'n bietjie minder as'n uur.
  
  
  Ek het na'n hotel in'n stegie waar ek'n kamer gehuur as'n godsdienstige goedere handelaar om Lissabon. Alleen in haar kamer, het sy sit op'n paar van die swart truien oor haar pak. Hy stel'n infrarooi sniper omvang op'n geweer geleen van Prins Wahbi se sekuriteit detail en gestop in wat lyk soos'n lang kaart sak. Wanneer hulle later nagegaan en verbind die wapens aan die Wahbi Arabiere, dit was mooi. Ek het my tas met haar, en dit was maklik om op te spoor my aan'n duitse burger wat pas aangekom het op die laaste vlug rondom Kaapstad en het seker gemaak ek was gesien wat in my swart jumpsuit.
  
  
  Die administratiewe gebou oorkant die hotel waar Algemene da Silva praat was donker. Weer, haar, het seker gemaak dat sommige toeriste en die portier in die hotel se voorportaal het my in my swart jumpsuit. Hy tel die slot op die agterkant van die kantoor gebou en het op die derde vloer. Daar het ek het die deur na die trappe oop, dan het op die boonste vloer en die deur oopgemaak na die dak. Ek het my overalls en het my ego op die dak leer. Toe ek terug na die derde vloer, ek opgetel die slot in die ontvangs area, maak die deur agter my, het'n geweer om my sak, sit my af deur die venster, en Stahl gewag het. Iewers'n toring klok slaan tien.
  
  
  Haar geweer is ingesamel.
  
  
  In die voorkant van die hotel, die bestuurder uitgespring om Algemene da Silva se motor en haastig om dit so as om nie te naby die agterdeur.
  
  
  Die Algemene strode uit die lobby. Hy het die pad gelei het, ook voor sy twee lyfwagte, soos betaam sy ego. Die bestuurder gegroet.
  
  
  Algemene da Silva gestop om te groet voordat hy in die motor.
  
  
  Hy het een skoot afgevuur het, het die geweer op die plek, het die venster oop, en was in die gang voor die eerste gille gehoor.
  
  
  Haar, gaan af met die trappe na die top van die tweede verdieping. "Oor daar! Die derde vloer. Hierdie is'n oop venster. Bel die polisie. Hou die ego.
  
  
  Gou!"
  
  
  Dit is opgetel deur'n slot in'n leë kantoor op die tweede vloer.
  
  
  "Hy vermoor die algemene ... !
  
  
  "Die derde vloer ... ! Ek kon hoor die skril polisie fluitjies oral... sirenes is nader uit die verte.
  
  
  Hy het sy pak, en die belangrikste se uniform was nog steeds onder.
  
  
  Voete gehamer op die trappe, op pad na die derde vloer, en gehamer op die kantoor is daar. "Die stem van Ono is'n geweer. Sniper omvang. 'n kwaad, kwaad stem hoor haar. "Hy kon nie gegaan het nie baie ver. Idiote. Dit moet gewees het een van die lyfwagte wat was bang dat die baas se ego is geskiet.
  
  
  In'n donker kantoor op die tweede vloer, sy vrou was by die venster staan. Die leë Jeep skree na'n stilhouplek. Twee ander gevolg. Die beamptes het rondom die hotel en uit in die straat. Die polisie was skree. Die polisie en soldate het in die kantoor gebou. Swaar shaggy klink in die gange deur my vir ewig. "Aan die dak! Opskud."Hulle opgemerk'n oop deur na die dak. In'n paar oomblikke, die swart truien gevind sal word. Die getuies het reeds vertel hulle oor die man in die overalls en my beskryf in tien verskillende maniere.
  
  
  Hy stap af in die tweede vloer gang, onder leiding vir die trappe, en by die stroom van die soldate en offisiere op pad na die dak. Op die dak, was hy reeds beveel deur drie polisiemanne.
  
  
  "Hierdie truien kan storend wees. Het jy reeds deursoek die ander verdieping van die gebou?
  
  
  "Nee, die Groot," sê een van die manne rondom hulle. — Ons het nie gedink..."'
  
  
  "Dink oor dit," ek het gebreek. "Almal rondom jou neem een vloer. Ek sal dit neem vir die tweede keer.
  
  
  Ek het hulle gevolg, gestoot afgelope elkeen van hulle op die leë vloer, en het by die voordeur uit myself. Sy grom by die soldate en offisiere in die straat.
  
  
  — Kan jy nie hou van die burgers?"
  
  
  Hy staar woedend vir'n oomblik, dan loop weg af in die chaotiese straat. In'n paar uur, sal hulle kalmeer, die spoor van die man in die overalls af na die hotel in die stegie, miskien vind die geweer se herkoms, en in'n maand of so, hulle sal begin soek vir iemand soos ek.
  
  
  Hy het gestop in'n stegie waar hy weggesteek sy klere, verander sy klere, gooi die belangrikste se uniform in die asblik en dit aan die brand gesteek. Dan het ek na my ander hotel kamer en het gereed vir die bed.
  
  
  Ek het nie aan die slaap raak dadelik. Dit was nie my gewete wat my gepla. Ek het my bestellings, en niemand word'n portugese algemene sonder die doodmaak van'n paar mense. Dit was angs en spanning. Nou dat hulle het geweet daar was'n moordenaar, het hulle sou neem voorsorgmaatreëls. Ek het baie min tyd.
  
  
  Dit sal nie veel om dood te maak die volgende twee .
  
  
  Ek lê op'n heuwel in die helder oggend son, kyk deur my verkyker op die goewerneur se herehuis vyf honderd meter weg. Kolonel Pedro Andrade het ruim woonstelle in die huis; daar was yster hekke agter'n hoë muur, twee wagte-een by die hek, en een by die ingang van die huis-en wagte in die belangrikste gange.
  
  
  Wat ek verwag het gebeur. Die polisie motors, militêre voertuie, en burgerlike limousines het gekom en gegaan in'n bestendige, vinnige stroom. Al die motors en vragmotors gestop by die hek. Iemand wat gekom het uit te voer was gestop en deursoek by die huis se deur. Die weermag steamboats kyk woedend, die polisie woede, en die dorpsmense bekommerd .
  
  
  Teen elfuur, my baie belangrik man gekom het in die persoon. Selfs ego moes gestop het, gesoek, en sy dokumente nagegaan. Hulle het nie enige kanse te waag, die wagte was baie wakker, formele en senuweeagtig. En die sekuriteit maatreëls is uiters deeglike, uiters deeglike. Miskien ook deeglike. Haar twee ure lê op die heuwel en kyk. Twee keer'n verdagte voorwerp was in die motor gevind, en'n militêre polisie kaptein het aangehardloop gekom met'n groep van soldate om te hou die motor op gunpoint totdat die kaptein kyk na die voorwerp en gesê dat alles in orde is.
  
  
  Haar gekom het om die belangrikste pad wat gewoonlik geslaag het in die voorkant van die huis. Hy bestudeer die pad. Dit is sny in die kant van die heuwel en omring ego, ongeveer vyf-en-twintig meter rondom die goewerneur se herehuis op die hoogte van die muur.
  
  
  'n vragmotor trek uit op die pad. Ek trek uit'n outomatiese pistool, 'n knaldemper op dit, en as die vragmotor verby mimmo van die belangrikste hek en baie naby aan my, ek skiet een deur die voorwiele. 'n band inloer en die vragmotor skree na'n stilhouplek. Die kaptein opgewonde deur middel van die hek met sy eenheid, en binne sekondes die vragmotor was omring.
  
  
  "Jy is daar," het hy gebreek het by die bestuurder. "Kry uit en sit jou hande op die motor. Vinnig.'
  
  
  Al die wagte by die hoof hek kom uit en staan in lyn met elke stam, het gehelp om die kaptein dek die vragmotor met hul gewere.
  
  
  Dit verdwyn in die kringe van bome en bosse.
  
  
  Die Nasionale Veiligheid Hoofkwartier was'n somber gebou met byna geen vensters op'n onopvallende kant van die straat in die sentrum van die stad van Lorenzo Marquez. Dit was selfs meer lewendig hier as soldate, polisiemanne, en burgerlikes ingeskryf het. Maar hier is weer net polisiemanne en soldate het gekom uit. Die polisie in hegtenis geneem die verdagtes vir ondervraging en kan gekam die stad in die soek van enige verdagte, enige bekende rebel, roerder of politieke teenstander.
  
  
  My lys aangedui dat Maximilian Parma se kantoor op die tweede vloer by die agterste. Hy loop om die gebou. Daar was geen vensters op die tweede vloer by die agterste: die gebou aangrensend aan dit was vier verdiepings hoog. Die Adjunk-Hoof van Interne Sekuriteit het'n kleiner kantoor.
  
  
  Daar was bars in die vensters op die vierde en vyfde verdieping. Net die vensters van die boonste vloer kan gebruik word as'n ingang, en die mure van die gebou is soliede adobe, sonder enige ondersteuning. Ek kyk na haar vir'n rukkie en het gesien dat die wag was loer twee keer oor die einde van die dak, wat beteken dat die dak was bewaak. Niemand kon bind'n tou te gaan op of af.
  
  
  Toe dit donker word, het hy terug na die kafee in die hawe. Daar het ek wat ek nodig het, en binne'n uur was ek op die dak van die gebou agter die Nasionale Sekuriteit Diens gebou. Ek het'n spesiale suction cup met my, my dun nylon tou, 'n rubber hamer, en'n stash van die klim hanteer. Ek het om te werk. Ek aangeheg die sucker so hoog as wat ek kon om die klip kla in die donker, trek myself op die nylon lyn wat loop deur die swaar metaal oog van die sucker, en plaas twee penne in die sement tussen die bakstene met'n rubber hamer. en sit sy voete op die penne, wat nou byna vlak met die sucker, hy los die sucker en plaas dit oor vyf voete hoër teen die muur.
  
  
  Hulle herhaal die proses oor en oor weer, klim die kla in vyf-voet inkremente. Dit was'n vervelige, stadig werk. Ek sweet emmers daardie donker nag. Die klank van die rubber hamer slaan die penne was byna stil, maar nog steeds nie stil genoeg. Op enige oomblik, iemand wat deur die venster of loer oor die rand van die dak kan hoor of sien my. Hy kon het gegly en die muur getref. Die pen kan kom af en val met'n klang. Die sucker kan laat gaan en maak my val.
  
  
  Maar nie een van hierdie gebeur het. Ek was gelukkig, en in twee uur dit was op die hoogte van die boonste vloer vensters, vasklou om te kla soos vlieë. My geluk was reg, en die eerste venster het ek probeer om dit was nie gesluit nie. 'n paar sekondes later, hy was in hierdie stil boonste vloer, in'n klein stoor kamer. Hy het die deur oopgemaak versigtig en kyk uit. Die gang op die boonste verdieping was verlate. Hy stap uit in die gang.
  
  
  Ek kon hoor die geraas van onder, die gekletter en getrippel van stemme en voetspore. Ek was in die gebou, maar ek het nie gedink dit sou help my baie om dood te maak Maximilian Parma. Maar miskien is dit was genoeg om uit te vind'n swak kwesbaarheid in ih sekuriteit maatreëls.
  
  
  Hy het'n diep asem en stap af in die smal vuur ontsnap wat gelei het tot die vyfde vloer gang. Soldate opgepas verdagtes in die selle. Shirtsleeved polisiemanne jaag vorentoe met hope van vraestelle onder hul arms en pistole gehang in die skouer holsters of ingesteek aan die een kant vir hul gordels. Pandemonium, maar doelgerigte, en ek kon ontdek te word op enige oomblik. Op die beste, ek sal beskou word as'n verdagte en dan weg geneem met die ander. In die ergste geval scenario...
  
  
  Ek gly weer af met die trappe, het my baadjie te openbaar my luger, het die lys van my slagoffers se besonderhede — die enigste dokument wat ek gehad het met my-en linkerkant. Sy trap openhartig in'n besige gang, tussen die soldate, polisiemanne, en verdagtes. Niemand gepla om te kyk na my. Ek het'n geweer, so ek was nie'n verdagte, en ek het identifikasie, so ek het iets om te kyk vir. Na verpakking met die polisie, soldate, en werknemers, hy het die hysbak na die eerste-tweede vloer. Daar was minder verwarring hier. Daar is sekuriteit poste in die voorkant van elke kantoor. Sommige van die mense rondom hulle kyk na my as ek geslaag het-wat was dit'n vreemde gesig-maar hulle het niks gedoen nie. Hierdie is die swak punt van die polisie staat: die dissipline is so styf en hiërargiese dat mense skaars dink of vra die vrae op hul eie. As jy skaamteloos uit te gaan en voorgee om in te pas, jy sal genoem word om te bestel deur die seldsame curatives, tensy jy maak'n merkbare flater.
  
  
  Die krag van'n polisie-staat lê in die feit dat roetine is so algemeen dat jy kan maklik maak'n groot fout. Jy kan foute maak elke tweede, en met elke tweede die gevaar verhoog.
  
  
  Parma se kantoor het nie net'n kamer, maar twee: dit was'n suite. Wagte was posted by elke deur. Om in is moeilik, om uit is selfs moeiliker. Ek het voorgegee om te studeer my lys, hou my oë op die deure van Parma. Sodra ego, 'n kort, donker-harige man, sien haar aangesig-tot-aangesig met'n paar arme bliksem wat gehou word in'n stoel terwyl Parma skree op hom. Ek het een keer gesien het hom haranguing hooggeplaaste polisie-offisiere en soldate rondom hom. Toe een dag Ego Gaan haar gesien het in die tweede kamer, die ondersoek van bekende voorwerpe op'n lang tafel: my geweer, aktetas, en swart overalls.
  
  
  Dit het my die idee vir'n plan. 'n gevaarlike plan, maar'n beperkte tyd skep groot risiko's. Hy het teruggekeer na die kafee die manier waarop hy gekom het, wat sy spore. Ek is bereid om'n paar dinge wat ek nodig het en gaan slaap. Môre sal'n besige dag.
  
  
  
  
  Hoofstuk 16
  
  
  
  
  Hy het die oggend in sy kamer voorbereiding van sy rat. Dit het my al die oggend. Ek het'n ton van die toerusting vir hierdie werk, en ek sal dit nodig het al as my plan was suksesvol. Ek het nie tyd vir ons, ons beplan om te begin met die tweede poging. As dit nie werk nie, sy sou nie Stahl fikseer op dit vir die tweede poging.
  
  
  Teen die middag, het hy huur'n klein bakkie en gedryf word om die goewerneur se herehuis. Ek parkeer my motor in die onderbos en het teen die heuwel ek wil kyk van die dag voor. Ek het hulle in daar, en Stahl gewag het.
  
  
  Haar daar lê die hele dag in die bosse en in die son, terwyl die aasvoëls gevlieg hoog bo my en kyk as besoekers ingeskryf en opgewonde deur die goewerneur se herehuis. Hy kon nie rook nie, so hy het'n paar slukkies water van tyd tot tyd. Hy het vir haar wag. Die aasvoëls het begin om te sirkel laer, onseker as haar het nie vir'n lang tyd. Teen die aand, aasvoëls begin om sitplek op die boonste takke van die nabygeleë acacia bome. Kolonel Andrade gegaan het uit vir'n wandeling in die herehuis se tuine. Die aasvoëls het voortgegaan om te kyk na my. Andrade het voortgegaan om te kyk na haar. Die ego loop gered my'n probleem. Ek het nie het om seker te maak hy is in die huis nie.
  
  
  Die Kolonel het terug gekom binne net soos die oranje Afrika-son het van die ego gesigte oor die heuwels. Aasvoëls gevlieg wanneer hy verskuif. Hy het gewag vir haar vir nog'n halfuur, dan het oor die telefoon lyn van die herehuis aan die pos op die pad in die voorkant van die huis. Hy klim op'n paal, ingeprop in die afluister toerusting, en het die huis se instandhouding departement.
  
  
  "Skoonmaak," het'n stem blaf in portugees.
  
  
  Dit was gebruik in portugees met'n plaaslike aksent. "Ek is jammer, U Eksellensie, maar vanaand het ek nodig het om te gaan die bedrading in die huis vir'n nuwe transformator wat my meerderes wil om te installeer in die toekoms. Ons is op die elektriese maatskappy.
  
  
  "Goed, dan maak seker dat jou meerderes verskaf die nodige verby. Jy moet wys dat die ego is by die hoof hek, " sê die stem.
  
  
  "Ons sal doen soos jy sê."
  
  
  Sy ontkoppel en skakel die nommer van die krag maatskappy. "Dit is die goewerneur se woning. Jou Eksellensie wil graag iemand om te gaan die bedrading hierdie aand. Kry'n slaag en maak seker dat jy hier sal wees in Rivne by nege uur in die aand .
  
  
  - Vir estestvenno. Onmiddellik.'
  
  
  Die pas uitgereik sal word, die bediende sal wag vir die persoon, die elektriese maatskappy sal stuur om die persoon, en die verskil sal opgespoor word later.
  
  
  Sy het uit die sesde vloer en gaan terug na haar gehuurde bakkie. Dit is reeds baie donker, dit is tyd om te begin. Ek het nie dink oor die gevolge van mislukking, of selfs oor eeos. As'n Killmaster of enige ander agent nie, hy sal nooit voltooi sy eerste opdrag, ten minste nie in die lewe.
  
  
  Sy was gesleep uit haar nuwe overalls, haar sniper geweer, 'n groot sak, 'n elektrisiën se uniform, en'n swaar swart tas uit die bussie na die hoofpad. Hy het die ego na die presiese plek waar die vragmotor het gestop gister, die voorwiel van wat raakgesteek dit. Ek is die ondersoek na die huis om seker te maak ek het die beste plek. Dit het gewerk.
  
  
  Hier is die pad gehardloop oor agt meter van die manor muur, byna vlak met sy top. 'n berm af hardloop van die pad na die basis van die muur. Buite die muur, die huis self was omtrent vyf-en-twintig meter van die tuine. Dit was'n drie-verdieping gebou, omring deur wit klip met'n swaar dak opgeslaan, omring deur donker hout.
  
  
  Die Goewerneur se private kwartiere was in'n hoek van die grond vloer, in die gesig staar die tuin en die muur, direk teenoorgestelde waar hy gewag het, opgekrul in die donker.
  
  
  Hy bereid is om sy swart overalls, geklee in'n elektrisiën se uniform, en begin werk op die materiaal rondom die swart aktetas. Die nen het vyftig meter van dun nylon visvang lyn, 'n honderd meter van die dikker nylon tou, 'n katrol, 'n elektriese self-aangedrewe spanning wiel met'n ketting, en'n spesiale connector vir my sniper geweer. Wanneer die swart overalls gereed was, het hy die mondstuk op sy geweer en het versigtig doel op die dak van die huis sowat vyftig meter weg.
  
  
  Die klank was niks meer as'n sagte ritsel in die nag. Die swart, jagged punt opgespoor'n gladde lnr oor klipperige en die tuin, grawe in die hout dak van die huis. Wat deur'n groot oog aan die einde van'n staal pen, 'n nylon draad hang in'n onsigbare boog van waar dit weggesteek was om die dak, waar dit is vasgestel deur die lem.
  
  
  Hy haak die draad van die berg op sy geweer, wat gekoppel is een draad om'n dikker nylon tou, en aan die ander draad om'n reel en laat die draad wind. Die draad wond netjies op die spoel, trek die swaarder koord oor die muur en tuin op die dak, en dan terug na my deur die oog van die staal punt. Hy los die dun draad en vasgebind beide kante van die dik tou aan'n pen in die grond gedryf deur die kant van die pad.
  
  
  Ek het nou'n sterk tou wat van die pad deur die muur en tuin om die huis. Hy het haar in sy eie manier en verberg haar ego iewers op die kant van die pad. Hy vasgemaak die wiel van die tuig om die koord, en die swart overalls, gestop met die inhoud van'n groot sak, vasgemaak die span en staan op.
  
  
  Dan het hy opgetel het'n klein elektroniese beheer paneel en afgegly die belangrikste pad na'n plek waar hy was baie naby aan die hoof hek. Te danke aan die besoekers, die hekke is oop. Twee wagte gaan sit in'n wag huis openhartige binne-in die mure, en'n padblokkade opgestel is openlik in die voorkant van die ingang.
  
  
  Haar, druk'n knoppie op die beheer paneel. Op'n donker aand, my gestop overalls het begin om te beweeg langs die tou; oorkant die pad, oor die muur, en hoog in die lug bo die tuin, na die dak van die huis. Hy wag gespanne vir haar, gereed om te hardloop.
  
  
  Niks het gebeur nie. Niemand het die " man " vlieg deur die tuin na die dak. Hy het gewag totdat hy het gesien dat die dummy het amper die dak, dan druk nog'n knoppie op die paneel. Dit sal veroorsaak dat die geraas en paniek.
  
  
  "Stop dit! Daar! Aandag! Aandag! Aanval!'
  
  
  Die gille was hard, en die mense is nie onbeskof nie, skrik en paniekbevange, op die mure om my reg. Die drie wagte by die hek al drie omgedraai en staar vir'n oomblik.
  
  
  Se aandag! Alarms: red alert. Die goewerneur se nommer!
  
  
  Drie wagte, waarskuwing en gespanne op die einde van die ekstra wag, het van die hek in reaksie op die alarm.
  
  
  Hy hardloop oor die pad, trap oor die versperring, en rustig stap die vyf-en-twintig meter van die oprit na die huis. Niemand dring my om te stop.
  
  
  Aan my reg, die dak van die huis was verlig deur spreiligte, beamptes geskree, soldate afgedank waarskuwing skote, en skrapnel gevlieg van die einde van die dak. Die soldate hardloop uit die huis, ih was dring deur beamptes. Die wag by die voordeur het ook verdwyn. Hy het geloop en geloop het deur die stil, elegante gange. Die wagte binne ook gehardloop in die alarm.
  
  
  Miskien is ek gelukkig. Te styf sekuriteit kan altyd kos jou kop, dit skep ook baie senuweeagtig spanning. Hulle was op die hoogte van die moordenaar in die swart overall, en nou het hulle het'n man in die swart overall aanval van die goewerneur. Alarm op alle fronte. Almal wil om te red van die goewerneur.
  
  
  Ek het gevind dat die gang ek was op soek na, het dit, en het na die deur van Kolonel Pedro Andrade se kamer. Die ego deur oopgemaak het. Terwyl hy was nog steeds aantrek, het hy uitgegaan. Deur die oop deur, sien hy'n vrou agter hom, ook vinnig aantrek. Die kolonel het my genader om eerlik te wees.
  
  
  "Wie is dit?"Wat is dit?' vra hy in'n bevelvoerder toon. "'n aanval? Waar?'
  
  
  Ek het'n paar stappe in die rigting van hom, mompel iets oor die goewerneur. Die stilet wat gekoppel haar aan haar arm in die kafee het deur haar moue. Haar ego gesteek en hom in die vou dollar, gevang hom voor hy kan val, en hom na'n klein nis. Daar sit ek die ego op'n bankie met sy rug na die muur. Ek gaan terug na die gang, het gevind dat die korrekte gang na die goewerneur se kantoor, en begin met die aftakeling van die krag lyn.
  
  
  As hy op sy knieë, het hy gesien het die goewerneur kom uit sy aanhang, en die soldate was die bevordering van op hom van alle kante. Die twee rondom hulle stoot my eenkant. Hare was leun teen die muur, op soek na so bang en verward as'n ambagsman moet word.
  
  
  "'n figuur?" het die goewerneur gesê sy twee mans. "In'n soort van die stoeltjeslift. So baie spesiale materiaal vir'n figuur? Hoekom? Is jy seker?'
  
  
  "'n figuur. Gestop met'n paar dik strooi. Ons het gevind dat iets verdag ... '
  
  
  "Dan moet dit'n truuk," het die goewerneur uitgeroep, kyk rond. "Maar hoekom? Niemand het probeer om my dood te maak, regtig?
  
  
  Die beampte knik. "Die lys. Soek die huis. Dit het hulle twintig minute om uit te vind Kolonel Pedro Andrade se liggaam. Die goewerneur het belowe om terug te keer na sy kwartiere.
  
  
  "Andrade! Die moordenaar kon nie gekry uit, kon hy?
  
  
  — Nee, meneer." Ek is seker daar is nie een nie. Die wagte by die deur was onmiddellik gestuur na hul poste.
  
  
  Haar kop gebreek rondom, en die gang het'n malhuis vol van kwaad stemme. Met behulp van sy mees beskaafde portugees, het hy uitgeroep ," Ons moet arrestasie almal hier, selfs die offisiere."
  
  
  "Ek twyfel nie dat die goewerneur of iemand anders weet wat geskree dit op hierdie dag. Op hierdie oomblik, hulle het nie ophou om verbaas, maar onmiddellik onderskep die huil. Hy kyk na haar soos almal wat nie het nie, dié behoort nie direk aan die goewerneur se kantoor of personeel was in beslag geneem en in hegtenis geneem, van die woede ou kolonel aan die bediende en vriendin van die vermoorde Kolonel Andrade.
  
  
  Hulle het my gevang vyf minute later, toe hulle my sien openlik onder hul neuse. Deur hierdie tyd, die ware man van die elektriese maatskappy aangekom het met sy slaag, en die ego is ook weggeneem. Ons was saam in'n motor en weggeneem onder wag. Die wagte was die mense rondom haar, die Nasionale Sekuriteit Diens, net soos ek haar geken het. Nou is die res was van links na Senor Maximiliano Parma. Ek het gehoop hy sou nie teleurstel nie my óf.
  
  
  Hierdie tyd, hare, het die Nasionale Veiligheidsraad van die Klub gebou deur die voordeur. Ons is na'n ondervraging kamer, waar ons was gesoek. In die huis, hy het ontslae te raak van die stilet en pols meganisme. Anders as wat, ek het nie iets in die gees van wapens of toerusting met my. Hy het nie wil om dit te doen te maklik, te vinnig, of te selfvertroue vir Parma.
  
  
  Die Interne Veiligheid Diens lewens'n roetine lewe, soos alle politieke dienste; maar die veiligheid en die polisie is selfs meer so. Alles moes gedoen word deur die boek; ondervinding het geleer ih dat iets soos hierdie die beste werk, ih temperament maak ih liefde op hierdie manier te werk. As daar minder verdagtes het, kon hulle net check die elektrisiteit maatskappy, en hulle sal vind dat hulle nie geweet het nie my daar by al. En dan sou dit met my gebeur het reg weg .
  
  
  In plaas daarvan, want daar is so baie ondervragings, ons is almal onderworpe aan dieselfde stap-vir-stap ondersoek, insluitend'n paar baie kwaad beamptes, en ons stories en alibaba is nagegaan. Hulle ondersoek alles wat ons gehad het met ons afsonderlik. Al wat ek gehad het met my was'n paar kontant, sleutels, 'n beursie, 'n vals bestuurder se lisensie, vals familie foto's, en'n klein item van groot belang. †
  
  
  "Wat is Manuel Quesada?"
  
  
  Dit was'n dun man met'n koue gesig, dra nog steeds sy baadjie as hy het gaan staan in die poort van die ondervraging kamer.
  
  
  Die navorsers staan op aandag en byna gekruip in die voorkant van die koelbloedige man. Hulle het gevind dat die ego!
  
  
  "Dit, meneer," het die lykskouer gesê, wys na my.
  
  
  Die maer baas stadig omkring my van bo na onder. Em hou van dit, en'n klein glimlag geseënd Ego se gesig. Hy knik.
  
  
  "Kom op, dan."
  
  
  Die soldate het my daar. Ons het deur die kamers, af in die gang waar almal gestop om te kyk na my, en met die trappe na die eerste vloer. Hy het sy gesig saamgestel en tog so senuweeagtig as wat hy kan bestuur. Dit was nie so wouldnt moeilik wees, sy senuweeagtig genoeg: die adrenalien was nou deur my. Ek was geneem om te Maximilian Parma se kantoor.
  
  
  Die deur gesluit het agter my. 'n dun man met koue oë staan agter'n klein lessenaar. Daar was drie ander mans in die kamer. Al die polisiemanne, geen soldate. Maximilian Parma was sit by sy groot lessenaar, besig met'n paar vraestelle. Hy het nie kyk vir'n rukkie. 'n baie ou truuk.
  
  
  "So. -"Dit is Mnr Quesada, is dit nie?" het hy gesê, sonder om te kyk na my. Werknemer van'n elektriese maatskappy.
  
  
  Hy sluk dit. "Ja . .. meneer.
  
  
  -"Wat," het hy opgekyk, " nog nooit gehoor van jou terug daar?"
  
  
  "Haar my...," mompel ek.
  
  
  Parma knik. Die man staan op en klap my hard oor die gesig. Hy steier, maar het nie val nie. Parma het na my gekyk. Hy knik weer . Die ander man het'n geweer, sit sy ego om my kop en trek die sneller. Die sneller net gekliek.
  
  
  Niemand lag. Niemand het gepraat. Parma het van agter sy stoel en stap om na my. Hy het gestop en kyk my reguit in die oog. Ego se oë was klein en diep-set.
  
  
  "So, — het hy gesê weer. "Manuel Quesada, die figuur, die moordenaar. Wat van'n gewone figuur en'n moordenaar? Nee! 'n persoon wat weet dat die ego is gevang, maar skaars flinches van die blaas. 'n man wat net knip, nie wankel, en nie gedrein op alle wanneer'n emoe-sit'n geweer om hom. Nie'n gewone moordenaar, dink jy?
  
  
  Hy gebruik sy portugees. "Ek... ek verstaan."... maar dit is nie dit nie.
  
  
  "So," het dit gelyk, was Parma se catchphrase. — Nog portugees, en is nog steeds baie goed. Baie goeie portugees, maar die plaaslike dialek is fyn. Al hierdie mooi dinge, en dit is net vir afleiding. Baie slim en baie doeltreffende.
  
  
  "Ek is beveel om te. Moet ek'n Oni ? . Ek het vir haar gesê in portugees.
  
  
  'Oni?'Parma gesê. Hy skud sy kop, gaan terug na die tafel, opgetel het'n klein voorwerp, en het dit aan my. "Wil jy weet wat dit is? Ons het gevind dat die ego met jou sleutels.
  
  
  Die ego het dit daar te wees gevind: in twee plekke. Dit was die gebreekte helfte van die amulet van die Simbole van die Chaka, die goue slapende leeu.
  
  
  "Haar my. .. Haar stem faltered weer. — Iemand moet my gegee het'n ego hupstoot in'n minuut, U Hoogheid.
  
  
  — Jy dink ek weet nie wat dit is en wat dit beteken?" Wat beteken dit vir my sê?
  
  
  As hy geweet het, sou dit nie gewees het nie so effektief as wat ek gedink het, en ek sou'n baie moeite tevergeefs. Haar, ook, sou dood wees in'n uur as hy nie weet wat ek het gehoop vir. Maar hy het nog steeds nie sê nie.
  
  
  "Kom," het hy gesê.
  
  
  Ek was getoon aan die tweede kamer, waar daar was'n lang stoel met al die getuienis. Parma was'n sjef wat graag om seker te maak alles self. Nou, langs al die lêers op die Algemene da Silva moord geval, my swart figuur in oorpakke is op die tafel lê. As dit nie was vir daardie, sou hy het'n baie vir niks. Parma bereik vir die dik strooi wat gebruik is om hom te klop, die overalls, en getrek uit die ander helfte van die slapende leeu. Hy draai na my en het die ego aan my.
  
  
  "'n klein fout gemaak het," het hy gesê. En dan in engels: "Maar met wat ek weet, is'n baie belangrike fout gemaak het, is dit nie?"
  
  
  Haar, kyk na dit, en dan ook gebruik engels. Kan ons praat?"'
  
  
  Aaaa. Hy byna gestraal van vreugde, dan skielik omgedraai om sy manne. "Wag in my kantoor. Haar, ek sal jou bel. Geen breek. Is dit duidelik?" Ek wil om te praat aan hierdie persoon alleen."
  
  
  Hulle links en toe die deur agter hulle. Parma'n sigaret aangesteek. "Ons sal uiteindelik ontmoet, en al die troefkaarte sal wees in my hande," het hy gesê. Hy lek sy lippe, sy oë blink by die vooruitsig hy gesien het. "Killmaster persoonlik. N3 is in my hande, en in my hande. Jy is'n moordenaar gevang, Carter, ah, jy sal hê om te onderhandel met ons teen groot koste. Natuurlik met my.
  
  
  Hy was reg: al was hy net'n klein geheime polisie hoof, moet hy geweet het dat N3 was in die saal op sy eiendom en blykbaar besig om met die Zoeloe-rebelle. Sodra skrik, het hy ook gehad het om te weet my manier van werk. So wanneer het hy gevind dat die slapende leeu wat hy adverteer op sy figuur, het hy was verbaas, en wanneer die ander helfte blyk te wees met Manuel Quesada, hy was absoluut seker dat hy het op die N3 AH . Dit was ook te belangrik om te hanteer word deur iemand, maar homself .
  
  
  "'n fout," sê ek. "Ek is beslis om te oud."
  
  
  "Jou situasie is baie delikaat," Parma saggies gesê.
  
  
  "As daar is geen twyfel in my gedagte dat jy is die moordenaar ..." hy haal sy skouers op.
  
  
  "Kan ek het'n sigaret?" Hy het my een en het vir my'n lig. "Om mee te begin, wat is AG, eintlik hier doen? Ek rook dit. — Jy hoef nie glo ek gaan om te praat, doen jy?"
  
  
  "Ek dink op'n sekere punt sal ons kry wat jy praat," Parma gesê.
  
  
  "As jy lank genoeg leef," het ek gesê.
  
  
  'Kwaad? Kom op, jy is heeltemal gesoek ... '
  
  
  Hy stap oor na die pop en sit sy hand op dit. Hy spring op my, geweer in die hand, en met geweld gestoot my eenkant. Haar gestruikel oor die kamer. Parma leun oor die figuur te vind wat ego het gedink hy het weggesteek binne. Em het nie soos dit.
  
  
  Hy het probeer om om te draai, dan staan. Ego se gesig draai blou. Hy snak na asem. Ego se oë peul verskriklik om sy kop, en in minder as vyf sekondes hy het dood op die grond.
  
  
  Hare was links in die hoek van die kamer. Die gas vrygestel word wanneer haar gooi'n sigaret in die vloeistof wat geweek die strooi was die dodelikste wapen wat sy het geweet. 'n enkele asem bedoel onmiddellike dood. Ek twyfel nie dat Parma ooit besef dat die ego metode gedood is, of selfs dat dit besig was om te sterf. Dit het gebeur voor die ego, die gedagte, kan iets sê.
  
  
  'n polisie-beampte wat wou ondersoek sy eie getuienis sou beslis bring die dummy na sy kantoor. Beslis'n beampte wat is persoonlik betrokke is in iets so belangrik soos die AI of N3 en die hotel self. Ek was toe op dit, en dit het gewerk. Nou al wat ek moes doen, was om te kry uit die lewe .
  
  
  
  
  Hoofstuk 17
  
  
  
  
  Dit behoort nie so moeilik nie.
  
  
  Toe hy gesterf het, Parma het nie gee ons die klank. Die ego mense in die ander kamer was streng beveel om daar te bly, en hulle was goed gedissiplineerd. Dit sal'n lang tyd voor selfs die hoogste rang, waarskynlik die dun, koue-oog man wat my hierheen gebring het, onthou om te gee wanneer die emoe is meegedeel nie; of selfs begin om te wonder as iets verkeerd geloop het.
  
  
  Ek kon dit nie dra Parma se klere. Dit was te klein vir my. Maar die tweede deur in die ego se kantoor gelei het tot'n gang waar die ander wag is geplaas. By hierdie punt, die hele kantoor moes geweet het dat die moordenaar gevang het, dat hy behoort aan'n geheime organisasie, en dat die baas is nou krake neer op hom. Almal van hulle sou kry'n eervolle vermelding en moontlik selfs bevorder word; gerugte gewoonlik versprei vinnig in'n organisasie soos die geheime polisie. Met'n bietjie geluk, die waaksaamheid sou gemak, en nou is almal sou wees glimlag vir mekaar as hulle sluk hul wyn.
  
  
  Al hierdie gaan deur haar gedagtes in'n paar sekondes, so hy hou sy asem op, gesoek Parma se liggaam, opgetel die ego geweer, en het na die deur wat lei na die gang. Ee het dit oopgemaak en het gesê, die navolg van Parma se stem deur middel van die sakdoek,"Kom nou."
  
  
  Die soldaat haastig binne-in. Weer, die dieselfde té streng dissipline van die polisie staat. Hy het die deur gesluit op haar, en in byna die dieselfde beweging klop Ego nog af. Dit duie gestort het. Hy was byna my hoogte. Ek sou gebruik het om die ego uniform in elk geval, maar hierdie geluk het my gered van'n baie van die risiko. Ek uitgetrek my ego, sit op my uniform, en gaan uit in die gang.
  
  
  Ek het vinnig, so as ek het'n belangrike saak voorgedra het vir Parma. Die sekuriteitswag sal my sien kom in'n ander dag en sou nie omgegee het as hy net wil kom weer uit. Hy, te, skaars opgekyk; hy praat vrolik aan die ander twee wagte wat hul poste verlaat in die opwinding van die moordenaar se arrestasie. Die gerugte hier het werklik so vinnig as wat ek verwag het.
  
  
  Die hoë amptenare wat met Parma tydens my ondervraging is beveel om te wag in'n ander kantoor, en daar was hulle waarskynlik nog steeds wag. Ek het nie hoef te bekommer oor iemand rondom hulle merk my gesig. Hy haastig deur die raserige gange, gaan af na die onderste vloer, en op pad na die voordeur.
  
  
  Die wag by die hoofingang kyk na my nuuskierig. Hy beduie vir'n drink, en die sentry glimlag. Dan het hy bevind homself op'n donker straat.
  
  
  Ek het ontslae te raak van my uniform in'n ander stegie, verander terug in die klere wat ek wil weggesteek daar, en gaan terug na my goedkoop hotel. Daar het ek opgepak, betaal, en stap twee blokke aan die derde kamer wat ek wil verhuur. Haar gaan boontoe en bench press om te slaap. Ek het goed geslaap, dit was'n baie lang dag.
  
  
  Selfs die polisie en die weermag motors wat ry rondom die stad die hele nag met sirenes blaring het nie ophou om my uit die slaap.
  
  
  Ek sit in my kamer al die volgende dag. Ek kyk TV en wag vir my kontak persoon. Sy het nie veel sê nie, behalwe vir die moord pogings. Paniek in die greep van die stad; die noodtoestand verklaar, en die gebied is afgesper. In'n histeriese toon, het die regering gevra vir kalmte. Nou dat die leier is vermoor, alles is onder beheer. Dit is gewoonlik die geval is vir kleuters.
  
  
  In'n paar weke, wanneer niemand anders is dood en niks anders gebeur het, het die regering besluit dat die gevaar is verby en die kolonie sal gaan sit weer. Almal gelukgewens met die regering, en die regering gelukgewens homself op die beslissende aksie wat gered is van die oorsaak en verslaan die duistere moordenaar. Slegs'n paar mense, sinici, digters, skrywers, en'n paar verslaggewers gesê, sou gedink het dat die moordenaar dalk het net klaar sy werk en huis toe gegaan.
  
  
  My kontak het tot kort voor middagete as'n weermag kaptein met'n groep van soldate. Hy klop aan my deur en aangekondig dat my arrestasie. Sy was omtrent om te opgeblaas word deur ih deur die deur toe die kaptein skree: "Moenie weerstaan, senor. Jou broer het reeds in hegtenis geneem. Jou ware krag is bekend, ontsnap onmoontlik is nie.
  
  
  Die sleutel woord is " broer."
  
  
  Ek het haar gevra. "Wat is my ware identiteit?"
  
  
  "Jy is Senor Halvdan Zwart, in diens van Malmö Gesien en BYL."
  
  
  Hy het die deur oopgemaak vir haar. Die kaptein het net geglimlag keer. Hy beveel sy manne om my te arresteer. Die dorpsmense het uit op die sypaadjie. Sommige van hulle spoeg op my. Die soldate het my gestoot na die bevelvoerder se motor, sel kaptein, en ons gery het.
  
  
  "Waar om te? Ek het haar gevra.
  
  
  Die kaptein het net sy skouers opgetrek. Haar, kyk na hom. Daar was iets oor nen dat ek het nie. Die kaptein het ons geen nuuskierigheid, geen glimlag, geen vrae. Daar was iets woede oor die nen, hy was te bang. En hy was nie op soek na my genoeg.
  
  
  Ons gery het uit die stad in die pers skemer, in die digte woestyn na die suide. Dit was reeds donker toe ons by die binnehof, 'n groot hacienda in die platteland. Die soldate staan in die skadu rondom ons. Daar was ook twee helikopters, een met ONS merke rondom dit. Haar, voel beter. Die kaptein het my binne-in. "Jy sal hê om te wag hier, meneer. Carter, " het die kaptein gesê.
  
  
  Hy het my alleen. Nou ek het nie, soos dit by al. Hy bestudeer die groot woonkamer waar hy gestaan het. Nen het beide'n luukse en rustige omgewing, sowel as die boedel van'n baie ryk man van'n ou familie. Nie'n Afrikaanse estate, maar'n portugese een. Stoele en tafels, op die Internet en wapens op die mure — dit alles is verskuif openlik deur middeleeuse Portugal.
  
  
  Daar was geen soldate hier, maar ek kon sien skadu's in elke venster. Hy voel vasgevang. Maar ek het my werk. Niks verkeerd gegaan het. Of is dit korrek? Sy sy werk gedoen en hulle hoef dit nie meer nie?
  
  
  Geweet het haar te veel? So dat'n belangrike persoon kan nou seker te maak dat die emu nie my nodig het nie? Dit het al voorheen gebeur. En die kaptein het geweet dit.
  
  
  Die deur te kreun oorkant my oopgemaak. 'n man het die kamer binnegekom en kyk rond as aandagtig as hy voor: Hawk.
  
  
  Hy sien my. 'Bynaam? Wat doen jy hier?"'
  
  
  — Het jy nie stuur vir my?" Ek gebreek het.
  
  
  Hy frons. — Ja, dit was gereël deur'n kontak te kry wat jy uit van die land, maar ... ... hierdie "orde" gesluit is, is dit nie?
  
  
  "Ja," sê ek. "Hoekom nie?"
  
  
  "Ek het gedink hulle neem jou terug na Swaziland," het die ou man gesê. "Die minister het my vertel oor die telefoon dat hy belangrike sake by te woon om met my. Miskien het hy wil om jou te bedank.
  
  
  "Miskien," het ek gesê. — Maar al die vensters is bewaak, en die kaptein weet my regte naam."
  
  
  "Jou naam! Hawk hy het gesweer. "Maat, dit is teen die hele deal. Die minister weet...'
  
  
  Nog'n deur oopgemaak het. — Wat weet ek, Mnr Hawke?"'
  
  
  Ego se diep stem, so indrukwekkend vir'n ego van klein statuur, eggo deur die kamer. Daar het hy gestaan, alleen, rondom die belangrikste mense van Portugal, kyk Hawk en my. Hawk was nie bang nie. 'n sperwer sal nie intimideer ons een persoon in die wêreld.
  
  
  "Dat niemand moet weet wat die naam van die N3 gedurende die taak."
  
  
  "Maar die" sending " is oor, is dit nie?" het die man gesê. "Ons drie verdagtes is dood, baie professioneel, Mnr Carter is nog steeds baie ervare.
  
  
  "Neem die maat," Hawk brul. Jy het oor'n belangrike sake-saak. Jy het nie sê dat N3 sou hier wees, dat jou mense sou bring ego hier met behulp van die kode wat jy het die kontak om te help om die emu ontsnap. Jy wil om hom te laat vir Mosambiek so gou as moontlik. Dan hoekom is hy nog steeds hier?
  
  
  "Die werk is gedoen," sê ek stadig. Miskien is dit nou die minister is probeer om weg te steek sy betrokkenheid, en hy het nie meer nodig het.
  
  
  Hawk lag in dun skywe. — Ek sou nie raai dit, Mnr Sekretaris.
  
  
  Daar is'n wenk van die bedreiging in sy stem, maar toe Hawke waarsku, hy het die krag, en hy staan agter hom, en dit is nooit sag. Ag, miskien vernietig'n hele nasie as dit nodig is. Die minister moes geweet het dat, maar sy gesig het nie beweeg'n spier. Sy het begin om te voel baie ongemaklik. Wat...?
  
  
  "Die werk is gedoen," het die minister gesê. — Maar was dit regtig nodig?" Drie van die leidende figure rondom ons is dood, maar ek wonder of een van hulle was eintlik'n verraaier.
  
  
  Die stilte hang soos'n wolk in die luukse sitkamer, as dodelike as die gas wolk wat doodgemaak Parma. Hy kyk by die vensters in, waar die skadu van die wagte was sigbaar. Hawke net kyk na die minister, sy gesig skielik ernstig.
  
  
  "Wat beteken dit?" Die ou man gevra.
  
  
  "Ons is daarvan oortuig dat die rebelle het geweet en kon net doen as hulle'n leier, onder een van die regering amptenare. Verraaier. Ons weet daar moet'n verraaier, maar miskien ons wil graag om te wees in die verkeerde plek.
  
  
  — Waar het jy altyd het om te kyk dan? Hawk gevra saggies.
  
  
  "Mnr Carter vermoor die rebelle leier met ons," het die minister gesê, op soek na my. "Maar die opstand is volgens plan. Ons het gehoor dat in'n paar uur Kolonel Lister gaan om te verskyn op ondergrondse televisie aan te kondig die selfsug en bel vir onluste en stakings onder die Negers. Ons het gehoor van ons bure dat die rebelle is onstuitbaar en kan nie oorwin word nie, en dat hulle kan uit te voer hul planne sonder merkbare probleme."
  
  
  Nou kyk hy op Hawke. "Verlede nag, so gou as wat sy het bewus geword van Parma se dood, sy is beveel om in die geheim te beweeg van hierdie geselekteerde eenhede rondom die kamp te Imbamba, 60 kilometer weg. Alles volgens plan. Hy kyk na beide van ons. "In die vroeë aand, Kolonel Lister se huursoldate aangeval ons troepe in Imbamba. Hy aangeval die ih op aankoms, wanneer hulle is nog steeds deurmekaar en ongevormde, en byna vernietig die ih. Binne twee weke, hulle sal nutteloos wees om te ons. Kolonel Lister is wag vir ih!
  
  
  Hawk knip. Haar gedagtes vorentoe kyk. Hoe is dit moontlik ... ?
  
  
  "Maar ...' Hawk begin om te frons.
  
  
  "Voordat hy die bevel gegee het, net twee mense geweet het oor hierdie beweging van troepe," het die minister gesê. "My en Mnr Carter.
  
  
  "N3 berig vir my, natuurlik."
  
  
  "En dan moet jy. - het die minister gesê. Die woede is nou diep in sy stem. "Haar . .. en ag, en sy het nie vir hulle sê. Toe het ek begin dink. Wie is onder al diegene wat betrokke is het kontak met ons, sowel as met die rebelle? Wat werk beide maniere? Ah! As net een van ons amptenare was'n verraaier, wie sou in staat wees om te gee hierdie rebelle al die inligting wat hulle het? Slegs een bron: AH.
  
  
  Die Minister klap sy vingers. Soldate bars in die kamer die hele dag lank. Die Minister bulder: "Arrestasie ih beide."
  
  
  Stahl het nie wag vir haar. Sy het nie huiwer om vir'n tweede. Miskien is my onderbewussyn gereed was vir hierdie reg van die oomblik wat ek gekry het om hierdie hacienda. Dit was getref deur twee soldate en die duif deur die venster. Onder die glas reën van dit, het hy geland het op die top van die soldaat buite, gerol oor, en spring op sy voete. Hy gooi hom oor die muur van die hacienda.
  
  
  Aan die ander kant van dit, het hy spring op sy voete en gedompel in die donker oerwoud.
  
  
  
  
  Hoofstuk 18
  
  
  
  
  Hulle het vir my. Ek was minder as twintig meter van die oerwoud wanneer die koeëls jaag rond in my ore, rip blare en takke van die bome. Sy hoor die lae, woedende stem van die minister dring sy manne op. As hy nie daarvan oortuig vooraf, my ontsnap opgeklaar het sy twyfel. Maar ek het nie staan'n kans: hy sou nie geluister het na enige verduidelikings as ek gehad het nie. Maar ek het nie'n verduideliking, en as haar vind die ego hotel, haar moes gewees het vry om dit te doen. Ek het'n gevoel dat rumatiek lê in Lister se kamp.
  
  
  Die gebied rondom die hacienda was'n mengsel van die oerwoud en savanne, en die soldate probeer om te gebruik om die oop grasvelde om my af te sny en sluit my in die digter hale van die oerwoud. Ih kon hoor dit al rondom hom, en agter my, in die hacienda, die helikopter enjin hoes. Haar, het hom af te neem in die nag. En ego kolligte is die skandering van die grond as hy draai in my rigting. Die minister sal noem in bykomende troepe, het die polisie, en enigiemand anders wat hy kan. Hy kon die hele polisie en weermag van Mosambiek tot sy beskikking as hy wou.
  
  
  Nou almal sal my volg, op beide kante van die grens, en hier, op beide kante van die konflik. Sy sou nie gewees het om'n hindernis te Stahl, en Smous, my enigste ander man, was nou'n gevangene homself. Hulle het nie veroorsaak dat die emu enige skade, hy het te veel krag om dit te doen, maar hulle sal hou die ego by die baai, en vir nou, AH is beperk in sy optrede. Iewers het ek gehad het om te vind rumatiek op wat gebeur het en hoe dit gebeur het. Kolonel Lister was veronderstel om haar te vind. Die tyd het belangrik geword.
  
  
  Daar was net een vinnige manier, die beste manier onder verskillende omstandighede. Miskien is die enigste manier om te ontsnap. Gewelddadige en onverwagte. Ek is opgelei vir hierdie vir die jaar. Hy het teruggekeer na die hacienda.
  
  
  Die soldate en die helikopter het voortgegaan om hul strewe in die rigting waarin hy was op die vlug. Haar mimmo glip by hulle verby soos'n spook. Maar die minister was geen dwaas. Hy het nie vergeet van die moontlikheid dat ek dalk terugkeer. Die hacienda was nog uitzwerming met soldate. Dit was nie oop nie, maar hulle is wegkruip in die skadu oral, wag vir my om te beweeg.
  
  
  Maar die minister was verkeerd. Hy was verkeerd. Hy het'n Valk, en hy het geweet dat die belangrikheid van'n Sperwer. So het hy van my verwag om te probeer om die gratis Hawke. Die wagte was massing rondom die huis self, versigtig van enige pogings om te kry binne-in weer en gratis Hawke. Maar ek het nie dink om dit te probeer.
  
  
  Haar skaal hardloop langs die muur totdat dit het'n kant hek, opgetel die slot, en gegly binne-in. Die US Army helikopter was nog in die dieselfde plek. Dit was die helikopter wat gebring het Hawke na die vergadering. Die vlieënier was waarskynlik vas iewers in die huis, maar gelukkig het ek het nie dit nodig het. Slegs een persoon was bewaak deur die helikopter. Dit was platgeslaan deur die Ego nog, een goed gemik slag, gelaat waar hy geval het, en spring in die kajuit. Ek het die enjin en het voor die soldate het besef wat gebeur het.
  
  
  Hy het so vinnig soos'n helikopter kan dra hom. Verskeie koeëls tref die romp en landing rat, maar niemand het my getref. Dit gevlieg skuins rondom die sirkel van die spesiale kinders en verdwyn in die nag sonder ligte. Hy het haar in die rigting van die see te vermy die portugese helikopter. Van daar, dit blyk suide, na die mangrove moerasse en Kolonel Lister se dorp.
  
  
  Ek geland op die dieselfde lysie op die rand van die moeras, waar die Prins Wahbi se manne het my gevang. In die donker, hy het sy pad terug deur middel van die moeras na die huursoldaat dorp. Ek het nie sien of hoor nie enige patrollies, en ek het gevind dat die buitenste ring van die wagte byna verlate. Daar was nog'n paar wagte in die dorp self, en die hutte was beset deur die slapende vroue.
  
  
  In die hut, het hy bevind haar slaap Indula en'n Zoeloe-vrou in'n sy mantel, wie hy ontmoet het in die rebel dorp in die kloof. Sy moet Lister se vrou. Die kajuit was duidelik Lister se, groter as die ander en met'n ego veld kantoor, maar die kolonel homself nie daar was nie, en daarom is die Ego se wapen.
  
  
  Waar was hy? Waar was die huursoldate?
  
  
  Sy het nie wakker te maak Indula up om te vra. Wat ook al gebeur het tussen ons in die kamer in Wahbi se vesting, nou natuurlik sy gedink het ek was die vyand, en ek het geen manier om te bewys dat ek was nie. Hy was nie haar vyand, en inderdaad was hy nie die vyand van die Zoeloes. Maar my opdrag nie bedoel het nie enige hulp vir hulle op die oomblik.
  
  
  Ek laat Ay slaap en gegly terug in die moeras. Daar, in die buitenste ring van die wagte, sit'n man dut oor'n ligte masjien geweer. Hy was kort en taai, met die Indiese funksies en'n verbinde arm. Miskien is die Suid-Amerikaanse gebly het in die dorp, want hy was beseer.
  
  
  Hy het wakker geword om die kelders met'n mes teen sy keel.
  
  
  "Waar is hulle? hy sis by haar in spaans.
  
  
  Hy kyk op en skud die slaap uit sy oë. "Wie?'
  
  
  "Asem saggies, geen geluid nie," fluister ek, druk die mes te ego se keel. "Waar is Lister?"
  
  
  Ego se oë gerol terug in hul sokke: "Imbamba. Aanvalle.'
  
  
  "Dit was vroeg verlede nag. Hulle moet terug te wees deur die nou.
  
  
  Hy kyk bekommerd. Hy het geweet dat te veel. Of was hy bang is van wat hy geweet het ?
  
  
  "Hulle moet terug wees deur nou aan die hoof van suid-môre," sê ek. "Die Suid-is die grens van die opstand".
  
  
  Nou is die emu was baie bang. Hy het geweet haar te veel. As ek net geweet het dat baie... wat anders het geweet... wat is die kanse van sukses?.. op die geld. ..toekennings ? Hy was'n huursoldaat. Suid-Korea-Amerika was ver weg, en hy het geweet waar ego en lojaliteit lê. Wat dit is vir die meeste mense is: om getrou aan jouself. Hy ingesluk hard.
  
  
  "Hulle is op hul manier, meneer .
  
  
  "Waar om te?'
  
  
  "Noord, sê tien myl van hier. Spoorweg uit Swaziland te Lorenzo Marques.
  
  
  "Noorde? Maar . .. '
  
  
  Die spoorweg? Web spoorweg uit Swaziland na Indië?
  
  
  Aantrek om te Lorenzo Marquez? Belangrike en strategiese belang . .. Ek het begin om te vermoed haar. Noord!
  
  
  Sy was platgeslaan deur'n huursoldaat. Sy is reeds vermoor deur genoeg meer of minder onskuldige mense, en ek het genoeg vir nou. Noord!
  
  
  'n stem waar die vryheid vegters van Mosambiek sou opstaan, ja. Maar die hele plan het vir'n ontploffing in die grens gebiede, 'n gekonsentreerde ontploffing wat Lister se huursoldate as die belangrikste krag te stoot die portugese die bevordering van die noorde en die gereelde Suid-Afrikaanse troepe bevordering van die weste. As Lister en Ego se vuurkrag was om noord te beweeg, weg van die grens, sou dit laat die Zoeloes, Swazi-rebelle, en die grootste deel van die Mosambiekse Negers alleen om die gereelde magte van Suid-Afrika en Swaziland.
  
  
  Of nog erger, as portugese troepe kon beweeg suid ongehinderd deur die Lister — Lister se huursoldate na die noorde en die portugese koloniale troepe na die suide — die Zoeloes en ander swart rebelle sou geen kans. Dit sal'n werklike bloedbad.
  
  
  My vermoedens verdiep. Carlos Lister besig was vir die Russe, en hy gaan om te laat die rebelle hier om verteer te word deur die leeus. Terwyl hulle besig was om te sterf om te probeer om aan te val van die portugese en Swazi leërs, Lister gestoot noord-en gevang Mosambiek. Miskien het sy weet vir seker.
  
  
  Sy veronderstel was om te waarsku teen die Zoeloes en ander Negers wat het om te veg moderne weermag troepe met assegais en ou gewere. Maar, hoe het ek haar na my glo? Hoe?
  
  
  Sy is vasgebind deur'n huursoldaat en snuck terug na die leë huursoldaat dorp. Hy het teruggekeer na die hut waar Indula en die Zoeloe-vrou wat besit word Lister slaap. Hy het in die hut, sonder'n woord, gebuig oor Indula, en soen haar een keer, twee keer, dan sit sy hand oor haar mond.
  
  
  Sy het wakker geword met'n begin. Sy probeer om te beweeg, maar ee gestop haar, oor haar mond. Haar oë gerol wild terug in haar kop, en hulle was baie kwaad toe sy kyk na my.
  
  
  "Indula," het ek gefluister. — Jy dink ek is nie jou vyand nie, maar ek is nie. Ek kan nie verduidelik al hierdie, maar ek het'n opdrag en nou is dit verby. Nou ek het die opsie om iets anders te doen: om jou te red en jou mense.
  
  
  Sy het gesukkel, gluur my.
  
  
  "Luister," ek sis. "Nou is nie die tyd, hoor jy? Lister gepoets ons almal . Jou en my. Hy gebruik ontmoet jou mense en dan verraai ih. Ego het om haar te stop, en jy het om te waarsku jou mense. Waar is Dambulamanzi?
  
  
  Sy skud haar kop en probeer om te byt my arm, haar glinsterende oë wild.
  
  
  "Luister na my. Die huursoldate beweeg noord. Verstaan jy? Gaan noord !
  
  
  Sy het bedaar en is nou op soek na my met twyfel in haar oë. Twyfel het haar gesien: die noorde, en die geheue van wat geslaag het tussen ons in die kamer.
  
  
  "Ek erken dat ek was gestuur om iets te doen teen jou, dit is die politieke. Maar nou is dit met jou, dit is ook die politiek nie, maar veel meer. Nou ek doen wat ek wil doen: ek probeer om te stop Lister.
  
  
  Sy staar na my sonder om te beweeg. Hy het sy kans, het sy hand weg van ee rta en laat gaan van ee. Sy spring op en staar na my. Maar sy het nie skree nie.
  
  
  "In die noorde?" het sy gesê. "Nee, jy lieg.
  
  
  — Jy moet jou waarsku jou mense. Vind Dambulamanzi en vertel emu. Ek gaan nie met jou.
  
  
  "Hoe kan ek vertrou jou, Nick?
  
  
  "Omdat jy my ken, en omdat jy vertrou my voor."
  
  
  Se vertroue? Wit in wiskunde?
  
  
  "'n wit man, ja. Maar nie die vyand. Ek het sy werk, en hy het dit gedoen. Maar nou dat die werk is gedoen, en sy met jou.
  
  
  — my... sy huiwer.
  
  
  Skielik hoor hy die beweging en draai vinnig. 'n bejaarde Zoeloe-vrou, Lister se vrou, het wakker geword en sit regop in haar rok met'n goue gespe wat blink in die dowwe lig.
  
  
  "Hy lê, Indula. Dit is'n wit verken. Hy het hier aangekom het om dood te maak ons leier en stop die rebellie. Hy werk vir die portugese.
  
  
  Hy knik vir haar. — Dit is wat ek gestuur was om te doen. Maar dinge is nou anders. Ek glo nie daar was al ooit'n geheim portugese leier. Het jy al ooit gesien het, ego, Indula? Nee, Lister is die enigste wit leier, en hy maak gebruik van die Chucky Tag tot sy voordeel."
  
  
  "Moenie luister na die ego! die vrou uitgeroep. Nou is sy engels gepraat het sonder'n chip.
  
  
  Indula kyk na die vrou, dan na my, en ek kon sien die twyfel groei op haar gesig. Miskien is dit nou sy was herinner aan ander, klein onsekerheid oor die verlede.
  
  
  "Sibena," het sy gesê stadig, " jou afrikaans is baie goed nou, Stahl. Waar het jy leer dat?"
  
  
  "Haar spesialiste is beter as wat jy dink," het die ouer vrou sê rofweg. "Om ons saak." Hierdie man. .. '
  
  
  "Dit is Lister se vrou," sê ek. — Is jy luister na Lister se vrou, Indula?"
  
  
  Indula was om te dink oor dinge wat sy onthou. "Waar is jy uit, Shibena?" Het ons ooit weet jy voor Kolonel Lister hier gekom het?" Jy het gekom om ons as'n egoïs. Dit was Zuluska, so ons vertrou hey geen...
  
  
  Shibena stel om te werk. Vinnig, goed geoefen aanvalle. 'n lang mes in'n donker kant, spiere blink onder swart vel. Dit was'n aanval op my. Sy het gereageer so vinnig en so goed dat as die Indula het nie gewerk het nie, sou sy doodgemaak het my vir seker. Sy beskerm my deur refleks. Want ons is lief vir mekaar? Wat ook al dit was, die Indula opgetree het spontaan en het in Shibena se manier. Shibena gooi dit eenkant met'n vinnige flick van haar vrye hand, en Indula was eenkant gegooi soos'n veer. Maar dit was genoeg. Die dolk byna het my getref in die gesig toe ek by die dollar, en ek het gevoel'n skerp pyn in my berekeninge. Hy het vinnig lunged en druk Shibenu op die punt van die kakebeen. Sy het soos'n gooi bul. Dit was so sterk soos dit kan kry.
  
  
  Indulu gryp haar arm. "Kom saam met my."
  
  
  Sy het nie weerstaan enige langer en my te volg deur middel van die tente en deur die byna verlate kamp. Ons vertraag, en ek het haar gewaarsku om stil te bly. Ons het gegly deur die ring van die wagte by die post, waar die sluk huursoldaat was nog steeds vasgebind. Hy was nie probeer om te maak dinge moeilik vir ons. Miskien het hy was bly dat hy was vasgebind en nie meer gepla ons.
  
  
  Ons is genader om die helikopter. In die donker, hy opgestaan het uit die lysie van rock en draai die motor-noord. Indula gehou op soek na my worriedly, nie heeltemal seker van my nie. Die huursoldate het om haar te vind.
  
  
  Ih het dit gevind. Hulle was in die noorde, het die man gesê. 'n rustige kamp met geen kampvure, langs die Swaziland spoorlyn na Lorenzo Marques, veertig kilometer noord van waar hulle veronderstel was om te wees, en net'n paar uur van waar hulle veronderstel was om te wees veertig kilometer aan die ander kant van die dorp.
  
  
  "Hulle het nie maak dit vyftig myl voor die middag vandag," het ek gesê. "Oortuig ?"
  
  
  Indula kyk af. "Is daar dalk'n rede vir dit."
  
  
  "Alles reg," sê ek. "Laat ons uit te vind."
  
  
  
  
  Hoofstuk 19
  
  
  
  
  Grys dagbreek begroet ons as ons geland het in'n klein oop ruimte oor'n myl suid van die huursoldate. Die oerwoud hier het verander in'n lae skrop en savanna. Dit was stil, en die wilde diere weggesteek. Mense is woedend .
  
  
  Ons het ons pad versigtig in die rigting van die spoorweg, en die klein huursoldaat heiligdomme gevoer het een na die ander. Hulle was op volle waarskuwing. Veld patrollies nou wag die gebied. Dit lyk soos Kolonel Lister nie wil hê om iemand te vind ih totdat hy gedoen het. Uit'n verbygaande trein, niemand sou in staat wees om af te haal enige spore van die soldate. Om in die kamp sal nie so maklik nie. Hy het Lister se tent byna in die middel, veilige en goed bewaak. Ek haar gesien het, of iets anders, of iets wat ek nie gesien het nie.
  
  
  Ek het haar gevra. "Waar is Dambulamanzi en die ander Negers?" "Miskien het hulle is op patrollie."
  
  
  "Miskien," het ek gesê.
  
  
  Ons omring die buitenste ring van die wagte. Hoewel ek kon dit nie vind'n veilige manier om die kamp, Indula in staat was om te tik eenvoudig.
  
  
  "As jy is reg, jy kan gaan in, maar jy kan nie uit te gaan," het haar pa gesê.
  
  
  "As ek kon kry om Lister en ontmoet hom in die gesig - tot-gesig, wat sou genoeg wees," het sy gesê. "Maar jy, hulle sou geneem het jy ... "
  
  
  'n tak gebreek in die stilte. Indulu stoot haar plat op die grond, probeer om te dek homself as die beste wat hy kon. Nog'n tak gebreek, en'n vormlose bruin die vorm verskyn op die rand van die oerwoud, pousering om te kyk uit in die borsel en savanna. Arabiese. Odin om die mense van die dood Prins Wahbi! Wat is hy veronderstel is om te doen hier? Ek het dadelik gooi hierdie probleem rondom my kop. Dit maak nie saak nie. Khalil al-Mansur was waarskynlik op soek is vir huursoldate vir sy portugese " vriende." Maar dit was my kans.
  
  
  Haar gly in die rigting van hom. Hy weet nooit wat met hom gebeur het. 'n emoe-sit'n strop om haar nek en haar verwurg. Hy het vinnig uitgetrek en sy ego en sit op'n bruin burnous en'n swart kufiyah , besmeer sy gesig met vuil, en trek die kufiyah oor sy gesig en ken.
  
  
  "In jou geval," het haar Indule het gesê, " hulle mag dalk verbaas wees. Maar jy en arabiese saam, jy kan dit doen. Kom ons gaan."
  
  
  Ons gestap rustig, maar terloops terug na die kamp. Die eerste sentry begroet ons. Indula bekendgestel haarself en vir die man dat die arabiese wou om te sien Kolonel Lister. Haar hand was op die stilgemaak pistool onder haar klere . Haar liggaam gespanne.
  
  
  Die wag knik. "Gaan voort op jou pad. Die Kolonel is in sy tent. Indula kyk na my vir'n oomblik. Haar gesig bly uitdrukkingloos. Die wag was nie verbaas om te sien die Arabiese. Hy was meer bekommerd oor Indula se teenwoordigheid hier. Die twyfel verdwyn rondom haar oë.
  
  
  Ons het openhartige deur die verborge kamp. Die groen-robed huursoldate kyk na ons nuuskierig. maar hulle het nie iets teen ons. Twee wagte laat ons slaag, na vra Indula wat sy besig was om hier en hoekom sy was nie in die dorp.
  
  
  "Ons het'n belangrike boodskap vir die kolonel," het sy gesê. Hy het gepraat in arabies. "'n boodskap van Shibena. Sy stuur my na Kolonel Lister."
  
  
  Indula vertaal dit, en dan gevra: "Waar is Dambulamanzi?"
  
  
  "Op'n missie," het die wag gesê.
  
  
  Hy laat ons slaag. Dan'n duitser, Groot Kurtz, het haar gesien. Hy staan in die voorkant van Kolonel Lister se tent, op soek openlik by ons. Ek begrawe my gesig so veel as wat ek kon. Ons verhuis. Kurz ontmoet ons in die voorkant van die Lister se tent. Hy staar na my, dan skielik draai na Indula.
  
  
  — Hoekom is jy hier, vrou?" het hy gebreek het in Swahili. "Wat vertel jy ons hier was?"
  
  
  Dit is nonsens, 'n gevaarlike kurktrekker. Die indula het nie wankel nie. "Shibena," het sy kalm gesê. "Ek het'n belangrike boodskap vir die kolonel."
  
  
  "O, reg? Kurtz gesê. Al sy aandag is gefokus op die meisie. Emu het nie omgegee oor die stil Arabiese. "Shibena sou nie'n boodskap stuur sonder'n wagwoord. Wat is dit?'
  
  
  "Sy het nie gee my die wagwoord." Indula gesê. Doen jou bondgenote nodig het wagwoorde? Weet jy Zulu, die rebel, en die hoof se dogter, Groot Kurtz?
  
  
  Die benige duits vernou sy oë. "Waarskynlik nie, maar ek wil hierdie boodskap te hoor. Kom op, beide van julle.
  
  
  Hy het'n luger in sy dik hand. Hy wys na'n tent wat reeds sit langs Kolonel Lister se. Ons geloop het, en hy het gebuig sy spiere om toe te slaan op dit. Dit is riskant, en as hy het'n groot ophef, sou ons dit nooit maak dit uit van die kamp weer lewendig. Maar wat ek gedoen het. †
  
  
  Skielik, was daar verwarring by die ander einde van die kamp. Kurtz omgedraai. Ek kon nie sien wat dit was, maar dit was my kans om vinnig gryp dit. Sy geroer. Hy tree terug en skree vir die wag.
  
  
  "Wag die twee van hulle in die tent en hou ih daar totdat ek kom terug."
  
  
  Hy stap in die rigting van die oproer. Die wag het gekom na die opening, stoot ons met sy geweer na die agterkant van die kreun en toe die aas tent se nommer. Die ego skaduwee aangedui dat hy kyk stip na die vlakte. "Nick," Indula het gesê, " as Kurtz gevra vir'n boodskap, wat kan ons vir hom sê?"
  
  
  "Is jy oortuig daarvan nou?"
  
  
  Sy kyk na die ander kant. - Dit is vreemd dat Kurz nie vertrou my. Selfs weirder, Shibena het'n wagwoord . "Kurtz was nie verbaas dat Sibena het geweet hulle was hier in die noorde."
  
  
  "Sy gelieg het," het ek gesê.
  
  
  "Maar wat kan die rede wees," Indula gesê. Dit is moeilik om te verloor nie geloof wanneer jou drome van vryheid gaan in die rook. Sy het begin om te glo Lister en Shibena, 'n vrou van haar eie mense.
  
  
  Ek het vir haar gesê. "Dambulamanzi moet hier wees.Hy is jou kontak, en hy moet reg wees volgende te Lister."
  
  
  - Ja, maar...
  
  
  Hey, ons nodig het om'n paar definitiewe bewys. Kolonel Lister se tent was die enigste plek waar ons kan kry wat ons nodig het.
  
  
  Kurz het nie soek ons in'n haas. 'n mes gryp haar en sny'n gat in die agterkant van die tent. 'n sentry gestasioneer was agter Lister se tent. Daarbenewens, die buitenste ring van die wagte was geopen onder die spoorweg wal. Hulle staan en wag, en net kyk na die treinspoor. Daar was twee ander wagte op die linkerkant, en hulle was om te kyk na iets wat by die ver einde van die kamp, weg van die treinspore.
  
  
  "Daar is'n wag op die rug wat beslis sal ons sien," Indule het vir haar gesê. "Daar is'n goeie kans Kurtz het nie met hom praat." Ek sal maak'n gat in die agterkant van die tent, en jy kan gaan na buite en praat aan hierdie sentry. Hy sal beslis herken. Lei die ego in een of ander manier, alles wat jy dink, en maak die ego die ander manier kyk.
  
  
  Sy knik. Versigtig sny die agterste muur. Die wag het dit nie sien nie. Indula glip uit en terloops genader om die sentry. Hy was'n goeie sentry, en het hy opgemerk haar so gou as wat sy gekom het naby aan hom. Hy wat gemik is op die nah, dan stadig laat sak die geweer. Hy glimlag. Dit was ook gelukkig dat dit was'n jong man wat beslis nodig om'n vriendin.
  
  
  Wag vir haar.
  
  
  Sy genader om'n jong sentry, 'n Spanjaard, blykbaar'n jong partydige in die diens van die groot Kolonel Lister. Hulle was nog steeds met mekaar te praat, en Indula, ten spyte van haar jeug, is'n partydige vir'n geruime tyd. Sy sien wat sy gesien het: hy was op soek na die hotel. Sy sit baie naby aan hom nou. Ek het hom gesien hoe hy gespanne. Dit was teen al die reëls en opleiding vir'n sentry om te laat iemand so naby. Sy streel hom, en hy het haar arch haar terug te bring haar borste naby aan sy gesig. Sy bedek haar kaal borste met mistel, soos'n Zoeloe-vrou. Hy lek sy lippe en het die geweer op die grond, hou dit in die een hand.
  
  
  Sy draai dit om, en hy het haar gesien het op soek rond om seker te maak die ander wagte was nie op soek. Dan het sy knik.
  
  
  Hy het uit die gat uit en stap vinnig na die wag. Toe hy hoor my, draai hy vinnig en probeer om af te haal die geweer. Ego se oë skielik verbreed, dan geglasuurde oor. Hy het dit gegryp voor dit kan val. Indula het'n klein, skerp dolk in haar hand. Sy het presies geweet waar om te tref iemand.
  
  
  Hy het vinnig kyk rond. Nam Odin se hurk huursoldate het nie kyk in ons rigting. Die twee wagte voor was te besig om te kyk elders. Sy is uitgevoer deur'n dooie sentry aan die agterkant van die Lister se tent. Dit was'n dubbel tent met'n slapende gebied op die rug, maar ek het'n kans te neem. Ek sny deur die agterste muur, en ons het die dood sentry binne-in.
  
  
  Die enigste meubels was die kolonel se Spartan bed, 'n stam, en'n doek stoel. Andersins, het die slapende gebied was leeg. Ons sit die dood wag onder die bed. Niks beweeg in die voorkant nie. Hy loer deur die kraak en sien Lister werk alleen op sy veld lessenaar. Nen was die uitvoering van'n pistool, mes, bandolier, en rugsak skouer bande. Hy was gereed om onmiddellik te verlaat. Ego se veld notebook sit aan die linkerkant van sy stoel, sy deksel oop. Hare, Indula knik. Ons moet het hierdie rekords. Sy kyk na my met'n verwagting. Ek kon die dood van hierdie kolonel op die plek en hoop om te kry uit die lewe, maar as ego haar dood voor ek bewys, Indula sal nooit glo my.
  
  
  "Luister," het ek gefluister. "Ons sal hê om te wag tot hy laat die tent." Of totdat ons een of ander manier kry die ego uit. Miskien...'
  
  
  Hy het nie die einde van die sin. Lister het opgestaan en Kurtz in die tent. Hy het nie lyk ontspanne.
  
  
  "'n gas, Kolonel," het die duitse gesê.
  
  
  Die tent flap is terug getrek, en Khalil al-Mansur het die tent, gebuig oor, trek sy terug, en genader om die kolonel met'n glimlag.
  
  
  "'n plesier, Kolonel," het hy gesê in engels.
  
  
  Listera knik. "My meegevoel, Al Mansour. Die Prins se dood was'n skok vir almal van ons.
  
  
  Lister ook engels praat. Dit was waarskynlik die enigste taal wat hulle in gemeen gehad het. Khalil al-Mansour, sit met'n glimlag. Daar is'n sterk ooreenkoms tussen die twee mans, albei lyk soos gesoute wolwe rondom die ander ander. Al-Mansour het voortgegaan om te glimlag.
  
  
  "'n skok, maar gelukkig nie'n onherstelbare tragedie," arabiese gesê. — Is jou planne goed gaan?"
  
  
  "Groot," Lister gesê. — Het jy enige planne, Al-Mansour?"
  
  
  "Soos alle mans," Khalil gesê. "Die Prins het'n groot taak van die neem weg die lastige swart rebelle wat na jou gekom het vir hulp en ondersteuning. Jy lyk soos'n vriend, 'n persoon wat gehelp het om die vlugtelinge en dan het ontslae te raak van hulle sonder enige ophef.
  
  
  "Die prins was wys om te verkoop ih in slawerny," Lister gesê. - Die keuse van die swart jong mans, sterk en warm-tempered. Ego ryk kliënte hou van dit. My invloed oor die leiers het dit makliker gemaak om te verslaaf ander vroue. So kan jy help mekaar.
  
  
  Haar, kyk na Indula. Haar donker gesig was amper grys. Was daar haat in haar oë. Nou het sy geweet hoe sy gevang is deur Prins Wahbi se manne toe sy gedink het die saal was "veilig" in die Lister se kamp. Lister oorhandig al die Negers hy kwansuis oorde aan, Wahbi, te verkoop ih in slawerny, sodat hulle sou nie per ongeluk ontdek dat Lister was op sy manier.
  
  
  Sy kyk na my en knik: nou is sy het geglo my. In'n ander deel van die tent, Khalil weer gepraat het.
  
  
  "Wedersydse voordeel," sê arabiese. — Is daar'n rede hoekom dit nie moet wees nie voortgegaan met my in plaas van die prins?"
  
  
  "Geen rede," Listera ooreengekom. "As jy nie kan hou jou ego plek, al Mansour."
  
  
  "Ego van die plek en die ego van die belofte," Khalil gesê. "Ons ondersteun jy in Lorenzo Marques, Mbabane en Kaapstad in ruil vir jou toestemming aan ons, wel, ware professionele, sake-verhouding."
  
  
  "Moet ek jou ondersteuning in hierdie plekke, Al Mansour?"
  
  
  Khalil glimlag weer. "Kom op, Kolonel. Ek weet jou planne. Terwyl jou gebrek aan ondersteuning sal oorweldig die Zulu en Swazi-rebelle soos die portugese koloniale magte beweeg suide, jy slaan hier in die noorde. Jy wil om te probeer om die mag te gryp.
  
  
  "Die Mosambiek Liberation Front is die inbeslagneming van hierdie krag," het die kolonel gesê. "Orde sal herstel word deur middel van die chaos."
  
  
  "Die chaos wat jy skep vir jouself deur die afstand van die rebelle, dwing Suid-Afrikaners om betrokke te raak in Zoeloeland, en verwarrend en die vernietiging van die portugese troepe met die rebelle. 'n bloedbad wat jy gaan om te sit'n draad deur die roeping van jou swart werknemers.
  
  
  Kolonel Lister se oë verlig. "Ons sal die hele krag van die Mosambiek Liberation Front. Die wêreld sal bel vir'n einde aan die bloedvergieting. Dan sal ons die enigste krag is in staat om van die herstel van die orde. Ons sal onderhandel met Lissabon en dan neem die krag: 'n vrye nasie, maar in ons eie hande." Hy kyk na Khalil. "Ja, die ondersteuning van Kaapstad, Lissabon, Rhodesië en selfs Swaziland kan help. Jy kan hou van jou "besigheid", Khalil. 'n klein prys om te betaal vir krag.
  
  
  "Jy neem krag vir die Russe. Is jy seker dat hulle sal saamstem?
  
  
  "Ouboet," Kolonel Lister hom gebreek. "Haar beru krag in Mosambiek is vir haarself, vir ons. Geld en mag, dit is'n ryk land."
  
  
  Khalil het gelag. — Ek sien dat ons is albei mense van die wêreld. Ons sal kry saam, Kolonel.
  
  
  "En haar," het Coertze gesê, " almal van ons. Hoë kantoor, goud, 'n villa, dienaars, wat anders kan jy veg vir?
  
  
  Hulle was almal lag nou, glimlag na mekaar soos aasvoëls op'n droë tak.
  
  
  Indula se fluistering was amper te hard. "Ons het om dood te maak ih."
  
  
  "Nee, — ek gefluister. "In die eerste ons het om te red wat voldoen aan jou mense. Hulle sal vernietig word. As ek verstaan Lister'n bietjie, dan sal hy meer doen as om net weg te bly. Dit sal openbaar jou planne en wakker in Suid-Afrika. Ons het om te red wat voldoen aan jou mense en stop Lister.
  
  
  "Maar hoe kan ons alleen ... '
  
  
  "Ek dink ek sien'n manier om uit," sê ek saggies. "'n kans. Miskien Khalil en die ego mense sal gee ons'n geleentheid, en ons moet dit nou. Doen soos ek sê. Jy neem Khalil. Stom. Reg nou!"
  
  
  Ons bereik die voorkant van die tent. In'n oomblik van siekte, Indula sit haar dolk te Khalil se keel nog voordat hy kon opstaan nie'n duim van sy stoel.
  
  
  Hy sit'n stilgemaak pistool te Lister se kop en sis op Kurtz:
  
  
  — Moenie enigiets doen, doen jy hoor? Sonder'n enkele klank!
  
  
  Hulle het nie beweeg nie. Verskrikte oë draai na Indula en staar na my in my bruin burnoose. Hema was haar? Hy het nie homself stel, maar ek dink Kurtz gesien het wie sy was. Hy paled. Ey was'n Killmaster, ey bedoel wat hy gesê het.
  
  
  "Ons is almal verlaat nou," sê ek saggies. Jy sal dood wees voordat jy dit weet, Sersant, so ek beter kyk uit vir haar mes." Die Kolonel en Khalil sal my volg, soos die goeie Arabiese persoonlike. Glimlag, praat, en onthou dat ons het niks om te verloor deur die doodmaak van jou as ons ontdek. Maak seker dat ons nie gestop kry.
  
  
  Hulle knik, en hy knik om te Indula. Die meisie het die eerste keer met Kurtz, haar mes vas in die plek op sy rug waar hy kon gesterf het van die eerste slag. Hy het Khalil en Lister. Ons stap stadig deur die middel van die kamp, die Kolonel en Khalil gesels en glimlag, met Khalil se Arabiese volgeling loop agter. As iemand rondom die wagte of ander huursoldate onthou dat Khalil het ingeskryf het vir die tent sonder een van sy manne, sou hulle nog steeds nie vra nie. Hoekom moet dit? Die kolonel het nie bekommerd wees nie, en Kurtz het die pad met'n glimlag Zulu meisie hulle het almal geweet.
  
  
  Tot Kurtz, Listera, en Khalil was dapper of dom, dit was alles baie eenvoudig. Hulle het nie verstaan nie, so dit was makliker. Ons verby die buitenste ring van die wagte, en geslaag het deur middel van die rand van die oerwoud. Oop voor ons is'n grassy hill. Hy het hulle almal kom net onder die top, laat hulle ophou, en dan kyk na hulle stilletjies,
  
  
  In die son, oor vyftig meter weg, hy het'n paar Arabiere wag vir Khalil. 'n bietjie verder op, 'n beweging in die bosse aangekondig dat die res van die laat Prins Wahbi se mense was daar.
  
  
  Ek het omgedraai en gesien het dat die ring van huursoldate het gedaal stil'n paar meter van my af weg. 'n paar huursoldate terloops kyk op hul bevelvoerder en die luitenant se ego. Hoë-vlak konferensie met Khalil. Watter soldaat omgegee oor sulke dinge? Hulle sou vertel wat om te doen, sodat hulle ontspanne.
  
  
  Dit sal nul wees. Hy het'n diep asem en wys na die Indula. Ek het hom die luger van Kurtz se holster.
  
  
  "Wag Lister en Kurtz," fluister hy vir haar. "En as hulle beweeg hul vinger, jy skiet hulle."
  
  
  Sy knik. Hy het Khalil deur die hand, die geweer op sy rug, en stap saam met hom na die top van die heuwel. Toe hy was seker dat die ego mense hom sien, het hy uit die knaldemper, geskiet die emu twee keer in die rug, en begin skree in arabies.
  
  
  "Hulle vermoor Khalil al-Mansour. Huursoldate. Hulle vermoor ons leier. Aanval! Aanval! Allah il Allah. Aanval!'
  
  
  Hy draai vinnig en verdwyn uit die gesig. Dit was gehoor het deur die Arabiere en swart Wahbi soldate. Kolonel Lister en Kolonel Kurtz het daar gestaan, met afgryse vervul.
  
  
  Op die rand van die kamp, al die huursoldate was reeds op hul voete, en die beamptes het ingestorm te verlaat. Op die linkerkant, die Arabiere was reeds vloek.
  
  
  "Skiet hulle," Indule genoem na haar.
  
  
  Sy geskiet Kurtz en dan het'n geweer by die Lister. Die Kolonel was'n bietjie vinniger en koes vir dekking in'n klein hol agter'n rots. Indula se skoot gemis het...
  
  
  Die huursoldate was geskree: "Die Arabiere! Hulle geskiet Groot Kurtz en die kolonel. Waarskuwing! Waarskuwing!'
  
  
  In vyf tale, bestellings uitgevoer heen en weer langs die geledere van die soldate. Die masjien gewere begin rammel. Granate ontplof. Die Arabiere het ingestorm, met behulp van dekking. Hulle het gevind dat Khalil.
  
  
  Indule skree dit. - Laat die ego. Kom saam met my!"'
  
  
  Om ons reg is, die oerwoud was nog duidelik. Daar was niks Lister kon doen om die situasie te verander nou. Hy kon net maak ih kwaad. Hy sou wen, maar die huursoldate sou wees onberispelik gehawende, en hy het selfs meer in die winkel vir hulle.
  
  
  Ons loop deur die oerwoud, Indula se borste dein op en af soos gratis voëls. Sy wou haar te kry, maar het geweet daar was nog steeds te veel om te doen. Ons het by die helikopter as die Arabiere en huursoldate agter ons betrokke in'n hewige stryd.
  
  
  Ons het sonder vuur'n skoot en het suid. Sy radio was op die hoogte van die frekwensie van die portugese weermag. Sy was ingestel en het Kolonel Lister se plan en het vir hulle gesê om nie te gaan suid, maar openlik aan Kolonel Lister. Hy gebruik die minister se naam en het herhaal die boodskap totdat ons oor die grens in Zoeloeland. Hy laat sak haar deur die helikopter naby die dorp in die kloof waar hy met Indula vroeër.
  
  
  "Waarsku die mense," het ek gesê as sy linkerkant. "Sê dit! Oni jy vertrou. Stuur koeriers en hou jou manne. Eenvoudige mense, maar'n ander dag sal kom.
  
  
  Sy knik. Haar oë was nat en blink. 'Bynaam?"Haar glimlag. Salomo Ndale en die ego mense het aangehardloop gekom. As ek draai noord, het ek haar gesien het praat met hulle. Hulle jaag terug na die dorp, en hy sien die boodskappers fan uit in alle rigtings. Ons het dit gedoen. Die rebellie sal gestop word. Daar sal geen slagting. Vryheid vir die Zoeloes moet kom later. Maar dit sal kom, en hulle sal nog steeds die lewe te omhels en te gebruik om hul vryheid.
  
  
  Hy draai op die radio weer en begin herhaal sy boodskap aan die portugese. Sonder'n opstand, 'n vreesbevange band van huursoldate kan nie vergelyk met die portugese troepe. Mosambiek, ook, het om te wag vir sy vryheid nie, maar selfs die portugese was beter as Kolonel Lister se bitter vryheid.
  
  
  Hy het voortgegaan om sy waarskuwing, die aankondiging van Lister se plan. 'n stem lui uit.
  
  
  "Ons het gehoor jy," sê'n diep stem wat herken haar dadelik. "Ons troepe is op die pad. Hulle sal nie weg te hardloop van ons in hierdie tyd.
  
  
  "Dis beter," het ek gesê. "Wat oor Hawke, Sekretaresse?"
  
  
  "Hy is gratis."
  
  
  "Om ih dorp te," het hy gesê, en dan het haar plek.
  
  
  "Dankie," sê die minister se stem. Hy aarsel. "Ek skuld jou my verskoning, meneer. Carter. Maar sy het nog steeds verrassend.
  
  
  "Later," het ek gesê kort, draai die radio af.
  
  
  Dit was oor. Die opstand is gestop, die slag afgeweer, en die huursoldate tydelik onttrek van die vergadering reël. Maar dit is nie heeltemal'n draad nie. Ek het nog steeds het'n paar onvoltooide werk te doen.
  
  
  
  
  Hoofstuk 20
  
  
  
  
  Saggies, hy trap deur die skadu's van die moeras. Dit was net die middag, en die moerasse rondom die huursoldaat dorp is stil. Hulle is almal weg. Die sentry poste is leeg en verlate. Die boodskap bekend geword het hier.
  
  
  Hy gaan staan by die rand van die dorp. Selfs die vroue weg is, elke enkele een van hulle. Niks het in die middagson. Verskeie liggame van die Negers en huursoldate lê verstrooi, soos as'n rusie plaasgevind het, as'n persoonlike telling is vereffen, voor die huursoldate het gevlug na die veilige hawens hulle kon bereik. Hulle sal veilig wees. In hierdie wêreld, daar was altyd iemand wat kan huur mense; mense wat bereid was om te veg sonder om die vraag.
  
  
  Aasvoëls omkring die dorp. Sommige was in die bome op die rand van die bos, maar niemand het op die grond neergeval. Iemand anders is nog steeds lewendig hier. Of is daar dalk iemand anders in die lewe in hierdie dorp. Het hy getrek uit sy outomatiese pistool en stap stadig tussen die stil hutte in die warm son dat gefiltreer deur die bome.
  
  
  As hy was reg, Kolonel Carlos Listera nie sou gebly het met sy manne die oomblik het hy besef dat die ego se spel was. Hy het'n radio, so hy behoort te weet. Teen hierdie tyd, portugese koloniale troepe het omring die ego mense. Die spoorlyn sal toelaat om maklik toegang tot die plekke waar hulle geveg met die Arabiere. Lister sou gelaat het so gou as wat hy gesien het die eienaar, indien hy het nie weg te hardloop vroeër, toe sy gevoel dat ek wil weghardloop om dit openbaar te maak.
  
  
  Die enigste vraag is of hy sal ontsnap alleen, in'n jeep of'n span motor, of selfs in'n helikopter, as hy het sy ego iewers, wat sal nie verras my. Of sal hy neem'n groep van sy eie mense met hom? Nou dat Kurtz was dood, hy het nie glo hy was met Hema nie. Hardloop weg van jou eie mense is baie meer gevaarlik is vir'n groep as vir'n persoon alleen. Jy weet nooit as die mense wat jy vertrou het met jou in die hitte van die stryd sal skielik dink jy is'n lafaard wanneer jy hardloop weg.
  
  
  Nee, Kolonel Lister was'n soldaat homself, en hy sou net weg as wat hy kon. Hy was lojaal net aan homself en sy toekomstige werkgewer, wat nodig nen en kon dit gebruik. Veral as hy bereid om'n ontsnap roete, 'n ontsnapping plan net in die geval, wat hy beslis het.
  
  
  Ontsnapping plan en beteken: geld, verdienste, belangrike dokumente wat verkoop kan word of gebruik word vir afpersing. Hy moet'n skat, en waar anders maar hier in die dorp, waarskynlik in die sorg van sy vrou se ego. Dit is hoekom haar stem was hier. As Lister het nie terug te kom hier, hy sou gewees het deur die ego iewers anders op'n sekere punt, maar ek het van hom verwag om hier te kom, en nou is die aasvoëls het vir my gesê dat daar iemand in die lewe in die dorp.
  
  
  Hy stap versigtig tussen die hutte, luister vir die geringste klank: die breek van'n tak, die gekraak van hout of'n muur, die cocking van'n geweer of pistool, die klank van'n mes wat getrek uit sy skede... ek het nie hoor nie, behalwe'n paar skote in die verte. Hulle was veronderstel om te wees die huursoldate wat die portugese troepe het net gevang. Egter, huursoldate veg nie vir lank as die stryd is verlore. Hulle verdwyn, net soos wat hulle verdwyn in die dorp.
  
  
  Ek kon hoor geweerskote in die verte en die brul van die vliegtuie wat naby en ver. Vliegtuie vlieg hoog bo die dorp en vliegtuie vlieg suide, oor die grens. Dit moes die Suid-Afrikaners, wat nou, het hy gehoop het, het nie druk op die dieselfde doel as ons. Maar ek het'n doel.
  
  
  Ten slotte, ek bereik Lister se kajuit en sien Dambulamanzi. 'n groot Zoeloe-lê in die stof van die Lister se hoofkwartier. Hy was dood, in die kop geskiet. Ek het nie het om te gaan om te lek. Ego se dooie hand klou aan die spies. Hy het gesterf veg hema-te, en die ego-arm assegai ontken berigte in die media met my oor die oomblik het hy afgekap Deirdre Cabot se kop. Ek was nie jammer om te sien hierdie dooie Zulu in die stof.
  
  
  Ek kyk af na sy liggaam toe hoor ek'n sagte sing. Diep melancholiese sing. Dit was die koms van regoor Lister se kajuit. Hy het versigtig, gebuig oor, maar hou die masjien geweer in die voorkant van hom met beide hande. As my oë aangepas om die duisternis, ih haar gesien het.
  
  
  Dit was'n groot hut, in twee dele verdeel deur hang velle. Daar was'n leë strooi matras in een kamer, 'n lessenaar, 'n stoel, en'n paar stoele in die ander. 'n Zoeloe-vrou, Shibena, sit op een van die stoele. Haar sy kleed was amper afgeruk haar liggaam en bedek in die bloed. Daar was bloed in haar dik Afrikaanse hare, ook. Stadig, asof gewond, sy wieg heen en weer. 'n lied bars uit om haar keel.
  
  
  Kolonel Carlos Listera lê oor sy lessenaar. Die ego van die teiken hang van die een end tot die ander, haar geselflaai voet van die ander. Hy was dood. Sy keel is afgesny. Hy het twee wonde aan sy liggaam, asof hy was'n mes gesteek voor die emoe se keel is gesny om die werk te voltooi.
  
  
  Lizzie het na haar opgegaan. "Shiben?"
  
  
  Stadig wieg heen en weer, het sy voortgegaan om te sing, haar oë draai weg om te openbaar die wit.
  
  
  "Shiben?" Wat het gebeur?'
  
  
  Haar liggaam het'n gladde beweging as sy onder die indruk. Onder ee se los hare, die ovaal van haar gesig was kleiner as wat hy gedink het, te klein vir haar wye neus. Sy was byna naak, haar rok net hang deur'n string om haar heupe. Haar skouers is breed en sag, en haar borste was vol van die donker pienk nippels. Nah het geen vet op haar gespierde dye of skraal flanke, en haar liggaam was amper plat. Vrou. Iets geroer binne-in my.
  
  
  "Ek het om dit te doen," het sy gesê skielik in engels, suiwer afrikaans, sonder'n aksent wat verbaas Indula.
  
  
  "Jy vermoor ego?" 'n lister?
  
  
  — Hy hier gekom het wanneer hy hardloop weg deur die pak. Haar wit oë verbreed en staar na my. "Hy het gevlug van sy mense. Hy het vir my, vir sy geld en dokumente. Hy moet geld en dokumente. Hy het gesê hy moet dit ook. Sy het om te gaan met hom.
  
  
  Sy sny deur die donker kajuit lug met'n kwaai hand gebaar, die vernietiging van Kolonel Carlos Lister weer, moontlik die doodmaak van hom weer. Die skoonmaak van die ego vir jou behoefte, jou liefde, jou vullis, en jou lewe. En deur die doodmaak van hom.
  
  
  "Hy het'n kar, geld, wapens. Hy wag vir my. Sy het haar kop geskud kragtig. "Ek is nie jonk. Sy vrou. Ek is lief vir hom. Maar al sy lewe het hy gewerk het vir sy volk, het in'n vreemde land, om'n opvoeding te kry vir sy mense. Ek kon nie verraai hom.
  
  
  Sy kyk op, kwaad en trots. "Hy verraai my mense. Jy was reg, wit man. Hy het vir my gesê. Hy het vir my gesê. Al die ego planne, al ego drome om die leier van Mosambiek, ego onderhandelinge met blankes te reël moet hier wees. Hy het gesê dat hy het byna daarin geslaag, maar sou daarin slaag om nog'n dag. In die bloed van my mense. So ek gesteek die ego.
  
  
  Sy staan op en kyk na die dooie man. "Ek gesteek die ego en dan sny die emoe se keel. Dit was toegelaat deur die ego van die bloed te mors op Afrika-grond, in die land wat hy wou werp Afrikaanse bloed."
  
  
  "Het hy die dood Dambulamanzi?"
  
  
  Sy knik. "Ja, Dambulamanzi wag vir die ego hier. Ek het nie geweet dat. Maar, Carlos... Kolonel ... vermoor ego. Hy is geskiet en vermoor Dambulamanzi, 'n man wat net sal veg vir die vryheid van sy mense."
  
  
  Haar borste wip op en af in woede teen die gewelddadige konflik binne nah. Skielik sien ek haar swart oë op my gesig. Amper honger oë. Haar borste was om te styg en val uitmekaar op dieselfde tyd, afskeid te omhels die wêreld. Sy kyk na my en kyk af na haar byna naakte liggaam. Dood, geweld, bloed, en haat soms het'n vreemde effek. Liefde en haat is naby, die lewe en die dood, gierigheid en geweld. Hy kon voel hoe dit in haar, rou begeerte.
  
  
  Het sy voel dieselfde manier oor my?
  
  
  "Jy... jy. .. vernietig die ego, " het sy gesê. "Jy het dit gedoen. Indula het vir my gesê.
  
  
  Haar, voel haar naby aan sy tone. My stem is absurd hees. "Wat het Indula vertel jy?"
  
  
  "Wat. Haar glimlag was moeg, " Jy is'n man."
  
  
  "Hier? Ek het gevra, op soek na Lister, wat was hang sy kop uit die stoel. "Met hom?'
  
  
  "Hier, net as gevolg van hom."
  
  
  Sy het uitgetrek en die laaste flarde van haar sy kleed, laat die emu val om haar enkels, en dan stap uit naak. Hy kyk na haar plomp lyf, haar vroulike dye, die prominente stamp van Venus, en die driehoek van swart hare op haar swart vel.
  
  
  Hy kyk na haar, ingesluk, maar nie vir lank nie. Sy kom oor na my en trek my lippe af na haar. Hy kon voel haar tong, warm en skerp soos'n mes in sy maag. Kolonel Lister haar opgetel, het haar in die slaapkamer, en lê haar op die strooi. Sy het haar oë toegemaak en het my arms en bene.
  
  
  Ek kan nie onthou om uit die deur my skoene of broek. Ek onthou nie haar lê langs haar. Ek kan nie onthou gly in nah soos'n seun met'n vrou vir die eerste keer, vol en swaar en byna kloppende, wat seer. Ek onthou haar kreun , haar soen, haar bene sluit om my, en haar dye voort te lig van die strooi om haar te laat sink dieper in nah.
  
  
  Ons lê langs mekaar, en ek raak aan haar liggaam waar Venus se heuwel van die lewe rose onder haar wigvormige swart hare. Sy sug langs my, gesluit haar oë weer, asof om te val aan die slaap, haar linkerhand streel oor my nek en my bors, en skielik is haar regterhand gevlieg en het in die rigting van my bors.
  
  
  Sy was gegryp deur die vsa se pols met albei hande, wat in dieselfde split sekonde as wat sy gedoen het, hou die pols van die hand wat gehou is om die mes weg van my. Die lang, vlymskerp dolk sy wil trek uit rondom die strooi van die bed was waarskynlik die een wat sy sou gebruik word om dood te maak Carlos Lister. Hy wikkel, gooi haar oor met al sy krag, en in dieselfde beweging ruk die dolk uit om haar arm.
  
  
  Ek het gehoor'n crunch as haar pols gebreek het. Die dolk op die grond geval, en sy druk die muur van die hut. In'n oomblik was sy weer op haar voete, rollende oor die oomblik het sy die grond getref het. Hy geklopte sy outomatiese pistool om sy broek, wat hy laat val het op die vloer langs die bed, en het'n wapen van dit, hou die ego in albei hande.
  
  
  Sy het gestop loop. Ee skud nie uit vrees of woede nie, maar uit probeer om stil te staan. Haar hele liggaam was beur om te gooi homself op my. Haar gesig was meer onverstaanbaar as pynlik.
  
  
  Ek het haar gevra. "Hoekom?'
  
  
  Sy het nie sê enigiets. Sy het net staar na my.
  
  
  "Deirdre," sê ek. "Hoekom? Hoekom het jy dit doen?"'
  
  
  Sy het nog steeds nie sê nie. Sy was versigtig daar.
  
  
  Hy het gesê, " Schramm is omskep word. — Dat die litteken is verwys na die vraagteken op jou maag, Deirdre. Ek haar gesien het toe jy val jou klere. Het jy bedek ander letsels, die perfekte vermomming: hare, neus, swart pigment wat nie werp. Jy moet gebruik word ego vir die jaar. Maar Schrammel haar geken het, het hy nie? Ek ken jou lyf al te goed . Hoekom, Deirdre?
  
  
  "Schramm draai," Deirdre Cabot gesê. "Ja, ek was al bang dat litteken. Dit is die rede waarom sy was nie heeltemal naak toe jy hier gekom het. Ek hoop dat in die dowwe lig, as gevolg van Carlos se dood, en as gevolg van my passie, sou jy mis Schrammel en gee my genoeg tyd om te..." Vroue, het ek gedink, is Nick se swakheid. As hy warm genoeg, hy sal nie sien hierdie scarface, en hierdie keer sal ek klop hom. Dit was ernstige hierdie tyd, was dit nie, Nick? Dit was veronderstel om jou dood te maak, was dit nie?
  
  
  Hy knik vir haar. "Ek sou geweet het vroeër of later. Niemand, maar die portugese Minister, Hawke, en myself geweet het oor hierdie oordrag van die troepe te Imbamba. Nog steeds, Lister het geweet. Die enigste manier was om te luister na my verslag te Hawke, en net Agent BYL ego kon luister. 'n BYL agent wat gewerk het met Carlos Lister. En dit kan net een BYL agent: jy, Deirdre Cabot, N15, 'n vrou wat is naby aan die rebelle vir die jaar. Maar jy het nie werk met die rebelle, wat jy gewerk het vir Lister. En jy gespeel het dit spot uitvoering spel maak my'n fout maak.
  
  
  "Sterk lig en skadu-effekte," Deirdre gesê. "Spieëls. Odin rondom Lister se mense was eens'n towenaar. 'n Zoeloe-vrou vermoor is, sodat ons kan'n liggaam te voed die krokodille. En daar was'n baie van die mense rondom wat bereid is om handel te dryf haar vir my tydens die uitvoering. Dit het gewerk, maar jy was te goed nie, was jy nie, Nick? Die manier waarop jy gebruik my liggaam om te ontsnap van die krokodille. Carlos was woedend, maar ek was nie verbaas nie. Ek is bly ek was "dood" wanneer jy hardloop weg.
  
  
  "Dit was jy al langs," sê ek. "Daar was geen verraaier op alle. Dit alles kom van jou, in AG: al die portugese inligting. Jy het geweet dat daar was nie'n amptelike verslag van die geld, so jy moet laat Lister stop my. Haar, ek neem aan jy en Lister wil die geld . Hoekom, Deirdre?
  
  
  "Die Krag, Nick. En geld. Al ons lewens, Carlos en ek, ons het gewerk vir'n goeie saak, gewaag ons lewens, maar vir niks. As ons aan te gryp krag hier, ons wil werklike krag en ware rykdom, nie net vuil werk, vir ander. Die hele wêreld is korrup. Kyk na wat jy nou net gedoen het. Daar is geen moraliteit. Dit is alles vuil. Dit is moeilik om die krag vir jouself wanneer al wat ons kon kry, is vuil. Ek het amper het dit. .. '
  
  
  "Amper," sê ek. "Nie regtig nie.'
  
  
  "Nee," het sy gesê, op soek na my. "Jy sien Schrammel wanneer jy laat val sy kleed. Jy het gesien dat dit voor. .. En tog jy het my ... '
  
  
  — Jy skuld my'n tweede nag, " sê ek.
  
  
  "Jy het geweet. En tog het jy geslaap het met my.
  
  
  "Ek hou van vroue."
  
  
  "Nee, — het sy gesê. Sy het gevind dat Kolonel Lister se broek en sit op'n ih. Dan het ek een van my ego hemde en knoop dit. "Ek was lief vir Carlos, maar ek verwoes hom. Hardloop weg; hy ken my te goed. Jy is lief vir my, Nick. Kan jy die dood van my?"
  
  
  Hy trek op haar broek. "Moenie my uitdaging, Deirdre."
  
  
  Voordat hy kon beweeg, hou van die hemp in die een hand, sy hardloop na hom. Haar outomatiese pistool was opgewek en gemik. My oë was op haar rug. Sy gemik. sy..... sy is weg.
  
  
  Sy gestop.
  
  
  'n skietwond lui uit buite. Geskiet. En dan die ander een. Haar hardloop rondom die hut.
  
  
  Daar, Hawk staan in die sonlig. Hy het'n geweer in sy hand. Deirdre was op die grond lê. Portugese soldate het in die dorp. Hawk kyk na my.
  
  
  "Sy is hier. Ek het gehoor die meeste van hierdie gesprek, " het hy gesê in sy plat neus stem. "Sy het nie geskiet in vyftien jaar. Maar sy was nie vry om rond te loop of staan verhoor. Hey, ek sou nie dit aan jou gee Ag, laat ons gaan praat, okay?
  
  
  "Ek dink nie so nie," sê ek.
  
  
  Hawk laat val die geweer en draai.
  
  
  
  
  Hoofstuk 21
  
  
  
  
  Sy was gevra deur Hawke op te los al hierdie met die portugese, met al die ander regerings, en met die rebelle as hy kon. Hy is waarskynlik'n kenner op hierdie, en die rebelle al die hulp nodig wat hulle kan kry, selfs van organisasies wat hulle geweet het verbindings aan die ander kant. Hy het my na die vliegtuig wat sou neem my weg van Lorenzo Marquez.
  
  
  "Zoeloeland is nou stil," het hy gesê . Hulle is nog steeds vang Lister se huursoldate, ten minste wat hulle kan vind ih. Die slawehandelaars is ook op die vlug. Daar is geen een om oor te neem, en die slawe breek gratis. Ek sal maak'n verslag aan die VN op hierdie slaaf handel, miskien is dit sal'n nuwe draad."
  
  
  "Tel nie op dit," sê ek. "Daar is beide kante van dit, so lank as wat daar is sheikhs, industriële base en seerower leiers met geld en hoofmanne in arm dorpe wat hulle min krag en daar is ook baie meisies en warm-tempered jong mans rond."
  
  
  — Jy het'n donker siening van die mensdom, Nick.
  
  
  "Nee, net tot wat beskou word as die vrye onderneming in die meeste van hierdie wêreld," het ek gesê. "As iemand wil hê om iets te koop, daar is altyd iemand wat kan dit verkoop. 'n Arabiese een keer het dit vir my vertel.
  
  
  "Dooie arabiese. Die minister wil haar geluk te wens op alles. Hoewel hy sê die bottom line is dat hy verlore drie werknemers aan ons, vir wat en dat die hel breek los by die huis."
  
  
  "Hy sal sorg van dit. Politici en generaals risiko's neem wanneer hulle op'n werk. Volgende keer, meer vertroue in jou doel.
  
  
  — Sou dit nie lekker wees as ons het nie?" Hawk gesê. Hy kyk na die vliegtuie. "Sy kon nie bly staan dit, Nick. Ons werk.
  
  
  Soms het ons het'n agent wat begin om te dink dat dit maak nie saak nie, en dan neem alles wat hy kan kry sy hande op. Dit is'n risiko wat ons moet neem.
  
  
  "Natuurlik," sê ek.
  
  
  "Sy is mal, Nick. Dink oor dit. Die oorsprong sien ons krag as hul eie, en het vergeet hoekom nah het hierdie krag.
  
  
  "Natuurlik," sê ek weer.
  
  
  "Neem'n week uit hierdie tyd."
  
  
  "Miskien twee," sê ek.
  
  
  Hawk frons. "Moenie enige vryhede, N3."
  
  
  Dan het hy het haar verlaat, 'n ego. Ek kon sien hom om in'n swart limousine oor die vliegtuig. Hoë-vlak gesprek. Haar emu hou van hom . In die einde, hy dink dat dit wat ek doen, is meer gepas vir my. Tog is ons albei dood te maak soos ons goeddink, vir dieselfde rede: 'n veiliger en beter wêreld. Ek moet net aanhou glo dit.
  
  
  Net soos Indula het om voort te gaan om te glo dat haar veroorsaak sou bring hey, 'n beter wêreld. As die vliegtuig begin om te taxiway onder die briljante Mosambiekse son, ek het gewonder of ek moet gaan uit en kyk vir Indula. Iets wat gebeur het daar vir ons, op Prins Wahbi se bank. Iets. ..maar nah het haar eie lewe en haar eie wêreld. Sy het nie nodig om my, en hierdie "iets" gebeur het aan my voor. In werklikheid, ek dink dit altyd met my gebeur.
  
  
  Dit sal nie weer gebeur nie in die geheim vergaderings in'n geheime stad stegie waar daar nie twee agente. Sy gaan om te vergeet van daardie oomblikke in daardie verborge kamers. O
  
  
  Maar ek het regtig mis hulle.
  
  
  Vir nou. . 'n lang, byna lywige, rooi-harige vrou stap in die paadjie af van die vliegtuig as die vliegtuig bereid is om af te neem. Sy kyk terug na my. Hy glimlag vir haar. In werklikheid, dit was nie swaar op alle. Net'n groot, groot vrou.
  
  
  Hy haastig na haar. In'n oomblik, ons moet gaan sit en maak ons sitplekgordels. Sy is gevra om te sit in die regte stoel. Haar, leun hy oor na die rooikop, duidelik met beide hande vol.
  
  
  "Hi," sê ek. "Ek is lief vir martinis ook. My naam is. .. '
  
  
  
  
  
  
  Oor die boek:
  
  
  Afrika, uitmekaar geskeur deur geslagte van rasse-haat en jaar van bloedige opstande, is die slagveld van Nick Carter se nuutste sending: die jag vir'n gesiglose moordenaar. Killmaster Carter weet dat die slagoffer se identiteit-ego-is'n geheim, wat die slagoffer is'n verraaier, maar ook'n genadelose massa moordenaar...
  
  
  Daar is drie verdagtes. Nick se opdrag: "Moenie enige kanse te waag, dood te maak al drie van hulle!" Hy veg die penarie, die haat, die beslag woestyn, die primal barbaarsheid en beskaafde gruweldade in Afrika vandag. Wat is die rol van Deirdre speel in hierdie taak?
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Beiroet Lughawe
  
  
  
  
  Nick Carter
  
  
  
  Beiroet Lughawe
  
  
  
  Opgedra aan die mense van die Geheime Dienste van die Verenigde State van Amerika
  
  
  
  Die eerste hoofstuk
  
  
  
  Die warm en droë wind verbrand my gesig, verbrand my lippe, in die 130-graad Saoedi hitte. Vir die derde keer, ek het my vingers paaiend kokend oor die boude van die Wilhelmina, my 9mm luger. As ek ooit vang met Hamid Rashid en die Nederlander, ek sal hom vra om seker te maak sy kry nie uitgeslaan deur die lente-gelaai skouer holster hy was geklee onder my baadjie. Die putte in die twee-laan stuk van die rommel kronkel deur die woestyn lui met my tande.
  
  
  Hy verstewig sy greep op die stuurwiel en druk die jeep se gas pedaal na die vloer. Die snelheidsmeter naald onwillig genader sewentig.
  
  
  Die glinsterende hitte golwe in die woestyn verwronge my visie, maar ek het geweet dat iewers op die snelweg voor my was die groot SAMOCO vragmotor wat gejaag deur haar.
  
  
  Hamid Rashid was'n skelm Saoedi, klein, donker, dun-ontbeen, homoseksuele. Hy was ook'n sadistiese moordenaar. Ek onthou die verminkte liggaam van een van die pyplyn wagte ons wil gevind in die woestyn net drie dae gelede.
  
  
  Natuurlik, soms jy het om dood te maak. Maar Hamid Rashid hou van dit.
  
  
  Hy loer deur sy sonbril en probeer om die spoed van die jeep. In die verte, 'n groep van'n hoë, windverwaaide sand duine stippellyn die Saoedi barrens, afgewissel met rof, hard-verpak rots riwwe nie in teenstelling met die tafel berge van Arizona.
  
  
  As ek nie in te haal met die vragmotor voor ons by die duine, ek wil'n lokval gelei iewers op die 37-kilometer strek van die pad tussen Dahran en Ras Tanura. En Hamid Rashid het geweet hy was gaan om te bloos. Voor die dag verby is, Odin sal dood wees almal rondom ons.
  
  
  Die Hollander. In sy eie manier, Harry de Groot, 'n vriendelike, blonde Hollander, is net so dodelik as Rashid. Die uiteensetting met die Nederlander plaasgevind het die vorige aand in'n gekodeerde boodskap van die BYL, 'n elite-eenheid van die Amerikaanse contraspionage:
  
  
  De Groot, Harry, 57 jaar oud. Die Hollander. Adjunk-Direkteur, Enkhizen, 1940-44. Oos-Duitsland, Abdurazak, 1945-47 Turkye, Sirië, Jordanië, Saoedi-Arabië, spioenasie, 1948-60. Roemenië, abdurazak, 1961-66. USSR, spioen instrukteur, 1967-72. Opvoedkunde: Universiteit van Göttingen, geologie. Familie: Geen. Gradering: K-1.
  
  
  K-1 was die sleutel. In die kriptiese styl van die BYL, dit beteken " genadelose en professionele." Die K-l is gelykstaande aan my eie Killmaster gradering. Harry de Groot was'n goed-opgeleide moordenaar.
  
  
  Geologie, natuurlik, verduidelik waarom ego was gestuur na die Midde-Ooste.
  
  
  Rashid was ook'n olieman. Vyftien jaar gelede, het hy studeer aan die Amerikaanse Universiteit in Beiroet, hoofsaaklik in die gebied van die olie-eksplorasie. Dit is'n baie gewilde onderwerp in hierdie deel van die wêreld.
  
  
  Dit is ook wat my gebring na Saoedi-Arabië op'n dringende Eerste Prioriteit opdrag van die BYL. Dit het alles begin innocuously genoeg op April 17, 1973, wanneer, volgens die New York Times, "onbekende saboteurs probeer om op te blaas'n Saoedi-Amerikaanse Olie-Maatskappy pyplyn in suid-Libanon."
  
  
  Plofbare koste is geplaas onder'n pyplyn vier myl van die Aanvulling terminale, maar daar was min skade. Aanvanklik, hierdie versuim het sabotasie poging is geskryf af as'n ander vervolging van Yasser Arafat deur die Palestina Liberation Front.
  
  
  Maar dit was slegs die eerste keer in'n lang reeks van voorvalle. Hulle was nie bedoel om te ontwrig die vloei van olie na Amerika. Oktober 1973, die oorlog en die daaropvolgende boikot deur die Arabiese State het dit reeds gedoen. Die doel was om af te sny die vloei van olie na Wes-Europa, en die Verenigde State van amerika kon dit nie bekostig nie. Ons nodig het om'n sterk, ekonomies uitbreiding van Wes-Europa te neutraliseer die krag van die Sowjet-blok, en die olie wat veronderstel was om te hou NAVO-lande in die lewe gekom het deur middel van Saoedi-Arabië. So selfs al het ons het nie die olie onsself, die Amerikaanse olie-maatskappye in die Arabiese lande onderneem om voorsiening ons Westerse bondgenote.
  
  
  Wanneer die terroriste afgebrand die olie depot in Sidi Bal, ek is geroep deur my warm-tempered baas, David Hawke.
  
  
  My werk, Smous het my vertel, was om uit te vind die leiers en sny die plant af deur die wortels. Dit was'n lang reis, wat deur Londen, Moskou, Beiroet, Teheran, en Riyadh, maar nou het ek hulle-hulle was racing voor my op die snelweg te Ras Tanura.
  
  
  Die vragmotor was nader, maar dit was twee hoë sandduine en'n rotsagtige rif wat lei reguit vorentoe. Hy leun vorentoe om weg te steek sy woestyn-verbrand gesig agter die jeep se klein voorruit. Hy kon sien haar deur die swaai blou vorm van die groot wieg tot die skerp draai op die snelweg, waar hy verdwyn tussen die duine.
  
  
  Ek was nie van plan om dit te doen.
  
  
  Die vragmotor teen'n hoë spoed neergestort het in die wegwysers en verdwyn tussen die duine. Hy draai af die jeep se ontsteking so dat net die klank van die trok se enjin kan gehoor word in die stil woestyn hitte.
  
  
  Byna onmiddellik, die klank was afgesny, en hy het op intimideer, die helfte vlieg uit die pad voordat dit tot stilstand gekom. Rashid en die Hollander het presies wat ek vermoed het. Die trok gestop, waarskynlik naby die pad. Rashid en die Hollander gejaag in die rigting van die rotse aan weerskante van die pad, met die hoop dat ek sou crash in'n blokkering van die vragmotor.
  
  
  Ek was nie van plan om dit te doen. Weggesteek agter'n draai in die pad, soos hulle, het hy gaan sit in die Jeep vir'n rukkie, die oorweging van sy volgende skuif. Die son hang blink in'n wolklose lug, 'n meedoënlose bal van vuur die versengende woestyn is dryfsand. Sit nog steeds, ek kon voel hoe die sweet loop oor my bors.
  
  
  My mening is aanvaar. Hy trek sy bene rondom die jeep en beweeg vinnig aan die voet van'n hoë duin. In haar linkerhand, sy het'n blik van die ekstra petrol, wat standaard-toerusting op elke SAMOCO motor in die woestyn. In my regterhand was'n kantien, wat gewoonlik hang op'n bracket onder die paneelbord.
  
  
  By hierdie punt, Rashid en die Nederlander, verwag groot ongelukke - of ten minste my woes pogings om te verhoed dat die ee - het reeds besef dat haar ih het vasgevang. Nou het hulle twee keuses: óf wag vir my of volg my.
  
  
  Hy het verwag dat hulle om te wag vir haar: die vragmotor was'n natuurlike versper, en die duin pad in albei rigtings was'n dodelike krater wat sou geneem het haar reg in die snoete van twee AK-47 aanvalsgewere gegord onder die motor sitplek. truck taxi. Dit sal neem om'n uur of meer om te kry om die duin op die linkerkant. Die duin op die reg, leun teen'n lang lysie van rock, sou onmoontlik gewees het om te vermy. Dit strek vir kilometers.
  
  
  Daar was net een manier-hoër en hoër. Maar ek was nie seker of ek kan dit doen. Bo my, die dreigende sand dune was meer as sewe honderd voet hoog, stygende steil met steil hellings sny deur shamaals, versengende storms van die woestyn winde wat vee die rooi-bruin Saoedi woest.
  
  
  Ek nodig het om'n sigaret, maar my mond is reeds droog. Ek hurk by die basis van die duin en drink gulsig van die brak water rondom die kantien, om dit te laat deursyfer my keel. Ek gooi dit oor my kop. Dit trickled af oor my gesig en nek, deurdringende die kraag van my doublet, en vir'n groot oomblik het ek gevoel'n gevoel van verligting van die ondraaglike hitte.
  
  
  Dan, vinnig unscrewing die deksel van die blik, hy maak dit vol met petrol. Wanneer haar kep was terug op die blik, hare was gereed om te gaan.
  
  
  Dit was ongelooflik. Twee stappe, een terug. Drie up, twee terug, die sand gly uit onder my voete, die gooi van my gesig af op die brandende helling, die sand so warm is dit stukkend my vel. My hande klou aan die steil helling, dan opgehef af van die warm sand. Dit werk nie - ek kon nie klim die duin blatante up. Die sand loop sou nie ondersteun my. Om te beweeg na al, ek sou gehad het om te rek uit op die helling te kry maksimum traksie; maar om dit te doen sou beteken het begrawe my gesig in die sand, en die sand was te warm vir my ego te raak.
  
  
  Haar, draai om en bench press op haar rug. Ek kon voel dat blase vorm op die agterkant van my nek. Die hele duin was om te vloei onder my baadjie en my broek, wat my sweterige lyf. Maar ten minste op my rug, my gesig was omring deur die sand.
  
  
  Ek lê met my terug na hierdie een bo die sand as ek begin om stadig klim die berg, met my hande in die wye bewegings en my voete in die padda skop. Dit is soos ek swaai op my rug.
  
  
  Die blote krag van die son op my meedoënloos. As gevolg van die helder son, die nie-effek lug, en weerspieël die hitte, die temperatuur verskil as dit het gesukkel op die berg moet gewees het om 170 grade. Volgens die Landsman koëffisiënt, woestyn sand besin oor een-derde van die hitte omliggende lug monsterneming.
  
  
  Dit het my'n volle twintig minute voor ek by die rant, hygend, ontwater en honger, dors, en bedek in die sand. Hy loer versigtig oor die top. As die Hollander of Hamid Rashid gebeur om te kyk in my rigting, hulle sou opgemerk het my onmiddellik, maar dit sou moeilik gewees het vir hulle om te skiet-skiet.
  
  
  Dit was net soos ek gedink het dit. Die vragmotor geparkeer was oor die pad, en beide deure was oop. Hamid Rashid, 'n klein figuur in sy wit ghalib en rooi geruite kaqiya, draf van die kant van die pad terug na die vragmotor, en homself geposisioneer sodat hy kon neem doel op die pad deur middel van die dag se oop cabs.
  
  
  Die Hollander het reeds'n verdedigende posisie onder die vragmotor, beskerm deur'n groot agterste wiel. Haar, sien die son blink in sy ego bril as hy loer uit agter'n geswelde sand band, ego se wit linne pak en gestreepte boog das was onversoenbaar met die gehawende agterkant van'n ou vragmotor in die woestyn.
  
  
  Beide mans is op die snelweg.
  
  
  Hulle was nie wag vir my by die top van die duin.
  
  
  Hy leun terug teen die beskerming van die rant en het homself gestaal vir aksie.
  
  
  Die eerste keer wat ek nagegaan dit uit met Hugo, die stilet stilet ek dra altyd in'n suede skede gegord om my linker voorarm. Een vinnige vee van my hand en Hugo sal word in my hand.
  
  
  Wilhelmina trek dit uit sy holster en sien dit in aksie om seker te maak dit was nie verstop met sand. Die ontplof Luger sal rip die skut se arm af sy pols. Sy het toe uit die Artemis knaldemper rondom die sak van haar doublet en versigtig skoongemaak die ego van sand voor om die ego op soos'n geweer. Ek nodig het om ekstra versigtig te wees met die knaldemper sodat dit kan afgedank word drie of vier keer voor Rashid en die Hollander besef waar hulle vandaan kom. 'n skoot uit'n luger sonder'n knaldemper sou gegee het om my posisie weg te vroeg.
  
  
  Ek het om uit te voer een meer werking voor haar, was gereed om op te tree. Hy skroef die deksel van die seil bedek kantien, gedraai die sakdoek in'n ses-duim tou, en steek dit in die tuit. My mond en keel is droog. Sonder water, ek wil nie hê geduur het vyf uur in hierdie woestyn hitte, maar ek het'n goeie rede om te vervang die water met petrol. Die nah vrygestel van'n pragtige Molotov cocktail.
  
  
  Hy steek dit met'n tydelike pit en gekyk met tevredenheid as die petrol-geweek sakdoek begin smeul. As hy in staat was om te kry ver genoeg af die helling voor gooi dit, die skielike beweging van die werklike gooi moet gooi genoeg petrol om die nek van die kantien vir die hele ding om te ontplof. Maar as my afkoms draai in'n mal afkoms af'n helling van gly sand, petrol sal lek uit om die blik terwyl ek hou van dit, en dit sal ontplof in my hand. Hy het gesê'n stil gebed en geplaas om die smeulende bom op die sand langs hom.
  
  
  Dan het hy gerol oor op sy maag in die brandende sand en beweeg stadig in die rigting van die rant, hou so plat as moontlik. Wilhelmina uitgestrek in die voorkant van my.
  
  
  Hy was gereed.
  
  
  Hamid Rashid en die Hollander was nog steeds daar, maar hulle moet begin bekommerd te wees, wonder wat ek was om te. Die son blink af Rashid se geweer en kyk uit oor die oop deur van die kajuit, maar niks Rashid kon sien was sigbaar is, behalwe vir'n klein stukkie van die rooi-en-wit geruite kaftan hy gedra het op sy rug.
  
  
  Die Hollander het voorgestel'n beter doel. Hurk agter die agterste wiel van'n groot vragmotor, was hy effens skuins na my. Deel van die ego van die rug, ego van die kant, en die ego van die heup is blootgestel. Skiet af in die helling deur glinsterende hitte golwe het nie maak Ego die beste teiken in die wêreld, maar dit was al wat ek gehad het.
  
  
  Hy het versigtig doel. 'n goeie skoot sou gebreek het die emoe se rug, 'n baie goeie een sou gebreek het sy dye. Hare, wat daarop gemik is vir die ruggraat.
  
  
  Hy het die sneller getrek stadig en doelbewus.
  
  
  Wilhelmina sidder in my hand.
  
  
  Sand gespat by die Hollander se voete.
  
  
  Onwillekeurig, hy ruk terug, gedeeltelik reguit up. Dit was'n fout. Dit het die ego'n beter teiken. Maar die tweede skoot tref hom, en hy swaai rondom halfpad voor koes terug agter die voorblad van die vragmotor se wiel. Die derde skoot geskop selfs meer sand.
  
  
  Hy het gesweer en afgedank is'n vierde skoot deur die vragmotor se kajuit. 'n suksesvolle herstel kan lei Rashid van die vergadering.
  
  
  Nou is hy was te klim en die kruising van die kruin van die heuwel, duik, gly, byna elke stam in die los sand, hard probeer om nie om homself te gooi uit op die bedenklike voet, Wilhelmina in sy regterhand en die kantien brandbomme bom in die ander, wat hy het versigtig in die lug.
  
  
  Drie skote van Hamid Rashid se geweer klap in die stilte van die woestyn. Hulle spoeg in die sand in die voorkant van my in die vinnige opeenvolging. Die afstand was nie so sleg nie, maar'n persoon wat neerdaal van bo na onder is'n byna onmoontlik teiken. Selfs die beste skuts in die wêreld sal altyd skiet nederige in sulke verskillende omstandighede, en dit is wat Rashid het.
  
  
  Maar nou is hy was besig om nader en nader aan die onderkant van die heuwel. Hy was dertig meter weg van die vragmotor, maar hy het nog steeds nie sien Rashid, wat afgedank is weer deur die oop deur van die kajuit. Aangaap oë skeur'n minuut van my kamisool.
  
  
  Dit is twintig meter nou. Oor die hotel, en skielik plat en tsenymnogie meer soliede. Dit het die lewe makliker te maak, maar dit het my ook'n beter teiken. 'n geweer gedonder aan my reg, dan weer. Die Hollander gaan terug om te werk.
  
  
  Hy was nou vyftien meter van die vragmotor se kajuit. Rashid se klein AK-47 strek oor die voorste sitplek, vlamme afgee. Haar hardloop tot die reg en op vaste grond vir net die helfte van'n sekonde voor aangaap oë jaag oorhoofse.
  
  
  As haar vader gekniel, sy linker hand swaai in'n lang, herhaling lnr, versigtig gooi die brandbomme bom in die vragmotor se kajuit.
  
  
  Sy geland het perfek op die sitplek, rollende oor die skouer van Rashid se geweer in die rigting van die taai Saoedi.
  
  
  Dit moet net duim van sy donker, hoë-ontbeende gesig wanneer dit ontplof in'n brullende geyser van die vlam.
  
  
  Die dun huil van angs geëindig eerily, wat eindig in'n hoë crescendo as Rashid se longe het tot as. Hare was reeds aan die beweeg, kyk na vriende neem dekking onder die enjinkap van'n groot SAMOCO vragmotor.
  
  
  Ek leun teen die swaar voorste buffer vir'n oomblik, snak vir lug, die polsende bloed in my voorkop van ooreising, en my bors dein op en af.
  
  
  Nou was dit haar en die Hollander. Net die twee van ons speel kat en muis om'n ou blou vragmotor met penne in die middel van'n leë Saoedi-woestyn. Net'n paar meter weg, ek kon ruik die skerp reuk van brandende vlees. Hamid Rashid het nie deel te neem in hierdie spel weer, net die Hollander.
  
  
  Hy was in die voorkant van die vragmotor, uitgeput, hygend, gedek in die sand, braai in sy eie sweet. Dit is goed geposisioneer agter die agterste wiel van die vragmotor. Hy is beseer nie, maar hy het nie geweet hoe sleg.
  
  
  Hy was gewapen met'n geweer. Daar was ook'n damn goeie kans dat hy het'n geweer. Ek het Wilhelmina en Hugo.
  
  
  Almal rondom ons het net twee keuses: óf jaag na die ander, of gaan sit en wag vir die teenstander te maak van die eerste skuif.
  
  
  Hy het vinnig kniel om te kyk onder die vragmotor. As dit beweeg, dit sou gesien word, die ego van die voet. Wel, dit was nie sigbaar nie. 'n klein stukkie van die broekspyp loer uit agter die regterkantste wiel, net'n blik op die wit doek.
  
  
  Wilhelmina het haar knaldemper verwyder word vir groter akkuraatheid. Hou op om die bumper met die een hand en leun byna onderstebo, het hy versigtig geskiet by die skroot van die wit.
  
  
  Op die beste, dit kan veroorsaak word deur'n ego ricochet, of miskien selfs veroorsaak'n ontploffing wat sal skrik die ego genoeg om uit te breek om te dek. In die ergste geval scenario, dit sal toelaat dat die emu om te weet presies waar ek is en dat ek weet waar hy is.
  
  
  Die skietwond weergalm in die stilte, asof ons in'n klein kamer in plaas van net een, om die mees verlate plekke in die wêreld. Die bande uitgeasemde en stadig plat, kantel die groot vragmotor op'n ongemaklike hoek aan die regterkant agter. As'n resultaat, die Hollander het'n effens beter versper as voorheen.
  
  
  Hy gaan staan teen die swaar rooster en begin tel. Ek het vier skote afgevuur so ver. Ek wil eerder'n volle clip van dit, wat ook al met ons gebeur. Hy visgevang uit'n paar doppe om die sak van sy doublet en begin herlaai.
  
  
  'n skietwond lui uit, en iets stamp die hak van my skoen, die stuur van sand oor die plek uit van nêrens. Hy begin het, geskrik. Hy vervloek homself vir sy nalatigheid en spring op die buffer van die vragmotor in'n half-gebuigde posisie, hou sy kop onder die vlak van die kap.
  
  
  Die Hollander is ook bedrewe by die skiet van onder vragmotors. Ek was gelukkig. As hy nie afgedank is uit'n baie ongemaklike posisie - wat hy moet hê - hy het dalk geskiet het my deur die bene.
  
  
  Vir die oomblik, hy was veilig, maar slegs vir'n oomblik. En ek kon nie hou op om dit ondraaglik warm metaal kap langer. My liggaam reeds gevoel soos my ego is gebraai oor die kole.
  
  
  My alternatiewe beperk was. Hy kon op die grond val, kyk onder die trok en wag vir die Hollander te maak sy beweeg, met die hoop vir'n skoot op hom uit onder die onderstel. Behalwe dat deur die gebruik van sy geweer, hy kan omseil die beskermende wiel en spuit mooi goed enige opname punt wat hy kon kies sonder om bloot veel van sy liggaam om dit te.
  
  
  Of ek kon spring af dat bumper en spring in die oop ruimte aan die linkerkant, so ek kon sien die persoon heeltemal. Maar asof om haar te bel, hy het opgespring, sy geland het'n bietjie van balans af , en die Hollander was op sy knieë of lê geneig is en stabiel. Al die emu het om te doen is skuif die geweer vat'n paar duim te kry'n goeie skoot.
  
  
  As ek gegaan het die ander manier, omkring die vragmotor, met die hoop om te vang ego af te wag op die ander kant, sou hy geskiet het my in die bene van die oomblik wat hy begin het in daardie rigting.
  
  
  Ek het haar as die enigste manier beskikbaar vir my. Up. Hou die Luger in sy regterhand, gebruik hy sy linkerhand as'n hefboom en klim op die enjinkap, verkoeler, en dan op die dak van die kajuit te laat val stil op die agterkant van die vragmotor. Met'n bietjie geluk, die Nederlander sal vind homself redelik laag in die sand met'n plat regte wiel, sy aandag gefokus op die ruimte onder die trok bed, wag om te vang'n glimp van my.
  
  
  Ons skote, ons vlaag van beweging. Dit is duidelik dat, het hy sy beweeg ongesiens.
  
  
  Hy kyk uit in die ruimte tussen die bane van die vragmotor se hoë-gesteunde liggaam. Toe het hy stadig bekruip op die regte agterste hoek van die motor.
  
  
  Haar het'n diep asem en staan op haar volle ses-voet-vier, sodat haar kon kyk oor die top bar van die kasten, Wilhelmina by die gereed.
  
  
  Daar was hy, uitgestrek op'n hoek aan die wiel, plat op sy maag in die sand. Ego cue gerus op die kolf van die geweer, 'n klassieke geneig posisie vir die skiet.
  
  
  Hy het geen idee ek was daar, net drie meter bo hom, kyk na die emoe se rug.
  
  
  Liggies, het hy opgehef Wilhelmina te ken vlak, dan bereik oor die top van die spoor van die vragmotor. Het hy daarop gemik om dit op die Hollander se rug
  
  
  Hy bly roerloos, en wag vir die eerste teken van beweging wat hy kan sien onder die vragmotor. Maar sy dop is dit nie duur. Hy was byna dood.
  
  
  Dit was Wilhelmina wat die sneller getrek.
  
  
  Die geweer se vasgesteek! Damn die sand!
  
  
  Alenka onmiddellik verskuif dit uit sy linkervoet op sy reg en skielik laat sak sy hand te bevry Hugo. Die stilet gly liggies in my linkerhand, sy pêrel hanteer warm om aan te raak.
  
  
  Hugo kon nie vas te kry. Hy gryp die hef van sy swaard en lig sy hand, hou die haarnaald op oor die vlak. Ek verkies gewoonlik om die lem te gooi, maar op hierdie afstand, sonder die reeks vir'n standaard flip, dit sou wees om'n gooi met die handvatsel reguit af, drie voete, oop tussen die skouers.
  
  
  Sommige sesde sin moet gewaarsku dat die Hollander. Hy skielik gerol op sy rug en staar na my, die ego van die AK-47 vlam boë teenoor my as sy duim begin om die sneller te trek.
  
  
  Haar linkerhand skiet vorentoe en af.
  
  
  Die stilet lem deurboor die Hollander se staar reg oogbal en ry die drie-tweesnydende lem in die ego se brein.
  
  
  Die dood ruk die saboteur se vinger , en die skoot eggo harmlessly oor die woestyn sand.
  
  
  Vir'n oomblik, het hy op die top van die spoor van die vragmotor met albei hande, druk sy voorkop teen die agterkant van sy kneukels. My knieë skielik begin om te skud. Ek is fine, ek is goed voorbereid, ek het nog nooit huiwer. Maar na dit alles verby is, het ek altyd het'n gevoel van intense naarheid.
  
  
  Aan die een kant, haar normale persoon. Ek wil nie om te sterf. En elke keer, het sy gevoel het'n stormloop van verligting, nie die ander manier om. Hy het'n diep asem en gaan terug om te werk. Dit is nou alledaags. Die werk klaar was.
  
  
  Hy het haar mes, vee dit skoon te maak, en het dit terug na die skede op sy voorarm. Toe die Hollander haar ondersoek. Sy het hom, hy is soos'n besetene skiet onder die heuwel, okay. Gaap gevang het in die regte ribbekas. Hy het'n baie bloed verloor, en dit was pynlik, maar dit was nie'n ernstige wond.
  
  
  Dit maak nie regtig saak nie, ek het gedink. Wat saak maak, is dat hy dood was en die werk was oor.
  
  
  Die Hollander was nie die dra van iets belangrik, maar ek het dit oorgedra aan my beursie in'n minuut. Die seuns in die laboratorium kan leer om iets interessant uit dit.
  
  
  Dan draai hy haar aandag aan wat oorgebly het van Hamid Rashid. Haar hou haar asem totdat sy sou ego die klere, maar niks gekry nie.
  
  
  Hy het opgestaan, visgevang een van sy goud-gefilterde sigarette uit die sak van sy doublet, en steek dit, en wonder wat om volgende te doen. Net laat dit soos dit is, het sy uiteindelik besluit, dank die inaseming van die rook ten spyte van haar droë mond en keel, sy kon stuur Sadiqi se span terug te versamel die vragmotor en twee liggame so gou as wat sy het terug te Dhahran.
  
  
  Rashid se rooi geruite kafri gevang my aandag, en ek skop haar ego met die toon van my boot, gooi dit in die sand. Iets skitter, en hy buk om dit te ondersoek meer nou.
  
  
  Dit was'n lang, dun metaal buis, baie soortgelyk aan die een wat gebruik word om te pak duur Zjirinovskij sigare. Hy onbeperkte dit en kyk na nah. Dit lyk soos kristal suiker. Hy aangeklam die punt van sy pinkie en geproe die poeier. Heroïen.
  
  
  Hy maak die deksel en gebalanseerde die ontvanger ingedagte in die palm van sy hand. Oor agt gram. Dit was ongetwyfeld'n betaling te Rashid op die deel van die Hollander. Agt gram van suiwer heroïen kan gaan'n lang pad na die maak van'n emir deur die bedelaar in die Midde-Ooste. Ego druk dit in sy lende doek en gewonder hoe baie van hierdie buise arabiese ontvang het in die verlede. Haar ego sou terug gegaan het om die BYL. Hulle kon doen wat hulle wou hê met dit.
  
  
  Hy het gevind dat Rashid se fles op die voorste sitplek van die vragmotor en gedrink dit droog word voordat jy gooi dit eenkant. Dan het sy het in die jeep en ry terug langs die snelweg te Dhahran.
  
  
  * * *
  
  
  Dhahran laeveld opgedoem oor die horison, 'n donker groen silhoeët sowat agt kilometer in die pad af. Hy druk harder op die versneller. Dhahran bedoel om'n koue stort, skoon klere, en'n lang, koel brandewyn en soda.
  
  
  Hy lek sy droë lippe met'n dorre tong. Net'n dag of twee meer te kry my verslae in orde is, en ek sal kry uit van hierdie hellhole. Kom ons gaan terug na die verenigde State. Die vinnigste roete via Cairo, Casablanca, die Azoren, en uiteindelik Washington.
  
  
  Nie een van hierdie stede sou wees onder die tuine van die wêreld, maar ek het baie tyd gehad as Dawid Hawke het nie'n taak gereed en wag. Normaalweg, het hy gedoen het, maar as hy rus sporadies op die pad huis toe, daar was nie veel wat hy kan doen oor dit. Ek het net nodig om seker te maak dat ek nie die ontvangs van enige telegramme of telegramme langs die pad.
  
  
  In elk geval, ek het gedink, daar is geen punt in om'n droog en oninteressant roete. Hy sou huis toe gegaan het die ander manier, via Karachi, New Delhi en Bangkok. Wat is volgende vir Bangkok? Hy geestelik haal sy skouers op. Kyoto, waarskynlik in'n manier wat ek nog nooit regtig omgegee oor voor, of die rookmis en geraas van Tokio.
  
  
  Dan Kauai, Tuin Eiland in Hawaii, San Francisco, New Orleans, en uiteindelik Washington, en die ongetwyfeld woedend Smous.
  
  
  Voor al hierdie, natuurlik, was daar nog vanaand - en waarskynlik môre nag-in Dhahran. Sy spiere gespanne onwillekeurig, en hy lag vir homself.
  
  
  * * *
  
  
  Betty Emers het haar ontmoet het net'n week gelede, haar eerste nag in Dhahran na'n drie-maande vakansie in die verenigde State. Een dag, sy het na die klub om nege-uur in die aand, een van hul vroue met so'n sexy aura, wat betrokke is in'n paar spesiale, subtiele manier, 'n boodskap gestuur aan elke man in die kroeg. Byna in harmonie, al die hoofde het omgedraai om te sien wat ingeskryf het. Selfs die vroue kyk na nah, sy was soos dat.
  
  
  Ek was onmiddellik aangetrokke tot haar, en sy het nie sit alleen by haar lessenaar vir meer as vyf minute voor haar, loop oor en het haarself.
  
  
  Sy kyk na my met haar donker oë vir'n kort tweede voordat hy terugkeer na die prestasie en nooi my om saam met haar. Ons het'n drankie saam en gesels. Sy weet dat Betty Emers was'n werknemer van een van die Amerikaanse besit olie maatskappye, en het sy geleer dat haar lewe in Dhahran ontbreek'n belangrike element: die mense. Soos die aand gevorder het en ek het myself al hoe meer aangetrokke tot haar, ek het geweet dat dit sal binnekort vasgestel word.
  
  
  Ons aand is afgesluit met'n nag van woedend liefdespel in haar klein woonstel, wanneer ons liggame kon nie genoeg kry van'n ander vriend. Haar bruin vel was so sag soos fluweel om aan te raak, en nadat ons wil gebruik onsself, ons lê nog steeds, my hand saggies streel elke duim van daardie wonderlike gladde vel.
  
  
  Toe ek moes die volgende dag verlaat, ek het so onwillig, stort en aantrek stadig. Betty gedrapeer'n dun mantel oor Nah, en haar afskeid was hees: "Sien jy weer, Nick." Dit was nie'n vraag nie.
  
  
  Nou het hy gedink het van haar perfekte lyf, haar vonkelende oë, haar kort swart hare, en hy voel haar vol lippe onder sy as ee toegedraai haar in sy arms en hou haar naby as wat ons talm lank en diep oor die belofte van nog meer plesier. om te kom...
  
  
  Nou dat die hare was op die Ras Tanura pad in'n warm, stowwerige Jeep, haar sweet weer. Maar dit was nie dit nie. Haar, hy lag vir homself as hy gery het deur die hekke van die Dhahran kompleks. Sal gou wees.
  
  
  Hy het gestop by die sekuriteit kantoor en het'n boodskap vir Dave frans, SAMOCO se hoof sekuriteit beampte, waar hy veronderstel was om te haal Rashid en die Hollander. Hy beduie met sy baie geluk en wense vir meer besonderhede. "Ek sal dit aan jou gee later, Dave, reg nou ek wil om dit te drink en'n bad neem, in daardie volgorde."
  
  
  Wat sy regtig wil hê, het hy vir homself as hy het terug in die Jeep, is'n drankie, 'n bad, en Betty Emers. Hy was te besig met Hamid Rashid en die ego bende vir hom om te spandeer meer as'n paar selfoon oproepe met Betty van die eerste nag. Ek nodig het om te haal'n bietjie.
  
  
  'n Jeep gestop haar by haar hut in Quonset en klim uit. Iets het verkeerd gegaan.
  
  
  As haar bereik vir die deur se handvatsel, haar gehoor die geluid van die Hasie Berrigan se "ek Kan nie Begin" kom deur die deur. Dit was my rekord, maar ek het beslis nie laat ego dit verloor toe ek daardie oggend.
  
  
  Ek stoot die deur oop in'n woede. Privaatheid is die enigste manier om uit, om die stomende pot van Saoedi-Arabië, en hy sou veroordeel word as hy wil sien dat dit oortree. As dit was een van die Nieuws, het sy vir haarself gesê, ek wil hê'n ego weg te steek, maar okay.
  
  
  In een beweging, het hy gooi die deur oop en storm in.
  
  
  Uitgestrek gemaklik op die bed, 'n lang, blink drink in die een hand en'n half gerookte goedkoop sigaar in die ander, was Dawid Hawk, my BYL baas.
  
  
  Hoofstuk 2
  
  
  
  ======================= ================ ========
  
  
  "Goeie middag, Nick," Hawke gesê kalm, die ego - woede Nieu-Engeland gesig so naby aan'n glimlag as hy ooit laat op. Hy draai sy bene rond en gaan sit op die rand van die bed.
  
  
  "Wat de hel doen jy hier, maat?" het hy gesê, staan in die voorkant van hom, toring oor'n klein, wit-harige man, bene ostentatiously versprei, hande op die heupe. Vergeet van Karachi. Vergeet oor die Deli. Vergeet van Bangkok, Kyoto, Kauai. David Smous was nie hier om my te stuur op vakansie.
  
  
  "Nick", - stil waarsku. "Ek hou nie daarvan om te sien jy beheer verloor van jouself."
  
  
  "Eenvoudiges, meneer. Die tyd afwyking is die son." Hy was nog kook, maar berou. Dit was Dawid Hawke, 'n legendariese contraspionage figuur, en hy was my beter. En hy was reg. In my e-pos besigheid, daar is geen plek vir'n man wat verloor beheer van sy emosies. Jy óf bly in beheer, al die tyd, of jy sterf. Dit is so eenvoudig soos dit.
  
  
  Hy knik vriendelik, 'n sigaar met'n onaangename reuk stewig gebalde tussen sy tande. "Ek ken haar, ek ken haar." Hy leun vorentoe om te kyk na my, sy oë vernou effens. "Jy lyk verskriklik," het hy gesê. "Ek neem dit wat jy gedoen met SAMOKO."
  
  
  Hy kon dalk nie weet nie, maar een of ander manier wat hy gedoen het. Die ou man was soos dat. Hy stap oor en buk af om te ondersoek instel na homself in die spieël.
  
  
  
  
  
  
  Hy lyk soos'n sandman. My hare, gewoonlik jet swart met'n paar strepe van grys, was matte met sand, so is my wenkbroue. Daar was prik skrape op die linkerkant van my gesig, asof iemand het my sny met growwe skuurpapier gedek in'n droë mengsel van bloed en sand. Hy het nie eens besef hy was bloeding. Hy moet homself gekrap erger as wat hy gedink het terwyl die klim die sand duin. Ook, vir die eerste keer, het ek besef dat my hande geword tender uit te druk ih teen die warm metaal van'n vragmotor in die woestyn.
  
  
  Ignoreer Hawke, sy skop haar baadjie en gegly uit die holster wat gehou Wilhelmina en Hugo. Wilhelmina moet'n deeglike skoonmaak, het ek gedink. Hy het vinnig uitgetrek en sy skoene en sokkies, dan uitgetrek en sy khaki broek en kortbroek in een beweging.
  
  
  Ek is op pad na die stort aan die agterkant van die Quonset Hut, die skerp koelte van die lugversorger brand my vel.
  
  
  "Wel," Hawke gedraai, " jy is nog steeds in'n goeie fisiese vorm, Nick."
  
  
  Vriendelike woorde van Smous is inderdaad skaars. Hy gebuig sy spiere en loer af na sy bultende biceps en triceps. Daar was'n losse rooi-pers inkeping op my regter skouer - ek probeer vir'n skietwond. 'n lang, lelike litteken hardloop skuins oor my bors , die gevolg van'n mes veg in Hong Kong baie jare gelede. Maar ek kan nog steeds wen oor die ses honderd pond, en my rekords by die BYL hoofkwartier steeds vervat in die "Top Kenner" klassifikasies in skiet, karate, swem, perdry, en swem.
  
  
  Ek spandeer die helfte van'n uur in die stort, stort, spoel, en laat die ysige are van water was die vuil af my vel. Na haar kragtig handdoekstof af, hy sit op haar kakie kortbroek en teruggekeer na die Smous.
  
  
  Hy was nog steeds gepruttel. Miskien was daar'n wenk van humor in die ego se oë, maar daar was geen ego in die koue van die ego se stem.
  
  
  "Voel jy nou beter?" het hy gevra.
  
  
  "Ek is seker!" Ek gevul Courvosier se glas halfpad , dan bygevoeg een ysblokkie en'n paar koeksoda. "Okay," sê ek gelate, " wat is?"
  
  
  David Hawke het uit'n iso rta sigaar en hou dit tussen sy vingers, kyk na die rook krul rondom die as. "Die President van die Verenigde State van amerika," het hy gesê.
  
  
  Haar" president! " het'n reg om te verbaas wees. Die president byna altyd bly weg van die Delta. Hoewel ons die operasie was een van die mees sensitief is vir die regering, en beslis een van die mees belangrik is, is dit ook nie verder gaan as die morele en wetlike raamwerk wat enige regering moet, ten minste op die oppervlak, ondersteun. Ek is seker dat die president het geweet oor wat gedoen is, en ten minste tot'n mate, het geweet hoe ons dit gedoen het. En sy is seker dat hy waardeer ons resultate. Maar ek het ook geweet hy wil eerder maak asof ons nie bestaan het nie.
  
  
  Hawk knik sy kortgeknipte kop. Hy het geweet wat haar dink. "Ja," het hy gesê, " het die president. Hy het'n spesiale opdrag vir BYL, en haar hotel wil jy om dit te hanteer."
  
  
  Hawke's unblinking oë vasgepen my aan die stoel. "Jy sal hê om te begin openlik nou... vanaand."
  
  
  Hy haal nederig en sug. Good-bye, Betty Emers. Maar ek was gevlei om gekies te word. "Wat beteken die president wil hê?"
  
  
  David Hawke toegelaat om homself'n spookagtige glimlag. "Dit is'n soort van die leen-huurkontrak hanteer. Jy sal werk met die FBI."
  
  
  Die FBI! Nie dat die FBI was sleg. Maar dit is nie in dieselfde liga as BYL of'n paar van die contraspionage organisasies in ander lande wat ons het te make met. Soos, byvoorbeeld, Ah Fu in Rooi China of N. PB. van Suid-Afrika.
  
  
  In my opinie, die FBI is'n doeltreffende, toegewyde groep van amateurs.
  
  
  Hawk lees my uitdrukking en gehou word op'n hand. "Maklik, Nick, maklik. Dit is belangrik. Dit is baie belangrik, en die president het jou gevra om alleen te laat."
  
  
  Hy was uit die veld geslaan.
  
  
  Hawk voortgesit. "Hy gehoor het oor jou uit Haities regsgedinge, weet van haar, en is waarskynlik om'n paar van die ander opdragte. In elk geval, hy het jou gevra om spesifiek."
  
  
  Ek het aan my voete en het'n paar vinnige draai op en af in die klein gedeelte wat gedien het as my sitkamer. Indrukwekkend. Min mense in my e-besigheid is persoonlik verkies tot die presidensiële vlak.
  
  
  Hy het omgedraai om te Hawke, probeer om nie om te wys sy trots plesier. Goeie. Kan jy vul in die besonderhede?"
  
  
  Hawk bietjie af op sy sigaar, wat reeds weg uit, dan kyk na Nah in die verrassing. Van die kursus, 'n sigaar moet nie die huis verlaat toe Dawid Hawk gerook dit. Hy kyk na dit met afgryse en frons. Toe hy gereed was, het hy begin om te verduidelik.
  
  
  "As jy weet waarskynlik,"het hy gesê," die mafia hierdie dae is nie meer'n ragtag versameling van die Siciliaanse boewe wat smokkel whiskey en finansies swaai shitty speletjies."
  
  
  Hy knik vir haar.
  
  
  "In die afgelope jaar - die begin van, sê, oor twintig jaar gelede - die mafia geword het meer en meer betrokke is in die wettige besigheid.
  
  
  
  
  
  Hey, vir estestvenno, baie goed. Hulle het die geld, hulle het die organisasie, hulle het die brutaliteit dat die Amerikaanse besighede het nooit gedroom van voor."
  
  
  Haar, hy haal sy skouers op. "So? Dit is al die gemeenskaplike kennis."
  
  
  Hawk my geïgnoreer. "Nou, egter, hulle is in die moeilikheid. Hulle het uitgebrei en gediversifiseerde so baie dat hulle die verlies van hul samehorigheid. Meer en meer ih jong mense gaan in'n wettige onderneming, en die mafia-Sindikaat, of as hulle nou hulself noem, is die verlies van beheer van hulle. Hulle het beslis die geld, maar die ih organisasie is in duie te stort en hulle is in die moeilikheid ."
  
  
  "Probleme? Die laaste persoon wat dit gelees het, het gesê dat die georganiseerde misdaad in Amerika het sy hoogtepunt bereik, wat nooit die geval"
  
  
  Hawk knik. "Ih inkomste groei. Ih invloed is om te groei. Maar die ih organisasie is in duie te stort. Wanneer jy praat oor georganiseerde misdaad nou, jy is nie net praat oor die mafia. Jy ook praat oor swartes, Puerto Ricans, Chicanos. in die weste en die Kubane in Florida.
  
  
  "Jy sien, ons het bekend oor hierdie tendens vir'n geruime tyd, maar so het die Mafia Kommissie." Hy het toegelaat dat ander bleek glimlag te versag sy verweerde gesig. "Ek neem aan jy weet wat'n Kommissie is?"
  
  
  Haar kaak geklem. Die ou man kan kry pretty damn mad wanneer hy lyk so neerbuigend. "Natuurlik het ek haar leer ken het!" Ek het gesê, en my ergernis by die ego-gedrewe metode verduidelik hierdie opdrag was duidelik in my stem. Hy het baie goed geweet wat'n Kommissie was. Sewe van die mees kragtige mafia capos in die Verenigde State van amerika, elkeen van wie is die hoof van een van die belangrikste families, aangestel deur hul kollegas as die regerende raad, die hof en die laaste uitweg in die Siciliaanse styl. Hulle het selde, net wanneer'n ernstige krisis gedreig, maar ih besluite te neem, versigtig gedink het, absoluut pragmatiese, was onherroeplik.
  
  
  Die Kommissie was een van die mees kragtige beheerliggame in die wêreld, gegewe die impak daarvan op die misdaad, geweld en, miskien die belangrikste, die groot besigheid. Dit was geskandeer deur jou geheue bank. Stukkies van inligting begin om te val in plek.
  
  
  Hy frons in konsentrasie, dan het gesê in'n eentonige, " die Regering Sekuriteit Inligting Bulletin nommer drie-en-twintig sewe, 11 junie, 1973." Die jongste inligting dui daarop dat die Sindikaat Kommissie bestaan nou uit die volgende::
  
  
  "Joseph Famligotti, vyf en sestig, Buffalo, New York.
  
  
  "Frankie Carboni, sewe en sestig, Detroit, Michigan.
  
  
  "Mario Salerno, ses en sewentig jaar oud, Miami, Florida.
  
  
  "Gaetano Ruggiero, drie-en-veertig jaar oud, New York, New York.
  
  
  "Alfred Gigante, sewentig-een jaar oud, Phoenix, Arizona.
  
  
  "Joseph Francini, ses en sestig jaar oud, New York, New York.
  
  
  "Anthony Musso, sewentig-een, Little Rock, Arkansas."
  
  
  Maklik. Haar hand beweeg terloops in die lug-conditioning atmosfeer. "Kan ek gee jou'n uiteensetting van elkeen rondom hulle?"
  
  
  Hawk gluur my. "Dit is genoeg, Carter," het hy gebreek. "Ek weet jy het'n fotografiese gedagtes... en jy weet dat ek nie sal duld nie, selfs onderbewussyn sarkasme."
  
  
  "Ja, meneer." Sy sou net geneem het om sulke dinge van Dawid Hawke.
  
  
  Effens skaam deur haar, het hy na die Hi-Fi masjien en het drie jazz rekords hy het geluister te word. "Ek is regtig jammer. Asseblief voort te gaan, " sê ek, sit terug in die kaptein se stoel, in die gesig staar Smous.
  
  
  Hy opgetel waar hy opgehou het om'n paar minute gelede, wys sy sigaar in die lug in die voorkant van my vir klem. "Die feit is dat die Kommissie sien so goed as wat ons doen dat sukses is geleidelik die verandering van die tradisionele struktuur van die Sindikaat. Soos enige ander groep van die ou mense, die Kommissie probeer om die blok wysigings, probeer om alles te kry terug na hoe dit gebruik word om te wees."
  
  
  "So, wat gaan hulle doen?" Ek het haar gevra.
  
  
  Hy haal sy skouers op. "Hulle het reeds begin. Hulle stel wat neerkom op'n hele nuwe weermag. Hulle werf oor Sicilië jonk, taai bandiete rondom die heuwels, net soos wanneer hulle - of ih vaders-begin . "
  
  
  Hy bly stil, byt die einde van sy sigaar. "As hulle nie goed genoeg is nie, die land kon word verswelg in'n buitelug-ontspanning van bende geweld wat nie ooreenstem met wat ons het deur in die vroeë 20s en 30s. En hierdie tyd wat dit sal hê rasse-ondertone. Die Kommissie wil om te bestuur swartes en Puerto Jy weet dat Ricans het hul gebiede, en hulle is nie van plan om te gaan sonder om te verf."
  
  
  "Ons gee nie om nie. Maar, hoe oud dons kry hul rekrute in die land? " het sy gevra. "Het ons enige idees?"
  
  
  Hawke se gesig is uitdrukkingloos. "Ons weet presies - of eerder, ons weet die meganisme, indien nie die besonderhede."
  
  
  "Net'n minuut." Ek het opgestaan en het beide ons bril na die plastiek bar wat nou dien as beide'n kroeg en'n eetkamer tafel in die SAMOCO uitvoerende se kajuit. Emu het haar nog'n whiskey en water, skink vir hom'n bietjie brandewyn en soda en ander ys kubus, en gaan sit weer.
  
  
  "Alles reg."
  
  
  "Dit is
  
  
  
  
  
  "Hulle is werklik'n groot," het hy gesê. "Hulle pomp hul rekrute deur Castelmar in Sicilië en dan neem'n boot na die eiland van Nicosia - en jy weet wat Nicosia is soos."
  
  
  Ek het geweet haar. Nicosia is'n versamelaar van die Middellandse See. Elke bietjie van die slym druipende uit regoor Europa en die Midde-Ooste eindig coagulating in Nicosia. In Nicosia, prostitute is gesofistikeerde mense, en wat ander doen op die laer sosiale vlakke is onbeskryflik. In Nicosia, smokkel is'n eerbare beroep, diefstal is'n ekonomiese pilaar, en moord is'n tydverdryf.
  
  
  "Van daar," Hawk voortgegaan, " ih is verskeep te Beiroet. In Beiroet, het hulle nuwe identiteit, nuwe paspoorte, en dan gestuur na die verenigde State."
  
  
  Dit het nie lyk te ingewikkeld, maar ek was seker dat ek nie geweet het nie al die besonderhede. Die besonderhede is nie een om Hawk se anker punte. "Dit behoort nie te moeilik om te stop, moet dit? Net om bykomende sekuriteit kontrole en identifikasie besonderhede vir almal wat gaan die land met'n Libanese paspoort."
  
  
  "Dit is nie so maklik nie, Nick."
  
  
  Ek het geweet dit sou nie gebeur nie.
  
  
  "Al die ih-Amerikaanse paspoorte. Hulle is vals, ons weet dat, maar hulle is so goed dat ons kan nie sê die verskil tussen die valse kinders en diegene wat uitgereik is deur die regering."
  
  
  Hy fluit by haar. "Enigiemand wat dit kon doen nie kon verdien'n klein fortuin op hul eie."
  
  
  "Waarskynlik wie dit gedoen het," Hawk ooreengekom. "Maar die mafia het'n baie van die klein fortuin te spandeer op sodanige dienste."
  
  
  "Jy kan nog steeds'n verbod op enige iemand wat kom om Beiroet. In werklikheid, dit hoef nie te neem te veel ondervragings om te bewys dat die persoon in die paspoort is regtig van Sicilië en nie om die Lower East Side van Manhattan."
  
  
  Hawk skud sy kop geduldig. "Dit is nie so eenvoudig nie. Ih het van oor die hele Europa en die Midde-Ooste, nie net om Beiroet. Hulle begin met Beiroet, stem, en dit is dit. Na ontvangs van nuwe identiteitsdokumente en'n paspoort, ihc is gestuur deur die vliegtuig na'n ander stad, dan sit op'n vliegtuig na die verenigde State. Hulle het meestal aangekom het op die terugkeer charter vlug, wat'n gebrek aan basiese organisasie van die begin af, wat moeilik is om vir ih te beheer.
  
  
  "Hulle het gewoonlik'n po groep aan boord van hul groot cruise skepe wanneer hulle terugkeer na die verenigde State te wees," het hy bygevoeg.
  
  
  Hy het'n lang drink brandewyn en soda en beskou die situasie. "Teen hierdie tyd het, moet jy'n agent binne-in."
  
  
  "Ons het nog altyd agente binne die mafia, of - wat-die FBI, maar ih is baie moeilik om in stand te hou. Óf die ih dek een of ander manier waai, of hulle het om op te blaas die ego hulself om getuienis te gee."
  
  
  "Maar nou het jy iemand daar," ek het daarop aangedring.
  
  
  "Die FBI, natuurlik, het een, maar ons het nie iemand in hierdie pyplyn wat sal lok nuwe rekrute. Dit is een van ons grootste kommer."
  
  
  Hy kon sien die rigting dinge gaan nou. "Dan is dit wat jy my nodig het vir? Te kry in die pyplyn?" Maat, dit moet nie te moeilik. Dit was'n projek wat nodig is om te dink, maar natuurlik, die ego geïmplementeer kan word baie maklik.
  
  
  "Wel," Hawk het gesê, " ja. Ek bedoel, eintlik is dit is dit. Jy sien, "het hy voortgegaan stadig," die oorspronklike plan was om vir ons te kry'n man in die pyplyn en dan bloot te stel hom, breek, wat ook al . En dit het om te wees een rondom ons mense. Jy weet dat die FBI is buite die kwessie wanneer ons te doen het met'n vreemde land."
  
  
  Hy knik vir haar.
  
  
  "Natuurlik, dit kan die CIA, maar nou is dit ook gekoppel aan Argentinië, en in elk geval, die president..."
  
  
  Sy klaar was met die vonnis vir hom. "En in die algemeen, is hierdie dae het die president is nie baie gelukkig met die CIA, veral in Gref."
  
  
  Bob Gref is die huidige hoof van die CIA, en die ego verskille met die president was in elke Washington insider kolom vir'n maand.
  
  
  "Absoluut," Hawk gesê grimmig. "So het hulle besluit dit is'n werk vir die BYL."
  
  
  Goeie."Maar baie bly ongesê. Hoekom hom, byvoorbeeld? Daar was'n baie goeie mense in BYL. "Enigiets anders?"
  
  
  "Alles reg," het hy gesê. "Hierdie hele idee dat die BYL sou einde'n persoon in die pyplyn, van die kursus, moet gewees het om die president se aandag, aangesien die Staat Departement se punt van die oog is betrokke." Hy het geraai dat Smous het gestop, op soek na die regte woorde. "Hy het gedink dit was'n goeie idee, maar dan het hy gesê dat terwyl ons op pad was om dit te doen, kan ons druk dit selfs verder, al die pad na die top."
  
  
  Vir een of ander rede, ek het nie soos dit. "Wat beteken" al die pad na die top beteken?"
  
  
  "Dit beteken dat jy sal vernietig die Kommissie," Hawke openlik gesê.
  
  
  Hy sit in verstom stilte vir'n rukkie. "Wag'n minuut, meneer! Die regering het probeer om ontslae te raak van die Kommissie sedert 1931, toe hulle die eerste keer geleer het van sy bestaan. Nou wil jy hom om dit te doen?"
  
  
  Hawke kyk selfvoldaan. "Die president."
  
  
  Hy haal sy skouers op, wat'n onverskilligheid hy voel nie. "Wel, dan, ek dink ek sal hê om te gee dit'n probeer."
  
  
  Hy kyk op sy horlosie. "Ek het om te maak'n verslag op Rashid
  
  
  
  
  
  En'n Hollander, " sê ek. "Toe het ek dink ek beter wil vang'n reis na Beiroet eerste ding in die oggend."
  
  
  Een nag het verlede nag met Betty Emers, het ek gedink. Betty met haar ongelooflike borste en netjies besigheid benadering tot die lewe.
  
  
  Hawk staan, te. Hy het'n koevert uit sy hempsak en oorhandig dit aan my. "Dit is jou kaartjie na Beiroet," het hy gesê. "Dit is KLM se reis oor Karachi. Hy kom hier vandag op ses-en-twintig."
  
  
  "Hierdie aand?"
  
  
  "Vanaand. Haar, ek wil hê jy om hier te wees." Verbasend, het hy bereik uit en skud my hand. Dan draai hy om en stap uit die deur, en laat my staan in die middel van die kamer.
  
  
  Hy het klaar sy drink, sit die glas op die toonbank, en het na die badkamer om af te haal sy klere en begin pak.
  
  
  Wanneer Gillett haar opgetel, die aluminium houer van heroïen dat Haraid Rashid het haar opgetel het op die vloer.
  
  
  Hy het die telefoon opgetel en kyk na Nah, wonder wat om te doen met dit. Ek dink van die gee dit aan ego, maar nou het ek het'n ander idee. Ek het besef dat ek was die enigste een in die wêreld wat geweet het ek het een.
  
  
  Al wat ek nodig het, is'n paar van sigare in so'n houer, en dit sou wees soos die ou spel van die "drie doppe en ertjies" by die karnaval.
  
  
  Hy glimlag vir homself en druk die heroïen in sy lende doek.
  
  
  Dan Wilhelm trek dit uit van die lente holster op my dresser en begin die skoonmaak van dit deeglik, my gedagtes wedrenne.
  
  
  Hoofstuk 3
  
  
  
  Die vlug na Beiroet was rustig. Ek het twee ure probeer om te sit al die gedagtes van Betty Emers uit my kop, probeer om te maak'n plan van aksie so gou as ek het na die Líbanon.
  
  
  In my geval, 'n besigheid is, natuurlik, onmoontlik om te beplan te ver vooruit. Egter, 'n sekere rigting is nodig om te begin met. Dan is dit meer soos russiese roulette.
  
  
  Die eerste ding wat ek nodig het, is'n nuwe identiteit. In werklikheid, dit moet nie te moeilik. Charlie Harkins was in Beiroet, of die laaste keer dat hy was, Charlie was'n goeie skrywer, goed by die lees van paspoorte, vals vragbriewe, en die wil.
  
  
  En Charlie skuld my'n guns. Dit kon gewees het wat betrokke is deur die ego wanneer dit gebreek het hierdie Palestynse groep op soek na omver te werp die Libanese regering, maar dit is doelbewus uitgesluit deur die ego naam op'n lys wat dit oorhandig aan die owerhede. Hy was'n klein braai in elk geval, en hy het gedink dat hy dalk handig te pas kom eendag. Mense soos dit altyd doen.
  
  
  My tweede probleem in Beiroet was'n bietjie meer ernstig. Een of ander manier het ek het om te kry in die mafia pyplyn.
  
  
  Die beste van alles, ek raai dit was die enigste manier om te voorgee om te wees italiaanse. Wel, tussen my donker gelaatskleur en Charlie se handskrif, wat kan gereël word.
  
  
  Hy het gevind dat'n metaal buis van heroïen volgende twee identiese buise van duur sigare. Hierdie heroïen kon gewees het my ingang in'n bose kringloop.
  
  
  My gedagtes dwaal terug na Betty Emers, en die spiere in my heup gespring. Haar val aan die slaap, droom.
  
  
  * * *
  
  
  Selfs teen nege-uur in die aand, Beiroet Lughawe was warm en droog is.
  
  
  Die "Regering besigheid" plakker op my paspoort verbaas die Libanese doeane-amptenare, maar dit het my toegelaat om te slaag deur middel van'n lang lyne van die Arabiere in wit klere en Europeërs in besigheid pas. 'n paar minute later, hy was buite die terminale probeer om druk sy voete in die agterste sitplek van'n klein Fiat motor.
  
  
  "Die Hotel Saint-Georges," ek beveel, " en neem die maat en ontspan." Ek gebruik te word in Beiroet. Die afdeling van die steil pad wat lei rondom die lughawe na die buitewyke van die stad langs die steil kranse is een van die mees opwindende roetes uitgevind deur die mens. Die taxi-bestuurder draai in sy sitplek en het vir my geglimlag. Nen was geklee in'n helder geel oop-nek sport hemp, maar hy was geklee in'n tarbush, die koniese rooi fez van Egipte.
  
  
  "Ja, meneer," het hy gelag. "Ja, meneer. Ons sal daar vlieg laag en stadig!"
  
  
  "Net stadig," ek gebrom.
  
  
  "Ja meneer!" het hy gesê, lag.
  
  
  Ons uitgeskiet om die lughawe op top spoed, skreeuende bande, en draai op die Beiroet pad op twee wiele. Hy sug, leun terug in die sitplek, en gedwing om die spiere in sy skouer om te ontspan. Ek het my oë toegemaak en probeer om te dink van iets anders. Dit was so'n dag.
  
  
  Beiroet is'n ou Fenisiese stad gebou voor 1500. B. C. Alexander. Volgens'n legende, dit was die plek waar die St George vermoor die draak. Die stad is later gevang deur die Crusaders onder Baldwin, en nog later deur Ibrahim Pasha, maar dit teëgestaan Saladin se beleg gewere en uitgedaag het die Britse en franse. Weerkaats op en af in die agterste sitplek van die spoed Fiat as ons gedaal af in die Beiroet pad, het ek gewonder wat dit beteken vir my.
  
  
  Al van St Georges staan lank en elegant op die palm-fraiings oewers van die Middellandse See, salig onbewus van die vullis en ongelooflike armoede van die Diewe " Kwartaal.
  
  
  
  
  
  y is'n paar blokke weg.
  
  
  Hy het gevra vir'n kamer in die suidwestelike hoek bo die sesde vloer, het dit, en wat geregistreer is dit, oorhandig in sy paspoort tot'n onbeskof klerk, soos vereis deur die wet in Beiroet. Hy het my verseker dat die ego sal teruggestuur word binne'n paar uur. Wat hy bedoel het, was dat'n paar uur het verloop sedert die Beiroet sekuriteit diens nagegaan ego. Maar dit het nie pla my nie; hy was nie'n Israeliese spioen op te blaas'n klomp van die Arabiere.
  
  
  Trouens, hy was'n Amerikaanse spioen op te blaas'n klomp van die Amerikaners.
  
  
  Na die uitpak en keur uit die oog van die maanverligte Middellandse see van haar balkon, Charlie Harkins geroep en vertel'em wat ek wou.
  
  
  Hy aarsel, " Wel, jy weet, sy kan in staat wees om jou te help, Nick." Daar was'n senuwee-huil in die ego se stem. Dit altyd was. Charlie was'n senuwee -, huil man. Hy het voortgegaan, " ek het Net ... wel ... ek het soort van het, om hierdie besigheid en ..."
  
  
  "Bul!"
  
  
  "Wel, ja, ek bedoel, nie. Ek bedoel, jy weet..."
  
  
  Ek het nie omgegee wat die ego is. Hy laat sy stem laat val'n paar desibels: "Jy skuld my, Charlie."
  
  
  "Ja, Nick, ja." Hy het'n pouse. Hy kon amper hoor hom skrams senuweeagtig oor sy skouer om te sien as iemand anders was om te luister. "Dit is net wat ek nou het om te werk uitsluitlik vir die een stuk van klere, nie vir iemand anders en..."
  
  
  "Charlie!" Hy het sy ongeduld en ergernis.
  
  
  "Alles reg, Nick, alles reg. Net hierdie keer, net vir jou. Weet jy waar ek woon?"
  
  
  ""Kon sy het genoem jy as ek nie weet waar jy woon?"
  
  
  "Ag, ja, ja. Goeie. Hoe oor elf uur?.. en bring jou foto saam met jou."
  
  
  Hy knik in die selfoon. "Elfuur." Nadat hang die telefoon, het hy leun terug op die luukse sneeu-wit reuse-bed. Net'n paar uur gelede, was ek waden deur middel van hierdie reuse duin, jag vir Hamid Rashid en die Hollander. Ek hou van hierdie opdrag beter, selfs as Betty Emers was nie rond.
  
  
  Hy kyk op sy horlosie. Tien-dertig. Dit is tyd om te sien Charlie. Hy gerol uit die bed, onmiddellik besluit dat die lig bruin pak sy was geklee sal wees wat geskik is vir die hou van Charlie Harkins, en stel af. Wanneer ek klaar is met Charlie, ek het gedink ek kan stop deur die Swart Kat Kafee of die Bekende Arabiese. Dit was'n lang tyd sedert ek die eerste keer het'n smaak van Beiroet se naglewe. Maar vandag is'n baie lang dag. Hy leun met sy skouers vorentoe, strek sy spiere. Ek beter gaan slaap.
  
  
  Charlie het op Almendares Straat, byvoorbeeld, ses blokke weg, op die oostelike rand van Diewe " Kwartaal. Aantal 173. Hy klim drie vlugte van vuil, dof verligte trappe. Dit was klam, in die airless hitte, met die reuk van urine en vrot gemors.
  
  
  Op elke landing, vier deure wat eens groen led af'n kort gang, in die gesig staar'n buiging hout reling wat jutted wisselvallig bo die trap. Van agter die geslote deure gekom het gedempte skree, skree, bars van die lag, woedend vloeke in'n dosyn tale, die uitwendige tekens van'n radio. Op die tweede vloer, as Groma geslaag het, 'n uitdrukking deur oop verdeel, en die vier duim van die byl lem vas deur die hout paneelwerk. Binne, 'n vrou geskree, lank en trilling, soos'n verdwaalde kat op die roof.
  
  
  Dit is gemaak deur die volgende lente sonder om te stop. Ek was in een van die grootste rooi lig distrikte in die wêreld. Agter net so uitdrukking deure in duisende van uitdrukking woonstel geboue op die Stad se vullis gestrooi strate, duisende op duisende van die hoere keer'n versoek met mekaar vir geldelike belonings te voldoen aan die seksuele behoeftes van die afsaksel van die mensdom gewas in die uitzwerming krotbuurte. Beiroet.
  
  
  Beiroet is beide die pêrel van die Middellandse see en die beerput van die Midde-Ooste. 'n geopende deur voor hulle, en'n vet man steier uit die kamer. Hy was heeltemal naak, behalwe vir die belaglike tarbush wat daarop sit stewig op sy kop. Ego se gesig vertrek in'n grynslag van die gevoel van ekstase, sy oë verdof, as seermaak of plesier, hy kon nie sê wat. Agter hom het'n lenige, steenkool-swart meisie, geklee slegs in heup-hoë leer stewels, met'n swaar lippe soos'n koel masker, wat onvermoeid gevolg van die vet Arabiese. Twee keer het sy swaai haar pols, en twee keer die drie-sweep geslaan, klein, grasieuse, en pynlike, gly oor die Arabiese se goed gespierde dye. Hy hyg in pyn, en ses klein stroompies van bloed geëts sy bewe vlees.
  
  
  Arabiese geslaag het, mimmo my, betaal geen aandag aan ons, aan enigiets nie, maar sy helse vreugde. Die meisie het hom met'n kombers. Hey, dit kan nie wees meer as 15 jaar oud.
  
  
  Hy het gesê sy maag om te vergeet van dit en klim die laaste van die lente trappe. Hier, 'n web geblokkeer deur die trappe. Haar, druk die klokkie knoppie. Charlie Harkins beset die hele derde vloer van die krimpvarkie met hulle, as sy ego het geweet. 'n paar sekondes voordat hy geantwoord het, 'n foto van die oorgrote haglike omstandighede van die ego van'n solder woonstel flits deur my gedagtes: die ego van'n helder verligte verweerder met kameras,
  
  
  
  
  
  Penne, penne, en gravure toerusting was altyd daar, soos'n eiland van kalmte onder vuil sokkies en onderklere, sommige van wat ek onthou, het gelyk asof ih is wat gebruik word om te vee af die pragtig vervaardigde klein roller druk in die hoek.
  
  
  Hierdie keer is dit het my'n oomblik om te erken dat die klein man wat die deur oopgemaak het. Charlie het verander. Weg is die gesink sticks en die drie-dag stoppels van grys baard wat hy altyd was om te handhaaf. Selfs die dood, hopeloos kyk in die ego se oë is weg. Charlie Harkins kyk smart nou, versigtig miskien, maar nie so bang van die lewe as wat hulle was vir die jaar, want ek wil hom ken.
  
  
  Nen was geklee in'n ligte geruite sport baadjie, netjies gedruk grys flanel broek, en blink swart ballet pantoffels. Dit was nie die Charlie Harkins sy het geweet. Hy was beïndruk.
  
  
  Hy skud my hand onseker. Ten minste dat het nie verander nie.
  
  
  In die woonstel, egter. Wat gebruik word om'n deurmekaar gemors is nou netjies en skoon. 'n vars groen mat bedek die ou vers vloerplanke, en die mure was netjies geverf room. Goedkoop, maar blykbaar nuwe meubels geplaas was om te breek die skuur-agtige lyne van die groot kamer... 'n koppie koffie tafel, 'n paar stoele, twee banke, en'n lang, lae reghoekige platform bed in die een hoek.
  
  
  Wat het eenkeer'n lukraak hoek van Charlie se kantoor is nou gedek in getralied panele en helder verlig, as die sleutels uit gekom het deur die afskorting openinge.
  
  
  Hy lig sy wenkbroue, en kyk rond. "Jy lyk te wees om goed te doen, Charlie."
  
  
  Hy glimlag senuweeagtig... dinge gaan goed, Nick." Ego se oë skitter. "Ek het'n nuwe assistent nou, en dinge is regtig goed gaan..." die ego stem sleep af.
  
  
  Haar, emu lag. "Dit gaan om meer as net'n nuwe assistent om dit te doen met jou, Charlie." Haar, waai haar hand by die nuwe dekor. "Terloopse, wil ek sê dat vir een keer in jou lewe, jy het gevind dat iets volhoubaar is."
  
  
  Hy gekantel sy kop. "Goeie..."
  
  
  Dit was nie gebruiklik om te vind'n vervalser met'n stabiele besigheid. Hierdie soort van werk is geneig om te het skerp ruk en lank tot stilstand kom. Dit is waarskynlik bedoel dat Charlie het een of ander manier gekry het in die nagemaakte spel. Persoonlik, ek het nie omgegee wat hy gedoen het, so lank as hy nie kry wat hy gekom het.
  
  
  Hy moet my gedagtes lees. "Uh-huh ... ek is nie seker of ek dit kan doen, Nick."
  
  
  Haar vriendelike glimlag op Emu en Odin gaan sit op twee kante banke wat staan op die regte hoeke na hul tweeling, die vorming van'n valse hoek in die middel van die sitkamer. "Natuurlik kan jy, Charlie," het ek gesê liggies.
  
  
  Trek Wilhelmina uit haar holster, het hy terloops waai haar in die lug. "As jy dit nie doen nie, ek sal jou doodmaak." Dit sou nie gewees het Stahl, natuurlik. Ek hoef nie uit te gaan en die mense dood te maak oor iets soos dit, veral nie kinders soos Charlie Harkins. Maar Charlie het nie geweet dat. Al wat hy geweet het, was dat ek kon dood te maak mense soms. Die gedagte het natuurlik plaasgevind het te em.
  
  
  Hy het'n pleit hand. "Alles reg, Nick, alles reg. Ek het net nie... wel, in elk geval..."
  
  
  Goeie. Wilhelmina bedek dit weer en leun vorentoe, rus sy elmboë op sy knieë. "Ek het'n hele nuwe identiteit, Charlie."
  
  
  Hy knik.
  
  
  "Toe ek hier vanaand, sy gaan na Nick Cartano, inheems aan Palermo, en mees onlangs rondom die franse minister van Buitelandse Legio. Laat my in oor'n jaar tussen die Buitelandse Legio en nou. Hom, ek kan voorgee." Die minder feite mense het om te kyk, die beter af sal ek wees.
  
  
  Harkins frons en pluk aan sy ken. "Dit beteken'n paspoort, stellings... wat anders?"
  
  
  Ek afgemerk dit af op my vingers. "Ek sal moet persoonlike briewe van my familie, in Palermo, van'n meisie in Syracuse, 'n meisie om Saint-Lo. Ek het'n bestuurder se lisensie in Saint-Lo, Swede in Frankryk, 'n ou tas en'n ou beursie."
  
  
  Charlie kyk bekommerd. "Nee, Nick, ek dink ek kan dit doen, maar dit gaan'n rukkie neem. Ek het nie om iets te doen vir iemand anders nou, en ek sal hê om op te tree stadig en ... uh..."
  
  
  Weereens, ek het die indruk gekry dat Charlie was voortdurend werk vir iemand anders. Maar op die oomblik, ek het nie omgegee nie.
  
  
  "Ek wil'n ego vanaand, Charlie," het ek gesê.
  
  
  Hy kom uit'n bitter sug, begin om iets te sê, dan verander sy gemoed en saamgeperste sy lippe in gedagte. "Ek kan kry'n paspoort en ontslag, okay," het hy ten slotte gesê. "Daar is'n vraag vir diegene wat vorme, maar..."
  
  
  "Kry die ih," het hy onderbreek.
  
  
  Hy staar na my woede vir'n oomblik, dan haal nederig. "Ek sal my bes probeer."
  
  
  Sommige mense het net nie sal enigiets doen as jy nie op hulle staatmaak. Haar, het hy leun op Charlie, en rondom middernag, hy het haar deur dat plastiek elegansie in die stink strate van die Blok in die rol van Nick Cartano. 'n oproep om ons ambassade sal neem sorg van my ou paspoort en die paar dinge wat sy links by die St. George-Hotel.
  
  
  
  
  
  Van daardie oomblik totdat hy klaar is met hierdie werk, hy was Nick Cartano, 'n vol selfvertroue die Siciliaanse met'n wasige verlede.
  
  
  Hy was fluit'n lig italiaanse inskakel as hy stap af in die straat.
  
  
  Dit is verskuif na die hotel "Roma" en Stahl wag. As shell het'n stroom van Sicilians op pad na Amerika deur middel van Beiroet, hulle sou gegaan het deur middel van die Sigeuners. Rum in Beiroet is'n onweerstaanbare aantrekkingskrag vir die Italianers, asof die ontvangstoonbank is versier met knoffelhuisies. Eintlik, deur die manier waarop dit ruik, miskien.
  
  
  Maar, ten spyte van al my planne, die volgende dag het sy was per ongeluk ontmoet deur Louis Lazaro.
  
  
  Dit was een van daardie warm dae wat is so skaars op die kus van Libanon. Versengende woestyn vlae, die sand is droog en baie warm, maar die koel blou van die Middellandse see versag die impak.
  
  
  Op die sypaadjie in die voorkant van my, hawk-die gesig gestaar bedouinen in swart abayas afgewerk met goud brokaat gestoot hul pad mimmo slanke Levantijnse sakemanne; mimmo mustachioed handelaars woel oor, opgewonde praat in frans; hier en daar verskyn tarbouches, I. H. ampsdraers soms in streng sny Wes-kostuums, soms in ghalibs, soms in swart pakke. die alomteenwoordige nightgowns. Op die sypaadjie, sonder bene'n bedelaar lê in die opgehoopte modder van die straat, weeklag: "Fooi, fooi" vir elke verbyganger, palms up in smeking, en tranerig oë pleit. Op die straat, het ou Haridan, versluier, sit hoog op'n brandsiek kameel wat strompel mismoedig af in die straat, salig onbewus van die beskuldigings wat voortdurend ontduik die smal straat, en die hees horings neurie in onmin.
  
  
  Aan die ander kant van die straat, twee Amerikaanse meisies is die foto's van'n Negeb familie groep as hulle stadig opgeruk af in die straat, vroue hou groot erdewerk bekers op hul hoofde, en mans en vroue in die sagte oranje-blou toon dat hierdie sagte mense dikwels dra. ih verborge en tulbande. In die verte, waar die Rue Almendares curves suid in die rigting van Saint-Georges, 'n pragtige wit sand strand was gesaai met sunbathers. Soos kolk miere in'n blou, glasagtige see, kon hy sien twee water skiërs te sleep hul speelgoed-soos bote op die onsigbare toutjies.
  
  
  Dit het skielik gebeur het: die taxi was omkring blindelings rondom'n hoek, die bestuurder sukkel met die stuurwiel soos hy uitgeswaai in die middel van die straat om te verhoed dat'n kameel, draai dan terug te kom'n aankomende motor slaag. Bande skree, en die motor gespin uit van beheer in'n staf sywaarts slip in die rigting van'n bedelaar groveling op die kant van die pad.
  
  
  Instinktief, hare, ek het na hom in'n vinnige duik, half-stoot, half-gooi die Arabiese uit die pad, dan tuimel oor hulle in die geut soos die taxi tref die sypaadjie en klap in die pleisterwerk muur van die gebou. toeklap in die gebou in die skreeu van die pyn van die metaal word uitmekaar geskeur.
  
  
  Vir'n oomblik is die wêreld van Almendares Straat was verstom deur die wax museum skildery. Toe die vrou begin om te huil, 'n lang, uitgerekte kla dat vrygestel haar vrees en gelyk te eggo met verligting in die besige straat. Hy lê nog vir'n rukkie, geestelik toe sy arms en bene. Hulle het almal lyk om daar te wees, al het ek gedink ek wil hard getref het op die voorkop.
  
  
  Hy stadig opgestaan, die nagaan van al sy dele. Sy bene het nie blyk te wees gebreek, sy gewrigte het nie blyk te wees verstuite, so hy het na die venster aan die voorkant van die kajuit, smaller homself in die onwrikbare gips.
  
  
  Agter my, daar was'n multi-linguale babbel soos ek stoot die deur oop en, so noukeurig as moontlik, trek die bestuurder uit agter die wiel. Wonderbaarlik, het hy was ongedeerd, net verdwaas. Die olyf vel man se ego was'n vaal kleur as hy oortree leun teen die kla, tarbush met'n kwas, ongelooflik gebuig oor die een oog, staar onverstaanbaar op die ruïnes van sy bestaan.
  
  
  Ek is bly dat ek nie ervaar enige onmiddellike herstel. Hy draai sy aandag aan die bedelaar wat krul op sy rug in die geut, lyding te veel om homself te help, of dalk te swak. God weet hy was so dun soos'n honger man wat sy nog ooit gesien het. Daar was nogal'n baie van die bloed op sy gesig, meestal rondom'n diep sny op sy wangbeen, en hy was gekerm bedroef. Egter, wanneer hy my sien buig oor hom, hy stut homself op een elmboog en hou sy ander hand.
  
  
  "Voordele, kleuter," het hy gesnik. "Fooi! Fooi!"
  
  
  Hy draai weg, verontwaardig. Ek het gesien dat dit in Nieu-Delhi en Moembaai, die lewende gebied van die bene en opgeblase mae lê in die strate wag om honger te lei tot die dood, maar selfs dit het meer menslike waardigheid as die bedelaars van Beiroet.
  
  
  Ek het begin om weg te loop, maar'n hand in my arm my terug gehou. Dit behoort aan'n kort, vet man met'n cherubic gesig en ego-swart hare en oë. Nen was geklee in'n swart sy pak, wit hemp en wit das, wat was uit plek in die hitte van Beiroet.
  
  
  "Momento," sê hy opgewonde, ego en doel swaai op en af asof vir verhoogde aandag. "Momento, per favore".
  
  
  Dan het hy oorgeskakel van die italiaanse aan die franse. "Vous vous êtes fait du mal?" Hallo
  
  
  
  
  
  Die aksent was verskriklik.
  
  
  "Je me suis blessé les genous, je crois," het ek geantwoord, buig my knieë versigtig. Hy vryf oor sy kop. "Et quelque выбрал bien solide m'aogné la tete. Mais ce n c'est pas graf".
  
  
  Hy knik, frons, maar grinnik by die dieselfde tyd. Haar geraai dat die ego begrip was nie veel beter as ego aksent. Hy was nog steeds my hand vasgehou. "Engels Praat?" "Wat is dit?" het hy gevra hopelik.
  
  
  Haar pa knik vrolik.
  
  
  "Uitstekend uitstekende!" Hy was siedend met entoesiasme. "Ek wil net om te sê dit was die dapperste ding wat ek nog ooit gesien het haar doen. Fantastiese! Jy beweeg so vinnig, so vinnig! "Hy was baie verdiep in dit alles.
  
  
  Haar lag. "Net'n refleks-aksie, dink ek." So was dit, natuurlik.
  
  
  "Nee!" het hy uitgeroep. "Dit is moed. Ek bedoel, wat is die werklike guts, man!" Hy trek'n duur sigaret geval rondom die binnekant van die sak van sy baadjie, het dit oopgemaak, en oorhandig dit aan my.
  
  
  Hy opgetel het'n sigaret en buk af om te trek uit die sigaret ligter rondom die Ego se gretige vingers. Ek was nie seker wat hy wou, maar hy was snaaks.
  
  
  "Dit was die beste reflekse wat ek nog ooit haar gesien het." Ego se oë blink van opgewondenheid. "Is jy'n vegter jet of iets? Of'n akrobaat? Die vlieënier?"
  
  
  Ek het om te lag. "Nee, ek..." Ons sal sien. Wat die hel was'n maat soos haar? Nou oop vir haar was Nick Cartano, 'n voormalige Palermo inwoner, die meeste het onlangs'n lid van die Vreemde Legioen, tans... wat tans beskikbaar is.
  
  
  "Nee, ek is nie op hulle," ek het gesê, stoot deur middel van die skare wat rondom die verwoeste taxi en die verstom bestuurder, en stap af in die sypaadjie. Die klein man haastig om te haastig.
  
  
  Halfpad daar, hy hou sy hand uit. "Haar naam is Louis Lazaro," het hy gesê.
  
  
  Hy skud Emoe se hand sonder entoesiasme as wat hy voortgegaan om te loop. "Nick Cartano. Hoe is jy?"
  
  
  "Cartano? Hey dude, is jy italiaanse ook?"
  
  
  Haar, hy het sy kop geskud. "Siciliano".
  
  
  "Hey, groot! Hare is ook'n Siciliaanse. Of... ek bedoel, my ouers was van Sicilië. Sy het regtig Amerikaanse."
  
  
  Dit was nie moeilik om te verstaan. Dan is'n gedagte het my getref, en sy was skielik meer genadig. Dit is waar dat nie elke Amerikaanse van die Siciliaanse afkoms in Beiroet sal die mafia verband wat hulle wil, maar dit is ewe waar dat byna enige Siciliaanse in Beiroet kan stuur vir my in die regte rigting, óf deur'n ongeluk of ontwerp. . Dit is redelik om te aanvaar dat een van die Siciliaanse kan lei na'n ander.
  
  
  "Geen grap!" Het hy geantwoord met sy beste glimlag, " kyk na my, haar pragtige kêrel." "Ek het daar gewoon het vir'n lang tyd myself. New Orleans. Prescott, Arizona. Los Angeles. Oral."
  
  
  "Groot groot!"
  
  
  Hierdie man kon nie waar wees nie.
  
  
  "O, my God!" het hy gesê. "Twee Siciliaanse Amerikaners in Beiroet, en ons ontmoet mekaar reg in die middel van die straat. Dit is'n klein, vervloek wêreld, jy weet?"
  
  
  Hy knik, glimlag. "Natuurlik." Hy sien die Middellandse See, 'n klein kafee op die hoek van Almendares en Fuad, en wys na'n kralewerk poort. "Wat doen jy sê, ons het'n bottel wyn saam?"
  
  
  "Groot!" "Wat is dit?" het hy uitgeroep. "Eintlik, ek sal dit koop."
  
  
  "Alles reg, man, jy is in kontak," het ek geantwoord met geveinsde entoesiasme.
  
  
  Hoofstuk 4
  
  
  
  Ek is nie heeltemal seker hoe ons benader hierdie onderwerp, maar ons het die volgende twintig minute of so bespreek Jerusalem. Louis het net terug gekom van daar, en T. een keer het twee sondae daar te danke aan Mnr Hawk se organisasie.
  
  
  Ons ry rondom die stad, in'n gesprek, het die Moskee van Omar en die klaagmuur, gestop by Pilatus se Binnehof, en by Ruth se goed, gevolg van die stasies van die Kruis Via Smart en ingeskryf het vir die Kerk van die Heilige Graf, wat nog steeds ferret bewaar die gekerfde voorletters van die Crusaders wat gebou ego in 1099. Vir al sy eksentrisiteit, Louis was goed vertroud in die geskiedenis, mistel het'n skrander verstand en'n eerder arrogante houding teenoor die Moeder Kerk. Ek was begin om hom te hou.
  
  
  Dit het my'n rukkie vir die gesprek om te gaan die manier waarop haar hotel het, maar ek het uiteindelik daarin geslaag. "Hoe lank is jy gaan om te wees in Beiroet, Louis?"
  
  
  Hy lag. Hy het begin om te besef dat die lewe was net pret vir Louis. "Ek sal terug wees aan die einde van hierdie sondag. Saterdag, dink ek. Alhoewel, natuurlik, dit is'n hel van'n baie pret hier."
  
  
  "Hoe lank het jy hier?"
  
  
  "Net drie sondae. Jy weet... klein besigheid, 'n bietjie pret." Hy swaai wyd. "Meestal skreeusnaaks."
  
  
  As hy het nie omgegee nie die beantwoording van vrae, hare, ih het nie die gees te vra. "Watter soort van besigheid?"
  
  
  "Olyf olie. Die invoer van die olyfolie. Francini olyfolie. Het jy al ooit gehoor van nen?"
  
  
  Haar, hy het sy kop geskud. "nie. Ek gebruik cognac en soda myself. Ek haat olyfolie."
  
  
  Louis het gelag by my swak grap. Hy is die een rondom hulle wat altyd gevind dat'n slegte grap moeite werd om te lag. Goed vir die ego.
  
  
  Hy trek'n verkreukelde pak Galoises uit sy hempsak en verligte een, terwyl ek gelukkig stel oor die maak van onverwagte planne om vriende te wees met Louis Lazaro, die lag, die seun van die Westerse wêreld.
  
  
  Olyfolie Francini geweet het haar goed. Of ten minste,
  
  
  
  
  
  Wat was Josef Francini? Joseph "Popeye" Francini. Baie mense het geweet wie hy was. Hierdie dae, dit was Nie Josef, die hoof van die begin van die tweede-grootste mafia familie in New York.
  
  
  Voor Josef Francini Stahl geword Het Josef, hy was'n "Popeye" in die hele onderwêreld op die ooskus. Popeye gebore rondom die ego van'n baie wettige olyf olie invoer en bemarking besigheid. Ego gerespekteer ego's vir hul genadelose eerlikheid, rituele nakoming van Omerta se mafia wet, en doeltreffende besigheid praktyke.
  
  
  Wanneer Em was dertig jaar oud, Popeye was getref deur'n siekte - hy kon nie onthou wat - wat uiteindelik veroorsaak Ego af te stap van die vaandel en vind homself in'n administratiewe posisie met die georganiseerde misdaad. Daar, sy uitstekende besigheid doel bewys van onskatbare waarde, en in'n baie kort tyd, het hy in staat was om te kry werklike mag in die dobbel en rente. Hy en die twee ego broers het hul organisasie versigtig en stewig, met'n sterk sakevernuf. Nou is hy was Nie Josef, die veroudering, grumpy, jaloers man hy het so hard gewerk het om te bereik.
  
  
  Dit was Papai Francini-Don Joseph Francini-wat is agter die poging om die bevordering van die Amerikaanse jong Bloed organisasie in Sicilië.
  
  
  Sy wou om te kry in die Siciliaanse kringe in Beiroet, en dit lyk asof sy die jackpot getref. Van die kursus, Beiroet was'n logiese plek vir'n olyf olie handelaar om te stop. Baie van die wêreld se vraag kom uit Libanon en sy bure, Sirië en Jordanië.
  
  
  Maar in die teenwoordigheid van Franzini Olyfolie se Louis Lazaro, op'n tyd wanneer die mafia was die verskuiwing van die rekrute deur middel van Beiroet, dit was te veel om te die verhoging van die verhouding van toevallighede.
  
  
  Ek het ook'n ander gedink het. Louis Lazaro kon gewees het meer as net die gelukkige man wat hy was. Iemand wat Popeye Franzini sal bevoeg wees en moeilike, selfs al is - te oordeel aan die entoesiasme waarmee Louis aangeval die bottel-hy is geneig om te veel drink.
  
  
  Hy leun terug op die hakke van die klein stoel rondom die draad waar hy wil sit en gekantel sy glas oor sy nuwe per pediatra. "Hey, Louie! Laat ons nog'n bottel wyn."
  
  
  Hy brul met vreugde, klap die tafel met sy plat palm. "Hoekom nie, vergelyk! Kom ons wys hierdie Arabiere hoe doen hulle dit in die ou land." Die Columbia klas ring aan sy regterhand verloën ego nostalgie soos hy te kenne gegee het aan die kelner.
  
  
  * * *
  
  
  Drie dae met Louis Lazaro kan uitputtend wees. Ons het'n sokker wedstryd by die Amerikaanse Universiteit, spandeer die dag besoek van die ou Romeinse ruïnes in Baalbek; ons het te veel gedrink by die Black Cat Cafe en die Befaamde Arabiese, en het dit na byna elke ander bistro in die dorp.
  
  
  In daardie drie besige dae, sy wil geleer het nogal'n baie oor Louis. Haar, het gedink dat nen het mafia geskryf op dit, en wanneer haar ontdek hoe diep dit was geëts, al die klokke lui. Louis Lazaro was in Beiroet werk met Francini olyf olie, goed, die bekendstelling van sy Oom Popeye. Wanneer Louis laat val die bom op die vierde kraffie wyn, dit stoot haar wyn-geheue vervaag tot inligting oor nen. Papai Francini wat sy broer se seun, en hy onthou haar van'n verslag wat hy wil lees een keer. Was dit dat neef? Dit was waarskynlik, en ego se verskillende laaste naam was waarskynlik'n geringe kosmetiese verandering. Ek het nie aandring op die rede waarom ego genoem Lazaro in plaas van Francini, besyfering dat as dit saak maak, ek wil kry om haar te leer ken gou genoeg.
  
  
  So ek het eintlik in die hande van my kaartjie na die Francini pyplyn. My joviale, 'n grap metgesel, wat die eerste keer het die indruk van'n mafia op'n komedie show, moet pretty darn skerpsinnige onder wat spraaksaam, winey gedrag. Óf dat of Oom Josef het daarin geslaag om te beskerm sy neef van die grusame werklikheid van georganiseerde misdaad, veilig stuur die ego in die wettige draad van die familie lewe.
  
  
  Sy lek haar maag in die middel van die dag, en op die derde dag van ons spree, ek het probeer om uit te vind as Louis Lazaro betrokke was in Oom Joe se onwettige aktiwiteite.
  
  
  Ons was in'n Rooi Fez, elke stoel ingesteek in'n klein ommuurde nis wat lyk soos'n skuur stalletjie. Louis was uitgestrek in sy stoel, een string van swart hare hang af van sy voorkop. Hy sit openlik maar ontspanne, sy hande rus op'n klein hout tafel, die tekens wat lyk soos my veertigste galuza van die dag.
  
  
  "Hey, bokkie!" Louis mompel. "Jy is goed." Hy bly'n oomblik stil, kyk op sy horlosie die manier waarop mense doen wanneer hulle is bewus van die tyd, selfs wanneer hulle denke in die dae, weke, maande of eerder as ure, minute of sekondes. "Ons het nodig om terug te kry in die verenigde State. Wanneer sal jy terug wees?"
  
  
  Haar, hy haal sy skouers op. "Weet jy waar ek kan kry'n goeie paspoort?" Ek vra terloops.
  
  
  Hy lig sy wenkbroue, maar daar was geen toestemming vlag in sy ego se oë. Mense met paspoort probleme was Louis Lazaro se manier van lewe. "Moenie jy het'n ego?"
  
  
  Hy sluk sy wyn, frons. "Van die kursus. Maar ..." Laat dit so wees
  
  
  
  
  
  teken jou eie gevolgtrekkings.
  
  
  Hy glimlag willens en wetens, die waai van haar af met'n golf van sy hand. "Maar jy het gekom deur Palermo, het jy nie?"
  
  
  "Dis reg."
  
  
  "En jy het grootgeword in New Orleans?"
  
  
  "Dis reg."
  
  
  "Vier jaar in die franse Vreemde Legioen?"
  
  
  "Eintlik is. Wat het jy doen, Louis? Het jy die neem van notas?"
  
  
  Hy glimlag ontwapenend. "Ag, jy weet. Maak net seker dat jy dit reg kry."
  
  
  "Eintlik," ek het gesê. Hy het geweet wat ego vrae is wat lei tot nie - ten minste het hy gehoop ek gedoen het, en selfs as hy nie wil hê om te kry reguit na die punt.
  
  
  Hy het die kruis-eksamen soos enige goeie prokureur. "En vir die laaste paar jaar, jy het al ... erm... Hang rondom Beiroet?"
  
  
  "Dis reg."Ek skink vir meer wyn vir haar in elkeen van ons glase.
  
  
  Goeie."Het hy getrek uit'n ego met'n deurdagte kyk. "Ek kan waarskynlik reël dat as jy regtig wil om terug te gaan na die verenigde State."
  
  
  Hy loer oor sy skouer, net vir effek: "ek het die hel uit te kry van hier."
  
  
  Hy knik. "Miskien kan ek jou help, maar..."
  
  
  "Maar wat?"
  
  
  Hy glimlag wat ontwapen glimlag weer. "Ek het nie regtig weet nie veel oor wat jy anders as jou moed."
  
  
  Haar versigtig geweeg situasie. Sy het nie wil om te speel haar troefkaart te vinnig. Aan die ander kant, dit kan my breek - in punt, en ek kon altyd - as gebeure daarop aangedring dat dit-skakel Louis.
  
  
  Het hy getrek uit'n metaal sigaar tube om sy hemp sak en gooi dit roekeloos op'n stoel. Hy gerol oor en gestop. Hy het opgestaan en stoot sy stoel vorentoe. "Ek nodig het om te gaan sien Johannes, Louis." Ego klop haar op die skouer. "Ek sal terug wees."
  
  
  Hy verlaat, die verlaat van'n klein pyp ter waarde van sowat $ 65,000 op die tafel.
  
  
  Ek het my tyd, maar wanneer ek terug gekry het, Louis Lazaro was nog steeds daar. So was heroïen.
  
  
  Ek kon vertel deur die kyk op haar ego wat ek wil die reg om te beweeg.
  
  
  Hoofstuk 5
  
  
  
  By vyfuur in die middag, Louis ontmoet haar in die voorportaal van sy hotel. Hierdie tyd van die kant pak was blou, amper elektriese. Die hemp en das is vars, maar nog steeds wit op wit. Die ego se angstig glimlag het nie verander nie.
  
  
  Ons het gestop om'n taxi op die straat. "Saint-Georges," Louis het gesê die bestuurder, dan leun terug selfvoldaan.
  
  
  Dit was slegs ses blokke en ons kon geloop het, maar dit was nie wat my gepla. Die feit is dat die St Georges was die enigste plek in Beiroet waar sy was bekend as Nick Carter. Egter, die moontlikheid dat óf Clare of die vloer bestuurder kan groet my by die naam was slim om nie. Oor-kennis is nie'n manier van lewe in Beiroet as jy duidelik die Amerikaanse.
  
  
  Ek het niks om te bekommer oor. Selfs in my stywe klere, niemand betaal my die geringste aandag, as Louis het'n vinnige oproep op die huis telefoon in die voorportaal en dan het my gelei na die hysbak, gesels senuweeagtig.
  
  
  "Dit is regtig'n pragtige dame, man! Sy het... sy is regtig iets anders. Maar sy is slim, te. O, Moeder! Hy piets sy duim oor sy voortande. "Maar al wat jy hoef te doen is net om haar vrae te beantwoord, jy weet? Net speel rustig. Jy sal sien die stem."
  
  
  "Natuurlik, Louis," Ego haar verseker. Hy het reeds weg deur middel van hierdie proses die helfte van'n dosyn keer.
  
  
  'n baie lang, maer man met uitdrukkinglose blou oë oopgemaak die deur van die suite op die elfde vloer en beduie ons in. Hy beweeg uit die pad as Louis geslaag het, maar toe ek hom gevolg het, het hy skielik gryp die binnekant van my reg elmboog met'n soortgelyke vingers en swaai om. neem my terug. Die been agter my knieë klop my op die vloer as hy draai, sodat ek die dik mat op my gesig, my arm gedraai hoog op my skouers, en'n benerige elke stam gedruk teen die klein van my rug.
  
  
  Hy was'n goeie. Egter, nie so goed nie. Ek kon gebreek het Emoe se knieskyf met my hak toe hy het die eerste stap, maar ek was nie daar vir dat. Dit lê daar en toegelaat em te trek Wilhelmina uit haar holster.
  
  
  Die hand vrygestel van'n oorsigtelike scan van my liggaam. Dan is die druk op my rug verlig. "Hy het hierdie stem," het hy aangekondig.
  
  
  Hy was onverskillig. Hugo was nog rus in die suede skede gegord om my voorarm.
  
  
  Hy stamp my met sy tone, en hy het stadig het aan sy voete. Hy sal betaal vir dit later.
  
  
  Hy stoot sy hare terug met die een hand en het voorraad van die situasie.
  
  
  Dit was in die woonkamer van'n groot suite, met'n paar deure wat lei tot dit. Dit was buitensporig versier - vir die luukse. Die swaar donker blou tapyt was aangevul deur blou stof gordyne. Die twee Klees en Modigliani was in perfekte harmonie met die skoon deense moderne meubels.
  
  
  Twee banke is omring deur klein oniks lampe en chrome asbakkies. Daar was swaar, lae koffie tafels in die voorkant van elke bank, en'n groot reghoeke rondom die grys marmer sit soos bleek eilande in'n donker blou see.
  
  
  In die voorkant van die luik sit'n fyn Chinese pop, een van die mooiste vroue wat hy nog ooit gesien het.
  
  
  in my lewe. Haar swart hare is reguit en swart, byna die bereiking van haar middellyf, die opstel van haar dun, hoë funksies. Amandelvormige oë in'n albaste gesig staar na my donker, vol lippe vol van skeptisisme.
  
  
  Hy beheer sy gesig koel as my verstand gebruik het deur middel van die geheue lêer. Die tien dae het sy by die BYL hoofkwartier verlede jaar te doen wat ons bitter noem "huiswerk" was nie tevergeefs nie. Haar foto's in die dossier in die Lêer Kamer B het my asem toe ee die eerste keer gesien het haar. In die vlees, die impak was'n honderd.
  
  
  Die vrou in die hoë-collared grys kant aand rok in die voorkant van my, was die Us Lao Lin, langs Chu Chen, die hoogste posisie intelligensie agent die Rooi Chinese ondersteun in die Midde-Ooste. Hy teëgekom het Chu Chen voor, beide in China en Hong Kong; die Us Lao Lin hy het net gehoor van.
  
  
  Wat ek gehoor het, was genoeg - genadeloos, briljante, gewelddadige, kort-tempered, maar nougeset in sy beplanning. Tydens die Viëtnam-Oorlog, het sy gewerk het met die pyplyn wat gebring heroïen te Saigon. Talle Amerikaanse militêre personeel kon blameer hul verslawing op die Us Lao Lin se pragtige voete.
  
  
  Nou, blykbaar, sy was in'n ander pyplyn-stuur mafia rekrute na die verenigde State. Dit was nie'n maklike operasie. As Oom Lui en die ander lede van die Kommissie kon bekostig Us Lao Lin, sou dit'n multi-miljoen dollar belegging wat dalk die moeite werd wees as hulle kon kry - of herwin - die groot krag wat hulle gehou in die groot stede van die land. 'n ander tyd.
  
  
  Op soek na die Us Lao Lin, my klein spiere gespanne onwillekeurig. Die grys kant, deursigtige in die lig van die vloer lamp agter haar, slegs gedien om te beklemtoon die volmaaktheid van hierdie klein liggaam: volle, vet klein borste, 'n klein middellyf beklemtoon deur die buigsaamheid van netjies geronde heupe, bene verbasend lank vir so'n klein persoon, kalwers slank en soepel, soos dikwels die geval is met Kantonees.
  
  
  Sensualiteit kraak tussen die twee van ons soos weerlig. Wat Kommunistiese China se No. 2 agent in die Midde-Ooste, wat gekoppel is aan die VSA-Siciliaanse mafia, was dit te doen was'n raaisel, maar dit was nie die web rede waarom sy is gevra om haar te kry.
  
  
  Sy toegelaat lust aan te toon in my oë, en ek het gesien dat sy bewus is van dit. Maar sy sal dit nie erken nie. Sy het waarskynlik gesien die dieselfde lust in die oë van die helfte van'n dosyn mans elke dag van haar lewe.
  
  
  "Is jy Nick Cartano? Haar stem was sag, maar saaklik, die oos-smet van harde konsonante skaars merkbaar.
  
  
  "Ja," sê ek, loop my vingers deur my deurmekaar hare. Haar, kyk na die hoë kap dit is die enigste oordrag van my toe haar, loop in die deur. Hy staan aan my linkerkant, sowat'n voet agter my. Hy gehou Wilhelmina in sy regterhand, wys na die vloer.
  
  
  Sy beduie terloops, haar donker rooi verlak naels blink in die lamplight. "Jammer vir die ongerief, asseblief, maar Harold voel ek moet gaan op almal, veral die mense met jou..." Sy huiwer.
  
  
  "My reputasie?"
  
  
  Haar oë was vertroebel met ergernis. "Die gebrek van jou reputasie. Ons het nie in staat was om iemand te vind wat al ooit gehoor van jou anders as Louis."
  
  
  Haar, hy haal sy skouers op. "Ek dink dit beteken dat ek nie bestaan nie?"
  
  
  Sy beweeg effens, en die stoom rondom die venster agter haar uitgestort af tussen haar bene, beklemtoon dat'n pragtige silhoeët. "Dit beteken dat óf jy is'n vals of..."
  
  
  Hierdie huiwering in die middel van elke sin wat lyk soos'n gewoonte.
  
  
  "Of anders?"
  
  
  "...Of jy is regtig'n baie goeie." Die spook van'n glimlag flikker oor die effens geskei lippe, en hy glimlag in rumatiek. Sy wil haar om te wees "regtig'n goeie." Sy is lief vir my, tydperk. Ek kon dit voel. Die gevoel is wedersydse, maar ons het nog'n spel te speel.
  
  
  "In my e-pos besigheid, ons moenie adverteer nie."
  
  
  "Seker nie, maar in my e-pos besigheid, kan ons gewoonlik die aandag vestig op die meerderheid van die mense wat in... kan sê... aanvullende lyne?"
  
  
  Hy het gevind dat die blink sigaar pyp in sy hempsak.
  
  
  Sy knik. "Ek weet," Louis het vir my gesê.
  
  
  Ek het haar nie blameer nie. Nah het'n reputasie vir die maak nie foute nie, en my enigste fisiese bewyse van'n "donker verlede" was agt gram heroïen in'n buis. Dit en die feit dat Louis was waarskynlik opslaan vir my. Maar Louis was die neef van die persoon wat die meeste waarskynlik gefinansier meeste van die Us Lao Lin se aktiwiteite. In die einde, dit moet gewees het om die beslissende faktor. Sy sou nie verkeerd in die oë van Papaja Francini se neef.
  
  
  Hey, ek wil nie te ontsteld om myself óf. Haar kopersee oë is vasgestel op nah. Haar oë rek byna ongemerk. Sy verstaan die boodskap korrek. Ek het besluit om haar te laat uit die haak.
  
  
  Hy het gevang'n pak van Galoises uit sy sak en tik die oop einde in sy hand vir'n sigaret. Haar klop op die gordyn was te sterk, en een gevlieg heeltemal uit en val op die vloer. Haar, buk af te haal sy eie ego.
  
  
  Op dieselfde tyd, haar reg gebuig om elke stam en geslaan om haar linkerbeen blatante agteruit. Agter my, Harold geskree, sy knieskyf verbryseling onder die harde rubber hak van my boot, verbryseling met elke greintjie krag wat hy kon uitkry.
  
  
  Haar, draai na die linker-en verkoop. As Harold leun vorentoe skerp, clutching by die verpletter ego van elke stam, twee vingers van sy regterhand gevang en hom diep in die ego met sy ken, vang ih in die kakebeen; haar gerol om sy skouers, liggies draai hom verby.
  
  
  Dit was soos pluk'n vis uit die water, gooi dit vorentoe en na my, sodat dit het'n kort boog in die lug. Net voor haar verlore hefboom, haar liggaam ruk af skerp, en ego se gesig klap in die vloer, en agter dit lê Alenka se hele ego liggaam. Ek kon amper hoor die bene van die ego neus te breek.
  
  
  Toe hy lê nog steeds. Hy is óf dood van'n gebreekte nek, of eenvoudig onbewus van die skok en die krag van die houe op die dek.
  
  
  Wilhelmina het dit geneem en het dit terug aan die skouer holster dit behoort te.
  
  
  Eers dan het hy gladde haar hare terug met die een hand en kyk rond.
  
  
  Nam Lui en Nam Chinese vrou het nie beweeg nie, maar die opwinding het tot die Us Skoot Lin. Ek kon sien haar deur die effense flaring van haar neus, die digtheid van die wyn loop af in die agterkant van haar hand, die glans van haar oë. Sommige mense ervaar intense seksuele ywer as'n gevolg van fisiese mishandeling. Die us Lao Lin was swaar asemhaling.
  
  
  Sy wys disgustedly by die wat oorgebly het van Harold op die vloer. "Sit dit weg, asseblief," het sy beveel dat Louis. Sy toegelaat haarself'n klein glimlag. "Ek dink miskien is jy reg, Louis. Jou oom kan gebruik om'n man soos Mnr Cartano hier, maar ek dink jy beter wil stel jouself." Beide van jy beter gereed wees vir die oggend vlug."
  
  
  Daar is'n wenk van die ontslag in haar toon, en Louis het oor Harold te worstel. Die us Lao Lin na my gedraai. "Kom na my kantoor, asseblief," het sy gesê koud.
  
  
  Haar stem is beheer, maar die oor-gemoduleerde toon het haar weg. Opgewondenheid bewe op haar lippe. Ek wonder of Louis het dit gevoel.
  
  
  Ek volg haar deur die deur na'n goed toegeruste kantoor - 'n groot moderne stoel met'n besigheid draai stoel, 'n vaartbelynde grys metaal diktafoon, twee reguit metaal stoele, 'n grys indiening van die kabinet in die hoek-'n goeie plek om te werk.
  
  
  Die us Lao Lin stap oor na die tafel, draai dan om en leun terug op die ego rand teenoor my, haar klein vingers half-verslaaf aan die rand van die stoel, die kruising van haar enkels.
  
  
  Haar lippe verdeel tussen selfs tande, en haar klein tong steek uit senuweeagtig, verleidelik.
  
  
  Haar voet gevang die deur uit en klap dit agter haar.
  
  
  In twee lang treë, hulle het my na haar, en'n lig kla ontsnap haar lippe as sy was naby gehou deur ee, hou een hand onder haar ken, kantel dit as my honger mond tas vir sl. Ee se arms was opgewek, toegedraai rondom my nek soos sy druk haar lyf teen myne.
  
  
  Hy vasgeklem sy tong oor haar mond, die verkenning, die breek. Geen subtiliteit. Die us Lao Lin was ongelooflik klein, maar sy was'n wilde vrou, krul, gekerm, haar lang naels skeur op my rug, haar bene vas te klou aan my.
  
  
  My vingers het gevind dat die klamp op die hoë kraag en losgemaak dit. Dit was asof'n onsigbare weerligstraal het afgegly op sy eie. Hy toegedraai beide arms om haar petite middellyf en hou haar weg van hom in die lug. Sy gebreek het teësinnig, probeer om te hou haar mond op myne.
  
  
  Sit dit op'n stoel. Dit was soos die hantering van fyn porselein, maar hierdie porselein kan wikkel.
  
  
  Hy tree terug, trek haar grys rok. Dan sou sy sit roerloos, leun terug op haar hande, haar borste dein op en af, haar nippels uit te steek, haar klein voete op die tafel, haar knieë wyd. Bloed trickled af in haar maag.
  
  
  Sy was geklee niks onder haar grys rok. Hy staar na haar, 'n oomblik verstom, koester die albaste skoonheid wat sit soos'n lewende kuns voorwerp op die kaal metaal tafel. Stadig, sonder uitnodiging, my vingers het gevind dat die knoppies op my hemp, vroetel met my skoene en kouse, en losgemaak my gordel.
  
  
  Hy saggies lig haar deur die boude, die balansering van haar vir'n oomblik soos'n koppie op'n piering, en trek haar na hom as hy het gaan staan met sy bene uitmekaar, in die voorkant van die tafel. By die eerste plan van penetrasie, sy snak hard, dan gebruik word om die skêr te sny my lyf met haar bene, so dat sy was om te ry op skuins heupe.
  
  
  Leun teen die tafel vir die ondersteuning, ek leun terug terwyl die Us Lao Lin lê op die top van my. Die wêreld ontplof in'n dwarreling van die spin van sensasies. Draai en draai, ons krul in die yl verstrek kantoor in'n waansinnig histeries dans. Die twee-gestremde dier regop, gestamp in die meubels, en leun teen die muur om te kreun. Ten slotte, met'n sterk sidder spasma, ons duie gestort het op die vloer, beweeg, dreun, stoot met al ons beur spiere, totdat sy skielik skree twee keer, twee kort hoë-opgeslaan gille, ee, klowing boog, ten spyte van my alyonka druk op nah.
  
  
  Hy trek weg en gerol oor op die vloer op sy rug, bors dein op en af.
  
  
  . Met al die slaapkamers in die wêreld, het ek een of ander manier daarin geslaag om te eindig op die kantoor van die vloer. Hy glimlag en gestrek. Daar is erger lot.
  
  
  Dan het ek opgemerk'n klein hand op my heup. Delikate vingers opgespoor'n filigrein patroon op die binnekant van my been. Dit is voor die hand liggend dat die Us Laoling was nie klaar nie.
  
  
  In werklikheid, dit was'n paar uur voor sy tevrede was.
  
  
  Dan, nadat ons wil uitgespoel, geklee, en geëet het van die middagete wat beveel het om haar, het sy oor haar besigheid.
  
  
  "Gee my jou paspoort weer."
  
  
  Hy het dit aan my. Sy studeer ego ingedagte vir'n oomblik. "Wel, ek sal koop jy'n nuwe een," het sy gesê. "Ek dink dit is'n heeltemal ander naam."
  
  
  Hy haal sy skouers op en glimlag vir homself. Dit blyk dat my lewe soos Nick Cartano sal regtig baie kort-minder sondae.
  
  
  "Ek wil hê jy om hier te verlaat in die oggend," het sy gesê.
  
  
  "Hoekom so vinnig? Ek soort van soos dit hier." Dit was waar. In werklikheid, dit is ook belangrik dat sy leer soveel as moontlik oor die voltooiing van die operasie in Beiroet voor sy vertrek na die verenigde State.
  
  
  Sy het my'n uitdrukkinglose kyk, en dit herinner my dat dit was die Us Lao Lin, die Rooi Chinese agent wat betrokke is in die bestuur van so baie Amerikaanse soldate na die hel op die Heroïen Pad, en nie'n verswakte bietjie wildcat op die kantoor van die vloer.
  
  
  "Wel? Dit was'n interessante aand, sal jy saamstem."
  
  
  "Dit is besigheid," het sy gesê koud. "So lank As wat jy rondom, kan ek vergeet dat ek nie kan bekostig nie..."
  
  
  "So jy wil haar uit te gaan van hier op die oggend vlug," nah klaar. Goeie. Maar kan jy die dokumente voor te berei vir my so vinnig?"
  
  
  Haar, het geweet dat Charlie Harkins kon. Maar ek betwyfel dat Charlie is nog steeds hang rond in Beiroet.
  
  
  Die us Lao Lin toegelaat om homself die spook van'n glimlag weer. "Ek het voorgestel dit as ek kon dit nie?" Dit was moeilik om te blameer haar logika. "Ek wil hê jy te laat," het sy gesê.
  
  
  Hy kyk op sy horlosie. "Dit is reeds tien uur."
  
  
  "Ek weet, maar dit sal'n tyd neem... jy het om terug te kom hier voor jy vertrek. Verstaan jy?" Die spook van'n glimlag weer. Die us Lao Lin het my hand en lei my na die deur.
  
  
  Hey glimlag op haar. "Jy is die baas," het ek gesê. "Waar is hy heen?"
  
  
  "Een-sewe-drie Almendares-sturt. Dit is op die buitewyke van die Omgewing. Jy sal sien'n man met die naam Charles Harkins. Hy sal vir jou sorg. Net vertel Em ek het julle gestuur. Dit is op die derde vloer." Sy streel my hand liggies. Dit was waarskynlik die naaste ding aan'n sagte gebaar wat sy ooit kon maak.
  
  
  Hy vervloek homself soos'n dwaas as hy loop in die gang af en lui die hysbak klok. Ek het om te weet dat haar agent was Charlie Harkins, wat beteken ek is in die moeilikheid. Daar was geen manier Charlie kon voorsien my met'n nuwe stel van die dokumente sonder om die Draak Dame wat sy was die speel Veld Agent # 1 met'n BYL.
  
  
  Natuurlik, daar is net een manier om uit. Hy het gevoel Wilhelmina se gerusstellende gewig op sy bors as hy trap in die hysbak. Die arme ou Charlie gaan leun op weer, en hierdie keer het hy gaan om te wees onberispelik leun.
  
  
  Die sesde hoofstuk.
  
  
  Aantal 173 Almendares Straat. Charlie antwoord die deurklokkie byna voordat ek het haar vinger af van die klok. Maar, dit was nie my hy was verwag.
  
  
  "Nick...! Wat doen jy hier?"
  
  
  Dit was'n wettige spin. "Hi, Charlie," het ek gesê vrolik, stoot verby hom in die kamer. Haar sel odin steek rondom die rusbanke in die voorkant van die koffie tafel, getrek uit'n galoise deur die half-leë pakkie in sy sak, en verlig die ego met'n swierige lessenaar ligter wat nie lyk soos dit kon wees van Hong Kong.
  
  
  Charlie was senuweeagtig as hy die deur toemaak en dan gaan sit in die stoel oorkant my, ietwat huiwerig. "Wat is naby, Nick?"
  
  
  Haar, emu lag. "Ek het nog werk vir jou, Charlie, en ek wil met jou te praat oor dit, ook."
  
  
  Hy glimlag'n bietjie. Dit het nie uit te werk te goed. ".. Ek kan nie te veel praat oor die besigheid, Nick, " het hy gepleit. "Jy weet wat."
  
  
  Natuurlik, hy was reg. Die helfte van Charlie se aansienlike waarde tot die internasionale onderwêreld was sy uitstaande talente: 'n pen, 'n kamera, 'n drukpers, 'n airbrush, en'n reliëf kit. Die ander helfte lê daar in absolute stilte. As hy ooit gepraat oor enigiets, hy wil dood wees. Te veel mense in die Midde-Ooste sal te bang dat hulle sal wees om die volgende mense wat hy sal praat oor. So die stilte was deel van die ego handel, en toe sy met Charlie van tyd tot tyd, sy was nog nooit gevra is deur die ego te breek van die ego.
  
  
  Maar die lewe moeilik kan wees, het ek gedink. Vir'n oomblik het ek het berou oor wat ek was oor om te doen, maar dit is geweier deur die berigte in die media verskyn myself dat dit was die presidensiële plek van Rusland. Charlie Harkins kan nie reken op baie in hierdie wêreld.
  
  
  "Jy moet vir my gesê het jy is besig om vir die Dame Draak, Charlie," het hy het vir haar gesê in'n rustige stemtoon.
  
  
  Hy frons, asof hy nie weet wat dit beteken.
  
  
  "Wat bedoel jy ... Dwaal, Dame Draak?"
  
  
  "Kom op, Charlie. Die Us Lao Lin."
  
  
  "Die Us Lao Lin? Eh... wie is sy?" Vrees gespeel in die ego se oë.
  
  
  "Hoe lank het jy is besig om vir nah?"
  
  
  "Haar? Werk vir wie?"
  
  
  Hy sug. Ek het nie die hele nag om te speel. "Charlie," het ek gesê geïrriteerd. "Sy het vir my hier. Ek moet'n nuwe stel van die vraestelle. Ek is laat vir die Lande in die oggend."
  
  
  Hy staar na my, en ego uiteindelik aangebreek. Ek kyk na ego met my oë as hy van mening is dat dit in sy gedagtes. Hy het geweet ek was'n BYL agent. Indien die Us Lao Lin het my gestuur om te kry meer vraestelle, dit beteken dat ek een of ander manier by die vervoerband. En as dit was ingesluit in die pyplyn is, sou dit beteken dat hierdie pyplyn sal nie werk verder. Hy kyk in die kamer rond asof hy kon sien die nuut geverfde mure, groen tapyt, en'n pragtige meubels verdwyn voor sy oë.
  
  
  Hy het dit reg.
  
  
  Het hy gevra. "Is jy seker?"
  
  
  "Ek is seker, Charlie."
  
  
  Hy het'n diep asem. Lot was teen Charlie Harkins, en hy het dit geweet. Hy het in te lig Us Lao Lin dat'n BYL agent het gekap haar sekuriteit stelsel. Maar Agent BYL was werklik daar, in die kamer met hom.
  
  
  Haar emu was nie jaloers.
  
  
  Ten slotte, hy het op sy kop en sug weer. Hy bereik vir die telefoon op die koffie tafel.
  
  
  Hy leun oor die tafel en geklap sy ego hard oor die brug van sy neus.
  
  
  Trane opwel in sy oë as hy teruggedeins. Bloed trickled sy linker neusgat. "Ek het'n telefoonoproep te maak," hy trek sy asem. "Ek het om te bevestig dat sy het julle gestuur. As ek dit nie doen nie, sal sy weet iets is verkeerd. Dit is standaard-prosedure."
  
  
  Geen twyfel dat hy reg was. Daar het'n soort van bevestiging stelsel, en die telefoon was so goed soos enige ander. Nou het ek my eie dilemma te kampe het. As Charlie het nie genoem Us Lao Lin, sou sy geweet het dat daar moeilikheid iewers. Aan die ander kant, die laaste ding wat sy nodig het om te doen is gaan na die hotel, terwyl Charlie was op die telefoon met die Us Lao Lin. Hy het dit uit van Wilhelmina se holster met die een hand en oorhandig Charlie die telefoon met die ander. "Die stem. Noem hey asof hy was een van jou gewone Siciliaanse kliënte. Regtig?"
  
  
  Hy knik, geskrik. "Natuurlik, Nick."
  
  
  Hy beduie met die geweer in sy gesig. "Ek wil hê jy om die telefoon te hou sodat ek kan haar hoor ook. En ek wil nie hê jy om te sê iets wat ek nie goedkeur nie. Verstaan?"
  
  
  Harkins knik grimmig. Hy skakel'n nommer, dan hou die ontvanger na die middel van die stoel se maag, en ons albei leun vorentoe sodat ons koppe is amper raak.
  
  
  Dame Draak se sagte, aristokratiese lisp dwaal rondom die ontvanger. "Ja?"
  
  
  Harkins sy keel skoongemaak. "E ... Mis Lao?"
  
  
  "Ja."
  
  
  "Dwaal... Dit is Charlie Harkins. Ek het'n man hier wat sê jy gestuur het'n ego."
  
  
  "Beskryf hom, asseblief."
  
  
  Duim weg van my, Charlie gerol sy oë. "Wel, hy is oor die ses voet vier duim lank, swart hare kam terug, vierkantige kakebeen, en ... uh ... goed, baie breë skouers."
  
  
  Charlie glimlag op haar en waai Wilhelmina se punt op die emu.
  
  
  "Ego se naam is Nick Cartano," het hy voortgegaan.
  
  
  "Ja, haar ego dit gestuur het." Hy kon haar hoor hard en duidelik. "Ons sal moet alles - identiteitsdokumente, paspoort, reis permit. Hy vertrek in die oggend."
  
  
  "Ja, mevrou," Charlie het gesê pligsgetrou.
  
  
  "Charlie..." Daar was'n pouse op die ander kant van die lyn. "Charlie, het jy al ooit gehoor het van hierdie Cartano? Ek kon dit nie kry enige akkurate inligting uit hom uit."
  
  
  Hy het haar'n woes knik en sit Wilhelmina Charlie se gesig onder haar ken te beklemtoon sy punt.
  
  
  "E... "Seker, Mis Lao," het hy gesê. "Ek dink ek het gehoor'n bietjie oor nen in die stad. Ek dink hy is'n bietjie rond."
  
  
  Goeie."Sy was gelukkig.
  
  
  Charlie staar onbegrypend na die telefoon. Hy het na my gekyk, en ek het regtig wil hê om daar uit flappen'n paar waarskuwing.
  
  
  Hy het'n klein stap met Wilhelmina.
  
  
  "Goeie-bye, Mis Lao," het hy gesê. Hy hang die telefoon met'n skud hand, en Wilhelmina bedek dit weer.
  
  
  Dit kan gestuur het'n soort van gekodeer waarskuwing of weggelaat is'n bevestiging kode, maar ek betwyfel dit. Die situasie was hy in nou was te vreemd vir die ego deel van die operasie te verwag word met so'n ingewikkelde sekuriteit.
  
  
  Vir die tweede keer sedert ek hier aangekom het in Beiroet, sy en Charlie het deur die opname proses. Dit was'n goeie, maar verskriklik stadig, en hierdie tyd wat dit geneem het byna drie uur.
  
  
  Ek het gedink vir'n lang tyd oor hoe ek kan ontslae te raak van dit. Wat was die probleem. Met Charlie lewe, ek sal nooit maak dit aan die lughawe, laat alleen terug na die verenigde State. Selfs as ek laat haar ego bind en mond gesnoer, dit sal uiteindelik vrygestel word, en ek sal bereik word waar dit is.
  
  
  Rumatiek, natuurlik, is om te dood van die ego. Maar ek kon nie dit doen. Hy wil haar dood baie keer in sy loopbaan, en Charlie was beslis nie die juweel van die mensdom.
  
  
  Maar hy het die mense wat hy geveg het haar met, of jaag haar af, of jaag haar af. Dit is een ding. Maar Charlie is weer iets anders.
  
  
  Daar het nie blyk te wees enige ander manier uit. Charlie het te verlaat. Aan die ander kant, as Harkins blyk te wees, dood of vermis reg na die invordering van my dokumente, Dame Draak sal vind dit baie vreemd inderdaad. Dit was'n klein dilemma.
  
  
  Egter, Charlie opgelos dit vir my.
  
  
  Hy is die bestudering van sy nuwe stel van die dokumente, hierdie een is vir Nick Canzoneri. Charlie het altyd graag om te hou so naby aan sy regte naam as moontlik. "Dit spaar jou van soms nie beantwoord wanneer jy nie nodig het om te," het hy verduidelik.
  
  
  Al die vraestelle is in'n goeie toestand. Daar was'n paspoort wat verklaar dat Nick Canzoneri is gebore in die klein Calabrese dorp van Fuzzio, werk permitte en die bestuurder se lisensies om Milaan, foto's van'n ononderskeibaar jong man en meisie met hande in die voorkant van die Romeinse ruïnes, en vier briewe van Nick Canzoneri se ma op Fuzzio.
  
  
  Charlie het'n goeie werk.
  
  
  Dan, as hy leun oor die koffie tafel soek deur middel van sy nuwe vraestelle, hy opgetel het'n lamp uit die stoel en druk hey, my kop.
  
  
  Die krag van die impak klop my af die bank en op die koffie tafel. Haar, voel dit verdeel onder my, wanneer haar, duie gestort het op die vloer, die wêreld was'n rooi waas van deurdringende pyn. Sy het nie sy bewussyn verloor as gevolg van dit getref is deur die lamp. Schmitz se Wet: Die disintegrasie van'n bewegende voorwerp verdwyn die ego se impak krag, direk eweredig is aan die tempo van disintegrasie.
  
  
  Maar ek was in pyn.
  
  
  Wanneer haar duie gestort het op die vloer, haar instinktief leun op sy palms en gooi homself aan die kant in'n roll. Soos ek het so gedoen, iets anders - waarskynlik nog'n lamp-verpletter naby my kop, eng ontbreek my.
  
  
  Nou was hy op al die hande-viervoet, skud sy kop soos'n gewonde hond, probeer om te skoon te maak sy gedagtes. Dit was asof'n klein bom ontplof het binne-in hom.
  
  
  Hy het nog steeds nie kon sien nie haar duidelik. Maar ek kon nie bly in een plek. Charlie sal wees op die aanval. Die verlaging van sy hande en knieë, en hy laat sak haar kop op haar arms gebuig en vorentoe gerol. My voete druk op die vloer en hy gerol oor.
  
  
  Dit klap in die muur. Die druk was om te help. As ek instinktief koes om voort te gaan beweeg, my visie begin om te duidelik. Ek kon voel die warm bloed loop oor my gesig. Hy spring uit die pad. Sy waag dit nie om te bly nog steeds totdat dit gevind het sy vyand. Enige beweging wat ek kon maak kon lei my opreg na hom, maar hy kon nie bly nog steeds.
  
  
  Dan is haar ego haar gesien het.
  
  
  Hy het my gevolg het om die hoek van die banke, die een hand rus op die rug van die banke, en die ander uitgestrek van sy kant. In die nen, daar was'n verskriklike-soek geboë mes. Hy moet trek die ego rondom die swierige Arabiese skede sy het gesien hang op kreun.
  
  
  Charlie het die mes by die middellyf vlak, met die oog dit op my kop. Ego se bene is wyd vir teengewigte. Hy beweeg stadig.
  
  
  My huiwering het my lewe gered, maar dit ook het my benoud in'n hoek, met'n bank langs die een muur en'n swaar eikehout tafel langs die ander.
  
  
  Charlie geblokkeer my ontsnap roete.
  
  
  Ek heerlik om te kla as hy het'n stap vorentoe, net vier meter van my af weg. Ego se dun lippe strenger. Die finale stoot die kom was.
  
  
  Ek het geen keuse. Haar instinktiewe hand weggeruk Wilhelmina se skouer holster en afgedank.
  
  
  Gaap getref Charlie openlik in die keel, en hy het gaan staan vir'n oomblik, pousering as gevolg van die impak van'n luger koeël. Daar was'n verwarde uitdrukking op sy gesig, en hy was om te kyk na my asof ek was'n vreemdeling. Dan is die ego se oë verdof, en die bloed het gevloei af van die basis van die ego se keel. Hy val terug, nog steeds hou die mes in sy hand.
  
  
  Ek versigtig trap oor my ego, liggaam,en het na die badkamer om te sien as ek kon was my gesig. Ten minste die koue water sal duidelik my kop.
  
  
  Dit het my'n halfuur by die wasbak, en nog'n minuut en twee-en-twintig stomende koppies swart koffie wat Charlie het vir haar gemaak het op die stoof voor haar was gereed om te gaan. Dan het hy opgetel het sy Nick Canzoneri papiere en op pad terug na St. george's. Voordat hy in staat was om te vlieg na die verenigde State, daar is nog steeds die Us Lao Lin se "spesiale persoonlike instruksies".
  
  
  En nah ook om ontslae te raak van haar voordat sy verlaat vir Beiroet. Ek kon haar nie verlaat daar, stoot Siciliaanse bende lede deur middel van vervoer na die mafia in New York. En sedert hy was die laaste persoon wat sy gestuur na Charlie, sy dood sou nie lyk so goed vir my.
  
  
  Haar, hy sug as hy lui die hysbak klok vir die swierige St Georges. Hare is nie die dood van Dame Draak Hotel enige meer as die dood van Charlie Hotel, maar ek het een-stop tussen die ego se woonstel Blok en die hotel, en dat die stop het my gehelp om te kry wat deel van die werk gedoen.
  
  
  Wanneer die Us Lao Lin het die deur oopgemaak vir my, daar was'n sagtheid in haar oë, maar dit draai vinnig om die alarm wanneer sy kyk na my beskadig funksies. Ek het'n strook kleefband wat deur my oog hoog bo die een oog, waar die Harkins lamp het sny'n pynlike, maar eintlik oppervlakkige kerf, en daardie oë is geswel, waarskynlik reeds verkleur.
  
  
  "Nick!" het sy uitgeroep. "Wat gebeur het."
  
  
  "Dit is goed," het hy verseker haar, gee haar'n drukkie. Maar sy trek terug om te kyk na my gesig. Ek onthou die vet Arabiese en die jong meisie wil ek gesien het op my eerste reis na Charlie se woonstel. "Ek het net tussen'n Arabiese en'n ego hoer," verduidelik ek. "Sy het my getref met'n lamp in plaas."
  
  
  Sy lyk bekommerd. "Jy het om te sorg van jouself, Nick... kostya my."
  
  
  Haar, hy haal sy skouers op. "Ek is laat vir die Lande in die oggend."
  
  
  "Ek weet, maar ek sal sien jy daar is."
  
  
  "Eina?" Dit was'n skok. Ek het nie geweet sy gaan om te kom na Amerika.
  
  
  Haar glimlag was naby aan beskeie. Sy rus haar kop op my bors. "Ek het net besluit vanaand terwyl jy weg is. Ek sal daar wees in'n paar weke. Net om te besoek. Ek wil om te sien Francini in elk geval, en - " Daar was nog'n pouse in die middel van die eerste sin.
  
  
  "En..." het ek gevra.
  
  
  "...En ons kan spandeer meer tyd saam." Haar arms stywer om my nek. "Wil jy dit? Wil jy om liefde te maak vir my in die Verenigde State van amerika?"
  
  
  "Haar hotel sou maak liefde aan jou oral."
  
  
  Sy het heerlik om te lek. "Dan wat is jy wag vir?" Een of ander manier, die smarag groen chiffon ding wat sy aangehad het toe sy die deur oopgemaak het, was weg. Sy druk haar naakte liggaam teen myne.
  
  
  Hy het dit opgetel en op pad na die slaapkamer. Ons het die meeste van die nag voor ons, en hy was nie van plan om dit te spandeer in die kantoor.
  
  
  Ek het nie vertel Hey dat sy nooit maak dit aan die verenigde State, en die volgende oggend het ek het om myself te herinner van die Amerikaanse soldate haar dwelm-netwerk het vernietig voordat hy kon bring om homself te doen wat hy moes doen.
  
  
  Sy was saggies soen op die lippe deur ee voor die vertrek van die volgende oggend.
  
  
  Die plastiek bom ek wil verbonde aan die onderkant van haar bed sou nie gaan af vir nog'n uur en'n half, en ek is redelik seker dat sy wil slaap dat die lang, waarskynlik langer as vir een of ander rede die suur het langer geneem om te kry in die slagdoppie. .
  
  
  Hy het die bom op sy pad na St. george's na die verlaat van Harkins se huis. As jy ooit nodig het'n plastiek bom in'n vreemde stad, dan ee is die beste wat verkry is van'n plaaslike CIA inwoner agent - en jy kan byna altyd vind'n C. I. A. inwoner agent voordoen as'n plaaslike Associated Press verteenwoordiger. In Beiroet, dit was Irving Fyn, 'n klein, ronde man met die horing-bril wat is passievol oor die opstel reguit lyne.
  
  
  Ons wil hardloop na'n vriend meer as'n paar keer in die Midde-Ooste, maar hy het geweier om te gee my plofstof, ek het nie geweet wat ek gaan om te blaas hulle op, en ek het nie geraadpleeg my ego baas eerste. Hy het uiteindelik ingestem toe oortuig deur haar ego dat dit'n direkte bevel van die Wit Huis.
  
  
  Natuurlik, dit was nie werklik die geval is vir Della, en sy kan teëgekom het dit later, maar as sy behoort aan hulle, die Us Lao Lin was'n vyand agent, en sy nodig het om vernietig te word.
  
  
  Sy was ook baie goed te doen in die hospitaal. Dit is hoekom soen hy haar goeie-bye voordat hy links.
  
  
  
  Die sewende hoofstuk.
  
  
  
  Louis ontmoet my by die uitgang rondom die Trans World Airlines lughawe'n uur later. Hy was in gesprek met twee donker velkleur mans in goedkoop engels pas. Hulle kon gewees het, olyf olie handelaars, maar een of ander manier het hy getwyfel dat. So gou As Louis het opgemerk my, hy haastig oor met sy uitgestrekte hand.
  
  
  "Goed om te sien jy, Nick! Goed om jou te sien!"
  
  
  Ons voel jammer vir mekaar se hande uit die diepte van ons harte. Louis het alles van die onderkant van sy hart. Dan het hy het my aan die manne wat hy was om te praat, Gino Manitti en Franco Loclo. Manitti het'n lae lob wat hang oor sy voorkop soos'n Neanderdal is. Loclo was lank en maer, en deur middel van die ego-gespanne afskeid van haar lippe, hy het gevang'n glimp van'n geel paar van die slegte tande. Niemand rondom hulle gepraat het engels genoeg om'n warm hond in Coney Island, maar ih se oë het'n dier hardheid aan hulle, en rta kon sien die boosheid in die hoeke.
  
  
  Meer vuil vir die mafia meul.
  
  
  Een keer aan boord van die groot vliegtuig, Verkoop was by die venster, en Louis was in die sitplek langs haar. Die twee Francini familie nuwelinge gaan openhartige agter ons. Gedurende die hele vlug rondom Beiroet in New York, ons het nog nooit gehoor iemand sê'n woord aan ons.
  
  
  Vir Louis, wat was meer as wat hy kon vir haar sê. Dit was prut ooit sedert ons sit op ons sitplek gordels.
  
  
  "Hi, Nick," het hy gesê met'n glimlag. "Wat doen jy om laaste nag nadat ek links Us Lao Lin? Man! Dit is'n chick, is dit nie?" Hy lag, soos'n klein seuntjie vertel van'n vuil grap. "Het jy'n goeie tyd saam met haar, Nick?"
  
  
  Hy kyk na hom koud. "Ek het om te praat met'n man oor my dokumente."
  
  
  "Ag, ja. Ek het vergeet dit. Dit sou wees
  
  
  Charlie Harkins, dink ek. Hy is'n baie goeie mens. Ek dink dit is die beste in sy klas."
  
  
  Hy was, het ek gedink. "Hy het'n goeie werk vir my," sê ek ontwykend.
  
  
  Louis spandeer'n paar minute om te praat oor Charlie in die besonder, en goeie mense in die algemeen. Hy het nie vertel my baie dat hy nie reeds weet nie, maar wat hy graag om te praat. Dan verander hy die onderwerp.
  
  
  "Hey, Nick, jy weet jy byna vermoor dat die ou Harold in die Us Lao Lin se woonstel. O, my God! Ek het nog nooit gesien dat iemand so vinnig beweeg voor!"
  
  
  Hy glimlag op sy vriend. Ek kan ook gevlei word. "Ek hou nie draai op," sê ek hard. "Hy moet nie gedoen het nie."
  
  
  "Ja, Ja. Ek het beslis stem saam met haar. Maar, damn dit, jy byna vermoor dat die man!"
  
  
  "As jy kan nie druk op die bal, moet jy nie jaag in'n geveg."
  
  
  "Ja, natuurlik... dude... Die dokter by die hospitaal het gesê dat die ego knieskyf is feitlik vernietig. Gesê hy wil nooit weer loop. Hy het ook'n spinale besering. Miskien is verlam vir die lewe."
  
  
  Hy knik vir haar. Waarskynlik as gevolg van dat karate skop wat getref emu op die agterkant van die kop. Soms is dit werk op die manier, as dit nie doodmaak nie, jy blatante.
  
  
  Ek staar by die venster uit die verdwyn kus van Libanon, die son skyn op die blou Middellandse See onder ons. Sy het gewerk vir'n bietjie meer as'n dag, en het reeds twee mense is dood, en een Stahl was vermink vir die lewe.
  
  
  Ten minste moet daar twee dood. Hy kyk op sy horlosie: tien-vyftien. Die plastiek bom onder die Us Lao Lin se bed moet ontplof die helfte van'n uur gelede ...
  
  
  Terwyl sy sy werk gedoen. Die mond van die russiese Federasie, in Beiroet was vernietig. Maar dit was net die begin. Dan het ek het om te veg teen die mafia in haar tuisland. Haar sou doen met'n goed-gevestigde organisasie, 'n groot bedryf wat betrokke is in die verspreiding van regoor die land soos'n verraderlike siekte.
  
  
  Ek onthou'n gesprek wat ek gehad het met Jack Gourlay'n paar maande gelede, net voor ek wil opgedra is om te gaan met die Nederlander en Hamid Rashid. Ons het'n bier by Die Sixish op Tagtig-agtste Straat en Eerste Laan in New York, en Jack het gepraat oor sy gunsteling onderwerp: die Sindikaat. As'n Nuus korrespondent, hy het twintig jaar wat stories oor die mafia.
  
  
  "Dit is moeilik om te glo, Nick," het hy gesê. "Ek weet een van hierdie lening haaie-hardloop deur die Ruggiero familie-wat uitstaande lenings van meer as tagtig miljoen dollar, en die rente op hierdie lenings is drie persent per week. Dit is een honderd en vyftig-ses persent rente op tagtig miljoen dollar.
  
  
  "Maar dit is slegs die aanvanklike geld," het hy voortgegaan. "Hulle is in alles."
  
  
  "Soos wat?" Hy het geweet dat'n baie oor die mafia, maar jy kan altyd uit te vind van die kenners. In hierdie geval, Gourlay was'n kenner.
  
  
  "Waarskynlik die grootste een rondom hulle is vragmotors. Daar is ook'n klere-sentrum. Ten minste twee-derdes van die ego is wat beheer word deur die mafia. Hulle pak die vleis, hulle beheer die meeste van die vending masjiene in die stad, private vullis vragmotors, pizzerias. bars, begrafnis huise, konstruksie maatskappye, real estate maatskappye, spyseniering maatskappye, juweliersware besighede, drank bottelering besighede - wat ook al ."
  
  
  "Hulle lyk nie te veel tyd vir werklike misdade."
  
  
  "Moenie geflous wees nie. Hulle is goed vertroud in die kaping vliegtuie, en enigiets wat hulle vang kan gestuur word aan ih sogenaamde wettige kleinhandel-afsetpunte. Die man wat die uitbreiding van sy klere besigheid op Sewende Laan is waarskynlik om dit te doen met die geld wat hy gekry het van die dwelms, die man wat die opening van'n ketting van kruideniersware winkels in Queens is waarskynlik om dit te doen met die geld wat gekom het van pornografie in Manhattan."
  
  
  Gourlay ook vertel my'n bietjie oor die Pous Francini. Em was sewe en sestig jaar oud, maar hy was nog steeds'n lang pad van aftrede. Volgens Gourlay, hy het'n gesin van meer as vyf honderd geïnisieer lede en oor veertien honderd "mede -" lede. "Van al die ou Mustachio Kuipe," Gourlay het gesê, " hierdie ou seun van'n teef is by verre die moeilikste. Dit is waarskynlik ook die beste georganiseer een."
  
  
  Op die vliegtuig vlieg in die rigting van die verenigde State via Beiroet, haar man kyk by sy vennoot, neef Luis Francini. Rondom die negentien honderd bendelede wat gemaak Francini se familie, hy is die enigste een wat kan noem haar'n vriend. En ek betwyfel dit sou baie nuttig wees vir enigiets anders as deurlopende gesprek as dinge het sleg nie.
  
  
  Hy kyk uit die venster weer en sug. Dit was nie'n taak wat ek graag. Ek het'n roman deur Richard Gallagher en begin lees dit myself te lei van my onmiddellike toekoms.
  
  
  Drie ure later het dit klaar was, het ons nog steeds in die lug, die onmiddellike toekoms nog steeds op soek somber, en Louis begin praat weer. Dit was'n ongelukkige vlug.
  
  
  Larry Spelman, Francini se persoonlike lyfwag, ontmoet ons by die lughawe. Ek versamel het dat Louis was baie goed gerespekteer deur sy oom.
  
  
  Spelman was ten minste'n duim langer as my ses-voet-vier, maar smal en benerig. Hy het'n lang neus met'n hoë brug en piercing, wye-stel blou oë, en'n gesig met'n swart vlekke op die lang bakkebaarde, maar die emoe is slegs sowat vyf-en-dertig jaar oud. Haar ego het geweet haar in reputasie: hard soos spykers, fanaties lojaal aan Pous Francini.
  
  
  Hy kom uit'n verrassend groot lag as hy liggies gryp Louis se skouers. "Dit is goed om te sien jy, Louis! Die ou man het my gestuur om hier te voldoen aan jou alleen."
  
  
  Louis het Manitti, Loclo, en my, en ons voel jammer vir mekaar se hande. Spelman kyk na my vreemd genoeg, sy blou oë onwrikbare. "Moenie ek weet jy van iewers?"
  
  
  Hy kon damn goed doen dit. Ek kan dink aan enige een van'n dosyn take waar die emu dalk wys my uit. Een van die sukses faktore van georganiseerde misdaad in hierdie land was sy merkwaardige intelligensie stelsel. Die onderwêreld monitors staat agente as wat nou as die regering monitor onderwêreld syfers. Ek het nog nooit ontmoet het Spelman in die persoon, maar dit is moontlik dat hy sal my herken.
  
  
  Damn dit! Sy is hier net vyf minute en sy is reeds in die moeilikheid. Maar ek gespeel het dit doodluiters en gehoop die diep tan sy het in Saoedi-Arabië sou verwar haar ego'n bietjie. Die duct tape op my voorkop moet gehelp het, ook.
  
  
  Haar, hy haal sy skouers op. "Het jy al ooit na New Orleans?"
  
  
  "nie. Nie in New Orleans." Hy skud sy kop geïrriteerd. "Jy het iets te doen met Tony?"
  
  
  Tony?"
  
  
  "Tony Canzoneri, die vegter."
  
  
  Maat om dit weer te neem! Ek het vergeet wat my naam was Canzoneri, selfs na die aanhoor van Louis stel my dat die pad net'n minuut gelede. 'n paar meer mislukkings soos hierdie en ek sal regtig in die moeilikheid.
  
  
  "Hy is my neef," sê ek. "Op my pa se kant."
  
  
  "Groot vegter!"
  
  
  "Ja." Ek het die gevoel dat Larry Spelman hou die gesprek aan die gang, sodat hy kon studie vir my'n bietjie langer. Ons speel'n prettige speletjie. Hy het geweet dat ek het net aangekom met Madame Xu Lao Lin rondom Beiroet en dat Canzoneri sou nie my regte naam.
  
  
  Hy het nie graag hierdie speletjie. Vroeër of later, sal hy onthou wat hy is, en die hele charade sal ontplof. Maar op die oomblik, daar was nie veel wat hy kan doen oor dit. "Ek sal sien dat jy in'n minuut," sê ek. "Ek het om te gaan na die badkamer."
  
  
  Hy het sy sak met hom en, sonder die verlaat van die mans se kamer, vinnig beweeg Wilhelmina en Hugo rondom die tas na hul gewone plekke: 'n skouer holster vir Wilhelmina, 'n lente-gelaai suede skede vir Hugo. In Libanon, sekuriteit maatreëls is nou in plek, sodat jy nie kan kry op vliegtuie met wapens. Aan die ander kant, 'n toilet stel gevoer met lood foelie reis baie goed met jou in'n tas en lyk heeltemal skadeloos en ondeurdringbare aan die bagasie X-straal-masjiene. Enige doeane-inspekteur, van die kursus, kan besluit om te neem die ego, en jaarliks, maar die lewe is vol van kanse, en vir een of ander rede sy het nog nooit gesien dat'n doeane-inspekteur gaan'n toilet kit. Hulle sal kyk op jou sokkies, voldoen aan jou pantoffels, en snuif die sak van tabak om seker te maak dit is nie dagga nie, maar ek het nog nooit gesien dat dit, net een kyk na die toilet kit.
  
  
  Haar opgewonde deur die mans se kamer in veel groter veiligheid.
  
  
  * * *
  
  
  Die groot Chrysler Spelman ry terug na die stad is gevul met Louie se praatjies. Hierdie keer was dit gelewer deur die ego se eindelose lag monoloog. Ek het gehoop dit sou neem Spelman se gedagtes van my af.
  
  
  Dit was net na 6 p. m. wanneer'n groot blou motor getrek tot'n besonder onopvallende hok in Prins Sturt, net off Broadway. Hy was die laaste een van die motors en kyk na die gehawende teken op die voorkant van die gebou: Francini Olyfolie.
  
  
  Larry Spelman het ons deur'n klein glas-fronted deur en af in'n oop saal, in die verlede'n klein kantoor waar vier vroue gewerk het stip na hulle druk lessenaars, ingewig tussen die grys archiefkasten en'n muur. Niemand rondom hulle kyk soos ons geslaag het, mimmo; in sommige maatskappye, dit is beter om nie te weet wat se loop rondom die kantoor.
  
  
  Ons het gekom om'n kalk-glas deur met die inskripsie van Josef Francini netjies geskryf op dit. Asof ons alle dienspligtiges wat het net aangekom by'n oefenkamp, ons het onsself en ons tasse teen die een muur, dan staan rond en kyk skaam. Slegs Louis was immuun teen die regiment nuanses wat die groep vermoed; hy spring oor die klein hout reling, en was om te draai om sy arms om die prim ontvangsdame wat die helfte opgestaan het uit haar stoel toe sy sien hom voer.
  
  
  Sy geskree. "Wanneer het jy terug te kry?"
  
  
  Hy versmoor haar met soene. "Net nou, Philomina, net nou. Hey! Jy is'n pragtige, soet, net pragtige!" As sy gesukkel het om haarself te bevry van die ego se gorilla-agtige omhels, haar het dit geweet. Ten spyte van haar voorkoms - haar rimless bril, haar swart hare terug getrek in'n stywe bolla, en haar hoë-collared bloes-sy was'n ware italiaanse skoonheid, lank en skraal, maar met heerlike borste, 'n verrassend klein middellyf, en die volle, geronde heupe. Haar ovaal gesig, beklemtoon deur die groot bruin oë en'n pert, cheeky ken, was reguit uit van Sicilië.
  
  
  haar olyf vel, chiseled funksies, en swaar, sensuele lippe.
  
  
  Sy glimlag skaam in ons rigting as sy stap terug uit die stoel en aangepas haar romp. Vir'n oomblik, ons oë ontmoet op die ander kant van die kamer. Hulle ontmoet het, en dit gehou, en sy het terug te sit, en die oomblik is verby.
  
  
  Spelman stap om die lessenaar en verdwyn in die oop kantoor deur agter en aan die regterkant van Philomena se stoel. Louis gaan sit in die hoek van die sekretaresse se stoel, praat met haar in'n lae stem. Die ander rondom ons gevind sitplekke op helderkleurige plastiek stoele vir die onthulling van die dag.
  
  
  Larry Spelman weer verskyn, stoot'n chrome rolstoel in wat sit'n groot ou man. Dit was disgusting, die vul van die groot rolstoel en mors oor die kante. Dit moet opgeweeg drie honderd pond, miskien meer. Van onder die heuwel van die vet wat gevorm ego se gesig, sinistere swart oë skitter, vreemd omsoom met donker kringe, 'n klassieke voorbeeld van die maan-sindroom, wat gewoonlik geassosieer word met kortisoon-behandeling.
  
  
  Dit was toe dat hy onthou die lees van dit al daardie jare gelede: Joseph Francini was'n slagoffer van veelvuldige sklerose. Hy het in hierdie rolstoel vir sewe en dertig jaar-uitgeslape, vet, genadeloos, briljante, sterk, en die wat kreupel is deur'n vreemde neurologiese siekte wat die sentrale senuweestelsel. Dit vervals of ontwrig motoriese impulse, sodat die slagoffer kan ly aan verlies van visie, verswakte koördinasie, verlamming van die ledemate, derm en blaas disfunksie, en ander probleme. Veelvuldige sklerose nie doodmaak nie, is dit net smarte.
  
  
  Hy het geweet dat daar is geen kuur vir veelvuldige sklerose, geen voorkomende of selfs effektiewe behandeling. Soos die meeste pasiënte met veelvuldige sklerose, Francini gekontrakteer die siekte toe hy jonk was, op die ouderdom van dertig.
  
  
  Op soek na hom, ek het ook gewonder hoe hy dit gedoen het. Met die uitsondering van'n paar kort periodes van spontane vergifnis, Francini die krimpvarkie is beperk tot hierdie rolstoel, groei vet en vet as gevolg van'n gebrek aan oefening en sy is lief vir om te eet italiaanse pasta. Tog, hy was die hoof van een van die mees kragtige mafia families in die wêreld, met'n politieke vernuf en'n reputasie in die onderwêreld kringe slegs tweede na Gaetano Ruggiero.
  
  
  Dit was die man wat hy gekom het na New York om te werk vir en vernietig, indien moontlik.
  
  
  "Louie!" Hy blaf in'n kras, maar verrassend groot stem. "Dit is goed om jou terug te hê." Hy lag en kyk na die ander rondom ons. "Wie is hierdie mense?"
  
  
  Louis haastig te voer haar. Hy het'n gebaar. "Dit is Gino Manitti."
  
  
  "Bon giorno, Het Josef". Neanderthaltsev helfte buig na die kreupel reuse.
  
  
  "Giorno". Francini kyk na Franco Loclo.
  
  
  Daar was'n bewing van vrees in Loclo se stem. "Franco Loclo," het hy gesê. Dan ego se gesig skoongemaak. "Deur Castelmara," het hy bygevoeg.
  
  
  Francini lag en draai na my. Ego se blik met haar, maar dit was nie maklik nie. Was daar haat in dié swart oë, maar ek het dit gesien voor. Was dit anders, iets Papai Francini gehaat met'n passie wat hy nooit voorheen teëgekom.
  
  
  Skielik het hy verstaan haar. Francini se haat was so bose, want dit was nie gerig teen een persoon of'n groep van mense, of teen'n land of'n idee. Francini homself gehaat. Hy haat sy siek liggaam, en terwyl hy homself gehaat, hy haat God, wie hy geskep het in sy eie beeld.
  
  
  Louis se stem onderbreek my gedagtes. "Dit is Nick Canzoneri, Oom Joe. Hy is my ander een. Sy was ontmoet deur die ego in Beiroet."
  
  
  Hy knik na die ou man, nie baie buig.
  
  
  Hy het een wit wenkbroue, of probeer om te. Die resultaat is'n meer maniese grynslag as die een kant van die rta se ego oopgemaak en die teiken gekantel sywaarts van die poging. "Meer? "het hy croaked," Jy is gestuur nie om vriende te maak. Ha!"
  
  
  Louis haastig om te verseker ego. "Hy is ook die enigste een rondom ons, Oom Joe. Wag tot ek jou vertel wat hy een keer gedoen het."
  
  
  Dit was vreemd om te hoor'n volwasse man verwys na'n ander persoon as "Oom Joe," maar ek dink dit was alles deel van Louis se ietwat jeugdige benadering tot die lewe. Soos vir wat hy kon my vertel oor wat ek een keer gedoen het, hy nie geweet het nie die helfte van dit.
  
  
  Haar glimlag was as ware as Francini kan bestuur, maar ek het regtig kon nie dink om iets te sê nie, so ek het net sy skouers opgetrek. Dit is'n wonderlike italiaanse manier om uit enige situasie.
  
  
  Die ou man staar stip na rumatiek vir'n rukkie, en dan met'n vinnige flick van sy arm, half-draai die rolstoel sodat dit was die gesig staar Louis. Dit was'n merkwaardige beweeg vir iemand wat net'n oomblik gelede het gevind dat dit moeilik om in te samel'n wenkbrou.
  
  
  "Hierdie boek ouens by Manny se," het hy beveel. "Gee hulle terug môre, en dan vertel hulle om verslag te Rikko." Hy kyk oor sy skouer na ons. "Damn die maat!" het hy gesê. "Ek hou van die geld, het hulle nie eens engels praat."
  
  
  Hy kyk na Louis. "Môre aand het ons gaan met'n paar aande by die Tony Tuine. Vandag is jou neef Philomina se verjaarsdag. Wees daar."
  
  
  Louis glimlag gelukkig. "Natuurlik, Oom Joe."
  
  
  Ego Neef Philomina bloos mooi.
  
  
  Die ou man behendig verwyder sy rolstoel en op pad terug na die kantoor op sy eie. Spelman het vir my'n koue kyk weer, dan gevolg van sy baas. As hy ooit geweet het wie ek was, een dag het hy sou onthou.
  
  
  As Manitti, Loclo, en sy manne gevolg Louie deur die kantoor en in die gang, ek het'n baie onaangename gevoel oor Larry Spelman.
  
  
  
  Die agtste hoofstuk.
  
  
  
  Manny het Chalfont Plaza, een rondom die grand ou hotelle op die east side van Manhattan. Regdeur sy lang geskiedenis, Chalfont Plaza het aangebied om meer as een lid van die Europese koninklike familie. Dit is nog steeds een van die standaard stop vir voorstedelike sakelui besoek aan New York.
  
  
  'n paar jaar gelede, 'n groep van prominente sakemanne gekoop Chalfont Plaza met sy oorspronklike eienaars as'n besigheid belegging, en dan verkoop dit aan Emmanuel Perrini, 'n jong ambisieuse sakeman met'n baie van die hoofstad.
  
  
  Die teken op die voorkant sê nog steeds "Chalfont Plaza", maar die mafia, as gevolg van sy ewige ego, noem die ego"Manny".
  
  
  "Doen wat jy wil om te stop vir'n drankie, Nick?" het hy gevra voor ek trap in die hysbak na die check - in.
  
  
  "Nee dankie, Louis," ek het gekreun. "Ek is uitgeput."
  
  
  "Alles reg," het hy ingestem vrolik. "Ek bel jou môre, nie toe nie, en laat weet wat aangaan."
  
  
  Goeie. Hy sit op een laaste vriendelike glimlag en waai totsiens as die hysbak deure gesluit. Moeg? Dit was nie net die jet lag wat my vergeet om haar te sit onder Wilhelmina se kussing voor jy gaan slaap. In plaas daarvan, ee sakkie geplaas dit op die top van die seun van'n teef se klere, wat hy verlaat het op die vloer gelê toe hy dan afsny nie.
  
  
  Toe ek haar wakker, sy was net vier duim van my rta en wys openhartige op my linker oog.
  
  
  "Moenie beweeg nie, jy seun van'n teef, ek sal haar doodmaak, of jy."
  
  
  Hare, was hy vertrou. Hy lê doodstil, probeer om aan te pas sy oë na die kortstondige glans van die lamp. Wilhelmina is net 9mm, maar op daardie oomblik het ek gevoel soos ek was op soek in die rigting van'n sestien-duim vloot geweer.
  
  
  Hy het sy blik op Wilhelmina se stam aan die hand dat dit nou haar gehou, dan is die lang arm totdat hy gevind dat haar gesig. Soos verwag, dit was'n ou bekendes: Larry Spelman.
  
  
  My oë brand met moegheid, en wanneer ek ten volle wakker geword, ek voel'n pyn in my liggaam. Haar gehad het geen idee hoe lank hy wil slaap met haar. Oor dertig sekondes geslaag het.
  
  
  Spelman ruk sy arm, en die staal gat van my eie pistool klap in my gesig. Pyn geskiet het my kakebeen. Ek het daarin geslaag om nie te skree.
  
  
  Spelman glimlag en trek weg, nog steeds hou die geweer wys na my. Hy staan op, gryp die naaste stoel met een hand, en trek ego naby, selfs nie sy oë van my af.
  
  
  Hy leun terug in sy stoel en beduie na Wilhelmina. "Gaan Sit."
  
  
  Versigtig die opheffing van haarself, twee kussings het haar agter hulle. Mooi en gemaklik, behalwe vir daardie damn geweer. Hy kyk na die horlosie op die bedkassie. Dit was drie-uur, en aangesien daar was geen saint kom deur die blindings, dit moet gewees het om drie in die oggend. Ek het deur dit vir omtrent vier ure.
  
  
  Hy kyk na Spelman vraend, en toe hy uiteindelik wakker geword het, het hy besluit dat hy moet dronk word. Daar was'n vreemde kyk in die ego se oë, hulle het nie lyk om te fokus behoorlik. Dan sien hy haar leerlinge smal. Hy was nie dronk nie, hy was baie opgewonde!
  
  
  My kakebeen was kloppende, wat seer.
  
  
  "Jy dink jy is'n mooi slim seun van'n teef, jy nie, Carter?"
  
  
  Haar innerlik gryns. Hy is geblaas my bedek, alles reg. Ek wonder of hy vir iemand anders. Nie dat dit veel saak. Uit die manier waarop dinge lyk op die oomblik, hy het al die tyd in die wêreld om jou te vertel dit aan wie hy wou.
  
  
  "Ek voel nie baie slim reg nou," het ek erken.
  
  
  Hy het toegelaat om homself'n klein glimlag. "Ek het uiteindelik onthou, soos, 'n uur gelede. Nick Carter. Jy werk vir die BYL."
  
  
  Damn die heroïen! Soms het dit gebeur: 'n lang-vergete geheue geaktiveer word. Ek het dit gesien voor.
  
  
  "Dit was sowat vier jaar gelede," het hy voortgegaan. "Tom Murphy wys jy uit na my in Florida."
  
  
  "Goeie maatskappy wat jy maak," ek lag. Onder die ego fasade van'n uitstaande prokureur, die dapper grys hare Murphy was een van die mees suksesvolle slagters van pornografie in die land. En in Murphy se geval, was dit nie net oor seks en heroïen; hy was besig met die werklike vuil.
  
  
  Spelman wys die geweer op my dreigend. "Wie anders is dit met jou?"
  
  
  Haar, hy het sy kop geskud. "As jy weet ek is Nick Carter, jy weet ek werk gewoonlik alleen."
  
  
  "Nie hierdie keer nie. So gou As wat ek onthou wat jy was, het ek het haar in Beiroet. Die us Lao Lin is dood. Charlie Harkins is dood. Harold is in die hospitaal."
  
  
  Ten minste'n deel van my plan het gewerk.
  
  
  Spelman glimlag. "So jy kon nie werk alleen hierdie tyd. Hierdie Chinese meisie is vermoor byna'n uur en'n half nadat sy vermoor is.
  
  
  jou reis geneem het."
  
  
  "Eina?" Ek vang myself te dink'n goeie ding. Dit het by my opgekom dat as Spelman het gedink daar was ander mense wat saam met my werk, dit kan koop vir my'n paar keer. Dit kan selfs betrek paar wettige lede van die Francini familie. Hulle mag dalk binnekort in staat wees om te bewys dat dit'n hoax, maar ten minste sal dit veroorsaak dat sommige angs.
  
  
  Sy gooi die laaste gedink om haar kop. My eerste taak was nie te laat skrik. Dit was om te kry uit hier in die lewe. Maar die kans was nie te goed nou.
  
  
  "As iemand wat saam met my gewerk het," het ek geprotesteer, " hoekom doen jy dink hulle sal vir jou sê?"
  
  
  Die Luger wiel het'n klein sirkel in die lug. "Papay Francini sal wil hê dat die hele storie," het hy gesê. Nog'n klein sirkel in die lug. "En wanneer ek gaan en vertel emu, ek sal emu haar elke bietjie van dit."
  
  
  Nog'n punt in my guns! Spelman het nie vir enigiemand vertel nie. As ek kon net ontslae te raak van hom voordat hy ontslae geraak het van my, dinge kan begin om beter te kry. Begin al die pad van'n ongewapende liggende posisie op'n sagte bed was nie'n goeie begin vir my, maar ek nodig het om iets te doen.
  
  
  Ek nodig het om te kry om die ego naby genoeg om dit aan te gryp, en die enigste manier wat ek kon doen was deur uitdagende die ego om my aan te val. Die gedagte van doelbewus uittart'n gewapende aanval, van'n dwalende heroïen-verslaafde, was nie een van die gelukkigste wat ek ooit gehad het. My kanse is uiters skraal. Aan die ander kant, ek het nie sien nie enige alternatiewe.
  
  
  "Jy is'n idioot, Spelman," sê ek.
  
  
  Hy wys die geweer op my. Dit het gelyk na'n ego-gunsteling gebaar.
  
  
  "Begin praat, pyl, of jy sal sterf."
  
  
  Haar ontplof. "Jy kan my nie doodmaak nie, totdat jy weet wat ek besig is met. Jy weet dat. Jy sal nie soos die Pouslike dinge, Larry. Gebruik jou kop - as jy het'n doel met die dosis van heroïen loop deur jou are. "
  
  
  Hy het gedink oor dit vir'n oomblik. Onder normale of andersins omstandighede, ek dink Larry Spelman was nogal'n intelligente persoon. Loop op'n wolk van heroïen, hy kon skaars verander die rigting van sy gedagtes.
  
  
  Hy het aangehou praat. Hoe meer ek sê, hoe langer ek sal leef. "Hoe het'n mooi Joodse seun wil jy in die skare, Larry?"
  
  
  Hy ignoreer my.
  
  
  Nog'n gambiet probeer om dit. "Nie jou moeder weet dat sy het'n heroïen-verslaafde, Larry? Sy moet trots wees op haarself. Hoe baie ander moeders kan sê dat ih seuns blyk te wees, dwelm verslaafdes wat spandeer die meeste van hul lewens stoot'n vet ou man in'n rolstoel? Ek is seker sy hou praat oor jou, jy weet: "My seun is'n dokter, My seun is'n prokureur, en dan jou ou dame wys en sê, "My seun is'n dwelm verslaafde'..."
  
  
  Dit was meer kinderagtig, en dit is onwaarskynlik dat die ego sou wees maddened deur dit. Maar dit is regtig vies die ego, al is dit net omdat my stem onderbreek die ego se vullis-gehul gedagtes.
  
  
  "Shut up!" het hy beveel dat rustig genoeg. Hy het'n half stap rondom die stoel was hy sit op en byna terloops my getref met die kant van die luger.
  
  
  Maar hierdie keer het hy is gereed.
  
  
  Hy draai sy kop na die reg om te verhoed dat die slag, en op dieselfde tyd swaai sy linkerhand skerp en uit, vang ego se pols in'n skerp karate skop wat moet gemaak ego val die geweer, maar dit het nie.
  
  
  Hy gerol aan die linkerkant op die bed, gryp ego se pols, en druk ego palm teen die wit velle, dan gly skouer aan skouer om aansoek te doen maksimum druk. Nog'n ego arm toegedraai rondom my heupe, probeer om my te trek weg van die hand geboei.
  
  
  Hy hou my reg hand teen my eie liggaam. Hy het'n vinnige konvulsiewe beweging, oorkoepelende sy terug en bied een aan elke stam vir die hefboom, en was in staat om sy arm. Nou het ek albei hande vry om te werk met die ego hand met die geweer, my linkerhand hou die ego pols so styf as moontlik, en my regterhand aangrypende die ego vingers, probeer om te trek in die ih uit van die geweer.
  
  
  Hy het haar met een vinger en begin te stadig, onverbiddelik buig haar ego. Ego vingers was fantasties sterk. Die druk om my middellyf skielik verlig. Dan ego se vrye arm gly oor my skouer, en'n lang, benerige vingers gryp my gesig, gevang my kakebeen, en ruk my kop terug, probeer om te breek my nek.
  
  
  Ons het gesukkel in stilte, snork met die poging. Hy het op daardie geweer vinger, mik vir die hefboom, terwyl op dieselfde tyd met behulp van al sy wilskrag en spiere om te hou sy kop af.
  
  
  Haar besig om'n agste van'n duim, met die hulp van'n vinger, maar op dieselfde tyd voel my kop gestoot terug. Spelman se vingers gegrawe diep in my keel onder my kakebeen, grotesk vervormde my mond soos sy palm druk my neus. In'n oomblik, wanneer die karotis arterie is afgesny, ek sal sy bewussyn verloor.
  
  
  'n pienk waas vertroebel my oë, en wit strepe flits pynlik deur my brein.
  
  
  Ek my mond oopgemaak en bietjie hard op een rondom Spelman se vingers, voel my tande te sink in dit soos dit was'n stukkie van die gebraaide rib. Warm bloed het gevloei in my mond soos my tande byt
  
  
  stamp in die ego gesamentlike, op soek vir'n gesamentlike swakheid, dan sny deur die tendons, vergruis die tender been.
  
  
  Hy skree en ruk sy hand weg, maar my doel het met dit, byt in die emoe se vinger. Haar wreedaardig skeur dit oop soos'n hond been, voel soos haar lippe en gesig was vol bloed. Op dieselfde tyd, haar verhoog die druk op sy geweer in die hand. Die ego se duim is nou buig, en al wat ek moes doen, was om die ego terug.
  
  
  Maar my seer kake losgemaak, en hy het begin om te verloor sy greep op sy vinger. Met'n skielike stoot, het hy gebreek gratis, maar op dieselfde tyd die vingers van sy ander hand los hul greep op Wilhelmina, en die luger val op die vloer langs die bed.
  
  
  Ons toegedraai ons arms om mekaar en krul op die bed in pyn. Ego naels wou my oogballe, maar sy begrawe haar kop in die ego se skouer vir die beskerming en klou aan ego se lies. Hy draai sy heupe om homself te beskerm, en ons het gerol van die bed af en op die vloer.
  
  
  Iets skerp en onwrikbare klap in my kop, en hy het besef hy sou tref die hoek van die bedkassie. Spelman was op die top nou, sy skerp gesig duim weg van my, sy tande ontbloot in'n waansinnige glimlag. Een vuis klap in my gesig, en die ander kant toegeslaan op my keel in'n chokehold, 'n ego-verswak, vermink vinger.
  
  
  Ek druk my ken om haar nek met al my krag en gesteek die emu in die oë met my uitgestrekte vingers, maar hy draai sy kop op die laaste minuut te beskerm ih deur wat ih styf.
  
  
  Hy gryp een van haar groot ore en ruk met geweld, draai rond. Die ego teiken gespin rondom, en'n palm klap in die ego se skerp neus. Ek het gevoel die kraakbeen skeur weg van die krag van die blaas, en die bloed spuit in my gesig, verblind my.
  
  
  Spelman laat uit'n desperate uitroep as haar ego-truuk poe breek gratis en uitgerol. Vir'n oomblik was ons almal op ons hande en knieë, hygend, hygend, bedek in die bloed soos twee gewonde diere in'n geveg.
  
  
  Dan het hy opgemerk Wilhelmina staan af aan die een kant, en op die bedkassie. Die weglating van haar hande en knieë, duik sy vinnig, gly vorentoe op haar maag as sy het op die vloer, arms en vingers op die geweer. My vingernael bewei die kolf van die geweer, en sy lunged weer. Ek voel'n sterk blydskap as my hand val op die hef, en my vingers toegedraai rondom nah soos gewoonlik.
  
  
  Ek het die geweer, maar Spelman was reeds op die top van my soos'n paar groot, benerige kat, sy groot hand op my uitgestrekte arm, en sy ander ego vuis was soos'n suier in my ribbes. Ek rol op my rug, rol my skouer reguit uit die links en trek my knieë op sodat my bene was gedruk word twee keer aan my bors.
  
  
  Dan stoot hy haar skerp na buite met sy voete, soos'n ontbinding lente. Spelman is getref in die bors met die een hand, en die ander gevang en hom in die bors, en stuur hom vlieg agtertoe, sy greep op my pols daal. Hy geland het op sy boude, die momentum die uitvoering van sy ego aan sy rug. Dan het hy gerol aan die regterkant, draai sy kop af en af, en het op al die hande-viervoet in die gesig my.
  
  
  Hy was op sy knieë, hande omhoog, effens bak, gereed om aan te val. Ego se gesig was bedek in die bloed om sy gebreekte neus. Maar haar ligblou oë skitter met'n single-minded bepaling.
  
  
  Sy het hom openlik in die gesig van ongeveer agt duim weg. Sy ego eienskappe was om te krimp innerlike, maar hy bly op sy knieë, sy liggaam wieg.
  
  
  Hy was reeds dood, maar my duim instinktief verskuif twee keer meer van die sneller, giet twee koeëls in die verminkte gesig.
  
  
  Dan is die liggaam val vorentoe en lê roerloos op die mat in die voorkant van my, een lewelose hand klap my been. Ek gebly het waar ek was, hygend my bors dein op en af. Die kant van my kop is vol van die kolf van die geweer, en dit het gevoel asof ten minste twee of drie van my ribbes was gebreek. Dit is vyf minute voor ek was uiteindelik in staat om te kry om my voete, en dan het ek het om vas te hou aan die bedkassie te hou van die val.
  
  
  Op die eerste, ek was bang dat die klank van drie skote sou maak iemand hardloop, maar in my verdwaas staat, ek kon nie dink van enigiets wat ek kan doen oor dit as iemand gedoen het, so ek het net daar gestaan, onbegrypend, probeer om te kalmeer my gebreek gevoelens en trek my saam. In enige ander stad in die wêreld, die polisie sou klop aan my deur in'n kwessie van minute. Ek het vergeet dat ek was in New York, waar min mense versorg, en waar niemand ingemeng het as hulle kon help.
  
  
  Ten slotte, hy trap oor Spelman se liggaam en strompel in die badkamer. Tien minute van warm storte en'n paar minute van die uiterste koue wondere vir my gewonde liggaam en gehelp het duidelik in my gedagtes.
  
  
  Van wat Spelman gesê het, ek is redelik seker hy het nie gekontak ons waar ons was met sy inligting sodra hy uitgevind het wie haar was. Sy waardeer dit in sy doelwitte te bereik. Hy het gesê, in die besonder, iets oor " wanneer Papay Francini vind uit oor dit." Goed genoeg nie. Teen die tyd, ek was redelik seker oor wat, ten minste vir nou. Of ten minste kon hy hoop vir dit.
  
  
  Nou is sy nog steeds die gesig staar'n uitbetaling probleem reg nou. Vind my in die dieselfde kamer as Larry Spelman se mishandelde lyk is buite die kwessie. Hierdie situasie kan nie'n voordeel in my verhouding met die Francini familie. En sy was beslis nie wag vir die polisie om in te meng. Ons sal hê om ontslae te raak van dit.
  
  
  En ek wil hê om ontslae te raak van dit so dat die ego sou dit nie gevind word vir'n rukkie.
  
  
  Die Francinies sal ontsteld wees deur die afwesigheid van Larry Spelman, en hulle sal woedend wees as hy draai dood. En die woede kan maak mense wonder: een dag ih het in Beiroet, en vier dae later is die beste vervaardiger van vals dokumente vir die mafia in die Midde-Ooste was dood, saam met'n mede Chinese agent. Dan, minder as vier en twintig uur nadat ek hier aangekom het in New York, een van Francini se top-luitenante is vermoor. Sy was nie geïnteresseerd in Francini dink oor hierdie tendens. Larry Spelman het nog nie gevind nie.
  
  
  Ek het gedink oor dit as ek aangetrek. Wat om te doen met die ses-voet-vyf duim van'n dooie en gehawende gangster? Ek kon nie neem ego aan die lobby en hael'n taxi.
  
  
  Haar gedagtes hardloop deur wat ek geweet het oor die hotel, vanaf die oomblik wat ek geloop het in die voorportaal met Louis, Manitti, en Loclo, tot die oomblik het ek wakker geword met Wilhelmina se bek te kyk na my. Niks spesiale, net'n vae indruk van die swaar rooi tapyte, prima-geraamde spieëls, bellboys in rooi baadjies stoot die knoppies van die self-diens hysbakke, antiseptiese gange, wasgoed fasiliteite'n paar deure weg van my kamer.
  
  
  Niks veel gehelp het. Hy kyk om sy kamer. Sy geslaap het in dit vir ure, byna gesterf het in dit, maar eintlik is sy nie gekyk na nah. Dit was redelik standaard, 'n bietjie morsig op die oomblik, maar standaard. Standaard! Dit is die sleutel! Byna elke hotel kamer in New York het'n nie - te-opvallend verbind deur wat lei na die volgende kamer. Die deur was altyd altyd gesluit, en jy is nooit'n gegewe sleutel tensy jy bespreek verbind kamers. Tog is dit deur het altyd of byna altyd, is daar.
  
  
  So gou As wat ek gedink het oor dit, het sy dadelik kyk na my gesig. Seker genoeg, die ingang is langs die kas. Is dit net pas so goed in die hout struktuur, wat jy nie eens agterkom nie. Ek het per ongeluk het probeer om die handvatsel, maar natuurlik was dit gesluit.
  
  
  Dit was nie'n probleem. Svyat draai dit af in sy kamer en kyk deur die kraak tussen die vloer en die onderkant van die muur. Daar was geen vrede aan die ander kant. Dit beteken dat dit óf verlate of die bewoner was aan die slaap. Waarskynlik aan die slaap op daardie uur, maar dit was die moeite werd uitcheck.
  
  
  My kamer nommer was 634. Sy dials 636 en hou haar asem. Ek was gelukkig. Ek laat em ring tien keer, dan hang. Die heilige draai dit terug op en geselekteerde twee staal pick pockets, elke stel van ses, dat ek altyd dra in my toilet kit. 'n oomblik later, die aangrensende deur oopgesluit.
  
  
  Die Opening van dit, haar, vinnig na die ander kreun en draai op die heilige, dit was leeg.
  
  
  Terug in haar kamer, het sy klere uitgetrek Spelman en versigtig geplaas ego se klere in die onderkant van sy tas. Dan het hy gesleep haar ego in die volgende kamer. Heeltemal naak is, met'n bloedige gemors op die persoon, ego kon nie onmiddellik geïdentifiseer. En so ver as wat ek kan onthou, hy was nog nooit in hegtenis geneem, sodat die vinger uitdruk ego was nie in die lêer, en die ego identifikasie sou wees, selfs meer vertraag.
  
  
  Ek het haar met Spelman se liggaam in die stort met die frosted glas deure gesluit en gaan terug na my kamer aan te trek.
  
  
  Af by die ontvangstoonbank, hy was onderbreek deur'n jong klerk in'n rooi baadjie. Em het nie, soos die idee van die ego wat getrek het weg van die papierwerk, maar hy probeer nie om dit te wys, te veel. "Ja, meneer?"
  
  
  "Ek is in kamer ses-en-dertig-vier, en as ses-en-dertig ses is langs my, verlate, haar hotel sou neem haar vriend daar. Sy se, uh ... .. hy sal later terug te kom."
  
  
  Hy het vir my'n wetende glimlag. "Natuurlik, meneer. Net registreer hier vir jou vriend." Hy het die notebook teenoor my.
  
  
  Slim man met'n gat! Hy onderteken Irving Fane se naam en adres, en betaal drie en twintig dollars vir die eerste nag se verblyf.
  
  
  Dan het hy die sleutel en gaan terug boontoe. Hy het na 636, opgetel het die Steur Nie teken en hang dit buite die deur. Sy het vir hulle gesê dat dit kan neem drie of vier dae vir iemand om meer te doen as'n oorsigtelike gaan met hierdie teken vir'n dag.
  
  
  Hy gaan terug na sy kamer en kyk na sy horlosie. Vier uur in die oggend. Dit is net'n uur sedert die krimpvarkie Spelraan my dit is die enigste oordrag. Hy gaap en strek. Dan het hy sy klere af te weer en versigtig hang hulle op een van die stoele. Hierdie keer was dit haar, en ek het seker gemaak Wilhelmina was ingesteek onder my kussing voor ek gaan slaap.
  
  
  Dan Brylev draai dit af. Op vier uur in die oggend, was daar niks om te doen in New York.
  
  
  Hy het aan die slaap byna onmiddellik.
  
  
  
  Die negende hoofstuk.
  
  
  
  Hy het Manny se huis by nege uur die volgende oggend. Spelman se Sweed was gepak met my in'n tas, soos die een rondom die velle en kussingsloop bedek in die bloed.
  
  
  Van Chalfont Plaza, ek het'n taxi sentrum te Lexington en ry na die Chelsea Hotel op die Twintig-derde Straat, net af van Sewende Laan. Hierdie dae, dit is'n bietjie van'n run-down ou hotel, lok'n baie van die ongewone karakters. Egter, hy het sy heerlikheid dae. Dylan Thomas, Arthur Miller, en Jeff Berryman het daar gebly. My hoof rede vir die verskuiwing daar was ver van die literêre nostalgie: Larry Spelman se truien was nie in die buurt.
  
  
  Die eerste ding wat ek gedoen het, was haar uit op bruin wikkel papier en'n bal van die rapier. Dan het hy versigtig toegedraai Spelman se klere, bed neer, en kussingsloop, en het die pakkie by die poskantoor.
  
  
  Dit was gestuur deur'n pakket te Papai Francini. Die terugkeer adres is Gaetano Ruggiero, 157 Thompson Sturt, New York, NY, 10011. Die langer Spelman se liggaam bly onontdekte, die beter, maar sodra dit gevind is, was dit genoeg om te skoon te maak my van agterdog. Op hierdie punt, ek was nie bewus van enige spesifieke slegte verhoudings tussen Ruggiero en Francini, maar sodra hierdie pakket gelewer word, sal hulle wees.
  
  
  Die huidige post-stelsel is so dat ek kan staatmaak - met redelike vertroue op die feit dat'n derde-klas pakket pos van Twintig-derde Straat te Vors Sturt, ongeveer dertig blokke weg, sal ten minste sondae.
  
  
  Ek het gaan Kwaad Squire, 'n mooi klein bar op Sewende Laan om die hoek van die hotel, en het'n rustige middagete afgespoel met twee bekers van goeie Watney ale. Dan Louie het haar by die Ego se woonstel in die Dorp.
  
  
  Louis, soos altyd, was baie opgewonde. "Hey, Nick! Wat is die mens? Ek het probeer om te bel Manny Plek, maar hulle het gesê jy nagegaan het."
  
  
  "ja. Te wouldnt nabygeleë vir my. Sy is verskuif na Chelsea.
  
  
  "great! Groot! Ek ken hierdie plek. Hey, luister, Nick. Oom Joe wil om te sien ons vandag, nie wanneer.
  
  
  Ek het gewonder as ek'n keuse gehad. "Seker, waarom nie."
  
  
  Goeie. Sowat twee uur. In Oom Joe se kantoor."
  
  
  "Alles reg," ego het hom verseker. "Ek sal sien jy daar is."
  
  
  Dit was'n aangename dag, en haar loop was rustig. Ek het nie gesien haar in New York in die jaar. In sommige maniere, hy het baie verander; in die ander, hy lyk presies soos ek onthou haar, waarskynlik presies soos hy het vyftig of'n honderd jaar gelede.
  
  
  Ek stap na die Sesde Laan, dan onder leiding van die sentrum. Sesde Laan te Veertiende Straat kyk nog steeds dieselfde, maar dit het verander, en vir'n oomblik het hy kon nie erken dit. Dan is dit my getref, en hy glimlag vir homself. Haar Stahl was so kosmopolitiese dat hy nie meer opgemerk sekere dinge. Sesde Laan, van Twintig-derde Straat te Veertiende, was byna heeltemal Puerto Rikaanse. Die gesprekke wat ek gehoor rondom my was meestal in spaans.
  
  
  Die tralies was nog steeds daar, maar nou het hulle het die spaanse name; Grot EI, El Cerrado, El Portokeno. Soos ek dit onthou, die ou italiaanse lekkernye was nog steeds daar, maar nou was dit die wyn en begrawe met meer vrugte en minder groente. Indien enigiets, Sesde Laan was skoner as ooit, en die ronde, lewendig latyns-meisies te kliek mimmo is in hul hoë hakke was'n groot stap van die stadig-bewegende herplaatst van die ouer dames met hul inkopie-sakke wat gebruik word om te vul die omgewing. .
  
  
  Veertiende Straat was meer soos die Calle Catorse in San Juan, maar daar was'n skerp oorgang van suid na Derde Straat. Hier is alles dieselfde soos altyd: 'n klein deel van die Dorp, hardeware winkels, apteke, kruidenierswinkels, delicatessens, sent-winkels, kafees. Daar was nog nooit'n spesiale etnisiteit op hierdie afdeling van die avenue, en nou was daar niemand nie.
  
  
  Dit was'n skare van polyglot mense: netjies geklee sakemanne in attaché pas, dwaal hippies met die skouer lengte hare en blou jeans, nabygeleë huisvroue stoot swart plastiek baba stootwaentjies, kruppel ou dames met krom funksies en leë oë, kinders gewapen met bofbal handskoene, bedelaars op krukke. Daar was meer gemengde paartjies as wat ek onthou.
  
  
  By die Derde Straat, die McDougal en Sullivan mimmo het ooste, dan onder leiding van die suid weer op Thompson Sturt, 'n hartseer glimlag van die geheue op my gesig. Thompson-Sturt nooit verander nie. Al die pad af na Prins Gekneus is'n italiaanse dorp strewe: stil boomryke strate begrens deur soliede rye van brown, elk met'n reeks van stappe wat lei tot swaar eikebome voorste deure, elke omring deur'n yster reling ontwerp om te hou onbehoedzaam mense uit te val op die steil ry van konkrete stappe wat lei na die hoofingang. kelder. Vir een of ander rede, wanneer die bou van die Dorp in die laat 1880's, die dag te begrawe was altyd sit in die voorkant, nie agter nie.
  
  
  Die tempo hier is anders as enige ander plek in die stad. Die geraas lyk gedemp, en die aksie vertraag. Ou manne staan in groepe van tweë en drieë, nooit sit op die stoep, net daar staan praat; vet-bors huisvroue loer rondom die boonste vensters om te praat met hul bure,
  
  
  staan op die sypaadjie hieronder.
  
  
  In die versterkte-af speelgrond van St Teresa se Junior Hoë Skool, plaaslike jong italiaanse steamboats, lank uit die skool, meng met kinders in'n ewige sagtebal spel. Swart oë, swart hare italiaanse meisies loop langs die sypaadjies, openlik vorentoe te kyk as hulle alleen is. As hulle met'n groep van die meisies, hulle wriemel en grap, praat voortdurend, en hul oë op en af in die straat, die maak van ih lag.
  
  
  Thompson Sturt is yl bevolk, met'n geleentheid lekkergoed winkel, onvermydelik donker groen met'n verbleikte, half-cut afdak wat'n kiosk; 'n paar van die delicatessens met groot salami hang van die vensters in; n resep hier en daar, byna altyd in die hoek. Egter, daar is'n begrafnis huise in Thompson - drie rondom hulle. Jy gaan na een as jy nog steeds'n Ruggiero, ander as jy vriende met Francini, 'n derde as jy nie het enige verbindings na enige familie of as jy kan, maar wil nie hê hulle om te weet.
  
  
  Ook op Thompson, tussen Houston Sturt en Lente, daar is vyf restaurante, goeie italiaanse restaurante, netjies met geborduurde tafeldoeke, 'n kers op elke tafel, 'n klein bar langs een muur van die volgende kamer. Bure dikwels drink in kroeë, maar nooit eet by die tafels. Hulle eet by die huis elke aand, huil elke maaltyd. Tog is die restaurante is een of ander manier verpak elke nag, selfs al het hulle is nooit geadverteer nie - hulle het net lyk te lok paartjies, elke rondom wie het een of ander manier ontdek hul eie klein italiaanse restaurant.
  
  
  Teen die tyd dat haar gekry het om die Lente Sturt en draai links in die rigting van West Broadway, hare was so vasgevang in die atmosfeer van die ou italiaanse kwartaal dat ek amper vergeet dat my betrokkenheid was niks minder as lekker. Die groot ou italiaanse families woon suid van Houston-Sturt, ongelukkig, nie reël mekaar uit vir die mafia.
  
  
  Hy het by Francini Olyf Olie van Rivne by twee uur in die middag. Ludovic se neef Philomine was geklee in'n wit trui wat beklemtoon haar borste en'n bruin suede romp wat slegs gedeeltelik knoop aan die voorkant, sodat toe sy verhuis het, het haar goed-gevormde borste het was duidelik sigbaar. Dit was veel meer as wat sy sou verwag van'n konserwatief geklee Philomena die dag voor, maar sy het nie soos iemand kla oor'n baie aantreklike meisie in meer onthulling van klere.
  
  
  Sy het my in Popeye se kantoor met'n beleefde glimlag en'n onpersoonlike lug wat sy mag gebruik het om vir venster skoonmaak of skoonmaak.
  
  
  Louis was reeds daar, weerkaats. Hy was in gesprek met Popeye. Nou het hy omgedraai en druk my hand in'n warm handdruk, asof hy nie gesien het nie vir my in maande, en sit sy ander hand op my skouer. "Hey, Nick! Hoe is jy? Goed om jou te sien!"
  
  
  'n groot ou man in'n rolstoel agter'n swart lessenaar gluur my. Hy knik teësinnig en beduie met sy hand. "Gaan Sit." Sy gaan sit op'n regop stoel, gaan sit, en haar bene gekruis. Louis het die ander een, draai dit om, en dan sel was wydsbeen nen, arms gekruis op sy rug.
  
  
  Papai Francini skud sy kop effens, asof Louis was'n geheim wat hy kon nooit op te los. Dik vingers gevind dat die sigaar-boks op sy lessenaar en verwyder die sellofaan van'n lang swart sigaar. Hy sit die sigaar in sy mond, steek dit uit die ligter op die tafel, en dan kyk na my deur die rook.
  
  
  "Louis lyk om te dink jy is redelik damn goed."
  
  
  Haar, hy haal sy skouers op. "Ek kan hanteer myself. Hy was daar vir haar."
  
  
  Hy staar na my vir'n oomblik, die beoordeling van my werklading. Dan het hy blykbaar sy gedagtes. "Goed, goed," het hy mompel. Hy fiddled met beide kante van sy rolstoel asof hy wou iets, dan lig sy kop en skree:
  
  
  "Philomina! Philomina! Damn die maat! Doen jy het my aktetas?"
  
  
  Neef Louis onmiddellik verskyn, maar haar pragtige genade het haar bewegings lyk minder haastig. Sy vleg'n gehawende ou grys attaché geval in die voorkant van Popeye en gegly uit sonder'n woord.
  
  
  "Het jy gesien wat verdoem Larry?" het hy gebrom Louis as hy losgemaak die hakies. "Die ego was weg die hele dag."
  
  
  Louis versprei sy hande, palms up. "Ek het nie gesien Ego sedert gister, Oom Joe."
  
  
  "Ek ook," het die ou man grom.
  
  
  dankie god! Dit het beteken dat Spelman het nie gepraat Francini voor kom my om wakker te word. Sy het waarskynlik kon gewees dankbaar vir die heroïen effek op die strokie.
  
  
  Papai Francini opgetel het'n stapel van die vraestelle van die attaché geval, bestudeer die eerste bladsy vir'n oomblik, en dan sit die ih in sy geval in die voorkant van hom. Sy ego stem, al sy ego maniertjies skielik verander, en nou is hy'n Stahl sakeman.
  
  
  "Om eerlik te wees, Nick, jy is nie die regte persoon vir haar om te kies vir hierdie werk. Ons weet nie wat jy is goed genoeg, en ek sou verkies om iemand wat gewerk het vir hierdie organisasie. Egter, Louis is hier om te sê dat hy wil hê dat jy, en as hy dink hy kan vertrou, wat is die belangrikste ding ."
  
  
  "Ek glo dit nie," Ego blik uitgeroep expressionlessly.
  
  
  "Wat jy ook al sê, Het Josef."
  
  
  Hy knik. Van die kursus, wat sou hy vir ons sê? "Die feit is," het hy voortgegaan, " dat hierdie organisasie het onlangs'n paar probleme. Ons besigheid is oorreed, 'n baie van ons mense het probleme met die polisie, die Ruggieros beweeg links en regs. In ander woorde, een of ander manier ons lyk te verloor het beheer van dinge. Wanneer dit gebeur in sake-organisasies, jy noem in'n doeltreffendheid spesialis en maak'n paar veranderinge. Wel, ek oorweeg dit ons besigheid organisasie en ek is net gaan om dit te verbeter."
  
  
  Papai Francini het'n lang sleep op sy sigaar en dan het dit deur die rook by die Louis. "Golos moi doeltreffendheid kenner".
  
  
  Ek kyk na Louis, onthou hoe vinnig my siening van nen in Beiroet het verander. Uiterlik, die ego se houding is'n aanname van enigiets nie, maar doeltreffendheid. Hy was besig om te lief vir hierdie man. Hoewel haar was seker dat hy is slimmer as hy die eerste keer verskyn het, het haar twyfel dat hy was baie cool.
  
  
  Popeye het voortgegaan, asof lees my gedagtes. "Louis cennegs is koeler as wat die meeste mense dink. Haar ego opgewek haar op die manier. Dit was soos hy was my eie seun." Ego se gesig gedraai in'n glimlag as hy kyk by sy neef, wat glimlag op emu in rumatiek. "Regtig, Louis?"
  
  
  "Alles reg, Oom Joe." Hy versprei sy hande expressively, sy donker gesig stralend.
  
  
  Francini se storie is wat deur my kop as ek luister met een oor na Popeye is blykbaar herhaal storie van hoe Louis Ross was die man wat hy opgewek ego te wees.
  
  
  * * *
  
  
  Tot en met die uitbreek van die tweede WÊRELDOORLOG, die drie Francini broers was'n span. Louis se pa, Luigi, is dood tydens'n Mariene landing op die nag te onttrek in augustus 1942; jong Louis was geneem deur Joseph.
  
  
  Deur dan, Joseph sukkel met die vernietigende gevolge van die REKENAAR, hoewel hy nog kan loop met'n ongelyke gang en ry'n motor. Emu het ook te make met sy ouer broer Alfredo; die twee broers geleidelik uitmekaar gedryf, en na Luigi se dood, die rusies toegeneem in'n gewelddadige oorlog vir die beheer van die familie se belange.
  
  
  As die gebied tussen die broers het voortgegaan, die hele Francini familie, as die sentrum van die mafia krag, sou ondermyn word. Josef was nie gaan toelaat dat dit gebeur. In februarie 1953, het hy onderhandelde vrede met Alfredo. Op die dag van die vergadering, hy het Odin se Cadillac om af te haal Alfredo, en die twee broers gery het ooste deur die Dorp.
  
  
  Dit was die laaste keer wat iemand sien Alfredo Francini.
  
  
  Joseph geëis - en het voortgegaan om te eis - dat na hulle besoek aan Alfredo se huis in New Jersey, hy het sy broer terug na die stad, die verlaat van Ego Sullivan-sturt-waar hy het dit opgetel. Niemand het ooit in staat was om die teendeel te bewys. Amptelik, Alfredo Francini ontvoer is op'n Nuwe York Stad straat deur onbekende persone. Nie-amptelik, die owerhede het van beter geweet.
  
  
  Slegs Josef Francini kon bevestig ih se vermoedens, en Josef Francini nooit gerugsteun af van sy storie.
  
  
  Joseph het'n groot begeerte om wraak te neem op die een wat gesteel het sy broer se ego. Hy het Alfredo se vrou, Rosa Maria, in sy huis - "vir die beskerming," het hy gesê-saam met haar dogter Philomina, wat was net drie jaar oud by die tyd. Rosa Maria gesterf het twee jaar later aan kanker, maar Josef het voortgegaan om te sorg vir die twee broers se kinders asof hulle was sy eie. Hy was nooit getroud nie.
  
  
  * * *
  
  
  Papai Francini het voortgegaan om te praat, 'n duidelike massa van die vlees omhul in'n chrome seil hok met armig wiele.
  
  
  "...So haar Louis het na Columbia, en hy studeer magna cum laude. Ferret is met hulle, hy loop die Franzini olyfolie besigheid, en dit is pretty much die enigste ding wat ons het wat verwek die inkomste dit moet."
  
  
  "Wat het jy studeer, Louis?"
  
  
  Hy glimlag skaam. "Sake-administrasie. Dit is die rede waarom Oom Joe dink ek kan los'n paar van ons bedrywighede."
  
  
  "Wat operasies is ons praat oor?" Ek het die ou man.
  
  
  Hy het na my gekyk.
  
  
  "Kyk," sê ek. "As jy wil haar om te werk met Louis, sy nodig het om te weet wat ons kry in. Jy vergeet, haar net hier gekom het."
  
  
  Hy knik. Goeie. Ons is nou praat oor porn, sekuriteite, vragmotors, vending masjiene, wasserye, korrupsie winkels, en dwelms."
  
  
  "Nee prostitusie?"
  
  
  Hy verwerp die idee met minagting. "Ons laat dit aan die swart koppelaars." Hy kyk bedagsaam. "Natuurlik, ons het ander bedrywighede, maar ons het probleme met die onderwerpe wat dit dek."
  
  
  Haar, het hy omgedraai na Louis. "Het jy enige gevolgtrekkings te maak oor hierdie?"
  
  
  Hy sug en kyk'n bietjie skaam. "Goeie..."
  
  
  Popeye verduidelik. "Louis het nog nooit deelgeneem het aan enige van ons missies. Ek het hard gewerk om te hou my ego uit niks, maar die olyfolie, en dit is goed."
  
  
  Hy probeer om nie om te glimlag. By die Rooi Fez in Beiroet, nadat ek trek haar troefkaart met'n buis van heroïen, Louis in maniere
  
  
  geïmpliseer dat hy was werklik daar, odin om sy oom se mense, agter al Francini se rakette. Op dell self, hy het geweet dat byna niks oor ih se innerlike werking. En Francini die hotel om te gaan met die "bedrywighede"? My skeptisisme moet getoon het.
  
  
  "ja. Ek ken haar, " Popeye gesê. "Miskien is dit klink gek. Maar, hoe is dinge gaan... iets gedoen moet word. Ek dink Louis kan dit doen deur die vereenvoudiging van ons besigheid praktyke."
  
  
  Haar, hy haal sy skouers op. "Dit is jou bal spel. Waar moet ek gaan?"
  
  
  "Louis is my doeltreffendheid kenner. Ek wil hê jy - iemand nuut te organisasies-om my te help. Al hierdie ouens wat vir my werk en doen wat ek sê. Maar soms ih moet oortuig word om meer eksplisiete. As hulle nie wil hê Louis skeer rond in ih bedrywighede, want hulle is waarskynlik verneuk op my iewers langs die pad-ek weet dat. As Louis gaan na Odin, hulle sal probeer om jou te mislei met die ego. As jy gaan, sal hulle weet dat ek jou gestuur het, so sal hulle weet dit kom van my opreg, en fuck ons oor dit."
  
  
  Vir die werk wat sy veronderstel was om te doen vir Oom Sam, dit was'n hemel-gestuur geleentheid. Goeie. Nou, jy het genoem porn, sekuriteite, vragmotors, vending masjiene, wasgoed kos, en dwelms. Wat is "trucks"?"
  
  
  Die ou man gryp beide wiele van sy rolstoel met ruwe hande en beweeg weg van die voorsitter van'n meter of so voordat jy dit beantwoord. "Trucks" is wat ons noem ons vragmotor kaping operasie, gelei deur Joe Polito. Hierdie is meestal klein items soos klere, en van tyd tot tyd'n bietjie van toerusting, soos televisies of kook. Die ander dag het ons het uit drie honderd stowe in Brooklyn. Dit blyk erg. Die polisie, die regering, selfs Ruggiero, hulle is al in die pad."
  
  
  "Ruggiero?" Hy was verbaas. As hy gedink het hy was'n probleem met Ruggiero nou, wag totdat hy kry die sak van Larry Spelman klere!
  
  
  Hy ontslaan Ruggiero met'n golf van sy hand. "Niks besonders nie. Die ander dag, 'n paar rondom ons seuns opgetel het'n vragmotor vol klere, en dan'n paar van Ruggiero seuns gesteel ego's van ons seuns."
  
  
  "Ek het gedink dit was al ooreengekom tussen die families in New York."
  
  
  Hy knik sy massiewe kop. "Gewoonlik. Hierdie tyd, Ruggiero het gesê dit was'n fout dat die ego seuns het dit op hul eie."
  
  
  Haar lag. "Glo jy dit?"
  
  
  Hy het na my gekyk in rumatiek. Ligsinnigheid was nie deel van die Papaja Francini leefstyl. "Ja, ek weet. Van tyd tot tyd, jy het om te laat die seuns af te gaan op hul eie. Wanneer jy probeer om te beheer ih een honderd persent, jy het'n baie van die interne probleme."
  
  
  Haar ego kon sien haar punt van die oog: "Wat oor ander bedrywighede?"
  
  
  "Feitlik dieselfde ding. Niks besonders nie. Dinge lyk sleg gaan. Ek dink dit kan wees, want oor die jare het ons ook ontspanne, spandeer te veel tyd probeer om alles te doen wettig. Ons het meer sukses wanneer ons gespeel hard. Dit is wat ek wil om terug te kry om te. Speel hard! Goeie besigheid prosedures, maar taai wees! "
  
  
  Hy het'n pouse. "Deur die manier, jy kan gebruik om die twee aankomelinge met jou as jy nodig het om hulle. Net gee hulle'n week of twee om te kry wat gebruik word om die stad, stem, en dit is dit."
  
  
  "Dis reg."
  
  
  "Dit herinner my." Hy half-draai in sy rolstoel, so dat die ego is geposisioneer in die deuropening. "Philomina!" het hy geskree. "Philomina! Het ons ontvang die verslag oor Beiroet nog?"
  
  
  Sy het dadelik in die deuropening verskyn. "Nee," het sy saggies gesê. "Niks nie." Sy was weer weg.
  
  
  "Damn die maat!" dit ontplof. "Hierdie verslag was veronderstel om gister, en die ego is nie hier nie! Ek kan nie vind Larry! Hierdie hele damn besigheid is om uitmekaar te val!"
  
  
  Hy weet nie die helfte van dit tog, het ek gedink.
  
  
  Dit was merkwaardig hoe hy kan oorskakel van een persoonlikheid na'n ander, uit'n koue, self-belangrik sakeman met noukeurig gestruktureer voorstel, om'n skree, bitter italiaanse tiran, geïrriteerd wanneer dinge nie gaan sy weg, en nors wanneer hulle gedoen het .
  
  
  Nou het hy slaan sy vuis op die armleuning van die rolstoel. "Damn die maat! Wat jy nodig het om dit te vereffen. Nou! En vind Larry, ook. Hy is waarskynlik gelaai soos die hel met heroïen iewers.
  
  
  Louis het opgestaan en begin na die deur, maar gestop toe hy my sien, het bly sit.
  
  
  Die ou man gluur. "Alles reg?"
  
  
  Haar, hy haal sy skouers op. "Ek is so jammer, Het Josef. Maar ek kan nie dit doen vir die gratis. Ek nodig het om geld in advance."
  
  
  Hy snork. "Geld! Die maat! Bly saam met my, sal jy het'n baie van die geld." Hy staar na my woede vir'n oomblik, draai dan terug na my. "Philomina!" het hy geskree. "Gee hierdie nuwe man'n bietjie geld. Gee em'n groot bedrag." Hy het die rolstoel na my weer. "Nou kry uit van hier, neem maat! Ek het dinge om te doen."
  
  
  "Dankie." Hy staan op.
  
  
  "En ek wil om jou te sien by die party vanaand."
  
  
  "Ja, meneer."
  
  
  Hy was nog steeds dophou as ons verlaat die kantoor, 'n groot ou man in'n rolstoel, 'n vreemde kombinasie van hulpeloosheid en krag.
  
  
  Ek het na waar die ego sekretaris is
  
  
  sy was toe'n bietjie geld op haar lessenaar.
  
  
  "Teen"."Sy gee vir my'n stuk van die geld.
  
  
  Hy kyk na die rekeninge. Hulle twintigs en vyftigerjare.
  
  
  "Dankie, Philomina," ek het gesê beleefd. "Jou oom betaal baie goed, is hy nie?"
  
  
  "My oom soms betaal te veel," het sy gesê skerp, met die klem op " verby."
  
  
  Sy kyk van my na Louis met'n skielike glimlag. "Sien jy vanaand, Louis. Ek is vreeslik bly dat jy terug is."
  
  
  "Natuurlik, Phil," Louis het gesê, verleë.
  
  
  Ons stap af in die sypaadjie saam. "Wat oor jou neef, Louis? Moet ek verander my skeer lotion of iets?"
  
  
  Hy lag. "Ag, nie omgee Philomina. Sy doen'n groot werk met die olyfolie besigheid, maar wanneer sy in ... uh ... ander bedrywighede, sy kry op haar lank perd. Sy wil nie om iets te doen oor dit, regtig."
  
  
  "Wat de hel beteken dit, maat? Sy is oud genoeg om te weet sy kan nie albei doen, is sy nie?"
  
  
  Hy lag senuweeagtig, stoot sy hande diep in sy sakke as wat ons geloop het. "Wel, vir Philomina, dit is nie heeltemal beide. Dit is net dat van tyd tot tyd, sy het om te gee iemand'n bietjie geld of iets, soos sy net aan jou gedoen het. Ons doen dit nie gewoonlik doen organisatoriese werk in die kantoor. Ek dink ons het net het dit vandag, want Larry was vermis en Ego was nie om te neem Oom Joe om die Rekeningkundige Kantoor."
  
  
  "Die Rekeningkunde kamer?"
  
  
  "Dit sal alles verby wees in die lente. Dit is'n groot ou gebou waar ons voed ons rekords. Iets soos'n hoofkwartier."
  
  
  Ons stap in stilte vir'n paar minute. Dan is Louis weer gepraat het. "Waar dink jy ons kan vind Larry?"
  
  
  "Moenie my vra. Maat, haar net aangekom het gister."
  
  
  "ja. Ek het vergeet dit." Hy klap my op die skouer. "Kyk, hoekom het jy nie terug te gaan na die hotel en die res. Sien julle by die restaurant vanaand.".. ongeveer nege-uur."
  
  
  Ek het gedink dit was'n goeie idee. Ek het beslis het geen begeerte om te gaan soek vir Spelman. Veral omdat ek geweet het waar hy was. "Uitstekend," het hy geantwoord met opregte entoesiasme.
  
  
  Hy het vinnig, fluit, hande in sy sakke, opskrif vir wat ek geraai het, was die metro. Ek beskou haar'n taxi en ry terug na die Chelsea.
  
  
  Toe sy terug na die hotel, het sy genoem Jack Gourlay by die Verrassings. Dit was vreemd om te bel my regte naam aan die operateur op die selfoon.
  
  
  "Nick Carter!" herhaal Jack se stadige stem. "Wanneer die hel het jy terug te kry om die dorp?"
  
  
  "Sommige tyd gelede," sê ek. "Luister, Jack, ek wil doen haar'n guns."
  
  
  "Van die kursus. Wat kan ek vir jou doen?"
  
  
  "Ek wonder as jy kan sit'n storie iewers oor Larry Spelman gaan ontbreek, en dat die Francinis dink die Ruggieros dalk iets te doen met dit."
  
  
  Die beste manier om iemand te kry om te dink oor iets soms is om hulle te vertel presies wat hulle moet dink oor.
  
  
  Op die ander kant van die lyn, Jack fluit. "Draai dit in'n storie, maat! Ek sal maak'n storie wat gebaseer is op hulle! Maar is dit nie, Nick? Is hy regtig mis?"
  
  
  "Hy is regtig weg," sê ek.
  
  
  "Doen die agoniste dink...?"
  
  
  "Ek weet nie," sê ek eerlik. "Maar ek sou graag vir hulle om so te dink."
  
  
  Hy was vir'n rukkie stil, en dan, " Jy weet, iets soos hierdie kan lei tot'n ander bende-oorlog in die stad. Die twee families het nie gekry saam so goed die afgelope tyd."
  
  
  "Ek weet."
  
  
  "Alles reg, Nick. As jy seker is dat Spelman is regtig ontbreek."
  
  
  "Hy is vermis. Inderdaad."
  
  
  "Alles reg, man, jy is in touch. Is daar enigiets anders wat ek nodig het om te weet?"
  
  
  "Nee, Jack. Maar ek waardeer dit regtig. Hare is'n soort van besig reg nou, miskien kan ons aandete of'n drankie saam een van hierdie nagte wanneer hare is gratis."
  
  
  "Welkom," het hy gesê, en hang. Kry Jack Gourlay om te begin met'n storie en hy sal nie wil hê om te fool rond met klein praat.
  
  
  Hy uitgestrek op die bed en neem'n middagslapie.
  
  
  
  
  Hoofstuk 10
  
  
  
  
  
  Ek het by Tony Tuin vir Philomena se party sowat nege uur, en my eerste indruk was dat ek moet genoem die FBI, nie Jack Gourlay. Die plek was so vasgesteek deur die italiaanse bende lede wat dit voel soos'n 1937 tydren met Benito Mussolini
  
  
  Gewoonlik, Tony se is'n klein, rustige bar-restaurant wat was eens'n hangout vir die vorige en toekomstige skrywers, en is nou'n Mekka vir die huidige oes van landelike bohemians en filosofie-minded hippies met min geld. 'n loergaatjie met'n yster traliewerk in die rug het getoon dat dit is'n restaurant en kroeg sedert die Verbod.
  
  
  Dit is altyd donker hier, met swart mure klaar in donker bruin trim en dowwe ligte. Die eetkamer is baie groot, maar gevul met rowwe-gekapte tafels. Na die verbygaan van mimmo tafels, sal jy sien'n klein bar kamer met tellers by die elmboog vlak en'n ry van klere hake. In die werklike professionele mense, dit is donker, vuil en sonder versiering, maar vir baie jare was dit een van die mees gewilde plekke.
  
  
  My eerste verrassing was die aantal mense wat vas in hierdie plek. Al die tafels was skoongemaak, behalwe vir die drie langes in die voorkant van die kaggel, wat was hoog gestapel met die italiaanse pasta van'n ongelooflike verskeidenheid. Dit was'n buffet nag met'n buffet tafel en'n oop kroeg, elk met'n glas of plaat in die hand. In Barra, 'n klein groepie entoesiasties gespeel italiaanse liedjies.
  
  
  Moenie Josef Francini en die ander eregaste was die enigste kinders sit in'n ry agter'n stapel van lang-gespruit rose wat bedek die top van'n enkele lang stoel in die hoek. Dit was Philomina se verjaarsdag party, maar Francini het trots van die plek, 'n groot massa van die vlees omhul in'n elegante tuxedo. Philomina Francini gaan sit op sy reg, en langs haar was'n groot, wulpse vrou met wie sy nie geweet het nie. Louis was sit om te Francini se links, en langs hom was'n kort, fris man met'n cherubic gesig en sagte, sneeu-wit hare.
  
  
  'n klein skare het saamgedrom om die stoel, skud hande, die betaling van hul opsigte, die bekendstelling van die ou man aan die een of ander ding. Al die aandag is gefokus op Franzini; die ego niggie sit soet en beskeie, met'n bevrore glimlag op haar gesig, selde praat terapeutiese woorde aan ons. Maar toe ek lek haar, ek het dekades van die klein wit koeverte afgewissel met rose. Terwyl ek was op soek na dit, 'n paar meer gegooi op die stoel.
  
  
  Ek was verwarrend oor hierdie verskynsel toe Louis het opgemerk my op die rand van die skare. Hy dadelik gespring op sy voete en loop oor.
  
  
  "Hey, Nick! Hoe is jy? Goed om jou te sien!"
  
  
  "Hey, Louie." Hy het my deur die elmboog en lei my in die kroeg. "Laat ons het'n drink. Ek raak benoud wanneer ek sit langs al hierdie mense sluit in op my."
  
  
  Ek beveel haar'n brandewyn en soda. Louis gedrink het dieselfde ding wat hy gehad het in Beiroet - rooi wyn.
  
  
  Ons leun teen die agterste muur om te verhoed dat vertrap. "Sommige idee, huh?" het hy lag. "Ek sal die geld hou, ons het'n honderd-en-vyftig mense hier, en ten minste'n honderd rondom hulle is reeds dronk."
  
  
  Hy is reg oor dat. Sy was versigtig gesystap deur'n lang figuur in'n tuxedo as hy steier afgelope mimmo met'n glas in sy hand en'n slot van die hare op sy oorlel. "Mariatheresa," het hy genoem eerder klaend. "Het iemand gesien Mariatheresa?"
  
  
  Louis lag en skud sy kop. "In'n paar uur, dit is regtig moet groot wees."
  
  
  "Dit is beslis nie lyk soos ek dit onthou," ek kyk rondom die eens bekende kamer, nou gevul met die klank. Wanneer ek geweet het dit jare gelede, dit was'n plek vir'n rustige bier en'n selfs stiller spel van skaak.
  
  
  "Ek het nie geweet dit was een van die beste plekke om jou te ontmoet," het ek gesê.
  
  
  Louis, vir estestvenno, lag. "Dit is nie waar nie. Ons het oor sewentien restaurante in die laer-wes gebied, en'n dosyn of so meer is, sê, "takke," maar Tony se is nie net een nie, óf, rondom hulle."
  
  
  "Waarom dan gooi Philomina se party hier in plaas van jou eie?"
  
  
  Hy klap my op die skouer en lag weer. "Dit is maklik, Nick. Sien al hierdie ouens hier? Sommige rondom hulle is fyn, goeie soliede sakemanne, familie, vriende en die wil."
  
  
  Ek knik vir haar, en hy het voortgegaan. "Aan die ander kant, daar is ook'n baie van die ouens wat genoem kan word ... uh ... mafiosi. Verstaan?"
  
  
  Hy knik weer. Hy kon nie ontken emu dat. Dekades van die nors mense praat, drink, sing, skree, of net staan nors in die hoeke. Hulle lyk soos hulle is gehuur om'n sentrale Beslissende oproep vir'n nuwe Al Capone fliek. En te oordeel aan die bultende baadjies ek opgemerk het, was daar meer wapens in hierdie plek as die Russe kon uitkry teen die Britte in Balaklawa.
  
  
  "Wat beteken dit het te doen met die aande, en nie in een van jou plekke?"
  
  
  "Eenvoudige. Ons wil nie een van die plekke rondom ons te kry om'n slegte naam. Jy weet, as die polisie wou, kon hulle raid hierdie plek vanaand en haal'n baie van wat hulle noem" ongewenste karakters." Hulle sou nie." Natuurlik, hulle is nie te blameer vir enigiets, en in die einde sal hulle het om te laat ih gaan. Dit sal net wees teistering, maar daar sal goeie nuus oor dit in die koerante. Dit is sleg vir besigheid."
  
  
  'n dronk rooikop met sproete op die brug van haar neus was besig om haar pad deur'n stampvol kamer met twee swart-heuglinse boelies in tow. Sy het gestop in die voorkant van Louis, sit haar arms om Ego se nek, en het hom'n groot soen.
  
  
  "Hi, Louie, jy is'n oulike ou man. Sy was oulik, selfs as sy was een van daardie modieuse meisies wat het die liggaam van'n veertien-jaar-oue seuntjie - en sy was heeltemal bewus is van haar eie seksualiteit. Sy kyk na my hongerig. Twee van haar metgeselle gluur my, maar ek teruggegaan om haar blik. Haar oë het gesê jy het nie om wat die res van die wêreld gedink het, en myne het gesê, goed, as dit is wat jy wil.
  
  
  Louis het homself. Haar naam was Dreadlocks Pollard, en sy het gewerk as'n onderwyser by die St Teresa se Kerk. Een van die gorilla meisies met haar genoem Jack Batey, die ander was genoem Rocco Iets ...of iets anders.
  
  
  Batey het'n paar onbeskofte kommentaar oor onprofessionele onderwysers, maar Dreadlocks en ek was te veel pret opening van'n ander een.
  
  
  Sy was'n skande flirt.
  
  
  "Wat is'n groot man soos jy hier te doen met al hierdie klein hurk Italianers?" het sy gevra, om een hand op haar dun, uitsteek hip, haar kop agteroor gegooi.
  
  
  Hy kyk na Nah met geveinsde geskrik. "Bietjie hurk Italianers? Hou dit en jy sal kry pizza môre."
  
  
  Sy vlieg uit met'n ligsinnig golf van haar hand. "Ag, hulle is skadeloos."
  
  
  Hy kyk na die Dreadlocks versigtig. "Wat is so'n mooi meisie hier te doen met al hierdie klein hurk Italianers?"
  
  
  Dreadlocks lag. "Jy beter nie laat Mnr Francini hoor wat jy behandel Philomina soos'n bietjie hurk italiaans, anders sal jy eindig op che-iets Medwedef met pizza."
  
  
  Hy haal sy skouers op, aangebied hey'n sigaret, en verlig dit vir nah. "Jy het nie die antwoord op my kurktrekker."
  
  
  Sy het gewys op die stoel waar Francini en haar niggie sit. "Miskien een dag sal ek sit hierdie klein wit koeverte saam myself."
  
  
  Hy het gesien dat hulle nou netjies gepak in die voorkant van Philomina, nie verstrooi onder die gerwe van rose. "Wat die hel is hulle, maat?" Ek het haar gevra. "Kaarte?"
  
  
  "Jou naam is Nick Canzoneri, en jy nie weet wat dit is?" het sy gevra.
  
  
  "Natuurlik weet ek," ek het gesê verontwaardig, " maar jy vertel my, Mej groot italiaanse Pollard. Ek wil net weet as jy weet."
  
  
  Sy lag. "Die speletjies wat mense speel. In elk van hierdie klein koeverte is'n tjek van een van Mnr Francini se medewerkers. Selfs die klein steamboats opgegrawe wat hulle kon. Dit is alles op Philomina se verjaarsdag. Nah waarskynlik het sewe of agt duisend dollars in daar. "
  
  
  "En jy wil hê dat die dieselfde ding?"
  
  
  "Miskien een dag een van hierdie hurk bietjie Italianers sal bied my iets anders as'n naweek in Atlantic City, en wanneer hy dit doen, sal ek gryp sy ego. En wanneer ek dit doen, ek sal eindig sit by'n tafel vol rose, soek deur baie van die klein wit koeverte."
  
  
  "Oor die naweek in die Atlantiese oseaan..." begin hy haar te vertel, maar van regoor die kamer Papai Francini was gluur my en die oorheersende een, die waai van sy hand in'n gebaar wat nie toelaat dat vir die huiwering.
  
  
  Haar half-buig Dreadlocks. "Ek is jammer, liewe. Caesar wink. Miskien sal ek vang met julle later."
  
  
  Haar lippe pouted. "Rot!" Maar daar was nog steeds'n uitdaging in haar oë.
  
  
  Hy stoot sy weg deur die stampvol kamer en betaal sy eer aan Francini en Philomina.
  
  
  Ego se gesig was deurdrenk in wyn, en sy toespraak was dik. "Het jy'n goeie tyd?"
  
  
  "Ja, meneer."
  
  
  "Goeie goed. Hy sit sy arm om Philomina se skouers. "Ek wil hê jy moet neem om my verlig meisie huis toe." Hy knyp haar skouers, en sy was om te krimp'n bietjie, die verlaging van haar oë, nie op soek na ons, by iemand rondom ons. "Sy is nie goed voel, maar die spel het reeds begin. So jy sal neem haar huis, eh?"
  
  
  Hy het omgedraai om te Philomina. "Regtig, liewe?"
  
  
  Sy kyk na my. "Ek sou verplig wees, Mnr Canzoneri."
  
  
  Hy buig na haar. "Natuurlik."
  
  
  "Dankie." Sy het opgestaan beskeie. "Dankie, Oom Joe. Dit was net groot, maar ek is duiselig." Sy leun oor en soen die ou padda op die wang. Ek wou om dit te voel.
  
  
  "In werklikheid-in werklikheid!"het hy brul. Hy het my vasgepen af met vaag oë. "Neem die sorg van jouself, my dogtertjie."
  
  
  Hy knik vir haar. "Ja, meneer." Philomina en ek beweeg deur middel van die skare aan die deur. Sy mompel'n paar goeie nagte hier en daar, maar niemand was om te betaal baie aandag aan haar, selfs al was dit vermoedelik ee van die aand.
  
  
  Ten slotte het ons benoud deur die deur van Bedford Sturt. Die vars lug geproe goed. Philomina en ek het'n diep asem en glimlag vir mekaar. Sy was geklee in suiwer wit af-die-skouer aand rok, behalwe vir'n helder rooi streep hardloop skuins oor die voorkant. Haar handskoene en-kaap ooreenstem met die rooi streep. Ongelooflik.
  
  
  Sy stem bly eerbiedig. "Doen wat jy wil om te stop vir koffie eerste, Mis Francini, of moet ons gaan reguit huis?"
  
  
  "Die huis, asseblief." Mis Francini was die koue weer. Hy haal sy skouers op, en ons verreken. Ek beskou'n taxi op Sewende Laan en Barrow Sturt.
  
  
  Dit was net tien minute om te Philomena se woonstel gebou, Londen Terras, en ons gery het in die koninklike stilte na die afdak wat gemerk is die ingang.
  
  
  Ek betaal vir haar taxi en het uit, dan gehelp Philomina. Sy ruk haar hand weg. "Dit sal doen," het sy gesê koud. "Baie dankie."
  
  
  Haar effens rof hand gryp haar elmboog, draai haar om, en het haar kop vir die dag. "Ek is jammer, Mis Francini. Wanneer Papay Francini het my vertel om jou huis toe te neem, ek sal neem jou al die pad huis toe."
  
  
  Ek dink sy kon verstaan dit nie, maar sy het gevoel dat hey, daar is geen behoefte om te antwoord. Ons het gery om die hysbak in koue stilte, en die hysbak operateur probeer om te maak asof ons nie daar was nie.
  
  
  Ons het op die sewentiende vloer, en hy het haar na haar dag, die 17de.
  
  
  Sy het die sleutel en kyk na my koud.
  
  
  "Goeie nag, Mnr Canzoneri."
  
  
  Haar saggies geglimlag en stewig het die sleutel van Nah po se hand. "Ek is jammer, Mis Francini. Nog nie. Ek wil om jou selfoon te gebruik."
  
  
  "Jy kan gebruik om die een in die kroeg op die straat."
  
  
  Hy glimlag weer as hy gly die sleutel in die slot en die deur oopgemaak. "Ek wil eerder gebruik joune." Daar was nie veel wat sy kon doen oor dit. Hy was byna twee keer haar grootte.
  
  
  Philomina steek'n kers in die klein saal, dan het in die netjies gemeubileerde sitkamer en draai op een van die twee vloer lampe wat omring die gemaklike rusbank. Hy lig haar op die rand van die bank, tel die telefoon, en skakel'n nommer.
  
  
  Philomina het my'n vuil kyk, vou haar arms, en leun teen die teenoorgestelde muur. Sy was nie eens gaan om af te neem van haar rok tot ek uit daar.
  
  
  Dit was na middernag, maar ek laat die telefoon ring. Die telefoon in die BYL sentrale inligting-afdeling is oop vier en twintig uur'n dag. Ten slotte, 'n vroulike stem geantwoord. "Ses-nege-o-o."
  
  
  "Dankie," sê ek. "Kan jy betaal vir hierdie oproep van my krediet kaart nommer, asseblief? H-281-766-5502". Die laaste vier syfers was, natuurlik, die sleutel kinders, my serial nommer as Agent # 1 BYL.
  
  
  "Ja, meneer," sê die stem aan die ander kant van die lyn.
  
  
  "Ek het'n rooi lêer," sê ek. Philomina, natuurlik, kon hoor alles wat ek gesê het, maar sy kon nie veel sin maak van dit. Die Rooi lêer checker is'n kyk op'n hoogs geheime lys van vertroulike FBI-agente. Die wit lêer was vir die CIA, die blou lêer was vir die National Security Agency, maar ek raai dit was die rooi een wat ek nodig het.
  
  
  "Ja, meneer," het die meisie het gesê op die selfoon.
  
  
  "New York," sê ek. "Filomina Francini. F-r-n-c-in-ek". Hy kyk na haar en glimlag'n bietjie. Sy sit met haar hande op haar heupe, haar gebalde vuiste op haar heupe, haar oë breek.
  
  
  "Net'n oomblik, meneer."
  
  
  Dit was meer as'n oomblik, maar sy wag geduldig, en Philomina gekyk.
  
  
  Die stem het weer op. "Philomina Francini, meneer? F-r-n-c-in-ek?"
  
  
  "Ja."
  
  
  "Dit is in die regstellende, meneer. Rooi lêer. Status C-7. Vier jaar. Graad twaalf. Die Franzini Olyf Olie-Maatskappy. Verstaan jy die status en klas, meneer?"
  
  
  Sy sou verduidelik aan ih, maar het hom geken. Philomina was'n FBI-agent vir vier jaar. Haar C-7 status beteken dat sy was een van die honderde duisende van die FBI informante wat vrywilligers en het nog nooit enige kontak met ander agente ander as die een persoon wat antwoorde vir hulle. Klas 12 bedoel dat sy nooit kon gevra word vir aksie, en Nah het nie toegang tot enige geklassifiseerde inligting oor die Buro.
  
  
  Jack Gourlay een keer het my vertel dat duisende van die C-7 agente - beter bekend as informante-werk vir wettige maatskappye in New York, skryf gereelde maandelikse verslae oor die besigheid transaksies. Volgens ego, negentig-vyf persent nooit gevind nie enigiets van waarde nie, maar die ander vyf persent het al die roetine werk van die hersiening van die verslae wat die moeite werd is.
  
  
  Hy hang en draai na Philomina.
  
  
  "Wel, wat weet jy?" "Is jy nie'n oulike meisie?"
  
  
  "Wat bedoel jy?"
  
  
  "Spioenasie op jou eie oom. Dit is net nie reg nie, Philomina."
  
  
  Sy het wit. Een kant gevlieg om haar mond, en sy bietjie die agterkant van die gesamentlike. "Wat bedoel jy?"
  
  
  "Presies wat ek sê. Spioenasie op jou oom vir die FBI."
  
  
  "Dit is mal! Ek weet nie wat jy praat!"
  
  
  Sy kyk bang, en ek kon haar nie blameer nie. So ver As wat sy geweet het, was hy net nog'n bendelid wat gaan om te voldoen aan die Francini familie. Wat ek gesê het kon haar ondergang. Daar was geen punt in die martel haar. Hey begin om dit te vertel, maar gestop.
  
  
  Sy het'n klein beweging, asof terug te hou en'n snik, haar hande vroetel onder die helder rooi-kaap. Skielik, sy was die hou van'n klein, lelike saterdag Nag model pistool. Dit is daarop byna direk by my. Bietjie kyk groot.
  
  
  Hy haastig gooi sy hande. "Hey, wag! Wag nie!"
  
  
  Die voorkoms van geskrik paniek wat gemaak het my voel jammer vir haar'n oomblik gelede was weg. Daar was'n koue, byna kwaadwillige kyk in haar swart oë, en haar sagte, sensuele mond was in'n stywe lyn.
  
  
  Sy wys met'n lelike klein pistool. "Sit!"
  
  
  "Nou wag..."
  
  
  "Ek het gesê om te gaan sit."
  
  
  Hy het om te sit op die bank, buig effens, soos die meeste mense doen wanneer hulle begin sit op iets so diep gewortelde as die sofa. Dan, in een swaai beweging, hy gryp haar stywe blou kussing dat begenadigde die agterkant van die bank en gooi haar, duik kop eerste oor die rand van die bank.
  
  
  Die geweer brul in my oor, en Gaap klap in die muur wat direk bo my kop.
  
  
  Op die vloer, ek het vinnig koes en gespring tot waar sy veronderstel was om te staan, my teiken gevlieg uit soos'n stormram en druk hey, in die lewe.
  
  
  Maar sy trap versigtig uit die pad. Hy het die geweer flits vir'n oomblik, dan kom af. Iets tref die agterkant van my kop, en my kop ontplof in'n groot flits van die rooi bloed en swart leemte.
  
  
  Toe sy gekom het, was sy lê op haar rug op die sitkamer vloer. Philomina Francini gaan sit wydsbeen oor my liggaam. Sy was onseker bewus daarvan dat haar rok was opgetrek hoog bo haar dye, maar net lomp. Hare was baie meer deeglik bewus van die feit dat daar nie genoeg van die geweer was vas in my mond. Die koue metaal voel hard en smaakloos vir my.
  
  
  Sy knip om te skoon te maak die ih van die film.
  
  
  Ten spyte van haar onbevallig posisie, Philomina se stem was koel en doeltreffende.
  
  
  Goeie. Praat. Ek wil weet wie jou geroep het en waarom. Dan sal ek draai jy oor die FBI. Verstaan?" En as ek moet, ek sal jou doodmaak."
  
  
  Hy kyk na Nah met'n woede uitdrukking.
  
  
  "Praat!" dit kraak. Sy het die geweer terug te Rivnenskaya net genoeg sodat dit sou nie stop my mond, maar min van dit was nog steeds raak my lippe. Philomina gelyk te verkies punt-leeg skiet.
  
  
  "Praat!" het sy gevra.
  
  
  Ek het nie veel keuse nie. In graad 12, hey, jy was nie veronderstel om te kry geklassifiseerde inligting. En hare, natuurlik, was geklassifiseer. Aan die ander kant, sy wil sit dat damn geweer op my gesig, en dit was dom om te gaan deur middel van met die klug van probeer om te maak my draai my in die FBI.
  
  
  Hy het met haar gepraat.
  
  
  Dit is moeilik om ernstig te wees wanneer jy lê op jou rug met'n goed-verpak en helder meisie sit op jou bors, en bietjie geweer stoot jou lippe. Maar ek het probeer om dit. Ek probeer baie hard.
  
  
  "Alles reg, heuning. Jy is om te wen, maar kalmeer."
  
  
  Sy kyk na my.
  
  
  Ek het probeer om dit weer. "Kyk, ons is op die dieselfde kant oor hierdie kwessie. Eerlik! Wat doen jy dink ons het net het haar? Ek het net genoem die FBI om te kyk op jou."
  
  
  "Wat het jy dit doen?"
  
  
  "Wat jy sê. Die manier waarop jy haat alles wat hier is en bly nog steeds hier. Daar moet'n rede."
  
  
  Sy skud haar kop, pursing haar lippe. "Hoekom het jy bel die FBI in plaas van Oom Joe?"
  
  
  "Soos ek gesê het, ons is op die dieselfde kant."
  
  
  Die saterdag nag uitgawe het nie wankel nie, maar haar gedagtes moet verander het. "Wat is die FBI nommer?" het sy geknak.
  
  
  Dit was eenvoudig. "Twee-twee-twee, ses-ses-vyf-vier."
  
  
  "Wat het hulle jou vertel?"
  
  
  Sy het gesê hey, Klas en Status, almal van dit. Haar gehou En praat, vinnig. Ek kon nie gee Hey enige geheime besonderhede, maar ek het jou vertel oor Ron Brandenburg en Madeleine Leston by die FBI kantoor om te wys hey dat ek vertroud is met dit. Ek het nie vertel hey dat ek was in BYL, of wat my plek in Rusland was, maar ek het gesê hey genoeg om te maak haar begin om die idee te kry. Geleidelik, 'n bietjie van die geweer begin om weg te beweeg van my gesig.
  
  
  Wanneer dit klaar is, sy kom uit'n gewroeg snik en plaas die geweer op die vloer langs my kop. Wat haar oë met albei hande, het sy begin om te huil.
  
  
  "Maklik, heuning. Makliker." Hy bereik uit te gryp haar aan die skouers en trek haar af te haak hey se hand agter haar kop. Sy het nie weerstaan, en hy gerol oor haar sodat ons langs mekaar op die vloer, haar teiken rus op my arm en my ander arm toegedraai rondom haar.
  
  
  "Maklik, Philomina, maklik." Sy was nog huil, nou onbedaarlik. Dit kon gewees het betaal! haar ronde borste op my bors. Bak haar vingers onder haar ken, trek hy haar gesig weg van sy skouer. Trane stroom oor haar wange.
  
  
  Daar is net een manier waarop'n man kan'n vrou weg van stokrose. Hy soen haar sag, gerusstellend, wat naby haar, soen haar weer.
  
  
  Geleidelik, die huil gesak, en haar liggaam het meer buigbaar, ontspanne. Die emosieloos lippe sag, dan geleidelik, bietjie vir bietjie, geskei, dan is selfs meer. Haar tong streel oor myne, dan haar arms stywer om my nek.
  
  
  Ek het haar naby, voel haar ronde borste druk teen my. Ek soen haar liggies op haar nat wimpers en trek Rivnenskaya weg genoeg is om te praat.
  
  
  "Maklik, heuning, maklik. Kalmeer, " mompel ek.
  
  
  'n rilling trek deur haar, en sy trek my mond na haar, en nou haar tong is'n vinnige, lewende orgaan, penetreer diep, haar lippe druk teen myne.
  
  
  My regterhand, druk haar teen my, het gevind dat die rits op die rug van haar af-die-skouer rok, en ek liggies stoot dit weg, die gevoel van die rok verkrummel onder my vingers totdat hulle by haar rug, die aanraking van die delikate rekkie van haar broekie.
  
  
  Hy skuif sy hand onder haar broekie en liggies het dit oor haar boude, sodat die agterkant van sy hand bereik af. Haar bobene effens gelig sodat hulle nie raak aan die vloer, en'n oomblik later, het haar onderklere was af en ih gooi hulle uit. Met'n flick van haar vingers, ek uitgepakte haar bra, en as ek beweeg weg om plek te maak vir haar ego om dit af te neem, ek voel Philomina se vingers worstelen met my broek.
  
  
  'n oomblik later, Philomina en T. was naak, en haar gesig was begrawe in my skouer. Ek het haar na die slaapkamer, myself tevrede met die gevoel van haar kaal borste teen my bors,
  
  
  dan het hy het haar sluit, kloppende met begeerte.
  
  
  Dan Philomina begin om te beweeg, stadig op die eerste, liggies, net raak my, streel my, haar mond nat en warm teen myne. My spiere gespanne, roep uit na haar, bewend met ongeduld.
  
  
  Dit beweeg nou vinniger, die intensiteit vervang deur subtiliteit, die vlamme brand van die rook. In een sterk konvulsiewe beweging, het hy verskuif na nah, vasgesteek haar na die bed, gery het in, gejaagd haar, verpletter haar, sluk haar en haar ingesluk.
  
  
  Sy wikkel daarbo, krul in ekstase, haar hande aangrypende my boude en hou my naby. "Oh my God!" het sy uitgeroep. "Oh my God!" Haar bene styf om my lyf as sy het teen my gewig, en hare, wat op haar knieë te akkommodeer haar, gly dieper, meer pragtig, dan begin'n wilde, gly swaai en uiteindelik ontplof met'n groot vloed van blydskap.
  
  
  
  
  Hoofstuk 11
  
  
  
  
  
  Later, nog steeds lê op die vloer, sy heerlik styf om my. "Moenie laat my, Nick. Moet asseblief nie laat my. Ek is so alleen en so bang."
  
  
  Sy was eensaam en bang vir'n lang tyd. Sy het my vertel oor dit as ons gaan sit by'n tafel by die venster, kyk na die gestreepte dagbreek breek in die ooste en die genot van bekers van swart koffie.
  
  
  Vir die jaar, die groei in die Francini familie op Sullivan Sturt as'n klein dogtertjie, sy het geen idee dat Mistel Papaja Francini was hema aan iemand, maar haar soort, en liefdevolle "Oom Joe". Die krimpvarkie is saam met hulle toe'n was nege jaar oud, en hy het groot plesier in die verhuring van'n druk Ego in sy rolstoel te Washington Square Park op sondae, waar hy graag om te voed die eekhorings.
  
  
  Ek vat'n sluk van my koffie en gedink van een van die lewe se mees interessante geheime. Hoekom is dit dat elke vrou wat baie goed op dit kan nie'n ordentlike koppie koffie? Een van my vriende en ander het gesê dat'n vrou wat is ook sexy kan onderskei word deur die uitsteek are op die agterkant van haar hand. Maar in my ervaring, kan jy vertel ih deur die walglike gehalte van ih koffie.
  
  
  Philomina se koffie geproe soos sigorei. Hy het opgestaan en loop oor na haar kant van die stoel. Hy leun af en soen haar liggies op die lippe. My hand gly onder die blou mantel sy was nou dra en saggies streel haar kaal bors.
  
  
  Sy leun terug in haar stoel vir'n oomblik, haar oë toe, haar lang wimpers druk saggies teen haar wang. "Mmmmmmm!" Dan het sy saggies stoot my weg. "Sit en klaar is met jou koffie."
  
  
  Haar, hy haal sy skouers op. "As jy wil."
  
  
  Sy giggel. "Nie regtig nie, maar laat ons klaar is met ons koffie in elk geval."
  
  
  Sy het Nah die spottende voorkoms van manlike chauvinisme verwerp, en gaan sit weer. Die koffie nog geproe soos sigorei.
  
  
  Ek het haar gevra. "Wanneer het jy bekend geword het?"
  
  
  "Jy bedoel Oom Joe?"
  
  
  Hy knik vir haar.
  
  
  Sy buig haar kop ingedagte. "Ek dink ek was omtrent dertien of so. Daar was'n groot storie in die New York Times magazine oor Oom Joe. Ons het nie lees die Tye. Niemand in Sullivan se Sturt lees dit. Ons almal lees die Daaglikse Nuus, maar iemand skeur dit. en stuur dit aan my in die pos ." Sy glimlag. "Op die eerste, ek kon net nie glo dit. Dit sê Oom Joe was'n skare baas, 'n gangster.
  
  
  "Ek was verskriklik ontsteld vir'n lang tyd, selfs al het ek het nie verstaan dit alles." Sy huiwer, haar mond styf. "Ek weet selfs wat gestuur is om die ego te my. Ten minste, ek dink so."
  
  
  Haar snork. Mense wat nie gewoonlik dra die adolessent wrok in volwassenheid. "WAT?" Ek het haar gevra.
  
  
  Sy gryns. "Pollard se Dreadlocks".
  
  
  "O, die maer rooikop meisie in die groen rok aan die party?"
  
  
  "Dit is myne." Sy sug en toegelaat om haar stem te versag'n bietjie. "Dreadlocks en ek het deur middel van'n hoë skool saam. Ons het nog altyd gehaat mekaar. Ek dink ons het nog haat die krimpvarkie. Ons het gegroei tot'n bietjie nou, al is."
  
  
  "Hoekom het jy altyd haat mekaar?"
  
  
  Philomina haal sy skouers op. "Ryk italiaanse vrou, swak Ierse vrou wat langs die deur. Wat is jy wag vir?"
  
  
  "Wat het gebeur nadat jy lees die storie?" Ek het haar gevra.
  
  
  "Ek glo dit nie op die eerste, maar in'n manier wat ek moet hê. Ek bedoel, na alles, dit was in die Tye. En sy het dit gehaat! Ek haat dit! Sy gebruik om lief te hê haar Oom Joe, en ek gebruik om te voel so jammer vir haar ego in die ego rolstoel en al wat, en dan sal al van'n skielike sy kan nie staan hom raak my of hy met my."
  
  
  Hy was verbaas. "Maar jy het voortgegaan om te leef met hom."
  
  
  Sy gryns. "Ek het by hom gebly, want ek het om te. Wat sou'n dertien-jarige meisie doen? Weg te hardloop? En wanneer sy het selfs'n bietjie van ongehoorsaamheid, ek het hom." Onbewustelik, sy vryf haar wang. Daar was'n lang-vergete vermorsel in haar geheue. "So jy leer in'n haas."
  
  
  "Is dat wat jy gaan na die FBI?"
  
  
  Sy gooi haarself nog'n koppie van die bitter koffie. "Natuurlik nie," het sy gesê, nadat'n oomblik se gedagte.
  
  
  "Ek het gehaat al die verskriklike dinge oor die moord en diefstal en bedrog, maar ek was om te leer dat ek gaan om te leef met dit.
  
  
  Ek het om te. Ek het net besluit dat wanneer ek was agtien, ek wil hardloop weg, sluit aan by die vredeskorps, iets doen."
  
  
  "Doen die meeste vroue in die familie dink nie so nie?"
  
  
  "nie. Die meeste mense rondom hulle nooit dink oor dit. Hulle moet nie toelaat dat hulle om te dink oor dit. Ih geleer nie om dit te doen wanneer hulle klein dogtertjies. Dit is die ou Siciliaanse manier: wat mense doen nie kommer vroue. "
  
  
  "Maar jy is anders?"
  
  
  Sy knik grimmig. "Ek was nie betower deur dit. Ek het gevind dat dit afstootlik, maar ek kon nie weg te bly van hom. Ek lees alles wat ek kon vind in die biblioteek oor die mafia, die organisasie, en al daardie dinge.
  
  
  "Stem hoekom haar gebly het, en hoekom haar het die FBI. Familie bande. My pa. Oom Joe vermoor my vader! Het jy weet oor hierdie? Hy eintlik vermoor sy eie broer! My pa."
  
  
  "Jy weet dat vir seker?"
  
  
  Sy skud haar kop. "Nie regtig nie, maar so gou as ek dit lees oor dinge wat gebeur het toe ek drie jaar oud - ek dink ek was in die hoërskool dan - ek het net geweet dat dit waar was. Dit is wat Oom Joe sou doen, ek weet net dit. terug, haar seker dat my ma het ook so gedink. Sy het net verskuif in met Oom Joe, want hy het haar gedwing om te.
  
  
  Hy staan weer op en verskuif sodat hy kon druk haar kop teen sy maag. "Jy is'n ware meisie," het hy vertel haar saggies. "Kom ons gaan terug na die bed."
  
  
  Sy kyk op en glimlag, haar oë sprankel. "Alles reg," het sy gefluister. Dan hey, daarin geslaag om te giggel. "Ek moet by die kantoor in'n paar uur."
  
  
  "Ek sal nie enige tyd mors," ek het belowe.
  
  
  Sonder om haar oë van my af, het sy opgestaan en die gordel losgemaak so dat die blou kleed val oop. Hy druk haar teen my, my hande onder die mantel oop en druk teen haar liggaam, stadig streel, die verkenning van haar ego. Hy lig een bors en soen die gebalde tepel, dan die ander.
  
  
  Sy kreun en slaan albei hande af in die voorkant van my broek, gly af, maar gryp my liggies. Ek sidder in ekstase, en in'n paar oomblikke het ons op die vloer, krul met'n passie.
  
  
  Haar liefdespel was so goed soos koffie is sleg.
  
  
  Na Philomena te werk gegaan het daardie oggend, het sy luier om vir'n paar uur, oorlaai, geklee, en dan loop twee blokke af Twintig-derde Straat aan die Chelsea . Daar was'n nota in my posbus: "Roep Mnr Francini."
  
  
  Die klerk se oë was ook versigtig. Daar is nie baie Francinians in New York hierdie dae.
  
  
  Hy bedank die klerk en hy het opgegaan na sy kamer, kyk op die nommer in die boek en geskakel.
  
  
  Philomina geantwoord. "Francini olyf olie".
  
  
  "Hi daar."
  
  
  "O, Nick," het sy asem in die selfoon.
  
  
  "Wat is, heuning?"
  
  
  "O... O, Mnr Canzoneri." Haar stem skielik vasberade. Iemand moet het ingeskryf het vir die kantoor. "Ja," het sy voortgegaan. "Mnr Francini wil graag om te sien jy het om twee-uur vanmiddag."
  
  
  "Wel,"sê ek," ten minste sal dit gee my'n kans om jou te sien."
  
  
  "Ja, meneer," het sy gesê skerp.
  
  
  "Jy ken haar, mal oor jou"
  
  
  "Ja, meneer."
  
  
  "Is jy gaan om te eet met my vanaand?"
  
  
  "Ja, meneer."
  
  
  "...En dan sal ek neem jou huis in die bed."
  
  
  "Ja, meneer."
  
  
  "... En maak liefde aan jou."
  
  
  "Ja, meneer. Dankie dat jy, meneer." Sy hang.
  
  
  Hy glimlag op haar al die pad na die hysbak. Hy glimlag by die klerk, wat was om te maak hom senuweeagtig. Hy "gemaak" vir my is die baas van die mafia, en hierdie idee het nie pak ego.
  
  
  Ek afgeronde die hoek by die Kwaad Squire vir brunch, na die optel van'n afskrif van die Nuus by'n kiosk op die hoek van Sewende Laan.
  
  
  NUWE MAFIA BENDE-OORLOG MOORD GEHEIM IS BINNEKORT
  
  
  Volgens die polisie Kaptein Stokperdjie Miller, die geheimsinnige verdwyning van Larry Spelman, die bekende luitenant van die mafia baas Joseph "Popeye" Francini, kan die begin van'n nuwe bende-oorlog.
  
  
  Miller, wat in beheer is van die Departement se spesiale afdeling vir die stryd teen Georganiseerde Misdaad, het gesê in'n onderhoud vandag dat Spelman, Francini se konstante metgesel en lyfwag, het ontbreek van sy gewone neste sedert die begin van sondag.
  
  
  Kaptein Miller, volgens die storie, het gesê dat die gerugte is versprei in die onderwêreld dat Spelman was óf gedood en sy liggaam vernietig, of was ontvoer en vir'n losprys deur'n familie gelei deur Gaetano Ruggiero.
  
  
  Jack Gourlay het'n groot taak.
  
  
  Ek het klaar my dag stadig, bak in die warm herinneringe van Philomina en die gedagte dat alles was regtig goed gaan, as ongelooflik as wat dit lyk vir ons wanneer ek die eerste keer begin dit.
  
  
  Hy het by die kantoor van Franzini Olyfolie Maatskappy in Rivne by twee uur in die middag. Manitti en Loclo was voor my, ongemaklik in die moderne stoele. Ek glimlag by Philomina as sy ingelui ons in Popeye se kantoor. Sy bloos, maar vermy my oë.
  
  
  Popeye kyk'n bietjie ouer en vetter vandag. Die aand voor geraak. Of dalk was dit die uitwerking van Gourlay se storie. Francini het afskrifte van die koerant op sy lessenaar.
  
  
  Leun teen die muur by die ver einde van die kamer, Louis was senuweeagtig as die drie van ons het hulle in die voorkant van sy oom se ego tafel.
  
  
  Popeye gluur ons, haat in sy ego, siel kook in sy ego oë.
  
  
  Hy is ontsteld oor Spelman, ek het gedink gelukkig, maar ek was verkeerd.
  
  
  "Jy, Locallo!" het hy gebreek.
  
  
  Die bendelid kyk geskrik.
  
  
  "Wat rondom julle is die laaste persoon om te sien dat die Chinese baba Us Lao Lin in Beiroet?"
  
  
  Loclo versprei sy hande hulpeloos. "Ek weet nie. Manitti en ek het saam."
  
  
  "Ek dink die Canzoneri was hier," het Louis gesê het, wys in my rigting. "Ek het ego daar wanneer ek het Harold na die hospitaal." Hy het vir my'n "ek het om die waarheid te sê" kyk.
  
  
  "Was jy die laaste een daar?" Popeye gebreek.
  
  
  Haar, hy haal sy skouers op. "Ek weet nie. Haar gepraat met haar vir'n paar minute, dan is Louis links, dan sy het my gestuur om te sien dat die man Harkins."
  
  
  "Weet jy as sy was verwag dat iemand na jy opgehou?"
  
  
  Haar, hy het sy kop geskud.
  
  
  Ego se oë vernou ingedagte by my. "Hmm! Jy moet die laaste persoon om te sien Harkins, ook."
  
  
  Hy was om te naby om te kalmeer, selfs al het hy het regtig nie voel soos ek was in'n groot moeilikheid nou. "Nee," sê ek onskuldig, " dat die ander ou was daar. Jy was openhartige voor ek links. Maar wag! "Het sy gesê, skielik onthou van die kyk in haar oë. "Ek dink dit was dieselfde man wat Mis Lin het haar in die voorportaal van die hotel toe sy linkerkant." Hy druk sy vingers om haar voorkop. "Ja, dieselfde man."
  
  
  Popeye regop en slaan sy vuis op die tafel neer. "Wat man?"
  
  
  "Maat, ek weet nie of ek dit sal onthou. Laat ons sien... Harkins lei my. Fuggy, ek dink, of iets soos dit... Fujiero... ek weet nie presies onthou nie."
  
  
  "Ruggiero?" Hy gooi die woorde eerlik na my.
  
  
  Hy klap sy vingers. "ja. Stem en dit is dit. Ruggiero".
  
  
  "Damn die maat! Wat is die ego se naam?"
  
  
  Haar, hy haal sy skouers op. "God, ek weet nie. Bill, miskien, of Joe, of iets soos dit."
  
  
  "En jy sê jy sien Ego in die hotel?"
  
  
  Hy versprei sy hande, palms up. "ja. Hy was in die voorportaal wag vir die hysbak toe hy het uit. Haar onthou nou, haar ego aan die lig gebring later, toe hy het gewandel in Harkins se huis."
  
  
  "Wat het hy lyk?"
  
  
  "Jy weet, soort van die gemiddelde. Ek het voorgegee om te word gefokus, frons ingedagte. Hy kan net so goed gedoen het dit goed terwyl hy besig was om dit te doen. "Ek dink oor vyf voet tien duim, donker vel tipe. O, ja, ek onthou haar. Nen was geklee in'n donker blou pak."
  
  
  Popeye het sy kop geskud. "Dit klink nie bekend nie, maar daar is so baie damn Ruggiero is daar buite wat dit is moeilik om te sê." Hy slaan sy vuis op die tafel neer weer, dan draai sy rolstoel so dat hy kon kyk Ludovic se openhartige kommentaar. "Het hierdie Chinese ouma vertel iets oor Ruggiero?"
  
  
  Louis het sy kop geskud. "Nee, meneer, ons woorde." Hy aarsel. "Hallo, Oom Joe?"
  
  
  Popeye gluur hom aan. "Wel, hulle blaas dit! Stem wat gebeur het! Sommige seun van'n teef stap in die regte nadat jy ouens het af en blaas die damn plek. Maat neem dit! Die bom! Vinnie net genoem van Beiroet. Hy sê dit is reeds in al die vraestelle. is daar."
  
  
  "Wat oor die Us Lao Lin?"
  
  
  "Dood soos'n fokken spyker," Vinnie sê.
  
  
  Louis is nou so ontsteld as die Ego, die oom, hande op die heupe, hoof stoot vorentoe. Ek wonder of hy seks gehad het met haar, ook.
  
  
  "Is daar iemand anders beseer?"
  
  
  Popeye skud sy kop asof teleurgesteld. "nie. Behalwe vir daardie verdomde Charlie Harkins wie het geskiet."
  
  
  "Is hy dood?"
  
  
  Popeye knik. "Ja, vermoedelik."
  
  
  Louis frons. "Jy dink die Ruggieros dit gedoen het?" "Goeie seun, Louis," het hy toegejuig stil.
  
  
  "Natuurlik, ek dink die Ruggieros het dit gedoen," Popeye grom. "Wat de hel doen jy dink, maat? Canzoneri hier sien Ruggiero by die dame se hotel, dan voldoen aan die Ego by Harkins se huis. Dan is daar twee lyke. Dink jy nie daar is'n verband? Dink jy dit is net'n toeval?"
  
  
  "Nee, nee, Oom Joe, "is Louis se oomblik. "Behalwe dat ek weet nie hoekom die Ruggieros verwar ih. Ons het selfs genooi om'n paar ouens vir hulle via Beiroet. Dit maak nie enige sin maak as hulle wil net nie om ons te kry."
  
  
  "Damn die maat! Wat de hel doen jy dink?" Popeye opgetel het'n koerant uit'n stoel en waai dit: "Het jy lees die damn koerant vanoggend?"
  
  
  Louis haal sy skouers op. "Ek weet nie, Oom Joe. Larry het verdwyn voor, wanneer hy was hoog . Hierdie storie kan net nonsens. Jy weet wat Hobbie Miller is soos. Dat Gourlay man kan maak ego sê wat hy wil. "
  
  
  Maar die ou man kon nie verneder word. Hy beduie met die papier weer. "Wat oor Beiroet, smart Alec? Wat is verkeerd met hom?"
  
  
  Louis knik, probeer om dit uit te vind. "Ja, ek ken hom. Twee mense saam is te veel. Ek dink hulle gaan om te korrek is ons nie, maar die heilige kak, net'n paar weke gelede alles gelyk te word goed gaan."
  
  
  "Damn die maat!" Die ou man slaan sy vuis in die palm van sy hand
  
  
  nog'n ego van die hand. "Dit klink nie goed vir my!"
  
  
  Louis het sy kop geskud. "Ek ken haar, ek ken haar, Oom Joe. Maar straat oorlogvoering nie sin maak nie reg nou. Ons het genoeg probleme."
  
  
  "Ons het om iets te doen! "Ek is nie van plan om op te staan hierdie kak met iemand," Popeye geskree.
  
  
  "Goed, goed," het Louis gesê. "So, wat doen jy wil hê ons om te doen?"
  
  
  Die ou man se oë vernou, en hy half-draai weg van die stoel. "My doodmaak, neem die maat! Miskien net'n bietjie. Ek wil nie enige Ruggiero. Nog nie. Ek wil dit nie. Ek wil net hê hulle om te weet dat ons nie ledig nie." Die haat in Popeye se oë nou draai na opwinding. Die ou man ruik bloed. Ego se vet hand gryp die rolstoel se boog. "Gaan op, neem die maat!" het hy geskree. "Beweeg dit!"
  
  
  
  
  Hoofstuk 12
  
  
  
  
  
  Louis en ek is geboë oor cappuccino koppies by die Decima Koffie Winkel op West Broadway.
  
  
  Die mure is sjokolade-bruin, en die gedra linoleum vloer, waarskynlik groen van jaar gelede, was'n vuil swart. 'n dosyn groot skilderye in vergulde rame hang op die mure, om hul doeke skaars sigbaar as gevolg van die vlieg en vet deposito's. In plaas van vuil glas, die venster vertoon'n moeë versameling van gebak - napoleone, Ouma al rom, mille fogli, cannoli, pastiziotti. Die enigste teken van netheid was die pragtige espresso masjien aan die ander kant van die berg. Dit skyn helder, al die silwer en swart, gepoleerde'n hoë glans. Op die nen, 'n arend gewoed het, ostentatiously die verspreiding van sy vlerke, en hy het in gietyster-heerlikheid.
  
  
  Louis kyk'n bietjie siek.
  
  
  Haar koffie roer. "Wat is naby, Louis? 'n babelaas? Of het jy nog nooit vermors iemand voor?"
  
  
  Hy knik grimmig. "nee... Wel, nee. Jy weet..."
  
  
  Ek ken hom goed. Skielik, Oom Joe se klein neef Louie was nie so skoon te maak. Al sy lewe, was hy bekend vir die speel van die mafia met al sy opwinding, romanse, geld en misterie. Maar hy self was nog nooit betrokke is. Vir Louis, die lewe was'n goeie privaat skool, 'n goeie kollege, 'n goeie maklike taak, die bestuur van'n wettige olyfolie besigheid, 'n goeie tyd hang uit met bekende bende lede, maar ongerepte deur hulle.
  
  
  Dit herinner haar weer dat selfs die ego naam was suiwer. "Louis," het hy haar gevra, " hoekom is jou naam Lazaro? Nie jou pa se naam Francini?"
  
  
  Louis knik, glimlag meewarig. "ja. Luigi Francini. Lazaro was my ma se nooiensvan. Oom Joe verander dit vir my wanneer dit verskuif met hom. Ek dink dit is tyd om my te verlos van al die moeilikheid. Die kind sal genoem word Al Capone Jr."
  
  
  Haar lag. "ja. Ek dink jy is reg. Ek het haar gevra. "So wat gaan jy nou doen?"
  
  
  Hy versprei sy hande hulpeloos. "Ek weet nie. Niemand het iets op die dell self. Ek bedoel, neem dit, maat, net om uit te gaan en die dood van die man, want hy behoort aan die Ruggiero..."
  
  
  Dit is die feite van die lewe, die seun, het ek gedink. Ego knyp haar skouer. "Jy sal dink van iets, Louis," ek het gesê paaiend.
  
  
  Ons stap af in die Decima, en Louis kyk rond in die straat vir'n oomblik, asof om te probeer om te maak sy gedagtes. "Kyk, Nick," het hy gesê met'n skielike glimlag, " hoekom nie ek wys jou die Rekeningkundige Kantoor?"
  
  
  "Die Rekeningkunde kamer?"
  
  
  "ja. Dit is'n groot. Ek hou van die geld, een van'n soort." Hy het my deur die elmboog en lei my af in die straat deur'n paar deure. "Dit is oop hier, Vier-vyftien West Broadway."
  
  
  Dit het nie lyk soos baie. Nog een van daardie groot ou hokke jy sal sien in die Soho area van die middestad van New York. Bo die wye oprit was'n groot blou deur wat ek geraai het, was eintlik'n vrag hysbak. Aan sy regterkant was'n gewone deur met die vensters van'n residensiële tipe met'n standaard stel van posbusse van'n woonstel gebou.
  
  
  Louis het my gelei deur die deur. In die voorportaal, hy druk'n knoppie.
  
  
  'n liggaamlose stem geantwoord. "Ja? Wat is dit?"
  
  
  "Louis Lazaro en my buddy."
  
  
  "O, dankie, Louis. Laat ons gaan." Die sirene geblaas, lank en pieperig, en Louis het die deur oopgesluit. Van hier, daar was vyf steil vlug van die smal trappe. Teen die tyd dat ons by die top, ek sukkel om asem te haal, en Louis was feitlik in'n toestand van ineenstorting, sy asemhaling verskeurde en sy gesig drup van die sweet.
  
  
  'n vriendelike klein man ontmoet ons in die vyfde vloer gang, en Louis asemloos lei my. "Dit is Nick Canzoneri, Hennetjie. Hennetjie Wright, Nick. Hennetjie loop Oom Joe se Rekeningkundige kantoor. Ek het gedink jy mag dalk wil om dit te sien."
  
  
  Haar, hy haal sy skouers op. "Natuurlik."
  
  
  Hennetjie was'n klein kabouter in die vorm van'n man, met stringe van wit hare vlieg oor die ego van bles koppe, en dik grys wenkbroue uitloop van'n humoristiese gesig. Nen was geklee in'n donker blou sy hemp, 'n swart-en-wit geruite gillette, en grys flanel broek. Die helder rooi boog das en rooi kousbande op die moue gemaak ego lyk soos'n perd-racing dobbelaar. Hy glimlag breed en opsy om ons te lei deur middel van'n groot, ongemerkte blou deur.
  
  
  Louis het gaan staan met sy rug na my, effens oop.
  
  
  "Kom in," het hy gesê in die breë. "Dit is een van die beste kantore in New York."
  
  
  Dit was soos dat. Ek het nie geweet wat om te verwag van'n hok op die vyfde vloer genoem die Rekeningkunde Kamer, maar dit is beslis nie wat ek gevind het. Hennetjie het ons stap vir stap, verduidelik die hele operasie.
  
  
  "Wat ons gedoen het,"het hy gesê met duidelike trots," is rekenariseer ons verbintenis en die aantal operasies."
  
  
  Die hele solder is omskep in'n moderne, helder blink besigheid kantoor. Voorlê van hulle, 'n groot rekenaar bank neurie en gekliek, beman deur ernstige jong mans in netjiese besigheid pas wat rou rekenaar data met ongeëwenaarde kundigheid. Mooi sekretaresses gewerk versigtig, duidelik langs die rye van lessenaars, en elektriese tikmasjiene met mekaar meegeding. Al die bybehore van enige administratiewe gebou is hier gestoor.
  
  
  Hennetjie beduie met sy hand wyd. "Al aantal verbintenis geplaas onder die Houston-Sturt en al perd verbintenis is verwerk hier. Al ras resultate ontvang direk per telefoon van Arlington na Chicago-Ooste. Al die geld verbintenis is gestuur hier, al die rekords gehou word, en alle betalings gemaak van hier ."
  
  
  Hare, knik, beïndruk. "Elektroniese data verwerking kom by die beroepswedder se kantoor. Baie lekker om jou te ontmoet!"
  
  
  Hennetjie lag. "Baie effektief. Ons verwerk sowat tagtig duisend dollar'n dag hier. Ons glo wat ons nodig het, is geraas as'n besigheid. Die dae van die klein man in die lekkergoed winkel met'n notaboek in sy rug sak is verby."
  
  
  "Hoe doen pryse beïnvloed buite die spel?" OTB kantore in New York Stad was aanvanklik goedgekeur is deur die kiesers nie net as'n manier om geld te maak vir die stad en as'n gerief vir die spelers nie, maar ook as'n manier om te verdryf beroepswedders rondom die kriminele wêreld.
  
  
  Hennetjie glimlag weer. Hy het gelyk soos'n gelukkige man. "Dit het nie seergekry ons op alle, maar ek het nie eens bekommerd oor dit wanneer dit is net die begin. Mense hou daarvan om te gaan met'n ou gevestigde firma, dink ek, en hulle is soort van verdagte van die regering wat nie die bod bedrywighede.
  
  
  "En, natuurlik, ons het'n baie van die nommers, en die regering nie gaan met getalle."
  
  
  "Nog nie, in elk geval," Louis chimed in. "Maar die manier waarop dinge gaan, hulle sal waarskynlik binnekort." Hy klap my op die skouer. "Wat dink jy, Nick? Pretty cool, is dit nie? Oom Joe kan kyk en op te tree soos'n ou Mustachio Pitt, maar dit het om te wees die mees moderne toestel in die pos besigheid."
  
  
  Louis se uitbarsting is slegs oortref deur sy ego se naïwiteit. Die Rekeningkunde Kamer was'n stap vorentoe in die organisasie van die kriminele wêreld, maar nie die verlede in woorde. Dit kon gewees het getoon dat Louis deur'n mafia-hardloop kommunikasie sentrum in'n Indianapolis hotel, wat sou gemaak het om die Nuwe York Selfoon lyk soos'n PBX skakelbord. Die resultate van al die dobbel speletjies in die land-wedrenne, bofbal, basketbal, sokker, ens. - is gestuur om hierdie hotel elke dag, en dan oorgedra word aan die beroepswedders van kus tot kus in mikrosekondes.
  
  
  Nietemin, die Rekeningkunde Kamer was'n interessante innovasie: gesentraliseerde, georganiseerde en doeltreffende. Nie sleg nie. "Groot," het ek gesê. "Ongelooflik!" Hy pluk aan haar oorlob. "Ek dink jy doen vragmotors ook hier, huh?"
  
  
  Louis frons. "Nee, maar... ek weet nie, miskien is dit'n goeie idee. Jy bedoel, iets soos'n sentrale opdrag post?"
  
  
  "Dis reg."
  
  
  Hennetjie kyk'n bietjie ontsteld. "Wel, ons het regtig nie veel ruimte beskikbaar, Louis, om nie te praat van hoe moeilik dit is om iemand te vind wat jy kan vertrou hierdie dae."
  
  
  Ek het om te lag. Hy was tot sy nek in die pos besigheid van die onderwêreld, maar opgetree het soos enige kantoor bestuurder in enige wettige delle ... bekommerd dat hy dalk meer werk om te doen, of dalk het om te verander sy werkswyse. Dit is nie net eerlike mense wat verandering weerstaan.
  
  
  "Nick is nuut in die dorp," Louis verduidelik, " en ek het gedink ek wil wys em ons demo operasie. In elk geval, Oom Joe gaan Nick en my doen al die operasies in die dae, net om te sien of ons kan trek'n bietjie. "
  
  
  Hennetjie kyk twyfelagtige.
  
  
  "Ons sal meestal bekommerd wees oor die veiligheid," sê ek.
  
  
  Hennetjie straal. "O, goed. Ek het hulp nodig daar nie."
  
  
  Ek het haar gevra. "Het jy enige probleme?"
  
  
  Hy sug. Meer as wat ek wil haar nie. Kom na my kantoor en ek sal jou vertel oor dit."
  
  
  Ons almal het'n mooi betimmerde kantoor in die hoek van'n groot hok. Daar was'n netjiese mat op die vloer, en staal kas langs die hele muur. Reg agter Hennetjie se lessenaar was'n dik swart veilig. Op die tafel was foto's van'n aantreklike grys-harige vrou en die helfte van'n dosyn kinders van verskillende ouderdomme.
  
  
  "Het jy'n stoel, ouens." Hennetjie wys na'n paar van die regop stoele en gaan sit in die draai stoel agter die lessenaar. "Ek het'n probleem, miskien kan jy my help."
  
  
  Louis het sy stoel
  
  
  Haar vol vertroue emu glimlag. Vir die oomblik, hy het vergeet dat Popeye gegee het emu'n paar mooi duidelike instruksies. Oom Joe wil iemand vermoor.
  
  
  "Wat is naby, Hennetjie?" Louis gevra.
  
  
  Hennetjie leun terug en steek'n sigaret. "Dit se Suurlemoen-en-Drop Droppo weer," het hy gesê. "Ten minste het ek dink dit is hom. Hy velkleur ons runner weer. Of ten minste iemand."
  
  
  "Neem die maat, Hennetjie," Louis tussenbeide. "Iemand is altyd beroof hardlopers. Wat is die big deal?"
  
  
  "Die belangrikste ding is dat dit'n groot deal! Verlede week het ons is getref veertien keer, en hierdie week het ons reeds getref het vyf keer. Ek kan dit nie bekostig nie."
  
  
  Louis draai na my. "Ons dink gewoonlik dat drie tot vier keer'n week het ons sal beheer'n hardloper vir wat hulle dra, maar dit kos'n baie meer as gewoonlik."
  
  
  Ek het haar gevra. "Kan jy nie beskerm ih?"
  
  
  Hennetjie het sy kop geskud. "Ons het'n honderd en sewe en veertig ouens wat bring in kontant elke dag uit oor die laer Manhattan. Ons sal nie in staat wees om te beskerm ih op alle." Hy glimlag. "Eintlik, ek het nie eens omgee as sommige rondom hulle is beroof van tyd tot tyd, wat sal maak dat ander meer versigtig wees. Maar dit is'n hel van'n baie!"
  
  
  "Wat oor hierdie druppel suurlemoen droppo?"
  
  
  Louis lag. "Hy is hier'n lang tyd, Nick. Odin is om Ruggiero se groep, maar soms laat hy soos as op sy eie. Hy was een keer'n hardloper vir Gaetano Ruggiero homself, en dit blyk dat elke keer as'n emoe-loop uit van die geld, het hy besluit om'n hardloper. Ih is redelik maklik om te vind, jy weet. "
  
  
  "Ja, vermoedelik." Runners is op die heel onderkant van die kriminele leer. Hulle neem die geld, en die coupons en stuur ih om die beleid bank, en dit is dit. Gewoonlik hulle is half-mal ou dronkaards wat neergedaal het te ver af in die geut van bejaardes armoede enigiets anders te doen, of jong kinders wat is vinnig besig om geld. Daar is duisende van die ih in New York, veragtelike miere voeding op die weggegooi aas van misdadigers.
  
  
  "Het jy dink'n bietjie Suurlemoen Drop ons sal help om ontslae te raak van hierdie?"
  
  
  Hennetjie glimlag weer. "Dit sal nie seermaak nie. Selfs as dit hom nie, is dit dalk bang iemand af."
  
  
  Hy knik en kyk na Louis. "Jy kon selfs die dood twee voëls met een klip, Louis."
  
  
  Hierdie werklikheid was nie maklik vir Louis Lazaro. Hy kyk suur. "Ja," het hy gesê.
  
  
  "Hoekom noem hulle dit doen die ego'n Druppel Suurlemoen?" Ek het haar gevra.
  
  
  Louis geantwoord. "Hy is'n obsessie met suurlemoen wiggies, eet ih al die tyd. Ek dink ego se regte naam is Greggorio, maar met'n naam soos Droppo en'n sak van die suurlemoen stokkielekkers in sy sak al die tyd ... ek het regtig nie wil hê om te tref die ego net vir die neem af'n paar hardlopers. Ek bedoel, maat, ek het na skool met hierdie man. Hy is nie so wouldnt sleg wees, net neute.
  
  
  Haar, hy haal sy skouers op. Dit lyk soos hy is besig met'n baie van dit tydens sy opdragte. "Dit is aan jou. Dit was net'n idee."
  
  
  Louis kyk vererg. Ons sal dink oor dit."
  
  
  "Wat is hierdie twee voëls met een klip?" Hennetjie gevra.
  
  
  "Dit maak nie saak nie," Louis gebreek.
  
  
  Hennetjie is nog steeds goed bewus daarvan dat Louis was Papaja Francini se neef.
  
  
  Daar was'n ongemaklike pouse. Hy beduie met'n hand op die blink archiefkasten, elke stapel geblokkeer deur'n dreigende-op soek na'n yster staaf wat weggehardloop het van die vloer deur elke trekker hanteer en vasgebout aan die bokant van die gids. "Wat doen jy daar, familie regulasies; - identifiseer?"
  
  
  Hennetjie doodgedruk uit sy sigaret en glimlag, tevrede met die verandering in die atmosfeer. "Hierdie is ons lêers," het hy gesê. "Rekords van dit alles, van A tot Z."
  
  
  "Alles?" Hy het probeer om haar te beïndruk. "Jy bedoel die hele verbintenis operasie?"
  
  
  "Ek bedoel die hele organisasie," het hy gesê. "Alles."
  
  
  Ek kyk rond. "Hoe goed is jou sekuriteit?"
  
  
  Goeie. Goeie. Dit pla my nie. Ons is op die vyfde vloer hier. Die ander vier vloere is leeg, behalwe vir'n paar van die woonstelle wat ons gebruik in noodgevalle. Elke aand het ons'n staal hek op elke vloer. Hulle pas openlik op die muur en daar is vasgestel. En dan is daar die honde, " het hy bygevoeg met trots.
  
  
  "Honde?"
  
  
  "ja. Op elke vloer het ons twee wag honde, Dobermans. Ons vrylating ih elke nag, twee op elke vloer. Ek bedoel, man, niemand gaan op die trappe met hierdie honde. Hulle is bedoel seuns van bitches! Selfs sonder dat hulle, niemand kan breek deur middel van hierdie hek sonder waarskuwing Groot Julie en Raymond."
  
  
  "Wie is hulle?"
  
  
  "Twee van my wagte. Hulle woon hier elke nag. Sodra almal blare en slotte hierdie hek, geen een kan betree."
  
  
  "Ek wil dit," sê ek. "As Groot Julie en Raymond kan neem sorg van hulself."
  
  
  Hennetjie lag. "Moenie bekommerd wees nie, man. Groot Julie is die sterkste man op hierdie kant van die sirkus, en Raymond was een van die beste artillerie geregsdienaars in suid-Korea. Hy weet wat'n wapen is."
  
  
  "Goed genoeg vir my." Hy het aan sy voete, en Louis het dieselfde gedoen. "Dankie dat jy so baie, Hennetjie," sê ek. "Ek dink ons sal julle weer sien."
  
  
  "Eintlik," het hy gesê. Ons voel jammer vir mekaar se hande, en Louie en ek het af die trappe. Toe hy wakker, hy kon sien die staal hekke gebou in die mure van elke landing. Dit was'n goeie taai stryd, maar ek het geen idee hoe dit oorkom kan word.
  
  
  
  
  Hoofstuk 13
  
  
  
  
  
  Aandete was heerlike, 'n klein tafel in die agterkant van Minetta se, op'n nag toe was daar byna geen een daar - lig antipasto, goeie oso buco, diep-gebraaide repies van cordon muurbal, en espresso koffie. Philomina was in daardie liefdevolle, stralende bui wat bring'n bietjie opwinding te lewe.
  
  
  Toe sy soen goodnight deur ee in die voorkant van haar deur, alles verander in Siciliano se dartel woede. Sy stamp haar voet, beskuldig my van die bed toe gaan met ses ander meisies, bars in trane, en uiteindelik gooi haar arms om my nek en versmoor my met soen.
  
  
  "Bynaam... Asseblief, Nick. Nie vir lank nie."
  
  
  Haar mond gedraai gratis. Ek het geweet dat as ek het, ek wil daar wees vir'n lang tyd. Ek het dinge om te doen in die nag. Haar kêrel soen haar hard op die punt van haar neus, swaai haar om sodat sy was op soek na haar deur, en klap haar hard op die rug. "Voort te gaan. Net laat die deur kier, en ek sal sien wanneer ek klaar met die dinge wat ek nodig het om te sorg van."
  
  
  Haar glimlag is al-te vergewe, en weer bly, het sy gesê, " Belowe?"
  
  
  "Belofte". Ek was terug in die saal voor my los verswak.
  
  
  Die eerste ding wat ek gedoen het toe ek by my kamer by die Chelsea was noem Louis. "Hi, hierdie is Nick. Luister, hoe gaan jy aan my vanaand? Ja, ek weet dit is laat, maar dit is belangrik. Regtig! Ja, rondom middernag. En neem Loclo en Manitta. Tony se, ek dink. Dit is so goed as niks. Ok? Goeie... O ja, en Louie, kry die Suurlemoen Drop Droppo adres voor jy daar kry, okay? "
  
  
  Ek hang voordat hy kan reageer op die laaste versoek. Dan haar, het die trappe af en draai die hoek te Kwaad Landheer. Hy bestel'n bier uit Sally, 'n mooi engelse buffet juffrouw, en dan die sogenaamde Washington op die selfoon wat hang op Kreun aan die einde van die bar. Dit was'n roetine opgedateer voorsorg in die geval van die selfoon in my hotel kamer was geput.
  
  
  Ek het haar by die TOPOR Nood Voorsien Departement en, korrek die bekendstelling van myself, het beveel dat'n 17B demontage kit, wat aan my gestuur is op die dieselfde nag deur Greyhound bus. Ek kan tel haar op in die oggend by die Hawe-Owerheid bus stasie op die Agtste Laan.
  
  
  Stel 17B is baie netjies, baie ontwrigtende. Ses ontsteker pette, ses timer versmelt wat kan ingestel word om die sneller die pette op enige interval van die een minuut tot vyftien uur, ses stukke van die primer koord vir minder komplekse werk, en genoeg plastiek te blaas die kroon af van die Standbeeld van Liberty se kop.
  
  
  Dit was moeilik om te verstaan my as gevolg van die geraas geskep deur'n baie goed, maar baie harde jazz-combo, soos'n paar meter weg, maar ek het uiteindelik my boodskap oor en hang.
  
  
  Op elf-en-dertig, Kwaad Squire het hom verlaat en het gedwaal af Sewende Laan, planne maak vir die Suurlemoen-en-Drop Droppo. Op die hoek van Christopher en Sewende, dit draai regs op Christopher mimmo al die nuwe gay grootte, draai dan weer links op Bedford Sturt en'n blok en'n half tot Tony.
  
  
  Dit was'n heel ander toneel van die nag voor by Philomina se party. Nou was dit stil en gesellige weer terug na sy gewone put-agtige atmosfeer, die dowwe oranje ligte op die donker bruin mure gee skaars genoeg lig vir die kelners om te beweeg tussen die tafels wat teruggekeer het na hul gewone plekke in die hoof-kamer. .
  
  
  In plaas van'n horde van die tuxedo-geklede italiaanse bende lede en ih vroue in lang rokke, die plek was nou yl bevolk met die helfte van'n dosyn lang-harige jong ouens in blou jeans en denim baadjies en'n gelyke aantal jong meisies met kort hare. net so aangetrek. Maar die gesprek was nie veel verskil van die vorige aand. Terwyl die gesprekke by die party gefokus meestal op seks, sokker, en perde, vandag se skare gepraat meestal oor seks, sokker gespeel, en filosofie.
  
  
  Louis was sit by Odin se lessenaar, teen die muur aan die linkerkant van die ingang, leun nors oor'n glas wyn. Hy lyk nie te gelukkig.
  
  
  Hy gaan sit met haar, het beveel dat'n brandewyn en soda, en tik Ego op die skouer. "Kom op, Louis, het baie pret. Dit is nie so sleg nie!"
  
  
  Hy het probeer om te glimlag, maar dit het nie gewerk nie.
  
  
  "Louis, jy wil regtig nie om dit te doen, doen jy?"
  
  
  "Wat moet ek doen?"
  
  
  Wat was hy'n grap? "Neem sorg van Droppo."
  
  
  Hy skud sy kop droewig, nie aan my oë. "Nee, ek bedoel, dit is eenvoudig... O, die maat! Nee! " het hy gesê met meer krag, bly dit oop was. "Geen manier! Ek wil nie hê om dit te doen. Ek dink nie ek kan dit doen. Sy eenvoudige... Maat, ek het grootgeword met hierdie man, Nick!"
  
  
  "Goed! Goeie! Ek dink ek het'n idee wat werklik sal neem sorg van die baba Suurlemoen Daal, maak jou Oom Joe gelukkig en jy red van gevaar. Hoe doen jy graag hierdie pakket?"
  
  
  Ego se oë skitter met hoop, en'n ego-lus glimlag begin om te versprei oor sy gesig. "Eerlik? Hey, Nick, wat groot sou wees!"
  
  
  Goeie. Jy het my'n guns in Beiroet deur te bring my hier. Nou sal ek gee jou een, regtig?"
  
  
  Hy knik.
  
  
  Goeie. Eerste van alles, ek het dit in my boks by die Chelsea vandag." Dit was gegee aan emu deur'n nota hy het geskryf homself.
  
  
  Canzoneri: Jy sal vind Spelman
  
  
  In die kamer 636 van die Chalfont Plaza Hotel.
  
  
  Hy is kaal-assed en naai dood.
  
  
  Louis staar na hom in ongeloof. "Neem die maat! Wat die hel is dat, maat? Dink jy dit is waar?"
  
  
  "Dit is waarskynlik waar, okay. As dit was nie, sou daar geen punt in en stuur dit aan my."
  
  
  "Nee, waarskynlik nie. Maar wat de hel het hulle stuur ego? Jy het net!"
  
  
  Haar, hy haal sy skouers op. "Klop my na die hel. Clera net gesê dat'n man het gekom en het'n ego. Miskien is elkeen wat dit is wat jy dink is net nuttig vir haar en sal nog steeds slaag op jou ego."
  
  
  Louis kyk verbaas, as hy moet. "Ek het nog steeds nie verstaan nie." Hy het gedink vir'n oomblik. "Luister, Nick. Dink jy dit was die Ruggieros?"
  
  
  Atta, baba-Louie! Ek het gedink van haar. "Ja," sê ek. "Stem wat ek dink".
  
  
  Hy frons. "So, wat het dit te doen met die komende hier vanaand? En met Suurlemoen-en-Drop Droppo?"
  
  
  "Net'n idee. Is Loclo en Manitti met jou?"
  
  
  "ja. Hulle is in die motor."
  
  
  Goeie. Stem oor wat ons gaan doen." Ek verduidelik my idee om te emu, en hy was baie opgewonde.
  
  
  "Groot, Nick! Groot!"
  
  
  88 Horatio was net'n paar blokke weg, oor'n blok van die Hudson River. Dit is verduidelik deur Loclo en Manitti wanneer ons aangekom het. "Onthou. Ons wil hom om te wees in die lewe. Dit is goed as dit is'n bietjie beskadig is, maar ek wil nie enige drade. Verstaan?"
  
  
  Agter die wiel, Loclo haal sy skouers op. "Dit klink gek na my."
  
  
  Louis geklap sy ego liggies op die agterkant van die kop om hom te laat weet wie is in beheer. "Niemand het gevra om jou te. Net doen as Nick sê."
  
  
  Horatio-en-tagtig agt was'n uitdrukking grys gebou met'n ry van identiese hoë stappe en'n yster reling. Dit het Manitti oor vyf-en-veertig sekondes om te kry deur middel van die slot op die buitenste kant, en die ander dertig sekondes oop te maak die innerlike mens. Ons het ons pad op die trappe so stil as moontlik, en uiteindelik gestop by die sesde vloer landing te stop wurg op die klim. Daar was slegs drie van ons - Loclo, Manitti, en haar-en hulle het die krimpvarkie wanneer ons links Louie in die motor benede.
  
  
  Manitti het geen probleme met die deur van die woonstel op 6B. Hy het nie die gebruik van'n plastic kaart, soos al die spioen boeke nou doen. Hy het net gebruik word om'n outydse plat lem gevorm soos'n chirurgiese mes en'n klein instrument wat lyk soos'n staal naald. Minder as twintig sekondes later, die deur swaai oop geluidloos, en Manitti opsy om my te laat in, 'n groot gelukwensing glimlag van self-bevrediging op sy Neanderthal man.
  
  
  Daar is geen vrede in wat was natuurlik die woonkamer, maar die heilige skyn deur'n geslote deur by die ander einde van die kamer. Haar beweeg vinnig vorentoe, Loclo en Manitti was uitgesproke agter, elke rondom ons met'n geweer in die hand.
  
  
  Hy het by die deur, trek dit oop, en in een vinnige beweging in die slaapkamer. Ek het nie wil om te gee Droppo'n kans om te gaan kry'n geweer.
  
  
  Ek het nie te bekommer nie.
  
  
  Gregorio Droppo was te besig, ten minste op die oomblik, om te bekommerd wees oor so'n klein voorval as'n drie-gewapende man breek in Ego se slaapkamer by een in die oggend. Droppo se naakte liggaam sidder krampagtig, draai en fluffing die blaaie onder die meisie wat hy besig was om liefde te. Haar arms is styf toegedraai rondom die ego se nek, trek hom na haar, en ih gesigte was toegesluit saam, sodat alles wat ons kon sien was die meisie se vetterige hare, deurmekaar deur die meisie se vingers gryp. Haar slanke bene, slank en wit teen die harig duisternis van haar ego liggaam, is geknip om haar ego middellyf, vasgeketting aan die gladde sweet giet af in haar gesig. Haar arms en bene was al wat ons kon sien.
  
  
  Met'n groot poging, Droppo'n klassieke terug-en-up gaffel beweeg voor die finale skreeu spring. Nie met'n glas koue water op die hand, het hy die volgende stap en skop sy ego in die ribbes met die groottoon van sy boot.
  
  
  Hy vries. Dan is die ego teiken dwarrel rond, verbreding oë in ongeloof. "Wat-'n-'n ...?"
  
  
  Haar ego skop hom weer, en hy hyg, wat seer. Hy het gratis, die rol van die meisie op sy rug, clutching sy kant van die pyn.
  
  
  Die skielike vertrek van haar minnaar haar verlaat, uitgestrek op haar rug, haar bultende oë in afgryse. Sy stut haarself op haar elmboë, haar mond oopmaak om te skree. Hy sit sy linkerhand oor haar mond en vasgesteek haar terug na die blad, dan buk af en fucked Wilhelmina, sy bek net'n duim van haar oë.
  
  
  Sy het gesukkel om vir'n oomblik, oorkoepelende haar sweterige lyf onder die druk van my kant, dan besef wat sy was op soek na en vries, haar oë op die geweer. Krale in'n pot staan op haar voorkop, verwarring die onversorg stringe van rooi hare.
  
  
  Langs haar, Droppo begin swaai sy bene oor die rand van die bed, maar Loclo was daar. Byna deur'n ongeluk, hy klap die loop van sy rewolwer in Droppo se gesig, en Droppo val weer terug met'n gewroeg gil, clutching sy bloedneus. Met die een hand, Locallo skeur'n verkreukelde kussing van die vloer af en druk dit teen Droppo se gesig, muffling die klanke. Hy klap die ander tussen Droppo se uitgestrekte bene, sodat die boude van die ego pistool klap in die naakte man se lies.
  
  
  'n dier klank lui uit onder die kussing, en die liggaam sidder hoog in die lug, die skeure boog, al Alyonka lê op haar skouers, en dan in duie gestort slap op die bed.
  
  
  "Hy oorgegaan het uit, baas," Loclo sê lakoniek. Ek dink hy was teleurgesteld.
  
  
  "Verwyder die kussing sodat hy nie versmoor," ek kyk na die meisie en waai Wilhelmina dreigend. "Geen geraas, niks wanneer ek neem haar hand weg. Verstaan?"
  
  
  Sy het soort van knik, kyk na my in afgryse. "Alles reg," sê ek. "Ontspan. Ons sal jou nie seermaak nie." Hy het sy hand weg van die ee rta en tree terug.
  
  
  Sy lê bewegingloos op die vloer, en die drie van ons het daar gestaan met gewere in ons hande en bewonder haar skoonheid. Ten spyte van die feit dat sy sweet van seks, die afgryse in haar oë, en haar hare was al verstrengel, sy was skattig. Haar kaal bors dein, en trane skielik opwel om haar groen oë.
  
  
  "Asseblief, asseblief moet my nie seermaak nie," het sy tjank. "Asseblief, Nick."
  
  
  Toe het sy geleer om die waarheid. Dit was Dreadlocks Pollard, die klein rooikop in die groen rok wat sy wil flankeer met op Tony se party is, dieselfde een wat wil begin Philomena se beproewing jaar gelede met'n anonieme koevert met'n knip van die Tye.
  
  
  Langs my, Manitti begin om asem te haal swaar. "Seun van'n teef!" het hy uitgeroep. Hy leun oor die bed, die een hand reik vir haar borste.
  
  
  Haar ego het hom in die kop met die geweer, en hy ruk in skok.
  
  
  Dreadlocks het trane loop af hul wange. Haar minagtende blik val op haar naakte liggaam. "As dit is nie een hurk italiaans, dan die ander een is eintlik Dreadlocks?"
  
  
  Sy ingesluk, maar het nie antwoord nie.
  
  
  Ek reik uit en druk Droppo, maar hy het nie beweeg nie. "Neem die ego," het haar Locallo gesê.
  
  
  Haar blik draai terug na Dreadlocks. "Staan op en kry geklee."
  
  
  Sy het begin om te sit stadig, en kyk af na haar eie naakte liggaam, asof sy het net besef dat sy lê heeltemal naak in'n kamer met vier mans, van wie drie prakties vreemdelinge.
  
  
  Sy het skielik regop gaan sit in'n sittende posisie, bring haar knieë saam en buig haar ih in die voorkant van haar. Sy vou haar arms en kyk na ons wild. "Jy slegte seuns van tewe," het sy gespoeg.
  
  
  Haar lag. "Moenie so beskeie, Dreadlocks. Ons het reeds gesien hoe hanteer jy dit ruk. Ons is nie geneig om te sien jy kyk enige erger." Sy ruk deur ee se arm en sleep rondom die asblik op die vloer.
  
  
  Haar, hy kon voel'n klein vonk van die stryd uit te breek rondom haar. Ek laat gaan van haar, en sy het stadig by haar voete en stap oor na die stoel langs die bed, vermy ons oë. Sy opgetel het'n lui swart bra en begin om dit op te sit, terwyl op soek na die muur. Voltooi vernedering.
  
  
  Manitti lek sy lippe, en ek kyk na hom. Loclo terug gekom het deur die kombuise met vier blikkies koue bier.
  
  
  Hy verbonde al die Commodore se ih en versigtig het dit oopgemaak. Hy het my een, Odin Manitti, en het een homself. Dan het hy'n vierde en gooi dit egalig oor die inerte liggaam van Suurlemoen-en-Drop Droppo, wat gemors op die sweet vorm en geweek op die vel rondom dit.
  
  
  Droppo wakker geword met'n sug, sy hande instinktief bereik vir sy woedend geslagsdele.
  
  
  Haar ego geklap die brug van Wilhelmina se verminkte neus so hard dat dit het trane na sy oë. "Wat?" hyg hy, " wat...?"
  
  
  "Net doen presies wat ek sê, buddy, en jy kan oorleef."
  
  
  "Wat?" Die em daarin geslaag om uit te kry weer.
  
  
  Haar gemoedelike vriend glimlag. "Papay Francini," sê ek. "Nou opstaan en kry geklee."
  
  
  Horror toon in sy oë as hy stadig opgestaan uit die bed, die een hand steeds hou sy lies. Hy stadig het aangetrek, en geleidelik haar ego houding verander. Hy het probeer om die situasie te evalueer, wil graag'n manier om uit. Hy haat meer as wat hy gely het, en'n man wat haat is gevaarlik.
  
  
  Droppo klaar die deurdagte proses van die vasmaak sy skoene, soms laat'n kreun op die ego van sy styf saamgeperste lippe, dan gebruik beide hande aan te gryp die bed te kry om sy voete. So gou As wat hy het opgestaan, hy klap sy ego knie in haar mik. Het hy geskree en val op die vloer in'n dood moeg.
  
  
  Hy het gewys op Loclo. "Verhoog jou ego weer, Franco."
  
  
  Oor die kamer, ten volle geklee, Dreadlocks Pollard skielik gekom om die lewe. Haar hare is nog steeds deurmekaar en haar lipstiffie was vaag, maar Kelly se groen romp en swart kant bloes was op.
  
  
  dra dit oor haar bra en broekie het haar'n paar moed weer.
  
  
  "Dit was wreed," sis sy. "Hy het nie enigiets doen vir jou."
  
  
  "Stuur dit afsny om Philomina Francini jaar gelede was ook wreed," het ek gesê. "Sy het nie enigiets doen om jou nie."
  
  
  Die laaste bietjie van die brutaliteit links Suurlemoen-Droppo met die laaste spore van die stryd teen die gees, en hy het af die trappe met ons, effens gebuig oor, beide hande gedruk om sy maag.
  
  
  Ons sit Dreadlocks in die voorkant met Loclo en Manitti en benoud Droppo tussen Louis en my in die agterste sitplek. Dan het ons gery het na Chalfont Plaza. Louis, Droppo,en haar ingeskryf het vir die hoofingang van Manny se huis, terwyl die ander drie het van Lexington Avenue.
  
  
  Ons ontmoet in die voorkant van die kamer 636. Ek het die Steur Nie teken af haar lessenaar en draai die sleutel. Die reuk was nie so erg as wat dit sou gewees het aangesien hy wil draai die lugversorger op volle krag voor die verlaat van twee nagte gelede, maar dit was opvallend.
  
  
  "Wat is dit ruik?" Dreadlocks gevra, probeer om weg terug. Ek stoot haar moeilik, en sy uitgestrek halfpad oor die kamer, en ons almal het. Manitti gesluit die deur agter ons.
  
  
  Sy het gewaarsku van wat om te verwag, en Droppo was te siek om werklik bekommerd wees nie. Maar nie Dreadlocks. Sy het aan haar voete, op soek duidelik kwaad. "Wat die hel is hier aan die gang is, maat?" "Stop dit!" het sy geskree. "Wat is dit ruik?"
  
  
  Hy het die badkamer deur oop en wys haar die naakte liggaam van Larry Spelman.
  
  
  "Oh my God! Oh my God!" Dreadlocks huil, bedek sy gesig met sy hande.
  
  
  "Nou jou klere af te neem, albei van julle," wat ek bestel het.
  
  
  Droppo, sy gesig nog steeds vertrek met pyn, gehoorsaam dumbly. Hy het nie vra nie meer vrae.
  
  
  Nie Dreadlocks. "Wat doen jy van plan is om te doen?", was sy skree op my. "My God..."
  
  
  "Vergeet van God," het ek gebreek, " en kry naak. Of wil jy Gino om dit te doen vir jou?"
  
  
  Manitti glimlag, en Dreadlocks stadig begin om haar bloes losknoop. Gestroop af na haar bra en bikini bottoms, sy huiwer weer, maar wanneer Wilhelmina waai by haar, het sy geweier het klaar haar werk, gooi haar klere in'n hopie op die vloer.
  
  
  Louis het beide stelle van klere en opgestopte ih in die klein sak hy wil saam met hom. Droppo gaan sit op die rand van die bed, op soek na die vloer. Commodus gestoot weg van die Dreadlocks in die hoek so dat al wat ons kon sien was haar kaal bobeen. Haar hande bedek haar bors, en sy ril'n bietjie. Die kamer was die koue van die lug conditioning.
  
  
  Hy bly stil in die poort as ons opgewonde. "Nou wil ek julle twee lovebirds om hier te bly," het ek gesê. "Na'n rukkie, sal iemand opstaan en jy kan dit regmaak. In die tussentyd, Manitti sal staan opreg buite die deur. As sy maak die klein kraak selfs'n bietjie voordat iemand hier kry, sal hulle " dood te maak. Verstaan jy wat?" "Ek het gestop. "Ten minste die maat sal jou doodmaak, Droppo. Ek weet nie wat hy sal doen met Dreadlocks."
  
  
  Ek het die deur gesluit en ons almal het die hysbak af.
  
  
  In die voorportaal, Jack Gourlay het haar op'n betaal-selfoon.
  
  
  "Seun van'n teef!" grom hy oor die telefoon. "Dit is twee-uur in die oggend."
  
  
  "Vergeet dit," sê ek. "Ek het'n storie vir jou in die 636 vierkante Chalfont kamer."
  
  
  "Dit sou beter wees as alles is fine."
  
  
  "Okay," ek drawled. "Dit klink goed, Jack. Daar is drie mense in die kamer 636, al naak, en een rondom hulle is dood. En een rondom hulle is'n vrou."
  
  
  "Jesus Christus!" Daar was'n lang pouse. "Die mafia?"
  
  
  "Mafia," het ek gesê, en hang.
  
  
  Ons het al oor die straat na die Sonsopkoms cocktail Lounge en het'n drink. Toe ons huis toe gegaan.
  
  
  Hoofstuk 14
  
  
  
  Philomina verwyder my hand van haar linker bors en sit regop in die bed, die opheffing van die kussing agter haar te ondersteun die klein van haar rug. Sy frons in verwarring.
  
  
  "Maar ek verstaan nie, Nick. Dit is snaaks, of scary, of iets soos dit. Die polisie kan nie bewys dat Dreadlocks en Droppos vermoor Larry Spelman, kan hulle? Ek bedoel..."
  
  
  Haar soen haar regterbors en verskuif om te rus haar kop hey, die lewe, lê in die bed.
  
  
  Ek verduidelik dit. "Hulle sal nie in staat wees om te bewys dat Dreadlocks en Droppo vermoor Spelman, maar dié twee het'n hel van'n lang tyd om te bewys dat hulle het nie."
  
  
  "Jy bedoel die ih polisie sal net laat gaan?"
  
  
  "Nie regtig nie. Onthou toe ek het jou gesê ek het daardie metaal sigaar-houer op die dresser voor ek weg is?"
  
  
  Sy knik. "Dit was vol van heroïen. Ih sal beide word in hegtenis geneem vir die besit."
  
  
  "O". Sy frons. "Ek hoop Dreadlocks nie het om te gaan na die tronk. Ek bedoel, haar, ek haat haar, maar ..."
  
  
  Ek streel haar knie, wat was iewers aan die linkerkant van my linker oor. "Moenie bekommerd wees nie. Daar gaan'n baie van die dinge wat in die koerante, en'n baie van die mense is krap hulle koppe, maar dit is so'n shitty storie wat enige goeie prokureur kan klop my."
  
  
  "Ek het nog nie verstaan nie
  
  
  
  
  
  en dit, " het sy gesê. "Sal nie die polisie die uitkyk wees vir jou en Louie?"
  
  
  "Geen kans. Droppo weet, maar hy is nie van plan om jou te vertel van die polisie wat gebeur het. Dit is naai vernederend. Hy sou nooit erken dat hulle'n vyandige bende kan wegkom met dit. Die Ruggieros sal perfek kwaad. aan die ander kant, en dit is presies wat ons wil hê ."
  
  
  "Wat gaan hulle doen?"
  
  
  "Wel, as hulle reageer op die manier waarop ek hoop dat hulle sal, hulle sal kom uit om te skiet."
  
  
  Die volgende dag, natuurlik, die koerante het uit oor die skietery. Gee'n newspaperman'n naakte man en'n naakte meisie in'n hotel kamer met'n naakte lyk, en hy sal gelukkig wees. Voeg twee mededinger onderwêreld groepe en'n houer van'n hoë-gehalte heroïen en hy sal verheug wees. Jack Gourlay was oor die maan in die velde van joernalistiek.
  
  
  Die volgende oggend, die foto's in die Nuus was so goed as wat ek ooit gesien het hulle. Die fotograaf het Droppo sit naak op'n bed met'n blote Dreadlocked man probeer om te dek hom met sy arms gekruis. Hulle het om te doen'n bietjie pistol te maak van die ego kyk ordentlike genoeg vir kompaksie. Die skrywer van die titel ook'n goeie tyd:
  
  
  Kaal mafia en gal gevang met die naakte liggaam en dagga
  
  
  Die New York Times het nie oorweeg ego'n voorblad storie, as dit nie in die Nuus nie, maar'n ses-kolom, sestien-bladsy binding met'n een-en-'n-half-kolom en'n sidebar oor die mafia se geskiedenis in New York sou gewees waardeer. . Beide Francini en Ruggiero'n groot rol gespeel, met inbegrip van'n redelik gedetailleerde rekening van Popeye se beweerde onderonsie met Philomina se pa'n paar jaar vroeër.
  
  
  Popeye het nie omgegee nie. Hy was gelukkig om op die punt dat sy ego se haat van die buite swembad hom toegelaat het om te bly. Hy bars uit van die lag toe Louis het Em die storie die volgende dag, leun terug in sy stoel en gehuil. Die feit dat Larry Spelman vermoor het nie lyk om te pla hom glad nie, behalwe dat Spelman se dood was'n belediging vir die groot chemikus Ruggero Francini.
  
  
  Soos vir Popeye, hierdie oortreding en sy span van waardigheid wat Ruggiero gely het as gevolg van een van die ih-knoppies om in so'n belaglike situasie meer as gemaak vir die dood. Vir die Francini van hierdie wêreld, 'n geheimsinnige moord is'n algemene verskynsel, en dan'n rariteit.
  
  
  Louis, was ook bly van die nuwe posisie wat hy opgedoen het in sy oom se oë. Ek het nie om te gee emu sy as gevolg van. Teen die tyd dat hy aan die Franzini Olyfolie kantoor daardie oggend, Louis was reeds geniet die lof. Haar, ek is seker Louis het nie eintlik vertel Popeye dat dit was ego se idee nie, maar het hy vertel em wat dit was nie.
  
  
  Haar sel en stahl wag vir Ruggiero om te reageer.
  
  
  Niks het gebeur nie, so ek hersiene my posisie. Ruggiero het duidelik onderskat haar. In retrospek, moet ek besef dat Gaetano Ruggiero was nie om die soort leiers wat kon wees paniekbevange in'n bloedige en duur bende-oorlog as gevolg van die gekonkel het hy begin.
  
  
  Popeye Francini is maklik om te lok, maar nie Ruggiero. In daardie geval, Popeye het verkies om haar weer. Ek kan reken op sy reaksie en'n sterk reaksie. Ek het'n plan voor, so ek het beveel dat hierdie 17B kit van Washington, en ek het net nodig om'n bietjie hulp van Philomina om die ego in aksie. My doel was om die Rekeningkundige Kantoor, by te voeg tot die dollar van die hele Francini operasie.
  
  
  Ego het dit net vyf dae later, gevolg deur die Suurlemoen-en-Drop Droppo caper.
  
  
  Al wat ek nodig het van Philomina was'n alibi in die geval een van die Rekeningkundige Kantoor wagte kon identifiseer my later. Haar bedoeling was om seker te maak hulle kon nie, maar dit was'n eenvoudige genoeg is opgedateer voorsorgmaatreël.
  
  
  Vir Franzini Olyfolie, dit is geen geheim dat Philomina "het'n baie van daardie nuwe man, Nick, die ou Louis het van daar af." Dit was eenvoudig. Daardie nag, ons het net om'n David Amram konsert by die Lincoln-Sentrum. Dit is byna onmoontlik om te kry kaartjies te Amram se konsert in New York hierdie dae, so dit was net natuurlik dat ons moet spog'n bietjie oor die mense wat hy het. Maar niemand het geweet hulle was van Jack Gourlay van die Nuus.
  
  
  Hy het gewag totdat die heilige lig het uitgegaan in die huis, dan links. Amram is waarskynlik die beste kontemporêre komponis in Amerika, maar ek het'n baie werk om te doen en te min tyd vir nah. Sy is gevra om terug te keer voor die show geëindig.
  
  
  Dit het minder as vyftien minute om'n taxi te kry van die Lincoln-Sentrum te Soho, 417 West Broadway, langs die Tel-Huis.
  
  
  Dit was'n soortgelyke gebou, vier vloere van die woonstelle met'n groot solder op die boonste verdieping. Nen het nie die vrag hysbak wat gemerk is die gebou langsaan, maar dit het ook nie wag honde op elke vloer, nie te praat van staal bars op elke landing. Daar was geen manier wat hy gaan om te klim die trappe na die Rekeningkundige Kantoor. Dit is byna onmoontlik om te kraak die slot van'n staal rasper met die een hand en die stryd teen'n bloed-waansinnige Doberman met die ander.
  
  
  Haar, het die gebou, op 417 en scan
  
  
  
  
  
  Name langs die doorbells. Hy tel een op'n ewekansige - Lekkergoed Gulko-en lui die klokkie.
  
  
  'n oomblik geslaag het voor'n stem lui uit om die gebou-in speaker. "Ja?"
  
  
  Gelukkig, dit was'n vrou se stem. "Fremonti Blomme winkel," sê ek.
  
  
  Pouse. "Wat is dit?"
  
  
  Hy het bygevoeg'n tikkie van ongeduld aan sy toon. "Fremonti Blomme winkel, mevrou. Ek het blomme vir Lekkergoed Hol."
  
  
  "O! Kom op, staan op." Die sirene gaan af, die opening van die outomatiese slot van die binneste poort, en die attaché het gekom in en het boontoe, swaai'n merk-nuwe tas soos enige ordentlike New York sakeman.
  
  
  Sy beslis nie bly op die Lekkergoed Jackdaw vloer. In plaas daarvan, sy het reguit aan, verby die vyfde vloer, en op die laaste klein vlug van die trappe wat lei na die dak.
  
  
  Dit was net'n paar minute voor ek hurk op die dak van 417 West Broadway, oorweeg die tien voete van'n oop lug monsterneming tussen die twee geboue, en my verbeelding maklik in duie gestort op die grond.
  
  
  Ek ondersoek die geteer dak, en as ek lê deur die baksteen skoorsteen, ek het uiteindelik gevind wat ek wou - 'n lang, smal plank. Ek wens dit was nie so smal, maar daar was geen hoop van dit. Ek nodig het om'n brug. Wanneer haar was in die kollege, sy lang spring was vier-en-twintig voet ses duim, maar dit was'n lang tyd gelede, was dit in die daglig, met'n mooi aanloopbaan, gesaai skoene en, bowenal, op grondvlak, haar was nie van plan om te probeer om te spring tien voete tussen die geboue in die nag.
  
  
  Die raad was slegs ses duim breed, wyd genoeg vir inkopies, maar te smal vir die vertroue. Dit was gestoot deur die ego deur'n gaping tussen die twee geboue, so dat hy sou lieg nie ewe op elke dak. Hou die tas in die voorkant van hom met albei hande, wat hy versigtig sy voet op sy lendelam brug, het homself, en het drie stappe op'n tyd.
  
  
  Ek het om te hardloop. Ek doen dit nie gewoonlik ly aan acrophobia, maar as ek het probeer om te hardloop oor die nee wat, ek sou nooit in staat wees om te. Vrees sou maak vir my'n fout maak, en daar was geen ruimte vir nah. Hy staan vir'n paar minute, kalmeer, nog steeds bewe, maar sweet met verligting.
  
  
  Toe hy bedaar het, het hy na die deur wat lei na die trappe. As dit was vasgebout op van die binnekant, ek sou gehad het om te tik op die Rekeninge Kamer kantore deur'n dakvenster, en dit sou moeilik gewees het.
  
  
  Die deur nie gesluit is nie. Ek het net nodig om oop te maak my ego en druk deur. Dit was iets soortgelyk aan wat die Britte het in Singapoer: al die ih gewere was daarop uit na die see te stoot enige vloot aanval; die Japannese het overland, het die "agterdeur" en gevang Singapoer. Net so, die Rekeninge Kamer se verdediging is ontwerp om te verhoed dat die gedagte van onder af; hulle het nooit gedink dat'n inval kon kom van bo.
  
  
  Ek het gedink oor die klop aan die deur van die Rekeningkundige Kantoor op die vyfde vloer, net om te gee Groot Julie en Raymond iets om oor te dink in ih se versper bietjie nes, maar ek kon nie bekostig om te waarsku ih net om te voldoen aan my gedraai sin vir humor.
  
  
  Sy trek'n swart nylon kous oor haar gesig, die deur oopgemaak, en gewandel in, hou haar attaché in die een hand en Wilhelmina in die ander.
  
  
  Die twee mans staar na my, uit die veld geslaan. Hulle sit aan weerskante van'n staal-bo-aan die stoel waar hulle speel kaarte. Daar was'n half-leë bottel jenewer op die tafel, saam met twee glase en'n paar van die oorvol asbak. Die oorblyfsels van'n toebroodjie gerus op die kant van'n bruin papier sak. Onder die lae-hang tafel lig, rook hang in die lug. In die skaduwee van die groot kamer, 'n groot rekenaar stil te bewaak rye van roerloos lessenaars en stil tikmasjiene.
  
  
  'n paar meter weg van die stoel, twee ou weermag bed sit langs mekaar.
  
  
  Odin rondom die manne op die tafel was, was groot, sy groot gespierde lyf blink in die lig. Nen was geklee in haar ma se moulose hemp met'n paar van die mishandelde grys broek wat verslaaf losweg onder haar ego se wye grootpens. Die stomp van'n dik sigaar knyp sy vergeelde tande onder'n groot bos van die snor. Groot Julie, geen twyfel.
  
  
  Die ego metgesel was meer as die gemiddelde hoogte, 'n ware straat dude in'n groen gevoel hoed met'n wye rand, 'n helder rooi sy hemp oopgeknoop byna aan die middellyf, en opgevlam Watervoor kyk broek. Twee groot diamant ringe geskyn op Raymond se linkerhand, kontrasterende met die swartheid van sy vel. Hy het my verras. Ek het nie verwag dat een van die Hennetjie Wright seuns om swart te wees. As'n laer-klas italiaanse met groot idees uiteindelik begin om te verloor nie sy ingebore vooroordele, die wêreld was regtig'n beter plek om te woon.
  
  
  Die polio vlag van die uitvoering duur net'n oomblik. Raymond se linkerhand skielik geflits in die rigting van die skouer holster hang op die rug van die tikster se stoel langs hom.
  
  
  Wilhelmina blaf, en staar klap in'n stoel, klop haar ego terug'n paar duim. Raymond se hand vries in die lug, dan stadig terug na die tafel.
  
  
  
  
  
  
  "Dankie," sê ek beleefd. "Net bly sit, here."
  
  
  Groot Julie se oë peul, die sigaar boude teer krampagtig in die hoek van die rta se ego. "Wat die hel..." het hy croaked in'n roggelende stem.
  
  
  "Shut up." Wilhelmina se emu waai by haar, hou'n ogie op Raymond. Rondom die twee van hulle, haar besluit dat " hy is meer gevaarlik. Sy was verkeerd, maar dan het sy het nie geweet dit.
  
  
  Casey geplaas dit op die netjiese stoel in die voorkant van hom en het die ego met sy linkerhand. Hy het uit twee lang stukke van rawhide wat hy opgetel het daardie dag by'n skoen herstel winkel.
  
  
  Iewers onder, 'n hond was wat blaf.
  
  
  Die twee wagte kyk na mekaar, dan weer terug na my.
  
  
  "Die honde," croaked Groot junie. "Hoe wil jy vir honde?"
  
  
  Haar lag. "Net streel ih meer koppe wanneer mimmo het dit geslaag het. Ek is lief vir honde."
  
  
  Hy lag in ongeloof. Moskou Hek...?"
  
  
  Hy glimlag weer. "Dit was tot as verbrand deur ih op my super balk wapen." Haar stap lekke gemaak, en swaai die geweer weer. "Jy. Raymond. Lê gesig af op die vloer."
  
  
  "Fok jou, man!"
  
  
  Ek het haar geskiet. Die skoot druk op die top van die stoel en ricocheted af. Dit is moeilik om te sê waar die lummel weerkaats, maar te oordeel aan die merk op die lessenaar stoel, moet dit gemis het Raymond se neus deur millimeter.
  
  
  Hy leun terug in sy stoel, die verhoging van sy hande bo sy kop. "Ja, meneer. Op die vloer. Onmiddellik." Hy stadig het aan sy voete, arms omhoog, dan versigtig laat sak hom op die vloer, gesig af.
  
  
  "Sit jou hande agter jou rug."
  
  
  Hy gehoorsaam dadelik.
  
  
  Dan draai hy na Julie en lag. Hy was nog steeds hou die dek van kaarte in sy hand. Hy moet handel wanneer hy haar sien.
  
  
  "Okay," sê ek, gooi Odin se emu oor die rawhide bande. "Saamvat jou vriend."
  
  
  Hy kyk af op die onderklere, dan na my. Ten slotte, hy sit sy kaarte en het ongemaklik om sy voete. Hy opgetel het die bande dom en staan en kyk na hulle.
  
  
  "Beweeg dit! Das emoe se hande agter sy rug."
  
  
  Groot Julie het as die emu was vertel. Toe hy klaar was en tree terug, hy kyk na die knope. Hy het'n goeie werk.
  
  
  Haar emu waai die geweer weer: Goeie. Nou is dit jou beurt. Op die vloer."
  
  
  "Wat die..."
  
  
  "Ek het vir Paul!"
  
  
  Hy sug, versigtig het uit'n iso rta sigaretstompie, en plaas dit in die asbak op die tafel. Dan het hy'n bank pers op die vloer, 'n paar meter weg van Raymond.
  
  
  "Sit jou hande agter jou rug."
  
  
  Hy sug weer en sit sy hande agter sy rug, druk sy wang teen die vloer.
  
  
  Wilhelmina gelê haar op die stoel waar Groot Julie was sit, en Stahl kniel oor dit, wydsbeen ego se liggaam te bind emoe se hande.
  
  
  Ego se bene geskiet, die toeklap in my rug, en sy reuse liggaam gedraai en ruk in groot stuiptrekkings van die poging, gooi my rug teen die tafel en verloor my balans. Ek vervloek my onnoselheid en duik vir die geweer nie, maar hy gryp my pols met'n stomp, sterk klou, lig sy liggaam op die top van my, en het my vasgepen op die vloer met sy groot gewig.
  
  
  Ego se gesig was langs my, snuggling tot my. Hy lig homself op en klap sy kop af, probeer om te tref haar op my. Haar gespin skerp, en die teiken se ego tref die vloer. Hy brul soos'n vasgekeerde bul en draai terug na my.
  
  
  Hare was clutching by my ego oë met haar vry hand, die stryd teen die gewig te druk op my, oorkoepelende my rug sodat my liggaam sou wees nie plat hulpeloos onder dit. My soek vingers gevind ego se oë, maar hulle was dig loer. Hy het die volgende beste opsie, steek twee vingers in die emoe se neus en rip die ego terug en naby.
  
  
  Ek het gevoel die stof gee, en hy geskree, laat gaan van my ander pols sodat hy kan trek op die aanval arm. Ek stoot af met my vry hand, en ons het gerol op die vloer. Ons gerus op die been van'n stoel. Ego gryp haar deur albei ore en klap sy ego se kop teen die metaal meubels.
  
  
  Die ego se greep los, en ek breek vry, val weg van dit. Ek het opgespring om my voete net in tyd om te sien Raymond, sy hande nog steeds vasgebind agter sy rug, sukkel om te kry. Haar ego skop hom in die lewe met die punt van sy skoen en duik te trek Wilhelmina van waar dit opgehou het om haar op die stoel.
  
  
  'n luger gryp haar en swaai haar om net so Groot Julie lunged by my van die vloer soos'n gekerm, sweet kettie. Haar koes en laat die emu vlieg mimmo my toe haar getref sy ego in die kop met die kolf van die geweer. Hy klap headfirst in'n stoel en lê daar, skielik slap, bloed loop af sy onderkaak om sy geskeurde neus en deurdringende sy snor. Op die vloer langs hom, Raymond krul en kreun, sy hande saamgevou agter sy rug.
  
  
  Dit was gerenoveerd deur Wilhelmina. Dit was so'n skoon werking tot Groot Julie het heldhaftige vir my. Ek het gewag totdat ek was asemhaling normaal, dan vasgebind Groot Julie se hande saam, net soos ek wil begin doen'n paar minute gelede. Dan het ek draai op al die ligte in die kar.
  
  
  
  
  
  Ek het begin op die groot bank lêer bestuurder, in Hennetjie Wright se kantoor.
  
  
  Hulle is toegesluit, maar dit het nie neem my lank om af te haal die slotte. Egter, die vind van wat ek wou hê, was'n ander saak. Maar ek het uiteindelik het dit gevind. Die verspreiding van Francini se bates deur die dollar is in die stad se sake belange.
  
  
  Hy fluit by haar. Popeye nie net hanteer alles onwettig in die stad, maar ook baie wettige bedrywighede: vleis verpakking, makelaars, konstruksie, landscaping, taxi's, hotelle, elektriese toestelle, pasta produksie, supermarkte, bakkerye, masseersalonne, teaters, farmaseutiese produksie.
  
  
  Sy het een van die indiening van kabinette en het opgemerk'n paar groot Manilla koeverte gestapel in die rug. Hulle het geen etikette, en die kleppe is gesluit. Ih dit gebreek en het geweet ek was van plan om die jackpot te slaan. Hierdie koeverte vervat rekords met verkope datums, verkope, name, en alles anders - oor Francini se heroïen operasie, 'n komplekse pyplyn regoor die Midde-Ooste in New York.
  
  
  Dit lyk soos my oorlede vriend Us Lao Lin het nie laat vir die dwelm besigheid wanneer ons dienspligtige links vir Indosjina. Sy het net verskuif na Beiroet'n paar duisend myl weg. Hierdie pragtige vrou dwelms gekoop het net so veel as mans. Sy was'n besige meisie.
  
  
  Ee, Francini se houding het my altyd verbaas. Ek het nog altyd gewonder hoekom sy was ontmoet deur'n rooi Chinese agent en voormalige dwelm verspreider werk as'n werk-agentskap vir'n Amerikaanse gangster. Sy was net besig met'n dubbele werk, en hare was net betrokke in een rigting-ee van die baie organisatoriese talent basisse. Is dit al duidelik geword, en hy glimlag'n bietjie toe hy gedink het dat hy per ongeluk ondermyn Francini se bande met die Midde-Ooste.
  
  
  Al die vrese ek het voorheen oor die vernietiging van dit het heeltemal verdwyn.
  
  
  Haar vraestelle was netjies gestapel op die tafel langs die tas, dan het hy uit die plastiese plofstof om die trekker en lined up ih in'n ry. Die plastiek is nie baie stabiel en moet versigtig hanteer word. Wanneer dit is aan my gestuur deur die bus rondom Washington, dit was gestuur in twee pakkette - een vir die plofbare die self, die ander vir die pette en slagdoppies. So dit is veilig.
  
  
  Nou was dit versigtig plaas pette en timer slagdoppies. Stel die maksimum, slagdoppies sal gaan af in vyf minute, dan aktiveer. Sy geadverteer word deur een waar dit veronderstel was om te vernietig die rekenaar, en dan versprei die ander drie in die kamer rond waar hulle kon doen maksimum skade. Ek het nie nodig om te akkurate. Vier plastiek bomme kon geneem het af in die Rekeningkundige Kantoor.
  
  
  "Dude, jy is nie die verlaat van ons hier." Dit was meer'n pleidooi as'n vraag van die swart man op die vloer. Hy het omgedraai om te kyk na my. Hy het gestop gekerm'n rukkie gelede.
  
  
  Emu glimlag op haar. "Nee, Raymond. Jy en jou vet vriend sal saam met my kom." Ek kyk na die Groot Julie, wat sit effens op die vloer, op soek na my met bloedbelope oë. "Ek wil iemand om te gee my'n boodskap te Papai Francini."
  
  
  "Wat is die boodskap?" Raymond is baie gretig om te asseblief.
  
  
  "Net vertel em dat vandag se werk is gekenmerk deur'n kompliment van Gaetano Ruggiero."
  
  
  "Wel, neem die maat..." Dit was Groot Julie. Bloed was loop af Ego se gesig uit sy geskeurde neus.
  
  
  Hy versigtig herverpak en sy attaché, om seker te maak dat die nen vervat al die inkriminerende dokumente, dan is gesluit en gesluit. Ek trek Raymond en Groot Julie aan hul voete en het ih staan in die middel van die kamer, terwyl ek stap rond en geaktiveer die timers op elk van die slagdoppies. Toe het die drie van ons het in'n haas, hardloop teen die trappe op na die dak, en klap die dak deur agter ons.
  
  
  Hy het Raymond en Groot Julie lê op hul gesigte weer, dan het'n diep asem en gejaag oor die lendelam plank brug na die volgende gebou. Die kruising van dit, hy stoot eenkant van die bord, gooi dit op die dak, en begin die trappe af, gelukkig fluit vir homself. Dit was'n goeie nag se werk.
  
  
  Halfpad af die trappe, het hy gevoel die gebou skud as vier massiewe ontploffings losgebars het rondom'n nabygeleë huis. Wanneer haar gekom het uit op die straat, die boonste verdieping van 415 West Broadway was aan die brand gesteek. Hy het gestop op die hoek te draai op die vuur alarm, dan onder leiding vir die Sesde Laan en begroet'n taxi wat was op pad na die buitewyke van die dorp. Hy het teruggekeer na sy sitplek langs Philomina voor die einde van Amram se konsert, wat was die finale van die program.
  
  
  My shvedov was'n bietjie deurmekaar, maar ek skud af die meeste van die vuil ek wil opgetel, terwyl die rol rond op die Rekeningkunde Kamer vloer. Die informele sweedse manier waarop sommige mense rok vir konserte vandag is nie besonder opvallend.
  
  
  Hoofstuk 15
  
  
  
  Die volgende oggend, toe Philomina het vir werk, haar gevou vraestelle geneem oor die Rekeningkundige Kantoor, en het na ih Ron Brandenburg. Daar was genoeg om te hou die bus gaan vir die FBI, die Tesourie Departement, en die Suidelike Distrik Georganiseerde Misdaad taakmag.
  
  
  
  
  
  y is vir die volgende ses maande.
  
  
  Dan roep hy haar in Washington en het beveel dat'n ander stel van 17B plofstof. Sy begin om te voel soos'n Mal Bomber, maar jy kan nie klop die mafia alleen met net'n geweer en'n stilet.
  
  
  Toe sy uiteindelik gereed is, Louis haar genoem het.
  
  
  Hy feitlik gespring op my oor die telefoon lyn. "God, Nick, ek is so bly jy het! Die hele damn plek het gegaan mal! Wat jy nodig het om hier te kom dadelik. Ons..."
  
  
  "Stadig, stadig af. Wat gaan aan?"
  
  
  "Alles!"
  
  
  "Kalmeer, Louis. Kalmeer. Wat die hel gaan op, maat seun?"
  
  
  Hy was so opgewonde dat dit moeilik was vir emoe om my te vertel, maar uiteindelik is dit gekom het uit.
  
  
  Iemand rondom die skare van Ruggiero blaas die Rekeningkunde Kamer, die brandweer skaars daarin geslaag om te bespaar twee wagte wat was geslaan, vasgebind en gelaat om te sterf op die dak.
  
  
  Gelaat om te sterf, damn die maat! Maar hy het nie sê enigiets aan haar.
  
  
  Papai Francini, Louis het voortgegaan, was woedend, skree en klap op die tafel tussen die tydperke van die nors depressie toe hy was net sit in sy rolstoel en kyk uit die venster. "Die vernietiging van die Hof van Rekeninge was die laaste strooi," Louis mompel. Francini se bende "het na die matrasse" - van die mafia se punt van die oog, die opstel van kaal woonstelle oor die stad, waar hulle sou weg te steek van die sesde tot tien "soldate", ver van hul gewone skuilings, beskerm deur mekaar. Die woonstelle, toegerus met'n ekstra matrasse vir die res van die mafiosi, bedien nie net as "shelters", maar ook as basisse waaruit die pushers kan staking by die opponerende magte.
  
  
  Dit was die begin van die grootste bende-oorlog in New York Stad met hulle ferret as Gallo en Columbo geveg in'n stryd wat vinnig geëindig met Columbo verlam en Gallo dood.
  
  
  Louie, haar, Locallo, en Manitti, saam met die helfte van'n dosyn ander Francini boewe, genader om die matrasse in'n derde-vloer woonstel op Houston Sturt. Die nen het drie vensters rondom dit wat aanleiding gegee het'n goeie uitsig van die straat, en-sodra die dak deur was gesluit - daar was net een manier van toegang-tot'n smal vlug van die trappe.
  
  
  Ons het so'n spel en wag vir die volgende stap. 'n paar blokke naby Ruggiero Straat, hulle het dieselfde gedoen. Ons het die helfte van'n dosyn ander woonstelle net so beset, en so het ons teenstanders: elkeen met die helfte van'n dosyn of meer swaar tasse, elk met'n volle aanbod van pistole, gewere, pistool gewere, en ammunisie, en elk met sy eie plaaslike boodskapper. bring koerante, vars bier, en afhaal onderwys, elk met hul eie ronde-die-klok poker spel, elk met hul eie eindelose TV, elk met hul eie ondraaglik verveling.
  
  
  Philomena was op die telefoon drie keer'n dag, sodat sy ontlok'n paar wulpse opmerkings van een van Louis se kappie vriende. Hy klop uit twee van sy tande, en dan niemand kommentaar op dit.
  
  
  Dit was Philomina en die daaglikse koerante het ons boodskappers wat het ons in kontak met die buite wêreld. Niks veel gebeur op die dell self. Volgens Filomina, die gerug was dat Gaetano Ruggiero het daarop aangedring dat hy het niks te doen met Spelman se dood, of met die aanvalle op die Rekeningkundige Kantoor. Hy het gesê dat hy wou hê om te onderhandel, maar Popeye het sy koel. Die laaste keer Ruggiero onderhandel, 'n paar jaar gelede in die onrus met Sanremo, dit was'n lokval wat nie eindig met die Sanremo vermoor.
  
  
  Aan die ander kant, volgens Philomina, Popeye aan hulle behoort, wat beteken dat as Ruggiero regtig wil om te onderhandel, dan het hy nie wil hê om te veroorsaak dat enige meer vyandigheid aan sy teenstander. So vir twee weke, beide faksies hang uit in hierdie somber woonstelle te kyk na hul vriende in die denkbeeldige skadu.
  
  
  Selfs die italiaanse mafiosi kan verveeld raak met verloop van tyd. Ons is nie veronderstel om die woonstel te verlaat vir enige rede, maar ek het om te praat om te Philomina privaat. Een aand, die ander ouens goedgekeur van die idee van drink'n paar meer koue bier-my voorstel-en haar vrywillig om te gaan kry dit. Ek het daarin geslaag om te ontslaan die ander se waarskuwings oor Francini se woede en die gevaar ek was besig om myself in, en hulle het uiteindelik ingestem, dink ek was die gekste persoon in die groep.
  
  
  Op die pad terug om die naaste kruidenierswinkel, sy het'n oproep van Philomine.
  
  
  "Ek dink Oom Joe is gereed om te voldoen aan Mnr Ruggiero," het sy vir my gesê.
  
  
  Ek kan dit nie bekostig nie. Die helfte van my stryd plan was om te put een skare teen die ander, om te ry dinge om so'n koors plek dat die Kommissie sou hê om te stap in.
  
  
  Ek het gedink oor dit'n bietjie. Goeie. Luister nou mooi. Vertel Jack Gourlay die woonstel te bel in tien minute en vra vir Louie." Dan is sy gedetailleerde, " hey, wat die hotel wil Jack te sê Louis.
  
  
  Die telefoon lui oor vyf minute nadat hy terug gekry het, en Louis het dit opgetel.
  
  
  "Ja? Geen grap? Seker... Seker... Goed... Ja, natuurlik... Dadelik...? Goeie."
  
  
  Hy hang die telefoon met'n opgewonde uitdrukking op sy gesig. Skaam, hy druk die groot .45 gegord om sy bors in'n skouer holster. "Dit is die een rondom Oom Joe se ouens," het hy gesê.
  
  
  "Hy het gesê dat drie van ons ouens was wat gedood is op Bleecker Straat net'n paar minute gelede."
  
  
  Ek het haar gevra: "Wat vermoor is, Louis? Iemand wat weet ons?" Hoe erg is dit?"
  
  
  Hy skud sy kop en versprei sy hande. "O, my God! Ek weet nie. Die man het gesê hy het net'n kennisgewing. Ek het nie geweet enige ander besonderhede." Louis gestop en kyk in die kamer rond indrukwekkend. "Hy het gesê Oom Joe wil hê ons om te tref Ruggiero se manne. Getref ih goed."
  
  
  Hierdie tyd, het die opwinding oorwin enige twyfel Louis dalk het voor. Racing gevegte nie hierdie mense, selfs met Louis rondom hierdie wêreld.
  
  
  * * *
  
  
  Gisteraand het ons besoek aan die Tuin Park Casino in New Jersey, agt mense in twee gemaklike limousines. Die sekuriteitswag in die voorportaal van die Tuin Park Hotel, geklee soos'n hysbak operateur, was geen probleem nie; of was die operateur van die private hysbak, wat net gelei tot die Casino op die kwansuis nie bestaan nie dertiende verdieping. Ons gejaag die sekuriteitswag in die hysbak op gunpoint, klop uit beide van hulle, en begin die hysbak onsself.
  
  
  Ons het uit die hysbak gereed was, en daar was pistool gewere in die voorkant van ons. Dit was'n briljante toneel. Kristal kandelare hang van die hoë plafon, en sagte gordyne en diep tapyt gehelp het verdrink uit die croupier se sang, die klik van die staal bal op die roulette wiel, en die gedruis van gedempte gesprek onder dit, onderbreek deur die af en toe uitroep van opwinding. Dit was die grootste spel kamer op die ooskus.
  
  
  'n mooi man in'n maat tuxedo het met'n effense glimlag. Die emoe is sowat 30, 'n bietjie bonkige maar blink, met'n jet-swart hare en helder, intelligente oë - Anthony Ruggiero, Moenie Gaetano se neef.
  
  
  Hy verstaan die betekenis van ons ingang in een millisekonde, gespin op sy hak, en spring aan die lig skakelaar, gekerm. Loclo se masjien geweer gekrabbel uitgevaar-brutale geweld in'n pragtige atmosfeer. Ruggiero se skeure vasgegespe, asof sy ego was in twee gesny word deur'n onsigbare reuse hand, en hy het soos'n lappop teen die muur.
  
  
  Iemand het geskree.
  
  
  Hy spring op'n blackjack tafel en geskiet na die plafon, dan gedreig het om die skare met sy geweer. Op die craps tafel tien meter weg, Manitti doen dieselfde. Louis, wat hy kan sien uit die hoek van sy oog, staan oop deur die hysbak, op soek na Ruggiero se liggaam.
  
  
  "Alles reg," het ek geskree. "Almal hou stil en nie beweeg nie, en niemand sal seerkry nie." Aan die linkerkant, die croupier skielik koes agter sy lessenaar. Een van die ander bende lede wat gekom het met ons groep geskiet die emu in die kop.
  
  
  Skielik, was daar'n doodse stilte sonder beweging. Dan Francini se boewe het begin om te beweeg deur middel van die skare, versamel geld uit tafels en beursies, met ringe, horlosies, en duur Zjirinovskij borsspelde. Die groot skare was geskok, soos Louis.
  
  
  Ons het uit daar in minder as sewe minute en ry ons limousines terug na die Holland Tonnel en ons neste in Greenwich Village.
  
  
  Louis het om herhaal. "O, my God!" "O, my God!"
  
  
  Ego klop haar op die skouer. "Kalmeer, Louis. Dit is alles deel van die spel! "Ek voel'n bietjie siek myself. Ek het ook nie soos dit wanneer mense is geskiet, maar dit was nutteloos om dit te wys. Sy veronderstel is om te wees koel. Maar hierdie keer is die verantwoordelikheid geplaas was op my, as ek gereël vir haar te maak dat dit vals oproep. Ek kon nie toelaat dat dit pla my vir te lank. Wanneer jy speel dieselfde spel wat jy gespeel haar, iemand kan seerkry.
  
  
  En die volgende dag, baie mense het siek geword.
  
  
  Eerste, die Ruggieros klopjag op die Alfredo Restaurant op MacDougal Straat, waar vier Popeye vragmotor kapers het skelmpies uit vir middagete teen bestellings. Twee gewapende mans het van agter, afgedank outomatiese wapens by ih terwyl hulle sit, en vinnig het. Al vier van hulle gesterf het op hul eie tafel.
  
  
  Francini getref terug. Twee dae later, Nick "Milan", 'n veroudering van die Ruggiero familie luitenant, ontvoer is om sy Brooklyn Hoogtes huis. Twee dae later, die ego se liggaam is gevind in'n stortingsterrein wat gekoppel is met'n swaar draad. Hy is geskiet in die agterkant van die kop.
  
  
  Hennetjie Wright is dan dood op die stappe van'n dokter se kantoor, waar hy gegaan het om te koop hooi koors pille.
  
  
  Volgende aan die beurt was Frankie Marchetto, 'n jarelange ondergeskikte van Ruggiero-ego, gevind ry sy motor met vier skote in die bors.
  
  
  Die naakte liggame van twee van Francini se mense is gevind in'n boot dryf in Jamaika Baai. Albei het hul kele gesny.
  
  
  Mickey Monsanno-Mickey Muis-een van die leiers van die Ruggiero bende, ontsnap besering toe hy gestuur deur een van sy seuns om te trek sy motor in die garage. Die motor ontplof toe die man draai die aansitter, die doodmaak van hom onmiddellik.
  
  
  Die finale strooi gekom het op vrydag, toe ses Ruggiero mans, gewapen met'n pistool gewere haelgewere en gebreek het in die Franzini Olyfolie Mede.
  
  
  Net kans gered Franzoni; Philomina het net geneem Popeye vir'n daaglikse wandel in die park. Vier ander mans in die kantoor is geskiet, maar twee vroulike klerke was ongedeerd.
  
  
  Ons was net afwerking Popeye se fantastiese plan om te plunder die Ruggiero estate in die Tuin Parque, toe skielik ego is gekanselleer. Die Kommissie is bespiegel dat dit genoem het'n vergadering in New York om die situasie te hersien, bekommerd oor die skielike toename in die aandag aan die mafia gevalle, sowel as die daaglikse toename in die dodetal.
  
  
  Louis was weer opgewonde soos ons geloop het uit ons Houston Sturt woonstel en onder leiding van die huis, Louis te Ego se bachelor woonstel in die Dorp, en dan terug te Philomina se."
  
  
  "Seun, Nick! Jy weet, moet hulle almal kom! Koel Joey Famligotti, Frankie Carboni, Littles Salerno, al die groot stoom! Selfs Ellie Gigante kom by die Phoenix! Hulle is van plan om'n vergadering te hou. Op saterdag oggende."
  
  
  Hy was soos'n kind te praat oor sy gunsteling baseball helde kom na die stad, nie die sewe belangrikste misdaad syfers in Amerika.
  
  
  Hy skud sy kop in ongeloof, maar glimlag op'em. "Waar sal dit wees?"
  
  
  "Die Bankiers se Vereniging vergadering Kamer op die Park Avenue en Vyftiende Straat."
  
  
  "Is jy'n grap? Dit is die mees konserwatiewe bank in die stad."
  
  
  Louis lag trots. "Ons besit dit! Of ten minste het ek bedoel dat ons deel."
  
  
  "Fantasties," sê ek. Ek moet lees meer versigtig, hulle is die vraestelle wat haar geneem het om die Rekeningkunde Kamer, maar dit byna het nie lank neem. Louis klop haar op die skouer. "Alles reg, Paisano. Ek het'n datum met Philomina vandag. Wil jy my?"
  
  
  Hy frons. "Nee, nie vandag nie. Maar elke saterdag ek het twee ouens aan die bank met my. Wil jy om te kom met Oom Joe en my?" Dit kan'n baie pret."
  
  
  Van die kursus, het ek gedink. Ongebreidelde pret. "Tel op my, Louis," het ek gesê. "Klink soos'n goeie idee." Ek waai en het in'n taxi, maar in plaas van die ry reguit na Philomina se, ek gery het na die rand van die dorp, die Bank se Vertroue Vereniging op Park Avenue. Haar hotel weet wat dit lyk soos. Dit lyk intimiderend.
  
  
  Ek het na die bus stasie, opgetel my 17B kit en gaan terug na Chelsea om te dink oor my probleem. Die feit dat in staat om by te woon die Kommissie vergadering was'n slag van geluk, maar ek nodig het om uit te vind'n manier om te kry die meeste uit van nah. Dit sal nie veel nie. Môre, die Bankier se Vertroue Vereniging gebou sal word uitzwerming met die bende lede, almal rondom hulle fanaties besig met die beskerming van hul baas.
  
  
  Vreemd genoeg, dit was Philomina wat my die idee gegee het dat die nag, en dan aandete.
  
  
  Sy het heerlik nader aan my en gaap. "Doen my'n guns as jy gaan om te voldoen aan Oom Joe en Louie môre, okay?"
  
  
  Hy sit sy hand op haar bors: "natuurlik."
  
  
  "Nou stop dit!" Sy het my hand weg. "Op jou pad na die kantoor, kan jy stop en kry'n nuwe warm water bottel vir Oom Joe?"
  
  
  "Warm water bottel?"
  
  
  "Moenie so verbaas wees nie. Jy weet... die een is omring deur rooi rubber gizmo. Wanneer Oom Joe begin skud so baie dat hy nie kan beheer nie, 'n warm warm water bottel wat hy kan optel lyk om te help. Hy het altyd dra dit saam met hom. in hierdie klein rak onder die sitplek van die ego rolstoel, so dit is baie gemaklik wanneer hy wil ."
  
  
  "Dit is goed as jy so sê. Wat gebeur het om die ou een?"
  
  
  "Dit begin lek," het sy gesê. "Hy is al met behulp dit vir'n lang tyd."
  
  
  Daardie aand het ek na die resep op die Negende Laan en-Twintig-derde Straat en een gekoop. Dan, later daardie aand, toe hy was seker dat Philomina vas aan die slaap was, het hy opgestaan en versigtig gevul het haar met plastiek.
  
  
  Dit was moeilik om te installeer plofstof, 'n ontsteker met'n timer in'n warm water bottel, maar ek het nog daarin geslaag. Die vergadering was veronderstel om te begin by tienuur die volgende oggend, so hy stel die timer vir die tien-dertig en vou sy vingers.
  
  
  Ek het om uit te vind'n manier om te vermy om rond wanneer die damn ding gaan af, want wanneer dit gedoen gaan af, sou daar'n groot ontploffing . Maar ek sal het om te speel deur die gehoor. Wat ook al dit was, moet ek erken dat haar gedagtes was nogal rusteloos in die nag.
  
  
  
  
  Hoofstuk 16
  
  
  
  
  
  Locatello gery het Popeye, Louie, en my rond die kantoor van die Bankiers se Vereniging en het ons gehelp om los Popeye rondom die motor in die ego se rolstoel. Dan, met Louis stoot die rolstoel en haar skaal langs dit, ons het'n groot gebou.
  
  
  Die raadsaal was op die dertigste vloer, maar ons was gestop in die eerste vloer voorportaal deur twee baie bekwame boewe wat beleefd nagegaan ons vir wapens. Popeye het nie ysters, maar Louis het'n belaglik klein Derringer, en ek het om dit te gee aan Wilhelmina en Hugo. Twee bende het vir my'n genommerde kyk vir my geweer, en ons het die hysbak. Niemand het opgemerk die warm water bottel op die toonbank onder Popeye se rolstoel sitplek.
  
  
  Gaetano Ruggiero was daar reeds met twee van sy ego trawante,
  
  
  as ons ingeskryf het vir die groot gang buite die raadsaal. Hy staan lank en streng by die ander einde van die kamer, jonger as hy dalk gedink het, maar met grys kolle op sy swart bakkebaarde. Diefstal en dobbel is die ego se belangrikste belange, die sogenaamde suiwer misdade, maar hy was ook verslaaf aan dwelms, en die moord was ego se manier van lewe. Op Gaetano se bestellings, ou Don Ruggiero Alfredo, sy oom, vermoor is sodat die jong man kon neem beheer van die familie.
  
  
  Die ander gevolg ons in, elk met twee lyfwagte.
  
  
  Joseph Famligotti-Taai Joe-van Buffels. Hy was kort en stewig met'n donker, vet gesig en'n groot maag wat gaan ver buite die ego gordel. Hy gekniehalter saam, sy pak baadjie oopgeknoop te pas sy maag. Hy glimlag liefdevol op Ruggiero en Francini, stap dan openlik in die vergadering kamer. Die twee ego lyfwagte respek gebly het in die gang.
  
  
  Frankie Carboni om Detroit. Wit-harige, ryk-soek, in'n heeltemal aangepas grys wol pak, grys skoene met skerp skerp kante, 'n grys sy hemp, en'n wit kant bind. Hy geërf het die ou Detroit bende, en het sy bloeddorstige taktiek in'n genadelose, maar doeltreffende werk wat was die afguns van al die georganiseerde misdaad. Hy lyk soos'n jolly man.
  
  
  Mario Salerno-Bietjie Testikels van Salerno-deur die Miami-Aviaire tipe, 'n verkrimpte bietjie man wie se teiken dartel agterdogtig heen en weer, dik bruin vel gerek grotesk oor skerp gedefinieerde bene, 'n groot spits neus, en'n skerp ken. Dit het begin met dobbel maatskappye in Havana, verskuif na Miami, dan verleng sy bebloede tentakels diep in die Karibiese eilande, en na die weste, in Las Vegas. Op-en-sewentig ses, hy was die oudste bende baas in Amerika, maar hy was nie van plan om af te tree. Em hou van die ego beroep.
  
  
  Alfred Gigante deur Phoenix. As bruin as Mario Salerno, medium hoogte, netjies geklee, geboë oor, elke beweging stadige en rustige, elkeen wat die ego van sy sewentig-een jaar, maar die ego se treffende blou oë is koud en piercing die haarloos kop. Dit was het gesê dat die ego seksuele plesier'n beroep op klein dogtertjies. Hy het deur die mafia geledere as een van die eerste groot invoerders van heroïne in die Verenigde State van amerika.
  
  
  Anthony Musso-Tony Kook Maatskappy: Da Nicola-van Little Rock, Arkansas. Lank, slank, en grasieuse, met'n ryk, welwillende lug. Daar was diamant ringe aan sy vingers en'n diamant pen om sy das. Hy het blou donker bril wat weggesteek het die littekens om dit wat sy ego se linker oog voordat hy het dit verloor in die bende-oorloë, in die vroeë 1930's. Op-en-sewentig een, hy was nog steeds die koning van prostitusie, selfs al het hy beweer het meer geld gemaak van gesteelde eiendom as van sy ander bedrywighede.
  
  
  Een vir een, het hulle ingeskryf het vir die vergadering kamer. Ih kon sien haar deur die oop deur, skud hande oor die tafel en die uitruil van gesels. Sewe van die mees gevaarlike mans in die Amerikas. Popeye Franzini was die laaste om te gaan, om die wiel in deur Louis. Wanneer hulle gekom het in, het ek haar gesien het, droom met warm water onder'n rolstoel.
  
  
  Die ander rondom ons, omtrent vyftien of so mense, staan onrustig in die gang, op soek na mekaar agterdogtig. Geen een was praat. Dan is die deur na die raadsaal gesluit.
  
  
  My gebalde vuis krampagtig. Ek het nie verwag Lewis om te bly in die raadsaal met sy oom. Maat neem dit! Ek hou van hierdie man! Maar van die kursus, kan jy nie bekostig om dit in my e-pos besigheid is.
  
  
  Ek was net oor te laat wanneer die deur oopgemaak en Louis het gekom uit, sluit dit agter hom. Hy het na my toe gekom het.
  
  
  Hy kyk op sy horlosie. 10:23. Sewe minute om te gaan. "Laat ons gaan," sê ek met gedwing nonchalance. "Kom ons neem'n loop en kry'n paar lug."
  
  
  Hy kyk op sy horlosie en glimlag. "Natuurlik! Hoekom nie? Hulle sal daar wees vir ten minste'n uur, miskien meer. Maat neem dit! Is dit nie dat Frank Carboni? God, hierdie man lyk net ryk. En Tony-kook maatskappy: da nicola! Ego het haar een keer, toe ... "
  
  
  Hy was nog praat toe het ons die hysbak af na die hoof lobby, waar ons versamel ons die wapens van die kleedkamers en dan loop uit op Park Avenue.
  
  
  Ons het net oor die straat en is op soek na die fonteine vloei in die vierkant van'n groot kantoor gebou toe'n ontploffing skeur deur die meeste van die dertigste vloer van die Bankiers se vereniging gebou.
  
  
  Louis het, een hand op my voorarm, en kyk op na die swart rook stygende hoog bo die bou van die muur. "Wat was dit?"
  
  
  "Net'n raaiskoot," sê ek terloops, " maar ek dink jy het net die hoof van die begin van die tweede-grootste mafia familie in New York."
  
  
  Maar hy het my nie hoor. Hy was reeds hardloop, dodging verkeer op die Park Avenue soos'n sokker backer, desperaat probeer om terug te kry in die gebou, terug na sy Oom Joseph, onder sy eie verantwoordelikheid.
  
  
  Hy geestelik haal sy skouers op en beskou'n taxi. So ver As wat ek geweet het, my werk is klaar.
  
  
  Al wat ek moes doen, was om te tel Philomina by haar woonstel en kop na die lughawe. Ek het twee kaartjies in my sak en besluit om te,
  
  
  dat die twee van ons kon spandeer ongeveer drie weke in die Karibiese eilande, net ontspan, lief te hê en ontspan. Dan sal ek rapporteer dit aan Washington.
  
  
  Sy het my na my woonstel toe haar man gekom het in, wikkel sy arms om my nek en druk sy liggaam teen myne.
  
  
  "Hi, heuning," het sy gesê gelukkig. "Kom in die sitkamer. Ek het'n verrassing vir jou."
  
  
  "Verrassing?"
  
  
  "Jou vriend." Sy lag. Ek het in die sitkamer, en Dawid Hawke glimlag op my van die bank. Hy staan op en stap oor na hom met sy uitgestrekte hand. "Goed om te sien jy, Nick," het hy gesê.
  
  
  
  
  
  
  Nick Carter
  
  
  Die dood van die Falcon
  
  
  
  Nick Carter
  
  
  Die dood van die Falcon
  Hoofstuk 1
  
  
  
  Die selfoon lui in my kamer toegelaat om my wiskunde klas oorkant die straat te oorleef nog dertig sekondes. Ek is seker dat die selfoon sal lui weer, dan word stil vir twintig sekondes voor dit lui twee keer meer; dit sou wees Hawke se spesiale twee-ring stelsel, sein my te bel em onmiddellik. Oor die jare, het ek'n byna instinktiewe gevoel wat nie geweet het wanneer Hawk se sein was te kom by die eerste ring. En in die nege en negentig gevalle, hy was reg oor die getalle. Haar fokus terug na die Anschutz 1413 Super Wedstryd 54 omvang as die klok lui vir die tweede keer, dan gaan stil. Voor die tweede dubbele ring, trek hy die sneller.
  
  
  Die afdraand was perfek. Deur middel van die gedeeltelik oopgemaak het franse deure oorkant die straat, ek het'n derde oog skielik verskyn in my slagoffer se voorkop. Dit was effens bo en tussen die ander twee, wat sou nooit weer gelukkig te kyk na'n BYL agent wat gemartel vir die gevolglike inligting. Ih die kwaad flikker gestop vir ewig as Krishikov in duie gestort in'n stoel. Slegs hierdie derde oog gelyk lewe wanneer'n klein bloed gewas verskyn in die nen, wat glinster kortliks in die lig, en dan gerol af in die brug van haar neus.
  
  
  Maar die tweede dubbel ring van die telefoon lui kort nadat ek afgedank is, en ek tree terug om die oop venster van my shabby woonstel, het my geweer op die bed, en opgetel die ontvanger. Sy kry'n direkte oproep van Hawke, en antwoord hy dadelik.
  
  
  "Is jy nie mis het nie," het hy altyd gewaarsku.
  
  
  Daar was geen behoefte om te installeer'n scrambler op die telefoon in hierdie klein Montreal woonstel. En hawke's herinnering, maar hy het nooit het dit af, en hy outomaties geantwoord, " ek weet."
  
  
  "Het jy dit koop nie?"
  
  
  "Mnr Kay net gekoop ego," emu het vir haar gesê. "Nou moet ek sluit hierdie kantoor so vinnig as moontlik en skuif op."
  
  
  "Ek dink dit is tyd vir jou om terug te gaan na jou huis kantoor," het die Ou Man gesê stadig. "Ons het'n kliënt in die stad het jou dienste." Hy het gewag'n oomblik, dan bygevoeg, " Dit is een van ons grootste kliënte in Washington. Verstaan jy?"
  
  
  Wat my gestop vir'n oomblik. Hy wou nie haar te wees in Washington; hy wou nie die risiko enigiemand rondom die kompetisie merk my - ons op hul kant, ons op ons s'n nie; want as daar iets gebeur het in die hoofstad, het hy en ego was N-gegradeerde agente wat kan daar wees in daardie tyd tyd, sal geblameer word vir hierdie. Dit is die probleem met die N gradering - ek het N3-en met die toestemming om uiteindelik die probleem op te los. Almal dink jy is die slegte man, dit is beslis'n gevoel op ih se deel, en ons s'n ook-tensy jy doen'n bietjie vuil werk wat hulle nie kan hanteer nie. Dan Killmaster word die held - totdat die werk is gedoen.
  
  
  Naas, Hawke het nog nooit is veral entoesiasties oor die uitleen my na'n ander agentskap, en die ego sê: "kliënt" kan beteken'n ander intelligensie-organisasie. Sy is gevra om te vra die ego wat super-intelligensie-agentskap sagteware is flous rond weer en nodig vir ons om af te haal die stukke vir hulle, maar ons was op die selfoon sonder enkripsie, so my vrae gehad het om te wag totdat ek het terug na die verenigde State.
  
  
  Verder, het hy besef dat Hawke se stadige, doelbewuste toon bedoel was om oor te dra veel meer as net plain uitputting aan die einde van'n lang dag. Ek het geweet haar beter as dit. Vir'n man wat uitgeblink het oor die jare, het hy in staat was om te verdedig sy standpunt met die beste rondom ons wanneer die werk vereis dit. Nee, Smous nie gebruik toon, want hy was moeg, iemand was in die kantoor met hom, en die versigtig toon van die ego se stem het my gewaarsku om nie op te gee em'n kans om iets te sê wat sou gee dat iemand enige idee waar hy was of wat hy doen. Ek studeer.
  
  
  "Ja, meneer," sê ek eenvoudig.
  
  
  "Pak jou sakke en kop na die lughawe," het hy opdrag gegee droogweg opgemerk. "Ek sal koop jy'n vliegtuig kaartjie vir jou volgende reis na DC ... Ah, ja, ek dink nie jy sal nodig het om al jou toerusting. "Ek dink jy kan stoor'n paar rondom hulle in jou plaaslike kantoor."
  
  
  Ek het geweet dat ons wapens beampte sou nie bly wees wanneer hy uitvind dat sy was alleen vir die ego van haar gunsteling gewere in Montreal; maar Hawke blykbaar wou haar gou weer terug, en hy het nie wil om te vertraag word deur'n lughawe toelaat, wat sou gewees het onvermydelik. As ek probeer om te kry op'n vliegtuig met hierdie wapen. Ek het'n spesiaal ontwerpte aktetas met'n lei skerm vir my eie wapen, maar nie vir die geweer.
  
  
  "Ek sal by jou kantoor vroeg môre oggend," sê ek.
  
  
  Hy het ander idees. "Nee, gaan openlik aan die Watergate-Hotel. Ek sal kontak met jou daar. 'n bespreking is reeds gemaak het in jou naam ." Hy het nie eens my naam noem nie, laat staan my kamer nommer, op sy ongeënkripteerde selfoon. "Ek het die vryheid van die stuur van iemand daar met klere vir jou. Ek hoop dat jy nie omgee nie.
  
  
  "Nee, meneer. Dit is baie bedagsaam van jou."
  
  
  Hawke gespeel het dit baie formeel in die voorkant van sy maatskappy, en ek het geweet dit moes iemand wees veral belangrik; gewoonlik by verstek.
  
  
  
  
  
  Die Pentagon of die CIA, wanneer hulle gekom het om te vra vir gunste.
  
  
  Nadat ons het gesê ons ewe hard afskeid, ek sit my selfoon en staan en kyk na dit vir'n rukkie. Hy was redelik seker dat die president het nie Hawke se kantoor. Maar daar was net een persoon in Washington dat die Ou Man regtig gerespekteer: een van die ego van die ou skool vriende wat daarin geslaag om te doen alles reg vir'n verandering. As ek haastig my tasse gepak het, het ek gewonder wat die Sekretaris van die Staat het gepraat om te Smous oor en hoe kan dit invloed op my.
  
  
  Na die nagaan van die straat om seker te maak dat Mnr Pierce se drie-oog lyk het nie is nog nie gevind nie, en iemand het nie uitgepluis het die lyn van die brand gesteek, haar opgetel weer te bel ons plaaslike kantoor; ek nodig het om te reël om af te haal die motor wat haar was besig om te Montreal en die geweer wat haar gedra het. hy sluit dit in haar stam. Laaste van almal was my Wilhelmina Luger in'n skouer holster, en my Hugo stilet in'n suede skede op my voorarm. Hulle het die oorspronklike kompartement in die aktetas wat die laboratorium tegnici het wat ontwerp is vir agente op reis is met gewere op kommersiële vlug. Spesiale lei beskerming verhoed dat die alarm gaan af wanneer ons aan boord van die vliegtuig. Ek wens daar was tyd om te maak'n soortgelyke tas te dra die geweer; dit sou makliker gewees het om terug te keer om dit te Eddie Seën, ons wapensmid, persoonlik. Die ego gesig regtig gloei wanneer een van die ego "kleuters" by die huis kom. Wel, sy was gelukkig genoeg is om te neem die kinders saam met haar. Ek het'n gevoel ek gaan hulle gou.
  
  
  Net tien minute later, hy was spyt sy haastige verpakking. As sy laat'n vervalle losieshuis teenoorgestelde Kryshchikov se voorheen bewaak huis, het sy opgemerk twee mans uitgestrek in'n gehuurde Nova, wat sy geparkeer twee deure af in die straat. Met'n tas in die een hand en'n aktetas in die ander, hy kon nie lyk te dreig, want hulle het net kyk kortliks na die geluid van die sluiting van die deur agter my voor die voortsetting van hul gesprek. Sy weet dit is die russiese, en'n vinnige blik op die ih gesigte in die straatlampe vertel my wat hulle is.
  
  
  Stahl het haar ih "Laurel en Hardy" vir die kort tyd het hy gesien hoe Kryshchikov en die paar wat gevolg is in ego se voetspore. Die plaaslike BYL kantoor het my meegedeel van ih se ware identiteit en ih werk as gunsteling assassins en spioen lyfwagte. 'n uur vroeër, ek het gesien hoe hulle ry met hul baas en drop off Ego in die voorkant van die Ego skuiling; dan wil hulle verlaat het. Teen die tyd, ek het gevind dat dit ongewoon dat hulle nie'n tree die gebou met hom soos gewoonlik, en hy verkeerdelik gedink het dat hy moet weg te ih op'n soort van sending. Dit is duidelik dat, egter, hulle is beveel om terug te gaan en neem'n loop buite. Óf Kryshchikov het'n paar werk dat hy nie wil hê dat hulle om te weet oor, of hy iemand was verwag en het na ih om buite te wag, moontlik om af te haal sy besoeker en kyk op hom voordat laat ego in.
  
  
  Op daardie punt, is dit nie vir my saak wat op die ih agenda; ek nodig het om te kry om hierdie Nova en kry uit dit voor een van die dienaars van die man met drie oë aangegaan Kryshchikov se kamer en ontdek die liggaam. Die enigste ding wat stop my uit om uit daar was'n paar van die moordenaars. Ek was redelik seker dat hulle sal in kennis gestel is van die wat die meeste van ons mense lyk soos, insluitend my. Ons intelligensie netwerk is nie web-gebaseerde, maar slim genoeg om te hou die vyand geheim.
  
  
  Ek kon nie staan op die drumpel enige langer sonder wekte hul vermoedens, en die Nova was die enigste voertuig, op sy beste, wat ek gehad het om die gebied te verlaat, sodat ek onder leiding vir dit. Hardy - die vet man BYL het my gewaarsku was'n dodelike paal van harde spiere-staan met sy rug na my. Die lenige een-Laurel, 'n bekende switchblade kenner wat geniet sny klein stukkies af sy gevangenes tot hulle gereed is om te praat-kyk openlik teen my as haar genader, maar in werklikheid is, Dell het my nie sien in die skadu, as hy verdiep is in gesprek.
  
  
  Haar kon sien dat, byvoorbeeld, die oomblik wat ek die benadering van die stam van haar motor, vind ek myself in'n klein sirkel van die lig van'n straat lamp, en dat Laurel sal waarskynlik kyk na my wanneer ek haar nader lek. Haar, draai na die randsteen so dat die Geharde skeure gedeeltelik geblokkeer my siening van die ego satelliet. Die grootte van hierdie terug kon blok'n M16 zoom tenk, behalwe dat Lourier was oor'n kop langer as sy vennoot. Ek het instinktief geweet dat iets oor my gevang het Laurel se aandag as ek trap af van die sypaadjie en sit my bagasie agter die motor. Die behoud van sy kop draai die rigting van die straat, het hy uit sy sleutels en die deur oopgemaak, voel soveel as wat sy gedoen het dat Laurel het opgehou praat en loop na die agterkant van die motor.
  
  
  Die klik van'n switchblade het vir my gesê ek was erken. Ek draai na hom as hy lunged by my, voorafgegaan deur vyf duim van staal. Hy tree terug en laat die ego se momentum bring hom vorentoe, dan terug
  
  
  
  
  
  
  en tref die emu van die kant van die nek, in die senuwee-sentrum net onder die oor. Hy val gesig eerste in die rak, haar, bereik uit en klap die deksel van die ego in die klein van haar rug. Die einde van die swaar metaal getref sy ego, soos by die middellyf vlak, en sy hoor'n harde kliek wat moet gewees het om die ego se ruggraat.
  
  
  Hy het die deksel van die kis weer, en in die dowwe gloed van die ego, die wêreld sien ego se gesig gedraai in pyn, sy mond oop in stille gille van angs dat niemand gehoor nie.
  
  
  Deur dan, Hardy was lomp loop om die kar, een ham-vormige hand te reik vir my, die ander vroetel met die ego gordel in sy handwapen. Haar trek die jack hanteer rondom die bors en gebruik dit as'n uitbreiding van haar arm, klap hey opreg in wat groot poeding in die gesig staar. Hy gerugsteun weg, spoeg uit skerwe van gebreekte tande en grom in pyn soos die bloed gevloei rondom wat was ego se neus. Die hand wat reeds probeer om te gryp my verander in'n swaai ses, so hard soos'n twee-by-vier, as hy gryp die jack hanteer rondom my arms. Hy het deur die lug gevlieg en gevlieg uit in die straat.
  
  
  As hy is slimmer, hy het gehou het probeer om sy geweer, wat was vas tussen sy ego-vol maag en sy stywe band. In plaas daarvan, woes met pyn, hy aangekla uit soos'n woedende beer, uitgestrekte arms te draai my in wat ek geweet het sou'n dodelike omhelsing. Ek was gewaarsku dat dit is my ego se gunsteling metode van slagting. Ten minste twee van die mans het ons geweet het van gevind is verpletter byna tot'n pulp, hul ribbes gebreek teen die lewensbelangrike organe, en hulle was om te sterf verskriklik, verdrink hulle in hul eie bloed. Hy stap uit op die sypaadjie weer, op soek na sy reuse hande.
  
  
  Toe hy uiteindelik trek weg van daardie aaklige omhels, hy struikel oor Laurel se dooie bene en val op sy knieë. En slaan haar hande saam, ih emu het haar op die agterkant van die nek, en hy uitgestrek op die straat op die volle hoogte. Die slag sou doodgemaak het die meeste mense onmiddellik, maar as hy staar na hom in verbasing, het hy snork, skud sy massiewe kop asof probeer om te skoon te maak sy deurmekaar brein, en begin om te kniel. Ego se hande tas uit vir die ondersteuning, en een van hulle gesluit rondom Laurel se switchblade, wat val op die sypaadjie. Vingers soos wors toegedraai rondom die handvatsel van die mes as dit begin om te styg. Wat was byna'n glimlag verskyn op die bloedige, nou kronkelende mond, en die klein piggy oë van die lag vonkel as hulle gefokus op my. Erkenning ook aan hulle gekom het toe hy besef het wie ek was, en die bloed het gevloei af sy ego lippe as hy gesweer het in die russiese en gesê:
  
  
  "Hond se seun! Ek sal verdeel in die helfte, Carter, en voer jy aan die varke. Die spiere in sy nek gespanne, en sy swaar pols gedans grotesk openhartige onder die gespoel vlees van die dik nek se ego. Hy het twee lomp stappe in die rigting van my. Soos'n speler wat was verlate deur die Viking verdediging lyne, haar ego geskop wat lelik pampoen-verpletter in die gesig staar.
  
  
  Die kragtige druppel van die vlees gehaas weer vorentoe. Die hand met die mes in die straat getref eerstens, hou die lem regop, en die dik nek val op die top van dit. Haar koes die spuit van die bloed wat spuit af in die ego-slagaar afgesny en stap na die agterkant van die Nova; yanking Laurel se nog steeds-teer liggaam rondom die stam, sy klap die deksel toe.
  
  
  As ek besig was om my bagasie in die agterste sitplek, ek hoor haar gil van die huis oorkant die straat. Hy het deur die oop franse deure van die tweede verdieping, en hy het geweet dat Krishchikov se liggaam ontdek is. Sodra die binnekant van die Nova, sy motor weggejaag uit die stil-stil straat en op pad na die lughawe, woede om te dink dat selfs meer verrassings wag vir die man boontoe wanneer hy begin soek vir Kryshchikov se lyfwagte.
  Hoofstuk 2
  
  
  
  Een ding wat hy het om haar te vertel oor die rol Smous was dwing my om te speel, was dat die omstandighede was goed. Volgens die etikette op die Gucci bagasie wat wag in die Watergate kamer toe sy daar aankom, was dit Nick Carter van Oos 48th Street in Manhattan. Sy weet van hierdie adres van die brown-gebou in Skilpad Bay dat ons buro gebruik as kantore, die hawe, en'n woonstel gebou in New York. Die Swede in die sakke was natuurlik duur, konserwatief in kleur, en die sny was herinner aan die smaak van'n Wes-olie miljoenêr. Hierdie seuns rondom Dallas en Houston mag nie gretig om op die helder tweed en hokke, maar is hulle soos die ih pad, Swede ry om so gemaklik as die levi's wat hulle dra in die ou kamp. Hemden met breë skouers en kant openinge van die pasgetroudes stywe broeke met sakke geleë in die voorkant in die styl van die blou jeans en wye loops vir die harde bande met koper gespes wat gekom het met hulle. Baie sagte wit katoen hemde het dubbel sakke met knoppies op die voorkant. Ek het opgemerk dat alles was die regte grootte, selfs'n paar pare van handgemaakte stewels vir drie honderd dollar.
  
  
  As Hawke wil haar om te speel'n ryk olieman, ek het gedink as ek uitgepak en sit my dinge weg in die groot loop - in die kas, ek gee nie om nie op alle. Die kamer het ook gehelp. So groot soos'n paar van die studio woonstelle waar Gilles lewens - wat is presies wat hulle was oorspronklik ontwerp om te wees, want Watergate is ontwerp as
  
  
  
  
  
  
  Wanneer dit die eerste keer oopgemaak het, was dit'n koshuiskamer-sitkamer-die slaapkamer gekombineer met die woonkamer was ongeveer vier en twintig meter lank en agtien voet wyd. Die nen het'n volle-grootte sofa, 'n paar stoele, 'n groot kleur TV, 'n ten volle toegeruste kombuis, en'n groot dubbel bed in'n nis.
  
  
  Lig gestroom deur middel van die vloer-tot-plafon vensters wat oop op die terras. Ek kyk uit by die tien-akker Watergate kompleks, op die majestieuse historiese Potomac-Rivier, en het vier skedels gly glad oor die water. Racing seisoen is oor te begin, het ek besef, as ek kyk na die kollege spanne beroerte hul roeispane ritmies. Dit kon gewees het, die oomblik wanneer die opponent se helmsmen het hul tempo, omdat die projektiele skielik het ingestorm in'n vinnige stroom. My beoordeling van die stywe koördinering van die roeiers was onderbreek deur die telefoon lui. Ek is seker jy Smous toe hy opgetel die telefoon. Maar die stem wat sê, " Meneer. Carter? het vir my gesê dit was een razz deur die nommers, dat ek verkeerd was.
  
  
  "Dit is Mnr Carter."
  
  
  "Dit is die concierge, Mnr Carter. Jou vending masjien is by die voordeur.
  
  
  Ek het nie geweet watter soort van die motor was hy oor te praat, maar aan die ander kant, ek was nie van plan om te argumenteer. Ek het net sê, " Dankie, ek sal nou gaan."
  
  
  Vermoedelik, Smous was die enigste een wat geweet het dat Nick Carter was in die Watergate, so ek het gedink hy het'n motor vir my, haar, op pad na die voorportaal.
  
  
  As hy verby die concierge lessenaar op sy pad na die voordeur, het hy versigtig oorhandig'n vyf-dollar noot tot'n pragtige vrou in'n swart pak agter die toonbank en het gesê vrolik, "Dankie vir die noem van my motor." As Hawke wou haar te kry ryk, hy wil speel ryk - vir geld BYL.
  
  
  "Dankie, Mnr Carter." 'n egoïstiese toon my gevolg het as sy gestoot maak die glas deur wat lei na die omsendbrief oprit wat nou skuilings die hotel se ingang. Die portier begin vra of hy het te kenne gegee dat een van die alomteenwoordige taxi's in die oprit geparkeer, dan gestop toe haar, op pad na die Continental limousine luier op die sypaadjie. Want dit was die enigste lig van haar, ek het gedink dit moet wees my motor. As sy genader is, het die bestuurder, wat was leun teen Egomaniac, gespanne haar aandag te kry en saggies gesê, " Carter? Toe hy knik vir haar, het hy die deur oopgemaak.
  
  
  Daar was niemand binne, wat my'n bietjie versigtig; instinktief haar, ek raak die uiteensetting van my luger en geval te oortuig myself dat my beste vriende is naby, dan haar gevestig terug in die handskoen leerbekleedsel as die bestuurder het oor sy plek in te neem agter die wiel. Hy swaai die groot motor rond in'n sirkel en die oprit na Virginia Laan, waar hy het'n reguit draai.
  
  
  Wanneer ons gestop vir'n verkeerslig, haar probeer die deur en dit oopgemaak sonder enige probleme. Dit kalmeer my'n bietjie, so ek lig die paneel dek in die armleuning en druk die skakelaar wat laat sak die glas venster te skei my van die bestuurder. "Is jy seker jy ken die pad?" Ek het gevra, probeer om te maak dit maklik.
  
  
  "Ja, meneer," het die bestuurder het geantwoord. Ek het gewag'n oomblik, wag vir hom by te voeg iets wat dalk vir my sê waar ons gaan, maar niks gekom het nie.
  
  
  "Hoe dikwels gaan jy daar?"
  
  
  "Ja, meneer." Punch, twee.
  
  
  "Is dit te ver?"
  
  
  "Nee, meneer, ons sal wees by die Wit Huis in'n paar minute."
  
  
  Hardloop huis. Eintlik is duidelik uit die bal park; 'n besoek aan die Wit Huis was nie op my gewone roete. Wel, het hy vir homself gesê, het jy gegaan het om'n staat registrateur te word president oornag. Maar hoekom?
  
  
  Maar dit was Hawk, nie die president, wat het vir my gesê dat ek sou gou speel oppas om'n vrou met die naam Silwer Falcon, wat was die mees plofbare vrou in die wêreld.
  
  
  Silwer falcon.
  
  
  "Haar naam is Liz Chanley, en sy sal aankom in Washington môre," Hawke gesê. "En dit is jou taak om seker te maak dat daar niks gebeur met haar. Ek het vir die president en sekretaris wat ons was om verantwoordelikheid te neem vir haar veiligheid, totdat sy was nie meer in gevaar nie."
  
  
  Wanneer Hawk genoem die ander twee in die kamer met ons, hy staar na elkeen van hulle op sy beurt. Dit kan nie gehelp word nie. Die president het my gevang en het vir my'n klein knik. Die Sekretaris van die Staat gevang my doen dit ook, maar hy was te veel van'n gentleman te voeg tot my verleentheid deur die erkenning van die feit. Ek het besluit dat my enigste kans om van die maak van'n terugkeer was om te kyk slim, so ek tussenbeide, " ek weet wat Liz Chanley is, meneer."
  
  
  Hawke lyk soos hy kon dood te maak my opreg nou, vir selfs maak dit duidelik dat Odin se ego-gedrewe prys mans dalk nie weet nie wat almal belangrik was, maar ek was verlig toe, voordat hy kon hou dit in sy doel om in te woon op die later, die Sekretaris van die Staat skielik gevra, " Hoe?"
  
  
  "Ek het verskeie opdragte in die Midde-Ooste, meneer, en ons agtergrond inligting is redelik deeglik."
  
  
  "Wat weet jy oor Liz Chenley?" die sekretaris het voortgegaan.
  
  
  "Dat sy is die ex-vrou van Shah Adabi. Dat haar arabiese naam is Sherima, en dat hulle het'n drieling sowat ses jaar gelede. En sowat ses maande gelede, het sy en Shah geskei. Sy Amerikaanse, en haar pa was Tex
  
  
  
  
  
  as'n olieman wat gehelp organiseer die boor bedrywighede in Adabi en Stahl is'n goeie vriend van skaak."
  
  
  Dit blyk dat niemand wou om te stop my prestasie, so Niemand het. Hy het voortgegaan: "en Dadelik ná die egskeiding, Shah Hassan getroud met die dogter van'n Siriese generaal. Liz Chanley-Sherima gebruik haar Amerikaanse naam - are weer by die royal palace in Sidi Hassan oor twee sondae gelede, en is toe na Engeland vir'n besoek. Vermoedelik, is sy terugkeer na die verenigde State om te koop'n plek in die Washington gebied en vestig. Nah het'n paar vriende hier, die meeste van wie sy ontmoet het tydens haar jare van diplomatieke besoeke met die Shah.
  
  
  "Soos vir daardie naam," sê ek, " het sy ego het nog nooit gehoor van dit. Haar, ek dink dit is geklassifiseer word."
  
  
  "Op'n manier, ja," het die sekretaris knik, en'n flou glimlag verskyn op sy lippe. "Silwer Falcon" is die naam wat die Shah aan haar gegee het, na die troue, te simboliseer haar nuwe koninklike posisie. Dit was ih persoonlike keuse tot hierdie probleem begin het."
  
  
  - die president gespesifiseer. "Ons gebruik dit as kode, om so te praat."
  
  
  "Ek sien," sê ek. "In ander woorde, wanneer dit in sommige gevalle is dit onwys om te praat oor dit direk..."
  
  
  "Sy word die Silwer Falcon," Hawk klaar vir mc.
  
  
  Hy het'n brief aan die president. "Meneer, sy, seker ek moet meer weet oor die voormalige koningin en oor Adabi."
  
  
  "Met jou toestemming, Mnr die Voorsitter, ek sal voeg'n paar besonderhede wat Mnr Carter dalk nie weet nie," het die Sekretaris van die Staat begin. Die ontvangs van'n knik van goedkeuring, het hy voortgegaan, " Die Adabi is'n klein, maar kragtige nasie. Kragtige, want dit is een van die rykste olie-produserende lande, en ook omdat sy leër is een van die mees opgelei en toegerus is in die Midde-Ooste. En beide van hierdie feite, die eerste van al, te danke aan die Verenigde State van amerika. Skaak was opgevoed in hierdie land, en net soos hy was afwerking nagraadse skool by Harvard, het sy pa gesterf het van die been kanker. Die ou Shah dalk geleef het langer as daar voldoende mediese sorg in Adabi, maar daar was niemand nie, en hy het geweier om te laat sy land.
  
  
  "Wanneer Shah Hasan Stahl was heerser," het die sekretaris het voortgegaan, " hy was vasbeslote dat ons sou nooit weer mediese aandag nodig het vir een ego van die mense. Dit help ook om seker te maak dat die ego toets vakke ontvang die beste opvoedkundige dienste wat geld kan koop. Maar daar was geen geld in Adabi, omdat daar geen olie ontdek is daar in daardie tyd.
  
  
  "Hassan besef dat die ego van die hele hotel gebied, 'n, in werklikheid, het die dieselfde geologiese samestelling as ander olie-produserende lande, so hy het aan ons regering vir hulp in die uitvoering van eksplorasie boorwerk. Verskeie Texas-gebaseerde olie maatskappye gevorm'n korporasie en het hul eie boor spesialiste in Adabi in rumatiek op versoek van President Truman. Hulle het gevind dat meer olie as wat enigiemand kon dink, en die geld begin vloei in Sidi Hassan se koffers."
  
  
  Die sekretaris het om te verduidelik dat Hassan se ex-vrou was die dogter van'n Texas olie kenner in Adabi. Liz Chanley'n Moslem geword het toe sy getroud is die Shah. Hulle was baie bly saam met hul drie jong dogters. Nah het nog nooit'n seun, maar dit het nie saak na Hasan nie. Die prenuptial ooreenkoms bepaal dat die kroon sou slaag om die Ego se jonger broer. "Wat, ek kan byvoeg, hou ook van die Verenigde State van amerika, maar nie so veel as Hassan," het die Sekretaris van die Staat gesê.
  
  
  "Oor die jare, veral na die 1967 Arabiese-Israeliese oorlog," het hy voortgegaan, " Shah Hassan daarin geslaag om te kry'n matige stem in die Arabiese rade. Maar die druk in hom het grootliks toegeneem het. Twee keer in die afgelope jaar, fanatici het probeer om dood te maak Hassan. Ongelukkig vir die samesweerders teen die Shah se reël, die sluipmoord pogings net geweet die ego's van die mense vir die ego's van die mense."
  
  
  Ek kon nie help nie, maar onderbreek haar te vra waarom Hasan het geskei Sherima.
  
  
  Die Sekretaris van die Staat het sy kop geskud. "Die egskeiding was Sherima se idee. Sy het voorgestel dat dit na afloop van die laaste poging op Hassan se lewe, maar hy wou nie hoor oor dit. Maar sy het om te vertel Emu dat as hy het haar verlaat, ander Arabiese lande kan neem dit as'n teken dat hy werklik op die IHF kant en stop hul veldtog hom omver te werp. Sy het uiteindelik oortuig ego wat hy moet dit doen, as dit nie vir sy eie veiligheid, dan vir die veiligheid van sy dogtertjies.
  
  
  "Sherima was ook die een wat voorgestel het dat hy onmiddellik moet weer trou, en sy het daarop aangedring dat die ego van die nuwe vrou word'n Arabiese. In werklikheid, dit was sy wat besluit het om die meisie, dan is die intelligensie diens, vir'n alliansie wat kan skakel Hassan om'n kragtige militêre man in'n ander land."
  
  
  "Hoekom is daar so'n bron van kommer vir haar veiligheid?" Ek het haar gevra. "Ek het gedink," ek het verduidelik, " dat sodra sy was nie meer die Shah se vrou, ek sou nie in enige gevaar.
  
  
  Die president het aan Hawke en gesê, " ek dink jy beter gaan met daardie deel van die verduideliking. Bronne van die russiese agentskap verskaf inligting oor'n plot te vermoor voormalige Koningin Sherima. Hy het van Sperwer na my, dan weer terug, voor te sê, "En jou agentskap ontdek deel van die plot"
  
  
  
  
  
  
  bewys dat sy is wat optree as'n geheime agent vir die Verenigde State Regering in haar huwelik."
  Hoofstuk 3
  
  
  
  "Jy is waarskynlik vertroud is met die Silwer Scimitar meganisme," Hawk gesê. Hy het nie wag vir my om te erken dat die feit - en ek kon nie blameer ego vir die probeer om te beïndruk die president deur die wat daarop dui dat die ego se hoof-agent was beslis vertroud is met alles wat gaan aan in die Midde-Ooste; na alles, hy was die Man wanneer dit gekom het om die uitkoms broodnodige operasionele optrede in verband met die protes van die CIA en die Pentagon. Hy het voortgegaan: "sedert die krimpvarkie is oorspronklik geskep as'n krag-eenheid van die Swart September beweging, die ego fanatisme van die lede is die verhoging van amper dag deur die dag.
  
  
  "In die afgelope maande, het die skaal van Scimitar gruweldade het bekommerd selfs Al-Fatah. Dit het die punt bereik waar Swart September, wat voorrade bedryf van fondse met'n Krom, is bang om te probeer om te stop die bloedvergieting. Odin Poe van die September-leiers, wat nog steeds probeer om te trek op die niere, gevind is vermoor in Bagdad. Die Irakse regering weggesteek hoe hy gesterf het, maar ons Bagdad kantoor weet die besonderhede van sy "uitvoering". Die ego is doodgeskok. Na afloop van die ego is gestroop, gebreek, en vermink, 'n ketting was toegedraai rondom die ego liggaam; dan is die terminale van die arc welding masjien is aangeheg aan die einde van die breek en die huidige was aangeskakel. Elke skakel verbrand deur middel van ego en vlees. Met hulle die krimpvarkie in die troeteldier Scimitar het sy eie manier; geen protes ."
  
  
  Hawk gestop om te kou op sy sigaar, dan het voortgegaan: "Die Krom leier noem homself die Swaard van Allah, en sy ware identiteit is net bekend aan twee of drie lede van die hoë opdrag." Selfs hulle is bang om te gee die ego sy regte naam. Vir een of ander rede, hy haat Shah Hassan en is vasbeslote om te verdryf ego van die troon. Ons weet dat hy was agter die mees onlangse aanslag en waarskynlik aangehits het om die eerste een.
  
  
  "Ons kantoor in Sidi Hassan gevang een van die Swaard se top-luitenante en oortuig ego om ons te vertel wat hy geweet het oor Scimitar se planne..."
  
  
  "Hoe?" het die president gevra.
  
  
  "Meneer?"
  
  
  "Hoe het jou ego oortuig jy?"
  
  
  "Ons gebruik'n boogsweis tegniek," Hawke gesê. "Net ons het nie die druk van die skakelaar. Die man het'n deel in die uitvoering van die September-leier en het sy gevolge. Hy het gepraat soos ons man bereik vir die lig skakelaar.
  
  
  Daar was'n kort stilte, dan die president het gesê, " ek is nie seker nie.: "Gaan voort."
  
  
  "Sherima is gekies as die teiken vir die poging tot die vernietiging van Hassan," Hawke gesê. "Toe dit bekend geword het dat sy terugkeer na die verenigde State, het hy vorendag gekom met'n briljante plan.
  
  
  "Wat as sy is dood terwyl sy in Washington? En op dieselfde tyd, Hasan is aangebied met bewyse - vals en onwaar is, natuurlik, maar byna onmoontlik om te weerlê - wat al langs die ihk Sherima was'n geheime agent van ons regering."
  
  
  "Maar is dit nie die teenoorgestelde?" Ek het haar gevra. "As sy was'n agent van die Verenigde State van amerika, sou sy nie veilig wees hier?"
  
  
  "Dit is waar die klein speler kom in," Hawke gesê. "Uit'n bron naby aan Sherima, ontvang hy'n verklaring wat voorgee om te wees'n belydenis. Basies, nen sê dat sy eintlik gekom het na Washington om haar te vertel kapitalistiese base wat sy was teleurgesteld met wat sy gedoen het om die man wat sy altyd liefgehad het, en dat sy gaan om jou te vertel Hassan die waarheid. Dan sal die Swaard se storie sou wees dat sy vermoor is deur die CIA voordat sy kon vertel die shah hoe sy gebruik dit. Ee vals 'belydenis" sal natuurlik wees in die hande van die shah ."
  
  
  "Sal jy glo skaak in hierdie?" Die Sekretaris van die Staat moet weet.
  
  
  "Ons weet hoe diep hy is emosioneel geheg aan haar - dit is moeilik om te sê hoe so'n man in die liefde sal reageer," Hawke gesê. "As ego kon oortuig wees dat Sherima was besig om vir'n egskeiding te kry uit van die land, want sy het nie wil om seer te maak em nie, hy kan ook aanvaar as die logiese vals bewyse haar betrokkenheid met die CIA."
  
  
  "Mnr "Carter," het die sekretaris het gesê, " kan jy dink wat sou gebeur het in die Midde-Ooste as Shah Hassan het teen ons gedraai het? Vir baie jare, Hassan was beskou as een van ons beste vriende in sy deel van die wêreld. Verder, die ego-gewapende magte geword het byna'n uitbreiding van ons eie gedagtes en die Pentagon beplanning vir'n all-out oorlog. Dit is noodsaaklik dat hy bly'n vriend van die Verenigde State van amerika."
  
  
  Op die manier om die Wit Huis te BYL hoofkwartier in die Sekretaris van die Staat se limousine, Hawke lyk bekommerd. Hy vra eenvoudige vrae oor my vlug terug, hoe ek graag my kamer by die Watergate, en of die kas hy het my beveel om saam te stel'n goeie pas. Ek was redelik seker dat hy gaan om my te vertel meer, maar hy het nie waag om die bestuurder te hoor, ten spyte van die swaar partisie skei ons van hom. Die bestuurder is beveel om ons te neem na ons slaapsale en dan terug om af te haal die ontvangsdame, wat iets anders om te bespreek met die president.
  
  
  
  
  
  
  
  As ons gaan sit in die Hawke se kantoor - die enigste plek waar hy regtig voel veilig, want hy het sy elektronika kenners gaan dit daagliks vir toesig toestelle-hy gekou op die Dunhill vir so lank as wat hy voel die meeste gemaklik. Hy ontspan in een van die skynbaar swaar eikebome kaptein se stoele wat in die gesig gestaar Ego se lessenaar, terwyl hy haastig kyk na die jongste nuus in die nimmereindigende stroom van verse, gekodeerde boodskappe, en situasie assessering verslae wat gevloei het deur die Ego se kantoor.
  
  
  Uiteindelik, die stapel papiere is verminder tot drie Manila dopgehou. Hy gee my die eerste, uitgebreide lêer op Sherima, wat dateer terug na haar kinderjare in Texas en ingesluit byna alles wat sy gedoen het sedert daardie tyd. Teken my aandag aan die nuutste verslae oor die voormalige koningin, hy het my'n kort opsomming met instruksies om te onthou die inligting tot die volgende oggend. Volgens Hawke, Shah Hassan was baie vrygewig met die vrou wat hy geskei is, uit te wys dat ons Zurich kantoor geleer dat $ 10,000,000 is oorgeplaas na haar rekening op die dag wat sy het Sidi Hassan.
  
  
  By die BYL kantoor in Londen, waar Sherima het vir die eerste keer na die verlaat van Adabi op Shah se persoonlike Boeing 747, was daar'n kort inligting oor'n paar honderd ure van films wat geneem is deur ons kewers. Dit blyk dat Sherima, soos ek reeds gesê het, was van plan om te koop'n eiendom iewers in die platteland naby Washington. Die Arabiese hingste en brood merries wat sy gehad het liefdevol versorg by die paleis in die Sidi Hassan was om haar gebring het toe sy hom in.
  
  
  Volgens die verslag, Sherima sal kom in die DC in net twee dae. Die Adab ambassade hier is beveel om te reël vir'n kamer by die Watergate Hotel vir Nah en haar gaste. "Dit is alles stel," Hawk gesê. "Jou kamer is langs hierdie suite. Dit was nie moeilik om te reël. Egter, ons het nie in staat was om op te los hierdie pakket nie. Die paartjie wat tans uit te werk in die gimnasium by nen sal jou nie verlaat totdat die oggend van die dag het sy kom, en ongelukkig, die vrou by nen gekontrakteer om die virus twee dae gelede en het nie in die kamer rond sedert die krimpvarkie. Ons sal probeer om te kry iemand daar voor Sherima se yahoo arriveer, maar tel nie op foute vir'n dag of twee."
  
  
  Ek blaai deur die dossiere oor die mense wat sal wees op reis met Sherima. Ih was twee. A. lyfwag en metgesel. Na sy kies die boedel, 'n hele personeel sal gehuur word vir haar.
  
  
  Die eerste gids gedek Abdullah Bedawi se lyfwag. Hy lyk soos Omar Sharif, behalwe vir'n neus met'n prominente brug wat betrokke is het hom'n tipies arabiese haak. "Hy was persoonlik gekies vir die werk deur Hassan," Hawke gesê. "Hierdie man was'n voormalige paleis wag wat gered Hassan se lewe gedurende die laaste aanslag. Ons hoef nie te veel inligting oor hom nie, behalwe dat hy was die Sjah se persoonlike lyfwag na dat en is vermoedelik baie lojaal aan Emoe - en Sherima. Ons het gehoor dat hy protesteer wanneer Hasan opgedra'n ego aan die voormalige koningin en stuur dit weg, maar in die einde het as die emoe is beveel.
  
  
  "Abdul moet'n sterk bul en'n kenner in judo en karate, sowel as'n uitstekende skutter om alle vorme van wapens. Dit kan nuttig wees as jy jouself in'n moeilike situasie. Maar vertrou nie die emu. Vertrou nie iemand."
  
  
  Hawke gehou uit die volgende gids met'n klein glimlag en sê,"ek dink jy sal graag hierdie deel van die werk, Nick."
  
  
  Ek het geweet wat hy bedoel het so gou as ek kyk na die foto aangeheg aan die binnekant van die omslag. Die meisie begrawe haar neus in die wit hings se maanhare. Haar rooi-blonde hare gevorm'n maanhaar van sy eie as dit val onder haar skraal skouers, die opstel van'n pragtige gesig met'n hoë wangbene. Haar lippe was nat en vol, en haar groot bruin oë was om te wees, lag iets of iets in die verte.
  
  
  Die liggaam met daardie gesig was selfs meer pragtig. Sy was geklee in'n swart coltrui trui, maar haar ego kon nie verberg die kurwes van haar ryp, vol borste, hoë en byna beur om te kry gratis. Die stywe swart-en-wit geruite broek beklemtoon haar smal middel en beklemtoon haar skraal heupe en lang, slanke bene.
  
  
  Hawk skoongemaak sy keel met'n langdurige ahem. "Wanneer jy klaar is kyk na die foto, kan jy neem'n blik op die res van die dossier," het hy gesê. Hy gehoorsaam verhuis.
  
  
  Elke gepaardgaande pamflet was getiteld candyce met foto's van die (Lekkergoed) Ridder. Die eerste een wat die basiese beginsels. Hoewel Ay gekyk te word in haar middel-twintigs, drie jaar oud, Della Ay was in haar middel-dertigs. Soos Liz Chenley, sy was gebore in Texas, en haar weduwee pa was een van die olie werkers wat saam met Chenley te Adabi uit te voer eksplorasie boorwerk. Ek was begin om te verstaan die klerekas Hawk gekies het om vir my. Candice Knight se pa en Bill Chanley was goeie vriende, en Candice het vriende geword met Sherima.
  
  
  Die dossier verwys na'n ander aanslag op Shah; so het Abdul, die vader van Lekkergoed Oorde Shah. Maar in teenstelling met" Monnik, " Ego se heldhaftigheid kos hom sy lewe in die voorkant van die Lekkergoed se pa. Hy gooi homself in die voorkant van die gunslinger. Hassan het nooit gelyk om te vergeet dat.
  
  
  
  
  
  
  omdat die jong meisie het nie'n ma, het hy feitlik Lekkergoed in die koninklike huishouding. Dit behoort tot hulle wat haar vriendskap met die Koningin het hierdie oorgang bietjie makliker.
  
  
  Lekkergoed Ridder het geen familie het, dan is haar pa se dood. Sy was ongetroud en, volgens die verslag, was blykbaar lojaal aan Sherima. Na die egskeiding, Shah oorreed om Lekkergoed te gaan na Washington met haar.
  
  
  Hy het'n half-miljoen-dollar-rekening vir'n jong vrou in Zurich op dieselfde tyd wat Sherima se rekening geopen.
  
  
  Volgens die waarnemings in die Huis van Skaak, Lekkergoed altyd gelyk koue in die rigting van Hassan, ten spyte van sy materiële en menslike vriendelikheid teenoor haar. Ons ondersoeker vir Sidi Hasan het gesê dat dit is gerugte dat sy gehad het is in die liefde met Hassan.
  
  
  Hy het begin om te naby die gids, die beplanning om dit te lees al weer meer versigtig in sy hotel kamer.
  
  
  "Nee, wag," Hawk gesê. "Neem'n blik op die laaste deel."
  
  
  Ek het gevra, die opening van die lêer weer. "Maar die onbevestigde dele in die meeste dossiere is gewoonlik niks meer as die aannames van..."
  
  
  Ek sny myself af wanneer my oë val op die eerste paar paragrawe van Candice Knight: Onbevestigde. Die gedetailleerde kennis van die onderwerp se seksuele lewe.
  
  
  "'n bietjie minder eentonig as die res van die verslag, is dit nie, Nick?"
  
  
  "Ja, meneer." Hy het teruggekeer om vir'n oomblik na die foto van die jong vrou wie se private lewe wat hy was lees.
  
  
  Dit is duidelik dat die skrywer nie wil hê om te sê dit openlik, maar te oordeel aan die tone en gehoorapparaat versameling wat hy versamel het, het dit gelyk dat die bruin-oog jong vrou, 'n vertroueling van die voormalige Adabi Koningin, was'n nimfomaan. Lekkergoed is bespiegel dat dit geslaag het deur middel van'n ware legioen van die Amerikaners gehuur deur olie-maatskappye in Adabi en het voortgegaan om te dien die meeste van die mense verbonde aan die Verenigde State van amerika Ambassade in Sidi Hassan.
  
  
  Die ondersoeker was bedagsaam genoeg om uit te wys dat die Lekkergoed se té aktiewe seks lewe begin kort ná haar pa se dood en Sherima se huwelik te Shah, en geraai wat dit was waarskynlik as gevolg van hierdie gebeure wat sy het in die soek na'n manier uit. ee gevoelens.
  
  
  Die finale paragraaf verslae wat oor die laaste jaar en'n half, het sy verskyn het verminder haar seksuele aktiwiteit, ten minste so ver as TOPOR is bewus daarvan.
  
  
  "Mooi deeglike," sê ek.
  
  
  "Het jy dink jy kan dit hanteer, N3?"
  
  
  "Ek sal my bes doen, meneer," ek het gesê, probeer om nie om te glimlag.
  Hoofstuk 4
  
  
  
  Sedert my dekking storie was'n kultuur pleit op die beste vir die oplos van probleme van'n Houston-olie maatskappy met'n wêreldwye belangstelling, haar spandeer die begin van die tweede dag by'n inligtingsessie oor die olie besigheid. Die eerste helfte van die dag verby in die agtergrond, die begin van die tweede helfte was'n spin op wat sy geken het. My geheue banke is besig om baie goed, en ek is redelik seker ek sou geslaag het as Hawke het my na sy kantoor om tien in die oggend met'n glimlag op sy gesig.
  
  
  "Wel, Nick," het hy gesê. "Die inligtingsessie vertel my wat jy het baie goed. Hoe voel jy oor dit? "
  
  
  "Eerlik, meneer," emu het vir haar gesê, " ek wil graag'n paar meer dae. Maar ek dink ek kan dit hanteer."
  
  
  "Goed, want daar is net geen tyd. Sherima en die ander kom in Londen om die middag môre. Nou ons is redelik seker dat daar niks sal gebeur na haar vir'n dag of so. Die Swaard se plan, as ons ego dit verstaan, is om toe te laat ay om te bly in'n hotel en vestig kontakte; dan sal hy reël'n moord op te wek agterdog op die CIA.
  
  
  "Die Sekretaris van die Staat het reeds gepraat met Sherima in Londen. Sy was na sy huis genooi vir ete. Abdul Bedawi sal neem haar na die minister se huis in Alexandria. Dit sal bind die twee van hulle saam vir die aand en laat die ridder meisie alleen.
  
  
  "En dit is waar ek vandaan kom," sê ek.
  
  
  "Dis reg. Jy sal gekontak word vroeg in die aand. Ek wil hê jy twee goeie vriende te wees. Goed genoeg dat dit maklik vir jou om te voldoen aan Sherima en, as gevolg van jou voor die hand liggend liefde vir Candice Ridder, het'n verskoning om te hou om vir hulle. Reg?"
  
  
  "Ja, meneer. Hoe lank sal ek hê? "
  
  
  "Die sekretaris sal sien dat die ete sal aangenaam verleng. Dan, wanneer dit is tyd vir Sherima om terug te keer, haar motor sal'n bietjie moeilikheid begin. Niks uit die gewone, en niks wat sou wek Bedawi se vermoedens."
  
  
  Haar lag. My friends span was op gelyke voet. "Goeie-bye, meneer," sê ek, op pad na die deur.
  
  
  "Sterkte," Hawk gesê.
  
  
  In die sewe jaar van die operasie, die Watergate Hotel het gedien globale bekendes, en die ego van die personeel, vir estestvenno, het'n hoogmoedige houding teenoor die teenwoordigheid van die beroemde mense wat kom en gaan. Die meeste van die groot sterre van dans en teater het verskyn in die Kennedy-Sentrum, NY op een of ander tyd, so het die huis langs die sentrum is'n logiese keuse vir hulle om te bly. Film akteurs wat kom na die Land vir persoonlike optredes altyd stop by die Watergate, en dit is'n huis weg van die huis vir die jigs. Die meeste politieke figure in die wêreld
  
  
  
  
  
  
  Daar is selfs'n paar top-vlak internasionale leiers wat tydelik woon in die amptelike regering gas herehuis, Blair Huis, en praat by vergaderings in een van die hotel se luukse banket sale.
  
  
  Egter, selfs al is die hotel personeel is wat gebruik word om sodanige internasionale bekendes, die ex-vrou van een van die wêreld se oorblywende absolute monarge het ih dink. Dit is voor die hand liggend dat Sherima betaal spesiale aandag, en wanneer haar was om te kyk haar pos in die voorportaal, haar kon sien dat sy was om te kry dit.
  
  
  Haar besluit om te wees in die voorportaal van die dag haar, het geweet dat Sherima was laat vir Alexandria. Daar is nie baie plekke om te sit, maar na dwaal rond in die voorkant van die kiosk vir'n rukkie, navorsing land koerante, en stop by'n Gucci winkel naby die hotel se hoofingang, ek het daarin geslaag om die vraag Odin rondom die stoele. in die voorportaal. Die verkeer is swaar, maar hy kon hou'n oog op die twee klein hysbakke die bediening van die boonste verdieping en die concierge lessenaar.
  
  
  Ongeveer vyf uur, het sy gesien hoe'n man wat sy het gekom om te weet as Bedawi kry uit die hysbak, loop na die trappe wat lei na die garage, en dan verdwyn. Die veronderstelling dat hy gaan om te kry om die limo, hy terloops loop tot by die ingang; ongeveer tien minute later, 'n groot Cadillac met diplomatieke plate getrek in die ingang en gestop. Die portier het begin om te vertel die bestuurder wat die emu sou hê om te gaan rond in sirkels, maar na'n kort gesprek, Bedawi het uit en gaan binne-in, die verlaat van die motor by die deur. Blykbaar, die portier ooreengekom dat die voormalige koningin moet gaan nie verder as'n paar van die stappe om haar vervoer.
  
  
  Ek het Bedawi gaan na die concierge lessenaar en kom dan terug om te wag vir sy passasier. Hy is korter as wat sy verwag het, oor vyf voet tien duim, maar stewig gebou. Nen was geklee in'n goed-cut swart baadjie wat beklemtoon die ego se massiewe skouers en sny skerp in haar klein middellyf. Stywe swart langbroek beklemtoon ego is ongelooflik gespierde dye. Hy was gebou soos'n vroeë pro sokker quarter. Die bestuurder se cap-bedek hare, wat hy geweet het van die ego foto is kort geknip en was ink-swart. Ego se oë ooreenstem met sy hare, en hulle het almal wat geslaag het, mimmo hom. Ek gaan terug na die Gucci winkel om te kyk hoe dit van agter'n ry van die manne se handsakke hang deur die venster naby die winkel. Haar, besluit dat hy was nie ontbreek nie.
  
  
  Haar, het geweet dat die oomblik Sherima verskyn in die ego se veld van visie, deur die skielike spanning wat gevul die persoon. Haar genader om die dag, net in tyd om haar te sien slaag. Ek het geweet van haar verslag dat sy was vyf voet vyf duim lank, maar persoonlik dit lyk asof sy'n baie kleiner. Egter, elke duim was die grootte van'n koningin.
  
  
  Bedawi hou die deur oop vir haar, en as sy gegly in die limo, haar rok gegly net bo haar elmboë vir'n oomblik voor sy trek haar voet in. Verskeie mense staan in die buurt wag vir'n taxi omgedraai om te kyk, en sy kon vertel deur die fluister dat sommige rondom hulle het bekend geword verder, miskien deur die foto's wat die plaaslike koerante wat hulle gehad het daardie oggend met stories van haar verwagte aankoms in die hoofstad.
  
  
  Hy het besluit dit was tyd om te gaan om te werk en op pad na die hysbak.
  Hoofstuk 5
  
  
  
  Haar liggaam was so warm en ontvanklik as wat ek gedink het dit sou wees. En haar aptyt vir liefdespel blyk te wees so veel van'n uitdaging as haar nog ooit in die gesig gestaar. Maar die tinteling uitnodiging van haar vingers gly oor my nek en my bors gewek my passie tot op daardie streel het meer veeleisend, meer dringend.
  
  
  Ek dink nie ek het al ooit aangeraak het so'n sagte, sensitiewe vel. As ons lê uitgeput en moeg op die gedraaide velle, hy gesmeer'n lang slot van syagtige hare uit haar bors, laat sy vingers liggies borsel haar skouer. Dit was soos streel fluweel, en selfs nou, uitgeput met liefde, sy kerm, stoot my vorentoe en vind my lippe met haar.
  
  
  "Nick," het sy gefluister, " jy is fantasties."
  
  
  Stut haarself op een elmboog, sy kyk in daardie groot bruin oë. Vir'n kort oomblik, ek het'n geestelike beeld van haar, haar foto's in die lêer, en hy besef dat dit nie weerspieël die diepte van haar sensualiteit op alle. Leun af, ek bedek haar vol mond, en na'n oomblik was dit duidelik dat ons nie naastenby so moeg as wat ons gedink het ons is.
  
  
  Jy het nog nooit oorweeg om jouself'n seksuele lafaard, maar daardie nag haar gedagtes het na die limiet van pure uitputting met'n vrou wie se eise was so intens - en wekte - as enige vrou met wie sy wil ooit gemaak is liefde. Tog, na elke woes klimaks, soos ons lê in mekaar se arms, haar, het ek gevoel die begeerte bou weer as sy laat haar vingers lui streel my heup of gesmeer haar lippe teen myne.
  
  
  Dit was egter Lekkergoed Ridder, nie haar, wat uiteindelik val in'n moeg slaap. As ek kyk na die gladde opkoms en val van haar borste, nou half weggesteek deur die laken ek wil gedrapeer oor haar, sy lyk meer soos'n onskuldige tiener as die onversadigbare vrou wie se gekerm nog steeds eggo in my ore. Sy geroer'n bietjie, beweeg nader aan my lekke as haar, bereik oor na die bedkassie en opgetel die horlosie.
  
  
  Dit was middernag.
  
  
  
  
  
  
  
  
  'n koel briesie het deur die half-oop venster, ruffling die gordyne en maak my bewe. Hy bereik uit en het die telefoon opgetel, probeer om so stil as moontlik, en druk die Ja knoppie.
  
  
  Die hotel operateur onmiddellik gereageer het.
  
  
  Skrams saggies aan die slaap Lekkergoed, het hy gesê, " Kan jy my bel by twaalf-dertig? Ek het'n afspraak en ek wil nie te laat wees ... "dankie.
  
  
  Langs my, Lekkergoed weer geroer, wikkel die vel styf om haar skouers as sy gerol oor. 'n klein geluid, amper soos'n gedrein, gevul haar keel, en dan het sy nog steeds lyk meer kinderagtig as ooit. Haar liggies buk, gesmeer'n slot van die hare van haar voorkop en saggies soen haar openhartige oor haar oë.
  
  
  Dan is haar bench press is op haar rug met haar oë gesluit. Dertig minute sou gewees het genoeg rus vir my, en so sal die Lekkergoed. Ons sal albei voor Sherima kry terug na die hotel.
  
  
  As hy ontspanne, het hy toegelaat word om sy gedagtes te dryf terug na die afgelope uur, vanaf die tyd wat hy het boontoe gegaan, dan Sherima se vertrek. Hy het na die deur van haar kamer en staan op, vroetel met die sleutel, en probeer om dit te kry in die slot ...
  
  
  Soos baie mense, Lekkergoed die fout gemaak van die opening van die deur flap van'n loergaatjie met'n lig op dit so dat haar kon vertel wat sy is probeer om te sien wat probeer om te kry in die kamer. Blykbaar, sy was nie gestuit deur wat sy gesien het, want die deur skielik oopgegaan. Haar oë was as die ondervraging as haar stem.
  
  
  "Ja?" het sy gesê.
  
  
  Veins verrassing, hy staar na nah, kyk op sy sleutel, die nommer op sl dag, dan stap terug in die gang af na sy kamer. Borsel weg van sy stetson, het hy gesê in sy beste Texas temen, " ek is jammer, mevrou. Ek is werklik jammer. Ek dink ek was te dink oor iets en te ver gegaan. My kamer is terug daar. Ek is jammer om jou te pla."
  
  
  Die wye, versigtig bruin oë het voortgegaan om te meet my, om in my hoed, pak, en vierkante-gelyktonige stewels, en het uiteindelik in my ses-voet raam weer en sien my gesig. Op dieselfde tyd, was dit duidelik sigbaar is, as die helder kandelaar in die suite se voorportaal uitgelig haar lang bene onder die blote negligee amper so duidelik as die dun materiaal aan die lig gebring elke heerlike detail van haar ferm borste uitsteek sensueel na my. Begeerte gestyg deur my soos'n elektriese skok, en byna onmiddellik voel ek haar voel dit ook, soos haar blik val op my lyf en laer, waar ek het geweet dat die stywe broek gee my weg as ons staan en kyk na mekaar vir'n oomblik langer. In'n gebaar van spot oortreding, die stetson het dit in die voorkant van hom. Sy kyk op, en dit was duidelik dat my gebaar skrik haar. Haar gesig draai rooi wanneer sy uiteindelik gepraat het:
  
  
  "Dit is alles reg," het sy gesê. "Jy het nie pla my. Ek is net hier sit geniet my eerste oomblik alleen in die laaste paar weke."
  
  
  "Veral omdat ek het om verskoning te vra, mevrou," het ek geantwoord. "Ek weet hoe jy voel. Ek het al op die pad, die bestuur van vergaderings hier in Washington, Dallas, New York, byna drie sondae, en ek is moeg van praat met mense. Haar, ek voel soos'n cayuse wat reeds in die pen vir'n spel, maar sonder'n goeie begin. Hy stilweg gehoop hy het dit nie oordoen sy aksent.
  
  
  "Jy is'n Texan, mister, en...?"
  
  
  "Carter, mevrou. Nick Carter. Ja, mevrou, haar naam is. Hare is gebore naby Potita, in Atacosa County. Hoe weet jy dit?"
  
  
  "Cowboy, jy kan neem om die seun van Texas, maar jy kan nie neem Texas van die seun. En hy moet weet; 'n Texan moet weet haar ook.
  
  
  "Wel, ek sal haar..." "Hoe gaan dit? Maar jy seker nie lyk soos'n meisie van Texas. Hy toegelaat word om sy oë te beweeg met minder sorg op en af in haar kurwes, skaarste geklede liggaam weer, dan probeer om op te hef ih k ee se gesig met'n verleë skuldig uitdrukking. Ee is tevrede glimlag het my vertel dat ek het daarin geslaag om te vlei ee, die manier waarop sy natuurlik graag gevlei.
  
  
  "Sy is weg uit Texas vir'n lang tyd, "het sy gesê, en bygevoeg byna ongelukkig,"Te lank."
  
  
  "Wel, mevrou, dit is nie baie goed," het hy simpatiseer. "Op die heel minste, sy huis toe gaan redelik vinnig. Maar nie soveel as wat ek wil om te doen die afgelope tyd. Dit lyk asof ek spandeer meeste van my tyd hardloop heen en weer tussen hier en New York, probeer om te verduidelik aan die mense hier is die rede waarom ons nie die opheffing van meer olie, en om mense in New York hoekom mense hier kan nie verstaan dat jy nie net draai die kraan meer en laat meer vloei uit." My strek is makliker nou dat dit gedoen is.dit oortuig dat die inheemse Texas.
  
  
  "Is jy in die olie besigheid, Mnr Carter?"
  
  
  "Ja, mevrou. Maar moenie my blameer as jy nie genoeg gas. Dit is alles die skuld van hierdie Arabiere ." Dan, asof skielik onthou waar ons praat, het hy gesê, " mevrou, ek is jammer jy staan hier.
  
  
  Ek weet jy geniet om alleen wanneer haar ego onderbreek, en ek sal net terug te gaan na my eie ...
  
  
  "Dit is alles reg, Mnr Carter. Ek geniet net te luister na wat jy praat. Dit was'n lang tyd sedert ek het gehoor so praat soos joune, ferret met hulle... dit was'n lang tyd. Dit klink lekker
  
  
  
  
  
  
  
  O ja, en dit herinner my aan huis. Deur die manier, "het sy voortgegaan, hou haar hand uit," my naam is Lekkergoed, Lekkergoed. Ridder.
  
  
  "Dit is'n ware behandel, mevrou," sê ek, neem haar hand. Die vel is sag, maar die greep was firma, en sy skud van die hand, soos'n man, nie die wurggreep dat sommige vroue bied. Asof getref deur'n skielike inspirasie, sy pa storm op. "Mevrou, sou jy graag om te eet saam met my? Indien nie, Mnr Ridder, wat kan beswaar gemaak word om te.
  
  
  "Mnr Ridder se huis," sê sy weer, met hartseer in haar stem. "Wat oor Mev Carter?"
  
  
  "Mev Carter is nie hier nie. Ek het net nog nooit die tyd gehad het om te bind myself soos dat."
  
  
  "Wel, Mnr Carter ..."
  
  
  "Nick, asseblief, mevrou."
  
  
  "Net as jy bel my vandag en vergeet oor hierdie mevrou vir'n rukkie."
  
  
  "Ja, mevrou... erm... Candy".
  
  
  "Wel, Nick, ek het regtig nie wil hê om uit te gaan vir aandete." Dan, sien die voor die hand liggend teleurstelling op my gesig, sy haastig op. "Maar hoekom kan ons nie net het aandete by die hotel? Miskien selfs oop hier? Ek wil nie om alleen te wees so baie dat ek mis die kans om te praat met'n ware live Texan weer."
  
  
  "Alles reg, Mis Lekkergoed... dwaal... Lekkergoed. Dit klink net groot. Kyk, hoekom het jy nie laat my net iets vind deur middel van die kos aflewering dienste, sit dit alles in my grawe, en jy verras. So jy hoef nie eens om aan te trek. Sy kyk af na haar negligee, wat was geskeur wyd oop tydens haar geanimeerde gesprek, dan kyk skamerig accusingly op my, wat na aanleiding van haar blik. "Ek bedoel, umm, jy kan net dra iets gemaklik en nie bekommerd wees oor om aan te trek."
  
  
  "Moenie jy dink dit is gemaklik, Nick?" vra sy ergerlik, trek die nagrok'n bietjie strenger af in die voorkant, asof dit sou een of ander manier weg te steek haar borste onder die blote stof.
  
  
  "Ek dink so,"het ek begin het, en dan weer in die verleentheid," ek bedoel, as jy kom af na my kamer, jy dalk nie wil hê om te dra dit oor die saal."
  
  
  Sy steek haar kop uit'n dag later, kyk opvallend langs die lengte van ongeveer twintig voete na my bed, en sê: "Jy is reg, Nick. Dit is'n lang stap, en ek wil nie om te skok iemand by die Watergate." Toe het hy bygevoeg met'n knipoog, " Daar is reeds genoeg skandaal hier. Goed, gee my'n uur of so, en ek sal daar wees. Daar is'n wenk van die lag in haar stem, en het sy bygevoeg skamerig:: "En ek sal probeer om versigtig te wees dat niemand my sien kom na jou kamer."
  
  
  "O, mevrou, dit is nie wat ek bedoel," ek uitgeblaker, doelbewus agtergrond weg en struikel oor my voete. "Ek bedoel-
  
  
  "Ek weet wat jy bedoel, groot Texan," het sy gesê, lag harte by my voor die hand liggend verleentheid as ek voortgegaan om te terug na my motor. "Sien jy in'n uur. En ek waarsku julle, ek is honger.
  
  
  Dit blyk dat eda was nie die enigste ding wat ek wou hê.
  
  
  Dit was moeilik om te glo dat iemand met so'n skraal figuur sou pak so baie dinge in die een gaan huil. En as sy het gekom, die woorde gemors uit. Ons het gepraat oor my werk en Texas, wat logies gelei het om haar te verduidelik hoe sy beland in Adabi en het Sherime se metgesel. Sy het net gestruikel keer wanneer dit kom by die bespreking van haar pa se dood. "Toe my pa siek geword het..." sy het begin by een punt, maar haar ego verander," En dan my pa het gesterf en sy het alleen oorgebly ..."
  
  
  Teen die tyd dat sy was bedien die sjokolade mousse wat die kelner moes sit in die byna leë yskas in die kombuisie te hou dit koud, Lekkergoed het redelik deeglik nagevors haar verlede. Dit was presies wat ek reeds geweet het van die BYL verslag, behalwe vir hoe sy vermy enige melding van die mans in haar lewe. Maar ek was nie van plan om te praat oor dit. Egter, dit is moeilik om nie te dink oor dit as ek kyk na wat hard liggaam trek in elke naat, of as sy buk af te haal'n servet wat glip uit haar skoot, en een perfek gevorm bors byna gegly uit rondom die diep V van haar hemp.
  
  
  My hande jeuk om te kry onder die hemp, en ek het'n gevoel sy het dit geweet. Aan die einde van die ete, toe haar staan agter Lekkergoed te help Hey opstaan uit die stoel, haar skielik leun in te gee ee'n volle soen op die lippe, dan vinnig weg getrek. "Ek is jammer. Ek kon net nie weerstaan nie ... mevrou.
  
  
  Haar groot bruin oë was sag soos sy gepraat het. "Die enigste ding wat ek voorwerp, Nick, is mevrou. Ek hou van die res... "
  
  
  "Dan kom ons probeer weer. Hy het haar in sy arms en druk sy lippe aan haar vol mond. Sy gespanne vir'n oomblik, dan haar, en voel die warmte jaag na haar lippe as hulle geskei. Stadig, maar instinktief, het sy gereageer het op my streel, ontspan in my omhels. Ek trek haar nader, beweeg my hand'n bietjie vorentoe totdat my vingers was net onder die kurwe van haar bors. Sy het in my arms sodat my hand gly op en hy toegedraai sy arms om haar liggies, dan strenger as hy voel hoe haar tepel swel en verhard onder my vingers.
  
  
  Lekkergoed leun terug op die bank en het hy haar gevolg, my lippe nog vasgenael op haar in'n soen wat skynbaar eindelose. Sy beweeg uit die pad sodat ek kan strek uit langs haar sonder'n woord aan ons. Hey, ek het nie nodig om te, want ek kon voel hoe haar liggaam druk teen myne. Ee oë
  
  
  
  
  
  
  
  hulle was gesluit, maar hulle wyd oop, soek bang of verward vir'n oomblik voor die sluiting weer.
  
  
  My hand gly binne-in haar hemp, en haar sagte vel voel sag en warm onder my aanraking. Lekkergoed kreun diep in haar keel, en haar hande het meer veeleisend.
  
  
  Nog steeds geen woorde spreek tot ons, sy krul op die sagte kussings. Vir'n oomblik, ek het gedink sy was probeer om te stoot my van die bank af, maar haar hande, wat was krap my skouers met eroties irriterende skrape, verskuif om my middellyf, en ek het besef dat sy was probeer om te gee my'n plek om te lê op my rug sodat sy kan beweeg op die top van my. Met my hulp, hey daarin geslaag om dit maklik, dan sagte hande gly af oor my bors aan die kraag van my hemp. Op haar aandrang, haar das was reeds verwyder voordat ons selfs begin speel hierdie speletjie, sodat dat daar niks sou inmeng met haar soek vingers as hulle begin om te ongedaan te maak van die knoppies.
  
  
  Die opheffing van haar boonste liggaam, maar nie breek die soen, sy trek my hemp en ruk uit die uithoeke van my broek. My hande was besig, ook, en met byna identies bewegings, ons trek die ander af van die ander hemp, dan lê terug, weer toegesluit saam op volle lengte, diegene kaal borste te raak en die streel.
  
  
  Ons het daar gestaan vir so lank voor hy gryp ee deur die heupe, lig haar effens, en dan gly sy hand tussen ons ongedaan te maak die gespe van haar gordel. Sy het aan die een kant te maak dit makliker vir my, en sy rumatiek heeltemal losgemaak van die groot Levi knoppies. Sy lig haarself effens weer so wat hy kan stoot haar broek af haar dye.
  
  
  Breek weg van my lippe en die opheffing van haar kop, Candy het na my gekyk. "My beurt," sê sy saggies. Beweeg terug saam my liggaam, sy leun af te soen my bors, dan het opgestaan om haar knieë. Sy het die eerste een been van haar jeans en onderklere, dan die ander, voor buk weer ongedaan te maak my belt buckle.
  
  
  Ons verhuis die rigting van die bed in ons arms, en in'n ander oomblik was dit gegaan...
  
  
  Die oproep was kort, maar onmiddellik dit is die enigste oordrag ek het. Hy het die telefoon opgetel voordat dit lui weer, en sê: "Hi" in'n lae stem.
  
  
  "Mnr Carter, dit is twaalf-dertig. Die operateur het outomaties en sag, en sy haastig af, amper verskonend: "Jy het my gevra om jou te bel, sodat jy nie mis die vergadering."
  
  
  "Ja, baie dankie. Ek het haar wakker." Hy het'n geestelike kennis te spandeer'n paar meer Hokage-vir geld en stuur iets aan die skakelbord operateurs. Dit maak nie seer om so baie mense aan jou kant as moontlik.
  
  
  Candy het regop gaan sit en die vel het uit haar bors. "Wat is die tyd is dit nou?"
  
  
  "1230."
  
  
  "O my God, Sherima moet by die huis wees." Sy het begin klim om die asblik, veeleisende, " Hoe kan jy my laat slaap vir so lank?"
  
  
  "Jy het net aan die slaap vir'n halfuur," sê ek. "Dit was middernag wanneer jy geland het."
  
  
  "God, waar het die nag gaan?" het sy gesê, swaai haar voete op die vloer en staan by die bed.
  
  
  Ek laat my oë dwaal sinvol oor haar naakte liggaam en dan oor die deurmekaar bed, nie om iets te sê.
  
  
  "Moenie sê dat," het sy gelag, dan draai om en hardloop na die bank te kry haar jeans en hemp. Toe sy gekom het oor hulle, het sy gesê: "ek hoop Sherima nie daar is nie. Sy sal beslis bekommerd wees, en Abdul sal kwaad wees ."
  
  
  Die laaste deel van haar woorde is geuiter het met'n effense geskrik. Ek het besluit om te kyk na dit. "Abdul? Hoekom moet hy nie toornig word? Hy is nie jou baas, is hy?"
  
  
  Verbouereerd vir'n oomblik, sy het nie antwoord nie. Dan, die insameling van sy krag, sy het na die deur, het gelag, en gesê, " Nee, natuurlik nie. Maar em daarvan hou om te weet waar ek is al die tyd. Ek dink hy dink ek moet my lyfwag, te.
  
  
  Haar, het opgestaan en agter haar aan in die dag. Na drukkies haar vir een laaste lang soen, sê hy vir haar, laat haar gaan: "ek is baie bly hy was nie die bewaking van jou liggaam vanaand, mevrou."
  
  
  Sy het na my gekyk, en haar oë was vol van skaamheid. "Ek ook, Nick. En ek bedoel dit regtig. Nou, asseblief, ek moet gaan."
  
  
  Hy opgetel het sy stetson uit die stoel en het dit oor sy kaal dye. "Ja, mevrou. Sien julle by die ontbyt."
  
  
  "Ontbyt? Ag, ja, sal ek probeer om haar Nika, ek sal regtig probeer om haar.
  Hoofstuk 6
  
  
  
  Ek was te dink oor'n seks wedstryd laaste nag toe my selfoon lui.
  
  
  "Nick, is jy gereed? Dit is Lekkergoed.
  
  
  Ek het vir haar gesê ek was net om aan te trek, selfs al het ek het nie eintlik kry om te slaap tot'n bietjie na vyf. Dan opleiding en stort haar het ongeveer dertig minute op die telefoon by die BYL hoofkwartier. Sy is gevra om te sien indien enige verdere inligting is ontvang oor die Maatskappy se planne, maar ek het dit nie ontvang is nie. Ons plaaslike agente het geleer dat die meeste van die radikale ondergrondse groepe in die land gebied verskyn het aktief raak na die res van die relatief stil vir byna'n jaar. Sommige rondom hulle, veral die revolusionêre terroriste groep wat bekend staan as die Koalisie van die Arabiese Amerikaners, gehou geheime vergaderings bygewoon slegs deur die eenheid leiers, selfs al is al die lede was op waarskuwing. Hoekom niemand sien dit
  
  
  
  
  
  
  hy moet weet nie.
  
  
  "Ontbyt, Nick," Candy gesê ongeduldig.
  
  
  "Groot," het ek gesê. "Af met die trappe?"
  
  
  "ja. Ek sal sien dat jy op die Terras in ongeveer'n halfuur."
  
  
  "So jy uitverkoop Sherima nadat hy uit en die vergadering van haar openbare?"
  
  
  Lekkergoed gereageer: "Daar sal net twee van ons, Sherima en haar." In rumatiek om my kurktrekker, dit maak nie veel sin, maar dan haar besef dat die voormalige koningin was waarskynlik in die buurt, en dat Lekkergoed kon nie praat te vlot. Die drang om te terg haar onder sulke verskillende omstandighede was te sterk om te weerstaan, so ek het vir haar gesê:
  
  
  "Ek sal dra'n cowboy hoed en het'n ereksie."
  
  
  Haar lag ontsnap my voor sy aflui.
  
  
  Op die eerste, slegs'n paar lede van die aanranding vaardigheid omgedraai om te kyk na die twee aantreklike vroue loop na my tafel; maar wanneer die maitre d', blykbaar die erkenning van Sherima, onderskep ih halfpad oor die kamer en begin om'n formele bohaai oor haar, die mense neem kennis. Stemme het om te fluister, en gemaklik blik het om te staar as Sherima gepraat met die kelner. Teen die tyd dat hulle uiteindelik verby die neerbuigende hoof kelner se mimmo, het hy gesien dat byna almal in die kamer erken die voormalige koningin. Selfs die normaalweg besige kelners en kelnerinne versamel rondom die lang buffet tafel te bespreek die bekende aankoms.
  
  
  "Nick, ek is jammer ons is laat," het Candy begin het, " maar haar ..."
  
  
  "Moenie glo my, Mnr Carter, Nick," Sherima onderbreek. "Lekkergoed mistel het niks te doen met ons late. Dit is my skuld. Ek het tyd nodig om te besluit wat ek is gereed om te gesig wat ek seker is wat gebeur het reg agter ons." Sy het uit haar hand en bygevoeg: "Haar Liz Chanley."
  
  
  Na ontvangs van'n wenk van die gemak van Nah, hy skud haar hand.
  
  
  "Hey, Liz. Lekkergoed sê jy gaan jag vandag, " het ek gesê. "Waar is jy gaan?"
  
  
  "Om te Maryland," het sy gesê. "In die Potomac streek en noord van daar. Ek het aandete met'n Geheime verlede nag ... met'n ou vriend, en hy het reg geraai dat die gebied is dalk presies wat ek was op soek vir. Ek wil haar iewers waar ek kan sit my perde.
  
  
  Ek hou van die manier Sherima gestop voor die vertel van die Sekretaris van die Staat en draai dit in'n " ou vriend." Dit het getoon dat sy was vol vertroue genoeg is om nie op te gee bekende name in orde te beveilig haar posisie. Hy het besluit dat agter dat die pragtige gesig was'n nice persoon.
  
  
  Die kelner versigtig veroordeel die Hof van Bosnië en Herzegovina in die agtergrond, en hy beduie ego te bestel ons edu. Geposjeerde eiers, roosterbrood, koffie vir Sherima; dieselfde met Lekkergoed, net haar eiers sal dryf oor'n stewige deel van soutvleis; ham en eiers, roosterbrood en koffie vir my.
  
  
  Sy draai die gesprek na Sherima se middag agenda, vriendelik en bied haar dienste as tjeks gehou moet word - met Haar Hoogheid se toestemming, natuurlik. Net so liefdevol, sy het die dienste van'n simpatieke Amerikaanse. 'n paar Lekkergoed vryf teen myne, stadig en sensueel. Wanneer haar, kyk na nah, sy glimlag onskuldig by my, dan draai aan te bied Sherima nog koffie, haar voet nie stop ons vir'n oomblik.
  
  
  Ek het gevind dat dit moeilik om te fokus op Maryland se real estate besighede.
  
  
  Die husky lyfwag het die limo deur so gou as wat hy gesien het Sherima en Lekkergoed kom by die hotel se ingang. Toe het hy skielik opgemerk dat ek was reg agter hom, en sy regterhand laat gaan van die deur en outomaties na sy gordel. Sherima se woorde gestop ego voordat hy kon trek uit die geweer wat hy geweet het, was veronderstel om te wees weggesteek daar. Sy, te, duidelik verstaan wat die ego se skielike aksie bedoel.
  
  
  "Dit is alles reg, Abdul." Sy saggies gesê, draai na my, en bygevoeg, " Carter se met ons." Haar, haar genader en Lekkergoed, en sy het voortgegaan, " Nick, Mnr Carter, ek wil hê jy om te voldoen aan Abdul Bedawi, wat op soek is na my en Lekkergoed. Abdul, Mnr Carter kom met ons vandag. Hy is my vriend, en hy weet waar ons gaan."
  
  
  Ek kon nie besluit of Abdullah se uitdrukking was die gevolg van die vermoede, die gebruik van my naam, of blatante hou nie. Maar in'n oomblik, het hy bedek dit met'n wye glimlag, selfs al is sy ego oë voortgegaan om te beoordeel my van kop tot tone, soos hy buig. Om te praat om te Sherima, hy kyk my stip aan. "As jy wil, my vrou."
  
  
  Hy het sy regterhand en sê, " Hallo, Abdul. Lekker om jou te ontmoet. Ek sal probeer om nie te verdwaal.
  
  
  "Ek sal ook nie probeer om ons te laat dwaal," het hy geantwoord.
  
  
  Daar was'n paar huiwering op ego is deel voordat hy uiteindelik het my hand. Vir nog'n kort oomblik, ons getoets die ander een vir krag, maar nie een van ons opgemerk het. Die ego krag was vergruis, en hy was verbaas dat ek nie probeer om weg te breek van nah. Egter, niemand omstanders sou vermoed ons klein stryd van die glimlagte op ons gesigte of die ego vriendelijkheid toe hy uiteindelik laat gaan, gebuig, en het gesê, " Nice om jou te ontmoet, Mnr Carter." Ego engels is formele, akkurate, en tipies van die Arabiere wat grootgeword het in die lande waar die Britte en Amerikaners het'n sterk invloed.
  
  
  Bedawi hou die deur oop totdat ons was in die agterkant van die motor, dan loop rond en het sy sitplek
  
  
  
  
  
  
  Ek het opgemerk dat die eerste ding wat hy gedoen het, was rol af in die venster wat geskei die agterste kompartement van die bestuurder se sitplek, as passasiers normaalweg sou doen wanneer hulle gereed is om te praat met die bestuurder. Hy het nie die risiko ontbreek wat ons wil net sê.
  
  
  As ons stel af, Sherima loer rondom die motor en het gesê, " ek is nie seker wat jy praat.: "Verskillende motor vandag, Abdul?"
  
  
  Die minagting was duidelik in die Ego se stem as hy geantwoord, " Ja, my vrou. Ek weet nie wat gaan aan by die ambassade. Hulle het nie lyk om te verstaan dat ons het ons eie motor. Ek het twee uur nadat ons terug laaste nag nagaan op ander motor om seker te maak ons het nie'n probleem vandag weer. Dan, wanneer ek aangekom by die ambassade hierdie oggend, hulle bereid is om hierdie motor vir ons. Die ander een is weg ."
  
  
  Dit het by my opgekom dat dit dalk Smous was die speel van speletjies met die motor weer, maar ek is redelik seker hy het my vertel oor dit. Hy het gewonder as iemand by die ambassade was betrokke in die Swaard plot toe hy gestuurde Bedawi deur die Georgetown M-sturt Canal Road. Dit was moeilik om te speel in yandex. Navigator en alle kwitansies moet gered word op dieselfde tyd, maar ek het daarin geslaag om uit te wys'n paar interessante winkels en goeie restaurante in hierdie pragtige ou sektor van die kapitaal as ons geslaag het, mimmo.
  
  
  "Dit is Kanal Rod, Abdul," ek het gesê as ons afgeskakel M-sturt en onder leiding van die scenic highway. "Ons is nog op hierdie pad vir'n geruime tyd. Dit word uiteindelik George Washington-Boulevard en neem ons presies waar ons wil om te gaan."
  
  
  "Ja, Mnr Carter," het die bestuurder het gesê koud. "Ek is die bestudering van die kaarte vir'n rukkie hierdie oggend."
  
  
  "Jy het nog nooit slaap?" Ek het haar gevra.
  
  
  "Ek het baie min kelders, meneer."
  
  
  Sherima onderbreek, gevoel, soos sy gedoen het, die spanning wat was gebou tussen ons. "Hoekom noem hulle dit doen Canal-rod?"
  
  
  "Wel, jy sien dat'n groot sloot gevul met water," sê ek, wys na die venster. Wanneer hulle knik outomaties, hy het voortgegaan: "Dit is wat oorbly van die ou Chesapeake en Ohio-Kanaal het skepe. Skepe met vrag en passasiers was gesleep op muile. Jy kan nog steeds sien die roete. Dit is'n kaal strook op die gras deur die kanaal.
  
  
  "As ek reg onthou, het iemand my vertel dat die dop kanaal wat gebruik word om te hardloop om te Cumberland, Maryland, wat moet wees byna twee honderd myl ver. Na alles, dit was verbind deur'n soort van die viaduct oor die Potomac te Alexandria. Vir'n honderd jaar, skepe hardloop langs die kanaal, en dan is dit gesluit was rondom die tyd van die Eerste Wêreld Oorlog geëindig het."
  
  
  "Wat doen hulle met dit nou?" gevra Lekkergoed.
  
  
  "Dit is bewaar deur die Nasionale Park Service," ek het verduidelik, " en mense gebruik dit net vir stap of fietsry op die roete. Ek weet nie of hulle nog steeds maak dit'n ferret of nie, maar wanneer ek hier was'n paar jaar gelede, was daar nog'n boot om af te gaan die kanaal vir sightseeing. Natuurlik, dit was nie een nie, om die oorspronklike kinders, maar net kopieë. Hulle vertel my was dit'n baie pret rit met'n muil trek'n skip. Dit moet gewees het'n groot dag.
  
  
  Terwyl die vroue staar by die venster uit, die uitroep oor en oor die skoonheid van die landskap langs die kanaal roete, hare was om te kyk Bedawi ry die groot motor. Hy was'n uitstekende bestuurder, ten spyte van die ry op onbekende paaie, hou'n ogie op elke verbygaande teken of draai. By een punt, het hy opgemerk het my na hom kyk in die tru-spieël, en'n stywe glimlag oor sy gesig.
  
  
  "Moenie bekommerd wees nie, Mnr Carter,"sê hy droogweg opgemerk," ek sal kry om ons veilig daar."
  
  
  "Ons sal wees op pad na George Washington-Boulevard gou," ek het gesê, asof dit probeer om te verduidelik my aandag aan hom en die pad. "Ons gaan voort om te ry langs totdat dit verander in MacArthur Boulevard. Dan kan ons kry van byna oral en gaan na die perd land rondom die Potomac, Maryland."
  
  
  "My vrou," sê hy vinnig, " jy wil nie om te gaan om te sien die toerisme-aantreklikhede van hierdie roete?"
  
  
  "O, ja," het sy gesê. "Groot Val. Dit moet mooi wees. Is dit nie pla ons, Nick?"
  
  
  "Jy is welkom. MacArthur Boulevard lei direk na dit. En dit is regtig iets om na uit te sien."
  
  
  'n paar minute later, die motor trek vlot in die parkeerterrein van die Groot Val Ontspanning Gebied. Daar was verbasend min motors. Hy het skielik besef dat dit was'n weekdag, en die meeste van Washington was by die werk.
  
  
  Sherima, Lekkergoed en haar na die waterval. Bedawi gebly het. Wanneer haar pa draai om te sien wat hy was, was hy leun oor die oop enjinkap, blykbaar fiddling met die enjin.
  
  
  As ons begin af die pad deur middel van wat eens'n kanaal slot, die drie mans wat staan buite die Park Service kantoor in die gebied wat gebruik word om'n beach res stop en'n hotel ook beweeg in daardie rigting. Uit die feit dat hulle byna obsessief foto's van elke ander in die voorkant van die naaste teken, en van die verskeidenheid van kameras wat hang rondom hul nekke rondom hulle, sy vermoed hulle was die Japannese. Haar, het gesien dat ek was reg toe ons genader lekke, en hulle oor na die ander kant van die kanaal.
  
  
  
  
  
  
  Laat ons gaan, " het een van die manne rondom hulle geskree om sy metgeselle, kyk op sy horlosie. "Ons het te haastig as ons wil hê om foto's te neem van die waterval en nog steeds kry om die stad in die tyd om foto's te neem van die Capitol en die Washington Monument."
  
  
  Hy glimlag vir homself, dink hoe'n tipiese dit was vir ih om te wil om aan te teken alles wat hulle gesien het op die band. Dan is dit skielik tot my deurgedring dat dit wat was ongewoon oor hierdie toneel was dat die voor die hand liggend leier van die trio was praat in engels, nie die Japannese. As ek kyk na hulle haas langs die kanaal bank en kop vir die ontluikende bome en struike, 'n klein waarskuwing klok lui in die agterkant van my gedagtes. As Sherima en Lekkergoed oor die kanaal pad, haar pa gaan staan en kyk terug na waar Bedawi was nog vroetel onder die verhoog kap. Ten slotte, het ek besef dat ons motor was die enigste motor op die groot klomp, met die uitsondering van die Datsun geparkeer by die ver einde. Blykbaar, het die groep van toeriste wat teruggekeer het uit die waterval soos ons aangekom het links in ander motors. Dit is duidelik dat, Sherima se lyfwag het ook gedink dat ons het ingeskryf vir'n diens gebou, 'n park, anders sou hy het ons gevolg.
  
  
  "Nick! Lekkergoed waai vir my uit die afdraai in die bos. Ek waai vir hulle en hulle gevolg, pousering net vir'n oomblik om te draai een keer om meer te sien as Bedawi het gehoor haar en sou volg ons. Hy kyk nie op nie. Die enjin moet loop en ek kon nie hoor nie, het ek besluit.
  
  
  Wanneer Sherima en Lekkergoed vasgevang met haar, hulle was besig lees van'n koper gedenkplaat verbonde aan'n groot klip deur die waterval roete. Die Japannese kamera foute was nêrens te sien nie, wat nie'n verrassing vir my, maar ih verwag om te hoor hulle op die kronkelende pad wat voorlê. Egter, die bos rondom ons was stil, en die enigste klank is die vroue se praatjies.
  
  
  Hy stap by hulle verby, dan gewag totdat hulle gevang het met die voetganger brug oor die eerste een, rondom die klein gedruis strome wat gevloei het luidrugtig deur middel van die bos. As hulle kyk af op die skuim water onder ons, Lekkergoed gevra, " Wat gaan aan?": "Hoekom is dit so skuim? Die water lyk nie te beweeg vinnig genoeg skuim te vorm."
  
  
  "Hierdie borrels is nie geskep deur die natuur. Dit is net plain ou Amerikaanse besoedeling, " sê ek. "Hierdie skuim is presies wat dit lyk soos die seep skuim. Seep, om presies te wees. Hulle kry in die rivier stroomop, en dan wanneer die ih begin'n vinnige huidige hier, skuim begin om te vorm, soos in'n wasmasjien ."
  
  
  Ons het oor'n ander brug wat oor'n vinniger huidige wat sny'n dieper kloof in die rots. Sherima daarop uit om ons een plek waar die gedruis water gegrawe het'n slaggat; 'n klein rots was vasgevang binne-in die gat, en die water wat gevloei het deur die slaggat was gly die ego muur. Sy begin vertel Lekkergoed oor'n gletser tuin sy besoek in Lusern, Switserland. Sy het die voordeel van ih se belang in die bespreking van hoe die water kan maak klein rotse rondom grotes, en glip weg langs die roete.
  
  
  Sowat twintig meter weg, 'n skielike breek van'n tak aan die kant en effens voor my vries my. Hy het gewag vir haar vir'n oomblik, dan, hoor niks meer nie, verlaat die pad en gegly in die bosse, beweeg in'n wye sirkel.
  
  
  "Waar is hulle?"
  
  
  Die fluister was in Japannees, aan my linkerkant, lek die roete na die waterval. As ek gekruip uit daarna, het ek myself op soek na die rug van die twee Japannese toeriste hurk agter'n groot rots.
  
  
  "Shut up," sis die begin van die tweede man in die rumatiek in sy metgesel se kommerwekkend kurktrekker. "Hulle sal binnekort hier wees."
  
  
  Senuweeagtig kon nie stilgemaak word. "Hoekom trou? Ons is vertel dat daar slegs twee vroue. Ons het om dood te maak hierdie persoon ook? Wat is hy?"
  
  
  "Ek weet nie wie hy is nie," sê'n ander. Sy het bekend geword in die nen om'n engels-sprekende kyker.
  
  
  Die vertaling van die Japannese in fluister was moeilik, en ek wou hom om engels te gebruik weer. "Wat ook al hy is aan ons, hy moet sterf soos hulle. Daar moet geen getuies. Alexander einde van die Swaard. Nou stil wees; hulle sal jou hoor."
  
  
  Japannese en werk vir'n Swaard! Wag totdat Hawk uitvind, het ek gedink, en by myself, as hy ooit nie. Ek was redelik seker dat ek nie kon hanteer die paar in die voorkant van my, ten spyte van die stilgemaak pistole hulle hou. Dit was die derde persoon wat my gepla. Ek het nie geweet presies waar hy was, en die vroue sou daar op enige oomblik. Bid dat die slaggat en spin rots sal betower ih vir'n paar minute, ek trek Wilhelmina rondom die holster op my gordel en laat Hugo val in my hand om die skede van my voorarm. Beide van die wag assassins het om te sterf op dieselfde tyd, sonder om enige geraas. Ek het my baadjie en vou dit om my linker arm en luger. Dit was'n tydelike knaldemper, maar dit het te pas.
  
  
  Haar vinnig verskuif vier stappe vorentoe, wat reg agter die paartjie voordat hulle opgemerk het my teenwoordigheid. Die oomblik wat die doek toegedraai Luger raak aan die agterkant van die senuweestelsel Japannese man se nek, die sneller getrek
  
  
  
  
  
  
  . Haar seker gemaak dat daar min is gekantel op te gaap geslaag het deur middel van die ego brein, uit te kom om die top van haar kop. As ek snel dit, lummel voortgegaan op haar pad na die hemel. Ek kon nie toelaat dat die geraas wat sou gewees het onvermydelik as dit getref het'n klip of boom wanneer dit gevlieg oor die skedel se ego.
  
  
  Selfs as sy teiken ruk terug in'n dodelike inkrimping, my mes gly tussen die skyfies van die ander se rug, rip maak die ligamente wat beheer die ego se senuweestelsel. My baadjie-geklede hand het na vore gekom en gesluit rondom die dooie man se rta in die geval het hy geskree, maar ek kon nie kry genoeg lug. Hy swaai haar met sy hip te pen die eerste dooie man aan'n rots, dan stadig laat sak die tweede na die grond, dan laat die ego-metgesel gly langs hom. As hy het, het hy gehoor het'n skree van agter af die roete.
  
  
  "Nick, waar is jy?" Dit was Lekkergoed. Hulle moet besef dat ek was nie meer daar nie, en miskien is hulle bang was dat hulle die stilte van die bos.
  
  
  "Hier," sê ek, besluit ek moet toelaat dat die derde rower my vind. "Hou net gaan op die roete."
  
  
  Na die reël van sy baadjie asof hy wil terloops gooi dit oor sy arm, hy stap uit op die roete en loop op. Ek het geweet hy het om te wees naby - hulle sou nie te ver van mekaar af - en ek was reg. As ek afgeronde die groot plaat van graniet wat eintlik gevorm die muur langs die pad, het hy skielik het gekom in die oog, sluit my pad. 'n stilgemaak pistool wat gemik is op my lewe
  
  
  "Moenie skiet nie; Sy swaard," fluister hy vir haar in die Japannese. Ego huiwering dui daarop dat hy onprofessioneel, en die koste van die emu sy lewe. 'n lummel van my luger toegedraai in my baadjie tref die emu in die vou dollar en gevlieg, die opheffing van sy liggaam vir'n oomblik voor dit begin het om te skietlood vorentoe. Ego haar gevang het en gesleep haar oor die graniet blad, gooi haar daar. 'n onheilspellende roggel ontsnap die ego van die gat rta. Ek kon nie die risiko Sherima of Lekkergoed verhoor ego as hulle geslaag het, so ek uitgeruk'n klomp van die gras en druk Ego diep tussen haar lippe, wat reeds draai blou. Bloed spuit uit onder my tydelike gag, maar geen klank binnegedring dit. Draai en hardloop'n paar meter weg na waar die ander dode Japanees gelê het, het sy was gelei deur ih rondom die rots het hulle'n lokval gelei en het vinnig opgetree, terwyl sy gehoor Sherima se woorde en Hul stemme kom nader. Teen die tyd dat hulle by my, haar was terug op die roete, my baadjie gedrapeer onverskillig oor my arm weer so dat die koeëlgate was nie sigbaar nie, en my kraag en das is ongedaan gemaak. Hy sit haar geweer, holster, en beursie in sy broek sakke.
  
  
  Lekkergoed stel die kurktrekker wat op ih gesigte. "Te warm, Nick?"
  
  
  "Ja, mevrou," ek drawled. "Op so'n warm dag, is hierdie verhoging sal ongetwyfeld'n warm verhouding. Ek hoop dat jy nie omgee nie, dames.
  
  
  "Ek weet nie vir seker nie," Sherima gesê. "Dit pas met wol broek is ook begin om te voel baie ongemaklik."
  
  
  "My ook," het Candy chimed in. "Eintlik, ek dink ek sal net gooi hierdie baadjie oor my skouers." Sy het haar baadjie, en het haar gehelp om dit aan te pas om haar skouers, het hy opgemerk dat sy het gestop by die bra onder vandag se mens-gemaak wit hemp. Hey, kon nie hou haar groot borste af. Sy het die gevoel van my kritiese evaluering, want sy het Rivnenskaya genoeg om aan te raak my regter bors, en dan kyk na my onskuldig. Ek speel hierdie speletjie saam met haar, die opheffing van my hand asof om te borsel weg van'n verdwaalde slot van my hare, maar probeer om te hou my vingers gly oor die ronding van my hemp. Ee se vinnige gedempte sug het my vertel dat sy voel dieselfde begeerte as hare.
  
  
  "Ek dink ons beter wil beweeg," sê ek, weg te beweeg van nah en die leiding van die pad af in die pad weer. "Die waterval is net'n kort afstand weg. As jy mooi luister, kan jy hoor die water."
  
  
  "Dit moet gewees het om die geluid wat sy gehoor het," Sherima gesê, draai om te Candy. "Maar ek het gedink dit was jy, Nick, rond te beweeg in die bosse in die voorkant van ons, nadat ons het jou gemis by daardie slaggat plek."
  
  
  "Dit moet gewees het'n waterval," ek het ingestem, dankbaar vir die groei geraas wat ons bereik het as wat ons geloop het. "Ek het besluit om voort te gaan terwyl jy kyk na die slotte. Sy is'n kamera buff en het gedink ek kon vang met die Japannese toeriste en sien wat die toerusting wat hulle het. Maar hulle moet luister na elkeen wat was so bekommerd oor die tyd, want nu is nie rond, en hulle is waarskynlik reeds'n paar meter voor ons. Ons sal sien ih op die waarneming dek op die waterval."
  
  
  Deur dan, die brul van water gedruis oor die waterval voor was baie hard, en dan as ons afgerond die aanwysings, ons was getref deur die blote skoonheid van die groot, steil waterval.
  
  
  "O my God, dit is fantasties," Sherima uitgeroep. "So soet en so scary op dieselfde tyd. Is dit altyd so wreed, Nick?
  
  
  "Nee," het ek gesê as ons genader om die metaal pyp wat gedien het as'n heining rondom die waarneming dek geskep deur die natuur en die Park Service. "Teen hierdie tyd van die jaar, met die lente ontdooi, die water is hoog.
  
  
  
  
  
  
  Ek is vertel dat soms is dit draai in'n stroompie, maar nou is dit moeilik om te glo. En om wat ek onthou van my laaste besoek hier, die vloede lyk het weggespoel het nogal'n paar van die banke hier."
  
  
  Lekkergoed gevra, beweeg'n bietjie weg van die reling.
  
  
  "Nee, ek is seker dit is veilig, of iemand uit die Park Diens sal nie toelaat dat ons in," sê ek. Hy gedrapeer haar baadjie oor die reling, dan draai, neem haar hand en trek haar weer vorentoe. "Kyk, sal jy sien dat & nb nog steeds het om te klim voor dit hier kry."
  
  
  Toe sy... Na wat bevestig die veiligheid van ons opname punt, ih trek haar aandag aan die ander kant van die rivier. "Dit is die Virginia kant," het ek verduidelik. "Al oor die hotel, en daar. Dit vorm palisades, soos die kinders op die Hudson Rivier teenoorgestelde New York, net nie so steil. Langs die dieselfde kant loop die snelweg, en op hierdie plato daar is'n groot eindig in'n plek om te gaan af na die stroomversnellings. Hulle het ook die opstel van'n klein piekniek grove daar. Miskien kan jy sien'n Groot Val van daar ... Hey! Dreineer dit!"
  
  
  "O, Nick, jou baadjie!" uitgeroep Lekkergoed, leun oor die reling en ongelukkig kyk my baadjie beweeg vinnig deur die k & nb lug.
  
  
  Hy het net sug, en beide sy en Sherima gekreun simpatiek as hy val in die water en was weg gevee deur die skuim van die huidige onder ons. Teken ih se aandag op die oorkantste oewer, sy het haar baadjie oor die reling. Hawk dalk nie so gelukkig dat'n stukkie van die duur kas gegooi weg so maklik nie, maar sy sal nie in staat wees om dit terug te sit op in elk geval. Niemand sou geglo het dat twee ronde geskroei gate was die jongste in die mans se mode-selfs in Texas.
  
  
  "O, Nick, jou pragtige baadjie," Candy kreun weer. "Was daar enigiets waardevol in nen?"
  
  
  "nie. Gelukkig, my beursie en die meeste van my papiere is in my broek, "sê ek, hou my beursie en gehoop hulle sou dink die ronding van Luger aan die ander kant was my"vraestelle." Hare, bygevoeg, " Dit is'n gewoonte wat ek opgetel het in New York na'n sakkeroller opgetel feitlik alles wat ek was die uitvoering terwyl haar vertel em hoe om te kry om Times Square."
  
  
  "Nick, ek voel verantwoordelik is," Sherima gesê. "Jy moet my laat vervang die ego vir jou. Na alles, jy is hier omdat. Sien haar by die Waterval hotel. Ek wens die ander Abdullah het nog nooit voorgestel dat dit."
  
  
  "Ek is hier omdat ek wil hê om hier te wees," het haar pa gesê. "En moenie bekommerd wees oor die ego plaasvervangers; jy weet hoeveel geld ons mense in die olie-industrie is gooi in rekeninge deur lobbying in Washington."
  
  
  Sy het vir my'n vreemde kyk, dan het sy en Lekkergoed gelag toe my glimlag het vir hulle gesê ek was'n grap. "As hulle net geweet het," ek het gedink, " hoe ek die wetsontwerp!
  
  
  Hy kyk op sy horlosie en sê ons wil'n beter terug te kry om die motor en voortgaan om ons huis jag. As ons terug op ons stappe, haar vader het gesê:: "ek het gehoop ons kon middagete iewers nice in die Potomac gebied, maar ek vind met my in my hemp moue, sal ons het om te skik vir'n Big Mac."
  
  
  "Wat is'n Groot Mac?" Albei van hulle gevra in'n keer, hul stemme'n mengsel van verrassing en vermaak.
  
  
  "Eintlik, "ek het gesê, klap my voorkop," ek het vergeet dat jy twee het uit die land vir so lank dat jy nog nooit het die goodies van die eeu. Dames, ek belowe jou dat as ons'n mcdonald's, sal jy kry'n ware verrassing."
  
  
  Hulle het probeer om my te oortuig om hulle te vertel oor die Big Macs as wat ons geloop het, en hy het daarop aangedring op sy deel, weier om iets te verduidelik verder. Sy was getrek in hierdie belaglik bespreking deur ih terwyl ons verby'n mimmo terrein waar drie lyke was besaai met onderbos, en hulle het die mimmo sonder die merk van ons wenke van die bloedvergieting wat onlangs plaasgevind het is daar. Ons het net by die brug, waar die vroue kyk na'n rock draai in'n slaggat, as Abdul hardloop na ons. Hy het gewonder hoekom hy nie getoon vroeër, gegewe ego veronderstel is om verbintenis tot die rol van die brandwag terpentyn, maar hy het'n verduideliking gereed.
  
  
  "My vrou, ek is jammer," het hy gesmeek, byna gooi hom in die voorkant van Sherima. "Ek het gedink jy het in hierdie gebou, naby hier, so ek begin die beheer van die enjin van die motor, soos sy hotel, doen voor ons vertrek. Net'n paar minute gelede, het hy ontdek dat jy nie daar was nie, en het dadelik vir jou. Die ego boog byna die grond raak weer.
  
  
  "O, Abdul, dit is alles reg," Sherima gesê, en die neem van die ego se hand so dat em het om te kry naby. "Ons het pret. Ons het net na die waterval en terug. Jy moes daar gewees het... Toe hy sien dat hy verkeerd was in haar begrip, verkeerdelik dit vir'n berisping, sy haastig om te verduidelik, " Nee, ek bedoel, jy moes daar gewees het om te sien die waterval. Hulle is indrukwekkend, net soos jou vriend vir jou gesê het. En jy kan kyk na Mnr Carter se baadjie vlieg af in die suds.
  
  
  Hy was heeltemal uit die veld geslaan deur haar laaste woorde, en teen die tyd dat sy klaar
  
  
  
  
  
  
  Ed verduidelik my verlies aan em, en ons gaan terug na die limo. Hy kyk na my ingedagte as ons gespeel het so'n spel in die motor, en hy het besluit dat hy waarskynlik wonder wat'n sorgelose idioot ek sou wees as ek verloor het'n waardevolle baadjie soos hare, maar hy het net beleefd het sy spyt, dan het in en begin loop terug na die Pad Val.
  
  
  Ons het net begin oor die Potomac wanneer die klein mes wat deurboor my gedagtes skielik opgewek homself: wat ander Abdullah het vertel em oor die Groot Val? Hy het nog nooit aan hierdie land voor. So toe het hy aan iemand anders hier? Twee keer Sherima genoem dat die voorstel van'n kant reis na die waterval is gemaak deur hierdie onbekende vriend, en twee keer my brein geregistreer dit en dan beweeg op na ander dinge. Hy het'n ander geestelike kennis om te probeer om uit te vind, óf van Lekkergoed of deur nah, waar Abdul het met hierdie kennis.
  
  
  Die volgende paar ure spandeer net ry rondom die gebied, wat toegelaat word om Sherima om te sien die tipes wonings wat gesaai dit en die heuwelagtige terrein wat gewoonlik vergesel ih. Ons het om te stop'n paar keer wanneer sy was bewonder'n trop perde weiding in die weide, of wanneer sy was opgewonde oor die private hindernis baan wat nou strek byna tot op die randsteen.
  
  
  Ons het nooit gevind mcdonald's, so het ons uiteindelik het om hulle te vertel oor die ih menu burger ketting. Op die middag, het ons gestop by'n klein village inn, nadat ek nagegaan dit uit om seker te maak ek is bedien sonder'n kamisool.
  
  
  By een punt, het hy verskoon homself en gaan na die mans se kamer, in plaas van plan om'n telefoon stand wat hy opgemerk het by die kasregister. Haar pa was verbaas om te vind Abdullah in die voorkant van hom. Hy het geweier om middagete te hê met ons; wanneer ons binne, Sherima verduidelik dat hy verkies om voor te berei sy eie onderwys, streng voldoening aan sy godsdienstige dieet reëls in alle regverdigheid.
  
  
  Hy het opgemerk my byna op dieselfde tyd dat die ego haar gesien het in die telefoon stand, en hy het vinnig hang en verlaat om plek te maak vir my.
  
  
  "Ek berig die ambassade waar ons was," het hy gesê koud. "U Majesteit kan wens om te kontak my dame op enige tyd, en ek het beveel dat om gereeld te lig ons ambassadeur van ons doen en late."
  
  
  Wat lyk soos'n logiese verduideliking, so hy het nie sê enigiets, net om hom te laat slaag en dophou totdat hy het uit die motor. Dan Hawke geroep om verslag te doen aan haar. Daar was geen behoefte om te bekommer oor die gebrek aan scrambler in die betaal-selfoon. Hy was'n bietjie ontsteld toe hy gevra iemand om skoon te maak van die landskap van die Groot Val. Ek het haar die besonderhede van hoe om te versamel die drie lyke sonder wekte vermoede van'n paar Park Service werknemer, sit hulle in die voorkant van hom, en net kortliks aan emu ons werk skedule vir die res van die dag, dan vertel emu ek wil hom kontak. toe ons terug na die Watergate.
  
  
  Kort voor ek hang, ek het haar gevra of die Kommunikasie Korps was in staat om te infiltreer Sherima se woonstel af te lei van ons foute. Ego is swaar van afgryse het my vertel dat geen luister toestelle geïnstalleer is, en dan het hy verduidelik hoekom. "Dit lyk soos iemand genoem die Adabia ambassade en het nie besef dat Sherima dalk gevoel het meer by die huis as die plaaslike aanlyn en handgemaakte items is gestuur om die kamer te versier, terwyl ee was weg. In elk geval, die Eerste sekretaris was in die kamer byna vanaf die oomblik dat jy al die linkerkant, en hy het die mense wat in en uit van die dinge wat die hele dag. Ons is gereed om te beweeg in so gou as hulle kry daar uit, maar ek dink die eerste sekretaris wil hê om rond te wees wanneer Sherima kry terug, sodat hy kan neem oor die afwerking werk.
  
  
  "Wat geroep is om te raai al hierdie?"
  
  
  "Ons het nie in staat was om uit te vind - en tog," Hawke gesê. "Ons kontak by die ambassade dink die oproep is gerig direk na die ambassadeur, so dit moet kom uit Sherima haarself, jou Mis Knight, of moontlik dat Bedawi."
  
  
  "Praat van die nen,"sê ek," laat ons sien of jy kan uit te vind of hy weet iemand by die ambassade, of as hy in staat was om te kontak met'n vriend hier."
  
  
  Hy vertel Emu hoe ons kant reis na die Groot Val was aangebied. Hawk het gesê hy sal probeer om te gee my'n paar rumatiek teen die tyd dat ons terug.
  
  
  Dan, die verhoging van sy stem byna tot'n waarskuwing toon, het hy gesê: "ek sal sorg van die drie pakke van die Japannese goedere wat jy genoem het, terwyl die verlaat van ih by die waterval, maar asseblief probeer om te wees meer versigtig wees in die toekoms. Hierdie soort van die versameling diens is baie moeilik om te organiseer in hierdie gebied. Die kompetisie tussen die agentskappe wat kan hê om deel te neem is so groot dat'n mens rondom hulle vind dit dalk voordelig om te gebruik die inligting teen ons van'n besigheid perspektief ."
  
  
  Ek het geweet hy bedoel dat emu sou hê om te onderhandel met die FBI en CIA om weg te steek die lot van die trio van die aspirant-moordenaars. Sulke versoeke vir hulp altyd ontsteld ego, want hy was seker dat emu sou hê om te betaal die guns tien keer later. "Ek is jammer, meneer," ek het gesê, probeer om te klink soos hare was. "Dit sal nie weer gebeur nie. Ek sal agtergelaat word die volgende keer."
  
  
  "Dit sal nie nodig wees nie," het hy gesê skerp,
  
  
  
  
  
  toe hy aflui.
  
  
  Wanneer hy terug na Sherima en Lekkergoed, het hy gevind dat die middag het reeds aangekom het. Ons almal het honger na die loop, en sedert haar besig was om'n bietjie meer oefening as die ander, my maag skree eda aan almal, en die eda was goed. Ons vinnig klaar, dan het nog'n uur reis deur die jag land, Lekkergoed ywerig die neem van notas terwyl Sherima vertel ons watter afdelings sy was veral geïnteresseerd in. Hulle het besluit dat die Lekkergoed sou begin kontak met real estate agente die volgende dag. Hopelik sal hulle vind huise binne die volgende dag of twee.
  
  
  Dit was kort na vyf in die aand. Wanneer Abdul is terug, die limo het in die Watergate oprit. Deur dan, ons wil besluit om middagete te hê in Georgetown. Ek het daarop aangedring dat hulle my gaste by die Restaurant 1789, 'n groot eetkamer plek geleë in'n gebou in die jaar die restaurant het sy naam. Sherima was weer huiwerig om op te lê op my, maar ek het haar oorreed om te aanvaar deur die aanvaarding van haar uitnodiging aan haar gaste die volgende aand.
  
  
  Toe ons uit, om die motor, Sherima bestel Abdul om terug te kom by die agt-en-dertig om ons te haal. Haar raad is dat ons maklik kan neem'n taxi na Georgetown, en dat Abdul kan'n goeie nag.
  
  
  "Dankie, Mnr Carter," het hy gesê met sy gewone ysige reservaat, " maar ek hoef nie die dag af. My werk is om te wees op my vrou se beskikking. Ek sal terug wees by die agt-en-dertig."
  
  
  "Alles reg, Abdul," Sherima gesê, miskien aanvoel dat haar getroue lyfwag se gevoelens dalk seergekry het. "Maar jy sal beslis vind iets om te eet."
  
  
  "Ja, my vrou," het hy gesê, buig. "Ek sal dit doen onmiddellik by die ambassade. Ek kan maklik gaan daar en terug te kom hier, soos jy sê. Hy het die einde van die bespreking deur vinnig loop om die motor en ry weg.
  
  
  "Abdul neem sy werk baie ernstig, Nick," Sherima het gesê as ons het die hysbak op ons vloer. "Het hy nie wil wees nie onbeskof, dit is net die ego-gedrewe."
  
  
  "Ek verstaan," sê ek, stop by my motor as hulle het op hul pad na hul kamer. "Ek sal sien dat jy in die voorportaal."
  
  
  'n paar oomblikke later, ek was op die telefoon met Hawk, wat het'n paar inligting vir my.
  
  
  "Eerste van alles," het hy begin het, " wat'n dwaas Eerste Sekretaris het nie opgee nie wag vir Sherima oor vyftien minute gelede. Ons het dit nooit aan die suite, so moenie reken op foute."
  
  
  Ek het begin om iets te sê oor'n selfoon, geen kodering, maar hy sny in om te sê dat ten minste het ons nie mors nie'n dag in die Watergate. "Jy het'n scrambler geïnstalleer op jou selfoon, sodat jy kan vrylik praat."
  
  
  "Groot! Wat oor my drie vriende by die waterval? "
  
  
  "Nou," het hy gesê stadig, "ih heeltemal verbrand lyke is die feit dat die verhaal rondom die wrak van die ih Datsun op MacArthur Boulevard, naby die See Sentrum vir Navorsing. 'n band moet bars nie, want hulle skielik uitgeswaai en stort neer in'n tenkwa wat wag om te tik die Sentrum. Op daardie tyd, 'n paar van die vloot intelligensie offisiere wat het die ongeluk was verby. Gelukkig, die tenkwa bestuurder van die vragmotor gespring openhartige voor die ontploffing. Volgens wat die Vloot Instituut se getuies het aan die Massachusetts Staat Polisie, die bestuurder van die vragmotor is heeltemal veilig in die saal. Dit was net'n ongeluk ."
  
  
  "Het jy leer iets oor hulle voor die ongeluk?"
  
  
  "Ih foto's en drukstukke is geneem, en ons ontdek dat hulle lede van Rengo Sekigun. Ons het gedink dat die meeste van die Japannese Rooi Leër fanatici het is gevang of gedood, maar dit is duidelik dat hierdie drie het gevlug in Tokio en op pad na die Líbanon; ih het Swart September.
  
  
  "Hoe het hulle hier kry?"
  
  
  "Ons het nog nie bepaal dit nie, maar ons is besig om op dit. Die Beiroet kantoor berig dat dit het'n verslag dat sommige Japannese opgelei deur Swart September besluit dat die September organisasie was nie militante genoeg vir hulle, sodat hulle onafhanklik kontak gemaak met die ouens rondom die Silwer Krom Swaard. Hy het gereël vir ih gestuur word hier vir hierdie werk op Sherima.
  
  
  So hulle het nie dink Swart September was militante genoeg, ek bespiegel. "Wat het hulle dink van die klein slagting wat ih landgenote opgevoer by Lode Lughawe in Tel Aviv'n paar jaar gelede - 'n manifestasie van pacifisme?"
  
  
  "Wat is jou planne vir die aand?" "Doen wat jy wil om te wys'n rugsteun van'n soort?"
  
  
  Ek het vir Emoe oor ons ete by die 1789 restaurant, dan het hom geroep. Asof op wit, was daar'n klop aan my deur.
  
  
  Die losmaak van sy das, hy het na die deur en maak dit oop. Lekkergoed onmiddellik benoud verby my, vinnig die sluiting van die deur agter haar.
  
  
  "Moenie jy al ooit gaan in'n kamer?" Haar verwyt haar.
  
  
  "Jy kan nooit vertel wat daar is," het sy geantwoord, dan vou haar arms om my nek en soen my diep geraak. Ons tonge speletjies gespeel vir'n rukkie, dan het sy skeur haar mond af en sê, " Mmm. Sy hotel, doen dit die hele dag, Nick. Jy het geen idee hoe moeilik dit was om op te tree wanneer jy met Sherima."
  
  
  "Jy weet nie hoe moeilik dit vir my was, maar wat oor Sherima?" Ek het gevra, nie heeltemal afgelei deur die feit dat dit oopgemaak het.
  
  
  
  
  
  
  oopknoop my hemp, unbuckling my gordel, en lei my na die bed.
  
  
  "Sy het'n vinnige stort en dan het gesê sy gaan om te slaap tot sewe-en-veertig - vyf," Candy geantwoord, sit op die bed en beduie vir my om saam met haar. "Dit beteken ons het meer as'n uur voordat ek het om terug te gaan daar en kry geklee myself."
  
  
  Haar sel is langs haar, neem haar gesig in haar hande.
  
  
  "Jy nie omgee nie die lewe gevaarlik met ons klein geheim, doen jy?"
  
  
  Op die eerste het sy geglimlag in rumatiek op hierdie, maar skielik het haar gesig vertroebel, en groot bruin oë kyk mimmo my by die deur. Daar was'n vreemde bitterheid in haar stem, soos sy gesê ingedagte, " Almal het'n geheim." Almal van ons, is ons nie? Jy, my, Sherima, Abdul... Die laaste woord was gesê met'n grynslag, en vir'n oomblik het hy gewonder hoekom. "Ek is selfs die ego van die Hoogste en Mees Kragtige Majesteit Hassan..."
  
  
  Sy besef dat ek haar dophou as sy gepraat het, en was om weg te breek van haar bui, wikkel haar skraal arms om my nek en trek my af.
  
  
  "O, Nick, hou my. Geen geheime meer nou - net hou op om my.
  
  
  Hy bedek haar vol mond met sy en soen haar. Sy hardloop haar vingers deur my hare, dan hardloop hulle af in my nek, die terugkeer van my soen lank en diep. Ons sal nog ander. Sy stap oor na die bed.
  
  
  Sy was lê op die vloer op haar rug, haar lang golwende hare versprei op die kussing bo haar kop. Haar oë was gedeeltelik gesluit en haar gesig was meer ontspanne. Ek het my vinger af haar ken, dan af haar lang, klassieke nek, en sy laat'n diep sug ontsnap haar lippe as my streel het meer intiem. Sy draai na haar en soen my dringend.
  
  
  Vir'n paar minute lê ons langs mekaar, nie te praat, amper aan mekaar raak onseker, asof almal rondom ons wag vir die ander om te voorwerp in een of ander manier. Ek het haar terug te keer na haar gedagtes. Van tyd tot tyd, sou sy sluit haar oë styf, asof om te vee'n gedagte van haar gedagtes, dan maak haar oë wyd te kyk na my en laat'n glimlag vorm op haar lippe.
  
  
  Ten slotte, het hy gevra: "Wat is dit, Lekkergoed? Jy dink'n baie oor dit of dat." Haar stem was so gemaklik as moontlik te maak.
  
  
  "Niks nie, werklik niks," het sy saggies gesê. "Sy... hy sou gewees het beter af as wat ons ontmoet het tien jaar gelede..." Sy rol op haar rug weer en sit haar hande agter haar kop. "Dan so baie sou nie gebeur het... Met die wat jy lief te hê..." Sy bly'n oomblik stil, kyk op na die plafon.
  
  
  Hy stut homself op een elmboog en kyk na Nah. Ek wil nie hierdie pragtige vrou om te val in die liefde met my. Maar dan, hy was ook nie van plan om te voel dieselfde manier oor haar as wat hy gedoen het oor haar.
  
  
  Daar was niks wat sy kon sê in haar rumatiek wat nie sou verraai die feit dat ek geweet het'n baie meer oor haar eie geheime verlede - en wat sy was waarskynlik praat oor reg nou - so ek gevul haar stilte met'n lang soen.
  
  
  In die oomblik van die siekte, ons liggame het gesê alles wat nodig is om te wees op die tyd gesê. Ons het die liefde stadig en maklik, soos twee mense wat mekaar bekend vir'n lang tyd, die gee en ontvangs van die dieselfde plesier.
  
  
  Later, as ons lê stil met Lekkergoed se kop op my skouer, ek kon voel haar ontspan, die spanning van haar vroeër gedagtes gegaan. Skielik, het sy regop.
  
  
  "My God, watter tyd is dit?"
  
  
  Hy opgetel het die klok op haar bedkassie en gesê, " Sewe-en-veertig Rivnenskaya, mevrou," in'n oordrewe temen.
  
  
  Sy lag. "Ek het net soos die manier waarop jy praat, Nick." En dan: "Maar nou het ek om te hardloop." Soos sy het haar klere en spring terug in die nah, sy mompel soos'n skoolmeisie nader curfew. "God, ek hoop dat sy nie wakker nie ... Wel, ek sal net sê dat ek het om te gaan af na die voorportaal vir iets ... Of dat ek het'n loop of iets ..."
  
  
  Geklee, sy leun oor die bed en soen my weer, dan draai om en hardloop in die kamer rond. "Sien jy in die veertig - vyf minute," het hy roep na haar.
  
  
  Terwyl die neem van'n stort, haar besef dat maak nie saak wat haar gedagtes gefokus op, hulle altyd terug gekom het om te vorm rondom die beeld van Lekkergoed en herhaal haar woorde. Mense het geheime-dit is'n feit. En, miskien, my keuse van nah was die grootste van almal. Maar iets in haar stem het my gepla het.
  
  
  Dit was die draai in meer as'n eenvoudige taak van die beskerming van die voormalige koningin. Daar was'n raaisel wat heeltemal deurmekaar die lewens van hierdie mense, en hoewel dit kon gewees het om'n persoonlike saak, is dit nog steeds geboei my. Egter, blyk dit dat dit was meer as persoonlike oorwegings: en hulle was in die sentrum rondom die Abdullah.
  
  
  Bedawi kan net jaloers op die manier waarop haar ego het ingepalm vir haar rol. Hy het beslis gelyk verneder dat hy gegly weg van sy pligte by die waterval, en dat die ego se koudheid teenoor my net toegeneem daarna. Maar, hy kon nie skud die gevoel dat daar is meer aan die lelik-soek lyfwag as wat die oog ontmoet. BYL o nen se backstory was ook onvolledig.
  
  
  Met die hoop dat Hawke sou kry meer inligting oor Bedawi se vriende in Washington, sy het deur die stort onder die warm strale van die oorhoofse lamp. Dit moet gelewer is
  
  
  
  
  
  
  Haar, ek vertel myself dat my redenasie sou toelaat dat my om te rus vir'n rukkie totdat ek het meer betroubare inligting.
  
  
  Die keuse van'n Texas-geïnspireerde tuxedo, ek het begin om aan te trek, lag saggies by hoe Smous het nie mis'n enkele detail in my klerekas. Die baadjie, maar formele, knoop met die logo van my bedoel besigheid.
  Hoofstuk 7
  
  
  
  "Dit was ongelooflik, maar ek voel soos ek sit op ten minste tien pond," het sy opgewonde as sy en Sherima gewag het vir haar jas om opgetel te word deur die ih oor die kleedkamer. "As sy voeg in kleur, dit sal nie sigbaar wees," het ek gedink, die oorhandiging van die tjeks. Die vloer - lengte wit skede rok wat sy aangehad lyk soos dit was toegewerk op haar, en die sagte hande druk die sagte materiaal aan elke kurwe. Dit was moulose en split op die knie, beklemtoon beide die rooi hoogtepunte van haar los hare en die goue tan wat ek geweet het, bedek elke heerlike duim van haar liggaam. Haar vermoede was dat sy besluit het om die rok vir daardie rede.
  
  
  "Ek ook," Sherima ooreengekom. "Nick, aandete was groot. Die kombuis hier is so goed soos enige kombuis ek het probeer om in Parys. Dankie dat jy so baie vir die totstandkoming van ons hier."
  
  
  "Met plesier, mevrou," het ek gesê, met haar lang swart jas uit die slavin en drapering dit oor haar skraal skouers as sy het aangedui dat sy verkies om te dra ego-styl mantels, soos sy gedoen het voor. Sy was geklee in'n swart tweede Empire-styl rok wat beklemtoon haar skouer-lengte swart hare en die hoë bors wat versier haar skraal figuur. Sy was trots om te loop in die eetkamer kamer in 1789 met twee sulke mooi vroue en rustig te reageer op die jaloers blik van elke mens is daar. Te danke aan sy skynbaar eindelose eksterne verbindings, Hawke daarin geslaag om te reël vir'n ietwat private stoel vir ons in'n kort tyd, maar ek het besef dat die gerugte van die voormalige koningin se teenwoordigheid vinnig versprei wanneer'n stroom van mense het begin soek na verskonings om te slaag mimmo ons terwyl ons met middagete. Hy was seker dat Sherima en die Lekkergoed is ook opgemerk, maar die nam Odin rondom hulle het nie besluit om hom te vertel.
  
  
  "Daar gaan jy," ek het gesê, hou uit die Lekkergoed se leopard-print rok. As sy draai haar op in die luukse klere wat sou sekerlik verontwaardiging wild bewaarders, hy laat sy hand talm op haar skouers vir'n oomblik, die aanraking van haar sagte, sensitiewe vel. Sy het my'n vinnige, wetende glimlag. Dan, draai om Sherima, het sy gesê iets wat my amper verstik het.
  
  
  "Jy weet, ek dink ek gaan om te oefen voor ek gaan slaap vanaand."
  
  
  "Dit is'n goeie idee," Sherima ooreengekom, dan kyk na die Lekkergoed versigtig, miskien vermoed die dubbele betekenis van ff in die ander.
  
  
  Wanneer Lekkergoed teruggekeer haar blik met'n onskuldige uitdrukking, sê, " Tensy natuurlik haar nie te moeg. Sherima se gesig gebreek het in'n warm glimlag. Sy het liggies aangeraak Lekkergoed se hand, en ons pad na die deur.
  
  
  Wanneer ons bereik die straat, hy het gewandel tussen die twee vroue, sodat elkeen van hulle te neem sy arm. Haar hand gedruk Lekkergoed se elmboog, en sy het teruggegaan die gebaar deur die druk van my voorarm. Dan'n effense sidder wat ek geweet het van seksuele opwekking spoel oor haar.
  
  
  "Koue?" Hey hom gevra het, glimlag.
  
  
  "nie. Dit is mooi vanaand. Dit is so warm hier, meer soos die somer as in die lente. Nick, Sherima, "het sy bygevoeg vinnig," wat dink jy van'n bietjie loop?" Hierdie ou huise hier is so mooi, en oefening sal tot voordeel van almal van ons."
  
  
  Sherima na my gedraai en gevra: "Sal dit veilig wees, Nick?"
  
  
  "Ag, ek dink nie so nie. 'n baie van die mense lyk om te geniet van die mooi weer vanaand. As jy wil, kan ons neem'n loop rondom die Universiteit van Georgetown, dan gaan rond en loop af in N-sturt aan duisende van die gewapende vredemakers aandring VSA Laan, en dan af M-Sturt. Stem waar jy opgemerk het al hierdie winkels vanoggend, en ek dink'n paar rondom hulle is die opening van die laat. Dit is'n bietjie na elf, en ten minste wat jy kan maak'n klein showcase.
  
  
  "Gaan op, Sherima," Candy gesê. "Dit klink soos pret."
  
  
  Deur dan het ons bereik die limo, waar Abdul was staande hou die deur oop. "Alles reg," Sherima ooreengekom. Draai om haar lyfwag, het sy gesê: "Abdul, ons gaan vir'n bietjie loop."
  
  
  "Ja, my vrou," het hy gesê, buig soos gewoonlik. "Ek sal jou volg in die motor."
  
  
  "O, dit sal nie nodig wees nie, Abdel," Sherima gesê. "Nick, kan ons kies'n hoek waar Abdul kan ontmoet ons in'n rukkie? Beter nog, ek het'n idee. Abdul, bly gratis vir die nag. Ons sal nie moet jy weer vandag. Ons kan kry om die hotel gelde terug, kan ons nie, Nick?"
  
  
  "O, natuurlik," sê ek. "Uit van die duisende van gewapende vredesmagte, die Verenigde State van amerika dring daarop aan, daar is altyd baie van die taxi's op die Laan."
  
  
  Wanneer haar lyfwag begin betoog dat dit sou nie moeilik wees vir emoe om ons te volg in die motor, en dat dit was ego se plek om te wees met haar, Sherima lig haar hand om die stilte ego. Hierdie gebaar was natuurlik'n oorblyfsel van haar dae as Koningin Adabi en Abdullah, 'n ervare howeling, want hy was stil onmiddellik.
  
  
  "Dit is'n bevel, Abdul," het sy vertel em. "Jy het voortdurend geneem sorg van ons met hulle ferret sedert ons gekom het om hierdie land, en ek is seker dat jy sal in staat wees om te gebruik die res. Nou doen soos ek sê." Haar toon geen ruimte gelaat vir die argument.
  
  
  Met'n diep boog,
  
  
  
  
  
  
  Abdul het gesê, " As jy wil, my dame. Ek sal haar terugkeer na die ambassade. Wat is die tyd het jy wil haar om te wees by die hotel in die oggend? "
  
  
  "Tien uur sal waarskynlik vroeg genoeg," Sherima gesê. "Ek dink Lekkergoed en ek kan kry'n goeie nag se slaap te, en hierdie klein stap sal wees net wat ons nodig het."
  
  
  Abdul buig weer, die deur gesluit, en stap om die motor, trek weg! toe ons begin loop af in die laan loopvlak aan die universiteit van gronde net'n paar blokke weg.
  
  
  Verby mimmo die ou geboue op die kampus, het hy gesê die meisies wat min het hy geweet het oor die skool. Dit was byna twee honderd jaar oud, een keer loop deur die Jesuïete, en later ontwikkel in een van die wêreld se mees bekende instellings vir die studie van die internasionale en die diplomatieke diens. "Baie van ons mees belangrike staatsmanne bestudeer het hier oor die jare,"sê ek," wat dink ek maak sin, aangesien dit in'n saal in die hoofstad."
  
  
  "Dit is mooi," Sherima gesê, bewonder die Gotiese grootsheid van die een rondom die belangrikste geboue soos ons geslaag het, mimmo. "En dit is so stil hier, dit voel amper soos ons het teruggeval in die tyd. Ek dink dit is wonderlik hoe die geboue bewaar gebly het. Dit is altyd so hartseer om te sien die groot argitektuur van die stad se ou wyk geïgnoreer en val in verval. Maar dit is ongelooflik ."
  
  
  "Wel, mevrou, ons tyd te reis sal eindig wanneer ons terug te kry hier voor die duisende van gewapende vredesmagte aandring op ONS Avenue," sê ek. "Op'n nag soos hierdie, die kroeë sal vol wees van die jong mense wat betrokke is in'n baie moderne sosiale rituele! En deur die manier waarop, moet Washington het'n paar van die mooiste vroue in die wêreld. 'n ou vriend van my van regoor Hollywood is besig om op'n film hier, en hy het gesweer hy het nog nooit gesien het so baie mooi vroue in een plek voor. Stem wat'n Hollywood-man sê.
  
  
  "Is dit nie dat die rede waarom jy geniet die besteding van so baie tyd in Washington?" gevra Lekkergoed skertsend.
  
  
  "Net doen besigheid met my, mevrou," het hy daarop aangedring, en ons almal begin lag.
  
  
  Deur dan ons het op N-sturt en hulle het opgemerk die ou huise noukeurig bewaar in hul oorspronklike toestand. Hy het aan haar verduidelik dat sedert 1949 en die verloop van die Ou Georgetown Wet, niemand is toegelaat om te bou of te sloop geboue in die Historiese Distrik sonder die toestemming van die Beeldende Kunste Kommissie.
  
  
  "Nick, jy klink soos'n reis gids," Candy sodra geskerts.
  
  
  "Dit is omdat ek lief Georgetown," sê ek eerlik. "Wanneer ek tyd vind om te ry hier, ek het altyd eindig loop rond in die strate, net geniet van die hele atmosfeer van die gebied. In werklikheid, as ons het tyd en jy nie te moeg van die loop, ek sal jou wys jy'n huis wat haar hotel wil om te koop eendag, en net los in nen. Dit is op Dertig - tweede Straat en Eland Street. Eendag - dalk baie binnekort-maar eendag sal ek hierdie huis, " het hy bespiegel hardop.
  
  
  Soos ek het voortgegaan om my kort lesing toer, het ek besef dat die dag van my finale aftrede mag dalk nooit kom nie. Of dat dit kan gebeur baie gou-en wreed.
  
  
  Uit die hoek van sy oog, het hy opgemerk dat die gehawende ou stasie wa was verby mimmo ons vir die derde keer as ons trek die teenoorgestelde 3307 N Straat, en hy verduidelik aan haar dat dit was die huis wat President Kennedy, dan'n senator, gekoop het. Jackie kry'n verjaarsdag geskenk vir haar dogter Caroline. "Hulle hier gewoon het voordat hulle verhuis na die Wit Huis," sê ek.
  
  
  Terwyl Sherima en Lekkergoed op soek was by die huis en praat in'n lae stemme, hy gebruik die geleentheid om te kyk na die stasie wa beweeg af in die blok. Net om die hoek van die Dertig-derde Straat, het hy gestop, parkering twee keer in'n donker plek onder die straatligte. As ek gekyk het, twee donker figure wat gekom het uit op die regterkant, oor die straat, en loop byna aan die kruising voor ons. Ek het opgemerk dat daar was vier mense in die stasiewa, so hulle het twee links op ons kant van die straat. Sonder om voor die hand liggend om te Sherima en Lekkergoed, hy het haar reënjas, wat hy was dra oor sy regterarm, aan die ander kant na die plasing van sy Luger in sy linker hand, sodat die jas was gedrapeer oor dit. Dan draai hy terug na die meisies, wat nog steeds fluister oor die tragedie van JFK, NY.
  
  
  "Gaan op, julle twee," sê ek. "Dit was veronderstel om'n nag vir die pret. Ek is jammer ek het gestop hier."
  
  
  Hulle het na my gekom, beide depressief en sê min as wat ons geloop het. Ons het oor Dertig-derde Straat, en het haar verlaat, ih alleen met ih gedagtes. Uit die hoek van haar oog, sy het gesien hoe twee mans kruis die straat. Hulle het terug gekom na ons kant en het na ons. Sowat dertig meter voor, die bestuurder se kant deure van die bakkie oop te maak, maar niemand het uit. Haar, het gedink dit sou gebeur wanneer ons benadering lekke, waar die diepste duisternis was in die blok.
  
  
  My metgeselle het nie lyk om op te let die voetspore vinnig nader agter ons, maar ek was daar. 'n paar treë en ons sal gevang word tussen twee pare van die rowers gereed om nog'n poging om die Sherima. Sy het besluit om op te tree terwyl ons in
  
  
  
  
  
  
  'n plek waar'n paar van die lig van'n streetlamp gefiltreer deur die takke van nog blaarlose bome.
  
  
  Draai skielik, het hy gebots het met twee lang, gespierde swart mans, wat reeds byna hardloop om in te haal met ons. Hulle het gestop toe sy skielik uitgeroep.:
  
  
  "Is jy mislei ons?"
  
  
  Agter my, haar, ek het gehoor een van die vroue asem as hulle skielik draai na die gesig staar'n plomp paar in die donker klere wat glowering by my. Ek het ook gehoor van'n metaal slag ver weg van die blok agter my, wat my vertel dat die deur van'n stasiewa geparkeer op twee kante het swaai oop en klap in een van die motors op die kant van die pad.
  
  
  "Nee, wat praat jy oor?" Odin rondom die manne beswaar gemaak. Egter, sy dade weerspreek sy woorde as hy aangekla vorentoe met die mes oop te maak.
  
  
  My hand, toegedraai in my jas, het die mes aan die kant so ek trek die sneller van die Luger. Gaap gevang die emu in die bors en klop dit terug. Ek hoor hom swaar, maar ek het reeds draai terug na my maat, wat krap op die geweer vas in sy gordel. My stilet geland in my regterhand, en haar gery ego in dit, druk ego se hand te ego se maag vir'n oomblik voor die trek dit uit. Hy het toe lunged vorentoe weer en ry die lem diep in Ego se keel, dan onmiddellik getrek Ego uit.
  
  
  Iemand, het sy gedink, Lekkergoed, skree op die klank van my skietwond, en dan die ander skree - hierdie tyd van Sherima - onmiddellik het my terug na hulle. Twee groot swartes was byna op hul voete. Een was die verhoging van'n pistool; die ander blyk te wees probeer om oop te maak'n vasgesteek switchblade. Sy geskiet is weer by Wilhelmina, en'n deel van die skut se voorkop skielik verdwyn, en die vloei van bloed verander dit.
  
  
  Die vierde aanvaller vries in plek wanneer sy trek die Luger uit van die veel betaal en het'n ego op dit. In die poort van die huis langs ons, die heilige Here verlig, en ek het gesien vrees draai'n swart gesig in'n blink masker van vrees. Lizzie het haar en saggies gesê::
  
  
  "Wat is die Swaard? Waar is hy? "
  
  
  Die verskrikte man se funksies was byna verlam as hy kyk na my, en dan by luger se gesig wys onder sy ego ken. "Ek weet nie, man. Ek sweer dit. Eerlik, man, ek weet nie eens wat jy praat. Al wat ek weet is dat ons was vertel om te vee jy uit die gesig van die aarde.
  
  
  Ek kan jou vertel dat Sherima en Lekkergoed is nader aan my, instinktief op soek na beskerming. Ek het ook geweet dat my gevangene was die waarheid. Niemand rondom diegene wat was so bang vir die dood sou bekommerd wees oor die behoud van die geheime.
  
  
  Goeie. Ek het gesê. "En vertel wie het jy die orde om af te koel, of hy sal eindig hier soos jou vriende."
  
  
  Hy het nie eens antwoord nie, net omgedraai, gejaag na die stasie wa en begin die enjin wat gelaat is om te hardloop, en weggery sonder om te sluit die deure wat neergestort het in twee motors geparkeer langs die straat.
  
  
  Skielik bewus daarvan dat die ligte was op in byna elke huis in die buurt, ek het omgedraai om uit te vind Sherima en Lekkergoed verskuilende saam, staar in afgryse na my en die drie uitgestrek syfers. Ten slotte, Sherima gepraat het:
  
  
  "Nick, wat gaan aan? Wie is hulle?" Haar stem was'n hees fluistering.
  
  
  "Buit," het ek gesê. "Dit is'n ou truuk. Hulle werk as vier mense en'n boks met hul slagoffers, sodat hulle kan nie loop in dieselfde rigting as ons."
  
  
  Ek besef hulle is albei op soek na die geweer en die mes in my hande-veral die nog-bloedige stilet. Hy buk af, vas die ego diep in die grond langs die geplaveide pad, en trek die ego uit te skakel. Reguit op, hy het vir haar gesê, " Moenie laat dit jou ontstel. Ek dra altyd ih met my. Ek opgetel het die gewoonte in New York, maar ek het nog nooit gebruik word om hulle voor. Ek het'n krimpvarkie met hulle, soos ek was beroof daar een nag, en hy het'n week in die hospitaal met steke toegedien en verwyder ."
  
  
  Sekere dat die oproep na die polisie gemaak is deur een van die nou helder verlig huise in die omgewing, sy sit die Luger terug in sy holster en druk die mes terug op haar mou, dan het die meisies se hand en sê:
  
  
  "Laat ons gaan, laat ons kry uit hier. Jy wil nie om te kry wat betrokke is in iets soos hierdie." My woorde was daarop gemik om Sherima, en ten spyte van haar skok, sy verstaan wat ek bedoel.
  
  
  "Nie. Geen. Dit sal wees in al die vraestelle ... Wat oor hulle? Sy kyk na die liggame op die grond.
  
  
  "Moenie bekommerd wees nie. Die polisie sal neem sorg van hulle. Wanneer ons terug te kry om die hotel, ek sal bel my polisie vriend en verduidelik wat gebeur het. Ek sal nie identifiseer die twee van julle, tensy dit absoluut nodig is. En selfs as dit die geval is, dink ek die DC polisie sal word net soos die opset op die behoud van die ware verhaal uit van die vraestelle soos jy is. Die nuus oor die aanval op jou sou wees selfs groter as die een wat oor Senator Stennis geskiet, en ek is seker die Distrik nie wil hê dat die soort van publisiteit nie.
  
  
  Tydens die gesprek, sy was vinnig gelei deur ih mimmo van die twee dood en een sterwende man lê op die grond, en het voortgegaan om te lei ih om die hoek na Dertig-derde Straat. Beweeg haastig en verwag dat die polisie motors te kom op enige oomblik, ih voortgegaan ry totdat ons bereik die hoek.
  
  
  
  
  
  
  van O Straat, dan laat dit rus vir'n oomblik in die voorkant van die historiese ou St john's Anglikaanse Kerk.
  
  
  "Nick! Kyk! Taxi diens! "
  
  
  Candy se eerste woorde sedert die aanval was die soetste hy wil gehoor in'n lang tyd. Nie net het dit beteken dat sy het deur al die skok wat tydelik verlam haar stembande en begin dink rasioneel weer, maar op daardie stadium het ons niks meer is as'n leë taxi. Haar, na buite gegaan en het hom gestop. Hy het gehelp om hulle in, gaan sit agter hulle en sê saggies aan die bestuurder," Watergate Hotel, asseblief, " as hy klap die deur. As hy trek weg, 'n county polisie die motor brul af Dertig-derde Straat. Teen die tyd dat ons by die duisende van die gewapende vredemakers op Aandring VSA Laan en M-Sturt, Georgetown se belangrikste kruising, die polisie motors blyk te wees nader kom uit alle rigtings.
  
  
  "Iets groot moet gebeur," het die taxi-bestuurder opgemerk het, stop te laat een van die cruisers slaag ego. "Óf dat, of die kinders kry naby aan Georgetown weer, en die polisie wil nie om dit te mis hierdie tyd, net in die geval van die meisies besluit om aan te sluit in."
  
  
  Niemand rondom ons wou om te antwoord emu, en ons stilte moet aanstoot neem nie sy ego, sy sin vir humor, want hy het nie'n woord sê nie vir ons totdat ons terug na die hotel en hy het aangekondig dat die prys. Die twee-dollar wenk teruggekeer Emoe se glimlag, maar my poging om op te kikker die gesigte van my metgeselle as ons ingeskryf het vir die lobby klaaglik misluk, as hulle het nie lyk om te reageer op my kurktrekker:
  
  
  "Kom ons gaan na die hysbak?"
  
  
  Soos ons gery tot ons vloer, is dit skielik tot my deurgedring dat hulle waarskynlik nie weet oor die bane, want hulle was nie in die dorp toe hierdie rage gebeur het. Hy kon nie verduidelik dit óf, net geloop ih na die deur en het gesê: "Goeie nag." Hulle albei het na my gekyk vreemd, mompel iets, dan gesluit die deur in my gesig. Hy het gewag vir die bout te snap, dan gaan na sy kamer en het Hawke weer.
  
  
  "Twee rondom hulle al oor New York, dood. Die gawker wat getref is in die bors is nog steeds in die intensiewe sorg-kamer van die hospitaal, en dit word verwag dat hy sal nie leef om selfs sy bewussyn herwin nie. Dit is rondom die Distrik van Columbia. Hulle het almal lyk om te verbind word aan die Swart Bevryding Weermag. New York, sê'n paar van daar is wou in Connecticut vir die moord van'n staat ruiter. Die plaaslike is uit op borgtog vir'n bank roof, maar Ego is wou weer vir'n supermark rooftog."
  
  
  Dit was byna twee in die oggend wanneer Hawk kom terug na my. Hy het nie lyk so ontsteld soos wanneer Emu het haar vroeër om haar te vertel wat gebeur het in Georgetown. Sy onmiddellike kommer dan was om vas te stel'n geloofwaardige dekking vir die distrik polisie. As gevolg van een van die hoogste misdaadsyfers in die land, kon hulle nie verwag om te vriendelik met die toevoeging van drie meer moord aan die plaaslike totale in die FBI se statistiese verslae.
  
  
  "Wat sal wees om die amptelike weergawe?" Ek het haar gevra. Ek het geweet dat die polisie sou hê om te vind'n verduideliking vir die skiet en iets soos dit, in een van die beste residensiële gebiede in die stad.
  
  
  "Vier rowers het die fout van die keuse van'n lokmiddel span, en twee speurders gestel as vroue, en hulle was die verloorders in die skietery."
  
  
  - Doen die koerantmanne dit koop?
  
  
  "Miskien nie, maar ih redaksie sal dit doen. Die versoek vir ih samewerking was so hoog dat hulle kon nie saamstem met dit. Die storie sal kry in die koerante, maar dit sal nie word gespeel op alle. Dieselfde is waar vir radio en televisie; hulle sal waarskynlik laat vaar dit geheel en al."
  
  
  "Ek is jammer vir wat veroorsaak dat jy so veel moeilikheid."
  
  
  "Ek dink dit kan nie gehelp word nie, N3." Hawke se toon is aansienlik sagter as wat dit was'n paar uur gelede. "Wat ek is bekommerd oor die meeste," het hy voortgegaan, " is dat jy kan geblaas het jou dek met Sherima en die meisie. Haar steeds ferret kan nie uitvind waarom jy het ingestem om hierdie wandeling in die eerste plek. Ek dink dat dit wyser sou wees om terug te keer na die hotel met die motor ."
  
  
  Ek het probeer om te verduidelik aan haar dat ek in die gesig staar'n tailspin: of om te verskyn soos'n partygoer en moontlik verloor die voordeel dat dit gesien as'n aangename maatskappy, of die risiko te neem van'n wandel in wat moes gewees het'n relatief veilige plek.
  
  
  "Ek het nie verwag dat die vier van hulle om te wed op die restaurant," sê ek. "Maar daar is altyd die moontlikheid dat as hulle nie gevang met ons op die beweeg, sou hulle gestremdes die motor en net begin skiet."
  
  
  "Dit kan frustrerend wees," Hawk ooreengekom. "Volgens ons inligting, oor New York, een ponie gewoonlik gebruik van'n afgesaagde haelgeweer. Stem oor hoe hulle gekoppel ego aan die soldaat se moord. As hy ontdek toe die drie van julle was vol in die rug van'n limo, daar is'n goeie kans dat die distrik polisie sou gehad het om die dieselfde aantal van die slagoffers, net'n ander line-up. Ek wonder hoekom het hy nie gebruik ego op die straat. Dit was waarskynlik in'n stasiewa."
  
  
  "Miskien is die Swaard stel die grond reëls," ek het reg geraai. "As hy beplan om te
  
  
  
  
  
  
  dreig om die CIA met Sherima se dood, as wat ons vermoed dat die haelgeweer dalk nie lyk soos'n geskikte wapen vir die geheime agente te gebruik."
  
  
  "Wie se idee was hierdie klein uitstappie in elk geval?" Hawk moet weet.
  
  
  Dit was die oomblik wat my gepla het van die oomblik dat die drie van ons het so'n spel op ons ewekansige taxi ry en op pad terug na die Watergate. Haar gedagtes teruggespeel die gesprek wat gelei het tot ons naby-noodlottige loop, en vertel Hawk dat die krimpvarkie het nog nie'n finale besluit oor die oorsprong van die ego.
  
  
  "Ek is seker dit was Lekkergoed, wat was net die viering van hierdie pragtige nag, en skielik het geïnspireer deur die loop," het hy verduidelik aan sy baas. "Maar die idee het nie lyk om te kom tot my tot ná hy en Sherima gepraat oor oefening. En die gesprek oor die oefening, so ver as wat ek kan onthou, regtig begin toe Candy het'n opmerking wat bedoel was vir my en het niks te doen met die loop."
  
  
  "Hoe is dit?"
  
  
  Probeer om nie uit te lok Hawke se morele verontwaardiging, T. verduidelik so eenvoudig as moontlik dat haar woorde was bedoel om te dra die boodskap dat sy sou besoek my kamer later daardie nag. Hy lag vir'n oomblik, dan het besluit om, soos hy het lank gelede besluit om haar, dat daar was geen manier om vas te pen die blaam vir Georgetown se loop op'n versteekte motief. Ten minste vir nou.
  
  
  Egter, Smous was nie van plan om op te gee op die onderwerp van my seksuele avonture. "Ek is seker dat nog'n poging gemaak sal word op Sherima in die nabye toekoms," het hy gesê. "Miskien selfs vanaand. Ek hoop nie jy laat jouself kry afgelei, N3.
  
  
  "My koste moet slaap sag deur die nou, meneer. Vandag in Great Falls, Lekkergoed vir my gesê dat Nah het kalmeermiddels, so sy was aangeraai om deur Ay en Sherima te neem een of twee voor die bed vanaand. En hulle het ingestem dit was'n goeie idee. Ek hoop dat'n goeie nag se rus sal hulle help om te vergeet'n paar van die besonderhede van hierdie aand, en ek hoop dat ih sal verwyder onnodige onsekerheid oor my verduideliking wat ek is gewapen.
  
  
  Voor hang die telefoon, Smous het gesê dat hy voltooi die taak wat hy haar gegee het in ons eerste gesprek daarna. "Soos ons bespreek het, ek het'n oproep van die assistent-bestuurder van die hotel. Emoe is meegedeel dat dit was'n oproep op Adabia se selfoon en dit'n aanhoudende vryskut-fotograaf genader het Sherima by die aandete daardie aand. "Man Adabi" het versoek dat iemand kyk na die gang op die vloer vanaand en maak seker dat niemand versteur haar. Die nag bestuurder het gesê hy sal sorg van dit reg weg, so daar moet iemand wees daar."
  
  
  "Hy is daar," het ek gesê. "Ek kyk na die gang myself vroeër, en die bejaardes Ier wat veronderstel was om te wees die huis speurder voorgegee het om te soek sy sakke vir die kamer sleutel tot ek terug binne-in."
  
  
  "Het hy nie vermoed dat jy steek jou kop uit in die stad?"
  
  
  "nie. Ek het koffie gestuur om my so gou as wat ek terug gekry het, so ek sit die skinkbord terug op die deur. Hy het waarskynlik net geraai het dat ek besig was om die ego in daar om te neem om die ego te room service.
  
  
  "Wel, toe is hy daar, die enigste ander ingang te Sherima se kamer is deur middel van die balkon, en ek dink jy van wat af," Hawke gesê.
  
  
  "Ek is op soek na dit opreg nou, meneer. Gelukkig, die tweede telefoon in hierdie kamer het'n lang koord, en dit is nie op die balkon nou.
  
  
  "Okay, N3. Ek wag vir'n oproep van jou in die oggend ... Ha, ek dink dit is omdat dit is reeds die oggend, wat hierdie oggend.
  
  
  Wanneer ek het vir haar gesê ek wil tel haar op by agt in die oggend, Hawke het gesê, " Kom ons doen dit op sewe. Ek sal terug wees hier deur toe."
  
  
  "Ja, meneer," sê ek en hang, ek weet dat die ou man is regtig nie huis toe gaan om te slaap, maar sal spandeer die res van die nag op'n verweerde leer baha'i in sy kantoor. Dit was die ego "plig kamer" toe ons moes'n groot operasie gaan op.
  
  
  Ek het die twee yster stoele op my klein terras in'n tydelike zonnebank, en my reënjas in'n kombers. Dit was nog steeds'n aangename aand, maar die Potomac vogtigheid het uiteindelik binnegedring het, en ek het'n bietjie te skuif en ontslae te raak van die snerpende koue. Dit was drie-en-dertig op die gloeiende bel van my kyk, en ek was net oor om te probeer om'n paar push-ups wanneer'n sagte plof op die volgende balkon buite Sherima se kamer gevang my aandag. Hurk in die donkerste hoek van die kamer, ek kyk uit oor die lae muur skeiding van my balkon van Sherima is.
  
  
  Ek het nie sien haar daar op die eerste. Beur haar oë in die donker, sy het opgemerk'n tou hang van die dak van die hotel en verby mimmo Sherima se balkon. Ek het gedink ek het gehoor die tou getref en val mimmo die geboë voorste muur. Dan hoor hy'n geluid van bo, en toe hy opkyk, sien hy iemand kom af in die tou. Ego se voete gevaarlik gly mimmo se oorhang as hy begin'n stadige afkoms, die verskuiwing van sy arms. Ek kon nie sien nie enigiets nie, maar die ego van my skoene en die boeie van my broek as ek gespring oor die partisie en druk myself teen die teenoorgestelde muur, diep in die skadu. Tot nou van die krimpvarkie, was dit onmoontlik
  
  
  
  
  
  om te sien my. 'n oomblik later, toe hy geanker aan'n gekerm balkon drie voet hoog, hy was minder as tien meter van my af weg. Haar liggaam gespanne, die beheer van my asemhaling, en ek staan doodstil.
  
  
  Ten volle geklee in swart, het hy weer sy kalmte vir'n oomblik voor die val stil-stil op die vloer van die balkon. Hy bly'n oomblik stil, asof hy wag vir iets. Om te dink dat hy dalk is wag vir'n metgesel om te kom af in die tou, hy het ook gewag vir haar, maar niemand het verskyn van bo om hom aan te sluit. Ten slotte, hy het gekom om die gly glas deure en blyk te wees luister na iets, miskien om te sien as iemand beweeg binne-in.
  
  
  Wanneer hy probeer om die deur oop te maak, haar, het hy besluit dit is tyd om op te tree. Ek loop agter hom, gehang myself oor sy skouer, en sit my hand oor sy mond, terwyl op dieselfde tyd om hom te laat voel my luger teen die kant van sy kop.
  
  
  "Ons woorde, ons klink," het ek gefluister. "Net terug te gaan soos hy en stap terug in die dag."
  
  
  Hy knik, en sy het drie treë terug, nog steeds hou haar hand na haar mond, sodat hy gevolg het my retreat, of hy wou of nie. Dit was haar ego wat draai haar om toe ons by die verste hoek van die dag. In die sagte lig wat gestroom naby die Watergate binnehof van onder, hy kon sien dat hy was'n Arabiese. Vreeslose, ook. Selfs in daardie dun gloed van haar, ek kon sien die haat in die ego se oë; sy kwaad gesig het nie die flits van ons skaduwee van vrees om gevang.
  
  
  Die behoud van sy Slee Bestuurder se oë oop in die voorkant van die ego se mond, hy het haar gevra, " Is daar iemand anders op die dak?"
  
  
  Toe hy het nie antwoord nie, hy is gemerk deur die ego as'n professionele; blykbaar het hy besef ek was nie gereed om te skiet ego en risiko wakker die hele hotel. Die toets van sy selfsug, hy werkers die loop van'n emoe swaar pistool oor die brug van haar neus. Die geknars van bene was hard, maar sy het geweet dit was net omdat sy sit so naby aan hom. Ek probeer om te vra kurktrekker weer. Hy was'n ware pro, het nie antwoord nie, en nie eens waag verhoog sy hand af te vee weg die bloed wat was reeds opwel op sy ken.
  
  
  Die verskuiwing van die geweer aan sy linkerhand is, het hy laat die stilet val op sy reg en het dit onder Ego emoe se keel, stop net kort van die oortreding van die vel. Hy flinched, maar sy ego se oë het voortgegaan om uit te daag, en sy lippe geslote gebly. Ek het dit'n bietjie met die naald lem, en dit diep die ego se vel, die teken van nog meer bloed. Nog steeds was hy stil. 'n bietjie druk die plek in die ego se keel gaan dieper, oop onder die ego Adam se appel, wat begin om te swaai senuweeagtig.
  
  
  Nog'n duim en jy sal nooit in staat wees om weer te praat, haar ego het haar gewaarsku. "Nou, kom ons probeer weer. Daar is iemand anders...
  
  
  Die klank van Sherima se balkon deur die opening het die ondervraging na'n skielike stilstand gekom. Hou die stilet rondom die gevangene se nek, ek draai effens, my Luger swaai te dek die figuur uit te kom om die deur. Dit was Lekkergoed. Vir'n oomblik, toe sy sien die creepy toneel, sy was verlore in haar ruie gedagtes. As haar oë aangepas om die duisternis, het sy bewus geword het van my; dan sy staar met uitdrukkinglose horror op die bebloede man byna impaled deur die mes in my hand.
  
  
  "Nick, wat gaan aan?" vra sy saggies, nader my versigtig.
  
  
  "Ek kon nie slaap nie," Hi het vir haar gesê, " so het ek uit op die balkon te kry sommige air en ontspan'n bietjie. Ek het opgemerk hierdie man staan by Sherima se deur, so ek spring oor die muur en gryp ego."
  
  
  "Wat gaan jy te doen met dit?" het sy gevra. "Is hy'n inbreker?"
  
  
  "Die stem is wat ons praat oor," het ek gesê. "Maar ek het haar vertel."
  
  
  "Wat het gebeur met die ego in die gesig staar?"
  
  
  "Ek dink hy per ongeluk het op die balkon.",
  
  
  Ek het vir haar gelieg.
  
  
  My gevangene het nie beweeg nie, behalwe vir die ego van sy oë wat flikker oor ons gesigte soos ons gepraat het. Egter, wanneer dit was genoem deur die ego "ongeluk", die hoeke van die ego rta uitgestrek in'n smal glimlag.
  
  
  "Dit lyk arabies," Candy gefluister. "Kon hy probeer het om seer te maak Sherima?"
  
  
  "Ek dink ons sal gaan volgende deur met my en praat oor dit vir'n rukkie," het hy gesê, en was bly om te sien die kyk in nightwalker se oë uiteindelik terug te kom na die vrees.
  
  
  "Kan ons nie die polisie bel, Nick?" sê Lekkergoed, nie die neem van haar oë af van die Arabiese. "Na alles, as iemand probeer om skade Sherima, moet ons kry'n paar beskerming. Miskien moet ek bel die ambassade en noem Abdullah."
  
  
  By die noem van haar lyfwag se naam, die groot Arabiese se neus knyp as hy ingesuig in die lug. Die naam duidelik beteken dit iets vir hom; as ek kyk na hom, druppels van water gevorm op sy voorkop, en ek het die indruk gekry dat hy bang was vir die toorn van die voormalige koningin se gewy voog. Ego se oë gerol op die balkon en dan flits, asof hy wou een of ander manier uit.
  
  
  "Dit sou lekker wees om te noem Abdul," ek het ingestem. "Miskien het hy kan kry'n paar antwoorde van ons vriend hier."
  
  
  Die Arabiese se oë dartel weer, maar hy het nie sê enigiets.
  
  
  "Ek sal gaan doen dit nou," het Candy gesê, dodging. "Sherim
  
  
  
  
  
  Hy slaap sag, en die pille werk, so ek sal jou vertel Abdul ... Nick, kyk uit!
  
  
  Haar geroep was nie groot nie, maar op dieselfde tyd het sy gryp my arm, en haar heeltemal onverwagte krag stoot my arm vorentoe, die bestuur van die mes diep in my gevange se keel. Ego se oë geopen in ongeloof vir'n oomblik, dan gesluit byna gelyktydig. Stilet ruk haar weg. Dan is die bloed begin vloei, en hy het geweet dat hy sou nooit praat Hema en my weer. Hy was dood. Maar hy was nie bekommerd oor Nen openhartige terug dan, want hy was op soek om te sien wat het veroorsaak dat Lekkergoed te asem in afgryse.
  
  
  Nog aangrypende my hand, het sy gesê up, blykbaar nog nie besef die gevolge van haar skielike stoot op my arm. "Daar is iets wat beweeg," het sy gefluister. "Dit lyk soos'n slang."
  
  
  "Dit is'n tou," het ek gesê, terug te hou en my stygende woede. Hy draai om en buk oor die Arabiese, wat het gly af na die hoek van die terras. "Die stem, hoe het dit hier."
  
  
  "Wat het gebeur met hom?" "Wat is dit?" het sy gevra, op soek na die donker grootmaat by my voete.
  
  
  Haar kon nie laat Ay weet dat sy was die oorsaak van die ego se dood. Nee wat genoeg gehad het moeilikheid, en hey, sy het nie het om te dra nog'n las. "Hy het probeer om te verlaat wanneer jy geskree, gegly en geval het op my mes," verduidelik ek. "Hy is dood."
  
  
  "Nick, wat gaan ons doen?" Daar is absurd dat die vrees in haar stem weer, en op daardie oomblik het ek nie wil hê dat'n histeriese vrou in my arms. Leun vinnig af, hy vee die bloed uit die mes op die dooie man se baadjie, dan druk die lem in sy mou en teruggekeer om die luger sy holster.
  
  
  "Eerstens," sê ek, " ek sal beweeg haar liggaam oor die muur na my kamer. Ons kan nie hier bly en praat, kan ons wakker Sherima, en dit is die beste as sy nie weet niks oor dit na wat sy is reeds deur vanaand. Dan sal ek jou help om oor die muur en ons sal praat vir'n rukkie. Nou, terwyl ek neem sorg van die Nen, kan jy eend terug binne-in en maak seker dat Sherima is nog steeds aan die slaap. En sit op'n kleed of iets, en dan terug te kom hier."
  
  
  Gebeure beweeg so vinnig dat ek nie sien nie totdat diegene fretten dat alles wat Lekkergoed was geklee was'n dun, bleek geel negligee sny'n diep V en skaars met haar ruim borste, wat was reeds onstuimige krampagtig met elke senuwee asem.
  
  
  As sy het om te doen soos ek gesê het, het sy opgetel deur die dooie man op die vloer en unceremoniously gegooi deur die ego oor die muur wat geskei die twee balkonne. Dan loop hy oor na die aspirant-moordenaar se tou, wat was nou nog steeds hang oor die voorste muur van Sherima se terras. Ek was redelik seker dat hy nie gekom het nie na die hotel alleen; dit is waarskynlik dat ten minste een ander vriend is nog steeds wag op die dak bo ons.
  
  
  En hy was redelik seker dat elkeen wat daar was het dit af na hierdie een het nie terug te kom in'n redelike bedrag van die tyd. As die Arabiese se medepligtige was so professioneel as die ego-dooie ander, sou hy geweet het dat iets verkeerd geloop het. Die dood, indien dit suksesvol is, moet plaasgevind het in vyf tot tien minute op die meeste. En'n blik op my horlosie het vir my gesê dat dit was vyftien minute sedert die krimpvarkie se ego bene eerste keer verskyn op die tou. Hoewel al die gesprek buite Sherima se kamer was gedoen in fluister, en die meeste van die bewegings was gedemp, was daar nog die moontlikheid dat die tweede man of mense het begin om te hoor iets, want die binnehof van die Waterpoort was stil op hierdie uur. Net die geluid van'n ewekansige motor wat langs die nabygeleë Potomac Snelweg het die nag se stilte, en dit het nie oor die geraas op die balkon op alle.
  
  
  Hy het besluit om nie te klim die tou aan die dak; in plaas daarvan, het hy gespring op die balkon reling en gedeeltelik sny deur die tou losmaak dit genoeg vir Rivnenskaya so dat as iemand probeer om te klim dit weer, dit sou ondersteun nie die indringer se gewig en sou stort die ego in die binnehof tien vloere hieronder. Lekkergoed weer verskyn op die balkon van die dag na haar, spring af van die reling. Sy gesmoor'n huil, dan het gesien dat dit was hare.
  
  
  "Nick, wat?"
  
  
  "Maak net seker dat niemand anders is die gebruik van hierdie roete vanaand," sê ek. "Hoe is Sherima?"
  
  
  "Dit gaan soos'n saint. Ek dink sy het'n paar meer kalmeermiddels, Nick. Ek het haar twee minute voor sy gaan slaap, maar dit was nie totdat ek was in my badkamer wat ek opgemerk dat die bottel sit op die wasbak. Ih getel, en ih blyk te wees ten minste twee minder as wat dit behoort te gewees het.
  
  
  "Is jy seker dat sy is okay?" Hy was bekommerd dat die voormalige koningin dalk'n onbedoelde oordosis.
  
  
  "Ja. Ek kyk na haar asemhaling, dit is normaal, miskien'n bietjie stadig. Haar vol vertroue dat sy net gedrink het vier van my pille, en dit is genoeg om te genees haar vir tien of twaalf uur.
  
  
  Van die lyk Lekkergoed vir haar gegee het, het ek besef dat Nah het'n baie van die vrae. Vir'n rukkie, sy het om te soek vir antwoorde deur te vra haar, " Wat oor jou? Hoekom is jy wakker? Het jy nie ook iets om te help jy slaap?
  
  
  "Ek dink sy was so vasgevang in kalmeer Sherima, te
  
  
  
  
  
  
  Ek het net vergeet dit, Nick. Ten slotte, hy plons neer op die bed en begin om te lees. Hy moet ingesluimer vir ongeveer'n uur sonder om enige kalmeermiddels. Toe ek wakker word, ek het om te kyk op Sherima, en dan hoor ek'n geraas op haar balkon ... jy weet wat daarna gebeur het. Sy bly'n oomblik stil, dan gevra skerp, " Nick, wat is jy regtig op Della Straat?"
  
  
  "Geen vrae gevra, Lekkergoed. Hulle kan nie wag totdat ons kry om my kamer. Hier wag'n minuut.
  
  
  Haar weer spring oor die muur en het die dood Arabiese na haar kamer, verberg die ego, gestort, en trek die gordyn oor die bad in die geval van Lekkergoed in die badkamer. Dan haar, gaan terug na Sherima se balkon en opgehef Lekkergoed oor die partisie, na aanleiding van wat hy gehoop het, was my laaste nag se skuilplek.
  
  
  Lekkergoed huiwer om te gee die kamer, en hy besef dat sy waarskynlik verwag om te sien'n dooie persoon op die vloer. Hy het haar binne-in en maak die skuifdeur agter ons. Dit is aangeskakel deur die heilige wanneer hy was binne-in, voor, om weg te steek van die lyk. Candy het'n vinnige blik in die kamer rond, dan'n sug van verligting toe sy nie kon sien nie Ego enige plek. Sy draai na my en sê: "Kan jy my vertel nou, Nick?"
  
  
  Sy staar openlik na my met'n wye, unblinking oë as sy klou aan'n blote negligee oor'n wat ooreenstem met die rok. Hy sit sy arm om haar en lei haar na die bank. Haar sel langs haar en het haar hande. Na te dink deur middel van wat ek gehoop dat dit sou wees'n geloofwaardige storie, ek het begin om te praat.
  
  
  "My regte naam is Nick Carter, Lekkergoed, en ek werk vir'n olie-maatskappy, maar dit is nie so veel van'n lobbyist as'n private ondersoeker. Ek doen gewoonlik personeel veiligheid tjeks, of as iemand rondom ons mense het'n probleem, ek probeer om uit te stryk die stampe en maak seker dat daar is geen nuus dat die maatskappy in'n slegte lig. Ek het'n lisensie uit te voer'n geweer, en ek het om dit te gebruik'n paar keer in die buiteland. Ek begin die uitvoering van'n mes nadat ek in nogal'n gemors in Kaïro een dag - 'n paar van die boewe het my geweer en ek beland in die hospitaal."
  
  
  "Maar hoekom is jy nou hier? Is dit as gevolg van Sherima?
  
  
  "Ja," sê ek. "Ons is ingelig rondom ons kantoor in Saoedi-Arabië dat daar dalk'n aanslag op haar lewe. Die bedreiging het nie blyk te ernstig nie, maar my meerderes besluit om te stuur vir my hier net in geval. As iemand probeer om iets en ek kan red ee, het die maatskappy verwag dat Shah Hassan sou baie dankbaar aan ons - ons maatskappy het probeer om op te los verhoudings met hom vir'n geruime tyd. Daar is nog steeds'n baie van die potensiële olie-reserwes in Adabi wat is nie gehuur om iemand vir eksplorasie, en my base wil om te werk op hulle."
  
  
  Sy was om te probeer om te aanvaar my verduideliking, maar sy het gevra dat'n voor die hand liggend kurktrekker: "Was nie die Amerikaanse regering het oor die bedreiging te Sherima? Is dit nie ihk die beskerming van haar?
  
  
  "Ek het so gedink vir'n rukkie, ook," het ek gesê, probeer om te klink verward. "Maar die mense wat betaal my salaris, en dit is'n goeie een, wil om te verskyn soos goeie ouens as iets gebeur. Daar sal miljarde op die spel as hulle kry die boor regte in Adabi. En om eerlik te wees, ek dink nie enigiemand het regtig die bedreiging ernstig. Dit blyk dat daar was geen rede vir enige iemand om te wil om dood te maak Sherima. Miskien as sy nog getroud te Hassan, maar ons het nie gedink daar was enige gevaar van egskeiding later."
  
  
  "Maar hierdie persoon is op die balkon ... dink jy hy was probeer om seer te maak Sherima?"
  
  
  "Ek weet nie presies. Hy kon gewees het net'n inbreker, hoewel die toeval van'n Arabiese nou verbaas my."
  
  
  "Wat van daardie manne in Georgetown vanaand? Is hierdie ook'n toeval?
  
  
  "Ek is seker dit was'n toeval. Net onlangs, ek nagegaan dit uit met my vriend by die county police department, en hy het my vertel dat al drie mans wat hulle gevind op die straat het rekords as buit of petty diewe. Dit lyk asof hulle dwaal rond op soek vir moontlike slagoffers en opgemerk dat ons het al oor die restaurant, het gesien dat ons het'n limo, maar ons begin loop, so hulle het ons gevolg."
  
  
  "Het jy vir hom sê dat jy skoot op hulle? Ons sal hê om vrae te beantwoord en gaan deur middel van'n polisie-ondersoek? Sherima wil net sterf as sy ingemeng in sulke sake. Sy probeer so hard om nie te verleentheid Hassan.
  
  
  Ek het aan haar verduidelik dat ek nie ingelig is veronderstel om my cop vriend dat ek nie weet enigiets oor die voorval in Georgetown, anders as net om te sê dat ek was in die gebied by die tyd, het gesien hoe al die polisie motors, en het gewonder wat gebeur het. "Ek het'n gevoel dat die polisie gedink het dat hierdie swart mans'n fout gemaak om te probeer om te beroof van'n paar groot dwelmhandelaars of iets, en gedempte dit. Ek dink nie die polisie sal probeer te hard om uit te vind wat vermoor ih. Hulle het waarskynlik dink hulle hoef nie te bekommerd wees oor die drie boewe minder op die straat."
  
  
  "O, Nick, dit is alles so verskriklik," het sy gefluister, snuggling tot my. "Wat as iemand probeer om jou seer te maak?
  
  
  
  
  
  
  Wat as jy dood is? Sy was vir'n oomblik stil, diep in gedagte. Dan skielik is sy ruk en kyk na my met brandende oë. "Nick, wat van ons? Die vergadering van my was deel van jou werk? Jy het om te maak my val in die liefde met jou, net sodat jy kan die stok naby aan Sherima?
  
  
  Ek kon nie laat Ay glo dit, so hy trek haar byna min of meer aan hom en soen haar diep, selfs al is sy weerstand. Wanneer sy was vrygestel deur ee, hy het vir haar gesê, " Liewe dame, ek is beveel om nie om selfs kontak maak met Sherima of Hema-of met haar, tensy daar is'n bedreiging. My base gereël vir my om hierdie kamer langs haar, ja, maar my vergadering met jou streng was'n gelukskoot. Dit blyk te wees, ook wonderlik. Maar wanneer die maatskappy uitvind ek is hang uit met jou en Sherima, ek is in groot moeilikheid. Veral as hulle dink ek kan iets gedoen het wat dalk laat ihk af later wanneer hulle probeer om te kry die olie kontrakte."
  
  
  Sy was om te glo my, omdat haar gesig skielik lyk bekommerd, en sy leun in om my te soen, en sê saggies, " Nick, ek sal nie vir enigiemand vertel. Selfs Sherima. Ek was bang jy is met behulp van my. Ek dink nie ek kan nie - " Die vonnis breek af as sy begrawe haar gesig in my bors, maar ek het geweet wat sy gaan om te sê, en ek het gewonder wat gebruik word om haar en veroorsaak so'n pyn. Die aanraking van haar, hy lig haar gesig en liggies druk sy lippe aan haar weer. Ee rumatiek was meer veeleisend wanneer haar tong my lippe aangeraak, en wanneer ih het dit oopgemaak, sy storm binne'n indringende, terg demoon wat ontlok'n onmiddellike reaksie van my.
  
  
  Uiteindelik breek die omhelsing, het sy gevra, " Nick, kan ek hier bly met wat jy beide kante van die nag?"
  
  
  Haar hotel het die BYL en gereël vir'n ander versameling - die man in die badkamer-so haar ligsinnig antwoord was, " ek is bevrees daar is nie soveel tyd oor vir die nag as daar veronderstel is om te wees. Die son sal opstaan in'n paar uur. Wat as Sherima wakker en vind jou weg?
  
  
  "Ek het jou gesê sy wil wees vir'n paar uur." Sy pouted en sê: "Moenie jy wil haar om te bly?.. Nou dat ek weet alles oor jou?" Die dikmond teiken verander in'n gegrief uitdrukking, en hy het geweet dat sy gedink het sy is weer gebruik.
  
  
  Pluk haar, hy het opgestaan en het haar na die bed. "Trek hierdie klere," ek bestel, glimlag. "Ek sal jou wys wat jy wil om te bly." Toe ek begin om uit te trek, ek het die telefoon opgetel en dit aan die personeel my om wakker te word op sewe-en-dertig.
  
  
  Wanneer die wake-up call lui, hy het opgestaan en het die oefeninge. Hy het dit opgetel na die eerste ring, rustig bedank die operateur so as om nie te wakker Lekkergoed. Ek nodig het'n paar minute voor ek stuur haar terug na Sherima se woonstel.
  
  
  Eerste, ek het om aan te trek en glip uit op die balkon om af te haal die tydelike alarm stelsel. Nadat hy geteister Lekkergoed op die bed, het sy daarop aangedring op gaan na die badkamer voor ons begin liefde maak. Sy het verduidelik dat sy gesien het Vyacheslav make-up, maar ek was seker dat haar intense nuuskierigheid het haar check uit waar die dooie man weggesteek het haar.
  
  
  Ek het die geleentheid om uit te neem'n lang stuk van swart draad rondom die reel ek het altyd in my bagasie. Nadat vasmaak een ego draad rondom die glas rondom die kombuis hoek en spring oor die muur te Sherima se balkon deur oop, ek vasgebind die ander draad aan die handvatsel. Ek kon nie sien nie die ego in die donker. Hy hop op sy kant weer en het die glas na die top van die partisie. Enigiemand wat probeer om oop te maak Sherima se deur skeur af die glas en verpletter op die vloer balkon. Sedert ons was nie in een ongeluk'n paar uur voor dagbreek, ek het geweet dat geen een was probeer om te kry om Sherima dat die pad. En die hotel speurder in die gang het nie'n ophef maak.
  
  
  Toe ek terug na die kamer, ek het haar gesien, dat die eise wat ons gemaak het aan elke ander vir meer as twee ure van passie voor Lekkergoed uiteindelik aan die slaap geraak is weerspieël op haar gesig, gebaai in die oggend son wat skyn deur die balkon deur. Sy het die liefde met'n volledige toewyding en het haarself met'n intensiteit wat oortref al ons vorige vergaderings. Ons het saam weer en weer, en na elke piek, sy was gereed om weer streel haar hande en terg mond byna maak my bewys my liefde weer, vee enige gedagte dat ek was net die gebruik van haar.
  
  
  Hy leun af en soen haar sagte, nat lippe. "Lekkergoed, dit is tyd om te kry." Sy het nie beweeg nie, so haar lippe gly teen haar slanke nek, laat'n spoor van'n vinnige soen in hulle wakker. Sy kreun saggies, en het'n hand oor haar gesig as'n kinderagtige frons vinnig gekruis haar gesig. Hy skuif sy hand onder die laken en druk haar teen sy bors, massering haar liggies, soen haar lippe weer.
  
  
  "Hey, meisie, is dit tyd om te kry," het ek bevestig, te kyk.
  
  
  Sy laat my weet dat sy wakker is, reik uit en wikkel beide arms om my nek voordat ek kon kry. Sy trek my na haar, en hierdie keer het sy begin om te soen my gesig en nek. Ons beland in'n lang drukkie, en ee haar laat gaan
  
  
  
  
  
  
  om uiteindelik sê:
  
  
  "Sherima sal wakker gou. Byna agt uur.
  
  
  "Dit is nie regverdig om my te stuur uit om te stem soos hierdie," het sy geprewel, leun terug teen die kussings en flikkerende in die helder oggend son. Sy draai na my gesig en glimlag skamerig, dan kyk af na my broek.
  
  
  "Jy is geklee," het sy gesê. "Dit is nie regverdig nie."
  
  
  "Ek het nog nie geslaap het of geklee in'n uur," het sy gespot. "Ek het'n bietjie oefening, het'n boek geskryf, getoer het die land, en het tyd om te maak'n kort film."
  
  
  Sy het regop gaan sit, vul die kamer van die lag. "Ek dink jy het gebrandmerk'n hele trop beeste, ook," het sy gesê, tussen lag.
  
  
  "Wel, mevrou," sê ek, " nou dat jy dit noem ..."
  
  
  "O, Nick, selfs met alles wat gebeur het," sug sy, haar gesig sag, " ek dink nie ek geniet die geselskap van die mense so veel as wat jy gedoen het - nie vir lank nie."
  
  
  Die glimlag verdwyn uit haar gesig en sy het ernstige weer, 'n deurdagte uitdrukking verskyn op haar voorkop. Sy sit terug op die kussings vir'n oomblik en luister na wat haar gedagtes was om te sê. Dan, net so skielik, draai sy haar helder bruin oë na my terug, en hy het'n glimlag flikker op die hoeke van haar mond.
  
  
  "Sherima is nie naby nie," het sy lag, begin om op te leun terug op die bed. "Ten minste nog ... eina... die helfte van'n uur..."
  
  
  "O, nee, nie vir ewig," sê ek, spring op uit die stoel wat ek geneem het. "Hierdie tyd, ek bedoel!"
  
  
  Ek het te veel-del-hierdie oggend om pad te gee aan die versoeking Lekkergoed uitnodigings. Gaan na die bed, het hy bevind haar, buk af en trek af die dek, in die dieselfde beweging draai haar om te lewe en klap haar gat.
  
  
  "Ouch! Dit maak seer!"
  
  
  Ek was nie seker wat veroorsaak het dat haar pyn, maar sy het uit die bed gespring.
  
  
  "Nou," ek drawled, " ons moet neem om jou kamer."
  
  
  Op die eerste het sy het vir my'n verwarde kyk, dan, op soek na haar negligee en negligee lê op die stoel, het sy gesê, " O, eintlik. Ek hoef nie enige sleutels.
  
  
  "Dis reg, so wat is die manier waarop jy gekom het."
  
  
  As sy sit op haar nagrok, dit lyk asof sy skielik onthou haar ander groot aptyt. "Nick, hoe oor die ontbyt?"
  
  
  "'n bietjie later. Ek nodig het om te maak'n oproep. "
  
  
  "Uitstekend. Hoe kry ek terug na my kamer sonder om opgemerk te word? "Wat is dit?" het sy gevra, strenger haar nagrok styf.
  
  
  "Net soos". Hy tel haar op en dra haar na die balkon, dan lig haar oor die verdeling van die muur. As daar was ander mense wat vroeg daardie oggend by die Watergate, moet hulle het gedink hulle sien iets. Toe sy het af na die vloer, sy leun terug teen die muur en gee my'n vinnige soen, dan draai na my. Ek hardloop deur die deur te Sherima se kamer.
  
  
  Terug in sy kamer, het hy na die telefoon en skakel Hawke se nommer. Ek was net oor te skakel die laaste syfer, toe my deurklokkie begin lui crazily, en op dieselfde tyd, was daar'n klop aan die deur paneel. Nadat hang, hy hardloop na die deur en trek dit oop. Lekkergoed was daar, haar bleek gesig en haar oë gevul met trane.
  
  
  "Nick," het sy uitgeroep, " Sherima is weg!"
  Hoofstuk 8
  
  
  
  Lekkergoed gesleep haar terug te Sherima se kamer en klap die deur agter ons. Ek het genoeg moeilikheid nie nooi nuuskierig gaste om te wys in die voorportaal of bel die balie om uit te vind waarom'n meisie skree op hierdie uur. Lekkergoed gaan sit by die deur te Sherima se kamer, wring haar hande en herhaal: "Dit is my skuld. Ek moet nog nooit het haar verlaat, alleen. Wat doen ons, Nick?" Wat gaan ons doen?"
  
  
  Sy reeds iets gedoen. Van die voorkoms van die voormalige koningin se sitkamer-slaapkamer, dit is voor die hand liggend dat daar was nie'n stryd. Hy het teruggekeer na die voorportaal, waar Lekkergoed druk haarself teen die deur, nog steeds die herhaling van haar lang lys van wanhoop. 'n vinnige blik in haar kamer het vir my gewys dat daar was geen stryd daar óf. Blykbaar, Sherima was weggeneem terwyl sy nog steeds onder die invloed van kalmeermiddels. Maar, hoe het die kapers sleep haar om die hotel? Wat het gebeur met die Watergate sekuriteitswag wat veronderstel was om te spandeer die nag in die gang? Ek nodig het om te kyk my ego se plek, maar ek kon nie die risiko gekerm Lekkergoed na aanleiding van my af in die saal weer. Dit veronderstel was om te wees beset deur die sl.
  
  
  Neem haar stewig deur die skouers, ek het haar'n bietjie skud, en dan selfs harder, totdat sy gestop skreeu en kyk na my. "Lekkergoed, ek wil hê jy om te gaan deur middel van Sherima se klere en sê vir my as daar iets is vermis. Ons nodig het om uit te vind wat sy aangehad het toe sy uitgegaan het om die hotel. Terwyl jy om dit te doen, ek nodig het om terug te gaan na my kamer vir'n oomblik, okay? Ek wil hê jy moet hou dit deur gesluit en gesluit. Moenie toelaat dat iemand, maar my. Is jy luister?" Verstaan jy wat jy nodig het om te doen? "
  
  
  Sy knik, haar ken bewe en trane opwel in haar oë. Haar lippe het gebewe soos sy gevra het, "Nick, wat gaan ons doen? Ons het om haar te vind. Kan ons nie die polisie bel? Of Abdul? Wat oor Hassan? Moet ons hom laat weet? En die ambassade?
  
  
  "Ek sal sorg vir alles in die stilte," het hy haar verseker.
  
  
  
  
  
  
  drukkies haar vir'n oomblik om haar te kalmeer. "Net doen soos ek sê en sien as jy kan uit te vind wat sy aangehad het. Ek sal nou terug wees." Nou onthou wat ek gesê het oor nie laat iemand in. En geen oproepe is nou oop. Moenie praat op die selfoon, so dat as Sherima probeer om jou te bel, die lyn sal nie besig wees. Sal jy dit doen, Lekkergoed? "
  
  
  Snuif haar neus, sy lig een mou van haar duur nagrok en vee weg die trane stroom oor haar gesig. "Alles reg, Nick. Ek sal doen wat jy sê. Maar kom terug, asseblief. Ek wil nie om hier te wees alleen. Asseblief."
  
  
  "Ek sal terug wees in'n paar minute," ek het belowe. As ek stap uit die deur, het sy sluit dit agter my.
  
  
  Daar was nog geen teken van die hotel sekuriteitswag in die gang. Óf hy het sy werk, wat lyk onwaarskynlik as'n ander werknemer het nie verander nie sy ego, of ... om te Draai, hy druk die knoppie wat lui vir die dag van Sherima se selfoon nommer. Wanneer Lekkergoed senuweeagtig gevra: "Wat is dit?" Ek liggies myself, en sy laat val op die bolt en laat my in.
  
  
  Sy het begin om te sê, " Nick, ek het net begin soek vir haar..."
  
  
  Gly mimmo op die top van haar, gehaas na haar kamer en kyk na die badkamer. Dit is leeg. Hardloop terug te Sherima se hut, wat hy in haar badkamer. Die stort gordyn getrek oor die bad, en hy trek dit eenkant.
  
  
  Natuurlik, hy was nie die enigste een wat weggesteek van die liggaam wat die nag. In'n bevrore poel van bloed in die bad lê die veroudering van die huis speurder sy het gesien hoe vroeër, vroetel vir sy sleutels. Die dood is die enigste verligting wat hy gekry het, sy kon sien waar die bloed vloei al oor die verskeie steekwonde in die Ego se bors. Hy waarskynlik die fout gemaak om te naby aan die persoon wat gekom het om Sherima se kamer sonder die eerste tekens van sy rewolwer. Hy trek terug die stort gordyn en stap uit die badkamer, die sluiting van die deur agter hom.
  
  
  My gesig gewys het iets, want Candy sê skor, " Nick, wat is dit? Wat is daar? Skielik, het sy snak na asem en haar hand gevlieg om haar mond, " Nick, is dat Sherima? Is sy daar?"
  
  
  "Nee, dit is nie Sherima," sê ek. Dan, as sy by die badkamer hanteer, ee gryp haar arm. "Moenie daar gaan nie, Lekkergoed. Daar is iemand daar buite ... Hy is dood. Ek weet nie wie hy is nie, maar ek dink hy kan die hotel sekuriteit beampte wat probeer om jou te beskerm Sherima. Daar is niks wat ons kan doen vir hom nou, so ek wil nie hê jy om daar in te gaan.
  
  
  Lekkergoed lyk soos sy was wotum-wotum gaan flou word, sodat hy gelei het haar terug na die belangrikste sitkamer en sit haar neer vir'n minuut, streel haar pragtige hare as sy versmoor haar snikke. Ten slotte, sy het na my gekyk en gesê:
  
  
  "Ons moet die polisie bel, Nick. En ek het om jou te vertel die ambassade, sodat hulle kan kry in voeling met Hassan. Dit is my werk. Hy veronderstel was om te wees met haar en help haar beskerm." Sy het begin huil weer.
  
  
  Ek het geweet ek mors my kosbare tyd, maar ek het om haar te hou van die maak van oproepe wat dalk versprei die woord van Sherima se verdwyning na die Sidi Hassan Paleis. Dit is tyd om te vertel ey die waarheid - ten minste ee se weergawe. Hy lig haar kop, en sonder om sy oë af nah, probeer om te praat heeltemal opreg, sê:
  
  
  "Lekkergoed, ek moet jou iets vertel. Wat ek vertel jou laaste nag oor die werk as'n ondersoeker vir'n olie-maatskappy is nie waar nie.
  
  
  Sy was op die punt om iets te sê, maar ek sit my vinger op haar bewende lippe en aangehou praat.
  
  
  "Sy is'n soort van'n ondersoeker, maar vir die Verenigde State regering. Ek werk in die Geheime Diens se uitvoerende beskerming afdeling. Ek is opgedra om te beskerm Sherima na ons ontvang kennisgewing van buitelandse bronne wat iemand kan probeer om dood te maak Sherima."
  
  
  Candy se oë rek by my woorde, en hy bly stil sodat sy kan haar vra kurktrekker vraag. "Hoekom, Nick? Hoekom sou iemand skade in al die huise rondom Sherime? Sy is nie die koningin nie.
  
  
  "Die verleentheid te bring die Verenigde State van amerika," het ek verduidelik. "Dit is die hele punt. Daar is mense in Adabi wat wil die Verenigde State van amerika verloor sy invloed in Hassan Skaak. En as daar iets gebeur om te Sherima hier in die verenigde State, ons is seker dit sal. Jy weet hy het nog omgee'n baie oor haar, doen jy nie?
  
  
  "Seker," Candy sê, vee weg nog'n traan. "Hy is lief vir haar meer as enigiets anders in die wêreld. Hy het altyd gedoen het. Hy het nie wil om haar te skei, maar sy het hom dit doen. Nick, dit is eeee; onthou jy haar vertel dat almal het'n geheime? Wel, Sherima het gesê dat Hasan het om op te gee nah om sy lewe te red en die kinders, en ... O, Nick, wat gaan gebeur met haar? Wat het hulle gedoen om te haar?
  
  
  "Moenie bekommerd wees nie," sê ek, hoop ek vol vertroue klink. "Ons sal vind Sherima en bring haar veilig terug. Maar jy het om te help. Nie net Sherima, maar dit is jou beurt." In die rumatiek op die kurktrekker wat flits op nah op die man, haar voortgegaan: "Jy sien, as jy kontak met die Adabian ambassade nou, die nuus van Sherima se ontvoering sal versprei. "Onmiddellik, die wêreld sal weet dat die Verenigde State van amerika versuim het om dit te beskerm. En dit is die rede waarom sy word ontvoer
  
  
  
  
  
  
  kapers is om getel. Ek dink hulle is van plan om haar af te hou vir'n rukkie, dalk lank genoeg om te fokus almal se aandag op die jag van haar af, en dan... "ek het nie nodig om te sê dat die voor die hand liggend-Candy se uitdrukking het vir my gesê sy verstaan wat ek bedoel. .
  
  
  "So, jy sien," het ek voortgegaan, " so lank as wat ons kan verberg haar verdwyning, sy sal veilig wees. Die mense wat dit nodig het nuus. Ten minste vir die tyd wat, ons kan hou ih van ih ontvang. Maar ek het jou hulp nodig. Sal jy voorgee dat Sherima is hier en veilig? Dit kan red mense se lewens en help jou land."
  
  
  "Nick; sy is so lank sedert ek hier links dat ek nie dink dat dit as my land nie. Maar ek sal doen wat jy dink sal help Sherima.
  
  
  "Dit sal ook help Hassan en Adabi," het hy gesê. "As skaak gaan rondom die Verenigde State van amerika, dit sal nie lank duur nie. Daar is mense in die Midde-Ooste wat net wag vir die besluit om te skuif na'n ego land. En dit is nie net oor die bestuur van die ego af van die troon. Dit sou beteken dat die ego se lewe."
  
  
  Vir'n oomblik, Lekkergoed se oë geflits vuur, en sy spoeg uit, " ek gee nie om oor nen. Hy verdien wat hy kry ." My verbasing gewys het op my gesig, want sy het, baie mismoedig: "O, Nick, ek het nie bedoel mistel. Dit is net dat ek is bekommerd oor die meeste Sherima. Sy het nooit iets gedoen wat nie seermaak iemand."
  
  
  Ek het nie tyd om haar te bevraagteken oor haar voor die hand liggend aanname dat Hassan het mense seermaak, maar ek het'n geestelike kennis te kom terug na dit later. In plaas daarvan, het hy haar vertel: "Toe het ek kan reken op jou help?" Toe sy knik, het hy gesê, " Um, hier is wat jy nodig het om te doen nie..."
  
  
  "Abdul sal aankom by die Watergate gou om af te haal haar en Sherima up so dat hy kan gaan soek vir'n huis weer," het hy verduidelik, let op die tyd. Haar werk was om te hou Emu van om uit te vind oor Sherima se verdwyning, want hy is'n dienaar van Shah Hassan en voel verplig om verslag te doen van haar onmiddellik. Lekkergoed wou weet hoe sy dit moet doen, so sy was aangeraai dat wanneer Abdul genoem van die voorportaal, het sy vertel Em dat Sherima was nie goed voel en besluit om te bly in haar kamer en die res vir die dag. Egter, sy het om te sê die lyfwag dat Ego was die eienaar van die hotel te neem Lekkergoed terug te Maryland, sodat sy kon kontak die real estate agente, aangesien Sherima was'n verblyf in die gebied van die boedel te koop.
  
  
  "Wat as Abdul wil om te praat om te Sherima?" gevra Lekkergoed.
  
  
  "Net vertel em dat sy aan die slaap geraak weer en wil nie versteur word nie. Vertel emu dat as hy dring daarop aan, emu sal hê om verantwoordelikheid te neem. Ek dink hy was bereid om genoeg te gehoorsaam Sherima se bestellings deur jou, wat sou hy doen wat hy gesê het. Nou ek wil hê jy om te gaan op'n datum met hom en hou ego in die Potomac vir so lank as moontlik. Stop deur elke makelaar wat jy kan vind en maak die ego wag terwyl jy gaan deur die lys. Gee my soveel tyd as moontlik voor ek terugkeer na Washington. Dan, wanneer jy te doen het om terug te gaan, verduidelik wat jy hoef te doen'n paar inkopies vir Sherima en vra ego te neem jou na'n paar winkels in die sentrum van die stad. Dit gee my'n paar uur om te probeer en die spoor af Sherima en sien as ons kan haar terug te kry voor jy terug te kry. Groot?"
  
  
  Sy knik, en dan gevra, " Wat is die saak?": "Maar wat as jy nie vind haar deur toe, Nick? Ek kan nie sit die ego weg vir ewig. Hy sal wil hê om te bel'n dokter of iets as Sherima is nie deur die tyd dat ons terug te kry. Wat moet ek sê Abdul dan? "
  
  
  "Ons sal net hoef te bekommer oor dit wanneer die tyd kom. Jy kan jou vertel die bestuurder voor jy verlaat hier vanoggend dat Sherima is nie goed voel en wil nie versteur word nie... slavinne of telefoon oproepe. Dat die pad, niemand sal probeer om te kry in die kamer vandag. En die skakelbord sal nie aanvaar oproepe na die kamer. Beter nog, miskien moet jy die opdrag van die bestuurder om die skakelbord laat almal wat genoem Sherima weet dat sy was nie by die hotel op die dag. Maak seker dat hulle verstaan wat jy nodig het om te sê dit vir almal, selfs as dit is iemand op die telefoon. Beklemtoon die feit dat Sherima is siek en wil nie oproepe of besoekers. Hy sal na julle luister, as gevolg van wat jy reeds het vir my gesê, jy is die hantering van die hotel personeel aangesien jy aangekom het.
  
  
  "Dink jy dit sal werk, Nick? Kan jy vind Sherima voor sy kry seer?"
  
  
  "Ek sal my bes doen. Nou ek nodig het om te gaan langs die deur en maak'n paar selfoon oproepe. Ek wil nie om te skakel hierdie selfoon reg nou, net in geval. Kry geklee en gereed wanneer Abdul arriveer. En moenie vergeet om te kyk uit Sherima se klere om te sien wat sy aangehad het toe sy weg geneem.
  
  
  Hy nagegaan om seker te maak sy is op en beweeg voor jy gaan terug na haar kamer en die roeping van Hawke. Hoe ble kortliks vertel emu wat gebeur het, en dat ek het gereël met Lekkergoed te hou die nuus versprei. Hy was nie so seker dat ek reg was om te noem ek myself'n agent van die Uitvoerende Beskerming Diens - as iets verkeerd geloop het, kan dit ernstige gevolge hê, en dit lyk soos dit was die buro
  
  
  
  
  
  
  Jy gaan om te neem die blaam vir hierdie, " maar hy het saamgestem dat die storie beter vertel as Ay die waarheid oor jouself en die ander.
  
  
  Hy was ook'n bietjie verward oor Emu om te reël vir twee liggame te afgelewer word by die Watergate, maar ons het vinnig uitgewerk'n plan. Twee ego-bewuste mense lewer'n paar van die verpakking, kratte na my kamer, oënskynlik met gehuur fliek projeksie-toerusting. Elke hotel werknemer wat deur die lewering ingang sal gevra word om te installeer besigheid konferensie-toerusting in my kamer en dan terug te keer na hulle later. Die lyke laat met die verpakking bokse.
  
  
  "Wat oor die hotel sekuriteitswag?" "Daar is'n moontlikheid dat sodra iemand sal kom om te verander die ego. Na bewering was hy aan diens die hele nag.
  
  
  "So gou As wat ons gedoen oor die telefoon," Hawk het gesê, " ek sal kry op dit. Sedert ons het so'n invloed wat ons het op die mense wat loop in die hotel, ons is in'n baie goeie posisie, maar selfs so, ons sal hê om te maak elke poging om te hou dit'n geheim. En ons kan maar net stilbly oor dit totdat daar is'n paar amptelike verduideliking vir die ego se dood."
  
  
  Ek was vertel om te bly in my kamer en wag vir verdere inligting uit Hawke. Haar hotel kry tot besigheid, maar erken wanneer hy wys dit uit dat op die oomblik sy het regtig nie veel wat ek kan doen. Hy het my verseker dat hy sou onmiddellik in kennis stel van my deur middel van al die amptelike kanale, sodat hy kan kyk vir'n vrou van Sherima se beskrywing, sonder om haar by die naam. Daarbenewens, al die BYL agente wat geïnfiltreer militante radikale groepe en bekend subversiewe organisasies wat in die Distrik gebied sal word beveel om te gebruik van enige middel aan die ih se beskikking te spoor die voormalige Koningin.
  
  
  In rumatiek by Kurktrekker Hawk, sy is vertel deur Emu dat hy is vol vertroue dat die Lekkergoed Ridder sal saamwerk in'n poging om te dek Sherima se verdwyning. "Nie so veel nie, want dit is vir haar land," het hy vertel haar Ou man, " maar vir Sherima haarself. En oënskynlik nie Hasan se uil, " het hy bygevoeg, vertel Em oor haar voor die hand liggend hekel vir die wiskunde groot wat so baie gedoen het vir Nah. "Sy sou graag wou weet wat is agter haar gevoelens vir Shah," sê ek.
  
  
  "Ek sal sien of ek kan kry om haar enigiets anders wat by ons tak in Sidi Hassan," Hawke gesê. "Maar ek dink hulle sit al die beskikbare inligting in hierdie dossier. Nou, N3, as jy nie enigiets anders, ek wil om dit alles te sit in aksie."
  
  
  "Eintlik, meneer. Ek sal wag vir jou oproep." Ek wil net om te gaan langs die deur om te sien of Lekkergoed is gereed om jou te lei Abdullah Bedawi, dan sal ek terug te gaan na my kamer so gou as ek weet hulle is laat vir Maryland."
  
  
  Voor die onderbreking van ons gesprek, Hawk berigte ontken dat in die media verskyn het oor my om'n "Moenie steur nie" teken op my dag en Sherima se dag nommer. "Ons kan nie toelaat dat'n meisie loop in een van ons kamers en die begin was die stort," het hy gesê. Haar reaksie was, soos altyd, ego-gestreel deur aandag aan die kleinste besonderhede, maak nie saak hoe moeilik die operasie was in die algemeen. Dan sal hulle hang.
  
  
  "Abdul wag vir my benede," Candy gesê so gou as wat sy die skoonmaak van die deur en laat my in Sherima se kamer.
  
  
  "Hoe het hy die nuus dat Sherima by die huis gebly vandag?"
  
  
  "Op die eerste, beweer hy dat hy in'n gesprek met haar. Dan is dit by my opgekom dat ons dalk ons is die viering van te veel na ons verlaat die ego laaste nag-God, was dit net die laaste nag? Dit lyk soos'n lang tyd gelede - en dat sy babbelas, het nie wil om te sien iemand, was nie wat gebruik word om te drink so baie ... Hy was'n bietjie toegesluit in te dit - jy weet Moslems en alkohol. Maar in die einde, hy het ingestem om dit te. Ek sal aanhou om my ego uit die pad en hou myself besig so lank as wat ek kan, Nick, maar wat jy nodig het om haar te vind vinnig. Abdul sal my doodmaak as hy dink ek het iets te doen met haar verdwyning, of as hy selfs vermoed ek het hom terug uit te vra."
  
  
  "Moenie bekommerd wees nie, Lekkergoed," ek het gesê as selfvertroue as wat ek kon. "Sal ons vind haar. Ek het net die telefoon met'n hoofkwartier, en'n baie van die mense is reeds op soek na haar. Wat was sy dra?
  
  
  "Ek dink sy was nog steeds dra haar negligee. So ver as wat ek kan vertel, nie een van haar rokke is ontbreek, maar nah ih het so baie. O, ja, haar lang mink weg was, ook.
  
  
  "Hulle het waarskynlik sit dit rondom nah om haar uit te kry. Oor'n negligee, dit mag lyk soos sy is geklee in'n aand rok. So ver As wat hy kon vertel, hulle het waarskynlik haar af in die diens hysbak en dan deur middel van die garage. As sy nog bedwelm deur dié pille, sy kan lyk soos'n meisie wat nie het nie te veel gehad om te drink en word gehelp om die huis deur'n paar vriende.
  
  
  Skielik lui die telefoon, verrassende ons albei. "Het jy nie maak seker dat die skakelbord het nie haal oproepe?" vra hy haar.
  
  
  Die bestuurder was nie aan diens nie, maar die assistent-bestuurder was baie beleefd. Hy het my verseker dat die Koningin sal nie versteur word nie.
  
  
  "Antwoord my," sê ek toe die ring klink weer. "Dit moet wees Abdul praat op die selfoon in die voorportaal. Verdeelbord
  
  
  
  
  
  Ek kan nie beheer wat dials openhartige boodskappe van daar af. Wees seker om te berisping die emu vir die roeping en vir gevaar wakker Sherima."
  
  
  Lekkergoed opgetel die telefoon, luister kortliks, en knik vir my dat ek reg was in my aanname, dan voortgegaan om haar storie! Abdul vir waag om te noem die kamer toe Emu was vertel om net te wag vir haar en nie versteur Sherima. Sy het'n goeie werk van dit, en ek geestelik hande geklap haar waarnemende vaardighede in die midde van stres.
  
  
  Toe sy hang, het sy omgedraai en gesê, " Nick, ek het om te gaan. As ek dit nie doen nie, hy sal die volgende wees. Hy sê dat die krimpvarkie nog steeds nie seker wat die emu moet gaan uit van die dorp toe "milady" is nie goed voel."
  
  
  "Okay, Lekkergoed," ek het ingestem, en gee haar'n vinnige soen as sy gedrapeer'n jakkals baadjie oor haar sneeu-wit bloes. "Net nie laat em vermoed nie. Normaalweg optree en hou jou ego weg vir so lank as moontlik."
  
  
  "Ek sal dit doen, Nick," het sy belowe as hy haar laat uit die deur. "Net vind Sherima." Nog'n vinnige soen en sy was weg. Ek maak die deur agter haar en gaan staan vir'n oomblik, op soek na die slot en ketting, by die deur - die soliede staal bars. Hy het gewonder hoe iemand kan kry in die kamer sonder om te breek deur middel van die ketting, maak genoeg geraas wakker te maak almal op die vloer. Blykbaar, die ketting is uit plek. Dit kan nie gebeur nie, aangesien Lekkergoed was in my kamer by die tyd van die ontvoering, en nah het nie'n kans om dit te beveilig in plaas voor dan. Terwyl ons besig was om liefde, iemand gebruik word om die vakante deur te voer en uit te voer weg van die voormalige koningin sy veronderstel was om te beskerm. En in die proses, het hulle doodgemaak en'n man wie se loopbaan as'n sekuriteitswag nooit het sy ego teen iemand meer gevaarlik as'n oorywerige handtekening jagter of'n lae-klas petty dief. Gewalg met myself, ek het haar Nie Steur teken in Sherima se kamer vir die volgende dag en gaan terug na my kamer. Toe hy die deur oopgemaak, lui die telefoon, en hy hardloop na die emu om dit te beantwoord. Hawk het so gou as wat sy vermoed dat my stem:
  
  
  "Mans lewer jou film projektor en ander dinge in, sê, 'n uur. Die sekuriteitswag het hulle doodgemaak was'n ba en, volgens sy persoonlike data, het geen familie in die gebied. Ten minste dit is'n breek; niemand sal wag vir die ego by die huis in die oggend. Die hotel-bestuurder sal u inlig oor die Watergate sekuriteit hoof dat hy het Hogan - dit is die man se naam-op spesiale opdrag, en dat hy moet wees van diens af vir'n paar dae. Dit is al wat ek het vir jou-wag'n minuut ... "
  
  
  Hy kon hoor die sirene wat te kenne gegee'n oproep kom in deur hawke's baie lessenaar selfone, en hy kon hom hoor praat met iemand op die ander kant van die lyn, maar hy kon dit nie maak uit die woorde. Dan is dit kom terug na my lyn.
  
  
  "Dit was'n verband," het hy gesê. "Ons monitor verslag dat die sein was oorgedra, blykbaar in die kode, 'n stasie in Adabi minder as tien minute gelede. Die sender is nie op die lug lank genoeg vir ons om te los dit hier. Die boodskap was kort en herhaal drie keer. Dekodering is tans besig om op dit - as hulle kom met iets, ek sal terug te kry om jou dadelik.
  
  
  "Ons het'n motor wat Sherima se limo?" Ek het haar gevra. Dit was deel van'n plan wat Hawk en ek het uitgewerk vroeër. Ons wil ook nie iemand gryp Lekkergoed en Sherima se lyfwag. Sy doelbewus vergeet om te noem hierdie Lekkergoed probleem, ek wil nie om voor te stel hey hey dat daar dalk iets om oor bekommerd te wees persoonlik.
  
  
  "ja. Wag totdat ek kyk haar plek.
  
  
  Ek het gehoor Hawk praat met Chem weer. Ek het geraai dat dit was die radio kamer wat gebruik word om direkte plaaslike bedrywighede, en dan skryf hy vir my weer:
  
  
  "Nou, die bestuurder en die meisie is in Georgetown, voor te berei om te draai op die Canal Road; byvoorbeeld, die dieselfde roete wat jy het die ander dag."
  
  
  Goeie. Ek dink hey, ek het daarin geslaag om hom te oortuig dat dit was ih se werk te vind Sherime by die huis so gou as moontlik. Nou, as sy kan hou ego besige vir die meeste van die dag, ons sal moet'n bietjie tyd voor die boodskap bereik die ambassade.
  
  
  "Laat ons so hoop," Hawk ingestem, en dan het bygevoeg: "ek sal u kontak so gou as wat ek kry iets anders vir julle, N3."
  
  
  Wanneer hy hang, sy het na die badkamer en nagegaan op die dood Arabiese. Die lyk was gevries in die bad, gelukkig in so'n beknopte posisie dat dit makliker was om die ego in die tydelike kis wat was gou om gered te word na my kamer. Ek is bly van daardie, ek het nie wil om te begin om te breek van'n dooie man se arms of bene in wiskunde.
  Hoofstuk 9
  
  
  
  Dit was die middag wanneer ek het die kennisgewing van Smous weer. Deur dan, die liggame verwyder is, beide rondom my kamer en rondom Sherima se woonstel. Die laaste werk was nie so maklik nie. Teen die tyd Hawk se mense aangekom het, het die slavinne was reeds besig om op die vloer. Om die Arabiese in een van die toerusting bokse in my kamer was nie te moeilik nie, maar dit was nodig om te lei die dogtertjie in my vlerk'n rukkie terwyl hulle het in die volgende kamer en verwyder die verskriklike bundel.
  
  
  
  
  
  neem die badkamer is daar. Om dit te doen, ek het om te loop in die gang af na die dogtertjie se kamer en hou haar besig met dom vrae terwyl hulle gedoen het hul werk.
  
  
  Teen die tyd dat die bediende het aan my verduidelik dat sy was te besig om naaldwerk te doen'n paar knoppies op my hemde en persoonlik hanteer die wasgoed vir my - die skoonmaker en valet dienste sou gelukkig sorg van enige sodanige take-sy het herhaaldelik daarop aangedring, terwyl hy voorgegee het om nie te verstaan dat sy was mistel in die badkamer. Vida - sy moes gedink het ek was'n volledige idioot. In die einde, al is, hy was byna in staat om haar uit te praat van dit deur te wys haar'n twintig-dollar noot. Ek het voorgegee om op te gee toe ek hoor'n hoes in die gang - die sein wat Hawke se manne was gedoen het-en op pad na die diens hysbak, om twintig minute terug. Egter, haar teleurgesteld kyk was gedeeltelik uitgewis met die vyf dollar ay oorhandig haar as "troos," en die vrye uitgawes - as hulle is eenvoudig - die Texan gelok nog ander in die staat van Watergate.
  
  
  Egter, Hawke se oproep het my nie help nie verlig die verlange wat ek gevoel het vir die feit dat vas in hierdie kamer. Haar, het geweet dat iewers Sherima was'n gevangene van die Swaard of die ego van die mense, en haar sit op sy gat en kon nie niks doen nie oor dit totdat die geheime agente van die BYL ih informante vorendag gekom met'n lei. En Smous se rumatiek my onmiddellike kurktrekker oor hierdie potensiaal lei nie help nie:
  
  
  "Niks nie. Niemand blyk te weet nie. En dit is nie die ergste van dit, N3 ."
  
  
  "Wat nou?"
  
  
  "Die Staat Departement het'n versoek ontvang van die Adabia Ambassade ten opsigte van Sherima se veiligheid. Die ambassadeur het opgetree by die direkte versoek van Shah Hassan. Iemand in Adabi - wie het die radio sein - het die Shah dat Sherima se lewe was in gevaar hier. Ons het nog ferret weet nie wat oorgedra word die sein vanoggend, of wat hul ego in Sidi Hassan. Maar dit is die boodskap wat Dekodering ontleed gebaseer op die sein'n paar minute voor die Adabia ambassade oproep: "Swaard gereed om te staak."
  
  
  "Dit lyk soos sy is nog steeds lewendig," het hy onderbreek. "Dink jy nie dit sal iets sê soos" die Swaard getref " as sy dood was?"
  
  
  Hawk moet kom tot dieselfde gevolgtrekking, ook, want hy het met my saamgestem nie, maar ek dink ons albei toegelaat om onsself dat ons hoop vir die beste, vrees vir die ergste. "Maar," het hy voortgegaan bedruk, " ek dink nie ons het te veel tyd. Volgens die staat, die Adabian ambassade het reeds navrae aan die Watergate-oor Sherima se doen en late. Hulle was vertel dat sy was weg vir die dag, want jy het die meisie gevra om'n afspraak te maak met die bestuurder. Ten slotte, die ambassade het aan die bestuurder direk, en hy het as opdrag gegee, om die eerste sekretaris dat hy verstaan Sherima gegaan het om Maryland om te kyk vir'n huis. Op die oomblik is, ih het tevrede hierdie, maar nou is die druk op hulle is om te groei."
  
  
  "Hoe is dit?"
  
  
  "Dit blyk dat iemand by die ambassade het skielik besef dat Abdul Bedawi het nie wys die hele dag, soos hy blykbaar het."
  
  
  "Ek vind dit vreemd, ook," sê ek. "Ek wonder of hy het nie gebel nie. Hy het beklemtoon hierdie voor. Waar is die limo nou?
  
  
  Hawk links van die lyn om seker te maak die radio kamer, dan oorhandig my'n verslag: "Jou vriend is tans sit in'n makelaar se kantoor in die Potomac. Dit is die begin van die tweede kurktrekker in wat sy het gestop. Die bestuurder is wag in die motor.
  
  
  "Iets is verkeerd," sê ek. "Gewoonlik, sou hy die geleentheid gebruik om'n telefoonoproep te maak om dit te rapporteer. Tensy..."
  
  
  "As dit wat, N3?"
  
  
  "Tensy hy reeds geweet het wat hy wil uit te vind wanneer hy kontak met die ambassade, meneer." Kan jy hou ons motor naby hulle van nou af? Ek hou nie van al hierdie musiek nie." My gedagtes voor gejaag van my woorde as alles in plek geval het. "Ek het'n gevoel dat ons te doen presies wat hulle wil hê ons moet doen."
  
  
  "Ons is reeds hou op om so veel as moontlik te lek teenoor hulle sonder die verwydering van ons hande heeltemal. Maar wag'n minuut, Nick-Kommunikasie my vertel dat een oggend hierdie mense in die onderdak motor het gedink hulle is die mense wat vermoor is. Sherima ih se limousine is afgesny deur'n patrollie motor by die begrafnis stoet. Toe hulle uiteindelik in staat om voort te gaan ry, die limo natuurlik vertraag, want dit was net'n paar blokke weg. Dit blyk dat Bedawi mag gewees het om te wag vir hulle om in te haal."
  
  
  Hawke begin om te sê iets anders, dan het my gevra om te wag toe nog'n oproep in die ego kantoor gehoor haar. Wanneer ek erken die ring, ek het'n chill - 'n dubbele ring. Hy het geweet dat dit kom uit'n rooi telefoon geleë naby Hawke se reg elmboog, en dat dit was direk gekoppel aan die Oval Office in die Wit Huis. Ek was met Hawk wanneer dit lui, en die ego van my rumatiek - ""Ja, Meneer die President" - het vir my gesê ek wil genoem die hotline. Hy het nooit bevestig die idee
  
  
  
  
  
  
  Hy kon vertel dat hy was kwaad vir homself vir die beantwoording van die selfoon op hierdie manier met Hema enige plek binne hoorafstand.
  
  
  Dit moet geneem het haar net vyf minute om terug te kry op die lyn, maar dit voel soos ure. Ek kon nie hoor wat hy sê; die rooi selfoon het'n spesiaal ontwerpte mondstuk wat beperk die woorde van die sender. Hy was seker daar was'n super scrambler op die lyn, ook.
  
  
  Hawk uiteindelik kom na my terug op die selfoon.
  
  
  "Ja, meneer."
  
  
  "Het jy erken die ring?" Hy het nooit iets gemis, maar toe hy was in die Ego se kantoor die dag het hy geantwoord die president se oproep, het hy probeer om te maak asof hy nie hoor hom antwoord die rooi-selfoon. Maar, het hy duidelik onthou van die voorval nie.
  
  
  "Ja, meneer," sê ek.
  
  
  "Die Sekretaris van die Staat is in die saal met die president. Hy het net gekontak is direk deur die Adabian Ambassadeur, wat op spesiale bestellings van Shah Hassan. Die Verenigde State Regering versoek om die gebruik van die po-oplossing om onmiddellik spoor die voormalige Koningin Sherima en maak direkte kontak met die Ego van Haar Koninklike Hoogheid. Die sekretaris het geen keuse nie, maar om te sê dat ons sou probeer om dit te doen onmiddellik."
  
  
  "Hoe gou is die regte weg"?" Ek het haar gevra.
  
  
  "Die sekretaris gekoop het ons'n paar keer, N3, maar op dieselfde tyd sit ons in'n doodloopstraat. Hy het gesê Ambassadeur Adabia te lig Shah Hassan dat Sherima was veronderstel om terug te keer na sy huis vir aandete vanaand, maar nie in Alexandria, maar by die meenthuis hy hou in Georgetown. Hy het gesê die ambassadeur om te verseker dat die Shah dat Sherima sou hom kontak direk via die Staat Departement radio netwerk. Dit het'n internasionale sender skakel om die stad Huis en oor ego Huis in Alexandria. Die ambassadeur het die sekretaris dat ek met hom gepraat het en dat die Shah sou wees om te wag op sy radio ten spyte van die ses-uur-tyd verskil."
  
  
  "Hoeveel tyd het ons?"
  
  
  "Die sekretaris het gesê dat Sherima was veronderstel om te kom in die middag sowat agt uur. Dit sal twee uur in die oggend in die Sidi Hassan. En jy kan wed dat die shah sal wag. Dit beteken dat ons ongeveer sewe en'n half uur om te kry Sherima terug na die Watergate, Nick.
  
  
  Sy was gevra deur Hawke as hy sou kontak die agente in die motor wat Lekkergoed en Abdullah en vra hulle vir die naam van die makelaar se kantoor in die Potomac waar die limo geparkeer was. Hy het gesê hy sou erken die naam vir my vir'n oomblik, dan het my gevra hoekom ek nodig het om die naam.
  
  
  "Ek sal bring ih terug hier," emu het vir haar gesê. "Ek sal bel Lekkergoed en vertel haar dat die ambassade vermoed iets het gebeur om te Sherima, so daar is geen punt in haar voorgee om te wees met Abdul. Ek sal vir haar sê hey om nie te laat op wat ek genoem, maar net vertel em dit is tyd om terug te kry; sy kan sê dat sy is ook bekommerd oor Sherima om alleen te wees, of iets soos dit. Ek wil om te sien wat gebeur wanneer hulle terug te kry. Daar is iets verkeerd met al hierdie, maar ek kan nie uitvind dit uit. Of miskien is ek net moeg van die vergadering in die hotel kamer, en ek dink ek mag dalk'n paar uitdagende aksie deur dit te doen. Is jy al reg, meneer?"
  
  
  "Jy is in beheer, N3," Hawk gesê. "Is daar enigiets anders wat jy nodig het van my nou?"
  
  
  "Nee, meneer. Net vertel dat friends motor om te bly naby aan hulle, en ek wil om ingelig te word van die ih se doen en late wanneer hulle terug te kry om die Land."
  
  
  "Ek vra die radio kamer om jou te kontak direk elke tien minute, N3," Hawke gesê. "Ek sal hê om te gaan na die Wit Huis. Die president wil haar om daar te wees wanneer hy en die Sekretaris van die Staat besluit wat om te doen as Sherima het nie tyd om te praat om te Hassan."
  
  
  Sy was gevra om te vertel em wat sou ek doen alles wat ek kon om te verhoed dat hierdie moontlikheid gebeur, maar ek het reeds geweet haar, dat hy geweet het oor dit.
  
  
  Kort na Hawke hang, die radio-operateur BYL genoem om hom te vertel die naam van die real estate agentskap waar Lekkergoed was die uitvoering van haar deel van die charade. Ek het haar nommer deur middel van inligting en genoem, verbasend die vrou, wat nie antwoord nie, vra oor Mej Ridder. Wanneer die Lekkergoed op die lyn en gevind dat my roeping hey, dit lyk asof sy selfs meer verras.
  
  
  "Nick, hoe het jy geweet waar om my te vind?"
  
  
  "Daar is geen tyd om te verduidelik, mooi. Ek sal jou vertel alles oor dit later. Daar is'n nuwe ontwikkeling, en ek wil hê dat jy om terug te kom hier so gou as moontlik."
  
  
  "Wat het gebeur? Is dat Sherima? Het jy haar?" Sy...
  
  
  Sy was onderbreek deur te sê, " Nee, dit is nie Sherima, en ons het nog nie gevind nie haar. Maar ons het gerugte gehoor dat Shah Hassan is om te probeer om haar te kontak. Een of ander manier, glo ons, die emoe is in kennis gestel dat sy weg was. Nou vertel nie Abdul dat jy weet iets. Net sê dat jy besluit het om terug te gaan; jy bekommerd is oor Sherima in die eerste plek, en dat die agente jy besoek al lyk om te het genoeg huise vir Sherima te verlaat sonder om te beweeg op.
  
  
  "Miskien sal hy haas my terug, Nick. As ek dit doen, kan hy dink iets is verkeerd."
  
  
  Haar redenasie sin gemaak, so sy was aangeraai om deur ay nie te dwing om die ego te gaan openlik aan die stad, maar om te gaan.
  
  
  
  
  
  Volg ons oorspronklike plan - stop deur'n paar van die winkels oënskynlik om te loop kuier in Sherima. "Maar neem jou tyd," ek het gewaarsku, " en moenie toelaat dat Abdul wys by die ambassade as wat jy kan. Neem ego terug na jou kamer toe jy terug te kry om Watergate.
  
  
  "Waar is jy nou, Nick?"
  
  
  "Ja, Lekkergoed. Ek sal wag vir jou om terug te keer."
  
  
  Lekkergoed gestop, toe hy gevra is stadig, " Nick, dink jy Abdul kon gewees het wat betrokke is in Sherima se verdwyning? Is dit hoekom jy wil hom terug?"
  
  
  "Maar nou weet ek nie wat om te dink. Maar ek wil eerder hom waar ek kan hou'n oog op hom. Net probeer om terug te kom hier in'n paar uur as jy kan dit doen sonder om te voor die hand liggend oor dit ."
  
  
  "Alles reg, Nick. Sien julle binnekort."
  
  
  Vyf minute later, nadat ek sit my selfoon en flopped af op die bed, die radio-operateur gebel om te sê dat Lekkergoed verlaat die Potomac real estate kantoor en dat die limo was op sy pad terug na Washington.
  
  
  "Hou my op elke ih beweeg," ek het hom opdrag gegee om voor te hang.
  
  
  Tien minute later, lui die telefoon weer. Ek was vertel dat die rugsteun motor was op pad suid op 190 Rivier Pad, oor die vyf honderd meter agter Sherima se limousine, en nader die kruising met Kajuit John Parkweg. Dit het beteken dat Abdul was die neem van'n meer direkte roete na die Land as hy en Lekkergoed gebruik om te kry om Maryland se perd land. Hy het natuurlik lees die kaarte'n bietjie meer na ons vorige ekspedisie daar.
  
  
  "Die opdrag van die dek motor te hou ih in sig ten alle tye," het hy vertel haar radio-operateur. "Ek gee nie om as hulle crash blatant in die agterste buffer, ek wil nie om te verloor hierdie kar."
  
  
  "Ja, meneer," het hy geantwoord, en selfs voor hy gehang is, ek kon hoor hom begin herleiding my bestellings deur middel van die kragtige BYL sender.
  
  
  Die spoed waarmee die ego se volgende verslag aangekom het, dit bevry my. En die verslag het nie moedig ego op alle.
  
  
  "Onderhewig se motor gestop by'n vulstasie naby die kruising van die Rivier die Pad en die Sewe Haarvlegsels Pad." Haar hand het gevind dat die kaart, en hy het voortgegaan: "die Motor C verslae dat die bestuurder het gegaan na die gas-stasie, en die gepaardgaande is die vulling van die limousine. Motor " C " gestop het, uit die oë van die stasie, en een agent gaan vorentoe loop om tred te hou met die toesig... Kan ek het haar bly op die lyn te check uit die ego verslag, meneer?
  
  
  "Ja," emu vir haar gesê het, en gewag het vir sowat tien minute voor hy hoor die radio geknetter in die agtergrond met die verslag. Die radio-operateur teruggekeer na die telefoon met woorde wat bevestig dat een van my ergste vrese: Lekkergoed kon nie ophou Abdul van die bereik van die telefoon:
  
  
  "Die agent in die Motor C verslae dat die limo driver was by die diens stasie agt minute voor hy terug na sy motor. Op hierdie tyd, die agent kyk na die bestuurder op'n betaal telefoon by die stasie, dan ontvang'n oproep van die plig beampte. Ten minste twee oproepe is gemaak deur die bestuurder en een deur'n vroulike passasier, maar die agent was nie naby genoeg om te sien die nommers geskakel. Die limo en nou die passasiers op pad na die suide op die Kajuit-John Boulevard... Net'n oomblik, meneer. Ek kon hoor die ander transmissie, maar ek kon dit nie maak uit die boodskap. Die BYL operateur gou vir my gesê wat aan die gang was:
  
  
  "Onderhewig se motor het op George Washington Monument Boulevard, en is nog op pad suid. Motor C sal die verslag weer in vyf minute as jy nie wil hê om gekontak te word nie, meneer.
  
  
  "nie. Net verslag aan die Masjien C te handhaaf hierdie verslaggewing skedule ."
  
  
  Wanneer haar verbinding is onderbreek, ek het gewonder wat Hema Abdul gekontak het. Dit het sin gemaak dat Odin se ego oproep gemaak is by die ambassade, wat beteken dat hy nou geweet het wat gebeur het om te Sherima se doen en late - as hy nie reeds. Maar wat anders het hy noem?
  
  
  Die volgende drie boodskappe, op die vyf-minuut-intervalle, was om ons motor C, wat net my ingelig dat Sherima se limo is die voortsetting van om terug te beweeg in die gebied op George Washington-Boulevard. Toe hy gevra is deur die radio-operateur om seker te maak die motor se spoed, hy het'n versoek tot die Motor C en gou het my meegedeel dat Abdul was om te wees die handhawing van dieselfde 45-50 mph hy hou terwyl jy ry in en af in die Potomac. Ek het haar gevra om dit te bevestig spoed en was seker dat die aanvanklike inligting korrek was.
  
  
  Dit het veroorsaak dat selfs meer agterdog in die rigting waarin dit gebou word. As Abdul in kennis gestel is deur die ambassade dat Sherima in gevaar kan wees, Emu moet teruggekeer het na die stad so gou as moontlik. Ek het regtig wou Smous om terug te gaan na sy kantoor, sodat hy kon gaan sy kontakte by die ambassade en wat, as die lyfwag het daar. Egter, sedert Smous het nie kontak my, ek het nie besef dat hy nog steeds in die Wit Huis hofsaal. Die BYL radio-operateur bevestig hierdie feit vir my tydens sy volgende verslag.
  
  
  "Doen wat jy wil hê dat die Komm te reik'n noodoproep na die ego pager?" die radio-operateur gevra.
  
  
  "Nee, dit sal nie nodig wees nie," emu het vir haar gesê as hy sien Hawk se klein selfoon skielik begin neurie
  
  
  
  
  
  Maar nou sou dit nuttig wees om te weet as iemand rondom ons ondergrondse kontakte daarin geslaag om te lei tot Sherima se verdwyning. As die agent in beheer van die operasie, ek het die reg om te kontak Hawk se uitvoerende kantoor en versoek om die status van enige veld verslae, maar ek het besluit dat ek sou wag tot die Ou Man terug na die hoofkwartier. In elk geval, hy was seker dat hy het opdrag gegee dat Oborua moet ingelig word van al die belangrike kommunikasie relevant tot die geval.
  
  
  Hou'n oog op Sherima se motor op my kaart terwyl die verslae is oorgedra aan my, opgespoor is dit terug na die Canal Road ingang, en het besef dat sy was terug in die gebied. Want dit lyk vir haar dat Abdul het geweet iets is verkeerd met Sherima, het sy van hom verwag en Lekkergoed om terug te keer na die hotel gou. Sy sal nie in staat wees om hom te lei deur enige beteken as hy voel dat "Haar Hoogheid" was in gevaar.
  
  
  Net twee minute later, die ego van die laaste verslag van die BYL radio-operateur kom na my terug op die selfoon. "Meneer, iets het gebeur dat ek dink jy moet weet oor. Motor C begin die oordrag van voor skedule om te rapporteer dat die limousine dit was na aanleiding van het vertraag aansienlik. Dan motor C skielik gebreek kontak en ek kon nie tel dit weer op."
  
  
  "Hou aan probeer," ek bestel het. "Ek sal in kontak bly."
  
  
  Oor en oor, ek hoor hom sê die selfoon nommers van die motor C. Em het nie het om my te bel om my te vertel hy het nie'n antwoord ontvang. Dan, almal van'n skielike, hoor ek'n boodskap op die selfoon kom na die radio kamer, en ek het die hoop dat die Motor C kon gewees het in die oordrag stop sone. Ih vinnig gebreek het toe die radio-operateur terug na die lyn:
  
  
  "Meneer, sy, ek is bevrees jy het'n probleem. Monitering het net gevang die flits van die county polisie, wat reeds bestel patrollie cruisers om ondersoek in'n ongeluk op die Canal Road in die gebied waar ons motor laaste aangekom het in die vierkant. Is daar enige bestellings?"
  
  
  "ja. Stap weg van die lyne en vra die Kyker om my te bel direk. Ek wil om te weet dat elke woord van die county polisie te sê het oor hierdie oproep." Die radio-operateur was uitgeslape genoeg om te sny die verband onmiddellik sonder om te reageer op my instruksies.
  
  
  Negentig sekondes later, my foon lui weer - die Watergate skakelbord moet gedink het ek was die bespreking verbintenis buite my kamer met so baie oproepe. 'n waarnemer in die BYL monitering afdeling begin verslagdoening wat hulle geleer het deur afluister op die stem van die distrik polisie. Die nuus was nie goed nie. Die land cruiser was blykbaar naby die Canal Road terrein en vinnig op die toneel aangekom. Die aanvanklike verslag te hoofkwartier die hoofkwartier was dat die motor het neergestort en aan die brand, en ambulanse was nodig.
  
  
  "Wag'n minuut, meneer," my nuwe gesprek het gesê, en ek kon hoor die kruis-praat op die radio weer in die agtergrond. Dit was gou terug op die lyn met'n update. "Dit lyk sleg, meneer," het hy gesê. "Die DP cruiser net versoek dat % Naam % beantwoord die oproep en het alle beskikbare onderdele motors. Die patrollie beampte wat genoem word gesê dat'n tweede cruiser het reeds aangekom, en hulle het probeer om te sit uit die vuur, maar hulle het ook nodig om'n vuur vragmotor. Daarbenewens, het hy gesê dat daar is'n bewys van die skietery by outomatiese wapens."
  
  
  "Daar is geen aanduiding dat daar'n tweede motor op die toneel - 'n limousine?" het sy gevra.
  
  
  "Nog niks. Wag, stem weer ... Cruiser verslae drie dood, meneer. Ons het drie mans in die motor C; dit lyk asof hulle gekoop het van die ego "
  
  
  Sy is opdrag gegee deur die ego te stuur'n boodskap aan ons radio kamer te stuur om die naaste beskikbare BYL eenheid na die toneel. "Ek wil om te kry'n volle rekening van wat gebeur het, so gou as moontlik. Iemand moet dit gesien het, of die distrik polisie sou nie kon raai so vinnig. Wanneer hy terug op die lyn, dan oorgedra my bestellings, ek het iets anders vir hom: "Kry'n ander foon en kyk of die Ou Man is terug... Nee, nog beter, draai op die alarm op sy selfoon. beep. Haar, ek wil hom om my te kontak hier so gou as moontlik. Ek gaan om die telefoon te gebruik om hom te kry om my te bel.
  
  
  So gou As ek hang, my foon lui weer. Die optel van die telefoon, het hy haar gevra: "Het jy hoor dat, meneer?"
  
  
  Die stem wat die antwoord was nie'n Smous.
  
  
  "Nick? Dit se hare, Lekkergoed.
  
  
  Verstom, hy het amper geskree het: "Waar is jy?" op nah.
  
  
  "In'n klein boetiek, duisende van gewapende vredesmagte word aangedring op deur ONS Avenue in Georgetown," het sy gesê. "Hoekom nie? Wat het gebeur?"
  
  
  "Waar is Abdul?" Ek het daarop aangedring, neem my tyd om te verduidelik.
  
  
  "Sit in die voorkant van die motor. Hoekom, Nick? Wat het gebeur?"
  
  
  "Is jy seker daar is een?"
  
  
  "Natuurlik, sy veilig is. Ek kyk uit die venster aan hom nou. Nick, sê asseblief vir my wat gaan aan." Ek het dit soos jy sê, en gevra ego te stop hier, vermoedelik sodat hulle kon haal die trui wat Sherima gesien het in die venster laaste nag en genoem sy wou. Was dit verkeerd? Jy het gesê dit was'n ego-uitstel om terug te keer na die hotel totdat ek kon dit vind.
  
  
  Ek was seker Hawk moet probeer om my te kontak deur toe, maar ek nodig het om iets te leer van Lekkergoed. "Heuning, moenie my vra opreg nou hoe ek ken hom, maar beide jy en Abdul gevestig het op
  
  
  
  
  
  'n gas-stasie, en hy het'n paar selfoon oproepe. Weet jy wat? "
  
  
  Sy het begin om te vra hoe sy geweet het oor die pad stop, maar ee haar onderbreek en gesê skerp, " nie nou Nie, Lekkergoed. Sê net vir my, weet jy wat hy genoem?"
  
  
  "Nee, Nick. Ek het nie gaan na die stasie. Haar ego probeer om haar te hou van om te stop by hierdie plek, maar hy het daarop aangedring dat ons nodig het om die gas, en ...
  
  
  "Jy weet, sy wil graag om te hoor oor dit, maar nou het ek nodig het om te hang. Net doen my'n guns en leen Abdullah so veel as wat jy kan. 'n belofte? "
  
  
  "Goed," sê sy, aanstoot neem, want ek skouers af wat lyk soos'n goeie poging op haar deel. "Sê net vir my een ding," het sy voortgegaan, " is daar enigiets oor Sherima?"
  
  
  "nie. Maar moenie bekommerd wees nie. Nou ek nodig het om te hang." Haar, het haar hoor sê iets toe haar druk die knoppie wat sou draai ons af nie, maar op die oomblik is haar kon nie bekommerd wees oor wat dit was. Onmiddellik, lui die telefoon weer. Hierdie keer het ek gewag totdat ek was seker dat die stem wat geantwoord het my groet was Hawk se voor ek gevra, " Wat is jou naam?": "Het jy hoor wat gebeur het, meneer?"
  
  
  "ja. Ek was net die begin van die kantoor toe my pager lui. Ek het probeer om jou te bel, maar jou lyn is besig." Die laasgenoemde was byna'n berisping.
  
  
  "Ek voel soos ek het spandeer my hele lewe met hierdie selfoon," het ek gesê grimmig, " terwyl die ander mense is dood." Sy het toe begin verduidelik wat ek geweet het oor Lekkergoed se reis na Potomac, en die gebeure wat gevolg het nadat ek het haar gekontak en daar gereël vir Nah en Abdullah om terug te keer na die stad. "Ek is seker dat die ego noem het iets te doen met wat gebeur het later op die Canal Road," sê ek, die sluiting van my verslag.
  
  
  "Jy is waarskynlik reg," Hawk ooreengekom. "Laat ek jou vertel wat ek het daarin geslaag om te leer oor hulle'n paar minute gelede dat ek terug gekom het..."
  
  
  Eerste, dit is voor die hand liggend dat drie van ons manne was dood. Hawk gekontak sy kontak met die county polisie, en na'n paar haastige radio versoeke en antwoorde van die beamptes op die toneel, het dit duidelik geword dat die motor was ons s'n, en dat die liggame was óf in of naby genoeg te wees passasiers. . "En dit het nie crash," Hawke voortgesit. "Die aanvanklike verslag was verkeerd. Dit ontplof het - of eerder, 'n granaat gegooi op dit, en dit ontplof het, gooi dit in die sloot. Dan, volgens die persoon wat aanvanklik berig dat die voorval-hy is'n tow truck operateur wat'n radio in die vragmotor, en dit is hoekom die polisie het die kennisgewing so vinnig - die VW motorhome gestop naby die brandende motor. Twee mans het uit die kampterrein en afgevuur op die wrak rondom die masjien gewere."
  
  
  "Het die tow truck operateur kry die lisensie nommer op die wiele?"
  
  
  Die getuie was ook stomgeslaan deur die skielike uitbarsting van geweld om te let op die VW lisensie plaat, Hawke was vertel, maar Emu daarin geslaag om te gee'n baie goeie beskrywing van die hinderlaag voertuig. Werk in die garage, hy was vertroud met die meeste modelle van motors en vragmotors, en die inligting wat hy verskaf het reeds geplaas is in die universele bulletin in die land en die omliggende gebied. Padblokkades is geïnstalleer op al die brûe en die groot paaie rondom Washington, terwyl die staat polisie in aangrensende Maryland en Virginia voortdurend gemonitor al die groot strate en gestuur cruise motors te minder-gebruik paaie.
  
  
  Ek het nie tyd om te vertel Hawke oor Lekkergoed se oproep tot Georgetown, en wanneer sy dit gedoen het, die ego gevolgtrekking was dieselfde as joune. "Hy hou'n roetine," Hawk ooreengekom, " sodat dit nie lyk soos hy het iets te doen met die organisering van die aanval op ons C-motor. Hy het waarskynlik nie weet dat Odin is om ons volk na hom, gaan voort en kyk hom noem dit die diens stasie. So ver as hy geweet het, die Motor C net gestop uit van die oë en wag vir hom om terug te kry op die snelweg."
  
  
  Iets Smous het net gesê lui in my gedagtes, maar ek het nie tyd om te fokus op dit, want hy wil my gegee het'n paar instruksies. "Bly in jou kamer, Nick, terwyl ek koördineer die jag vir die Volkswagen. Ek wil in staat wees om jou te kontak wanneer dit ontdek het, dan sal ek het'n werk vir jou." Die manier waarop hy het gesê dit het my in geen twyfel oor wat die werk sou wees soos wanneer die moordenaars is geïdentifiseer. "En haar, ek wil hê jy om te wag totdat Me Knight en dat lyfwag, Abdul Bedawi, terug te kry om die hotel. As hy vas aan sy patroon, sou hy gaan na Sherima se woonstel om te sien hoe sy voel.
  
  
  "Ek sal reg wees hier, meneer," het ek haar verseker wanneer ons gesprek was oor.
  
  
  Wanneer Smous het oor kommunikasie, het hy verwag om my selfoon te wees stilstaan vir'n rukkie, maar ek was verkeerd. Dit lui weer byna onmiddellik, en toe sy antwoord, die inbeller het haarself as'n klerk in'n boetiek in Georgetown - 'n naam wat nie veel sin maak as iets skelm.
  
  
  "Mnr Carter, het ek probeer om jou te bel, maar jou lyn is besig," het sy gesê. "'n vrou het my twintig dollar vir belowende om te bel jou en gee jou'n boodskap. Sy hardloop weg van hier so vinnig dat sy nie tyd het om te noem haarself.
  
  
  "Wat is dit
  
  
  
  
  
  
  'n e-pos boodskap? "Ek het gevra, ek weet hema moet hierdie dame.
  
  
  "Sy het net vir my gesê om haar te laat vertel dat Lekkergoed gesê om jou te bel en sê dat iemand net nie onthou haar naam, sy was in so'n haas dat sy nie gevang kry - in elk geval, iemand verlaat en sy gaan om te probeer om hom te volg en sy sou bel jou later. Beteken dit iets vir jou, Mnr Carter?"
  
  
  "Natuurlik," het haar pa gesê. "Dit beteken baie. Het jy gebeur om te sien waar sy gegaan het?"
  
  
  "Nee, ek het nie geweet. Dit alles het so vinnig gebeur dat ek nie eens dink om te stop. Sy het net gryp'n potlood uit die toonbank reg hier, skryf jou naam en telefoon nommer, aan my gegee het'n twintig-dollar noot, en links."
  
  
  "Dankie dat jy so baie," sê ek, vra haar naam en adres weer, en skryf dit neer. "Jy sal nog'n twintig dollar in die e-pos in'n dag of so."
  
  
  Sy het daarop aangedring dat dit was nie nodig, en dan het my gevra om die lyn te hou. Ek hoor haar praat Hema-om voor sy draai na die telefoon en het vir my gesê, " Mnr Carter, een van die meisies wat saam met my hier was om te kyk die dame soos sy was om die winkel te verlaat. Sy sê sy het haar om in'n taxi en dit vinnig gevlieg weg."
  
  
  Hy bedank haar weer, dan hang en genoem Hawk te werk hom op die jongste veranderinge. Hy het besluit om te vra die distrik polisie radio uit'n waarskuwing sein na al die motors in orde om op te spoor Sherima se limousine. Hy het haar aangeraai om nie om die motor te stop as dit raakgesien,maar om te probeer om dit te hou onder toesig totdat dit gestop. Hy het'n einde en dan sê, " Wat dink jy van hierdie, N3?"
  
  
  "Ek dink Abdul moet gesien het Lekkergoed roeping om hierdie boetieks en besef dat ego planne wat nodig is om te verander. Hy moet weet dat sy iemand help dek Sherima se verdwyning, en hy het waarskynlik dink dit se hare. Dit is, as hy het iets te doen met haar ontvoering.
  
  
  En ego neem af op hierdie manier maak die ego voor die hand liggend. My raaiskoot is dat hy is waarskynlik op pad na die plek waar hulle hou Sherima. As sy nog gelewe het. Haar, ek hoop die distrik polisie vang hom gou. Het jy enige inligting oor die VW kampeerder?"
  
  
  "Niks nie," Hawk gesê meewarig. "Ek sal jou terug bel as ek iets kry. In elk geval, sal jy het om te wag daar in die geval Mis Ridder oproepe.
  
  
  "Ek weet," sê ek grimmig, voel bedank om te wag in my kamer vir ewig. "Ek hoop net dat sy nie probeer om te speel die speurder haarself en kry te naby aan hom. Ek dink dit is veilig om te aanvaar dat sy nog steeds na aanleiding van die ego roete iewers. As sy het dit verloor, sou sy het my gekontak haarself."
  
  
  Hoewel ek wil onlangs begin voel vererg dat my selfoon is voortdurend lui, nou ek het gehoop dit sou ring weer na Hawke hang. Dit het nie gebeur nie, en as ek sit en kyk na die sekondes draai in die skynbaar eindelose minute, ek het geweet dat sodra hulle begin om te draai in die uur, sou dit gou wees om tyd vir hom te nooi Sherima aan die Sekretaris van die Staat se huis vir haar radio gesprek met die Shah. Hasan. En ek weet ook dat as ons dit nie kry nie hierdie datum is reg, die hele wêreld kan begin om te val uitmekaar in die ontploffings wat sal versprei van die Midde-Ooste tot in die buitenste hoeke van die ruimte.
  
  
  Teen die tyd Lekkergoed genoem net na vier, sy wil'n vinnige nap van die groen tapyt van Watergate. Gedurende daardie tyd, Hawk genoem twee keer met depressiewe verslae dat ons moordenaar motorhome en Sherima se limo en die bestuurder het nie, is gevind. Hy kan verstaan dat'n limousine is moeilik om te vind onder die duisende van die openbare en private individue in Washington, maar'n motor huis moet makliker gewees het as dit nie was iewers weggesteek voordat die bulletin het in die polisie-netwerk.
  
  
  Candy se woorde gevloei soos water om'n dam te breek; sy het nie eens wag vir haar om haar vrae te beantwoord:
  
  
  "Nick, dit se Lekkergoed. Het jy my boodskap? Abdul ry weg, en'n taxi het hom gegryp en hom gevolg. Ons was oral. Dit kos my vyftien dollars, want die taxi-bestuurder het gesê emu moet nie doen dit. In elk geval, Abdul geparkeer oor'n blok weg van die Adabian ambassade en het net daar gesit vir'n rukkie, dan is'n man wat sy nie geweet het en het in die kar, en ry hulle weg. Ek het hulle gevolg, en hulle ry rond in sirkels vir'n rukkie, en dan ...
  
  
  "Lekkergoed!" Haar stem uiteindelik gebreek het in'n stortvloed van verduideliking as sy onderbreek te vang van haar asem. "Waar is jy nou?"
  
  
  "By die St john's Kollege," het sy geantwoord terloops, en dan, wanneer haar ongelowig stem bevestig dat die naam, het sy voortgegaan, " ek het gekom hier om die telefoon te gebruik. Hulle was baie vriendelik en het my toegelaat om een te gebruik sonder om te betaal nadat ek het vir haar gesê dit was dringend. Die dame het gesê ...
  
  
  Wanneer ek skree "Lekkergoed" weer na haar en het daarop aangedring dat sy vir my sê waar Abdul was in die gimnasium, sy het aanstoot weer, en sê: "Nick, dit is wat ek probeer om jou te vertel. Hy is in'n huis oor'n blok weg, op Militêre Road. Sy het gesê dat Sherima se lyfwag gery het die limo openhartige na die garage agter die huis. "Ek het gesien ego, want die taxi-bestuurder gery het mimmo baie stadig toe hy sien Abdul draai in die oprit. Ego het haar gevra om my te laat uit op die volgende hoek,
  
  
  
  
  
  
  Utah Laan, dan mimmo geloop het terug na die huis, maar ek dink hy en die man by die naam het reeds weg binne-in."
  
  
  "Nick, dink jy Sherima kan daar wees?"
  
  
  "Dis net wat ek wil weet," Hey haar vertel, vra vir'n adres op Militêre Road.
  
  
  Sy het my'n ego en dan sê, " Nick, is jy uit te kom op jou eie of is jy gaan om te stuur vir die polisie?" Wanneer ek het vir haar gesê ek wil op my pad so gou as wat ek kon kry af en kry in'n taxi, het sy gesê: "dis goed. Sherima dalk skaam wees as die polisie kom en daar is'n oproer.
  
  
  Sy sou gelag het as dit nie was vir so'n ernstige situasie, net'n paar uur vroeër, Lekkergoed is al vir'n beroep in die weermag, vloot, en iemand anders om jou te help vind Sherima, maar toe dit duidelik geword dat die voormalige koningin kan gevind is, sy was bekommerd oor die beskerming van die reputasie van haar vriend en werkgewer. .
  
  
  "Moenie bekommerd wees nie," het haar pa gesê. "Ek sal seker maak dat Sherima se naam is nie genoem in die koerante. Nou wag vir my by die skool. Wat is die naam nou weer? St john's College ... " Hom geïgnoreer haar protes dat sy wou hom om haar te haal en neem haar na die huis, in plaas daarvan aan te dring:"Doen soos ek sê. Ek weet nie wat Abdul en die ander se ego is, maar daar kan probleme wees en ek wil nie hê jy om my seer." Dit was beter dat sy nog nie weet hoe baie mense het reeds gesterf daardie dag, en dat meer sou byna beslis volg. "Ek sal kom kry jy so gou as wat ek kan. Nou het ek om te begin." Haar selfoon was hang voordat sy kon voortgaan met die argument.
  
  
  Ek nodig het om te maak'n ander oproep voor opstyg. Hawk geluister het as ek het vir hom gesê wat Candy het berig, het toe gesê, " Die persoon wat hy opgetel het by die ambassade kan word Swaard, N3." Toe sy ingestem het, hy het voortgegaan: "En sy besef hierdie adres op die Militêre Pad. Dit is wat die CIA soms gebruik as " veilige hawens." Haar, het gedink ons was die enigstes behalwe die CIA wat geweet het oor dit, maar dit is duidelik dat die vyand het ook redelik goed intelligensie bronne. Besef jy wat die Swaard is waarskynlik gaan om te doen, Nick?
  
  
  "Die stem waar die Silwer Falcon sal word dood aangetref," het ek gesê. "En daar sal baie van die bewyse dat sy gewerk het vir die CIA en is dood toe sy gedreig het om bloot te stel haar voormalige werkgewer se Adabi plot. Maar nie die CIA hou iemand op hul perseel al die tyd? "
  
  
  "Ek dink nie so nie. Maar die Swaard nie huiwer om iemand dood te maak wat in die pad staan van selfsug. En indien, soos Mis Ridder sê, hy en hierdie Bedawi ingeskryf het vir die huis openlik, het hulle waarskynlik reeds gepleeg hul moord.
  
  
  "Ek is reeds'n edu, meneer," emu het vir haar gesê. Terwyl ons praat, ek kyk na my kaart en beraam dat dit my sou neem ongeveer vyf-en-twintig minute om te kry na die adres op die Militêre Pad. Hawk het gesê hy sou stuur'n rugsteun span my te haal so gou as moontlik. Die meeste van die plaaslike agente in die veld probeer om op te spoor af die VW motorhome en ego dodelike bemanning, maar hy het gesê hy sou stuur'n span om te help om my onmiddellik. Egter, ek het geweet dat dit was die taak van'n meester sluipmoordenaar, en ek het gevra ego opdrag te gee om sy manne terug te hou nie, tensy hy was absoluut seker dat ek hulp nodig het.
  
  
  Hy het gesê hy sou slaag op die nodige bestellings, dan wens my geluk - wat hy het nie gewoonlik doen - en sny die verband.
  Hoofstuk 10
  
  
  
  As ek geloop het in die kamer rond, iets hard klap in my rug, en'n koue, selfs stem saggies gesê, " Kom ons neem die diens hysbak af, Mnr Carter... Nee, moenie omdraai." Die bevel is uitgevoer met nog'n terugslag vir die ruggraat. "Dit is'n magnum .'n .357, en as ek het om die sneller te trek waar dit net gewys, die meeste van jou ruggraat sal kom uit deur die lewe... Wat is beter, hou net aan loop af in die saal na die hysbak en seker wees om te hou jou hande in jou sye."
  
  
  Ek het nie tyd om te waarsku die operateur toe hy het die diens hysbak se deur. Blackjack onmiddellik klop ego op die vloer van die motor. Nie lank voor haar, ek voel die druk in my rug ontspan vir'n oomblik, en kyk na die gebreekte lob van die kameraman, haar, het ek besef dat my roofstroom het aangeskakel die Magnum aan sy linkerhand, die verlaat van sy reg vry om te klik op die man. .
  
  
  Volgende bevele, het hy sleep die hysbak operateur na die naaste linne kas en klap die deur in die voorkant van hom, met die hoop dat hy sou gevind word in die tyd en mediese aandag sou help. Hierdie aksie het my die geleentheid om te sien die persoon wat hou van'n groot geweer wys na my terwyl haar besig was. Dit was'n ander Arabiese, korter en harder as die een wat gesterf het op die balkon met my mes in sy keel. Hy oorgeskakel hande met die geweer weer lank genoeg om die sleutel te kry om die huishoudster se linne kas, wat gelukkig vir sy ego se doeleindes - of miskien deur reëling - was links in die slot van die linne kas. Hy was'n kenner van leer goedere. Die slag het die sleutel in die slot, om seker te maak dat die ego se ontdekking van die mishandelde inhoud sou vertraag word selfs langer.
  
  
  "Nou kom ons gaan af na die kelder, Mnr Carter.
  
  
  
  
  
  
  my bonkige metgesel gesê. "Net loop openhartige in die hysbak, in die gesig staar die rug kreun... Dit is genoeg... Nou net vorentoe leun uit die heupe en druk jou hande aan die kreun. Jy het gesien hoe die polisie soek gevangenes, Mnr Carter, sodat jy weet wat om te doen... regtig, en nie beweeg nie.
  
  
  Ons stap af na die laer vlak van die Watergate in stilte. 'n sirene klink, wat aandui dat die knoppies is gedruk op verskeie vloere te sein'n bakkie, maar die motor was oorgeskakel na die handleiding beheer, en die arabiese het nie ophou nie. Toe die dag uiteindelik oopgemaak het, was ek reeds opdrag gegee om uit te kry: draai, hande op my kante, kry frank rondom die motor en draai links. As daar iemand is wat wag, gaan net deur mimmo asof niks gebeur het nie. As ek enigiets doen wat wek agterdog, het hy en'n paar onskuldige mense sal sterf.
  
  
  Niemand was om te wag in die kelder, maar as ons loop in die gange wat lei tot die Watergate garage, twee mans in die hotel diens uniforms kyk na ons nuuskierig. Om te red ih se lewe, het ek voorgegee om vriendelik te wees met die man te praat wat staan langs my, sy geweer nou ingebed in my ribbes rondom my baadjie sak. Blykbaar het, het hulle gedink ons hotel bestuurders of gaste wat verlore geraak het in ons garage, en geslaag het, mimmo ons sonder om iets te sê.
  
  
  "Alles reg, Mnr Carter," my beleefd vanger gesê toe ons buite hoorafstand van die egpaar. Hy tree terug agter my weer, die gee van aanwysings wat uiteindelik gelei het tot'n afgeleë deel van die garage. Daar was slegs'n paar motors geparkeer daar, plus'n Volkswagen motorhome. Verrassend, Ego was nie opgemerk deur die patrollies. Met my, arabiese moet gedaal het sy spanmaats iewers, dan ry openhartige aan die Watergate garage en wag op my deur byna vanaf die oomblik wat hy begin jag hulle.
  
  
  Outomaties, ek het die hoof vir die kampeerder, en arabiese korrek verstaan my optrede. "So jy weet oor hierdie, Mnr Carter. Ons is seker dat jy sou dit doen. Dit is waarom ek was gestuur vir jou. Egter, ons sal gebruik om'n motor wat geparkeer langs die Volkswagen. Hy is hier al sedert verlede nag. Odin rondom ons mans nooit na hom teruggekeer na die besoek van die dak. Haar, ek is seker jy weet hoekom.
  
  
  Ek het nie antwoord nie, maar my spraaksaam ander natuurlik nie verwag het nie'n antwoord nie, want hy het voortgegaan: "Kom openlik aan die agterkant van die Vega, Mnr Carter. Jy sal vind dat die kattebak is oop. Net verhoog jou ego en stadig kry binne-in. Daar is niemand om nie, maar ek sou nie wil hê om te skiet haar in elk geval, om die geweer in die garage. Die klank sal nogal hard, en as iemand kom met'n ondersoek, sal hulle ook doodgemaak word."
  
  
  Hy het byna bereik die loop van die Vega wanneer die gangster blykbaar besef dat hy'n ernstige fout gemaak het en dadelik het dit reggemaak. "Hou op, Mnr Carter. Nou leun oor na die stam deksel... ek sal die geweer. Okay, kan jy weer en maak die kattebak ... As jy net gaan sit en maak jouself gemaklik, sal ons gaan.
  
  
  Opgekrul in die beknopte kajuit, ek het seker gemaak ek was naak in die sitkamer, so ver onder die afdak as moontlik, met my voete teen die opening gedruk. Terwyl haar was krimp, Arabiese voortgegaan om te wys die Magnum op my kop, dan, wanneer haar was om te skik, hy tree terug en bereik vir die deksel van die kis. As hy begin om te daal, sy oë het op die liggaam se ego om seker te maak dit het nie beweeg nie enige verder weg. Net toe haar geweet het dat haar ego se siening van my sou wees heeltemal geblokkeer deur die byna toegemaak deksel van die bors, haar geskop dit met albei voete, om al die krag van haar gekronkel bene in die skop.
  
  
  Die deksel van die kis wip, iets tref, en aan die gang gehou. Teen die tyd dat ek kon haar sien, het ek myself op soek na'n groteske gedraai gesig op die hoof, wat was nou gekantel terug na wat gelyk'n onmoontlike hoek. Onsiende oë, wat reeds begin om te vervaag, loer op my van die laer kante van hulle voetstukke. Die hand wat die groot Magnum ruk onwillekeurig na die stam van die motor, maar die senuweestelsel het nooit daardie bevrore vingers die sein om die sneller te trek.
  
  
  As hy swaai die een been oor die rand van die bors en begin om te klim uit, die sterwende Arabiese skielik val terug, styf as'n raad. Die agterkant van die Ego se kop tref die beton vloer van die motorhuis eerste en wip uit met'n groot kraak. Dit was nie totdat ek buk af te trek my Luger van die lyfband van die man wat gehou my gevange dat ek besef wat gebeur het toe ek klap die stam deksel op. Die ego lem, soos'n afgestomp guillotine lem, gevang die emu onder die ken, gooi sy kop terug met so'n krag dat dit breek sy nek.
  
  
  Na'n soektog Ego se sakke, sy het twee stelle van die motor sleutels. Op een ring was'n tag met dieselfde nommer: motorhome, VW en die naam van die motor huur agentskap. Ek het probeer om een van die sleutels op die ander ring in die Vega stam en dit het gewerk. Dit was redelik oortuigend bewys dat hierdie persoon was met die een wat gesteek haar.
  
  
  
  
  
  
  op Sherima se balkon laaste nag. Ek het gewonder wat anders kon gewees het om vir wat veronderstel was om'n missie te ontvoer die voormalige koningin. Kon die Swaard, ook op die dak van die hotel? Was dit die een wat haar vermoor deur'n ongeluk toe Lekkergoed paniekbevange en druk my arm probeer om my te vertel dat, nie om te sê'n woord aan ons as wat hy gehou rol sy oë op?
  
  
  Daar was geen tyd om seker te maak die Volkswagen, en hy het nie wil hê iemand om my te vind met'n dooie liggaam in die garage. Ego gooi haar in die Vega rek, klap die deksel wat geneem ego se lewe, en lig haar in die bestuurder se sitplek. Wat die hel, dit sou red BYL se taxi Militêre Pad, en een minder liggaam vir Hawke as hy gehad het om te reël vir'n Watergate uitgang.
  
  
  Twintig minute nadat ek betaal vir parkering, die Vega kaartjie was gestempel byna sestien ure vroeër by een in die oggend. "Ek was wat deur'n adres op die Militêre Pad. Gelukkig, die meeste van die land polisie motors wat dag gefokus op die jag van die VW kampeerder, nie bekommerd te wees oor die verkeerslig branders of spee, so ek ry vinnig en non-stop. Hy het die volgende hoek en geparkeer. Soos ek stap terug na die kruising, ek het opgemerk'n groot groep van lae geboue op die heuwel oorkant die straat, en het besluit dat dit was waarskynlik die hele hotel gebied, nie St john's Kollege, waar Lekkergoed veronderstel was om te wag vir my. Ek draai die hoek en stap vinnig terug na die Militêre Pad, wil nie te waag verduidelik aan'n paar nuttige verbyganger dat ek geweet het daar moet nie parkering op hierdie kant van die straat en dat daar nie enige ruimte op die ander kant, en dat ek was in'n haas.
  
  
  Verby mimmo, sy het'n vinnige blik op die huis, waar Lekkergoed gesê dat Abdul en die man wat sy vermoed het, was die Swaard wat het binne-in. Dit het gelyk om in te pas met die omgewing rondom die rooi-baksteen, multi-vlak plase. Waarskynlik tussen die ouderdomme van twintig en vyf-en-twintig, die skadu van die bome in die somer, dit was omring deur'n heining wat toegelaat word om te groei hoog genoeg is om die blok te kyk van toevallige verbygangers, maar nie'n voor die hand liggend waarborg van privaatheid. . Die breek in die voorkant heining voorgekom het in die oprit wat oorspronklik gelei het tot die twee-motor garage aan die agterkant van die huis. 'n klip pad gelei het tot by die ingang. Uiterlik, dit lyk soos die huis van'n redelik welgestelde familie.
  
  
  As die CIA het daarin geslaag om sy "veilige huise" in die dieselfde manier as BYL, hierdie beeld van ordentlikheid sou wees versigtig gekweek deur die permanente inwoners van die huis. Hawk gewoonlik opgedra twee agente aan elkeen van die skuilings, wat ons gebruik vir die geheime vergaderings, of om weg te steek van die vyand agente wat "draai krimpvarkie" op hulle totdat'n nuwe identiteit is gestig vir hulle, of as recovery punte vir gewonde personeel. Plaaslike agente, gewoonlik'n man en'n vrou poseer as'n egpaar, moet vriendelik wees met hulle bure, maar nie so gesellig dat mense in die buurt skielik roep. Die hawk hou daarvan om sy slaapplekke in residensiële gebiede, eerder as in afgeleë gebiede wat is meer oop vir'n verrassing aanval. En dit blyk dat die CIA het aangepas om'n soortgelyke opstelling, ten minste so ver as die area seleksie betrokke was.
  
  
  Haar mimmo geslaag het in die huis en het na die deur van die volgende huis. Dit het'n oomblik na die telefoon lui, maar net so ver as die ketting sou toelaat. 'n wit-harige vrou steek haar neus in die gat, terwyl die duitse Herder se bek steek uit by my. Die herder het niks gesê nie, maar het sy vermoedens meer duidelik, met'n diep grom. Sy streel die ego: "Sjuut, Arthur!"
  
  
  "Maklik," sê ek, " maar ek is op soek na haar DeRozov. Ek weet nie die presiese getal nie, maar hulle moet leef op Militêre Pad, naby Utah, en ek het gedink miskien het jy ih weet.
  
  
  "Nee, ek het nie erken dat die naam. Maar oor die afgelope paar jaar, daar is'n baie nuwe mense in die buurt."
  
  
  "Hulle is'n paar van die jong," verduidelik ek. "Sy is blond, ongeveer dertig jaar oud, en Kalinich is omtrent dieselfde ouderdom. Hy is'n groot man, jy sal beslis sien die ego, want hy is oor die ses voet vier duim lank en weeg ongeveer twee honderd en veertig pond. Ah, ja, hulle bring'n VW motorhome."
  
  
  Sy skud haar kop tot Kemper genoem dit, dan is'n flikker van erkenning gekruis haar gesig. "Wel," sê sy huiwerig, " daar is'n mooi jong paartjie wat langs. Hulle het daar vir sowat'n jaar, maar dit is nie bekend te ih anders as om te sê hello. Maar ek is seker dat hulle nie jou vriende. Sy is nie blond, en hy is nie so groot. Miskien is dit stert, maar met'n dun kant. Die enigste ding wat... "
  
  
  "Ja?" Ek het daarop aangedring.
  
  
  "Wel, ek het opgemerk dat dit wanneer ek het die bus met my man om te gaan om te werk op hierdie oggend, en daar was'n Volkswagen bakkie in die oprit geparkeer."
  
  
  "Wat is die tyd was dit?"
  
  
  "Ek dink dit is'n kwart tot agt of so, aangesien ons gewoonlik verlaat."
  
  
  "Ek het dit nie agterkom iemand daar nou net," sê ek. "Jy hoef nie gebeur nie
  
  
  
  
  
  
  het jy sien hom verlaat? "
  
  
  "Eintlik, ek sê ja. Ek was net loop uit die deur later in die oggend - dit moet gewees het die middag of miskien middel-en - dertig toe ek haar sien ry af en ry weg. Ek gaan om te besoek, 'n vriend van die Afvaardiging Sturt, en ...
  
  
  "Het jy sien wie is daar?"het hy onderbreek. "Miskien het hulle is my vriende."
  
  
  "Nee, ek het nie geweet. Die ego is weg voor ek het neer op die sypaadjie, en dit het gelyk asof hulle was in'n haas. Ek is jammer."
  
  
  Hy was redelik seker waar die Volkswagen en die ego-span van die moordenaars was onder leiding; hulle het'n datum op Kanaal Pad wat was haastig gereël deur'n oproep. Ek bedank die vrou vir haar hulp en gesê ek kan probeer om haar langs die deur, in die geval van die mense in die kampeerder is my vriende, deur die roeping van'n ander buurman. Die herder grom weer as haar man blyk te verlaat, en hy het amper gryp sy bek toe sy die deur toegemaak.
  
  
  Terloops loop af in die oprit na die CIA skuiling, hy het voortgegaan om te loop rondom die huis tot by die garage. Ego het gevind dat die vou deure oopgesluit, en hy skuif dit op sy goed-geoliede skarniere. Sherima se limo was nog steeds daar geparkeer, langs die Mustang dat sy geweet het behoort aan die permanente inwoners van die huis. Die sluiting van die deur saggies, het sy geloop het in die klein binnehof van die plaas. Daar was'n braai wa, geroeste uit te staan uit van die winter sneeu.
  
  
  Nie so goed nie, boys, ek het gedink. Real huiseienaars sou hou'n BRAAI in die garage vir die winter.
  
  
  Die skerm deur was gesluit, maar sy stoot dit oop met die punt van haar stilet. Die agterdeur was ook gesluit. My plastiek American Express kaart gly terug die grendel, en terwyl die hou dit in plek is, het ek probeer om te draai die handvatsel met my ander hand. Hy het omgedraai en die deur oopgemaak. Hy het teruggekeer om die kredietkaart om sy beursie voor stoot die deur selfs verder en was verlig om te vind dat dit nie'n ketting grendel.
  
  
  Vinnig versterking binne, het hy bevind homself in die kombuis. Wanneer ek kyk rond, die huis is stil. Die gereg, waarskynlik van ontbyt, is gewas en gestapel in die droër langs die wasbak. Ek tone in die eetkamer, dan in die sitkamer. Daar was geen teken van'n stryd af daar. Dan, as ek was omtrent om te klim die helfte van'n vlug van die trappe wat blykbaar het gelei tot die slaapkamers, my aandag was gevestig op'n klein gaatjie in die gips gekerm langs die trappe. Met behulp van die stilet lem weer, haar gegrawe uit'n koeël in'n kreun. Dit lyk soos'n .38 plat in die gips. Leun ondersoek, het hy die goedkoop oosterse mat wat onder die vloer in die voorkant van die ingang.
  
  
  Die bloedrooi vlek was amper verlore in die patroon. Iemand maak die voordeur oop en geskiet is, dit opgelos. Waarskynlik'n .38 met'n knaldemper. Daar was'n kleedkamer in die klein-foyer. Ek het gevind dat die deur gesluit is, wat was ongewoon genoeg is om te maak my wil om te weet wat is binne-in. Na probeer om'n paar van sy optel, het hy gevind dat die een wat draai'n eenvoudige slot.
  
  
  Die liggaam van'n man lê op die toilet vloer onder die rokke wat daar gehang het. Die lyk was die dra van'n hoed en jas, en ek kon sien hy was lank deur die manier waarop die ego se knieë was verdubbel om te druk ego in die beperkte ruimte. Stoot die hoed weg van die tafels emoe se gesig, het hy gesien het waar lummel getref het die emu in die linker oog. So much vir die helfte van die " pragtige jong paartjie langs die deur." Blykbaar was hy oor die huis te verlaat wanneer iemand gekom het om die voordeur oop, en hy het die fatale fout van nie-gebruik van die loergaatjie om te sien wat was in die saal buite voor die opening van dit. Wie staan daar het'n stilgemaak pistool by die gereed is, en hy afgedank so gou as die deur oopgemaak het, dan gevang sy slagoffer en versigtig laat sak hom op die mat op die vloer, so dat die "vrou" van selfs die dooie man het nie geweet wat gebeur het nie.
  
  
  Haar besluit dat sy moet ook iewers in die huis. Die manne van die Swaard sou nie die risiko loop die uitvoering van'n lyk. Neem Luger, hy klim die trappe na die boonste vlak. In die stilte van die huis, die lig kraak van die matte trappe was hard. Op die top van die trappe na my reg, die slaapkamer se deur was oop. Ek het gegaan en gevind dat dit leeg. Sy het vinnig na die kas. Nen het die mans se klere, Swede en niks anders nie. Vinnig draai die deken oor, het hy besef dat daar is niks onder die bed, so hy gaan terug na die saal en stadig oopgemaak die volgende deur op die dieselfde kant. Dit was'n badkamer-leeg. Daar was manne se toiletware en'n skeermes in die medisyne kas bo die wasbak. Die dooie man hieronder moet maag probleme; daar was teensuurmiddel bottels op een van die po pollocks. Wel, dat die ego pla my nie meer nie.
  
  
  Die kruising van die saal, het ek geslaag het deur middel van'n ander oop deur na wat ek geraai het van sy grootte was die hoofslaapkamer van die huis. Die vrou wat ek was die jag vir die was netjies; die Swede was netjies gereël op hangers, en haar skoene was gepak in bokse op die vloer van die groot dubbel toilet. Blykbaar, het sy en haar vennoot in stand gehou'n streng besigheid verhouding, ten spyte van die feit dat hulle het geleef saam vir sowat'n jaar. Slegs een rondom twee
  
  
  
  
  
  
  die kussings is gekreukel. Dit skielik tot my deurgedring dat die laken op die bed was net ingesteek in op die een kant. Sy moet maak van dit wanneer die gangster opgegaan na die top van die tweede verdieping.
  
  
  Val op sy knieë, hy kyk onder die bed. Blinde oë staar terug na my van'n gesig wat moet gewees het'n pragtige voor die lummel geruk af deel van sy kakebeen, bloed dat spetterend die lang swart hare wat aangeblaas uit op die vloer. Sy was geklee in'n gewatteerd geel housecoat, en haar voorkant was gedek in gedroogde bloed waar sy wil is getref deur die tweede skoot.
  
  
  Hy laat val die kombers en het aan sy voete. Stap vinnig deur die res van die boonste vloer, sy nagegaan word uit die derde slaapkamer en die hoof badkamer, 'n verdere bewys van die CIA huishoudster se netheid. Wegkruip agter'n stapel van handdoeke in'n linne kas, sy is ontdek deur'n kragtige twee-rigting radio op die hoogte van'n frekwensie sy weet behoort aan die CIA. Dit is waarskynlik net gewerk het toe die veilige huis is gebruik. Daar was geen behoefte vir direkte kontak met die top-geheime intelligensie-agentskap hoofkwartier naby Langley, Virginia, behalwe in sulke gevalle. Ek omgekeer die radio skakel, maar daar was geen geraas op die TV. Gryping agter die kabinet, wat hy opgetel het'n paar drade wat reeds getrek uit en sny.
  
  
  Sodra ondertoe, het hy gestop in die voorportaal, luister aandagtig vir enige klank wat kan dui op'n Swaard en Abdul Bedawi, hopelik Sherima en moontlik twee van die drie kampterrein moordenaars was nog in die huis. Net die tik van Seth Thomas se ou byekorf klok op die buffet in die eetkamer het die stilte gebreek.
  
  
  Ek tone terug na die kombuis en het gevind dat die deur wat veronderstel was om te lei tot die kelder. Ek kyk na die handvatsel en gevind dat dit ontsluit, so ek het dit'n kraak. Daar was'n dowwe gedruis rondom die byeenkoms, maar ek het dit nie gehoor nie-ek loop op die tien-stap trap wanneer ek het die deur wyd oopgemaak.
  
  
  Maar, Sergei was aan die brand gesteek in die kelder, en hy kon sien die linoleum vloer hieronder. As hy stadig neergedaal die trappe, 'n wasmasjien en droër verskyn teen die verste muur. Agter die trappe, die olie brander en water verwarmer was afgeskakel. Amper aan die onderkant van die trappe, het ek gestop skielik, skielik besef dat net'n derde van die kelder was oop; miskien minder, het ek besluit, onthou die deurmekaar kamers hierbo.
  
  
  Die res van die kelder is afgesny deur'n muur rondom twee beton blokke. Die mure het natuurlik is bygevoeg na die huis gebou het, want die grys blokke is baie nuwer as wat hulle was, die vorming van die ander drie kante van die gebiede wat dit aangegaan het. Vinnig die bepaling van die grootte van die huis self, het hy beraam dat die CIA het'n geheime kamer of kamers in totaal ongeveer vyftien honderd vierkante meter. So, dit was die veiligste deel van die skuilings, waar vriende of vyande in die behoefte van beskerming kan steek. Hy het geraai dat die binneland kan ook geluidsisolatie, so as iemand loer daar, die ego sou nie weg te gee enige geraas as die bure onverwags besoek aan die plaaslike agente.
  
  
  My raaiskoot is dat geen klank kry deur middel van die mure en plafon van die geheime skuiling in'n ry.dit het my oortuig dat Sherima en haar ontvoerders was ook binne-in. Ek vermoed dat ek was om te wag vir iets of iemand, maar ek het nie weet wat of wie. Beslis nie as gevolg van enige sein in die radio-en boontoe, want ego nut was ontwrig deur die een wat die sny van die drade. Daar is'n goeie kans, maar dat Adabi se boodskap - "Swaard gereed om te staak" - is oorgedra van hier voor die radio is gebou uit.
  
  
  Daar het nie blyk te wees enige ingang na die beton-betimmerde kamer, maar sy het gegaan oor die sug om te kry'n nader kyk. Die CIA het'n pragtige illusie; waarskynlik as'n verduideliking nodig was vir die buitengewoon klein kelder, as die "jong paartjie" het te laat meter tellers of reparateurs in die kelder, hulle sou gesê het dat die mense wat hulle gekoop het van die huis van het nie klaar is met die bou van die landskap nie. 'n vat as gevolg van gebrek aan fondse, en net toe die res van die uitgrawing. Hy kon amper hoor die mooi kraai-harige vrou sê vir die vreemde elektriese verteenwoordiger van die maatskappy, " O, ons sal klaar is met hierdie onsself eendag, wanneer dit is makliker om te kry om die verband geld. Maar ons het die huis so goed, want nen het nie'n volle kelder."
  
  
  Lekke, aan die verste punt van die muur van haar trap, gevind het wat hy wou hê. 'n klein krakie in die blokke gemerk'n gebied ongeveer sewe meter hoog en miskien-en-dertig ses duim breed. Dit veronderstel was om te wees die deur om alles wat lê buite, maar hoe het dit oop te maak? 'n helder brylev van unshadowed oorhoofse ligte het baie van die lig, totdat sommige skakelaar of knoppie gedruk wat sal maak die verborge deur. Daar het nie blyk te wees van so'n toestel op die kla self, so haar stahl kyk rond in ander dele van die kelder. Hy het om te kry deur middel van die deur vinnig, die tyd is besig om uit te loop.
  
  
  Dit sou neem tien onaangename minute, maar niks gekry nie. Ek was net oor te begin, kliek op
  
  
  
  
  
  
  gewone beton blokke in die kreun, met die hoop dat die een rondom hulle dalk die sleutel. As ek teruggeval na die verborge deur, ek het haar staan om die groot ondersteuning balke en sien uit die hoek van my oog wat is in die voorkant van my, al langs - die wêreld skakelaar. Maar wat het hierdie skakelaar draai op? Die een op die top van die kelder trappe dit is duidelik dat slegs beheer twee ligte, en hulle was reeds op.
  
  
  Ek kyk na die bedrading wat gelei het direk van die skakelaar. Dit het dalk iets te doen met die wasgoed toerusting of die olie brander. In plaas daarvan, die draad hardloop reguit na die plafon en gekruis'n punt naby die kraak wat gemerk is die ingang na die geheime kamer. Luger hou haar in die een hand, en hy omgekeer die lig skakelaar met die ander. Vir'n oomblik, niks het gebeur nie. Dan voel hy die vloer vibreer effens onder sy voete, en het'n gedempte skree as'n afdeling van die muur begin om te swaai na buite op'n goed-geoliede skarniere, blykbaar van'n elektriese motor iewers agter dit.
  
  
  Met die geweer in haar hande, ek trap deur middel van die opening van so gou as wat dit was wyd genoeg om my te laat in. Die toneel wat my gegroet het vandag kan amper so groot soos die dek van een van daardie ou tydskrifte vir die publiek.
  
  
  Sherima was wat gekoppel is aan die verste muur oorkant my. Sy was heeltemal naak, maar ek het nie tyd om te waardeer die welige kurwes van haar klein figuur. Hy was te besig om te kyk na die man langs haar staan en wat die ander in die kamer met sy Luger. Abdul staan langs Sherima, en van die kyk op haar gesig, kon hy vertel dat hy besig was om iets walglik dit was onderbreek deur my aankoms. Sit by'n tafel in'n groot oop ruimte geskep deur die CIA was'n goed-geklede Arabiese wie hy was nie seker was die man Abdul het opgetel by die Adabia ambassade - die een Smous en ek het aanvaar was'n Swaard. . Natuurlik, hy was besig om op'n paar vraestelle, het hy opgekyk van die vraestelle en staar na my, en die geweer.
  
  
  Twee ander Arabiere was rus in'n ander hoek van die skuilings. Een van hulle was sit op'n bed wat gewoonlik gebruik word deur tydelike CIA gaste. 'n outomatiese geweer lê langs hom. Die ego tweeling was in die hande van die laaste maaltyd rondom hierdie groep van die regering skuiling inwoners. Hy begin in te samel sy geweer as sy die kamer binnegekom het, maar gestop toe bietjie van my geweer het in die ego se rigting. Niemand rondom hulle was verras om my te sien, behalwe vir Sherima, wie se oë rek eerste op die vlag van toestemming om uit te voer, en dan by die verleentheid van haar naaktheid. Ek is seker hulle was wag vir my wanneer Abdul gepraat het:
  
  
  "Kom in, Mnr Carter," het hy gesê, nog steeds beleefd, selfs in die gespanne situasie bevind hy hom in. "Ons het lank wag vir jou om te kom. Nou is my plan is voltooi ."
  
  
  Noem dit'n ego plan gemaak om haar vir'n oomblik geskrik. Hawk en ek was verkeerd. Die persoon wat gespeel Sherima se lyfwag en Adabia Ambassade amptelike se chauffeur was'n Swaard, nie iemand wat'n ego passasier. Abdullah was op soek na dit nou, asof sy was op soek na hom vir die eerste keer. Dan, uit die hoek van sy oog, sien hy'n beweging uit die rigting van die kamer, waar die twee mans vries in plek. Haar trek die sneller, skud haar kop, en aangaap oë van die Luger tref'n Arabiese met'n outomatiese geweer hoog as wat hy het om te probeer om te wys die vat aan my. Hy was dood voor hy val op die vloer na sy geweer het uit sy hande.
  
  
  Moenie probeer, die ego van haar metgesel het haar gewaarsku as hy bereik vir die geweer langs hom op die bed. Ek was nie seker of hy verstaan engels, maar hy het nie lyk om enige probleme met die interpretasie van die toon van my stem of my bedoelings, want sy hande is wriemelende terug en op na die plafon.
  
  
  "Dit was nie nodig, Mnr Carter," Abdul gesê koud. "Hy sou nie het jy geskiet. Dit was nie deel van my plan."
  
  
  "Vandag, het hy nie huiwer om dit te gebruik ding," het haar Mechu ontken dat die berigte in die media. "Of is die doodmaak van hierdie drie mense deel van jou plan?"
  
  
  "Dit was nodig," het Abdul geantwoord. "Dit was amper tyd vir my om hier te kom - en hulle was kyk na my te nou om dit te doen sonder die onthulling van waar my mans hou Haar Hoogheid." Die laasgenoemde was gesê met'n ginnegappen as hy draai effens na Sherima. "Was hulle goeie geselskap, my vrou?" Hy het gesê hierdie laaste woorde in'n toon wat gemaak ih lyk vuiler as enigiets wat hy of twee ego boewe kan doen om'n pragtige bind gevange, en die bloos, die verspreiding van haar gesig na haar kaal keel en onstuimige bors het vir my gesê dat sy was ... dit was beide geestelike en fisiese.
  
  
  Sherima nog steeds nie praat met hulle ferret as haar het die geheime deur en in die geheime kamer. Ek het'n gevoel dat sy was in skok of net uit dit. Of miskien het sy wil is bedwelm, in bykomend tot die kalmeermiddels wat behoefte het aan haar gegee is, en dit was net nou dat sy is besig om ten volle beheer oor haar gevoelens.
  
  
  "Alles reg, Abdul, of moet ek sê Seif Allah?" Hy het gesê. My ego reaksie op die gebruik van die arabiese woord vir die swaard van Allah was eenvoudig te buig effens. "Neem hierdie breek af Haar Hoogheid. Vinnig."
  
  
  "Dit sal nie nodig wees nie, Abdel," 'n stem sê .
  
  
  
  
  
  
  Ek het vir haar gesê. "Laat die geweer, Nick, en sit jou hande in die lug."
  
  
  "Hallo, Lekkergoed," sê ek sonder om om te draai. "Wat gehou is jy terug? Ek het gewag vir jou om saam met ons hier. As jy aangekom het'n paar minute vroeër, jy kon gered het van'n mens se lewe deur jou vriende."
  
  
  Die skok van die sien van haar jarelange vriend en metgesel hou'n geweer op die man wat gekom het om haar te red het Sherima ten volle wakker. "Lekkergoed! Wat is jy besig om te doen? Nick het gekom om my te kry uit van hier! "
  
  
  Wanneer sy was vertel deur Ay dat Lekkergoed Knight is die enigste een wat dit moontlik gemaak het om te vang haar, hierdie openbaring was te veel vir die voormalige Koningin. Sy bars in trane. Weg was die koninklike waardigheid wat onwrikbaar ondersteun haar in die gesig van haar pynigers. Sy was'n vrou wat verraai is deur iemand wat sy liefgehad het soos'n suster, en sy het gehuil oor en oor, " Hoekom, Lekkergoed? Hoekom nie?"
  Hoofstuk 11
  
  
  
  Hy het nog nie laat val sy geweer of sy hand gelig, maar Abdul links Sherima en het gekom om oor te neem die luger van my. Op daardie oomblik, was daar min wat hy kan doen, anders as laat hom dit. As Lekkergoed die sneller getrek het op my, sou daar geen hoop vir die snikkende vrou wie se teiken geval het op haar bors. Haar wêreld is verdeel in'n miljard stukke, en vir Nah hulle vergeet van fisiese pyn. Die rof voue sny deur die toue om haar polse en uitgestrekte enkels was nie meer as gewelddadige as die proses van haar lewe se disintegrasie - 'n proses wat begin het toe sy gedwing was om te verlaat die man wat sy liefhet en haar kinders agter.
  
  
  "Nou as jy sal net loop om te kla, Mnr Carter," Abdul gesê het, wys met my geweer waar hy wou my om te gaan.
  
  
  Om tyd te koop, Ego het haar gevra, "Hoekom het jy nie laat Candy vertel Sherima hoekom sy dit verkoop? Jy het niks om te verloor nou.
  
  
  "Niks, maar die tyd," het hy gesê, draai om om die gangster op die stapelbed te kom en wag vir my. Toe die man het'n pistool geweer en begin in die rigting van my, het hy gestop om te kyk na sy dood kameraad. Woede geflits oor sy gesig, en hy het die geweer dreigend en wys dit by my.
  
  
  "Stop!" sê Abdul, nog steeds praat met hom in die arabiese. "Die ego nie doodgemaak kan word met hierdie wapen. Wanneer alles is gereed, kan jy gebruik om die geweer wat hulle gebruik boontoe.
  
  
  Sherima lig haar kop en kyk vraend na my. Blykbaar, het sy gehou buite totdat die Swordmen het ontslae te raak van die permanente CIA agente. "'n mooi jong paartjie is dood boontoe," het haar pa gesê. "Ten minste die naaste beskryf hulle as goed."
  
  
  "Hulle was spioene vir jou imperialistiese CIA," Abdul grom by my. "Ons het bekend oor hierdie vir'n geruime tyd, Mnr Carter. Selim hier, "het hy voortgegaan, knik in die rigting van die man op die lessenaar wat teruggekeer het om sy papierwerk nadat ek wil ontwapen," is baie nuttig in hierdie verband. Hy is verbonde aan sekuriteit by die ambassade, en sodra emu moes vergesel Shah Hassan hier wanneer ons roemryke monarg was in Washington te neem bestellings van sy CIA-meesters. Hierdie vergadering geduur het byna ses uur, en Selim het baie geleenthede om te onthou die uitleg van die huis. Vir spies, hulle was nie baie slim; Selim was selfs toegelaat om op te staan wag by die geheime ingang na die kamer en sien hoe dit gewerk het terwyl hy gewag het vir Hasan."
  
  
  "Skaak het nooit bestellings van iemand," Sherima gebreek het op haar voormalige lyfwag. "Ek onthou dat ek hom vertel my oor hierdie vergadering, toe hy teruggekeer na Sidi Hassan. Die CIA gehou ego op die hoogte van wat gebeur in die res van die Midde-Ooste, sodat hy kon homself te beskerm van diegene wat voorgegee het om ons vriende te wees terwyl hulle planne om te neem die troon van hom."
  
  
  "Maar wat jy en Hassan glo in hierdie fiksie?" Abdul het gesê selfvoldaan. "Teen die tyd dat ons klaar is, sal almal in die Arabiese wêreld sal weet oor die ego se verraad en hoe dit toegelaat imperialistiese oorlogsugtiges te gebruik om hulself en hul mense. En as hy stahl ih'n lopende hond dankie "
  
  
  Wanneer'n groot vraagteken verskyn op Sherima se mooi gesig, Abdul gloated. "O, ja, my vrou," het hy gesê, terug te keer na haar, " het jy nie weet nie? Jy is die een wat vertroebel Hasan se gedagtes so baie dat hy kon nie besluit wat is die beste vir die land van die ego. Jy gebruik dat die bose liggaam van joune om te aanblaas die ego met passie, sodat dit kon nie sien wie die ego se ware vriende is." Om te beklemtoon sy punt, Abdul bereik uit en onsedelik streel Sherima se bors en bene soos sy probeer om te ontduik sy treiter streel, die pyn van haar rof band en die naarheid van sy barbaarse raak beide wat op haar gesig by die dieselfde tyd.
  
  
  "Dan, wanneer jy Hasan jou liefde slaaf," Abdul voortgegaan, " jy begin met herleiding van die emoes die bevele van jou meesters hier in Washington."
  
  
  "Dit is'n leuen!" sê Sherima, haar gesig rooi weer, hierdie tyd van woede, eerder as om versteur deur wat haar voormalige dienaar was besig om haar liggaam. "Hassan net gedink oor wat is die beste vir die ego van die mense. En jy weet dit is waar, Abdul. Hy vertrou dat jy as'n vriend en het altyd vertrou jy het sedert die dag wat jy gered Emoe se lewe."
  
  
  
  
  
  
  Natuurlik weet ek dat, Jou Hoogheid, " Abdul toegelaat. "Maar wat sal glo dat wanneer die wêreld sien die bewyse dat Selim is die voorbereiding van hier-bewyse dat is reeds wag vir ih te oorhandig word aan die magtige Shah wanneer ons'n verslag van jou dood aan die hande van die CIA."
  
  
  Sherima snak. "Is jy gaan om my dood te maak en blameer dit op die CIA? Hoekom moet die Shah glo hierdie leuen? Veral as jy gaan om voor te stel dat ek gewerk het vir die CIA."
  
  
  Abdul na my gedraai en gesê, " Sê hey, Mnr Carter. Haar, ek is seker jy het reeds uitgepluis het my plan.
  
  
  Sy is nie gevra om te wys hoe goed BYL geweet het oor die Swaard plot, so haar net gesê, "Wel, hulle kan probeer om te oortuig om die Shah dat jy dood is, want jy het besluit om te openbaar CIA bedrywighede te Adabi Hasan en die res van die wêreld."
  
  
  "Absoluut fantasties, Mnr Carter!" Abdul gesê. "Ek sien dat jy, werknemers van die uitvoerende Beskerming Diens, ook die brein. Ons het gedink jy was niks meer as verheerlik lyfwagte, wat geskik is vir ons om meer te doen as staan buite die ambassades en konsulate."
  
  
  Die swaard het nie geweet dit, maar dit het gereageer op die groot kurktrekker dit was in my koppe met hulle fretten as dit die eerste keer het my vertel dit was wag vir my by die CIA veilige huis. Dit is duidelik dat hy nie weet wat ons oor BYL, of wat Della regtig was. Hy kyk by die Lekkergoed, wat sit stil, nog steeds hou die klein pistool, regdeur die hele gesprek tussen Abdul en Sherima.
  
  
  "Ek dink ek moet dankie vir die vertel Em wie sy is, heuning," het ek gesê. Haar gesig was uitdagend as wat sy het voortgegaan: "Jy is redelik goed in met behulp van jou liggaam om die inligting te kry wat jy nodig het. Dankie."
  
  
  Sy het nie antwoord nie, maar Abdul lag en sê, "Ja, Mnr Carter, sy gebruik haar liggaam goed." Uit die manier waarop hy gespot as hy gepraat het, het haar besef dat hy te ervaar die skoonheid van Lekkergoed lief vir speletjies. "Maar in jou geval," het hy voortgegaan, " Nah was nie geraak word deur die onbeheerde passie. Jy, as ek was behandel om haar plesier by'n partytjie-volgens my instruksies. Ek nodig het om te weet waar jy inpas in die prentjie, en so gou as wat sy ontdek dat jy ook werk vir die kapitalistiese regering, het hy besluit om in te sluit in sy planne."
  
  
  "Dit was lekker," het ek gesê, met verwysing na die Candy Bar, nie te Abdul. "Vertel my, Lekkergoed, die man op Sherima se balkon - was dit'n ongeluk wanneer jy gesteek my emu in die keel? Of is jy bang dat hy gaan om te praat en vir my sê dat die Swaard was ook op die dak van die Watergate, die regie van die poging tot ontvoering van Sherima? "
  
  
  Haar groot bruin oë het geweier om te kyk na my, en sy het nog steeds nie sê nie. Egter, Abdul was nie so opgehou. Tevrede dat die Ego se plot te vernietig Shah Hasan sou slaag en dat niks sou inmeng met die emu, hy was amper gereed om te bespreek alle aspekte van bedrywighede.
  
  
  "Dit was baie slim van haar, was dit nie, Mnr Carter?" het hy gesê minzaam. "Ek gehoor het oor dit toe ek afgegaan na Sherima se kamer om te sien wat verkeerd geloop het. Dit is wanneer ek het vir haar gesê, hey, hou jy besig vir die res van die nag terwyl ons eloped met Haar Hoogheid... ek is jammer, Haar voormalige Hoogheid. Dink net, dat die ou fool rond die hotel speurder homself gedink hy kon stop ons. Hy het reg tot my en laat my weet wat ek besig was om by die deur van my kamer op hierdie uur, spog met my hotel badge as ek kyk geskeur. Hy het nie voeg die voor die hand liggend - dit Em wou nie gehad het om te dood van die ou man - na alles, Abdul was erken as Sherima se amptelike lyfwag.
  
  
  "Ongelukkig vir hom, het hy waarskynlik het so gedink," sê ek. "Hy het regtig nie verstaan wat aan die gang was nie, net dat hy gehad het om te beskerm die vrou van die feit dat versteur." Ek erken dat ek myself dat dit was ons ongeluk.
  
  
  Sherima, verskrik deur alles wat sy gehoor het in die laaste paar minute, het haar gevra ou hoërskool vriend weer: "Hoekom, Lekkergoed? Hoe kan jy dit aan my doen? Jy weet dat Jou Hoogheid en ek het jou lief. Hoekom nie?"
  
  
  Kurktrekker uiteindelik bereik Lekkergoed. Met'n flits van haar oë, het sy gesê dismissively: "natuurlik, Hassan is lief vir my. Dit is hoekom hy vermoor is my vader! "
  
  
  "Jou pa!" uitgeroep Sherima. "Lekkergoed, jy weet dat jou pa is vermoor deur die dieselfde persoon wat probeer om jou dood te maak die Shah. Jou pa gered Hassan se lewe deur die offer van sy eie. Doen dit nou aan my en hom."
  
  
  "My pa het nie offer sy lewe!" Lekkergoed amper geskree en gehuil by die dieselfde tyd. "Hasan vermoor ego! Hy sleep my vader in die voorkant van hom te red sy slegte lewe wanneer hy was aangeval deur'n moordenaar. Ek het vir haar gesweer dat ek sou kontak Hassan toe ek uitgevind oor hierdie, en nou is ek gaan om dit te doen."
  
  
  "Dis nie waar nie, Lekkergoed," Hey Sherima gesê hartstogtelik. "Hassan was so verbaas toe hierdie man bars in die ontvangs area van die paleis en hom gevolg dat hy net gestop. Jou pa gespring in die voorkant van hom en was'n mes gesteek. Dan Abdul vermoor die moordenaar."
  
  
  "Hoe weet jy?" Lekkergoed antwoord hey. "Jy was daar?"
  
  
  "Nee," Sherima toegelaat. "Jy weet, hy was saam met jou op die oomblik. Maar Hassan het my vertel oor dit later. Hy verantwoordelik gevoel het vir jou pa se dood, en
  
  
  
  
  
  
  wat is verantwoordelik vir jou"
  
  
  "Hy was verantwoordelik! Hy is'n lafaard, en my pa het gesterf as gevolg van dit! Hy kon net nie verdra om jou te vertel die waarheid, want dan wil jy weet hy is'n lafaard, ook."
  
  
  Lekkergoed, Sherima gepleit het, my pa het vir my gesê die dieselfde ding. En hy sal nie lieg nie Stahl oor iets soos dit. Hy was jou pa se beste vriend en ...
  
  
  Lekkergoed luister nie. Onderbreking van Sherima weer, het sy geskree: "Jou pa is net soos myne. Eerstens, die maatskappy se persoon. En die olie-maatskappy kon nie laat die ego mense weet dat Hassan was'n aardbewing, anders sou hulle nie ondersteun hom. Dan is die kosbare maatskappy sal gegooi word uit die hele land. Hassan gelieg het, en almal wat gewerk het vir die olie-maatskappy hom ondersteun."
  
  
  Hy was die lees van die Swaard, terwyl die twee meisies was die argument, en die grynslag op sy gesig het my kop spin. Lekkergoed lyk nie soos haarself, het ek gedink. Dit was amper asof sy was die herhaling van'n storie wat hulle vertel oor en oor weer. Haar, stap in om haar te vra kurktrekker. "Candy, wat jy vertel oor wat daardie dag gebeur het?"
  
  
  Sy draai om my gesig weer. "Abdul. En hy is die enigste een wat daar was wat niks gehad het om te verloor deur my vertel die waarheid. Daardie dag, hy was ook byna vermoor deur daardie persoon. Maar hy was nie'n lafaard. Hy het tot hierdie mal moordenaar en hom geskiet. Hassan was net gelukkig dat Abdul was daar, anders sal hierdie man sou geneem het om my pa se ego reg na hom."
  
  
  "Wanneer het hy vertel oor dit?" Ek het haar gevra.
  
  
  "Dieselfde nag. Hy kom na my toe en probeer om my te troos. Hy wil net terloops genoem wat gebeur het op Della Straat self, en haar, gryp die res van hom. Hy het my belowe om nie om iemand te vertel oor wat skaak gedoen het. Hy het gesê dat op daardie tyd wat dit sou gewees het sleg vir die land as almal het geweet dat die Shah was'n aardbewing. Dit is ons geheim. Ek het jou gesê ons al die geheime, Nick.
  
  
  "Genoeg van hierdie," het Abdul gesê skerp. "Ons het nog baie om te doen. Selim, hoe sal die dokumente kom? Is jy amper klaar? "
  
  
  "Vyf meer myne." Met hulle ferret as hy die kamer binnegekom het, die amptelike verteenwoordiger van die ambassade het vir die eerste keer. "Ek gebruik word om die kode boek wat ons gevind boontoe om voor te berei'n verslag wat aandui dat Haar Hoogheid-die voormalige Koningin-het haar in kennis gestel meerderes dat sy nie meer geglo het dat dit wat die CIA het in Adabi was reg, en dat sy spyt te help om hulle almal. hierdie tyd. Sy het gedreig om bloot die CIA aan Haar Hoogheid en die wêreld se druk."
  
  
  "Enigiets anders?" Abdul geëis.
  
  
  "Die papier ek is tans besig met'n gekodeerde boodskap te vertel van mense in die huis om ontslae te raak van Sherima as hulle nie kan nie verander hul gedagtes. Volgens die oplossing, moet hulle maak dat dit lyk soos'n ongeluk. Andersins, het sy moet geskiet word en haar liggaam van die hand gesit in so'n manier dat die ego sal nooit gevind word nie. In hierdie geval, die verslag sê, 'n dekking storie vrygestel sal word verklaar dat sy geglo het verdwyn, want sy vrees die Swart September beweging sal neem haar lewe. Nog'n papier is ook gereed."
  
  
  Hy het om te erken dat die Swaard het ontwikkel'n skema wat sou amper seker die CIA - en so het die Verenigde State regering - op'n gelyke voet met Shah Hassan en die wêreld in die algemeen. Ek was te dink oor moontlike uitlopers van die vou van papier wanneer Lekkergoed skielik het my gevra:
  
  
  "Nick, jy sê jy wag vir my. Hoe weet jy? Hoe het ek gee myself weg? "
  
  
  "Op die pad hier, ek onthou twee dinge," het haar pa gesê. "In die eerste, wat was wat deur een van die mans wat jy gevolg het en Abdul te Potomac hierdie oggend. Hy kyk Abdul stop by'n gas-stasie en jy beide gebruik jou selfoon. Dit herinner my dat ek vra jy as jy het'n kans om te hoor wat Abdul roep, of watter getal hy was skakelkode, wanneer jy later het my by die Watergate. En jy het gesê jy het nie gaan na die stasie met hom. Maar jy het, my liewe. Net jy het nie geweet dat iemand sien jy doen dit en berig dit."
  
  
  "So was dit die Sekuriteit mense wie is ons volgende, Mnr Carter," Abdul gesê. "Ek het gedink oor dit, maar ek het nie genoeg ervaring in hierdie land om in staat wees om uit te vind al die verskillende onderdak operateurs. Maar ek het nie dink enigiemand rondom hulle sou waag om te kom naby genoeg om te kyk na ons by die stasie. Ek het gedink hulle gewag het om die draai totdat hulle sien ons trek terug op die pad."
  
  
  "Van waar is jy ry stadig genoeg vir jou mans in die bakkie te bereik en die hinderlaag punt," het ek bygevoeg.
  
  
  "Presies."
  
  
  "Jy het twee oproepe, Abdel," emu het vir haar gesê, en hy knik in ooreenkoms. "Ek weet dit was met die mans in hierdie huis wat gehou Sherima gevange, uiteindelik die moord op'n man en'n vrou. Wat was die ander bel... Selim? "
  
  
  "Regtig weer, Mnr Carter. Ek moet vertel em ek wil haal hom gou. Na die Mis Knight en ek gespeel het ons bietjie charade in Georgetown in jou guns, sodat jy kan gelok word blatante hier.
  
  
  "So jy moet genoem die taxi-maatskappy,"ek het gesê, op soek na die Lekkergoed. "Jy het'n openhartige taxi by die boetiek te
  
  
  
  
  
  jy kon gegaan het vinnig uit en het seker gemaak om te verlaat voor dat die meisie gevolg jy buite om enige vrae te vra."
  
  
  "Eintlik, een meer tyd," sê Abdul voor Lekkergoed kon antwoord my. Wat hy nodig het om seker te wees dat hy kry al die krediet vir die beplanning van die hele installasie. "En dit het gewerk, Mnr Carter. Jy is hier as wat beplan is ."
  
  
  Haar hotel laat die lug uit hom'n bietjie, so het hy gesê, " Eintlik, dit was hierdie taxi storie wat my laat dink oor die Lekkergoed en die baie toevallighede sy was betrokke in. Net in flieks nie iemand loop uit om'n gebou en kry onmiddellik in'n taxi. Dit is asof die held vind altyd'n parkeerplek presies waar hy dit nodig gehad het. In elk geval, ek onthou dat dit was die Lekkergoed se idee om te neem dat die bietjie rond te loop Georgetown en dat sy daarop aangedring op die besteding van verlede nag met my terwyl Sherima is ontvoer. Dan onthou ek die telefoon oproepe by die gas-stasie, en alles in plek geval het."
  
  
  "Ek is bevrees dit is te laat, Mnr Carter," Abdul gesê. Hy het aan die wiskunde man by die lessenaar, wat was besig om te versamel ego papiere en dinge iets - die CIA kode boek, ek het reg geraai-in'n minuut. "Is jy gereed, Selim?"
  
  
  "Ja." Hy oorhandig die Swaard'n paar stukke van die papier wat hy besig was, en het gesê, "Dit is die mense wat gevind kan word in die huis." Die ego leier het ih, dan steek sy hand weer. Selim kyk na hom vir'n oomblik, dan timidly het uit'n kode boek uit sy sak. "Ek het net gedink ek moet sorg neem van dit," het hy om verskoning gevra. "Daar is altyd'n kans dat toe die polisie opdaag, het hulle dalk soek jy, en dit sou nie wys wees om ee in jou besit."
  
  
  "Natuurlik, my "ander"," Abdul gesê, om'n arm om die ego se skouer. "Dit was goed om van julle te dink oor my veiligheid. Maar ek sal bekommerd wees oor dit, en op dieselfde tyd verwyder enige versoeking van jou pad. Daar is'n paar wat sal'n baie betaal om te kry hierdie klein boek, en dit is die beste dat die geld gaan direk na my en ons heerlike Silwer Scimitar beweging. Is dit nie dat die reg, Selim? "
  
  
  Die klein vervalser vernoem vinnig knik in ooreenkoms en was verlig toe die Swaard losgemaak die beer drukkie dit was die hou op die man se skouer. "Nou weet jy wat om te doen?"
  
  
  "Ek sal gaan openlik aan die ambassade, en dan..." Hy gaan staan skielik, op soek geskrik, en gevra, " Watter soort van die motor was sy veronderstel is om te gebruik? En Mohammed, wat veronderstel was om te bring hierdie Carter man hier? Wat het gebeur met hom?
  
  
  Abdul na my gedraai. "O, ja, Mnr Carter. Haar hotel sal vra jy oor Mohammed. Ek neem aan haar ego gely het dieselfde lot as ons vriende in die Swart Liberation Army in Georgetown. En nog baie meer."
  
  
  Ek was net oor om te antwoord te emu toe ek sien Lekkergoed se vraende uitdrukking en besluit dat sy nie geweet het nie iets oor "die ander". Onthou die trio van die Japannese wat wag vir ons in Great Falls, ek het nog'n openbaring, en het hierdie idee vir toekomstige verwysing. "As Mohammed is die persoon wat wag buite my kamer, hy is in hegtenis geneem. Hy het my gevra om jou te vertel wat hy sal laat wees. Baie laat. In werklikheid, ek dink nie hy sal oorleef ten alle."
  
  
  Abdul knik. "Ek vermoed dit," het hy gesê.
  
  
  "Lekkergoed, was jy kyk wanneer Mnr Carter aangekom het soos ek vir jou gesê het? Hoe het dit hier gekom? "
  
  
  "Ek het hom gesien hoe hy loop om die kar dat hy geparkeer om die hoek," het sy gesê. "Dit was Vega."
  
  
  "Weer, soos ek vermoed," sê Abdul, buig voor my. "Dit lyk soos ons het'n baie om te betaal jy, Mnr Carter, insluitend bring ons motor hier so Selim kan terugkeer na die ambassade." Hy hou sy hand uit. "Kan ek het die sleutels? Bereik hulle baie versigtig." Hy het gewys op die rower met die pistool geweer, en hy het gesien ego se duim trek effens op die sneller.
  
  
  Haar visgevang uit'n sleutel ring rondom haar sak en begin gooi ego wiskunde klasse met'n geweer. "Geen manier! Vir my, " het Abdul gesê vinnig, gereed vir enige verdagte optrede op my deel. Hare gedoen soos hy gesê het, dan het hy oorhandig die motorsleutels aan sy wiskunde studieleier Selim, sê, " Hou jou instruksies volg."
  
  
  "Ek sal wag vir jou oproep by die ambassade. Wanneer dit kom, ek bel die polisie en hulle vertel dat jy het my vanaf hierdie adres en het gesê dat jy het Haar Hoogheid vermoor. Dan het ek die radio aan Sy Hoogheid en vertel hom wat gebeur het."
  
  
  "En hoe het ek na hierdie adres?"
  
  
  "Ek het julle gestuur om hier toe dit blyk dat Haar Hoogheid was ontbreek. Haar, onthou dat sodra Ego Koninklike Hoogheid het my gevra om te neem ego om hierdie huis te voldoen aan'n paar Amerikaners, en het gedink dat miskien Haar Hoogheid hier gekom het om haar te besoek Amerikaanse vriende. En ek weet nie enigiets anders oor die vraag of dit is'n huis of iets soos dit.
  
  
  Goeie. Moenie vergeet van al die woorde wat ek vir julle gesê het, Selim, " sê Abdul, streel die ego op die rug. "Gaan wag vir my oproep. Mustafa Bey sal haal die motor later en stuur dit terug na die huur agentskap. Park ego in die ambassade parkeerterrein en vertel die gepaardgaande dat iemand kom vir die sleutels." Wanneer Abdul omgekeer'n skakelaar binne die skuiling, soortgelyk aan die een op die paal buite, die swaar deur swaai oop weer. Hy het gesê dat die laaste woord aan sy eie diskresie in wiskunde en dan kyk op sy horlosie. "Dit is nou ses uur. Jy moet wees
  
  
  
  
  
  
  by die ambassade in'n halfuur, en ons moet hier gedoen word deur toe. Verwag my oproep tussen ses-en-dertig en ses-en-veertig-vyf. Allah is met jou."
  
  
  "En met jou, Seif Allah," het die verraderlike Adaba klerk het gesê as die beton paneel weer gesluit, verseëling ons in die klankdigte kamer as Sherima en ek staar in die oë van sekere dood.
  Hoofstuk 12
  
  
  
  So gou As Selim gelaat, Abdul begin plaas sy vals CIA memorandums. Mustafa Bey het sy geweer wys na my met'n kwaai gesig, net af en toe verskuif sy oë vir'n oomblik te vang'n glimp van sy voormalige koningin se naakte liggaam. Een of ander manier, hy het geweet dat hy was die een wat haar gemolesteer het terwyl sy hang aan die toue wat gehou haar arms en bene uitmekaar. Sy is ook seker dat hy en die ego is nou'n dooie kameraad, jy waarskynlik ontvang streng bevel van die Swaard nie te verkrag die ih gevange. Enige sodanige seksuele aanranding sou gewees het ontdek in'n nadoodse ondersoek, en ek het nie dink die Swaard sou gehad het dat die soort van komplikasie. Die moord het om te wees so netjies as indien dit gepleeg is deur die CIA professionele mense.
  
  
  Ek was nie seker hoe die Swaard sou verduidelik die verskil in die tyd van die dood tussen die lyke boontoe en Sherima. Dan is dit tot my deurgedring dat hierdie liggame sal nie gevind word in die huis. Al die emu moes doen, was om te sê dat hy gebreek het in en het gevind dat die geheime deure oop te maak en Sherima se liggaam lê in'n geheime kamer. Hy kon ook vertel dat hy gesien het een of twee mense ry weg toe hy aangekom het in die limo. Of hy kon geopen het die stam van die Mustang in die garage en dan het die polisie vertel dat iemand weg te hardloop wanneer dit opgetrek. Die logiese veronderstelling sou wees dat die moordenaar was oor te dra af Sherima se liggaam wanneer haar lyfwag daar aangekom het en skrik hom.
  
  
  Ek het gewonder waar haar ego plan inpas. Ek het toe geweet dat ek sou wees om die dooie man wat sal help om Abdullah se storie nog meer ondeurdringbare, en hy verstaan hoekom ek moet nie doodgemaak word met'n outomatiese geweer. Hy veronderstel was om te sterf van'n koeël rondom die dieselfde geweer wat vermoor Sherima. Abdul kon vertel dat hy my gelei het na die huis om te kyk vir haar, en die man wat ontsnap het deur middel van die garage toe ons aangekom het nog'n skoot afgevuur voor weg te hardloop, wat my laat skrik. Abdul het voorgegee dat hy nie geweet het nie haar deur die Uitvoerende Beskerming Diens (as hy nou gedink ek was), en verduidelik dat ek net'n persoon wat was lekker om Sherima, aan wie hy gevra vir hulp.
  
  
  Hierdie storie, natuurlik, sal nie bly staan nie tot kritiek in die raamwerk van'n amptelike ondersoek. Maar sal die regering in staat wees om te oortuig Shah Hassan dat ons storie is nie'n cover-up vir die CIA se betrokkenheid in haar moord? En enige bekendmaking van my ware identiteit as'n BYL agent sal net maak die hele situasie selfs meer ingewikkeld en verdagte. Na alles, haar was redelik naby aan die voormalige koningin byna vanaf die oomblik sy het in Washington. Hoe kan dit verklaar word aan die man wat haar liefgehad?
  
  
  Terwyl haar was te dink oor die kompleksiteit van die plot, hare was om te kyk Lekkergoed. Sy gaan sit op die bed en gelyk te vermy soek na my of Sherima. Ek dink nie sy het verwag om te sien haar ex-boyfriend gestroop en wreed bind. Haar, besef dat die tou merke op haar polse en enkels is om weg gegee word as deel van CIA marteling om te probeer om te kry die voormalige koningin te verander haar gedagtes oor beurtkrag die heiliges van haar beweerde plot op Adabi.
  
  
  Deur dan, Abdul het klaar die wegsteek van die vervalste note. Hy het tot my sekuriteit detail en begin gee bevele in arabies. "Gaan boontoe en neem die twee liggame aan die kant deur. Dan benadering die limo as wat jy kan lek k dag. Kies die rakke en laai ih. Maak seker dat niemand sien wat jy doen. Dan terug te kom hier vir Karim. Ongelukkig, hy het om te gaan met die kapitalistiese varke. Daar sal nog'n passasier in die stam, so maak seker dat daar ruimte is."
  
  
  Ey was die enigste een wat nie kon hoor wat die Swaard sê op sy eie in wiskunde, en die ego woorde geïmpliseer iets wat ek nie gedink het van naby aan hierdie punt. As Sherima en ek is gevind op die toneel dood, dan is die enigste" passasier " in die kattebak moet wees Lekkergoed! En ek kon raai wat in die" ander papier " dat die vervalser Selim het klaar is, en die inhoud van wat hy vermy om te noem. Hy was seker dat nen uitgebeeld Lekkergoed soos die CIA se skakel na Sherima en dus te Shah Hassan. Hierdie deel van Abdullah se plan was gespanne deur die feit dat haar verdwyning by die tyd van Sherima se dood sou gelyk het selfs meer verdag as die CIA het nie in staat was om te produseer om haar te weerlê die bewyse vervaardigde deur die Swaard.
  
  
  Wanneer Mustafa verlaat het en die massiewe deur dood weer, het hy gesê, " Lekkergoed, vertel my iets. Wanneer het jy Abdullah om aan te sluit in die soeke na wraak op Shah Hassan? "
  
  
  "Hoekom nie? Wat beteken dit?" Sy kyk na my om te antwoord, maar draai weer weg.
  
  
  "Ek het aanvaar dit was rondom die tyd dat die nuus van Sherima se egskeiding en terug te keer na die verenigde State het uit, regtig?"
  
  
  Haar bruin oë deursoek my gesig, en sy het uiteindelik knik, dan sê, " ek weet nie.:
  
  
  
  
  
  
  dit was oor dan. Hoekom nie?"
  
  
  Abdul het nie iets sê, maar die ego se black hawk-soos oë flits van nah vir my as hy voortgegaan om te praat, met die hoop dat hy was te gespanne om te sien dat ek het nooit my hande weer na die gooi van die motor sleutels op die emu.
  
  
  "Wat het hy gesê?" Haar gevra en dan antwoord haar kurktrekker. "Ek sal hou van die geld, dit was soos hy uiteindelik besef jy was reg. Hierdie Hassan was'n slegte persoon wat nie regtig help sy mense, maar net opgehoopte rykdom vir homself en gee weg'n paar skole en hospitale om te hou die mense stil."
  
  
  Haar gesig het vir my gesê ek wil die merk getref, maar sy was nie gereed om dit te erken, selfs vir haarself. "Abdul het my bewys van hierdie! Hy het my die Switserse bank rekords. Het jy geweet dat die goeie ou filantroop Hassan belê het meer as'n honderd miljoen dollar is daar? Hoe kan jy jouself help, nie jou land? "
  
  
  Sherima was weer lewendig, luister na ons gesprek. Weer, het sy probeer om te oortuig Lekkergoed wat sy was verkeerd oor haar ex-man. "Dit is nie soos daardie, Lekkergoed," het sy saggies gesê. "Die enigste geld wat Hasan ooit gestuur oor Adabi was om te betaal vir die toerusting wat ons mense nodig. Dit is ook die geld wat hy belê in Zurich vir jou en my.
  
  
  "Stem, hoeveel jy weet oor jou kosbare Hassan," hey genoem Lekkergoed uit. "Abdul het my die notas, en dan het hy voorgestel hoe ons kan dit vernietig met die gebruik van jou."
  
  
  "Die rekords kan gepeuter is, Lekkergoed," sê ek. "Jy het vanaand wat'n kenner Selim is in sulke dinge. Bank dokumente sou baie makliker om te skep as CIA-ingebou bank notas."
  
  
  Lekkergoed kyk van Abdullah vir my, maar het geen verligting van die twyfel emu het instilled in haar. "Abdul sou dit nie doen nie," het sy gesê skerp. "Hy het my gehelp, want hy is lief vir my, as jy moet weet!"
  
  
  Haar, hy het sy kop geskud. "Dink oor dit, Lekkergoed. Sou'n man wat lief is vir wat jy het toegelaat dat jy om te gaan na die bed met iemand anders-beveel jy om dit te doen - soos jy?"
  
  
  "Dit nodig was, was dit nie, Abdul?" sê Lekkergoed, amper huil toe sy draai na hom vir hulp. "Vertel em hoe jy verduidelik dat die ego moet word besig gehou oornag sodat jy kan optel Sherima, dat daar is net een manier om te hou iemand wat hou hom besig. Vertel emu, Abdul." Die laaste drie woorde is'n pleidooi vir hulp, wat vinnig het onbeantwoord as Abdul het niks gesê nie. Sy gesig was in'n wrede glimlag; hy het geweet wat ek was probeer om te doen, en em het nie omgegee nie, want hy het gevoel dit was te laat om te verander nie.
  
  
  "Ek kan nie koop hierdie, Lekkergoed," ek het gesê, stadig skud my kop weer. "Moenie vergeet nie, jy het reeds geweet watter soort van persoon wat ek was. Ek en jy was saam voor Abdullah ooit vir my gesê. Hy het vir Alexandria met Sherima voordat sy met jou dat die eerste nag. Jy onthou dat die nag, het jy nie? "
  
  
  "Dit was net, want ek was so eensaam!" het sy nou snik, kyk wild by Abdullah. Blykbaar, sy het hom nie vertel alles oor haar eerste ontmoeting met my. "Abdul en ek het nie'n kans gehad om saam te wees in maande. Daar was so baie tyd om voor te berei vir die vertrek van die Po Sidi Hassan. En dan is al die tyd ons was in Londen, ek het om te word met Sherima, want sy was optree soos'n kind. Abdul, daar was niks verkeerd met hom dat die eerste nag. Jy het om te glo my. Ek het net iemand nodig het. Jy weet wat ek wil."
  
  
  Sy hardloop na hom toe, maar hy gerugsteun weg te hou'n oog op my. "Bly daar, my liewe," het hy gesê skerp, stop haar. "Moenie tussen Mnr Carter en my vriend." Hy beduie met die geweer. "Dit is presies wat hy wil hê jy om te doen."
  
  
  "Dan is dit okay? Verstaan jy, Abdul? Sy vee haar trane weg. "Vertel my dit is okay, heuning."
  
  
  "Ja, Abdul," het haar ego aangemoedig, " hey, vertel my alles.
  
  
  Hey, vertel my alles oor die Silwer Krom en hoe jy is die Swaard van Allah, wat daartoe gelei dat die mees wrede pak van moordenaars in die wêreld. Vertel abba al die onskuldige mense-2 wat jy opgeoffer het om te probeer om beheer te neem van die hele Midde-Ooste. En seker wees om my te vertel, hey, hoe is sy gaan om te word die volgende slagoffer.
  
  
  "Dit is genoeg, Mnr Carter," het hy gesê koud, terwyl die Lekkergoed gevra: "Wat is hy praat oor, Abdul? Wat oor die Silwer Scimitar, en wat oor my wanneer ek haar volgende slagoffer? "
  
  
  "Later, my liewe," het hy gesê, kyk stip na my. "Ek sal alles verduidelik so gou as Mustafa opbrengste. Ons het nog steeds'n baie om te doen ."
  
  
  "Lekkergoed, eintlik," ek het gesê skerp. "Jy sal weet wanneer Mustafa opbrengste. Nou, hy is die laai van die stam van'n Cadillac met die liggame van twee mense boontoe. Dan moet dit gaan terug na Kareem op die vloer. En dit het ook spaar ruimte vir jou in die stam. Regtig, Abdul? Of verkies jy die Swaard van Allah nou, wanneer die oomblik van jou oorwinning is so naby? "
  
  
  "Ja, Mnr Carter, ek dink ek doen," het hy gesê. Dan draai hy effens na Lekkergoed, wie se hande gedruk om my in die gesig staar in afgryse. Sy kyk na hom ongelowig soos hy draai na haar en het voortgegaan om in'n ysige, hard, toon, " Ongelukkig, my liewe, Mnr Carter is baie reg. Joune
  
  
  
  
  
  
  die gevoel vir my geëindig so gou as wat jy my gegee het die geleentheid om te maak die voormalige Koningin my gevangene en gelok Mnr Carter hier. Soos vir jou, Mnr Carter, "het hy voortgegaan, draai terug na my," ek dink jy het genoeg gesê. Nou, hou jou mond toe, of ek sal gedwing word om dit te gebruik geweer, selfs as dit beteken die verandering van my planne."
  
  
  Verslagdoening dat ek reg was oor die Swaard se voorneme om te gebruik om my lyk soos die beste bewyse ter ondersteuning van die ego stories - dat hy en sy was probeer om te red Sherima-het my'n bietjie vetter in die gesig van outomatiese wapens. Hy sou net skiet my as'n laaste uitweg, het ek besluit, en ek het nie gedwing om die ego te doen nie. Haar hotel het voortgegaan om die gesprek, Lekkergoed, ten spyte van sy dreigemente, so sê:
  
  
  "Jy sien, Lekkergoed, daar is mense wat liefde maak uit van wedersydse plesier, soos jy en ek, en daar is mense soos Abdul hier wat liefde maak uit van haat om hul doelwitte te bereik. Abdul Stahl was jou minnaar wanneer hy gereed is om te gebruik, nie voor, soos ek dit verstaan."
  
  
  Sy lig haar betraande gesig en kyk na my sonder om te sien my. "Tot dan, ons is net vriende. Hy sou kom en sou ons praat oor my pa en hoe vreeslik dit was vir Hasan om verantwoordelik te wees vir'n ego dood te red sy gulsige lewe. Dan, ten slotte, hy het vir my gesê dat hy is lief vir my vir'n lang tyd, en ... en hy is so versigtig vir so'n lang tyd, en - " sy het skielik besef dat sy was om te praat oor haarself, en kyk skuldig op Sherima, en dan weer terug by my.
  
  
  Ek vermoed dat'n lang tyd gelede sy het vertel van'n ou vriend van haar oor die intense soek vir die liefde wat eens gelei het haar van mens tot mens. Maar sy het nie geweet wat ek geweet het oor haar nymfomanie. Dit was nou voor die hand liggend dat sy was skaam om dit te erken in die voorkant van my. Meer belangrik, hy was bewus van die verloop van tyd, en Mustafa sal binnekort terug te keer na die verborge kamer. Sy het'n skuif te maak, voor dit, en laat Lekkergoed deel te neem in die bespreking van haar verhouding met Abdul bedoel niks, maar om te mors waardevolle minute.
  
  
  Neem'n kans dat die geslepe Arabiese plot was'n ding van die verlede, hy het haar gevra, " Het Abdul ooit vertel dat hy was die een wat beplan om die aanslag wat vermoor jou pa? Of dat die moordenaar moet nooit gekry het om die Shah. Is dit nie? "Sy was gestoot deur die ego, terwyl Lekkergoed en Sherima oopgespalk in skok en ongeloof. "Was hy nie net iemand wat jy gebruik, wat van voorneme is om hom te skiet voordat hy naby genoeg om werklik te steek Hassan? Jy het geweet dat die redding van die Shah se lewe sou kry ego vertrou, dis vermoedelik was hy so'n persoon. Nie net dat, as Hasan doodgemaak is dan, ego, die mens sou vernietig almal wat betrokke is by die moord, en dit sou waarskynlik bedoel om'n draad vir die Silwer Scimitar se bewegings. Jy was nie sterk genoeg is om te vra die res van die Arabiese wêreld vir hulp."
  
  
  Die swaard het nie reageer, maar ek sien ego se duim trek op die sneller weer. Ek is redelik seker ek sou raai reg is, maar ek het nie geweet hoe ver ek kon kry om haar voor die koeëls begin spoeg op my. Ek het om te neem dit een stap verder te probeer om te stoot Lekkergoed k in aksie.
  
  
  "Kyk hoe stil die groot man is nou, Lekkergoed?" Ek het vir haar gesê. "Ek is reg, en hy sal dit nie erken nie, maar hy is eintlik verantwoordelik is vir jou pa se dood, en wat meer is..."
  
  
  "Nick, jy is reg!" uitgeroep Sherima, onderbreek my. Abdul skeur sy oë weg van my vir'n oomblik om te kyk in haar rigting, maar die koue blik terug na my voor dit kan die land op hom.
  
  
  In'n stem vol van opwinding, Sherima het voortgegaan om te sê, " ek het net onthou wat Ons gesê het toe hy my vertel het oor die aanslag op sy lewe. Dit was nie geregistreer is by die tyd, maar wat jy nou net gesê herinner my van dit - boole-wedstryde. Hy het gesê dit is te sleg dat Abdul Bedawi gedink emu het om te stoot Mnr Ridder in die voorkant van die moordenaar voordat hy hom geskiet. Dat Abdul het reeds getrek sy geweer en waarskynlik kon hom geskiet sonder om te probeer om aandag af te lei deur die druk van Mnr Ridder. Dit was Abdul wat geoffer jou vader, Lekkergoed, nie jou Ego Hoogheid! "
  
  
  Die swaard kon nie kyk na al drie van ons. Vir ooglopende redes, het hy gefokus op die Sherima en haar storie, sowel as vir my. As sy nie geskree in pyn en woede as sy draai na gryp die geweer op die bed, sou hy nie daarop gemik om dit op haar vinnig genoeg nie. As sy het die klein pistool by haar middellyf, swaar koeëls begin om te werk hul pad op haar bors en dan weer terug af haar gesig as Abdul draai die rigting van sy koeël pistool. Miniatuur fonteine van die bloed het gevloei om die talle gate in haar pragtige bors en bars uit van regoor die bruin oë wat nie meer vernou met passie as sy gespot haar minnaar na'n eindelose klimaks.
  
  
  Een van Abdullah se eerste koeëls klop uit Candy se geweer om haar arm, en haar gestuur spin oor die vloer. Hy het voortgegaan om terug te hou die sneller van sy geweer, lag soos hy afgedank is'n stroom van koeëls op haar.
  
  
  
  
  
  
  'n teiken wat voortdurend ruk en gedraai onder die waai, selfs as die eens pragtige rooi kop agteroor op die bed.
  
  
  Ek was net oor om af te haal die Lekkergoed pistool, 'n Beretta Model 20 .25 kaliber, wanneer my bewegings duidelik gevang die ego se aandag. Die swaar geweer boog na my. Triomf geflits in die ego se oë, en hy het gesien dat die roekeloosheid en lus vir die krag, die durf, al die gedagtes van die ego se behoefte vir my lyk later. Die tyd het gekom, en'n glimlag versprei oor sy gesig as hy doelbewus daarop gemik om die snoet teen my lies.
  
  
  "Nooit weer, Mnr Carter," het hy gesê, sy sneller vinger wit met druk as hy trek die ego verder en verder totdat dit gestop het beweeg. Ego se gesig skielik paled as hy besef met afgryse, op dieselfde oomblik as haar, dat die tydskrif is leeg en sy dodelike inhoud is gebruik in die grusame omgang met'n lyk.
  
  
  Ek het om te lag by die ego-gedrewe onopsetlike gebruik van'n internasionale Joodse slagspreuk wat geprotesteer het dat die gruwel wat een keer in die greep Europese Jode sou nooit weer gebeur nie. "Jy kan kry uitgeskop van die Arabiese Liga om te sê dat," Emu het vir haar gesê as hy gryp die Beretta en het Emu die ego van sy lewe.
  
  
  Candy se dood duidelik nie sus ego se woede; die betekenis gedreineer uit sy kop as hy gesweer en gooi die geweer by my. Ek koes dit, en het Em tyd om terug te trek sy stywe baadjie en trek uit die pistool ek wil bekend vir so lank was in sy holster. Toe was dit my beurt om die sneller te trek. Die Model 20 is bekend vir sy akkuraatheid, en aangaap gebreek Emoe se pols net soos ek verwag het.
  
  
  Hy het gesweer weer, op soek na die teer vingers wat kon dit nie hou die geweer. Dit val op die vloer teen'n hoek, en ons albei gekyk het, 'n oomblik roerloos en gefassineer, as dit gespin kortliks na die ego se voete. Hy was die eerste om te beweeg, en hy het gewag weer as ego se linkerhand gryp die swaar masjien geweer. Toe hy byna tot sy middellyf, Lekkergoed se Beretta blaf'n tweede keer, en hy het nog'n gebreekte gewrig; die pistool geweer neergestort het op die vloer weer.
  
  
  Die swaard trap op my soos'n waansinnige man, sy hande klap uselessly aan die einde van die massiewe arms wat bereik uit om my te neem in wat dit geweet het sou'n verpletterende beer drukkie. Ek was nie van plan om dit te waag die bereiking van my. Die tweede kraak van die Beretta het soos'n eggo van die skerp reaksie wat dit voorafgegaan die emu deur'n tweede.
  
  
  Abdel geskree twee keer as die koeëls gesink het in die Ego se kniekoppe, en dan die ander skree losgebars het rondom die ego se keel as hy gedaal vorentoe en geland op sy knieë, wat reeds die stuur van mes-skerp strepe van pyn deur hom. Beheer word deur'n brein wat nie meer funksioneer logies, hy stut homself op sy elmboë en stadig beweeg oor die linoleum vloer teenoor my. Lelike uitgestort ego se gedraai lippe soos gal totdat hy uiteindelik uitgestrek op my voete, gemompel unintelligibly.
  
  
  Draai hy weg en stap oor na Sherima, skielik besef dat haar gille, wat begin het toe die Swaard koeëls skeur Lekkergoed uitmekaar, het verander in'n diep, hees snikke. Herrangskik sy hande met sy wapens gereed te wees in die geval van die geheime deur begin oop te maak, het hy unsheathed sy stilet en sny die eerste van die kettings. As haar lewelose die hand gedaal tot haar kant, het sy opgemerk my teenwoordigheid en lig haar kop vooroor. Sy kyk na my, dan na die Gesug Swaard op die vloer, en ek het gesien hoe die spiere in haar keel trek, terug te hou en die gag refleks.
  
  
  "Goeie meisie," het hy het vir haar gesê as sy teruggeveg die drang om te braak. "Ek sal laat jy gaan in'n minuut."
  
  
  Sy ril en onwillekeurig begin om te kyk in die rigting van die bed. Ek beweeg in die voorkant van haar, so dat ek nie wil hê om te sien die bebloede vrou wat sy liefgehad het soos'n suster, wanneer my lem bevry haar ander arm. Sy laat val op my bors, die top van haar kop het skaars raak my ken, en snak, " O, Nick... Lekkergoed... Lekkergoed... Dit is my skuld nie... Dit is my skuld..."
  
  
  "Nee, dit is nie," het ek gesê, probeer om haar te troos terwyl die ondersteuning van haar met die een arm en hurk af te sny die toue om haar enkels. Na die breek van die verlede gewelddadige band, ek tree terug en omhels haar vir my gesê paaiend, " Dit is nie ons skuld nie. Lekkergoed kon nie help om haarself. Abdul het haar oortuig dat Hassan was om te blameer ...
  
  
  "Geen manier! Nee! Nee! Wat jy nie verstaan nie, " het sy gesnik, leun terug te pond haar klein gebalde vuiste op my bors. "Dit is my skuld dat sy dood is. As ek nie vertel hierdie leuen oor te onthou wat Ons gesê het, sou sy nie probeer het om dood te maak Abdullah, en ... en dit sou nooit gebeur het nie ." Sy gedwing om haarself te kyk na die aaklige, bloed-geweekte figuur uitgestrek op die bed.
  
  
  "Was dit'n leuen?" Ek het gevra ongelowig. "Maar ek is seker dit is presies wat gebeur het. Ek spits my Beretta aan die Swaard wat lê bewegingloos. Ek kon nie vertel nie, as hy was bewusteloos is of nie. Indien nie, hy het nie maak dit duidelik dat hy wil hoor wat Sherima was om my te vertel. "Wat het jy sê dat as dit nooit gebeur het nie?"
  
  
  "Ek sien wat jy probeer om in te samel
  
  
  
  
  
  
  of lei die ego so dat jy kan waarskynlik spring op dit en neem die ego se geweer. Haar gedagte was dat as haar gesê wat ek gedoen het, kan hy kyk my manier of miskien is my volg en jy wil hê jou kans. Ek het nooit gedink dit sou gebeur nie. Haar liggaam skud weer met verskriklike snikke, maar ek het nie tyd om haar te kalmeer. Oor die klank van haar roep na hom, hoor ek iets anders, die woer van'n elektriese motor, en my brein gespin met dit, onthou die geraas wat het kennis geneem van die eerste keer dat die deur na die CIA skuiling het oopgemaak vir haar.
  
  
  Daar was geen tyd om sag te wees. Hy stoot Sherima oor na die tafel en gehoop dat haar bene het weer genoeg sirkulasie te hou haar af. As hare gedraai in die rigting van die opening, haar gesien uit die hoek van haar oog dat sy gedeeltelik wegsteek in die skuiling wat haar bedoel is om te neem.
  
  
  Dit was toe dat hy ontdek dat die Swaard is vervalsen bewusteloosheid. Voor die massiewe beton versperring geopen is ver genoeg vir die ego man om in die kamer, het hy opgestaan op sy elmboë weer en skree'n waarskuwing in arabies:
  
  
  "Mustafa Bey! Gevaar! Carter het'n geweer! Wees versigtig!"
  
  
  Haar oë dartel te Ego as hy gedaal terug te sit op die teël. Probeer om te waarsku sy rower het die laaste van sy krag, wat die dreinering van sy ego wonde as die bloed sypel uit. Gespanne, het sy gewag het vir die moordenaar te tik die poort. Hy het egter nie verskyn nie, en die enjin wat aangedryf die swaar paneel voltooi die siklus as die deur begin om te sluit weer. 'n lug monsterneming fluitjie het my vertel wanneer dit verseël die skuilings. Ons was veilig is binne-in, maar ek het geweet ek het om uit te kry. Hy kyk op sy horlosie. Ses-en-twintig. Dit is moeilik om te glo dat so baie het gebeur sedert die sesde uur, wanneer die Swaard gestuur om sy handlanger Selim terug na die ambassade. Dit was selfs moeiliker om te glo dat ek het om te kry Sherima uit daar en kry haar aan die Sekretaris van die Staat in net negentig minute.
  
  
  Hy het geweet dat Selim is opdrag gegee om nie te kontak sy kohorte in Sidi Hassan totdat hy kennis ontvang het van die Swaard. Hy wil vertraag dat'n deel van die plan, van die kursus, maar hy kon nie ophou om die Shah van wag vir Sherima se stem op die radio. En daar was'n professionele moordenaar wat gereed was om te stop my uit om dit te. Ek het ook'n outomatiese geweer, maar nog steeds'n .38-kaliber knaldemper is vermis, wat baie effektief afgebring twee CIA agente met goed gemikte skote. Hare is oortref deur die Ego se vuurkrag, net soos my Luger ,maar hy het die voordeel dat hy nie kon wag vir haar te verlaat deur middel van die enigste uitgang in die geheime kamer. Buitendien, ek het'n deadline en hy het nie.
  
  
  Ek was veronderstel om buite te wag - Sperwer se manne moet aangekom het deur die nou-maar hulle sal onder die bevel te meng nie, tensy dit was voor die hand liggend dat ek hulp nodig het. En daar was geen oplossing om met hulle te kommunikeer oor'n klankdigte kamer.
  
  
  My beskouing van die stryd voor my was skielik onderbreek deur'n bewende stem agter my, " Nick, is alles okay nou?"
  
  
  Hy het vergeet haar voormalige koningin, wat hy wil gestoot rofweg op die vloer. "Ja, Jou Hoogheid," Ay het vir haar gesê, lag. "En Uil Vra, vind jou klere. Ek het op my gedagtes genoeg om nie te afgelei word deur jou skoonheid.
  
  
  Nadat hy dit gesê is, ek is jammer dat ek die woord gebruik mooi.
  
  
  Dit herinneringe terug gebring van'n pragtige vrou wat gebruik word om te lag en lief vir my, en wat nou verander in'n stukkie van die vleis geslag deur'n koeël in die hoek. Dit was my beurt om terug te hou die kloof styg tot binne-in my.
  Hoofstuk 13
  
  
  
  Sherima gevind dat die negligee sy aangehad het toe hulle het haar weg, maar nie die mink jas. Ons het gedink iemand moet geneem het haar na ons verhuis haar na die kelder. Sy kon nie veel onthou wat gebeur het nie, waarskynlik omdat die kalmeermiddels Ay gegee Lekkergoed is baie meer doeltreffend as sy het reg geraai.
  
  
  Dit was moeilik om te hou my oë van die geniet van die goue kurwes van Sherima se petite figuur onder haar dun onderklere as sy haastig het my vertel dat sy vaagweg onthou hoe haar skielik hierdie is die enigste oordrag Abdul het gesê hey, iets oor iemand wat probeer om te veroorsaak hey, in al die huise rond, en dat hy was veronderstel om haar weg te neem, dit is duidelik dat niemand geweet het oor dit. Odin se menslike ego moet gewees het met hom, want sy onthou twee mense wat die ondersteuning van haar as sy het in die limo.
  
  
  Sy het nie onthou nie enigiets anders behalwe wakker later om haarself te vind, gekoppel aan gekerm, naak. Die een wie se naam ons nou geweet het, was Mustafa hardloop sy hande oor haar liggaam. Sy het blykbaar verkies om nie te praat oor hierdie deel van haar beproewing en vinnig het dit geïgnoreer, gaan op om te verduidelik dat Abdul uiteindelik aangekom met Selim rondom die ambassade. Haar voormalige lyfwag het nie die moeite om te antwoord op haar vrae en net gelag toe sy hom beveel om haar te laat.
  
  
  "Hy het net gesê dat sy binnekort sou ek nie iets om oor bekommerd te wees nie," Sherima onthou met'n rilling, " en sy het geweet wat hy bedoel."
  
  
  As sy gepraat het, het die Swaard haar ondersoek en gevind dat dit is nog steeds koud. Ek skeur haar strip
  
  
  
  
  
  
  Sherima se negligee en verbind ego se wonde te stop die bloed wat was nog steeds druipende rondom hulle. Hy sou nog gelewe het as hy net kon kry ego uit daar en kry mediese aandag. Maar dit was duidelik dat hy sou nie in staat wees om baie te doen met sy hande nie, selfs as die ego polse is herstel. En dit sou vereis uitgebreide operasie om te draai diegene gebreek kniekoppe in iets wat kan selfs hom toelaat om homself te sleep saam soos'n kreupel.
  
  
  Ek het nie geweet hoe lank Mustafa sou wag buite, ek weet dat ego leier Stahl is my gevangene. Hy het gedink dat as hy was'n fanatiese soos die meeste Swaard mans, sou hy nie gedoen het die wyse ding en loop weg. Ego is die enigste twee opsies is óf om te probeer om te kry binne-in en red Abdullah, of om te sit en wag vir haar om te probeer om uit te kry.
  
  
  Hy gly uit sy doublet en gesê Sherima, " Sit in die stoel weer. Ek gaan die deur oop te maak en te sien wat ons die ander een nie. Hy kan net skiet, en jy staan reg in die lyn van vuur reg nou.
  
  
  Toe sy uit die oë, haar pa omgekeer die skakelaar wat verskuif die beton paneel. Die paar sekondes wat dit geneem het om oop te voel soos ure, en hy bly vasgesteek aan die kla, my Luger gereed. Maar niks het gebeur, en ek nodig het om uit te vind as die moordenaar is nog steeds wegkruip in die buitenste kelder.
  
  
  Drapering sy baadjie oor die skouer van sy leë outomatiese geweer, hy het ingesluip na die deur sens as dit begin om te slam gesluit weer. Ek gly my baadjie deur die vernouing gat en kyk na dit los uit die bek van die geweer, terwyl ek gehoor het twee klein verskyn buite. Ek ruk my geweer weg voor die swaar deur gesluit, ons in die weer.
  
  
  "Wel, hy is nog steeds daar, en dit lyk asof hy nie in te kry," het haar self het gesê meer as enigiemand anders. Sherima gehoor my en steek haar kop rondom die einde van die stoel.
  
  
  "Wat gaan ons doen, Nick?" het sy gevra. "Ons kan nie hier bly nie, kan ons?"
  
  
  Sy het nie geweet hoe baie sy nodig het om uit te kry daar so vinnig as moontlik, ek het nie die tyd neem om haar te vertel oor haar eks-man en die tydsberekening van haar ego voed op die radio.
  
  
  "Ons sal kry uit, moenie bekommerd wees nie," het ek haar verseker, en dan, ek weet nie hoe ons gaan om dit te doen.
  
  
  Om'n sinvolle persoon, sy het stil gebly, terwyl haar gedagtes beskou as sy volgende skuif. Ek gevisualiseer die deel van die kelder wat lê agter die deur. Die wasser-droër deur was te ver weg van die huis om weg te steek as ek probeer om dit te breek. Die olie brander sit teen die verste muur, naby die trappe. Dit lyk vir haar dat Mustafa moet weggesteek onder die trappe. Van daar is, kan hy hou die deur gesluit en bly uit die oë in die geval van'n verrassing aanval van bo.
  
  
  Ek kyk rondom die CIA skuilplek, met die hoop om te vind iets wat my kan help. Die een hoek van die groot kamer was omring deur'n muur, die vorming van'n klein hokkie met sy eie ingang. Voorheen, dit kon gewees het gedink dat dit was waarskynlik'n badkamer; wanneer hy het na die deur, hy het dit oopgemaak en gevind dat hy reg was. Die nen vervat is'n wasbak, toilet, weerspieël noodhulp kit, en'n stort stalletjie met'n plastiese gordyn oor die nah. Die hotel was eenvoudig, maar die meeste van die CIA se gaste was kort-termyn en waarskynlik nie verwag om die woonstelle te mededinger dié by die Watergate.
  
  
  Nie verwag om te vind iets van waarde vir my, ek outomaties nagegaan die noodhulp. As die skuiling is wat gebruik word deur'n man, dit was goed toegerus. Die drie rakke gehou toiletware - 'n veiligheid-skeermes, 'n aerosol kan van skeerroom, 'n bottel Old Spice room, bandaids, en duct tape - sowel as'n verskeidenheid van koue pille en teensuurmiddels soos die kinders op die badkamer rakke. wat gebruik word deur'n dooie agent boontoe. Doen dit in die kattebak van die limo buite, as die Swaard handlanger is natuurlik klaar speel die begrafnisondernemer boontoe.
  
  
  Ek het begin om uit te loop van die badkamer, maar omgedraai toe'n idee het my getref. In haar woes werk, sy het verskeie oorgange tussen die badkamer en die geheime deur, hei alles wat sy nodig het op die vloer langs dit. Toe hy gereed was, het hy genoem Sherima oor haar wegkruip plek, en haar in kennis gestel van wat sy moet doen, dan stoot'n stoel oor die teëlvloer na'n plek langs die lig skakelaar wat geaktiveer die deur.
  
  
  "Okay, stem, dit is dit," het hy gesê, en sy gaan sit langs die tafel. "Weet jy hoe om dit te gebruik?" Dit is oorhandig deur hey bietjie Lekkergoed geweer.
  
  
  Sy knik. "Hassan beweer het haar leer om te skiet, dan'n tweede aanval op sy lewe," het sy gesê. "Ek het geleer dat dit baie goed, veral met my geweer." Ee het nie wys wanneer sy nagegaan om te sien of die geweer was gelaai. "Dit was presies dieselfde. Hassan het my een, en haar tweeling, hierdie een, Lekkergoed. Hy erken haar stem, ook. Hy het nooit verwag dat ooit... Haar oë gevul met trane, en sy stil.
  
  
  "Daar is geen tyd vir dit nou, Sherima," sê ek.
  
  
  Sy asem in haar trane en knik, dan buk af en tel haar nagrok te vee weg die ih. Op enige ander tyd, sou ek is dankbaar
  
  
  
  
  
  
  Haar kyk rond, maar nou haar, draai om voor te berei vir ons ontsnap poging.
  
  
  Neem'n kan van skeer skuim, hy verwyder die top en stoot die mondstuk aan die kant om seker te maak dat daar was'n baie van die druk in die kan. Die whoosh van spewing skuim het vir my gesê dit was'n nuwe een.
  
  
  Dan kom die stort gordyn. Wikkel'n houer van skeerroom met goedkoop plastiek, dit het'n platform grootte o? die basketbal, dan liggies verseker ego met stroke van taai tape, om seker te maak dit was nie te styf gepak, want dit was te klein vir die lug om te bots tussen die voue van die gordyn. Ek het die ego in my regterhand en sit dit af, besluit dat dit was genoeg om dit te beheer vir my doeleindes.
  
  
  "Nou," het ek gesê, hou uit my regterhand te Sherima.
  
  
  Sy het een van die twee ekstra toilet papier rolle wat haar moes verwyder uit die badkamer rak, en terwyl die ego hou dit in plek is, het sy begin wikkel die kleeflint om ego, heg dit aan die binnekant van my regterhand net bokant die pols. . Wanneer dit gelyk te word stewig geanker, sy het dieselfde met die tweede rol, anker die ego op my arm net bo die ander. Teen die tyd dat sy klaar is, ek het sowat vier duim van tydelike padding langs die hele binnekant van my arm uit pols te elmboog. Ek het geweet dit was nie genoeg om te stop die koeël, maar hopelik was dit dik genoeg is om te verhoed dat die deflecting die koeël of aansienlik vermindering van sy krag.
  
  
  "Ek dink dit is al," hey het vir haar gesê, kyk rond om seker te maak my ander toerusting was op die hand. Skielik het hy gestop het, geskrik deur sy eie blindheid. "Wedstryde," het ek gesê, kyk hulpeloos op nah.
  
  
  Hy het geweet wat in die sakke van die ih netto, sodat hy hardloop na die dood Karim en deursoek die ego met sy vrye linkerhand. Daar is geen wedstryde. Dit was dieselfde met Abdul, wat gekreun wanneer ego gerol haar oor aan te raak ego se sakke.
  
  
  "Nick! Stem!"
  
  
  Hy het omgedraai om te Sherima, wat was gerommel deur die laaie van'n stoel. Sy het een uit om hierdie besteebare aanstekers. "Werk dit?"Ek het haar gevra.
  
  
  Sy het die wiel; wanneer niks gebeur nie, het sy gekla in frustrasie, nie pyn nie.
  
  
  "Op dieselfde tyd, jy het om vas te hou aan hierdie klein truuk," sê ek, hardloop na haar as ek besef dat sy waarskynlik nie gesien het nie baie aanstekers soos dit in Adabi. Sy probeer weer, maar dit het nie gewerk nie. Ego het dit van nah en kliek op die wiel. Die vlam het die lewe, en sy was geseën deur'n onbekende roker wat vergeet het om sy ligter.
  
  
  Hy soen Sherima op die wang vir'n goeie geluk en gesê, "Kom ons kry hier uit." Sy was vir die bereiking van die deur skakelaar toe haar vader terug na sy sitplek, die optel van'n basketbal bom in sy regterhand en hou'n ligter in die ander.
  
  
  "Tans is!"
  
  
  Sy omgekeer die lig skakelaar en dan val op die vloer agter die lessenaar, die geweer gebalde in haar vuis. Ek het gewag vir haar totdat die fiets begin om te krul, en wanneer dit gedoen het, ek skiet die ligter. As die deur begin om te swaai oop, haar vlam aangeraak die plastiek sak in haar hand. Dit verlig onmiddellik, en teen die tyd dat die deur was kier, ek het'n gloeiende bal in my hand. Beweeg na'n punt binne-in die deur raam, hy bak sy opening met sy hand en'n vurige bal na die plek waar hy gedink het Mustafa moet weggesteek word.
  
  
  Hy draai af die heilige lig in die kelder, sodat die lig van die binnekant sou verlig iemand wat geslaag het, deur die deur. In plaas daarvan, die skuif gewerk het in die ego se guns; wanneer'n vlam stukkie van die plastiek skielik verskyn in die donker, is dit tydelik verblind Ego so baie dat hy kon nie neem doel wanneer hy afgevuur op my arm.
  
  
  Die een rondom die .38 koeël het gekom uit die toilet papier spoel die naaste aan my pols. Die eerste tweede druk'n vat lek aan my elmboog, was'n bietjie afgelei en raakgesteek die vlesige deel van my arm daar. Ek ruk my hand weg soos bloed hardloop af in die kwaad snitte op my arm.
  
  
  Ek kon nie ophou om te stop die ego. Gryp die outomatiese leun teen die muur, haar ego vasgesteek haar tussen die kosyn en die mees massiewe paneel. Hy was toe op die deur om versigtig gebalanseerde, so dat die geweer sou wees sterk genoeg is om dit te hou van sluitingsdatum.
  
  
  Daar was geen tyd om te sien of dit sal werk. Ek het om te implementeer die volgende deel van my plan. Sedert ek was nie van plan om te hou my kop in die deur deur styl om te sien hoe doeltreffend my vuurbal aanval was, het ek gebruik om die spieël deur wat ek het om die noodhulp in die badkamer. Wikkel myself om rama se ego en wag vir my tydelike perikoop te breek met Mustafa se volgende koeël, ek geskandeer die toneel van die buitekant.
  
  
  Ek mis my teiken-die alkoof agter die kelder trappe. In plaas daarvan, 'n tydelike vuurbal geland langs die olie brander. As hy gekyk het, Mustafa, blykbaar bang dat die groot verwarmer kan ontplof, gehardloop om sy wegkruip plek en gryp die steeds brandende bundel met albei hande, die behoud van die ego by arm se lengte sodat die vlamme sal jou nie skroei hom. Wat beteken hy wil óf gegooi die geweer weg, of sit die ego terug in sy gordel. Ek het nie wag om haar te sien nie. Die weglating van die spieël, het hy getrek uit sy Luger en het na buite gegaan, om te besef dat
  
  
  
  
  
  
  Ek dink my wig deur die geweer het nie laat die beton deur toemaak.
  
  
  Mustafa was nog steeds hou die vuurbal, desperaat op soek rondom die kelder vir'n plek om dit te gooi. Dan het hy opgemerk my staan in die voorkant van hom met my geweer gewys, en sy het reeds vreesbevange oë verbreed selfs meer. Ek kon vertel hy was gaan om te gooi'n vlammende pak by my, so ek het die sneller getrek. Ek het nie'n kans om te sien as jy het haar ego.
  
  
  Die kraak in my luger was verlore in die ontploffing wat verswelg die Swaard se medepligtige. Ek het nie weet as my uitpuilend oë kan druk skeer room opgeblaas of as die bom het weerspieël die kole af die vlam plastiek. Miskien was dit'n kombinasie van beide. Mustafa opgetel die bundel te gooi dit na my, en die ontploffing getref hom vierkantig in die gesig. Val op sy knieë met die krag van die ontploffing, het hy gekyk as die ego-eienskappe verbrokkel. As die kelder verduister weer - die ontploffing die vlamme geblus-ek het gevoel asof die moordenaar se oë het gedraai na die vloeistof en loop af ego se wange.
  
  
  Geskok, maar ongedeerd, haar pa het opgespring om sy voete en gehoor Sherima se gille in die kamer wat haar martel kamer, net voor.
  
  
  "Nick! Nick! Is jy al reg?" Wat het gebeur?"
  
  
  Ek stap terug in die poort, sodat sy my kan sien.
  
  
  "Die telling twee punte vir ons span," het ek gesê. "Nou my help om dit af my arm. Alles sal goed wees.
  Hoofstuk 14
  
  
  
  Die band wat normaalweg gehou om die bloed-deurweekte toilet papier rolle aan my kant ook gehou my stilet in die plek. Ek het om te wag vir Sherima te vind'n paar van die skêr in die stoel laai voordat sy kon sny die rooi doek. Meer stroke van cordon ee skoon negligee geword verbande vir my, en teen die tyd dat sy opgehou het met die bloed borrel die kreukels van die koeël, wat eens is'n duur stuk van onderklere is amper verby.
  
  
  "Jy is regtig gaan om te wees'n sensasie by die aandete vanaand," sê ek, bewondering vir die klein, ferm borste wat druk so styf teen die sagte materiaal soos sy het my arm. My haastige verduideliking van haar aanstelling van die Sekretaris van die Staat se huis minder as'n uur later ontlok, sy was bly om te sien, 'n tipies vroulike reaksie: "Nick," het sy snak na asem. "Ek kan nie gaan soos hierdie!"
  
  
  "Ek is bang jy sal hê om te. Geen tyd om terug te gaan na die Watergate, en deur agt uur nog steeds het jy op die radio. Nou, laat ons kry uit hier.
  
  
  Sy tree terug, draai om eerste te kyk by die Lekkergoed se liggaam op die bed, dan op die Swaard versprei op die vloer. "Nick, wat oor Lekkergoed? Ons kan haar nie verlaat nie soos hierdie."
  
  
  "Ek sal iemand neem sorg van haar, Sherima. En so is Abdul. Maar glo my, die belangrikste ding nou is om te gee jy'n kans om te praat op die radio met ...
  
  
  "AANDAG AF. HIERDIE HUIS IS OMRING! KOM UIT MET JOU HANDE IN DIE LUG! AANDAG AF. HIERDIE HUIS IS OMRING. KOM, SIT JOU hande in die lug."
  
  
  Die megafoon eggo weer, dan stil. Hulp het aangebreek. Sperwer se manskappe het'n klopjag op die huis toe hulle hoor die skeer room bom gaan af, en waarskynlik gesoek die kamers op die boonste verdieping voordat jy besluit om te neem die skreeu man na die kelder deur. Heel waarskynlik, hulle was baie verbaas toe hulle het dit oopgemaak, en hulle het'n wrang waas van die geblus plastiek vlam.
  
  
  Ek stap na die beton poort en geskree, "Dit is Nick Carter," en dan het myself as die hoof van die olie maatskappy wat vermoedelik het my gehuur. Daar was baie dinge wat hy het nie verduidelik aan Sherima tog, en wat hulle sou nooit vir hom sê. Op hierdie punt, dit lyk soos die beste ding om te doen, was om terug te gaan na hoe sy geweet het my aanvanklik.
  
  
  "Ek is hier met... met Mis Liz Chenley. Ons hulp nodig het. En'n ambulans."
  
  
  "GAAN NA DIE DEUR, SIT JOU hande in die lug."
  
  
  Hy het geluister na die megafoon se instruksies. Een van die BYL agente boontoe weet my, en die kelder vinnig gevul met Sperwer mense. Dit het my'n paar waardevolle minute opdrag te gee om die groep leier oor wat om te doen by die huis, en dan het sy gesê, " ek het'n motor."
  
  
  Hy het my sy sleutels en vertel my waar Ego se motor geparkeer was. "Het jy iemand nodig het om te ry jy?"
  
  
  "nie. Ons sal dit doen. Hy het omgedraai om te Sherima en hou sy hand uit, en sê: "Sal ons gaan, U Hoogheid?"
  
  
  Weereens, die Koningin, ten spyte van die dra van'n koninklike rok wat was geruk tot in die middel van haar dye en het min aan die verbeelding, het my hand. "Ons is gelukkig om af te tree, het Mnr Carter."
  
  
  "Ja, mevrou," het ek gesê, en het haar na mimmo die stomheid geslaan BYL agente wat reeds werk op die Swaarde. Hulle probeer om te kry ego terug te bewussyn voor die ambulans aangekom het, wat sou dan neem ego na'n klein privaat hospitaal wat Hawke het mildelik toegeken met die agentskap fondse, sodat Emoe is voorsien met'n spesiale wyk vir pasiënte hy was geïnteresseerd in. Sherima gestop by die deur uit toe sy hoor die ego kla weer, en het toe sy oë oopgemaak en hy staar na Nah.
  
  
  "Abdul, jy is afgedank," het sy gesê grandly, dan storm uit van die skuilings en op die trappe voor my.
  
  
  Soos slym
  
  
  
  
  
  
  
  'n dag later, die Sekretaris van Staat en Smous verskyn in die ryklik betimmerde biblioteek, en sy het opgestaan om haar voete. Die vier-plakkaat porter se stoel gemaklik is, en hy was byna dut af. Die sekretaris het kortliks met die Ou Man, dan teruggekeer na die kamer waar die ego se kragtige sender geleë was. Hawk het gekom oor my.
  
  
  "Ons gaan om te gee hey, 'n paar kilometer op die radio met hom," het hy gesê. "Ten minste so veel privaatheid as moontlik met die monitering toerusting wat ons vandag het."
  
  
  "Hoe het dit gaan?" Ek het haar gevra.
  
  
  "Dit was redelik formele," het hy gesê, en beleefd gevra, "Hoe is jy?" en " is Alles okay?"
  
  
  Ek het gewonder hoe die formele skildery sou gelyk aan hom as die CIA het nie kyk na die stoor kamer in die voorportaal as ons verlaat die veilige huis en gevind Sherima se mink jas daar. Die sekretaris het aangebied om te help met hierdie toe ons daar aankom, maar Sherima gehou ego in toom, verduidelik dat sy het gevang'n koue op die manier is daar en sou hou ego vir'n rukkie, en dan het die sekretaris van die biblioteek soos'n oupa. die klok in die ego lobby getref agt.
  
  
  In die tyd sedert Ferret, haar vertel Hawke wat gebeur het in die huis op Militêre Road. Hy het gepraat oor die telefoon'n paar keer, gee instruksies en opdatering van verslae oor die verskillende departemente hy opgedra spesiale persoonlike take, en dan, nadat ek klaar is my storie. Die sekretaresse het'n enkripsie lyn wat direk gekoppel aan Hawke se kantoor, en die Ou Man se instruksies is oorgedra deur middel van ons kommunikasie-netwerk.
  
  
  Hawk het nog'n oproep, en haar pa leun terug in die groot ou tone stoel. Toe hy terugkom, kon hy vertel dat die nuus was goed, want daar was'n effense glimlag op sy gesig wat uitgespreek uiterste plesier.
  
  
  "Die swaard sal goed wees," Hawk gesê. "Ons is van plan om te sit die ego terug op sy voete en dan stuur die ego te Shah Hassan as'n teken van ons wedersydse vriendskap."
  
  
  Ek het gevra, verdagte van my baas se vrygewigheid," Wat doen ons in ruil daarvoor kry?"
  
  
  "Wel, N3, het ons besluit om voor te stel dat dit sal lekker wees as die Shah net teruggekeer van'n paar van daardie klein geskenke dat die seuns by die Pentagon gebruik word om te glip emu wanneer niemand is op soek."
  
  
  "Sal hy stem aan hierdie?"
  
  
  "Ek dink nie so nie. Van wat ek nou net gehoor het in die biblioteek, ek dink die Shah sal binnekort gee om sy troon. Dit beteken dat sy broer se ego sal neem oor, en ek dink nie Hasan wil iemand anders om hul vinger op die sneller van hierdie speelgoed. Ek verstaan nog'n egskeiding is net om die hoek, ook, en ...
  
  
  Hy het omgedraai by die klank van die biblioteek deur die opening. Sherima gekom het uit, en die Sekretaris van die Staat het gesê, " Wel, my liewe, ek dink ons kan uiteindelik gaan uit vir middagete. Ek het'n bietjie ekstra warmte in die eetkamer, so ek is seker jy sal nie nodig het om jou jas nou."
  
  
  Toe hy bereik het, uit om dit te neem, haar, hy lag. Sherima het my'n glimlag en'n knipoog, draai dan om te glip uit van die gat. Verward, Hawk stamp my en het gesê verwytend onder sy asem, " Wat is jy giggel oor, N3? Hulle sal hoor jy.
  
  
  "Dit is'n geheim, meneer. Almal het Odin.
  
  
  Wanneer die lang jas af gekom Sherima se skouers, was dit asof die Silwer Falcon het, werp sy vlerke. As sy geloop het regally na die kerslig eetkamer, my geheime aan die lig gebring. En haar ook.
  
  
  
  Draad.
  
  
  
  
  
  
  Nick Carter
  
  
  Die Aztec Bloedwreker
  
  
  
  
  
  Nick Carter
  
  
  Die Aztec Bloedwreker
  
  
  vertaal deur Lev Shklovsky
  
  
  
  Die eerste hoofstuk.
  
  
  'n paar maande gelede, het ek ervaar wat'n sielkundige sou noem'n identiteit krisis. Die simptome is maklik om te sien. Op die eerste, hy het begin om te verloor belangstelling in sy werk. Dan is dit verander in'n pynlike ontevredenheid en uiteindelik blatante hou vir wat ek doen. Ek het'n gevoel dat ek was vasgevang is, en ek was gekonfronteer met die feit dat ek was in'n goeie lewe en wat die hel het ek bereik?
  
  
  Dit was'n kurktrekker vraag.
  
  
  "Wie is jy?"
  
  
  En rumatiek was: "ek is'n moordenaar."
  
  
  Ek het nie soos die rumatiek.
  
  
  So het ek afgegaan BYL, rond te Smous, af Dupont Circle in Washington, DC, en hy het gesweer dat ek nooit sou doen nie enige ander werk vir hulle so lank as wat ek geleef het.
  
  
  Wilhelmina, 9 mm kaliber. Die luger, wat was feitlik'n uitbreiding van my regterhand, was gepak saam met Hugo en Pierre. Hy liggies hardloop sy vingers oor die dodelike, geslyp staal van die stilet voor die opstel van die ego en wikkel die geweer, mes, en klein gas bom in die suede voering. Al drie van hulle het na my kluis. Die volgende dag was ek weg is,
  
  
  Met hulle, haar krimpvarkie is wegkruip in die helfte van'n dosyn lande onder twee keer so baie vals name. Haar hotel van vrede en stil. Haar hotel wil my om alleen gelaat te word, sodat ek kan seker wees dat ek sal bly elke dag te geniet die volgende een.
  
  
  Ek het Rivne vir ses maande en twee dae voor die telefoon lui in my hotel kamer. Op nege-en-dertig in die oggend.
  
  
  Ek het nie verwag dat'n telefoon oproep. Haar, het gedink niemand het geweet ek was in El Paso. Die lui van die klok beteken dat iemand geweet het iets oor my dat hulle moet weet nie. Ek hou nie van die idee as die hel, want dit beteken dat sy gaan om te wees sorgelose, en nalatigheid kon my dood te maak.
  
  
  Die selfoon op die bedkassie langs my bed gehou skreeuende. Hy hou sy hand en opgetel die telefoon.
  
  
  "Ja?"
  
  
  "Jou taxi is hier, Mnr step hans," sê die oordrewe beleefd stem van die lessenaar klerk.
  
  
  Ek het nie om haar'n taxi. Iemand my laat weet dat hulle het geweet ek was in die dorp, en dat hulle ook geweet dat die alias waaronder hulle geregistreer is.
  
  
  Dit is nutteloos om te raai wat dit was. Daar was net een manier om uit te vind.
  
  
  "Vertel Em ek sal daar wees in'n paar minute," sê ek, en hang.
  
  
  Ek het nie jaag dit op die doel. Hy was uitgestrek op die koning-grootte bed, sy kop gestut op die gevoude kussings, toe die telefoon lui. Hy sit sy hande agter sy kop en staar oor die kamer na sy refleksie in die groot ry onder die meer okkerneut-gefineerde trippel dresser.
  
  
  Hy het haar gesien, 'n maer, lenige liggaam met'n gesig van onbepaalde ouderdom. Dat die gesig net gemis die skoonheid, maar dit was nie die punt. Dit was'n gesig wat weerspieël die koue met oë wat al te veel in een leeftyd. Te veel dood. Te veel moorde. Te veel marteling, verminking, en meer bloedvergieting as enige mens moet sien.
  
  
  Ek onthou hoe een keer, 'n paar jaar gelede, in'n kamer in'n losieshuis in'n nie-so-elegante omgewing, 'n meisie skielik opgevlam by my en het my'n arrogante, koelbloedige seun van'n teef.
  
  
  "Jy moet net nie omgee nie! Vertel ons iets, vertel ons iets! "was sy skree op my. "Jy hoef nie enige gevoelens! Ek het gedink ek bedoel iets aan jou, maar ek was verkeerd! Jy is net'n bliksem! Dit beteken nie dat enigiets aan jou - wat het ons te doen vir die laaste uur? "
  
  
  Ek het nie'n antwoord vir nah. Ek lê kaal op die deurmekaar bed en kyk na haar klaar aantrek, sonder'n spoor van emosie op my gesig.
  
  
  Sy gryp haar handsak en draai na hom.
  
  
  "Wat maak jy wat jy is?" vra sy my byna klaend. "Hoekom kan ek nie jou kontak? Is dit haar? Het ek nie vir jou iets beteken? Sy is absoluut niks vir jou?
  
  
  "Ek sal bel jy by sewe vandag," sê ek kortaf, ignoreer haar kwaad eise.
  
  
  Skielik, het sy omgedraai en geloop het uit die deur toeklap dit agter haar, en Hey kyk na haar gaan, en ek weet dat deur die einde van die dag, sy sal weet in'n hartklop wat sy se nie "absoluut niks"vir my nie. Hy het nie laat sy gevoelens nie saak nie, want van die begin van ons romanse, sy was een van die baie mense wat'n rol gespeel het in my BYL opdrag. Haar rol is oor, hy is in die nag. Sy het geweet dat te veel, en by sewe uur in die aand het sy was getrek deur haar stilet van die laaste gordyn.
  
  
  Nou, 'n paar jaar later, was hy lê op'n bed in'n hotel kamer in El Paso, kyk na sy gesig in die spieël. Dat die gesig beskuldig my van wat sy genoem my - moeg, sinies, arrogant, koud.
  
  
  Ek besef dat ek kon lê op die bed vir ure, maar iemand wat wag vir my in'n taxi, en hy was nie van plan om enige plek. En as sy was gevra om uit te vind wat gebreek het in my anonimiteit, daar was net een manier om dit te doen. Gaan af in die gesig van dit.
  
  
  So ek swaai my bene uit die bed, staan op, trek my klere, en loop uit van my kamer, wat die veiligheid van Wilhelmina ingesteek onder my onderarm - of selfs die koue lethality van potlood-dun Hugo, met verharde staal verbonde aan my arm.
  
  
  
  
  In haar lobby, hy knik na die klerk, verby mimmo en verlaat deur die draaideur. Na afloop van die air-conditioning koue van die hotel, die nat Savchenko van'n vroeë El Paso somer oggend toegedraai my in'n nat omhels. Die taxi was geparkeer op die sypaadjie. Hy stap stadig na die kajuit, outomaties scan dit. Daar was niks agterdogtig oor ons op die stil straat, ons op die gesigte van die min mense terloops loop langs die sypaadjie. Die bestuurder het om aan die ver kant van die taxi. "Mnr Step Hans? Ek knik. "My naam is Jimenez," het hy gesê. Sy is gevang deur die skynsel van wit tande in'n donker, hard gesig. Die man was stewig en sterk gebou. Nen was die dra van'n oop-nek sport hemp oor blou langbroek. Jimenez het die agterdeur oop vir my. Ek het gesien dat daar was niemand anders in die taxi. Hy het my oog gevang. "Is jy tevrede?" Ek het nie antwoord op die emu. Met haar sel in die rug, Jimenez gesluit die deur en stap oor na die bestuurder se kant. Hy het gegly in die voorste sitplek en trek die motor in die lig verkeer. Dit het verder aan die linkerkant, totdat dit gaan sit byna openlik vir die bonkige man. Soos ek het so gedoen, ek leun vorentoe, my spiere tensing, die vingers van my regterhand buig sodat die gewrigte strenger, draai my vuis in'n dodelike wapen. Jimenez kyk in die truspieëltjie. "Hoekom het jy nie sit en ontspan?" het hy voorgestel liggies. "Niks sal gebeur nie. Hy wil net om te praat met jou." "Wat?" Jimenez haal sy skouers op sy massiewe skouers. "Ek weet nie. Al wat ek het om jou te vertel, is dat Smous het gesê jy moet volg die instruksies. Wat dit ook al vir ons beteken. Dit beteken baie. Wat bedoel Smous was te laat om my te kry'n bietjie rus. Dit het beteken dat Smous het altyd geweet hoe om my te kontak. Wat bedoel ek was nog besig om vir Hawke en BYL, die top-geheime intelligensie-agentskap van die Amerikas. "Okay," sê ek moeg, " wat is die instruksies? "" Ek het om jou te neem na die lughawe, " Jimenez gesê. "Huur'n ligte vliegtuig. Maak seker dat die tenks is vol. So gou As wat jy kry bo die terrein, beweeg teen'n spoed van sestig grade. En die opstel van jou kommunikasie radio, Unicom. Jy sal ontvang verdere instruksies in die lug." "Ek is natuurlik gaan om te voldoen aan hema-te," ek het gesê, probeer om meer inligting te kry. "Weet jy wie dit is?" Jimenez knik. "Gregorius". Hy gooi die naam in die lug tussen ons soos hy wil laat val'n bom. * * * Deur die tien-dertig, was ek by 6,500 voete, op pad 60 grade, met my radio op die hoogte te 122.8 megahertz, wat is die Unicom frekwensie vir die inter-vliegtuig gesprek. Die lug was helder, met'n klein stukkie van die mis op die horison. Die Cessna 210 hou haar vas op die kursus in stadige cruising af. Hy het voortgegaan om te staar van kant tot kant, die skandering van die lug rondom hom. Dit was gesien deur'n ander vliegtuig kom om te onderskep toe was dit nog so ver weg dat dit lyk soos'n klein dot wat is, miskien, enigiets, selfs'n optiese illusie. Hy het verder verminder die spoed van sy vliegtuig deur terug te trek die smoor en die terugkeer van die trimmer. 'n paar minute later, 'n ander vliegtuig het vorm. Gou het dit geblyk in'n wye boog, omkring, die kom na my, ek is wat uit vleuel te tip. Die vliegtuig was'n Meevaller. Daar was net een man in die nen. Die Bonanza vlieënier opgetel die mikrofoon. 'n rowwe bariton stem hoor haar in die oorfone. "Vyf... nege... Alpha. Is dat jy, Carter? Hy opgetel het sy mikrofoon. "Ja". "Volg my," het hy gesê, en die Bonanza verskuif glad verloop noord, skimming voor my vliegtuig, 'n bietjie aan my linkerkant, en net bo my, waar dit maklik kan gehou word in die lig deur die Ego. Haar Cessna 210 het om te volg, stoot die versneller vorentoe, die optel van spoed te hou die ego in sig nie. Byna'n uur later, die Bonanza vertraag, laat sak sy flappe en landing rat, en draai op'n steil bank om die land op'n stootskraper-gedrewe strook aan die onderkant van die vallei. As ek het die Bonanza, ek het die Learjet geparkeer by die ver einde van die aanloopbaan, en ek het geweet dat Gregorius was wag vir my. Binne-in die slanke Learjet, hare sit oor van Gregorius, byna gedek in duur leer. "Ek weet jy is kwaad," Gregorius het gesê kalm, sy stem plat en akkurate. "Maar, asseblief, moenie toelaat dat jou emosies in die pad van jou gedagtes. Dit sou nie wees soos wat jy ten alle. "Ek het jou gesê dat ek nooit sou doen ander werk vir jou weer, Gregorius. Hawke het haar vertel dat, ook. Haar blik is gefokus op die groot man. "Dit is wat jy gedoen het," Gregorius toegelaat. Hy vat'n sluk van sy drankie. "Maar niks in hierdie wêreld is ooit finaal-behalwe die dood." Hy glimlag na my met'n groot rubber gesig met'n groot funksies. 'n groot mond, groot oë wat bult soos splinters onder dik grys wenkbroue, 'n groot bult neus met'n swaar neus, rof porieë op die blas vel-Gregorius se gesig was soos'n rowwe klei beeldhouer se kop, gooi te heldhaftige verhoudings te pas by die res van sy liggaam se ego. rof liggaam. "Buitendien," het hy saggies gesê, " Hawk geleen jy vir my, so jy regtig werk vir hom, jy weet.
  
  
  
  
  
  
  "Bewys dit."
  
  
  Gregorius getrek uit'n gevoude vel van dun leer om sy sak. Hy hou sy hand uit en oorhandig dit aan my.
  
  
  Die boodskap was in die kode. Nie so wouldnt moeilik wees om te ontsyfer. Gedekodeer, dit lees eenvoudig: "N3 onder Leen-huurkontrak Gregorius. Skoon BYL tot afsluit. Smous.
  
  
  Hy lig sy kop en kyk koud op Gregorius.
  
  
  "Dit kan wees om'n vals," het ek gesê.
  
  
  "Dit is'n bewys dat dit'n egte," het hy gesê, en oorhandig my die pakket.
  
  
  Hy kyk af na sy hande. Die pakket was toegedraai in papier, en toe ek skeur dit af, ek het gevind dat'n ander pakket onder die suede. En toegedraai in suede was my 9mm Luger, die skraal mes wat het dit in'n skede gegord om my regter voorarm, en Pierre, die klein gas bom.
  
  
  Ih - veilig sou verwyder het, het ek gedink, ses maande gelede. Ek sal nooit weet hoe Smous het my kluis of het sy inhoud. Maar dan Smous in staat was om te doen'n baie van die dinge wat niemand geweet het oor. Hy knik vir haar.
  
  
  "Jy het bewys jou punt," het hy gesê Gregorius. "Die boodskap is outentieke."
  
  
  "So sal jy luister na my nou?"
  
  
  "Gaan," sê ek. "Ek luister."
  
  
  HOOFSTUK TWEE
  
  
  Haar afgeneem Gregorius se aanbod van middagete, maar ek het haar koffie drink terwyl hy het'n groot edu. Hy het nie praat soos hy geëet het, konsentreer op die Ed met byna totale toewyding. Dit het my die geleentheid gegee om dit te bestudeer terwyl ek gerook het en koffie gedrink het.
  
  
  Alexander Gregorius was een van die rykste en mees geheimsinnige mense in die wêreld. Ek dink hy het geweet vir meer inligting oor nen as enigiemand anders, want ek het'n ongelooflike inligting netwerk vir ego wanneer Hawk die eerste geleen vir my'n emoe.
  
  
  As Hawke het gesê, "Ons kan gebruik maak van die ego. 'n persoon met ego krag en geld kan ons help om'n baie. Daar is net een ding wat jy nodig het om te onthou, Nick. So dat hy weet ons, ek wil om te weet haar ook.
  
  
  Hy het'n fantastiese inligting stelsel wat veronderstel was om te werk vir Gregorius, en dan het dit getoets deur die bestel inligting ingesamel oor Gregorius homself. Dit was geslaag het om hierdie inligting aan die lêers van TOPOR.
  
  
  Daar is'n hel van'n baie betroubare inligting oor die ego se vroeë jare. Vir die grootste deel, dit is onbevestigde. Dit was gerugte dat hy gebore is iewers in die Balkan of Klein-Asië. Dit was gerugte dat hy was deel Turkse en deel Libanese. Of'n Siriese en'n Turk. Daar was niks definitiewe.
  
  
  Maar ek het ontdek dat die ego, die werklike naam, was nie Alexander Gregorius, wat baie min mense geweet het. Maar selfs hy kon nie uitvind waar hy werklik vandaan kom, of wat hy wil doen vir die eerste vyf-en-twintig jaar van sy lewe.
  
  
  Hy verskyn uit die bloute reg na die begin van die tweede WÊRELDOORLOG. In die immigrasie-lêer in Athene, hy is gelys as wat aangekom het van Ankara, maar sy paspoort was Libanese.
  
  
  Deur die laat ' 50's, was hy diep gedompel in die ry in Griekeland, die olie in Koeweit en Saoedi-Arabië, Libanese bank, frans invoer-uitvoer, Suid-Amerikaanse koper, mangaan, tungsten - wat ook al. Dit was byna onmoontlik om te volg al van die ego se aktiwiteite, selfs van'n insider se plek.
  
  
  Dit sou'n nagmerrie vir'n rekenmeester te openbaar akkurate data aan die ego. Hy weggesteek ih deur die inlywing van Liechtenstein, Luxemburg, Switserland, en Panama-lande waar korporatiewe geheimhouding is feitlik onbreekbaar. Dit is omdat S. A. is die naam van baie maatskappye regoor Europa en Suid-Amerika, wat beteken Societe Anonyme. Niemand weet wie die aandeelhouers is.
  
  
  Ek dink nie selfs Gregorius homself kon geweet het wat die presiese grootte van sy rykdom. Hy het nie meer gemeet word dit in dollars, maar in terme van krag en invloed - hy het'n baie van beide.
  
  
  Wat ek gedoen het vir hom, op die eerste opdrag van Hock, was om te skep'n bedrag van die inligting diens wat gehandel het met die versekering maatskappye, krediet-nagaan van organisasies, en'n tydskrif met buitelandse buro's in meer as dertig lande en meer. 'n honderd korrespondente en stringers. Voeg by dat'n elektroniese data verwerking firma en'n mark navorsing besigheid. Ih die gesamentlike navorsing hulpbronne is verbysterende.
  
  
  Ek het haar aan Gregorius hoe ons kan sit al hierdie data saam deur die opstel van ten volle gedetailleerde dossiere op'n paar honderd duisend mense. Veral diegene wat gewerk het vir maatskappye waarin hy belangstel, of wat hy ten volle besit. Of wat gewerk het vir sy mededingers.
  
  
  Die inligting kom van korrespondente, van krediet kundiges, van versekering verslae, van bemarking navorsing spesialiste, van die ego lêer van'n tydskrif. Al hierdie was gestuur na die maatskappy se IBM 360 rekenaar bank, VGP, geleë in Denver.
  
  
  In minder as sestig sekondes, ek kon gekry het om'n drukstuk oral rondom hierdie mense gevul met inligting so omvattend dat dit sou bang die hel uit van die ih.
  
  
  Dit sal volledig wees vanaf die oomblik ih se verjaarsdag, die skole wat hulle gaan om te, die grade wat hulle kry, die presiese salaris vir elke werk wat hulle nog ooit gedoen het, die lenings wat hulle nog ooit geneem het, en die uitbetalings wat hulle het om te maak. Dit kan selfs bereken die beraamde jaarlikse heffing betaal op die wins vir elke jaar van die operasie.
  
  
  Emoes weet die gevalle wat hulle gehad het, of gehad het. Onmiddellik na die name en voeg die kommer van ih minnaresse. En in nen was daar inligting oor die ih seksuele neigings en verdraaiings
  
  
  
  
  
  .
  
  
  Daar is ook'n spesiale reel van die film wat oor twee duisend of meer dossiere, met die inset en uitset slegs verwerk deur'n paar noukeurig gekies voormalige FBI werknemers. Dit is omdat die inligting is te geheim en te gevaarlik vir ander om te sien.
  
  
  Enige VSA Distrik prokureur sou verkoop sy siel sy hande te kry op die versamelde reel van data op die mafia families en lede van die Sindikaat.
  
  
  Net Gregorius, of haar, kon toegelaat het om'n uitdruk van hierdie spesiale reel.
  
  
  * * *
  
  
  Gregorius uiteindelik klaar sy middagete. Hy stoot die bord weg en leun terug in sy stoel, saggies op sy lippe met'n linne-servette.
  
  
  "Carmine Stocelli is die probleem," het hy gesê skerp. "Weet jy wie hy is?"
  
  
  Hy knik vir haar. "Dit is soos om te vra my wie besit Getty Olie. Carmine loop die grootste mafia familie in New York. Getalle en dwelms is my spesialiteit. Hoe het jy teëkom dit? "
  
  
  Gregorius frons. "Stocelli is probeer om te verbind tot een om my nuwe besighede. Ek wil nie om hom daar te hê."
  
  
  "Vertel my die besonderhede."
  
  
  Konstruksie van'n aantal van die sanatoria. Een in elk van die ses lande. Stel jou voor'n enklawe bestaan van'n luukse hotel, is verskeie lae-opkoms residensiële condominiums aangrensend aan die hotel, en sowat 30 tot 40 private huise rondom die hele kompleks ."
  
  
  Haar, emu lag. "En net miljoenêrs, regtig?"
  
  
  "Dis reg."
  
  
  Ek het vinnig bereken dit in my gedagtes. "Dit is'n belegging van ongeveer agt honderd miljoen dollar," sê ek. "Wat finansies die ego?"
  
  
  "Ek," Gregorius het gesê, " elke polisieman belê in dit is my eie geld."
  
  
  "Dit is'n fout. Jy het altyd gebruik word geld geleen. Hoekom is hulle joune hierdie tyd?
  
  
  "Omdat ek geleen'n paar van die olie maatskappye te beperk," Gregorius gesê. "Boor in die Noord-See is damn duur."
  
  
  "Agt honderd miljoen." Ek het gedink oor dit vir'n minuut. "Ek weet hoe jy werk, Gregorius, ek sou sê jy verwag'n opbrengs op jou belegging van sowat vyf tot sewe keer dat die bedrag wanneer jy klaar is."
  
  
  Gregorius kyk na my skerp. "Baie naby aan dit, Carter. Haar, ek sien jy het nie verlore raak met die onderwerp. Die probleem is dat tot hierdie nuwe russiese projekte is voltooi, ek sal nie in staat wees om in te samel'n pennie vir ons."
  
  
  "En Stocelli wil sy ego vingers in jou pie?"
  
  
  "Korter as".
  
  
  "Hoe?"
  
  
  "Stocelli'n casino oop te maak in elkeen van hierdie oorde. Ego dobbel casino. Ek sou nie gewees het'n deel van dit."
  
  
  "Vertel em om te gaan na die hel."
  
  
  Gregorius het sy kop geskud. "Dit kan kos my my lewe."
  
  
  Ek het gevra, die verhoging van'n wenkbrou.
  
  
  "Hy kan dit doen," Gregorius gesê. "Hy het die mense."
  
  
  "Het hy vertel dat?"
  
  
  "Ja."
  
  
  "Wanneer?"
  
  
  "Op daardie tyd, hy het vir my gewys dat sy die aanbod."
  
  
  "En jy verwag dat my om te ontslae te raak van Stocelli?"
  
  
  Gregorius knik. "Presies."
  
  
  "Deur die doodmaak van die ego?"
  
  
  Hy het sy kop geskud. "Dit sou'n maklike manier. Maar Stocelli openlik vir my gesê dat as ek probeer om iets so dom, die ego mense sou beveel om my te kry ten alle koste. Daar moet'n ander manier ."
  
  
  Hy glimlag sinies. "En ek nodig het om te vind'n ego, nie ek nie?"
  
  
  "As iemand kan dan net jy kan," Gregorius gesê. "Dit is waarom ek gevra Hawke oor jou weer."
  
  
  Vir'n oomblik het ek gewonder wat sou maak Hawk leen my. BYL nie werk vir individue. BYL net werk vir die Amerikaanse regering, selfs as nege en negentig persent van die Amerikaanse regering was onbewus van die bestaan van die ego.
  
  
  Ek het haar gevra. "Is jy regtig dat die vertroue in my vermoëns?"
  
  
  "Smous," Gregorius het gesê, en dit was die einde van dit.
  
  
  Sy het opgestaan. My doel-amper raak aan die plafon van die Learjet kajuit.
  
  
  "Is dat al, Gregorius?"
  
  
  Gregorius het na my gekyk. "Almal sê dit is," het hy gesê.
  
  
  "Is dit al?" Ek het gevra weer. Haar, kyk af op hom. Die koue ek voel, die afkeer, kom uit in my stem.
  
  
  "Ek dink dit sal genoeg wees om selfs vir jou."
  
  
  Ek klim uit die Learjet en die trappe af na die woestyn vloer, voel die skielike hitte van die dag, amper so intens soos die woede wat was besig om te bou tot binne-in my.
  
  
  Wat die hel was Hawk doen vir my? N3, killmaster, verbode om dood te maak? Moet Carter konfronteer'n hoë-posisie mafia baas - en wanneer dit by hom, hy moet nie aangeraak het die ego?
  
  
  Vir God se ontwil, was Hawk probeer om my dood te maak?
  
  
  DIE DERDE HOOFSTUK.
  
  
  Teen die tyd dat hy gevlieg het die Cessna 210 terug na EI Paso Lughawe, oorhandig die sleutel, en die rekening betaal, dit was die middag. Ek het om te loop oor twee honderd meter van die vlug kiosk aan die hoof terminale gebou.
  
  
  In die voorportaal van haar, hy het reguit na die telefoon bank. Dan het hy in die stand, die deur agter hom gesluit het, en leeggemaak die muntstukke op'n klein vlekvrye-staal rak. Haar sit'n sent in die slot, dials nul, en dan skakel die res van die Denver nommer.
  
  
  Tik die operateur.
  
  
  "Kry'n oproep," haar stem het gesê. "My naam is Carter." Ek moet verduidelik dit.
  
  
  Ek het ongeduldig gewag vir die speelwerk te pols in my oor totdat ek gehoor het die telefoon ring.
  
  
  
  
  
  
  Dan op die derde ring, iemand geantwoord.
  
  
  "Internasionale data".
  
  
  Die operateur het gesê ," Dit is die operateur, El Paso. Mnr Carter is my roeping. Sal jy dit aanvaar? "
  
  
  "Een oomblik, asseblief." Daar was'n kliek, en'n oomblik later het'n man se stem lui uit.
  
  
  "Okay, neem dit," het hy gesê.
  
  
  "Voort te gaan, meneer." Ek het gewag totdat die operateur gehoor van die afsluiting.
  
  
  "Carter se hier," sê ek. "Het jy al gehoor van Gregorius nog?"
  
  
  "Welkom terug," Denver gesê. "Ons het die woord."
  
  
  "Ek het op?"
  
  
  "Jy is op, en jy word aangeteken. Orde is."
  
  
  "Ek het'n drukstuk oor Carmina Stocelli," sê ek. "Alles wat jy het op hom, en die ego van die organisasie. Eerste, sy persoonlike data, insluitend die telefoonnommer waar ek kan hom kontak ."
  
  
  "Gou," Denver gesê. Daar was nog'n kort pouse. "Gereed om te kopieer?"
  
  
  "Gereed".
  
  
  Denver het vir my'n telefoonnommer. "Daar is nog kode te gebruik om te kry om dit te," Denver gesê, en ego verduidelik dit vir my.
  
  
  Hy hang in Denver, dan dials New York.
  
  
  Die telefoon lui net een keer voor ego is opgetel.
  
  
  "Om te wouldnt?"
  
  
  "My naam is Carter. Ek wil om te praat met Stocelli."
  
  
  "Jy het die verkeerde nommer, kind. Daar is niemand hier met daardie naam.
  
  
  "Vertel em ek kan bereik word by hierdie nommer," sê ek, ignoreer die stem. Ek lees dit uit die telefoon stand nommer in El Paso. "Dit is'n betaal-selfoon. Ek wil om te kry'n kennisgewing van hom in tien minute."
  
  
  "Rol terug, Charlie," het die stem grom. "Ek het jou gesê, jy het die verkeerde nommer." Hy hang.
  
  
  Hy hang die telefoon en leun terug, probeer om te kry gemaklik in die beknopte ruimte. Hy het uit een van sy goud-gestort sigarette en steek dit aan. Die tyd was te vinnig verby. Sy speel met die muntstukke op die rak. Hy rook van die sigaret byna tot die filter voor die gooi dit op die vloer en breek dit onder sy boot.
  
  
  Die telefoon lui. Ek kyk op my horlosie en sien dat slegs agt minute het verloop sedert ek hang die telefoon. Hy het die telefoon opgetel en onmiddellik, sonder om te sê'n woord na ons toe, sit dit terug op die mikkie. Ek kyk na die tweede hand van my polshorlosie tik waansinnig. Twee minute geslaag het voordat lui die telefoon weer. Tien minute nadat ek hang, in New York.
  
  
  Hy het die telefoon opgetel en gesê, "Carter, hier."
  
  
  "Alles reg," sê die swaar, hees stem wat sy erken as Stocelli is. "Ek het jou boodskap."
  
  
  "Wil jy weet wie sy is?"
  
  
  "Gregorius het vir my gesê om te wag vir'n oproep van jou. Wat doen jy wil hê?"
  
  
  "Om jou te ontmoet."
  
  
  Daar was'n lang pouse. "Sal Gregorius aanvaar my aanbod?" gevra Stocelli.
  
  
  "Stem wat ek wil om te praat oor," het ek gesê. "Waar en wanneer kan ons ontmoet?"
  
  
  Stocelli lag. "Wel, is jy halfpad daar nou. Ek sal julle ontmoet môre in Acapulco.
  
  
  "Acapulco?"
  
  
  "Ja, na bewering. Sy is in Montreal nou. Ek gaan van hier na Acapulco. Sien jy sit daar." Jy sal gaan in by die Matamoros Hotel. Is dat jou naam?" My seuns sal jou kontak en ons sal weer ontmoet."
  
  
  "Goed genoeg nie."
  
  
  Stocelli huiwer, dan grom, " ek is nie seker nie.: "Luister, Carter, ek het iets gehoor oor jou. So, haar, ek waarsku julle. Speel nie speletjies met my! "
  
  
  "Sien jy in Acapulco," het ek gesê, en hang.
  
  
  Ek gevang'n ander sent uit my sak en genoem Denver weer.
  
  
  "Carter," het ek gesê, die bekendstelling van myself. "Ek het'n drukstuk van die bedrywighede in Acapulco. Wat is wat verband hou met Stocelli? Hoe groot is dit? Hoe werk dit? Enigiets wat jy kan kry uit van hulle. Name, plekke, datums ."
  
  
  "Dit gekry het."
  
  
  "Hoe lank sal dit neem?"
  
  
  "Teen die tyd wat jy kry om te Acapulco, sal jy het die inligting, sowel as die ander materiaal wat jy aangevra het. Is dit gou genoeg? Enigiets anders?"
  
  
  "Ja, na bewering. Ek wil die telefoon om te wees gevlieg na die Matamoros Hotel. En haar, ek wil hom om te wag vir my wanneer ek daar is."
  
  
  Denver het begin om te protesteer, maar Ego onderbreek haar. "Neem'n maat, huur van'n klein vliegtuig as jy nodig het om te," ek het gesê skerp. "Moenie probeer om te red van'n paar pennies. Dit is Gregorius se geld, nie joune nie!
  
  
  Hy hang en het na buite gegaan om'n taxi te kry. My volgende stop was die Mexikaanse Toeriste Kantoor vir'n besoeker se permit, en van daar, ek het die hoof oor die grens te Juarez en die lughawe. Dit het skaars daarin geslaag om te vang die Aeromexico DC-9 te Chihuahua, Torreona, Mexico City en Acapulco.
  
  
  HOOFSTUK VIER
  
  
  Denver was'n goeie seun. Die tele-afskrif masjien wag vir my in my kamer toe ek nagegaan in by die Matamoros Hotel. Dit was nie tyd vir'n verslag tog, so het ek afgegaan na die wye geteël dek met uitsig oor die baai, gaan sit in'n wye tone stoel, en bestel'n glas rum. Hy sluk dit stadig, soek oor die baai by die stad se liggies wat net kom op, en die donker, onduidelike heuwels wat torings oor die stad aan die noorde.
  
  
  Ek het daar gesit vir'n lang tyd, geniet die aand, die stilte, die stad se liggies, en die koel soetheid van rum.
  
  
  Toe ek uiteindelik het opgestaan, ek het binne-in vir'n lang, luilekker ete, so dit was nie tot byna middernag dat ek het'n oproep van Denver. Ek het dit in my kamer.
  
  
  Hy oorgeskakel op die tele-afskrif masjien en plaas die ontvanger. Die papier begin om te kom uit een op'n tyd.
  
  
  Ek geskandeer totdat dit gly uit, totdat uiteindelik het ek het'n klein stapel van papier in die voorkant van my.
  
  
  
  
  
  Die motor gestop. Hy opgetel die telefoon weer.
  
  
  "Die stem en alles," Denver gesê. "Ek hoop dit help jou. Enigiets anders?"
  
  
  "Nog nie."
  
  
  "Toe ek het iets vir jou. Ons het net inligting ontvang het van een van ons kontakte in New York. Drie Franse is opgetel deur die doeane-amptenare op JFK Lughawe laaste nag. Ih was gevang probeer om te smokkel'n besending van heroïen. Ih name is Andrey Ermakov, Morris Berthier en Etienne Dupree. Herken jy ih? "
  
  
  "Ja,"sê ek," hulle is verbind tot Stocelli in die franse deel van die ego bedrywighede."
  
  
  "Jy was die hersiening van die verslag as wat dit gekom het in," Denver beskuldig my.
  
  
  Hy het gedink vir'n oomblik, dan sê, " Daar is geen punt. Hierdie mense is te groot om te dra vragte op hul eie. Hoekom het hulle nie die gebruik van'n koerier? "
  
  
  "Ons kan nie dit verstaan nie. Volgens die boodskap wat ons ontvang het, die vliegtuig aangekom via Orly. Oleg opgetel het sy sakke op die draaitafel en uitgevoer ih om die doeane-toonbank, asof die emu het niks om weg te steek. Drie sakke, maar feitlik alles wat hulle gehad het, was'n bonkige tien kilo's van suiwer heroïen ."
  
  
  "Hoeveel het jy te sê?" Ek onderbreek haar.
  
  
  "Jy het my gehoor korrek. Tien kilo's. Weet jy hoeveel kos dit? "
  
  
  "Straat prys? Sowat twee miljoen dollar. Groothandel verkope? Dit sal die koste van tien tot'n stylvolle twintig duisend vir die invoerder. Dit is waarom dit is so moeilik om te glo ."
  
  
  "Jy beter dit glo. En nou vir die snaakse deel. Ermakov beweer dat hy niks geweet oor die heroïen. Hy het ontken dat die sak was ego."
  
  
  "Was dit?"
  
  
  "Wel, dit was Casey Attaché - een van die grootste-en nen het sy ego voorletters gestempel uit. En'n ego naam tag verbonde was aan die handvatsel."
  
  
  "Wat van die ander twee?"
  
  
  "Dieselfde ding. Berthier Heid is twaalf kg in'n nag sak, en Dupree is agt kilo's. Wat dra by tot ongeveer dertig kilogram van die suiwerste heroïen dat die doeane nog ooit teëgekom het ."
  
  
  "En hulle sê almal dieselfde ding?"
  
  
  "Jy het reg geraai. Almal sit hul sak op die beheer toonbank in vetdruk, soos koper, asof dit bevat niks, maar hemde en sokkies. Hulle skree dat dit die onderwerp ."
  
  
  Miskien, het ek gedink, behalwe vir een ding. Jy hoef nie te spandeer drie honderd en vyftig duisend dollar se waarde van dwelm geld te skep'n raam. Die helfte van'n kilo is op maat gemaak, selfs'n paar gram is genoeg.
  
  
  "As die doeane service mening."
  
  
  "Was daar'n tip-off?"
  
  
  "Ons moet die woorde. Hulle het deur middel van'n volledige soektog proses, want doeane weet oor ih aktiwiteite in Marseille, ih name is ingesluit in'n spesiale lys. En wat maak dit selfs weirder. Hulle het geweet hulle was op daardie lys. Hulle het geweet dat ih sou word deeglik gekontroleer deur doeane, so hoe kon hulle verwag om weg te kom met dit? "
  
  
  Stahl het nie kommentaar lewer op dit. Denver het voortgegaan. "Jy sal vind dit selfs meer interessant as jy verbind die ego met'n ander stuk van inligting in die lêer ons het net het jy. Stocelli was in Marseille verlede week. Raai wie Hema ontmoet het terwyl hy daar was? "
  
  
  "Miso, Berthier, en Dupree," sê ek. "Slim man."Ek het nie sê enigiets vir'n oomblik,' dink jy dit is'n toeval?'" "Ek glo nie in die toevallighede," sê ek botweg. "So is ons."
  
  
  "Is dit al?" "Ek het haar gevra, en Denver het gesê ja, wens my geluk, en hang. Toe het ek afgegaan en het nog'n drankie.
  
  
  Twee ure later was hy terug in sy kamer, uittrek, toe lui die telefoon weer.
  
  
  "Ek het al probeer om jou te kontak vir'n paar uur," Denver sê, 'n wenk van die ergernis in sy stem.
  
  
  "Wat gaan aan?"
  
  
  "Dit blaas die ondersteuners weg," Denver gesê. "Ons kry verslae van ons mense die hele dag. So ver, Dattois, Torregross, Vignal, Gambetta, Maxi Klein en Solly Webber het al behaal! "
  
  
  Hy fluit in die verrassing dat Denver het net die naam van ses van die top dwelm handelaars wat verband hou met Stocelli se ego bedrywighede op die ooskus. "Vertel my die besonderhede."
  
  
  Denver het'n diep asem. "Hierdie oggend by La Guardia Lughawe, Raymond Dattois Dattois, wat in hegtenis geneem is deur die FBI, aangekom het op'n vlug van Montreal. Dattua is deursoek en die sleutel tot die lughawe locker is gevind in die Ego se baadjie sak. Daar was twintig kilo's van suiwer heroïen in die tas in die kleedkamer."
  
  
  "Gaan voort."
  
  
  "Vroeg vanoggend Vinny Torregrossa ontvang'n boks by sy huis in Westchester. Die ego is gelewer in'n gereelde United Parcel Service van. Hy het skaars tyd gehad om dit oop te maak toe hy aangeval is deur agente van die Buro van Medisyne en Gevaarlike Dwelms, wat op'n tip-off. Daar was vyftien kg heroïen in die boks!
  
  
  "Gambetta en Vignal is in hegtenis geneem op hierdie aand om 7's middags. deur die NYPD," het hy voortgegaan.
  
  
  "Wel, hulle het my gewaarsku oor die telefoon. Hulle opgetel het die twee mans in Gambetta se motor in midtown, Manhattan en gevind dat twee-en-twintig kilogram heroïen verpak in die noodwiel kompartement in die stam."
  
  
  Hy het nie iets sê soos Denver het voortgegaan om sy konsert.
  
  
  "Ongeveer tien uur in die aand, die regering het die Maxi Klein penthouse hotel in Miami-Napasti. Klein en ego vennoot Webber het net klaar middagete. Die agente gevind vyftien kg heroïen in die kompartement van die eetkamer stoel dat die kelner het met sy middagete minder as'n uur vroeër.
  
  
  
  
  
  Denver gestop, wag vir my om iets te sê.
  
  
  "Dit is redelik voor die hand liggend dat hulle geraam," ek bespiegel.
  
  
  "Natuurlik," Denver ooreengekom. "Nie net die regering en die plaaslike polisie is in kennis gestel, maar ook die koerante. Ons het een van ons inligting buro verslaggewers gesê by elk van hierdie vergaderings. Môre, hierdie storie sal ingedeel word eerste in elke koerant in die land. Dit is reeds op die lug ."
  
  
  "Sal die arrestasies bly?
  
  
  "Ek dink so," Denver sê na'n oomblik se gedagte. "Hulle is almal skree oor bedrog, maar die regering en die plaaslike polisie" het gewag'n lang tyd om te spyker hierdie ouens. Ja, ek dink hulle mense gaan om te kom na hom om dit te erken ."
  
  
  Ek tel dit'n bietjie in my kop. "Dit is net'n honderd en twee kilogram heroïen," sê ek, " die oorweging van wat hulle het van Miso Berthier en Dupree twee dae gelede."
  
  
  "Maak oop op die neus," Denver gesê. "Met inagneming van die feit dat die vrag het'n straat waarde van twee honderd twee honderd en twintig duisend dollar per kilogram, die totale bedrag is meer as twintig-een miljoen dollar. Maat neem, maar teen'n prys van tien tot twaalf duisend dollar per kilo van Stockelli, wanneer hy die invoer ego rondom Marseille, dit is meer as'n miljoen aan die getalle van duisende dollars
  
  
  "Iemand het seergekry nie,"het hy gesê.
  
  
  "Doen wat jy wil om te hoor van die res?"
  
  
  "Ja."
  
  
  "Het jy geweet dat Stocelli was in Montreal gister?"
  
  
  "ja. Haar, met hom gepraat het daar."
  
  
  "Het jy geweet dat hy met Raymond Dattois toe hy daar?"
  
  
  "Nee," maar met die inligting Denver het my net, ek het nie vind dit ook vreemd.
  
  
  "Of dit die dag voordat hy met Dattua, Stocelli was in Miami Beach, vergadering Maxi Klein en Solly Webber?"
  
  
  "Skoon"
  
  
  "Of wat'n week nadat hy teruggekeer na Frankryk, het hy met beide Torres in Westchester en Vinale en Gambetta in Brooklyn?"
  
  
  "Het ek gevra. "Hoe de hel doen jy weet alles oor Stocelli?"
  
  
  "Gregorius het ons die spoor af Stocelli sowat drie weke gelede," Denver verduidelik. "Met hulle fretten, ons het spanne van twee en drie mense na hom kyk-en-twintig vier uur'n dag." Hy lag. "Ek kan jou vertel hoe baie keer'n dag het hy na die toilet en hoeveel vel papier wat hy gebruik het."
  
  
  "Stop spog," emu het vir haar gesê. "Ek weet hoe goed die inligting diens is."
  
  
  "Alles reg," Denver gesê. "En nou is daar nog'n feit wat gered word, is dit vir jou. Kort voor Ego is gevange geneem deur die Regering, Maxie Klein was in gesprek met Hugo Donati in Cleveland. Maxi gevra om die Kommissie te teken Stocelli se kontrak. Emu het gesê dit is reeds in ontwikkeling."
  
  
  "Hoekom nie?"
  
  
  "Want Maxi was bekommerd dat Stocelli het geraam Miso, Berthier en Dupree. Hy wil hoor oor Torregross, Vinale, en Gambetta op die radio. Hy het gedink dat nu het Stocelli en dat hy was die volgende."
  
  
  Met gemoedelike sarkasme, hy sê vir haar:: "ek aanvaar Maxie Klein geroep en vertel jou persoonlik wat hy gesê het om te Donati?"
  
  
  "Stem, stem," Denver het gesê met'n lag. "Met hulle fretten, as Maxi ontmoet Stocelli, ons geput ego selfone."
  
  
  "Maxie is nie dom genoeg om te gebruik om die selfone in sy hotel kamer so'n oproep te maak," sê ek. "Hy sou gebruik het om'n stalletjie op die straat."
  
  
  "Ja," Denver gesê, " maar hy se sorgelose genoeg om te gebruik dieselfde stand nie meer as een keer. Ons het wiretaps op die helfte van'n dosyn hutte wat ons ontdek het hy is die gebruik konsekwent oor die laaste paar dae. Dit betaal af vanaand ."
  
  
  Ek kon nie blameer Denver vir die feit dat selfvoldaan. Die ego mense het'n damn goeie werk.
  
  
  Ek het haar gevra: "Hoe verstaan jy dit?" "Dink jy Stocelli geraamde sy vennote?"
  
  
  "Dit lyk regtig soos hierdie, is dit nie? En die Kommissie lyk om te dink ook so, soos hulle het besluit op'n kontrak met hom. Stocelli is dood.
  
  
  "Miskien," ek het vir haar gesê ontwykend. "Hy het ook die hoof van een van die grootste families in die land. Dit sal nie maklik wees vir hulle om te kry om dit te. Enigiets anders?"
  
  
  "Is dit nie genoeg nie?"
  
  
  "Ek dink so," sê ek. "As enigiets anders breek, laat my weet."
  
  
  Hy hang ingedagte en gaan sit in'n stoel op die klein balkon buite die venster. Ek steek'n sigaret en staar uit in die sagte Mexikaanse nag, die skandering van die inligting wat so skielik het my opgeval.
  
  
  As wat Denver gesê het, is waar - as Stocelli was onder kontrak - dan sou hy het'n paar meer maande op sy hande. Soveel So dat hy het nie tyd om te pla Gregorius. In hierdie geval, my werk is gedoen.
  
  
  Nog steeds, dit lyk te eenvoudig, te ewekansige'n oplossing te Gregorius se probleem.
  
  
  Ek kyk na die feite weer. En die twyfel begin om te kruip in my kop.
  
  
  As Stocelli het regtig die opstel van'n opstel, sou hy geweet het dat sy eie lewe was in gevaar. Hy het geweet dat die emu sou hê om te laag lê totdat Savchenko bedaar. Natuurlik, sou hy nooit kom na Acapulco so openlik.
  
  
  Dit maak nie sin nie.
  
  
  Kurktrekker: Waar sou hy gaan om te kry'n honderd en twee kilogram? Dit is baie heroïen. Hy sou nie gekry het die ego van sy Marseille vriende - as hy gaan om dit te gebruik om te raam ih. En as hy geskryf het na ander bronne, sou hy nie gehoor het oor so'n groot aankoop.
  
  
  
  
  
  Kurktrekker: Waar sou hy kry meer as'n miljoen dollar in kontant om'n aankoop te maak? Selfs in die onderwêreld van die mafia en sindikaat, soos geld is moeilik om te verkry in'n enkelbedrag en in klein, onopspoorbaar rekeninge. Niemand neem tjeks of bied krediet!
  
  
  Kurktrekker: Waar sou hy voed dinge? Hoekom nie daar was nie ons woord op hierdie materiaal voor dit blootgestel was? Interpol, die franse narkotika-buro-L'Office Sentrale Pour la Onderdrukking du trafic des Stupefiants - ons eie AMERIKAANSE Departement van Dwelms en Gevaarlike Dwelms-al moes geweet het oor dit vooraf om hul uitgebreide netwerke van informante betaal.
  
  
  Nog'n gedagte: as Stocelli kon afskryf so'n groot bedrag van heroïen, het dit beteken dat hy kon kry selfs groter bedrae?
  
  
  Stem wat werklik kan gee'n mens koue rillings.
  
  
  Hierdie vrae en hul baie moontlike antwoorde tol rond in my kop soos'n riderless merry-go-round met hout perde galop op en af op hul staal pale, en so gou as wat sy hoë plekke bereik een idee, nog verskyn wat lyk meer logies om te my. .
  
  
  Hare was uiteindelik verloor het in die doolhof van frustrasie.
  
  
  Die grootste kurktrekker was hoekom het Hawk leen my te Gregorius? Die sleutel lê in die frase "leen-lease". Ek is geleen uit, en Smous gaan om iets te kry in ruil vir my dienste. Wat?
  
  
  En meer as dit. "Skoon BYL" beteken dat ek nie kon nie toegang tot die produksie fasiliteite of BYL personeel. Dit was'n suiwer private onderneming. Hawk het vir my gesê ek was op my eie!
  
  
  Goeie. Hy kan verstaan dat. BYL is'n top-geheime agentskap van die AMERIKAANSE regering, en dit was beslis nie'n regering werk. So, geen oproepe na Washington. Geen onderdele. Daar is geen een om skoon te maak van die gemors na my.
  
  
  Net haar, Wilhelmina, Hugo en, natuurlik, Pierre.
  
  
  Hy het uiteindelik sê te hel met dit en gaan ondertoe het een laaste lekker drink op die terras voor jy gaan slaap.
  
  
  HOOFSTUK VYF
  
  
  Ek het wakker geword in die duisternis van my kamer van'n paar atavistiese, oorspronklike sin van gevaar. Naak onder'n ligte kombers en vel, ek lê roerloos, versigtig wees om nie te maak my oë oop of enige aanduiding gee dat ek wakker was. Hy het selfs voortgegaan om asem te haal in'n stadige, gereelde slaap patroon. Ek was bewus daarvan dat iets het my wakker up, 'n klank wat nie hoort in die kamer, aangeraak my slapende gees, en stoot my in'n staat van waaksaamheid.
  
  
  Sy ore was ingeskakel om af te haal iets wat verskil van die gewone nagtelike klanke. Sy hoor die dowwe geruis van die gordyne in die lug-conditioning briesie. Ek hoor die dowwe tik van die little reisiger se wekker, wat ek wil geplaas op die bedkassie langs my bed. Ek het selfs gehoor'n druppel water val regoor die badkamer kraan. Niemand rondom hierdie mure het my geruk uit oor die kelders.
  
  
  Enigiets anders is gevaarlik vir my. Dit was'n eindelose minuut voor hoor hy dit weer , die stadig, versigtig gly van sy skoene op die mat, gevolg deur'n dun uitaseming dit was te veel vertraag.
  
  
  Nog steeds sonder om te beweeg of die verandering van die ritme van sy asemhaling, het hy sy oë oopgemaak het'n bietjie sywaarts, kyk na die skadu in die kamer van die hoeke van sy oë. Daar was drie vreemdelinge. Die twee rondom hulle gekom het om my bed.
  
  
  Ten spyte van elke impuls, het hy gedwing om homself te bly roerloos. Hy het geweet dat in'n oomblik van die siekte, sou daar geen tyd vir doelbewus beplan optrede. Oorlewing sal afhang van die spoed van my instinktiewe fisiese reaksie.
  
  
  Die skadu's nader. Hulle verdeel, een aan elke kant van my bed.
  
  
  Wanneer hulle leun oor my, haar ontplof. My bolyf skielik regop, my hande geskiet en gryp ih vir die nek te breek die koppe bymekaar.
  
  
  Hare was te stadig in'n split sekonde. My regterhand gryp een van die mans, maar die ander een was getrek deur my skelmstreke.
  
  
  Hy het'n woedende klank en laat sak sy hand. Die slag tref my op die linker kant van my nek, in die skouer. Hy het nie net my getref het met sy vuis; hy het byna flou geword van die skielike pyn.
  
  
  Hy het probeer om homself te gooi af die vullis. Ek bereik die vloer as'n derde skaduwee lunged by my, klap my terug teen die bed. Sy was platgeslaan deur die Ego se knie, slaan Ego hard in die lies. Het hy geskree en verdubbel oor, en sy emoe se vingers gesink het in sy gesig sonder die ego se oë te merk.
  
  
  Vir'n oomblik, hare was gratis. My linkerarm was lam van die blaas na my sleutelbeen. Hy het probeer om dit te ignoreer, val op die vloer in'n Rivnenskaya hurk so dat die hefboom gestuur in die lug. My regterhand klap af skerp horisontaal. Tref dit een van die mans hoog in die bors, klop die ego teen die muur. Hy uitgeasem, wat seer.
  
  
  Ek draai na die derde man, en die einde van my arm swaai na hom met'n kort kant skop wat gebreek het die emoe se nek.
  
  
  Hy was nie vinnig genoeg nie. Haar, ek onthou dat ek begin om te gooi'n punch en sien die ego arm swaai na my, en weet, in daardie breukdeel van'n sekonde, dat ek sou nie in staat wees om te parry dit in die tyd.
  
  
  
  
  
  
  Hy was reg. Alles het reg weg. Hare, val in die diepste en swartste gat wat ek al ooit in. Dit het my vir ewig te val, en dan het ek die vloer getref het. En dan vir'n lang tyd daar was geen bewussyn.
  
  
  * * *
  
  
  Ek het wakker geword en gevind myself op die bed lê. Sergey was aangeskakel. Twee mans sit in stoele deur die venster. Die derde man staan by die voet van my bed. Hy was die hou van'n groot spaanse gemaak Gabilondo Llama outomatiese pistool in sy hand, wys dit op my. Odin, om die manne in die stoele, was die hou van'n Colt .38 met'n twee-duim vat. Nog geput'n rubber knuppel in die palm van sy linkerhand.
  
  
  Die teiken was seer. My nek en skouer seer. Haar oë hardloop van die een na die ander. Ten slotte, het hy gevra: "Wat die hel is al hierdie, maat?"
  
  
  Die groot man aan die voet van my bed het gesê, " Stocelli wil om te sien jy. Hy gestuur het om ons om te bring jou terug."
  
  
  "'n oproep sou gedoen het," het hy gesê wrang.
  
  
  Hy het'n Ariese skouers. "Jy kan ontsnap het."
  
  
  "Hoekom moet ek hardloop? Ek het hier gekom het om hom te ontmoet."
  
  
  Geen reaksie nie. Net'n meaty skouer skouers.
  
  
  "Waar is Stocelli nou?"
  
  
  "Bo in die penthouse. Kry geklee."
  
  
  Moeg van haar, het uit die bed. Hulle het my nou as ek getrek op my klere. Elke keer as haar linkerhand bereik uit, haar skouer spiere pyn. Hy gesweer het onder sy asem. Die ses maande wat hy wil spandeer weg van die HUIS af gedoen het die truuk. Ek het nie tyd om dit te doen my daaglikse joga-oefeninge. Hy laat sy liggaam ontspan. Nie regtig nie, maar dit saak maak'n bietjie. My reaksies is nie so vinnig as wat hulle gebruik te word. Stocelli Dolly se drie boewe het net'n sekonde se vertraging. Voor dat, kon ek gevang het die twee van hulle leun oor my bed en verpletter hulle koppe bymekaar. 'n derde persoon sou nooit opstaan van die vloer, nadat sy ego, byvoorbeeld.
  
  
  "Kom," sê ek, vryf my seer sleutelbeen. "Ons wil nie om te hou Carmine Stocelli wag, doen ons?"
  
  
  * * *
  
  
  Carmine Stocelli sit in'n lae gestoffeerde leer stoel by die ver einde van die groot sitkamer van sy penthouse. Ego se fris figuur was toegedraai in'n ontspannende sy kleed.
  
  
  Toe ons in, hy het'n koppie koffie. Hy sit sy koppie neer en kyk my aandagtig. Ego se klein oë loer uit om'n ronde, donker-jawed gesig gevul met vyandigheid en agterdog.
  
  
  Stocelli was in sy laat vyftigs. Egoïs was amper kaal, behalwe vir'n klooster tonsuur vir die olierige swart hare wat hy wil gegroei uit en gekam terug in die karige stringe oor sy blink, kaal skedel. Wanneer hy kyk na my van kop tot tone, hy het'n aura van genadelose krag met sodanige krag dat ek kon dit voel.
  
  
  "Sit," het hy grom. Hy sit haar neer op die rusbank oor van hom, vryf sy seer skouer.
  
  
  Hy kyk op en sien sy drie seuns staan in die buurt. Ego se gesig frons.
  
  
  "Uit!" het hy gebreek het, wys met sy duim. "Ek het nie moet jy nie reg nou."
  
  
  "Sal jy alles reg?" die groot een gevra.
  
  
  Stocelli kyk na my. Hy knik vir haar.
  
  
  "Ja," het hy gesê. "Ek sal goed wees. Fuck off."
  
  
  Hulle ons verlaat. Stocelli kyk terug na my en skud sy kop.
  
  
  "Ek is verbaas jy is verslaan so maklik, Carter," het hy gesê. "Ek het gehoor jy was die moeite werd om'n paar moeiliker dinge."
  
  
  'n ego kyk met haar blik. "Moenie alles glo wat jy hoor," sê ek. "Ek het net laat myself kry'n bietjie onverskillig wees."
  
  
  Stocelli het niks gesê nie, wag vir my om voort te gaan. Hy bereik in'n minuut, haal'n pakkie sigarette, en verligte een.
  
  
  "Ek het gekom hier," sê ek, " om jou te vertel dat Gregorius wil om ontslae te raak van julle. Wat moet ek doen om jou te oortuig dat jy sal voel sleg as u hom besoek?
  
  
  Stocelli se klein, harde oë nooit verlaat my gesig. "Ek dink jy het reeds begin om my gedagtes te verander," het hy grom koud. "En ek hou nie van wat jy doen. Ermakov, Berthier, Dupree - jy stel ih goed. Ek sal'n hel van'n tyd die skep van'n ander bron wat ooreenstem met hulle."
  
  
  Stocelli het voortgegaan om in'n woedende, hees stem.
  
  
  "Alles reg, ek sal jou vertel oor my twyfel. Kom ons sê jy ontdek ih voordat jy met my gepraat, okay? Soos wat jy veronderstel was om my te wys dat jy het balle en kan doen vir my geen spesifieke skade. Ek is nie mal oor dit. Maar wanneer haar gepraat het, het jy op die Montreal manier, haar vertel het dat geen meer speletjies. Reg? Ek het nie vertel nie meer games? So wat gaan aan? "
  
  
  Hy getel goed op sy vingers.
  
  
  "Torregrossa! Die vignale! Gambetta! Drie van my grootste kliënte. Hulle het gesinne wat ek nie wil hê om te veg met. Jy het my jou boodskap, okay. Nou is dit my beurt. Ek vertel jou, jou baas sal spyt wees dat jy uit! Kan jy my hoor?"
  
  
  Stocelli se gesig was rooi met woede. Hy het gesien die moeite wat dit geneem het vir em om te bly in die stoel. Hy het probeer om te kry naby en druk my met sy swaar vuiste.
  
  
  "Ek het niks te doen met dit!" Haar woorde was gegooi in die Emoe se gesig.
  
  
  Dit ontplof. "Bullshit!"
  
  
  "Dink oor dit. Waar sou jy haal meer as'n honderd pond van heroïen? "
  
  
  Dit het my'n rukkie om te besef dat. Geleidelik, die man se ego weerspieël wantroue. "'n honderd kilogram?"
  
  
  "'n honderd-en-twee, om presies te wees. Stem wat gebeur het toe hulle het uit Maxi Klein en Solly Webber ...
  
  
  
  
  
  "...hulle het Maxie?" "Wat is dit?" het hy onderbreek.
  
  
  "Vanaand. Oor tien uur. Saam met vyftien kilo's van dit alles.
  
  
  Stocelli het nie vra vir meer inligting. Hy lyk soos'n man wat was stomgeslaan.
  
  
  "Hou praat," het hy gesê.
  
  
  "Hulle het besluit op'n kontrak met jou."
  
  
  Hy laat die woorde val op hom, maar die enigste reaksie wat hy kon sien was die verstramming van Stocelli se spiere onder die ego se swaar kake. Niks anders kon gesien word van sy gesig.
  
  
  Hy het daarop aangedring. "Wat?" "Wat uitgereik is die kontrak?"
  
  
  "Cleveland."
  
  
  "Donati? Het Hugo Donati teken'n kontrak met my? Wat die hel? "
  
  
  "Hulle dink jy is probeer om te neem oor die hele ooskus. Hulle dink jy omring jou vriende."
  
  
  "Kom!" Stocelli grom uitgevaar. Hy gluur na my, dan het gesien dat ek was nie'n grap met hom. Die ego toon verander. "Is jy ernstig? Is jy regtig ernstig?
  
  
  "Dit is waar."
  
  
  Stocelli vryf'n dik hand oor die rowwe stoppels op sy ken.
  
  
  "Damn dit! Dit nog steeds nie sin maak nie. Ek weet dit was nie haar.
  
  
  "So jy het'n hoofpyn weer," Emu het vir haar gesê opreg. "Jy kan die volgende persoon op die lys te aangepas word."
  
  
  "My?" Stocelli was ongelowig.
  
  
  "Jy. Hoekom nie? As jy nie die volgende wat gebeur, dan iemand anders is om te probeer om oor te neem. En emu sal hê om ontslae te raak van jou, Stocelli. Wat sou dit wees?"
  
  
  Stocelli het voortgegaan om te vryf sy eetstokkies uitgevaar. Ego se mond vertrek in'n ergernis. Hy het'n sigaret aangesteek. Hy skink vir hom nog'n koppie koffie. Ten slotte, het hy onwillig het gesê, " Goed, dan. Ek sal aanhou om haar hier. Die penthouse gehuur. Al vier suites. Niemand kom in of uit, maar my seuns. Hulle kan stuur iemand hulle wil, maar sy is beskerm so lank as wat sy is hier. Indien nodig, kan ek bly vir'n paar maande."
  
  
  Ek het haar gevra. "Wat sal gebeur in die tussentyd?"
  
  
  "Wat is dit veronderstel om te beteken?" Die vermoede opgewek Ego se wenkbroue.
  
  
  "Terwyl jy hier sit, Donati sal probeer om te neem oor jou organisasie in New York. Jy sal sweet word elke dag, wonder of Donati het om een van jou treffer punte te kry jy gereed vir die skop. Jy sal leef met'n geweer in jou hand. Jy sal nie eet nie, want hulle kan vergiftig jou edu. Jy sal nie slaap nie. Jy sal wakker word en wonder as iemand gegooi'n stok van dinamiet in die kamers onder jou. Nee, Stocelli, erken dit. Jy kan nie bly veilig hier. Nie vir baie lank."
  
  
  Stocelli na my geluister het, sê nie'n woord aan ons. Ego se donker gesig was ernstig gevoelloos. Hy het sy klein swart oë op my gesig. Wanneer dit klaar was, het hy knik sy ronde kop grimmig.
  
  
  Dan het hy sit sy koffie koppie en skielik glimlag na my. Dit was soos'n vet aasvoël glimlag op'n emoe, sy dun lippe op'n ronde gesig buig in'n sinnelose parodie van vriendelikheid.
  
  
  "Ek het net gehuur," het hy aangekondig, tevrede met homself.
  
  
  "Jy wat?"
  
  
  "Wat het gebeur? Het jy nie hoor my? Hy het gesê hy wil net gehuur jy, "Stocelli gesê. Jy my sal kry uit die haak met die Kommissie en Donati. En jy sal bewys aan hulle dat ek het niks te doen met wat gebeur het.
  
  
  Ons kyk na mekaar.
  
  
  "Hoekom moet ek dit doen jy so'n guns?"
  
  
  "Want," Stocelli glimlag op my weer, " ek sal jou'n deal maak met jou. Jy sal verlig my van my verantwoordelikheid met Donati, en ek sal laat Gregorius alleen.
  
  
  Hy leun in die rigting van my, die dun, humorlose glimlag gly van sy ego.
  
  
  "Weet jy hoe baie miljoene dollars ek kan verdien uit hierdie dobbel maatskappye in Gregorius se projekte? Het jy al ooit gestop om dit uit te vind? So wat beteken dit vir my dat jy het hierdie werk? "
  
  
  "Wat is die stop my uit die verhuring van die Kommissie neem sorg van jou?" Ego het hom gevra openlik. "Dan sal jy nie wees om te pla Gregorius."
  
  
  "Omdat ek stuur my seuns na hom as ek nie maak'n deal met jou. Ek dink nie Emu sal dit graag.
  
  
  Stocelli gestop, sy klein swart knoppie oë op my.
  
  
  "Stop flous rond, Carter. Is dit die geval? "
  
  
  Hy knik vir haar. "Dit is die geval nie."
  
  
  "Alles reg," Stocelli grom, leun terug op die bank. Hy het'n rowwe thumbs-up gebaar. "Op jou pad. Laat ons gaan.
  
  
  "Nie nou nie." Hy het na die lessenaar en het'n notaboek met die hotel voorrade en'n balpuntpen. Sy gaan sit weer.
  
  
  "Ek moet'n paar inligting," het ek gesê, en begin die neem van notas as Stocelli gepraat het.
  
  
  * * *
  
  
  Terug in sy kamer, het hy het die telefoon opgetel en na'n argument met die hotel-operateur en dan die lang-afstand operateur, uiteindelik het Denver.
  
  
  Sonder aanhef, het ek haar gevra ," Hoe vinnig kan jy kry vir my'n drukstuk van die helfte van'n dosyn lugredery passasier lyste?"
  
  
  "Wat is die tyd is dit?"
  
  
  "Nie meer as'n paar weke. Sommige van hulle is net die ander dag.
  
  
  "Binnelandse of internasionale vlug?"
  
  
  "Albei."
  
  
  "Gee ons'n dag of twee."
  
  
  "Ek het hulle vroeër."
  
  
  Denver is ongelukkig sug kon haar hoor. "Ons sal alles in ons vermoë doen. Wat het jy nodig? "
  
  
  Emu het gesê dit. "Stocelli was op die volgende vlug. Air France rondom JFK lughawe in Orly, op die twintigste van die vorige maand. Frankryk vertrek via Orly te Marseille op dieselfde dag. DRIE rondom die Arende in JFK op die twintig-sesde. Nasionale Aanbied, oor New York na Miami op die twintig-agste...
  
  
  "Wag'n bietjie.
  
  
  Weet jy hoe baie vlug hulle werk per dag? "
  
  
  "Ek is net belangstel in die een wat Stocelli was op. Dieselfde geld vir die Air Canada: om New York te Montreal op die vierde, rondom Oos na New York op die vyfde en deur Aeromexico na Acapulco op dieselfde dag ."
  
  
  "Slegs met Stocelli vlug?"
  
  
  "Dis reg. Dit moet nie te moeilik. Haar hotel sou ook soos jy te kry om die passasier openbaar van die Dattois ras van Montreal na New York ."
  
  
  "As ons vlug getalle, ons sal'n baie tyd bespaar."
  
  
  "Jy, wel, sal meer as jou mense hou'n oog op hom," het hy gesê.
  
  
  "Wil jy afskrifte van hierdie manifeste aan jou gestuur?"
  
  
  "Ek dink nie so nie," sê ek ingedagte. "Jou rekenaars kan doen om vinniger te werk as hare. Ek wil die lys nagegaan word om te sien of daar enige naam wat voorkom in twee of meer rondom hierdie vlug. Veral op internasionale vlugte. Hulle vereis dat'n paspoort of toerisme-permit, so dit sal meer moeilik om te gebruik van'n veronderstelde naam.
  
  
  "Laat weet my as ek het hierdie vlug reg."
  
  
  "Neem dit af van die band," emu het vir haar gesê. Hy was moeg en ongeduldig. "Ek hoop jy het al die opname van my."
  
  
  "Eintlik," Denver gesê.
  
  
  "Ek sal dankbaar wees om die inligting te kry so vinnig as wat jy kan grawe dit. En nog een ding - as jy kom oor'n naam wat genoem word op meer as een van hierdie vlug van Stocelli, ek het'n volledige verklaring van wie daardie persoon is. Alles wat jy kan leer oor nen. Volledige inligting. Sit soveel mense as wat jy nodig het in dit. En hou die voeding van my inligting as dit kom in. Moenie wag om te sit dit alles saam."
  
  
  "Dit sal doen," Denver gesê. "Enigiets anders?"
  
  
  Ek het gedink oor dit'n bietjie. "Ek dink nie so nie," sê ek, en hang. Hy uitgestrek op die bed en vas aan die slaap was in'n oomblik, ten spyte van die kloppende in sy kop en die pyn in sy skouer.
  
  
  HOOFSTUK SES
  
  
  Ek laat geslaap het. Toe ek wakker word, en my mond was droog uit met gerookte te veel die aand voor. Hy oorlaai en sit op'n paar van swem stamme en'n lig strand hemp. Hy sit op'n paar van die donker jeans en gaan af na die swembad met sy kamera om sy nek en'n sak van die toerusting wat oor sy skouer geslinger.
  
  
  Kamera toerusting en donker bril, saam met'n helder sport hemp met'n patroon, maak'n goeie vermomming as jy nie wil hê mense om te sien jy. Jy is net nog'n toeris in'n stad vol van die ih. Wat sal kyk na'n ander gringo?
  
  
  Huevos rancheros beveel dit vir ontbyt deur die swembad. Daar was slegs'n paar mense rondom die swembad. Daar was'n paar van die mooi jong Englishwomen. Slank, billike-harige, met koel, skoon engels stemme wat voortspruit uit byna bewegingloos lippe. Die toon is glad, die vokaal klanke was vloeistof soos water, en nog steeds glinster van ih bruin liggame.
  
  
  Daar was twee ander vroue spat rond in die swembad met'n gespierde persoonlikheid wat lyk soos'n emoe in sy laat twintigs. Ek het haar soos. Al die ego bult pektorale spiere en biceps is oor-ontwikkel as gevolg van konstante gewig optel.
  
  
  Hy was'n pyn in die gat. Emu het nie soos die twee meisies in & nb. Hy het geweet dat die engelse vroue, maar hulle het hom geïgnoreer baie.
  
  
  Iets oor nen vererg my. Of miskien haar versoek om te bewys dat ek dit kan doen. Ek het gewag totdat die Englishwomen kyk in my rigting, dan glimlag op hulle. Hulle glimlag vir my in die rumatiek.
  
  
  "Hallo daar. Die lang-harige blond waai by my.
  
  
  Sy beduie vir ih om oor te kom en sluit aan by my, en hulle het, drup water, uitgestrek op hul heupe en gemaklik.
  
  
  "Wanneer het jy kom?" 'n ander gevra.
  
  
  "Verlede nag."
  
  
  "Ek het so gedink," het sy gesê. "Ons het nog nie opgemerk het jy hier voor. Daar is nie baie gaste by al. Het jy weet oor hierdie?
  
  
  "My naam is Margaret," het die eerste meisie gesê.
  
  
  "En haar naam is Linda ..."
  
  
  "Haar Paulus step hans," het hy gesê, die benaming van sy dekking storie.
  
  
  Wanneer Maskles het uit, daar was'n splash in die swembad.
  
  
  Sonder om te kyk na hom, Linda het gesê:: "Die stem en dat nerd weer. Is hulle almal soos hierdie in San Francisco?
  
  
  "San Francisco"?" Margaret gevra, verbaas. "By die ontbyt die oggend, Henry het vir my gesê hy was in Las Vegas."
  
  
  "Dit maak nie saak," het Linda gesê. "Waar hy is, ek kan nie bly staan nie nie sy ego."
  
  
  Sy geflits my'n glimlag en draai op haar lang, bruingebrande bene. Margaret het die ih handdoeke. Hy kyk na hulle klim die trappe wat lei na die hotel balkon, sy lenige, brons bene beweeg in'n pragtige kontrapunt aan sy half-naak, sensueel liggame.
  
  
  Op dieselfde tyd, ek was nuuskierig oor Henry, wat gekom het uit San Francisco of Las Vegas.
  
  
  Byvoorbeeld, in hierdie tyd, 'n jong paartjie het af die trappe en geëindig met hul dinge langs my.
  
  
  Die man was dun en donker. Baie harige bene. Die vrou wat saam met hom was'n skraal en mooi figuur. Haar gesig was meer uitdagend as mooi. Hulle het in die water en swem, en dan kom uit. Ek het gehoor hulle praat met mekaar in frans.
  
  
  Hy droog sy hande op'n handdoek en het uit'n pak van die Gauloises. "Die wedstryde is nat," skree hy vir die vrou.
  
  
  Hy het my na hom te kyk en het oor. Hy het vriendelik gesê, " het jy'n wedstryd?"
  
  
  Emu gooi haar'n ligter. Hy bak sy hande in die voorkant van sy gesig aan die lig'n sigaret.
  
  
  
  
  
  
  "Dankie. Kom ek stel myself. Jean-Paul Sevier. Die jong dame is Celeste. En jy?"
  
  
  "Paul Step Hans".
  
  
  Jean-Paul het my'n siniese glimlag.
  
  
  "Ek is jammer dat ek nie glo dat jy," het hy gesê. "Jy is Nick Carter."
  
  
  Haar stem vries.
  
  
  Jean-Paul beduie met sy hand liggies. "Moenie bekommerd wees nie. Ek wil net om te praat met jou."
  
  
  "Praat?"
  
  
  "Ons is verbaas deur jou verband te Stocelli."
  
  
  "Ons?"
  
  
  Hy haal sy skouers op. "Ek verteenwoordig die groep rondom Marseille. Nie die naam Andrey Ermakov iets beteken? Of Maurice Berthier? Of Etienne Dupree?
  
  
  "Ek weet die name."
  
  
  "Dan moet jy weet wat die organisasie wat ek verteenwoordig."
  
  
  "Wat wil jy van my?"
  
  
  Jean-Paul gaan sit by my tafel. "Stocelli geïsoleerde homself. Ons kan nie kry om dit te. Ons Meksikaanse vriende hier nie kan bereik nie. Jy kan dit doen."
  
  
  "Ek weet nie wat jy verwag van my. Gaan in en skiet'n man? "
  
  
  Jean-Paul glimlag. "nie. Niks meer onbeskof. Ons wil net jou samewerking aan - soos jy sê-die opstel van die ego. Ons sal sorg vir die res."
  
  
  Haar, hy het sy kop geskud. "Dit sal nie doen nie."
  
  
  Jean-Paul Stahl se stem was hard. "Jy het nie'n keuse nie, Mnr Carter." Voordat hy kon onderbreek, het hy vinnig voortgesit. "Een of ander manier, ons gaan om dood te maak Stocelli. Teen daardie, ek bedoel dat ons Mexikaanse kontakte sal doen ons'n guns. Maar nou is al wat hulle vra is vir'n vergadering met jou. Dit se nie veel nie, is dit?
  
  
  "Net'n vergadering?"
  
  
  Hy knik.
  
  
  Hare, ek het gedink vir'n tweede. Dit kan'n poging wees om te verwar my. Aan die ander kant, dit is die vinnigste manier vir my om uit te vind wat hierdie Meksikane was. In my e-besigheid, het jy nie iets kry wat vir niks. As jy iets wil hê, jy het om die risiko te neem.
  
  
  "Ek sal hulle ontmoet," ek het ingestem.
  
  
  Jean-Paul glimlag weer. "In daardie geval, jy het'n datum vandag. Haar naam is Señora Consuela Delgardo.
  
  
  Ek was vertel dat sy was'n baie mooi vrou. Sy sal bel jy hier by die hotel rondom sewe-en-dertig.
  
  
  Hy staan op.
  
  
  "Ek is seker jy sal'n aangename aand,"het hy gesê beleefd en gaan terug om aan te sluit Celeste, wat was die beoefening weer net uit deur die swembad.
  
  
  * * *
  
  
  Lekke, deur die aand van haar taxi ry, gaan die heuwel af van die hotel na Die Sentrum, in die gebied van die katedraal, die vierkant en die monument aan die helde. Die Sentrum is die sentrum van die stad. Van hier, al die taxi en die bus tariewe word bereken deur die sone.
  
  
  Acapulco is die belangrikste stad in die staat Guerrero. En Guerrero is die mees wettelose staat in Mexiko. Die heuwels naby Acapulco is gevul met die bandiete wat sal sny jou keel vir'n paar pesos. Die polisie is nie in staat is om die wet af te dwing buite die stad. Selfs die weermag het probleme met hulle.
  
  
  Geklee in'n helder sport hemp, 'n paar van die lig blou langbroek, en die bene in haar nuwe leer broek, hy het gewandel in die park langs die wal.
  
  
  Waar ons draai, Los Indeos haar gesien het, die breë, donker gesigte van mans met kortgeknipte jet-swart hare. ih vroue was hurk langs hulle. En almal rondom hulle was obsidiaan oë, hoë wangbene, en deurdagte Indiese gesigte.
  
  
  Wanneer haar, kyk na hulle, haar besef dat ek besig was om te beeldhouwerk ih antieke gode was meer as'n beeld van'n paar onbekende godheid; naas, dit moet wees'n goeie ooreenkoms met hoe hulle lyk in die dae van die Tolteke hulself.
  
  
  En hulle het nie veel verander oor die eeue heen. Diegene Indiërs lyk soos hulle kan nog steeds oop jou bors met'n flint mes en rip uit'n bloeding, kloppende dollar stapel.
  
  
  Hy het op pad na'n stiller deel van die waterfront, die neem van die foto's as wat hy gegaan het. Verder af in die kurwe van die wal, sien sy'n kommersiële tuna boot, bonkige en hurk. Die Ego dekke was besaai met toerusting, en dit was vasgebind voor en agter deur swaar Manila kabels aan swart yster bolders op'n konkrete malecon.
  
  
  In die verte, in die hawe onder die massiewe messelwerk van Fort San Diego, op die kruin van'n heuwel, sien sy'n vrag skip vasgemeer langs die pakhuise.
  
  
  Hy loop om die malecon. Op die klip stappe wat lei tot die rand van die water, haar pa gestop en kyk af.
  
  
  Daar was twee vissers daar. Jonk en oud. Hulle was altwee naak behalwe vir hul geskeur kortbroek. Tussen hulle, hulle het'n groot ses-voet skilpad. Die skilpad was lê op sy rug en was hulpeloos.
  
  
  Die jong man het'n mes met'n lang, dun lem wat geslyp so baie keer dat dit was nou'n dun sekel om die konvekse staal.
  
  
  Hy gly die lem onder die onderste deel van die skilpad se dop naby die agterste vin. Die bloed het rooi van die eerste slag. Hy sny met'n vinnige, wrede slae, die bestuur van die mes onder die rand van die laer skil, sny deur die vel, vlees, spiere, en singel met vinnige bewegings van sy polse as hy hurk langs die skilpad.
  
  
  Die skilpad gedraai sy kop van kant tot kant in stadig, stil angs. Haar skuins reptiel oë is dof van die son. Ego paddavoete klap in'n ritmiese, histeries hulpeloosheid.
  
  
  Hy het gekyk hoe die jong man se mes gesink selfs dieper in die skilpad. Met elke slag van die ego, die hande draai rooi met bloed, die eerste van die vingers, dan is die hande, dan die polse, en uiteindelik die ego se voorarm aan die elmboog.
  
  
  
  
  Hy kon sien die skilpad se binnekant, polsende met pienk, nat balle van guts.
  
  
  Na'n paar minute, hulle was gedoen. Hulle gooi'n skip van die see water af in die stappe van die hawe en die skilpad vleis in'n maatemmer mandjie.
  
  
  Dit was geneem deur'n vol rol van kleur film wanneer hulle slag die skilpad. Nou, as hy terug gespoeld die band en begin herlaai die kamera, 'n stem agter hom hoor haar.
  
  
  "Hulle is redelik goed, is dit nie? Die een met die swaard, eh?
  
  
  Haar omgedraai.
  
  
  Emu was in sy vroeë twintigs, goeie-soek, met'n bonkige atletiek liggaam, spiere beweeg maklik onder sy ego-donker koper-die rooi vel. Hy dra katoen langbroeke, sandale, en'n vol-lengte sport hemp, die onthulling van'n wye bors. Hy was soos almal rondom die honderde van die beach boys wat hang rondom hotelle.
  
  
  "Wat doen jy wil hê?"
  
  
  Hy haal sy skouers op. "Dit hang af. Het jy behoefte aan'n gids, senor?
  
  
  "Skoon" ek het omgedraai en het gegaan om die Kampvuur Miguel Aleman. Die seun geloop het langs my.
  
  
  "Wat oor die vroue, senor? Eh? Hy knipoog vir my. "Ek weet'n baie mooi meisie wat weet'n baie van die truuks..."
  
  
  "Verdwaal!" Ek het gesê, geïrriteerd deur die ego se ongewone aandrang. "Ek hou nie van koppelaars!"
  
  
  Vir'n oomblik het ek gedink hierdie man was van plan om toe te slaan op my. Ego se donker gesig was gevlek met'n skielike donker bloed. Ego se hand gaan terug na sy heup sak en gestop. Hy sien die suiwer moorddadige woede flits in die ego se oë.
  
  
  Hy gespanne, gereed om te spring.
  
  
  Hy het'n diep asem. Sergei se oë het leeg rondom die ego. Hy het gesê, probeer om te glimlag, maar versuim, " Senor, moet jy nie sê dat. Eendag sal jy sê dat die woord aan iemand en hulle sal hou'n mes in jou ribbes.
  
  
  "Ek het jou gesê, ek het nie jou hulp nodig het."
  
  
  Hy haal sy skouers op. "Baie sleg, senor. Ek kan jou help om'n baie. Miskien het jy sal jou gedagtes te verander die volgende keer wat ek bied dit aan jou, nê? Luis Aparicio. In die tussentyd, totsiens.
  
  
  Hy draai om en stap weg, loop met'n oordrewe gang, wat uit sy manlike persoonlikheid.
  
  
  Daar was iets vreemds oor wat nou net gebeur het. Haar beledig hom. Ek het haar ego, 'n naam wat enige ander Mexikaanse man sou sê sou sit ego by my keel soos'n mes. Egter, hy sluk sy trots en het voortgegaan om voor te gee dat hy net nog'n toergids.
  
  
  Ek gaan om dit te drink in die sentrum van die stad voor jy gaan terug na die hotel, maar nou, ek het my gedagte verander. Ek is seker dat my toekoms vriend se voorstelle was nie toevallig nie. Ek het geweet ek wil sien Luisa Aparicio weer.
  
  
  Hy stap uit in die straat, waai die man met die vesel teken. Toe hy geloop het, sien hy'n bekende figuur op die ander kant van die Vuur. Dit was Jean-Paul. Die dun Fransman was met Celeste. Hy lig sy hand in'n groet as my taxi ry weg.
  
  
  * * *
  
  
  Señora Consuela Delgardo haastig oor. Sy het by die hotel naby Rivnenskaya by sewe-en-dertig in'n klein rooi Volkswagen. Ek het haar ingaan in die lobby en kyk rond. As haar projektiel haar genader het, het sy my sien en uit haar hand gehou. Ons stap uit die deur saam.
  
  
  Consuela gery het langs die kronkelende paaie as as sy was deel te neem in'n Mille Miglie.
  
  
  Ons het'n drink by Sanborn is, waar slegs die sitplekke rondom die piano bar was aangesteek. Sy het opgemerk dat dit ons gemaak het om hierdie tafels. Ek kon nie sien nie enige iemand, maar niemand kon my gesien het, damn dit.
  
  
  Dan het ons om Hernando se vir middagete. Ons het'n lang, rooi-harige Engelsman met so'n dik Britse aksent wat dit was amper'n bespotting. Consuela het vir my gesê dat sy naam was Ken Hobart en dat hy het'n handves lugredery. Hy het'n dik RAF-tipe snor onder sy bek. Uiteindelik het hy het, en laat ons alleen.
  
  
  Consuela Delgardo was'n pragtige vrou. Hey, in haar laat twintigs, sy was'n dapper, 'n pragtige vrou met'n sterk gesig. Nah het lang donker bruin hare, wat sy gedra het byna om haar middellyf. Sy was lank, met pragtige bene, smal heupe, en vol borste. Daar was geen spoor van'n aksent in haar engels.
  
  
  Dit pla my dat sy was op soek na my as vrymoedigheid en appraisingly as haar nah.
  
  
  Vir koffie, hy het vir haar gesê:"Señora, jy is'n baie mooi vrou."
  
  
  "...En jy kan gaan na die bed met my, " het sy klaar is.
  
  
  Haar lag.
  
  
  "As jy sit dit op die manier, natuurlik."
  
  
  "En haar," het sy gesê, " ek dink jy is'n baie goeie mens. Maar ek is nie gaan om te slaap met jou vanaand."
  
  
  "In daardie geval,"sê ek, om na my voete," kom ons gaan na jou vriende en vind uit wat hulle het om te vertel my."
  
  
  Ons het gegaan om te sien Johnny Bickford.
  
  
  * * *
  
  
  Bickford was in sy vroeë sestigerjare, grys hare, met'n gebreekte neus en'n diep tan. Die vingers van albei hande was plat as gevolg van die feit dat ih was gebreek baie keer in die ring. Haar breë skouers bult van'n kortmou-katoen gebreide trui. Verbleikte tattoos, blou vir donker bruin vel, wat beide arms.
  
  
  Ego vrou Doris was amper so bruin soos hy was. Platinum blonde hare, die son gebleik wenkbroue, en'n dowwe lig skaduwee op haar arms. Sy was ook'n baie jonger as Bickford. Ek sou sê hy was in sy dertigs. En sy was terg. Nah het nie'n bra onder haar rok, en haar cleavage was sterk en solied.
  
  
  Sy ruik soos Arpezh parfuum. En haar verbintenis is dat toe sy jonger was, het sy gebruik om te besoek vir ten minste twee honderd'n nag. Jy kan altyd sien'n ex-oproep meisie. Daar is iets omtrent hulle wat ih gee.
  
  
  Die terras van Bickford se huis oor die hoof gesien'n smal bay voorste regoor die Stille Oseaan in die baai. Hy kon sien die donker uitspansel van die see, sowel as die ligte van Las Brisas en die vlootbasis aan die voet van die heuwels oorkant die baai. Verstrooi lukraak op en af in die berg was die ligte van die ander huise, soos bewegingloos beelde omhul in'n gelatien van die pers nag skadu.
  
  
  Die twee van ons is alleen op die terras. Consuela verskoon haarself en binne gegaan het om te verfris up vir haar make-up. Doris het saam met haar te wys Hey die pad na die dames kamer.
  
  
  Hy het'n kans en gesê skerp in die duisternis,"ek wil nie om te wees'n deel van jou gaan, Bickford."
  
  
  Bickford was nie verbaas nie. Hy het gesê dit maklik: "Stemme wat ons vertel, Mnr Carter. Maar vroeër of later sal ons kry Stocelli. Want dit is makliker vir jou om hulle te bereik as ons, jy sal ons red'n baie van tyd ."
  
  
  Dan draai hy na Bickford en gesê skerp:: "ek wil hê jy om te kry agter Stocelli."
  
  
  Bickford lag. "Kom nou op, Mnr Carter. Ego se stem was hees, soos'n voormalige medalje is. "Jy weet jy kan nie vir ons vertel wat om te doen."
  
  
  "Ek kan blaas jou hele organisasie van mekaar," sê ek. "Watter posisie het hy in?"
  
  
  Bickford lag. "Is dit'n bedreiging?"
  
  
  "Noem dit wat jy wil, maar jy beter wil neem my ernstig op, Bickford."
  
  
  "Alles reg,"het hy gesê," bewys dit."
  
  
  "Net'n paar feite," sê ek. "Jou mense aanbod heroïen na die verenigde State. Byvoorbeeld, 'n jaar gelede, jy is net wat verband hou met produkte gegroei in Mexiko. Maar die owerhede was intimiderend die papawer produsente, en dit ontneem jy van'n bron van die aanbod, sodat jy het om te Marseille. Jou organisasie het deel geword van die pyplyn om Marseille na die verenigde State. Jy lewer die goedere aan die State via Matamoros te Brownsville, via Juarez El Paso, via Nuevo Laredo te Laredo, via Tijuana na Los Angeles. Baie rondom hulle gaan openhartige van hier na San Diego, San Francisco, Seattle, gewoonlik op'n tuna boot of vrag skip. Baie rondom hulle is gevlieg deur private vliegtuie oor die grens na Texas, Arizona en Nieu-Mexiko. Doen wat jy nodig het om die name van sommige van die skepe wat jy gebruik? Ek kan dit aan jou gee, Mnr Bickford. Stoot my hard genoeg en ih sal draai hom oor aan die owerhede."
  
  
  "Jesus Christus!" sê Bickford stadig en saggies, asof hy was in skok. "Wat jy weet, is genoeg om jou dood te maak, Carter!"
  
  
  "Ek weet'n baie van die dinge wat dalk my dood," het ek geantwoord koud. "Wat van hierdie een? Sal jy laat Stocelli alleen? "
  
  
  Bickford was nog steeds stomgeslaan deur wat hy gehoor het. Hy skud sy kop... ek kan dit nie doen nie, hy kan nie maak dat die besluit."
  
  
  "Hoekom nie?"
  
  
  Daar was'n pouse, en dan het hy bely, " Want ek is net die man in die middel."
  
  
  "Dan slaag die woord," emu het vir haar gesê, druk ego hard. "Sê vir jou baas," ek sien Bickford ineenkrimp by my gebruik van die woord, " dat ek wil hê om hom te laat Stocelli alleen."
  
  
  Ek het gesien hoe twee vroue kom uit die huis om ons te ontmoet. Hy het aan sy voete
  
  
  "Ek dink ons sal hê om te hardloop," sê ek, neem Consuela se hand as sy het my genader.
  
  
  Bickford staan, 'n groot, dun man met wit hare in die maanlig, 'n bekommerde uitdrukking op sy gesig, 'n verwese gesig, en hy het geweet hy het geoordeel hom reg. Hy was uitgeskakel deur pak, want die emu het nie die guts om te neem'n hard getref en kom terug met'n swaai. Dit was alles op die skerm. Selfsug was eksterne.
  
  
  "Sal jy het om weer te kom," Doris het gesê vrolik, kyk na my, haar oë vol van die uitnodiging. "Die twee van julle sal kom saam," het sy bygevoeg.
  
  
  "Ons sal dit doen," sê ek, nie glimlag hey, in rumatiek. Hy het omgedraai om te Bickford. "Dit was lekker om met jou praat."
  
  
  "Jy sal hoor van ons gou," Bickford gesê, nie probeer om te hou die voorwendsel. Doris het hom'n skerp waarskuwing kyk.
  
  
  Die vier van ons het om te Consuela se klein motor en sê goeie nag.
  
  
  Op die pad terug na my hotel, Consuela was stil. Ons is amper daar toe sy skielik gevra: "Wat is Luis Aparicio? Is hy die enigste een wat sal voldoen aan jou mense? "
  
  
  "Wat?"
  
  
  "Luis Aparicio". Hy beskryf haar na'n jong Mexikaanse man wat hy nooit ontmoet het op die Malecon.
  
  
  Na'n rukkie het sy gesê: "ek weet nie sy ego. Hoekom nie?"
  
  
  "Ek was net te dink. Is jy seker?"
  
  
  "Ek het nog nooit gehoor van nen." Dan het sy bygevoeg: "ek weet nie almal in die organisasie."
  
  
  "En die minder jy weet, die beter?"
  
  
  Consuela het nie antwoord vir'n lang tyd. Ten slotte, in'n stem sonder enige warmte, het sy gesê, " ek is nog steeds lewendig, Mnr Carter. En, op my eie, ek doen goed ."
  
  
  HOOFSTUK SEWE
  
  
  Consuela val my af by die hotel en het voortgegaan op haar manier, die Volkswagen se ratte gekletter. Die voorportaal was verlate. Hy gewandel het deur dit aan die wye balkon wat oor die hoof gesien die stad oor die baai. 'n stoel gevind haar en Verkoop, ek wil om te rook my laaste sigaret voordat ek gaan uit vir die nag.
  
  
  Toe hy'n sigaret aangesteek het, het hy omgekeer dit oor die reling, die gloeiende steenkool vorming van'n klein rooi boog in die duisternis. Soos hy was om te kry om sy voete, het hy gehoor iemand stap uit op die balkon.
  
  
  Henry het na my gekom, op soek na my in die donker, probeer om my te erken.
  
  
  "Hallo daar. Jy was by die swembad in die oggend, was jy nie? "Wat is dit?" vra hy versigtig.
  
  
  "Ja."
  
  
  Hy laat sy swaar liggaam los in die stoel oorkant my. "Hulle het nooit opgedaag nie," het hy gekla, sy stem bitter met frustrasie.
  
  
  "Wat praat jy oor?"
  
  
  "Diegene kuikens," Henry het gesê disgustedly, " niemand rondom hulle. Dit is een-en-dertig, en ons het nog nooit een van daardie dom meisies gaan skinny dip.
  
  
  "Het jy regtig dink hulle was skinny dip?"
  
  
  "Van die kursus. Ten minste die twee van hulle het hy was met. Hulle het waarskynlik het'n paar verdoem Mexikaanse strandgangers plaas! "
  
  
  Hy het in sy hempsak vir'n sigaret. Die flits van'n wedstryd verlig Ego se swaar, bruin gesig voordat hy blaas die vlam.
  
  
  "Dit engels chick is die soort van meisie wat jy wil te kry jou hande op," het hy gesê nors. Die ander een is nie sleg nie, maar Margaret het al die sjarme. Ee die ou man is gelaai. Die web probleem is dat dit so damn koue, dit sal waarskynlik gee jou bevroren!
  
  
  Ignoreer sy hou van hom, het hy gevra om so ongeërg as moontlik, " Wat doen jy?"
  
  
  "Om dit te doen? Ek kry nie jou, man.
  
  
  "Hema is jy besig?"
  
  
  Henry het gelag. "Hey, man, dit is nie vir my nie! Sy leef! Ek is nie gekoppel aan my werk. Ek is nog steeds gratis, jy weet?
  
  
  Ek het vir haar gesê. "Nee, ek nie verstaan nie."
  
  
  "Ek het verbindings. Ek weet wat die regte ouens. Ek doen hulle'n guns van tyd tot tyd. Byvoorbeeld, as hulle wil iemand om op te leun op dit. Ek is redelik goed in dit.
  
  
  "Is jy'n spier?"
  
  
  "Ja, jy kan sê dat."
  
  
  "Het jy ooit regtig leun op iemand? Het jy al ooit'n kontrak onderteken? "
  
  
  "Wel, ek sou nie wil hê om te praat oor iets soos dit," het Henry gesê. "Ek bedoel, dit sou nie wys wees om te draai af van die klank, sou dit?" Hy bly stil, laat die woorde sink in, en dan het gesê: "ek sal beslis wil om te hobbelen tot daardie klein chick Limey. Ek kan haar leer'n paar truuks!"
  
  
  "En neem haar na Las Vegas met jou?"
  
  
  "Jy het die idee."
  
  
  "Of sal dit wees San Francisco? Waar is jy uit? "
  
  
  Daar was'n effense pouse, en dan Henry het gesê in'n harde, onvriendelike stem:: "Wat is jou besigheid?"
  
  
  "Ek is geïnteresseerd in mense wat nie weet waar hulle vandaan kom. Dit pla my."
  
  
  "Kry jou bloedneus uit my hande," het Henry grom. "Dit sal maak dat die prys van baie mense gesonder."
  
  
  "Jy het nie die antwoord op my kurktrekker, Henry," ek het daarop aangedring saggies, verbasend hom deur te sê sy naam.
  
  
  Hy het gesweer en het aan sy voete, 'n plomp skaduwee in die duisternis, sy groot hande gebalde in klip vuiste.
  
  
  "Staan op!" het hy gesê woedend, wag vir my om te kry naby. Hy het'n dreigende beweeg van die lek. "Staan op, ek het vir haar gesê!"
  
  
  Hy bereik in'n minuut, het'n goud-gestort sigaret, en steek dit liggies. Breek die ligter sluit, het hy gesê, " Henry, hoekom doen jy nie net sit en antwoord my kurktrekker?"
  
  
  "Damn jou," het Henry gesê dreigend. "Staan op, jy seun van'n teef."
  
  
  Hy het uit'n iso rta sigaret en, in een deurlopende beweging, gedompel in Henry se gesig, die as verstrooiing, vonke vlieg in sy oë.
  
  
  Ego se hande instinktief het om te beskerm sy gesig, sy ooglede refleksief gesluit; en in die tweede, haar opgespring uit die stoel, my voorarm boog, my hele liggaam gevang die slag as my bevrore, plat-kneukels vuis gesink diep in Henry se lewe net onder Ego se ribbekas.
  
  
  Hy kom uit'n plofbare grunt en verdubbel oor in pyn. Dit tref sy ego in die gesig as hy val, slaan die emu in die brug van die neus, die breek van die kraakbeen. Henry mond gesnoer, sy knieë knik as hy gly af na die plaveisel van die terras. Bloed gevloei het om sy neus, op sy ken, en op die teël.
  
  
  "O, my God!" hyg hy in pyn. Pynlik. Hy druk'n hand aan sy gekneus neus. "Nie vir ewig nie!"
  
  
  Ek het'n stap terug, kyk na die groot, hulpeloos, hurk figuur in die voorkant van my.
  
  
  "Waar is jy uit, Henry?" Ego het haar gevra saggies.
  
  
  Die groot man het in'n sidder asem.
  
  
  "Vegas," het hy gesê, en daar was pyn in sy stem. "Ek het al in Vegas vir die laaste paar jaar. Voor dit, dit was San Francisco ."
  
  
  "Wat doen jy in Vegas?"
  
  
  Henry het sy kop geskud.
  
  
  "Niks," het hy gesê. "Ek gebruik word om'n bouncer by die klub. Ek was verlede maand afgedank ."
  
  
  "Staan op."
  
  
  Henry stadig het aan sy voete, die kruising van een arm oor sy maag en druk die ander aan sy neus, ignoreer die bloed sypel af sy pols.
  
  
  "Wat is jou kontakte?"
  
  
  Henry het sy kop geskud. "Ek het nie enige," het hy mompel. "Dit was net'n gesprek." Hy het my oog gevang. "My woord van eer! Ek is wat jy vertel die waarheid! "Hy het probeer om te neem'n diep asem. "My God, dit voel soos jy het'n paar ribbes."
  
  
  "Ek dink jy moet laat hier," het ek voorgestel.
  
  
  "Eh?"
  
  
  "Vanaand," het hy gesê, amper liefdevol. "Ek dink dit is die beste vir jou."
  
  
  "Hey, luister -" Henry begin, en dan gestop en staar na my, probeer om te lees my uitdrukking in die donker, maar sonder sukses. Hy het tot.
  
  
  "Goed," het hy gesug. "Haar leun op die ouens in my dag is genoeg.
  
  
  Ek dink dit is my beurt, reg? Hy het sy kop geskud. "My en my groot mond."
  
  
  Hy het stadig gerugsteun weg van my af totdat hy bereik die voorportaal deure, dan draai vinnig om en stap binne.
  
  
  Hy gaan sit weer en het nog'n sigaret.
  
  
  "Jy rook te veel," sê'n stem uit al rondom die ver, donkerder kant van die terras. "Ek is verbaas dat'n persoon wat rook soveel as wat jy beweeg so vinnig. Ek is seker jy sal seer word. Wat, Henry, hy is'n groot man, n c'est ce pas? "
  
  
  "Hallo, Jean-Paul," het ek gesê sonder toestemming. "Hoe lank het jy hier?"
  
  
  "Lank genoeg. Jy is besig om jouself in te veel gevaar, my ander man.
  
  
  "Hy is nie gevaarlik nie. Hy is'n punk.
  
  
  "Hy het amper gesterf het," Jean - Paul gesê. "As hy geweet het hoe naby hy het, ek dink hy sou gekry het sy onderklere vuil."
  
  
  "Ek was verkeerd oor hom," het hy gesê nugter. "Ek het gedink hy was na Stocelli. Hy moes geweet het haar beter. Hy is'n niemand."
  
  
  "Dit gebeur. Dit is beter om'n fout te maak en vra om verskoning as jy nie kan nie reg wees nie. Deur die manier, wat was die Mexikaanse wat genader jy vandag, nie wanneer?
  
  
  "Hy het gesê dat sy naam was Luis Aparicio. Hy was probeer om te verkoop my sy dienste, die tjeks moet gered word, 'n assistent of'n pimp - wat sou sy wil? Ek het gedink jou vriende kan stuur dit aan my."
  
  
  "Dit is moontlik. Wat maak jy dink dat?"
  
  
  "My verdagte natuur," ek sê droogweg opgemerk. "Aan die ander kant, Consuela sê sy het nog nooit gehoor van nen voor."
  
  
  Jean-Paul gestop. Dan, byna as'n nagedagte, het hy gesê, " Deur die manier waarop, ek het'n boodskap vir jou. Dit is duidelik dat, wat ook al jy het ons vertel om hulle vanaand, jy het'n vinnige geval van rumatiek. Môre is nie wanneer, asseblief plan om te gaan na El Cortijo vir'n stierengevecht. Dit begin by vier uur."
  
  
  "Wanneer het jy kry hierdie boodskap?" Vra ek agterdogtig.
  
  
  "Kort voor jy terug na die hotel. Haar ego was uit te kom wanneer jou vriend Henry het. Ek het besluit om te wag totdat ons was alleen."
  
  
  "Wat is dit?"
  
  
  "Hy het gesê ego se naam is Bickford. Hy het gesê hy het die woord op na sy baas. Jy sal praat met jou toesighouers."
  
  
  "Is dit al?"
  
  
  "Dit is genoeg, is dit nie?"
  
  
  "As jy gepraat Bickford," sê ek, " jy weet wat ek het vir hulle gesê. Ek wil hê jy om te kry agter Stocelli."
  
  
  "Dit is wat hy gesê het. Hy het ook vir my gesê oor jou bedreiging.
  
  
  "Alles reg?"
  
  
  Selfs in die donker, ek kon sien Jean-Paul se gesig groei ernstig. "My mense in Marseille wil Stocelli om gestraf te word. Ons kan nie die druk van ons Meksikaanse vriende enige verder as wat ons reeds gedoen het. Hierdie is die ih oplossing ."
  
  
  "En jy?"
  
  
  Hy haal sy skouers op. "As ons moet, ons kan nie wag nie. Stocelli sal nooit loop rondom hierdie hotel in die lewe. Maar, "het hy bygevoeg," as hulle besluit om nie saamstem met wat jy suggereer, as hulle besluit om te streef Stocelli ten spyte van jou rekenaar, en dit dan in alle waarskynlikheid sal jy nie lank lewe nie. Het jy al gedink oor dit?
  
  
  "Iets om oor te dink, is dit nie?" het hy gesê liggies, en geloop het in die voorportaal homself.
  
  
  * * *
  
  
  In my kamer, die Xerox Telecopier 400 uitgepak dit uit sy geval en geplaas om die ego langs die telefoon. My bel om te Denver is gelewer, sonder'n lang vertraging.
  
  
  "Het jy dink aan iets?"
  
  
  "Ons het die teiken getref," Denver gesê. "Ons het nie al die passasier openbaar lyste nie, maar ons het gevind dat ih in die Lug Frankryk, Lug Kanada en Oos. Kan ons praat openlik, of doen jy dit wil hê om te wees op die selfoon?
  
  
  "In die kar," het ek gesê. "Daar is probleme hier. Die Miso organisasie tree in. En hulle het hul plaaslike vriende betrokke is."
  
  
  Denver fluit. "Jy het jou hande vol is, doen jy nie?"
  
  
  "Ek kan dit hanteer."
  
  
  Denver het gesê, " Alle reg, sal ons sit dit op die selfoon copier. Deur die manier waarop, ons was gelukkig. Ons het'n lêer in hierdie onderwerp. Geslaag het, deur middel van ons krediet verifikasie buro. 'n paar jaar gelede, hulle het'n verslag oor die ego van maatskappye. Ons het'n lys van'n paar van die belangrikste punte in ons verslag. Ons het nie al die inligting oor nen nie, maar hy het nie presies in pas met Stocelli se groep van vriende, soos ons kan sien."
  
  
  "Sit die ego draad in," het hy gesê Denver, geadverteer die toestel in'n Telecopier staan, en draai op die toerusting.
  
  
  Wanneer die masjien klaar werk, hy het die telefoon opgetel en gesê, " Laat my weet alles wat jy geleer het, so gou as moontlik."
  
  
  "Het jy lees die laaste lyn van die verslag?"
  
  
  "Nog nie."
  
  
  "Lees dit," Denver gesê. "Wat moet bang die hel uit van Stocelli as hy uitvind."
  
  
  Ek het my toerusting en gaan terug om te lees'n paar paragrawe van die faks verslag.
  
  
  VERGELYKING VAN die PASSASIER MANIFESTEER vir? AIR FRANCE, JFK TE ORLY, 20 April-AIR FRANCE, ORLY NA MARSEILLE, 20 April-NASIONALE AANBIED, JFK NA MIAMI INTERNASIONALE LUGHAWE, 28 April-LUG KANADA, NEW YORK NA MONTREAL, 5/4.
  
  
  EERSTE KLAS VIR STOCELLI PASSASIERS OP AL DIE BOGENOEMDE VLUG. GEEN DUPLISERING VAN ANDER EERSTE-KLAS PASSASIER NAME. EGTER, DUPLISERING OP AL DIE BOGENOEMDE VLUG-HERHAAL - AL DIE BOGENOEMDE VLUG IN DIE "EKONOMIE" - AFDELING PASSASIERS IS HERSKRYF ONDER DIE NAAM HERBERT DIETRICH.
  
  
  DIE BEHEER VAN DIE LUG KANADA PASSASIER OPENBAAR
  
  
  MONTREAL TE LAGUARDIA, 5/6-RAYMOND DATTOIS EN HERBERT DIETRICH LYSTE.
  
  
  TEN SLOTTE, KYK UIT AEROMEXICO, JFK NA MEXICO CITY EN AC
  
  
  
  
  
  APULCO, 4/5-STOCELLI EN MARLENE.
  
  
  DIE VOORTSETTING VAN OM TE KYK ANDER PASSASIER MANIFESTEER. LAAT ONS WEET HOE DIT ONTVANG DIE INLIGTING.
  
  
  DIE BESTE AANDUIDINGS: HERBERT DIETRICH IN DIE ACAPULCO GYM.
  
  
  - DRAAD -
  
  
  Haar aandag was aangetrokke tot die begin van die tweede blad:
  
  
  INLIGTING VERKRY UIT DIE KREDIET VERSLAG VAN DIETRICH CHEMIESE MAATSKAPPY, INC.
  
  
  HERBERT DIETRICH, PRESIDENT. DIE VOLLEDIGE VERSLAG IS BESKIKBAAR. DIE VOLGENDE IS PERSOONLIKE DATA SLEGS: HERBERT DIETRICH, 63, WEWENAAR, ADRES 29 FAIRHAVEN, MAMARONECK, NEW YORK. DIETRICH BOURNE LAWRENCE, KANSAS. GEGRADUEERDE VAN DIE UNIVERSITEIT VAN KANSAS. MEESTER se GRAAD IN Chemie, Cornell NAVORSING CHEMIKUS, UNION CARBIDE, E. I. DUPONT, GEWERK het OP ATBOMB CHEMIE BY DIE MANHATTAN-PROJEK TYDENS die tweede WÊRELDOORLOG I. INTER-WÊRELD CHEMIESE EN POST-tweede WÊRELDOORLOG NAVORSING DIREKTEUR. OOP EIE R & D LABORATORIUM, 1956. IN DIETRICH CHEMIESE MEDE. Tans, DAAR IS DERTIG WERKNEMERS SAAM te WERK. WINSGEWENDE AKTIWITEIT WAT SPESIALISEER IN NAVORSING PROJEKTE
  
  
  taak. SOMMIGE ONAFHANKLIKE NAVORSING. DIE VERKOOP VAN'N PAAR WAARDEVOLLE EIE FORMULES GENEREER JAARLIKSE INKOMSTE IN DIE NETWERK VIR DIE SEWE WAARDES. DIE TOTALE JAARLIKSE VOLUME VAN MEER AS 3,000,000 AMERIKAANSE DOLLARS. DIETRICH GILLES HET GELEEF IN MAMARONECK SEDERT 1948. PRAGTIG GERESPEKTEER. FINANSIËLE SEKURITEIT. WERK IN KERKE EN GROEPE IN DIE GEMEENSKAP. KINDERS: SUSAN, GEBORE IN 1952. ALICE, 1954 VERJAARSDAG. OM ONS IN HUWELIKE. VROU: Charlotte, gesterf het in 1965.
  
  
  ONS BEGIN MET'N VOLLEDIGE ONDERSOEK. EK SLAAG DIE VERSLAG OP DIE VOLTOOIING.
  
  
  - DRAAD -
  
  
  Sy het twee velle papier uitgetrek en bank pers in die bed. As hy lê in die donker, net voordat hy aan die slaap geraak, sy gedagtes het oor die laaste reël van die eerste bladsy van die verslag:
  
  
  JONGSTE AANDUIDINGS VIR DIE GEBRUIK: HERBERT DIETRICH IN DIE ACAPULCO GYM.
  
  
  Hy het gewonder wat die hel Herbert Dietrich was, en wat moontlik verband kan hy met misdadigers soos Stocelli, Miso, Dattua, Torregrossa, Vignal, Webber, en Klien.
  
  
  HOOFSTUK AGT
  
  
  Die volgende oggend, was ek by die huis deur die swembad toe Consuela Delgardo gekom het af die trappe en oor die grasperk rondom die swembad om my aan te sluit. Ek was verbaas om te sien hoe baie meer aantreklik sy is in die daglig. Sy was geklee in'n los geweef lig strand rok wat geëindig het net onder haar dye, wat uit haar pragtige bene wat gedraai in'n ritmiese, gladde gang as sy het my genader.
  
  
  "Goeie môre," sê sy in haar aangename husky stem, glimlag na my. "Is jy gaan om my te nooi om te sit?"
  
  
  "Ek het nie verwag om te sien jy weer," sê ek. 'n stoel trek dit uit. "Wil jy'n drink?"
  
  
  "Nie so vroeg in die oggend." Sy het haar strand rok en gedrapeer haar ego oor die agterkant van die chaise longue. Onder was'n donker blou bad pak, byna deursigtige behalwe vir die bors en die kruis. Dit het gelyk asof sy was geklee in'n fyn gaas kous oor'n swem pak. Hoewel dit bedek haar meer as haar onderklere kon hê, dit was amper soos die onthulling en was beslis baie meer prikkelende. Consuela opgemerk my op soek na nah,
  
  
  "Wil jy dit doen?" het sy gevra.
  
  
  "Dit is baie aantreklik," ek erken. "'n paar vroue rondom jou kan dra'n ego en kyk so goed as wat jy doen."
  
  
  Consuela gaan sit in die stoel wat Nach het getrek uit vir haar. Selfs in direkte sonlig, haar vel voel glad en soepel.
  
  
  "Ek het vir hulle gesê ek was jou gas," Consuela gesê, " en ek hoop dat jy nie omgee nie."
  
  
  "Jy is welkom. Maar hoekom? Sy is seker dat hierdie is nie'n sosiale bel ."
  
  
  "Jy is reg. Ek het'n boodskap vir jou.
  
  
  "Met wat?"
  
  
  "Bickford is."
  
  
  "Oor stier in El Cortijo? Ek het haar boodskap laaste nag.
  
  
  "Ek sal gaan met jou," Consuela gesê.
  
  
  "So het hulle herken my?"
  
  
  "ja. Ek hoop dat jy nie omgee om my uit die huis, " het sy bygevoeg vrolik. "Die meeste mense sou wil hê dit"
  
  
  "Neem die maat," sê ek geïrriteerd. "Hoekom kan hulle nie net vir my sê net ja of nee? Waarom al hierdie onsin? "
  
  
  "Dit blyk dat jy vertel Bickford iets oor ih se aktiwiteite laaste nag. Hierdie geskok ih. Hulle het nie dink dat iemand het geweet so baie oor die operasie hulle is die uitvoering. Ek dink jy het daarin geslaag om te skrik ih.
  
  
  "En waar dink jy pas dit in?" het hy gevra haar openlik.
  
  
  "Dit is nie een van jou besigheid."
  
  
  "Ek kon maak dit my eie besigheid."
  
  
  Consuela het omgedraai en na my gekyk. "Is dit nie'n belangrike operasie. Net prima neem my op gesig waarde."
  
  
  "Wat is dit?"
  
  
  "Net'n aantreklike vrou wat kry begelei rondom die stad van tyd tot tyd."
  
  
  "Nee," sê ek, " jy is meer as dit. Ek is seker as haar het gekyk na haar paspoort, sy sou gevind het dit gevul met visa seëls. Ten minste agt tot tien reise na Europa. Die meeste van die inskrywing seëls sal wees vanaf Switserland en Frankryk. Reg?"
  
  
  Consuela se gesig vries. "Bliksem," het sy gesê. "Jy het dit gesien!"
  
  
  "Nee," het ek gesê, skud my kop. "Dit is verstaanbaar. Daar is'n klomp geld in jou e-besigheid. Hulle kan nie laat hulle swem hier in Mexiko of in die verenigde State. Die beste plek om weg te steek van jou ego is in Switserland of die Bahamas-met genommerde rekeninge. Iemand het om die geld te neem van hier tot daar. Wat is beter as jy? Aantreklik, gekweek, elegante vrou. Jy sal plaas'n weddenskap op die feit dat'n koerier vir hulle.
  
  
  
  
  
  Die een wat maak al die pragtige reise en glimlag so lekker by die doeane-beamptes as hulle slaag deur middel van mimmo lande, en wat bekend is aan die helfte van'n dosyn bank vertellers in Zürich, Bern en Genève.
  
  
  "Wat anders is jy so seker is oor?"
  
  
  "Dat jy nooit dra dwelms. Hulle sal nooit die risiko wat jy kry gevang vir dwelmsmokkelary. Dan sal hulle het om te vind'n ander koerier wat hulle kan vertrou in kontant net soos wat hulle nou is jy vertrou. En dit is moeilik om te doen ."
  
  
  "Jy is reg damn!" Consuela was verontwaardig: "Hulle weet dat ek nooit sal dra dwelms met my."
  
  
  "Is dit makliker vir jou om te dink dat jy net dra geld?" Ek het haar gevra, met'n wenk van die sarkasme in my stem. "Is dit alles reg? Jy weet, geld en heroïen. As jy gaan om te wees morele, waar trek jy die lyn? "
  
  
  "Wie is jy om te praat met my soos dit?" Consuela gevra uitgevaar. "Alles wat jy doen, sal nie opstaan om te ondersoek nie."
  
  
  Ek het nie sê enigiets aan haar.
  
  
  "Ons sou nie so anders," Consuela het vir my gesê, die woede van die oplossing van wetenskaplike navorsing probleme in haar stem soos blou-wit ys in die middel van die winter se maag wat'n rots. "Ek het besef dat'n lang tyd gelede dat hierdie is'n harde lewe. Jy doen die beste wat jy kan. Jy doen jou werk, en ek doen myne. Net moenie my oordeel nie." Sy draai weg van my af. "Aanvaar my vir wie ek is, stem, en dit is dit."
  
  
  "Ek maak baie min verordeninge," het haar man gesê. "En niks in jou geval."
  
  
  Hy reik uit, gryp haar ken, en draai na hom. Haar oë was gevries met die koue van verontwaardiging. Maar onder die dun laag van opgekropte woede, het hy gevoel'n krul van die kokende emosies wat sy kon skaars beheer. Ek het gevoel'n skerp reaksie binne haar na die skielike sensueel voel van haar gladde vel op my vingers, en ek het'n oorweldigende behoefte om te loslaat die onrus wat woed binne-in haar.
  
  
  Vir'n lang, eindelose minuut, het hy haar gedwing om te kyk na hom. Ons het geveg'n stille stryd binne'n paar duim van die ruimte tussen ons gesigte, en dan het hy laat sy vingers stadig gly oor haar ken en gly oor haar lippe. Die ys gesmelt het, die woede weg, om haar oë. Haar, sien haar gesig versag, ontdooi in'n volledige en totale oorgawe.
  
  
  Consuela geskei haar lippe effens, byt my vingers saggies, haar oë nooit verlaat my. Ek druk my hand na haar mond, die gevoel van haar tande borsel teen my vlees. Dan het sy laat gaan. Hy het sy hand weg van haar gesig.
  
  
  "Damn jou, maat," Consuela het gesê in'n bespotting fluister dat skaars by my.
  
  
  "Ek voel dieselfde manier."My stem was geen harder as sl.
  
  
  "Hoe weet jy hoe ek voel?"
  
  
  Nou is die woede is gerig op nah haarself vir die feit dat so swak is en my toelaat om dit te ontdek.
  
  
  "Want wat jy hier gekom het om my te sien, terwyl jy kan net so maklik genoem het. As gevolg van die kyk op jou gesig, dit is nou oop. Want dit is iets wat ek kan nie in woorde of selfs probeer om te verduidelik ."
  
  
  Haar stem sleep af. Consuela het en opgetel haar strand kleed. Sy sit op die ego in een rats beweging. Hy staan langs haar. Sy kyk na my.
  
  
  "Kom," sê ek, neem haar hand. Ons stap langs die rand van die swembad en langs die gruis pad, naby verskeie vlugte van die trappe wat gelei het tot die terras en die hysbakke wat het ons na my kamer.
  
  
  * * *
  
  
  Ons staan naby aan mekaar in die donker nie en die koelte van die kamer. Die gordyne was getrek, maar Sergei was nog steeds in.
  
  
  Consuela vou haar arms om my en druk haar gesig teen my skouer, naby aan my nek. Ek voel die sagtheid van haar wange en die natheid van haar lippe as haar tande liggies gesmoor die tendons van my nek. Sy was gedruk deur haar lek aan my, die swaar volheid van haar borste druk sag teen my bors, my hande aangrypende haar dye.
  
  
  Nou, as sy vasberade lig haar gesig na my, ek leun vooroor om haar te ontmoet. Haar mond begin'n bose, aanhoudende en meedoënlose soektog na my lippe en rta. Ek het haar strand rok, trek die maillot bande af haar skouers, en trek die pas af na haar heupe. Haar borste was ongelooflik sagte - sagte vel op my kaal bors.
  
  
  "O, wag," sê sy uitasem. "Wag." En sy het gekom uit, omsirkel my arms lank genoeg om te trek die pas af haar heupe en uit dit. Sy laat val'n handvol van die politiek en die politiek op'n stoel en bereik vir die lyfband van my swem stamme. Dit het gekom uit deur middel van hulle, en ons het saam so instinktief, asof ons het gedoen hierdie aksie so baie keer voor dat dit nou dit was byna tweede natuur om ons, en ons het nie het om te dink oor wat om volgende te doen.
  
  
  Ons verhuis na die bed. Ek reik uit om haar weer en was baie vriendelik en baie aanhoudende met haar totdat sy gekom het om lewe in my arms.
  
  
  Sy het eenkeer gesê uitasem, " ek het nie gedink dit sou wees soos hierdie. God, wat goed voel.
  
  
  Sy sidder in my arms. "O my God, dit is goed!" het sy uitgeroep, asemhaling haar warm, klam asem in my oor. "Ek is lief vir wat jy aan my doen! Moenie ophou nie! "
  
  
  Haar vel is dun en sagte, gladde uit die subtiele glans van die bank, glad soos'n ryp vroulike liggaam geswel met opwinding. Haar lippe was warm en nat, en die natheid klou aan my oral het sy my gesoen. Sy beweeg stadig in rumatiek om my vingers streel, totdat sy was nat en vol, en kon nie die versoeking weerstaan om'n bepaal draai na my.
  
  
  Uiteindelik, ons het saam in'n vlaag van waansin, haar arms om my, haar bene verweef met my, sy klou aan my, so hard as wat sy kon, trek my in haar arms, haar keel effens skril met die klanke wat verander in'n kat se grom vol van hulpeloosheid.
  
  
  Op die laaste oomblik, haar oë oop en kyk in my gesig, net'n hand se breedte weg van nah, en sy skree in'n verskeurde stem: As haar liggaam ontplof teen myne, haar heupe klap teen my met'n woede wat sy nie kon bevat.
  
  
  Later, ons lê saam met haar kop op my skouer, elkeen van ons rook'n sigaret,
  
  
  "Dit maak nie verander nie," Consuela het vir my gesê. Haar oë is vasgestel op die plafon. "Dit was wat sy veronderstel was om te doen..."
  
  
  "...ons kan dit doen, " sl reggestel haar.
  
  
  "Alle reg, ons sal," het sy gesê. "Maar dit beteken nie verander nie. Dink oor dit openlik nou."
  
  
  "Ek het nie gedink dit sou wees."
  
  
  "Dit was'n goeie, al is," het sy gesê, draai na my en glimlag. "Ek wil liefde te maak in die daglig."
  
  
  "Dit was baie goed."
  
  
  "God," het sy gesê, " dit was goed om te het'n man weer. Niemand was bekommerd. Ek omhels haar stywer vas.
  
  
  Dit is mal, Consuela gedink het. "Dit hoef nie te wees so goed die eerste keer."
  
  
  "Dit gebeur soms."
  
  
  "Ek dink jy sal altyd goed wees," Consuela gesê. "Dink net nie oor dit, doen jy? Ons weet nie of dit ooit sal weer gebeur, doen ons? "
  
  
  Sy draai na die gesig staar my so dat die bed was op sy kant, maar een been was op my, en sy heerlik om my liggaam.
  
  
  "Kyk," het sy gesê in'n dringende fluister, " wees versigtig, okay? Vertel my persoonlik dat jy sal versigtig wees.
  
  
  "Ek kan sorg van myself," sê ek.
  
  
  "Dit is wat almal sê," het sy gesê. Haar vingers vee die letsels op my bors. "Jy was nie so versigtig wees wanneer jy hierdie, is jy?"
  
  
  "Ek sal meer versigtig wees."
  
  
  Consuela gespring weg van my en rol op haar rug.
  
  
  "Maat!" het sy gesê in'n hees, volwasse stem. "'n vroulike maat." Weet jy wat dit is?"
  
  
  HOOFSTUK NEGE
  
  
  Consuela het huis toe gegaan om aan te trek. Sy het gesê sy sou terug wees in ongeveer'n uur om af te haal my vir'n vergadering later. Hy is die neem van'n rustige stort en skeer wanneer die telefoon lui. Die nors stem het nie die moeite om homself te identifiseer.
  
  
  "Stocelli wil om te sien jy. Nou oop. Hy sê dit is belangrik. Kry hier so vinnig as wat jy kan.
  
  
  Die telefoon het stil in my hande.
  
  
  * * *
  
  
  Stocelli se donker, ronde gesig was amper pers met magteloos woede.
  
  
  "Kyk na hierdie," het hy bulder by my. "Damn dit! Net kyk na hierdie! Die seun van'n teef het dit, maak nie saak wat ons gedoen het.
  
  
  Hy wys'n dik wysvinger op'n pakket toegedraai in bruin papier met'n blou vel papier op band opgeneem om dit te.
  
  
  "Jy dink hierdie is my damn wasgoed kamer?" Stocelli skree op my, in sy hees stem. "Neem hierdie. Gaan kry dit! "
  
  
  Hy opgetel het die sak van die koffie tafel. Dit was'n baie swaarder as wat dit behoort te gewees het.
  
  
  "Ons het ontdek die ego," Stocelli grom. "Raai wat is binne-in."
  
  
  "Ek het nie nodig om te raai."
  
  
  "Jy is reg," het hy gesê heftig. "Vyf kilogram van die perd. Hoe wil jy dit doen?"
  
  
  "Hoe het dit hier gekom?"
  
  
  "Die boodskapper het die ego. Hy gaan in die hysbak, so my seuns stop ego by die ingang. Hy vertel hulle dit is die onderklere hy het haar gister, sit ego op'n stoel, en neem die hysbak terug te sit. Hulle het selfs'n wenk emu. Diegene dom bliksems! Die damn pakket is sit daar vir meer as'n uur voor hulle dink om my te vertel oor dit. Hoe wil jy dit doen? "
  
  
  "Was hy'n hotel werknemer?"
  
  
  Stocelli knik. "Ja, hy is'n werknemer. Ons het die ego hier ... Al wat hy weet is dat hy sit op'n toonbank in'n parkering stand, wag vir'n aflewering. Die wasgoed vorm sê my naam en die penthouse nommer, sodat hy bring dit hier."
  
  
  Ek het haar gevra. "Ek dink nie hy het gesien wat het dit?"
  
  
  Stocelli skud sy ronde, byna kaal kop. "Nee, dit was net soos dit. Dit kon gewees het opgetel deur enige van die hotel werknemers werk in die parkering diens. Hy het net gebeur om te sien dit die eerste keer en het gedink hy sou bring'n ander pakket."
  
  
  Stocelli gestamp het swaar aan die venster. Hy staar onbegrypend na die pakket, dit nie sien nie. Dan draai hy na my gesig met sy dik, klonterig liggaam.
  
  
  "Wat die hel het jy doen vir die afgelope dag en'n half, maat?" het hy gevra geïrriteerd.
  
  
  "Ek het jou uit te sterf," het hy vertel haar net so skerp. "Die Miso organisasie het'n persoon hier om die plaaslike organisasie doodmaak."
  
  
  Stocelli was'n oomblik sprakeloos. Hy slaan sy vuis op die palm van sy ander hand in frustrasie.
  
  
  "Wat, neem'n maat?" dit ontplof. "Damn dit? Die eerste van die Kommissie, en nou is die Miso Bende? Hy het sy kop geskud soos'n kort, woedende bul. Hy het daarop aangedring. "Hoe het jy uit te vind oor hierdie?"
  
  
  "Hy het my gekontak."
  
  
  "Hoekom?" Stocelli se klein oë gefokus op my, die vernouing van verdag in sy ronde gesig. Hy het nie geskeer en sy swart stoppels gekontrasteer met die swart glans van die paar stringe hare hy vee oor sy kaal plek.
  
  
  "Hulle wil hê om haar te help om hulle dood te maak."
  
  
  Hy sit sy hande op sy heupe, sy bene uitgestrek, leun na my asof hy was'n harde tyd die behoud van die aanval op my.
  
  
  "Hoekom nie? Jy wil om te weet, doen jy nie? "
  
  
  "Wat het jy vir hulle sê?" Stocelli gevra.
  
  
  "Om ontslae te raak van julle."
  
  
  Stocelli lig'n wenkbrou. "Om te wouldnt? Iets anders? En indien nie, wat dan? "
  
  
  "Dan sal ek openbaar dit aan ihk."
  
  
  "Het jy vir hulle vertel dat?"
  
  
  Hy knik vir haar.
  
  
  Stocelli saamgeperste sy klein lippe ingedagte ... " Jy speel rof, is jy nie ..."
  
  
  "Hulle ook."
  
  
  "Wat het hulle sê wanneer jy het vir hulle gesê dat?"
  
  
  "Ek moet kry ih rumatiek vandag geen manier toe."
  
  
  Stocelli probeer om nie om te wys enige kommer. "Wat dink jy hulle sal sê?"
  
  
  "Kan jy besluit vir jouself. Hulle moet die Miso organisasie meer as wat jy doen. Dit maak jou besteebare."
  
  
  Stocelli was'n realis. As hy was bang, hy het nie wys dit. "Ja, na bewering. Is dit wat jy veronderstel is om te dink, regtig? Hy het skielik verander die onderwerp. "Wat is rondom Marseille?"
  
  
  "Iemand met die naam Jean-Paul Sevier. Weet jy ego?"
  
  
  Ego lob frons ingedagte. "Sevier?" Hy het sy kop geskud. "Ek dink nie wat ek nog ooit ontmoet het nie'n ego."
  
  
  Jean-Paul beskryf dit.
  
  
  Stocelli skud sy kop weer. "Ek het nog steeds nie weet Ego die krimpvarkie. Maar dit beteken nie dat enigiets. Hy het nog nooit betaal enige aandag aan ons, om almal rondom hulle, anders as die ouens bestuur van die organisasie. Ermakov, Berthier, en Dupree. Ek sou nie weet enigiemand anders."
  
  
  "Nie die naam Marlene vir jou iets beteken?"
  
  
  Geen reaksie nie. As Stocelli het geweet dat die naam, het hy dit goed weggesteek. "Ek het nog nooit gehoor van nen. Is hy van Khema?
  
  
  "Ek weet nie of hy het iets met Hema. Het jy al ooit behandel met iemand met daardie naam? "
  
  
  "Kyk," Stocelli grom, " sy is met'n paar duisend ouens in haar lewe. Hoe die hel het jy verwag om my te onthou almal wat ek ontmoet het? Dit is vir seker-niemand rondom hulle, hema haar nooit gehad het om iets te doen met. Wie is hierdie man?"
  
  
  "Ek weet nie. Ek sal jou laat weet wanneer ek weet."
  
  
  "Alles reg," Stocelli sê, ignoreer die onderwerp. "Nou het ek'n bietjie werk vir jou. Haar, ek wil hê jy om ontslae te raak van daardie damn pakket. Hy ruk'n duim op die bundel.
  
  
  "Ek is nie jou boodskap seun. Vra iemand deur jou mense om te gooi uit die ego.
  
  
  Stocelli lag hardop. "Wat is verkeerd met jou? Doen jy dink ek is dom? Doen jy dink sy is dom genoeg om jou te laat almal rondom my seuns hardloop rondom hierdie hotel met vyf kg heroïen? As ih kry gevang, dit is soos om te wys'n vinger op my. Buitendien, jy weet damn wel, ek kan nie vertrou om hulle te ontslae te raak van dit. Weet jy hoeveel kos dit? Elkeen wat haar ego gaan dit aan, die eerste ding wat hulle sal doen, is om te probeer om uit te vind watter hoek wat hulle kan verkoop dit uit. Vyf kilo's is beter as'n miljoen dollar op die straat. Dit is te veel versoeking. Nee, meneer, ons het Odin rondom my seuns! "Ek het my gedagte verander. "Alles reg," sê ek. "Sal ek neem dit." Stocelli was skielik agterdogtig van my maklik ooreenkoms. "Wag'n tweede, "het hy grom. Hoekom het jy nie vir my sê om terug af? Ek vra jy vir'n groot guns. Jy sal gevang kry om dit te doen, en jy sal spandeer die volgende dertig jaar in'n Mexikaanse tronk, regtig? Van wat ek gehoor het, dit is nie die plek om te spandeer, selfs dertig minute. So hoekom doen wat jy wil om te hou jou nek uit vir my soos hierdie? "
  
  
  Haar emu geglimlag en gesê ," Dit maak nie saak nie, Stocelli. Sy is die enigste een hier wat jy kan vertrou om ontslae te raak van dit vir jou en nie jou gat vuil. Ek was nie van plan om hom te vertel wat ek bedoel. Die minder Stockelli geweet het oor my planne, die beter. Stocelli knik stadig. "Ja, na bewering. Kom om te dink dit, dit is pret, is dit nie? Dit blyk dat om al my seuns, jy is die enigste een wat ek kan staatmaak op.
  
  
  "Baie interessant."
  
  
  Hy opgetel het die bundel en druk dit onder sy arm, draai dan te verlaat.
  
  
  "Laat my weet wat gaan aan," Stocelli gesê, sy stem byna vriendelik. Hy het saam met my na die huis. "Ek is senuweeagtig sit hier, ek is nie seker wat gaan aan."
  
  
  Ek het die hysbak af na my kamer sonder die vergadering iemand. Hy het die deur oopgemaak met sy sleutel en gaan in. Toe het hy gestop. Op my bed was'n bruin papier toegedraai pakket met'n blou wasgoed lys geheg aan dit, identies aan die een wat gehou het haar in die skelm van haar arm en dit het net haar opgetel van Stocelli se penthouse.
  
  
  * * *
  
  
  Dit het nie neem my meer as tien minute om dit te los, so dat wanneer die polisie aangekom het, het hulle nie vind nie. As die prentjie is dieselfde, hare, ek het geweet die polisie is in kennis gestel dat hulle kan vind die een stash van heroïne in Stocelli se penthouse en die ander in my kamer. Hulle was waarskynlik reeds op hul pad na die hotel.
  
  
  Minder as die helfte'n uur later, ek was in die voorportaal wag vir Consuela my te haal. Hy het'n kamera om sy nek met'n 250mm telefoto lens aangeheg om dit te. Ek het'n groot bul kamera sak gehang oor my skouer.
  
  
  Consuela was te laat. Hy het haar in'n sak met'n swaar kamera en'n kamera op die tafel.
  
  
  die sitplek van die stoel. "Hou'n oog op dit vir my, alles reg," het hy gesê een van die boodskappers, die uitreiking van Em'n tien-peso daarop. Hy stap oor na die tafel.
  
  
  Klera kyk na my met'n glimlag.
  
  
  "Senor step hans, is dit nie?" Kan ek help met iets?"
  
  
  "Ek hoop so," sê ek beleefd. "Het jy'n geregistreerde gas met die naam Marlene-Herbert Dietrich?"
  
  
  "Momentito," Clera gesê, met verwysing na die gas se lêer kabinet. Hy geskandeer dit, dan opkyk. "Ja, senor. El Senor Dietrich aangekom het gister.
  
  
  Gister? As Dietrich aangekom het gister en Stocelli aangekom het die dag voor, en hy was op die dieselfde vlak as Stocelli, dan waar is Dietrich vir vier en twintig uur?
  
  
  Hy het gedink oor dit vir'n oomblik, dan het hy gevra: "weet jy watter kamer hy se in in die saal?"
  
  
  "Dit se nommer nege-drie," sê Klera, die beheer van die gids weer.
  
  
  "Het jy gebeur om te weet hoe hy lyk?" Ek het haar gevra. "Is dit moontlik dat jy kon beskryf die ego aan my?"
  
  
  Clare haal sy skouers op. "Lo siento mucho, Senor step hans. Dit is onmoontlik! Ek is jammer, maar ek was nie aan diens toe Senor Dietrich nagegaan.
  
  
  "Nee es importante," emu het vir haar gesê. "Dankie in elk geval." Dit was oorhandig aan emu deur'n gevoude bibl.
  
  
  Clare het vir my geglimlag. "De nada, senor. As ek jou kan help in die toekoms, laat my weet."
  
  
  Hy het weer deur die voorportaal en opgetel het sy toerusting. Ek hang my kamera om my nek toe Consuela na my toe gekom het.
  
  
  "O my God," het sy gesê, lag vir my, " jy het regtig nie lyk soos'n toeris met al hierdie fotografiese toerusting gegord om jou."
  
  
  Haar glimlag hey, in rumatiek. "Gereedskap van my handel," het ek gesê maklik. "Ek is'n vryskut-fotograaf, onthou?"
  
  
  "Vertel my oor dit later," Consuela gesê, skrams op haar polshorlosie en neem my hand. "Ons sal laat wees as ons gevang kry in die verkeer."
  
  
  Ons was net verlaat die ring in die voorkant van die hotel as'n polisie-motor uitgeswaai en gestop in die voorkant van die ingang met'n blêrende sirene. Vier polisiemanne het uitgespring en vinnig het die hotel.
  
  
  "Wat dink jy hulle wil hê?" gevra Consuela, kyk in die truspieëltjie.
  
  
  "Ek sal veroordeel word as ek haar ken."
  
  
  Consuela kyk na my sywaarts, maar het gesê niks meer nie. Sy het gefokus op die spoed langs die Costera Miguel Aleman, mimmo Acapulco Hilton te Diana Sirkel, waar die Paseo del Farallon kruise die Costera. Sy was op die Highway 95, noord op pad na Mexiko Stad.
  
  
  Oor'n myl af in die pad, Consuela het op'n grondpad wat daartoe gelei het dat in die voetheuwels. Ten slotte, sy trek in'n grondpad parkeerterrein wat half vol van motors.
  
  
  "El Cortijo," het sy aangekondig. "Plaas huis".
  
  
  Sy sien'n hout struktuur geverf helder rooi en wit, op die dell homself nie meer as'n groot omsendbrief platform gebou ses voet bo die grond, rondom'n klein, sand bedek ring. 'n geteëlde dak opgerig is oor die site, die sentrum van wat was oop vir die lug en die helder son. Die platform self was net meer as tien meter breed, net breed genoeg vir klein tafels twee diep geplaas word rondom die omtrek.
  
  
  Ons spel gespeel op'n stoel deur die reling, oorkant die hek deur wat die bulle was veronderstel om te slaag. Vanuit hierdie posisie, ons siening van die ring onder ons was heeltemal onbelemmerde.
  
  
  Die band begin speel'n stadige stem. Vier mans met lang treë in die ring op die hard-verpak sand, spog op die maat van die musiek. Die skare toegejuig hulle.
  
  
  Sy het van hulle verwag om te wees aangetrek in tradisionele trajas de luces, die dig sny, briljant geborduurde "kostuums met ligte" gedra deur die matadors sy het gesien in die arena in Pamplona, Barcelona, Madrid en Mexico City. In plaas daarvan, het die vier mans was geklee in'n kort donker doublets, wit deurmekaar hemde en grys broek ingesteek in enkel-lengte swart stewels. Hulle het gestop by die ver einde van die ring en buig.
  
  
  Verspreide applous lui uit. Die matadors draai om en stap terug, verdwyn onder die platform onder ons.
  
  
  Die stoel langs ons was vol. Daar was ses mense in die groep. Twee van die drie meisies speel hierdie spel met hul rug na die ring. Rondom hulle, die een was blond, die ander rooi hare. Die derde meisie is klein en donker, met'n delikate klip gesig.
  
  
  Aan die hoof van die stoel, 'n lang, grys-harige man met'n groot grootpens begin maak'n grap met die meisies. 'n lang, dun man sit tussen die rooi-harige man en die bonkige, brons Meksikaans.
  
  
  Hy leun in die rigting van Consuela. "Is hierdie jou mense?"
  
  
  "Twee rondom hulle." Haar stem was skaars bo'n fluisterstem. Sy het nie weg te draai van die ring.
  
  
  "Wat twee?"
  
  
  "Hulle sal jou laat weet."
  
  
  Nou is die Picador gery uit in die ring op'n perd met'n swaar padding op die regterkant en'n lang klap op die kant van sy regteroog, sodat hy nie kon sien nie die bul.
  
  
  Die bul laat sak sy horings en aangekla van die perd. Met'n bose stoot, die Picador buk af en ry die lem van sy graaf diep in die bul se linker skouer, leun al sy gewig op die lang hanteer. Hy sterk verset teen die bul se druk, die behoud van die horings weg van sy perd. Die bul het op'n pynlike spoed en hardloop rondom die ring, lyfstraf helder bloed rondom die wond op sy skouer, 'n gestreepte rooi lint op die stowwerige swart wegsteek..
  
  
  
  Die eerste banderillero in die ring. In elke hand het hy'n lang-hafted spies, en met sy uitgestrekte arms in die vorm van'n driehoek, hy het'n geboë gebaar by die bul. Die bul laat sak sy kop te hef. Buk, Banderillero geplaas om'n skerp spies op elk van die bul se skouers. Die skerp yster gegly in die dier se taai steek asof dit gemaak is van weefsel papier. Hy kyk na die mense by die volgende tafel. Niemand rondom hulle betaal enige aandag aan my. Hulle kyk na die aksie in die ring. Die matador het weer uit, die uitvoering van'n klein muleta. Hy het kort stappe in die rigting van die bul, probeer om te kry ego te hef. Die bul was baie sleg. Maar die matador was selfs erger. Die blonde by die volgende tafel draai weg van die ring. "Hey, Garrett, wanneer is hulle die dood van die bul?" "In'n minuut of twee," het die fris man geantwoord. "Jy sal dit nie sien nie totdat jy draai om." "Ek wil nie om dit te sien. Ek hou nie van die oë van die bloed." Die bul was moeg. Die matador was gereed om dood te maak. Die bul se flanke was onstuimige met uitputting, en ego se teiken was gebuig oor die sand. Die matador het aan die sak kop, buk af, en gedompel het sy swaard in die bul tot die hef. Hy mis die werwels .. As jy sny die ruggraat, die bul sal onmiddellik val. Dit is'n vinnige, skoon die dood, byna oombliklike. Hierdie bul het nie val nie. Hy staan met'n swaard in sy nek, bloed vloei af'n vars wond, en vloei rondom die twee spiese op sy skouers en rondom die gapende wond in die prentjie. En om te stem, bloed gevloei deur die ego van die RTA in'n dik, klewerige stroom. "Die stem is kak," sê die blond, wat onwetend het haar terug na die ring. "Dit is so'n verdomde bloedige hand! Wie het al hierdie moorde?" Mexicantsev was verras deur haar afgryse. "Ons is nog steeds'n primitiewe mense, "het hy gesê, hey." Swaard, mes - staal, en bloedlating verbeter ons sin van manlikheid. Jy Northamericanos is te sag. "Fok jou, Carlos," het sy gebreek het, en draai haar rug op die arena. Die matador teruggekeer na die bul met'n steek swaard in sy hand. Odin po Banderillero het nog'n swaard. Die matador leun oor die bul en'n kap beweging. Die lem gesny deur die bul se rugmurg, stuur dit gekraak op die sand. Garrett draai sy kop en my oog gevang. Hy staan op. "Ek het'n paar van die bottels whiskey in my motor," het hy gesê hard. "Kom ons gaan hulle kry, Carlos." Hy het gesien hoe hulle loop rondom die omtrek van die arena en kruis die hout platform wat gelei het direk na die parkeerterrein. Consuela aangeraak my arm. "Jy kan saam met hulle nou." Haar gevolg van hulle rondom die voëlhok. Garrett opgetel sy pad deur die geparkeerde motors totdat hy by die ver einde van die pad. Hy het gestop om te draai en wag vir my. Toe hy het na haar, hy kyk na my koud. Haar gestop in die voorkant van hom. Ek weet nie wat hy verwag van my, maar ek het nog nooit verloor ons woorde, ons tyd. "Sit Stocelli af," sê ek skerp, op soek na Garrett se swaar, veglustige gesig. Dan is my blik verskuif na Carlos, wat met my blik met'n impassively beleefd uitdrukking. Carlos was die dra van die lig groen langbroek, 'n hemp toegedraai rondom ruwe kant, en wit suiker met tossels op die klein bene. Hy lyk soos'n ruk, maar ek voel'n diep kern van die taaiheid in nen dat Garrett het nie. Garrett was bluf en luisterryk. Carlos is meer gevaarlik om die twee van hulle. Carlos bereik uit en vat aan my arm. Ego se stem was baie kalm en beleefd. "Senor, ek dink die klimaat van Acapulco Stahl is baie ongesond vir jou."
  
  
  "Ek is nie bang nie."
  
  
  Carlos het'n klein skouers van sy plomp skouers. "Dit is baie sleg," het hy gesê. "'n bietjie vrees kan soms slaan'n mens se lewe." Hy draai weg van hulle, wegkruip sy woede. Hy het teruggekeer na die ring oor die tafels om te Consuela. Hy raak aan haar arm. "Daar sal probleme wees. Kan jy terug te gaan na die stad met jou vriende?" Hoekom?" "Gee my jou motor sleutels. "Ek sal laat ih by my hotel." Consuela skud haar kop. "Sy het jy hier. Ek sal neem jou terug." "Kom dan." Sy was gepak met'n kamera en'n groot sak van toerusting. Volgende Consuela'n stap agter my, haar, Poe trap uit die omhulsel. Ons was die kruising van'n klein hout brug, en Consuela sit langs my, wanneer'n beweging vang haar oog uit die hoek van haar oog. Met'n suiwer, instinktiewe refleks, hy gooi Consuela weg van hom teen die reling en hardloop vir die hout kla dat het die een kant van die pas. Dit wip van die muur af teen'n hoek, swaai om en geland op een van elke stam. My nek gevang vuur, asof iemand het jacobs dit met'n warm yster. Hy voel'n druppel bloed loop af haar kraag. "Wat is dit?" Consuela uitgeroep, en dan haar blik val op die lang hanteer banderilla, wat was nou nog skud in moans tussen ons, sy skerp staal pen begrawe diep in die hout. 'n lang handvatsel met'n lint swaai heen en weer soos'n dodelike metronoom.
  
  
  
  
  Hy onthou hoe maklik die doringdraad staal het gesink in die bul se leer steek. Dit sou nie gewees het moeilik om te dink die ligatuur van die ileum piercing my keel as ek nie opgetree het so vinnig.
  
  
  Hy staan op en afgestof die knieë van sy broek.
  
  
  "Jou vriende moet nie mors nie enige tyd," sê ek heftig. "Nou laat ons kry hier uit."
  
  
  * * *
  
  
  Jean-Paul was wag vir my in die saal. Hy het opgespring om sy voete as wat sy ingeskryf het. Ek stap oor die voorportaal na die hysbakke, en hy geloop het langs my.
  
  
  "Alles reg?"
  
  
  "Ek was vertel om die hel te kry uit van Acapulco."
  
  
  "En?"
  
  
  "Hulle het ook probeer om my dood te maak."
  
  
  Ons het die hysbak. Jean-Paul het gesê ," ek dink jy is in'n slegte posisie, my ander een."
  
  
  Ek het nie antwoord nie. Die hysbak gestop op my vloer. Ons klim uit en stap in die gang af. Toe het ons na my kamer, haar pa het uit die sleutel.
  
  
  "Wag," Jean - Paul gesê skerp. Hy hou sy linkerhand vir die sleutel: "Gee die ego te my."
  
  
  Hy kyk af. Jean-Paul was die hou van'n pistool in sy regterhand. Ek wil nie argumenteer met gewere dit naby. Ek het em die sleutel.
  
  
  "Nou stap eenkant."
  
  
  Haar, wegbeweeg. Jean-Paul plaas die sleutel in die slot en draai dit stadig. Met'n skielike beweging, hy gooi die deur oopmaak, val in die gesig van elke stam, die geweer in sy ego hand daarop gemik is om die kamer, gereed om te tref iemand binne-in.
  
  
  "Daar is geen een daar," emu het vir haar gesê.
  
  
  Jean-Paul het aan sy voete.
  
  
  "Ek het nog nooit huiwer om versigtig te wees," het hy gesê. Ons het die kamer binnegekom. Hy maak die deur agter ons, het na die terras venster en kyk uit. Agter my, Jean-Paul was die voorbereiding van drank vir ons. Hy gooi haar sak van die toerusting op'n stoel en sit sy kamera op die top van dit.
  
  
  Kyk uit oor die baai, het ek gesien motorboten sleep water skiërs. Daar was verskeie motor seilbote geanker by die seiljag klub. Die tuna boot sou hy gesien het die dag voor was nog steeds gekoppel aan die wal. Haar, het gedink oor dit.
  
  
  Jean-Paul gevra: "Is jy nie bang om te draai jou rug op my?"
  
  
  "Skoon"
  
  
  Hy roer die drankies. "Terwyl jy weg was, ons het'n paar opwinding. Die hotel was besoek deur die plaaslike polisie. Hulle gesoek Stocelli se penthouse."
  
  
  "Reg?"
  
  
  "Hulle het ook gesoek jou kamer." Jean-Paul was om te kyk my in die gesig staar aandagtig, probeer om op te vang die geringste uitdrukking op my toestemming om uit te voer vlag. "Dit beteken nie pla jou?"
  
  
  "Ek verwag dat hierdie."
  
  
  Hy het omgedraai en kyk uit die venster weer. Ek het geweet van die oomblik het ek gesien het die vals wasgoed sak op my bed wat ek was van plan om die polisie te bel.
  
  
  Wel, hulle het waarskynlik het hulle gewaarsku om te soek beide Stocelli se woonstel en my kamer vir dwelms. Iemand probeer om te sit'n swaar raam op Stocelli.
  
  
  Maar dit was nie wat my gepla.
  
  
  "Hoekom sal die polisie soek Stocelli se huisie?" vra Jean - Paul.
  
  
  "Want vandag emu gelewer vyf kg heroïen toegedraai soos'n bondel wasgoed," sê ek.
  
  
  Jean-Paul fluit in die verrassing.
  
  
  "Sigbaar is, so hy het ontslae te raak van dit. Eh bien? "
  
  
  "Ek het ontslae te raak van dit met hom."
  
  
  Nog'n lang pouse. "Maar hoekom het hulle soek na jou kamer?"
  
  
  "nie. Nog'n pakket, soos dit was afgelewer word by my kamer, " ek het gesê kalm, nog steeds met my rug na Jean-Paul. "Die ander vyf kilo's in presies dieselfde pakket."
  
  
  Jean-Paul verteer die inligting ingedagte. Dan het hy gesê: "Omdat die polisie nie vind nie, mag ek vra haar wat jy gedoen het met die heroïen?"
  
  
  "Ek het die ego met my."
  
  
  "En jy het ontslae te raak van dit vandag is, nie wanneer? Hoe slim jy is, my amil.
  
  
  Haar, hy het sy kop geskud. "Nee, dit is nog steeds in my toerusting sak. Al tien kilo's. Ek dra my ego met my die hele dag ."
  
  
  Jean-Paul draai om te kyk na die lywige toerusting sak wat'n stoel by die venster geplaas het vir haar. Hy begin lag.
  
  
  "Jy het'n goeie einde en sin van humor, my ander een. Weet jy wat sou gebeur het as die polisie het gevind dat hierdie in jou besit? "
  
  
  "Ja. Dertig jaar van harde arbeid. So ek was vertel.
  
  
  "Nie wat pla jou?"
  
  
  "Nie so veel as iets anders."
  
  
  Jean-Paul het my'n drankie. Hy het sy eie en gaan sit Odin af rondom die stoele.
  
  
  Hy lig sy glas. "'n voire sante!" Hy het'n sluk. "Wat pla jou?"
  
  
  Haar omgedraai. "Jy." "Jy is nie in die Miso organisasie."
  
  
  Jean-Paul sluk sy rum. Daar was'n uitdaging in sy grys oë. "Hoekom doen jy dink dat?"
  
  
  "In die eerste plek, jy is te vriendelik met my. Jy is meer soos my lyfwag. Tweede, jy het eintlik nie aandring op die vernietiging van Stocelli. Ten slotte, jy het geweet dat al dag dat iemand besig was om te raam Stocelli, net soos Miso was geraam. Dit was om te bewys dat Stocelli het nie raam Miso, en dit is hoekom jy jaag die verkeerde man. Maar jy het nie niks doen nie oor dit."
  
  
  Jean-Paul het niks gesê nie.
  
  
  Ek beweeg op. "Nie net dit nie, maar jy is vas in die hotel die hele dag, selfs al vier die polisie is op soek die restaurant vir dwelms. As jy regtig was op die Marseille organisasie, jy sal weg te hardloop soos'n maat in die voorgrond wanneer jy kyk na hulle ."
  
  
  "Reg?"
  
  
  "So wat die hel is jy, maat?"
  
  
  "Wat doen jy dink sy is?"
  
  
  "'n polisieman."
  
  
  "Wat maak jy dink wat is die saak?"
  
  
  "Die manier waarop jy loop deur die deur'n paar minute gelede. Hierdie
  
  
  streng polisie-toerusting. Jy was nie geleer nie.
  
  
  "Jy is slim, my vieux! Ja, haar cop.
  
  
  "Dwelms?"
  
  
  "L'Office Sentrale Pour la Onderdrukking du Trafic des Stupifiants. Ons is besig om met jou Federale Buro van Narcotics en Gevaarlike Dwelms, BNDD ."
  
  
  "En die Mexikaanse polisie?"
  
  
  "Vir hierdie operasie. Federates. Hulle weet ek is undercover werk."
  
  
  "Het die Yermakov organisasie regtig stuur iemand hier te dwing om die Acapulco bende uit te skakel Stocelli? Of was dit'n dekking storie? "
  
  
  "Ag, hulle het'n persoon, in orde. Stem soos ons uitgevind het oor dit. Ons het die Mexikaanse polisie om hom aan te hou toe hy het, om die vliegtuig te Mexiko Stad."
  
  
  "En hy vertel wat jy alles oor ih se planne vir Stocelli? Ek het gedink Corsicans het nie te praat. Hulle is veronderstel om te wees, selfs meer stil as die Sicilians.
  
  
  Jean-Paul glimlag na my. "Die Mexikaanse polisie is nie as voorbehou soos ons is. Veral met die buitelandse misdadigers. Hulle aangeheg elektrodes aan die ego testikels en draai op die huidige. Hy het geskree vir vyf minute en dan gebreek het. Hy sal nooit weer dieselfde wees nie, maar hy het ons vertel alles."
  
  
  Ek verander die onderwerp. "Hoe weet jy die toerusting wat vir my?"
  
  
  Jean-Paul haal sy skouers op. "Ek weet wat jy sing," het hy gesê." Ek weet dat jy die N3-'n elite-moordenaar in hierdie organisasie. Dit is hoekom haar hotel wil jy om saam te werk met ons ."
  
  
  "Wie is "ons"? En hoe?"
  
  
  "Die Amerikaners wil Stocelli. Mexikaanse polisie vraag die uitskakeling van Acapulco organisasies. En ons, die franse, wil om te breek die skakel tussen die Miso bende, die Stocelli bende en die Acapulco bende ."
  
  
  "My bestellings kom uit Washington," emu het vir haar gesê. "Ek nodig het om te gaan met hulle."
  
  
  Jean-Paul glimlag na my. "Jy bedoel jy sal hê om te raadpleeg Smous."
  
  
  Ek het nie sê enigiets aan haar. Jean-Paul het niks te doen met die wete oor die Hawk - of dat ek was Nr 3, of dat ek was aangewese'n moordenaar. Hy het geweet dat te veel.
  
  
  "Hi, ek sal laat jy weet," sê ek.
  
  
  Jean-Paul het opgestaan en sit sy glas. Hy het na die deur en maak dit oop. Hy het begin om te laat, dan blyk in die deuropening.
  
  
  "Haar hotel sou kry jou rumatiek verslag nie later as hierdie aand," het hy gesê. "Ons is van plan om te..."
  
  
  Soos'n naald op'n fonograaf, sy stem breek skielik af in die middel van die eerste sin,en die woord eindig met'n onduidelike geloei van'n vlag van toestemming om uit te voer. Hy het gestruikel, steier, en het'n halwe stap vorentoe in die kamer, klap die deur agter hom. Dan het hy leun terug op sy rug en gly op die vloer.
  
  
  Haar gespring oor die kamer. Jean-Paul se ooglede gesluit. 'n skuim bloedrooi borrel skielik bars uit rondom die ego longe. Bloed spuit af in die rta se ego. Ego se voete klop swaar op die vloer in die protes van die dood.
  
  
  Ek bereik vir die deur se handvatsel, maar my liggaam duie gestort het op die onderste paneel, en sou nie laat my dit oop te maak.
  
  
  Buite, die dik mat in die saal verdrink uit alle moontlike shaggy klanke. Hy laat gaan van die handvatsel en kniel in die voorkant van die Fransman se slank liggaam. Hy voel haar pols. Daar was geen ego. Hy half-draai na hom en sien die hef van'n been-hanteer mes uitsteek van Jean-Paul se rug in'n vreemde maligniteit.
  
  
  HOOFSTUK TIEN
  
  
  Die moordenaar het die regte tyd. Ek het nie hoor die deure oop te maak of naby. Niemand het gekom uit in die gang. Die gang buite my kamer was stil. Hy staan oor Jean-Paul se liggaam vir'n lang tyd voor uit te reik en gryp die saal mat, sleep die lyk dieper in die kamer en stoot dit terug. Hy het die deur oopgemaak versigtig en kyk uit. Die gang was verlate. Ek gesluit en vasgebout die deur, kniel in die voorkant van die Fransman se slank liggaam uitgestrek op die bloedbevlekte mat, en staar in die emoe se gesig vir'n lang tyd, al die terwyl die gevoel van woede woed binne-in my, want ek het'n fout gemaak.
  
  
  Sy moet besef vroeër in El Cortijo dat Carlos het reeds sit in die plek van al die planne wat hy het om ontslae te raak van my, selfs voordat hy en Brian Garrett met my. Haar moes geweet het dat hy was nog nooit gaan om my te laat verlaat Acapulco lewe, terwyl haar geweet het wat ek sou doen om die ego organisasie. Ek het waarskynlik gedink ek wil meer tyd, ten minste tot môre oggend, maar ek was verkeerd oor daardie aanname. Tyd was, en nou Jean-Paul was dood as gevolg van dit. Ek het ook geweet dat sou ek nooit die Mexikaanse polisie, veral Luitenant Fuentes, om te glo dat ek was nie betrokke in Jean-Paul se dood.
  
  
  Ek moet opgetree het lank gelede. Hy kyk na Jean-Paul se oop, bedoeling oë en bereik uit om hulle te sluit. Ego knoop haar baadjie. 'n Smith & Wesson Airweight Model 42 .38 rewolwer met'n okkerneut hanteer is ingesteek in'n kort holster in die lyfband van die ego se broek. Hy verskuif haar gun om sy eie lende doek. Hy kyk op sy horlosie - dit was nog te vroeg in die aand om te probeer om ontslae raak van die liggaam. Selfs al is daar nie baie gaste in die hotel, dit sou te moeilik om te aanvaar dat die gange is leeg reg nou.
  
  
  Ego lyk versigtig toegedraai haar in'n dun mat. nie aan haar enkels, maar haar ego gesig was bedek.
  
  
  Met die stroke lap hy wil geskeur van die kussingsloop, die rug vasgebind haar aan haar ego, bors, en knieë.
  
  
  Daar was'n geheime plek in die kamer wat gevra het vir dit. Die klere kas was te gevaarlik, so ek besluit om te stoot haar liggaam toegedraai in'n mat onder die dubbelbed, die weglating van die deken op sy kant so dat die ego einde was byna op die vloer.
  
  
  Nadat Jean-Paul uit die pad vir'n oomblik, hy fokus sy aandag op die skoonmaak van die bewyse van wat gebeur het. Dit is aangeskakel deur die heilige in die saal, die beheer van die mure vir die bloed spatter. Ek het gevind dat'n paar van hulle. Die onderste paneel van die dag was'n gemors. In die badkamer, ek het'n handdoek geweek in koue water, gaan terug na die saal en gewas die deure en mure.
  
  
  Die mat gehou die bloed van die vloer af.
  
  
  Dan het hy afgespoel haar uit as die beste wat hy kon, bondel op haar ego, en gooi dit op die vloer onder die wasbak. Hy het sy bebloede klere en het'n stort.
  
  
  Sy gebruik twee handdoeke, gedroogde haarself en gerol ih en gooi dit in die wasbak saam met nog'n handdoek. Laat die bediende dink ek is'n modder. Op die heel minste, dit sou voorkom hey uit soek ook nou by die eerste handdoek.
  
  
  Nadat hy geskeer, het hy verander in'n skoon sport hemp, langbroeke, en'n Demokrasie baadjie.
  
  
  Hugo gaan om dit te dra, en Wilhelmina, my 9mm Luger, was gaan om dit te dra, maar'n 9mm pistool van enige grootte gee'n mooi groot stamp. Dit is te maklik om te sien onder die lig klere, so ek het haar verlaat, 'n geweer en'n mes in die vals bodem van my attaché geval.
  
  
  In plaas daarvan, het hy hom op Jean-Paul se .38 lig rewolwer.
  
  
  Gewoonlik, ek sou nie dra'n baadjie. Die Mag aande in Acapulco is te warm om te maak'n baadjie onnodig, maar ek het'n Jean-Paul rewolwer, en selfs al is dit klein was, was dit nog te opvallend as ek nie dra om iets te dek my ego.
  
  
  Toe hy klaar aantrek, hy gaan terug na die badkamer. 'n bottel van die slaappil nembutal is geneem uit die skeer kit. Daar was tien of twaalf kapsules in die bottel. Soms wanneer ek nie kan slaap nie, haar beru is alleen rondom hulle. Nou ek het'n ander gebruik vir hulle. Ek sit dit in'n klein plastiek houer in'n minuut, saam met'n rol van'n half-duim duct tape dat ek reeds in my medisyne kabinet.
  
  
  Terug in die slaapkamer, het hy opgetel het sy kamera en gehang die lywige kamera sak oor sy skouer.
  
  
  Buite die deur, ek hang'n STEUR NIE teken op die buite handvatsel van die deur. Ek sit haar kamer sleutel in'n minuut. Soos in baie hotelle, Matamoros het'n swaar brons gedenkplaat verbonde aan die sleutel sodat gaste hoef nie te dra dit rond en het die gewoonte van die verlaat van die sleutel op die toonbank. Ek hou nie van om dit te doen. Ek wil in staat wees om te loop in en uit my kamer sonder om aandag te trek, stop by die stoel elke keer. Die sleutel en die naambord lê swaar in die rug sak van my broek.
  
  
  Toe ons afgegaan na die voorportaal, niemand sien ons in die gang of in die hysbak. Ek het gestop by die balie te vra of daar enige e-pos vir my. Ek het nie verwag nie, maar toe Clare het aan die tellers agter hom, ek was in staat om te kyk die Suite 903 slot. Beide sleutels was in die laai. Blykbaar, Dietrich het nie opdaag nie na alles.
  
  
  Clare draai terug, glimlag meewarig. "Nee, senor, daar is niks vir jou." Dit was nie die dieselfde Klera hy gepraat het, vroeër, nie wanneer,
  
  
  "Weet jy Senor Dietrich?"
  
  
  "Senor Dietrich?"
  
  
  "Suite nege-drie," emu gesê.
  
  
  "Ah! Seker nie. Hy is'n baie mooi man wat gister aangekom. Dit was geregistreer is deur die ego alleen."
  
  
  "Daar is geen ego reg nou, is daar?"
  
  
  Clare het sy kop geskud. "nie. Haar, het hom verlaat oor die helfte van'n uur gelede.
  
  
  "Is jy seker? 'n man in sy sestigerjare - haar man. Dit was al wat ek geweet het oor Marlene se voorkoms. Hare, met die hoop dat Clare sou neem die aas.
  
  
  "Natuurlik het ek hom ken, soos wat hy lyk! Baie hoog. Baie dun. Baie uitstaande. Silwer hare. Blou oë. Hy loop met'n effense slap, selfs al het hy nie'n kierie. My dogter is baie mooi ."
  
  
  "Ek is'n dogter?"
  
  
  "Ja, senor. Jy kan nie vergeet om'n pragtige meisie soos haar! Wat lang blonde hare! "Dit was toe dat Clare gevind homself te dink dat ego aangebreek. Hy het'n wete wenkbroue. "Natuurlik, miskien is sy nie ego se dogter, eh, senor? Ons het nie sulke vrae vra."
  
  
  "Okay, hierdie is Dietrich. Byblos oorhandig dit aan die klerk. "Ek sal hom kontak later."
  
  
  "Kan ek'n boodskap laat vir em, senor?"
  
  
  "Nee, ek weet nie wanneer ek sal in staat wees om te sien die ego. Dankie vir die inligting."
  
  
  "De nada".
  
  
  * * *
  
  
  By die Hertz kantoor, hy het'n motor gehuur en gery na Sanborn, waar hy gekoop het'n gedetailleerde kaart van die Acapulco vaandel. In die eetkamer, hy sit haar neer in'n stand, bestel koffie, en versprei die kaart op die tafel in die voorkant van hom. Hy het probeer om die pad te lei om te Bickford se villa, waar Consuela het gedryf my laaste nag. Die kaart het nie wys selfs kleiner stegies, so hy was nie heeltemal seker of hy gekies het om die regte straat. Haar, onthou dat dit was'n kort cul-de-sac en dat daar was net'n paar huise op die nen. Al die huise het'n uitsig oor die baai.
  
  
  
  
  
  Ek is seker ek herken die straat as ek het gevind dat dit weer. Bickford se huis was die laaste een aan die einde van die cul-de-sac, geïsoleerd van die ander.
  
  
  Ek geestelik het deur dit deur die oplossing totdat ek vernou ih af na drie. Dit het my twee koppies koffie en die helfte van'n dosyn sigarette voor ek uiteindelik die kaart af en links.
  
  
  Die draad van die straat was nie'n dooie einde, as die kaart gewys. Dit is uitgebrei om aan te sluit by'n ander baan, sodat haar, draai om en probeer om die tweede een. Dit was'n dooie einde van die straat, maar daar was te veel huise vol saam so goed as moontlik.
  
  
  Hy probeer weer. Dit was ook verkeerd, so ry ek terug na die snelweg en trek van die pad af. Deur die nou, dit was byna tien-dertig. Ek het op die plafon lig en het die kaart weer, probeer om uit te vind waar ek het'n fout gemaak. Uiteindelik het sy gevind dat hierdie. Ek het dit op die verkeerde kruising. Die heilige draai dit af, gerol op die kaart, en ry terug na die pad.
  
  
  Hierdie keer was dit gevind net na die tweede poging. Langs sy lengte was vier wyd verdeel huise. Bickford se huis was die laaste een op die baai, en die straat was weerklink deur'n hoë muur van die modder, klip en yster-barred hekke. Hey, ek het nie ry tot by hom. Hy het die motor uit van oë om die draai en volg die grondpad na die hek, wat is verseker deur'n ketting en'n slot. Hy lui die klokkie, en Stahl gewag het. In die duisternis, het sy kon hoor die lied van insekte en die kliek van die palm blare vryf teen mekaar in die sagte, nat see briesie.
  
  
  'n paar minute het verloop voordat die portier, 'n bejaarde, grys-harige half-breed met'n bristly snor, verskyn, genieten sy hemp in sy sakkerige broek as hy strode af in die pad.
  
  
  Hy het nie gee Em tyd om te dink.
  
  
  Sy was skielik afgesny in spaans. "Maak gou, viejo! "" Senor Bickford wag vir my!"
  
  
  Die ou man gestop om'n voet van die poort, op soek na my met'n deurdagte frons.
  
  
  "Ek weet nie enigiets-"
  
  
  "Die hoogtepunt van die poort!"
  
  
  Die ou man het uit'n flitslig uit sy sak. Hy draai die ego in my gesig.
  
  
  "Nie in my oë, jy ou dwaas! Rig die brylev aan my hand."
  
  
  Die ou man gehoorsaam gehou om die flitslig af. Hy het blued staal van Smith & Wesson .38. Sonder om sy oë af van die geweer, die hekwag het uit'n dik klomp van die sleutels om die sak van sy broek gedra. Ego se vingers het gebewe as hy gekies om'n sleutel en plaas dit. Die slot oop. Hy het met sy linker hand en haak die ketting. Hy stoot die hek oop, nog steeds wys die geweer op die ou man, en het binne-in.
  
  
  "Naby die hek, maar nie sluit dit."
  
  
  Hy het as sy emu gesê.
  
  
  "Wat anders is hier?" Hy wys die geweer by haar te kry af die roete.
  
  
  "Net die senor en die señora," het hy gesê senuweeagtig.
  
  
  "Jou vrou?"
  
  
  "Mi mujer es muerta. Sy is dood, net haar bly.
  
  
  "Ander slawe?"
  
  
  "Inkomende gebruikers. Hulle het nie hier te slaap. Hulle sal nie terug wees tot die volgende oggend."
  
  
  "Senor Bickford reeds bank pers in die bed?"
  
  
  Die ou man skud sy kop. "Ek dink nie so nie; die heilige Lig is nog steeds brand af daar.
  
  
  Hy kyk na my met waterige, bang oë. "Doen my'n guns, senor, haar ou man. Ek wil nie enige probleme.
  
  
  "Daar is dalk'n baie van die moeilikheid vandag hier," het ek gesê, kyk na hom.
  
  
  "Ek kan baie ver weg, in'n baie kort tyd," het die ou man gepleit. "Veral as die polisie kan kom."
  
  
  "Alles reg," sê ek. Hy het in sy beursie en getrek uit vier honderd pesos - oor twee-en-dertig dollars.
  
  
  "Om te maak jou reis makliker te maak. Vir jou ongerief. "Ek het die notas in die hekwagter se hand.
  
  
  Die ou man kyk af en druk die rekeninge in'n minuut: "Kan ek nou gaan?"
  
  
  Hy knik vir haar. Die man het die hek oopgemaak om'n hand se breedte uitmekaar en glip deur. Hy het dadelik hardloop af in die modderige pad, sy stewels klap op sy hakke en die maak van sagte skraap klink op die gruis. Hy draai'n hoek en was buite sig in'n paar sekondes.
  
  
  Hy stoot die hek oop en beweeg in die duisternis van die versorgde gronde in die rigting van die huis.
  
  
  Rondom die poort wat daartoe gelei het dat van die kombuis na die eetkamer, het hy gekyk Bickford en sy vrou. Hulle was albei sit in die deel van die sitkamer wat hy kon sien deur middel van die eetkamer.
  
  
  Bickford opgetel het die tydskrif in sy hand en het sy dik-rande lees bril.
  
  
  "Wil jy'n drink voor ons gaan slaap?" Hy het gevra Doris.
  
  
  Doris sit op die rusbank, verf haar toonnaels met groot konsentrasie. Sonder om op te kyk, het sy gesê: "Neem'n dubbel."
  
  
  Hy het in die eetkamer en gestop by die boog dat dit geskei van die woonkamer. "Ek stel voor dat jy stoor dit vir later," sê ek.
  
  
  Bickford het opgekyk in die verrassing. Doris laat val'n bottel van naellak op die wit bank. "Die stem van die kak!" was al wat sy gesê het.
  
  
  Ek het in die sitkamer en laat Bickford sien die geweer in my hand.
  
  
  Hy het daarop aangedring. "Wat die hel is al hierdie, maat?"
  
  
  "Jou vriende wil nie dinge om te maklik wees nie."
  
  
  Hy lek sy lippe, en kyk senuweeagtig by die geweer. "Hoekom haar? Ek het gedoen wat jy gevra het."
  
  
  
  "As jy een keer gesê het, jy is net'n man in die middel. Ek dink dit beteken dat jy kry dit van beide kante."
  
  
  "Wat doen jy wil hê?"
  
  
  "'n bietjie. Ek en jy gaan vir'n rit saam."
  
  
  "Hey, wag'n tweede!" skree Doris.
  
  
  "Hy sal nie seerkry as hy nie doen wat ek sê vir emoe," ek het haar verseker.
  
  
  Bickford was nog altyd senuweeagtig oor die geweer.
  
  
  "Sy bly." Hy het uit die bottel in sy sak en leeggemaak twee kapsules op die top van die bar.
  
  
  "Me Bickford, ek sal dit waardeer as jy net wil neem hierdie pille ...
  
  
  Bickford ontplof, kry op sy voete. "Los haar uit!
  
  
  "Dit is wat ek doen. Ek is nie dom genoeg om te bind haar op. Daar is te veel kanse dat dit vrygestel sal word. En ek wil eerder nie tref haar in die kop.
  
  
  Het hy gevra het."Wat - wat is dit?"
  
  
  "Slaap pille. Hulle het nie veroorsaak dat enige skade."
  
  
  Doris het opgestaan uit die bank en stap oor na die kroeg. Ek het opgemerk dat sy was nie bang om op alle. Sy het selfs vir my'n vinnige glimlag, wat Bickford het nie. Sy het die pille en skink vir haarself'n glas water.
  
  
  "Is jy seker hulle sal nie my seergemaak?" Daar was'n wenk van vermaak in haar stem, haar groen oë met dik wimpers op soek vrymoedigheid in my. Sy sit die pil in haar mond en was dit af met ih, dan het gekom oor my. "Al wat ek gaan te doen, is om te val aan die slaap?"
  
  
  "Sit, Mev Bickford."
  
  
  "Doris," prewel sy, nog steeds op soek vrymoedigheid in my gesig, 'n klein glimlag op haar lippe.
  
  
  "Terug op die bank." Doris stadig draai weg van my af en stap terug na die bank, doelbewus swaai haar heupe. Bickford stap oor na haar en gaan sit langs haar. Hy het haar hand ingedagte, maar sy trek weg.
  
  
  "Vir die Hemel se onthalwe, Johnny. Hy is goed, so neem dit maklik, okay? As hy wou my seer, kan jy nie ophou om die ego." Sy draai na my gesig. "Hoe lank neem dit?"
  
  
  "Tien tot twintig minute," sê ek. "Jy kon net rek uit en ontspan. Ons sal wag.
  
  
  * * *
  
  
  Na minder as vyftien minute, Doris gesluit haar oë. Haar borste het opgestaan en val in'n ligte boog ritme. Hy wag nog vyf minute vir haar, dan beduie Bickford uit die pad.
  
  
  "Laat ons gaan."
  
  
  Bickford het aan sy voete. "Waarheen?"
  
  
  "Ons gaan besoek die tuna boot," sê ek. "Die een wat nie gekoppel is aan die wal..."
  
  
  "Wat die hel is jy praat oor, maat?"
  
  
  "...En dan op die raad, "ek het voortgegaan, asof Bickford het nie'n woord gesê," jy moet voldoen aan die meester en hand oor die emu pak. Vertel em dat die ego sal geneem word na San Diego in die gewone manier.
  
  
  "Jy is mal!" Bickford ontplof. "Jy wil om dood te maak beide van ons?"
  
  
  "Jy is nie dood nie," sê ek, hou die geweer aan die ego se bors.
  
  
  Hy het daar gestaan, lomp, veroudering, die nederlaag van die maak van die ego lyk ouer as sy jare. "Maar hulle sal my doodmaak wanneer hulle uit te vind. Jy weet dit, doen jy nie? "Hy het na my gekyk. "Hoe het jy weet oor die tuna boot?" het hy gevra onbegrypend.
  
  
  "Ek vertel jou laaste nag dat ek'n lys van die skepe wat jou mense gebruik het om te smokkel heroïen in die verenigde State. Tuna boot - "Mary Jane" van San Diego. Hy is rond hang vir dae, en wag vir'n ander pakket ."
  
  
  "Jy kan dink," Bickford gesê huiwerig, maar'n flikker van sy gesig gevang haar, en dit was al die bevestiging wat ek nodig het.
  
  
  "Nie meer nie," sê ek. "Laat ons gaan en kry hulle die pakket wat hulle wag vir."
  
  
  * * *
  
  
  Om die pakket aan die tuna boot was nie'n probleem. Ons ry Bickford se motor af na die waterfront, Bickford ry en my sit langs hom met die .38 in my hand.
  
  
  Een keer in die boot, Bickford het reguit na die kaptein se kajuit. Die drie rondom ons is vol van die klein kamer. Bickford vertel die storie. Die kaptein het nie vra enige vrae het, behalwe om te kyk na my agterdogtig as hy oorhandig Emu die sakke.
  
  
  "Hy is goed," Bickford getuig vir my. "Dit is die ego van die koop. Hy wil net om seker te maak dat ons is selfsugtig."
  
  
  "Ons het nog nooit'n probleem gehad," het die kaptein gekla het as hy het die bundel van my. Hy kyk na nah en draai dit in sy hande. "Wasgoed diens? Dit is nuut vir my.
  
  
  "Hoe gou kan jy uit?"
  
  
  "Die helfte van'n uur-miskien minder."
  
  
  "Dan is jy beter gaan."
  
  
  Die kaptein kyk na Bickford vraend. "Doen soos hy sê," Bickford vertel emu.
  
  
  "Wat oor die pakket wat wag vir haar?"
  
  
  Bickford haal sy skouers op. "Dit is uitgestel. Ons kan nie toelaat dat jy hier bly te lank.
  
  
  "Alles reg," het die kaptein gesê. "Hoe gouer jy twee duidelike my dekke, hoe gouer kan ek begin dit."
  
  
  Bickford en ek het ons tente, maak ons pad stadig oor die deurmekaar dek in die donker. Daar het ek gestop by die seil bedek reddingsboot en vinnig, draai my rug op hom sodat hy nie kon sien nie wat ek doen, ek sit die sak onder die swaar seil in die reddingsboot.
  
  
  As ons spring af na die beskuldigdebank, het ons gehoor die enjins begin. Daar was'n baie van die aktiwiteit op die dek.
  
  
  Ons het na die plek waar Bickford het parkeer sy motor op die Vreugdevuur.
  
  
  "Wat nou?" Bickford het my gevra as ons ingeskryf het.
  
  
  "Ek dink ons moet besoek Brian Garrett," sê ek. Bickford gesê om te protesteer, maar het gedink beter van dit.
  
  
  
  Dit was gehou deur'n kort blued-staal rewolwer net duim weg. Hy het die motor-ooste saam Coster Miguel Aleman, ry uit die dorp na die top van die gebergte. Ten slotte, draai hy op'n sekondêre pad gestop en'n paar minute later.
  
  
  "Daar by Garrett se huis. Wil jy haar intrek in'n openhartige? "
  
  
  Die huis staan op sy eie, blootgestel onder die kruin van'n bult op die rand van'n krans dat die helling twee honderd voete onder dit na die see. Ons was meter van enige kant van die oprit lei na die hoof hek van die huis.
  
  
  "Nee, stop hier."
  
  
  Bickford trek die motor oor na die kant van die pad. Hy het gestop om die ego en draai die aansitter en die hoofligte. Die skielike duisternis omring ons, en as dit so gedoen het, die kolf van sy geweer getref Bickford op die agterkant van die kop, slaan die emu reg agter die oor. Hy het gedaal oor die stuurwiel. Hy het die pistool in die regte sak van sy doublet, en om die ander sak hy het'n rol van die tape. Bickford se hande was gesleep agter haar vir die ego se onthalwe, en'n dosyn rondes van chirurgiese band is op band opgeneem oor haar polse. Dit is vas in die emoe se mond met'n sakdoek, plak'n strook gom van die een kant na die ander te hou die gag in plek.
  
  
  Ek loop om die motor en het beide van sy linker deure. Bickford was swaar. Die jare het die ego in'n swaar alenka. Ek het my bes te doen om te skuif my ego se inerte liggaam in die agterkant van die sedan. Hy buk af en verbind ego se enkels en knieë. Wanneer ek klaar is met dit, ek hardloop uit van linte, maar dit was nog steeds vasgebind. Ek sou nie bekommerd te wees oor hom nie kry uit.
  
  
  Tien minute later, het hy verskuif in stilte langs die rand van die pad in die donker totdat hy gekom het om die hoë kla dat omring Garrett se villa. Die muur begin op'n steil daal tot my reg, sny deur middel van die veld, dan is gevorm uit'n halfsirkel rondom die uitgestrekte huis aan die einde van die krans aan die ander kant.
  
  
  Buite die muur, 'n heilige lig verbrand. Hy kon hoor stemme uit te roep na mekaar. Nader Lekke k te kla, hoor sy die spat van water. Haar kennis in een van die meisies se stemme is die stem van'n blond wat ek gesien het daardie dag in El Cortijo.
  
  
  Hy het ingesluip langs die basis van die muur totdat hy by die oprit wat gelei het direk na die pad. Die voorkant van die hek was verlig deur twee lanterns hang hoog van die belangrikste pilare. Ek het nie tyd om te kruis die oprit so naby aan die huis sonder om gesien te word, so ek kruip terug na die pad en gekruis is dit waar ek wil links Bickford en die motor. Dit het my twintig minute om ten volle te verken die ander kant van die huis, van die rand van die krans aan die pad, en dan is dit, terug, en terug na die rand van die pad weer.
  
  
  Ek was oor die pad oor te steek, my been spiere reeds beur om'n stap te neem, wanneer'n diepgewortelde gevoel van gevaar my gestop.
  
  
  Die nag klink nie verander het nie. Onder die rand van dit, ek kon hoor hoe die golwe teen die rotse in hul stadige, ongelyke ritme op die smal strand. Die see wind uit die weste ritsel die palm blare asof vryf droë hande. Die nagtelike insekte kerm en chirped, tjirp in die duisternis rondom my, maar dit was asof'n paar primal alarm is geaktiveer in my gedagtes.
  
  
  'n lang tyd gelede, ek het geleer om te vertrou my instinkte heeltemal. Selfs voor die eerste dowwe fluistering, die klank bereik my ore, hy hardloop na die kant, dodging sy onsigbare opponent.
  
  
  Sy byna ongeskonde. Die slag wat daarop gemik teen my ruggraat het my gevang in die voorarm as haar het, die mes lem wat in my regterarm net onder die elmboog, gaatjies ego om die pols, wat veroorsaak dat my om te val die geweer wat hou haar in my hand. Op dieselfde tyd, 'n harde, gespierde liggaam klap in my, klop my af die teengewigte.
  
  
  Hy val op sy gesig, skaars die bestuur van die om te verhoed dat die vergelding blaas as die lem gesny deur die lug waar hy was net'n sekonde gelede. Sonder om te dink, wat suiwer op refleks, het hy vinnig gerol weg aan die ver kant van die pad.
  
  
  Ek kyk op en sien die vierkante figuur van my aanvaller staan in'n vegter se houding met sy bene wyd. Die maan saint weerspieël af van die skerp lem op die staal soos'n skeermes, wat hy gehou het in sy uitgestrekte hand, beweeg sy hand heen en weer. Ek hoor haar snak as die man skuifel in die rigting van my, een stap op'n tyd.
  
  
  Hy het haar bene onder hom. My linkerhand was krap op die pad. Hy het gevind dat dit en gryp'n vuis-grootte rock. Ek kon voel die nat warmte van bloed kabbelen af in my regter voorarm en pols. Hy het probeer om te beweeg haar met sy regterhand. Hy was byna nutteloos lam van die impak.
  
  
  Die man het na die oop venster van die bestuurder se sitplek langs die motor. Ek sien hom sit sy hand deur die venster, en skielik is die hoofligte van die motor gekom het, verlig die pad en die rand van die veld, pinning my met hul skerp wit lig.
  
  
  Stadig, hy het aan sy voete, skreef teen die glans van die ligte.
  
  
  
  Hy het begin om te beweeg, probeer om te kry uit onder die hoofligte.
  
  
  Die aanvaller stap uit in die voorkant van die motor, 'n skerp en gevaarlike silhoeët teen die verblindende aurora-strale.
  
  
  Hy het nog'n stap vorentoe.
  
  
  "Jy moet nie loop nie."
  
  
  Die lang lem van die mes in die ego se hand begin sy stadig, serpentijn weef weer.
  
  
  "Stop, hombre! Ek sal maak dit vinnig vir jou.
  
  
  Die stem erken haar. Dit behoort aan die bonkige jong wiskundige wat het my genader op die quai twee dae vroeër - Luis Aparicio. Die geheue terug gebring twee ander. Vir een of ander rede, 'n beeld van'n afgebrand skilpad flits deur my gedagtes. In sy geestesoog, kon hy sien die skilpad lê hulpeloos op sy rug, die visserman se vinnige steek, die gespierde arm bedek in die bloed tot aan die elmboog, en die lang cerro-pienk balle van nat ingewande mors af in die stappe van die Hawe van Bar.
  
  
  Druk die beelde weg, hy dwing homself om kalm te bly. "Hey, Lewis."
  
  
  "Ek het jou gesê ons wil voldoen aan weer," het Louis gesê. Hy het nog'n geskuifel stap. "Jou vriend by die hotel aan haar gestuur het om die verkeerde plek op hierdie aand. Ek sal sorg van jou nou."
  
  
  "Is jy na my?"
  
  
  Louis het sy kop geskud. "Nee, ek is nie na aanleiding van jou. Hy kom hier om te sien Carlos Ortega, om jou te vertel em wat hy gedoen het by die hotel. Ek loop af in die pad en ek sien'n motor. Wat dink jy ek vind binne-in, dit is verbind, eh? So hier is ek wag. Hy glimlag bleakly en het nog'n stap in die rigting van my. "Hombre, ek gaan om jou te sny stadig, en daar is niks wat jy kan doen."
  
  
  My gedagtes gejaag, uitzoeken die paar opsies wat ek gehad het. Die bestuur sal slegs vertraging van die draad vir'n paar desperate minute. Dit was net so nutteloos om op te staan en te veg met net'n klip as'n wapen en'n hulpelose hand. Veg'n opgeleide vegter met'n mes sonder'n wapen sou wees suiwer selfmoord.
  
  
  In die tweede, ek geëvalueer en verwerp alle maar een opsie, en selfs dan het ek geweet het die kans sou baie teen my. Sy was daaraan herinner van een klein werklikheid. Haar, ek onthou hoe vinnig Lewis gekry het om dit wanneer haar het die hand gewys om sy aanbod te wees my gids. Ek wed op dit.
  
  
  Ek het gelag vir hom, en die glimlag in my stem bereik uit en byt hom soos'n klap in die gesig. "Net van agter en in die donker - en jy gemis het!"
  
  
  Louis gestop om vorentoe te beweeg. Ons is nie meer as agt meter weg, die ander op die ander kant
  
  
  "Jy dink ek kan dit nie doen nie?"
  
  
  Hy hou sy linkerhand so dat Louis kon sien die klip wat dit gehou. Hy doelbewus omgekeer sy hand oor en laat die emu op die grond val.
  
  
  "Ek moet dalk'n geweer vir'n man," sê ek, om soveel minagting in my stem as ek kon uitkry. "Vir jou..." - spoeg dit uit op die pad.
  
  
  Louis draai effens na my. Die hoofligte aangeraak en verlig ego se gesig in skerp swart-en-wit driehoeke. Ego se mond vertrek in'n woedende grynslag.
  
  
  Stadig, hy het terug in sy lende doek met sy linker hand en trek uit die sakdoek. Ego toegedraai om sy sny regter voorarm.
  
  
  "Wat is jy gaan om te gebruik wanneer dit sny jou lewe maak?" Louis lag.
  
  
  Ek het nie kyk na hom, alhoewel elke senuwee in my lyf skree vir hom om te hou sy oë op die mes in Louise se vuis. Ek het dit weer met my linker hand, en my vingers het sy breedte en toegedraai om die swaar koper skinkbord verbonde aan my hotel kamer sleutel. Hy het sy liggaam weg van Louise soos hy getrek uit die sleutel bord en rondom sy sak.
  
  
  "Jy het nie die guts om te kom van aangesig tot aangesig met my," het sy gespot hom. "Ek kan neem dat die mes weg van jou, maak jy kry op al die hande-viervoet en lek jou ego met jou tong soos'n hond! Jy wil graag dat, sou jy nie, jy bietjie prik.
  
  
  "Moenie sê dat!" Louis grom, skud met die woede.
  
  
  Hy stamp haar weer. "Malcredo, chico! Ek spoeg op die klein koppelaars soos jy! "
  
  
  Sy het doelbewus draai haar rug op hom en het'n stap weg van hom. Louis laat'n kreet van woede en hardloop na my.
  
  
  Met die eerste krap geluid van dit, hy gooi homself aan die kant en swaai om. Louise se mes geslaan uit by my, sny deur die lug waar sy wil staan net'n split sekonde gelede.
  
  
  'n kwaai swaai van die ego longe het die ego wyd oop. Met al die krag wat hy kon uitkry, het hy swaai sy linker arm om en klap die koper plaat en die sleutel direk in Louis se gesig van net'n paar duim weg. Die swaar kant van die koper plaat gevang ego se ooglede.
  
  
  Het hy geskree, wat seer. Een hand onwillekeurig het tot Ego se verblind die oë, die ander desperaat vas uit'n mes as hy struikel, sy skoene gly op die los gruis van die pad. Hy het aan die een kant van die stam, sy linker hand uitgesteek om te stop sy val, die ander nog steeds hou die mes.
  
  
  Ek het'n lang, wild stap vorentoe, skop hard met al die krag van my regtervoet - bobeen spiere, kalf spiere, rug spiere - al ontploffende gefokus met al die krag van my liggaam, my enkel gesluit, my tone rigied vyf-puntige.
  
  
  En Louis, stoot desperaat alleen, het aan sy voete, swaai blindelings as die punt van my boot tref hom vierkantig in die middel van die ego se keel.
  
  
  Ego se mond val oop. Ego mes laat val. Albei hande om sy nek. Hy het gesukkel om sy voete, steier, reguit tot op die laaste om op te staan op gebuigde knieë, swaai, hurk, die rowwe dier klank van'n ego skree geblokkeer in die ego keel van'n gebreekte larinks.
  
  
  Louis draai na my, die wrede heilige lig skyn helder op die Ego se bultende oë en verwese gesig. Die bloed het gevloei in die ego van die ooglid, waar die sleutel en gedenkplaat het geskeur ih. Ego se mond geopen en gesluit as hy probeer het om te trek die lug in sy longe. Ego se bors dein met'n groot en vergeefse moeite. Dan ego se bene vasgegespe, en met'n snak, hy het vorentoe, slaan sy gesig op die gruis pad. Hy was loesing rond soos'n crabbe in die modder, probeer om asem te haal, probeer om te kry naby. Sy gespierde liggaam boog in een reuse-finale spasma, en dan het hy vries.
  
  
  Hy kyk hom versigtig vir'n lang tyd, vang sy asem. Dan haar, stap oor na hom en opgetel die mes langs ego se liggaam. Hy vee sy bloed af van die lem op Louise se hemp, sit die lem in die hef, en sit die ego in'n minuut. Haar hotel sleutel gevind haar, en na'n paar minute van soek, het hy bevind'n .38-kaliber rewolwer, wat hy uitgeslaan om my arm in'n ego-eerste, moorddadige jaag.
  
  
  Uiteindelik het hy haar gekry het, gaan terug na die motor, en draai af van die hoofligte. Ek het nie geweet hoe lank dit sou wees voordat iemand sou opdaag. In die skielike duisternis, ek voel uitgeput en moeg, en my arm is besig om te seer'n baie, maar daar is nog iets wat ek kan doen aan beide kante van die nag. In die eerste plek, hy kon nie laat Louise se liggaam waar dit was. Sy het nog nie uitgevind nie.
  
  
  Hy het die stam van die motor en, ten spyte van sy moegheid, gesleep Ego liggaam na die motor en sleep haar in die kompartement, dan klap die deksel toe.
  
  
  Moeg, hy klim in die voorste sitplek en het die motor saam met hom. Ego het haar rond in die donker voor die draai op die hoofligte en ry terug te Bickford se huis.
  
  
  * * *
  
  
  'n halfuur later, was hy sit geduldig in Bickford se sitkamer, wag vir die groot man om sy bewussyn herwin nie. My arm het my hel, veral wanneer ek het om te beweeg Bickford se inerte liggaam om die motor en in die huis, maar ek daarin geslaag om dit ten spyte van die pyn. Die sny is skoongemaak met peroksied en ego styf toegedraai in verbande sy wil gevind in die medisyne kas in Bickford se badkamer. Die wond was nie diep, en die tendons het nie sny nie, maar nou die gevoelloosheid was weg en is dit seer. Hy het probeer om te ignoreer die pyn, die opleiding van sy vingers om hulle te hou van die trek. Van tyd tot tyd, het hy die pistool in sy gewonde hand en gryp die boude styf. Na'n rukkie, ek het seker gemaak dat ek kan gebruik om die ego met my regterhand, indien nodig.
  
  
  Bickford is steeds vermis. En'n vrou se ego, ook. Doris sal waarskynlik slaap tot laat in die oggend. Terwyl ek wag vir Bickford om te herstel, ek het na die telefoon en het die nommer wat ek nodig het deur middel van inligting. Ek het die polisie stasie en hang vinnig, want ek het nie wil hê om enige vrae te beantwoord. Hy het teruggekeer na sy stoel en wag geduldig.
  
  
  Vyftien minute later, Bickford wakker geword. Ek sien die verbasing op sy gesig toe hy bevind hom uitgestrek op die vloer en kyk na my ballet pantoffels. Hy kreun swaar en gerol op sy rug. Hy buk af en skeur af die RTA ego tape. Hy gespoeg uit die gag.
  
  
  "Seun van'n teef," sê hy skor,"hoekom het jy my getref?"
  
  
  Kurktrekker geïgnoreer haar. "Ek wil hê jy om te bel Garrett."
  
  
  Bickford gluur my. "Wat die hel, maat, moet ek vertel emu wat?" vra hy wrang. "Dat ek geskroef? Wat jy sit hier in my huis, met'n geweer in jou hand, en jy wil om te praat met hom?
  
  
  "Presies. Af tot die laaste detail."
  
  
  Ek kniel langs hom, het Louise se mes uit my sak, en druk die knoppie op die kant van die handvatsel. Die lem gevlieg uit, en Bickford se oë rek in'n skielike vrees. Rofweg gesproke, omgekeer haar ego, dkd, sny deur die taai tape wat normaalweg bind ego se polse agter hom, en dan sny die band op sy enkels en knieë.
  
  
  Hy sit stadig, buig sy vingers. Hy het ronddwaal op sy voete, beweeg ponderously in die kamer rond. Ego se blik val op die rusbank waar Doris lê.
  
  
  "Sy is nog steeds aan die slaap. Ek het reeds nagegaan dit uit.
  
  
  "Hey, jy beter goed wees," Bickford grom.
  
  
  Haar kommentaar was geïgnoreer: "Haal die selfoon en vertel Garrett dat ek wag vir die Ego hier en wat hy nodig het om sy vriend Carlos met hom."
  
  
  Bickford gluur my, maar hy bereik vir sy selfoon en lui die klokkie. Ons het geen keuse nie, maar om te wag vir Brian Garrett en Carlos Ortega te kom.
  
  
  HOOFSTUK ELF
  
  
  Doris was nog aan die slaap op die rusbank. Bickford gaan sit langs haar, lomp soos'n dier, bleek met moegheid en bekommerd wees nie. Carlos was sit in een van die stoele, sy bene netjies gekruis in die voorkant van hom om te verhoed dat die ondergang van die kreukels in sy broek.
  
  
  Hy het net staar na die verband wat onder my regterarm van die elmboog te pols. My Madras baadjie lê op die vloer langs my, sy reg mou geskeur. Die geweer in my regterhand was bestendige, sonder die geringste teken van skud, ten spyte van die pyn wat ek voel in haar. Ek kon nie laat hom dink ek was erg beseer. Brian Garrett was leun vorentoe in die ander stoel, sy vlesige gesig gespoel met woede, en hy staar stip na my.
  
  
  "Net sodat jy weet wat Bickford vir jou gesê het is waar," sê ek. Hy leun oor die koffie tafel besaai met tydskrifte en koerante. Die sondag uitgawe van New Mexico was uitstekend. Sy is opgetel deur'n stuk van die koerant. Onder dit was'n een-pond plastiek sak gestop met wit poeier.
  
  
  Carlos en Garrett albei kyk op die sak, hul oë vasgenael onweerstaanbaar op dit. Met haar linker hand, het hy uit Louise se mes en gebreek die lem.
  
  
  Carlos se uitdrukking verander het nie. As hy erken die mes, hy het nie sien nie enige teken, maar dan was daar honderde meer van Odin se soort in die stad, rondom wat Jean-Paul was diep begrawe in die ruggraat.
  
  
  Haar gesteek dat die lem van die mes in die sak, rip dit effens oop. Sommige van die poeier versprei op die glas van die toonbank.
  
  
  "Wil check dit uit?"
  
  
  Carlos aangeraak die poeier met die punt van sy vinger. Hy sit'n vingerpunt aan sy tong. Hy knik.
  
  
  Hy het die mes weer en vergroot die insnyding. Hy het die mes terug in sy sak, nog steeds hou die geweer. Dan het hy die geskeurde sak in sy linker hand en leiding vir die franse deure. Ek stoot een van hulle om die deur met my voet. Ek staan in die deur, nog steeds op soek na hulle, die .38 Smith & Wesson wys reguit na Carlos, sy geskeurde sak omgeslaan so dat die wit poeier vlieg uit in die nag.
  
  
  Garrett het opgespring om sy voete, het hy ontplof het, " Fool!"
  
  
  "Sit, Brian," Carlos het gesê kalm. "Dit is'n hoë-stakes spel. Hierdie persoon wys ons dat hy nie kan bekostig om deel te neem in dit."
  
  
  Brian gaan sit weer. Hy het'n meaty hand deur sy grys hare. "Damn jou, maat," het hy het vir my gesê heftig. "Wat wil jy van ons?"
  
  
  "Presies wat haar hotel gebruik word om te doen. Laat Stocelli alleen. Bly weg van my."
  
  
  Carlos gevra rustig.
  
  
  "Ek sal smash jou te dood. Ek het vir jou gesê het dit voor.
  
  
  "Jy praat in die algemeen, Mnr Carter. Ek glo nie jy kan dit doen."
  
  
  "Ek was op soek na die franse ope-dag. Nou is hy het vir haar gesê, " Kom uit vir'n minuut. Ek wil jou iets om te sien.
  
  
  Hulle verruil blik. Carlos haal sy skouers op, asof om te sê hy het nie verstaan wat ek bedoel. Die drie rondom hulle het op hul voete en stap uit op die balkon.
  
  
  "Daar. Neem'n blik op die vlootbasis."
  
  
  Ons kan maak uit'n golf van die aktiwiteit wanneer Sergey skielik verlig. Die diep, aanhoudend toet van'n skip se horing, die aanhoudend hees klanke van die stryd stasies, het gekom om ons oor die baai. In net'n paar minute, ons kon sien die dowwe silhoeët van'n corvette steun weg van die beskuldigdebank en dan, soos dit blyk, drukking op die water in die spieël. Dit begin om af te haal momentum. Teen die tyd dat die korvette bereik die smal ingang na die see, sy was beweeg op byna weerskante van spoed, herplaatst van wit spuit die vorming van twee haan sterte op haar boog.
  
  
  "Wat is al hierdie oor?" Garrett gevra.
  
  
  "Vertel em wat jy dink," Bickford het vir haar gesê. Selfs in die maanlig, sy kon sien die vrees op sy gesig.
  
  
  "Hulle kom vir die tuna-boot," het hy geraai.
  
  
  "Absoluut fantasties."
  
  
  "Maar hoe? Hoe kon hulle weet nie oor hierdie? "
  
  
  "Ek het vir hulle gesê," het haar pa gesê. "Nou, laat se gaan terug binne-in?"
  
  
  * * *
  
  
  "Laat my verduidelik het," het Carlos het gesê. "Het jy gee die kaptein vyf kg heroïen en stuur die ego?"
  
  
  Bickford knik klaend. "Hy het my vermoor, Carlos. Ek het nie'n keuse nie."
  
  
  Carlos het vir my. "En dan moet jy in kennis gestel van die vlootbasis?"
  
  
  "Indirek. Ek het die polisie gebel. Ek dink hulle sal haal jou skip in die volgende halfuur of so.
  
  
  Carlos glimlag selfvertroue. "Dink jy my kaptein, sou dom genoeg is om toelaat dat die polisie aan boord van sy skip sonder om eers die weglating van die pakket oorboord?"
  
  
  "Natuurlik nie," ek het ingestem. "Maar hy weet nie oor die ander vier kilo's hy verpand wanneer Bickford en ek het die skip verlaat. Hulle sal net vind die tweede pakket, want ek het hulle vertel waar om te kyk vir die ego. Die eerste een was net'n lokmiddel."
  
  
  Carlos se gesig was'n olyf masker met twee vernou oë op my.
  
  
  "Hoekom nie?"
  
  
  "Het jy dink nog steeds ek kan nie breek jou organisasie?"
  
  
  "Ek sien." Hy leun terug in sy stoel. "Jy moet net kos ons'n baie van die geld, Mnr Carter. Ons kaptein sal dink ons bedrieg ons ego. Dit sal moeilik wees om te hou hom praat terwyl hy dink so.
  
  
  "Dit is die eerste stap," sê ek.
  
  
  Ek dink ons sal hê om die einde van dit vir ewig, Carlos bespiegel hardop. "Ons kan nie die risiko hom praat."
  
  
  "Hy is nie'n groot deel van sy span. Sit die res van die skade ."
  
  
  "Ons het ook verloor het'n skip. Is dit wat jy bedoel? Die waarheid. Nog erger , die gerugte sal versprei. Dit sal moeilik wees vir ons om uit te vind'n plaasvervanger emu."
  
  
  "Nou kan jy verstaan."
  
  
  
  
  "En met dit in gedagte, jy het geweier om - laat my sê-nog vier, vyf en nege kg, plus die een wat jy gooi so skielik om ons te beïndruk-tien kg heroïen? "
  
  
  Hy knik vir haar.
  
  
  "Dit is'n baie van die geld weg te gooi," Carlos het gesê, kyk na my.
  
  
  "Dit is die moeite werd."
  
  
  "Ons onderskat jy." Ego se stem was nog kalm. Ons kan twee sakemanne bespreking van voorraad mark skommelinge: "Ons het om iets te doen oor dit."
  
  
  "Moenie probeer om dit. Dit is reeds die koste julle twee manne.
  
  
  "Twee?" Carlos lig'n wenkbrou. "Kaptein van Odin. Wat is anders? "
  
  
  "Luis Aparicio".
  
  
  Hierdie tyd, ek kon sien hoe my woorde geskok Carlos, maar die man weer beheer byna onmiddellik. Hy het gewys op die verband op sy arm.
  
  
  "Hy het amper het my. Maar, dit was nie goed genoeg nie."
  
  
  "Waar is Louis?"
  
  
  "Dood."
  
  
  Ek het gekyk hoe Carlos vries , maar die ego in sy oë, wat kyk na my dubieus, soos as hy nie vertrou wat hy hoor.
  
  
  "Jy sal vind die ego in die stam van Bickford se motor," het ek gesê, kyk versigtig hoe my woorde wat geraak word al drie van hulle. Bickford byna spring uit sy stoel. Carlos het om uit te reik om hom terug te hou. Garrett se gesig was rooi gevlekte. Carlos leun vorentoe, en vir die eerste keer gesien het suiwer haat op sy gesig.
  
  
  "Hy was my neef," Carlos het gesê. Die woorde kom uit my mond was lam met die verwesenliking van wat ek wil sê.
  
  
  "Dan is dit sal wees om jou familie plig om te begrawe sy liggaam," sê ek, en beweeg my hand so dat die hurk .38 rewolwer was daarop direk by Carlos se kop. Carlos sak terug in sy stoel.
  
  
  Ek het haar gevra. "Is jy nie gaan om my te vra oor Jean-Paul Sevier?"
  
  
  Carlos het sy kop geskud. "Ek hoef nie te. Jou kurktrekker my vertel dat Louis is'n sukses."
  
  
  "So het Louis het nie'n fout maak?"
  
  
  "Ek weet nie wat jy bedoel." Carlos trek homself saam weer.
  
  
  "Ek het gedink dat Jean-Paul was vermoor deur fout gemaak het, dat ek was die teiken. Maar as Louis vermoor ego opsetlik, dan is jy het geweet hy was'n polisie-agent.
  
  
  Carlos knik stadig. "Ja."
  
  
  "Hoe het jy geweet?"
  
  
  Carlos haal sy skouers op. "Daar is verskeie pogings om te infiltreer ons organisasie in die verlede. Ons het baie versigtig die afgelope tyd. Gister, om te dubbel-check dat Jean-Paul was wat hy gesê het hy was, het ek genoem van ons vriende in Marseille. Ons het alles nagegaan, behalwe een. Jean-Paul Sevier het nie pas by die beskrywing van die man wat hulle het gestuur. So ek het vir Louis om ontslae te raak van hom."
  
  
  Ego het nog steeds nie klank bekommerd. Ego se gesig terug na sy gewone koelte, en sy gesig het op hul gewone sagtheid.
  
  
  "Ons het bereik'n ontspanning, Senor Carter," Carlos het gesê. "Blykbaar het, ons, die een rondom ons, kan nie'n skuif maak sonder ergernis gewelddadige vergelding van die ander."
  
  
  "Reg?"
  
  
  "Wag'n tweede, Carlos!" Garrett chimed in te protesteer. "Is jy sê dat ons sal gaan saam met die seun van'n teef?"
  
  
  Hy kyk na die kwaad gesig met die ken, die klein gebreek are op Garrett se neus, die sny op sy ego-dik ken waar hy wil homself terwyl skeer. Haar, besef dat dit was'n man wie se ongeduld kan vernietig die ego deur die verwerping van die gedagte.
  
  
  Carlos haal sy skouers op. "Watter ander alternatief het ons, vriend?"
  
  
  "Damn dit! Dit kos ons twee mans en'n skip. Is jy gaan om hom te laat wegkom met dit?" "
  
  
  "Ja." Carlos het nie kyk na Garrett as hy gepraat het. "Daar is niks anders wat ons kan doen op die oomblik."
  
  
  "Wat doen jy beplan het vir my later?" Ek het gedink. Ek was seker dat Carlos was nie van plan om my te laat leef as hy kon haar help, hy was te gevaarlik vir hom. Ek het geweet dat Carlos sou kom saam met my vir nou, want hy het geen ander keuse nie. Die kurktrekker vraag is, hoe lank sal dit duur?
  
  
  Sy het opgestaan. "Ek neem dit wat jy het ingestem om te laat Stocelli agter?"
  
  
  Carlos knik. "Jy kan jou vertel em dat hy veilig met ons."
  
  
  "Haar ook?"
  
  
  Carlos knik weer. "Ons sal elke poging om ons te beskerm organisasie van die skade wat jy het reeds veroorsaak het. Oorlewing kom eerste, Senor Carter.
  
  
  Hy beweeg stadig in die rigting van die franse deure. Pousering in die deur, het hy gesê:: "Jy het een fout gemaak vandag. Ek het jou gesê dit sou duur. Moenie my volg weer. Dit sou'n ander fout ."
  
  
  "Ons voordeel trek uit ons foute." Hy het nie sy oë van my af. "Wees verseker, ons sal nie so dom volgende keer."
  
  
  Hierdie opmerking kan word ernstig geneem. Ek het gedink ek was seker dat die volgende keer wat hy gestuur het iemand na my, sou hy wees meer versigtig.
  
  
  Onthou net Louise, haar ego het haar gewaarsku. "As daar is nog'n poging om op my lewe, ek sal gaan na die man wat ego gestuur vir jou! Entiende, Senor Ortega?
  
  
  "Ek verstaan baie goed."
  
  
  Hy draai vinnig om en verlaat deur middel van die franse deure, die verlaat van die drie van hulle in die sitkamer: Carlos sit in'n diep leunstoel, die gladheid van hul ego's'n onpeilbare masker wat weggesteek hul ego's as hy gekyk het my verlaat; Bickford, 'n grys-gesig gestaar boelie sit langs sy slapende vrou; en Brian Garrett, glowering by die stof wit poeier op die mat en'n leë geskeur plastiek sak lê op die vloer naby die poort waar sy ego het dit laat val.
  
  
  
  
  Hy gekruis die terras en swaai sy bene oor die dekoratiewe borswering rondom die beton blokke op die gras in die binnehof. Dan, skuil in die duisternis, ek het omgedraai en gaan staan by die venster wat oop was langs die terras, druk my rug teen die gekerm huis, geweer in die hand, en wag om te sien of hulle sal my volg.
  
  
  Sy kop draai, sien hy haar ih in die sitkamer. Niemand rondom hulle verskuif.
  
  
  'n paar minute later, Brian Garrett het oor en opgetel het'n plastiek sakkie heroïen.
  
  
  "Tien kilogram! Waar de hel het die maat sit sy hande op tien kilo's weg te gooi goed, soos hulle was nie die moeite werd om'n sent?
  
  
  "Jy is'n dwaas!" Carlos gespoeg uit die woorde. Garrett het om hom tot aangesig. "Vergeet van die heroïen. Haar naam is Carter. Ek wil haar ego dood! Kan jy nie sien wat hy doen vir ons?
  
  
  HOOFSTUK TWAALF
  
  
  Hy het waarskynlik in die hotel deur die diens ingang omdat hy nie wil hê om te adverteer sy teenwoordigheid. In plaas van gaan na sy kamer, haar, hy het die diens hysbak tot op die negende vloer.
  
  
  Kamer 903 was aan die einde van die gang. Hy kyk op sy horlosie. Dit was drie-en-dertig in die oggend, maar daar was'n klein streep van die lig tussen die deur en die vensterbank. Ek wonder hoekom Dietrich kry so laat is. Hy versigtig plaas die metaal sonde in die slot en druk die dun plastiek kaart in die deur-grendel.
  
  
  Die sluiter swaai terug, maak net'n flou kliek. Ek het gewag vir haar, geluister het, en toe was daar nog geen geraas op die ander kant van die straat, ek het uit haar stompneuzig .38 Smith & Wesson en gestoot die deur oop geluidloos.
  
  
  Haar, het in die sitkamer. Ek hoor'n geraas in een van die slaapkamers. Byna onmiddellik, 'n lang, wit-harige man in die deuropening verskyn. Maer en benerig, hy lyk so broos soos'n hottentotsgot, met'n egoistically lang, benerige gesig en'n grimmige waardigheid. Hy het gestop in die uiterste verbasing,
  
  
  "Wat de hel doen jy hier?" "dominerende," het hy gevra. "Sit die geweer weg!"
  
  
  "Is jy Herbert Dietrich?"
  
  
  "Ja, haar naam is Marlene. Wat is dit? 'n rooftog? "
  
  
  "My naam is Paul step hans,"sê ek," en ek dink dit is hoog tyd dat ons het gepraat, Mnr Dietrich."
  
  
  Erkenning flikker in die ego se oë. "Jy is Stocelli se man!" het hy gesê accusingly.
  
  
  Haar, hy het sy kop geskud. "Hoekom dink jy hy is betrokke met Stocelli?"
  
  
  "Ek was vertel dat jy het'n geheime vergadering met hom by drie in die oggend, die nag jy opgedaag het."
  
  
  Hy sug. Blykbaar, almal in die hotel geweet het oor hierdie middernag gebeurtenis.
  
  
  "Ek is nie'n Stocelli man. Ek is besig met'n werk vir Alexander Gregorius. Hy het my gestuur om hier te doen het met Stocelli op'n sake-saak."
  
  
  Marlene het'n oomblik om te verstaan wat ek het net gesê om emoe.
  
  
  Het hy uitgeroep, "O my God! "" Ek het net'n verskriklike ding. En dit is te laat om dit op te los! "
  
  
  Ek het haar gevra. "Jy bedoel die vyf kg heroïen in my kamer?"
  
  
  Dietrich knik, en dit was die bevestiging wat ek nodig het. Hy het ook erken dat hy geraamde Stocelli se vennote en probeer om dieselfde te doen om te Stocelli en my.
  
  
  "Ek het ontslae te raak van dit," emu het vir haar gesê.
  
  
  Dietrich het sy kop geskud. "Selfs meer. Sy was gestuur deur'n bellboy na jou kamer met'n swart doek tas. Nen het byna dertig kilogram heroïen in dit. Geen meer as'n uur gelede."
  
  
  "Het jy dit aan die polisie nog?"
  
  
  Dietrich skud sy kop stadig. "Ek was van plan om... toe ek hoor die deur oop te maak."
  
  
  "Die polisie sal nie pla my nie oor hierdie," emu het vir haar gesê, kyk ego se reaksie.
  
  
  Daar was'n nota van die skrik in die ego se stem.
  
  
  "Wie is jy, Mnr step hans? Watter soort mens is jy dat jy is gestuur om alleen te gaan met'n klein dier soos Stocelli? Die polisie moet nie pla nie. Dit beteken nie pla jy by alles wat daar is genoeg heroïen in jou kamer te sit jy in die tronk vir die res van jou lewe. Jy breek in'n hotel kamer op byna vier in die oggend met'n geweer in jou hand. Wat die hel is jy, maat?"
  
  
  "Iemand wat sal jou nie seermaak nie," ego haar verseker. Ek het gesien dat hy was op die rand van die breek. "Al wat ek van jou wil hê is'n paar inligting."
  
  
  Dietrich huiwer. Ten slotte, hy uitgeasem. "Okay, kom ons gaan."
  
  
  "Op die oomblik, sy het getel is meer as een honderd en veertig kilogram heroïen, wat jy versprei. Die ego het'n markwaarde van tussen-en-twintig agt-en-dertig-twee miljoen dollar. Hoe die hel het'n man soos jy kry sy hande op so baie heroïen? Selfs Stocelli kan dit nie doen dit met al sy kontakte. Waar die hel doen jy hierdie dinge uit, maat?" "
  
  
  Dietrich draai weg van my, 'n hardnekkige uitdrukking op sy gesig.
  
  
  "Dit is die een ding wat ek sal nie vertel, Mnr step hans."
  
  
  "Ek dink van wat jy vertel vir ewig."
  
  
  'n vrou se stem kom van agter ons.
  
  
  Haar omgedraai. Sy sit in die poort aan die ander slaapkamer, geklee in'n ligte, semi-deursigtige negligee. Onder dit, sy was geklee in'n kort nylon nagrok wat val op haar knieë. Haar lang, reguit blonde hare val amper om haar middellyf. Hey was in haar middel-twintigs, haar gesig'n sagter, meer vroulike weergawe van Dietrich se verlengde tailors. Onder haar breë voorkop, haar bruingebrande gesig was geskei deur'n dun, lang neus wat byna gelyk te dun. Haar oë was so sag soos haar pa is.
  
  
  Die ken is'n delikate kombinasie van die breë kurwes van die stokke en die kakebeen.
  
  
  "Haar naam is Susan Dietrich. Ek het gehoor wat jy gesê het aan my pa. Ek vra om verskoning vir jou. Dit was haar skuld. Sy was die een wat omgekoop het die boodskapper aan haar gee inligting oor jou. Hy het my vertel dat jy was gesien wat die Stocelli penthouse die ander dag. Dit is hoekom ons het gedink jy was'n ego huursoldaat.
  
  
  Sy het in die sitkamer en gaan staan langs haar pa, sit haar arms om hom.
  
  
  "Ek dink dit is tyd om jou te vertel iets. Dit is skeur uitmekaar vir die jaar. Wat jy nodig het om te stop. Gaan jy te diep.
  
  
  Dietrich het sy kop geskud. "Ek sal nie ophou nie, Susan. Ek kan nie ophou nie! Nie voor elkeen van hulle ...
  
  
  Susan van toepassing haar vingers om die ego lippe. "Asseblief?"
  
  
  Dietrich het haar hand weg. "Ek het hom nie vertel wat dit was," het hy gesê uitdagend, die ego in Stahl se stem byna fanatiese. "Hy sal die polisie vertel het, en hulle sal almal kry weg met dit. Almal rondom hulle! Verstaan jy nie? Al my pogings - al hierdie jaar sal vermors word."
  
  
  "Nee," sê ek, " om eerlik te wees, ek gee nie'n damn oor die mense wat jy geraam of hoe lank hulle sal vrot in die tronk. Al wat ek wil weet is waar kry jy al hierdie heroïen uit.
  
  
  Dietrich het sy dun, bleek gesig na my. Hy kon sien die lyne van lyding geëts diep in die ego se vel. Slegs jare van pyn kon bring uit die pynlike uitdrukking in'n ou man se oë. Hy kyk stip na my en sonder'n spoor van uitdrukking in sy stem sê eenvoudig: "ek kan dit hanteer, Mnr step hans."
  
  
  * * *
  
  
  Dietrich gehou Susan se hand styf in beide van sy as hy het my vertel sy storie.
  
  
  "Ek het nog'n dogter, Mnr step hans. Haar naam was Alice. Vier jaar gelede, het sy gevind is dood aan'n oordosis heroïen in'n vuil New York hotel kamer. Hey, ek was nie eens agtien dan. 'n jaar voor haar dood, sy was'n prostituut. As die polisie het my vertel, sy het op iemand wat nie kon betaal hey selfs'n paar dollars, want Hey dringend geld nodig gehad het om te betaal vir haar verslawing. Sy kon nie leef sonder heroïen. In die einde, het sy gesterf het as gevolg van dit.
  
  
  "Ek het gesweer om wraak. Hy het belowe om uit te vind die mense wat glo, die mense wat dit moontlik maak - die mense op die top! Groot mense wat die polisie kan nie raak nie, omdat hulle nooit gaan met dinge op hul eie. Mense soos Stocelli, Torregrossa, Vignale, Gambetta, Klein en Webber. Die hele vuil hopie! Veral vir diegene wat die proses ih. Manne soos Igor, Berthier en Dupree.
  
  
  "As jy weet iets oor my, dan weet jy dat ek'n chemikus. Onlangs, haar gevind'n manier om wraak te kry. Ek het gevind'n manier om letterlik begrawe ih ih in sy eie vuil stroom! "
  
  
  Hy bly stil, sy oë glinsterend met die lig uitstraal van al die dieptes van die persoon se ego.
  
  
  "Ek het'n manier gevind om te produseer sintetiese heroïen."
  
  
  Dietrich het my uitdrukking.
  
  
  "Jy moet my nie glo nie, Mnr step hans. Maar dit is waar. Dit was eintlik ontdek deur'n metode van vervaardiging van heroïen chloride met'n suiwerheid bo-en-negentig persent." Hy het aan sy voete. "Kom saam met my."
  
  
  Ek het hom in die kombuis.
  
  
  Dietrich het op die heilige lig en het dit. "Kom tot jou sinne."
  
  
  Op die toonbank was'n eenvoudige stelsel van glas retorte en glas buise. Vir die grootste deel, dit het nie vir my sin nie, maar ek is nie'n chemikus
  
  
  "Dis waar," Susan het gesê, en hy onthou wat aan die begin van die tweede bladsy van die verslag wat Denver het my gestuur via Telecopier, die sleutel frase oor Marlene Chemiese Ing. was " navorsing en ontwikkeling." Het die ou man het ook'n manier gevind om te produseer heroïen sinteties?
  
  
  "Ja, Mnr step hans," Dietrich het gesê amper trots, " sintetiese heroïen. Soos baie ontdekkings, ek het amper gestruikel oor die dwelm-en sintese-tegniek, maar dit het my'n lang tyd om dit te. En dan "- Marlene bereik oor die toonbank en het'n bruin liter plastiek bottel, hou dit omhoog - " toe het ek dit oopgemaak om te leer hoe om te konsentreer'n sintetiese stof. Hierdie bottel bevat gekonsentreer sintetiese heroïen. Ek dink'n goeie analogie sou wees om te vergelyk ego te gekonsentreerde vloeibare sacharine, een druppel van wat gelyk is aan'n vol teelepel suiker. Wel, dit is selfs meer gekonsentreer. Ek verdun dit met ego gewone kraan water, die helfte van'n gram per gelling ."
  
  
  Ek moet aarsel, want Dietrich gevang my arm. "Jy het om te glo my, Mnr step hans. Jy het dit getoets jouself, het jy nie? "
  
  
  Ek ken haar nie, maar ek onthou Carlos Ortega uit te reik met sy wysvinger en die aanraking van die poeier, raak dit met sy tong, en dan knik in ooreenkoms dat dit was inderdaad heroïen.
  
  
  "Hoe werk dit?"Ek het haar gevra.
  
  
  "Jy weet ek sal dit nooit openbaar die formule."
  
  
  "Ek het nie vra jy wat. Ek het net nie verstaan hoe jy kan kry kristal poeier rondom hierdie "- ek wys na die bottel - " en gewone water."
  
  
  Dietrich sug. "Baie eenvoudig. Die konsentraat het die eiendom van kris water. Net soos koue blyk reën in sneeuvlokkies, wat niks meer as kristal water. 'n liter water weeg ongeveer drie kilogram. Hierdie bottel bevat genoeg konsentreer om te maak byna twee honderd kilogram van sintetiese heroïen, wat is ononderskeibaar van die werklike heroïen chloride. Daar is geen chemiese toets in die wêreld wat toon selfs die geringste verskil. En ek kan dit doen vir net'n paar dollars per pond. Weet jy wat dit beteken?"
  
  
  Hy het geweet haar, natuurlik, selfs as hy het nie. Die implikasies van wat Dietrich net gesê het, was groot. Gedagtes swirled rond soos die wrak van'n tifoon. Ek kon nie glo dat Dietrich het nie geweet wat hy sê.
  
  
  Ons gaan terug na die sitkamer, Dietrich pacing heen en weer, asof die energie in nen het om te vind'n paar vrylating anders as woorde. Ek geswyg, want ek wou om uit te sorteer my gedagtes, my gedagtes.
  
  
  "Ek kan dit doen op enige plek. Die heroïen sy probeer om te plant in jou kamer? Het jy dink hy ingevoerde so baie heroïen in Mexiko? Ek het nie uit te voer'n ego. Ek kan dit doen hier net so maklik as wat hy gedoen het in Frankryk, wanneer daar was'n ego in hulle Fransmanne. Ek het dit in New York. Ek het dit in Miami."
  
  
  Susan gaan sit op die bank. Hy kyk Dietrich pacing heen en weer in die sitkamer, en het geweet dat die man was nie baie in sy verstand.
  
  
  Haar ego gevang haar aandag. - "Mnr Dietrich ".
  
  
  "Ja?"
  
  
  "Jy het my gevra voor as ek weet wat jou ontdekking beteken? Jy?"
  
  
  Dietrich het aan my gesig, verbaas.
  
  
  "Weet jy hoe waardevol jou ontdekking is om die mense wat jy probeer om te vernietig? Weet jy wat risiko's wat hulle tans neem deur te bring dwelms in die Verenigde State van amerika? Of hoeveel miljoene dollars in kontant doen wat hulle het om te betaal vir dit? Hulle doen dit net vir een rede. Fantastiese winste. Honderde van miljoene per jaar. Nou is jy gevind het'n manier wat sal elimineer die risiko van dwelmsmokkelary na die verenigde State, sowel as hulle bring meer wins as wat hulle ooit kon droom van. Jy weet nie wat jou formule is die moeite werd om hulle? "
  
  
  Dietrich staar na my onbegrypend.
  
  
  "Nee, daar is nie een rondom hierdie mense wat nie wil pleeg'n dosyn moorde te kry jou formule. Of jy, wat vir die saak.
  
  
  Hy het gestop byna in die middel van stride, sy gesig skielik geskrik.
  
  
  "My... ek het nog nooit... ek het nooit gedink oor dit," het hy mompel.
  
  
  "Maat neem dit, dink oor dit!" Sy het uiteindelik deur hom. Daar is niks meer om te sê.
  
  
  Die ou man stap oor na die bank en gaan sit langs sy dogter, bedek sy gesig met sy hande. Susan sit haar arm om ego se skraal skouers om hom te troos. Sy kyk oor die kamer na my met'n ligte grys oë.
  
  
  "Sal jy ons help, Mnr step hans?"
  
  
  "Die beste ding wat jy nou kan doen, is om huis toe te gaan en hou jou bek. Nooit sê'n woord aan enigiemand anders nie."
  
  
  "Ons het niemand anders om te help," het sy gesê. "Asseblief?"
  
  
  Haar blik was op hulle, 'n pa en dogter vasgevang in'n web verskuif. My plig was om te Gregorius, en in orde te help emu, ek het my belofte te hou om te Stocelli om te skoon te maak ego voor die Kommissie. Al wat ek moes doen, was die hand van die twee van hulle oor te emu, maar die gedagte van wat Stocelli sou doen as hy val in ego hande na die dood was teenstrydig. En as Dietrich gegee het om dit te Stocelli, sou dit dieselfde gewees het as die gee van die emu Dietrich se formule. Gedurende die jaar, Stocelli sal beheer oor die hele dwelm besigheid in die verenigde State. Geen groot operateur wat kan meeding met dit. Met die uitskakeling van die risiko van smokkel heroïen in die verenigde State en die ongelooflike wins marges weens die ego van die lae produksie koste, daar was geen tyd wanneer Stocelli Stahl is die verskaffing van al die dwelm handelaars in elke stad in die land. Die ego is onstuitbaar. Gee Dietrich te Stocelli sou wees soos om'n plaag aan die land.
  
  
  Ek het geweet ek het om te hou Dietrich se formule weg van Stocelli. En aangesien dit is opgesluit in die ou man se gedagtes, ek het om te neem die twee van hulle uit van Mexiko.
  
  
  "Alles reg," sê ek. "Maar jy het om te doen presies wat ek jou vertel."
  
  
  "Ons sal."
  
  
  "Hoeveel heroïen doen jy daar?"
  
  
  Dietrich het opgekyk. "Byna veertig kilogram, in die vorm van kristalle."
  
  
  "Ontslae te raak van dit. En uit alles wat jy gebrou, ook. Ontslae te raak van al die glasware. Jy kan nie die risiko van die ego om gesien te word deur'n bediende of boodskapper. Skoon te maak hierdie plek deeglik."
  
  
  "Enigiets anders?"
  
  
  "Ja. Môre ek wil hê jy bespreek jou terugkeer reis na die verenigde State op die eerste vliegtuig.
  
  
  "En dan?"
  
  
  "Nog niks. Dit is al wat jy kan doen.
  
  
  Hy skielik voel uitgeput. My arm gepyn met'n dowwe kloppende pyn. Ek nodig het rus en slaap.
  
  
  "Wat oor Stocelli?" gevra Dietrich, die fanatiese vuur in sy ego oë flikker weer. "Wat van hom? Hy kry weg met dit? Beteken dit dat die ego sal nie gestraf word nie?
  
  
  "Hi, ek sal sorg van Stocelli. Ek gee jou my woord.
  
  
  "Kan ek glo jy?"
  
  
  "Jy sal hê om dit te glo."
  
  
  Ek het opgestaan en het vir hulle gesê ek was moeg en verlaat, en gaan uit die deur oop, sluit dit versigtig agter my. Wanneer ek links, niemand sê iets oor ons. Daar was niks anders om te sê.
  
  
  * * *
  
  
  Dit was wel afgelope vier in die oggend wanneer ek links Marlene en my dogter se ego, maar ek het nog een laaste werk om te doen voordat ek kan val aan die slaap. Ek gaan terug na my kamer om af te haal die bandopnemers - 'n sak een en'n effens groter een.
  
  
  
  Die groter tape recorder is toegerus met'n hoë-spoed afspeel. Hy kon'n hele uur van die band in minder as dertig sekondes. Aan almal wat geluister het na die ego, die geluid wat dit gemaak het, was niks meer as'n hoë-opgeslaan huil.
  
  
  Met beide motors haar, het ek afgegaan na die verlate werf en gevestig in een van die telefoon hutte. Voorgee om te praat in'n mikrofoon, ek gedikteer'n verslag op my aktiwiteite op'n klein sak blokfluit. Dit bedek byna alles wat gebeur het, behalwe vir die moord van Luisa Aparicio. Dit het my byna vyftien minute voor haar klaar praat.
  
  
  Dan het sy het'n oproep van Denver.
  
  
  "Jy lyk moeg," Denver gesê toe hy by die lyn.
  
  
  "Ja," sê ek tartly , " so laat ons kry dit oor met, okay?"
  
  
  "Ek is die opname van nou."
  
  
  "'n hoë spoed," sê ek moeg. "Laat ons nie werk die hele nag."
  
  
  "Roger. Gereed om te gaan."
  
  
  "Okay, hierdie is persoonlike. Net vir die speel van Gregorius. Herhaal - net vir Gregorius.
  
  
  Dan sit ek die band in die hoë-spoed speler en druk dit teen die selfoon se mikrofoon. Hy druk die "play" knoppie, en die motor skree soos die skril huil van'n ver sien. Die klank geduur het sewe of agt sekondes, dan gestop skielik.
  
  
  Hy sit die foon teen sy oor en gevra, " Hoe was jou afspraak?"
  
  
  "Die instrumente wys dat alles is in orde," Denver toegelaat.
  
  
  "Alles reg," sê ek. "Ek wil hierdie band vernietig onmiddellik nadat hy oorhandig aan Gregorius."
  
  
  "Ek sal dit doen. Enigiets anders?"
  
  
  Hy het gesê, " Nee. Ek dink dit is al vir nou."
  
  
  Ek hang op haar. Voor die vertrek van die stand, sy terug gespoeld die oorspronklike band, sit dit op die mikrofoon, en het dit in die "rekord" af op'n hoë-spoed tape recorder totdat die band was heeltemal uitgewis.
  
  
  Terug in my kamer, ek het die gordyne toe te maak om te verhoed dat die glans van die naderende aanbreek. Ek afsny, het in die bed, en daar gaan lê om te dink vir'n lang tyd, want my gedagtes is gefokus op die laaste deel van die boodskap wat ek wil gestuur om haar te Gregorius:
  
  
  "Wat Dietrich ontdek is so gevaarlik dat emoes kan nie vertrou word nie. Die man is uiters neurotiese en onstabiel. As die ego formule vir sintetiese heroïen ooit in die verkeerde hande, ek wil nie na te dink oor die gevolge. Objektief, ek sou raai die uitskakeling van haar ego so gou as moontlik."
  
  
  HOOFSTUK DERTIEN
  
  
  Ek het deur dit tot laat in die aand, wanneer'n histeriese en bang Susan my wakker met haar woes klop aan my deur.
  
  
  Hy klim uit om die asblik en die deur oopgemaak huiwerig. Susan was geklee in slegs'n bikini en sien-deur middel van die strand baadjie. Haar lang blonde hare kaskade haar bors.
  
  
  Sy geskree. "My pa is weg!"
  
  
  Vrees is'n ligte skaduwee oor haar gesig. Haar oë het in'n afgelei leë staar van die skok dat sy kon skaars beheer.
  
  
  Wanneer haar oomblik uiteindelik aangekom het, het haar, sit op broek, 'n hemp en sandale. Ons het opgegaan na haar kamer.
  
  
  Hy kyk rond in die sitkamer van die Dietrich suite. Dit was'n rout. Die lampe was omgeslaan, en die koffie tafel op sy kant. Sigaretstompies is gestrooi oor die asbakkies op die vloer.
  
  
  Hy draai terug na die kombuis. Dit was heeltemal verlate. Van die retorte, buise, en ander laboratorium toerusting sy het gesien dat daar net'n paar uur gelede, was daar niks oor nie.
  
  
  "Daar!" sê Susan. "Kyk na hierdie!"
  
  
  "Vertel my wat gebeur het."
  
  
  Sy het'n diep asem te kalmeer haarself. "Ek het wakker geword om tien-dertig vanoggend. My pa was nog aan die slaap. Ons het gegaan om bed reg nadat jy verlaat het, maar hy was so opgewonde dat ek gemaak Ego neem'n slaappil. Sy het'n oproep van die aanbied as gou as wat sy het opgestaan, en hulle bespreek ons te laat vandag op geen bepaalde tyd. Dit was die vroegste vlug ek in staat was om te bespreek. Dan het ek'n koppie koffie. Deur dan is dit was elfuur. Ek het haar gevra om te bly vir'n rukkie en het nie gedink dit sou beter wees as ek haar laat slaap so lank as moontlik in die voorkant van haar pa, so ek gaan af na die swembad. Sy was daar net'n paar minute gelede. Ek het terug te pak my dinge en-en gevind dat dit! Sy waai haar hand in frustrasie.
  
  
  "Het jy vind'n nota of iets hier?"
  
  
  Sy skud haar kop. "Niks! Blykbaar, my pa het wakker geword en aangetrek. Hy moet homself ontbyt. Die geregte is nog steeds op die tafel op die terras. Al wat hy ooit gehad het, was sap, koffie, en'n eier ."
  
  
  Hy kyk rond in die kombuis. "Het hy skoon te maak hier?"
  
  
  "Ek weet nie. Hy het dit nie verlede nag. Hy was te moeg. Hy het gesê hy sou dit doen hierdie oggend.
  
  
  "Wat sou hy dit doen met die laboratorium toerusting?"
  
  
  "Hy het vir my gesê hy sou smash die ego en gooi die wrak in die asblik."
  
  
  "En hom?"
  
  
  Susan lig die deksel van die asblik kan. "nie. Daar is geen geregte hier.
  
  
  "Hy het vir my gesê dat hy nog veertig kilogram heroïen. Waar het hy voer dit uit? "
  
  
  "In die kabinet oor die wasbak."
  
  
  "Is dit daar?"
  
  
  Sy maak die kas deure om hom te laat sien dat die rakke is leeg. Sy het'n verbaasde gesig na my.
  
  
  "Het hy gee sy ego?"
  
  
  Sy skud haar kop. "Ek weet nie. Ek dink nie so nie. Laaste nag, hy het nie iets doen, maar gaan slaap.
  
  
  "Wat oor die konsentreer?
  
  
  Susan kyk rondom die kombuis weer. Sy lig die deksel van die asblik kan. "Die stem," het sy gesê, die optel van die gebruik papier handdoeke. Sy opgetel het die plastiek bottel. "Dit is leeg."
  
  
  "Ten minste, dank God.
  
  
  Hy het teruggekeer na die sitkamer.
  
  
  "Is hy speel nog'n spel van sy eie?" "Het hy gaan na Stocelli?"
  
  
  "Oh my God!" het sy uitgeroep in afgryse: "ek het nooit gedink oor dit!"
  
  
  "Ek vertel em dat hy speel met moordenaars! Wat die hel het hy gedoen? "
  
  
  Susan het net haar kop geskud. Trane gevul haar oë. Sy het skielik gooi haarself in my arms. Haar lang blonde hare gevloei af haar rug. Ek kon voel die hoogtepunt van haar byna naakte liggaam langs my, haar klein ferm borste druk teen my bors.
  
  
  Sy was snuif op my bors, en hy bak haar ken in sy hand om te draai haar gesig na hom. Sy het haar oë toegemaak, druk haar lippe aan myne, en haar mond oopgemaak het.
  
  
  Na'n oomblik, sy skeur haar mond weg, maar slegs deur'n fraksie van'n duim.
  
  
  "O God," het sy gefluister, " maak my vergeet! Ek kan nie dit nie meer nie Asseblief, asseblief ... maak my vergeet! "
  
  
  En haar, het dit gedoen. In die wrak van die woonkamer. In die lig stroom deur die vensters. Een of ander manier het ons skeur ons klere en omhels'n ander een, en ons albei het gevind dat vergeetagtigheid en laat gaan van ons eie spanning.
  
  
  Haar borste pas my palms asof hulle gebeeldhouwde in ih vorm. Haar dye oop en toegedraai rondom my. Geen meer terg. Niks, maar'n skielike gewelddadige stryd tussen vriend en vriend. Sy het my in die dieselfde manier as haar seun.
  
  
  En ten slotte, bedek met sweet, gladde uit die pot, verswelg in'n hewige oplewing van seksuele energie, sy ontplof in my arms, haar naels grawe in my rug, haar tande grawe in my skouer, en haar kreun vul die kamer.
  
  
  Ons het net links, moeg, maar verveeld, toe die telefoon lui.
  
  
  Ons kyk na mekaar.
  
  
  "Jy antwoord dit," sê sy moeg.
  
  
  Hy stap oor die kamer aan die tafel by die venster uit. "Hallo?"
  
  
  "Ek is bly vir jou daar, Carter," het'n man se stem het gesê skerp. "Senor Dietrich se lewe is in jou hande. Die dame wat jy dateer sal voldoen aan jou vanaand. Agt uur. Op dieselfde plek waar jy het aandete met haar vroeër. En maak seker dat jy nie gevolg word deur die polisie.
  
  
  Die telefoon vas in my oor, maar nie voordat sy erken Carlos Ortega se stem, sagte, vriendelike, voorbehou, sonder die geringste aanduiding van emosie of drama.
  
  
  Hy hang.
  
  
  "Wie was dit?" Susan gevra.
  
  
  "Verkeerde nommer," sê ek, en gaan terug na haar.
  
  
  * * *
  
  
  Ons spandeer die dag in'n aangename wellus. Susan burrowed in my, asof probeer om weg te steek van die wêreld. Ons het in haar slaapkamer, trek die gordyne en geslote heilige en eer. En ons het die liefde.
  
  
  Later, 'n paar meer later, hy het haar verlaat om te gaan na haar kamer om te verander haar klere.
  
  
  "Ek wil hê jy moet hier bly," het haar pa gesê. "Moenie gaan in die kamer rond. Moenie die deur oopmaak nie. Betaling sonder uitsonderings. Verstaan jy?"
  
  
  Sy glimlag na my. "Jy sal hom vind, sal jy nie?" het sy gevra, maar dit was meer van'n stelling as'n kurktrekker. "Pa sal goed wees, reg?"
  
  
  Ek het nie sê hey. Haar, het geweet dat ek het geen manier van die maak van haar besef dat die verskriklike wreedheid van die mense onder wie sy rondgeswerf het, of ih gevoellose onverskilligheid om die seer van'n ander man.
  
  
  Hoe kan ek verduidelik hey, 'n wêreld waar jy'n ketting toegedraai rondom'n handskoen vuis en geklap van'n man in die ribbes oor en oor weer, totdat jy hoor die droë geknars van bene breek, en kyk koel as hy begin spoeg sy eie bloed? Of sit jou ego hande op die bord en verpletter jou kneukels met'n koevoet? Hy betaal geen aandag aan die dier gille wat seer die ego van die geskeurde keel, en betaal geen aandag aan die verpletterende spasmas wat veroorsaak het dat die ego se liggaam om te draai in slap spiere en verskeur weefsels.
  
  
  Hoe kon hy haar verstaan manne soos Carlos Ortega, Stocelli, of Luisa Aparicio? Of my, wat vir die saak.
  
  
  Met Susan in haar huidige toestand van die gees, dit is die beste nie om iets te sê. Sy was nie Consuela Delgardo.
  
  
  Ee soen haar op die wang en links, sluit die kamer agter hom.
  
  
  * * *
  
  
  In my eie kamer, was hy dadelik opgemerk deur'n swart tas, wat Herbert Dietrich het my vertel oor dertig kilogram suiwer heroïen. Ek sit dit in my tas sonder die opening van dit. Jean-Paul se liggaam is'n ander saak. As BYL kon dagvaar dit, sou dit nie moeilik wees om ontslae te raak van dit. Maar ek was alleen, en dit was'n probleem.
  
  
  Daar was net geen manier om ontslae te raak van dit, en die tyd is besig om uit te loop, so het hy uiteindelik besluit om uit te stel om enige aksie. Ek draai haar liggaam rond, dan lig haar arms en dra haar uit op die terras, die plasing van haar versigtig op een van die dek stoele. Vir enige toevallige waarnemer, hy lyk soos hy was die neem van'n middagslapie.
  
  
  Hy oorlaai en verander vinnig, dan vasgemaak Hugo aan sy linker-voorarm en sit op'n lae-slung skouer holster. Hulle kyk na haar as Wilhelmina glip onder haar elmboog. Hy het uit'n clip van 9mm rondtes, herlaai die clip, en gebreek het die patroon in die kamer voor die opstel van die veiligheid van die vangs.
  
  
  Hy sit op nog'n ligte baadjie.
  
  
  
  
  Nie wanneer ek het nie wegkom met dit. 'n 9mm Luger is'n groot geweer, ons is vertel, en die bult onder my baadjie sou gegee het om my weg. Maar in die nag, hy kon dit nie hanteer dit. Dit is, as niemand was op soek na my te nou.
  
  
  Toe hy gereed was, het hy geloop het haar in die kamer rond en in die gang af na die diens hysbak, op pad na die rug uitgang.
  
  
  Minder as vyf minute later, hy was uit van die hotel, hurk in die agterkant van'n taxi en op pad na El Sentrum.
  
  
  So gou As wat ons wil loop'n paar blokke, sy was opgehef in die sitplek. Ons het gery wes langs Kostera. Die Costera is ook oop en daar is ook baie van die polisie motors in dit vir haar om gemaklik te voel, so sy was gevra deur die bestuurder om te draai af as ons genader Calle Sebastian el Cano. Drie blokke later, draai ons links op Avenida Cuauhtemoc, wat parallel loop met Coster byna al die pad na El Centro. Waar Cuauhtemoc sluit aan by die Avenida Constituyentes, ons draai weer links. Sy was gevra deur die ego te stop by die hoek van die Avenida Cinco de Mayo en betaal deur emu, kyk na hom weg te ry deur middel van die velde van die lig voor haar verhuis in.
  
  
  Dit is net twee blokke van die katedraal, wie se elegante, blou-geverfde ui torings maak Ego lyk soos'n russies-Ortodokse kerk. 'n ander taxi het haar, en hy val my af'n paar blokke van Hernando se huis. Haar kon loop hierdie afstand, want dit was nie so wouldnt verder gaan, maar haar sou gelok het minder aandag deur te trek in'n taxi.
  
  
  Dit was agt uur in Rivne wanneer Hernando gekom het om haar te sien. Die pianis gespeel sagte ritmes op die klavier met sy groot swart hande, oë gesluit, wieg liggies heen en weer op sy stoel. Ek kyk rond. Consuela was nie in die piano bar. Haar, het deur die eetkamer kamers. Sy was nie in enige van hulle.
  
  
  Haar sel is by die bar vir'n drankie terwyl jy wag vir haar. Hy kyk op sy horlosie. Vyf minute afgelope sewe. Hy het opgestaan, het na'n betaal telefoon, en het die hotel. Hulle het Suite 903. Daar was geen reaksie nie. Dit is duidelik dat, Susan was na aanleiding van my instruksies streng. Sy het nie eens die telefoon beantwoord.
  
  
  Wanneer ek draai weg van die telefoon, Consuela was sit by my elmboog. Sy het my hand en soen my op die wang.
  
  
  "Het jy al probeer kontak Susan Dietrich by die hotel?"
  
  
  Hy knik vir haar.
  
  
  "Dan moet jy weet dat Mej Dietrich is skoon in haar kamer," het sy gesê. "Sy was nie daar vir ten minste'n halfuur. Sy het met iemand wat jy al ontmoet het."
  
  
  "Brian Garrett?" Ek het gesê, voel onseker.
  
  
  Consuela knik.
  
  
  "Ek neem aan hy vertel'n storie oor die neem haar na haar vader se huis?"
  
  
  "Hoe kan jy nog dink? Dit is presies wat hy gedoen het. Sy het nie'n ophef maak op alle."
  
  
  "Hoekom nie?"
  
  
  "Onder ander dinge, om seker te maak dat jy nie enige probleme veroorsaak wanneer ek u om te voldoen aan Carlos later." Haar gesig versag. "Ek is so jammer, Nick. Jy weet ek het om te gaan met hulle, selfs al is dit seer jy. Hoeveel kos hierdie meisie vir jou beteken? "
  
  
  Ek kyk na Consuela in die verrassing. "Ek het net met haar laaste nag," sê ek. "Het jy nie weet nie?"
  
  
  "Vir een of ander rede, ek het die indruk gekry dat sy is jou beste vriend."
  
  
  "Vergeet dit. Wat is volgende? "
  
  
  "Jy sal my nooi vir ete by La Perla." Sy glimlag na my. "Ons gaan'n lekker ete en kyk na die hoë duikers."
  
  
  "En Carlos?"
  
  
  "Sal hy ontmoet ons daar." Sy bereik uit en liggies aangeraak my wang met haar vingers. "Vir God se ontwil, Nick, kyk nie so hard. Sy is nie so onaantreklik dat jy kan nie glimlag by my, kan jy? "
  
  
  * * *
  
  
  Ons neergedaal die smal klip stappe wat sny skerp in die innerlike gesig van die Kebrada kranse onder die El Mirador Hotel. Ons het'n ligte ete by El Gourmet restaurant op die boonste vlak, en nou haar gevolg Consuela as sy neergedaal het in die donker na La Perla op die onderste vlak. Sy het'n sitplek op een van die klein tafels naby die reling wat oor die hoof gesien die smal lysie van die see en die golwe gekabbel op die basis van die krans.
  
  
  Dit was amper tienuur. Consuela het nie probeer om te maak'n klein praat tydens middagete.
  
  
  "Hoe lank?" - Ek het hom gevra verdere wanneer ons gespeel het so'n spel.
  
  
  "Nie vir lank nie. Hy sal binnekort hier wees. In die tussentyd, kan ons kyk na die hoë duikers."
  
  
  Teen die tyd dat ons klaar is met ons eerste drink, die duikers het bereik'n lae rocky strook aan ons linkerkant, en neergedaal het na'n lysie frank bo die water. Ih was drie. Rondom hulle, Odin duik in die baai van'n krans dagsoom en geswem oor na die ander kant. Nou het al die ligte, behalwe vir'n paar kolligte, was afgeskakel. Die eerste duiker uit gekom het deur middel van die water, sy nat liggaam blink. Die soekligte hom gevolg het as hy stadig klim die byna pure krans hy was omtrent om te duik uit. Hou op om'n vastrapplek, hou op om die rots met sy vingers, hy het sy pad na die top. Ten slotte, het hy gespring op'n lysie oor dertig voet bokant die baai.
  
  
  Die jong duiker kniel kortliks in die voorkant van'n klein heiligdom agter die rand, het sy hoof gebuig, en hy het die teken van die kruis voor om aan sy voete.
  
  
  
  Dan gaan hy terug na die rand van die krans.
  
  
  Nou is die spreiligte is uit, en hy was in die duisternis. Onder ons, 'n swaar donderstorm uitgebreek het, en'n wit lied rose hoog bo die basis van die rotse. Op die teenoorgestelde kant van die kloof, 'n vreugdevuur van die opgefrommelde koerant verlig, en'n helder wyding verlig die toneel. Die seun gekruis homself weer. Hy uitgestrek op sy tone.
  
  
  As die dromme begin revving, het hy spring uit in die duisternis, sy arms vlieg op sy kante, sy ego bene en skeure oorkoepelende totdat hy was'n boog in die lug, eers stadig, dan vinniger, sink in die glans. die wêreld van vuur en, uiteindelik, die wêreld van buitemuurse aktiwiteite-ego hande onderbreek die swan spring en op die laaste oomblik styg bo die ego kop.
  
  
  Daar was stilte totdat die water geskei in die ego van die hoofde, en dan daar was skree, cheers, en groete.
  
  
  As die geraas rondom ons gesterf het af, het ek gehoor Carlos Ortega praat van agter my. "Hy is een van die beste duikers rond." Hy trek'n stoel volgende om te Verkoop en vir my.
  
  
  "Van tyd tot tyd," het Carlos het gesê beleefd, sit en aanpassing van sy stoel, " het hulle hulself dood te maak. As die ego aanvanklik gly af van die rand gedurende die spring, of as dit nie weiering ver genoeg om te laat die rotse... hy haal sy skouers op. "Of as hy misjudges die golf en duik te steil wanneer daar is nie genoeg water. Of as die teenreaksie neem die ego uit na die see. Ego kan breek buite aktiwiteite. teen die klip. Dit is hoe die Engel Garcia gesterf het toe'n oerwoud fliek geskiet is hier in 1958. Het jy weet oor hierdie?
  
  
  "Jy kan slaan die hersiening lesing," sê ek. "Kom ons kry af na die besigheid."
  
  
  "Weet jy dat Senor Dietrich is my gas?"
  
  
  "Ek het daarin geslaag om dit uit te vind vir myself."
  
  
  "Het jy geweet dat die Ego se dogter het besluit om hom aan te sluit?"
  
  
  "So hy ken haar," het hy gesê koel. "Wat de hel doen jy van my wil hê, maat?"
  
  
  Consuela gepraat het. "Kan ek hom laat jy nou, Carlos?"
  
  
  "Nie nou nie." Hy het uit'n klein, dun sigaar en steek dit stadig. Hy kyk op na my en sê aangenaam: "Wil jy saam met ons?"
  
  
  Hy was wag vir haar. Sy verwag het en gedink het oor byna alles behalwe hierdie een. Die voorstel my onkant gevang. Hy kyk na Consuela. Sy was ook wag vir my antwoord.
  
  
  Carlos leun in vir nog lek. Ek ruik haar ego aftershave aftershave. "Ek weet oor Marlene se formule," het hy gesê, en sy stem skaars bereik my ore. "Ek weet oor die ego praat en wat dit kan produseer."
  
  
  "Dit is'n ware spioen stelsel in die hotel," het hy gesê.
  
  
  Carlos geïgnoreer my kommentaar.
  
  
  "Wat Dietrich ontdek kan maak dat ons al die miljardêrs."
  
  
  Hy leun terug in sy stoel.
  
  
  "Hoekom betrek my in die transaksie, Ortega?"
  
  
  Carlos kyk verbaas. "Ek het gedink dit sou wees voor die hand liggend vir jou. Ons het jou nodig."
  
  
  En dan het ek verstaan hom. "Stocelli," mompel ek. "Jy nodig het om'n heroïen verspreider. Stocelli sal jou verspreider. En sy het jou nodig om te kry om Stocelli.
  
  
  Carlos het vir my'n dun, kwaad glimlag.
  
  
  Consuela gepraat het. Die burrito haar stil. "Miskien moet jy laat ons nou, my liewe. Jy weet waar om ons te ontmoet - as Mnr Carter onderneem om ons aan te sluit."
  
  
  Consuela staan. Sy loop om die klein tafel langs my en sit haar hand op my skouer. Hy voel die stywe druk van haar slanke vingers.
  
  
  "Moenie iets doen uitslag, Nick," het sy geprewel. "Drie mans by die volgende tafel is gewapen. Is dit nie dat die reg, Carlos?
  
  
  "Esverdad".
  
  
  Consuela begin in die rigting van die trappe. Hy kyk na haar vir'n oomblik voor die draai terug na Ortega.
  
  
  "Nou dat sy weg is, Burrito, doen wat jy wil om my te vertel dat jy nie wil hê haar om te weet?"
  
  
  Ortega het nie antwoord vir'n oomblik. Hy het een rondom ons leë glase en ledig vinnig heen dit tussen sy vingers. Ten slotte, hy sit dit neer en leun die rigting van my.
  
  
  "Dink jy ek het nie geweet dat Johannes Bickford is'n swakkeling wat kan gestoot word om sonder te veel moeite? Hy dink met sy penis. Vir hom, net die ego van die vrou, hierdie liewe prostituut, is belangrik. En Brian Garrett? Dink jy nie ek weet dat Garrett is nie sterker as Bickford?
  
  
  Carlos was fluister nou, sy gesig net duim van my. Selfs in die donker, ek kon sien haar ego oë verligting met die krag van die ego, innerlike visie.
  
  
  "Ek kan een van die rykste mense in die wêreld. Maar ek kan nie dit self doen. Hier in Mexiko, ek het'n paar invloed. Ek het verbindings. Maar wat gebeur wanneer ons ons bedrywighede aan die verenigde State? Dit sou gewees het net Bickford, Garrett, en my. Sal jy sien Bickford gesig af teen Stocelli? Of Garrett? Hulle sou kry hulle broeke vuil wanneer hulle die eerste keer ontmoet hom van aangesig tot aangesig. Verstaan jy wat ek sê?
  
  
  "ja. Jy wil ontslae te raak van Garrett en Bickford so kan jy uit te werk'n ooreenkoms met my.
  
  
  "Presies. Wat doen jy sê? "
  
  
  "Wat die koninkryk?" "Ek sê, ek weet Ortega sal neem my kurktrekker as die eerste stap in die rigting van my te stem om te gaan met hom." "Tien persent," ek het hardop gelag. Ek het geweet dat Ortega sou praat my in'n winskoop.
  
  
  
  As hy nie gedoen het nie, het hy sou gewees het agterdogtig. Tien persent is belaglik. "As ek gaan met jou, sal ons dit deel gelykop."
  
  
  "Vyftig persent? Beslis nie."
  
  
  "Dan vind jy jouself nog'n seun." Hy leun terug in sy stoel en tel sy pakkie sigarette uit die tafel. In die gloed van die ligter, hy het Ortega se gesig herwin sy gladde, koue kalmte.
  
  
  "Jy kan nie onderhandel."
  
  
  "Wie sê so? Luister, Burrito, jy dit nodig het. Jy moet net vertel my dat jy nie kan maak dit gaan sonder my. Bickford en Garrett? Stocelli sou eet ih, spoeg dit uit, en jaag jy. Nou luister na hierdie. As jy gaan om te gee vir my'n wortel te rek later, jy beter maak dit vet en sappig, maat neem dit, of ek sal nie selfs peusel op dit.
  
  
  "Veertig persent?" Carlos voorgestel versigtig, kyk my aandagtig.
  
  
  Haar, hy het sy kop geskud. "Vyftig persent. En as ek ooit vang jy probeer om my te bedrieg - selfs vir'n penning-ek sal kom kry jou weg te steek."
  
  
  Carlos huiwer, en ek het geweet ek wil oortuig hom. Ten slotte, het hy knik sy kop. "Jy is geredekawel vir die regte," het hy gesê onwillig. Hy hou sy hand uit. "Ingestem."
  
  
  Hy kyk na sy hand. "Kom op, Ortega. Ons is nog nie vriende, so moenie probeer om te maak my dink ek is jou buddy. Dit is'n suiwer sake-transaksie. Ek hou van geld. Jy ook. Kom ons laat dit op daardie.
  
  
  Ortega glimlag. "Ten minste is jy eerlik is." Hy sit sy hand aan sy kant en het aan sy voete. "Nou dat ons vennote, sal ons gaan, Senor Carter?"
  
  
  "Waarheen?"
  
  
  "Ek is'n gas by Garrett se hacienda. Hy het my gevra om jou te nooi om saam met ons daar-as jy besluit om aan te sluit met ons." Hy glimlag op sy eie ironie.
  
  
  As ons loop op die smal klip en beton trappe wat gelei het om La Perla Nagklub, ek het gesien dat ons word gevolg deur drie mans wat sit op'n nabygeleë tafel die hele aand.
  
  
  'n motor is vir ons wag op'n omsendbrief geplaveide straat op die top van'n rots. Die bestuurder hou die deur oop as ons genader het. Ortega daartoe gelei dat die pad na die agterste sitplek en beduie vir my om hom aan te sluit. Toe hy was gevestig in, die bestuurder die deur toegemaak en stap oor na die voorste sitplek. Hy begin die enjin en dan draai na my gesig, sy dik vuis aangrypende die boude van'n groot Mauser Parabellum pistool, 'n ego wat daarop direk op my gesig uit slegs'n paar duim weg.
  
  
  Sonder om te beweeg, het hy haar gevra, " Wat die hel is al hierdie, Carlos?"
  
  
  "Jou geweer," Ortega gesê, hou sy hand uit. "Dit het my senuweeagtig al die aand. Hoekom nie gee dit aan my, sodat ek kan ontspan? "
  
  
  "Vertel Em om versigtig te wees," sê ek. "Ek vra vir dit nou."
  
  
  "Nonsens," Ortega gesê. "As hy een of ander manier kry uit van sy doublet, hy sal skiet."
  
  
  Wilhelmina versigtig trek dit uit sy holster. Ortega het dit van my.
  
  
  "Het jy enige ander wapens, Senor Carter?"
  
  
  Dit het my net'n dolly van'n tweede om te besluit. Hugo het dit uit sy skede en oorhandig dit aan Ortega. "Hulle sorg vir my," ek het gesê liggies.
  
  
  Ortega gebreek," Vamanos, Paco!" Die bestuurder het omgedraai en het die motor tot stilstand. Hy omkring die sentrale eiland en neergedaal die heuwel.
  
  
  Ons stadig neergedaal het die geplaveide strate van die kranse van Cebrada en deur die smal strate van die ou Acapulco. As ons draai op Costera Miguel Aleman en onder leiding van die ooste, ek kon kyk oor die baai by die ligte van die Matamoros Hotel. Ortega-my oog gevang.
  
  
  "Dit sou baie sleg vir jou om selfs oorweeg om terug te gaan na jou hotel, Senor Carter," Ortega sê droogweg opgemerk.
  
  
  "Hoe het jy geweet dit?"
  
  
  "Jy kan loop in Teniente Felix Fuentes oor die Federasie," Carlos het gesê. "En dit sou sleg wees vir beide van ons, sou dit nie?"
  
  
  Hy draai sy kop na my, sy donker oë blink met kwaadwillige vermaak.
  
  
  "Jy het gedink ek het nie geweet Teniente Fuentes was hier in Acapulco?" het hy gevra. "Jy dink haar'n dwaas?"
  
  
  Hoofstuk veertien.
  
  
  Op die eerste vloer van Garrett se groot hacienda, 'n lawaaierige partytjie aan die gang was. 'n dosyn ego vriende het gekom af in Newport Beach in'n tagtig-voet motor verhuur. Die stereo was neurie, en die helfte van die gaste was reeds dronk. Ortega-en Paco-sleep my boontoe na my slaapkamer. Paco stoot my in die kamer, toeslaan die deur en sluit dit agter my.
  
  
  Consuela lê in'n groot koninklike bed. Oor die kamer van die nah was'n hele muur van kabinette, almal van wat is weerspieël om te besin elke weerkaatsing in die kamer.
  
  
  Sy glimlag by my, en skielik sy was'n slanke, kronkelende kat omkring die oerwoud, lek sensueel. Sy hou haar hande. "Kom hier."
  
  
  Hy uitgestrek in sy stoel, leun terug, en sy bene gekruis.
  
  
  "Ek wil hê jy om liefde te maak vir my," Consuela gesê, half - sluit haar oë en draai soos'n slanke, lenige tierwyfie. Hy sit daar, op soek na nah ingedagte.
  
  
  "Hoekom nie?" Ek het haar gevra. "Want die huis is vol van mense? Beteken dit draai jy op?
  
  
  "Ja." Consuela se oë was effens oop.
  
  
  Sy het my'n besitlike glimlag. "Jy terg my," het sy gesê. "Kom hier."
  
  
  Hy het opgestaan en verskuif na die bed.
  
  
  Hy sak op die top van haar, druk sy lippe aan die gladheid van haar keel, en het haar lang, ryp liggaam in sy hande. Sy laat haar gewig val op Nah as hy trek sy asem in haar oor.
  
  
  Consuela my kop oplig, neem dit in albei hande en glimlag in my oë.
  
  
  Hy het opgestaan uit nah en geloop het oor die kamer,
  
  
  "Waar is jy gaan?"
  
  
  "Skeer," sê ek, vryf my hand oor die stoppels op my wange. Ek het na die badkamer, het my klere, dan draai op die stort en dit ingeskryf het.
  
  
  Ek toweled myself droog en my gesig en was toe ek hoor haar roep uit, " Wat het jy so lank?"
  
  
  "Saam met my," het sy gesê.
  
  
  'n oomblik later, het ek gehoor haar kom agter my aan, en dan haar, voel haar naakte liggaam druk teen my, sagte borste druk teen my rug, gladde arms om my middellyf, nat lippe soen my skouer lemme en hardloop teen my rug. om my nek.
  
  
  "Jy gaan om te maak my sny myself."
  
  
  "Skeer later," fluister sy vir my terug.
  
  
  "Neem'n stort terwyl ek klaar skeer," het ek gesê.
  
  
  Haar was op soek na nah in die spieël as sy linkerkant. Sy draai op die water en verdwyn agter die stort gordyne. Ek het gehoor'n sterk straal water stroom rondom die stort kop. Hy kyk vinnig op die rakke naby die spieël. Op die toonbank, het sy gevind dat'n pint-grootte bottel van skeer room in'n swaar kristal decanter.
  
  
  Consuela het my geroep. "Kom hier saam met my, darling!"
  
  
  "In'n oomblik," het ek gesê.
  
  
  Hy het'n handdoek uit die staan en draai dit rondom die ego decanter. Hou beide beide kante van die doek in die een hand, sy swaai haar ego heen en weer, dan tref die swaar las van die tydelike wapen in haar linkerhand. Hy klap my palm met'n gerusstellend firma punch.
  
  
  Toe het hy na die badkamer en versigtig trek terug die gordyn.
  
  
  Consuela sit met haar rug na my, haar gesig omgekeerde en haar oë gesluit teen die swaar spuit van die water slaan die vloer. Vir'n tweede, het hy in die ryk, geboë kromming van haar liggaam, die gladheid van haar rug, en die manier waarop haar middellyf geboë en dan uitgebrei om aan te sluit met haar ronde heupe en lang hip lyn.
  
  
  Met'n groot sug van spyt, haar kort, vinnige flick pols tref hom met die handdoek toegedraai decanter op die agterkant van haar kop. Die slag getref Abe reg in die oor.
  
  
  Wanneer dit misluk, ee alenka gevang het dit met sy linkerhand, voel haar sagte vel gly oor my eie, voel al die gladde, elastiese vlees skielik ontspan in die waai van my arm. Hy laat val die decanter op die mat agter hom en bereik onder haar voete met sy regterhand.
  
  
  Nadat sleep haar om die bad, hy het haar na die slaapkamer. Hy het noukeurig geplaas haar op die bed, dan het aan die ver kant en trek terug die dek. Hy het haar opgetel weer en lê haar saggies op die vel.
  
  
  Haar lang bruin hare, nat van die stort, is versprei op die kussing. Een van haar slank, bruingebrande bene was half-gebuig by die knieë, die ander uitgestrek kaal. Haar teiken gekantel effens aan die een kant.
  
  
  Haar voel'n oplewing van berou vir wat ek het om te doen wanneer ek trek die bo-laken oor haar te dek die pragtige gesamentlike van haar been. Dan het hy lig haar regterhand en sit dit op die kussing bo haar kop. Hy tree terug en kyk na Nah. Die effek was net reg - as as sy was aan die slaap.
  
  
  Nou is hy terug getrek die dek op die ander kant van die bed, doelbewus rumpling die velle. Hy geput die kussing totdat dit was deurmekaar en gooi dit lukraak teen die kopstuk. Dit was afgeskakel deur al die heiliges in die kamer, behalwe vir een klein lamp in die hoek van die kamer.
  
  
  Terug in die badkamer, is hy geklee en kyk na die slaapkamer een laaste keer voor gly uit deur die hoë franse vensters en op die donker balkon, versigtig die sluiting van die deur agter hom.
  
  
  Die klanke van yahoo na my gekom het van onder. Die musiek was net so hard as wat dit was toe sy aankom met Carlos. Die swembad was verlig deur spreiligte, die maak van die gebied rondom dit lyk selfs donkerder. Die balkon waarop hy staan is in die donkerste deel van die skaduwee.
  
  
  Die kamer agter my is in'n vleuel van die huis wat oor die hoof gesien die swembad, en hy was seker dat die Dietrich-gesin sou wees in die ander vleuel van die huis. Beweeg stil, sy strode oor die balkon, snuggling up om te kla om te bly in die skadu.
  
  
  Die eerste deur het hy gekom het om te was oopgesluit. Hy het dit oopgemaak en'n kraak en loer in die kamer. Dit was leeg.
  
  
  Haar, beweeg op. Ek het probeer om die volgende kamer. Weereens, niks. Haar, het na die voorkant van die hacienda. Van waar ek hurk in die skadu van die balkon, ek kan ook sien die twee wagte by die hek, wat was verlig helder en skerp deur die spreiligte gemonteer bo die ingang. Buite was dit'n oprit wat gelei het direk na die pad op die rand van die krans. Daar is waarskynlik ander wagte patrolleer die gebied.
  
  
  Hy het teruggekeer na die vleuel waar Consuela Delgardo se slaapkamer was geleë. Ek kyk na dit, elke slaapkamer is daar. Die laaste een was die kamer waar Burrito was aan die slaap.
  
  
  
  Die swaar reuk van ego skeer lotion druk my neus so gou as wat sy ingeskryf het vir die kamer. Hy het'n kans en steek die lamp. Daar was'n groot klerekas teen die verste muur. Dit het die volgende dag. Onder Ortega is netjies hang broeke en sport hemde, hy het'n karton boks met sy flappe gesluit. Dit is geopen deur die ego. Binne-in was'n baie bekende plastiek sakke van heroïen. Dit was die veertig kilogram dat Dietrich het.
  
  
  Na die verkryging van die karton boks, hy sit dit terug in die kabinet en die deure gesluit, dan draai af van die lamp en links.
  
  
  Wel, die heroïen het haar gevind, maar daar was nog geen teken van Dietrich of haar dogter se ego. Ek staan in die donker van die balkon, gedruk om te kla huis, sy begin om te voel my frustrasie. Hy kyk na die gloeiende hande van sy horlosie. Meer as tien minute geslaag het.
  
  
  Nog steeds het om te gaan aan die onderkant, het sy teruggekeer na die verste draad van die balkon en, val liggies af na die grond. Die rand van die krans was slegs'n paar meter weg en laat val steil in die see byna'n honderd voete hieronder. Weggesteek in die bosse, hy het verskuif van die een kamer na'n ander, heeltemal skandering van die onderste verdieping. Geen teken van die Dietrichs.
  
  
  Dienaars se kwartiere? Ja, natuurlik. Hulle kon daar gewees het. Dit het meer sin as die behoud van ih in die hoof huis, waar hulle kan per ongeluk stamp in. Hy het deur die netjies afgewerk gras, beweeg van die een palm boom na'n ander, wegkruip in die ih skaduwee. Twee keer het ek het om te verhoed dat die wagte patrolleer, gelukkig is daar is geen honde met hulle.
  
  
  Die dienaars se kwartiere was'n lang, lae, een-verdieping gebou van modder baksteen. Hy kon kyk na elkeen van die ses kamers deur die vensters. Elke een was verlig, en daar was niemand in dit, maar Garrett se Mexikaanse assistente.
  
  
  Hy beweeg weg van die gebou, hurk onder die blare van'n vertraagde pynappel palm. Hy kyk terug op die hacienda. Dit was gebou op'n fondament rondom beton blaaie sonder'n kelder. Daar was geen solder. Ek kyk na haar huis deeglik en was seker dat die Dietrichs was nie in die nen, tensy hulle was dood en die liggame was gestop in'n klein kas wat nie kennis van haar. Maar dit is onwaarskynlik. Carlos nodig om hulle in die lewe.
  
  
  Hy kyk op sy horlosie weer. Vier-en-twintig minute geslaag het. Waar kan hulle wees? Ek het deur die res van die opsies weer. Hy kon terug te gaan na die kamer waar Consuela lê bewusteloos en wag om te volg Carlos. Toe ons uit, om die El Mirador Hotel, het hy gesê ons was laat vir die State rondom vier of vyf in die oggend. Maar as hy het dit gedoen, as hy het gewag vir hierdie oomblik, die inisiatief en voordeel sou gewees het vir Carlos.
  
  
  Wat sou'n fout wees. Haar, het geweet dat ek nodig het om te neem breek op my eie. Óf manier, ek het geweet ek het te laat by Carlos se hande, en ek het om dit vinnig te doen.
  
  
  Hy versigtig te ontduik die wagte patrolleer en omring die hacienda, dan onder leiding vir die rand van die kranse. Sink na die rand van dit, het hy begin om te daal.
  
  
  In die duisternis, ek kon skaars maak uit my footholds as ek neergedaal het van die krans. Die krans is steiler as wat dit lyk. Duim vir duim, hou haar hand, hy laat homself af. Sodra my tone af gegly die gladde, nat rok oppervlak, en slegs die desperate bereik van my vingers het my uit die val van'n paar voete op die rots-besaai basis van die krans.
  
  
  Hy was net tien meter onder die einde van die krans toe hy gehoor het die wagte slaag oorhoofse. Die geluid van die golwe en die wind verhoed dat my uit die gehoor ih benadering vroeër. Hy vries in plek is, is bang om'n geluid maak.
  
  
  Odin'n vuurhoutjie rondom hulle. Daar was'n kort flits, en dan die duisternis weer. Ek het gedink dat op enige tweede die Odin rondom hulle kan stap na die rand van die krans en kyk rond, en die eerste ding wat ek wil weet ek wil is raakgesien sou word om'n koeël te skeur my uit my haglike ondersteun. Hy was heeltemal kwesbaar is, heeltemal hulpeloos. My hande was seer van gehou in'n ongemaklike posisie wanneer ih gehoor het haar vir die eerste keer oor my kop.
  
  
  Hulle skinder oor'n meisie in die dorp, lag by sommige truuk sy het aansoek gedoen om een rondom hulle. 'n sigaretstompie arced oor die krans, ego rooi steenkool het mimmo my.
  
  
  "...Vamanos! " sê die een om hulle op die laaste.
  
  
  Hy gedwing om homself te bly roerloos vir byna'n volle minuut voor hy dit gewaag het om te waag om hulle te verlaat. Ek het begin om te daal weer, my gedagtes gefokus op die afdraand. Hy steek sy been, het nog'n vastrapplek, nagegaan het dit versigtig, en verlaag homself nog ses duim. By hierdie punt, my spiere was seer van die pyn. My regter voorarm, waar Louis het my sny, het begin om te klop, wat seer. Met'n bewuste poging van sal, dit geblokkeer alles wat in my hoofde, behalwe vir die geleidelike stadig besig om te sink.
  
  
  Een dag het my begin gegly in'n kraak en ek het om dit te trek uit. My enkel was seer van die skerp draai as ek was om af te gaan. My hande was geskeur, en die vel op my vingers en palms was geskraap op die rotse.
  
  
  Ons het onsself vertel dat ek het net'n paar meter om te gaan, 'n paar meer myne, 'n bietjie meer.
  
  
  En dan, hygend, byna uitgeput, ek was op die smal strand, beweeg langs die basis van die rotse, vermy rotse, dwing myself om te hardloop tiredly langs die kurwe van die gebergte, probeer om nie te dink oor hoeveel tyd is spandeer op my afkoms.
  
  
  HOOFSTUK VYFTIEN
  
  
  By die ver einde van die gebergte, het sy gevind dat'n vlak kloof sny tussen die steil kranse. In die reënseisoen, sou dit gewees het'n stroom van water wat uitgestort vloed waters van die heuwels in die see. Nou hy het my met'n pad na die top van die krans.
  
  
  Hy struikel en gly deur middel van die los skalie totdat hy gekom het uit'n honderd meter van die pad. Na die ooste, byna die helfte van'n myl weg, sy kon gesien word in die gloed van die spreiligte bo die voorste hek van Garrett se hacienda.
  
  
  Ek het gewag vir haar op die kant van die pad, dwing myself om geduldig te wag, probeer om nie te dink oor hoe vinnig my tyd hardloop. Meer as drie-kwart van'n uur het sy toegelaat haarself moes geslaag het. Ten slotte, hoofligte het in die afstand. Hy stap uit in die middel van die pad, die waai van sy arms. Die motor gestop, en die bestuurder steek sy kop uit die venster.
  
  
  "Qui pasa?" skree hy vir my.
  
  
  Haar, het na die motor. Die bestuurder was'n tiener met'n lang swart hare kam terug agter sy ore.
  
  
  "Telefoon nommer. Kan jy kry my aan die selfoon?" El asunto es muy importante! "
  
  
  "Kry!"
  
  
  Hy hardloop na die voorkant van die motor en gegly in die sitplek. Selfs toe hy hoor haar snak, "Vaya muy de prisa, por Gunste!" hy sit op die koppelaar aan die begin van die motor. Gruis gevlieg uit onder die agterste wiele, en die motor vorentoe ruk, die snelheidsmeter lees sestig, sewentig, en dan'n honderd en tien kilometer'n uur.
  
  
  Minder as'n minuut later, hy skree in die Pemex stasie en verbrand rubber terwyl stop.
  
  
  Hy stoot die deur oop en hardloop na'n betaal telefoon. Ek het haar by die Matamoros Hotel, dink hoe vreemd dit is dat Ortega self het my vertel waar om te vind Teniente Fuentes.
  
  
  Dit het byna vyf minute om te verbind die ego tot die telefoon. Dit het nog vyf minute om te oortuig ego wat ek gaan om te gee die emu die samewerking wat Jean-Paul het my gevra vir'n minuut voor die ego moorde. Toe vertel ek Fuentes wat ek wou van hom en waar om my te ontmoet.
  
  
  "Hoe gou kan jy hier kry?" Ek het uiteindelik gevra.
  
  
  "Miskien'n minuut tien."
  
  
  "Dit vroeër te doen as wat jy kan," het ek gesê, en hang.
  
  
  * * *
  
  
  Teniente Felix Fuentes het'n gesig soos'n Tolteken afgod uitgekap oor die bruin klip. Kort, massiewe bors, kragtige arms.
  
  
  Ek het gevra as ek het in die ongemerkte ego het die polisie die motor.
  
  
  "Sy is in die agterste sitplek. Hierdie is my persoonlike jag wapen vir klein spel. Ek sorg oor nen. Doen wat jy bedoel? "
  
  
  Fuentes het die polisie die motor. Hy vertel emu waar om te gaan. Soos ons gery het, het ek het hom vertel wat gebeur het. Hy vertel Fuentes oor Dietrich en Ego se formule vir die vervaardiging van sintetiese heroïen. Hy vertel emu dat Ortega was nou hou Dietrich gevange en wat Ortega beplan om te doen. Fuentes geluister nugter as hy aan die emoe se storie aan almal.
  
  
  "Nou," sê ek, " ek moet terug te kry om die huis voor hulle weet ek is weg. En so gou as ek terug te kry, ek wil jou mense te plunder dit. Ons het om ontslae te raak van Ortega. As ons kan die skep van'n paniek, daar is'n goeie kans Ortega sal lei my na Marlene.
  
  
  "Wat is die verskoning doen ek het vir die aanval Garrett se hacienda, Senor Carter?" Hy is'n baie kragtige man. Ook nie Ortega.
  
  
  "Is veertig kg heroïen'n voldoende verskoning?"
  
  
  Fuentes fluit hard. "Veertig kilogram! Veertig kilo's van haar sou gebreek het in die president se huis!"
  
  
  Haar emu haar vertel waar om te vind die heroïen. Fuentes het die mikrofoon en per radio hoofkwartier vir rugsteun. Hy was uitgesproke. Geen sirenes, geen flitsende ligte, geen aksie totdat hy gee die sein.
  
  
  Teen hierdie tyd, is ons terug op die pad wat gebruik word om te lei mimmo Garrett se hacienda. Byna op die presiese plek waar Bickford se motor geparkeer het die aand voor, het hy gestop om my te laat uit.
  
  
  Hy het die geweer en kabel van die agterste sitplek. Haar geweer is ingesamel. "Dit is'n skoonheid," emu het vir haar gesê.
  
  
  "My prys besit," Fuentes gesê. "Weereens, ek vra julle om versigtig te wees met hierdie."
  
  
  "Soos dit is my eie," het ek gesê, en draai weg, hurk laag is, uit te kyk oor die veld. Fuentes back-up van die polisie die motor op die pad oor'n honderd meter weg te onderskep die ander as hulle genader.
  
  
  Hy het verkies om'n plek op'n klein styging omtrent twee honderd meter van die oprit wat gelei het direk uit die pad te Ego se huis. Dit was teen'n effense hoek na die hek. Haar gegooi haak haar voete en liggies bench press lewe, hou die geweer in haar hande.
  
  
  'n paar minute later, twee polisie motors trek, die tweede byna onmiddellik agter die eerste. Fuentes gemaak ihs na'n posisie, een aan elke kant van die pad wat lei na die oprit, die mense in motors wag met hul enjins en ligte af.
  
  
  
  Hy lig die swaar geweer teen sy skouer. Dit was'n mooi gemaak Schultz & Larson 61-kaliber geweer .22, 'n enkel-shot wapen met'n lengte gly bolt, 'n 28-duim vat en'n bal voor oë. Die handstand is verstelbaar vir my linker hand. Loji is uitgekap met'n duim gat, sodat dit kan gehou word deur'n semi-gevormde pistool greep met die regterhand. Die geweer, spesiaal gemaak vir internasionale wedstryde, is so akkuraat dat ek kan sit'n koeël deur die punt van'n sigaret op'n afstand van'n paar meter. Ee swaar alenka, sestien en'n half pond, het haar bestendige in my hande. Ek het dit alleen rondom twee kolligte ingestel hoog bo die linkerkant van die voorste hek.
  
  
  My gebalde vuis stadig, en my vinger strenger op die sneller. Die geweer onder die indruk effens in my hande. Die kollig het op dieselfde tyd as'n skerp geknetter klank in my ore. Dit was vinnig draai deur die bolt, die trek van die ego en terug, en die spandeer patroon gevlieg. Hy afgedank nog'n rondte, klap die grendel toegesluit, en sluit dit.
  
  
  Ek skiet haar weer. Nog'n soeklig ontplof. Daar was uitroepe in die hacienda, maar die voorhek en die gebied rondom dit was in die duisternis. Hy gooi die dop omhulsel weer en herlaai die geweer. Deur die oop bars van die poort, het sy kon sien die glas venster in die sitkamer, en kyk uit oor die nog-verligte swembad.
  
  
  Hy aangepas om die omvang van'n ekstra afstand en gemik weer. Ek sit'n koeël in die glas, en die web vas my ego amper in die middel. As hare was om herlaai, sy gehoor flou gille oor die huis. Hy afgedank is die vierde bullet deur die venster om die plaat glas op'n afstand van nie meer as 30 cm van die ander gat.
  
  
  Daar was krete van die binnekant van die huis. Skielik, al die heilige lig uitgegaan. Musiek, ook. Iemand het uiteindelik aan die hoof skakel. Hy sit die geweer af sodat Fuentes kan maklik vind dit, het die tou, en hardloop oor die veld na die kla rondom die huis.
  
  
  Nou dat hy naby was, het hy kon hoor die geraas en krete kom van binne. Haar gehoor Carlos skree op die wagte. Rondom hulle, Odin afgevuur in die duisternis, totdat hy leeggemaak sy pistool. Carlos geskree verwoed op die emu te stop.
  
  
  Haar vinnig beweeg langs die muur. Byvoorbeeld, wanneer hy was veertig of vyftig voete van haar hek, het hy gestop en het die haak af sy skouer. Dit was gegooi deur'n haak oor die muur, en die penne gevang op die eerste gooi, die metaal stewig ingebed in die steenwerk van die muur. Hand in hand, hy lig homself op die top van die muur. Unhooking die haak, gooi hy haar ego oor die ander kant en spring af langs dit, die landing op sy hurke.
  
  
  As sy loop deur die bosse na die gekerm huis weg van die swembad area, haar opgerolde tou weer. Sy gaan staan op die balkon en gegooi is weer deur die haak, wat gevang op die reling.
  
  
  Ek trek myself totdat my vingers gevang op die yster reling, en hare, ek klim oor die rand. Dit het net'n oomblik te trek op die tou, en hy hardloop oor die balkon van die kamer het hy het meer as'n uur gelede.
  
  
  As hy die deur oopgemaak vir haar om te glip binne, hoor sy die eerste stygende huil van'n polisie-motor se sirenes. Consuela was nog bewusteloos. In die donker, ek druk'n opgerolde tou onder die dubbelbed. Hy het vinnig sy klere af, om hulle te laat val op die vloer in'n hoop. Naak, hy glip onder sy buitenste klere langs Consuela se warm, naakte liggaam.
  
  
  Sy kon hoor die aanhoudend, stygende en dalende huil van nader polisie sirenes, dan skree van onder en buite. Dan was daar'n klop aan die slaapkamer deur. Die handvatsel het uitgevaar.
  
  
  Iemand het vas'n sleutel in die slot en geweld gedraai die ego. Die deur swaai oop en klap teen die muur. Ortega staan met'n flitslig in die een hand en'n geweer in die ander.
  
  
  "Wat die hel gaan aan?" Ek het daarop aangedring.
  
  
  "Kry aangetrek! Geen tyd om te mors! Die polisie is hier! "
  
  
  Ek haastig gryp haar broek en hemp en sit op n ih. Hy het gegly sy voete in moccasins sonder om te sit op sokkies.
  
  
  "Wake up haar," Burrito grom, wys die flitslig op Consuela. Sy was lê op die vloer toe ee het haar verlaat, haar hare vlieg op die kussing, haar arm gebuig, haar doel, haar gesig draai na die een kant.
  
  
  Haar, emu lag. "Geen kans. Sy het te veel om te drink. Sy ontkoppel van my toe dit interessant ."
  
  
  Carlos het gesweer in frustrasie. Dan sal ons haar verlaat het, het hy besluit. "Kom ons gaan!" Hy beduie met die geweer.
  
  
  Haar, het voor hom. Ek het gehoor die polisie sirenes weer.
  
  
  Ek het haar gevra. "Wat die hel is die polisie hier doen?"
  
  
  "Ek wil graag om te weet dat ek myself," Carlos gebreek het uitgevaar. "Maar ek is nie van plan om te bly en uit te vind."
  
  
  Hy het Ortega in die gang af na die trappe. Hy skyn sy flitslig af met die trappe. Brian Garrett staan aan die onderkant van die trappe, flikkerende in die lig, en kyk met'n geskrik, ego-helder uitdrukking op sy gesig. Hy het halfpad om ons te ontmoet, die dronkenskap was die paniek uit hom uit.
  
  
  
  
  Het hy geskree. "Wat die hel gaan ons nou doen, maat?"
  
  
  "Kry uit die weg geruim."Carlos het die trappe af om te slaag mimmo Garrett. Garrett gryp Ego se arm. "Wat oor veertig kg heroïen?" "Wat is dit?" vra hy hees. "Damn dit! Dit is my huis! Hulle sal my in die tronk vir hierdie! Waar moet ek hardloop? "
  
  
  Carlos gestop in die middel-stride. Hy het omgedraai om te Garrett, en die heilige ego van die flitslig skyn eerily op ih.
  
  
  "Jy is reg," het Carlos het gesê. "Jy het nêrens om te hardloop, huh?"
  
  
  Garrett het na hom gekyk met bang oë, stil te pleit met ego.
  
  
  "As hulle jou vang, sal jy praat. Ek dink nie ek het nodig dat die soort van moeilikheid, " het Carlos het gesê ongeveer. Hy het die geweer en trek die sneller twee keer. Die eerste skoot tref Garrett reg in die middel van die bors. Hy het sy mond geopen in skok as'n tweede lummel verpletter Emoe se gesig.
  
  
  Hoewel Garrett se liggaam gedruk swak teen die reling, Carlos was reeds dalende die trappe. Hy was byna hardloop, en sy was net'n stap agter hom.
  
  
  Carlos genoem oor sy skouer vir my soos ons het in die draad van die woonkamer. Hy het in die gang af na die kombuis en uit die diens deur. 'n groot sedan was daar wag, die enjin luier, en die dieselfde bestuurder ry.
  
  
  Carlos het die agterdeur. "Kry!" "Nee," het hy gebreek. Hy gooi homself in die motor. Carlos het na die voorste sitplek, die deur toeklap.
  
  
  "Vamanos, Paco!" het hy geskree. "Pronto! Pronto! "
  
  
  Paco sit die motor in rat en trap op die gas pedaal. Dik bande met'n wye trap gegrawe in die gruis. Ons spoed opgetel as ons afgerond die hoek van die huis, na aanleiding van die kromme van die ring in die voorkant van die ingang. Paco waansinnig gespin die wiel aan die hoof vir die hek, honking sy horing so hard as wat hy kan op die idiote die hek oop te maak.
  
  
  Hy tref die intimideer knoppie vir'n oomblik, die verlangsaming van die motor af totdat die een rondom die hek oopgemaak genoeg vir ons om te druk deur, en dan het hy getref die gas pedaal weer. 'n groot motor gevlieg uit om die hek.
  
  
  Die eerste groep van die polisie motors geparkeer was minder as twintig meter van die huis, sluit toegang tot die hoofpad. Die polisie hurk agter die motor en skiet by die hek as ons geslaag het, mimmo.
  
  
  Paco het nie huiwer. Vloek, hy draai die wiel van die motor, stuur dit careening van die oprit en op die ongelyke grond van die velde, nog steeds druk op die gas pedaal. In die duisternis sonder'n baken, die swaar motor jaag oor die veld, swaai en swaai soos'n maddened wilde mustang, die gooi van'n haan se stert in die stof en polle van vuil.
  
  
  Die sedan se staf, draai rol gooi my hulpeloos van kant tot kant. Haar, hoor ek iemand skiet op ons. Die agterste venster gebreek, my stort met die skerwe van gebreekte glas.
  
  
  Meer skote klap, en dan is die motor gestop het gedreun soos Paco skielik draai die wiel weer en bring ons terug na die pad. Ons het af teen'n hoë spoed.
  
  
  Daar was geen strewe. Sodra op die snelweg, Paco oorgeskakel op die hoofligte en het die groot motor byna te racing spoed.
  
  
  Carlos het regop gaan sit en leun oor die agterkant van die voorste sitplek. Hy het vir my geglimlag en gesê, " Jy kan gaan sit nou, Senor Carter. Vir nou, ek dink ons is veilig."
  
  
  "Wat de hel was dit alles oor?" het hy gevra, die opstaan van die vloer waar ek wil gestort en leun terug teen die sitplek kussings. Hy het'n sakdoek en versigtig vee die skerp skerwe van glas uit sy broek.
  
  
  "Ek dink dit was omdat die kaptein van die skip gepraat het," Carlos geraai. "Hy het geweet dat ons nodig het om te skip die vrag. Ek dink die polisie gedink dat Garrett het dit.
  
  
  "Wat nou?"
  
  
  "Nou sal ons neem Senor Dietrich en sy dogter en gaan na die verenigde State. Ons beplan het nie verander nie. Ih was net verskuif vir'n paar uur."
  
  
  "Wat oor Consuela?"
  
  
  Carlos haal sy skouers op.
  
  
  "As sy hou haar kalmte, alles sal goed wees. Garrett se vriende het nie geweet iets oor ons aktiwiteite. Consuela is slim genoeg om te beweer dat sy, was ook net'n gas en nie weet enigiets oor wat hulle sal vind.
  
  
  "En Garrett se moord? Ek verstaan jy het geneem sorg van hierdie probleem.
  
  
  Ortega haal sy skouers op. "Dit moes gedoen word vroeër of later."
  
  
  "Waarheen nou?"
  
  
  "Om te Bickford," Ortega gesê. "Die stem van waar die Dietrichs word gehou."
  
  
  HOOFSTUK SESTIEN
  
  
  Die sagte, tender uitdrukking verdwyn uit Doris Bickford se gesig. Wat was uitgelek nou was die onversierde, genadeloos kern wat haar ware self, wat was selfs moeiliker as gevolg van die kontras met haar klein pop-agtige eienskappe omring deur haar lang platinum blonde hare. John Bickford prowled die sitkamer soos'n groot veroudering leeu mank deur die laaste paar maande van sy lewe in die kwaad verbystering by die verlies van sy krag, sy ego wit maanhare met die ouderdom. Hy kon dit nie vind die woorde. Hy kon nie verstaan die veranderinge wat plaasgevind het in sy vrou se ego oor die afgelope paar uur.
  
  
  Herbert Dietrich gaan sit op die bed, Susan langs hom.
  
  
  
  Dietrich was'n haggard, man moeg, moeg van die spanning van die dag wat sy gesig, 'n ou man op die rand van ineenstorting, maar sit openlik en hardnekkig weier om te erken dat die moegheid wat reeds gevestig in sy ego bene. Maar sy oë is bedek met'n dowwe, onsiende staar, 'n gordyn agter wat hy was weggesteek van die wêreld.
  
  
  Doris het om ons as Carlos en ek het die kamer binnegekom, die geweer in haar hand vinnig uitgewys in ons rigting voor ons geweet het dit.
  
  
  "Ter wille van God se," het sy gesê sarkasties, draai die geweer weg, " hoekom is dit so lank?"
  
  
  "Dit is net drie uur," Carlos het gesê maklik. "Ons het nie van plan is om te laat tot amper vyf."
  
  
  "So ons is gereed om te vertrek?" Ek dink nie hy het "- sy wys na haar man met die geweer - " kan uit te hou veel langer." Hy is'n bondel senuwees. Daar was skerp en skerp minagting in haar stem. Bickford het, kommer duidelik in sy rof, geskende gesig. "Ek het nie onderhandel vir dit, Carlos," het hy gesê. "Jy kan reken op my."
  
  
  Carlos ruk sy kop op en staar by die groot voormalige medalje. "Is dit regtig wat jy bedoel?"
  
  
  Bickford knik ernstig. "Ek is redelik damn seker. Ek wil nie te neem nie deel in'n ontvoering of moord."
  
  
  "Wat sê niks oor die moord?"
  
  
  "Verstaan jy wat ek bedoel?" Doris onderbreek. "Hy is soos dit die hele dag, met'n krimpvarkie met hulle, soos jy het die ou man hier. En wanneer Brian Garrett stap in met die meisie, het hy heeltemal gebreek het."
  
  
  "Ek kan nie aanvaar nie, Carlos," Bickford gesê verskonend. "Ek is jammer."
  
  
  Doris wys na my. "Wat van hom?" Carlos glimlag op haar vir die eerste keer. "Van nou af, hy is met ons," het hy gesê. Doris kyk na my in die verrassing.
  
  
  Susan Dietrich kyk. Skok is geskryf oor haar gesig. Links haar eie gesig leeg. Susan draai weg van my, haar oë gevul met wanhoop en vrees.
  
  
  Doris gewaardeerde my so koud soos wat ek kan beoordeel die duur swartwitpense jas Abe vir my gebring het. Ten slotte, het sy gesê, " Hy sal doen. Ek dink ons is beter af met twee bene as Johnny.
  
  
  Bickford omgedraai. "Wat bedoel jy?"
  
  
  "Jy wil te verlaat, het jy nie?"
  
  
  "Dis reg. Vir beide van ons. Jy kom saam met my."
  
  
  Doris skud haar kop, haar lang platinum hare swaai in die voorkant van haar gesig. "Nie haar, heuning," sê sy sarkasties. "Ek wil nie te verlaat. Nie nou nie. Nie wanneer die groot geld begin kom in."
  
  
  "Wat is verkeerd met jou?" Bickford gevra ongelowig. Hy stap oor en gryp haar aan die skouers. "Jy is my vrou! Gaan waar ek gaan! "
  
  
  "Neem die maat! Ek wil'n man, nie'n gebroke ou bokser wat nie kan praat met ons oor enigiets nie, maar die goeie ou dae toe hulle klop die kak uit hom uit. Wel, die goeie ou dae is net die begin om te kom vir my, liewe. En jy sal nie ophou om my uit geniet hulle! "
  
  
  Bickford lyk soos hy wil net gevang'n harde reg punch aan die kaak. Ego se oë verstar in ongeloof. "Luister," het hy gesê, skud haar rofweg. "Ek het jou vir die lewe." Ek het vir jou dinge. Sy het'n dame is rondom jou, nie'n honderd-dollar oproep meisie! Wat die hel is gekry in jou, maat?"
  
  
  "Sy was weggeneem deur haar eie lewe!" sê Doris Emu skerp. "En sy is die een wat gestoot jy in staat wees om te bekostig om te gee my dinge. Wat het jy om te Brian Garrett? Wat het die weg gebaan vir jou? Moenie'n dwaas wees nie, Johnny. Dit was haar al die pad. As jy nie wil hê om te gaan met jou, ek sal alleen gaan. Dink nie jy kan my stop.
  
  
  Bickford trap weg van nah. Hy staar onbegrypend aan Doris, draai dan hulpeloos te Carlos. "Carlos?"
  
  
  "Ek verkies om nie in te meng."
  
  
  "Wat de hel doen jy," sê Doris selfvertroue te Ortega. "Ek en jy is reeds betrokke is. Dit is tyd vir daardie spesiale dom prik om uit te vind oor ons, Carlos.
  
  
  Bickford kyk na elkeen van hulle op sy beurt, 'n man wat onder die indruk van die een punch na die ander, maar hy was nog steeds staan, nog steeds honger vir straf.
  
  
  "Julle twee?" "Wat is dit?" het hy gevra, verstom.
  
  
  "Ja, die twee van ons," Doris bevestig. "Al hierdie tyd. Het jy nie weet dat, Johnny? Jy het nie eens'n bietjie verdag? Hoekom dink jy het ons so baie reis na Mexiko elke jaar? Hoekom dink jy Carlos nooit besoek ons in Los Angeles? "
  
  
  Die telefoon lui, breek die stilte wat gevolg het haar woorde. Burrito vinnig opgetel die telefoon. "Bueno!... O, dit is jy, Hobart. Waar, maat neem dit... op die lughawe?... Goeie! Hoe gou kan jy verlaat?" Hy kyk op sy horlosie. "Ja, twintig minute op die meeste. Miskien minder. Haar, ek wil hê jy om gereed te wees vir opstyg wanneer ons daar kom. Vol tenks, laat ons gaan beide maniere.
  
  
  Burrito hang. "Sal ons gaan? Hobart by die lughawe.
  
  
  Bickford trap in die voorkant van hom. "Nog nie," het hy gesê hardnekkig. "Ek en jy het'n baie om oor te praat. "Ek wil om te verduidelik iets van die eerste ."
  
  
  "Later," Ortega gesê ongeduldig.
  
  
  "Nou!" sê Bickford, met'n woedende stap na hom toe en terug te trek sy gebalde, gebreek fist punch Ortega in die gesig.
  
  
  "Johnny!"
  
  
  Bickford het aan Jean. Doris het die geweer in haar hand, trek haar arm so dat dit wys na hom, en trek die sneller.
  
  
  
  'n skerp skoot klap. Susan geskree. Bickford se gesig gedraai. Hy het sy oë wyd oop. Ek kon nie sê of die kyk van verbasing op sy gesig het gekom van die impak van die koeël tref hom, of van die skok van om te besef dit was Doris wie het hom geskiet. Ego se mond was oop, en'n straaltjie bloed loop teen sy ken. Hy gedwing om homself te neem'n pragtige stap in die rigting van Doris, beide van sy kragtige arms uitgestrek na haar. Sy gerugsteun weg en trek die sneller weer. Bickford duie gestort het op die vloer.
  
  
  In die stilte, Doris draai na Carlos en stewig het gesê, " Is ons gaan om hier te bly die hele nag?"
  
  
  * * *
  
  
  Dit was'n klein private lughawe, 'n web-soos vuil strook met twee loodse, op die nabye einde. Hobart wag vir ons wanneer die groot sedan verlaat die hoofpad en jaag down die uitgeryde pad na die ver einde van die veld. In die maanlig, die vliegtuig lyk groter as wat dit was op die dell self. Sy weet, in'n Piper Aztec Model D vliegtuig met twee turbo-aangejaagde enjins, in plat gladder neuskontoer.
  
  
  Ons het uit, al rondom die motor, behalwe Paco. Hy sit roerloos, die enjin loop.
  
  
  "Hallo," Hobart gesê toe hy my sien. "Jy is die man wat sy ontmoet het verlede nag. Lekker om jou te ontmoet weer so gou.
  
  
  "Is jy gereed om te gaan?" Carlos het ongeduldig gevra.
  
  
  "Ek hervul die tenks myself. Ons kan neem af so gou as wat jy al op die raad."
  
  
  Susan het gehelp om haarself te die vliegtuig in die voorkant van haar pa-en hom gevolg. Doris hulle gevolg in, sit nie op die vleuel wortel, wag vir hulle om te sit en vas hul sitplekgordels voor sy ingeskryf het.
  
  
  Hy klim op die vleuel en gestop. Vanaf die oomblik dat ons daar aangekom het by Bickfor tot nou, krimpvarkie, ek het nie tyd om enige aksie te neem. As sy gehad het, sou dit anders gewees het, maar ek het Doris Bickford genadeloos sit twee koeëls in haar man. Hy het geweet dat sy sou wys die geweer op Susan of Dietrich sonder spyt. As sy iemand doodgemaak rondom hulle, sy sal nie huiwer om enige meer as as sy vermoor Johnny Bickford.
  
  
  Dit sou die laaste kans om'n breek te neem, een of ander manier, maar as sy geweet het oor hierdie feit, so sou Carlos. Hy het gesê skerp: "moet Asseblief nie probeer om te hou vir ons. Ons het nie veel tyd."
  
  
  Ek kon nie enigiets doen om haar, Doris en ek op die vliegtuig hou'n geweer te Dietrich en Susan, Carlos en ek hou van'n rewolwer wat hy kon teen my draai vir'n split sekonde, en veral sedert Paco is nou op soek na die motor vensters met'n groot 9mm Mauser Parabellum pistool in sy hand asof hy was net hoop vir'n geleentheid om dit te gebruik.
  
  
  Ek was oor om te begrawe my kop in die vliegtuig toe ek hoor die geluid van'n motor spoed af in die grondpad in die rigting van ons.
  
  
  "Maak gou!" Die Burrito skree op my.
  
  
  Die polisie die motor draai op die sirene en rooi flitsende lig. As hy gejaag in die rigting van ons op'n land pad, 'n reeks van die skote klap. Sy het gehoor die geluid van die koeëls toeklap in die kant van'n swaar sedan. Paco gooi die deur oop en hardloop na die voorkant van die motor. Hy begin skiet by die polisie die motor. Die groot Parabellum flinched in die ego se hand met elke skoot.
  
  
  Ken Hobart se gil gehoor kan word, maar dit was gedemp deur die ontploffing van Paco se mauser.
  
  
  Skielik, die polisie die motor het van die pad af in'n lang slip, spin in'n geskree van bande, heeltemal buite beheer, sy hoofligte die vorming van die spin van boë in die donker soos'n reuse-spin St Catherine se wiel. Paco gestop skiet. Hy kon hoor Carlos se krassende asem.
  
  
  Die stilte was byna voltooi, en op daardie oomblik, wanneer die gevaar verby was, Paco paniekbevange. Hy het opgespring om sy voete, en gooi homself in die bestuurder se sitplek. Voor Carlos kon uitvind wat hy doen, Paco was in rat en wedrenne deur middel van die velde in die nag so vinnig as wat hy kan gaan.
  
  
  Carlos geskree om die emu om terug te kom. "Jou idioot! Dwaas! Geen gevaar nie! Waar is jy gaan? Kom terug!"
  
  
  Hy staar by die motor se agterligte, wat kleiner deur die tweede. Dan is hy haal sy skouers op en af gespring die vleuel, koes onder dit te bereik Ken Hobart. 'n rijzig, rooi-harige Engelsman was hurk in'n gemors op die grond naby die reg belangrikste landing rat.
  
  
  Carlos stadig opgestaan, hou die geweer slap in sy hand, frustrasie weerspieël in elke lyn van sy ego.
  
  
  Hy het gesê dat hierdie woorde in'n toon van stil nederigheid. "En die dwaas links." Hy draai weg van die liggaam. Hy spring af van die vlerk en kniel langs Hobart. Die Engelsman se teiken geland op die vliegtuig se reg band. Ego se bors was steier met bloed wat was nog steeds stadig sypel uit van dit.
  
  
  Hobart trek haar so ver weg van die vliegtuig as moontlik. Vee die bloed uit sy hande met'n sakdoek, het hy teruggekeer na Carlos, wat nog steeds staan langs die vliegtuig. Ego het haar gevra rofweg. "Wat is verkeerd met jou?"
  
  
  Die nederlaag was geskryf in elke lyn van selfsug. "Ons is klaar hier, vriend," het hy gesê dof. "Paco verlaat met die motor. Hobart is dood
  
  
  
  
  Ons het'n duidelike geleentheid om te ontsnap rondom hierdie plek. Hoe lank dink jy sal dit wees voor meer polisie opdaag hier?" "
  
  
  Haar grom by hom. "Nie voor ons vertrek. Kry op die vliegtuig! "
  
  
  Carlos kyk my onbegrypend aan.
  
  
  "Maat!" Hy het gesweer by hom. "As jy staan daar soos'n idioot, ons sal nooit hier uitkom! Beweeg vinnig! "
  
  
  Ek het op die vleuel en gaan sit in die vlieënier se sitplek. Carlos my gevolg het, toeslaan die kajuit se deur gesluit en om in die sitplek.
  
  
  Dit is aangeskakel deur die boonste heilige in die kajuit en vinnig kyk na die paneel. Daar was geen tyd om te gaan deur die volle kontrolelys. Ek kon net hoop dat Hobart was reg toe hy gesê het die vliegtuig is gereed om af te neem, en ek het gebid dat nie een van die skote gevuur deur die polisie het getref is'n belangrike deel van die vliegtuig.
  
  
  Byna outomaties, my hand het in die belangrikste skakel, draai op die outomatiese skakelaars van die turbo-aanjaer, turbo skakelaars. Magneto en die elektriese brandstof pompe draai dit op, dan druk die throttles af oor die helfte van'n duim, en stoot die hefbome van die brandstof mengsel by volle krag. Brandstof vloei meter begin om te registreer. Kom ons gaan terug na die aanskakel van idle af. Ek draai aan die linkerkant voorgereg skakel en hoor die gehuil, stygende huil van die voorgereg.
  
  
  Die linker skroef swaai een keer, twee keer, en dan gestop word met'n crash. Meng weer totdat dit ten volle versadig is. Ek het die reg enjin.
  
  
  Geen tyd om te kyk al die instrumente. Daar was net genoeg tyd om te skuif die hysbakke, ailerons, en roer terwyl haar bokse was aangedryf deur twee enjins en die vliegtuig taxied uit op die aanloopbaan, swerving op nah, probeer om aan te pas met die ego se vaag uiteensetting in die donker. Dit is afgeskakel deur die heilige in die kajuit en het op die landing ligte. Ek stel die kwartaal flappe, en dan my hande het hou van die tweeling throttles, liggies stoot die ih vorentoe totdat hulle by die stop. Die groot turbo-aangejaagde Lycomings brul as die vliegtuig begin om te beweeg op die aanloopbaan vinniger en vinniger.
  
  
  Wanneer die spoed aanwyser bereik tagtig myl'n uur, die stuurwiel trek haar terug. Die neus opgehef, en die geluid van die wiele op die stamperige grondpad baan gestop. Brylev draai dit af. Ons was in die lug.
  
  
  Hy het die res van die klim in totale duisternis, lig die gearshift hefboom, hoor die huil en dan die swaar slag van die belangrikste rat terug te trek in die wheel arches. Aan die een honderd en twintig myl'n uur, dit was gebalanseer deur die vliegtuig om te handhaaf'n konstante koers van die klim.
  
  
  Vir dieselfde rede dat ek afgeskakel my landing ligte so gou as ek die grond getref het, ek het nie draai op die rooi en groen loop lig of die roterende flitsende lig. Haar hotel, sodat niemand op die grond kon sien die vliegtuig. Ons vlieg in totale duisternis, pretty damn onwettig is, en slegs die dowwe blou vlamme rondom ons uitlaat het weg van ons posisie, en wanneer dit is verminder deur die krag van die klim, en selfs hulle verdwyn.
  
  
  Op agtien honderd meter, die vliegtuig omgedraai noordwes, die behoud van die berge tot sy reg. Hy het na Carlos. "Kyk in die kaart laai. Sien as Hobart het enige ego kaarte daar.
  
  
  Ortega getrek uit'n stapel van WAC kaarte.
  
  
  "Alles reg," sê ek. "Nou, as jy sal vir my sê waar ons gaan, ek sal probeer om ons te kry daar."
  
  
  HOOFSTUK SEWENTIEN
  
  
  Dit was reeds die lig wanneer dit verminder die krag en gegly af in die berge na die bruin, kaal heuwels, iewers in die gebied begrens deur Durango, Torrin, en Matamoros. Ons vlieg teen minder as vyf honderd voete, en Ortega was op soek na die stuurboord vensters en gee my aanwysings.
  
  
  Hare, geland op'n strook noord van'n geïsoleerde plaas. Aan die einde van die strook, daar was net'n hout hut. Dit was taxied na hom deur'n groot vliegtuig en navorsing probleemoplossing enjins.
  
  
  'n woede-in die gesig gestaar Meksikaans in shabby Chinos het gekom om ons te ontmoet. Hy het nie met ons praat wanneer hy begin die diens van die vliegtuig, hervul die tenks, en die nagaan van die olie.
  
  
  Ons almal het op'n vliegtuig. Dit is uitgelê in'n kruis-afdeling van'n vliegtuig se vlerk se aerial kaart, en Carlos het vir my die roete wat dit veronderstel was om te neem, merk die punt waar ons was veronderstel om te sluip oor die grens in die verenigde State.
  
  
  "Dit is waar ons paaie kruis," het hy gesê, wys na'n plek op die Rio Bravo-Rivier suid van die Texas spoorweg dorpie van Sierra Blanca. "Die begin van hier," het hy wys weer na'n plek meer as'n honderd myl binne-in Mexiko, " jy sal hê om te vlieg so laag as moontlik." Jy kruis die rivier op'n hoogte nie hoër as die bome, onmiddellik tekens om te gaan rondom die Sierra Blanca na die noorde, en dan, op hierdie punt, kop noordooste."
  
  
  "En van daar?"
  
  
  Carlos regop. "Van daar, ek sal jou lei weer. Onthou, die minimum hoogte is totdat ons die grens oorsteek ."
  
  
  Sy het net sit die diagramme en sit ih in die volgorde wat sy ih gebruik word. Mexicantsev klaar hervulling van die vliegtuig met brandstof. Doris teruggekeer met Susan en die ou man. Hulle het aan boord van die vliegtuig, Susan ignoreer my asof ek nie bestaan het nie, Dietrich loop soos'n man in'n beswyming. Carlos my gevolg het in.
  
  
  Hy het gesluit en die deur gesluit en vasgegespe op sy gordel. Hy sit daar vir'n oomblik, vryf die blase op sy ken, sy oë moeg van slapeloosheid, sy regterarm seer.
  
  
  "Sal ons gaan?" Burrito daarop aangedring.
  
  
  ;
  
  
  Hy knik en begin die enjins. Dit blyk windaf deur die vliegtuig en aangedryf as ons jaag oor die modderige veld en die hoogte ingeskiet in die helder blou Mexikaanse lug.
  
  
  Die vlug van Torreon de Durango na Rio Bravo neem'n paar uur. Ek het baie tyd gehad om te dink, en die vae idees wat begin het om te vorm in my kop die nag voor - wild, byna onmoontlik gedagtes-begin om te kristalliseer in'n harde vermoede wat is besig om meer en meer soliede deur die minuut.
  
  
  Na aanleiding van Carlos se instruksies, het hy neergedaal het op'n lae vlak en oor die grens by boomtop hoogte suid van die Sierra Blanca, dan omkring die dorp ver genoeg om uit te wees van die oë. Tien myl na die noorde, die vliegtuig het noordooste. As'n paar minute verby, die vermoede in my kop het begin om te stol en verander in iets meer as net'n vae, ongemaklik wikkel.
  
  
  Hy opgetel het die lug roete kaart weer. El Paso, was die noordweste van ons. Hy geprojekteer'n denkbeeldige lyn van El Paso op'n sestig-grade hoek. Die lyn het in New Mexico, nader Roswell. Hy kyk na die kompas op die vliegtuig se paneelbord. Op ons huidige vlug, sal ons steek hierdie lyn in net'n paar minute. Ek was op soek na my kyk.
  
  
  Asof hy, was ook op soek na die kaart en op soek na'n denkbeeldige lyn, Carlos het gesê op net die regte oomblik: "neem Asseblief hierdie pad," en wys na'n plek in die noorde van ons, in die valleie van die Hoogste Berge.
  
  
  Dit was nie meer'n vermoede. Wat gedink het'n sekerheid. Ek het Carlos se instruksies totdat ons uiteindelik gevlieg oor die rant en het die vallei, en Carlos daarop te nah en gesê: "Stem! Stem waar ek wil hê jy om te land.
  
  
  Hy het die throttles terug op, draai die mengsel beheer om die volle krag, verlaag die flappe en landing rat, en bereid is om te land. Die tweeling-enjin vliegtuig het haar in'n steil bank, reguit uit op die finale stadium van die benadering met'n laaste-minuut flappe.
  
  
  Ek was nie verbaas om te sien die groot Lear jet by die ver einde van die aanloopbaan, of die enkel-enjin Bonanza vliegtuig langs dit. Haar vliegtuig lê haar neer en toegelaat word om die emu te los liggies op die modderige aanloopbaan, die toepassing van slegs'n klein bedrag van krag te verleng die rol, so dat wanneer haar vliegtuig uiteindelik uitgeswaai af van die aanloopbaan, dit gestop'n kort afstand weg van die ander twee vliegtuie.
  
  
  Carlos het vir my.
  
  
  "Is jy verbaas?" "Wat is dit?" het hy gevra, 'n klein glimlag op sy dun lippe, en'n skynsel van vermaak in sy donker oë. Die geweer was terug in die ego se hand. Uit hierdie kort afstand, kon hy sien dat elke kamer in die silinder was " gelaai met'n dik koper-skede koeël.
  
  
  Haar, hy het sy kop geskud. "Eintlik, dit is skoon. Nie na wat jy my gegee het die laaste rigting. Ek sal verbaas wees as dinge anders was."
  
  
  "Ek dink Gregorius is wag vir ons," het Carlos het gesê. "Laat ons nie hou van die ego wag nie langer."
  
  
  * * *
  
  
  In die helder New Mexico sonlig, sy was stadig verhef volgende te Gregorius " massiewe raam. Carlos, Doris Bickford, Susan Dietrich, en haar pa was op'n lug-conditioning Lear vliegtuig. 'n gespierde militante met aknee littekens geloop het'n dosyn treë na ons agter, nooit om sy oë van my af.
  
  
  Gregorius Schell stap stadig, sy hande saamgevou agter sy rug, sy kop opgewek is tot die helder, wolklose lug.
  
  
  Hy terloops gevra: "Wat het jy vermoed dat ek dalk betrokke te wees?"
  
  
  "Carlos weet te veel te gou. Ek kon net nie glo dat die ego mense hou my onder sulke noue toesig dat hulle geweet het my elke beweging. Natuurlik, die eerste keer ontmoet hy Stocelli, hy was nie versigtig van haar. Wat ek kon nie aanvaar was dat Ortega se manne het my gevolg het die nag Dietrich haar gesien het, of dat hulle gehoor het ons hele gesprek. Dit was te veel van'n toeval. Carlos ontvoer Dietrich'n paar uur nadat ek my verslag aan die Denver - en dat die verslag was slegs bedoel om te voldoen aan jou ore! Met die uitsondering van my, was jy die enigste persoon in die wêreld wat geweet het wat Dietrich ontdek het en hoe waardevol dit is. So Ortega moet inligting ontvang het van jou.
  
  
  "Wel," Gregorius het gesê, " die kurktrekker vraag is, wat gaan jy doen oor dit?"
  
  
  Ek het nie antwoord op die emu. In plaas daarvan, het hy gesê, " Laat ons sien of my aannames korrek is, Gregorius. Eerste, ek dink jy het jou aanvanklike fortuin smokkel morfien rondom Turkye. Dan kan jy verander jou naam en het'n wetsgehoorsame burger nie, maar jy het nooit van die dwelm besigheid. Reg?"
  
  
  Gregorius knik sy groot kop in stilte.
  
  
  "Ek dink jy gehelp finansies Stocelli. En nou weet ek jy is die geld man agter Ortega.
  
  
  Gregorius staar na my, dan kyk weg. Ego se vlesige lippe geskei asof hy was dikmond. "Maar jy het ook geweet dat Ortega kon dit nie hanteer Stocelli."
  
  
  "Jy kan hanteer Stocelli," Gregorius het gesê kalm.
  
  
  "Ja, ek kan dit doen. Dit is hoekom jy gevra Ortega te betrek my in die transaksie. Hy sou nooit gedoen het om dit alleen. Te veel trots en te veel haat vir die moord op my neef se ego."
  
  
  
  "Jy is baie helder, Nick."
  
  
  Haar, hy het sy kop geskud. Hy was moeg. Die gebrek van boë, die stam van so baie ure op die vliegtuig, die sny op my regterarm - dit was al besig om te neem sy tol op my.
  
  
  "Nee, nie regtig nie. Ek het'n fout gemaak. Ek moet doodgemaak het Dietrich so gou as wat sy uitgevind het oor die ego formule. Sou daar'n vloei na hierdie geval ...
  
  
  "Maar jou deernis vir die ou man sal nie toelaat dat dit. En nou bied ek dit aan jou, hulle is die dieselfde bestanddele as Tortilla. Onthou net, jy sal my maat, nie om my ego, en ek sal beslis nie gee jou die volle vyftig persent. Egter, dit sal genoeg wees om'n baie ryk persoon.
  
  
  "En as ek vir haar sê nie?"
  
  
  Gregorius knik sy kop in die rigting van die onrustig bandiet wat staan'n paar meter weg, kyk na ons. "Hy sal jou doodmaak. Emoe-kan nie wag om te wys hoe goed hy is."
  
  
  "Wat oor die BYL? En die Smous? Ek weet nie hoe jy het daarin geslaag om te mislei jou ego te dink jy is'n ware persoon vir so lank, maar as ek gaan met jou, Hawk sal weet hoekom. En my lewe sal nie die moeite werd wees'n polisieman! Die hawk gee nooit op nie."
  
  
  Gregorius sit sy arm om my skouer. Hy druk sy ego in'n vriendelike gebaar. "Soms is jy verras my, Nick. Jy is'n moordenaar. Killmaster N3. Het jy nie probeer om te ontsnap uit die BYL in die eerste plek? Is dit omdat jy moeg is van die moord slegs die uil van die mistige ideale? Jy wil om ryk te word, en ek kan gee wat, Nick.
  
  
  Hy het sy hand weg, en Ego Stahl se stem was ysige.
  
  
  "Of ek kan gee jou dood. Nou oop. 'n burrito sou graag om te rip jou kop af! "
  
  
  Ek het nie sê enigiets aan haar.
  
  
  "Alles reg," Gregorius het gesê skerp. "Ek sal gee jou tyd om te dink oor al jou twyfel en die geld wat dalk joune wees."
  
  
  Hy kyk op sy polshorlosie. "Twintig minute. Dan sal ek wag vir haar antwoord."
  
  
  Hy draai om en stap terug na die Learjet. Die rower agter gebly het, versigtig om sy afstand van my.
  
  
  Tot nou toe, die krimpvarkie is seker dat Gregorius sou my nie doodmaak nie. Hy het my nodig gehad om te gaan met Stocelli. Maar nie as ek het vir hom gesê om te gaan na die hel. Nie as haar emu sê nie. En haar emoe-gaan om te draai haar af.
  
  
  Ek het gestop om te dink oor Gregorius en begin werk op om uit hierdie gemors lewe.
  
  
  Ek kyk oor my skouer op die boelie my volgende. Selfs al het hy het die geweer in'n skouer holster eerder as in sy hand, hy dra sy sport baadjie oopgeknoop sodat hy kon trek die geweer en skiet voordat sy vriende het naby aan hom. Hy uitgedopte toe haar dop was op, en gestop toe haar op, altyd die behoud van ten minste vyftien of twintig meter weg van my so dat ek sou nie'n kans om te spring op hom.
  
  
  Die probleem was nie net hoe om te ontsnap. Een of ander manier, ek kon waarskynlik wegkom van hierdie boef. Maar daar was Dietrichs. Ek kon nie laat ih in Gregorius se hande.
  
  
  Alles het ek besluit om dit te doen moet werk die eerste keer, want daar is geen tweede kans.
  
  
  Geestelik, ek kyk na wat ek het wat ek kan gebruik as'n wapen teen die rower agter my. 'n paar Meksikaanse monettas. Sakdoek en beursie in een hip sak.
  
  
  En in die ander was Luisa Aparicio se vou mes. Wat moet genoeg gewees het, want dit is al wat ek het.
  
  
  Hy het'n lang grondpad vir byna twee honderd meter. Dan draai hy om en stap terug in'n wye boog, so dat, sonder om hom te merk, het ek daarin geslaag om ons benadering vliegtuig, wegsteek van die Learjet.
  
  
  Deur hierdie tyd, die son is amper oop oorhoofse, en die daglig Savchenko gestuur glimmende golwe weerkaats van die kaal grond. Sy gaan staan agter die vliegtuig en trek uit'n sakdoek, vee die sweet van haar voorkop. As ek verhuis weer, die gangster roep uit na my. "Hello daar! Jy laat val jou beursie.
  
  
  Hy het gestop en omgedraai. My beursie was lê op die grond, waar my sakdoek het doelbewus laat val dit wanneer ek het dit uit.
  
  
  "Ek het," sê ek, veins verrassing. "Dankie."Deur die kans, ek het terug gekom en het dit opgetel. Die rower het nie beweeg nie. Hy staan op die vlerk van die vliegtuig, uit die oë van almal in die Learjet, en nou was hy net tien meter weg. Hy was óf te vet of te sorgelose om terug te sit.
  
  
  Nog steeds op soek na hom, het hy en haar glip die beursie in sy ander lende doek en toe sy vingers rondom die handvatsel van Luisa Aparicio se mes. Ek het my hand uit om my sak, my liggaam oor my arm uit die skut. Druk'n klein knoppie op die handvatsel, haar pa het gevoel die ses-duim lem gly langs die hef en snap in plek. Sy draai die mes in haar hand, gryp die mes in'n gooi posisie. Hy het begin om weg te draai van die pyl, en dan skielik omgedraai. My hand het, en my arm geskiet. Die mes het uit om my arm voordat hy besef wat gebeur het.
  
  
  Die lem gevang die emu in die keel net bo die sleutelbeen aansluiting. Hy snak na asem. Beide hande het opgegaan na ego se keel. Hy lunged by hom, gryp ego deur die knieë en klop hom op die grond. Die verhoging van sy hand, het hy gryp die handvatsel van die mes, maar ego hande was reeds daar, so ego hande gebalde dit in'n vuis en het'n skerp pluk.
  
  
  
  ;
  
  
  Die bloed het gevloei af in die vlees geskeur en kraakbeen van die ego se swaar nek. Ego se pock gemerkte gesig was net duim van my, sy oë staar na my met'n stil, desperaat haat. Dan is die ego se hande laat val, en die hele ego, liggaam ontspanne.
  
  
  Ek hurk haar af, die bloed op my hande taai soos framboos room. Hy versigtig vee sy hande op die doek van sy ego kamisool. Haar tel'n handvol sand en skrape af al wat oorbly.
  
  
  Ten slotte, hy het in ego se baadjie vir die geweer wat hy so dwaas uitgevoer onder sy arm in plaas van in sy vuis, gereed om te vuur.
  
  
  Dit was'n reuse Smith & Wesson .44 Magnum-rewolwer wat het haar wapen. Dit is'n groot pistool, wat spesifiek ontwerp is om voorsiening te maak akkuraatheid en treffende krag selfs op'n afstand. Dit is regtig ook'n kragtige wapen te voer die ego met jou.
  
  
  Hou die geweer agter haar rug, hy het opgestaan en loop vinnig om die vliegtuig na die Learjet. Hy het tot die stappe om die kajuit.
  
  
  Gregorius het my eerste.
  
  
  "Ag, Nick," het hy gesê met'n koue glimlag op sy gesig. "Wat jy gemaak het op jou gedagtes."
  
  
  "Ja," sê ek. Hy trek'n swaar magnum van agter sy rug en wys dit by hom. "Ja."
  
  
  Gregorius se glimlag verdwyn. "Jy is verkeerd, Nick. Jy is nie van plan om weg te kom met dit. Nie hier nie."
  
  
  "Miskien." Hy kyk na Susan Dietrich. "Gaan na buite," ek bestel het.
  
  
  Doris het die geweer en sit die ego in Susan se kop. "Jy moet net stil sit, heuning," sê sy in haar skerp, dun stem. My hand effens verskuif, en my vinger die sneller getrek. Die .44 magnum se swaar staar klap Doris rug teen die afskorting, rip die helfte van haar kop af in'n ontploffing van die wit been, grys brein saak, en red onbeheerst bloed.
  
  
  Susan sit haar hande om haar mond. Haar oë weerspieël die siekte wat sy gevoel het.
  
  
  "Gaan weg!" Haar pa het gesê skerp.
  
  
  Sy staan op. "Wat van my pa?"
  
  
  Hy kyk na die plek waar Dietrich was uitgestrek op een van die groot leerstoele wat was heeltemal reclined. Die ou man was bewusteloos.
  
  
  "Ek wil hê jy om te kry uit die eerste," het Susan gesê, 'n versterking versigtig om Gregorius. Ek het haar uit die pad sodat sy kon kruis agter my. Sy het die deur uit.
  
  
  "Hoe gaan jy kry die ego uit?" Gregorius het gevra, wys op Dietrich. "Het jy verwag om ons te help jy beweeg jou ego?"
  
  
  Ek het nie antwoord nie. Hy staan vir'n oomblik, kyk die eerste keer by Gregorius, dan by Carlos, en uiteindelik by die ou man. Moenie sê'n woord aan ons, haar, gerugsteun uit die deur en af in die stappe.
  
  
  Daar was'n skielike stormloop van die aktiwiteit in Learjet. Die trappe opgegaan, die deur gesluit, klap, en Susan het vir my en gryp my arm.
  
  
  "Jy het my vader is daar!" het sy geskree.
  
  
  Ee omhels haar en gerugsteun weg van die vliegtuig. Deur die klein venster van die kajuit, het hy gesien hoe die vlieënier gly in sy sitplek. Ego se hande het, swiep skakelaars vinnig. 'n oomblik later, het hy gehoor die enjins begin om te huil as die rotor lemme gespin.
  
  
  Susan trek weg van my hand. "Jy het nie my hoor? My pa is nog steeds binne-in! Neem die ego! Asseblief kry jou ego uit! Nou is sy skree op my oor die brul van die jet enjins. Daar was'n blik van wanhoop op haar gesig. "Asseblief! Doen iets!"
  
  
  Ek ignoreer haar. Ek staan daar met die swaar rewolwer in my regterhand en gekyk hoe die Learjet, beide enjins nou aan die brand gesteek, gerol ongemaklik en begin om te rol uit van ons.
  
  
  Susan gryp my linker arm, skud dit en skreeu histeries: "Moenie toelaat dat hulle wegkom!"
  
  
  Dit was soos hy staan afgesien van beide van ons, vasgevang in sy eie eensame wêreld. Haar, het geweet wat ek nodig het om te doen. Daar was geen ander manier nie. Ek voel die koue ten spyte van die warm New Mexico son. Die koue sypel diep binne-in my, bang my aan die kern.
  
  
  Susan bereik uit en klap my in die gesig. Ek kon nie voel haar by al. Dit was asof sy het nie eens my aangeraak.
  
  
  Sy skree op my. "Identifiseer die emu, uil van God!"
  
  
  Hare, kyk na die vliegtuig nader aan die ver einde van die aanloopbaan.
  
  
  Dit was nou'n paar honderd meter weg, die ego van die stuwers die blaas van'n krul van die stof agter dit. Hy het omgedraai in die baan en begin'n runout. Die twee enjins nou geskree, 'n hoë-opgeslaan dwarreling en oorverdowende geraas van ons oortromme, en dan die vliegtuig spoed opgetel en jaag down die vuil baan in die rigting van ons.
  
  
  Haar linkerhand was getrek deur'n slimmigheid, Susan. Ek het dit opgetel .44 Magnum en toegedraai sy linkerhand om sy regter pols, die verhoging van die rewolwer te ooghoogte, die aanpassing van die voorkant oë bar in die agterste oë slot.
  
  
  Wanneer die vliegtuig vasgevang met ons, dit was amper by die maksimum-spoed af, en net voor die neus wiel begin te lig, is dit'n skoot afgevuur. Die linkerkant band ontplof, verbryseling in stukke soos'n swaar koeël. Die linkervleuel gedaal. Die ego wenk gevang op die grond, draai die vliegtuig met'n sterk gewroeg smeking van die breek van die metaal. Die wingtip tenks oopgemaak het, en brandstof was spewing uit in'n swart, vetterige stroom.
  
  
  
  In slow motion, die vliegtuig se stert rose hoër en hoër, en dan as die vlerk gebreek af by die wortel, die vliegtuig omgekeer op en af op sy rug, draai die aanloopbaan in'n wolk van swart brandstof stof en bruin stof skerwe van metaal wat wild in helder splinters.
  
  
  Sy geskiet is weer op die vliegtuig, dan'n derde en vierde. Daar was'n vinnige flits van die vlam; 'n oranje-rooi vuurbal uitgebrei om die wat gebroke is, verminkte metaal van die romp. Die vliegtuig het tot'n stop, vlamme bars uit van dit so dik, olierige swart rook uitgestort oor die Holocaust van die vlamme spring.
  
  
  Nog steeds met geen teken van emosie op my gesig, ek het gekyk hoe die vliegtuig vernietig homself en die passasiers se ego's. Haar wapen laat val en hy het gaan staan moeg op die bodem van die vallei; Alleen. Susan gly af na haar knieë met my, druk haar gesig teen my been. Hy hoor'n tjank van frustrasie ontsnap rondom haar keel, en hy het versigtig met sy linkerhand en aan die punt van haar goue hare, nie in staat om te praat met haar of troos haar in enige manier.
  
  
  HOOFSTUK AGTIEN
  
  
  Hy ingelig Hawke oor die telefoon in El Paso, en uiteindelik sinies vertel Em dat Gregorius is verneuk op ego vir die jaar. Wat hy geleen het my uit die BYL aan een van die wêreld se top-misdadigers.
  
  
  Hawke's droë laggie het oor die lyn.
  
  
  "Wil jy regtig glo dat, Nick? Hoekom dink jy hy breek al die reëls en laat u werk vir hom? En die verslag wat jy kan nie kontak BYL vir hulp? "
  
  
  "Jy bedoel-?"
  
  
  "Ek is geïnteresseerd in die Gregorius vir baie jare. Toe hy gevra, haar, hy het gedink dit was'n groot geleentheid om te rook uit sy ego in die ope lug. En jy het dit. Lekker werk, Nick.
  
  
  Weereens, die Smous was een stap voor my.
  
  
  "Alles reg,"het ek grom," in daardie geval, ek verdien dit op vakansie."
  
  
  "Drie sondae," Hawk gebreek. "En gee my groete aan Teniente Fuentes." Hy skielik hang, laat my wonder hoe hy geweet het ek gaan terug na Acapulco weer.
  
  
  So nou, in beige langbroeke, sandale, en'n oop sport hemp, sy sit op'n klein tafeltjie langs Teniente Felix Fuentes van die Seguridad Federale Polisie. Die stoel staan op die wye terras van die Matamoros Hotel. Acapulco het nog nooit meer mooi. Dit glinster in die strale van die tropiese son lekke, in die aand, weggespoel deur'n vroeë reën nie wanneer.
  
  
  Die water van die baai is'n diep blou, en die stad op die teenoorgestelde kant, byna weggesteek deur die palm bome wat omring die Malecon en die park, was'n grys vervaag by die voet van die bruin-rande heuwels.
  
  
  "Ek verstaan dat jy nie het my vertel alles," Fuentes gesê. "Ek is nie seker of ek wil om te weet alles, want dan het ek dalk te neem amptelike aksie, en ek wil nie om dit te doen, Senor Carter. Egter, ek het'n kurktrekker. Stocelli? "
  
  
  "Jy bedoel hy het weg met dit?"
  
  
  Fuentes knik.
  
  
  Haar, hy het sy kop geskud. "Ek dink nie so nie," sê ek. "Het jy onthou wat ek gevra het om te doen wanneer ek het gister, nie wanneer rondom El Paso?"
  
  
  "Van die kursus. Sy was persoonlik ingelig deur Stocelli wat my die regering is van mening ego persona non grata en het versoek om die ego te laat Mexiko deur hierdie oggend by die jongste. Hoekom nie?"
  
  
  "Omdat ek geroep em reg na te praat. Ek het vir emoe wat ek wil neem sorg van alles en dat hy kon terug gaan na die verenigde State."
  
  
  "Het jy laat hom weg?" Fuentes frons.
  
  
  "Nie regtig nie. Sy was gevra deur die ego te doen vir my'n guns, en hy het ingestem."
  
  
  "'n guns?"
  
  
  "Bring my bagasie terug met jou."
  
  
  Fuentes was verbaas. "Ek verstaan nie. Wat was die doel van hierdie? "
  
  
  "Wel," het ek gesê, kyk op my horlosie, " as Ego se vliegtuig arriveer op tyd, Stocelli sal kom by JFK, NY in die volgende half uur. Dit sal hê om te slaag deur die doeane. Medium ego bagasie is'n swart doek tas met geen merke aan te dui dat dit behoort aan iemand anders as Stocelli. Hy kan eis dit is die een rondom my sakke, maar hy het geen manier om dit te bewys. Buitendien, ek dink nie doeane sal betaal enige aandag aan sy protes."
  
  
  Begrip aangebreek in Fuentes se oë.
  
  
  "Is dit die tas dat Dietrich gestuur na jou kamer?"
  
  
  "Dis waar," ek het gesê, glimlag, " en die nen nog steeds bevat die dertig kilo's van suiwer heroïen dat Dietrich sit in dit."
  
  
  Fuentes het begin om te lag.
  
  
  Haar mimmo staar na hom deur die poort wat lei af in die hotel lobby. Consuela Delgardo loop in die rigting van ons. As sy genader, ek sien die kyk op haar gesig. Dit was'n mengsel van vreugde en verwagting, en'n blik wat my vertel dat een of ander manier, iewers, een of ander manier, sy gaan om te kry terug by my vir wat ek gedoen het om haar, by Garrett se Hacienda.
  
  
  Sy het gekom om te die tafel, 'n lang, statige, gesette vrou, haar ovaal gesig nooit meer mooi as wat dit was nou. Fuentes het omgedraai in sy stoel, haar gesien het, en het aan sy voete as sy genader.
  
  
  "Señora Consuela Delgardo, Luitenant Felix Fuentes."
  
  
  Consuela uit haar hand gehou. Fuentes wat die ego aan sy lippe.
  
  
  "Ons het ontmoet," Fuentes mompel. Toe hy regop. Hy het gesê ," As jy gaan om te wees in Mexiko vir'n rukkie, Senor Carter, ek sal dit waardeer as jy wil my gaste vir aandete een aand.
  
  
  
  Consuela het my hand possessively. Fuentes gevang die gebaar.
  
  
  "Ons wil gelukkig wees," Consuela gesê hees.
  
  
  Fuentes kyk na nah. Dan kyk hy na my. Ego se oë flikker vir'n oomblik, 'n skaars waarneembaar uitdrukking, maar sy gesig bly so kalm en stern as ooit - die okkerneut-bruin beeld van'n ou Tolteken god.
  
  
  "Om pret te hê," Fuentes het vir my gesê droogweg opgemerk. En dan het hy gesluit die een oog in'n stadige, wulpse wink.
  
  
  Draad.
  
  
  
  
  
  Nick Carter
  
  
  Die Jerusalem Geval
  
  
  
  
  Nick Carter
  
  
  Killmaster
  
  
  Die Jerusalem Geval
  
  
  
  
  
  Toegewy aan die lede van die Verenigde State van amerika Geheime Diens
  
  
  
  
  As jy voldoen aan die ongelowiges, sny hulle koppe af totdat jy veroorsaak dat'n groot slag onder hulle; en bind ih in effekte, en dan óf laat ih doen dit vir gratis, of eis'n losprys ...
  
  
  Die Koran
  
  
  
  
  
  
  Proloog
  
  
  
  
  
  Die air-conditioning eenhede was loop op top spoed in die vergulde ballroom van die Eden Hotel, maar die kamer was gepak met twee honderd yahoo singles, en die rook, vleis, en desperaatheid was so warm soos'n oerwoud. .
  
  
  Groot dubbel deure aan die einde van die kamer gelei het tot die ver einde van die draad, 'n klipperige pad wat helling af na die strand om af te koel, vars lug, na'n stil plek waar die blou-swart see met die sanderige strand sonder enige geraas. Sonny, jou gasheer is op die naweek.
  
  
  Soos die aand het tot'n einde, 'n paar van die partytjie-gangers linkerkant. Hulle, wat was gelukkig, het hand in hand, die man versprei'n baadjie op die sand vir die meisie. Die ellendiges uitgegaan alleen. Dink oor die rede waarom hulle is so ongelukkig, dink oor die geld wat hulle spandeer en die vakansie wat hulle het, of kry'n paar vars lug voor en probeer weer. En'n paar het net uit na die sterre elke jaar voor huis toe gaan om te woonstelle, in die verenigde State, in stede waar daar geen meer sterre.
  
  
  Niemand het opgemerk die lang man in die Carden baadjie loop in die rigting van die ver einde van die strand. Hy stap vinnig met'n flitslig, loop sy hond uit'n duur hotel in die Bahamas af na waar die strand is donkerste en stilste. Een dag, het hy loer by die afsterwe mimmo alleenlopers. 'n kyk wat kan geïnterpreteer word as'n ergernis. Maar niemand opgemerk.
  
  
  Niemand het opgemerk die helikopter nie. Slegs wanneer dit neergedaal het om so nederig dat jy gedink het dit was wat eerlik met jou, en as dit nie die land vinnig, dit sal vlieg deur middel van die groot glas deure en die land in die middel van'n glinsterende ballroom.
  
  
  Drie kappie mans tuimel uit om die helikopter. Hulle het gewere. Die man in Carden se baadjie het opgekyk in stille verbasing, net soos die ander. Hy het gesê ," Wat die hel! Toe het hulle gegryp ego en druk hom vinnig en rofweg in die rigting van die helikopter. Die mense op die strand gaan staan roerloos, roerloos soos palm bome op die strand, wonder as wat hulle sien was'n droom, en dan'n bietjie man oor Brooklyn skree, "Stop ih!" Iets sny af in die stil skare, 'n skare van die bruisende verloorders rondom die groot stad, en'n paar rondom hulle gehardloop om hulle te ontmoet'n droom om te veg, miskien vir die eerste keer in jou lewe. kappie manne glimlag, wat pistool gewere, en bedek die strand met koeëls en skree, en onder die donderende rook, die flou fluit van'n fosfor granaat, en dan brand - 'n vinnige verspreiding van vuur wat verteer die rokke sou hulle gekoop het. op die geleentheid, en die bietjie wat ooreenstem met truie, en gehuur smoking, en'n bietjie man van Brooklyn, en'n onderwyser van Bayonne ...
  
  
  Veertien dood, vier-en-twintig gewond.
  
  
  'n man met'n hond geneem deur die helikopter.
  
  
  
  
  
  
  Die eerste hoofstuk.
  
  
  
  
  
  Haar lê naak in die son. Hy het nie beweeg'n spier vir meer as'n uur. Ek was besig om dit te hou. Ek het begin dink oor nooit beweeg my spiere weer. Haar vraag is, as jy gaan lê in die woestyn son wat lank genoeg is, kan die kole draai jy in'n standbeeld? Of'n monument? Miskien kan dit'n monument. Hier lê Nick Carter. Ek is seker jy wil maak haar'n toeriste-standbeeld
  
  
  Die aantrekkingskrag. Gesinne sou besoek my op vier-dag naweke, en die kinders sal daar staan en die maak van gesigte - as hulle nie met die Buckingham-Paleis wagte-probeer om my te kry om te beweeg. Slegs dit sou nie gewees het Stahl. Miskien kan ek kry in die Guinness Book of World Records: "Die rekord vir geen spiere beweging is 48 jaar en twaalf minute, wat deur Nick Carter in Tucson, Arizona."
  
  
  Ek loer by die lang horison, op die dowwe blou berge rondom die woestyn, en het'n diep asem van die lug so duidelik dat ek gedink het my longe was'n slum.
  
  
  Hy kyk af na sy been. Sy stahl lyk soos'n deel van my weer. Ten minste dit was so donker bruin soos die res van my liggaam, op soek na meer soos'n ware menslike been as'n stofsuier slang.
  
  
  Ek praat nie oor die beweging van jou spiere, wat is'n sensitiewe onderwerp ses weke gelede. Ses weke gelede, die rolverdeling is nog steeds op my been, en Dr Schilhaus was kekkel en praat oor my herstel in as in plaas van wanneer. Die lummel wat bliksem Jennings was gelukkig genoeg om gekraak'n been, en die skerwe sny in spiere of senuwees of wat ook al dit is wat maak die been doen sy ding, en ons is nie'n grap toe ons nie beweeg nie.
  
  
  Hy kyk terug op die Staaf. In die eindelose wêreld van die sand, salie en die son, in die verte - 'n eensame ruiter op'n brons mare. Hy het sy oë toegemaak en swem weg.
  
  
  "Strike!"
  
  
  Sy het my met'n opgerolde papier en my wakker uit my X-gegradeerde drome. Sy het gesê: "Carter, jy is hopeloos. Ek sal laat jy vir'n uur, en jy kan verlaat."
  
  
  Haar oë oopgemaak het. Millie. Pragtige. Selfs in daardie dom wit suster se uniform. 'n groot bun van sappige blonde hare, goud-platinum en geel-pienk hare, die groot bruin oë, 'n briljante tan en'n sagte vol mond, en dan beweeg af en lees van links na regs, twee van die mees pragtige borste in die wêreld, ryk en hoog en rond, en dan-maat neem dit, haar beweeg'n spier.
  
  
  Hy het gekreun en gerol oor. "Gaan," het sy gesê. "Terug te kry om te werk."Werk bedoel fisiese terapie vir my been. Millie was'n fisiese terapeut. Vir my been. Alles anders is nie-amptelike.
  
  
  Haar het'n handdoek en draai die ego rondom haar. Haar lê op'n doek mat op'n massage tafel op die balkon van'n private slaapkamer in'n groot spaanse missie-styl herehuis oor dertig-vyf myl suidwes van Tucson. Tant Tilly se Skuiling Of, as Ego is minder liefdevol genoem, A. T. R. vir Terapie en Rehabilitasie. 'n kosskool vir Koue Oorlog veterane.
  
  
  Haar was daar, met vergunning van Harold ("Happy") Jennings, 'n voormalige drank smokkelaar, ex-gevangene, uitgewekene, eienaar van'n klein hotel in die Caicos Eilande net oorkant die straat van Haiti. Gelukkig is die Hotel blyk te wees'n skoonmaak van die huis vir'n groep van vryskutters genoem Bloed En Wraak. Ego se geswore doel was om te kry bloed en neem wraak op'n uitgesoekte groep van die Amerikaanse wetenskaplikes. Die beweging is befonds deur'n ryk Suid-Amerikaanse ex-Nazi, wie het dit al'n Gelukkige ervaring. Bloed en vergelding is'n ding van die verlede, maar haar, betaal vir die oorwinning met'n twee-week koma en'n gebreekte been. In ruil, BYL het my twee maande van die son en die herstel van oefeninge en Millie Barnes.
  
  
  Millie Barnes gryp my linkerbeen en aangeheg'n metaal gewig om dit te. "En strek," het sy gesê, " en buig... en buig oor... en rek, twee-drie-hey! Dit is nie sleg nie. Ek sal hou van die geld, sal jy loop sonder krukke volgende week." Haar, kyk na nah dubieus. Sy trek haar skouers op. "Ek het nie sê hardloop."
  
  
  Hy glimlag vir haar. "Dit is ook normaal. Ek het net gedink ek moet nie in te veel van'n haas. Haar lê hier en dink dat die lewe is kort en te veel tyd word gemors op die lewe."
  
  
  Sy lig haar wenkbroue. "Dit klink nie soos'n Killmaster replika."
  
  
  Haar, hy haal sy skouers op. "So miskien is dit nie die geval nie. Miskien is ek te dink oor die ophou van my werk. Rol rond. Doen wat ware mense doen." Hy kyk na nah. "Wat doen die regte mense doen?"
  
  
  "Gaan lê, ek wil hê hulle moet wees Nick Carter."
  
  
  "Met al my krag."
  
  
  "Hou die beweging van jou been."
  
  
  "Hema wil jy graag om te wees?"
  
  
  Sy het my'n oop, meisjesachtig glimlag. "Wanneer ek is met jou, sy gelukkig te wees Millie Barnes."
  
  
  "En wanneer sal ek laat?"
  
  
  "Ah! Wanneer jy weg is, sal ek sluit myself in hierdie kamer met my herinneringe, my trane, en my poësie boeke." Sy saamgeperste haar lippe. "Is hierdie die soort van rumatiek wat jy wil om te hoor?"
  
  
  "Ek wil om te weet wat jy wil hê uit die lewe."
  
  
  Sy sit op die balkon reling aan my linkerkant, haar arms gekruis oor haar bors, die son skyn geel sterre in haar hare. Sy trek haar skouers op. "Ek het nie gedink oor die wil iets in die jaar."
  
  
  "...Vertel Ouma Barnes op haar negentigste verjaarsdag. Kom op, baby. Dit is nie'n gedagte vir'n jong vrou.
  
  
  Haar oë rek. Ek is vyf-en-agt."
  
  
  "Hierdie ou een, huh?"
  
  
  "Hou strek jou been uit "
  
  
  Haar uitgebreide been. Sy bereik uit en lig haar hand selfs hoër, verbysterende as sy groet die son. Sy het haar hande weg, en hy het ih up, twee bene hoër as haar kop. "Druk jouself so hoog volgende keer." Sy buk, gebuig, en stoot so hoog is.
  
  
  "Millie... As haar pa gegaan het..."
  
  
  "Nonsens, Nick! Wat jy gaan deur is tipiese twaalfde sondag te dink."
  
  
  "Ek sal julle byt. Wat is dit?"
  
  
  Sy sug. . "Dit is net die eerste maand wat jy ouens spandeer hier, is jy al in'n brandende haastig uit te kry, die tweede maand wat jy fokus op die harde werk van die derde maand. Jou metaboliese veranderinge is gewoond raak aan al hierdie leuens. Jy begin filosofering, jy begin met vermelding van Omar Khayyam. Jou oë is vaag wanneer jy kyk na Die Waltons ." Sy skud haar kop. "Tipiese Twaalfde Sondag Denke",
  
  
  "So, wat gebeur volgende?"
  
  
  Sy glimlag. "Jy sal sien die stem. Hou net buig dat die been. Jy sal dit nodig het."
  
  
  Die selfoon lui in my kamer. Millie het om dit te beantwoord. Ek het gesien hoe die spiere in my been pylkoker. Alles kom terug. Sy was waarskynlik reg. Ek kan gooi uit haar krukke volgende week. Sy het die res van haar liggaam in die vorm met spykers en spring toue en'n lang daaglikse reis, en sy nog steeds geweeg $ 165. Die enigste ding wat ek wil bygevoeg tydens my verblyf by Tant Tilly se was'n pragtige, belaglik seerower snor. Millie het gesê dit het my laat lyk regtig kwaad. Ek het gedink ek lyk soos Omar Sharif. Millie het gesê dit was die dieselfde ding.
  
  
  Sy gaan terug na die balkon deur oop. "Kan ek vertrou haar om voort te gaan werk met jou hierdie tyd? Nuwe aankomeling..."
  
  
  Hy kyk na haar en grom. "'n pragtige roman. Die eerste wat jy laat my op die middag, en nou'n ander man. Wie is hierdie man?"
  
  
  "Iemand met die naam Dunn."
  
  
  "Dann rondom Berlyn?"
  
  
  "Dieselfde ding."
  
  
  Alles in ag genome, is ek meer jaloers op haar aandete."
  
  
  "O!" het sy gesê, en het oor en soen my. Sy wil om dit te helder. 'n bietjie soen as'n grap. Een of ander manier is dit verander in iets anders. Ten slotte, sy sug en trek weg.
  
  
  Hy het vir haar gesê, " Gee my hierdie vraestel voordat jy gaan. Ek dink dit is tyd vir my om te trein my brein weer."
  
  
  Sy gooi die papier by my en hardloop weg. Sy het net om die ego terug op die eerste bladsy.
  
  
  Leonard Fox is ontvoer.
  
  
  Of, in die woorde van die Tucson Son:
  
  
  Miljardêr hotel tsaar Leonard Fox was ontvoer om sy Grand Bahama Eiland heiligdom te midde van'n hael van koeëls en granaten.
  
  
  Carlton Warne, die tesourier van Fox se houermaatskappy, het'n losprys nota vanoggend eis $ 100 miljoen. Die nota was onderteken "Al-Shaitan", wat beteken"duiwel" in die arabiese.
  
  
  Dit is die eerste terroriste-aanval deur die groep, wat beskou word as'n segment van die "Swart September", 'n Palestynse blogger wat verantwoordelik is vir die moorde op die München olimpiese Spele en die moord op die lughawens van Rym en Athene.
  
  
  Toe hy gevra is hoe hy beplan om te samel die geld, Warne het gesê die maatskappy sal hê om te stort sy aandele en verkoop sy belang "by'n groot verlies. Maar, "het hy bygevoeg," dit is nie die tyd om te dink oor geld. Na alles, 'n man se lewe is op die spel."
  
  
  Yasser Arafat, die hoof verteenwoordiger van die P. L. O. (Palestina Bevryding Organisasie, al-magte Fedayeen loodskomitee) aangebied sy gewone "Geen kommentaar".
  
  
  
  
  Daar was'n wilde ironie in daardie. Fox het na die Bahamas hoofsaaklik te bewaar sy vryheid en geluk. Die regering is die voorbereiding om te gooi'n boek by haar. 'n spesiale leer-gebonde uitgawe met goud gravure; een wat'n lys van net die miljoen-dollar misdade - effekte bedrog, elektroniese bedrog, Egipte, belasting bedrog. Maar Jakkals daarin geslaag om te ontsnap. Om die veilige wetlike het van die Groter Bahamas.
  
  
  Nou, ironie nommer twee: selfs as Varn die losprys betaal, Fox se beste hoop van die lewe te bly is as die federale agente weggeruk ego terug. Dit was die uiteindelike voorbeeld van die ou idee dat die duiwel wat jy weet, is beter as die duiwel - of Al-Shaitan - jy weet nie.
  
  
  Washington sal neem oor, alles reg. Nie vir die liefde van Leonard Fox. Selfs nie net as gevolg van die beginsel betrokke is. Sou ons doen dit vir'n eenvoudige rede om self-verdediging, sodat honderde van miljoene dollars van die Amerikaanse geld sal nie val in die hande van terroriste.
  
  
  Ek het begin om te wonder of ek betrokke was in hierdie SEKTOR. En wat is in BYL. En wat is die plan? Ek kyk uit by die sonverligte landskap, en skielik voel die behoefte vir ysige sypaadjies, koel gedagtes, en'n koue, harde wapen in my hand.
  
  
  Millie was reg.
  
  
  Die twaalfde sondag was oor.
  
  
  
  
  
  
  Die tweede hoofstuk.
  
  
  
  
  
  Leonard Fox dood was.
  
  
  Dood, maar Al-Shaitan het nie die dood van die ego. Hy het net gesterf het. Of, soos my ander sê, " die ego van die vou van'n dollar getref."
  
  
  "Na die besteding van twee sondae in'n terroriste-kamp, landing veilig by Lukaya lughawe, dan sê hallo vir die TV kameras, die betaling van'n honderd miljoen dollar te leef-Leonard Fox gesterf het. Drie ure by die huis - en pfft!
  
  
  As daar is so'n ding soos die Noodlot, sal jy saamstem dat Nah het'n donker sin vir humor.
  
  
  Jahns kyk af na sy kaarte. "Ek is op die polisieman."
  
  
  Campbell trek een uit en bietjie in dit. Ferrelli het gesê: "Aflos". 'n sent gedaal het en opgetel het'n nikkel. Ons het'n groot groep van die spelers. Hulle versamel rondom die hospitaal bed. Jens met sy voete vasgesteek aan die plafon in hierdie grootmoedige marteling bekend as deadlifts, Campbell met'n blinddoek oor een oog, en Ferrell met'n dik swart vier-maand-oue baard sit in'n rolstoel, die herstel van alles wat gebeur wanneer bende koeëls getref jy in die ingewande. Soos vir my, sy, geslaag het in Parys in die oggend en in vergelyking met ander, hare, voel gesond.
  
  
  Hy het omgedraai om te Jahns. Ons man is in Damaskus. Ten minste'n week gelede. Hy was'n nuwe te BYL, maar hy het geweet dat die Midde-Ooste. "So, wat doen jy dink hulle sal doen met die geld?"
  
  
  "Jy pas dat nikkel." Hy gooi die nikkel op die bed. "Maat, ek weet nie. Jou raaiskoot is so goed soos myne." Hy het opgekyk van sy kaarte. "Wat is jou dink?"
  
  
  Haar, hy haal sy skouers op. "Ek weet nie. Maar ek twyfel hulle sal dit gebruik om voorraad op geblikte goedere, so ek dink ons het net gekoop het vir onsself'n klomp van die gruwels.
  
  
  Campbell was die denke van die speel van'n pennie spel. "Miskien sal hulle koop'n paar meer SAM-7 missiele. Getref verskeie vliegtuie kom in vir'n landing. Hey, wanneer is die Boeing 747 jag seisoen?"
  
  
  Ferrelli sê, "Enige maand met'n vier"
  
  
  "Baie pret," sê ek. "Ons speel kaarte?"
  
  
  Campbell het besluit om te skil uit'n paar pennies. Ek weet Campbell, hy het'n goeie hand. "Die ergste deel,"het hy geskryf het om te Ferrelli," is dat wat ook al terreur hulle besluit om te koop ons, hulle sal koop ons ego's met goeie ou Amerikaanse geld."
  
  
  "Die wysigings. Met Leonard Fox se geld." Ferrelli glimlag en streel sy baard. "Die Leonard Fox Memorial Terreur".
  
  
  Campbell knik. "En ek dink nie Fox is die verlies van'n baie van cola."
  
  
  "Is jy laf?" Ferrelli weggegooi sy kaarte. "Waar Fox is nou, hulle slaap nie. Vuur en swawel hou jou wakker. Dude, ek het gehoor dit was'n slegte siel."
  
  
  Jahns kyk na Ferrelli. Denim het die gesig van'n Britse offisier. Woestyn tan, die son gebleik blonde hare; perfek foelie vir ysige blou oë. Jahns glimlag. "Ek dink ek kan hoor die groen klank van jaloesie."
  
  
  Haar voorkop frons. "Wat sou jaloers wees van die einde van Leonard Fox? Ek bedoel, wat het'n paar miljard dollar, 'n kasteel in Spanje, 'n villa in Griekeland, 'n private jet, 'n honderd meter jag, en'n paar van die wêreld-klas mense?.. vriendinne van die beroemde film sterre? Die maat! Ferrelli het die beste waardes, is hy nie, Ferrelli? "
  
  
  Ferrelli knik. "Van die kursus. Sulke dinge kan vernietig jou siel."
  
  
  "Eintlik," ek het gesê. Die beste dinge in die lewe is die son en die maan en die Oreo koekies ."
  
  
  "En my gesondheid," Ferrelli gesê. "Ek het my eie gesondheid."
  
  
  "Jy sal dit nie kry nie as jy nie terug te gaan na bed." Millie was sit in die poort. Sy het na die venster en het dit oopgemaak breed. "My God," het sy gesê, " wat is jy rook? Dit is soos'n ware rook gevulde kamer." Sy draai na my. "Dr. Schilhaus wil om te sien wat jy in vyftien minute, Nick." Sy skoongemaak haar keel. "Hy wil ook sien Ferrelli in die span en Campbell in die gym."
  
  
  "Eh, Jens?" sê Ferrelli. "Wat sou hy sien Jahns' hotel dra?"
  
  
  "In drag en drop," het Campbell voorgestel.
  
  
  "In die skuld," Ferrelli gesê.
  
  
  "Waansin," het Campbell gesê.
  
  
  "In die..."
  
  
  "Gaan voort!" Millie gesê.
  
  
  Hulle gegaan het.
  
  
  Millie gaan sit in'n swart plastiek stoel. "Dit is nogal'n interessante storie oor Leonard Fox. Ek kon nie glo toe ek die nuus hoor. Wat'n wilde einde."
  
  
  Haar, hy het sy kop geskud. "Dit is nie'n draad, baby. Dit kan'n draad deur Leonard Fox, maar dit is net die begin van iets anders. Wat ook al die truuks wat hulle beplan het vir ons met die geld."
  
  
  Millie sug. "Ek weet wat kappertjiesaad sou pas by haar. Wel, vra my, ouens, mink kappertjiesaad."
  
  
  Jahns het omgedraai en het Nah'n ysige kyk. "Wil jy regtig?"Hy het skielik baie ernstig. Die lob se ego was diep plooie. "Ek bedoel, is hierdie dinge wat vir jou belangrik is?"
  
  
  Sy bly stil vir'n oomblik, en haar oë verander. Dit was asof sy iets lees tussen die lyne. "Nee," het sy gesê stadig. "Nee, Ted. Nie op alle." Sy het skielik verander haar toon. "So jy dink Al-Shaitan sal spandeer geld op terreur."
  
  
  Jahns verskuif, ook. "As ons nie vind ih eerste."
  
  
  Millie vinnig kyk uit Jahns om my te Jahns weer. "Deur die woord "ons", hare, ek raai
  
  
  bedoel jy BYL? "
  
  
  Hy kyk af na sy voet, wat vir die bereiking van die plafon. "Wel, laat ons net sê ek het nie bedoel my. Dankie aan hierdie dronk, dom idioot. Jy weet, 'n Arabiese gypsy een keer het my vertel dat dinsdag was my slegte dag. So elke maandag aand het ek my geweer weg, en ek het nog nooit enigiets doen skaduwee vir haar op dinsdag. So wat gaan aan? Ek loop af in die straat op'n onskuldige saak voorgedra het, en'n gestenig toeriste tref my in sy motor. Wanneer? "
  
  
  "Vrydag?"
  
  
  Jahns my geïgnoreer. "Ek sou gee my regterbeen te wees in Sirië nou."
  
  
  Hare, kyk op sy been. Hy het vir haar gesê, " Niemand neem dit."
  
  
  Hy het voortgegaan om te ignoreer my en kyk by Millie. "In elk geval, die beantwoording van jou kurktrekker, liewe, jy kan hou die geld wat baie stomers is openlik op soek vir Shaitan nou." Nou het hy na my gedraai. "God, hulle het meer as twee weke - 'n hele wêreld van die warm agente - en hulle kon nie kom met ons funksie."
  
  
  "En dan Fox loop weg en sterf voordat hy kan praat. Ek is seker Washington is regtig mal." Hy kyk na Jahns. "Jy dink daar was'n BYL?" Hy het begin om skouers.
  
  
  Millie sê vinnig: "Soos vir Al-Shaitan , wat die aksies wat doen jy dink hulle is die beplanning? Ek bedoel, teen wie?"
  
  
  Jahns haal weer. "Dit hang af van wat Al Shaitan is. Daar is dekades van die faksies in Fedayeen, en hulle almal het'n effens verskillende doelwitte en'n effens verskillende lys van die vyande."
  
  
  Millie frons. "Kan jy verduidelik?"
  
  
  Hy knipoog vir haar. "Ek wil om te verduidelik. Dit maak my voel smart. Luister: jy het'n paar van die ekstremistiese groepe wat nie net wil om te vee Israel uit die gesig van die aarde, maar ook wil omver te werp die Arabiese regimes - begin'n hele rewolusie. En as Al-Shaitan is deel van hierdie bende, die lys van "teen wie" kan baie lank wees. Aan die ander kant, daar is Al-Fatah, die grootste groep. Hulle meer of minder vashou aan'n kompromie, wat kan wees nonsens. Omdat Swart September - die bloedigste steamrollers in die hele PLO-moet deel geword van Fatah." Hy gooi sy hande. "So jy probeer om dit uit te vind."
  
  
  "Maar die papier het gesê dat Shaitan kan deel wees van die Swart September." Millie het na my gekyk. "Wat sê dit oor hulle?"
  
  
  Haar, hy het sy kop geskud. "Absoluut niks. Kyk, hulle het so baie faksies, want hulle almal het hul eie idees. So vorm hulle'n groep, en redelik gou die groep begin breek in groepe, en redelik gou die skerwe breek in groepe, en vir al wat ons weet, Shaitan kon gewees het ses dom ouens wat nie soos wat hulle gekry het vir aandete." Hy het omgedraai om te Jahns. "Hoe is dit vir die teorie? 'n krag-mal vegetariese teef?"
  
  
  Jahns kyk na my baie vreemd.
  
  
  Haar voorkop frons. "Dit - in die geval dat jy het dit nie kry nie - was'n grap."
  
  
  Hy het op soek na my baie vreemd. "Jy kan reg wees."
  
  
  Hy het omgedraai om te Millie. "Ek dink emu moet'n skoot."
  
  
  "Ek is fine." Hy het nog steeds kyk vreemd. "Wat ek probeer sê, is dat miskien is jy reg. Al-Shaitan kan word hema enige plek. Miskien enigiets op alle. Kom ons aanvaar dat ih het net ses ouens - jy sal nie nodig om meer te plunder Fox..."
  
  
  "Reg?"
  
  
  "So... so miskien het hulle is op hul eie. Miskien het hulle regtig het hul eie mal skema."
  
  
  "Miskien het hulle wil om te wettig wortels?"
  
  
  "Of miskien het hulle wil om op te blaas die wêreld."
  
  
  Ons skielik verruil'n lang, stil kyk. Ons het met'n damn vuil idee. As Shaitan was ses kranksinniges alleen, sou dit baie moeiliker vir hulle om te heroorweeg hul raaiskote. Ih beweeg en planne kan enigiets wees. Absoluut niks.
  
  
  Ek het gedink oor dit'n paar minute later, wanneer Schilhaus was die toets my, stoot my in die been, en die uitspraak van my beter. "Die prys van baie beter, N3. Amper een honderd persent," het hy geglimlag.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Millie glimlag. "Die prys van baie mense is beter."
  
  
  Sy was geklap deur ee op haar kaal mooi gat. "Onromantiese teef," sê ek. "Ek praat oor my been op'n tyd soos hierdie..."
  
  
  "Wel," sê sy woedend,"ek kon nie help om te merk..."
  
  
  "Jy moet nie iets sien op alle. Moet jy te besig is op soek na die gekleurde ligte."
  
  
  "O, hierdie," het sy gesê, hardloop haar vinger baie stadig af oor my rug, oor my rug. "Jy bedoel hulle is die rooi-blou glinsterende dinge wat gebeur wanneer die klokke lui...?"
  
  
  Haar, kyk na nah. "Is jy net gelukkig," sê ek, trek haar naby, " dat J hou van slim vroue." My hande hou die beker rondom haar bors, en my beker oorloop met haar sappige vroulikheid.
  
  
  "Liewe?" het sy gesê baie saggies, "Vir die rekord" - sy soen my oor - "jy is'n skouspelagtige lig en klank show."
  
  
  "En jy sou...
  
  
  Ek soen haar op die bors, " Doen wat jy wil om te speel hierdie rekord weer? "
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Millie was wakker. Ek voel haar wimpers borsel teen my skouer. Sy het voorgegee om te wees aan die slaap, en Ace haar genoem het, voorgee om te glo Hey. Wanneer'n vrou speel hierdie spel, nah gewoonlik het'n baie goeie rede. En die meeste van hulle was nie speel sinnelose speletjies.
  
  
  Die kamer is stil en donker, behalwe vir die maanlig dat gefiltreer deur die blindings, die vorming van'n patroon oor die strepe op die plafon. Die nag was koel, en die kurwes bruin liggaam wat was toegedraai rondom my was bedek met'n donker blou kombers, ek het nie nodig om die ego te sien. Dit gedryf in my kop, gedans tussen die strepe van die maan op die plafon.
  
  
  Millie was'n paradoks. Dit is'n baie eenvoudige meisie. Nah het'n onwrikbare doeltreffendheid. Niks gepla Millie. Sy kon kyk jy in die oog, selfs as die helfte van jou gesig was opgeblaas. En kyk daar was geen jammer vir ons nie, geen vrees vir ons. En jy wil weet sy was nie te speel.
  
  
  Alles oor Millie was normaal, insluitende ons. Dit was'n goeie, diep vriendskap wat ingesluit seks, maar nie'n liefdesverhouding. Millie een keer het'n verhouding met Sam, maar Sam gesterf het.
  
  
  Net die prentjie is verkeerd. Niemand het ooit "lief" weer. As Juliet het nie getroud is, om haarself, vier jaar later het sy sou getrou het iemand anders, en vir vyf wat jy kry tien, sou sy trou vir liefde. Miskien nie heeltemal dieselfde soort van liefde, maar die liefde is presies dieselfde. Want die liefde is soos enige ander talent. As jy nie iets goed, wat jy nodig het om dit weer te doen. Millie het'n talent. Sy was net bang om dit te gebruik.
  
  
  Sy verskuif oor my skouer. "Wat is die tyd is dit nou?" het sy gevra.
  
  
  Dit was elf uur.
  
  
  Haar been uitgestrek en draai op die TV met haar tone. Sy het gesê: "Stop showing off," en gaap versigtig.
  
  
  Die TV aangeskakel, en die vrou aangekondig is te vaak Amerika dat sy nie gepla is deur die reuk van haar oksels. Millie bedek haar gesig met'n kussing. "As jy kyk na'n fliek, ek sal jou vertel hoe dit eindig. Amerikaners, cowboys, en die polisie het altyd wen."
  
  
  Ek het vir haar gesê:"ek wil nie om jou te vertel, maar ek is van plan om te werk haar jaarliks."
  
  
  "Dieselfde eindig. Amerikaners, cowboys, en die polisie het altyd wen."
  
  
  Wu het gesê, " Terreur is terug in die nuus weer." Haar dorpe is uitgesproke. Millie gerol in my arms.
  
  
  "Drie dae na die dood van Leonard Fox - 'n ander dapperste se vreugde. Hierdie tyd op die italiaanse Riviera, toe die Amerikaanse miljoenêr Harlow Verlep was ontvoer uit sy private land villa. Verlep, wat die eienaar van'n meerderheid van die spel in die Huis motel ketting, het net aangekom in Italië te bespreek planne om te koop die Ronaldi Hotel." (Beeldmateriaal van Verlep die aankoms in Italië.) "Chris Walker van Minnesota was in gesprek met sy vrou..."
  
  
  Die kamera het'n uitbundige woonkamer in die miljoenêr voorstad van Iewers, Minnesota, waar'n betraand Mev Verlep was vertel die dieselfde koue storie. Die ontvoerders wou'n honderd miljoen dollar. Vir twee sondae. In kontant. Hulle het hulself Al-Shaitan. Duiwel.
  
  
  Alles wat hulle van plan is om te koop ons met daardie geld, die prys was nou tot twee honderd miljoen. En as iemand nie Verlep, die Duiwel sou hê om te betaal.
  
  
  Haar, sy oë toegemaak. Net wat jy nou nodig het, 'n buite swembad. Twee honderd miljoen dollar se waarde van terreur.
  
  
  Millie bereik uit en draai die TV af. "Gee my'n drukkie," het sy gesê. "Net my vashou, okay?"
  
  
  Ee omhels haar. Dit was regtig bewerig. Ek het vir haar gesê: "Heuning, hey! Wat is dit? Kyk, niemand is jaag jy."
  
  
  "Mmm, ek ken haar. Maar ek het'n verskriklike gevoel dat iemand wat jy volg. Dat hierdie is die laaste aand sal ons saam wees."
  
  
  Haar voorkop frons. "Laat ons gaan. Wat is volgende vir my? Wat selfs weet ek is hier?"
  
  
  "DIE BYL," het sy saggies gesê. "BYL weet jy hier is."
  
  
  Ons staar na mekaar vir'n baie lang tyd. En skielik is dit was nie'n leë klank nie. Al van'n skielike, dit was die moeite werd om'n baie meer as net om vriendelik.
  
  
  "Jy weet..." het sy begin.
  
  
  Sy was gesoen deur ee. "Ek weet nie.'"
  
  
  Ek trek haar in die naby as wat ek kon lek haar, en dan is dit het nie verander nie.
  
  
  In werklikheid, dit saak maak.
  
  
  Die volgende oggend, Hawke'n oproep te BYL in Washington, en deur die aand van haar vlug na die Midde-Ooste. Missie: Vind en stop die Duiwel.
  
  
  
  
  
  
  Die derde hoofstuk.
  
  
  
  
  
  Rehov Dizengof is die Broadway van Tel Aviv. Of, om meer presies te wees, dit is Piccadilly Circus, Sunset Strip, en Miami Collins Avenue al in een gerol. Hierdie is kafees, winkels, bars, bars, diamante, denim, musiek, teaters, heilige, geraas, motors, skares en nuwe plastiek pizza staan.
  
  
  Hare sit by'n tafel in
  
  
  'n oop-lug kafee waar ek drink'n baie van die bier, Goue Ster en kyk na die sonsondergang oor die stad. Dit was soos'n dik rooi strand bal aan die rol stadig oor die oranje lug.
  
  
  Ek is hier omdat Robbie Jackson was dood. Robbie het in Tel Aviv. Maar hy was verkeerd. Ego visum gedefinieer ego as'n Amerikaanse joernalis, Wêreld Tydskrif se Midde-Ooste korrespondent. Die titel toegelaat emu te vra om'n baie van die vrae en stuur telegramme, kriptiese en andersins, aan die Saamgesmelt Pers en Draad Diens. Dit het net so gebeur dat Washington Aces. Ego se regte beroep was om'n BYL waarnemer.
  
  
  Die werk van'n waarnemer is baie soortgelyk aan wat dit lyk soos. Waarneem. Om te weet wat gaan aan in die ego dele van die wêreld. Dit beteken, onder andere, om te weet wat die informante gehuur deur spiere en die plaaslike gangsters is, en ook om uit te vind wie hulle is, ouens wat kan leen jy'n boot, gee jou skuiling, of sny uit'n koeël. Robbie was goed. Beter as goed. Robbie was'n denker. Hy het een van daardie analitiese gedagtes van'n skaak meester. Hy is in hierdie werk vir meer as drie jaar en het ons nie geroep om die verkeerde shooter nog. So wanneer Robbie getelegrafeer met'n vier-ster-kode, " Het die duiwel. Stuur die troepe", was daar net een kurktrekker links om te vra: is daar'n plek vir mense met Slawe bo Rushmore?
  
  
  Net'n uur later, Robbie gesterf het. Hy was in die rug gesteek in'n Jerusalem stegie. Fox is nog steeds'n gevangene wanneer dit gebeur het, maar as die Slaaf regtig geweet het waar die miljoenêr was in die saal, hy het nie tyd om te vertel van iemand anders. Op die heel minste, hy het nie tyd om te vertel BYL oor dit.
  
  
  My werk is om te probeer om te her-open die gesprek. Volg die Slaaf roete na die Al Shaitan skuilplek en redding van'n nuwe slagoffer, Harlow Verlep. Ek het besluit om dit te begin in Tel Aviv, want dit is waar Jackson Rabov begin. Wat hy geleer het in Tel Aviv gestuur ego op'n pad na Jerusalem.
  
  
  Miskien het.
  
  
  Miskien is dit die beste ding wat jy al gekry het. 'n agent se werk bestaan uit'n berg van waarskynlikhede, 'n reuse stapel van waarskynlikhede. En jy altyd speel "vind die naald" en speel altyd teen tyd.
  
  
  Hy kyk op sy horlosie. Dit was tyd om te gaan. Sy was gestop deur'n kelner en gevra vir'n tjek, terwyl die lug was gee haar rose, en dan is dit het'n diep rooi-pienk, asof dit gehoor het die druk van almal anders, en gevind self ongemaklik voel oor die hele ding.
  
  
  Hy loop deur die skare te Allenby Sturt, kyk na die meisies in'n lae-slung jeans en sagte, mooi geborduurde hemde wat laat deurskemer by die ronde rykdom sonder'n bra. Hy kyk na die seuns kyk na die meisies, en die toeriste in katoen rokke staar met ewe vurige oë op die koffie-wa vertoning van gebak.
  
  
  'n taxi het haar en gee haar die verkeerde adres in Jaffa, 'n ou Arabiese stad wat was'n paar kilometer na die suide en'n paar van die eeue oud. Terug na die smal, kronkelende strate, gewelfde klip stegies, en Kasbah-styl doolhowe. Terug na die werklike Midde-Ooste en weg van die Universele Benadering wat blyk te transformeer elke stad in die wêreld in elke ander stad in die wêreld.
  
  
  Hy betaal die bestuurder en stap die vier blokke te Rehov Shishim, 'n hurk gebou met dik mure en'n rooi dak. Deur middel van die klip binnehof en Odin se lente.
  
  
  Haar pa klop drie keer op die swaar houtdeur.
  
  
  "Eh?" sê die stem. Dit was skerp en diep.
  
  
  "Glidat vanil," het hy geantwoord in'n falsetto-stem.
  
  
  "Hayom har?" Hy begin lag.
  
  
  "Kyk," sê ek in'n sopraan stem. "Yorad geshem".
  
  
  Een vertaling van hierdie sou wees: "Wat? "" Vanielje roomys."Is dit koud?" "Nee, dit sneeu." Nog'n vertaling is dat ek nie gevolg word.
  
  
  Die deur oopgemaak. Benjamin was glimlag. Hy wys na die donker, knus gemors in die kamer. "Elke keer as ek het om een te gebruik om hierdie kode woorde, ek voel soos'n damn blink metaal agent. Wil jy'n paar cognac?"
  
  
  Ek het vir haar gesê wat ek wou.
  
  
  Hy het in die kombuis en skink twee glase. David Benjamin was'n agent van die eerste rang van die Israeliese intelligensie-agentskap Huis Bet. Ek het saam met hom oor tien jaar gelede en was hier, want Robbie kan werk met hom ook. 'n eensame BYL waarnemer in'n vriendelike land is wat nodig is om saam te werk met plaaslike agente. En as hy was nie in kontak met Benjamin, dan miskien Benjamin sou geweet het wie hy was in kontak met.
  
  
  Hy het teruggekeer met sy bril en'n bottel en stel sy ongemaklike ses-voet raam op die verweerde bruin leerbank. Die verhoging van sy beker, het hy gesê, " Le haim. Goed om te sien jy, Carter." Hy stut sy voete op'n vers stoel.
  
  
  Benjamin het verander. Hy verloor die glinsterende oë van'n jong vegter met'n ego-koel aanname van onsterflikheid. Nou is hy lyk soos'n ware vegter. En harder en sagter as die seun wat hy was. Die gesig was sny aan die hoof hoeke, en die blou oë was omring met skuins lyne. Nen was die dra van'n jeukerige trui
  
  
  en jeans.
  
  
  Hy steek dit aan. "Ek het gesê Vadim hoekom is sy genooi om te sien jy. So ek dink dat ek nie nodig het om te begin van die top."
  
  
  Hy skud sy kop. "nie. Ek verstaan wat die probleem is. Die probleem is dat ons gemeenskaplike vriend nie oor die gees van samewerking. O, ja, natuurlik, "hy haal sy skouers op en leun terug," as ek moet inligting, indien hy dit, hy sal vir my sê. Indien slegs ego het haar gevra. Hy was beslis nie'n vrywilliger."
  
  
  Ek kyk na hom en glimlag. "Vertel my," sê ek, " as jy geweet het waar Shaitan wegkruip, sou jy jaag na die telefoon stand en die POLISIE te bel?"
  
  
  Benjamin het gelag. "Alles reg," het hy gesê. "So dit's ons uit. As ek geweet het haar, sou ek gegaan het daar met my mense, en geneem ih vir die groter glorie van Israel. Maar as ek geweet het haar, en jy het my gevra, ek wil hê om jou te vertel . En omdat ek verstaan wat jy vra, geen. Hy het nie vertel my iets oor waar Al-Shaitan kan wees."
  
  
  "Weet jy iemand anders wat hy sou gesê het?"
  
  
  Shin Bet? Geen. As hy iemand vertel, dit sou gewees het om haar. Dit is'n bietjie van'n grawe vir jou. Vorendag gekom met iets wat dalk nie iets beteken, of dit kan'n plek om te begin. Net voor die Slawe links Tel Aviv vir Jerusalem, wat hy ontvang het oor twaalf duisend pond om sy stigting."
  
  
  "Drie duisend dollar."
  
  
  "Ja."
  
  
  "Die betaling van iemand?"
  
  
  "So ek dink. En wat-wat ek weet oor Jackson Slawe. Hy het nog nooit betaal totdat hy kyk na die inligting. So jy het om uit te vind wat vir drie duisend dollars, iemand vertel em die groot waarheid."
  
  
  "Die kurktrekker vraag bly: is daar geld vir iemand hier in Tel Aviv, of vir iemand Hema gaan om te voldoen aan in Jerusalem?"
  
  
  Benjamin het geglimlag. "Dit laat'n tailspin." Hy skink nog'n glas effens soet cognac. "En weer - as haar rumatiek het geweet, haar sou gesê het jy. Weer , ek weet nie haar," het hy het'n vinnige slukkie en gryns. "Kyk," het hy gesê, " hierdie Shaitan bende is ook pla ons. O my God, ons, hulle, wat hulle regtig jaag. As hulle hul hande op dat vier honderd miljoen..."
  
  
  "Wag'n tweede! Vier? Waar dit vandaan kom, een plus een - twee. Fox en Verlep. Twee honderd miljoen."
  
  
  "Beide Jefferson en Kilometers. Vier honderd miljoen." Hy oor die kamer en opgetel die Jerusalem Post. "Teen".".
  
  
  Hy gooi my'n koerant. Dit is gelees deur Roger R. Jefferson, Voorsitter van die Raad van die Nasionale Motors. Thurgood Myl, 'n multi-miljoen dollar hond kos erfgenaam. Albei was ontvoer die nag voor, ontvoer van veilige huise in die verenigde State. Nou ek het om te red drie ouens. Ek sit my koerant.
  
  
  "Hierdie Shaitan klanke te slim om waar te wees."
  
  
  Benjamin knik. "Maar nie hulle nie." Hy glimlag woede. "En die mite van die Arabiese ondoeltreffendheid ontvou in die stof"
  
  
  Ego ondersoek haar en sug. "Jy het gesê Shin Bet, was ook bekommerd..."
  
  
  "Van die kursus. Iemand is besig om op dit." Hy het sy kop geskud. "Maar wat? Waar? Sy is net so onkundig soos jy is. Die enigste ding wat ons kan veilig aanvaar is dat Shaitan se basis in die saal is nie in Israel. Dit laat'n baie van die ander opsies. Libië? Libanon? Sirië? Irak? Die partisane groei."
  
  
  "Okay, so ons weet dit is in die Midde-Ooste - en Robbie se eerste lei gekom het uit Tel Aviv."
  
  
  "Of Jerusalem. Kyk, Vadim weet hoekom jy hier is. Jy het met hom gepraat vandag. Vadim is my baas, soos'n Smous, alles is joune. So as hy het nie vertel jou niks, jy mag dalk dink hy niks weet nie ... of hy weet iets en wil nie om jou te vertel. Hare, hare is hier op'n ander saak. Die beste ding wat ek kan doen is om te wys in die regte rigting en vertel jou dat as jy al ooit vasgesteek in'n stegie met jou rug na'n kreun en ses gewere in jou maag - as jy kan kry om'n telefoon stand, bel my en ek sal kom."
  
  
  "Dankie, David. Jy is'n ware perske."
  
  
  Hy glimlag. "Hulle pas nie beter as my. Doen wat jy nodig het om enige lei?"
  
  
  "Ek het om te antwoord?"
  
  
  "Ek sou raai jy kyk vir Sarah Lavi. Allenby-sturt is hier in Tel Aviv. Amerikaanse terugkeer. 'n juffrou, ek dink. Hulle is met Robbie... ek skud. Is dit'n woord?"
  
  
  "Skud," het ek gelag. "Maar dit is die dieselfde."
  
  
  Hy het gedink oor dit vir'n oomblik en glimlag. Dan het hy begin lag. 'n lae, vol, die rol van klank. Dit het my herinner aan aande lank gelede. David en ego meisie. Ek het haar gevra hoe sy was.
  
  
  Ego se oë draai grys. "Daphne is dood." Hy bereik vir'n sigaret, sy gesig in klip. Ek ken hom goed genoeg nie om te sê "eenvoudige." Hy het voortgegaan met Rivnenskaya. "Ek het nog gedink dat jy dalk wil om te volg." Ego oë smeek my om nie te maak ego voel.
  
  
  "Skiet," het ek gesê.
  
  
  "Restaurant op El Jazzar Straat. En as jy wil om te wenk oor die gebied, Al Jazzar is'n arabiese woord wat beteken boef. In elk geval, ons sal
  
  
  ons kyk na die plek, en ek het Robbie gaan daar in'n keer. Miskien het hy het'n kontak daar."
  
  
  Miskien nog veertig tot een.
  
  
  Hy het'n breë skouers. "Ek weet dit is nie veel nie, maar dit is al wat ek kan dink." Hy leun terug en het my blik. "My eie bronne weet nie iets nuttig."
  
  
  "En as hulle dit gedoen het?"
  
  
  Hy het sy keel skoongemaak, " ek wil jou vertel."
  
  
  "My woord van eer?"
  
  
  "Gaan na die hel."
  
  
  Sy het opgestaan. "Haar nie. Sy gaan na die hemel. Vir my suiwer gedagtes en goeie dade." Hy het een laaste slukkie van cognac.
  
  
  Hy hou sy hand uit. "Sterkte," het hy gesê. "En sy ernstige, Nick. As jy enige hulp nodig het, kan jy reken op my."
  
  
  "Ek weet," het ek geglimlag. "So lank as ek'n sent vir die selfoon."
  
  
  
  
  
  
  Die vierde hoofstuk.
  
  
  
  
  
  Kom ons praat oor adet. Binne-in, Klub El Jazzar lyk soos Dante se Sewende Sirkel. Die plek waar hulle verlaat vir moordenaars. Dit was'n mans-net skare, en die man het gevoel soos hulle wil eerder doodmaak as jy drink jy.
  
  
  Die kamer is klein, oorvol, en donker, geverf'n diep pers. Scimitars hang van stil stoorkamer toue, en die slange van rook klim die mure, op pad na die lae, gevlekte plafon, waar die swart vlerke van'n swaai fan verpletter ih terug in betekenisloos wolke. Van iewers in die dieptes het die geluid van'n ood en die geklingel van'n tamboeryn.
  
  
  Wanneer haar pa geloop het deur die deur, alles gestop. Veertig pare oë geflits deur die lug; en tagtig oë beweeg in die dieselfde oomblik. Jy kon amper hoor hulle almal spin. Dan is die gesprek begin weer. Hieronder. Gedreun. En'n tamboeryn.
  
  
  'n klein, donker man in'n hemp geweek van die bank gekom en het vir my'n klein, donker kyk. Hy vou sy arms en staar na my, te kort vir die macho ego om goed te werk. Hy spoeg op die vloer. Die helfte van'n duim af my skoen.
  
  
  Hy glimlag vir haar. "Goeie aand vir jou ook."
  
  
  Hy het sy hoof gebuig. "Amerikaanse?"
  
  
  "Eintlik is. Die amerikaanse. Honger Amerikaanse. My vriend regoor die wêreld aanbeveel om die plek vir jou." Ek het gesê dit hardop aan haar.
  
  
  Hy verskuif sy alenka; uitgewis dit, en dan frons weer. "Het jy kom vir kos?"
  
  
  Hy knik vir haar. "En drink."
  
  
  Hy knik. "Eft. Ons sal gee jou'n goeie een." Ek het reeds sooibrand van die reuk van ego asem, en te oordeel aan die manier waarop hy het gesê: "Ons sal gee jou'n goeie een", haar, het besluit dit is'n goeie idee en besluit om te koop'n bottel van houtskool. Geaktiveerde houtskool is een hel van'n teenmiddel vir net oor enige gif of medisyne wat iemand kan sit in jou drink. Of dinge wat dit in'n bredie. 'n eetlepel in'n glas water en jy sal waarskynlik leef om die storie te vertel.
  
  
  Hy het my gelei langs die stampvol kamer, mimmo van mense se fluit oë, na'n tweede kamer aan die agterkant. Hulle het my gelei tot'n wyn-gekleurde plastiek stand, wat nou blyk te wees in die ring van'n klein verhoog. Twee jong hooligans in swart satyn hemde staan naby die stadium en strummed musiek, terwyl die derde, in'n vloeiende wit burnoose, afgetrokke geskud het'n tamboeryn.
  
  
  Haar gehad het geen idee in die hel waar sy was. Haar, trap in iemand anders se grondgebied. 'n rower se lêplek. Maar wat bende?
  
  
  'n groot, breë man het gekom tot by die tafel. Hy was'n donker, energieke Arabiese. Hy het my pakkie sigarette, het een, steek dit aan, vat'n sluk, sat, en ondersoek die goud op die punt van die houer. "Amerikaanse?" Hy het gesê met'n effense aksent.
  
  
  "Ek is, ja. Geen sigarette."
  
  
  "Turkse?"
  
  
  "ja. Eintlik is. Turks". Sy van hom verwag om af te kry tot besigheid. Of ten minste naby aan wat ek gehoop het, was die kern van dit. My plan was eenvoudig. Dom, maar eenvoudig. Dit was gespeel deur twee Maybes teen die middel. Miskien is nommer een was'n dubbele kans dat miskien sanger Robbie was hier en miskien het hy sou probeer om kontak te maak, met die hoop om nog'n drie grand vinnig. Miskien nommer twee was dat daar kon gewees het om'n slaaf moordenaar hier. Dit kan ook red my baie van die tyd. Die vinnigste manier om uit te vind wat jou vyand is, is om te gaan na die stegie en uit te vind wat probeer om jou dood te maak.
  
  
  Die man het haar uit oor die stoel. Hy was hard, vierkante-jawed en gespierd. Onder'n stywe groen katoen T-hemp. Hulle was vervaag onder die bultende broek. Die kelner het. Ek bestel'n paar arak. Bottel. Twee glase.
  
  
  Die man oor die stoel het gesê: "Is jy'n krotbuurt?"
  
  
  "Die krotbuurte?"
  
  
  Hy vernou sy oë in weerwil. "In die geval dat jy nog nie opgemerk, hierdie is'n slum. Geen groot hotelle met see uitsig. Geen sonnige kamers met private badkamers."
  
  
  Hy sug swaar. "So waar laat dit ons lei? Vir retoriek of'n stegie veg?" Haar, hy het sy kop geskud. "Luister, my ander vriend, ek het gehoor dit alles. Ek bedek haar skerms vir die Wêreldbeker-Tydskrif." Hy laat dit sink in voor die voortsetting van. "En haar, ek hoor al die woorde, wat ek haar gesien het, al die oorloë, en opreg nou wil ek net lief vir haar
  
  
  sit en drink en kry ons nie in enige warm moeilikheid."
  
  
  "World Magazine," het hy kalm gesê.
  
  
  Hy het gesê," Ja, " en'n sigaret aangesteek. Arak gekom het.
  
  
  Hy het gesê, " Wat is jou naam?"
  
  
  Ek het gesê, " Mackenzie."
  
  
  "Ek glo dit nie."
  
  
  Hy het vir haar gesê: "Wat doen jy?"
  
  
  "Yusef," het hy het vir my gesê. "Abu Abdelhir Shukair Yousef".
  
  
  "Alles reg," sê ek. "Ek twyfel dit nie."
  
  
  'n helder saint sny deur die rook op die verhoog, en'n tamboeryn geskree, " Naam! Naam! " en het in'n verlam Jangles waansin. Die fluit lui uit, selfs voor sy gekom het, 'n donker velkleur meisie in'n blink silwer stuk van rook en'n romp wat val soos'n vol-lengte gordyn, oor die lint wat betrokke is die prys van'n been onder die middellyf. Strome van die donker hare het haar rug, die opstel van'n delikate, 'n pragtige gesig wat was byna heeltemal sonder make-up.
  
  
  Die musiek begin om te speel, smaaklose, byna hipnotiese in sy eentonigheid. En die meisie het begin stadig. Golwende, vloeiende, totdat haar liggaam was om te wees gemaak van die vloeistof, en die ligte weerspieël af van die silwer, het die vorm van'n sirkel van haar rok, soos die sterre in'n golwende fantastiese lug, en haar liggaam het voortgegaan om te smelt, is hierdie ongelooflike liggaam.
  
  
  Laat ek jou vertel oor dans en die lewe. Hulle is gewoonlik vet, vet vroue met vier ton van die make-up en vier mae. En wanneer hierdie dames begin gooi hul ego's rond, jy terug sit en hoop dat dit nie vang op. Hierdie meisie is iets anders. Jy het nog nooit gedroom beter. Selfs in my wildste en wildste drome.
  
  
  Die dans, om so te praat, was verby. Hy het omgedraai om te Yusef. Hy is weg. In plaas daarvan, die sweet eienaar leun oor die stand, sy gesig vertrek met'n geroeste glimlag. Ek het besluit ek hou van hom beter as hy frons. "Eda," het hy gesê. "Jy sê jy wil kos?" Ek het vir haar gesê wat ek gedoen het. Ego se glimlag verbreed. "Ons gee jou'n goeie een." Die resultaat is'n dalende nott skaal. Die tamboeryn lui.
  
  
  Hy is weg. Hy sluk sy arak, 'n pittige drink wat lyk'n bietjie soos ouzo of turkse raki. Die drie boewe loop af in die bar in mimmo stoele, 'n trio van die gedrukte nylon hemde oop om die middellyf, die onthulling van die spiere en fraai versier medaljes. Die nors kelner kom in met die kos. Vinnige oë vee oor my. Eda lyk normaal, wat beteken dat ek nie nodig het om enige wonderwerk dwelms. Broom, ja. Steenkool, skoon te maak. Ek begin eet dit.
  
  
  Die trio het teruggekom en my aanvaar, die berekening van my hoogte, Alenka, en krag. Hulle het teruggekeer na die kroeg en berig hul bevindinge aan die ander. Sluit aan by'n bende.
  
  
  Wat bende?
  
  
  Wat ook al die spel se ih was, dit was nie'n subtiliteit. Die ander drie seuns het'n loop rondom die bar. 'n-een, 'n twee-en-'n-drie-en-'n-shaggy, snel aan die Praatjies ritme. Hulle geslaag het, mimmo my, draai, en geswem terug. Gemiddelde hoogte: vyf voet tien duim; gemiddelde ouderdom: een-en-twintig jaar. Hulle het aan my tafel en gaan sit in'n stand rondom my. Hy het voortgegaan om dit te eet. Hulle kyk. Die een in die pers en oranje hemp leun op'n stoel en leun vorentoe. Hy het lang hare en'n vlesige, pouty taai-man in die gesig staar. "So," het hy gesê in engels,"het jy soos sosaties?"
  
  
  Laat ons gaan, het ek gedink. Dit sal so'n toneel. 1950's hood-styl onthulling, verouderde " smart dumbass."
  
  
  "Ek het vir haar gesê. "Ek beveel Komarova. Maar in haar lewe, het ek geleer om te neem wat ek kry. Soos jy ouens, byvoorbeeld." Hy het voortgegaan om dit te eet.
  
  
  Die rooi oranje verander in die rooi strepe. "Smart, "het hy gesê." Die Amerikaanse is slim."
  
  
  "Smart," sê die Rooi Tabby, wat was nie slim genoeg om te dink van iets anders.
  
  
  Hulle was Groen Blomme met'n wye glimlag. "Ek dink nie hy se dat die smart."
  
  
  Gelukkige Nuwe Jaar, ' 53, het sy vir haarself gesê. Ek het geweet hulle was nie gewapen. Styf blink hemde en styf blink broek was toegewerk so naby aan ih senuweeagtig liggame dat hulle kon nie eens steek kutikula skêr. Dit kon gewees het gedra deur die ihk en weggestap glimlag. Maar hulle het nie geweet dat, of hulle het nie omgegee nie. Hulle was jonk, kwaad, en bedel vir'n stryd.
  
  
  "Nie so slim," Pers-Oranje gesê. Dit behoort tot hulle wat hy was die leier van die kamer. (Wat pakket?) "Dit is nie so slim om te kom na El Jazzar. Weet jy wat El Jazzar beteken?"
  
  
  Hy sug. "Luister, ouens. Ek dink dit is wonderlik dat jy hier gekom het. Ek bedoel, nie baie mense sal tyd neem om uit net om op te beur'n eensame vreemdeling. So ek wil hê jy moet weet dat ek sê dit met groot dankbaarheid en waardering. Jy is nou af."
  
  
  Daar was'n klein konferensie gewy aan die betekenis van die woord "weg". Ek sit my regterhand op my skoot, net in geval ek het om te bereik vir my luger. Wilhelmina ih se uitbarsting sal bang jy weg. Hulle sal nie'n probleem alleen, maar so gou as wat die vuisgeveg begin hier, ek sal veg die hele kliënte. En sestig tot een is nie my beste kans.
  
  
  Hulle gedekodeer "weg" en het hul eerste skuif dreig gesigte, staan
  
  
  Haar hand was op die boude van haar pistool, maar dit was nie Wilhelmina se boude wat gekom het tot haar redding. Die performer van die dans van die lewe terug na die verhoog. "Menere," het sy gesê in arabies, " ek wil om deel te neem in'n spesiale dans. Wat is om my te help? "Sy kyk in die kamer rond. "Jy!" het sy gesê vinnig na Rooi-Oranje. Sy krul haar duim in'n groet-gebaar. "Laat ons gaan," het sy coaxed.
  
  
  Hy aarsel. Half vererg, die helfte gevlei. "Laat ons gaan," sê sy weer. "Of is jy skaam? Ah, is jy skaam? Sy saamgeperste haar lippe en beweeg haar heupe. "'n groot man is bang vir so'n klein dogtertjie?"
  
  
  Die kamer het gelag. 'n stem en rooi-oranje gespring op die verhoog. Sy het'n hand deur die Ego se lang swart hare. "Jy mag nodig het om vriende te beskerm. Kom op, vriende." Sy kyk op na die heilige en wink met haar vinger. "Kom die beskerming van die ego."
  
  
  Sy het'n stamp. Meer warm lag deur die rokerige kamer. En'n paar sekondes later, rooi strepe en groen blomme verskyn op die verhoog.
  
  
  Die musiek begin. Haar lyf sidder. Weef en swem rondom drie mans. Hande laat val, golf, irriteer; oorkoepelende die rug, reguit heupe. Deur Middel van die Oos-standaarde, sy was maer. Sterk en buigsaam, met die ligste opblaas van die lewe. Smal middellyf. Ronde, pragtig, spanspek borste.
  
  
  Sy was op soek na my.
  
  
  Sy het nog wou.
  
  
  Sy ruk haar kop. 'n sekonde later, sy het dit weer, kyk my in die oog, en skud haar kop, dan is sy draai haar blik weg van my. Internasionale taal vir Skoert.
  
  
  Ek volg haar raad. Sy het die kinders af van my rug. Of miskien is dit is nie'n toeval. Daarbenewens, het hy gegradueer van El Jazzar. Hy het sy gesig en steek die aas. Die woord sal versprei. As iemand kan my vind, sou hulle. En daar dalk'n rede om te laat nou. Miskien is iemand wat wil om my te ontmoet. Of miskien is iemand wat probeer om my dood te maak. Haar gooi die geld en links.
  
  
  Geen probleem om deur middel van die bar. Geen mens se oë selfs fluit by ons. Wat is my eerste wenk.
  
  
  Haar, het na buite gegaan. Ek steek dit in die voorkant van die klub. Hy het geluister vir die klanke wat kon gewees het die skraap van stewels op gebreekte klip in die straat, die klap van'n mes lem op skaal, of die lang inname van asem voor'n sprong. Maar ek het nie van haar hoor.
  
  
  Ek het gegaan. Die straat was nie meer as twaalf meter wyd; die muur was gekerm twaalf meter breed. Die geboue gekantel. My shaggy stemme eggo. Nog steeds geen verkeer nie, net smal, kronkelende strate, 'n kat se huil, en die maanlig.
  
  
  Blam! Hy spring deur middel van die boog venster, die man se grootste toeklap in my, die middel van die skouer, neem my saam met hom op die lang, stygende ry terug. Die impak uitgevoer ons albei deur die lug en gerol ons na die uitgang, rondom die stegie.
  
  
  Hulle gewag het, die ses van hulle, en hardloop na die uitgang. En hulle was nie ongeduldig, slordige kinders. Hulle was volwassenes, en hulle geweet het wat hulle doen. Ek het opgespring af, en hy het opgespring, stoot Hugo, my Stilet, in my palm. Maar dit was hopeloos. Twee ouens spring uit agter, gryp my arms, breek my nek.
  
  
  Hy skop haar op die eerste uitsteek lies en probeer om uit te kry deur middel van die judo hek. Ons gee nie om nie. Die enigste ding wat sy se gesukkel met in die laaste veertien weke is Tant Tilly se slaansak. En pons sakke nie'n antwoord gee. My tyd het gestink. Hulle was op my al oor die plek, stamp my in die lewe, blaas my kakebeen, en che-'n boot gesink het in my skeen, my nuwe geslaan links shin, en as jy wil weet wat daarna gebeur het, sou jy beter vra ih. Ek was nie daar nie.
  
  
  
  
  
  
  Die vyfde hoofstuk.
  
  
  
  
  
  Die eerste ding wat ek gesien het, was die swart see. Dan is die sterre stadig verskyn. En die sekelmaan. Dit behoort tot hulle wat ek nie sterf en hemel toe gaan, want ek dink wanneer jy dood is, jou kakebeen lyk nie soos'n geknakte spanspek, en jou been nie stuur morsekode-boodskappe met pyn.
  
  
  My oë aangepas. Ek kyk na haar deur die dakvenster, lê op die rusbank in die groot kamer. Studios. Kunstenaar se werkswinkel. Die ego was verlig deur kerse op hoog staan, en hulle gooi harde skaduwees op die kaal hout vloere en doeke gestapel op die loopvlak.
  
  
  Aan die einde van die kamer, ongeveer dertig meter weg, Abu Abdelhir Shukair Youssef sit op'n stoel, die bestudering van my geweer.
  
  
  Ek het my oë toegemaak en gedink het oor dit. Okay, so ek het om te El Jazzar, breinlose en rusty, bedel vir moeilikheid, en fancy gin het my wens. Drie dom beweeg in een kort aand. Breek die wêreld rekord vir die onnoselheid. Vinnig. Noem Guinness. Ek het geweet dat vroeër of later het ek sou kry in die ego boek van rekords.
  
  
  Eerste, ek was omring deur'n vrot ouma dans op haar maag; tweedens, ek was geslaan deur'n bende van diewe in'n stegie; derde, die domste een rond, hy het gedink ek is slim-gat, dit is die woord. Meer moed as gesonde verstand.
  
  
  En nou is sy vas in speel.
  
  
  Hy het probeer om te kry naby. My liggaam was nie om gesien te word, dit is so'n goeie idee. In werklikheid, dit het my kop vlieg. My kop gehoorsaam-in die rondte.
  
  
  Yusef begin om oor te steek die kamer. Die pistool in sy hand is Wilhelmina se Luger.
  
  
  Hy het gesê, " ek dink jy het'n bietjie te veg."
  
  
  Dit het nie lyk so klein."
  
  
  Hy lag sonder humor. "Hier - as jy oorleef die stryd, ons beskou dit as onbelangrik." Hy gaan sit op die vloer en gee my die geweer. "Ek dink jy gaan om te verloor nie." Hy trek my stilet. "En ook hierdie."
  
  
  "Wel, damn haar." Luger het dit, ingesteek Ego in sy gordel, en gly die stilet terug in sy skede. Hy kyk na Yusef. Hy verloor sy donker, genadelose blik en kyk na my met'n stil waardering.
  
  
  "Hoe het ek hier gekom?"
  
  
  "Ek het gedink jy wil vra. Ek het gevind dat jy in die stegie."
  
  
  Sy flinched by die frase. Dit het my laat voel soos'n lemoen skil of'n sak van lekkende koffie gronde. Dinge wat kan gevind word in die stegies.
  
  
  "Ek het ook gevind dat jou geweer agter die pilaar. Hulle het'n goeie werk met jou."
  
  
  ""Goeie" hang af van waar jy sit." Hy het met sy blik. "Waar is jy sit?"
  
  
  "Jy kan sê ek is sleg vir die ander bende."
  
  
  Nou is." Ten slotte het. "Wat bende?"
  
  
  "Is jy dors?"
  
  
  "Wat bende?"
  
  
  Hy het opgestaan en het'n bottel vodka. "Om mee te begin," het hy gesê oor die kamer, " hulle noem hulself B'nai Megiddo. In engels: Seuns van Armageddon. En as jy onthou jou Bybel ..."
  
  
  "Armageddon is'n vloed van die lig."
  
  
  "Jy is naby. Hier is hulle stryd teen die laaste oorlog."
  
  
  "My doel is waar hulle geveg het in die laaste oorlog. Wie is hierdie stoom enjins? En wat doen hulle het teen my kop?"
  
  
  Hy gee my die bottel. Ek het die kurk uit haar nah en noukeurig ondersoek haar gesig. 'n groot, benerige gesig met'n geboë neus. Kort geknip hare. Smart-hartseer oë. Hulle was nou knip uit van die lig pret. "Miskien het hulle is net probeer om jou te beroof... of miskien het hulle weet wie jy is."
  
  
  "Wat? Haar? McKenzie regoor die wêreld?"
  
  
  Hy het sy kop geskud. "En sy Koning Faisal. Ek dink nie Megiddo weet wie jy is nie, maar ek doen. Jy gewerk het met Robbie, en so het haar. En verslaggewers dra nie tappe en stilettos op stilettos. Nou doen wat jy wil om te praat oor die pos besigheid of nie? "
  
  
  "Hoeveel kos dit?"
  
  
  "Vyf honderd dollar in jou geld."
  
  
  "Wat het Robbie betaal?"
  
  
  "ja. Absoluut fantasties. Ek gee dit aan jou om jou lewe te red."
  
  
  Hy het nog'n sluk. "Hoe oor'n paar vodka? Is dit na die huis?"
  
  
  Hy leun terug en staar na my koud. "O, reg. Jy aanstoot my beskuldigings. 'n suiwer-minded, beginselvaste Amerikaanse en'n nare, puntenerig, immoreel Arabiese."
  
  
  Haar, hy het sy kop geskud. "Dwaal. Verkeerd. En so lank as wat ons vashou aan stereotipes, ek aanstoot wat ek beskou as'n suiwer verstand." Hy oorhandig em die bottel. "Maar jy is reg oor een ding. Ek is verdagte van die ouens wat die verkoop van nuwe produkte, want die nuus is iets wat verkoop kan word twee keer. Een keer in elke rigting. Net dubbel wins."
  
  
  Ego se hand strenger op die bottel. Ego oë sny deur my. "Is dit nie van toepassing."
  
  
  Ons oë het gesukkel om vir'n paar sekondes. "Okay," sê ek, " ek dink ek sal koop hierdie. Eerste, sê vir my - hoe het jy in die koerant spel?"
  
  
  "Vir beginners," het hy gesê, neer te skryf die frase, " sy drusus. Verstaan jy?"
  
  
  Verstaan haar. Die Druze is'n klein Islamitiese sekte wat is vervolg in die meeste Arabiese lande. Ongeveer 40,000 van hulle woon in Israel en leef baie beter as onder die Arabiere. Emu laat haar voortgaan.
  
  
  "Ek kom uit die Golan Hoogtes. Die hele grondgebied van die hotel, 'n, wat Israel verower in 1967. Maar dit is nie'n groente boer. En dit is nie'n mandjie-maker." Hy kyk vinnig op die gebied van die doek. Sterk, rocky, swart landskappe. "So," het hy gesê,"ek het gekom om te Tel Aviv."
  
  
  "Soos ek dit verstaan, sonder liefde vir die Arameërs."
  
  
  "Heeltemal liefdelose. En hare is'n Siriese." Hy staar na die bottel in sy hand. "Maar eers haar man. En tweedens, Druse." Hy het begin om te glimlag. "Dit is interessant hoe'n persoon verbonde aan hul etikette. Om die waarheid te sê, ek dink ek is'n ateïs, maar hulle noem my'n Druze. Hulle volg my soos'n Druze. En dit is waarom ek is trots om te sê ek is'n Druze."
  
  
  Hy het'n lang drink en sit die bottel neer. "En hierdie storie is ook "in die huis". Nou het ons bespreek B'nai Megiddo."
  
  
  Youssef het my vertel dat B'nai Megiddo was geïnspireer deur'n groep genaamd Matzpen. Vertaling: Kompas. Hulle dink hulle is wys in die regte rigting. Hulle dui op die linker rigting.
  
  
  Matzpen het sowat tagtig lede, beide Arabiese en Joodse,en die meeste van hulle is studente. Hulle wil hê die Staat van Israel te word ontbind en vervang word deur'n kommunistiese een.
  
  
  Dit is die vorm van die regering. In hierdie idee, het hulle die man in die parlement en ons het nie enige plek kry. Die feit dat ih kandidaat was in die tronk in die tyd op aanklagte van spioenasie vir die Siriese intelligensie het nie aansienlik verhoog ih se kanse.
  
  
  Egter, daar is nie'n ih styl. Nie so ver weg. Hulle is meestal gepubliseer in Palestynse koerante, by "Kommuniste oral", insluitend die Palestynse kommando's. Terwyl hulle hardloop vir die kantoor en probeer om te vry is om hul kandidaat, hulle het aan die plaaslike bars, slaan plekke soos die strate van El Jazzar, waar die lewe is hard, en die sirene lied ih manifes kan klink soos die Pied Piper aas. .
  
  
  En die volgende ding wat jy weet, dit is B'nai Megiddo. 'n teef van gefrustreerd, kwaad kinders wat dink "kommunisme" beteken " iets in tevergeefs." En nie net dat. Dit is ook'n manier om te blaas stoom af, breek'n paar vensters, breek'n paar kake, en so vestig die beste pad.
  
  
  Dis: ons het reeds gepraat oor hierdie, laat ons bespreek die beste pad vorentoe. Daar moet een wees. Daar moet'n manier wees om te ontslae te raak van armoede en die dood die einde van die krotbuurte, haat, vooroordeel en al die ander ouderdom-ou euwels. Maar die kommunistiese stelsels-met ih suiwering, arbeid kampe, en regulasies, met ih se eie onlogies yellow brick road, met ih se harde onderdrukking van ih deur die royal state-is nie, as jy my vra, die beste pad.
  
  
  "Hoe is hulle verwant aan Al-Shaytan?"
  
  
  Yusef skud sy kop. "B'nai Megiddo? Ek is nie seker dit is hulle. Ten minste nog nie. Laat ek begin by die begin. Ek leef'n paar blokke van Al Jazzar, so dit is maklik vir my om daar te gaan dikwels. Haar Siriese, 'n kunstenaar. Dit is waarskynlik dat ek sal ook'n revolusionêre. So ek praat oor die partytjie lyn, en hulle praat met my ook. In elk geval, 'n paar dae voor die Jakkals se ontvoering, Odin was hard praat rondom die ouens daar. Hy het na Megíddo om te koop'n baie van die wapens, het gesê hy kon koop twaalf honderd pond se moeite werd om van Kalashnikovs. Dit is drie honderd dollar. Almal was baie gelukkig.
  
  
  "Die ding is, hierdie man ook stoot dagga. Die helfte van die tyd dit is bo die wolke, so ek het gedink dit is dalk een van my ego se pyp drome. Haar, het hy gesê:"Sal hierdie geld wat val uit die bome? Of is jy van plan om te beroof die stoor fasiliteite van die Hilton hotel? "Hy het vir my gesê dat daar geen, hy het'n bron van groot geld."
  
  
  "En hy het dit gedoen?"
  
  
  "Wie weet? Dit was soos'n groot stuk van die pie in die lug. Hy begin praat oor sy broer wat'n ander een wat skielik ryk. Ego se broer, volgens die ego, het'n vriend gevra waar hy die geld gekry het, en hy het gesê dat sy werk was ooreengekom. Die werk wat betrokke is'n ontvoering plan, en volgens die ego, die terugbetaling sou gewees het groot."
  
  
  "En Megíddo betrokke was?"
  
  
  "Spring nie na gevolgtrekkings. Sover ek weet, nie een deelgeneem het. Niemand het ooit gesien het die ander se broer of ego. Hulle leef in Sirië. In'n dorpie met die naam Beit Temi. Net'n paar kilometer van die rand. Wanneer haar, ek sê vir julle, dit het geklink soos Medwedef het na die hemel, haar bedoel dat dit was al'n leer van "as is". As'n broer het gekom oor'n werk, sou hy gee Megiddo'n paar werk. En as Megiddo was om dit te doen werk, sou hulle geld vir die wapens."
  
  
  "En?"
  
  
  "En ek het nie enige geld nie, ek het nie enige wapens, en niemand in Megiddo gespog oor die ontvoering."
  
  
  "En die man wat vir jou gesê dat?"
  
  
  "ja. Die man is dood."
  
  
  Ons was albei stil vir'n oomblik, behalwe vir die kliek van die wiele in ons koppe.
  
  
  "En jy vertel hierdie storie oor die ontvoering van die Slawe."
  
  
  Hy knik. "ja. So gou as ek dit hoor."
  
  
  "Wanneer was groot mond vermoor?"
  
  
  Yusef loer by die dot in die lug. "Wag en ek sal jou vertel jy reguit uit." Die lug kalender oorgeskakel na'n datum. Hy klap sy vingers. "Die twintig-vyfde. Twee dae voor die slaaf moorde. Vier dae voor Leonard Fox se terugkeer. Maar nee - om te antwoord op jou volgende kurktrekker - ek het nie geweet of daar'n verband. Ek weet nie of Rabov gevolg van hierdie up. "
  
  
  Ek onthou wat Benjamin het gesê oor Robbie. Dat hy nooit betaal totdat hy kyk na die inligting. "Maar hy betaal jy?"
  
  
  "Van die kursus. Die dag het hy verlaat, in die stad."
  
  
  "Alhoewel, sover u weet, daar is geen waarborg dat die groep betrokke was Al-Shaitan of dat die slagoffer van die ontvoering was veronderstel om te wees Leonard Fox."
  
  
  Hy het sy kop geskud. "Ek vertel Robbie die waarheid. Of dit nie is waar is die ego se besigheid, nie myne nie."
  
  
  So Robbie kon betaal het emu in elk geval. Goeie geloof. Welwillendheid.
  
  
  "Weet jy waarom Robbie het na Jerusalem?"
  
  
  Yusef glimlag. "Jy verstaan nie. Dit was gebring deur Rabowitz. Nie die ander manier om."
  
  
  Sy glimlag by die rumatiek. "Dit was die moeite werd om'n probeer." Iets wat my pla. "Die ander broer wat geflits geld..."
  
  
  "ja. Wat is verkeerd met hom?
  
  
  "Voor die ontvoering, het hy geflits geld."
  
  
  Yusef se oë vernou. "Reg?"
  
  
  "So het die gehuurde boef was nie bereik voor die aksie begin. Ten minste, niks besonders nie."
  
  
  Nou ons is albei op soek deur ons glase op die lug monsterneming gebied.
  
  
  Hy het omgedraai om te Yusef. "Wat was die dooie man se naam?"
  
  
  "Mansour," het hy geantwoord. My broer se naam is Ali, dink ek."
  
  
  "Kom my broer, wat nog leef in Beit Nam?"
  
  
  Hy haal sy skouers op. "As my broer is nog steeds lewendig."
  
  
  "Ja," sê ek, " ek weet wat jy bedoel. Soms is die dood kan wees aansteeklik."
  
  
  Ons het'n plek vir haar te stuur om die geld aan, en Youssef het'n vriend wat'n verwoeste vragmotor te kom pick me up.
  
  
  Die ander was'n Siriese, maar nie'n kunstenaar. Of eerder, hy was'n soort van junk handelaar - in die negentiende - eeuse sin van die woord "junk" - en het om te wees gestop met ou klere, mishandelde potte, en'n groot, lood blou-gestreepte matras wat gehou swaai na die grond. op sy skouers toe hy ry. Hy het omgedraai, vervloek die ego, klop die ego, en het voortgegaan om te ry met die ander hand. Ego se naam was Afstammelinge, en toe hy val my by die adres emu aan haar gegee het, emu sê baie geluk aan ego die sewende seun.
  
  
  Hy sug en het my vertel dat hy het agt dogters.
  
  
  
  
  
  
  Die sesde hoofstuk.
  
  
  
  
  
  "Wil jy koffie?" Dit was'n lang nag. Koffie was waarskynlik'n goeie idee. Ek het vir haar gesê ek wil daar wees, en sy verdwyn het, verlaat my alleen in die gewone woonkamer van Universele Moderne. Bruin gestreepte bank, glas tafels, replika Barcelona stoel.
  
  
  Sarah Lavi lui die deurklokkie foutloos na middernag. In werklikheid, ek het die gevoel dat sy was die verwelkoming van die inbraak. Sy het nie blyk te wees probeer om te slaap hierdie nagte. Sergei was aan die brand oor die woonstel, en'n groot onvoltooide kussingsloop met'n naald punt lê op die basis van die stoel, saam met balle van helder wol. Musiek speel, polsende met bossa nova.
  
  
  Sy het terug gekom met'n pot en koppies. "Ek het nie vra - neem jy die room en suiker met jou koffie?"
  
  
  "Suiker, as jy het dit."
  
  
  Sy verdwyn in'n krul van rompe. Kleurvolle persoon Sarah Lavi. Hulle was almal dra boer rompe en boer bloese, met reuse goud hoepels in hul ore. Hierdie uitrusting weerlê die berigte in die media wat aan my verskyn oor'n verf winkel in Seattle. Die een met die neon teken in die venster: "As ons nie kleur, die ego nie bestaan nie." Nah se hare is donker, amper swart, en slicked terug van haar gesig, wat het goed gegaan met haar bleek, hoë - cheekboned gesig en groot, vasgemaak, amper swart oë. Hey, sy was omtrent dertig, en sy was naby aan wat hulle noem'n ware vrou.
  
  
  "So het die wêreld gestuur het om te neem Jack se plek." Sy gee vir my'n bak met suiker en'n lepel.
  
  
  "Dit is nie'n klein taak, sover ek weet, ek het gehoor dit was goed."
  
  
  'n klein stilte.
  
  
  "Daar is nog'n rede waarom hulle het my gestuur," sê ek, " ons wil graag meer te leer oor die slaapsale... hoekom het hy gesterf het."
  
  
  Haar oë het my in stilte. Sy trek hulpeloos en val terug in die verre stilte.
  
  
  Haar gesê, " ek-ek wil graag om te vra jy'n paar vrae. My... ek is regtig jammer."
  
  
  Sy kyk my in die oog weer. "Ek is so jammer," het sy gesê. "Ek het nie wil hê om op te tree soos'n delikate blom. Gaan voort. Vra jou vrae."
  
  
  Goeie. Eerste van alles, weet jy watter storie hy was besig om op?" Ek het om te speel saam met die Slaaf dek. Die meisie óf geweet het of nie gedoen het nie weet wat die waarheid. Heel waarskynlik, beide. Sy geweet het en nie geweet het nie. Vroue is professionele mense by sulke dinge. Hulle weet en nie weet nie wanneer ih mans cheat. Hulle weet en nie weet nie wanneer jy lieg.
  
  
  Sy skud haar kop. "Hy het nooit vir my gesê oor sy werk..." 'n klein lig aan die einde van die sin, die draai van die ego in'n bewustelose tailspin: vertel my oor die ego werk."
  
  
  Die subteks geïgnoreer haar. "Kan jy my vertel iets oor wat hy doen? Die werklike professionals. Kom ons sê'n week voor die ego blare."
  
  
  Dit lyk leeg weer. "Daar was twee nagte wanneer hy alleen oorgebly vir aandete. Het nie terug te kom voor... wel, miskien tot middernag. Is dit wat jy bedoel?"
  
  
  Ek het vir haar gesê wat dit was. Hy het haar gevra of sy geweet het waar hy gegaan het op die oni die nag. Sy het nie doen dit. Sy het gesê sy het nooit geweet. Sy het nooit gevra. Sy bloos'n bietjie, en ek het gedink ek het geweet hoekom.
  
  
  "Ek twyfel dit was'n ander vrou," het haar man gesê.
  
  
  Sy kyk na my met'n wrang uitdrukking. "Dit maak nie saak nie," het sy gesê. "Inderdaad."Hey, ek het om te kyk uit regtig".
  
  
  Sy vat'n sluk van haar koffie en sit haar koppie. "Ek is bang jy sal my vind'n nogal teleurstellend bron van inligting. Sy het geweet dat so min oor die res van Jack se lewe. En dit was'n deel van dit... Wel, die "deal" wat ek nog nooit probeer om uit te vind." Sy het haar vinger oor die ontwerp op die koppie.
  
  
  Sy het dit weer, en dan het gesê stadig,"ek dink ek het altyd geweet dit sou nie die laaste."
  
  
  Die laaste een was'n uitnodiging om te praat.
  
  
  Ek het haar gevra wat sy bedoel deur die mistel.
  
  
  "Ek bedoel, ek was nie baie goed in dit. Haar ego het geweet dat die reëls en vas aan die ego het, maar ek het altyd gewonder hoekom daar reëls? "Haar oë was soos blink kolligte op my gesig. Hulle het dit nie vind nie. Hulle het teruggeval na die bak. Sy haal sy skouers op, ervare en elegante, voel soos'n mislukking. "Ek was nog nooit seker. Ons het nog nooit gesien het haar, maar ek was nie seker nie. En Jack was baie vol vertroue." Sy trek uit die ring en glimlag wrang weer. "'n vrou kan nooit seker wees in'n man wat is vol vertroue in homself."
  
  
  "Het jou ma herken deur hierdie?"
  
  
  "nie. Haar alleen alles bekend geword het. Maar ek is seker jy is nie hier om uit te vind wat sy geleer het oor die manne. So vra jou vrae, Mnr Mackenzie."
  
  
  Hy het gestop om die lig van'n sigaret. Om uit te vind oor die dood agent se vriendin was die eerste ding wat ek besef. Is sy slim genoeg is om'n vyand agent? Ambisieuse genoeg is om te verkoop om jou ego? Dom genoeg om haar te verraai ego? Of kwaad genoeg? Haar getwyfel dat Sarah was iets rondom dit, maar sy was nie seker oor nen. En wat gemaak Nah nuuskierig, ten spyte van haarself. En as'n vrou is nuuskierig, sy kan ook onverskillig. Ten spyte van myself.
  
  
  "Ons het gepraat oor die ego verlede week hier. Weet jy enigiets wat hy gedoen het - het hy praat met Hema?"
  
  
  Sy het begin om te sê nie... wag. Hy het'n baie van die lang-afstand oproepe. Ek ken haar, want ons is... want ek het net die wetsontwerp."
  
  
  "Kan ek het'n drink?"
  
  
  Sy het na die lessenaar, vroetel rond, en kom terug met'n selfoon wetsontwerp. Hy kyk na hom vinnig. Die oproepe is uiteengesit. Beiroet. Damaskus. Nommers gelys. Ek het vir haar gesê wat ek wou om te hou my ego, en ek het dit aan haar in'n minuut. "Ego telefoon boek," sê ek. "Het jy dit?" Dit was een van die dinge wat ek het vir. Die boek kan gee my'n lyn om sy kontakte. Sonder hierdie lyn, sou dit gewerk het in die donker.
  
  
  "N-nee," het sy gesê. "Dit was in'n boks met ander dinge."
  
  
  "Wat box?" Ek het vir haar gesê. "Met watter ander dinge."
  
  
  "Met jou notas en vraestelle. Hy het ih in die kas in'n geslote laai."
  
  
  "Wat het gebeur met die boks?" Ek het gesê stadig.
  
  
  "Ah. Nog'n Amerikaanse het dit geneem."
  
  
  "Nog'n Amerikaanse?"
  
  
  "Die ander verslaggewer."
  
  
  "Uit van die Wêreld?"
  
  
  "Al Oor Die Hele Wêreld."
  
  
  Sy begin hierdie ronde met'n sinkende gevoel. Die gevoel was nou in die kelder.
  
  
  "Het jy gebeur om te weet ego se naam?"
  
  
  Sy kyk na my skerp. "Van die kursus. Haar sou nie die bediening van Jack se dinge aan'n vreemdeling."
  
  
  "So, wat is die ego se naam?"
  
  
  "Jahns," het sy gesê. "Jens, Ted."
  
  
  Hy het een laaste trek aan sy sigaret en stadig, stadig sit dit in die asbak. "En toe was dit... Jens, is Ted hier?"
  
  
  Sy kyk vraend na my. "Drie of vier dae gelede. Hoekom nie?"
  
  
  "Geen rede," sê ek vinnig. "Ek was net te nuuskierig. As Jahns kom terug, laat weet my, okay? Ek wil graag om haar te vra iets."
  
  
  Haar gesig ontspanne. "Van die kursus. Maar ek twyfel of die maat sal dit neem. Hy is in'n kantoor in Damaskus, jy weet."
  
  
  Sy het gesê: "ek weet."
  
  
  Ek het besluit om te gaan die ander manier. "Behalwe die vraestelle Jahns het, is daar enigiets anders van Jack dit is nog steeds hier? Wat oor die dinge wat hy met hom gehad het in Jerusalem?
  
  
  "Daar was. In werklikheid, hulle aangekom het vandag. Ih was gestuur deur die hotel. Ek het'n tas in my slaapkamer reg nou. Haar het nie maak dit oop. Haar... haar was nie gereed. Maar as jy dink dit sal help... "
  
  
  Hy volg haar in die slaapkamer. Dit was'n groot, ruim kamer met'n verlate bed. Sy het begin om reguit in die bed. "Daar," het sy gesê met haar ken op die verweerde leer tas.
  
  
  Ek het vir haar gesê. "Sleutels?"
  
  
  Sy skud haar kop. "Kombinasie. Getalle van 4 tot 11. Dit is my verjaarsdag."
  
  
  "Jou verjaarsdag?"
  
  
  "Dit is my tas. Jack se tas val uitmekaar."
  
  
  Ek verwerk die kombinasie en maak die sak. Sy was gedoen met die bed. "Sit dit hier."
  
  
  Hy tel haar tas op en sit Ego op die bed. Sy gaan sit langs hom. Haar hotel sou vertel hey om uit te kom deur middel van die kamers. Nie net sodat sy nie oor my skouer, maar omdat sy'n damn aantreklike vrou. En op die oomblik is, 'n vrou wat moet gehou word. Dit was Robbie wat begin sorteer deur haar dinge.
  
  
  Geen papierwerk. Skoon water. Niks gegly uit van die voering van die sak. Wat het haar klere agter. Denim. Chinos. 'n paar van die hoodies. Donker bruin pak. Baadjie. Stewels.
  
  
  Stewels. Swaar stewels. Vir die stad van Jerusalem? Een van hulle het dit opgetel en kyk na dit versigtig, draai dit oor. 'n oranje streep van die stof klou aan die sool van die skoen. Ego krap dit met sy vinger. Die oranje streep is die stof.
  
  
  En aan die onderkant van sy chinos, oranje stof. Robbie was nie in die dorp, was hy iewers anders. Hy was op die vlakte. 'n plain met'n roes-gekleurde kryt kranse.
  
  
  Sarah het na my gekyk met verbaas lugtigheid.
  
  
  "Het jy kry kennisgewings van Jack terwyl Ego was weg? Weet jy as hy het oral rondom Jerusalem?"
  
  
  "Ja, ja," het sy gesê. "Hoe het jy geweet? Hy het na Jerusalem openhartige van hier. Hy het by die Amerikaanse Kolonie Hotel. Ek weet hy het daar die eerste, want hy het my daardie aand. En dan twee nagte later... Nee, drie, dit was vyf-en-twintig. vyfde. Hy het my weer en sê hy gaan weg vir'n paar dae en ek moet nie bekommerd wees as ek nie kon kry in kontak met hom." Daar was vrae in haar stellings weer. Hy het nie het om haar te vra of sy weet waar hy gegaan het.
  
  
  So al wat ek geweet het, was dat Robbie gegaan het rondom Jerusalem in X, en terug na Jerusalem. Waar hy gegaan het, het hy sou terug kom in die lewe. Ego is dood in Jerusalem. Op die sewe en twintigste.
  
  
  Hy het voortgegaan om te studeer die Slawe se klere. Sarah het haar voel soos'n aasvoël. 'n koelbloedige voël wat feeds op die oorblyfsels. 'n vuurhoutjieboksie was gevind in haar baadjiesak. Dit was gestel deur die ego in sy eie oomblik. Ek kan later terug te kom.
  
  
  En hierdie was die laaste gevolge van Jackson Slawe.
  
  
  "Wat oor die motor? Is sy nog in Jerusalem?"
  
  
  Sy skud haar kop. "Hy het nie die motor te neem. Hy het dit aan my."
  
  
  "Beursie, sleutels, geld?"
  
  
  Sy skud haar kop weer. "Elkeen wat hom doodgemaak het alles. Ego, die klok, te. Dit is die rede waarom sy was so seker dat dit was... Wel, soos die polisie het gesê, 'n rooftog. Ten minste... ek was seker tot vanaand" Nog'n kurktrekker.
  
  
  "Hey, rumatiek. Sy sou geglo het in die rumatiek en sou nie geglo het nie. "Dit was waarskynlik'n roof," het ek gesê.
  
  
  Die tas dit gesluit.
  
  
  Sy het op die bed.
  
  
  Die musiek was uit die ander kamer. Die sexy bossa nova bietjie.
  
  
  "Alles reg," het sy gesê. "As jy klaar is...", maar sy het nie beweeg nie. Wat verbaas haar was dat sy het nie beweeg nie. Maar sy het nog steeds het nie beweeg nie. Hare ook. Haar oë was op haar skouers. Gladde kurwes geslaag om haar nek, en die lang syagtige nek het in'n klein omgekeerde ken, en die ken geslaag om sagte, verbaas lippe.
  
  
  "Ja," sê ek. "Ek dink ek klaar is dit."
  
  
  'n week na iemand gesteek het my in'n stegie, ek wil nie enige ander man geknoei rondom met my vriendin. Ek het gedink miskien Robbie het gevoel dieselfde manier.
  
  
  Haar, sê goeie nag en links.
  
  
  
  
  
  
  Die sewende hoofstuk.
  
  
  
  
  
  Dit was'n groot vier-kursus sondag ontbyt, en room service sit'n stoel op die balkon. Dit was laat, 10: 30. Ek was in'n diep, spidery slaap, en die ego drade was steeds teister my brein.
  
  
  Die weer was ligte, die son skyn, en die balkon oor die hoof gesien die Middellandse See. Die klank van seevoëls. 'n skeut van die golwe. Die dag was soos'n soet glimlag Mata Hari wat net probeer om my te kry uit my skuld.
  
  
  Hy skink vir haar nog'n koppie koffie, 'n sigaret aangesteek, en bereik vir die koerant wat hy wil bestel met ontbyt. 'n klein artikel het my'n paar slegte nuus.
  
  
  Harrison Hy, 'n prokureur en redakteur van die gewilde maandelikse tydskrif Openbare Verslag, ontvoer is. Al Shaitan weer. Weereens, vir'n honderd miljoen dollar.
  
  
  En die vier-en-een - vyf honderd miljoen. Die helfte van'n miljard dollar.
  
  
  Vir wat?
  
  
  Ek het probeer om iets anders. Ek kyk na die lys van ontvoering slagoffers. My gedagtes outomaties gevind dat die patroon. Daar was geen rede vir die patroon te bestaan nie, maar my gedagtes is ingestel op die vind van patrone.
  
  
  Leonard Fox, die koning van die hotelle. Groot glas kalf in elke stad in die wêreld. Reuse Coca-Cola bottels is gestrooi oor die horison. Jakkals was in die moeilikheid. 'n groot probleem. Onder ander dinge, dit was'n probleem met geld. 'n private eis vir skadevergoeding vir twee honderd miljoen; voeg nou wat die regering kan kry. 'n paar miljoen in onbetaalde belasting, plus boetes vir ten minste'n dosyn gevalle bedrog. Jakkals het in die Bahamas, maar Foxx Hotelle Inc. is in'n benarde posisie.
  
  
  Roger R. Jefferson: Nasionale Motors. Minderjarige liga motor besigheid, major league ouer maatskappye. Motor verkope val oor die bedryf vir'n verskeidenheid van redes - die energie krisis, styg pryse, en die uitvinding van die agt-myl-per-liter motor. Nasionale Motors gesluit het twee plante en is tans die hantering van'n terugslag vir'n derde. Jefferson was'n gewone man met'n salaris van $ 200,000'n jaar). Wat dit ook al was, hy kon nie verhoog die losprys. Die eis was gemaak deur die Nasionale self.
  
  
  Harlow Verlep: Verblyf motels. Suidwes netwerk van een-nag toere. Die motel besigheid loop op gas, ook, en mense twee keer dink oor die neem van'n vakansie wanneer'n hamburger koste vyftig dollar'n pond. En Verlep was reeds te ver gegaan het in sy planne om te koop'n italiaanse hotel.
  
  
  Harris
  
  
  op die Gallery: wat noem hulle die "crusader-redakteur". Postal en druk aktiwiteite bereik het so'n hoë vlak dat hy ondersteun die "Openbare Verslag", wat bykomende bydraes.
  
  
  So tot nou toe, die krimpvarkie het'n patroon. Almal het geld probleme. Wat het dit beteken? Dit beteken dat banke nie sou maak lenings ter waarde van honderde miljoene dollars. Dit beteken dat maatskappye sal hê om hul bates te verkoop en gaan bankrot. Wat het dit alles beteken? Niks. Hoekom moet Al-Shaitan sorg oor die bankrotskap?
  
  
  En daar was die geval van Thurgood Myl te kompliseer die skema. Miles se Po Pooch Sak hondekos plus kosskole, skoonheidsalonne, klere winkels, geskenk winkels, hospitale, hotelle en begrafnis kapelle - al vir honde. En dit alles bring'n wins wat maklik kan verbaas die verbeelding. Thurgood Myl: patroon breker.
  
  
  En daar was geen rede vir die sjabloon om te bestaan.
  
  
  Die telefoon lui. Sy was beantwoord deur'n uitbreiding op die balkon. David Benjamin antwoord my bel.
  
  
  Ego het haar gevra as hy sou check die telefoon nommers. Vind uit wat Rabov genoem in Beiroet en Damaskus'n week voor sy dood.
  
  
  Hy skryf die getalle. "Het jy leer iets anders vir jou belangrik is?" Hy was ontwykend. Soos hy het geweet dat ek het geweet dat iets.
  
  
  "Niks besonders nie."
  
  
  "Hmm. Is jy seker?"
  
  
  "Natuurlik, sy veilig is." Haar, op soek na die strand, of eerder, op'n bepaalde rooi bikini op die strand.
  
  
  "So wat is jou planne? Sal jy bly in die stad?"
  
  
  Haar oë gebreek het uit haar bikini. "Nee," emu het vir haar gesê. "Ek gaan na Jerusalem."
  
  
  "Wel, as jy van plan is om'n motor te huur, probeer Kopel op Yarkon Straat. Jy kan'n Fiat 124 en ruil jou ego in Jerusalem vir'n Jeep... as jy dit nodig het."
  
  
  Hy bly stil. "Hoekom moet ek'n Jeep in Jerusalem?"
  
  
  "Jy sal nie nodig om'n Jeep,"het hy gesê," in Jerusalem."
  
  
  "Is daar enige ander nuttige voorstelle?"
  
  
  "Eet groen groente en kry genoeg rus"
  
  
  Emu haar aangeraai om iets te doen.
  
  
  Dit was gehuur deur Fiat 124 van Kopel Rent-A-Car op Yarkon Straat. Nege dollar'n dag, plus tien sent'n myl. Hulle het gesê ek kon ruil my ego jeep in Jerusalem.
  
  
  Hy het onder leiding van suidoos-op'n vier-laan snelweg wat strek vir sewentig kilometer. Sowat vier-en-veertig myl. Hy draai op die radio. Amerikaanse Rock paneelbespreking oor kunsmis. Ek draai die radio af.
  
  
  Hy het nie presies gelieg Benjamin wanneer hy vertel Em dat hy het nie gevind nie enigiets belangrik. In werklikheid, is dit waarskynlik seer om waar te wees. Vir vyf honderd dollar, het hulle gekoop het vir my die naam van my broer Trup in Beit Nam. Stem en dit is dit, en waarskynlik niks.
  
  
  En as vir die vyf honderd dollar, as dit was al Robbie betaal Youssef, wat het nog'n twintig-vyf honderd dollar. Iewers in die toekoms, het hy bereik meer.
  
  
  Wat het hy betaal?
  
  
  Sonder die ego van haar kontak lys, ek het geen idee gehad.
  
  
  En sonder enige leidrade, vyf ouens kan verloor vyf honderd miljoen. Of miskien is ih die lewe.
  
  
  Dit bring my by die vraag: wie het enige wenke? Wat het Rabah se dinge? Dit was maklik. James. Maar hy was in Arizona wat gekoppel is aan'n bed. Gaan na die begin. Ih het die Amerikaanse. 'n agent? 'n spioen? Meer? 'n vyand?
  
  
  Hy draai op die radio weer en bereik vir'n sigaret wanneer hy onthou.
  
  
  'n vuurhoutjieboksie. Die een van die Slawe se doublet.
  
  
  Shanda Bad
  
  
  78 Omar Straat
  
  
  Jerusalem
  
  
  
  
  Op die binnekant van die voorblad, die naam Chaim is handgeskrewe.
  
  
  Dan weer, is dit waarskynlik nie iets beteken.
  
  
  
  
  
  
  Die agtste hoofstuk.
  
  
  
  
  
  Die kaart van Israel lees soos'n indeks van die Bybel. Jy kan begin met die Boek van Genesis en gaan deur middel van die Myne van Salomo, die Graf van Dawid, Bethlehem en Nasaret, en eindig met Armageddon. As jy wil'n kort weergawe, kom na Jerusalem.
  
  
  Die stad neem jou asem weg met elke stap. Want jy staan waar Salomo het sy perde, en jy is nou loop langs die Via Dolorosa, die straat waar Christus is uitgevoer met die kruis. En daar Mohammed het na die hemel opgevaar. En die graf van Absalom. En Maria se graf. Die Klaagmuur. Goue koepel van die Omar Moskee; glas kamer van die Laaste Avondmaal. Dit is alles daar. En alles lyk omtrent soos dit gedoen het dan.
  
  
  Jerusalem het 200,000 Jode, 75,000 Moslems, en 15,000 Christene; daar is ook spanning, maar geen meer so as nou, wanneer die stad is verdeel en Arabiere het onder Arabiese reël sonder lopende water of sanitasie.
  
  
  Deel van die stad met die naam "Oos-Jerusalem", wat behoort aan die Jordaan voor die 1967-oorlog. Net soos die Berg Scopus en die Olyfberg.
  
  
  Dus, "Oos-Jerusalem" het'n arabiese karakter.
  
  
  "In arabies in karakter" kan misverstaan word. Omdat die arabiese karakter is misverstaan, ten minste deur die meeste van die Wes-Arabiere rondom ons, bly dit die laaste ware barbaarse eksotiese in die Wes-bewussyn. Sheikhs met vier vroue, Sharia wet, twyfelagtige sedes en slegte tande. Weghol handelaars wat sal verkoop jy'n "ware antieke mat" en vra vir die twee piastres meer vir hul dogter. Die slegte ouens wat die marteling van die goeie ouens in die films en het nie tot iets goeds sedert die dag Rudolph Valentino gesterf het. Die terroriste het nie help om die beeld. In werklikheid, hulle het selfs het'n beeld. En dit is redelik dom.
  
  
  Al die Arabiere is nie meer gewelddadige terroriste as al die Arabiese sheikhs. As ek nodig het om te maak'n veralgemening oor die Arabiere, en ek haat dit in die algemeen, ek sou sê dat hulle'n goeie ingesteldheid, breë humor, goeie maniere, en'n vriendelikheid wat soms grens aan oormatige.
  
  
  Amerikaanse kolonie saal in Oos-Jerusalem. Sodra dit was die oorwinning Paleis. Vergulde teël koepel vir die pret. Nou kamers kos twintig dollar'n dag. Groot kamers met swaar balke en oostelike patrone op die mure.
  
  
  Ek het geregistreer as'n McKenzie wêreldwyd en gaan uit na die sonverligte binnehof vir middagete. Eda is frans, sowel as die Midde-Ooste. Ek beveel haar franse kos en Israeliese wyn. Dit was laat vir middagete, en die meeste van die geteël tafels was leeg. Vier plaaslike sakemanne was gestenig deur middel van'n bed van blomme malvas. Langs my, 'n bruin, duur-op soek na n paar staar na'n silwer espresso pot, en wag vir die koffie om te draai swart te pas by hul smaak. Die man sug. Hy wou nie die ego te word gehou wag.
  
  
  My wyn aangekom het, en die man rek sy nek om te sien die etiket. Emu laat haar probeer om dit. Ek het gedink dat as ek vir haar gesê het emu, ons wil steekproefneming die wyn in die volgende half uur. Dan sal hy wil om te praat oor die restaurante in Frankryk en die beste hemp vervaardiger op Saville Row. So ek laat em het'n drink.
  
  
  Hy het sy keel skoongemaak. "Maklik," het hy gesê. Die amerikaanse. "Ek het net gewonder ..."
  
  
  "Mikveh Israel".
  
  
  "Ek smeek jou vergewe?"
  
  
  "Wyn". Ek swaai haar bottel. "Mikveh Israel".
  
  
  Hy lees die etiket. "Mikveh Israel".
  
  
  Hy was geklee in'n ses-honderd-dollar pak - 'n bruin pak, donker hemp, donker vel, en bruin hare. Wat kan genoem word'n tasbare sukses. Die dame langs hom voltooi die beeld. Blond Grace Kelly deur bleek blou kant.
  
  
  "Ek het gedink jy kyk vertroud vroeër." Sy het in die melodieë. Aksent, Frans. "Maar nou weet ek wat jy herinner my aan." Die kyk was flirterend. Cool, maar warm. Sy draai om'n advertensie vir zonnebrand lotion. "Wat doen jy dink jy is, Bob?"
  
  
  Bob was stil . My eda het aangebreek. Sy leun oor na die kelner en het my hand. Die kelner knipoog vir my en links. Sy leun vorentoe. "Jy hoef nie ... is dit nie reg?"
  
  
  "Omar Sharif. Uh. Vra om verskoning." Hy doodgedruk uit sy sigaret en begin eet sy middagete. Bob was op soek na my sigarette. In'n minuut, hy sal vra om te sien die bundel. Hy het sy keel skoongemaak.
  
  
  "Haar, Bob Lamotte. En dit is Jacqueline Reën."
  
  
  Ek het op haar. "Mackenzie se." Ons almal voel jammer vir mekaar se hande.
  
  
  "Is jy hier op vakansie?" Bob gevra.
  
  
  Ek het vir haar gesê dat ek werk vir die Wêreld Tydskrif. Haar taktiek was om te sê dit so baie dat ek begin om dit te glo.
  
  
  Hy het vir my gesê dat hy gewerk het by die Muurskilderye Olie. Hy het gesê: "Eina" en het voortgegaan om te eet. Nie " Eina?" Net " Ouch." Die ego was nie veronderstel om te intimiderend wees.
  
  
  "Hoe is Medwedef met vla?"
  
  
  "Hmm?"
  
  
  Hy het gewys op my bord. "Kis. Hoe is dit?"
  
  
  "Groot."
  
  
  "Nie so goed soos Madame Dit se, ek hou van die geld. Het jy al ooit na Madame se Dieet in Parys? Die beste Medwedef met vla in die wêreld, sonder uitsondering."
  
  
  "Ek sal onthou."
  
  
  "Is jy alleen hier?"
  
  
  "Mmm. Ja."
  
  
  "Alles reg," het Jacqueline gesê. "In daardie geval, miskien..." Die kyk wat sy het Bob lees soos'n teleprompter kaarte. Bob verstaan Ego se lyn.
  
  
  "Ah ... ja. Wil jy'n kaartjie na die konsert vanaand? Ek het'n vergadering, 'n vergadering, en, wel, Jacqueline wil om hier te gaan, maar hey, wel, dit is soort van ongemaklike om alleen te gaan. So uh..."
  
  
  Jacqueline kyk na my lank en stadig. Die hoekom-ek-kat-weg-wat-hy-nie-weet-nie-seer kyk. Haar oë was groen en gesaai met goud.
  
  
  Ek het vir haar gesê: "God, ek is jammer, maar ek het ander planne."
  
  
  Mense soos Lamotte maak my sê dinge soos "neem'n maat." En vroue soos Jacqueline is sleg vir die mens. Jy kan hoor die ih wiele te kliek as hulle van plan is om te haak nie, maar die subtiele geur, die syerige hare, die ligte hand in jou hand, dan gly weg... en die volgende ding wat jy weet, is jy verslaaf. En die volgende ding wat jy weet, jy is terug in die see.
  
  
  "Miskien'n ander tyd?" Hulle het gesê dit saam, en dan hulle het albei gelag.
  
  
  "Miskien," het hy gesê soos hulle lag.
  
  
  Die tjek geëis het, betaal dit, en links.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Daar is'n turkse bad en daar is'n turkse bad.
  
  
  En dan is daar Shanda.
  
  
  Outentieke turkse en outentieke bad. Geen nonsens. Kies-stoom verwarming of droë skil, warm swembad, koue swembad of medium-warm. Shanda is geleë in'n ander voormalige paleis. Loodglas vensters, mosaïek-vloere, hoë vergulde gewelfde plafonne.
  
  
  En Hema, in die naam van Allah, was Chaim? Haim kon werk hier, of net rond hang. Haim kan kom om te sien Robbie ten minste een keer. Haim kan nie hier wees by al. Of Slawe, ook. Miskien het hy net gevind dat'n vuurhoutjieboksie. Verskoon my, mej, het jy enige heiliges? Seker nie. Hier. Dit is alles reg. Hou ih.
  
  
  Hy stap oor na die tafel. 'n gehawende kantoor-styl lessenaar stoel uit 1910 in die middel van die pasha-styl lobby. Die teken lees: "IL 5 toelating. $ 1.15". Ek betaal dit aan die kassier. Dit was soos my herinneringe van S. Z. Sackell-'n kalkoen met botter balle en glase.
  
  
  Ek sit my verander en het gedink vir'n minuut.
  
  
  "So?" het hy gesê in engels, " so wat is die saak?"
  
  
  Sy het gesê: "Moet ek lyk soos iets wat gebeur het?"
  
  
  "Het jy al ooit gesien het iets gebeur met iemand? Almal het iets van hul eie. So hoekom is jy anders?"
  
  
  Hy glimlag vir haar. "Hy is weg."
  
  
  Hy haal sy skouers op. "Reg?"
  
  
  So hoekom nie? Het hy gesê, " Is Chaim hier?"
  
  
  Hy het gesê, " Chaim wat?"
  
  
  "Ek weet nie. Wat doen jy?"
  
  
  Hy skud sy ken. "Daar is geen Chaim hier." Hy het sy hoof gebuig. "So waarom doen jy vra?"
  
  
  "Iemand het vir my gesê om te vra Chaim."
  
  
  Hy skud sy ken weer. "Daar is geen Chaim hier."
  
  
  Goeie. Goeie. Waar is die locker?"
  
  
  "As jy sê Chaim gestuur, dis iets anders."
  
  
  "Enigiets anders?"
  
  
  "As jy sê Haim het julle gestuur, ek sal bel my baas. As ek noem my baas, jy sal spesiale behandeling kry."
  
  
  Hy krap haar kop. "Kan jy bel die baas?"
  
  
  "As ek het my baas, ek wil gelukkig wees en gelukkig. Daar is net een probleem. Haim het nie stuur jou."
  
  
  "Kyk, laat ons sê ons begin oor. Hallo. 'n goeie dag. Haim my gestuur het."
  
  
  Hy glimlag. "Ja?"
  
  
  Hy glimlag vir haar. "ja. Sal jy bel die baas?"
  
  
  "As haar baas het haar, sy sal gelukkig te wees en gelukkig. Daar is net een probleem. Die baas nie hier is nie."
  
  
  Haar, sy oë toegemaak.
  
  
  Hy het gesê, " vir my Sê jy gaan na die stoomkamer." Ek stuur haar na die baas later."
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Fellini het die stoom kamer kit. Dit was rond en lank, soos'n klein Colosseum, omring deur ronde wit klip blaaie wat opgestaan het soos paviljoen om'n hoë gewelfde plafon van gekleurde glas. Met die stoom, dit was soos'n surrealistiese se droom van Pompeii. Liggame uitgestrek op die klip stappe wat verskyn in die lug, maar net in die tyd om te verhoed dat'n botsing. Sigbaarheid is byna nul.
  
  
  Ek het gevind dat haar kleedkamer en gehuur'n groot persies-patroon handdoek en'n vesel skraper hulle noem'n waslap. Ek het nie geweet hoe die baas kon gevind het me. Hy kon nie eens kry om sy voete.
  
  
  Haar, klim op die blad oor twintig voete. Stoom styg. Dit was'n goeie en warm. Ek het gedink ek kon los die duike van die vorige nag. Ontspan seer spiere. Haar, sy oë toegemaak. Miskien Robbie Jackson het net hier om te ontspan. Miskien het hy gekom het vir die stoom, die swembad, en die spesiale behandeling Chaim my gestuur het.
  
  
  Hy het om te erken dat die behandeling was spesiaal. Van iewers in die Pompeian newels, 'n paar van die hande vinnig gevlieg in. Hulle gryp my met'n hamer en trek my uit deur die teengewigte. Dit was so damn warm dat haar ego kon dit nie sien nie. Maar ek weet hoe om te neem'n beslaglegging af van die hamer. Ek kan dit doen, soos hulle sê, met my hande agter my rug.
  
  
  Ek druk haar terug met'n judo kick, en die ou gevlieg weg van my, weer en weer, en verdwyn in'n puff van stoom.
  
  
  Nie vir lank nie.
  
  
  Hy tref my in die ribbes met die kolf van sy geweer (wat jy nodig het radar om te veg daar), en hy gegly op'n rots. Die handdoek gevlieg en hy was naak, en dan het hy kom na my weer, 'n groot gesiglose blob, begin om te duik soos'n bom om dood te maak.
  
  
  Ek het gewag vir die tweede nachah te lig van die grond af en rol oor! Haar liggaam gly af'n stap, en haar liggaam klap in'n leë rock. Ek was op nen voor hy kon sê: "ugh"! Ek druk sy ego oor die keel met die kant van my kant, maar hy geblokkeer my met'n hand so dik soos'n boomstomp. Hy was gebou soos King Kong, en die uitdrukking op sy gesig het nie verander nie my gedagtes. Ons was feitlik doen Indiese stoei totdat hy kreun en sidder, en ons albei gerol oor en oor, en skielik het hy het op die stap,
  
  
  en hy druk sy kop op'n klip.
  
  
  Byvoorbeeld, dan kan dit gebruik om die hulp van Wilhelmina. Maar natuurlik was dit nie sy Luger wat het haar na die stoomkamer, maar Hugo, sy betroubare stilet, het haar. Ongelukkig, haar ego weggesteek die handdoek gordel, en dit vlieg weg toe die handdoek gevlieg, en haar ego verloor iewers in daardie paar.
  
  
  Maar as iemand sê, soek en vind. Ek het gevoel iets skerp prikkel op my rug. In hierdie blockbuster movie, ek was vasgepen af soos'n vlieg, en ek was probeer om te maak'n gekapte lewer rondom my kop, en my eie mes begin steek my in die rug.
  
  
  Ek het genoeg hefboom om'n skuif te maak. Hy gryp die stap in die voorkant van my en stoot my weg, en ons albei terug gerol en weer, af-en nou het ek die stilet. Maar nou is hy het my hand met die mes, en ons het gerol oor weer, stoot die mes, net nou is hy was op die top van my en pinning my hande. Hy het dit aan elke stam, en ego se oë begin om te bult, en ons gaan terug na hom. Hy hoor iets snap, sy asem fluit, en sy hand ontspan. Ek was nader en besef dat ek was besig om'n mes in die lyk.
  
  
  Hy stadig opgestaan, op soek na sy aanvaller. Ego se nek gebreek het op die hoek van die stap, en die teiken is hang van die einde. Hy staan op, asemhaling hard. Die ego liggaam in duie gestort. Dit het begin om te rol. Op en af deur die erwe van wit klip stappe, af deur die stygende helse wolke van die stoom.
  
  
  Hy loop om die rotunda en af in die stappe. Ek is halfpad by die deur uit toe ek hoor iemand sê, " Wat dink jy dat die geraas was oor?"
  
  
  Die ego kameraad geantwoord ," Wat lawaai?"
  
  
  Ek het besluit om te besoek, my baas. Dan sal hy sit op sy klere en gaan na die deur gemerk "Direkteur". Die ego sekretaris het my vertel dat daar is geen ego. Mimmo ee van die stoel en die dienaars loop verby haar en die deur oopgemaak na die baas se kantoor. Daar was geen ego. Die ontvangsdame was sit by my elmboog, 'n plomp, kruis-oog middeljarige vrou met haar arms gekruis oor haar bors. "Is daar'n boodskap?" het sy gesê. Sarkasties.
  
  
  "Ja," sê ek. "Vertel em dat Haim was hier. En sy die laaste keer wat ek beveel ego plek."
  
  
  Hy het gestop by die ontvangs area.
  
  
  "Het Haim stuur baie vriende?"
  
  
  "Nee," het hy gesê, " Die eerste een is jy. Die baas het net vir my gesê twee dae gelede."Wees versigtig wanneer iemand sê Haim."
  
  
  Twee dae gelede. Hy het begin om te skep sy eie land van betekenis.
  
  
  Miskien het.
  
  
  "So?" vra hy my. "Is daar iets verkeerd?"
  
  
  "Nee," sê ek stadig. "Dit is alles reg. Net'n boete."
  
  
  
  
  
  
  Die negende hoofstuk.
  
  
  
  
  
  Kopel Rent-A-Car het my nie help nie. En my kinders. Ek het gelukkig by Hertz. Ja, Mnr Robbie'n motor gehuur. Die twintig-vyfde. Op sewe in die oggend. Hy spesifiek beveel dat'n Land Rover. Ek het die dag voor'n bespreking te maak.
  
  
  "En toe het hy sy ego terug?"
  
  
  Sy hardloop haar vingers oor die ontvangs lêer. 'n lelike meisie met'n slegte vel. Sy het my'n glimlag wat lyk soos'n huurling. "Die twintig-sewende. Elf-en-dertig."
  
  
  Twintig minute later, hy getelegrafeer om te BYL. 'n uur nadat, hy gesterf het in'n stegie.
  
  
  Sy het begin om te naby die lêer laai.
  
  
  "Kan jy my vertel iets anders?"
  
  
  'n teken op die toonbank sê haar naam was Mej Mangel.
  
  
  "Kan jy my vertel hoeveel myl hy het op die Rover?"
  
  
  Sy gooi haar pruim-vormige spies naels terug oor die letter "R" totdat sy bereik Robbie. "Vyf honderd en veertig kilometer, meneer."
  
  
  Ek sit'n vyftig-pond noot op die toonbank. "Wat is dit, wat is dit vir?" "Wat is dit?" vra sy agterdogtig.
  
  
  "Dit is omdat jy dit nog nooit gehoor het van Mnr Robbie, en niemand hier het gevra oor nen."
  
  
  "Oor wie?" het sy gesê en het die wetsontwerp.
  
  
  Hy het die kaart van die toonbank en links.
  
  
  Daar was'n adv = β, en ek het net gerol om vir'n rukkie, en probeer om te ontspan my gedagtes en voor te berei vir die volgende ernstige aanval van refleksie. Die stad was die kleur van die rose goud, soos'n reuse-armband gegooi tussen die heuwels. Die kerk klokke lui, en die stem van die muezzin van die land weergalm uit vergulde minarette. La ilaha illa Allah. Moslem oproep tot gebed.
  
  
  Die stad self was soos'n soort van gebed. Die arabiese vroue, eksoties in sluiers, balansering op die mandjies op hul krale, meng in met toeriste in die cut-off jeans en Ortodokse priesters in hul lang swart klere en'n lang swart hare, en die mense in kafiyahs op hul pad na die moskee en Hasidim. Die Jode gaan om te Kreun. Hy het gewonder as'n stad met die naam deur'n God met drie name sou ooit in staat wees om te skyn uit die lug in'n spieël en sê: "Kyk, ouens, dit is hoe dit moet wees. Almal woon saam in vrede." Shalom Aleichem, Salam Aleikum. Vrede wees met julle.
  
  
  Hy gaan terug na sy kamer en het beveel dat'n vodka, dan gooi die warm water in die yskas.
  
  
  Ek het'n bad en het vodka met my na die bad. Behalwe vir die plek op die agterkant van my kop waar dit seermaak om te borsel my hare, my liggaam vergeet die dag. Nie te vergewe, net vergeet.
  
  
  Die telefoon lui. Sy het gekreun. Daar is geen sodanige ding as buidelrat luukse in my werk, sodat selfone te ring of doorbells om te ring. Óf iemand wil hê om te kry wat jy, of iemand wil hê om jou te kry. En jy weet nooit wat tot jou antwoord.
  
  
  Haar vervloek en klim uit om die bad, drup op die selfoon, en laat voetspore op die oosterse tapyt.
  
  
  "Mackenzie?"
  
  
  Benjamin. Haar emu het vir haar gesê om te wag. Ek het vir haar gesê ek wil geëet vanielje roomys. Haar hotel is om dit. Ek het gedink dit was smelt. Comic book kode: Miskien is ons getap. Ek kyk na haar kamer, natuurlik, maar jy kan volg om die skakelbord selfoon van oral. En iemand in Jerusalem was na aanleiding van my. Hy hang en twintig getel, en toe hy dit opgetel het, het hy gesê em het om te gaan; ego se deurklokkie lui. Ek het vir haar gesê ek wil bel em terug. Hy het vir my gesê om te bel by tien.
  
  
  Ek het al te dink oor terug te gaan na die badkamer, maar dit is soos opwarming roosterbrood - dit is meer werk as wat dit is die moeite werd. Hy het'n handdoek, sy drink, en'n kaart en strek uit op die groot dubbelbed.
  
  
  Robbie gery het 540 kilometer heen en weer. Twee honderd en sewentig een manier. Begin met Jerusalem. Ek kyk na die zoom vlak aan die onderkant van die kaart. Veertig kilometer na'n duim. Hy het dit gemeet 6 duim en het'n sirkel rondom Jerusalem; 270 kilometer in elke rigting. Slegs sowat 168 myl.
  
  
  Die sirkel uitgebrei noord en bedek die meeste van die Líbanon; oos-noordoos, is dit in Sirië; Beweeg suidoos, dit gevang die meeste van die Jordaan en'n vyftig myl deel van Saoedi-Arabië. In die suid-is, is dit bedek die helfte van Sinai en in die suidweste, dit geland het op die stoep van die Hawe Gesê.
  
  
  Iewers in hierdie sirkel, Robbie gevind Shaitan.
  
  
  Iewers in hierdie sirkel sal ek vind Shaitana.
  
  
  Iewers op die oranje stof vlakte.
  
  
  Eerste dinge eerste. Jordaan is die vyand grondgebied vir kommando's, en in Egipte dit word vinnig onbetroubaar. Die Sinai Skiereiland is'n goeie plek om weg te steek, maar dit is vol van die Israeli's en die VN waarnemers, sowel as Sadat se Egiptenare, wat is om redelik gemaklik met die Verenigde State van amerika. Merk dit as "miskien", maar nie as die eerste opsie. Of was dit Arabië, wat het die meeste van Sirië en die meeste van die Líbanon, 'n land met'n groot Palestynse kontingent. Sirië, wie se weermag was nog steeds die stryd teen Israel, nog steeds hoop om'n vastrapplek te kry ten spyte van die vrede onderhandel. Libanon, 'n bekende spesiale magte basis.
  
  
  So, in die tekening, Shaitana was in Libanon en Sirië.
  
  
  Maar het hulle bly waar hulle was toe ih gevind dat die Slawe? Of het hulle besluit hulle was veilig genoeg om net te bly sit, dan dood?
  
  
  In Libanon en Sirië. Robbie Damaskus, Beiroet, Sirië en Libanon.
  
  
  Dan gerugte begin om te verskyn in my kop.
  
  
  Miskien Benjamin nagespoor die oproepe.
  
  
  Miskien het hy het'n paar wonderlike inligting.
  
  
  Miskien moet ek kry aangetrek en gaan uit vir middagete.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Die restaurant is bekend as die Arabiese Ridders, en die mure en plafon is bedek met doek; pers, rooi, geel, en duiselingwekkende. 'n reuse voëlhok gevul die middel van die kamer, en'n purper-rooi-geel voël lag as dit gekyk het die besoekers by kerslig.
  
  
  Haar het'n stoel en het beveel dat vodka en'n skinkbord van die lam, pekanneute, keker-ertjies, rys, speserye en sesamsaad. Sy het gesê: "ek wil om te open sesame saad." Die kelner buig beleefd en gerugsteun weg.
  
  
  'n paar minute later was hy terug met'n drankie, en'n paar minute later was hy terug met Jacqueline Reën.
  
  
  "Ek het gedink dit was jy op die hoek. Jy wil om alleen te wees, of ...
  
  
  Ons gevestig op " of " en sy gaan sit. Sy was geklee in Parys, en dit ruik soos Parys, en haar blonde hare is terug getrek uit haar kop en val in die klein krulle om haar nek. Die bose diamante skitter in Nah se ore, en iets anders skitter in haar oë.
  
  
  Sy laat sak haar ih en gesê,"Jy hou nie van my, doen jy?"
  
  
  Sy het gesê: "ek weet nie wat jy is."
  
  
  Sy lag'n bietjie grof. "Is daar'n uitdrukking " bedel vir'n kurktrekker'? "Ek dink jy net geïnstalleer hierdie kurktrekker. Sy vra ego weer. Hoekom hou jy nie van my?"
  
  
  "Hoekom wil jy my om dit te doen?"
  
  
  Sy saamgeperste haar rooi lippe en haar kop gebuig. "Vir'n man wat so aantreklik is, dit is redelik naïef",
  
  
  "Vir so'n aantreklike vrou," hy het probeer om te lees die glinstering in haar oë, " jy hoef nie te jaag mense wat nie soos jy."
  
  
  Sy knik en glimlag. "Touch. Nou , is jy gaan om te koop vir my'n drink of stuur my huis toe om te slaap sonder aandete?"
  
  
  Ek het dit aan die kelner en beveel dit
  
  
  rooi hey, het'n drink. Sy was op soek na die voël. "Ek was in die hoop dat ons goed kan wees vir mekaar. Haar stem sleep af in die stilte.
  
  
  "Was jy hoop?"
  
  
  Sy het my haar groen-goud oë. "Ek hoop dat jy dit sal neem my met jou wanneer jy links. Van hier af weg."
  
  
  "Van wie?"
  
  
  Sy pouted en het haar vinger oor dit. "Ek hou nie van wat hy doen vir my." Hy kyk na die diamante blink in haar ore en het gedink dat emu hou van wat sy doen aan hom. Sy het opgemerk my blik. "Ag, ja. Daar is geld. Baie van die geld. Maar geld, glo ek, is nie alles nie. Daar is sagtheid en dapperheid... en... " sy het my'n lang, smelt kyk. "En baie, baie meer." Sy verdeel haar lippe.
  
  
  Neem dit en druk dit uit. Dit was'n slegte toneel rondom'n slegte film. Nah het'n klas, maar sy kon speel nie. En selfs al het ek erken ek was dapper en sag en lyk soos Omar Sharif en alles wat is, alles wat blink in haar oë was nie die liefde. Dit was nie eens goeie suiwer wellus. Dit was iets anders, maar ek kon nie lees dit.
  
  
  Haar, hy het sy kop geskud. "Nie dat Patsy. Maar moenie moed opgee nie. Hoe oor die lang man?" Hy wys na die mooi Arabiese kelner. "Nie baie geld nie, maar hou die geld wat hy het ih nog baie meer."
  
  
  Sy hou haar glas en staan skielik. Daar was trane in haar oë. Werklike trane. "Ek is so jammer," het sy gesê. "Ek het'n gek van myself. Ek het gedink dit maak nie saak wat ek gedink het." Real trane was eintlik streaming af haar gesig, en sy vee weg ih met bewende vingers. "Net vir my ... ek is so desperaat, gee!" Sy sidder. "Goeie nag, Mnr Carter."
  
  
  Sy het omgedraai en die helfte hardloop in die kamer rond. Hy sit daar in ongeloof. Ek het nie verwag dat dit beide maniere.
  
  
  Ek het ook nie vertel hey dat my naam was Carter.
  
  
  Ek het klaar my koffie voor tien, het na die telefoon stand, en Benjamin genoem.
  
  
  "Iemand se draai die hitte, huh?"
  
  
  In reaksie, Emu haar vertel'n storie in die stoom kamer.
  
  
  "Interessant."
  
  
  "Is dit nie reg? Het jy dink jy het nie tyd om te gaan uit hierdie plek? Veral die baas? Haim, hare, dink ek, was net'n idee."
  
  
  "Chaim beteken die lewe."
  
  
  "Ja, ek ken hom. My lewe neem my na baie vreemde plekke."
  
  
  Pouse. Ek het hom gehoor het, slaan'n wedstryd en neem'n trek aan sy sigaret. "Wat dink jy Robbie doen met die vuurhoutjieboksie?"
  
  
  Ek het vir haar gesê, "Kom op, Dawid. Wat is dit? Eerste-jaar intelligensie toets? Die vuurhoutjieboksie was'n plant net vir my oë. Iemand sit'n ego in Robbie se bagasie, ek weet van iemand soos my sal vind'n ego. En volg hom. Wat ek nie soos die meeste oor hierdie idee is dat alles wat ek vind nou dalk'n plant."
  
  
  Hy lag. "Groot."
  
  
  "Hmm?"
  
  
  "Die dek. Of ten minste ek het met dieselfde antwoord. Enigiets anders wat jy wil om te deel?"
  
  
  "Nie op die oomblik nie. Maar u het my geroep."
  
  
  "Oproepe van Slawe. Haar selfoon nommers is opgespoor."
  
  
  Sy het uit'n boek en potlood. "Praat."
  
  
  "Die kamer in Beiroet is al Fox. Robbie genoem vanaf die stasie na die stasie, so daar is geen rekord van wat hy genoem."
  
  
  "Hoe oor'n Doek?"
  
  
  "ja. Dit is duidelik. Telefoon nommer wat is nie ingesluit in die lys. Private huis. Theodore Jens. Iets beteken?"
  
  
  Oi oi. Ek het Sarah se selfoon bybel met my. Ek kyk na die Slaaf noem datums. Ek speel poker met Jens in Arizona toe hy veronderstel was om te praat met die Slawe.
  
  
  Wat beteken wat?
  
  
  Dat die ongeluk wat geëindig het met Jahns by Tant Tilly se gereël is. Hierdie Robbie was in gesprek te Jahns ' bedrieër. Dat'n buitestaander het ingeskryf BYL. En die dieselfde buitestaander kan vat die Slawe. Nog nie...
  
  
  "Ek het vir haar gesê. "Dit beteken niks vir my."
  
  
  "Wil jy my om te check dit uit?"
  
  
  "Ek sal jou laat weet."
  
  
  Nog'n pouse. "Jy sou'n vrot kibbutznik, jy weet?"
  
  
  "Wat beteken dit?"
  
  
  "Nee, die gees van samewerking is soos met die Slawe."
  
  
  "ja. Jy is reg. By die skool, het ek gebruik om te hardloop op die baan in plaas van die speel van sokker. En die enigste ding wat jy al ooit spyt is dat jy dit nie kry nie enige rasieleiers om te gaan kamp. en my spanmaats."
  
  
  "Deur die manier waarop, dit is aan jou gestuur deur'n spanmaat."
  
  
  "Wat het jy stuur vir my?"
  
  
  "Moenie bekommerd wees nie. Dit was nie my idee nie. Sy, soos hulle sê, gehoorsaam."
  
  
  "Vadim?"
  
  
  "Kleinsperwer. Van jou baas by my baas. Van my aan jou."
  
  
  "Wat die hel?"
  
  
  "Vir gaan na Sirië of Libanon - of enige ander plek wat jy nie sal jou vertel my oor."
  
  
  "Wat maak jy dink haar opvoeding?"
  
  
  "Kom op, Carter. Sy het net opgespoor hierdie getalle aan die Stof en Beiroet. En buitendien, ek dink nie dat
  
  
  Shaitan is wegkruip vyf Amerikaners in die midde van Israel. Wat as jy dink ek is'n idioot? "
  
  
  "Wat as ek nodig het jy, buddy? Wat die hel is dit, maat?"
  
  
  "Hey, opgesluit. Bestellings is bestellings. Dat "vriend" jy het haar, arabiese. Nie presies'n agent nie, maar iemand wat is nuttig vir jou. En voor jy draai jou neus weg, ek dink jy sal moet'n paar help. En arabiese met papiere. Ih stuur dit aan jou ook. Probeer om oor te steek hierdie grense soos'n pas na vore gekom Amerikaanse joernalis, en jy kan net vertel hulle jy is'n spioen."
  
  
  Hy sug. Goeie. Haar grasieuse verloorder."
  
  
  "Dit is soos die hel. Ek kan hoor jy brand."
  
  
  "Reg?"
  
  
  "So dit is jou beweeg."
  
  
  Goeie. Ek sal bel jy in'n dag of twee. Waar sou sy kry ons van? Om uit te vind wat jy geleer het oor Shanda bad." Hy bly stil. "Ek vertrou dat jou lojale nie-baie-agent sal julle op hoogte hou van die hack om te my."
  
  
  Hy lag. "En jy sê jy was'n grasieuse verloorder."
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Ek betaal vir dit deur te kyk, het'n baie verander, en het na die Intercontinental Hotel. Ek het haar'n telefoon stand en gevestig in.
  
  
  Eerste dinge eerste. Versigtig. Sy was veronderstel om dit te doen, die aand voor, maar hy is nie gevra om te draai op die alarm.
  
  
  "Hallo?" Nog'n bossa nova in die agtergrond.
  
  
  "Sarah? Dit is Mackenzie."
  
  
  "Mackenzie!" het sy gesê. "Ek het gedink oor wat jy vir'n lang tyd."
  
  
  "Het jy enige?"
  
  
  "Ek het een."
  
  
  Sy het gestop vir'n breek met twee bars. "Ek dink ek is dom."
  
  
  Twee meer bossa nova bars.
  
  
  "Die aand voor, wanneer jy vertrek, het sy gegaan om die venster en stahl gekyk wat jy verlaat. Dit maak nie saak hoekom. In elk geval, dit is'n slegte gewoonte, wanneer jou taxi trek weg, 'n motor getrek uit die oprit oorkant die straat. Die swart Renault, en skielik haar, besef dat hierdie motor was daar vir twee dae en het altyd met Hema. Twee dae - kan jy my hoor, Mackenzie? "
  
  
  "Ek kan hoor jy, Sarah."
  
  
  "Die motor gelaat nadat jy links. En dit was nie daar nie."
  
  
  Alles wat hulle aan ons, hulle was nie dom nie. Hulle het geweet dat iemand sou volg die Slaaf deur FOUT gemaak het, en hulle het'n plek om uit te vind wat. Dit het beteken dat hulle nie geweet het wie sy was tot haar vader het gegaan om te besoek Sarah. So hulle het nie geweet wat ek ontmoet het Youssef of gesien Benjamin.
  
  
  Miskien het.
  
  
  "Het jy sien die man binne-in?" Ek het haar gevra.
  
  
  "Wel, daar was twee. Slegs die bestuurder het haar gesien. Soos Jack Armstrong. 'n All-Amerikaanse seun."
  
  
  "Jy bedoel groot en blonde?"
  
  
  "Is daar'n ander een soos hierdie?"
  
  
  "So nou vertel my waarom al hierdie maak jy dom."
  
  
  Sy het weer gestop. "Ek dink dit alles het my smart. Sy is dom al hierdie tyd. Ek ken haar nou, Mackenzie. Oor Jack se werk. En ... en joune, ek dink. Ek het altyd geweet het, regtig. Ek het geweet haar. en dit is eenvoudig onmoontlik om nie te weet dit. Dit was te bang om werklik te weet. As ek haar geken het, sou ek bekommerd te wees elke keer as hy die huis verlaat." Kwaad self-beskuldiging maak nie veel sin in haar stem. "Jy verstaan nie, Mackenzie? Dit was makliker om te bekommer oor die" ander vroue "of jouself. Oulike kinders, veilige kleintjies, meisjesachtig bekommernisse."
  
  
  "Neem dit maklik, Sarah."
  
  
  Sy het my woorde en bevorder ih. "Dit was nie maklik nie. Dit was moeilik vir beide van ons." Haar stem was bitter. "O, natuurlik. Sy het nooit gepla hom. Sy het hom nooit gevra enige vrae. Ek het net myself'n heldin."Sien hoe ek nie vra jy vrae? "En soms is dit net terug gekom. Ek gedompel in die stilte. O, wat sou gemaak het om die ego baie gelukkig ." My stem was selfs. "Ek is seker jy het gemaak ego baie gelukkig. Soos vir die res, hy verstaan. Hy moes. Dink jy hy het nie geweet wat jy gaan deur middel? Ons weet, Sarah. En die manier waarop jy gespeel het dit is net oor die enigste manier om dit te speel."
  
  
  Sy was stil vir'n rukkie. Duur, lang, lang-afstand stilte.
  
  
  Die stilte gebreek het. "Ek het te vra om'n kurktrekker."
  
  
  Sy het uit haar beswyming, net genoeg om te lag by haarself. "Jy bedoel jy het nie bel om te luister na my bekommernisse?"
  
  
  "Moenie bekommerd wees oor dit. Ek is bly jy het met my gepraat. Nou wil ek om te praat oor Ted Jens."
  
  
  "'n man in die wêreld?"
  
  
  Ek het nie antwoord nie. Het sy gesê stadig, aarselend, pynlik, " Ouch."
  
  
  "Wat het hy lyk?"
  
  
  "O my God, ek..."
  
  
  "Hoe kan jy weet? Laat ons gaan. Vertel my. Hoe hy lyk."
  
  
  "Wel, sanderige hare, blou oë. Hy het'n mooi sterk tan."
  
  
  "Hoogte?"
  
  
  "Die gemiddelde, gemiddelde bou."
  
  
  So ver, sy is die beskrywing van Jens ' Teda.
  
  
  "Enigiets anders?"
  
  
  "Mmm... mooi, ek wil sê. En goed-geklee."
  
  
  "Het hy jou wys jy enige identifikasie?"
  
  
  "ja. Druk kaart vir"World Magazine".
  
  
  Wêreld Tydskrif?
  
  
  Denim cover-up.
  
  
  Hy sug. "Het hy jou vra jy enige vrae? En jy emu antwoord?"
  
  
  "Wel, hy het gevra dat die dieselfde ding wat jy gedoen het. In'n ander manier. Maar meestal wil hy weet wat ek weet oor Jack se werk en ego vriende. En emu het vir haar gesê die waarheid. Wat ek vir julle gesê het. Ek het nie geweet dat. enigiets."
  
  
  Haar pa het gesê hey, wees versigtig, maar verloor nie slaap nie. Hy het getwyfel hulle sou pla haar nie meer nie. Dit het vervul sy funksie-kommunikasie met my.
  
  
  Ek was besig om uit te loop van verandering en wat nodig is om nog'n oproep maak.
  
  
  Hulle sê goeie nag om te Sarah Lavey.
  
  
  Hy voed haar'n paar meer muntstukke na die masjien en skakel die nommer van Kelly se Nes by die huis in Beiroet. "Jack Kelly" beskryf'n Kelly se Nes. Wild Fransman-Ier. Belmondo boots Errol Flynn. Kelly was ook ons man in Beiroet.
  
  
  Hy was ook in die motor toe hy haar genoem het. Te oordeel aan die smet in sy stem, hy het nie inmeng met ons goeie nag se slaap, ons Laat Wys in Libanon.
  
  
  Ek het vir haar gesê dat ek dit sou doen dit vinnig, en ek probeer baie hard. Sy was gevra deur die ego te gaan na Fox Beiroet te kry'n gastelys, hulle is die dae toe Rabov genoem. Haar ook vertel emu dat Ted Jens het'n doppelganger. Hy vertel emu te telegraph die nuus te Hawke en seker te maak dat iemand wat nie omseil Damaskus. BYL sou gestuur het om'n plaasvervanger te Jens, maar ek het nie die risiko vertrou'n plaasvervanger. Nie as hy nie weet wat hy was, en hy het nie geweet haar.
  
  
  "Wat oor Jahns homself?" hy het my aangeraai. "Miskien moet ons doen'n o nen backstory. Vind uit of daar water loop op die boog van die ego boot."
  
  
  "ja. Dit is die volgende. En vertel Hawk ek is wat daarop dui dat Em gebruik Millie Barnes."
  
  
  "Wat?"
  
  
  "Millie Barnes. Die meisie wat is die bestudering sal in staat wees om te vra Jahns vrae."
  
  
  Kelly het'n woordspeling wat moet nie herhaal word nie.
  
  
  Ek sit die telefoon neer en gaan sit in die stand. Haar, besef dat hy was kwaad. Hy het'n sigaret aangesteek en het'n woedende sleep op dit. Skielik, het hy begin lag. In die twee dae, ek was mislei, gevang, twee keer onderbreek, geteister, meer as waarskynlik ingeluister, en in die algemeen is dit gedien as'n telefoon ruil vir inkomende en uitgaande slegte boodskappe van die Barentsz-See. Maar wat het my kwaad gemaak in die einde?
  
  
  Kelly se seks woordspeling oor Millie.
  
  
  Probeer om dit te verstaan.
  
  
  
  
  
  
  Die tiende hoofstuk.
  
  
  
  
  
  DIE ISLAMITIESE KULTUUR.
  
  
  14: 00 môre in die ballroom
  
  
  Gasdosent: Dr. Jamil Raad
  
  
  
  
  "Jou verander?"
  
  
  Hy kyk af van die teken en terug by die meisie agter die sigaret toonbank. Sy gee vir my'n vyftig-agorot muntstuk en my pak eksentrieke sigarette. Net in die Midde-Ooste en dele van Parys het my mal goud-gestort stempel verkoop in die gewone hotel tabak tellers. Hy kon gedoen het sonder om die goue wenk. Nie net kry ek genader deur middeljarige matrons in ontwerper klere en jonk hippie meisies met'n groen-geverfde naels ("Waar het jy daardie cute / cool sigarette?"), maar ek het ook nodig het om te kyk wat ek doen met my sigaretstompies. . Hulle lees soos'n teken wat sê "Carter was hier."
  
  
  Hy bly stil in sy stoel om te kyk sy boodskappe. Clare giggel. Hy het voortgegaan om te kyk op my skaam en wetens. Toe hy het my gevra om te word wakker by sewe in die oggend om te "begin", jy dalk gedink het ek was Robert Benchley rip off een van sy beste tonele. Hy krap haar kop en lui die hysbak klok.
  
  
  Die hysbak operateur was ook in'n hoë geeste. Hy gaap en het gesê, "ek kan nie wag om te gaan na bed," en die giggel meter geregistreer is'n vet 1000.
  
  
  Ek kyk na my deur voordat die gebruik van die sleutel, en-ho-ho-die deur oopgemaak het terwyl ek weg was. Iemand het verslaaf geraak op my spesiale deur aas en het gekom om te besoek agter my rug.
  
  
  Het my besoeker nog steeds besoek my?
  
  
  Het hy getrek uit sy geweer, omgekeer die veiligheid vang, en swaai die deur oop met genoeg krag om dit te smash iemand wegkruip agter dit.
  
  
  Sy hyg en het opgestaan uit die bed.
  
  
  Brylev draai dit op.
  
  
  Die danser van die lewe?
  
  
  Ja, die danser van die lewe.
  
  
  "As jy nie naby die deur, sal ek vang'n koue." Sy glimlag. Nee, ek lag. Op my. Haar swart hare is deurmekaar. Hare was nog steeds in die deur staan met die geweer. Hy het die deur gesluit. Hy kyk na die geweer, dan op die meisie. Sy was nie gewapen. Behalwe vir hierdie liggaam. En dat die hare. En daardie oë.
  
  
  Hy ontmoet haar blik. "Ek het reeds my stryd vir die dag, so as jy van plan is om te raam my, jy is te laat."
  
  
  Sy kyk na my met'n ware verbystering. "Ek verstaan dit nie ..."opstel "?"
  
  
  Sy het die geweer en stap oor na die bed. Haar hurk. "My ook. So laat se sê jy vir my sê." Sy is wat haarself met'n kombers, op soek bang en verward. Groot topaz oë scan my gesig.
  
  
  Hy het'n hand oor sy gesig. "Jy werk vir B'nai Megiddo, doen jy nie?"
  
  
  "nie. Wat maak jy praat?"
  
  
  Hy sug. "'n klap aan die kaak, 'n skop na die skeen, en'n naeltjie gordel is net'n paar rondom hulle. Kom ons sê ons begin alles weer. Wat doen jy werk vir en hoekom is jy hier? En ek wil beter waarsku haar. Ek het ook my Wilhelmina. Vandag se vampier, so moenie probeer om te verlei my met jou tender jong liggaam."
  
  
  Sy het my'n lang, vreemde kyk, haar kop op die een kant, kou op'n lang vingernael. "Jy praat baie," het sy gesê stadig. En dan'n ander glimlag, vermaak, vleiend.
  
  
  Sy het opgestaan. Goeie. Op! " en klap sy hande. "Lickety-split. In jou klere. Uit die deur. Get out!"
  
  
  Sy trek die deken hoër en breër geglimlag. "Ek dink nie jy verstaan. Nie Dawid vertel om te wag vir my?"
  
  
  "Dawid?"
  
  
  "Benjamin."
  
  
  Om dit saam, jy kry David Benjamin. David-Haar-stuur-jy - spanmaat-Benjamin.
  
  
  Sy spanmaat, maat. Dit was'n dirigent.
  
  
  Haar bestudeer haar. "Ek dink jy beter wil bewys dit."
  
  
  Sy trek haar skouers op. "Natuurlik."En het opgestaan.
  
  
  Nie naak is nie. Sy was geklee in'n vorm-pas rok met'n lae halslyn. Turkoois-blou. Vergeet oor die rok. Liggaam... Liewe Here,
  
  
  "Hier." Sy was die uitreiking van my'n koevert. 'n nota van Benjamin. Dit was nie meer as ses duim weg. My bloed het voortgegaan om te vloei in die rigting van hom. Die brief het dit geneem. Die eerste deel was wat hy het my vertel oor die telefoon. En die res:
  
  
  Jy sal geen twyfel onthou, Mis Kaloud, ons geheime agent in El Jazzar (of moet ek sê ons "ontbloot agent"?). Sy het vir my gesê dat ons reeds raai jy om te help. Jou klub voorsitter was opgestel op'n valdeur, en nadat jy sluk die laaste hap van kos, die vloer beplan om te sluk jy.
  
  
  
  
  Dit is die rede waarom sy my gegee het die sein om te ontsnap. Hy kyk na die vrou in die voorkant van my en glimlag. "As jy wil om jou gedagtes te verander oor die aanbied van jou liggaam..."
  
  
  Sy was skielik verontwaardig. Sy kom terug na my bed, gekruip onder die dek, maar nog steeds kyk verontwaardig. "Mnr Carter," het sy gesê, en sy het dadelik geweet dat die werk was gedoen het, " ek is hier voorgee om te wees Mev Mackenzie, want hierdie is my bestellings. Ek aanvaar hierdie bestellings omdat, soos'n Arabiese vrou, ek verag hulle as terroriste. En omdat ek wil, as'n vrou, te wees vry van die tirannie van die sluiers en purdah. Hierdie is my redes. Net politieke kinders. Sal jy asseblief hou ons verhouding politieke."
  
  
  Sy plumped die kussings en trek die kombers. "Nou," het sy gesê,"ek wil om te slaap." Sy het haar oë toegemaak en hulle weer oopgemaak het. Draai af die heilige lig, asseblief, op die pad uit "
  
  
  Haar werk is die tipe wat ek laat uit vir die Martians en'n paar obskure Kubistiese skilderye. "Ek dink," ek het gesê stadig, " ons beter wil neem hierdie een meer tyd. Dit is my kamer. En die bed is jy lê op my bed, Mev Mackenzie. En selfs as ek kon kry vir haar'n ander kamer, sou dit nie myne kan wees." Dit lyk reg, Mev McKenzie, van die punt van die lig van ons dekking, Mev McKenzie, as ek gaan op en loop uit op'n gereg soos jy."
  
  
  Sy het regop gaan sit, stut haarself op een elmboog, en het gedink, " Wel... jy is reg." Sy gooi die kussing op die vloer en begin om te trek die kombers van die bed af.
  
  
  Haar kussing was gestoot terug. "Maak nie saak hoe ons speel dit, dit gaan om'n tiener te wees, maar ek is verdoem as ek spandeer die nag op die vloer." Haar das haastig begin om los te maak. Sy kyk na my met haar oë wyd oop en kyk jong. "My ... ek waarsku jou," het sy gesê, probeer om te hou haar toon van waarskuwing ... ek sal nie... ek weet nie ... " en ten slotte, sy prewel: "ek is'n maagd."
  
  
  My hand vries op die knoop van my das. Die ding is, ek vertrou jou. Twintig-vyf-jaar-oud, sappig, sexy, dans die dans van die lewe, Juda... maagd.
  
  
  Ek het haar my onderklere en draai af van die remote control. Hy gaan sit op die bed en steek'n sigaret. "Wat is jou naam?" Sl haar gevra saggies.
  
  
  "Layla," het sy gesê.
  
  
  "Alles reg, Layla. Ons sal ons verhoudings streng politieke."
  
  
  Hy druk haar onder die dek en het Nah'n vinnige blik. Haar rug was na my, en haar oë was gesluit.
  
  
  Die politiek maak vreemde metgeselle vir die asblik.
  
  
  
  
  
  
  Die elfde hoofstuk.
  
  
  
  
  
  Dit was byna, maar nie heeltemal nie, aanbreek nie. Die hotel lobby was nog aan die brand met die heilige rook, en die nag klerk het die uitdrukking van'n harde dag en nag. 'n chaperone in die donker groen overalls swaai die stofsuier oor die vloer mat. Die ego hum eggo deur die leë saal. Regstelling: in die voorportaal is nie heeltemal leeg.
  
  
  Hy het'n gesig soos'n militêre werwing plakkaat. Almal is blonde, blou-oog, jonk en koel. 'n duur Amerikaanse pak. Maar'n bietjie klonterig onder die arm. Byvoorbeeld, waar die holster hang. En'n bietjie koel rondom die oë. En wat presies hy besig was om in die lobby, die lees van die papier op vyf in die oggend. Die maagd godin was in my kop, nie my ego.
  
  
  Ek het geweet wie hy was. Jack Armstrong, eh
  
  
  'n All-Amerikaanse simbool.
  
  
  Al wat ek in gedagte gehad het toe ek geloop het in die kamer rond loop om die blok vir slapeloosheid. Nou het ek besluit om te neem die motor en kyk in die truspieëltjie.
  
  
  En, natuurlik, 'n swart Renault. Het hy getrek uit van die plek in die voorkant van die hotel. Al wat ek gekry het, was'n vinnige indruk van die ego van die voorkoms. Donker hare en fris. Maar hy het nie lyk soos'n Arabiese, óf. Hema was al hierdie stoom enjins? En wat beteken Al-Shaitan het te doen met dit?
  
  
  Dit draai regs op Hayesod Sturt.
  
  
  Die Renault draai regs op Hayesod Straat.
  
  
  Hoekom was hulle skielik jaag my nou? Niemand om my te volg op die pad rondom Tel Aviv. En gister die pad agter my was duidelik. So hoekom nou?
  
  
  Want tot nou toe het die krimpvarkie hulle het geweet waar sy gaan. 'n Amerikaanse kolonie. Shanda bad. Hulle was redelik damn seker ek gaan die Shand bad, so het hulle besluit ek wil haar te neem na die lykshuis uit daar. Nou weet hulle nie wat om te verwag. So ek het'n skaduwee op my.
  
  
  Of was ek dra'n moordenaar?
  
  
  Hy draai weer. Hy draai weer.
  
  
  Hy het gestop by die ver einde van Rambone Sturt, waar hy kon sien die nog-die slapende stad. Hy het die enjin loop en getrek uit sy geweer.
  
  
  "Renault" geslaag het, mimmo.
  
  
  Nie'n moordenaar.
  
  
  Nie verpligtend nie.
  
  
  'n motor te trek uit Agron Sturt. Jong liefhebbers kom om te kyk na die sonsopkoms.
  
  
  Dit was waarskynlik tyd om te verlaat Jerusalem.
  
  
  As Robbie se kontak was nog hier (as Robbie het kontak gehad hier van die begin af), die man sou gesien het die skadu's en vermy my soos die pes. Skaduwee van'n skaduwee? Nie nodig om te bekommer nie. Hulle is tipiese klein-tyd huursoldate. Shanda? Shin Bet sal check dit uit. Maar, waarskynlik, dit was'n sekondêre plot. Dit was wou deur Arabiese terroriste. Ek het nog nie gesien dat'n Arabiese nie.
  
  
  Dit is tyd om te verlaat Jerusalem.
  
  
  Ek het presies geweet waar ek wou gaan.
  
  
  Die kurktrekker was, het jy geweet die skadu?
  
  
  Ek steek'n sigaret, draai op die musiek, en laat die son skyn in my gesig deur die venster. Haar, sy oë toegemaak.
  
  
  En Jacqueline Reën gedans in my kop.
  
  
  Waar het Jacqueline Reën pas in?
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Ek gebruik'n stuk asetaat en gebreek die slot.
  
  
  Sy was nie aan die slaap.
  
  
  Die kyk op haar gesig toe die deur oop was'n paradoks van rustige horror. Toe sy sien dat dit was haar, sy sug en leun terug teen die kussings.
  
  
  Ek het vir haar gesê: "Jy wil om te praat."
  
  
  Sy het gesê, " O, dank God."
  
  
  Haar kant negligee is gegooi van die stoel af op en sy gaan sit. Jacqueline van toepassing haar duim na haar lippe. "Versigtig," het sy gefluister, " Bob-hy bly in die kamer, eerder die teenoorgestelde."
  
  
  Ek het gesê hey ek het geweet ek wil nagegaan om te sien of hulle geregistreer was saam. Sy het gevra vir'n sigaret. Dit was'n rugsak wat het dit laat val. Sy stoot haar blonde hare uit haar gesig, haar hand bewe effens. My gesig is effens geswel.
  
  
  Sy blaas uit die wedstryd. "Sal jy neem my met jou?"
  
  
  "Ek glo dit nie," sê ek. "Maar jy kan probeer om my te oortuig."
  
  
  Sy het my blik en leun effens vorentoe, haar borste uitsteek uit onder die groen kant rok ...
  
  
  "Met logika," het ek bygevoeg. "So, wees getrou aan jou mooi bors in die plek."
  
  
  Sy trek die dek en glimlag wrang. "Jy met my hele hart."
  
  
  "Ek is gedek in my ore. Doen wat jy wil om te praat - of doen wat jy wil om haar te verlaat?"
  
  
  Sy kyk na my en sug. "Waar begin ek?"
  
  
  "Wat is Lamotte?"
  
  
  "Ek... ek weet nie."
  
  
  "Bye, Jacqueline. Dit was lekker gesels."
  
  
  "Nee!" het sy gesê skerp. "Ek weet nie. Ek weet net wat hy noem homself."
  
  
  "Hoe lank het jy bekend ego?"
  
  
  "Sowat twee maande."
  
  
  Goeie. Ek sal koop vir haar hierdie. Waar het jy aan?"
  
  
  "In Damaskus."
  
  
  "Hoe?"
  
  
  "By'n partytjie."
  
  
  "Che by die huis?"
  
  
  "Nie by die huis. In die restaurant"
  
  
  "Rus aande of besigheid aande?"
  
  
  "Ek verstaan nie."
  
  
  "Rus aande of besigheid aande?"
  
  
  "Ek verstaan nie hoekom jy vra vir hierdie inligting."
  
  
  Omdat die beste manier om te weet as iemand lieg is om vrae te vra soos masjien-geweer koeëls. Dit maak nie saak wat die vrae is. Spoed is belangrik. Slegs'n professionele kan doen dit so vinnig. En slegs'n professionele wat is goed gerepeteer. Jacqueline Reën, wat sy was, was geensins'n professionele.
  
  
  "Rus aande of besigheid aande?"
  
  
  "Besigheid"
  
  
  "Wat?"
  
  
  "Konferensie van olie werkers".
  
  
  "Die naam van die maatskappye wat die konferensie bygewoon het."
  
  
  "Trans-Com, Muurskilderye, S-Standard, dink ek. Haar ..."
  
  
  "Hoe het jy daar?"
  
  
  "Ek is met'n vriend."
  
  
  "Wat is die ander een?"
  
  
  "'n man. Is dit regtig belangrik? Haar..."
  
  
  "Wat is die ander een?"
  
  
  "Ego se naam is-ego se naam is-Jean Mantel."
  
  
  Leuen.
  
  
  "Gaan voort."
  
  
  "Met wat?"
  
  
  "Die mantel. Meer? Of was hy jou minnaar?"
  
  
  "Minnaar". Het sy gesê in'n lae stem.
  
  
  "Gaan voort."
  
  
  "Met wat? Oh my God! Met wat?"
  
  
  "Lamotte. Jy het verlate Lamotte se Mantel Uile. So wat weet jy oor Bob Lamotte?"
  
  
  "Ek het jou gesê. Niks besonders nie.Sy... ek weet net hy is wat betrokke is in iets wat sleg is. Dit maak my bang. Ek wil om te ontsnap."
  
  
  "So? Wat keer jou?"
  
  
  "Hy... hy weet."
  
  
  "Hoe?"
  
  
  Stilte. Dan: "Hom ... hy het twee mans kyk na my. Ek maak asof ek weet nie haar. Maar ek ken haar. Hulle is te kyk. Ek dink hulle sal my doodmaak as ek probeer om te ontsnap. Ek dink hulle sal my doodmaak as hulle uit te vind wat ons sê."
  
  
  Stilte.
  
  
  "Gaan voort."
  
  
  "Wat doen jy wil hê?"
  
  
  "Regtig. Begin by die top. Was jy op'n olie-konferensie met Hema?"
  
  
  Vir'n oomblik het ek gedink sy gaan flou word. Haar liggaam gedaal, en haar ooglede fladder.
  
  
  "Jy kan net so goed vertel my. Ek weet reeds haar."
  
  
  Sy het nie moeg. Sy was net wurg op haar snikke. Sy kreun en gerol oor na hom.
  
  
  "Jens, Ted. Regtig? Hy werk vir Trans-Com Olie in Damaskus. Ten minste dit is deel van die ego van die werk. En jy verkoop die ego diamant oorbelle." Hy het gedink oor hoe Jahns is ondervra deur Millie. Nie Millie omgee oor geld? Dit alles maak sin nou, neem dit, maat. "En jy byna vermoor ego, jy weet."
  
  
  "Nie vir ewig! Asseblief!"
  
  
  "Jy is nie te sag om te hoor oor sulke dinge. Wat dink jy is aan die gang?"
  
  
  Sy het regop gaan sit slap. "Bob net nodig het om die sleutels van die woonstel. Hy het gesê emu net nodig het om te gebruik Ted se woonstel, wat niemand sou weet. Dat ons sal ryk wees."
  
  
  "Wat hy doen in Ted se woonstel?"
  
  
  Sy skud haar kop. "Ek was nie daar nie."
  
  
  "Waar was Ted?"
  
  
  "Hom ... hy was in Beiroet"
  
  
  "Wanneer het hy verlaat?"
  
  
  "Ek weet nie. Woensdag, dink ek."
  
  
  "Die twaalfde?"
  
  
  Sy trek haar skouers op. "Waarskynlik. Ek dink."
  
  
  Ek het gedink dit uit. Jahns links Damaskus op woensdag, die twaalfde. Hy het na Beiroet en het getref deur'n motor. "Dinsdag," het hy gesê. So dit was dinsdag die agtiende. Dit was die regte tyd om saam te val met die tyd het hy verskyn in Arizona. Die manier waarop hy dit gesê het, hy het nie gedink dit was wat verband hou met BYL.
  
  
  Dit is die enigste manier waarop dit veronderstel was om te wees.
  
  
  Miskien selfs wat verband hou met Jakkals.
  
  
  Fox is ontvoer op die vyftiende. Oor wanneer Lamothe begin met Jeans se woonstel.
  
  
  En Robbie begin om te kry opgewonde oor die saak.
  
  
  En iemand het geweet dat dit was om te kry warm. "Wanneer het Robbie Jackson eerste oproep?"
  
  
  Sy het nie eens huiwer vir'n lang. "Laat een nag. Miskien een uur in die oggend."
  
  
  "En Ted was nie daar nie."
  
  
  Sy skud haar kop.
  
  
  "En Lamotte was."
  
  
  Sy knik.
  
  
  "En jy het em die telefoon. Jy sê:"Wag'n minuut, ek sal haar Ted." En jy sit Lamotte op die telefoon met die Slawe."
  
  
  Sy knik.
  
  
  "En dan het hy gevra vir die sleutel."
  
  
  Nog'n knik.
  
  
  En na dat, Jahns was kort.
  
  
  So Lamotte gebly het, die beantwoording van die Slawe se oproepe. Robbie verslae oor die vordering van die ondersoek.
  
  
  So wanneer Robbie gevind Shaitan, Lamotte geweet het oor dit en vertel iemand. En vermoor die Slawe.
  
  
  "Nog'n kurktrekker. Die eerste dag het ek gekom het hier. Hierdie is'n uitnodiging om jou te neem na'n konsert. Het Lamotte ook dink dat ek sou val in jou arms en begin fluister staat geheime in jou ore?"
  
  
  "Nee," het sy gesê stadig. "Dit was my idee. Ek vertel em ek het gedink ek kon kry jy om te praat oor jou del. Maar al haar hotel wil hê, is om alleen te wees met jou... vra vir jou hulp."
  
  
  "En jy was van plan om jou te vertel vir my'n storie oor die vandalisme. 'n meisie in die moeilikheid."
  
  
  Sy het haar oë toegemaak. "Ek is in die moeilikheid."
  
  
  Sy het opgestaan.
  
  
  Haar oë gebreek oop, en paniek opgevlam. "Asseblief!" sy was bedel. "Jy kan nie net laat my. Ted se lewe, en God weet ek is jammer. Ek sal dit regmaak. Ek sal jou help."
  
  
  "Tokyo Het gesê die dieselfde ding."
  
  
  "Inderdaad! Ek sal daar wees vir haar. Haar... ek sal uit te vind iets uit Bob en vertel jou."
  
  
  Hy het haar sigarette uit die bed. Ek steek een van hulle en sit die rugsak in'n minuut. Dit lyk soos hy het dit oorweeg om haar bied. "Jy verstaan nie," sê ek, " as jou vriend Lamotte vind uit ek het al hier en skielik het jy vrae vra, hy is uitgeslape genoeg om dit alles saam. Dit beteken dat jy dood is."
  
  
  Hy het na die deur en maak dit oop rustig. Daar is niemand in die saal. Die oë kyk nie. Klanke van snork rondom Lamotte se kamer. Hy het in en die deur toegemaak. Hy doodgedruk uit sy sigaret in die asbak deur die stoel.
  
  
  "Alles reg," sê ek. "Ek het inligting nodig, en ek wil dit vanaand."
  
  
  Sy sluk hard. "Is jy seker Bob het nie geweet jy was hier?"
  
  
  Hy lig'n wenkbrou op haar. "Ek het nooit sal vertel."
  
  
  Sy sug en knik.
  
  
  Hy glimlag vir haar en links.
  
  
  In elk geval, dit het gewerk, en ek is goed met dit. Miskien, hey, ons kan kry'n paar inligting. Ek het sterk getwyfel nie, maar miskien het sy kon. Aan die ander kant - wat is meer waarskynlik - as Lamothe is slimmer was, sou hy geweet het was ek daar.
  
  
  Daar was twee sigaretstompies in Jacqueline se kamer.
  
  
  Goud-gestort eyepieces wat gelees kan word as'n teken. 'n teken wat sê " Carter was hier."
  
  
  Haar terug boontoe en bank pers in die bed. Layla was daar, nog vas aan die slaap.
  
  
  Sy naai moeg, ek het nie omgegee nie.
  
  
  
  
  
  
  Die twaalfde hoofstuk.
  
  
  
  
  
  Ek het gedroom dat ek lê iewers in die woestyn, omring deur groot oranje klippe en die klippe het in die vorm van'n duiwel en begin om asem te haal vuur en rook. Hy kon voel hoe die lus en sy eie pot, maar vir een of ander rede kon hy nie beweeg nie. In die ander rigting, daar was pers berge, koel en skaduwee, en in die verte , 'n eensame ruiter op'n brons mare. Voor my, 'n gladde klip rose regoor die grond. Dit was geskryf op die klip. Hy loer om te lees: "Hier lê Nick Carter." Ek voel iets koud op die kant van my kop. Haar, hy het sy kop geskud. Hy het nie beweeg, het sy oë oopgemaak het.
  
  
  Bob Lamotte was vir my vir ewig. "Iets koud" was die loop van'n geweer. Haar oë verskuif na die linkerkant. Die bed was leeg. Leila was nie daar nie.
  
  
  My gedagtes gaan terug na die vorige toneel. Sy staan in die voorportaal hierdie oggend. Ek staan in die voorkant van Lamotte se deur. Deur die gewig van die waarde van die inbraak. Haar, het geweier om dit. Ek hardloop deur die mees waarskynlike scenario, en besluit dat die dialoog sal nie word gespeel.
  
  
  Haar (my geweer daarop openhartige emu in die kop): Alle reg, Lamotte. Vertel my wie jy werk en waar ek dit kan vind haar.
  
  
  Lamotte: Jy sal my doodmaak as ek dit nie doen nie, sal jy nie?
  
  
  Haar Stem en al.
  
  
  LAMOTTE: En jy sal gee my vyf as ek dit doen? Ek kan skaars glo dit, Mnr Mackenzie.
  
  
  Haar: Neem'n kans.
  
  
  Lamotte (trek uit'n mes uit die bloute en steek my lomp in die kant): Ugh! Ah!
  
  
  Haar Bang!
  
  
  Nie dat sy was beskou as'n Lamotta held. Mans wat dra-en-vyftig dollar bande moet hou hul nekke veilig. Ek het net gedink hy wil waardeer die kans. As hy het nie gepraat, ek sou gehad het om te dood te maak my ego. As hy gepraat het, sou ek dood te maak my ego. Wat kan ek doen? Laat ego lewe te waarsku Al-Shaitan? Hulle sal beweeg om hul skuilplek voor ek daar kom, en iets wat ek getref sal word'n lokval. En Lamotte was slim genoeg om dit te erken. So in plaas van gee my enige rumatiek - anders as miskien die verkeerde antwoord nie - hy het probeer om my dood te maak, en ek wil hê om die dood van die ego. (Dit was'n scenario met'n gelukkige einde.) In elk geval, ek sal nie enige werklike inligting en kan die dood van'n waardevolle leidraad.
  
  
  So ek het Mnr Lamotte dink wat ek wil doen iets anders met hom.
  
  
  Stem en dit is dit.
  
  
  "Wel, jy uiteindelik wakker, "het hy gesê.
  
  
  Lamothe was die dra van'n duisend dollar, en die golwe van die Zizani gestyg met selfsug. Sarah het gesê hy is "baie mooi" - die man wat gekom het en voorgegee het om te wees Jahns-maar hy het gelyk soos'n bedorwe brokkie vir my. Die lippe is te sag. Donker oë.
  
  
  "Ja," sê ek. "Baie dankie vir die diens. Dit is pynlik om wakker te word na'n lui alarm. So, nou dat sy op, wat kan ek bied jou?"
  
  
  Hy glimlag. "Jy kan sterf. Ek dink dit sal my pas."
  
  
  Haar lag. "Dit sou onverstandig wees, Lamotte. Eerste van alles, jou stem is op band opgeneem. Jy begin die motor wanneer jy die deur oopgemaak." Hy het begin om te kyk in die kamer rond. "Uh," sê ek. "Ek twyfel of jy sal dit vind as jy kyk na dit die hele dag." Hy byt op sy lip. "As jy het tyd om te soek vir so lank."
  
  
  Hy kon dit nie vind die ego, want die ego nie daar was nie. Ek weet dit is ongemaklik nie, maar soms het ek lieg.
  
  
  "Nou is die ding is," het hy voortgegaan rustig, " my vriende weet'n paar feite wat haar ferret versamel het so ver. Insluitend:"ek was op soek na hom ", die feit van jou teenwoordigheid. As jy die dood van my, is jy dood. As jy laat my leef, hulle sal laat jy woon, in die geval dat jy'n fout maak en ons lei na die Satan."
  
  
  Ego se oë vernou, probeer om te lees vir my. Die geweer het nie beweeg nie, maar dit is daarop op my bors. 'n sekere deel van my wou om te lag. Die wapen was'n Beretta .25 kaliber. 'n James Bond-pistool. Natuurlik Lamotte sou'n James Bond-pistool.
  
  
  Hy skud sy kop. "Ek dink nie ek glo jy."
  
  
  "Nou hoekom het jy nie my doodmaak?"
  
  
  "Ek is heeltemal gereed om dit te doen."
  
  
  "Maar nie voor... wat? As alles wat jy in gedagte gehad het was moord, sou jy geskiet het my voor ek wakker word."
  
  
  Hy was kwaad. "Ek hou nie van patronaat." Hy is absurd vererg. "Die minste van almal wanneer potensiële lyke dit doen. Ek wil jou om my te vertel hoeveel jy weet. En aan wie, as iemand het jou vertel."
  
  
  My; En jy sal my doodmaak as ek dit nie doen nie, sal jy nie?
  
  
  Lamotte: Stem is al.
  
  
  My: En jy sal laat my lewe as ek dit doen? Ek glo dit nie, Mnr Lamotte.
  
  
  LAMOTTE: Snicke...
  
  
  Haar (my hand biesies vorentoe met'n kragtige skop wat klop die Beretta uit op die ego se arm, my bene swaai vorentoe en val op die vloer, my elke stam styg om te groet ego se pens, en my hand is soos'n kapmes op die rug van die ego se nek terwyl hy nog tuimel vorentoe van die houe van die lewe): 'n Nou, wat doen jy wil my om te weet?
  
  
  Lamotte (afkom, maar dan neem my saam met hom, nou op die top van my, sy hande op my nek en ego gordel gespe steek gate in my lewe): Ugh! Ah!
  
  
  Haar Bang!
  
  
  Dat dom bliksem het my geweer uit onder die kussing en steek dit in my baadjie sak. Dit is al wat sy wil geleer het toe sy wil skeer rond in sy ego sakke.
  
  
  Bloed was loop af rta se ego, en daar was'n smet op die kant van sy baadjie. As hy in die lewe was, het hy sou wees crazier as die hel. So'n goeie pak is verwoes.
  
  
  Ego stamp haar liggaam, gesoek ego se sakke, en gevind dat die sleutels. Alles anders op nen nie saak nie. Ego I. D. lees as wat ek gedink het. "Robert Lamotte rondom die Olie Muur". Sy huis adres is'n straat in Damaskus.
  
  
  Hy begin om aan te trek.
  
  
  Die deur oopgemaak.
  
  
  Layla in'n katoen romp en bloes. Haar hare is in poniesterte. 'n klein spikkeltjie van taai aarbei konfyt gerus gelukkig op haar rta. "Jy is naby," het sy gesê. "Haar hotel nie wil hê om jou te wakker, so ek het om ontbyt te hê ..."
  
  
  "Wat het gebeur?" Ek het vir haar gesê. "Jy het nog nooit gesien dat die liggaam?"
  
  
  Sy het die deur gesluit en leun teen haar kon vertel wat sy is jammer sy het geëet van die breek ...
  
  
  "Wat is hy?" het sy gesê.
  
  
  "Die persoon wat moet bly lewe. Ons sal kry om dit later. In die tussentyd, ek wil hê jy moet doen vir my'n guns."
  
  
  Hey het haar gevra vir'n guns. Sy het om dit te doen.
  
  
  Ek sit'n Steur Nie teken op die deur en gaan na Lamotte se kamer.
  
  
  Twee duisend dollar is die Amerikaanse geld. Veertien pas, drie dosyn hemde, en as baie bande. 'n pond en'n half van'n hoë-gehalte heroïen en'n klein Gucci sakke geval met al die bykomstighede vir shootouts. Nie presies wat Gucci in gedagte gehad het.
  
  
  Niks meer nie. Geen kwitansies. Geen e-pos. Geen swart boek met telefoon nommers. Haar, het na die ego-selfoon.
  
  
  "Ja, meneer?" Die kameraman se stem was gelukkig.
  
  
  Hierdie is Mnr Lamotte op 628. Haar hotel sou graag wou weet, asseblief, as ek enige boodskappe? "
  
  
  "Nee, meneer," het sy gesê. "Net die een wat jy het hierdie oggend."
  
  
  "Die een van Mnr Pearson?"
  
  
  "Nee, meneer,"het sy gesê," van Mnr El Yamaroun."
  
  
  "Ag, ja. Hierdie. Sy het dit. Operateur, sy hotel wil graag om te weet dat ek kan uitcheck vanaand en ek nodig het om te skryf'n wetsontwerp van die uitgawes - ek het'n baie van die uitstaande lang-afstand oproepe?"
  
  
  Sy het gesê ek wil hê om te praat met Hema iewers anders. Nou, net'n tweede, meneer. Kliek, kliek, oproep.
  
  
  Daar was net die oproep gemaak dat haar na Genève. Haar foon nommer is geskryf af.
  
  
  Ek het haar gevra om aan te sluit my na'n eksterne diensverskaffer en het Kelly vir'n terugbetaling.
  
  
  Ek vertel Em wat ek geleer het uit Jacqueline. Kelly fluit. "Dit is amper genoeg om my alleen te slaap." Hy het gestop en het bygevoeg: "Amper, ek het dit gesê."
  
  
  "Het jy'n kans om seker te maak alles uit?"
  
  
  "Ja en nee. Daar is'n baie van die geraas in hierdie plek. 'n sekere olie sheikh in Abu Dhabi is die neem van die vloer en al die tyd. Man het vier vroue, 'n dosyn assistente, en'n personeel van die ego-gedrewe persoonlike dienaars. eie sjef ."
  
  
  "So, wat is dit het te doen met ons?"
  
  
  "Net gedink jy mag dalk wil om te weet waarom jou gas en elektrisiteit wetsontwerp is so hoog. Moenie so ongeduldig, Carter. Wat het dit te doen met ons is dat hulle sekuriteit oral omdat die sheikh is in die saal by ihc. En omdat ek kan nie vra vir of koop inligting, ek het om te probeer om dit te steel nie, jy weet? En hoe om dit te sit almal saam, die steel van die gaste lys vir die week Robbie genoem, is so moeilik as wat die pleeg van'n miljoen-dollar heist. Al wat ek kan sê vir julle vra om is dat daar'n olie-konvensie hierdie week. Die hotel was gepak met die Amerikaanse tipes en baie van die Golf Coast Arabiese sheikhs ."
  
  
  "Wat oor die hotel personeel?"
  
  
  "Niks interessant. Maar'n volle verduideliking sal'n paar dae. En, deur die manier, wat is ek op soek vir? Vriend of vyand? Robbie het my geroep.
  
  
  Is hy'n vriend van haar om inligting te kry, of het hy bel die verdagte om hulle te lei om die saak?
  
  
  "Ja, dis reg."
  
  
  "Ja, wat is dit?"
  
  
  "Dit is presies die kurktrekker."
  
  
  "Jy is pragtige, Carter, jy weet wat?"
  
  
  "Dit is wat ek vertel is, Kelly. So ek was vertel."
  
  
  Hy hang en het na Lamotte se kas. 'n groot Vuitton tas haar gesien het. Bagasie twee duisend dollar. Jy kan nie koop vir jouself'n meer duur kis. Twintig minute later Lamotte was binne-in. Die gedenkdiens was eenvoudig, maar smaakvol. Hy het gesê, "Bon voyage," en bygevoeg, " Amen."
  
  
  Layla het terug gekom van'n shopping trip. Sy was die uitvoering van'n groot mandjie van die Druze.
  
  
  "Het jy'n probleem?"
  
  
  Sy skud haar kop.
  
  
  Hy kyk op sy horlosie. Dit was een-en-dertig. "Alles reg," sê ek. "Dan moet ons beter gaan."
  
  
  
  
  
  
  Die dertiende hoofstuk.
  
  
  
  
  
  Meer as twee honderd mense het in die ballroom vir Dr Raad se lesing op die Islamitiese kultuur, vul rye stoele vou oorkant die gedrapeer platform met mikrofone, vul die lug met beleefd hoes en die sagte reuk van die koper.
  
  
  Die gehoor bestaan meestal rondom toeriste, meestal Amerikaners, en meestal vroue. Die lesing was veronderstel om deel te wees van die pakket, saam met'n gratis shuttle diens rondom die lughawe, 'n bus toer van die stad, en'n spesiale aand sightseeing toer. Daar was ook'n klas van'n hoë skool studente en oor twintig Arabiere, sommige in pakke en wit kufiyas, die hooftooisels van tipiese Arabiese mans. Die res is verborge, in vloeiende klere, voller hoede, en die donker bril.
  
  
  En dan was daar Mackenzie-Layla en haar. Net Leila het nie nodig donker bril te verdoesel haarself. Met'n cerro-swart sluier en'n tent-agtige mantel, sy was feitlik vermom as'n roll van die doek.
  
  
  Dit was die beste wat ek kon kom met, en dit was nie sleg nie. Ek onthou die lesing teken in die voorportaal en gestuur Leila te koop ons uitrustings en werf'n bende van die Arabiere in volle drag uniforms om te bedek.
  
  
  Die vermoë om die stad te verlaat sonder dat iemand na jou.
  
  
  Dr. Jamil Raad beantwoord vrae rondom die kamer. Raad was'n klein, suur man met gesink wange en kortsigtige oë. Hafiya geraamde ego se gesig loer, ego, en hom gedwing het om te kyk deur die curtained venster.
  
  
  Was die Islamitiese kultuur Verwesters?
  
  
  Geen. Die ego is opgegradeer. Die rumatiek voortgesit. Die dames begin om te kraak op hul stoele. Dit is vier uur.
  
  
  Kelners verskyn aan die agterkant van die kamer, die totstandkoming van die bak van koffie en koek en die plasing van ihs op die buffet tafel.
  
  
  Die student opgestaan. Nie Raad het'n kommentaar te lewer op vandag se ontvoerings?
  
  
  Donderweer in die kamer. Hy draai om Layla. Sy trek by die voue van haar sluier.
  
  
  "Jy bedoel, haar, glo ek, vyf Amerikaners. Dit is jammer, " Raad gesê. "Dit is jammer. Volgende?"
  
  
  Hum-hum. Die meeste mense erken nie die gebied van die Barentsz-See tot die aand. Die skare het dit nie gehoor nie oor die ontvoering nie.
  
  
  "Wat die Amerikaners?" die vrou het geskree.
  
  
  "Stil, asseblief!" Raad druk op die rostrum. "Dit is'n onderwerp wat ons is nie van plan om hier bespreek. Nou, laat se terug te kry om kulturele kwessies." Dit geskandeer die gehoor in die kultuur-afdeling. Vir die grootste deel, dit was nie die geval van die begin af.
  
  
  Die hoë skool student was nog steeds staan. Blykbaar, na die verlies van die stryd met aknee, hy was nie van plan om te ly enige ander nederlae. "Die Amerikaners," het hy gesê, " is vyf meer Amerikaanse miljoenêrs. Hulle was op'n jaarlikse jag trip. Hulle is alleen in sommige private hut in die bos. Ih dostal Al-Shaitan". Hy kyk na Raad. "Of moet ek haar vertel dat Al-Shaitan vrygestel ih."
  
  
  Hum-hum.
  
  
  Die kind verskuif. "Hulle is vra vir'n honderd miljoen dollar weer. Een honderd miljoen dollar vir elke persoon. En hierdie keer, die sperdatum is tien dae."
  
  
  Hum. Ah. Hamer slag.
  
  
  "Hulle het nog steeds het hulle, die ander vier mans, doen hulle dit nie?" Dit was die stem van'n middeljarige vrou in die skare. Sy is skielik bang.
  
  
  Hare ook. Nege Amerikaners is geteiken, en die netto wins was nege honderd miljoen. Regstelling. Nou dit was'n vet miljard. Nege nulle met'n een by die hoof. Hulle het reeds Fox se geld.
  
  
  En ek het tien dae.
  
  
  Die hoë skool student begin om te antwoord.
  
  
  Raad geklap die platform met sy palm, asof dit probeer om te onderdruk die emosies wat kruip en gons in die kamer rond. "Ek dink ons vergadering hier kom tot'n einde. Die dames. Here. Ek nooi jou uit om te bly en geniet'n verfrissende drankie." Raad skielik het die stadium.
  
  
  Haar hotel nodig om die hel te kry uit daar. Vinnig. Ek gryp Leila se hand en kyk na een van ons Arabiere rondom ons. Hy het, soos die res van ons, om sy weg te maak
  
  
  uit die deur. Soos almal van ons, hy het nie ver kom nie.
  
  
  Amerikaanse vroue wemel rondom ons. Na alles, is ons ware Arabiere. 'n ware eksotiese en barbaarse ding. Ook tans te sien is skurke. 'n vrou met krullerige grys hare en'n plastiek "Hallo, haar Irma" teken geheg aan haar trui aan my gegee het'n indringer-waarskuwing kyk. Raad was ook op pad ons pad. Fluister hy aan Leila om hom te lei. Ek kon dit nie hanteer om'n Arabiese vir die Ra'ad. Die deure van die voorportaal was wyd oop, en beide bekende skadu op soek was in. Leila daarin geslaag om te loop in die Raad. Teen die tyd dat sy het hom gevra vir'n duisend vergewe - een op'n tyd - Raada ingesluk het die sirkel van toeriste.
  
  
  Hallo, ek was besig om my pad na my plek. Haar volle naam blyk te gewees Hallo, sy Martha.
  
  
  Die kamer was vol van geweld en verskrikking. Hy het homself gestaal vir'n soort van'n sluip aanval.
  
  
  "Ek wil jou om my te vertel iets," het sy begin. Sy vroetel in haar sak en trek uit'n pamflet getiteld " Die Groot Dade van Islam, met vergunning van Vryheid Begroting Toere." "Is dit'n gedig oor'n onderrig jag...?"
  
  
  "Rubai," sê ek.
  
  
  "Die ruby jag. Dit is belangrik om te weet-wie is die skrywer?"
  
  
  Hy knik en glimlag beleefd, " Hayama."
  
  
  "Jy!" het sy gebloos. "Oh my God! Francis-jy sal nooit raai wie sy is hier!" Francis glimlag en stap in die rigting van ons. Francis het Madge en Ada.
  
  
  "Ni gonhala mezoot," het haar man gesê. "Nie engels praat." Hy gerugsteun weg.
  
  
  "Eina!" Martha kyk'n bietjie verleë. "Wel, in daardie geval, vertel ons iets arabies."
  
  
  Layla het saam ons naweek partytjie. Hulle wag vir my in'n groep by die deur.
  
  
  "Nam gonhala mezoot". Haar herhaal brabbeltaal. Martha verspan haarself en gryp my arm.
  
  
  "Nog'n eindpunt) spesifiseer gon-holler mezoo. Wat beteken dit nou?"
  
  
  "Ag, salud," het ek geglimlag. "Ah salud byul jet."
  
  
  Haar breek gratis en stap oor na Dag.
  
  
  Ons stap deur die voorportaal van'n openhartige mimmo toesig plek; sewe Arabiere, gedrapeer in die doek, bespreek hard en vurig. "Ni gonhala mezoot," het hy sou sê as ons geslaag het, mimmo, en ons wil al die speel hierdie speletjie van die stowwerige Rover wat wag in die voorkant van die deur.
  
  
  Links rondom die stad sonder'n enkele aanduiding van'n stert.
  
  
  Ek voel baie slim vir'n rukkie.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  "Waar gaan ons nou?"
  
  
  Layla en haar alleen was in die SUV. Ons was nog geklee soos Arabiere. Ons was op pad noord. Ek het op die radio en het'n paar getokkel Midde-Oosterse musiek.
  
  
  "Jy sal sien, gou genoeg nie."
  
  
  Rumatiek hey, het nie soos dit. Sy saamgeperste haar lippe en kyk reguit vorentoe.
  
  
  Ek het omgedraai om te sien haar sit langs my. Sy trek terug die sluier wat bedek haar gesig. Haar profiel was perfek. Oop en koninklike. Ek kyk na haar vir te lank en sy het begin om te bloos. "Jy sal ons doodmaak as jy nie kyk na die pad," het sy gewaarsku.
  
  
  Hy glimlag vir haar en draai om te kyk na die pad. Haar, bereik uit na die verandering van die radio-stasie, en sy het gesê, " Nee, ek doen dit. Wat wil jy doen?"
  
  
  Ek het gesê hey, iets wat nie ratel. Sy het klavier musiek. Ek het vir haar gesê dit was alles reg.
  
  
  Ons ry deur myl van die oranje boomstamme, op pad na die noorde beset Jordaan, 'n gebied wat bekend staan as die Wes-Bank. Die palestyne woon hier. En die Jordaniërs. En die Israeli's. Wie besit die hele hotel gebied, en wat moet besit dit - dit is die vrae wat hulle vra hulself vir vyf-en-twintig jaar in die konferensie kamers, bars, en soms oorlog kamers, maar oor die hotel, en dit is nog steeds dra vrug, net soos'n paar jaar gelede. Vir'n duisend jaar, ek weet, miskien, soos altyd die geval met die aarde, sal dit oorleef al sy teenstanders. Wat, in die einde, is die hele eiendom van die hotel, en sal hulle eie is.
  
  
  Sy bereik uit en draai die radio af. "Kan ons gesels?"
  
  
  "Van die kursus. Wat is op jou verstand?"
  
  
  "nie. Ek bedoel, miskien is ons arabies praat."
  
  
  "Mmm," sê ek, " ek is'n bietjie verroes in nen."
  
  
  "Ni gonhala mezoot," het sy geglimlag. "Geen grap."
  
  
  "Laat ons gaan. Wees eerlik. Dit was net'n daad. In werklikheid, ek praat arabies as as dit was my moedertaal." Hy kyk na haar en glimlag. "Native American".
  
  
  So, ons het die volgende half uur oefen arabies, en dan gestop by'n kafee vir middagete.
  
  
  Dit was arabiese koffie - dit is kahwa-en dit was aangestel deur Akel po soufragi in geloofwaardig arabies, het ek gedink. As my aksent is geblok, dit kan slaag vir'n dialek. As'n suid-temen klink dalk na'n Yankee. Leila kom tot dieselfde gevolgtrekking. "Dis goed," het sy gesê as die kelner linkerkant. "En jy kyk, dink ek, nogal... outentieke." Sy het my gesig.
  
  
  Haar, ook, was die bestudering van haar by'n klein tafel by kerslig. Oë soos stukke van die rokerige topaas, groot en ronde, oë soos'n lewende satyn vel,
  
  
  en lippe wat jy kan trek met jou vingers om seker te maak jy nie net dink ih kurwes.
  
  
  En dan sal jy het om weg te steek dit al weer onder die voue van daardie swart sluier.
  
  
  "Jou kleur," het sy gesê, " is dit nie sleg nie. En buitendien, dit is'n bron van kommer, " het sy beduie na die lengte van my lyf.
  
  
  Haar, het gesê; " Maagde nie moet agterkom sulke dinge."
  
  
  Haar gesig was rooi. "Maar agente moet."
  
  
  Die kelner het'n goeie wit wyn met'n skerp reuk. Ek het begin dink oor die lot. Ek het gewonder as dit was alles deel van ih se plan. Haar lê naak in die Arizona son. Het hulle ook lei my om bekend te staan as'n Arabiese? Selfs wanneer ek was te dink oor die ophou rook en - wat het Millie sê-Stahl filosoferen deur die vermelding van Omar Khayyam?
  
  
  Hy lig sy beker te Layla. "Drink , omdat jy nie weet waar jy vandaan kom of waarom; drink, want jy weet hoekom jy gaan en waar jy gaan." Hy drink sy glas.
  
  
  Sy glimlag beleefd. "Doen wat jy wil aan te haal Khayyam?"
  
  
  "Wel, dit is beter as sing" Ou Swart Magie in jou oor." Sy het nie verstaan nie. Ek het gesê, " Never mind." Hy skink vir haar nog'n glas wyn. "Daar was'n deur van waar haar lig skakelaar kon nie gevind word nie; daar was'n gordyn waardeur sy kon nie gesien word nie; gepraat het'n bietjie vir'n rukkie, het vir My gesê, en Jy'n bietjie, en dan was daar nie meer van Jou en My." bottel. "Ja. Ek hou Khayyama. Dit is baie mooi."
  
  
  Sy saamgeperste haar lippe. "Dit is ook'n baie goeie idee. Geen meer praat oor Jou en My." Sy neem'n slukkie van haar wyn.
  
  
  Hy steek dit aan. "Dit was bedoel as'n refleksie op mortaliteit, Layla. My aannames is meer direkte. In elk geval, haar hotel wil graag om te praat oor jou. Waar is jy uit? Hoe het jy hier?"
  
  
  Sy glimlag. Goeie. Haar naam is van Riyadh."
  
  
  "- Arabië".
  
  
  "ja. My pa is'n handelaar. Hy het'n klomp geld."
  
  
  "Gaan voort."
  
  
  Sy trek haar skouers op. "Ek studeer aan'n universiteit in Jeddah. Dan het ek wen'n beurs vir studie in Parys, en na veel moeite, my vader, laat my gaan. Dit is nie tot ses maande later dat hy noem my by die huis. Terug na Arabië." Sy het gestop loop.
  
  
  "En?"
  
  
  "En ek het nog steeds verwag om te dra'n chador. Ek het nog ry haar motor onwettig. Ek het nie toestemming om te kry my lisensie." Sy laat sak haar oë. "Ek is getroud af na'n middeljarige handelaar. Hierdie man het reeds drie vroue."
  
  
  Ons was albei stil. Sy kyk op, en hey kyk haar in die oë, en ons was albei stil.
  
  
  In die einde, het hy vir haar gesê het :" En die Shabaka. Hoe het jy kontak met hulle?"
  
  
  Oë af te weer. 'n klein skouers. "Ek hardloop weg van die huis. Ek gaan terug na Parys. Maar hierdie keer is dit anders. Ek het nie'n skool of vriende op die dell self. Sy probeer om te wees wes, maar sy net eensaam. Toe ek haar ontmoet Suleymonov. 'n Israeliese familie. Hulle is vir my mooi. Hulle sê kom met ons. Terug te gaan na Jerusalem. Ons sal jou help om gevestig te kry in." Sy het gestop, en haar oë skitter. "Jy moet verstaan. Hulle was soos my familie. Of soos die familie wat ek nog altyd wou. Hulle was warm, vriendelik en naby aan mekaar. Hulle lag baie. Ek vertel hulle ek sal kom. Hulle vlieg huis, en ek vertel haar ek sal saam met hulle die volgende week. Net ih kry vermoor by Lod Lughawe."
  
  
  "Terroriste-aanvalle".
  
  
  "Ja."
  
  
  Nog'n stilte.
  
  
  "So ek kom in elk geval. Ek gaan na die regering en bied my dienste."
  
  
  "En hulle maak jy'n danser van die lewe?"
  
  
  Sy glimlag'n bietjie. "nie. Ek doen baie ander dinge. Maar die dans van die lewe was my idee."
  
  
  Dit was iets om oor te dink.
  
  
  Eda gekom het in, en draai sy terug na haar bord, onderbreek, en bloos toe nah kyk na haar. 'n vreemde dame. Funny girl. Die helfte van die Ooste, die helfte van die Weste, en hulle was op die rand van die teenstrydighede.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Die volle maan kom uit. Minnaar se maan of'n sniper se maan, afhangende van hoe jy kyk na dinge. Ons ry die laaste kilometer in stilte en gestop by'n moshav, 'n kollektiewe plaas genoem Ein Gedan. Die plek het verander in tien jaar, maar ek het nie gevind nie die regte pad, die regte stuk van die land, en'n hout plaashuis met die woord "Lampek"geskryf op dit.
  
  
  Hy buig om die wiskunde groot wat die deur oopgemaak. "Ek smeek jou vergewe, goeie meneer," sê hy vir haar in arabies. Hy knik vinnig en kyk versigtig. Hy buig weer en trek sy sakdoek. Ego se wenkbroue geskiet.
  
  
  "Nick Carter?"
  
  
  "Het jy verwag miskien Mev Nussbaum?"
  
  
  Uri Lampek my omhels en begin om te glimlag breed. "Jy is die boodskapper van Meshuganer! Kom in." Hy kyk na Layla en dan weer terug by my. "Ek kan sien dat jy nog steeds doen swaar take."
  
  
  Hy het ons na'n klein Spartan kamer, het vir ons tee, cognac, kos; vertel ons dat Raisa, sy vrou, was aan die slaap, gaap en gesê, is daar iets wat dringend of doen ek hoef net'n bed?
  
  
  Hy kyk na Leila. "Twee beddens," sê ek.
  
  
  Hy haal filosofies. "Gelukkig vir jou, dit is al wat ek het."
  
  
  Hy het ons na'n kamer met stapelbeddens, het gesê, "Shalom, seun," en ons verlaat alleen.
  
  
  Haar is die boonste stapelbed.
  
  
  Haar, sy oë toegemaak.
  
  
  Ek het gehoor Layla beweeg onder my.
  
  
  Dit was besig om my mal dat ek kon haar nie sien nie.
  
  
  Hy wil gaan mal as hy sien haar.
  
  
  
  
  
  
  Die veertiende hoofstuk.
  
  
  
  
  
  Die belangrike is'n deel van Sirië wat Israel beset in die oktober-oorlog. Sowat tien kilometer diep en vyftien myl breed, dit strek oos van die Golan Hoogtes. Die rand van die lysie was die skietstilstand lyn. Slegs die vuur het nie bedaar nie. Dit was baie maande na die "einde van die oorlog" en die Siriese artillerie was nog vuur en mense sterf op beide kante, net hulle het net nie noem dit'n oorlog.
  
  
  Beit Temi) is geleë vier kilometer oos van die lyn. Vier kilometer die binneland op die Siriese kant. Haar hotel is geleë in Beit Temi. Die beste van alles, ek het die leidende rol van Youssef, en die leidende rol van Youssef was Beit Temi. Waar Ali Mansour, wat mag of nie mag gewees het wat betrokke is in die ontvoering, wat mag of nie mag nie gewees het wat verband hou met Leonard Fox, mag of mag nie nog lewe.
  
  
  En dit was my beste idee.
  
  
  Daar was ook baie twyfelagtig.
  
  
  Ons het die bespreking van hierdie onderwerp al die oggend. Uri, Raisa, Leila en haar oor'n koppie koffie in Lampek se kombuis. My kaart is versprei op'n hout tafel, die versameling van koffie vlekke en konfyt van aandenkings.
  
  
  Odin regoor die wêreld-gaan terug na die suide en gaan na die Jordaan. Geen probleme. Die grens met die Jordaan is in die normale werking. Van daar is, sal ons gaan noord, kruis in Sirië - daar is'n groot probleem daar-en kry om te Beit Nama deur die agterdeur. Die taak is onmoontlik. Selfs indien hierdie dokumente lei ons na Sirië, die skietstilstand lyn sal word omring deur troepe en toegang tot die gebied sal beperk word. Ons sou gewees het omgedraai op die pad as ons nie in die tronk gegooi.
  
  
  Nog'n manier is om oor te steek die Hoogtes en die lysie op die Israeliese kant. Nie presies eend sop, óf. Die Israeli's was ook kyk na die verkeer. En daar was geen waarborg dat'n wêreld korrespondent of selfs'n Amerikaanse agent sal in staat wees om te kry deur middel. En selfs as ek aan die voorkant, hoe doen jy oor die lyn van die brand gesteek?
  
  
  "Baie goed," Uri lag.
  
  
  "Baie nuttig." Haar, gryns.
  
  
  "Ek sê dat ons gaan die lang pad. Kom ons gaan oorkant die Jordaan." Layla sit met haar bene gevou onder haar, sit in'n joga-styl hout stoel. Jeans, poniesterte, en'n ernstige gesig. "En so gou as wat ons kry om Sirië, ek sal praat met haar."
  
  
  "Groot, heuning. Maar wat doen jy sê? En wat sal jy sê aan die Siriese weermag toe hulle stop ons op die pad na Beit Nama? die heuwels?"
  
  
  Sy het my'n kyk wat sommige sou oorweeg het vuil. Ten slotte, het sy skouers opgetrek. "Goed, jy gewen het. So ons is terug na jou oorspronklike vraag. Hoe doen ons kruis die pad in die voorkant van die leër?"
  
  
  Die ergste deel van die sin is " ons." Hoe kan ek kry dit onder die Siriese gewere en hoe om dit te doen is twee verskillende dinge.
  
  
  Uri gepraat het. Uri kon verdubbel het in plaas van Ezio Pinza. 'n groot, sterk man met'n groot, sterk gesig, meestal wit hare, en'n prominente neus. "Ek kan sien dat jy sal benadering die lyn van hier. Ek bedoel, op hierdie kant. As dit sal help." Hy was in gesprek met my, maar hy was op soek na sy vrou.
  
  
  Raisa net lig'n wenkbrou effens. Raisa is een van daardie seldsame gesigte. Verweerde en gevoer, en elke lyn maak dit lyk meer pragtige. Sy het'n pragtige gesig, 'n maer, maar die vroulike liggaam, en rooi, maar grys middel-lengte hare vasgemaak met'n clip op die agternek van haar nek. As Lot laat my om te leef om'n goeie ou ouderdom, ek wil haar vir die herfs maande van Raisa.
  
  
  "Ek sal verstaan," het sy gesê, en begin om te kry naby. Uri links ee.
  
  
  "Neem jou tyd," het hy gesê. "Laat Nick maak die besluit van die eerste."
  
  
  Sy het gesê: "Het ek iets gemis? Wat is dit?"
  
  
  Uri sug. "Daar is nog'n kurktrekker in die voorkant van die huis, hoe om te kruis die lyn."
  
  
  "Te hel met dit," het ek gesê. "Ek sal oor die lyn." Ek weet nie hoe nie. Ek het net nodig het om dit te doen. Luister-Moses verdeel die see, miskien die hel verdeel die Arameërs ."
  
  
  Uri blyk te Raisa. "Is hierdie persoon wat altyd die maak van so'n verskriklike woordspeling?"
  
  
  "Ek dink so," het sy gesê. "Maar ons jonger dan."
  
  
  Uri lag en draai terug na my. "Dan is dit jou besluit?"
  
  
  "Dit is my besluit. Óf manier, sal ek probleme op die lyn, maar ek kan net so goed het'n vriendelike wapen op my rug." Hy draai om Layla. "Hoe sou jy ...
  
  
  bly op die plaas? Haar, ek is seker Raisa en Uri ... "
  
  
  Ee teiken was skud, ten sterkste ontken.
  
  
  "Dan laat my sit dit'n ander manier. Jy gaan om te spandeer'n paar dae op die plaas."
  
  
  Sy was nog steeds skud. "Ek het al my eie opdrag. Ek wil nie hê om daar te gaan, met of sonder jou. Dit is vir my beter as ek gaan met jou." Sy kyk na my ernstig. "En sal jy beter af wees as jy kom saam met my.
  
  
  Die kamer stil. Raisa gekyk Uri kyk na my kyk Layla. Die deel oor haar eie opdrag was nuus. Maar skielik is dit het'n baie goeie sin. 'n vinnige transaksie tussen Yastreb en Vadim. Base krap mekaar se rug, en ek werk as'n escort diens.
  
  
  Uri sy keel skoongemaak. "En jy, Layla? Stem jy saam met Nick se plan?"
  
  
  Sy glimlag stadig. "Alles wat hy sê sal korrek wees." Hy kyk na haar en sy oë vernou. Sy kyk na my en haal sy skouers op.
  
  
  Uri en Raisa verruil blik. Sewe en veertig boodskappe heen en weer in twee sekondes van dié man-en-vrou kyk. Albei van hulle het opgestaan en geloop het uit deur middel van die kamers. Te kry "dit".
  
  
  Hy draai om Layla. Sy was besig skoonmaak koffie koppies, probeer om nie om te voldoen aan my oë. As sy het die beker by my elmboog, haar hand liggies raak aan myne.
  
  
  Uri terug gekom het, het sy hand aangrypende die "dit" dig. "Dit was natuurlik kleiner as'n brood boks. Van die lyk op Uri se gesig, "dit" was nie'n grap nie. "Jy sal wag met jou lewe, en jy sal terugkeer dit aan my." Hy het nog nie unclenched sy vuis. "Dit sal help jy oorkom enige padblokkade in Israel, maar ek waarsku julle dat as die Arabiere vind dat jy een het, jy wil eerder skiet jouself as hulle te laat neem." Hy het sy hand.
  
  
  Ster van Dawid.
  
  
  Haar gesê," ek waardeer dit dat gebaar, " Uri. Maar godsdienstige medaljes ... "
  
  
  Hy het my met'n lag. Groot-groot lag. Hy draai die lus aan die bokant van die medalje is, die een wat normaalweg verbind die skyf aan die ketting. Die boonste driehoek van'n Ster inloer, en aan die onderkant was gegraveer:
  
  
  '/'
  
  
  
  
  A. Aleph. Die eerste letter van die hebreeuse alfabet. A. Aleph. Israeliese contraterrorisme span.
  
  
  So Uri Lampek is terug om te werk. Dit was deel van die Irgun in ' 46. Sloping kenner. 'n man wat wou'n onafhanklike Israel en geglo het in die brand die sypaadjie met sy rug na dit. Wanneer die Ego haar ontmoet het in 1964, was hy besig om met'n groep te vind die volle naam. Nou dat Em was in sy vyftigerjare, hy het dinge gaan in die nag weer.
  
  
  "Die stem," het hy gesê. "Jy sal dra hierdie."
  
  
  Haar het die medalje en sit dit op.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Ons het in die nag. Ons was nie die dra van enige kostuums nog, maar ek het die arabiese vraestelle, briljant gesmee en verweerde, en die ster van Dawid Uri om my nek.
  
  
  Jy kan ook'n reis deur die Hoogtes in die nag. Niks om na te kyk. 'n plat basalt-swart plato besaai met die puin van die drie krygers. Gedraai, rusty, uitgebrande tenks en gepantserde personeel draer wrak gestrooi soos grafstene oor rotsagtige gebiede, saam met'n gebreekte dakloos huise, geroeste doringdraad en tekens en sê: "Gevaar!" Myne!
  
  
  Egter, daar is agtien Israeliese plase buite die paaie, en Arabiese boere bewerk hul velde, die verhoging van skape, en op die vlug, of selfs nie pla wanneer die granaat begin. Hulle is almal óf mal of net'n gewone mens. Of miskien is dit is dieselfde ding.
  
  
  Ons was gestop deur'n man met'n M-16. Ek het my Wêreldbeker slaag om die pers, en dit het ons toegelaat om te gaan op. Net twintig meter later, om'n draai in die pad, was daar'n blokkade wag. 'n driepoot gemonteer .30-kaliber masjien geweer lag en wys na die Rovers.
  
  
  Die Israeliese luitenant was hoflik, maar ferm. Op die eerste, hy het vir my gesê dat ek was nie in my verstand om oral te gaan na die front, dat dit was'n oorlog, alles wat ons kan dit noem, en dat niemand kan waarborg dat my veiligheid. Ek het vir emoe-ek was nie hier vir'n piekniek. Hy het nog gesê het nie. Beslis nie. Lo. Haar ego het haar eenkant en het haar die medalje.
  
  
  Hy het teruggekeer na die Rover en gery.
  
  
  Ons het gestop by'n Israeliese lae-lê posisie, 'n paar honderd meter van die Siriese lyn. Hierdie plek was eens'n Arabiese dorp. Nou was dit net'n versameling van rommel. Nie oorlog skade. Post-oorlog skade. Die resultaat van die daaglikse Siriese artillerie vuur oor die lyn.
  
  
  "Dit is soos'n weervoorspelling oor die stemming van die ih president," het'n Israeliese soldaat het vir my gesê. Die ego se naam was John Cohen. Hy het gekom deur middel van Chicago. Ons gedeel Raisa se toebroodjies en koffie, sit op die drie-voet-hoë klip heining wat eens is die muur van die huis. "Tien minute van die vuur-hy het net om te sê hallo. 'n uur later, het hy vertel die hele Arabiese buite swembad wat hulle kan reël toe te rus om enigiets wat hulle wil hê, behalwe Sirië.
  
  
  Sirië wil om te veg beide maniere ."
  
  
  "Glo jy dit?"
  
  
  Hy haal sy skouers op. "As hulle dit doen, sal ons klaar is ih af."
  
  
  'n Israeliese kaptein genader. Die een wat het'n blik op die medalje en het my vertel dat hy sou alles moontlik doen om te help. Kaptein Harvey Jacobs was dertig jaar oud. 'n fris, moeg, taai blonde man wat geleer het beeldende kunste aan die universiteit wanneer hy was nie genoem na die oorlog, Layla uitgestort Em'n fles koffie.
  
  
  Jacobs het my gevra hoe ek gaan die lyn oor te steek. Ek het nie'n plan nie, maar wanneer dit gekom het, emu het seker gemaak om haar te vertel. Daar is geen punt in die skiet van beide kante.
  
  
  Jacobs se houding teenoor my was versigtig. Die aleph om my nek het my'n onteenseglike status nie, maar van'n ego punt van die oog, dit het ook beteken moeilikheid. Is hy gaan om hom te vra vir morele ondersteuning, of is hy gaan om hom te vra vir die vuur ondersteuning? Jacobs het genoeg probleme sonder my. Ek het hom gevra of hy sal my wys op die kaart waar die Siriese gewere is geleë. "Oral," het hy gesê. "Maar jy wil dit op die kaart, ek sal jou wys dit aan julle op die kaart."
  
  
  Ons geslaag het deur middel van die ruïnes van die mark en stap deur die maanlig na'n spesiale klip gebou, die hoogste in die stad, die ou polisiestasie. Dit was'n goeie einde aan militêre beheer, en dan'n goeie doel. Die ingang het alles wat lyk die moeite werd. 'n dik dubbel deur in'n klip gedenkplaat met die inskripsie Gendarmerie de L DIPLOMA de Syrie en die datum-1929, toe Sirië was onder franse heerskappy.
  
  
  Ons het rondom, nie deur die deur, en af in die puin gestrooi trappe na die kelder. In Meester Jacobs se tydelike oorlog kamer. 'n stoel, 'n paar lêers, 'n web-gebaseerde kaal gloeilamp, 'n selfoon wat wonderbaarlik gewerk het. Het hy getrek uit sy kaart, en hy het stadig gevul met X se en nulle; buiteposte, padblokkades, opdrag poste, tenks. Tic-tac-toe spel vir die lewe.
  
  
  Hy het'n hand oor sy oë.
  
  
  "Ek vermoed'n meisie deur opleiding gevegte?" Hy was leun oor die stoel, die oorhoofse gloeilamp rolverdeling veertig-watt-skadu in die skadu getrek onder ego se oë.
  
  
  In plaas van die beantwoording van, het hy'n sigaret aangesteek en aangebied em een. Hy het my sigaret as'n antwoord. Hy skud sy kop. "In daardie geval, jy is regtig mal," het hy gesê.
  
  
  'n soldaat in die deuropening verskyn en gestop toe hy my sien. Jacobs het om verskoning gevra en het gesê hy sou terug wees. Hy het haar gevra as ek kon gebruik om haar ego-selfoon terwyl Ego was weg. Ek het probeer om te kontak Benjamin uit die Lampeck plaas, maar ek kon nie opspoor Ego. Dit is dalk my laaste kans.
  
  
  Jacobs het terug gekom en het die telefoon opgetel. Hy skud die telefoon drie of vier keer, en dan sê, " Blum? Jacobs. Luister. Haar, ek wil hê jy om te slaag op hierdie oproep..." Hy kyk na my. "Waarheen?"
  
  
  In " Tel Aviv."
  
  
  "Tel Aviv. Top prioriteit. My toestemming." Hy het teruggekeer om die selfoon aan my bewys dat sy was VIP, en hy was baie VIP. Hy het met sy soldaat.
  
  
  Hy het haar Benjamin se rooi telefoon nommer, en na tien of vyftien minute, die gehalte van statiese op die telefoon lyn verander, en deur dit, sy gehoor Benjamin sê, " Ja?"
  
  
  "Shanda bad," sê ek. "Wat het jy hier?"
  
  
  "Die plek is hierdie ... 'n lap."
  
  
  "'n plek is wat? Al wat ek gehad het, was statiese."
  
  
  "'n front vir dwelmhandel. Dit word gebruik om'n pakhuis vir die stuur van opium. Maar na die turkse poppy velde geslote-kraak-bvuprrip-die baas begin handel hash plaas. Slegs plaaslike handel.
  
  
  "Wie is die baas hier?"
  
  
  "Bvup-kraak-bvvvupp-st-kraak-t-bvup".
  
  
  
  
  
  
  "Weer?"
  
  
  "Al hierdie dinge?"
  
  
  "Ja."
  
  
  "Terhan Kal-rrip-ccrackle. Nie die eienaar van hierdie plek, net die bestuur van dit"
  
  
  "Is dit'n ego idee of'n gids?"
  
  
  "Waarskynlik ego. Die huis is in besit deur die Regal, Inc. Regal, Inc . is'n Switserse korporasie - bwup. So ons kan nie die spoor af wat die werklike twee is. Wat oor jou? Waar is die kraak-t?"
  
  
  
  
  
  
  "Ek..."
  
  
  "Бвуп-треск-сттт-поппп-жужжание-ззззззззззззззззззззззззззззззззззззззззззззззззззззззззззззззззззззззззззззззззззззззззззззззз"
  
  
  
  
  
  
  Termyn.
  
  
  Ek is jammer, David. En ek sou selfs sê vir haar die waarheid.
  
  
  Jacobs teruggekeer'n paar minute later. "Reg?" het hy gesê.
  
  
  Haar, hy het sy kop geskud. "Ek sal moet'n paar uur om te maak'n plan."
  
  
  "Mmm," het hy gesê. "Ek wil net om jou te waarsku. Hulle skiet op enigiets wat beweeg. Ek kan dek van waar jy my die wapens is in die saal, maar ek kan nie die risiko loop om mense kom met jou. Nie oor wat moet'n selfmoord reis . "
  
  
  "Ek het gevra jy?" Hy lig'n wenkbrou op haar.
  
  
  "Nee," het hy gesê. "Maar nou is ek nie hoef te bekommer oor jou."
  
  
  Hy gaan terug na die Rover en sy oë toegemaak.
  
  
  Dit sal nie werk nie. Scarlett o'hara se stryd plan, haar gaan bekommer oor myself
  
  
  Môre was hier. En ek het nog nie enige goeie idees.
  
  
  Beplan een: laat Leila met die kaptein. Neem my kans om dit alleen te doen nie. Te hel met die transaksie tussen Yastreb en Vadim. As sy gehad het agter gelaat is, ten minste sou sy nog leef. Wat was meer as wat ek kan waarborg dat as sy het gekom met my.
  
  
  Begin beplan twee: draai. Terug te gaan deur middel van die Jordaan, of gaan in Libanon en probeer om vals is dit oor die Siriese grens. Maar die tweede plan het nie oorleef die begin af in die dieselfde plek as voor. Hy sou nie eens naby Beit Nama. Waarom is hierdie plek so naby aan die lyn?
  
  
  Plan drie: beweeg Beit Nama. Baie snaaks.
  
  
  Plan vier-laat ons gaan, daar moet'n vier.
  
  
  Hy het begin om te glimlag.
  
  
  Plan vier.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Koeëls vlieg. Ons koppe is ontbreek, maar nie genoeg nie. Dit was net die begin, en ons was maklik prooi; twee Arabiese syfers is hardloop oor die veld. Hy spring op die rots en afgedank is, neem versigtig doel: Kraak!
  
  
  Hy beduie vir Leila om te probeer om meer beeldmateriaal. Wonder! Boeing! Die koeëls verspreid op die rots waar hy wegkruip. Te naby. Dit het my kwaad gemaak. Haar opgewek geweer en gemik; Kraak! 'n skoot jaag blatant oor Jacobs se kop. Rat-'n-tat-tat. Hy het die boodskap gekry. In die volgende ronde, het hy streef na my, ontbreek my deur'n paar meter.
  
  
  Die Siriese gewere het nog nie begin nie. Waarskynlik, hulle was betrokke in die doping. Die Israeliese vuur was nie op hulle gerig. Daar was'n kontak punt-ha! "twee Arabiese syfers loop oor die veld. Jy idiote! Wat was hulle besig om te doen? Probeer om te ontsnap deur die Israeliese grense? Rat-'n-tat-tat. Jacobs stakings weer. Kraak! My geskiet het werklik af. Leila gestruikel en val op'n rots.
  
  
  "Is jy reg?" Fluister hy dit.
  
  
  "Damn dit!" het sy gesê.
  
  
  "Jy is'n boete. Verder gaan."
  
  
  Ons probeer nog vyf meter. Jacobs se skote was nog meter weg.
  
  
  En dan die Arameërs het die vuur. Maar nie vir ons nie. Die plan het gewerk. Israeliese gewere was nou die vuur op die Arameërs, en iewers in die einde, 'n swaar skoot klap as'n 105-millimeter tenk geweer meteens die Sowjet-gemaak T-54. Die leërs het mekaar beleefd en besig soos Layla en ek oor die lyne.
  
  
  Skielik, ons het in'n Siriese soldaat.
  
  
  "Mann!" het hy uitgedaag. (Luister, wie se koms?)
  
  
  "Aladdin se swembad," het ek geglimlag. My naam. Salaam buig na haar. Hy frons. "Imraa?" ('n vrou?) Hy haal sy skouers op en vertel em dat dit was my bagasie. Hy het vir my gesê om hom te volg, die behoud van die ego masjien geweer wys na my. Hy beduie na Leila. Hy waai dit weg. "Laat die vrou."
  
  
  Nou is hy was binne-in die Siriese oorlog kamer. Nog'n klip gebou. Nog'n stuk van die rommel. Nog'n stoel met nog'n kaal gloeilamp. Nog'n kaptein, moeg en kwaad. Ek het gebid om die veeltalige god van Berlitz dat my goeie arabies my sal help om te slaag.
  
  
  Dit is gekies deur'n persoon. Nederige, ongeduldig, 'n bietjie dom. Wie anders, maar'n dwaas sou doen wat haar gedoen het? Spioen, stem wat. Hy het om te wees óf'n spioen of'n dwaas. Hy was toe op die naby-perfekte illogicality wat byna altyd veroordeel die mees logiese gedagtes aan die dood. Dit oor die grens rofweg, openlik; op sy agterste deur die Israeliese troepe. Dit was so'n voor die hand liggende manier om te stuur'n spioen wat geen mens sou glo dat'n ego vyand sou dit doen. Wat, natuurlik, kan natuurlik nie waar wees nie. Soos onlogiese logika van die oorlog.
  
  
  Die soldaat by die deur het my geweer. Hy glimlag, gebuig, en bedank ego weer. Hy buig weer na die Siriese kaptein en begin te babbel, glimlag, opgewonde, die woorde rol heen en weer. Alf shukur - 'n duisend maal dankie, ek was gehou deur my vyande (adouwe, ek onthou haar), hulle het my in my caria, in my dorp. Ila hand al-'n - nog'n krimpvarkie hulle het my, maar ek klop haar emu hare uit en het ego musad - ek wys na die geweer wat haar beweer het gesteel, en dan, min fadlaq, asseblief ok Kaptein, haar bevind haar imra en hardloop oor jebel. Hy het voortgegaan om te buig, glimlag, en kwyl.
  
  
  Die Siriese kaptein stadig sy kop geskud. Hy het gevra vir my identifikasie en skud sy kop weer. Hy kyk na sy assistent en het gesê, " Wat dink jy?"
  
  
  Die assistent het gesê hy het gedink ek was'n dwaas nie met die basiese beginsels. Gelukkig dwaas. Hy het voortgegaan om te glimlag soos'n dwaas.
  
  
  Hulle het my gevra waar ek gaan van hier. Ek het vir haar gesê dat ek het'n kleuterskool in Beit Nam. 'n ander een wat my sal help.
  
  
  Die kaptein waai'n gewalg hand. "Gaan dan, jou dwaas. En nie terug te kom nie."
  
  
  Hy glimlag weer en buig as hy weg is, " Shukran, shukran. Ila-al-lak". Dankie, Kaptein, dankie, en'n goeie-bye.
  
  
  Hy het sy manier om die vervalle gebou, gevind Layla,en knik. Sy volg my tien treë agter.
  
  
  Ons geslaag het in die eerste ring van die Siriese troepe, en hy hoor haar mompel:: "Jid jiddan". Jy was baie goed.
  
  
  "Nee," ek het vir haar gesê in engels.
  
  
  gelukkig dwaas ."
  
  
  
  
  
  
  Die vyftiende hoofstuk.
  
  
  
  
  
  Dwaas en ego geluk gou deel maniere. Ek het net het dit naby, maar jy kan my aanhaal as jy wil.
  
  
  Deur middel van Parys, het ons gestop deur'n verkeer wag. Arrogant, wrede seun van'n teef, deur diegene wat erg genoeg as'n burgerlike, maar gee emu'n geweer en'n soldaat se pas en jy kry'n weghol sadis. Em was verveeld, moeg, en honger vir Tom en Jerry-styl vermaak.
  
  
  Hy geblokkeer die pad.
  
  
  Hy buig, glimlag, en sê: "Asseblief..."
  
  
  Hy glimlag. "Ek wil dit nie doen nie." Hy kyk na Layla en glimlag, vol van swart en groen tande. "Hou jy van haar? 'n vrou? Hou jy van haar? "Hy druk my verby. "Ek dink ek sal sien as ek hou van haar."
  
  
  Ek het gesê, "Nee, jy is'n hopie mis!" Net ek gebeur het om dit te sê in engels. Het hy getrek uit sy stilet en ontvou dit. "Abdel!" het hy geskree. "Ek gevang'n spioen!"Haar keel is afgesny deur'n emoe, maar dit was te laat. Abdel gekom het. Met die ander drie.
  
  
  "Laat die mes!"
  
  
  Hulle gehou masjien gewere.
  
  
  'n mes laat val haar.
  
  
  Odin se sirkel van die soldate het gekom tot in my gesig. Donker en donker-oog; ego naak in'n tulband. Hy het my geklap oor die kaak, 'n woord wat Layla nie verstaan nie. Ego gryp haar en swaai haar rond, die kruising van haar arms oor haar rug. In hierdie posisie, het hy stahl is'n skild. Ek het nog die geweer weggesteek in my hand. As ek net kon net ...
  
  
  Vergeet dit. Die masjien gewere verskuif na Layla. "Laat hom gaan."
  
  
  Hy los haar. Hy swaai om en geslaan het my in die keel. Dit was sterk met woede, en ek kon nie breek gratis. Dit is wat gebruik word deur sy alenka te klop ons albei op die grond. Ons het gerol in die klipperige stof, maar ons hande is soos staal. Hulle het op my nek.
  
  
  "Genoeg!" sê die kanonnier. "Abdel! Laat gaan van die ego!" Abdel gestop. Lank genoeg. Ego klop haar met'n punch aan die keel. Hy draai die stof, snak na asem. Die instrument! shorty sê. "Ons gaan om probleme te hê. Die kolonel wil vraag al die spioene. Hy wil nie hê ons om te bring emu lyke."
  
  
  Hy gaan sit op die grond en vryf sy nek. Abdel staan op, nog steeds probeer om sy asem op te vang. Hy gespoeg en het my vark se ingewande. Die lang soldaat cackled simpatiek. "Ag, arme Abdel, moenie moed opgee nie. Wanneer die kolonel gebruik sy spesiale persoonlike metodes, die spioen sal wil hê dat jy dood te maak ego nou." Hy glimlag'n wye groen-en-swart glimlag.
  
  
  O, ja. Awesome. "Spesiale metodes". Hy het gedink van die medalje om sy nek. Niemand deursoek my. Niemand deursoek my. Ek het nog die geweer - en ek het nog steeds het die medalje. Eerste van alles, laat die medalje. Hy bereik vir die klamp.
  
  
  "Up!" aan die orde gekom het. "Hands up!" Ek kon dit nie vind nie die damn klamp! "Up!" Dit was nie die tyd vir heldhaftigheid. Sy hande was opgewek. Een van die ouens sit'n geweer aan'n rots, het oor en vasgebind my hande agter my rug. Hy ruk op die toue en gesleep my aan my voete. Die man het'n gesig wat lyk soos'n stukkende plaat. Gekraak deur die son, wind, en woede. "Nou," het hy gesê. "Die totstandkoming van die ego aan die kolonel." Dit was toe dat Layla het aksie. Layla, wat studeer het, was so stil soos'n rots. Skielik het sy geskree, " La! La " en hardloop in die rigting van my, struikel en val. Nou is sy lê in die stof, huil en skree, " Nee! Nee! Jy is welkom! Die soldate was glimlag hul tartan glimlag. Die man op die toue begin trek my terug. Leila het opgestaan en hardloop; huil, wild, mal, sy uiteindelik gooi haarself op my voete, gryp my enkels, soen my skoene. Wat die hel was sy daar doen? Abdel gryp haar en trek haar weg. Dan het hy stamp haar neus met die geweer.
  
  
  "Beweeg!" het hy gesê. "Kom ons gaan kyk die kolonel. Kom ons gaan na die kolonel in Beit Nam."
  
  
  Wel, ek het gedink, dit is een van die beste maniere om te kry daar.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Die Kolonel se kantoor is langs die voorportaal van wat gebruik word om die stad hotel. Hy en die ego mense het oor die ego, en die reënseisoen inn gekombineer om die ergste van dit: 'n bordeel, barakke, en'n ondervraging sentrum.
  
  
  Musiek dwaal rondom die kamer in die gang af. Luide gelag. Die reuk van drank. Die voorportaal was gevul met die plaaslike Arabiere, sommige rondom wie is in aanhouding, meestal deur hulself, terwyl soldate gepatrolleer met blink gewere. Layla is geneem na'n plek in die voorportaal. Ek het bestellings vir Kolonel Kaffer."
  
  
  Toe ek die eerste keer in gebring het, het haar ego het nie haar sien. Die Kolonel se rug is teen die muur. Hy leun oor die klein spieël, konsentreer op die kante uit'n puisie. Hy beduie na die wagte en het voortgegaan om sy werk. Die skip! Ego se gesig gestort in die spieël. Hy sug met byna seksuele plesier. Ek kyk hom uit die hoek van my oog. Ek sit op'n stoel aan die teenoorgestelde kant van die kamer, my hande nog steeds vasgebind agter my rug. Hy het sy gesig in die spieël weer, asof hy is op soek na homself.
  
  
  dit was'n kaart van die vyand se kampe; die Kolonel was die oorweging van waar om te staak volgende.
  
  
  Ek kyk rond. Die kantoor was noukeurig versier in die groot tradisies van die Arabiese wêreld. Die mure is bedek met donker geel gips, hang met'n donker, stowwerige matte. Swaar meubels, gekerfde hout deure en'n klein hoë loodglas vensters. Bars op die vensters. Daar is geen manier uit. Die kamer ruik na stof, urine, en dagga. Die kantoor deur is effens oopgestaan. Dit het gelei tot'n kaal gepleister digitale kamera. Die enigste stoel. En'n paar soort van gratis-staan metaal uitvindsel. Dit lyk soos'n reuse staal hanger met'n dik yster staaf geplaas op die regte hoeke op die top. Dit byna getref die twaalf-voet plafon. Die marteling masjien. "Spesiale metodes". Dit verduidelik die suur biologiese reuk.
  
  
  Die Kolonel het sy finale keuse. Hy toegeslaan met twee vuil vingers en hom getref het. Bullseye! Plek in Rusland voltooi. Hy vee sy ken op die vuis van sy doublet. Hy omgedraai. 'n olyf-bruin man met'n breë snor en'n sieklike, klonterig, pock gemerkte gesig.
  
  
  Hy staan op en kyk na my, die manier waarop mense moet kyk na hom voordat hy het'n kolonel. Hy het ook genoem my vark se ingewande.
  
  
  My toespraak was gereed om weer. Die een wat gebruik word om dit op die vuur lyn. Die enigste man wat ooit gehoor het my praat engels was die man wat sy dood op die pad. Ego haar vermoor omdat hy aangeval is my vrou. Hare was nog Bassem Aladin, 'n dom, nederig, soet ruk.
  
  
  Wat is bekend as'n "vet kans" in die handel!
  
  
  My prestasie was briljant en foutloos, soos altyd, met een verskil. Kolonel Kaffer. Kaffer het dit geniet om die marteling, en Ego was nie van plan om te mislei word. Die oorlog het net vir hom'n wettige verskoning. In vredestyd, het hy waarskynlik loitered in die stegies, lok straat prostitute uit na'n opwindende dood.
  
  
  Kaffer het my vertel om hom te vertel oor my missie.
  
  
  Ek het vertel Kaffer dat ek het nie'n missie. Ek was Bassem Aladin, en ek het nie'n missie. Emu rumatiek hou van dit. Hy was op soek na die kapstok soos'n vet vrou op soek na'n gekraakte piesang. Ek voel lam met moegheid. Ek het gemartel voor.
  
  
  Kaffer opgestaan en het vir sy wagte. Hy het die buitenste ingang van die kantoor en haar gehoor musiek en lag en sien Layla sit in die voorportaal tussen'n paar van waaksaam gewere.
  
  
  Die wagte het in en die deur toegemaak. Twee onaangename-soek stukke van die vleis, die dra van'n uniform en'n tulband, die reuk van bier. Nou ek het al gesoek. Vinnig, maar genoeg. My vriend Wilhelmina het daar. Sy gaan sit op'n stoel op die top van'n paar lêers, so stil en nutteloos soos'n paperweight.
  
  
  Daar was niks om te doen nie. Hande, soos hulle sê, was vasgebind. Dit vir haar gekoop het. Wat die hel is dit? En dat medalje was nog om my nek. Miskien Kaffer sal weet wat dit is. Miskien het hy het nie draai die lus. Hare was aan die onderkant van'n moontlike vat.
  
  
  Miskien...
  
  
  Miskien is ek net'n goeie idee.
  
  
  Hulle het my terug na die Kaffer se speelkamer.
  
  
  Hulle gooi my op die vloer en losgemaak my hande. Die kolonel gooi my'n tou. Hy het vir my gesê om te bind my enkels saam. "Styf," het hy gesê. "Maak dit styf is, of ek sal maak dit styf." Hy vasgebind haar enkels saam. Styf pas. Ek dra nog steeds my hoë woestyn leer stewels. Die kolonel graag my stewels, te. 'n ware, siek prik. Wanneer hy kyk na haar draai die toue, daar is sterre in sy oë. Hy het sy eie uitdrukking.
  
  
  Hy het begin om te sweet. Hy vrygestel van'n hefboom in die reuse kapstok, en die bar op die top gly tot op die grond. Hy knik sy wagte. Hulle vasgebind my hande, wat ook die tou wat bind my voete. Sy been gebuig en raak aan sy tone.
  
  
  Hulle gooi die toue oor die gelui van die staan en lig die gelui terug na die plafon. Ek het haar verlaat, hang daar soos'n slapende luiheid, soos'n stukkie van die vleis in die slagter se venster.
  
  
  En dan is die medalje afgegly en het omgedraai en het sy gesig in die middel van my rug.
  
  
  Die Kolonel het dit gesien. Hy kon nie mis nie. "Aha! Dit is duidelik. Bassem Aladdin met die Ster van Dawid. Baie interessant, Bassem Aladdin."
  
  
  Daar was nog'n kans. As hy nie vind die verborge letter "A", dan'n ego soek vir die medalje kan eintlik help. Dit is heeltemal in ooreenstemming met my goeie idee.
  
  
  "So'n stemming oor wat dit is," Bassem Aladdin gesê. "Ster van Dawid!"
  
  
  Kaffer het'n geluid soos'n snuif en'n giggel. "Jy sal nie'n grap wees om baie gou. Binnekort sal jy smeek my om jou te laat praat. Oor ernstige dinge. Byvoorbeeld, oor jou missie."
  
  
  Het hy getrek uit'n lang leer sweep. Hy het die wagte. Hy het vir hulle gesê om te gaan.
  
  
  Die wagte linkerkant.
  
  
  Die deur gesluit.
  
  
  Hy voorberei vir wat kom.
  
  
  Die kleed was geskeur van sy rug.
  
  
  En dan was daar die wimpers.
  
  
  Odin.
  
  
  Die twee.
  
  
  Addisioneel. Kokend. Brandende sensasie. Skeur. Begin in my vlees en ontplof in my brein.
  
  
  20.
  
  
  30.
  
  
  Ek het opgehou tel dit.
  
  
  Ek kon voel hoe die bloed aan die rol sit my terug. Haar, sien die bloed drup af my polse.
  
  
  Ek het gedink die kolonel het iets erger in gedagte.
  
  
  Haar gedink het my'n goeie idee was nie so goed nie.
  
  
  Ek het gedink ek moes'n bietjie rus.
  
  
  Haar flou geword.
  
  
  Toe ek wakker word, dit was'n uur later, en dit was nie die sagte stadig begin. My skeur was'n klein Chicago vuur. Dat bliksem vryf sout in my wonde. Pragtige, bybelse marteling.
  
  
  Ek het besluit ek het genoeg gehad van haar. Genoeg vir die land, trots en plig.
  
  
  Sy gebreek.
  
  
  Sy het begin skree"Stop!"
  
  
  Hy het gesê: "Hierdie is'n plek in Rusland. Wil jy om my te vertel oor jou missie?"
  
  
  "Ja ... ja."
  
  
  "Vertel hulle." Hy was teleurgesteld. Hy was nog steeds vryf in die korrel vuur. "Hoekom is jy hier gestuur?"
  
  
  "Om... die opstel van'n kontak. Jy is welkom! Stop!"
  
  
  Hy het nie ophou nie. "Kontak Hema?"
  
  
  My God, dit maak seer!
  
  
  "Kontak Hema?"
  
  
  "M-Mansur," sê ek. "Ali Mansour".
  
  
  En waar is hierdie persoon? "
  
  
  "X is hier. Beit temas".
  
  
  "Interessant," het hy gesê.
  
  
  Die vuur verbrand, maar dit het nie enige warmer.
  
  
  Haar gehoor hom'n dop in sy kantoor.
  
  
  Ek het gehoor die deur oop te maak. Hy het sy sekuriteit detail. Ek hoor hom sê haar naam-Ali Mansour.
  
  
  Die buitenste deur gesluit. Shaggy se ego's het naby gekom. Die speelkamer deur gesluit agter hom.
  
  
  "Ek dink jy gaan om my te vertel die hele storie nou. Maar eers sy gee jou'n paar meer motiverings. 'n bietjie motivering om jou te oortuig dat jy die waarheid praat." Die kolonel het na my gekom en gaan staan in die voorkant van my, sy lob kloppende, sy oë glinsterend. "En hierdie keer, ek dink ons sal die toepassing van druk iewers... nader aan die huis."
  
  
  Hy laat val die sweep hand en begin om na te streef.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Wanneer die wagte het Ali Mansour in die kantoor, die kolonel was staan met sy rug na die muur. Hy buk oor die spieël weer. Hy beduie na die wagte en het voortgegaan om sy werk. Ten slotte, hy het omgedraai en kyk na Mansur.
  
  
  Mansur se hande was vasgebind agter sy rug, maar hy het probeer om te hou'n nors uitdrukking op sy gesig. Mansur het'n ronde, byna seunsagtige gesig. 'n dik, plat neus. Volle, teer lippe. 'n gesig van vrees, die uitbeelding van'n uitdaging.
  
  
  Kaffer was nie van plan om op te staan vir insubordinasie.
  
  
  Hy geklap Mansur oor die gesig met sy sweep. "So," het hy gesê. "Jy saam met spioene."
  
  
  Mansour was op soek na die deur. Op soek na die groot stuk rou vleis wat hang van die dwarslat op'n reuse-hanger.
  
  
  Kaffer gevolg van die man se blik. "Doen wat jy wil om te praat nou, of doen wat jy wil om te oortuig wees?"
  
  
  "Geen manier! Dit is, ja. Ek bedoel, ek weet nie enigiets. Ek het niks om te sê nie. Haar lojale vriend. Sy met die Palestyne. Ek glo in die Fedayeen. Dit sou nie gewees het Stahl... ek weet nie... Kolonel, ek ... "
  
  
  "Jy! Jy is die ingewande van'n vark! Jy het gepraat met die Israeli's. Met die Amerikaanse agente. Jy het in die gedrang'n sekere plan. Die ontvoering plan. Jy en jou bliksem vark broer." Kaffer swaai sy sweep deur die lug. Mansur sug en skud sy kop, sy oë dartel heen en weer soos kakkerlakke. "Nee!" het hy gesê. "My broer. Nie haar. En my broer is dood. Ah! Shaitan die dood van die ego. Nou is. Jy sien. Dit moet bewys dit. As sy was verraai deur nu, haar sou ook dood."
  
  
  "Dan is hoekom het daardie stukkie vleis wat was eens'n agent vir my sê dat die ego plek van Rusland is kontak met jou?"
  
  
  Mansour was in pyn. Hy gehou skud sy kop van kant tot kant. "My... my broer, hy was in gesprek met'n Amerikaanse agent. Miskien het hulle dink ek praat ook. Dit sou nie gewees het Stahl. Hey, ek sal die eerste om te sterf. Ek sweer dit. Nie haar."
  
  
  "Dan vertel my wat jy weet oor jou broer."
  
  
  "My broer is'n dwaas. Ek het nie geweet dat wanneer ek vertel Em oor die plan. Ek het vir haar gesê dat daar dalk'n klomp geld. My broer wil geld om wapens te koop. Wanneer die plan nie, my broer kwaad. Hy sê. hy gaan'n bietjie geld te maak. Volgende ding wat ek weet, Hali is dood. Hulle sê hy was in gesprek met'n Amerikaanse spioen. Hy wag in Jerusalem vir die spioen te betaal emu."
  
  
  Geskiedenis is om te val in plek. Haar gebalde tande seer. Kaffer se uniform kraak op my rug. Neem dat die een, die maat gehoop ek was nie nog steeds bloeding. Hoewel Mansur dalk gedink het dit was iemand anders se bloed. 'n man se bloed is hang in die speelkamer. Die bloed van die ware Kolonel Kaffer.
  
  
  "Wat bedoel jy, wanneer die plan misluk het? Die plan wat ek weet oor het reeds geïmplementeer is."
  
  
  "Die plan is ja. Ons deelname in nen is nie."
  
  
  Sy bly
  
  
  dit was nog Ali wat betrokke was. Nie Ali homself. "Jou vriend," sê ek. "Die een wat jy vertel oor die plan is..."
  
  
  "Ahmed Rafad?"
  
  
  "Waar is hy nou?"
  
  
  "Ek dink in Ramaz. As Shaitan is nog steeds daar, ek dink hy is met hulle."
  
  
  "Nou is jy gaan om my te vertel wat jou broer geken het."
  
  
  Mansour kyk na my. "Hy het geweet - die waarheid."
  
  
  Hy was wat gespeel word met'n sweep. "Moenie my vertel die waarheid." Ek nodig het om te weet presies die storie wat jy vertel emu, so ek sal weet wat die storie wat hy vertel van die spioen. En wat maak jy so trots van die Emir dat jy dink jy is die waarheid vertel? Ah! Jy? Het hulle vertel jy die waarheid? Hmm!"
  
  
  Ego se oë het na die vloer. "Miskien is dit verduidelik dit," het hy vertel dat die mat.
  
  
  "Eh? Wat? Hulle sê dit is'n wurm."
  
  
  Hy het opgekyk, en so het sy stem. "Miskien, soos jy sê, Rafad het vir my gelieg. Miskien is dit die rede waarom die krimpvarkie is met hulle, sy ego het dit nie sien nie."
  
  
  Die plan, het hy gesê, was te ontvoer Fox. Hou die ego in die Siriese dorp van Ramaz. Nee, hy het nie geweet watter huis was in Ramaz. Vier mense is gehuur vir die werk. Die ander se ego, Rafad, was veronderstel om te vlieg die vliegtuig. "Nee, nie'n vliegtuig nie, maar..." Mansour begin gebaar met sy hande. Ego se hande was vasgebind.
  
  
  "Deur die helikopter."
  
  
  "Deur die helikopter," het hy gesê. "Dieselfde ding, reg? Rafad het gesê hulle sou betaal em'n klomp geld. Sommige in advance, die ander later. Hulle vertel emu om te kyk vir ander goeie werkers. Moenie huur - net jaarliks." Mansour kyk weer bang. "Dit is al wat ek weet. Dit is al wat ek weet."
  
  
  "En die plan misluk het?"
  
  
  "Rafad het gesê hulle hul gedagtes verander oor die huur. Hulle wil nie ander mense by die werk."
  
  
  "En wat is hulle?"
  
  
  Mansur skud sy kop. "Ek dink nie selfs Rafad weet oor dit. Hulle het nie net met hom gepraat het oor die telefoon. Hulle het gesê dat jy dit oorweeg om jouself gevaarlik om te voldoen aan. Hulle het geweet hy was vlieënde helikopters. Hulle het geweet hy was lojaal. Hulle het gesê dit is al wat hulle nodig het vir die res - hulle het hom'n klomp geld, en dit is al Rafad nodig het om te weet ."
  
  
  Haar, stoot in die veragtelike oë, soos hulle sê. "Ek glo nie jy. Jy weet wat hulle is. As hulle nie vertel nie, miskien het jy raai dit al." Ego skielik pluk aan haar kraag. "Wat was jou aannames?"
  
  
  "Ek... ek weet nie."
  
  
  "Almal het die raai. Wat is joune?"
  
  
  "'n... Soos Saika. Haar, het gedink hulle was deel van So Saiki. Maar die vraestelle sê hulle is " Swart September.".. Ek dink dat dit dalk die geval ook."
  
  
  Egoïs vrygestel van haar en kyk na hom met sy oë. "C-Kolonel, asseblief, my broer kon nie vertel die Amerikaners baie. Hy het net geweet het wat ek het vir emoe. En al hierdie dinge-dit is net vir julle gesê het. En-en-vertel van sy broer, hy het nie iets verkeerd doen Shaitan vertel Rafad te werf, en Rafad het gesê, ja, ek kan praat met my broer. Hare was nie'n verbreking van vertroue. Ek het nie iets verkeerd doen. Asseblief, Kolonel. Sal jy laat my nou gaan?" "
  
  
  "Ek laat jou gaan nou... aan die ander kamer."
  
  
  Ego se oë verstar. Ego het haar na'n ander kamer. Haar ego was op'n stoel vasgebind en gemuilband hom. Ons albei kyk op die Kaffer se liggaam. Die ego teiken was blyk uit en draai om te kla. Dit sal'n rukkie wees voordat iemand kennisgewings dit-voordat hulle die moeite om te kyk na sy gesig.
  
  
  En wanneer hulle dit doen, ek sal beweeg op.
  
  
  Miskien het.
  
  
  
  
  
  
  Die sestiende hoofstuk.
  
  
  
  
  
  Jy mag dalk wil om te weet hoe ek dit gedoen het.
  
  
  Jy het om terug te gaan na die toneel op die berg, waar die gunners het gesê: "laat die mes," waar Layla was lê op my voete. Die stem het haar terug te Hugo. Layla het haar ego wanneer sy "struikel en val" en dan skuif die stilet in my boot.
  
  
  Ek het nie geweet hoe om dit te gebruik. Of selfs as ek die geleentheid gehad het om dit te gebruik. Ek het nie eens geweet haar wanneer ek was in die kolonel se kantoor. Al wat ek gedink het toe die wagte gekom het, was dat ek sou nie in staat wees om te gaan besoek Ali Mansour. En dan'n Islamitiese sê geflits deur: "As Mohammed nie na die berg, die bos sal kom na Mohammed." So ek het besluit dat Mansur sou na my toe kom. Dat ek sal laat die kolonel gaan oor sy besigheid, wat na'n terwyl ek sou voorgee om gebreek te word, en noem Mansour, en bring ego aan my.
  
  
  Andersins, het die storie was suiwer geluk. Die res is altyd geluk. Geluk is hoe die meeste mense die lewe te bly. Brein, brawn, wapens, en guts voeg tot slegs vyftig persent. Andersins, goeie geluk. Die geluk was dat geen een gesoek het my met'n mimmo geweer, wat Kaffer graag om te sien die man bind homself, en dat die volgende stap was om te bind my hande om my enkels. Wanneer Kaffer het in die kamer rond in hegtenis te neem Mansur, sy gryp'n mes, sny haarself, hang daar (of boontoe) as hare was vasgebind, en wanneer Kaffer terug gekom het, het sy gespring op hom, gooi'n lasso op hom gedood en hom doodgemaak. En die klop, voeg ek, was dit net gedoen om te maak dat die uitruil van liggame kyk reg.
  
  
  Nadat ek dit gesluit het, het Ali Mansura na my toe gekom het en noem hom " die vrou." Ek sit my hand op my gesig, en al wat ek moes doen, was om te skree, " Imraa!".]
  
  
  Wanneer sy was in gebring het, sy is terug by die spieël. Hy het selfs glimlag. Haar, dink oor die artikels in mediese tydskrifte. Dit is ontdek deur die wêreld se enigste kuur vir aknee. Die dood.
  
  
  Die wagte linkerkant. Haar omgedraai. Haar, kyk na Layla, sy het na my gekyk, en haar oë het om stukke van die ys in riviere, en dan is sy in my arms, en die sluier val, en die mure af gekom het, en die dame het nie soen soos'n maagd .
  
  
  Sy het gestop net lank genoeg om te kyk my in die oog. "Ek dink - ek bedoel, hulle was in gesprek daar - oor Kaffer-o, o, wat hy doen ..."
  
  
  Hy knik vir haar. "Hy weet... Maar dit is net by my terug. Deur die manier waarop, deur die manier..." Hare losgemaak haar greep.
  
  
  Sy tree terug, skielik speel Clara Barton. "Laat my sien."
  
  
  Haar, hy het sy kop geskud. "Dwaal. Sien is nie wat'n emoe-behoeftes. Wat hy nodig het, is novo caine en aureomycin, en waarskynlik steke en'n baie goeie verband. Maar sien is iets wat die emu nie. Laat ons gaan. Ons het nog werk om te doen."
  
  
  Sy kyk rond. "Hoe kry ons uit?"
  
  
  "Dit is die werk wat ons nodig het om te doen. Dink aan'n manier om uit te kry, en dan doen dit."
  
  
  Het sy gesê, " Daar is jeeps geparkeer voorlê."
  
  
  "Dan is al wat ons hoef te doen, is om te kry om die Jeeps. So al wat ek hoef te doen, is om te slaag vir die Kolonel Kaffer in die voorkant van al die ego-verdoem pelotons. Hoe baie ouens is daar in die voorportaal?"
  
  
  "Miskien tien. Nie meer as vyftien, " sy buig haar kop. "Jy lyk soos Kaffer?"
  
  
  "Net'n bietjie rondom die snor." Hy verduidelik die kenmerkende eienskappe van die Kaffer. "Dit was meer bloei as die park in die lente. En dit is nie my ding dat almal mis. Een man kan vir my sê ek is nie'n Kaffer, en hulle sal gou weet dat Kaffer is dood. En dan....., so is ons. "
  
  
  Layla gestop en vir'n oomblik gedink. "So lank As wat niemand is op soek na jou."
  
  
  "Ek kan dra altyd'n teken wat sê" Moenie kyk."
  
  
  "Hy kon dra'n teken wat sê:" Kyk na my.'"
  
  
  Hy kyk na haar en frons. In die klein stilte, hoor hy musiek. Musiek dryf rondom die saal.
  
  
  "Leila - is jy dink oor wat ek dink?"
  
  
  "Wat dink jy wat ek dink?"
  
  
  Hy liggies het sy hand oor haar kleed bedek liggaam. "Hoe sal jy dit doen?"
  
  
  "Ek is bekommerd oor hoe om dit te doen. Jy moet net luister na die regte oomblik. Dan kry jy uit en kry in die jeep. Om te gaan na die agterkant van die hotel."
  
  
  Ek betwyfel haar.
  
  
  Sy het gesê: "Jy onderskat my. Onthou, hierdie manne byna nooit sien vroue. Hulle sien net loop bundels van klere."
  
  
  Haar skielik lyk selfs meer twyfelagtig. Ek het vir haar gesê ek het nie onderskat haar glad nie, maar ek het gedink sy was onderskat hierdie ouens as sy gedink het sy kon skud en skud en net weg te loop soos niks gebeur het nie.
  
  
  Sy glimlag. "Niks het gebeur nie." En dan, almal van'n skielike, sy loop uit die deur.
  
  
  Die kolonel se stoel het begin om te word gesoek. Haar ego gevind dat die papier en sit ih in'n minuut. Haar ego het reeds die geweer en holster, my mes was gegord om my mou, en sy was gered deur Wilhelmina en gestop in sy boot. Ek het ook'n kaart van Hertz met koffie vlekke, konfyt vlekke, X is, nulle, en'n sirkel wat ek getrek het om aan te pas die slaaf reis.
  
  
  Haar, kyk na die kaart. Die klein Siriese stad van Ramaz het gedaal twintig myl binne die sirkel. Hy het begin om te glimlag. Ten spyte van al die odds wat teen my, ek kon gewen het miskien'n miljard dollar. Al-Shaitan kamp. Die duiwel se werkswinkel.
  
  
  Die klank-effekte in die voorportaal verander het. Die musiek harder, maar dit was nie al nie. Sug, mompel, fluitjies, mompel, die klank van sewentig fluit oë. Leila, wel, pronk deur haar dans van die lewe in El Jazzar. Sy het gewag tot die klanke bereik'n crescendo; dan die kolonel se deur oop en sy stap deur die stampvol lobby, onsigbare as'n vet meisie op'n Malibu strand.
  
  
  Die jeeps voor was sonder toesig gelaat word, en hy gery het een rondom hulle, en Stahl gewag het, geparkeer agter'n klompie van die palm bome.
  
  
  Vyf minute.
  
  
  Niks.
  
  
  Haar plan het nie gewerk nie.
  
  
  Ek sal hê om daar te gaan en red Layla.
  
  
  Vyf minute.
  
  
  En dan het sy verskyn het. Hardloop na my. Sy dra haar eie silwer sequined pak.
  
  
  Sy spring in die jeep. Sy gesê. "Kom!"
  
  
  Haar kar trek weg, en ons gery het vinnig.
  
  
  Na die helfte van'n myl, het sy begin om te verduidelik. "Ek het gaan uit na die tuin elke ander dag, en kom terug met minder en minder klere."
  
  
  
  "En hulle het gedink dat wanneer was die laaste keer dat jy het gekom uit...?"
  
  
  Sy het my'n skelm kyk en lag, gooi haar kop en laat die wind waai haar hare weg. Hy gedwing om sy oë terug na die pad en ry die Jeep so vinnig as wat hy kon.
  
  
  Leila Kalud. Freud se goud myn. Speel op die rand van seks en nooit naby kom tot die hede. Hy terg homself net soos almal anders. Hy het gesê, " Goed, maar nou bedek jouself. Ons wil nie'n duisend oë op hierdie Jeep."
  
  
  Sy het gesukkel in die sak-soos kleed en toegedraai om die sluier rondom haar gesig. "So waar gaan ons nou?" Sy lyk effens aanstoot neem nie.
  
  
  "'n plek met die naam Ramaz. Suidoos van hier."
  
  
  Sy opgetel het'n kaart van die sitplek langs my. Sy kyk op die ego en het gesê, " Ons sal stop by Ilfydri."
  
  
  Hy het gesê, " Nee."
  
  
  Het sy gesê, " Jy is bloeding. Ek weet van'n dokter wat woon in Ilfydri. Hy se op sy pad."
  
  
  "Kan jy vertrou dat hierdie man?"
  
  
  Sy knik. "O, ja."
  
  
  Ilfydri was'n klein, maar digte dorp met'n lae, hurk klip huise. Die bevolking kan wees twee honderd. Ons het teen skemer. Die ongeplaveide strate is verlate, maar die klank van die hummer was'n groot deal. Nuuskierig gesigte loer uit agter vensters, klip mure, en stegies.
  
  
  "Hier," sê Layla. "Dr. Nasr se Huis". Hy het gestop in die voorkant van'n wit klip boks. "Ek gaan alleen en vertel hoekom ons hier is."
  
  
  "Ek dink dit is haar en ek sal saam met jou gaan."
  
  
  Sy trek haar skouers op. "Dit is alles reg."
  
  
  Dr. Daoud Nasr antwoord die klop. 'n kort, dun man, plooie en aangetrek. Hy het opgemerk die manier waarop my Siriese kolonel was geklee, en sy oë skitter met'n vinnige lugtigheid.
  
  
  "Salaam, my kolonel." Hy buig effens.
  
  
  Leila skoongemaak haar keel en terug gestoot haar sluier. "En geen salami vir jou Layla?"
  
  
  "Ah!" Nasr omhels haar. Dan trek hy terug en sit'n vinger na sy lippe. "Gaste binne-in. Hy sê nie enigiets anders. Hy kyk na my appraisingly. "Ek het gedink, miskien het jy het na my kantoor?"
  
  
  Nasr sit sy arm om my terug, sy kamerjas wat my bloedige baadjie. Hy het ons in'n klein kamer. 'n verweerde mat bedek die beton vloer, waar twee mans sit op geborduurde kussings. Die ander twee was sit op'n kussing bedek bank wat was ook gebou rondom'n klip muur. Parafien lanterns verlig die kamer.
  
  
  "My vriende," het hy aangekondig, "ek persoonlik teenwoordig om aan julle my goeie vriend, Kolonel ..." - het hy gestop, maar net vir'n oomblik - "Haddura." Hy onderbreek die name van die ander gaste. Safadi, Nusafa, Tuwayni, Khatib. Hulle is almal middeljarige, slim manne. Maar niemand rondom hulle kyk na my met dieselfde kommer Nasr het die hele dag lank.
  
  
  Hy het vir hulle gesê dat ons het'n "private business" en, nog steeds my hand vasgehou, my gelei het na'n kamer aan die agterkant van die huis. Leila verdwyn in die kombuis. Ongesiens.
  
  
  Die kamer was'n primitiewe dokter se kantoor. 'n enkele kabinet gehou ego voorrade. Die kamer het'n wasbak sonder lopende water en'n soort van tydelike eksamen stoel, 'n hout blok met'n klonterige matras. Hy het haar baadjie en bloed-deurweekte hemp. Hy ingesuig in'n asem deur gebalde tande. "Kaffer," het hy gesê, en het na werk.
  
  
  Hy gebruik'n spons gevul met vloeistof en plaas'n paar steke sonder narkose. Hy kreun saggies. My terug kan nie vertel die goeie ouens van die slegte ouens. Soos vir my senuwees, Nasr en Kaffer was skurke.
  
  
  Hy het klaar sy werk deur die smeer'n paar slym op'n strook van gaas en wikkel dit om my middel soos hy was wikkel'n mummie. Hy tree terug'n bietjie, en bewonder sy handewerk. "Nou," het hy gesê, " as ek jy was, ek dink ek sal probeer om te kry baie dronk. Die beste pyn verligter ek kan gee is aspirien."
  
  
  "Ek neem dit," sê ek. "Sal ek neem dit."
  
  
  Hy het vir my pille en'n bottel wyn. Hy het deur middel van die kamers vir'n paar minute, dan terug gekom het en gooi my'n skoon hemp. "Ek vra nie Leila se vriend enige vrae, en jy beter nie my vra enige vrae het." Hy geblus my baadjie met die vloeistof, en die bloedvlekke begin om te vervaag. "Uit'n mediese oogpunt, ek raai jy om hier te bly. Drink. Die slaap. Laat my verander in die oggend." Hy het vinnig opgekyk van sy werk by die droogskoonmakers. "In politieke terme, sal jy help my baie as jy bly. In politieke terme, ek speel'n redelik moeilike wedstryd." Hy het gesê dit in frans: Vn spel Complqué. "Jou teenwoordigheid by my tafel sal my help baie... voor die ander."
  
  
  "Die ander, ek verstaan, is op die ander kant."
  
  
  "Die ander,"het hy gesê," is die ander kant."
  
  
  As ek lees dit reg, my nuwe vriend Nasr was'n dubbel agent. Hy lig'n wenkbrou op haar. "Un jeu d'addresse, vorentoe." 'n vaardigheid spel.
  
  
  Hy knik. "Is jy bly?"
  
  
  Hy knik vir haar. "Hi, ek is bly."
  
  
  
  * * *
  
  
  
  
  Middagete was'n viering. Ons gaan sit op die vloer, op geborduurde kussings, en geëet het'n lap wat ons sit op die mat. Koppies van die boontjie sop, gebraaide hoender, groot bak stomende rys. Die gesprek was politieke. Reguit-vorentoe dinge. Die bestuur van Israel in die see. Terugkeer van al die Golan Hoogtes. Die herwinning van Gaza en die Wes-Bank om'n huis vir armes Palestyne.
  
  
  Ek het nie betwis dat die Palestyne is swak, en ek kan nie betwis dat hulle getref het. Wat amuseer my is die vroomheid van die Arabiere, gegewe ih se belangrikste bydrae tot die algehele oplossing van die Palestynse probleem. Oorweeg dit: die Gaza-Strook en die Wes-Bank is oorspronklik voorbehou vir Palestynse state. Maar Jordan gesteel het die Wes-Bank in ' 48, en Egipte verslind die Gaza-Strook, en hulle gooi die Palestyne in vlugtelingkampe. Die Arabiere het dit gedoen, nie die Israeli's. En die Arabiere moet nie toelaat dat ons uit.
  
  
  Die Arabiere het nie eens betaal vir die kampe. Eda, behuising, onderwys, medisyne - alles wat nodig is om die lewens te red van die vlugtelinge-al hierdie is befonds deur die VN. Die VSA bied $ 25 miljoen'n jaar, en die meeste van die res kom van regoor Europa en Japan. Die Arabiese lande, met hulle praat en hulle olie miljarde, uitgelê'n totaal van twee miljoen dollar. En Rusland en China, die groot verdedigers van die onbereikbaar massas, nie bydra om iets te Rivne.
  
  
  Die idee van die Arabiere om te help om die Palestyne is om dit te koop'n geweer en stuur hul ego's te Israel.
  
  
  Maar ek het vir haar gesê: "Hier, hier!" - En ja!" En" oorwinning " drink'n heildronk op die weermag en die President Assad.
  
  
  En dan het sy was gegee'n heildronk op Al-Shaitan.
  
  
  Baie min mense het geweet van Al-Shaitan. Die band was ek met was, Soos Saiqa. Die Siriese tak van P. L. O. Want Saika beteken "weerlig" in Siries. Die stoom enjins op die tafel het nie vuur. Hulle het baie gepraat, maar hulle was nie vegters. Miskien beplanners. Strateë. Bombasters. Ek het gewonder wat die donder beteken in Siries.
  
  
  'n man met die naam Safadi - 'n klein, netjiese snor, vel die kleur van'n bruin papier sak - het gesê het hy was seker dat Al-Shaitan was deel van die Jebril Algemene Opdrag, die Libanese stropers wat aangeval Israeli's in Kiryat Shemonah.
  
  
  Nusafa frons en skud sy kop. "Ah! Asseblief nie saamstem nie, mon ami. Dit is'n te subtiele vir Jebril se gedagtes. Ek dink dit is'n teken van Havatma." Hy stuur'n e-pos aan my vir bevestiging. Hawatmeh hoofde ander Fedayeen groep , die Nasionale Demokratiese Front.
  
  
  "Ek weet, maar ek kan nie vir jou sê." Hy steek dit aan. "Ek is nuuskierig, here. As die geld is joune, hoe sou jy dit spandeer?"
  
  
  Daar was fluister en glimlag rondom die tafel. Nasr se vrou het met'n pot van koffie. 'n chador - 'n soort van vol - lengte shawl-was gedrapeer oor haar kop, en sy hou dit styf om haar gesig. Sy skink koffie, ignoreer haar teenwoordigheid. Miskien was sy'n dienaar of'n robot in'n kleed.
  
  
  Tuwayne leun terug, speel met sy peper-en-sout baard. Hy knik en sy oë vernou, omsoom met die lyne. "Ek dink," het hy gesê in'n hoë nasale stem, " ek dink die geld bestee word op die konstruksie van'n uraan diffusie plant."
  
  
  Ongetwyfeld, hierdie ouens was beplanners.
  
  
  "Ja, ek dink dit is baie goed, is dit nie?" Hy het'n brief aan sy kollegas. "'n fabriek soos hierdie gebou kan word vir'n miljard dollar, en dit sou baie nuttig om'n ego."
  
  
  Doen-dit-jouself kern kit.
  
  
  "Ja, maar my geagte en gerespekteerde vriend," Safadi saamgeperste sy mond, " dit is'n baie lang termyn plan. En waar kry ons tegniese bystand? Die Russe sal help om ons regering, ja, maar die Fedayeen gewen het nie. "ten minste nie direk nie."
  
  
  "Waar kry ons die uraan, my ander vriend?" Die vierde man, Khatib, " het bygevoeg sy stem. Hy opgetel het die beker terwyl die Nasra vrou gevul, dan terug na die kombuis. "Nee, nee, nee," Khatib sou sê. "Ons moet'n meer dringende plan. As die geld is myne, ih sal gebruik om te skep Fedayeen kaders in elke groot stad in die wêreld. Enige land wat handel met dit help nie ons - ons blaas ih geboue, ontvoer ih leiers . Dit is die enigste manier om reg te kry." Hy draai na sy meester. "Of het jy nie saamstem nie, my konserwatiewe ander?"
  
  
  Khatib geniet kyk Nasr. En onder die ego se vermaak, die oë het moeilikheid. Die stem van die rede waarom Nasr wou haar om daar te wees. Ego "konserwatisme" is onder verdenking.
  
  
  Nasr stadig sit sy koppie neer. Hy lyk moeg, en meer as dit, moeg. "My liewe Khatib. Konserwatief is nie'n ander woord vir dislojaliteit. Ek glo haar nou, net soos ons altyd gedink het ons is besig om in ons ergste vyande wanneer ons probeer om te terroriseer die hele wêreld. Ons het die hulp van die res van die wêreld. vrees en vyandigheid kan slegs gewek word deur terreur ." Hy draai na my. "Maar ek dink my ander kolonel is moeg. Hy het net terug gekom van die voorkant."
  
  
  "Geen meer woorde vir ons."
  
  
  Huwayni staan. Die ander het hom gevolg. "Ons respekteer jou pogings, Kolonel Haddura. Ons klein besigheid is ons eie bydrae." Hy buig. "Mag Allah met julle. Salam".
  
  
  Ons verruil salams en wa-alaikum al-salams, en die vier beleefd, middeljarige terroriste teruggeval in die stowwerige nag.
  
  
  Nasr het my gelei tot'n enkele slaapkamer. 'n groot, dik matras op'n klip plaat, bedek met kussings en baie skoon velle. Hy het nie aanvaar enige protes. Ego dom was myne. Die ego bed was myne. Hy en die vrou se ego sal slaap onder die sterre. Dit was warm vandag, was dit nie? Nee, hy sal nie hoor ons oor enige ander plan. Hy sou gewees het beledig. En mense sou praat as hulle geweet het dat hy nie gee die kolonel sy huis.
  
  
  "Layla?" Ek het vir haar gesê.
  
  
  Nasr haal sy skouers op sy skouers. "Sy slaap op die vloer in die ander kamer." Hy lig sy hand. "Nee, jy het nie vertel my jou die Wes-nonsens. Sy was nie vandag hier, en hey, ons sal nie hê om te veg môre.
  
  
  Sy laat emu oortuig my. Daarbenewens, daar was'n tikkie van die poëtiese geregtigheid in nen. In Jerusalem, sy het my vertel om te slaap op die vloer. Hy het stadig sy kop geskud en gedink oor hoe onprakties maagdelikheid was.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Hy moet gewees het aan die slaap geraak vir'n halfuur. Haar hoor die klank, op die dag van die slaapkamer. 'n geweer gryp haar. Miskien Nasr my. ("Die slaap," het hy gesê. "Aan die slaap." Kry dronk.") Of miskien is iemand het dit van die ego van hul vriende. ("Dit is Kolonel Haddura is'n vreemde man, is hy nie?")
  
  
  Die deur stadig oop.
  
  
  Dit was op die veiligheid vang.
  
  
  "Nick?" het sy gefluister. Haar getref om die veiligheid van die vangs.
  
  
  Sy dwaal deur die donker kamer. Sy was toegedraai in'n chador soos'n kombers. "Layla," sê ek. "Moenie'n dwaas wees nie. Sy siek man."
  
  
  Sy stap oor en gaan sit op die rand van die bed.
  
  
  Die sluier val oop. Ek het my oë toegemaak, maar dit was te laat. My liggaam is reeds met die hoop om te kry om die lig porn ee liggaam. "Layla," sê ek. "Jy glo my te veel."
  
  
  "ja. "Ek vertrou dat jy," het sy gesê, " dit is genoeg."
  
  
  Haar oë oopgemaak. "Genoeg?"
  
  
  "Dit is genoeg."
  
  
  Sy streel met haar vingers oor my gesig, oor my nek, oor my bors, waar die hare staan op die einde, en begin om te dans. "Definieer genoeg," ek het vir haar gesê stewig.
  
  
  Nou was dit haar beurt om te sluit haar oë. "Stop wat... maak liefde met my."
  
  
  My hand was om te mistel my eie begeerte. Hy bak haar borste en ons gemaak het beide spin saam. "Liefie," het ek blaas, " ek is nie gaan om te veg jy baie hard. Is jy seker dit is wat jy regtig wil hê?"
  
  
  Haar nek was boog en haar oë was steeds gesluit. "Ek het nooit... ons, wat ek was nie seker oor... nooit."
  
  
  Sy geroer, en die sluier val op die vloer.
  
  
  Ek dink dit is almal se droom. Wees die eerste. Of, soos hulle sê in Star Trek,"gaan waar niemand anders het ooit gegaan het voor." Maar, my God, dit was oulik. Hierdie gladde, ryp, ongelooflike liggaam, stadig oop onder my hande, die maak van bewegings wat nie net bewegings, maar bewonder, verbaas die eerste sensasies, refleks pulsasies, ongeduldig, intuïtief vasklem van die vingers, skommelinge in die heupe, hou jou asem. Op die laaste oomblik, op die rand van die krans, sy kom uit'n liriese klank. En dan het sy flinched, sê, " Al die grootmense."
  
  
  Ons lê saam, en hy kyk na haar gesig en die pols dat pulsed in haar keel, haar, het haar liggaam en haar, hardloop sy vinger langs die kurwe van haar lippe totdat sy gestop my duim met haar tong. Sy het haar oë oopgemaak en hulle kyk op na my, stralend. Sy steek haar hand uit en streel met haar hand deur my hare.
  
  
  En dan fluister sy die een woord wat sy gesê het, dat sy nou'n bevryde vrou.
  
  
  "Meer," het sy gesê.
  
  
  
  
  
  
  Die sewentiende hoofstuk.
  
  
  
  
  
  Daar is'n Jiddisj uitdrukking: Drehrd oop desember. Dit beteken, Uri vertel my, aan die einde van die aarde; ek weet nie waar; weg na die hel. Dit was Ramaz. Vyf kilometer suid van die Grens, en'n honderd myl van die Israeliese die voorkant. Die laaste dertig myl gegaan het om deur middel van Nêrens. 'n stad-minder, boomlose, lava-gespat Niet, met'n mistige lug en stil stof. Die landskap is besaai langs die pad met die geroeste romp van die dooie tenks, en een keer met die ruïnes van'n ou Bisantynse vesting.
  
  
  Layla was toegedraai in haar Arabiese dame se hof, wat nou ten minste'n praktiese doel; om uit die stof en die son. Dit was nie die somer son tog, dit was nie'n kussing-pen om die lug wat net gooi naalde van warmte in jou vel. Maar dit was warm genoeg is, en die stof en waas krap my oë, selfs agter Kolonel Kaffer se donker bril.
  
  
  Layla oorhandig my'n sak van die water. Ek het dit, drink dit, en gee dit terug. Sy neem'n slukkie, dan liggies aangeklam haar vingers en hardloop die punte van haar koue vingers af oor my nek. Haar, kyk na nah
  
  
  en hy glimlag. Vroue wil altyd om te weet as hulle het " verander." Leila het verander. Sy het ontslae te raak van beide die harde stysel deposito's en die Rita-Hayworth-speel-Sadie-Thompson roetine. Sy opgehou speel en net gespeel. Hy het haar hand van haar nek en soen dit. Oor die hotel, en onder ons was dit soos bros klei, en die wiele was vergruis dit, skop stof. Die oranje streep is die stof.
  
  
  Ek sit my voet neer op die pedaal, en versnel.
  
  
  Die stad van Ramaz was skaars'n stad. Meer soos'n klein groep van geboue. Tipiese modder-baksteen hutte met plat dakke, 'n paar blou geverf om af te wyk van die bose.
  
  
  Die eerste inwoner van Ramaz wat opgemerk het ons op die pad was'n man in sy laat jare tagtig. Hy was kruppel saam op'n tydelike suikerriet, en toe hy sien dat die Jeep, hy buig om die nederige een, en ek het gedink ek wil hê om hom te red.
  
  
  Sy gestop. Hy lyk verbaas. "Welkom," het hy intoned, " o, Eerbare Kolonel."
  
  
  Hy hou sy hand uit om te Layla en die deur oopgemaak. "Sit, ou man. Ek gee jou'n ry."
  
  
  Hy het'n groot glimlag toothy glimlag. "Die Kolonel het my die eer."
  
  
  Haar kop gebuig. "Ek is gelukkig om in staat wees om te help."
  
  
  "Mag Allah se seën op julle wees." Dit kraak stadig in die Jeep. Ek het myself voorberei en stel af op die pad na die stad.
  
  
  "Ek is op soek na'n huis in Ramaz, ou man. Miskien sal jy erken die huis ek is op soek na."
  
  
  "Inshallah," het hy gesê. As God wil dit.
  
  
  "Daar sal'n baie van die mense in die huis ek is op soek na. Sommige rondom hulle sal die Amerikaners. Die res is Arabiere."
  
  
  Hy skud sy neutedop gesig. "Daar is geen sodanige huis in Ramaz," het hy gesê.
  
  
  "Is jy seker, ou man? Dit is baie belangrik."
  
  
  "Ek wil nie aanstoot te gee die kolonel, Allah goeddink om my te verlaat my gevoelens. Sou dit nie'n persoon wat blind wees as hulle nie geweet het nie so'n huis is, indien so'n huis bestaan in Ramazah?"
  
  
  Ek het vir emoe dat ek aanbid die ego van die wysheid en die wysheid van Allah. Maar ek het nie moed opgee nie. Shaitan se hoofkwartier moet hier gewees het. Omdat die middel van Nêrens was die ideale plek. En omdat dit was die enigste plek wat ek geweet het oor. Haar super-ego het haar gevra of daar dalk'n ander huis waar iets ongewoon aan die gang was.
  
  
  Die ou man kyk na my met drop oë. "Daar is niks ongewoon onder die son. Alles wat gebeur het gebeur voor. Oorlog en vrede, leer en die vergetelheid. Al die dinge wat hulself herhaal weer en weer, van die fout om te verligting en terug na die fout." Hy wys'n benerige vinger na my, en onder die moue van sy los, verskeurde kleed, iets silwer blink op sy pols: "Die mees ongewone ding op aarde is'n persoon met'n vreugdevolle hart."
  
  
  Ah! Parfuum van die Arabiese gedagte! Hy het sy keel skoongemaak. "Ek dra te weerspreek jou, ou man, maar hierdie soort van vreugde gevind word elke dag. Jy hoef net te vra om uit te vind dat dit die geval is."
  
  
  Hy kyk na my hand op die stuurwiel. "Die kolonel is van mening dat wat hulle noem die mensdom is letterlik gebou rondom goeie mense. Maar net so akkuraat as die hemelse heilige son is gereflekteer in die regulasies; - identifiseer die kolonel se ringe, ek vertel die kolonel dat dit nie so is nie."
  
  
  Kaffer se ring glip uit haar vinger. "Ek hou nie van wat weerspreek, ou man. "Ek raai jou aan om op die pyn van my groot ontevredenheid, om dit te aanvaar ring-die simbool van'n bedelaar, maar gegee word met die vreugde-en dan erken jy dat jy onderskat jou medemens." Hy hou sy hand uit om te Layla en oorhandig em die ring. Ek het die silwer flits op sy pols weer.
  
  
  Hy teësinnig aanvaar die ring. "Ek is maar net om dit te doen om te verhoed dat die gewraakte, maar miskien is my oordeel verkeerd was na alles."
  
  
  Ons het begin om te nader om'n klein blou huis. Die ou man vergewe my en het gesê dit is die ego van die huis. 'n Jeep opgetrek voor haar en haar gestop. Hy stap stadig uit, draai dan na my gesig.
  
  
  "Miskien, terwyl die kolonel is wat deur Ramaz, kan hy stop by Kalouris se huis." Hy het gewys op die rotsagtige uitspansel. "Shaftek en Serhan Kalooris se huis is die enigste geel huis in Bhamaz. In hierdie verband, hy is dieselfde... ongewone."
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Dit was nie presies geel. Iemand probeer om te verf ego geel, maar hulle moet gebruik word om die verkeerde verf. Groot stukke van blomme is afgeruk, bloot ewekansige kolle van die rots.
  
  
  Die huis self was nie verlig. Nog'n twee-storie, sand-gekleurde vierkante was net oorkant die straat. Die enigste ander voorwerp in die verlate landskap was'n vrugteboom van oranje kronkelende rotse halfpad tussen die twee huise.
  
  
  My plan was om net te telling'n plek en was nie van plan om te jaag in alleen met'n geweer en'n soortgelyke lyn; "Jy is in hegtenis geneem." Egter, hy het Leila in'n Jeep geparkeer oor die helfte van'n myl van die pad af. Sy sou loop die res van die pad.
  
  
  Die huis oorkant die straat lyk heeltemal verlate, die vensters was gesluit, die deur was oop.
  
  
  Die half-geel hiervoor omkring haar in'n wye sirkel. Ego vensters was gesluit, en agter hulle was donker gewrigte. Daar was'n klein smal ingang op die rug, 'n soort van miniatuur klip binnehof, miskien vyf voet diep en vyf meter wyd, onder die dak van die tweede verdieping van die huis. 'n verdraai hout deur staan aan die einde van die binnehof. Ek sit my oor dit, maar ek het nie hoor nie. Haar klop hard. Die Siriese kolonel behoeftes inligting.
  
  
  Niks.
  
  
  Geen reaksie nie. Geen geraas. Nee, niks nie. Het hy getrek uit sy geweer en stoot die deur oop.
  
  
  Dit tref die muur en dan wieg heen en weer. Kraak, kraak.
  
  
  Niks meer nie.
  
  
  Haar man gekom het.
  
  
  Kaal vloere, kaal klip mure, en kaal klip banke rondom hulle. Swart vuil pot-bellied oond. Parafien lamp. Vier leë bier blikkies is gestrooi oor die vloer. Daar is'n dosyn sigaretstompies vas in hulle. Verbrande papier wedstryde op die vloer.
  
  
  'n ander kamer, byna identies. Byna, behalwe vir een ding. Die kaal klip bank was bedek met rooi kolle. 'n groot bloodstain die grootte van'n dooie persoon.
  
  
  Nog'n kamer op die eerste vloer plan. Nog'n hopie van bier asblik. Nog'n lelike, die dood-bespat bank.
  
  
  Die smal trappe. Twee kamers. Twee meer bloedige moord tonele.
  
  
  En net die geluid van die wind deur die venster, en die kraak, kraak, kraak van die vloer hieronder.
  
  
  Maat neem dit. Weg. Dit was'n heiligdom in Al-Shaitan so dat Jackson en Robbie sou wees om hier te. En dit was nie net die oranje streep van die stof wat bewys dit. Hierdie silwer flits op die ou man se pols was'n standaard BYL chronometer kyk.
  
  
  'n draagbaar trek haar rug, en Verkoop het. In die voorkant van die bank was'n klein verlak tafel gedek met ringe van bier blikkies. Ook'n pakkie sigarette. Die Siriese merk. En'n vuurhoutjiedosie wat gesê het: Altyd luukse-Tel Foxx-kongresse, ontspanning.
  
  
  Hy het gesweer en gooi die vuurhoutjieboksie terug op die stoel. Ek klaar is dit. Stem en dit is dit. 'n pad draad. En in plaas van die antwoorde nie, daar was net vrae.
  
  
  Hy steek dit aan en skop die bier kan. Dit gerol oor en het sy gate. Koeëlgate. Een aan elke kant. Aan die een kant, en aan die ander kant. Ego tel haar op en lê haar op'n stoel. Ons staar na mekaar.
  
  
  Dit is waarskynlik nie'n verskil maak nie, maar as die blik geskiet was'n gemis geskiet ...
  
  
  Ek het opgestaan en begin die berekening van die bane.
  
  
  Die slagting plaasgevind het in die middel van die nag. Almal hier moet gewees het doodgemaak op die bank. Gevang slaap. Rondom die stilgemaak pistool. So, dink dat ek streef na die slapende man se kop, waar die bloodstain is. Daar is'n blikkie bier op die tafel. Ek het dit ten doel om die man, maar dit treffers die pot te plaas. So, ek staan dit... waar? Haar standin'hier, en aangaap oë sou gaan deur middel van die pot en die land - en stem dit. Dit was getrek deur die ego om'n sagte rots. Klein-kaliber aangaap oë .25. Soos Klein Dawid. Klein, maar oh my God.
  
  
  Haar, die huis verlaat deur die voordeur. En daar was'n Jeep geparkeer op die pad. En Layla het langs hom gesit.
  
  
  Hy verhuis na haar, kwaad soos die hel. "Layla, wat is vir..."
  
  
  "Nick! Kom terug!"
  
  
  Kraak! Die maat!
  
  
  Pyle op die dakke. "Sit!" Hey genoem na haar. Die maat! Dit is te laat. Gaap bewei haar been as sy koes vir dekking. "Kry onder die Jeep!" Hy hardloop na die rotse. Geknetter! Die maat! Daar was vier ouens, twee op elke dak. Haar doel was daarop gemik om die skut oor die pad. Bullseye! Hy ruk en het in die stof. Twee koeëls wat wip my dak. Sy daarop gemik is om die ander ou en gemis Whang! Hy gemis deur minder as'n voet. Hulle het almal het'n hoogte voordeel, Wang! Ek gehaas na die geslote ingang, koeëls skop stof op my voete. Hy duif binne en gestop het, hygend, net uit ih se bereik. Vir'n rukkie.
  
  
  Sy wag vir wat kom.
  
  
  Dooie stilte.
  
  
  Deure wat kraak.
  
  
  Geen voetspore. Geen ander klank. Ih net hoor dit in sy verbeelding. Nou, " sê die kaart van tyd en plek in my kop. Nou het hulle by die krans, nou is hulle huis, nou het hulle is... ek gaan sit op die grond en myself voorberei. Een, twee, drie, nou. Haar, kyk uit en afgedank by die dieselfde tyd. Haar geadverteer ego in die middel van die ego van'n skoon wit jas, en koes terug in die tyd om te mis nog'n treffer uit dat die man, 'n ander geweer. Hy was besig om van die ander kant. "Inal abuk!" die gunslinger geskree. My pa se vloeke. Hy het weer geskiet, dan duik terug in sy klein grot.
  
  
  "Yallah!" het hy geskree. Opskud! Weereens, ek het dit speel in my kop voordat dit gebeur het. Haar ander openhartige skoot in die deuropening. Die man op die dak snel sy spring om dit te vang. Halfpad, uit spring om te val.
  
  
  Teen die tyd dat hy die grond getref het, die bloed onbeheerst oor sy ingewande. Ego klaar haar af met'n vinnige tweede skoot. Nou dit was Odin odin. Daar is net een shooter links. So waar die hel was hy? Die film trip in my kop het leë rame. As hy was die laaste man, wat sou hy doen?
  
  
  Ek kyk om die hoek en sien hom. Kliek! My geweer was leeg. Hy skielik kyk dapper. Hy hoor'n kliek en beweeg vorentoe. Hy het gesweer hard, dan gooi die nuttelose pistool deur die deuropening. Op die telling van vier, hy loer om die hoek met'n wen glimlag op sy sweterige gesig. Pop! Haar skoot van hom geopenbaar in'n grynslag.
  
  
  Kaffer se geweer was leeg, maar Wilhelmina se was nie.
  
  
  
  
  
  
  Die agtiende hoofstuk.
  
  
  
  
  
  Ek kyk na haar instrumente. Die man sonder'n gesig het ook geen identifikasie. Arabies, dit is al wat ek geweet het. Die gesig was Arabiese, soos'n Saudi.
  
  
  Liggaam nommer twee: dak duiker. Nog'n naamlose arabiese.
  
  
  Liggaam nommer drie: haar ego geskop haar. Die ego geruite band was weg. Hy fluit saggies aan haar. Dit was Jack Armstrong. Groot blonde man loop deur die hotel lobby. Hy is bruingebrand sy vel, maar het nie die kleur van sy hare. Hy het net weggestap, skud sy kop.
  
  
  Liggaam nommer vier: in die voorkant van die huis. My eerste suksesvolle skoot klop ego van die dak af. Haar hooftooisel is verwyder. Die man wat my gevolg het na die Renault.
  
  
  Hy stap stadig in die rigting van die jeep. Layla was reeds in die voorste sitplek, haar, en hy het gegly in die bestuurder se sitplek en die deur toegemaak.
  
  
  "Hoe is die dieselfde vlak?" Ek het gesê dom.
  
  
  Sy kyk na my nuuskierig. "Dit maak seer, maar nie so erg soos dit veronderstel is om te wees."
  
  
  Hy staar voor by die mistige horison.
  
  
  "Nick?" Haar stem was versigtig. "Wat is verkeerd met jou? Jy kyk... dit is soos jy in'n soort van beswyming."
  
  
  Hy steek dit aan en gerook het dit alles uit voordat hy iets gesê nie.: "Ek is gestonk, dit is wat dit is. 'n miljoen wenke, en niks voeg tot. Dit is terug na nul."
  
  
  Hy haal sy skouers op en het sy fiets met hom. Hy draai om Layla. "Dit is beter om te laat Nasr blik op hierdie been. Maar ek nodig het om te maak'n stop in die eerste..."
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Sy het nie wil tyd te mors op beleefd obliquity. Hy bars deur die deur, geweer in die hand, en het die ou man van die vloer af. "Kom ons praat," het ek gesê.
  
  
  Ego die storie was soos hierdie:
  
  
  Laat een nag het'n paar weke gelede, het die ou man'n geluid gehoor in die lug. Wat wakker ego en hy hardloop na die venster. 'n reuse insek, 'n monsteragtige muskiet met'n groot roterende vlerke. Hy sien dit val openhartige uit die lug naby die geel huis van Kalooris. Die ou man het gesien hierdie wesens voor. Hy het uit die hemel in die dieselfde manier. Die emoe is meegedeel dat dit dra die mense in sy maag, en dit, in die ego se mening, is ongetwyfeld waar. Omdat die broer van Shaftek en Serhan Kalouris en twee ih neefs gekom het om die huis.
  
  
  En die Amerikaanse?
  
  
  Nee, nie'n Amerikaner.
  
  
  Stem wat gebeur volgende?
  
  
  Niks besonders nie. My broer het. Die neefs gebly het.
  
  
  Wat oor die insek?
  
  
  Dit was nog steeds daar. Die lewe op die vlaktes, twee myl oos van die stad.
  
  
  En die tweede insek? Die een wat opgedaag het in die middel van die nag?
  
  
  Hy het'n uur later.
  
  
  Wat anders gebeur?
  
  
  Die volgende dag, nog'n vreemdeling aangekom het. Miskien'n Amerikaanse.
  
  
  Op'n insek?
  
  
  Met die motor.
  
  
  Hy het ook na die geel huis. Die ou man gevolg het, nuuskierigheid maak ego vet. Hy kyk uit die venster van die geel huis. Shaftek Kalouris lê op'n bank. Is dood. Dan sien hy die vreemdeling in die kamer. Die vreemdeling het hom ook gesien by die venster. Die ou man was bang. Die vreemdeling het'n silwer armband en vertel dat die ou man nie bang te wees nie. Die ou man het die armband en was nie bang nie. Hy en die vreemdeling het boontoe. Hulle het drie liggame boontoe. Serwies Kalooris en neefs.
  
  
  En dan?
  
  
  En dan die vreemdeling gevra om'n paar vrae. Die ou man vertel em oor die insekte. Stem en dit is dit.
  
  
  "Is dit al?" Haar geweer is nog steeds wys na sy kop.
  
  
  "Deur die genadige Allah, is dit nie genoeg nie?"
  
  
  Nee, dit was nie genoeg nie. Nie genoeg om te stuur Slawe na Jerusalem om die draad hom dat hy het gevind dat die Duiwel. vier lyke, en net een van ons, Leonard Fox? Geen. Dit was nie genoeg nie.
  
  
  Maar dit was al. Robbie was op soek na die toestelle en bier blikkies, en wat hy opgetel het sigarette en vuurhoutjies. Stem en dit is dit. Dit is al. Hy het die huis verlaat in'n woede en verwarring. Hoe jy kyk nou, " het die ou man opgemerk. Maar dis al.
  
  
  "Wat die liggame is begrawe?"
  
  
  Ego se oë was swaar met vrees.
  
  
  
  "Ek gee jou my woord, hulle sal jou nie seermaak nie."
  
  
  Hy kyk van my geweer op my gesig en weer terug. "Vier mense gekom het. Die volgende dag. Hulle is nog steeds daar, bly by Kalouris se huis."
  
  
  "Hulle is bly daar," het hy aan die ou man.
  
  
  Hy verstaan.
  
  
  "Alhamdulila," het hy gesê. dank God.
  
  
  Awesome. Hy is vermoor deur sy laaste vier leidrade.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Ek was op die vlakte deur die helikopter. Duidelik sigbaar. In die een oop te maak. Hy klim'n klein aluminium leer. Die motor wat ek probeer, maar goed versorg. Die gas meter het getoon dat die ego sou duur vir nog'n honderd en vyftig myl.
  
  
  Hy het Layla na die kajuit en sleep die leer terug binne-in.
  
  
  "Kan jy vlieg hierdie?" Sy kyk'n bietjie bang.
  
  
  Hy kyk vererg. "Is jy gaan om te word die vlieënier in die agterste sitplek?"
  
  
  "Ek verstaan dit nie." Haar stem klink seer.
  
  
  Ek het nie antwoord nie. My kop is te vol om te vind kamer vir woorde. Ek het gevind dat haar pedale, die stuurwiel op my voete. Dit is die beste om seker te maak die enjin eerste. Dit was geblokkeer deur die wiel boelies en druk die hefboom te verstel die hoogte van die ton. Ek het op die brandstof en druk die aansitter. Die enjin hoes oranje stof. Dit sis en uiteindelik begin om te neurie. Sy laat gaan van die spottende rotor, draai die versneller, en die reuse-rotor lemme begin te spin soos'n reuse vlieg swatter. Ek het gewag vir hulle om te draai tot 200 rpm, dan laat gaan van die wiel spot en verhoog die spoed. Nou, net'n bietjie meer gas en ons het begin klim. Up en sywaarts.
  
  
  Right hand drive.
  
  
  Voor te bly.
  
  
  Eerste stop, Ilfidri.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Leila was aan die slaap op die Nasrovs se bed.
  
  
  Sy was aan die slaap op'n wye blou katoen nagrok, omring deur helder geborduurde kussings en sprankelende golwe van haar eie swart hare. Sy het haar oë oopgemaak. Sy gaan sit op die bed. Sy het haar arms en hy het haar sluit.
  
  
  "Ek is jammer," het ek gefluister.
  
  
  "Vir watter doel?" het sy gesê.
  
  
  "Vir die feit dat iewers anders. Haar ..."
  
  
  "Nie vir ewig." Sy is van toepassing haar duim na my lippe. "Ek het geweet van die begin af dat jy nie lief vir my. En sy het geweet dat jy dink oor jou werk. En alles is goed. Alles is baie fyn. Haar-haar hotel wil jy om te wees die eerste. Of miskien is die laaste een. vir'n lang tyd. Maar dit is my bekommernis, nie joune nie ." Sy glimlag sag. "Ek dink ons breek gou, reg?"
  
  
  Haar, kyk na nah. "Waar is jy gaan?"
  
  
  Sy sug. "Ek sal hier bly vir'n paar dae. Ek kan nie dans met'n verbinde been."
  
  
  "'n dans?"
  
  
  Sy knik. "Ek het gekom hier om te werk in'n Siriese nagklub. 'n plek waar offisiere versamel."
  
  
  Haar voorkop frons skerp. "Leila Kalud-weet jy wat jy doen?"
  
  
  Sy glimlag weer. In'n breë sin. "Geen vrou kan beter verdedig haar grond as'n vrou wat te doen vir vyf-en-twintig jaar." Sy het voortgegaan om te glimlag. "Ek het nie eens maak jy hou jou afstand?"
  
  
  "En jy?"
  
  
  "Ek bedoel, wanneer sy gevra word om dit te doen."
  
  
  Hy glimlag, ook. Haar gesê, " En hoe is my kant nou?"
  
  
  Sy was nie glimlag. "'n lek sal lekker wees."
  
  
  Die lekke is lekker.
  
  
  Sy is opgetel deur'n los blou katoen rok en ruk liggies totdat dit verdwyn.
  
  
  Groot.
  
  
  Meer aangenaam.
  
  
  Die mees aangename een.
  
  
  Haar ronde bors gedruk teen my bors, en haar liggaam gevloei het onder my soos'n rivier; 'n konstante, sagte, vloeiende rivier. En dan haar asem kom vinnig en vinnig, en die rivier brul en dan gestop. Haar, voel haar trane op my vel.
  
  
  "Is jy reg?"
  
  
  Sy skud haar kop.
  
  
  "Nee?"
  
  
  "nie. Hy is nie in orde. Ek is hartseer, en ek is gelukkig, en ek is bang, en ek is die lewe, en ek is besig om te verdrink, en ... en niks, maar okay."
  
  
  Hy het sy hand oor haar neus en die kurwe van haar vol lippe. Sy beweeg, en sit haar kop op my bors. Ons lê daar vir'n rukkie.
  
  
  "Layla, hoekom het jy so lank wag?"
  
  
  "Liefde maak?"
  
  
  "Ja."
  
  
  Sy kyk af na my. "Jy het nie verstaan my glad nie, doen jy?"
  
  
  Ee streel oor haar hare. "Nie baie goed."
  
  
  Sy rol op haar elmboog. "In werklikheid, dit is baie eenvoudig. Sy was opgewek te wees'n goeie Moslem. Om alles te wees wat ek het geweet ek was nie. Sagmoedig, gehoorsaam, respekvol, deugsame, draer van die seuns, dienaar van die mense. Sy het begin om te haat al die mense. Dan het ek was net bang vir haar. Want om op te gee beteken, jy weet... gee. Want om'n vrou beteken... 'n vrou. Verstaan jy? "
  
  
  Ek het gewag vir haar vir'n rukkie. "'n bietjie. Miskien, dink ek. Ek weet nie. Nie al die mense vra vir volle oorgawe."
  
  
  "Ek weet," het sy gesê, " en dit,
  
  
  ook probleme ."
  
  
  Haar, kyk na nah. "Ek verstaan nie."
  
  
  "Ek weet," het sy gesê. "Jy verstaan nie."
  
  
  Ek het geweet dat die probleem was dat ek op reis was te lig om te dra'n vrou se oorgawe met my. Sy het net stil.
  
  
  Teen die tyd wat ek wou om te praat met haar weer, het sy aan die slaap was, opgekrul in my arms. Sy moet het ingesluimer. Een minuut vyf-en-veertig. En dan die pinball masjien in my kop het begin om te werk: kliek-boom-klik; idees klap in mekaar, druk op die mure, gooi Lamotte terug.
  
  
  Al hierdie het gelei tot Lamotte een of ander manier. Lamotte, wat voorgegee het om te wees Jahns; wat gepraat te die Slawe. Lamotte, wat wag vir my in Jerusalem.
  
  
  Wat anders het hy geweet oor Bob Lamotte?
  
  
  Hy het verslaaf geraak aan dwelms, en genoem iewers in Genève.
  
  
  Genève.
  
  
  Die Shand baddens was besit deur'n Switserse korporasie.
  
  
  En Benjamin het gesê Shanda was'n front vir dwelms. Opium voor die turkse velde is gesluit. Dit was nou'n klein hash besigheid.
  
  
  Youssef het gesê dat Khali Mansour sit vorentoe die hash. Hali Mansur, wat gepraat het van die Slawe. My broer, Ali, het my Ramaz. Was die baas by die Shanda baddens'n skakeling met El Khali?
  
  
  Miskien het.
  
  
  Waarskynlik nie.
  
  
  Die baas in Shanda. Ego se naam was Terhan Modder-chatter-geknetter. Statiese geruk deur Benjamin se vonnis. Terhan Modder - ooris? Die derde broer?
  
  
  Miskien het.
  
  
  Miskien nie.
  
  
  Die boewe het ek geskiet op die dakke in Ramaz - hulle is die dieselfde steamheads wat my gevang in Jerusalem, kyk na Sarah se huis in Tel Aviv. Iets het vir my gesê hulle was besig om vir Lamotte, die stoom enjins wat Jacqueline was bang.
  
  
  Lamotte. Al hierdie het gelei tot Lamotte. Robert Lamotte rondom die Olie Muur. Met'n James Bond .25 kaliber ego pistool. Hoe om te staar teen die .25-kaliber James Bond geweer het hy bevind op die vloer van die geel huis.
  
  
  Sit dit alles saam, en wat doen jy?
  
  
  Rommel. Chaos. Die stukke bymekaar pas en vorm nie'n sirkel. Hy het aan die slaap geraak.
  
  
  Hare was op'n plant winkel. Daar was kaktusse, ivy, philodendron, en suurlemoen bome. En oranje bome.
  
  
  Die verkoopsman het na my gekom. Hy was geklee soos'n Arabiese, met'n kopdoek en'n sonbril wat sy gesig. Hy was probeer om te verkoop vir my'n suurlemoen boom, en hy het gesê daar was drie potte van klimop in dit. Dit verkoop swaar. "Jy moet regtig koop," het hy daarop aangedring. "Het jy lees die laaste boek? Nou is ons vertel dat die plante kan praat. Ja, ja, " verseker hy my. "Dit is absoluut fantasties." Hy glimlag weer. Plante gegroei het op die rta ego.
  
  
  Die oranje-bome is aan die agterkant van die winkel. Ek het vir haar gesê ek was op soek vir'n oranje boom. Hy was gelukkig. "'n uitstekende keuse," het hy gesê. "Lemoene, suurlemoene-dit is almal dieselfde." Hy het my terug na waar die lemoene is om te groei. Haar, het tot die boom en gekraak! damn dit! koeëls vlieg van die dak oor die pad. Dit was in die voorkant van die Kaluris se huis. Hy was geklee soos'n kolonel. Sy was geskiet met rumatiek. Vier Arabiese gewapende mans het uit'n dak in stadige beweging in'n nagmerrie-agtige mode. Haar omgedraai. Die Arabiese ondernemer was nog steeds daar. Hy staan'n oranje boom, glimlag breed. Hy het'n geweer in sy hand. Dit was Bob Lamotte.
  
  
  Ek het wakker geword sweet.
  
  
  Sel openhartige in die asblik en staar na die muur.
  
  
  En dan is dit na my gekom het. Wat moet gewees het rumatiek. Hy was daar al die tyd. Ek het vir haar so myself. "Die vuurhoutjieboksie was'n plant, "het hy gesê Benjamin, en bygevoeg,"Wat ek nie soos die meeste oor dit is dat enigiets wat ek vind nou dalk'n plant."
  
  
  Stem en dit is dit. Dit was al'n plant. 'n noukeurig vervaardigde plant. Elke detail. Uit die verhale van Mansour el-Khali in Al-Jazzar-plante kan praat-al die pad na die huis in Ramaz. Niks gebeur het om die huis in Ramaz. Behalwe dat vier plante is dood daar. Die huis was'n plant. Die hele wêreld was'n plant. Rook gordyn, gordyn, lokmiddel.
  
  
  Nou het al die los punte in plek geval het. Alles wat ek nie verstaan nie. Hoekom'n terroriste groep mense aanstel. Hoekom het hulle aangemoedig leë praat. Want hulle is die skep van'n valse lei, en hulle wou die storie te versprei.
  
  
  Die Mansur en Kalooris was onskuldig leuenaars. Hulle het geglo dat alles wat hulle gedoen het, was real. Maar ih is gebruik. Mense is so slim dat dit is net ongelooflik. Mense wat geweet het hulle was die hantering van heethoofde en hoep en het geweet wat om te verwag. Hulle het geglo dat Khali Mansur sou verkoop uit, en hulle het in kontak met die Slawe te toets hul teorie. Hulle het dan vermoor ih beide te gee om die storie te Alenka.
  
  
  Net Robbie Jackson besef dat die waarheid. Op die pad terug na Bhamaza, het hy besef dit. Net soos my. Miskien het ek nie klaar is met al die besonderhede, maar as ek gelukkig is, sal ek al die antwoorde. Gou.
  
  
  En wat van Benjamin?
  
  
  Wat het hy geweet? Hy moet geweet het iets. Hy gespeel het om dit te koel en'n bietjie skaam. En hy was Leila Kalud deur my kant.
  
  
  Hare is die enigste sl oordrag.
  
  
  Sy het gesê: "ek kan ruik'n rot." Hy beskryf haar as'n rot.
  
  
  Sy kyk na my ernstig en knik. "ja. Jy is reg. Shin Bet " dop op dieselfde roete as die Slawe. Hulle het ook gevind dat die liggame in'n huis in Bhamaza. Hulle het ook besluit dat dit was... soos jy sê... 'n plant."
  
  
  "So het hulle verstom my, gebruik my te beset Al-Shaitan sodat hulle-die Shabak meesters-uit kan gaan en uit te vind die werklike roete. Baie dankie, Leila. Ek hou nie gebruik word nie."
  
  
  Sy het net haar kop geskud. "Jy verstaan nie."
  
  
  "Ek maak dit soos'n maat."
  
  
  "Okay, jy het gedeeltelik misverstaan. Hulle weet ook dat Robbie bedraad BYL. So hulle dink hy het gevind dat die waarheid van die leuen. Die waarheid wat hulle gemis het. Hulle het gedink as jy agter Robbie se roete, jy kan uit te vind ... wat dit ookal is vir ons. Shin Bet is om hard te werk op dit, Nick. Byna elke agent,... "
  
  
  "Ja, Ja. As ek was Benjamin, ek wil dieselfde doen. Die ding is, dit het gewerk."
  
  
  "Wat bedoel jy, dit het gewerk?"
  
  
  "Ek bedoel, ek weet waar Al-Shaitan is in die saal."
  
  
  Sy kyk na my met groot oë. "Wat doen jy? Waar?"
  
  
  "Uh, heuning. Die volgende ronde is myne.
  
  
  
  
  
  
  Die negentiende hoofstuk.
  
  
  
  
  
  Ontbyt bestaan van jogurt, vrugte en soet tee. Nasr en hom. Deur die reëls van die ego huis, die mense het geëet alleen. Ons was bespreek As Saika, die kommando-groep Nasr geïnfiltreer het. Meer onlangs, ih aktiwiteite is gefokus op die inheemse Siriese Jode. Die jode in die ghetto. Hulle is gedwing deur die wet te leef in die ghettos, is nie in staat om te werk, en is onder aandklokreël in die strate. Ons moet paspoorte, moet ons vryheid, ons moet die telefoon nommers. Aangeval op die straat, doodgesteek op'n bevlieging. As jy wil om te weet wat gebeur het met die anti-Semitisme, dan in sommige dele van die Midde-Ooste, dit is lewend en goed. Jode kan nie in Saoedi-Arabië, en hulle kan nie kry uit van Aram, by al. Ek kon maklik verstaan baie dinge oor die Israeliete, die werklike ih Jode'n paar duisend jaar gelede.
  
  
  Nasra het haar gevra hoekom hy was'n doppelganger.
  
  
  Hy kyk verbaas. "Jy vra hoekom ek werk as'n dubbele agent - ek het gedink ons was net die bespreking van dat." Hy opgetel het'n klein klomp van die druiwe. "Hierdie deel van die wêreld is baie ou. En al oor die hotel, en altyd gevoed op die bloed. Lees die Bybel. Dit is geskryf in bloed. Hebreeus, Egiptiese, Die Filistyn, Hetiete, Siries, Christen, Rooms. En dan was daar die Bybel. skrywer. Moslems. Die Turke. Die Crusaders. Ah, die Crusaders het werp'n baie bloed. In die naam van die vrede-liefdevolle Christus, hulle werp dit." Hy het vinnig heen die druiwe in die lug. Haar moeg van die eet van voedsel verbou in die bloed. Haar moeg van die eindelose waansin van mense stry oor goeie en slegte asof hulle werklik het dit geweet. Jy dink ek dink die Israeli's is reg. Ek dink net dat hulle wat wil om te vernietig ih is verkeerd. Hy laat val die druiwe en begin om te glimlag. "En miskien is ek besig met my eie dwaasheid in haar oordeel dat die pad."
  
  
  Ek het vir haar gesê dat ek dink'n mens moet die regter. Mense is trots om te sê " ek maak nie verordeninge," maar'n paar dinge wat nodig het om geoordeel te word. Soms, as jy nie oordeel nie, jou stilte is die vergifnis. Of, as iemand anders wat een keer het geveg vir hul oortuigings het gesê, " As jy nie deel van die oplossing, is jy deel van die probleem."
  
  
  Nasr haal sy skouers op sy skouers. "En die oplossing skep'n nuwe stel van die probleme. Elke revolusie is'n saad - watter een? Die volgende rewolusie! Maar "- het hy beduie met'n ligte hand - " ons almal het om ons verbintenis op'n perfekte wêreld, het ons nie?" En die lot soms saamspan, doen hulle dit nie? Ek het gehelp om jou, en jy het my gehelp. Wanneer ons is gelukkig, ons glo dat God gekies het om ons kant ."
  
  
  "Wanneer was ons ongelukkig?"
  
  
  "Ah! Dan sal ons weet as ons gekies het om God se kant. Intussen, jou eerste tweede besoek aan my uit hierdie besigheid helikopter ongetwyfeld bygevoeg om my geluk. Ek wonder of ek kan nog steeds maak dit vir jou. "
  
  
  "ja. Kan jy hou'n oog op Leila."
  
  
  "Jy hoef nie te vra nie, my vriend. Ah!" Nasr kyk oor my skouer. Hy het omgedraai om te sien Leila staan in die deuropening. Nasr staan. "Ek dink ek kan doen iets anders. Nou kan ek verlaat om totsiens te sê."
  
  
  Nasr linkerkant. Layla begin in die rigting van my, mank effens. Hey het vir haar gesê om te stop. Hy tel haar op en dra haar na die bank. Die oomblik was om te bel vir'n paar Hollywood-dialoog. Sy het gesê: "Eendag, Tanya, wanneer die oorlog is verby, ons sal ontmoet op die stappe van Leningrad."
  
  
  Sy het gesê: "Wat?"
  
  
  Hy glimlag vir haar. "Dit maak nie saak nie."Sy het haar op'n bankie af en gaan sit langs haar. 'n snaakse oomblik wanneer daar is niks om te sê nie. Wat sê jy?
  
  
  Het sy gesê, " Die franse het'n goeie woord.
  
  
  Говорят à bientôt. Tot volgende keer."
  
  
  Ee het haar hand. Sy het gesê: "Tot volgende keer."
  
  
  Sy soen my hand. Toe het sy vinnig gesê: "gaan Net, okay?"
  
  
  Daar was'n oomblik toe my bene wil nie beweeg nie. Toe hy hulle beveel het. Kry up. Hy begin praat. Sy skud haar kop. "nie. Gaan net weg."
  
  
  Hy was byna by die deur.
  
  
  "Nick?"
  
  
  Haar omgedraai.
  
  
  "Sal jy my vertel waar jy gaan?"
  
  
  Haar lag. "Jy sal slaag as'n Shabak agent. Natuurlik het ek sal jou vertel waar ek gaan. Ek neem haar deur die helikopter en vlieg weg."
  
  
  Waar om te?"
  
  
  "Waar anders? Na Jerusalem, natuurlik."
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Dit gevlieg oor die Jordaan en geland op'n vliegveld buite Jerusalem. Dit was nie so maklik nie. Ek het om te praat baie, baie vinnig. Uit die radio-beheer na die lughawe toring. Selfs dan, is hy gekonfronteer met'n geweer wanneer hy die deur oopgemaak. Gegewe die Siriese kolonel se kostuum, het hy sou gewees het ondervra in elk geval as dit nie was vir Uri se magiese Aleph. Dit het gewerk soos'n Saint Christopher medalje in hebreeus.
  
  
  Ek gaan terug na my kamer in die Amerikaanse Kolonie, oorlaai, geskeer, beveel gerookte salm en'n bottel vodka, en het om te werk.
  
  
  Die vliegtuig voorbehou dit.
  
  
  Ek bespreek haar'n hotel kamer.
  
  
  Dit was haar derde oproep. Ek het vir emoe wat om te neem met my, waar en wanneer om my te ontmoet. Dit was haar vierde oproep. Ek het vir emoe wat om te neem met my, waar en wanneer om my te ontmoet.
  
  
  Hy kyk op sy horlosie.
  
  
  Hy skeer haar snor.
  
  
  Dit was skoongemaak en herlaai deur Wilhelmina.
  
  
  Haar, geklee in sy eie klere.
  
  
  Hy kyk op sy horlosie. Dit het net sowat veertig minute.
  
  
  Ek het opgepak en wag nog'n halfuur.
  
  
  Ek het uitgegaan na die agterplaas en bestel'n drankie. Ek het nog twee uur om dood te maak.
  
  
  Die drank het niks gedoen nie. Sy was opgedra om'n paspoort. Hare was reeds daar, skop af die deur. Hulle was almal daar. Nege miljoenêrs. En Al-Shaitan. Goeie ou Al S. moet Hy reg gewees het. Want ek kon nie bekostig om foute te maak nie. Ek was verkeerd al die tyd.
  
  
  Nou het ek'n kans gehad het om te wees heeltemal reg.
  
  
  Ek gedrink het dit vir dit.
  
  
  En haar stem. Jacqueline Reën. Met'n mooi polisie-luitenant deur die hand. Die kelner het gelei ih oor die terras mimmo my tafel. Jacqueline gestop loop.
  
  
  "Wel, hello, mister... Sy was geklee in dieselfde blou rok, dieselfde blonde sy hare, dieselfde kant uitdrukking. Ek wonder wat die foto van haar in die solder lyk.
  
  
  "Miss... ek gebreek het my vingers. "nie. Dit is Mis Reën."
  
  
  Sy glimlag. "En dit is Luitenant Yablon."
  
  
  Ons het groete.
  
  
  Jacqueline het gesê, " Luitenant Jablon was so goed toegerus. My ander een... hy selfmoord gepleeg het. Groot skok." Sy draai na die Appel Boom. "Ek dink nie ek sou oorleef sonder jou." Sy Ego het'n skitterende glimlag.
  
  
  "Selfmoord?" - vir haar gesê het om te wonder of hulle gedink het Lamothe homself geskiet en toe in die rak, of het in die rak en toe homself geskiet.
  
  
  "ja. Ego se liggaam is gevind op sy bed."
  
  
  En sy het presies geweet wat dit geïnstalleer. Hey knik dankbaar by haar. Sy was rusteloos. Sy het omgedraai na haar luitenant. "Wel..." het sy gesê. Die kelner het my tweede drink. Hy lig sy glas. "Le Haim," sê ek.
  
  
  "Le Haim?" "Ja," het sy gesê.
  
  
  "Oor selfmoord," sê ek.
  
  
  Die luitenant kyk verbaas.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Teen vyf uur, het hy geland in Beiroet.
  
  
  Uri was wag vir my by die lughawe, geklee in'n donker spa pas, dra swaar-soek bagasie en'n gehawende plastiek sak vir'n Air France vlug. Ons het gestop om'n paar fooie.
  
  
  Hy trommel op sy knieë, as hy gery het deur die stad. Beiroet is bekend as die Parys van die Midde-Ooste. Die ego is ook bekend as'n parasiet. 'n winkelsentrum, 'n groot boetiek; dit lewens van die produkte van ander lande, dien as'n reuse-transito punt, 'n reuse-invoer-uitvoer kantoor. Stroke, klampe, maklik geld, dan, aan die ander kant, die onstabiele teenwoordigheid van die Palestyne, 'n teenwoordigheid wat vertaal in strooptogte oor die grens, in'n opgewonde, geroer linkse pers, in "insidente" teen die regerende regime wat oorleef onder die Palestynse afpersing.
  
  
  My motor getrek tot Fox Beiroet. Ek het uit en betaal, terwyl die portier het'n boodskapper te lewer my bagasie. Haar, het Uri loop deur die vergulde dag. Hy vermoor is nog'n minuut en gevolg.
  
  
  Hy stap oor na die tafel. "Mackenzie," sê ek. "Ek het'n bespreking."
  
  
  "Mnr Mackenzie." Clare was donker en'n goeie-soek
  
  
  'n jong man. Hy was sorteer deur middel van'n stapel van pienk vorms. "Ag, die stem en die vsa. Mnr Mackenzie. Enkele met'n bad." Dit is onderteken deur die register. Hy het vir my gesê om te wag. Die lessenaar klerk het gekom en het my na my kamer. Uri gewag het, ook. Hy steek dit aan en kyk rondom die voorportaal. Wit marmer, maat neem dit, oral. Wit matte met rooi grense. Wit banke en stoele. Wit gelakte tafels en lampe met rooi blomme. Twee sekuriteitswagte in die grys-bruin uniforms met'n .38-kaliber holsters uitsteek uit hul heupe. Twee, nie drie, in gewone klere.
  
  
  En die stem en Kelly. Tien minute laat. Kelly en'n gehawende leer tas.
  
  
  Die boodskapper was die uitvoering van Uri se sakke op'n wa. Hy vul my sak, gereed om te gaan.
  
  
  Hy stap oor na Callie.
  
  
  "Vertel my, het jy ..."
  
  
  "Van die kursus. En jy ..."
  
  
  "Mackenzie se."
  
  
  "Mackenzie. Seker nie. Jy is die uil hier..."
  
  
  "Ja. Presies. Jy ook?"
  
  
  "Presies."
  
  
  Clera hou uit'n pen te Kelly. Haar, het hom teken in: Tom Myers.
  
  
  "Hoe is Maureen?"
  
  
  "Sy is goed."
  
  
  "En min Tom?"
  
  
  "Hy verbintenis meer elke dag."
  
  
  "O, hulle is regtig groei."
  
  
  "Ja, natuurlik."
  
  
  By hierdie punt, die lessenaar klerk het'n beroep vir'n portier, bagasie stoor, en Kelly was op die wa met ons s'n. Die portier het gesê: "Here?"
  
  
  Ons het geglimlag en na vore getree. Die hysbak geopen. Die boodskapper getrek in'n wa gelaai. Die portier het hom gevolg. Dan is daar drie van ons. Die hysbak operateur begin om die deure te sluit. 'n kort, vet, middeljarige vrou wat in diamante en reuse borste gedruk deur die sluiting van deure.
  
  
  "Tien," het sy gesê in engels, hou al haar plomp vingers en ontbloot die diamante op vyf-deur-tien.
  
  
  Die motor het begin.
  
  
  "Ses," die portier gesê, op soek na die sleutels. "Ses, en dan sewe."
  
  
  "Elf," Kelly gesê.
  
  
  Die kameraman kyk na hom in die verrassing. "Onmoontlik, meneer. Elf - private vloer. Ek is regtig jammer."
  
  
  "Ek is jammer," sê ek, trek uit my geweer. Kelly gryp die operateur van agter deur die arms voordat hy kon druk enige alarm knoppies, en Uri gryp Matrone rondom die rta voordat sy kon laat uit'n diamant-besaaide skree.
  
  
  Die porter en die ronde-oog boodskapper was geskrik.
  
  
  Haar, druk die Stop knoppie. Die hysbak gestop. Kelly geboei het die hysbak operateur en geflits sy .38-kaliber polisie pistool. Uri nog steeds het sy hand oor die vrou se mond. "Lady," sê ek, " jy skreeu en dood. Verstaan jy?"
  
  
  Sy knik.
  
  
  Uri laat gaan van ee.
  
  
  Ek druk ses. Die hysbak begin. Net soos'n vrou se mond. Myl per minuut.
  
  
  "As jy dink jy kan wegkom met dit, jy ... jy ... jy is verkeerd as reën. Haar, ek wil jou om te weet dat my man is'n belangrike persoon. My man sal jou volg tot in die uithoeke van die aarde. My man..."
  
  
  Uri sit sy hand oor die Ei se mond weer.
  
  
  Ons bereik die sesde vloer.
  
  
  Kelly het drie stelle van die sleutels van die lessenaar klerk. "Alles reg," het hy gesê. Vinnig en stil. Een klank, een gebaar, ek skiet dit. Verstaan?"
  
  
  Al vier van hulle knik. Ek het vir die boodskapper om die bagasie te laat. Uri vrygestel sy arm om die Rta. Hy mompel stadig: "Tot in die uithoeke van die aarde."
  
  
  Hy het die deur oopgemaak vir haar. Daar is geen verkeer. Kelly skud haar sleutels en buig. "Kamer Ses Twaalf? Kom hier, madame."
  
  
  Hulle loop in die gang af. Die hysbak se deur gesluit het agter haar. Uri en ek duik vir ons bagasie. Daar was twee pas in Kelly se tas. Donker blou hemde, langbroeke, en wat ooreenstem met macy's. Sagte handskoene. Tin helms. Twee amptelike ID-kaarte. poskaarte. Ons klere uitgetrek en begin om te verander in nuwe klere. Uri Ego het haar die terroriste-medalje. "Soos belowe," sê ek.
  
  
  "Het dit help?"
  
  
  "Dit het gehelp. Het hulle vir jou dinge?"
  
  
  "Dinge is reg. Jy het my'n groot einde, seun. Jy gee my vier uur die grens oor te steek en vertel my wat jy wil om te stel as'n bom squad."
  
  
  "Reg?"
  
  
  "So... ek wil nie om te jaag dit nog nie. Hy het die grens oorgesteek vermom as'n ouderling. En wat ek het met my, liewe, is vullis." Hy staan in sy harige bors en kortbroek, trek op'n donker blou hemp.
  
  
  Ek het gesê, " Wat soort van die asblik?"
  
  
  "Junk. TV-antenna. 'n video clip vir'n tikmasjien. Maar moenie lag nie. Vee dit antenna in die gekerm, en hulle sal dink dit is'n paar vreemde waarsêende rod."
  
  
  "Ek sou nie wil hê om te wed my lewe op dit. Wat anders het jy bring?"
  
  
  "Ek het nie eens onthou. So wag'n bietjie. Jy sal verbaas wees."
  
  
  Goeie. Ek het net lief vir verrassings."
  
  
  Hy lig'n wenkbrou. "Is jy kla?" het hy gesê. Hy laat val sy eie
  
  
  sit jou baadjie in jou tas. "Anders as jou rta en voldoen aan jou groot idees, wat het jy bring met jou na hierdie partytjie?"
  
  
  "Aartappel slaai".
  
  
  "Pret," het hy gesê.
  
  
  'n klop op die hysbak se deur.
  
  
  "Wat is die wagwoord?"
  
  
  "Fok jou."
  
  
  Hy het die deur oopgemaak vir haar.
  
  
  Kelly was geklee soos'n hysbak operateur. Hy het vinnig het en die deur toegemaak. Ten slotte, sy was formeel bekendgestel deur die Ego Uri soos sy was vasgemaak in'n swaar geïsoleerde gillette.
  
  
  "Hoe is ons vriende?" Kelly het gesê dit. "Hou jy ih besig?"
  
  
  "Ja. Jy kan sê dat hulle is almal verbind."
  
  
  "Arme vrou," sê ek.
  
  
  "Die arme man, jy bedoel."
  
  
  "Tot in die uithoeke van die aarde," Uri intoned.
  
  
  Kelly opgetel het'n plastiek vlug sak. "Is die radio hier?"
  
  
  Uri het gesê: "Agt. Sit in die voorportaal en wag vir die sein. Na dat , jy weet wat om te doen."
  
  
  Kelly knik. "Net dit nie kry nie in die moeilikheid in die eerste tien minute. Gee my tyd om te verander en kry na die voorportaal."
  
  
  Sy het gesê: "ek dink jy is wonderlik net die manier waarop jy is."
  
  
  Hy het'n obsene gebaar.
  
  
  Hy het omgedraai om te Uri. "Ek dink jy beter wil vir my sê hoe om te sein Kelly."
  
  
  "Ja, Ja. Seker nie. Daar is iets in jou boks wat lyk soos'n sensor. Daar is twee knoppies. Tik die boonste een en jy sal sein Kelly."
  
  
  "En die onderste een?"
  
  
  Hy glimlag. "Jy sal teken'n buite swembad."
  
  
  Uri is uitpak twee metaal bokse. Hulle lyk soos groot kakie kosblikke.
  
  
  Kelly het sy kop geskud. "Jy neute. Beide van julle."
  
  
  Uri kyk na hom. "Is jy Mnr gesonde verstand? So, wat doen jy hier, Mnr Geen?"
  
  
  Kelly glimlag sy Belmondo glimlag. "Dit klink te goed vir die ego te mis. In elk geval. As Carter is reg, dit is die grootste ontvoering sameswering ooit, en dit is'n krimpvarkie soos Aimee Semple McPherson verdwyn. En as hy verkeerd is - en ek dink hy is - wel, dit alleen is die moeite werd die prys toegelaat nie."
  
  
  Uri is sif deur die inhoud van sy boks. "Die Amerikaners," het hy gesug. "Met jou mededingende gees, dit is'n wonderwerk dat julle die oorlog gewen het."
  
  
  "Nou, nou. Laat ons nie verwar nie die gees van die kompetisie. Uiteindelik, het hy vrygestel Edsel en Dieet Cola."
  
  
  Uri oorhandig my'n metaal boks. "En Watergate."
  
  
  Haar, hy haal sy skouers op. "En ego is die kuur." Hy het aan Callie. "So, wat moet ons verwag? Ek bedoel, daar."
  
  
  Kelly haal sy skouers op. "Die moeilikheid."
  
  
  Uri haal sy skouers op. "So wat is nuut hier?"
  
  
  "Sekuriteitswagte," Kelly gesê. "Ek dink ons sal sien die wagte wanneer ons die deur oopmaak. Daar is dertig kamers op elke vloer." Hy gee ons elkeen'n meester toegang sleutel.
  
  
  Hy kyk by Uri. "Jy neem die regterkant, sal ek die linkerkant."
  
  
  Hy het gesê, " ek dink ons moet saam gaan."
  
  
  "Uh-uh. Ons sal dit maak die meeste van my pad. Ook, my manier, as een rondom ons is gevang, die ander het nog steeds'n kans om te sein."
  
  
  Uri laat sak sy hand aan sy gesig. "En dink hulle vang ons, maar hulle is nie Al-Shaitan. Dink hulle is presies soos hulle sê hulle is. Groep van sheikhs van die po... Hy draai na Kelly, " hoe het jy sê dat?"
  
  
  "In Abu Dhabi. En dit is een sheikh. Sultan Ahmed el Yamaroun. Die ander paar is voetgangers, dienaars, en vroue."
  
  
  "Is die ego's van die vrou stomende?"
  
  
  "Amazing," sê ek. "Wat die hel is dit, maat? Abbott en Costello voldoen aan Al Shaitan? Gaan reguit vorentoe, en het hom aan die linkerkant, maar Kostya van God, laat ons gaan." Haar, druk die knoppie.
  
  
  Ons stel af.
  
  
  11de vloer
  
  
  Kelly het die deur oopgemaak.
  
  
  Daar was twee uniform sekuriteitswagte in die voorportaal. Die amptelike kyk. Maar dan was daar ons.
  
  
  "Bom squad," sê ek, hou die kaart. Haar, het uit die deur. 'n sekuriteitswag het die pad geblokkeer het.
  
  
  "Wag," het hy gesê. "Wat is dit?"
  
  
  "Bomme!" Hy het gesê dat dit baie hard. "Uit die weg geruim." Hy het omgedraai om te Uri en knik. Ons albei begin beweeg in teenoorgestelde rigtings. Die wagte verruil blik. Kelly toe die hysbak se deur. Odin rondom die wagte begin jaag my voete "N-b-maar," het hy gesê. "Ons het nie ontvang'n woord van die opdrag van ons."
  
  
  "Dit is nie ons probleem," het ek gesê hees. "Iemand is besig om'n bom in hierdie hotel. As jy wil om ons te help, maak seker dat almal bly in hul kamer." Hy bereik die plek waar die aanwysings was verby en kyk na die lyfwag. "Dit is'n bevel," sê ek. Hy krap sy neus en gerugsteun weg.
  
  
  Hy het die rooi-en-wit mat beide maniere. Die deur gemerk "Trappe" is reeds gesluit, toegesluit van die binnekant. Ek klop op die laaste deur in lyn. Geen reaksie nie. Het hy getrek uit haar toegang tot die sleutel en die deur oopgemaak.
  
  
  'n man slaap sag op die top van die bed. Daar is'n noodhulp kit op die tafel langs hom. Tekens en simbole. . Spuitnaalde naalde. Hy moet reg gewees het.
  
  
  Wie het die Amerikaners moet hier wees. Hy stap oor na die bed en draai die man oor.
  
  
  Harlow Verlep. Miljoenêr, twee huisie motels. Ek onthou haar ego gesig van die TV-beeldmateriaal.
  
  
  Die deur na die aangrensende kamer was effens oopgestaan. Agter hom, haar, hy kon hoor oproepe vir'n sokker spel speel op die TV. Vir die maak van die klanke van die siel hardloop en baritoned bars pornografiese liedjies. Sal se bewaarder neem'n breek. Hy loer deur die kraak. Op die bed gaan sit'n Arabiese burnous, 'n geruite hooftooisel, en'n .38-kaliber pistool.
  
  
  Dit was nie. 'n goud myn. Al-Shaitan skuilplek. Goed gedoen, Albert. Dit is'n goeie idee. Private swembad in'n lewendige hotel. Die gebruik van die dekking van'n olie-ryk sheikh. Private slawe, private kook. Al hierdie is bedoel om te hou buitestaanders uit. Selfs die bestuur sal nie weet wat die waarheid. Maar Robbie weet ego, en so ook haar. Want sodra jy het gevind dat uit Hema was Al Shaitan, jy kan vrylik uit te vind wat Al Shaitan is.
  
  
  Goeie. Wat is volgende? Vind Uri, die meesterbrein, en alles voltooi.
  
  
  Dit het nie gebeur nie in daardie volgorde.
  
  
  Haar, het uitgegaan in die saal en druk die sekuriteitswag.
  
  
  "Die Sheikh wil om jou te sien."
  
  
  Ek was nie gereed om te voldoen aan die sheikh. Ek het probeer om te speel Bom Squad'n bietjie meer. "Ek is jammer," sê ek, " ek het nie tyd nie." Hy klop aan die deur oor die saal. "Die polisie," het ek geskree. "Dit oop te maak."
  
  
  "Wat?" 'n vrou se stem is verward.
  
  
  "Die polisie," het hy herhaal.
  
  
  Die wag getrek uit sy geweer.
  
  
  Hy swaai die metaal boks in sy hand, en'n stukkie van die ego stokke uitgesteek uit die hoek van dit as die inhoud van die boks gestort oor die vloer. Die wag het terug te kreun, sy geweer afvuur van wild en die opheffing van die duiwel - of ten minste die duiwel se diensmaagde. Vier deure oopgemaak het, vier gewere uitgewys, en vier boewe, insluitend'n nat een wat net gesweet, verskuif na my. Die kanse van'n poging tot skietery was laag. Haar, vasgevang in'n smal cul-de-sac saal.
  
  
  "Wat?" - herhaal die vroulike stem.
  
  
  "Vergeet dit," sê ek. "April fool's Day."
  
  
  Ek het, as die man dit gesê het, om die sheikh. Mnr Al-Shaitan homself.
  
  
  Dit was'n Royal suite. In dieselfde kamer, in elk geval. 'n veertig-voet kamer met vergulde meubels, damast stoffering, persiese matte, en die Chinese lampe. Die oorheersende kleur was turkoois-blou. Uri sit op'n turkoois stoel, omring deur gewapende Arabiese wagte. Twee ander wagte staan op'n paar van die dubbele deure. Hulle was geklee in donker blou met turkoois hooftooisels. Ja, meneer, die ryk het smaak. Wie anders sal hê om'n kleur-gekoördineerde span van die boewe?
  
  
  My eie geselskap vinnig deursoek my, gevind Wilhelmina, en dan Hugo. Oor die afgelope week, ek wil so heeltemal ontwapen dat ek begin om te voel soos die Venus de Milo. Hulle stoot my in'n turkoois stoel en plaas my bom langs Uri, op'n tafel oor tien meter weg. Hulle skep die inhoud van die vloer en haastig opgestopte hulle in die boks. Die deksel is oop, die onthulling van Molly se skroewe en tikmasjien rollers, wat lyk presies soos Molly se skroewe en tikmasjien rollers. Iets het vir my gesê dat die konsert was oor.
  
  
  Uri en ek haal sy skouers op ons skouers. Hy ondersoek die bokse, dan kyk na hom. Hy het sy kop geskud. Nee, hy was nie lieg Kelly óf.
  
  
  Dubbel deure geopen by die ver einde van die kamer. Die wagte staan op aandag. Een in klere, twee in uniforms, en een in die stort met'n handdoek op sy gordel.
  
  
  Deur die deur, dra'n sy hemp, 'n sy band met'n goue agal, en'n swart poedel onder sy arm, het die Towenaar van Oz, die terroriste-leier, Al-Shaitan, el Sheikh-Yamaroun:
  
  
  Leonard Fox.
  
  
  Hy gaan sit agter'n stoel en sit die hond op die vloer so dat die bene en Stahl kon kyk van my na Uri, van my aan sy wagte, met'n triomfantelike glimlag op sy dun lippe.
  
  
  Hy het'n brief aan die wagte, verwerping ih al, maar die vier blou skutters. Hy verskuif die twee wat langs Uri vir die dag in die saal. Jakkals was sowat veertig-vyf, en was'n miljoenêr vir die afgelope twintig jaar; 'n miljardêr vir die laaste tien. Hy het haar met'n ligte, amper lig groen oë en'n dun, skerp, goed-coiffed gesig. Dit het nie pas by my vriend. Soos'n portret geverf deur twee verskillende kunstenaars, die gesig een of ander manier weerspreek homself. Sy oë geflits het met'n honger verrassing, sy mond was in'n ewige ironie. 'n oorlog van pret en voor die hand liggend vreugde. Ego se kinderjare droom van ongekende rykdom het'n kind se werklikheid, en iewers het hy geweet dit, maar hy het gery om sy droom soos'n man ry'n tier, en nou, op die berg, hy was sy gevangene. Hy kyk by Uri, dan draai na my.
  
  
  "Wel, Mnr Carter. Ek het gedink jy wil kom alleen."
  
  
  Hy sug. "So jy het gedink ek kom. Wel,
  
  
  Het jy geweet ek is kom? Ek het nie eens geweet haar tot verlede nag. En hare was nie na my as ver as wat ek weet van haar."
  
  
  Hy opgetel het'n boks van suiwer goud op die tafel en trek uit'n sigaret. My merk. Hy het aangebied om vir my een. Hy het sy kop geskud. Hy haal sy skouers op en steek dit met'n goud ligter. "Kom op, Carter. Ek het nie om jou te jaag. My hoede benede gememoriseer jou gesig. Ek het jou prentjie van Tel Aviv. En ek het bekend oor jou uitstaande talente sedert want die water is besoedel."
  
  
  "Izmir".
  
  
  Hy loer en blaas uit'n wolk van rook. "Vyf jaar gelede. Jy sluit af met die turkse opium netwerk."
  
  
  "Joune?"
  
  
  "Ongelukkig. Jy is baie slim. Baie slim. Amper so slim soos ek is." "Toe sy uitgevind het dat hulle gestuur het om u te volg die Slawe, ek het'n oomblik van die werklike kommer. Dan begin hy geniet dit. Die idee van'n ware teenstander. 'n ware toets van my gedagtes. Al Shaitan vs. Nick Carter, die enigste persoon wat slim genoeg is om selfs te begin uitzoeken die waarheid."
  
  
  Uri kyk na my bewondering. Hy verskuif in sy stoel. "Jy het iets vergeet, Fox. Robbie Jackson sien jy die eerste keer. Of het jy nie weet dat?"
  
  
  Hy gooi sy kop agteroor en lag, " Ha!" Jy regtig vertrou nie. Nee, Mnr Carter, of kan ek noem jy Nick?" Geen. Dit was ook deel van die aas. Ons was die een wat bedraad om BYL. Nie Slawe."
  
  
  Sy bly'n oomblik stil. "Komplimente, Fox, of kan ek noem jy Al?"
  
  
  Haar lippe afgemerk weer. "Grap al wat jy wil, Nick. Die grap is op jou. Die oproep was deel van die plan. 'n plan is om te hou BYL op die verkeerde spoor. O, nie net BYL. Ek het daarin geslaag om te mislei baie agente. Shin Bet, Interpol, die CIA. Hulle al genader Ramaz baie slim. Sommige sien liggame, 'n paar het net gesien bloed. Maar hulle het almal links, oortuig daarvan dat hulle op die regte spoor. Dat hulle net'n geleentheid gemis om te vind Al-Shaitan. Dan is dit tyd om te vervang die spore."
  
  
  "Die dood van die ganse wat gelê goue gans eiers."
  
  
  "Ja."
  
  
  "Soos Hali Mansour."
  
  
  "Soos Hali Mansour en ego kollegas. Die mense wat hy gebruik vir sy eerste wenke. En, natuurlik, ons het om dood te maak een deur ons agente. Om die indruk te gee dat ek weet oor Ramaz, hy weet te veel."
  
  
  "Hoekom Slawe?"
  
  
  Hy steek sy sigaret in die bak van jade ringe. "Laat ons net sê ek het'n BYL te slyp. Nog'n manier om te verneder Washington. Nog'n manier om te vertraag jy al af. As die Slaaf was dood, sal jy stuur vir'n ander persoon. Begin alles weer is die verkeerde manier om te gaan."
  
  
  "So jy kan maak dubbel die dwase van ons."
  
  
  "Dubbel die dwase? Geen. Meer as twee keer dat, Carter. Die eerste ding Washington het was probeer om te gaan na Leonard Fox."
  
  
  Uri kyk na my met'n verhoog wenkbroue.
  
  
  Uri geantwoord. "Jy onthou wat gebeur het om te Edsel," mompel ek.
  
  
  Fox glimlag. Bosluis-einde-hier gaan jy. "As jy probeer om'n analogie met my, jy is verkeerd. Heeltemal verkeerd. My drome is nie te groot nie en nie te rococco. En soos vir my bied, al ego's koop. Leonard Fox is dood. En die Arabiese terroriste is dood. mense se vreugde ."
  
  
  Uri sy keel skoongemaak. "Terwyl ons praat oor dit, wat jy droom oor?"
  
  
  Fox het Uri'n afkeurende blik. "Miskien is die drome was'n swak keuse van woorde. En my planne is vinnig kom tot stand te bring. Ek het reeds die helfte van die losprys. En in die geval wat jy het nie die koerante lees, sy naam is'n kennisgewing aan die deelnemers dat nie een van die slagoffers sal vrygestel word totdat al die geld is in my hande. Jammer. In die hande van Al-Shaitan ."
  
  
  "En hoe sal jy dit spandeer?"
  
  
  "Hoe ek altyd spandeer die ih. In die nastrewing van'n goeie lewe. Dink net, here, 'n miljard dollar. Belasting-vrye. Ek sal bou vir my'n paleis, miskien in Arabië. Ek neem haar vier jaar en vyf aan'n prag onbekend aan die Wes-krag? Ek sal dit kry. Onbeperkte krag. Feodale krag. 'n krag wat net Oos vorste kan swaai. Demokrasie was so'n smaaklose uitvinding ."
  
  
  Haar, hy haal sy skouers op. "Sonder dit, sou jy nog steeds hier wees nie... hema? Hema was jy toe jy begin het? 'n vragmotor bestuurder, is dit nie?"
  
  
  Hy sou gekry het'n paar vriendeliker lyk in sy tyd. "Jy is verwarrend demokrasie met kapitalisme, Nick. Hy skuld sy geluk te vrye onderneming. Demokrasie is'n stem wat wil om my te sit in die tronk. Dit bewys dat die demokrasie het sy beperkinge." Hy skielik frons. "Maar ons het'n baie om te praat oor, en ek is seker dat jy die here wil'n drink. Ek weet dat die hotel sou."
  
  
  Hy lui die klokkie en'n kneg verskyn. 'n kaalvoet man.
  
  
  "Verstaan jy wat ek bedoel?" Fox wys na die vloer. "Demokrasie het sy beperkinge. Jy sal dit nie vind sulke dienaars in die verenigde State." Hy het vinnig aangestel en afgedank is die persoon wat verwyder die metaal bokse en sit hulle op die vloer onder die tafel. Buite bereik, en nou
  
  
  sigbaarheid.
  
  
  Nam Uri, ons het nie regtig omgee oor haar. Jakkals was besig om te mors sy guts, ons was albei in die lewe en nog steeds in'n goeie vorm, en ons het geweet ons sou'n manier vind om te kontak Kelly. En hoe kan ons dit verloor? Fox het nie eens weet oor Kelly. Om nie te praat van ons dom skema.
  
  
  
  
  
  
  Die twintigste hoofstuk.
  
  
  
  
  
  'n dienaar oorhandig rumatiek'n groot koper skinkbord met die inval vodka en baccarat bril, 'n heuwel van die grootte van'n sokker bal, om beluga kaviaar, uie, gekapte eiers en snye geroosterde kaas toebroodjie. Fox skink vir hom'n koue vodka. 'n gewapende sekuriteitswag het oor en gee ons die telefoon.
  
  
  Fox skoongemaak sy keel en leun terug in sy stoel. "Die beplanning begin'n paar maande voor..." Hy kyk na my vinnig. "Ek neem aan jy wil om te hoor hierdie storie. Ek weet dat ek regtig wil om te hoor van jou. So. Soos ek vroeër genoem, die beplanning proses begin'n paar maande in advance. Ek was verveeld in Bermuda. Veilig, maar vervelig. Haar man is wat gebruik word om te reis oor die buite swembad. Die reis, avontuur, voorstelle. Dit is my lewe. Maar skielik was dit beperk tot'n paar plekke. En my fondse is beperk. My geld was vasgebind in regsgedinge, belê in eiendom, verlore vir my, regtig. Haar hotel van haar vryheid. En ek nodig het om my eie geld. Ek lees dit oor Palestynse terroriste en skielik het ek gedink: en hoekom nie? Hoekom nie reël vir my om te ontvoer word en maak dat dit lyk soos die Arabiere het dit? Ek het baie kontakte in die Midde-Ooste. Ek kon gehuur het om mense te maak dat dit lyk reg. En daar is so baie Arabiese ekstremistiese groepe wat niemand sal weet waar hulle vandaan kom. So dit is uitgevind deur Al-Shaitana ."
  
  
  Hy het gestop en het'n lang drink van die vodka. "My beste basis hier is die Shanda Bad. Ek hoop jy weet oor my verband met hulle. Deel van die opium netwerk gelei deur haar, die geld is gefiltreer deur die Switserse maatskappye. Shanda was myne... kom ons sê net "'n werk-agentskap". Kalurisov, die frontman, kan maklik koop vir my'n leër van die boewe. Pushers wat alles sal doen vir'n fooi. En dwelmverslaafdes wat enigiets sal doen vir hul rommel."
  
  
  "Nie presies'n betroubare maatskappy."
  
  
  "Ah! Presies. Maar dit blyk hierdie aanspreeklikheid in'n bate. Laat my voort te gaan. Eerste, sy was gevra deur Calorisa aan te beveel mans. Teen die tyd, die werk was eenvoudig te verhoog my ontvoering. Ons het deur die lys van name, en hy het die naam el-Khali Mansour. Kalouris het geweet dat el-Khali was gekoppel aan'n straat bende, sowel as'n broer wat geleef het in Sirië. Hy het gedink dat dit dalk'n goeie blind spot, in die geval iemand begin die dop van ons. Maar dan sê hy nee. Hali Mansour is onbetroubaar. Hy wil verkoop ons uit as die geld reg is. En dan ek het'n vaste idee. Laat Mansur verkoop ons uit. Haar, het geweet dat daar sou wees agente op die saak, en met die onbetroubare mense soos Mansour, haar kon maak seker dat die agente het die verkeerde manier.
  
  
  Mansour se saak is baie delikaat. Dit is moeilik om te lok haar ego. Terg die ego tot op die punt van bedrog. Die Vedas van die ego, en dan teleurstel nie. Maar hy het om voort te gaan met groot sorg om seker te maak dat hy het nie uit te vind selfs'n spoor van die waarheid. So ek het deur die agterdeur. Ons het begin met'n man met die naam Ahmed Rafad, en nog'n broer, Hali van Beit Nama. Rafad was op die helikopter wat het my uit van die Bermuda. Maar dit was later. Eerste, ons vertel Rafad en'n paar ander mans om ons te help huur ander werkers. Deur die verhuring van hulle, het hulle gehelp om die ouditiewe golf. Die gerugte bereik almal se ore. Ore van informante. Ons het ook geweet dat Rafad sou werf sy vriend Ali. Ali, op sy beurt, sal werf sy broer el-Khali ."
  
  
  "En hierdie Mark, wanneer uitgelok, sal verkoop jy uit."
  
  
  "Presies."
  
  
  Hy het sy kop geskud en geglimlag. Ek dink dit was Lawrence van Arabië wat gesê het: "In die Ooste, hulle sweer dat dit beter is om oor te steek die vierkant van drie kante." In hierdie geval, Fox het'n werklik oostelike gedagte, wat gebou is'n indirekte verhouding tot hoë kuns ."
  
  
  Hy steek dit aan. "Nou vertel my hoe Lamotte pas. En Jahns."
  
  
  Fox skep'n groot tennis bal van kaviaar en begin om te versprei ego op roosterbrood.
  
  
  Om te antwoord beide hierdie vrae saam, " het hy het'n byt, en'n spuit van kaviaar gestort oor die tafel soos krale van'n gebreekte halssnoer. Hy het'n teug van die vodka om te skoon te maak sy verhemelte." Maak nie gebruik van opium in die middel van die maag. Nee, ek weet nie wat die AMERIKAANSE agent is, maar Lamotte gewerk vir my organisasie. Damaskus kompartement. Hy het geweet oor Jahns. En Lamothe is gewerf is, het afgehang op my. Nie net vir heroïen, maar vir'n klomp geld. Emu het geld nodig om te voed'n ander gewoonte "
  
  
  "ja. Hy was ook'n dandy."
  
  
  Fox het geglimlag. "ja. Absoluut fantasties. Wanneer ons opium besigheid gestop, Lamotte was bang. Hy kon nie bekostig om beide sy chemiese gewoonte en sy eie... 'n sin van die mode, om so te praat. Selfs op sy salaris in Olie Muurskilderye, wat ek jou verseker jy is nogal groot. So, Jens. Ons het'n bietjie agtergrond inligting oor Jens. Ons het geweet hy was in'n rustelose toestand.
  
  
  En stres. 'n vrou wat ook'n sin van die mode. Hoe maklik dit is vir Lamotte te lei haar weg. In werklikheid, swak Bob was nie met baie pret. Die ego smaak het nie bereik die vroulike geslag. Maar mans het erger dinge as gevolg van die heroïen en die geld, so Bob verlei hierdie Jacqueline - en gedwing om haar te verraai haar voormalige minnaar. Op die eerste, ons het gedink oor die gebruik van Denim as'n bedrieër. Maar daar was'n mate van verwarring. Die gerugte dat ons ooreengekom het om te versprei in Damaskus was in plaas oorgedra aan die CIA-amptenaar. Maar dan-wat geluk. Welkom by jou slaaf gerugte in Tel Aviv."
  
  
  "Die gerugte dat Mansour vertel El Jazzar..."
  
  
  "ja. Robbie gehoor ih en ontmoet met Mansour. Daarna het hy probeer om te bel Jahns in Damaskus. Van daar, ek dink jy weet wat gebeur het. Maar die Slawe was agterdogtig. Nie Mansour, maar Jens / Lamotte. Hy het hier te kry Fox om te gaan na Beiroet, waar die werklike Jens is bly vir sy olie-konferensie ... "
  
  
  "En waar'n swart Renault tref'n ego op die straat."
  
  
  "Mmm. Het nie die dood van die ego, maar dit is okay. Ten minste emu nooit gekry het om te praat met die Slawe."
  
  
  "En jy was hier by die hotel die hele tyd."
  
  
  "Al die tyd. Selfs dan vermom as'n olie-sheikh. Maar jy moet reeds uitgevind het iets oor dit."
  
  
  "Ja. Die Raad resurrects die wagte. Ek het gehoor hulle was hier om te die beskerming van die sheikh se geld. Geld versteek in die hotel kluis. Dit was te bisarre om waar te wees. Golf sheikhs bring hul geld te Libanon, maar hulle deposito ih in die banke net soos almal anders. So is dit skielik tot my deurgedring. Wat geld nie jy sit in die bank? Die losprys ."
  
  
  "Maar hoekom haar, Nick? Na alles, ek was dood."
  
  
  "Nie noodwendig nie. Jy aangekom in Bermuda in die lewe, deur die vliegtuig. Die TV-kameras het dit. Maar jy het Bermuda in'n geslote kis. Niemand het gesien hoe die liggame, behalwe vir jou" naaste medewerkers ". En'n geslote kis is'n goeie manier om te kry'n lewende persoon af die eiland. Nou het ek'n kurktrekker. Wanneer het jy besluit om te ontvoer die ander? Dit was nie deel van die oorspronklike plan."
  
  
  Fox haal sy skouers op. "ja. Jy is weer reg. Ek het met'n idee, terwyl op my eie... ballingskap. Ek sit in die kamer hierdie twee sondae, en gedink het oor al die mense wat ek nie hou nie. En ek het gedink aan haar - ah! Indien die skema werk een keer nie, hoekom dit nie werk weer en weer. Voila! Al-Shaitan Stahl is'n groot besigheid. Maar nou is ek dink dit is tyd vir jou om my te vertel ... "
  
  
  "Hoe het ek uitgevind"
  
  
  "Hoe het jy weet wat ek hoop dat jy wil graag jou te vertel my, Nick?"
  
  
  Haar, hy haal sy skouers op. "Jy ken my, Al." Hy kyk na die mat en dan by Uri. Fox en Ego was te ver weg. Hy het beide van ons op'n veilige afstand en onder die bedreiging van dubbel kruisvuur. Hy was die verlies van hoop om die kratte. Slegs die tweede plan gebly. Sy kon gewees het gepraat tot die dood deur Fox. As Kelly het nie ontvang'n sein, in nog'n uur, sou hy nog steeds gegaan het en sy werk gedoen.
  
  
  Sy skoongemaak haar keel, " Hoe het ek besef dit. Ek weet nie, Fox. Baie van die klein dingetjies. So gou As ek besef dat Ramaz was'n dooie einde, dat dit was al vals van begin tot einde, die ander dele begin om te val uitmekaar. město. Of ten minste wat hy kon sien wat die ander dele is. Byvoorbeeld, een van die redes wat jy het probleme met die regering is wat verband hou met belasting ontduiking. Gerugte oor voldoen aan jou Switserse maatskappye en dodgy handel om skoon te maak van vuil geld. So waar het jy al die vuil geld? Nie rond hotelle. Dit moet iets onwettig. Iets soos dwelms. En wat weet jy? Die drie stukke van my Al Shaitan legkaart almal het iets te doen met dwelms. Mansour Lamotte was'n dwelmverslaafde. En Shand se bad was'n dekmantel vir die ring. Shand bad-wat besit word deur'n Switserse korporasie. Dit is'n Switserse korporasie. So Lamotte genoem Switserland. 'n perfekte sirkel. Die eerste ronde.
  
  
  "Nou oor Lamotte. Hy was tot sy ore in Al-Shaitan. Ek het ook gedink hy geskiet die ouens in Ramaz. Nie baie terroriste uit te voer 0.25 mm rondtes met hulle. Maar dit was nie die geval nie. Het Lamothe werk met OOP? maak sin. Maar dan, baie dinge maak nie sin nie. Ah, die Amerikaners wat gehou vertoon. En al die geld is flikker rond. Weermag kommando is nie gehuur boewe. Hulle is lojaal kamikaze vyande. Die stukke het nie pas - as die legkaart is opgelos deur Al-Shaitan. Maar om die naam te verander na Leonard Fox ... "
  
  
  Fox knik stadig. "Ek was reg om te dink jy is'n ware teenstander."
  
  
  Sy speel al vir meer tyd. "Daar is een ding wat ek nie verstaan nie. Jy het om te Lamotte die oggend het hy gesterf het. Emu ontvang'n oproep van el Sheikh-Yamaroun. Hoekom het jy vertel em om my te ondersteun?"
  
  
  Fox lig'n wenkbrou. "Ek is redelik moeg van Mnr Lamotte. En hy het my vertel dat hy het gedink dat jy dalk vermoed ego van iets. En haar, het gedink wat'n beter manier om jou te hou in die donker as om te maak dat jy dood te maak jou enigste ware lei."
  
  
  "Het jy geweet ek sou die dood van die ego?"
  
  
  "Wel, ek het regtig nie dink emu in staat sal wees om jou dood te maak. Maar aan die ander kant, as hy gedoen het ... wel,
  
  
  Hy lig sy wenkbroue weer. - Wil jou storie word oor of is daar iets anders?
  
  
  "Een ding. Die slagoffers van ontvoering. Dit het my mal op die eerste. Ek probeer om uit te vind waarom hierdie is die stoom enjins. Dan haar, ek het gedink: wel... sonder'n rede. Eienaardighede. Maar so gou as wat sy begin vermoed jy is die vuis wat gevorm word'n patroon. Verlep, wat wen jou verbintenis, in'n italiaanse hotel. Die Stol wat sit jy in sy tydskrif, Thurgood Myl hondekos man is jou naaste, op die Lang Eiland. Dan dink vyf jagters. Die ligging van die kajuit was'n diep, donker geheime. die vroue het nie geweet waar dit was. Die Arabiese terroriste nie geweet het nie. Maar onthou ek lees dat jou stokperdjie was gewillig. Wat jy eens behoort aan'n klein, eksklusiewe jag groep."
  
  
  "Baie goed, Nick. Regtig'n goeie. Hierdie artikel oor my belangstelling in jag moet verskyn wanneer-tien jaar gelede? Maar daar is een persoon wat jy gemis het. Roger Jefferson."
  
  
  "Nasionale parke".
  
  
  "Mmm. My wrok teen hom begin het twintig jaar gelede. Verder. Vyf en twintig. Soos jy sê, sy was een keer gedryf deur'n vragmotor. Nasionale vragmotor. En ek het'n idee. Ek het na Detroit en met Roger Jefferson. Op daardie tyd, was hy die hoof van die vrag vervoer afdeling. Sy is ingestel om die emu deur'n nuwe vragmotor ontwerp. 'n ontwerp wat sal rewolusie jou besigheid is aan die lig gebring. Hy het geweier om my. Koue. Ongeskik. Lag in my gesig. In werklikheid, ek dink hy het net ingestem. my sien, sodat jy kan geniet van die lag in my gesig ."
  
  
  "ja. Wel, jy het beslis het die laaste lag."
  
  
  Hy glimlag. "En hulle is reg. Dit is die beste opsie. En vir die rekord, Thurgood Myl, die hond kos ondernemer, is op my lys nie, want hy is my naaste nie, maar as gevolg van die manier waarop die ego klinieke behandel honde. hulle het net sit siek diere om te slaap, hulle verkoop ih te kolleges vir vivisectie. Barbaarsheid! Onmenslik! Die ego moet gestop word! "
  
  
  "Mmm," sê ek, dink van die dienaar gedaal op die vloer, dink van die cheaters vermoor in Ramaz en die onskuldige mense dood op die strand. Jakkals wou honde om behandel te word soos die mens, maar hy het nie omgegee nie die behandeling van mense soos honde. Maar as Alice het gesê: "ek kan nie sê jy nou wat die morele van die is nie, maar ek sal dit onthou in'n rukkie."
  
  
  Ons sit in stilte vir'n paar minute. Uri het gesê: "ek is besig om te voel soos Harpo Marx. Wil jy nie om te vra my iets? Byvoorbeeld, hoe het'n slim genie soos my kry in sulke moeilikheid? Of miskien kan jy my iets vertel. is jy van plan om te werk met ons nou? "
  
  
  "Goeie kurktrekker, Mnr....?"
  
  
  "Mnr Moto. Maar jy kan my bel Kwasi."
  
  
  Fox glimlag. "Groot," het hy gesê. "Regtig uitstekend. Miskien moet ek hou beide van julle by die hof as die hof hofnarre. Vertel my, "hy was nog steeds op soek na Uri," wat ander talente kan jy aanbeveel om jou?"
  
  
  "Talente?" Uri haal sy skouers op. "'n liedjie, 'n bietjie dans. Ek maak haar'n lekker omelet."
  
  
  Fox se oë verstar. "Dit sal genoeg wees! Ek het haar gevra wat jy doen."
  
  
  "Bomme," Uri gesê. "Ek maak bomme. Soos die skywe wat lê in die laai op die voldoen aan jou voete."
  
  
  Fox se oë rek voor vernouing. "Jy is'n bluf," het hy gesê.
  
  
  Uri haal sy skouers op. "Probeer om my." Hy kyk op sy horlosie. "Jy het die helfte van'n uur om seker te maak ek lieg. Dink jy ons gaan om te loop in hier, twee mal mense alleen, sonder enige aces te trek Gemma uit? Jy dink dit is oor, Mnr Leonard Fox."
  
  
  Fox beskou hierdie. Hy kyk onder die stoel. Ego hond was ook onder die tafel. Hy klap sy vingers en die hond hardloop uit, dartel te Fox se knie, spring op en kyk na hom met die hond-soos die liefde. Fox opgetel Ego en het hom in sy skoot.
  
  
  "Alles reg," het hy gesê. "Ek sal bel jou bluf. Jy sien, daar is niks hou my in hierdie hotel kamers. Haar Sheikh Ahmed Sultan al-Yamaroun, haar vriende kom en gaan. Maar jy, aan die ander kant... " blaf hy vir sy wagte. "Das ih om die stoele," het hy beveel dat in arabies. Hy draai terug na ons. "En ek kan jou verseker, here, as die bom nie doodmaak nie, jy is in die helfte van'n uur, ek sal."
  
  
  Uri begin koes agter die kratte. Haar opgestaan en dom sy ego in die kakebeen wanneer drie gewere het, kraak-kraak-kraak-ontbreek hom, net omdat ek verander die ego rigting.
  
  
  Dom skuif. Hy sou dit nooit doen nie. Die kratte is meer as tien meter uitmekaar. En in elk geval, dit is nie die moeite werd om te sterf vir. Daar was geen bom in hulle, net'n remote control. Dit is nie dat ek nie glo in heldhaftigheid. Ek glo net dat ek sal red ih in een of twee gevalle. Wanneer jy nie kan verloor nie. En as jy het niks om te verloor nie. Ek het nog nie uitgepluis dit uit nie, óf.
  
  
  Haar, ek het gedink dat die Jakkals sou neem sy lyfwag en verlaat. En een of ander manier, selfs gekoppel is aan die stoele, die twee van ons in staat was om te bereik die kratte en druk twee knoppies. Die eerste een moet wakker Kelly, wat sit in die voorportaal, en begin die tweede een, wat in twee minute sal veroorsaak dat'n lawaaierige ontploffing in die vlug sak. Nie'n regte bom. Net'n groot knal. Genoeg om te rip maak'n plastiek sak. Genoeg om te
  
  
  stuur swart rook deinend deur die lug. En genoeg om te bel die Beiroet-polisie, wat Kelly sal direk aan die elfde vloer. 'n onafhanklike polisie reed.
  
  
  Beplan twee, die "as-jy-nie-hoor-van-ons-in-'n-uur-jy-nog-kry-polisie" plan, het nie lyk om te werk. Nie as Jakkals sy woord gehou. As die bom het nie vermoor ons in die helfte van'n uur, sou hy vermoor ons. Die polisie sal weer kom, maar hulle sal vind ons liggame. 'n pragtige illustrasie van die Pyrrhic oorwinning. Maar baie kan gebeur in die helfte van'n uur. En daar was genoeg tyd vir heldhaftigheid.
  
  
  Ons was gekoppel aan stoele, ons hande om die stoel arms, om ons voete na die ego bene. Uri wakker geword net soos die Jakkals en Ego goons verlaat. Fox steek sy kop in die deur.
  
  
  "O, een ding wat ek nie noem nie, man. Ons het gevind dat jou vriend sit in die voorportaal."
  
  
  Hy het die deur'n bietjie wyer. Hulle laat val Kelly op die persiese mat. Hy was gebind hande en voete, sy hande was agter sy rug, en sy gesig was uitsteek blou en blou kneusplekke.
  
  
  "Nou is hy vertel ons," Uri het vir haar gesê.
  
  
  Fox het die deur gesluit. Ons hoor hom sluit dit.
  
  
  "Alles reg," sê ek. "Stem van plan is..."
  
  
  Hulle albei het na my gekyk asof ek regtig het een.
  
  
  "Jammer," sê ek. "Galg humor. Waar is die sak, Kelly?"
  
  
  Kelly gerol oor met moeite. "Baie goed, Pollyanna. Dit is jou goeie nuus. Hulle is nog steeds in die voorportaal."
  
  
  "Hier is jou slegte nuus, Mnr Groot," Uri frons op my. "Selfs as ons nie kan maak ego ontplof, die polisie sal nie weet wat ons nodig het om hier te kom. Hoekom het jy my getref, jy dom prik? Ons het die beste kanse wanneer ons is nie beperk."
  
  
  "Eerste van alles," ek was ook kwaad, " wat kan beter wees? Die oorweging van Kelly is weg."
  
  
  Goeie. Maar jy het nie geweet dat toe."
  
  
  Goeie. Ek het nie geweet dit, maar dit is nog steeds jou lewe gered."
  
  
  "Vir'n halfuur, was dit skaars die moeite werd."
  
  
  "Doen wat jy wil om te spandeer jou laaste oomblikke skoonmaak my?
  
  
  Of jy wil om iets te doen oor om te leef."
  
  
  "Ek dink ek kan altyd daal jy af later."
  
  
  "Dan gaan jy na die krat en ontplof die bom."
  
  
  Uri onder leiding vir die bokse in sy stoel. Dit was duim vir duim, " Favus?" het hy gesê. "Hoekom doen ek dit? So dat die Beiroet polisie sou neem'n bietjie loop?"
  
  
  Ek loop oor in my stoel om te Callie, wat het'n harde tyd kom tot my. "Ek weet nie hoekom nie," Uri fluister vir haar. "Behalwe dat Leonard Fox en Ego groep van blou boewe sal nie verder gaan as die lobby. Hulle sal daar sit en tel vir'n halfuur. Miskien sal hulle bang wanneer hulle sien die polisie. Hardloop na hom. Loop rondom die hotel. Of miskien sal hulle bring die polisie hier iewers. Of miskien het hulle sal dink ons het bomme oral."
  
  
  Uri is nog vier voete weg van die kratte.
  
  
  "Maat, ek weet nie. Sy sê maar net wat ek kan."
  
  
  "Jy vergeet een ding," Kelly het gesê van'n voet weg. "Miskien is dit net'n slegte droom."
  
  
  "Ek hou van hierdie," sê ek, kantel my stoel sodat dit val op die vloer. "Nou, doen wat jy wil om te probeer om los te maak my?"
  
  
  Kelly stadig gestaan het tot en met sy hande langs my. Hy lomp begin gryp na my toue. Uri bereik die plek langs die lessenaar en gooi sy stoel op die vloer. Hy stamp die oop boks met sy ken. Hy leun vorentoe, mors die inhoud daarvan. Die afgeleë val uit en beland langs hom. "Nee!" sê hy skielik. "Nog nie. Ons het drie en twintig minute om te ontploffen die bom. En miskien, as ons gasheer daarvan hou om te sê, miskien die ontploffing sal stuur Fox hier. Kom ons probeer om'n bietjie te ontspan eerste."
  
  
  Kelly het nie gee my iets swakker. Uri kyk na die gemors op die vloer. "Ek kry dit," het hy gesê. "Ek kry dit, ek kry dit."
  
  
  "Jy bedoel wat?"
  
  
  "Draad cutters. Haar, ek onthou dat ek gooi die draad cutters. Daar is net een probleem. Die draad cutters is in die tweede laai. En die damn trekker is te ver onder die lessenaar. En ek kan nie daar kry nie gekoppel is aan dit. Hy draai sy kop in ons rigting. "Maak gou, Kelly. Ek dink ek het die geluk van die Ierse. Die Jode se geluk loop uit hier."
  
  
  Kelly gekruip na die tafel. Dit was soos'n sokker veld. Ten slotte, het hy daar gekom het. Hy gebruik sy bind bene as'n sonde en stoot die boks uit in skoon ruimte.
  
  
  Uri kyk. "O my God. Dit is gesluit."
  
  
  Haar stem stadig gesê, " Waar is die sleutels?"
  
  
  "Vergeet dit. Die sleutels is op'n ketting om my nek."
  
  
  'n lang, verskriklike oomblik van stilte. "Moenie bekommerd wees nie," sê ek. "Miskien is dit net'n slegte droom."
  
  
  Nog'n stilte. Ons het tien minute.
  
  
  "Wag," Uri gesê. "Jou posbus was ook gesluit
  
  
  . Hoe het jy ontdek die ego? "
  
  
  "Ek het nie," sê ek. "Ek gooi die ego by die lyfwag, en hy het op sy eie."
  
  
  "Vergeet dit," sê hy weer. "Ons sal nooit die hefboom te gooi die ding weg."
  
  
  Goeie. Met die antenna".
  
  
  "Wat oor hierdie?"
  
  
  "Neem dit."
  
  
  Hy lag. "Ek sien. Wat nou?"
  
  
  "Vis vir die boks. Neem dit deur die handvatsel. Dan probeer om te draai dit so hard as wat jy kan."
  
  
  "Neem die maat. Jy kan nie so dom wees."
  
  
  Hy het dit gedoen. Dit het gewerk. Die boks druk op die rand van'n stoel, oopgemaak het, en al die rommel gestort op die vloer.
  
  
  "Dit is'n baie wonderlike kasteel, Uri."
  
  
  "Is jy kla?" het hy gevra.
  
  
  Kelly het reeds vrygestel van hom.
  
  
  "Eina!" het hy gesê.
  
  
  "Is jy kla?" Kelly gevra.
  
  
  Ons het byna vyf minute gelaat. Perfekte tydsberekening. Ons stuur die sak vlieg. Die polisie sal hier wees in minder as vyf minute. Ons leiding vir die dag. Ons vergeet dit was gesluit.
  
  
  Ander onderwerpe van die dag was nie onderwerpe wat gelei het tot die res van die kwessie. Ek het gevind dat dit op Wilhelmina se dresser en gooi my stilet te Uri Kelly,wat is die neem van'n mes uit die kombuislaai.
  
  
  "Phone!" Ek het vir haar gesê. "O my God, die telefoon!" Ek duik vir my selfoon en vertel die operateur om te stuur vir my'n boodskap. Toe het sy gesê "Ja, meneer," ek het gehoor'n ontploffing.
  
  
  Al die deure van die saal was gesluit. En hulle is al gemaak van die onbreekbare metaal. Dit is alles reg. So ons sal wag, Ons kan nie verloor nou. Ons gaan terug na die sitkamer, terug na waar ons begin het. Uri kyk na my. "Doen wat jy wil om te breek of bly saam?"
  
  
  Ons het nog nooit gehad het om te besluit.
  
  
  Die deur vlieg oop en koeëls vlieg. 'n pistool geweer vreet deur middel van die kamer. Ek koes agter die stoel, maar voel die koeëls brand my been. Haar skoot en tref die skut in die ego, geklee in blou klere vou dollar, maar twee skuts het deur die deur, spoeg koeëls oral. Ek het haar een keer, en albei van hulle het.
  
  
  Wag'n sekonde.
  
  
  Sy fyn, maar nie veel nie.
  
  
  'n lang oomblik van onheilspellende stilte. Hy kyk in die kamer rond. Uri lê in die middel van die mat, 'n koeël gat in sy opgestopte baadjie. Kelly se regterhand was al die rooi, maar hy koes vir dekking agter die rusbank.
  
  
  Ons kyk na mekaar en dan by die deur.
  
  
  En daar is my ou vriend David Benjamin.
  
  
  Hy glimlag'n verdomde glimlag. "Moenie bekommerd wees nie, dames. Armee is hier."
  
  
  "Gaan na die hel, David."
  
  
  Hy het gekruip oor te Uri se liggaam. Daar was bloed op my been. Haar ego het'n pols. Hy was nog steeds daar. Gillett losgemaak dit. Hierdie is gered van die emoe se lewe. Kelly het sy bloedige hand. "Ek dink ek sal'n dokter voordat dit maak seer." Kelly stap stadig deur die kamers.
  
  
  Die Shabak ouens was al oor die kamer nou. Hulle en die Libanese polisie gemaak het nogal'n interessante kombinasie, neem gevangenes. En dan sal die polisie gekom het. Beiroet Polisie. Kom ons praat oor vreemde metgeselle, Shin Bitahon.
  
  
  "Libanon sal gebruik hierdie storie vir baie jare om te kom. Hulle sal sê:"Hoe kan jy ons beskuldig help om die Palestyne? Het ons nie eens werk met die Shin Bet? "Deur die manier," het Benjamin bygevoeg, " ons het Leonard Fox. Beiroet is gelukkig om dit weg te gee. En ons sal graag terugkeer ego na Amerika."
  
  
  "Een kurktrekker, David."
  
  
  "Hoe het ek hier gekom?"
  
  
  "Dis reg."
  
  
  "Leila my ingelig dat jy gaan na Jerusalem. Sy was gewaarsku om die aanloopbaan om my te laat weet wanneer jy kom. Dan is dit opgespoor jy af. Wel, nie presies toesig. Die weermag motor wat die eerste keer het jy by jou hotel was ons s'n. die taxi wat jy het om die lughawe. Die bestuurder het gesien jy kry op'n vliegtuig onderweg na Beiroet. Dan is dit was nie so wouldnt moeilik wees. Onthou haar nagegaan word uit die Slawe se selfoon oproepe vir jou. En een van hulle was waarskynlik Fox Beiroet. Al Shaitan was Leonard Fox, maar ek het gedink jy wil laat val deur hier en het gedink dat jy dalk'n bietjie hulp van'n paar vriende van joune. Ons het'n man by die Beiroet lughawe-wel, ons het'n ou - nou is die ego cover geblaas . Jy draai groen, Carter. Ek sal probeer om dit te voltooi vinnig, sodat jy kan slaag." Waar was sy? O, ja. Hy was wag vir haar in die saal. Ek het drie ouens met my. Ons het ontdek dat McKenzie was nie in die ego kamer "So waar was McKenzie? 'n man het op soek vir jou by die bar. Ek het om te gaan met die operateur. Miskien McKenzie het'n ander roaming diens."
  
  
  Goeie. Moenie vir my sê. Jy praat met die kameraman wanneer jy genoem die polisie."
  
  
  "Okay, ek sal nie vertel nie. Maar so was dit. Jy is baie groen, Carter. Deels, groen en wit. Ek dink jy gaan om te slaag."
  
  
  "Dood," sê ek. En ontkoppel.
  
  
  
  
  
  
  Die twintig-eerste hoofstuk.
  
  
  
  
  
  Haar lê naak in die son.
  
  
  Op die balkon. Ek het gedink oor wat ek sou doen met'n miljard dollar. Ek sou waarskynlik nie gedoen enigiets anders. Wat moet ek doen daar? Het jy veertien Bob Lamotte kostuums? Is daar'n paleis in Arabië? Nope. Vervelig. Reis? Dit is'n ander ding wat mense doen met die geld. In elk geval, die reis is wat ek is passievol oor. Reis en avontuur. Baie van die avonture. Laat ek jou vertel oor die avontuur - dit is'n skoot in die arm. Of'n been.
  
  
  Ek het altyd dink hierdie geld. Die helfte van'n miljard dollar. Vyf honderd miljoen. Die geld wat hulle het van die Leonard Fox repository. Die losprys. Vyf honderd miljoen dollar in die vyftigerjare. Weet jy hoeveel is? Tien miljoen dollar. Tien miljoen-en-vyftig dollar note. Ses duim per wetsontwerp. Vyf miljoen voete van geld. Net onder'n duisend myl. En die morele is dit: geluk wat jy kan koop nie. Ten minste nie vir Jakkals. Dit kan selfs koop'n emoe-bod. Eerste van alles, want die geld is nie teruggekeer. En tweedens, die regter, in'n vlaag van wetlike klug, stel die bod vir Fox op een miljard dollar.
  
  
  Daar was geen nemers.
  
  
  Die telefoon lui. Hy lê langs my op die balkon. Hy kyk op sy horlosie. Die middag. Ek skink vir my'n glas van die poolse vodka. Ek laat haar selfoon ring.
  
  
  Hy het'n beroep.
  
  
  Ego haar opgetel.
  
  
  Smous.
  
  
  "Ja, meneer."
  
  
  "Wil jy dit doen?"
  
  
  "Uh, ja, meneer... Het jy bel om te vra of ek was okay?"
  
  
  "Nie regtig nie. Hoe is die begin?"
  
  
  Hy bly stil. "Ek kan nie lieg nie, meneer. In'n paar dae, alles sal goed wees."
  
  
  "Wel, ek is bly om te hoor dat jy kan nie vir my lieg. Sommige mense dink jy is op die kritici se lys."
  
  
  Ek het vir haar gesê: "ek kan nie dink hoe hierdie gerugte begin het."
  
  
  "Ek kan nie, Carter. Ek kan haar nie vind nie. So laat ons praat oor jou volgende opdrag. Jy voltooi die Fox geval gister, so nou moet jy gereed wees vir die volgende een."
  
  
  "Ja, meneer," sê ek. Ek het nie verwag dat'n Nobelprys, maar die naweek... "Gaan op, meneer," sê ek.
  
  
  "Jy is tans in Ciprus. Ek wil hê jy om daar te bly vir die volgende twee sondae. Na hierdie tyd, ek wil ontvang'n volledige verslag oor die presiese aantal van Ciprus bome in Ciprus."
  
  
  "Twee sondae, het jy gesê?"
  
  
  "ja. Twee Sondae. Ek hoef nie'n crappy vinnige tel."
  
  
  Ek vertel em dat hy kon beslis reken op my.
  
  
  Hy hang en het nog'n lepel van kaviaar. Waar was hy? O, ja. Wat moet geld?
  
  
  Haar gehoor die geluid van'n sleutel in die dag. Hy gryp haar handdoek en gerol oor. En haar stem. Ek staan op die drumpel van'n balkon kamer. Sy kyk na my met groot oë en hardloop oor aan my.
  
  
  Sy kniel op die mat en kyk na my. "Ek gaan om jou dood te maak, Nick Carter! Ek dink regtig ek gaan om jou dood te maak!"
  
  
  "Hey. Wat het gebeur? Is jy nie bly om my te sien?"
  
  
  "Bly om te sien jy? Sy was half bang tot die dood. Ek het gedink jy was dood." Hulle het my wakker in die middel van die nag en het gesê:"Carter is af. Wat jy nodig het om te vlieg na Ciprus."
  
  
  Hy het'n hand deur haar geel-pienk hare. "Hi, Millie... Hi daar."
  
  
  Sy glimlag'n pragtige glimlag vir'n oomblik, dan haar oë weer aangesteek.
  
  
  "Alles reg," sê ek, " as jy beter voel, dit is vroeg. Kyk onder die blinddoek. Alles is rof daar. En die stem, hoe voel jy oor'n gewonde held-gewond in die lyn van verdediging van jou land? Of laat my sit dit'n ander manier. So, hoe voel jy oor die man wat vir jou gegee het'n twee-week vakansie in Ciprus? "
  
  
  "Vakansie?" het sy gesê. "Twee Sondae?" Dan het sy gryns. "Wat was die eerste date?"
  
  
  Sy was getrek deur ee te lek. "Ek het jou gemis, Millie. Ek het regtig gemis jou cheeky rta."
  
  
  Laat Ay weet hoeveel hy haar gemis.
  
  
  "Weet jy wat?" het sy saggies gesê. "Ek dink ek glo dat jy."
  
  
  Ons soen vir die volgende uur en'n half.
  
  
  Ten slotte, het sy omgedraai en lê haar kop op my bors. Ek het'n slot van haar hare op my lippe, ingeasem ih parfuum, en kyk uit by die Middellandse see, dink ons wil een of ander manier kom volle sirkel.
  
  
  Millie kyk na my kyk uit na die see. "Dink van ophou BYL weer?"
  
  
  "Dwaal. Ek dink dit is my lot."
  
  
  "Te sleg nie. Ek het gedink dit sal lekker wees vir jou om huis toe te kom."
  
  
  Hy soen die top van haar soet geel kop. "My liewe, sou sy genoem word'n slegte burgerlike, maar ek hou van die geld wat ek kan reël om ernstig te beseer ten minste een keer'n jaar. Hoe oor hierdie?"
  
  
  Sy draai om en byt my oor.
  
  
  "Hmm," het sy gesê. "Beloftes, Beloftes."
  
  
  
  
  
  
  Nick Carter
  
  
  Dokter Dood
  
  
  
  
  Nick Carter
  
  
  Dokter Dood
  
  
  Opgedra aan die mense van die Geheime Dienste van die Verenigde State van Amerika
  
  
  
  
  Die eerste hoofstuk
  
  
  Die taxi gestop skielik by die ingang van Malouche Straat. Die bestuurder het sy hoof geskeer en knip sy oë bloedbelope oë op my. Hy rook te veel kif.
  
  
  "Slegte nuus," grom hy nors. "Ek is nie gaan in. Jy wil om te gaan, jy gaan."
  
  
  Haar lag. Selfs die gesoute Arabiese inwoners van Tangier vermy Malouche Straat, 'n smal, kronkelende, swak verlig en onwelriekende stegie in die middel van die Medina, Tangier se weergawe van die Kasbah. Maar ek het gesien hoe erger. En ek het dinge om te doen daar. Hy betaal die bestuurder, gestort die emu vyf dirham, en klim uit. Hy klap die motor in rat en was'n honderd meter weg voor hy kon lig dit.
  
  
  "Is jy'n Amerikaanse? Wil jy'n goeie tyd te hê?"
  
  
  Kinders verskyn oor uit van nêrens en my gevolg het tot haar dop. Hulle kon dit nie gewees het meer as agt of nege jaar oud, geklee in vuil, verflenterde djellabs, en lyk soos al die ander maer kinders wat pop-up van nêrens in Tangier, Casablanca, Damaskus, en'n dosyn ander Arabiese stede.
  
  
  "Wat wil jy doen? Hou jy van die seuns? Meisies? Twee meisies by die dieselfde tyd? Doen wat jy wil kyk na die show? 'n meisie en'n donkie? Jy wil baie klein seuns. Wat wil jy doen?"
  
  
  "Wat ek wil," het hy vir haar gesê het stewig, " is om dit te verlaat alleen. Kry nou verlore."
  
  
  "Wil jy kif? Wil jy dagga? Wat wil jy doen? " het hulle geskree dringend. Hulle was nog steeds op my hakke toe ek gestop in die voorkant van die deur, rondom die ongemerkte plavuizen, en klop vier keer. Die dag paneel geopen, 'n mustachioed gesig loer uit op die nah, en die kinders skarrel weg.
  
  
  "Ou?" sê die uitdrukkinglose gesig.
  
  
  "Carter," het ek gesê kort. "Nick Carter. Ek wag vir haar."
  
  
  Onmiddellik, die paneel gly terug, was daar'n klik van slotte, en die deur oopgemaak. Hy het'n groot, lae plafonne kamer wat op die eerste lyk selfs donkerder as die straat. Die skerp reuk van brandende dagga gevul my neus. Die harde gille van die arabiese musiek deurboor my ore. Op óf kant van die kamer, 'n paar dosyn donker figure staan kruis-bene op matte of leun terug teen die kussings. Sommige sluk kruisement tee, ander gerook dagga om'n hookah. Ih se aandag gefokus was op die middel van die kamer, en hy kon nie verstaan hoekom nie. 'n meisie dans op die dansvloer in die sentrum, verlig deur die dowwe pers spreiligte. Sy was geklee in slegs'n kort bra, semi-deursigtige harem broek, en'n sluier. Nah het'n kurwes van die liggaam, vol borste, en glad dye. Haar bewegings was stadig, syerige en eroties. Nee wat ruik soos suiwer seks.
  
  
  "Sal jy sit, monsieur?" mustachioed gevra. Ego se stem was nog uitdrukkingloos, en sy oë het nie lyk om te beweeg as hy gepraat het. Hy onwillig trek sy blik weg van die meisie en wys na'n plek teen die muur, oorkant die dag. Standaard operasionele prosedure.
  
  
  "Hier," sê ek. "En bring vir my'n paar van mint tee. Kokende water."
  
  
  Hy verdwyn in die donkerte. Ek sit dit neer op'n kussing teen die muur, het gewag totdat my oë is ten volle aangepas om die duisternis, en dan noukeurig ondersoek die plek. Ek het besluit dat die persoon wat veronderstel was om te voldoen aan haar gekies het om haar goed. Die kamer was donker genoeg en die musiek was hard genoeg vir ons om te het'n paar privaatheid. As ek geweet het die man so goed as wat ek gedink het wat ek gedoen het, wil ons het hom nodig gehad. Ons kan ook een van die verskeie uitgange dat jy dadelik opgemerk. Hy het geweet daar was'n ander, en hy kan selfs raai waar. Geen Tangier klub sal lank sonder'n paar strategies uitgange in die geval van die polisie of selfs minder wenslik besoekers besoek.
  
  
  Soos vir vermaak - wel, ek het geen klagtes oor wat óf. Haar, leun teen die rowwe klei kla, en kyk na die meisie. Haar hare was jet swart en bereik om haar middellyf. Stadig, stadig, sy wieg in die donker lig, na die slag aanhoudend in haar maag. Haar teiken leun terug, dan vorentoe, asof sy kon nie beheer oor wat haar liggaam wou hê, wat dit nodig is, wat dit gedoen het. Haar jet-swart hare gesmeer een bors, dan die ander. Hulle gedek en dan aan die lig gebring die spiere van die lewe, blink wetly van die pot. Hulle het gedans saam met haar ryp heupe soos'n man se hande stadig steil haar in'n erotiese koors. Haar hande het, stoot haar pragtige borste vorentoe as as sy was die aanbied van ih, wat ih om die hele mans se kamer.
  
  
  "Bynaam. Nick Carter."
  
  
  Haar opkyk. Op die eerste, ek het nie erken die donker velkleur figuur in jeans wat sit direk in die voorkant van my. Dan sien hy die diep-set oë en die vlymskerp rand van haar kakebeen. Saam, hulle was onmiskenbaar. Remy Saint-Pierre, Odin Poe se vyf hooggeplaaste werknemers van die Buro Deuxieme, die franse ekwivalent van ons CIA. En meer. Ons oë ontmoet vir'n oomblik, dan het ons beide glimlag. Hy gaan sit op die kussing langs haar
  
  
  
  
  
  "Ek het net een kurktrekker," het hy het vir haar gesê in'n lae stem. "Wat is jou maat? Vertel my so dat die ego kan dit vermy."
  
  
  Nog'n flits van'n glimlag flikker oor die gespanne gesig.
  
  
  "Altyd pittige, mon ami," het hy geantwoord, net so stil. "Dit is so baie ferret jaar sedert ek laas gesien het jy, maar jy sal weet wat die skerp onmiddellik toe ons uiteindelik weer ontmoet."
  
  
  Dit is waar. Dit was'n lang tyd gelede. Ek het nie eintlik sien haar, Remy was met hulle soos Dawid Hawke, my baas en hoof van operasies by die BYL, my opgedra om te help om die Deuxieme Buro verhoed dat die moord van die President de Gaulle. Dit is nie'n slegte manier om dit te hanteer, as ek vir haar sê so. Twee rowers sou word was uitgeskakel, President de Gaulle het'n natuurlike en rustige dood in sy eie woonstel'n paar jaar later, en Remy en ek verdeel in wedersydse respek.
  
  
  "Hoe anders kan ek het pret, Remy?" Ek het gesê, trek uit my sigarette en bied em een.
  
  
  Die sterk kakebeen gebalde grimmig.
  
  
  "Ek dink, mon ami, wat ek het iets om jou te vermaak, selfs jy, die mees effektiewe en dodelike spioen wat ek nog ooit bekend. Ongelukkig is dit nie vermaak my op alle."
  
  
  Hy het die sigaret, kyk op sy goue wenk voordat dit in sy mond, en skud sy kop effens.
  
  
  "Nog monogram sigarette, gemaak om te bestel, kan ek sien haar. Jou enigste ware plesier."
  
  
  Ego verlig haar, dan is sy eie, skrams op die danser.
  
  
  "O, haar, hardloop in'n paar meer mense. Van die kursus, streng in die lyn van die reg. Maar jy het nie stuur hierdie dringende top - prioriteit oproep deur die Hawke - en, mag ek byvoeg, onderbreek'n mooi klein vakansie-om te praat oor my sigarette, mon ami. Ek vermoed dat jy nie eens nooi my hier om te sien hierdie meisie is probeer om liefde te maak al die mans in die kamer in'n keer. Nie dat ek omgee vir haar."
  
  
  Die Fransman knik.
  
  
  "Ek is jammer dat die geleentheid vir ons vergadering is nie meer lekker nie, maar..."
  
  
  Die kelner kom oor met twee stomende bril van kruisement tee, en Remy bedek sy gesig met die kap van sy djellaba. Die ego kenmerke van byna verdwyn in die skaduwees. Op die dans vloer, die tempo van harde musiek effens toegeneem. Die meisie se bewegings geword swaarder, meer aanhoudend. Hy het gewag vir die kelner om te dematerialize, as Marokkaanse kelners doen, dan praat saggies.
  
  
  "Alles reg, Remy," sê ek. "Kom ons doen dit."
  
  
  Remy het'n sleep op sy sigaret.
  
  
  "Soos jy kan sien," het hy gesê stadig, " ek het gekleur my vel en ek dra Marokkaanse klere. Dit is nie die dom maskerade wat dit mag lyk. Selfs in hierdie plek, wat ek oorweeg veilig, ons vyande kan alles rondom ons. . En ons weet nie, ons is nie seker wie hulle is. Dit is die mees skrikwekkende aspek van hierdie situasie. Ons weet nie wie hulle is, en ons weet nie hul motiewe. Ons kan maar net raai."
  
  
  Hy het'n pouse. Hy trek'n silwer sak van sy baadjie en stilletjies uitgestort'n paar 151-krag Barbados rum in beide van ons glase. Moslems nie drink nie - of nie - en ek was nie te dink van die omskakeling van die ih geloof. Remy knik dankbaar, vat'n sluk van die tee, en het voortgegaan.
  
  
  "Ek sal reguit tot die punt," het hy gesê. "Iemand het verdwyn. Iemand wat van kardinale belang is vir die sekuriteit van nie net Frankryk, maar die hele Europa, die Verenigde Koninkryk en die Verenigde State van amerika. In kort, iemand van belang is vir die Westerse wêreld."
  
  
  "'n wetenskaplike."Dit was'n stelling, nie'n kurktrekker. Die skielike verdwyning van een wetenskaplike veroorsaak meer paniek as die afvalligheid van'n dosyn burokrate, in watter land dit was.
  
  
  Remy knik.
  
  
  "Het jy al ooit gehoor van Fernand Durocher?"
  
  
  Hy het'n deurdagte sleep op sy sigaret en geestelik geskandeer die BYL bio-lêers van die franse wetenskaplike leiers. Vyftien voete weg, 'n danser doen haar bes om my te lei. Die musiek was stadig maar seker besig om momentum. Haar maag was jeuk. Sy bewe, haar liggaam spiere teer in die tyd na die musiek, haar dye kloppende.
  
  
  "Dr. Fernand Duroche, Ph. D., 'n lid van die Legioen van Eer. Gebore in Elsas in 1914. Hy studeer eerste in sy klas van die École Polytechnique in Parys, 1934. Navorsing in die veld van die onderwater krag plante vir die franse Vloot voor die duitse inval. Die franse onder de Gaulle se leierskap tot bevryding. Post-oorlog werk: die groot vooruitgang in die rekenarisering vir die ontwikkeling van die kern duikbote in die franse Vloot. Sedert 1969-Direkteur RENARD, 'n geheime projek van die franse Vloot. Tydens die oorlog, was hy bekend deur die kode naam "Dr Dood" vir sy ervaring met plofstof, en die krimpvarkie se naam is nog steeds gebruik as'n grap as gevolg van Duroche se sagte geaardheid ."
  
  
  Remy knik weer. Nou ego se oë was ook vasgestel op die meisie. Haar bewende borste glinster wetly in die rokerige lig. Haar oë was gesluit as sy gedans.
  
  
  "Jy het dit gedoen om jou eie ding
  
  
  
  
  huiswerk. BYL versamel inligting goed. Waarskynlik te goed vir my as RENARD se sekuriteit direkteur. Egter, dit is die persoon wat ons praat oor."
  
  
  "En die sleutel woord in die ego dossier is, natuurlik, "kern," het ek gesê.
  
  
  "Miskien."
  
  
  Hy lig'n wenkbrou op haar.
  
  
  "Miskien?"
  
  
  "Daar is ander sleutelwoorde as goed. Byvoorbeeld, " rekenarisering "en" water aandrywing stelsels. Ons weet nie watter sagteware is korrek."
  
  
  "Kan dit wees almal van hulle?" Ek het haar gevra.
  
  
  "Weer, miskien." Remy roer effens. Hare ook. 'n effense ongemak binnegeval die kamer, 'n groeiende en byna tasbaar spanning. Dit was suiwer seksuele spanning kom van die meisie in die sentrum. Haar sluier was nou af. Net die dun deursigtige materiaal van haar harem broek en bra bedek haar welige borste met harde nippels en sappig dye. Deur middel van hierdie materiaal, elke man in die kamer kon sien die swart driehoek van haar romp. Sy het dit hypnotiserende, beduie met haar hande, nooi, smeek vir aandag.
  
  
  Remy skoongemaak sy keel en neem nog'n slukkie van sy rum-verweef tee.
  
  
  "Laat my begin by die begin," het hy gesê. "Byvoorbeeld, drie maande gelede, Dokter Duroche links RENARD se hoofkwartier in Cassis vir sy jaarlikse drie-week vakansie. Volgens sy kollegas, hy was in'n hoë geeste. Die projek is vinnig besig om'n suksesvolle gevolgtrekking en, in werklikheid, net'n paar besonderhede gebly uitgeklaar moet word. Duroche was op pad na Lake Lucerne in Switserland, waar hy van plan is om te spandeer'n boot vakansie met'n ou vriend wat geleef het by die Politegnikum Universiteit. Hy het sy tasse gepak en op die oggend van die twintigste van November soen sy dogter totsiens in... "
  
  
  "Ek is'n dogter?"
  
  
  "Duroche is'n wewenaar. Sy drie-en-twintig jaar-ou dogter, Michelle, woon saam met hom en werk as'n bibliotekaris in RENARD. Maar ek sal terug te kom na dit later. Soos ek gesê het, Duroche soen sy dogter groet op die lughawe in Marseille. , sel op'n vliegtuig na Milaan wat vlieg na Lusern. Ongelukkig is... "
  
  
  "Hy het nooit opgedaag nie," het hy klaar haar af vir wat.
  
  
  Remy knik. Hy draai effens sodat die danser sou nie kom in die Ego se lyn van sig. Hy kon nie verstaan hoekom nie. Dit het nie help met konsentrasie. Sy het links van die middel van die kamer en was nou krul rondom die gehoor, haar borste en dye lasciviously raak een gretig man, en dan die ander.
  
  
  "Hy het op die vliegtuig," Remy het voortgegaan. "Ons weet dat. Die ego dogter het dit gesien. Maar hy het nie slaag nie deur die doeane en immigrasie beheer in Lusern. Trouens, hy is nie gelys op die vliegtuig rondom Milaan te Lusern."
  
  
  "So het die wegraping, as dit is die wegraping, plaasgevind het in Milaan. Of op'n vliegtuig rondom Marseille, " sê ek ingedagte.
  
  
  "Dit lyk so," Remy gesê. In elk geval, Ego se dogter het'n brief van hom twee dae later. Beide Mademoiselle Duroche en ons beste handskrif kenners stem saam dat dit inderdaad geskryf deur Duroche homself. 'n skielike behoefte vir eensaamheid, en hy het'n spontane besluit om te isoleer homself iewers te "dink dinge deur."
  
  
  "Poststempel?" Ek het gevra, dwing myself om nie te kyk na die danser. Dit is om nader. Nou lae kreun kom van regoor haar keel; die klanke van haar bolyf beweeg was om woes.
  
  
  "Die poststempel op die brief was Rome. Maar dit beteken nie dat enigiets, van die kursus."
  
  
  "Minder as niks. Wie steel die ego kon gemaak het die ego skryf'n brief en dan e-pos vanaf enige plek." Hy klaar is dit af met rum en tee in die een lig sluk. "As dit is, hy is ontvoer."
  
  
  "Absoluut fantasties. Natuurlik, ten spyte van sy briljante ervaring van patriotisme, moet ons erken die moontlikheid van Duroche se afvalligheid. As ons die woorde en toon van die ego letters op gesig waarde, dit is waarskynlik die geval."
  
  
  "Was daar meer as een brief?"
  
  
  "Drie sondae later, die ego van Michel Duroche se verdwyning het nog'n brief. In die nen, weer handgeskrewe, Durocher gesê dat die ego is toenemend bekommerd oor die aard van die werk wat hy besig was om by RENARD, en hy besluit om te spandeer nog ses maande alleen te "oorweeg" of hy wou om voort te gaan. Dit is slegs dan dat die Ego se dogter het werklik bekommerd - hy het nie noem waar hy was in die hofsaal, of wanneer hy sou wees om te kommunikeer met haar weer - en besluit dat dit was haar plig as'n RENARD werknemer, sowel as die Ego se dogter, die owerhede te kontak. Ek was onmiddellik het oor die saak, maar ons ondersoeke het gevind dat byna niks van waarde met hierdie fretten."
  
  
  "Die Russe? Die Chinese?" Die meisie is naby aan ons. Ek kon ruik haar parfuum en muskus op haar stralende liggaam. Haar gesien druppels bank tussen haar genoeg borste. Mense bereik uit om haar aan te raak, aan te gryp haar nah.
  
  
  
  
  
  "Almal van ons agente is negatief oor hierdie," Remy gesê. "So jy sien, mon ami, ons is regtig in die gesig staar'n leë muur. Ons weet nie of hy met Hema, of is hy in die saal met hulle op sy eie sarsies of nie, en mees belangrik, ons weet nie waar hy is nie. Ons weet dat met die inligting in die hande van Fernand Duroche, die RENARD projek kan gedupliseer word deur die Hema enige plek, enige plek in die wêreld vir net'n paar miljoen dollar ."
  
  
  "Hoe dodelike is dit?"
  
  
  "Dodelike," Remy het gesê grimmig. "Nie'n waterstof bom of'n bakteriologiese oorlog, maar'n dodelike gevaar in die verkeerde hande."
  
  
  Sy was nou so naby dat ek kan voel haar warm asem op my gesig. Haar kreun het roggelende, veeleisende, haar bekken beweeg heen en weer in'n frenzy, haar hande bereik asof vir'n onsigbare minnaar wat is die vervaardiging van ekstase angs in haar vlees, dan is haar dye oop om hom te ontvang. Die ander mans bereik vir haar, hul oë brand met die honger. Sy ontwyk hulle, nooit verloor fokus op haar eie innerlike stuiptrekkings.
  
  
  "En die dogter? Sy dink ook dat Duroche regtig links op sy eie te "dink dinge oor'?"
  
  
  "Jy kan praat met jou dogter jouself," Remy gesê. "Sy is in wegkruip, en ek sal julle bring na haar. Dit is een van die redes, mon ami, ek het jou gevra om hier te kom om te Tangier. Die ander rede, en die rede hoekom jy en BYL het haar betrokke is , is as gevolg van my vermoedens. . Noem dit, soos jy sê, 'n raaiskoot. Maar wie beter om te infiltreer die RENARD projek, uit te vind wat dit is en hoe ego gebruik kan word, en dan ontvoer Dr Duroche of aan te moedig om die ego te laat? Wat...
  
  
  Lizzie leun in, probeer om te hoor wat Remy was om te sê. Die musiek geskree skerp soos die meisie in die voorkant van ons maak haar mond oop in'n stil kreet van ekstase en het begin om te boog haar liggaam in die rigting van die finale spasma. Uit die hoek van haar oog, sy kon sien twee mans beweeg doelgerig oor die kamer. Bouncers? Om te hou die omstanders in kontroleer en te verhoed dat die toneel van die draai in'n massa verkragting toneel? Haar, hy kyk na hulle versigtig.
  
  
  "...Die ou vriende weer-agent se verslag-vulcan ... " ek kon hoor brokkies van die Teken se gesprekke. Kyk na die twee mans kom om te lek haar, het hy bereik uit en het Ego se hand. Duim van nah, die meisie se liggaam skud, dan uiteindelik sidder.
  
  
  "Remy," sê ek, " en die spore..."
  
  
  Hy het begin om te draai. Op daardie oomblik, beide mans laat val hul djellabs.
  
  
  "Trek!" Haar geskree. "Sit!"
  
  
  Dit was te laat. Die lae plafonne kamer is gevul met die oorverdowende donder van die geweervuur van die mure. Remy se liggaam getrek vorentoe met'n ongeluk, asof die ego's is verpletter in die ruggraat deur'n reuse hamer. 'n lyn van bloedige gate verskyn langs ego se rug, asof hulle was getatoeëer daar. Die teiken se ego ontplof. Die skedel oop verdeel in'n uitbarsting van die rooi bloed, grys brein, en wit been fragmente. My gesig was geweek in ego bloed, en my hande en hemp was gespat.
  
  
  Nou het sy niks wat ek kon doen vir'n teken. En ek het nie tyd om te treur oor hom. 'n split sekonde later, dan is getref deur die eerste koeëls het dit en begin rol. Wilhelmina , my 9mm luger en konstante metgesel, was reeds in my hand. Ek lê op my maag as ek gryp haar deur'n baksteen paal en teruggeskiet. My eerste lummel die huis getref. Ek sien een van die twee mans laat val sy pistool geweer en boog sy kop terug, clutching sy nek en skree. Bloed spuit af in die karotis arterie soos'n hoë-druk slang. Hy het nog steeds vasklou aan homself. Hy was'n dooie man kyk na homself sterf. Maar die ander man nog gelewe het. Selfs as my tweede lummel gewond ego se gesig, het hy val op die vloer en stoot die liggaam van sy nog steeds-lewende vriend in die voorkant van hom. Met behulp van die ego as'n skild, hy het voortgegaan om te skiet. Koeëls skop stof en skerwe van klei vloer duim van my gesig. Haar nie tyd mors en ammunisie probeer om te tref die paar duim van die skut se skedel wat sy kon sien. Hy draai Wilhelmina up en kyk na die drie dowwe lig bolle wat was die enigste bron van lig in die kamer. Ek mis dit die eerste keer, met'n eed beloof het, dan breek die gloeilampe. Die kamer was gedompel in'n diepe duisternis.
  
  
  "Definieer! Jy is welkom! Definieer my!"
  
  
  Te midde van die oorverdowende chaos en die gille, gille en skote, 'n vrou se stem weerklink langs my. Hy draai sy kop. Dit was'n danser. Sy was'n paar meter weg van my, desperaat vasklou aan'n rak in die poort na'n skuiling wat nie daar was nie, haar gesig vertrek met afgryse. In die verwarring, haar bra was afgeskeur, en haar kaal borste was swaai in die helder spatsels bloed. Bloed-Remy Saint-Pierre. Hy reik uit, gryp haar rofweg deur haar lang, dik swart hare, en gesleep haar agter'n paal.
  
  
  "Moenie kom," het ek grom. "Moenie beweeg nie."
  
  
  Sy "heerlik om my. Ek kon voel die sagte rondings van haar lyf teen my geweer in die hand. Dit gehou vuur vir'n minuut, met die fokus op die flits van die skut se wapen. Nou is hy is besig om die hele kamer, teken'n lyn van vuur wat sou verswelg my - as ek nie moes dek.
  
  
  
  Die kamer was hel, 'n nagmerrie put van die dood besaai met lyke, waar die steeds-lewende vertrap op die krul liggame van die dood, skreeu, gly in die poele van bloed, struikel oor gebreek en vermink vlees, val soos koeëls. fel getref ih op die rug of in die gesig staar. 'n paar meter weg, 'n man skree aanhoudend, sy hande gedruk om sy maag. Die ego van die lewe is uitmekaar geskeur deur die koeëls, en guts gemors uit op die vloer.
  
  
  "Asseblief!" het die meisie langs my kerm. "Asseblief! Kry ons hier uit!"
  
  
  "Gou," het hy gebreek. As daar enige manier om te vang hierdie rower en neem ego in die lewe, dit is aan haar. Hy sit sy hand op die paal, het versigtig doel en afgevuur. Net om hom te laat weet ek is nog steeds daar. As dit kan maak dat die ego gee sy vuur-vou taktiek in die hoop van die vang van my na willekeur en die maak van die ego soek vir my in die donker, dit kan gevoel word deur Hugo, my potlood dun stilet geleë gemaklik in die ego se suede arm.
  
  
  "Luister!" het die meisie langs my skielik gesê.
  
  
  Hy ignoreer haar en nog'n skoot afgevuur. Die skietery het gestop vir'n oomblik, dan hervat. Die rower herlaai. En hy het nog afgevuur op'n ewekansige.
  
  
  "Luister!" Die meisie sê weer, meer insistently, trek op my arm.
  
  
  Hy draai sy kop. Iewers in die verte, oor die skerp slag van'n geweer op die Muur, het sy gehoor die kenmerkende skril skree van'n polisie-motor.
  
  
  "Die polisie!" het die dogtertjie gesê. "Ons het te verlaat nou! Ons moet!"
  
  
  Die gunslinger moet hoor die klank, ook. Die laaste skoot klap: bakstene gesplinterde teen'n post en klei opgestaan het uit die vloer ongemaklik naby aan waar ons lê, en dan was daar stilte. As jy kan noem dit massa van gille, kreun, en skud stilte. Hy gryp die meisie se arm en gedwing om haar en homself. Daar was geen punt in wegkruip. Die rower was lank weg.
  
  
  "Terug uitgang,"sê hy aan die meisie. "Die een wat nie gaan uit na ons op enige straat. Vinnig!"
  
  
  "Daar," het sy gesê in'n keer. "Anderkant die muur is'n tapisserie."
  
  
  Ek kon nie sien wat sy was wys op in die donker, maar Hey het my op my woord. Trek op haar arm, sy tas haar pad langs die muur deur middel van die bos van menslike liggame, dood en sterf. Hande aangegryp my bene, my lyf. Ih stoot haar eenkant, ignoreer die gille rondom my. Ek het nie tyd om te speel Florence Nightingale. Ek het nie tyd om ondervra te word deur die Marokkaanse polisie.
  
  
  "Onder die tapisserie," het'n meisie agter my gehoor het haar fluister, " daar is'n hout pen. Jy het om te trek die ego. Sterk."
  
  
  My hande het gevind dat die rowwe wol van'n Marokkaanse tapisserie. Hy skeur dit af en gevind dat'n pen onder dit. My hande was nat en glad van iets wat ek geweet het, was bloed. Die gil van'n polisie-motor is nou Stahl se lek. Skielik, dit gestop.
  
  
  "Maak gou!" het die meisie het gepleit. "Hulle is buite!"
  
  
  'n rof-vormige pen het haar en trek - asof iewers in'n koel, afgeleë deel van haar gedagtes, sy bewus was van die feit dat vir'n onskuldige kyker, die meisie was te bekommerd oor die plasing van haar om te verhoed dat die polisie.
  
  
  "Maak gou!" sy was bedel. "Asseblief!"
  
  
  Hy trek haar harder. Skielik is jy voel'n stuk van die klei muur gee pad. Hy geruk terug, laat'n vlaag van die koel nag lug monsterneming in die dodelike stank van die kamer. Hy stoot die meisie deur die poort en haar gevolg. 'n hand gryp my skouer desperaat van agter, en'n liggaam probeer om te druk deur die opening in die voorkant van my. My regterhand swaai op en dan af in'n half-noodlottige karate skop. Ek het gehoor haar swaar in angs, en haar liggaam het. Dit is uit gestoot deur die ego deur die gate met die een voet en geslaag het deur middel van die gat, om die afdeling van die muur terug in die plek agter hom. Hy bly stil. Oral waar ons was, was dit pikswart.
  
  
  "Op hierdie manier," ek het gehoor haar fluister die meisie langs my. Haar hand reik uit en gevind myne. "Aan jou regterkant. Versigtig wees.".
  
  
  Ek laat haar hand trek my af met die trappe deur middel van'n smal tonnel. Ek moes my kop laer. Die nag lug ruik na stof, verval, en mustiness.
  
  
  "Dit is'n uitlaat vir skaars medisinale kruie," het die meisie vir my gefluister in die donker. "Net twee en'n paar ego vriende weet oor dit."
  
  
  "Soos die twee mans met gewere?"" Ek het voorgestel dit.
  
  
  "Mense met gewere was nie vriende nie... nou moet ons kruip. Versigtig wees. Die gat is te klein."
  
  
  Ek beland op my maag, maak my pad deur'n opening skaars groot genoeg vir my liggaam. Dit was klam en stink. Dit het nie veel te dink om te besef dat ons verbind is aan'n ou,ongebruikte gedeelte van die riool-stelsel. Maar na vyf stresvolle minute, die invloei van vars lug monsterneming toegeneem het.
  
  
  
  Voor my, die meisie het skielik gestop.
  
  
  "Hier," het sy gesê. "Nou is jy het om te stoot. Die opheffing van die bars."
  
  
  Hy steek sy hand uit en voel die geroeste yster rasper. Drukkies haar knieë, haar rug het. Dit kraak, dan opgestaan duim vir duim. Wanneer die opening was groot genoeg is, het hy beduie vir die meisie te druk deur. Hy bereik vir dit. Die verkoeler sierrooster gly terug in plek met'n gedempte klang. Ek kyk rond: die groot skuur, dof verlig van die maanlig buite, die skadu van die motors.
  
  
  "Waar is ons?"
  
  
  "'n paar blokke van die klub," het die dogtertjie gesê. Sy asemhaling swaar. "Verlate gate garage. Ons is veilig hier. Asseblief laat my rus vir'n rukkie."
  
  
  Ek kon gebruik het om dit as'n uitstel myself. Maar ek het meer belangrike dinge op my gedagtes.
  
  
  "Alles reg," sê ek. "Jy rus. Terwyl jy rus, laat se sê jy beantwoord'n paar vrae. Eerste, hoekom is jy so seker dat hierdie gewapende mans is nie vriende van die heer? omdat die polisie aangekom het? "
  
  
  Vir'n oomblik, sy het voortgegaan om die stryd te vang van haar asem. Wag vir haar.
  
  
  "Rumatiek is jou eerste kurktrekker," het sy gesê op die laaste, haar stem nog steeds verskeurde, " dat die gewapende mans vermoor Remy St Pierre. Saint-Pierre was'n vriend van die eienaars, en so het die gewapende mans kon nie vriende wees van die eienaars."
  
  
  Ee gryp haar aan die skouer.
  
  
  "Wat weet jy oor Remy Saint-Pierre?"
  
  
  "Asseblief!" "Nee!" het sy uitgeroep, twirling. "Jy is my seer!"
  
  
  "Antwoord my! Wat weet jy oor Remy Saint-Pierre?"
  
  
  "Ek-Mnr Carter, het ek gedink jy het geweet haar."
  
  
  "Ek weet?" Hy los sy greep op haar skouer. "Weet wat?"
  
  
  "Sy... Sy naam is Michel Duroche."
  
  
  
  Die tweede hoofstuk
  
  
  Hy was op soek na Nah, nog steeds hou haar skouer. Sy was op soek na my stip.
  
  
  "So St Pierre het nie vertel?"
  
  
  "Saint-Pierre het nie tyd om my te vertel," sê ek. "Die emu het sy kop af te blaas net wanneer die storie was interessant."
  
  
  Sy ril en draai weg.
  
  
  "Ek het dit gesien," het sy gefluister. "Dit het gebeur duim van my gesig. Dit was verskriklik. Ek sal nagmerries vir die res van my lewe. En hy was so vriendelik, so gerusstellend. Na my pa verdwyn het ..."
  
  
  "As dit net was jou pa," sê ek. "As jy Michel Duroche."
  
  
  "Ag, ek verstaan haar," sê sy vinnig. "Dit is hard vir jou om te dink die dogter van Fernand Duroche, 'n uitstaande wetenskaplike, die verrigting van die du ventre dans in'n Marokkaanse dagga klub.
  
  
  "Nee, glad nie," sê ek. "Eintlik, dit is presies wat Remy St-Pierre sou gedoen het. Wat is die beste plek om weg te steek jy? Maar dit beteken nie bewys aan my dat jy Michel Duroche."
  
  
  "En wat doen dit aan my bewys dat jy is Nick Carter, die man St. Pierre vertel my was die mees briljante en dodelike spioeneer op vier kontinente?" vra sy, haar stem groei skerper.
  
  
  Hy kyk na Nah ingedagte.
  
  
  "Ek kan dit bewys," het ek gesê. "Wat bewys het jy nodig?"
  
  
  "Très bien," het sy gesê. "Jy wil om te weet as sy sal ontmoet met jou identifikasie-metodes. Baie goeie. Wys my die binnekant van jou reg elmboog."
  
  
  Hy trek terug die moue van sy baadjie en hemp. Sy leun vorentoe om te lees van die BYL identifikasie getatoeëer op die binnekant van my elmboog, dan lig haar kop en knik.
  
  
  "Ek weet ook jou kode naam: N3 en jou titel: Killmaster," het sy gesê. "St Pierre het ook aan my verduidelik, Mnr Carter, dat hierdie BYL jy werk is die mees geheime agentskap in die Verenigde State van amerika regering intelligensie stelsel, en dat die werk wat dit beteken is te kompleks en te vuil, selfs vir die CIA."
  
  
  "Mooi," sê ek, rol my moue. "Jy weet hoe om my te vertel alles. En wat ek weet oor jou..."
  
  
  "Ek is nie net die dogter van Fernand Duroche," het sy gesê vinnig, " maar ook die bibliotekaris van die RENARD Projek. Ek het'n Klas 2 sekerheidsklaring dat hierdie soort van werk vereis. As jy bel RENARD se hoofkwartier, sal hulle gee jou die manier om vas te identifiseer my: drie persoonlike vrae wat net sy en RENARD weet die antwoorde."
  
  
  "Wat oor jou ma?" Ek het haar gevra. "Sou sy nie weet wat die antwoorde op sommige van hierdie vrae?"
  
  
  "Sonder'n twyfel," het die meisie geantwoord koud. "Tensy, as jy geen twyfel weet, het sy gesterf het sestien jaar gelede."
  
  
  Hy lag effens.
  
  
  "Jy is'n baie verdagte persoon, Mnr Carter," het sy gesê. "Maar selfs jy het om te verstaan dat afgesien van die hang van myself met tattoos, wat ek absoluut nie hou nie, ek het'n paar plekke om weg te steek van die getuienis van bekendes in'n pak klere wat ek ..."
  
  
  Sy snak
  
  
  
  
  skielik, Yi gooi albei haar hande oor haar kaal borste.
  
  
  "Mon Dieu! Ek het heeltemal vergeet..."
  
  
  Hy glimlag weer.
  
  
  "Ek het nie geweet," sê ek. Hy het sy baadjie en oorhandig dit aan Ay. "Ons het uit te kry van hier, en jy sal lok genoeg aandag op die straat as wat dit is. Ek sou nie wil hê haar om te begin'n oproer."
  
  
  Selfs in die dowwe maanlig dat gefiltreer deur die vuil vensters, kon ek sien haar bloos as sy sit op haar baadjie.
  
  
  "Maar waar kan ons gaan?" het sy gevra. "Ek was aan die slaap in'n klein kamer op die vloer bo die klub wat Remy het vir my met sy vriende, die eienaars. Sy was bang..."
  
  
  "...Dat as jou pa was ontvoer en het nie saam met sy ontvoerders, kan jy die volgende op die lys. 'n gyselaar aan jou pa se samewerking." Klaar dit nah.
  
  
  Sy knik. "Absoluut fantasties. Maar ons kan nie terug te gaan na die klub nou. Die polisie sal daar wees, en die ontsnap shooter kan terugkom."
  
  
  Hy sit sy hand op haar skouer en haar gelei het na die deur.
  
  
  "Ons is nie van plan om enige plek naby die klub, "ek het haar verseker. Ego se naam is Ahmed, en hy besit'n bar. Sy was genoem deur'n emoe vir'n paar dienste." Ek kan bygevoeg hoe ek hom gered het'n lewenslange vonnis in'n franse tronk, maar nie Stahl. "Nou is hy gaan om te doen my'n guns in die terugkeer."
  
  
  "So jy regtig glo dat ek Michel Duroche?" het sy gevra. Haar stem het gepleit.
  
  
  "As dit nie, "sê ek, kyk neer op die oog tussen die lapelle van my doublet, wat reeds baie verbeter oor die een wat nou dra dit,"jy is'n interessante vervanging."
  
  
  Sy glimlag by my as ek die deur oopgemaak vir haar, en ons gaan in.
  
  
  "Ek voel beter," het sy gesê. "Ek was bang..."
  
  
  Sy snak weer. Dit was meer van'n gedempte huil.
  
  
  "Jou gesig ... jou gesig ..."
  
  
  My mond verskerp. In die helder maanlig, kon ek dink wat my gesig, hande, en hemp sou lyk, is bedek in die bloed-Remy St Pierre. Hy trek'n skoon sakdoek om sy broek sak, geweek sy ego in rum flesse, en het gedoen wat hy kon. Toe ek klaar is, ek kon vertel deur die voorkoms van beheer afgryse op haar gesig wat ek nog soos iets rondom die nagmerrie.
  
  
  "Gaan," sê ek, neem haar hand. "Ons het albei nodig het'n warm stort, maar dit kan wag. 'n leër van die polisiemanne sal hier wees in'n paar uur."
  
  
  Hy het haar weg van die hek, weg van die klub. Dit het my'n paar blokke voor ek geweet het presies waar ek was. Dan het hy gevind Zhirana Straat en draai reguit in'n lang, kronkelende stegie wat gelei het tot Ahmed se Bar. Dit ruik soos enige ander Tangier stegie, soos urine, nat klei, en half-verrotte vrugte. Die verrotting modder huise uitsteek op óf kant van ons was donker en stil. Dit was te laat. Mimmo slegs'n paar mense verby ons, maar diegene wat geslaag het een vinnige blik en draai hul koppe weg, rustig weggeloop het. Ons moet het'n ontstellende prentjie: 'n pragtige en wulpse lang-harige meisie geklee net in semi-deursigtige broek en'n man se baadjie, vergesel deur'n donker man wie se vel was steier met menslike bloed. Verbygangers instinktief vermy ons: ons ruik van die moeilikheid.
  
  
  So het Ahmed se bar.
  
  
  Die Marrakech Sitkamer was die mees chic, duur en glansryke bar in die Medina. 'n ryk en gesofistikeerde Marokkaanse sakeman hou van dit, sowel as'n kundige toeriste wat nie gee ons dagga, ons uitgevind toeriste trap. Ahmed het spaar om dit te koop vir'n lang tyd, en nou gebruik hy dit baie versigtig. Hy, natuurlik, betaal die polisie geld vir die beskerming, net soos hy betaal ih na'n ander kragtige elemente op die ander kant van die wet. Maar hy het ook vermy moeilikheid met die wet, om seker te maak die bar het nie'n toevlugsoord vir dwelmhandelaars, dwelm verslaafdes, smokkelaars, en misdadigers. Deel van die beveiliging van die ego posisie was die ego opstel: die bar was by die ver einde van die binnehof. Die binnehof het'n hoë muur bedek met'n gebreekte glas gedryf in die beton, en'n swaar houtdeur. Daar was'n gonser en'n interkom-stelsel vir die dag. Kliënte gons, die sogenaamde hul name, en is slegs toegelaat in as Ahmed het geweet nu of die persoon wat ih. Een keer in die binnehof, is hulle verder onder die loep geneem deur Ahmed se skerp blik. In die geval van ongewenste kinders, hulle was op die straat in rekord tyd. Wanneer die kroeg gesluit in die oggend, beide die binnehof deur en die bar self was dubbel-gesluit.
  
  
  Die kroeg is gesluit. Maar die ingang na die binnehof was'n paar duim oopgestaan.
  
  
  Ek het nie gesien het nie een van hulle in die ses jaar dat Ahmed besit hierdie plek.
  
  
  "Wat het gebeur?" Die meisie gefluister toe sy my sien huiwer in die voorkant van die deur.
  
  
  "Ek weet nie," sê ek. "Miskien is niks. Miskien Ahmed is suksesvol om onbedagsaam en onverskillig. Maar jy kan nie oop hierdie deur."
  
  
  
  
  
  
  Haar versigtig loer uit deur die kraak in die dag binnehof. Die kroeg was donker. Geen teken van beweging.
  
  
  "Moet ons gaan?" Die meisie gevra onseker.
  
  
  "Kom," sê ek. "Maar nie oor die werf. Nie waar ons is die perfekte teiken vir iemand wat dalk in'n kroeg versteek in die donker terwyl ons in die helder maanlig."
  
  
  "Dan hoe?"
  
  
  Sonder'n woord te sê aan ons, sy was gelei deur ee op die skouer af in die straat. Ahmed het ook'n ontsnap roete, selfs al is haar ego was nie van plan om dit te gebruik as'n ontsnap roete. Ten minste dit is nie verwant aan die tuig in die ongebruikte riool stelsel. Ons stap om die hoek, en hy het haar vir'n oomblik, totdat hy was seker die straat was leeg, dan sal ons draai reguit om en stap in stilte na die derde gebou op die straat. Die woorde "Mohammed Franzi" en "Speserye en welriekende stowwe" is geskryf in arabiese skrif op'n verbleikte, skil teken bo die deur. Die deur self was gesluit rondom swaar, geroeste metaal. Maar ek het'n sleutel. Ek het dit vir die laaste ses jaar. Dit was Ahmed se geskenk aan my by die première: 'n waarborg dat ek sal altyd'n veilige huis wanneer ek was in Tangier. Hy gebruik die sleutel, stoot die deur oop op sy goed-geoliede, stil skarniere, en maak dit agter ons. Langs my, die meisie gestop en snuif.
  
  
  "Wat ruik," het sy gesê. "Wat is daardie vreemde reuk?"
  
  
  "Speserye," sê ek. "Arabiese speserye. Mirre, wierook, hallows, alles wat jy lees in die Bybel. En ek praat oor die Bybel..."
  
  
  Mimmo vate van die gemaalde speserye en sakke van wierook tas hul pad na die gekerm nis. Daar, in'n fraai versier lap, is kopieë van die Koran, die heilige boek van Islam. 'n Moslem indringer kan beroof van alles wat in hierdie plek, maar hy sal nie raak wat ek hom aangeraak. Ek het dit na'n spesifieke bladsy deur die verandering van die gewig balans in die nis. Hieronder, en in die voorkant van hom, wat deel uitmaak van die vloer gerol terug.
  
  
  "Soos vir die geheime gang kry," het hy vertel van die meisie, neem haar hand, " dit is'n waardevolle been beter as die een wat ons het net links."
  
  
  "Ek is jammer," het die dogtertjie gesê. "God verbied Nick Carter struikel in'n geheime toerisme-klas gang."
  
  
  Hy glimlag vir homself. Of sy was die dogter van Fernand Durocher of nie, hierdie meisie het die guts. Sy was reeds half-verhaal van'n ervaring wat sou gelaat het baie mense in'n toestand van skok vir maande.
  
  
  "Waar gaan ons?" het sy gefluister agter my.
  
  
  "Die gang lei onder twee huise en'n stegie," sê ek, beligting ons pad af in die smal klip skag met'n potlood flitslig. "Dit pas ..."
  
  
  Ons het albei gestop skielik. 'n rumoerige geluid gehoor kan word op wat voorlê, en dan verleentheid skreeuende gehoor kan word.
  
  
  "Wat is dit?" Die meisie fluister dringend, druk haar warm lyf teen myne weer.
  
  
  Hulle het geluister na haar vir'n oomblik langer, dan dring haar op.
  
  
  "Niks om oor bekommerd te wees," sê ek. "Net rotte."
  
  
  "Rotte!" Sy het my stop. "Ek kan nie ..."
  
  
  Hy trek haar uit.
  
  
  "Ons het nie tyd vir lekkernye nou," het ek gesê. "As daar iets is, hulle is meer bang is van ons as ons van die ih."
  
  
  "Ek glo dit nie."
  
  
  Ek het nie antwoord nie. Die gedeelte geëindig. Ons klim'n kort, steil klip trap. Wat voorlê, gekerm, was die stroom van'n wyn vat vyf meter in deursnee. Dit is gemaak deur'n projektor balk op dit, het'n dun straal antikloksgewys rondom die stam en gevind dat die vierde rod van bo. Haar stoot hom. Die oop stroom swaai oop. Die loop was leeg, behalwe vir'n klein sny op die ver boonste einde, wat vervat'n paar liter wyn wat gebruik kan word om te fool enigiemand wat vermoed die loop was leeg.
  
  
  Hy het aan die meisie. Sy druk haarself teen die wet kla, bewe nou in haar swak pak.
  
  
  "Bly hier," sê ek. "Ek sal terug kom vir jou. As ek nie terug te kom, gaan na die Amerikaanse Ambassade. Hulle vertel dat jy moet kontak David Hawke op BYL. Hulle vertel dat, maar nie meer nie. Moenie praat Hema behalwe Smous. Verstaan jy ? "
  
  
  "Nee," sê sy vinnig. "Ek sal gaan met jou. Ek wil nie om hier te wees alleen."
  
  
  "Vergeet dit," het ek gesê kort. "Net in films kan jy wegkom met my gaan saam met jou." As daar enige probleem is, jy sal welkom wees." Ek het my vinger af haar ken en nek. "jy is te mooi om rond te loop met jou kop af."
  
  
  Voordat sy kon protesteer weer, sy was gesink in die draad van die vat en klap die deksel toe agter haar. Dit was onmiddellik duidelik dat die vat op die dell self is wat gebruik word vir wyn-etes lank voor die nah dummy gemaak. Die voortslepende reuk verstop my mond en my kop spin. Hy het gewag'n oomblik, bedaar, dan kruip om die ver einde en geluister.
  
  
  
  
  Ek het nie hoor haar by die eerste. Stilte. Dan stemme op'n sekere afstand. Of ten minste klanke wat kon gewees het stemme. Behalwe dat hulle verwring, en die byna onmenslike kwaliteit het my vertel dat die ondergang was nie net veroorsaak word deur afstand.
  
  
  Hy aarsel'n oomblik langer, dan is besluit om die risiko te neem. Stadig, versigtig, hy druk dit af op die einde van die loop. Dit swaai oop geluidloos. Hy hurk, Wilhelmina gereed in sy hand.
  
  
  Niks. Donker. Stilte. Maar in die dowwe maanlig dat gefiltreer deur die klein vierkantige venster hoog in die kreun, sy kon maak uit die lywige vorms van wyn vate en hout vlakke van pollock wyn bottels. Ahmed se wyn vat, wat die besit van die beste oesjaar versameling in Noord-Afrika, was heeltemal normaal vir hierdie uur van die nag.
  
  
  Dan hoor ek die geluide weer.
  
  
  Hulle was nie mooi nie.
  
  
  Hy gekruip om die loop, versigtig die sluiting van dit agter hom, en opgestopte oor die klip vloer van die metaal bars wat omring die ingang van die wyn vat. Ek het'n sleutel vir hulle, te, en dit was stil. Die gang wat gelei het tot die trappe na die kroeg was donker. Maar daar was'n dowwe geel reghoek van lig rondom die gang kamer.
  
  
  En stemme.
  
  
  Ih was drie. Tweedens, nou haar kennis is'n menslike. Sy kan selfs erken die taal wat hulle praat - frans. Die derde-goed ego klanke is dierlike. Klanke van die dier pyn.
  
  
  Die druk van sy liggaam om te kla, het hy verskuif in die rigting van die reghoek van die lig. Die stemme harder, die dier klink meer pynlike. Toe hy'n paar duim weg van haar, het hy haar kop gekantel vorentoe en loer deur die gaping tussen die deur en die deur styl.
  
  
  Wat ek gesien het het my lewe verander. En dan het hy het my korrel my tande in woede.
  
  
  Ahmed was naak, sy polse gebind deur'n vleis haak uit wat hy was, opgeskort. Die ego bolyf was'n swart wrak van verbrand vel, spiere en senuwees. Die bloed het gevloei in die RTA se ego en langs die uitgeholde kraters van sy oogkasse. As hy gekyk het, een van die twee mans opgeblase op sy sigaar tot die punt draai rooi, dan wreedaardig gedruk ee k, Ahmed se berekeninge, om die tender pulp onder sy arm.
  
  
  Ahmed geskree. Net, hy kon nie kom uit'n ware skree nie. Slegs dié borrelende, onmenslike klink seer.
  
  
  Jean se ego is meer bevoorreg is. Sy was lê op die vloer'n paar meter van my af weg. Haar keel is afgesny, so diep en wyd dat die teiken was amper geskeur van haar nek.
  
  
  Die punt van die sigaar teruggekeer na Ahmed se vlees. Sy liggaam ruk krampagtig. Hy probeer om nie om te hoor die klanke wat uit te kom om die rta ego, en nie om te sien die kokende bloed wat voortdurend uit te kom.
  
  
  "Jy is nog dom, Ahmed," die man met die sigaar gesê. "Jy dink dat as jy nog steeds weier om te praat, ons sal jou laat sterf. Maar ek kan jou verseker dat jy sal bly lewe en betreur die feit dat die lewe - vir so lank as wat ons wens jy wil - tot jy ons vertel, ek wil weet."
  
  
  Ahmed het niks gesê nie. Haar, ek twyfel of hy selfs gehoor van die man se woorde. Hy was die moeite werd meer lekke om te dood as hierdie mense gedink het.
  
  
  "Alors, Henri," sê die ander in die vinnige frans van'n boorling van Marseille, " kan jy castrate hierdie gruwel?"
  
  
  Ek het gesien genoeg van haar. Hy het'n stap terug, gefokus al sy energie, en geskop. Die deur gebreek het uit sy skarniere en skeur in die kamer. Haar pa gevlieg uit vir dit. En as die twee mans het omgedraai, my duim liggies getrek Wilhelmina se sneller. 'n helder rooi sirkel verskyn op die sigaar-rook man se voorkop. Hy swaai om en aangekla vorentoe. Hy was'n lyk voordat hy tref die vloer. Ek kon gekry het om ontslae te raak van die ander persoon in'n split sekonde met nog'n koeël, maar ek het ander planne vir hom. Voor die Ego se hand kon bereik die .38-kaliber rewolwer sakkie geplaas onder die ego se linker arm, Wilhelmina verdwyn en Hugo gly in my hand. 'n helder flits van staal geflits deur die lug, en Hugo se lem netjies gesny deur die tendons van die tweede man se arm. Het hy geskree, clutching sy arm. Maar hy was nie'n lafaard. Selfs al is sy regterarm was bebloed en nutteloos, hy lunged by my. Hy doelbewus gewag tot hy was slegs'n paar duim weg, voordat hy na die kant. Haar ego elbowed hom in die skedel as sy liggaam, nou heeltemal buite beheer, het gevlieg mimmo my. Die teiken se ego ruk skerp soos die res van sy liggaam tref die vloer. So gou As wat hy het, hy het haar ego in die gesig staar en druk twee vingers om die blootgestel skiatiese senuwee van haar bebloede hand. Die gil wat losgebars het rondom die ego se keel byna verdoof my.
  
  
  "Wat doen jy werk?" Dit kraak. "Wie het julle gestuur?"
  
  
  Hy staar na my, sy oë wyd met pyn.
  
  
  "Wie het julle gestuur?" Ek het gevra weer.
  
  
  Die vrees in sy oë was oorweldigend, maar hy het nie sê enigiets. Haar skiatiese senuwee benoud weer. Het hy geskree, en Ego se oë gerol terug in sy kop.
  
  
  
  
  
  "Praat, damn jou maat," ek rasped. "Wat Ahmed gevoel het, was plesier in vergelyking met wat sou gebeur as jy het nie te praat. En onthou net, Ahmed was my vriend."
  
  
  Vir'n oomblik, hy het net na my gekyk. Dan, voor haar besef wat hy doen, sy kake beweeg vinnig en intens. Ek het gehoor'n dowwe geknetter. Die man se liggaam gespanne en sy mond gestrek in'n glimlag. Dan is die liggaam het, roerloos. Die vae reuk van bitter amandels by my neus.
  
  
  Selfmoord kapsule verborge in ego tande. "Sterf voordat jy praat," het hulle gesê om emoe-hema sou hulle wees om te ons - en so het hy gedoen.
  
  
  Haar ego, haar liggaam, stoot haar weg. Die flou kreun ek kon nog hoor van Ahmed het van die binnekant van my. Hugo haar opgetel uit die vloer en het haar liggaam in sy linkerhand, breek my vriend se effekte. Paulus se ego het dit, so sag as moontlik te maak. Ego se asemhaling is vlak, swak.
  
  
  "Ahmed," sê ek saggies. "Ahmed, 'n ander een van my."
  
  
  Hy geroer. Een kant het my arm. Verbasend, iets soos'n glimlag verskyn in die gemartel, bloedige mond.
  
  
  "Carter," het hy gesê. "My vriend."
  
  
  "Ahmed, wat is hulle?"
  
  
  "'n gedagte... gestuur deur Saint-Pierre... het die Moskou hek vir hulle" na die kroeg gesluit. Carter... luister..."
  
  
  Ego se stem was swakker word. Hy het sy kop gekantel na sy mond.
  
  
  "Ek het al probeer om jou te kontak vir twee weke... iets wat hier aangaan... ons ou vriende..."
  
  
  Hy hoes. Bloed trickled van die Ego se lippe.
  
  
  "Ahmed," sê ek. "Vertel my."
  
  
  "My vrou," het hy gefluister. "Is sy okay?"
  
  
  Sê emu was nutteloos.
  
  
  "Sy is goed," sê ek. "Net geslaag het."
  
  
  "'n goeie een... 'n vrou," het hy gefluister. "Ek het geveg soos die hel. Carter... luister..."
  
  
  Haar, buk af te lek.
  
  
  "...Probeer... kontak, dan Saint-Pierre. Ons ou vriende... bastards... ons het gehoor dat hulle ontvoer iemand..."
  
  
  "Wat is ontvoer?"
  
  
  "Ek weet nie ... maar... die Eerste ek het ego hier, Tangier, dan..."
  
  
  Haar woorde was skaars leesbaar.
  
  
  "Dan waar is Ahmed?" dringende het haar gevra. "Waar het hulle ego van Tangier?"
  
  
  My liggaam spasmed. Ego se hand gly af oor my arm. Die verminkte mond het'n laaste desperate poging om te praat.
  
  
  "...Luiperds... hy was om te sê. "luiperds ... ... pêrels..."
  
  
  Dan: "Vulkaan, Carter... vulkaan..."
  
  
  Die ego teiken het sywaarts, en die ego, die liggaam ontspanne.
  
  
  Ahmed Julibi, my ander vriend, is dood.
  
  
  Hy terugbetaal my vir my dienste. En dan'n paar meer.
  
  
  En hy het my'n nalatenskap. 'n kriptiese stel van woorde.
  
  
  Luiperds.
  
  
  Die pêrel.
  
  
  En dieselfde woord wat Remy Saint-Pierre laaste geuiter op hierdie aarde:
  
  
  Vulkaan.
  
  
  
  Die derde hoofstuk.
  
  
  Toe het hy die meisie deur'n leë wyn vat na die kelder, sy bewe. Hy kon vertel van haar oë wat dit was nie so baie van die koue as van vrees.
  
  
  "Wat het gebeur?" het sy gepleit het, trek op my hand. "Ek het skote gehoor. Is daar iemand seer?"
  
  
  "Vier," sê ek. "Almal is dood. Twee van hulle was my vriende. Die ander was roes. Roes van'n sekere tipe."
  
  
  "'n spesiale soort?"
  
  
  Hy het haar in die gang af na die kamer waar Ahmed en die vrou se ego lê dood langs hul pynigers, hul moordenaars. Haar hotel, sodat sy kan sien die aard van die mense wat ons te doen het met - in die geval sy het nie genoeg onderwys, dan is die klub slagting.
  
  
  "Kyk," ek het gesê grimmig.
  
  
  Sy kyk binne-in. Haar mond val oop en sy paled. 'n oomblik later, is sy halfpad in die gang af, buk oor en snak na asem.
  
  
  Ek het vir haar gesê. "Sien wat ek bedoel?"
  
  
  "Wat... wat is hulle? Hoekom..."
  
  
  "Twee Marokkane is my vriende, Ahmed en Ego vroue. Die ander twee is die mense wat gemartel en vermoor ih."
  
  
  "Maar hoekom?" het sy gevra, haar gesig nog steeds wit met skok. "Wie is hulle? Wat wil hulle doen?"
  
  
  "Kort voor sy dood, Ahmed het my vertel dat hy het probeer om my te kontak vir'n paar weke. Hy het besef dat iets gebeur hier in Tangier. Iemand ontvoer is en hier gebring het. Ring enige klokke. ? "
  
  
  Haar oë rek.
  
  
  "Ontvoer? Jy bedoel dit kon my pa?"
  
  
  "Remy St-Pierre moet so gedink. Want wanneer Ahmed kon nie kontak my, hy gekontak Saint-Pierre. Geen twyfel dat is die rede waarom Remy het jy en my hier."
  
  
  "Om te praat met Ahmed?"
  
  
  Hy knik vir haar.
  
  
  "Maar voor Ahmed kon praat hema-óf, hierdie twee manne het na hom. Hulle het hulself as boodskappers van Saint-Pierre, wat beteken dat hulle geweet het dat Ahmed probeer om kontak met die Trek. Oni wil om te weet wat Ahmed geweet het en wat - in die algemeen-hy het op "
  
  
  
  .
  
  
  "Maar wat is hulle?"
  
  
  Ee het haar hand en lei haar in die gang af. Ons begin die trappe wat lei na die kroeg.
  
  
  "Ahmed genoem ih" ons ou vriende, " het ek gesê. "Maar hy het nie bedoel vriendelike vriende. Kort voor sy moord, Remy Saint-Pierre gebruik dieselfde woorde om te verwys na die mense wat kon gewees het agter jou pa se verdwyning. Hy het ook iets gesê het oor hoe hierdie mense is in'n posisie om te infiltreer RENARD en genoeg leer oor hul pa te steel van die ego by die regte oomblik."
  
  
  Die meisie het gestop loop. "Hulle is ook in staat om uit te vind Saint-Pierre en die dood van die ego," het sy gesê stadig. "Die dood van die ego wanneer hulle kon doodgemaak het die twee van ons."
  
  
  Hy knik vir haar. "Binne-inligting is versamel uit baie bronne in die franse regering. Wat en wie bied dit?"
  
  
  Ons oë ontmoet.
  
  
  "SLA," het sy gesê eenvoudig.
  
  
  "Eintlik is. 'n geheime weermag organisasie wat betrokke is in die lei'n opstand teen President de Gaulle, en het probeer om'n paar keer om dood te maak ego. Remy en sy was besig om teen hulle saam. Ahmed het'n seun wat gewerk het as de Gaulle se lyfwag, 'n seun wat was vermoor deur een van die moord. Ons gefnuik hierdie pogings, maar nie vernietig nie die SLA. Ons het nog altyd geweet dat. Sy is baie sterk... "
  
  
  "En nog steeds die krimpvarkie het'n hoë-profiel-ondersteuners," het sy klaar is met die vorm.
  
  
  "Dit is eintlik weer gebeur."
  
  
  "Maar wat doen hulle wil van my vader?"
  
  
  "Wat," sê ek,"is een van die dinge wat ons gaan om uit te vind."
  
  
  Hy het die res van die trappe, deur middel van die bar, en die deur oopgemaak om te Ahmed se woonkwartiere by die agterkant van die huis.
  
  
  "Maar hoe?" het die meisie agter my gesê. "Die inligting wat doen ons? Het u ander vriend sê enigiets aan u voor hy gesterf het?"
  
  
  Hy het gestop in die voorkant van die slaapkamer.
  
  
  "Hy het vir my gesê'n paar dinge. Ek gaan nie om jou te vertel iets rondom hulle. Nog nie, in elk geval."
  
  
  "wat? Maar hoekom?" Sy was verontwaardig. "Dit was my pa wat ontvoer is, was dit nie? Sy het beslis nodig het om te dink..."
  
  
  "Ek het nie gesien het nie enige werklike bewyse dat jy Duroche se dogter." Haar slaapkamer deur swaai oop. "Ek is seker jy nodig het om te stort en te verander soos ek doen. Ahmed het'n dogter wat nie gaan na skool in Parys. Jy moet vind haar klere in die kas. Dit kan selfs pas. Ek hou nie van wat jy dra nou."
  
  
  Sy bloos.
  
  
  "Die water moet warm wees," sê ek. "Ahmed Web het die staat-van-die-kuns loodgieter in Medina. So het baie pret. Ek sal terug wees in'n paar minute."
  
  
  Sy het binne-in en die deur gesluit sonder om te sê'n woord aan ons. Haar getref het haar waar sy are - haar vroulike nietigheid. Hy gaan terug na die kroeg en het die telefoon opgetel. Vyf minute later, het sy drie oproepe: een na Frankryk, die een na die lugredery, en die een na die Hawke. Wanneer haar man teruggekeer na die slaapkamer, die badkamer deur is steeds gesluit en sy kon hoor die stort loop. Hy gryp een van Ahmed se klere en het afgeskop sy ballet pantoffels en sokkies, op pad af in die saal na die ander badkamer. Die warm stort byna het my laat voel menslike weer. Wanneer hy terug na die slaapkamer hierdie tyd, die badkamer se deur was oop. Die meisie het gevind dat een van Ahmed se dogter se klere en sit dit op. Daar was niks om te dra, en wat was daar net uitgelig wat nie gedek. Wat is nie gedek was fyn.
  
  
  "Nick," het sy gesê, " wat doen ons nou? Moet ons nie laat hier voor iemand kom en vind hul liggame?"
  
  
  Sy sit op die bed, borsel haar lang, dik, swart hare. Haar sel is langs haar.
  
  
  "Nog nie," sê ek. "Ek wag vir iets."
  
  
  "Hoe lank moet ons wag?"
  
  
  "Nie vir lank nie."
  
  
  Sy kyk na my sywaarts. "Ek haat dit om te wag," het sy gesê. "Miskien kan ons vind'n manier om te bespoedig die tyd," het sy gesê. Daar was'n spesiale toon van haar stem, 'n husky, slap toon. 'n ton van die suiwer sensualiteit. Haar voel die varsheid van haar wit sagte vlees.
  
  
  "Hoe wil jy jou tyd te spandeer?" Ek het haar gevra.
  
  
  Sy lig haar arms bo haar kop, die afskeid van die welige uiteensetting van haar borste.
  
  
  Sy het nie iets sê nie, maar kyk op my van onder verlaag deksels. Dan, in een gladde beweging, sy trek haar klere en stadig hardloop haar palm oor die fluweel vel van haar innerlike heup na haar knie. Sy laat sak haar oë en agter die hand, herhaal die bewegings. "Nick Carter," het sy saggies gesê. "Natuurlik, 'n man soos jy kan self'n paar van die vreugdes van die lewe."
  
  
  "Soos wat?" Ek het haar gevra. Hy het'n vinger langs die agterkant van haar nek. Sy sidder.
  
  
  "Soos..." haar stem was hees nou, haar oë toe soos sy leun swaar teen my, draai na my gesig. "Soos hierdie ..."
  
  
  
  
  Stadig, met pynlike sensualiteit, haar skerp naels liggies geskraap van die vel van my bene. Haar mond gebreek vorentoe, en haar wit tande byt my lippe. Dan is haar tong opgekrul om te myn. Haar asemhaling was warm en vinnige. Sy was vasgepen om die bed deur ee, en die swaar, vol kurwes van haar lyf saamgesmelt met my as sy krul onder my. Ongeduldig, sy afgeskop haar kleed as haar gly af en ons liggame verbind.
  
  
  "O, Nick!" het sy snak na asem. "Oh my God! Nick!"
  
  
  Ek ontdek die geheime vroulike hoeke van haar liggaam. Haar geproe haar vlees, gery haar kuif. Dit was alles nat. Haar mond was so warm soos haar vlees. Dit verbrand oral-samesmelting met my. Ons het bymekaar gekom het soos'n warrelwind, haar liggaam oorkoepelende en dors na die ritme van my. As haar dans was warm, haar liefdespel was genoeg om te brand af die meeste van Tangier. Ek het nie omgegee nie die brand. En'n paar minute na die brand gesterf het, is dit weer opgevlam. En weer. Sy was'n perfekte vrou en heeltemal verlate. Skree met begeerte en dan as tevredenheid.
  
  
  Alles in ag genome, dit was'n damn goeie manier om te wag vir die telefoon om te lui.
  
  
  * * *
  
  
  Die oproep het gekom teen dagbreek. Hy bevry homself uit die ongeduldig, nog veeleisende ledemate en geloop het oor die koue klip vloer van die bar. Die gesprek duur minder as twee minute. Dan haar, en gaan terug na die slaapkamer. Sy kyk na my met slaperig, maar nog steeds honger oë. Sy hou haar hande na my, haar sappige liggaam nooi my om voort te gaan die fees.
  
  
  "Ek het gesê nee. "Die spel is verby. Ek het drie vrae wat jy moet beantwoord. Hulle antwoord korrek is, en ek sal weet wat jy Michel Duroche."
  
  
  Sy knip, dan gaan sit regop.
  
  
  "Vra my," sê sy, haar stem skielik saaklik.
  
  
  "Die eerste een: Watter kleur is jou eerste troeteldier as'n kind?"
  
  
  "Bruin". "Nee," het sy gesê in'n keer. "Dit was'n hamster."
  
  
  "Twee: Watter geskenk het jou vader gee jy vir jou vyftiende verjaarsdag?"
  
  
  "nie. Hy het vergeet. Die volgende dag, hy het my'n motorfiets om in te haal."
  
  
  Hy knik vir haar.
  
  
  "So ver, eintlik. Een ding. Wat was die naam van jou beste vriend op kosskool toe jy twaalf?"
  
  
  "Jy," het sy gesê in'n keer. "Want sy was afrikaans, en altyd wou tee na'n ete."
  
  
  Hy het haar tot op die rand van die bed.
  
  
  "Alles reg?" het sy gesê. "Glo jy my nou?"
  
  
  "Volgens RENARD, dit maak jy Michel Duroche sonder enige redelike twyfel. En wat is goed genoeg vir RENARD is goed genoeg vir my."
  
  
  Sy glimlag, dan gaap en lig haar hande bo haar kop.
  
  
  "Tyd om te trek," het ek gesê. "Ek en jy gaan vir'n vliegtuig rit. 'n man met die naam David Hawke wil om te praat met jou. En met my."
  
  
  Haar oë was saaklik weer. Sy knik stil en gly uit om die asblik. Sy begin gaan deur middel van die klere in die kas. Sy sluk hard, kyk na haar pragtige naakte liggaam. Daar is tye wanneer'n besigheid geheime agent is nie'n groot deal.
  
  
  "Nog'n kurktrekker," sê ek.
  
  
  Sy draai. Hy sluk weer.
  
  
  "Hoe," het hy haar gevra, " het die dogter van Fernand Durot leer uit te voer die mees erotiese dans van die lewe wat ek nog ooit gesien het in my lewe? Die bose oog?"
  
  
  Sy glimlag. Haar stem laat val vier oktawe.
  
  
  "O, nee," het sy gesê. "Net'n talent. Natuurlike talent."
  
  
  Ek het om saam te stem.
  
  
  
  Die vierde hoofstuk
  
  
  Lug Maroc het'n vinnige, gemaklik en gerieflik oggend reis na Tangier, wat arriveer in Madrid net in die tyd vir'n luilekker middagete, en dan kruise oor vir'n ewe vinnig, gemaklik en gerieflik middag reis na New York via Iberia.
  
  
  Duur vir toeriste. Groot vir besigheid mense. Uitstekend vir diplomate.
  
  
  Sleg is vir die geheime agente.
  
  
  Ons spel gespeel op'n stadige, oud en wankelrige reis na Malaga, waar ons sit rondom die warm lughawe vir drie ure voor die losieshuis nog'n stadige, oesjaar en beslis wankelrige vliegtuig na Sevilla, van waar dit was'n stowwerige, sweet-geweek aand voor ons kon boord van die ongelooflike vlug te Lekker. Daar, eda verbeter, en die vliegtuig het ons die spel te Parys was'n Lug Frankryk DC-8. Eda was selfs beter in Parys, as ons nie beide te moeg om te geniet dit, en die Lug Frankryk 747 na New York, wat ons aan boord op sewe in die oggend, was gemaklik en stiptelik. Egter, deur die tyd wat ons geland het op JFK Lughawe, NY, my pragtige warm danser lewe het verander in'n verveeld en geïrriteerd klein dogtertjie wat kon nie dink of praat - oor enigiets nie, maar skoon asblik en kelders, oor wat is nie beweeg nie.
  
  
  "Jy was aan die slaap," het sy geprewel accusingly as ons loop af in die oprit van die vliegtuig na die terminale.
  
  
  
  
  
  
  "Elke keer as die vliegtuig opgestyg het, het jy aan die slaap geraak soos jy draai die ligte af te skakel, en jy slaap soos'n baba totdat ons geland het. Dit is ook doeltreffend. Jy is nie'n man, jy is'n masjien."
  
  
  "Verkry talent," sê ek. "Wat nodig is vir oorlewing. As sy was afhanklik van gemaklike beddens om te rus, sy sou geslaag het lank gelede."
  
  
  "Wel, ek gaan om te slaag vir'n goeie," het sy gesê, " as ek nie kan kry in die bed. Kan ons nie..."
  
  
  "Nee," sê ek vas. "Ons kan nie. Eerste, ons moet sorg te neem van die bagasie."
  
  
  "Ag," het sy geprewel, " neem ons bagasie. Van die kursus."
  
  
  "Moenie die telefoon optel," het ek gesê. "Ontslae te raak van oortollige bagasie. Menslike bagasie. Ongewenste vriende wat te sag verbonde aan ons."
  
  
  Sy het my'n kyk verbaas, maar ek het nie tyd om te verduidelik, en daar was geen plek vir die skare versamel om te gaan deur middel van immigrasie in elk geval. Ons het deel geword van hierdie skare, was gestempel in ons realistiese-soek maar vals paspoorte, en toe het ons deur die doeane aan te teken ons bagasie. 'n paar minute later, hy was in'n telefoon stand en het'n gekodeerde oproep tot BYL hoofkwartier op Dupont Circle, Washington, DC. As sy gewag het vir die scrambler te ring, sy kyk deur die glas-ommuurde kiosks.
  
  
  Hulle was nog steeds met ons.
  
  
  'n Chinese meisie wat lyk baie eksotiese en sjarme in die Viëtnamese dao was blykbaar verdiep in die koop van'n franse mode-tydskrif op'n stampvol kiosk. Die Fransman, baie beleefd in'n snyerspak, met uitgesproke silwer strepe in sy hare, kyk loom in die verte, asof hy wag vir'n motor met'n bestuurder.
  
  
  Natuurlik, dit was nie die dieselfde Fransman wat het op die reis met ons. Die man wat ons ontmoet het op Tangier Lughawe was'n bles, deurmekaar bietjie man in'n siek-pas sport hemp en broek, wegkruip agter'n afskrif van Parys Pas. In Malaga, die ego is vervang deur'n boef wie se gesig getuig van'n uiters onsuksesvolle loopbaan in die ring of'n paar rowwe bars. Hy het saam met ons deur middel van Sevilla, dan op te Lekker, waar ego is vervang deur die diplomatieke karakter hy kyk na haar nou.
  
  
  'n Chinese meisie opgetel ons by Tangier Lughawe en het saam met ons elke stap van die pad, en nie probeer om weg te steek van die feit dat sy was na aanleiding van ons. Sy het selfs baie doelbewus gestamp in my, terwyl die vlieg rondom Parys en probeer om te staak tot'n gesprek. In Engels. Sy kon nie verstaan nie. En, om eerlik te wees, dit het my gepla het.
  
  
  Maar die belaglik rotonde route sy het van Tangier na New York vir my gegee het wat ek wou: 'n kans om uit te vind as sy was na aanleiding van ons, en wat. Hy herlei hierdie inligting te Hawke as hy genader om die telegraaf kantoor. Toe hy klaar is, was daar'n pouse.
  
  
  "Meneer?" Ek het ten slotte gesê.
  
  
  "Hak hak harurrmunmrnph!" Hawk skoongemaak sy keel, dink. Hy kan amper ruik die aaklige reuk van een ego-goedkoop sigaar. Hawka gerespekteer haar heeltemal nie, maar my bewondering het nie uit te brei na sy keuse van sigare.
  
  
  "Chinese. Het jy al gehoor van die plaaslike dialek? " het hy uiteindelik gevra.
  
  
  "Kantonees. Skoon en klassieke. In Engels..."
  
  
  Hy bly stil.
  
  
  "Alles reg?" Hawk geëis. "Het Nah het'n sekere aksent toe sy engels gepraat het?"
  
  
  "Mott Sturt," ek sê droogweg opgemerk. "Miskien Pell."
  
  
  "Hak hak hak," het die klanke. Hawk dink. "Harump. So sy is hier gebore. New York, Chinatown".
  
  
  "Beslis," sê ek. Meer stilte. Maar nou was ek seker ons is op dieselfde bladsy. Om'n agent van die Chinese Kommuniste was amper ongehoord vir etniese Chinese van Amerikaanse afkoms. So wat was sy werk vir? Hawka het haar gevra.
  
  
  "Ons kan nie vir seker sê nie," het hy gesê stadig. "Daar is'n aantal van die interessante geleenthede. Maar nou het ons nie tyd het om te kyk op die sl. Skud net ee. En skud die Fransman. Hey, ek wil hê jy in Washington teen middernag. Met'n meisie. En, Nick..."
  
  
  "Hier, meneer," sê ek met moeite. Buite die kiosk, Michelle, wat was leun teen dit, het haar oë toegemaak en het begin om te gly rustig oor die glas oppervlak soos'n dalende reëndruppel. Verskrik deur haar, het hy bereik met die een hand en haar opgetel. Haar oë geopen, en sy het nie kyk dankbaar op alle.
  
  
  "Nick, skud die Fransman, maar nie seer hom."
  
  
  "Moenie..." Haar stahl kry vererg. "Meneer, dit moet wees SLA."
  
  
  Nou Hawke is absurd vererg.
  
  
  "Natuurlik, hy is'n OAS. Ons immigrasie beampte by JFK bevestig dit'n paar minute gelede. Hy is ook'n franse diplomatieke amptelike. Ek begin die tweede graad. Koerante. Publisiteit is dit nie presies wat BYL floreer op, is dit, Nick? So skud net af van die ego en die meisie in'n toepaslik nie-gewelddadige en onooglike wyse en kop hier na Washington.
  
  
  
  
  
  
  "Ek sien, meneer," sê ek so vrolik as wat ek kon.
  
  
  Daar was'n kliek, en die lyn geëindig. Hawk het nie daarvan afskeid. Hy het nog'n oproep - om'n agentskap wat spesialiseer in die huur van buitelandse motors vir mense met'n ietwat ongewone behoeftes-dan het uit deur middel van die kiosks te vind dat Michelle het ontdek dat dit veilig is om te slaap nie stil te staan. Dit geskok haar.
  
  
  "Jy," sê ek, " word wakker."
  
  
  "Nee," sê sy ferm, maar slaap. "Onmoontlik."
  
  
  "O, ja," sê ek. "Dit is moontlik. Jy is net nie probeer hard genoeg nie."
  
  
  Hy klap haar in die gesig. Haar oë rek, haar gesig vertrek van woede, en sy het om te gryp my oë. Sy was gehou deur ee se hande. Ek het nie tyd om te mors op die lang verduidelikings, so ek opreg sê hey.
  
  
  "Het jy sien wat het gebeur met Ahmed en sy vrou? Wil jy dit om te gebeur met ons? Dit is veilig om te sê dat dit die geval sal wees as ons kan nie skud hierdie twee karakters wat spook ons. En ons kan nie skud dit as ek het om te spandeer'n paar van my tyd te sleep slapende skoonheid rondom een plek na die ander.
  
  
  Sommige van die woede gesterf het in haar oë. Die wrok gebly, maar die ego is beheer.
  
  
  "Nou," sê ek, " koffie."
  
  
  Ons het na die naaste lughawe koffie winkel en het'n koppie koffie. En meer koffie. En meer koffie. Swart, met baie van die suiker vir'n vinnige energie. Teen die tyd dat my naam - dit is, die naam op my paspoort - was genoem deur die blaai stelsel, elkeen van ons het vyf koppies rondom ons. Selfs so, ek beveel haar om te bring vier meer met haar wanneer ons links.
  
  
  'n BMW was vir ons wag in die parkeerterrein. Dit is'n redelik klein motor, en Nah nie die flitsende Jag of Ferrari sport motor tipe. Maar die ego se versnelling spoed is gelyk aan die spoed van'n Porsche, en dit hou die pad soos'n sedan, Mercedes. Daarbenewens, wanneer dit behoorlik uitgevoer word, dit kan versnel tot 135 mph, alles op een slag. Dit was behoorlik gewerk. Ek het geweet haar. Ek het gery nen voor. Ek gooi ons sakke in die kattebak en het die rooi-harige man wat url besoek op die motor vyf dollars te maak vir sy ego se frustrasie dat hy wil kom hier in so'n besige verkeer jam dat hy nog nooit gery het om die motor bo 70 myl per uur.
  
  
  As ons die verlaat van die stasie vir die lughawe, die Fransman het haar duidelik. Hy was in'n " 74 bruin-en-wit Lincoln Continental, gedryf deur'n nare-soek bietjie karakter met swart hare kam terug van sy voorkop. Hulle het agter ons, 'n paar motors agter.
  
  
  Ek verwag dat hierdie. Wat verbaas my was die Chinese vrou. Wanneer ons verby mimmo, sy sou kry in'n rooi Porsche in die parkeerterrein en op te tree soos sy het al die tyd in die wêreld. Sy het nie eens kyk as ons geslaag het. Het sy draai ons in die aan iemand anders, ook?
  
  
  Nou is die perfekte tyd om uit te vind.
  
  
  "Is jou veiligheidsgordel vasgemaak?" Michel het haar gevra.
  
  
  Sy knik.
  
  
  "Dan hou asseblief'n oog op die rook geen teken totdat die vlug bereik vaar hoogte."
  
  
  Michelle het my'n kyk verbaas, maar haar het nie sê enigiets anders, konsentreer op die verfrissende haar geheue van die motor en sy beheer. Teen die tyd wat ons bereik die ingang na die Van Wyck Snelweg, ek voel soos ek wil ry is dit vir die laaste agt uur. Ek stadiger dit af, dan gestop, en wag vir'n lang genoeg om te breek in die snelweg verkeer. Ongeveer'n minuut later, verskeie motors agter ons omkring rondom ons en in die snelweg. Nie die Fransman, en ego die rat buddy, wat was nou gedwing om ons te volg openlik.
  
  
  "Wat ons wag vir?" Michelle gevra.
  
  
  "Ons wag," sê ek,"vir hierdie!"
  
  
  Haar voet druk op die versneller pedaal en gevlieg uit op die snelweg. 'n paar sekondes later, die odometer lees 70. Frans dop gevolg van ons, ook versnel. Dit moet daar gewees het. Die breek in die verkeer was groot genoeg vir twee motors. As hy gewag het, sou hy verloor ons.
  
  
  "Mon Dieu!" Michelle snak. "Hema, jy werk..."
  
  
  "Net hang in daar en geniet jouself," sê ek. Nou ons het meer as 70, die Fransman was reg op ons stert. In'n paar sekondes, sal ons klim op die dak van die motor in die voorkant van ons. Maar ek was nie van plan om te wag vir daardie sekondes. My oë versigtig kyk na die aankomende verkeer en dit gevind wat ek nodig het. My nachalah druk die boelie knoppie, dan laat gaan van dit terwyl haar wiel gespin, en die motor skree in'n twee-wiel U-draai deur die deler en in die aankomende baan. In'n voldoende ruimte te akkommodeer slegs een motor.
  
  
  "Mon Dieu!" Michelle snak weer. Uit die hoek van haar oog, het ek gesien dat haar gesig was wit. "Jy gaan ons dood te maak!"
  
  
  Die Fransman gevlieg mimmo, nog steeds op pad na New York. Die emoe sal moet nog'n minuut of so om te vind'n plek om te draai, veral in'n motor wat gemaak is vir die gerief
  
  
  
  
  en die gerief van die bestuur op'n lang reis, en nie vir die manoeuvres.
  
  
  "Net doen my beste om te hou jou wakker," Michel vir haar gesê het, dan swaai die stuurwiel weer, nie pla om te vertraag of die laer rat hierdie tyd, stuur die motor in Suid Staat Boulevard.
  
  
  "Ek sweer aan jou," het Michelle gesê, " ek sal nooit weer slaap nie. Net stadiger."
  
  
  "Gou," sê ek. Toe hy kyk in die tru-spieël en hy het gesweer onder sy asem. Die Fransman was daar. Twintig motors agter, maar agter ons. Ego klein rat buddy is'n beter bestuurder as hare behoort aan hulle.
  
  
  "Wag," Michel het vir haar gesê. "Dit is tyd om te kry ernstige."
  
  
  Hy ruk hard op die stuurwiel, gegly in die linker baan, duim van die trekker sleepwa, en dan voortgegaan om verdere woedend die bestuurder se ego deur stadiger te 30 mph. Hy stap reguit vorentoe met'n verontwaardig blaas van die horing. Die ander motors het dieselfde gedoen. Die Fransman was nou net twee motors agter, met die kinders in die ver links baan. Ek bestudeer die verkeer patroon versigtig, afwisselend die verhoging van spoed en stadiger as ons genader om die verkeerslig wat gelei het tot die afdraai na Gemeen Dam Park. Dit het oor die linkerbaan, val tot 20 mph wanneer Sergey opgedaag en gesien dat dit was rooi.
  
  
  Die 200 meter van die pad oop te maak in die voorkant van my, was duidelik in my kraal. Die groen sint kom, en haar voet druk op die gas. Teen die tyd dat ons by die kruising, die BMW ry'n 60. Lincoln dop, net agter ons, op byna dieselfde spoed. Sy was toegelaat deur die BMW te ry twee-derdes van die pad deur die kruising sonder stadiger, dan skielik trek die stuurwiel aan die linkerkant, oor te skakel na'n laer rat sonder gerem. BMW draai soos'n top amper in een plek. Michelle en ek was gegooi moeilik, maar ons was vasgepen deur ons sitplekgordels. In minder as die helfte van'n tweede, my nachalah was terug op die versneller pedaal, die stuur van die BMW in die Lincoln se pad, minder as'n duim van sy verkoeler, in die kruising. Haar opgestaan beledigings, voel die BMW stop skielik net in tyd om te laat een aankomende motor slaag, dan stap op die gas pedaal en jaag deur middel van die kruising, net in tyd om te laat'n ander een pas in die verre baan. Dit kon tref'n ander motor of veroorsaak dat'n onbeheerde spin en stalletjie, maar die BMW versnelde glad weer wanneer dit gedoen het-ego die pad rondom die omtrek van die park.
  
  
  "Is jy okay?" Michel het haar gevra.
  
  
  Sy maak haar mond oop, maar kon nie praat nie. Haar, voel haar bewe.
  
  
  "Ontspan," sê ek, met een hand af van die stuurwiel en streel haar heup. "Dit is makliker nou."
  
  
  Dan Lincoln sien haar weer. Dit was byna'n kwart van'n myl terug op'n leë reguit pad, maar selfs in die byeenkoms skemer, haar kenmerkende lae silhoeët kan onderskei word.
  
  
  Hierdie tyd, haar stahl het nie eens sweer. Die rat moet die mens het'n natuurlike bestuurder. Hy kon pas my gewaagde toertjies met'n dapperste vir'n geruime tyd - in die feit dat, lank genoeg is vir die polisie om onvermydelik stop ons. Wat ek nie kon bekostig, selfs al het hy, met die diplomatieke plate, waarskynlik kon.
  
  
  Dit is tyd, het hy vir homself gesê, soos Michel, verander die tempo.
  
  
  Dit was toegelaat deur BMW te stadig af na'n gemaklike, wetlike, 40 km / h spoedgrens. Die Lincoln het. In die truspieëltjie, kon hy sien dat een van die voorste modderskerms was erg verpletter, die koplamp was af, en die kant venster was gebreek. Die Fransman kyk geskok. Die ego bestuurder het'n verdwaasde uitdrukking met mal oë.
  
  
  Hulle trek terug'n paar motors en het die afstand. Op dieselfde spoed, het hy gery het op die New York-Boulevard. Hulle gebly het. Ander motors trek agter hulle, vyf, tien, vyftien. Die Fransman het nie probeer om te slaag.
  
  
  Miskien het hulle is net probeer om ons te volg op ons bestemming. Aan die ander kant, kan hulle terug te hou, om te wag totdat ons kry om'n rustige donker plek.
  
  
  Tyd geslaag het. Waardevolle tyd.
  
  
  Ek het besluit om aan hulle te gee'n klap op die pols.
  
  
  Hy het nog twee myl en draai regs op Linden Boulevard, op pad na die See Hospitaal. Halfpad op, die meubels pakhuis, ongebruikte in die nag, het amper'n blok. Haar gestop in die voorkant van hom, en Stahl gewag het. Dit was die perfekte plek vir'n hinderlaag.
  
  
  Die Lincoln het binne vyftig meter.
  
  
  Wag vir haar.
  
  
  Niemand kom uit.
  
  
  Hy wag'n oomblik langer, en wanneer die Fransman en ego bestuurder het nog nie beweeg het, het hy Michelle sy instruksies. K ee dikwels, selfs as sy was nog te skud, het sy net knik, haar oë vernou in gereedheid.
  
  
  Toe hy het uit die BMW en stap terug na die Lincoln. Toe sy naby genoeg om te loer deur die res van die koplamp en kry in die motor, haar gekyk het as die skok op die Fransman se gesig geleidelik verander in'n uitdrukking van versigtig lugtigheid as haar genader. Ego die bestuurder, moeg van die stunts, net kyk verbaas en dom.
  
  
  
  
  
  Hy leun oor die kap van die Lincoln en tik die voorruit met sy groot hande in die voorkant van die Fransman se gesig.
  
  
  "Goeie aand," sê ek beleefd.
  
  
  Die bestuurder kyk angstig na die Fransman. Die Fransman het voortgegaan om te kyk frank in die voorkant van hom, angstig, versigtig, niks te sê nie.
  
  
  Michelle het om te kry in die bestuurder se sitplek nou, aangesien my teiken en liggaam is die sluit Po Lincoln se siening.
  
  
  "Jy het'n pragtige twee-rigting radio antenna," ek het gesê, glimlag beleefd weer.
  
  
  Nou Michelle het om die BMW in rat, steeds aan die gang, terwyl hulle wag vir my volgende skuif.
  
  
  "Maar dit is'n bietjie verroes in plekke," het hy voortgegaan. "Jy moet regtig nodig het om te vervang jou ego."
  
  
  En in'n split sekonde, Wilhelmina was in my hand, die afvuur. Die eerste lummel skeur die radio antenna uit van die motor en het dit spin in die lug, die tweede afgedank die res van die koplamp, en as Michelle het die BMW in'n skerp U-draai, draai op die ver heilige lig as wat sy het voortgegaan om die Lincoln te blind beide die Fransman en die bestuurder, my derde en vierde koeëls raakgesteek die twee bande op die regte kant van die groot sedan.
  
  
  Dit was die volgende maneuver hy was bekommerd oor, maar Michelle het getrek dit heeltemal af. 'n paar meter van die Lincoln, sy gerem Rivnenskaya net genoeg so dat my leap in die middel van die vlug het my toegelaat om aan te gryp die oop venster op die kant en hou op om die deur. Dan is dit spoed opgetel weer, nou is die saint gaan uit, skop rondom die Lincoln en oor die sypaadjie waar dit geparkeer was, wegkruip my geboë liggaam teen die ver kant van die BMW, tot op die sypaadjie ons bereik beide kante van die straat. . Dan is die skreeuende tekens het reguit weer, my liggaam heeltemal verduister uit die oog, en ons jaag af in New York Boulevard, my hande klou aan die deur soos twee bloedsuiers.
  
  
  Na'n kwartaal van'n myl, het sy gestop. In een gladde beweging, sy was in die bestuurder se sitplek, sy was in die passasier se sitplek, en niemand rondom ons sê'n woord aan ons.
  
  
  Dit was nog'n myl voor sy gepraat het.
  
  
  "Dit was... dit is te riskant," het sy gesê. "Hulle kon doodgemaak het jy as jy genader om die ih motor. Nie die tel van die gevaar van jou akrobatiese spring op die motor."
  
  
  "Dit was'n berekende risiko," sê ek. "As hulle gaan om ons aan te val, sou hulle nie het net daar gesit toe ons getrek tot aan die randsteen. Soos vir wat jy noem my akrobatiese - as ek was nie bereid om die risiko te neem, ek wil gereed wees vir aftrede. Dit is nie soos dit nie ."
  
  
  Michelle het net haar kop geskud. Sy kyk nog steeds geskud. Dit het stilweg deur die wheeler en onder leiding van die rigting van Manhattan, beweeg deur middel van die plaaslike strate, waar jy kan maklik sien'n ander stert. Maar ek is redelik seker ons sou verloor het die Fransman en die ego van ons vriende. Om ontslae te raak van die antenna vir ih twee-rigting radio beteken dat hulle kon nie stuur iemand anders om te neem ih se plek. Soos vir die Chinese vrou, ek is seker ek wil gooi enige ander poniestert sy kan sit op ons.
  
  
  Ek skud dit af by die begin. Sonder probleme.
  
  
  Te maklik.
  
  
  Hoekom het hulle het om op te gee so vinnig?
  
  
  Wat my gepla. Maar nou, daar was niks wat hy kon doen nie oor dit. Hy was net die voeding van sy angs in'n kompartement van sy gedagtes, gereed om te gooi uit sy ego op enige oomblik.
  
  
  In Manhattan, het hy geparkeer in'n besige stegie en het'n telefoon oproep. Vyftien minute later, het'n man van regoor die motor agentskap aangekom het in'n heeltemal alledaags en baie anonieme Ford Galaxy. Heeltemal alledaags, behalwe vir'n paar veranderinge onder die enjinkap wat u toelaat om maklik te maak tot 110. Hy het die BMW, sonder uitdrukking van enige belang of om te vra toestemming om uit te voer oor my skielike verandering van die motor, en ry af, wat ons'n goeie reis.
  
  
  Wanneer jy ry en jy het nie slaap vir meer as agt-en-veertig ure, dit was so goed soos dit kan wees op enige reis. Michelle was gelukkig. Sy was dut met haar kop op my skouer. Sy was gehou deur die Ford by Rivnenskaya vyf myl'n uur oor die spoedgrens en drink swart koffie rondom die houers totdat sy wou om stil te bly.
  
  
  Ons was nie gevolg het.
  
  
  Na tien minute na middernag, haar motor geparkeer was'n paar meter van die Saamgesmelt Pers en Draad Dienste hoofkwartier, 'n eerder rammelend rammelend gebou op Dupont Circle dat gemaskerde die BYL hoofkwartier.
  
  
  Smous was die wag in sy kantoor.
  
  
  
  Die vyfde hoofstuk.
  
  
  "Die stem en al, meneer" - na'n uur van dit, ek het my rekening gesluit. "Die SLA byna seker het Duroche. Of hy bereid is om te gaan met hulle is of nie is'n ander saak geheel en al."
  
  
  "En waar hy is met die SLA is'n ander storie," Hawke bygevoeg grimmig.
  
  
  Hy knik vir haar. Emu het reeds vir haar gesê het oor sy wenke, drie woorde: Luiperds, Pêrels, Vulkaan. Ek het ander gedagtes oor die betekenis van daardie woorde, maar Smous was duidelik nie in die bui om hulle te hoor. Hy het'n donker sleep op sy walglike sigaar, op soek na oor my linker skouer. Ego se skerp gesig, met sy geharde ou vel en verrassend sagte blou oë, het die uitdrukking wat hy gehad het toe hy dink hard - en bekommerd. As hy was bekommerd, sy kinders was.
  
  
  Skielik, asof hy gemaak het om sy gedagtes, Hawk leun vorentoe en doodgedruk uit sy sigaar in'n gekraakte twintig-vyf-persent asbak.
  
  
  "Vyf dae," het hy gesê.
  
  
  "Meneer?" het hy gesê.
  
  
  "Jy het vyf dae in Rivne,"het hy gesê koud en duidelik," om uit te vind Fernand Duroche en neem ego weg deur die SLA."
  
  
  Ek kyk na dit. Hy staar in rumatiek, gaatjies my met sy blou oë, wat nou so hard as verharde staal.
  
  
  "Vyf dae!" Ek het vir haar gesê. "Meneer, haar agent, nie'n inbreker. Gebaseer op wat ek het om te werk met, kan dit neem my vyf weke, en sy is net..."
  
  
  "Vyf dae," sê hy weer. Ego is die toon van die stem beteken " geen bespreking." Hy stoot sy draai stoel hard en gespin rondom so dat hy in die gesig staar weg van my, kyk uit die vuil venster. Dan het hy vir my gesê.
  
  
  "'n paar uur voor jy hier aangekom het in New York, het ons'n boodskap ontvang. Van Kolonel Rambo. Ek dink jy is'n egomaniac."
  
  
  Hy het aan haar gedink. Hy het gegly uit ons hande na die aanslag op de Gaulle en het in ballingskap. In Spanje, die ego is vermoed. Maar hy is nog steeds'n hooggeplaaste persoon in die SLA.
  
  
  "Rambo het ons ingelig dat die CCA kan nou draai ONS die energie krisis in iets meer as'n krisis. 'n ramp. En as hy vertel ons die waarheid, dit is'n sagte manier om dit te sit."
  
  
  Hawke's toon was droog en koud. Dit was altyd die geval wanneer probleme was ernstig.
  
  
  "En wat presies is daardie krag, meneer?" Ek het haar gevra.
  
  
  "Volgens Rambo," Hawke gesê, droër en kouer as ooit, " het die SLA kan nou heeltemal vernietig al die olie-raffinaderye en die boor rigs in die wes-halfrond."
  
  
  My kakebeen laat val, onwillekeurig.
  
  
  "Dit lyk asof dit onmoontlik," sê ek.
  
  
  Hawk draai na my gesig weer.
  
  
  "Niks is onmoontlik nie," het hy gesê grimmig.
  
  
  Ons staar na mekaar deur middel van die ego stoel in stilte vir'n paar oomblikke, elke gevoel ongemaklik as wat ons besef presies wat hierdie bedreiging kan beteken, as dit was real. Dit sou erg genoeg as die olie-rigs is vernietig; dit sou gesluit'n beduidende bedrag van die olie wat hier ontdek is. Maar die vernietiging van die raffinaderye wat rou olie-nie net regoor die wes-halfrond, maar ook regdeur die Arabiese wêreld, kan verminder die aanbod van olie na die Verenigde State deur soveel as tagtig persent.
  
  
  Olie vir groot nywerhede, vir petrol, vir voorverhitte brandstof, vir die regmaak in ander vorms van energie soos elektrisiteit.
  
  
  Die Verenigde State van amerika as ons geweet dit sou stop. Van ons kant sal wees byna verlam.
  
  
  "Kan dit wees'n bluf?" Ek het haar gevra. "Het hulle enige bewys dat hulle kan trek dit af?"
  
  
  Hawk knik stadig.
  
  
  "Hulle sê dat hulle sal bied getuienis binne vyf dae. Bewys dat nie net kan hulle doen dit, maar selfs met vooraf waarskuwing, kan ons nie ophou ih."
  
  
  "En die bewys?"
  
  
  "In vyf dae, die SLA sal blaas en heeltemal vernietig die Dop raffinadery af die kus van Curacao. Tensy, natuurlik, ons kan stop ih. En onttrek ih op die besigheid."
  
  
  "En as ons dit nie doen nie? Wat is die ih prys vir die behoud van hulle van die blaas van alles anders?"
  
  
  Hawk stadig trek nog'n sigaar uit die bors sak van sy gekreukel bruin pak.
  
  
  "Hulle het nie ons inlig oor dit. Egter. Hulle meld dat verdere kommunikasie sal voortgaan om na hulle bewys wat hulle kan doen."
  
  
  Em het nie het om verder te gaan. As die SLA werklik bewys dat dit kan uit te voer sy bedreiging, die eise wat hulle kon maak op die VSA sou wees verbysterende finansieel, polities en in elke ander opsig.
  
  
  Dit was afpersing, afpersing, op'n ongelooflike skaal.
  
  
  Hawk en ek kyk na mekaar oor die ego stoel. Haar eerste gepraat het. Een woord.
  
  
  "Duroche," sê ek.
  
  
  Hawk knik.
  
  
  "Die verband is te sterk vir'n toeval. Die SLA het Duroche. Duroche is'n genie spesialis in die onderwater aandrywing stelsels, rekenarisering van hierdie toestelle en hul gebruik met kernplofkoppe. Teen die wal oliebore en raffinaderye in hierdie halfrond. So..."
  
  
  "So Duroche het hulle hierdie vermoë," ek het klaar vir hom.
  
  
  Hawke vasgeklem die sigaar tussen sy tande en steek dit in kort, woedend poffertjies voor praat weer.
  
  
  "Eintlik," het hy gesê. "En so..."
  
  
  "So ek het vyf dae om te kry Duroche uit van die SLA," het hy klaar weer.
  
  
  "Jy het vyf dae om te
  
  
  
  
  neem Duroche weg van die SLA en vernietig al die toerusting wat hy ontwerp vir hulle. En bloudrukke van hulle ."
  
  
  So het die stem is wat dit is. Vyf dae.
  
  
  "En Carter," Hawke se stem was nog steeds droog en koud, " dit is'n solo. Die SLA gewaarsku, die staat dat as ons inroep die ondersteuning van enige buitelandse polisie of amptenare, sal hulle onmiddellik vernietig al die aflandige olie-rigs en raffinaderye. van Caracas na Miami ."
  
  
  Hy knik vir haar. Ek het gedink dit uit.
  
  
  "Jy sal hê om te neem die meisie met jou," het hy voortgegaan, outomaties gepruttel op sy sigaar. "Sy kan gee jou'n akkurate identifikasie van haar vader. Ons kan nie toelaat dat jy die verkeerde persoon uit. Ek hou nie van te betrek haar, maar..."
  
  
  "Wat as Duroche nie vrywilliger?"
  
  
  Hawke se oë vernou. Sy het reeds'n geskiedenis van rumatiek.
  
  
  "Kry Duroche uit!"het hy gebreek. "Gewillig of onwetend. En as jy nie kan kry die ego uit..."
  
  
  Emu het nie nodig om te voltooi. Ek het geweet dat as ek kon nie kry Duroche uit vir watter rede ook al, ek wil hê om dood te maak ego.
  
  
  Haar, het hy gehoop Michelle nie verstaan nie.
  
  
  Hy staan op, dan onthou iets.
  
  
  "Chinese girl," sê ek. "Het die rekenaar uit te vind iets oor nah?"
  
  
  Hawke se wenkbroue het.
  
  
  "Interessant," het hy gesê. "Dit is interessant, want daar is niks in die besonder interessant oor dit. Daar is geen Interpol rekords. Daar is geen verslae van betrokkenheid in enige vorm van spioenasie. Haar naam is Qin Li. Vier-en-twintig jaar oud. Ek gegradueer Vassar baie vroeg, die top van my klas. Nagraadse werk by die Massachusetts Instituut van Tegnologie. Sy is toe na Hong Kong en gewerk het vir'n jaar daar, werk in die familie pos sake-Invoer-Uitvoer. Het net terug gekom na New York'n paar maande gelede. Dit is moeilik om te sien hoe dit inpas by die prentjie op die oomblik."
  
  
  Dit was interessant. Stem wat my pla. Maar nou, daar was niks wat hy kon doen nie oor dit. Sy was terug deur Lee Jin haar spesiale klein tak in haar kop.
  
  
  "Enige idee waar om te begin?" Hawk gevra.
  
  
  Emu het gesê dit. Hy knik. Sigaar die as val op sy baadjie, gerieflik by'n reeks van ander smere en dorpe. Hawke se briljantheid het nie uit te brei na klerekas of versorging.
  
  
  "Ek sal kontak Gonzalez vir jou as jy kan dit gebruik. Hy is nie die beste nie, maar hy is ingelig oor die terrein."
  
  
  Ego bedank haar en op pad na die deur. As haar ego was oor om te sluit agter haar, haar, het ek gehoor Hawke sê:
  
  
  "O, Carter..." het Hy geglimlag, en sy stem sag. "As jy nie kan nie, wees versigtig, wees goed."
  
  
  Haar lag. Dit was'n private grap tussen ons. Net'n versigtige agent het'n kans om te oorleef. Net'n goeie agent oorleef. Hawk is meer as goed is in sy dag. Hy was die beste. Hy het nie sê dit dadelik, want dit was nie ego-styl, maar hy het geweet wat in die voorkant van my. En hy het omgegee.
  
  
  "Alles reg, meneer," sê ek eenvoudig, en die deur toegemaak.
  
  
  Hy het gevind dat Michelle sit - of eerder, slouching-op'n stoel buite die somber klein kamer waar McLaughlin, N5, spandeer tyd saam met haar om voorraad te neem. Hy het reeds aangeteken alles wat sy gesê het op die band, en nou hierdie band sou word noukeurig nagegaan deur verskeie ander agente, en dan opgelaai na die rekenaar vir enige inligting wat hy dalk gemis het. Maar ek het nie tyd om te wag vir die resultate. Hy leun af en blaas in haar oor. Sy het wakker geword met'n begin.
  
  
  "Dit is die reis tyd weer," sê ek. "Tyd vir'n goeie vliegtuig te ry."
  
  
  "O, nee," het sy gekla. "Moet ons?"
  
  
  "Ons het om te," sê ek, help haar op.
  
  
  "Waar is ons gaan om te gaan daar nou? Na die noordpool."
  
  
  "Nee, ek het vir haar gesê. "Eerstens sal ons kop bo aan Spesiale Effekte te kry ons'n nuwe voorblad, insluitend paspoorte en ID-kaarte. Dan sal ons gaan na Puerto Rico."
  
  
  "Puerto Rico? Ten minste dit is warm en sonnig."
  
  
  Hy knik, lei haar af in die saal na die hysbak.
  
  
  "Maar hoekom?"
  
  
  "Want,"sê ek, druk die hysbak knoppie en trek'n vars pakkie sigarette rondom my sak," ek verstaan die betekenis van Ahmed se laaste woorde."
  
  
  Sy kyk vraend na my. Hy sit die sigaret in sy mond.
  
  
  "Ek het gedink Ahmed het gesê: "leopard'. Hy wou nie sê. Wat hy gesê het, is " 'n melaatse. Soos in die geval van melaatsheid ."
  
  
  Sy sidder. "Maar hoe kan jy seker wees?"
  
  
  "As gevolg van die volgende woord. Ek het gedink hy het gesê: "die pêrel." Maar in werklikheid, dit was La Perla."
  
  
  Hy steek'n wedstryd en het dit aan die sigaret.
  
  
  "Ek verstaan nie," het Michelle gesê.
  
  
  "Hierdie twee woorde saam te gaan," sê ek. "La Perla is'n krotbuurt gebied in die Ou San Juan, Puerto Rico. Daar is'n melaatse kolonie in La Perla. Jou pa moet geneem is van Tangier en weggesteek in'n melaatse kolonie."
  
  
  Michelle se oë rek in afgryse.
  
  
  "Is my pa in'n melaatse kolonie?"
  
  
  Hy het'n sleep op sy sigaret. Dit het uitgegaan. Hy steek nog'n wedstryd en het dit aan die punt.
  
  
  
  
  
  "Ek sou sê dit is die perfekte plek om weg te steek van jou ego."
  
  
  Michelle was wit.
  
  
  "En ons gaan hierdie melaatse kolonie?"
  
  
  Hy knik, dan frons in wanhoop. Die sigaret sou net nie lig. Hy kyk ledig by die punt.
  
  
  "As ons gelukkig en hy is nog steeds hier, ons kan..."
  
  
  Haar stem sleep af in die middel-sin. 'n koue rilling deur my gegaan het. Met haar duim en voorvinger, het hy bietjie af die einde van die sigaret en piets trek die papier af en tabak.
  
  
  "Wat is dit?" Michelle gevra.
  
  
  "Dit is hom," sê ek vas, hou my hand uit. Daar was'n klein metaal voorwerp in die nen. Dit was gevorm soos'n stok, nie meer as die helfte van'n duim lank, en kleiner in deursnee as die sigaret dit was weggesteek in.
  
  
  Michelle leun om dit te ondersoek.
  
  
  "'n fout gemaak het, te gebruik gewilde terminologie," sê ek, en ek moet klink gewalg met myself vir my nalatigheid. "Toesig toestel. En dit is een van die mees moderne kinders. 'n Corbon-Dodds 438-Y transceiver, is dit nie net optel en stuur hierdie stemme oor'n myl weg, maar ook straal'n elektroniese sein. wat iemand met die gepaste ontvangs van toerusting kan gebruik om te bepaal ons plek binne'n paar meter van ons."
  
  
  "Jy bedoel nie," het Michelle regop met'n verbaas kyk, " elkeen wat geplant is dit nie net weet waar ons is nie, maar ook alles gehoor wat ons gesê het?"
  
  
  "Absoluut fantasties," sê ek. En ek het geweet dit was die rede waarom die Chinese vrou het nie gepla om ons te spoor. Nie in sig nie, in elk geval. Sy kan dit doen in haar vrye tyd, die helfte van'n myl of so weg, al die terwyl jy luister na ons gesprek.
  
  
  Insluitend my gedetailleerde aansoek te Michelle op waar sal ons gaan en hoekom.
  
  
  Michelle het na my gekyk.
  
  
  "OAS," het sy gefluister.
  
  
  "Nee." Haar, skud sy kop. "Ek dink nie so nie. Ons het al die pad van Tangier na New York deur'n baie mooi Chinese vrou. Sy stamp in my op'n vliegtuig rondom Parys. Ek het'n half-leë pakkie sigarette op my hemp. 'n minuut en onoopgemaak in die sak van my doublet. Hey, daarin geslaag om te vervang my volle pakkie sigarette met jou eie."
  
  
  En, gegewe dat ek net rook my eie custom-made sigarette, met die NC etiket gedruk op die filter, dit neem'n baie moeite om dit te doen. En gebruik nogal'n uitgebreide geleenthede.
  
  
  "Wat doen ons nou?" Michelle gevra.
  
  
  Ek noukeurig ondersoek haar wiretap. Die voorste helfte van die gesmelte van die Savchenko van my pas. Die kompleks circuit is vernietig, en die fout blykbaar gestop oordrag. Die kurktrekker was wat in die motor was wiretapped, van die eerste of die begin van die tweede? As dit was die voormalige, dan was daar'n goeie kans dat die Chinese vrou het nie genoeg inligting om te weet waar ons gaan. As dit was'n tweede een ...
  
  
  Hy gryns, dan sug en druk die fout op die vloer met sy hak. Dit het my'n sekere bedrag van die emosionele bevrediging, maar dit het nie enigiets anders doen.
  
  
  "Wat ons nou doen," Michel haar in kennis gestel as die hysbak se deur oopgemaak en ons stap binne, " is vlieg na Puerto Rico. Vinnig."
  
  
  Daar was niks anders wat ek kan doen. Dit het die Chinese vrou terug na haar eie kompartement in my gedagtes. Een keer weer.
  
  
  Die kompartement was nogal groot.
  
  
  Haar hotel wil haar om te bly in nen.
  
  
  
  Hoofstuk Ses
  
  
  Mnr Thomas S. Dobbs van Dobbs Plumbing Supplies, Inc., Grand Rapids, Mich., en die ego van'n frans-Kanadese vrou, Marie, het die huis verlaat. die belangrikste terminale van die San Juan lughawe; hulle was gelaai met kameras, snorkel gear, en al die ander toerusting wat nodig is vir'n ih vakansie in die Karibiese eilande, insluitend'n Puerto Rikaanse strooi hoed dat Mnr Dobbs gekoop het by die terminale onmiddellik by aankoms. Hulle was veronderstel om, soos Mnr Dobbs vertel almal wat wil luister te ih, "brullende tyd." Hulle gaan om te " verf hierdie klein ou island red." Hulle gaan om te "draai die ou San Juan binne en buite, insluitend die casino."
  
  
  Soos jy dalk geraai het, hulle was'n paar van die tipiese, matig onaangename Amerikaanse toeriste.
  
  
  "Taxi! Taxi!" Mnr Dobbs bulder, die waai van sy arms wild.
  
  
  Mev Dobbs was stiller. Sy kyk'n bietjie moeg. Maar sy was natuurlik die geniet van die son en hitte.
  
  
  "Mmmm," het sy aan haar man gesê, die draai van haar pragtige gesig. "Is dit nie'n pragtige son? En jy kan ruik so baie blomme. O, Nick..."
  
  
  Ee gryp haar arm asof om haar te sleep in'n taxi wat gestop in die voorkant van ons.
  
  
  "Tom," mompel ek sonder om te beweeg van my lippe. "Nie Nick. Tom".
  
  
  "Tom," het sy gesê pligsgetrou. "Is dit nie mooi? Ek wil net om te sit op'n swem pak, lê op'n strand iewers in die son en luister na die see." Dan het sy gryns. "Behalwe haar, ek neem aan jy het ander dinge om te doen, en wat jy nodig het om haar te gaan met jou.".
  
  
  "Neem die maat, heuning," het hy bulder. "Dit is presies wat ons gaan doen. Plons neer op die strand en kry een hel van'n tan. Ons is bereid om te betaal genoeg vir hierdie."
  
  
  Die porter klaar laai ons sakke in die stand rek. Hare was buitensporig onderskat, maak dit met'n harde, stewige klap op die rug, en'n skree " Moenie gooi alles in een plek, buddy!" en spring in die kajuit langs Michelle, toeslaan die deur so hard dat die motor se kajuit kraak. Die bestuurder het na my gekyk geïrriteerd.
  
  
  "Die San Geronimo Hotel, buddy. Dit is waar ons gaan. Net die beste vir Thomas K. Dobbs en die ego van'n bietjie vrou, " sê ek. Dan skerp en agterdogtig: "Dit is die beste deel, is dit nie? Soms is hierdie reis agente..."
  
  
  "Ja, senor," het die bestuurder het gesê in stilte, " dit is die beste. Jy sal is lief vir dit is daar."
  
  
  Hy was seker dat as haar ego is gemaak in'n openbare toilet, sou hy sê dat hierdie is ook die beste opsie.
  
  
  "Alles reg, buddy. Jy sal kry ons daar vinnig, en daar is'n goeie wenk vir jou, " sê ek in die breë.
  
  
  "Jy," het die bestuurder het geantwoord. "Ek sal jou daar kry vinnig."
  
  
  Hy leun terug teen die sitplek kussings en het uit'n sigaar uit om sy baadjie sak, wat gewoonlik net effens minder onaangename as die kinders Hawke graag. Hy kon sien die bestuurder wincing effens wanneer hy het nie lig dit.
  
  
  Haar, natuurlik, overdid dit. Te veel pretensie. Om seker te maak ek onthou.
  
  
  En dit het sin gemaak. 'n goeie agent moet dit nie oordoen nie, speel te veel dinge vir die ego om te onthou. Wat het my óf'n baie slegte agent of'n baie slim goeie agent wat sal nie beskou word as'n agent op alle.
  
  
  "Tom," het Michelle saggies gesê, " het jy regtig bedoel wat jy gesê het oor te gaan na die strand?"
  
  
  "Natuurlik, my dears," het hy gesê in'n matige toon. "In die eerste ons gaan na die ou strand. Dan kry ons geklee, kry ons'n paar van hierdie Peeny Colazza se of wat ook al, dan het ons sink ons tande in die grootste naai restaurant jy kan vind op die eiland, dan gaan ons na hul casino en het baie pret. Hoe klink dit vir die eerste dag en nag, huh?"
  
  
  "In die dell self?" Michelle het gesê in dieselfde lae stem. "Maar ek het gedink jy was ..."
  
  
  "Jy het gedink jou ou manlief het nie geweet hoe om te het'n goeie tyd. Ek het gedink hy kon nie dink van enigiets nie, maar die loodgieter voorrade. Wel, hou op om jou hoed, heuning. Strand en drank, aandete en aandete, stem en ons sal ! "
  
  
  En Michelle se gelukkige verrassing, ons het om te stem. Eerste, dit is wat Mnr Thomas S. Dobbs en die vrou se ego sou doen. En tweedens, is dit sou wees om selfmoord te hou my ernstige sake in San Juan tot laat in die nag. Lê op'n wit sand strand met die son te klop af oor my liggaam en die klank van die Caribbean surf strelende my ore was'n goeie manier om te slaag die wag tyd.
  
  
  "Volume".
  
  
  Hy rol oor op sy kant en kyk na Michelle. En besluit dat dit was nie net goed, dit was... wel, die naam van jou oortreffende trap. Iets of alles sou doen: Michelle se ruim borste was meer as gevul deur die klein, byna deursigtige bikini bra sy was geklee, haar sagte vel-haar lewe gepunt aan die onderkant van die bikini, wat was bietjie meer as twee klein driehoeke en'n stukkie van die kant, haar lang, slanke bene beweeg weelderig in die sand.
  
  
  "Tom," het sy spin, die sluiting van haar oë en die verhoging van haar gesig na die son, " asseblief, gooi my'n paar zonnebrand olie."
  
  
  "Met plesier."
  
  
  Hy versprei die warm olie op haar nek, oor haar gladde skouers, op haar maag, en op haar dye. Haar vlees beweeg saggies onder my hande. Haar vel voel warmer, sagter. Sy gerol in die lewe, en ek smeer die olie oor haar skouers weer, uitgepakte haar bra, en versprei die ego oor haar rug, my hande gly oor haar sye, die aanraking van haar borste. Sy sug, en die klank was meer soos'n kreun as'n sug. Wanneer dit klaar was, het ons gaan lê langs mekaar, mekaar raak. Ons albei het ons oë gesluit, en die aura van seks tussen ons was dik en warm en groei. Die helder son gelyk te trek ons onverbiddelik saam, soos'n magneet en yster.
  
  
  "Tom, "het sy ten slotte gefluister," ek kan nie neem dit nie. Kom ons gaan terug na ons kamer."
  
  
  Haar stem was sag, maar dringend. Ek het gevoel dieselfde behoefte. Sonder'n woord te sê, sy was vasgevang in haar bra weer, verhef haar voete, en het gelei terug na die hotel. As ons ingeskryf het vir die kamer, sy het'n bietjie weg van my.
  
  
  "Stadig, Nick," het sy gesê in'n lae, husky stem, haar donker oë kyk in my. "Hierdie keer wil ek dit tot die laaste stadig. Mag dit vir ewig."
  
  
  My hand gaan uit na haar. Sy het gevang die ego en druk die beker teen sy volle kurwe.
  
  
  "Doen dit vir ewig, liewe. Ek wil alles, nou, alles."
  
  
  
  
  Onder my hand, haar son-warm vlees verskerp. Ek kon voel haar pols in my bloed. My pols lewend gemaak. Ee trek haar na hom, en my oop mond bedek haar, my tong verken, hard en veeleisend. Sy krul eroties, maar stadig, asof aan'n onhoorbaar drom klop, die tempo van wat toegeneem op'n ondraaglik beheerde tempo.
  
  
  "Kan water sit uit die vuur?" Ek fluister skerp.
  
  
  "Net draai die vlamme, liewe," het sy gesê, onmiddellik verstaan wat ek bedoel.
  
  
  In een vinnige beweging, het hy verwyder van haar bra en dan haar bikini bottoms. 'n sensuele glimlag geboë haar lippe. Haar hand druk my hande weg, en haar oë op my met trots en bewondering.
  
  
  Ek het gevoel my eie instinkte heeltemal oor te neem as ek tel haar op en dra haar na die badkamer. 'n oomblik later, ons staan onder die versengende water van die siel, diegene nat, stomende liggame teen mekaar en voeding verwoed op mekaar. Dit was nog steeds stadig, maar met'n bloed-warm tempo van suiwer sensueel ekstase, draai in'n ondraaglike, absolute en absolute besit van'n man deur'n vrou en'n vrou deur'n man.
  
  
  Wanneer dit uiteindelik gebeur het, ons albei het geskree, woordeloos, soos die suiwer instink ons wil kortliks geword.
  
  
  "Bevredigend?" prewel sy as ons beide verhaal'n bietjie.
  
  
  "Absoluut fantasties," sê ek, nog steeds probeer om te fokus my oë en my asem vang.
  
  
  * * *
  
  
  Die res van die aand was ook vol en bevredigende - of ten minste dit sou gewees het as hy regtig was Thomas K. Deur Dobbs. Ons gedrink pina coladas op die terras, waar'n leër van bruisende kelners sit terwyl die Karibiese eilande adv = β hans colorfulness, asof op die vraag. Wanneer ons binne gegaan het om te eet, die leër van die kelners het in'n regiment, die spyskaart was drie voet lank, en die hele plek ruik soos geld spandeer, soos water. Alles wat geld kan koop was beskikbaar en het in groot hoeveelhede.
  
  
  Ongelukkig, tropiese drankie meng is my idee vir die beste manier om te ruïneer'n goeie rum, en ek is dit heeltemal eens met Albert Einstein dat'n twintig - vier-gram koppie is die perfekte eda vir die leeus, en net leeus. Onder meer normale omstandighede-wat ek soms moeilik vind om te dink - ek sou dit geniet het om'n vars gevang konkoksie of see-egels gebraai met knoffel en die Karibiese eilande speserye. Maar Thomas S. Dobbs sou draai groen by die gedagte van iemand rondom hulle, en vir nou, hy was Dobbs. So ek het volgehou in die speel van ego in die aand, geniet die oë van Michelle in'n blote rok wat sou gegee het om enige man'n baie van die plesier in my plek.
  
  
  Later, wanneer ons het'n taxi na die Caribe Hilton Casino, sy is getroos deur die verlies van'n paar honderd dollar op die BYL-op-die-roulette wiel, wat Thomas S. Dobbs sou ongetwyfeld gedoen het. Nick Carter sou dit gedoen het deur die speel van blackjack op die tafel en gewen het. Nie'n groot bedrag, maar, volgens die Kolodezny stelsel, 'n paar duisend is nie'n waagstuk.
  
  
  Dit is presies wat Michelle het.
  
  
  "Hoeveel?" Ek het gevra as ek het die taxi terug na die hotel.
  
  
  "Veertien honderd. Della was eintlik vyftien, maar ek het haar handelaar'n honderd-dollar chip as'n wenk."
  
  
  "Maar ek het net het jy vyftig dollars om te speel met!"
  
  
  "Natuurlik," het sy gesê vrolik, " maar dit is al wat ek nodig het. Jy sien, ek het hierdie stelsel..."
  
  
  "Alle reg, alles reg," het ek gesê grimmig. Daar was'n tyd toe Thomas K. Dobbs het'n duidelike pyn in sy agterent.
  
  
  Maar daar was tye toe haar, dink oor ons hotel kamer in San Geronimo, wanneer haar, kyk Michelle gaan naak oor die badkamer, wanneer om terug te gaan na Nick Carter het ook sy nadele.
  
  
  Dit is tyd om terug te kry om te Nick Carter.
  
  
  Hy draai op die TV om te verdrink uit die stemme as daar was'n wiretap in die kamer, en trek Michelle naby.
  
  
  "Dit is tyd vir werk," het ek gesê, probeer my beste om te hou my oë op haar nek. "Ek moet terug wees in vier of vyf ure, ten minste tot die volgende oggend. In die tussentyd, bly in die kamer met die deur gesluit, en moenie toelaat dat iemand in, vir watter rede ook al. Jy weet wat om te doen as ek nie." Ek sal terug wees in die oggend."
  
  
  Sy knik. Ons het gepraat oor al hierdie voor ons links Washington. Ons het ook gepraat oor'n kurktrekker, of Hey moet'n geweer. Sy het nooit afgedank enige soort wapen. So hey, ek het nie kry om die geweer. Sou dit nie doen my goed in elk geval, en ek glo nie in die gee van gewere aan mense wat nie weet hoe en wanneer om te gebruik die ego. Wat sy regtig gekry het, was'n nabootsing diamant ring. Die diamant is skadeloos. Daar was vier penne op die raam wat uitgebrei buite die diamant wanneer die band was gedruk. As iemand rondom hierdie penne gebreek deur die opponent se vel, sou hulle onmiddellik bewussyn verloor as'n resultaat. Die probleem was dat die vyand het om te kry naby genoeg vir Michel om te gebruik die ring. Hare, met die hoop Hey wil nie hê om dit te gebruik.
  
  
  
  
  Hare, met die hoop Hey wil nie hê om dit te gebruik.
  
  
  Ek het vir hom gesê dat, dan weerstaan die versoeking om te beklemtoon my woorde met'n lang soen en links.
  
  
  Dit was geslaag het deur middel van die hotelle, soos hulle sê in die flieks, "terug van die pad". Behalwe dat om uit deur middel van enige hotel "pad terug" is nie so wouldnt maklik wees nie. Eerste, wat jy nodig het om jou weg te vind terug. In hierdie geval, dit was in die voorkant en was'n smal gedeelte van die vuur ontsnap. Omdat ons kamer was op die veertiende vloer, en niemand in hulle verstand sou geloop het veertien vlug van die trappe, en hare was veertien vlug van die trappe. Dan, dankbaar vir'n gym sessie met Walt Hornsby, BYL se fiksheid instrukteur, hy het twee meer vlugte na die kelder. Daar het ek het om weg te steek agter die trappe tot twee overalls-geklede hotel werknemers, vertel vuil grappe in spaans, het uit'n paar dosyn vullis blikke. Wanneer hulle verdwyn boontoe, haar man het na buite gegaan. Dit was'n stegie, effens groter as die stegie af die Condado strook. En Gonzalez, wat die bestuur van'n klein, onopvallende rooi Toyota, geparkeer was nie meer as vyftig meter weg. Wanneer ek klim in die passasier sitplek langs hom, daar was niemand in sig nie.
  
  
  "Welkom by die beste taxi-diens op die eiland van Puerto Rico," het hy gesê vrolik. "Ons bied..."
  
  
  "Dui op'n vinnige reis na La Perla," ek het gesê, stoot Wilhelmina in my hand en die nagaan van my ammunisie. "Terwyl jy ry, vertel my hoe om te kry om die melaatse kolonie in La Perla."
  
  
  Gonzalez se blymoedigheid onmiddellik verdamp het. Hy sit die motor in rat en ry af, maar hy het nie lyk gelukkig. Ego se snor het begin om te pyl senuweeagtig.
  
  
  "Dit," het hy gesê stadig, dan na'n oomblik van stilte, " is mal. Ry na die La Perla in hierdie tyd van die nag is mal. Gaan na'n melaatse kolonie op enige tyd is onverstandig wees nie, maar gaan in hierdie tyd van die nag is nie net stapelgek, maar ook moontlik selfmoord ."
  
  
  "Miskien," ek het ingestem, herrangskik Wilhelmina in die stoffering en om seker te maak Hugo was knus in sy suede skede.
  
  
  "Is jy bewus daarvan dat die meeste van die melaatse kolonie hospitaal is in die saal in die aansteeklik vleuel?"
  
  
  "Ek weet," sê ek.
  
  
  "Is jy bewus daarvan dat selfs nie-aansteeklike Vleuel melaatses is gevaarlik, want hulle is desperaat arm en het geen wetlike middel van die verhoging van geld?"
  
  
  "Ek weet dit ook," sê ek, druk Pierre aan my heup.
  
  
  Gonzalez draai die wiel, die stuur van die Toyota uit Condado en in die rigting van die Ou San Juan.
  
  
  "En my Blou Kruis verstryk het," het hy gesê grimmig.
  
  
  "Jy is net'n gids," emu het vir haar gesê. "Ek gaan alleen."
  
  
  "Maar dit is nog erger!" het hy gesê angstig. "Ek kan nie toelaat dat jy gaan alleen. Een man wou nie'n kans staan nie, nie eens Nick Carter. Ek dring aan op dit..."
  
  
  "Vergeet dit," het ek gesê kort.
  
  
  "Maar..."
  
  
  "Gonzalez, jou rang is N7. Jy weet wat ek het. Ek gee jou'n bevel."
  
  
  Dit bedaar het, en ons spandeer die res van die rit in stilte. Gonzalez gekou op sy snor. Haar kyk in die truspieëltjie moontlik sterte. Daar was geen Ih. Tien minute van die draai kinkels en draaie deur klein, smal strate het ons verby die ou goewerneur se herehuis en op die heuwel aan die rand van die see krotbuurt van La Perla. Soos ons gery het deur dit, die Karibiese eilande wind skud die pan dakke. Jy kan hoor die branders gekraak teen die see muur, en die reuk van ontbindende vis, vullis, en klein deurmekaar kamers met geen lopende water. Gonzalez afgeronde'n klein vierkant, het die Toyota af'n stegie wat hom oor'n duim van skoon ruimte op elke kant, en geparkeer om die hoek. Die donker straat is verlate. Latyns-musiek gedryf vaagweg deur die vensters bo ons.
  
  
  "Is jy vasbeslote om te doen hierdie dom ding?" Gonzalez gevra, sy stem vol van kommer.
  
  
  "Daar is geen ander manier," ek het gesê stewig.
  
  
  Gonzalez sug.
  
  
  "Die melaatse kolonie is in die saal aan die einde van die straat. In werklikheid, dit is'n leprosarium, die kombinasie van'n hospitaal en'n koshuis vir melaatses. Dit dek'n area gelykstaande aan dié van'n stad blok en het die vorm van'n vesting, wat bestaan uit ongeveer een groot gebou met'n sentrale binnehof. Daar is slegs een ingang en uitgang. Dit lei tot die kantore van die leprosarium. Daar is'n geslote deur agter dit. Dit lei tot die binnehof. Uit die binnehof is daar drie vlerke: die oostelike vleuel, wat is'n hospitaal, die wes-vleuel, wat is'n koshuis vir melaatses wie se toestand gestabiliseer het, en die suid-vleuel ."
  
  
  Gonzalez draai om en staar na my.
  
  
  "In die suid-vleuel," het hy gesê, " hulle is melaatses wat is aansteeklik en is nie toegelaat om uit te gaan van die melaatsheid."
  
  
  Hy knik vir haar. Haar, ek het my huiswerk op die lelike onderwerp van melaatsheid. Dit is'n chroniese aansteeklike siekte wat
  
  
  
  
  die aanvalle van die vel, orrel weefsels, en senuwees. In sy vroeë stadiums, dit produseer wit kolle op die vel, gevolg deur die wit skubberige rowe, putrefactive sere, en knoppies. Ten slotte, dele van die liggaam is letterlik gedreineer en val af, wat veroorsaak dat die nagmerrie deformiteite. Dankie aan antibiotika ontwikkel na die uitbreek van die tweede WÊRELDOORLOG, dit is nou moontlik om die siekte te stop by'n sekere punt. Maar in sy vroeë stadiums, dit is nog steeds hoogs aansteeklik.
  
  
  "Het jy wat ek jou gevra om te bring?"
  
  
  Sonder'n woord, Gonzalez klim in die agter sitplek en oorhandig my'n dokter se sak en twee stelle van identifikasie kaarte. kaarte. Een van hulle behoort aan Jonathan Miller, MD.Die ander is aan Inspekteur Miller rondom die San Juan Doeane-Afdeling.
  
  
  "Die spuite is vol," Gonzalez gesê. "Die Odin rondom hulle het om te klop uit'n volwasse man in sekondes en hou die ego onbewuste vir ten minste agt ure. Carter..."
  
  
  Hy het'n pouse. Haar, kyk na hom.
  
  
  "Melaatses wie se sere genees is net so gevaarlik soos aansteeklike kinders. Hulle slaap en eet hier vir gratis, en hulle is medisyne gegee. Maar hulle het nie die geld vir ander dinge - sigarette, rum, dobbel - en die paar rondom hulle kan gaan om te werk. So, dit is wel bekend dat hulle betrokke is in baie skaduwee dinge. Hulle is ... "
  
  
  Hy het die motor se deur vir haar en klim uit.
  
  
  "Wat," sê ek, " is wat ek is toe op. Ek sal ook reken op u om te wag vir my op die klein vierkant, mimmo van wat ons geslaag het, tot die volgende oggend. As ek dit nie uit die deur toe, verlaat. . Jy weet wat om te doen."
  
  
  Gonzalez knik. Haar, draai om en stap weg voor hy selfs sit die motor in rat.
  
  
  "Buena suerte," het haar ego het'n klein stemmetjie sê van agter my.
  
  
  Goeie geluk.
  
  
  Ek het dit nodig.
  
  
  
  Hoofstuk Sewe
  
  
  Die leprosarium was'n squat, swaar, lelike gebou gemaak van verkrummel gips dat iemand geverf helder rooi, wat die ego selfs leliker. Dit was twee verdiepings hoog, en die vensters op elke vloer is bedek met'n swaar hout hortjies, dig toegemaak, selfs in die voorwaardes wat verband hou met die Caribbean hitte. 'n klokkie gevind dat dit op die kant van die hout deur en trek hard. Binne-in, hoor hy'n harde metaalagtige klang, dan stilte. Hy trek dit weer. Nog'n clank. Dan shaggy. Die deur oopgemaak het'n kraak, en'n dun, vaak vrou se gesig loer uit.
  
  
  "Wat doen jy wil hê?" "Wat is dit?" het sy gevra geïrriteerd in spaans.
  
  
  "Ek is Dokter Jonathan Miller," ek het vir haar gesê uitdruklik in my'n bietjie verroes, maar vlot spaans. "Ek is hier om te sien Pasiënt Diaz."
  
  
  Daar is veronderstel om'n pasiënt in die melaatse kolonie met die naam Diaz. Dit was een van die mees algemene name in Puerto Rico.
  
  
  "Op hierdie uur, het jy kom om te besoek die pasiënt?" die vrou het gesê selfs meer geïrriteerd.
  
  
  "Sy rondom New York," sê ek. "Ek het net hier'n paar dae. Ek doen haar'n guns vir die Diaz familie. Ek het nie enige ander tyd. Asseblief laat my in, señora. Ek het om terug te keer na my kliniek deur môre."
  
  
  Die vrou aarsel.
  
  
  "Señora," het ek gesê, om'n skerp aantekening van ongeduld in my stem, " jy mors my tyd. As jy sal nie laat my in, bel iemand om die owerhede."
  
  
  "Daar is niemand anders hier vanaand," het sy gesê, 'n nota van onsekerheid in haar stem. Sy kyk op my dokter se sak. "Daar is net twee verpleegsters aan diens by die hospitaal. Ons het baie min personeel."
  
  
  "Die deur, señora," ek het gesê skerp.
  
  
  Stadig, huiwerig, het sy die deur oopgemaak en opsy om my te laat in, dan gesluit en sluit dit agter my.
  
  
  "Wat Diaz presies doen wat jy wil? Felipe of Esteban?"
  
  
  "Felipe," ek het gesê, op soek rondom die groot kamer gevul met ou liasseerkabinet en toegerus met twee lendelam metaal tafels en'n paar stoele. 'n sterk reuk van ontsmettingsmiddel en'n flou maar duidelike reuk van verrotte menslike vlees.
  
  
  "Felipe Diaz is in die saal in die wes-vleuel met die bokse gestabiliseer het. Maar ek kan nie neem jou daar. Dit moet bly vir'n dag, " het die vrou gesê. Sy het na die lessenaar, geopen en'n laai, en het uit'n klomp van die sleutels. "As jy wil om te gaan, jy het om alleen te gaan."
  
  
  "Bueno," sê ek, " ek sal gaan myself.
  
  
  Hy hou sy hand uit vir die sleutels. Die vrou wat uit'n ih. Hy kyk af op haar hand en onderdruk'n sug. Net die duim en wysvinger uitgebreide uit die palm.
  
  
  Die vrou het my oog gevang en glimlag.
  
  
  "Niks van die soort, senor," het sy gesê. "My geval het gestabiliseer en sy is nie aansteeklik nie. Sy een van die gelukkiges. Ek het net verloor het'n paar vingers. Met ander soos Felipe..."
  
  
  Sy gedwing om haarself te neem die sleutels om die hand en beweeg in die rigting van die dag in die ver kla.
  
  
  "Diaz vullis op twaalf, openhartige geld," het die vrou agter my gesê as ek die deur oopgemaak vir haar. "En, senor, wees versigtig om nie te tree in die suid-vleuel. Daar is baie aansteeklik gevalle."
  
  
  Hy knik en uitgegaan na die binnehof, die sluiting van die deur agter hom. 'n dowwe elektriese gloeilamp skaars verlig die kaal, modderige binnehof met'n paar maer palm bome en'n paar rye van die banke.
  
  
  
  Die vensters op hierdie kant was oop, donker, en hy kon hoor snork, sug, hoes, en'n paar kreun. Hy het vinnig oor die binnehof van die wes-vleuel, dan ontsluit die deur met'n groot yster sleutel.
  
  
  Die reuk tref my soos'n hamer. Dit was dik en swaar, ruik na vrot menslike vlees, ruik soos'n verrottende lyk in die hitte. Geen bedrag van die ontsmettingsmiddel in die wêreld kan wegsteek nie die reuk, en ek het om te veg teen die golf van naarheid wat oor my gespoel. Toe ek seker was ek was nie van plan om siek te word, ek trek'n potlood flitslig uit haar sak en hardloop dit om die donker kamer. Rye van liggame lê op stukkend geslaan, opgekrul in'n ongemaklike spring posisies. Hier en daar'n oog oop en loer versigtig na my. Haar gemaak balk op die bed openhartige teenoorgestelde, dag en rustig geslaag het deur middel van die kamer. Die figuur op die bed trek die laken oor haar kop. Van iewers onder die vel het'n gedempte snork. Hy hou sy hand uit en skud een van haar skouers.
  
  
  "Diaz!" Ek fluister skerp. "Word wakker! Diaz!"
  
  
  Die figuur geroer. Stadig, een kant verskyn en trek die vel. Die teiken omgedraai en'n gesig sigbaar geword.
  
  
  Hy ingesluk hard. Dit was die gesig rondom die nagmerrie. Daar was geen neus, en een oor was'n vrot stuk vlees. Swart tandvleis staar terug na my waar my boonste HP het uitgeput. My linkerarm was'n stomp, verskrompel tot onder die elmboog.
  
  
  "Aan wie?" Diaz gevra skor, op soek na my slaap. "Qué quiere?"
  
  
  Hy sit dit op sy baadjie, en het op sy ID.
  
  
  "Inspekteur Miller, Doeane-Afdeling, San Juan," sê ek. "Jy wou vir ondervraging."
  
  
  Die verminkte gesig kyk my onbegrypend aan.
  
  
  "Kry aangetrek en gaan uit," ek het gesê skerp. "Daar is geen behoefte om wakker te word almal hier."
  
  
  Hy het nog steeds kyk onbegrypende, maar hy stadig trek die laken en staan op. Emu het nie nodig om te sit op enige klere. Hy geslaap het in dit. Hy het my oor die vloer en die deur uit in die binnehof, waar hy gestaan het flikkerende by my in die dowwe lig.
  
  
  "Ek sal nie enige tyd mors, Diaz," sê ek. "Ons het inligting ontvang dat'n netwerk van smokkelaars is wat deur die melaatsheid. Aan die een kant, die smokkel van goedere is hier gestoor. Dwelms. En, volgens ons inligting, jy is in al die ore."
  
  
  "Aan wie?" Diaz het gesê, sy verskrikte blik draai slaperig. "Smokkel? Ek weet nie wat jy praat."
  
  
  "Daar is geen punt in voorgee om te wees dom," het hy gebreek. "Ons weet wat gaan aan, en ons weet jy is betrokke. Is jy gaan om saam te werk nou is, of nie?"
  
  
  "Maar ek sê vir julle, ek weet nie haar," Diaz gesê. "Ek weet nie iets oor dwelms of smokkel hier of op enige plek anders."
  
  
  Hy gluur hom aan. Ek het nie soos om te doen wat ek gehad het om volgende te doen, maar ek het dit gedoen.
  
  
  "Diaz," ek het gesê stadig, " jy het'n keuse. Jy kan óf saam met ons en kry uit, of ek kan arresteer jou reg om hier en nou. Dit beteken dat ek sal aan jou stuur na die tronk. Eensame opsluiting, natuurlik,aangesien daar geen ander gevangene kan'n melaatse. En waarskynlik vir'n lang tyd, want dit kan neem'n lang tyd om op te los hierdie geval sonder jou. En gedurende daardie tyd, kan ons nie in staat wees om die medikasie wat jy nie nodig het om te stop jou siekte."
  
  
  Horror flikker in Diaz se oë.
  
  
  "Nee!" hyg hy: "Jy kan dit nie doen nie! Ek gaan om te sterf! Dit is verskriklik! Ek sweer aan jou, in my ma se graf, ek weet nie enigiets oor..."
  
  
  "Dit is jou keuse, Diaz," ek het gesê grimmig. "En jy beter doen dit nou."
  
  
  Diaz se gehawende gesig was bedek in sweet. Hy ril.
  
  
  "Maar ek weet nie enigiets!" "Wat kan ek vir jou doen as haar ..."
  
  
  Hy het'n pouse. My senuwees verskerp. Dit kan wees wat ek is vang.
  
  
  "Wag," het hy gesê stadig. "Hou op. Miskien..."
  
  
  Wag vir haar.
  
  
  "'n paar maande gelede," het hy gesê, " dit het gebeur'n paar maande gelede. Daar was vreemdelinge hier. Nie melaatses. Nie dokters. Maar hulle was iets wegsteek, of miskien vir iemand."
  
  
  "Wegkruip, of ego waar?" Ek het daarop aangedring.
  
  
  "Waar geen mens sou kyk. In die aansteeklike siektes departement."
  
  
  "Gaan," sê ek.
  
  
  "Hulle het na ongeveer'n maand. Die neem van alles wat hulle is wegkruip met hulle. Dit is al wat ek weet, ek sweer op my ma se eer."
  
  
  "Ek het meer inligting nodig het, Diaz," sê ek vas. "Waar het hulle kry wat hulle wegsteek?"
  
  
  "Ek weet nie, ek sweer, as ek haar geken het, sou ek vir julle gesê het.
  
  
  Hy het'n pouse. Ego se oë was ontsteld.
  
  
  "Gaan op," ek het daarop aangedring.
  
  
  "Jorge. Jorge moet weet. Is hy'n melaatse, in hegtenis geneem.
  
  
  
  
  , wat werk as'n verpleegkundige in die aansteeklik vleuel. Hy sou gesien het alles, miskien het gehoor iets van waarde aan jou. Maar..."
  
  
  "Maar wat?"
  
  
  "Om te praat met hom, ons sou hê om te gaan na die aansteeklik vleuel. Dit is niks vir my nie. Maar vir julle..."
  
  
  Emu het nie nodig om te voltooi die sin. Hy het geweet dat haar gevaar. Maar ek het ook geweet wat ek nodig het om te doen.
  
  
  "Kan jy bring vir my'n steriele klere, handskoene, hoed, al die outfit?"
  
  
  Diaz knik.
  
  
  "Doen dit," het haar pa gesê. "En vinnig."
  
  
  Hy verdwyn in die gebou en weer verskyn'n paar minute later, die uitvoering van wat ek gevra het. Wanneer ek sit op my jas, hoed, chirurgiese masker, en handskoene, stoot hy'n paar skoene na my.
  
  
  "Jy moet jou skoene laat buite die deur. Al hierdie dinge sal gesteriliseer word wanneer jy hulle af te weer."
  
  
  Ek het gedoen soos hy gesê het, dan begin oor die werf, my skoene in my hand.
  
  
  "Kan jy kry die sleutel van die suid-vleuel?"Ek het haar gevra.
  
  
  Diaz glimlag'n bietjie, ego, ontbreek boonste lip het in'n verskriklike grynslag.
  
  
  "Dit is net van buite gesluit, senor," het hy gesê. "Om te hou die melaatses weg. Dit is nie moeilik om ander mense te hou."
  
  
  Diaz skroef die bout op'n ander swaar hout deur en stap eenkant om my te laat slaag die eerste. Skielik, ego beduie haar vorentoe. Dit was'n donker kamer weer, maar hierdie keer met'n lig aan die een kant, waar'n man in wit was sit by'n tafel, stut sy kop op sy hande en slaap. Meer rye van die bed, ongemaklike syfers. Maar hier is'n paar was gedraai, wat seer. Staccato kreun het van beide rigtings. Die reuk was selfs erger as in die westelike vleuel. Diaz loop in die paadjie af na die man in die wit, kyk na hom versigtig, dan lig sy kop deur die hare.
  
  
  "Jorge," het hy gesê rofweg. "Jorge. Wakker. Die senor wil om te praat met jou."
  
  
  Jorge se oë geopen effens, hy kyk na my, uit fokus, dan ego, die teiken gedaal tot sy hande. Deel van die linkerkant muur se ego verdwyn, die onthulling van'n wit been.
  
  
  "Aiyi," prewel hy . En so dapper om te werk met melaatses. So mooi."
  
  
  Diaz het na my gekyk en gryns.
  
  
  "Dronk," het hy gesê. "Hy gebruik om sy salaris te kry dronk elke nag."
  
  
  Hy lig Jorge se kop weer en geklap ego rofweg op die vrot wang. Jorge snak, wat seer. Ego se oë rek en gefokus.
  
  
  "Jy moet praat om die senor, Jorge," Diaz gesê. "Hy is op die polisie, doeane polisie."
  
  
  Jorge staar na my met ooglopende poging.
  
  
  "Die polisie diens? Hoekom?"
  
  
  Haar, na buite gegaan Diaz en draai oor sy ID-kaart. by die Jorge is.
  
  
  "Vir meer inligting," het ek gesê. "Inligting oor wat hier wegkruip, hema, en waar hulle gegaan het toe hulle hier links."
  
  
  Selfs al het hy dronk was, was daar'n skelm kyk in Jorge se oë.
  
  
  "Niemand is hier wegkruip. Daar is net melaatses hier. Aansteeklike siektes. Baie gevaarlik. Jy moet nie hier wees nie."
  
  
  Hy het besluit om te behandel Jorge'n bietjie anders uit Diaz.
  
  
  "Daar is'n beloning vir inligting," het hy gesê stadig en duidelik, trek uit sy beursie. Hy sien Jorge se oë verbreed effens as hy vyf-en-twintig dollar note. "Een honderd dollar. Onmiddellik betaal."
  
  
  "Aye," Jorge gesê. "Ek sou verloor het so baie geld, maar..."
  
  
  "Daar is niks om voor bang te wees. Niemand sal ooit weet wat jy my vertel het, behalwe Diaz. En Diaz weet beter as om te praat."
  
  
  Jorge se oë is vasgestel op die geld in my hand. Ego het haar oor die stoel. Jorge lek sy lippe, dan skielik gryp die geld.
  
  
  "Ek weet nie wie hulle is," sê hy vinnig, " maar hulle was nie Usa. Ih was drie. Hulle het vir een nag en hulself toegesluit in'n leë kamer aan die agterkant van die vlerk. Meer as twee. hulle het nie op sondae. Die melaatse met die in hegtenis geneem pasiënt het hulle edu twee keer'n dag. Dit was hierdie melaatse wat gesteriliseer die kamer oornag voor ih aangekom het. Dan een nag het hulle het so skielik as wat hulle gekom het. Die melaatse ook verdwyn, maar ons het later geleer dat die Ego se liggaam is gevind dat'n paar blokke weg. Die ego is stilgemaak deur die spruite ."
  
  
  "Het jy enige idee waar hulle gaan van hier af?" Ek het daarop aangedring.
  
  
  Jorge huiwer.
  
  
  "Ek is nie seker nie, maar ek dink - twee keer wanneer die melaatse ingeskryf het vir die kamer met kos, ek dink sy het gehoor hoe een van die mans sê iets oor Martinique."
  
  
  Iets het in my brein.
  
  
  Martinique. Vulkaan.
  
  
  Skielik, die deur geopen vir Jorge met'n kreun. 'n figuur deurgetrek het om dit, geklee soos haar, in'n steriele kamerjas, masker, pet, en al. Jorge draai half om, kyk, dan glimlag.
  
  
  "Buenos noches, senorita," het hy gesê. Dan, dink ek, 'n paar van die dronkenskap teruggekeer na sy stem. "So'n mooi, so'n oulike chinita, en sy kom om te help om die melaatses. Net aangekom het."
  
  
  
  
  
  Chinita. Chinese vrou.
  
  
  Oor die chirurgiese masker, twee-deksel Oostelike oë staar openlik na my.
  
  
  Al-te-bekende Oosterse oë met twee deksels.
  
  
  "Welkom by die party, Carter," het sy gesê.
  
  
  Hy kyk na Nah met'n woede uitdrukking.
  
  
  "Vir jou, Qin Li,"sê ek," die spel is verby."
  
  
  Haar, verskuif in die rigting van haar. Sy lig haar hand.
  
  
  "Moenie foute maak dat jy sal spyt wees," het sy gesê. "Ons het..."
  
  
  Haar stem sleep af in die middel van die sin, en ek sien haar oë skielik verbreed in vrees.
  
  
  "Carter!"Stop dit!" het sy geskree. "Jy volg!"
  
  
  Haar omgedraai. Jorge se bottel gemis my skedel deur'n paar duim, verbryseling op die stoel in die Ego se hand. 'n split sekonde later, my karate skop getref sy ego op die basis van sy nek en het nie mis nie. Hy val op die vloer soos'n afgekapte stomp. Selfs as hy was om te val, Liz se stem kon gehoor word weer. Hierdie keer was dit bestendige, ferm, en dodelike kalm.
  
  
  "Die deur," het sy gesê. "En, aan jou linkerkant."
  
  
  Daar was drie mense by die ingang van die ih. In die dowwe skaduwee lig, kon hy sien groteske, misvormde ledemate, ontpit gesigte, leë oogkaste, stompe van die arms. Ek kan ook sien die glans van twee messe en'n dodelike stuk lood pyp as hulle stadig beweeg in die rigting van my.
  
  
  Maar dit was die syfers aan die linkerkant wat gestuur is om'n chill langs my ruggraat. Ih was vyf, ses, miskien meer, en hulle almal het uit hul beddens te skuif versigtig na my.
  
  
  Hulle was melaatses met aansteeklike siektes. Ih half-naakte liggame nader al lekke, gedek in wit ulcerated gewasse uit te steek verskriklik om die siek vlees.
  
  
  Qin Li kom oor na my kant.
  
  
  "Odin Poe sal voldoen aan jou Westerse filosowe een keer opgemerk," sê sy rustig, amper conversationally, " dat die vyand van my vyand is my ander. Stem jy saam?"
  
  
  "Vir nou," sê ek, " absoluut."
  
  
  "Dan laat ons onsself te verdedig," het sy gesê, en haar liggaam effens gebuig, haar arms gly vorentoe in wat ek het onmiddellik gevoel soos'n klassieke kung fu gereed inhou.
  
  
  Wat volgende gebeur het so vinnig gebeur dat ek skaars kon volg dit. Daar was'n skielike beweging in die groep van die melaatses vir die dag, en'n helder flits van'n mes lem geflits deur die lug. Haar, draai na die kant. Qin Li het nie beweeg nie. Een van haar arms geskiet, draai, gevorm'n vinnige parabool, en die mes weer beweeg in'n skuif-k in wiskunde wat gooi die ego. Hy kom uit'n gil wat geëindig het in'n snak as die lem gesny deur die ego se nek.
  
  
  In die volgende oomblik, die kamer ontplof met chaotiese beweging. Die melaatses vorentoe beweeg in'n groep en gehef teen ons. My reg hand gevlieg en gevind dat iets in die maag van die een aanvaller as sy harde vingers deurboor vorentoe in die ander se solar plexus. Die lood pyp jaag verby my skouer. Hugo was in my hand, en die man met die lood pyp laat val dit as die dodelike mes gesink in die emoe se nek. Bloed spuit af in die karotis arterie soos'n fontein. Langs my, Qin Leuen se liggaam beweeg in'n gladde draai beweging, haar arms draai en val, en haar liggaam grotesk swaai deur die lug en val gekreukelde met haar kop op'n onmoontlike hoek.
  
  
  "Dit is geen gebruik, Carter," ek het gehoor die hees kwaak van Diaz se stem van iewers rondom my in die skemer. "Die deur is gesluit uit die buite. Jy sal nooit kry nou uit. Jy sal'n melaatse, net soos ons."
  
  
  Hugo gesny dit deur die lug in die voorkant van hom, stoot eenkant twee half-naak melaatses met sy hande.
  
  
  "Jou Swede," Qin Li gebreek het op haar. "Moenie laat hulle skeur jou klere of raak jy. Hulle probeer om te besmet ons."
  
  
  "Jy gaan om te verrot soos ons, Carter," het die hees kwaak weer. "Jy en bietjie chinita. Jou vlees sal val uit..."
  
  
  Die gil het geëindig met'n snak as Lee Jin hurk af, swaai om, val agtertoe, gryp vir die beweging, en het Diaz k se liggaam te kreun met die krag van'n kettie. Ego se oë draai wit en dan gesluit as hy geval het. Op dieselfde tyd, ek voel'n hand gryp my rug en het die geluid gehoor van braking. Hy swaai rond, neem die melaatse deur die terug met een gloved hand, soos Hugo klap in sy solar plexus op'n opwaartse hoek. Dit opgefrommel, en die rta was bloeding. Die stukkie van my steriele kamerjas was nog klou in die Ego se hand. Draai, sien hy Qin Li klim uit om'n ander kat hurk soos die melaatse se liggaam het om te kreun. Haar rok was ook geskeur. Ons oë ontmoet vir'n split sekonde, en die dieselfde gedagte moet plaasgevind het na ons by die dieselfde tyd.
  
  
  "Die deur," sê ek.
  
  
  Sy knik effens, en haar liggaam geword kat-soos die weer. Ek het haar spring op die stoel dat Jorge is die gebruik van.
  
  
  
  
  Maak dan'n onmoontlike vlug oor die koppe van die drie aanvallers en die grond naby die teiken. Haar dop, opreg agter haar, met behulp van Hugo die pad skoon te maak. Wanneer ons staan saam vir'n dag, ons het net'n paar sekondes voor die melaatses aangeval ons weer.
  
  
  "Almal saam," ek het gebreek. Nou!"
  
  
  Ons bene het op dieselfde tyd, soos twee stormramme. Daar was'n geknetter klank, maar die hane gehou op. Een keer weer. Die geknetter was harder. Een keer weer. Die deur swaai rondom sy skarniere en ons storm deur dit in die binnehof, verminkte hande uit te reik, gryp op ons klere, die reuk van die dood vlees tans besig om in ons neus.
  
  
  "Die deur na die kantoor!" Qin Li hoor haar skree. "Dit is oop!"
  
  
  Ek kon hoor die geluid van lopende voete op die droë grond in die binnehof soos die melaatses gejaag ons in'n groep. Die chirurge se klere was om in die pad, en hulle was besig om vinnig nader ons. Ek sit al my laaste reserwes van energie in'n finale sarsie van spoed, sien Qin Li doen dieselfde agter my, en verpletter deur die oop deur aan die kantoor. Qin Leuen se tekening agter my verander in'n blur van spoed wanneer haar deur toegeslaan, geweld druk op Alenka se naderende draad. Vir'n oomblik, hare, voel ek die deur gedwing word om weer oop te maak. Dan skielik is dit gesluit is, en hy afgedank in die slot. Daar was'n geruis van stemme op die ander kant van die pad, dan stilte.
  
  
  Qin Li sit langs my.
  
  
  "Kyk," het sy gesê, wat verwys na die een rondom die hoeke van die kamer.
  
  
  Die vrou wat laat my in lê in'n hoop, roerloos. Dit was maklik om te sien waarom. Haar keel is afgesny van oor tot oor. Daar was'n telefoon langs haar, en die ego draad het is geruk uit rondom die muur.
  
  
  "Die melaatses wat aangeval ons moet betaal is deur die SLA," sê ek. "Hierdie vrou is duidelik nie betaal is nie. Sy het waarskynlik nie geweet het nie iets oor dit. Toe sy hoor die nabygeveg in die aansteeklik vleuel, sy moet probeer het om die polisie te bel en..."
  
  
  "En die fout gemaak om die binnehof deur oop toe sy gedoen het," Qin Li klaar vir my.
  
  
  Hy knik vir haar.
  
  
  "Maar daar is geen waarborg dat iemand op die melaatse kant het nie die gebruik van die telefoon om te bel vir SLA versterkings. En ek is nie van plan om hier te wees wanneer hulle kom. Ons gaan om uit te kry van hier en nou. En saam. Jy het om iets te verduidelik."
  
  
  "Natuurlik," Qin Lê het rustig. "Maar wat oor ons klere?"
  
  
  Beide van ons chirurge ' togas was geskeur. Die onderste deel van die Swede was besoedel. Dit was nogal voor die hand liggend wat gedoen moes word.
  
  
  "Strip," ek bestel, die aanpassing van my optrede aan te pas my woorde.
  
  
  "Alles?" Qin Lê gevra agterdogtig.
  
  
  "Dit is dit," sê ek. "Tensy jy wil om wakker een dag en vind jou vingers af te val."
  
  
  "Maar waar gaan ons? Sonder klere..."
  
  
  "Iemand is wat wag vir my in die motor. Net'n paar blokke weg, " het hy haar verseker.
  
  
  Qin Li opgekyk van oopknoop om haar bra.
  
  
  "'n paar blokke!" het sy gesê. "Jy bedoel nie ons gaan -"
  
  
  Hy knik, klim uit sy kortbroek,en begin in die rigting van die voordeur.
  
  
  "Gereed?"
  
  
  Qin Li gooi weg'n stuk van haar broekie en kyk twyfelagtige, maar sy knik. Ee gryp haar aan die arm en pluk oop die voordeur.
  
  
  "Kom ons loop!"
  
  
  Ek hou van om te dink dat ons die eerste San Juan spelers.
  
  
  
  Hoofstuk Agt
  
  
  Gonzalez was dut. Toe hy wakker geword het na my afluister op die venster, het hy gevind dat'n blote Nick Carter staan arm-in-arm met'n pragtige en uiters kaal Chinese vrou, sy kakebeen laat val op sy ballet pantoffels. Vir'n rukkie, hy het niks gedoen nie, maar staar. En nie by my. Ego kon haar nie blameer nie. Qin Li was klein, byna klein, maar elke duim van haar liggaam was mistel-perfekte proporsies. Haar jet-swart hare val oor haar klein, ferm bors, met sy groot kroon en uitsteek nippels. Haar dye en bene was glad, haar liggaam saamgetrek en boog. Haar gesig was beklemtoon deur die pop se perfekte neus, en wanneer sy het haar goed-gedefinieerde lippe aan die kant, haar tande betower. Dit was moeilik om te glo dat hierdie meisie is'n kung fu meester - of beter gesê, 'n minnaar-wat beoefen word, kan beveg enige getal van die manne in die hand-aan-hand bestry. Nie dat hy gaan om dit te vergeet.
  
  
  Haar klop aan die venster het gekom weer, klop Gonzalez deur die ego beswyming blik.
  
  
  "Gonzalez," sê ek, " as jy nie omgee onderbreking van jou liggaamlike opvoeding klas, ek sal dit waardeer as jy wil die deur oop. En ek dink die dames sou waardeer jou baadjie."
  
  
  Gonzalez hardloop na die deur se handvatsel.
  
  
  "Die deur," het hy gesê. Seker nie. Deur. Baadjie. Seker nie. Sy sou baie bly wees om te gee die eienares my deur. Ek bedoel my baadjie."
  
  
  Dit het'n paar sekondes van verwarring, maar uiteindelik het die deur oopgemaak en Qin Li was gedek uit die skouer te knie deur Gonzalez se baadjie. Ek het dit
  
  
  
  
  'n reënjas dat, gegewe Gonzalez se kort statuur, skaars my dye.
  
  
  "Okay," sê ek, om in die agterste sitplek met Lee Jin, tydelik om Wilhelmina en Hugo in die sakke van Betaal Gonzalez, en ignoreer die ego se onuitgesproke maar blykbaar desperate begeerte om uit te vind wat gebeur het. "Kom ons kry die hel hier uit. Maar ons gaan nie terug na die hotel nie. Neem net'n bietjie ry. Hierdie klein dame het iets vir my te sê."
  
  
  "Natuurlik," Qin Li het gesê kalm. Sy vroetel in die sakke van Gonzalez se doublet totdat sy gevind'n pakkie sigarette, wat een vir my, en toe sy geweier het, steek een vir haarself en het'n diep trek. "Waar begin ek?"
  
  
  "Aan die begin. Van die basiese beginsels. Byvoorbeeld, wat presies is wat jy probeer om te doen, en waarom?"
  
  
  Goeie. Maar dink jy nie dat die wiskunde ou wat se ry moet kyk in die voorkant van hom meer dikwels as wat hy kyk in die tru-spieël?"
  
  
  "Gonzalez," het hy gesê warningly.
  
  
  Gonzalez kyk skuldig terug op die pad en het voortgegaan ry op ongeveer twintig myl'n uur.
  
  
  "Weet jy iets oor Chinatown?" Qin Li gevra.
  
  
  "Is daar iemand wat weet enigiets oor Chinatown as hulle nie etniese Chinese?"
  
  
  "Dit is'n goeie argument," Qin Lê glimlag. "In elk geval, haar dogter is Longyearbyen. Haar ego is ook'n enigste kind. Long Ken, is die hoof van die Qin familie of Qin Clan, as jy dit verkies. Dit is'n groot stam, en ek het nie dink jy dat dit is baie ryk. Hy het baie verskillende sake-belange, nie net in New York se Chinatown, Hong Kong en Singapoer, maar ook rondom die buite swembad. Sedert my pa het geen ander kinders, veral geen kinders, sy was grootgemaak en opgevoed om te kyk na die belange van die Qin Clan, waar hulle was en wat hulle was om te ons. Óf manier, ek kon dit gedoen het."
  
  
  "Insluitend'n redelike konstellasie van martial arts vaardigheid vandag?"
  
  
  "Ja," Qin Lê knik. "En die bestudering van geesteswetenskappe aan Vassar. En die studie van tegnologie in die algemeen by die Massachusetts Instituut van Tegnologie."
  
  
  "'n goed-opgevoede jong dame," sê ek.
  
  
  "Ek het om te wees soos hierdie. My werk op die oomblik is, wel, kan jy noem dit, die uitvoering van ten beste die oplos van probleme vir die clan. Wanneer iets verkeerd gaan vir ewig, of daar is'n bedreiging vir die clan se belange, waar en wat ons ook al is, my werk is om te stap in en los die situasie ."
  
  
  "En wat is tans nie werk glad of in die saal onder bedreiging?" - Ek het gevra, reeds seker van die antwoord.
  
  
  "Kom op, Carter," het sy gesê. "Jy moet reeds raai dit. Die stam het ernstige belange in Venezuela olie. En olie by verskeie ander plekke in Suid-Amerika, ook. En die SLA is dreig om te vernietig aflandige olie-rigs en raffinaderye ver en wyd. kus. Regtig? "
  
  
  "Baie goed," het ek gesê grimmig. "Baie goed ingelig. Ek dink nie jy wil om my te vertel hoekom jy so goed-ingeligte?"
  
  
  "Natuurlik nie," sê sy vrolik. "Meer as wat ek kan vertel, wat is haar naam, is dat jy met Michel Duroche in Tangier, en geleer om dit in die tyd om te volg wat jy van daar af. Laat ons net sê dat die Qin Clan is groot, en dit het baie ore in baie plekke."
  
  
  "Insluitend elektroniese wenke plaas in sigarette," het haar prokureur berigte ontken dat in die media verskyn.
  
  
  "Ja," sê sy droogweg opgemerk. "Jy was my enigste leidraad tot die Duroche geval. Ek kon nie die risiko verloor jy. En ons albei weet damn goed dat Fernand Duroche is die sleutel tot die hele SLA bedreiging. In elk geval, nou dat ons beide weet waar ons liewe dokter is in die gehoor. Die dood is gesteel nadat die ego was versteek in die melaatse kolonie ... "
  
  
  "Wag," hare sny in skerp. "Waar presies het jy dink dit is gelewer aan?"
  
  
  "Kom op, Carter. Jy speel speletjies met my weer, " het sy gesê ongeduldig. "Ek het gehoor wat Jorge sê, net so goed soos jy gedoen het. Hoekom dink jy het sy gevlieg hier en het as'n verpleegster so gou as my fout opgetel het sy gesprek met Duroche se dogter-net voor jy gerook het uit die vergadering ego? hoe het dit smaak? "
  
  
  "Halyard," sê ek. "Maar jy het nie die antwoord op my kurktrekker."
  
  
  Jorge het gesê: "Martinique. Jou vriend Ahmed se laaste woord was "Volcano". Kan ek haal sy gids vir jou?" Die franse Karibiese eiland Martinique is die tuiste van die dormant, waarskynlik uitgesterf Mont Pelet vulkaan. Gevolgtrekking: Duroche en OAS hoofkwartier in'n saal in of naby die Mont Pelet krater in Martinique ."
  
  
  Haar stilte gesweer. Hierdie meisie is goed.
  
  
  "Alles reg," sê ek. "Jou speurder werk is om deeglike. En jy is redelik goed in die hantering van moeilike probleme. Maar nou, bietjie sprinkaan, dit is tyd vir jou om op te gee die algemene idee. Jy kan verteenwoordig die openbare belang. Die Qin Clan, maar ek verteenwoordig die belange van die Verenigde State van amerika, om nie te praat van enige ander olie-produserende land in hierdie halfrond. Dit is'n kurktrekker oor prioriteit.
  
  
  
  Verstaan?" "
  
  
  "Maar dis al," Qin Li het gesê as sy gooi haar sigaretstompie uit die venster. "Ek dien die belange en die belange dien nie weerspreek mekaar. Ons albei wil hê dat die dieselfde ding-om te wys die SLA skema vir die vergadering. En ons albei weet dat ons moet optree ewe gratis Duroche. Gevolgtrekking: dit is tyd om te verenig ."
  
  
  "Vergeet dit," sê ek. "Jy sal net maak dinge meer moeilik."
  
  
  "Hoe het ek dit in die melaatsheid?" Qin Lê gevra, gluur my. "Kyk, Carter, ek kan help Della met hierdie, en jy weet dit. Óf manier, jy kan nie hou my uit om dit te doen. Sy is meer as'n wedstryd vir almal, met Hema jy kan probeer om te hou my gevange, en as jy in hegtenis geneem vir my, dit sou net die dood van julle."
  
  
  Ek het daar gestaan vir'n minuut, kyk uit die venster en denke. Wat sy gesê het was waar. Sy het waarskynlik kon nie afgeskrik word deur ee uit om dit te doen. Sy was waarskynlik sit daar nou, uitzoeken'n paar obskure manier om skade aan my toonnaels as ek besluit om dit te probeer. Aan die ander kant, dit is moontlik dat sy gewerk het vir die opposisie, ten spyte van haar eerder geloofwaardige storie, en het gekom om my hulp in die melaatse kolonie te kry my guns. Maar selfs so, sou dit beter wees om haar iewers om'n ogie te hou op haar as om haar te laat kruip oral uit sig.
  
  
  "Kom op, Carter," het sy gesê. "Stop te sit en probeer om te kyk onbereikbaar. Is dit die geval?"
  
  
  "Alles reg," sê ek. "Kyk na jouself tydelik gehuur deur die BYL. Maar net so lank as die krimpvarkie, so lank as wat jy trek jou eie alenka."
  
  
  Qin Li gekolf haar wimpers en kyk na my sywaarts.
  
  
  "Kyk na'n ou Chinese spreekwoord," het sy gesê in die meeste husky aksent ek het gehoor haar gebruik aangesien Charlie Chan.
  
  
  "Wat is dit?" Ek het gesê.
  
  
  "Jy kan nie terug te hou'n goeie persoon, want toe het dinge gaan moeilik, en wanneer hulle begin optree het, en ek is net begin om te veg."
  
  
  "Hmm," sê ek. "Confucius?"
  
  
  "nie. Chinatown Hoë, klas 67."
  
  
  Hy knik goedkeurend.
  
  
  "In elk geval, baie diep. Maar nou dat ons ons kultuur vir die dag, sou dit lekker wees om te bespreek hoe ons gaan om te gaan na Martinique."
  
  
  Haar hele uitdrukking verander. Dit was ten volle funksionele en spa-soos.
  
  
  "As jy lees jou reisgids goed," Hey het vir haar gesê, " jy sal weet dat Martinique is'n oorsese departement van Frankryk, net soos Hawaii is'n staat in die Verenigde State van amerika. Dit beteken dat die wette en administrasie is frans..."
  
  
  "Dit beteken," Qin Li klaar vir my,"dat hulle kan wees geïnfiltreer deur SLA lede."
  
  
  Hy knik vir haar.
  
  
  "Dit beteken dat ons het om te gaan Martinique sonder ih om bewus te wees van ons aankoms. Dit laat die kwessie van vervoer. Michelle en ek is op reis onderdak, maar ons kan nie die risiko van die ego nie die feit dat daar, veral na die voorval by die melaatsheid."
  
  
  Li Jin streel die een kant van haar gesig ingedagte.
  
  
  "Nie deur die lug, dan," het sy gesê.
  
  
  "Nee," ek het ingestem. "Dit is'n bergagtige eiland. Die enigste plek om te land op die lughawe, en ons sal hê om te gaan deur die doeane en immigrasie beheer. Aan die ander kant, terwyl daar is net een plek vir'n vliegtuig om te land, daar is honderde van die sitplekke wat is relatief klein in grootte. die boot kon anker en bly ongemerk vir'n paar dae ."
  
  
  "Behalwe dat die huur van'n boot sou'n goeie manier om te laat die groot aantal van die mense op hierdie eiland weet dat ons is die beplanning van'n reis," Qin Li het gesê afwesig as hy steek nog'n Gonzalez sigaret.
  
  
  "Ek stem saam," sê ek. "So ons is te dink oor die huur van'n boot, nie die huur van een."
  
  
  "Natuurlik, sonder om die meester se kennis."
  
  
  "Nie totdat ons terugkeer die ego met die betaling vir die ego konstellasies vandag."
  
  
  Qin Li gooi die sigaret as uit die venster en kyk saaklik.
  
  
  "Ons sal hê om dit te bespreek kurktrekker betaling probleem, Carter," het sy gesê. "Sy was die besteding van'n bietjie te veel die afgelope tyd."
  
  
  "Ek sal praat met die rekenmeester," het haar man belowe. "In die tussentyd, ons het albei nodig het om te kry'n paar slaap. Vanaand. Weet jy waar die jag bed is in die saal?"
  
  
  Sy knik.
  
  
  "Daar is'n kafee genoem Puerto Real aan die oostelike kant. Ek sal julle ontmoet daar by middernag môre. Het jy'n plek om te bly op hierdie fretten?"
  
  
  "Natuurlik," het sy gesê. "Die Qin Clan..."
  
  
  "Ek ken haar, ek ken haar. Die Qin Clan is'n baie groot clan. Okay, Gonzalez kan drop my af by my hotel, dan koop jy'n paar klere en neem jou waar jy wil."
  
  
  "Alles reg," sê sy, gooi haar sigaretstompie uit die venster. Carter, oor hierdie klere..."
  
  
  "Dit sal gaan op my rekening," het hy haar verseker.
  
  
  Sy glimlag.
  
  
  Wat die hel. Dit is die moeite werd om die koop van'n stuk van klere om te sien hoe dit verwyder die ander.
  
  
  
  
  Dit was dagbreek wanneer hy ingeskryf het vir die San Geronimo woonstelle weer, en Michel was nog vas aan die slaap. Sy was nie té geklee, nie, selfs nie vir die kelders. In werklikheid, al wat sy was geklee in'n hoek van die laken wat beskaamd bedek sowat vier duim van haar bobeen. Sy het'n stort, rustig maar deeglik, met behulp van'n bietjie karbol seep wat hy gebring het saam met hom spesifiek vir hierdie doel, en bank-druk die bed langs haar. Hy was moeg. Hare was slaperig. Al wat sy wil doen, is om naby haar oë en stop snork. Ten minste, dit is wat ek gedink het, totdat Michelle verskuif, een oog oop, sien my, en draai haar te druk genoeg borste - so verskillend van Qin Li se klein, ferm, omgekeerde borste teen my kaal bors.
  
  
  "Hoe het dit gaan?" prewel sy, die een hand begin te streel my rug, om die basis van my nek.
  
  
  "Afgesien van die stryd teen'n regiment van aansteeklike melaatses gewapen met messe en klubs, daar was niks in dit," het ek geantwoord, begin om te verken'n paar interessante terrein met my eie hande.
  
  
  "Jy het my vertel oor hierdie," het Michelle gesê hees, haar hele liggaam nou gedruk teen my, druk teen my.
  
  
  "Ek sal dit doen," het ek gesê. En dan het ek het nie sê enigiets anders vir'n rukkie, my lippe is besig om in'n ander manier.
  
  
  "Wanneer sal jy my vertel?" Michelle mompel na'n oomblik.
  
  
  "Later," sê ek. "Veel later."
  
  
  En dit was net'n paar jaar later. In werklikheid, die dag toe ons lê op die wit sand strand weer, deurdringende'n paar meer van die warm Caribbean son.
  
  
  "Maar dink jy regtig vertrou dat hierdie Chinese meisie?" Michelle het gevra as sy toegepaste warm zonnebrand olie om my rug, buig die spiere in my skouers.
  
  
  "Natuurlik nie," sê ek. "Dit is een van die redes waarom ek verkies om haar te hê, so ek kan hou'n oog op haar."
  
  
  "Ek hou nie van dit," het Michelle gesê. "Sy lyk gevaarlik."
  
  
  "Sy is," het ek gesê.
  
  
  Michelle was stil vir'n oomblik.
  
  
  "En jy sê dat sy gestroop naak in die voorkant van jou?" "Wat is dit?" vra sy skielik.
  
  
  "Streng in die lyn van plig," het hy haar verseker.
  
  
  "Uh-huh!" het sy snork. "Ek dink sy is'n kenner in'n paar dinge behalwe kung fu."
  
  
  Haar lag. "Dit sal interessant wees om te weet."
  
  
  "Nee, so lank as wat sy is rond, jy sal nie!" Michelle gebreek. "Ek hou nie van die idee van haar wese met ons."
  
  
  "Jy het reeds vir my gesê dat," sê ek.
  
  
  "Wel, dit is haar, ek sê jou weer," het sy geantwoord nors.
  
  
  En sy vertel my weer. Toe ons nog steeds eet diegene damn Pinha Coladas voor die ete. En wanneer ons voorgegee het om te wees leeus by die middagete. En wanneer ons in'n taxi, na middagete, gaan na die casino.
  
  
  "Kyk," ek het uiteindelik gesê. "Sy kom saam met ons, dit is al. Ek wil nie om te hoor oor dit weer."
  
  
  Michelle verval in'n nors stilte, wat gou het selfs meer nors wanneer ons loop uit van die casino en begin speel in die motor wat ons wil besoek. Ek ignoreer haar, met die fokus al my aandag op ry, ry, en die San Juan gebied totdat ek was seker ek sou verlore iemand wat dalk na aanleiding van ons. Dit is byna middernag toe ek parkeer my motor'n paar blokke van die jag dok, en ons verander in die truien en truie ek het haar in my aktetas.
  
  
  "Waar sal ons voldoen aan hierdie kung fu kampioen van joune?" gevra Michelle as ee het haar hand en lei haar deur die donker, stil strate van die jag swembad.
  
  
  "In'n vuil, donker, heeltemal onsmaaklike slum," het haar pa gesê vrolik. "Sal jy lief is dit."
  
  
  Puerto Real was'n ware slum. En dit was vuil, donker, en heeltemal sleg nie. Dit was ook'n plek waar mense gaan oor hul besigheid en probeer om nie te staar te hard op die vreemdelinge. In ander woorde, dit was die beste vergadering plek wat hy kon dink. Hy trek terug die vol-lengte gordyne wat hang oor die ingang en kyk uit in die donker, rokerige binneland. 'n lang bar van die gekraak braid uitgestrek oor die kamer, en die helfte van'n dosyn shabby karakters drink op dit, sommige van die speel van die domino's met die kroegman, sommige net staar af in die ruimte. Oorkant die bar, stel teen die verkrummel gips muur, 'n paar lendelam tafels beset deur'n lawaaierige dice spel, 'n paar eensame drinkers, en een dronk wat was letterlik huil in sy bier. Alles ruik van ou bier, verjaar sigaret rook, en rum. Michelle gryns in afgryse as ee gelei het haar na die tafel.
  
  
  "Dit is erger as Tangier," het sy muttered to my. "Hoe lank moet ons wag vir hierdie meisie?"
  
  
  "Totdat sy toon," het ek gesê. Ek was net oor om te gaan na die bar vir'n drink wanneer een van die eensame drinkers het uit'n stoel in die kamer en steier in die rigting van ons, die uitvoering van'n bottel en'n paar glase. Hy was natuurlik dronk, en die emoe is uit van geluk as gevolg van die baie vuil, verf-gespat overalls, die geskeurde wol trui, en die wol hoed helfte bedek sy gesig.
  
  
  
  .
  
  
  "Hey, vriende," die dronk man het gesê, leun oor die tafel. Ek haat alleen drink."
  
  
  "Laat my alleen, buddy. Ons is..."
  
  
  Haar stem sleep af in die middel-sin. 'n bekende oosterse oog knipoog vir my onder die cap. Het hy getrek uit'n stoel.
  
  
  "Qin Li," sê ek, " ontmoet Michel Duroche."
  
  
  "Hallo," Qin Lê gesê, glimlag as sy gegly in'n stoel.
  
  
  "Goeie aand," het Michelle gesê. En dan in'n soet stem: "Wat'n pragtige uitrusting wat jy het."
  
  
  "Ek is bly jy hou van dit," Qin Lê geantwoord. "Maar jy moet gesien het die een wat ek het verlede nag. Carter kan vertel."
  
  
  Michelle se oë geflits gevaarlik. "Ek is verbaas hy het selfs opgemerk,"het sy geknak.
  
  
  Qin Li net geglimlag.
  
  
  "Confucius het gesê," het sy gesê, weer met behulp van haar hokkie aksent, " goeie dinge kom in klein pakkies."
  
  
  "Alles reg, dames," sê ek. - Slaan die vriendelike gesprek vir'n ander tyd. Ons het'n werk om te doen, en ons het om dit te doen saam."
  
  
  Qin Li onmiddellik knik. Michelle onderdruk'n blik. Hy tel die bottel wat Qin Li gebring het en gooi dit in die glas. Qin Li klaar haar drink in een lig sluk, dan gaan sit, op soek na my, wag. Hy het'n slukkie en byna ontplof.
  
  
  "O, my God!" Haar snak na asem. "Wat is hierdie materiaal?"
  
  
  "Nuwe rum," Qin Lê gesê terloops. "'n bietjie sterk, is dit nie?"
  
  
  "Sterk!" Ek het vir haar gesê. "Alles ... Alles reg, kyk. Kom ons kry om te werk. Ons moet'n boot groot genoeg vir die vier van ons, met genoeg krag te kry om te Martinique vinnig, maar nie groot genoeg om aandag te trek en vereis dat'n diep duik in die water hawe."
  
  
  "Dame se dag," Qin Lê het.
  
  
  Hy kyk na Nah vraend.
  
  
  "Dit is geanker oor'n kwart van'n myl buite die hawe," het sy gesê. "Wat besit word deur'n Amerikaanse miljoenêr naam van die Jagter. Hy het nie om hom vir ongeveer drie maande. Slegs een persoon aan boord te neem sorg van dit, en hy dronk in die stad."
  
  
  "Jy is besig," het ek gesê goedkeurend.
  
  
  "Ek is verveeld rondsit en niks doen nie," Qin Lê het. "In elk geval, ek kry net vier ure slaap'n nag, so ek nodig het om iets te doen, en ek het nog steeds soos bote. Hierdie skoonheid, Carter, veral vir wat ons in gedagte het. Dit is'n tagtig-voet brigantine. met'n gewapende hull en takelwerk, drie maste, lae-lieg gebou vir duursaamheid in die oop en in sterk winde. Dit lyk soos nen kan slaap ten minste vier, miskien meer. betree en die uitgang van die hawe, by oop spoed , selfs onder seil. Dit is'n skoonheid, 'n ware droom ."
  
  
  Hy knik vir haar.
  
  
  "Dit klink goed."
  
  
  "Daar is net een probleem," Qin Lê bygevoeg. "Die opsigter. Wanneer hy terugkeer en bevind dat die boot is ontbreek, sal hy beslis kontak met die polisie."
  
  
  "Hy sal dit nie vind die vermiste boot," sê ek. "Ons sal gaaf genoeg om te wag vir die ego. Wanneer dit kom, ons bied jou'n emoe klein reis. Toegesluit in die kajuit, natuurlik."
  
  
  "Die toevoeging van'n ander persoon kan ons nie vertrou nie," Michelle het gesê geïrriteerd. Haar oë gly na Qin Li.
  
  
  "Dit kan nie gehelp word nie," sê ek. "En ons sit hier vir niks. Kom ons neem'n blik op die Dame se Dag."
  
  
  Sy het opgestaan. Michelle stoot haar stoel terug, het opgestaan en geloop het oor die bar sonder om te kyk by Liz. Ons het hom gevolg. Na die walglike atmosfeer van die bar, die warm Caribbean nag lug ruik buitengewoon goed. Bote gedryf om die seiljag se swembad, hul ligte flikker. Dit was'n rustige, aangename toneel. Ek hoop dit sal so bly totdat ons "geleen" Dame Dag.
  
  
  "Kyk," Qin Lê het, trek uit'n klein verkyker uit onder haar trui. "Daar."
  
  
  Hy het die verkyker en'n ego in die rigting aangedui. Na'n paar vervaag en'n paar aanpassing, "Dame se Dag" inloer in die oog. Hy fluit sag in vreugde. Net soos Qin Lê het, dit was so mooi. Ego is'n lang, gladde lyne is onmiskenbaar dié van'n see boot, en'n hoë mas amidships beteken meer krag onder seil. Uit die manier waarop sy loop, ek kan jou vertel dat sy kon maklik anker in die vlak water. Ego ondersoek dit'n bietjie meer as wat hy het die verkyker uit sy oë.
  
  
  "Daar is net een ding wat ek nie graag oor hierdie," sê ek.
  
  
  "Wat is dit?" Qin Li gevra, verbaas. Jy kan jou vertel dat sy val in die liefde met die boot op die eerste gesig. "Daar is'n boot wat gekoppel is aan die stern," het hy vir haar gesê het.
  
  
  "Wat is dit?" Qin Lê het en gryp die verkyker. Sy het baie goed geweet wat ek ry op: as die sloep was op die boot, die wag moet teruggekeer het deur die nou. Qin Li bestudeer Dame se Dag vir'n oomblik, dan laat sak die verkyker en skud haar kop.
  
  
  
  
  "My neef Hong Vet sal verloor'n paar van die eetstokkies as gevolg van hierdie," het sy gesê. "Hy was veronderstel is om te hou'n oog op die opsigter en laat my weet wanneer hy terug kom. Hy is nooit laat my neer voor."
  
  
  "Dit kan nie wees nie die opsigter," het haar man ontken berigte wat in die media verskyn. "Dit kan'n ander lid van die bemanning wat aangekom het om haar voor te berei vir die reis. Of selfs iemand met'n bietjie diefstal in gedagte. Iemand wat nagevors het die opsigter se gewoontes so veel as wat jy het. In elk geval, die Dame se Dag is ook goed vir ons doeleindes van gee. Ons het net nodig het om voor te berei vir'n nuwe gas op die reis."
  
  
  Qin Li knik in ooreenkoms. Ons oë ontmoet. Ons moet beide gedink die dieselfde ding - as daar was iemand op die Dame se Dag, ons kon nie toelaat dat hulle sien ons nader aan die boot-want die volgende ding wat sy gesê het, is net:
  
  
  "Scuba gear?"
  
  
  "Eintlik," ek het gesê, en draai na Michelle. "Het jy al ooit gegaan scuba duik?"
  
  
  Michelle kyk na Lisa.
  
  
  "Hoe gaan dit met jou?" het sy gesê.
  
  
  "Ek is fine," Qin Lê geantwoord.
  
  
  "Wel, ek sou nie so sleg myself," het Michelle gesê.
  
  
  Ek betwyfel haar. As Qin Li het gesê dat sy was'n ervare bergklimmer, ek vermoed dat Michelle sou beweer het geklim Mount Everest. Maar ek het ingestem om dit te.
  
  
  "Goed," Qin Li het vir haar gesê. "Scuba gear vir drie. En'n waterdigte geweer sak."
  
  
  "Natuurlik," het sy gesê. "Twintig minute."
  
  
  En sy was weg, verdwyn in die duisternis soos'n bewegende skaduwee.
  
  
  "Nah het'n neef wat kan kyk na die opsigter. Sy kan kry scuba gear op versoek, " Michelle het gesê geïrriteerd. "Waar het sy vind al hierdie dinge uit?"
  
  
  "Die Qin Clan," sê ek met'n ernstige gesig, " is'n baie groot clan."
  
  
  En ons spesifieke tak van die Qin Clan terug in minder as twintig minute. Sy was vergesel deur'n eerder vet Chinese man van ongeveer negentien, wat was hygend swaar as hy sit op sy rat.
  
  
  "Die tenks is vol," Qin Li gesê. "Ek was net in staat om een te kry diepte meter, maar ons almal kan gaan na die mense wat die uitvoering van die ego. Dit is my neef Hong Vet."
  
  
  "Bel my Jim," sê Hong Vet. "Luister, jy het nog nooit het dat die opsigter se kant. Haar self is half dronk, net omdat hy snuif ego asem uit tien meter weg. En hy slaap met sy kop op'n stoel, slaap soos'n dronk kind, opreg op hierdie oomblik."
  
  
  "Ons sal net'n kans te neem, wie dit is op die Dame se Dag," sê ek. "Laat ons gaan. Ons sal kry geklee daar, op die wal, agter dat die hoop van die slak blokke."
  
  
  Ons sleep hom na die beskuldigdebank, waar ons begin het om op ons duikpakke. Hulle was nuwe en ruik soos rubber. Hy sit op sy vinne, dan kyk na sy masker en suurstof toevoer soos die ander. Hugo en Wilhelmina ingeskryf het vir die waterdigte sak saam met die dodelike bietjie derringer dat Qin Li gebring het. Pierre het voortgegaan om te sit gemaklik op die binnekant van my been onder die exciting.
  
  
  "Sjoe," sê Hong Vet. "Die wesens rondom die swart strandmeer is die aanval weer."
  
  
  "Luister, neef," Qin Li het gesê, " gaan terug na die bar, en hou'n oog op die opsigter, of ek sal jou Honda. As dit begin kom terug na Lady Dag, gee my'n hoë."
  
  
  Hyun Vet knik respek en gerol af in die duisternis.
  
  
  "Hoog?" Ek het vir haar gesê.
  
  
  "My ring," Qin Lê het kortaf. "Elektroniese ontvanger. Soms is dit gerieflik."
  
  
  "Sonder'n twyfel," sê ek droogweg opgemerk. Ek nagegaan om te sien of al drie van ons was gereed, dan beduie Liz en Michelle aan die rand van die wal. Dit was'n nag van die helder maanlig, maar ek het nie sien iemand soek by ons.
  
  
  "Volg my," sê ek. "V-vormige vorming. Bly in my diepte."
  
  
  Hulle het albei knik. Hy sit'n masker op sy gesig, draai op die suurstof en gaan af na die water. 'n oomblik later, die drie van ons was sweef glad op ons vinne deur middel van die groen-swart dieptes van die hawe na die Dame se Dag.
  
  
  
  Die negende hoofstuk.
  
  
  Die meeste van die Caribbean is besmet met haaie, en die gebied rondom San Juan Hawe is geen uitsondering nie, so sy was gehou by die gereed is deur die geweer wat Qin Li bekendgestel. 'n gemaklik oogopslag oor my skouer herinner my van Michelle. Sy beweeg maklik en glad op die & nb, wat getuig van baie jare van vertroudheid met duik. In elk geval, sy was Qin Li se gelyke, en deur die glas van haar masker haar, het gedink ek kon vang'n glimlag van tevredenheid in dit. Maar haar pa het nie terug kyk nie. Die hawe was stampvol met bote, en ons het om te wade tussen hulle en soms onder hulle, hou'n ogie op die lyn, ankers, en selfs af en toe die nag lyn. En, natuurlik, die sharks. Die water was groen-swart en modderige van die nag, maar ek het opgemerk dat van tyd tot tyd'n paar klein vis met die skerp balle van die swart see-egels gevlieg van ons.
  
  
  
  
  op die see vloer, en een keer'n lywige, verrassend elegante en vinnig terug te trek van inkvis. Hy opgeduik een keer, kortliks, om te bepaal die rigting, dan duik weer en beweeg langs die onderkant. Die volgende keer het dit na vore, dit was om te haak op die anker van die "Dame se Dag". Sekondes later, Michelle se teiken verskyn duim weg, dan Qin Lê. Ons almal draai af van die suurstof en verwyder die maskers van ons gesigte, dan hurk saam en luister.
  
  
  Ons het nie'n geluid sedert die Dame se Dag.
  
  
  Ek het'n vinger op my lippe vir stilte, dan voorgegee het om te gaan eerste, en hulle het om te wag vir die sein om te gaan. Hulle het albei knik in ooreenkoms. Haar vinne verwyder is, hande te ih deur Qin Li, en begin om op te lig die anker tou terwyl die hou van'n waterdigte sak, swaai as die boot geskud in die golwe.
  
  
  Daar was niemand op die dek. Die anker lig was altyd op in die spieël, maar die kajuit was donker. Hy klim oor die reling, getrek Wilhelmina uit die waterdigte sak, en gaan sit vir'n oomblik in stilte op die dek, te luister.
  
  
  Egter, ons moet klink.
  
  
  Hy leun oor die reling en beduie vir Qin Li en Michelle om my aan te sluit. Qin Li het gekom uit die eerste keer, vinnig en rats soos'n slang. Michelle gevolg meer stadig, maar met verrassende vertroue en gemak. Teen die tyd dat ek laat sak haar suurstof tenk en masker op die dek, twee vroue staan langs my, drup, hul vingers werk op die sitplek gordels.
  
  
  "Bly hier," het Michelle fluister vir haar. "Qin Li en sy gaan om te sê hallo aan die een in die sitkamer in die kajuit."
  
  
  En hopelik aan die slaap, ek het bygevoeg geestelik.
  
  
  Michelle skud haar kop heftig.
  
  
  "Ek gaan met..."
  
  
  Hy gryp haar gesig met albei hande en staar na haar stip aan.
  
  
  "Ons het al deur middel van hierdie voor," fluister ek vir haar deur onbegaanbare tande. "Ek het gesê hier bly."
  
  
  Vir'n oomblik, sy kyk uitdagend op Rumatiek. Dan haar oë laat val en sy knik byna ongemerk. Hy vrygestel haar gesig, knik om te Qin Lê, en gekruip in stilte oor die dek. Op die dag van haar kajuit, het hy gestop en sit roerloos, luister.
  
  
  Niks. Ons hoef nie eens snork. Selfs swaar asemhaling.
  
  
  Qin Li lig haar wenkbroue vraend. Hy knik vir haar. Sy het heerlik aan die een kant van die dag as haar hand liggies raak aan die deurknop.
  
  
  Dit blyk te wees.
  
  
  Stadig, die deur oopgemaak het'n kraak. In die maanlig dat gefiltreer deur die tijdschift, kon sy sien twee stukkend geslaan, kaste vir kos en klere, 'n stoel en'n bank.
  
  
  Die stukkend geslaan en die bank was leeg. Die stukkend geslaan was netjies gemaak.
  
  
  Daar was geen teken van enige menslike teenwoordigheid.
  
  
  Hy beduie na Li Ken weer en versigtig, stil glip deur die gaping in die dag, spin om te verhoed dat enigiemand wat kan wees op die top van dit.
  
  
  Een vir ons. Niemand.
  
  
  Agter my, Qin Li gestoot die deur oop na die kombuis.
  
  
  Leeg.
  
  
  En daar was geen plek om weg te steek in die kajuit of kombuis. Hy staan vir'n oomblik, dink. 'n reddingsboot bedoel iemand was aan boord. Indien nie in die kajuit of die kombuis, dan waar? Odin se broei was dig toe.
  
  
  Dieselfde ding is gebind om te gebeur met beide van ons by die dieselfde tyd, want Qin Lê skielik gryp my arm en wys na die stukkend geslaan. Dan het sy gehou op twee vingers en lig haar wenkbroue vraend.
  
  
  Sy was reg. Dit was te groot'n boot vir twee mense. Hy laat sy oë dryf stadig oor elke duim van die hut se muur.
  
  
  Hulle het gestop by'n paneel by die ver einde, agter die kombuis.
  
  
  Na beduie vir Lee Jin te dek my van agter, het hy stil stap oor na die paneel en het begin om te voel haar liggaam. As hulle wegkruip'n moeilike slot of lente, is hulle wegkruip is dit goed. Dit was noukeurig gedruk deur die pleisterwerk versiering rondom die paneel, versigtig beweeg op aan die een kant, op en af op die ander kant. Ek het net begin werk op die laer giet toe ek hoor'n kraak agter my. Hy het omgedraai en hy het gesweer onder sy asem.
  
  
  Dit was nie vir hom wat gewerk het op dit. Die paneel wat ek veronderstel was om te werk op die muur waardeur ons in die kajuit. Hierdie paneel verhuis terug.
  
  
  En agter hom was'n lang, dun swart man. Nen was geklee in'n paar van die blomme pajamas. Hy wys'n haelgeweer. Op my.
  
  
  Ego se lippe glimlag. Ego oë was nie.
  
  
  "O, my God," het hy saggies skud sy kop. "Julle is stil. Ek het nie eens weet wat ek gehad het by die huis."
  
  
  Haar oë flikker aan Lisa. Sy sit te ver weg van die haelgeweer te gryp dit voordat dit kon vuur op enigiemand rondom ons om dit te bereik. En haar klein derringer was nêrens te sien nie. Sy het gesien dat ek was op soek na nah en trek haar skouers asof in spyt.
  
  
  "Ek is jammer, Carter," het sy gesê ... Jy weet, maat neem dit, die waarheid is dat ek het vergeet om te neem ego
  
  
  
  
  rondom die sak ."
  
  
  "Groot," het ek gesê grimmig.
  
  
  "Het vergeet om te neem uit die ego rondom die sak?" Die swart man het gesê met geveinsde verrassing. "Het vergeet om te neem uit wat rondom die sak? Hy skud sy kop weer. "Julle is verwarrend my.
  
  
  Ego se linker-kant - die een wat nie'n geweer in dit - laat val op die tafel langs hom in die stunt span kajuit. Hy inloer iets in sy mond en kou stadig, nooit om sy oë af van ons, net vir'n tweede.
  
  
  "Nou wag ek vir haar besoekers, word vriendelik. En ek het regtig waardeer jy vermaak my'n bietjie, want ek voel'n bietjie eensaam afvuur my opsigter vir die feit dat meer gewy aan die wyn as Dame Dag. Ego se linkerhand het weer af en sit iets in die emoe se mond weer. Dit lyk verdag soos'n stukkie van die sjokolade. "Maar meestal'n vreemde kat, sy sou beslis belangstel, ek weet wat die doel van jou besoek. Ek bedoel, sal jy omgee om my te vertel presies wat is hier aan die gang? "
  
  
  Hy kyk na Lisa en skud sy kop effens. Ons was albei stil.
  
  
  Die man skud sy kop weer. Die ander sjokolade - dit is beslis wat dit was-was geëet word deur'n sterk-soek tande.
  
  
  "Wel, ek is jammer om te hoor dat," het hy gesê. "Ek werklik glo. Want dit beteken dat ek sal hê om te maak'n bietjie besoek aan die strand, jy weet? Ek sal hê om te praat met die plaaslike polisie vir'n bietjie."
  
  
  Haar nog nie iets gesê nie. Hy stap stadig in die kajuit waar ons staan. Hy beduie vir Lee Jin om terug te trek, selfs verder.
  
  
  "Klein gedagtes?" het hy gevra. "Ek hoor enige ander gedagtes?"
  
  
  As hy kon hoor my gedagtes, hy sal nie met ons praat. Hy was probeer om te gaan met Michelle, wat reeds loop die trappe af na die hut op kat bene, Lee se derringer wys onomwonde aan die agterkant van die swart man se kop.
  
  
  "Wat'n jammerte," het hy gesê. "Dit is regtig ..."
  
  
  "Moenie beweeg nie!" Michelle het gesê skerp. Sy klap die loop van die derringer hard in die man se skedel. Hy vries. "Drop die haelgeweer!"
  
  
  Hy het nie beweeg nie'n duim. Selfs die ego se eyeballs het nie beweeg nie. Maar nie een het ego hande los die truuks op die haelgeweer.
  
  
  "Wel, nou," het hy gesê stadig. "Ek glo nie ek sal dit doen. Ek is soort van verbonde aan dat die geweer, kan jy sê. En my duim, asof stewig gehou op die sneller, kan jy sê. As aangaap gegaan het deur my kop, wat die vinger sou refleksief die sneller gedruk, en jou twee vriende sou beland versier die muur."
  
  
  Ons het almal gevries in stilte, foto's van gewere, spanning, en die klop van harte.
  
  
  Skielik, met'n ongelooflike spoed vir iemand wat so lank en skraal, die man het geval en swaai om. Die kolf van die geweer getref het Michelle in die lewe. Sy opgefrommel en snak na asem. Die derringer het, en in die helfte van'n tweede die swart man was die hou van ego in sy linkerhand. Maar Qin Leuen was reeds op die skuif. Haar regterarm geskiet vorentoe, en haar hele liggaam gly vorentoe. Die geweer gevlieg uit van die swart man se hande en geland op die afskorting. 'n paar sekondes later, dit is in my hande, wys reguit op hom.
  
  
  Maar die derringer, nou in die ego se hand, was gedruk teen Michelle se nek, wys na haar skedel. En hy het Michelle se liggaam tussen hom en my - en die haelgeweer en Wilhelmina.
  
  
  Hy lag.
  
  
  "Ek glo dit is'n Mexikaanse nagevolge. Of wat van die Afro-Amerikaanse nekslag in hierdie geval. Of, om nie nalaat om die klein dame, die Sino-Amerikaanse nekslag?"
  
  
  Hy was reg. Hy kon hou ons nog steeds, met behulp van Michelle se liggaam as'n skild so lank as wat hy kon staan. Maar hy was ook geïmmobiliseer. Te gebruik om die skip - tot-kus radio, emu sou hê om te gratis Michelle, wat hy nie kon doen sonder om ons te vertel oor nen.
  
  
  Ek was nie van plan om te risiko Michelle rip haar skedel af.
  
  
  En ek kon nie die risiko loop die roeping van die San Juan polisie.
  
  
  En dit was kwansuis nie bedoel dat ek sou skiet onskuldig Amerikaanse seiljag-eienaars.
  
  
  Haar besluit is gemaak.
  
  
  "Kom ons praat," ek het gesê grimmig.
  
  
  "Groot, man," het hy gesê. Die derringer het nie beweeg nie'n duim.
  
  
  "Ek verstaan dat jy is die Jagter, die eienaar van die boot," sê ek.
  
  
  "Dit is haar," het hy gesê. "Robert F. Jagter. Deur Robert F. Jagter Ondernemings. Maar my vriende noem my Lekkers. Want ek is'n bietjie verslaaf aan lekkers."
  
  
  "Alles reg, Jagter," het hy gesê stadig en rustig. "Ek gaan om te stem saam met jou, want ons het jou samewerking. My naam is Nick Carter, en ek werk vir'n agentskap van die Verenigde State Regering."
  
  
  Die skerp oë vonkel effens.
  
  
  "Jy sal nie wees die opstel van my nou, sou jy?" drawled Jagter. "Want ek dink nie Mnr Hawke sou wed op iemand wat hom voordoen as persoon nommer een." "Nou sal jy nie
  
  
  
  
  
  Hierdie tyd het my oë vonkel.
  
  
  "Vertel my oor die Smous." Ek het daarop aangedring.
  
  
  "Wel, jy weet, buddy, ek het'n klein invoer-uitvoer besigheid. Saam met'n klein real estate besigheid, 'n klein advertensie-maatskappy, en'n paar ander besighede. Hulle doen baie goed. Ek dink jy kan sê ek is soort van'n miljoenêr, wat ek dink is pretty cool. Maar ek het nie vergeet dat dit was die goeie ou VSA A. Met al die ego foute. het my die geleentheid gegee om te bak my eie brood.So wanneer ou Mnr Hawk gekontak my'n paar jaar gelede en het my gevra om te gebruik om die dienste van my uitvoer-invoer kantoor in Ghana te voorsien emu en ANDER met'n paar dienste, hy het glad nie omgegee. Sy het nie eens gedagte wanneer Mnr Nick Carter, Hawke se agent, wat oorspronklik vir my gesê hulle was gaan om te begin werk, was aangedui as gevolg van'n noodgeval, iewers in Suidoos-Asië, en'n tweede-vlak persoon gestuur is daar."
  
  
  Ek onthou haar werk. Ghana was belangrik. Suidoos-Asië is meer belangrik. Ek het nog nooit na Ghana. MacDonald, N5, was gestuur in my plek.
  
  
  "Alles reg," sê ek. "Jy weet wie ek is. Nou laat ek jou vertel wat ek nodig het."
  
  
  Skielik, Michelle, wat daar sit, haar oë dof, en verlam met vrees, sowel as die Jagter se greep, gepraat het.
  
  
  "Asseblief, asseblief... die geweer..."
  
  
  Hunter kyk op nah en liggies verwyder die derringer uit haar kop.
  
  
  "Voor jy my vertel wat jy nodig het," het hy het vir my gesê, " hoe gaan jy my laat neem'n blik op'n bietjie identifikasie."
  
  
  Sy was stil gestroop van haar duikpak en die emu het haar die tattoo op die binnekant van haar arm. Hy kyk na nah versigtig. Daarna het hy gebreek het in'n breë glimlag. Derringer was geteister roekeloos op die stapelbed. Michelle het op die vloer, en ek hoor'n diep sug van verligting.
  
  
  "Killmaster," die Jagter gesê wreed, " dit is'n ware behandel. 'n lekkergoed jagter en'n dame se Dag is tot jou beskikking."
  
  
  "Dankie," het ek gesê kort. "Ontmoet my kamerade, Li Ken, 'n Qin Clan probleme met spesialis met'n wêreldwye belange, en Michelle Duroche, dogter van die franse wetenskaplike Fernand Duroche."
  
  
  "Dit is'n plesier, dames," Hunter het gesê, buig na elkeen van hulle, dan sit op'n paar van die nagklere en het met'n klein boks, wat hy oorhandig triomfantlik. "Probeer om'n paar sjokolade. Met oranje geur. Gemaak vir my om in Perugia, Italië."
  
  
  Michelle het net haar kop geskud. Qin Li getrek uit'n sjokolade bar om die boks en inloer dit in haar mond.
  
  
  "Hey," het sy gesê. "Nie sleg nie."
  
  
  "Laat ek stel voor dat jy ouens verfrissend om'n bietjie," Hunter het gesê as hy geloop het in die rigting van die kombuis. "Ek het'n volle soda fountain hier. Hoe oor'n lekker roomys koeldrank of hot fudge roomys?"
  
  
  Michelle en ek skud ons koppe.
  
  
  "Ek sal'n koeldrank," Qin Lê het. "Frambose, as jy enige, Hunter."
  
  
  "Bel my Lekkergoed," het hy gesê. "Een vars framboos soda sal doen."
  
  
  Lekkers is besig met'n soda fountain. Hy kyk na Michelle. Sy kyk geskok, maar geleidelik die kleur terug na haar gesig. Qin Li, as wat ek verwag het, het nie beweeg nie.
  
  
  "Hey, dude," Lekkers gesê, " jy hoef nie om te gee my meer inligting as wat jy wil, maar ek kon waarskynlik'n bietjie meer nuttig as ek was'n bietjie meer kennis in terme van die data, wat is . "
  
  
  Sy het reeds besluit om op hierdie. My gut - en as'n agent kan nie net maak snap besluite wat gebaseer is op sy ingewande, hy is'n dooie agent-het my vertel Hunter was reg.
  
  
  "Dink vir jouself'n lid van die span," het ek gesê. "En sedert ons het geen tyd om te mors, dit is geskiedenis."
  
  
  Hy het em dat, die weglating van die besonderhede wat hy was nie veronderstel om te weet, terwyl Lee Jin sluk haar koeldrank tevrede en Lekkers eiehandig gegrawe deur middel van'n werklik verskriklik-soek piesang versprei.
  
  
  "Want die stem is alles," het sy klaar is. "Ons moet jou boot vir'n vinnige reis na Swede."
  
  
  "Jy het dit," Lekkers het gesê vinnig, lek die sjokolade stroop af een vinger. "Wanneer is ons verlaat?"
  
  
  "Nou," sê ek. "Hoe baie mense in die span is wat nodig is vir die "Dame se Dag"?
  
  
  "Mmm," Lekkers gesê, " het iemand rondom jou ooit gewerk aan'n span?"
  
  
  "Ek kan dit hanteer," het ek gesê.
  
  
  "Ek gespeel het om'n bietjie by die Hong Kong seiljagklub," Qin Li het gesê terloops, waarskynlik beteken dat sy was die kaptein van die regatta wenner.
  
  
  "Ek het grootgeword die besteding van die somer op my pa se boot op Lake Lusern," Michelle het gesê onmiddellik.
  
  
  "Wel, die Karibiese eilande is nie presies Lake Lusern," Lekkers gesê, " maar ek dink die vier van ons kan hanteer dit goed."
  
  
  "Kaarte?" Qin Li gevra as sy klaar haar koeldrank.
  
  
  "In die ander kajuit," Lekkers gesê. "In die ander kajuit," Lekkers gesê. Hy bereik in die laai. "Iemand wil'n koeldrank kruisement later?
  
  
  
  
  Haar, hy het sy kop geskud.
  
  
  "Qin Li, plot'n kursus aan die noorde kant van die eiland, iewers aan die kus in Saint-Pierre," sê ek. Dan om Lekkers: "Hoe stil is jou enjin?"
  
  
  Hy glimlag en staan op.
  
  
  "Chill uit, man," het hy gesê. "Selfs die vis sal nie weet ons gaan. Ons sal wees om af hierdie hawe voor jy kan sê boo." Nou, laat my bring jy'n paar combenizons. Hierdie duikpakke is nie te goed vir die water."
  
  
  In minder as die helfte van'n uur was ons uit van San Juan Hawe en op pad suid, nou onder seil en met die enjin af, vir Martinique.
  
  
  Na die vulkaan.
  
  
  
  Die tiende hoofstuk
  
  
  Van San Juan Hawe te Martinique is ongeveer 400 seemyl. Deur oggend, ons was meer as veertig myl agter ons, vloerlys die wes-kus van Puerto Rico en die invoer van die oop Karibiese See. Volgens Li Qin se berekeninge, sal dit neem'n ander-en-twintig vier uur voor ons anker iewers noord van Saint-Pierre. Dit het beteken dat ons sou net twee dae om te verhoed dat die SLA van die vernietiging van die Curacao raffinadery. Dit sal moeilik wees. Ek spandeer meeste van my tyd gaan deur middel van elke detail van die inligting wat beskikbaar is in my kop en die ontwikkeling van'n gedetailleerde plan.
  
  
  Die res van die tyd, Michelle en ek het die agterste kajuit. Daar was twee stukkend geslaan, maar ons het net een nodig. Ons het gevind dat'n goeie aansoek vir hierdie. Wanneer dit kom by sulke dinge, het ek myself nogal'n baie van die verbeelding, maar Michelle gewys wat ek het om te erken is'n kreatiewe genie. Teen die tyd dat die eerste agtien uur aan boord was, hy was amper so vertroud is met en bewonder elke kurwe van Michelle se liggaam as wat hy was met Wilhelmina se werk. Net'n lek, en teen die einde van die dag het ek daarin geslaag om te kry uit haar nog steeds gesogte arms, neem'n stort, en sit op die overalls Lekkers het ons geleen.
  
  
  "Waar is jy gaan?" Michelle gevra, roer weelderig in die bed.
  
  
  "Op die dek," sê ek. "Ek wil om te praat met Lekkers en Qin Li. En haar, ek wil hê jy om daar te wees, ook."
  
  
  "Moenie bekommerd wees nie. Ek sou nie dink dat jy uit van my oë reg nou," het Michelle gesê, onmiddellik klim uit om die asblik en bereik vir'n paar van die truien en'n T - hemp gemaak dat haar lyk selfs minder trek wanneer sit op as wanneer sy was naak.
  
  
  Haar glimlag by die rumatiek en begin die trappe na die dek.
  
  
  "Hello daar!"Ek het haar hoor. Dan dreun klanke, grunts, en meer "Hi!"klink.
  
  
  In die stern, onder die grootzeil, Qin Li en Lekkers is om iets te doen soos'n tydelike mariene dojo. Lekkers is gestroop aan die middellyf, sy swart vel blink van die sweet in die helder Caribbean sonlig. Qin Li was geklee in'n pak wat haar meester dalk nie goedgekeur het van: 'n bikini wat was so styf dat dit lyk soos dit is gemaak van'n tou. Maar wat interessant is, is dat Lin se vaardigheid in kung fu was ontpit teen Lekkers ' blykbaar gelyke vaardigheid in karate. Karate is hoekig, skerp, en gebruik gekonsentreer bars van krag. Kung fu is lineêre so dat die teenstander kan nie weet waar jy vandaan kom. Hy kyk in verwondering as Qin Lê en Lekkers geveg het, verskuif, en oortref mekaar om'n volledige stop. Rondom die twee van hulle het Li Ken'n effense voordeel. Maar net effens. Egter, ek het besluit dat Lekkers Jagter sou'n waardevolle lid van die span beide op land en op see.
  
  
  "Hallo, Carter," Qin Li het gesê, nadat sy en Lekkers buig plegtig aan mekaar. "Kry'n paar lug?"
  
  
  "Die gebruik van die luggolwe en konferensies," sê ek. "En dit sluit jou. Sweets".
  
  
  "Seker, maat," Lekkers sê, vee sy bors met'n groot handdoek. "Laat my net check die auto pilot."
  
  
  'n paar minute later, het ons almal bymekaar op die mangatdeksel, buk oor'n kaart van Martinique dat Qin Li gevind in'n goed-toegeruste kaart bors. Hy wys haar na die kus stad van Saint-Pierre.
  
  
  "Dit is net'n slaperige vissersdorpie nou," het hy vertel dat die drie van hulle. "Yl bevolk. Niks gebeur nie. Maar agter dit, 'n paar kilometer weg, in die saal is ons Mont Pelet vulkaan."
  
  
  "Te naby vir troos as dit was'n aktiewe," Lekkers opgemerk as hy toegedraaide'n sjokolade karamel.
  
  
  Hy knik vir haar.
  
  
  Byvoorbeeld, by die draai van die eeu, dit was aktief. Teen hierdie tyd, Saint-Pierre was nie net'n rustige dorp. Dit was die grootste stad op die eiland. En een van die besigste en mees moderne stede in die Karibiese eilande deur die swembad. In werklikheid, hulle genoem ego die Parys van die Wes-Indiese eilande. Dan Mont Pelet ontplof. Saint-Pierre was heeltemal vernietig. Meer as veertig duisend mense is dood - die hele bevolking van die stad, behalwe vir een gevangene wat in'n ondergrondse gevangenis. Selfs vandag, kan jy sien die ruïnes van die geboue gevul met lawa.
  
  
  "Maar dit is nou stil, is dit nie?" sê Michelle.
  
  
  "Waarskynlik stil, waarskynlik net dormant," sê ek. "Slaap. Dit kan ontplof weer, gegewe die omstandighede.
  
  
  
  
  Jy weet nooit wat gebeur met vulkane. Die ding is, as jy gaan om te produseer en stoor plofbare toestelle, die Mont Pelet krater, wat is groot, sou'n goeie plek om dit te doen. Want iemand wat dink van die aanval wat jy sal huiwer vir die vrees van die verwek van'n vulkaan."
  
  
  "En as hierdie plofbare toestelle is gelaai op bote, 'n klein slaperige vissersdorpie soos Saint-Pierre sou'n mooi, onopvallende plek om dit te doen," Qin Li opgemerk.
  
  
  "Alles reg," sê ek. "So, ons sal die uitkyk wees vir tekens van ongewone aktiwiteit, beide binne en rondom die vulkaan, sowel as op Saint-Pierre. Nadat ons vind'n plek om te anker waar ons sal nie gesien word nie, sal ons verdeel in spanne van twee. Michel en ek sal onsself as toeriste en verken Mont Pelet. Qin Li, jy en Lekkers kan voorgee om te wees inboorlinge. Doen jy regtig frans praat? "
  
  
  "Nie baie goed," Qin Lê het. "Ek frans praat redelik vlot, maar my aksent is Suidoos-Asië. Dit is beter om te hou by die spaanse en sê dat ek'n emigrant uit Kuba. Daar is'n baie van die Chinese mense daar."
  
  
  "En'n baie van die Negers," Lekkers gesê, oop nog karamel. "Ons kan kom na Kanada as plantasie werkers. Ek het'n goeie einde vir "klein panga" iewers.
  
  
  "Alles reg," sê ek. "Dan moet jy twee gaan binne-in Saint-Pierre."
  
  
  "Wat doen ons as ons iets vind?" gevra Michelle.
  
  
  "Daar is'n restaurant in die hoofstad. Fort de France, wat genoem La Reine de la Caribe. Sal ons daar ontmoet en sluit aan by magte vir optrede teen die einde van die dag."
  
  
  Lekkers kyk'n bietjie bekommerd.
  
  
  "Watter soort van die restaurant, man?" het hy gevra. "Ek is'n bietjie kieskeurig oor my ed."
  
  
  "Martinique het die beste eda in die Caribbean," het Michelle gesê. "Wat anders kan jy verwag van'n franse eiland?"
  
  
  "Goeie nageregte?" Hy het daarop aangedring Lekkergoed.
  
  
  "Die beste," Michelle het geantwoord met'n duidelike skynsel van chauvinisme.
  
  
  "Ek weet nie oor dit," Qin Lê het gesê as sy staan op en aanvaar onmoontlik inhou. "Van wat ek gehoor het oor die franse kookkuns, jy sal honger wees weer in die helfte van'n uur nadat jy klaar eet."
  
  
  Michelle het Nah'n skerp kyk, begin om iets te sê, dan, natuurlik besef die ironie van die Qin Li se opmerking, saamgeperste haar lippe en draai weg.
  
  
  "Kyk," sê ek skerp, " het die twee van julle sal saam te werk in hierdie span, so jy sal saam te werk, en nie vyandig teenoor mekaar, of jy daarvan hou of nie. Ek is nie gaan om te sê dit weer. Nou, laat ons eet en dan kry'n paar slaap. Ek neem haar na die eerste wag."
  
  
  "En hare," sê Michelle, versigtig, nie op soek na Lily, " ek sal kook. Vir die goeie van ons almal."
  
  
  Michelle se Eda was goed. Beter as goed. Selfs Qin Lê stem saam met hierdie. Maar ek dink nie enigiemand rondom ons geslaap het beter as onrustig wanneer ons was van diens af. Wanneer dagbreek gebreek het, het die vier van ons gaan staan by die reling, kyk uit op die rotsagtige, bergagtige, maar welige groen profiel van Martinique uiteengesit teen die oos-lug. Naby die noordelike punt van die eiland, Mont Pelet rose steil en onheilspellend aan die wye, stomp rand van die krater.
  
  
  "'n onaangename aard van die mier heuwel, is dit nie," Lekkers opgemerk as hy oorhandig die wiel te Qin Li.
  
  
  "Nie so sleg as wat kan wees in," sê ek. "Het jy enige skietgoed wat jy kan dra?"
  
  
  Soet glimlag. Hy trek'n sjokolade-bedekte kers in foelie toegedraai rondom sy hemp sak, toegedraaide dit, en inloer het die hele ding in sy mond.
  
  
  "Wil jy graag om te neem'n blik op die arsenaal?" het hy gevra .
  
  
  'n halfuur later, ons het op die dek, net soos Lee Ken geanker in'n afgesonderde baai, weggesteek deur'n lang spoeg en omring deur digte oerwoud plantegroei wat sou heeltemal verduister die dame se Dag van die oppervlak paaie. Van'n indrukwekkende wapens krat, Lekkers gekies om'n 50-millimeter Lindner Hotel geleë, 'n vlymskerp swaartekrag mes wat hy gehou ingesteek in'n band op die klein van sy rug, en vyftien'n kragtige mini-granaten, vermom as krale wat hy gedra het om sy nek. Met die ego se geskeurde broek, wapper hemp, en gehawende hoed, en die gedra, maar skerp kapmes wat hy gedra het op die leer bande, geen mens sou aanvaar ego nam o niks nie, maar'n suikerplantasie werker. In die informele, maar duur sport hemde en broeke wat hy gereël het vir Michelle en my, ons sou aanvaar is deur die goed-te-doen-toeriste. Dra oorpakke, 'n verslete T-hemp, 'n strooi hoed, 'n ontbyt mandjie, en'n eerder beskeie voorkoms, Lee Jin lyk soos'n pligsgetroue vrou wat net die uitvoering van haar werk man se middagete.
  
  
  Lekkers vorendag gekom met iets anders: 'n twee-slag Honda mini fiets wat was skaars genoeg vir twee mense. In die stilte, almal rondom ons dink hul eie gedagtes, ons gooi haar oor die kant en in die boot. Nog steeds in die stilte, hoor die hees skree van die oerwoud voëls alles rondom ons, en voel die reuk van die oggend son.
  
  
  
  
  Om op te warm vir die versengende impak op die middag, ons het geroei na die strand. Die oerwoud het soos'n ondeurdringbare muur in die voorkant van ons, maar nadat ons veilig vasgebind die boot om'n plantasie boom en gesleep die Honda aan wal, Lekkers unsheathed sy panga en stel om te werk. Ons het hom gevolg stadig as hy maak'n pad vir ons. Byna die helfte van'n uur later, ons staan op die rand van'n oopte. Oor die veld, 'n paar duisend meter weg, 'n gladde teerpad wond in die rigting van Saint-Pierre na die suide, en Mont Pelet na die noordooste.
  
  
  "Kyk," Michelle gesê. "Sien jy hierdie slote honderde meter wyd uit te kom van die krater van die vulkaan na die suide, waar niks groei nie? Hierdie was lava paaie lei na Saint-Pierre."
  
  
  Dit was'n wonderlike gesig. En die tipe dit opgetower is selfs meer skrikwekkend - duisende ton van rock is geblaas in die lug, die rooi-warm riviere van lava geëet het alles in hul pad, 'n skielike stort van vulkaniese as verminder mense en diere om te fossiele as hulle staan. Maar ek het nie regtig tyd het om te speel die toeris.
  
  
  "Slaan jou sightseeing vir later," sê ek. "Dit is waar ons verdeel. Michelle en ek sal neem die Honda om te verken die krater van die vulkaan en die benaderings tot dit. Chris, jy en Qin Li sal hê om te neem'n loop in Saint-Pierre. Maar dit is'n klein eiland , en jy is net'n paar kilometer weg."
  
  
  "Groot," Lekkers gesê maklik. "Ek kan nog steeds gebruik van hierdie oefening."
  
  
  "Ek kan altyd dra hom as hy moeg is," Qin Lê het.
  
  
  Lekkers glimlag as hy aangepas sy Walther en grav boot.
  
  
  Michel aan hom te kenne gegee, gryp die Honda deur die stuurwiel, en begin om dit te ry oor die veld.
  
  
  "Rendezvous vanaand om sewe, Reine de la Caribe, naby die sentrale plein van die Fort-de-France," roep hy oor haar skouer.
  
  
  Lekkers en Qin Li knik, waai, en op pad in die teenoorgestelde rigting. 'n paar minute later, Michelle sit agter my in die Honda, en ons ry stadig as ons genader Mont Pelet krater.
  
  
  
  Hoofstuk Elf
  
  
  Sewe uur later, het ons geleer twee feite. Dit is'n sewe-uur se ry op die stowwerige grondpaaie in die helder sonlig, sweet week ons liggame, stof verstopping ons monde, en die son verblind ons oë. Sewe ure van die argumente met die polisie, doelbewus valse instruksies van die veld werkers, nors ontkennings van inligting uit die stad owerhede. Sewe uur van die loop deur ruigtes en vulkaniese velde, en dan lê op my maag in die dieselfde rock velde, probeer om te sien wat gebeur het'n paar honderd meter weg.
  
  
  Dit was alles die moeite werd.
  
  
  Soos ons geleer het, die vulkaan se krater was gesluit vir die publiek toegang. Twee amptelik aangewese roetes vanaf die basis na die krater, aanbeveel vir toeriste vir'n aangename twee-uur stap, is geblokkeer deur'n hoë hout hindernisse. Elke hindernis het'n hek, wat staan agter'n uniform wag wat beleefd maar ferm toegang geweier, ek sê dat die paaie na die krater is "gesluit vir herstelwerk".
  
  
  Die ander twee paaie na die krater is ook gesluit vir die publiek. En hulle was nie paaie. Hulle was goed-geplaveide paaie, blykbaar gebou in die laaste ses maande of so. Hulle was op die oostelike kant van die vulkaan en was goed weggesteek van die openbare paaie rondom die voet van die vulkaan, gekoppel aan hierdie paaie deur grondpaaie, elk van wat was gesluit deur die swaar hout hekke-weer, met uniform wagte.
  
  
  As jy neem'n lang loop, gryping jou pad deur die oerwoud rondom die voet van die vulkaan, dan deur die bosse en vulkaniese rotse, kan jy sien wat beweeg langs die paaie na die krater.
  
  
  Vragmotors. Ten minste een keer elke vyftien minute. Swaar tented vragmotors met die opheffing van hekke. Leë mense. Hulle kom uit die suide, aan die Atlantiese kant van die eiland, en hulle was vinnig kom. Hulle het gekom uit deur middel van die krater, op pad terug suid -, swaar, stadig, lae.
  
  
  Twee wagte kan gesien word op die agterkant van elke vragmotor. Hulle was geklee in volle bestry uniforms, en hulle het'n outomatiese wapens.
  
  
  "Kan ek dit aan jou verduidelik?" Lekkers en Liam het haar gevra, om vir hulle te sê die hele storie in die nag.
  
  
  "Jy hoef nie om dit te verduidelik hierdie dude," Lekkers gesê. "Briewe-OAS, hoogte na Parys. En in die Parys-wye paramilitêre operasie. En net so voor die hand liggend."
  
  
  "Dit is een van die redes waarom hulle gemaak Martinique hul basis van bedrywighede," Qin Li gesê. "Hulle het vriende hier in die franse regering wat bereid is om om te draai'n blinde oog na al hierdie."
  
  
  "Daarbenewens," het Michelle bygevoeg, " dit is beslis die perfekte plek om aan te val die Curacao olie-raffinadery."
  
  
  Sy pa knik in ooreenkoms en het nog'n sluk van sy drankie.
  
  
  
  Ons gaan sit by'n tafel in die Reine de la Caribe restaurant en gedrink plaaslike rum punch lank in koue glase. Dit was goed, en ek hoop dat die kreef kreef-die Karibiese eilande weergawe het ons beveel om vir later-sou net so goed. En bevredigend. Ek het'n gevoel dat ons gaan om'n baie van die energie-reserwes in die volgende vier-en-twintig uur. Lekkers en Qin Li, wat het daarin geslaag om af te haal meer ordentlike klere uit die mark, lyk so moeg soos Michelle en haar.
  
  
  "Wel," Lekkers gesê, voeg twee lepels suiker tot sy punch, " jy het'n besige dag, Carter. Maar haar en my vriend hier, die Afro-Asiatiese Alliansie, as jy kan dit noem, het daarin geslaag om uit te grawe'n bietjie van wat gaan op die binnekant van ons."
  
  
  "Soos wat?" Ek het daarop aangedring.
  
  
  "Byvoorbeeld, St. Pierre is dodeliker as Oos-Peoria op'n sondag nag in februarie na die sneeu storms," Qin Li gesê. "Vis, vis, en meer vis. En vissers. Visvang. Stem en dit is dit."
  
  
  "Nou is ons nie iets teen vis," Lekkers gesê. "Eintlik, ons het'n baie lekker middagete met soet en suur sous, maar..."
  
  
  "Hy beteken soet en soet," Qin Li gesê. "Vir die eerste keer, haar ale nagereg as'n hoofgereg. En'n paar makriel."
  
  
  "In elk geval," Lekkers voortgegaan met'n glimlag , " ons het besluit dat, soos jy sê, dit was'n klein eiland, so ons gespeel het die spel van die een rondom hierdie roetes, hierdie openbare byeenkomste, en het ons'n bietjie toer van die eiland na die suid-strand."
  
  
  "Mde," ego Qin Li onderbreek, wat veroorsaak dat die ih twee te sterk lyk soos die optrede van Matt en Jeff, " ons het gevind dat'n oplossing. As jy wil aksie, probeer om Lorraine en Marigot."
  
  
  "Visvang dorpe op die suid kus," het ek gesê.
  
  
  "Waar die verdomde visvang plaasvind," Lekkers gesê, stryk suiker van die onderkant van sy gedreineer glas. "Nog nooit in my lewe het ek gesien hoe so baie vissersbote, groot en klein, sit ledig en nie visvang in goeie visvang weer. En die vragmotors wat kom na die hawe om hulle te neem'n paar toerusting, wanneer dit lyk vir my dat baie mense rondom hulle het dit, hulle hoef nie eens enjins."
  
  
  "Seiljagte?" Ek het haar gevra.
  
  
  "Seiljagte, speedboten, sloops, brigantines, seiljagte-alles van'n boot om'n skoener," Qin Li gesê.
  
  
  Ons almal sit in stilte vir'n rukkie. Die kelner het oor en sit mandjies brood en rolletjies. Buite in die hoof vierkante, kon ek hoor die musiek en lag, en die skree van die plaaslike stemme. Die skare. Dit het begin met'n rukkie gelede en was groeiende ongemerk terwyl ons sit oor drankies. Hy sien haar as Lekkers hardloop na die venster.
  
  
  "Wat gaan aan daar?" Hy vra die kelner lui. Tot my verbasing, het hy nie praat frans of engels, maar'n vlot Afrikaans inheems aan die franse Antille.
  
  
  "Karnaval, monsieur," het die kelner gesê, glimlag breed. "Dit is Mardi Gaan, die laaste dag van die vakansie voor Lydenstyd. Ons het parades, kostuums, danse. Daar is'n baie van die pret hier."
  
  
  "Dit klink soos pret," Lekkers gesê. "Dit is'n jammerte dat ons ..."
  
  
  "Daar is niks snaaks vir my met my pa waar hy in die gym," Michelle tussenbeide te skerp. Sy draai na my. "Nick, wat gaan ons doen?"
  
  
  Hy vat'n sluk van sy drankie. Die skare geraas was om harder, lek. Dit kan gehoor word deur die vloeistof swaai van'n staal drom, band, waarskynlik ingevoer uit Trinidad, en die catchy ritme van die plaaslike Martinique Beguine gespeel op die franse horings.
  
  
  "Geen wapens, natuurlik," sê ek stadig. "Die SLA het'n soort van hoofkwartier in Mont Pelet krater. Dit sou maklik wees om te kerf uit'n netwerk van tonnels en loop deur die vulkaniese rots - as jy nie in ag neem die risiko van'n vulkaan ontplof weer. En ek dink die SLA is gereed om voordeel te trek van selfs so'n kans deur die maak van'n ooreenkoms met hulle."
  
  
  "En jy dink my pa is die feit dat daar gehou?" Michelle gevra angstig.
  
  
  Hy knik vir haar.
  
  
  "Ek dink dat alles wat onder die water plofbare toestelle ons SLA produseer, dit is wat daar is. Die ego is dan aangery tot twee hawens aan die laai van die boot."
  
  
  "Klein bote?" Lekkers gesê met'n effense ongeloof. "Klein bote? Gewone visvang bote?"
  
  
  "Dit is wat ek nie verstaan nie," sê ek. Ek het ontdek dat ek nodig het om te spreek harder sodat ek kon gehoor word oor die straat klanke van die karnaval. Die parade moet word reg langs die restaurant reg nou. "Hoe kan jy die bekendstelling van'n onderwater toestel met'n onderwater-enjin van'n klein boot? En as dit is nie aangedryf, hoe kan selfs'n onskuldige-soek visvang boot te kry binne-in die veiligheid ry opgestel by die see, wat sal deur die nou geïnstalleer word om Curacao. 'n olie-raffinadery? Maar ons weet dat die SLA laai iets op hierdie bote, en ons het om te aanvaar dat hierdie plofbare toestelle. Dit bring ons by ons probleem ."
  
  
  Skielik, 'n hees horing klink buite die venster. Sy het gevang'n glimp van grinnik, skree, sing gesigte verby mimmo hou'n soort van banier.
  
  
  
  
  "Die probleem is," het ek voortgegaan, " is dat as ons trek in die vissersbote en ons kan kry om die plofbare toestelle uit die vergadering reël, die hoofkwartier van die binnekant van die vulkaan sal wees gewaarsku oor die ontruiming in'n tydige wyse. Selfs indien nie al die toerusting, ten minste die personeel wat nodig is om te bou van die ego weer op'n ander tyd en plek. En dit sluit Michelle se pa, wat is die sleutel tot die hele operasie."
  
  
  Die geraas buite gestyg tot'n brul. Die strate op die ander kant van die venster was gepak. Ek het'n flits van kleur, en dan die ander. Groot papier-maché maskers met voëls, vis, vreemde wesens rondom die Caribbean legendes, karikature van die mense, al die helder, kleurvolle en met oordrewe eienskappe, opgeruk mimmo, swaai rond van kant tot kant. Sommige van die syfers is die lewe-grootte, en die mense binne-in hulle is heeltemal weggesteek van die oog. En wanneer hulle nie marsjeer, hulle het gedans tot die insinueer ritme van die beguine.
  
  
  "Aan die ander kant,"het ek voortgegaan, leun oor die stoel sodat ek kon gehoor word deur die ander," as ons trek die vulkaan eerste, HQ sal in staat wees om te gee die bote aan die orde te laat." hawens, hierdie vissersbote sal verlore wees onder die tien duisende van die ander in die Karibiese eilande. Met plofbare toestelle wat reeds op die bord ."
  
  
  "En sy het'n baie goeie raaiskoot," Qin Li het gesê,"dit is so naby aan die aftelling van die Curacao aanvalle, hulle is waarskynlik reeds gewapen."
  
  
  "Ons het om te aanvaar dat dit is," ek het ingestem. "So daar is net een ding wat oorbly vir ons om te doen. Dit is nie'n groot kans, maar dit is ons enigste kans."
  
  
  Buite, die musiek was selfs harder. Een van die vensters rondom die ingang was gebreek. Ek het gehoor die kelner vloek in wanhoop en jaag na die voordeur. Hy gooi dit oop en begin om beswaar aan die parade deelnemers. Die lag en skree lui uit die straat.
  
  
  "As ek grawe jy reg, buddy," Lekkers gesê stadig, " ons sal hê om aan te val die bote en die vulkaan by die dieselfde tyd."
  
  
  "Onmoontlik!" sis Michelle.
  
  
  "Amazing," sê ek droogweg opgemerk, " maar nie onmoontlik nie. En, as ek net sê, dit is ons enigste kans. Lekkers en Qin Li sal die bestuur van die bote. Michel, ek en jy is met'n bietjie besoek aan Mont Pelay."
  
  
  Die dag skielik geflits met kleur. Odin Po Paraders, sy hele liggaam bedek in'n helder groen-rooi vis pak, het gestoot die kelner weg en was nou staan in die deuropening. Hy beduie met'n dryfhout-gedek hand by sy vriende op die straat, roep uit na ih, ten spyte van die protes van'n woedend kelner.
  
  
  "Hey, buddy," Lekkers gesê. "Ek het nog min idee. Hoekom nie ..."
  
  
  "Kyk uit!" Qin Lê het. "Hulle kom! Wow! Wat'n mal toneel!"
  
  
  Paraders skielik bedek die kelner soos'n gety-aktiwiteit, met'n groen en rooi vis in ih koppe. Daar was'n reuse-papegaaie, haaie met grommende monde en blink tande, 'n reuse-jet-swart groteske half-mens / half-voël figuur om'n Caribbean voodoo legende, 'n helder pienk vark met'n groot snoet, en wat blyk te wees dekades van blink vis koppe bedek met foelie. Nou is hulle dans wild rondom die restaurant, geskree, swaai van kant tot kant. Waar die kamer is stil en rustig voor, dit was nou'n gemors van mense, bewegings, en hees geluid.
  
  
  "Jy weet iets. "Carter," Qin Li het vir my gesê as die dansers genader om ons tafel, " dit kan'n baie pret. En miskien is dit al. Maar vir een of ander rede, ek wil dit nie doen nie. "
  
  
  Hare ook. En ek kon nie sê hoekom nie, en nie kon Qin Li. Dit is hierdie sesde sintuig wat waarsku enige goeie agent van gevaar waar niks anders kan nie. Haar hotel is om onmiddellik lei die vier van ons deur middel van hierdie kamer weg van die skare. Maar dit was onmoontlik. Papier-mache figure nou omring ons stoel, dans soos'n besetene rond ons na die musiek van die banier.
  
  
  "Dancez!" het hulle begin om te huil. "Danseuse!"
  
  
  Skielik, hande uitgebrei en Qin Li en Michelle het om hul voete as stemme aangemoedig ih om te sluit aan by die dans. Haar, het Qin Li begin draai sy arm en die aanpassing van sy alenka in'n instinktiewe kung fu reaksie, dan soos weerlig, Lekkers se hand gevlieg uit te hou haar af.
  
  
  "Cool ih!" het hy beveel. "Hierdie mense is vriendelik, beleefd en vriendelik deur die natuur, maar ih beledigings gasvryheid - insluitend'n uitnodiging om te dans - en kan lelik!"
  
  
  Michelle, nog steeds verset teen die hande wat bereik vir haar, trek dit op, en het my'n verskrikte kyk.
  
  
  "Lekkergoed is die regte ding om te doen." Ek het vir haar gesê. "Wel, die bene is groter as ons, en die laaste ding wat ons wil hê, is'n stryd wat die polisie."
  
  
  'n oomblik later, het die twee vroue het aan hul voete en begin om te draf.
  
  
  
  "Stok met Qin Li," Lekkers gesê. "Laat haar nie uit jou oë. Michelle sal dit neem."
  
  
  Ons het albei gespring om ons voete en benoud in die skare, wat was baie vinnig die uitvoering van twee vroue uit'n stoel. Hy gly tussen die twee visse rondom die foelie en elbowed die swart, wit en rooi haan weg, klap sy vlerke wild op die maat van die musiek, so dat dit sou benadering Michelle. Die pienk vark omkring haar in die duiselingwekkende sirkels, sy groot bek borsel haar gesig.
  
  
  "Bouvez!" 'n stem skielik geskree. Drink! Die gil eggo deur die kamer. "Bouvez! Bouvez!"
  
  
  Vasberade probeer om te bly naby aan Michelle, ek het geld gegooi op die toonbank en bottels word gegryp. Ihs was geteister in die lug in die kamer, die proppe is getrek uit, en hande is uitgeruil.
  
  
  "Bouvez!" 'n stem skree in my oor, die helfte oorverdowende my. "Voici! Buvez!"
  
  
  Voordat ek dit geweet het, 'n bottel was gestoot in my hand en druk my mond. Aan die einde van dit, ek het haar ego aan my lippe en het'n vinnige slukkie. Dit was suiwer nuwe rum van die suikerriet velde, ryk en soet, en dit verbrand my keel soos swaelsuur. Weerstaan die drang om te sluit my mond, ek het daarin geslaag om te glimlag en slaag die bottel ee aan sy eienaar, 'n silwer-grys meeu met'n lang gepunte haak vir'n bek. Hy sit die ego terug in my hande. Ego lig dit na sy mond, asof hy neem nog'n sluk, en oorhandig dit aan die gretig hande van'n glimlag, toothy haaie.
  
  
  Dan hare, kyk terug in Michelle se rigting, en sy linkerkant.
  
  
  Hy stoot verwoed deur die skare, met behulp van sy skouers en elmboë te dwing om sy pad deur die nagmerrie verskeidenheid van dier, voël en vis syfers.
  
  
  "Michelle!" roep haar. "Michelle! Antwoord my!"
  
  
  "Die stem!" Hy hoor haar dowwe stem. "Hier!"
  
  
  Skielik, ee haar gesien het. Sy sit vir'n dag, hierdie tyd in die arms van'n reuse-haan. Hy sleep haar na die deur. Dan, net so skielik, ek het gevoel my gestoot na haar. Al die rigtings van die skare verander. Net soos hulle bars in die restaurant soos'n vloedgolf van buite aktiwiteit, nou het hulle om weg gevee weer. Ek laat myself uitgevoer word onder die stamp liggame, ruik die dik reuk van bloed, my ore verdrink deur hees skree, skree van die lag, en die brul van die koper horings. Voor hom, kon hy sien Michelle se lang swart hare as sy wieg heen en weer deur haar vennoot, óf'n dier, voël of vis.
  
  
  "Bouvez!" 'n stem skree in my oor. "Bouvez!"
  
  
  Hierdie keer was dit die bottel wat is eenkant gestoot. Ons was buite nou, en ek kon nie die risiko verloor oë van Michel, nie eens vir'n oomblik. Lekkergoed en Suurlemoen is nêrens te sien nie.
  
  
  'n skielike sarsie van ontploffings weergalm deur die musiek. Haar liggaam gespanne. Dan is die lug verlig met flitse en strepe van die lig. Rooi, wit, groen, blou - fonteine van die wêreld, watervalle kleur. Vuurwerk. In spesiale gevalle. Hulle verblind my vir'n oomblik. Dan is my visie skoongemaak en alarm klokke lui deur my hele liggaam.
  
  
  Die skare verdeel. Die meeste van dit was oop, maar die tak draai van die hoek in'n stegie. En Michelle was deel van daardie vertakking.
  
  
  Hare het sy pad deur die skare soos'n bul in die lang gras. Toe draai hy om die hoek, het hy bevind homself op'n smal straat wat was nie beter as'n stegie. Michelle was in die middel van die groep aan die einde, en as hy gekyk het, die vloek van haar, hy het haar gesien word weggevoer na'n ander hoek. Haar elmboë en skouers stoot deur middel van die skare van revelers, van wie baie drink rondom bottels? breek bottels op die keistene. As sy dop uitgebrei, die straat het gegroei donkerder en nouer, totdat uiteindelik die enigste bron van lig is die aardskuddende ontploffings hoog in die lug. Hulle gooi onheilspellende skaduwees op die pleisterwerk mure van die geboue, op die yster bars van die vensters. Hy bereik die hoek en draai, maar bevind hom in'n donker stegie-soos straat.
  
  
  Geskok haar, besef dat dit was leeg.
  
  
  Daar was geen teken van Michelle.
  
  
  Dan skielik was dit nie meer leeg. Daar was'n stroom van liggame, vreemde maskers, en dit is omring deur'n sirkel van die vis aanval vaardigheid waarde rondom die foelie.
  
  
  'n oomblik van absolute stilte skielik geëindig met'n wiel van die vonke ontplof in die lug oorhoofse.
  
  
  In die hande van die syfers rondom my, ek kon sien die dowwe skynsel van die panga lemme geslyp tot'n skeermes se rand.
  
  
  "Ag, monsieur," sê een van die karakters, " dit lyk soos'n vis gevang het'n visserman."
  
  
  "Die vis," het hy het vir haar gesê stadig en dringend, " geëet kan word vir aandete as dit nie uitmekaar staan uit die visserman."
  
  
  "Die vis," het sy grom, " is oor te gut die visserman."
  
  
  Die panga lem geflits in die ego se hand, en ego se kant swaai vorentoe. Maar dit was stadiger as my hand met Wilhelmina in dit. Die kraak van'n koeël eggo deur die stegie byna onmiddellik nadat hy verskuif, en hy val, die bloed onbeheerst deur die gat in sy foelie toegedraai bors en druipende uit van die rta.
  
  
  
  Die twee mans agter hom verskuif na weerskante van my. Die tweede lummel van Wilhelmina tref die een op my linkerkant, die ego van die lewe, en hy het geskree in pyn en angs as my regter voet geskop die ander se lies, wat veroorsaak dat die ego om onmiddellik val in die fetale posisie.
  
  
  Hy het skaars tyd gehad om om te draai om te sien, in die groteske lig van die Rooms-kers ontplof oorhoofse, die helder skynsel van'n panga lem bespotting in die lug. Ek draai om en stap uit van die pad, en dit kletter harmlessly op die keistene agter my. Wilhelmina gespoeg weer, en nog'n vis figuur het, sy skedel onmiddellik omskep in'n uitbarsting van die rooi bloed, grys brein saak, en wit been fragmente.
  
  
  Maar my optrede aan die lig gebring iets anders. By die ander einde van die baan, 'n ander groep van die vis syfers was stadig nader aan my. Ek was'n aanval van beide kante, en al ontsnap roetes is geblokkeer.
  
  
  Daarbenewens, het sy skielik bewus geword het van'n ander Rooms-kers ontplof in die lug en die verligting van die stegie in een rigting. Up.
  
  
  Drie vis syfers was skei hulle van die skare in die voorkant van my, versigtig nader my, wat geplaas is so ver uitmekaar as die stegie sou toelaat. Loer oor my skouer, het ek besef dat die drie figure agter my was die doen van die dieselfde. Hulle beweeg stadig, met'n sekere ritme, asof hulle was die uitvoering van'n paar dodelike rituele dans. Rondom die skare agter hulle, 'n dreuning chant lui uit. Hy het'n diep, bloed-skif toon van moord.
  
  
  "Tuez... Tuez... Tuez... Tuez..."
  
  
  Na die dood... dood... dood... dood Te maak...
  
  
  Hy was wag vir haar, om vorentoe te beweeg en effens na die kant, die beoordeling van haar vordering. Hulle was naby genoeg nou dat ek kon sien die glinsterende oë agter die vis koppe rondom die foelie. Onnatuurlik wye oë, om terug te rol, opgewonde. Warm om dood te maak. Nietemin, dit was die wag vir hom.
  
  
  "Tuez... Tuez... Tuez... Tuez..."
  
  
  Die doodmaak van dans was om nader. Hy kan amper voel die man se dodelike asem. Die pangas begin om te styg. Wag vir haar, skuil Wilhelmina, my spiere gespanne in gereedheid.
  
  
  "Tuez... Tuez... Tuez... Tuez..."
  
  
  Tans is!
  
  
  Hy spring hoog, met al sy krag. My uitgestrekte hande gryp die yster reling van die balkon bo my kop, terwyl my bene, gebalde saam soos twee klubs, swaai in'n onheilspellende pendulum lnr. Daar was'n nat slag as my ballet pantoffels klap in my skedel, en dan die ander as hulle val terug.
  
  
  Dan klim hy oor die reling en op die balkon. Die panga lem kletter teen die reling, gegooi deur té ongeduldig, gefrustreerd hande, en dan die ander. 'n paar sekondes later Hugo was in my hand, en dit tref my af, rip vier vingers van die hand van'n man wat probeer om te klim op die balkon. Die ego skree skeur by my ore.
  
  
  Dan is hy spring weer op, gryp die reling van die balkon vir'n goeie maatreël. Die sing hieronder het'n chaos van woedend skree, gemeng met die kreune en gille van diegene wat gewond haar. Vis kostuums was geskeur eenkant sodat die aanvallers kon klim op balkonne soos hare. Maar teen die tyd dat ek by die dak, net een het daarin geslaag om te kry om die hoogste balkon. Ek spring oor die rand en hurk af, skreef in die donker duisternis van die dakke rondom my.
  
  
  Dan het hy snak na asem.
  
  
  Al die huise aan weerskante van my was verbind deur die dakke op die dieselfde vlak. En op die dak van die verste huis, 'n skare van gekostumeerde syfers te versamel.
  
  
  In die middel van die skare, dig omring deur liggame, was Michelle.
  
  
  En'n helikopter neergedaal het uit die hemel verlig deur klappers na die skare.
  
  
  Wilhelmina gespring in my hand, en hy lunged vorentoe, koes vinnig. Die eerste reling het oor dit, gespring na die volgende dak, en gestop om te skiet. 'n reuse-pienk vark met'n groot snoet gespin rond, klap sy hande om sy gesig, en skree as dit het, spuit die bloed in sy keel af.
  
  
  "Nick!" Sy hoor Michelle gil toe sy my sien. Dan: "Back-up, Nick! Terug! Hulle sal jou doodmaak!" Hulle het'n pistool geweer..."
  
  
  Haar getref die dak net in die tyd. Die wrede slag van'n geweer sny deur middel van die nag, en die koeëls uitgeslaan skerwe van baksteen rondom die skoorsteen, reg agter my. Hy lig sy kop en afgedank. Nog'n figuur het, maar die slag van die geweer teen die Muur voortgesit. Die helikopter vlieg oor die dak, stadig landing. Hy onbegaanbare sy tande en het besluit om die risiko te neem. In'n minuut, sou dit te laat wees; Michelle sou word geneem aan boord van die helikopter.
  
  
  My spiere gespanne, en hy het opgespring vorentoe.
  
  
  
  
  Hy hardloop waansinnig, kruis en dwars oor die baksteen van die dak soos'n track ster. In die voorkant van haar, kon sy sien die dodelike flits van'n skietwond teen die muur en'n helikopter landing op die dak as die deur oopgemaak van die binnekant.
  
  
  Dan is my skedel ontplof soos die Mont Pelet self, my brein te verlig, en hy voel homself gedruis vorentoe.
  
  
  Swartheid.
  
  
  Stilte.
  
  
  Niks.
  
  
  
  Die twaalfde hoofstuk.
  
  
  Iets, iewers, is my ry met'n idee. Dit was nie'n duidelike idee, maar ek het geweet dit was baie ongerieflik. Ek het probeer om dit te vermy vir so lank as moontlik. Maar hy het aangehou huil. Ten slotte, ek het om te erken dat ek geweet het wat dit was.
  
  
  "Oë," het hy gesê. Jy moet jou oë oop te maak.
  
  
  Ek het dit gemaak. Dit is nie'n hotel nie, maar'n hotel.
  
  
  Die bekende dubbel-deksel oë in die bekende oosterse gesig staar af op my. Hulle knip, en dan hul lippe geboë in'n sprankelende glimlag van verligting. Nog'n gesig, hierdie tyd, swart en net soos bekend is, verskyn voor my oë. Ook glimlag.
  
  
  "Hallo, Carter," sê Oos gesig, " het jy altyd gaan na bed dit vroeg in die aand? Ek bedoel, ons het nog nie het aandete nie."
  
  
  Hy lig sy kop en kreun. Pyn skiet deur my skedel, totdat ek het gedink my oë is gaan om te bloei uit. Sy hand raak aan sy skedel versigtig, onseker. Hy het gevind dat'n groot blinddoek.
  
  
  "Ek voel," het hy gesê na haar met moeite,"soos'n man wie se kopvel was verdeel deur'n pistool koeël op die Muur."
  
  
  "Dit is waarskynlik omdat jy'n man wat net het om jou kop af te blaas deur'n geweer koeël tref die Muur," Qin Li geraai.
  
  
  "Hey, buddy," Lekkers saggies gesê, " ek het nie iemand ooit vertel jy dat die aanval op'n persoon wat se die afvuur van'n outomatiese wapen kan lei tot'n skietwond?"
  
  
  "Hulle sleep Michelle in die helikopter," sê ek, sit. "Ek moet probeer om dit te stop ih."
  
  
  "Wel, dit was'n goeie probeer," Qin Lê het. "Ek bedoel, sy het nog nooit gesien het nie'n enkele persoon wat probeer om jou aan te val van'n leër voor. Veral'n leër geklee soos varke, hane, en vis. En sy is afgedank by die Muur se geweer. Wanneer Lekkers en ek het die helikopter landing, en ons gevlieg tot hierdie dak, en vang'n kykie van wat jy skakel die Lig Brigade nommer, ek kon my oë nie glo nie by die eerste."
  
  
  "Sodra sy geglo het haar oë," Lekkers het gesê, " sy het'n redelik vinnig chick met'n blinddoek."
  
  
  "Dit is net'n stamp, Nick," Qin Lê het. "Dit sal goed wees, behalwe vir'n hoofpyn, die grootte van die Groot Muur van China."
  
  
  "In die tussentyd," ek het gesê, " hulle het gevang Michelle. En hulle verlaat het."
  
  
  "Ongemaklik," Lekkers sug. "Dit is'n ongemaklike tyd om dit te doen."
  
  
  "Die ergste," ek het ingestem. En wat was die ergste van dit. In werklikheid...
  
  
  Iewers in die agterkant van my gedagtes, die wiele het begin om te draai.
  
  
  "Jy is nog nie te dink oor probeer om aan te val die bote en die vulkaan op dieselfde tyd, is jy?" "Want, alles in ag genome, moet sy geleef het'n bietjie langer. En as..."
  
  
  Hey stilgemaak haar met'n gebaar. Leun op een elmboog, het hy bereik het in sy hempsak vir sigarette, getrek uit'n verkreukelde een, en steek dit aan. Hy gerook het in stilte vir'n rukkie. En ek het gedink oor dit. En hoe meer ek daaroor gedink het, hoe meer het ek oortuig geraak dat ek kon sien dinge duidelik vir die eerste tune.
  
  
  Ek hou nie van die manier waarop hulle lyk.
  
  
  Maar ek het een voordeel. Ek was redelik seker dat die vyande het nie geweet wat ek geken het.
  
  
  Hy was van plan om te gebruik hierdie voordeel na die beste van sy vermoë.
  
  
  Hy draai terug na Lee Ken en Lekkers, terwyl trek uit Wilhelmina om te herlaai.
  
  
  "Die plan," het hy het vir hulle gesê, " het verander. Ons sal almal eindig in'n vulkaan."
  
  
  Hulle knik.
  
  
  "Dit is ih hoofkwartier," het hy gesê. "Ek dink dit is waar hulle het Michelle."
  
  
  "Ek dink hulle het ook so gedink," Qin Li tussenbeide.
  
  
  "Absoluut fantasties," sê ek. "En dit, natuurlik, sal nie teleurstel nie ih. Maar as'n ekstra bonus, sal ons voeg'n klein bestanddeel wat hulle nie verwag nie."
  
  
  Lekkers en Liz se wenkbroue het by die dieselfde tyd. Wilhelmina bedek dit weer, probeer om te ignoreer die duiselingwekkende pyn, en begin om te praat. Toe ek klaar was, het hulle albei staar na my in stilte vir'n rukkie. Dan Lekkers lag stadig. Hy visgevang uit'n sjokolade candy bar uit sy sak, toegedraaide dit, en inloer dit in sy mond.
  
  
  "Ek dink so," het hy gesê. "Dit is'n ware live drama. En ek wil altyd om te wees'n kunstenaar."
  
  
  "Ja, maar doen wat jy wil altyd om te voltooi in klein stukkies?" Qin Li gevra. Dan na my, " Kyk, Carter, sy is'n groot fan van vet aksie en drama, maar ek dink daar is dalk'n paar komplikasies as ons uiteindelik blaas die hele eiland na die lug, het ons dalk'n paar besware. En daar is'n goeie kans dat ons sal. Nie om te noem dat ons sou het die hoogte ingeskiet ."
  
  
  
  ».
  
  
  "Dit is'n spel, natuurlik," sê ek. "Maar ons het net'n paar uur verlaat het, en dit is ons enigste kans."
  
  
  Qin Li gewonder stil.
  
  
  "Wel," het sy gesê uiteindelik, " ek het nog altyd gewonder wat dit is soos om te speel mahjong met TNT. En ek het niks anders om te doen vanaand in elk geval. Oorweeg my."
  
  
  "Eintlik," ek het gesê. "Laat ons gaan. Daar is geen tyd om te verloor nie."
  
  
  Terug op die straat, maak ons pad deur die oproerige skare van pret karnavalle, ons het gevind dat'n openbare taxi ry langs Fort de France deur middel van Saint-Pierre en op te Morne Rouge, die stad wat die naaste aan die vulkaan. Met'n ruim punt, is sy gedwing om die bestuurder te ry om te Morne Rouge, sodat net die drie van ons passasiers. Ons ry in stilte, almal rondom ons verlore in hul eie gedagtes.
  
  
  By die Morne Rouge ,het ons uitgegaan. Qin Li en ek stil voel jammer vir Lekkers se hande, ons oë gesluit en gesluit. Dan het ons begin af die pad na die plek waar die Dame se Dag was weggesteek. Hy het die ander manier. Teenoor Die Mont Pelet.
  
  
  Liz nou net een oorbel.
  
  
  Lekkers was geklee in'n ander een.
  
  
  In die Dame se Dag radio kamer, ek gekontak Gonzalez en het em my instruksies, met die klem op ih se dringendheid. Dan het ons gewag het vir twee ure. Dit was die moeilikste twee ure van die hele operasie. Maar ons nodig het om te gee Lekkers'n paar keer om te werk. En ek nodig het om te kry'n kennisgewing van Gonzalez. Toe ek gedoen het en gehoor het wat hy gesê het, adrenalien gestyg deur my liggaam. Hy draai die radio af en draai na Qin Lê.
  
  
  "Nul uur," sê ek. "Laat ons gaan."
  
  
  Die helfte van'n uur later was ons lê op ons mae, maak ons pad deur die lae bosse wat begrens die benaderings tot die Mont Pelet krater. In bykomend tot my gewone familie van Wilhelmina, Hugo en Pierre, ek het'n Israeliese MKR Sten. Dit is een van die mees merkwaardige outomatiese wapens, maar met die ego van hoë akkuraatheid, lae waarskynlikheid van skade en, bowenal, 'n knaldemper wat nie verminder die akkuraatheid of koers van die vuur te enige merkbare graad. Qin Li het die tweeling ego's, beide deur Lekkers ' indrukwekkende wapen boks.
  
  
  "Wag," fluister ek skielik, wys op Qin Lê.
  
  
  Minder as'n honderd meter weg, die rand van Mont Pelet krater staan uit teen die nag lug. Hy gehou Lekkers'n verkyker tot sy oë en kyk na hulle. Ek het reeds geweet van ons produksie reis daardie dag dat'n ring rondom'n sewe-voet-hoë geëlektrifiseerde draad loop deur die hele deursnee van die ring. Wat ek wou nou was anders. Wanneer die ego gevind haar, sy oorhandig die verkyker te Qin Li en beduie te Ace.
  
  
  "Kolligte," het haar pa gesê. "Geïnstalleer dubbeld, in die gesig staar teenoorgestelde rigtings, in elke ondersteunende heining post."
  
  
  "Uh-huh," Qin Li het gesê, skadu haar oë met'n verkyker , " en as daar iets oor die heining, hulle gaan voort."
  
  
  "Eintlik," ek het gesê. "Nou laat ons weet'n bietjie meer."
  
  
  'n bos tas vir dit en het'n swaar stok, dan kruip nog vyftig meter, Qin Li agter my. Dan het hy laat val die stok. Daar was die geluid van die gestamp as dit op die draad, die geknetter van elektrisiteit as die huidige vloei deur die dou op dit, en twee flitse kom. Net twee.
  
  
  "Uh-huh," Qin Lê het. "Spreiligte nie net verlig nie, maar ook identifiseer die bron van inmenging op die heining."
  
  
  "Wat gevolg het," sê ek, plat te slaan myself soos Qin Lê, " was'n gewapende wag."
  
  
  Asof op wit, twee wagte met gewere verskyn teen die lug. Ons kyk met ons koppe af as hulle geskyn hul flitse teen die helling af en rondom die heining, en dan, blykbaar besluit dat die versteuring veroorsaak deur'n dier, verdwyn.
  
  
  Haar, draai om Qin Lê.
  
  
  "Hoe is jou akrobatiese gaan vanaand?"
  
  
  Sy kyk vraend na my. Haar presies vertel hey wat ons gaan doen. Sy knik sonder om te dink, en ons het nog vyf minute kruip langs die heining te kry weg van die gebied wat die wagte kan nou kyk voor ons het en gekruip openlik teenoor dit. Toe ons'n paar meter weg van my, haar, draai om en knik om te hey. Ons het vinnig en gelyktydig.
  
  
  Ek fluister skerp.
  
  
  Haar regterhand was in my vasgedruk hande, haar liggaam gly rondom hulle, en sy somersaulted in die lug en vlieg oor die heining soos'n vinnig, byna onsigbare skaduwee. Net so vinnig sy was aan die rol op die grond van die binnekant, so was haar maag uit die ander kant. Al hierdie het nie meer as drie sekondes. Op die vierde vloer, was hy reeds groping vir'n ander stok langs hom. Toe ek dit gevind het, ek kyk op my horlosie en gewag vir die oorblywende dertig sekondes ons het ooreengekom op die. Dan sal ek ophou.
  
  
  Flitse kom.
  
  
  Stan het dit opgetel op sy skouer, oorgeskakel dit aan enkele aksie, en trek die sneller twee keer.
  
  
  Daar was twee flou krake op die glas, dan'n kraak, en dan die duisternis weer.
  
  
  Wanneer die wagte se silhoeëtte verskyn het, het hulle gestop het, skyn hul flitse by die kolligte wat so onverklaarbaar verlig en dan uitgegaan.
  
  
  Hy trek die sneller op die Muur weer.
  
  
  Die links wag is in die kop geskiet en het. En omdat dit is wat gebruik word deur'n enkele, eerder as deurlopende vuur, hy het vorentoe, op die heining. Amper - vir die gebrek van die klank om my wapen - asof hy skielik buk om dit te ondersoek. Maar die wag op die reg het van beter geweet, en Ego se geweer was reeds besig om te styg na die ego se skouer, draai om uit te vind die bron van die koeël, wanneer Lisa se skerp fluister gekom het van regoor die duisternis.
  
  
  "Wag!" het sy gesê in frans. "Moenie beweeg nie! Haar agter jou, en'n man in die voorkant van jou. Ons albei het outomatiese wapens. As jy wil om te lewe, doen soos ek sê."
  
  
  Selfs in die dowwe lig, ek kon sien die skrik op die man se gesig. Hy laat sak die geweer en wag, blykbaar bewing.
  
  
  "Bel my," sê Qin Li in die beheer kamer op vrydag. "Vertel die emu dat jou maat het op die heining. Vertel die emu om te draai af van die huidige. En klink oortuigend losse schroeven!"
  
  
  Die man het dadelik gehoorsaam.
  
  
  "Armand!" skree hy, draai en skree in die krater. "Die uil van God, ontsluit die huidige op die heining! Marcel het geval!"
  
  
  Die ego-verskriklik toon was oortuigend selfs vir my, waarskynlik omdat hy was werklik bang. Na'n paar sekondes, die dowwe gedruis kom uit die geëlektrifiseerde draad gestop. Die aand was stil, behalwe vir die geknetter van insekte en dan'n verre huil rondom die krater.
  
  
  "Die huidige is geblok," het die wag gesê. Hy was nog steeds skud.
  
  
  "Ek is lief vir jou, ek is lief vir haar, ek hoop dit is waar," Liam hoor haar fluister. "Want nou is jy gaan om dit aan te raak. Eerste, die laer strand. Hou dit met jou hele hand openhartige langs die paal."
  
  
  "Nee!" het die man gesê. "Asseblief! Moontlike fout..."
  
  
  "Doen dit!" gebreek Qin Li.
  
  
  Bewe onbedaarlik, sy asemhaling so gewerk dat ek hom kon hoor dit is duidelik dat die man genader om die heining. Ek het my geweer wys na hom, maar selfs al het hy was nou net'n paar meter weg van my, het hy byna het nie opgelet hoe stadig, sy gesig vertrek in'n gedraai gevoel van vrees, het hy bereik af na die laagste draad.
  
  
  "Neem hierdie!" Qin Lê dreig om lui uit.
  
  
  Die man aarsel'n oomblik langer, dan, soos'n swemmer duik in koue water, hy gryp die draad.
  
  
  Niks het gebeur nie. Die wag se gesig ontspanne effens. Haar, het die sweet drup uit haar ego ken!
  
  
  "Hou dit totdat ek jou vertel om te stop," emu haar beveel.
  
  
  Hy knik met'n dom uitdrukking. Hy het'n paar meer voete totdat hy bereik die draad en trek'n paar van die draad cutters rondom sy rug sak. Dan, 'n paar duim weg van die lyfwag se arm, so dat as die krag weer aangeskakel terwyl hy besig was, sou hy grond die ego met sy liggaam - en sy lewe - en sny die onderste strand.
  
  
  "Nou omhels die volgende strand," emu haar beveel.
  
  
  Hy gehoorsaam. Hy sny af die volgende strand en vertel emu te skuif sy hand na die volgende een. Ons herhaal hierdie proses totdat al die stringe was afgesny, dan het die wag om terug te stap en trap oor die reling, met behulp van die lyfwag se liggaam te beskerm my van die blik van enigiemand wat op soek om die tregter.
  
  
  "Daar is niemand in sig nie," Qin Lê saggies gesê.
  
  
  Hy loer versigtig oor die lyfwag se skouer in die krater. Dit was, om dit sag te stel, 'n vesting. 'n doolhof van geboue rondom sement blokke wie se mure was om te wees ten minste vier voet dik, met geen vensters op enige plek. So sterk soos die berugte Furhrerbunker, in wat Adolf Hitler spandeer die laaste dae voor sy selfmoord. By twee punte, geboue is gebou in die krater van die vulkaan self. Daar was drie uitgange, twee rondom hulle was'n mens-grootte deure wat lei na die teenoorgestelde kante van die buitenste krater, een rondom hulle was groot genoeg vir'n vragmotor. Daar was'n groot pad wat lei om op hierdie punt-oor die einde van die krater.
  
  
  Qin Li was reg. Daar was niemand in sig nie.
  
  
  Haar steek'n sekuriteitswag in die lewe met sy geweer.
  
  
  "Waar is die ander wagte?" Ek het gevra skerp.
  
  
  "Binne," het hy gesê, wys na die twee vlerke met die mens-grootte uitgange. "Die video surveillance stelsel skanderings die hele krater."
  
  
  "Hoe kan hulle kry aan die einde waar ons is?" Ek het daarop aangedring.
  
  
  "Hier, dit is'n ander spoor," het hy gesê, oortuig my dat hy die waarheid praat met'n blik van angs in sy ego oë. "Skandeerders is kolligte, en hulle is geaktiveer word wanneer hulle aangeskakel."
  
  
  
  So vir nou, ons was buite sig. Maar so gou as ons begin om te daal in die krater, sal ons baie duidelik sigbaar. Haar pa het gedink vir'n oomblik, draai dan om en fluister'n paar kort woorde te Qin Li, wat tans lê op haar maag in die buurt. 'n paar minute later, hy het die cap en baadjie van die dood wag en sit ih op homself.
  
  
  "Bel die man in die beheer kamer," sê ek. die sekuriteitswag. "Vertel die emu dat jou maat is vroeg, en jy sal bring die ego in."
  
  
  Die wag het en geskree in die krater. Hy kon sien haar nou as een van die afrit deure oopgemaak en'n figuur verskyn, omring deur die lig van die binnekant. Hy beduie met sy hand en skree iets in die ooreenkoms.
  
  
  "Alles reg, buddy," het hy gesê aan haar sekuriteitswag. "Nou is jy gaan om my te neem om hierdie beheer kamer. En stadig. Daar sal'n kanon agter jou van'n paar meter weg vir die hele ry."
  
  
  Haar, hoor ek die wag sluk. Dan, vee die sweet van sy oë, het hy laat val die geweer, buk af, en my opgetel. Hy draai so dat my Israeliese stil Sten was gereed en my duim is nog op die sneller. Maar hierdie tyd dit sou afgevuur outomaties.
  
  
  "Alles reg, lewensredder," sê hy vir haar wag. "Kom op. En wanneer ek julle vertel om my te verlaat, doen dit vinnig."
  
  
  Stadig, hy het begin om te daal die helling binne-in die krater. Haar, ek kon hoor Qin Li kruip op haar maag agter ons. Down hieronder, deur middel van die oop deur, hy kon sien syfers beweeg in die beheer kamer. Ek tel ten minste'n dosyn van hulle. Ek het ook haar gesien het, iets interessant. Dit blyk dat daar is net een deur wat lei deur middel van die beheer kamer aan die binnekant van die kompleks van geboue.
  
  
  "Carter! Kyk! Die pad!"
  
  
  Hy kyk na die rigting Qin Li wys. Op die rand van die vulkaan, 'n swaar vragmotor met krakende ratte het gegaan deur op die pad wat lei tot'n massiewe staal garage hek as dit verskuif na downshift op die helling. Hy het gestop by die deur. 'n oomblik later, die deure swaai oop geluidloos en die vragmotor geloop. As hy het so gedoen, hy het gevang'n glimp van die oop deur. Twee gewapende sekuriteitswagte, beide wit, beide met outomatiese wapens, en twee plaaslike werkers, geen twyfel gehuurde toerusting te dra.
  
  
  Geen. Een plaaslike werker.
  
  
  En een Lekkergoed Jagter, geklee in miskien die mees shabby klere wat hy nog ooit gedra in sy lewe. Hy het gepraat en gelag in vlot frans met Martinique deur sy kant, en kyk uit op die wêreld soos'n man inhoud het net geland het'n goed-betalende werk.
  
  
  Beplan jou aksies op skedule.
  
  
  Die volgende stap.
  
  
  Ons was nou minder as twintig meter van die ope dag beheer kamer. Die lyfwag, die uitvoering van my was hygend en struikel met moegheid. Goeie.
  
  
  "Gereed, Qin Li?" Ek het gevra, geklem my hande in die kreun.
  
  
  "Voila," het sy gefluister kortliks.
  
  
  "Wag, kry jou vriende om my te help dra dit," emu het vir haar gesê. "Dan bereid wees om te laat vaar my. En geen truuks. Onthou, die geweer wys na jou terug."
  
  
  Hy knik ongemerk en sluk moeilik weer.
  
  
  "Hi vriende, hoe oor'n bietjie help?" bulder hy indrukwekkend. "Marcel beseer is!"
  
  
  Drie of vier syfers het die poort en het in die rigting van ons. 'n paar meer mense het buite die deur, op soek na uit te nuuskierig. Agter my, hoor ek'n effense kliek as Lee Jin oorgeskakel haar wapen te outomatiese vuur. My spiere gespanne in gereedheid. Wag vir haar. Die getalle het toegeneem het. Hulle was nou net dertig meter weg. 20. 10.
  
  
  Tans is!
  
  
  "Gooi my!" het hy gesê aan die hardlopers. En oomblikke later haar rol op die grond oor die lyne van die Qin Li se vuur, boude Muur, bench press onder my ken, ego omvang wat gemik is op die groep van mense in die voorkant van my, as hulle begin om te kom onder Qin Li se vuur. Ander het, spin met die krag van die koeëls soos my eie wapen begin om te spuug vuur. Dit was'n oomblik slag: skedels draai in'n bloedige massas oor die brein en bene, gesigte afgeruk, verskeur ledemate van die bolyf en val in die lug. En as gevolg van die knaldempers op die mure, alles gebeur in'n onheilspellende stilte, soos in'n naamlose ballet van verminking en dood, die slagoffers was te vinnig en te sterk om selfs te skree of huil.
  
  
  "Die deur!" Ek skree skielik. "Skiet by die deur!"
  
  
  Haar geweer laat sak die overalls van die mans in die voorkant van ons, en geskiet deur die deur. Dit was'n sluiting. Dan het hy gesweer by haar. Die muur was verlate. Ek trek uit'n leë clip en trek nog'n volle een rondom my sak, steil dit in die geweer as Qin Li het voortgegaan om die vuur agter my. Die deur gestop het beweeg vir'n oomblik, en dan stadig begin om te sluit weer, soos as iemand agter dit was beseer maar was desperaat probeer om die lyn van verdediging. Hy het nog'n skoot afgevuur en het opgespring om sy voete.
  
  
  
  
  
  "Bedek my!" Qin Lê geskree terwyl dit gelyktydig die afvuur van'n reeks van koeëls op een van die manne rondom frank in die voorkant van my wat probeer om te kry naby.
  
  
  Dan hardloop hy, hurk, en gespoeg sy stil, maar dodelike vuur in die voorkant van my. Hy klap sy skouer in die deur op volle spoed, dan swaai om vuur op die kamer. Daar was'n oorverdowende ontploffing van die verbryseling van glas, en die hele muur van die TV-skerms is verminder tot niks; dan, aan my linkerkant, 'n enkele skoot is afgevuur op'n stilgemaak pistool. Dit gespin weer rond, en die Muur ontplof sonder'n geluid. Vir die eerste keer in'n dag, 'n web-agtige figuur geskiet met die krag van'n emoe-koeël in die bors, dan stadig in duie gestort vorentoe.
  
  
  "Carter!"Sy hoor skree buite deur Qin Lê. "Nog deur! Meer wagte!"
  
  
  Haar spring na hom oor die lewelose liggame wat was die enigste inwoners van die kamer. My hand gevind het en omgekeer die lig skakelaar, steil die kamer in die duisternis. Van regoor die hoek van die kompleks van geboue, op die dag op die ander kant van die krater, 'n groot groep van die wagte gekom het uit, ih outomatiese wapens reeds gekletter. Die televisie monitor vertel hulle alles wat hulle nodig het om te weet-die vulcan aanval!
  
  
  "Binne!" Lee Jinwoo geskree as hy teruggekeer om die wagte se vuur. "Maak gou!"
  
  
  Koeëls gespat die sement blok langs die deur, skop'n dodelike roete van die stof vir Qin Li se hakke as sy verwoed gehef na my. Hy het gevoel'n skerp pyn in sy skouer en steier terug'n stap, dan sien Qin Li haas uit van die deur, draai om en klap die staaldeur agter haar, die sluiting van die swaar boute. Wincing op die pyn in haar skouer, hy tas vir die lig skakelaar. 'n oomblik later, ego haar gevind, en Brylev oorstroom die kamer. Qin Li staan met'n rook geweer en kyk na my met kommer.
  
  
  "Jy beter wil wys my dat die wond, Carter," het sy gesê.
  
  
  Maar ek het al gesien hoe dit vir myself. Aangaap net bewei my boonste bicep. Dit was seer, maar ek kan nog steeds gebruik om my arm, en daar was nie baie bloed.
  
  
  "Geen tyd,"het hy gebreek. "Kom!"
  
  
  Dit beweeg in die rigting van die ingang van die kompleks, terwyl op dieselfde tyd trek uit'n drie-kwart leë clip langs die Muur en ramme nog'n volle een. Die loop van die geweer was warm en rook, en hy het net gehoop het dit sou aanhou werk.
  
  
  "Waar gaan ons?" Haar gehoor Qin Leuen sê van agter my.
  
  
  "Beide vlerke met uitgange na die krater by in een sentrale vleuel, waar dit gebou is eerlik in die liggaam van vulkaniese rots. Daar het hulle het hul mees waardevolle wapens en die opstel van hul werkswinkels."
  
  
  "En dit is presies waar hulle verwag ons om te gaan," Qin Li ontken dat die berigte in die media.
  
  
  "Okay," sê ek, draai na haar en glimlag. "En ons wil nie teleur te stel ih, doen ons?"
  
  
  "O, nee," Qin Li het gesê, skud haar kop plegtig. "Betsy se hemel, nee."
  
  
  Hy het stadig oopgemaak die innerlike deur met sy linkerhand, Stan by die gereed in sy reg. Dit het gelei in'n lang, smal gang, kaal behalwe vir die fluorescent buise wat langs die plafon. Die dik mure rondom die sement blok verdrink uit al die geluide van buite, maar die klanke van die binnekant van die kompleks, is dit opgetree het soos'n reuse-echo kamer. En die geluide wat ek gehoor het was presies wat ek verwag het. 'n voet in swaar bestry stewels kan word gehoor in die verte. Baie van die mense wat kom van beide kante.
  
  
  Hy het omgedraai en met Lee Ken se oë. Dit veronderstel was om te wees die moeilikste deel van die hele operasie.
  
  
  Ek het vir haar gesê. "Nou"
  
  
  Ons hardloop af in die gang, kant deur die kant, hardloop. Die geluid van lopende voetspore, was harder, lekke. Dit het gekom van beide die trappe aan die einde van die gang en die gang wat lei na die linkerkant. Ons was minder as twintig voet van die trappe wanneer twee koppe verskyn, vinnig beweeg op die trappe.
  
  
  Haar geskree. "Sit!"
  
  
  Ons het op die vloer by die dieselfde tyd, hierdie Mure gelyktydig gelê op ons skouers, en'n dodelike lyn van die koeëls vlieg uit om ih monde. Twee liggame is terug gegooi asof getref deur reuse vuiste, bloed onbeheerst as hulle verdwyn af met die trappe. Die mense hieronder moet gevang het die idee. Daar was geen ander waardes vir die aanval vaardigheid. Maar hy kon hoor stemme kom die trappe, buite sig. Baie van die stemme.
  
  
  Hy kon ook hoor stemme kom af in die gang aan die linkerkant.
  
  
  "Laat ons dartel'n bietjie visvang," Lee Jinwoo het vir haar gesê.
  
  
  Sy knik. Kant deur kant, ons gekruip af in die gang, op ons mae, ons vingers nog steeds op die snellers van die Mure. Toe ons by die draai in die gang, net'n paar meter van die trappe voor ons, hy het uit die hoed sou hy geneem uit die dood wag en trek dit uit in die voorkant van hom vir tekens.
  
  
  Oorverdowende skote klap. Die hoed was aan flarde geskeur.
  
  
  
  
  "Nee," Qin Lê het. "Die weermag, aan ons linkerkant. Die weermag is voor ons. Die weermag is agter ons. Ek begin om te voel regtig benoud."
  
  
  "Dit sal nie lank wees nie," sê ek. "Hulle weet hulle vasgevang het vir ons."
  
  
  En dit was nie lank nie. Wanneer die stem gekom het, was hy kwaad, woedend. Ons vermoor ten minste 20 SLA soldate. Maar die stem was ook beheer.
  
  
  "Carter!" het hy geskree, en die geluid eggo af in die gang om die sement blokke. "Kan jy my hoor?"
  
  
  "Nee!" skree haar rumatiek. "Ek lees lippe. Jy sal hê om uit te gaan waar ek kan sien jy."
  
  
  Lee Ken-lag langs my.
  
  
  "Stop die nonsens!" die stem brul, aansluit by harder as ooit. "Ons het omring jou! Wat jy ook al ons, ons kan blaas jy aan stukke! Ek moedig u en die meisie te gee! Nou!"
  
  
  "Jy bedoel dat as ons beweeg, jy sal blaas ons aan stukke, maar as ons gee, sal jy net kook ons in die lewe in olie?" Die rumatoloog skree op haar.
  
  
  Te oordeel aan die gedempte grom wat gevolg het, hy was redelik seker dit was presies wat hy wou doen. En meer. Maar weer die spreker trek hom saam.
  
  
  "Nee," het hy geskree. "Jy en die meisie is gewaarborg om jou veiligheid. Maar net as jy gee nou. Jy mors ons tyd."
  
  
  "Mors hul tyd?" Qin Lê mompel.
  
  
  Haar stem skree weer, " Hoe kan ek glo jy?"
  
  
  "Ek gee jou my woord as'n beampte en'n gentleman!" die stem het teruggekeer. "Ook, laat my herinner u daaraan dat jy nie veel van'n keuse nie."
  
  
  "Wel, Qin Li,"sê ek sag," is ons om ons emu op sy woord as'n beampte en'n man?"
  
  
  "Wel, Carter," Qin Li het gesê, " ek het'n vae vermoede dat hy'n private en sneaker. Maar wat die hel. Ek het nog altyd gewonder wat dit is soos om te gekook word lewendig in olie."
  
  
  "Wat die hel," ek het ingestem. Dan het hy geskree, " Okay, ek sal jou woord vir dit. Ons sal gooi ons outomatiese wapens in die gang."
  
  
  Ons het dit gedoen. Nie baie goed, maar ons het dit gedoen.
  
  
  "Très bien," sê'n stem. "Gaan nou uit waar ons kan sien jy. Geleidelik. Met jou hande gevou oor jou kop."
  
  
  Ons het nie soos dit nie. Maar ons het dit gedoen. Die oomblik het ons verhuis, weerloos, in'n plat gesig en binne bereik, geslaag het soos'n ewigheid, 'n ewigheid in wat ons gewag het om uit te vind of die koeëls sou ons skeur uitmekaar of laat ons'n bietjie langer.
  
  
  Dan is die oomblik verby en ons is nog steeds lewendig, omring deur mans in die uniforms van die franse valskermsoldate. Hierdie manne, egter, armbande gedra het met die voorletters OAS op hul moue. En dodelike outomatiese BARS gemik op ons ligte van'n paar meter weg. Die twee om hulle te vinnig en wreed gesoek almal rondom ons, die neem van Derringer Lisa, Wilhelmina, en Hugo, maar nee dankie te ego skuiling, Pierre.
  
  
  "Bon," sê'n man wat was natuurlik die ih-leier en che stem was onderhandeling. "Ek is Luitenant Renee Dorson, en ek is nie gelukkig om jou te ontmoet. Maar ek het my bestellings. Jy sal kom saam met my."
  
  
  Hy wys af met die trappe in die voorkant van ons, 'n .45-kaliber pistool in sy hand. Geweer vate steek ons van agter, en ons begin af met die trappe, Luitenant Schell lei die pad. Hieronder, daar was nog kaal gang met fluoresserende beligting op die plafon. Ons geloop het in die dooie stilte, gebreek slegs deur die getrippel van die weermag stewels op sement. Aan die einde van die gang, daar was twee'n dag. Dorson wys na die een aan die linkerkant.
  
  
  "Kom in," het hy gesê. "En onthou, jy sal altyd'n outomatiese wapens wys na jou."
  
  
  Ons het in. Dit was'n groot kamer met gepoleerde okkerneut paneelwerk op die mure rondom'n sement blok. Die vloer is bedek met dik Persiese matte. Die meubels was ware Louis Quatorze. Kristal beker met goud vellings was geplaas op die klein tafels in die voorkant van die banke. 'n gedempte heilige lig van die lampe op die tafels en was opgeneem in die panele. Nog'n man in'n OAS meisie gaan op'n uitgebreide sewentiende-eeuse lessenaar. Hy was ouer as Dorson, met wit hare, 'n potlood dun wit snor, en'n maer, aristokratiese gesig. Wanneer Li Jin en ek het die kamer binnegekom het, het hy kalm kyk op en staan op.
  
  
  "Ag," het hy gesê. "Mnr Carter. Mis Qin. "Nice om jou te ontmoet."
  
  
  Maar haar ego skaars gehoor of gesien het haar. My oë was gevestig op'n ander figuur in die kamer, sit langs my, die genot van'n kristal glas brandewyn.
  
  
  "Laat my toe om myself voor te stel," sê die man by die tafel. "Ek is Algemene Raul Destin, bevelvoerder van die Westerse magte van die Geheime Leër organisasies. Soos vir my pragtige metgesel, ek dink jy is reeds vertroud is."
  
  
  My blik nooit verlaat die vrou Irina.
  
  
  "Ja," sê ek stadig. "Ek dink nie so nie. Hi, Michelle."
  
  
  Sy glimlag en vat'n sluk brandewyn.
  
  
  
  
  "Bon soir, Nick," het sy saggies gesê. "Welkom by ons hoofkantoor."
  
  
  
  
  Die dertiende hoofstuk.
  
  
  Daar was'n lang stilte. Ten slotte, Qin Li het haar ego.
  
  
  "Sien, Carter?" het sy gesê. "Ons moes geweet het. Nooit vertrou'n vrou wat nie weet te veel oor die franse kookkuns."
  
  
  Michelle se oë verlig. Sy knik na die algemene.
  
  
  "Ek wil om ontslae te raak van hierdie meisie!" het sy gesê, lag. "Nou! En dit maak seer!"
  
  
  Die Algemene opgewek sy hand en'n verwytende klank.
  
  
  "Nou, my liewe," het hy gesê in die Oxford - aksent engels, " dit is skaars gaan wees gasvry. Geen. Eintlik, ek dink ons is baie gelukkig om Mis Qin as ons gas. Sy is, na alles, 'n verteenwoordiger van'n groot en invloedryke kommersiële kommer. 'n bron van kommer met baie belange in die olie sektor. Hulle is onwaarskynlik om te wil hierdie belange te vernietig. So ek is seker sy sal dit voordelig is om saam te werk met ons."
  
  
  "Vir iemand wat net verloor sowat twintig soldate, jy is mooi gemoedelike," sê ek.
  
  
  "Moenie bekommerd wees oor dit," het die generaal het gesê kalm. "Hulle is onbevoeg, sodat hulle gesterf het. Dit is een van die beste onderneming soldate in enige weermag."
  
  
  Hy het aan die luitenant.
  
  
  "Ek neem dit wat jy het seker gemaak hulle is ongewapen?"
  
  
  Hy gegroet het die luitenant slim.
  
  
  "Wee, Algemene. Ih was deeglik deursoek."
  
  
  Die algemene waai sy hand in die rigting van die dag.
  
  
  "In daardie geval, laat ons alleen. Ons nodig het om sake te bespreek."
  
  
  Die luitenant draai skielik om en stap deur die deur, met sy manne saam met hom. Die deur gesluit sag.
  
  
  "Asseblief, Mnr Carter, Mis Qin," die generaal het gesê, " het'n sitplek. Wil jy graag om aan te sluit by ons aan vir'n cognac? Dit is nie sleg nie. Veertig jaar in'n vat. My persoonlike aanbod."
  
  
  "Opgekikker met blousuur?" Qin Li gesê.
  
  
  Die Algemene glimlag.
  
  
  "Beide van julle is baie meer waardevol om my lewend as dood," het hy gesê, giet cognac in twee kristal glase en die uitreiking van ih aan ons as ons gespeel het so'n wedstryd op die bank oorkant van Michelle. "Maar miskien is dit tyd dat ek verduidelik iets aan jou."
  
  
  "Ek is al die ore," ek sê droogweg opgemerk.
  
  
  Die Algemene leun terug in sy stoel en het'n stadige slukkie van cognac.
  
  
  "Soos jy dalk reeds besef," het hy gesê, " ons President de Gaulle, ons ego opvolgers, het nog nooit daarin geslaag om heeltemal vernietig die SLA, selfs ná die mislukking van ons pogings om die dood van die ego en geweld verdryf die meeste van ons militêre leiers. Inderdaad, hierdie gedwonge uitsetting net gelei tot'n volledige verandering in ons taktiek. Ons het besluit om ons organisasie buite die vasteland van Frankryk, en wanneer ons opgetree het weer tot'n aanval van buite. Intussen, ons het voortgegaan om te verhoog die aantal van die ondergrondse simpatiseerders " in die regering, en die verhoging van die aantal van die fisiologies aktiewe lede buite Frankryk. Hierdie optrede bereik hul hoogtepunt geruime tyd gelede met die verkryging van Mont Pelet as ons basis, en met die verkryging van Fernand Duroche as ons-sal ons sê , tegniese konsultant?"
  
  
  "Die verkryging van Fernand Duroche?" - jy kan herhaal dit.
  
  
  Die Algemene loer by Michelle. Sy trek haar skouers op.
  
  
  "Vertel emu," sê sy ongeërg. "Dit maak nie saak nou."
  
  
  "Ek is bang," sê die Generaal, " dat M. Duroche is ontvoer. Michelle is in die geheim ondersteun ons saak vir'n lang tyd. M. Duroche was absoluut gekant teen ons. Dit was nodig om te kommandeer ego dienste onder dwang..."
  
  
  "En die briewe wat hy aan julle geskryf het, die mense wat jy het om te Remy Saint-Pierre, is vals," het hy gesê, nie vra haar.
  
  
  "Ja," het Michelle gesê. "Net soos die briewe van my vader ontvang het van my wanneer hy was in ballingskap. Briewe vertel haar dat ek, te, is ontvoer en sal gemartel word tot die dood as hy nie doen wat hy gevra het."
  
  
  "Sjoe," Qin Li het gesê, " hierdie kind is'n liefdevolle dogter."
  
  
  "Daar is dinge wat meer belangrik as familiebande," Michelle gesê koud.
  
  
  "Wel, daar is," het die algemene ooreengekom. "En met die huiwerig om hulp van Fernand Duroche, ons is van plan om hierdie doelwitte te bereik. Maar dink ek laat Monsieur Duroche verduidelik in persoon hoe ons gaan om dit te doen."
  
  
  Die algemene opgetel die telefoon op sy lessenaar, druk'n knoppie, en het'n bevel in dit. Hy sit sy glas en sluk sy brandewyn. Niemand het gepraat. Hy gesteel het'n blik op sy horlosie. 'n oomblik later, die deur oopgemaak en'n man het die kamer binnegekom. Ek vertel haar ek trap in. Ek sou sê ek sleep haar in. Hy het as heeltemal verslaan, sy oë vasgenael op die vloer. Hy kon nie help nie, maar dink oor hoe ironies sy ou naam, Dr Dood, regtig was.
  
  
  "Duroche," die generaal het gesê, asof die aanspreek van'n laer klas van die dienaars, " is Nick Carter, 'n Amerikaanse intelligensie-agent, en Mej Qin Li, 'n raadgewer van'n groot finansiële kommer. Hier kom en hulle vertel wat dit is soos wanneer jy jonk is.". Hulle is geïnteresseerd om te weet wat jy ontwikkel het vir ons is en hoe dit werk. Kom hier en vertel hulle."
  
  
  Duroche, sonder'n woord te sê vir ons, het na vore gekom en gaan staan in die middel van die kamer, die gesig staar ons.
  
  
  "Praat!" die algemene bestel.
  
  
  Duroche kyk. Ego se oë ontmoet Michelle se. Sy kyk na hom koud. 'n uitdrukking van pyn flikker oor sy gesig, dan verdwyn. Hy vierkantig sy skouers effens.
  
  
  "Baie dankie aan die vrou wat jy gedink het was jou dogter," het hy gesê, en sy stem bewe, maar dit is duidelik enunciating die ego storie, " maar wat is nou in plaas van'n verraaier aan beide haar vader en haar land, ek was afgepers en gedwing om te werk vir hierdie skuim. Ek is skaam om te erken dat hulle'n unieke onderwater aandrywing toestel vir hulle. Dit is nie meer as vyf meter lank en een voet in deursnee, en bevat meer as dertig pond van TNT. Die ego nie nodig het om te loop rondom pype, maar die ego geneem kan word oor die kant van'n skip, en dit word self-aangedrewe wanneer dit bereik'n diepte van 100 meter. Teen hierdie tyd, 'n outonome rekenaar geprogrammeer vir die teiken stuur dit op'n ewekansige loop om die teiken. Die ego natuurlik is geprogrammeer om nie net te wees ewekansige, maar ook om die struikelblokke te vermy en agtervolging toestelle.
  
  
  Duroche kyk na my.
  
  
  "Sodra hierdie toestel is aan die gang," het hy gesê, " die ego kan nie gestop word nie. Sedert die ego natuurlik is random, dit is onmoontlik om te voorspel dit. Want dit kan vermy struikelblokke en vervolgers, die ego kan nie suksesvol aanval. Die rekenaar stuur die ego van sy rekenaar. doel elke keer. "
  
  
  "Dit is bevestig," het die generaal gesê. "Nagegaan word baie keer."
  
  
  Durocher knik in afgryse.
  
  
  "So, jy sien, Carter," het die generaal het gesê, die waai van sy glas brandewyn in'n wye gebaar, " daar is niks wat jy kan doen om te stop ons. In minder as twee uur, 'n paar dosyn bote van alle groottes en tipes sal laat Martinique. Hulle sal laat. Hulle sal versprei word oor die Karibiese eilande en die Suid-Atlantiese oseaan. In sommige gevalle, hulle sal oordra ons wapens aan ander bote. Dan sal hulle verlore gaan onder die groot bevolking van die Vrymesselary, wat op die klein bote. Jy sal nie in staat wees om uit te vind meer ih in'n jaar, laat staan'n week of so - nie te praat van die feit dat ons trek in Curacao, in agt ure - as jy nie kan vind'n paar dosyn spesifieke korrels sand op'n groot strand."
  
  
  Hy bly stil vir die effek.
  
  
  "Vermy die drama, die Algemeen," sê ek. "Die staat jou punt van die oog."
  
  
  Hy bloos effens, dan gekorrigeer homself.
  
  
  "Ek wil om te sê," het hy gesê, " dat die Curacao raffinadery is, vir alle praktiese doeleindes, 'n wrak. Dit is om jou te wys wat ons kan doen. En wat sal ons doen as die Verenigde State van amerika, laat ons net sê, nie saam?"
  
  
  "Die ding is, die Algemeen," sê ek. "Lekke aan die punt. Watter soort van afpersing?"
  
  
  Hy bloos weer.
  
  
  "Afpersing is nie'n woord wat gebruik kan word teen soldate veg vir hul saak. Egter. Die voorwaardes is soos volg: in die twee dae, die Verenigde State van amerika sal erken Martinique nie meer as deel van Frankryk, maar as'n onafhanklike republiek."
  
  
  "Met jy en jou lakeie, geen twyfel."
  
  
  "Weereens, ek voorwerp aan jou versoek. Maar nooit gedagte. Ja, die SLA sal loop Martinique. Dit beskerm sal word, beide deur die Verenigde State en deur sy staan as'n onafhanklike land in die Verenigde Nasies."
  
  
  "En natuurlik sal jy gelukkig wees met Martinique," sê ek sarkasties.
  
  
  Die Algemene glimlag.
  
  
  "As'n onafhanklike land, Martinique sal stuur'n diplomatieke verteenwoordiger na Frankryk. Vir die eerste keer in ons land, dit sal gedwing word om op te tree met die SLA in die gesig van die son. En gou - gou daarna, 'n situasie soortgelyk aan die opstand van Generalissimo Franco sal ontstaan. teen die spaanse Republiek ."
  
  
  "Die franse militêre sal gaan oor na die SLA, wat sy hoofkwartier in die saal in Martinique, en neem oor Frankryk," sê ek.
  
  
  "Absoluut fantasties. En na dat-wel, dit is nie net die franse wat medelye met ons saak en ons filosofie. 'n paar ander..."
  
  
  "Geen twyfel'n paar Nazi's links agter na die begin van die tweede WÊRELDOORLOG?"
  
  
  Weer die algemene glimlag.
  
  
  "Baie beswadder individue wat deel van ons begeerte vir'n gedissiplineerde buite swembad, 'n buite swembad sonder moeilikheidmakers, 'n buite swembad in wat die hoogste natuurlik neem hul natuurlike plek as leiers."
  
  
  "Vandag is Martinique, môre is die hele wêreld," Qin Lê het in afgryse.
  
  
  "Ja!" Michelle uitgeroep verwoed. "Die wêreld is gemaak deur die adel van die natuur, regtig slim, wat sal jou vertel die dom massas wat is goed vir hulle, en skakel diegene wat probleme skep!"
  
  
  "Sieg Heil," sê ek saggies.
  
  
  Die Algemene my geïgnoreer. Of miskien het hy net hou van die klank van die woorde.
  
  
  So, Mnr Carter, ons kom na jou persoonlike deel van ons plan. Om die deel van hom wie se bene het ons nog nie laat lewe tot nou toe."
  
  
  
  "Dit is pret," Qin Lê het. "Ek het gedink dat jy het die emu in die lewe, want jy kon nie die dood van die ego."
  
  
  Die Algemene bloos weer. Hy het so ligte vel, wat werk baie vinnig en duidelik blyk red. Dit moet verwar het my ego, en ek hou van dit.
  
  
  "'n paar keer jy het te naby, te vinnig. Dit was Michelle se mislukking. Sy moet gesien het dat dit nie gebeur het nie, totdat die regte oomblik."
  
  
  Dit was Michelle se beurt om te wys verleentheid, maar sy het so gedoen met'n skud van haar kop.
  
  
  "Ek het jou gesê. Daardie idioot melaatses het misluk in hul missie. Teen die tyd dat sy uitgevind het wat gebeur het, was hy besig met'n Chinese vrou, en ek het nie tyd om te kry ih saam tot na die Karnaval. Wanneer dit misluk..."
  
  
  Die Algemene waai sy hand.
  
  
  "Dit maak nie saak nie. Die belangrikste ding is dat ons daarin geslaag om te mislei jy in die aanval op die vulkaan in die hoop van die redding van Michelle, en nou het ons gevang en gestremdes jy. Ons sal hou jy hier tot die Curacao olie-raffinadery is vernietig en ons wapens is in die saal op die hoë see en kan nie gevind word nie. Jy sal dan optree as'n skakeling te lig jou regering van ons vereistes en ons firma ih aanvaarding skedule. Wat was jou rol van die begin af, met Michelle maak seker dat jy aangekom het wanneer ons vrywillig, nie wanneer jy dit gedoen het. "
  
  
  Hare, voel ek my woede styg. Het die Nazi-hooligans van my verwag om te wees'n ih boodskapper? Haar stem was skaars beheer.
  
  
  "Daar is net een probleem, die Algemeen," sê ek. "Ek het gekom hier alleen. En op hul eie terme."
  
  
  Hy beduie met sy hande.
  
  
  "Toegegee, jou aankoms was meer gewelddadige as sy kon wens vir. Maar soos ek gesê het, dit maak nie saak nie."
  
  
  "Ek dink so," sê ek. Dan, draai om: "Lee Jin? Hoe om jou selfoon te werk?"
  
  
  Lee Jin lag.
  
  
  "Die klokke lui. Dit is lui vir die laaste drie minute."
  
  
  "Telefoonnommer?" het die generaal gesê.
  
  
  Michelle snak.
  
  
  "Ee ring!" het sy gesê. "Dit is'n transceiver! En nah net een!"
  
  
  Die Algemene gespring en oor die kamer met verrassende spoed vir'n man van sy eie ouderdom. Hy beduie met sy hand uitgeruk en'n oorbel uit Liz se oorskulp. Haar, gryns. Haar ore was deurboor en hy letterlik geruk uit die ring rondom haar liggaam. 'n groot bloodstain onmiddellik verskyn op haar oorlob.
  
  
  "O," het sy kalm gesê.
  
  
  "Waar is die ander oorbel?" die generaal het daarop aangedring. Die toon van die verwelkoming van gasvryheid heeltemal verdwyn rondom die ego stem.
  
  
  "Ek geleen het my ego aan'n vriend," Qin Li gesê. "'n man met die naam Lekkers. Ons wil om te bly in voeling."
  
  
  Hierdie tyd, Michelle se sug was selfs skerper.
  
  
  "Swart man!" het sy gesê. "Jagter! Hy moet het die vulkaan afsonderlik!"
  
  
  Die Algemene loer by Nah, kyk dan terug na die boei transceiver.
  
  
  "Dit maak nie saak nie," het hy gesê. "As hy se in die saal, in die krater, ons TV-skerms sal vind die ego. En nou is ek gaan om te vernietig hierdie pragtige klein instrument om af te sny jou kontak met dit."
  
  
  "Ek sou dit nie doen dat, in die Algemeen," sê ek. "Sny af van ons kommunikasie met dit, en die hele eiland kan word weggewaai deur die wind halfpad na Frankryk."
  
  
  Die Algemene staar na my, dan, met'n ooglopende poging, ontspanne sy gesig in'n glimlag ongelowig.
  
  
  "Ek dink jy bluf, Mnr Carter," het hy gesê.
  
  
  Hy kyk op sy horlosie.
  
  
  "As Lekkers Jagter nie'n sein op sy Rivnenskaya transceiver in twee minute en een en dertig sekondes, sal ons almal het'n kans om uit te vind," sê ek kalm.
  
  
  "'n baie kan gebeur gedurende hierdie tyd," het die generaal gesê. Hy het na sy lessenaar, het die telefoon opgetel, en het'n paar bestellings. Algemene waarskuwing. Vind die Jagter. Bring die ego hier onmiddellik.
  
  
  "Dit is nutteloos. "Generaal," sê ek. "Hierdie sein beteken dat Lekkers het reeds gevind het wat hy wou hê."
  
  
  "Wat?" het die generaal gevra.
  
  
  "Een op twee," sê ek. "Óf wapentuig vir jou wapens, of ihc."
  
  
  "Rekenaars," sê Fernand Duroche, voor die algemene stilte ego.
  
  
  "Duroche," die generaal het gesê, sy gebalde tande in woede,"een meer woord en ek sal gebruik om die geweer te sluit jou mond vir ewig."
  
  
  "Dit maak nie saak, die Algemeen, moet dit gewees het een of die ander," het ek gesê. "Ek het geweet jy sou wag tot die laaste minuut te voeg ten minste een belangrike element om jou wapens om seker te maak dat hulle nie gevang onaangeraak tydens'n verrassing aanval op die bote. En rekenaars, wat is die belangrikste element, moet waarskynlik gelaat word vir die laaste ",
  
  
  Die generaal het nie iets sê, maar die Ego se oë vernou. Ek het geweet ek wil die teiken getref.
  
  
  "Jy sien, Generaal," sê ek, "Michel se" wegraping ' plaasgevind het op'n baie gerieflike tyd hierdie aand. Gerieflik vir nah en jy as jy saam gewerk het.
  
  
  
  . Gerieflik vir nah en vir jou, as jy saam te werk. As jy geweet het ons is hier in Martinique, jy sou geweet het ons is in Puerto Rico, en sy kon gewees het ontvoer veel vroeër. As sy nie vir jou werk, natuurlik. Sedert sy was die werk vir jou, dit was gerieflik om te laat Ay saam met ons tot sy uitgevind het dat ons van plan was om jou aan te val. Dan ee was gerieflik "ontvoer" om tyd te hê om jou te vertel alles ."
  
  
  Hy bereik in'n minuut, 'n sigaret, en steek dit aan.
  
  
  "So gou As ek verstaan dit," ek het voortgegaan, " ek verander ons planne. Lee Jin en ek hier gekom het om te betaal jy'n bietjie besoek. Ons het geweet dit wou nie kom nie as'n verrassing nie, maar ons wil nie hê jy om te weet dat ons geweet het dit. Dit is hoekom ons vermom ons besoek as'n aanval en dan het toegelaat dat jy om te vang ons."
  
  
  Nou die algemene se oë is vasgenael op my gesig. Hy het tot enige eis dat ons bluf.
  
  
  "Jy sien, as ons het net geloop en gesê ons wou om te praat met jou, die Lekkergoed Jagter sou nie in staat was om te betaal sy besoek enige ander manier. want dit sou nutteloos wees vir een persoon om te probeer om die aanval van buite in die krater alleen, moet hulle binne-in. Binne-in, in jou rekenaar se stoor. Waar hy nou is."
  
  
  "Patua!" Michelle het gesê skielik. "Hy praat engels! Ego's kan gehuur word as een rondom die plaaslike vragmotor werkers!"
  
  
  Die Generaal se oë verhard. Ego se hand geflits in die rigting van die telefoon. Maar voordat hy kon die telefoon optel, dit lui. Ego se hand gestop vir'n oomblik, dan gryp die telefoon.
  
  
  "Kui?" sê hy kortaf. Dan ego het sy kneukels wit op die instrument, en hy het in stilte geluister vir'n paar oomblikke.
  
  
  "Moenie dit doen nie," het hy ten slotte gesê. "Ek sal verantwoordelikheid neem."
  
  
  Hy hang op en draai na my.
  
  
  "Ons veiligheid wagte sê dat'n lang, dun, donker velkleur man vermoor twee mense rondom hulle, weggeneem ih se outomatiese wapens, en versper homself in'n rekenaar kluis. Dit dreig om op te blaas rekenaars as ons aanval."
  
  
  "Wat," sê ek,"is die algemene idee."
  
  
  "Onmoontlik," het die generaal het gesê, die bestudering van my gesig en eis'n reaksie. "Jy kan verdoesel jouself as'n werker te kry binne-in, ja, maar jy kan nie dra plofstof. Alle werkers word gesoek."
  
  
  "Wat as die plofstof is hoë-impak granaten, vermom as'n halssnoer om die van?" Sy was gevra.
  
  
  "Ek glo nie jy," die generaal het gesê botweg.
  
  
  "Jy sal dit doen," sê ek en kyk op my horlosie, " in Rivne in drie sekondes."
  
  
  "Aftelling," Qin Lê het. "Drie ... twee... een... nul!"
  
  
  Die ontploffing het plaasgevind presies op skedule, soos ons ooreengekom met Lekkers. Dit was nie juis'n pond van TNT of selfs so groot soos'n standaard granaat, maar binne die bunker om die sement blok wat vervat al die krag van die ontploffing, dit het nie veel sin maak om te wees die reuse. Die geraas was oorverdowend. En selfs so ver weg, ons kan voel die skokgolwe. Maar wat my die meeste geskok het, was die generaal se gesig.
  
  
  "Mon Dieu!" het hy snak na asem. "Dit is mal..."
  
  
  "Dit is net die begin, Generaal," sê ek kalm. "As Lekkers nie'n beep van ons op sy transceiver in nog twee minute, sal hy begin'n ander mini-granaat. Hulle is nie groot, maar hulle is groot genoeg om op te blaas'n paar van jou rekenaars."
  
  
  "Jy kan nie!" Michelle uitgeroep. Haar gesig was wit. "Jy kan nie! Nie die binnekant van'n vulkaan! Dit is..."
  
  
  "Dit is doldriest!" sê die generaal. "Enige ontploffing hier kan veroorsaak dat die skokgolwe wat bring die vulkaan te lewe! Daar kan'n sterk uitbarsting wat sal vernietig die hele eiland! Selfs wanneer ons gegrawe ons hoofkwartier in die vulkaniese rots, ons het nie die gebruik van plofstof, ons gebruik spesiaal sagte drills."
  
  
  "Een skoot elke twee minute, Algemene, tensy..."
  
  
  "Tensy?"
  
  
  "Tensy jy en al jou manne sit neer jou wapens, laat die vulkaan, en die oorgawe aan die Fort de France owerhede. Aan die owerhede, is dit kon gewees het bygevoeg, wat is spesiaal gekies deur die Buro Deuxieme so as nie om te simpatiseer met die SLA."
  
  
  Die Generaal se lippe krul in'n glimlag.
  
  
  "Absurd!" het hy gesê. "Hoekom moet ons gee? Selfs as jy vernietig al die rekenaars hier, hoe het jy weet dat ons nie reeds toegerus sommige van die wapens van die gereed-om-te-seil bote?"
  
  
  "Ek weet nie," sê ek. "Dit is die rede waarom'n spesiale eskader van die Amerikaanse vliegtuie van'n basis in Puerto Rico is omkring oor die hawens van Lorrain en Marigo. As selfs een po boot in hierdie hawe probeer om te beweeg in die water diep genoeg om een te begin po teen jou gewere, dié vliegtuie sal blaas ih in & nb."
  
  
  "Ek glo dit nie!" - sê die generaal. "Dit sou'n vyandige handeling deur die VSA in die rigting van Frankryk."
  
  
  
  "Dit sal'n wet goedgekeur persoonlik deur die franse President as'n noodmaatreël."
  
  
  Die Generaal was stil. Hy byt op sy lip en bietjie dit.
  
  
  "Jy klaar is, die Algemeen," sê ek. "Jy en die SLA. Gee. As jy dit nie doen nie, sal daar een ontploffing elke twee minute totdat al hierdie rekenaars is vernietig - en moontlik almal van ons saam met hulle. Hierdie is'n risiko dat ons bereid is om te neem. jy?"
  
  
  "Mnr Carter?"
  
  
  Haar omgedraai. Fernand Duroche lyk bekommerd.
  
  
  "Mnr Carter," het hy gesê, " jy moet verstaan dat feitlik al -"
  
  
  Die generaal was vinnig, maar ek was vinniger. Ego se hand het nie bereik die holster aan sy heup tot haar was hardloop na hom. My linker skouer klap geweld in die emoe se bors, en stuur hom vlieg terug in sy stoel. As sy teiken tref die vloer, my vuis aangeraak ego se ken. Uit die hoek van haar oog, het hy gesien het Michelle opstaan, 'n swaard skielik flikker in haar hand. Ek klap my vuis in die algemeen se ken weer, voel hom gaan slap, en voel die .45-kaliber patroon op sy heup.
  
  
  "Stop!" Michelle geskree. "Stop, of ek sal sny die emoe se keel!"
  
  
  Haar, gaan staan in die pad van elke stam, die hou van'n 45 pistool in sy regterhand, en sien hierdie liefdevolle dogter met'n mes lem druk teen die jugulêre aar in haar pa se keel. Qin Li staan'n paar meter van hulle af weg, swaai versigtig, soek vir'n leemte.
  
  
  "Drop dit!" Michelle toegesnou. "Laat die geweer of ek sal jou doodmaak jou kosbare Dokter Dood!"
  
  
  En dan brylev uitgegaan.
  
  
  
  Hoofstuk veertien.
  
  
  Die duisternis was volstrekte, absolute. In die kleiner ruimte van die kompleks van geboue rondom die sement blokke, nie'n enkele straal van die lig kon deurdring van buite, selfs op die middag. Onmiddellik, my verhoor het skerper, meer akkuraat. Sy kon hoor Michelle se byna roggelende asemhaling, haar pa se geskrik wurg klanke, en iets soos'n half-klap, half-gly geraas as Lee Jin haar genader. En skielik Qin Leuen se stem:
  
  
  "Carter! Dit gaan'n dag!"
  
  
  Hy toegedraai homself rondom die stoel, geweer by die gereed is, en op pad na die deur. Ek was amper daar toe my hand raak aan my arm.
  
  
  Michelle sis, duim van my oor. "Ek weet nie, of ..."
  
  
  Die deur oopgemaak sonder waarskuwing, en die flitslig balk klap in die kamer.
  
  
  "Generaal!" 'n skerp manlike stem geskree. "Is jy al reg? Daar was..."
  
  
  Hy was getrek op die sneller deur vyf-en-veertig. Daar was'n groot verslag, en die flitslig val op die vloer. Dit is opgetel deur die ego en het'n balk in die gang. Michelle was reeds deur die deur en hardloop. Die .45 opgewek en het ten doel as'n oorverdowende bars van outomatiese wapens lui uit om die ander einde van die kamer. Die koeëls klap in die sement blok naby my gesig. Hy het teruggekeer na die kamer, stoot eenkant die liggaam van die soldaat hy het net doodgemaak, en toe en die deur gesluit.
  
  
  "Duroche!" "Is jy daar?"
  
  
  "Hy is hier," het Liz se stem uit die tafel. "Hy is goed. Sy was uitgeslaan met'n mes op haar arm."
  
  
  Dit is gemaak deur die straal van'n flitslig op die syfers van Lisa en Duroshe. Duroche bewe; sy smal gesig was wit, maar sy oë is wakker.
  
  
  "Kan jy ons vertel waar die rekenaar stoor kamer is in die saal?" Ek het haar gevra.
  
  
  "Natuurlik," het hy gesê. "Maar het jy al opgemerk dat die lug hier is reeds om sleg? Die ventilasie-stelsel is oopgesluit. Iemand moet gegroei het tot op die belangrikste navraag skakel. As ons nie verlaat die gebou kompleks gou..."
  
  
  Hy was reg. Die kamer was reeds bedompig. Dit was'n bedompige, bedompig.
  
  
  "Nog nie," sê ek. "Wat'n manier om die rekenaar stoorkamer?"
  
  
  "Daar is'n direkte gedeelte van hier na die laboratorium en dan na die stoor areas," Duroshe gesê, wys na'n deur by die ver einde van die kamer. "Dit is slegs gebruik word deur die algemene en ego hoogste personeel."
  
  
  Hy buk af en het die .45 kaliber van die dooie soldaat en oorhandig dit aan Qin Li.
  
  
  "Laat ons gaan," sê ek.
  
  
  Dit was versigtig oop deur die deur wat Durosh uitgewys. Die gang buite was so swart soos die kamer en die buitenste saal. Dit is gemaak deur die "balk" van'n flitslig langs die hele lengte. Dit was leeg.
  
  
  "Carter!" sê Qin Lê. "Luister!"
  
  
  'n reeks van harde knallen tref die hele gang. Hulle probeer om af te breek die deur na die kamer. Op dieselfde tyd, 'n ander ontploffing het gekom uit die rigting van die rekenaar stoor. Ek was nog agter dit. Sy beduie vir Qin Li en Duroche om my te volg, en ons draf af in die paadjie af met flitse in die een hand en 45s in die ander. Ek kon hoor skree, geweerskote, en loop rondom die nabygeleë sale en kamers.
  
  
  "Jou ander een het om te stop die ontploffings!" Duroche geskree agter haar. "Die gevaar verhoog met almal!"
  
  
  
  
  Ard Durocher skree van agter my. "Die gevaar verhoog met almal!"
  
  
  Nog'n ontploffing. Ek het gedink ek kon voel die gebou skud hierdie tyd. En die lug was erger: digte, beknopte. Dit was moeiliker om asem te haal.
  
  
  "Hoe lank?" Duroch genoem na haar.
  
  
  "Daar! Aan die einde van die gang!"
  
  
  Net soos hy gesê het, 'n deur aan die einde van die gang oop en'n lang figuur duif deur dit. Hy het'n outomatiese geweer en afgedank vinnig in die rigting wat hy vandaan kom. Die 45 patroon in my hand outomaties rose en dan val.
  
  
  "Lekkers!" Haar geskree.
  
  
  Die doel van die figuur kortliks het in ons rigting.
  
  
  "Hey, buddy," Lekkers gehoor het haar geroep, en selfs as hy weer begin die vuur, " welkom by die party!"
  
  
  Ons het die res van die gang en plons neer langs Lekkers. Hy omgekeer die swaar laboratorium stoel in die voorkant van hom en afgevuur op'n groep van soldate wegkruip agter'n ander tafel by die ver einde van die laboratorium.
  
  
  "Rekenaars," sê ek, hygend, probeer om asem te haal.
  
  
  "Gaan na die hel en links," Lekkers gesê, pousering te verwyder'n leë clip en voeg'n volle een. "Daardie laaste ontploffing jy gehoor het klaar af ih. Ek het daarin geslaag om te kry om die belangrikste krag skakelaar gebruik van hierdie handige klein BARU wat ek geleen van iemand wat nie nodig het dit nie meer nie. hy is'n stoorkamer werker en het besluit om te verdeel."
  
  
  Duroche pluk aan my skouer, en wys na die kamer aan die einde van die gang, die kamer ons wil kom uit. Twee flitslig balke sny deur middel van die duisternis. Die deur moet oopgemaak word.
  
  
  "Ek dink," ek het gesê grimmig, " dit is tyd dat ons almal gebreek het."
  
  
  Lekkers ontketen nog'n ontploffing in die laboratorium.
  
  
  "Het jy enige idee hoe?" "Wat is dit?" het hy gevra byna terloops.
  
  
  Flitslig balke sny deur middel van die gang. Haar uitgeruk een deur die mini-granaat Lekkers se ego halssnoer en gooi haar openhartige in die gang. Sy vlieg in die kamer, en'n oomblik later die ander ontploffing geskud die gebou, byna klop ons op ons voete. Daar was geen meer lantern balke.
  
  
  "Mon Dieu!" Durocher snak. "Vulkaan..."
  
  
  Ego geïgnoreer haar, wys met sy flitslig.
  
  
  "Dit is die myn," het ek gesê. "Wat is dit? Waar kom lei?"
  
  
  "'n ventilasie skag," Duroche gesê. "Dit lei tot die dak. As ons kon..."
  
  
  "Ons gaan,"het hy gebreek. "Qin Li?"
  
  
  "Tyd vir akrobatiese weer, huh?" Sy was hygend nou, net soos die res van ons.
  
  
  Sonder'n woord te sê vir ons, hy het'n posisie onder die vent skag opening. 'n oomblik later, Qin Leuen staan op my skouers en verwyder die traliewerk van die skag. Hy het uit sy flitslig en sien haar skyn dit. Binne'n paar voete van Nah, Lekkers was nog steeds die vuur op die lab.
  
  
  "Dit is nie'n slegte vlak van hark," Qin Li gesê. "Ek dink ons kan dit doen."
  
  
  "Kan jy naby die bars wanneer ons binne te gaan?" Ek het haar gevra.
  
  
  "Natuurlik."
  
  
  "Dan voort te gaan."
  
  
  Dal hey, ander druk met sy hande, en Qin Li verdwyn af in die skag.
  
  
  "Alles reg, Duroche," sê ek asemloos.
  
  
  Durocher het gesukkel om te klim eers op my hande saamgevou, dan op my skouers. Liz se arm steek uit om die skag, en stadig, met'n snork van die poging, Durosh in staat was om te klim binne-in.
  
  
  "Lekkers," sê ek, snak vir lug, " is jy gereed?"
  
  
  "Hoekom nie?"het hy gesê.
  
  
  Hy afgedank een laaste skoot op die lab, gerol vinnig rondom die poort, en gehef teenoor my, swiep die BAR soos hy gekom het. Sy gereed is. Hy spring op my skouers soos'n groot kat, dan is geskiet op die skag. Haar BAR wat daarop gemik op die laboratorium deur toe en trek die sneller as die twee mans het die nah. Ih liggame was klop terug na die laboratorium. Sy kon hoor die geskreeu van een rondom hulle. Ek het opgekyk en oorhandig die BAR in Lekkers ' wag hande as die straal van my flitslig verlig die gang in die kamer rond ons in.
  
  
  "Maak gou!" Lekkers daarop aangedring. "Kom, man!"
  
  
  Ek buk oor, snak vir lug, en my teiken gespin rond, en hy het opgespring met al sy mag. Ek het gevoel beide van Lekkers se hande druk my en trek, net soos die flitslig balk tref my bene. Ek staan op met al my krag, elke spier in my liggaam skreeu met die poging. Daar was'n dodelike donderweer van BAR-vuur, en hy voel'n metaal sny op sy broek. Dan was hy binne-in die myn.
  
  
  "Grill," blaas hy op een slag. "Gee dit vir my!"
  
  
  Hande geplaas om die bars in myne. Ego plaas dit in die raam, en laat die een kant oop as hy probeer om te maak sy gordel.
  
  
  Ek het vir die ander. "Begin klim!"
  
  
  "Wat doen jy daar?" Lekkers gevra as hy omgedraai.
  
  
  
  Sy was getrek deur Pierre po ego van die skuiling en het op die vyf-tweede veiligheid.
  
  
  "Net'n bietjie afskeidsgeskenk aan ons vriende benede," het ek gesê, en gooi Pierre uit in die gang, onmiddellik die vervanging van die bars en die sluiting van hulle styf op die gewrigte. En kom ons hoop hulle is styf, ek het gedink grimmig soos ek het omgedraai en begin die klim die skag na die ander.
  
  
  Toe Pierre gelaat, hare het omtrent vyf voete. Die ontploffing was nie so sterk soos Lekkers " mini-granaten, maar'n oomblik later, het sy kon hoor skree dat verander in verstik hoes, keel beitels, die verskriklike geluide van man na man word vermoor deur Pierre se dodelike gas.
  
  
  Die inflammasie van die gewrigte op die rooster moet so dig soos ek gehoop het, want die lug in die skag was beter as wat ons het, en ons het nie'n enkele deeltjie van die gas van Hugo in die nah.
  
  
  Drie minute later, ons is almal lê op die dak om die sement blokke, suig in die vars, mooi, skoon die nag lug.
  
  
  "Hey, neem'n blik," Qin Lê skielik gesê. Sy wys af. "Uitgange. Geen mens gebruik maak van hulle."
  
  
  Duroche knik.
  
  
  "Wanneer die algemene gestuur word om'n waarskuwing te hou jou vriend hier is die uitgange is elektronies geblokkeer sodat hy nie kon ontsnap nie. Na Mnr Carter se gas bom afgegaan het..."
  
  
  Ons kyk na mekaar met woede verstaan. Die deure, wat elektronies gesluit om te verhoed dat die Lekkers van die ontsnapping, verhoed dat die OAS magte van die ontsnapping van Pierre. Sedert die ventilators is nie werk nie, Pierre se gas is nou versprei met dodelike doeltreffendheid van die hele kompleks van geboue.
  
  
  Die OAS hoofkwartier was verander in'n grafkelder, 'n nagmerrie dood trap so effektief en betroubaar as die gaskamers dat die Nazi's gebruik word in hul konsentrasie kampe.
  
  
  "Hulle moet gedagvaar almal in die geboue om te veg Lekkers," Qin Li gesê. "Ek sien nie enigiemand buite in die krater."
  
  
  Haar, kyk af, hardloop sy oë oor die binnekant van die krater, en ego rand. Niemand. Behalwe vir die ingang na die motorhuis...
  
  
  Dit was gesien deur ee op dieselfde tyd as Duroche.
  
  
  "Michelle! hy snak na asem. "Kyk! Daar! By die ingang na die garage!"
  
  
  Twee vragmotors getrek tot by die garage ingang. Ego Dag was dig toegemaak, maar ek vermoed dat Michelle se hotel kan nie gaan na die garage. Sy was in gesprek met twee gewapende wagte rondom een van die vragmotors wat vergesel Ego op sy pad na die krater, beduie verwoed, amper histeries.
  
  
  "Hoe kon sy dit kry?" Hy het daarop aangedring Lekkergoed.
  
  
  "Nood uitgang," Duroche gesê, op soek na sy dogter stip, die ego uitdrukkings op hul gesigte verskeur tussen die voor die hand liggend vreugde van die lewe en die besef dat sy moes oorhandig beide ego en haar land. "'n secret exit net bekend aan die algemene en'n paar top-werknemers. Sy moes geweet het, ook."
  
  
  "Sy sal nooit verlaat die eiland," sê ek. "Selfs as dit nie, sonder die wapens wat jy het of die bloudrukke vir hulle, die SLA sal klaar wees."
  
  
  Duroche draai na my en gryp my skouer.
  
  
  "Jy verstaan nie, Mnr Carter," sê hy opgewonde. "Dit is wat ek gaan om jou te vertel wanneer die algemeen probeer het om my te skiet. Nie alle rekenaars is vernietig."
  
  
  "Watter?" Ek gebreek het. "Wat bedoel jy?"
  
  
  "Een van die toestel sagteware is reeds toegerus met'n rekenaar en gereed om te hardloop. Dit was'n noodgeval. En nou is dit is in die saal op'n klein boot in die hawe van Saint-Pierre. Nie in Lorraine of Marigot, waar jou vliegtuie is op die horlosie. . Maar na Saint-Pierre."
  
  
  As hy het gesê die laaste woorde, asof op wit, Michelle en twee gewapende wagte klim in die kajuit van die vragmotor. Hy het omgedraai en dan begin om te maak'n U-draai te verlaat deur middel van die krater. Sy was stil weggeruk deur die BARU van Lekkers, 'n ego in die kajuit van die vragmotor, en trek die sneller.
  
  
  Niks.
  
  
  Het hy getrek uit'n leë clip en kyk na Lekkers. Hy skud sy kop droewig.
  
  
  "Nie meer nie, man. Stem en dit is dit."
  
  
  Dit was BARU wat gooi dit en staan op as die vragmotor met Michelle in nen versnel, die verlaat van die krater en verdwyn agter die rand. My mond was gebalde.
  
  
  "Lekkers," sê ek, " ek hoop dat die Dame se Dag gaan so vinnig as wat jy sê. Want as ons nie kan kry voor Michel by die mond van Saint-Pierre Hawe, Curacao sal een minder raffinadery. . "
  
  
  "Kom ons probeer dit," Lekkers gesê.
  
  
  Dan moet ons roer oor die dak van die garage en die res van die vragmotor in die voorkant van dit, twee verstom sekuriteitswagte kyk net in tyd om te sien ih se bors draai in'n bloedige kraters van die geweervuur rondom sy regterarm.
  
  
  
  Hoofstuk Vyftien
  
  
  Die Dame se Dag afgeronde die mond van St Pierre Hawe, Lekkers op die roer, teen'n spoed wat my laat wonder of dit was'n jag of'n vliegtuig. Staan langs my in die boog terwyl hy gesukkel het met scuba gear, Qin Li ondervra die hawe met'n paar van die Lekkers van'n hoë-aangedrewe verkyker.
  
  
  
  
  
  "Kyk!" sê sy skielik, wys.
  
  
  Hy opgetel het die verkyker en kyk deur hulle. Daar was net een boot beweeg in die hawe. 'n klein boot, en nie meer as vyftien voet hoog en blykbaar nie toegerus met'n enjin, was dit beweeg stadig in'n ligte briesie in die rigting van die hawe-ingang.
  
  
  "Hulle sal nooit slaag," Qin Lê het. "Ons sal inhaal met die ih in'n minuut."
  
  
  "Dit is te maklik," mompel ek, hou my oë op die boot. "Sy het om te verstaan dat ons sal vang met haar. Nah moet het'n ander idee."
  
  
  Ons was naby genoeg is, dan, dat hy kon maak uit die syfers beweeg oor die dek van die boot. Een rond die syfers was Michelle. Sy was geklee in scuba gear en kan gesien word beduie verwoed op twee wagte. Hulle het'n lang, dun pyp oor die dek.
  
  
  "Wat gaan aan?" Qin Lê nuuskierig gevra.
  
  
  Hy het aan die gespanne, gewroeg figuur van Fernand Duroche.
  
  
  "Hoe swaar is jou onderwater wapen?"
  
  
  "Kom ons sê vyftig pond," het hy gesê. "Maar wat maak dit saak? Hulle kan nie loop die ego van hier. Dit sal net val aan die onderkant en daar bly. Hulle sal hê om te kry uit die hawe te laat val die ego selfs tot'n diepte van verskeie voete voor dit is net geaktiveer en begin self te bevorder. "
  
  
  "En ons sal inhaal met die ih lank voor hulle bereik die hawe-ingang," Qin Li gesê.
  
  
  "Michelle verstaan dat," sê ek. "Dit is waarom sy is in scuba gear. Sy sal probeer om die laer van die wapen tot'n diepte van drie honderd voete."
  
  
  Qin Leuen se mond val oop.
  
  
  "Dit is nie so onmoontlik as wat dit klink," sê ek, die aanpassing van die twee oorblywende lug tenks op my rug. "Sy is'n goeie water, onthou? En vyftig pond water is niks soos vyftig pond uit van die water. Haar raaiskoot was dat sy kan probeer om iets soos hierdie."
  
  
  Hy aangepas om die mes op sy gordel, opgetel Lekkers ' geweer, en draai om te gee em instruksies. Maar hy het gesien wat gebeur het, en hy klop my om dit te. Hy sluit af met die Dame se Dag se enjins, en gly langs haar neus op'n afstand van nie meer as vyftig voete.
  
  
  Hare het oor die kant, net soos Michelle gedoen het, met die Durocher torpedo in haar hande.
  
  
  Die water was swart en modderige. Vir'n oomblik, het hy nie sien nie. Dan, voortdurend besig om haar vinne deur middel van die water, sy is raakgesien deur die vlak die kiel van'n verhuur. Haar, draai, draai en Stahl kyk vir Michelle, met die hoop om te sien tekens van beheer borrels op haar masker. Nêrens.
  
  
  Dan, vyftien voete onder my en'n bietjie voor my, by die onderkant van dit, Duroshe het die torpedo. Alleen. Daar is geen teken van Michelle enige plek.
  
  
  Hy het gedraai en gedraai desperaat, skielik besef wat gaan volgende gebeur. En dit gekom het , 'n lang, dodelike spies sny deur die water duim van my gesig. Agter my, het sy gevang'n glimp van Michelle sweef na die wrak van'n ou skip.
  
  
  Sy was van plan om ontslae te raak van my voor sy geswem met die torpedo om'n groot diepte. Tensy ek ontslae te raak van haar eerste.
  
  
  Ek het nie'n keuse nie. Ek het haar gevolg.
  
  
  Geweer gereed, sy stap stadig om die wrak. Jagged hout sparre jutted gevaarlik op die vrot kante. 'n paar van die vis gevlieg deur op my manier. Hy het gestop, hou op om'n gebreekte mas, dan klim'n paar voete en kyk af.
  
  
  Hierdie tyd, sy het gekom van onder, die mes in haar hand verwoed sny deur my lewe, en dan, as haar skuif na die kant, my gesig. Hy gesny deur die vrot mangatdeksel met'n mes, gelykgemaak sy geweer, en afgevuur in een beweging. Die pyl geskiet vorentoe en in skywe gesny deur die vel van Michelle se skouer. Sy was gesien deur haar masker deur die pynlike kromming van die ee rta. Ek het ook'n dun straaltjie bloed om haar skouer, kleuring die water.
  
  
  Nou is dit het om te wees vinnig klaar. Die haaie kan ons aanval op enige oomblik, ruik die bloed en honger.
  
  
  Hy het die mes om sy skede en stadig geswem vorentoe. Michelle het haar mes deur die sparre van die gesink skip en lunged by my. Ff die mes beland sny in my kop. Sy probeer om te sny my suurstof buis. Haar gedryf af, dan skielik omgedraai en somersaulted agteruit. Hare was skielik op die top van haar, en my linker hand gryp haar mes in die arm in'n ystergreep. Sy het gesukkel om haarself te bevry, en vir'n paar oomblikke het ons wieg heen en weer, op en af, in'n dodelike water ballet. Ons was van die masker om te masker, ons gesigte net'n voet uitmekaar. Haar, sien haar mond krul met moeite en inspanning.
  
  
  En wanneer my swaard deurboor haar, deur middel van haar lewe, en in haar bors, ek sien haar gesig, wat haar tac dele was soen, krul van die pyn.
  
  
  
  
  En die liggaam wat gemaak is lief vir haar so baie keer convulses, shudders, en dan skielik gaan slap met die aanvang van die dood.
  
  
  skede haar mes, gryp haar liggaam onder die oksels, en begin om te swem stadig boontoe. Wanneer ek na vore rondom die water, Dame Dag was slegs'n paar meter weg, en ek het gesien Qin Li verlaging van'n tou leer, beduie woes en skree.
  
  
  Dan hoor ek haar geskree, " Haaie, Carter! Haaie!"
  
  
  Ek het nie'n keuse nie. Sy was vrygestel deur Michel se liggaam het geruk van die suurstof tenk bande van sy rug, en geswem om te "Dame se Dag" soos'n Olimpiese ster. Ek gryp die tou leer en trek myself rondom die water'n paar sekondes voor'n ry vlymskerp tande skeur af die helfte van die een rondom my vinne.
  
  
  Dan het hy was op die dek en sien die twee verhuur wagte sit langs Lekkers, bind die hand en voet, hul gesigte woede met die nederlaag. En om te sien Fernand Duroche kyk oor die reling, grootoog met afgryse, in die kokende rooi onrus as die haaie skeur deur Michelle se liggaam.
  
  
  Haar moeg het haar vinne en stap oor na hom.
  
  
  "Ek weet dit is nie baie gerieflik,"sê ek," maar sy was dood voor die haaie haar getref het."
  
  
  Duroche stadig draai weg. Ego se skouers gedaal het selfs meer. Hy het sy kop geskud.
  
  
  "Miskien," het hy gesê shakily, " dit is beter om op hierdie manier. Sy sou gewees het verklaar dat'n verraaier-probeer - tronk toe gestuur ..."
  
  
  Hy knik stil.
  
  
  "Carter," Qin Lê en saggies gesê, " moet die owerhede weet oor Michelle? Ek bedoel, wat is die verskil nou?"
  
  
  Ek het al te dink oor dit.
  
  
  "Alles reg, Duroche, "het hy ten slotte het vir haar gesê," dit is die enigste ding wat ek vir jou kan doen. Sover ons weet, buite swembad, jou dogter dood is'n heldin veg vir haar vryheid en vir haar land teen die SLA..."
  
  
  Duroche kyk. Die dankbaarheid op sy gesig was byna pynlik.
  
  
  "Dankie," fluister hy. "Dankie."
  
  
  Stadig, moeg, maar met'n sekere moeg waardigheid, het hy weggestap en gestop in die spieël.
  
  
  "Hey, Carter," Lekkers gesê van agter die wiel, " ek het net'n klein boodskap vir jou op die radio. Van'n kat met die naam Gonzalez. Hy sê ou Mnr Hawke vlieg af van Washington om jou te vra vrae. die franse regering het gevlieg in as deel van'n leër regiment aan te gryp hierdie skepe in die hawens van Lorrain en Marigault en ontslae te raak van die SLA ondersteuners in die Martinique administrasie."
  
  
  "Ja," Qin Lê het. "Hy het selfs gesê iets oor'n dankie nota van die franse regering vir die breek van die ruggraat van die SLA ih oorname plan."
  
  
  Lekkers glimlag en wys na die twee bind wagte.
  
  
  "Hierdie SLA mense lyk nie te veel begeerte om te veg nie. Hulle oorgegee aan ons die minuut Michelle afgespring die boot."
  
  
  "Wat gebeur het om die torpedo?" Qin Lê gevra.
  
  
  "Hy is daar, sowat twintig meter weg," sê ek. "Later, toe die haaie die gebied verlaat, ons kan tel dit op. In die tussentyd, ons is om hier te bly om seker te maak niemand anders nie."
  
  
  "Kyk, man," Lekkers het gesê, " dit was koel, maar ek is amper uit van fudge. As julle nie omgee nie, sal ek hardloop na die stad. "
  
  
  "Neem'n boot," sê ek. "En terwyl jy dit doen, die hand van hierdie twee punks oor aan die owerhede onder die SLA."
  
  
  "Mnr Carter?" - het gesê Fernand Dureau.
  
  
  Haar omgedraai.
  
  
  "Ek is dankbaar dat jy vir die redding van my, en vir..."
  
  
  Hy knik vir haar.
  
  
  "Maar nou het ek om terug te gaan na my volk. Die Deuxieme Buro sal wil hê om te praat met my."
  
  
  "Kom ons gaan met Lekkers," sê ek. "Hy sal seker maak jy kry die regte mense."
  
  
  Hy knik, dan hou sy hand uit. Ek skud haar, en hy draai om en stap oor na waar Lekkers trek'n seilboot in die buurt.
  
  
  "Sien julle later, buddy," Lekkers geskree na twee SLA mans, Durosh en homself, aan boord gespring. "Miskien sal ek wag vir haar vir'n rukkie en bring ou Mnr Hawke met my."
  
  
  "Doen dit," Qin Leuen voorgestel. "Neem jou tyd. Carter en ek is baie naby."
  
  
  "Wat presies het jy bedoel met dit?" Ek het haar gevra as die boot trek weg.
  
  
  Qin Li het gekom oor om te lek my. Pricefooty lekke.
  
  
  "Jy sien, Carter," het sy gesê, " daar is'n Chinese spreekwoord:"Daar is tyd om te werk en tyd om te speel."
  
  
  "Ja?"
  
  
  "Uh-huh." Nou is sy is so naby dat haar klein, hard borste was gedruk teen my bors. "Nou is dit tyd om te speel."
  
  
  "Ja?" het hy gesê. Dit was al wat ek kon sê.
  
  
  "Ek bedoel, jy dit nie glo nie al hierdie nonsens oor die franse vroue om die beste meester, doen jy?"
  
  
  "Is daar enige beter?"
  
  
  "Uh-huh. Die pryse is beter vir baie mense. Wil jy om te weet
  
  
  
  
  Ek het vir haar gesê. "Hoekom nie?"
  
  
  Ek het gevind dat dit uit. Sy was reg. Ek bedoel, sy was reg!
  
  
  Draad.
  
  
  
  
  
  
  Nick Carter
  
  
  Ses bloedige somer dae
  
  
  
  
  Notas
  
  
  
  WOESTYN DOOD TRAP.
  
  
  Die Amerikaanse ambassadeur vermoor is. President Mendanicke was vermoor in'n "toevallige" vliegongeluk. Ego is'n pragtige weduwee in ballingskap. 'n genadelose en die ontroue man met die naam van Abu Osman is die plot omver te werp die nuwe regering. En Kolonel Mohammed Duza, die hoof van die geheime polisie, met sy moord beplan ...
  
  
  Hy mag dalk laat die klein Noord-Afrikaanse republiek verbrand in sy eie bloedbad as dit nie was vir die Kokai, 'n gesteelde missiel, die dodelikste wapen in die NAVO se kern-arsenaal. Take vir Killmaster: tik hierdie hel in die woestyn, alleen, vind'n vuurpyl en vernietig dit.
  
  
  Hy het nie veel tyd nie. Hy het SES BLOEDIGE SOMER DAE in Rivne!
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  
  Nick Carter
  
  
  
  Hoofstuk 1
  
  
  
  
  
  Hoofstuk 2
  
  
  
  
  
  Hoofstuk 3
  
  
  
  
  
  Hoofstuk 4
  
  
  
  
  
  Hoofstuk 5
  
  
  
  
  
  Hoofstuk 7
  
  
  
  
  
  Hoofstuk 8
  
  
  
  
  
  Hoofstuk 9
  
  
  
  
  
  Hoofstuk 10
  
  
  
  
  
  Hoofstuk 11
  
  
  
  
  
  Hoofstuk 12
  
  
  
  
  
  Hoofstuk 13
  
  
  
  
  
  Hoofstuk 14
  
  
  
  
  
  Hoofstuk 15
  
  
  
  
  
  Hoofstuk 16
  
  
  
  
  
  Hoofstuk 17
  
  
  
  
  
  Hoofstuk 18
  
  
  
  
  
  Hoofstuk 19
  
  
  
  
  
  Hoofstuk 20
  
  
  
  
  
  Hoofstuk 21
  
  
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  
  
  
  Nick Carter
  
  
  Killmaster
  
  
  Ses bloedige somer dae
  
  
  
  
  
  Toegewy aan die lede van die Verenigde State van amerika Geheime Diens
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Hoofstuk 1
  
  
  
  
  
  
  
  Sy gaan sit in die boot en luister na die stilte. Die water glinster goue in die son. Hy loer by sy helderheid, op soek na die konifere versamel deur gnome-soos conclaves op die dam se rand. Sipresse en berken rose op die roei bote. Maar niks groter as'n muskiet het binne-in my lyn van sig. Dit was onnatuurlike; 'n kombinasie van faktore. Ek kon gewag het vir dit of begin die aksie. Ek hou nie van wag. Wat wou ek kan ook nie lekker wees om te wag vir. My regterhand verskuif glad verloop terug, my linker hand ontspanne, en ontspanne, en dan'n vorentoe beweging, frank vorentoe en versigtig met die pols.
  
  
  Daar was stilte. My linkerhand begin sy delikate taak. Hy kon voel hoe die sweet op sy nek en voorkop. Die weer het nie pak. Dit moet skerp en koel, en die wind vryf die water. In plaas daarvan, sien hy'n klein golf en gevang die kleur veranderinge onder dit.
  
  
  My teenstander het sy beweeg. Dodelike vinnig en akkuraat, dit tref... en hy hardloop. Dit geweeg oor drie honderd pond, as dit was'n gram, gespikkelde met Arktiese steenkool en vol energie. Hy het dit om te veg. Vir twee dae het hy is agtervolg deur die ego. Hy het geweet dat, hoewel die ander forel gesink diep in die water as gevolg van die ontydige hitte, hierdie een hou van om te gaan sy eie manier, voeding in die vlak water tussen die riete. Haar ego het dit gesien. Sy was gedryf deur'n ego, en die ego van onafhanklikheid was iets wat ek graag. Miskien het hy weerlê die berigte in die media oor my, Nick Carter, wat geniet'n broodnodige vakansie op'n verlate meer in Quebec.
  
  
  Ek het geweet hy was van plan om'n vegter, maar hy was groot, hy was vol van bedrog. Miskien het hy lyk meer soos'n Smous as'n Oliebak, ek het gedink as hy gespring in die boot en probeer om te breek die lyn. "Geen sodanige geluk, maat," sê ek. Vir'n oomblik het dit gelyk soos net twee mense rondom ons was meeding in'n leë wêreld. Maar dit kon nie die laaste, enige meer as stilte kan.
  
  
  Die buzz van'n muskiet, maar dan harder, die klagte draai in vertroud is nonsens. 'n spikkel in die lug vlieg openhartige na my, en ek het nie nodig om'n magiese weerkaatsing in & nb om my te vertel wat dit beteken om te sê totsiens aan R&R en vyf dae van visvang by die Dam Kloss. Die lewe van'n geheime agent is nooit onderbreek so veel as wanneer hy herstel van die gevare van sy beroep.
  
  
  Maar nie nou nie, maat dit neem! Hy het aangevoer dat nie al die visvang stories het die lengte van'n haai se been en die breedte van sy naeltjie. Ek het Keith op die lyn, en alles anders kan wag. Maar dit het nie gebeur nie.
  
  
  Die groot RCAF AB-206A gestamp in my lomp, en die druk van die ego ondersteuners nie net churned naby die water, maar byna klop my van my voete af. Ek was nie geamuseerd. Hy swatted die bloedige ding weg, en dit gerol sywaarts soos'n oorgroei naaldekoker.
  
  
  My teenstander gesink het in verwarring. Nou is hy die oppervlak gebreek het en gooi dit in die water, skud soos'n terriër as hy probeer om die haak te gooi. Hy het gehoop die oë sou beïndruk diegene wat in die helikopter. Dit moet gewees het, want hulle het gaan sit bewegingloos in die lug en rammel hard terwyl hy speel met sy vriend op die lyn. Hy spring op & nb die helfte van'n dosyn keer
  
  
  selfs voor haar ego het haar nader aan die boot. Dan was dit'n moeilike taak om te hou die lyn styf met jou regter hand, en rek die net onder dit met jou linkerkant. Wanneer visvang, as jy wil vis, nooit neem jou tyd. Jy kalm te bly en kalm, goed-gekoördineerde; ek is goed met sommige dinge.
  
  
  Dit kan nie gewees het meer as'n voet lank, maar dit lyk soos hierdie. En sy kleur is'n ryk bruin, vol van die rooi-bruin skakerings, met'n pragtige gevlekte naeltjie. Hy was uitgeput, maar hy het nie moed opgee nie. Selfs wanneer sy was ondersteun deur die ego in die voorkant van sy lug gehoor, het hy probeer om homself te bevry. Hy was ook gratis en vol van die gees om op te gee, en ek het geweet dat ek verlaat. Ego soen haar slymerige kop en gooi haar terug in die water. . Hy klap met sy stert, nie in dankbaarheid, maar in protes, en dan links.
  
  
  Hy geswem na die kus, wat gekoppel is aan die boot na die beskuldigdebank en versamel tente in sy toerusting. Toe ek uitgegaan het na die einde van die paneel, en laat val die tou leer deur helikopter, en ek klim op, asemhaling balsem en denne, om totsiens te sê vrede en ontspanning.
  
  
  Wanneer ek of enige ander BYL agent is gegee R&R tyd, weet ons dat dit geleen het, net soos die res van die tyd. In my geval, hy het ook geweet dat, indien daar was'n behoefte om my te kontak, RCAF sou gebruik word om die oordra van die boodskap, so dit was geen verrassing dat die helikopter gevlieg oor die boomtoppe. Wat regtig verbaas my was dat Smous was die wag binne-in my.
  
  
  David Hawke is my baas, direkteur en hoof van operasies by die BYL, die kleinste-agentskap in die AMERIKAANSE regering en die dodelikste. Ons besigheid is internasionale spioenasie. Wanneer dit kom by die dinge rof, ons haal verantwoordelikheid waar die CIA en die res van die ouens rondom intelligensie stop. In bykomend tot die president, minder as tien amptenare in die hele burokrasie weet oor ons bestaan. Dit is wat Intelligensie moet word. Dit is soortgelyk aan Ben Franklin se stelling: drie mense kan'n geheim te hou as twee mense rondom hulle is dood. Ons is die enigste een wat oorgebly het, en Smous is in beheer. Met die eerste oogopslag, jy mag dalk dink dat hy is'n bejaarde en nie baie suksesvol gebruikte motor verkoopsman. 'n goeie dekking vir die man wat ek dink die mees slim kameraman in die dodelikste spel rondom.
  
  
  Wanneer haar pa steek sy kop deur die luik en een van die bemanningslede hou sy hand uit met die sak, sy sien Hawk buig oor sy bak hande, probeer om die lig van sy alomteenwoordige sigaar in die konsep. Teen die tyd dat hy het opgestaan en gegaan, en die valdeur gesluit was, was hy reeds sit met sy kop agteroor, tevrede te suig rook en swawel rondom die stink reuk Brenda, die sigaar wat hy gekoester het.
  
  
  "Nice vang," het hy gesê, op soek na my sardonically. "Sit neer en buckle up, sodat ons kan kry om hierdie woestyn paradys."
  
  
  "As ek geweet het jy kom, wil ek gevang het twee van hulle, meneer," sê ek, sit langs hom.
  
  
  Die ego-verkreukelde pak pas die emu soos'n sak weggegooi, en daar was geen twyfel dat'n netjies geklee hy kon nie verstaan waarom daar so VIP behandeling vir'n deurmekaar ou toppie en'n goeie forel visserman.
  
  
  "Seun," het die g? n? rale Hawke, oor die swaar snuif van die helikopter, " sien as jy kan help om die vlieënier."
  
  
  Die bevelvoerder, Kapralov, aarsel net vir'n oomblik. Dan, met'n kortaf knik, het hy verskuif na die kajuit. Die sagtheid van die Hawke se gesig verdwyn met dit. Nou die dun gesig het op'n lyk wat soms voorgestel dat iemand in die Hawk familie boom is'n Sioux of Cheyenne oorlog hoof. Sy uitdrukking weerspieël'n opgekropte krag, vol van insig en persepsie, gereed om op te tree.
  
  
  "Jammer vir die onderbreking. Ons het'n DEFCON waarskuwing." Hawk gebruik formele woorde, asof die Skot was die besteding van geld.
  
  
  "Globale, meneer?" Hy voel'n effense tinteling op die agterkant van sy nek.
  
  
  "nie. Erger." As hy gepraat het, het die attaché se tas was op sy skoot. "Dit sal gee jy die agtergrond." Hy oorhandig my'n BYL inligting gids met'n rooi streep op die voorblad ontwerp is net vir die president se oë. Dit was die tweede poging. Daar was'n kort opsomming. Dit was soos'n uitgebreide scenario van'n gesprek Hawk en ek het geen meer as'n sondag gelede. Dit het nie beteken dat die BYL hoofkwartier in Dupont Circle in die nasie se hoofstad is ingeluister. Vir die mishandelde dekking van Saamgesmelt Pers en Draad Dienste, ons maak geen foute. Dit het ook nie beteken dat ons was heldersiende, maar daar is tye wanneer dit is seker dat Hawke het die geskenk. Dit is eenvoudig bedoel dat dit moontlik was om te aflei van die bestaande omstandighede, sonder die gebruik van'n rekenaar, dat daar sal wees om sekere resultate. In hierdie geval, die gevolg was late - kern diefstal. Dit was ook die kern diefstal van'n nuwe top-geheime taktiese wapen, wat beteken dat daar sou wees'n paar sensitiewe diplomatieke besluite op die president se deel.
  
  
  Cockeye behoort aan die SRAM klas-'n kort-reeks missiel aanval. Dit is'n tipe van die vuurpyl wat ons gelewer het om die Israeli's tydens die Yom Kippur-oorlog. Dit is waar die ooreenkoms eindig. Haantjie is'n kern bom,
  
  
  en in teenstelling met enige ander kort-reeks taktiese kern wapen, sy doeltreffendheid is negentig persent. Vertaal, beteken dit dat terwyl die ander kern wapens van die dieselfde grootte en tipe - of in Warskou Verdrag arsenaal, in Beijing bunkers, of in ons eie - kan vernietig'n stad blok, Cockeye kan vernietig'n stad. 'n uiters mobiele silindriese voorwerp, met'n lengte van rivnenskaya sestien voete, 'n gewig van minder as die helfte van'n ton en'n verskeidenheid van 150 myl, Cockeye is'n sterk troefkaart in jou verdediging dek. En dit het uitgewis'n paar van die ontstellende lyne van die gesigte van ons leiers en politici op die VORM en op die Pentagon.
  
  
  Die lees van die besonderhede van die verlies van die "Petushka", daar was een ooglopende faktor; die kundigheid van diegene wat die operasie uitgevoer het. Dit was'n gladde, elegante stuk van die werk, en dit het'n akkurate kennis van die ligging van die bunkers op Katzweiler noord van Kaiserslauten in Rynland-Platz, waar die missiel eskader is gestoor.
  
  
  Daar was swaar mis, wat algemeen by hierdie tyd van die jaar of by 03: 00. Daar was geen oorlewendes in die vyftig-man sekuriteit span, en die besonderhede van die tyd en beweging is ingesamel deur die CIDC. Hulle het in'n vragmotor wat later ontdek is vermom as'n Amerikaanse weermag ses - deur-agt. Dit is aanvaar dat indien hulle het nie die dra van G. I. klere, hulle sou ontmoet het ten minste'n paar weerstand. Messe gebruik is op drie soldate aan diens by die hek, en op die bunker wagte. Te oordeel aan die liggame van die laasgenoemde, het hulle gedink dat die ih moordenaars was die ih redders. Die twee beamptes, en die res gesterf het in hul beddens van gas vergiftiging.
  
  
  Slegs een kern-gestort missiel gesteel. Onmiddellike vermoede sal gefokus word op die KGB of die SEPO Chikom met behulp van'n span van die Kaukasiese Hulle.
  
  
  Maar nie vir lank nie. Op dieselfde tyd dat die Haantjie is geneem, nog diefstal was die neem van die plek'n paar kilometer na die suide in'n pakhuis in Otterbach. Dit was nie die eerste groep wat eintlik gesteel het die Haantjie, maar hulle gebruik dieselfde metodes. In hierdie geval, die gevange doel was om ons nuutste UAV model-'n afgeleë onbemande voertuig-'n swart boks, en alles wat.
  
  
  UAVs nie kos baie bene langer as Cockeye. Dit het kort, stomp vlerke en kan vlieg teen mach 2. Ego belangrikste doel-foto intelligensie. Maar paar Cockeye met'n UAV, en jy sal'n kern missiel met'n verskeidenheid van 4,200 myl en die vermoë om dood te maak'n miljoen mense.
  
  
  "Die kern afpersing, 'n stem, en ons is in die dell," sê ek.
  
  
  Hawk lag, en sy by een van haar maat sigarette te probeer en demp die reuk van ego sigaar.
  
  
  Daar was'n enkele paragraaf gewy aan wat genoem kan word'n bitter pil:
  
  
  As gevolg van die weer en die tyd voorwaardes, sowel as die feit dat al die personeel wat betrokke was uitgeskakel, die diefstal in Katzweill bespeur was net na 05: 40, en in Otterbach - tot 05: 55. Hoewel USECOM in Hidelberg en VORM in Casto was onmiddellik in kennis gestel van die aanval in Otterbach, die VSA en NAVO hoofkwartier was nie op die hoogte van die verdwyning van Cockeye tot 07:30 vir redes tans ondersoek.
  
  
  
  
  "Hoekom hierdie gemors?" Ek het gesê, kyk op.
  
  
  "Iemand ongelukkig is met sy rang as'n brigade bevelvoerder wat gedink het hy kon los alles op sy eie, want hy het gevind dat die vragmotor. Dit kan'n verskil maak."
  
  
  Die volgende evaluering verduidelik hoekom. BYL, soos al die Geallieerde intelligensie-agentskappe, elke poging om op te spoor van die moordenaars en die herstel van die gesteelde items. Binne 1,500 kilometers van Kaiserlauten, daar was nie'n enkele vragmotor, trein, bus of vliegtuig wat nie stop-en-deursoek. Al die grond vervoer kruising van die Wes-Europese grense en die grense van die "Yster Gordyn" was onderworpe aan die dubbele kontrole. Toesig vanuit die lug met behulp van spesiale opsporing toestelle het onder die wêreld. Elke agent op die grond van Kirkenes te Khartoem het een lokaliteit in Rusland-vind Petushok. As die sirene is aangeskakel om te vergroot die moeite tydens die opening, eerder as amper twee ure later, is dit dalk steeds is visvang.
  
  
  BYL het'n werk aanname gebaseer op vier kriteria: 1. Geen groot opponerende krag wat hierdie operasie. Hulle het hul eie darren, en die steel van Odin as'n afleiding sou wees om te riskant. 2. Dus, die diefstal van UAVs is net so belangrik vir die bedrywighede soos die diefstal van Cockeye. 3. Na die diefstal, die tyd is die sleutel faktor. Hulle wat uitgevoer die dubbel operasie kon nie weet hoeveel tyd hulle gehad het. Dit beteken'n onmiddellike behoefte vir skuiling of vervoer oor die gebied.
  
  
  As hulle bly in die gebied, die eienaars sal word onder konstante openbaarmaking druk, en hul vermoë om te werk sal baie beperk. 4. Cockeye en UAVs was waarskynlik gelewer rondom die beoogde punt binne die gebied na die beoogde punt buite dit.
  
  
  Die bestudering van die bewegings van al die lug verkeer in die gebied van die aksie onmiddellik na die diefstal bied'n enkele leidraad. 'n DC-7 skroef-gedrewe vrag vliegtuig wat deel uitmaak van die Noord-Afrikaanse Mense se Medisyne Republiek het om die dorp van Rentstuhl Flugzeugtrager naby Kaiserlauten by 05: 00 op dieselfde dag.
  
  
  Die vliegtuig aangekom het'n week vroeg vir motor herstelwerk, en Rentstuhl spesialiseer in die nie-jet vliegtuig herstelwerk.
  
  
  In die mis, die DC-7 neem af met minimale toets. 'n ego openbaar nagegaan word deur die doeane-die aand voor het getoon dat die nen was die uitvoering van spaar enjin dele. Geparkeer by die ver einde van die oprit, die vliegtuig was in'n geïsoleerde posisie en in die mis ego kon nie gesien word rondom die toring of administratiewe gebou tydens die kritieke tydperk.
  
  
  Die drie-man-span, wat lyk soos NAPR militêre vlieëniers, aangekom het vir die operasie by 04: 00. Hulle het'n vlug plan om die Heraklion lughawe in Athene. Op 07:20, Civitavecchia Lug Verkeer Beheer is ingelig dat die vlug plan het verander na Polyline-Reguit, hoofstad NAGR.
  
  
  Moontlike gevolgtrekking: Cockeye en UAVs was aan boord van die DC-7.
  
  
  "Dit is redelik subtiele, meneer," sê ek, die sluiting van die gids.
  
  
  "Dit was gister. Sy is voller met hulle fretten, en ek weet wat jy dink - dat Ben d'Oka Mendanike van die Republiek se Noord-Afrikaanse Folk-Medisyne sal nooit gesleep het homself in iets soos hierdie."
  
  
  Die stem van die wat ek dink.
  
  
  "Wel, hy is nie betrokke nie. Hy is dood." Hawk skud die stomp van sy sigaar en kyk teen die ondergaande son. Ook Karl Petersen, ons ambassadeur te NAPR. Beide van hulle is gedood is na die vergadering in'n geheime vergadering. Petersen was getref is deur'n vragmotor en Mendanicke in'n vliegongeluk in Budan, byvoorbeeld, drie ure later, en al hierdie op dieselfde tyd as die blaas van die "Cockerels ".
  
  
  "Dit kan wees om'n toeval."
  
  
  "Miskien nie, maar jy het'n beter idees?" het hy gesê nors.
  
  
  "Nee, meneer, maar afgesien van Mendanick nie in staat is om te beplan om die diefstal van die kern materiaal, hy hoef nie enigiemand rondom die rat kamer ego wat kan beroof die piggy bank. En as ons albei weet, is die situasie in NAGR is'n lang tyd vir'n staatsgreep deur die kolonels."
  
  
  Hy kyk na my skerp. "Ek dink nie ek sal laat jy gaan visvang weer. Odin! "Hy het'n thumbs-up gebaar. "Nuke en UAV rondgeskuif punt A. Twee!" Ego-indeks vinger gelig. "Tot iets beter kom saam, hierdie DC-7 web is die verdomde lei ons. Drie! "Die ander vingers het - en haar, merk dat hy het'n lang lifeline -" Nick Carter gaan na Punt B te sien as wat hy kan vind wat geneem is rondom punt A. Okay?"
  
  
  "Meer of minder. Emu glimlag op haar, en die suur kyk is vervang deur wat genoem kan word'n ego-vriendelike frons.
  
  
  "Dit is'n uitdaging, seun," het hy saggies gesê. "Ek weet dit is subtiel, maar daar is geen tyd. Ek weet nie wat die bastards beteken. Die oni gevang het'n nuwe wapen wat hulle weet niks oor nie, en dat dit kan daarop gemik wees om Odin rondom ih stede."
  
  
  Die valk is nie om diegene wat nie gepla deur enigiets. Nie alleen nie, al rondom ons. Anders, hy sou nie sit in sy stoel, en haar sou wees nie wat langs hom sit. Maar in die vervaag middag lig, die lyne van sy gesig was dieper, en die immobiliteit van sy ego, daar was'n skynsel van kommer in sy bleek blou oë. Ons het'n probleem.
  
  
  Vir my, dit is die naam van die spel ek is daarvan beskuldig van speel. Ontslae te raak van al die "voorbehoud", " ifs " en "voorbehoud", ontslae te raak van die amptelike jargon, en dit is net'n tailspin van hoe jy gaan.
  
  
  Hawk my ingelig dat ons was op pad om te Dorval Lughawe buite van Montreal. Daar, sal ek vang'n Lug Kanada openhartige visvang reis na Rome en dan'n "NAA Caravel" te Lamana. Dit is wat uitgevoer word deur die Ned Cole, hoof korrespondent vir Saamgesmelt Pers en Draad Dienste-AP&WS. My opdrag is om verslag te doen oor die skielike en tragiese dood van die Eerste Minister Ben-d'Oka Mendanike. Die dak was soliede genoeg. Maar as'n veiligheidsnet, ek het ook'n tweede paspoort, 'n franse een, in die naam van Philippa d'avignon, 'n hidroloog en water ingenieur by die Europese kommer RAPCO. Vars water vir, BYVOORBEELD, was op gelyke voet met olie. Hulle het'n hel van'n baie van beide.
  
  
  Ons het nie enige BYL personeel om my te ondersteun. Ek sou sê ons is klein. My enigste amptelike kontak sal wees Henry Sutton, 'n CIA-inwoner en kommersiële attaché by die AMERIKAANSE Ambassade. Hy was wag vir my, want van die ambassadeur se dood, maar hy het nie geweet oor my ware missie. Selfs in hierdie situasie, dit is BYL se beleid bekend te maak operasionele data om saam intelligensie-agentskappe net by die diskresie van die veld agent.
  
  
  In die begin, ek het twee benaderings: Mendanike se Pakistani weduwee, Sema, en die DC-7 bemanning. 'n weduwee, want sy sou geweet het die onderwerp van die Ambassadeur Petersen se geheime vergadering met haar oorlede man en die rede vir sy skielike vlug na Budan. Soos vir die bemanning van die DC-7, vir ooglopende redes, was hy gevra om te bespreek vlug planne met hulle.
  
  
  Soos ek gesê het, dit was'n roetine-prosedure. Dit was Smous wat gesê het,"Jy hoef nie eens tyd om uit te vind as Cockeye en UAVs is daar buite."
  
  
  
  
  
  
  
  Hoofstuk 2
  
  
  
  
  
  
  
  Vir die res van die reis na die visvang kamp, ek gememoriseer die meeste van die agtergrond materiaal Hawk my gegee het. Hierdie hoofsaaklik bekommerd oor die Noord-Afrikaanse folk-medisyne van die Republiek.
  
  
  Elke BYL agent het'n up-to-date prentjie van die geopolitieke gesig van die wêreld. As'n Killmaster N3, my kennis is, natuurlik, uitgebreide en diep. Dit is hoe dit moet wees, sodat deur te fokus op die besonderhede, sy reeds halfpad daar.
  
  
  Om al die lande van die Magreb, NAGR is die armste. Dit was geskep deur die VN in die laat 50's op die droë deel van die voormalige franse besittings. As'n "nuut na vore gekom derde wêreld land", die opkoms was'n suiwer politieke.
  
  
  Ego hoofstad Lomanaya is'n diep water hawe, strategies geleë, en die lang gesogte deur die Sowjet-Unie. Admiraal N. G. Goroshkov, bevelvoerder-in-hoof van die russiese Ministerie van Buitelandse sake, het gesê in die geheim getuienis voor die Sentrale Komitee van die Politburo wat Polomanaya is die sleutel tot die beheer van die Wes-Middellandse see. Dit het nie'n universiteit genie om uit te vind waarom.
  
  
  Hierdie beheer is verhinder deur die verhoudings tussen die President NARN Ben d'Oka Mendanika en Washington. Dit was nie'n verhouding bymekaar gehou deur goeie kameraadskap. Die enigste ding Mendanika graag oor die Verenigde State van amerika was die bestendige vloei van fondse. Hy het ego in die een hand, klap sy weldoener se gesig mondelings met elke hand. Maar in ruil vir hulp, het hy nie gee die Sowjetunie die reg om te bunker in Laman, en was ook slim genoeg om versigtig te wees van die ih teenwoordigheid op sy grondgebied.
  
  
  Daar was'n paar ooreenkomste met die Tito situasie en die Sowjet-aanslag op die Adriatiese hawens. Die naam Mendanike was dikwels geassosieer met die naam van die Slawiese leier. In werklikheid, die dik kop op die Montreal-Ster banier wat lees: "Mendanike, Noord-Afrikaanse Tito is dood."
  
  
  'n Oxford opgeleide Ceylon, Mendanike in beslag geneem krag in 1964, en die omverwerping van die doodmaak van die ou koning Faki in'n bloedige staatsgreep. Faki se relatiewe, die Nabygeleë Hassan Abu Osman, was nie baie gelukkig oor die oorgang, en wanneer Washington het geweier om te voorsien emu met wapens, het hy na Beijing. Ego is Die dekade-lange guerrilla veldtog in die suidelike sektor van die NAPR sand heuwel rondom Budan was soms genoem in die pers. Osman se invloed was klein, maar soos Mustafa Barzani in Irak, hy het geen voorneme van die vertrek, en sy Chinese verskaffers was geduldig.
  
  
  Die Mendanike ongeluk dood ses van die ego's van sy naaste adviseurs. In werklikheid, die enigste oorblywende lid van die ego van die regerende gevolg was Algemene Salem Azziz Tasahmed. Vir'n tot nou toe onbekende redes, Ego muishond was nie getrek word deur die asblik po saam met ses ander mense te maak, 'n onverwagte reis op'n een-draad kaartjie na die rou kolom.
  
  
  Nadat die nuus van die ramp, Tasahmed verklaar homself'n veiligheidsbeampte en aangekondig dat hy sal lei die interim-regering. Die generaal was veertig, opgelei by Saint-Cyr, die voormalige franse Wes-Punt, en het'n kolonel tydens die 1964 staatsgreep. Hy het'n vrou, Mendanike se suster, en sy en Ben was lojale vriende aan die dood. Op hierdie geleentheid, BYL Lig gestel:
  
  
  Tasakhmed, soos bekend is, is die hantering van'n KGB-agent, A. V. Sellin, die hoof van die Malta verblyfreg, wat is gesekondeer om die leierskap sedert junie 1974. In die buurt was die Swart See Vloot, beveel het deur die Vise-Admiraal VS Sysoev.
  
  
  ;
  
  
  As die Ster gewaarsku, Mendanike se "tragiese dood" uitgelok woedend eise van'n aantal van die derde en vierde wêreld leiers byeen te roep'n nood vergadering van die Veiligheidsraad van die VN. Toevallige dood was nie in ag geneem word. Die beleërde CIA was weer'n lyfstraf seun, en terwyl daar is geen sin dat die Veiligheidsraad van die Raad kan sneller die opstanding van'n "bekende staatsman en verdediger van mense se regte," het die vergadering sou verskaf'n breë geleentheid om te druk woede teen die VSA se imperialistiese oorlog.
  
  
  Met al die ekstra ervaring Hawk my gegee het, my aanvanklike assessering verander het nie. Die ding is, dit was moeilik. In hierdie situasie, is al die komponente van'n klassieke toonbank-staatsgreep geïnspireer deur die Sowjet-Unie was teenwoordig. En die enigste skakel tussen Katzweiler en Lamana was dat DC-7 vliegtuig wat gelyk het geneem af op'n normale vlug, en die enigste verdagte aksie was om te verander die bestemming halfpad.
  
  
  Teen die tyd dat ons geland het in die voorkant van die RCAF hangar in Dorval, haar motor is nog steeds wag vir ons.
  
  
  verander in'n spa pas en aanvaar die identiteit van die Ned Cole op P & WS. Wanneer ek nie aan diens, 'n ten volle verpak reis sak en'n spesiale geval is vir die BYL attaché is links by die hoofkwartier vir'n vinnige kyk, en Smous ih is opgetel. Off-duty of op-die reg, my sweedse span bestaan uit Wilhelmina, my 9mm luger, Hugo, 'n arm-gemonteer stilet, en Pierre, die okkerneut-grootte gas bom ek dra gewoonlik in my jockey kortbroek. Ek het deeglik gesoek meer kere as wat ek kan tel, en een van die redes waarom ek wil om te praat oor dit, want niemand het gedink om te soek na hierdie plek.
  
  
  Hy staan op die veld lyn in die vroeë aand duisternis met Hawk as hy bereid is om raad die uitvoerende vliegtuig wat sou neem Ego terug na die hoofstad. Daar was nie meer'n behoefte om jou te vertel die besonderhede van die storie.
  
  
  "Vir estestvenno, die president damn goed wil hierdie geval toegedraai voor dit gaan die publiek," Hawk gesê, geuttrek sy hande en beligting nog'n sigaar.
  
  
  "Ek dink hulle is stil vir een of twee redes, of dalk beide. Waar hulle verberg ons Cockeye, hulle het tyd nodig om die opstel van die ego van die UAV en werk met avionics. Dit mag dalk te moeilik vir hulle."
  
  
  "Watter ander rede?"
  
  
  "Logistiek. As dit is afpersing, die vereistes voldoen moet word, aan die voorwaardes voldoen moet word. Dit neem tyd om te implementeer so'n plan."
  
  
  "Kom ons hoop dat dit is genoeg om te gee vir ons genoeg... Hy genoem vir die eerste keer die rede waarom hy was die vissery op'n dam in Quebec.
  
  
  "Ek haat'n lang vakansies."
  
  
  "Hoe is die dieselfde vlak?"
  
  
  "Beter. Ten minste het ek het dit, en wat bliksem Tupamaro Stahl is'n kop korter."
  
  
  "Hmm." Die sigaar string gloei rooi in die koue skemer.
  
  
  "Baie goed, meneer," 'n stem sê uit oor die vliegtuig.
  
  
  "Hy het om verskoning gevra vir die verlaat jy met my visvang rat," sê ek.
  
  
  "Ek sal probeer om my geluk in die Potomac. Totsiens, seun." Bly in voeling."
  
  
  "Die ego kant was soos'n yster boom."
  
  
  Ek was geneem met die motor na die lughawe. Tydens die kort rit, haar span is terug getrek op. Registrasie is voltooi onmiddellik. Sekuriteit, as jy kan kry verby my deur my Casey attaché'n oorsigtelike blik en soek my liggaam soos'n koek. Die Boeing 747 het feitlik geen loonvrag. Ten spyte van die feit dat ek op reis was in die ekonomiese klas, soos enige verslaggewer in die Barentsz-See, ek het drie sitplekke wat is goed vir ontspanning en kelders.
  
  
  Terwyl die drink en eet haar, ek ontspanne, maar as Hawk sê, dit alles kom neer op een ding. Die gesteelde items kan wees iewers in die NARR. As hulle daar was, my taak is nie net om uit te vind ih, maar ook om ontslae te raak van die een wat adverteer ego daar. Om my te help om van bo sal wees " satelliet-en verkenning van die SR-71 maolet.
  
  
  Voor, die waarheid was sterker as fiksie. Nou ee se geweld prys is ver voor van die wetenskap fiksie. TV, flieks en boeke hou nie op. Dit het'n saak van meerderwaardigheid. En die belangrikste rede vir die versnelling is wat vandag in Los Angeles, München, Rome of Athene, diegene wat die dood van hul mede-mens te dikwels kry weg met dit. In die goeie ou VSA, filantrope bekommerd wees oor die aanvallers, en nie die slagoffers. BYL werk anders. Andersins, is dit kon nie op alle werk. Ons het'n ouer-kode. Dood te maak of doodgemaak word. Die beskerming wat beskerm moet word. Lojaal aan alles wat geval het in die hande van die vyand. Ek het nie iets op die dell self. Net die resultate.
  
  
  
  
  
  
  
  Hoofstuk 3
  
  
  
  
  
  
  
  Die Leonardo da Vinci Lughawe terminale gebou in Rime is'n lang glas-ingeslote hol gang met'n klomp van die lugredery tellers, druk busse en afsetpunte. Die glas gesigte van die veld lyn, en daar is dalende opritte van verskeie hekke waar groot lugredery vliegtuie kom saam. Minder gesogte draers op pad na Noord-Afrika en die suid-en oos-is gelaai uit die agterste vlerke van die terminale, wat bewys dat, ten minste in Rime, ten spyte van die nuutgevonde invloed van die Arabiese olie-produserende lande, daar is'n sekere stel van verskille. nog steeds waargeneem.
  
  
  Loop af in'n wye, digbevolkte gang is goed vir twee dinge-waarneming en die opleiding van'n herstel van die been. Toesig is meer belangrik. Van die oomblik het ek af op die Lug Kanada vlug, ek het geweet dat ek was onder toesig. Dit is'n innerlike gevoel wat gebaseer is op die lang ervaring. Ek het nog nooit argumenteer met dat. Dit was daar toe sy aan wal op die oprit en het grootgeword saam met die cappuccino sy bestel by Express Barre. Dit bly ferm as hy na die kiosk en gekoop het'n Rome Corriere Delia Sera, dan gaan sit in die volgende stoel om te kyk na die nuus. Mendanicke was nog steeds die voorblad. Dit is berig dat daar is spanning in die land, maar onder streng beheer. Ek het besluit dit was tyd om te gaan na die mans se kamer en trek my das.
  
  
  Ek het dit opgemerk, terwyl die bestudering van nuwe produkte van Lamana.
  
  
  Hy was klein en taai, met'n blas gelaatskleur en gewone klere. Hy kon wees van enige plek, 'n tipiese gesig in'n skare. Ek was geïnteresseerd in die ego voorneme, nie ego anonimiteit. Net Hawk en BYL sentrale beheer het geweet ek was in Rime... vermoedelik.
  
  
  In die spieël van die mans se kamer, my gesig aangegluur by my. Ek het'n nota om myself te herinner om te glimlag meer vir ewig. As ek nie versigtig, dit sal begin om te lyk soos iemand het'n geheime agent.
  
  
  Daar was'n redelik konstante beweging van mense verlaat die kamer rond, maar my bietjie bode het nie betree. Waarskynlik ook ervaar'n pro. Toe ek het haar verlaat, en gaan af met die trappe aan die gang, het hy verdwyn.
  
  
  Daar was baie van die tyd voor die vlug, maar ek het na'n ver check-in punt om te sien as ek kon skrik haar ego weg. Hy het nie opdaag nie. Sy sel om oor te dink. Hy was'n ware spioen. Die ego doel was waarskynlik om te bevestig my aankoms en rapporteer dit. Aan wie? Ek het nie'n antwoord nie, maar as ego beheer was gewaarsku, so was hare. Miskien is die voordeel was met die teenstander, maar hulle het'n ernstige fout. Ih belangstelling aangedui dat iets verkeerd geloop het in die Smous se agtergrond.
  
  
  Ek gaan terug na die lees van die Corriere. Dit was vol van spekulasie oor Mendanike se dood en die betekenis daarvan om die GRANATEN. Die besonderhede van die ongeluk wat ooreenstem met dié wat deur die Hawke. Die vliegtuig was die maak van'n roetine-benadering tot grond'n ADF aanloopbaan op die rand van die Buda Oases. Normale in alle opsigte, behalwe dat dit die grond getref het agt myl van beide kante van die aanloopbaan. Die vliegtuig ontplof op die impak. Hierdie ongeluk was sabotasie, maar tot nou ferret niemand kon verduidelik hoe die DC-6 gevlieg in die woestyn sand, met sy wiele uitgebrei en standaard afkoms, spoed, op'n tyd wanneer die weer was "skakel" tussen die daglig en donker. Hierdie uitgesluit'n ontploffing op die raad of op'n ander vliegtuig wat afgeskiet Mendanike. Algemene Tasahmed het gesê'n volledige ondersoek sal gedoen word.
  
  
  My mede-reisigers begin in te samel. Gemengde gehoor, meestal Arabiese, sommige dra Wes-klere, ander nie. Daar was'n paar nie-Arabiere. Drie van hulle was franse ingenieurs, en die twee was die Britse swaar toerusting handelaars. Gegewe die omstandighede, ek het nie dink ih was'n goeie tyd om sake te doen. Maar sulke dinge lyk nie te pla die Brits.
  
  
  Die groep vergader betaal bietjie aandag aan die ander twee, die nagaan van hul horlosies van tyd tot tyd en wag vir die vliegtuig om te kom om mee te begin die ritueel van die check-ins en tjeks. Dan die laaste stryd op die lughawe in Rym, selfs Arabiese Airlines begin om te neem sekuriteit ernstig. Wilhelmina en Hugo was in hul toegesluit selle, in'n attaché geval. Daar sou geen probleem met dit, maar wanneer slegs een NAA klerk aangekom het, 'n man twintig minute laat met'n knipbord onder sy arm, het hy besef dat die probleem is afkomstig van'n ander bron.
  
  
  Hy het eerste in arabies, dan in'n slegte afrikaans, sy nasale stem plat en unapologetic.
  
  
  Sommige van die wag skare het gekreun. Die ander vrae. Sommige het begin om te protesteer en argumenteer met die gepaardgaande, wat onmiddellik het'n verdedigende houding.
  
  
  "Ek sê," die groter van die twee Engelse was skielik bewus is van my teenwoordigheid, " wat blyk die probleem te wees? 'n vertraging?"
  
  
  "Ek is bang so. Hy stel voor ons terugkeer by een uur in die middag."
  
  
  "'n uur! Maar dit is nie voor..."
  
  
  "'n uur," sug die hartseer oë ego metgesel.
  
  
  As hulle gewonder die slegte nuus, haar man beskou as die roeping van die Rome-nommer en om die vliegtuig tot sy beskikking. Eerste, dit was'n spin op die vraag of sy span was die moeite werd om die risiko van'n spesiale aankoms wat sal trek die aandag op'n tyd wanneer die vermoedens van Laman het meer paranoïes as gewoonlik. En tweedens, daar was'n kurktrekker, of jy stel my vir moord. Hare, ek het gedink ek wil vang op een of ander manier. In die tussentyd, ek wil'n bietjie rus te kry. Het haar twee Brits bespreek of hulle sal eet die begin van'n tweede ontbyt rondom bloedige steaks voor hulle vroeër hul bespreking, of daarna.
  
  
  Op die tweede vloer van die terminale, daar is'n sogenaamde tydelike hotel in die saal, waar jy kan huur'n kamer-'n kamera met'n stapelbed. Trek die swaar gordyne oor die vensters en jy kan blok uit die heiliges as jy wil om te rus.
  
  
  In die laer vlak, ek sit albei kussings onder die kombers en laat die gordyne hang af. Dan het ek opgegaan na die boonste vlak en bench press om te wag vir die ontwikkeling van gebeure.
  
  
  Clare se NAA aangekondig dat die drie-uur vertraging is te danke aan'n meganiese fout. Van haar posisie in die wag area, kon sy sien ons Caravel van die veld lyne hieronder. Bagasie is gelaai in die onderste deel van die vliegtuig, en die brandstof tenkwa werknemer hervul die tenks van die JP-4 vliegtuie. As die vliegtuig het meganiese
  
  
  die probleem was nie sigbaar aan ons, die meganika, vir ons bewyse dat iemand besig was om iets op te los iets. Dit was'n fuzzy situasie. Ek het besluit om te neem dit persoonlik. Oorlewing in my e-pos besigheid vereis'n direkte verhouding. Beter om te gevind word verkeerd as dood. In die hotel registreer, ek het my naam in haar groot en duidelike tipe.
  
  
  Hy het'n uur en vyftien minute later. Ek kon verlaat het om die sleutel in die slot en maak dit moeiliker vir die emu, maar ek het nie wil dit te moeilik wees. Neem hom na die hotel, praat met hom. Hy hoor die dowwe klik van skakelaars as sy die sleutel draai.
  
  
  Hy klim af van die stapelbed en geland geluidloos op die koue marmer vloer. As die deur oopgemaak binnegoed is, was dit omseil deur sy einde. 'n kraak verskyn. Die poort verbreed. Dit het nie lyk genoeg - 'n Beretta met'n lywige knaldemper. Sy weet die benige pols, die blink blou baadjie.
  
  
  Die geweer hoes twee keer, en in die dowwe lig van die kussings gespring oortuigend in rumatiek. Laat die emu voortgaan was'n vermorsing van ammunisie. Haar ego sny haar pols, en wanneer die Beretta die vloer getref het, dit gelanseer ego in die kamer, toeslaan ego teen'n twee-storie bed en skop die deur toegesluit.
  
  
  Dit was klein, maar dit herstel vinnig en so vinnig soos'n giftige draak. Hy swaai rond tussen die bedposts, swaai om en het my met'n mes in sy linkerhand wat lyk soos'n klein panga. Hy gaan sit met'n onvriendelike uitdrukking op sy gesig. Hugo se stilet dwarrel soos hy gryp haar, druk haar ego .
  
  
  Hy gespoeg, probeer om my te lei deur die druk van my in die lewe, en dan geslaan en hom in die keel. Ego se asemhaling was verskeurde, en sy geel oë glaserig. Sy feinted met Hugo, en toe hy counterattacked, hy skop haar in die kruis. Hy wil vermy die meeste van die slag, maar nou is sy is vasgepen deur die ego k gekerm. Hy het probeer om weg te trek, wat van voorneme is om te kraak my skedel. Haar ego gevang my pols voordat dit kon deel my hare. Dan ego gespin haar rond, sy gesig toeklap in die muur, sy arm gedraai in die rigting van die ego se nek, Hugo steek Ego in die keel. Die ego wapen het'n aangename luidende geluid soos dit tref die vloer. Ego se asemhaling was hees, asof hy het'n baie lang pad en verloor'n wedloop.
  
  
  "Jy het nie tyd om jammer te wees. Wie het julle gestuur?" Ek het probeer om dit in vier tale, en dan het my hand aan die limiet. Hy krul en snak na asem. Haar bloed was gestort met Hugo.
  
  
  "Vyf sekondes en jy is dood," het hy vir haar gesê het in die italiaanse.
  
  
  Sy verkeerd ons in watter taal. Hy het gesterf in vier sekondes. Hy het'n huilende klank, en dan haar, voel sy ego, sy liggaam sidder, sy spiere gespan asof hy probeer om te ontsnap van die binnekant. Dit duie gestort het, en ek het om te hou my ego terug. Hy bietjie die ampul gewoonlik, net dit was gevul met sianied. Ek ruik bitter amandels wanneer ek die Ego op die stapelbed.
  
  
  In die ritueel van die dood, hy kyk nie enige beter as wat hy was in die lewe. Hy het nie enige identifikasie, wat nie verbasend nie. Dat hy homself om te verhoed dat my uit te dwing om die ego te praat bewys óf'n fanatiese toewyding, of'n vrees van'n meer pynlike dood voordat hy gepraat het - of albei.
  
  
  Hy het haar na die stapelbed en'n sigaret aangesteek. Haar nooit tyd spandeer te dink oor wat sou gebeur het as haar het anders opgetree het. Ek laat die luukse van self-verantwoording aan die filosoof. Hier het ek het die oorblyfsels van'n klein moordenaar wat die eerste keer nagegaan my aankoms en dan probeer sy bes om te verhoed dat my vertrek.
  
  
  Iewers tussen ego waarneming en ego finale daad, iemand met'n beduidende invloed probeer lok my na die tronk vir die moord deur die bestel'n lang vertraging in my beplande reis. My aspirant-moordenaar se instruksies ten opsigte van die metode wat hy kon ontslae te raak van my moet buigsaam. Hy kon nie geweet het ek gaan om te neem'n bietjie rus. Hy kon gedoen het die helfte van'n dosyn ander dinge om te slaag die tyd, en almal van hulle sou gewees het in'n plat gesig. Dit sou maak dit makliker vir die moordenaar aan die werk en die verhoging van die waarskynlikheid van sy ego dat hy gevang is. Al hierdie het aangedui'n sekere graad van desperaatheid.
  
  
  Die poging het ook ernstige vrae: iemand het geweet dit was Nick Carter en nie Ned Cole. As dit iemand is verbind tot NAPR, waarom my doodmaak in Rime? Hoekom het jy nie laat my in te kom om te Lamana en die risiko van die dood my daar? Die vreemd van die antwoorde kan wees dat elkeen wat my nuwe kamermaat is nie geaffilieer met NAPR, maar met Noord-Afrika Aanbied. Aangesien die twee was deel van die dieselfde struktuur, die dood van opdragte kom van buite, maar het'n beduidende invloed binne die aanbied.
  
  
  Ek weet nie of die liggaam het'n wingman in my stapelbed. In elk geval, iemand sal wag vir'n verslag oor die sukses van die sending. Dit sou interessant wees om te sien wat die stilte sal produseer. Links haar ego onder die dek.Met'n beretta onder die kussing. Die Carabinieri sou pret om te probeer om dit uit te vind.
  
  
  Net soos Smous."
  
  
  Ek het emu'n gekodeerde telegram aan Mev Helen Cole in die Distrik van Columbia. In die nen, sy is gevra om te bied al die inligting oor die eienaarskap en beheer van Noord-Afrika Aanbied. Ek het ook genoem dat dit lyk soos my cover geblaas. Dan het ek afgetree het na'n restaurant op die lughawe om te probeer om'n paar goeie Katalane en Bardolino fiascos. Slegs die kelner opgemerk my.
  
  
  Dit was tien minute na die een toe haar vlug terug na die landing sone. Die passasiers het reeds nagegaan, en die meganiese probleem is opgelos. Twee Britte, meer rooi nie, maar deur geen middel dunner uit die vertraging, blaker oor mekaar as'n streng Arabiese met'n rooi fez gesoek ih en wapens geëis.
  
  
  My eie toelating, was roetine. Nie een van die drie manlike assistente betaal meer aandag aan my as enigiemand anders. Hy het deur die hek en gaan af in die oprit in die middag son, probeer om te wees in die middel van die vloei van passasiers. Ek het nie gedink iemand sou skiet my uit hierdie oogpunt, maar dan het ek het nie verwag dit en die toelatingskomitee.
  
  
  Die Caravelle se binneland was smal, en die twee sitplekke weerskante van die kloof is ontwerp vir loonvrag eerder as om te troos. Daar was ruimte vir die hand bagasie aan die onderkant, en die boonste rakke, gereserveer net vir jasse en hoede, is vol met alle vorme van goedere. Twee lugwaardinne in die donker blou uniforms met'n kort romp het nie probeer om te lê reëls, ek weet dit is nutteloos. Die verf was skil af, net soos die beige dekor in my kop. Egter, ek het gehoop dat die onderhoud van vliegtuie sou wees meer professionele. Hy het verkies om'n sitplek in die rug. Dat die manier, hy kon check uit die nuwe aankomelinge en nie ons rug draai na iemand.
  
  
  By 13.20, passasiers gestop instap. Die meeste van die sitplekke geneem. Egter, die stert oprit gebly verlaag, en die vlieënier het nie draai op die enjins. Ons vermaak deur'n arabiese muzak. Dit is onwaarskynlik dat ons wag vir nog'n aankondiging oor'n meganiese vertraging. Ons was nie gereed vir hierdie. Ons wag vir die laaste passasier om te kom.
  
  
  Hy het hijgen en gepruttel, struikel swaar af met die trappe, emu gehelp deur die langer po van twee lugwaardinne wag vir die ego te ontmoet.
  
  
  Ek kon hom hoor hyg in frans: "Haas, haas, haas. Alles is in'n haas... Dan sien hy die vlugkelner en oorgeskakel na arabies: "As-salam aliqum, strip binti."
  
  
  "Ca aliqum as-salam, aboui," het sy geantwoord, glimlag as sy hou haar hand na die emu. En dan in frans: "Geen haas, Dokter."
  
  
  "Ahhh, vertel dat jou bespreking lessenaar!" Dit was gelaai met'n plastiek sak vol van die wyn bottels en'n groot gehawende tas.
  
  
  Die lugwaardin vir hom gelag as sy leeggemaak sy sakke, terwyl hy hyg en geprotesteer teen die onnatuurlike vertrek tyd. Die ego van'n taxi is vas in die verlorenes te veg Romeinse verkeer. Die meeste FAO kan doen, is om die emu met'n motor, ens., ens.
  
  
  Die dokter was'n groot man met'n swaar gesig. Hy het'n hoed vir krullerige, kortgeknipte grys hare. Hierdie, saam met die ego se iris die vel, aangedui sommige swart bloedlyn. Ego is donker blou oë was'n interessante kontras. As die vlugkelner was verpakking Ego se dinge, hy plons neer op die sitplek langs my, vee sy gesig met'n sakdoek en vang sy asem verskonend.
  
  
  Ek het met hom gepraat in engels as die stert leer het en toegesluit in plek. "'n paar moeilike wedloop, huh?"
  
  
  Nou is hy was op soek na my met rente. "Ag, engels," het hy gesê.
  
  
  "'n paar keer hulle afgedank by die trein stasie. 'n Amerikaanse."
  
  
  Hy versprei sy vleis arms wyd: "Amerikaanse!" Dit lyk asof hy gemaak het'n opwindende ontdekking. "Wel, welkom! Welkom!" Hy hou sy hand uit. "Haar Dr. Otto van der Meer vir die Voedsel-en Landbou Organisasie van die Verenigde Nasies". Ego se aksent is meer frans as nederlands.
  
  
  "Veiligheidsgordel, Dokter," die lugwaardin het gesê.
  
  
  "Wat is dit!" Sy stem was hard, en hy het opgemerk dat verskeie passasiers kyk oor en óf glimlag of waai by die emu.
  
  
  Die gordel vasgegespe ego se bultende midsection, en hy draai sy aandag terug na my as die Caravel verskuif weg van die kussing en begin te stuur. "So Het Die Amerikaanse. RAPKO?"
  
  
  "Nee, haar joernalis. My naam is Cole."
  
  
  "Ahh, ek verstaan haar, joernalis. Hoe doen jy, Mnr Cole, baie lekker om jou te ontmoet." Die ego handdruk het getoon dat daar was iets stewiger onder die omtrek. "Is jy van hema, Die New York Times?"
  
  
  "nie. AP en WS."
  
  
  "Ag, ja, ja. Baie goeie." Hy het nie geweet AP&W, BY&T, en emu het nie omgegee nie. "Ek neem aan jy gaan om te Lamana as gevolg van die Eerste Minister se dood."
  
  
  "Dit is wat my redakteur voorgestel."
  
  
  "'n verskriklike ding. Ek was hier in Rime toe ek dit gehoor het."
  
  
  Hy het sy kop geskud. "'n hartseer blaas."
  
  
  "Het jy geweet dat die ego is die goeie?"
  
  
  "Ja, natuurlik."
  
  
  "Gee jy om as ek kombineer besigheid met plesier en vra jou'n paar vrae oor nen?"
  
  
  Hy knip sy oë op my. Die ego lob was breed en lank, maak die onderste deel van die gesig verskyn vreemd verkort. "Nee, nee, glad nie. Vra my wat jy wil, en ek sal jou vertel alles wat ek kan."
  
  
  Sy is geneem uit haar notaboek, en oor die volgende uur, het hy geantwoord haar vrae en gevul uit verskeie bladsye van die inligting wat ek reeds het.
  
  
  Die dokter was van die populêre mening dat selfs indien Mendanike se dood was'n ongeluk, wat hy getwyfel, die kolonel se staatsgreep was iewers in die werke.
  
  
  "Kolonel-Generaal Tashahmed?"
  
  
  Hy haal sy skouers op. "Hy sou wees om die mees voor die hand liggende keuse."
  
  
  "Maar waar is die staatsgreep in hierdie? Mendanike is nie meer nie. Sal nie die opvolging gaan na die algemeen?"
  
  
  "Die kolonel kon gewees het wat betrokke is in die nen. Kolonel Mohammed Dusa - Hoof van die security Service. Dit is het gesê dat hy geskoei sy organisasie op die Egiptiese Mukhabarat."
  
  
  Wat was dan gemodelleer na die KGB met die hulp van die Sowjet-adviseurs. Ek lees dit oor Duza in my inligting materiaal. Hulle het bepaal dat hy was Tasahmed se man. "Wat kan hy doen as die weermag behoort te Tasahmed?"
  
  
  "Die weermag is nie'n Mukhabarat," het hy mompel. Dan het hy sug, die kruising van sy vleis arms oor sy bors as hy staar na die agterkant van die stoel in die voorkant van hom. "Jy het om iets te verstaan, Mnr Cole. Hy bestee die meeste van sy lewe in Afrika. Wat ek gesien het soortgelyke dinge voor. Maar sy'n internasionale staatsamptenaar. Ek gee nie om oor die politiek, hulle walging my. jakkalse kompeteer om te sien wie kan die top jakkals. Mendanike kan lyk soos'n windsak, maar hy was nie'n dwaas in sy vaderland. Hy het sorg van sy mense as die beste wat hy kon, en dit is moeilik om te sê hoe dinge sal einde nou dat hy weg is, maar as dinge nie gaan soos hierdie, dit sal wees bloedige."
  
  
  Die dokter het in sy tande vassit en nie verstaan nie die betekenis nie. "Is jy sê dat Duza is om hulp van buite?"
  
  
  "Wel, ek wil nie aangehaal word nie, maar as deel van my werk, ek het om te reis regoor die land'n baie, en ek is nie blind nie."
  
  
  "Jy bedoel Abu Osman in pas is met hierdie?"
  
  
  "Osman!" Hy kyk na my met groot oë. "Osman is'n reaksionêre ou dwaas, hardloop rond in die sand, roeping vir die heilige oorlog soos'n kameel skree oor & nb. Nee, nee, dit is iets anders."
  
  
  "Ek is nie gaan om te speel'n raai spel, Dokter."
  
  
  "Kyk, ek reeds gesê te veel. Jy is'n goeie Amerikaanse joernalis, maar ek weet regtig nie wat jy. Ek weet nie wat jy gaan doen met my woorde."
  
  
  "Ek luister, nie kwotasie. Hierdie is die agtergrond inligting. Alles wat jy in gedagte het, sal ek nog steeds het om te check dit uit."
  
  
  "Ek bedoel, Mnr Cole, jy dalk moeilikheid nagaan nie. Jy kan nie eens toegelaat word om die land in te voer." Dit was'n bietjie hard.
  
  
  "Dit is'n kans dat enige joernalis moet neem wanneer hul redakteur sê: gaan weg."
  
  
  "Ou. Sy is seker dat dit is. Maar nou is daar sal wees geen vriendelikheid teenoor die Amerikaners, veral diegene wat vrae vra."
  
  
  "Wel, as sy gaan om te kry om die twyfelagtige eer van geskop rondom hierdie plek voor ek daar kom, sy gaan om te probeer om te praat saggies," sê ek. "Jy weet, van die kursus, oor die dood van ons ambassadeur?"
  
  
  "Van die kursus, maar dit beteken nie dat enigiets aan mense. Hulle het nie net dink oor die dood van hul leier. Sien jy die verband tussen hulle? Wel, "het hy het'n diep asem en sug, 'n man wat teësinnig gemaak het om sy gedagtes," Kyk, ek sal sê een ding, en dit is genoeg van hierdie onderhoud. Verskeie mense het'n besoek aan die land in die afgelope maande. Ek weet haar ih kyk, want ek het haar gesien het, wel, in ander plekke. Partisane, huursoldate, kommando-wat wil-verskeie mense kom op dieselfde tyd, bly nie in Laman, gaan na die dorp. Ek sien net haar in die dorpe. Hoekom moet sulke mense kom na hierdie plek? Ek vra myself. Daar is niks hier. Wie betaal hulle? Nie Mendanicke. So miskien het hulle is toeriste op vakansie, sit in'n kafee, bewonder die uitsig. Jy weet wat, Mnr Newsboy. Fineer ". Hy sit'n einde te maak aan dit, versprei sy hande. "Nou sal jy verskoon my. Ek nodig het om te rus." Hy gooi sy kop agteroor, gooi terug in die sitplek, en aan die slaap geraak.
  
  
  Die ego posisie was dat die persoon wou om te praat, maar was huiwerig om dit te doen, steeds huiwerig as hulle voortgegaan, totdat hulle'n punt bereik waar hulle was ontsteld en ontevrede met hul vrymoedigheid met'n onbekende joernalis. Óf hy praat te veel, of hy was'n goeie akteur.
  
  
  In elk geval, daar was nie nodig om my te vertel oor die instroming as hulle het nie so dink nie. Die kommando's gesteel kern wapens, en terwyl die Midde-Ooste van Casablanca tot die Suid-Jemen was vol van hulle, dit kan'n lei.
  
  
  Wanneer die goeie dokter het wakker geword,
  
  
  Na afloop van die middagslapie, hy was in'n beter bui. Ons het sowat'n uur verlaat, en hy het aangeraai om Emoe om te praat oor sy landbou projekte. Hy bestee die meeste van sy lewe in Afrika. Hy het'n Belgiese vader-nie'n nederlandse een-wie het aan die Universiteit van Leuven, maar na wat sy lewe was gewy aan die kos probleme van die Donker Kontinent.
  
  
  As die vlieënier het begin om te daal, van der Meer oorgeskakel van my vertel oor die globale katastrofe van droogte versprei om te dra sy sitplek gordel. "Ag, my vriend," het hy gesê, " doeane is nooit maklik hier. Dit kan baie moeilik wees vir julle in hierdie tyd. Bly met my. Ek sal maak dat jy'n FAO skrywer, hoe is dit?"
  
  
  "Ek sou nie wil hê om te gee jy enige moeilikheid."
  
  
  Hy snork. "Dit is nie'n probleem vir my. Hulle ken my goed genoeg."
  
  
  Dit het gevoel soos'n geleentheid. As dit enigiets anders, hy sou gevind het uit hoekom. "Ek waardeer die aanbod," het ek gesê. "Ek sal jou volg."
  
  
  "Ek neem aan jy nie arabies praat?"
  
  
  Daar is altyd die voordeel van muting die taal van'n vyandige land. "Dit is nie een om my talente," sê ek.
  
  
  Hy knik pontifically. "Wat oor frans?"
  
  
  "Un peu."
  
  
  "Wel, gebruik dit as die beste wat jy kan as jy gaan om te bevraagteken en te bevraagteken." Hy gerol sy oë.
  
  
  "Ek sal probeer, "het hy gesê, wonder as ek kon skryf'n artikel onder die dekking van'n joernalis oor die rede waarom die" bevryde " elite van die voormalige franse kolonies verkies om te praat frans as'n status simbool, eerder as hul moedertaal.
  
  
  
  
  
  
  
  Hoofstuk 4
  
  
  
  
  
  
  
  Die stad van Lomanaya is geleë op die rand van'n antieke halfmaanvormige hawe, gebou voor die Romeine gery het uit die Kartagers. Ons gevlieg oor dit en oor die stowwerige metropool hieronder. Dit het nie baie gegroei sedert my laaste stop.
  
  
  "Het jy hier voor jou gewees het?" Die dokter gevra.
  
  
  "Ek verwag die polyline te word groter." Ek het gesê dit, wat impliseer dat ek het nie.
  
  
  "Dit moet'n rede om te groei. Die Romeinse ruïnes by Portarios was eens'n toeriste-aantreklikheid. Miskien as ons vind olie, wie weet."
  
  
  Die Lamana Lughawe was'n tipiese geel vierkantige gebou met vlerke aangeheg. Afgesien van dit sit'n enkele groot kamer met'n hoë gewelfde dak. Afgesien van ons, daar is geen ander vliegtuie op die veld lyn. Langs die veld lyn was'n peloton van die infanterie geklee in blou-en-wit geruite kufiyahs as hooftooisels. Hulle was toegerus met Belgiese FN 7.65 pistool gewere en gerugsteun deur die helfte van'n dosyn gerieflik geplaas frans Panhard AML bestry voertuie.
  
  
  Die peloton kompartement was uitgestrek langs die son-gebakte teerpad. Ons geslaag het, mimmo hulle, op pad na die doeane-vleuel van die terminale. Een lugwaardin daartoe gelei dat die parade, die ander het die agterkant. As hy het gehelp om die dokter te gaan met die oorlaai, het hy opgemerk dat die span lyk slordig, met geen invloed of pools, net nors lyk.
  
  
  "Ek kan nie soos hierdie," het die dokter mompel. "Miskien is daar reeds'n staatsgreep."
  
  
  Douan - "doeane" - in enige land van die derde of vierde wêreld-is'n lang proses. Dit is een van die beste maniere om selfs te kry. Dit verminder ook werkloosheid. Gee die man'n meisie, vertel em hy is die baas, en jy sal nie hoef te betaal em'n baie om hom te hou op die baan. Maar dan twee nuwe faktore is bygevoeg - verontwaardiging by die verlies van'n leier en onsekerheid. Die gevolg was spanning en'n gevoel van vrees onder die nuwe aankomelinge. Haar ego kon ruik haar in die stink, airless werp wat gedien het as'n welkome huis.
  
  
  Die ry beweeg op'n gegewe traagheid, die reisiger het om aan te bied'n reis kaart, paspoort en'n immunisering kaart op aparte stasies waar inspekteurs was geleë is, probeer om moeilikheid te veroorsaak en vertraging. Wat voorlê, is die kwaad stem van'n woordewisseling tussen die drie Franse en die ondervraers lui uit. Die trio rondom Parys was nie skaam; hulle was verstandig in hul optrede.
  
  
  Wanneer dit was van der Meer se beurt, hy begroet die beampte agter die toonbank in arabies, soos'n lang verlore broer. Die broer snork ontwykend teen rumatiek en beduie met'n swaar hand.
  
  
  Toe ek by die toonbank, die dokter oorgeskakel na frans vir my. "Hierdie persoon is anders. Hy het oor die Rym te skryf oor proefplase."
  
  
  'n dik nek, vierkante-die gesig gestaar klerk waai by die dokter en gefokus op my papierwerk. Toe hy sien dat die paspoort, hy ruk sy kop op en staar na my met kwaad tevredenheid. "Amerikaanse!" het hy gespoeg uit in engels, 'n vuil woord. Dan het hy grom in arabies.: "Hoekom het jy hier kom?"
  
  
  "C'est dommage, M'sieu. Je ne comprend pas, " het ek gesê, op soek na die emoe se vuil oë.
  
  
  "Raison! Bestaansdoel! " het hy geskree, trek aandag. "Porquoi êtes-vous ici?" En dan, in arabies, " Seun van'n mis eter."
  
  
  "Hoe is jou bekende dokter
  
  
  Van der Meer gesê: "ek vas aan die franse." Goed gedoen=) om verslag te doen oor wat jy bereik het deur die draai van die woestyn in'n vrugbare land. Dit is goeie nuus dat moet gerapporteer word oral. Het jy nie saamstem nie, Monsieur Groot?" "
  
  
  Hierdie ego is gestoot terug'n bietjie. Die bevordering van junior luitenant het nie seergekry nie. Dit het veroorsaak dat'n grunt.
  
  
  "Dit is iets om op trots te wees." Hy het dit uit en oorhandig dit aan die Emu. "Jy is gelukkig om iemand soos die dokter." Ek glimlag by van der Meer, wat staan in die lyn by die volgende toonbank, op soek na oor sy skouer na ons met kommer.
  
  
  Die nuut bevorder die groot snork weer so het hy'n sigaret, beïndruk deur die goud voorletters. Hy was die hou van'n ligter. "Hoe lank het jy van plan om hier te bly?" snou hy, die bestudering van my visa, vervals deur die BYL.
  
  
  "Op sondag, in-Shalah."
  
  
  "Nee, nie'n salvo van Allah, maar'n salvo van Mustafa." Hy uitgeasem'n wolk van rook, wys op homself.
  
  
  "As jy wil, ek sal dit in die artikel gaan ek om te skryf. Groot Mustafa, wat my verwelkom en my die geleentheid gegee het om ander te vertel van die groot dinge wat jy hier doen." Haar vader het'n groot gebaar.
  
  
  As hy geweet het dit was'n hoax, hy het van beter geweet as om dit te wys. Sy stem was hard genoeg vir al die ander inspekteurs om my te hoor. Die arabiere het'n droë sin vir humor. Hulle weet niks beter as om te sien die loudmouths rondom hulle lag . Hy het egter gevoel dat ten minste sommige mense hou nie van Mustafa.
  
  
  In werklikheid, dit is baie makliker om te speel met as forel. Na die verbygaan van mimmo aan hulle, kontrole en pons het meer roetine. Die soektog van die bagasie was deeglike, maar nie deeglik genoeg is om te versteur Wilhelmina en Hugo. Ek het net gehoor myself bekend as'n "vuil Amerikaanse spioen"twee keer. Teen die tyd dat my tas en sak is bekroon met die wit kryt toegelaat, sy voel soos huis.
  
  
  Van der Meer wag vir my, en toe ons uit die bedompige harem, die twee Britte wat nie frans praat met ons, of arabies aan ons, was die argument met Mustafa.
  
  
  'n portier laat val ons bagasie in die kattebak van'n vintage Chevy. Die dokter het vir ons'n wenk en, met die seën van Allah, het ons aan boord.
  
  
  "Is jy bly by die Lomanai Paleis?" My gasheer was sweet erg.
  
  
  "Ja."
  
  
  Ek kyk na haar op die verhoog. Die terminale op die voorkant lyk meer menslike. Dit was'n omsendbrief pad met'n party boom vir hanger verkeer en'n grondpad lei deur middel van Jebel om die mirage van die mere. In die warm mis na die suide, die gebreekte heuwels was hoër, windverwaaide, son-gebakte. Die harde blou lug was'n genadelose emittor van die son.
  
  
  "Jy sal nie vind dat dit leef tot sy naam... die paleis". Die dokter sug, leun terug in sy stoel as hy het die bestuurder van instruksies. "Maar dit is die beste'n polyline kan bied."
  
  
  "Ek wil om jou te bedank vir jou hulp." Haar gesit terwyl die bestuurder het probeer om die druk van die versneller pedaal deur die vloer voor hy voltooi die aanwysings te trek van die pad af.
  
  
  Die dokter het geen geduld vir dat. "Stadig af, die sesde seun van'n kameel bestuurder!" Hy bulder in arabies. "Stadig af, of ek sal verslag wat jy aan sekuriteit!"
  
  
  Die bestuurder kyk in die spieël in die verrassing, lig sy been, en pouted.
  
  
  "Ag, dit is te veel." Van der Meer vee sy gesig met'n sakdoek. "Dit is so dom, so verkwistende. Ek is die prys wat jy vir die manier waarop jy gedra het. Jou franse was goed."
  
  
  "Dit kon erger gewees het. Hulle kan my paspoort."
  
  
  "Hulle sal haal die ego by die hotel, en God weet wanneer jy kry dit terug."
  
  
  "Jy weet, miskien sal ek gaan uit en skryf'n artikel oor jou werk. Waar kan ek jou?"
  
  
  "Ek sal vereer word." Hy absurd lyk soos hy is ernstig. "As hy is'n verblyf in die stad, sou hy het jou genooi om te wees my gas. Maar ek het om te gaan na Pacar. Ons het stasies is daar waar ons groei sojabone en katoen. Hy moet terug môre. Hoekom het jy nie neem my kaart? As jy nog steeds hier, gee my'n oproep. Ek sal jou lei tot die belangrikste rigting van ons werk, en jy kan my vra wat jy wil ."
  
  
  "As hy nie in die tronk of ek het nog nie uitgeskop, ons sal probeer om, Dokter. Dink jy daar is reeds'n staatsgreep?"
  
  
  Van der Meer'n brief aan die bestuurder: "Is alles stil in die stad?"
  
  
  "Soldate en tenks, maar alles is stil."
  
  
  "Wag totdat hulle het'n begrafnis. As ek jy was, Mnr Cole, ek sou nie verlaat die straat by hierdie tyd. Eintlik, hoekom het jy nie kom saam met my nou? Totdat alles bedaar."
  
  
  "Dankie, maar ek is bang die pers sal nie wag nie, selfs by die begrafnis."
  
  
  As gevolg van klagtes oor'n swak gebruik enjin, 'n nuwe klank aan haar gekom het. Haar, kyk rond. Deur die grys skerm van ons stof, 'n ander motor is vinnig nader. Dit was'n twee-laan.
  
  
  hy het geweet dat as'n aankomende bestuurder probeer het om rond te gaan, sou hy het reeds verander in die verbysteek baan. Daar was geen tyd vir die inligtingsessie. Swaai hy homself oor die sitplek, die klop van die bestuurder af van die stuurwiel, en trek die Chevy hard aan die regterkant, dan aan die linkerkant. Haar pa het gesukkel om te bly op die pad as die gruis gerol en die bande skree. Daar was'n enkele verbryseling klang van metaal op metaal as'n ander motor gevlieg deur mimmo. Hy gaan te vinnig te stop en trek weg.
  
  
  Daar was geen tyd om te kyk na dit, en as hy geslaag het, mimmo, hy het nie vertraag. Die bestuurder het begin om te huil in woede, asof die roeping van die gelowiges tot gebed. Van der Meer se klankbaan blyk te wees vas in'n groef. "My woord! My woord!"dit was al wat gebeur het. Hy oorhandig die wiel terug na die bestuurder, voel beter, met die hoop die nabye mis was'n teken van iets meer as iemand in'n moord jaag.
  
  
  
  
  
  
  
  Hoofstuk 5
  
  
  
  
  
  
  
  Die dokter het gesê ek moet'n angstige afskeid by die hotel se ingang. Hy sal'n boodskap stuur so gou as wat hy kry terug op Pakara. Die maak van oproepe onmoontlik sou wees. Hy het gehoop ek sou versigtig wees, ens. ens.
  
  
  Soos ons gery langs die Adrian Pels, vloerlys die hawe, daar is baie van die bewyse dat die Algemene Tasahmed het sy troepe op die skerm. Soos ons genader om die hotel se vuil wit fasade, die troepe te versprei soos onkruid onder die palms en sipresse. Trou net gelyk te verhoog van der Meer se kommer vir my. "Je vous remercie est, Dokter," sê ek as ek het uit die taxi. "'n la prochaine fois. Bon Kans en Pakar".
  
  
  "Wee! Wee!" Hy steek sy kop uit van die venster, byna verloor sy hoed. "My plaisir, 'n bientôt, 'n bientôt!"
  
  
  "Jy het'n weddenskap plaas." Die bestuurder was nog nooit gaan om my te vergewe vir die redding van die emoe se lewe nie, maar vir'n fooi, wat oorhandig dit aan die emu, het my bagasie, en dit vinnig klim die klip stappe om die donker hoekie van die hotel lobby.
  
  
  Veertig jaar gelede, die Lomanai Paleis is die beste in terme van wat die franse koloniste het hulself aan te bied. Ek probeer om te hou die patina, die koelte bly. Maar die reuk was varser, en so was die concierge.
  
  
  Die druk van die tyd nie meer toegelaat word om die luukse van die speel van speletjies. Toe hy ontdek dat ek kan frans praat, hy het in die gewoonte om nie om'n bespreking versoek. Ongelukkig, al die kamers is bespreek. Hy het'n maan-agtige gesig met puntig swart hare en deursigtige swart oë. Die parfuum hy gebaai in ooreenstem met sy ego gebare, soos die ego van die geel-bruin gillette.
  
  
  Ek was die enigste een wat aangekom het by die tyd, en die voorportaal was groot genoeg dat niemand betaal enige aandag aan ons. Sy was gebring deur'n bevestiging teleks met haar linker hand, terwyl haar reg was knoop op haar rok. Dan ih het haar nader, gedeeltelik sleep haar ego oor die toonbank.
  
  
  "Jy het'n keuse," sê ek saggies. "Jy kan eet hierdie bevestiging van my bespreking of gee my die sleutel tot my kamer openhartige nou."
  
  
  Miskien was dit die ego uitdrukking van die bultende oë in myne. Hy het aangedui dat hy nie honger. Hy los haar. Na die skoonmaak van die deurmekaar vere, hy het uit'n sleutel.
  
  
  "Merci, bien". Hy glimlag aangenaam.
  
  
  "Jy moet vul jou ID-kaart en laat jou paspoort," het hy croaked, vryf sy bors.
  
  
  "Later," ek het gesê, neem die kaart. "Wanneer ek gaan slaap."
  
  
  "Maar, monsieur ...!"
  
  
  Ek loop weg, beduie vir die seun te voer my sak.
  
  
  Wanneer ek nodig het inligting of'n diens in'n stad, ek het twee bronne: die taxi-bestuurders en dienaars. In hierdie geval, dit was die laasgenoemde. Ego se naam was Ali. Hy het'n aangename gesig en blou oë. Hy het gepraat perfekte Pidgin frans. Ek het geweet dadelik dat ek het'n ander een.
  
  
  Hy het vir my'n wetende kyk as ons geloop het om die Barok hysbak. "Die Meester het'n slegte persoon'n vyand." Ego se gesig verlig in'n wye glimlag.
  
  
  "Ek het gevind dat ego maniere sleg nie."
  
  
  "Ego ma was'n vark, ego pa was'n bok. Hy sal kry jy in die moeilikheid." 'n ego stem uitgebreek het rondom die ego van die lewe.
  
  
  Soos ons gery tot in die stal-grootte hysbak, Ali het vir my sy naam en vir my gesê dat die concierge, Aref Lacute, was'n polisie-spy, pimp, faggot, en sneaky bliksem.
  
  
  "Meester het te ver gegaan," het Ali gesê, die opening van die deur van my kamer.
  
  
  "En selfs verder, Ali." Mimmo haar gevolg in die dof verligte kamer Lacut het my opgedra. Ali het op die heiliges, wat nie help nie veel. "As ek moet'n motor, moet jy weet waar om dit te vind?"
  
  
  Hy glimlag. "Alles wat die Heer wil, Ali kan vind... en die prys sal nie maak dat jy raas my te veel."
  
  
  "Ek wil'n motor wat nie ry enige beter as'n ou kameel."
  
  
  "Of'n nuwe een," het hy gelag. "Hoe gou?"
  
  
  "Nou sou'n goeie tyd."
  
  
  "In tien minute, is dit joune."
  
  
  "Is"
  
  
  Is daar'n agterste uitgang?"
  
  
  Hy het vir my'n kritiese kyk. "Meester is nie van plan om te bring die moeilikheid?"
  
  
  "Nie vandag nie. Hoekom is daar so baie soldate rond?" Haar ego opgemerk die konsentrasie as hy het uit'n vuis vol van rials om sy beursie.
  
  
  "Dit is die algemene doen. Nou dat die Baas is dood. Hy sal die baas wees."
  
  
  "Was die dood Baas'n goeie mens?"
  
  
  "Soos enige baas," hy haal sy skouers op.
  
  
  "Sal daar wees om enige probleme?"
  
  
  "Net vir diegene wat teen die generaal."
  
  
  "Hoeveel?"
  
  
  "Daar is gerugte dat hulle bestaan. Sommige mense wil die pragtige dame van die dood Meester te reël in sy plek."
  
  
  "Wat sê jy?"
  
  
  "Ek sê nie. Ek luister na haar."
  
  
  "Hoeveel om dit te doen wat jy nodig het?" Haar emu was die waai van banknote rond.
  
  
  Hy kyk na my. "Meester is nie baie slim. Ek kon beroof jou."
  
  
  Emu glimlag op haar. "Ek wil om jou te huur. As jy mislei my, wel, in-ullah."
  
  
  Hy het wat emoe-wat nodig is, dan het my vertel hoe om te kry om die rug uitgang rondom die hotel. "Tien minute," het hy gesê, knipoog vir my, en links.
  
  
  Hy het die deur gesluit en gesluit die blindings op die kamer se enigste venster. Op die dell self, dit is'n deur wat oop direk op'n klein balkon. Dit oor die hoof gesien plat dakke en die hawe. Dit het ook laat in die vars lug. As hy ingesteek Wilhelmina in sy skouer holster en gegord Hugo aan sy voorarm, het hy gedink het van Henry Sutton, die CIA inwoner. As ons posisies omgekeer was, sou ek het iemand by die lughawe te gaan my aankoms, 'n bestuurder wat sou wees op die uitkyk, en'n kontak hier by die hotel te fasiliteer my inskrywing. Daar sou wees om'n boodskap oor die teenwoordigheid van'n motor. Henry het nie wys my baie.
  
  
  Die hotel se agterste ingang oopgemaak op'n stink stegie. Dit is wyd genoeg vir'n Fiat 1100. Ali en twee ander motors wag vir my, die eerste om te ontvang my seën, en die tweede om te sien hoe baie ek sou haar ego ryker.
  
  
  Ali klop die film van die stof op die vleuel.
  
  
  Ek hou van dit beter wanneer ego het gekom in en het dit gebring. Ten minste al vier silinders aan die werk was. Die verhuurder se dag is verwoes toe hy geweier het om te onderhandel, het em die helfte van wat hy noem'n vier-dag huurkontrak, en ry af in'n cul-de-sac, 'n beroep op Allah seën ih beide.
  
  
  Die polyline lyk meer soos'n groot park as'n stad. Die franse gebou ego strate in die vorm van'n fan en verweef ih met baie blomme parke, te danke aan die verkryging van grond op wat die gebied geleë was. 'n mengsel van die Moorse argitektuur en frans beplanning het Lamana'n ou-wêreld sjarme dat selfs die bevryders nie kon uitwis.
  
  
  Ek gememoriseer dit is die ego van die straat, op'n helikopter vlug na Montreal, en ek ry deur die smal verkeer op pad na die voorstede en die AMERIKAANSE Ambassade op Pepin Straat. Op die belangrikste kruisings, gepantserde motors geparkeer en spanne is rus. Dit was spesiaal gedryf deur mimmo van die Presidensiële Paleis. Ego die swierige hek was gedrapeer in swart lanfer. Deur middel van die golden roosters, ek kon sien die lang, palm-bedekte pad. Die uitleg, buite en binne was ook in my geheue. Die Paleis se verdediging was nie beter as by enige ander punt. Miskien Tasahmed het sy troepe te beïndruk, nie omdat hy verwag moeilikheid.
  
  
  Die ambassade, 'n klein wit villa, was geleë op'n lang hoë wit muur. Die vlag op sy dak was half-standaard. Ek was bly om te sien die Marines staan wag by die hek, en ek was selfs meer tevrede met ih se ernstige houding. My paspoort is nagegaan. Fiat nagegaan word uit die kap aan die stam. Sutton het'n oproep. Rumatiek aangekom en ek was vertel waar om te parkeer en verslag aan die sersant by die ambassade ingang. Dit alles het sowat twee minute, baie beleefd, maar nie een gemis'n truuk.
  
  
  Die sersant-majoor het haar buite die deur. Die ego sou moeilik wees om te mis. Ek is bly ons is op die dieselfde kant. Hy dubbel gekontroleer, en dan het my aangeraai om te neem die wye trap met twee takke in my linker hand. Kamer 204 was my bestemming.
  
  
  Ek geloop het op die matte trappe na die reuk van die blomme, die stilte van'n begrafnis stilte. Die stilte was nie net die meet van die geleentheid, maar ook die uur. Dit was na vyf uur.
  
  
  Hy klop op die kamer 204 en, sonder om te wag vir'n antwoord, maak die deur oop en storm in. Dit was'n party, en die rooi-harige vrou wat wil om te wag vir my vroeër het iets te demp die vloei van die stoom wat het hom vir Sutton. "Elegante" was my eerste reaksie, nie die gewone sekretaresse, was my tweede indruk.
  
  
  Hy was reg op beide aanklagte.
  
  
  "Mnr Cole,"het sy gesê, kom tot my," ons het lank wag vir jou."
  
  
  Ek het nie verwag om haar te sien, maar ons kort handdruk sê iets goed in die geval van die onverwagte. "Ek het so vinnig as wat ek kon kry van haar."
  
  
  "Eina." Sy flinched by my sarkasme, haar bleek groen oë flikker. Haar glimlag is so subtiel as haar reuk, haar hare kleur was iets besonders, Yates en Kathleen Houlihan al in een gerol. In plaas daarvan, sy was Paula Matthews, assistent en sekretaresse van die vermiste Henry Sutton. Ek het gesê, na aanleiding van haar in die kantoor.
  
  
  Sy het nie antwoord totdat ons speel'n spel soos hierdie. "Henry-Mnr Sutton-werk op die voorbereiding... ten opsigte van die dood van die ambassadeur."
  
  
  "Wat sal dit op te los?"
  
  
  "Ek... ek weet regtig nie... Net dit kan antwoord waarom die ego is dood."
  
  
  "Daar is niks daar?"
  
  
  "Nee." Sy skud haar kop.
  
  
  "Wanneer sal Sutton terug wees?"
  
  
  "Hy dink deur sewe."
  
  
  "Het iets vir my kom?"
  
  
  "O, ja, amper vergeet ek." Sy gee vir my'n koevert uit haar stoel.
  
  
  "Verskoon my."Hawke's gekodeer rumatiek reaksie op my Rome navraag was kort en het geen werklike antwoorde: NAA eienaarskap 60% Mendanike, 30% Tasahmed, 10% Sema. As Tasahmed of Sema wou my doodmaak, dit kan beslis gedoen word makliker hier as in Rime.
  
  
  Paulo kyk na haar, merk dat haar borste het dramaties toegeneem teen haar bloes. "Ek moet jou kommunikasie-kantoor."
  
  
  "Wat kan ons vir jou doen?" Haar gebaar was elegant.
  
  
  "Kom ons gaan praat oor die verband."
  
  
  Kommunikasie en ego hoof operateur Charlie Neal bedaar'n bietjie. Die toerusting was die staat-van-die-kuns, en Neal het geweet wat hy doen. Met behulp van'n ander pop-adres, dit was geïnkripteer deur die BYL-Sp. vir Hawke: Moet al oor die FAO deur Dr Otto van der Meer.
  
  
  "Ek moet kry rumatiek in die helfte van'n uur, Charlie." Ek het vir haar gesê. "Jy sal laat my weet."
  
  
  "Ons sal wees in my kajuit," het Paula het ons ingelig beide.
  
  
  Daar was verskeie klein personeel bungalows op die ambassade se ommuurde gronde. Paula het my meegedeel dat tot onlangs, die lewe in so'n huis is opsioneel, maar terroriste-aanvalle teen ONS werknemers het dit verpligtend vir alle vroue, veral enkele vroue wat aan NAPR, om te leef in hulle.
  
  
  "Nie'n slegte idee nie," het ek gesê as ons loop die pad na haar huis.
  
  
  "Nen het sy voordele, maar dit is beperk."
  
  
  Die omliggende sipres bome het die plek'n aangename gevoel van privaatheid, maar daar was'n soortgelyke huis in die buurt. Die rooi bougainvillea teen die wit trim bygevoeg'n lug van vrede as'n illusie as enigiets anders.
  
  
  "Gewoonlik, sy sou gedeel het haar boedel met Hema-te, wat sy waarskynlik kon nie bly staan nie, maar hierdie keer is die gebrek van mense af te betaal." Ek hou van die manier waarop sy haar kop geskud.
  
  
  Daar was'n klein patio agter selfs die kleiner kombuis, so ons het hierdie spel op nen en het'n gin en tonic. "Ek het gedink dit sou meer gemaklik hier," het sy gesê.
  
  
  "Ek hou van jou oordeel. Laat my behandel myself aan die een rondom my indulgences." Hy het aangebied om my sy sigarette.
  
  
  "Hmm... goue letters, hoe mooi is."
  
  
  "Jy sal geniet 24 uur'n week. Is jy in dieselfde sake as Henry?"
  
  
  Sy knik as hy oorhandig vir haar die ligter.
  
  
  "Wanneer gaan die dak af te kom?"
  
  
  "Daar sal probleme wees by die begrafnis môre. Maar Algemene Tasahmed het geen werklike opposisie."
  
  
  "Wat hier gebeur het voor Mendanike en die ambassadeur gesterf het?"
  
  
  Sy het my'n versigtig, spekulatiewe kyk. "Miskien moet jy wag en praat met Mnr Sutton oor dit."
  
  
  "Ek het nie tyd om te wag. Sodat jy kan weet ons, laat ons oop tot nou."
  
  
  Hey, het jy nie soos my toon. "Kyk, Mnr Cole ..."
  
  
  "Nee, luister na my. Jy het instruksies ontvang om saam te werk. Ek hou van die manier waarop jy werk, maar moenie vir my sê iets amptelik. Ek nodig het om te weet, en opreg nou." Ek kyk na nah en voel die vonke.
  
  
  Sy draai weg. Ek kon nie sê as die blos op Nah se wange was, want sy was probeer om my te vertel om te gaan na die hel, of omdat ons beïnvloed mekaar. Na'n oomblik, haar oë terug na my, koue en effens vyandig.
  
  
  "Daar is twee dinge. Eerste, ek is verbaas dat jy nie reeds weet. Sedert augustus, ons is die stuur van Langley inligting oor die aankoms van professionele terroriste rondom verskeie plekke..."
  
  
  "Aankoms deur singles, paartjies en drieë". Dit is voltooi deur nah. "Kurktrekker-waar is hulle?"
  
  
  "Ons is nie seker nie. Hulle het net kom en gaan. Ons het gedink die Eerste Minister was agter dit. Ambassadeur Petersen wil om dit te bespreek met hom."
  
  
  Ek was hartseer dat van der Meer het meer antwoorde as hierdie mense. "Is hulle nog steeds kom in?"
  
  
  "Twee aangekom het op die vier en twintigste van Dofara."
  
  
  "Het jy voel dat Mendanicke gebring ih in te verhoog sy druk teen Osman? "
  
  
  
  "Ons het probeer om die moontlikheid te toets."
  
  
  "Watter soort van verhouding het Ben d het P'an oog met die algemeen?"
  
  
  "Soen neefs".
  
  
  Nah het al die standaard antwoorde. "Is daar enige bewyse dat hulle kon gestop soen, wat Tasahmed het ontslae te raak van Mendanike?"
  
  
  "Vir estestvenno, dit kom na vore. Maar ons het geen bewyse nie. As Henry kan uit te vind die identiteit van die bestuurder wat vermoor Ambassadeur Petersen, miskien kan ons vind uit, ook."
  
  
  Hy gryns in sy glas. "Waar kom Kolonel Dusa pas in?"
  
  
  "In die algemeen se sak. Hy doen die vuil werk en is lief vir dit. Wanneer jy kyk na dit, jy sien die skubbe van'n slang."
  
  
  Ek sit haar leë glas. "Wat was die tweede punt wat jy genoem?"
  
  
  "Dit kan wees nie. Daar is'n man met die naam Hans Geyer wat wil om kontak te maak met Mnr Sutton."
  
  
  "Wat is hy?"
  
  
  "Hy is die hoof werktuigkundige van Noord-Afrika Aanbied."
  
  
  My ore spits. "Het hy enige aanduiding gee dat hy'n hotel?"
  
  
  "nie. Hy moet kom. Ek het vir haar gesê ons wil haar bel."
  
  
  In terme van my seksuele ry, Mathews Paula Mistel is'n pragtige sukses. As'n CIA ontstaan, of assistent ontstaan, of wat dit ook al was, sy het my herinner van haar vermiste baas. "Weet jy waar Geyer is?"
  
  
  "Wel, daar is net een uitstalling staan by die lughawe. Hy het gesê hy wil daar wees tot agt."
  
  
  Sy het opgestaan. "Paula, ek is jammer ek het nie tyd om te praat oor die kleur van jou hare en die reuk van vítek. Dit sou lekker wees om te kyk haar ego teen die reën. In die tussentyd, kan jy vra vir Henry om my te ontmoet by die bar op Lamana Paleis op agt en bring rumatiek om my telegram? "
  
  
  Toe het sy opgestaan, haar wange is rooi weer. "Mnr Sutton kan'n afspraak."
  
  
  "Vertel emu te kanselleer." Ek sit my hande op haar skouers. "En dankie vir die drink." Hy soen haar kuis op die oorskulp en stap weg, die glimlag op haar verbaas kyk.
  
  
  
  Hoofstuk 6
  
  
  
  
  As dit nader aan die lughawe, die saint was vervaag in die son-gebakte lug. Die veld ligte was op, en die vuurtoring op die toring weerspieël die swaar rooi skemer. Nou is daar drie gepantserde motors in die voorkant van die ingang in plaas van twee. Ek het geweet dat die ingang na die lughawe sou ook bewaak word. Ek was nie gevolg rondom die stad, en geen een was die monitering van my toegang tot of van die ambassade. Dit sal'n bietjie meer moeilik voor die blokkade.
  
  
  Hy draai af van die hoofpad en op'n kort gedeelte van die pad wat lei tot die hangars. Daar is sekuriteit poste aan die einde van die pad, en'n franse opdrag jeep AMX en'n TT 6 gepantserde personeel draer was in die buurt.Sommige mense idled rond totdat hulle my sien kom. Toe het hulle gebreek terug asof dit was hy wat was die invallende krag hulle was wag vir. Ek beduie om te stop'n goeie vyftig meter van die hek.
  
  
  Die sersant het gelei uit'n vier-man span met die bestry krag by die gereed. Die groet was skerp en in arabies. Hare was in die verbode gebied. Wat die hel is dit, het ek gedink ek doen!
  
  
  My rumatiek was in frans. Haar, was'n verteenwoordiger van die Parys Aeronautical Society. Ek het besigheid met Monsieur Guyer, hoof werktuigkundige van die Mecanicien des Avions Africque Nord. Was dit die verkeerde plek te betree? Met hierdie vraag, sy is aangebied met sy amptelike franse paspoort met die behoorlike seël.
  
  
  Die sersant het die dokument en het dit na die sekuriteit stand, waar die twee beamptes is konsentreer op daarby deur die bladsye. My vier wagte kyk na my sonder liefde. Ek was wag vir haar volgende stap, en ek weet presies wat dit sal wees.
  
  
  Hierdie tyd van die petty beamptes was vergesel deur'n luitenant. Hy was'n bietjie minder vyandig en aangespreek die brief aan my in frans. Wat was die doel van my besoek? Hoekom was sy genooi om te sien Monsieur Geyer?
  
  
  Ek het aan haar verduidelik dat die NAA was probleme met die avionics van sy nuwe Fourberge 724C, en ek is gestuur om Parys te los die probleem. Dan het hy vertrou in die luitenant en beskryf alles wat gebeur het in tegniese detail met gebare. Ek is geïnspireer deur haar. Ten slotte, hy het sy vul, gee my terug my paspoort, en waai vir my deur.
  
  
  "Allah is Maak!" Roep hy uit en gegroet as hy geslaag het deur die hek. Die saluut is terug. Ons was almal op die dieselfde kant. Mag Allah seën swak sekuriteit sowel.
  
  
  Daar is slegs twee motors geparkeer in die hangar baie. Ek verwag om te voldoen aan'n paar ekstra wagte, maar daar was niemand. Nadat dit deur die omtrek, jy was binne-in. Die veld lyne is'n paar van die ou DC-3s. Binne-in die hangar is'n ander een met sy enjins afgebrand. In bykomend tot die Caravel en verskeie kleiner tweeling-enjin vliegtuie, daar was ook'n pragtige nuwe Gulfstream-jet. Onder die kajuit venster was'n embleem, BYVOORBEELD. Dit was ongetwyfeld Mendanick se weergawe van die Air Force Een. Hoekom neem die DC-6 te Budan?
  
  
  As jy het so'n fancy vliegtuig?
  
  
  Aandag te gee aan die verskillende vlakke as ek geslaag het deur middel van die binnekant van die hangar, ek het nie kennis van enige bewegende liggame. Dit was tydens die layoff, dit was vir seker. Langs die agterkant van die loods was'n glas-ingeslote kantoor afdeling. Sergey sien haar deur die venster en na hom gegaan.
  
  
  Hans Geyer het'n ondeunde gesig met skelm knoppie-soos oë. Ego kaal koepel is die kleur van rou weg te steek. Hy was kort en stewig met groot arms en groot hande bedek in vet kuipe. Hy het die vermoë om te buig sy kop soos'n robin luister na'n wurm. Hy kyk na my soos haar gekom het deur die deur.
  
  
  "Mnr Geyer?"
  
  
  Ego se stem was gesmeer met skuurpapier.
  
  
  Wanneer haar bereik het, het hy vee sy vuil wit overalls voor die uitreiking van dit te Ego. "Doen wat jy wil om te sien Mnr Sutton?"
  
  
  Hy het skielik wakker en kyk deur die glas muur, dan weer terug na my. "Jy is nie Sutton."
  
  
  "Eintlik is. My naam is Cole. Mnr Sutton en ek ken mekaar."
  
  
  "Hmm." Haar kon hoor die wiele te kliek met die ego se swaar frons voorkop. "Hoe het jy hier? Hulle het hierdie plek toegeknoop tot strenger as'n koei se chey-tydens melking."
  
  
  "Ek het nie hierheen gekom om te melk."
  
  
  Hy kyk na my vir'n tweede, dan lag. "Redelik goed. Sit neer, Mnr Cole." Hy wys na'n stoel aan die ander kant van die ego-deurmekaar stoel. "Ek dink nie iemand sal pla ons."
  
  
  Hy het'n trekker in sy stoel en haal'n bottel van vasgekram bourbon en'n paar papier koppies. "Het jy voel normaal? Geen ys?"
  
  
  "Jy is goed ook," sê ek, knik op die bottel.
  
  
  "Ja, ek het'n bietjie te reis. Vertel my toe."
  
  
  Ek het vir haar gesê, en nadat ons wil verby die applous en verlig ons eie handelsmerke, Hans buig sy kop na my en het tot besigheid. "Wat kan ek doen vir jou, Mnr Cole?"
  
  
  "Ek dink dit is die ander manier om. Jy moet ons sien."
  
  
  "Wat doen jy by die ambassade, Mnr Cole? Ek het gedink ek het geweet almal daar."
  
  
  "Ek het nie kom vandag toe. Henry het my gevra om te vervang my ego. Die mense wat ek werk vir, as ek het die instruksies , moenie jou tyd mors nie. Is ons gaan om dit te doen?"
  
  
  Hy het'n sluk om sy glas en sy kop gekantel terug. "Ek het'n paar inligting. Maar ek het gevind dat daar niks is maklik of goedkoop in hierdie wêreld."
  
  
  "Sonder argumente. Watter inligting? Wat is die koste?"
  
  
  Hy lag. "My God, jy is beslis nie'n Arabiese! En ja, ek ken hom, jy hoef nie tyd te mors." Hy leun vorentoe, sit sy hande op die stoel. Uit die boonste wêreld, sweet blink op sy koepel. "Okay, omdat die siel in haar is'n patriot van haar land, sy gee jy dit oor'n pennie. Een duisend AMERIKAANSE dollars na die rekening en vyf duisend as ek kan bewys."
  
  
  "Wat goed is die eerste deel as jy nie kan produseer die tweede?"
  
  
  "O, maar ek kan. Dit is net dat dit dalk'n bietjie tyd neem, want alles hier is in'n verskriklike toestand reg nou. Doen wat jy wil om te vaccin?"
  
  
  "Nee, dankie. Laat ons net sê. Ek sal gee jy'n drie-honderd-dollar deposito. As die eerste deel is goed, jy sal kry die ander sewe en'n waarborg van vyf duisend as jy produseer."
  
  
  Hy drink die res van sy drink vir my, sluk dit, en skink vir hom nog. "Ek is redelik," het hy gesê. "Kom ons kyk na drie honderd."
  
  
  "Daar is net een ding." Het hy getrek uit sy beursie. "As ek nie dink wat jy het is die moeite werd om die deposito, ek sal hê om te neem die ego terug."
  
  
  "Seker, moenie sweet nie, jy sal sien."
  
  
  "Ek wil ook antwoorde op sommige van my eie vrae."
  
  
  "Enigiets wat ek kan doen om te help." Hy was stralend as hy getel ses vyftigerjare en ingesteek'n ih in die bors sak van sy overall. Hy kyk na die muur, buig sy kop, en laat sak sy stem. "Die Mendanike vliegtuig ongeluk was nie'n ongeluk. Ek weet nie hoe dit gebeur het. Die bewyse is in die puin in Budan."
  
  
  "Weet jy wat het dit gedoen?"
  
  
  "Nee, maar enige dwaas kan maak'n goeie dink. Nou Tasahmed is nommer een."
  
  
  "My mense sal nie betaal vir raaiwerk. Waar is die DC-7?"
  
  
  "DC-7! Dit was die ses wat Mendanike en Ego Bende gevlieg." Ego se stem rose. "En hulle was veronderstel om te wees op die Gulfstream, damn dit. Dit was die eerste ding wat het my gewaarsku. Maar dit was'n landing..."
  
  
  "Hans," ek het gesê, die verhoging van my hand. "Sewe, waar is die DC-7 wat deel uitmaak van die NAA?"
  
  
  Ego is in hegtenis geneem. Dit was foutief. "In Rufa, by'n militêre basis. Wat die hel is dit veronderstel is om te doen..."
  
  
  "Hoekom is hy in die saal in Rufa? Is hy gewoonlik gebaseer is daar?"
  
  
  "Hy is in die weermag vir'n paar maande."
  
  
  "Wat oor die span se ego?"
  
  
  "Streng militêre. Kyk, jy nie wonder hoe hulle Mendanike?
  
  
  
  Dit is'n hel van'n storie. Dit het al voorheen gebeur. Die sjabloon is die dieselfde, die benadering was dieselfde. Dit was'n perfekte spel. Dit is..."
  
  
  "Jy was aan diens toe Mendanike het?"
  
  
  "Neem die maat, nee! As hy daar was, sou hy vandag nog gelewe het ... of miskien haar sou dood wees, ook. Khalid was aan diens. Hy was die nag toesighouer. Net die ego is nie meer rond nie, ons weet nie wanneer, ons is in die nag. Ek was vertel ek siek was. So ek probeer om jou te vertel iets voor ek siek, maar jy wil om te praat oor dat die damn DC-7. Toe het hulle ego hier uit, ek het vir haar gesê, good riddance! "
  
  
  Terwyl dit rammel, hy het'n roetine kyk deur die glas partisie. Daar was geen heilige lig op die rak, maar daar was genoeg lig in die skemer te maak uit die silhoeëtte van die nuwelinge. Ih was vyf. Hulle beweeg deur middel van die uitgestrekte loods in'n lang einde. Die oorhoofse lig skakelaar was'n sug agter Hans.
  
  
  "Draai af van die heiliges, vinnig!"
  
  
  Hy het die boodskap deur my vriend en die feit dat hy was om lank genoeg om te weet wanneer om stil te bly en te doen soos die emu was vertel.
  
  
  Sy voel'n nare brongiale hoes, gemeng met die klank van gebreekte glas as haar pa leun terug in sy stoel en kniel neer. Wilhelmina in die hand. In die duisternis, ek kon hoor Hans hyg.
  
  
  "Is daar'n agterdeur?"
  
  
  "In die koppeling van die kantoor." Ego se stem bewe.
  
  
  "Kry in daar en wag. Ek sal sorg van alles hier."
  
  
  My woorde was onderbreek deur'n paar koeëls en'n paar van schamp. Ek het nie wil om vuur te maak op'n 9mm masjien geweer en noem in die infanterie. Die aanval was heeltemal tevergeefs. Daar was geen behoefte om te breek die glas vensters sodat vyf helde kon vang een ongewapende werktuigkundige. Die knaldempers bedoel hulle nie behoort aan die lughawe sekuriteit maatskappy. Miskien ih se idee was te bang Hans tot die dood.
  
  
  Ek het gehoor Hans glip in die kantoor langsaan. Hy gaan sit vir'n dag en wag vir Stahl. Nie vir lank nie. Met'n gerinkel van sy voet, die eerste van die aanvallers gevlieg in. Haar eenvoudigste ego, en toe hy struikel, raak haar ego met die kolf van Wilhelmina. So gou As wat hy tref die vloer, nommer twee, gevolg. Haar ego gelig het haar, en hy het die meeste van Hugo. Hy kom uit'n onduidelike huil en duie gestort het op my skouer. Ek vorentoe beweeg, met behulp van my ego as'n skild, en ons het afgekom op nommer drie.
  
  
  Toe sy kontak gemaak het, sy was afgegooi haar skouer deur die emoe se mes gesny liggaam. Hy was vinniger en slimmer. Hy gly uit van die dooie gewig en kom na my met'n geweer, gereed om te vuur. Haar koes openhartige voor die skoot, het onder die ego se arm, en ons het afgegaan na die hangar vloer. Dit was groot en sterk, en ruik van die woestyn sweet. Dit was gehou deur die ego met'n geweer op sy pols. Hy vermy my knie stakings aan die kruis, sy linkerhand probeer om te gryp my keel. In die teenwoordigheid van twee meer ego vriende, ek het nie tyd om te mors op die kuns van die Grieks-Romeinse stoei. Sy laat haar ego vrye hand vind my keel en ingesteek Hugo die emu onder haar arm. Dit ril en begin om te thrash, en sy het vinnig gespring dit af, gereed vir die ander twee. Haar gehoor iemand loop. Ek het gedink dit was'n goeie idee en gaan terug deur die kantoor deur, hurk laag.
  
  
  "Hans," ek sis.
  
  
  "Cole!"
  
  
  "Die deur oop, maar daar bly."
  
  
  "Moenie bekommerd wees nie!"
  
  
  'n deur oopgemaak het uit die agterkant van die hangar. Hardloop voete kan beteken dat ons besoekers het besluit om ons te ontmoet daar. Wat met die lughawe ligte, die sekuriteit post ligte, en die duidelikheid van die vroeë aand die duisternis, was daar geen probleem sien as ons ongewenste maatskappy. Op die oomblik, ons het nie opgespoor hierdie.
  
  
  "My motor se op die sypaadjie," sê ek. "Jy is my volgende. Kyk ons rug. Laat ons gaan."
  
  
  Dit was'n redelik onverbloemde loop rondom die agterkant van die hangar " na'n leë parkeerterrein. Fiat staan uit soos'n monument na Washington.
  
  
  "Waar is jou kar, Hans?" vra hy haar.
  
  
  "Aan die ander kant van die hangar . Em het om te hardloop om tred te hou met my, en hy was uitasem, nie net omdat hy moeg was. "Ek geparkeer ego is daar, want daar is meer skaduwee, en..."
  
  
  Goeie. Jy sit in die rug, lê op die vloer, en nie beweeg nie'n duim."
  
  
  Hy het nie argumenteer. Dit is van stapel gestuur deur Fiat, die berekening van die bedrae in die twee punte. As hulle agtervolg my, hulle sou geweet het waar my motor geparkeer was. As hulle nie deel van die lughawe sekuriteit span, hulle was verkenners, wat is nie'n probleem vir partizan. In elk geval, hulle het vir Hans, nie vir my nie.
  
  
  Toe hy by die veiligheidsraad van die kontrolepunt, het hy gestop die motor, verdof die hoofligte om te wys sy oplettendheid, en klim uit. As die luitenant en die ego seuns het bekend oor die moord squad, sou sy geweet het deur die nou.
  
  
  Die oorspronklike vier, gelei deur'n sersant, na my toe gekom het. "Vive la NAPR, Sersant," het hy gesing het, beweeg in die rigting van hulle.
  
  
  "O, jy," het die sersant gesê
  
  
  .
  
  
  "Ek sal terug wees in die oggend. Doen wat jy wil om te stamp in my paspoort?"
  
  
  "Môre is'n dag van gebed en rou," het hy grom. "Moenie kom hier."
  
  
  "O, reg. Ek verstaan haar."
  
  
  "Kry uit van hier," het die sersant beduie met'n hand gebaar.
  
  
  Hy stap stadig terug na die motor, hou sy oë op die geboë vorm van die hangar. Alles gaan goed. Hy glimlag, waai vir die wagte, en begin om weg te ry.
  
  
  
  
  
  
  
  Hoofstuk 7
  
  
  
  
  
  
  
  Na loop rondom die lughawe en maak seker dat geen een was na aanleiding van ons, ek het uiteindelik draai na my verborge passasier.
  
  
  "Alles reg, buddy. Kom en sluit aan by my."
  
  
  Hy het na die agterste sitplek en het'n sluk, trek'n bottel van bourbon uit sy overalls. "Jesus!" het hy gesê, en het'n lang drink. "Wil jy een?" hy trek sy asem, hou uit die bottel.
  
  
  "Ek het nog nooit aan my ego wanneer ek ry dit."
  
  
  "O my God, jy iets soos dit, buddy. Die stem... "hy het in sy bors sak," neem dit terug. Jy moet net my lewe gered. Al wat ek gekry het, al wat jy wil hê , is om dit te doen vir die gratis."
  
  
  "Neem dit maklik, Hans." Ek kon nie help nie, maar lag. "Almal is op diens. Hou die geld vir jouself. Jy sal verdien ih."
  
  
  "Maar die straat! Waar het jy al ooit geleer het om op te tree soos hierdie!"
  
  
  Hoekom, al my lewe. Twintig jaar in Afrika en" Hoe lank het jy is op vliegtuie? "
  
  
  Hoekom, al my lewe. Twintig jaar in Afrika, en voor dat..."
  
  
  "Ek dink jy weet dat'n vlieënier pyp is verskillend van'n turbine. Jy is'n professionele in jou handwerk." Sy een op sy eie. Waar kan ek jou neem, waar sal jy veilig wees? "
  
  
  "My plek. Dit het'n hoë muur en'n sterk hek, en die ou Mis sal byt'n blik gans se gat as ek haar vertel emu."
  
  
  "Jy is die navigator. Enige idee wat die onvriendelike mense is?"
  
  
  "My God, nee! Ek het nie haar sien in elk geval."
  
  
  "Is daar enige kommando eenhede in Tashamed se weermag?"
  
  
  "Die dood van my. Die enigste ding wat ek weet is dat hulle almal dra'n blou geruite hooftooisel."
  
  
  Dit was'n punt. Een van die aanvallers was geklee in'n beret, die ander twee was sonder'n kopdoek.
  
  
  "Is jy seker dat jy nie wil hê om dit te doen? Ek sal drink dit alles en dan kry'n hoë."
  
  
  "Net nie so verlore in dit wat jy nie betaal nie aandag aan wat ek sê. Jy weet dat Mendanike se dood was nie'n ongeluk. Wat anders het jy sê dat?"
  
  
  "Niemand nie. Net jy."
  
  
  "Is daar nog'n rede hoekom iemand moet jou kopvel?"
  
  
  "My dood te maak?"
  
  
  Dan ek het op jaag en gestop om die Fiat. Hans was vorentoe gegooi teen die paneelbord, die ego bottel clanking gevaarlik. Ego overalls gryp haar en trek haar na hom. "Ek wil om te kry'n paar antwoorde nou, of jy sal huis toe gaan met'n bottel in die mond. Verstaan?"
  
  
  Hy staar na my, sprakeloos hierdie tyd, oë wyd, mond oop, knik dumbly. Hy het hom vrygestel het, en ons stel af te weer. Ek het gewag vir hom om wakker te word, dan stil aangebied em'n sigaret. Hy het dit net so stil.
  
  
  "So, wat het jy vertel oor jou teorie oor die ramp?"
  
  
  "Om te Khalid... Hy was in die hangar toe hy aan diens is. Gerugte van'n ramp het reeds aangekom het. Toe ek hom gevra het waarom hulle het'n DC-6 in plaas van'n Gulfstream, hy het gesê die vliegtuig se kragopwekker het nie werk nie. Ek het geweet hy was'n leuen. Ek het alles nagegaan op die Golf Stroom die dag voor. Ek het ook geweet hy was bang soos die hel. Te bang ego selfs meer en kry haar om te praat, ek het vir emoe dat ek geweet het hoe die DC-6 was gesaboteer."
  
  
  "En hy gedoen het?"
  
  
  "Nee."
  
  
  "Hoe het jy geweet dit was sabotasie?"
  
  
  "Soos ek gesê het, dit was soos'n ander ongeluk wat gebeur het in Afrika. Dieselfde. Almal het geweet dit was sabotasie, maar niemand kan dit bewys. Dan is sy bewys dit. As ek kan kry om Budan, ek kan dit bewys. op hierdie een ook ."
  
  
  'n sirene gekerm in die verte het dubbelsinnig rumatiek. "Dit kan'n ambulans. Laat ons sien wat dit is vir dune buggies." Hy aangeskakel ratte vir'n tweede en getrek uit'n Fiat dat hy gehoop het, was taai.
  
  
  "Ons is beslis gaan om vas te kry." Hans spring op en af, op soek heen en weer.
  
  
  Die wiele het'n paar traksie as dit beweeg teen'n hoek na die skuiling van'n lae krans.
  
  
  "Hulle gaan vreeslik vinnig!"
  
  
  Hy was met die hoop om te kry ver genoeg weg van die pad om uit te wees van die omvang van die naderende hoofligte, dat is, oor'n krans. Die wiele het begin om te grawe in en rol af. Dit was nutteloos om dit te beveg. "Wag," sê ek, draai die enjin af en vlieg uit van my kant.
  
  
  Die wit kleur, Fiat, pas perfek in die woestyn. Genoeg so dat wanneer mimmo geslaag het'n groot opdrag motor, gevolg deur'n ambulans, ons was nie opgemerk. 'n sirene huil in die koue nag lug. Toe het hulle verlaat het, en ons het opgestaan en loop terug na die motor, en Hans mompel: "Wat'n manier om die einde van die dag."
  
  
  . Toe het hulle verlaat het, en ons het opgestaan en loop terug na die motor, en Hans mompel: "Wat'n manier om die einde van die dag."
  
  
  "Jy kan bedank Allah dat jy nog nie die einde van die ego vir ewig."
  
  
  "ja. Hoe doen ons kry uit van hier en nou?"
  
  
  "Ons sal skoon jou bottel, en miskien'n idee sal kom. Indien nie, dan is ek seker jy is goed op te stoot motors."
  
  
  Na slegs'n paar van die kort tot stilstand kom, is ons terug op die pad in tien minute, en in twintig minute het ons bereik Hans se villa.
  
  
  Die oorsese distrik van Lamana bestaan van'n gedeelte van die wit-ommuurde Moorse-styl huise gesentreer rondom'n park met die naam Lafayette. Ons het'n paar verkenning voor die aanvang van Hans se domein. Ego se huis was in'n stegie langs die park. Ons het rondom die ego twee keer. Daar was geen motors of straatligte op die straat.
  
  
  "En jy vertel Khalid al hierdie?"
  
  
  "Ja, vermoedelik."
  
  
  "Het jy vir iemand anders?"
  
  
  "Erica, my dogter, maar sy het nie sê enigiets."
  
  
  "Nou vertel my, wat anders het jy gedoen dat iemand so ontsteld dat hulle wou hê om jou dood te maak?"
  
  
  "Ek sal veroordeel word as ek haar ken. Hy hou sy hand uit om te hou my terug. "Ek doen'n bietjie smokkel, almal doen dit. Maar dit is geen rede om dood te maak die man."
  
  
  "Nee, hulle sal net neem jou op hul regterhand. Ek glo dat die vliegtuig het die vlug logs van hierdie DC-7."
  
  
  "ja. As dit help, jy kan logs van die ou enjin. Jy kan nie gaan na Rufa."
  
  
  "Sekuriteit is strenger as hier?"
  
  
  "Ja, neem die maat."
  
  
  "Jy sê dat die vliegtuig was wat aan die militêre. Weet jy hoekom?"
  
  
  "Van die kursus. Opleiding van springers. Kan jy my vertel hoekom jy..."
  
  
  "Waar het jy die onderhoud te voer, groot herstelwerk, en die wil?"
  
  
  "Ons het alles gedoen, maar die belangrikste ding openlik hier. Vir hierdie doel, dit is wat gebruik word deur die Olimpiese spele in Athene."
  
  
  "Toe was sy laaste ondersoeke?"
  
  
  "O, dit moet gewees het toe hulle het die ego. Hulle het gesê hulle wil dit uitsorteer."
  
  
  "Nog'n kurktrekker,"sê ek, draai af van die hoofligte.
  
  
  Hy ruk skielik, dan draai sy kop, die begrip van die boodskap. "Ons funksie! My God, wat jy dink hulle is die volgende ons."
  
  
  Haar motor gery het, en hy het uit en het na die deur in die kla, in wat was Judas se venster. Haar, ek het gehoor Kunsmis gee'n vriendelike grom. Hans lui die klokkie, maak twee kort en'n lang ring. Boonste bryliv die brand.
  
  
  "Moet sy is bekommerd dat sy was aan my gegee," het hy lag. "Erica, dit is vir my, heuning," het hy genoem. "Ek het'n ander een, so hou Thor."
  
  
  Die ketting getrek. Die deur swaai oop en ek het hom gevolg uit in die binnehof. In die dowwe lig, ek het gedink sy was lank. Sy was die dra van iets wit en hou'n grommende hond. "Thor, stop dit!" het sy gesê in'n hees stem.
  
  
  Hans gekniel met sy hand, op óf kant van sy kop, of Toro se hand op sy kop. "Thor, dit is my ander een. Jy behandel hom soos'n vriend!"
  
  
  Hy hurk langs die hond en laat dit snuif my hand. "Hey, Thor," sê ek, " jy is nie die soort van man wat jy kan ontmoet wanneer jy nodig het om te beskerm."
  
  
  Hy snork en begin swaaiende sy stert. Ek staan op en sien Erica op soek na my. "My naam is Ned Cole. Sy het'n rit huis van jou vader."
  
  
  "Te oordeel aan die ego reuk, hare, seker dat hy dit nodig gehad het." Daar was'n wenk van humor in die lomp.
  
  
  "Dit is goed gesê het." Hans stoot die bottel uit. "Kyk, ek het skaars visgevang dit uit op die oppervlak."
  
  
  Ons het almal gelag, en ek hou van die ongeremd geluid van dit. "Kom in, Mnr Cole. Wat het gebeur met jou motor, Pa?"
  
  
  "Hom ... ah... dit is gebreek. Haar hotel nie tyd mors die vasstelling van dit, meestal omdat Mnr Cole is hier ..."
  
  
  "Is jy in die lugvaart besigheid?" Sy het die deur oopgemaak en waai ons deur. Deur die lig van dit, kon ek sien haar beter.
  
  
  Nah het haar pa se miniatuur neus voor trampolining. Buitendien, sy moet behandel haar ma gunstig. Aphrodite in wit kortbroek. Teen die koue, sy was geklee in'n blou coltrui-kraag trui wat lyk taai genoeg om vas te hou alles wat binne-in. Die res van haar dimensies was gelyk, en toe sy die deur toegemaak en verby mimmo, sy lyk so goed soos loop weg as wat sy gedoen het gaan vorentoe. Op Della Straat self, kaalvoet of op'n perd, Erika Geyer, met haar lang en natuurlike donker hare en reguit en deurdringende blou oë, was die mees gesogte oë vir enige visie.
  
  
  "Kan ek jou iets?" 'n flou glimlag gespot my.
  
  
  "Nie nou nie, dankie." Haar guns was teruggekeer.
  
  
  "Hey, heuning, het iemand hier? Het iemand genoem?"
  
  
  "Skoon... Kazu laat haar huis toe gaan wanneer hy gekom het om die kliniek. Hoekom is jy wag vir die maatskappy?"
  
  
  "Ek hoop nie so nie. Ek bedoel, nie. Maar dinge is nie so goed nou en..."
  
  
  "Dr. Rabul het gesê dit sou beter wees as ek nie môre kom. Ek dink hy is dom
  
  
  en jy ook. Het jy nie stem saam, Mnr Cole?" "Ons is steeds op soek na mekaar.
  
  
  "Goed gedoen=) net'n vreemdeling, Mis Geyer. Maar ek dink dinge kan kry uit die hand. In elk geval, dit is'n goeie verskoning vir wat jy het'n dag af, is dit nie?"
  
  
  "Doc is reg. Hey, hoe oor'n koue bier en'n snack?" Ek het nie weet as Hans was om my te vra of te sê hallo.
  
  
  "Ek is jammer," het ek gesê. "Ek kan nie bly." My spyt was genuine. "Jy mag dalk in staat wees om te neem die dag af, Hans."
  
  
  "Wat het gebeur?" Erica sê, kyk van my na haar pa.
  
  
  "Nou nie kyk na my soos dat," het hy sidder. "Die duiwel het dit nie aan ons nie, het hy?"
  
  
  "Nie dat ek weet o." Hey knipoog vir haar. "Ek sal gaan met beide van julle in die oggend. Ek wil nie te laat die motor daar vir te lank. Sy kan verloor alles wat sy nodig het."
  
  
  "Ek sal die hek oop en jy sit haar in die binnehof." Hans het nie wil om haar te verlaat nie.
  
  
  "Ek sal kom om te ontbyt as jy nooi my." Hy knik vir Erica.
  
  
  "Wat is jou naam?" Sy het haar kop gekantel na my weer, 'n gebaar wat nageboots haar pa se.
  
  
  "Ek sal die handtekening gereg by die huis. Teen watter tyd?"
  
  
  "As jy kom, sal ek gereed wees."
  
  
  "'n bientôt," het hy gesê, hou sy hand uit. Sy het regtig nie wil hê om op te gee op hierdie handdruk.
  
  
  "'n bientôt". Ons het albei gelag, en Hans kyk verbaas.
  
  
  "Ek sal loop jy uit," het hy gesê.
  
  
  In die kar, ek het em bietjie raad. "Ek wil beter vertel jou alles. As jy het vriende waar jy kan spandeer die nag, is dit nie'n slegte idee nie. As jy hier bly, vertel óf Toro te slyp sy tande. Het jy'n geweer?"
  
  
  "ja. Enigiemand wat probeer om te klim oor die muur sal sneller'n alarm wat sal outomaties wakker die dood. Ek stel dit aan myself."
  
  
  "Sien jy in die oggend, Hans."
  
  
  "Van die kursus. En, hey, dankie vir alles, maar ek het nie verdien dat buit nie."
  
  
  "Bly gratis, en jy sal wees."
  
  
  Sy weg is, ek wil om te bly. Ek het nie tyd om te beskerm ih, en daar is'n goeie kans dat die goons sou kom jag weer.
  
  
  
  
  
  
  
  Hoofstuk 8
  
  
  
  
  
  
  
  Terug in die sentrum van die stad, het hy'n lang en nie baie produktiewe dag. Met die uitsondering van'n direkte poging om my te skiet in Rime, ek het nie veel meer om te doen as wanneer Hawk trek my deur my idilliese lake huis.
  
  
  Byna alles wat gebeur het aan die krimpvarkie het gewys op interne probleme vir die NARN, maar min het dit daarop dui dat dit'n hawe vir kern wapens. Die motor wat byna getref het Van der Meer en my kon gewees het om'n slegte bestuurder of'n verwelkoming komitee vir'n ongewenste Amerikaanse. So ver, Sutton het net aangebied om'n meisie met die naam Paula, wat nie'n slegte bied as jy het niks beter om te doen.
  
  
  Hans se enigste verdagte hoek van die aanval was die rede waarom die getalle en die rede waarom die plek? Rumatiek kon lê in die feit dat hulle het om te hou alles gereed is, en wat kan beter wees as'n veld onder militêre beheer. Die getalle kan beteken dat hulle nie van plan is om te dood van die ego totdat hulle het die ego te praat. Die instroming van huursoldate was die enigste swak lei. Die Hema gebring hier is partisane en opgelei iewers te pleeg moord. Die voor die hand liggend hema was Tasahmed, maar die voorkoms en maniertjies van die ego soldate slegs gedien te versterk wat die BYL lêers aangedui was'n gebrek aan professionele eienskappe. Natuurlik, dinge anders kan wees in Rufa. 'n dosyn Sowjet-instrukteurs sou gedoen het dit anders. Dit lyk soos'n besoek Rufa is'n prioriteit. Die enigste positiewe ding oor die DC-7 was dat dit het baie langer as wat nodig is om in stand te hou die ego. Sit dit in, en jy kry'n lekker klomp van die raaisels.
  
  
  Parkering die Fiat in die stegie waar ego geneem het om dit nutteloos was. Laat'n ego op die straat was nie goed nie; dit was'n goeie manier om dit te verloor.
  
  
  Alles wat in die stad was gesluit, die voetganger vloei was amper so yl soos die verkeer van motors en perde. Hy het op pad na die sentrale vierkante. Langs die sentrale poskantoor was die Polisie Kommissariaat. Daar was die helfte van'n dosyn motors geparkeer in die voorkant van sy verbleikte fasade. Ek trek langs een van hulle, 'n Volkswagen fout wat lyk nie meer formele as my eie motor. Die twee gendarmes by die ingang van die gebou het vir my'n vinnige blik. Dit lyk soos'n goeie plek om te park tot Ali kon sit iets beter. 'n antieke Lamanite spreekwoord sê ," As jy nie wil hê om te wees opgelet, park jou kameel in'n trop van die vyande."
  
  
  Die hotel se kroeg was bekend as die Groen Kamer. Groen, want dit is omring deur antieke groen gordyne. Daar was geen bar, maar daar was'n ry van Marokkaanse stoele van dieselfde ouderdom om die hardehout tafels. Die helfte van'n eeu gelede, was dit'n elegante franse salon waar die here snuif hul kokaïen of sluk Courvoisier cognac .
  
  
  
  Nou dit was'n kant bar waar die ongelowige kan'n drink, want Moslem wet gehad het om te aanvaar ekonomiese realiteite. Die werklikheid was vier keer duurder as'n gereelde drink. Dit was ten minste een van Henry Sutton se klagtes.
  
  
  Hy kon gewees het, raakgesien deur die ego by Grand Central Station by vyfuur op'n vrydag middag. Hulle was Tafta, Yale, en waarskynlik die Harvard Business School. 'n goed-geteelde gesig, lank, hoekig, in die ego-gedrewe klere, 'n horlosie, 'n armband, 'n klassieke ring, en in hierdie vae wyse van verveeld vertroue grens aan self-bevrediging, 'n soort van rykdom is aan die lig gebring. Dit is gestempel deur die Staat Departement. Hoekom presies die CIA het'n etiket op dit, ek sal laat dit aan die kenners.
  
  
  Die groen kamer was gevul met'n sigaar rook en klein trosse van sakemanne voeding mekaar die jongste gerugte. Sy is raakgesien deur'n paar van Brits onder hulle. Sutton, wie se regte naam was ongetwyfeld iets soos Duncan Coldrich Ashforth III, sit alleen in'n hoek, verdeel sy tyd tussen die genot van ale en die nagaan van sy horlosie.
  
  
  Haar sel sit langs hom en hou haar hand uit. "Mnr Sutton, dit is Ned Cole. Ek het om verskoning gevra, ek was laat vir haar, verkeersknope."
  
  
  Oomblik van verrassing het die manier om'n vinnige beoordeling. "O, hoe is jy. Ons het gehoor jy kom." Hy was met ih eie nonsens. Die volume vlak was sterk vir die gehoor, maar die gehoor was besig genoeg is dat ons kan praat in'n volledige privaatheid.
  
  
  "Ek sal maak'n paar belangrike notas," ek het gesê, glimlag as ek trek uit my sak notebook. "Jy sal beantwoord'n paar vrae."
  
  
  "Ek dink dit sou meer sin maak as ons na die ambassade." Hy het'n adenoďede stem wat ooreenstem met sy ego met'n hoë neus.
  
  
  "Ek het na die ambassade voor, Henry. Haar, ek hoor jy is besig. Het hulle bring Jy rumatiek my prioriteit as "My"?
  
  
  "Dit is in my sak, maar kyk na dit..."
  
  
  "Jy kan slaag om die ego aan my wanneer ons gaan uit. Het jy iets te sê het oor die Mendanicke-Petersen vergadering?"
  
  
  Hy het na my gekyk, gefrustreerd, ysige. "Ek het nie antwoord vir jou, Cole.
  
  
  "Jy doen dit nou, en jy beter kry om dit te pretty damn vinnig." Hy glimlag en knik, maak'n nota op die bladsy. "Jou instruksies gekom het deur middel van die Wit Huis, so laat ons ontslae te raak van hierdie kak. Wat oor Petersen?"
  
  
  "Ambassadeur Petersen," beklemtoon hy die eerste woord, " was'n persoonlike vriend van my. Ek voel persoonlik verantwoordelik vir die dood van my ego.
  
  
  "Ek gee nie om nie." Hy beduie na die kelner, wat verwys na Sutton se bier bottel, en hou twee vingers. "Slaan jy jou gewonde gevoelens en my vertel van die feite." Hy neergeskryf het nog'n leë ruimte in sy notaboek, om hom te vang sy asem.
  
  
  "Die vragmotor wat neergestort het in die ambassadeur se motor was'n ongemerkte bakkie." Hy het gesê dit asof hy was spoeg sy tande. "Ek het gevind dat hierdie."
  
  
  Haar, kyk na hom. Hy pouted in frustrasie, vinnig draai in woede.
  
  
  "Dronk bestuurder vir jou. Het jy vind uit wat dit besit?"
  
  
  Hy het sy kop geskud. "Nog nie."
  
  
  "Is dit jou enigste aanduiding van die doel van die middernag vergadering?" My toon was weerspieël selfs meer diep in sy bruingebrande gesig.
  
  
  "Die vergadering was gehou op 01: 00. Ons het nog ferret weet nie haar doelwitte te bereik."
  
  
  "As jy het gesê dit van die begin af, ons kon gered het'n minuut. So ver As wat sy is bekommerd, Mendanicke het nie respek vir die ambassadeur."
  
  
  "Hy het nie verstaan die ambassadeur. Die ambassadeur het probeer en probeer..."
  
  
  "So het die aard van die oproep te Mendanika Petersen was ongewoon."
  
  
  "Ja, jy kan sê dat."
  
  
  "Was dit Petersen wat gepraat het om te Hema voor die vertrek vir die Presidensiële Paleis?"
  
  
  "Slegs met'n ego vrou en'n Mariene. Hy het net vir Jean waar hy gaan, en hy het ook aan die Mariniers. Die Emoe moet opgetel het sy bestuurder. As hy my geroep het..."
  
  
  "Jy hoef nie enige kontakte in die paleis?"
  
  
  "Dink jy dit is maklik?"
  
  
  Die kelner het vir my'n bier, en ek het gedink hoe veel van'n overkill hierdie kind was. Die Federale Reserweraad agent BYL vir Afdeling R, gestasioneer in Laman, en haar sou ontvang het hul antwoorde.
  
  
  Daar is iets wat jy beter wil weet eerlik nou, " het hy gesê toe die kelner het links. "Ons het inligting dat daar probleme hier môre. Dit sou wys wees om die dag te spandeer by die ambassade. Dinge kan kry regtig lelik."
  
  
  Ek het'n slukkie van haar bier. "Die partisane wat hier gekom het, wat doen hulle aan jou behoort?"
  
  
  "Ek vermoed hulle is ingestel om Mendanika vir gebruik teen die Ottomane in die suide."
  
  
  "Jy is net raai, is jy nie?"
  
  
  Helaas, dit is waar. Ego se oë vernou, en hy leun in die rigting van my. "Mnr Cole, jy is nie'n werknemer van my lessenaar. Jy is op'n DVD of'n ander operasie. Jy kan belangrik wees by die huis, maar ek loop die stasie hier, en ek het al die inligting..."
  
  
  Haar het opgestaan: "ek sal gaan met jou," het ek gesê, glimlag by die emu en om die notaboek neer in'n minuut.
  
  
  notepad. Hy het my deur die kamers en in die gang van die voorportaal.
  
  
  "Net een ding," het ek bygevoeg, soos hy lumbered saam langs my. "Ek sal waarskynlik kontak jy môre. Ek moet'n skriftelike verslag oor die ambassadeur se dood met al die besonderhede; geen raai, net feite. Ek moet alles wat jy het oor huursoldate. Ek wil om te weet wat die kontakte wat jy het in hierdie stad en hierdie land. Ek wil weet wat Osman is tot, en -"
  
  
  Hy het gestop. "Nou jy sien, is hier ...!"
  
  
  "Henry, seun," het hy klaar is met'n glimlag, " jy doen soos ek sê, of ek sal stuur jy hier uit so vinnig jy sal nie tyd hê om op te pak jou dans ballet pantoffels. ons gaan na die salon vir jou huis en jy kan gee my prioriteit van A tot Z. Jy het net een, as jou eie."
  
  
  Hy het op volle spoed, en hy strompel na die hysbak, om te dink dat die agentskap beter kon doen nie, selfs in'n tuin plek soos hierdie.
  
  
  Vroeër was dit opgemerk dat die concierge Lakuta is vervang deur'n nag man. Emu knik, en hy het vir my-ek-weet-iets-jy-nie-weet'n koue glimlag. Uit die hoek van my oog, ek het haar gesien steek haar kop uit agter'n pot palm boom. Hy het my'n vinnige sein, en hy het die mimmo kultuur boom, gelukkig om kontak te maak. Miskien is my Aladdin sal noem'n paar edu kantien.
  
  
  "Meester!" het hy sis soos sy gestop om te bind haar skoenveter, " moenie gaan na jou kamer. Daar is polisie varke in daar. Belangrikste en ego is koel stomers.
  
  
  "My ou vriende, ah," sê ek, " maar dankie. Ek wil'n plek waar ek kan alleen te wees vir'n rukkie."
  
  
  "Gaan om die hysbak op die tweede vloer."
  
  
  Hy regop, wonder wat Ali sou doen met Henry Sutton se werk. Miskien kan ek kry'n emoe-beurs aan Yale.
  
  
  Hy het my op die tweede vloer en het my gelei tot'n kamer soortgelyk aan my eie twee vloere bo. "Jy sal veilig wees hier, Meester," het hy gesê.
  
  
  "Ek sou verkies om'n vol maag. Kan jy my iets om te eet?"
  
  
  "Koeskoes?"
  
  
  "Ja, en koffie. By the way, waar is die beste plek om jou motor te parkeer?"
  
  
  Hy grinnik op sy bors. "Miskien is in die voorkant van die polisie kommissariaat?"
  
  
  "Kry uit van hier." Die emoe se boot gemik dit aan die agterkant.
  
  
  Hy draai weg. "Meester sou nie so dom."
  
  
  Sy sluit die deur agter hom en gaan sit om te lees die rumatiek boek. In totaal, dit blyk te wees twee nulle. Dr. Otto van der Meer is presies wat hy het homself, en die ego was ook hoog aangeskryf. My ma was'n Zulu. Afrika is die ego se landbou-sentrum. Satelliet-en lug-opnames in NAGR niks opgelewer.
  
  
  Ek het nie'n helikopter te vernietig die rumatiek ek het, maar ek het nie'n wedstryd. Ek verbrand dit, dan weggespoel my ego en het gedink van my gaste wag boontoe. Ek was nie verras deur die ih aankoms. Of Lacute hulle geroep het of nie. Doeane sou geslaag het op die woord. Ek kon vermy het as ek wou. Ek het nie kies om dit nie, maar hulle sal hê om te wag totdat my innerlike mens word herstel.
  
  
  Ag, eintlik, die koeskoes was goed, en so was die dik swart koffie. "Beteken die eienaar wil'n motor hier gebring het?" het hy gevra.
  
  
  "Moenie jy dink dit is veilig daar?"
  
  
  "Ek dink nie die ego sal gesteel word." Hy het openlik.
  
  
  "Kan jy stel voor dat'n meer private plek?"
  
  
  "Ja, wanneer die Onderwyser bring die ego, ek sal jou wys dit aan die emu."
  
  
  "Dit kan gebeur'n baie later."
  
  
  "Bly in hierdie kamer vanaand, meester, en jy sal in vrede slaap. Diegene op die top sal kry moeg en verlaat. Wat varkvleis borrel, Lacute, hy het ih."
  
  
  "Dankie vir die tip-off, Ali." Dit was gebring deur'n paar mense. "Maak jou oë toe en haal'n pik."
  
  
  "Meester nie weet nie veel oor die geld."
  
  
  "Dit is meer as die raad. Dit is inligting. Jy weet dat die Amerikaanse ambassadeur vermoor. Ek wil weet wat vermoor ego."
  
  
  Ego se oë rek. "Jy kan vul jou hand tien keer so veel as wat jy hou, en dit kan nie gee jy rumatiek."
  
  
  "Nie nou nie, maar hou jou skerp ore oop, en daar is geen vertel wat jy hoor."
  
  
  Hy het sy kop geskud. "Ek wil nie hê dat hulle uitgeroei word."
  
  
  "Luister in stilte."
  
  
  As ek hoor niks van haar,betaal jy my. Nie nou nie. Jy het reeds betaal my twee keer soveel. Dit is nie pret. Jy moet beding."
  
  
  Toe hy weg is, was dit gelaai te Wilhelmina, Hugo, en'n franse paspoort. Luger het onder die matras, Hugo het na die badkamer, en die paspoort was in die agterkant van die toilet rak. Dit was tyd om te kry vertroud is met die opposisie en, soos hulle sê, ek wou om skoon te wees.
  
  
  Haar, het na sy kamer, die registrasie van die regte verrassing in die ontvangs area. Die kamer sal verpak word met drie mense. Met vyf, dit was amper SOOS.
  
  
  
  Die deur toegeslaan, gesluit, en ek is gesoek deur Odin rondom die uniform indringers.
  
  
  Terwyl die weermag steamboats was geklee in khaki, my besoekers was geklee in olyf groen. Die kolonel, wat sit in'n stoel voor my, het my paspoort uit my soektog sonder om sy oë van my af.
  
  
  "Wat is hier aan die gang is!" Ek het daarin geslaag om uit te kry. "W-wat is jy?"
  
  
  "Shut up," het hy gesê in begaanbaar engels. "Ek praat met jou, en jy sal antwoord." Waar het jy al?" In die byna vol asbak, dit was duidelik dat hy was'n ongeduldige kelner.
  
  
  "Wat bedoel jy, waar het jy al?"
  
  
  'n kort opdrag gegee, en die bul aan my het my getref in die mond. Hy geproe het swael en bloed. Haar snak na asem en probeer om te kyk verstom.
  
  
  "Ek het gesê jy sal antwoord, nie dom vrae." Die Kolonel geput'n vars sigaret op sy silwer sigaret geval. Hy het seningrige vingers. Hulle het saam met die res van dit; 'n opgerolde draak oor blackjack. Die plooibaar gesig was murderously mooi - dun lippe, dun neus, dun oë. Obsidiaan oë; genadelose, intelligente, humorlose. Te oordeel aan sy netjiese uniform, was hy vies, goed-georganiseerde, in teenstelling met enige ander militêre man die krimpvarkie het ooit gesien het. In die woestyn gewaad, hy kon gespeel het Abd el Krim, in sy fleur.
  
  
  "Nou, waar het jy al?" "Wat is dit?" het hy gevra.
  
  
  "V... by die AMERIKAANSE Ambassade." Hy bedek haar lippe met'n sakdoek... ek was daar om te betaal my respekteer. Haar newspaperman."
  
  
  "Ons weet alles oor jou. Wat genooi is jy hier?"
  
  
  Ek skud my kop onbegrypend. "N-niemand het my genooi. Haar-haar net gekom het ... om... skryf oor voldoen aan jou landbou projekte ."
  
  
  "Ons is gevlei," blaas hy in'n wolk van rook, " maar jy is'n leuenaar." Hy knik by die paal van vleis aan my reg. Ek het net genoeg tyd om te buig my rug spiere en neem die impak. Selfs so, die folterende hoes en die verdubbeling af was nie net'n spel. Hy val op sy knieë, klou aan sy lewe. Hulle trek my aan my voete deur my hare. Hy was snikkend, hygend, sink onder sy kopvel.
  
  
  "Wat die hel!" Haar asem was swak.
  
  
  "Wat die hel, maat, regtig. Hoekom het jy hier kom?"
  
  
  "Skryf oor die dood van die Eerste Minister." Hy trek dit uit, voorgee om te neem'n slukkie te help.
  
  
  "En wat sou jy skryf oor dit, anders as wat jou stinkende CIA metode vermoor die ego?" Ego se stem gekraak uitgevaar. "Miskien is jy in die CIA! Hoe weet ek dit is nie?"
  
  
  "Nee, nie die CIA!" Haar, hou sy hand uit.
  
  
  Ek het nie sien die impak koms van die derde persoon agter my. Dit was'n slag vir die nek, en hierdie tyd wat dit werklik het. Ek het om te veg so hard as wat ek kon om te vermy slaan die persiese oog mat. Die maklikste manier is om te voorgee om te wees bewusteloos. Haar stem vries.
  
  
  "Fool!" Die kolonel blaf in arabies. "Jy het waarskynlik het die emoe se nek."
  
  
  "Dit was net'n ligte blaas, meneer!"
  
  
  "Hierdie Amerikaners kan nie bly staan nie nie veel nie," het hy mompel.
  
  
  "Maak oop jou gesig en kry'n bietjie water."
  
  
  Die water was lekker. Hy geroer en gekreun. Om weer op sy voete, het hy probeer om te vryf haar nek met die een hand en haar lewe met die ander.
  
  
  "Luister na my, jy ongenooide skrywer van leuens" - 'n hand in my hare getrek en my kop so dat die kolonel sou betaal behoorlike aandag aan dit - " daar is'n vliegtuig verlaat via Lamana by 07: 00 vir Kaïro. Jy sal wees op die lughawe op 05: 00, so jy sal genoeg tyd om te spandeer op nen. As jy nie'n nen, jou verblyf hier sal permanent wees ."
  
  
  Hy staan op, en sy oë was selfs skerper as'n skeermes se. Hy skud my paspoort in my gesig. "Ek sal hou van hierdie, en jy kan terugkeer om die ego wanneer jy gaan deur die doeane. Is dit duidelik?"
  
  
  Hy knik stil.
  
  
  "En as jy wil'n storie te skryf oor jou lekker hier bly, sê dat die Kolonel Mohammed Duza was die persoon wat vermaak jy die meeste."
  
  
  Hy het mimmo my, en die dandy wat my getref met'n haas vuis geskop my van agter en stoot my oor die kamer op die bed.
  
  
  Duza sê vir'n dag. "Ek sal laat haar hier Ashada om voorsiening te maak jou beskerming. Ons sal jou wys gasvryheid selfs te ongenooide gaste."
  
  
  Afgesien van my stywe nek en maag pyn, ek het niks om te wys vir die haas in die rigting van die leeus van die woestyn. Duzu haar ontmoet het en voel dat hy nie geweet het nie Nick Carter, net Ned Cole, wat beteken dat hy het geen rol in die bestel van my moord. Hy het my nie sien as'n probleem nie, en dit is my punt van die oog. Hy sal nie pla my nie, totdat ek gaan visvang. Dit was net 21: 00, wat beteken ek het nege uur gelaat. Ek het'n paar meer stop op my agenda, en dit was tyd om te gaan. As hulle blyk te wees so droog soos die ander, het sy dalk in staat wees om te verhoog haar eie staatsgreep.
  
  
  Ashad, wat is links om te kyk oor my, was die een wat het die meeste skade aan my, en van agter. Terwyl hy gaan sit in die stoel ontruim word deur Douza, het hy in die kajuit aangewys as die salle de bain en verwyder die wrak. Behalwe vir haar gekneusde lip, sy het nie lyk baie erger as gewoonlik.
  
  
  .
  
  
  Ashad kyk na my met'n glimlag as haar pa buk af te haal sy sakdoek. "Jou ma is Ella mis," het hy vir haar gesê het in arabies.
  
  
  Hy kon nie glo dat hy my gehoor korrek. Hy het opgestaan uit sy stoel met sy mond wyd oop en sy oë vol van woede, en hy gooi homself in'n spring en skop hom in karate. My voorletters bewei die top van die Ego se nek en kakebeen, en hy voel die bene breek as sy kop byna af gekom het. Hy klouter oor die agterkant van'n stoel, druk op die muur, en tref die vloer met'n gekletter dat rammel die geregte.
  
  
  Vir die tweede keer daardie dag, 'n lyk, sit haar in die bed. Dan verander hy in'n swart pak en wat ooreenstem met hemp met'n stand-up kraag. Nie dat hy was in die rou, maar die kleur wat geskik is vir die geleentheid.
  
  
  Voor die vertrek, het hy afgegaan na sy kamer op die tweede vloer. Daar het ek opgepak my toerusting en oorhandig in my sak en Casey. Om die tas, kry die mees noodsaaklike dinge - 'n ekstra twee luger clips, een rondom hulle brandbomme. 'n spesiale homing toestel die grootte van'n BYL knoppie verbonde was aan haar knie. Indien die behoefte ontstaan, die ego sein sal roep'n Ranger bataljon van 600 mans in die hele Sesde Vloot. Spaar Pierre ingeskryf het vir die innerlike kantoor. Ten slotte, 'n netjies gedruk nylon tou dertig meter lank, met sy veilige skakel, toegedraai rondom my middel soos die begin van'n tweede gordel.
  
  
  
  
  
  
  
  Hoofstuk 9
  
  
  
  
  
  
  
  Hy het deur middel van die hotelle en af in'n stegie, na aanleiding van soortgelyke stegies na die Presidensiële Paleis deur die ego noord-muur. Die muur was die helfte van'n myl lank, met sekuriteit bokse aan beide kante en twee in die middel.
  
  
  Die wagte het nie uit te voer gereelde patrollies. Byvoorbeeld, elke tien minute, spanne rondom twee mense opgeruk in teenoorgestelde rigtings, met hul landgenote, en terug na die basis. Hoewel die straat loop parallel aan die kla is mistel-gestreepte boonste heiligmaking, die voor die hand liggend dat die kry deur middel van die omtrek was nie te veel van'n probleem. Dit was net'n kwessie van tyd. Straatligte verlig die muur'n bietjie. Egter, die muur was'n goeie twintig voet hoog en was wit. Geklee in swart, hare gaan om te kyk soos'n tarantula met neer op hom.
  
  
  Haar gewag totdat die sentrale span het klaar hul halfhartige patrollie, dan haar verskuif uit die sloot waar haar geneem dek, hardloop vinnig al die pad om te kla. Daar was'n lae bosse langs die nah, en ek woon in hulle voor te berei om die tou.
  
  
  Wanneer dit geïnstalleer is, is dit verskuif na'n punt maak om die sentrale verdediging rek. Twee passasiers sit in die voorkant van hom praat. Ek kon sien die gloed van ih sigarette en hoor ih gedempte stemme. Net as hulle omdraai sal hulle my sien.
  
  
  Hy staan op, kyk na, en gooi. Die tou het, en weer. Daar was'n flou klang as sy spesiale toestel outomaties gesteek in die ver kant. Die klank het nie die moeite van die rokers. Hy trek op die tou en loop op. Ek het'n nota om dankie te sê BYL Aanbod ee skoene vir die veld bedrywighede. Die sole is soos magnete.
  
  
  Volgens die Oos-custom, die top van die muur was besaai met skerwe van gebreekte glas. Hy versigtig gly af, verander sy posisie, en die breek van die tou, spring in die park area van die presidensiële binnehof.
  
  
  In die land se geskiedenis, was daar nog nooit'n president, maar so gou as dit is, byvoorbeeld, as gevolg van die sinloosheid van politieke propaganda, die naam is verander van die Koninklike Paleis van die Presidensiële Paleis. Wat dit ook al was, dit was'n real estate agent se real estate voorwerp. In die duisternis, dit blyk dat hy was in dieselfde kamer as Versailles.
  
  
  Haar, onder leiding van die rigting van die dowwe lig in die lug wat aangedui die plek van die paleis. Daar was nag voëls, maar daar was geen ons, geen wagte, geen honde. Dit is my anker gevoel dat Tasahmed eintlik nie verwag dat iemand se opposisie.
  
  
  Hy was amper bly om te sien dat die paleis self was onder'n soort van wag in die saal. Dit was op gelyke voet met die seuns bewaking van die buitenste muur. Dit het deur hulle soos whiskey op die gekraakte ys. My beginpunt is deur'n ander muur, net sowat tien meter hoog. Dit verberg die binnehof, wat is gesluit vir almal, maar Sema Mendanike en haar dames, 'n soort van die vroulike losbandigheid in reverse. Haar, hy het gehoop dat niemand rondom hulle sou wag vir haar om te klim op sy beskermende arm. Die een kant van die binnehof was die muur van die paleis, en die tekeninge duidelik aangedui dat hierdie vleuel is die Shema se woonstel.
  
  
  Die binnehof ruik van jasmyn. Nen het ingesluit wandelpaaie en'n sentrale fontein. Dit het ook'n wingerdstok-bedek, trap-soos traliewerk dat klim stadig tot die hoë kant van die paleis muur na'n plek onder'n venster waar'n dowwe brylev gloei. Hoe kan'n reis agent ignoreer hierdie?
  
  
  Fokus op die nen, dit was amper klaar deur Nick Carter en Douglas Fairbanks in die aand.
  
  
  
  Dit was al te maklik, en ek kon haar nie sien nie - ego in die donker van'n eensame loop. My breek, was dat hy het my nie sien nie totdat ek geland in die blom bed.
  
  
  As hy is slimmer, hy sou gewag het op die plek totdat hy my getref van agter. Of was daar'n koper gong, en gevra vir'n baie help. In plaas daarvan, het hy storm van die baan af blaf soos'n walrus, deels uit toestemming om uit te voer, deels uit van woede.
  
  
  Haar gesien die flits van'n mes in die ego se hand en het gehelp om die lafaard wegkom. Tyd wat saak maak, en sy het nie wil om uit te gaan saam met haar ego vriende. Hugo se vlug was kort en akkurate: dit deurgedring tot die hef in die kwesbare plek waar die keel voldoen aan die top van die sternum.
  
  
  Hy het, wurg op bloed, breek in die blomme. Terwyl hy teer in sy laaste stuiptrekkings, ek dubbel-kyk na die agterplaas om seker te maak ons alleen was. Toe hy terugkom, het die emu daarin geslaag om te rip Hugo uit om sy keel. Dit is die ego se laaste deel van die beweging. Hy vee die stilet op die ego se hemp en beweeg op na die gebande heining.
  
  
  Dit was sterk genoeg is om te hou my alenka. Ek het die tou op die wingerde vir haar en het soos Jack op'n Boontjierank.
  
  
  Selfs voordat hy by die venster, het hy gehoor stemme: 'n vrou en'n man se. Te kry na die venster, sien ek haar dat ek wil hê om te balanseer op die top van die bars, my liggaam druk teen gekerm, my hande bo my kop, en bereik vir die rand. Dit was een van daardie plekke met diep uithoeke, 'n lang skuins vensterbank, en'n skerp boog. Daar was niks om vas te hou aan. Die las het om te slaag deur die vingers en voete. Die klank van stemme het my oortuig dat daar geen alternatief vir die gebruik van tou. As die mondstuk druk op die glas of kletter op iets, dit die geval sou wees. Dit sou moeilik gewees het vir my.
  
  
  Staan op haar tone met Hugo tussen haar tande, haar vingers gevang op die lysie. Dan moes ek trek my ken op, druk my tone saam, die maak van'n kla, maar nie stoot my onderlyf uit. Wanneer haar ken rus op die rand, het sy toegelaat word om die emu te neem'n paar van die gewig, dan laat gaan van haar regterhand en gryp die binnekant van die vensterbank.
  
  
  Die res was in die kamer te kry sonder om enige geraas. Dit was'n casement venster opening binnegoed lê, en ek het deur dit soos'n das probeer om te kry deur middel van'n mol se tonnel. Aan die einde van dit, ek het gesien dat die heilige was nie van plan om die kamer wat hy gaan om te gaan, maar langs'n ander een. 'n stem uit waar stemme ook gekom het.
  
  
  Ek het besef dit was haar slaapkamer, en te oordeel aan die grootte van die bed en die vae reuk van koper, dit was'n vrou se boudoir. Die spieël wat die hele muur gevang my besinning en nageboots my vir'n oomblik.
  
  
  Deur die oop deur, sien sy'n baie groter kamer, 'n ware koninklike saal. Egter, die ego van die grootte en ligging eenvoudig geregistreer is wanneer dit gesien het, het die ego's van die inwoners, veral die vrou.
  
  
  Sy was'n elf, swart hare, swart oë, en waarskynlik verwant aan die hummingbird. Sy was geklee in'n een-stuk goud kaftan met'n lam rand wat vasgemaak aan die nek. Egter, in haar woede, haar bors was beklemtoon, en die manier waarop sy beweeg in die vinnige herplaatst en pyle beklemtoon die res van haar perfek gebou liggaam. "Jy is'n verdomde leuenaar, Tasahmed," het sy gebreek het in frans.
  
  
  Die BYL lêer oor die algemeen nodig het om te word opgedateer. Hy verhaal. Ego se gesig was te groot, maar sy ander ken begin goed uit, en hy begin om te blaas die vorm waar dit moet gewees het ingesteek in. Hy was nog steeds'n mooi man; lank, die lig op sy voete, met'n swaar funksies en'n deurmekaar snor. Sy gelaatskleur was olive, en daar was'n wenk van grys aan die slape.
  
  
  Ego natuurlik was nie gepla deur Sema Mendanike se wyse of woorde. Trouens, hy was beide verras en geniet van haar bewegings. "My liewe mevrou,"het hy geglimlag," jy net nie verstaan nie die aard van die situasie."
  
  
  "Ek verstaan dat goed genoeg nie." Sy gaan sit in die voorkant van hom, te kyk. "Jy hou my gevange hier totdat jy seker is dat alles is onder beheer!"
  
  
  "Jy maak dit klink soos'n soort van melodrama," het hy lag. "Natuurlik, dit moet oorgeneem word deur die bestuur. Wat anders kon?"
  
  
  "In die dell self, wat anders kon! Jy het ontslae te raak van die ou duif vere en...!"
  
  
  Hy lag en probeer om te sit sy hande op haar skouers. "Mevrou, dit is nie die manier om te praat oor jou oorlede man of praat oor my. As ek vir julle gesê het baie keer, ek het geweet dat niks oor die ego vlug voor ek was op die hoogte van die ego val. Ego dood is in die hande van Allah."
  
  
  "Selfs al het sy geglo jy, wat het dit te doen met my wat gehou word in hierdie plek?"
  
  
  "Shema!" Hy het probeer om te sit sy hande op Nah weer. "Ek sal nie vertraag jy in die minste. Maar dit is gevaarlik om te laat nou, en daar is'n begrafnis môre."
  
  
  
  "Vandag is nie die tyd toe sy gevra is om te gaan na die Pakistani Ambassade te lewer van die kennisgewing aan my voorouer. Jy het my uit te gaan. Hoekom nie?"
  
  
  "Soos ek gesê het," hy sug, 'n man wat siek-gebruik, " vir jou eie beskerming. Ons het rede om te glo dat Ben d'Oka is vermoor deur eksterne kragte. Ons het'n duidelike rede om te weet dat hulle nie sal probeer om jou dood te maak, ook. Dink jy ek sal die risiko van'n hare van jou kosbare kop in daardie tyd?" "Hy het na troeteldier haar, maar sy het weggehardloop. Hy begin na aanleiding van haar.
  
  
  "Wat eksterne kragte?" het sy geglimlag.
  
  
  "Byvoorbeeld, die CIA. Hulle het probeer om te neem uit Ben d'oc vir'n lang tyd." Hy skud sy kop droewig.
  
  
  "Oni wil om te kry'n ego so veel as wat jy doen?"
  
  
  "Hoekom is jy so onvriendelik vir my? Ek sal enigiets doen vir jou."
  
  
  "Wil jy haar om jou eerste, tweede, derde, of vierde vrou?"
  
  
  Uit hierdie ego gesig draai rooi. "Wat moet ek doen om jou te oortuig dat ek opreg is in jou beste belange?"
  
  
  "Wil jy regtig weet?" Sy was terug in die voorkant van hom.
  
  
  "Ja." Hy knik, kyk na nah.
  
  
  "Jy kan bestel vir my'n motor om my te neem na die Pakistani Ambassade."
  
  
  "Op hierdie uur, my liewe? Dit is buite die kwessie." En ego se stem hande op haar skouers. Sy het probeer om weg te beweeg, maar hy gryp haar.
  
  
  "Laat my gaan, mis man!" snou sy, probeer om weg te trek.
  
  
  Wanneer hy verstewig sy greep, het sy probeer om te knie ego in die lies, spoeg in sy gesig en stamp sy kop. Sy was nie van plan om op te gee sonder verf, selfs as dit was te sterk vir haar.
  
  
  Tasahmed haar opgetel van die vloer, en terwyl sy gesukkel het, geskop, en vervloek, het hy die leiding vir die slaapkamer. Haar heerlik om te kla oor die dag. Maar hy sou nie in staat wees om te sien my nou as hy was nie geklee in'n rooi brandweerwa en verlig met neon ligte.
  
  
  Hy gooi haar op die bed en sê iets deur onbegaanbare tande oor die behoefte vir die begrip. Hierdie emu genoeg gehad. Sy haar hand uit en gryp hom as hy probeer om te pen haar af. Hy het gesweer en swaai. Sy geskree, en hy het hey, twee meer net in geval. Sy het begin om te snik, nie van die nederlaag, maar van woede en frustrasie. Ek wil hoor sy kaftan rip wanneer hy wil gefotografeer Ego Nah, en nou was hy gemompel verwoed in arabies. Die pad na die paradys was ontpit deur die huiwerig Huris.
  
  
  Fisiese krag en Alyonka uiteindelik oorwin die gees en vasberadenheid. Hy vasgesteek haar knie tussen sy bene, en verdeel haar dye. Met sy linkerhand, hy het haar polse bo haar kop, en met sy regterhand, trek hy sy klere af. Nah se enigste oorblywende wapen was haar heupe. Sy het stoot ih k teenoor hom, oorkoepelende haar rug soos sy probeer om hom weg te stoot. Die beweging het slegs gedien om hom te opgewonde. Sy vervloek en snik, en hy kniel tussen haar bene toe haar gebreek.
  
  
  Hy het nooit geweet dat die ego het hom getref het, en dit was genoeg. Ego klop haar uit deur klap emoe se ore met sy hande. As hy gespanne in skok, het hy sit sy duime om die druk punte op sy nek. Dan was dit nodig om te druk die ego weg en hou die Shema onder beheer.
  
  
  "Blom van die nag," het hy vir haar gesê het in Urdu as hy trek Tasahmed uit. "Glo my, haar vriend."
  
  
  In die dowwe lig, die wit van haar liggaam was soos mercurius. Op hierdie punt, al wat sy kon doen, was om te suig in'n asem en staar na my.
  
  
  "Ek is hier om jou te help." Dit is opgetel deur die lappe van sy kaftan en geteister te Ay. Sy het nie lyk in'n haas om dit op te sit. Sy sit daar, vryf haar polse, en ek kan simpatiseer met die generaal se bedoelings.
  
  
  Ten slotte, het sy gevind haar tong en sê in Britse engels, " Jy verdoem seun van'n teef! Jy verdoem vark! Die hond!"
  
  
  "Dit was nie baie bedagsaam, veral vir'n generaal." Ek sê dit om haar in engels.
  
  
  Woedend, sy trek op haar kaftan. "Wie is jy? Waar is jy en wat wil jy doen?"
  
  
  "Haar ander een. En ek wil om te praat met jou."
  
  
  Sy kyk oor die rand van die bed. "Het jy die dood van die bliksem?"
  
  
  "Nee, haar ego net haar gered van lyding vir'n rukkie."
  
  
  Sy het uit die bed gespring. "Die ongeluk! Ek sal jou wys haar'n emoe-iewers daar!"
  
  
  Ek het gehoor haar stamp haar voet. Die generaal se liggaam ruk krampagtig. Hy het nie geweet hoe gelukkig em was om te wees iewers anders. Sy gegly in die hoekie van haar kleedkamer. "Kry uit van hier, terwyl ek sit iets op," het sy gesê.
  
  
  Tasahmed het sorg van haar, en sy het die versorging van die dek. Haar ego gebruik om'n nekdoek vir'n blinddoek, 'n ego sakdoek vir'n gag, en'n ego band te bind ego se polse. Hy Stahl is goed verpak.
  
  
  Wanneer haar klaar is, draai sy op die oorhoofse heilige lig, en ons kyk weer vir'n ander, die ander een, op die groot bed. Sy was geklee in'n ligblou negligee. Dit het nie weg te steek wat hieronder. Dit het net seker gemaak jy het geweet dit was al daar.
  
  
  
  Dan Nick Carter se ondersoek was net so deeglik.
  
  
  "Jy is die eerste Amerikaanse wat ek ontmoet het wat lyk soos'n man," het sy gesê. "Waar het jy leer om te praat Urdu?"
  
  
  Hy ingeskryf het vir die nagraadse program van die Islamabad Instituut van Tegnologie. Waar het jy leer om engels te praat? "
  
  
  "My pa was'n engelse goewerneur wat getroud was met'n Pakistani vrou, of het niemand jou ooit vertel jy oor die Ryk? Jy het nog steeds nie beantwoord my vrae, krimpvarkie - wie is jy? As ek bel sekuriteit, hulle sal sny jou keel!"
  
  
  "Dan sal ek nie in staat wees om jou te vertel wie ek is."
  
  
  Sy glimlag, op soek beide vals en skaam. "En ek kan nie genoeg dankie dat jy vir die neem van daardie vark van my af."
  
  
  "So hoekom moet ons nie gaan sit en begin praat weer."
  
  
  "Ek het om te sê dat ek het nog nie bekendgestel aan'n man in my slaapkamer voor. Maar met hulle'n krimpvarkie soos ons begin hier." Sy gaan sit op haar kant van die bed en beduie vir my om te sit op my. "Nou begin."
  
  
  "Ek het deur die venster," sê ek, " met die hoop om te vind wat jy by die huis."
  
  
  "Wat het jy doen, vlieg deur dit op jou magie tapyt?" het sy geknak. "Moenie probeer om te mislei my."
  
  
  "Ek het nie vlieg nie, ek het nie klim, en ek het nie tyd om jou te mislei."
  
  
  "Jy is een van diegene wat verdoem agente die algemeen praat oor."
  
  
  "Ek is die een wat wil om te vra jy'n paar van die vrae. Dan sal ek af op my mat en vlieg."
  
  
  Sy het opgestaan, het na die venster, en leun uit. Haar bewegings beklemtoon die derriere, wat enige digter kon skryf'n sonnet.
  
  
  "Ek sal hou van die geld, sal jy goed wees vir die Nanga Parbat," het sy gesê, en loop terug na die bed. "Dit is'n vreemde verskynsel nie, maar ek skuld jou iets. Wat wil jy weet?"
  
  
  "Hoekom is jou man in so'n haas te kry om te Budan in die middel van die nag?"
  
  
  "Ha! Hierdie mal mens! Hy het nooit vir my gesê waarom hy gaan nêrens heen nie. Gewoonlik, sou hy net stuur vir my'n boodskap vir haar om te kom. Em hou om te swaai my so dat almal dink hy het geweet hoe om te kies'n vrou, 'n sexy, ryk Pakistani wat gegradueer van'n Londense skool. Seuntjies is wat emoe graag ."
  
  
  "So jy het nie veel kontak met hom, en jy het nie sien Ego voor hy weg is?"
  
  
  Sy staan op, hou haar hande op haar elmboë, en begin om te sing soos'n hummingbird. "Ja, eintlik, om te praat, sy ego gesien het. Vir my, dit is die enigste oordrag. Hy was bang. Natuurlik, hy was soos'n ou vrou, maar miskien moet ek betaal meer aandag aan dit dan."
  
  
  "Kan jy onthou wat het hy gesê?"
  
  
  "Natuurlik het ek kan! Wat dink jy, haar dom! Hy het gesê dat as iets met hom gebeur het, ek moet gaan na my land se ambassade en vra Ambassadeur Abdul Khanna om my te beskerm. Ek het vir haar gesê:"Hoekom, waar is jy gaan? "Hy het gesê: "ek is edu te Budan om te voldoen aan Abu Osman." Hy kon nie verstaan waarom hy was bang. Nabygeleë gedreig om castrate Ego, maar ek weet nie of dit moontlik was. Sy het gesê: "Hoekom is jy gaan om te sien dit niks? Hy het nie gee my rumatiek. Hy het net gesê iets oor dit wat die wil van Allah. Sy was nog half aan die slaap en nie baie gelukkig dat sy wakker geword. Miskien moet ek betaal meer aandag aan hom." "Arme ou Ben d'eye, al is dit net hy was die helfte so goed in dit as wat hy was weerkaats op en af op die VN podium. Stel jou voor hom jaag seuns om mense wanneer hy kon gehad het enige vrou in die land!"
  
  
  "Ek het eerlik nie dat die soort van verbeelding, Sema."
  
  
  Sy gaan sit op my kant van die bed. "Jy weet, haar geslaap in hierdie asblik alleen vir vier jaar!" het sy gesê dit was nie my skuld nie, kyk na my, die tepels van haar borste probeer om te breek deur middel van die web van haar negligee. "Wat is jou naam?"
  
  
  "Ned ' Cole'.
  
  
  "Alles reg, Edward," het sy gesê, vir die bereiking van my skouers. "Nou is dit my beurt, en as ons dit nie doen nie, heg'n draad te vier jaar van leegheid, ek sal bel sekuriteit en help hom klaar jy af."
  
  
  Jy het gehoor van die ou gesegde oor die vrou wat handel met die tier in die asblik. Die shema sou maak haar lyk soos'n kat. Ons gesoen, en sy gryp my tong, suig op my ego met'n ligte tug. Toe my hande haar borste, haar hande om my te volg as indien hulle was woedend deur my klere. In haar vier jaar van selibaatheid, sy het nog nooit vergeet hoe om te losknoop haar gordel en losknoop haar rits. Wanneer hy begin om te heen en weer, het sy haar kop gekantel terug.
  
  
  Haar oë was groot en helder, en haar lippe was pouty. "Jy is my gaste!" het sy snak na asem in Urdu. "In die Ooste, dit is gebruiklik om te vermaak jou gaste. Dit is my bed, en jy is hier by my uitnodiging."
  
  
  Sy druk my om haar rug en begin om te trek nat kaarte op my liggaam met haar lippe. Dan skielik is sy wydsbeen oor my. Met haar rug boog, haar borste bult, haar knieë toegedraai rondom my heupe, sy gryp my hande in hare en het gesê: "ek sal dans vir jou."
  
  
  
  Hy kyk na haar gesig as sy stadig, duim vir duim, sak terug in plek. Haar oë knip en verbreed, haar lippe verdeel, en sy gesuig in'n asem. Dan het sy begin om te dans, en al die bewegings val op haar heupe en pelvis. Sy was gestreel deur ee. Ee teiken verloor het terwyl sy probeer om op te maak vir vier jaar sonder liefde.
  
  
  As sy beweeg, haar gelê op die draad en verder gedans en begin haar eie. Hy lig haar oor sy kop, hou haar in die lug. Dan, wanneer sy begin om te sukkel, woedend dat ek gestop het haar sensueel gavotte, sy was platgeslaan deur haar, rollende oor om te verander ons posisie.
  
  
  "Nee!" het sy gesê, begin om te sukkel. "Nee, nee, nee!"
  
  
  Na alles, haar, is haar gas. Hy gerol agtertoe, maklik trek haar op die top van hom. Hierdie bewing geword het vinniger en heftiger. Ons beweeg soos een nou, en haar oë toe soos sy het vorentoe, terug te hou die kruin van ons laaste wave.
  
  
  Haar liggies trap uit onder nah, daarby ons albei oor. Dan haar, ek kyk na nah, voel haar bene sluit om my. Haar vingers gegrawe in my rug, haar tande val op my skouer as sy flinched,"Asseblief!" Daar is geen terug te hou en nou. Ons het bymekaar gekom het, 'n ekstatiese bewe wat van my liggaam aan sy.
  
  
  As ons kan spandeer die res van die nag saam, kan ons skryf'n nuwe uitgawe van die Kama Sutra. Wat ook al dit was, Tasahmed was op pad terug na die werklike wêreld.
  
  
  "Hoekom het jy nie die dood van die ego?" het sy gesê as sy steek een vir nah om haar sigarette.
  
  
  "As haar gedoen het, waar sou jy wees?" Sy kniel neer te ondersoek hom.
  
  
  "Geen erger as hare nou, Edward."
  
  
  "O, veel erger, Sema. Hy wil nie iets om te gebeur. Maar as daar iets gebeur met hom hier in jou kamers-wel, dit is nie die moeite werd om die risiko."
  
  
  Dit was nie die moeite werd vir'n ander rede. Ek wil nie ons dood Tasahmed. Miskien is die lewe. Op dieselfde tyd, as ego gevra om haar in die voorkant van Sema, hy het nie geweet wat ek sou kry. Dit sal wees om die wa voor die kameel. Die kameel was Osman.
  
  
  Hy was Mendanike se geswore vyand, en nog Ben-d'The oog het baie moeite om hom te ontmoet. Dit lyk logies dat Osman sou geweier het om dit by te woon, tensy hy het'n paar voor die aanduiding van die doel van die pau-wah. Dit het ook gelyk logies dat Nick Carter moet voldoen aan Osman dadelik voor om vrae te vra van Tasahmed. Die stem van die eeue en logika.
  
  
  "Shma, hoekom het jy nie bel die seuns en sit die algemeen in die bed. Hulle vertel dat hy flou geword het van opgewondenheid." Haar gag begin om verwyder te word.
  
  
  Sy giggel. "Jy dink amper so goed soos jy maak liefde. Toe hy weg is, kan ons spandeer die res van die nag."
  
  
  Sy was nie ingelig is oor die slegte toestande in die Barentsz-See. Hy weggesteek in die kleedkamer terwyl twee sekuriteitswagte, ietwat verbaas, maar grinnik, begelei die verswakte Arabiese knight terug te Ego se huis.
  
  
  "Nou," het sy het in die slaapkamer, gooi eenkant die kleed sy wil sit op voor die algemene links,"hierdie keer sal ons'n spieël vir ons te wys wat ons geniet." Sy sprei haar arms wyd en pirouetted naak in die voorkant van my, neurie weer.
  
  
  Sy was omhels deur ee, ek weet ek is waarskynlik haat myself in die oggend. Het sy geantwoord. Hy druk toegepas waar dit die minste verwag of verlang word. Sy verstar vir'n oomblik, dan het slap. Hy tel haar op en dra haar bed toe. Ek lê haar neer en soen haar goeienag. Dan Brylev draai af die lig, en na'n ondersoek van die binnehof deur die vensters, versigtig uitgegaan.
  
  
  
  
  
  
  
  Hoofstuk 10
  
  
  
  
  
  
  
  Hawke sou sê dat die tyd spandeer met Sema was'n gevaarlike afval. Miskien het. Maar buite die pret, ek nodig het om hierdie wilde mengsel van Oos-en Wes as'n bondgenoot, met iemand om hom terug teen Tasahmed as die geleentheid ontstaan het. Egter, 'n baie van die tyd bestee. Dit was nie meer vermors deur die Ego die optel van die Fiat in die voorkant van die Polisie-Stasie en op pad na die ambassade. Toe hy aangekom het by die ego hek, sy het reeds begin speel.
  
  
  Die hek was gesluit. Daar was'n oproep en'n praat kiosk. Haar selfoon lui in'n paar lang bars. Wanneer ek nie speel nie, dit lui sterker weer.
  
  
  Hierdie keer was daar'n stem uit die muur spreker, soos'n aangeteken boodskap. "Die ambassade is gesluit tot 8: 00 p. m., meneer."
  
  
  "Is dat'n Mariene wag?" Ek het haar gevra om in die stand.
  
  
  "Ja, meneer, dit is die liggaam Simms."
  
  
  "Kapralov, weet jy wat sewe-vyf-drie is?"
  
  
  Daar was'n kort pouse. "Ja, meneer." Dit was meer van'n tie-in.
  
  
  "Wel, dit is sewe-vyf-drie, en hy sal dit waardeer as jy my laat in die regte weg."
  
  
  "Wie is jy, meneer?"
  
  
  "Mnr Sutton kan jou vertel dat. Dit is sewe, vyf, drie. Ek wil onmiddellike aksie, korporaals."
  
  
  
  Nog'n minuut pouse, en dan: "Wag, meneer."
  
  
  Haar, teruggekeer na die motor, tevrede is dat die aanbod wat gemaak is deur die BYL het verander in'n STUKKIE met die AMERIKAANSE ambassades en instellings regoor die buite swembad. Die idee was dat met die opkoms van terrorisme en ontvoering, was dit nodig dat die eenvoudige identifikasie kan verskaf word op enige tyd in die geval van'n noodgeval. Vir elke dag, die Washington POST het'n verskillende volgorde van die nommers. Sedert die verskaffer was BYL, ek het altyd gewerk het met'n lys wat ek gememoriseer op twee agtereenvolgende sondae.
  
  
  Die hek swaai oop en ek het die verligte ingang area. Vir die verwelkoming komitee, daar was drie Mariniers met M16s en liggaam gedra Simms met .45s .
  
  
  "Nee, meneer, jy sal hê om uit te gaan deur middel van die motors," het hy gesê, op soek na my. "Jou ID-kaart, asseblief."
  
  
  "Mnr Sutton sal hierdie," sê ek, om uit rondom die motor. "Neem asseblief dit van hom."
  
  
  "Hy is gekontak." Kapralov vinnig ondersoek van die motor. Emu het haar die sleutels van die bors. Dit was die einde van die gesprek. Die Marines het hom in die lig van'n sigaret en wag vir Sutton te skud sy gat. Hierdie agterste einde was dit die moeite werd om'n baie meer as Sutton se, maar dit pis my af.
  
  
  Paula Matthews was die dra van stywe tweed broek en'n bont gevoerde vlug baadjie om haarself te beskerm teen die koue. Met haar Ierse setter hare terug getrek in'n bun en haar romerige perske gelaatskleur nog effens gevlek met boog sweet, sy sou gewees het'n welkome toevoeging tot byna enige byeenkoms. Selfs al is die drie Marines staar na my, sou hulle ooreengekom het.
  
  
  "Het jy weet hierdie man, Mis Matthews?" vra Korporaal Simms.
  
  
  "Ja, Kapralov." Sy was'n bietjie uit asem en het nie geweet of sy behoort te wees in'n slegte bui. "Wat is die probleem, Mnr Cole?"
  
  
  "Waar is Sutton?"
  
  
  "Hy was baie moeg, so het hy my gevra..."
  
  
  "Ek wil graag om jou selfoon te gebruik, Kapralov."
  
  
  Kapralov was'n bietjie bewerig. Hy kyk na Paulo en gevra vir bevestiging.
  
  
  In plaas daarvan, het hy die ego. "Dit is'n bevel, Kapralov. Nou oop!" My tone sou gekry het die boot camp instrukteur se goedkeuring.
  
  
  "Ja meneer!" Die drie van ons geloop het tot die sekuriteit pos in stilte. In die klein binneste vertrek, het hy gewys op die selfoon.
  
  
  Hy verlaat, en sy het gesien dat Paula se gesig was gloeiend met haar hare. "Kyk! Wat dink jy..."
  
  
  "Wat is sy nommer, en moenie jou tyd mors nie gooi'n skoen."
  
  
  Met gebalde vuiste en vonkelende oë, sy lyk goed genoeg om foto's te neem. "Vyf, nul twee, drie," sis sy.
  
  
  Haar, draai om en skakel die nommer. Dit lui te lank voor Sutton begin kla: "Paula, ek het vir jou..."
  
  
  "Sutton, ek sal hê om te gebruik om die ambassade vliegtuig reg nou. Skud jou gat, en die waarskuwing van die span. Dan kom hier by die hek so dat Mej Matthews kan terug te gaan na bed, waar sy behoort."
  
  
  Ek kon hoor die drade neurie as hy opgetel het sy tande. Wanneer hy gepraat het, hy hou dit uit na my ."Die ambassade vliegtuig is nog steeds in die saal in Tunis. Haar raaiskoot is dat hy'n vervoer met hom. Nou, as jy dink..."
  
  
  "Ek dink dit sal geplaas word in die skryf en gestuur word aan jou direkteur by Langley. In die tussentyd, is daar'n ekstra vliegtuig?"
  
  
  "nie. Daar is net Convair."
  
  
  "Het jy voorwaardes vir'n handves?"
  
  
  Hy snork sarkasties. "Van wie! Daar is geen private bronne. Ons is'n ambassade. Ons eie nie die land."
  
  
  "Ek aanvaar dat ander ambassades het vliegtuie. Is daar geen onderlinge reëlings in die geval van'n noodgeval?"
  
  
  "Om aksie te neem, moet jy'n ambassadeur, en as jy weet... ons het nie'n ambassadeur." Hy glimlag selfvoldaan.
  
  
  "Kom ons sit dit'n ander manier. Dit is'n Rooi Een prioriteit. Ek het'n vliegtuig. Ek het hom nou. Kan jy help?"
  
  
  Die drade neurie weer. "Dit is'n hel van'n kort tyd, en in die middel van die nag. Ek sal kyk wat ek kan doen. Bel my terug in'n uur." Hy hang.
  
  
  Ek het omgedraai om te sien Paula die bestudering van my met'n frons. "Kan ek haar help?" het sy gesê.
  
  
  Hy het'n potlood en papier en begin om te skryf. "Hierdie is'n UHF-oordrag frekwensies. Waarsku jou signalmen te monitor ih. Ek kan haar bel. My kode naam sal wees Piper. Ek bel haar Charlie. Verstaan?"
  
  
  "Wel, waar is jy gaan?"
  
  
  "Een dag sal ons sit op jou stoep en ek sal jou alles vertel."
  
  
  Sy loop saam met my na die motor. Haar, klim binne-in. "Sal Henry help?" het sy gesê.
  
  
  Haar, kyk na nah. "Gaan na bed, Paula." Hy het te kenne gegee die korporaal om te draai op die hek skakel.
  
  
  
  
  
  
  
  Hoofstuk 11
  
  
  
  
  
  
  
  In'n paar missies, breek reis saam met jou. Op ander, jy neem'n paar op die pad. Op sommige jy dit nie kry nie ih.
  
  
  So gou soos dit blyk die hoek op Hans Geyer Straat. Haar, het gedink dat hy dalk'n paar idees oor hoe om te kry op'n vliegtuig te Budan.
  
  
  Die hoofligte verlig die smal straat. Daar was'n web vending masjien wat geparkeer is op die nen, oop by die Geyer Hek. Dit was'n vuil, amptelike soek Mercedes. Dit was gedryf deur mimmo. Dit was leeg, of die bestuurder was aan die slaap in die sitplek. Die laasgenoemde is onwaarskynlik. Sy optel spoed en omkring die hoek. In haar geestesoog, kon sy sien Erica in diegene kortbroek en coltrui trui.
  
  
  Ek het haar'n Fiat by parque. Daar was geen voetgangers, nie selfs'n verdwaalde hond om te kyk na my race af in die straat wat loop parallel met Guyer. Ek het'n tou te klim oor die afgelope mure en oor die gronde van die villa, wat was sit nou op'n twee-storie Moorse styl Hanna storie. Dit het'n stoep met boë en teëls. Brylev was om te val deur middel van die eerste vloer vensters. Hoe sou haar hotel ons huis, haar eerste gegaan het rondom die huis.
  
  
  Daar is geen buite wagte. Daar was net dood Kunsmis. Hy was verskeie kere geskiet. Tussen die ego se gebalde tande was'n olyf-bruin stuk. Hy gooi homself in die geveg deur die venster.
  
  
  Daar was iets oor hierdie toneel wat was ietwat herinner van die vorige een, waarin sy gespeel as'n niksvermoedende Peeping Tom. Dit het'n paar komiese ondertone. Daar was niks snaaks oor dit. Hans Geyer, sy gesig geswel en bebloede, het gesukkel om weg te kom van die set van'n swaar man in'n olyf-groen meisie, wat was die helfte-wurg ego met die een hand, druk die lem van'n mes om die werktuigkundige se keel.
  
  
  Hans se pogings was nie so baie om te ontsnap uit sy roofstroom as sy dogter. Erica se klere is uitgetrek en was lê op die tafel. Agter Nah, nog herkenbaar olyf-groen spellcaster staan en hou haar polse. Erica se bene hang af op óf kant van die stoel, haar enkels vasgemaak met'n tou. Aan die einde van die stoel was'n lelike seun van'n teef. Hy sou gewees het geklee in olyf groen, ook. Kolonel Mohammed Duza gerig en gerig om die klein huis toneel. Hy sit in die gesig staar die rug van'n stoel, sy ken rus op sy kruin.
  
  
  Ek laat die filosofie van die filosowe, maar ek het nog altyd gedink het dat die enigste manier om te gaan met'n verkragter is te ontneem die ego van die vermoë om te verkragting. In Sema se geval, ek het nie dink dat dit ooit sou wees verkragting, ten minste nie in die sin dat dit veronderstel was om te gebeur hier. Erica se mond was mond gesnoer, en elke spier in haar liggaam was styf en boog, skreeu vir die vrylating.
  
  
  Haar, het Dusa knik by die boef, gehoor Hans roep uit, " Bella ter wille van God se, ek vertel jou alles!"
  
  
  Dan Wilhelmina gepraat het. Een keer vir'n beweerde verkragter wat val af skree. Sodra ek het'n derde oog in die gesig van Hans se plager. Sodra meer, te betaal om die derde wiskunde groot wat hou van Erica se polse. C) die vermoë om te gaan in die soek van jou wapen.
  
  
  Douza was op sy voete, een hand op sy .45. "Vries, of is jy dood!" Hy het beveel dat die emu in frans. "Gee my net'n rede, Dusa!" Hy verander sy gemoed. "Lig jou hande bo jou kop! Gesig te kreun! "Hy gehoorsaam.
  
  
  Hans en Erica was geskok. Haar "Hans!" oorgeskakel na engels. "Kom uit! Gryp jou geweer! As hy selfs knip, skiet hom!"
  
  
  Hans het soos'n man loop in'n droom. Ek verpletter die res van die glas met Wilhelmina se gat, ek wil om te kry binne-in. Teen die tyd wat ek het, Erica is gratis en gegaan. Die krul figuur lê opgefrommel op die vloer, steeds gedek in sy eie bloed, bewusteloos of dood.
  
  
  Hans gedryf op sy voete, sy oë steeds geglasuurde, nie heeltemal seker of die nagmerrie is verby. Ego vrygestel haar van die FN en tik haar op die skouer. "Ek het myself in'n band van hierdie bourbon. Ek sal sorg van alles hier."
  
  
  Hy knik dumbly en steier uit in die kombuis.
  
  
  Duse het gesê dit. "Draai."
  
  
  Hy het na my gekom, ek wil om te sien as haar was wat hy gedink het ek was. Hy het begin om te glimlag as hy het gesê, " Vous serez..."
  
  
  Nie net het my ego kap backhand verwyder die grynslag en stop die woorde, maar sy ego tref die muur met sy kop, en'n rooi stroom gevloei het uit sy ego lippe.
  
  
  "Jy sal hou stil," sê ek, as sy kortstondige skok het aan opgekropte woede. "Jy sal antwoord wanneer iemand met jou praat as jy die opdrag. Moenie verlei my. Ek is op die rand van gutting jy. Wat wil jy van hierdie mense?"
  
  
  "Daardie verdomde bliksem moet weet dat ek geweet het oor die ongeluk." Hans gewas sy gesig, het die bottel in sy hand, en hoewel hy was nog asemhaal soos'n man wat loop te ver, sy hees stem het teruggekeer na harmonie en die glasagtige kyk in sy oë verdwyn. "Hy het net nie vertrou my toe haar emu so gesê. Laat my smash dat emu bottel in die skedel! "Hy tree vorentoe, spanning geskryf oor sy gekneusde gesig.
  
  
  "Gaan sien hoe Erica is om te doen." Ego gryp haar arm.
  
  
  Hy skielik onthou Erica en hardloop weg, en noem haar naam.
  
  
  "Hoekom doen jy sorg wat hy weet oor die ramp?"
  
  
  Dusa haal sy skouers op. "My werk is om te sorg. As hy weet hoe dit gebeur het, dan moet hy weet wat dit gedoen het. Jy sal goed ingelig wees..."
  
  
  My vuis het nie ver te gaan. Dit maak hom seer. Ek het gewag vir haar tot die skurk gestop en hy het terug gekom, dan het ek gespeel haar op emu ego, my eie rekord: "ek het gesê jy wil antwoord, maak nie dom geluide. Dit is duidelik dat hy nie weet wat, selfs as hy weet hoe. Of dink jy hy sal weier om te antwoord totdat jy laat een van jou ape ontmoet jy en verkragting jou dogter se ego? "
  
  
  Dusa se stem fluit in die ego se keel. "Dit is my werk om uit te vind."
  
  
  "Myne ook."Sy was'n mes gesteek deur luger emu in die lewe en vas Hugo emoe se lem onder die ken. "Ek het baie min tyd, Kolonel. Jy sal selfs minder as jy nie saam met jou." Sy was vasgepen deur die ego k kla, nek terug, ken draai weg van die skerp stilet. "Hoekom nie Mendanika nodig het om te sien Abu Osman?"
  
  
  Deur onbegaanbare tande, skud sy kop, het hy verstik: "Voor Allah, ek sweer, ek weet nie!"
  
  
  Hugo gestorte bloed. Dusa probeer om terug te trek deur middel van die muur. "Deur die Koran! Op my ma se graf!"
  
  
  Haar druk verlig'n bietjie. "Hoekom nie Mendanika nodig het om te sien Ambassadeur Petersen?"
  
  
  Hy het sy kop geskud. "Ek is net die hoof van sekuriteit! Ek sou nie geweet het dat!"
  
  
  Hierdie tyd Hugo was nie net kielie. Duza klap sy kop teen die muur en skree. "Een meer tyd. Het jy vir haar sê hoekom?" Dit is die enigste tyd wat jy sal dit kry."
  
  
  Hy verkrummel en begin babbel, snikkend: "Want! Want! Hy was bang van'n staatsgreep! Want ek was bang dat die Algemene Tashahmed gaan om dood te maak ego!"
  
  
  "En jy vermoor ons ambassadeur."
  
  
  "Dit was'n ongeluk!"
  
  
  "Asof die sabotasie van die vliegtuig was'n ongeluk. Tasahmed was bang dat Mendanike sou probeer om'n deal te maak met Osman."
  
  
  "Nee, nee! Hy skud sy kop van kant tot kant. "Dit is hoekom jy hier gekom het om te ondervra Geyer. Ons het gepraat oor hoe hy geweet het hoe die ongeluk gebeur het, en..."
  
  
  "Jou tyd is naby." Haar stap terug, en hy kyk in Wilhelmina se gesig, sy oë wyd en swart soos haar klein was. Hy val op sy knieë, asof hy het gehoor van die muezzin die roeping van die gelowiges tot gebed. Vir een of ander rede, is dit nie staak my so sag onder vuur, maar dan moet jy weet nooit hoe baie'n woord is die moeite werd om in jou toespraak.
  
  
  As wat hy gesê het waar was, of selfs die helfte waar is, dan nie net is sy tyd, maar so is myne. Daar was geen gesteel kern wapens op hierdie hond, net'n teef van derde-koers derde-wêreld staatsgreep deelnemers. Die spel was duidelik genoeg. Tasahmed het'n ooreenkoms met die Sowjet-Unie. Die polyline was die prys, en Mendanike was die offer bok. Mendanicke besef dat dit nie regtig saak wat neergestort het sy vliegtuig of hoe... En tog - en tog - "" ek kon dit alles saam en in kennis gestel Hawke om te begin soek elders, of ek kon gebruik het om haar te mors kosbare tyd en speel ego tot die bitter einde.
  
  
  "Bly net op jou knieë," sê ek toe Hans en Erica teruggekeer na die kamer. Sy was geklee in langbroek en'n ander coltrui. Sy was bleek, maar haar oë was helder en beheer word.
  
  
  "Hoe is jy?"
  
  
  Nah het'n flou glimlag op haar gesig. "Ek is fine... dankie."
  
  
  "Met plesier. Hoekom het jy nie gaan na die ander kamer, terwyl ons sorg vir alles hier?"
  
  
  Die liggame op die vloer, lewe en dood, lyk soos die finale toneel van Hamlet. As'n verpleegkundige in hierdie deel van die wêreld, sy het ongetwyfeld gesien haar deel van gedroogde bloed en kan nie veel genade op die oorblyfsels. "Ek sal julle los die ontbyt wat jy gaan te hê," het sy gesê, om haar pad oor die kamer.
  
  
  "Wat gaan jy te doen met dit?" Hans het gesê, op soek na die geval sekuriteit hoof.
  
  
  "Ek het nog nie besluit of om te skiet die emu in die kop of sny die emoe se keel."
  
  
  Hans gekantel sy kop in die rigting van my, nie seker of mistel dit bedoel het om haar. Die web rede hoekom ek dit nie gedoen het nie was omdat die Dusa die lewe kan wees meer nuttig is as die Dusa in die paradys. "Ek het terug gekom hier om te gee jy'n spin," sê ek.
  
  
  "Buddy," Hans skud sy kop, " jy het'n staande uitnodiging om hier te kom op enige tyd van die dag of nag om my te vra nie!"
  
  
  Goeie. Antwoord goed. Ek nodig het om'n vliegtuig te neem om my te Budan nou. Waar kan ek my ego?"
  
  
  Hy het na my gekyk, knip, vryf oor sy ken, en dan, grinnik soos'n Cheshire kat, het'n bottel van Douza. "Dat die seun van'n teef kan bestel het ons een. Hierdie is'n twee-Dakota NAAS sit op die lyn, getoets en gereed om te gaan. Die Odin rondom hulle moet gaan aan ..."
  
  
  "Ek hoef nie'n ih vlug geskiedenis. Waar kry ons'n span?"
  
  
  "Hy kan om'n koets.
  
  
  al die emu het om te doen, is om te bel die kliënt ondersteuning. Swak telefoon diens, maar op hierdie uur ... "
  
  
  "Staan op, Duza."
  
  
  Emu het nie nodig om te vertel word twee keer, maar ek kon sien dat hy het weer'n paar van sy kalmte. Ego se oë geflits weer. Hy het begin om te skud uit sy uniform.
  
  
  Die telefoon is in die voorportaal. Nen het wit mure en parketvloeren. In die eetkamer, alles was donker, maar hier, met die ligte aan, ons almal staan duidelik uit. Dusa kyk na my asof hy kon onthou my gesig, maar op dieselfde tyd vergeet dit.
  
  
  "Ek sal gee jy'n paar minute," sê ek. "Jy hou'n oog op hulle, of ons sal laat jy aan die liggaam en vullis versamelaar. Jy bespreek'n vliegtuig, het jy die boek'n span. Hulle sal wag vir jou om te kom." Hy het em die besonderhede terwyl Hans gekontak die vlug.
  
  
  Wanneer ons die huis verlaat het, Hans en ek was in die uniform van twee van Dusa se manne. Vir'n oomblik het ek gedink dat Hans sou ruïneer die show. Hy het gesien wat hulle gedoen het om die ego die hond en gaan na Dooz. Die kolonel was twee keer ego se hoogte, maar hy was nie opgewasse vir'n kwaad werktuigkundige. Dit was al wat ek kon doen om hom te kry uit terwyl Erica ego kalmeer hom af. Dan sit hy Duza terug op sy voete en het'n soort van marsjeer orde. Sy het nie wil hom om te kyk so uitgeput dat hy sou nie die toets slaag.
  
  
  Hans gery met Duza aan sy kant. Haar sel is vir die kolonel, Erica is langs my. Sy was stil die meeste van die pad, en kyk na my van tyd tot tyd. Hy steek sy hand uit en neem haar hand. Sy hou styf vas, haar dood greep warm en dankbaar.
  
  
  "Is jy voel alles reg?"
  
  
  "Ek is reeds goed."
  
  
  "Dit is nutteloos om te laat jy agter."
  
  
  "Jy kan nie laat my."
  
  
  "Het jy al aan Budan voor?"
  
  
  "Dele. Ek werk vir die Wêreld Gesondheid Organisasie. Ek besoek haar gereeld, daar is'n kliniek daar."
  
  
  Goeie. Dan is die reis sal nie vermors word nie op jou."
  
  
  "Dit sal nie vermors word in elk geval." Sy opgetel het van die termosfles. "Wil jy nog'n koppie?"
  
  
  "Nie nou nie, dankie."
  
  
  Hans is nie afgelei van die ry, en sy oë was nie op Dusa. Sy is gevra om te sit ego in die rug met my, maar in hierdie geval, Erica sou wees in die voorkant. 'n vrou ry in die voorkant van'n maatskappy motor op hierdie uur sou die aandag getrek. Duza het geweet dat hy'n vinger breedte weg van die dood. Hy is óf'n lafaard of'n goeie akteur. As ons alleen was, en daar was tyd, sou sy besef het vinnig genoeg wat Hema was. Maar so ver ek gehad het om te speel deur te raak, en ek het nie regtig soos wat ek voel.
  
  
  Duza ontvang selfoon instruksies dat hy sou kom by die kontrolepunt hek teen ongeveer 02: 30. Diegene wat aan diens is ingelig dat daar geen vertragings. Dit was nie'n bevel dat hy kan staatmaak op. "Kom ons maak seker dat jy weet wat jou lyne, buddy. Wanneer ons gestop het, hoe sal jy dit hanteer?"
  
  
  "Ek sal aankondig wat ek is..."
  
  
  "In frans, nie arabies."
  
  
  "En ek sal jou vertel hulle om ons te laat slaag as hulle dit nie doen nie doen dit outomaties."
  
  
  "Veronderstel jy is gevra om uit te kry, om die motor?"
  
  
  "Ek sal bly waar ek is en vra om met die bevelvoerder."
  
  
  "Hans, as iets verkeerd gaan, sal ek skiet haar Kolonel, wat sal jy doen?"
  
  
  "Ek sal nog'n drankie en kyk op die vliegtuig. Nee, ek sal gaan na die loods die eerste. Ons sal spring om die ding by die sy-ingang, gaan deur die deur, en haal my karretjie, waar haar ego is op die linkerkant, aan die ander kant. Na wat, ek sal laat dit aan jou."
  
  
  Na wat, ons sal speel streng deur die gehoor. Hare, ek het gehoop dit was nie nodig nie, maar as gevolg van Dooza se vrees, of die ego van'n verborge waarnemende talent, dit het nie gebeur nie.
  
  
  Wanneer ons genader om die hek van die angara kontrolepunt, ons was getref deur'n verblindende brylev. Hans gestop, en Dusa steek sy kop uit van die venster en skree woedend.
  
  
  Ons geslaag het deur die hek, te reageer op die groet van die wagte. Dit kon nie wees gladder. Haar, hy voel Erica ontspan, haar asem kom in'n lang sug. Hy streel oor haar knie.
  
  
  "Wanneer ons na die vliegtuig, Erica, jy kom uit om my kant, slaag mimmo my en kry aan boord. Jy hoef nie iets te sê aan enigiemand. Duza, jy volg haar. Ek sal reg agter haar. jy gaan na die agterkant. Die vlieënier sal wil hê om te weet waar ons gaan." Vertel emu wat dit is in Budana, en dat hy kan stuur sy eie vlug plan na ons neem af."
  
  
  Ons vliegtuig is maklik om te vind. Die veld ligte verlig die veld lyn, en ons kon sien die twee-man vlug bemanning keur uit'n ou DC-3-Dakota. Hans gery het na haar, maar het nie kry om die motor soos voorgeskryf. Sy geïmplementeer sy eie plan
  
  
  Die rede waarom. In bykomend tot die vlieëniers, daar was twee ander NAA instandhouding spesialiste wat uitgevoer'n laaste-minuut inspeksie. Selfs in sy ego se siek-pas vorm, Hans gedink het hulle sou hom herken.
  
  
  Erica het vinnig op die raad. Die vlieëniers uitgestrek in die voorkant van Dusa, groet hom. Hy het hulle instruksies, en hulle het gaan staan aan die kant, en wag vir hom om te kom tot die stappe.
  
  
  Ek kon nie die risiko loop verlaat Hans agter, en ek kon nie my oë af Dusa. Hy het geweet dat die grond vegters kan nie doodgemaak word nie. Aan die begin van die vliegtuig, hulle het om op te staan met brandblussers. Hulle het gesweef op die vliegtuig se ingang soos'n paar van die motte.
  
  
  "Kolonel, meneer," sê ek, " jy moet kyk om te sien of hierdie oproep is ontvang. Kon nie een van hierdie mense het dit gedoen?" Haar, knik vir die paar. "En die ander een kan neem'n blik op ons agteras."
  
  
  Duza was'n vinnige leerder. Hy kyk my onbegrypend oor sy skouer vir'n oomblik, dan het'n einde.
  
  
  "Meneer,"het die vlieënier het gesê," ons kan kontak basis bedrywighede deur radio - en kry die woord van jou oproep."
  
  
  "Daar is geen behoefte. Hy kan gebruik om hierdie vliegtuig." Hy wys na die meer afgerond een rondom die twee, dan klim aan boord. Ek gevolg het, wonder wat ek volgende moet doen. Dit was te damn riskant. Maar wat dit ook al was, dit het my waar dit haar geneem het, en dit gehou Dusa die lewe, en dit was nommer een op die ego lys.
  
  
  Die vlieëniers ons gevolg, en'n paar sekondes later Hans gekom het. Hy geaktiveer die kajuit deur die sluiting meganisme. Na die verkryging van sy ego, het hy leun teen dit tiredly. "God, beide van hierdie karakters vir my werk!"
  
  
  "Doen die vlieëniers wat weet jy?"
  
  
  "nie. Hulle is die militêre deur Rufa. Wanneer'n bliksem soos wat vlieg, hulle gebruik militêre opdragte."
  
  
  - Dakota was die uitvoerende tipe vir VIP Persson. Die nen het'n paar wye sale hardloop af die kante, 'n bar, 'n stoel, tafel stoele, en stoffering.
  
  
  Dan is die mede-vlieënier steek sy kop uit die kajuit'n dag later en het gesê, " Geen boodskappe vir jou, meneer. Sal jy vas jou sitplekgordels? Ons sal neem onmiddellik af."
  
  
  Na'n paar sekondes, het hy gehoor die enjin begin om te neurie weer, dan is die enjin snak na asem, hoes, en het gekom om te lewe met'n gewelddadige flits. "Almal aan boord Budan," het Hans gesê, op soek na die kroeg.
  
  
  Kolonel Sel sit oorkant my, knik sy gordel, en ontspanne. Die ego uitdrukking op haar gesig was leeg genoeg, maar ek kon sien'n wenk van die geveg in haar ego oë.
  
  
  "Dusa, as jy nie sabotasie Mendanike se vliegtuig, wie dink jy het dit?"
  
  
  "Miskien Mnr Geyer sal jou vertel dat," het hy gesê, probeer om te kry om die spel terug op die regte spoor.
  
  
  "Ek sou belangstel om te hoor van jou teorieë," sê ek. "Dit is nie net'n lang manier om te Buda, dit gaan'n lang pad, uit die hoogte ons gaan om daar te vlieg op die grond. Jy kan kies om hierdie roete, en ons kan kies'n ander een."
  
  
  Hy het gedink vir'n oomblik as die vliegtuig gestop en begin die beheer van die enjin voor af te neem. "Dink oor dit totdat ons is in die lug," het ek gesê.
  
  
  Dit was'n ander gevoel toe ons opgestyg het, in'n ou tweeling-enjin vliegtuig. Jy het gewonder of hierdie ding sou kry genoeg spoed te vlieg, en dan moet jy besef dat jy is die vlieg.
  
  
  So gou As die enjins is gesluit, het hy gesê Gansu om voort te gaan en vra die vlieënier om te draai af van die boonste brylev. "Jy gaan met hulle. Wanneer ons oor'n uur weg van die landing, ek wil om hulle te kontak Budan so dat die veiligheid hoofkwartier ingelig kan word dat die ih hoof is aankom. Emu nodig het om die jongste inligting oor Osman se doen en late, sowel as'n motor wag op die lughawe."
  
  
  "Jy het'n weddenskap plaas." Hans staan met die bottel in sy hand.
  
  
  "En jy beter laat dit hier. Jy wil nie agterdog te wek en jy nie wil hê om te begin met enige slegte gewoontes."
  
  
  Hy frons, kyk na die bottel, en sit dit neer. "Alles reg, buddy, alles wat jy sê."
  
  
  "Erica, "sê ek,"hoekom het jy nie gaan lê en daar weg te steek?"
  
  
  Sy glimlag na my en staan op. "Ja, meneer."
  
  
  Die Kolonel en ek sit in die skaduwee met die belangrikste saint afgeskakel en net'n paar van die agterligte op. Hy het nie bied em'n sigaret. "Nou, laat ons dit hoor hard en duidelik. Jy sweer by die Koran dat jou baas het nie die dood van Mendanike. Wat het dit gedoen?"
  
  
  "Ons vermoed eksterne kragte."
  
  
  "Moenie altyd vir my sê dinge oor die CIA."
  
  
  "Ons weet nie wie nie. Die Sowjetunie, die Chinese, die Israeli's."
  
  
  Ek het geweet hy was'n leuen oor die Sowjetunie, wat beteken dat hy lê, tydperk. "Wat is jou redes?"
  
  
  "Aangesien ons het dit nie doen nie, iemand anders het. Osman is ondersteun deur die Chinese."
  
  
  "Van die kursus. So Mendanike biesies om te sien Osman, en hulle skiet ego voor hy vertel hulle hoekom."
  
  
  Dusa haal sy skouers op. "Jy het my gevra wat. Niks besonders nie. Die ongeluk lyk soos'n normale ongeluk. Jou ander een het gesê hy het geweet iets anders
  
  
  
  Vir estestvenno, ons wil om te weet ons ... "
  
  
  "Wat oor die huursoldate wat jy het, die oulike seuns regoor Suid Jemen en ander punte?"
  
  
  Dit het'n oomblik van stilte. "Hierdie mense het die land op Mendanike se bestellings. Hy het nooit gesê hoekom nie. Ons moes net die instruksies te laat ih in. Hierdie bekommerd Algemene Tasahmed. Ons..."
  
  
  "Waar is diegene huursoldate uit te hang?"
  
  
  "Meestal in Pakara."
  
  
  "Wat is dit?"
  
  
  "Hierdie is ons land se tweede grootste stad. Dit is nie ver van die Libiese grens."
  
  
  "Wat hulle gedoen het vir opwinding."
  
  
  "Niks nie. Net hang uit."
  
  
  Dit was'n draak pot en'n bank van leuens. Al hierdie bygevoeg word om die voor die hand liggend. Die bliksem was die hoof van die uitvoering van die departement, BYVOORBEELD, maar soos Tasahmed, hy was nog meer in die lewe en in goeie vorm as die dood is - ten minste totdat ek het'n kans om te praat om te Osman.
  
  
  Daar was'n klein toilet aan die agterkant van die vliegtuig. Die kolonel het dit daar. Om seker te maak hy is nie beweeg nie, die emu vasgebind sy arms en bene met'n tou om die broek van die eenvormige hy was geklee. In die strepe op die kante van die broek, 'n eerder lig tou blyk. Hy het haar ego sit op die troon, sy eie broek opgetrek om sy enkels vir veiligheid. Dan het hy uitgestrek in die sitkamer oor van Erica en aan die slaap geraak twee minute later.
  
  
  Op'n sekere punt, dit was nie Douza wat na die hemel, maar Nick Carter. 'n warm en sagte hand losgemaak my gordel. Sy het begin om te streel en streel my. Sy losgemaak van die knoppies en die uitgepakte dit. Dit versprei deur my liggaam, en die ander hand het by dit. My bors, my lewe, al my aanraking was die subtielste raak van die aand se musiek.
  
  
  Ek het haar wakker toe haar lippe en liggaam raak aan myne. Ee omhels haar, verbaas om te vind dat sy nie dra'n trui, net ronde borste. Liggies indringende daardie tale, ek het ons op ons sye, en my hand laat val om te vind dat wat was afsny op die top was naak aan die onderkant. Haar man het begin om te reageer met'n paar gesels, en sy kreun, knik haar kop, en dan fluister op my lippe, " O, ja! Ja!"
  
  
  Hy sou demp haar woorde met sy mond en laat sy ander hand fokus op haar bors. My lippe ook gesmag ih.
  
  
  "Asseblief!" het sy snak as hy ontspanne haar onder hom, voel haar heupe vind'n gemeenskaplike ritme.
  
  
  Haar stadig geloop nah, haar vingers regtig probeer om my in nah. "Wonderlik!" het sy snak na asem.
  
  
  Vir Nah, dit was deels'n emosionele reaksie op wat het amper gebeur het, en deels'n onuitgesproke maar vinnig herkenbaar aantrekkingskrag tussen ons. Hy het geweet dat toe hy gemaak is lief vir haar, so hy was nie moeg. In plaas daarvan, was daar'n diep gee en ontvang, 'n vinnige wederkerigheid van stoot en counter-stoot.
  
  
  Dit was te goed om te hou, en ook dringend vir beide van ons om uit te vind'n manier uit. Ons aangekom het, het sy snikkend met die ekstase van haar orgasme, haar weet dat jy sal dit nie vind die hemel as jy slaap.
  
  
  Ons lê in die sitkamer, ontspan en rook'n sigaret. Die konstante gedreun van die enjins gesus my terug om te slaap. "Jy weet," het sy gesê ingedagte,"wat ek doen nie weet wie jy is."
  
  
  "Haar opvoeding in Budan, reis op'n eerste-klas magie tapyt."
  
  
  "Maar dit maak nie regtig saak nie," het sy gesê, ignoreer my rumatiek, " ten minste nie nou nie."
  
  
  "Herinner my aan myself amptelik een dag."
  
  
  Sy vryf my hare en leun om my te soen. "Ek dink ek hou van jou baie beter in'n informele omgewing. Ek hou van wat jy spaar my van manlike verkragters, en ek hou van wat jy hier in die hemel, waar niemand jou sal pla ons."
  
  
  Ee trek haar sluit. "Miskien het jy wil om te herhaal die prestasie."
  
  
  "Ek wil graag om te herhaal die prestasie." Haar hand het om te sit uit haar sigaret.
  
  
  "Een goeie wegwyser verdien'n ander," sê ek.
  
  
  
  
  
  
  
  Hoofstuk 12
  
  
  
  
  
  
  
  Vir my, dit is die enigste oordrag van die klank van die enjins, die verandering van die hoogte van ton. Vroeë oggend lig oorstroom die hut. Erica lê op die sitkamer vloer oorkant my, opgekrul in haar slaap. Haar sel, gaap en kyk uit in die hawe. Ons was in'n dorre droë gebied, die verhuring van die helder lug te slaag, sonder die termiese waas wat sou gevorm het later. Die berge was kaal, en daar was nie veel groen tussen hulle. Haar, het geweet dat Budan was'n uitsondering. Dit lê in'n vallei wat gevoed word deur ondergrondse opvanggebiede, die enigste ware bron van water in tien duisend vierkante kilometer.
  
  
  Hans het uit die hele lengte van die kajuit. Ten spyte van sy shabby voorkoms, dit het helder oë en'n welige stert oor die vista voorlê. "Ons sal gaan," het hy gesê, " ons sal die benadering van die wrak openlik. Na vore te kom en ek sal julle wys wat gebeur het."
  
  
  "Sit af vir'n minuut," sê ek. "Het Budan is op die hoogte van ons geskatte aankoms tyd?"
  
  
  "Natuurlik, net soos jy gesê het."
  
  
  Goeie. Nou neem af hierdie uniform en hier bly met ons."
  
  
  "Maar ek het om te ..."
  
  
  "Jy kook en luister. Hierdie is nie'n uitstappie vir die plesier van Hans Geyer."
  
  
  "Ja, ek ken hom nie, maar deur die kans..."
  
  
  "Jy kan studie is dit so veel as wat jy wil as ek sien hoe dinge gaan. Duza sal wees met my."
  
  
  "Hey, waar is hy?"
  
  
  "Ek poeiermelk my neus. Het jy al hier voor, wat is die situasie op die lughawe-escort, hotel en so aan?"
  
  
  Erica het wakker geword toe hy vertel my alles. Daar was'n web strook "oos-wes", Tatiana en die terminale gebou. Sedert dit was'n amptelike besoek, geen permit tjeks was uitgevoer, en sekuriteit altyd bestaan slegs van die beskerming van die terminale. Dit was net oor as wat ek gedink het dit.
  
  
  "Ek neem aan daar is'n gastehuis of hotel vir besoekers hier."
  
  
  "Natuurlik, Ashbal."
  
  
  "Jy en Erica sal daar bly totdat ek kom vir jou."
  
  
  "Wag'n minuut, buddy, wat bedoel jy, bly?"
  
  
  "Wanneer jy nie grawe deur middel van die wrak of gaan na die tronk, en Erica nie gaan na die kliniek, jy bly daar. Ek weet nie hoe lank dit sal neem. Verstaan?"
  
  
  "Ja, ja, natuurlik, 'n goeie. Ek verstaan jy." Hy was weer gelukkig.
  
  
  Ek het gehoor'n rat ratel. "En as jy dit nie kry nie uit om dit uniform, ek sal dit neem jy af."
  
  
  Hy het begin praat met Erica, probeer om te ignoreer die kyk in haar oë. "Dit mag dalk neem my'n dag of meer, maar jy sal goed wees so lank as wat jy bly naby aan die kliniek. Sal die Mendanika huil so intens hier as wat dit was in Laman?"
  
  
  "Nee," het Hans gesê, en trek af sy olyfgroen langbroek. "Daar is baie simpatiseerders van Osman hier."
  
  
  Ek het opgestaan, dink dit was tyd vir ons gasheer om aan te sluit die skare. "Een ding: nie bring enige wapens. Steek wat jy het." Sy beplan om dieselfde te doen behalwe .45 Douza en Pierre.
  
  
  Die sekuriteit hoof was nie in die beste vorm. Ego het'n donker gelaatskleur wat'n prikkelbaar skynsel om dit te. Ego se bloedbelope oë skitter. Ego onderste deel pouted. Hy sit op die pot te lank.
  
  
  Ego bevry haar hande en voete, en hy het daar gesit uitgevaar vryf sy polse. "Jy kan trek op jou eie broek," sê ek. "Dan kan jy by ons aansluit vir koffie."
  
  
  Daar was koffie. Erica het die versorging van wat in die klein kombuis wat voorlê. Sy het'n vlugkelner en bedien die bemanning. Hans het nie tyd om te herstel, sy gesig was gedruk teen die venster.
  
  
  "Hey, hier kom en neem'n blik! Ek kan sien waar hulle aangegaan het! Oop vir'n pennie, soos ek gesê het! Groot!"
  
  
  Ek kyk uit die venster en sien dat ons gaan om te vlieg daar parallel aan die rand van die vallei. Dit lyk welige, maar die berge aan weerskante van ons iets anders. Hy het gehoop Osman was nie ver weg, of opsluit in'n grot. Hawk het nie'n vaste tyd limiet vir my soek, maar elke onbeantwoord minuut is te lank'n minuut.
  
  
  "Sal jy sien die wrak?" Hans lag.
  
  
  Ek sien die wrak. Dit lyk soos'n klein stortingsterrein versprei langs die plat grond'n paar kilometer van die aanloopbaan, 'n lang swart strook besaai met brandoffer en'n gebreekte vliegtuig dele. Dit was duidelik dat geen een was die invordering van ih om ondersoek in te stel. Die feit moet beteken meer vir my nie, maar Dusa gekom het uit, mank rondom die stand, nog steeds vryf sy polse, steurende my aandag.
  
  
  "Sit hier," het hy gesê, en hy het'n harde sel.
  
  
  "Erica, bring koffie en by ons aansluit. Dit moet gegee word om'n seën. Hans, jy ook."
  
  
  "Na ons land," Duse het vir haar gesê, " sal jy gee die bemanning die einde te bly op die basis. Hans, jy en Erika sal bly op die raad tot die Kolonel en ek laat. Niemand sal kom uit rondom ons, rondom die vliegtuig, tensy daar is'n bemanning. Hans, hoe oor'n vervoer vir die twee van julle? "
  
  
  "Daar moet wees fooie, maar as daar is geen ego, kan ek leen die stasiemeester se Jeep. Ek neem haar na Erica se kliniek, en dan sal ek gaan na die lyn."
  
  
  "As jy nie in die Ashbal, of jy nie terug te kom aan boord wanneer ek gereed is, sal jy agter gelaat word."
  
  
  "Wel, neem dit, maat, ek moet weet wanneer dit kom!"
  
  
  "Wanneer dit gereed is, ek sal check dit die eerste keer by Ashbal, dan by die kliniek, en dan hier. Dit is die beste ding wat ek vir jou kan doen."
  
  
  "Wat het jy nodig?" Erica gevra as die vliegtuig het in sy afkoms, flappe vrygestel, wiele uitgebrei om kontak te maak. "Miskien kan ek jou help."
  
  
  "Ek wens jy kon, maar die kolonel het aangebied om te wees my gids." Die Kolonel sluk aan sy koffie, die verlaging van die deksels.
  
  
  Die wiele aangeraak, kraak, en ons was in Budan. Die lughawe het nie kyk besig. Maar, terwyl ons taxiing, dit is raakgesien deur die helfte van'n dosyn partizans wat staan in die voorkant van die terminale en kyk na ons benadering. Hulle was geklee in bandoliers en'n-47 Kalashnikov aanvalsgewere. Daar was ook'n amptelike motor wat geparkeer is op die veld lyn.
  
  
  
  "Is dit'n ere-waghond, of'n gewone waghond?" Juan het vir haar gesê.
  
  
  "Dit lyk, byvoorbeeld, soos'n normale een."
  
  
  Die vlieënier het die vliegtuig rondom die enjins gesterf het, die skroewe kletter om'n stop. Hans het die deur oopgemaak en laat sak die trap voor die vlieëniers opgewonde oor die kajuit. Duza aan hulle gegee het om sy instruksies. Ek kon sien dat my mede-vlieënier was verbaas deur die feit dat Hans en ek was nie meer dra van die olyf-groen kleur. "Vorm verskuiwing," emu het vir haar gesê, en knipoog. Hy het die boodskap gekry, glimlag op my, en het hulle verlaat.
  
  
  Ons speel hierdie spel op'n vliegtuig in die stilte van die vroeë oggend. Sy het opgemerk'n subtiele verandering in Duza se gedrag. Miskien is die koffie genees hom, of hy het gedink hy het'n draad van sy ballingskap. Hy was op soek verby my oor my skouer oor die hawe, die kyk na'n paar van die ander lede van die ego eer wag wat het hul pad op die vlug pad.
  
  
  "Les règlec jeu de-reëls van die spel-Douza, jy sal speel as ek volgorde, anders sal die spel is verby. Nie lekker wees. Ek en jy is verlaat nou. Jy is twee stappe voor. gaan openlik aan die motor en kry in die nah. Dit is al wat jy doen. Laat ons gaan, nou." Hy staan op met'n ego .45 in sy hand.
  
  
  Sy was toegelaat deur die emu om te kyk as ek gedrapeer my baadjie oor haar arm om dit te verberg. "Apres vous, my Kolonel. Probeer om te hou jy twee uit die moeilikheid, " ek het gesê as ons het.
  
  
  Die eer wag was nie lined up in'n behoorlike militêre orde wanneer ons genader om die motor, 'n Citroen in die behoefte van kosmetiese herstelwerk. Hulle staan daar, op soek na die vliegtuig, op soek na ons, en in die algemeen gee die indruk van die losmaking. Die Ih uniform was heterogene, wat ooreenstem net om die ih toerusting. Hulle is nie huursoldate nie, natuurlik, maar die alarm klokke lui soos volg hy Dusa aan die agterkant van die motor. Hulle was nie op die plig vir hom, so wat hulle doen, die bewaking van'n leë lughawe? Daar is dalk'n geval van rumatiek, net as'n voorsorgmaatreël in die lig van wat gebeur het. Te sleg dit was die verkeerde rumatiek.
  
  
  "Allons". Hy het gesê die bestuurder en dan Duse in engels, " Vra hom of hy het die versoek om inligting."
  
  
  Die bestuurder knik as hy trek uit deur die omsendbrief sleutelgat wat gelei het tot die lughawe. "Kontak gevestig is, meneer," het hy gesê in frans. "Ek sal neem jy om hom te ontmoet. Hy weet waar die nabygeleë Hassan Abu Osman is in die gehoor."
  
  
  Douza leun terug, die kruising van sy arms oor sy bors. Hy laat sak sy ooglede weer, toon geen reaksie nie.
  
  
  "Vra hom, hoe ver moet ons gaan?"
  
  
  Die bestuurder het daarop in die rigting van die berge voor. "Slegs twintig myl," het hy gesê.
  
  
  Ons ry deur middel van die vallei, nie Budan alleen. Kruisings van koring, katoen en sojabone velde is wyd verspreid. Daar was motors soos die een by die lughawe op die kruisings. Sommige van die troepe was gewapen met AK-47s. Ander het FN, ih swaarder toerusting was ewe gemeng. Hulle het geen poging aangewend om te stop ons, en ek was bereid om te erken dat hulle was op hul voete soos die ih broers by die lughawe, want dit was die dag van Mendanike se begrafnis, en Tasahmed verseker dat die ego van die wederkoms aan bewind was behoorlik georganiseer. Later, wanneer ek tyd gehad om te dink oor my gevolgtrekking, het ek gewonder wat Hawk sou sê as hy langs my sit.
  
  
  "Osman sal jou doodmaak," het die kolonel het gesê, breek die stilte.
  
  
  "Ek is aangeraak dat jy bekommerd is."
  
  
  "Hy haat die Amerikaners."
  
  
  "Vir estestvenno. Wat sal hy doen?"
  
  
  "Buitendien, jy mors jou tyd."
  
  
  "As dit so is, sal ek'n klagte met jou kantoor."
  
  
  "Dit is die persoon wat ons gaan om te sien, ek ken haar. Dit is onbetroubaar."
  
  
  "Kolonel ... stil. Maar, ek is seker dat ons kontakte is die beste dat jou dienste kan voorsien. Geen twyfel ou Hassan sal hang jy deur die balle uit te droog, maar dit is jou probleem."
  
  
  Ons het oor'n smal vallei en begin op'n kronkelende grondpad pad, die groen vinnig verdwyn. Savchenko begin, maar ons het'n paar humiditeit, stygende in'n wolk van stof. Die klim was kort. Ons het die aanwysings, in die gesig staar'n plato met'n klip struktuur rondom die rand. Dit het'n hoë muur rondom en die kyk van'n 19de-eeuse vesting, met'n vierkant in die middel en twee massiewe vlerke.
  
  
  Die bestuurder uitgeswaai van die pad af op'n kameel roete, en ons tref hey, die muur. Daar was niemand in sig nie.
  
  
  Die bestuurder het in arabies, terwyl op soek in die spieël. "Jy verwag, meneer."
  
  
  Hy het Dooza uit deur middel van die motors, die gevoel van die warm wind en stof vestig in nen. "Gaan op," ek het gesê, laat hom hoor die klik van die .45 se sneller.
  
  
  Ons geslaag het deur middel van'n boog ingang hek in'n groot klip binnehof waar niks gegroei het. Hierdie plek het vensters met splete en'n gevoel dat kom ons kry hier uit.
  
  
  "Wat is die naam van ons kontak?"
  
  
  "
  
  
  "Safed". Die Kolonel was op soek na die klip. Hy kyk lang, stywe, en bleek-die gesig gestaar.
  
  
  "Vertel'em te kry sy gat uit."
  
  
  "Safed, jy arme kameel dief, "sê die kolonel,"kom uit!"
  
  
  Soos'n stout kind, Safed het niks gesê nie, het niks gedoen nie. Die deur, 'n dubbel yster een, gebly gesluit. Die wind waai rondom ons.
  
  
  "Probeer weer."Ek het vir haar gesê. Die tweede poging ontlok nie meer reaksies as die eerste.
  
  
  "Kyk of dit oop te maak." Haar, kyk na hom benadering, ek weet dit al stink. Die wind bespot.
  
  
  Bo hom, sy hoor die fluister van'n vreemde geluid. Wanneer haar, draai om hom tot aangesig, sy het geweet van die rumatiek. Sy het gevang'n glimp van die bestuurder se bevrore gesig en vier mans met Kalashnikovs op hul kante.
  
  
  Hy het twee skote voordat alles in my kop ontplof in'n versengende golf van die vlam en het my nêrens.
  
  
  
  
  
  
  
  Hoofstuk 13
  
  
  
  
  
  
  
  Op'n onbepaalde punt en plek, my doel was gesmelt en vervalste in'n klok. Haar teenwoordig was by beide geleenthede. Ek het nie soos dit of dat. Ih verduur dit in stilte. Dit is'n kurktrekker van kondisionering. Maar wanneer'n al-magtige bliksem begin klap die gong op my nuwe koepel, het hy besluit om te voorwerp, veral wanneer die wetsontwerp is oor twaalf.
  
  
  Ek het'n brief aan die heelal in Oerdoe, want Sema was die koningin van die nag, en dit was nogal gepas. Ek sal nooit weet as dit was die toon van my obsceniteiten, die klang van'n gong, of'n kombinasie van beide wat veroorsaak het dat my om te wees gebraak uit die duisternis van nêrens in die duisternis van'n plek. Op hierdie punt, al wat ek geweet het was dat ek was bereid om handel te dryf iets vir wat ons nodig het. Dan is die oomblik verby is, en my brein stadig versamel sy krag en begin om af te skud die houe.
  
  
  Haar lê op'n mat omring deur die stinkende strooi. My hande en voete was vasgebind. My kop is seer soos die hel, kloppende asof iets wou om uit te breek. Ek het dit versigtig, wat veroorsaak dat'n baie van die wit ligte om te verskyn in die voorkant van my waar daar was geen ligte. Dan'n paar meer soortgelyke eksperimente van haar, besluit dat die ergste ding vir haar was lyding van'n ligte harsingskudding. Die bestuurder het nie skiet my, hy is net verstom my. My Swede was nie verwyder word nie. Pierre was daar. Dinge selfs erger in die Nick Carter se lewe en tyd.
  
  
  Iets gly af oor my bene en ek het geweet ek het maatskappy. 'n klein geraas binnegedring deur die dag se kameras. Maar selfs sonder hierdie, my posisie nie vereis dat die bestudering van argitektuur. Die lug ruik sleg. Die rotte het die vorige huurders.
  
  
  Na verskeie pogings, het ek daarin geslaag om te sit. Ek sleep my hakke langs die vloer tot die klip muur agter my. Wanneer die wit ligte gestop flikkerende en die geklop in my skedel vertraag tot'n aanvaarbare vlak, ek kyk na die toue hou my polse in'n vise.
  
  
  Ek moes net om te ontspan en wag. Haar pa het gekom om te sien Osman. Nou haar, besluit ek het'n baie goeie kans om te sien ego. Ek het die boodskap'n bietjie laat. As haar ego gekry haar vroeër, sou dit het ontslae geraak van die hoofpyn. Die seuns by die lughawe, soos die seuns by die kruisings en die vergadering komitee hier, was nie Mendanike se of Tasahmed se troepe, hulle behoort te Shiek. Osman beset Budana, wat was ontsteld deur die dood van Ben d'glaz. Die Chinese produseer Ak-47s in die dieselfde manier as die Sowjetunie.
  
  
  Hy het haar in kennis gestel van Dusa se aankoms en gewaarsku die ontvangs area. Ons is na die sentrum van Budan want ons sou natuurlik gesien het tekens van watter soort van die geveg aan die gang was. In plaas daarvan, wat ons hierheen gebring het. Die kurktrekker vraag is, hoekom het nie Dusa weet Osman se mans op die lughawe? Haar ook gedink ek het geweet van rumatiek. In elk geval, my onvermoë om te erken die verandering van die lyfwag, in Budan voordat hulle ferret totdat ek vasgevang dalk nog beter werk as die jaag Osman al oor die berge om te gee hom'n tailspin.
  
  
  Ek was wakker deur die gerinkel van'n sleutel in die slot en die opening van die deur. Die droom gehelp het. Die gevoelloosheid in sy hande en polse was meer ongemaklik as die kloppende in sy bors. Ek het my oë toegemaak teen die glans, voel my hande op my voete, en voel die mes sny die toue om my enkels.
  
  
  Ek was gelig om my voete. Die wêreld gespin. Die wit flitse blyk te helder neon. Ek gesuig in'n asem en laat'n paar van die hanteerders hou my af.
  
  
  Hy het haar vervelens al die pad af die klip gang, die bestudering van die uitleg van die kamer. Dit was nie so veel nie, oënskynlik, en'n baie - die helfte van'n dosyn deure aan elke kant en'n sekuriteit kamer aan die linkerkant. Ek het gewonder of Erica en Gansu is'n verblyf permit. Daar was vier dowwe lig wedstryde in die muur tussen hakies, en die enigste manier om uit'n klip trap wat gelei het tot by regte hoeke.
  
  
  'n regte hoek het ons in'n dowwe voorportaal.
  
  
  'n enkele saint laat deur die ingepas vensters. Die beste ding om te sê oor hierdie plek, was dat dit was cool. Daar was'n paar deure in die voorportaal. Haar, was gereed vir die mees spesiale. Daar, my regter - hand wag-en hy kon gebruik het verskeie-klop aan die deur met'n harig vuis en het die oproep.
  
  
  Hulle begin my met die bedoeling om my gesig af in die voorkant van die skare. Ek het daarin geslaag om te bly regop. Die kamer was beter verlig as die voorportaal, maar nie deur veel. In die voorkant van my, was'n stoel beset deur drie seuns van die woestyn in swart-en-wit geruite kefir. Die een in die sentrum het die gesig van'n ou aasvoël, 'n krom neus, gesluit swart oë, 'n dun firma mond, en'n skerp ken. Daar is'n sterk ooreenkoms tussen die paar op weerskante van hom. Familie portret-Osman en ego seuns. Hulle bestudeer het my met al die sjarme van die cobras oor om te staak.
  
  
  Hassan het die stilte gebreek. "Soos al die Yankee honde, hy stink!"
  
  
  "Hardloop imperialistiese hond," intoned die seun aan die linkerkant.
  
  
  "Kom ons leer die ego sommige het gedink hervorming," het voorgestel dat'n ander.
  
  
  "As hy kon praat, wat sou hy sê?" Osman se oë blink met minagting.
  
  
  Die emoe geantwoord in arabies: "Aish, ja kdish, en yunbut al-dagga -' leef, ja muile, totdat die gras groei.'"
  
  
  Hierdie verdrink uit die gerunnik en gesluit die ih in'n minuut. "So," posh sit sy hande op die stoel,"jy praat die taal van die gelowiges."
  
  
  "In die naam van Allah, die Barmhartige, die Genadige," het hy aangehaal haar, " ek skuil by die Here van die mense, die Koning van die mense, die God van die mans, van die bose bedrieglike fluister dat fluister in die bors van'n man of'n gees en'n man."
  
  
  Hulle staar na my, dan is die seuns kyk na hul vader vir'n reaksie. "Jy is die lees van die Koran. Ego se skuurpapier stem het op'n nuwe en interessante toon.
  
  
  "Ek het jou boek van die Profeet Mohammed. In geval van nood, haar woorde gee krag."
  
  
  "Laat ons hoor hierdie woorde." Osman het gedink dat hy het dit, dat ek kan skryf'n paar van die verse wel, en dit was al.
  
  
  Hy begin dit met die opening van: "Eer aan die Here van Alle Dinge soos ons vertrek." Dan het hy verhuis na'n paar verse uit "Koeie", "Die Huis van Imran", "Trofeë" en "Nag Journey".
  
  
  Osman my gestop en begin gooi uit lyne van Maria en Ta Ha se boeke aan te pas haar. My vermoë om te reageer kom met'n fotografiese geheue. Na'n rukkie laat val hy dit en verkoop dit aan my studie.
  
  
  "Soos vir die vuil vrot imperialistiese seun van die kameel mis eter, jy weet ons boek goed genoeg nie. Dit is alles te danke aan jou. Dit kan lei jou na die hemel, maar dit sal nie kry jy hier uit. Jy is'n spioen , en ons sny die koppe van spioene. Hoekom het jy hier kom? "
  
  
  "Om jou te vind as jy Hassan Abu Othman."
  
  
  Sy seuns kyk na hom in die verrassing. Hy probeer om weg te steek'n grynslag, en hulle almal lag. "Ja," het hy gesê, " eer wees om te Hasan Abu Othman as hy sit. Wat wil jy van my?"
  
  
  "Dit is'n persoonlike saak."
  
  
  "Ah! Niks persoonlike uit hierdie twee assholes. Hulle sal veg oor my bene wanneer ek sterf. Waarom sou'n Yankee spy wil om my te sien? Jy wil my om te sit op die troon in Laman? Met die hulp van Allah, sal ek dit self doen ."
  
  
  "Ek het gedink jy het Mao se hulp."
  
  
  Hy kom uit'n giggel, en die seuns by in. "Ag, ek sal aanvaar wat hierdie ongelowige bied, net soos ek sal aanvaar wat jy aanbied as ek dink dit is die moeite werd. Iets om te bied, Yankee spioen?" "Emu het pret.
  
  
  "Ek het gehoop jy dalk iets het om te bied my."
  
  
  "O, moenie bang wees nie van wat. Voor ek in die openbaar uit te voer jou, ek bied jou El Feddana. Dit sal maak dat jy huil vir die opstel van af vir'n vinnige einde."
  
  
  "Ek praat oor iets belangrik."
  
  
  Hy kyk na my en glimlag weer. "Belangrik, hallo! Haar, ek stem saam, jou lewe maak nie saak nie." Hy geput die tafel en skree ," ek wil El Feddan! Vertel emu te kom dadelik!"
  
  
  Iemand agter my vinnig verlaat. "Dink ek kan waarborg dat jy neem oor die res van die land," het ek gesê.
  
  
  "Dit sou'n waarborg ek sal nie opgee op." Hy gespoeg.
  
  
  "So, nadat jy spoeg op dit, die kurktrekker hou nog steeds. Jy het'n Budan. Of jy kan hou die ego of nie is'n ander spin, maar jy sal nooit kry Lamana hier uit of Pacar. Tasahmed is nie Mendanik. Ten minste nie Mendanika. Ek was gereed om'n deal te maak."
  
  
  Osman se oë geflits. "So het hy reg was. Jy verdoem imperialiste kyk na hom. As hy nog lewe, sy ego sou sit sy kop op die plein!"
  
  
  "Bedoel jy hy het nie vir jou sê!" Haar voorgegee verbasing, damn goed bewus van wat die rumatiek sal wees soos.
  
  
  Posh en ego seun uitgeruil blik, kyk dan na my.
  
  
  "Jy sê vir my," het hy gesê.
  
  
  "Tasahmed beplan om'n staatsgreep met die russiese ondersteuning. My regering in'n ry.dit oortuig Mendanike dat hy moet probeer om vrede te maak met jou en..."
  
  
  Osman laat uit'n gespot en skree en klap die tafel, " Wat is die rede waarom hierdie sak van guts wil om my te sien eintlik maak'n deal! Ek het vir haar gesê dit is waar! Dit is wat gemaak het my neem Budana. As hy was so sleg dat hy gehad het om te sien my, haar, het geweet ek kan dit hanteer. Hy het soos'n vrot klapper! "Hy spoeg weer.
  
  
  Haar hotel sal saam met hom. Stem en dit is dit. Rumatiek, wat ek was redelik seker dat sy gaan om te kry. Soos vir die diefstal van kern wapens, hierdie hele skare was iewers anders tydens die Slag van Khartoum. Die probleem is, ek was soos die Chinese Gordon deur die speel, en hy beland slaan die hoogtepunt.
  
  
  Ek het gehoor die deur oop agter my, en Osman se blik verskuif oor my skouer. "El Feddan," het hy wink, " ontmoet jou Yankee spy."
  
  
  El Feddan, wat beteken dat die bul, was al van dit. Hy was nie veel langer as wat ek was, maar hy moet die helfte van my grootte weer, en dit was al die spiere. Hy kyk meer Mongoolse as die Arabiese. Dit was'n onaangename gesig, maak nie saak waar hy gebore is. Geel oë, plat neus, rubberagtige lippe. Daar was geen nek, net'n gespierde voetstuk waarop die ego wonderboom van'n geskeer kop gerus het. Nen was geklee in'n oop baadjie, maar niemand het om te raai wat was onder. Hy ignoreer my, op soek na sy baas, wat wag vir die woord om te draai my in'n yoyo.
  
  
  Daar was'n vertraging as gevolg van vreemde aktiwiteit. Die deur swaai oop weer, en hy het omgedraai om te sien Erika en Hans gesleep in die kamer deur verskeie lede van die Praetoriaanse Wag. 'n ou vriend van my, Mohammed Duza, het in agter hulle. Haar gedink het nie korrek was. Die kolonel was óf Osman se man in die vyand kamp, of Tasahmed se man in Osman se tent... of albei. Ek het nie tyd om te gaan in'n meer besonderhede, maar ek het geweet ek moet vra hom iets, wat ek kan hou my kop af.
  
  
  Erica het'n wei onder haar linker oog. Sy was bleek en hyg. Sy kyk na my met'n mengsel van verlange en hoop.
  
  
  "Hou op, kind," het hy vir haar gesê het in afrikaans. Sy laat sak haar kop en skud dit, nie in staat om te antwoord.
  
  
  Hans was geboei en skaars in staat om op te staan. Wanneer die kurator vrygestel van hom, hy val op sy knieë.
  
  
  "Wat wil ee rondom jou?" het hy gevra om sy dors seuns.
  
  
  Albei van hulle ingesluk op dieselfde tyd, feitlik kwyl. Die skelm ou bliksem huil met vreugde en klap die tafel. "Jy kan veg op haar bene as wat jy kan veg om te myn... Wanneer ek klaar is met haar!"
  
  
  Hulle het albei opgesluit, staar na die stoel, wonder hoe hulle kan kom met'n manier om te maak hul ego's siek.
  
  
  "So, Kolonel, is alles reg?" Osman het Duza'n olierige glimlag.
  
  
  Duza raak sy voorkop in'n groet en stap oor na die tafel. "Kan ek vra vir'n guns?"
  
  
  "Maar vra oor dit," Osman gesê.
  
  
  "Ek wil om te ondervra ego voor die uitvoering."
  
  
  "Hmm." Osman krap sy ken. "Ek is van plan om te slaag die ego op te El Feddan. Wanneer hy klaar, ek dink nie hierdie een sal in staat wees om te antwoord nie. Wat hy oor die seun van'n teef kameel mis op die vloer, sal nie dit doen?"
  
  
  "Ag, ek wil om te ondervra haar ego te."
  
  
  "Wel, jy sal hê om tevrede te wees met wat ek het om te bied, Kolonel. El Feddan moet oefening. Andersins, sal hy ontevrede is." Dit het veroorsaak dat die Bul om te bars uit van die lag, en selfs al gee'n skree van goedkeuring.
  
  
  Ek het vir haar gesê."As ek het om dit te beveg koei se uier, ten minste jy sal genoeg tyd om te laat my gebruik van my hande."
  
  
  Dit was die eerste keer Douza gehoor het my praat arabies. Wat afgevee die grynslag, en my woorde het nie veel doen vir El Feddan se sin van humor.
  
  
  "Ag, jy sal jou hande kry," Osman lag. "Jy kan gebruik ih vir gebed. Ek sal selfs sien as jy het'n wapen."
  
  
  "Is jy weddery, Nabygeleë Hassan Abu Othman?" het hy vir haar gesê, met die wete dat daar was nog nooit'n Arabiese wat nie gebore sonder'n liefde vir dobbel. "Jy wil hierdie bul om my te kry om dood te maak. Hoekom nie draai ons stryd in'n moordtog? As ek wen is dit, my vriende en ek sal kry om'n veilige pad terug na Lamana."
  
  
  Dit het gelei tot wat genoem word'n swanger stilte. Alle oë was op die teiken van die persoon wat was op soek na my. "Yankee spy, jy weet," sê hy, trek op sy ken. "Ek dink jy moet'n man. Ek bewonder'n man, selfs al het hy is'n stinkende imperialistiese. Jy kan sterf in'n geveg."
  
  
  "En as ek wen is dit?"
  
  
  "Jy sal nie wen nie, maar ek het nie handel met jou. As Allah, deur'n onsigbare beroerte, blare El Feddana met'n slegte lot "- het hy gerol sy oë op die Bul - " dan sal ons sien." Hy het opgestaan en ek het gesien wat'n bonkige ou haan hy was. "Bring ih," het hy beveel.
  
  
  Die stryd site was agter die plato muur, nie ver van waar ons wil links die Citroen.
  
  
  
  Verskeie franse Jeeps is in die buurt. Soos baie van Osman se aanhangers as moontlik is versamel op die dakke, terwyl die res, ongeveer twintig in alles, sit in'n halfsirkel om te kyk na die pret. 'n stoel was gebring, en Osman, sy seuns en Dusa gespeel so'n spel vir hulle. Erica en haar pa was gedwing om te sit op die grond.
  
  
  My horlosie was nie, maar die son was rondom die middag, en Savchenko was kragtig. Hieronder, op die vlakte waar die groen geëindig het, daar was herplaatst van die stof. Die helling van die kaal berg rose, en sy sien'n sperwer lui omkring in die lugstrome. Dit is'n goeie teken. Ek nodig het wanneer ek vryf haar polse, buig my vingers aan hulle te gee'n paar krag terug.
  
  
  Hy het gekyk hoe El Feddan het sy baadjie en blootgestel sy bolyf. Hy het dan verwyder die kreupeles na die cheers van die groep vergader. Arabies nudis, nie minder nie. Wat hy hier was amper so formidabele as wat was bo. Dit is nie presies'n achilleshiel, maar dit behoort aan hulle wat dit sou doen hom net soveel goed as wat ek kon kry naby sonder om gebreekte tot die dood.
  
  
  Hare, gestroop tot die middellyf, na die geluid van skree. Dawid en Goliat, maar sonder kraak. Nog steeds, Osman was nie'n grap oor die wapens. Hare, ek het gedink dit sou wees streng fisiese kontak. Dit kan kom, maar voordat dit gedoen het, hulle gooi'n dun netto rondom die palm vesel en toegedraai'n agt-duim mes in dit.
  
  
  As'n judo of karate fan sal jou vertel, dit is nie die grootte wat saak maak. Hierdie is spoed, koördinasie, en die tyd. Daar is min twyfel dat my teenstander het al drie van hulle. Soos vir Nick Carter, laat ons net sê dat skerm kuns was nie op sy hoogtepunt. My reg begin was nie ten volle herstel, dan laaste vergadering. My teiken, al is skoon, klop met varser lug monsterneming. Die son se glans vereis kondisionering, wat nie gebeur het nie met'n paar knip van die ooglede. Dit was onmoontlik om te maneuver sonder die ego beïnvloed. Die mes in my hand was bekend genoeg, maar die netto was nie. Die manier waarop die blote aap in die voorkant van my hanteer sy eie herinner my dat daar was'n stierenvechter by die ander einde van die saal.
  
  
  Om my lewe op die lyn is deel van my werk. In die meeste gevalle, dit is al oor die onmiddellike optrede. Skielike kontak, meedoënlose rumatiek en geen tyd om te besin. So'n uitdaging is weer iets anders. Die feit dat in staat om te bepaal wat ek die gesig staar voeg'n sekere bedrag van die stimulasie. Haar geweet het twee dinge: as haar gaan om te wen, sy was van plan om dit vinnig te doen. My beste wapen is bedrog. Ek het om te oortuig bul en die ander dat hulle gaan om te getuig van'n slagting, nie'n stryd.
  
  
  Sy was ongemaklik opgetel deur die netto, " ek kan nie die gebruik van hierdie!" Osman haar genoem het. "Ek het gedink dit sou'n regverdige stryd!"
  
  
  Osman gesmoor die jeers en skree. "Jy is die een wat gevra is om te sien El Feddan. Jy het die dieselfde wapen as hom. Die wedstryd is regverdig voor Allah!"
  
  
  Haar oë begin te woes rond te kyk vir'n manier om te ontsnap. Die halfsirkel draai in'n sirkel. "Maar-maar ek kan nie veg nie!" Daar was'n nota van die pleit en vrees in my stem as ek het uit die mes en die netto.
  
  
  Ten spyte van die beledigings van die mense, Osman-woedend geskree: "Dan sterf met hulle, Yankee spioen! En hy het gedink hy aanvanklik vir'n mens!"
  
  
  Ek tree terug, die gevoel van die ruwe klip onder my voete, bly ek was nie kaalvoet soos my teenstander, wat niks maar'n suur glimlag op sy gesig. Hy het gesien dat Erica bedek haar gesig met haar hande. Hans sit sy arm om haar en kyk na my, bleek en hulpeloos.
  
  
  "Klaar is met dit, El Feddan!" Osman bestel.
  
  
  In die skielike stilte van die skare, ek skree, " Nee! Asseblief! " was op gelyke voet met Duza se prestasie die nag voor. Ek het nie tyd om te vang die ego reaksie. Hy was besig om te probeer om uit te kry deur middel van die ring, uitgestrekte arms, probeer onsuksesvol om te bevat die onvermydelike.
  
  
  Bul na my toe gekom het, bevrore op sy voete, die dra van iets soortgelyk aan'n Japannese sumo stoeier. In sy linkerhand is, het hy hang'n netto; in sy reg, hy het'n mes op sy heup. Ego se plan was eenvoudig genoeg: verstrik my in'n netto en dan marineer my in my eie bloed.
  
  
  Die skare skree weer, " die Dood van die ego! Die dood van die ego! "Dit gestop leun terug en begin beweeg langs die voorkant van die ego. Ek kon voel die speeksel slaan my rug. Naels gehark die ego. Hy probeer om nie om terug te trek enige verdere. Sy het nie wil om te risiko gestoot van agter en klop uit die teengewigte. Die son was te klop af, en die sweet loop af.
  
  
  El Feddan selfvertroue agtervolg my, wat dit vir die gehoor. Geleidelik het, het hy nader gekom het, sy glimlag bevrore, en sy geel oë gestop het beweeg. Sy wag vir tekens van selfsug. Daar is altyd iets, maak nie saak hoe onopvallende dit is aan ons. Want hy was vol vertroue in homself, het hy getelegrafeer. En dit is wanneer hy verskuif.
  
  
  Wanneer dit was gemaak in reverse, en omkring, en dit trek die net. So gou As die ego netto kant begin beweeg, haar gooi haar emu in die gesig. Refleksiewe ego se hand het na blok hom, en op dieselfde tyd, het hy koes en verander sy houding. Die gevolg van die ego beweging, met behulp van ego verlies van teengewigte.
  
  
  
  Sy sonsondergang onder die ego net, baser stoot. Haar gery het die lem die helfte van'n duim in dit. Dan swaai hy sy arm om te blok my longe. Dit het so vinnig gebeur dat Osman en die maatskappy is nog steeds probeer om dit uit te vind wanneer hy omgedraai en lunged by my.
  
  
  Na die verbygaan van mimmo Nim in sy longe, haar tref die middel van die ring, en toe hy gestamp in my, haar gespring uit onder die ego druk en skop sy ego in die rug as wat hy geslaag het, mimmo.
  
  
  Daar was'n doodse stilte. Dit was'n ih-kampioen, met die bloed loop oor sy maag, rooi druppels val op die rotse, en net om seker te wees, 'n lafhartige Yankee verken het net geskop sy ego in die rug. Hulle verstaan die boodskap, en daar was harde skree van die lag. Nou is die catcalls was vir El Feddan. Wat is hy, 'n hoender in plaas van'n bul?
  
  
  Die Arabiere het begin om grappe te maak. Die skare het geweet ek wil gespeel my spel. Hulle waardeer dit. Die bul het nie doen dit, wat is presies wat sy is gevra om te doen. Ek het nie daarin geslaag om hom te vang deur hom te oortuig dat ek was nie die moeite werd om die ego van die tyd. Nou is my enigste voordeel was dat hy was so oorspeel dat hy verloor sy gesonde verstand.
  
  
  Toe hy na my gedraai, die glimlag is weg, en sy geel oë verlig. Die sweet loop teen sy bors glinster in die son. Hy het gestop en het die mes tussen sy tande. Het hy dan gebruik om sy mes hand te smeer van die bloed rondom die wond oor sy bors en gesig. Die betekenis ontsnap my, maar ek het dit met'n ego toilet skop aan die lies. Hy is getref in die heup, en dit het gevoel asof ek wil hom getref het met'n ploeg teen'n klip muur.
  
  
  Die skare was baie opgewonde. Hulle het geweet dit sou interessant wees. Ek hoor Hans skreeu, "Sny af die emoe se kop, Ned!" en dan het ek draai af van die klank, konsentreer op oorlewing.
  
  
  Ons omkring, en hy voorgegee het om te kyk vir'n leemte. Hy opgetel het sy net en hou dit in sy linker hand weer. Nou, in plaas van om wyd oop om dit te heg, het ek die gesig gestaar het hom in'n swaardvegter se hurk, my mes arm helfte van die uitgestrekte, die netto en hang af. Ek kon nie kom uit'n sug, maar ek begin tart hom.
  
  
  "Bul! Jy is nie'n bul, jy is nie eens'n koei-'n vet kameel vel gestop met vark mis!"
  
  
  Hierdie ego woedend vir my. Hy lunged by die netto hoog en gooi dit na die laeveld. Ek het nog nooit gesien haar vinniger te beweeg. Selfs al het ek gespring terug, die net gevang my regterbeen, byna struikel my oor. Op dieselfde tyd, het haar net die helfte-koes sy voortsetting as hy probeer om te vang my mes hand deur gryp my pols. In plaas daarvan, hy het my skouer. My ego se eie mes het op my, sny boontoe. Ek het gevoel dit tref my in die ribbes as ek draai na die reg en gekap die emoe se keel, brandmerk sy bors. Toe hy swaai om en druk die emu in die gesig met die netto, bevry sy skouer. Ego se hand was op my keel. Ons messe lui en geglinster. Hy het'n stap terug om uit te kry van my netto frank in die voorkant van die ego gesig, en hare uitgebreek rondom die ego, gedagte. Dan hare, verskuif na die aanval, en hy spring terug.
  
  
  Ons het dit nie vir lank nie, maar dit lyk soos'n baie lang tyd. My mond was'n gedroogde-up water gat. Sy asemhaling was warm en verskeurde. Die pyn in my regterbeen was soortgelyk aan die dromme in my kop. Haar gemors meer bloed as wat hy gedoen het, maar hy het selfs meer. Hy het nog'n stap vorentoe, grinnik op emu as geswaai het hy die mes.
  
  
  Of dit was die trots, die brul van die skare, of woede by die gedagte van die ego om geslaan, hy aangekla word. Dit het op sy rug, lig Ego aan sy voete, en gelanseer hom oor sy kop. Hy geland in die gesig staar in die voorkant van Osman, 'n oomblik verstom.
  
  
  Die skare het dit geëet. Hy het homself van die grond af, hurk laag is, clutching op my bene. Spring ek oor ego se mes, maar hy was reg agter dit, en ek het nie tyd om te dodge sy vinnige beheer. Die ego netto is weg, maar nie die hand wat gebruik word om dit te hou. Hy het my getref in die pols met'n mes. Die ego lem is terug vir'n moord te blaas. Wanneer die tyd is up, sy het dit haar al te verdien'n ekstra punt.
  
  
  'n baie van die sensitiewe dele van die liggaam. Maar hou dit in gedagte: as jy ooit vind jouself vasgevang is in die buurt, daar is geen meer gerieflik punt van kontak as jou opponent se skeen. Daar is niks daar nie, maar die bene en senuwees. Die voorkant van my skoene was gespanne met'n dun metaal band, net in geval.
  
  
  El Feddan gooi sy kop terug en grom as hy stel af, sy mes hand hang in die middel van sy maag.. In karate, ego sny haar pols, skeur uit haar mes in die hand, en gebruik die agterkant van dit te sny haar keel van oor tot oor.
  
  
  Hy val op sy knieë, hygend, probeer om die skade te herstel met sy hande. Arteriële bloed het gevloei uit tussen ego se vingers. El Feddan het, sy liggaam sidder, sy ego stomping op sy hakke. Afgesien van die sonic ego van die dood, was daar absolute stilte. Osman kyk stip as die ego-kampioen het na die hemel.
  
  
  Gewoonlik, tydens die stier, wat'n stierenvechter slag'n bul na die dood is toegeken ore. Hy het gedink oor dit, maar dan besluit wat hy gebruik het om sy geluk hard genoeg nie. In plaas daarvan, het hy stap oor na die tafel en vee die sweet van sy oë, en sit die bloedige mes in dit. "Mag die ego se duisend houris lei om te rus," het ek gesê.
  
  
  .
  
  
  
  
  
  
  
  Hoofstuk 14
  
  
  
  
  
  
  
  Die uitkoms van die tweestryd geskok ou Osman. Die ego seuns was almal ten gunste van my dood op die plek. Hy opgesluit ih. El Feddan lê in'n groot poel van sy eie bloed, vlieë aanval op hom, jakkalsvoëls reeds omkring. 'n verskeurde maatskappy van die soldate te sit in stilte, wag vir hul leier se opdrag. Hans kon nie sy oë af van die dooie man, en Erika kon nie haar oë van my af.
  
  
  Die sheikh staan op en kyk na my. "In-llah, jy is'n man, 'n Yankee spioen, 'n groot man. As dinge anders was, kon ek gebruik jou. Ek sal dink oor dit voordat ek besluit wat om te doen." Hy draai na die bebaarde beampte staan met sy arms gekruis aan die einde van die stoel. "Sit ih in die selle!"
  
  
  "Wat van haar?" het die reg-hand seun het daarop gewys.
  
  
  My pa het hom geïgnoreer. "Twee mans in'n digitale kamera, 'n vrou afsonderlik."
  
  
  Hy uitgeasem dit maklik. As die ego se reaksie was anders, hy sou gewees het my gyselaar, met'n mes teen die ego se keel. El Feddan se lem het dit gegryp, en dit begrawe homself in die rug sak.
  
  
  Die troepe begin om te onttrek. Die bevel gegee om te verwyder die lyk. Duza staan aan die kant, probeer om te hou sy mond toe. Toe ek was toegelaat om te dra my hemp, ek laat dit hang af van die sterte wat verborge is die handvatsel van die mes.
  
  
  'n ses-man sekuriteitswag omring die drie van ons en het ons terug in die gebou.
  
  
  "God, as ek leef stylvol wees,"Hans sug," ek het nie verwag om te sien iets soos hierdie weer."
  
  
  "Shut up!" die span leier het gesê in arabies.
  
  
  Hulle sit Erica in die eerste openhartige sel oorkant van die wag huis. "Sien julle binnekort, kind," sê ek. "Hou die stemming."
  
  
  "Ek sal probeer," het sy gefluister.
  
  
  Hulle sit ons in die sel het ek gebruik om te beset. Soos ek vermoed het, het hulle vasgebind ons hande en voete en het ons in die stinkende donker.
  
  
  Hans het begin om te mor.
  
  
  Ego onderbreek haar. "Soos die ander man het gesê, opgesluit, oudhede."
  
  
  Hy het gestop in die middel van die skree.
  
  
  "Nou beantwoord my kurktrekker, kan jy vlieg die DC-3 met my as mede-vlieënier?"
  
  
  "Dakota? Van die kursus, maar..."
  
  
  Goeie. Ons het dinge om te doen." Ek het vir emoe oor die mes, en ons verskuif totdat ons rug aan rug. As'n werktuigkundige, sy vingers was aardig en vol vertroue. Hy trek die mes uit om my sak op die eerste probeer, en die toue om die palm vesel op my polse saag deur in'n paar minute. Ons het om vinnig te werk vir verskeie redes. As iemand skielik besef dat El Feddan se mes was ontbreek, sou ons vinnig het maatskappy.
  
  
  "Ek neem aan jy het'n sleutel tot die slot, ook." Hans sis.
  
  
  "Nee, jy doen nie. Haar, ek wil hê jy om te begin skreeu."
  
  
  "'n draak?"
  
  
  "Dit is my seun. Wat ook al Osman se uitspraak is, hy wil hê ons om te wees in goeie vorm wanneer hy gaan dit. As ons sterf van die slang byt, ons leiers sal ook dood. Ten minste twee rondom hulle sal aangehardloop kom. Ek wil jou om te speel'n spel soos hierdie, in die hoek met jou terug te gekerm, hande agter jou rug, tou om jou enkels. Jy begin skree en moenie stop totdat hulle kom in. Na wat, moenie beweeg of enigiets doen totdat ek vertel . Verstaan?"
  
  
  "Ja, seker, buddy, wat ook al jy wil."
  
  
  "Ek sal begin skreeu."
  
  
  Hans gesê, en van die manier waarop hy voortgegaan, ek het begin om te wonder of ons was in'n hopie van slange. Oor haar ego skree, hoor ek die wagte nader.
  
  
  Die sleutel in die slot, die handvatsel was ruk uit, en die deur swaai oop. Nommer een met'n gelaaide AK-47 op die gereed, heilige ego rug na die kamera. Op daardie oomblik, El Feddan se mes vermoor ego. Ek het nie die vloer getref het totdat die ander man het haar deur die rug. Hy klap sy ego se kop teen die muur, swaai dit rond, en breek die emoe se nek met'n karate skop.
  
  
  "Neem jou ih djellabs en sit een rondom hulle, kefia ook," het ek bestel, vinnig die skandering van die gang.
  
  
  Daar was niemand in sig nie, so het hy begin om te hardloop. Ek het'n Pierre in die een hand en'n AK in die ander. Ek het nie wil hê om te gebruik ego vir ooglopende redes. Dit was Pierre se show. Een reuk van ego koper, en dit was die laaste reuk.
  
  
  Wanneer dit by die wag huis, Odin se aanranders begin kom uit om ondersoek in te stel. Hy tyd gehad het om sy mond oop te maak. Die loop van'n Kalashnikov geweer gooi die ego terug, en het opgestaan om enige vokale reaksie. Pierre geland op die oop-flap stoel waar die ander drie was sit. Hy het die deur gesluit. Daar was'n flou krap geluid van die ander kant. Dit is al.
  
  
  Hy tel tot tien, laat die lug uit sy longe, en dan het'n sluk. Hy het in en toe die metaal deur agter hom. Pierre was lê op die vloer en kyk uit
  
  
  
  soos'n okkerneut. Die slagoffer se ego is groter. Die tweede man wat gesoek het dit sleutels.
  
  
  Daar was'n baie van die dinge wat oor Eric wat ek graag. Eerste, kon sy dit hanteer en hou haar balans. Deur die tyd ek het haar om die sel en in ons s'n, ek het haar'n plan en sy was gereed om te beweeg in.
  
  
  "Ek het geweet jy kom," was al wat sy gesê het. Dan kyk sy in die gang, terwyl haar djellabu en kufiyah is op, en ons was gereed om te vertrek.
  
  
  Die plan was eenvoudig. Ek het nie geweet waar Osman was, maar Hans en ek gaan om te neem Erika rondom die plek so as ons het. Ons stap af in die saal en op die trappe, 'n ware militêre escort. Het haar Gansu hoe om te skiet die AK met die veiligheid vang en skiet outomaties. Soos die Kalashnikov aanranding geweer op die dell self is'n masjien geweer.
  
  
  Soos ons genader om die ingang, haar, het opgemerk dat dit was baie donkerder as voorheen. Toe ek die deur oopgemaak'n kraak, het ek besef waarom. Die blou lug draai swart. Ons verwag bewolkte weer. Allah was inderdaad genadig. Sy was gesien deur die helfte van'n dosyn soldate opskrif vir dekking in die linkervleuel van die gebou.
  
  
  "Ons gaan die trappe af en blatante deur die hek," sê ek. "As Citroen gaan nie, ons sal probeer om Odin op Jeeps.
  
  
  As daar is geen vervoer, sal ons vaar weg van die berg."
  
  
  'n harde gerammel van die donderweer het Erica spring.
  
  
  "Jammer, ons het nie bring'n sambreel," het haar man glimlag. "Kom ons gaan voordat jy getref deur die hael."
  
  
  As ons stap uit die deur, die wind geslaan rondom ons. Ek het nie tyd om te neem in die oog, maar ek het'n storm kom af in die vallei in die rigting van ons. Die lug hier was'n bleek geel, en die ink bo was verstrooi in die kronkelende strepe van weerlig.
  
  
  Soos ons geslaag het deur die hek, meer mense is wat in. Hulle het ons nuuskierig loer, maar hulle was te veel van'n haas om te verhoed dat die dreigende vloed te maak dit vinniger.
  
  
  Die Citroen weg was, so was die Jeeps, wat beteken Osman en die maatskappy het geskuif elders. Dit was goeie nuus.
  
  
  Hans het gesê die slegte dinge. "Hoe de hel is ons gaan om uit te kry van hier?"
  
  
  "Hierdie vragmotor." Hy wys na'n groot motor kom af van die berg pad. Teen die tyd was hy binne afkomstig afstand van haar, het hy gesien dat die bestuurder was van plan om te stop en wag uit die storm. Die salie. Die ego vragmotor was'n oop platform. Uitgeput en gekneus, hy kon dit nie hanteer die groot aantal van die klippe wat hy gedra het.
  
  
  Ek waai vir hom om te stop wanneer die donderweer begin. Hy het vir my'n senuweeagtige glimlag as ons het deur die ritueel. "Een meer," sê ek,"jy sal neem om ons te Budan."
  
  
  "Geen twyfel, Kaptein, wanneer die storm verby is."
  
  
  "Nee, reg nou. Dit is baie dringend." Hy het te kenne gegee Erica om te gaan rondom die parkeerterrein en kry in die motor. "Dit is'n bevel."
  
  
  "Maar jy het Jeeps, oor daar, agter die muur!" het hy beduie.
  
  
  "Nie genoeg gas." Uit'n uitkykpunt op die pad, het ek gesien dat ons gemis het die Jeeps, want ih gebring is binne-in en parkeer aan die einde van die gebou. Hulle was met verwysing na moontlike teistering.
  
  
  "Maar... maar die storm! "- die bestuurder was verontwaardig. "En daar is geen kamer!" het hy beduie met sy hande.
  
  
  "Is jy met Shiek Hasan Abu Osman?" Dit is opgetel deur die AK vat, en die glimlag verdwyn.
  
  
  "Ja, Ja! Altyd!"
  
  
  Daar was'n donderslag, en die wind het gaan lê. Ek voel die eerste swaar val. "Hans, gaan sien Erica. Wanneer gaan ons die berg af, laat hom draai by die eerste kruising."
  
  
  "Waar is jy gaan?"
  
  
  "Ek sal neem'n broodnodige bad in die klip paal. Nou gaan!"
  
  
  Teen die tyd dat hy klim deur die agterdeur, die reën het begin om te val. Hy sit in die middel van die rotse toe die vragmotor verskuif in rat en trek uit op die pad. Hy het geweet dat in'n paar minute sigbaarheid sou daal tot vyftig meter of minder. Hy was nie bang van my geslaan tot die dood met ys water, maar ten spyte van die kans van'n agterhoede, hy was bereid om te aanvaar die straf.
  
  
  Ons ontsnap het nie meer as vyf minute. Te danke aan die weer en die vragmotor, alles het glad verloop. Egter, ek het nie gedink ons sou laat so maklik, en ek was reg.
  
  
  Die vragmotor het net verby die eerste stel van die tekens van die plato wanneer dit hoor'n sirene blêrende oor die donder en vloed geraas.
  
  
  Die reën het in'n verblindende torrent, onderbreek deur verblindende flits van die weerlig. Hulle, wat in die voortsetting van die franse jeep, het die voordeel dat dit onderdak. Ek het die voordeel van verrassing.
  
  
  Ons bestuurder was in'n lae rat, stadig beweeg afdraande, en Panar se Jeep trek vinnig. Haar gewag totdat hy wotum-wotum omgedraai om voort te kry van ons voor haar veroorsaak twee sarsies van die ego voorwiele. Sy het gevang in die modder.
  
  
  Ek het opgemerk'n vae smet op die bestuurder se gesig, desperaat probeer om dit te los
  
  
  roterende motor slip. Dan is dit vlieg van die pad af en het in'n reën-gevee sloot. In die helder lig van weerlig, het ek gesien twee mans, soek soos Jeeps by ons kom. Die gasheer geïnstalleer is'n 50-kaliber masjien geweer.
  
  
  Die masjien geweer geopen by die dieselfde tyd as wat ek gedoen het. Die agterdeur kletter, en die rotse rondom my begin sing met'n ricochet. My doel was meer direkte. Die masjien geweer gestop het, maar deur die reën sy kon sien'n tweede man kom vir die geweer. Ek het die bestuurder, en die Kalashnikov gekliek leeg. Ek het nie enige ekstra koeëls.
  
  
  Dan die tweede gangster bereik vir die bande, wat aan my gegee het'n kans om te gooi die rots oor die stam deur. Dit was'n groot dier, en as dit nie is so geplaas dat hy kan dit gebruik met'n geweer, hy sou nooit het dit opgetel.
  
  
  Die Jeep was te naby, en die kanonnier gooi lei oor die landskap, en die bestuurder het probeer om te vermy wat hy moet gesien het. Die ego van die teiken was nie beter as'n man met'n geweer. Dit tref'n rots , en die Panhard letterlik verdeel in die helfte, die gooi van die ruiters uit soos lap poppe.
  
  
  Ons was nie in so'n goeie toestand nie. Vir al sy skiet, die kanonnier daarin geslaag om iets te druk, en toe hy hom sien gedruis in vlug, hy het waarskynlik gevoel het die vragmotor liggaam begin om te swaai. Die bestuurder het ook gevoel en gesukkel het met die slip. Ek het geweet dat as ek haar laat val met my las, sou ek nie nodig het om begrawe te word. Haar haar balans verloor, maar gespring om die einde van die dag stam. Hy het dit gegryp toe die vragmotor liggaam omgeslaan en sywaarts op die pad. Maak nie saak hoe stadig gaan ons, Alyonka gee ons momentum. Daar kon slegs een gevolg.
  
  
  Ek het een voet oorboord wanneer dit begin om te rol oor. Die kantel het vir my die hefboom wat ek nodig het om weg te trek. Hy het'n sprong agteruit en geland in die modder van'n sagte skouer. Selfs wanneer haar getref hom, haar, het die bussie rol oor. Die klank wat dit gemaak het, was op gelyke voet met die vrag. Die vrag, wat verswak het op die afdraand, in duie gestort in'n stortvloed. Al wat saak maak is die vragmotor se kajuit. Hy was vrygestel van die vrag. Óf deur Allah of die bestuurder nie laat die emu kry uit van beheer. Dit het gestop op die teenoorgestelde kant van die pad in'n dreinering sloot, die water rondom die creek onbeheerst op sy voorwiele.
  
  
  Ek het uit die modder en hardloop na hom. Uit die hoek van haar oog, sien hy die derde Jeep maneuver stadig deur die wrak van sy tweeling. Hy bereik die kajuit en die deur oopgemaak. Al drie van hulle het na my gekyk onbegrypend. Daar was geen tyd vir gesprek. AK gryp haar in Hans se skoot.
  
  
  "Hello daar!" Dit was al die emu daarin geslaag, en dit besef wanneer dit omgedraai en gevra om'n vinnige dekking, dit het nie my herken.
  
  
  Sigbaarheid vyftig voete? Hy kon gewees het nie meer as twintig. Die reën is my bondgenoot. Die laaste Panar beweeg versigtig deur dit. Hulle wat daar was het die vernietiging van die tweede jeep, en die vragmotor ongeluk-ten minste tot die mate dat hulle kan sien enigiets in detail. Hulle het my nie sien lê in'n plas deur die sloot. Hulle gekruip afgelope mimmo. Ek het regop gaan sit en agter die Jeep se liedjies, op die blinde kant. Hy het gestop nie ver van die kajuit.
  
  
  Ih was net twee. Hulle het gekom uit, AK by die gereed. Hy het gewag totdat hulle tussen die taxi en die Jeep voor skree op hulle.
  
  
  "Drop jou wapens! Skuif en jy is dood! "'n flits van die weerlig lore verlig ons in'n deurdrenk nog lewe. Hy het gewag totdat die donderweer het bedaar het om hulle te vertel meer. "Drop jou wapens in die voorkant van jou!"
  
  
  Die een op die linkerkant het dit vinnig, met die hoop om te draai om en pen my neer. In plaas daarvan, sy was vasgepen deur die ego, en hy was op die top van sy wapen. Die man op die reg het as die emu was vertel.
  
  
  "Kruis die pad en gaan hou totdat jy bereik die vallei." Ek beveel dit.
  
  
  Hy het nie wil om dit te doen. "Maar ek sal wees gevee in die water!"
  
  
  "Maak jou keuse. Vinnig!"
  
  
  Hy gegaan het. Haar, het geweet hy sou nie ver te gaan, maar hy sou ver genoeg gaan. Ek kyk na hom, totdat hy verdwyn in die reën. Dan haar, teruggekeer na die taxi.
  
  
  Die water in die sloot was stygende, en sy krag rocked die boog. Hy het die deur oopgemaak en gesê, " Gaan kry daar voor jy oor die Val van Niagara."
  
  
  "My bakkie! En my bakkie! " die bestuurder het'n klaaglied gesing.
  
  
  "Vertel jou weldoener, Hassan Abu Othman, om te koop'n nuwe een. Kom, julle twee, "het hy vir haar gesê het in afrikaans," ons wil nie te mis ons reis."
  
  
  Teen die tyd dat ons die berg af, die ergste van die storm geslaag het. Panhard het ons amptelike dek totdat ons gestop by'n kontrolepunt. Ons was gelukkig, want die reën gery het almal binne. Haar pa was bekommerd oor die oorstromings van die pad, maar dit is gebou met daardie gedagte in gedagte. Die dreinering trek aan beide kante was wyd en rof.
  
  
  Beide Erica en haar pa was stil in my teenwoordigheid. Vertraagde skok met een skok op die top van'n ander. As jy nie opgelei om dit te doen, dit kan jy draai in'n pampoen.
  
  
  "Dit was'n besige dag," sê ek. "Jy het'n groot werk-daar is nog een meer rivier oor te steek."
  
  
  "Hoe kry ons hierdie vliegtuig uit van hier?" In sy gallabia, Hans lyk soos iets uit die blou, en ek het al die appèl van'n stapel van die nat wasgoed.
  
  
  "Ons moet nie te veel probleme," sê ek, wil nie te maak dat hulle gespanne weer. "Die vlieëniers is gevange geneem. (Ek het nie voeg dit, en waarskynlik het geskiet). Hierdie motor is'n diens van die motor." Ek tik hom op die stuurwiel. "Dit sal nie kyk agterdogtig wanneer ek kom uit haar veld en die park langs die vliegtuig. Jy kry in die kajuit en begin ry. Erica, kry op die bord en ontspan. Ek sal haar kry uit van hier en sorg vir die res."
  
  
  "Het jy wat jy het gekom hier vir?" Sy het gesê dat dit baie rustig, op soek frank in die voorkant van haar.
  
  
  Die risiko van rumatiek was negatief. Dit was al'n paper chase. Slegs een tasbare werklikheid gekom het rondom hierdie. Duza. As'n dubbel of trippel ego agent, die belangstelling in Hans Geyer se moontlike kennis van die ramp was té voor die hand liggend. Ja, bring die ego in vir ondervraging. Skiet die ego, ja. Maar die toets van die ego die manier waarop hy het gesê dit was anders.
  
  
  "Hans," ek het gesê, " wat van jou, het jy te kry wat jy gekom het?"
  
  
  Hy sel uitgesproke, kom terug na die lewe. "God, ja! Ek het vergeet dit! Ey was reg, ey het gevind dat dit! Haar..."
  
  
  "Goed, goed," het ek gelag. "Vertel my oor dit wanneer kry ons uit om hierdie tuin plek."
  
  
  "Maar ek is altyd reg! Ek het geweet damn goed hoe hulle dit gedoen het!"
  
  
  Goeie. Die lughawe is wat voorlê. Nou aandag gee. Tensy ek jou anders vertel nie, selfs as ons gestop, die plan is nog steeds staan. Kry aan boord en kry die enjins loop. Dink jy jy kan dit doen?"
  
  
  "Ja, ja, natuurlik."
  
  
  "Nog'n kurktrekker, kan Osman lewer enigiets te bring ons af?"
  
  
  "Nee, daar is geen vegters hier. Die beste ding wat hulle het is swak sekuriteit."
  
  
  "As dinge verkeerd gaan, moenie begin klim totdat ek doen."
  
  
  Haar venster oopgemaak. Die reën was daal, maar dit was nog steeds iets sterker as'n middag stort. "Wat is rondom jou, gebore onder die teken van die Water?" Ek het vir haar gesê. "Ek dink sy is aan ons kant."
  
  
  "Ek dink ook so," Erica gesê. "Wie is jy?"
  
  
  "Die skerpioen."
  
  
  "Nie die ouderdom van Aquarius." Sy glimlag vaagweg.
  
  
  "Jou glimlag is die beste teken vir almal... Okay, hier gaan ons."
  
  
  Ons ry in'n sirkel, bande spat water, bespotting op die teerpad. Daar was niemand buite die terminale. Hy was die ry langs die pad wat lei na die poort. Oor dit was'n ketting om die skakels. Die ego kliek weg gesterf het in'n donderslag.
  
  
  Die lughawe toring torings oor die terminale. Die ego roterende baken was in aksie. Waarskynlik'n paar van die kameramanne aan diens. Ek het omgedraai om te die oprit en stadig gery deur die mimmo fasade van die gebou, die behoud van die ego lysie so dat ek sou nie gesien word van bo.
  
  
  Die glas vensters van die terminale is gedek in die reën glas, maar hy kon sien beweging agter hulle. "Die plek is vol van die soldate!" Hans snak.
  
  
  "Geen probleem nie, hulle bly uit van die klammigheid. Onthou, ons sien soos ons is op die ih kant."
  
  
  Hy het aan die einde van die gebou en het tekens. As gevolg van die reën, die vliegtuig was nie onder die lyfwag, wat was nog'n uitstel vir ons. Hy alleen staan, wag.
  
  
  "Hans, as die skiet begin, begin die enjins en kry uit hier. Andersins, wag totdat ek saam met jou in die kajuit."
  
  
  "Gee my die geweer van die jeep," Erica sê, " ek kan jou help."
  
  
  "Kan jy my help in die kajuit," het Hans gesê.
  
  
  "Die kajuit deur is gesluit, so dit is gesluit?"
  
  
  "Nee, daar is geen buitenste slot." Hans sug.
  
  
  Dit wip af aan die kant van die gebou en opgestaan parallel aan die romp, maar ver genoeg weg dat die stert kon gly verby die jeep se mimmo.
  
  
  "Alles reg, vriende," het hy het vir haar geglimlag. "Kom ons gaan terug na Lamana. Hans, die deur oop en kom in. Neem jou tyd, op te tree vir estestvenno. Ek sal jou vertel wanneer, Erica." Hy het toegelaat dat die enjin idle.
  
  
  Vir'n oomblik, kyk na Hans, ek het gedink hy was verkeerd, ek sê die kajuit se deur oopgesluit. Hy kon nie dit oop te maak. Erica gesuig in'n asem. Dan, draai en trek, trek hy dit uit. Sodra binne, het hy die deur en het'n thumbs-up.
  
  
  "Alles reg, Erica, gaan soos dit was'n dag se loop in die reën."
  
  
  Toe sy aan boord, het hy was wag vir haar, kyk na die terminale se reaksie. As dit verander in'n skietery, die jeep sal dit gebruik om te lei in die jaag. Die lug skoongemaak oor die berge in die noorde en weste, en die reën het om oor te drup.
  
  
  
  Die seuns sal wees vir'n paar lug gou.
  
  
  Elke vliegtuig het eksterne slotte vir die stuurwiel oppervlaktes, sodat in'n wind soos ons moes net, die alarms, hysbak en stert kom nie af en die vliegtuig nie rol oor. Ih is genoem penne, drie in die stert afdeling en een op elke vlerk. Ek was net te laat om die eerste een los wanneer die maatskappy aangekom het.
  
  
  Daar was drie Ihs, en hulle het AK is gereed.
  
  
  "Broers," het ek geskree, die waai van my hand, " kan jy my help?"
  
  
  "Ons kan nie vlieg nie," antwoord een rondom hulle, en die ander het gelag.
  
  
  "Nee, maar jy kan help diegene wat nodig het om te. Die kolonel is in'n haas."
  
  
  Teen die tyd dat hulle geslaag het, ek het my vingers af die stertkant. "Die vlerk is daar," ek lig die slot, " net beweeg die ego."
  
  
  Wanneer hulle versamel vir hierdie doel, het hy verhuis na'n ander vleuel en verwyder die alarm. Wanneer die stert het rondom, hulle het'n slot in hul hand. "Mag Allah verheerlik u," ek het gesê, die aanvaarding van dit.
  
  
  "As jy vlieg in die storm, sou dit neem meer as lof vir jou om af te stel," sê die grootste een rondom hulle, kyk na my nat staat.
  
  
  "Ek het gevlieg na nen, maar sonder vlerke." Haar opgedaag het'n paar water deur haar moue, en ons almal lag as haar draai weg van hulle en leiding vir die Jeep. 'n gewig laat val op haar rug. Ek het een van die AK skouer loops. Hare was dieselfde met die ego tweeling, en die derde was Nessus in sy hand. My laaste skuif in die Jeep was om af te sny van die skakelaar en sit die sleutel in'n minuut.
  
  
  Die trio was nog steeds op die vleuel, kyk my benadering vreemd genoeg, maar nie heeltemal agterdogtig.
  
  
  "Broers," sê ek, " kan iemand rondom jou vra om die meganika in die hangar te bring'n bottel van die vuur, sodat ons nie vlieg totdat ons klaar is?"
  
  
  Hulle was nie seker van hulself oor vliegtuie of molotov cocktails, en wanneer'n mens rondom hulle begin te verlaat, het hulle almal besluit om te verlaat.
  
  
  "Tien duisend maal dankie!" Ek het as ek klim aan boord.
  
  
  Hans het uitgetrek en sy Arabiese pas en was geboë oor in die vlieënier se sitplek, gaan deur middel van die finale kajuit kyk. Erica sit in die mede-vlieënier se sitplek, die verhoging van haar hand te aktiveer die versoek skakel.
  
  
  "Is alles gereed?"
  
  
  "Wanneer jy is."
  
  
  "Is jy op die hoogte van die toring frekwensie?"
  
  
  "Ja, vermoedelik."
  
  
  "Gee my die mikrofoon en laat ons kry hier uit."
  
  
  Hy het die ego terug. "Beheer," het hy gesê aan Erica, en die kajuit gevul met die stygende geteem van die aktiveerder.
  
  
  Ego die reg pilaar was spin, en die linker-pilaar was spin selfs voor die toring het gekom om te lewe. "Dit is, oor die koms van die dagbreek-vier-een-vyf! Verslag onmiddellik wat op die raad!"
  
  
  "Budan Toring, dit is Kolonel Douz se vlug." Hierdie gestop ego vir'n tweede, en toe hy terugkom, Hans was reeds ry.
  
  
  "Vier-een-vyf, wat ons nie het Kolonel Duza se vlug klaring. Wie is jy? Wat is jou vlug plan?"
  
  
  "Buda Toring, ek herhaal, ek kan nie hoor jy."
  
  
  Die ego se stem rose in die register: "Terug te keer na die vlug lyn en verslag aan die lughawe span!" en was toe op Osman nie enige beheer toring operateurs in sy dieretuin. Die persoon op die konsole óf vrywillig oorgeskakel kante of gered hul nek. In elk geval, hy was nie op sy beste. Hy het begin om te skree. "Kom terug! Kom terug!"
  
  
  Ons ry langs die aanloopbaan parallel aan die aanloopbaan, beweeg teen die wind. "Hans,"sê ek, hoor die sirene geteem van die enjins," as jy kan kry hierdie voël om te vlieg in die verkeerde rigting, jy hoef nie te bekommerd wees oor die vlug reëls."
  
  
  Hy wat uitgevoer word deur die druk van die throttles al die pad op, leun vorentoe asof die ego beweging kan ophef ons van die grond af. 'n stem in die toring geskree: "Ons sal skiet jy! Ons sal skiet jy!"
  
  
  Hy het begin om te wonder as dit nodig sou wees. Die throttles het nêrens anders om te gaan. Die skroewe is lae opgeslaan, die mengsel is nood, en die enjins loop op volle krag. Maar ons het nie vlieg nie. Die palm bome op die rand van die veld gegroei het tot'n ongelooflike hoogte. Erica leun vooroor, haar hand op die gearshift hefboom. Sy staar na haar pa, wat was gevries in plek. Sy staan agter hulle, muffling die desperate stem van die toring operateur, nie in staat is om te hoor die geweerskote oor die brul van die Pratt-Whitney.
  
  
  "Maak gereed!" Hans gebreek. Ek is seker ons het nie die grond nie, maar Erika het nie argumenteer, en as sy beweeg, Hans teruggekeer om die juk en ons het begin om te klou aan die boomtoppe. Oor die geraas van haar enjins, ek kon hoor hulle skraap teen die buik van die vliegtuig.
  
  
  Sodra in die lug, hy stoot die vurk vorentoe, die aanpassing van die versneller, staan, en meng. Dan het hy gesug. "Man, moenie ooit smeek my om dit te probeer weer!"
  
  
  In haar mikrofoon, het hy gesê, " Budan Toring, dit is NAA, vier-een-vyf. Weer en weer."
  
  
  
  
  
  
  
  
  Hoofstuk 15
  
  
  
  
  
  
  
  Op'n hoogte van tien duisend voete, ons is vasgevang in'n gordyn van mis. Hy trek die mede-vlieënier se sitplek terug en haal'n sigaret. "Hier, buddy," sê ek,"jy verdien om jou salaris."
  
  
  Besig met die opstel van auto pilot, hy het my'n wrang glimlag en sê, " Dit was'n dag.
  
  
  "Erica se koffie het my nodig om jou te help. Is daar enige ander plek om te land behalwe Lamana?"
  
  
  "Ek het gedink oor dit." Hy het'n sigaret en het die ligter in sy hand. "Na die ooste van die stad is daar'n baie van die breedte. Hulle gebruik dit vir opleiding. Miskien kan ek sit haar in daar, maar wat dan?"
  
  
  "Toe ons daar kom, Lek dit, ek sal reël vir vervoer."
  
  
  Hy hou sy kop in die rigting van my, die vernouing van sy oë. "Sy sou nooit vertrou ons met dat. In elk geval, wat is jy op soek na?"
  
  
  "Jy het al beteken om my te vertel oor die Mendanik ramp vir'n lang tyd. Nou is'n goeie tyd. Hoe het dit gebeur?"
  
  
  Hierdie ego het my verras. "Okay, nou het ek sal jou dit vertel, stadig ... in die neus wiel afdeling van die DC-6B, daar is ses silinders met MEDE-2, drie aan elke kant, met elf punt ses liter van materiaal elk. Wel, as jy het'n motor, vrag of bagasie kompartement op die vuur, jy loop rondom die kajuit, en al ses rondom hulle kry om te werk en sit uit die vuur. Die stelsel werk nou outomaties. Die gas is oorgedra aan enige punt wat deur die vlieënier deur die slange kom van die silinders, MEDE-2 onder druk. Weet jy au, MEDE-2? "
  
  
  "Dit is reukloos. Hulle kan nie behoorlik asem te haal. Die ego nie opgespoor kan word in die bloedstroom."
  
  
  "Eintlik is. Genoeg asem te haal, dit sal jou doodmaak, neem dit maat. Nou, as iemand het veroorsaak dat die gas van hierdie SO-2s om te eindig in die kajuit sonder die bemanning om te weet oor dit, die bemanning sou geval het aan die slaap redelik vinnig. Kan jy my hoor? "
  
  
  "Ek hou my asem."
  
  
  "Okay, nou dit vereis aksie, want soos ek gesê het, die stelsel werk outomaties, en as iemand'n fout maak en uitgawes deel van hierdie MEDE-2, die kajuit sal ontsluit word van rook. Okay, daar is'n en-twintig agt-volt microswitch in die neus wiel afdeling wat voorrade stroom na die aanwyser lig in die kajuit, wat outomaties dui wanneer die rat is betrokke. Nou, as jy was om te loop'n draad van dit oor te skakel na'n elektriese solenoïde in die Silinder nommer een in elke ry, wanneer die skakelaar is geaktiveer, dit stel MEDE-twee in beide, wat outomaties begin die ander vier silinders. Stem, hoe die stelsel werk, nommer een gaan, het hulle almal gaan. Nog steeds na aanleiding van my? "
  
  
  "Hoe doen ek die sneller dit?"
  
  
  "Ag, dit is die skoonheid van dit. 'n draad van solenoids is verbonde aan'n skakelaar met twee lei en'n sneller. Enige mechanic kan maak'n ego. Jy heg die ego aan die rubber pad van die neus wiel, sodat wanneer die rat is opgehef en die neus wiel terugtrek in die liggaam, dit treffers die skakelaar en snellers die ego."
  
  
  "En wanneer die rat gaan af, dit snellers."
  
  
  "Jy het dit! Maar dit is nie al nie. Wanneer hierdie skakelaar is ingestel, al die verbindings van die kajuit aan die brand te blus stelsel, met die uitsondering van die verbinding met die vorentoe vrag baai, moet afgeskakel word."
  
  
  "Is dit'n groot werk?"
  
  
  "nie. Tien minute met'n paar van die tang, en wat jy gedoen. Een persoon op die voorwiel kan al die werk te doen in minder as twintig minute."
  
  
  "En toe hy klaar is, wat doen jy?"
  
  
  "Jy het'n betroubare manier om af te rond almal op die vlug dek tydens benadering. Die vliegtuig neem af, die landing rat draai op die neus wiel teen die sneller. Die vliegtuig is die voorbereiding van die grond, en maak nie saak waar, die rat gaan, en wanneer die voorwiel gaan af, die sneller gaan af.
  
  
  Die elektriese lading vrystellings MEDE-2 op silinder nommer een, en die ander ontbrand outomaties. Wat sit oor die agt liter van MEDE-2 in die vorentoe vrag baai. Hy is in die sitkamer onder die kajuit. Dit styg deur middel van vents wat kortsluiting, sodat hulle nie naby outomaties. Soos jy sê, jy kan nie ruik dit. Drie minute na afloop van die vergadering program kom uit, die bemanning is gereed."
  
  
  "Dit lyk soos jy het probeer om dit voor."
  
  
  Hy glimlag, knik. "Dit is reg, ons het dit probeer. Net dit was ná die ongeluk. Ons het probeer om te bewys hoe daar was nog'n ongeluk, maar niemand het geluister na ons, en ons kon nie kry die wrak. Hulle begrawe die ego en het dit weg. onder wag. As ek dit kan kry ... "
  
  
  "Is die vuur te blus stelsel in die DC-6 spesiale hom?"
  
  
  "Daar is ander redelik baie soortgelyk aan dit, maar beide vliegtuie was DC-6Bs, en wanneer ek het dadelik hoor die besonderhede, ek het gedink dit is dalk'n herhaal. Hierdie vlug was ook'n geheime een, en ek het beslis graag Mendanike se vliegtuig. Die weer was duidelik, alles was normaal, en die vliegtuig wat maak'n standaard benadering tot grond en vlieg openhartige in die grond.
  
  
  
  Daar was drie spanne van die ondersoekbeamptes, en die beste wat hulle kon kom met was wat miskien die span het aan die slaap geraak. Ons het geweet dat die span en ons het geweet hulle was nie om om dit te doen, sodat die paar rondom ons begin om hul eie ondersoek en dit is wat ons het vorendag gekom met."
  
  
  "Het jy bewyse gevind dat dit is hoe Mendanike neergestort het?"
  
  
  "Maat, ja! Ek het die damn bewys! Dusa en diegene bastards het my ego van my af weg. Die stelsel het vier gids kleppe. Elke een het'n check valve, jy weet? Dit hou dinge terug totdat jy gereed is om toe te laat dat die MEDE-2 vloei. Verwyder die tjek klep en al die gas sal vloei af in die lyn. Sy ontdek deur'n gids klep vir die voorkant afgesny. Die tjek klep mis met dit, maar nie met die ander drie. Hierdie mense... Hy gooi sy hande.
  
  
  Hy leun terug, en kyk uit op die rooi waas. Van die kursus, hierdie was'n naïewe metode van sabotasie. "Wanneer Dusa bevraagteken jy, het jy erken dat jy weet hoe om die werk gedoen?"
  
  
  "Ja, natuurlik. Wat anders kon hy het aan haar gedoen? Erica was..."
  
  
  "Maar dat die ego was nie tevrede."
  
  
  "nie. Hy wil weet wie dit gedoen het. Hoe die hel is haar maat veronderstel is om te weet dat?"
  
  
  "Het hy jou vra dat jy weer vandag toe jy weg?"
  
  
  "nie. Ek het haar nie gesien nie, ego, totdat die ego boewe het my op die berg."
  
  
  "Dit is die eerste crash jy het ondersoek voor, het dit hier gebeur?"
  
  
  Hy glimlag weer. "Dit was meer nuus as dit. Dit was toe hy in die Kongo, voordat hy na Zaïre. Hare was in Leopoldville, werk vir Tansair. Die vliegtuig se naam was Albertina, en'n man met die naam Doug Hammerskjold was haar nommer een passasier. Van die kursus, moet dit gewees het vroeër as jou tyd. "
  
  
  Hy het nie reageer. Hy het toegelaat dat emu om voort te gaan verward. Dit was my skuld nie vir die ontginning van die inligting van dit gouer. Hy hou sy hand uit en begin om aan te pas die frekwensie skaal. "Het jy vertel Duse oor die Hammerskjold ramp?"
  
  
  "nee... Nee, ek dink nie so nie."
  
  
  Hy maak sy oë toe en onthou: Khatangi, 'n wegbreek-provinsie in die Kongo. Moshe Chombe, ee-leier, veg teen die VN troepe. Brits seer. Die Sowjet-owerhede is bekommerd dat Lumumba se ih seun klop ih van sy voete af. Khrushchev het gekom om die VN voor en gewaarsku Hammarskjöld dat emu moet bedank. Hammerskjold het na die Kongo om uit te sit'n vuur. Hy laat vir'n geheime vergadering met Chombe in Ndola. So het Mendanike, wat gevlieg na Osman. Die vliegtuig ongelukke op die landing. Uitspraak - geen uitspraak. Die oorsaak van die ongeluk is nooit gevind nie. Pilot error was die beste ding wat hulle kan kom met... Totdat Hans Geyer het. Kurktrekker: Wat beteken die antieke geskiedenis te doen het met die gesteelde kern rigiditeit? Rumatiek: Niks nie.
  
  
  "Is ons naby genoeg om aan te sluit met vriende in Laman?" Ek het vir haar gesê om aan te pas haar oorfone.
  
  
  "Probeer dit. Maar wat dink jy van my storie?"
  
  
  "Jy kan dit verkoop vir'n miljoen dollar, maar ek sou wag tot ek terug te kry om Hoboken. Nou gee my'n beraamde tyd van aankoms, en ek dink jy en Erica moet plan om tyd te spandeer by die ambassade, totdat ons kan vervoer jou na'n gesonder klimaat."
  
  
  "Ja, ek dink dit is tyd om aan te beweeg, maar damn dit, dat bliksem Douza is aan die ander kant."
  
  
  "Tel nie op dit. Hierdie aanloopbaan ons gaan om te land op'n naam?"
  
  
  "Dit gebruik word om genoem te word Kilo-Veertig, want dit is veertig kilometer van Rufa."
  
  
  "Okay, beraamde tyd van aankoms."
  
  
  "Sê 18.30 . Wat gaan jy om te bel, die Ambassadeur?"
  
  
  "Nee, die baas se ego." Die mikrofoon haar opgetel. "Charlie, Charlie, dit is Piper, dit is Piper. Sy'n herhaling noem drie keer voor die statiese rumatiek teruggekeer.
  
  
  Vark latyns-is'n verouderde kinders se taal in wat jy het die laaste deel van'n woord in die voorkant van dit, en dan voeg ai, soos, ilkai umbai - die dood van die boude. Dit werk perfek waar ego konstellasies is vandag onbekend. Jy praat openlik - en jou boodskap is kort. Hy was seker dat Charlie sou nog steeds in staat wees om te vertaal.
  
  
  Het emu twee keer en het rumatiek, wat is die hotel.
  
  
  "Ilokay ortyfay-eeneightay irtythay," sê ek, " veertig kg, agtien-dertig."
  
  
  Rumatiek was: "Yadingray, oya en uit, udley en oor klei-lees jy hard en duidelik."
  
  
  "Is jy nie so fancy?" snedig Hans. "Ek het nie gebruik dit met hulle ferret soos ek was in Ikersna."
  
  
  "Kom ons hoop niemand anders nie, ook."
  
  
  Dat dit moet gestuur word in plaas van waar en wanneer as'n sein was'n oproep om te BYL aan die hand oor sy lêer op die Hammerskjold ramp in September 1961. Die saak is lankal verby, maar ek het dit een keer gesien, op'n nen-lêer, en ek het geweet dit was in die lys. onder'n spesiale groen kaart wat eenvoudig beteken " Waarskynlik manslag." Maar selfs haar vark latyns-kon nie waag nie. Douza wou weet of Hans het geweet wat opgeblaas Mendanicke se vliegtuig. As daar'n verband tussen die ongeluk en die ongeluk byna vyftien jaar gelede,
  
  
  hierdie voorkoms van die naam Hammersheld op'n oop radio frekwensie in enige vorm kan nie toevallig nie. In die tegniek van die vernietiging van beide vliegtuie, was daar niks om die Derde Wêreld lande of ongesofistikeerde metodes. Hierdie was die eerste aanduiding dat daar dalk iemand in NAPR met tegniese kennis-soos die een wat verband hou met die diefstal van Cockeye en UAVs.
  
  
  "Hans, by die tyd van die Hammersheld ongeluk, het jy enige idee wat agter dit?"
  
  
  "nie. Daar was'n baie van die karakters wat wil om ontslae te raak van die ou Doug. Die vliegtuig was onbewaakte vir'n lang tyd voordat dit opgestyg het. Enige mechanic ..."
  
  
  "Enige mechanic kon dit gedoen het, maar iemand het om dit uit te vind die eerste. Het jy al ooit gesien het iemand in Laman dat jy weet van die Kongo tydperk?"
  
  
  "As daar is, ek het dit nog nie gesien het nie. Natuurlik, dit was'n lang tyd gelede. Hey, waar is jy gaan?"
  
  
  "Sit in'n paar meer koffie en kyk op Erica."
  
  
  "God, kan ek het'n drink? Maar sal ek skik vir koffie."
  
  
  Erika was sit langs Irina, opgekrul op'n kombers. Ek het begin om weg te beweeg van waar sy wil lê op die vloer toe haar arm toegedraai rondom my been. Sy het haar oë oopgemaak en glimlag. "Sy is gevra om te kom."
  
  
  "Jy moet druk die oproep knoppie."
  
  
  Sy gooi die kombers. In'n bra en'n paar van die bikini bottoms, sy sou genees iemand se seer oë - net vir beginners. "Ek wil hê jy moet doen vir my'n guns..."
  
  
  Haar gestaan en kyk na nah. Die glimlag is weg, die stem absurd in my keel. "Ek dink nie ons het baie tyd," het sy gesê, hardloop haar hand op my been.
  
  
  Wat ek gedoen het ons beide'n guns. Na alles, daar was nie veel tyd. Haar eie klere gly uit, en sy gly rondom die klein een wat sy was geklee. Haar liggies bench press op die bank, en in'n oomblik van siekte, ons liggame het een as ons saam beweeg, stadig op die eerste, dan is selfs meer insistently, totdat ons albei ril in die unie, gebuig saam ...
  
  
  Nadat ek het haar weer af, sy het'n slap oog en sit haar hand op die agterkant van my kop. "Dink jy sy ooit gaan vind uit wie jy is?"
  
  
  "Wanneer ons die kans kry, sal ek jou vertel." Ek het vir haar gesê. "Wil jy koffie?"
  
  
  "Dit sal goed wees." Sy lag, geklap haar lippe, en haar oë toegemaak.
  
  
  Haar koffie gemaak.
  
  
  
  
  
  
  
  Hoofstuk 16
  
  
  
  
  
  
  
  As ons genader Kilo-Veertig, Hans verloor hoogte bo seespieël en die kursus verander. Ons het die heining, met die hoop vir die duin tops, nie net om weg te kom van Rufa se radar beheer nie, maar ook om weg te steek moontlik visuele toesig.
  
  
  Hans was so goed'n duif as hy was'n mechanic, want skielik was ons vlieg oor'n strook van beton bedek in die sand. Ek het opgemerk haar baan nadat ek gesien het'n Land Rover in die buurt. 'n Amerikaanse vlag fladder van die enjin se skorsing. Langs hom, twee mense kyk na ons.
  
  
  Sy word dopgehou deur Rufa se lug verkeer kontroleerder, en as Hans gevlieg mimmo om te kyk op die aanloopbaan se toestand, 'n bekende stem hoor haar. Dit was Dusa, 'n skaars hoorbare stem. Hy het sy naam en callsigns as Twee Ramp. Hy het gewaarsku Rufa om ons te spoor af en skiet ons af as ons nie gehoorsaam is aan die orde te land. As ons die lewe geneem, ons sal gehou word totdat ego kom.
  
  
  "Dit kan wees'n bietjie rof," het Hans gesê. "Miskien moet jy gaan terug en sit met Erica in die geval van diegene krake is groter as wat hulle lyk van hier."
  
  
  "Net sit dit af, buddy, en ek sal sorg van die meganisme en die flappe op jou opdrag." Hy het genoeg om oor te dink, en ek het nie vertel em dat ons dalk maatskappy.
  
  
  Hy gelei die ou voël na die aanloopbaan met genoeg krag sodat dit kan vinnig af weer as dit bevind die aanloopbaan te verskeur of uitlijnfout.
  
  
  As ons trek na'n stamperige stop halfpad na'n vaag aanloopbaan, het hy gesê, " Hans, is jy'n ware pro. Nou maak die skakelaars en laat ons kry hier uit."
  
  
  Erica was reeds op die dag van die kajuit, die opening van die grendel toe haar skaal het gekom af in die paadjie. "Moenie laat enige iets wat behoort aan jou, liewe," sê ek.
  
  
  "Ek het nie veel van dit." Sy glimlag na my. "Wat nou?"
  
  
  "Nou is ons in Eden, nie vlieg."
  
  
  "Oral met jou," het sy gesê, en ons het die deur oopgemaak.
  
  
  Sutton staan aan die onderkant van die trappe, kyk na ons, gevolg deur die liggaamlike Simms.
  
  
  "Bly jy kon dit doen," sê ek, spring af. Haar hand was op Erica.
  
  
  "Ons wil beter te beweeg," het hy gesê, op soek na nah.
  
  
  Wanneer ons gespeel het so'n spel in die Land Rover, die heilige opgevlam vinnig, wat was een van die goeie dinge wat oor die aand skemer in die woestyn.
  
  
  "Ek dink nie jy is opgemerk." Sutton het aan ons, sodat hy kon ondersoek Erica weer.
  
  
  "Dit is Mis Geyer en Mnr Geyer," sê ek. "Wel, dit sal nodig het om geplaas te word in die ambassade op die oomblik.
  
  
  
  Hulle mag dalk wil om uit te kry hier vinnig. Ek sal verduidelik dit aan haar later. Wat is die situasie in Laman? "
  
  
  "Byvoorbeeld, as wat ons verwag het, was daar'n baie van geraas by die begrafnis, 'n skare by die ambassade. Alles is nou stiller. Ek neem aan jy weet dat Osman het Budan. Tasahmed maak planne om hom terug te bring. Hy blyk te wees vas in beheer hier."
  
  
  "Is daar enigiets wat gaan aan die buitekant?"
  
  
  Hy kyk weg van Erica. "Ons weet nie enigiets in gemeen," sê hy ferm. Dit is voor die hand liggend dat die ego se eie hoofkwartier gehad ingelig ego, waarskynlik as gevolg van die hy stink kwessie hy lig oor my teenwoordigheid op die toneel. Maar dat hy geweet het en ons het gedink van ons, ek is slegs geïnteresseerd in een ding. Die een wat gesteel het die Haantjie en die UAV het nog nie aangekondig dat dit in die openbaar.
  
  
  Ons ry neer wat eens'n oprit. Teen skemer, Korporaal trek die ATV op'n steil helling en op'n beter pad. Ek het haar gevra. "Kapralov, kan jy luister na Rufa op hierdie ding?"
  
  
  "Ja, meneer. Ons het al kyk na hulle, " het hy gesê, en sy hand beweeg na die tuning dials op die voetstuk ontvanger. 'n stem gepraat het in die franse en dan herhaal homself in arabies, die waarskuwing van die vegters om te kyk uit vir ons suid van Lamana.
  
  
  "Dit lyk asof jy het aangekom net in die tyd," Sutton se poging om droog was effens klam.
  
  
  By die ambassade, dit was Paula wat het Erica en haar pa iewers met warm water en eda. Sy het ook my ingelig dat ek ontvang het, het'n spesiale uitnodiging aan onderhoud Madame Mendanicke by die Presidensiële Paleis môre op vier uur in die middag. Dit blyk dat die Shema nie wil hê dat'n terugkeer vergadering.
  
  
  Dan was hy alleen met Sutton. "Kan jy my vertel,"het hy gesê, sy toon wat aandui dat dinge anders sou gewees het as hy gehad het. "Natuurlik, ek dink die vind van'n Haantjie enige plek binne'n duisend myl van hier is pure onsin."
  
  
  "Dan wat is die punt van wat jy vertel?"
  
  
  "Daar is absoluut geen verband tussen die dood van die Ambassadeur Petersen en die diefstal," het hy gesê. "Ons het'n vragmotor en die polisie het gevind dat die bestuurder. Hy bely alles. Dit was'n dom naai ongeluk."
  
  
  "Die lewe is vol van hulle, is dit nie. Dankie vir die pluk van ons." Hy het omgedraai en het op die trappe, op pad na die kommunikasie kamer.
  
  
  Charlie Neal het my alleen in die klank-geproef scrambler stand terwyl hy gegaan het om te stel die korrekte verband. Die scrambler is'n groot uitvinding. Dit werk elektronies, draai sy woorde in onverstaanbare kinders, en dan spoeg uit die ih op die ander kant soos'n nuwe. Die scrambler het een nadeel. As die ih voorbeeld van'n derde party, die woorde gedekodeer kan word op die roete met behulp van'n selfs eenvoudiger elektroniese toestel. Dus, 'n baie van die staat geheime bekend geword het om'n baie van die mense. Werktuie hierdie is die teenwoordigheid van die voortdurend veranderende kode binne-in die scrambler. Dit maak die beheer vertaling onmoontlik. Ten minste nog nie.
  
  
  BYL het so'n kode, en deur die gee van Charlie Neal'n spesiale reeks van stelle, hy het geweet dat Hawk en haar sou praat privaat, al is dit vir'n lang tyd, as gevolg van die lang pouses nodig is vir die skommeling.
  
  
  Ek het nie enige tyd mors om te sê hello. "Ongelukke van Hammarskjöld". Ek het vir haar gesê. "Gevolgtrekkings te maak oor die motivering en individuele betrokkenheid".
  
  
  Selfs deur die scrambler, Hawke se stem het die dieselfde ry eienskappe. "Die versoek is geverifieer. Intussen, daar is geen positiewe aanduidings van enige bronne ten opsigte van die gedrag van die ontbrekende toerusting. Die duitse pers berig gerugte van die verdwyning. Die Bundeswehr en VORM ontken dit. Die Kremlin is dreig om die vrylating van'n aankondiging by 12: 00 GMT môre as die probleem voortduur. dit was besluit ."
  
  
  Hy het opgehou praat, en ek sit daar, niks te sê nie, wag vir hom om te antwoord op my vrae. Baie is al geskryf oor die diefstal van die kern materiaal - die ego van'n groeiende nasie. Dit was ook geskryf dat ons in die Weste is so gewoond om terreur dade wat die bedreiging van die kern afpersing sal net gesien word as die volgende stap in die groeiende omvang van die geweld. Was dit nie gekoop het deur dit.
  
  
  Die inligting wat deur die Kremlin sal'n dodelike psychopolitical blaas vir die NAVO en die Verenigde State van amerika. Dit sal veroorsaak dat wydverspreide verontwaardiging. En die enigste ding wat besluit was die kurktrekker oor wat die Haantjie en waar dit gestuur is. Die resultaat kan wees van'n kern konfrontasie wat maak alles anders lyk onbelangrik.
  
  
  Hawke se stem onderbreek my scrambler gedagtes. "Die Hof se gevolgtrekking oor die Hammarskjöld ramp was dat dit moontlik sabotasie gebruik onopspoorbaar gas. Geen meganiese bewyse is gevind. Die vermoede sentrums op Dr. Cornelius Mertens, 'n Belgiese burger. Mertens, 'n lang tyd KGB-beampte wat spesialiseer in tegniese velde, en terselfdertyd gedien as'n Verenigde Nasies se veiligheidsraad diens beampte. Mertens is nie'n tugmeester nie.
  
  
  Hy het opgetree onafhanklik in die Kongo. Dit is berig dat hy vermoor is in Egipte tydens die oorlog van ' 67."
  
  
  Wanneer Hawk gelewer die verslag, my hoop is geopper. Dit was weer gesluit. Haar, sit met sy oë gesluit: "Hoe akkuraat is die ego dood verslag?"
  
  
  Wag vir haar. "Dit is bekend dat hy in die hoofkwartier van die Mukhabarat in die Hawe Gesê. Die gebou opgeblaas is, daar is geen oorlewendes nie. Mertens die krimpvarkie was nie gesien het met hulle."
  
  
  Dit was soos'n dooie einde. Ek het die laaste ace. "Was Dr Otto van der Meer in Egipte tydens die Oorlog van' 67?"
  
  
  Dit was die langste wag. Wanneer Hawke weer gepraat het, selfs op die top van die scrambler, die skuurpapier was ligter. "Ja van der Meer. Hy was daar in junie. Dit is berig dat hy siek was. Dan ego se krygers was nooit weer gesien nie, totdat hy het in Algerië in September."
  
  
  "Ek sal in kontak bly," het ek gesê.
  
  
  
  
  
  
  
  Hoofstuk 17
  
  
  
  
  
  
  
  Terwyl ek in die stort was en skeer in Sutton se woonstel, die ambassade bestuurder teruggekeer het my Fiat veilig. Al die emoe se vrae is beantwoord korrek, maar daar was niemand om hulle te vra.
  
  
  Sutton Hotel is gretig om alles te leer en gereinig word van sondes van die verlede. Al wat ek gekry het van dit was'n kaart van die stad. Terwyl ee was om dit te bestudeer, lui die telefoon. Dit was Paula. Aandete gereed sal wees as ons was honger. Ek het nie wil hê om op te gee die plesier. Sy was vertel deur Sutton om verskoning te vra. Dan hare, en die plek verlaat. Ek is moeg van mense om in my pad, amptelike of andersins. Wanneer ek het'n werk om te doen, ek verkies om dit alleen te doen nie.
  
  
  Villa van der Meer geleë was op Flagey Straat, 'n paar blokke van die sentrale plein. Hy geparkeer in die voorkant van die polisie stasie weer. Haar hotel ervaar die atmosfeer van Lamana die volgende dag, gevolg deur'n groot begrafnis. "Stil" was die toepaslike spelling. Die troepe links. Die burgermag wagte lounged in die boog, rook sigarette en gesels. Hulle het net het my'n oogopslag. Tasahmed was om bekommerd te wees net met die Shema se woede, en in Budan met Osman se beroep. Hy wou in toom te hou die eerste emu, en hy kon vang die ander een toe hy gereed was.
  
  
  Ek het oor die park in die dof verligte die duisternis, en ek weet dat as hierdie rage net lei tot sojabone en katoen, ek sal hê om te sein hawke's mislukking en verlaat. Dat Mertens kon wees van der Meer se friends was heeltemal moontlik. Camouflage en vel skildery is nie'n probleem vir'n professionele. Jy kan ook kry ervaring in die landbou. Sedert Afrika en die VN was ih gesamentlike gebiede van bedrywighede, Mertens kon baie goed nageboots van der Meer, en as van der Meer gesterf het in'n ongeluk of by die aandrang van die Ses-Dag Oorlog, die aanname van die ego persoonlikhede sou gewees het om'n ware staatsgreep op Mertens " deel. Niemand kon vra vir'n beter dekking.
  
  
  Flaghi Straat was in die duisternis, en daar was geen vrede op die van der Meer hek. Ek het om te klim oor die muur weer. Maar eers, om haar te beskerm hande van die gebreekte glas, hy sit op haar rok. Dit het'n goeie vangs. Na skud uit sy ego, het hy nagegaan op Wilhelmina en Hugo, verheug dat Pierre se tweeling in die huis gewoon het. Dan haar, gespring op sy hurke.
  
  
  Die ander kant van die muur was net so donker. Daar is geen vrede in die villa. Dit was vroeg om te gaan slaap. Die dokter was nie by die huis. Daar was niemand anders nie. Die plek is gesluit en wreed soos'n Egiptiese graf, en die vensters bo verseël sowel as onder. Die knaldemper, wat verborge is in die binnekant van die sak van haar arm, toegerus stewig te Wilhelmina. Een skoot by die agterdeur slot en hy was binne-in.
  
  
  Die lug was so swaar as die duisternis. Niemand het die huis was vir'n geruime tyd. Die dun straal van my flash gevang meubels, matte, tapisserieë, artefakte. Dit was'n groot sentrale kamer gesaai met poufs. Die eetkamer omring dit, dan is die saal, en dan die dokter se kantoor. Die stem waar dit het in die modder.
  
  
  Die mure is gevoer met boeke, maar ek is gestop deur'n massiewe stoel in die middel van die kamer. Die straal van my flits gespeel in die papier-maché duimnaels. Dit was nie'n model van'n eksperimentele landbou-stasie nie, maar'n groot-skaal vertoon van die ruïnes van Portarius.
  
  
  In die inligting materiaal Hawk my gegee het om te studeer, was daar'n verwysing na die ruïnes. Mendanicke gesluit ih te kykers vier jaar gelede, ná ongelukke tydens'n lig en klank show wanneer'n kolom het en vermoor'n paar in die gehoor. Teen die tyd wat ek lees hierdie post, dit by my opgekom dat die voorval skaars was belangrik genoeg is om naby die ruïnes en dus afgesny is een van Lamana se paar toeriste-aantreklikhede. Nou kon hy blameer homself vir die nie-woning op die oomblik. Dit is nie bekend hoe die Romeinse wa rasse plaasgevind het op'n warm saterdag, nie wanneer.
  
  
  Hy het'n kans en skakel die lamp. In die ego gloei, Portarius uitgestrek in al sy tyd gedra prag. Dit was'n groot stedelike kolonie gestig deur die afstammelinge van die val van Carthago.
  
  
  Op sy hoogtepunt, die stad was die huis te dertig duisend Romeinse ih slawe. Nou is die ego model voor my lê-'n vertoning van gebreekte mure, kolomme, en smal baniere - 'n plek vol van baie ou spoke en moontlik'n baie moderne kern wapen en'n booster ego. Wat'n edele plek om weg te steek dit, klim dit, en die bekendstelling van dit! Die ego kan maklik wees vermom om te lyk soos'n ander kolom of boog. Satelliet-kameras sou nie in staat was om dit op te spoor.
  
  
  Daar was niks in ons kamer, niks op ons swierige lessenaar om aan te dui dat die argeologie is'n stokperdjie van Dr van der Meer, nee Mertens. Klipperige het'n goeie kaart wat wys dat Portarius lê 30 kilometer weg-oor 18 kilometer oos van Lamana, en dat'n ander 60 kilometer suid van Portarius lê Pacar. Na so baie wat nie pas, alles pas perfek: die Dokter se hand-opgetel kommando span aangekom by Lamana twee of drie op'n tyd, op pad na Pacar en dan Portarius. 'n waarskuwing klok lui in die sentrum van my gedagtes.
  
  
  Hy afgeskakel is die lamp en gaan staan in die donker en luister na die skreeuende klank - 'n vier-been een, nie'n twee-been een. Maar die krimpvarkie is nie met hulle as ek het na die den. Haar kas deure gesluit by die ingang. Haar staan by sy kant, Wilhelmina in haar hand. Geen stryd kan gesien word deur die twee luiken vensters in die kamer. Voordat ek het van agter, ek het nie kennis van enige alarm bedrading. Egter, met'n professionele soos Mertens, hy kon gestruikel het oor iets wat kan verhoed dat die warskouverdrag.
  
  
  Ek was nie in die bui om op te staan en asem te haal in die stof en verhitte lug, wag vir'n antwoord. Hy het na die naaste venster. Die deure was metaal drawable luike. Hulle is verbonde aan die ringe op beide kante deur'n eenvoudige grendel. Haar luger sit in'n minuut en uitgepakte ih. Haar toelaat om die bout te styg, druk teen die ego lente om dit te hou van spin. Ek staan met my rug na die muur, en ek het nie soos die situasie soos die hel; dit het haar die perfekte silhoeët vir die skiet praktyk. Die venster het'n handvatsel, en hy het dit amper so gou as wat hy opgetel het die kneukels. Dan was dit alles oor.
  
  
  Dit sou nie Killmaster N3 as gevolg van sy gebrek aan sensitiwiteit. Dit was hierdie verborge sensitiwiteit - die vyfde, sesde, of sewende sin-dit het my lewe. Wanneer haar stem begin om te kla, al my sintuie flits rooi. Hulle kon nie red my, maar die waarskuwing is duidelik genoeg, en toe skielik is die hele plek lyk soos Kennedy Stadion, NY by afskop, het ek geweet my instinkte is in'n goeie vorm, selfs al is my toekoms is in twyfel.
  
  
  Hy het omgedraai en opgekrul agter die net beskikbaar skuiling, 'n majestueuse palm boom. Op die agterkant van haar, geskiet by die twee naaste bronne van die wêreld kla, en dan geblus die naaste een op die dak. My skietkuns lyk soos dit was oorskadu die heilige web. Ih was te veel.
  
  
  'n stem dreun deur die megafoon in frans. "Gooi uit jou geweer en die aangesig van die kla!"
  
  
  Outomatiese geweervuur onderbreek die span, die splitsing van die stam van'n palm boom'n paar voet bo my kop. Die skiet is uitgevoer van die crenellated reling van die villa. Dit is gevolg deur'n ander tou rondom die bosse in die voorkant van die huis. Die meeste van die palm boom is beskadig. Die derde een, hierdie een op die agterkant van die huis, probeer om dit. As hulle nie skiet, die boom sal doodgemaak word.
  
  
  Oni sit my in'n boks. Selfs as ek kon klim oor die muur, ek wil wag vir iemand. die trap is noukeurig opgestel. Die enigste kurktrekker vraag was of hulle geweet het voor of nadat hy in die huis wat ek het gekom om te bel.
  
  
  Haar het haar rumatiek baie vinnig. "Monsieur Carter, jy sal sterf in'n minuut as jy nie voldoen!"
  
  
  Dit is werklik het my gehoorsaam. Nie omdat ek gedreig het om te sterf as ek nie, maar omdat iemand het geweet wie ek was. En die enigste persoon wat moes geweet het oor dit-in al NAPR-was Nick Carter.
  
  
  Onwillig, Wilhelmina gooi haar uit in die koue lug en genader gekerm soos'n man wat was seker Gelofte-gelofte sou loop in haar.
  
  
  "Sit jou hande op die muur en buig af!" kom die opdrag.
  
  
  Ek het gewag vir haar vir'n lang tyd, waarskynlik as gevolg van die sielkundige impak dit het op my, voordat sy gehoor het deur die naderende ruig. 'n hand gryp na my hare en ruk by my kop. Ek gevang n glimp van haar bestry stewels en olyf groen mou voor die blinddoek my oog gevang. 'n hand was kundig streel my liggaam, op soek na'n verborge wapen. Hy het dit nie vind Hugo of Pierre, maar hy verloor haar om te veg. My hande is terug getrek, my polse bind. Dan, met my hande op elke kant, was ek vorentoe gestoot. Die idee was om te wees om my op die pad van iets wat sal veroorsaak dat my om te reis en vermorsel my skene. Die hindernisbane geëindig, net soos ek verwag het toe ek sit in die agterkant van die motor met my twee vyande op elke kant.
  
  
  Dan is dit gestop.
  
  
  Hy het sy kop gekantel terug, inaseming van die nag lug.
  
  
  Dan het hy haar gevra. "Hoeveel myl te Portarius?"
  
  
  "Shut up," het een van my wagte gesê.
  
  
  "Dit is ver genoeg vir'n een - rigting reis," het die voorste gesê.
  
  
  
  
  
  
  
  Hoofstuk 18
  
  
  
  
  
  
  
  Hy het nie omgegee nie die een-rigting reis op alle. Die venster was, 'n wind waai uit die lug, en iewers daar buite'n vliegdekskip patrolleer. Al wat ek moes doen, was om te aktiveer die homing knoppie verbonde aan my regterbeen agter my knie, en dit kon gebring word in die vinnig genoeg deur ses honderd valskermsoldate. Maar vir nou, hy was gelukkig met die spel.
  
  
  Dit was duidelik van die begin af dat die diefstal was nie beplan vir die nag. Eerder, vier jaar van die werk met hulle ferret soos Mendanick gesluit Portarius as gevolg van'n voorval wat was nie'n ongeluk. Miskien Mertens, poseer as van der Meer, oortuig Mendanicke dat hy wou om te gebruik die ruïnes vir'n ander doel as die huidige een. Van daardie oomblik af, Mertens het sy voorbereidings vir'n driedubbele dek-up van sy identiteit, ondergang, en hopeloos fortuin.
  
  
  Die ego ring ingesluit agente in Casto en Hidelberg. Anders, sou dit het geen manier om te weet dat terwyl die Haan se Oog is die dodelikste taktiese kern wapen in die NAVO arsenaal, dit is ook die mees kwesbare. Al die ander kern wapens het'n dubbel-sleutel stelsel wat effektief beskerm teen sulke diefstal.
  
  
  In 1970, rebel elemente in die griekse weermag probeer om te gryp bunkers naby Thessaloniki waar taktiese kern wapens gestoor is. Ih was gestop deur'n eskader van die griekse lugmag vegters. Selfs as hulle oorwin met kern wapens, hulle sou nutteloos wees om te hulle, en sou nie dreig niemand nie. Hulle sou nie'n tweede sleutel.
  
  
  Met Cockeye, alles is anders. Ego geïntegreerde stroombaan en avionics is so dat iemand wat gryp die ego swart boks en verstaan ego werk kan blaas dit op. Vir hierdie rede, die "Haan" is onder spesiale beskerming. Dat Mertens in staat was om te tref die wagte het net hoe rats is hy en sy spanmaats was.
  
  
  Die arme ou Mendanike óf besef die bitter waarheid is, of draai die koue wanneer die Haan op sy eie land. In desperaatheid, het hy gewaarsku Ambassadeur Petersen. Alhoewel ek het nie al die besonderhede, sien ek dat Duza en Tasahmed was spesiale ops in die transaksie. Ih se werk was om te handhaaf die voorkant en hou die publiek se aandag op nen. Sema was nie'n bedreiging. Dit is ideaal vir die skep van die mite van'n toonbank-staatsgreep. Net Hans Geyer is'n bedreiging, en dit was te danke aan haar emu wat ek sit in die agterste sitplek van die motor, vasgeketting soos'n hoender, op my pad na die heerlikheid wat eens behoort aan Rome.
  
  
  Na alles, dit is'n paar van die lang dae. Ek het besluit ek nodig het om te kry'n paar slaap. Dit was nie die rowwe grond wat my wakker, maar die koue van die nag.
  
  
  Die motor gestop. Die stemme het vinnig, in fluister. Ons verhuis. Die dreun gestop, en ek het geweet ons gaan af. Die wind, die geraas, het bedaar. Die eggo van die motor het gesê dat ons in'n geslote kamer. Ons het gestop weer. Hierdie tyd van die enjin afgeskakel was. Dag geopen. Meer gedempte stemme, twee praat duits, een sê, " Moenie jou tyd mors nie."
  
  
  Die wag op my reg stoot my aan die linkerkant. Die een op my linkerkant was die hou van my deur die kraag. Ek het daarin geslaag om te hou uit wurg. Die kragopwekker neurie. Die metaal deur kletter. Dit het die klank van'n skip. Daar was'n ander loop. Sy voel die sirkulasie van koel monsterneming lug. Updates is geïnstalleer op Portarius.
  
  
  'n vinnige opdrag was gehoor, en sy sel. 'n hand op my bed kraag en'n blinddoek oor my oë. Sy oë knip in die skielike lig, probeer om te fokus.
  
  
  Trou was oor die tafel sit van my. Die paar op óf kant van die ouderling kyk onbekende, en in die dowwe lig, hulle was meer in die skadu as die ihk. Ook in die skaduwee agter hulle was die hoë stert afdeling van die DC-7. Dit was'n ondergrondse stad, en ek is bly ek het nie gegaan vliegtuig jag in Rufa. Die mure aan beide kante was metaal, maar die kappie bo was camouflage. Geen twyfel daar moet'n gekamoefleer landingstrook agter dit, maar ek het gewonder waarom die satelliet-sensors het nie spoor dit.
  
  
  "Jy doen vind dit indrukwekkende?" my meester gevra.
  
  
  "Wat noem jy dit, laat Romeine of Barbaar broers?"
  
  
  "Ek moet sê ek het verwag jy vroeër," het hy geïgnoreer my kommentaar.
  
  
  "Ek het so gou as wat ek kon, maar ek dink jy sal hê om te gesels oor die vertraging met die kolonel."
  
  
  Hy ignoreer dit, te. "Jy weet dat jy amper verloor geld vir my. Ek haat die verlies van die verbintenis. Is dit nie dat die reg, Dr Schroeder?"
  
  
  Aan sy linkerkant was Dr Schroeder, met'n ronde, harde gesig en'n grys bemanning sny. "Ja," was die ego van rumatiek.
  
  
  
  "Vertel my, wat is jou naam, van der Meer of Mertens?"
  
  
  
  "Ha!" het hy klap sy hand op die tafel neer. "Goed! Haar vertel het, haar, vir jou gesê het! " het hy opgewonde vertel sy vriende. "En dit is een wed ek sal wen, Dr Villa. Hy het vir haar gesê hy wil uit te vind."
  
  
  Dr. Villa, 'n dunner man met'n snor, lag.
  
  
  "Jy klink soos'n dobbelaar," sê ek.
  
  
  "Ag nee, ek het nog nooit waagstuk. Ek het net sit dit op sekere dinge. Net soos ek is weddery dit op jou, Mnr Carter. Ek het regtig gedink jy sou hier wees vir ontbyt."
  
  
  "Wel, jy het die geleentheid om my uit te nooi."
  
  
  "Haar hotel, maar gister was te vroeg. Jy het klaar my dag, en dit was regtig'n goeie."
  
  
  "Dit is beter om deeglike."
  
  
  Hy knip en pluk aan sy neus. "As'n professionele voor die ander, ek is seker jy sal saamstem dat dit is'n eienskap wat regtig saak maak. Ek weet my kollegas en kan som die sukses van ons aktiwiteite - ons missie, " hy steek sy hand in die seën. "deur middel van deeglikheid. Is dit nie dat die reg, here?"
  
  
  Hulle mompel in rumatiek. "Ja, deeglikheid. Weet jy, Mnr Carter, die rede waarom die meeste bank rooftogte, maak nie saak hoe goed beplan, eindig in mislukking? 'n roof kan wees perfek uitgevoer, maar dit is as gevolg van iets op dit! "Hy het'n thumbs-up lesing, "waar die ding val uitmekaar. En die rede, natuurlik, is die onvermoë van die werklike professionals te wees deeglike in die beplanning - beide na en voor dit." Hy glimlag soet. "Weet jy hoe lank hierdie operasie is in die beplanning stadium?"
  
  
  "Oor vier jaar, gee of neem'n paar maande."
  
  
  "great! Groot! Hy het die brief aan sy stil vennote, en draai dan terug na my. "Wanneer die eerste fase is voltooi, ons het geweet dat ons is in'n kritieke-en-sewentig twee-uur-tydperk. Die vrygestel materiaal moet gelewer is hier sonder opsporing. En sodra ons is hier, ons het om seker te maak dat dit was nie waargeneem. deeglikheid, Mnr Carter ."
  
  
  "Ek het geweet daar moes'n plek vir my iewers."
  
  
  "Ons het geweet dat daar was een organisasie in die Wes waar ons kan verwag moeilikheid. BYL, en BYL is Nick Carter. Waarom, ons het'n lêer op jou so dik soos Oorlog en Vrede."
  
  
  "Ek hoop dit is ook leesbaar."
  
  
  "Ja, is dit beter om in'n paar maniere." Hy gebruik sy vingers. "Die Wes-duitse BND is'n lag. Die CIA verloor sy operasionele vermoë as gevolg van die blootstelling en die ontginning van die idiote hulle is die stuur van hier. MI6 is aktief in Ulster en Ciprus. Die franse en italiaanse SIDS is gekoppel aan tuisgekweekte terroriste en so aan en so voort. Net BYL en die BYL jouself-stem soos ons lees dit, en ons het nie'n rekenaar nodig om ons te vertel oor dit."
  
  
  "Kan ek opstaan en dankie vir jou huldeblyk?"
  
  
  "Daar is geen behoefte vir dit. Omdat jou organisasie is trots op sy uitnemendheid, ons, Mnr Carter, is trots op onsself as goed. Soos ek gesê het, ons wag vir jou."
  
  
  "As jy wag vir my, hoekom het jy probeer om my dood te maak in Rime?"
  
  
  Mertens frons, " Dit was'n fout gemaak het, en ek vra om verskoning. Ons stasiemeester in Rime is gewaarsku om'n ogie te hou op jou. As gevolg van sy oormatige ywer, hy verkeerd sy instruksies. Hy het nie'n kans om te weet wat jy speel'n rol in ons organisatoriese plan. Selfs so, die ego se optrede was onvergeeflik, en die ego is nie meer met ons nie. Ek het deur Lamana om aan te sluit op jou terugkeer. So nou verstaan jy ."
  
  
  "Nee, ek weet nie. As Douza het sy manier, sou hy het teruggekeer na Rome via Cairo."
  
  
  "Duza is soms'n dwaas. Hy onderskat jou vermoëns, maar vertrou my, jy sou nie gegaan het na Kaïro, sou jy hier kom. In plaas daarvan, jy het om te Budan op'n wilde gans te jaag."
  
  
  "Jy pas die beskrywing," sê ek, kyk na die bevrore glimlag verdwyn.
  
  
  "Nogal. Wel, dit is tyd om aan te beweeg." Hy knik vir die wagte agter my.
  
  
  As hy voortgegaan het, het hy beskou as die druk op die terug van sy been teen die stoel en die oopmaak van die homing sein. Ek het besluit om te wag vir haar vir twee redes. Hy was met die hoop om my te gebruik, wat beteken dat die uitvoering van die uitgesproke was nie deel van die plan nou, en hy was bereid om saam te speel totdat ek gesien het die Haan in die vlees.
  
  
  Die wagte trek my aan my voete. Mertens en sy mede-dokters was net so geklee in'n netjiese groen bestry uniforms. Ih stewels is gepoleerde'n hoë glans. Dit lyk asof Mertens en Mede. betrokke was in meer as net die kern wapens.
  
  
  Die shredder staan'n kop langer as die ander twee. Die dueling letsels op sy wange, die plat Pruisiese gesig-trek-en-dertig jaar, en jy het geneem oor die SS op die oostelike front, herstruktureer dit, teruggekeer na die Oos-duitse Demokratiese Republiek te lei om'n terroriste-groep soos dit, en dan na Afrika vir die dieselfde , en, soos my spraaksaam gasheer sou sê, " en so verder, en so aan."
  
  
  Die ander, Willie, kom van regoor die dieselfde plek
  
  
  'n gekreukelde, smal, gesluit in die gesig staar met'n helder swart oë. Hy het die lug van'n ywerige inquisitor, deur diegene wat brand om hulself te brand.
  
  
  "Hulle wil beter los te maak my polse," sê ek.
  
  
  "Ek is jammer oor dit, Mnr Carter," Mertens gesê ongelukkig, " maar soos ek gesê het, ons noukeurig beplan, en ons van plan is om te hou jy so veilig as moontlik. Ons moet nie onderskat ons vermoëns."
  
  
  Hy het'n gebaar as een van die wagte trap weg van my aan die metaal deur en draai sy ronde hanteer. Die deur swaai oop, en ek sien'n ruimte gegee het dat die indruk van'n sokker veld met'n stadion. Die gehoor was mik vir iets fyner as voerbaler. Dit was die stad se colosseum. Ons het tot wat eens kerkers en hokke onder die vloer van die amfiteater. Slegs die klip vloer en die omliggende mure bly van die ou messelwerk.
  
  
  Daar was'n maan, en deur sy lig wat hy kon sien die besorg camouflage netting oorhoofse, en bo dit die omsendbrief ruïnes van die Colosseum self. In die middel van die skoonmaak van die gebied van die put was die ontbrekende "Haan". Dit is geïnstalleer op UAVs. Hulle was albei sit op die bekendstelling oprit, wat is gekantel op'n baie lae hoek.
  
  
  Ons begin na die bekendstelling oprit. Dit was die perfekte wegkruipplek. Ons satelliet, ons SR-71-kameras in die ruimte sal nooit sien die ego - ten minste nie totdat dit is van stapel gestuur. Dit is ironies, natuurlik - hier in die ruïnes is die ideale toestel vir die skep van die ruïnes.
  
  
  "Wel, Mnr Carter, wat dink jy?" Mertens gesê.
  
  
  "Ek is verbaas."
  
  
  Hy het gestop. "O, hoe is dit?"
  
  
  "Jy het gepraat oor die deeglikheid. Selfs in die donker, ek kan sien dit al rondom my, selfs vir die skerpskutters jy gestasioneer is daar. Dit maak nie sin nie."
  
  
  "Regtig? Hoor jy wat sê hy aan sy kamerade? Wat nie sin maak nie?"
  
  
  "Wat jy sê oor mense wat van plan is rooftogte en dan versuim om te ontsnap, ek sou sê jy dieselfde fout gemaak."
  
  
  "Wil jy? Horst, Jose, waar het ons'n fout maak?"
  
  
  "Die eerste fout," sê Schroeder in duits,"was om te bring die ego hier."
  
  
  "O, moenie begin dit weer," Villa gebreek het, " net omdat jy te dom om te verstaan..."
  
  
  "Jah! Ek verstaan dit baie goed. As dit nie was vir my span, hierdie vuurpyl sou nie daar sit. As net..."
  
  
  "Jou kommando! Dit was haar plan om te..."
  
  
  "Here! Here! "Die stem van Mertens die oplossing van wetenskaplike navorsing probleme twis. "Wat is voor ons is die gevolg van ons gesamentlike pogings. Daar is geen behoefte om te argumenteer en geen tyd. Maar ons gas sê dat ons'n fout gemaak het, en ek, byvoorbeeld, wil graag weet waar ons'n fout gemaak het. Vertel ons, Mnr Carter."
  
  
  Hoewel hy dit nie kon doen op tyd, sy was gereed om te druk die homing knoppie op die rug van sy voet. Ek het gevind wat ek was gestuur om te vind, maar al wat ek kon doen, op die oomblik was te kyk vir'n manier uit. "So lank as wat jy nie die bekendstelling van hierdie voël," sê ek, " dit is goed weggesteek. So gou as wat jy doen, hetsy NAJE of Sesde Vloot sal skiet die sl. Jy sal wees in die sak voor jy die teiken getref. "
  
  
  "Dit is nooit goed nie, is dit? O, nee. Alle reg, neem'n goeie kyk, Mnr Carter. Haar hotel, sodat jy kan sien wat jy sal help om haar. In die tussentyd, baie bly om te wees gedoen het."
  
  
  Hulle het my terug binnekant, nie aan die DC-7 se leunings staan, maar na'n kamer op die teenoorgestelde kant van die wegspringplek. Ek het al aan verskeie missie beheer sentrums. Sy gesien het, elektroniese consoles ih leiding stelsels, ih toesig telemetrie. Ek het nog nooit gesien iets meer gesofistikeerd as wat Mertens en die groep vergader in die ingewande van die Portarius.
  
  
  Daar was die helfte van'n dosyn tegnici in die kamer, almal in dieselfde elegante uniforms as ih se meerderes. Twee van hulle was sit by die beheer module, die hersiening van'n kontrolelys. Toe ons geloop het in, het hulle almal het die kennis, en Schroeder ih oomblik.
  
  
  "Ek wil hê jy om te sien dit, ook." Mertens straal. "Nou het ons het om aan te pas ons eie beheer na die Haan se Oog swart boks. Dit is nie'n maklike taak nie, my vriend, maar gelukkig vir die talent wat ons versamel het hier, ons nader die aftelling."
  
  
  "André, ek kan onderbreek haar vir'n oomblik. Ek dink ons gaste kan gebruik om'n kort inligtingsessie. Kan ons neem'n blik op die teiken, asseblief?"
  
  
  André het kleurlose oë en lang, soepel vingers. Odin rondom hulle druk twee knoppies op die paneel aan sy linkerkant. 'n ERX skandering skerm met'n Punt 7 slot bedek die muur. Op die nen, die siening van die Swart Rok is uitgelê met buitengewone helderheid. Die node in nen was die Krim-Skiereiland in die vorm van'n ruit. Die spoorlyn van Dnepropetrovsk was'n skoenveter gaan deur Ushko Dzhankoy te Sevastopol.
  
  
  Sevastopol is meer as die hoofkwartier van die Sowjet-Swart See Vloot, dit is in'n saal op die suidelike see grens van die USSR, soos Murmansk in die noorde.
  
  
  Admiraal Yegorov kan'n honderd meer skepe in die noord-Vloot as Admiraal Sysoev in die ego Swart See Opdrag, wat hy voorrade aan die Middellandse see, maar met ses Krest-klas missiel cruisers, 50 Kashin verwoesters, en byna dieselfde nommer van die Y-klas duikbote, het hy nie huiwer.
  
  
  Die skandeerder genader Sevastopol close-up. Ek het nie dit nodig het. Hy was daar. Dit was beslis'n teiken vir iemand met kern ambisies.
  
  
  "Herken jy hierdie?" Mertens snork.
  
  
  "Vaagweg. Iemand het my vertel dat die ego radar is ondeurdringbare."
  
  
  "Iemand het jou vertel verkeerd. Is dit nie dat die reg, Andrey?"
  
  
  "Ja, meneer."
  
  
  "André, wys ons gaste die beplande kursus."
  
  
  André druk'n paar knoppies, en ons kyk uit oor die hele Mediterreense streek van Lamana na die ooste, waaronder Italië, Griekeland, Turkye, en die Swart See. Die groen lyn strek byna openlik aan die Ioniese See tussen Cythera en Antiquitera, tussen die Peloponnesos en Crete. Daar, die lyn wat loop deur die Cycladen eilande in die Egeïese See. Dit het noord van Lemnos en ooste van Samothrace. Dit omring die smal deurgang deur die Dardenelles en, verby overland suid van Alexandropalis, gekruis turkse grondgebied, op pad noord van Hayabolu, wat in die Swart See naby Daglari. Van daar het dit openlik te Sevastopol.
  
  
  "Baie opregte en tot die punt," Mertens gesê. Die radar sal haal wat die satelliet kameras het misluk om op te spoor. Die UAV nie beweeg nie so vinnig, en wat sal maak dat dit alles'n mors van tyd. Is dit nie reg? "
  
  
  "Jy het die vloer," het hy gesê, " ek wil alles."
  
  
  "Natuurlik, die radar sou opgetel het ons klein pogings... as net die emu het iets om af te haal. Hoogte, Mnr Carter, hoogte. As jy gesien het, ons vuurpyl sal beweeg oor die water op'n kort afstand van ons af. Ons geprogrammeer is om die ego vir'n konstante hoogte van dertig voete. Wanneer dit gaan oor die grond, dit sal volg die kontoer van die grond, bome, klowe - wat ook al jy wil, en die ego hoogte sal nie verander nie. En, soos jy goed weet, die radar sal nie scan dit op so'n lae trajek."
  
  
  Sevastopol het dit gesien, ego'n smal riviermonding, die omliggende ego rotse sny deur die ondersteuners-detectors. Die vloek is dat enige vuurpyl het'n hoek van sy trajek. "Haan", geïnstalleer op die UAV, het nie nodig om hierdie. Dit was die doel van die ego diefstal. Hy kon ingaan feitlik nul punt, oop soos'n pyl.
  
  
  "Het ek beantwoord al jou vrae?" Hy was stralend weer.
  
  
  "Alle maar een. Hoekom is almal so gretig om te begin die tweede Wêreldoorlog III?"
  
  
  "Dit is hoekom jy hier is, Mnr Carter, om dit te voorkom! Dink oor die opofferings wat jy sal maak aan al van die mensdom. Kom op, ek het iets anders wat ek wil om te wys voor die program begin. Dankie, André. "
  
  
  Die beheer kamer het ook deurslotte. Dit is gebou met'n ontploffing beskerming in gedagte. In hierdie geval, sou daar geen spesiale nodig het om te begin'n UAV met'n vrag van die JP-4. Merten mag het oorspronklik beplan om te samel'n interkontinentale ballistiese missiel.
  
  
  Hulle het my uit van sending beheer en'n onverligte klip gang, die gebruik van flitse. Ons klim'n antieke trap en het onsself onder die ruïnes. Daar die maan het geword van ons gids. Ons stap saam wat moet die hoofstraat tot ons gekom het om'n een-storie kompleks van die moderne konstruksie. Terwyl loop, het sy opgemerk deur die sekuriteit wagte staan op die hoogtes.
  
  
  "Wel," Mertens het gesê, " ek is seker jy sal verskoon Dr Schroeder en Dr Villa. Jy sal sien ih later, maar hulle het dinge wat om nou te doen, en so sal ons doen."
  
  
  Ek kon nie wag om te gaan sit vir'n rede. Druk op die rug van'n stoel teen haar been kon toegeneem het die bevolking van Portarius deur ses honderd. Ek het gewoonlik nie my werk nie, maar daar is geen versterkings. Maar dit was ongewoon, en Smous het my'n einde. Die probleem was dat ek nie kon sit.
  
  
  Geen ligte was op binne-in die kompleks, nog'n teken van die beplanning. Ons Samos sekuriteit kameras is sterk genoeg om af te haal'n vlooi op'n golf bal uit'n paar honderd myl weg. In normale modus, die satelliet opgetel ligte in die ruïnes. In hierdie ongewone situasie, die foto tolk sal kennis neem en stuur die inligting.
  
  
  Mertens het af in die gang na sy kantoor. Daar was'n stoel en'n paar stoele, maar die hele kamer was'n deurmekaar hopie van onderdele en stukke van die elektroniese toerusting.
  
  
  "Ek het om te vra om verskoning vir die gemors," het hy gesê.
  
  
  "Jy moet meer versigtig wees met wat Hammarskjöld." Ek het gesê, op soek na'n leë stoel, maar ek het nie sien een.
  
  
  Hy staar na my vir'n tweede, dan glimlag. Hy sit by sy lessenaar, vroetel met sy papiere.
  
  
  "Hoeveel van julle is in hierdie saak?" Ek het haar gevra as ek genader om die tafel, voor te berei om te sit op dit. "Of is dit'n staat geheim?"
  
  
  
  "Daar is geen geheime van jou, Mnr Carter." Hy opgetel het'n paar vraestelle. "Met jou, ons is vyftig-een in Rivne. Almal van ons hier is gereed om te begin. Wanneer die stof gaan lê, om so te praat, sal ons skuif op na die volgende fase. Nou gaan ek om dit te lees aan jou vir jou deelname in die program. Jy sit dit op band, en ons sal sien dit in veilige hande vir die wêreldwye uitsaai. Jy sal bekend." Hy glimlag. Die uitdrukking op sy gesig herinner my van'n hiëna om op te kyk van sy prooi.
  
  
  "Die mense van die Wêreld!" het hy lees soos'n derderangse boek: "die organisasie wat verantwoordelik is vir die kern vernietiging van die russiese hawe van Sewastopol is genoem BYL. BYL is'n spesiale ONS regering spioen agentskap gewy aan die sluipmoord op en die omverwerping van regerings. Ego-Direkteur en Hoof van Bedrywighede-David Hawke. Die diefstal van die Kokai missiel en die bekendstelling van die voertuig, sowel as ih leiding, was uitgevoer deur Smous. Hare, Nick Carter, was om te help met die missie. Ek het dit in protes. Ek sal dood wees teen die tyd dat hierdie woorde is uitgesaai. Ek is verantwoordelik vir die BYL-moorde.
  
  
  "Daar is'n tweeledige plan agter hierdie daad van die kern volksmoord. Die Mense se Republiek van China sal verantwoordelik wees vir die vernietiging van Sewastopol. In'n moontlike kern oorlog "en die daaropvolgende wêreldwye omwenteling, Hawk", met die ondersteuning van die Pentagon, planne om die mag te gryp in die Verenigde State van amerika. Daar is geen tyd om te gee besonderhede. My laaste hoop is dat my woorde sal oral gehoor word! "
  
  
  "Wel," het hy opgekyk, die man wat net het die toespraak, " hoe klink dit?"
  
  
  "Beroertes. Die grammatika is nie te akkuraat is nie."
  
  
  "Ag, maar dink oor die impak."
  
  
  "Dit sal wees soos'n gebreekte eier," sê ek.
  
  
  "Meer soos roereiers, Mnr Carter, of miskien'n gekookte gans?"
  
  
  "Maak nie saak hoe jy gee ons'n ego, niemand sal dit koop."
  
  
  "Ha! Sevastopol is verwoes. Die wêreld is op die rand van vernietiging. Dink net oor die implikasies van jou bevestiging in die Verenigde State van amerika. Eerstens, sal dit wys dat'n geheime intelligensie-eenheid van die russiese regering is verantwoordelik vir hierdie horror. dit sal u inlig oor die Amerikaanse publiek oor'n spioen agentskap wat niemand geweet het oor. Derde, as gevolg van die groeiende gebrek aan openbare ondersteuning, dit sal veroorsaak dat jou stelsel te crash! Hy slaan sy vuis op die tafel, en vir'n oomblik was daar waansin in sy bultende oë.
  
  
  "O, ek kan jou verseker, Mnr Carter, ons het gedink dit alles uit, ons het beplan om hierdie oomblik vir'n lang tyd. Jy sien, in hierdie organisasie, ons almal het om te streef na dieselfde doelwitte te bereik. Kan jy raai wat dit is?"
  
  
  "Teenwoordig wees by jou eie uitvoering."
  
  
  Hy glimlag ten spyte van homself. "Jou land het nie die moed om iemand te voer. Ons doel is om te vernietig jou ondraaglik stelsel. Saai anargie... en dan, met behoorlike ondersteuning, versamel die skerwe en vorm die ih korrek." Hy bal sy vuis, en Sergei terug gekom het.
  
  
  "Groete aan die Keiser." Ek het'n stap terug en gaan sit op'n stoel, maar een van die wagte stoot my weg.
  
  
  Hy het opgetree asof hy nie gehoor het nie my. "Wat beteken jou Marine Corps sê - 'n paar goeie mense? Wel, daardie paar is beter as enigiemand anders. Elke persoon is'n professionele persoon in hul veld, weet wat'n emoe is, hoe om dit te doen, en vir'n spesifieke doel. die doel wat handel met aangeleenthede aan die einde. Ek sal julle wys wat ek bedoel."
  
  
  "Sê vir my, sal Tasahmed Odin Po voldoen aan jou vyftig professionele mense?"
  
  
  "Die generaal is'n bondgenoot. In ruil vir sy samewerking, ons het ontslae te raak van Mendanike. Die ego-prys is NAPR, en ons s'n is om stil te verlaat op die regte tyd." Terwyl dit was'n borrelende, hy stel'n film projektor en geskiet die film deur dit. Hy sit die ego op'n stoel, en hy wat daarop gemik is die ego by die muur.
  
  
  "Jy het geen idee hoe lank sy is wag vir jou hier, Mnr Carter. Jy is ook'n professionele, maar selfs as jy is nie, ek is seker jy sou belangstel in hoe ons bereik so baie kennis oor die BYL en onsself. Deeglikheid. Jy sal sien die stem."
  
  
  Ek het dit gesien, maar ek het om te luister na meer van dit die eerste keer. "In vandag se wêreld van die mediese tegnologie, daar is geen persoon wat nie kan gemaak word om te werk as dit moet. Maar, in'n paar dinge wat sy anderste. Om ontslae te raak van hyperdermia is te maklik. Ek verkies om te gebruik fisiese middele te bereik sielkundige doelwitte te bereik."
  
  
  "Het jy bied sitplekke vir die movies?"
  
  
  "Nie in hierdie geval. Ek wil eerder jy opstaan." Jou gerief is nie in my beste belange." Hy het'n gebaar, en die wagte het my so dat ek was die gesig staar die muur wat nou gedien as'n skerm.
  
  
  Hy omgekeer die lig skakelaar. "Ek is seker dat jy sal besef'n ou vriend," die projektor gons.
  
  
  Hy was reg. Joe Banke sal haar herken as hy is vermom as'n gorilla. Sy nommer is N-3 in die hiërargie. Hy was N-6 tot hy verdwyn in Tripoli oor vier jaar gelede. "Hawk het my vertel dat Joe het geweet dat iets deur'n ongeluk. Die ongeluk was noodlottig.
  
  
  Een aand, het hy die hotel waar hy bly met vlooi sakke en verdwyn. Geen teken van hom. En nou is hy het geweet waar die wind het geneem ego.
  
  
  Totdat ek gesien het Merten se film, in wat hy sien, my houding teenoor hom was eenvoudig koelbloedige. Ek sal hom dood te maak so gou as wat ek kan. Halfpad deur die ego omgewing, my tande byt so styf dat my kakebeen spiere was gereed om te ontplof. Hy kon voel hoe die sweet op sy nek, die smaak van die gal in sy keel, en die wit vuur wat brand in elke porie.
  
  
  Sy het nog nooit gesien is aan die moord van'n persoon te neem in die lewe. Ek het gesien hoe dit gebeur om te Joe Banke, vasgepen soos'n vlinder aan die raad. Hy het gekyk hoe Mertens gelei die twee boewe, afslag messe dreun die ego soos bebloede druiwe. Haar, het Mertensen kwyl oor Joe se pyn.
  
  
  Die band begin, maar haar oë was gesluit. Ek het om te dink, en ek kon dit nie doen nie, kyk na die lewe rip en skeur deur'n ou vriend. Staan of lê, hy kon nie druk op die homing knoppie met sy hande vasgebind. Probeer om te kry Hugo vry te laat my polse te lank sou neem en trek die aandag van my watchers. Ek nodig het om te vind iets solied.
  
  
  Haar,ek het gehoor Mertens afdwalen op. "Jy weet, in die einde, hy het ingestem om ons te vertel alles - as ons net wil geskiet die ego. Jy gooi sout op die rou vlees, en die pyn is baie intens."
  
  
  Hy het gekreun en probeer om te waggel terug na die tafel. Ek het nie ses duim tot my assistente sit my terug in my stoel.
  
  
  "O, dit is ontstellend, ja." Mertens sug. "En, natuurlik, ons het ons woord. Maar voor ons sit hom uit sy ellende, hy het ons vertel genoeg oor BYL en Nike Carter, so met verloop van tyd ons was in staat om saam te stukkie wat ons nodig het om te weet. Natuurlik, dit was nie die geval nie." Voordat hulle ferret, tot veel later het ons besluit om die program wat jy en BYL in ons bedryf. So jy sien. "Hy draai af van die motor en draai op brylev.
  
  
  Hy laat sy speeksel vloei uit die rta en in duie gestort op die vloer, met'n slag aan die skouer. As hande gelê op my, haar vinnig genader, die beplanning van'n backflip wat sou land my op'n stoel waar haar kon rus my voet op die ego rand.
  
  
  Ons gee nie om nie. Hulle geblokkeer alle beweging, hou my styf vas. Hulle was baie lekker. Een was die koreaanse en die ander was Usa. Ongeag van hul ih geografie, hulle bestudeer die dieselfde teks. -
  
  
  "My God," Mertens geskree, " ek het gedink jy is gemaak van'n harder materiaal. Is jy bekommerd oor wat behandel word op dieselfde manier? Moenie bekommerd wees nie, ons sal nie moet jy in hierdie toestand van ontklee. Ons wil hê dat jy'n goeie stem."
  
  
  Hy stap na my toe, en hy laat sy wagte doen die werk deur veins'n flou, laat hulle die helfte sleep my saam met hulle.
  
  
  Aan die einde van die gang, ons kom terug na die ruïnes en die klip stappe wat lei af. Mertens omgekeer die skakelaar, en die heilige uitgestort af van onder, wat die stowwerige pad na die dood.
  
  
  Hy het gedoen wat ek het gehoop vir. Hy het vir die eerste keer. In my e-pos besigheid is jy nie veel moeite, jy ih kry. Ek struikel oor dit, en wanneer ek voel die greep op my verhoog, ek gooi my bene, ingesteek hulle in, en gooi hulle weg. Ek gekontak Merten se rug. Met'n gil, hy neergestort af met die trappe. Die krag van my punch skeur uit my verdediging teen die teengewigte, en ons was nie ver agter in die herfs.
  
  
  Ek het probeer om te hou my kop in, maar geen hande in elk geval. Sy het nog nooit bereik die onderkant. Iewers tussen dit en die begin punt, dit het in die diep ruimte, waar dit was donker, koue, en leeg.
  
  
  
  
  
  
  
  Hoofstuk 19
  
  
  
  
  
  
  
  Iemand roep my naam, maar dit was regtig nie my naam. "Jy het'n fout gemaak," sê ek, " jy sal hê om alles weer te begin."
  
  
  "Ned! Ned Cole! Asseblief, asseblief!"
  
  
  "Moenie bang wees vir ewig. Probeer om die neem van'n diep asem." Ek kon hoor my eie stem, maar daar was'n verskil in wat ek gedink het en wat ek gesê het. Haar gesukkel om dit op te los deur die opening van haar oë. Ih dit weer gesluit in die helder lig. "Net neem die mes," mompel ek.
  
  
  "Ned! Ned, dit se hare, Mathews Paula!"
  
  
  Die volgende keer dat ek dit probeer het, was ek oortuig daarvan dat sy reg was. Sy kyk na my met haar gesig en nooit lyk so oulik. Sy was geklee in niks, maar die make-up, en nie veel van dit. Dit was geplaas op'n ou klip plaat - 'n offer altaar. Dit was eens'n marteling kamer. Die enigste moderne toevoeging was'n helder en lewendige wyding.
  
  
  In enige lig, Paula was'n pragtige dier. Met haar arms terug gegooi, haar borste uitsteek, haar nippels gewek nie van passie nie, maar van vrees, die kurwes en die gewrigte van haar liggaam beklemtoon, hy was vinnig hanteer.
  
  
  "O, dankie God!" het sy gesê toe sy my sien op soek na nah.
  
  
  "Hoe lank het sy hier?" Daar was'n klip pilaar in die middel van die kamer. Hare was wat gekoppel is aan hom nie net om sy arms en bene, maar ook om sy bors.
  
  
  "Ek ... ek weet nie. Toe ek wakker word, was jy daar ... bedek in die bloed. Haar naam is ..."
  
  
  Die boodskap klink soos die sny van'n afslag mes. Hulle gaan dieselfde ding om te doen om haar as wat hulle gedoen het om te Joe Banke as ek nie speel bal. "Hoe het hulle jou?"
  
  
  "Daar was'n oproep. Hulle het gesê jy was in'n ongeluk, en..."
  
  
  "Hoekom het jy nie Sutton kom?"
  
  
  "Ego ... ego was gedagvaar is om te voldoen aan Algemene Tasahmed by die paleis."
  
  
  Hy skud sy kop skoon te maak die blurriness, en wou hy gehad het. "Paula," sê ek.
  
  
  "Wel, wat doen ons hier?" Kolonel Duse moes buig af te tree. Nen was geklee in'n nuwe uniform met'n algemene se ster op die skouers. "O, dis so oulik." Hy stap oor en het Paulo'n lang, pynlike kyk. Hy reik uit en streel oor haar borste. Ek het gehoor haar trek in'n asem.
  
  
  "'n groot, regtig'n goeie." Hy het sy hande op haar bene. "'n ware pureblood. Haar uitstekende volbloed ruiter." Sy kerm soos hy gegly'n poot tussen haar dye. "Suiwer goud," het hy gesug.
  
  
  "Jy is nie'n mens nie genoeg om te ry'n bok, en die saai sal gooi jy rondom die kamp," het ek gesê, met die hoop om te trek ego aan my.
  
  
  Dit het gewerk. Hy het na my toe gekom het met'n olierige glimlag. "Ek is bly om te sien jy weer."
  
  
  Ek het skaars tyd gehad om te gespanne wanneer my linkerkant klap in Nah en my regterkant klap in my kakebeen. Ek gespoeg bloed op hom en hy het begin werk aan my.
  
  
  Ek het nie voorgee dat hy wil my weg. Maar as gevolg van die pyn en gevoelloosheid van dit, het voortgegaan om te stalletjie vir die tyd. Dit was'n moeilike pad om te koop, maar dit was die enigste een wat ek het.
  
  
  Toe hy gestop het, was hy swaar asemhaal. "Die dokter het gesê ek sou nie seermaak nie te veel nie, maar ons sal probeer om weer wanneer jy voel meer gereed is." Hy draai weg van my en gaan terug na Paula.
  
  
  Ek het gevoel soos my polse was aangegryp in'n vise vir te lank, maar ek kon nog steeds beweeg my vingers. Ek spandeer baie ure beoefening van hierdie oefening in die BYL gym met Peter Andrus. Petrus was nie Houdini. Die Emoe is beter. Ego se werk was te onderrig en op te lei om N Artikel oor hoe om dinge te doen wat niemand anders kan doen, of vasgebind, geboei, of gegooi word in'n rivier in'n vat van die sement. My vingers het begin om te bereik die helfte van Hugo onder sy hemp.
  
  
  Dan is die tyd is naby, en Mertens en Villa gekom het.
  
  
  "Kolonel, kry jou hande af dat die meisie!" Mertens se kop is verbind, en selfs met sy kop af, kon hy vertel dat hul nie die moeite werd veel beter nie. Hy was mank toe hy my sien, bloed drup, blykbaar koue.
  
  
  "Hoekom die hel nie!" bulder hy. "Wat het jy met hom doen?"
  
  
  Hy gryp my hare en trek my op. Hoor ek hom suig in sy asem by die aanskoue van my. "Dr. Villa, kry'n bietjie water, kry'n stimulant! Douza, as..."
  
  
  "Ek het net sag is dit'n bietjie, so hy sal meer samewerking."
  
  
  "Kry uit van hier! Get out, get out!"
  
  
  Mertens lyk my oor weer, voel my vou dollar. Dan loop hy oor na Paula, bewend: "ek hoop jy sal verskoon die ego gedrag."
  
  
  "Ek wil uit te kry van hier, ook Dr. van der Meer." Paula se stem was bewerig, maar sy was nie histeries.
  
  
  "En jy, my liewe... op voorwaarde dat ons kan verkry die hulp van hierdie man."
  
  
  Hy was beleefd, hierdie wizard-bekommerd oor haar welsyn, voor te berei om die vel van haar lewe.
  
  
  Ou Man Wat terug gekom het en het emmers water vir sy seer kop. Hy het nie reageer. Willa my aangeval, die verlaging van my ooglid, die nagaan van my skedel. "Dit kan erg beskadig die emu," het hy gesê. "Daar is bloed in die ego se oor en die agterkant van sy kop waar hy slaan die rots."
  
  
  "Maar dit kan nie gebeur nie!" Mertens was regtig gehuil.
  
  
  "Of hy kon gewees het bluf."
  
  
  "Ja!" Nou het hulle was albei staan in die voorkant van my. Haar, het ek gehoor'n wedstryd lig.
  
  
  "Wat doen jy van plan is om te doen?"
  
  
  "Toets werk".
  
  
  Die vlamme geskroei my wang en my deurmekaar hare. Dit het al my oorblywende beheer te bly slap. Die gevoel was onmoontlik om te meet. Die vlamme brand in my vlees. Ek kon ruik dit brand.
  
  
  "Dit is genoeg," Mertens gesê. "Hy is regtig bewusteloos. Ek het geen begeerte om te cremate ego hier."
  
  
  "Ek is nog nie seker nie. Ons kan probeer om'n ander manier, kan ons begin met nah."
  
  
  Ek het nie sien Schroeder in die kamer. Ego se roggelende stem skielik dreun. "Dokter, ons het vyftien minute om te begin die aftelling. Ons het jou nodig."
  
  
  "Die bekendstelling sal nie gebeur nie totdat ons kry wat ons wil hier," Mertens gesê.
  
  
  "Maar die ontwikkeling is geïnstalleer, alle data is opgeneem."
  
  
  "Ek ken haar, ek ken haar. Jy sal hê om te wag totdat ek kry hier."
  
  
  "Dit kan nie lank hou nie. Daar is geen voorsiening vir'n vertraging buite die stel begin tyd ."
  
  
  "Ek sal kom so gou as wat ek kan!"
  
  
  "Jah! Ek vertel haar van jou plan met hom is nie werk nie, en dit nie werk nie." Hy het gemompel.
  
  
  "Hy is'n gat," Mertens sug, " is al wat hy wil doen, is om te blaas Sevastopol."
  
  
  "Laat dat sadistiese Douza aanval Nah met'n mes, en ons sal sien of dit help hom." Willa was nog praat duits, en hy het gehoop Paula Ego was nie om dit te lees.
  
  
  Daar was min krag in my vingers en minder sensasie, maar dit kan opgespoor word deur die knop op Hugo se hef. Deur die draai van sy hand, het hy in staat was om te sit drie vingers op dit. Haar begin probeer om te verlig die ego in die palm van haar hand. Die druk is gestruktureer om die vrylating van die band wat gehou is om die lem stewig op my voorarm. Maar dit was nie vrygestel is deur die tyd Villa teruggekeer na Dusa.
  
  
  "Ek doen nie weet as jy het afgelei die ego van die vergadering, Kolonel," Mertens gebreek. "As dit so is, sal jy uitgevoer word. Dr. Villa dink hy kon gewees het, bluf. As dit so is, jy in die lewe. Jy wil die meisie so baie, jy kan begin met nah."
  
  
  "Ek verstaan nie." Duza se stem is laag en kook.
  
  
  "Dit is heel eenvoudig. Jy het ervaring. Begin met haar arm of bors, of waar jy wil. Maar kry tot besigheid nou!"
  
  
  "W-wat is jy gaan om te doen!" Paula se stem was hoog, byna op sy limiet. My vingers het nie die krag om vry te stel Hugo.
  
  
  "Ek het nog nooit dit gedoen het, tot'n vrou," Dusa se stem bewe.
  
  
  "Jy sal nou hier, of jy sal sterf." Mertens se stem was soos'n gebreekte draad oor te breek.
  
  
  Hy het sy kop af, sy vingers tensing. Al wat ek kon hoor was haar swaar asemhaling. Paula kerm, "Asseblief, nee!" en dan het sy begin skreeu.
  
  
  Die band losgemaak, en die hef van die Hugo was in my hand. Ego het dit, en die lem gesny deur my hemp. Nou was dit nodig om aansoek te doen die stilet om die toue sonder om dit te laat val. Sy oplossings na te vors probleme jack Paula en gefokus. Haar sweet bloed, en die bloed was besig om my vingers taai wanneer haar uiteindelik het seker gemaak om los te maak van hul effekte.
  
  
  Haar snak na asem. "Wag! Stop!"
  
  
  Dit het gelei ih om te vlug.
  
  
  "Jy was reg, Dr Villa, jy was reg!" Mertens snork.
  
  
  "Laat haar staan," mompel ek.
  
  
  "Natuurlik, natuurlik! Ons sal nie aan'n enkele hare van haar kop as jy speel jou deel."
  
  
  Paula het flou geword. Haar linkerarm was bedek in die bloed. Om die waarheid te sê, as ek gehad het om op te offer om haar te verhoed dat die launch, ek sou nie sê enigiets, maak nie saak hoe verskriklik die toneel was.
  
  
  Wanneer Douza my vermoor, hy gekoop het haar tyd. Paula gekoop het vir my'n paar meer. Een tug en my hande sal vry wees. As my bene was vry, ek sou nie wag vir haar. Wat dit ook al was, met drie van hulle rond, ek het om saam te speel.
  
  
  "Dr. Villa, 'n tape recorder, asseblief."
  
  
  "Water!" Ek croaked.
  
  
  "Senor Carter sal ophou voorgee, of die kolonel sal terug te gaan na die meisie." Ek was nagaan van my Sony laptop wanneer Mertens het vir my gewys dat my selfoon.
  
  
  "Lees dit beide maniere," het hy gesê, hou die papier in die voorkant van my oë.
  
  
  "Ek kan nie lees enigiets sonder water."
  
  
  Daar was nog'n paar links in die emmer, en Dusa hou dit terwyl hy verstik en ingesluk.
  
  
  "Nou lees dit, en geen truuks," Mertens bestel. Hy was oorweldig deur die opwinding.
  
  
  "Wat van die meisie?"
  
  
  "Ek gee jou my woord dat sy sal nie weer aangeraak." Hy sit sy hand op sy hart.
  
  
  Hulle sal nie raak aan haar, sal hulle skiet haar so gou as wat ek kry uit die pad.
  
  
  "Lees Carter! Lees dit!" Die papier het gebewe in die voorkant van my gesig soos Villa wat die mikrofoon na sy mond.
  
  
  Hulle sal my doodmaak so gou as die belydenis is op band opgeneem. Wanneer hulle is albei rond, ih en Hugo kan vind haar. Daar was net Duza, wat is buite bereik. Behalwe die ego se eie .45-kaliber holster, Emu daarin geslaag om te konfiskeer Wilhelmina, en dit het vas in sy gordel. As ek kon kry naby aan hom, 'n Luger sou neem haar en skiet hulle almal.
  
  
  Ek het daarin geslaag te ruïneer die belydenis drie keer voor die Villa het my gewaarsku dat as ek nie die ontwerp van dit behoorlik, Dusa sou begin kerf Paulo weer.
  
  
  Op die vierde neem, was dit gereed is. Wanneer haar gekom het om die lyn "ek het nie tyd om te gee besonderhede", haar was gaan om voorsiening te maak'n paar van sy eie. Ek het nie'n kans nie. Toe ek dit lees: "Daar is'n dubbel plan agter hierdie daad van die kern volksmoord," het Schroeder steek sy kop in die paadjie af en verwoes my prestasie.
  
  
  "Mertens!" blaf hy in duits. "Ons kan nie terug te hou die aftelling. Jy moet gaan onmiddellik!"
  
  
  "In'n minuut," Mertens skree. "Nou het jy verwoes alles!"
  
  
  "Daar is geen tyd om te argumenteer. Beide van julle is wat nodig is op een slag, anders sal ons het om te staak."
  
  
  Hy was weg voor Mertens kon stamp sy voet.
  
  
  "Die kolonel kan
  
  
  neem'n opname sessie, Dokter, " Willa voorgestel, die uitreiking van die blokfluit en mikrofoon te Duse as hy die leiding vir die doorless ingang.
  
  
  "Goed, goed! Kolonel, begin met die opname van die begin af. Haar, ek wil hom in die lewe wanneer ek kry hom terug. Wanneer sy liggaam is gevind in Stuttgart, ek wil hom om te erken." Hy hardloop weg.
  
  
  Paula was bewus weer, maar haar oë was geglasuurde met skok. Haar doel was spin rondom asof sy kon nie uitvind wat aan die gang was. Dusa glimlag op my as hy genader, papier in die een hand, mikrofoon in die ander.
  
  
  Ek spoeg op sy nuwe uniform. Toe hy het gereageer deur te kyk af, het hy gebreek het die laaste strand van die hare wat gehou my polse. My hande, bevry van die sesde een, gespin soos springs. Ek gryp haar deur die agterkant van die ego se nek met my linker hand, en wanneer die ego druk haar naby, my regterhand stoot Hugo in'n lae en treurige beweging.
  
  
  Die ego huil was'n geskreeu van die gewroeg ongeloof. Hy was probeer om te trek weg van die dodelike mes, maar nou is my arm was om sy rug. Ego se nek is die boog, teiken agteroor, oë en mond oop te maak As hy stelle af, sy hande probeer om te gryp my pols.
  
  
  Ek het geen genade op hom. Het hy nie verdien nie. Haar afgebrand hom soos'n vis, van die lewe te borsstuk, en gooi hom weg. Hy het gekom af met'n miaau, trek sy bene in'n fetale posisie. Terwyl hy was loesing rond, skop sy hakke, probeer om vas te hou aan sy binnekant sonder veel sukses, hy sny die tou rondom hulle wat gehou my bene. Ten slotte, my hand het na die homing knoppie. Sesde Vloot monitors is die optel van my sein.
  
  
  Paula het nie geweet wat aan die gang was, en ek het nie tyd om haar te vertel. Haar oë was agatha-soos as sy kyk na die kolonel probeer om te veg om sy pad na die hemel. Hy was nog steeds grawe deur die see van sy eie bloed en guts as hy haar vrygestel. Ek het haar moeg weer, wat was nie'n slegte idee onder die omstandighede.
  
  
  Dit is opgetel deur Wilhelmina van die vloer, behandel te Doosa se Danse Macabre. Hy het ook'n .45-kaliber pistool van hom en het sy eie brandbomme clip in sy ego sak.
  
  
  "Oral waar jy gaan, jy kan reis lig," emu het vir haar gesê. Hy het my nie hoor. Hy was reeds op sy pad.
  
  
  
  
  
  
  
  Hoofstuk 20
  
  
  
  
  
  
  
  Ek het haar nie vind in die Mertens kantoor plek, en ek het nie verwag om haar te. Die aksie was op die wegspringplek. Vyftig mense sal wees gestasioneer in die sending beheer sentrum of staan op die mure, die verskaffing van sekuriteit. Diegene in die beheer kamer sal opgesluit word. Daar sal nie'n kans om te stop die bekendstelling van daar af. Ek nodig het om te kry om die Haantjie self.
  
  
  Ek het nie gegaan meer as tien meter van die kompleks, na aanleiding van die hoofstraat, wanneer die soeklig op die rand van die ruïnes draai op die balk, en'n stem geskree by my om te stop. Hy hurk op die lae muur en gehardloop. Sergey probeer om my te volg. 'n masjien geweer gedonder, skietwerk hulle soos bakstene.
  
  
  Hy afgeronde die hoek, uit te sny'n klip-besaai stegie. Die ligte gaan uit, maar ek kon haar hoor fluit en hardloop voetspore. In die maanverligte duisternis, arku raakgesien haar. Dit het deur dit en die grond getref het vir'n Doriese paal. Mimmo gevee verby'n paar van die vervolgers. Dan klim hy oor die agterste muur, probeer om te draai terug in die rigting van die hoofstraat weer. In die doolhof van die ruïnes, haar vordering was te stadig. In die voorkant van my, was'n muur hoër as die ander. Haar gespring op nah met'n loop en, lê op die ongelyke top, het'n heuwel. Wanneer ek kry om dit te,ek sal meer gemaklik wees met die fokus op die Colosseum.
  
  
  As sy oor die gebied, het sy afgekom op nog'n kollig. Hierdie tyd, granaten gebly het in die middel van die vuur. Ek het'n nota geluk te wens met die Romeine op die stewige konstruksie van die ih mure. Hy hardloop by Odin rondom hulle en vermy die geraas en verwarring.
  
  
  Dit verander in'n hel van'n hide-en-soek wedstryd. Ek kon nie die risiko loop die terugkeer vuur; dit sou net definieer my. Totdat hulle het my gevang in hul ligte en my sien, hulle kon nie seker wees waar ek was, of waar ek gaan. Toe sy uiteindelik gesien teen die bult op die een kant van die Colosseum teen die lug, sy was ook gesien deur die ligte flikker langs die ego hoogtepunt. Die jag was óf voor my, of wie was in beheer was slim genoeg om te weet dat dit nutteloos was om te jaag my deur middel van die rommel wanneer die enigste ding wat hulle het om te wag was die Haan en die UAV.
  
  
  Egter, ek het geweet dat dit dalk net'n paar minute voor die begin, en ek het te veel tyd te spandeer om hulle te kry om die Colosseum amfiteater sonder om opgemerk. In die einde, hy was'n lokval gelei. Ih was gewaarsku deur'n vallende rots toe sy klim oor die muur. Maar in plaas van om te wag, het hulle begin skiet. Dit kom uit'n gil, en dan, hurk en hardloop, dit bereik die airlock ingang en duik in die ego tonnel.
  
  
  Die drie rondom hulle volg my. Die verlaging van sy hand, het hy toegelaat word om die Duza pistool aan die einde ih se lewe. Die tonnel eggo met die brul van geweerskote,
  
  
  
  
  en voor die geluid gesterf het af, hy was by die ingang na die amfiteater in die gang, op soek na die ster van die show.
  
  
  Die camouflage bedek dit. Hy begin af die stampvol trappe. Byna onmiddellik, 'n uitroep van waarskuwing klap. Brylev binnegedring van bo. Outomatiese geweervuur het begin om te krap en echo agter my en op drie kante. Dit kom uit'n gil en het die wedloop. Na drie spronge, hy het haar af en het daarin geslaag om te stop haar afkoms voordat hy die ego te ware. Hy het op al vier pote loop na die volgende paadjie. Dan is dit weer opgestaan het en gejaag af te weer.
  
  
  Hulle het my gesien, en ih vuur nagespoor my af. Lummel het my in die been. Nog een bewei my, en die splinter my getref, draai my, amper val my. Daar was'n swart plas hieronder. Sy langwerpige vorm gemerk die grens van wat eens is die Colosseum vloer. Die swart een is'n camouflage netto. Haar duif boog oor hom, dan het openhartige af.
  
  
  My hande aangeraak politiek, gebind is. Ek het gevoel dit buig onder die gewig van my spring, en dan is dit begin om te breek. My bene laat val op my kante, gereed om te neem die blaas. Ek het nie verwag dat die netto om te hou my terug, dit mag dalk net hou my terug voor ek val. Ek val in die standaard valskermspring styl, kry af op alle viere en rol oor. Die camouflage versteekte wat was onder, maar dit kon nie obskure die heilige wat deur dit, veral nou dat dit het'n gat in nen. Drie kragtige balke van bo my gevolg het. Daar was skree bevele en die klanke van die soldate oor te skiet. Hulle was nie hier om te begrawe die Keiser, hulle was hier om te begrawe Nick Carter. En ek het hier nie te veg teen die leeus met my kaal hande, maar om te veg teen die "Haan" en die ego van die LAPD. Laasgenoemde was my doel. Ek het'n Wilhelmina gevul met patrone van brandbomme aktiewe stowwe.
  
  
  Gewoonlik, sou hy nie gebring het so'n eksotiese ammunisie met hom. Aangaap sal die werk gedoen te kry sonder bykomende vuurwerke. Behalwe wanneer die teiken is'n UAV, 'n volle JP-4. 'n standaard Luger dop sou nie steek die brandstof.
  
  
  Ek het nie dink oor die feit, of hoe om in my beroep wat jy leer om te evalueer en voor te berei vir onvoorsiene omstandighede voor hulle na jou gegooi word. Ek was besig om te probeer om uit te vind genoeg dekking te bewys dat ek goed voorberei voor die pyle hierbo bespeur die afstand en die teiken.
  
  
  In die voorkant van my, was'n swart silhoeët van'n UAV op die aanvang van die lyn met'n "Haan" op sy rug. Dit was gemik op die skep van'n groter globale hel, iets wat die ego skeppers kan nie eens droom. Buite hierdie dodelike nog lewe, saam die ver einde van die heining, was'n spleet van die blou lig wat gemerk is die lees van die venster van die Mertens missie Beheer sentrum.
  
  
  Van waar haar openhartige lê teenoorgestelde Missie Beheer, dit was te ver weg vir akkurate vuur op die Luger. Haar, ek het geweet dat so gou as ek begin skiet, sou ek loop in haar brand. Ek het geen keuse nie, geen tyd. Haar uitgebreek het om die dek en gooi'n openhartige k UAV. Ek afgevuur drie skote voor die heilige my gevang, en die koeëls begin vlieg rond. Haar val op'n skouer roll en afgedank vierde en vyfde keer op die grond en in die sewende toe haar staan openlik.
  
  
  Dan het ek nie het om te skiet weer. Die UAV bars in'n skielike vlaag van vlam. Dit opgevlam helder, maak'n bose gesnuif klank. Haar tref die grond weer, en hierdie keer, wanneer genader deur haar lek, haar inloer agter die aanvang van die spoor en op pad na die blou lig.
  
  
  Die balke van die soekligte vas op die brandende UAV en talm. Die skietery opgehou het. In plaas daarvan, daar was veeltalige skree. Hulle almal bygevoeg tot: Hardloop soos die hel! Die belangrikste aksies wat geneem is. Die bogenoemde groep, ervare terroriste, was sterk en goed-opgeleide, perfek geskik is vir die kaping vliegtuie, met die dood van die gyselaars, of selfs die steel van kern wapens. Maar dit was die einde van ih se wetenskaplike onderwys. Hulle hardloop soos hulle wil nooit loop voor, want persoonlike bespuiting was nie deel van die kontrak.
  
  
  Die volgende twee klanke was meganiese. Daar was die lae huil van'n UAV turbine begin om te draai en die klang van'n metaal deure sluit. Die deur was langs'n blou venster lig, en rondom dit het Dr. Cornelius Mertens. Hy was gemompel soos'n kwaad aap. In die groeiende gloed van vlamme en dreun ligte, hy lyk soos een as hy roer in die rigting van die wegspringplek. Oë bult, swaaiende arms, het hy geslaag het, mimmo my, ignoreer ons vir niks, maar sy vuurpyl. Hy aangeval het die vlamme met sy mantel, probeer om te klop af die ego, die man het mal gegaan.
  
  
  Nie in staat is om vooraf van agter, hy hardloop na die voorkant van die baan en klim op, skud en raas. Dan ego jack gestop vir'n tweede, en toe hy skree weer, dit was'n hoë-opgeslaan gil van die skrik.
  
  
  Ek het nie het om te beweeg om uit te vind wat gebeur het. Ek het hom gesien hoe hy gooi sy kop terug, sy hande nie langer waai, maar die druk om eerlik te wees teen die UAV se lug inname, probeer om te breek vry van die greep van sy trots en vreugde.
  
  
  Maar dat die ego sou nie laat gaan. Hy het gesê: "ego," en as hy gesukkel het, gesmeek, en geskree, stadig
  
  
  gesuig ego in sy turbine totdat hy verstik tot die dood met wat ek dink jy kan noem'n Mertenburger. Dit het gelyk soos'n geskikte manier vir em te verlaat.
  
  
  Selfs voordat hy gorrel vir die laaste keer, was hy van plan om op te los'n paar vrae vir haar. Die metaal deur was oop. Dit het gelei tot die ingang na die hoof ingang van die beheer kamer. Dit was ook oop. Deur dit, ek het die kamer en sy inwoners. Ih was tien, insluitend Villa en Schroeder. Hulle het almal staar na hul huis skerm, kyk na hul leier laat in die bevrore verrassing. Hulle het saam met hom, en hy het nie die tyd om te wens hulle'n aangename reis.
  
  
  Sy is gestort deur Pierre by ih woensdag. Dan het hy die deur toegemaak en het die sluiting wiel.
  
  
  
  
  
  
  
  Hoofstuk 21
  
  
  
  
  
  
  
  Die UAV se vlamme aan die brand gesteek iets hoogs vlambare in die camouflage netto, en die hele ding opgevlam onmiddellik, maar indrukwekkend. Dit het Huey vlieëniers oor die Ranger-span meer as net'n elektroniese beep.
  
  
  Vanuit Lamana se perspektief, dit het ook gelei tot Tasahmed se vlug. Hy het geweet dat die bekendstelling van die tyd. Die skielike vuurwerk te kenne gegee dat iets verkeerd geloop het, en in sy ego posisie, hy kon dit nie ignoreer dit. En onder sulke verskillende omstandighede, sou hy nie gemaak het om iemand anders te ondersoek.
  
  
  Hy aangekom het met'n groep van twintig man, wat was vinnig ontwapen deur die Rangers, maar die aankoms van die algemene sit die groep se bevelvoerder, kolonel naby Wetsontwerp Moore se supermark, in wat hy beskou as'n politieke posisie. Ego se opdrag was om terug te keer van die gesteelde goedere en gaan na die hel. Die ego van krag was betreding op soewereine grondgebied. Dit is nodig om te verhoed dat'n internasionale insident ten alle koste. As die emu het om te veg om te kry die Haan terug, dit is een ding, maar as dit nie, selfs al is dit is aangeval is, is dit nie om te reageer.
  
  
  In die eerste oomblikke van ons vergadering, onder die fan van die bevelvoerder se helikopter, ego het haar gewaarsku en gesê dat hy moet gereed wees vir die generaal se aankoms. Ek het geweet dat as Tasahmed het nie, sou ek neem haar na Lamana om hom te vind. Wat ook al dit was, die skoon-up operasie het langer geneem as wat verwag is. Die fisiese doel was om te neem sorg van Paula-wat'n paar van medics het netjies-en maak seker dat Mertens ' kommando's óf oorgegee het of steeds in die woestyn. Die tyd wat nodig is'n tegniese deel. Met al Mertens " fancy elektroniese speletjies, Moore se tegnici het om seker te maak dat Cockeye was ook veilig is.
  
  
  Moore was'n firma, unflappable tipe, zwijger, op direkte opdrag - die soort wat mense sou volg hom oral. Die algemene weer sy kalmte amper heeltemal toe hy gebring het aan die kolonel op die wegspringplek.
  
  
  "Wie is jy, meneer? Wat is jou troepe hier doen?" mompel Tasahmed in frans.
  
  
  "Kolonel William J. Moore, Verenigde State Van Amerika Army"! hy antwoord in engels. "Ons is die neem van hierdie kern missiel weg van hier. Dit behoort aan ons."
  
  
  "Jy is indringer! Jy is'n imperialistiese inval krag! Jy...! "Hy oorgeskakel na engels.
  
  
  "Generaal, bespreek dit met my regering. Nou, asseblief, beweeg verder weg."
  
  
  "En my mede-landgenote, wie jy geslag," hy wys na die netjiese ry van liggame wat reeds ingesamel en uitgelê in die voorkant van die Mertens missie beheer sentrum, " ek sal dit met my, nie net met jou regering!"
  
  
  Hy stap uit deur die skadu. "Wat is die tyd is dit, Kolonel?"
  
  
  "Sewe minute en ons is in die lug."
  
  
  "Die generaal en sy vrou is in die heining. Ek sal saam met jou gaan."
  
  
  "Sewe myne," die kolonel het gesê, en loop weg om te kyk na die ego's stadig verwyder die "Haan" van die uitgebrande UAV.
  
  
  "Wie is jy?" Tasahmed bestudeer my verwoes gesig in die arclight.
  
  
  "Die man met die geweer," ek het gesê, laat hom voel Wilhelmina se gesig. "Sal ons gaan daar met die DC-7 openhartige nou."
  
  
  Hy het nie argumenteer. Ego sit haar neer in die stoel, hy wil beset vroeër, en hy het haar op dit, wat leun op die luger.
  
  
  "Jy het twee opsies," sê ek. "Of jy kan aansluit by hierdie lyn van vriende... of jy kan vra vir asiel."
  
  
  Wat gemaak Ego regop staan, sy swart oë glinsterende. "Skuilings!"
  
  
  "Generaal, ek gaan nie my tyd mors net gesels met jou. Ek het om te neem om die helikopter op. Jy is net so verantwoordelik is vir wat amper hier gebeur het as enige po sal voldoen aan jou dooie vriende. Terwyl Mertens en die ego seuns was neute, jy is nie. Jy het al jou eie knoppies. Jy gespeel saam om te kry wat jy wou. Wel, daar is iets wat ons wil hê. Kan jy gee dit aan ons of dit is dit ." Wilhelmina het dit geneem.
  
  
  Hy lek sy lippe. "Wat ... wat wil jy doen?"
  
  
  "Twee dinge. Sema Mendanike as die nuwe AAND, en jou planne te laat die Sowjet-vloot vang Lamana. Óf jy hardloop weg, en Washington sal dit doen."
  
  
  'n amptelike aankondiging, of Madame Mendanica sal hê om aan te kondig jou dood."
  
  
  "My... ek moet'n paar keer te dink."
  
  
  "Jy het'n ego, nee." Sy het opgestaan. "Ons gaan uit die deur saam, of ek gaan alleen."
  
  
  Ons het saam so gou as die fan op die opdrag helikopter begin spin.
  
  
  Hare was met Paula. Sy was onder verdowing en traag, maar gelukkig om my te sien. Hy sit en hou haar goeie arm langs die draagbaar sy was vasgemaak aan. "Jy weet," het sy gesê, " oor'n honderd jaar gelede, jy het gesê jy gaan om te kom en gaan sit op my stoep, 'n gin en tonic, en vertel my wat aan die gang was. Ek dink nie ons kan doen om dit reg nou. "
  
  
  "Nie hier nie. Dit is te raserig. Maar ek weet van'n plek buite Athene, in Vulagmini, vol van die rose by die see, waar die wyn is droog en die storievertelling is goed."
  
  
  Sy sug onseker, " O, dit klink goed. Sy sou wou hê dat." Dan het sy giggel, " ek wonder wat Henry sal dink?"
  
  
  "Ons sal stuur em'n poskaart," sê ek. Ek het gedink ek wil stuur een aan Hawke, ook.
  
  
  
  
  
  
  Nick Carter
  
  
  Dokument Z
  
  
  
  
  
  Nick Carter
  
  
  Dokument Z
  
  
  vertaal deur Lev Shklovsky in die geheue van sy verlore seun Anton
  
  
  Oorspronklike naam: Die Dokument Z
  
  
  
  
  
  
  Hoofstuk 1
  
  
  
  
  Hy het voortgegaan om te sukkel met sy nuwe identiteit. Dit is wat jy voel as'n agent, veral as jy nog nie tyd gehad om te dink oor jou nuwe dek. Haar Nick Carter het gevoel soos hy gehaat Windhond busse, veral by middernag. 'n half-leë Greyhound bus is die perfekte plek om te verken, jou identiteit.
  
  
  Maar Fred Goodram was gebruik word om te busse. Hy genoeg gehad het van die reis regoor die land op hierdie busse, ego gehawende tas en vuil gym sak iewers in die stam, 'n slukkie van goedkoop bourbon af ego se keel, stoppels op sy gesig, en die oorblyfsels van vyf-en-twintig goedkoop middagetes op sy rug, verkreukelde pak. Hy verstaan sy dekking storie goed genoeg om te weet wat hierdie Freddy was gebruik word om te, 'n goedkoop parasiet wat werklike probleme met hulle fretten, hoe hy nie betaal het nie die verskaffer. Maar haar nog steeds nie gebruik word om die goeie ou Freddie.
  
  
  Hoewel ek nie kon slaap nie, ek het nie die heilige draai op, want niemand het die wêreld gedraai. Die passasiers het bestaan uit sewe matrose elke, terug te keer na hul eenheid in Norfolk, en agt burgers, twee van hulle omring deur soldate se vroue met stink, skreeu babas wat nou slaap.
  
  
  Die goedkoop pak wat AH my gegee het het my meng in met my omgewing, en dit het ook gedien as'n skuiling vir Wilhelmina, my Luger, Pierre, die klein gas bom, en Hugo, my stilet. Die enigste ding wat die maat gemis het was die padding vir my boude, die oorweging van die manier waarop hy wip op die bus.
  
  
  David Hawke my gestuur het op'n baie bisarre missies tydens my loopbaan as Killmaster N3, en hy was redelik seker hy het my gestuur om my te kry vermoor. Hy kon nie onthou al ooit stuur my uit op'n missie met so min betroubare inligting en in so'n apologetiese terme. 'n maat, Smous het gesê hy het nie eens weet of dit was'n werk vir Killmaster. En hy het geweet dat haar selfs minder.
  
  
  Ek was verwag om meer te leer wanneer ek aangekom het in Massawa, en die Ethiopiese regering het my gekontak. Maar tussen Washington en Massawa, hy opgetree het onwetend.
  
  
  Dit het begin twaalf dae gelede, net soos hy was om te verlaat sy woonstel op Columbus Sirkel. My redes vir die vertrek was'n blonde vernoem Cynthia, aandete, en'n italiaanse film. Ek het reeds graag Cynthia en die restaurant, en hy is bereid om saam te stem met die film kritikus se mening dat die film was'n goeie. Maar dan lui die telefoon, en Smous begin die ondergang van my aand. Ons het gepraat oor scrambler, en hy het vir my gesê waar om af te haal my kar sleutels op die Baltimore-Washington Internasionale Lughawe twee dae later. Die fliek gesuig, die restaurant het'n nuwe restaurant, en Cynthia het'n koue.
  
  
  Hawk verkies Mourdock se restaurant as die vergadering punt, die berekening van die tyd van die middagete, die vertrek tyd, en die aantal minute wat dit sal neem om my te ry in'n gehawende Ford met die enjin loop op volle krag na die voorstede van Washington, Montgomery County, Maryland.
  
  
  Van die buitekant, die Mordock lyk net soos enige ander restaurant in die winkelsentrum. Daar was selfs'n supermark langs die deur, en'n bietjie verder op was daar'n apteek. Sy verwag middelmatige kos, swak uitleg, en onbeskryflik swak diens. Die ingang het nie net versuim om my.
  
  
  Sagte musiek op die agtergrond gespeel, heuning snare speel ou tunes. Die kasregister sit op'n glas toonbank vol van lekkergoed en sigarette. Tekens aangedui watter kredietkaarte aanvaar. Aan die regterkant was'n kleedkamer, en aan die linkerkant'n deur het gelei tot die eetkamer. Daar was'n soort van vals Japannese blom-patroon op die mure, 'n sieklike pienk kleur. Die blou tapyt was gedra het, en was daar genoeg lig vir die kelners in te samel om hul geld.
  
  
  Die gasvrou het nie pas by die situasie. Sy verwag'n kelnerin, want hierdie restaurante in winkelsentrums kan nie bekostig om'n hoof kelner. Hy het selfs het haar in die vooraf — 'n voormalige kelnerin wat geweet het al die beleefde frases, maar het absoluut geen styl. Die blonde wat na my toe gekom het as ek in die voorportaal was in haar middel-dertigs, lank en skraal, maar nie maer, en natuurlik ontwikkel . Sy het met vloeistof genade in haar lig groen rok.
  
  
  Sy het gevra. — Sal jy eet Odin, meneer ?"
  
  
  "My naam is Carter," het ek gesê. — Ek het'n afspraak met Mnr Hawke."'
  
  
  Sy kyk na die notepad in haar linkerhand, dan aangeheg die ego na die toonbank. "O, ja, Mnr Carter. Mnr Hawke is in private kantoor nommer vier. Mag ek jou baadjie, meneer ?"
  
  
  Sedert die begin van vroue se bemagtiging, een van die snaaksste dinge is dat vroue probeer om te beweer hul identiteit deur die gee van al van hulle klein grappies dat mans tradisioneel gegee aan vroue. Ek het gesien dat die meisies byna wring hulle hande wanneer hulle het hul jasse, of byna brand hul neuse wanneer hulle steek sigarette. Hierdie vrou, egter, het geweet dat haar werk nie - sy het my gehelp om uit van my jas en het dit baie bekwaam. As sy hou die deur oop vir my, ek het gewonder of eda sou wees so erg soos die agtergrond, of so goed soos die gasvrou.
  
  
  Maar as Smous het gekies Mourdock se restaurant, ek sou gehad het om te gaan met die slegte kos. Hawk het geweet dat'n baie van die dinge, maar kos en drank was nie in sy woordeskat.
  
  
  Ons het openlik totdat ons bereik'n ry van die kamers met geslote deure. Ek het nie hoor iemand praat, so Hawk moet gevind word om'n veilige genoeg plek om my te ontmoet. Die meisie het die tweede deur op die regte sonder om te klop. Ek was getref deur die rook van die sigaar rook. Sy was in die regte plek. Die gasvrou aanvaar ons drink orde, Hawk teruggekeer het my uitgestrekte hand, en hy het opgemerk dat eda is reeds bestel. "Is daar nie'n spyskaart?" Ek het haar gevra as sy was weg.
  
  
  "Daar is net een gereg op die spyskaart," Hawke gesê. "Ek wil nie."
  
  
  "O, dit is hoekom. Ek dink dit is die rede waarom jy het hierdie restaurant.
  
  
  "Ek het hierdie plek, want dit behoort aan ons, wat dit ookal is." Hy het nie verduidelik enige verdere.
  
  
  Hawke het altyd'n zwijger persoon, wat is een van die redes waarom hy die hoof van die AMERIKAANSE regering se BYL agentskap. Spraaksaam mense is nutteloos om die geheime diens. Hawk het nie eens vir my vertel hoekom BYL in besit hierdie restaurant en haar ego was die beste persoon in die wêreld. Hy het gewag totdat ons het klaar ons steaks, heerlike gesoute sny van vleis, en klaar is'n glas wyn voor die begin van sy toespraak.
  
  
  "N3, ons het'n geval hier wat dalk nie bestaan nie. Ek sal jou vertel alles wat ek weet oor dit, maar dit is nie genoeg om te maak'n redelike besluit.
  
  
  "Is dit die werk van'n Killmaster?"
  
  
  "Wat is jou besigheid," Hawk het vir my gesê. Hy het'n nuwe sigaar — as daardie stinkende stokke hy rook kan word by nuwe alles - en afgeskil die omslag en steek dit voor die voortsetting van.
  
  
  "Tegnies, hierdie is nie'n werk vir die BYL. Ons help om sekere elemente in'n vriendelike, neutrale regering."
  
  
  "Wie is dit?'
  
  
  "Die Kus".
  
  
  Ek drink haar wyn — 'n Kalifornië burgundy dit was nie goed vir ons is, is sleg vir ons — en dan het ek gesê, " ek weet nie.: "Ek verstaan nie, meneer." Haar, het gedink die Ethiopiërs het nie dit wil hê wanneer die AMERIKAANSE geheime diens was grawe in die ih kosbare woestyn.
  
  
  "Gewoonlik nie. Maar hulle moet ons help om uit te vind'n man met die naam van Cesare Borgia.
  
  
  "Ek het gedink hy gesterf het eeue gelede."
  
  
  "Hierdie ou se regte naam is Carlo Borgia. Cesare se bynaam is'n doelbewuste slimmigheid, 'n vermoë om te laat die buite swembad weet hy is'n genadelose bliksem. Ons is nie eens seker dat hy in Ethiopië. Miskien het hy is iewers anders. En jy moet uit te vind nou.
  
  
  "Moenie die Ethiopiërs weet waar hy is?"
  
  
  "Nie as hulle eerlik is met ons," Hawke gesê. "En die CIA, ook. Ek dink beide die CIA en die Kusiete is so verbaas soos sy is. Hier is wat ons het op hierdie Borgia man.
  
  
  Hawk trek'n gids vol van die Top-geheime verslae van sy aktetas. Op die top van een vel papier was'n etiket met die letter Z, die laaste letter van die alfabet, en in BYL, wat beteken net een ding: wat ook al die inligting hierdie vraestel vervat is, kan dit beteken dat'n stroom van inligting. Dit was'n noodgeval met'n hoofletter. Hawk geskandeer die dokument voor praat.
  
  
  "In die laat 1950's, Borgia was'n neo-fascistiese in Italië. So lank As wat hy voldoen aan politieke aktiwiteite en wetlike organisasies, hy bly baie nuttig. Die ego groep gelok sommige rondom hierdie marginale Kommuniste so dat die meer gematigde partye kon voortgaan om normaal te funksioneer. Maar dan ontdek hy die waarde van politieke geweld. Hy verdwyn deur die Leghorn net voor die italiaanse polisie het probeer om hom te vang. Hulle opgespoor ego te Massawa en dan Asmara. Deur 1960, was dit weg."
  
  
  "So wat het hy gedoen onlangs aan belangstelling ons?"
  
  
  "Miskien is niks. Miskien iets so groot dat dit maak my bang, " Hawke gesê. "Die Egiptenare verlore 14 kort-en medium-afstand missiele wat hulle gemik teen Israel. En die Israeli's verloor nege wat bedoel was vir Egipte en Sirië. Beide kante dink dat die teenoorgestelde kant van die ih gesteel..."
  
  
  "Is dit nie reg?"
  
  
  "Ons het nie in staat was om te vind'n bewys van hierdie. Die Russe, blykbaar, te. Hulle was die eerste om op te spoor hierdie Borgia, maar ih spoed en doeltreffendheid het nie kry ons oral. Die Ih agent verdwyn twee maande gelede.
  
  
  — Dink jy het die Chinese dalk iets te doen met dit?
  
  
  "Ek het nie reël dit uit, Nick. Maar daar is nog'n moontlikheid dat Borgia is om onafhanklik te werk. Ek hou nie van enige van hierdie idees.
  
  
  — Is jy seker hy is nie'n russiese agent?"
  
  
  "Ja, Nick, haar naam is. Hulle wil nie moeilikheid in die Midde-Ooste so veel as wat ons doen. Maar die ongeluk is wat hierdie missiele is soos. Al drie en twintig het kernplofkoppe.
  
  
  Hawk steek sy sigaar weer. Soortgelyke situasies is onvermydelik sedert 1956, toe die Suez-krisis uitgebreek het en Amerika gewen het wydverspreide wantroue. As die Israeli's en die Arabiere wil om te skiet mekaar rondom konvensionele wapens elke jaar, is dit goed met ons en die Russe. Ons kan altyd weer in te gryp na ons tenks en anti-tenk wapens was deeglik veld getoets. Maar kernplofkoppe voeg'n nuwe dimensie wat skaars selfs die Russe."
  
  
  Ek het haar gevra. — Watter deel van Ethiopië kon hierdie Borgia wees wat in?"
  
  
  "Die Ethiopiërs dink van die Danakil," Hawk gesê.
  
  
  "Dit is'n woestyn."
  
  
  "'n woestyn soos Sinai. Dit is'n wildernis waar daar is amper niks, en die Kusiete het nie beheer oor die ego. Die mense wat daar woon nie omgee nie die doodmaak van vreemdelinge. Danakil is omring deur die gebied van Ethiopië, maar die beslissing Amharies stamme daar is nie van plan om te rus om'n ekspedisie om die gebied te verken. Dit is'n hel van'n plek.
  
  
  Dit was'n seldsame app vir Hawk, en dit maak my senuweeagtig. Verder, wat ek in staat was om te leer oor die Danakil in die volgende dae het nie gerus my. My bedek het, was ook pla my. Fred Goodrum was bekend as'n openbare werke ingenieur, maar al die vakbonde in die Amerikas swartlys ego as gevolg van die betaling probleme. En nou is hy bespreek'n noorse vragskip te Massaua. Die Ethiopiese regering wat nodig is om mense wat kon bou van paaie.
  
  
  Die Greyhound aangekom het in Norfolk. Ek het gevind dat my duffel sak en'n gehawende tas, wat bevat'n baie van die ammunisie vir Wilhelmina en'n transceiver in'n verborge kompartement. Toe'n taxi haar gevind. Die bestuurder noukeurig kyk op my voorkoms, en gevra: "het jy agt dollars?"
  
  
  "Ja. Maar jy ry jou motor versigtig, of ek sal jou dagvaar vir haar wat se links van jou."
  
  
  Hy verstaan my grap. Miskien te veel van dit laat Nick Carter kry in my Fred Goodrum ingesteldheid, want hy het nie gee ons die klank.
  
  
  Hy val my af by doeane en ek het geen probleme om deur te kom. Die bestuurder van die vragmotor het my'n rit na Hans Skeelmann is.
  
  
  Die vlugkelner, 'n lang sanderige-harige man met die naam Larsen, was nie baie bly om my te sien. Dit was beide, want dit was twee in die oggend en as gevolg van my voorkoms. Hy het my gelei na my kajuit. Ek het'em'n wenk.
  
  
  "Ontbyt is tussen sewe en nege," het hy gesê. "Jy sal vind die eetkamer op die trappe op die rug en een dek hieronder."
  
  
  "Waar is die toilet?"
  
  
  "Net agter die tente. 'n stort, ook. Wees versigtig om nie om te skok die dames.
  
  
  Hy is weg. Hy sit die geweer in die stam, die deur gesluit, en kyk rondom die klein kajuit. Die web bed was langs'n luik wat oor die hoof gesien die hoof dek op die hawe kant. Dit was ook die kant van die wal, en die dun gordyn het nie verhoed dat die helder lig uit te voer. Daar was'n wasbak teen die een muur, 'n kombinasie kabinet en die kabinet teen die ander. Ek het besluit om uit te pak om die volgende oggend.
  
  
  BYL het my vertel dat die passasier lys lyk goed. DIE JONG MAN WAT AAN MY GEGEE HET DIE INSTRUKSIES VERDUIDELIK: "IN ELK GEVAL, DAAR IS GEEN BEKENDE RUSSIESE OF CHINESE AGENTE OP DIE RAAD. ONS HET NIE TYD OM TE GAAN DIE BEMANNING DEEGLIK. SO WEES VERSIGTIG, N3."
  
  
  Almal het vir my gesê om versigtig te wees, selfs Hawke. Die probleem is dat niemand kan vir my sê wie of wat om te kyk uit vir. Die heilige draai dit af en gaan slaap. Ek het nie slaap baie goed.
  
  
  
  
  Hoofstuk 2
  
  
  
  
  Die vertrek van die skip is'n lawaaierige affêre, maar die bemanning van Hans Skejelman regtig alles moontlik gedoen het om wakker te word die passasiers. Hy kyk op sy horlosie. Sewe uur is die tyd om'n besluit te maak. Het Hugo neem dit, of sou Freddie Goodrum skaars dra'n stilet? Sodat daar geen oplossing op alle.
  
  
  Hugo gehou Wilhelmina en Pierre maatskappy in die verborge kompartement van die tas. Die mense wat sy ontmoet het, was baie meer oplettend as die lugwaardin het gesê in die oggend.
  
  
  Ek het voor en het'n stort. Dan haar, ek gaan terug na my kajuit en gepluk uit'n paar klere. Hy sit op'n flennie-hemp, werk broek, en'n waterdigte baadjie.
  
  
  Dan was daar ontbyt.
  
  
  Die kafeteria besig was. Daar was ruimte vir tien mense. Dit het beteken dat die skip te voer nie baie passasiers. Larsen, die vlugkelner, het my lemoensap, roer eiers, spek en koffie. Hy was amper klaar toe'n bejaarde egpaar stap in.
  
  
  Hulle was die Engelse-Harold en Alexander Blok. Hy het'n dun bou en die bleek gesig van'n rekenmeester. Hy het my vertel dat emu daarin geslaag om die telling twee gelukkig doelwitte in die sokker swembad en'n wyse belegging. Nah het die laventel-geurige styl van'n ewige huisvrou, omring deur vroue regoor wie haar man bou'n heining om op te leun. Hulle het gelyk te word in hul middel-vyftigerjare, en ih se skielike geluk draai ih in die middel-ouer feestgangers. Hulle was albei spraaksaam. "Is jy van Norfolk, Mnr Goodrum?" Blok gevra.
  
  
  "Nee, ek het vir haar gesê.
  
  
  "Ons is lief vir die suide van die Verenigde State van amerika," het hy verduidelik.
  
  
  "Ons is lief vir Amerika baie," het Mev Blok tussenbeide. "Dit is'n jammerte dat jou regering nie adverteer sy toerisme-aantreklikhede beter. Twee jaar gelede, het ons op reis was in die Weste, en plekke soos die Grand Canyon en die Rotsagtige Berge regtig beïndruk ons. Maar die koste is baie hoog. En ook...'
  
  
  Sy was gedeeltelik onderbreek deur haar lesing. Soos Fred Goodrum, moet ek geluister het na haar, maar my enigste bydrae tot die gesprek was'n geleentheid grunt.
  
  
  Fred Goodrum geluister het, want hy kon kry'n drankie by die koste van hierdie mense op die trip. Fred is lief vir die drink, amper soveel as wat hy is lief vir die ontvangs van die dollar. Ten slotte, het sy die onvermydelike tailspin. — Wat doen jy aan boord van die skip, Mnr Goodrum?"
  
  
  "Haar opvoeding in Ethiopië".
  
  
  "Vir wat?"
  
  
  "Vir die werk. Haar tegnikus. Ek bou paaie en dreinering stelsels vir dit. Iets soos dat.
  
  
  — Ek vind dit interessant."
  
  
  "Jy kan altyd iets verdien," het haar pa gesê.
  
  
  Die rekenmeester en tuisteskepper dalk nie weet nie te veel oor die pad konstruksie, so as hulle is wat hulle beweer om te wees, hare is fyn. Ek sou verkies JY om te reël vir'n reis na Addis Abeba, maar KGB agente is die monitering van lughawens. En hierdie goedkoop modus van vervoer is meer geskik vir my cover.
  
  
  Dame Blok se ondervraging en die monoloog is onderbreek toe nog'n vragskip passasier het die kamer binnegekom. Die oomblik is sy loop deur die deur, het sy my gaan deur al my geestelike lêers. Lang donker hare, 'n vol figuur, 'n aangename, indien nie'n mooi gesig — ek onthou meer as net'n polisie-foto. Ek het gesien haar heeltemal naak iewers. Maar waar?
  
  
  "Haar Gin Fellini," het sy gesê.
  
  
  Toe sy gesê het, ek was in staat om te onthou ee.
  
  
  Die blokke is ingestel. Ek is ingestel, en Gina het'n firma, koel handdruk. Ek wou om te jaag om die kajuit, gaan na die radio kamer, en stuur'n woedende kode boodskap te Smous. Behalwe dat Hawk dalk onskuldig — die CIA kan sit altyd'n agent op hierdie skip sonder vertel em oor dit. Dit sal nie die eerste keer het hulle gestuur om iemand te spoor'n BYL missie.
  
  
  Mev Blok gaan terug na haar speel-sokker-swembad-ons-is lief vir om te reis roetine. Jean beleefd geluister, maar ek hou van die geld, wat is nie groter as my. Kies dan'n Blok wat gebaseer is op die vrae.
  
  
  "Wat doen jy?"Wat is dit?' vra sy vrolik.
  
  
  "Ek is'n vryskut-joernalis," het Jean gesê.
  
  
  "'n jong skepsel soos jy?"
  
  
  "Ja," het sy klaar haar koffie. "My pa het die seun. En hy was nie van plan om jou te laat'n paar biologiese faktore truuk hom in die onderrig van sy kind hoe om te oorleef in'n man se wêreld. So wanneer ek gegradueer van joernalistiek skool, ek kyk na die vakatures wat beskikbaar is vir vroue, en besluit dat " een van hulle is nie geskik vir my nie."
  
  
  — Is jy vir vroue se bevryding? Mnr Blok gevra.
  
  
  "Nee. Net'n been van avontuur.
  
  
  Sy was so geskok deur ih se kalmte wat hulle gestop martel haar vir'n oomblik. Sy kyk na my. Hy het besluit dat die eerste slag sou wees die moeite werd om'n thaler.
  
  
  "Jy lyk bekend, Mis Fellini," sê ek. "Ek lees nie veel van dit, al is."
  
  
  "Jy het waarskynlik lees mans se tydskrifte, Mnr Goodrum," het sy gesê.
  
  
  "Ja."
  
  
  "So jy het my daar." Uitgewers aanvaar dat mans kry genot uit'n artikel geskryf deur'n vrou oor die avonture alleen. En deur die toevoeging van'n paar foto's, ek het daarin geslaag om te verkoop'n paar stories. Jy kan gesien het my daar.
  
  
  "Miskien," het ek gesê.
  
  
  "Tydskrifte?" Mev Blok gesê. Se foto?'
  
  
  "Ja. Jy weet, 'n verslaggewer neem'n bad in Jakarta. 'n heldin met'n kaal gat in Rio. Iets soos dat.
  
  
  Nou dat ek onthou al haar lêers, ek kon nie besluit of Jean Fellini was'n goeie agent of nie. Nou dat ee het haar gesien in aksie, het sy kon dink die amptelike verwarring.
  
  
  Die blokke sal beslis onthou word verder sodra hulle oorleef hierdie skok. Maar sy het ook seker gemaak hulle het haar verlaat, alleen. Dit was óf'n baie slim skuif of'n baie dom een. Hy kon nie uitvind wat dit was.
  
  
  "Jy kan'n historikus, Mnr Goodram," het Jean gesê. — Hoekom is jy op hierdie vragskip?"
  
  
  "Haar tegnikus, en ek nodig het om te bou paaie in Ethiopië."
  
  
  "Is daar'n werk vir jou daar?"
  
  
  "Ja. Iemand sal pick me up daar as ons kry om te Massaua.
  
  
  "Die slegte kant. Ethiopië. Wees versigtig, sal hulle sny jou keel.
  
  
  "Ek sal versigtig wees," sê ek.
  
  
  Ons albei het'n baie pret speel hierdie speletjie. Miskien kan ons dwaas Blok en wie anders kan ons ontmoet op die raad-miskien; niks kan asseblief vir my oor Fred Goodrum, en op hierdie stadige reis om te Massaua, maar ons het nie dwaas nog'n ander vir'n tweede. Jin het haar mond toe, en hare was ook goed gedra. Sy het'n baie om te leer oor haar missie, en ek het my bedenkinge oor hoe om hierdie inligting uit nah vrywillig. Ons konfrontasie moet wag tot beter tye.
  
  
  So ek verskoon myself, opgetel het'n paar paperbacks van die skip se biblioteek, en gaan terug na my kajuit.
  
  
  Harold Blok en sy het probeer om'n spel van skaak op hul eerste twee nagte by die see. Met'n emoe voorgee van'n toring en die biskop, is dit in staat was om te rek die spel deur die oor-en-veertig-vyf draai inkremente voor dit gaap en het Matt oor. So het ons gestop skaak speel en speel'n paar wedstryde van die brug, 'n spel wat ek nie regtig wil. Ek het'n paar keer probeer om te vind iets uit. Die blokke was meer en meer soos'n geselserig engels paar, onskuldig en opreg, gretig om te verken die buite swembad voordat uiteindelik bedaar het en vervelig hulle wat minder bevoorreg is vriende wat nooit gemaak om dit te Brighton. Jean was die groter raaisel.
  
  
  Sy roekeloos gespeel kaarte. Óf ons sal hard — ons vennote weer en weer — of sy trek ons na'n verpletterende nederlaag. Elke keer het sy het'n truuk, sy het haar kaart met'n flick van haar pols, wat veroorsaak dat dit om te draai op die top van die stapel. Sy het altyd vir my'n soel glimlag, kantel haar kop terug te stoot haar lang swart hare uit haar blink bruin oë. Haar uniform was om te bestaan rondom donker broek en'n los trui, en ek het gewonder wat sy sal dra wanneer ons bereik tropiese en asië en die stille waters.
  
  
  Op die derde oggend, ons het wakker geword na'n tropiese hitte golf. Volgens die kaart, in die eetkamer, ons was in'n wind dig gebied. Ons het nie breek die spoed rekord. Die Hans Skeelman nie meer onder die cerro-groen see wat was af Hatteras en die kus van die Verenigde State van amerika, maar gerol liggies deur die diep blou waters van die Golf rondom Kuba. Ons was as gevolg om te kom in Georgetown daardie aand. Ek het opgestaan voor sewe en het ontbyt in die menasie met die beamptes aan diens. Die lugversorging nie gewerk het nie goed genoeg om te maak my kajuit gemaklik.
  
  
  Blokke en Jin is nie klaar nie. So ek sleep haar na'n pak stoel aan die kant van die dek voorbehou vir passasiers, en Stahl kom die son op my, brand my op die hawe kant. Toe ek dit gehoor het, ratel, ek kyk op en sien Jin sleep'n ander chaise longue oor die staal plaveisel.
  
  
  "Ek dink nie hierdie engelse mense soos die oggend son," het sy gesê.
  
  
  "Hulle wag tot die middag en dan na buite gaan," het haar pa gesê .
  
  
  Sy was geklee in geknip jeans wat skaars verberg die deining van haar boude, en'n bikini top dit het my net hoe groot en ferm haar borste was. Die ee van die vel waar dit was nie gedek is egalig bruin. Sy strek haar lang bene uit op die chaise longue, skop haar sandale, en steek'n sigaret. "Nick Carter, dit is tyd vir ons om te gesels," het sy gesê.
  
  
  "Ek het gewonder wanneer jy sou amptelik laat weet my dat jy my nie ken nie."
  
  
  "Daar is'n baie wat Dawid Hawke het nie vertel jou."
  
  
  "Baie van die wat?"
  
  
  "Inligting oor die Keiser Borgia. Hawk het nie vertel omdat hy nie geweet het nie. Voor sy dood, 'n KGB-beampte het'n boodskap. Ons het daarin geslaag om te onderskep die ego. En nou is hulle van my verwag om te werk in verband met'n nuwe KGB-beampte. Maar hy en ek sal nie weet wat die ander een, die ander een, totdat ons kry om te Ethiopië. Ek is nie heeltemal seker jy kom terug.
  
  
  Ek het haar gevra. "Kan jy my vertel wie dit is?"
  
  
  Sy gooi die sigaret oorboord. — Moenie bekommerd wees nie, Fred Goodrum — maak seker ek gebruik jou kode naam, asseblief. Hierdie is die vlugkelner.
  
  
  "Ek het nie glo dat die KGB sou gebruik het om enige agente."
  
  
  "Hulle is skadeloos as hulle nie gedra het om ons te dood." Het jy besef dat dit kon my laaste doel vir die jaar te kom?
  
  
  "Ja. Tensy jy die dood van jou mede-werker wanneer jy klaar is.
  
  
  "Ek is nie'n Killmaster. Maar as jy belangstel in vryskut werk, laat my weet. Voorgee dat Oom Sam is hier."
  
  
  — Wat presies beteken dit Borgia doen?"
  
  
  "Later, Fred. Dan. Ons was verkeerd oor ons son-uit vrees vir Engelse.
  
  
  Die blokke gekom het uit, sleep hul perde met hulle. Ek het'n boek met my, maar ek het nie voorgee om dit te lees. Jean bereik in die klein strand sak in wat sy het haar fotografiese materiaal. Sy verfrommeld die telefoto lens op haar 35mm digitale kamera en het ons vertel dat sy sou probeer om te neem kleur foto's van die vlieënde vis in aksie. Hierdie betrokke leun oor die reling te hou die kamera is nog steeds, 'n aksie wat haar cut-off broek getrek styf oor haar gat in'n manier dat dit lyk onwaarskynlik dat sy was geklee in iets meer as net die leer. Selfs Harold Blok getrotseer sy vrou se verwarring en gekyk het.
  
  
  Ten spyte van die rigting van my oë, my gedagtes was besig met ander dinge as wat Jin het ons gewys. Larsen, die vlugkelner, was'n KGB-beampte. Die mense in ons dokumentasie departement het in hierdie geval'n kanker. Hulle nagegaan, maar het dit nie vind dat dit was'n CIA agent wie se foto's en inligting wat ons nodig het in ons lêers. Dit is duidelik dat die CIA was redelik geheimsinnig — Gene geweet het meer oor die Borgia as wat sy gedoen het, het waarskynlik genoeg om my te vertel as ons nodig het om hom lewend of dood.
  
  
  Teen die tyd dat die skip bereik Georgetown te spandeer die nag aan wal, en voor ons weer uit te sirkel van die kaap rond-Afrika, het haar pa besluit dat Fred Goodrum was te verveeld en het aan wal te gaan. Die KGB het'n saak vir my — ek het nog nooit gesien dat sy ego, maar ek het gepraat met die mense wat dit het-en miskien Larsen sou gevind het uit oor my. Guyana is'n goeie plek vir Nah om ander te kontak agent, en die verdwyning van'n Amerikaanse toeris met die naam Gudram sou in geen manier om te verhoed dat die Gansu Skeelman van die voortsetting van sy reis.
  
  
  — Is jy nie van plan om rond te kyk?" Agatha Blok het my gevra.
  
  
  "Nee, Mev Blok," sê ek. "Om eerlik te wees, ek hou nie daarvan om te reis so veel nie. En ek is op my laaste bene finansieel. Ek gaan na Ethiopië te sien of ek kan'n bietjie geld te maak vir haar. Dit is nie'n plesier reis.
  
  
  Sy haastig weg, neem haar man met haar. Ek was fyn met verveeld tydens etes en die brug, maar sy het nie tyd gemors om te probeer om my te oortuig om te gaan aan wal. Jean, natuurlik, aan wal gegaan. Dit is soveel'n deel van haar dek as wat aan boord was'n deel van my. Ons het nie'n kans gehad het om te praat oor die Borgia nie, en hy het gewonder wanneer presies ons wil die kans kry. Teen middagete, almal was aan wal behalwe die kaptein en tweede mate, en ek het verduidelik aan die twee offisiere die Amerikaners se liefde van motors .
  
  
  Oor koffie en brandewyn, Larsen het die kaptein se toestemming aan wal te gaan.
  
  
  "Ek weet nie, Larsen, jy het'n passasier..."
  
  
  "Dis fine met my," het ek gesê. — Ek hoef nie enigiets tot die ontbyt."
  
  
  — Jy gaan nie aan wal, Mnr Goodram?" Larsen gevra.
  
  
  Ek het vir haar gesê. "Glad nie. "Om eerlik te wees, ek kan dit nie bekostig nie."
  
  
  "Georgetown is'n baie dinamiese plek," het hy gesê.
  
  
  Hierdie aansoek sal wees nuus vir plaaslike owerhede, as swinger toeriste net nie te veel ruimte beset op Guyana se prioriteit lys. Larsen wou haar aan wal te gaan, maar sy het nie durf waag om my. Daardie aand het ek geslaap het die volgende te Wilhelmina en Hugo.
  
  
  Die volgende dag, haar ook gebly het, uit iemand se oë. Die voorsorgmaatreël was waarskynlik nutteloos. Larsen geland in te lig Moskou dat Nick Carter was op sy manier om te Massaua. As sy het nie, dit was net omdat sy nie weet wat ek was. As sy gedoen het, kon hy nie verander nie.
  
  
  "Het jy enige goeie stories in Georgetown?" Jin het hom gevra daardie aand tydens aandete.
  
  
  "Hierdie stop is'n hel van'n vermorsing van tyd," het sy gesê.
  
  
  Sy verwag haar sagte klop aan my deur die nag. Dit was net na tienuur. Ons het vroeg in die bed, waarskynlik nog moeg van die vorige nag se loop. Gene laat haar in. Sy was geklee in wit langbroek en'n wit visnet hemp wat ontbreek haar onderklere.
  
  
  "Ek glo Larsen het geïdentifiseer jy," het sy gesê.
  
  
  "Seker," sê ek.
  
  
  "Hy wil hê om my te ontmoet op die aft dek, agter die bobou. In'n uur."
  
  
  "En jy wil om haar te dek vir jou?"
  
  
  "Dit is hoekom ek dra haar wit. Ons lêers sê jy is goed met'n mes, Fred.
  
  
  "Sy kom. Moenie kyk vir my. As jy my sien, sal jy alles ruïneer.
  
  
  "Goeie.'
  
  
  Sy het die deur oopgemaak geluidloos en ingesluip kaalvoet in die gang af. Hugo het dit uit om die tas. Dan Svyat draai dit af in sy kajuit en gewag het tot net na middernag. Dan het hy verdwyn in die gang, op pad na die aft dek. Aan die agterkant van die gang, n deur wat lei na die hawe kant van die hoof dek is oop. Niemand dit gesluit, want die water is kalm, en die Hans Skeelmann se oorlaai lugversorger kan al die hulp nodig van die koel nag wind.
  
  
  Soos die meeste van die vrag skepe wat kan scan rowwe golwe, die Hans Skejelman was'n gemors. Seile lê oor die aft dek vir die bobou. Kies verskeie segmente van dit en plaas ih om die pyl.
  
  
  Dan het hy gesink het in dit. Ek het gehoop Larsen sou nie besluit om te gebruik ih as'n kussing. Sommige skepe het wagte op die raad. Die Hans Skeelmann bemanning het nie omgegee nie. Binne, daar is paaie wat lei rondom die brug bemanning, 'n radio-kamer, 'n enjin kamer, en'n kombuis. Sy het vir hulle gesê dat daar elke kans om die uitkyk te wees aan die slaap was, en ons was op auto pilot. Maar hy het nie opdaag nie. Larsen het in Rivne teen een uur in die oggend. Sy was nog steeds dra die lugwaardin se baadjie, 'n wit vervaag in die nag. Ek het haar vroetel met haar linker mou en het reg geraai dat sy is wegkruip'n mes daar. Dit was'n goeie plek om dit te doen, maar ek sou verkies om die plek waar ek moes Hugo. Dit was gehou deur'n stilet in sy hand. Dan Jean verskyn.
  
  
  Dit kan slegs volg fragmente van trou.
  
  
  "Jy speel'n dubbele rol," het sy gesê.
  
  
  Rumatiek was onhoorbaar.
  
  
  "Sy het bewus geword van die ego toe hy aan boord gekom het. Moskou nie omgee as hy kry om te Massaua of nie."
  
  
  "Ek sal dit doen.'
  
  
  Rumatiek weer was prevrtljiv.
  
  
  "Nee, dit is nie seks nie."
  
  
  Ih die rusie het heftiger en die stemme stiller. Larsen draai haar rug op my, en ek het gekyk hoe sy geleidelik gelei Jin om die staal bobou, wegsteek van almal op die brug. Hy versigtig lig die tarp en gly uit onder dit. Byna op al die hande-viervoet, Hugo gereed in sy hand, het hy gekruip oor aan hulle.
  
  
  "Ek werk nie met jou," Larsen gesê.
  
  
  "Wat bedoel jy?'
  
  
  "Jy verneuk my of jou meerderes. Ek sal ontslae te raak van wat jy eerste. Dan uit die Carter. Laat ons sien wat die Killmaster dink oor swem oor die see.
  
  
  Haar hand het na haar mou. Hy lunged by Nah en gryp haar aan die keel met sy linkerhand, muffling haar skree. Ek het haar in die liggaam met Hugo se stilet en het voortgegaan om te steek haar ego totdat sy het slap in my arms. Hy sleep haar liggaam in sy arms om die reling en lig haar op. Ek het gehoor'n splash. Hy wag gespanne.
  
  
  Daar was geen skree van die pier. Die enjins dreun onder my voete soos ons jaag in die rigting van Afrika.
  
  
  Hugo vee haar liggies op sy broek en stap oor na Jean, wat was leun teen die bobou.
  
  
  "Dankie, Nick... ek bedoel, Fred."
  
  
  "Ek kon nie verstaan dit alles," het haar pa gesê. — Sy het gesê ek sou nie maak dit aan Afrika?"
  
  
  "Sy het nie sê dat," het sy gesê.
  
  
  "Ek het gevoel dat Moskou het nie omgee as ek gekom het om Massaua of nie."
  
  
  "Ja, maar miskien het sy nie skryf die verslag."
  
  
  "Miskien. Nah het'n mes op haar mou.
  
  
  "Jy is goed, Nick. Kom ons gaan na jou hut.
  
  
  "Alles reg," sê ek.
  
  
  Hy vasgebout die kajuit deur en draai om te kyk na Jean. Hy het nog steeds verwag om haar te wankel, uit te druk haar reaksie te Larsen byna die moord op haar, maar sy het nie. 'n soel glimlag verskyn op haar gesig as sy oopgemaak haar broek en het haar ih. Haar wit T-hemp het nie wegsteek nie, en haar nippels strenger as sy buk af en trek die T-hemp oor haar kop.
  
  
  "Laat ons sien of jy kan so goed by te veg as jy met'n mes," het sy gesê.
  
  
  Sy het vinnig afsny, op soek na haar groot borste en krom bene. Haar heupe beweeg stadig as sy verskuif haar bene. Hy het vinnig stap oor na haar en haar opgetel, en ons omhels. Haar vel voel warm, asof sy was nie in die koel nag lug.
  
  
  "Draai dit af, die heilige een," het sy gefluister.
  
  
  Dit is gedoen soos sy gesê het, en bench press langs haar in'n smal hok. Haar tong in my mond, terwyl ons soen.
  
  
  "Maak gou," het sy gekla.
  
  
  Sy was nat en gereed is, en sy ontplof in'n wilde waansin soos sy was binnegedring deur Nah. Haar naels krap my vel, en sy het vreemde geluide as hy ontplof sy passie binne-in haar. Uitgeput, ons klou aan mekaar, en die enigste geluide in ons kajuit was ons asemhaling, dieper as tevredenheid, en die kraak van die skip as ons wegbeweeg van waar Larsen het haar gegooi in die see.
  
  
  
  
  Hoofstuk 3
  
  
  
  
  Teen drie uur, het ons uiteindelik begin praat. Ons liggame is sweet, en ons lê styf teen mekaar in die smal kajuit. Jean gebruik my bors soos'n kussing en laat haar vingers speel oor my liggaam.
  
  
  "Daar is iets verkeerd met hierdie skip," het sy gesê.
  
  
  — Dit gaan te stadig, die lugversorging is nie werk nie. En Larsen gemaak walglike koffie. Is dit wat jy bedoel?"
  
  
  "Nee."
  
  
  Hy het gewag vir haar om te verduidelik verder.
  
  
  "Nick," het sy gesê, "kan jy my vertel wat AH gesê oor "Hans Skeelmann'?"
  
  
  "Dat hy sal kom in die Massaua op die regte tyd." En dat die passasiers is alles reg.
  
  
  "Ja. En die spanne?
  
  
  "Ek het nie geweet oor Larsen," sê ek. "Die CIA het dit aan homself."
  
  
  — Ek weet hoekom jy so private en geheimsinnige. Sy het in die kajuit. — Jy dink ek is verneuk op haar ." Maar dit is nie die geval nie. Dit is ontdek deur die drie vermiste missiele.
  
  
  "Vol vuurpyle?"
  
  
  — Nee, maar dele vir ih vergadering. Met kernplofkoppe.
  
  
  — Waar is hulle?"
  
  
  "In houers op die dek agter die brug.
  
  
  Ek het haar gevra. 'is jy seker?'
  
  
  "Dit is genoeg.'
  
  
  "En hulle is op pad na die Borgia?"
  
  
  "Ja. Larsen het op te veel gesag. Ek vermoed dat die KGB sou eerder vernietig hierdie missiele as die dood van Nick Carter."
  
  
  "So ons kan die werk doen sonder Rusland se hulp," het ek gesê. "Jy beter wil spandeer die nag hier.
  
  
  "En ondergang van my reputasie?"
  
  
  "Anders, jy wil reeds'n engel te help om God."
  
  
  Sy lag en hardloop haar hande oor my liggaam weer. Hy het teruggekeer om haar streel. Hierdie tyd, die liefdespel was sag en stadig, 'n ander soort van troos as ons eerste omhelsing. As Jean se vrese was net die helfte waar, ons wil wees in goeie vorm. Maar selfs nou, sy het geweier om bekommerd te wees oor dit.
  
  
  Gene was aan die slaap. Maar nie haar. Ek was gepla deur haar kurktrekker oor watter inligting AH het oor die bemanning . Hierdie mense het reg geraai dat die Hans Skeelmann was'n onskuldige vrag skip met net'n paar passasiers . Maar soms is daar is intrige binne intrige, sameswering binne sameswering, en die toets van ballonne vrygelaat met ons deur'n onskuldige niksvermoedende passasier aan boord. Miskien BYL het sy vermoedens oor "Hans Skeelmann" en my genooi om as'n katalisator. Dit was Hawke se manier om dinge gaan op hul eie. Ek het net met'n paar bemanningslede. Ons het nie kommunikeer met passasiers. By die middagete, Kaptein Ergensen en ek het gepraat oor motors. Gaard, my tweede mate, was om te luister. Die eerste stuurman, Mnr Thule, soms snork in'n groet en vra vir meer aartappels, maar hy het nie blyk om te sorg indien die passasiers was lewend of dood. Die bestuurder, Mnr Skjorn, gelaat Larsen om te sorg vir ons en ons Ed, en was om te verkies om te verteer sy daaglikse kalorie-inname in vrede en stil . Die radio-operateur, 'n lang, dun blonde vernoem Birgitte Aronsen, was die sweedse en as zwijger as die eerste beampte. Toe sy in die eetkamer, was dit nie vir'n sosiale geleentheid.
  
  
  Ten slotte het hy val in'n ligte slaap, en wag vir'n skree of iemand om te kom op soek vir Larsen. Hy het wakker geword toe die eerste brylev van die oggend bars deur die luik. Jean geroer en mompel iets.
  
  
  Ek het vir haar gesê. "Nog skrikwekkende vermoedens?"
  
  
  Sy gooi af die ligte kombers en klim oor my.
  
  
  "Kom ons neem'n stort," het sy gesê.
  
  
  — Ons het om te wees so sigbaar saam?"
  
  
  "In die besonder. Ek nodig het dat dek. Miskien Larsen was'n berugte moordenaar van vroue.
  
  
  "Ek glo dit nie," sê ek.
  
  
  As Jin het gedink ek kon duidelik Nah van alle agterdog, ek sou nie omgegee nie. In die verloop van tyd, hierdie plek in Rusland sal bereik'n punt waar dit sal'n ernstige hindernis. Dan sou hy het haar afgedank. Daar was geen plek vir'n vrou in die Danakil, veral hom, wat nooit kon pleeg selfmoord. Maar totdat ons bereik Ethiopië, haar hotel sal voortgaan om te geniet haar maatskappy.
  
  
  Sy was'n meester van die asblik. En sy was ten volle bewus van die effek van haar pragtige liggaam het op die mense. Vir die afgelope vyf jaar, hulle het die koop van middelmatige stories, insluitend kaal foto's van hulself . Hy kyk na haar draai'n handdoek om haarself en gaan in die stort met'n lang T-hemp in haar hande. Toe ons uiteindelik klaar lathering en spoel uit die ander stort, ons het'n lang stort vir ons wag.
  
  
  Wanneer ons stap uit in die gang weer, haar in langbroek en Jean net in haar lang T-hemp, wat nie wegsteek nie veel op alle, ons het amper gestamp in Birgitta Aronsen.
  
  
  "Het jy sien dat, Larsen? — Wat is dit? " vra sy my.
  
  
  "Nee, na middagete," het ek gesê.
  
  
  "Ek ook," het Jean gesê, leun in en giggel. Mis Aronsen het ons'n kyk wat was nie baie seker, en dan geslaag het deur naboots ons. Jin en haar uitgeruil blik en stap terug na my kajuit.
  
  
  "Pick me up rondom die kajuit in tien minute," het sy gesê. — Ek dink ons moet saam ontbyt."
  
  
  "Goeie.'
  
  
  Ek sit dit op, geklee, en probeer om te besluit wat om te dra'n geweer weer. Jean se teorie dat die Hans Skeelmann was die uitvoering van die dele wat nodig is om drie interkontinentale ballistiese missiele, die aanname dat ek'n wyse was nie om die radio te gebruik om'n kode te stuur boodskap. Die bemanning dalk nie geweet het wat hulle dra, aangesien ons, wat aan boord van die houer skip, het geen rede om oop te maak die houers.
  
  
  Maar as jy haar geken het? Ek het om gewapen te wees? Ongelukkig, Hugo en Wilhelmina, saam met Pierre, sit dit in die geheime kompartement van my tas, waar my klein sender geleë was, en dit gesluit. Op hierdie skip, hare het'n eerlike reis na Ethiopië, of haar is die moeite werd om'n baie meer kak as hare kan oplos met'n Luger alleen. Alternatiewe wapens was uiters beperk.
  
  
  Ek is ook bekommerd dat ek nog nooit gesien het enige iemand rondom die trein bestuurders. Op die heel minste, sy moet nagekom is deur een rondom hulle in die kafeteria. Maar Larsen aan ons verduidelik op die eerste dag by die see: "Niemand rondom ons passasiers het ooit gesien het die bestuurders, Mev Blok. Hulle verkies om te bly sit. Dit is goed... hoe moet ek dit in engels?.. wel, sensitivity." Van die kursus, hierdie kurktrekker was wat deur Agatha Blok. Larsen se verklaring het haar op geloof. Nou het ek gewonder as ek was dom. In my manier van lewe, 'n persoon is altyd'n risiko van dood uit onnoselheid, maar ek was nie van plan om die soort van dwaasheid wat nie saam met my dood. Hy kyk af na sy tas weer. Ek het doublets met my dat Wilhelmina kan wegsteek in. Jy moet gedra het ten minste'n baadjie as jy wil om te hou die Luger met jou ongemerk. Maar die dra van'n kamisool op'n gewone vrag skip op'n warm dag naby die ewenaar sal wek agterdog onder enige eerlike bemanning. En hy was nie te oortuig van die integriteit van hierdie span.
  
  
  Ongewapen, het hy in die gang, maak die deur van sy hut agter hom, en stap'n paar meter te Jin se kajuit. Hy klop saggies aan haar deur. "Kom in," het sy genoem.
  
  
  Ek verwag haar om te wees'n bietjie van'n gemors, maar ek het gevind dat'n netjiese plek, my bagasie netjies weggesteek onder die stapelbed, en haar kamera sak in die oop klerekas. Haar wonder of haar kamera het'n .22 kaliber pistool in een rondom die lense.
  
  
  Jean was geklee in'n blou T-hemp en geknip jeans. Vandag is sy was geklee in ballet pantoffels in plaas van skoene. Een ding is vir seker, Nah het nie'n geweer.
  
  
  Sy het gevra. "Gereed vir'n groot ontbyt?"
  
  
  "Ja," sê ek.
  
  
  Daar was egter geen ryk ontbyt in die eetkamer. Skjorn, die opsigter, gemaak roer eiers en roosterbrood.
  
  
  Ego se koffie was so goed soos Larsen se, maar dit was nie enige beter.
  
  
  Geen een om die ander beamptes teenwoordig was. Die blokke, wat lyk baie ongelukkig, was reeds by die tafel sit. Jean en ek is begroet koud, met die besef dat ons, as mede-reisigers, nog bestaan het ten spyte van ons slegte sedes.
  
  
  "Ons kan nie vind Larsen," Skjorn gesê. "Ek weet nie wat met haar gebeur het."
  
  
  "Miskien het sy te veel gedrink het bourbon," ek het probeer om te sê.
  
  
  "Sy val oorboord," sê Agatha Blok.
  
  
  "Dan iemand moet dit gehoor het," sê ek. "Daar is geen slegte weer gister. En die see is nog steeds baie kalm.
  
  
  "Die uitkyk moet gewees het aan die slaap geraak," het Mev Blok daarop aangedring. "O, nee, Mev Blok," Skjorn sê vinnig, " dit kan nie gebeur op'n skip onder Kaptein Ergensen. Veral wanneer Gaard en Thule is aan diens.
  
  
  "Gaan jou whiskey vraag," sê ek weer. Haar Net glimlag was Jin glimlag saam met my.
  
  
  "Ek sal check dit uit, Mnr Goodrum," Skjorn gesê.
  
  
  Mev Blok se vinnige retort oor die slapende bode was om te bevestig my vermoedens van die vorige nag. Die bemanning oorgeskakel op auto pilot en het'n middagslapie wanneer die weer en die posisie toegelaat. Dit gebeur op baie skepe, wat verduidelik waarom skepe soms gaan af loop of met mekaar bots sonder enige navigasie verduideliking.
  
  
  "Daar is'n storie hier," het Jean gesê.
  
  
  "Ek dink so, Mis Fellini," Skjorn gesê. — Ek het vergeet jy is'n joernalis."
  
  
  "Sy het oorboord geval het," het Mev Blok gesê opreg. "Die arme vrou."
  
  
  Tussen ee se finale uitspraak in die Larsen geval en haar koue houding teenoor mense wat dit geniet seks, was daar min ruimte te maak Mev Blok'n stimulerende maatskappy. Haar man, wat was sluip'n blik op Jin se swaar borste swaai onder die dun stof, gevrees'n meer menslike reaksie.
  
  
  Na die eet, Jin en ek het teruggegaan na haar kajuit. "Ek is seker jy weet hoe om te hanteer'n kamera," het sy gesê.
  
  
  "Ja."
  
  
  "Dan, Fred Goodrum, my ou passie, sal jy graag hierdie aanbod. Ek sal'n 28mm lens in my kamera sodat jy kan neem'n foto van my in die kajuit.
  
  
  Jean het my vertel wat die sluiter spoed en diafragma te kies, en het my gelei van die een hoek na die ander. Heeltemal naak, sy wat vir my in verskeie dele van die kajuit, met'n uiters sensuele uitdrukking op haar gesig. Al wat ek moes doen, was om die doel, fokus, en trek die sneller. Wanneer ons klaar is met die rol van die film, ons is terug in die asblik. Haar begin te bekommerd wees oor haar seksuele honger. Soveel As wat ek liefgehad het haar krul, kloppende liggaam, ek het om te hou myself herinner dat ek was aan boord van die Hans Skeelmann op meer ernstige sake .
  
  
  "Ek gaan'n paar vrae te vra oor Larsen vandag," het sy gesê. "My rol as'n ondervra joernalis. Wat beplan jy om te doen?'
  
  
  "Ek sal gaan op die dek en probeer om te rus."
  
  
  Ek was uitgestrek op'n chaise longue, my gesig in die skaduwee, toe ek hoor haar beweeg en'n man se stem het gesê, " Moenie beweeg, Mnr Carter."
  
  
  Ek het voorgegee om nie om hom te hoor.
  
  
  — Dan as jy wil, Mnr Goodrum, nie beweeg nie.
  
  
  "As ek verkies om haar te wat?" Ek het gesê, die erkenning van die stem van Gaard, die tweede maat.
  
  
  "As jy wil eerder bly lewe."
  
  
  Twee matrose staan in die voorkant van my, beide met pistole. Toe sien ek Gaard, wat ook'n geweer met hom.
  
  
  "Algemene Borgia wil jy die lewe te bly," het hy gesê.
  
  
  "Wat die hel is Algemene Borgia?"
  
  
  "Die persoon wat jy moet jag vir die Ethiopiese regering."
  
  
  "Gaard, selfs die Ethiopiese regering sou nie huur ons Algemene Borgia, ons Algemene Grant."
  
  
  "Dit is genoeg, Carter. So, jy is'n Killmaster. Jy het regtig sorg van Larsen. Swak hoer — die Russe moet gewerf haar goedkoop."
  
  
  "Ek dink jy moet check die whiskey vraag," sê ek. "Het jy nie Skjorn gee jy hierdie boodskap?" Hy het geantwoord in'n gespreks toon: "Dit is ongelooflik hoe'n spraaksaam persoon soos hierdie Mev Blok kan soms die waarheid vertel. Die uitkyk het inderdaad slaap die laaste nag. Die Uitkyk slaap byna elke aand. Nie haar. Maar hulle het eenvoudig verkies om nie die skip om te draai oor vir Larsen. Wat moet ons doen KGB agente vir ?
  
  
  "Die Russe sal kry deur."
  
  
  "Jy is baie kalm, Carter. Baie sterk. Jou senuwees en jou liggaam is heeltemal onder beheer. Maar ons is gewapen, en jy is nie. Hierdie span is al deur Borgia agente, behalwe vir die tegniese span. Hulle is toegesluit in hul eie enjin kamer. En beslis nie Larsen, wie jy vriendelik uitgeskakel laaste nag. Waar is die mes wat jy gebruik?"
  
  
  "Gebly het in Larsen se liggaam."
  
  
  "Ek onthou jy trek dit uit en dan vee weg die bloed."
  
  
  "Jou nag visie is swak, Gaard," sê ek. "Dit hallusinasies veroorsaak."
  
  
  "Dit maak nie saak nie. Nou het jy nie het dat die mes. Jy is baie goed, Carter. Jy beter as enige iemand rondom ons. Maar jy is nie beter as die drie van ons het met gewere. En weet ons die gewere wel, Carter?"
  
  
  "Inderdaad," sê ek.
  
  
  "Dan staan stadig op en loop vorentoe. Omdraai nie. Moenie probeer om te veg. Alhoewel die Algemene Borgia wil jy in die lewe, jou dood is onwaarskynlik om te skud die ego. My werk was om te vind die Borgia en sien wat hy was na. Haar sou verkies om dit te doen, volgens my oorspronklike plan, maar ten minste haar sal kry om dit te. Naas, Gaard was heeltemal reg toe hy gesê het dat hy en twee ego mense geweet het oor gewere. Een rondom hulle met'n geweer sou te veel vir my. En hulle gerespekteer my, wat gemaak ih dubbel versigtig.
  
  
  Die warm tropiese son is gereflekteer in die lug. Ons gaan voort met mimmo-gebonde houers. Die manne met die gewere is in die rug. Ek het nie soos dit. As ek daarin geslaag om uit te kry, sou ek het'n baie te loop om te kry om my wapen. Sy het'n laaste kyk na die see voordat versterking deur middel van die opgradering van die poort. Die meeste van die vrag skepe het'n brug in die saal by die stern, en ek het gewonder of die Hans Skejelman is gedeeltelik omskep in'n oorlogskip, iets soos die duitse Q-bote aan die begin van die tweede WÊRELDOORLOG.
  
  
  "Stop," Gaard bestel.
  
  
  Hy was sowat tien meter van die radio kamer. Birgitte Aronsen gekom het uit, wys'n geweer teen my gesig.
  
  
  "Die kaptein sê ons moet gebruik om die stoorkamer onder die bootsman se kas," het sy gesê.
  
  
  "Dit is al wat voor ons," Gaard gesê.
  
  
  "Wel?'
  
  
  "Twee engelse passasiers kan sien ons. Ten slotte, Carter is nou'n hospitaal pasiënt. Verskriklike tropiese koors. Gevang'n een-nag staan met Mis Fellini.
  
  
  "Pasiënte is geplaas in die hospitaal," het sy gesê.
  
  
  Haar, het geweet wat gaan gebeur, maar kon nie help om dit met haar geweer daarop blatant by my naeltjie. En selfs as sy nie weet hoe om goed te skiet, dit sal damn moeilik om te mis my op hierdie afstand. Sy sal ook skiet Gaard en die ander twee, maar ek het gedink sy sou skryf hulle af as wat nodig ongevalle. Ek het gehoor shaggy stemme agter my. Hy het probeer om homself te trek saam en besef dit was nutteloos. Toe sien ek Sergei ontplof in die voorkant van my, voel pyn skiet deur my kop, en gevlieg in die duisternis.
  
  
  
  
  Hoofstuk 4
  
  
  
  
  Ek het wakker geword met'n hoofpyn wat nie meer vars is, en ek het die idee dat dit sou neem'n geruime tyd vir die los dele van my liggaam te kalmeer af te weer. Hierdie naakte gloeilamp, blink openlik in my oë, het min gedoen om te verhoed dat hierdie gevoel. Hy maak sy oë toe, gekerm, probeer om uit te vind wat en waar sy was.
  
  
  'Bynaam?''n vroulike stem.
  
  
  "Wat," ek grom.
  
  
  'Bynaam?'Wat aanhoudend stem weer.
  
  
  Ten spyte van die pyn, hy het haar oë oopgemaak. Dadelik my oë val op die skerm deur. Ek onthou haar ... Birgitte Aronsen. Ee geweer. Iemand het genoem'n pakhuis onder die bootsman se kas. Gin was ook weggeneem. Ek gerol oor na my linkerkant en haar gesien en hurk op die ballon van die skip. 'n kneusplek onder haar linker oog vertrek haar gesig.
  
  
  Ek het haar gevra. "Wat geklap het jy?"
  
  
  "Gaard." Dat bliksem was te vinnig vir my. Hy lunged by my en klop my van my voete af voordat sy het dit geweet. Dan het hy my mond gesnoer. Dit is'n wonderwerk dat hy nie breek my kamera, dit was om my nek."
  
  
  "Hy het my van agter , Gene. Terwyl die radio-operateur het'n geweer vir my in my lewe.
  
  
  Twee besonderhede van haar storie nie klink baie goed. Jean het gesê hierdie opmerking oor haar digitale kamera te terloops, so as om te verhoed dat enige vermoede. En as'n agent, Nah het'n soort van die minimum loon vir die veg vaardighede. Gaard was'n groot brute, en hy was waarskynlik redelik goed met sy vuiste, ook, maar sy kon nog steeds doen'n paar skade, en hey, jy het om versigtig te wees.
  
  
  "Anders, jou swart oog is redelik oortuigend," sê ek. "Oortuigend?" Sy vryf die linkerkant van haar gesig met haar hand en ril.
  
  
  Dit was nie die begeerte om te argumenteer met haar oor die vraag of sy was heeltemal pligsgetrou oor die Verenigde State van amerika — sy sou eed beloof het om dit, geen twyfel, en ek kon dit nie bewys nie, my vermoede dat haar stryd om haar voete. Die klein ruimte was wieg harder en vinniger as die skip se beweging sou voorgestel het. Ek het amper gooi. vloek. Hoekom het nie Gaard neem van die dwelm? Die inspuiting gaan weg na'n rukkie, maar'n slag aan die agterkant van die kop kan veroorsaak dat'n harsingskudding wat jy kan geniet vir dae, weke of maande. Ek het gehoop dat my beserings was tydelik.
  
  
  "Nick, is jy okay?"
  
  
  Jean se hand gly om my lyf. Sy het my gehelp om te sit op die staal plate van die skip se onderkant en leun my rug teen die romp. "Is jy reg?" het sy bevestig.
  
  
  "Hierdie verdoem skip hou die draai," sê ek. "Gaard behandel my'n verskriklike slag."
  
  
  Sy kniel in die voorkant van my en kyk my in die oog. Sy het my pols. Dan kyk sy baie versigtig aan die agterkant van my kop. Sy kreun toe sy aan die knop.
  
  
  "Hou styf vas," het sy gesê.
  
  
  Ek het net gehoop dat sy nie vind enigiets gebreekte daar.
  
  
  Jean staan op en sê: "ek is nie baie goed op die eerste hulp, Nick. Maar ek glo nie jy het'n harsingskudding of'n fraktuur. Jy moet net geduldig wees vir'n paar dae.
  
  
  Hy kyk op sy horlosie. Dit was na drie.
  
  
  Ek het haar gevra. "Is dat al vir vandag?"
  
  
  — As jy bedoel, as dit is die dag wat ons gevang, dan ja.
  
  
  "Goeie.'
  
  
  "Wat doen ons nou?'
  
  
  "Ek sal beweeg baie versigtig, as ek kan beweeg op alle, en ek hoop dat niks verkeerd gaan daar."
  
  
  "Ek praat oor kry uit van hier," het sy gesê.
  
  
  Ek het haar gevra. "Het jy enige briljante idees?"
  
  
  "My kamera is'n toolbox."
  
  
  "Groot gereedskap nie pas in daar."
  
  
  "Dit is beter as niks."
  
  
  Ek het haar gevra. "Oni het hulle bring ons middagete?"
  
  
  Sy kyk verbaas. - "Nee."
  
  
  "Laat ons sien of hulle voer ons voor ons ..."
  
  
  "Goeie.'
  
  
  Sy het verskeie kere probeer om'n gesprek te begin, maar het toe sy opgemerk het dat ek geweier om te antwoord. Ek het regop gaan sit, leun teen die metaal raam, en voorgegee het om te rus. Of miskien het hy was nie vervalsen dit, want wat ek probeer om te dink nie help om my hoofpyn. So ver, het ons besluit om dit nie te bespreek ons situasie met Jin. My duiseligheid en hoofpyn het my nie gekeer ondersoek ons die ruimte, en die gebrek van'n paar noodsaaklike items het my laat wonder hoe lank ons wil hier wees.
  
  
  Byvoorbeeld, ons die tronk het nie'n toilet. Hoewel haar nie glo dat die loodgieter het so ver gegaan onder die waterlyn, haar geglo dat tydelike behuising moet toegerus wees met'n emmer. Nie net sou dit makliker wees vir ons nie, maar dit sou ook'n redelike sanitêre maatstaf vir die skip self. Selfs al is die bemanning het die internasionaal slordige gewoontes van skepe, het hulle nog steeds die Hans Skeelman redelik skoon.
  
  
  Ek het ook gesien dat ons het nie genoeg water drink nie. En as die water en emmers het nie opdaag nie tot middernag, kon sy kies een van die twee onaangename moontlikhede: óf die kaptein en ego bemanning was nie van plan om te kry Jean en my aan die Borgia, of Jean se vang was'n skyn . Ek het gedink dat Larsen se moord het geblaas my dek, wat ek gedoen het op haar aandrang. Miskien is hierdie Jean kan gebruik om'n paar druk.
  
  
  Onmiddellik daarna, het ek haar gevra, " dink jy daar is enige rotte aan boord van die Hans Skeelmann?"
  
  
  Sy het gevra. "Rotte?"
  
  
  Daar was'n tikkie van vrees in haar stem. Hy het nie sê enigiets anders. Sy wou die gedagte om te flits deur haar gedagtes vir'n rukkie.
  
  
  "Ek het nie sien nie enige rotte," het sy gesê.
  
  
  "Wel, seker nie," het ek gesê paaiend. — Ek het opgemerk dat die Hans Skeelmann is'n buitengewoon skoon skip. Maar as daar is rotte, hulle leef hier, aan die onderkant van die skip.
  
  
  — Hoe weet jy ons is aan die onderkant?"
  
  
  "Die kromming van die romp," sê ek, hardloop my hand oor die cool metaal plaat. "Die beweging van Water. Klank.'
  
  
  "Dit het gevoel soos hulle was die uitvoering van my baie ver af," het sy gesê.
  
  
  Vir tien minute x, niemand rondom ons gepraat het.
  
  
  — Hoekom het jy dink van rotte?" Gina gevra skielik.
  
  
  "Ek het ontleed die potensiële probleme wat ons te doen het met hier," het haar man gesê. "Die rotte is deel van dit, te. As hulle aggressief raak, ons kan beurte neem wag gestaan terwyl die ander slaap. Dit is altyd beter as gebyt."
  
  
  Jean begin. Ek het gewonder of sy wil in vergelyking haar kortbroek en T-hemp aan my langbroek en wol hemp. Nah het baie van die vleis te eet. En enige intelligente rat sal gryp haar fluweel vel in plaas van probeer om te kou deur my dik steek.
  
  
  "Nick," het sy saggies gesê, " hulle het nie sê enigiets meer oor rotte. Jy is welkom. Hulle is bang vir my.
  
  
  Sy gaan sit en gaan sit langs my. Ek sal waarskynlik gou genoeg watter kant sy is op.
  
  
  By 5: 30 vm, die veronderstelling my horlosie was nie gebreek nie, hulle het my edu. Thule, die eerste stuurman, was in beheer. Gaard was langs hom.
  
  
  Ego se enigste woorde was, " Jy beide jou rug te kla as jy nie wil hê om te sterf."
  
  
  Daar was vier matrose met hom. Die Odin rondom hulle het die geweer neer op ons laer liggame. Ander gooi in komberse en vars kos. Mnr Thule die skerm gesluit deur, sit in die bolt, en klap die slot.
  
  
  "Daar is genoeg water vir die hele nag," het hy gesê. — Ons sal dit leeg vars in die oggend.
  
  
  Hy het nie wag vir ons dankie. Terwyl hy daar was, het haar nie gesê nie, maar resoluut leun teen die kla. Ek het nie geweet wat dit sou doen aan my as hy my krag onderskat of nie, maar ek kon nie bekostig om te mis nie'n enkele geleentheid. Jean opgetel twee bakkies en het gesê: "Al met al die geriewe. Hulle vol selfvertroue."
  
  
  "Of vertroue. Laat ons nie onderskat ih. Gaard het my vertel dat Borgia het gehuur om die hele span, behalwe vir die motormen.
  
  
  Sy gesê. - "Motoriste-meganika?"
  
  
  "Dit is hoekom ons nog nooit gesien het ih by die maaltyd. Ek kon nie help om te dink dat daar was iets vreemds oor hierdie skip, maar ek kon nie uitvind wat dit was."
  
  
  "Ek was nie te slim nie, Nick.
  
  
  Nadat ons oorgeneem het, ons versprei komberse op die staal vloer te maak'n soort van die bed. Ons het die emmers iewers in die hoek in die voorkant.
  
  
  "Ons bly hier maak my waardeer die tente," sê ek. "Ek wonder hoe hierdie Blokke te doen."
  
  
  Jean frons. "Jy dink...'
  
  
  "Nee. Ek kyk na die passasiers, maar niemand het vir my gesê jy was CIA. Hierdie Blokke is presies wat hulle sê hulle is'n paar van die irriterende engels ouens wat gelukkig in die sokker swembad. Selfs as hulle vermoed het iets gaan op boord van die Hans Skeelman, het hulle nog steeds sal nie oop die rta toe hulle afklim in Kaapstad. Ons is op ons eie, Gene.
  
  
  "En hierdie motormen?"
  
  
  "Ons kan nie reken op hulle," het haar pa gesê. "Daar is sowat dertig of veertig Borgia mans in hierdie brigade. En hulle het vir ons. Hulle weet wie ek is, regs af na my titel van Meester Sluipmoordenaar. Gaard het dit gemis wanneer em gehad het soveel pret sluit my af. En hare, die aanvaarding van hulle is ewe vertroud is met jou loopbaan. Die enigste ding wat ek nie verstaan nie, is hoekom hulle ons laat lewe.
  
  
  "Toe my kamera..."
  
  
  "Vergeet van hierdie digitale kamera ding vir nou. Ons eerste bekommernis is die uitzoeken wat die ih daaglikse roetine is soos. Ons het nog drie of vier dae om te gaan na Kaapstad.
  
  
  Eda was eetbare: gemaalde ui op roosterbrood met aartappels. Dit is duidelik dat, ons was op dieselfde rantsoen as die span. Skjorn, die opsigter, het saam met iemand se wense — waarskynlik sy eie-sonder die verskaffing van ons met die kos wat ons, as passasiers, was geregtig om en betaal vir. Hulle het nie eet baie gin. Ek het nie haar aanmoedig. Sy het nie lyk om te besef hoe nutteloos ek het gedink sy was, selfs al het sy het haar kamera in'n toolbox. Sy geëet sy deel en alles wat dit nie wil hê. Hy het om sy krag te herwin. Dan is haar bench press is op die kombers om te val aan die slaap. Jean uitgestrek langs my, maar kon dit nie vind'n gemaklike posisie. "Ek is verhinder deur die heiliges," het sy gesê.
  
  
  "Die skakelaar is op die ander kant van die deur, sowat drie voete van die grendel," sê ek.
  
  
  "Moet ek draai af van my ego?"
  
  
  "As jy kan dit bereik."
  
  
  Sy gly haar slanke vingers deur middel van die skerm, het gevind dat die lig skakelaar, en gedompel ons buurt in die duisternis. Sy gebruik die emmer, terug na die bed langs my, en die kombers toegedraai rondom haar. Hoewel dit nie was dat die koue aan die onderkant van die skip, die humiditeit vinnig verander ons vel koue. En die stank oor die hou nie help nie ons situasie nie.
  
  
  "Ek wens ons kon gebruik het, kussings," het sy gesê.
  
  
  "Vra vir dit môre," sê ek.
  
  
  "Diegene bastards sal net vir my lag."
  
  
  "Miskien. Of miskien sal hulle gee ons kussings. Ek dink nie ons is behandel wat erg, Jin. Die bemanning kan behandel ons'n baie erger as wat hulle wou.
  
  
  Sy het gevra. — Is jy dink om hier uit?" "Die enigste manier waarop ons sal kry uit van hier, is as iemand punte'n geweer by ons en sê," Gaan." Sy hoop net hulle nie val op my weer. Ek kan nog hoor haar soos'n krimpvarkie in die melodie van die klok."
  
  
  "Swak Nick," het sy gesê, hardloop haar hand liggies oor my gesig.
  
  
  Jean heerlik om my in die donker. Haar heupe draai liggies, en ek voel die soel warmte van haar vol borste op my arm. Haar hotel sl. 'n mens kan nie lieg volgende te Jin sonder om te dink oor haar kurwes van die liggaam. Maar ek het geweet ek moes slaap. Selfs met die ligte af, ek kan nog steeds sien die flitse van lig flikker in die voorkant van my oë. As Jean is reg en ek het nie het'n harsingskudding, ek wil wees in'n redelik goeie vorm deur die oggend.
  
  
  Sy laat haar frustrasie met'n harde sug. Dan het sy nog steeds lê.
  
  
  Sy het gevra. "Doen die rotte kom wanneer dit donker, Nick?"
  
  
  "Hoekom het jy nie die heilige draai dit af?"
  
  
  'Oi.'
  
  
  "En as jy dit nie doen nie?"
  
  
  "Ons sal nie weet totdat een rondom hulle verskyn."
  
  
  Jean bly rusteloos. Hy het gewonder as haar vrees van die rotte was real. Sy het voortgegaan om te verwar my. Óf sy was'n baie suksesvolle agent, of sy is mal, en hy kon nie uitvind wie sy werklik was.
  
  
  "Neem die maat, ek wil eerder bekommerd wees oor die nie-bestaande rotte as die slaap met die lig in my oë," het sy gesê. "Goeie nag, Nick."
  
  
  "Goeie nag, Jean."
  
  
  Ek was net wakker vir'n paar minute. Ek gaan om te slaap baie liggies, maar hierdie slag vir die hoofde my verhinder die insameling van die nodige kalmte. Hy het in'n diep slaap en net wakker geword toe Jin het op die heilige lig, net na vyf in die oggend van die volgende dag.
  
  
  
  
  Hoofstuk 5
  
  
  
  
  Dit het my drie dae om te kom met'n redelike plan. Teen hierdie tyd, my kop is goed genoeg genees, en dit pla my nie te veel nie, tensy iemand besluit om my getref reg in die dieselfde plek. Jin het besluit om te vertrou in haar. Sy het'n baie van die tyd die plot van haar ontsnap, maar dit was tevergeefs.
  
  
  Ons is gebruik om ons wagte wat tot drie keer'n dag om te versamel vuil skottelgoed, vervang'n emmer met'n nuwe een, en bring'n volle kruik water. Sodra hulle het ons aandete, kan ons seker wees dat ons alleen sou wees vir die res van die aand. Ek was veral geïnteresseerd in die deur hane met'n rooster. Albei is stewig geheg aan die metaal staaf met drie boute, en drie meer boute wat die ego stewig teen die staal muur. Ek betwyfel ek kon uitkry die krag los te maak van dié boute. Maar die hane self is soortgelyk aan wat jy kan vind in jou eie huis, bymekaar gehou deur'n metaal pen opgeneem vertikaal deur die staal ringe.
  
  
  Ek het haar gevra. "Doen wat jy het'n klein, stewige skroewedraaier in jou digitale kamera, Jin?"
  
  
  "Ja. En ook..."
  
  
  "Nee," het haar pa gesê. "Ons is nie van plan om te hardloop."
  
  
  "Hoekom nie?"
  
  
  — Indien die twee van ons het een of ander manier bestuur om te vang die skip en hou Ego kop bo water totdat die vloot tel ons op, ons sal eindig nie met die Borgia, maar met Ego drie en twintig meer missiele as wat ons nou is." Ek sal nie eens probeer om te kry my wapen terug, Jin. Sy steier op haar voete as die Hans Skeelmann geploeg deur die golwe. "Dan is hoekom doen wat jy nodig het'n skroewedraaier, Nick?"
  
  
  "Sy was gevra om'n boodskap te stuur om te BYL en dan sluit haarself in met jou weer. Sodra Washington weet waar ons is, hulle sal weet hoe om op te tree en wat om te sê die Ethiopiese regering."
  
  
  Die skip duik weer. "Jy opgetel'n groot aand om dit te doen," het Jean gesê.
  
  
  — Dit is een van die redes ego gekies het om haar. Dit is onwaarskynlik dat iemand sal kom om die bootsman se kas vir'n paar dinge reg nou. En dit is onwaarskynlik dat enige geraas maak ons gehoor sal word.
  
  
  "Is ons aan die risiko van gewas oorboord?"
  
  
  - geen. Ek sal dit doen vir haar.'
  
  
  "Waar sal ek dit kry, dan?"
  
  
  "Hier," sê ek.
  
  
  Sy staar na my vir'n oomblik. Dan het sy bereik uit en gryp my skouer.
  
  
  "Het jy nie glo my, Nick," het sy gesê.
  
  
  "Nie in alles," het hy erken. "Jy het nie die dood van Larsen, Jean. Dit was hare. Gaard trek'n geweer op my, maar hy klop jy aan die grond voor jy kan raak jou ego. As iemand my sien vanaand, hulle moet sterf. Vinnig en stil. Is dit ons spesialiteit?
  
  
  "Nee. Sy laat gaan van my hand. "Ek is net die insameling van inligting. Hoe kan ek haar help?'
  
  
  "Deur die deel van jou inligting."
  
  
  "Oor wat?"
  
  
  "Toe ek hier gebring het, ek was bewusteloos; bind op'n draagbaar en mond gesnoer. Maar jy moet gesien het waar die broei om dit dek is.
  
  
  "Ons is vier dekke onder die hoof dek," het sy gesê. "In die boog, waar die bobou is op die dek, daar is'n broei. 'n groot sondak en trap lei tot die eerste tweede vlak. Die drie onderste verdieping het vertikale trappe langs die ventilasie skagte.
  
  
  Ek het haar gevra. "Die belangrikste hatch oop op die brug?"
  
  
  "Ja."
  
  
  "Dit verhoog die kans om gevang."
  
  
  Sy het begin om te breek die kamera. Die skroewedraaiers in die film reel klein was, so ek het om geweld te gebruik om los te maak die penne in die skarniere. Die skip duik soos'n besetene, en die hoek waarteen dit geduik was besonder skerp, want ons was so ver vooruit. Wanneer die penne af gekom het, Jean hou die deur in plek, terwyl die ih skroef dit.
  
  
  Wanneer ih weg was, ih verpand ons komberse en saam het ons gestoot oop die skerm deur. Die hane kraak en dan versprei. Ons versigtig stoot die deur oop net ver genoeg om my te laat slaag.
  
  
  "Wat nou? Jin gevra.
  
  
  Hy kyk op sy horlosie. Dit was net onder nege uur.
  
  
  "Ons wag," het ek gesê, gly die deur terug in plek. "Hoeveel?'
  
  
  — Tot omtrent tien uur, wanneer die klok is reeds die helfte oor, en beide die uitkyk te wees en die gepaardgaande minder waarskuwing. As ek dit nie mis het nie, Thule is op die brug. Sedert Gaard haar gesien het oorboord gegooi deur Larsen, ek kan'n beter kans met Thule daar.
  
  
  "Kom na die radio stand voor elf," het Jean gesê. "Volgens Larsen, Birgitte Aronsen slotte haar elke nag rondom hierdie tyd, en dan gaan na die kaptein se kajuit."
  
  
  — Het jy enige ander nuttige inligting?"
  
  
  Sy het gedink vir'n oomblik. "Nee, — het sy gesê.
  
  
  Boli het dit gesluit agter hom, sodat'n oorsigtelike ondersoek sou gewees onwaarskynlik dat bespeur sy posisie. Maar as haar hotel gehaas om hulle op die pad terug, al wat ek moes doen, was om'n bietjie te kry hulle weer oop te maak. Ek het gesoek die tweede dek, maar nie gevind nie weer klere. So het hy kruip deur die gat in die middel van die broei wat lei na die hoof dek en ondersoek deel van die bootsman se kajuit. Odin het, het sy ou broek en reënjas in die loop rondom die matrose. Ek het my broek en ballet pantoffels en het in stywe broek en'n baadjie.
  
  
  "Hans Skejelman" projektiel in slegte weer. Elke oomblik was die boog wieg in die golwe, en ek kon hoor hoe die water breek op die vooronder. Hy vroetel deur middel van die stoorkamer totdat hy gevind'n stuk seil, waarin hy sit op die dek langs die broei wat oopgemaak het, en twee kleiner stukke wat gebruik kan word as handdoeke. Sy was ook gevind dat die dra van'n reënjas wat geskik is vir my. Hy het sy baadjie, het sy hemp, en druk dit in sy broek en ballet pantoffels. Dan sit hy sy baadjie terug op.
  
  
  Dit was geblus deur Brylev. In die pikdonker, hy sit sy hand op die hefboom wat geaktiveer al die broei slotte, en Stahl het gewag vir die Hans Skeelmann om te breek deur middel van die golf en kom weer. Dan is die luik oopgemaak en hy het gegly binne-in. Met al die spoed wat sy kon uitkry, hardloop hy oor die wet dek die vorentoe bobou.
  
  
  Die boeg van die skip gesink het weer, en hy voel'n muur van water opstaan agter my. Ek gooi myself in die bobou en gryp die reling as die buite aktiwiteit my getref. Sy klap my teen die metaal en druk die lug uit my longe. Die water brul rondom my, trek my in en probeer om my te trek in die donker Atlantiese oseaan. Hy gryp die reling desperaat, snak na asem en veg'n golf van duiseligheid.
  
  
  Wanneer die water was tot op my enkels, ek het voortgegaan om te beweeg langs die hawe kant van die skip. Hy het op die reling en druk homself teen die bobou as die beste wat hy kon dit lek. Die brug was drie dekke hoog is, en dit is onwaarskynlik dat daar beamptes of wagte daar. Hulle sal in die stuurhuis met die stuurman. En as hulle nie gesien het nie haar skaal oor die dek, hulle sou nie gesien het my nou.
  
  
  Die volgende buitemuurse aktiwiteit gevang met my wanneer ek uiteindelik bereik die linker-hand bal oprit. Hy toegedraai sy arms om die dwarslat en hang af. Die krag van die golf was nie so sterk hier, maar, want ek was aan boord van die skip, ek was meer geneig om te gesleep word oorboord. Die derde buite aktiwiteit klik op die dek, net soos ek was omtrent'n voet weg, en slegs'n klein hoeveelheid van die water gespat op my enkels.
  
  
  Hy leun teen die agterste muur van die motor en laat sy asemhaling terug te keer na normaal. Ons is naby aan die ewenaar, so die water was nie so koud dat dit sou verdoof jou voete. Dit is gewen deur die eerste ronde op die rok. Maar dan was daar die tweede stryd-die pad terug na die bootsman se kamer. Om dit te doen, ek het die eerste het om te tik die radio kamer, bring Birgitt Aronsen op die vergadering en stuur my'n boodskap.
  
  
  Hulle was op soek op die hoof dek tussen die twee bobou. Die meeste van dit was in die donker, maar die reën giet neer rondom die agterste tijdschift. Ek was in die hoop dat as iemand my sien, hulle sou dink ek was'n lid van die bemanning doen net my werk. Hy stap na die sentrum van die skip en vinnig het die broei wat gelei het tot die gang wat hardloop die hele lengte van die boog. Die broei het nie veel geraas maak as dit oopgemaak word en gesluit, en Hans Skeelmann se gekraak en gekerm moet verdrink uit my geluide en bewegings. Hy het ingesluip vorentoe in stilte en luister na die oop deur van die radio kamer. Ek het nie van haar hoor. Indien die operateur was te luister na enige opnames, hulle was óf die opstel van rustig, of sy dra oorfone. Haar, kyk binne-in. Sy was alleen. Ek stap in, asof ek iets het om te kyk vir in die radio kamer.
  
  
  Birgitte Aronsen sit op die paneelbord aan my linkerkant. Sy kyk as my hand geboë tot haar nek. Sy gesterf het voordat sy kon skree. Sy het vinnig gevang liggaam en sleep dit weg van die sleutel lê in die voorkant van haar. Die harde geraas maak nie saak as die stelsel is nie gekoppel aan die kaptein se kajuit.
  
  
  Dan draai hy en versigtig die deur toegemaak. Ek nagegaan Birgitta se pols en oë om seker te maak dat sy dood was. Toe hy stoot sy liggaam onder die paneelbord te vermy struikel oor dit. 'n groot sender geplaas teen die muur van die regterkantste hoek. Wanneer haar ego haar sien, sy kon skaars onderdruk'n triomfantelike uitroep. Dit het'n veel groter produksie kapasiteit as wat hy gedink het.
  
  
  Ek stel die frekwensie, het die sleutel en verbind dit direk na die sender. Ek het nie tyd om uit te vind hoe die paneelbord werk. Ek hoop die opstel van die knoppies aan die werk was relatief goed, en wie ons was aan diens in Brasilië of Wes-Afrika — ek was nie seker waar ons was, maar ons was beslis binne die omvang van een van diegene luister stasies — nie slaap aan diens.
  
  
  Die kode is'n eenvoudige situasie verslag, betekenisloos soos die hel om'n paar vyand agent wat per ongeluk sou dit hack. Dit bevat sowat veertig sinne, elk van wat is verminder tot'n paar groepe regoor die wêreld letterlik. My boodskap, voorafgegaan en gesluit deur'n identifikasie-sein, het my vyf groepe te stuur. Hy het gehoop dat die mense wat gered word, is dit onmiddellik sou slaag om dit op te Hawke, want hy was die enigste een wat nie kon verstaan die kombinasie van die frases wat hy gekies het vir haar.
  
  
  'N3. Gevang deur die vyand. Die voortsetting van die missie. Ek werk met'n ander agent. N3.'
  
  
  Hy gestuur het om die boodskap twee keer. Dan is hy plaas die sleutel terug in die beheer paneel, trek die sender uit die eter, en aangepas om die ego na sy oorspronklike golflengte. Nick tone oor haar.
  
  
  'n stem lui uit in die gang. "Hoekom is die radio kamer gesluit?"
  
  
  "Miskien het sy gegaan om die ou man se kajuit'n bietjie vroeër." Lag. Die toeklap van'n broei, moontlik'n luik wat lei na die hoof dek. Die mans het italiaans.
  
  
  Dit sal hulle ten minste twee minute om te bereik die aft platform. Terwyl hy was opgesluit in die radio-kamer, het hy dalk het geïmproviseerde sommige misleidend tooltips. Hy trek Birgitte se liggaam uit onder die beheer paneel, en strek haar uit op haar rug. Hy trek haar trui oor haar kop en skeur uit haar bra. Dan trek hy haar broek af, geruk die stof rondom die rits, en geruk haar onderklere. Haar broek getrek af op een been, maar hulle toegelaat om gedeeltelik hang af van die ander. Uiteindelik, haar bene is geskei. Op soek na haar slanke liggaam, het hy gewonder wat die kaptein in haar gesien het. Miskien net dat dit beskikbaar was.
  
  
  'n doeltreffende ondersoek sal vinnig wys dat Birgitte was nie vermoor deur'n verkragter. Professionele deeglikheid sou ook openbaar'n paar spore van Nick Carter, soos die vinger afdrukke en moontlik hare. Maar toe hy sien haar, hy het gegly uit die deur en vinnig het sy pad na die broei , hare, besluit dat dit was onwaarskynlik dat die Hans Skeelmann was toegerus vir so'n ondersoek. Ek het gedink die kaptein sou wees om so ontsteld oor wat gebeur het na my minnaar dat hy nie sou gaan my bewegings behalwe vir'n oorsigtelike ondersoek. En dit sal wys dat ek was toegesluit in my hok.
  
  
  Niemand het geskree of aangeval my wanneer ek aangekom het op die hoof dek. Hy het sy pad na die kant van die skip en bereken sy vorentoe sprint te bereik die loopplank as die water vasgevang met die boog en gehaas aft. Ek het net dit gedoen het. My tweede poging sluit aan by my heelhartig by die voorkant van die opgradering, en weer die buite aktiwiteit tref my teen die metaal, vasklou aan die reling.
  
  
  Ek is in'n goeie vorm, my liggaam is sterk en gespierd. Sedert krag en stamina is waardevolle wapens in my handwerk, ih het hulle in die voorpunt. Maar niemand kan verower die see met stomp krag alleen. Hy kon sit waar hy was die hele nag, maar die son sal opstaan voor die see bedaar. Egter, op daardie oomblik, ek het nie die energie om vorentoe te beweeg. Ek het gewag vir haar met twee golwe wat my getref op die bobou. Wanneer ek probeer om te bereken die ih tyd, het ek besef dat ek net kon kry'n geskatte waarde van die interval tussen twee water mure oorvleuelende die dek.
  
  
  Tot nou toe, krimpvarkie slegte weer is my bondgenoot. Nou, as ek nie hardloop vorentoe en kry deur middel van die broei, kan ek word oorboord gegooi. En dit blyk dat dit sou wees op die rand. Haar probeer om te loop deur mimmo pyle, wat was net duidelik as'n dowwe swart figuur, dan haar kan nog steeds probeer om te gryp op nah as haar skaars bestuur om dit te doen in een gaan.
  
  
  Die water was weer styg, maar dit was net so kwaai en hoog as die vorige een. Die boog was net die begin om te styg, en die water loop af as dit begin om vorentoe te beweeg, amper val op die gladde dek. Water spat in my skoot. Dan tot aan die enkels. Hy opgetel het sy voete en hardloop vorentoe so vinnig as wat hy kon. Dit geslaag het in die laai van die boom. Die boog van die skip duik-te vinnig — maar ek kon nie ophou my mad jaag en gryp die mas.
  
  
  Hy hoor die suiging, geweldig klank van water kolk rondom sy neus. Ek kyk op en sien die wit skuim hoog bo my, en toe ek buite sig was.
  
  
  Ek koes vorentoe en gebid dat ek nie'n fout maak en druk die broei of die metaal rand wat ek nodig het om te slaag onder. Ek het nie besef dat ton van die water val op my.
  
  
  My liggaam was byna vlak, en net my tone was om te wees om die dek. Ek voel my hande raak aan die staaldeur van die broei en in die greep van die hefboom wat gesluit is die klampe. Die water druk my onderlyf, pinning my na die dek en probeer om te stoot my terug teen die bobou te gooi my oorboord. My vingers raak aan die hefboom. My linker arm glip, maar my regter arm gehou as my pols swaai om en'n helse pyn skiet deur my arm. Vir'n oomblik het ek gedink my skouer gewrigte wil ontspan.
  
  
  Zubtsov, wat bedek die lyfband van my broek, losgemaak. Buitemuurse aktiwiteite gedeeltelik geruk my broek af. Die water swirled onder die afdak, slaan sout in my oë en maak my hou die bietjie wat ek verlaat het. My doel te bereik-dit het begin seer te maak waar Gaard my getref, vir die eerste keer op hierdie aand. As die Hans Skeelmann het nie vinnig opgehef haar boog te sny deur die water, sy sou gewees het net'n paar stukke swaai bo die vooronder.
  
  
  Met ongelooflike traagheid, die neus van die vrag skip het begin om te styg weer. Water gerol van my gesig af en drup uit my liggaam. My nat broek was verstrengel om my enkels, so ek het om te gebruik my hande om te trek myself uit, met behulp van die broei hanteer. In desperaatheid, het hy gooi die nat lap. Die skip was nou styg vinnig, vinnig bereik die kruin van die baai en voor te berei om te duik weer in'n nuwe muur van water.
  
  
  Hy het probeer om op te hef die hefboom. Niks het gebeur nie. Haar, besef wat verkeerd was. My alenka op die hefboom gedruk om die ego van die prys been strenger as wat nodig was om van die waterdigte afskorting. Maar weet hoekom die hefboom was nie beweeg nie gaan om my te help baie wanneer die volgende dag van aktiewe ontspanning gekom het; ek het nie die krag om te weerstaan nog'n tornado.
  
  
  Die Hansa Skeelman was nog duik. Hy het in'n half-draai en klap sy linker skouer in die hefboom. Hy het boontoe. Hy ruk oop die broei, gryp die rand, en gly binne-in. My linker hand gryp die hefboom binne-in. Toe dit geval het, het ek daarin geslaag om te gryp die hefboom. Die broei toegeslaan agter my. Die water gevloei het oor die dek in die voorkant van my as die broei was vergeefs gesluit. My hand was te naby aan die sentrum van die broei.
  
  
  Ek stoot terug en swaai om my reg hand slaan die hefboom hard. Water drup binne as die klampe dit gesluit. My kop tref die staal broei. Ek het gekreun as pyn skoot deur my skedel. Helder ligte flits op, en hy het swaar teen die seil versprei op die dek. Die wêreld onderstebo gedraai voor my oë — óf van die beweging van die skip, of van'n ander blaas om die koppe. Ek kon nie sê wat.
  
  
  Terwyl die Hans Skeelman geploeg deur middel van die water, het hy half-kniel, half-lê op die canvas seil, probeer om nie om te gooi. My longe seer as ek gesuig in die lug. My linker stam arm was beskadig, en ek voel soos my doel gelofte gelofte gaan om te ontplof in'n verblindende, kragtige ontploffing.
  
  
  
  
  Hoofstuk 6
  
  
  
  
  Ek het nie rus vir meer as twee of drie minute, maar dit het gelyk soos die helfte van'n uur. My horlosie sê 10.35, maar dit kan net so goed wees 9.35 of 11.35. Hy kon net dink aan die tyd sone verandering.
  
  
  Brylev gevind dat die lig skakelaar en draai dit op. Baie versigtig, sy het die mantel wat hy het getrek op dig voor die verlaat van hierdie kamer. Na vee haar hande op'n stukkie van die doek, sy het liggies aangeraak haar hare. Hulle was nog nat rondom die kante, maar die droë bo-op. Ih gemengde dit om weg te steek die nat flarde. Dan verwyder hy die wasdoek. Haar gooi dit op Holst se en begin vee die liggaam. Hy het seker gemaak dit was droog, dan rol die klein stukkie van die doek en wasdoek in'n groot stuk en het dit deur die bootsman se kajuit. Ego sit dit in die kas met ander dinge en doek.
  
  
  Skielik hoor hy'n beep. Sy was gegryp deur'n stuk metaal pyp, en vinnig omgedraai. Die luik aan die onderste dek geopen. Ek cringed om te spring toe ek sien die lang hare en donker oë.
  
  
  'Bynaam? Jean gesê.
  
  
  "Jy beter daar wees," het haar pa gesê.
  
  
  "Bly sit en wag in hierdie gat was besig om my mal. Het jy'n boodskap stuur?
  
  
  "Ja. Hy het gewys op die dek, waar'n paar duim van water gelek het rondom.
  
  
  "Moenie enige verder te gaan," het haar pa gesê. — As ons dit nie doen nie gaan daar binnekort na, sal daar geen bewyse is dat ons ooit verlaat ons die tronk laaste nag. Bly weg van hierdie trappe vir'n rukkie.
  
  
  Nog naak, vergader hy sy ballet pantoffels, sokkies, hemp, en nat onderbroek. Hy leun sit en laat hulle val deur die broei op die onderste dek. Dan trek hy sy gesig terug ver genoeg vir Jin om te sien.
  
  
  "Neem'n lap af te vee jou voete. Ek sal jou laat haar af ih deur die gat.
  
  
  Ek het gewag totdat ek gehoor het haar op die trappe. En hy het haar tot op die rand van die broei en versigtig gly sy voete deur middel van die opening. Haar, voel die growwe lap afvee ih.
  
  
  "Alles reg," het sy gesê.
  
  
  Hy het vinnig af die leer, gesluit die broei agter hom, en draai die handvatsel. Toe hy by die dek, hy kyk na Jean. Sy sit langs my, hou'n paar van die broek in haar hand.
  
  
  "Dit is al wat ek kon vind," het sy gesê.
  
  
  "Maak gou," ek bestel het. "Kom ons gaan terug na ons hok."
  
  
  Hy trek op sy broek, maar ignoreer die res van sy klere. Jean gestop om op haar nat broek. Toe ons by ons gevangenis, ons gooi ons klere op die kombers. Terwyl haar pa vroetel met die skerm deur te kry dit terug in plek, Jean vroetel deur middel van die deksels en getrek uit die skarnier penne. Dit het ons tien minute te kry om die ih terug in plek.
  
  
  Ek vee die agterkant van dit met my hand en my vingers vuil. Terwyl hy aansoek gedoen vuil aan die penne en-ras, Jean opgebou haar kamera. Die volgende probleem is hoe om te verduidelik nat onderklere, Gin, en nat jeans.
  
  
  Ek het haar gevra. "Het jy drink soveel water as wat jy wou hê vanaand? Sy tel die beker en het'n lang drink. Dan was dit afgespoel met die sout smaak van die iso rta. Daar was nog genoeg water in die nen te nat die hoek van die kombers. Ek gooi haar onderklere en jeans op die nat kol.
  
  
  "Die morele van al is dit: nie die liefde in slegte weer met jou voete langs'n beker water," sê ek.
  
  
  Haar lag eggo van die staal mure. "Nick," het sy gesê, " jy is pragtig. Hoeveel tyd het ons?
  
  
  Hy kyk op sy horlosie. "As hulle kom vanaand, hulle sal hier in'n halfuur."
  
  
  Jean se hand gly om my lyf. Sy begrawe haar lippe in die warboel van hare op my bors. Dan kyk sy na my, en ek leun om haar te soen. Haar lippe was so warm is as die vel van haar kaal rug.
  
  
  "Ek weet hoe om bewyse in te samel wat ons was te besig om te laat die hok," het sy gesê hees. "Daar sal genoeg wees voetspore op die komberse."
  
  
  Ek het die laaste van haar klere, en my hande het haar liggaam, geuttrek haar groot borste. Dit het nog'n voordeel, met die veronderstelling dat ons as gevangenes weggevoer het gevind dat Birgitta en uitgevoer hul ondersoek op skedule. Wanneer Jean en ek is die maak van liefde, hulle sou nie die moeite doen om ons met vrae oor wat presies gebeur het in die radio kamer. Hy het nog steeds nie heeltemal vertrou haar. Sy wou om dit te wees vinnig en woedend. Hy het dit doelbewus stadig en rustig, met behulp van sy hande en mond om haar te bring tot'n koorsagtige klimaks. "Maak gou, Nick, voordat hulle kry hier," het sy aangehou en gesê. In minder as vyf minute was ons lê langs mekaar op die dek wanneer die broei wat lei tot ons dek swaai oop en'n gewapende seeman verskyn.
  
  
  "Laat my hanteer, Nick," Jean gefluister.
  
  
  Haar, grom sy ooreenkoms. As sy gaan om te draai my in, sy het'n manier gevind .
  
  
  "Hulle is hier," het die matroos gesê Gaard. "Ek het reeds vir jou gesê het..."
  
  
  "Is die skip sink?" Jean skree, spring op haar voete en gryp op die netwerk.
  
  
  Sade staar na haar naakte liggaam en sy kakebeen laat val. "Ons is besig om te verdrink, Nick," het sy geskree, draai na my. "Ons is nie besig om te sink," Gaard gesê.
  
  
  Sy ruk op die netto. "Laat my uit te gaan van hier," het sy gesê. Die deur skud onder die krag van haar kwaai aanval. "Ek wil nie om te verdrink as die skip is besig om te sink."
  
  
  "Shut up," Gaard gebreek. Hy kyk af na my naakte liggaam, gedeeltelik bedek deur die kombers, en lag. "Dit lyk asof jy probeer om te kalmeer die dame af, Carter," het hy gesê. "Ek het probeer om haar te kalmeer," ek sê droogweg opgemerk. "Ongelukkig, ons water beker het as gevolg van hierdie opslaan. "as jy sou dit so wees soort."..
  
  
  "Gaan na die hel," het hy gebreek.
  
  
  "Ons is besig om te verdrink," Jean skree histeries as trane opwel in haar oë. "Laat my uit, Mnr Gaard. Haar, ek sal enigiets doen vir jou. Laat my uit."'
  
  
  — Het jy nie genoeg gehad het van wat gebeur het vanaand?"
  
  
  "Damn mooi," het Jean gesê, snikkend selfs harder. "Fellini, as jy nie toegesluit nie, ek sal'n matroos skiet jy in die keel," Gaard gesê koud. Hy het na my gekyk. "Hoe lank het dit gaan op, Carter?"
  
  
  'Hele nag. Sy sou gewees het goed as jy het nie ingegryp het. Ek dink regtig jy moet stuur die bestuurder af met'n skoot van whiskey vir Gin.
  
  
  "Stuur die bestuurder af? Het jy enige idee wat dit is soos op die dek, Carter?
  
  
  "Hoe moet ek weet?"
  
  
  "Ek dink." Hy kyk rond. — Ek het vir Kaptein Ergensen jy is veilig hier. Maar as iemand vermoor'n ou man se minnares, kan jy verwag om hom om te gaan berserk vir'n rukkie.
  
  
  "Is sy'n ego minnaar?"
  
  
  "Birgitte, kommunikasie beampte."
  
  
  "Maer vrou met'n geweer," sê ek.
  
  
  "Ja. En iemand verkrag en vermoor haar laaste nag. Ek het vir die kaptein dit was nie jy nie. Jy moet bly wees dat dit die geval is.
  
  
  Gaard en die matroos linkerkant. Jean vasgeklou aan te Kla totdat hulle gesluit die broei, haar snikke aansluit deur die klein ruimte. Toe het sy omgedraai weg van die metaal en begin om te glimlag, haar pa kyk na Nah met oë vernou.
  
  
  "Jy beter wil huil selfs harder," het ek gefluister. "Miskien sal hulle luister. Dit is'n groot, maar ons nodig het om voort te gaan vir nog vyf minute."
  
  
  Sy het nog vier minute. Dit was so'n goeie wys dat ek besluit dat hierdie mal CIA chick vertrou kan word.
  
  
  Daar was niks te sê het oor wat gaan gebeur, en ek het nie soos gaan uit my pad , maar so lank as wat die Odin rondom ons het teruggekeer om die data, die Verenigde State van amerika, kon ons getref die Borgia.
  
  
  Jean sit op die kombers en kyk na my. "Het hy sê verkragting, Nick?"
  
  
  "Ek sal jou vertel wat gebeur het, Gene," het ek gesê.
  
  
  Ey het vir haar gesê die hele storie, insluitend die inhoud van die boodskap wat hy gestuur het om haar.
  
  
  "Ek het nie dink jy nodig het om te verkragting van'n vrou, Nick," het sy gesê, die loop van haar hand af oor my been.
  
  
  Ons het nie bly in Kaapstad wat lank. Jin en haar is in die perfekte posisie om te oordeel nie. Ons was in die baai anker. Wat ook al die Gansu Skeelman het om af te laai in Kaapstad, is dit nie vereis dat enige hawe fasiliteite. So ons is geanker in die hawe vir ses ure en dertien minute.
  
  
  Egter, daar is Blokke in die kringe van diegene wat links van die skip. Dit het by my opgekom om die volgende dag toe Mnr Thule en vier matrose gekom het om die Gin en my gevind het. Die weer af die Kaap die Goeie Hoop was nie baie aangenaam nie, maar die kaptein het blykbaar besluit dat ons nodig het om te rus op die dek.
  
  
  — Hoe oor'n stort en skoon klere?" Thule het vir haar gesê.
  
  
  "As jy wil," het hy gesê.
  
  
  Slegs een hy was op kyk wanneer sy in die stort was, en dit was duidelik dat Thule gedink Jin was'n baie meer gevaarlike persoon, as hy het'n ogie op haar toe sy in die stort was. Maar wanneer ek verander haar klere, ek het nie tyd om te trek uit Hugo, Wilhelmina, of Pierre se bagasie; die mense aan boord van die skip was almal professionele mense.
  
  
  Aan die einde van die dag, het ons vergesel na die brug vir ondervraging deur Kaptein Ergensen. "Ek is bang sy vermoed jy van'n verskriklike misdaad, Mnr Carter," het die kaptein gesê.
  
  
  "Mnr Gaard vertel my iets soortgelyks verlede nag het," het ek gesê.
  
  
  "Jy is'n vyand agent aan boord," het hy gesê. "Dit maak net sin dat ek vermoed dat jy."
  
  
  "Wat het gebeur?'Ek het haar gevra.
  
  
  Hy kyk van Jean vir my, en dan terug na Jean. — Jy weet dit, doen jy nie?"
  
  
  Kaptein Ergensen wil om te praat oor sy ervaring bo. Birgitte Aronsen is vaar onder ego vir'n paar jaar, en ih verhoudings het reeds die boude van grappies onder die bemanning. Jean en hare was vreemdelinge aan wie hy kon vertel sy stil is lief vir haar. In Norfolk, sy is'n groot chemikus die hof'n matroos, en dit is hierdie man wat nou vermoedelik deur Ergensen van moord en verkragting. "Ek geland ego in Kaapstad," het die kaptein gesê, die afwerking van sy storie.
  
  
  "So hy hardloop af na die verkragting iemand anders," het Jean gesê. "Nie regtig nie."Die kaptein se lag het nie enige humor in dit. "Algemene Borgia het verbindings oor die hele Afrika. En wat is die lewe van'n noorweegse matroos moeite werd op hierdie gevaarlike kontinent?
  
  
  Terug in ons gevangenis, Jean het vir my gesê,"Nou'n onskuldige man vermoor is alles rondom ons."
  
  
  'Onskuldig? Ek haal my skouers op. "Gene, niemand rondom diegene wat werk vir die Borgia is in St Petersburg. Ek sal probeer om hulle te vernietig in elke moontlike manier."
  
  
  "Ek het nie dink oor dit voor," het sy gesê.
  
  
  Jean was'n vreemde kombinasie van onskuld en insig. Selfs al het sy wil'n agent vir'n paar jaar, dit was nie dikwels dat Ay het om te dink dinge deur. Ek het gewonder of sy sou'n hulp of'n las wanneer ons met hierdie Borgia. Ons dek die praktyk het'n daaglikse roetine. 'n dag later, ons is toegelaat om'n stort te neem. En hy begin speel skaak met die kaptein.
  
  
  Een nag, toe ons terug in die tropiese waters, het hy vir my gestuur. Jean het op die stapelbed onder die bootsman se kajuit. Hy het my beveel om te wees opgesluit in die ego kajuit met hom alleen.
  
  
  Ego het haar gevra. "Jy is nie om enige kanse?"
  
  
  "Ek is die gevaar van my lewe teen jou intelligensie, Mnr Carter," het hy gesê in sy slegte engels. Hy het uit skaak stukke en'n raad rondom die boks. "Algemene Borgia is baie op soek daarna uit om jou te ontmoet." Wat gaan jy om te doen, meneer?" Carter?
  
  
  "Doen wat?"
  
  
  "Die Amerikaners het nog nooit gestuur'n agent vir'n algemeen voor. Hy weet oor jou Killmaster rang. Haar vol vertroue dat hy sou eerder werf as jy voer jou.
  
  
  "'n interessante keuse."
  
  
  "Jy speel jou speletjies met my, meneer. Carter. Met Algemene Borgia, sal jy nie tyd om speletjies te speel. Dink oor wat jy wil om te dien."
  
  
  Die volgende aand het ons gestop in die Rooi See as'n loader was manoeuvres langs die Hans Skeelmann . Die voorlaai boom verskuif die vuurpyle aan die binnekant van die loader. Jean en ek het in die ego vrag, wat gehou is op gunpoint deur die noorse matrose in die agterste, en op gunpoint in die voorkant deur die Arabiere met gewere gestasioneer in die beheer kamer . Gaard ons vergesel.
  
  
  Hy leun teen die hout reling en kyk na die Hans Skeelmann seil weg . Op die eerste, net die hawe lig kon sien haar, maar dan is die lig het, en die wit brylev het haar in die spieël.
  
  
  "Ek het nie gedink ek wil mis nie hierdie trog, maar ek mis dit reeds," sê ek.
  
  
  Bestellings word uitgereik in arabies agter my rug. Hy het nie wys dat hy verstaan.
  
  
  "Jou kaartjie geld gaan na'n goeie saak," Gaard gesê.
  
  
  "Die Borgia?" Jean gevra.
  
  
  "Ja. Jy gaan om hom te sien, te.
  
  
  Ego se italiaanse was verskriklik, maar Ego verstaan die opdrag. Hulle vergesel ons onder die dek, en ons is toegesluit in die kajuit. Die laaste ding wat ek gesien het, was'n driehoekige vaar opstaan. Die beweging van ons skip stel ons op'n kursus oor die see in die rigting van die Ethiopiese kus.
  
  
  Uit brokkies van die gesprek gehoor deur middel van die hout mure, het hy afgelei dat ons iewers noord van Assab en suid van Massaua. Ons anker gegooi. 'n groep van die mense aan boord gekom het. Vuurpyle is verskuif om die dek. Verskeie kere het sy gehoor die geluid van die verpakking bokse oopgemaak word.
  
  
  "Hoe veilig is hierdie missiele?" Ek het haar gevra om in'n fluisterstem in die Gin.
  
  
  "Ek weet nie. Ek het al gesê dat die Borgia maak nie slagdoppies vir kernplofkoppe, en ek weet hulle het nie brandstof in hulle.
  
  
  As die klanke wat hy het gehoor was wat hy gedink het hulle was, het sy Borgia sou geskep het'n mooi bevoegde organisasie . Die meeste mense is geneig om te dink dat die vuurpyle is net silindriese moord masjiene gebou rondom twee of drie dele. Maar op die dell self, hulle is gemaak van talle dele, en net'n goeie, baie groot span gelei deur'n vuurpyl spesialis kan neem drie uitmekaar in een nag. Hulle maak nie veel sin aan ons, asof die nodige arbeid krag regtig daar gewerk het.
  
  
  Die kajuit het bedompig. Die Eritrese kus van Turkye is een van die warmste gebiede in die wêreld, en die son was vinnig stygende. 'n paar minute later, die kajuit deur oopgesluit en oopgemaak. Gaard verskyn in die deur, 'n russiese pistool geweer in sy hand. Agter hom was twee matrose met gewere. Die derde matroos uitgevoer'n bundel van klere. "Jy het geweet waar jy gaan, Carter," Gaard gesê. "As ek kon pas jou stewels, ek wil jou laat waggel deur middel van die woestyn in jou pantoffels."
  
  
  "Ek het geweet oor die Danakil," sê ek. "Het jy al die woestyn parafernalia rondom my gym sak?"
  
  
  "Nee, net stewels en dik sokkies. Dit is dieselfde met Mis Fellini. Jy sal ook rok soos'n inheemse.
  
  
  Hy knik vir die man met die klere. Die man laat val dit op die hout dek. Nog'n knik van Gaard. Hy gerugsteun weg van die kajuit. Gaard het na die deur. Die pistool geweer was altyd daarop gemik om ons.
  
  
  "'n wit man nie kan verander nie die kleur van sy vel. Maar as iemand vind leeus en hiënas eet jy, ek wil nie hê hulle om te erken jy deur jou klere. Alles sal plaaslike, behalwe voldoen aan jou skoene en kyk. Hy gaan uit, klap die deur, en sluit dit.
  
  
  "Ons doen wat hy sê, Nick?" Jin gevra.
  
  
  "Weet jy'n alternatiewe waar hulle nie skiet ons regte weg?"
  
  
  Ons het begin om uit te trek. Dit was nie sy eerste keer dra Arabiese klere, en hy het geweet dat hierdie lomp-soek klere is baie meer prakties as enigiets wat ons sien in die Westerse wêreld. Die bruin stof is rof om aan te raak, en die suurstof-arm kajuit was ongemaklik warm. Sy het haar hooftooisel vir'n oomblik.
  
  
  — Wat doen ek met hierdie sluier?" Jin gevra.
  
  
  "Shut up," Ay aangeraai om haar. "En hou jou buitenste klere styf vas aan jou liggaam. Die meeste van die manne hier is'n Moslem. Hulle neem die simbole van die vroulike kuisheid ernstig."
  
  
  Gaard het terug gekom en ons beveel om van die boot af. Ek sit op my hooftooisel en ons het boontoe. Die son blink op die blou waters van die klein baai waar ons geanker, en die woestyn sand uitgesteek weg na die weste. Ons het'n tou leer om die klein boot. En gou ons was gebring aan wal.
  
  
  Jin kyk terug op die motors. Dit het nie gebeur nie. "Kom," Gaard gesê.
  
  
  Ons het drie kilometer diep. Twee keer het ons verby paaie, spore op die sand en die rotse van groot vragmotors. Hulle het nie lyk te besig, maar wanneer ons genader, Gaard ons beveel om te stop en die mense gestuur met die verkyker om te kyk vir aankomende voertuie. Die terrein is meestal kaal sand, maar die woestyn was deurspek met heuwels en klowe omring deur rotse. Na die verbygaan van die tweede pad, draai ons noord en het een rondom smal klowe. Daar het ons by'n kameel trein.
  
  
  Sowat vyf-en-sewentig kamele was weggesteek tussen die rotse. Elkeen het'n ruiter. Die mans het'n mengelmoes van tale. Die enigste taal wat hy erken, was arabies. Ek het ook gehoor dat sommige arabiese-verwante tale, moontlik Somaliese dialekte. Dit was nie moeilik nie om te sien die verantwoordelike mans. Hulle was geklee anders. En baie sit in die skaduwee van die rotse sonder hul hoede op. Hul vel is lig bruin. Hulle was van medium hoogte en gedra hoog golwende haarstyle. Die meeste van hulle het verdeel ore en'n versameling van armbande. Ek het nie veel inligting vir hierdie opdrag, maar die mense rondom my het my gewaarsku oor die Danakils, 'n mense vernoem na die woestyn hulle was besig om op. Die gevurkte oorlelle is herinneringe van die eerste-plan vyand het hulle doodgemaak; die armbande was trofeë vir so baie vyande die vegter verslaan.
  
  
  "Meer as'n honderd kamele is reeds opskrif binneland," Gaard gesê.
  
  
  "Jy het'n paar vordering," was my kommentaar. "Die plaag," was die ego van rumatiek.
  
  
  Ego reaksie van my is dit gratis. Hy het die toneel vir'n oomblik, dan besef waarom die noorse assistent het gereageer so geïrriteerd. Gaard was'n ekstra op hierdie reis, 'n matroos wat uit plek in die woestyn. Hy het opgestaan uit die rots waar hy sit as'n taai, grinnik Danakil genader. "Ego, die regte naam is nie Luigi, maar jy kan nie sê ego se regte naam."
  
  
  As Gaard sien dit as'n uitdaging, hy was nie van plan om te antwoord. Ek het'n talent vir tale, gekombineer met genoeg gesonde verstand om te weet wanneer om te maak asof ek nie verstaan nie enigiets.
  
  
  Danakil staar stip na Gaard. Met sy linkerhand, het hy beduie vir Gaard te sit die geweer weg. Die groot matroos het begin om te protesteer, maar dan verander sy gemoed. Danakil draai na ons.
  
  
  "Carter," het hy gesê, wys na my. "Fellini". Hy kyk na Jean.
  
  
  "Ja," sê ek.
  
  
  Selfsug is nie beter as Gaard is. Maar nie net dit nie, baie mense is erger.
  
  
  "Ek is die bevelvoerder van jou karavaan. Edeem in drie karavane. Doen wat jy wil om te vra?"
  
  
  Ek het haar gevra. "Wat is volgende?"
  
  
  "'n paar dae. Die kamele is die uitvoering van ons water en voorrade vir Algemene Borgia. Alle mans en vroue gaan. Daar is niks in hierdie woestyn maar my mense en die dood. Geen water as jy nie Danakil. Verstaan jy dit?"
  
  
  "Ja."
  
  
  "Goeie.'
  
  
  "Luigi, hierdie man is gevaarlik," Gaard gesê. "Hy is'n professionele moordenaar. As ons dit nie doen nie...
  
  
  — Dink jy hy het nie die dood van'n baie van die mense?" Luigi aangeraak die armbande aan sy pols. Hy bly gevoelloos, op soek na my. "Het jy die dood van jou teenoorgestelde nommer met'n geweer, Carter?"
  
  
  "Ja. En'n mes. En met jou hande.
  
  
  Luigi het geglimlag. "Jy en ek kon doodgemaak het mekaar op hierdie reis, Carter. Maar dit is verkeerd. Algemene Borgia wil om jou te ontmoet. En jy is omring deur mense wat jou beskerm teen die vyande van die Danakil. Weet jy iets oor hierdie woestyn?
  
  
  "Ek weet iets oor dit.
  
  
  "Goeie.'
  
  
  Hy is weg. Egomaniac getel dit. As dit nie was gemis deur een, daar sou gewees het veertien op nen. Hy betwyfel dit was'n plaaslike rekord, maar dit was'n beter waarskuwing as Luigi kon sit in woorde.
  
  
  Laat in die oggend, oor'n derde van die groep wat gevorm word'n karavaan en stel af. Terwyl kyk ih verlaat, het sy bewonder die organisasie. Die Danakili was effektief. Hulle het vinnig uitgevoer om die kamele met ih ruiters, het die gevangenes en ekstra mans na die middel, en het, die skandering van die gebied met hul oë, maar hulle was nog steeds in die skuiling van die kloof. Selfs die kameel drywers verstaan die militêre presisie van die vorming. Hulle moenie argumenteer oor die vraag of kuda ih sit ih leiers. Die mans die bewaking van die gevangenes het nie skree of kwaad word nie, maar toegelaat word om hulself stil opdragte wat uitgevoer vinnig. Die gevangenes self was baie geïnteresseerd in my.
  
  
  Sommige was opgebreek, hoewel die swaarder dele verwyder. Sommige rondom hulle was vroue, die meeste rondom hulle was donker velkleur weer. Ethiopië, as'n beskaafde land op soek na die goedkeuring van die twintigste-eeuse wêreld, amptelik nie duld nie slawerny. Ongelukkig, die nuwe tradisies het nog nie ten volle binnegedring sommige inwoners van die groot land van Afrika. Van tyd tot tyd, die regerings van Oos-Afrika-en Asiatiese lande rondom die Indiese Oseaan begin stakings teen die slawehandelaars, maar geen regeringsamptenaar sal dink aan woede of hulle in hul pad staan. Die menslike vleis handelaars in stand te hou private weermagte, en dit sal wees baie eeue voor die gebruik van een man verslawende ander is uitgeroei.
  
  
  "Is hierdie meisies slawe?" Jin gevra rustig.
  
  
  "Ja."
  
  
  Sy glimlag bitterlik. "Een keer, toe sy'n tiener was, het ons meisies het om te sien'n stille film. Nen het'n skare van skaarste geklede vroue wat op'n veiling verkoop. Ons almal giggel en het gepraat oor hoe vreeslik dit is om te wees in so'n veiling. Maar almal rondom ons het hul eie fantasieë oor hulself in hierdie situasie. Dink jy ek is regtig gaan om te lewe uit hierdie fantasie, Nick?
  
  
  "Ek glo dit nie," sê ek.
  
  
  "Hoekom nie?"
  
  
  "Want jy is'n professionele agent. Ek dink nie jy wil wees gelukkig genoeg is om te wees die vrou van'n warchief. Die Borgia wil om te weet wat ons albei ken, en die bliksem is waarskynlik genadeloos.
  
  
  "Dankie," het sy gesê. "Jy weet presies hoe om iemand te laat lag."
  
  
  — Hoekom het jy nie twee opgesluit?" Gaard gesê.
  
  
  "Hoekom het jy nie hou van jou gesig onder die kameel se kloue," emu Jin geantwoord.
  
  
  Die stem wat ek graag oor Jin — ee vir haar veg instinkte was heeltemal in ooreenstemming met haar gebrek aan gesonde verstand. Gaard laat uit'n verontwaardig brul wat moet geskrik'n kameel in die gebied, spring op sy voete, en swaai sy vuis om haar te klop af van die krans ons sit op.
  
  
  Ego gryp haar aan die arm, gooi sy alenka vorentoe, gedraai haar heup en skouer, en gooi ego op haar rug.
  
  
  "Nou het jy dit regtig opgemors," het haar Jin mompel. Verskeie Danakils hardloop na ons. Toe hulle sien Gaard op die vloer gelê, sommige van hulle het gelag. 'n vinnige praatjies het my meegedeel dat die paar mense wat my gesien het, gooi Gaard op die grond het dit aan die ander.
  
  
  Gaard het stadig op sy voete. "Carter," het hy gesê,"ek gaan jou dood te maak."
  
  
  Dit was Luigi wat haar gesien het, staan in'n sirkel rondom ons. Ek het gewonder wat die Danakils was tot. Gaard dalk wou gehad het om my dood te maak, maar ek was nie van plan om dood te maak ego. Hy sou nie gewaag het. En dat die beperking sou nie die stryd enige makliker te maak.
  
  
  Hy was lank, ten minste vyf voete, en'n goeie twintig pond swaarder as wat ek was. As die emu daarin geslaag om my te slaan met sy groot vuiste, of as dit het my gevang, dit was heeltemal verward. Hy het na my toe gekom het, hou sy hande. Gaard was'n grootprater, wat sterk genoeg is om te tref'n rumoerige matroos op bevel, maar maklike prooi vir die Agent AG as hy gebruik sy opleiding behoorlik.
  
  
  Gaard aangeval. Ek het'n stap na die kant en onmiddellik geskop hom met my regtervoet wanneer ek verander my posisie. Die lang woestyn kleed verhinder my, so my longe het nie klop Ego nog af. Stadiger as gevolg van die klere, my been bewei Gaard net oppervlakkig in die diafragma, wat veroorsaak dat net'n grom as hy steier effens. Ek duif op die grond en gerol, skerp rotse grawe in my rug. Wanneer haar staan weer op, sy steier, en ek het gevoel hande agter my stoot my terug in die middel van die sirkel, in die voorkant van die Danakil.
  
  
  Hy aangeval weer. Sy geblokkeer die ego wild aanval met haar regter voorarm, draai dit so dat die ego skop geslaag het, mimmo my, en gevang die ego met'n links skop tussen die ego se oë. Hy grom, skud sy kop. Ego se links skop gevang my in die ribbes, en hy hyg soos pyn skoot deur my liggaam.
  
  
  Gaard aangeval weer, swaai sy vuiste. Haar koes onder ego se arms en geplaas beide van Emoe-die Lewe se arms en ribbekas . Haar, voel ek my ego se groot vuiste land op my rug. Stepping terug, nog'n ego links geskerm dit en daarin geslaag om te kry sy linker vuis gevang in die emoe se ken. Die impak gemaak ego styg, maar hy het nie wil hê om te val. Haar gooi al sy alenka op die regterhand, wat nie tref hom was oop in die vou dollar. Gaard het.
  
  
  Agter my, 'n arabiese stem het gesê, " die Dood van hierdie scumbag."
  
  
  Stadig, Gaard gerol oor en gaan staan in die pad van elke stam. Hy stap oor na te streef sy swaar woestyn emu boot onder haar ken. Hy bereik vir die pistool op sy gordel. Dit moes gewees het naby, maar ek het gedink hy gaan om te skiet voor die ego het hom.
  
  
  'n bruin-geklede figuur geflits deur van die linkerkant. Die kolf van die geweer klop die pistool geweer uit Gaard se hande. Die geweer weer opgestaan het en geland het met'n ongeluk op die Gaard se bors, pinning ego tot op die grond.
  
  
  "Stop," Luigi gesê. Hy het die geweer en gemik dit by die gevalle Gaard.
  
  
  Sterk hande gryp my van agter en vasgepen my om my liggaam. Ek het nie die versoeking weerstaan.
  
  
  "Hom... Gaard begin.
  
  
  "Ek het dit gesien," Luigi gesê. "My mense het dit gesien."
  
  
  Hy steek Gaard met die loop van sy geweer. "Get up. Jy verlaat met die volgende karavaan.
  
  
  Gaard gehoorsaam. Hy lig sy geweer. Die Danakils was nog steeds rondom ons. Hy geskiet het my'n nare kyk en selfoonsakkie sy wapen. Vier danakils vergesel hom as hy het met lomp stappe.
  
  
  Luigi knik. Die manne wat hou my laat my gaan. Luigi wys die geweer op die rots Jean sit op haar sel. "Jy sê jy vermoor mense met jou eie hande, Carter," het hy gesê. — Hoekom het jy nie dood te maak Gaard?"
  
  
  — Ek was bang jy sou nie daarvan hou nie."
  
  
  "Ek sou graag dat. Hy wat die opdragte by die see nie opdrag in die woestyn. Carter, jy is nie van plan om te probeer om my dood te maak.
  
  
  Hy was absurd baie oortuig nie, en ek stem saam met hom.
  
  
  Die begin van die tweede karavaan het deur die vroeë middag. Ons het in die canyon in die nag. Twee keer het hy wakker geword en gesien het die plaaslike mense staan en wag .
  
  
  Die volgende dag het ons onder leiding van die weste.
  
  
  
  
  
  Hoofstuk 7
  
  
  
  
  Ek het nog nooit gesien haar, Luigi met'n kompas, al het ek hom gesien studie van die sterre in die nag. Hy het nie eens lyk om te het'n ru-sextant. Blykbaar was hy so bekend met die sterrehemel dat hy kon verstaan ons posisie. Of miskien het hy het'n roete wat hy kon lees. As dit die geval was, kon hy onmiddellik gaan en kry'n towenaar se diploma. Baie van die Ooste Danakil is'n groot uitspansel van sand en is so vyandig teenoor die lewe dat die hele riviere verdwyn en verdamp in sout swembaddens.
  
  
  Ons het goeie vordering gemaak, ten spyte van die intense hitte en sosiale sand wat ons gedwing om te trek op ons rof klere en bondel saam. Hoewel Eto was net'n gevangene, en daarom nie geweet het nie oor die werklike vordering van die karavaan, eto verstaan hoekom Luigi was die maak van ons haas. Die mense drink bietjie water, en die kamele het glad nie drink nie.
  
  
  Op die vierde dag van ons reis, as ons verby deur middel van'n woestyn geheel en al bedek met sand, nie onderbreek deur rotsformasies, 'n skare van skree en skree Danakils verskyn op die sand wal van ons reg, en hulle het begin vuur van hul gewere by ons.
  
  
  Die bestuurder agter my vervloek hard en gooi sy dier op die grond. Ek het vinnig het seker gemaak dat die kameel gebly het tussen my en die aanvallers. Hy beny hierdie wispelturig diere nie net omdat hulle ruik so sleg nie, maar ook omdat hulle gelyk te geniet byt iemand wat te naby aan hulle. Maar nou het hulle gedink'n kameel byt was minder ernstig as aangaap om'n geweer.
  
  
  Al die ruiters het reeds verlaag hul kamele op die grond en is die neem van hul gewere af hul skouers. Wegkruip in die sand deur die kameel se kruis, hy beraam dat die aanvallende krag op vyftien of twintig man. Ons het vyf-en-twintig teamsters en ses wagte, sowel as vier vroue en twee manlike gevangenes. Koeëls bestook sand in my gesig, en hy het teruggedeins. Hy was agter'n eerder vet kameel, en die koeëls kon nie geslaag het deur so maklik. Ek het gedink van Wilhelmina iewers aan boord van die Hans Skeelmann en wens sy was met my. Verskeie van die aanvallers was binne die omvang van die Luger.
  
  
  Ten minste twee van die mans rondom ons Danakil wagte het, saam met'n paar van die teamsters. Die verrassing aanval het nietig ons voordeel in getalle. As Luigi en die ego ouens kan dit nie doen nie enige skade vinnig, sal ons in groot moeilikheid. Gelukkig, die sand ridge was net op ons reg. As iemand was aan die ander kant, ons sou gesterf het in die kruisvuur.
  
  
  'n kameel nabygeleë geskree in pyn as dit getref is deur gaap. Ego se uitgestrekte hoewe verdeel die veedrijver se skedel. Hy het begin om te twyfel oor die veiligheid van sy eie heiligdom. Dan is my kameel grom, hetsy uit vrees of uit simpatie vir die gewonde kameel. Die bestuurder staan. Vloek, hy afgedank by die ou M1 geweer wat hy gehad het in sy besit. Skielik, hy gooi sy arms wyd, steier terug, en in duie gestort op die grond.
  
  
  Haar gekruip tot hom. Bloed gevloei het deur die gate in die ego se keel. Ek hoor die gille van die vroue, en die twee mans het aan my reg... Gaap geslaag het, mimmo my elmboë'n duim weg.
  
  
  "Vir ewig inmeng nie," mompel ek. Hy gryp die bestuurder se M1 geweer en gekruip terug om die kameel se kruis. Ek is daar lê, geskiet deur Danakila, wat hardloop teen die heuwel af. Hy duik vorentoe. Hy het die doel op die ander aanvaller. Die geweer het. 'n lummel jaag oor my kop.
  
  
  Ek het onmiddellik gereageer en vinnig gekruip terug na die dooie bestuurder, die sand deurdringende in my klere. Ego se ammunisie gordel het verstrengel in die Ego se bruin klere, en ek het om te draai dit twee keer om dit te bevry. Op hierdie punt, ons een gaap nie my nader. Hy het vinnig oor'n nuwe tydskrif van ammunisie en draai om betrokke te raak in'n brande blust.
  
  
  Oor'n dosyn van die aanvallers is nog op hul voete , maar ten minste het ons afgedank genoeg koeëls te stop ih se eerste aanval. Staan of kniel op die sand helling, hulle geskiet by ons. Hy gekniel en opgetel het'n teiken. Sy was een keer geskiet. Ek het gesien die man wankel, maar blykbaar is dit nie die dood van haar ego. Die vloek van die ML as die ergste militêre wapen po nog ooit geskep het, haar ego aangepas sy doel effens na regs en weer geskiet .
  
  
  Hy laat sak die geweer. Hy was te ver weg om te sien hul uitdrukkings, maar ek het gedink hy lyk verward. Neem versigtig doel, het hy weer gevuur . Hy het kop eerste in die sand, skop'n paar keer, en vries.
  
  
  'n groot vegter aan die linkerkant van die lyn van die aanvallers spring op sy voete en begin vuur in my rigting. Haar, het gedink dat die ego met die oog moet verskriklik wees, ons een gaap nie slaag selfs naby aan my, maar dan is my kameel geskree. Hy het probeer om te kry om sy voete wanneer aangaap verpletter sommige van die gewig op sy rug. Dit is verskuif na die hoofde van die karavaan, so as om nie te wees in die pad van'n verskrikte dier. Koeëls geslaan op die sand rondom die volgende kameel, en skielike uitroepe van beide kante van die karavaan het my vertel dat die aanvallende soldate het probeer om te maak ons kamele hardloop. Sewe of agt kamele was reeds op hul voete, hardloop heen en weer, vertrapping van die verdedigers. Die verkenners laat val hul wapens en hardloop in die rigting van hulle. Twee mans, deur rowers geskiet is, het weer.
  
  
  Hy hardloop vorentoe om die karavaan totdat hy bereik die gevangenes, waar hy gevind dat'n oop ruimte vir die skiet. Die aanvallers is nou waardevolle been lekke, en toe sy storm in die lewe te neem doel, haar besef dat ons gaan om te verloor. Die lang soldaat op die links in die vyand vorming was om te wees die ih leier. Dit het my twee skote om te klop hom af.
  
  
  Die danakil wag op my linker iets geskree, staan op, en afgevuur in die naderende lyn. 'n ander rower het. Toe het die wag het ook geval. Ek het drie skote links. Sy was geskiet deur een van die aanvallers.
  
  
  Hy kyk rond. Ek kon nie onthou waar ek dit wil laat val haar M1 rondtes. Maar iewers, terwyl dodging kamele, moet dit gewees het gedaal met ih. Sy was gegryp deur die gevalle guard se geweer. Dit was'n Lee-Enfield, 'n goeie haelgeweer, maar'n ou een. Met die hoop dat hy sou nog steeds skiet goed, dit was gemaak deur die ego van die naderende aanvallers wat ons genader. Ander het, gewond in die lewe op kort afstand.
  
  
  'n reeks van die skote klap aan my linkerkant, en die twee aanvallers het. Slegs vier of vyf gebly het in die vorming, maar hulle was besig om vinnig. My geweer het. Leeg. "Neem die maat," het ek geskree.
  
  
  Danakil geskiet het my uit tien meter weg. Nog steeds, die emu nie daarin slaag om my te slaan. Hy draai vinnig om die haelgeweer en druk die emu in die gesig met die kolf. As hy het, hy het haar weer, verbryseling beide die hout boude en ego se skedel.
  
  
  Hy het'n swaard op sy gordel. Ego se geweer laat val te ver weg van hom te bereik nah as die volgende bruin-geklede aanvaller genader. Hy gryp'n mes en hurk af te konfronteer die aanval bandiet. Hy lig sy geweer hoog, en hy koes onder ego se kwaai skop. Die sand was'n swak ondersteuning, sodat die mes terugslag vir die maag wat bedoel is dit net bewei die emoe se ribbes.
  
  
  Het hy geskree as hy gevlieg verlede mimmo my. Haar pa draai vinnig om te hardloop na hom. 'n paar skote klap rondom ons, gevolg deur die gille en grom van die krygers in die hand-aan-hand bestry. My teenstander laat val sy geweer en het sy mes.
  
  
  'n glimlag verkreukelde Ego se gesig as hy het besef ek was nie Danakil. Ego armbande skitter in die son. Daar was'n all-out oorlog woed rondom ons, maar die heelal gekrimp vir beide van ons.
  
  
  Hy roekeloos tree vorentoe, hou die mes in die voorkant van hom. Koes, het hy terug. Die krom mes pla my. Die handvatsel voel verkeerd. As Hugo het met my, ek sou aangeval het die man met vertroue, maar die stilet was nog steeds aan boord van daardie verdomde noorse vragskip.
  
  
  Hy het voortgegaan om terug te stap, veins vrees en verwarring, en voorgee om te wees gedeeltelik betower deur die swaai lem. Danakil was nou heeltemal in ekstase en het nie betaal enige aandag aan wat ek doen met my eie hande. Hy was heeltemal gefokus op die vashou van die mes in my lewe. Ek hurk af dieper en dieper, stepping terug, laat my knieë neem die druk van my geboë posisie. Wanneer die afstand tussen ons was reg, hy het vinnig laat sak sy linkerhand op die grond, skep'n paar sand, en gooi dit in die emoe se oë.
  
  
  Hy het geweet dat die ou truuk, natuurlik, maar hy het waarskynlik nie dink ek het dit geweet. Die punt van die ego lem gly af sy trajek as dit bewei my gesig. Haar vinnig opgespring vorentoe, lig sy linker arm onder die ego se regterarm te parry die lem, en gesny met sy eie mes. Die ego van die lewe was heeltemal afgesny. Het hy geskree.
  
  
  Danakil steier terug, bloed spuit af die geskeurde man se ego. Met sy uitgestrekte linkerhand, Ego gesny by haar met'n mes. Hy laat val sy geweer, en dit het weer en druk sy ego, vou die dollar. My wapen mag wees lomp, maar die ego van die oorledene twee het seker gemaak dat die lem is baie skerp.
  
  
  My teenstander het aan die grond. Ek duif na hom gedraai en die mes in sy bors totdat hy gestop. Haar, spring op en kyk rond. 'n groep van die manne in bruin klere gaan sit regoor my. Ons s'n? Of'n aanvallende groep?
  
  
  "Drop dat die mes, Carter," Luigi het gesê, stoot die ander mans eenkant.
  
  
  Haar geweer laat val.
  
  
  Hy buk af, tel ego, en sê, " Min mense kan doodmaak Danakil so maklik, Carter."
  
  
  Ek het vir haar gesê. "Wat sê dit is maklik, Luigi? — Het ons die stryd wen?"
  
  
  "Hulle is dood."'n skoot klap. "Of amper. Help hulle versamel die water.
  
  
  Ons het van mens tot mens, die neem van elke fles. Die vyande, nog asemhaal, is vermoor deur'n lag Danakil Luigi headshot. Ek het gedink dat sommige van hulle kan nog steeds genees word om te dien as slawe nie, maar ek het nie gedink dat my wagte.
  
  
  Wanneer ons terug na die wa en sit die water bottels, baie van wat was gemaak van dierevelle, een van die teamsters het iets gesê en beduie my vorentoe. Hy het haar gevolg tot waar die ander gevangenes is versamel.
  
  
  "Ek wil hê dat jy om haar te sien, Carter," Luigi gesê. — Jy kan jou vertel die Borgia hoe dit gebeur het."
  
  
  Jin lê op sy eie rof klere. Iemand het sny oop haar onderklere en blootgestel haar liggaam. Die klein, die onthulling gat onder haar linker bors is nog steeds bloeding.
  
  
  "Dit was in die begin met verf," sê die vrou in arabies.
  
  
  Hey antwoord haar, in dieselfde taal. "Gaap wat?"
  
  
  "Uit die woestyn," het sy gesê.
  
  
  Jean het haar pols. Sy dood was. Hey gesluit haar oë en trek haar klere aan. Dit was belaglik, maar sy het nog steeds nie weet as sy was'n goeie agent of nie. Al wat ek geweet het, was dat dit kon gewees het om haar beste reis storie, "het Haar Soos'n Slaaf in die Ethiopiese Woestyn," as sy het lank genoeg geleef het om te skryf ego. Sy het opgestaan.
  
  
  Luigi het vir my gesê in arabies, " Gaard beweer dat sy jou vrou. Is dit waar?'
  
  
  "Ja."
  
  
  — Daar is geen een links in die lewe vir jou familie om te beweeg in. Wie haar vermoor is nou so dood soos sy is, Carter.
  
  
  "Ja," sê hy weer.
  
  
  Ek het gewonder wat gebeur het na haar kamera.
  
  
  "Jy praat arabies," Luigi het gesê kalm. — Maar dit sal nie help nie jy maak vriende met die Afars."
  
  
  "Die Afars?
  
  
  "My mense. Die mense van die Danakil.
  
  
  "Nou, Luigi,"sê ek," ek hoef nie jou mense so veel as my vriende."
  
  
  "Ek verstaan haar. Jy kan haar begrawe nie. Ek sal begrawe is dit vir my'n volk wees."
  
  
  Die karavaan hergroepeer, maar dit het die hele dag om te begrawe die dooies, insluitend Jean, en uit te vind wat kamele kan dit die res van die pad na die Borgia kamp. Vier kamele het buite beheer en verdwyn in die woestyn, en nege of meer dood of te erg beseer om voort te gaan. Ons was links met twaalf kamele en tien bestuurders. Twee van die vier oorlewende Danakils elke opgetree het as teamsters, die verlaat van Luigi en'n ander vegter as wagte. Ons het nie die aanvallers ' kamele.
  
  
  Terwyl jy luister na die gesprek tussen Luigi en die teamsters, het ek opgemerk dat die aanvallers gedoen het vir my'n guns. Het hy gevra. "Wat is die ontbrekende kamele dra?"
  
  
  "Twee mense rondom hulle was die uitvoering van water. Maar baie mense rondom ons kruike gebreek. Met die water wat ons het van die vyand en die paar flesse en velle ons verlaat het, die paar rondom ons moet in staat wees om te bereik die goed in die lewe."
  
  
  "Alles reg," het hy gesê. "Vrag water en eda op die eerste kameel."
  
  
  Ek sit in die skaduwee van een van ons groot kamele, probeer om uit te vind hoe om uit te vind Jin se sel. Ek het waarskynlik moet nie gehou het dit in elk geval, selfs as hy dit gevind het, maar een of ander manier was ek hoop Luigi sou laat my hou dit vir sentimentele redes. As'n toegewyde Moslem, hy was oortuig van die minderwaardigheid van die vroue, maar as iemand wat geleef het in'n wrede wêreld waar die dood kan altyd verberg agter'n duin, hy kon waardeer die gevoel dat'n mens gevoel het vir sy baie talentvolle vennoot.
  
  
  Hoe waardevol was digitale kamera gereedskap? Hy was steeds daarvan oortuig dat Jean het'n lens iewers met'n enkel-shot .22-kaliber pistool. Sy het nie vertel my alles oor haar opdrag, net soos Hey het haar nie vertel nie alles oor sy. Van die kursus, hierdie lens is waarskynlik nog steeds aan boord van die Hans Skeelmann. Dan het ek haar gesien het as een van die teamsters ry met hierdie kamera. Vergeet oor hierdie idee, dit opgelos. Dit was nie die moeite werd om die gevaar Luigi se vermoedens.
  
  
  Die manne het hard gewerk om te beweeg van die vrag, en na omtrent'n uur, Luigi beduie vir my om te help. Hy het gewerk soos'n perd, en ten minste drie keer, wanneer niemand was op soek, het hy daarin geslaag om weg te steek elektroniese dele wat het gegly uit die gekraak bokse onder die sand. Ek het ook daarin geslaag om te kraak'n paar kiste tydens die oorlading van die proses. En dit was verdoem onwaarskynlik dat Cesare Borgia sou het al drie van sy mini-vuurpyle gereed is, as wat hy gehoop het.
  
  
  
  
  Hoofstuk 8
  
  
  
  
  Drie dae later, byna sonder water, het ons onsself bevind in'n heeltemal ander land. Daar was baie klipperige heuwels. Lae plante gegroei het. Die smirks op die gesigte van die teamsters en die wagte het vir my gesê wat ons was om te kry naby aan & nb. Dit was nie'n maklike reis. Ons het twee kamele. Hulle gaan lê op die sand en het geweier om te kry, selfs nadat ih was gelaai.
  
  
  "Moenie mors koeëls op hulle," Luigi gesê. "Net slaag die water na ander diere."
  
  
  Die swembad is klein en die water is modder. Dit was niks meer as'n gat in die rotse met klein bosse rondom dit. Mistel water het'n alkaliese smaak. Egter, die woestyn wysheid van die teamsters het gesê dat dit veilig is om te drink, en so ver as wat ek weet, dit is die mees heerlike water in die wêreld. Vir die eerste deel van die reis, ons was op streng rantsoene, en vir die laaste drie dae vir ons gegee is selfs minder water, so ons was feitlik ontwater.
  
  
  Ons kamele drink gulsig, vinnig die verlaging van die swembad vlak. Blykbaar, daar is'n ondergrondse lente wat gehou met die verdamping en sypel in die omliggende grond. Die dors kamele het my gefassineer en ek het besef dat die woestyn stamme geleef het in'n soort simbiose met hulle. Dit lyk byna onmoontlik dat enige land dier kon sluk so baie water sonder om geswel en sterf. Die teamsters gevoed ih, het seker gemaak dat die vrag was gemaklik vir hulle en stewig vasgebind.
  
  
  "Ons sal kamp hier vanaand, Carter," Luigi het vir my gesê. "Môre oggend, wanneer die goed is vol weer, ons sal vul die water velle."
  
  
  Ek het haar gevra. "Wat as iemand anders wil water?"
  
  
  Hy lag. 'Leeus?'
  
  
  "Of mense."
  
  
  Hy geput die geweer. "As daar is'n baie van die ih, Carter, ons sal gee jy nog'n haelgeweer."
  
  
  Gisteraand het ons aangesteek twee vreugdevure: een vir die teamsters, die Danakil wagte, en die gevangenes, en die ander vir Luigi en enigiemand anders wat hy wou om uit te nooi. Hy het my genooi.
  
  
  "Ons sal by die Borgia in twee dae, Carter," het hy gesê.
  
  
  Ek het haar gevra. "Wat is die Borgia?"
  
  
  — Moenie jy weet dat?"
  
  
  "Net'n gerug."
  
  
  "Gerugte". Hy spoeg in die vuur. Hierdie gerugte, hierdie stories dat die karavaan bestuurders vertel oor die Algemeen Borgia, is nie goed nie. Hy het gekom om ons land baie jare gelede. Ons kon doodgemaak het hom, maar sommige van die manskappe het ons gevra om te sien nen as ander, en behandel hom dienooreenkomstig. Die Borgia belowe om ons rykdom en slawe as ons sou help om emoe. So het ons gehelp om emoe.
  
  
  Ek het haar gevra. "Het jy enige rykdom nou?"
  
  
  "Ja. Sulke rykdom. Hy het gewys op die karavaan. Die gille van die vroue bereik ons van nog'n kampvuur. Ek staar in die duisternis wat ons geskei. Drie vroulike slawe gedwing is om uit te trek, en die manne het beslag gelê op ih. Verskeie gevegte het uitgebreek . Hy kyk terug na Luigi. Hy ignoreer wat gebeur het daar.
  
  
  "Hulle is slawe," het hy gesê. "Dit is wat ons het vir hulle. Algemene Borgia het baie mense hier, sommige selfs witter as jy. En wat hulle nodig het vroue. Dit is Borgia rykdom.
  
  
  — En jy wil dit nie doen nie?"
  
  
  "'n held is lief vir sy mense, sy wapens, en sy kamele. My mense geleef het op hierdie land meer as wat jy kan sê. Ons weet dat daar is geen plek vir baie van die mense wat Borgia het saam met hom. En terwyl ons nog altyd ons land verdedig teen die Amharies Christene uit die noorde, doen ons nie wil hê om te veg teen diegene wat hierdie vreemde wapens wat die Borgia is gebou. Hoekom het jy raad Gaard se skip?"
  
  
  "Om uit te vind wat die Borgia is."
  
  
  "Stem wat gaan aan." Luigi het gelag mirthlessly. "Ander mense probeer om uit te vind. Sommige van hulle het by die algemene. Die ander is dood. Ek hoop jy sal saam met hom.
  
  
  Ek het nie antwoord nie.
  
  
  "Is dit nie reg?"
  
  
  "Nee, Luigi," sê ek. — Jy is reg om versigtig te wees van die self-beplanning. Op'n sekere punt, die Borgia vyande sal vind die ego en vernietig dit. Hulle sal ook die dood van diegene wat veg saam met die Borgia."
  
  
  "My mense?"
  
  
  "Ja."
  
  
  Hy spoeg in die vuur weer. "In my pa se tyd, mense wat hulself genoem Italianers hier gekom het. Hulle het vreemde wapens met hulle, insluitend vliegtuie en bomme. In die berge, die Amharies Christene het dit gedoen, in die suide, die Galliërs het dit gedoen. Maar die Afars weerstaan. Die Italianers het in die woestyn en gesterf het. Dit was nog altyd so. As buitestaanders verower Danakil, sal hulle sterf.
  
  
  By'n ander vuur, drie vroue was wat gekoppel is aan die penne in die grond, en die Danakils ooreengekom op die prosedure vir die verkragting. Luigi waai my weg. Hy het na die aangewese plek, langs'n ander slaaf ek kon dit nie verstaan nie, en opgekrul in sy buitenste klere. Daardie aand, het sy wakker word drie keer. Een keer toe twee vroue het geskree op dieselfde tyd, wanneer'n leeu hoes, en een keer vir geen oënskynlike rede. En Luigi was altyd wakker.
  
  
  Die Borgia belangrikste kamp het vier slawe kwartiere, een vir vroue en drie vir mans. Hulle was omring deur doringdraad en lê in die smal klowe onder die klipperige heuwels. Die tente wat deur die bosse en springs was bedoel vir die chiefs en hul mense. 'n groep van Danakils het aangehardloop gekom om te voldoen aan ons karavaan. Hulle het begin praat met Luigi. Ih taal ek is sprakeloos hier. Maar van Luigi se gebare en Ego se af en toe kyk na my, ek raai hy is die beskrywing van'n stryd. 'n groep van die wagte vinnig sluit aan by my in een rondom die slaaf kampe. Hulle het die hek oopgemaak en beveel my in.
  
  
  "Jy moet die Amerikaanse een," sê'n Britse stem aan my reg. Haar omgedraai. 'n man met een been op krukke na my toe gekom het. Hy hou sy hand uit.
  
  
  "Nick Carter," het ek gesê.
  
  
  "Edward Smith," het hy gesê. "Gerugte het dit dat jy in die CIA, of'n soort van spy ring. Wat het gebeur met die vrou wat besig was om te jy?
  
  
  "Sy is dood," sê ek, die beskrywing van die aanval op die kamp. "Bloeddorstige bastards, diegene Danakils," het hy gesê. "Ek is gevang vyf jaar gelede. Ek is besig om as'n konsultant vir die Ethiopiese weermag patrollie wanneer ons ondervind'n groep van Borgia mense. Dit is wanneer ek het my been. Haar enigste oorlewende. Die Borgia blyk te wees pret hou my in die lewe en laat my doen al die vuil werk.
  
  
  Edward Smith het my opgeval as uiters vals. Alles wat hy gesê het dalk waar wees, maar ego, die vals engels toer gestink te veel. Nog steeds, dit kan wees baie nuttig.
  
  
  — Ek dink nie daar is enige punt in al die huise rond te erken dat ek'n spioen, " het ek gesê. "Hulle verwag dat my om uit te vind wat hierdie Borgia is."
  
  
  "Hy is van plan om te neem oor die hele fokken wêreld," het hy gelag. — Hy sal jou vertel oor dit gou. Hoe het hulle jou?
  
  
  — Ek was aan boord van'n paar wilde skip gaan af in die Norfolk Rivier te Massaua. Terwyl hy op die dek, geniet hom en wens hom op sy voorblad, die eerste tweede maat en'n groep mans met gewere verskyn. Hy kon nie die versoeking weerstaan om op alle. Met hulle is ferret, haar gevangene.
  
  
  "Enige idee hoe jy ontdek?"
  
  
  "Ja. Ek het voorgegee om te dink oor dit vir'n oomblik, om te besluit hoe baie ek kon vertrou Smythe met haar. "Ek was'n KGB-agent op die raad. Hy het haar vermoor, maar eers nadat sy aan iemand wat hy blykbaar het geweet wie sy was. "Die tweede maat sê hy sien my doodmaak hierdie man, maar ek twyfel dit.
  
  
  "Dit moet wees Gaard, grootpraters noorse," Smythe gesê. "Deur die manier waarop, Carter, dit is nie'n KGB-operasie. As die Russe geweet het oor hierdie plek, sou hulle net so bly om te vee dit uit as jou regering. 'n paar weke gelede, ons het'n russiese spioen, totdat hy het die Algemene Borgia baie ongelukkig. Smith het my om die kamp, die bekendstelling van my verskeie Amharies en ander Europese gevangenes — twee Duitsers, 'n Sweed, en'n tsjeggies. Hulle het almal gekom het om die Danakil, en glo dat ih het gehuur om die Borgia, en beland as slawe.
  
  
  "Dit klink lekker," het hy gesê Smythe.
  
  
  "Ja, so lank as wat jy bly'n lojale dienaar wat nie versuim om ons met'n enkele orde."
  
  
  Na middagete, ek het'n kans om te voldoen aan die Borgia. Ek het nie'n idee oor nen opsetlik. Die enigste fotos wat ek gesien het van haar geneem is, het'n paar jaar gelede, en hulle het'n maer politieke adman met leë oë. Die man sit op die dik mat in die groot tent was nie juis'n dun, hol-oog man. Hy is bruingebrand deur die son, en sy oë was byna leweloos.
  
  
  "Sit, Carter," sê hy uitnodigend. Haar sel was op die ander kant van die lae tafel waar hy sit. Hy vrygestel van die twee gewapende Danakils wat my hierheen gebring het rondom die kamp. Op dieselfde tyd, het hy die pistool hang uit sy gordel in'n maklik toeganklike plek. "Ek het gehoor'n paar interessante stories oor jou," het hy gesê.
  
  
  "Is dit waar?"
  
  
  "Jy kan altyd vertrou Luigi, Carter. Hy het my verseker dat jy was instrumenteel in die veilige aankoms van ons laaste karavaan. So miskien is ek skuld jou een.
  
  
  "Ek het my lewe gered," het ek gesê. "Die rowers was nie geïnteresseerd in die redding van my."
  
  
  "Absoluut fantasties. Wyn?'
  
  
  "Asseblief," sê ek. Ek probeer om nie te lag as hy versigtig gooi die wyn met sy linker hand en geslaag het in die beker oor die stoel. Hy byna gemors die rooi vloeistof, want hy was na my staar so intens.
  
  
  "Gaard sê jy is baie gevaarlik, selfs al het hy sê jy het nie die dood van die signalman. Is dit waar, Carter?"
  
  
  "Nee."
  
  
  "Ek dink ook so. Hy het sy skouers. "Maar dit maak nie saak nie. Hoekom het jy hier kom?"
  
  
  "Die Ethiopiese regering het gekom om ons vir hulp," het ek gesê.
  
  
  — Werk jy saam met die KGB?
  
  
  "Nee. Hoewel haar, ek verstaan dat hulle is ewe belangstel in jou.
  
  
  "Eintlik," het hy gesê. "Net soos die Chinese. Wat is die rede vir hierdie belangstelling, Carter?
  
  
  "Twintig-drie vuurpyle."
  
  
  "Wel, jy is so spraaksaam. Jou russiese kollega het geweier om my te vertel nie."
  
  
  Hy lag. "Ek dink jy weet waar hierdie missiele is. Ek het selfs wil om jou te vertel hoekom ek gestuur was hier - hoekom doen jy dit nodig het? Hoekom het jy voeg drie Minuteman vuurpyle om jou inkopielys?
  
  
  "Vergeet van die minutemen," het hy beveel.
  
  
  Borgia skink vir my'n glasie wyn en skink vir hom nog'n glas. Het hy gevra. "Het jy al ooit gehoor van Prester John?"
  
  
  "Die legendariese keiser wat regeer Ethiopië in die Middeleeue."
  
  
  "Jy kry nader aan die waarheid, Carter. Maar Prester John is nie'n legende is en nie is die Koningin van Skeba. Hierdie twee Ethiopiërs is te danke aan die uitgebreide genoeg mites te maak ih glo dat hulle is die beste mense in die hele Afrika. Hulle sal gelukkig wees om jou te laat weet dat dit is'n web-gebaseerde Afrika-land wat nog nooit bekend'n Europese voorgeskryf. Van die kursus, aan die einde van die vorige eeu, het die Britse frolicked hier'n bietjie, en die Italianers was hier in die 1930's, maar sulke onaangename feite is gerieflik vergeet. En hulle is gretig om te kroon'n nuwe prester John."
  
  
  Ek het vir haar gesê. "Jy?"
  
  
  "Ja, my."
  
  
  As Borgia was mal, hy was nie heeltemal dom. Plus hy het die kern missiele. So ek het besluit om hom te behandel soos'n normale wiskunde groot.
  
  
  Ego het haar gevra. "Jy dink nie die Ethiopiese regering sal voorwerp?"
  
  
  "Ja. Maar hulle kan nie beheer Danakil. En dit is die rede waarom hulle het na Amerika. En dan kom N3, Nick Carter. Killmaster op BYL. En waar is jy nou, Carter?"
  
  
  "Ek doen my werk. "Ek moes geweet het wat jy tot.
  
  
  "Dan sal ek vereenvoudig jou taak, Carter," het hy gesê. "Ek wil om te reël al van Oos-Afrika. Prester John Stahl is'n legende omdat hy omring hom met die beste troepe in al van Noord-Afrika en gestop om die indringing van Islam. Hy omring hom met die beste krygers van die moderne wêreld. Het jy al gesien hoe my mense?
  
  
  "Die Danakils," sê ek.
  
  
  "Hulle het nie enige vrees. Hulle het net nodig het om'n leier en'n moderne wapen."
  
  
  — Is hulle die bandiete wat jou aangeval het die karavaan en verhoed dat jy van die neem van hul drie Minutemen, ook Danakils?"
  
  
  "Afvalliges," het hy gesê woedend. "En hierdie drie Minutemen word afgerond, Carter. Ek het'n paar van die beste vuurpyl spesialiste in die wêreld werk vir my. En gou die naam Cesare Borgia sal'n huishoudelike naam geword oor die hele wêreld."
  
  
  — Ek het gedink jou naam was Carlo Borgia."
  
  
  "Carlo Borgia was verban in Italië, 'n dekadente demokrasie wat ewe dekadente kommuniste was gretig om te omhels. Carlo Borgia was'n jong dwaas wat probeer om te kry die werk klas om te stem vir sy grootheid en probeer om te verslaan kriminele politici in sy eie kieser manipulasie. Italië geskors Carlo Borgia. So Italië sal wees een van die eerste lande te stuur boodskappers na Cesare Borgia."
  
  
  "Daar was'n kerk agter die werklike Cesare se pa," sê ek.
  
  
  "Moenie sê enigiets meer oor die oorspronklike Cesar," het hy gesê. "By die skool, hulle het gelag en geskerts met my. ""Jou pa is getroud met jou ma, Cesare'?" . "Waar is Lucrezia ? "
  
  
  Haar, ek sien hom sit. "Die stem van Lucretius," het hy gesê, die lui van die klok.
  
  
  Die tent se aas skerm oop, en'n jong Amharies vrou stap in. Sy was byna vyf voet lank, en ee Swede het net om te wys af haar trots liggaam. Onder die Islamitiese danakil, sy het'n chador, en nou is sy dra net'n lang romp. Haar bruin borste is groot en ferm, en haar dun mistel romp het lank splete aan die kante wat blootgestel haar gespierde bene.
  
  
  "Dit is Maryam," het hy gesê. "Miriam, bring ons'n bietjie meer wyn nie."
  
  
  "Ja, Algemene Borgia," het sy gesê in'n plat italiaanse.
  
  
  Toe sy weg was, Borgia het gesê:: "Haar pa en oom is die leiers van die Koptiese Kerk. Hulle invloed op die regering. So lank as wat sy is my gyselaar, die Ethiopiërs sal dit nie doen nie iets teen my.
  
  
  Maryam het terug gekom en oorhandig Borgia nog oop bottel rooi wyn.
  
  
  "Maryam," het hy gesê, " Mnr Carter is'n Amerikaanse. Hy het hier op die versoek van die Ethiopiese Regering.
  
  
  "Is dit waar?'Wat is dit? " het sy gevra in engels.
  
  
  "Ja."
  
  
  "Hy het italiaans," Borgia geskree. "Mnr Carter sal ons gaste vir'n paar dae," het hy vertel Miriam. "Miskien sal hy lewe lank genoeg om te sien jou pa en oom vier ons troue."
  
  
  — Ek het reeds vir jou gesê het dat hulle wil dit nie.
  
  
  "Hulle sal as hulle wil om te sien jy het weer lewendig."
  
  
  "Ek is reeds dood aan hulle."
  
  
  - Vir estestvenno. Dit is die rede waarom Carter, ons hardwerkende Amerikaanse, is hier. Dit is hoekom ons is nie bekommerd oor die Ethiopiese troepe."
  
  
  Hy het dit aan Maryam. Ek het gewonder hoekom hy die moeite gedoen om te wys dit vir my.
  
  
  "Ek is nie dom nie, Carter," het hy gesê. Tot my ryk is erken deur die Ethiopiese regering, die Amerikaners sal bly my vyande. Net soos die Russe. So ek hoef nie uitsluit jy.
  
  
  — Ek sal bly jou gevangene?"
  
  
  "Op hierdie punt in die tyd. Die Danakils die spoor van alles wat beweeg in die woestyn. Ons sal weer praat in'n paar dae. Daar is'n paar ander besonderhede wat jy nie het nie het vir my gesê.
  
  
  Hy het sy hande geklap. Twee wagte het my gelei terug na die slaaf kamp.
  
  
  
  
  Hoofstuk 9
  
  
  
  
  Ek het die volgende twee dae die bestudering van die kamp lewe. Net na sonop, die slawe was gevoed ontbyt, en dan sal hulle verdwyn in die werk spanne bewaak deur die Danakil krygers. Hy het in die kamp met'n paar ander mans . Dan sien hy'n groep van Amharies mans pacing op en af in die stowwerige, rotsagtige vallei. As Borgia het omgekoop die betrokke Ethiopiese amptenare, hy kon verkry het, die inligting wat deur die inbraak in my deur die onderskepping Larsen se boodskap. Haar, het geweet dat die lugwaardin het, is geïdentifiseer, en hy het reg geraai dat die ego boodskap van Georgetown aan Rusland het my verraai, maar nou het hy besef dat hulle geweet het ek was'n BYL agent voor haar, aan boord van die Hans Skeelman . Dit hang alles af van wat Hawke vertel dat die Ethiopiese regering en hoe goed sekuriteit is verseker.
  
  
  Op my eerste volle dag by die kamp, Edward Smith het my besoek openlik voor middagete. Hy was vergesel deur die Danakil met'n pistool geweer, en'n donker velkleur slaaf uitvoering van'n bundel van klere.
  
  
  "Kom op, Carter," Smythe gesê. "Algemene Borgia wil jy jou gesig te was en sit op die Westerse klere."
  
  
  Ons het gekom om'n geroeste metaal tenk. Die water in die nen was nie skoon nie, maar ek het daarin geslaag om weg te was die meeste van die woestyn vuil. Dan sal hy sit op kakie broek en'n hemp, en sit'n gevlegte helm op sy kop.
  
  
  "Ek voel'n baie beter oor myself," het hy gesê Smythe.
  
  
  — Sal jy aansluit by die Borgia?" Smith gevra.
  
  
  "Hy sê hy kan nie gee my'n kans om in hierdie."
  
  
  "Te sleg nie, Carter. Borgia kan'n mal italiaans, maar hy is ook baie slim. Die ego plan is slim genoeg om te slaag.
  
  
  "Is jy saam met hom?"
  
  
  "Miskien is — as hy gee my'n kans."
  
  
  Die rit terug van baqom het my'n nuwe perspektief op die kamp. In'n kort tyd, het hulle daarin geslaag om te maak die ego byna heeltemal onsigbaar met lug monsterneming. En een klein detail ontbreek, of eerder-en-twintig drie besonderhede. Waar is daardie verdomde missiele? Dit is waarom ek het nie geweet my laers baie goed, maar dit blyk dat ons was op'n hoë plato, veel hoër is as die Danakil Woestyn self. Miskien is hierdie missiele is iewers weggesteek in die heuwels.
  
  
  As ek wil om te ontsnap om hierdie kamp, ek het om dit te doen voor die Borgia my vraag. Ek het'n gevoel dat hierdie KGB agent geswig het om te martel. Maar selfs nou, hy kon nie dink van'n manier om te maak sy skuif. Nie wanneer die kamp was bewaak deur die Danakil krygers, en in die nag die enigste manier om te ontsnap is tydens die algemene chaos. Die slawe het nie dadelik kyk soos hulle het die moraal te begin'n rebellie. Wat as haar ontsnap rondom die kamp? Ek het nie eens geweet waar ek was. Hy kon gaan noordooste na die Ethiopiese Hooglande en hoop om te voldoen aan die beskawing. Maar dit is meer as waarskynlik dat ek sou ontmoet die Danakil dorp as die woestyn, het nie my getref het vroeër. Met geen drade om my te lei deur middel van die woestyn, ek het gedwaal blind en dors.
  
  
  Sy was nog steeds dink oor'n minimale ontsnapping plan wanneer die volgende aand sel tsjeggiese Vasili Pachek was langs my.
  
  
  "Het jy duits praat?'Wat is dit? " het hy gevra in daardie taal.
  
  
  "Ja."
  
  
  "Alles reg." Hy kyk rond. "Daardie verdomde Vyacheslav Smith is nie spioenasie vir Khem. Ek het om dit te wys aan jou môre."
  
  
  "Môre?'
  
  
  "Ja. Saam met die Algemene Borgia en Maryam. En met my lomp span helpers, die Danakils en Somaliërs. Is jy in die CIA, Mnr Carter?"
  
  
  "Nee, maar jy is naby," sê ek.
  
  
  "Dit is goed dat jy nie in die KGB. So ver As ek is bekommerd, ek wil eerder met die Borgia as die KGB. Ek het daarin geslaag om te ontsnap wanneer hulle, die Russe, gevang Praag met hul tenks. Haar, het gedink die Borgia is met die oog hul missiele op Moskou. Maar dan haar ontdek dat hy mik vir die hele wêreld. En in plaas van om'n ego luitenant, haar ego is nou'n slaaf.
  
  
  Hy staan regop en vryf sy bene asof sy ego spiere trek. Toe hy klaar was met dit, het hy versigtig geskandeer sy omgewing vir enige vyand oë.
  
  
  Toe hy weer gaan sit, het hy kalm gesê, " Jou deeglike inspeksie moet'n rede. Sy gereed om te gaan."
  
  
  "Miskien is daar sal nie'n probleem te wees môre. Ten minste nie vandag nie. As jy is'n geheime agent, jy het om goed te wees met gewere. Ja?'
  
  
  "Ja," sê ek.
  
  
  Hy knik. "Wanneer die oggend kom en die wagte is min en daar is ih malo, sal jy my help wanneer die stryd begin. Weet jy dat die Danakils veg net om dood te maak?
  
  
  "Hulle aangeval het die karavaan hy het gekom met."
  
  
  "In die karavaan was die beheer van die drie Minuteman missiele. Miskien sal ons nie slaap in die kamp môre. Neem dit.'
  
  
  Hy was weg voor hy kon verberg die dun geboë lem tussen sy klere. Vasil Pachek selfs beskou as aanslaan die wapen aan my vel.
  
  
  Borgia ry'n kameel. Sowel As die vier wagte wat ons vergesel. Maryam, Pachek, die twee ego helpers, en sy gaan stap. Dit het ons al die hele oggend en'n deel van die dag-tot-bereik die breek van die lae heuwels.
  
  
  Verder as dit, 'n klein rivier glinster. Die dorp van die Danakil lê op die sand en die rotse deur die water. Die plaaslike edeles gery tot ons , en hy en die Borgia verruil uitbundige groete in hul moedertaal.
  
  
  "Wat is die hoof?" Maryam het haar gevra.
  
  
  "Hy het die bestuur van mense wat werk vir die Borgia. Hy dink hy gaan om te wees baie innemend in die nuwe Borgia hof.
  
  
  Ek het nie vertel hey dat die leier het'n baie goeie kans dat die ego, die wens, sal uitkom. Selfs as ons daarin geslaag om te ontsnap vanaand of vanaand, ek was nie verras deur die kans wat ons het in die woestyn. En met sy kern missiele, Borgia kan net uit te voer sy internasionale afpersing.
  
  
  Sy was gevra deur die sl. - " Hoekom is jy met my?"
  
  
  "Ek moet'n Borgia vrou, selfs al is ek nou sy ego slaaf. As gevolg van my familie, my teenwoordigheid hier maak'n groot indruk op hierdie klein dorpie. En vanaand sal'n dronk aand.
  
  
  — Is jy deel te neem nie?"
  
  
  "Nee, — het sy gesê. "As'n slaaf, sy kon verskaf vermaak, maar die Borgia kan nie bekostig om te ruïneer my toekoms in die oë van hierdie manne."
  
  
  Borgia en die hoof verruil'n ritueel drink met'n koppie. Daar was'n baie van die lag voor Borgia teruggekeer na ons groep.
  
  
  "Vuurpyle, Pakke," het hy gesê.
  
  
  By Pachek se rigting, Danakila en die Somaliërs verwyder'n paar klippe en rotse in die voorkant van die grot.
  
  
  "Dit is een grot op — en-twintig sesde," Borgia het vir my gesê. "In die nabye toekoms, die drie grootste mense sal ook gevul word."
  
  
  Ek het al te dink oor dit. Die vuurpyl hy het vir ons geplaas is in'n vragmotor, gereed om te word geneem uit. Dit was'n russiese model met'n krag reserwe van agt tot elf honderd kilometer. Sy wegspringplek en alles rondom dit sal verbrand word by die bekendstelling.
  
  
  "Wys Mnr Carter hoe haar MOTOR werke, Packer,' Borgia bestel.
  
  
  Die tsjeggiese deskundige het verward in die gedetailleerde beskrywing, wys na die verskillende skakelaars en knoppies op die beheer paneel. Hy het dit baie ernstig en soms verdwaal in die groot vloeke wanneer die twee ego meesters het dom dinge. En dit gebeur soms. Te laat, het ek gedink. Selfs ongeletterde stamgenote kan leer om te volg bestellings en flip skakelaars op bevel.
  
  
  Haar pa het probeer om sy beste te kyk beïndruk. Ek het hard geskree dat die Borgia planne was monsteragtige en stapelgek wanneer Pachek het my vertel dat hierdie missiel sou tref olie raffinaderye in Israel.
  
  
  Borgia gelag by my afgryse.
  
  
  "Vertel Em wat anders hulle fokus, Pachek," het hy gesê. 'Kaïro. Athene. Bagdad. Damaskus. Belangrikste stede. Die Midde-Ooste, Mnr Carter, as die wêreld ontken Algemene Borgia die ego van die lande.
  
  
  "En een missiel was daarop gemik om die Addis Abeba-Abeba as die Ethiopiërs het geweier om te kapituleer," Borgia bygevoeg.
  
  
  Maryam staar hom aan, haar oë wyd met vrees of woede. "Miskien kan jy verhoed dat die bekendstelling van hierdie vuurpyl, Maryam," het hy gesê. "Pak, sluit dit weer."
  
  
  Hy gaan sit op'n rots en probeer om te kyk meer desperaat as Verpakker daartoe gelei dat sy assistente te kamoefleer die vuurpyl se wegkruip plek. Hy het gewonder as al die missiele was nutteloos, te.
  
  
  "Wat dink jy, Carter?" Borgia gevra.
  
  
  "Wat wil jy hê om te het'n hel van'n baie van die invloed in die hande te kry van hierdie dinge." Volgens ons verslae, hulle is gesteel, en ons die Egiptiese, ons het die Israeliese regering het nie geweet wat gebeur het."
  
  
  "Sy hotel wil jy om so te dink, te," het hy gesê.
  
  
  — So jy het verbindings in beide lande.
  
  
  "Dit is'n moeilike gevolgtrekking, mister. Carter.
  
  
  Ek het haar gevra. - "Hoe doen jy kry die nodige fondse?"
  
  
  "Wat is dit vir'n kurktrekker?"
  
  
  "Baie logies. Jy is absoluut reg, Borgia, wat jy dink ons weet baie min oor jou. Maar ons het geweet dat jou politieke skermutselings in Italië was nie heeltemal nutteloos vir jou. Maar jy gou het om te verdwyn via Leghorn, so jy moet die hardloop uit geld lank gelede. Nou het jy die geld en die mense wat jy nodig het om te bou jou eie missiel basis in die middel van die Ethiopiese woestyn."
  
  
  "Het jy verloor my?"
  
  
  "Ons het gehoor jy was in Afrika."
  
  
  "Maar jy moet nie my gevolg het?"
  
  
  "Dit was verkeerd, en ons sal nie maak dat die fout weer," sê ek.
  
  
  "Dit is te laat, mister. Carter. Môre sal ons praat oor jou toekoms. As jy nie so damn gevaarlik, 'n baie van die chiefs in die gebied sou wil'n wit slaaf."
  
  
  Pachek en die twee ego mans klaar verbloem die vuurpyl. Die wagte omring ons en het ons na'n klein hut naby die dorp. Hulle stoot ons in daar en het ons vertel om nie te skep enige probleme. Maryam wag vir ons dogter by die deur. Ons moet groot bakke van warm kos.
  
  
  "Ons eet met ons hande," het sy gesê.
  
  
  Sl haar gevra, " Wat gaan aan?'
  
  
  "Die Borgia is gaan na'n partytjie. En net twee krygers sal bly hier.
  
  
  Nadat ons oorgeneem het, Maryam weer verby die bakkies buite om een van die wagte. Hy grom iets en sy trap buite. Ons het gehoor harde geluide, af en toe geweerskote, en soms sarsies rondom die dorp.
  
  
  — Het jy gesien kamele?" Arfat de Somalie gevra in italiaans. "Ja," sê ek.
  
  
  "Ons moet die vroue," het hy vertel.
  
  
  "Hoekom?'
  
  
  "Want hulle is vroue. Ek ken haar van kamele.
  
  
  "Laat hom steel die kamele vir ons," het hy voorgestel om te Pachek. Saifa Danakil lyk kwaad. Pachek gehou om hom te vra wat verkeerd was, maar hy het net vervloek.
  
  
  Maryam het gesê: "Jy het'n Somaliese in'n situasie van gevaar en vertrou. Waarom dan nie Danakil voorwerp om dit te?
  
  
  "Ek verwag dat hulle sal nie vergeet van die stam vetes wanneer ons probeer om te ontsnap," het ek gesê.
  
  
  "Natuurlik nie. Somaliërs en Danakils nie oorweeg mekaar gelyk. En albei van hulle haat my mense, wat genoem Ethiopië deur die wet van die antieke verowering."
  
  
  "Net die po Danakilov draad kan neem ons deur die woestyn," Pachek gesê.
  
  
  "Vir God se onthalwe, vertel dat Saifa voordat hy kry gekke en ruïnes ons hele plan," sê ek. Packer gaan sit langs Saifa. Danakil het baie min italiaanse, en dit het die tsjeggiese'n lang tyd om te kry om die boodskap oor te dra. Saifa uiteindelik verstaan. Hy draai na my.
  
  
  "Ek sal jou gids, maak nie saak hoe gemeen hierdie kamele dat hierdie Somaliese steel is," het hy gesê.
  
  
  — Hoe lank moet ons wag?" Packer gevra.
  
  
  "Tot middernag," Maryam gesê. "Wanneer hulle is vol van kos en drank. Dan ih is maklik om dood te maak. Hey, ek hoor jy is'n vegter, Mnr Carter?
  
  
  "As ons weg te hardloop saam, bel my Nick," het ek voorgestel.
  
  
  "Vassily is nie'n vegter, Nick. Ons is afhanklik van jou. Terwyl ons gewag het, het ek probeer om uit te vind'n bietjie meer. Hy wys Vasil Pachek na'n stil plek aan die agterkant van die hut. Ons het ook gepraat met'n vriend in gebroke duits.
  
  
  Ego het haar gevra. "Al die missiele is so nutteloos soos myne, wat het jy my wys?"
  
  
  "Vier van hierdie kort reeks missiele het hul eie draagbare laaiers," het hy gesê. "Ek het twee van hulle onder my beheer, sodat hulle sal wees opreg in die see."
  
  
  "Wat van die ander?"
  
  
  "Hulle behoort aan die Duitsers. Ek is jammer, Carter, maar ek vertrou nie die Duitsers. Haar Tsjeggies. Maar die ander missiele — wie hulle beheer, dit maak nie saak nie — sal self-vernietig op die oomblik van die launch en nie veroorsaak baie skade.
  
  
  — So het die groot Borgia bedreiging met hierdie missiele is nie real?"
  
  
  "Ek het gehoop jy sou sien hierdie, Mnr Carter."
  
  
  Dit is verskuif deur Alenka en ek voel die band hou die lem aan die binnekant van my been trek. "Ons kan nie alles kry uit die lewe," sê ek.
  
  
  "Miskien niemand nie," het Pachek gesê.
  
  
  "Goed, luister. As jy daarin slaag om te kry om die AMERIKAANSE Ambassade, binne te gaan. Vind die verantwoordelike sekretaris daar. Vertel die emu dat jy'n boodskap van N3 vir die BYL. N3. AH. Het jy onthou dat?"
  
  
  Dit herhaal my kode en die naam van my geheime diens. — Wat moet ek hulle vertel?"
  
  
  — Wat jy net vir my gesê.
  
  
  Kon nie dink aan iets beter om te slaag die tyd, sy bench press van die vloer af te kry'n paar slaap. As ons gaan om te steel kamele vir die meeste van die nag en veg ons pad deur die dorpe met dronk Danakils, dan het ek kan net so goed jy kry'n bietjie rus.
  
  
  Oor vyftien minute na haar bank pers, het sy wakker geword weer. Maryam was uitgestrek uit langs my.
  
  
  Sy het gevra. "Is dit goed?"
  
  
  "Ja," sê ek, probeer om nie om haar aan te raak.
  
  
  Hy het weer aan die slaap.
  
  
  
  
  Hoofstuk 10
  
  
  
  
  Rondom middernag, het hy wakker geword weer. Maryam is nog steeds lê langs my met haar oë oop.
  
  
  Sy het gevra. "Is dit tyd?"
  
  
  "Ja."
  
  
  Saifa regop soos hy getrek uit sy mes. Hy het'n soortgelyke wapen rondom die voue van sy hemp en glimlag in die duisternis van die hut. In een opsig, ons het'n slegte nag vir ons ontsnap, as die maan was hoog en vol.
  
  
  Saifu haar laat slaag die eerste. Versigtig, hy geskei die takke wat gedien het as die skerms. Ek het daar gestaan tot die ego se hand kom terug en trek my uit.
  
  
  Hy gegly geluidloos deur die gordyn. Hy gevolg het, versigtig die opstel van die takke in plek sodat hulle sou nie ritsel. Die twee wagte bewaak die deur sit met hul rug na ons, hul koppe gebuig. Langs hulle is die drie groot bekers. Dit is gemaak in hulle deur'n mes.
  
  
  Saifa stap na my linkerkant as ons vorentoe beweeg. Hy ooreenstem met my gang as hulle loop versigtig oor die verpak aarde wat ons geskei het van die twee wagte. Geen vroeër het ons bereik hulle as die ruwe oppervlak van die hotel kraak onder my boot, en die reg-hand sentry verskuif. Hy duif vorentoe, toegedraai sy linkerhand rondom die ego se keel om te onderdruk'n gil, en swaai. Haar draai wapen in'n kalf se ego in die vorm van'n hart. Hy het in duie gestort vorentoe. Het hy getrek uit sy geweer, draai om, en sien Saifa doen dieselfde aan die ander wag. "Ek sal'n geweer," Saifa fluister, en verdwyn in die donker voor haar kon sê nie.
  
  
  Dan Arfat verskyn in die deur van die hut en het stil in die rigting van die trop kamele. Hy was om te weet waar hy gaan en het nie eens probeer om hom te volg.
  
  
  Hy kniel in die voorkant van die twee dooie wagte. Een van hulle het'n Israeliese masjien geweer. Die ander het beide'n Lee-Enfield en'n ou Smith & Wesson. 38. Ek afgetakel haar ammunisie en gevra om haar te gee die geweer te Pachek.
  
  
  "Ek het nog nooit het'n geweer voor," het hy gesê.
  
  
  "Maryam?" Fluister hy dit.
  
  
  "Gee my die geweer," het sy gesê. "Ek kan skiet as ek weet hoe om te beheer die ego."
  
  
  Hy het vinnig het haar gewys hoe en waar om te laai die Lee-Enfield. .Smith & Wesson 38 gegee het om dit te Pachek. "Dit is nie moeilik nie," sê ek. "Maar wanneer jy naby aan jou doel, net doel vir die lewe en trek die sneller."
  
  
  Ek sien beweging in die skadu's om haar verlaat. Haar man het vinnig, die verhoging van sy geweer, maar Maryam het gesê, " ek weet nie.: "Dit is ons mede-Danakila."
  
  
  'n oomblik later, Saifa was aan ons kant, geweer in die hand, pistool op sy gordel.
  
  
  "Ek kan die dood van'n baie van die mense," het hy gespog.
  
  
  "Nee," sê Pasek. "Kom ons hardloop na jou mense."
  
  
  "Slegs die hoof se huis het sentri," sê Danakil. "Kom," mompel ek, en het na die kameel pen.
  
  
  Saifa se inligting opgelos my probleem. As die Borgia kan die dood van haar, daar is'n kans dat die ego organisasie sal uitmekaar val. Maar ek was nie naby genoeg aan hom te wees absoluut seker. Ek het nie geweet wat posisies gratis Europeërs wat in die ego kamp. Haar ook nie weet hoe sterk die ego van die Ethiopiese organisasie was. Die enigste manier om dood te maak ego was as ek daarin geslaag om te ontsnap om'n dorp vol van die kwaad, babbelas Danakils, maar dit was uiters onwaarskynlik.
  
  
  En dit behoort aan hulle dat iemand so belangrik soos die Borgia, te kry so'n welkom as daardie dag, sal hy slaap in die hoof se huis of iewers in die buurt, in die gastehuis. En Saifa het gesê daar was wagte daar. Dus, terwyl die doodmaak van die Borgia dalk die einde van die draad van my doel, ek verwerp die moontlikheid.
  
  
  Die inligting wat hy ontvang het, was meer belangrik. Óf Verpakker of sy gehad het om te kry om die AMERIKAANSE Ambassade. Sodra BYL vind uit waar die Borgia het verborge die meeste van hul missiele, dat die meeste rondom hulle is nutteloos, en waar die saal is laer opgeslaan, daar sal altyd'n manier om'n ego draad kern afpersing. Ons kan selfs deel ons inligting met die Russe, wat was net so bekommerd oor die Midde-Ooste as ons was.
  
  
  Ons bereik die kameel pen. Langs die gat wat Arfat het gesluit met'n dik yster draad, Danakil lê dood. Vyf kamele staan langs'n klein hut, en'n Somaliese man was besig saal die kamele.
  
  
  "Identifiseer die emu," Pachek vertel Saifa.
  
  
  "Hulle is'n slegte kamele," het hy grom. "Somaliërs weet nie enigiets oor die kamele.
  
  
  Maryam, Packer, en haar deursoek die hut vir al die beskikbare water velle en geblikte goedere. Sy sou gewees het baie gelukkiger as ons kon gevind het, maar ons het nie tyd om uit te gaan vir kos.
  
  
  "Ons is gereed," Arafat gesê. "Hulle kamele."
  
  
  Dan het ek besluit om te vra die Somaliese hoekom het hy daarop aangedring op die neem van die kamele. My ervaring met hierdie diere was beperk, maar ek het nog nooit voorheen opgemerk dat een geslag was beter as die ander. Beide kamele en kamele uitsonderlike stamina en'n ongelooflike slegte humeur.
  
  
  Ons was amper uit van die dorp as'n gangster begin skiet. As die koeëls jaag verby ons, 'n pistool geweer gryp haar en swaai haar om in die hoë saal. Hy het gesien die flits van geweerskote en afgedank terug. Ek het nie verwag om te tref nie, aangesien die kameel se gang maak dit heeltemal onmoontlik, maar die skietery opgehou het.
  
  
  "Maak gou," sê Verpakker.
  
  
  "Jy hoef nie my te vertel dat," het ek gesê. "Sê vir diegene wat verdoem diere om vinniger te hardloop."
  
  
  Arfat het goeie diere, sodat Saifa nas sou dink oor die vlak van intelligensie van Somaliërs. Die kameel is nie presies die vinnigste dier in die wêreld, en as daar was perde in die dorp, sou hulle beslis haal ons. Maar die kamele hou'n bestendige tempo, soos'n skip ontsnapping van die eerste golwe van'n orkaan, en as jy dit nie kry nie seesiek of crash, oni sal kry jy waar jy nodig het om te gaan, op die regte tyd. Twee uur nadat ons die dorp verlaat het, het ons geslaag het deur middel van lae heuwels en sandy stroke langs die riviere. Saifa dan beduie vir ons om te gaan na die & nb.
  
  
  "Laat die kamele drink soveel as wat hulle wil," het hy gesê. "Vul elke vaartuig met water en sing baie jouself."
  
  
  "Die rede waarom ons nie verder gaan af in die rivier?" Packer gevra. "Ons sal net gaan stroomop, en dit is presies die rigting wat ons wil om te gaan."
  
  
  "Die rivier mense daar is ih vriende." Saifa gewys op die dorp agter ons, en die feit dat ons het net ontsnap. "Hulle is nie my vriende. Hulle is op soek vir ons langs die rivier. Ons sal gaan na die woestyn.
  
  
  "Hy is reg," Pacheku het vir haar gesê. Hy het aan ons gids, Danakil. — Ons het genoeg water en kos?"
  
  
  "Nee," het hy gesê. "Maar miskien sal ons vind iets." Of die mense wat dit het. Hy geput die geweer.
  
  
  "Toe ek hier gekom het, het ons geswem oor die rivier op'n vlot," Pachek gesê. "Dit is nie'n lang reis, en..."
  
  
  "Die woestyn," het ek gesê, die beëindiging van die bespreking. "Vasili, begin vul die sakke. As die Borgia het openlik geneem is jy op die rivier, dan ego verbindings in die rivier is heeltemal veilig is vir hom.
  
  
  "Ek het nie dink oor dit voor," het hy gesê.
  
  
  -"Die woestyn," sê Arfat, " die woestyn is'n baie goeie plek om te woon.
  
  
  Hy en Saifah probeer om mekaar te oortref in kameel hantering en woestyn kennis. Ek was gelukkig dat ih stam verskille is uitgespreek in hierdie manier, want ons almal voordeel getrek het uit dit. Maar ek het gewonder hoe plofbare die Danakil-Somaliese kombinasie sou word wanneer ons hardloop uit van kos en drank. En ek was bekommerd oor Saifa se houding wanneer ons ingeskryf het vir die ego stam se grondgebied. Miskien het hy sal voortgaan om te dink van ons as kamerade, maar miskien sal hy ook besluit om te dink van ons as indringers, so perfek slagoffers vir die gevolglike paar nuwe armbande.
  
  
  Ons het oor die rivier en het in die nag. Ek kon sien dat ons was geswel na die noordooste, want as die nag geval het die donker heuwels na die weste begin om te vervaag. Vir'n oomblik, het hy getwyfel Saifa se wysheid. Hy dink nie die woestyn is'n vyandige omgewing, maar die ander rondom ons hulpeloos sou wees daar.
  
  
  Dan haar, het vir homself gesê dat die plan sin gemaak. Deur die keuse van die ergste gebied van die woestyn, ons vermy dorpe of nedersettings met'n klein of'n uitgebreide kommunikasie, wat toegelaat om ons te bereik Tigray Provinsie in die noorde en dus slaag deur middel van die Borgia sfere van invloed. Geen wonder Saifa gesê om te neem'n baie van die water. Totdat ons beweeg weste, sal ons bly in'n dorre, die brandende woestyn.
  
  
  Dit was laat middag wanneer Saifa uiteindelik het die bevel om te stop. Die stowwerige sand gevorm het'n soort van hol in die woestyn, die ingang na wat slegs deur middel van'n smal kloof na die ooste. Dit was groot genoeg vir tien kamele, en vir ons. Hy strek sy bene en gedrink het'n klein gedeelte van die water. In nog'n uur, die duine sal gee skaduwee. Skaduwee. Sy was stil vervloek deur Edward Smythe met sy Westerse-styl ego. Hy sou wou hê om handel te dryf sy helm vir die inheemse klere. Op die laaste been van ons reis, ek het gekom om te sien hulpbronne, mense en diere wat nie hier. Ek drink meer water en gewonder hoe ons gaan oorleef hierdie reis. "Moet ons sit'n wag?" Saifu het haar gevra.
  
  
  "Ja. Die Borgia Afars is na ons. Hulle het'n sterk kamele en'n baie van die mense. Die wind het nie vee ons spore in een dag. Sy en die Somaliese is nie op diens by al toe. Jy en Pachek kan nie die son sien.
  
  
  "Dan sal ons op die nag plig," sê ek.
  
  
  "Goeie.'
  
  
  Te moeg om te eet, het hy gekyk as Saifa klim na die top van die hoogste duin, grawe in die sand om die gebied te verken ongesiens. Sy bench press lê in die skaduwee van sy kameel en aan die slaap geraak. Ek het wakker geword om te Arfat skud my skouer van kant tot kant. Die son stel.
  
  
  "Wag nou," het hy gesê. "Eet'n paar kos."
  
  
  Hy het'n Somaliese dialek wat is naby aan die arabiese dat sy vader met hom gepraat het. "Slaap, Arfat," sê ek. "Ek sal iets kry om te eet wanneer ek op wag."
  
  
  Ek het haar'n kan van beesvleis. Ek het om te stap oor'n slapende Pachek om te kry om die kos. Die tsjeggiese was in sy laat vyftigs en in'n swak fisiese toestand. Hy het gewonder hoe baie dae het hy sou verduur, hoe lank hy sou leef. Uit sy lab in Praag na die Ethiopiese woestyn was'n kloof. Pachek moet gehad het om'n baie goeie rede om weg te hardloop van die Russe. Ek moes geweet het meer oor dit.
  
  
  Toe ek besef dat die bietjie wat ek geweet het oor Pachek het amper gemaak Ego my ou vriend, sy byna lag. Maryam was'n Amharies, die mooi dogter en niggie van'n hoë-posisie Koptiese hooggeplaastes. Dit is al wat ek geweet het oor haar. Arfat, 'n Somaliese, was'n goeie kameel dief. Hy vertrou Saifa met sy lewe eenvoudig, want hy was'n Danakil. Hy het die pot en kyk af op die duin. Saifa en Arfat het hul pad na die top van die berg, en sy het gesukkel om haar te hou balans op die gevaarlik vinnige sand helling hieronder. Daar was die sterre in die lug, en die duidelike woestyn nag was amper koud is, dan is die verskriklike hitte van die dag.
  
  
  Op die top van haar sel, en begin eet. Die vleis was sout. Ons het geen vuur. Daar was'n ander groep in die heuwels aan die westekant van ons, meer vol vertroue van hul oorlewing as ons was, en hulle was duidelik nie verwag dat'n aanval. Ih die vuur was klein. Maar dit daar verbrand soos'n helder baken in die donker. En haar, met die hoop dat dit sal lei die Borgia mense op'n dwaalspoor.
  
  
  Van bo my gekom het om die klank van'n jet vliegtuig. Sy sien die flitsende ligte van die vliegtuig, en ego beraam dat die hoogte by sowat twee en'n half duisend meter. Ten minste die Borgia het nie vliegtuie of helikopters. Haar, het gedink die Ethiopiërs kon nie opspoor die Borgia met lug monsterneming. En daardie gedagte vas in my kop as ek kyk na dit.
  
  
  Wanneer Pachek verander my en haar, ontdek dat Maryam was nog wakker, hy het haar gevra oor dit.
  
  
  "Hy het geld," het sy gesê. "Toe ek terug te kry, 'n paar mense het groot probleme. Ek weet haar ih name. Die Borgia is al oor die wat uit wanneer hulle wil om te beïndruk'n vrou.
  
  
  — Hoe is die politieke situasie in Ethiopië, Maryam? — Ek het gedink jy het'n stabiele regering."
  
  
  "Die leeu van Judas is'n ou, trotse man, Nick. Jong mense, sy seuns en kleinseuns kan grom en dreig, maar die ou leeu bly die leier van die kamer. Soms is daar sameswerings, maar die Leeu van Judas bly in krag. Hulle wat nie eintlik dien die emu voel ego wraak."
  
  
  "Wat gebeur wanneer'n Leeu sterf?"
  
  
  "Dan kom'n nuwe Leeu, 'n Amharies hoof. "Miskien het iemand is oor die ego ras, miskien nie. Dit is nie'n uitgemaakte saak. Dit was nie belangrik nie. Alles wat ek geweet het oor Ethiopië ooreengestem met die nasionale karakter van die Borgia my gegee het oor dit. Hulle beroem hulself op die feit dat die enigste Afrika-land nie gekoloniseer deur Europa. Hulle het een keer verloor het'n kort oorlog met die Britte, wat gelei het tot die keiser selfmoord te pleeg. Kort voor die uitbreek van die tweede WÊRELDOORLOG, het hulle gely het aan die hande van die Italianers wanneer hulle geleer het te laat dat die magte van die Liga van Nasies het nie verleng so ver as wat hulle beweer. Maar hulle was nooit'n kliënt staat. Wat die Borgia sou gedoen het om te skik in die woestyn was'n interne probleem vir Ethiopië. En enige Europese of Amerikaanse wat betrokke is in hierdie was'n groot idioot. Maryam sit haar hand op my rug gebuig en die spiere onder my hemp.
  
  
  "Jy is so lank as die mans van my volk," het sy gesê.
  
  
  "Jy is groot ook, Maryam," het hy vir haar gesê het.
  
  
  "Te groot om te wees mooi?"
  
  
  Hy sug sag. "Jy kan intimideer'n kort man, maar'n redelike persoon weet dat jou hoogte is deel van jou skoonheid," sê ek. "Selfs as jou funksies is versteek onder'n sluier."
  
  
  Sy lig haar hand en skeur die sluier.
  
  
  "By die huis," het sy gesê, " ek rok Wes. Maar onder die Danakils, wat volgelinge van die Profeet, ek dra'n sluier as'n teken van my kuisheid. Selfs'n klein Somaliese wie se hoender bene ek breek met die een hand mag dalk dink dat my gesig is'n uitnodiging na verkragting."
  
  
  "Swak Arfat," sê ek. "Saifa aanvaar dat sy nie weet enigiets oor die kamele. Packer bestellings van die emu in alle rigtings. En jy spot die ego van groei. Hoekom nie iemand soos hy?
  
  
  "Hy is Somali. Hy is'n dief.
  
  
  "Hy het goeie kamele vir ons."
  
  
  "Natuurlik," het sy gesê. — Ek het nie sê hy was'n slegte dief. Sy het net gesê dat al die Somaliërs is diewe."
  
  
  Hy glimlag by haar in die donker. Daar is genoeg historiese bewyse van die haat wat uiteindelik blyk Ethiopië in'n los federasie van die stamme, eerder as'n samehangende nasie. Maryam behoort aan die tradisioneel regerende kaste van die Christelike krygers wat gehou af van die Moslem Horde opstand gedurende die Middeleeue, wat geduur het meer as die donker Eeue van Europa. Meer onlangse herinneringe van Europa gemaak het vir my'n bietjie meer verdraagsaam van die spanning onder die Ethiopiërs in ons groep.
  
  
  Pachek, 'n tsjeggiese, het geweier om te vertrou op enige duits, so ons het nie betroubare data op die operasionele status van al drie en twintig missiele.
  
  
  "Die Borgia is ook'n klein man," Maryam gesê. "Hy wil hê om met my te trou. "Ek het gedink jy het gesê al die min mense was bang vir my?"
  
  
  — Hoekom het hy wil met jou trou?"
  
  
  "My pa is'n kragtige. Die krag wat'n emoe kan gee haar. Sy bly'n oomblik stil. "Nick, dit is'n gevaarlike reis. Ons sal nie almal oorleef.
  
  
  — Het jy enige spesiale talent vir die wete dat sulke dinge?"
  
  
  "Haar vrou. Volgens my pa en oom, net mans het sulke talente.
  
  
  — Waar is jy gaan terug, Maryam?"
  
  
  "My ouers, ek is skaam. Maar dit is altyd beter as die Borgia. Dit is beter om te wees'n slegte Amharies as'n getroude Moslem. Haar het nie verloor haar eer in die woestyn. Maar wie sal my glo?
  
  
  "Haar," sê ek.
  
  
  Sy rus haar kop op my skouer. "Ek gaan om te verloor hierdie, Nick. Maar nie vandag nie. Nie met ander wat versigtig, waaksaam, en jaloers. "Ek is nie gaan om te bring ons terug na die huwelik, is ons terug na die man, Nick."
  
  
  Ons versprei ons beddens, die rowwe komberse gesteel deur die Somaliërs, te gooi ih oor die kameel saals, kant deur die kant. Maryam val aan die slaap met haar kop op my skouer.
  
  
  
  
  Hoofstuk 11
  
  
  
  
  Die Borgia mans aangeval terwyl ons Pachek was aan diens. Ego waarskuwing skree my wakker. Dan hoor ek kort skote van'n .38 kaliber. Die reaksie was'n sarsie van ten minste twee pistool gewere en'n paar gewere. Sy was gegryp deur haar pistool geweer.
  
  
  Drie van die aanvallers het die duin, skiet en struikel. Hy opgetel het die geweer en begin skiet. Wanneer hulle af gekom het, niemand rondom hulle staan.
  
  
  Maryam se geweer kletter langs my. 'n lummel jaag oor my kop. Arfat en Saifa aangesluit het in en het die vuur op dieselfde tyd. Die belangrikste deel van ons aanvallers aktiewe ontspanning het deur'n kloof in die sand duine. Want hulle was so naby aan mekaar, dit was'n fout. Ons maklik geskiet ih.
  
  
  So vinnig As wat dit begin het, het die geraas gestop weer. Sy kyk rond in die put vir ander doeleindes. Odin was lê op die grond rondom ons kamele, skop. Die ander was die maak van geluide as hulle het gesukkel om hulself te bevry van die toue .
  
  
  "Kamele! Het ek geskree. "Die kamele, Arfat."
  
  
  Die Somaliese hardloop in die rigting van hulle.
  
  
  "Ek kan kyk oor daar," Saifa gesê, wat verwys na die kloof waar die belangrikste aanval was uit. "Jy sal kyk vir Pachek."
  
  
  Danakil het roekeloos in die rigting van die liggame versprei daar in die maanlig. Hy genader om die drie mans wat hy wil geskiet is meer versigtig. 'n geskreeu van vrees en pyn het gekom uit die rigting van die kloof. Hy kyk rond. Saifa daarop gemik om die geweer op die krul liggaam.
  
  
  Hy draai weer weg voor die geweer het. Sy het begin om te kyk na die drie gelê deur my. Rondom hulle, Odin was dood, maar die ander twee was nog asemhaal, selfs al het hulle is ernstig beseer.
  
  
  IH gryp haar wapen en gooi haar in die rigting van die kamp. Dan haar, klim die duin.
  
  
  'n skietwond klap agter my. Hy draai vinnig, die verhoging van sy geweer. Maryam sit oor die man. As hy gekyk het, het sy stap oor na die ander, nog asemhaal, en sit'n geweer koeël in die emoe se kop. Toe sy by my op die helling.
  
  
  Sy gesê. "Wat is so goed oor die gevangenes?"
  
  
  — Ek gaan om te laat ih daar.
  
  
  "Sodat hulle kan vertel die Borgia wanneer en waar ons verlaat het?" Sy lag. "Hulle is hier om ons dood te maak, Nick. Nie om te vang ons.
  
  
  Ek het voortgegaan om op die duin met Maryam agter my. Vasily was amper by die top. Haar ego het haar oor en vee die sand uit haar gesig. Bloed drup uit sy rta. Sy bors en die lewe is deurspek met koeëlgate. Haar ego lê terug in die sand en kyk op, haar oë kyk af. Die eerste ding wat ek gesien het, was'n liggaam halfpad teen die berg. So, Pachek daarin geslaag om te skiet ten minste een persoon. Hy het gewonder as hy aan die slaap geraak op die horlosie, of as hy het nie opgemerk ih nader. Ek kyk oor die maanverligte woestyn by die ih kamele. Ih het nie haar sien.
  
  
  Hulle moet kom met kamele. Die motor sou hom gehoor het. Ek het voortgegaan om die gebied te skandeer, hou so laag dat my silhoeët sal nie sigbaar wees in die maanlig. Dan sien sy kamele in die donker skadu van een van die sand duine. Twee mans staan in die buurt; ih se geroer bewegings aangedui dat ih was besig om te bekommerd wees oor wat gebeur het in die bak aan die ander kant. Hulle was tussen my en die kloof wat lei na die swembad, so hierdie plek nie toelaat dat hulle om te sien Saifa genadeloos roei ih bondgenote.
  
  
  Hy het baie versigtig het'n vuur posisie en het ten doel. Maar ek was nie versigtig genoeg nie. Odin rondom die mans geskree en op my gerig. Hy afgedank is'n vinnige geskiet en gemis, maar Ego se doel was so verdraai dat die Ego net gawked en opgetel die sand. 'n paar kamele het begin om te bekommer. Dan is die tweede man gespring het op die kameel. Hierdie tyd, ek het meer tyd gehad om na te streef behoorlik. Dit was geskiet deur die ego, en dan is die dier verdwyn in die woestyn. 'n donker vorm verskyn oor die kloof, aangaap op die sand langs my gesig. Ek kon nie skiet deur die paniekbevange kamele. En na'n kort tyd, het hulle almal het in die woestyn, weerkaats sonder ruiters. Ek het'n flits van metaal en'n geskreeu gehoor het.
  
  
  Die man staan op. Die ander gebly het waar dit was. Maryam gekruip langs my op die top van die duin. Dit was gehou deur'n pistool geweer by die gereed.
  
  
  "Dit is Saifa," het sy gesê.
  
  
  'is jy seker?'
  
  
  "Ja."
  
  
  — Jy het'n damn goeie oë."
  
  
  Ons staan op. Danakil waai by ons.
  
  
  "Gaan vertel Arfat nie te skiet iemand," Maryam het vir haar gesê.
  
  
  — Dit sal nie nodig wees nie. 'n ware Somaliese velle met kamele." Hy gly teen die duin en by Saifa.
  
  
  "Nice werk met die mes," sê ek.
  
  
  "Ons vermoor nu," het hy gesê, om'n vriendelike arm om my skouer. "Hulle het my gegryp toe Odin rondom hulle my aangeval van agter en skop hom in die koppe. Maar hierdie Afars is nie krygers. Selfs die vrou vermoor'n paar. Hy lag gelukkig.
  
  
  "En Harfat?" Het hy nie die dood van'n paar te?
  
  
  "Somali? Miskien is hy vermoor ih uit vrees. Hy kyk rond in die duisternis. "Wat as hulle het'n radio nou?" Miskien het hulle het die Borgia voor ons vermoor hulle. Sy was gevind deur iets op die man se rug. Ek dink dit is die radio.
  
  
  "Ons sal sien," het ek gesê.
  
  
  Hy het my gelei tot die dood van die liggaam. Hy kyk in die oop rugsak die man was die uitvoering. Nen het'n veld radio stasie met'n redelik lang reeks.
  
  
  "Dit is'n radio," sê ek.
  
  
  Hy afgedank by die transceiver. Haar, en kyk hoe die stukke vlieg uitmekaar as die koeëls skeur deur haar binnekant. Haar gedraai om te gil op Saifa om te stop, maar voor haar kon sê nie, sy geweer was leeg. Hy gooi dit weg .
  
  
  "Nou kan hulle nie vind nie, ons, "het hy gesê."Niemand sal die gebruik van hierdie radio te vind ons nie meer nie."
  
  
  "Niemand nie,"het ek gesê. Dan het hy het sy pad oor die lyke van ons kamele.
  
  
  Nou dat Pachek was dood, hy was tussen hierdie Somaliese en hierdie Danakil. Hy verloor sy kalmte. Ek moet vertel van hierdie dom woestyn rower wat hy het net gedoen, maar dit sou nie gehelp het. Dit was my skuld. As hy het eers verduidelik aan Saifa wat hy kon gebruik het om hierdie radio te roep iemand om ons te red, het hy nie sou vernietig het die ego. Haar gehad het om te dink soos hierdie mense oor die woestyn as haar hotel oorleef.
  
  
  "Slegte nuus, Nick," Maryam gesê toe ons terug na die kamp. "Die kameel wat vasgemeer die meeste kos is dood. Ego vrag, met inbegrip van'n baie van die water, is beskadig. Die water loop af in die sand. Die Somaliese is probeer om te red wat hy kan."
  
  
  "Wat? Saifa gesê.
  
  
  Sy verduidelik dit stadig tot em in italiaans.
  
  
  "Dalk is dit die Borgia mense het water."
  
  
  Daar was tien ihs in totaal. Pasek vermoor een. Sy was geskiet deur drie mans kom van die berg af. Vier en meer in die canyon. Die ander twee lyke agter gelaat met die kamele. Ons kon hanteer het so'n force majeure situasie redelik goed, hoewel ih se roekelose aanval het dit baie makliker vir ons. Ek het gedink ek was begin om te verstaan iets oor die Danakil gedagte. Ten minste as Saifa en Luigi was tipiese voorbeelde van hierdie. Hulle het niks anders as minagting vir iemand wat nie het nie, dié behoort nie aan hul eie stam.
  
  
  Ons groep bestaan uit twee wit mans, 'n Amharies vrou, 'n Somaliese vrou, en'n Danakil van die vyand stam. Die Borgia mans het nie die behoefte voel om te omsingel en beleër ons terwyl hulle vra vir hulp op hul walkie-talkies.
  
  
  Slegs die drie rondom hulle het restaurante met hulle. En hulle was half-leë. Blykbaar, die meeste van die ih water was links op die kamele — kamele nou roaming vrylik iewers in die woestyn.
  
  
  "Ons het uit te kry van hier," Saifa het vir my gesê.
  
  
  "Ja. Miskien het hulle gebruik om die radio voordat hulle aangeval ons. Ek het na die Harpath. "Soos die ander kamele?"
  
  
  "Alles reg," het hy gesê.
  
  
  Ons het so'n spel en het in die nag. Saifa en Arfat het hul oë op die woestyn, en as die son opkom, het hulle geskandeer die horison agter ons vir die tekens van die strewe. Ek kyk na dit, ook, al het ek het nie verwag om enigiets te sien dat hulle, die woestyn mense, nie gesien het nie. Ons ontsnap gelyk het ongesiens verbygaan.
  
  
  "Hoe ver is die Borgia invloed uit te brei?" gevra Maryam. "Ons het om uit te gaan vandag of môre. As die leier word te sterk, of die ego van die domein raak te groot, dit sal bekend wees in Addis Abeba-die Koning. Hulle weet nie oor die Borgia. Ten minste, ek dink nie so nie aan haar.
  
  
  Ek was bekommerd oor die toestand van ons water. Sterk Savchenko gedroogde ons. Ons is rantsoenering die water so baie dat ek altyd gevoel het sand in my keel. Hy voel duiselig en koorsig. Wanneer ons gestop daardie dag, Saifu het haar gevra oor die probleem.
  
  
  "Ons het water nodig vir nog vier dae," het hy gesê. — Maar in die twee dae, ons kan gaan na die berge en probeer om haar te vind. Ons kan ook vind mense met gewere.
  
  
  "Ons water is nie'n probleem nie," Arfat gesê.
  
  
  Danakil hom geïgnoreer.
  
  
  Ego het haar gevra. — Weet jy waar ons kan vind water?"
  
  
  "Nee. Maar ek weet waar die melk is. Lyk.'
  
  
  Arfat het na sy kameel en het die leë vel van die saal. Hy ondersoek die sak versigtig om seker te maak dit is nog ongeskonde. Toe het hy'n paar treë terug en begin om te studeer die kamele. Hy stap oor na een rondom hulle en begin met hom te praat. Die dier teruggedeins van hom.
  
  
  "As hy maak die dier weg te hardloop, die emu sal hê om te hardloop," Saifa gesê.
  
  
  Arfat het voortgegaan om te praat. Die kameel byna gelyk te verstaan. Sy het'n paar stappe en aarsel, 'n groot brandsiek dier byna stomgeslaan deur die klein figuur nader aan haar. Haar nek uitgekom en ek het gedink sy gaan om te byt of spoeg. Sedert ons ontsnap, hy veg sy berg voortdurend, en die vier byt op my been het my herinner dat die dier was om te wen.
  
  
  Arfat het voortgegaan om te praat saggies. Die kameel het tot hom, snuif, en wag vir hom om haar troeteldier. Stadig, hy heerlik om haar en draai haar sywaarts om hom tot aangesig. As hy voortgegaan om te praat, het hy verander in'n groot dier en gryp die uier. Die kameel het sy alenka.
  
  
  "Hulle is die Danakil diere," Maryam gesê. "Ih waarskynlik nooit het gemelk."
  
  
  "Dit sal'n ego dood," Saifa gesê.
  
  
  "Ek wil aan God, dit was nie so nie," het ek gesê, skielik kwaad op die konstante etniese aanmerkings. "As hy nie slaag nie, ons sal almal sterf."
  
  
  Danakil het sy mond toe. Hy kyk na Arfat. Hy was baie stadig en probeer om te oorreed om die kameel te gee die emu'n paar melk. Haar, sien ego se hand gly om haar tepel as hy gebruik sy ander hand om die sak in die plek. Die kameel weggebreek en links.
  
  
  Vir'n oomblik Arfat staan doodstil, met die wete dat enige skielike beweging sou stuur die dier vlieg oor die sand, wat veroorsaak dat ten minste een rondom ons om te sterf in die woestyn.
  
  
  Maryam, Saifa, en hom probeer om te bly nog steeds vir'n rukkie. Op soek na die kameel, het ek besef dat die natuur het nie vir haar maklik toegang tot vroue se melk. Jy kan net sit met'n koei, en selfs'n leek sal nog steeds'n groot sak hang daar. 'n bok is moeiliker om te melk, maar dit is niks in vergelyking met'n kameel. Net nog'n camel — of'n Somaliese een-is mal genoeg is om selfs te dink oor dit.
  
  
  Hy gaan terug na die kameel en druk die sak aan haar skouer. Weer, die proses is herhaal te maak die lelike dier draai ego op sy kant sodat dit kan gryp haar in die lewe. Hy knyp haar tepel weer. Die kameel het'n sagte, dreun geluid, dan stil. Arfat gemelk vinnig, soms te laat uit'n stroompie, wat slegs dan verdwyn in die sand. Ten slotte, hy het uit die kameel, streel haar liggies op die bolyf, en het ons met'n groot glimlag op sy gesig.
  
  
  Die leer van die vel was geswel met melk. Arfat gedrink swaar en gulsig, en na my toe gekom het.
  
  
  "Goeie melk," het hy gesê. "Probeer dit."
  
  
  Die leersak het dit opgetel en gehou om dit te Ego se lippe.
  
  
  "Somaliërs is wat op kameel melk," sê Saifa. "Hulle gaan uit deur hulself deur middel van die kameel se deur."
  
  
  Arfat geskree in woede en bereik vir die mes op sy gordel. Hy het vinnig oorhandig die sak te Maryam en gryp beide mans. Ek het nie die sin om te stap tussen hulle, maar ek gevang ih onkant en daarin geslaag om die druk van beide mans op die grond met haar hande. Haar, verlaag die masjien geweer op hulle, staan oor hulle.
  
  
  "Dit is genoeg," sê ek.
  
  
  Hulle gluur mekaar.
  
  
  "Wat doen jy dink oor ed en drink vir ons, anders as hierdie kameel melk?"
  
  
  Hy het nie antwoord nie.
  
  
  En aan haar Harp, het hy gesê: "Kan jy maak?"
  
  
  "Hy beledig my," Arfat gesê.
  
  
  "Jy beide seer my gevoelens nie," het ek geskree.
  
  
  Hulle staar na my geweer.
  
  
  Ek gekies het om my woorde versigtig en het stadig in die italiaanse sodat hulle sou beide verstaan. "As jy twee wil om dood te maak die ander persoon, ek kan nie ophou nie," het ek gesê. — Ek kan nie wag jy dag en nag met'n geweer totdat ons veilig." Ek weet dat jy is tradisioneel vyande van mekaar. Maar onthou een ding: as die een rondom jou sterf, as'n mens rondom ons sterf, dan sterf ons almal.
  
  
  "Hoekom? Saifa gesê.
  
  
  "Net Arfat kan ons met die kos. Net jy kan dit lei ons oor die woestyn.
  
  
  "En jy? Arfat gevra.
  
  
  "As ek sterf, die Borgia binnekort sal heers oor die hele woestyn en'n veel groter land. Hy sal soek vir jou veral moeilik, want jy is die ego se vyande en slawe van die ego. En net Maryam kan haar waarsku mense in die tyd, sodat hulle kan verskaf wapens aan die dood van die ego."
  
  
  Hulle is stil vir'n oomblik. Saifa dan beweeg sy alenka en skede van sy swaard. Hy gerol weg van my af en staan op. "Jy is die leier van die krygers. As jy sê dit is waar, dan glo ek jou. Ek sal nie beledig hierdie Somaliese weer."
  
  
  "Alles reg," sê ek. Hy kyk na Arfat. "Vergeet die wrok en sit jou mes weg."
  
  
  Hy het die mes weg en stadig opgestaan. Ek het nie soos die kyk op hul gesigte, maar sy het nie waag om hom te skiet. Ek het nie geweet hoe om te melk'n kameel.
  
  
  "Dit is nie baie goed, Nick," Maryam gesê, die uitreiking van my die sak. "Maar dit is voedsaam."
  
  
  Hy het'n diep asem en lig die sak aan sy lippe weer. Ek het amper gooi by die reuk. Bok se melk geproe soos heuning in vergelyking. Dit ruik goor, en hy het getwyfel dat homogenizing, pasteurisasie, en koue sou dit maak dit meer aanvaarbaar. Sommige bloedklonte was swaai in die nen, en ek was nie seker of dit was room, vet, of puin rondom die sak self. Die melk is ook smaakloos. Hy oorhandig dit aan Saifa en het nog'n asem van die vars lug. Hy gedrink het, kyk na ons met afgryse, en teruggekeer om die ego aan die Somaliese. Arfat dronk en het gelag.
  
  
  "'n persoon vir ewig kan lewe in die kameel se melk," het hy gesê. "'n lang lewe is nie die moeite werd," emu het vir haar gesê.
  
  
  "Dit was die eerste bedien met kameel melk," Maryam het vir my gesê.
  
  
  "Moenie jy drink ego in Ethiopië?"
  
  
  — Jy is een van die leiers van jou mense, Nick. Moenie die arme mense rondom jou het die kos wat jy nooit eet?
  
  
  Hy kon nie onthou al ooit sien'n vark se kop en kruis in sy Columbus Sirkel woonstel. En daar was geen semels op die spyskaart van my gunsteling restaurant, óf.
  
  
  "Inderdaad," sê ek.
  
  
  Ons gespeel dat saal spel weer en gery beide kante van die dag. Kort voor sononder, het ons bereik'n groot sout moeras-agtige vlakte. Saifa klim af en verwyder die bundels uit sy opberg.
  
  
  "As ons in ag neem, sal niemand in staat wees om ons te verras hier," het hy gesê.
  
  
  Kort na middernag, wanneer Arfat en Saifa was nie sy nie, maar was waak op'n klein eiland ver weg van hulle, Maryam het na my gekom. Sy kyk rond by die oorgrote gedeelte van die sand wat was nou amper mooi in die sagte maanlig.
  
  
  "Ek wil hê jy, Nick," het sy gesê.
  
  
  Sy het reeds verwyder haar sluier. Nou is sy gestort het haar lang romp en versprei dit uit op die sand, haar gladde bruin vel blink in die maanlig. Haar liggaam bestaan rondom kinkels en draaie, holtes en skadu.
  
  
  Sy was warm en vol van begeerte as ons toegedraai ons arms om mekaar en stadig laat sak onsself op haar romp. Ons gesoen, liggies op die eerste, dan meer hartstogtelik.
  
  
  Hy het sy hande oor haar fantastiese liggaam en talm ih op haar heerlike borste. Haar nippels verhard onder my vingers. Sy het gereageer ongemaklik, asof sy het nie heeltemal weet hoe om my te behaag. Op die eerste, sy het net het haar hande af van my kaal rug. Dan, as ek laat my hande gly teen haar borste af haar plat, harde maag aan die nat hol tussen haar dye, het sy begin om te vertroetel my hele liggaam met haar hande.
  
  
  Haar stadig gerol oor Nah en laat haar gewig hang op vir'n rukkie.
  
  
  "Ja," het sy gesê. Nou.'
  
  
  Sy binnegedring nah en die gesig gestaar'n oomblik van weerstand. Sy kom uit'n klein huil, en dan begin om te beweeg haar heupe naarstiglik.
  
  
  Stadig, sy het haar ritme, reageer op my bewegings. Ek het nie gedink sy sou nog steeds'n maagd.
  
  
  
  
  Hoofstuk 12
  
  
  
  
  Drie dae later, wanneer ons water is byna uitgeput en die eda was heeltemal verby is, het ons onder leiding wes in die rigting van die lae rotsagtige heuwels van Tigray Provinsie. Kort voor sononder, Saifa ontdek'n klein goed. Ons gedrink versigtig, dan gevul ons water velle. Die kamele het hul gewone dors voor weiding onder die yl groen.
  
  
  "Dit is'n slegte plek," Safai gesê.
  
  
  "Hoekom?'
  
  
  "My mense woon daar." Hy wys na die uitgestrektheid van die woestyn. — Ons sal bereik die stad in twee dae. Dan is ons veilig. Baie van die water, maar daar is slegte mense in die gebied."
  
  
  Sedert ons het nie ontvang'n baie voedsame huil in die laaste paar dae, anders as kameel melk, ons het vinnig moeg. Hy het die eerste kyk van die nag daar, terwyl die ander geslaap het. Saifa wakker rondom tienuur en gaan sit langs my op'n groot rots. — Is jy gaan om te slaap nou?" — Nee, " het hy gesê. "Ek sal kyk vir'n paar uur, en dan sal ek wakker word hierdie Somaliese."
  
  
  Hy gekniehalter haar terug na ons kamp. Maryam lê rustig langs die kameel, en hy het besluit om nie te versteur haar. Ek het gevind dat'n paar gras deur die goed en uitgestrek op die plek. Die wêreld gelyk te spin rondom my vir'n oomblik, maar dan is dit gelyk aan die slaap te val.
  
  
  Ek was wakker gemaak deur die senuweestelsel beweging van twee kamele. Ek voel iets vreemds, maar ek kon nie vertel nie. Ek het om te lewe met kamele en my eie ongewaste liggaam vir so lank dat my sin van die reuk was afgestomp. Dan hoor ek haar hoes, grom.
  
  
  Hy draai sy kop na regs. Die donker vorm uitgeswaai weg van my. Stahl se lug ruik sterker as haar geïdentifiseer geluid was soos'n normale asemhaling. Onthou ek lees iewers dat leeus stink verskriklik in die iso rta, maar ek het nie gedink ek sou ooit ervaar dat die soet reuk asem naby.
  
  
  Die pistool geweer lê aan my linkerkant. Hy kon nie omdraai, gryp die ego, en verhef dit bo sy liggaam om te streef na die leeu. Of hy kan rol oor, spring, haal die geweer, en die vrylating van die veiligheid vang in een beweging. Maar die leeu het nog die voordeel. Hy kan spring op die top van my en begin byt my voordat ek kon kry'n goeie doel.
  
  
  "Nick, wanneer jy wakker word, is hy lê baie stil," Maryam saggies gesê.
  
  
  Lev lig sy kop en kyk in haar rigting.
  
  
  "Hy het'n ronde tafel," Saifa gesê.
  
  
  "Wat beteken dit?"
  
  
  "Dat hy nie honger nie." 'n plat-bellied leeu wil om te eet en aanvalle. Maar hierdie een het net meer.
  
  
  Van my oogpunt, ek kon dit nie verifieer wat ek sien, Danakil, maar ek kon sien dat my nuutgevonde kennis was'n man met'n lang, deurmekaar maanhare. Hy het probeer om te onthou alles wat hy geweet het oor die leeus. Dit was nie te veel nie. Ek het beslis nog nooit gehoor van Saifa se teorie wat jy het om te kyk na'n leeu se maag om seker te maak dit is plat. Dit lyk vir my dat iemand wat so naby aan'n leeu om te studeer die ego naeltjie sou waarskynlik in staat wees om te neem'n nader kyk na die ego se spysverteringstelsel prosesse van die binnekant uit.
  
  
  Maryam gesê om stil te lê. Die leeu het ook staan roerloos, net die waai van sy stert. Hierdie detail pla my. Ek het gesien hoe'n baie van die katte wag geduldig vir'n voël of muis, en hulle bedoelings was aan die lig gebring net deur die onwillekeurige beweging van hul sterte. Ek het gewonder of hierdie groot kat sal in staat wees om uit te sit'n poot en steek my by die geringste beweging op my deel. Maryam se raad was baie sinvol om my.
  
  
  Dan onthou ek iets anders-aasdier leeus. Byvoorbeeld, hulle ry aasvoëls weg van'n verrottende karkas sodat hulle maklik kan eet. As ek lê nog steeds, hierdie leeu kan besluit om my te sleep af na my volgende maaltyd in die woestyn.
  
  
  Hy geroer en hoes. Ek was gedek deur'n buite aktiwiteit onaangename reuk iso rta. My senuwees was op die rand, en hy het geveg om die drang om te gryp die masjien geweer.
  
  
  Baie stadig, die leeu het sy liggaam sodat dit parallel aan myne . Haar, kyk op sy lewe. Dit lyk eerder ronde, as dit regtig bedoel nie. Lev omgedraai om te kyk na my weer. Dan, het hy stadig stap in die rigting van die goed. Op die eerste haar oë loer as dit geslaag het, mimmo van my kop. Lev loop baie stadig, óf nie weet of om te eet of te drink. Ek het gewag tot hy byna aan die rand van die water voor ek besluit dit was tyd om af te haal die masjien geweer. Met al die krag van sy wil, hy wag nog'n minuut tot die leeu was eintlik leun oor die water. Daar, kyk hy rondom die kamp weer. Ek het nie hoor nie enige klanke of bewegings van Maryam en Saifa. Tevrede dat die emoe is veilig, die leeu laat sak sy kop en begin drink luidrugtig. Ek wonder hoe ek sou reageer die volgende keer dat ek sien'n katjie kwyl in'n piering van melk. Stadig, haar linker hand uitgebrei, en Stahl vroetel in die grond totdat hy gevind dat die koue staal van'n pistool geweer. Haar ego het onmiddellik haar. Ek het om weg te kyk van die leeu om dit te doen, maar ek kon nog hoor hom drink.
  
  
  Hy het die geweer so dat hy kan rol oor aan die linkerkant, draai af van die veiligheid vang, en neem'n klassieke posisie lê in een gladde beweging. Dit was onmoontlik om uit te voer hierdie maneuver sonder om die leeu, maar ek het gevoel dat dit was'n kans om die oorhand te kry. Die wapen het'n volle tydskrif, so as die leeu het selfs verskuif sy stert, sou dit gewees het geskiet in'n bars. 'n volgehoue salvo sou beslis iets tref noodsaaklik.
  
  
  Hy gerol oor en mik. Maryam snak hard toe die leeu wat sy kop.
  
  
  "Moenie skiet nie," Saifa gesê.
  
  
  Ek het nie antwoord nie. Of om te skiet of nie hang af van die dier self. As hy begin drink weer, Stahl wil nie hê hom geskiet. As hy nie weg te Maryam en Saifah, nie vir die kamele, toe hy uitgegaan het om die kamp, sy sou nie stahl skiet hom. En as hy het nie het om te kyk na my weer, sou sy nie in staat was om hom te skiet. Tot hierdie mate, was hy bereid om dit te aanvaar kompromie.
  
  
  Daar was ten minste twee goeie redes hoekom Saifa gesê om nie te skiet. Hy het nie vertroue in die mense wat geleef het in hierdie deel van die land, en die skiet kan trek ih se aandag. Nog'n rede was lekke: skote kan maak die grootste kwaad. Maak nie saak hoe goed'n persoon lote ons, daar is altyd'n kans dat hy sal mis, selfs onder die mees gunstige omstandighede onder ander omstandighede. En lok met hul briljante pedagogiese vermoëns, die omstandighede was nie te goed nie.
  
  
  Sergey is misleidend. Die maan, al is vol, het feitlik stel. En leo pas perfek met die ego-omgewing. Sodra hare was in die lê posisie, haar bly in daardie posisie, en Stahl het gewag om te sien wat die leeu sou doen.
  
  
  Lev drink meer water. Tevrede, hy lig sy kop en grom. Die kamele huil in vrees.
  
  
  "Leeu," Arfat geskree uit sy pos. "In die leeu kamp."
  
  
  "Dit was'n lang tyd," Maryam gesê.
  
  
  Hierdie groot gesprek was te ontsteld Lev. Hy kyk na Maryam, teen die kamele, en dan op die plek waar die Harpath moes gewees het. Die geweer strenger sy greep op haar en verhoog die druk met die wysvinger van sy regterhand. Net'n bietjie meer en ek sal skiet.
  
  
  Die leeu beweeg stadig aan die linkerkant, weg van ons. Dit lyk asof hy vervaag in die nag, en sy ego vinnig verloor oë van hom.
  
  
  Twee minute later, Saifa het gesê, " Hy is weg."
  
  
  Sy het opgestaan. "Nou wil ek weet hoe die hel het hy het in hierdie kamp," ek bulder.
  
  
  Arfat met my halfpad deur ons kamp en ego rots.
  
  
  "Die leeu het gekom van'n ander rigting wat ek het nie kyk na," het hy gesê.
  
  
  "Of is jy aan die slaap?"
  
  
  "Nee. Ek het net nie sien hierdie leeu.
  
  
  "Gaan terug na die kamp en kry'n paar slaap," het ek gesê. "Ek is nie aan die slaap. Hierdie dier is die asemhaling in my gesig vir'n lang tyd.
  
  
  "So hy is nie honger nie," het hy gesê.
  
  
  Ek wou om te draai en skop Arfat met my boot. Maar ek het daarin geslaag om my saam te trek. Selfs as die Somaliese het nie aan die slaap geraak het, was dit suiwer nalatigheid aan sy kant nie om te sien hierdie leeu. Of hierdie "weglating" is doelbewuste. Ek het nie vergeet van die voorkoms op die Ego se gesig wanneer ego geskei van haar Saifa.
  
  
  Kort na die middag die volgende dag, het ons gestop by'n ander wel vir'n kort rus. Die teenwoordigheid van water het my laat voel baie beter, maar ek was so honger dat ek sou gulsig verslind'n stuk vleis gesny uit een van ons eie kamele. Ek wil verloor oor vyftien pond tydens ons reis deur die woestyn, en ek gehad het om te draai my gordel om die laaste gat. Maar andersins, het haar voel redelik sterk. Hare, natuurlik, in staat was om te oorleef die dag wat gegee is om ons van die stad.
  
  
  — Dink jy daar is'n polisie stasie in die stad? Maryam het haar gevra. "Dit moet daar wees. Laat my met hulle praat, Nick. Ek weet hoe om te praat met hulle.
  
  
  "Goeie. Dit moet bereik Addis Abeba-Abeba of Asmara so gou as moontlik."
  
  
  Ons het net links van die goed wanneer ons bereik die top van die helling en afgekom op'n groep van drie Danakils. Hoewel hulle was ook verbaas, hulle het gereageer vinniger as wat ons gedoen het. Hulle begin skiet. Arfat geskree en het van sy kameel.
  
  
  Teen daardie tyd, ek het reeds'n vending masjien. Saifa en Maryam ook begin skiet. 'n minuut later, het drie van ons teenstanders is op die grond. Hy kyk na Maryam. Sy lag. Dan Saifa stadig gly af van die saal.
  
  
  Hy spring af van die kameel en hardloop na dit. Hy is in die skouer geskiet, maar so ver as wat sy kon vertel, die wond was nie te diep vir aangaap oë te beskadig enige belangrike orgaan. Ek het my gewas haar gat met water en verbind dit. Maryam kniel voor die Harp.
  
  
  "Hy is dood," het sy gesê, terug te kom om op te staan langs my.
  
  
  "Dit is te sleg nie," sê ek. "Hy het ons gered met sy kameel se melk nie."
  
  
  — En hy byna vermoor ons — veral jou-want jy het nie jou waarsku ons oor hierdie leeu in die tyd."
  
  
  "Arfat aan die slaap geraak. Hy was dapper, maar nie sterk genoeg vir hierdie reis.
  
  
  "Was hy aan die slaap?" Maryam lag saggies. "Nick, ek het jou nooit te vertrou Somaliërs. Hy gehaat het jy nie laat em stryd wat Danakil.
  
  
  "Miskien," het ek gesê. "Maar dit maak nie saak nie.
  
  
  Saifa knip, stadig bewussyn te herwin. Ek verwag om hom te kreun nie, maar hy verskuif sy oë na my en bly stoïsch kalm.
  
  
  Het hy gevra. "Hoe erg is sy beseer?"
  
  
  "Miskien is jou skouer is gebreek." Dit het nie getref enigiets binne, maar die aangaap is nog steeds daar."
  
  
  — Ons nodig het om te kry uit van hier, " het hy gesê, reguit-up.
  
  
  "Nie totdat ek sit'n slinger op jou," emu het vir haar gesê.
  
  
  Ons het agter die liggame van die drie aanvallers en Arfat. Hare, met die hoop dat die groot kamer van die honger leeus sou slaag mimmo voor ihk agterdog gewek.
  
  
  Ons geloop het tot die aand. Danakil, in groot pyn, maar nog steeds wakker, vertel ons om te kamp in die wadi.
  
  
  "Ons is miskien twee ure weg van die stad," het hy gesê. — Ons gaan daar môre. Daar sal geen vuur vanaand.
  
  
  "Jy sal slaap," emu het vir haar gesê.
  
  
  — Jy is veronderstel om ons te beskerm.
  
  
  "Ek sal dit doen.'
  
  
  Hy vasgebind die kamele na'n paar yl bosse, sodat hulle kan eet. Hulle het voorgekom om te wees in staat om te eet byna enigiets, en ek het gewonder of hulle kan selfs verteer rotse. Ek was baie trots op myself-haar personeel was baie bedrewe in die hantering van hierdie diere, en ek sal jou vertel Hawk oor my nuutgevonde talent en vra ego te bring ego in my geval.
  
  
  Hy het verkies om'n goeie plek op'n lae heuwel en begin soek. Maryam het gekom en gaan sit langs my.
  
  
  "Ek dink ons sal kry my mense, Nick," het sy gesê.
  
  
  — Het jy dink anders wanneer ons verlaat?"
  
  
  "Ja. Maar ek wil eerder sterf as om te trou met'n Borgia.
  
  
  Hy omhels haar en streel haar groot borste. "Ons kan nie vanaand," het sy gesê. "Ons het'n ogie te hou op Saifa."
  
  
  "Ek weet," sê ek.
  
  
  "Wag totdat ek kan aantrek soos'n Christen. Vroue in Islam moet verberg hul gesigte, maar hulle is toegelaat om hul kaal borste. Hulle het vreemde gebruike.
  
  
  "Ek wil dit wanneer jou borste is blootgestel," sê ek.
  
  
  "Ek is bly ek het'n opvoeding," het sy gesê.
  
  
  Ek het probeer om te skakel haar kommentaar aan ons gesprek, maar kon nie. "Hoekom?'
  
  
  "Ethiopië het verander, Nick. 'n paar jaar gelede, in my ouers se kinderjare, 'n ontvoerde meisie soos haar sou gehad het om te lewe met skaamte as sy kon dit nie bewys nie haar maagdelikheid. Nou is dit nie meer nodig om te tik in'n ooreengekome huwelik. My pa waarborg my'n werk in die regering. My pa en oom kan reël dat dit vir my sonder enige verhindering. Dan is die lewe sal dieselfde wees as in die Westerse lande."
  
  
  — Jy kan terug kom'n maagd as jy nie geslaap het met my, " het ek gesê.
  
  
  "Ek het nie wil om terug te kom'n maagd, Nick." Sy staan op. "Wake me up wanneer jy moeg is." Probeer om te bly die hele nag. Ek kan sien haar in die nag, sowel as wat jy kan, en alhoewel ek nie'n baie goeie skoot, ek kan altyd'n beroep uit wanneer gevaar dreig."
  
  
  "Alles reg," sê ek.
  
  
  Nog'n stuk van die legkaart in plek geval het as wat hy gekyk het haar verdwyn in die duisternis in haar wit rok. Maryam het genoem dat die belangrikheid van haar maagdelikheid wanneer ons die eerste keer die liefde, en sy was vir'n oomblik bang dat sy sou spyt slaap met my sodra ons het die Amharies-Hoogland. Maar sy was te dink vooruit. Maryam was'n dapper vrou en verdien al die geluk wat sy kon kry. Ek sou nie wil hê dat haar mense te mishandel haar, vir enige rede. Hy was ook gelukkig om so'n invloedryke minnares. Die ontsnap uit die Danakil was'n wilde raai, en ek sou dit nie geglo het in nah totdat ek gesien het vragmotors en oningeligte mense en ongewapende burgerlikes loop rustig deur die strate.
  
  
  Maar die ontsnapping van die Borgia was nie die einde van my sending. Dit was net'n kans om in die gesig staar nuwe uitdagings. Ek het nie enige identifikasie dokumente met my. Gaard het my vraestelle. Toe hy by die ambassade in Addis Abeba-die Koning of Asmara, kon hy identifiseer homself deur te wys die wiskunde beampte daar en sy byl tattoo. Hy het alles te weet. Maar wat as dit nie gebeur nie? Sou hy dan oorweeg dit regtig?
  
  
  Wat oor die Ethiopiese regering? In ih haar versoek het vir die Borgia. Nou is hy het geweet min of meer waar hy was en wat hy doen. Verder, ek het nie enige bewyse dat die ego kwesbaarheid was in gedeaktiveer vuurpyle. As ego het haar dood, hy is in die dorp van die Danakil, my werk vir HOM sou gewees het klaar. Maar dit het hom nie doodgemaak nie. En hy het geen idee gehad wat die Ethiopiërs wou .
  
  
  Maryam is goed verbind. Dit sou waarborg veiligheid vir my. Dit is verskuif deur Alenka en dwing homself om te bly wakker. As ek aan die slaap raak, ons kan nooit bereik die beskawing weer.
  
  
  
  
  Hoofstuk 13
  
  
  
  
  Twee uur na sonop, Saifa het ons na'n goed-gemerkte pad wat lei na'n dorp wat ons kan duidelik sien in die verte. Hy was swak en koorsig, en van tyd tot tyd sy hom sien wieg in die saal. Voor die vertrek, haar ego ondersoek haar wond rondom die kamp en het gesien dat dit was aangesteek. Gaap, been splinters en skerwe moet vinnig verwyder word.
  
  
  Ek het haar gevra. "Kan jy bly in die saal? "Ek sal voer jy?"
  
  
  "Jy het reeds my lewe gered," het hy gesê. "Nick, ek was net hoop vir een ding.
  
  
  "Vir wat?"
  
  
  "Sodat jy kan laat my doodmaak hierdie Somaliese."
  
  
  "Voor jy sterf, jy sal doodmaak baie vyande," emu het vir haar gesê.
  
  
  "Ja, Nick. Maar ek sal nooit maak dat die reis weer. Mense sal begin om stories te vertel oor dit wat ons aan jou gedoen het. Pachek gesterf het in ons eerste plan kamp. Die Somaliese was nie'n vegter. En die enigste ander persoon was'n vrou. Hoe baie het ons dood te maak?
  
  
  "Ek het telling verloor," het ek gesê. "Dertien, ek dink."
  
  
  "Nou het ons het om te vind'n plek om te ontslae te raak van ons wapens. Ons hoef nie dit in die stad.
  
  
  Die kamele het hul eie manier, langs die roete. Wanneer ons bereik'n gebied van groot klippe, sy was gestop deur haar kameel. "Kom ons steek ons wapens onder die rotse," sê ek. "Alles reg," Saifa gesê.
  
  
  Maryam en ek het Ego se geweer, die ammunisie was hy die uitvoering, en unfastened die geweer uit sy gordel. Hy roer oor die rotse totdat hy gevind dat'n skeur. Hy sit albei gewere en pistole in daar, dan staar na sy motor.
  
  
  Ek wil voel naak as ek het nie'n ego nie, maar ons kon nie bekostig om te ry in die dorp swaai gewere. Ons wil graag vriende, nie nog'n bloedbad. Maryam gery op die een kant van hom, en haar op die ander. Hy het nie wil ego te word uitgevoer na die polisie-stasie, en het voortgegaan om net sy trots.
  
  
  "Miriam," het hy gesê in engels, " kan jy oorreed om die polisie te sorg van hierdie man?"
  
  
  "Ek weet nie. Namens van my vader, ek sal smeek ih om te bel dadelik'n dokter. Ek sal vir haar sê dat hy is die belangrikste getuie van'n kapitale misdaad.
  
  
  "En na alles wat Saifa vir ons gedoen het, sy het nie wil om hom te verloor sy arm."
  
  
  "Ek verstaan, Nick," het sy gesê. "Maar dit sal neem'n paar pogings om te oortuig om die polisie wat sy is. Hulle moet'n verslag voor te berei. Hulle moet vertel van hul meerderes ons name. Maar hulle sal weier om te jaag hul optrede as hulle sien'n Amharies vrou geklee soos'n Moslem."
  
  
  Te oordeel aan die klere, dit was'n Moslem stad, het ek gedink. Ons het reguit na die polisie stasie. Twee mans in kakie uniforms met oop holsters hardloop uit. Maryam begin praat in Amharies, en hy hoor my naam gebruik vlot. Hy was bly om te sien dat hulle versigtig met die beseerde Saifa. Odin rondom hulle het my gelei tot die digitale kamera, gestoot binne-in my, en die deur toegemaak.
  
  
  "Is jy'n Amerikaanse?" vra hy in'n slegte engels.
  
  
  "Ja. My naam is Nick Carter.
  
  
  — Het jy enige identifikasie?"
  
  
  "Nee."
  
  
  "Wag hier.'
  
  
  Bang om aanstoot hom, sy gesmoor'n lag. Ek het gewonder waar ek gedink het ek gaan.
  
  
  Daar was'n verslete weermag kombers in die hoek van die sel. Haar, het ek gehoop daar was nie te veel peste. Hy slaap baie liggies vir die afgelope paar dae, voortdurend op soek na die geringste teken van gevaar . Maar sedert haar kon net wag vir die optrede van ander, haar besluit om te sluimer. Dit is onwaarskynlik dat plunderende Danakils sal storm die tronk. Die krag van die Borgia het nie strek so ver noord. Hy val terug op sy stapelbed en was aan die slaap in'n minuut.
  
  
  Sy was wakker gemaak deur die dringende klank van'n stem. "Mnr Mnr Carter Carter, G. Carter.
  
  
  Hy maak sy oë oop en kyk op sy horlosie. Ek het'n bietjie meer as twee ure van slaap. Haar man voel'n bietjie beter, selfs al het hy was honger genoeg om te eet van die kameel se stert nog steeds verbonde is aan die dier.
  
  
  "Mnr Carter, kom asseblief saam met my," sê die polisieman wat my geneem na die sel.
  
  
  "Ek kom," het ek gesê, om op te staan en krap myself.
  
  
  Hy het my gelei in'n gang af en in'n ommuurde tronk binnehof. Die gevangene gooi hout op die vuur, oor wat was'n bad warm water. Die polisieman het geskree van'n bevel. Die gevangene gooi warm water in die bad en bygevoeg koue water.
  
  
  "Daar is'n paar seep, mister. Carter, " het die polisieman het vir my gesê. "En ons het jou klere."
  
  
  Hy het sy vuil kakie broek en goed gewas. Ek geniet die warm water en die gevoel van seep op my vel. Die gevangene oorhandig my'n groot katoen handdoek, en ek lui gedroogde myself, geniet die versengende son op my kaal vel. In die hond klere, Irina het haar skoon broek, kort op die bene slegs'n paar cm, skoon sokkies en'n skoon hemp.
  
  
  Die polisieman vroetel in sy sak vir'n skeermes lem. Die gevangene het'n bak water en geplaas het'n klein spieël op die bank. Ek het om te hurk af om te sien my gesig in die spieël, maar dan skeer dit het gevoel soos'n heeltemal ander persoon. "Kom asseblief saam met my, meneer. Carter, " het die beampte gesê.
  
  
  Hy het my terug na die tronk en het my na'n private kamer iewers in die saal, langs die wag huis. Maryam en die klerk sit daar. Daar was'n stomende bak van voedsel op die tafel in die voorkant van hulle. Maryam was nou geklee in'n lang rok wat bedek die meeste van haar liggaam.
  
  
  "Mnr Carter, haar warden van hierdie tronk," sê die man in arabies, staan op en strek sy hand. "En na jy eet, sal ons gaan na Asmara."
  
  
  Hy wys my na'n stoel langs Maryam en Stahl bestellings te gee aan die klein vet vrou. Sy het vinnig het my'n brood en'n bakkie van die kos. Sy nie stahl om vrae te vra oor die samestelling en begin eet. Dit was warm en vol van'n heerlike snitte van vleis — lam, ek het besluit om optimisties — swaai in vet.
  
  
  Die brood was vars en heerlik. Edu gewas af met bitter tee.
  
  
  "Ek dink jy is iemand wat belangrik is," Maryam sê saggies aan haar.
  
  
  "Nee, dit is jy," het sy vir my gesê. "Dit het alles begin toe die polisie genoem jou naam op die radio."
  
  
  Hy het aan die bevelvoerder. "Soos Danakil, wat was saam met ons?"
  
  
  — Hy is in die plaaslike kliniek nou. Die dokter voorgeskryf emu antibiotika. Hy sal oorleef.'
  
  
  "Goeie.'
  
  
  Die bevelvoerder het sy keel skoongemaak. "Mnr Carter, waar het jy jou wapen?"
  
  
  Ek het vir haar gesê. "Wat wapen?"
  
  
  Hy glimlag. "Niemand gaan deur Danakil sonder'n wapen. Jou ander een was geskiet. Die skietery het glo plaasgevind het buite my jurisdiksie, en ek verstaan dat jy is besig om namens die regering. Ek vra net my kurktrekker so dat die wapen nie val in die hande van die lede van die stam wat jy het rede om te hou nie.
  
  
  Haar, het ek gedink. — Ek weet nie of ek kan akkuraat beskryf hierdie skuilplek. Dit het ons sowat twintig minute om te bereik van die stad van hier, soos die kamele was loop stadig. Daar was rotse...
  
  
  "Goeie. Hy lag. — Jy is'n goeie regter van die natuurskoon, mister. Carter. Elke Danakil wat kom na die stad hou hul wapens daar. Dit kan slegs in een plek.
  
  
  Na ete, die bevelvoerder begelei ons na die jeep en skud ons hande. Ego bedank haar vir haar vriendelikheid. "Dit is my plig," het hy gesê.
  
  
  "Ethiopië het mense nodig wat weet wat hul plig so goed soos jy doen," Emu Maryam gesê.
  
  
  Dit klink'n bietjie corny, soos'n opmerking van'n film. Maar, die rumatiek bevelvoerder het my vertel genoeg oor Maryam se status. Hy regop en glimlag, soos'n getroue dienaar wat is aangevul deur sy gasvrou. Haar verstaan dat haar posisie is verseker deur haar familie, en haar enigste hoop is dat haar manlike lede nie sou voel dat haar verbintenis met my het skande op die familie.
  
  
  Twee polisie het die jeep se deur oop en ons gehelp het in die agterste sitplek. Dan het ons'n grondpad wat was om te volg'n depressie tussen die twee klein bergreekse. Vir die eerste tien myl, ons het net een voertuig, 'n ou Land Rover op sy beste, wat gelyk te wees na aanleiding van'n eerder eienaardige kursus. Ons bestuurder het gesweer en honked sy horing. Ons het so naby dat Maryam, wat sit op die linkerkant, kan maklik raak hom.
  
  
  Drie kilometer weg, ons het ons pad deur'n camel caravan. Ek weet nie hoe die bestuurder het dit gedoen, want my oë was gesluit. Wanneer ons het gedek twintig kilometer, die grondpad het'n bietjie swaarder, en die bestuurder getrek uit die jeep'n ekstra tien kilometer van spoed. Ons verby ander motors. Voor die bereiking van'n redelik groot stad, het ons'n steil wegwyser in die voorkant van'n ou italiaanse helikopter. Ego die bestuurder geskree hard. Ons ry uit in die veld en gestop langs die helikopter.
  
  
  Die vlieënier, 'n weermag beampte, uitgespring en gegroet.
  
  
  Hy het gesê.- "Mnr Carter?
  
  
  "Ja."
  
  
  "Ek moet jou neem na Asmara so gou as moontlik."
  
  
  Vyf minute later het ons was in die lug. Die toestel so veel geraas dat enige gesprek is onmoontlik. Maryam rus haar kop op my skouer en maak haar oë toe. Dit lyk vir haar dat so gou as wat ons het om te Asmara, ek sal uit te vind wie verantwoordelik was vir al hierdie haas.
  
  
  Die helikopter geland het by die regering lughawe. 'n bruin bussie met die amptelike tekens op die kant was spoed in die rigting van ons, selfs nog voordat die skroef lemme gekom het om'n volledige stop. Haar, het'n senior offisier kom uit een dag later. Brylev loer in die helder sonlig. As ek dit nie mis het nie...
  
  
  Hawk hardloop na my soos ek was oor om te daal uit die helikopter en draai om my te help om uit hier. Ego krag is sterk, en vir'n oomblik het ek gedink ek het'n blik van verligting in die ego se oë as ons mekaar gegroet.
  
  
  Ek het haar gevra. — Wat doen jy in Asmara, meneer ?" "As dit is Asmara."
  
  
  "Die kaptein van die Hans Skeelmann verslae dat jy dood is, N3," Hawk gesê. "Al die hel los gebreek het."
  
  
  "Kaptein Ergensen waarskynlik gedink ek was dood," sê ek. — Die hele ego-verdoem bemanning, behalwe vir die mense in die enjin kamer, behoort aan die Borgia bende. Ek neem dit die skip is nie meer in Massaua?"
  
  
  "Nee. Die plaaslike owerhede het geen rede gehad om hom aan te hou. Hoe is die ander twee?"
  
  
  "Wat is die ander twee?"
  
  
  "Gene Fellini," Hawke gesê. "'n CIA agent . Ek het geweet sy is op die raad, maar ek was nie seker of ek wou jou om saam te werk nie.
  
  
  "Ons het by magte om dood te maak'n KGB-agent met die naam Larsen. Sy was'n rentmeester op die raad Hans Skejelman. Ons is gevang saam. Later, Gina is in die bors geskiet op haar pad van die Rooi Huis aan die Borgia hoofkwartier.
  
  
  "En die ander een?"
  
  
  "Wat anders?"
  
  
  "Ego se naam is Gaard..."
  
  
  "Die tweede mate begin. Dat bliksem is in die Borgia kamp. Ten minste het hy was toe ons linkerkant. Maar wat is die storie dat ons dood is?
  
  
  "Die vermoë om te verduidelik waarom jy nie maak dit aan Massaua," Hawk gesê. — Die kaptein beweer dat al drie van julle gesterf het van builepes. As'n veiligheidsmaatreël, en hy is begrawe in al drie van julle in die see. Dit was'n storie wat die Ethiopiese owerhede kon nie help nie, maar goedkeur. Dit is die rede waarom hulle toegelaat was om te verlaat die hawe weer. Nick, jy sal die eerste BYL agent om te sterf van die builepes.
  
  
  Hy was'n bietjie teleurgesteld dat ek nie'n nuwe probleem vir die tiksters by die hoofkwartier, en hy sou gesê het iets sarkasties as Maryam en die Ethiopiese die algemeen het nie gekom om ons in daardie tyd. Hulle het Amharies, en ek het die indruk gekry dat hierdie man was'n ou vriend van my.
  
  
  "Algemene Sahele, dit is Nick Carter," Hawke gesê.
  
  
  Die Algemene en ek voel jammer vir mekaar se hande. Hy was'n perfekte voorbeeld van'n Amharies edele, sowat vyf meter hoog, met'n dik swart hare, wat was net die begin om te draai grys.
  
  
  "Mnr Carter, ek het geweet Maryam sedert sy gebore is. Dankie vir die totstandkoming van haar veilig terug, en ek ook dankie dat jy namens van die familie."
  
  
  Ego engels het'n perfekte skool aksent, en ek het gedink dat hy was opgevoed in Engeland.
  
  
  "Algemene Sahel," sê ek, " ek kan nie krediet neem vir haar terugkeer. Ons het weer saam. Sy het kyk, ry'n kameel, en aangedrewe gewere soos'n goed opgeleide soldaat. Ons het albei skuld ons lewens te Saifa, Danakil, wat ontsnap met ons.
  
  
  "As jy ontsnap uit die Borgia, jy mag het om te hou hardloop." Sahele blyk te Hawke. "Miriam het vir my'n paar name vir die ego's van bondgenote wat in ons regering. Ek wens sy wil bekend'n paar dae vroeër.
  
  
  "Wat het gebeur? Hawka het haar gevra.
  
  
  "So gou As wat jy ontsnap, as jy verstaan die volgorde korrek is, Borgia het sy beweeg," Hawk gesê. "Die Ego ultimatum het vier dae gelede."
  
  
  "Dit was nie onmiddellik na ons ontsnap," het ek gesê. "Hy moet wag vir die ego patrollie te bring ons terug."
  
  
  "Die patrol ons doodgemaak het?" Maryam gevra.
  
  
  "Ja," sê ek.
  
  
  "Jy weet wat die ego vereistes?" Algemene Sahele gevra.
  
  
  "Ek dink die emu moet die helfte van Oos-Afrika," het ek gesê. — Het hy dreig om te gebruik om sy missiele?"
  
  
  "Insluitend drie minutemen," Hawk gesê. "Hulle was aan boord van die Hans Skeelmann. Jean Fellini was soos dit in die tyd.
  
  
  Ek het haar gevra. "Wanneer sal hy begin skiet?"
  
  
  "Môre nag. En vroeër, as ons wil hê om hom aan te val.
  
  
  "Ek dink jy moet oortuig ego te gebruik hierdie missiele, meneer," Hawke het vir hom gesê. "Hulle is veral minutemen." Algemene Sahele se mond val oop. Hy staar na my. Hawke kyk verbaas vir'n oomblik, dan'n flou glimlag op sy gesig verskyn . "Wat weet jy wat ons nie weet nie, N3?"
  
  
  "Ten minste die helfte van die Borgia missiele is gevaarlik net om die mense wat begin om hulle. Ek twyfel of hy selfs gegrawe naby die Minuteman bedryfstelsel rondom die sand, of selfs weet dit ontbreek. Dit het verborge sy missiele so goed omdat dit nie'n behoorlike laaiers. Odin deur die ego van die beste mense, en waarskynlik die enigste tegnologie hy het ontsnap met ons. Vasily Pachek kan bied jy met'n volledige tegniese verslag. Maar ongelukkig, hy is vermoor deur'n Borgia patrollie toe hulle aangeval het ons in die nag, dan ontsnap. Op die Borgia kant is'n klomp van die damn koel Danakil krygers wat gewapen met outomatiese wapens. Dit is die hele ego bedreiging.
  
  
  "Is jy seker, meneer?" Carter? Algemene Sahele gevra.
  
  
  "Ja. Pachek gewerk het op hierdie vuurpyle. Borgia gepoets ego, so Pachek het uitgegaan van sy manier om te saboteer die hele plan. Die Borgia moet gewees het toe op die woestyn om ons dood te maak, want so gou as Pachek of haar het deur nah te ontbloot die feite, sou almal weet dat die hele ego bedreiging was niks, maar'n ballon.
  
  
  "Hy weet nie wat Pachek het geweet," Maryam gesê. "Hy dink regtig hierdie missiele sal werk."
  
  
  "So baie erger vir hom," Algemene Sahele gesê. Hy draai terug na my en sit'n groot hand op my skouer.
  
  
  — Hoe wil jy om te spandeer die nag by die hotel en dan terug te keer na Borgia hoofkwartier, Mnr Carter?"
  
  
  Ek het haar gevra. "Hoe kom ons daar?"
  
  
  "Met my helikopter." Jy sal beveel om'n aantal van vyftig van die beste krygers in Afrika.
  
  
  "Ek kon nie dink'n beter plek. Ek hoop net ek kan vind hierdie plek weer."
  
  
  "Wys my die kaart," Maryam saggies gesê. "Ek weet presies waar ons is."
  
  
  Algemene Sahele het ons na sy personeel motor en ons stel af vir die militêre kamp. Hy het om verskoning gevra twee keer vir die gebrek van die lug conditioning in die motor. Ek kon nie oortuig hom dat ek hou van die vars berg lug.
  
  
  Terwyl Maryam en die Algemene gebuig oor die kaart, Hawk en ek verruil inligting.
  
  
  Ego het haar gevra. "JY het nie my boodskap?"
  
  
  "Ja, maar die kode wat jy gebruik vereis deeglike interpretasie. Wanneer die Hans Skeelmann geanker in Massaua en die valse dood sertifikate aangebied is, is ons oortuig daarvan dat jou boodskap beteken dat die skip behoort aan die Borgia. Dit neem altyd'n paar dae voordat jy besef dat jy te doen het met'n vals houermaatskappy , selfs as dit is gebaseer in'n vriendelike land soos Noorweë. Behalwe, ons het nie weet as jy nog steeds lewendig of Mis Fellini, en ons kon nie uit te vind hoe jy jou boodskap gestuur.
  
  
  Hy bly stil, en wag. Hy vertel emu oor sy ontsnapping om die hok onder die bootsman se kajuit en hoe hy toegesluit het dit weer daarna. Hy lag saggies.
  
  
  "Nice werk, Nick," het hy saggies gesê. "Jou boodskap vir ons gegee het om die nodige tyd. Nou, die Ethiopiërs en hul Afrikaanse bondgenote is die dop af " Hans Skeelman." Hierdie kwessie het ook verbeterde samewerking tussen die vsa en Rusland, sowel as tussen die twee wêreldmagte en die derde wêreld. In elk geval, dit is meer as wat ek gedink het. Maar as hierdie boot gaan na die Atlantiese Oseaan, dit sal wees prooi vir die naval forces van NAVO-lande."
  
  
  "Mnr Carter, kan jy ons help om vir'n oomblik? Algemene Sahele gevra.
  
  
  Hy oor die kamer en ondersoek die topografiese kaart van die Danakil. Maryam het reeds gevind dat die Borgia hoofkwartier.
  
  
  "Is hierdie gebied wat geskik is vir'n helikopter aanval?" Algemene Sahele gevra.
  
  
  "Dit hang af van die aantal van die mense en die vuur krag wat jy het tot jou beskikking." Hy wys na'n punt stroomop, 'n tweede punt stroomaf, en'n derde punt in die lae heuwels. "As jy mense in daardie drie punte,"sê ek," dan kan jy vee die dorp van die Danakil van die kaart."
  
  
  "Ons het ook twee gunboats," Sahele gesê.
  
  
  "Sit een deur die Borgia kamp," sê ek. - Dan sal dit ry die ego van die mense in die arms van jou troepe se welkom. Dit hoef nie'n groot bestry-gereed krag, en vir die grootste deel dit hang af van slawe-arbeid."
  
  
  Hierdie konsultasie is net'n vergunning, soos Algemeen Sahele reeds geweet het hoe om te gebruik om sy troepe. Nick Carter gaan om te sluit aan by die reis, en as die Amerikaanse agent was beïndruk met die stryd teen eienskappe van die Ethiopiese troepe, soveel te beter.
  
  
  Niemand het genoem missiele voor, en Smous, en ek het nie'n oplossing vir hierdie probleem. Maar wat was die belangrikste rede waarom hy ingestem het om saam met die regering troepe op'n ih sending as hulle aangeval Borgia hoofkwartier. Haar werk is om seker te maak hierdie kern missiele nie in die verkeerde hande val.
  
  
  "Nick, het jy al slaap die afgelope tyd?" Hawk gevra.
  
  
  "Hierdie oggend, 'n paar uur in die tronk."
  
  
  "Vandag, sal ook nie tot kelders," Algemene Sahele gesê. — Laat ons by drie in die oggend en die aanval van die Borgia kamp net na sonop. Vlieg deur middel van die berge in die donker is gevaarlik, maar ons nodig het om te gaan met die Borgia voordat iemand kan waarsku ego.
  
  
  — Ek sal gaan vroeg in die bed, " ek het belowe.
  
  
  "Jy kan gaan na die hotel nou," Hawk gesê. "Deur die manier waarop, die plaaslike owerhede het beveel dat die Gansu Skeelman te laat al jou besittings agter. Jy sal vind ih in jou kamer.
  
  
  "Maak haar voel soos'n VIP.'
  
  
  "Die nuus het hulle jy is belangrik vir die Ethiopiese regering," Algemene Sahele gesê.
  
  
  Die atmosfeer is besig om die amptelike, die algemene skud my hand en het beveel dat die bestuurder om te neem baie goeie sorg van my. Hawk is waarskynlik gaan om te bly met die algemene vir'n rukkie, so natuurlik het hy beklemtoon dat my dinge in die hotel. Want as die Hans Skeelmann se bemanning het nie gevind nie die verborge kompartement in my tas, Wilhelmina sou vergesel my môre.
  
  
  Ek het gedink hoe lekker dit sou wees om haar in te voer om te Gaard of die Borgia.
  
  
  Ten spyte van die formaliteite, Maryam daarin geslaag om te kry naby aan my en fluister, " Sien jou later, Nick. Dit sal kos my'n paar intriges, maar ek sal bly by jou hotel.
  
  
  Ek het haar gevra. — Hoe oor ons het aandete saam vanaand?"
  
  
  — Ek sal kom na jou kamer by sewe."
  
  
  
  
  Hoofstuk 14
  
  
  
  
  As ek was om aan te trek vir aandete, 'n probleem gevind haar: die sweedse boek Hawk gestuur het om die hotel was bedoel om te dek my as Fred Goodrum, 'n dronk en uitdraaier wat na Ethiopië te ontsnap sy sondes van die verlede. Vir'n oomblik, hy was bekommerd oor hoe Maryam en ek sal kyk wanneer ons by die restaurant, maar dan het hy vir haar gesê het om te gaan na die hel. Ethiopië was vol van die Europeërs, en baie rondom hulle besig was om'n klomp geld. As ek het gewag vir haar om te sien Maryam gee my kamer, ek het gedink oor wat die Generaal het gehoor van my, en wat Hawk gehoor het. Wanneer twee mense saam te werk vir so lank as wat Hawke en hare, hulle nie noodwendig nodig het om woorde te dra'n idee of waarskuwings. Gesigsuitdrukkings, stiltes, veranderinge in die bui-al hierdie kan sê, soveel as'n lang toespraak. Hare was presies wat Pachek het vir my gesê in die Danakil. Die tsjeggiese het vir my gesê dat hy is absoluut seker dat die helfte van die Borgia missiele is nie behoorlik werk nie. Algemene Sahele onmiddellik raai wat hulle was al die missiele. Hawke nie hier is nie. Hare was geensins seker dat Hawke verstaan die risiko van die aanval op die Borgia, maar hare was seker dat hy het.
  
  
  Sedert haar dop is met Ethiopiese troepe, haar gehoop ih val plan sal in ag neem hoe om te ontlont die kernplofkoppe. Algemene Sahela het om aan te val so vinnig met sy troepe wat die Borgia mans sou nie in staat was om te onttrek van die vuurpyle rondom die grotte en sit ih in die begin posisie. Pachek gesaboteer net die helfte van dit — en Pachek het nie vertroue het in die duitse ingenieurs werk op die ander helfte. Nou is nie die tyd om mense te vertrou ek weet nie.
  
  
  Maryam gehoor'n sagte klop aan die deur. Sy was geklee in die Wes-klere, wat ek nie regtig wil. Maar maak nie saak hoe jy kyk na nah, sy was nog steeds mooi. Haar ligblou rok klou aan haar liggaam, beklemtoon haar olyf-bruin vel. Haar hoë hakke haar kyk langer as vyf-en-tagtig. Haar juwele is duur en beskeie – 'n goue kruis op'n swaar ketting en'n armband om kosbare goud. Want ek ken haar nie op alle Asmara, ek het haar gevra om te kies'n restaurant. Die feit dat ek was geklee soos'n bedelaar was nie'n nadeel op alle. Die eienaar homself bedien ons in'n stil hoek. Die smaak was taai, maar perfek gesoute, en die wyn was italiaanse. Wanneer sy hotel aangebied om'n kompliment aan die eienaar, het hy daarop gewys die eer wat hy gevoel het in die bediening van die aartsbiskop se dogter. Elke nuwe melding van Maryam se familie het my laat dink oor hoe moeilik dit sou wees as ek wou om te laat Ethiopië. As die raai my gedagtes, Maryam het gesê: "ek het vir Algemene Sahela dat ek verkrag is in die Borgia kamp deur verskeie mense, meestal Danakils en Somaliërs."
  
  
  "Hoekom? Ek het gevra, selfs al het ek reeds geweet het rumatiek.
  
  
  "Dan het hy sou nie bekommerd oor my kom na jou, Nick.
  
  
  Daar was baie meer vrae te vra, maar ek het my mond. Maryam het baie sterk idees oor haar toekoms, as sy het reeds gesien in die woestyn. Sy was nie van plan om huis toe te gaan en wag vir haar pa en ooms te bewerk'n huwelik te afwit'n skande vrou met'n hoë posisie in die Koptiese Kerk. En ek waarskynlik nie wil hê om te wees die eienares van'n paar ryk Amharies hey, jy, óf. Terwyl ons vat'n sluk wyn en klaar met ons maaltyd met koppies sterk Ethiopiese koffie, ek het geluister na haar gesels oor haar planne om'n werk te vind. Nee wat mag gehad het om'n té romantiese idee van'n werkende vrou, maar haar begeerte om te doen dit self, eerder as om terug te keer na die plaaslike vorm van Purdah dat al die ryk Amharies vroue gewoon het , was baie redelik om te my. Selfs as ek het nie gesien haar in aksie in die woestyn, haar ambisie om'n persoon sou reeds verdien my respek.
  
  
  Ons gaan terug na die hotel en versamel ons die sleutel. Klera draai sy kop versigtig as wat ons geloop het saam na die hysbak. Maryam druk die knoppie vir my vloer.
  
  
  As die hysbak stadig opgevaar het, het sy my gevra, " Nick, wat oor die vuurpyle wat Packer het nie sabotasie. Sal dit werk?'
  
  
  "Niemand weet nie," sê ek.
  
  
  "So, jy is in gevaar môre?"
  
  
  "Ja. Saam met die Algemene Sahel.
  
  
  Ek het gewag vir haar om te antwoord. Sy het nie doen dit. Nie, totdat ons het na my kamer. Hy het die deur oopgemaak en kyk na die badkamer uit gewoonte voor af te neem sy baadjie. Maryam snak toe sy sien Wilhelmina en Hugo.
  
  
  — Jy het gedink ons was in gevaar vanaand?" het sy gevra.
  
  
  "Ek het nie geweet," sê ek. — Jy is nie ontvoer in die middel van die Danakil. Maar hulle het gevind dat jy in die stad. Jy en die Sahel beide gepraat oor verraaiers in die regering. Ek besef te laat dat die Hans Skeelman behoort aan die Borgia.
  
  
  "Ek hoop dat jy die dood van jou ego môre, Nick."
  
  
  "Wat sou die oplossing van'n baie van die probleme," ek erken.
  
  
  Hy sit sy luger en stilet af op die bedkassie, en Maryam gaan sit op die enigste stoel in die kamer. Die hotel is funksioneel, baie steriele. Ek het nog nooit gesien het haar op enige plek, geen teken of flyer advertensies "room service". Daar is'n bed, 'n stoel, 'n klein commodore, 'n bedkassie, en'n badkamer. Ek kon nie sê as Maryam was reageer, roerloos sit in haar stoel, probeer om te trek'n blou rok oor haar bene gekruis, na die leë kamer, om my wapen, of van wat kan gebeur die volgende dag.
  
  
  "Nick," het sy saggies gesê. "Ek het nie gebruik om jou."
  
  
  "Ek weet dat."
  
  
  "Toe sy na jou gekom het in die woestyn, hare was genoeg van dit. En vanaand ek sal bly in jou kamer vir ons'n plesier - vir beide van ons. Ek gelieg Algemene Sahel, want ek was bang hy sou probeer om jou te vernietig. Hy is'n sterk man, Nick. En hy haat alle Westerlinge, Europeërs en Amerikaners. Hy het geleer om te haat ih by Sandhurst.
  
  
  "Ek het gehoor'n ego-Britse aksent," sê ek.
  
  
  "Blykbaar is die emu was nie baie lekker in Engeland."
  
  
  "Ek wens sy kon terug gaan na die woestyn, Maryam."
  
  
  Sy lag saggies, 'n skielike verandering van bui. "Maar jy is nie, Nick," het sy gesê, staan op. — En as ek gedoen het, ek wil'n slaaf weer." Ten minste sal ons hier te wees vanaand. Sy knoop haar rok en vinnig verlaat. Dan het sy geloop het oor die kamer en gaan sit op die bed. Hy leun op die ander kant en omhels haar. Ons soen het begin stadig en liggies met'n tergende eksplorasie. Maar wanneer ons lippe ontmoet, sy trek my na haar, en haar hande gryp my skouers.
  
  
  "Ons het nie nodig om te kyk na die sand duine vanaand," het ek gefluister.
  
  
  Maryam duie gestort terug op die bed. Wanneer ons soen weer, ek sit my hande op haar bors. Haar onderklere was warm van haar liggaam.
  
  
  In die woestyn, sy was'n vreeslike maagd. Maar vandag, sy was'n vrou wat altyd presies geweet wat sy wou hê en wat bedoel is om te geniet elke oomblik, insluitend die veiligheid van die kamer met die deur gesluit. Teen die tyd dat ons was altwee naak, die hare is gereed. Niemand rondom ons draai om te kyk na die saint, en hy was om te geniet wat my sy liggaam so veel as wat ek bewonder dit.
  
  
  Uitgestrek op die bed, haar bruin vel lyk so glad as wat dit gevoel het. Haar groot borste lê wye op haar bolyf. Sy het stadig versprei haar bene. Sy draai haar heupe, om hom te laat gaan haar warm liggaam. Ons het probeer om stadig te begin en beweeg na die klimaks, maar dit was'n vergeefse poging om vir beide van ons. Sy krul en klou aan my, en nou dat ons alleen was, het sy gekla swak en skree as ons climaxed saam.
  
  
  
  
  Hoofstuk 15
  
  
  
  
  Algemene Sahele my genooi om te inspekteer die ego-stasie op'n klein militêre vliegveld. Hulle kyk hardkoppig en rou. Die meeste van die mense rondom hulle was van Amharies stamme, en hy het reg geraai dat hulle gekies is om op te los'n spesifieke probleem in Ethiopië. Hulle verteenwoordig die oorheersende Koptiese Christelike kultuur en sou graag aangeval die Danakil nedersetting.
  
  
  Die militêre operasie self is ongelooflik eenvoudig. Die generaal se helikopter waargeneem haar uit die lug monsterneming as drie d-dag ego eenhede omring die dorp van die Danakil. Dan is ons op pad na die Borgia hoofkwartier, en na'n twintig-minute vlug, ons is oor die kamp.
  
  
  'n stroom van Amharies gevloei het oor die radio. Algemene Sahele het die mikrofoon en het'n reeks van bestellings.
  
  
  "Hulle is die onttrekking van missiele," het hy gesê. "Ons sal gee hulle'n nare verrassing."
  
  
  Drie vegvliegtuie aangeval die vyand uit die lug, spewing vuurpyle en napalm. Hulle is gevolg deur ses bomwerpers. Hy het gekyk hoe die wolke van die rook billowed van twee Borgia missiel basisse, die een na die noorde tussen die kamp en die dorp van die Danakil, en een in die suide van sy kamp. 'n reeks van napalm aanvalle versprei die kamp se vegters, wat begin het om die vuur op ons helikopters. 'n harde ontploffing iewers aan die suid-veroorsaak dat ons helikopter te rock met geweld.
  
  
  "Ek hoop dat hierdie idiote nie iets verkeerd," sê ek.
  
  
  "'n kern ontploffing sal sekerlik doodmaak," het die generaal het gesê om te Sahel met'n murmureer lag, " maar dit is altyd beter om te ontplof hier, waar daar is niks, maar die sand, kamele en danakils, as iewers in'n belangrike stad in die Midde-Ooste.'
  
  
  Dit was nie'n kern ontploffing. Die Algemene beveel ons om geplaas te word in die Borgia kamp. Een van die gunboats afgevuur op die laaste van die weerstand, wat opsluit in'n rotsagtige sloot in'n ander plek.
  
  
  "Pasop van die moordenaars," het hy gewaarsku, trek sy pistool uit sy holster.
  
  
  Hy het haar baadjie en gryp Wilhelmina uit. Die Algemene kyk na die luger in my hand en glimlag. Hy het gewys op die stilet in sy skede.
  
  
  "Jy is altyd gereed vir'n geveg, mister. Carter, " het hy gesê. En ons het'n groot stryd. Soos ons loop in die rigting van die Borgia tent, ons was geskiet is deur'n klein groep wat verborge is in die rotse naby die vroue se kamp. Ons duif op die grond en teruggeskiet.
  
  
  - Algemene Sahele dat hy geskree om die radio-operateur op sy eie. Oomblikke later, 'n klein groep van die ego troepe in die gebied van die suid-kant van die vallei en begin gooi handgranate teen die rotse. Odin rondom die vyande storm by ons. Ego haar geskiet met'n geweer. Dit was my enigste skoot wat dag. Die soldate gooi'n paar handgranate teen die rotse, en dan hardloop in daardie rigting. In'n kwessie van sekondes, die stryd was verby.
  
  
  "'n eenvoudige operasie," Algemene Sahele gesê, staan op en af te neem van sy uniform. — Kom ons vind hierdie self-geproklameerde Borgia-Generaal, Mnr Carter.
  
  
  Ons kyk na die tent. Ons deursoek die hele kamp. Hoewel ons het gevind dat baie dooie Danakils en'n paar dooie Europeërs, daar was geen teken van die Algemene Borgia. Daar was geen ego's en omgewings van'n handvol van die gevangenes.
  
  
  "Dit sal neem ons ten minste'n paar uur om te kry om die Danakils om te praat," Algemene Sahele gesê.
  
  
  Terwyl die regering magte probeer om te oortuig om die Borgia mense dat dit beter was om oor te gee, hy dwaal rondom die gebied. Die slawe bevry en dan saam vergader weer onder die lyfwag, van omtrent'n dosyn soldate. Toe hy sien dat twee Duitsers met wie hy in die kamp, het hy gevra om die beampte aan diens vir toestemming om te praat met hulle.
  
  
  "Ek weet nie ..
  
  
  "Praat met Algemene Sahele," sê ek.
  
  
  Hy het'n boodskapper gestuur om die algemene, wat vermors nog vyftien minute. Dit het my toegelaat om te praat met die Duitsers.
  
  
  "Waar is die Borgia?" ih het haar gevra.
  
  
  "Hy het'n paar dae nadat jy," sê een rondom hulle. "Hoe is Die Pakke?"
  
  
  "Hy is dood. Waar het die Borgia gaan?
  
  
  "Ek weet nie. Hy en Luigi het'n camel caravan. Gaard het saam met hulle.
  
  
  Dit is al wat ek wil weet, maar Algemene Sahele spandeer die res van die dag martel die Danakils en om hul bevestiging.
  
  
  "So het die Borgia is by die see," die generaal het gesê. "Die ego is nie meer op die Ethiopiese grond."
  
  
  "Dit beteken nie dat dit is nie meer'n Ethiopiese probleem," het ek reg geraai.
  
  
  "Ons is'n neutrale land wat nie het'n groot vloot. — Wat dink jy kan ons doen?"
  
  
  "Niks," het ek gesê. "Jou mense en jou land se lugmag het'n uitstekende werk gedoen. Ons kan nie swem na die Borgia skip en wasbak die ego al deur onsself. En ek vermoed dat die Hans Skeelman is nou uit van die omvang van die Ethiopiese vegters. Ons sal hê om dit te verlaat na ons meerderes wanneer ons terug te kry om Asmara.
  
  
  Uiterlik, het hy kalm gebly, al is privaat hy vervloek die vertraging wat veroorsaak word deur die Algemene Saheles ' trots. Hoe gouer ek kan inlig Hawke van die Borgia se ontsnap, hoe gouer kan hy begin plot die vernietiging van die Hans Skeelman . Maar ek kon nie bespreek hierdie probleem in'n oop radio skakel. En die konstellasies vandag sal nie seermaak Algemene Saheles ' trots. Trouens, enige optrede van my kant sou hom kwaad. Hy was die baas hier, en hy geniet sy posisie.
  
  
  "Ter wille van ons eie gesonde verstand," Hawk gesê toe haar terug te Asmara daardie aand, " laat ons aanneem dat die Borgia nie hul eie damn vloot en dat hulle in die saal aan boord van die Hans Skeelmann . Dit is geleë in'n saal in die Atlantiese Oseaan, op die hoë see en die weg van handel roetes. Dit is gevolg deur'n vliegdekskip en vier verwoesters. Twee russiese duikbote is wat die Afrikaanse kus.
  
  
  "Ek het'n gevoel dat die Hans Skeelman is gewapen," het ek gesê. En ek vertel Hawke oor die twee afsonderlike bobou, uit te wys dat daar was'n baie van die plekke onder die dek vir wat ek het geen verduideliking.
  
  
  "75mm gewere." Hy knik, "ek was besig om die versameling van data uit hulle fretten as jy links Norfolk."
  
  
  "Hoe kan ons seker maak dat die Borgia is aan boord?"
  
  
  "Jy kan vra die oorlewendes as daar enige," het hy gesê.
  
  
  
  
  Hoofstuk 16
  
  
  
  
  Ek het verwag Hawke om te stuur my terug na Washington en kondig dat die russiese nedersetting was voltooi. Die Borgia hoofkwartier was niks, maar die rommel en'n baie van lyke, en alhoewel die Algemene Sahele se weermag het geen kans van moord Borgia homself, hulle het gedink hulle het geweet waar hy was in die saal. Die enigste ding wat Nick Carter het tot'n groot mate in Ethiopië was slaan Maryam, wat het my groot plesier persoonlik, maar was nie'n rede vir die Ethiopiese regering te hou my daar. So ek was baie verbaas toe Smous het vir my'n woonstel en het my vertel om te koop vir haar beter klere in Asmara.
  
  
  — Dan wat is ek veronderstel om hier te doen?"
  
  
  — Is jy seker die Borgia is op Hans Skeelman ?"
  
  
  "Nee."
  
  
  "En dit is weg. Dit is te maklik, te maklik vir hierdie span. Dit is nie reg nie. Dan het ons probleme met hierdie missiele. Selfs al was dit'n aanvullende land, sou ons nog steeds probleme met ih terugkeer, maar Ethiopië blyk te wees'n neutrale land. Hoekom dink jy het die Algemene Sahel sal nie toelaat dat jy kyk verder in die woestyn?
  
  
  "Twee redes — hy haat wit mense in die algemeen en my in die besonder, en hy het gedink hy kan wegkruip iets daar."
  
  
  "Ethiopië is een hel van'n delikate saak," Hawke gesê. "Sommige van hierdie missiele is amptelik Egiptiese, ander is Israeliese. As gevolg van die interne druk van die Moslems, Ethiopië is leun die rigting van Egipte. Maar die Kusiete is glad nie belangstel in die verhoging van die wapen van beide lande. As'n resultaat, hulle weet nie wat om te doen met hierdie missiele. So jy vas in Asmara. Jou gewoonte van die vind van vroue op elke missie is uiteindelik begin om af te betaal."
  
  
  "Deur die gee my'n verskoning om hier te bly?"
  
  
  "Ja. En ek sal gee jy nog'n amptelike rede — hulle is die drie Minuteman missiele wat jy so hard gewerk het om te saboteer.
  
  
  Hawk teruggekeer na Washington en het my in Asmara. Wag is deel van my werk, en dikwels jy weet nie wat jy wag vir. Maar, in hierdie geval, hy het nie weet as iets sou gebeur aan die einde van hierdie wag.
  
  
  Algemene Sahele heeltemal geïgnoreer my, en as dit nie was vir Maryam, ek sou gewees het baie verveeld. Asmara is nie so'n opwindende stad.
  
  
  My kontak was'n beampte van die Amerikaanse konsul. Tien dae na Hawke links, hy het opgestaan en het vir my'n lang verslag. Dit het my twee ure om te ontsyfer dit, en wanneer ek klaar is met dit, het ek besef dat iemand het'n ernstige taktiese fout.
  
  
  Die Vloot het gevind dat die Hans Skeelmann iewers in die Atlantiese Oseaan, ver buite die gestuur lane, iewers tussen Afrika en Suid-Amerika, net bo die ewenaar. Strike groep Po van die vliegdekskip en vier verwoesters genader, terwyl die Hans Skeelmann verdedig haarself. Die Ego 75-mm-kanon het nie veel weerstand bied, en is. Geen oorlewendes en'n hel van'n baie van die wrak. Daar was'n baie haaie in die area, sodat hulle kon nie vind'n enkele liggaam. Dit beteken dat ons nog steeds nie weet as Borgia was lewend of dood.
  
  
  Algemene Sahele my betaal'n besoek die volgende dag. Hy het sy eie kopie van die verslag. Hy het geweier om my aanbod van'n drink, gaan sit op die rusbank, en het die gesprek met hom.
  
  
  "Ten minste een van ons teikens was nie aan boord van die skip," het hy gesê.
  
  
  "Die Borgia?" In die verslag wat dit ontvang het, was daar geen sekerheid oor dit."
  
  
  "Ek weet nie oor die Borgia, mister. Carter. Maryam het vir my'n paar name van die veronderstel is om vriende se ego's wanneer jy gekom het uit op Danakila.
  
  
  Intelligensie is nie my spesialiteit. En hy is nie in'n posisie om te vertrou die meeste van ons intelligensie apparaat. Maar ek glo in die verslae van'n paar agente. Ongesiens, hulle waargeneem verskeie generaals en politici. En hulle het gesien dat een van die beamptes het die geheime vergaderings met'n groot wit man.
  
  
  "Uit die bietjie wat ek gesien het van die Borgia kamp, was daar net een lang wit man," sê ek, " neem jou agent was in gesprek oor iemand groter as ek." En dit is Gaard. Is jy sê dat die ego was nie aan boord van die Hans Skeelmann?"
  
  
  "Jou vloot versuim het om sy missie," Sahele het vir my gesê.
  
  
  "Miskien. Maar hierdie 75-mm-kanonne blykbaar gemaak instap onmoontlik."
  
  
  — Wat gaan jy nou doen, meneer?" Carter?
  
  
  — Wat ek gaan te doen, hang af van jou regering, Algemene. Ek is beveel om te bly in Asmara totdat jy besluit hoe om te breek hierdie missiele te voorkom ih van die her-toetrede tot die Borgia konstellasie vandag, as hy is nog steeds lewendig. Soos u weet, drie van hulle gesteel is regoor die Verenigde State van amerika. Dit is byna seker dat Odin se nam rondom hierdie drie nie werk nie, maar haar hotel sou nog steeds neem ihk huis."
  
  
  "Diegene wat verdoem missiele," Algemene Sahele gesê fel.
  
  
  Die ego impuls was wag vir haar om te verduidelik. Algemene Sahel en haar sal nooit vriende wees. Die ervaring by Sandhurst het die ego teen elke wit afrikaans-sprekende persoon. Nou het ons'n probleem met Maryam. Sy dink is dat hy sien my as'n baie slegte invloed op nah. En tog haar betroubare sin van die ego is gereelde. Hy het gesweer lojaliteit aan die belange van Ethiopië, en so lank as wat hierdie belange saam te val met die belange van Israel, sal hy'n betroubare bondgenoot.
  
  
  "Mnr Carter, "het hy gesê," Ethiopië het geen belangstelling in om'n kernkrag. Ons kan nie bekostig om die probleme wat betrokke is."
  
  
  "Dit is'n kurktrekker probleem dat slegs Ethiopiërs moet los, Generaal," sê ek. "Ek is nie hier om in te meng met jou soewereiniteit. Maar as jy nodig het om'n kern vermoë, jy kan begin met hierdie missiele. Egter, ek sal hê om jou te vra om terug te keer hierdie drie Minutemen.
  
  
  "Mnr "Carter," het hy gesê, " het gehoor baie dikwels in die laaste paar dae dat ons het'n kern krag. Wanneer jy vuurpyle, jy moet ook'n teiken wat jy kan gebruik ih teen. Die israeli's en die Egiptenare doel vuurpyle, een by die ander. Jy dreig om die Russe en omgekeerd. Daar is stamme in Ethiopië wat kan mik hierdie missiele op mekaar. Maar ek bly in teenstelling met dit, selfs as die ondersteuners nie sou gewees het wat verband hou met die Borgia in die verlede."
  
  
  "Miskien is die beste oplossing is om terug te keer die missiele na die lande waar hulle is gesteel, Generaal."
  
  
  "Nie regtig nie. Die Egiptenare sou graag geneem het om hul eie, maar hulle sou gewees het bekommerd oor so'n vyandige daad as die terugkeer van die vuurpyle na die Israeli's. Jou regering het aangebied om te gee al ih aan jou. Maar die Egiptenaars sal nie soos dit nie.
  
  
  "Jy lyk nie om almal tevrede te stel, Algemene. Kyk op die blink kant van die redding van hierdie missiele. Hulle sal verouderd wees in twintig jaar.
  
  
  "Ek weet," het hy gesê. "Aangesien jy van plan is om te bly in Asmara vir'n rukkie, ek kan besoek jy weer om te bespreek hoe hierdie probleem kan'n geheim."
  
  
  Hy is weg. Toe het hy na die konsulaat en het op'n gekodeerde telegram vir Hawke. Haar werk is om te weet hoe lank dit sal neem om te kry om die raket spesialiste na Ethiopië. Algemene Sahele het nie sê dat die missiele was nie gevaarlik nie, maar hy sou nie so bekommerd oor veilige missiele.
  
  
  Twee nagte later, Maryam het voorgestel dat hulle gaan na'n nagklub saam in Asmara. Sy het'n werk in'n regering van die agentskap — haar werk het iets te doen met die argiewe, en Sahele het haar daar - en'n vroulike kollega aanbeveel hierdie plek. Hy het nie verwag dat enige probleme, maar ek het nog Wilhelmina, Hugo, en Pierre met my.
  
  
  Die klub het al die slegte kante van die Westerse kultuur. Daar was'n rock band wat was nie te goed nie, en hulle gedien te duur Zjirinovskij drankies. Soms is dit lyk vir my dat rock'n'roll het geword van die belangrikste uitvoer produk van die Amerikas. As ons ontvang al die tantieme net vir ego idees en style, sou ons nooit'n balans van betalings tekort weer. Maryam en ek het na twee ure van die geraas.
  
  
  Dit was'n koel aand, 'n tipiese berg nag. Toe ons uit, rondom die klub, haar, vergeefs wou fooie. Die portier wat dalk genoem het reeds die huis gegaan. Maar gelukkig, 'n perd en kar geparkeer in die voorkant van die klub, met hout banke geplaas die een teenoor die ander. Maryam en ek gespeel het hierdie wedstryd, en het die bestuurder die adres van hul woonstel. Die koetsier kyk my onbegrypend aan. Herhaal haar adres in italiaans.
  
  
  Hy het gesê. "Jy, mnr."
  
  
  Maryam leun teen my om my het as wat die wa trek weg. Die aand was dubbeld stil na die klub geraas en hoofbeats buite was so bestendige dat ek amper aan die slaap geraak. Maryam was om te ontspan. Maar nie haar. Hy was probeer om op te los'n bietjie raaisel.
  
  
  Afrikaans is'n baie algemene tweede taal in die Ethiopiese skole. Asmara is'n redelik kosmopolitiese stad, waar taxi-bestuurders, hotel personeel, winkeliers, kelners, kroegmanne, prostitute en ander werknemers van die diens maatskappye gewoonlik praat twee tale. Daar is niks sinister omtrent die feit dat ons bestuurder het nie engels praat nie, maar dit is ongewoon genoeg is om te maak my versigtig.
  
  
  Soms is'n reeks van onsamehangende gebeure en omstandighede, wat in hulself kan lyk baie onskadelike, kan dien as'n waarskuwing van die verborge gevaar. Die feit dat ek oor die hoof gesien so'n patroon aan boord van die Hans Skeelmann veroorsaak dat my om te kry treffer op die teiken. En hy was nie van plan om te maak dieselfde fout weer . Sy was gou ontdek deur'n tweede verkeerde deel. Tydens my verblyf in Asmara, ek ondersoek die gebied, gedeeltelik met Maryam, en die res op my eie die wagtyd te verminder. Hoewel sy nie weet nie veel oor die stad, het hy begin om te vermoed dat die koetsier ry in die verkeerde rigting te kry om my woonstel.
  
  
  "Ek dink nie hy is die neem van ons huis," Maryam saggies gesê. "Miskien het hy dit nie verstaan nie italiaans."
  
  
  Sy het gesê iets in die plaaslike dialek. Die bestuurder het geantwoord en draai na gebaar met sy hande. Sy weer gepraat het. Hy het'n tweede verklaring, en weer het gehoop om voort te gaan ry.
  
  
  "Hy sê hy is die neem van'n kortpad," Maryam het vir my gesê. — Ek het gehoor dit voor, " sê ek, unbuckling Wilhelmina se skouer holster.
  
  
  My ongelowig toon was om te bereik van die bestuurder, selfs al is hy nie lyk om te verstaan afrikaans-as hy gedoen het — en hy draai vinnig en vroetel in sy sak.
  
  
  Sy is in die kop geskiet is deur'n emoe. Hy het die helfte geval het uit die sitplek. Die geweer was hy probeer om te trek uit kletter op die straat. Die oë van my Luger skrik die perd, en sy krag van die druk op die niere stuur dit wedrenne.
  
  
  "Wag," Maryam het vir haar gesê.
  
  
  Hy skuif die pistool terug in sy skede, spring vorentoe en skop die bestuurder uit die sitplek. Hy was op die straat, en die linker wiel hom getref het. Hy gryp die leisels en probeer om nie te trek nie te moeilik, so dat die perd sou nie agter en keer die wa, maar so hard dat die dier sou voel die druk van die bit. Ons onder die indruk ronddwaal, nog steeds van balans af van spring oor die liggaam van die dood koetsier.
  
  
  Die leisels het verstrengel, en hy het probeer om te ontknoop hulle as ons gejaag af in die straat. Verskeie voetgangers skarrel na die kant, en ek het gebid dat ons sou nie die dieselfde motor. Die deel van die stad wat ons was in lyk heeltemal verlate, met slegs'n paar motors geparkeer op die kant van die pad. Die perd lyk te swak dat die spoed te bereik, maar op daardie oomblik het dit gelyk asof dit kon wen die Grand National.
  
  
  Ten slotte, het hy losgemaak die leisels en begin om te druk'n bietjie harder. Hy het seker gemaak dat die druk was selfs op beide kante.
  
  
  Die wa het'n hoë swaartepunt, en as die perd skielik ruk, Maryam en ek sou vlieg uit om die wa. Haar bloeddruk geleidelik toegeneem. Die perd het begin om te loop stadiger. Haar gepraat met haar.
  
  
  "Kalmeer, seun," het ek gesê. "Gaan rustig."
  
  
  Ek getwyfel dat sy verstaan afrikaans, die bestuurder het die plaaslike dialek, maar miskien is my kalm, sagte toon sou kalm hom af. Ek kon nie vertel as die dier was'n hings of merrie. Dit was nie die tyd om te kyk nie, óf.
  
  
  Die perd was byna onder beheer wanneer Maryam hoor skree. 'Bynaam. 'n motor is die volgende ons baie vinnig.
  
  
  "Hoe naby?"
  
  
  "'n paar blokke weg. Maar dit kom baie vinnig.
  
  
  Hy ruk aan die leisels. Die perde grootgemaak en die wa swaai. Dan is die perd af gekom het, het weer en probeer om te hardloop weer. Ek ruk dit weer, my skouer spiere trek om te verhoed dat die dier. Dit grootgemaak weer, wat veroorsaak dat die wa te kantel agteruit.
  
  
  "Spring," Maryam genoem na haar.
  
  
  Hy laat gaan van die niere en spring oor die voorwiel. Dit uitgerol op die pad, vryf oor elke stam en skeur die baadjie. Ek steier aan my voete, leun teen die gebou, en kyk terug om te sien of Maryam het dit gedoen. Sy staan tien meter van my af weg.
  
  
  Die perd, vrygestel van die niere, begin om te hardloop weer. Die kar het omgeslaan en die dier het. Dit geskop en whinnied wild. Die motor was opruk na ons; dit gaan te vinnig, selfs vir'n Ethiopiese bestuurder wat wou om te sterf.
  
  
  Maryam hardloop na my en gesê, " Nick, die kar..."
  
  
  "Vind die stoep," sê ek.
  
  
  Ons hardloop af in die straat, probeer om uit te vind'n gaping tussen die huise wat blyk te wees, pakhuise. Maar daar was nie een van ons wat'n mens kan druk deur. Dan het ons gekom tot by die ingang na die kelder. Maryam het haar af met die trappe. Aan die onderkant, ons gedruk teen die gebou. Ons was net onder straat vlak. Die motor se hoofligte het begin om te verlig die gebied. Sy hoor die bande kraak as hulle gerem.
  
  
  "Sjuut," fluister ek, probeer om weer my normale asemhaling.
  
  
  Maryam benoud my linker hand en dan tree terug, sodat ek het'n kamer vir my wapen.
  
  
  Die motor se deur toegeklap. Die tweede een. Derde. Die enjin het voortgegaan om te hardloop. Ten minste drie, en moontlik meer as vier passasiers.
  
  
  "Vind ih," het die man beveel om in'n slegte italiaanse.
  
  
  Selfs sonder dat die afskuwelike aksent, Gaard se stem sou erken haar. Ego is wag vir haar vanaf die oomblik dat die koetsier getrek uit sy geweer, en het gehoop om te voldoen aan Ego van die oomblik Sahele het vir my gesê hy was in Ethiopië. Hierdie tyd van die geweer in my hand.
  
  
  "Nee, in'n wa. Die aksent was dat van'n Ethiopiese.
  
  
  "Hulle moet hier iewers," Gaard gesê. "Vertel Joe om te draai af die damn enjin sodat ons kan hoor ih." Maryam pluk aan my arm. Sy probeer die deur agter ons, en dit was oop. Ek was in die versoeking om te hardloop dat die pad, maar ek het nie durf waag. Ih se gesprek was om voor te stel dat ons vervolgers het gedink ons is beseer, so miskien het ek daarin geslaag om te vang ih onkant en draai die kans in ons guns. Sy wou Maryam het'n geweer. Ek wil reeds gesien het haar in die Danakil, hoe goed sy kon veg.
  
  
  Sy draai om te bereik in haar broek en neem Pierre af haar heup. Die bom bevat'n redelik nuwe soort van senuwee agent wat kan'n persoon buite aksie vir'n paar uur. Die data wat verskaf is om te BYL agente wanneer hierdie nuwe gas bomme vrygestel bevat waarskuwings dat hulle is baie gevaarlik. Ek het nie enige voorkeure oor die uitkoms as ek klim die trappe wat was byna in die helfte gevou.
  
  
  Meer stemme. Die enjin gestop skielik. Dan gaan die deur oop. In'n regop posisie, het hy gooi dit met Pierre se linkerhand, die regstelling van die afstand op die laaste oomblik.
  
  
  Die bom tref die teiken en ontplof naby die linker hoek van die motor. Hy kyk terug op die motor se hoofligte. Hy het haar geskiet en het die man val. Dan iemand het die vuur, moontlik Gaard, rondom die motor.
  
  
  Ek koes soos koeëls wat wip af van die klip muur bo ons.
  
  
  "Die gebou," Maryam het vir haar gesê.
  
  
  Ons het vinnig in die kelder. Lank stapels van bokse omring ons in die donker. Ons loop op in totale duisternis. Nog'n sarsie geweerskote lui uit op die straat, en die glas gebreek. Shaggy klop op die vloer hierbo. "Nagwag," Maryam gemurmureer het nie aan haar. "Ek hoop hy roep die polisie."
  
  
  "Miskien sal ons veiliger wees as hy dit nie doen nie," het sy saggies gesê. "Ons weet nooit watter kant hulle sal neem." Shaggy gedonder af met die trappe. Maryam het haar pad tussen die twee hope van die kratte en ons het gaan sit.
  
  
  Dan hoor ons die geluid van swaar stewels op die sypaadjie buite.
  
  
  Gaard ?
  
  
  Die twee mans het tussen die rye van die kratte. Albei van hulle afgevuur. Gaard het net loop deur die deur. Die nagwag is tussen hom en ons. Die nagwag afgedank die eerste skoot, maar die fatale fout van die vermiste. Gaard het die vuur op die pistool geweer, en ek kan amper sien die koeëls toeklap in die nagwag se liggaam as wat hy laat val die flitslig en op die grond geval.
  
  
  Gaard gestop afvuur. Hy gespring in die paadjie af, verlaag Wilhelmina tot die vlak van die lewe, en afgedank keer. Dan is dit val op die grond.
  
  
  Gaard geantwoord. Ego se pistool geweer afgevuur ander bars, dan gekliek leeg. Die koeëls het oor my kop. Haar flitslig skoot op die ego weer, en hy hoor Gaard op die grond val.
  
  
  Hy verskuif om dit te Wilhelmina se linkerhand en het Hugo in sy reg is, dan hardloop na Gaard. Hy was gelê vir'n dag. Hy was nog asemhaal, maar ego se asemhaling was swak en ongelyke.
  
  
  Haar gesê, " Maria, kom uit. Dit is nie gevaarlik nie. Ons het uit die deur en met die trappe na die straat. Ons het die syfers van nuuskierige mense wat noukeurig gehou het'n bietjie uitmekaar. Dit was Wilhelmina wat het dit in'n plat gesig. Niemand sou aanval'n man met'n geweer, veral ná'n skietery.
  
  
  "Gereed om te hardloop?" Maryam het haar gevra.
  
  
  "Ja," het sy gesê. "Ons nodig het om te vind'n selfoon nommer en lig die Algemene Sahela."
  
  
  Ons gejaag deur die donker stegies en kronkelende stegies. Na'n ruk, sy het weg van haar geweer en stilet, en gefokus op die hoogte te bly met Maryam. Ten slotte, ons het gevind dat'n straat vol van kafees. Ons het gestop en stryk ons klere. Dan het ons het binne-in.
  
  
  
  
  Hoofstuk 17
  
  
  
  
  Ons het nie kies die beste plek. Tydens ons ontsnap uit waar Gaard en die ego mense lokval gelei, ons het'n eerder harde gebied. En nou is ons was in'n kafee wat waarskynlik gedien as'n byeenkoms plek vir prostitute. Die meisies, die meeste van hulle was geklee in ligte somer rokke wat kan weerstaan die koelte van die aand, loitered in die kamer rond, wat uit hul sjarme. Toe ons geloop het, het hulle gekyk na Maryam. Selfs hulle, die vroue wat besig was met'n paar manlike besoekers in die kamer, het opgehou praat sodat mense wil nie onbeskof te wees vir vreemdelinge wat ingeskryf ih gebied.
  
  
  Vir ih, die vyandigheid was ook minder voor die hand liggend, iets tipies Ethiopiese. Algemene Sahele verduidelik alles perfek vir my. In plaas van die vyande in die buiteland, die Ethiopiërs het stamme gretig om te sny mekaar se kele.
  
  
  Maryam was'n Amharies, 'n lid van die tradisionele regerende klas. Die prostitute in hierdie bar is al om die ander stamme. So Maryam kwaad ih in twee maniere. Sy kon gewees het net'n ander hoer dwaal rondom die ih lande, en sy herinner hulle hema hulle was nie en hema hulle kon nie as gevolg van hul oorsprong. Hy knoop haar baadjie. As besoekers aan hierdie kafee sien Wilhelmina dra'n skouer holster, hulle kan onthou om te onderdruk hul vyandigheid. Maryam beoordeel die situasie so vinnig as wat hy gedoen het, en saggies gesê, " ek weet nie.: "Kyk hoe jou terug, Nick. En kry gereed om te veg. "Alles reg," sê ek. Hy leun teen die kroeg in en vra die kroegman, " ek Kan jou selfoon gebruik?"
  
  
  "Daar is'n selfoon, 'n paar blokke weg," het hy gesê.
  
  
  Hy het sy baadjie'n bietjie wyer.
  
  
  "Ek wil nie om te loop'n paar blokke en kyk vir'n betaal telefoon," sê ek.
  
  
  Maryam iets gesê woedend in die plaaslike dialek. Alles wat sy het aan ons gesê, die man op die twee stoele in die kroeg het nie lyk om te verstaan. Hy bereik in die sak van sy broek en trek uit'n mes. Dit was getrek deur Wilhelmina en Ego gesig. Hy het op die grond neergeval en het gekreun, bloed stroom uit die rta.
  
  
  "Selfoon," het hy ontken dat die berigte in die media om haar kroegman.
  
  
  "Hy is agter my."
  
  
  My spring oor die bar verbaas ego. Dit het ook hom verhinder om sy geweer, wat hy nie gehou het langs die bier pomp. Met sy linkerhand, hy stewig in die greep ego se regterhand en begin om te druk ego na die agterkant van die kroeg.
  
  
  "Moenie iets doen dom," sê ek. "As jy die geweer, ek sal jou doodmaak."
  
  
  Maryam ook koes agter die toonbank, haar romp vlieg te openbaar haar lang bene. Sy gryp die kroegman se geweer en het haar ego oor die bar so die hakers en koppelaars kan sien. Sy praat kort en stewig, en ek het nie nodig om'n amptelike vertaling te verstaan dat sy was die lewering van'n inspirerende preek op die deugde van sit rustig, drink jou drink rustig, en nie in te meng.
  
  
  Die kroegman het ons na die telefoon. Ego het haar terwyl Maryam genoem Algemene Sahela. Sy het hom vertel waar ons was en wat gebeur het. Dan het sy oorhandig die telefoon aan die kroegman. Sy het nooit besef wat Sahele sê die sakeman, maar dit bang ego selfs meer as Maryam en ek het daarin geslaag om te ontwaak met ons wedervaringe. As ons gewag het, geen kliënte genader om die bar, en die kroegman was letterlik die soen van die vloer toe Sahele gekom het in vyftien minute later met'n paar van die mees vreesaanjaende-soek en hoogste soldate.
  
  
  "Goeie aand, meneer." Carter, " het die generaal gesê. "Miriam het my'n kort verslag oor jou aktiwiteite. Ek dink my agent was nogal reg in die identifisering van Gaard.
  
  
  "Haar nam het nie twyfel dat dit vir'n oomblik," het ek gesê. "Ondoeltreffende mense sal nie lank onder jou opdrag.
  
  
  — Ek stel voor dat Maryam saam met jou." Ek sal kontak met die betrokke mense om te verseker dat die gebeure van die aand bly ongepubliseerde. Laat my met jou te praat hierdie misdadigers.
  
  
  Algemene Sahel se dreigemente was waarskynlik onnodig. Die kroeg en ego kliënte verteenwoordig'n kriminele element wat selde, indien ooit, betrokke raak in die spioenasie-aktiwiteite. Wanneer hierdie klein skelms betrokke te raak vir een of ander rede, die boewe altyd kry die skok van dit. Die kroegman, kliënte, en prostitute moet wees slim genoeg om nooit weer praat oor dit, selfs onder mekaar. Sahele het ons na sy private kwartiere by'n militêre basis naby Asmara. Maryam en ek sit in die gesellige sitkamer en wag vir hom om te voltooi'n reeks van oproepe in die ander kamer. Daar was niks vir ons om te doen nie, maar praat en te drink. Die draftee wat op voorwaarde dat ons met drankies is ook baie effektief as'n escort. En sy het ook vermoed dat die algemene is advertensie-ego in die sitkamer vir hierdie rede. Wanneer die algemene uiteindelik kom by die vraag wat ons, ek sal moet ophou om die damn hond van vyandigheid van hom, wat is dit wat hy nog het uit sy ego dae op Sandrust, van oorweldigende my.
  
  
  Slegs vier ure later, rondom drie-uur in die oggend, Algemene Sahele het die kamer binnegekom en het die conscript. Na om seker te maak dat al die dienaars gegaan om bed, hy skink vir hom'n drankie en sit af in'n reguit-gesteunde stoel. Die ego verdeel gebly perfek reguit.
  
  
  — Het jy nog steeds glo dat Borgia was nie aan boord van die skip wat gesink het jou vloot, meneer?" Carter? - hy het gevra.
  
  
  Haar, hy haal sy skouers op. — Ons is net denkbeeldige. Die vraag van die kurktrekker is of ek dink Gaard opgetree het op sy eie inisiatief. Want ek sien haar in Gaard as niks meer as'n nie baie slim Ivanov, ek het nie enige rumatiek in hierdie kurktrekker. Albei van hulle het hier gebly .
  
  
  "Dan waar is die Borgia?"
  
  
  "Iewers in Ethiopië," sê ek. "Gegewe die omstandighede, ek dink nie ek wil hê om te kyk vir haar myself." En ek dink nie sulke soektogte sal ontmoet met ope arms."
  
  
  "Natuurlik nie," Sahele gesê. "Mnr Carter, jy is minder en minder welkom is in hierdie land. Gaard gesterf het op die tafel te sit sonder bewussyn te herwin. Dit beteken nog'n geleentheid gemis om uit te vind waar die Borgia is tans wegkruip.
  
  
  — Jy sal hê om iets te doen oor hierdie missiele, Algemene. Dit is wat lok ongunstige elemente tot jou verhouding."
  
  
  "Nee, meneer. Carter, jy is die een wat gaan om iets te doen oor dit. Op die oomblik is, eerder delikate onderhandelinge is aan die gang. Ons gee jou toestemming om te steel ih. So'n onvriendelike op te tree, natuurlik, maak jy persona non grata in Ethiopië, maar dit is'n klein prys om te betaal om te sit'n draad op die bedreiging vir hulle inhou."
  
  
  Sahel het'n haai-agtige glimlag op sy gesig.
  
  
  Jou land het of sal het'n vliegdekskip af die kus van Ethiopië. Soos gerapporteer deur die ambassade te lewer tegnici van die land. Die missiele bly in die woestyn, en die kernplofkoppe word gelewer na Amerika. Die skep van missiele vereis'n redelik eenvoudige tegnologie, net kernplofkoppe maak ih gevaarlik. Hierdie plan vereis verraad op my deel, maar niemand sal weet oor hierdie diefstal totdat dit gepleeg is, en ek sal al die blaam op die Amerikaners."
  
  
  "Het jy die beheer van die troepe wat ih wagte?"
  
  
  "Ja," het hy gesê. "Hulle het ver in die woestyn. Slim idee, is dit nie?
  
  
  Baie slim, ek sê, die beheer van my stem te toon geen emosie. "Jou plan voldoen aan'n aantal van die behoeftes wat wettig tot voordeel van al die deelnemers. En as jy dink dat dit nie in staat is om terug te keer na Ethiopië is'n klein prys om te betaal, dan moet dit so wees .
  
  
  "Die Algemene... Maryam begin.
  
  
  "Slaan jou woorde, Maryam," die generaal het gesê om te Sahel. "Ek dink jy weet dat Mnr Carter is primêr lojaal aan sy land, nie jy nie.
  
  
  "Ek weet dat. En dit is hoekom ek respekteer haar ego, " sê sy woedend.
  
  
  Sahele frons. Hy het gewonder as hy was tevergeefs genoeg te ondermyn hierdie plan en ontwrig die veiligheid van sy land op'n bevlieging. Dan staan hy op klipperige gesig en verwerp ons.
  
  
  "Die finale besonderhede sal ooreengekom word binne die volgende paar dae. Geniet die gasvryheid van Ethiopië vir nou, Mnr Carter.
  
  
  Sy het opgestaan. "Ek geniet die grootste gasvryheid wat Ethiopië het om te bied, in die Algemeen."
  
  
  Die bestuurder ry ons terug na my woonstel. Daar, toe ons weer alleen, Maryam het haar woede.
  
  
  "Nick," het sy gesê. "Hoe kan die Sahel so wreed wees?"
  
  
  — Hy wil nie hê jy om sy minnaar nie?"
  
  
  "Nie meer nie.'
  
  
  "Hy is oortuig dat hy die regte ding doen. En die mense is die mees wrede wanneer hulle verstaan die grond in hul eie manier.
  
  
  Vyf dae later, het ons sorg van elke detail, behalwe hoe om te kry my klere uit Asmara wanneer ek weg was. En hierdie probleem het nie pla my. Hawk kan vervang haar, of tel haar so gou as ek het haar op die draer.
  
  
  Algemene Sahel het my meegedeel dat hy sou persoonlik begelei my na Asmara by ses uur die volgende oggend. Dit het Maryam en ek ons laaste aand saam. Hey het haar toe sy voltooide werk en het haar gevra waar sy wou om te gaan. "Ons het nêrens om te gaan," het sy gesê. "Kom na my huis, Nick.
  
  
  Sy het'n lig gebaar en doelbewus het nie draai die gesprek na die onderwerp van my naderende afskeid. Na aandete, sy oorhandig die bak aan die wasbak en wys na die sagte bank in die sitkamer.
  
  
  "Nick," het sy gesê, " ek het nie om jou te vertel, maar die algemene gereël vir my om te werk vir ons intelligensie-agentskap. In hierdie verband, ek het om te maak talle reise na besoek ons ambassades en konsulate."
  
  
  "Jy sal doen'n goeie werk," het ek gesê.
  
  
  "Miskien sal ons ontmoet van aangesig tot aangesig eendag."
  
  
  "Ek hoop nie, maar niemand rondom ons kan dit beheer."
  
  
  — Ek dink nie. Sal jy verskoon my, Nick?" Sy het in die slaapkamer. Hy opgetel het'n sigaret uit die ivoor boks op die tafel. Miskien het sy in die slaapkamer om te huil. Oorweging van wat ons wil al die deur saam, ek was verbaas dat ek nog nooit gesien Maryam flou of huil. Daar was baie redes vir die vreugde — in die Danakil, wanneer dit blyk dat ons dalk nie oorleef nie honger of dors, of dat ons sal doodgemaak word deur die vyand stamme van die Danakil; daardie aand het sy aangebied om my haar maagdelikheid; dat die nag in my hotel kamer, wanneer haar vaarwel gesê aan die Algemene Sahel hy aangeval van die hoofkwartier-woonstel Die Borgia, het hy in die nag, in die private kamers van die Sahel, wanneer hy triomfantlik aangekondig dat ek sou verklaar word persona non grata in Ethiopië; en, van die kursus, vanaand.
  
  
  Miriam was om te wees die besteding van te veel tyd op wat sy besig was om te doen, so ek het gedink terug na die paar weke wat ek wil haar bekend. Om te weet dat baie vroue, baie van hulle is baie mooi rondom my, was deel van my beroep, maar ek kan dink van baie min wat was soos beklemtoon as dit lank Amharies meisie. Maar maak nie saak hoe baie keer het ons haar sien, ek sal altyd onthou haar as'n bietjie slaaf, verborge en kaal bolyf, trots en omring deur die woestyn sand.
  
  
  Die kamerdeur oopgemaak het. Ek kyk oor daar. Vir'n oomblik het ek gedink ek was hallusineer. Maryam ingeskryf het vir die kamer soos'n slaaf. Dan het ek ruik die soet lig skyn op haar liggaam, en ek het geweet dat dit was real, en dat sy moet een of ander manier lees of geraai my geheime begeertes. En nou is sy was oortuig dat hulle is vervul op hierdie laaste nag.
  
  
  Twee besonderhede is verskillende van my eerste herinnering van Maryam: ons was nie in die woestyn, en dit was nie versluier. Sy was geklee in net'n wit romp van byna spider-agtige stof, hang met krale. Dit het nie weg te steek nie en het elke gly van die spiere as sy grasieus loop oor die mat.
  
  
  "Dit is hoe dit alles begin het, Nick," het sy gesê.
  
  
  "Nie presies nie, Maryam. Die Borgia sou nie wil om aan te trek soos dat."
  
  
  "Wil jy'n sagte drink?"
  
  
  — Ek wil hê jy,"sê ek, hou my hand uit.
  
  
  Sy stap terug met'n glimlag en sê, " Islamitiese vroue gebruik om te sê geweek hul mans voor jy gaan slaap saam met hulle. "Doen dit dan," sê ek, die terugkeer van haar glimlag.
  
  
  Sy het na die kombuis. Hy hoor die geluid van'n bottel oopgemaak en die slam van die yskas deur. 'n oomblik later, het sy teruggekeer met'n silwer skinkbord met'n glas op nen. Sy gee vir my die skinkbord met'n effense half-boog, sodat die mistige glas kan dit neem.
  
  
  "Waar is jou glas, Maryam?" Ek het vir haar gesê.
  
  
  "Islamitiese vroue nie drink nie, Nick. Alkoholiese drank is verbode vir'n goeie Moslem."
  
  
  — Hoe het dié Danakils kry so dronk laaste nag dat ons hardloop al oor die dorp se ih?"
  
  
  "Volgens die Danakil, die Koran sê nie is om wyn te drink," het sy gesê. — En hulle was nie wyn te drink, hulle drink plaaslike maanskyn." Hulle het'n baie buigsame geloof."
  
  
  Sy was'n soet drankie terwyl sy sit in die middel van die kamer en wag. Maryam was'n Kusiet, dit was so maklik. Lank, trots, regal-geen wonder die Amharies stamme daarin geslaag om weg te bly van die Europese koloniale magte in die agtiende en negentiende eeue, onder die juk van die Europese koloniale magte.
  
  
  Ek het haar gevra. ""Hoekom is jy aantrek soos'n slaaf vandag, Maryam?' Want ek het geweet dat dit is wat jy wou. Jy het een keer gesê dat jy wil graag ons om terug te gaan na die woestyn. En ek het gesien dat jou gesig, dat effense blik van afgryse, wanneer jy losknoop haar bra of neem af haar panties. Haar, ek wil hê jy moet gelukkig wees."
  
  
  Hy gedreineer sy glas. Sy tel dit op, sit dit op'n skinkbord, en oorhandig dit aan ih. Hy het gewys op die bank langs my. Amper huiwerig, sy sak terug in die sagte kussings. Ons omhels een meer, en dan die ander. Haar, voel haar hande los te maak my das en my hemp oopgeknoop. Sy stoot my klere weg tot haar, ook, was kaal aan die middellyf. Haar vel is warm op my vel soos sy druk haar groot borste teen my bors. Ons stadig deel van die ander met die ander. Vir'n oomblik, het hy gedink dat Maryam was replaying die situasie in die woestyn deur die verspreiding van haar romp op die vloer of mat. Maar toe sy unbuckled haar gordel en laat sak haar klere, sy het byna onmiddellik opgestaan en het na die slaapkamer.
  
  
  Weer, het hy bewonder haar reguit terug, ferm boude, en lang bene as sy geloop het oor die kamer.
  
  
  'n dowwe saint ingeskryf het vir die slaapkamer. Die bed was reeds terug gegooi. Glimlag, Maryam lê terug en sprei haar arms. Hy het gesink in haar warm omhelsing en heerlik om haar. Dan was ek in haar, en ons het so meegevoer dat ons een het gedink oor die heelal, en dan die ander gedink oor mekaar, en ons albei het probeer om te vergeet dat dit gaan om die laaste nag.
  
  
  Maar ons kon dit nie doen nie, en hierdie besef het'n ekstra dimensie aan ons passie, 'n nuwe krag en sagtheid wat dit geneem het om tot nuwe hoogtes.
  
  
  By vyfuur ons was nog wakker. Maryam my styf omhels, en vir'n oomblik het ek gedink sy gaan om te huil. Sy kyk na die ander kant. Dan kyk sy terug in my oë, veg terug trane.
  
  
  "Ek sal nie opstaan nie, Nick," het sy gesê. — Ek verstaan hoekom jy het om te gaan. Ek verstaan nie waarom jy kan nie terug te kom. Dankie vir alles.'
  
  
  "Dankie, Maryam," het hy vir haar gesê het.
  
  
  Hy het opgestaan en aangetrek. Hy het nie soen haar weer, en hy het nie sê enigiets anders. Daar was niks anders om te sê.
  
  
  
  
  Hoofstuk 18
  
  
  
  
  Selfs al het ek het genoeg tyd wanneer ek was die verlaat van Maryam, ek sou nog steeds nie verpak het haar tas. Die enigste bagasie wat ek nodig het, is Wilhelmina en Hugo. Ek het nie geweet wat dalk kyk na my woonstel, maar ek het nie wil hê dat die Borgia mense om tyd te hê om die opstel van'n netwerk van spioene en jaag my suid. Soveel As wat ek geniet skeer pret by dat waansinnige bliksem wat homself vernoem na'n genadelose Renaissance pous, het ek besef dat my belangrikste taak is om te kry diegene kernplofkoppe uit Ethiopië. Sahele gespring in die motor so gou as wat hy opgetrek na die randsteen, en hy vermors geen tyd in die ry. Vandag is hy die motor gery het homself.
  
  
  "Ons reis sal neem om die hele dag," het die generaal gesê. "Kry'n bietjie rus."
  
  
  Ek geslaap het vir'n rukkie en dan wakker geword het. Algemene Sahele gery het goed, en verskuif behendig tussen al die diere en ou voertuie wat ons teëgekom het, of geslaag het op ons pad net na die suide.
  
  
  Hoewel dit in Ethiopië, die paaie is beter as treine, vliegtuie is baie beter . Hy het nie verduidelik hoekom hy besluit het om te gaan, en ek was nie oor te bevraagteken sy wysheid.
  
  
  Hy spandeer die meeste van die reis praat oor sy dae by Sandhurst, sy bewondering en haat vir die Britte. Ek het'n gevoel dat hy was probeer om te maak my skuldig voel oor die feit dat wit. Op sy monoloog was sy doel te bereik.
  
  
  "Maryam sal gelukkiger wees met'n Amharies man," het hy gesê.
  
  
  "Baie gelukkiger,"ek het ingestem.
  
  
  — Moet nie jy is lief vir haar?"
  
  
  Ek het respek vir haar, " ek het gesê, die keuse van my woorde versigtig. "Jy weet wat dit is, die Algemeen.
  
  
  "Jy is'n spioen."
  
  
  "En dit is hoekom ek vermy konstante kontak met die vroue."
  
  
  "Ek is maar net om jou te help, want Ethiopië kan nie bekostig om'n kernkrag."
  
  
  Algemene Sahele geamuseerd my. Hy was'n goeie man met'n sterk gevoel van persoonlike frequentness, maar'n emoe sou nooit oorleef in die wêreld van spioenasie. Hy het nie verstaan nie en gedoen het. En nou dat my wêreld het saamgesmelt met die ego van die amptelike wêreld, hy het verraai ego deur te wys'n lae opinie van geheime agente. Emoe is seer dat die ego weermag kon nie wen nie die stryd teen sonder my... of iemand soos ek.
  
  
  Ons spandeer die nag besoek aan die generaal se familie. Ek het nie gesien haar, net een vrou. Ons gasheer, ook'n militêre man, met my gepraat het kortliks, maar ek is gevra om te bly in my kamer totdat ons was gereed om te vertrek. En daardie oomblik van die vertrek het'n uur voor sonsopkoms.
  
  
  Algemene Sahele het ons na'n klein lughawe.
  
  
  "Die vlieënier kan vertrou word nie," het hy gesê. "Gebruik om die radio te roep jou mense."
  
  
  Hy gevestig in die kommunikasie-baai aan die agterkant van die helikopter en kontak met die draer as die enjins opgewarm.
  
  
  "Die missiele gelewer is, het diep in die woestyn," het die Sahel-generaal gesê. Daar is geen troepe om te waak ih. Wanneer jou mense daar kry, sal ek gaan om dit te. Dan sal jy laat vir Ethiopië, en ek sou nie raai jy om terug te keer. In die tyd, sal ek maak'n inspeksie reis en amptelik vind dat daar is geen meer kernplofkoppe. Daar sal'n baie van die opwinding, en dan iemand uitvind dat die spioen Nick Carter was in Asmara en skielik verdwyn. Dan iemand anders sal onthou dat op dieselfde tyd, 'n Amerikaanse vliegdekskip af die kus van Ethiopië. Die Russe sal verken en ontdek dat die kernplofkoppe is in die Verenigde State van amerika. Hulle sal ons vertel, en ek sal rant oor dit en vloek Amerika vir sy onbetroubaarheid. Verstaan jy, Mnr Carter?
  
  
  "Ja," sê ek.
  
  
  ONS eenhede is reeds in die lug, vyftien vloot helikopters reeds indringer Ethiopië. Niemand sou geweet het as Algemene Sahele het sy belofte nagekom. Hy was seker dat na die ambassade het berig dat hulle hul pad in die binneland en die kernplofkoppe op die raad, die terugkeer reis na die vliegtuig draer was nie by al riskant, behalwe vir'n paar tegniese gebreke. Drie en twintig verskillende kern toestelle wat'n baie sterk waarborg teen verraad. Die Ih toerusting het teëgestaan die Borgia kamp aanval goed, maar dit het nie beteken dat dit sou oorleef'n helikopter ongeluk.
  
  
  Ek het nie glo Sahele was die beplanning van hoogverraad. Hy uitgedink het'n uitstekende plan om te kry kernplofkoppe uit van die land en kry my uit Ethiopië, om my in'n posisie van skuld wat sou gemaak het om my persona non grata. Die Algemene regtig wou dit nie — dit was'n ego-gedrewe manier om te skei Maryam en my. Tensy hy mislei het'n baie van die mense, insluitend Hawke, hy het my gehelp om uit van die oortuiging dat lidmaatskap in die Kern Vereniging sou doen Ethiopië geen goeie.
  
  
  Die blote feit dat so'n hulp te wees wat in die geheim beteken dat die ander sterk punt vereis hierdie kernplofkoppe te bly in Ethiopië. Ek kan net hoop dat die Algemene Sahele het uitoorlê die ander kant. Hulle was die mense wat kon geskiet af in die militêre soos gerapporteer deur die ambassade en ons gevolg.
  
  
  Ons het oor drie kameel karavane op pad ooste. Hulle herinneringe terug gebring dat ek nie baie hou. Hy het ook gewonder of die Ethiopiërs geneem het om enige aksie teen die Danakils, wat ondersteun die Borgia, maar was nie in die dorp, in die kamp by die tyd van die aanval. Algemene Sahele se huidige bui my verhinder bevredigende my nuuskierigheid. 'n kurktrekker in hierdie rigting, hy kan interpreteer as inmenging in die interne sake.
  
  
  Ons begin hoogte verloor. Hy kyk af en sien die son skyn uit die vuurpyle lined up in netjiese rye. Die groot trekkers wat ih het gesleep rondom die Borgia hoofkwartier in die woestyn was weg. Hulle moet gewees het gevuur deur die lug, want al die spore was om te gaan in slegs een rigting.
  
  
  "Hoe lank sal dit neem om jou eenheid te kry hier, Mnr Carter? Algemene Sahele gevra.
  
  
  "Een minuut Twintig," emu het vir haar gesê.
  
  
  Skree hy'n einde aan die vlieënier. Ons hovered oor die gebied net wes van die vuurpyle en begin om te daal. "Daar is geen rede om te mors brandstof," het die generaal gesê. Die helikopter die grond getref het. Die generaal het'n geweer van die rak af en beduie vir my om een te neem. Hy oortuig homself dat die geweer wat hy gekies het'n volle tydskrif.
  
  
  "Kom ons neem'n blik op ih," het hy gesê, knal uit'n dag later aan die regterkant van die helikopter.
  
  
  Ek was net oor om hom te volg wanneer die pistool gewere oopgemaak. Koeëls deurspek die kant van die helikopter as dit geduik terug binne-in. Algemene Sahele steier en gryp die rand van die helikopter se vloer. Hy leun en vinnig gesuig in die ego. Die helikopter geskud as die propellers swaai weer. Meer koeëls tref ons, en hy voel die whoosh van'n koeël deur die oop deur. "Up," roep hy na haar vlieënier.
  
  
  Hy versnel, en ons het in die lug af. Dan die skroewe het volle gang en ons was van die reeks. Sy kniel voor die Algemene Sahele.
  
  
  "Neem ih oor Ethiopië," het hy gesê swak.
  
  
  "Ja, Algemene.
  
  
  "Hulle hoort nie hier nie. Hoor jy...'
  
  
  Hy hoes van bloed en gesterf het voordat hy kon sy sin klaar.
  
  
  Ek gaan voort om te gelas dat die helikopter en vertel em dat die algemene dood was.
  
  
  "Ek sal ego na die hospitaal," het die vlieënier het gesê.
  
  
  "Nee, ons is om hier te bly.
  
  
  "Ek is die neem van Algemene Sahele na die hospitaal," het hy gesê, bereik vir die pistool in sy gordel.
  
  
  My regtervuis het hom gevang onder die kakebeen. Ego trek haar uit die vlieënier se sitplek en het die beheer van die helikopter. Dit was'n Amerikaanse vliegtuig wat hy ontmoet het by die AH lughawe sowat vyf of ses jaar gelede. Ek het nie baie goed vlieg, maar ek het genoeg ervaring om te gaan in groot sirkels totdat die Amerikaners aangekom het. Ek laat gaan van die kontroles vir'n oomblik te neem om die Colt 45 van die vlieënier se holster en maak seker dat die kamer is aangaap en die veiligheid van die vangs is gebreek. Dan is dit voortgegaan om te spin in'n sirkel.
  
  
  Ons word dopgehou, en as ek gevlieg ooste van die missiele, ek kon duidelik sien die weermag.
  
  
  Die vlieënier begin beweeg. Hy maak sy oë oop en staar na my. Hy het probeer om op te staan.
  
  
  "Sit," sê ek, hou die Colt 45 in die ego se rigting.
  
  
  "Jy het my aangeval," het hy gesê.
  
  
  "Ons sal bly in die lug totdat my manne kry hier," sê ek. "As jy vlieg in sirkels soos ek aan julle gesê voordat, sou hy nie aangeval het nie." Ek het besluit om te appelleer aan haar ego lojaliteit. "Algemene Sahele se laaste bevel om te beweeg van hierdie kernplofkoppe oor Ethiopië... en ons kan dit nie doen as ons vlieg terug na die berge."
  
  
  Ek het in die lug put deur helikopter, en dit het my beide hande te kry my ego weer onder beheer. Wanneer hy kyk weer terug, die vlieënier was en verbysterende in die rigting van die geweer rek. As hy nie toelaat dat die helikopter spring onbedoeld, sou hy het'n kans om te gryp'n geweer en skiet my. Hy het versigtig doel en skiet hom deur middel van elke stam.
  
  
  Hy steier in plaas van om te val. Die helikopter weer duik. Die vlieënier struikel oor die liggaam van die Algemene Sahele en het deur die oop deur. Sy wou nie hê dat dit gebeur. Hy moet geleef het om te vertel van sy meerderes oor die missiele wat verborge is in die Danakil . Dit was nou baie waarskynlik dat die Ethiopiërs sou my blameer vir Algemene Sahel se dood. Hy opgetel het die mikrofoon om uit te roep om die naderende Amerikaners.
  
  
  Ek het haar gevra. — Is daar enige gewapende mans met jou?"
  
  
  "Twaalf," het rumatiek.
  
  
  — Dit is nie genoeg nie, maar dit moet gedoen word. Hier is die probleem. Ek het gerapporteer dat dit die mense wat die bewaking van die vuurpyle .
  
  
  "Twaalf Marines," die bevelvoerder van die eenheid gesê. "Eerstens sal ons land hulle deur die helikopter met hulle aan boord. Jy sal in staat wees om ons te sien in ongeveer drie minute.
  
  
  "Groot," het ek gesê. — Ek sal die land openlik in die voorkant van jou.
  
  
  Twaalf Marines - ons was net oortref deur een tot twee.
  
  
  ***********
  
  
  Sy is gehelp deur die helikopter net voor die Marines aangekom het . Dit was'n riskante maneuver, maar deur die landing op die kant van die missiele, ek het gehoop om op te spoor Danakilov, wat was ambushing ons. Dit geland het oor'n honderd meter weg in die oop woestyn. Hy spring uit en hardloop weg van die helikopter.
  
  
  Die warm son verbrand my liggaam. Ek hoor die donderweer van geweerskote en koeëls gekraak in'n Ethiopiese helikopter. Dan was daar'n ontploffing; ek was deurboor deur'n versengende Savchenko as aangaap geslaan deur middel van die brandstof tenk en stel dit aan die brand gesteek. Hy het reeds op die idee van kruip weg, gryp sy gewere styf en gejaag weg oor die sand, probeer om te wees so klein as moontlik is.
  
  
  Ek koes agter'n lae dune as die koeëls gesink in die sand en gevlieg oor my kop. Ek het die eerste geweer en het'n geneig vuur posisie. Oor tien keer danakilov geskiet by my in die woestyn. Tien was nog steeds die uitvoering van vuurpyle. Hy het teruggeskiet en twee van hulle voor my geweer was leeg.
  
  
  Die tweede geweer is half leeg, en ander danakil het as hulle gedompel in die sand. Hulle het begin om my nader, met dekking van die vuur van die ander. Hy verskuif na die ander kant van die duin en daarin geslaag om af te neem van'n ander teenstander voor die tweede geweer se kop hardloop uit ammunisie.
  
  
  Hulle is reeds baie naby, en baie gou een van hulle sou skiet my af. Hy het begin om te dink dat hy verkeerd bereken wanneer die US Navy Ambassade verskyn in die lug en die Marines het die vuur. Die geveg geëindig het in vyf minute. Ek het nie tyd om nog'n skoot. 'n Mariene sersant stadig loop oor die sand na my. Hy het gegroet en gesê: "Meester. Carter?
  
  
  "Eintlik, Sersant," sê ek. "Net in die tyd. 'n minuut later, en moet jy gemis het die plesier van die redding van my.
  
  
  "Hema was hulle?"
  
  
  Danakils. Het jy al ooit gehoor van dit?
  
  
  "Nee, meneer."
  
  
  "Oni is die tweede beste vegters in die wêreld."
  
  
  'n glimlag verdeel ego se gesig. "Wat is die beste, meneer ?"
  
  
  "ONS Marines," sê ek.
  
  
  Hy het daarop aan die brand Ethiopiese helikopter. — Was enige iemand anders met jou, meneer ?"
  
  
  "Een persoon. Maar hy was reeds dood. Hoe gou kan ons kry vuurpyl spesialiste hier?
  
  
  Die luitenant, wat ervaring met kern wapens, beveel'n groep van twintig tegnici. Hy het'n baie vrae, maar ego haar stil.
  
  
  "Dit is'n lang storie, Bevelvoerder," sê ek. "Jy is nie gemagtig is om te luister na al hierdie, en jy sal nie soos die deel wat ek gaan om jou te vertel."
  
  
  "Wat is dit, meneer?" Carter? "Nee," het hy gesê .
  
  
  "Dat hierdie woestyn is vol met mense wat dink die doodmaak van vyande is meer pret as die speel van sokker. Ons het twaalf Marines. En ek het gesien dertig of veertig van hierdie Danakils saam.
  
  
  Hy verstaan die situasie. Die mans het dadelik begin met die aftakeling van die kernplofkoppe. Hulle was die aftakeling van vyf kernplofkoppe en laai ih in'n helikopter wanneer verskeie skote klap van die oostelike kant van die missiele. Die Marines het dadelik aangesluit het in die geveg so gou as wat hy gekom het uit deur die skadu aan die een kant, waar hy sit, en trek Wilhelmina uit. Die klank van geweerskote het gewag vir haar, maar die ego het nooit gekom nie. Toe het een van die matrose het gekom hardloop oor die sand na my.
  
  
  Mnr Carter, " het hy gesê asemloos. — Kan jy nou?" 'n paar maniak wil om op te blaas die vuurpyle.
  
  
  Ek het hom oor die sand. Ons bereik die top van'n lae duin, en'n vet wit man met'n boks in sy hande het haar gesien. Hy staan langs een van die russies-gemaak missiele gesteel uit die Egiptenare. Daardie nag, in Saheles se woonstel, het ek reg geraai: Cesare Borgia was nog steeds iewers in Ethiopië.
  
  
  
  
  Hoofstuk 19
  
  
  
  
  Hare was oor vyftien meter van die Borgia. 'n lig geskiet uit Wilhelmina. Ongelukkig, ek kon nie bekostig om te neem dat die skoot. Hy het nie nodig om'n verduideliking vir die klein boks Borgia in sy hand gehou, veral toe hy sien dat die drade wat lei uit die boks aan die kern warhead. Dit was'n verbasing eenvoudige wapen. Konvensionele ontploffings sneller kernplofkoppe. Elektriese impulse veroorsaak gewone ontploffings. Al die Borgia moes doen, was die druk van'n knoppie of flip van'n skakelaar, en die grootste en mees kragtige kern ontploffing in die geskiedenis sal plaasvind in die Danakil sand, met Nick Carter by die middelpunt. "Sit die geweer neer, meneer . Carter, " Borgia geskree.
  
  
  Luger laat val haar in die sand. Op daardie oomblik, ek wou om dit te doen twee dinge. Een van hulle was om dood te maak die Borgia. Dit was'n ander saak om nie te woede die bevelvoerder van die eenheid. As hy het nie het'n boodskapper gestuur om my, ek kan gevind het'n manier om uit te vind alles oor die Borgia en die dood van die ego.
  
  
  "Kom na my toe baie stadig," Borgia bestel.
  
  
  Het hy geweet oor Hugo? Hy het gedink oor sy vorige kontak met die Borgia mense. Gaard het gesien haar vermoor deur Larsen aan boord van die Hans Skeelmann, en as hy gehad het'n uitstekende einde-van-oorlog nag visie , sou hy gesien het haar gesteek deur sy ego. Egter, wanneer hy my gevang, hy ongewapen was, en die Hans Skeelmann speurders was nie in staat om uit te vind Hugo in my bagasie. Natuurlik, hy het ook ongewapen in die Borgia kamp, en toe hy terugkom, was hy agter'n maatskappy van die Ethiopiese inspeksie troepe. Ses nagte gelede in Asmara, wanneer Gaard en sy trawante my aangeval, al wat sy gebruik het, was'n pistool en'n gas bom. Hugo het in sy skede. So selfs as Borgia intelligensie is werk goed, dit is waarskynlik dat hy het gedink die enigste mes wat hy ooit gebruik het, was aan die onderkant van die Atlantiese oseaan.
  
  
  Wel, ek was gereed om te gebruik my ego. En hoe sou haar ego gebruik om haar nou? Borgia het sy reg indeks vinger op die knoppie. Hy was naby genoeg om te tel van die drade. Die twee rondom hulle was die loop van die krat aan die hoof van die vuurpyl, wat uitgestrek agter die Borgia om my links en regs, soos'n paar futuristiese draak bak in die son. Ek het gewonder hoeveel Borgia sou toelaat dat my om'n ander lek.
  
  
  "Stop dit, meneer. Carter, " het hy gesê.
  
  
  Drie meter. Sy gestop. Dit was amper middag, en die warm son was versengende my voete deur middel van die sole van die swaar stewels en dik sokkies wat ek dra.
  
  
  Borgia gestop skree. Hy gluur na my. Hy het gesê, " Mnr Carter, neem twee versigtig stappe aan die regterkant.
  
  
  Hy het geluister na haar. My liggaam nie meer geblokkeer die lig van die matrose en Mariniers. Ek was in die hoop dat niemand agter my sou wees heldhaftige. Die meeste Marines is skerpskutters met'n geweer. Geen twyfel een rondom hulle kon afgekap het die Borgia met'n vuurpyl nie, maar'n konvulsiewe beweging van die ego vinger sou omgekeer die skakelaar en geblaas ons almal. "Kry gereed vir jou al te laat," het hy vir hulle gesê het. "Ek wil hê jy al in helikopters, en in die lug in vyf minute."
  
  
  Die Borgia het mal geword. Ek het altyd gedink ego was mal met hulle fretten, as ek gevoel het hy sy naam verander van Carlo Cesare. Maar nou het ek bewys. Dit het geen wapens ander as'n ontsteker verbonde aan'n kern warhead.
  
  
  Daar was geen manier wat hy kon het my vermoor. Die enigste manier wat hy kon het my vermoor is deur die blaas van'n vuurpyl, wat sou doodgemaak het homself. Hy het my in om haar te laat stahl getuig van die ego van die laaste daad, die ego van die wild, die selfmoorde in die atoom bom ontploffing.
  
  
  Maar het hy verstaan sy eie nutteloosheid? Dit was nie net die son en warm sand gemaak dat die water vloei deur my liggaam . Ek het drie of selfs vier minute om te kry binne-in hierdie mal mens se gedagte, leer sy ego planne, en uit te vind'n manier om hom te neutraliseer. Selfs as hy het my gedwing om te ontklee en gaan lê op die sand vir die lewe na die matrose en Marines het verdwyn, selfs as hy het weggeruk Hugo en gehou ego duim weg van my liggaam, dit is baie onwaarskynlik dat hy sou in staat was om te verslaan Killmaster. Hy het om te gaan met dit vinnig. "Met hierdie vriende van jou in die Ethiopiese regering, sou dit veel wyser vir jou om te probeer om te oorleef eerder as om te teister ons soos hierdie," het hy gesê in'n beheerde toon. — Jy kan nog steeds veg ons later.
  
  
  "My vriende is bang," het hy gesê. "Hulle is die dwase. Hulle het nie geweet dat ek was bereid om'n lokval vir jou en jou operette die algemeen in die Danakil.
  
  
  "Jy het beslis'n baie van die kontakte onder die Danakils," sê ek.
  
  
  Sy het nie wil hê dat die Borgia skielik kom na sy sintuie. Hy het nie verwag dat die Danakils om te verloor die stryd vandag. Dit behoort tot hulle wat hulle kon vernietig die Mariniers deur ambushing hom vir die Sahel en my. Maar Odin op die ego van die mense is te ongeduldig en afgevuur die oomblik die algemene verskyn. Nou is die Borgia het geen keuse nie. Sodra dit weet dit, dit sal flip van'n skakelaar en stuur'n elektriese stroom deur middel van die drade wat lei tot die kern warhead.
  
  
  Drade? Hy was vinnig ondersoek deur die ih. Ek het gehoop hulle sou red my lewe.
  
  
  Haar ontleding van die Borgia biografie en karakter was discouragingly stadig. 'n politieke adman in Italië, 'n kollege student wie se opleiding is meestal akademiese en teoretiese, 'n briljante leier wat geweet het hoe om te hanteer politici en die militêre, 'n self-geproklameerde bevelvoerder-in-hoof wat het die vuil werk aan mense soos Vasyl Pachek... hoekom het die Borgia het die vaardigheid om behoorlik te verbind hierdie slagdoppie? Haar ego het'n kwesbare plek.
  
  
  Die drade geëindig in die metaal clips, soos dié wat aangeheg is met'n skroef. Die Borgia net sit ih op'n kern warhead. Dit was ondersoek deur ih so noukeurig as moontlik. Die odin wat gekoppel is aan die top kontak punt was eers verbonde aan die wenke. Die geringste trek op die draad sal breek die kring en maak ontploffing onmoontlik. Al wat ek moes doen, was om op te staan, sodat hy kon gryp die drade voordat hy omgekeer die skakelaar. Hy het'n stap vorentoe.
  
  
  "Bly waar jy is," Borgia geskree.
  
  
  Die helikopter enjins brul as die bestry span bereid is om te onttrek.
  
  
  "Ek is jammer," sê ek saggies. "Ek het'n kramp in my been. Daar is so min ruimte in daardie damn Ethiopiese helikopter dat ek skaars kon selfs rek uit te kry gemaklik."
  
  
  "Kom hier, so ek kan hou'n oog op jou."
  
  
  Hy het'n paar stappe om te die linkerkant, totdat hy byna aangeraak die atoom warhead. Die Borgia is nie die enigstes kyk na my toe kan hulle kry'n beter na my kyk en die vertrek mense. Dit het beteken dat hy geweet het dat die ego verbindings was sleg. Ek het gewonder of hierdie kennis sal my help of verhinder my.
  
  
  Ek het amper het om te skree om gehoor te word bo die lawaai van die helikopter van die vloot. "Onthou jy Maryam, Borgia?"
  
  
  "Ek sal haar terug te kry," het hy bluffed. "Hulle sal dit terug te gee aan my, of hulle sal vee hierdie hele godverlate land van die kaart af."
  
  
  "Dit is'n bietjie beskadig is," het ek gesê, rustig om verskoning te vra vir nah.
  
  
  "Wat bedoel jy, meneer?" Carter?
  
  
  "Sy was my minnares met hulle fretten as ons ontsnap rondom jou kamp."
  
  
  Manne soos die Borgia ly aan die wanopvatting dat elke vrou is private eiendom. 'n normale mens sou verkragting of probeer om te verlei so'n pragtige slaaf. In elk geval, hy sou beslis nie probeer om te maak dit'n simbool van sy hoop dat een dag het hy sal heers oor Ethiopië. Hy het gestop om te dink van haar as'n vrou met haar eie begeertes en behoeftes . En dit is hoekom my kommentaar het hom kwaad. Dit was slegs vir'n kort tyd dat hy kortliks verloor sy aandag aan die huidige omstandighede.
  
  
  Hy het'n stap in die rigting van my, hou van die swart boks met die slagdoppie in sy regterhand en hou sy vinger oor drie-kwart van'n duim uit van die skakelaar. Dit kan nie gewees het presies wat ek nodig het, maar dit was al wat ek gaan kry. Haar, duik vorentoe.
  
  
  Hy instinktief lig sy linker arm te blok my aanval. Die tyd om op te tree was toe hy besef ek duik op die drade, nie op hom.
  
  
  My hande gevind ih. Haar ih net ruk. Die top draad, wat geïdentifiseer is as die swakste, breek weg van die kontak punt van die kern warhead.
  
  
  Ek het gehoor Borgia vloek agter my. Haar gedraai om te gaan met hom. Pointlessly, het hy omgekeer die skakel'n paar keer. Hy gryp die enigste draad wat was nog vas en ruk dit; dit het ook af. Die Borgia nou niks gehad het in hul hande, maar'n ontsteker verbind tot die sand van die Danakil Woestyn. Soos gerapporteer deur die ambassade het af en swaai oor ons koppe. Ek hoop dat iemand sal kom deur, want as ek bly hier alleen, ek wil'n werklike probleem. Hy oorleef die Danakil kruising een keer, maar die kanse om dit te doen in die eerste of tweede was skraal.
  
  
  Borgia gestop probeer om kontak te maak met die skakel, en die mense het nie staar ongeskik by my. Hugo rustig trek dit uit sy skede.
  
  
  "Carter, jou bliksem," het hy gesê heftig.
  
  
  Ek het niks meer om te sê aan die Borgia. Wanneer Hawke my gestuur het op hierdie sending van die dag het ons het'n afspraak by'n restaurant in voorstedelike Washington, het hy gesê hy het nie geweet of dit was Killmaster se werk of nie. Hierdie oplossing is deel van my opdrag. Die Borgia het ook baie belangrik kontakte in Ethiopië.
  
  
  Nou dat die Algemene Sahele was dood, ek het nie geweet watter soort van moeilikheid hy kon veroorsaak weer. Naas, emu graag detonerend dinge soos kernplofkoppe te veel om te sien nen as'n nuttige burger.
  
  
  Haar, stap na hom, Hugo daarop gemik om die emu by vou die dollar. Hy gooi'n nuttelose ontsteker op my. Ek koes, maar die beweging verhoed dat my uit te neem van doel. Borgia probeer om te hardloop oor die los sand, maar hy het te min ondersteuning. Met sy linkerhand, ego gryp haar deur die kraag en gooi haar op die grond. Elke stam se wapen gevang die emu in die keel as dit val op die top van hom, en die stilet gedompel in die emoe se bors.
  
  
  Hy staan op en beduie met sy hande. Twee helikopters het. Dan is een van hulle skielik omgedraai. Dit geland het op die sand, 'n paar meter weg, en'n Mariene sersant gespring uit dit.
  
  
  "Ek sien jy het geneutraliseer die ego, meneer," het hy gesê.
  
  
  "Ja."
  
  
  Hy draai na die helikopter en geskree. "Stel die bevelvoerder voordat hy ten volle uitgange deur middel van die radio kontak sones."
  
  
  — Was dit bevelvoerder in die lug met die eerste helikopter, Sersant?"
  
  
  'Art.'
  
  
  "Dit is nog steeds'n groot storie vir die vliegdekskip kantien vanaand."
  
  
  Die ego glimlag perfek uitgespreek my gevoelens.
  
  
  Luitenant Bevelvoerder William K. Shadwell nie lief vir my met al sy hart. Soos die meeste soldate, hy het nie weet nie veel oor die BYL. En die feit dat hy geweet het wat nie gerus te stel hom. En my mening van nen ego het my nog minder gelukkig. Sy het om te sit dit eenkant terwyl ingenieurs het voortgegaan om te breek die kernplofkoppe en laai ih aan boord van helikopters. Ons het'n lang en baie onaangename gesprek.
  
  
  "Ek erken dat ek het'n paar ernstige foute, Mnr Carter," het hy gesê op die laaste.
  
  
  "Hou erken dat, Bevelvoerder," het ek voorgestel. "Die vertrek op die tweede helikopter is lafhartig. Dit is'n aanklag, en hy is amper uit sy kop te maak'n ego beheer."
  
  
  Om mee te begin, die tweede keer wat hy verlaat het, het hy beter. Hy gaan sit agter die laaste helikopter af te neem, saam met my. Ons omkring die gebied, is nou verlig deur die son. Kernplofkoppe was in ander helikopters, en'n paar van die vliegtuie moet reeds veilig wees op die draer. Tot nou toe, die krimpvarkie Ethiopiese magte het nie'n ondersoek van stapel gestuur in ons skending van IH lugruim. En dit lyk vir haar dat die Sahel se bestellings sal van toepassing wees op beide kante van ons missie. Die vuurpyle lê in die woestyn soos'n stukkie van die geval, versteende woud. En hulle sou daar gewees het vir'n lang tyd as niemand gevind het ih.
  
  
  "Mnr "Carter," Bevelvoerder Shadwell het gesê, " wat is hierdie Borgia?"
  
  
  "'n talentvolle besetene. Hy wil hê om te geword het van die keiser van die Oos-Afrika en begin die tweede Wêreldoorlog III. Die kernplofkoppe wat ingesamel is deur jou mense was daarop gemik om Kaïro, Damaskus, en Tel Aviv.
  
  
  "Hy was beslis mal. Hy was gereed om te blaas ons almal. 'n enkele kern warhead sou genoeg wees, maar'n ketting reaksie sou dek hierdie hele deel van die wêreld in radioaktiewe neerslag."
  
  
  Ons was halfpad oor die Rooi See toe Shadwell gevra om'n ander spin: Carter, hoekom kan nie hierdie Ethiopiërs hou hul kernplofkoppe?
  
  
  Hy kyk na die sand, nou skaars sigbaar in die skemer. Hy het gedink van die kameel karavane die maak van hul pad deur die Danakil woestyn . Toe het hy gedink het van Maryam.
  
  
  "Hulle het beter dinge," sê ek.
  
  
  
  
  
  
  Oor die boek:
  
  
  Die verdwyning van vuurpyle rondom Egipte en Israel het gelei tot verwyte tussen die twee lande. Maar BYL, die President se uniform intelligensie diens, het betroubare inligting wys in'n ander rigting, na Ethiopië se Danakil, Odin om die laaste streke van die wêreld, waar'n verraderlike italiaanse noem homself Algemene "Cesare Borgia" was wat betrokke is in die afstootlike aktiwiteite. 'n man sonder berou, op die manier om krag. Dop af en die vernietiging van die Borgia in hierdie swaar gewapende stad, in'n woestyn gebied vol van dryfsand, is'n byna onmoontlike taak, selfs vir Carter. Maar die behoefte om te breek die kern wapens wat goed kan sneller die tweede Wêreldoorlog III is die moeite werd, selfs ten koste van swaar ongevalle... Carter se enigste vennoot was Maryam, die mooi dogter van'n Ethiopiese hoogwaardigheidsbekleder.
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Nick Carter
  
  
  Kontrak in Kathmandu
  
  
  vertaal deur Lev Shklovsky in die geheue van sy verlore seun Anton
  
  
  Die oorspronklike titel van Die Kathmandu Kontrak
  
  
  
  
  Die eerste hoofstuk
  
  
  Hy was vinniger en ratser as wat hy gedink het. En hy was dodelik. In die een hand, het hy gehou'n stewige hout klub die grootte van'n voorhamer, in staat om van die verdeling van my skedel in honderde van bloedige fragmente. 'n menslike been reeds breek onder agt-en-'n-half pond van die druk, en'n man wielding'n klub kan maklik van toepassing drie keer dat die krag.
  
  
  Nodeloos om te sê, ek was nie van plan te laat dat dit gebeur.
  
  
  My voete gegly op die gladde vloer as hy lunged vorentoe aan te val. Hy het geslaan uit, swaai die kolf, wat van voorneme is om te breek my ribbekas . Ek beantwoord dit die manier wat ek geleer het, die manier wat ek beoefen dit oor en oor weer met groot pyn en moeite. My liggaam beweeg instinktief; die aksie was byna'n refleks. Hy ruk na regs, buite die bereik van die leiding wat swaai stadig in die lug. Ek kon dit hoor fluit in die lug, maar ek was nie van plan om daar te staan doelloos totdat ek voel dit tref my in die ribbes, vergruis my bene en spiere met die ontsettende krag van'n stoomroller. Hy geblokkeer die aanval deur klap sy hande en voorarms teen die opponent se arm. My callused hand klap in die man se elmboog. My ander hand aangeraak ego se skouer.
  
  
  Vir'n oomblik, hy was verlam. Dan het hy probeer om terug te stap en druk die kolf weer. Maar nou is my reaksie tyd was beter as my ego. Ei duif uit voor hy kon gebruik om sy wapen, gryp ego se mou en trek hom sluit. Ego warm asem
  
  
  dit gly af oor my gesig soos ek lig my ander hand. Dit veronderstel was om te wees die finale slag, die wrede slag van my hand wat uiteindelik bemeester het dit'n week gelede.
  
  
  Sy is gevra om haar te samel hand vir'n skerp skop met haar hak om die ego se ken. Maar voor ek kon beweeg, het hy gryp my been en verslaaf sy voet om my enkel. Met een vinnige flick van my ego, die teiken leun terug, buite bereik van my hand, en ons was albei op die vloer. Hy bereik vir die kolf, probeer om te kry hou van die dodelike wapen.
  
  
  My teenstander was hygend, byna buite asem, probeer om te klop my af. Maar ek het nie beweeg nie. Hy druk sy knieë teen die binnekant van sy ego polse met al sy gewig agter hulle, wat veroorsaak dat die helse pyn op die regte punte van die ego druk in sy hande. Die bene van die pols is belangrik as jy wil om iemand dood te maak, en my knieë het verlam die ego van die Rivnenskaya hand genoeg is om te wees weggeruk deur die Bidu se verswak skelmstreke.
  
  
  Dit was gedruk teen Bod ego se nek. Ego se gesig draai rooi wanneer haar gestamp in sy adam se appel, en gedreig het om te onderdruk emoe se lugpyp. Maar dan hoor ek hom klap sy hand op die goed-afgeronde hardehout vloer.
  
  
  Dit was die teken hy was wag vir.
  
  
  Hy het dadelik teruggedeins en staan op. Hy buig van die heupe af, gehelp om sy teenstander uit die vloer, en kyk as hy buig ook. Hy draai om aan te pas sy aan-bok, die voorgeskrewe rok oor die rowwe wit stof. Die hemp was knoop met'n indrukwekkende swart gordel van die sewende stap. Sou dit onbeskof wees as hy skoongemaak sy klere sonder draai sy rug op my. Ek het gewag vir hom om terug te draai na die gesig staar my. Dan sit hy sy hand op my skouer en knik, glimlag goedkeurend.
  
  
  "Dit is nie soos wat jy kry beter en meer ratse elke dag, Joo-Mok," my instrukteur het gesê met'n glimlag.
  
  
  In die Ego se moedertaal-Korea, die naam beteken " Vuis." Hy was tevrede met die kompliment, want hy was die beste martial artist in ons regering en kon nie bekostig om te gebruik om sy ego se hulp. En Meester Joyoung was nie die tipe om te wees kwistig met lof. Hy was nie in'n haas te gee komplimente, tensy hy voel hulle is werklik verdien.
  
  
  "My vaardigheid is jou vaardigheid, Kwang-Chan-nim," het ek geantwoord, met behulp van die korrekte term vir die posisie van die instrukteur.
  
  
  "Jou vriendelike woorde is baie ruim, my ander." Na wat, ons albei stil, geklem ons vuiste en die totstandkoming van die ih om ons kiste in die klassieke Wa van Geestelike en Fisiese Konsentrasie, 'n houding van totale en totale aandag.
  
  
  "Kwang-jang-nim kyo kyung-nee," Haar gebreek het, draai om te buig voor die man langs my. Hy was die mees gesofistikeerde menslike masjien het sy nog ooit gesien het.
  
  
  Hy het teruggekeer in my boog en het my gelei na die uitgang van die po dojang, die goed-toegeruste gimnasium waar ons spandeer die meeste van die dag. Aan die einde van die dag, ons het albei draai en buig. Hierdie eenvoudige ritueel het beide die wedersydse respek van die meester en die student, en die respek vir die gimnasium as'n opvoedkundige instelling. Hoewel dit lyk dalk vreemd, al die beskaafde niceties wat rondom so'n wrede aktiwiteit is'n integrale deel van Keng-doen en die koreaanse vorm van karate, taekwondo.
  
  
  "Dankie dat jy weer, Meester Joen," sê ek. Hy knik, verskoon homself, en verdwyn deur die kant deur wat gelei het tot die Ego se kantoor. Haar skaal was loop af in die saal na die storte toe het'n man het gekom om die hoek en geblokkeer my pad.
  
  
  "Jy stink soos'n bok, Carter," het hy gesê met'n gemoedelike lag. Maar daar blyk te wees'n wenk van die onuitgesproke kommer in die glimlag.
  
  
  Dit was nie maklik om te ignoreer selfsug of'n stinkende sigaar. Maar sy was nie'n grap, want Hawk is nou op soek na my met koue en byna die berekening van die bepaling. As Direkteur en Hoof van die Bedrywighede van die AH , die mees geheimsinnige en dodelike tak van die Amerikaanse intelligensie, ego was nie ligtelik geneem word nie. So sy was gevoed'n eerbiedige stilte.
  
  
  — Jy ken my goed, het jy nie?"
  
  
  'n vuil, swart, stinkende sigaar hang tussen ego se lippe, en'n knaag draad is gehou tussen die ego se tande. Hy het met dodelike erns, en ek het myself gevind waar ek beweeg my kop op en af asof ek skielik hardloop uit woorde.
  
  
  -"Hoe ken jy my, meneer?" het hy gesê op die laaste.
  
  
  "Dit is al te ware," het hy gesê. Hy was op soek mimmo na my, sy oë op'n verre punt. "Hoe is jou begin?" "Wat is dit?" vra hy na'n oomblik.
  
  
  Toe ek op'n missie in Nieu-Delhi, ek is getref in die bobeen met'n stilet wat lyk soos my eie kosbare Hugo. Maar die wond was genees goed, en afgesien van'n effense slap wat sou gou verdwyn, hy was in'n redelik goeie vorm. "Dit is niks om oor bekommerd te wees... net'n schrammler wat jy kan byvoeg by die lys. Maar andersins is ek fine.
  
  
  "Ek was in die hoop om te hoor dat," my baas het geantwoord. Hawk getrek uit'n half-gekou iso rta sigaar en begin pacing heen en weer op sy voete. Hy kom uit'n asem van die senuspanning; ongemak, selfs wanneer hy probeer om'n grap te maak en het my vertel hoe moeilik dit was om te kry'n goeie havena hierdie dae. Maar ek het geweet dat sigare was die laaste ding op sy kop.
  
  
  — Hoe sleg is dit hierdie tyd, meneer ?" Ek hoor haar in my kurktrekker. Hy het nie eens lyk verbaas dat ek wil lees sy gedagtes. "So erg soos dit kry vir ons," sê hy ingedagte. - Maar... dit is nie die plek om te praat oor dit. Neem'n stort eerste, en kom dan na my kantoor in, sê, die helfte van'n uur. Is dit genoeg om skoon te maak'n bietjie?
  
  
  "Ek sal daar in twintig minute."
  
  
  Soos ek gesê het, Rivnen was by Hawke se kantoor twintig minute later. Ego se gemoed vererger, en lyne van opwinding en bekommer verskyn op die hoeke van die rta se ego en nou geplooide voorkop. Hy kyk op sy horlosie, wys na'n stoel, en sit sy hande op die stoel. Stoot eenkant'n kristal asbak gevul met nie minder nie as ses butts van sy gunsteling stinkende sigare, Smous het opgekyk en het vir my'n moeg, bekommerd glimlag.
  
  
  — Wat weet jy oor Senator Golfield?"
  
  
  Haar ego het nie haar vra om te herhaal die naam nie, maar het dit ontspan en val in'n stoel. "Kom ons begin met die feit dat hy is een van die mees gerespekteerde mense in die regering. Hy is ook die hoof van die kragtige Gewapende Magte Komitee. Dit is grootliks te danke aan die grootte van ons begroting, as ek onthou dit korrek. Verlede jaar, is hy herkies vir'n derde termyn. Nogal'n indrukwekkende ding, as jy dink oor dit. Iets soos sewe en sestig persent van die stemme wat uitgebring word. Die kiesers se ego's heeltemal geïgnoreer party belange. Hulle is net Golfield hotelle... en hulle het die ego.
  
  
  "Ek is bly jy is nog steeds die neem van die tyd om te lees die koerante," Hawk geantwoord. "Maar een ding wat jy nie gelees het nie, Nick, is dat Golfield is in die moeilikheid, groot moeilikheid."
  
  
  Hy leun vorentoe in sy stoel. Nasionale sekuriteit was nie vir AI . As ek gehad het om te gaan met Golfield se probleme, sou dit net wees omdat die senator se probleme het versprei oor die buite swembad. Maar ek het geen idee watter soort van moeilikheid die senator was van plan om te kry in. Die president het my gister op geen bepaalde tyd, en wat hy gehad het om my te vertel was nie baie goed nie. Kyk, ek sal speel dit reguit met jou, want ek dink jy weet reeds die rede waarom ek wil om te praat met jou.
  
  
  As die Wit Huis is die roeping, Golfield se kommer sou natuurlik'n bedreiging vir die internasionale sekuriteit en wêreld orde. So ek knik, het my mond, en gewag.
  
  
  "Golfield is'n wewenaar. Jy kan lees dit ook. My vrou het gesterf in'n motor ongeluk vroeg verlede jaar. 'n sinnelose tragedie, vererger deur die feit dat sy het nie net haar man, maar ook twee kinders. Tweeling, 'n seun en'n meisie. Ek verwag haar persoonlik, Nick, maar dit het niks te doen met hierdie operasie. Sy ego het ook geweet dat sy vrou. Ek was lief vir haar baie lief is en nog steeds mis haar vreeslik. Haar ook gedateer die Golfield kinders. Ordentlike, sinvolle kinders wat enige mens kan trots wees.
  
  
  Hy gaan staan skielik, kyk af na sy hande, en ondersoek sy naels; 'n geel nikotien vlek het een op'n tyd af in die ego van sy wysvinger. Ek het nie iets sê, wag vir hom om my te vertel wat aan die gang was.
  
  
  "Wel, jy het ontvoer is, Nick," Hawk gesê skielik. Beide van hulle. 'n seun en'n meisie.
  
  
  "Ontvoer ? Waar...? Wat het gebeur?'
  
  
  "Die kinders was met'n rus met'n groep. 'n onderwyser en'n paar studente is rondom die skool hier in Washington dat hulle bywoon. Hulle was in Griekeland vyf dae gelede. Dan die senator het'n boodskap ontvang. Hy het bygevoeg in'n fluisterstem ," En die president, ook."
  
  
  — Waar was hulle op daardie oomblik?"
  
  
  "In Athene," het hy gesê. — Maar dit beteken niks nie, want nou is nie in Athene nie, Nick. Een of ander manier hulle gesmokkel deur middel van die lande, hoewel ons nog nie weet hoe dit gedoen is. Maar ih is nie meer in Griekeland.
  
  
  "So waar is hulle?"
  
  
  "In Nepal.'
  
  
  Hy laat my sin maak van dit, en selfs wanneer ek het gedink oor dit, dit is moeilik om te glo. 'Nepal?'- herhaal dit. Ek het'n beeld van die sneeubedekte pieke, hippies.
  
  
  Niks anders nie, niks. - Hoekom, Kostya van God, moet ek jou daar?
  
  
  "Om te help met die finansiering van die revolusie, wat is die rede waarom," het hy gesê. Stem hoekom het die president vra jou om aan te sluit AH. Want Nepal is nog steeds'n monargie. Die koning het absolute mag. - ja... "Daar is'n verkose regering, die wet, maar die koning het behoue byna volledige en totale beheer oor die land. Nou, soos jy weet, Nepal is'n wig, 'n buffer sone. Dit kan klein wees, nie veel groter as Noord-Carolina, maar dit beteken nie afbreuk aan die belangrikheid daarvan, veral as dit is'n klein land in die middel van'n konfrontasie tussen China en Indië. En op hierdie punt, die koning is welwillende na die weste.
  
  
  "Maar dit is nie die rewolusionêre in Nepal."
  
  
  "Eintlik. 'n suksesvolle linkse revolusie daar in Nepal sou van die buffer sone, en moontlik lei tot die politieke anneksasie van die gebied deur die Beijing. Jy weet wat gebeur het aan Tibet. Wel, dieselfde politieke scenario, en die dieselfde politieke vetes, kon gewees het net so suksesvol geïmplementeer in Nepal. En as Nepal val na Beijing, ons weet nie wat sal gebeur na Indië of die hele vasteland."
  
  
  — En wat doen die Golfield kinders het te doen met dit?" Ek het gevra, selfs al het ek geweet rumatiek voor ek selfs gevra kurktrekker.
  
  
  Ih sal gegee word vir diamante ter waarde van een miljoen dollar. Stem oor wat hulle moet doen oor dit, N3, " het hy gesê. Hy leun terug in sy stoel en slaan sy vuis op die tafel neer. "Een miljoen as Golfield ooit wil om te sien sy kinders weer... dit is die lewe. Een miljoen wat ons nie wil hê om te betaal as dit is naby aan ons. So ek het hulle op die klassieke buyout opsie. Betaal die ontvoerders se lone, en China sal neem Nepal asof niks gebeur het nie. Geen losprys betaal, en Golfield net het twee baie dooie kinders.
  
  
  — En jy wil my om dit te gee aan hulle, het jy nie?"
  
  
  "En ek het dit terug," het hy gesê. 'Verstaan?'
  
  
  "Bring dit... en haal..."
  
  
  "Nie net die diamante, maar die Senator se twee kinders. Stem hoe die president wil om dit te gedoen word, is baie eenvoudig."
  
  
  Daar was niks wat maklik oor die taak. Nie op alle.
  
  
  "Dit sal nie so maklik nie," sê ek.
  
  
  "Stem hoekom is jy hier, N3." Hy glimlag moeg, bereik uit, en druk die interkom knoppie met een vinger. "Jy kan vra die senator om in te kom," het hy gesê die sekretaris. — Jy beter wil dit hoor eerstehands. Dan sal jy minder geneig wees om'n fout te maak, Nick. Daar is geen ontken dat Senator Golfield'n indruk gemaak het... Sy gesig was vierkante en skerp gedefinieer nie, maar dit was nie meer die gesig van'n man wat uitstralen vertroue en vasberadenheid. Hy lyk bleek en verwese as hy in die kantoor. Hy val in'n stoel en toegelaat Hawke te stel homself.
  
  
  "Hulle is net kinders, tieners," het hy mompel. "Ek kan nie bly staan nie nie dat mense kan net ontvoer kinders, maak hulle dood, en nie bekommerd wees oor dit. En hulle het regtig gedink die Swart September beweging was onmenslik. Hulle het gevind dat'n paar van die gyselaars... op my onkoste.
  
  
  Ten koste van almal van ons, hy het by homself gedink.
  
  
  Golfield kyk in my rigting en skud sy kop droewig. — Jy is hoogs aanbeveel om my, Mnr Carter. Hawk sê jy is die enigste een wat kan hanteer.
  
  
  "Dankie vir die vertroue in my, Senator," sê ek. — Maar kan ek hom vra wat oor wat, voor jy my vertel presies wat gebeur het?"
  
  
  "Van die kursus."
  
  
  "Hoekom het jy nie kontak met die Nepalese regering? Waarom al hierdie geheimhouding? Die rede waarom die stilte? Miskien is dit'n dom kurktrekker, maar ek het gedink dit was die regte kurktrekker.
  
  
  "Dit is nie'n dom spin, Mnr Carter," het die senator geantwoord. Hy trek'n wit, verkreukelde koevert uit die sak van sy doublet. Gegewe die toestand van die papier, ek het nie besef dat baie mense het reeds bestudeer dit.
  
  
  Hy het dit aan my, en dit ondersoek dit noukeurig. Die nen het'n griekse poststempel, en dit was gestuur om Athene. Binne-in was'n koolstof-kopie vel, sonder water, netjies gevou drie keer. "Masjien te skryf," sê ek. "O, hulle is baie professioneel, Mnr Carter. Byna skrikwekkend, " het die senator mompel donker.
  
  
  Die brief het die volgende inhoud:
  
  
  SENATOR: GINNY EN DIE MARK IS NOG STEEDS LEWENDIG. MAAR NIE IN ATHENE. IN NEPAL, HULLE IS IN'N GOEIE GESONDHEID. JY HET OM TE BETAAL ONS EEN MILJOEN DOLLAR TE SIEN IH WEER. MAAR NIE IN KONTANT. BETALING MOET GEMAAK WORD IN DIAMANTE. ONS SAL U IN KENNIS STEL VAN DIE KONTRAK SO GOU AS MOONTLIK. MOENIE PROBEER OM TE VIND DIE KINDERS. AS DIE NEPALESE REGERING IS IN KENNIS GESTEL, HULLE SAL DOODGEMAAK WORD. DIE DIAMANTE HIER MOET WEES OP DIE 27STE VAN HIERDIE MAAND. NIE LATER NIE OF DIE KINDERS SAL DOODGEMAAK WORD. MOENIE PROBEER OM KONTAK TE MAAK. ONS SAL VERDUIDELIK ALLES AAN JULLE IN DIE TYD.
  
  
  "Dit is twee sondae van nou," Hawke gesê. "Vir twee sondae voor die koop van hierdie blink dinge en gaan Kathmandu."
  
  
  Ek het haar gevra. "Hoekom Kathmandu? Hoekom nie'n ander stad?"
  
  
  "Ek het nie gesien haar gister, ek was in gesprek met my dogter," het die senator geantwoord. "Die oproep was teruggevoer word na Kathmandu se belangrikste telegraaf kantoor, wat ook dien die hele land. Selfs huise met private telefone is nie toegerus is vir'n lang-afstand oproepe."
  
  
  — Wat het sy vir jou sê?"
  
  
  "Baie min, ek is jammer om te sê. Hulle sal nie toelaat dat jy met my praat vir meer as'n minuut of so. Maar dit bevestig alles wat jy net lees. Sy het vir my gesê hulle was desperaat. En sy het my vertel wat die geld was.
  
  
  "Ja," Hawk het vir my gesê hulle is hier as gevolg van jou. Enigiets anders?"
  
  
  "Niks," het hy gesê. "Sy en Mark is veilig... dit is, so lank as wat nodig is. En sy is vreesbevange, Carter. God, hierdie kind is bang.
  
  
  — Ek blameer haar nie, " mompel ek. "Dit is nie die mees aangename ervaring vir iemand wat... Hoe oud het jy sê jou kinders is, Senator Golfield?"
  
  
  "Sestien, het twee maande gelede." Hy vou sy hande in sy skoot en probeer om vas te hou, maar ek het gesien dat hy was skud en kan nie beheer oor sy emosies. "Ek het ih se instruksies presies," het hy gesê op die laaste. "Ek het geen idee gehad dat die internasionale sekuriteit was op die spel, totdat ek was vertel waarom die kinders is gehou vir die losprys. Maar nou dat daar is'n moontlikheid dat Nepal sal'n satelliet staat van Beijing..."
  
  
  "...dit is noodsaaklik dat die rewolusionêre is gestop, " Ego Hawke onderbreek.
  
  
  "Presies," Golfield gesê.
  
  
  "En die miljoen dollar?"
  
  
  "Die president het reeds geneem sorg van daardie," Hawke het vir my gesê. "So, my werk is om nou te koop die rowwe diamante en lewer ih deur die sewe en twintigste van die maand, kry die Senator se twee kinders na veiligheid, en dan terug die klippe," sê ek. "Dit gee my nie veel tyd nie."
  
  
  "Ons het nie'n keuse nie," Hawk gesê grimmig. "Jy dink jy kan dit hanteer?"
  
  
  — Ek sal my bes doen, meneer . Maar iets anders... ek kyk na Hawke, wat het'n vars sigaar tussen sy dun, saamgeperste lippe. "Presies hoe kry ek hierdie diamante deur die doeane by die grense ek steek nie?"
  
  
  "Contra." het hy geantwoord. Hy vaste sy blik op my.
  
  
  "Smokkel, meneer ? Hy knik. "Maar daar is'n paar dinge wat gereël kan word..."
  
  
  Ek was onderbreek deur Hawke se monotone stem . "Die Wit Huis nie wil hê dat enige ander regerings om betrokke te wees in hierdie spesiale operasie. Dit moet heeltemal ons besigheid en heeltemal geheim. As ons vertel iemand anders, veral die Nepalese Regering, dat ons gaan om te skip $ 1 miljoen se diamante aan daardie land, ons sal waarskynlik moet'n verduideliking. Ons het net nie tyd om te kom met'n redelike storie."
  
  
  Senator Golfield druk sy vingers na sy tempel. "En wie weet waar hierdie partizan agente of informante is? As hy selfs dink die Nepalese regering het die wind van hierdie Della, dan is my kinders kan... Hy sug. "Jy is reg oor dit," het ek gesê. "Daar is'n kans ek sal onder toesig sodra hulle weet dat die diamante is op pad."
  
  
  "Om seker te maak jy volg ih se instruksies," Hawke bygevoeg. "Wat beteken dit dat niemand anders weet oor hierdie losprys."
  
  
  "Smokkel..." ek het geweet dat dit kan lei tot groot komplikasies.
  
  
  — Dit is die enigste manier, Nick. Dit is die enigste manier waarop ons kan kry die diamante daar, in so'n kort tyd, en hou dit'n geheim.
  
  
  Senator Golfield staan op, bedank ons vir die neem van ons opdragte. Ego se hand was firma, en die kwaai kyk in die ego se oë verraai wat hy moes gevoel het binne-in.
  
  
  Toe hy weg is, het haar ma het omgedraai om te Smous. Hy was reeds besig om op'n script wat ek sal speel die belangrikste rol. "Jy kry'n bank tjek, Nick. Iets wat jy kan draai in'n miljoen dollar in die Switserse frank."
  
  
  — Ek dink ek moet begin werk onmiddellik, meneer ?"
  
  
  "Môre. Het hy getrek uit'n geel notepad rondom die trekker, 'n stoel, en ondersoek dit noukeurig. "Maar voor jy gaan na Amsterdam, gaan na jou tandarts."
  
  
  "Meneer ?"
  
  
  "Jou eie tandarts is genoeg. Dit is getoets en hou nie'n sekuriteit risiko. Maar vertel nie die emu enige meer oor die werk wat jy wil hê hulle om te doen.
  
  
  Ek geniet die luister na die deel wat ek tyd gehad het om uit te sorteer. Ek het nog'n baie om te kom met wanneer situasies ontstaan het.
  
  
  Hawk klaar sy inligtingsessie en opgestaan uit sy stoel. — Ek is toe op jou, Nick. Die President, en ek moet sê Golfield, sien uit daarna om die sukses van hierdie sending.
  
  
  Daar was nog steeds'n baie om uit te sorteer voor haar, neem'n reis na Amsterdam.
  
  
  Onder ander dinge, daar was dat die besoek aan my tandarts waar ek was bekend as: Nick Carter.
  
  
  Maar nie soos: Carter, Nick, Killmaster N3.
  
  
  
  
  Hoofstuk 2
  
  
  
  
  Almal ontvang hul bestellings.
  
  
  Dit was die maklikste ding vir Golfield. So gou As wat hy ontvang die boodskap van die ontvoerders, emu is meegedeel dat die koerier sou wees om'n sekere Nicholas Carter van die ego van sy eie kantoor. Ons wil nie enige kanse te waag. Ek het gewoonlik voorgee om te wees'n werknemer van Saamgesmelt Pers en Draad Dienste, maar Smous nie dink wat sal werk as'n dek, veral wanneer ek was so ver weg van die huis.
  
  
  AH se bevele was veel meer direkte. Die Wit Huis wil die russiese nedersetting te slaag sonder'n haakplek. As iets verkeerd gaan, as iets verkeerd gaan, Hawk sal aangaan die president se kommer.
  
  
  My bestellings is reeds aan my gegee op'n goue skinkbord in my inligtingsessie by Hawke se kantoor. Net voor hy was oor te neem'n taxi na die lughawe, het hy verpak alles terug. "Nick, dit is aan jou," Hawke gesê. "Geen revolusie. Geen dooie kinders. Geen vermiste diamante.
  
  
  Al wat ek kon doen, was knik. Dit was, om dit sag te stel, 'n onaangename situasie wat betrokke is'n baie versigtig, maar haastige beplanning, wat mag gewees het een van die baie redes sy het die vorige dag besoek haar tandarts, Burton Chalier.
  
  
  "Nick, jy is nie ernstig nie..." het hy gesê.
  
  
  En hy het gesê, " Bert, doen my'n guns en moenie my vra nie." Glo my, daar is'n rede vir my waansin. Ook, hoe lank het ons het bekend mekaar?
  
  
  'Professioneel? Vyf jaar.'
  
  
  "Sewe," het hy reggemaak haar. "So, as ek vra wat jy vir'n spesiale kroon vir een om my laer kiestande, wat sal jy doen?"
  
  
  Hy sug en haal sy skouers op, gee my'n moeë tandarts se glimlag. "Dan sal ek sit op'n spesiale kroon sonder om te vra wat dit is."
  
  
  "Jy is'n goeie man, Burton Chalier," sê ek. Dan het hy leun terug in sy stoel, en het sy mond geopen.
  
  
  Chalier het om te werk sonder'n woord.
  
  
  Ek was bly dat hy my vertrou, want sonder die Ego se spesiale ervaring, my plek in Rusland sou begin het met die verkeerde voet of eerder met die verkeerde tand. Hierdie dinge hersiening my gedagtes as sy is verkoop op'n Boeing 747 visvang trip na Schiphol, Amsterdam. Toe die lugwaardin terug met my dubbel whiskey en water, ek laat my oë dwaal oor haar liggaam, voel haar met'n honger blik, dan kyk na al die mense wat gewerk het in die top-geheime laboratoriums van die AH . Hulle is onoortreflike helde, want sonder ih kennis en vaardighede, Rusland se eie plek sou nooit behoorlik begin. Op daardie oomblik, 'n doek tas met die mooiste dubbele bodem ooit geskep deur die mens hande was heerlik in die buik van die vliegtuig. Sonder hierdie slim weggesteek sny, ek sou nooit in staat was om te kry Wilhelmina se luger deur die minder gesofistikeerde elektroniese toerusting van die lughawe, om nie te praat van my ander twee gunstelinge, Hugo se stilet en Pierre se klein rigiditeit.
  
  
  Nog steeds, dit was'n vreemde gevoel om daar uit, duisende voete bo die Atlantiese oseaan, sonder die drie waardevolle metgeselle ek was so gewoond aan. Hy het nie maak die skouer pistoolsak wat gewoonlik gehou die Luger. Die suede skede gewoonlik gedra op'n stilet was nie gegord om my voorarm. En daar was geen metaal ding wat nie vryf teen my bobeen: die klein gas bom wat ek liefdevol en met die bynaam Pierre.
  
  
  Die volgende ses uur sal die maklikste van alles, want teen die tyd dat ek daar aankom in Amsterdam, ek sal nie het tyd om te ontspan, sit met'n glas in my hand, en laat my gedagtes en oë dwaal'n bietjie.
  
  
  Op hierdie punt, het hulle probeer om ontslae te raak van die pragtige ding in'n denim romp en bruin suede baadjie. Hy het geweet dat haar tipe. Maar ek het geweet dat dit vanaf die besige strate van Hong Kong, die meer verwaarloosde dobbel maatskappye van Macau, die veel meer gevaarlik, maar ewe besig sentrale strate van Manila, Singapoer, en Taipei. So ver As wat ek kan vertel, sy was Eurasiese, met ongelooflike lang, reguit swart hare en die meeste wulpse lyf hierdie kant van die Tropic van Kanker.
  
  
  Sy sit twee sitplekke in'n ry van drie mense, wat leun die rigting van die venster, haar dun skouers geboë, haar oë op die boek wat sy was om te hou met beide slanke hande. Dit kan nie gehelp word nie. "Sal ek jou vertel wat gebeur op bladsy een-dertien?" Ek het gesê dit met'n grynslag, met die hoop dat sy sou antwoord.
  
  
  Sy kyk op, ignoreer die grynslag, en sê met'n meer verwarring en selfbeheersing as wat ek verwag het: "Vergewe? Ek het nie hoor wat jy sê.
  
  
  "Ek het haar gevra of ek kon vertel wat gaan aan op bladsy een-dertien."
  
  
  "Nie vir ewig," het sy gesê. "Dit is reeds op die bladsy..." en sy kyk af na haar boek, veertig. Dit sou onregverdig wees.
  
  
  Nah het geen spoor van'n aksent. Haar stem was absurd Sentraal-Amerikaanse, hoewel uiterlik daar was baie tekens van die geheimsinnige Ooste. "Wil'n drink?" Ek het gevra, die bekendstelling van myself. "Dankie," het sy gesê. "My naam is Andrea. Andrea Ewen, Mnr Carter.
  
  
  "Nick," het hy reggemaak haar outomaties.
  
  
  "Alles reg, Nick. Sy kyk na my versigtig, vreemd genoeg, en'n bietjie geamuseerd. "Ek wil graag'n beker wyn vir haar."
  
  
  "Wit of rooi".
  
  
  "Wit," het sy gesê. "Rooi wyn invloed op jou tande." Sy trek haar lippe vir'n oomblik terug, en haar eerste oogopslag het getoon dat sy het nog nooit aangeraak rooi wyn in al haar meer as twintig jaar.
  
  
  "Ek het'n tandarts wat sou'n baie om te werk op so'n mooi mond."
  
  
  — Dit kan verduidelik word in verskillende maniere.
  
  
  "Neem wat jy graag die beste," het hy het vir haar gesê met'n glimlag en roep die lugwaardin.
  
  
  Teen die tyd aandete was gedien het, 'n aansienlik ontspanne Andrea het oorgeskakel plekke en nou sit openlik langs my. Sy is'n vryskut-joernalis en was op haar pad na Amsterdam om te skryf'n reeks van artikels oor die dwelm probleem in die stad se jeug sirkels. Sy studeer twee jaar gelede. Nou sy voel gereed om te gesig wat ookal mag gebeur . "Al? Ek het gevra, probeer om te ignoreer die grys saak wat veronderstel was om te wees steak op my bord. "Jy wil om vrae te vra, het jy nie, Nick?" het sy gesê, nie so veel soos'n kurktrekker as'n verklaring.
  
  
  "Dit hang af van wie ons is."
  
  
  Sy kyk op na my met haar diep donker oë en glimlag breed. Maar toe sy kyk af na haar bord, die glimlag verdwyn en tucci flikker oor haar oë.
  
  
  "Ek dink die volgende drankies sal goed wees, Mis Yuen," sê ek.
  
  
  "Andrea," het sy reggestel my.
  
  
  So daar is niks vreemds oor die feit dat ons ry saam Schiphol aan die stad in die dieselfde taxi. En wanneer Andrea voorgestel dat die Ambassade Hotel, wat sy gesê het, is geleë in die sentrum van die stad teen'n redelike prys, ek het nie het om te dink twee keer voor die aanvaarding van haar bied. Maar aangesien daar is so'n ding soos" te naby aan my nek om goed te voel", ek het seker gemaak dat ons nagegaan in twee verskillende kamers. Daarna het ek deur die saal. Die hotel is geleë op Herengracht. Die pryse is baie meer anoniem as die Hilton op Apollo. Die Ambassador-Hotel is ten volle toegerus, sonder die blufferig klatergoud dat die Amerikaanse toeriste wil om te sien.
  
  
  Elke keer as ek besoek Amsterdam, ek probeer om dit te eet in'n Bali restaurant. Ih die handtekening gereg is die rys stoel. Ons was net in die tyd, en ten spyte van die tyd verskil het ons beide gevoel het, was daar nie'n meer aangename manier om te spandeer die res van die aand.
  
  
  Andrea het begin om te praat. Sy het gepraat oor haar kinderjare, haar Chinese pa, haar Amerikaanse ma. Sy was die prototipe van die meisie langs die deur, net'n bietjie meer beskaafde as haar Midwestern agtergrond voorgestel . En hoe langer ek staar na Nah sit oorkant my by die tafel, hoe meer het sy gegaan om die hotel en verder. Dit was waarskynlik my laaste dag af vir'n rukkie, en sy hotel het die meeste van dit.
  
  
  Buite die restaurant, sy was beskou'n taxi wat geslaag het deur middel van die Leidsestraat. Andrea leun op my, gesmoor'n gaap, en maak haar oë toe. "Jy ontmoet die mooiste mense wanneer jy reis," het sy gesê. "Dit was'n pragtige aand, Nick."
  
  
  — Dit is nie'n stroom tog — - haar eggenoot ontken dat die verslae wat in die media verskyn.
  
  
  AH het reeds gestuur het vir haar'n telegram om hulle te vertel waar sy was bly, maar wanneer ons terug na die hotel, daar is geen briewe wag vir my by die toonbank. As Clare kyk'n bietjie nuuskierig (en'n bietjie jaloers, ek kan dink), het hy skaars opgemerk haar. Ek het net een ding op my gedagtes op die oomblik, en Andrea het nie nodig om te wees coaxed om saam met my in my kamer vir'n finale glas brandewyn.
  
  
  "Laat my los dit," het sy gesê, die ou sin , wat, egter, het gekom om haar vol, klam lippe, het nie veel sin maak in'n heeltemal nuwe manier.
  
  
  En sy was getrou aan haar woord. So gou As ek klere uitgetrek en probeer om te sit op'n gemaklike terry doek kleed, sy klop saggies op my kamer deur. Alles wat hey het nie nodig om te sien, Wilhelmina, Hugo, en Pierre, was al die verborge weg. Haar pa kyk na die kamer een laaste keer voor die opening van die deur vir haar.
  
  
  "Haar, ek het gedink ek was dapper," sê sy in haar swart rok wat hang tot op die vloer. Die nagrok was deursigtig. Haar klein, ferm borste druk warm teen my as sy was getrek in die vsa se arms. Ek spring uit en klap die deur. Met haar vry hand, het hy dit gesluit het, en na'n oomblik versigtig laat sak haar op die bed.
  
  
  Sy het onder my, haar tong uit te steek uit onder'n sagte en honger lippe. Sy is nie'n meisie nie, en ek is nie'n skoolseun. Ek kon voel haar lang naels tekening ingewikkelde patrone op my rug. Haar tong bietjie in my mond as sy streel met haar hande op haar heupe, ek wil om te verken haar.
  
  
  "Stadig, stadig, Nick," het sy gefluister. "Baie van die tyd."
  
  
  Maar my ongeduld het die beter van my, en toe sy bereik uit en knoop my kleed, en sy het nie langer wag nie. Die kleed lê vergete op die vloer langs die bed. In die sagte geel lig, haar vel kyk duin, glad en soepel. Ek kon nie ophou bewonder haar as sy uitgestrek en versprei haar bene te laat om my oë te bewonder die sagte pels tussen haar dye. Haar gesig was begrawe in nah, draai te laat hey, al ya weet. Alles, behalwe dat dan my naam sal verskyn en die aanwysing N3.
  
  
  Die gloed vervaag uit haar pels. Nou net die grade van my reis alarm klok gloei. Ek het haar in die donker kamer, vertel haar die tyd wat dit was. Drie ure. Ek het gewag vir my oë om aan te pas by die naby-totale duisternis. Dan, stadig en geruisloos, hy het gegly van die bed af en staan op. Haar, kyk af na nah. Haar gesig na my gedraai, en sy het haar hand aan haar lippe soos'n klein vuis, soos'n blom verdor. Sy lyk soos'n kind, weerloos. Ek het gehoop sy sal nie teleurstel nie my.
  
  
  Die sleutel tot haar kamer gevind haar, waar sy laat val haar ego op die vloer. Hy kyk terug op Nah. Andrea se asemhaling is diep en selfs, en daar was geen teken dat sy voorgee om te wees aan die slaap of onskuldig. Maar iets knaag aan die agterkant van my gedagtes, 'n sesde sin van verhoogde bewustheid wat beroof my van die vrede my liggaam so dringend nodig.
  
  
  Sy is te lank in hierdie spioen handwerk. Tyd en weer, hy was gedwing om besluite te neem en risiko's te neem. Dit is dieselfde vanaand, en as ek loop deur die kamers, ek vra haar om seker te maak dat my dier instink neem nie die plek van my gesonde verstand.
  
  
  Die gang was verlate, die dik sagte mat muffling my shaggy voetspore. Die sleutel gly glad in die slot. Hy draai die handvatsel en het binne-in. Sy het haar tas op die bed, wyd oop, die onthulling van'n hopie klere en toiletware. Haar Gucci skouer sak sit soos'n trofee in die hout kabinet deur die bed. Hy losgemaak sy gespe en vroetel deur middel van sy inhoud. Ek het haar gevra vir Andrea se paspoort, met die hoop dit sal bevestig alles wat sy wil vir my gesê.
  
  
  Maar dit was nie die geval nie.
  
  
  Die volgende oggend het ons het die liefde weer. Maar die soet, lekker tuit hy het gevoel dat dit die laaste nag was weg. Die son was reeds hoog in'n metallic blou lug wanneer ek loop rondom die hotel, nog steeds sonder die bewyse wat ek gedink het wat ek nodig het. Miskien het sy net soos Hey, het hulle gesê, 'n gewone gemengde bloed Amerikaanse. Maar tot haar paspoort gesien, haar was nie van plan om die helfte so vertrou en die helfte so vertrou as laaste nag.
  
  
  As Andrea opgemerk die verandering in die bui, sy het nie wys dit. Ek was baie jammer, ek is vreeslik jammer, maar ek was nie op vakansie, en daar was nog steeds te veel om te doen om te bekommer oor haar griewe.
  
  
  Onmiddellik na'n heerlike ontbyt, het sy aangekom het by Credit Suisse. Nie baie mense net opdaag met'n miljoen-dollar gaan. So gou As ek het aangekondig dat my bedoelings, was ek begroet op die rooi tapyt. Mnr van Zuiden, een van die direkteure, het my na sy private kantoor. 'n halfuur later, het hy persoonlik getel uit net meer as drie miljoen Switserse frank.
  
  
  "Ek hoop dat jy al die regte, Mnr Carter," het hy gesê daarna.
  
  
  Ek het hom verseker dat ek kon nie meer tevrede. Dan steek hy dit met'n Virginia met die voorletters NC gestempel op die filter. "Miskien het jy sou so vriendelik om my te help met nog'n klein saak," sê ek.
  
  
  "Wat is dit oor, Mnr Carter?"
  
  
  Hy laat die rook ontsnap rondom die hoek van die rta. "Diamante," sê ek met'n groot glimlag.
  
  
  Van Zuiden het my al die inligting wat ek nodig het. Selfs al Amsterdam en Antwerpen is twee van die grootste diamant sentrums in Europa, dit kan jy om te shop sonder om te veel aandag. So ver As wat ek geweet het, was ek reeds dopgehou word deur een of meer Sherpa agente.
  
  
  In werklikheid, ek het'n vae en ontstellende gevoel dat ek gekyk het toe haar man het deur die bank'n paar oomblikke later. Hy het gestop om te bewonder die vertoning geval. Nie so veel nie, want ek wou iets nie, maar omdat die weerspieëling van die venster glas het my die geleentheid om te verken die ander kant van die straat. Iemand was om te huiwer in die voorkant van die koffie, sy gesig weggesteek in die skaduwee. Toe ek by die hoek, ek ruk my kop rond, maar al wat ek gesien het, was mense wat winkels en mense gaan om te werk.
  
  
  Nog steeds, die gevoel het nie weg te gaan wanneer hy opgetrek na die Grand Central Station'n bietjie later. Die verkeer op die Damrak was te swaar om te sien as my motor was wat gevolg het. Sodra ek het na die stasie, was dit makliker om in te meng met die skare. Ek het haar'n retoerkaartjie na Die den Haag, wat is oor'n vyftig-minute met die trein. Die reis was rustig. My vervolger, as my verbeelding het nie gespeel truuks op my, moet gewees het verlore iewers tussen die bank en die Grand Central Station.
  
  
  Nie ver van die Mauritshuis, een van die beste klein museums in die hele Europa, ek het gevind dat die likwidasie smal straat wat ek wou hê. Hooistraat 17 was'n klein en naamlose huis, effens wyer as die tipiese kanaal huise van Amsterdam.
  
  
  Die klok lui vir haar, en Stahl gewag het, die skandering van die straat weg te ruim die laaste twyfel dat my aankoms in Die den Haag het ongesiens verbygaan. Maar Hooistraat was verlate, en na'n paar oomblikke het die deur oopgemaak en hy sien'n man met'n rooi, helder rooi gesig, clutching'n juweliersware vergrootglas in die een hand en leun teen die muur met die ander.
  
  
  "Goeie middag," sê ek. Mnr van Zuiden by Credit Suisse het gedink ons kan'n besigheid.'
  
  
  "Die van de Hill klas," het hy gesê, nie pla om te nooi my in. — Watter sake is jy die beplanning, meneer ?"..
  
  
  "Carter," het ek gesê. Nicholas Carter. Haar hotel sou koop'n paar rowwe klippe. Almazova Straat.
  
  
  Die woorde hang in die lug soos'n borrel. Maar uiteindelik die borrel bars, en hy het gesê, " Eintlik is. Eintlik is. Die ego aksent was swaar, maar verstaanbaar. "Op hierdie manier, asseblief."
  
  
  Hy gesluit en gesluit die deur agter ons.
  
  
  Van de Hill gelei het my'n dof verligte gang. Aan die einde, het hy'n swaar staal deur. Onmiddellik, haar oë vernou, 'n oomblik verblind deur die helder sonlig giet in die volkome vierkant kamer. Dit was'n ego studie, 'n ego groot skuiling. As hy gesluit die deur agter ons, my oë het'n vinnige blik rondom.
  
  
  "Neem'n stoel, Mnr Carter," het hy gesê, wys na'n stoel wat staan langs'n hout stoel bedek met'n lang swart fluweel tafeldoek. Die stoel is amper direk onder die groot venster, waardeur die son was streaming af; die enigste korrekte plek om te oordeel die kwaliteit van diamante.
  
  
  Voor Klaas van de Hill kon iets sê, hy het in sy binnesak en gevind dat die strelende Wilhelmina holster. Toe het hy uit'n tien-vou juweliersware vergrootglas geplaas en dit op die stoel. Van de Hill se ronde, breë gesig het nie die vaagste sweempie van'n glimlag.
  
  
  "Ek sien jy is nie'n amateur, Mnr Carter," prewel hy goedkeurend.
  
  
  "Jy sal nie in staat wees om dit te kan bekostig om hierdie dae," het ek geantwoord. Die Killmaster beoordeling ingesluit is veel meer as net kennis van wapens, karate, en die vermoë om te slim te wees om'n teenstander. Jy moet gespesialiseerde in baie dinge, insluitend juwele. "Ek is hier om te draai drie miljoen Switserse frank in rou klippe. En ek moet klippe weeg nie meer as vyftig karaat."
  
  
  "Ek is seker ek kan wees van die diens aan jou," my gasheer het geantwoord sonder die geringste huiwering.
  
  
  As van de Hill was verbaas, daar was geen uitdrukking van die ego op hul gesigte, en geen spoor van wat verwarring. Om die metaal kabinet direk teenoorgestelde waar hy wil sit, het hy uit'n skinkbord gevoer met die dieselfde fluweel soos die een op die tafel. In totaal was daar ses pakkette van klippe op nen. Ek sê nie ons woorde, hy gee my die eerste een.
  
  
  Die diamante was toegedraai in weefsel papier. Hy versigtig verwyder die pakket en hou sy asem op. Die helder kleure van die reënboog flikker voor my oë, skiet vonke van vasgevang vuur. Die klippe was te wees van'n uitstekende gehalte, maar ek kan nie vir seker weet totdat ek kyk na hulle deur middel van'n vergrootglas.
  
  
  Haar hotel het net die hoogste gehalte diamante, as ih mag het om te verkoop hulle op die ope mark. As hulle oorspronklik was van swak gehalte, AH sou nooit in staat wees om te herstel van sy $ 1 miljoen belegging. So sy het haar tyd, plaas'n vergrootglas in haar regteroog, en het een rondom die klippe. Hou die ego tussen sy duim en voorvinger, hy kyk na dit deur die vergrootglas. Hy het die groot ruwe klip in sy hand en sien dat dit was so perfek soos dit lyk met die blote oog. Die klip was'n geskikte kleur, sonder die geringste aanduiding van geel, wat sou verminder die ego se waarde. Daar was geen gebreke nie, behalwe vir'n klein deposito langs die een kant. Maar andersins die vergrootglas het nie openbaar ons ondersteuners, ons insluitings, ons bel, ons wolke, ons ander spikkeltjies.
  
  
  So ek het dit meer as twintig keer, die keuse van slegs hulle, klippe wat absolute reinheid en wit kleur. Sommige het koolstof vlekke wat binnegedring so diep binne-in dat hulle geskend die volmaaktheid. Ander het kristal bands, en meer as een het onooglike rook dat enige ervare diamant koper kan vermy.
  
  
  Ten slotte, 'n uur later, ek het'n versameling van klippe weeg net onder ses honderd karaat.
  
  
  Van de Hill gevra wanneer dit klaar was. "Is jy tevrede met jou keuse, meneer?" Carter?
  
  
  "Hulle lyk nie sleg nie," sê ek. Hy het uit'n stuk van die Switserse frank van'n binnekant van die sak.
  
  
  Van de Hill het voortgegaan om te hou streng by die sake-etiket. Hy bereken die totale waarde van die juwele en aangebied om my met die wetsontwerp. Dit was net onder die drie miljoen frank wat hy gebring het om haar rond Amsterdam. Wanneer die afrekening was oor, het hy gebuig. "Ghlikh was atzlaha," het hy gesê. Hierdie is twee Jiddisj woorde wat gebruik word deur'n diamant handelaar te maak'n aankoop besluit en skakel die persoon aan hul woord. Dankie, Mnr Van de Hill." "Jy is baie nuttig."
  
  
  "Dit is wat sy is hier vir, Mnr Carter. Hy glimlag enigmatically en my gelei het na die deur.
  
  
  Die diamante is gewoonlik gestoor word in'n aluminium tube, soortgelyk aan die een wat gebruik word in sigare, wat nie dig gesluit. As ek trap in Hooistraat Straat, ek het skaars gehoor het haar as Klaas van de Hill gesluit die voordeur agter my. Die son was al laag in'n wolklose lug. Skemer kom gou, so ek het gou haar deur die verlate strate, ek wil om te kry na die stasie en terug te keer na Amsterdam.
  
  
  Daar is ongeveer drie treine'n uur na Amsterdam, so ek het nie te haastig. Maar as die skemer val, my verwarring verdiep. Ek het haar nie gesien nie, al is, en'n klam, koue wind waai my uit die noordooste. Hy het die kraag van sy baadjie en opgetel die tempo, meer waaksaam en versigtig as ooit. Ek het'n miljoen dollar se waarde van diamante. En daar is nog baie duisende myle voor hulle bereik die koninkryk van Nepal. Die laaste ding wat ek wou doen, was om te verloor my losprys, die losprys wat die Sjerpas gebruik word om wapens te koop om te begin om hul revolusie.
  
  
  Shaggy eggo agter my as hy haastig in die rigting van die stasie. Hy kyk terug en sien net die geboë figuur van'n ou vrou, gebuk onder die gewig van'n oorlaaide inkopiesak. Agter hulle lê'n verlate stegie gevoer met bome, net verlenging van skaduwees wat gegooi hul vreemde vorms op die teerpad. Moenie'n dwaas wees nie, het hy vir homself gesê.
  
  
  Maar iets verkeerd voel, iets wat ek nie kon verstaan. As ek gevolg het, die persoon wat dit was na aanleiding van my was onsigbaar. Nog steeds, hy was nie van plan om te word afgelei, totdat ek het na Amsterdam en sit die klippe in die hotel veilig. Slegs dan sou sy toegelaat word om die tydelike luukse van asemhaling'n sug van verligting.
  
  
  Die tien-minuut loop van Hoostrat na die trein stasie was oor voordat hy geweet het dit. Die trein te wyte was in vyf minute, en hy wag geduldig op die platform, probeer om te bly uit die groeiende rush-uur skare. Ek was nog steeds op my wag, maar my voortdurend bewegende oë opgetel niks wat lyk selfs'n bietjie verdag, niks wat kan veroorsaak dat selfs die geringste alarm. Hy het langs die platform, het die trein nader, en glimlag by homself.
  
  
  Niemand weet wie jy is of waar jy is, het sy vir haarself, haar oë op die naderende trein. Vonke het gevlieg af van die spore soos veelkleurige flitse van diamante in diamante. Hy vou sy arms oor sy bors en voel die troos ronding van die aluminium buis. Dan haar, voel ek iemand kontak my sakke, 'n skelm, skugter hand wat om my uit die bloute.
  
  
  Die oomblik is die oorverdowende geluid van'n trein lui in my ore, ek gooi haar linkerbeen terug. 'n rugsteek, of dy-dit-cha-ki, was veronderstel om te breek die knieskyf van iemand wat probeer om te rol op my sakke agter my rug. Maar voordat iemand kon haar getref het, was ek vorentoe gestoot deur'n paar van die sterk hande. Hy steier en skree, en probeer om te bly regop. Die vrou het geskree, en die dun lug gekrap op haar, maar niks anders nie. Haar, geland op die spore met'n verskriklike ongeluk as die trein gerol af in die spore, duisende ton van yster en staal gereed om te rol my uit soos'n pannekoek.
  
  
  In'n baie bloedige pannekoek.
  
  
  
  
  Hoofstuk 3
  
  
  
  
  Ek het nie tyd om te dink.
  
  
  Hy was wat op instink. Met al die krag wat ek het, ek rol sywaarts in die smal ruimte tussen die platform en die spoor. Die brul en wild fluitjie van die trein gevul my ore. Hy druk sy rug teen die rand van die platform en sy oë toegemaak. Een spoed motor na'n ander jaag deur mimmo my. Ek was omring deur die warm vonke, en die stinkende wind, soos die warm asem van die hellhound self, af gejaag het my wange totdat ek gedink het my vel gaan om te brand gelofte gelofte.
  
  
  Dan was daar'n hoë-opgeslaan geskree van die remme. Onmiddellik na, die gille van die vroue lui in die lug, soos die gille van vreesbevange oerwoud diere. Wanneer ek het haar oë oopgemaak weer-stil uit haar ih van stof en vonke — ek staar na die enkele wiele rondom die waens. Baie stadig, het hulle begin om weer te draai, so dat na'n paar oomblikke die trein begin het om te keer.
  
  
  Jy het dit, Carter, het ek gedink. So bly kalm, jou asem op te vang, en te dink oor wat jou volgende skuif moet word. Sy was in gevaarlike situasies voor, maar hierdie keer het sy is gelek tot die dood meer as ooit. Dit is een ding vir'n drukkend kwaad lummel om te vlieg verby mimmo se kop, en baie ander wanneer'n hele trein, 'n lokomotief met vyftien motors, donder oor julle met'n stem-stem. As dit nie was vir hierdie smal ruimte tussen die platform en die relings, die Killmaster N3 sou nie meer bestaan nie. Dan is my liggaam sou word gestrooi oor die spore in'n hopie van die klein stukkies van die vel, been, en verpletter brein saak.
  
  
  Skielik was dit lig weer. Hy versigtig opgewek het sy kop en het'n dosyn bang en ongelowig oë. "Die stasiemeester, die dirigent, en die passasiers almal was verlig by die dieselfde tyd. Hy staan op, bewend. Shvedov se hemp was geskeur oop, en haar liggaam was bedek in kneusplekke en pyn, as sy het een van die ergste aanrandings van haar lewe. Maar ek het oorleef, en die diamante was nog veilig in die spesiaal gebou holster dat ek vasgemaak aan die binnekant van haar arm, baie soos die suede skede dat Hugo was altyd op die uitkyk te wees vir. Die aluminium geval pas knus in sy holster, en geen sakkeroller ooit kon vind dit, met of sonder die hulp van'n huppelend trein.
  
  
  Die kondukteur het gesê vinnig in duits, " Hoe is jy?"
  
  
  "Uitstekend.'In engels sy, bygevoeg: "ek voel goed. Dankie.'
  
  
  "Wat het gebeur?'Wat is dit? " het hy gevra, reik uit en help my op die platform.
  
  
  Iets het vir my gesê om stil te bly oor dit. "Ek verloor my balans," sê ek. "'n ongeluk." As dit nie was vir my, ek wil nie die polisie om betrokke te raak.
  
  
  "Volgens hierdie dame, onmiddellik nadat jy geval het, 'n man loop oor die platform," het die bestuurder gesê. Hy het gewys op die middel-ouer vrou langs hom, wat was net staar met'n kryt-wit gesig en'n woede uitdrukking.
  
  
  "Ek — ek struikel, dis al," sê ek.
  
  
  "Dan moet jy meer versigtig te wees van nou af, meneer," die stasiemeester sê, 'n duidelike waarskuwing in sy stem.
  
  
  "Ja, ek sal'n oog hou op dit. Dit was'n ongeluk, 'n stem, en dit is dit — herhaal dit.
  
  
  Die dirigent teruggekeer na die voorkant van die motor, en die trein stadig terug na sy oorspronklike posisie. Die skare van die passasiers het voortgegaan om te staar na my, maar hul nuuskierig, nuuskierig oë was baie vriendeliker as die trein wat net byna vermoor my. Wanneer die dag geopen, haar sel en oë is vasgenael op haar skoot. 'n paar minute later, was ons sweef deur die buitewyke van Die den Haag en op pad terug na Amsterdam.
  
  
  Die uur-lange ry het my baie van die tyd om te dink dinge deur. Hy het geen manier om te weet as die aanvaller kan verwant wees aan die Sjerpas. Hy of sy, wat vir die saak, kon gewees het om'n gewone sakkeroller wat gedink hy aanvanklik vir my'n ryk Amerikaanse besigheid reisiger. Nog'n moontlikheid is dat ih gestuur Van de Hill om terug te keer die diamante en sit drie miljoen Switserse frank in sy sak. Maar van Zuiden, rondom die bank, het my verseker dat van de Hill was uiters betroubaar. Hy het getwyfel dat hy het die tyd en die voorneme om vorendag te kom met so'n verraderlike dubbele spel. Nee, dit het om iemand anders te wees, selfs al het ek het nie die geringste idee oor die ego van die individu. 'n man of'n vrou vermom as'n man ontsnap oor die platform. Dit was al wat ek gehad het om te aanvaar. En dit was nie so veel nie, oënskynlik.
  
  
  Hy kon nie help nie, maar wonder of die Sjerpas sou besluit het om te benadering die senator vir'n bykomende virus sodra hulle het hul hande op die rowwe diamante. As dit die geval is, hulle het niks om te verloor in my dood... so lank as wat hulle het hierdie diamante. En as hierdie persoon was nie gestuur deur die Sjerpas, dan is dit kon gewees het iemand anders wat vir hom gewerk het, of iemand wat daarin geslaag om te infiltreer die revolusionêre organisasie. Maar daar was nog geen manier om te weet wat die oplossing is reg, waar dit gegaan het. Dit lyk soos'n sleutel in'n sak nie, maar daar was geen slotte om dit te probeer op. Ten minste een ding is ek seker: Amsterdam was nie meer veilig is vir my, en hoe gouer ek het uit dit uit, die beter. Ek het besluit om te reël vir haar om voort te gaan die reis die volgende oggend.
  
  
  Maar voor ek dit doen, ek sal eers uit te vind hoe die speelse en ongeïnhibeerde Eurasiese meisie het haar dag. Sy kon baie goed besoek Die den Haag. En dit sou nie'n toeval nie, het ek gedink.
  
  
  Naas, dit was nie'n baie gelukkige gedink het. Nie op alle.
  
  
  Ek het my kamer sleutel op haar lessenaar. Daar was hy wag vir my met'n boodskap. Hy ontvou het'n vierkantige vel papier en lees: Hoe gaan jy kom na my kamer vir'n drankie by vyfuur? Andrea.
  
  
  Van die kursus, het ek gedink, met die hoop sy wil wys my'n Amerikaanse paspoort. Dit is ook'n fassinerende storie oor hoe sy spandeer die dag. So ek het gegaan boontoe, sluit myself in my kamer, en gaan staan in die warm stort vir byna dertig minute. Dat, skeer, en die verandering van my klere het my terug op die regte spoor. Ek het haar die diamante in die hotel veilig, want dit was te gevaarlik om te hou ih in die kamer. Hy was nie van plan om enige meer kanse as hy kon iets te doen oor dit.
  
  
  Wilhelmina se luger was nie beskadig nie, ten spyte van die daling wat dit gemaak het. Hy sien dit voor gly dit terug in die holster hy dra onder sy baadjie. Dan, met een laaste kyk in die spieël, hy het haar in die kamer rond en het seker gemaak om te sluit die deur agter hom. Ek stap af in die saal, met die hoop dat Andrea Ewen sal in staat wees om te gee my al die antwoorde het ek gedink ek nodig het.
  
  
  Maar voor ek by haar kamer, het ek besef ek was uit van sigarette. Ek het nie veel tyd, so ek het die hysbak af na die voorportaal om te kyk vir'n vending masjien.
  
  
  Daar het die bestuurder my gevind het terwyl sy besig was om'n paar gulden en kwarte in'n honger slot masjien. So gou As ek druk die knoppie van my keuse, vererg dat ek het net gerook het die laaste van my spesiale sigarette, hy tik my op die skouer. "Ag, Mnr Carter," het hy gesê.
  
  
  "Wat is die saak? Ek het gevra, om my pakkie sigarette. "Julle hier te vind." Ek het net het jou kamer, maar ek het nie'n antwoord kry. Daar is'n oproep vir jou. As jy wil, kan jy praat op die erwe.
  
  
  Ek het gewonder of dit was'n Smous om te gee my my finale instruksies. Senator Golfield kan gekontak het die ontvoerders en aan hulle gegee het die inligting wat sal verander my planne heeltemal. Hy draai sy rug op die kassier en opgetel die telefoon. "Hallo, dit is Carter," sê ek, verwag om te hoor van die dun, derderangs weergawe van my baas se bulderende stem. In plaas daarvan, die een op die ander kant van die lyn absurd lyk soos dit was werklik om die hoek.
  
  
  'Bynaam?" sê sy. "dit is Andrea. Ek het al probeer om jou te kontak om die hele dag.
  
  
  "Wat bedoel jy?' Ek het gesê dit, ignoreer wat my opgeval het as'n ongelukkige toeval. 'Die hele dag? "Ek het gedink ek gaan boontoe om'n drankie in jou kamer?"
  
  
  "Waar?" het sy gesê.
  
  
  — In jou kamer hier by die hotel. Waar is jou roeping uit?'
  
  
  "Van de Dam," het sy gesê. "Ek het nog nooit iets geskryf oor die drink. Sy was gevra om jou te vra as ons wil om te eet saam, maar dis al.
  
  
  "Het jy nie laat'n boodskap vir my op die tafel?"
  
  
  Se boodskap? " het sy bevestig, die verhoging van haar stem. "Nee, natuurlik nie. Sy was hier die hele dag, gesels met die seuns en meisies by die Paradiso in Weteringschans. Ek het genoeg materiaal vir my eerste artikel. Praat van dwelm gebruik...
  
  
  "Luister," sê ek vinnig. "Bly sit. Sien julle by die Dam in twee ure. As ek nie hier by sewe, sal jy gaan alleen. Ek het nog steeds het'n paar reëlings te maak hier by die hotel.
  
  
  — Jy klink so geheimsinnig." Kan ek jou help?"
  
  
  "Nee, ek het vir haar gesê. Dan het ek my gedagte verander. "Ja, daar is iets. Waar is jou paspoort?
  
  
  "My paspoort?'
  
  
  "Eintlik.'
  
  
  — Ek verby die ego toets op die toonbank. Wat het gebeur?'
  
  
  Niks, ek het vir haar gesê met groot verligting. "Maar ek sal sien dat jy op sewe." Ten minste , dit is wat ek gehoop het .
  
  
  Toe ek aflui, ek het geweet ek wil uiteindelik kry die kontak wat eluding my die hele dag. Elkeen wat my gevolg het Credit Suisse natuurlik daarin geslaag om in Die Haag so goed. Nou is hulle besig was om'n meer intieme party in Andrea Ewen se kamer. 'n vergadering wat hy gehoop dat dit sou beantwoord baie vrae.
  
  
  Wanneer sy was alleen in die hysbak, sy het uit Wilhelmina se holster. Luge lote is baie betroubaar, so daar is geen behoefte om te maak die laaste minuut veranderinge. Daarbenewens, die sneller verander is sodat die krag is verskillend van die ander. Dit sal waarskynlik neem baie min tyd. Gaap sal skiet uit die oomblik toe ek druk toe te pas. Maar ek het nie wil om dit te gebruik as ek nie hoef te. Die dood praat nie. Ek nodig antwoorde, nie liggame.
  
  
  
  
  Hoofstuk 4
  
  
  
  
  Die geslote deure beskerm nie die kuisheid van die dame, maar die anonimiteit van die moordenaar. Op die dag van Andrea se kamer, sy hou haar asem en Stahl gewag het, luister vir die geringste geluid.
  
  
  Daar was geen ego.
  
  
  Die hysbak dreun in die gang af. Hy voel'n effense irritasie en verhuis Alenka van die een voet na die ander. Wilhelmina het my hand. Nah het'n goeie gewig verspreiding, jy kan sê'n goeie figuur, en sy voel selfs en vol vertroue wanneer sy was gedruk met haar vinger op'n baie sensitiewe sneller. Wie was die wag vir ons binnekant, ego was nie daar om te pen'n medalje op my. Maar haar, natuurlik, sou dit nie gegee het, hulle die besluit om te sit'n koeël in my donder. "Andrea," het ek gesê, en klop saggies aan die deur. "Dit is haar... Nicholas... Nicholas Carter."
  
  
  In plaas van die beantwoording van, ruig hoor haar: te swaar vir'n vrou en te versigtig om té optimisties. Maar ek was so versigtig as moontlik. Haar rug gedruk teen die gekerm gang as die sleutel draai in die slot. Na'n paar oomblikke, die deurknop gekom het af en die deur swaai oop. Al wat bars uit in die kamer rond was'n strook van wit wêreld. Dit was nou of nooit.
  
  
  Óf my kop af te blaas, of wie was binne-in was slim genoeg om te weet dat'n dooie Nick Carter sou beteken dat'n miljoen ontbreek diamante. Ek het gehoop hulle was nie die helfte so dom soos ek gedink het hulle was. Wilhelmina gewys op die bors van'n fris Hollander met'n strooi kop.
  
  
  Ego se duime is ingesteek in die lyfband van sy sakkerige broek, maar daar was'n Aster uit te steek van sy rug. 32 in teenstelling met die gladde, dodelike stam van Wilhelmina. Die Astra is opvallend, want dit is slegs'n paar meter weg in die saal, en dit het ook die voordeel van'n twaalf-sentimeter knaldemper, gereed om te demp'n skoot, selfs die swaarste koeël, as hulle was op die rand van die onmiddellike dood. "Goeie aand, Mnr Carter," het die Hollander het gesê in'n dik roggelende aksent. — Ek sien jy is gereed vir enigiets." Maar daar is geen rede om te bespreek dinge in die gang soos'n teef van die algemene diewe.
  
  
  Hy het nie'n woord sê vir ons, net het sy die indeks vinger op die sneller. Toe ek ingeskryf het vir Andrea se kamer, ek het gevoel'n gevoel van ontheiliging op die teenwoordigheid van hierdie woede-faced mense. Die man met die Astra was Groot, met'n vol maan gesig en jet-swart hare. In teenstelling met sy metgesel, was daar niks dom of stompsinnig oor sy blik, wat was so bedoeling en onderduims. Toe die deur agter ons gesluit het, het hy gemaak van'n byna onsigbare beweging van sy kop.
  
  
  "Ek is bly dat jy by ons aangesluit vir'n drink, Mnr Carter," het hy gesê. Hy engels praat so vinnig en akkuraat as die mense van Moembaai en Nieu-Delhi. Maar hy was nie'n Indiese. Meer soos'n Chinese met genoeg bloed in sy funksies te roep beelde van die sneeubedekte pieke en klein Boeddhistiese tempels.
  
  
  "Ek sal my bes doen om mense te behaag."
  
  
  "Ek hoop so, "het die Asiatiese geantwoord, die Astra nog steeds daarop blatant op my bors.
  
  
  "Wat is ons wag vir, Koenvar?" Die Hollander blaf by sy medepligtige.
  
  
  Die naam was Nepalees, wat antwoord die eerste van my baie vrae. Maar niemand was baie geïnteresseerd in die beantwoording van die res van die vrae.
  
  
  "Ons sal wag vir Mnr Carter die diamante te kry uit," Koenvar openlik gesê het, sy gesig'n leë masker, koue en uitdrukkingloos.
  
  
  "Diamante?" - herhaal dit.
  
  
  "Jy het gehoor ego," die Hollander het gesê, nou senuweeagtig en minder selfvertroue. Dit het net vlesige vuiste, geen wonder die emu was ongemaklik. "Dit is reg, Mnr Carter," Koenvar gesê. "Dit sou red my baie van die tyd... en dit sou veroorsaak dat jy'n baie ongerief as jy net getrek uit die klippe, sodat hy kon voltooi hierdie gaan en verlaat."
  
  
  Ek het haar gevra. — Watter manier is dit?"
  
  
  Ego se gesig breek in'n glimlag. Dit was die ergste ding wat hy kon doen. Ego slagtande is gesaag aan die punt van dolke: foto's uit die derde-koers horror film " Die Oostelike Graaf Dracula."
  
  
  "Kom op, Mnr Carter," Koenvar gesê. — Jy wil nie om te sterf vir net'n paar diamante, doen jy?" Haar vol vertroue dat'n goeie Senator Golfield sal in staat wees om meer geld in te samel om uiteindelik te koop uit die kinders. So kom ons vermy onnodige bloedvergieting.
  
  
  Rumatiek op die ander kurktrekker. Hy het geweet dat sy afgesant was Golfield. Maar as hy was'n Sherpa afgesant, 'n paar belangrike aspekte van die ooreenkoms is oor die hoof gesien, insluitend die Golfield kinders. As dit is oorhandig deur ih nou, die Sjerpas kan die vraag meer en meer diamante. En as hy was nie'n Sherpa, ek het nie gedink dit sou maklik wees om vir my te verduidelik desperaat revolusionêre wat die losprys gesteel deur'n vet Nederlander en'n half-Nepalese wat lyk baie soos'n vampier.
  
  
  Ek het om te kry ih om te praat vir'n rukkie. — En as ek nie gee dit aan hulle, hulle het standaarde; - identifiseer die data wat jy dink ek het, wat dan?
  
  
  Koenvar glimlag weer, stadig om aan sy voete. Sy liggaam was smal en seningrige. Ego is die kat se bewegings herinner my van die Meester Tsyoen, my karate-instrukteur.
  
  
  "Wat dan? Hy geput die loop van die Astra met een vinger. "Hierdie pragtige instrument is toegerus met vyf ultra-vinnige cartridges. As ek die sneller trek, die helfte van die gebied rondom jou sal weg geblaas word deur die dag, laat jou voete in die plek. Verstaan jy?'
  
  
  "Groot," het ek gesê.
  
  
  — So laat ons ophou stry. Rotse, asseblief.
  
  
  "Wie het julle gestuur?"
  
  
  "Watter verskil maak dit aan jou, Mnr Carter?
  
  
  Ego se stem en al van die ego se gemoed verduister met die groei van die bepaling, en ego se vinger gly senuweeagtig oor die sneller.
  
  
  "As jy wen," sê ek, dink by myself: "Jy is'n groter bliksem as wat jy ooit geken het." Wilhelmina sit dit af en bereik vir sy baadjie met sy vry hand, asof probeer om die diamante te kry om die binnekant van die sak.
  
  
  Soos dit of nie, sal daar nie meer wees nie antwoorde nie. As Koenvar gelykgemaak sy rewolwer op my, hy het'n vinnige flick van sy pols, so dat in'n split sekonde ek het Hugo in my hand en hy val op sy knieë. Dit omgeslaan as die Astra uitgegooi plofbare vuur. Aangaap was'n lang geskiet, maar Hugo het hit die bul se oog, was daar geen twyfel oor dat.
  
  
  Die Hollander lunged by my, sidder, die maak van een konvulsiewe beweging na die ander. My gooi was hard en dodelike. Hugo vas langs die ego van die hart, soos'n pen met'n vlinder op papier vasgepen. Met albei hande, linne gol probeer om te trek uit die haarnaald, maar die bloed was reeds onbeheerst uit van hom in'n geyser, giet rooi skuim in die voorkant van die hemp bel.
  
  
  Hy duie gestort het soos'n lappop wat verloor het sy vulsel, sy oë draai na binne as indien hulle was die slaan van'n onsmakelijk en bebloede kontant registreer. Maar Koenvar was nie geïnteresseerd in al. Hy trek die sneller weer, en ek hoor die gesuis van'n rooi-warm koeël brand sy manier byna deur middel van die mou van my doublet.
  
  
  Die klein man was senuweeagtig, veral omdat ek nie wil hê om te gebruik Wilhelmina. Sy was nog steeds word gevra om die lewe te bly, want ek het geweet dat hy my kan voorsien met'n baie meer inligting, terwyl die ego taal was nog steeds gebruik word as as sy was uitgeslaan deur die hele ego toespraak sentrum deur die ego RTA . Hy was veilig agter die bed vir'n rukkie. Koenvar gekruip uit daarna, beweeg met die presiese bewegings oor die ou, warped vloer. "
  
  
  Gesmeek om haar. "Kompromie, Koenvar, kom ons maak'n deal!
  
  
  Hy het nie antwoord nie, en laat sy Astra praat vir hom. Die vals Walther gespoeg weer, en die spieël langs die bed gebreek in honderde van die skerp skerwe. Haar sou breek in soveel stukke as ek het onder die ego se lyn van vuur. So ek het geen keuse nie, maar om te bring Wilhelmina in aksie. Mik langs sy gladde, blou-swart vat, trek hy die sneller. Net agter Koenvar, minder as twee duim bo die Ego se kop, 'n gat verskyn in die kreun.
  
  
  Hy koes en skuif agter die slaaisous-tafel, probeer om te kry nader aan haar. Hy was bang om te gebruik Wilhelmina weer; hulle was bang dat die hotel personeel sal hoor wat aan die gang was in hierdie groot en gerespekteerde instelling. Maar nou Koenvar kyk geskrik, en innerlik trek gevolgtrekkings te maak. Vir die derde keer in soveel minute, die Astra kerm met helse volharding, en die Wilhelmina gevlieg uit om my arms.
  
  
  "Hier, bessie diamante!"
  
  
  Ek het gesmeek om haar, wonder of hy was so desperaat en gulsig om te glo in my'n tweede keer.
  
  
  Hy vertrou my.
  
  
  Stadig en bewe, hy het opgestaan en geloop het in die rigting van hom met'n baie swaar gang. Hy het die geweer wys op my bors. "Lig jou hande," het hy gesê, nie uit asem.
  
  
  Kom nader, ek het dit, soos ek gesê het. Maar wanneer Koenvar bereik vir my baadjie, ek wil om te verken so veel meer as net die duur kant voering, haar linkerhand getref hom en druk sy vingers . rondom die ego se pols, stoot die Astra se brein weg van my bors en stuur die ego in die rigting van die grond.
  
  
  Hy kom uit'n verbaas grom, en die wapen gly uit van die Ego se vingers. Daarna het hy probeer om weg te trek, eng ontbreek die effek van so-nale-chi-ki, 'n mes-hef slag wat moet verpletter die emoe se larinks. Maar haar het nie verder gaan as'n skrams kant skop na die ego se gespierde nek.
  
  
  Dan was dit Koenvar se beurt om te verras my. Wanneer haar ego geskop haar in die lies, hy ruk terug en het een van die vinnigste spring sy nog ooit gesien het.
  
  
  Ek ruk my kop terug, sodat die toon van my ego boot was om te raak die lug monster, nie my nek en ken. In elk geval, hy verloor die voordeel van sy Astra. Maar op die dell'emu self, dit was nie nodig nie. Koenvar was ewe bedrewe met sy hande en voete, en hy het weer, hierdie keer met'n agtertoe skop. As hy sou my getref, as hy het nie omgedraai op die laaste minuut, Nick Carter se milt sou gewees het soos'n sak ertjies. Maar weereens, dit sy teiken gemis het. Ek het my hand, en my hand het'n dodelike en verblindende twee-vinger spies. Ego se oog raak aan haar, en hy kom uit'n verwurg geskreeu van pyn.
  
  
  Dan klap hy sy knie af en het my getref reg op die punt van my ken. Ek het gedink ek het gehoor bene crunch as haar pa leun terug, skud sy kop, en probeer om te herwin sy balans. Koenvar was reeds by die deur, blykbaar van voorneme is om stel die sessie tot die tweede besoek, eerder as om te gaan met my onmiddellik en permanent. 'n paar oomblikke later, hy is weg vir die dag, die paniekbevange ritme van die bestuur van weerklink in my ore. Haar, koes in die gang.
  
  
  Dit was verlate.
  
  
  'Onmoontlik. Sy vervloek saggies vir haarself. Die gang was skielik stil genoeg om'n speld hoor. Haar hardloop af in die ry van kant tot kant. Maar Koenvar was weg.
  
  
  Hoe die man het verdwyn sonder'n spoor bly'n raaisel. Ego verbindings en motiverings bly'n vreemde reeks van onbeantwoorde vrae. Maar ek kan wees absoluut seker van een ding: Koenvar sou terug wees, of ek daarvan hou of nie.
  
  
  Dit was moeilik vir my om te klop al die dag vra as ek kon soek na haar kamers. In elk geval, niemand is geïnteresseerd in die geraas kom deur Andrea se kamers, selfs al het sy geweet dat die meeste van die hotel gaste was reeds sit op die talle tafels rondom die stad voor die ete. So hy gaan terug na haar kamer en rustig die deur agter hom gesluit.
  
  
  Die Hollander lê opgefrommel op die vloer soos'n gebruikte papier sakdoek, en die kamer ruik van galsterige bloed, kruit, en vrees. Hy het die venster wat oor die hoof gesien Herengracht en gehoop die stank van water sou wegneem die meer tasbaar reuke van geweld en dood.
  
  
  As hy kon gedoen het iets oor dit, Andrea sou nie geweet het iets uit die gewone gebeur het. Maar die eerste wat ek nodig het om ontslae te raak van hierdie liggaam.
  
  
  Van die kursus, kan die man se klere het nederlandse etikette op hulle. Maar die ego se sakke was leeg, behalwe vir'n pakkie sigarette en'n paar gulden. Hy het nie iets om te identifiseer met, en hy vermoed dat Koenvar gehuur het hierdie man hier in Amsterdam.
  
  
  "Dom bliksem," fluister ek, kyk neer op die bloed-deurweekte die voorkant van die ego se hemp. Met die een hand, het hy haar ego lyf vasgepen op die vloer as hy trek Hugo uit van die ego-minder liggaam. Verdonkering bloed trickled sy bors. Ego se vel het reeds geneem op'n verbleikte, sieklike groen skynsel, en my nat broek en bloedlose voorkoms byna het my spyt die nutteloosheid van die ego se dood. Hy het nie kry iets uit dit. Koenvar was nie belangstel in wat met hom gebeur het.
  
  
  Maar nou, selfs dat die lewelose liggaam het om te verdwyn. Haar gesien het'n vuur deur aan die einde van die gang en begin sleep die man se liggaam in die rigting van die deur, ignoreer die rooi na links deur die man op die vloer. So gou As die liggaam is weg, ek sal skoon te maak van die gemors. Dit was nie iets om te laat vir'n dogtertjie. Gelukkig, niemand kom uit in die gang wanneer ego sleep haar na die brandweerstasie. Ego het dit oopgemaak en trek dit uit.
  
  
  Tien minute later, hy was lê op die dak van die Ambassade Hotel op'n stapel van ou klere. Hulle sal vind dat die ego is daar, maar waarskynlik lank nadat ek laat Amsterdam. Hy slaap goed, ek het gedink bitterlik. Dan gaan hy terug en gegly terug in Andrea se kamer.
  
  
  Ek het om skoon te maak al hierdie bloed sonder so'n wonderwerk seep. So ek het net gebruik seep en water om ontslae te raak van die ergste vlekke. Haar selfs dit nie so erg nie, oënskynlik slegte oorweging van die vloer was soos'n slagveld. Dan het hy vervang die gebreekte spieël met een vir sy kamer. Ten slotte, trek hy die spieëltafel tot die koeël gat in haar kreun, sit Koenvar se Astra in haar sak, en ondersoek Wilhelmina versigtig.
  
  
  Die staar van die Astra net bewei haar en wip uit die spesiale lank'n hoë-druk vat. Ek sien dit met my Bomar toesighouer, en was bly dat dit was nog steeds in so'n goeie toestand. Ek het Wilhelmina vir'n baie meer jare as wat sy is, ek wil om te weet, of ek kan onthou. En ek het nie wil hê om dit te verloor, veral nou, wanneer die russiese plek het skaars beweeg van die grond af.
  
  
  Hy trek haar das en het'n kam deur haar hare voor die kruising van die kamer. Die vertrek het goed gelyk. Nie baie goed, jy sal onthou, maar ek het nie dink Andrea Ewen sou agterkom nie, behalwe vir die meubels verskuif. Behalwe, was daar geen manier waarop sy kon geweet het dat'n sekere persoon het hier gesterf het.
  
  
  Hy het die deur agter hom gesluit en het die hysbak af na die voorportaal. Ek het nog baie van die tyd om te gaan na die Dam, tel haar op, en iets kry om te eet saam. Ek hoop dat die res van die aand was stil en rustig. En sonder voorval.
  
  
  
  
  Hoofstuk 5
  
  
  
  
  "Jy weet —" het sy gesê,"jy is die moeite werd om'n baie meer as gister se rys stoele."
  
  
  — So, jy nog steeds soos Indiese eda?"
  
  
  "Ek verkies jy, Carter," Andrea gesê.
  
  
  "Dit is altyd lekker om te hoor," mompel ek. Hy rol op sy rug en bereik vir'n sigaret. Andrea kruip op die top van my, en sit haar kop op my bors. "Dit is'n jammerte dat ek nie hoef te verlaat vandag op enige tyd."
  
  
  Sy het gevra. "Hoekom?'
  
  
  "Sake-ooreenkomste.
  
  
  "Watter soort van sake is dit?"
  
  
  "Niemand van jou besigheid. Ek het gelag en gehoop sy sou verstaan.
  
  
  Sy het dit gedoen. In werklikheid, sy was heeltemal tevrede met haar posisie, haar vel nog nat en pienk van die aurora borealis van ons liefdespel. Sy het my tot die helfte van die nag, maar die besteding van die nag met haar was baie lekkerder as om, sê, Coenvar of sy damn metgesel.
  
  
  "Waar is jy gaan volgende, of is ek nie toegelaat om te weet?" Andrea se uitdrukking verduister.
  
  
  "Alles punte-ooste," het ek gesê. Hy doodgedruk uit sy sigaret in die asbak en draai na haar gesig. My hande rondgeloop het op en af in haar gladde, satiny vel. Dit was'n Chinese pop, al die pienk en die porselein; humor en skoonheid netjies verpak, as'n geskenk. Ek kon dit nie weerstaan pak dit al een meer tyd om te bewonder die inhoud. Skielik, haar tong is al oor die plek, en voor sy geweet het wat aan die gang was, haar harde bank pers was op die top van haar, grawe diep in haar skat bors.
  
  
  "Is jy gaan om te gaan terug na die Paradiso vir meer onderhoude?" het hy gevra'n uur later, toe sy uit haar hart. "Miskien is dit'n goeie idee," het Andrea gesê as Ay vee haar rug, wankel in die oë van die sagte rondings van haar boude. "Dit is waar die meeste hang uit om hulle te kontak maak... of, meer akkuraat, maak'n deal. En hulle het nie die gees met my praat terwyl hulle in hul eie omgewing."
  
  
  "Ek kan neem jou in'n taxi-as ek gaan om te koop vliegtuig kaartjies."
  
  
  "Uitstekend. Dit spaar my'n baie van die tyd, " het sy gesê. — Maar sal jy nie het ontbyt voor jy verlaat?"
  
  
  "Net koffie."
  
  
  Na al die geweld en verrassings van die vorige nag, die laaste ontbyt in Amsterdam was die beste stimulant hy kon dink. Net daar gesit, oorkant van Andrea, oor'n stomende koppie koffie, het my lief vir haar so baie dat ek was amper bang. Sonder nee wat, dit sou baie meer eensaam. Maar dit was nie hoe my lewe gewerk het, en daar was niks wat hy kon doen nie oor dit. So was dit Andrea Ewen wat probeer om dit te gooi om sy kop toe hy aangetrek en omhels haar, miskien vir die laaste keer.
  
  
  Sy lyk nie te gelukkig haarself. — Sal jy stop by Amsterdam weer op jou pad terug? — Wat is dit? " het sy gevra as ons wag vir die hysbak.
  
  
  "Ek is nie seker," het ek gesê, " so ek kan nie belowe jy iets. Maar as ek terug kom hier en jy is nog hier..."
  
  
  "Dan sal ons rys tafels te vier weer," het Andrea gesê met'n grynslag dat sy was om te wees, sukkel om te hou in plek. Dan druk sy'n vinger op my lippe, en vinnig verskuif haar blik.
  
  
  Verlaat rondom die hotel, ons het die helder verligte heilige van'n helder, luisterryke lente oggend in. Die lug was stralend en ruik van die avontuur en opwinding. Andrea klou aan my arm asof sy was bang van die verlies van my. Skielik, halfpad af die sypaadjie, sy was om te struikel. Sy het gestruikel, en ee gryp haar om haar te hou van die val. Dan het hy het'n helder rooi blom blom op haar skouer.
  
  
  "Nick, asseblief... — Wat is dit?" het sy begin. Dan haar oë gesluit en sy duie gestort het op die top van my soos'n dooie gewig.
  
  
  Ek het nie tyd om te mors. Ee gesleep haar in'n geparkeerde motor en kyk na die dakke oor Herengracht. Iets metaal blink in die helder oggend sonlig, en hewige geweervuur lui uit oorhoofse.
  
  
  Die portier het haar val. Hy hardloop af in die straat toe sy gedoen het, skree op hom om weg te steek nie, want daar was'n sniper op een van die poste oor die straat.
  
  
  "Bel'n ambulans," het ek geskree. "Sy is geskiet." Hy kyk na Andrea. Haar oë is steeds gesluit, en die bloos het vervaag uit haar gesig. Haar asemhaling was verskeurde nou, en bloed het voortgegaan om te vloei uit die lelike wond op haar skouer.
  
  
  Op hierdie punt, kon hy doen bietjie meer as om te probeer om te kry om die ander kant van die straat. Ek het geen twyfel dat dit was my ander po Nepal en dat die ego doel was nie so duidelik as wat hy gehoop het nie. Ek was nie van plan om hom te laat glip weg van my weer, nie met Andrea se bloed op sy hande en miskien selfs haar lewe te beantwoord.
  
  
  Die smal Peña Brug is die enigste manier om te kry om die ander kant van die kanaal. Hy het so laag as moontlik gehou, maar hy was nog steeds'n maklike teiken. Agter my hoor ek die dubbel geluid van'n ambulans sirene wat opruk na die Ambassade Hotel ; en dat die woedend skree van die vinnig-byeenkoms skare. Hy jaag oor die brug en het dit veilig na die ander kant. Iemand skree'n waarskuwing as'n lummel tref die sypaadjie aan my linkerkant, die stuur van die stukke van die plaveisel klippe vlieg in die lug.
  
  
  'n oomblik later, hardloop hy die trappe van die Groot huis. Gelukkig, die deur was oop. Dit was'n kantoor gebou, en dit het nie neem my lank om te kry na die boonste verdieping. Die deur wat lei na die dak was toegesluit van die binnekant, wat beteken dat Koenvar, of miskien is een van die plaaslike assassins hy wil gehuur is, het nie gebruik word om die huis te kry toegang tot die ry van die plat dakke.
  
  
  Wilhelmina heerlik in my hand, en ek voel warm en vertroos. Hy trek terug die grendel en die deur oopgemaak so stil as moontlik. Die Son Saint gestyg in, saam met die ambulans se blêrende sirene, oor die kanaal in die voorkant van die ambassade hotel.
  
  
  Kom op, jou bliksem, wys jouself, ek het gedink, klim uit op die plat, geplaveide dak. Op daardie presiese oomblik, lummel geslaan deur'n baksteen skoorsteen minder as die helfte van'n meter weg. Hy plons neer op die dak en begin om te kruip vorentoe. Daar was geen teken van Koenvar, hoewel hy geweet het watter rigting die skoot gekom het. Hy se my gesien het, maar ek het nie het hom nog. Ek het nie regtig soos my kwesbaarheid, maar daar was nie veel wat ek kan doen totdat ek vang dit langs die blink swart stam van my Wilhelmina.
  
  
  Dan het ek gehoor die geluid ek wil wag vir die geluid van voetstappe hardloop frank agter my. Hy hurk af en loer rondom die einde van die skoorsteen. Dit was inderdaad'n Koenvar, almal in swart geklee, lenige en ontwykend as'n jaguar. Wilhelmina dit opgetel het, het ten doel, en afgedank...
  
  
  Maar hierdie haantjie bliksem het nie eens terug te hou. Dit lyk asof die aangaap het bewei die ego se skedel, maar Koenvar het nie eens refleksief verhoog sy hand aan die hoof.
  
  
  Ek het na hom en het so naby aan hom as wat ek kon lek. Hy was die uitvoering van'n 12-ronde moss berg, die standaard geweer van baie Amerikaanse polisie stasies. Maar hy het natuurlik'n paar aanpassings aan dit, aangesien die ammunisie wat hy gebruik het, was meer soos'n M-70 mortier ronde.
  
  
  Koenvar gly agter'n lysie oor twee dakke. Ego moss berg blink in die lig, en dan die geluid was soos'n staal plug: pvok, aan my linkerkant. Hy duif terug, maar sy ego akkuraatheid was nie die helfte so goed soos sy ego karate vaardighede. Op daardie oomblik, hy kan net bly wees oor dit.
  
  
  Dit was Wilhelmina wat die sneller getrek. Haar staccato stem was onmiddellik gevolg deur'n kreun van skielike spasmodiese pyn. My bloed gekook is as ek besef dat een van my koeëls het uiteindelik getref sy merk. Koenvar bereik vir sy hand, probeer om die bloed te stop. Hy het die moss berg aan sy wang. Maar met net een hand het in aksie, Lummel geslaag het, mimmo en ricocheted van een dak na'n ander in'n reeks van gewelddadige ontploffings.
  
  
  Dan hardloop hy weer soos'n swart panther, probeer om weg te steek. Ek het opgespring en hardloop na hom, my vinger aangrypende Wilhelmina se sneller styf. Koenvar was vinnig, maar meer as dit, hy was baie rats. Toe nog'n skoot is afgevuur, die man gespring tussen twee huise en verdwyn agter'n kort verkoolde pyp. Toe ek by die einde van die dak, Ego en moss berg was nêrens te sien nie. Hy gerugsteun, het die voortou geneem, en gespring het. Vir'n oomblik, het sy gedink'n erg gekneus, vermink Nick Carter op die straat hieronder. My begin af gegly die einde. Dit was vorentoe gegooi deur Alyonka om'n beter greep op die dak. Die teëls rammel en druk die straat hieronder met die klank van die masjien-geweer vuur. Maar ek het daar net in tyd om te sien my steengroef verdwyn deur middel van'n gegalvaniseerde deur wat geen twyfel het gelei tot die straat hieronder.
  
  
  In minder as twintig sekondes, hare was reeds vir die dag, maar Koenvar was nie dom om ons, hy was nie onverskillig aan ons. Hy het versigtig die deur gesluit vanaf die binnekant. Hy hardloop terug oor die dak, koes, en loer oor die gewel. Ek het'n pragtige uitsig van die hele straat. Die ambulans het reeds verlaat. In plaas daarvan, drie Volkswagen Beetles met die Amsterdam Polisie logo geparkeer in die voorkant van die hotel.
  
  
  Maar daar was geen teken van Koenvar, niks om aan te dui dat minder as vyf minute gelede het hy is wegkruip op die dak om my te skiet.
  
  
  Onsigbare en gegaan, Koenvar is meer gevaarlik as enigiets anders in die wêreld. Sy was seker dat hy nog iewers in die huis, nie in staat is om te maak'n bietjie, want die straat, en uiteindelik sou ag dit veilig is, sodat sy gekruip terug en ondersoek die ander kant van die dak. Die agterkant van die gebou geopen op'n smal cul-de-sac. Koenvar het nêrens anders om te gaan, óf.
  
  
  Waar was hy dan?
  
  
  Daar was geen manier om uit te vind nie, behalwe die deur oop te maak en soek na die huis. Gaap stap deur die deur en sluit soos dit was'n gesmeerde koek. 'n oomblik later, het hy in die geheim en in stilte het neergedaal die trappe, met twee stappe op'n tyd. 'n helder rooi bloodstain het my vertel dat Cohen het dieselfde roete minder as twee minute gelede. Haar, het geweet hy was bloeding soos'n bul wanneer hy amper sy balans verloor in die voorgrond op die landing en gegly in'n poel van donker bloed.
  
  
  Ek het af die trappe na die volgende bestemming en kon nie hoor nie, maar my eie asemhaling. Hy was nie in die bui vir speletjies. Wanneer'n deur swaai oop op die donker kant van die gang, draai hy vinnig en hou sy vinger op die sneller net in die tyd. 'n ou man met'n staal-bril kyk uit. Hy kyk na die wapen, knip sy kortsigtige oë, en gooi sy hande in'n gebaar van uiterste en uiterste afgryse.
  
  
  "Asseblief.".. nee, nee. Asseblief, " het hy het'n klaaglied gesing. "Asseblief. Nog nie.'
  
  
  Hy laat sak sy Luger en beduie die emu tot stilte. Nog bewe, hy tree terug en weggesteek agter die deur. Dan was daar'n ineenstorting, gevolg deur die geluid van lopende voete. Ek skiet haar rug en wag, ek weet nie wat om te verwag. Maar voordat sy kon sê of enigiets doen, sy was gekonfronteer deur drie Amsterdam polisie beamptes.
  
  
  'Hande! Nie beweeg nie! Odina blaf in die nederlandse rondom die manne.
  
  
  Ek het gedoen wat ek gesê het.
  
  
  "Jy verstaan nie," het ek probeer om te sê.
  
  
  "Ons verstaan dat die vrou kan sterf," het die polisie beampte geantwoord.
  
  
  "Maar ek is op soek na iemand soos jy, 'n sniper."
  
  
  Dit het my'n baie praat om aan hulle te verduidelik dat Cohenvar en ek was twee verskillende mense. Selfs dan, ek het geweet ek was die vermorsing van kosbare tyd, want die Asiatiese nou'n kans gehad het om te vind'n veilige hawe.
  
  
  Hulle het uiteindelik verstaan my. Twee mans gehaas terug na die straat, en'n derde polisieman saam met my te soek die hele huis. Maar vir die eerste en die tweede keer in'n paar dae, Koenvar was weg. Ten slotte, hy klim die trappe en teruggekeer na die dak, die vloek van sy slegte geluk. Dan sien hy iets op die muur gebreek dat hy het nie opgemerk tien minute gelede. Hy buk en tel dit op. Dit was'n leë vuurhoutjiedosie met'n baie spesiale opskrif. Op die voorkant van die papier gedruk is:
  
  
  Cabin Restaurant, 11/897 Ason Tôle,
  
  
  Kathmandu
  
  
  
  
  Hoofstuk 6
  
  
  
  
  Ek het'n baie om te verduidelik.
  
  
  "Wat is die aard van die verhouding wat het jy met Mis Yuen?"
  
  
  "Het jy voor?'Ek het gesê, vererg dat my ondersoeker was behandel my soos'n gewone krimineel. Hy sit op'n reguit hout stoel in'n klein, donker kamer by die Marnixstraat polisie stasie. Alles rondom my is plakkate wat sê: "bespeur," en in die voorkant van my is die roerlose gesig van Inspekteur Sean.
  
  
  "Daar is, want sy is nog lewe... ten minste nog nie," het hy gesê.
  
  
  Ten minste het hulle vertel my iets, baie min, maar iets oor Andrea se toestand. Toe ek terug na die ambassade, het die polisie wag vir my buite die hotel. Hulle was al te gretig om te dra om my te hoofkwartier, nie vir'n vriendelike gesprek. Nou dat die sniper was weg, hulle was nie van plan om my te laat gaan sonder om'n paar antwoorde eerste.
  
  
  "En ook, wat anders kan jy sê? Shen herhaal, leun so ver dat ek kon vertel hy was ale vir ontbyt.
  
  
  — Wat is dit?" Ek het gevra, probeer om beheer oor my groeiende woede. As die polisie het nie gebreek in die canal huis, het ek dalk in staat was om te stop Koenvar. Dan is haar ego kon vasgekeer haar voordat dit ontsnap. Maar nou is hy weg was, en daar was nie veel wat hy kan doen oor dit.
  
  
  "Wat is jou verhouding met Mej Yuen?"
  
  
  "Ek het haar op die vliegtuig te Amsterdam, dis al," sê ek. "Ons is net vriende, Inspekteur.
  
  
  "Daar is niks gewone oor die poging tot moord, Mnr Carter," het hy gesê. Hy het gestop om te lig n sigaret, maar het nie die moeite om te bied dit aan my. "En hoe het jy in hierdie land met'n verbode wapen? Vuurwapens moet verklaar word by doeane. Maar daar is niks in die doeane-boeke oor dit, Mnr Carter. Niks soos dat."
  
  
  "Ek het nie daaraan gedink nie," het ek gesê, frons. Ek hoef nie eens te gebruik my selfoon. Net wag vir haar, bel die ambassade, en dan sal hulle kontak Smous weer en sorteer uit hierdie gemors vir my sonder om te mors ons'n dag. Net soos nou, ek het nooit van Amsterdam die manier wat ek beplan. Hoe langer ek gehou is, hoe meer tyd wat ek verloor het, en die meer moeilik om my plek in Rusland geword het. Maar ek was nie van plan om dit te hou tot Shen se neus en vertel em waarom ek het'n luger met my en hoekom iemand probeer om te skiet vir my daardie oggend.
  
  
  Dit was reeds die middag, maar die inspekteur het nie lyk belangstel in middagete vir een van ons. Shen huiwer om my soos'n vasgekeerde tier in'n hok, hande agter sy rug, 'n sigaret hang tussen sy dik lippe. "Jy maak my lewe baie moeilik, Mnr Carter," het hy gesê. — Jy lyk om te weet'n baie meer oor hierdie Della as jy doen oor haar." En ek is nie gelukkig oor dit glad nie."
  
  
  "Maklik," sê ek, shrugging.
  
  
  "Ons het nie genoeg spyt wees."
  
  
  "Dit is die beste wat ek kan gee. Ek werk by die huis, Senator regoor die Verenigde State van amerika, en so het ek julle uit om diplomatieke immuniteit..."
  
  
  "Terwyl haar wat?" vra hy in'n bevelvoerder toon.
  
  
  Ek het nie wil hê om te gaan deur met dit, so ek het my mond gehou en my oë af. Wat'n gemors, ek het gedink. Soveel As wat ek het nie genoeg probleme, wat ek nou het om te gaan met die nederlandse polisie sowel.
  
  
  Intussen, hy het geen idee wat gebeur het om te Andrea, waar sy geneem is, watter behandeling sy is tans ontvang, of as haar toestand was van kritieke belang. "Kyk, Shawn, al wat jy hoef te doen is om een oproep en jy sal nie iets te doen het met hierdie hele ding. Dan is jy hoef nie bekommerd te wees nie."
  
  
  "Regtig, ook?" Hy glimlag, asof hy nie neem my woord vir dit.
  
  
  "Ja, dit is waar," sê ek, gritting my tande. "Neem die maat, man. Gebruik jou brein. Hoe kon ek geskiet die meisie as ek reg langs haar toe dit gebeur het?"
  
  
  "Ek is nie daarvan beskuldig dat jy van skiet Me Yuen," het hy gesê. "Ek is net belangstel in die inligting. Maar jy kan jou selfoon gebruik. Een oproep en dit is dit.
  
  
  Een oproep het alles verander.
  
  
  Op vier uur in die middag, Wilhelmina terug na haar sitplek, veilig en gesond, in my skouer holster. Hare was ook in sy plek, op pad na die hospitaal om te sien hoe Andrea doen.
  
  
  Shen nie wil hê om my te laat gaan sonder verdere vrae. Maar die Wit Huis kan oefen'n paar druk, veral in die NAVO-lande. En ten slotte, die president, en natuurlik die hotel, sodat daar sou wees'n internasionale insident in die media wat kan ruïneer my laaste dek. Koenvar het geweet dat Golfield het my gestuur. Wat gehelp het Em met hierdie inligting is'n raaisel, of ek daarvan hou of nie. Wat hy het nie lyk om te weet, was dat ek was ook N3, en ek was getaak is met nie net die lewering van diamante, maar ook die voorkoming van'n gevaarlike revolusie.
  
  
  Op die pad na die hospitaal, sy het gestop by die Ambassador-Hotel. Wanneer Inspekteur Sean het haar verlaat, kantoor, hy het geen voorneme om dit te doen, maar na die lees van die gebeure van die oggend, hy het'n vinnige besluit. Twee polisie motors was nog steeds geparkeer buite. Sy ongesiens verbygegaan. 'n kort oomblik by die tafel, en dan in my kamer. Voor die vertrek van haar, het hy gespat'n bietjie water op sy gesig, vinnig verander in'n ander baadjie, en het'n kam deur sy hare. 'n paar mense is wat wag vir'n taxi in die voorkant van die hotel, so ek het die kanaal te vang'n taxi wat was op pad na die hotel.
  
  
  Hy het die bestuurder die naam van die hospitaal wat Sean sê Andrea geneem is, en het probeer om die ergste uit sy kop tydens die rit. Volgens die polisie, sy was in'n baie swak toestand is, en so ver as wat ek kan vertel, ek was verantwoordelik vir haar toestand. Sy het'n koeël bedoel vir my.
  
  
  Wel, een ding is duidelik: ek is nie die verlaat van Amsterdam vandag totdat ek het gegroei van'n paar van die vlerke.
  
  
  "Ek is op soek na Mej Andrea Yuen," het hy gesê die portier by die hospitaal.
  
  
  Hy het dadelik geweet dat ek engels gepraat het, maar dit het nie die moeite hom. Vir baie mense in Nederland, engels is'n soort van die tweede taal. Hy het'n vinger af van die pasiënt lys, dan kyk met een van die minste geamuseerd uitdrukkings hy het gesien hoe haar dra in dae. "Ek is jammer, maar die pasiënt is nie toegelaat besoekers. Ee status... hoe kan ek sê as haar toestand is baie ernstig?
  
  
  "Baie van kritieke belang."
  
  
  "Ja, in hierdie situasie."
  
  
  "Is haar dokter gratis?" Sy wil om te praat met hom, indien moontlik, " sê ek. "Jy sien, ek is die verlaat van Amsterdam in die oggend, en ek nodig het om haar te sien voordat ek vertrek."
  
  
  "Niemand is toegelaat om met haar nou," het die portier geantwoord. — Sy is in'n koma met hulle fretten, net soos hulle het haar in die oggend. Maar ek sal noem Dr Boutense, haar behandelende geneesheer. Miskien het hy kan praat.
  
  
  Butens was'n vriendelike man in sy veertigs. Hy het my in die wagkamer op die grond vloer, maar het daarop aangedring dat die ego neem haar na die ego se kantoor op die vierde verdieping van die hospitaal.
  
  
  "Is jy nog steeds Mis Yuens...?"
  
  
  "'n goeie een," sê ek. — Hoe ernstig is haar toestand, Dokter?"
  
  
  "Baie ernstig, ek is bang. Aangaap is vas in die boonste lob van die linker long. Gelukkig vir Nah, dit het nie druk op die arterie. As dit gebeur het, sou sy het gesterf in'n kwessie van minute.
  
  
  "En ook?'
  
  
  Hy beduie my na sy kantoor en het vir my'n stoel. "As'n gevolg van hierdie," het hy voortgegaan, " het sy verloor het'n beduidende bedrag van bloed as gevolg van interne bloeding. Ons sal werk op haar in die oggend. Maar dit sal baie moeilik wees... en'n baie gevaarlike geval, meneer ...
  
  
  "Carter, Nicholas Carter," sê ek, sink in die stoel langs die lessenaar.
  
  
  Hautens gestoot'n asbak teenoor my. Hy steek dit aan en blaas'n senuwee-wolk van rook in die kamer. "Haar hotel moet betaal die mediese rekeninge hier voor die verlaat van die land," Emu uiteindelik vir haar gesê het. "Dit sou baie lekker wees," sê hy eerlik. "Natuurlik, ons was nie in staat om te bespreek hierdie aspek van die situasie met Mis Yuen, soos sy was in'n koma met hulle fretten wanneer sy was in gebring het, jy weet." Haar, besef dat Koenvar het byna vermoor haar. En dit het nie maak my gelukkig op alle. Nou, al wat ek kon doen, was om seker te maak dat haar rekeninge betaal en dat sy geweet het hoe om my te kontak... as sy oorleef die operasie. Het nog baie meer. Butens, die aantal van die Amerikaanse Ambassade. Ek sou gekontak het hulle myself ook. Ek het'n gebeurlikheidsfonds in die AH vir sulke noodgevalle, en sedert Andrea was een van die mees onskuldige omstanders, hare, ek het geweet ek sou nie'n probleem wat hospitaal uitgawes deur middel van die diens. Haar sou het ook'n boodskap gestuur verlaat ee by die ambassade, maar sy het geen idee as ek sou in staat wees om haar af te laai in Amsterdam om te begin'n tweede keer op my pad terug na Amerika.
  
  
  Alles was nog in'n vakuum. Andrea se fortuin, die sukses of mislukking van my sending, die lewens van Jeannie en Merk Golfields, die Nepalese Rewolusie, en dan Koenwar.
  
  
  Wat gehuur ego? Daar is steeds die moontlikheid dat, ten spyte van my bedenkinge, hy was'n Sherpa na alles. En as dit so is, iets wat kan gebeur aan die Golfield kinders. Iets wat hy nie wil hê om te dink oor. Hey, God, ek wens ek het geweet dat die antwoorde. Maar totdat ek het om te Kathmandu en die Hut restaurant, ek tas rond in die donker. So ek het my sigaret en het moeg. Dr. Boutense gehou uit sy hand en het belowe om my boodskap te Andrea so gou as wat sy bewussyn herwin.
  
  
  "Wat is haar kanse, Dokter?" - Ek het haar gevra, ek staan vir'n dag.
  
  
  Hy het omgedraai en staar na sy naels geknip. Ten slotte, hy kyk terug na my. "Nie baie goed, Mnr Carter," het hy erken. "Dit sal wees... hoe doen jy dit sê in Amerika? Wees op die rand? Ja, haar, ek dink dit is'n uitdrukking. Hy sal bly op die rand totdat ons veilig kan verwyder die koeël. En dan... Hy haal sy skouers op en kyk weer af.
  
  
  "En wat dan?" Ek het vir myself saggies. Hy sluit die deur en stap af in die gang tot die ry van die hysbakke. Wat ook al met ons gebeur oor die volgende paar dae, sy was vasbeslote om te gebruik mikrofone en sprekers te los die telling met die verraderlike en ontwykende Koenvar. En dit was nie'n leë dreigement of net'n stille wens. Dit was'n belofte. Feit.
  
  
  Hy kon dit nie glo nie, maar die polisie is nog steeds hang rondom die hotel.
  
  
  Moet hulle nie iets anders om te doen, ook? Ek het gedink as ek betaal die taxi-bestuurder en stap na die hotel. Maar daar was drie wit Volkswagen trokke geparkeer in die oprit, en'n vreemd stil skare van mense. Ek stoot my pad deur die skare na die draaideur, maar was gestop deur'n polisieman staan openlik in die voorkant van die ingang.
  
  
  "Niemand is toegelaat om in, meneer," het hy gesê in nederlands.
  
  
  "Ek bly by'n hotel," het ek gesê. "Wat gaan aan, Beampte?"
  
  
  Hy laat sak sy stem, al wat hy probeer om te sê gou vir my duidelik geword. Die bottom line is dat minder as'n uur gelede, het iemand probeer om op te blaas die hotel veilig. Die bestuurder was effens beseer is, en die portier was erg beseer is deur die ontploffing. Twee mans is gesien loop van die toneel van die ontploffing, maar teen die tyd dat die polisie en die ambulans aangekom het, het hulle daarin geslaag om te ontsnap.
  
  
  "Ag, Mnr Carter... ek het gedink ek sou ontmoet jy vroeër of later."
  
  
  Hy kyk oor sy skouer en frons. Inspekteur Sean breek weg van die skare en sit'n hand op my skouer. Dit was nie die vriendelikste ding wat hy kon dink.
  
  
  — Wat kan ek doen vir jou, Sean?" Ek het gesê, probeer om kalm te bly.
  
  
  "Ek is baie nuuskierig dat hierdie probleme is spook jy, Mnr Carter," het hy gesê met'n wenk van die arrogansie op sy lippe. "Eerstens, 'n sniper geskiet op hierdie oggend. Dan'n ontploffing plaasvind in jou hotel. Baie interessant. En baie sleg. Ek hoop dat jy is die beplanning te laat Nederland gou. Dit lyk vir my dat jy sal bring'n bekende een met jou... kom ons sê'n oorlas... waar jy wil om ons te gaan.
  
  
  "Ek weet nie wat jy praat, Sean," sê ek. "Ek het na die Wilhelmina Gasthuis Hotel om te sien hoe Mis Yuen besig was om te doen."
  
  
  — Wat van joune?".. 'n vriendin? het hy gevra. Die klank van die ego se stem niks aan die verbeelding.
  
  
  "My vriendin," sê ek, " is baie sleg. "In die oggend, nah het'n operasie."
  
  
  "Waar sal jy môre oggend, as ek mag vra, Mnr Carter?"
  
  
  "Uit die land, Inspekteur. En as jy sal verskoon my nou, ek het'n baie van die verpakking te doen. Sy was gevra om om te draai, maar hy het nog sy hand op my skouer. "Ons is kyk jy, Mnr Carter," het hy gesê voor die onttrekking van sy hand. "En baie versigtig, ek kan voeg dit, wat sou die russiese Ministerie van Buitelandse sake van ons dink?"
  
  
  "Is dit'n waarskuwing, Inspekteur?" Of'n bedreiging?
  
  
  "Ek sal laat dit aan jou, Mnr Carter," Sean geantwoord. "Ek laat sy interpretasie aan jou diskresie."
  
  
  Hy beweeg weg, en ek het uiteindelik daarin geslaag om in te gaan deur die draaideur. Ek kon my oë nie glo nie.
  
  
  Die voorportaal was'n ramp gebied.
  
  
  As dit was eenkant gegooi deur'n skare van die vreesbevange gaste om te probeer om uit te teken, alles rondom die stoele was heeltemal vernietig. Daar was niks om aan te dui dat dinge gegaan het glad minder as'n uur gelede.
  
  
  Die hotel administrasie sal bly wees om te hoor ek is laat, ek het gedink, die afluister van die knoppie langs die hysbak met my vinger. Die hysbak was om te neem'n paar uur om te bereik die voorportaal. 'n oomblik later, het hy haar gesien het en hardloop in die gang af na sy kamer.
  
  
  Ek verwag die ergste, en dit is presies wat ek gevind het. Die bed was onderstebo gedraai, die matras geruk oop aan alle kante soos'n verminkte lyk. Al die laaie was uitgetrek, en ih inhoud is verstrooi oor die vloer. Shvedov, wat sy hang in haar kas, is verstrooi oor die hele kamer.
  
  
  Hy maak die deur agter hom en het in die badkamer, half verwag om te vind'n paar boodskap in die badkamer ... die medisyne kabinet spieël, scrawled in die meeste melodramatiese ink denkbaar, bloed. Maar daar was niks: ons lei, ons het haastig skriftelike waarskuwings.
  
  
  Baie versigtig, hy het Hugo se lem langs die rand van die kabinet en stadig trek Ego rondom die reses in die teël kreun. Ten slotte, wanneer dit was al losgemaak genoeg, hy het die stilet terug in sy skede, en dan versigtig het uit'n klein metaal boks.
  
  
  Vir die eerste keer daardie dag, ek het myself gevind waar ek glimlag. 'n diamant-vormige aluminium tube was opgeneem na die agterste muur van die reghoekige gat, wat was gesmeer nie. Hy verwyder die band en skroef die doppie van die mou. Helder flitse van lig flits voor my soos'n baken van vrede. Diamante wat geskitter in al die kleure van die reënboog, honderde van karaat, rou, natuurlike skoonheid. Die effek was hipnotiese. Hy het voortgegaan om te staar teen die klippe vir'n rukkie, as as hulle was heilig. Toe hy druk die sigaar-vormige mondstuk in sy breedte, en vervang die eerste-aid kit. Jy is nie dom nie, Koenvar, het ek gedink. Maar jy is nie'n genie nie.
  
  
  My besluit om te maak'n kort hotel stop voor jy gaan na die hospitaal was selfs meer sinvol as wat ek kon het gedink by die tyd. En op daardie oomblik, ek het nie vra die bestuurder om die kluis oop vir my, want ek het gedink dat Koenvar ego sou blaas. Maar haar pa het geweet wat hy gehad het om te wees so versigtig as moontlik. Hy het baie tyd gehad om te kom tot die gevolgtrekking gekom dat ek het die klippe in die kluis, en dit lyk vir my dat ek geweet het waar die beste om te sit ih.
  
  
  So het hy versigtig geplaas om die klippe in die medisyne kabinet voor op pad na die hospitaal om te gaan op Andrea se toestand. Ek dink sy was gelukkig, en'n donker glimlag oor my lippe as ek herrangskik haar kamer. Koenvar verwoes my tas, maar hy het nie die slim leë ruimte wat die ingenieurs by AH gemaak het vir my. Ek het net gehoop die doeane-beamptes hier is net so blind. Want as dit was nie die geval nie... wel, ek waarskynlik sou gehad het om voor te berei om te praat met Inspekteur Sean weer.
  
  
  Na om haar dinge weer saam, hy sit haar neer op die rand van die bed en het die telefoon opgetel. Die gesprek het oor twintig minute. En wanneer die tyd gekom het, het sy stem ontplof in my ore, 'n bas as die bose as die impak van'n groot-kaliber koeël. "Wat die hel gaan op, N3?" skree Smous.
  
  
  "Probleme, komplikasies," sê ek so stil as wat ek kon.
  
  
  "Wel, enige idioot kan my vertel dat," het hy gebreek. "My rooi selfoon het nie stil te bly die hele dag."
  
  
  Die rooi selfoon was'n ego "hotline" met die Wit Huis, en dit het nie so voel nie wouldnt gelukkig wees. Hy het'n diep asem en ingeskryf het vir hom, om so te praat, in die nek. Hy vertel Smous wat gebeur het van die begin af.
  
  
  "Wie is hierdie vrou wat byna geskiet?" vra hy toe hy aan haar verduidelik wat gebeur het in die laaste ses-en-dertig uur.
  
  
  "'n vriend... ek mompel.
  
  
  "'n vriend... My agterent, Carter," het hy geskree. Ek het nie stuur jou op'n reis om af te haal'n hoer en ruïneer alles..."
  
  
  — Ek weet nie, meneer .
  
  
  "Dan wys'n bietjie meer diskresie in die toekoms. En moenie my blameer vir my gemoed, Carter. Maar vandag is sy baie kwaad van alle kante. Dit lyk soos hierdie ouens in Beijing is nou gaan om te hou hul jaarlikse maneuver op die grens met suid-korea. Sjerpas moet wees in die hemel met hul vriende minder as ses kilometer van die grens.
  
  
  "Wat is my plek in Rusland..."
  
  
  "Dit is al hoe meer dringend," het hy gesê. "Wel, Nick. Wat oor..."
  
  
  "Hulle probeer om te breek in die hotel veilig'n uur of so gelede.
  
  
  "En ook?'
  
  
  "Dit is alles reg, meneer . Ek is verlaat deur die vliegtuig môre so gou as ek'n kaartjie koop."
  
  
  "Want jy wil om dit te hoor." Kyk, Golfield is weer gekontak. Hy het vir hulle gesê jy is op jou pad. Hulle het vir hom gesê om te laat'n boodskap vir jou by-ek hoor hom vroetel deur middel van'n paar vraestelle — die Kamp Hotel, 307 Maroahiti, naby Kathmandu se Durbar Square. Sover ek dit verstaan, dit is'n hippie plek in die sentrum van die stad. So...'
  
  
  "Hou jou oë oop," het hy klaar is.
  
  
  "Dis reg."
  
  
  — Hy moet wees in Kathmandu deur môre nag. Die vlug neem van twaalf tot veertien uur. Dan as jy enige verdere instruksies vir my, meneer, ek sal stop by die Intercontinental."
  
  
  'Alleen?'
  
  
  — Ja, meneer."
  
  
  "Dit is wat sy wil hê om te hoor," het hy gesê, lag saggies. — Behalwe, wanneer jy terug te kry, sal jy het baie tyd vir sulke aktiwiteite.
  
  
  "Dankie, meneer."
  
  
  "Het jy'n lekker trip, Nick." Sy Was mooi, deur die manier?"
  
  
  "Baie goed."
  
  
  "Sy het net soos ek gedink het.'
  
  
  Nadat hang die telefoon, het hulle besluit om te eet by die hotel in plaas van iewers op die straat. Nou dat die teenstander het toevlug tot die felheid vir die laaste keer, was dit onmoontlik om te voorspel wat ander truuks hy het op sy mou. Eerste, ek het'n werk om te doen. Die enigste manier om te voltooi dit was te laat Amsterdam. .. die lewe...
  
  
  
  
  Hoofstuk 7
  
  
  
  
  Daar was net een manier om te kry uit Amsterdam te Kathmandu — via Kaboel, die geïsoleerde hoofstad van Afghanistan. Ek weet dat, hy is reeds bespreek kamers by die Intercontinental, soos Hawke gesê. Die enigste ding wat ek nodig het om te sorg van my vliegtuig kaartjie.
  
  
  Die volgende oggend, sy het'n baie swaar ontbyt as'n voorsorgmaatreël. Die bediende het'n skinkbord van eiers, verskillende tipes van die nederlandse kaas, ham, vier snye gebotterde roosterbrood, konfyt, en soet rolle. Ek eet alles wat sy sit in die voorkant van my en was dit af met twee glase van die ys-koue melk. Enige ma sal trots wees om so'n seun. Ek het nie drink haar koffie. In elk geval, haar voel redelik goed, en dit was presies wat haar hotel was.
  
  
  Wanneer die skinkbord was verwyder word, hy het voortgegaan om aan te trek. Haar skelmpies rondom die hotel deur die agterdeur. Ek het geen voorneme van die gee van Koenvar nog'n kans om te teiken my soos hy het die dag voor. Die KLM gebou is geleë op die Museum Vierkant, oor'n vyftien minute loop van die hotel. Die gewels skitter in die helder sonlig, maar daar was geen ons, geen glinstering van metaal, geen weerspieëling van die loop van'n sniper rifle. Hy het egter voortgegaan om te monitor die omgewing. Nalatigheid sou beteken het sekere dood, want ek was seker dat Koenvar het nie vir die stad verlaat en was nie van plan om op te gee na al die pogings wat hy gemaak het om die regulasies; - identifiseer .
  
  
  Egter, die skoonheid van die dag was nie versteur word deur enigiets anders as my kommer oor Andrea Yuen se toestand. Op die oomblik toe haar skaal tref die Spiegelstraat, my gedagtes het voortgegaan om te sentreer rondom die operasie wat tans uitgevoer word in Wilhelmina Gastuis .
  
  
  En iewers in die stad, Koenvar was wag vir my. As hy net geweet het waar...
  
  
  Sy is bespreek deur KLM vir die Amsterdam-Tehran-Kaboel vlug, wat het teen die helfte van afgelope twee op dieselfde dag. As gevolg van die tyd verskil in die ooste, ek sal nie kom in Kabul tot die volgende oggend. Maar as ek nie kry op hierdie vlug, sal ek vas in Amsterdam op beide kante van sondae. So ek bespreek my kaartjies en het'n taxi terug na die hotel.
  
  
  Die bestuurder was staan agter'n tydelike toonbank met'n blinddoek oor een oog en een arm in'n slinger. Indien lyk kan dood te maak, hy wil dood wees in twee sekondes. "Ek het nie nodig om jou te vertel, Mnr Carter," het hy gesê, met my geld, " dat jy nie sal welkom wees by die hotel as jy al ooit terug te keer na Amsterdam."
  
  
  "Ek het nie verwag dat iets anders," het hy vir haar gesê het met'n harde glimlag. Toe haar man het boontoe om voort te gaan pak.
  
  
  Ek het gedink dit sou beter wees om te gaan reguit na Schiphol as die tyd om dood te maak by die hotel, so ek is bereid om alles vir haar te verlaat. Ek gebruik die rug uitgang weer en gaan rondom die hotel deur die stegie op die rug. So ver, so goed, ek het gedink.
  
  
  Daar was geen voetspore agter my, geen skadu wat gekom het in die lewe vir'n oomblik van die siekte. Die stegie ruik van slordige vullis, maar Koenvar nie wil hê om weg te steek agter vuilnisemmer te sny my af met sy skiet. Die geluid van die verkeer voor gelok my in daardie rigting en verdof my sintuie. Ek haastig in daardie rigting, wat wil om te plons neer in die agterkant van'n taxi en verdwyn in die rumoerige skare van Schiphol.
  
  
  Vir'n rukkie, alles blyk te wees gaan volgens plan verloop, sonder'n haakplek. Niemand, selfs na my gekyk toe'n taxi begroet haar en maak die deur agter hulle.
  
  
  "Na Schiphol, asseblief," het hy gesê aan die bestuurder, 'n bossiekop-jong wiskunde groot wat beide hande op die stuurwiel en beide oë op die truspieëltjie.
  
  
  'n Engelsman?'Wat is dit? " het hy gevra as ons by die swaar verkeer.
  
  
  "Die Amerikaanse".
  
  
  "Groot," het hy gesê. — Dan kan ons praat engels." Ek moet die praktyk; ek sal gaan na Amerika gou. Is jy vertrek Amsterdam vandag?
  
  
  Dank God, ek het gedink. Dan hardop: "Ja, vandag is nie." Ek sê, hy het sy oë op die motors en vragmotors agter ons. "Is verkeersknope altyd soos hierdie?"
  
  
  "Nie altyd nie. Maar ek sal die terug paaie, " het hy gesê, draai rondom die volgende verkeerslig. Dis toe dat ek besef dat iemand anders het hierdie briljante idee. Maar hy het besluit om sy mond toe te hou totdat hy was seker ons word gevolg. Dit was baie soortgelyk aan hierdie, want as my bestuurder draai links, die bestuurder van die donker blou Renault het die dieselfde skynbaar onskadelike maneuver. Dit was nie moontlik om te sê wat was die dryfkrag agter die motor. Die son skyn in die emoe se oë, en die voorruit was net'n gloeiende oppervlak wat effektief weggesteek van die gesig, en ego, en persoonlikheid. As dit nie was Koenvar, dit was iemand wat vir hom gewerk het, want na vier beurte in'n ry, die blou Renault was nog agter ons, of ek daarvan hou of nie. Hy hurk en leun die rigting van die bestuurder. "Ek is jammer om te veroorsaak dat jy so baie probleme," sê ek. "Watter soort van moeilikheid?" het hy gesê met'n lag. "Ek reis tien keer na en van Schiphol met passasiers. Geen probleem nie, glo my.
  
  
  "Ek twyfel of jy op'n spookhuis passasier ry," sê ek.
  
  
  "Hoekom nie?"
  
  
  "Ons dopgehou word. Bekruip. Kyk in die truspieëltjie. Sien dat die blou Renault?
  
  
  "So wat? die bestuurder het gesê, nog nie beïndruk nie. — Hy is die volgende ons sedert Rosengracht Straat.
  
  
  "Jy is'n grap, man," het hy gesê in'n perfekte Amerikaanse. "Wat die hel is dit, maat?" Ek het gedink die emu sou goed wees in San Francisco.
  
  
  "'n gevaarlike grap," het hy het vir haar gesê, met'n lag wat geen humor in dit. "As jy verloor dat bum, sal jy verdien vyftig gulden."
  
  
  Die bestuurder moet'n baie tyd spandeer met die Amerikaanse hippies, want hy knik en sê, " Kak, man. Jy is cool.'Toe hy trap op die versneller en ons geskiet vorentoe.
  
  
  Dit geslaag het in die volgende baken op minder as vier wiele, maar Renault was nie van plan om op te gee so vinnig. Hy skree om die hoek en gejaag van ons af'n smal geplaveide straat nie ver van die sentrum van die stad. Ek kyk rond, maar ek kon nie sien wat jy ry.
  
  
  Die diamante is nie gehou word in die kluis. Hulle was ook nie vasgeplak aan die medisyne kabinet. Sy het om ontslae te raak van Kohenwar of wie was die dryfkrag agter die Renault, anders dinge kon kry baie nare vir die Verenigde State van amerika buitelandse beleid en die Indiese sekuriteit, nie te praat van Golfield se twee kinders. "Is hy nog steeds agter ons?" Die bestuurder gevra om met'n wenk van senuweeagtigheid in sy stem.
  
  
  "Neem die maat, hy is nog steeds agter ons," ek het gebreek. — Kan jy nie gaan'n bietjie vinniger?"
  
  
  — Ek probeer, man. Dit is nie die Formule 1, as jy weet wat ek bedoel."
  
  
  "Ja, haar, ek weet wat jy bedoel. En dit is nie pret. Ek het so laag as wat ek kon, hou my oë op die Renault spoed deur die strate agter ons. My bestuurder sigsag asof hy was die ingang van die hawe op'n clipper skip, maar wat net aan ons gegee het'n en-twintig tot dertig-erf voordeel.
  
  
  Die taxi-bestuurder se nek is styf gespan soos'n lente, en die reën was drup af in die kraag van sy hemp. Vinniger, vinniger, het ek gedink. Wel, laat ons gaan. Maar die seun het alles gedoen wat hy kon. Hoekom die polisie nie gekom het nie vir ons nog nie was nie iets Ferret het tyd om te dink oor, want op daardie oomblik is die Renault neergestort het in die agterkant van die taxi. Die bestuurder het beheer verloor, dartel op die sypaadjie, gemis het'n groot vertoning geval deur'n duim, en dan bevind homself terug in die middel van die straat.
  
  
  "Dit is besig om te ry my mal, man," het hy geskree, yanking op die stuurwiel.
  
  
  "Drop my af by die volgende hoek," Rumatiek blaf by haar, dink dit sal beter wees vir my om alleen te gaan en te loop. Sy gryp die rand van die voorste sitplek met al haar krag as die Renault klap in ons vir die tweede keer. Ons verloor die modderskerm, achterlicht en deel van die bumper. Die bestuurder gedraai die stuurwiel asof speel roulette, probeer om te maak'n gevaarlike U-draai in die hoop om ontslae te raak van die Renault vir ewig en storting dit. Ons was terug in die sentrum van die stad en ry van die lughawe, nie om dit te. Hy kyk na sy horlosie. Dit was vyf minute afgelope tien.
  
  
  Die smal, kronkelende strate beskryf in die toerisme-brosjures gevloei het deur op beide kante. Slordige huise met fancy vensters, kleurvolle winkel vensters — dit alles was deel van die ongenooide dekor.
  
  
  "Waar die hel is ons, maat?" Haar skree dit uit, heeltemal gedisoriënteerd. "Seawall," het hy gesê. ego se stem is nou hoog en uitbundige.
  
  
  "Waar?'
  
  
  "Zideik, Zideik," het hy geskree. "In die rooi lig distrik. En haar stem druppels jou af. Ek is nie van James Bond, man, " het hy bygevoeg, vloek hard as wat hy probeer het om oor die brug, wat is slegs bedoel vir fietsryers en voetgangers, maar nie motors.
  
  
  Dit was'n groot fout.
  
  
  Die Renault is by ons kom soos'n woedende bul, vasbeslote om te voltooi wat dit begin het. Voor die bereiking van die middel van die brug, die taxi het in'n verraderlike tailspin as'n gevolg van Renault se stoot van agter. Ons het in'n tailspin en daar was niks wat ons kan doen oor dit.
  
  
  "Ons is om te val, neem die maat," die taxi-bestuurder geskree, sukkel om te herwin beheer van die motor.
  
  
  Hy kon nie.
  
  
  Die volgende ding wat ek geweet het, ons was in die middel van'n kanaal.
  
  
  Ek gevang n glimp van die helder blou lug, die klip fasades van die sewentiende-eeuse kanaal huise,die verweerde yster reling van die brug. Dan het ons die water tref, nog steeds teen'n spoed van 40 km. Ek hou haar kop tussen my knieë, en die motor gestamp in die olierige golwe gekabbel rondom ons. Gelukkig, die vensters was gesluit en die motor was om te swaai. As dit anders was, sou dit baie erger vir ons.
  
  
  Die bestuurder getref sy kop op die stuurwiel en sy bewussyn verloor. Haar, leun vorentoe en draai af die enjin net so aangaap oë verpletter die voorruit en skerwe van glas reën neer op die voorste sitplek. Ek het bloed in my oë as die bestuurder stoot haar en druk weer. Nog'n lummel voltooi die werk, en daar was niks van die voorruit, maar'n paar skerp skerwe rondom die kante.
  
  
  Koenvara nog nie gesien het nie haar, maar ek was nie van plan om te sit en wag vir iemand om ons te vang. En een laaste vergadering met die polisie sal beteken dat my probleme is ver van verby is, veral as Sean kry wind van hierdie jongste voorval. So ek vermy die lyn van die brand soveel as wat ek kan en probeer om te dink dinge deur. Ek was seker dat daar op enige oomblik sou ek hoor die klank van'n polisie-sirene. Maar na dat, al het hy gehoor het, was'n skerp pop as'n lummel het deur die dak van die taxi. Ek het om aksie te neem, maak nie saak hoe gevaarlik dit is vir ons.
  
  
  As hy die deur oopgemaak, die motor sou onmiddellik vul met water. Sy het nie wil hê dat die taxi-bestuurder se lewe te wees op my gewete terwyl hy bewusteloos in die voorste sitplek. So ek draai die venster en gehoop vir die beste. Die aktetas sou dryf vir ten minste'n paar minute, as die ingeslote kompartement gedien as'n soort van die reservoir vir lug monsterneming. Hy was die eerste om te val deur die vensters. Hy gooi'n bietjie geld in die voorste sitplek en gegly terug na die venster. Dan is my kop en skouers, en dan die res van my liggaam, het dieselfde roete as my aktetas.
  
  
  Koenvar - nog steeds, ek was nie seker of dit was die een agter die wiel van die Renault, maar blykbaar het hy nie sien nie, want daar is geen skote afgevuur as hy het uit rondom die motor. Dit was nog steeds gevaarlik en moeilik, maar ek het oor dit en bereid is om te neem'n ys bad. Dan'n duik gevolg het, en hy die water tref soos'n kind te spring in'n koue dam.
  
  
  Dit was net so koud soos wat ek verwag het.
  
  
  Shvedov trek my af, maar ek gryp die handvatsel van my aktetas en geswem in die rigting van die brug. Verskeie verbygangers leun oor die reling en kyk na my vordering, geskree woorde van bemoediging as indien hulle was toeskouers by'n swem kompetisie. Maar dit was nie wat sy wou ten alle, die skare sou sekerlik lok die aandag van'n vreemde polisieman.
  
  
  Die steenwerk van die brug was toegegroei en glibberig. Hy was probeer om te vind iets om vas te hou aan, iets om te trek hom aan. Op daardie oomblik, sy hoor die sirenes huil, net soos sy het gevrees. Elke tweede is kosbaar, want as die polisie het my gevang voordat ek kon vang my vliegtuig en ontsnap, Koenvar sou wees om die wenner van die skermutseling weer. So ek klim op, wat sou wees nie so maklik nie, gegewe die aktetas ek het onder my arm.
  
  
  Dan het hy opgemerk iets wat hy het nie opgemerk voor, 'n ou geroeste leer teen die vesting muur aan die ander kant van die brug. Hy sak terug in die donker water. Ek het gesukkel om deur die olierige water en puin, half verblind deur die bloed nog steeds drup in my oë. Haar stem uiteindelik bereik die onderkant van die trappe. Na wat, dit het my net meer as twee minute om terug te kry op die grond.
  
  
  Natuurlik, die Volkswagen van die Amsterdam polisie geparkeer was in die middel van die brug. Die skare van die verbygangers het. Mense geskree en wys op die swaai taxi op die onderste deel van die brug, waar dit moet gewees het. Odin was reeds swem rondom die beamptes in die rigting van die taxi. Hy hardloop, nie van plan om te sit en wag vir'n uitnodiging aan die polisie-stasie.
  
  
  Hare was geweek op die vel. Die eerste ding wat ek nodig het om te doen is kry'n paar droë klere, so ek kyk rond vir'n teken wat sê "Wasgoed".
  
  
  Maar in plaas van die vind van dit, of iets soortgelyks en ewe doeltreffende, het hy gevind dat die moordenaar wegkruip in die skadu van die huise, uit die oë van die polisie.
  
  
  Gelukkig, ego het dit gesien voor hy my sien. As dit is die ander manier om, sou dinge baie meer ingewikkeld as die krimpvarkie is tot nou. Dit was iemand anders as Koenvar: nog een van die ego kamerade. Hierdie een lyk soos'n gespierde ex-matroos, met blomkool ore, 'n gebreekte neus, en'n S&W Model 10. 'n rewolwer . Ek het nie wil om te argumenteer met nommer 38, so ek koes uit op die stoep van'n huis deur die kanaal.
  
  
  - Is jy op soek vir iemand in die besonder? 'n stem skielik in my oor gefluister, gevolg deur'n nat tong flikker.
  
  
  Hy het omgedraai en bevind hom van aangesig-tot-aangesig met'n jong vrou met baie van die rouge en'n lig wig. Sy ontbloot haar tande in die lag en klap haar tong as sy wink my na die donker stoep. Ek het vergeet wat dit was soos om te stapel om'n dollar in die rooi lig distrik, maar nou het ek onthou dit, en'n ander plan het begin om te vorm in my kop.
  
  
  "Hoeveel? Ek het sonder om te mors nie enige meer tyd. Dit was 11: 03 in die oggend. My vliegtuig het by 1: 30. Die kaartjie duidelik gestel'n waarskuwing dat passasiers moet word by die lughawe ten minste'n uur voor vertrek. So dit sou wees op die rand, was daar geen twyfel oor dat.
  
  
  "Dertig gulden vir jou.".. sonder verdere uitstel, " sê sy sonder huiwering. My nat, Swede en sug in my hoofde, natuurlik, hey, het niks gedoen nie.
  
  
  "Ek gee jou vyftig as jy iets doen vir my."
  
  
  "Dit hang af," het sy geantwoord, soos'n ware professionele.
  
  
  Hy wink haar tot op die rand van die voorportaal en wys na Coenvar se medepligtige, die S&W ego rewolwer uit te steek uit onder sy growwe wol doublet. "Het jy sien dat die man met die gebreekte neus en die gekneusde gesig?
  
  
  — Jy hoef nie beteken dat die drie van ons, doen jy?" het sy gesê met voor die hand liggend belang of voor die hand liggend afgryse, want haar uitdrukking was nog onverstaanbaar.
  
  
  Haar, hy het sy kop geskud. — Ek wil net hê jy om te gaan praat met hom, lei hom totdat ek verdwyn." Verstaan jy?' Hy vee die bloed uit sy gesig. Sy het dadelik verstaan en het gesê: "natuurlik, vir vyf-en-sewentig gulden."
  
  
  "'n honderd om seker te maak jy doen'n goeie werk." In elk geval, lei die ego se aandag.
  
  
  Sy het dit byna as'n persoonlike belediging. Maar geld het dit verander radikaal. Sy het gestop die geld in haar bra asof sy wil'n candy bar van'n kind. Swaai haar heupe uitdagend, sy trap buite, gereed om te speel met haar deel tot die volste. As hierdie klein truuk het nie gewerk nie, ek het regtig het my hande vol, want Wilhelmina was net so nat soos haar. So lank As wat dit was nat, dit is nutteloos. Daar was nie tyd om te neem dit uitmekaar, vee dit droog is, en dan sit dit terug saam.
  
  
  Ek het om te vertrou op my vernuf, my kaal hande, en miskien, as dit nodig is, Hugo. Maar ek het nie wil hê om te gebruik om iets rondom dit as dit is aan my. So lank As my God-gegewe gawe speel sy deel in hierdie honderde balle, al het ek sal hê om te doen is om te vind'n self-diens en wasgoed.
  
  
  Ek het om die hoek van die stoep en kyk na haar loop af in die straat, gereed om te speel met haar deel.
  
  
  Op die eerste, dit blyk dat Koenvar se medepligtige sal nie val vir dit. Hy het iets gesê in duits, die woorde te ver weg vir ih om te verstaan. Maar die ego optrede het in ewe duidelik taal, en'n bietjie later het hulle het alles vir my baie duidelik. Ek het hom gesien hoe hy stoot haar weg met'n growwe, onvriendelike druk. Gelukkig, sy was dapper en was nie van plan te laat haarself wees weg gestoot. Sy hardloop haar vingers op en af ego is terug en gaan staan in die voorkant van hom, sluit sy oog. Ek het lank wag vir hierdie. Hy hardloop af van die stoep, nie stop totdat hy bereik die veiligheid van die stegie oorkant die straat.
  
  
  Moet alles het goed gegaan.
  
  
  Maar dit was nie die geval nie.
  
  
  Hy was halfpad af in die straat toe'n hees motor horing gevang Ivanov se aandag. Hy loer oor sy skouer, ten spyte van die prostitute se beste pogings om hul aandag te hou gefokus op sy sappige en wekte liggaam. Ons oë ontmoet, en'n oomblik later het hy bereik het in sy baadjie vir sy Smith & Wesson.
  
  
  Sy het nie het om te wag vir'n paar vuurwerkvertoning, 'n ego demonstrasie van dodelike skiet.
  
  
  Hierdie tyd, die nabyheid van die polisie het vir my'n effense voordeel. Koenvar se handlanger het sy vinger onder beheer; hy was nie van plan om te skiet wanneer die polisie was so naby. Maar moet dit pla hom'n baie, want hy hardloop na my, sy ego-bloeiende shaggy aansluit skrikwekkend in my ore. Ek was reeds in die stegie toe die eerste gedempte skoot klap, whizzing'n duim oor my kop. Hy gooi homself plat op die grond, maar hy het nie vuur Guo'n tweede keer. Hy gewaag sy skoot, en ek het geraai dat dit nou hy was bang van die maak van'n ander mej.
  
  
  "Staan op," het hy sis deur gebalde tande in engels, asof hy wil geleende die styl rondom sommige van George Formby se flieks. Maar hy het nie kyk na al soos'n dwerg in'n los klere. Ek het na my voete, voel my liggaam gespanne vir die eerste tree.
  
  
  Die kla ek het gehoor'n paar oomblikke later was soos musiek in my ore. Die S & W rewolwer klap hard in die keistene. Dit was cha-kie se sywaarts skop wat gestuur is om my linkerhand vlieg in die emoe se solar plexus. Hy verdubbel oor in skielike, intense pyn, en gee haar'n reeks van emoe-stoot, hierdie keer aan die kruis.
  
  
  Sy moet gewees het wat gebruik word deur emu kruis, want die ego se gesig draai so wit soos sneeu. Hy steier, gooi sy hande oor sy lies, en het tot die keistene soos'n paal van die ou vuil. Volgende kom cha-gi se eenvoudige, maar perfek uitgevoer beweeg, 'n kop-aan-kop punch wat geland met verpletterende werking op sy nek. Die nek werwels was nie gebreek nie, maar dit was pretty damn naby.
  
  
  "Jy is moeilik om te klop af jou been, die ander een," ek het gesê, die voortsetting van die oefening met'n skielike skop na die ego koppe. Dit was mooi. Al die gesig bene was gebreek, en sy gesig het'n helder pers kleur. Hy het die fout gemaak wat sy gebreekte kakebeen met sy hande en verlaat sy niere blootgestel. Dit is baie aantreklik vir die volgende slag, en dan groen, gal-soos braaksel gooi af die bebloede rta.
  
  
  Vir so'n kragtige dude, hy het nie veel doen om homself te beskerm. Ek moet nie so verwaand, want net daarna, hy gryp my enkel, gryp nah, en sleep my op die grond . Maar nie vir lank nie, of ek nog iets te sê het oor dit. Die oomblik my bene gevou in die helfte onder my, ek laat sak haar hand soos'n sens. Die einde van my kant geland op die brug van sy neus. Die interne struktuur van die neus, die neus been, die brug van die neus self verander in'n bloederige massa. Die bloed het gevloei in die emoe se gesig, verblind hom. In elk geval, dit lyk nie te vars nie, maar dit oortref alles.
  
  
  Hy het gekreun klaaglik, maar ek het nie voel jammer vir hom. Hy sou doodgemaak het my, en hy probeer om dit te doen aangesien die oomblik sy het in die taxi. Nou dit was vir haar om die werk te voltooi wat hy wil begin en gaan oor haar eie besigheid.
  
  
  Al wat ek moes doen, was punch hom onder die ken, wat hy gedoen het in die knip van'n oog. 'n jammerlike kla, die laaste kreun hy kom uit, sit hom uit sy ellende. Die nek werwels gebreek het in twee, en die booswig het dood.
  
  
  Hygend, het hy opgestaan. Dit was nie lekker nie, " het hy gesê. Maar my swem in die groot een was nie so lekker nie. Ego, tong uitsteek oor'n bebloede rta. Deel van die gesig se ego blyk te bloedige jellie. Waar daar eens is'n komplekse struktuur rondom die bene en vlees, was daar nou niks, maar die rou robyn-rooi vleis, soortgelyk aan die binnekant van'n vyeboom.
  
  
  Haar steier terug, my aktetas vasgepen teen my. Ek sal moet meer as'n wassery om te was met die bloed van my hande en die reuk van die dood af my klere.
  
  
  
  
  Hoofstuk 8
  
  
  
  
  Dit was nou 11: 17. Dit het my oor veertien minute aan die einde van my ego lewe, van begin tot einde. Toe ek by die hoek van die baan, die hoer beroep na my. Haar gesig het wit soos kryt toe sy sien die dooie man in die middel van die stegie.
  
  
  "Never mind," het hy geskree, en verdwyn uit die gesig.
  
  
  Drie blokke later, en oor drie minute later, het sy gevind is deur'n wassery. Geld praat alle tale, en binne'n paar minute haar was toegedraai in'n jeukerige wol kombers en my Swede was droog. Hy was in staat om te was met die bloed uit haar gesig. Die snitte is talle, maar oppervlakkig. Ek kam haar hare uit daarna om te dek die meeste van dit, en gehoop het dit sou genees so vinnig as gewoonlik. Maar dit was uiteindelik my laaste kommer.
  
  
  Ek het om te gaan na die lughawe en gaan deur die doeane. Dit was so onaangenaam as dink oor Coenvar, dink oor die sukses of mislukking van Andrea se operasie.
  
  
  "Hoeveel?'
  
  
  Ek het die eienaar van die wasgoed wanneer hy het gekom in die agterste kamer om my te sien dit doen. "Tien minute, een minuut vyftien. "Ek doen wat ek kan," het hy gesê.
  
  
  — Het jy'n selfoon nommer?"
  
  
  'wat?'
  
  
  Telefoon nommer?'herhaal dit, probeer om nie te grom wanneer ek opgemerk dat my geduld was besig om uit te loop.
  
  
  "Ja, ja, van die kursus. Die klank in die ego se stem verraai ego se onuitgesproke vrees. Hy wys agter my, waar die antieke swart toestel is half weggesteek onder'n stapel van ongewaste klere. Hy gebly het waar hy was, heeltemal verteenwoordigend van die geveg van die nederlandse.
  
  
  Sy sit haar hand op die ontvanger en kyk na hom. My uitdrukking verraai alles. Hy kyk na my gewond oorskulp, my liggaam toegedraai in'n kombers, en vinnig verdwyn agter'n paar van die gordyne wat baie effektief verdeel die winkel in twee dele.
  
  
  Dan het hy genoem inligting, het Wilhelmina Gasthuis se nommer, en kyk na sy horlosie. Dit was 11:27 op my Rolex.
  
  
  "Wilhelmina Gastuis ," sê die stem aan die ander kant van die lyn.
  
  
  "Ja, ek vra haar oor Mej Andrea Yuen. Hey, hulle chirurgie gehad vanoggend.
  
  
  "Net'n oomblik, asseblief," het die vrou op die ander kant van die lyn geantwoord. "Ek sal check dit uit."
  
  
  Hy bereik onbesonne vir'n sigaret en voel niks, maar die bors hare en die krapperige wol kombers. Hy glimlag moeg vir homself. So gou As ek het haar op hierdie visvang trip, ek wil goed wees, het ek gedink, maar in die tussentyd, het dit gelyk soos hierdie vrou kon nie terug te gaan na die selfoon vir ewig.
  
  
  "Ek is jammer ek het jou wag," het sy gesê op die laaste. - Maar dit is nog te vroeg om te praat oor die resultaat.
  
  
  "Om uit te vind wat die resultaat is?"
  
  
  "Miss Yuen se operasie resultate," het sy geantwoord in'n saak van die feit toon. "Sy is nog steeds'n krimpvarkie uit narkose."
  
  
  — Kan jy maak my Dr Boutense?" Dit is baie belangrik. Anders, sou sy nie het jy gepla.
  
  
  "Ek sal sien wat ek vir jou kan doen," sê sy, haar stem belowende net'n minimum van inspanning. So ek is terug om te wag vir Stahl. Dit was nou 11: 31.
  
  
  "Hallo, Dr Butens, dit is Carter," het hy gesê haastig na'n paar minute. Nicholas Carter. Nee, ek het nie met jou te praat gister, nie wanneer, as jy onthou.
  
  
  "O, ja, natuurlik," het hy gesê, as liefdevol en vriendelik, want hy het die dag voor.
  
  
  "Hoe het sy dit doen?'
  
  
  Die stilte is so dik dat jy kan sny dit met'n mes. "Hi? Dr. Boutens?
  
  
  "Ja, sy is nog steeds hier, Mnr Carter," het hy gesê, 'n wenk van moegheid in sy stem. "Hierdie oggend het ons in staat was om te onttrek van die koeël. Maar dit is onmoontlik om te sê vir seker of sy sal herstel. Jy het om te glo my as ek jou vertel dat dit is te vroeg om iets te sê vir seker.
  
  
  — Wanneer kan jy dit doen?" Ek het gevra, voel my moraal skietlood aan'n nuwe laag.
  
  
  "Miskien vanaand. Môre oggend by die meeste. Ons het gedoen wat ons kon..."
  
  
  "Ek het nie twyfel dit, Dokter. Dankie vir alles, en ek is seker Miss Yuen het kinders."
  
  
  "As jy kan my bel môre," het hy begin het.
  
  
  Ego onderbreek het," ek dink nie ek kan dit doen, Dr Boutens. Sy vertrek na Amsterdam. Hy outomaties kyk op sy horlosie vir die honderdste keer. — Ek is laat in'n bietjie minder as twee ure. Maar jy is die lewering van my boodskap, is jy nie?
  
  
  - Vir estestvenno. Ek is jammer ek kan nie toelaat dat jy weet... Beter nuus, Mnr Carter.
  
  
  "Ek is jammer ook."
  
  
  My ballet pantoffels was nog nat is, maar daar was niks wat ek kon doen oor dit. Andersins, ten minste, alles is droog en meer of minder aanvaarbaar. Ek het my tas gepak weer, bedank die sake-eienaar, en bevind myself weer op die straat.
  
  
  As jy nodig het om'n taxi, sal jy nooit vind die ego. Ek haas haar terug deur Zuidijk om die Nieuwmarkt. In'n minuut of twee, ek het'n taxi gereed om my te neem na Schiphol.
  
  
  Dit was nou 11: 53.
  
  
  — Hoe lank is dit te kry om te Schiphol? Ek het haar gevra bestuurder.
  
  
  "Sowat twintig minute."
  
  
  Die enigste voertuig na aanleiding van ons, op sy beste, is'n vragmotor. Haar, dink sy verdien'n bietjie rus nou. Maar toe ek gaan sit, my maag dreun. Ten spyte van die swaar ontbyt, dit was'n duidelike teken dat ek nodig het om iets te eet. Indien nie... Maar nee, ek sou nie sit om te dink oor dit as dit nie was vir my.
  
  
  Maar die verkeersknope op die pad na Schiphol het min om te verbeter my toestand van die gees. Hy was senuweeagtig en gespanne en probeer om weg te kyk van die klok, maar dit was tevergeefs. In tien minute sou dit al wees oor, en in die tussentyd was daar niks om te doen nie, maar kyk reguit vorentoe en hoop dat my geluk sou voortgaan.
  
  
  Gelukkig, dit was goed.
  
  
  Die klok op die lughawe gespring tot 12:29 as hy sit sy tas deur die doeane en het'n diep asem. "Net in die tyd, meneer," het die lugredery werknemer het gesê as hy het my kaartjie en geweeg my tas.
  
  
  "Vertel my iets," sê ek met'n moeë glimlag. "Ek het nog tyd om te bel iemand en iets kry om te eet?"
  
  
  "Ek is bang jy sal nodig het om te gaan deur die doeane reg nou nie, maar daar is selfone en'n buffet in die vertreksaal."
  
  
  "Dankie. Ek sal onthou dat vir haar. Andersins, my maag wil weerlê die berigte in die media oor my.
  
  
  Neem hom na die hotel, praat om te Smous wanneer ek tyd het. Maar meer belangrik, hy het om te vul sy ontbyt met iets hartlike, iets wat was aangenaam en swaar op die maag tot middagete was gedien op die vliegtuig. Hy het reeds voel'n effense naarheid kom uit sy honger. Die plan wat uitgedink dit blyk te misluk het, ten spyte van al die voorsorgmaatreëls wat ek het.
  
  
  Maar die eerste wat ek het om te gaan met die doeane... naarheid, moegheid, wat ook al.
  
  
  Ek het gevoel soos'n expat aankoms op Ellis Island en gekonfronteer word met heinings, paaie, en meer karakters as haar hotel lees. Dit was soos die Radio City gedurende die vakansie , met honderde mense aantree om te kyk na die show. Nederlandse doeane. Dit was moeilik om op te staan vir dit wanneer my maag protesteer luidkeels en my vel verander die kleur van groen kaas. Egter, ek het geen keuse nie, maar om te gaan deur middel van'n reeks van tjeks.
  
  
  "Jou paspoort, asseblief," 'n netjies geklee klerk het gesê, nadat'n oomblik.
  
  
  Hy was baie beleefd, en hy glimlag as geduldig as wat hy kon. Ek is nie'n baie goeie speler, maar ek dink nie ek oorgedra het my grynslag of'n gebrek van'n prestasie toestemming vlag baie goed wanneer ek bevind myself op soek openlik in Inspekteur Sean se verbaasde oë.
  
  
  "So het ons weer ontmoet," ek het gesê, die afluister van die rand van my nie-bestaande hoed in die mock eerbied.
  
  
  "Reg in die dell, Mnr Carter, "het hy gesê, so professioneel soos die haker by die Zedike'n paar uur gelede.
  
  
  "Wel, dit is'n klein wêreld," ek het voortgegaan, hard probeer om nie om te glimlag self-bewus.
  
  
  "Nie presies nie," het hy gesê met tevredenheid. "Eintlik, dit is hoe ek dit gereël vir haar."
  
  
  "O, soort van soos'n afskeid yahoo vir een po om te groet jou gunsteling toeriste, is dit nie?"
  
  
  "Nie presies nie, Mnr Carter. Maar ek is seker jy sal nie omgee nie beantwoord'n paar vrae. Die ego stem het nie laat my weet wat dit wou uit my die volgende.
  
  
  "As ek dit nie mis my vliegtuig, Inspekteur," het ek gesê. "Maar ek dink nie ek het veel om te sê as jy nie wil my eerlike mening oor die kwessies rondom sojaboon produksie of die Verenigde State van amerika presidensiële verkiesing."
  
  
  Onbesorg en nie geamuseerd, hy sit'n hand op my skouer en wys na die twee mans in uniform wat is binne hoorafstand.
  
  
  "Luister, Sean," ek het gesê as twee fris doeane-beamptes het my genader . "Wat is werklik aan die gang in die dell?"
  
  
  "Wel, Mnr Carter,"het hy gesê, as selfvoldaan as ooit," sommige van my mense het'n vreemde voorval hierdie oggend."
  
  
  — So, wat het dit te doen met my?"
  
  
  "Miskien is niks. Maar ook... miskien is dit is alles, " het hy gesê. "Natuurlik, het jy nie onthou instelling vaar vanoggend naby Zeydijk, doen jy?"
  
  
  'wat?'Ek het vir haar gesê, probeer my bes om nie te maak te veel sin, so oortuigend as moontlik, selfs al is die sweet was besig om te vorm rondom my kraag en my naarheid was verdrievoudigen, indien nie meer nie. "Op Gelders Kade in & nb het'n motor. Taxi. Die bestuurder het gesê hy opgetel het'n man op Herengracht, 'n Amerikaner, wat wou om te neem Ego te Schiphol.
  
  
  "En dan?"
  
  
  — En jy is'n Amerikaner wat'n kamer op die Herengracht, dit is, totdat die oggend. Verder, die passasier se beskrywing dat hy gegee het, is korrek."
  
  
  "Wat is reg?"
  
  
  "Wel, jy is Mnr Carter, natuurlik," het hy gesê. "Dan moet ons dit die geval met die verminkte liggaam wat ons gevind het, nie ver van die crash site."
  
  
  — Jy nie wil hê om my te blameer vir dit, doen jy?" Ek het gesê as aggrievedly as wat ek kon.
  
  
  "Natuurlik nie, Mnr Carter," Sean het my verseker met skaars vermom sarkasme en'n bose en emosieloos stem. "Hoe kan jy dink dat? Ek stel voor dat wat jy saam met hierdie twee, here... Hy beduie met een hand op die twee doeane-beamptes staan langs hom. "Doen presies soos hulle sê."
  
  
  Ek het gehandel met die ydelheid van mense soos politici en finansiers voor, soos'n klein vis in'n groot dam, maar nog nooit met so hardkoppig wetstoepassers. Jy bedoel iets, glo my.
  
  
  "As dit is jou laaste woord.".. Ek het begin.
  
  
  "Eintlik," het hy gesê kort. Toe het hy vinnig na die twee doeane-beamptes en'n hulpelose en ongelukkig Nick Carter.
  
  
  Ek was vergesel na'n klein private kamer nie ver van waar ek is opgetel. My tas het in'n minuut.
  
  
  Die twee doeane-beamptes lyk soos twee voormalige prys stoeiers, maar hy was nie van plan om ons te vertel wat om te doen met hulle. Daar was'n stoel in die kamer, 'n stoel. Niks meer nie. Dit was helder verlig. Ek het'n stoel, selfs al is dit was nie aangebied om my, en sit my hande in my skoot en probeer om te vergeet my misrabele situasie.
  
  
  Shen gespeel nie net'n bose spel, maar ook'n gevaarlike een.
  
  
  Almal van Wes-Europa sal ly as China inbreuk maak Nepal. Terug dan, daar is geen vertel wat dit kan beteken vir die hele Westerse wêreld. Ongelukkig, Sean se wêreld was baie kleiner en slegs beperk tot die stad grense van Amsterdam. Ego se blik uitgebrei om'n bietjie verder as die Ijsselmeer na die noorde en die residensiële ghetto van Beilmermeer na die suide. De Zeedijk was dan iewers in die middel, in die sentrum van sy jurisdiksie.
  
  
  Die enigste ding wat my verbaas het, was dat hy het nie inmeng nie. Nie dat ek sou graag dit anders, maar ek het gevind dat dit vreemd dat na alles wat hy wil weg na baie moeite om my te vind, hy wil nou gerugsteun af en links die vuil werk aan ander. Miskien is hierdie was die doeane-regulasies, maar ek het nie veel tyd om te dink oor dit, want op daardie oomblik was ek gevra vir die sleutel oop te maak die aktetas.
  
  
  Die oomblik van waarheid het aangebreek.
  
  
  Die aktetas self was nog nat is, maar die twee onverskrokke en zwijger doeane-beamptes het nie omgegee nie. Een het sy kraalogies op my, asof hy was bang dat ek dalk probeer om te ontsnap, terwyl die ander het sy aktetas en het uit alles wat binne-in. Jy kan sê dat hy het dit versigtig, as hy versigtig vou die klere weer, om seker te maak dat daar was niks in hulle, in die sin van smokkel.
  
  
  Dit het vir sowat tien minute, totdat alles wat ek het verpak in die boonste, sigbare ruimte van die tas was gevind en deursoek. Hy gaan sit op'n reguit hout stoel, kyk na die hele prestasie met'n leë en onverstoord uitdrukking. Maar wanneer die doeane-beampte het sy nuuskierig vingers langs die kante van die doek wat, het hy vergeet van sy naarheid en onwillekeurig leun effens vorentoe in sy stoel.
  
  
  Hy het geweet wat hy doen, selfs al het ek probeer om nie te laat Em weet deur die onpartydige uitdrukking op sy gesig. Vir'n oomblik is, blyk dit dat alles sal eindig sonder verdere probleme, maar my optimisme voortydig was. Daar was'n flou, maar dit is duidelik hoorbaar kliek. Die inspekteur het vinnig na sy vennoot, wat langs hom staan as hy voortgegaan om te film wat by die eerste keer verskyn aan die onderkant . As hy opgetel het die tas uit die stoel, die verskil in kleur sou gegee het om'n duidelike aanduiding, maar die tas bly in plek, en sy is gedwing om haarself te sit nog steeds, senuweeagtig vasgenael na haar sitplek.
  
  
  Die interne meganisme gebruik luidkeels weer, en dan was daar een van die grootste sug ooit gehoor het op hierdie kant van die Atlantiese oseaan. Die man se oë verlig soos'n swaard van geregtigheid as twee vingers gryp die onderkant en trek dit uit. Die verborge kompartement was nie meer weggesteek. Maar dink ih se teleurstelling toe hy gevind dat hy was net op soek na die volgende doek.
  
  
  Die stam ruimte wat was nou oop was heeltemal leeg, en daar was niks in dit soos wapens of rou juwele, veel minder Almazov. Baie geluk, sy glimlag vir haarself. Die werk van die AH tegnici was selfs meer mooi as wat jy gedink het. Nie net het hulle die moeite om te maak'n geheime kompartement, maar hulle het dit ook so dat daar was twee plekke in die skans, en nie een nie, as die doeane-beamptes nou gedink.
  
  
  As hulle kyk verder, ek het geen twyfel dat hulle sou gevind het'n verborge meganisme deur wat oop te maak die laaste kompartement. Ek weggesteek Wilhelmina, Hugo, en Pierre daar, saam met'n paar ander dinge vir my veiligheid. Maar ek het nie die diamante in my aktetas, want ek was nie van plan om die risiko ih ontdek.
  
  
  Teleurgesteld, die inspekteur gesluit die onderkant. Die ego, die stilte, die stilte van die vennoot se ego, pla my. Dit lyk vir my dat ek was ver van die vrye, of ek daarvan hou of nie. My Swede en toiletware was versigtig sit terug saam en uiteindelik weer gesluit. Sy is gevra om op te staan van haar stoel, wegkruip'n gevoel van verligting wanneer die persoon wat was eintlik die uitvoering van die ondersoek beduie my na my sitplek.
  
  
  "Asseblief, mastrubasie, Mnr Carter," het hy gesê nadat fluister aan sy vennoot. "Vir wat?"
  
  
  "Inspekteur Sean het rede om te glo dat jy is nie heeltemal eerlik met hom. Doen asseblief as jy het "— hy kyk op sy horlosie — " of jy sal mis jou vlug." Niks kon kwaad vir my meer. Maar dit nutteloos was om te argumenteer met hulle. Hulle was in beheer, nie hare.
  
  
  So ek het opgestaan en het my baadjie. 'n donker baadjie is gevolg deur'n donker blou das en'n donker blou hemp gemaak in Egipte. Dan kom'n krokodil leer gordel met'n handgemaakte goue gespe, 'n geskenk van die jong meisie wie se lewe sy gered het'n paar maande vroeër op'n besigheids trip na New Delhi. Ek uitgepakte dit af en haal my broek met behulp van'n ligte wol gare gemaak op my rigting deur die Paisley-Fitzhigh maatskappy in Londen.
  
  
  Wanneer sy het haar skoene, Odin po doeane-beamptes het gesê: "Hulle is nat, asof dit was die enigste rede om my te arresteer.
  
  
  "My voete is sweet," ek het gesê grimmig, neem af my sokkies en genieten my duime in die lyfband van my onderbroek.
  
  
  "Asseblief —" het hy voortgegaan — "dit ook," dwing my om op te staan naak terwyl elke stukkie van klere is ondersoek en hersien.
  
  
  Hulle kon dit nie vind niks, maar pluis om my sakke en verander. Maar hulle was nie van plan om op te gee nie. Die volledige vernedering het'n paar minute later, toe sy besef hoe'n persoon moet voel wanneer hulle was gedwing om te buig af en versprei hul boude. Dan my tande is ondersoek asof ek was'n perd verkoop aan die hoogste bieër.
  
  
  Hulle het nie kry wat hulle wou hê, en hare na meer moeite om dit weg te steek van ih se nuuskierige oë as hulle kon dink.
  
  
  Teen die tyd dat hulle klaar is met dit, ek was so duiselig dat ek kon skaars staan op my voete. "Jy lyk nie te goed nie, Mnr Carter," het een van die doeane-beamptes het gesê met'n glimlag dat hy probeer het om te ignoreer.
  
  
  "Dit is as gevolg van jou wonderlike nederlandse gasvryheid," sê ek. "Kan ek kry haar geklee nou, here?"
  
  
  "Van die kursus. Ons sal nie hou jy enige meer. Ongelukkig, ek het nie kry om te sien Sean se gesig toe hy hoor die slegte nuus. Maar dit is'n spel, dink ek. Buitendien, ek was te besig vulsel myself met krokette terwyl hulle wag vir my om te wees ferried aan die ander kant van die see om te bekommer oor'n teleurgesteld en onaangename inspekteur. Ek het tien minute om te land. Na alles wat ek het, ek was versigtig om nie te mis my vliegtuig.
  
  
  Toe ek uiteindelik sit deur te Smous, sy was vinnig ingelig deur die ego op die jongste verwikkelinge. "Ek kan nie glo dat die Sjerpas is agter hierdie," het hy gesê nadat haar vertel Emu wat gebeur het aan hulle die krimpvarkie as sy die fout gemaak om uit die asblik in die oggend. Hulle sal nie iets kry wat deur die doodmaak van jou, Nick. By the way, het jy daarin slaag?..
  
  
  "Net nou," sê ek. "Maar ek het daarin geslaag. Hulle is veilig.
  
  
  "Uitstekend.'En jy kon sien hom glimlag op sy lessenaar drie duisend myl weg.
  
  
  "Die punt is," het ek voortgegaan, " dat Koenvar sal eerder hom uitgeskakel as aan die transaksie. En dit pla my. Dink jy die Nepalese regering kan uit te vind oor hierdie en gestuur Koenwar te onderskep my? As die russiese plek nie versuim, die Sjerpas sal ontvang al die geld wat nodig is om die aankoop van die toerusting. Ten minste dit is wat hulle dink .
  
  
  "Klink mooi vergesog as jy my vra," het hy geantwoord. "Hoewel enigiets is moontlik in hierdie tipe van besigheid."
  
  
  "Vertel my iets anders," sê ek saggies.
  
  
  "Die belangrike ding is dat jy het daarin geslaag, ten minste so ver krimpvarkie. Ek sal sien as ek kan dink van enigiets wat kan help." Om mee te begin, die politieke situasie daar is eerder onseker. Ek het'n paar kontakte wat kan'n bietjie lig werp op wat gebeur het. Ek sal druk uit te vind'n paar inligting. Dit neem net tyd, 'n stem, en dit is dit.
  
  
  "Dit is een van die dinge wat ons ontbreek'n bietjie," sê ek.
  
  
  — Jy is'n groot doen, Nick. Almal in die wêreld vertrou my, " my baas het geantwoord, 'n seldsame kompliment wat nie ongesiens verbygaan. — Die ding is, ek het iets gehoor oor'n soort van die vete in die koning se huis, 'n soort van bloeddorstige vete. Ons sal moet'n bietjie dieper te grawe, maar miskien is dit sal ons help om te verstaan wat die probleem is.
  
  
  Op daardie oomblik, ek hoor my wedloop om'n beroep op die speaker.
  
  
  Ek het aan die einde van die oproep. My mond was nog vol van die kos, en my naarheid was tydelik weg.
  
  
  "Ek sal weer kontak met jou wanneer ek kom in Kaboel. Maar as jy nie kan vind nie, ek sal dit waardeer, meneer ." Iemand sal gaan na baie moeite om te kry om my voor die Sjerpas doen. En sy wil om te weet waarom.
  
  
  "En wat.'
  
  
  "Ek dink so, ook," sê ek.
  
  
  "Ek sal gebruik om al die kanale op my beskikking, "het hy gesê... hoe se die meisie wat geskiet was?"
  
  
  "Hey, hulle het chirurgie hierdie oggend," sê ek.
  
  
  "So what?'
  
  
  "Hulle sal nie weet wat haar kanse is tot môre oggend."
  
  
  "Ek is jammer om te hoor dat. Maar ek is seker jy het alles wat jy kan vir Nah, " het hy gesê. — Ek sal met jou te praat, N3. Maak seker dat jy veilig daar.
  
  
  "Dankie, meneer."
  
  
  Sean was merkbaar afwesig is van die skare van afskeid as haar kaartjie gevorm was, het haar boarding pass, en loop deur die tonnel na die vliegtuig. Maar ek hou van die meeste. Die vorige ons het van die grond af, die vroeër het hy links Amsterdam, die meer ek hou van hom.
  
  
  Verder, haar pa was nog steeds honger.
  
  
  
  
  Hoofstuk 9
  
  
  
  
  Lank voor die Elburz Gebergte het soos'n intrige dagbreek, sy was geroosterde deur haar tandarts, Burton Chalier. Sonder die ego van die middele, die ego van die ervaring, my dorp in Rusland sou in duie gestort het voor sy oë, en met dit die lot van die twee kinders en die toekoms van'n geïsoleerde, berg-omring koninkryk.
  
  
  My verskriklik honger was verwag, en so was my naarheid. Maar nou dat die fisiese ongemak geslaag het en my gesig het weer sy kleur, blyk dit om te voel'n bietjie meer soos homself, eerder as soos dit was ingesluk deur iets moet dit nie gewees het, as dit gebeur het.
  
  
  Hy hardloop sy tong oor die spesiale goue kroon wat die tandarts moes sit op my voor die verlaat van Washington. Schalier versigtig aangeheg die gaffel aan die een rondom die laer kiestande. Gedruk in die tandvleis, dit was regtig nie sigbaar is, wat reeds bewys deur die eksamen van my rta in Schiphol. Hierdie haak was gebruik word om te heg'n nylon draad, ook genoem'n visvang lyn. Aan die ander kant, 'n draad loop van die slukderm na die maag was verbonde aan'n chemies bestand tube.
  
  
  Die hele ontwerp herinner my van'n stel van die nes poppe. In elke pop daar is'n kleiner pop, en so aan ad infinitum. In my geval, jy het my, en in my jy het my spysverteringskanaal, wat my maag was'n deel, en in daardie maag was'n buis, en in daardie tube was rowwe diamante.
  
  
  Die rede waarom ek het so'n groot ontbyt wat ek was so duiselig Wanneer ek aangekom het in Schiphol, ek het om te hou my maag sap werk al die tyd. As ek ingesluk het dit op'n leë maag, die daaropvolgende afskeiding van ensieme saam met die soutsuur wat vrygestel is tydens vertering sou veroorsaak het dat my maag pyn wat kan maklik afgekap het'n olifant. Saam met al die kos wat ek kon verteer, ek het'n gesonde dosis van die reiniging van pille wat die farmaseutiese afdeling van die BYL labs my gegee het. Die tube is buigsaam genoeg om voedsel in te voer die maag. Dit was nie die mees aangename operasie, maar dan weer, my werk is nog nooit in die besonder subtiele of verfyn. Nou het hy'n ander anti-naarheid pil, wens homself op die sukses van my onderneming. Ten minste so lank as wat dit geduur het.
  
  
  Ek wil gehad het om die diamante in my maag sedert die vorige oggend, wanneer ek wil loop om die Embibi Hotel te bespreek'n kaartjie. Hulle kan bly daar amper onbepaald so lank as wat hy het dwelms en het voortgegaan om te eet swaar. Hierdie was bevestig deur die vlugkelner, wat bewonder wat sy beskou as'n gesonde, manlike eetlus.
  
  
  Tevrede dat alles gaan volgens plan verloop, hy het na die venster en kyk na die son. Die "Geen rook" teken net geflits soos die vlieënier was die voorbereiding om die land in Teheran. Onder my lê die sneeubedekte Elburz bergreeks. Selfs meer indrukwekkend was Demavend, 'n vulkaniese hoogtepunt wat opgestaan het byna 5,700 meter bo die lug.
  
  
  Maar ek sou nie tyd vir toeriste reis. My bestemming, maar nie die laaste, was verder oos, byvoorbeeld, die 1800 myl van rof en werklik onbegaanbaar terrein. Kaboel, sodra die woestyn-soos geïsoleerde vesting van die groot algemene Babur, wat die stigter van die Mongoolse Ryk, was om te wag vir my iewers buite hierdie aanbreek.
  
  
  Skape bewei op die berghange tussen die stroke van die sneeu, en rook billowed rondom die krom skoorstene van die klein klip huise. Dan, landgebonde tussen die dorre en dorre berge, daar is die siening van'n stad wat gevang het die verbeelding van mense met hulle ferret as Alexander die Grote geannekseer antieke Bactria van sy ryk. Nou Kaboel lyk klein en onbelangrik. Dit het nie belangrik lyk uit daar op die kaal heuwels.
  
  
  Tye het verander. Genghis Khan, Tamerlane, en Babur was al die name in die geskiedenis handboeke, karakters in opwindende films. Maar hulle het hul na in'n trots en onafhanklike nasie. Egter, Afghanistan was nou deel van die twintigste eeu, sy geskiedenis, was'n reeks van toeriste-aantreklikhede, en sy voormalige glorie dae is lank vergete.
  
  
  As haar stahl is sentimentele, dit was nie want hy het te veel om te drink. Net om te sien haar, so baie drome verpletter in die skemer van daardie dor en onvrugbaar heuwels, dat ek gevoel een of ander manier geraak dat Stahl was die getuie van die laaste bladsye van'n gewelddadige en bloedige drama.
  
  
  Dit was 6: 23 in die oggend.
  
  
  Miskien was dit juis as gevolg van die vroeë uur dat die doeane-beamptes het nie na my besittings met akkuraatheid en metode.
  
  
  "Wat is die doel van jou besoek?".
  
  
  'Laat.'
  
  
  "Hoe lank sal jy bly wees hier?"
  
  
  "'n dag of twee, drie," het ek gelieg het, dink dat minder as vier en twintig uur sal'n klap in die gesig vir die opkomende toerisme-industrie.
  
  
  "Waar gaan jy bly?'
  
  
  "Die Intercontinental."
  
  
  "Volgende," het die beampte gesê, stamp my paspoort en draai sy aandag aan die man staan in lyn agter my.
  
  
  Dit is'n verfrissende verandering, soos jy kan dink. Ek was gereed om te ontklee en gevoel groot dat niemand het omgegee oor my teenwoordigheid hier, oor die inhoud van my tas, om nie te praat van my maag. Buite die doeane-kantoor, 'n ongeduldige skare van die Afghaanse taxi-bestuurders het gewag vir hul gewenste kliënt. Maar eers moet ek verruil'n bietjie geld, dink dat 45 Afghani per dollar is'n goeie tempo, veral sedert daar is byna geen swart geld mark, soos in Nepal. "Taxi, meneer ?" 'n kort, donker hare jong man opgewonde gesê as sy vriend loop weg van die wisselkoers kantoor. Dit is gelê deur die Afghani in'n minuut, en hy spring soos'n padda spring. "Ek het'n mooi Amerikaanse motor. Chevrolet. Neem jou oral, meneer .
  
  
  "Hoe ver is dit aan die Intercontinental?" Ek het gevra, verras deur die ego se entoesiasme en vertoning van energie. "Negentig Afghani," sê hy vinnig.
  
  
  Onmiddellik, nog'n stem het gesê, " vyf-en-Sewentig."
  
  
  "Sewentig," het die bestuurder het gesê geïrriteerd, draai woedend na'n bejaarde wiskunde groot in'n ryk brokaat frokkie en Astrakan hoed wat verskyn van agter. "Vyf en sestig."
  
  
  "Vyftig," het die jong man uitgeroep, blykbaar vasgekeer. "Uitverkoop," sê ek met'n glimlag. Ego het haar dra my bagasie en hom gevolg deur die saal.
  
  
  Chevrolet, om dit sagkens te stel, het beter dae gesien. Maar die hotel was nie meer as'n vyftien tot twintig minute weg te loop. Egter, ek voel'n bietjie op'n nadeel as ek het nie die tyd om te studeer'n gedetailleerde kaart van die gebied. Ek het nog nooit na Kaboel, hoewel'n paar jaar gelede het ek deelgeneem het aan'n paar eerder delikate "onderhandelinge" naby Herat, naby die turkmeens Republiek en die grens met Rusland.
  
  
  Ek het my tas met haar wanneer die bestuurder het agter die stuurwiel.
  
  
  "Wat is die tyd is dit om te kry om die hotel?"
  
  
  "Die helfte van'n uur," het hy gesê. Aziza is'n baie goeie bestuurder.
  
  
  "Ek sit myself in jou hande, Aziz," het hy het vir haar gesê met'n lag wat was onmiddellik gevolg deur'n gaap. Haar min slaap op die vliegtuig, en die hoop van'n warm bed lyk te goed om waar te wees.
  
  
  Daar was geen beweging nie, behalwe vir'n paar donkie karre. Maar anders is die pad, gebou met die hulp van die Amerikaners, was leeg. In die truspieëltjie van die gehawende ou Chevy, ek sien Aziz staar na my. Ego se oë was'n verrassend blou kleur. Legende het dit dat die blou — oog Afghanen is direkte afstammelinge van die krygers van Iskander die Groot, die seun van Alexander die Grote.
  
  
  Wanneer Aziz het haar gevra as daar enige waarheid in die storie, hy het nie lyk om te verstaan wat ek gesê het. Hy het nie lyk om te weet veel oor die stad.
  
  
  'n teken lees "Intercontinental Hotel - 5 myl "met'n pyl aan die regterkant gevlieg mimmo, en Aziz het nie sy voet af van die versneller. Hy ry verby die mimmo uitgang, en iets het vir my gesê dat dit was nie'n onskuldige fout, of dat dit'n ongeluk was. Hy laat sak die tas na haar voete en daarin geslaag om te gryp Wilhelmina en haar twee vriende, Hugo en Pierre, sonder wekte Aziz se vermoedens.
  
  
  Die luger was nou droog, maar ek het nie eens weet of dit werk totdat ek nagegaan word. Maar as hy was nie gereed om te hanteer iets tog, twee ego assistente was gereed om my te help.
  
  
  Op hierdie punt, haar nie meer betwyfel nie dat die moeilikheid sou kom. Aziza het nie neem my na'n hotel, baie na die vreugde van'n warm stort en'n asblik kan. Ek is oortuig daarvan dat wat hy gehad het in die winkel vir my sou wees baie moeiliker om te verteer, en ek aangepas om die gevaar wat nou op my gewag.
  
  
  Coenvar se afwesigheid van Amsterdam die vorige oggend kan net een ding beteken. Hy het Amsterdam en het na Kaboel voordat ek gedoen het. Sonder'n twyfel, hy het verkies om die lang pad deur Istanbul, Beiroet en Rawalpindi. Daar was so'n roete, maar dit was vermy deur die ego as gevolg van die risiko van instap en afklim van drie verskillende vlakke en verby sekuriteit kontrole by drie lughawens. Cohenvar natuurlik versorg minder oor die doeane-as ek gedoen het.
  
  
  Sy kon baie maklik vasgepen Wilhelmina se kop te Aziz se nek en gevra ego om om te draai en neem my na die Intercontinental Hotel. Maar haar taak is om te kry aan die onderkant van die dinge en hulle kry, antwoorde wat tot dusver ontwyk my soos'n krimpvarkie. Koenvar het al die inligting wat ek nodig het, en hy was bereid om enige risiko te kry ego te praat.
  
  
  Behalwe, ons het nog'n paar dinge om uit te sorteer, of hy bewus was van dit of nie. Vir al wat ek geweet het, Andrea dalk gesterf. Haar sam was nader aan die einde van sy loopbaan in Amsterdam. Haar missie is om seker te maak dat Koenvar sal nie in staat wees om in te meng met die sukses van my taak. En as dit beteken die dood van die ego, dan is ek gereed was. So ek leun terug in my stoel en hou my oë op die pad, wonder hoe ons vergadering is gereël.
  
  
  In minder as tien minute, hy weet van haar.
  
  
  'n padblokkade was'n paar honderd meter in die voorkant van ons. Daar was twee mans staan aan weerskante van die hout versperring, maar ons is nog te ver weg om te sien wat Koenvar was rondom hulle.
  
  
  "Wat gaan aan, Aziz?" - Ek het haar gevra om te speel die rol van'n dom toeriste.
  
  
  In plaas van die beantwoording van my, hy het my aandag te Asamayi en Sherdarwaza, twee berge wat deel was van die Hindu Kush bergreeks en kan gesien word uit byna enige plek in Kaboel.
  
  
  "Hoekom is daar'n padblokkade?"
  
  
  Ek het daarop aangedring, en hy het stadig het sy voet van die versneller af.
  
  
  Hy haal sy skouers op as die twee mans se gesigte sigbaar geword het deur die stowwerige voorruit. Ek maklik erken die maan-vormige funksies van my Nepalese teenstander, die ratse en geheimsinnig Koenwar. Hy was geklee in'n wit tulband en'n gekrap wat bereik op sy knieë, maar daar was geen twyfel'n uitgeslape uitdrukking van selfsug op sy gesig. Die ander man kyk na my soos'n ware Afghaanse, geen twyfel gehuur in Kaboel, soos Aziz, vir hierdie spesifieke operasie.
  
  
  "Hulle wil ons uit te kry, om die motor," sê Aziz, nie in staat is om weg te steek sy senuweeagtigheid.
  
  
  "Hoekom?' Ek het vir haar gesê dit terwyl die uitstel, die voorbereiding van alles wat ek nodig het.
  
  
  "Grens wagte, die regering patrollies," het hy gesê met'n skouerophaling.
  
  
  "Dan gaan uit en praat met hulle," ek het vir haar gesê in'n toon wat aangedui het dat ek was nie in die bui om te speel.
  
  
  Aziz het as die emu was vertel. Hy het deur die motors en stap stadig in die rigting van Koenvar. Die Asiatiese nie laer sy gesig, asof hy bang was dat sy ego sou erken word. Maar dit was te laat. In geen manier het hy weer sy anonimiteit. 'n paar oomblikke later, my medepligtige geloop het tot die Chevy, tik op die venster, en beduie vir my om uit te kry en by hulle aansluit.
  
  
  Dit was Pierre, haar nie, wat gekom het uit.
  
  
  Dit is tyd om te draai die skakelaar, vir beide Pierre en Coenvar. Hy het die deur oopgemaak vir haar, asof gehoorsaam ih se orde, maar in plaas van uit te gaan, as hulle ongetwyfeld gehoop en selfs verwag, gooi hy haar in die rigting van Koenvar. Hy klap die deur toe weer, net soos'n skerp, brandende wolk van gas ontplof in die sentrum. Ih verrassing was net so skielik. 'n mengsel van gekonsentreerde traangas en nie-dodelike chemikalieë swirled rondom hulle, dik en versmoor. 'n skoot klap, maar na willekeur, want Nam Cohenwar, ons ego medepligtige kan nie sien meer as'n duim in die voorkant van hom .
  
  
  Gas is'n afleiding, nie'n doel op sigself nie. Tydelik verblind, die drie verstom mans steier in sirkels, krap hulle oë. Aziza, wat ontvang het, het sy aandeel van die gas, sy balans verloor en gerol af in die helling aan die kant van die pad. As hy was slim, hy sou lê laag en nie die risiko sy lewe nie. Op enige oomblik, die wind kan draai om en blaas die gas in alle rigtings. Ek kon nie langer wag nie. Haar, spring uit van die Chevy voor hulle besef wat gebeur het. Maar ek het nie wil om te skiet, het jy nie wil hê om dood te maak Koenvar totdat hy my gegee het die inligting wat ek nodig het.
  
  
  'n paar van die hande klap in my diafragma. Sonder om te dink oor dit, het hy verdubbel oor, probeer om te kry sommige air monsters in sy afgeblaas longe. Tussen die gas en die pyn, Wilhelmina een of ander manier glip uit om my vingers. Dieselfde paar van die hande gryp my en trek my aan my sweterige lyf.
  
  
  Die aanvaller vervloek onder sy asem, onwetend wat impliseer dat hy was nie'n Koenwar, en dit was al wat ek wou weet. Die oomblik wat die Afghaanse het my in'n dubbel Nelson, knyp haar hande gedruk en ih om haar voorkop, probeer om die druk te verlig van die dood truuk se ego. Die ego krag was ongelooflik, en die pyn het tot my senuwees geskree en my nek werwels was op die rand van die breek.
  
  
  "Ek het'n Cohen -" het hy begin het .
  
  
  Die vonnis is nooit klaar.
  
  
  Haar voet was terug gegooi, en die hak van my skoen druk sy ego in die skeen. Die skielike impak het hom grom in die verrassing. Die ego krag verswak, en dit het my net die klein bedrag van die ruimte wat ek nodig het om te wees heeltemal gratis. Haar linker voet gly tussen die ego been, en plaas elke stam se regte in die hol van die weirdos ' ego's. Op dieselfde tyd, het ek daarin geslaag om te gryp ego se broek en trek hom saam, wat veroorsaak dat die ego te tref my heup en plons op die grond.
  
  
  Hy ruk en steek sy been in cha-gi se skop, wat onmiddellik gelei tot'n woedende klank . gebreekte ribbes. Die Afghaanse was gehuil soos'n gewonde hond. Het hy geskree en vou sy arms oor sy bors as'n uitdrukking van onverbloemde horror oor sy gesig. Hy vermors geen tyd en skop hom weer om die werk te voltooi. 'n borrelende klank ontsnap die ego van die warped rta. Die gas stadig verkwis, maar nog nie my woede. Hy was seker dat een van die Ego se longe is raakgesteek, en die gebreekte been was grawe dieper en dieper in die ego se bors.
  
  
  Sy was omtrent om te buig af te lewer die finale slag, maar Koenvar my gegryp deur die middel van agter en trek my terug. Ons het gerol in die pad af en beland op'n wal'n paar duim van die sloot waar Aziz was wag, geen twyfel bewe met vrees. Donkie stof is in my mond, oë en ore. Ek het nie haar weer sien as Koenvar gedruk beide duime na my lugpyp.
  
  
  "Diamante," blaas hy, skud my asof hy was seker hulle sou vlieg uit om my keel.
  
  
  Skop soos'n wilde perd, haar ego probeer om te skud dit af. Hy sit sy knieë op my mik en klap hulle tussen my bene weer en weer. Verblind deur die stof en pyn, haar gedagtes gereageer het instinktief, nie meer in staat om te dink duidelik. Al wat ek onthou was dat sy hand die land op sy sleutelbeen met al die oorblywende krag.
  
  
  Ego se vingers verloor hul greep, maar hy was baie sterker en meer taai as sy wil eerste gedagte. Hy klou aan my, asof sy lewe daarvan afhang, beide hande aangrypende my nek. Hy sit al sy Taekwondo vaardighede terug in aksie en probeer om te elmboog ego in die gat. Pala-kopp-chi-kie het oortuig ego wat ek was nie van plan om te smeek vir genade. Dit was'n verpletterende slag wat veroorsaak het dat die ego te laat gaan van sy wurggreep. 'n verskriklike bloedrooi vlek bedek Bespot se ego soos die merk van Kain.
  
  
  Hy het'n diep asem, verskuif, en probeer om te kry weer. Op dieselfde tyd, met'n flick van my pols, Hugo was veilig in my hand. Die stilet lem blink in die vroeë lig. Die traangas het verkwis, en nou kon ek sien my teenstander so duidelik en akkuraat as wat ek nodig het om te. Stilet sonsondergang onder die ego karakoel pels. 'n oomblik later, Hugo sny deur die lug. Ek het geen voorneme van die gee van Emoe-die geleentheid om te wys sy vaardigheid met vuurwapens weer.
  
  
  Hy kon nie onthou wat die ego hand Wilhelmina se aangaap getref het, so het hy daarop gemik om vir die boonste heup, 'n lang, smal maat se spiere. As die stilet stakings, Koenvar sal nie in staat wees om te loop. Ongelukkig, die knie-lengte pels verhoed dat Hugo van wat sy volle potensiaal. Die stilet bietjie in die rand van die dik, deinend pelsjas, en Koenvar getrek uit sy ego weer, bespotting soos'n kobra.
  
  
  Sedert Wilhelmina was nêrens te sien nie, ek was gelaat met net my hande. Hy tree terug, probeer om te bereik'n vlak oppervlak. Maar Koenvar gehou stoot my, lek en lek, aan die rand van die pad, geen twyfel met die hoop dat ek sou verloor my balans en tuimel in die sloot. Dit was'n dreinering kanaal, te oordeel aan die vrot stank wat hang in die lug en gevul my neus met die vrot reuk van vrot en vullis.
  
  
  "Gee my die diamante, Carter," Koenvar botweg gesê. Ego se bors dein op en af soos hy probeer om sy asem op te vang. "Dan is al ons probleme sal wees oor."
  
  
  "Vergeet dit," het ek gesê, skud my kop en hou beide oë op Hugo in die geval Cohenvar skielik gestuur ego vlieg.
  
  
  "Jy moet regtig irriteer my, Carter."
  
  
  "Dit is die spel se foute," het ek geantwoord, gedwing om te neem'n gevaarlike stap terug as hy genader om my dood te maak. "Wat doen jy werk vir, Koenvar? Wat betaal jy vir jou tyd?
  
  
  In plaas van die beantwoording van my, hy het in sy baadjie en getrek uit'n rewolwer . 45, Amerikaanse Colt. Hy wys die geweer op my. "Hierdie een is gelaai met uitgestrekte koeëls," het hy het vir my gesê. — Weet jy hoeveel skade'n gaap soos wat dit kan doen, Carter?"
  
  
  "Hulle is nie die teiken getref," het ek gesê.
  
  
  "Dis reg. En hy glimlag, wat die skerp, gesaag wenke van sy incisors. Hierdie tyd, was ek minder geamuseerd deur die tandheelkundige vernuf agter dit. "Hulle kry vas en maak'n baie groot gat in, sê, die liggaam. Jou liggaam, Carter. Dit sou baie jammer wees as jy het om die optrede van hierdie tipe van ammunisie... 'n produk van die Amerikaanse vindingrykheid, deur die manier.
  
  
  Hy het'n mes, en hy het'n Colt. 45. Ek het twee arms, twee bene, en'n swart gordel in karate. Maar nou dat haar was slegs'n paar meter weg van die einde van die vlak kloof, hare het nie lyk baie gemaklik. As ek verloor my balans en beland in'n sloot, Koenvar sal baie van die tyd om my dood te maak.
  
  
  Ek kon nie toelaat dat dit gebeur.
  
  
  "As jy my doodmaak, sal jy nooit vind die diamante," ek het gesê, probeer om te red van'n paar sekondes van kosbare tyd.
  
  
  "My kliënt het my streng instruksies. As ek nie terugkeer met die klippe, jy sal nie toegelaat word om vrylik rond te loop nie. So, soos jy kan sien, Carter, ek gee nie om nie; dit is óf die een of die ander.
  
  
  So het ek uiteindelik het geweet iets. Koenvar was net'n huursoldaat werk vir iemand anders. Maar hy het nog steeds nie weet wat die ander party was. In elk geval, ek het gewag vir haar so lank as wat ek dit gewaag het. Op enige oomblik, 'n dooie en baie bloedige Nick Carter kan eindig in'n stinkende dreinering sloot. Op enige oomblik, kan dit nog'n stukkie van die vullis wat sou bydra tot die vuil, bitter stank. "Hy is die bestuur van'n motor wat se nie hier kom, hy sal nie soos hierdie kontrolepunt. "Koenvar," sê ek.
  
  
  "Wat die motor? Op dieselfde tyd, het hy die fout gemaak skrams senuweeagtig oor sy skouer.
  
  
  Hy kon nie weg te kyk vir meer as'n sekonde, maar dit was die tweede wat ek nodig het. Alles wat die Meester Zhang het my geleer, ek het nou sit dit in die praktyk en druk dit akkuraat in'n sprong in die ego hand met'n pistool. Die sool van my skoen tref die Colt 45, en voor Koenvar het presies geweet wat gebeur het, is die Colt die grond getref het. Die motor het nie kom op alle, maar die misleiding beter gewerk het as wat hy gehoop het dit sou. Koenvar geneem het om die aas, en nou ego was gereed om in te gryp haar en haar dood te maak, net soos hy sou probeer om te doen na my.
  
  
  Selfs meer ratse as ooit, die taai klein tiete ontbloot sy tande in'n snuif van woede. Hugo se stilet blink dreigend in die sonlig. Dan Koenvar lunged vorentoe, probeer om my te gooi oor die skouer en in die sloot. Hy hou sy hand asof hy gaan om dit te gebruik. Hy swaai om soos my vuis jaag deur die lug. Die oomblik sy blik geland op haar, my primordiale lunged vorentoe met al die krag wat sy kon uitkry. Toe my nachah aangeraak ego se pols, op die been verdeel asof dit was gebreek deur'n voorhamer.
  
  
  Om te sien hierdie uitdrukking van die toestemming om uit te voer vlag die eerste, en dan die pyn, was een van die mees aangename oomblikke in die wêreld. Ego se mes in die hand het slap, maar hy het nie opgegee nie. Koenvar vinnig gryp Hugo met sy ander hand voor die stilet kan val. Hy kom uit'n skerp huil en lunged by my, sny die lug met sy stilet. Haar houding was geneem deur imi-lokaas so-kie, wat my toegelaat om vry my been vir'n reeks van die verskriklike, vergruis vorentoe skop. Weer en weer het hy geskop, met die oog eerste op die ego se solar plexus, dan op die milt, en uiteindelik op die ken.
  
  
  Koenvar probeer om te gooi my'n sywaarts hoë skop. Ego gryp haar deur die been en ruk haar in die rigting van hom, gooi haar by die droë, verskroeide grond. Haar trap rondom hom, hou ego se mes hand so dat Hugo krul soos'n hulpelose convulsing draak, en gooi homself op die ego.
  
  
  Ek druk af op sy elmboog met al die krag van my voorarm. G-loe-ki, letterlik vernietig die been struktuur van die ego van die hand. "Ahn-nyong ha-epa-ni-ka?" Haar, op hom geskree, vra hoe hy voel nou dat hy skreeu soos'n jong vark en probeer om vry te breek.
  
  
  Maar dit was tevergeefs.
  
  
  "Wat is die saak, Koenvar?" Voel nie soos dit nie meer nie?
  
  
  'n stortvloed van die Nepalese vloeke ontstaan as sy geklap elke stam en ego op die stuitjie, en hy het voortgegaan om te skree wat seermaak. Daar was stukkies van die been uit te steek van sy ego pols. 'n maroen vlek vinnig versprei oor die mou van die astrakan pels.
  
  
  Ego se vingers gebalde krampagtig, en Hugo het op die pad. 'n oomblik later, het hy die stilet in sy hand en het Koenvar se ego keel.
  
  
  "Wie het julle gestuur?"
  
  
  Hy kon sien die vrees in die ego se oë vernou, die pyn duidelik in die manier waarop hy byt op sy lip te hou van skreeu, te druk die helse pyn wat hy moes gevoel het. Toe hy het nie antwoord nie, hy druk die punt van haar stilet teen die Ego se keel. 'n klein druppel bloed verskyn.
  
  
  "Haar... ek sal haar nie vertel nie," het hy asem.
  
  
  "Wat ook al," sê ek. Ego vasgesteek haar af en laat Hugo skyfie in die ego se baadjie mou. Wanneer die mou was heeltemal afgesny, kon hy sien die skade ego gedoen het aan haar elmboog. Dit was'n komplekse fraktuur, as deel van die been uit te steek in die gewrig van die arm. Die mou van die ego se hemp was geweek in bloed.
  
  
  "Ek — ek sal nie praat nie," sê hy weer.
  
  
  Geen dokter kon die ego arm saam en maak dit werk. "Doen wat jy wil om te sterf nou of later, Koenvar?"
  
  
  Ek het vir haar gesê. "Vertel my wie jy werk en jy sal vrygestel word."
  
  
  — Op... Nara - " het hy begin het. Dan het hy saamgeperste sy lippe weer en skud sy kop.
  
  
  "Nara wat?" Ek het gevra skerp, druk Hugo my keel weer.
  
  
  "Nee, ek sal nie vir haar sê dat, Carter," het hy sis.
  
  
  "In daardie geval, Koenvar, ek sal nie mors nie enige meer tyd op jou. En toe hy dit gesê is, was dit met'n vinnige en miskien genadig flick van die pols wat hy gelê die draad van die ego vir'n sadistiese loopbaan. Hugo het'n flou halfsirkel van oor tot oor. Die vlees geruk oop soos sagte papier, dan is die nek spiere, onmiddellik gevolg deur die karotis arterie. Soos warm strome van bloed het gevloei in my gesig, Cohenvar het een laaste borrelende klank. Sy hele liggaam gebewe as hy het deur die laaste stuiptrekkings. Hy was nog steeds bloeding soos'n bul in die slagpale toe hy stadig laat sak ego op die vloer en vee sy vuil, bebloede hande op die ego se rok.
  
  
  "Dit is Andrea," sê hy hardop. Hy draai om en stap oor na sy maat. Maar die Afghaanse is net so dood soos Koenwar, sy gesig pers en gevlek van die stadige wurg van'n gat long.
  
  
  Ek sou nie enige bykomende inligting aan ons van die een rondom hulle. "Aziz," het ek geskree. "Kom hier as jy die waarde van jou lewe."
  
  
  Die klein man gekruip op die kant van'n vlak kloof. Ego se gesig was wit soos kryt.
  
  
  "Asseblief, asseblief nie die dood van Aziz," het hy gepleit het in'n klaende, weeklag stem. Aziz nie geweet het nie. Aziz die geld gekry het om te bring jy hier. Dit is al."
  
  
  "Wanneer?'
  
  
  "Laaste nag.Wat... hierdie man, " en hy wys met'n bewende hand op Koenvar se lewelose liggaam. "Hy het vir my geld om jou te ontmoet op die vliegtuig en bring jou hier. Hy sê jy gesteel het iets wat behoort tot die emu. Ek weet nie van haar nie.
  
  
  — Jy sal nie vir enigiemand vertel oor hierdie, sal jy?" Hy skud sy kop heftig. — Ek is nie om iets te sê, Mnr Amerikaanse. Ons was nog nooit hier, jy en Aziz. Ons het nog nooit gesien dat hierdie plek voor. Ja? Ja?'
  
  
  "Presies," sê ek. Indien enigsins moontlik, haar ego nie wil hê om haar dood te maak. Hy was jonk, dom, en dors. Maar ek dink nie hy het geweet wat hy besig was om homself in wanneer hy aanvaar Koenvar se onteenseglik winsgewende bied. "Laat my sit hierdie lampe iewers anders en ons sal gaan."
  
  
  Hy het gedoen soos die emu was vertel.
  
  
  Die hout versperring wat gedien het as'n padblokkade geëindig in'n dreinering sloot, waar die slap en verminkte lyke van Koenwar en sy Afghaanse medepligtige gevolg. Die dra van'n enkel-mou karakoel pels, die Nepalese moordenaar was swaai in die gesig staar af op'n modderige stroom van vullis. Ten slotte, hy was in sy plek.
  
  
  "Ek sal jou neem na'n hotel vir gratis," Aziz mompel soos ons loop terug na die motor.
  
  
  Dit was die verkeerde tyd en plek. Maar daar was niks wat ek kon doen. Skielik het haar lag, en hy lag harder as ooit tevore.
  
  
  
  
  Hoofstuk 10
  
  
  
  
  Die kamp hotel op Maroehichi was'n plek om te vermy ten alle koste.
  
  
  Ek het in en uit van die luise-besmette lobby so vinnig as wat ek kon, met die afval van die papier wat Clare het aan my gegee toe ek wil myself. Ek het openlik te Durbar Square, 'n paar blokke weg. Voel gespanne, haar sel is in die voorkant van die Talijoe Bhavani tempel, openlik in die skaduwee van'n standbeeld van Hanuman, die Hindoe-aap god. Die harige godheid het nie enige inligting vir my, enige raad vir ons, maar die kennis het.
  
  
  Dit was streng aan die punt en openlik tot op die punt . Ek veronderstel was om te voldoen aan my Sherpa kontak by die Hut restaurant op Ason Tol. Ek het om te dra'n wit bors serp om erken te word. Hulle sal sorg vir die res. Vreemd, het ek gedink. Koenwar het geweet wie sy was, maar die sherpa blykbaar het geen idee wat'n Golfield koerier sou lyk.
  
  
  Dit het alles Smous het vir my gesê vroeër die oggend helder soos kristal deur spreuke. — Weet jy enigiets oor Schuette of Nara?" Ek het haar gevra, my baas, toe ek uiteindelik deur hom by die poskantoor naby my hotel.
  
  
  "Jy kan gedagtes lees, N3. Dit is presies wat ek gaan om jou te vertel," Hawke geantwoord, sy stem'n swak en moeilik eggo van die ego van sy gewone dominerende toon. "Het jy onthou wat ek vir jou gesê het oor die koninklike huis rift?
  
  
  "Jy bedoel...'
  
  
  "Dis reg. Ons het geleer van'n vete tussen die koning se raadgewers en'n sogenaamde prins met die naam Bal Narayan. Jy kan noem Narayan iets van'n internasionale playboy. Mistel het'n paar keer vaar'n seiljag in Cannes en te doen het met'n klomp van hierdie elite lede, die gewone sosiale parasiete.
  
  
  — Maar hoe het hy geweet oor die Sherpa operasie?"
  
  
  "Ons kan net raai aan dat," Hawk gesê. — Ek kan nie jou help met dit. Ek weet dat Narayan het'n reputasie vir die feit dat'n eerder twyfelagtige sakeman. Onthou jy daardie klein probleem wat jy opgelos vir ons in Calcutta verlede jaar?
  
  
  "Ja. Wat van dit?"
  
  
  "Hy het om te gaan met dit... totdat alles het verkeerd gegaan ... dit lyk of Hy het sy vingers in'n baie plofbare dinge, as jy weet wat ek sê.
  
  
  "Jy is veilig."
  
  
  "Is alles okay?" — Het jy daar kry sonder enige probleme?
  
  
  "So eenvoudig As moontlik, hoewel my aankoms in Kaboel het nie ongesiens verbygaan," emu het vir haar gesê. "Maar die hardeware het die versorging van alles wat. Narayan was nou alleen.
  
  
  "Ek het nie verwag dat enige iets anders van jou, Nick," Hawke het gesê met'n gemoedelike lag, onmiddellik gevolg deur'n hees, raspy hoes. Hy rook te veel, maar hy het nie wil om dit te hoor van my. Sommige dinge is die beste links verswyg, soos wat sigare stink. "Maar een ding in gedagte hou," het hy voortgegaan. "Eerstens, maak seker dat hierdie kinders is veilig. Dan moet jy terug gaan en te voltooi wat gedoen moet word.
  
  
  "Ek sal nie vergeet dit," Ego haar verseker.
  
  
  "Want jy wil om dit te hoor." Ek sal aan jou stuur'n telegram wanneer ek meer uit te vind. Ek het nie regtig vertrou hierdie selfoon verbindings. Hy het geweet waar om my te kontak, sodat daar was niks om te doen nie, maar sê hallo vir hom.
  
  
  Nou, in die skaduwee van die grinnik aap god, sy tyd om te sit al die stukke van die legkaart saam. Op'n sekere punt, Narayan bewus geword het van die ontvoering van kinders deur die Sjerpas. Hy gehuur Koenwar die diamante te kry voor ek die kans gehad het om te bring ih om die land. Hy het ook beveel dat sy huursoldaat om my dood te maak as ek nie die hand oor hierdie klippe. Natuurlik, hy het nie probeer om te begin hierdie revolusie. As'n lid van die koninklike familie, gekoppel aan die koning deur bloed, Narayan het niks om te wen en alles te verloor, aangesien die troon omvergewerp, die monargie was verpletter, en die hele grondgebied van die hotel, 'n, is aangebied met die gebied van China, gebied op'n silwer skinkbord.
  
  
  Sien hoe ek haar saam die stukke van die legkaart wat deel was van my missie om Kathmandu. Maar ek het nog steeds nie'n gereed oplossing. In die eerste plek, hy het nie geweet hoe Narayan bewus geword het van die Sjerpas se planne. Verder, hy het nie geweet wat hy sou probeer om te doen, wat sy volgende skuif sal wees as hy ontdek dat Koenwar sou net terug te keer na Nepal in'n hout boks. Volgens die boodskap wat ek ontvang het by die Kamp Hotel, ek sal dit nie sien kontak my weer tot die volgende aand. Ek het besluit om te maak die meeste van my vrye tyd en het reguit na die metropolitaanse biblioteek. Om mee te begin, is dit nodig om te bestudeer al die bestaande foto's van die Prins van die koninklike bloed. Tweedens, ek nodig het om te kry vertroud is met die topografie van die gebied, so ek het'n redelik sterk voel dat my aktiwiteite sal nie beperk word tot Kathmandu. Die meer het hy geweet het oor die omgewing, hoe beter is hy bereid was om die sherpa... hema sou hy of sy het ons.
  
  
  Oral waar ons gaan, ek het dit gesien, gedrukte advertensies: "Nabygeleë restaurant". Sjinees, Tibetaans, Nepalese en Wes-tafels. Spesiale aanbod vir gimnastiek: dagga koek, dagga-sigarette en dagga is beskikbaar by die ontvangs. Gebruik dan kleiner letters: "Die Beatles ! Die Rolling Stones! Jazz! Laaste skote. Sowel as die vestiging in Kaboel waar sy deurgebring het'n paar dae voor die fout gemaak van die bespreking van'n taai hotel, die herberg was ook'n hippie bestemming.
  
  
  Die salon was klein, donker verlig, amper so vuil as die Kamp Hotel, maar beslis baie meer gewild. Rof tafels en stoele langs die muur, sowel as banke. En op die banke sit die vreemdste byeenkoms van die Amerikaanse en Europese toeriste wat ek ooit gesien het. Ek kon hoor haar aksent van Brooklyn na die verre suide. Daar was Australiërs, 'n paar Welshmen, meisies uit Nieu-Seeland, en'n paar franse vroue. Dit is soos die Grand Hotel Himalaya, waar almal is gestenig soos ape.
  
  
  Ek het'n stoel en'n glas bier, en ek hou van alles. Almal rondom my lyk om oor te smash hul koppe in, en so gou as die teiken getref het in die stoel, die gasheer het tot dit, lig die skuldige se gesig, en het die emu'n paar klappe te kry om die ego te kom terug om te gaan haal. "Dit is nie'n hotel," hulle het gesê:. "Daar is. drink. Maar dit is nie'n hotel, " het hy gesê, maar'n draf soos'n paar komiese Dickensian herbergier.
  
  
  Maar daar was niks komiese oor die situasie, so ver as wat ek kan vertel. Hy het sy wit bors serp so prominent as moontlik, hou sy oë op die dag en wag so geduldig en rustig as moontlik. Die sherpa was vyf minute laat, maar ek het geweet dat my kontak sou kom op die regte tyd. Intussen, 'n billike-harige Amerikaanse vrou van ongeveer agtien of negentien geskiet vir my'n verborge blik uit oor die kamer. Onder haar eksotiese uitrusting en haar dromerige oë, Nah het alles wat sy nodig is, is'n stygende ster gemaklik en goed, daar was geen twyfel oor dat. En toe, met'n bietjie golf, sy het opgestaan en kom oor na my, ek het nie voel vererg op alle.
  
  
  "Kan ek dit?'Wat is dit? " het sy gevra, wys na die leë stoel langs my. - Vir estestvenno. Ek knik en haar gesien en val op die rusbank.
  
  
  "Dit lyk nie soos'n plek wat jy besoek nie," sê sy, neem'n groot hap van een van die restaurant se baie hoogs gepubliseerde dagga snacks.
  
  
  "Is dit nie reg?"
  
  
  "Net rond te kyk?"
  
  
  "Nie regtig nie.'
  
  
  — Jy kyk heeltemal gewone." Nie bourgeois of iets soos dit, net. Soos'n polisieman . Is dit so?'
  
  
  "Haar? 'n polisieman ? Haar pa geklap sy bors en lag. "Nie regtig nie.'
  
  
  "Dit is goed, want hierdie kak hier —" verwys na wat se links van haar suigstokkie, " is heeltemal reg."
  
  
  "Ek het gesê dat iets aan haar, mis...
  
  
  "Mevrou," het sy reggestel my. "En my naam is Dixie." 'n oomblik later, het sy sit haar hand op my heup. Ek weet net haar, want sy was hoog. Haar vingers het begin om te beweeg asof hulle het'n gedagte van hul eie. Ek liggies stoot haar hand weg en vriendelik laat Ay weet dat ek nie belangstel, sonder om te probeer om te verduidelik aan Ay dat as dit gegaan het enige verdere, sou sy nie het gevind dat die voorwerp van haar seksuele begeertes, maar die gas granaat - Pierre. .
  
  
  "Dit is nie lekker nie. Sy begin giggel en ek sien dat my hande was vol van haar.
  
  
  Maar voor ek kon sê nie, ek het opgemerk dat'n jong Nepalese man in sy twintigs het geneem die oop stoel oorkant my. Hy was geklee in die Wes-styl en mistel, 'n maklik forgettable voorkoms, gereelde funksies, en'n beskeie manier. Hy het nie'n woord sê nie vir ons nie, maar bereik oor die stoel en trek uit'n wit sakdoek uit sy bors sak. Hy druk sy hande onder die stoel en na'n oomblik het teruggekeer om die sak sakdoek, nou netjies gevou soos'n linne koevert.
  
  
  Hy vou sy sakdoek en staar na die groen-grys dekking van sy Amerikaanse paspoort. Wanneer haar ego oopgemaak het, haar naam was netjies getik: Virginia Hoop Golfield. Op die volgende bladsy, 'n aantreklike, glimlag Amerikaanse vrou kyk op na my. Ek het dit gesluit met my paspoort en sit dit in my binneste sak.
  
  
  "Net'n oomblik," het hy vir haar gesê het by sy diskresie om die kontak. Die jong man was stil en staar wanneer haar pa het opgestaan en vriendelik gehelp Dixie aan haar voete.
  
  
  Sy het gevra. "Waar gaan ons? Sy begin giggel weer. "Net terug te gaan na jou sitplek," sê ek, wat lei haar weg van die stoel.
  
  
  "Maar hoekom? Ek hou van jou. Jy is'n warm man, en ek sien uit daarna om te sien jy."
  
  
  Ten minste het sy geweet het wat sy wou hê, wat die meeste mense het nie. — Jy is'n vreeslik lekker stuk." Maar ek het ander dinge om te doen, so'n mooi meisie. Miskien sal ek'n beroep op julle môre.
  
  
  Sy frons en dikbek soos'n bedorwe kind, glo wat gebruik word om haar eie manier. Maar sy was nie huil.
  
  
  Wanneer hy terug na die tafel, die jong sherpa was nog steeds wag geduldig, soos'n Boeddha.
  
  
  "Is jy Mnr Carter?"
  
  
  Hy knik en neem nog'n sluk van sy bier.
  
  
  "My naam is Hack. Jy ..."'
  
  
  "Ja," sê ek, vul die stilte. — Het jy hierdie meisie en haar broer?"
  
  
  "Veilig en gesond," het hy geantwoord.
  
  
  Sy is gevra om op te staan van haar stoel, maar Rana beduie vir my om te gaan sit weer.
  
  
  "Ek moet aan u verduidelik die verloop van die gebeure dat ons volgende, Carter," het hy gesê. — So daar sal nie enige verwarring. Verstaan jy?'
  
  
  "Gaan voort. Haar hele aandag span.'
  
  
  "Verskoon my?"
  
  
  — Ek het gesê, kom op, ek luister na haar. Ek was in'n slegte bui is, om dit sagkens te stel. Ek het nie regtig wil om sake te doen in so'n afgeleë hoek, en ek het nie regtig soos die aard van ons besigheid. En meer as enigiets anders, my maag was die begin van my te pla weer. Hoe gouer ek spoeg uit die diamante en kry die Senator kinders terug, die beter sal ek voel."
  
  
  Die Wond se verduideliking was kort en duidelik. Ek sal geblinddoek word en het tot op die punt waar ek sal ontvang twee kinders in ruil vir rowwe diamante. So stomp soos dit mag lyk vir ons, ek was nie van plan om enige kanse te waag of trust Rana net as gevolg van die ego van'n vriendelike gesig . So ver As wat sy was bekommerd, hy kan werk vir die geheimsinnige Bala Narayan, eerder as die ewe ontwykende organisasie bekend as die Sherpa. "So is dit, Carter," het hy afgesluit. "Ons gee jou die kinders, en jy gee dit aan ons vir die losprys. En almal is gelukkig. Ja?'
  
  
  Nie presies nie, ek het gedink, toe ek gesê het, " Dit klink goed, Meneer. Maar die Bal Narayan het vir my gesê om hom te ontmoet hier — en hare, beklemtoon hy, as hy staar na sy Rolex vir'n lang tyd. "In ongeveer'n uur." Hoe verduidelik jy die verandering in die skedulering?
  
  
  "Bal Narayan," het hy uitgeroep, skaars in staat om te bevat sy stem. "Watter reg het hy om dit te doen?"
  
  
  "Ek het nie die vaagste benul nie," het hy vir haar gesê het botweg.
  
  
  My sarkasme was om te slaag mimmo hom. "Dit is nie'n plan, Narayana," Kap voortgegaan, selfs nie vir'n oomblik vermoed dat my storie is'n bluf; die storie wat hy gebruik het om uit te vind of hy was besig om vir die Sjerpas of nie, as hy was'n plaasvervanger vir'n ware koerier. "Songs het sorg van die toerusting in elke detail. Ek weet nie wat Narayan is aan, maar Kanti sal nie soos dit by al. Dit was verkeerd van my om in te meng in die Sjerpas ' sake."
  
  
  "Wie is hierdie Kanti, as ek mag vra haar?"
  
  
  "Ons het om te gaan, Carter," Ranu gesê, kyk met selfvertroue op sy horlosie. Hy staan vinnig op. "Die motor is wag."
  
  
  Wel, ek het gedink, met elke stap wat jy neem, sal jy leer iets nuuts. Narayan en die Sherpa was om te ken mekaar goed, maar ek sou graag wou weet wat Kanti was. En sy wil graag om hulle te weet dat Narayan bedrieg .
  
  
  Maar ek het besluit om te hou my openbaarmaking aan myself totdat dit bedien my belange en nie iemand anders se. Ek is bly om te leer dat Rana was nie gehuur deur die vors, so ek het hom gevolg rondom die restaurant. Ons stap af Ason Tôle, 'n cul-de-sac-soos straat, in die rigting van die basaar. Dit was donker, maar die vierkant was nog vol van die handelaars en toeriste. Hy wys na'n ou Fiat geparkeer in die voorkant van die tattoo melkstal.
  
  
  "Dan is jy, Carter," het hy gesê, hou die agterdeur oop vir my.
  
  
  Ek het gegly in die agter sitplek en skielik voel die koue, harde loop van die rewolwer te druk teen my nek. Gegewe die grootte, dit lyk soos'n Beretta. Nie dat ek was nie bang nie . 22. Op die teendeel. Maak nie saak hoe klein en lig hulle is aan ons, hulle is baie sterk, veral op kort afstand.
  
  
  "Prasad is net die neem van die nodige voorsorgmaatreëls, Carter," Rani verduidelik toe hy was op die punt om kommentaar te lewer op die onvriendelike aard van die situasie wat hy voel. Dan het hy het agter die stuurwiel.
  
  
  Prasad, so jonk as my maat, uiteindelik verwyder die geweer uit die agterkant van my kop. "Kanti sal nie wil dit baie as iets verkeerd gaan," het hy ontken dat die media verslae aan my.
  
  
  "Niks kan verkeerd gaan," Ego verseker Hack. "Is dit nie dat die reg, Carter?"
  
  
  "Absoluut," sê ek met'n glimlag.
  
  
  Prasad my gegee het wat blyk te wees'n swart enjinkap en het my vertel om te trek die ego oor my kop en gaan sit op die vloer. Ek het geen keuse nie, so ek het soos ek was vertel. Die belangrikste ding is aan my verduidelik voor ek links, Washington. Ek het gehoor haar as Hawke weer ontken dat die berigte in die media dat ek sal kry die kinders voor haar, sal ek doen iets anders. Die beeld van Senator Golfield is bang en hartseer gesig wanneer Ego het haar ontmoet in die Hawke se kantoor was duidelik geëts in my gedagtes.
  
  
  Ek het haar dan, baie min.
  
  
  Die skaduwee was byna ondeursigtig, en die stof was so dig dat dit amper nie laat die brylev deur. Ek was gewapen, te danke aan Prasad en Rana vir nie pla om te soek my. Maar ek was niemand anders as Nicholas Carter, 'n lid van Senator Gal se personeel...
  
  
  In ihc, N3, Killmaster, het nie eens bestaan nie. En dit is presies hoe dit was genoem .
  
  
  Met'n asmatiese hoes, 'n effense spring, en'n ratel, die Fiat trek weg. Selfs al het ek kon nie my oë nie meer nie, ek het nog albei ore, en hy het gefokus op elke beep hy kon kry. Nog steeds, ek was nie in wat jy kan noem'n benydenswaardige posisie. Natuurlik, daar is'n kans dat iewers langs die pad, Prasad sou gebruik om sy Beretta om my dood te maak, met die hoop om te kry die diamante en die krag van die Senator om die losprys te betaal weer. In elk geval, ek het Wilhelmina, droë en aktiewe, gereed om te doen nie haar werk. En as die luger het nie handig te pas kom, nah, Pierre en Hugo kon dit gedoen het.
  
  
  "Moenie bang wees nie van die geweer, Carter," Ranu gesê, asof hy kon my gedagtes lees. Sjerpas is nie geïnteresseerd in die sinnelose geweld. 'n miljoen dollar se waarde van rou stene wat reeds dien ons doel perfek. Ons wil nie te pla jy nie meer na die uitruiling plaasvind.
  
  
  "Dis goed om te hoor,"sê ek," want al die Senator Golfield omgee oor die gesondheid van die kinders se ego's."
  
  
  "Hulle was goed behandel," Prasad gesê. "Jy sal vind ih in'n uitstekende gesondheid."
  
  
  "En in'n goeie bui," Hack bygevoeg met'n wrede lag.
  
  
  "Dit klink goed... dit is bemoedigend."
  
  
  "Buitendien," het sy voortgegaan, " die senator is'n firma gelowige in persoonlike vryheid, is hy nie?"
  
  
  "Al ons senatore."
  
  
  Sy lag saggies vir haarself. "Ons is van plan om die geld te gebruik, nie vir geweld nie, maar om te red die hele Nepalese mense, wat reeds verslaaf is vir so baie honderde jare. Die koning is'n despoot, korrupte en tiranniese. Weet jy hoe hy hou die volle beheer oor die hele land in sy hande? Hy is die uitvinder van wat ons hier noem die Panjayat stelsel van demokrasie."
  
  
  "En wat beteken dit?"
  
  
  "So dit is'n web-gebaseerde vorm van demokrasie wat gebaseer is op die besluite van een persoon: die koning," het sy gesê, nie probeer om weg te steek die bitterheid wat ingesluip in haar stem.
  
  
  Soos vir my, hey is toegelaat om voort te gaan praat, selfs al het ek was te luister vir geluide van buite die motor is wat my kan help later rekonstrueer die roete wat ons is tans op.
  
  
  Ek het haar gevra. "En Prins Narayan?"
  
  
  Sy verruil'n paar woorde met Rana voor die beantwoording van my kurktrekker. "Mense is gewoond aan die koning. Soos in Engeland, die monargie kan goed wees en bring oorwinning. As alles goed gaan, Narayan sal wees om die nuwe koning sodra ons neem oor die regering...
  
  
  "Saam met Beijing," sê ek met tevredenheid. "Moenie vergeet om hierdie.'
  
  
  "Jy weet nie iets oor ons, Carter," het hy gebreek. "Praat oor hierdie dinge is'n mors van tyd."
  
  
  So het die Narayan Hotel is gaan om koning te wees, het ek gedink. Ek het nog steeds nie glo dit, want as Prasad was die waarheid, die prins sou wees om die laaste persoon in die wêreld wat wil my dood. Tensy, natuurlik, hy stel beide kante van die ander teen die ander. Maar een ding is duidelik: daar is veel meer aan die gang hier as die gewone kompetisie. Pricesnoughts meer.
  
  
  Intussen, Prasad se stilte het dit baie makliker vir my om te fokus op wat rondom my gebeur. Ons ry langs'n pad wat nie meer algemeen na verwys as "stamperige." So ver As wat hy kon vertel, was daar geen draaie. Verder, die tempel klokke lui sag en gedempte. Dan is die saint sigbaar vervaag, en ek het gewonder of ons hemel toe gaan deur middel van'n tonnel. Ek was nie seker nie, maar wanneer minder as'n minuut later het die lig sypel deur die enjinkap weer toegeneem het, het ek gehoor die geluid van die water in die buurt. Die klank van'n stroom of selfs'n waterval. Vyf minute van stilte, dan die sagte gebulk van beeste. Die oppervlak van die pad geleidelik gelyk, en van tyd tot tyd'n klippie wip af van die onderkant van die motor met'n skerp metaal klank.
  
  
  Hy getel drie honderd en twintig sekondes voor die koeie se bulk is nie meer hoorbaar. Uit die wond, ek druk op die rem met my voet, en ons gestop skielik, blykbaar in die middel van die pad. "Wag hier," het hy gesê, uit te kom. Rusty koppe verwerk, en shaggy se longe eggo in die duisternis.
  
  
  Nou hoor hy ander, vreemde klanke. Wanneer die enjinkap is uiteindelik verwyder, haar onmiddellike reaksie was dat die Sjerpas was nie van plan om te neem onnodige risiko's. Hulle is professionele mense tot in die kleinste detail. Hulle het voorsorgmaatreëls om verder te verberg die plek van die uitruil. Hulle gooi komberse oor die motor, en Hans lyk onheilspellend van die paneelbord. Prasad se gesig verlig met'n rooi gloed. Hy verstewig sy greep op die beretta en wys dit by my sonder'n woord te sê.
  
  
  "Dit is'n pragtige aand vir'n reis," het ek gesê. Niks gebreek dat die masker van die bepaling, nie eens'n klein glimlag.
  
  
  — Jy was'n goeie maatskappy, "ek het voortgegaan, op soek na die beretta het gewys op my bors.
  
  
  Die deur gaan oop en twee bewe tieners, mastrubasie, was gestoot in die voorste sitplek. Toe het die deur toegeslaan weer, maar nie voordat ek kon sien die plat grondpad en die terras berg.
  
  
  Dit het my'n bietjie meer as'n minuut om te identifiseer die nuwelinge . Golfield het vir my'n foto van sy twee kinders, en ek het geweet van die eerste oogopslag dat Ginny en Merk het by ons aangesluit het in die motor. Die meisie blyk te wees, selfs meer aantreklik as in die paspoort foto. Soos vir haar broer Markus, die ooreenkoms met sy vader was byna ongelooflike.
  
  
  "Moenie praat nie," Prasad gebreek, al is die tweeling het nie waag om te sê ons woorde. Die Beretta was nou dartel heen en weer, wys die eerste keer by my en dan aan die twee verskrikte kinders.
  
  
  Die motor deur oop weer, hierdie keer om te erken'n flitsend pragtige Nepalese vrou in haar middel-dertigs. Selfs haar ruim weermag, Swede, standaard partydige, Swede oor die hele wêreld, kon nie verberg haar slank, wulpse lyf, en die hoogmoedige sjarme wat straal uit haar oë was baie voor die hand liggend.
  
  
  Sy gesê. "Is jy Carter?"
  
  
  Hy knik vir haar.
  
  
  "Haar Levenslustig."
  
  
  "Die Sherpa brein?"
  
  
  "Nie die brein, Carter. Die siel van'n Sherpa, " het sy geantwoord met'n koue blik. — Maar dit is nie jou kommer. Jy het diamante, natuurlik?"
  
  
  - Vir estestvenno.
  
  
  "Baie goed," het sy gesê. — Dan kan ons kry tot besigheid.
  
  
  Ek het vir haar gesê. "Watter waarborg het ek dat jy nie die dood van ons almal op die plek so gou as ek die hand oor die diamante?"
  
  
  Haar hotel klink nie te professionele, as hulle nog steeds beskou hulself as my gemiddelde kantoor werker. Maar op dieselfde tyd, het hy beslis kon nie Levenslustig se woord vir dit.
  
  
  Se sekuriteit? " het sy bevestig. "Ons het so ver gekom, Carter. Ons sal nie het om iemand dood te maak as jy gee ons die diamante soos ooreengekom. Verstaan jy?'
  
  
  Ek verstaan haar baie goed, maar ek het gedink sy sou verstaan die geweer baie beter. So ek het dit, knik my kop, en bereik in my baadjie. In plaas van'n netjiese bundel van diamante, die luger Wilhelmina trek dit uit. Luger gevang die ruby saint op die paneelbord. Vir'n oomblik, dit was om te gloei soos steenkool. Prasad verstyf as hy trek Wilhelmina uit. — Het jy nie soek Carter?" Ego Songs gevra.
  
  
  Die jong man laat sak sy oë en skud sy kop met'n duidelike sin van die self-walging en vernedering.
  
  
  "Dit maak nie saak nie," Levenslustig gesê sonder terugdeins. Sy draai na my, ignoreer die geweer wys Hey blatant op die vou van die dollar. "As jy skiet, Carter, Prasad sal die dood van die kinders. Verstaan?'
  
  
  "Groot," het ek gesê. "Maar dit is my vertroue dat ek vir haar gesê het oor. Okay, ek neem dit wat jy nodig het om diamante nou?
  
  
  Sy knik en wag in absolute stilte. Die laaste vrou van hierdie kaliber hy teëgekom het was die Prinses van Elektra. En as hy geweet het dat mense so goed as wat ek gedink het hy het, Songs sou net so moeilik en moeilik om'n teenstander. Maar nou, hy het om te speel deur haar reëls, nie sy eie. Met haar vinger op die sneller, haar vry hand weggeruk uit die diamante. Die nylon draad het kom los van die sluiting. Baie stadig, so as nie om te gooi, het sy begin die verwydering van die draad en'n buis met'n fortuin van rou klippe. Om te sê dat die drie Sjerpas was verbaas is om baie understate ih se reaksie. Ih se oë rek ooglopend as die nylon draad verleng en die tube stadig beweeg my slukderm. Die operasie het om baie versigtig gedoen word. Een verkeerde skuif, een lomp vinger gebaar, en die diamante sou wees swaai in die inhoud van my maag weer. Die moeilikste deel was toe hulle by my keel. Hy het sy mond so wyd as wat hy kon, onderdruk die drang om te braak, dan trek uit die buis.
  
  
  "Baie slim," Songs sê, haar oë blink soos Ay oorhandig vir haar'n nat, glinsterende pylkoker. "En die diamante in hierdie tube?"
  
  
  "Tot die laaste klip," het ek gesê.
  
  
  "Goeie. Jy het alles wat jy kan vir ons, Carter. As jy kan wag'n minuut, asseblief.
  
  
  Sy het die deur oopgemaak, het gepraat in vinnige Nepalees, en oorhandig die telefoon aan'n derde persoon wag buite die motor. Sy was nog steeds gehou word deur Wilhelmina by die gereed is, selfs al het nou sy was die laaste persoon in die wêreld om haar te gebruik. Nie nou nie, in elk geval. 'n paar minute het verloop voordat die deur weer oop en'n man se stem aangekondig dat die klippe is real en van die hoogste gehalte.
  
  
  Die tweeling het nog steeds nie sê'n woord aan ons. Dit was'n maklike dood vir Prasad as hy senuweeagtig en trek die sneller. Maar geleidelik, wanneer die diamante was in die hande van die Sjerpas, Rana se vennoot ontspanne.
  
  
  Ek het haar gevra. "Ons gaan terug na die Kathmandu nou, is ons nie?
  
  
  "Ja, natuurlik," Levenslustig gesê. "Prasad sal dra'n blinddoek en Rana sal die motor ry. Die Senator was baie beleefd, Carter. Dra asseblief ons waardering te emu.
  
  
  "Al wat hy wil hê, is die ego van twee kinders. Dit is meer as genoeg, Levenslustig.
  
  
  "En al die Sjerpas nodig het, is diamante. Sedert ons het hulle, jy het kinders. Billike handel, reg?
  
  
  "Seker," het ek gesê as sy het die deur oopgemaak en gegly rondom die motor.
  
  
  "Het jy'n lekker trip na Amerika," was die laaste ding wat sy sê voordat klap die deur weer.
  
  
  Prasad sit'n swart enjinkap oor my kop. Net nou sy is gehou deur Wilhelmina vir die ego se onthalwe met'n smal terug. Hy het nie omgegee nie, en hy was nie van plan om dit te verander. Na nog'n hoes pas, die Fiat rammel af in die pad.
  
  
  "Is jy reg?" Die tweeling het haar gevra.
  
  
  "Goed, dankie, Mnr Carter," Merk Golfield geantwoord.
  
  
  "Moenie praat nie," Prasad gesê skerp, en dit was die mees senuweeagtig stem sy ooit gehoor het.
  
  
  "Moenie bekommerd wees nie, kind," het ek geantwoord, glimlag onder die enjinkap. Hierdie tyd, die duisternis was byna gemaklik. En in minder as die helfte van'n uur, die Sjerpas het, voltooi hulle die helfte van die transaksie en ons veilig geland op die buitewyke van die stad. Die slegte ding was dat ek was nie van plan om te hou my woord, selfs al Levenslustig het gehou haar. Hierdie is die nadele van die spel.
  
  
  
  Hoofstuk 11
  
  
  
  
  Die AMERIKAANSE Ambassade saal is net'n blok weg van Ratna Park en Bagh Basaar, naby aan die sentrum van die stad. Reg na Rana laat ons uit om die motor, Ginny en die Golfields ' Merk het haar daar, veilig en gesond. Die kinders was geskok, natuurlik, maar'n goeie nag se slaap, 'n oproep van hul vader, en'n heerlike Amerikaanse ontbyt die volgende oggend gewerk het wonders. Toe ek gegaan het om te sien hulle die volgende dag, dit was soos om te sien ih vir die eerste keer. Ginny se bui verlig, en Merk kon nie wag om my te vertel alles wat gebeur het sedert ih is ontvoer in Athene byna twee sondae gelede.
  
  
  'n USAF vliegtuig opgestyg het van Dhaka om af te haal ih en stuur dit terug na Washington. Maar voor hulle het, haar hotel wou om te kry soveel inligting van hulle as wat hulle kon onthou. Merk verduidelik hoe ih was gevang in Athene, sit op'n klein private straler in die middel van die nag en geklits weg regoor die land. Maar aangesien beide hy en Ginny geblinddoek was tydens ih se lang, uitmergelende reis, hy kon nie vir my sê nie veel oor die Sherpa skuilplek.
  
  
  "Dit lyk soos'n grot, Mnr Carter, maar dit is al wat ek kan sê vir julle," het hy gesê, met nog'n hap van die geroosterde kaas toebroodjie.
  
  
  Ek drink haar koffie en geluister. "Die rede waarom die grot, Merk?"
  
  
  -"Wel," het hy gesê huiwerig, " sit ons in'n soort van die tronk... 'n nis .
  
  
  Maar die mure is uitgekap en eerder klam wanneer jy hulle aangeraak...
  
  
  "En dit was glad nie," Ginny onderbreek, " soos ons was ondergronds." En die vloer van die sel was net modder. Sonder sement en ander dinge. En die wêreld is amper verby. Geen sonlig, ek bedoel. Net'n paar kaal plafon ligte. En dit lyk soos dit was ook in die rots uitgekap.
  
  
  — Hoeveel mense het jy gesien?"
  
  
  "Miskien'n dosyn of so."
  
  
  "Nee, suster, wel, daar was'n paar meer as tien van hulle," Merk gesê. "Miskien twee keer soveel."
  
  
  "Al Die Nepalese?"
  
  
  "Ek dink nie so nie," het die senator se seun het voortgegaan. "Ek is nie seker nie, maar ek dink daar is'n paar Chinese mense daar. Ten minste dit is wat hulle het lank wag vir. Maar die waarheid is, Mnr Carter, ons was so bang dat ons nie veel onthou.
  
  
  "Wel, ten minste het jy nie hoef bang te wees nou," het ek gesê, glimlag. — Jy sal terug wees in Washington in vier en twintig uur. En ek sal jou een ding vertel: jou vader sal wees verheug om te sien dat jy veilig van die vliegtuig af.
  
  
  Ek het nie wil om haar te vra nie meer vrae. Hulle het deur nogal'n baie, en ek dink nie hulle kon gesê het my die waarde van baie meer. Die besonderhede van die ih ontvoering was nie so belangrik as die plek van die Sherpa hoofkwartier. Rana het ons naby Shiva Sigaar Berg en die nabygeleë dorpie van Buddhanikantha, net noord van die middestad van Kathmandu. Volgens die inligting wat ek ontvang het deur middel van biblioteke, o Shiva-sigara was geleë in die Sundarijal gebied, bekend vir sy watervalle, stroomversnellings en berg landskap. Dit was'n gewilde piekniekplek vir die inwoners van die omliggende gebied. Of miskien, net miskien, dit was beide Kanti se gunsteling plek en die partizan sl.
  
  
  Die waterval het dit gehoor het die nag voor, en daar kan wees tonnels en grotte in die berge. In elk geval, dit was'n begin, 'n stoot in die regte rigting. En wanneer haar, praat om te Smous na ontbyt by die ambassade, hare, het geweet ek het geen keuse nie, maar om te verken die area so gou as moontlik. Wat hy gehad het om my te vertel was so eenvoudig en verraderlike as moontlik. 'n konsentrasie van troepe is berig op die Chinese kant van Nepal se noordelike grens. Wat eens lyk soos'n militêre oefening blyk te wees, 'n voorloper van'n volskaalse aanval, in ander woorde, 'n inval. "Sy het net bewus geword het van hierdie sedert gister," Hawke verduidelik. — Maar ek het nie wil om iets te doen totdat jy het die kinders uit veilig daar." Nou, ek het geen keuse nie, maar om te slaag die inligting aan die koning.
  
  
  "In hierdie geval, sal ons nooit weer die diamante," het haar emu ontken dat die berigte in die media.
  
  
  — Wel, wat doen jy wil my om te doen, Nick?" Almal van Beijing is wag vir die eerste Sherpa karakters. Hulle stuur hul mense uit so vinnig dat hulle nie nodig het om'n welkom komitee nie.
  
  
  Uit wat is die beste vriende het vir my gesê, ek het die gevoel dat die Sjerpas wil graag om te sien Nepale bly in Nepalese hande. "Hulle is nie die risiko te neem," het ek gesê. — Want hulle is almal stoere nasionaliste. Hulle kan afhang van China se hulp, maar ek glo nie hulle is gereed vir'n oop ingryping nou. Nog nie, in elk geval.
  
  
  — So, wat stel voor jy doen?"
  
  
  "Gee my nog'n vier en twintig uur, meneer . Dit is al wat ek vra van hom. As dit nog nie teruggekeer nie, kan jy vertel die regering wat jy wil. In die tussentyd, laat hulle hul troepe op die grens te... byvoorbeeld, 'n poging gemaak sal word om te vervoer'n vervoer met wapens oor die grens. Hulle vertel alles, maar laat my gaan met die Sjerpas. Die laaste ding wat ons wil hê, is'n rewolusie. Jy weet dit so goed soos sy nie.
  
  
  "Twintig-vier uur?" "Wat is dit?" het hy gevra.
  
  
  "Een dag. Net stem, " het ek gesê. "Sonder geld, die Sjerpas sal nie die fondse te dek die koste van wapens. Dan sal hulle heeltemal bankrot , en ek dink nie China sal stuur van sy troepe na Nepal te verower die land as dit bevind is dat sy bondgenote is heeltemal verslaan.
  
  
  "Moet ek doen om jou te herinner wat gebeur het in Tibet?" Hard as ooit, het ek gedink. — Ek weet nie, meneer . Maar Nepal nog steeds het sy onafhanklikheid, sy soewereiniteit. Die Chinese het nog nooit oorweeg hierdie land hul eie. So die situasie is heeltemal anders."
  
  
  — Ek is nie seker ek stem saam met jou, Nick. Maar ek sal gee jy twaalf uur, nie vier-en-twintig. Ek wil nie te neem nie meer kanse. En as ek nie van jou hoor dan, sal ek het geen keuse nie, maar om te slaag op al die inligting wat ons versamel het om die Koning Mahendra. Ons kan net nie enige kanse te waag, dis al.
  
  
  Dit was 10:37 vm en Killmaster N3 het'n werk om te doen. Daar was geen twyfel oor dit.
  
  
  Die motor sou te veel aandag te trek, veral as die Sjerpas kyk na die pad. Naas, Avis en Hertz het nie geïnfiltreer hier nie. Miskien volgende jaar. Maar ek het net twaalf uur, nie twaalf maande. So ek huur'n fiets van'n klein hardloop-down winkel naby Durbarplane. Daar was'n ou vroue verkoop dun groen groente en ewe groen sny van vleis, en kaalvoet seuns van nege of tien wat pluk aan my arm en sê: Goed. Ruil geld? Ek is op die regte spoor.
  
  
  Ek het so baie Nepalees rupees as wat ek nodig het. "Môre," ek het vir haar gesê. "Ons kry besig wanneer jy hier môre," as die kar trek weg van die besige vierkante en die son het in'n blou, wolklose lug. Twaalf uur, het ek gedink. Bullshit, maar dit het nie gee my dat daar nog baie tyd.
  
  
  So ek het om vinnig te werk.
  
  
  Kathmandu is'n swak plek in die suid-wanneer dit bereik die voet van die Berg Shivapuri, sê twaalf kilometer van die stad. Agter my, lae rollende berghange met groen terrasse was om voor te berei die oog vir die kronkelende sneeubedekte pieke van die Himalaja. Hulle uitgetoring soos'n reeks van monumente, skerp, arrogant, eis dat ih opgemerk word. Haar af van die fiets en gaan loop na die top van die heuwel. Dit was wat deur die mimmo van die Vishnu standbeeld. Die Hindoe god lê op die kwartaal wat gevorm word deur die ringe van die slang Shesha. Hy het nie lyk te lig en gelukkig nie.
  
  
  Dit was tien minute tot een-en-dertig, en dit beweeg langs'n hobbelrige pad aan die ander kant van die Berg Shivapoeri, nie ver van waar Rana het gedaal ons af rondom die motor die nag voor. Ek het geen rede gehad om te glo dat hulle gegaan het, wat ook die pad, toe hulle ry ons terug van die punt. Maar sedert ek het nie iets om te begin met, hierdie heuwel het gelyk soos'n goeie beginpunt.
  
  
  Ek het gestop om te kry my laers en het gewonder wat die prins, Bal Narayan, was tot wanneer die diamante was afgelewer word by die Sjerpas. Die diamante was natuurlik vir hom belangriker as die Nepalese troon, wat gelyk het om aan te dui dat hy nie glo in die uiteindelike sukses van Kanti se revolusionêre bedoelings. Die vuil spel wat hy gespeel het met haar sal staan my in'n goeie plek sodra ek haar by partizan hoofkwartier.
  
  
  Dit, natuurlik, is die grootste probleem.
  
  
  Die pad split aan die onderkant van die heuwel. Die pad wat schell het reguit vorentoe was om te duik in die vallei, terwyl die linker-kant van die pad wond in die berge. Ek het die laaste, in die hoop om vinnig te vind die tonnel en waterval ek het gedink ek wil hoor haar gebruik laaste nag. Daar was meer draaie op die pad as sy sou verwag. Hy kon nie onthou maak so baie draaie voor. Net soos die pad was oor om te draai en terug te draai, is dit skielik draai na die horison soos'n reguit lyn . Die pad is reguit soos'n ambulans. Die berge doem voor, en die terrein rondom my was rof en dig. Dit het my meer as wat sy verwag het, en hy vermoed dat Rana het geneem'n paar verkeerde draai. Maar dit moes ook in ag neem van die feit dat ek nie'n motor. Ten spyte van my beste pogings, ek het nie gaan vinniger as vyf-en-twintig kilometer per uur.
  
  
  Hy het dit uit, het'n fles, en gestop by die randsteen om dit te drink. Die flou, maar aanhoudend rinkel van klokkies gehoor kan word uit die verte.
  
  
  'n oomblik later, was hy terug op sy fiets en trap in die dieselfde rigting. Dan, vyf minute later, 'n tonnel sny aan die onderkant van die heuwel bevind haar. Aan die ander kant van die ego, die water is so helder en duidelik as die handleidings belowe. Dit was Sundarijal en verder... Wanneer mimmo Val geslaag het, die lug is nog steeds. Die lug is koel, klam en geurig, maar ek kon nie hoor van haar, selfs nie die roep van'n voël, so ek vertraag en Stahl geskandeer die heuwels op soek na enige teken van gevaar, miskien'n Sherpa patrollie. Natuurlik, was hulle die omgewing te bewaar hul kamp en hul organisasie se hulpbronne. Egter, ek het nie gedink dit is onwaarskynlik dat hulle sou hulself bekend as hulle bedreig gevoel in die teenwoordigheid van'n vreemdeling. Maar tot dusver was daar geen beweging tussen die bome, en geen voetspore in die onderbos.
  
  
  Vyf minute later, 'n trop koeie het opgekyk en my gevolg het in die pad af met hul hartseer bruin oë. Hulle het opgehou kou uit te spreek hul misnoeë met diep grunts wat gegroei het dowwer as die pad het voortgegaan om te sleep op en die gruis van die pad oppervlak ontbind in die gladde teerpad. Hy kyk op sy horlosie toe die loeien is nie meer hoorbaar. Die nag voor, sy het getel vyf minute en twintig sekondes voor die hack gebruik op afknouery. Nou ek laat my Rolex horlosie doen die berekeninge terwyl ek skakel die spoed verskil. Ek was seker dat ek sou bereik die plek waar die Sjerpas het besluit om hulle besigheid te doen.
  
  
  Al die tekens is daar, dit is vir seker. Dan is ek uit, sit my fiets op die rak, en kyk rond'n bietjie meer duidelik. Dit was in die middel van'n oopte met'n heuwelagtige terras aan die een kant en'n steil helling met doringagtige bosse op die ander. Daar is twee pare van die band spore; een gaan terug na Kathmandu, die ander op'n plat pad. Die tweeling genoem'n grot. In alle waarskynlikheid, dit sou gewees het gekamoefleer en sou ongetwyfeld iewers in die omliggende heuwels, onsigbaar vir die gierige en nuuskierige oë.
  
  
  Dit was byna twee uur wanneer haar fiets het haar op die kant van die pad. Ek wil nie hê om die risiko van diefstal of blootstelling, dit was bedek deur die ego met takke wat hy in staat was om te sny uit die doring bosse. Niemand verby mimmo op'n motorfiets of in'n motor sal dit op te spoor op'n fiets. Tevrede dat my ontsnap roetes sal ongeskonde bly totdat ek was gereed om terug te keer na Kathmandu, hulle sit Hugo terug in sy suede skede en stel af. Die band spore dowwe, maak ih moeilik om te volg. Hare was links op die kant van die pad te wees as onopvallend as moontlik.
  
  
  Dit is duidelik dat nie genoeg was nie.
  
  
  Slegs die M-16 geweer het die geluid van'n vegter jet vlieg oor jou kop. Die buitengewoon vinnige spoed van'n klein-kaliber koeël het hierdie moderne geweer die voorkeur wapen vir oerwoud oorlogvoering. Ongelukkig, die Sjerpas was om te weet wat die waarde en voordele van sodanige wapens. In plaas van die ou M1 of selfs die M-14, was ek word gejaag met'n hoogs ontwikkelde wapens. En op'n lang reeks, die Wilhelmina was nie opgewasse vir'n dertig-geweer geskiet.
  
  
  Hy lê op sy maag as die koeëls het deur die bome. Iemand het my gesien en was nie van plan om my te laat gaan sonder om te verf. Die reuk van kruit in die lug hang, en warm M-16 koeëls val op die grond soos haas mis. Ek het nie beweeg nie, maar druk my maag vas teen die harde, verpak aarde en gewag vir die skiet om te stop.
  
  
  Maar dit het nie gebeur nie.
  
  
  'n paar sekondes later, nog'n tydskrif afgedank is. Takke deur die lug gevlieg as die koeëls kom uit'n mal, walglike donder. Die geknetter van outomatiese wapens verdrink die geluid van my asemhaling. Ek het my kop af en het gedink vir'n tweede, totdat ek kon hoor die bloed dreun in my tempel met'n groot en bestendige ritme.
  
  
  Die oomblik van die skietery opgehou, haar man spring op sy voete en gerugsteun weg in die veiligheid van die digte onderbos. Minder as dertig sekondes later, die geweer hervat sy bloeiende vuur. Die koeëls het nie enige nader, maar hulle het nie verder gaan. Om uit te vind die Sherpa patrollie, ek het om te maak'n groot lus om uit te kry van die ander kant van die gewapende groep. Tot nou toe, krimpvarkie het nie in staat was om uit te vind hoe baie mense daar was, wat het dinge'n bietjie meer ingewikkeld, as dit nie suiwer selfmoord. Maar as partizan het nie gesien haar, sou hy nie geweet het sy kanse op alle, en sou hy nie in staat was om te vind ih skuiling by al.
  
  
  Nou, as ek een van daardie dodelike M-16 koeëls, die diamante sal word amper verloor het. So ek het so laag as wat ek kon en begin kruip deur die bosse. Daar was geen manier om te verhoed dat die naald-'n skerp stekels wat skeur deur my moue en skene. Die takke is in my deel, die heropening van die nuut genees wonde; die snitte ek wil ontvang in Amsterdam, 'n geskenk van dubbel-speler Narayan se gradeplegtigheid.
  
  
  Die klank van die koeëls vervaag weg soos die refrein van'n lied kan jy nie vergeet nie. Hy hurk af en loer uit agter die bosse. Hy het gesien iets donker en onduidelike beweeg deur die bome. Die klank van die takkies breek harder, en hy gespanne vir die onvermydelike, wat dit ook al was.
  
  
  Op dieselfde tyd, dit was een vir die partydige met die skerp kant van'n metaal bajonet gegord om die loop van'n ego geweer. Hy het'n ou Britse Mk V oerwoud geweer, wat beteken dat daar ten minste een ander man wat wegkruip in die bos, gereed om te sny my af met'n bloedige bars. Ek kon nie uit te vind as die Nepalese revolusionêre was bedek. Maar in die huidige situasie, ek kon nie wag vir'n ondubbelsinnige antwoord van "ja" of "nee".
  
  
  Dit was toe dat hy ontdek het my in die onderbos. Ek het nie tyd gehad om myself voor te stel, formeel of informeel. Met'n wilde gil, die man lunged by my, sy bajonet wys reguit vorentoe, blink in die sagte, gespikkelde lig. Hy was nutteloos om my dood. En haar dood Sam was selfs minder nuttig. So daar was nie veel wat hy kan doen oor dit onder ander omstandighede. Die keuse was sy. Ek het net nodig om dinge te aanvaar soos hulle was. En hulle het redelik vinnig en dodelik.
  
  
  Lank voor die partydige kon wys my hoe goed hy was met die bajonet, haar, het opgestaan en het Hugo in sy hand. Baring sy tande, het hy toegesak op dit, druppels water op die vorming van sy voorkop en rol af sy bruin wange. Die lem van die bajonet aangeraak die band van my horlosie, en haar hardloop na die kant, beweeg stadig rondom dit.
  
  
  Haar geskree. "Waar is Levenslustig?"
  
  
  Hy het nie engels verstaan nie en was nie van plan om te word afgelei. Hy was te besig hou my op die rand van die bajonet, en het nie die moeite om te antwoord. Haar, sien ego se duim gly liggies om die sneller van die ego se outomatiese wapen. Hugo druk dit in sy gordel en duif vorentoe, probeer om te ontwapen hom. Saam het ons probeer ons bes om te gryp nog'n dom, 'n ander geweer, en hare was probeer om te wys dit op die lug.
  
  
  As daar ooit'n tyd om te sit jou das-kwartaal kennis in die praktyk, dit is nou.
  
  
  'n side-kick aan elke stam, en die ego van die begin gebuig onder hom is soos'n gebreekte arm. Die man huil van pyn en woede, en veg desperaat om te hou sy geweer. Maar ek was nie van plan te laat dat dit gebeur. Dan was ons albei op ons knieë, swaai asof vasgevang in'n sikloon. 'n bestendige stroom van die Nepalese vloeke uitgestort van die Ego se lippe. Ek was nie van plan om haar te vra vir'n letterlike vertaling.
  
  
  Hy bal sy vuiste en druk sy ego in die maag met'n vinnige en woedend msm-jung-ji-lo-gi. Dit was'n terugslag wat gebreek het Emoe se ribbes en sternum, en sy liggaam in duie gestort het soos'n marionet wie se snare skielik gebreek. Die bos vegter se greep los, en in daardie breukdeel van'n sekonde, sy het die geweer stewig in die greep in albei hande, die vlymskerp bajonet lem druk teen haar ego se uitsteek Adam se appel.
  
  
  "Waar is sy?'
  
  
  Soos'n vis in die & nb, was hy nog steeds probeer om te kry in die lug monsterneming in sy longe. Die kleur gedreineer uit haar ego wange, en haar vel het grys en pynlik.
  
  
  "Waar is Levenslustig?" - herhaal dit.
  
  
  Een ego hand ruk. Hy sien die lem van die mes voor hy gedompel die bajonet in dit. Die oerwoud vegter het nie tyd om te gebruik om sy mes. Dit het uit om sy hande, en'n wilde en verward kyk verskyn in die ego se oë. Toe het hulle het dood en leeg, soos die twee glas balle. Hy opsy en vrygestel haar, bloed spuit uit die nare bajonet wond in haar keel.
  
  
  Dit was nie so glad soos Koenvar se dood, maar dit was net so effektief. Die web ergernis was dat die rebelle kon nie meer my vertel wat ek wou weet. Iewers in die omliggende heuwels, die grot was gebruik as die hoofkwartier van'n fanatiese groep van die Nepalese rewolusionêre. Hy het om uit te vind hierdie grot en die diamante, en dan kry uit deur middel van Nepal
  
  
  .
  
  
  Daar was bloed op die glas van my horlosie. Ego vryf dit en kyk na die tyd. Dit was 2: 27 in die oggend. Ek het tot 10:30's middags. aan my belofte hou om te Hawke en die Wit Huis. Maar waar begin ek? Dit was die moeilikste spin ek gehad het om myself te vra in die laaste paar dae. Hy het geen idee waar om te begin soek, waar die kas kan word.
  
  
  Een ding wat ek weet vir seker: ek het om te beweeg op, maak nie saak wat.
  
  
  Sy was gedwing om te maak haar pad deur die bosse, na aanleiding van die pad wat die dood rebel geneem het minder as tien minute gelede. Die spykers was helse, maar nie as verraderlike as die twee M-16 carbines skielik gemik op my gekrap en bloedige liggaam.
  
  
  "Hoe is julle ouens doen?" Ek het gesê, sonder om enige verdere. "Is jy spesifiek op soek na iemand?" Niemand lag.
  
  
  Niemand, selfs glimlag.
  
  
  Maar ten minste het hy gevind dat sy gidse. Ek hoop sy is die moeite werd om hulle meer lewend as dood, deurspek met koeëls of bajonette. Die keuse was naby aan hulle, of ek daarvan hou of nie.
  
  
  
  
  Hoofstuk 12
  
  
  
  
  "Levenslustig," was die volgende ding wat gekom het uit my mond uit die rta. Dit was asof Ali Baba het geskree: "Sesame, oop te maak." Die oomblik het hy haar naam genoem het, het die twee guerrillas verkies om te ignoreer die bebloede, lewelose liggaam nog sigbaar in die digte onderbos agter my. "Neem my na Levenslustig," het hy gesê. "Sy weet wat haar is." As dit werk, sal hulle neem my volslae om hul skuilplek. As dit nie werk nie, ek vermoed dat in vyf of tien jaar se tyd iemand sou kom oor my bly, wat is links van hulle.
  
  
  Soos ih se lewelose kameraad-in-arms, Nam Odin rondom die mans nie verstaan nie'n enkele woord van ons engels. Sy het herhaal wat sy gesê het in Afrikaans, bly dat sy het die tyd geneem om haar geheue te verfris van die taal. Ek het gesukkel met'n rowwe vertaling in die genesing-Birmaans dialek, wat was ook gepraat word deur hierdie groep van die inboorlinge, totdat hulle uiteindelik verstaan wat ek bedoel. Kanti was Kanti in elke taal wat probeer om dit, en hulle uiteindelik verstaan.
  
  
  Die hoogste en leanest van die twee gewapende mans het'n teken aan my, contenting homself met die vashou van die wit punt van sy bajonet tussen my skouerblaaie. Hy het my gedwing om te loop deur die medium-hoë bome, totdat ons bereik'n rowwe pad wat stadig meandered in die heuwels soos'n draak.
  
  
  Hierdie tyd, het haar volle bedoeling was om te volg ih se reëls, nie hare. Ek sal geneem word na Levenslustig is en, met'n bietjie geluk, hopelik sal die diamante as goed. Die bajonet was genoeg om te speel volgens die ih game plan. Maar as dit nie in gevaar stel die terugkeer van die kosbare klippe, sou hy nie huiwer om te sit Meester Chun se leer in die praktyk.
  
  
  So ek gespeel het'n stil, gehoorsaam gevangene en het presies gedoen wat van my verwag. Presies wat sou gebeur wanneer ons bereik die grot, met die veronderstelling dat ek nie bayoneted voor was, is onvoorspelbaar. En wat is moontlik in die middel van die Nepalese oerwoud is ook oop vir spekulasie. Ons was nou klim die steil en klipperige pad teen die heuwel. My kalf leer ballet pantoffels was nie gemaak vir die berge, maar dit is altyd beter as om kaalvoet. As haar pa gryp die bonkige stomp vir ekstra ondersteuning, hy hoor iets wat die hare op die agterkant van sy nek staan onmiddellik. Hierdie klank verloën die berigte in die media van my gekners van die tande, en hy vries in plek. Twee van my "drade" gestop om hul opmars te wees die eerste om te lag by my voor die hand liggend vertoning van vrees, en stap terug, sodat die wilde varke te maak sy pad deur die digte en byna ondeurdringbare onderbos.
  
  
  Dit was nie so veel vrees as verrassing dat haar getref het. Maar ek het gedink dit sou beter wees as hulle nou beskou my die moeite werd om'n baie minder as die ih. In byvoeging tot hierdie, ih se skynbare gebrek aan belangstelling in die dood van sy kameraad kan maklik geïnterpreteer word as'n algemene lae moraal in die Sherpa simpatiseerder sirkels. As dit so is, sou dit baie vergemaklik my missie.
  
  
  'n revolusionêre organisasie wat is geteister deur interne andersdenkendes is'n revolusionêre organisasie wat is gedoem tot mislukking. Haar gehoop dat hierdie, plus die ondersteuners van Narayan se gradeplegtigheid, kan'n fatale terugslag vir die Sjerpas. Maar totdat ek het'n kans om te gesig Kanti, ek het om te doen wat my wagte het my vertel om te doen.
  
  
  Minder bang as hulle het reeds tien minute gelede, het hulle sigbaar ontspanne as ons ons pad boontoe. voortgaan op ons pad. Die bos omring ons op beide kante, 'n dik groen kombers wat geweek word tot die dag se waas soos'n spons. Die meer ek het gewoond geraak aan my omgewing, die minder bang my gees geword het. Nou kon hy hoor die voëls sing en'n paar klein diere sluipende in die onderbos. Maar ons, die beer, en ons deer nie in staat was om te breek deur middel van die digte onderbos, en die bajonet nog steeds vas in my rug; genoeg aansporing vir my om voort te gaan langs die pad besaai met los klippe.
  
  
  Die Sherpa skuilplek was so slim weggesteek dat ek dalk nie opgemerk het dit glad nie as ek gevolg het dieselfde pad alleen. Die grot se ingang wat die Merk en Ginny Golfield praat oor was gemaskerde deur'n roerende skerm om die blare; so slim ontwerp wat met die eerste oogopslag dit lyk soos niks meer as deel van die omliggende plantegroei. By nadere inspeksie, en slegs nadat een van die mans verwyder die blare, sien sy'n hout struktuur onder'n valse fasade. Dit was'n rooster om die lig, buigsaam balsa of bamboes spel verbind deur die groen wingerde.
  
  
  Die oomblik van die skerm is eenkant gestoot, 'n dosyn kolf gevlieg in die koue berg lug, tjirp. Die punt van die gedra bajonet druk harder teen my rug, en hy tree vorentoe, deur die skadu, in die donker gedeelte van die ondergrondse gang.
  
  
  Die opening in die berg is hoog genoeg vir enigiemand om te loop openlik. Die ingang self was'n natuurlike hek wat oopgemaak het in'n klip-ommuurde tonnel, wat byna onmiddellik begin om te daal effens. 'n paar honderd meter voor haar, sien hy'n dowwe gloed, waarskynlik van'n gloeilamp. Odin rondom die manne wat op patrollie geskree in'n stem wat onmiddellik teruggekeer met'n diep gedreun eggo. Hy hardloop vorentoe, geen twyfel te lig Levenslustig van my onverwagte aankoms.
  
  
  Dit is bereken deur ons afkoms; twee volle minute teen'n vinnige tempo, miskien die helfte op'n hardloop. Die tonnel vloer is gemaak van dieselfde hard, verpak aarde wat Ginny het vroeër genoem. Talle voetspore was sigbaar; al hierdie dui op beduidende aktiwiteit wat betrokke is in wat blyk te wees'n mistel plek op die Sherpa hoofkwartier.
  
  
  Hulle moes hul eie kragopwekker, want op die einde van die tonnel, 'n kragtige lamp brand onder die plafon. Hy het toe sy oë wyd oopgemaak het in verbasing en staar in ongeloof na die hout kratte en kratte gepak op beide kante. Hulle het genoeg wapens in die grot te blaas al van Kathmandu, indien nie die helfte van Nepal. Die Sjerpas het die grot se ruimte in'n arsenaal, 'n bron van wapens vir die dood en vernietiging. Die meeste van die hout bokse is gemerk met'n rooi Chinese karakters. Sommige, nie baie nie, was gemerk met Cyrilliese letters, met'n groot CCCP briewe.
  
  
  Hoekom hulle nodig het om geld te maak uit rowwe diamante was nie meer so duidelik as wat dit gebruik te word. Tensy die juwele reeds verruil vir hierdie arsenaal. Van wat ek kan vertel, op die eerste oogopslag, hulle het genoeg toerusting, ammunisie, persoonlike wapens, handgranate, masjiengewere, carbines te maak'n suksesvolle revolusionêre staatsgreep.
  
  
  Omring deur al hierdie wapens was Kanti, die siel van die Sjerpas. Langs haar was twee mans wie se uniforms en gesigte geen twyfel gelaat dat hulle Chinese. Hulle blyk te wees, militêre adviseurs geklee in'n geveg uniforms en gewapen met gereelde Rooi Leër gewere. Prasad en Rana was ook daar, neem voorraad van die wapens wat gestoor word in die grot.
  
  
  Levenslustig kyk as ek vorentoe gestoot en blootgestel onder'n kragtige lamp. Odin rondom my gidse aan my verduidelik wat gebeur het. Sy luister met'n deurdagte uitdrukking op haar gesig, dan het sy stadig op, loop om die stoel, en gaan staan in die voorkant van my.
  
  
  Selfs in hierdie helder lig, sy was mooier as hy onthou. Ook meer arrogant. Ek het nie enige toesprake, maar ek het geweet ek wou om te sê hallo, en dat die Bal Narayan was nie baie lekker om te haar.
  
  
  Maar voordat sy kon selfs knik in erkenning, Odin rondom die Chinese adviseurs opgemerk my en hiccupped in die verrassing. Hy verhuis om die stoel te kry'n nader kyk na my. Dan draai hy na Kanti en gesê, die eerste in Mandaryns, wat Mao het ondersteun vir baie jare, en dan in die Nepalees, " weet jy wie hierdie man is? Het jy enige idees, Kameraad Songs?
  
  
  Ek vertaal dit in my moedertaal nou, maar die ding is, hy was net so opgewonde soos'n toeskouer by'n sokker wedstryd wanneer'n sentrale doelskieter nie die telling'n boete. Sy gesig verlig as hy kyk van my na die Sherpa leier en weer terug.
  
  
  "Dit is Nicholas Carter," het sy gesê in engels, asof laat my weet wat gebeur het, nie besef dat ek praat beide Mandaryns en Nepali. — Hy werk vir Golfield, die senator wat ons behandel. Ek het jou al hierdie, Lu Tian. Hoekom is jy so verbaas? Kameraad Lu Tien se kennis van engels was nie naastenby so indrukwekkend soos my kennis van Mandaryns. Maar nog steeds daarin geslaag om te verduidelik. "Hierdie man, Levenslustig... — Nee," het hy gesê. "Hierdie man werk vir die imperialistiese intelligensie diens. †
  
  
  "Hy werk as'n AMERIKAANSE senator," het sy geantwoord. Lu Tian skud sy kop, wat aandui dat hy sterk nie eens met haar. "Nee, dit is'n leuen," het hy gesê, hard en wraaksugtige.
  
  
  Sy het gevra. — Wat bedoel jy deur te lieg?"
  
  
  "Dit is'n leuen, want ek het'n foto van hierdie man, hierdie Nicholas Carter, in Beijing. Hy werk vir'n baie geheime spioen organisasie van die imperialistiese, kapitalistiese regime en is opgelei omver te werp die mense se republieke oor die buite swembad. Ego se naam is nie Nicholas Carter, maar N3, Killmaster.
  
  
  Hy draai effens, maar Levenslustig was begin om te verstaan wat die Chinese adviseur was om te probeer om haar te vertel. Sy kyk terug na my, haar uitdrukking dramaties verander. Wat was een keer'n uitdrukking van verward belang het nou heeltemal verander in'n uitdrukking van toestemming om uit te voer vlag, wat gegroei het in verbystering, en uiteindelik in'n uitdrukking van die vinnig groeiende woede.
  
  
  — Dit.".. Is dit waar wat hy sê, Carter?" — Wat is dit? " sy het my gevra as ek staan met my arms by my sye en die bajonet nie tussen my skouerblaaie. Prasad en Rana gestop wat hulle doen en het gekom oor om te Lek, minder verbaas om my te sien as wat sy verwag het.
  
  
  "Wel? Levenslustig gevra. "Antwoord my, Carter." Is dit waar of vals is?
  
  
  "Natuurlik, dit is'n leuen. Ek weet nie wat hy praat oor sy vriend. Sy gewone burger. Senator Golfield haar gehuur, " Rivnensky gesê kalm. Lu Tian slaan sy vuis op die tafel neer. "Lê," het hy geskree. "Hierdie man, hierdie Carter, N3, is'n vyand van die Mense se Republiek van China vir die jaar. Hy moet doodgemaak word as'n vyand van alle vryheid-liefdevolle werkers regoor die wêreld." Hy bereik vir sy rewolwer, en hy het'n onwillekeurige stap terug, weg van die sirkel van die lig.
  
  
  "Wel, wag'n minuut, buddy," het hy vir haar gesê het in die Chinese. "Jou geheue is'n bietjie deurmekaar. Jy verwar my met Hema.
  
  
  Levenslustig reik uit en sit haar hand op Lu Tien se rewolwer. "Ons sal baie van die tyd om hom dood te maak, as hy is regtig die persoon wat jy dink hy is," het sy gesê emu. "Buitendien," ek het hom gehaas om by te voeg, " as jy is'n spioen, sou jy gee haar diamante om jou so gewillig, Levenslustig?" Maar as hy was'n onskuldige regering amptelike, hy sou nie praat Mandaryns, Nepali, of genesing-Birmaans. Gelukkig, dit pla haar minder as Lu Tien se verhit beskuldigings.
  
  
  "Miskien nie," het sy gesê, nadat'n oomblik se stilte en deurdagte huiwering. "Maar hoekom is jy hier, Carter?" hoe het jy dit gevind'n plek?
  
  
  Ek het nog nooit'n kans gehad om dit te verduidelik.
  
  
  Lu Tian gehaas vorentoe, sy gesig en hele liggaam bewe van woede. Hy gryp my met twee bewende hande. "Jy is'n moordenaar," het hy geskree. "Jy vermoor die hoof van die KLOU . Jy vermoor ons vredeliewende agente in Kuba en Albanië. Jy vermoor vryheid-liefdevolle kommunistiese werkers in Guinee, reis, foto's, musiek, Taipei."
  
  
  Die ego uitbarsting was'n bietjie melodramaties, maar ongelukkig, die ego hartverskeurend, hard, teater oorblyfsels was om te maak'n groot indruk op Levenslustig, wat was ongetwyfeld Lu Tien se bedoeling.
  
  
  Sy het gevra. "Is jy seker dit is dieselfde persoon wat bekend staan as N3?"
  
  
  "Laat die geheue van ons liewe kameraad Mao vervaag onmiddellik as dit is nie waar nie," Lu Tian geantwoord so ernstig dat hy sou byna almal huil.
  
  
  "Soek ego vir wapens," Levenslustig gebreek.
  
  
  My sekuriteitswag gou het dit oor met, en het ontslae te raak van Wilhelmina en Hugo. Pierre, egter, gebly het waar hy was, snuggling mooi aan die binnekant van my bobeen. Deur selfbeheersing, lekkerny, of gemeenskaplike nalatigheid, het hulle heeltemal oor die hoof gesien die klein, maar baie effektief gas bom.
  
  
  "Jy het terug gekom vir die diamante, het jy nie, Carter?" het sy gesê regs na dat.
  
  
  Selfs met my hande styf vasgebind agter my rug met'n dik hennep tou, ek het probeer om in stand te hou my uiterlike kalmte. "Ek het hier gekom om jou te vertel wat ek weet oor een van jou mede-soldate, Prins Baal Narayana," sê ek hardop, blatante verontwaardiging vervanging Lu Tien se fanatiese woede.
  
  
  "Bal Narayan?" Sy gekantel haar kop en kyk na my met haar smal amandelvormige oë. "Reg, die erfgenaam duidelik aan die troon," sê ek. "Jou lojale bondgenoot."
  
  
  "Wat is verkeerd met hom?"
  
  
  "Hy is tricking jy met hulle fretten soos hy gekom het na Amsterdam om diamante te koop," sê ek. Stadig, stap vir stap, het hy haar vertel die storie van die begin af. Sy luister aandagtig as Ey het vir haar gesê oor wat gebeur het in Holland, die pogings op my lewe, en hoe Koenvar en sy twee medepligtiges is besig om hul hande te kry op die ruwe klippe .
  
  
  Hy het dadelik gedink van Andrea weer, maar dit was nie die regte tyd om ontsteld te wees oor dit. Koenwar het sy behoorlike vloei, en as dit nie was vir my, Bal Narayan sou gegaan het dieselfde bloedige en wrede manier. Ten slotte, het hy vir haar gesê het oor sy vergadering in Kaboel, die dood van die twee hitmen, en Koenwar se laaste woorde.
  
  
  Toe hy klaar was, het sy vinnig omgedraai om te Hardloop, wat langs haar staan. — Waar is Narayan nou?" — Wat is dit? " vra sy ongeduldig. "Hy... hy is op die lughawe, Levenslustig, net soos jy het gesê," Rani mompel, aanvoel dat sy was nie in die bui vir grappe.
  
  
  "Hy vlieg na Beijing in'n uur te lewer van die diamante."
  
  
  "Die laaste plek waar hy gaan is Beijing," sê ek. — Hy is die verlaat van regoor die land, en dit is die laaste keer dat jy hom sien; die prins en die diamante, Levenslustig.
  
  
  "As jy lieg, Carter," het sy gesê, " dit is Lu Tian wat kan doen, wat ook al die emu wil met jou." In die tussentyd, ek glo dat jou storie. Sy het beveel dat Prasad en Rana om te gaan na die lughawe en onderskep die prins, met die veronderstelling dat hulle daar sal wees in die tyd voordat hy die land verlaat het.
  
  
  "Vertel em dat daar'n verandering in planne en ek nodig het om te praat met hom onmiddellik."
  
  
  Prasad was reeds halfpad af in die tonnel. "En as hy is.".. - Hack begin.
  
  
  "Hy het die diamante," het sy gesê, die waai van'n bitter hand.
  
  
  "Jy neem ego hier. Is dit duidelik?"
  
  
  -"Ja, Levenslustig," het hy gesê, nederig en eerbiedig aan die einde. Hy storm na Prasad, en hy kan maar net hoop dat hulle sou vang Narayan se Gradeplegtigheid voor hy gegly weg. Daar was nie baie vlugte na Kathmandu. Ek hoop dat die ego kry gevang in die tyd. Indien nie, sou ek het om te hou op soek, maak nie saak waar dit het my. En dit alles hang af of ek kan kry weg van Levenslustig, Lu Tien, en die dosyn of so Partizans ek sien rondom die sentrale ondergrondse ruimte wat gedien het as die rebel hoofkwartier en ammunisie depot.
  
  
  So gou As Prasad en Rana het om te onderskep Narayan se Gradeplegtigheid, Kanti het beveel dat twee van haar mans om my te neem na die sel, wat blyk te wees die dieselfde een waar die tweeling is beperk. Lu Tian het voortgegaan om te praat in stilte na my, met behulp van al die banale terme. Maar Levenslustig was meer geïnteresseerd in om uit te vind as die prins het haar oorhandig meer as in die uitvoering van my dadelik. Op die oomblik, sy was meer geïnteresseerd in die behoud van my lewe, ten minste totdat die Bal Narayan teruggekeer na die grot te antwoord op al haar vrae.
  
  
  Intussen, was ek gelei af'n smal gang wat gelei het rondom'n sentrale kamer. Die lampe hang van die natuurlike plafon op'n gereelde tussenposes, maar die donker kamer wat was nou my finale bestemming was glad nie so indrukwekkend nie. Donker, klam, en sluit af van die res van die wêreld deur'n swaar geslote deur, my sel was bietjie meer as'n gekerm nis. My twee escorts was om te neem sadistiese genot in die gooi van my binne-in. Hy geland het hard en koud op die harde vloer van die sel, erg geskud, maar ongedeerd. 'n paar oomblikke later, die deur toegeslaan, die boute gly oor dit, en ih se lag sypel deur die tralies. Hy het geluister na ih die aftog blaas voetspore, die eggo van ih opgewonde stemme. Dan was daar stilte, onderbreek deur die geluid van my eie asemhaling.
  
  
  "Vir God se ontwil, hoe gaan jy om uit te kry van hier, Carter?"
  
  
  Ek het nie die vaagste idee nie.
  
  
  
  
  Hoofstuk 13
  
  
  
  
  Sy nie Houdini.
  
  
  Hy het probeer om sy hande so dat daar'n kamer in die toue om sy polse. Maar hoe meer sy fiddled met hierdie knope, die strenger hulle gekry het. Die sirkulasie in my vingers was reeds swak. My hande was lam. Hulle was koud en jeuk, en hy het geweet dat baie gou sou hulle ophou voel op alle. Hy leun teen die harde klip muur van sy sel, probeer om te kry om sy laers en versamel sy gedagtes. Maar daar was niks om oop te maak in die klam, muf grot waar ek wil gegooi is soos'n sak aartappels. Twee meter lank, twee meter breed, en die plafon was te hoog; daar was'n bietjie troos in my digitale sel, net'n paar skerp rocky sporte wat dit byna onmoontlik vir my om op te leun teen een rondom die mure sonder om te voel'n mens rondom die klip spykers stok in my rug.
  
  
  Dit was toe dat ek besef hoekom pessimisme was nog nooit my sterk pak.
  
  
  Versigtig, so as om nie te beseer sy polse, het hy begin om te vryf sy hande in die toue heen en weer op die skerp rotse. Dit was moeiliker om te kry'n sterk tou aan een van die rof sporte as wat dit lyk op die eerste oogopslag. En ek sny my vel meer dikwels as ek sny my tou. Selfs my kneukels gestamp teen die skerp kante. Maar ek was nie van plan om op te gee. My polse begin om te brand van die voortgesette skaaf, maar ek het aangehou loop, probeer om te luister na die stadige maar bestendige crunch van die drade as die tou geleidelik gedra het af, soos die meeste van my weg te steek.
  
  
  Hulle het nie my kyk, maar daar was geen manier om te weet hoe lank hy was opgesluit. Ek beraam dat daar nie meer as vyf-en-dertig minute van die krimpvarkie se teenwoordigheid moes geslaag het voordat die swaar balk deur toegeslaan agter my met'n groot, onheilspellende bang. Dit sal gou skemer. Ek het tot 10:30 te voltooi wat ek begin het. Dit gaan'n veel moeiliker as wat sy wil eerste gedagte. As Lu Tian het nie geweet my, het dinge dalk anders gewees het. Maar die Chinese adviseur was so hardkoppig dat Levenslustig was nie van plan om my te behandel soos'n algemener na my Beijing vriend vertel hey dat ek was niemand anders as die bekende N3 meester sluipmoordenaar po AH.
  
  
  So ek het voortgegaan om te vryf my geboei polse teen die rotse, rus net totdat die spiere in my arms het begin om te pyl. En dit is net vir'n minuut of twee. Ek het nie die luukse van ontspan'n bietjie, want die lot van'n hele land was op die spel.
  
  
  Die vesels van die tou het slegs met die grootste inspanning. Die stringe is dikker as hare, sou hy gedink het, en dit het gelyk soos'n ewigheid voor sy hande is vry, voordat hy kon uiteindelik breek die laaste van die uitgerafelde stringe uitmekaar. My hande is nie meer gebonde nie, maar die vel op die binnekant van my polse was rou en bloedige. Rondom die wit borstas ek het met my, sy het twee tydelike manchetten. Sy het geskeur stroke van afgesper lap vasgemaak om haar polse om die bloeding te stop en hou die wonde so skoon as moontlik. Dit was nie veel nie, maar anders sal die bloed sou gemaak het my hande glad, en ek het net gevoel soos ek was gaan al die krag en mag ek was in staat om.
  
  
  Die grade van my Rolex verlig. Selfs in die dowwe lig, kan jy vertel wat die tyd wat dit was. Ek het haar by'n hartseer 4: 31, probeer om uit te vind wat is my volgende stap sou wees. Ek het nie te veel opsies, en ek kon seker nie gebruik Pierre, kwansuis nie juis opgesluit in sy digitale kamera. En totdat ek oopgemaak die deur, daar was nie veel wat ek kan doen oor dit.
  
  
  Behalwe vir die gekerm.
  
  
  Miskien is dit sal werk, miskien is dit sal nie. Die kans is redelik eens, ten spyte van dit wat'n wyd gebruik word ploy. Egter, ek het'n gevoel dat daar iets is beter as niks. Soos'n ervare akteur, hy opgetower die beeld van'n kramp, verskuif die sensasie na die gebied van die lewe, en het sy hande agter sy rug as indien hulle was nog steeds gekoppel is daar. Ek het begin gekerm en rol heen en weer, met die hoop dat vroeër of later het my gille sou trek die aandag van een van my wagte. Danksy die natuurlike eggo effek in die gang, die klank versprei, en in minder as'n minuut, het hy gehoor skerp shaggy klink op die ander kant van die muur. 'n gesig loer vraend na die kamera, netjies geskei deur drie tralies. Sy weet'n man wat vas'n bajonet in my rug meer as een keer voor.
  
  
  Haar kreun gerol op die digitale kamera, klaarblyklik gebuig oor as seer. "Wat is dit?'Wat is dit? " het hy gevra in Nepalees.
  
  
  "Krampe. Haar siek, " het ek daarin geslaag, met die hoop my woordeskat sou nie versuim om my nou dat die hare was so naby aan sukses. My woorde van fisiese angs het voortgegaan om te eggo in my digitale kamera. Vir'n oomblik, het hy gedink hy sou misluk. Die man verskuif weg van die deur, en hul ego's is nie meer sigbaar in die dowwe lig. Dan het sy gehoor die kraak van'n sleutel in die slot, en haar gelukgewens het, gaan voort om te gooi uit baie hartverskeurende hoorbaar. 'n kraak in die geel lig binnegedring die sel, net soos my niksvermoedende weldoener het die swaar deur. Daar het hy gestaan het, hou die geweer in beide rof, verweerde hande.
  
  
  "Wat is verkeerd met jou?" het hy gevra weer, die bestudering van my versigtig, asof hy was bang ek was flous sy ego.
  
  
  — Ek is siek, " het ek gefluister. "Ek nodig het om te gaan na die badkamer.'
  
  
  Emu het gedink dit is baie snaaks en die fout gemaak gaan om te lek'n bietjie. Ek kon nie die risiko iemand anders kom, want met te onderdruk twee mans op dieselfde tyd sal nie maak dit nie makliker vir my. As ek voortgegaan om te onthou alles Meester Joyoung het my geleer, nie te vergeet om te fokus my krag op die oomblik van impak, hare, ek voel myself gespan, gereed om te skiet soos'n maat om'n boks, om'n boks die oomblik klap die deksel.
  
  
  In hierdie geval, die voorblad was suiwer metafisiese. Dit was soos'n agterdeur lei binne my.
  
  
  "Siek," mompel ek weer, wink die wag te lek weer.
  
  
  "Ek sal vir jou -" het hy begin het.
  
  
  En voor hy kon toon sy bereidwilligheid om my te vertrou met dit, het hy spring op sy voete en tref hom met al sy mag. My swaai been gevang die ego geweer, stuur dit spin in die lug. Die wag het geskree in ongeloof, asof hy nog steeds nie glo dat my hande is nie meer gekoppel is, dat ek was nie siek nie, en dat my regterbeen was vlak, nie skop in die felste emu punch van my lewe. Nou is dit die ego se beurt om te buig, wat seer. Ander kla ontsnap ego se lippe. Dan is hy op sy knieë, net soos haar en die hotel.
  
  
  Hy krap op die vuil vloer van die sel met sy geweer, wat is minder as'n voet weg, maar hy sou nooit raak dit weer. Haar, spring hoog in die lug, en my uitgestrekte begin gerasperde teen die ego se ken. Die geluid was soos'n biljart bal te slaan. Die wag se teiken was gekantel terug op'n vreemde en onnatuurlike hoek. 'n paar oomblikke later, 'n dik stroom van bloed het gevloei uit die rta, hang die ken met'n glinsterende vurige rooi lint.
  
  
  Hy het'n gebreekte kakebeen, maar daar was geen rede om'n man dood te maak so lank as wat hy was bewusteloos is en nie in die pad. 'n vinnige, barmhartige klap aan die agterkant van die nek stel die draad reguit. Hy het in duie gestort vorentoe, sy gesig bedek in'n poel van sy eie bloed.
  
  
  Haar stil ingesluip na die deur, en rustig dit gesluit. Hy het die rebelle se hemp. Hy was heeltemal bewusteloos en het geen idee wie of wat ego getref. Hy gebruik een mou van sy hemp as'n ondersteuning en vasgebind dit styf om die ego van die bebloede rta se ego. Die res van sy kakie hemp was vinnig gebruik word om te bind emoe se hande agter sy rug. Ek dink dit sal'n tyd wees voor hy weer sy bewussyn. En as dit gebeur het, sou hy nie langer in staat wees om homself te verdedig of jaag na die hulp van sy mede-rebelle.
  
  
  Maar daar was nog'n paar mense het om in te meng met. Ten spyte van my praktyk in karate, martial arts nog steeds het hul grense. Veral as jy in die minderheid. Nou was ek nie net ver in die minderheid, maar die tyd is teen my. Duisternis val buite die grot. As dit nie was vir die maan, sou dit dubbeld moeilik om rond te beweeg die steil en rotsagtige terrein. Ek nodig het om te vind my pad terug na die pad, om my fiets, en die AMERIKAANSE Ambassade in Kathmandu. En dit alles moes gedoen word voor 10: 30 daardie aand. Maar voor ek kan selfs dink van die verlaat van die Sherpa hoofkwartier, ek het om te wag vir Prasad en Rana om terug te keer met die Bal Narayan. As die ego nie gevang voordat dit opgestyg het op die vliegtuig, dan is my probleme sou geword het nie net'n bietjie meer ingewikkeld, maar miskien selfs onmoontlik.
  
  
  So alles was nog steeds in die lug: 'n groot vraagteken. Die geweer wat gedaal tot op die vloer van die sel is gelaai en gereed vir gebruik. Hy trek die veiligheid vang, gegly uit die deur, en toe dit stil agter hom. Die gang was verlate, die kaal lampe onder die indruk stadig heen en weer op die lug huidige in die ondergrondse kamers en gange. Die onheilspellende skadu gekruis en geskei weer as sy naby die kreun na die buitenste grot waar die Sjerpas het hul ammunisie.
  
  
  Maar hy het nie ver te gaan.
  
  
  Iemand was gedruis af in die smal gang in die rigting van my. Haar rug gedruk teen die kla, hy hou sy asem op en Stahl gewag het. Die ruig klanke harder, 'n vinnige en byna ongeduldig slag. 'n ovaal gesig geraam deur die kort swart hare, 'n lenige, styf liggaam, en Levenslustig geslaag het, mimmo my, geen twyfel op pad na my sel. As hy was om te gebruik die geweer nou, die skoot sou ongetwyfeld alarm al die rebelle. Ek het my hande vol, te besig, so ek het haar opgetel met'n okkerneut kwartaal geweer, wat van voorneme is om te land op die agterkant van haar kop.
  
  
  Maar weer, ek het nie kry baie ver.
  
  
  Met'n skerp skreeuende klank, sy swaai om met'n vinnige swaai van haar voet. Die kant van haar staal-gebonde boot aangeraak my knie, en al wat ek kon doen, was om te hou my balans. "Jy is baie dom, Nicholas Carter," het sy gesê met'n glimlag. "En baie onverskillig. Het jy dink ek kon nie myself beskerm?
  
  
  — Om die waarheid te sê, ek was nie seker nie, " sê ek, gedruis vorentoe as die bajonet bewei haar arm. Levenslustig was vinnig, en baie mense was vinniger as iemand sou gedink het. Sy was net so vaardig in martial arts soos haar, plus die voordeel van'n ligter, wat haar toegelaat om te reageer op haar bene vinniger en meer ekonomies.
  
  
  Sy draai haar liggaam aan die kant en geskop weer vorentoe. Hierdie tyd, sy het my gemis en druk die geweer met al haar gewig, konsentreer op die sool van sy voet. Dit was asof iemand op die top van my getrek het'n geweer om my arms.
  
  
  "Nou is ons onmiddellik gerus," het sy gesê. Sy het nie eens asem te haal enige vinniger as sy probeer om haar te hou afstand terwyl ek voorberei het vir die verdedigende houding, dyit-koe-bi, 'n standpunt wat gehou my sentrum van die swaartekrag stewig op my heupe, my toelaat om te skop beide sywaarts en sonder om te swaai. stoot om te parry.
  
  
  Levenslustig het die volgende stap. Die koelbloedige en eerder verras deur wat gebeur het, het sy toegelaat om haar linkerbeen om te skiet uit soos weerlig as hy probeer om te gooi homself aan die kant. Maar haar tydsberekening was perfek, en haar reflekse was net so vinnig, indien nie vinniger, as myne. Ee woep-cha-gi tref my vierkantig onder die diafragma, en die impak daarvan het my laat steier terug, gesug in pyn. Sy vermors geen tyd, en dan vorendag gekom met'n uitgebreide paion-sjon-koot ji-ro-ki. Dit was die mees doeltreffende en gevaarlike hand aanval. As sy nie is dit reg, my milt, sal niks wees nie maar pienk pulp.
  
  
  Maar ek was nie van plan te laat dat dit gebeur totdat my been het'n sê in die geval. Hy was geskerm met'n kant skop. My vloeistof en bloed begin in die lug in'n hoë boog. Die sool van my voet getref het haar in die bors, en sy klap in die muur agter Nah, skud haar kop asof probeer om te skud spinnerakke uit haar kop.
  
  
  Hy het probeer om te gooi'n kant skop weer, hierdie keer fokus op die kwesbare onderste deel van haar ken. Die kant van haar bevrore voorarm geland op my shin met al die krag en die hardheid van'n hamer. Haar, voel ek die pyn bekruip my bene. Hy koes haar, ignoreer haar skelm en minagtende glimlag. "Jy is'n dwaas, Carter," sê sy met'n laggie. "Hoekom sou jy dink haar siel was'n Sherpa as dit nie was vir hierdie vermoë?"
  
  
  "Hierdie soort van vermoë" beteken dat sy waarskynlik my pas in die martial arts. "Eerste van alles, Nick. Dan bepaling. Dan konsentrasie. Wat jy nodig het om voortdurend te dink oor hierdie dinge in orde vir jou AI om te werk in jou guns. Op'n goeie dag, dit kan jou lewe red. Hy het gehoor Master-Chaeyoung praat in sy kop, het'n diep asem, en gebuig sy lewe spiere. Ek sien Songs se linkerhand benadering in my slow motion, in'n sierlike boog, 'n skuif wat sou geneem het om my uit die pad as dit geland het as goed as wat dit was uitgevoer.
  
  
  'n hoë-opgeslaan "Ap!" ontsnap my lippe as ek koes, gesystap, en teruggekeer voor sy kon haar balans herwin. Ki-ai is'n tipe van intense konsentrasie wat lei nie net tot'n adrenalien rush van vertroue, maar ook tot'n gevoel van ongelooflike krag en fisiese vermoëns. Deur die beoefening van hierdie tegniek, het hy in staat was om te dodge Kanti se verpletterende nier punch en aanval met'n reeks van vinnige, sny hande. Die einde van my callused hand geland in die holte van my nek en skouer. Sy kreun en leun terug, maar nie voordat ek daarin geslaag om te roep al my Ki-ai krag en laat my hand die land op die brug van haar neus. Die been verdeel met'n skerp klank, en dik drup van die bloed hardloop af in haar mond en ken.
  
  
  Dit was duidelik dat Levenslustig ly. Dit was ook duidelik dat sy nie die helfte so vet en mooi soos sy was vyf minute vroeër. Maar dit was nog steeds in staat om my dood te maak as ek nie ontwapen dit gouer.
  
  
  Die helse pyn net gelyk te ingewing haar op, soos'n doring in haar kant. "Nou sal ek om haar dood te maak, Lu Tien," sis sy. "En stadig. Ja, 'n baie stadige dood vir jou, Carter.
  
  
  Ek het nie antwoord nie, maar het voortgegaan om te getuig swaar om te hou my diafragma spiere styf. My gedagtes aangeteken die volgende aksie'n paar sekondes voor my liggaam het aksie. Die doeltreffendheid van'n karate skop kan gemeet word deur die spoed waarteen dit uitgevoer word. Haar regterbeen ruk vorentoe, gevolg deur'n woedende spot van die "Up!" Die plofbare klank van my voet whizzing deur die lug vir'n oomblik klop die teengewigte uit die Levenslustig.
  
  
  Sy probeer om te gryp my been, wat van voorneme is om te draai dit so dat haar geland op die vloer. Maar hierdie keer was dit te vinnig vir nah. Sy gemis deur'n paar duim wanneer al my fokus, gefokus op die uitgestrekte been, druk op haar ribbekas .
  
  
  Die dier se uitroep van pyn lui deur die lug soos'n kreet vir hulp. Gewond, bloed nog streaming rondom haar gesig, Levenslustig klou aan haar gebreekte ribbes met albei hande en gerugsteun weg, probeer om te bereik beide kante van die gang. As ek daarin slaag, sal ek reg terug waar ek begin het.
  
  
  Sy kon nie vinnig beweeg, nou dat ek wil daarin geslaag om te breek'n paar ribbes. Dit was nie oor die wil om haar seer te maak. Dit was net Levenslustig of haar. Self-behoud kurktrekker. En self-bewaring is altyd meer belangrik as enigiets anders. Ek haastig na haar toe'n rebel groep het haar hoor huil vir hulp en het aangehardloop gekom, 'n bestendige stroom van die gewapende mans die sluit van die tonnel se vloei en die voorkoming van my ontsnap. Net in die tyd, ee gryp hom aan die arm en daarin geslaag om te trek hom na hom as'n paar van die mense rondom hom het hul wapens en bereid is om te skiet.
  
  
  Levenslustig was skop en sukkel, vloek soos'n dragoon. Maar in haar posisie, sy was nie opgewasse vir my krag, my vasberadenheid. Hy was gehou deur'n sukkelende, bebloede menslike skild, hou haar naby, in die voorkant van hom. "As jy skiet nou met haar, sy sal dood wees," het ek geskree.
  
  
  Die effek van hierdie woorde herinner my van'n lewende prentjie. Almal vries in plek. Jy kon hoor tien afsonderlike klanke van menslike asemhaling. Levenslustig was nog skop en sukkel. Maar hierdie keer is dit sal nie iewers heen te gaan, totdat ek sê dit, gee die orde.
  
  
  Met een gratis kant, hy het in sy vuil broek en trek Pierre uit. Die gas bom was my enigste hoop, en hy bedoel het om dit nou te gebruik. As gevolg van die isolasie van die grotte, was daar min kans dat die gas sal styg vinnig. Gas is vasgevang in tonnels en gange vir'n geruime tyd.
  
  
  Prasad en Rana het nie teruggekeer met hul las nie, maar ek kon nie wag vir ih om terug te kry om die lughawe, veral aangesien my lewe was letterlik in gevaar. Cliche of nie, dit is presies wat gebeur het. "Sê vir hulle om terug af," Songs het haar gewaarsku, beweeg stadig in die rigting van die sentrale kamer.
  
  
  "My doodmaak," het sy geskree. — Maar moenie toelaat dat die emu ontsnap.
  
  
  "Jy is'n duiwel op wiele, is jy nie?" Dit was so styf dat ek nie sou aarsel om te rip uit die been rondom die gesamentlike socket in die voorgrond as ek'n verkeerde skuif op sy kant. Sy het geweet dat dit, ook, want as haar pyn het, so het haar gewilligheid om te volg my bestellings. "Sê vir hulle om terug te stap en ons laat slaag," het hy voortgegaan. Ek sal nie kry enige beter totdat ons kry om die ammunisie depot. Ek het reeds'n vae idee van wat om te doen, maar dit kan slegs gedoen word as ek was seker dat ek kan ingaan in die gang wat gelei het tot die bos.
  
  
  "Moenie luister," het sy geskree. Maar Nah het nie die krag gelaat. Uitgeput met ondraaglike pyn, Levenslustig het in my arms, en huil bitterlik, maar sy het gehuil sonder sigbare tekens van malva.
  
  
  "Hy sal doodmaak," Odin se stem gesê oor haar selfoon. "Dit maak nie saak nie," het sy gesê.
  
  
  Lu Tian dan het sy outomatiese pistool, net tevrede dat die emu sou beheer te neem van my af nie saak wat gebeur het om te Levenslustig. Die oomblik wat die geweer het opgestaan uit sy heupe, en hy gooi ons beide vorentoe en gooi Pierre vorentoe deur middel van die tonnel. 'n skietwond lui uit, aangaap oë getref die rots bo my kop, en dan'n gas bom ontplof in'n digte alkaliese wolk.
  
  
  Daar was'n koor van skrik gille, byna dadelik verdrink deur'n ander koor, hierdie tyd'n hees, verstik hoes. Verblind deur die bytende gas, die partisane begin om te hardloop in verskillende rigtings, probeer om te kry weg van die brandende traan gas. Dit pla my amper so veel nie, maar ek het om seker te maak ek bereik beide kante van die tonnel, anders sou daar niks, maar sekere dood.
  
  
  Levenslustig het dit met hom as beskerming teen verdere aanvalle. Sy het slap soos'n dooie gewig in my arms, half-bewuste, meer as pynlik. Elke keer as sy hoes, het sy gedink'n stukkie van die gebreekte rib sink dieper in haar longe. As Nah het nie'n long bloeding nou, dan in'n paar minute het sy sou gevoel het soos sy was besig om te verdrink en kon nie enige lug monsters in haar suurstof ontneem longe.
  
  
  Hou my kop so laag as moontlik beteken dat mense sal verwar en verblind deur die dik, verstik rook. Dit was'n risiko ek het net gehad het om te neem, want ek het geen ander keuse nie. Wanneer Levenslustig heerlik om my, ek het gestruikel en gehardloop. Nog'n skoot klap, maar dit slaan die mure van die smal, rokerige tonnel.
  
  
  Sy het hope van hout kratte, 'n rowwe hout stoel en Hugo en Wilhelmina presies waar ih het die rebelle na die soek. Haar, het aan die tafel, gryp twee van my lojale vriende, en dan daarin geslaag om te kry om die hout kratte voor Lu Tian en Ego landgenote of enige van die rebel po kon stop my. Die mans steier rond, krap op hul oë, nie in staat is om te sien. 'n vinnige blaas te Levenslustig se nek, en dit het haar gered van lyding, ten minste vir'n oomblik. Ek hoop dat as sy het gekom om haar sintuie, ek sou gewees het lank weg.
  
  
  My duim strenger, en Wilhelmina gespoeg uit die vuur verwoed. Lu Tien se Chinese pal was byna letterlik vasgespyker aan'n kla soos die bloed gevloei af die grusame gat wat nou skielik blom op sy wang. Ego hande'n pendulum, asof dit probeer om te vlieg. Dan het hy inmekaargesak het op die rotsagtige kla.
  
  
  Die bokse is gemerk sodat dit geweet het wat om te kyk en wat om te vermy. Maar in die tussentyd, die traangas was besig om uit te loop, en die gedemoraliseer Nepalese rebelle is weer probeer om te sit'n einde aan my kort-vervolging geleef het.
  
  
  Die kratte gedien as waardevolle dek, al Lu Tian, nou dat Levenslustig was uit van die lyn, skielik gestop om die vuur. "Jy gaan ons almal dood te maak," het hy geskree, stop die Sjerpas " skote, en een van die hout kratte begin om dit oop te maak. "Een mal gaap en die hele grot sal val op ons," het hy geskree, die eerste in Mandaryns en dan in Afrikaans. Die ego se essensie van onbeskof, ontstellende woorde vertaal kan word in enige taal.
  
  
  Jy lees my gedagtes, buddy, ek het gedink as ek uiteindelik daarin geslaag om te kraak oop een van die dig vasgespyker deksels op een van die kratte. Die inhoud was nie netjies toegedraai in sneespapier soos die duur Zjirinovskij vierkante geskenke, maar handgranate het baie meer krag as'n lemoen of suurlemoen.
  
  
  Dit was 5: 17 in die oggend.
  
  
  Te vroeg vir'n ses uur verslag, het ek gedink, trek uit die pen op'n tyd en gooi dit blatant by Lou Tien en Ego se bende van fanatiese vryheid vegters. Dan was daar geen tyd om te dink, dit hang alles af van die spoed. Haar, hardloop na die tonnel, haar hardloop soos hy wil nooit loop voor. Dit het my ten minste sestig sekondes om te kry om die grot. Maar lank voor sy voel die plesier van die koel nag wind op haar gesig, Gaap my getref in die kalf, en skielik gooi my op my knieë. Hy het begin om te kruip vorentoe wanneer'n handgranaat ontplof.
  
  
  'n gebied van die verblindende vuur, die gewroeg gille van menslike fakkels; en stukke van die rots en klip reën neer op my kop.
  
  
  Ek het nie gedink ek sou wees op die sesuur nuus. Nie vandag nie, in elk geval.
  
  
  
  
  Hoofstuk 14
  
  
  
  
  Wat my gered het, was dat ek was reeds uit die sentrale kamer en in die tonnel.
  
  
  Toe die handgranaat ontplof het, ontsteking al die ammunisie kratte, soos ander kant granaten, die binnekant van die Sherpa hoofkwartier waarskynlik soos Dresden tydens die groot bomme. Levenslustig nooit uitgevind wat haar getref het. In elk geval, sy het gesterf sonder om te voel die vlamme brand haar lewe, sonder om te besef dat al haar pragtige planne en politieke intriges moes kom tot niks.
  
  
  En as een afdeling van die tonnel het nie in duie gestort en byna begrawe my onder die val puin, Stahl homself sou gewees het om'n ander slagoffer. Maar die ontploffing vernietig die gang wat lei na die groot kamer. Hy was nog steeds sukkel om homself te bevry wanneer'n tweede ontploffing begin om te sweep deur die heuningkoek van die gange.
  
  
  Niemand anders geskree, nie meer nie.
  
  
  Die lummel wat my getref het deur die vlesige deel van my linker shin, ontbreek die bene deur'n hare se breedte. Hy was nog steeds bloeding, maar ten minste het hy het nie voel soos'n menslike fakkel. Dit het my'n goeie vyf of tien minute om te kry gratis. Ek ruik die skil van die geslote vuur en probeer om te kry om die tonnel so vinnig as wat ek kon voor die hele dak ineengestort op my.
  
  
  Wat kan neem sestig sekondes het verander in amper tien minute. As gevolg van die gevalle stukke van rock en die bloedige gat in sy been, hy was nie in enige vorm te sprint. Maar wanneer haar, voel die bries van die groen bos, borsel my wange, en kyk op na die sprankelende sterrehemel, haar gedink het dit verdien'n bietjie rus.
  
  
  Hy gaan sit op die grond en het'n diep asem. Agter my, 'n wolk van rook billowed van die ingang van wat eens'n goed-verborge rebel skuilplek. Nou was dit niks, maar'n versameling van die kole en rotse. Maar my plek in Rusland was ver van voltooi. Ek het nog werk om te doen, ongeag van die koeël-wond. Ek het nie nodig om'n verband so veel as steke, maar daar was net een ding wat ek kan doen wanneer ek terug na Kathmandu. En voor ek gaan terug na die stad, dit was vir my om uit te vind wat gebeur het om te Rana, Prasad, en die weghol Bal Narayan.
  
  
  Maar eers, het hy gehad het om te probeer om te stop die bloed wat was reeds vloei vrylik rondom die wond. Hemp moue is pretty darn nuttig wanneer jy in'n stywe plek. Hy het haar baadjie of wat oorgebly het van dit, dan is haar hemp en sny een mou met'n stilet. Dan het hy vasgebind'n strook van lap om haar beseerde been. Na'n paar sekondes, die verband is versprei. Verbande te styf sit my aan die risiko van gangreen, so ek het om te wees inhoud met hoe dit gedoen totdat ek het'n kans om te kyk na dit.
  
  
  Loop was'n uitdaging, maar aangesien ek wil gehandel met kreupel bene voor, verlede tyd in Indië, as geheue dien, het ek daarin geslaag om te trek myself op en maak dit om die steil, klipperige pad wat gelei het tot in die pad. Dit was net'n kwessie van tyd voordat die owerhede is gemobiliseer na die ontploffing, maar ek het gehoop hulle sou nie jaag na die toneel van die "ongeluk". Die teenwoordigheid van die polisie of die regering magte sal skrik die wond en ego-groep. En nou, het hy beslis kon dit nie gebruik nie.
  
  
  My Rolex verlig " op 6: 01 vm toe ek by die pad. Met minder as vyf ure oor voor ek onthou Hawke se einde, ek het nog'n baie om te doen. Wat my gepla het was dat Rana was nie in staat om terug te keer na die grot. Hy het drie uur, en die enigste verduideliking wat hy kon vind was dat die Bal Narayan was nie in te veel van'n haas te kanselleer sy vliegtuig bespreking en gehoorsaam Kanti se bestellings.
  
  
  Ek sit myself op my fiets, op die kant van die pad. Daar was'n halfmaan, maar ten minste was dit nie pikswart, was daar genoeg lig om te sien vir'n paar honderd meter. Drie skote en Wilhelmina sou leeg wees. Ek het om haar te gebruik baie spaarsamig, en gaan voort om te vertrou op Hugo die grondslag te lê vir wat Wilhelmina dalk goed begin.
  
  
  Daar was geen punt in die ry terug te Kathmandu. Prasad en Rana gehoorsaam Kanti onvoorwaardelik. Selfs as hulle nie daarin slaag om te kry Narayan se Gradeplegtigheid, hulle sal beslis terug te keer na die grot op'n sekere punt. Hoe lank sou dit neem is enigiemand se raaiskoot. Dit was ook kouer. Hy het die kraag van sy doublet, re-vasgebind die verband op sy been, en gaan sit in die bosse.
  
  
  Na dat, al wat ek kon doen, was om te wag en hoop dat my nagwaak sal beloon word tot 10: 30 vm, toe die Hawk sperdatum aangekom het.
  
  
  Hy sit soos'n Boeddha, kruis-bene, en ywerig het die dieselfde bedrag van geduld. Dit was oor sewe wanneer die donderweer hoor haar, wat onmiddellik my aandag gevang. Dit was'n gehawende ou Fiat, sy hoofligte gly af in die leë pad. Haar draaie Wilhelmina op die agterste wiel. Hy het die sneller getrek en gehoor Rana gil soos hy gesukkel het om die motor te beheer . Die ontploffing gedwing om die ego te stoot die boelie knoppie, en die motor gestop oor vyftien meter van my af weg . Ek het gesien hoe twee donker figure, twee silhoeëtte in die agterste sitplek. As ek gelukkig is, een skaduwee sou gewees het iemand wat ek net geweet het van die koerant foto's en het nog nooit gesien het in die persoon voor .
  
  
  Maar dit was reeds te donker, en die hare is nog te ver weg te identifiseer hom akkuraat.
  
  
  Lizzie koes en bekruip op haar, net soos die motor se deur swaai oop en iemand gegly uit in die skadu. "Narayana, wag," Prasada hoor haar skree, sy stem kraak met paniek.
  
  
  Maar Narayan luister net na sy eie gierigheid. "Wag vir ons," het hy geskree in Nepalees as die hurk figuur hardloop na die kant van die pad vir die veiligheid in die digte, ondeurdringbare bos.
  
  
  Die Prins was vasgevang in'n skielike kruisvuur van beide kante. Prasad afgevuur'n split sekonde later, net soos Wilhelmina afgedank haar koeël in die duisternis. Twee agtereenvolgende skote in die wiele gery die gulsige Nepalese prins se planne. Narayan laat uit'n hartverskeurende skree en steier in my rigting. Hy was reeds halfpad na Nirvana, of waar hy was, toe hy uiteindelik het daar. "Laat die geweer," het hy gesê, nou meer geïnteresseerd in Prasad as in Narayan spuit die bloed, en nie in staat om in te meng verder met wat hy gedink het, was haar laaste hoofstuk van sy missie. Wilhelmina was selfs meer oortuigend as my kwaad stem. Prasad laat die beretta glip deur die ego van sy vingers. Dit druk op die teerpad met'n dowwe slag. Rana was nou staan deur die motor, kyk in ongeloof na die skokkende liggaam van Narayan my, bebloede maar baie lewendig.
  
  
  "So ons het mekaar weer ontmoet het, Carter," sê hy sarkasties.
  
  
  "'n wond, eintlik," ek het gesê. "Waar is die diamante? En waar het jy al vir so lank?
  
  
  "Dit is net oor Kanti," Prasad het gesê met'n grimmige gesig, al is Wilhelmina se aandag was gevestig op sy figuur.
  
  
  Sy het'n lae, humorlose lag. "Levenslustig is weg," sê ek. "Daar is geen Sjerpas nie. En die grot is weg.
  
  
  — Wat is dit?" Hack gevra.
  
  
  "Die beste wat ek kan dink," sê ek. "Kyk daar."Sy staan bo die boom lyn, in dik swart wolke weggesteek agter die maan. 'n swaar kolom van die as en rook was duidelik sigbaar van waar ons staan.
  
  
  — Hy het hulle... Narayan se, " Prasad gesê, skud geweld. Vir die eerste keer sedert ek die eerste keer hom geken het, hy was bang. En wanneer Wilhelmina dit uitgewys, Ego kon haar nie blameer nie.
  
  
  "Bring ih vir my." Vinnig' - My tone niks aan die verbeelding.
  
  
  Hardloop stap oor na die fallen prince en bereik in die ego se baadjie. Haar, het omgedraai en het die geweer oop in die middel van die ego se bors.
  
  
  "Dit sou baie dom van jou, Rana," Ego het haar gewaarsku. "Nie om te sê dit is dom."
  
  
  "Levenslustig was verkeerd om te vertrou dat jy," het hy gesê. Ego se hand gly terug en hang slap. Ek het nie nodig om'n vergrootglas om te sien dat hy was bang, dat hy skud nou dat hy het geweet ek was nie in die bui vir speletjies.
  
  
  "Miskien, maar daar is niks wat jy kan doen vir nah nou," het ek gesê. "Glo my, ek het geen begeerte om jou dood te maak. Jy is jonk en dom, maar wie weet... miskien eendag sal jy vind betekenis in jou lewe. So doen ons almal'n guns en gee my hierdie diamante.
  
  
  "Ek sal kry nu," Prasad gesê. — Dan sal jy laat ons gaan?" Ja?'
  
  
  "Sodra jy hierdie band vir my, beide van wat jy kan enige plek gaan.
  
  
  Hy buk oor Narayana se liggaam. Die Prins was nog gelewe het, ten minste fisies. In sy geestesoog, hy wil reeds stap weg van ons vyf minute en twee koeëls vroeër.
  
  
  "Hy het nie wil te gee ih aan ons voor," fluister hy in engels as hy gevind dat die buis waarin dit vervoer die diamante van die een einde van die aarde tot die ander. "Hy het gesê ons is leuenaars."
  
  
  "Leuenaar," het hy reggemaak haar.
  
  
  "Ja, dit is alles'n leuen." Hy staan op en oorhandig my'n plastiek pyp.
  
  
  Dit het Rivnenskaya'n minuut om te besef dat al die klippe op die smal buigsame buis was nog ongeskonde.
  
  
  Rana het reeds begin met die verandering van die band. Sy was gemagtig deur Prasad te help em, en Wilhelmina gehou is gereed in die geval een van hierdie ongelukkige rewolusionêre besluit dat em het nie, soos my bestellings. Ten volle bewus daarvan dat ek sou nie huiwer om die sneller te trek en stuur ih in die dieselfde rigting wat die Bal Prins Narayan het reeds weg, wat hulle gedoen het as hulle was vertel, en hierdie keer het hulle stilgebly.
  
  
  Toe hulle klaar was, dit was 7:52 in die oggend.
  
  
  "Nou vir die fiets," het ek gesê, kyk nou totdat hy was in die agterkant van die motor. "En ten slotte, jou rewolwer, hack."
  
  
  "Jy is'n ordentlike man," het hy gesê, veins lag, en lag as hy oorhandig sy eie . 38 Amerikaanse Speurder Spesiale, verlate op die pad.
  
  
  "Versigtig, maar met deernis," sê ek. — En ek dink nou is die tyd om op te breek." Jy het nie so dink nie?
  
  
  Prasad het nie eens wag vir Rani om'n besluit te maak. Sonder'n agterlike blik, of selfs'n tweede se huiwering, het hy verdwyn soos'n onrustig colt. Die klank van die ego se lig loop voetspore was om te skeur'n wond uit sy dwaal. Hy hardloop na dit, en laat my met die kroos van die Nepalese koninklike familie. Die enigste ding wat my ontstel het, was dat hulle albei het vergeet om te sê totsiens aan my en die prins.
  
  
  Sy was gesleep deur Narayana se slap en lewelose liggaam aan die kant van die pad. Ego sakke blyk te wees'n ware stoorkamer van baie triviale dinge. Niks wat die moeite werd te sien nie, behalwe'n boks van die wedstryde. Nie verrassend nie, die teks op nen was reeds vertroud is: Bed Restaurant, 11/897. Ason Tôle. Kathmandu.
  
  
  Bloed skuim bedek ego se dun en wrede lippe. Die dood se gesig was in'n woede en woede. Hy het byna net so hard as wat sy gedoen het, en byna daarin geslaag. Twee koeëls het deur die draad van al die ego, selfsugtige drome. Nou is hy was nie eens die moeite werd om te onthou.
  
  
  Met behulp van die dieselfde gesnoeide takke wat voorheen verborge die boom, het hy gemaak wat lyk soos'n begrafnis brandstapel. Maar sy het nooit gepla om te gooi'n wedstryd in'n hopie van die blare. Die boom was waarskynlik nog te groen, nog nie gereed om te bars in goue, oranje, en bloed-rooi vlamme.
  
  
  So het hy het haar verlaat, ego daar, onsigbare en vermom, so lank as wat dit bly die gode. Hy gekniehalter haar na die Fiat en sit haar in die voorste sitplek. Dit was 8: 13 in die oggend. Ek sal voldoen aan Hawke se sperdatum, en ek sal selfs'n geruime tyd links.
  
  
  
  
  Hoofstuk 15
  
  
  
  
  Hare was nog steeds mank, en selfs met aluminium krukke, soos hy stap af in die hospitaal se blink wit gang. Kathmandu Stahl is'n memoir, en Nepal is'n visie om die explorer se joernaal. Die Sjerpas was verban na die bladsye van die Asiatiese geskiedenis so dood soos Bal Prins Narayan, soos lewelose as die moordenaar ons het nie eens geweet het as Koenwara.
  
  
  Wat ek nie kon voltooi, die Koning Mahendra se troepe het. Die laaste guerrillas is versamel naby die Chinese grens dorp van die Mustang, naby Annapoerna. 'n partydige organisasie-gaan voort om te bestaan. Maar ek dink nie dit sou onrealisties wees om te dink dat daar geen ander vroue en mans in Nepal het gedroom van'n groter politieke vryheid, maar hopelik in'n minder gewelddadige manier.
  
  
  Ek bespreek al hierdie met Hawk voor ek links van die Himalaja Koninkryk. Die Wit Huis het gesê'n reeks van hoë-vlak gesprekke tussen die Sekretaris van die Staat en die Koning van Nepal sal volg saam met beduidende verligting pogings. Miskien sou dit moontlik wees om te vind'n soort van die staat struktuur wat sou gee mense meer kanse om te sê wat hulle wil hê om te sê, en die meeste van die hele wetgewende proses.
  
  
  Maar ek is te veel van'n realis nie om te weet dat selfs indien die Nepalese troon het selfs'n groter demokratiese vryheid, daar sal altyd'n gevaar van die Chinese inmenging. Die bedreiging van die revolusie sal waarskynlik altyd hang oor die land soos'n bloedige Chinese swaard van Damocles.
  
  
  En as dit is om te gebeur, iets wat ek kon voorberei het nie regtig saak nie. Maar op daardie oomblik, al my aandag was nie meer gefokus op Nepal, maar op die pragtige jong vrou wat nie'n idee oor mistel dat ek gaan om te betaal vir haar'n besoek. Die deur na Andrea se kamer was gesluit. Haar pa klop saggies en die deur oopgemaak.
  
  
  Sy sit op die bed, daarby deur middel van'n mode-tydskrif. Die oomblik toe sy my sien, die kleur teruggekeer na haar wange, en'n glimlag het die hoeke van haar mond krul in die voor die hand liggend en onverbloemde genot.
  
  
  "Nick... wat... ek bedoel, wanneer... hoe...", het sy geprewel, nie glo dat ek eintlik was daar, en dat ek was baie meer aansienlike as in die droom.
  
  
  "Alles in goeie tyd," het ek belowe. Hy stap oor na die bed en saggies druk sy lippe aan haar. Wanneer haar teruggetrek het, het sy was nog steeds glimlag, en ek was bly om terug te wees in Amsterdam, en aan die Wilhelmina Gasthuis hospitaal, voor vlieg terug na Washington. — Ek was vertel wat jy kan kry uit van hier in twee sondae, miskien vroeër. Hoe voel jy, Andrey?
  
  
  "Beter, Nick. Die pryse is beter vir baie mense. En om my hotel te bedank vir wat jy gedoen het... ek bedoel die rekeninge."
  
  
  "Ek het baie beter verrassings," sê ek, trek'n stoel, sodat ek kan sit my voet op dit. Die wond was reeds genesing, maar dit het sondae voor haar ten volle herstel."Het jy noem Senator Golfield wanneer jy genoem het haar?"
  
  
  Sy knik.
  
  
  "Wel, hy het vir my gesê om jou te vertel dat so gou as jy goed genoeg is, sal jy het'n werk wat wag vir jou in Washington as een van die ego administratiewe assistente. Ek sou sê dit betaal'n baie beter as vryskut-joernalistiek. En Golfield is nie om diegene wat regter mense deur hul voorkoms nie, maar slegs deur hul vermoëns.
  
  
  "Hoe doen jy?" — Wat is dit? " het sy gevra, met'n lag.
  
  
  "Dit hang af van wat ek ontmoet, Mis Yuen."
  
  
  "En jy bly, Nick?" Nie vir lank nie.
  
  
  "Miskien sal ek bly'n bietjie langer."
  
  
  Ons was albei lag soos twee klein kinders. Nepal was net'n roetine in my lewe; gevaar en bloedvergieting is deel van my verlede. Moenie terug kyk nie, Carter, hy het by homself gedink, want daar is altyd meer om te kom, en dit is net om die hoek.
  
  
  
  
  
  Oor die boek:
  
  
  Hoe om te smokkel'n miljoen dollar werd is van rou almazov oor Amsterdam na Nepal, hoe om te gebruik dan ih as'n geldeenheid om te koop terug die senator se ontvoerde kinders, hoe om te neem ih terug en neem dit uit van die hele land weer? Baie eenvoudig!
  
  
  Maar daar is meer:
  
  
  Die Sjerpas, 'n klomp van die professionele rewolusionêre met ee Kanti se verskriklike uitvind, is die tipiese "gees" van die revolusie, so mooi soos dit is dodelik, met haar "kung fu hande" meedoënloos luister na die pynlike opdragte van haar brein.
  
  
  Koenvar, 'n moordenaar onder enige ander omstandighede. Koenwar kan sluip soos'n bos kat en dood te maak so vinnig as wat sy kan.
  
  
  Bal Narayan, internasionale playboy, lid van die koninklike familie. Hy was om dié mense wat verkoop alles en almal te kostya vir hul eie rykdom.
  
  
  Nick Carter, aka N3, Meester Sluipmoordenaar Carter, wat moet leer om die nuwe taal van die dood om te oorleef...
  
  
 Ваша оценка:
Связаться с программистом сайта.

Новые книги авторов СИ, вышедшие из печати:
О.Болдырева "Крадуш. Чужие души" М.Николаев "Вторжение на Землю"

Как попасть в этoт список

Кожевенное мастерство | Сайт "Художники" | Доска об'явлений "Книги"