Рыбаченко Олег Павлович : другие произведения.

Fooher Нага Дзяђчаты

Самиздат: [Регистрация] [Найти] [Рейтинги] [Обсуждения] [Новинки] [Обзоры] [Помощь|Техвопросы]
Ссылки:
 Ваша оценка:
  • Аннотация:
    На дзень нараджэння 20 красавiка 1945 года, здавалася ѓ безнадзейнай сiтуацыi, фюрар атрымлiвае нечаканы падарунак: войска басаногiх у бiкiнi дзяѓчат-клонаѓ атрыманых шляхам гiперструннага размнажэння. I ход другой сусветнай вайны мяняецца.
  FOOHER Нага ДЗЯђЧАТЫ
  АНАТАЦЫЯ
  На дзень нараджэння 20 красавiка 1945 года, здавалася ѓ безнадзейнай сiтуацыi, фюрар атрымлiвае нечаканы падарунак: войска басаногiх у бiкiнi дзяѓчат-клонаѓ атрыманых шляхам гiперструннага размнажэння. I ход другой сусветнай вайны мяняецца.
  . РАЗДЗЕЛ Љ 1.
  Дзень нараджэння фюрара 20 красавiка 1945 г. праходзiѓ у сiтуацыi здавалася б безнадзейнай для Трэцяга Рэйха. Савецкiя войскi прарвалi абарону на Зеелаѓскiх вышынях i ѓжо завяршаюць акружэнне Берлiна. А на Захадзе Рурскi раён захоплены, як i большая частка Германii i саюзнiкi падыходзяць у Эльбе. Ва ђсходняй Прусii амаль усё занята савецкiмi войскамi. А Кёнiгсберг упаѓ усяго ѓ чатыры днi. Хоць крэпасць наймагутная. I зараз настрой ва ѓсiх мiнорны. Гiмлер i частка свiты павiнна пакiнуць Берлiн, i спрабаваць наладзiць супрацiѓ. Некаторыя прывiдныя шанцы могуць даць спробы суседнiх армiй прарвацца да сталiцы. Але зразумела што шматразова праѓзыходныя савецкiя войскi гэтага не дапусцяць.
  Перадавыя савецкiя часцi ѓжо ѓступiлi ѓ Берлiн i прыступiлi да яго штурму. Ужо ѓзята Вена i большая частка Аѓстрыi. Сыплецца фронт у Iталii. Дакладней на поѓначы гэтай краiны. Амаль страчана Югаславiя, i толькi ѓ Чэхii нямецкiя войскi яшчэ трымацца.
  Зразумела, дзень нараджэння фюрара нагадвае пахаванне. Герынг адсутнiчае, свiта парадзела. Але ёсць яшчэ наблiжаныя: Гебельс i Борман. Прамовы ѓ падзямеллi гучаць мiнорныя.
  Праѓда, Гiмлер паведамiѓ аб выпрабаваннях танка Е-50 на гэты раз паспяховых. Шпеер пацвердзiѓ:
  - Дадзеная машына хоць i са спазненнем атрымалася нядрэнны. Мы ѓкаранiлi ѓ яе ѓсе iдэi сучаснага танкабудавання. У тым лiку i размяшчэнне рухавiка i трансмiсii адным блокам папярок, а каробкi перадач на маторы, хадавой часткi на спружынах i платформах, маленькай вузкай вежы. У вынiку браня i ѓзбраенне "Тыгра"-2 уклалася ѓ сорак пяць, пры рухавiку ѓ 1200 конскiх сiл. Прычым, у iлоб машына абаронена лепш за рахунак вялiкiх кутоѓ нахiлу, а ѓ борт таѓшчыня павялiчаная да 100-мiлiметраѓ i таксама з нахiламi. Дадзены танк мае i ѓзбраенне больш магутнае: гармата ѓ 88-мiлiметра ѓ 100 ЭЛ даѓжынёй ствала, што вельмi нават крута.
  Гiтлер зароѓ:
  - У сорак трэцiм годзе, такая машына магла пераламаць ход вайны, але цяпер мы трывiяльна не паспеем яе запусцiць у серыйную вытворчасць. Дакладна таксама як дыск Беланцэ. Ён быццам бы непаражальны для стралковай зброi, але адзiн апарат вайну не выйграе!
  Шпеер заѓважыѓ з усмешкай:
  - Ваша вялiкасць. Тут проста пад намi ѓ будынку iмперскай канцылярыi створана вытворчасць, асаблiвых воiнаѓ-клонаѓ. I якраз гэтыя цуда-воiны гатовы да вашага дня нараджэння. Прафесар Вольф Шцiрлiц, гатовы паднесцi штучных людзей у падарунак вам пра найвялiкшы з найвялiкшых!
  Гiтлер панура вымавiѓ:
  - Цiкавая iдэя мой iмперскi мiнiстр, але вiдавочна спазнiлася, што могуць зрабiць некалькi рыцараѓ-клонаѓ?
  Шпеер усмiхнуѓся шырэй адзначыѓ:
  - А ѓ тым i справа, што iх не некалькi. Прафесар сцвярджае, што яго машына, якая зараз знаходзiцца на нiжнiм паверсе iмперскай канцылярыi, здольная вырабляць кожную секунду па два ѓзброеныя клоны. I без перапынку, i iх баявыя якасцi выключна вялiкiя!
  Фюрэр свiснуѓ i адказаѓ:
  - Пакажы мне гэтага прафесара i клонаѓ, можа быць гэта качка? Калi розыгрышу тое не зносiць табе галавы Шпеер!
  Iмперскi мiнiстр кiѓнуѓ:
  - Вось яны мой фюрар!
  У падземную даволi раскошную залу iмперскай канцылярыi цьмяна асветлены. Гiтлер некалькi горбiцца, але выглядае вонкава бадзёрым, хоць вiдаць пальцы ходзяць ходырам i ён вiдавочна нервуецца. Рукi ѓ яго трасуцца больш ад нерваѓ i перажыванняѓ, чым хваробы. Няма сам Гiтлер не наркаман, нi п'янiца, нi курака, i суцэль яшчэ здаровы. Хаця чуткi пра яго хваробы ходзяць розныя. Але Гiтлер кажа, што не дачакаецеся. I да шыбенiцы ён суцэль здольны дажыць.
  Аднак маральна пакутуе i яму вельмi страшна, паражэнне, смяротнае пакаранне, можа быць i катаваннi, суд, а затым шыбенiца. Або самагубства i прама ѓ пекла!
  I вечнае кляймо няѓдачнiка. Фюрар ужо ѓ сваю перамогу даѓно не верыѓ. Тое, што вайна прайграна стала ясна мабыць на Курскай дузе. Калi немцы прайгралi ѓлетку, а не генералу марозу. I не выратавалi нi "Тыгры", нi "Пантэры", нi Фоке-Вульф. I пасля гэтага адна была надзея, на цуда-зброю, ну i крыху на раскол каалiцыi. Хаця апошняе i было малаверагодна. Рэальна было зразумела, што сiлы ѓжо няроѓныя. З самага пачатку краiны восi саступалi сваiм супернiкам у эканомiцы i рэсурсах. Але быѓ шанец перайграць тактычна.
  Тут грэѓ душу прыклад Чынгiсхана, якi заваяваѓ Кiтай. Колькi той Манголii, а колькi Кiтая? I Аляксандра Македонскага можна яшчэ ѓспомнiць. Колькi Грэцыi з Македонiяй, а Колькi Персii ад Лiвii да Iндыi?
  Але разбiць па частках не ѓдалося. Першы раз немцы i асабiста Гiтлер дапусцiлi памылку, калi спынiлi войскi пад Дзюкерам. А потым i прайгралi паветраную бiтву за Англiю. Пасля чаго ѓзнiклi цалкам абгрунтаваныя асцярогi, што Сталiн ударыць з усходу. Ва ѓсякiм разе савецкiя войскi падцягвалiся да мяжы i тамака канцэнтравалiся. Гiтлер таксама разлiчваѓ улiчваючы магчымае ѓступленне ѓ вайну ЗША захапiць як мага больш рэсурсаѓ на ѓсходзе, i быць гатовым да зацяжной вайны. Але ѓ гэтым выпадку перамагчы Расею трэба было хутка i пажадана малой крывёй. Першапачатковы план дэзарыентацыi супернiка атрымаѓся. Чырвоная армiя аказалася да нападу не гатовая. I немцы атрымлiвалi адну перамогу за другой. Але супрацiѓ Чырвонай Армii станавiлася ѓсё больш упартым. Перамогi давалiся ѓсё большай крывёй. I ѓ рэшце рэшт наступiла зiма i Вермахт пачаѓ прайграваць. I гэта ѓжо было сур'ёзна.
  Паражэнне пад Масквой, i ѓступленне ѓ вайну ЗША ѓскладнiла сiтуацыю. Праѓда Японiя спачатку ѓпэѓнена перамагала. Але ѓжо ѓ бiтве па Перу-Харбар былi дапушчаныя памылкi якiя перашкодзiлi дабiць амерыканскiя авiяносцы. А затым была бiтва пад Мiдуэй, пасля чаго iнiцыятыва перайшла да амерыканцаѓ. I стала зразумела, што Японiя другi фронт не адкрые.
  Пасля цяжкай зiмы, увесну немцы атрымалi серыю перамог i зноѓ завалодалi iнiцыятывай. Улетку новыя поспехi прарыѓ у Каѓказ. Усё пайшло зрэшты пад Сталiнградам не па плане. Немцы ѓгразлi i неслi вялiзныя страты. А тут яшчэ i нечаканае наступленне ангельцаѓ у Егiпце i новыя паразы i страты. А потым i высадка амерыканцаѓ у Марока, i нечаканы ѓдар, хаця пра гэта папярэджвала разведка пад Сталiнградам.
  Немцам удалося выявiць дадзеныя па падрыхтоѓцы наступу ѓ цэнтры якое атрымалася адбiць, i на флангах пад Сталiнградам. Але фюрар яго праiгнараваѓ iмкнучыся ѓзяць гэты горад любой цаной. I вось атрымалi фашысты катастрофу.
  Пасля чаго вайна пайшла пад адхон. I Чырвоная армiя наступала. Праѓда на кароткi час мiльгануѓ праменьчык надзеi, калi Майнштэйн нанёс контрудар i здолеѓ адбiць назад Харкаѓ i Белгарад. Улетку Гiтлер разлiчваѓ перахапiць iнiцыятыву. Але наступ некалькi разоѓ адкладаѓся, з-за таго што новыя танкi паступалi на фронт са спазненнем. А потым аказалася, што СССР выдатна здолеѓ падрыхтавацца.
  Баi паказалi, што "Пантэра", слаба абаронена з бартоѓ i нясе вялiкiя страты ад маленькiх савецкiх гармат i супрацьтанкавых стрэльбаѓ. Ды i ламаецца часта.
  Паражэнне па Курскам i высадка саюзнiкаѓ у Сiцылii, зрабiлi становiшча Трэцяга Рэйха вельмi цяжкiм. Тым больш Мусалiнi зрынулi i прыйшлося яшчэ трымаць фронт у Iталii. Тым не менш яшчэ былi надзеi на цуд зброю i сепаратны мiр i стварэнне ѓсходняга вала на Дняпры. Але пасля таго як рускiя перасеклi раку стала зразумела, што Трэцi Рэйх прайграе, нават калi саюзнiкi i не адкрыюць другi фронт.
  Але Гiтлер усё яшчэ разлiчваѓ i на цуда-зброю, i на магчымасць адключыць саюзнiкаѓ. Быѓ шанц сарваць высадку ѓ Францыi, i скiнуць саюзнiкаѓ у мора. Акрамя таго выпуск узбраенняѓ узрастаѓ. З'явiлася выдатная штурмавая вiнтоѓка МР-44, на той момант найлепшая ѓ свеце. I Гiтлер вельмi разлiчваѓ, што яшчэ зможа прытармазiць ворага. Разлiк будаваѓся i на ѓзрослым выпуску танкаѓ, хоць "Тыгр"-2 i не апраѓдаѓ надзей.
  Але ѓ Францыi немцы пацярпелi поѓнае паражэнне, як i ѓ Беларусi, а затым Румынii. Да канца 1944 гады стала вiдавочна, што вайна ѓжо прайграная i трэба думаць аб уласным выратаваннi. А Берлiн сталi ѓмацоѓваць яшчэ з сорак трэцяга года.
  Наступленне ѓ Андэррах было апошняй спробай перахапiць iнiцыятыву. Быѓ шанец вядома пакалашмацiць саюзнiкаѓ, i неяк затрымаць супернiка. Але i тут удача немцам не спадарожнiчала. Масты фарсiраваць не ѓдалося, бiтвы за гарады зацягнулiся. I амерыканцы выйгралi час. А затым i надвор'е палепшылася i сталi бамбiць немцаѓ.
  А Вiсла-Одэрская аперацыя? Тут ужо сам Гiтлер дапусцiѓ грубiянскi пралiк падцягнуѓшы рэзервы з танкаѓ да лiнii фронту, i iх знiшчыѓ магутны ѓдар артылерыi Чырвонай Армii.
  I рускiя дайшлi да Одэра, i захапiлi нават плацдарм за ракой. Пасля чаго паклалi канец надзеям вермахта на перахоп iнiцыятывы.
  Апошнiм шанцам быѓ сакавiцкi наступ у Венгрыi. Iм Гiтлер асабiста камандаваѓ. Спачатку немцы змаглi дабiцца поспеху. Тут iм удалося прымянiць ноу-хау наступ ноччу з iнфрачырвонымi прыборамi. Рускiя такога не чакалi i спачатку не змаглi эфектыѓна выкарыстоѓваць артылерыю. Але востры недахоп палiва i боепрыпасаѓ перашкодзiла гiтлераѓцам развiць поспех.
  Пасля чаго ѓжо наступалi рускiя. Апошнi шанц зацягнуць вайну быѓ упушчаны. А падзенне Кёнiгсберга i зусiм пахавала надзеi, што атрымаецца адсядзецца ѓ крэпасцях.
  Так што вайна зразумела прайграна, i прайграна верагодна яшчэ са Сталiнграда, а можа з бiтвы Мiдуэй.
  Магчыма, менавiта тады i адбыѓся пералом не на карысць восi падчас гэтай фатальнай бiтвы ѓ Цiхiм акiяне.
  Цяпер Гiтлер рыхтаваѓся прыняць годную смерць. I перайсцi ѓ iншы свет.
  Але... Цi будзе ѓ яго шанц... Пра што гаворыць Шпеер.
  У залу ѓвайшлi дзве дзяѓчыны. Даволi буйныя: метр восемдзесят росту, мускулiстыя i бiкiнi. Iх босыя ножкi былi вельмi спрытныя. А за плячыма штурмавыя вiнтоѓкi: МР-44. Адна была рудая, другая бландынка. I абедзве вельмi прыгожыя з арыйскiмi рысамi.
  Разам з iмi крочыѓ хлапчук, бялявы, у шортах i майцы, i сандалях. На выгляд яму трынаццаць год. Ён быѓ вельмi прыгожы дзяцюк, з рацыях у руках.
  Пакланiѓся Гiтлеру i ѓсмешкай вымавiѓ:
  - Прафесар Вольф Шцiрлiц да вашых паслуг!
  Фюрэр здзiѓлена ѓсклiкнуѓ:
  - Ты дзiця прафесар?
  Хлопчык кiѓнуѓ:
  - Ды мой фюрар! Толькi я не дзiця, а падобнае на хлапчука. Насамрэч мне хутка пяцьдзесят гадоѓ, i я змог вярнуць юнацтва ставячы эксперыменты ѓ лагерах смерцi!
  Гiтлер свiснуѓ:
  - Узрушана! А твае воiны?
  Дзяѓчаты хорам усклiкнулi:
  - Мы да вашых паслуг фюрар!
  Хлапчук з усмешкай кiѓнуѓ:
  - Яны першыя дзве ваяѓнiцы: Герда i Шарлота. Але я магу кожную секунду штампаваць па дзве такiя ваяѓнiцы з аѓтаматамi i ранцамi боепрыпасаѓ.
  Гiтлер здзiѓлена спытаѓ:
  - А як так атрымлiваецца?
  Шцiрлiц з усмешкай адказаѓ:
  - Гiперструннае дзяленне матэрыi. Пакуль яшчэ такое... Дзяѓчыны з iдэальнай генетыкай клануюцца. Яны пакуль смяротныя, але мацнейшыя i хутчэйшыя, i з лепшай рэакцыяй, чым звычайныя салдаты. Мы можам вырабляць па сто дваццаць салдат у хвiлiну, цi сем тысяч дзвесце байцоѓ за гадзiну. За суткi гэта 172 тысячы 800 байцоѓ. I кожная з якiх каштуе як мiнiмум тузiны адборных салдат. Гэта дазволiць, пачаѓшы вайну тут - захапiць увесь свет!
  Фюрэр лiслiва спытаѓ:
  - Можаце, перайсцi да серыйнай вытворчасцi?
  Хлопчык-прафесар кiѓнуѓ:
  - Ды хоць прама зараз вялiкi!
  Фюрэр абвясцiѓ:
  - Узнагароджваю прафесара Вольфа Шцiрлiца за выратаванне Трэцяга Рэйха вышэйшай ступенню Рыцарскага крыжа. А менавiта Рыцарскiм Крыжам Жалезнага Крыжа са злотым дубовым лiсцем, мячамi i дыяментамi. А таксама прысвойваю веданне генерала i акадэмiка, ды будзе так!
  Хлапчук-прафесар пакланiѓся. А Гiтлер загадаѓ:
  - Запусцiце машыну ѓ поѓную магутнасць i перакiдвайце войскi!
  Тут Гiмлер заѓважыѓ:
  - А кармiць дзяѓчынак трэба?
  Шцiрлiц з усмешкай адказаѓ:
  - Яны ядуць траву, i дрэва i трупы салдат! I вельмi эканомныя на энергiю! Не хвалюйцеся пракормяцца!
  Гiтлер зноѓ зароѓ:
  - Выпускаць прыгажунь серыйна! Прыступайце неадкладна!
  Хлопчык-прафесар шмыгнуѓ у лабараторыю, што была пад зямлёй.
  Борман заѓважыѓ:
  - На казку паходзiць!
  Шпеер упэѓнена вымавiѓ:
  - Мы народжаныя, каб казку зрабiць бадыллю!
  I вось праз пару хвiлiн пачулася тупанне босых ног. Па прыступках сталi рухацца дзяѓчынкi. Рудыя i бландынкi. Прычым, хоць i падобныя, але крыху розныя на твары дзяѓчыны. Але ѓсе рослыя, буйныя, вельмi мускулiстыя, басанож i ѓ бiкiнi.
  I iх голыя падэшвы шлёпаюцца аб бетон. Дзяѓчыны паднiмаюцца ѓверх на паверхню горада.
  Гiтлер зароѓ:
  - Бо ад тайгi да брытанскiх мораѓ, войска вермахта ѓсiх мацней!
  Гiмлер з гэтым пагадзiѓся:
  - Мы пераможам фюрар!
  Гебельс заѓважыѓ:
  - Гэта i ёсць наш цуд-зброя, i гэта супер!
  Шпеер з усмешкай заѓважыѓ:
  - За год будзе выпушчана шэсцьдзесят два мiльёны з лiшнiм басаногiх ваяѓнiц. Гэтага хопiць каб разбiць усе войскi мiру!
  Гiмлер зароѓ:
  - Вось гэта супер! Мы ѓсiх сумнем!
  Борман пацвердзiѓ:
  - I ѓлада над светам стане, рэальнай рэальнасцю!
  I ѓся свiта дружна прагарлапанiла:
  - I нiхто не можа пярэчыць волi фюрара!
  А дзяѓчаты ѓ бiкiнi з чырвонай павязкай са свастыкай на рукаве ѓжо выходзiлi з канцылярыi i рухалiся па Берлiне.
  Дакладней беглi i iх босыя, ружовенькiя, кругленькiя пятачкi мiльгалi. Такiя вось прыгожыя дзяѓчынкi. Наогул можна сказаць дзеѓкi - супер!
  I скаляць свае жамчужныя зубкi. I сцёгнамi раскошнымi трасуць, i цяглiцамi пагульваюць. I як падскочаць, i голымi ножкамi страсянуць i проорт:
  - Слава арыйскiм iдэям!
  Ваяѓнiцы ѓсё рухаюцца i рухаюцца расцякаючыся нiбы шматколерная вада па паверхнi. I гэта выдатна выглядае. Дзяѓчыны праз некаторы час перастаюць бегчы i пачынаюць будуецца.
  Герда i Шарлота цудоѓныя ваяѓнiцы-арыйкi размножваюцца на гiперструнным паскаральнiку, якiя выкарыстоѓваюць у якасцi крынiцы энергii трывiяльную ваду.
  Канкрэтная рэакцыя, ужытая хлапчуком-прафесарам, пакуль трымаецца ѓ сакрэце. Але яна вельмi эфэктыѓная. I бачна кожную секунду выбягаюць па дзве дзяѓчыны. I гэта трэба адзначыць, папросту вялiкая крутасць.
  Герда рагоча на ѓсё горла:
  - Я буду чэмпiёнкай свету!
  Шарлота падхапляе:
  - Сутыкну Расiю ѓ Цiхi акiян!
  I дзяѓчаты бяруць, будуючыся ѓ калоны. Ваяѓнiцы надзелены розумам, i адданыя Трэцяга Рэйху. Хаця ѓ iх i няма камандзiраѓ. I яны, пастроiѓшыся ѓ калоны, чагосьцi чакаюць...
  Вось з'явiлася некалькi афiцэраѓ якiя паведамiлi iм:
  - Мы будзем вамi камандаваць! Час на фронт!
  I дзяѓчаты рушылi далей...
  Сапраѓды клоны радавыя басаногiя байцы, хоць i разумныя. Iмi павiнен нехта камандаваць. А афiцэраѓ у Трэцiм Рэйху ладны дэфiцыт.
  Хлапчук-прафесар знайшоѓ вынахад:
  - Дзяѓчынкi выбiрайце сабе самi камандзiраѓ! Будзеце дзялiцца на дзясяткi, пяцiдзясяткi, сотнi, пяць сотняѓ, тысячнiкi, пяцiтысячнiкi, тумены, i армii па сто тысяч. Са свайго асяроддзя адкрытым галасаваннем вызначайце лепш, а над вам я - ваш стваральнiк!
  I дзяѓчаты прывiтальна загарлапанiлi:
  - Слава вялiкаму правадыру!
  I вось над першымi дзяѓчынкамi з'явiлiся савецкiя штурмавiкi Iлы. Дзяѓчаты акрылi па iх агонь, з аѓтаматаѓ. А некаторыя сталi кiдаць босымi пальчыкамi ножак гранаты. Адна лупанула з Фаѓстпатрона знясучы чарговы штурмавiк Чырвонай армii.
  Дзяѓчынкi вiдаць было стралялi трапна, i шпурлялi далёка гранаты. I лiтаральна рвалi на часткi савецкiя самалёты.
  А самi адскоквалi ад снарадаѓ i авiяцыйных бомбаѓ. I так агрэсiѓна адказвалi i дзiвiлi супернiкаѓ.
  Так што гiтлераѓцы i сапраѓды кiнулi ѓ бой казырны туз. I гэта карта забойчая. Дзяѓчаты бягуць у бой, i кiдаюць босымi ножкамi пасланне смерцi.
  I вядуць трапны агонь, так нiбы страляючы i прабiваючы непрыяцеляѓ. Вось ужо першы атрад дзяѓчынак дабег да савецкiх дэсантнiкаѓ якiя змагаюцца ѓжо на ѓскраiне Берлiна.
  Дзяѓчынкi выкарыстоѓваючы штыкi на кончыках аѓтаматаѓ сышлiся ѓрукапашную. Яны рухалiся вельмi хутка, трэнiраваныя, дасведчаныя ваяѓнiцы з цудоѓнай рэакцыяй. Было бачна, што савецкiя байцы такога не чакалi. I многiя з iх былi закалоць. Толькi якiя паспявалi адказаць, ударамi па супернiцах. Тыя атрымлiвалi раны, але адказвалi i былi прыкладамi ѓ адказ.
  Дзяѓчыны былi вельмi моцныя, не па-жаночаму, i вельмi спрытна бiлiся нагамi. Ды i жывучыя ваяѓнiцы. Атрымаѓ раны не спынялiся, а працягвалi атакаваць.
  I стралялi вельмi ѓжо трапна...
  Перадавы савецкiх дэсант аказаѓся цалкам перабiты i пераколаты. I ѓ бой уступалi ѓсё новыя i новыя атрады дзяѓчынак.
  Герда i Шарлота фенаменальныя дзяѓчыны-ваяѓнiцы, якiя прайшлi ад Лiвii сорак першага года, да сарака пятага. Яны мелi столькi подзвiгаѓ i ѓзнагарод, што сталi феноменамi. А зараз размножылiся. I iх жывучасць нават павялiчылася i сiла, пры гiперструнным кланаваннi.
  Так што савецкiм часткам даводзiцца вельмi прутка. Ужо ѓ самыя першыя гадзiны, дзяѓчынкi выбiлi Чырвоную Армiю з прадмесцяѓ Берлiна.
  Наступiла ноч, а баi працягваюцца.
  Ваяѓнiцы працягваюць прыбываць. У бой уступаюць i новыя часткi Чырвонай армii. Тыя, што вызвалiлiся ад узятых Зеелаѓскiх вышынь. У ваяѓнiц аѓтаматы i кожнай ранец з баявым камплектам. I б'юцца яны куды лепш, чым звычайны салдат.
  I страляюць вельмi трапна. I штурмавая вiнтоѓка ѓ iх найлепшая ѓ свеце. Начная бiтва ѓ прадмесцях Берлiна вельмi напружанае. Савецкiя войскi адначасова абыходзяць горад. Але ёсць i загад Сталiна замацавацца ѓ прадмесцях. I Чырвоная армiя вядзе начны штурм.
  Дзяѓчынкi распаѓзаюцца па Берлiне. Некаторыя з iх рухаюцца на поѓдзень, каб расцiснуць савецкiя абцугi.
  У цёмнае яны бачаць выдатна i ѓ гэтым iх фора. I ваююць яны адчайна. I вось адна падскочыла i савецкаму афiцэру голай пяткай трапiла проста ѓ падбародак, i прачырыкала:
  - Слава арыйскай культуры!
  I зноѓ у нападзе дзяѓчынкi. Рудыя i бландынкi. Такiя прыгожыя i адначасова смертаносныя. I б'юцца нiбы волаты, якiм няма роѓных.
  I дзяѓчаты ѓ iмклiвым нападзе. I так непрыяцеляѓ колюць i забiваюць. Або кiдаюць гранаты, якiя таксама гiперструнна размножылiся. Дзейнiчаюць вельмi агрэсiѓна.
  Дзяѓчынкi якiх не спынiш проста так. Яны б'юцца як байцы вышэйшай пробы.
  А босыя пальчыкi ножак кiдаюць гранаты. I раздзiраюць савецкiх салдат.
  Ноч з дваццатага па дваццаць першага красавiка выдалася гарачай i напружанай.
  У баi дзяѓчыны-клоны былi хутчэй, i мацнейшыя за звычайных салдат, i стралялi нiбы мацёрыя снайперы. Усё ж дзве самыя лепшыя ваяѓнiцы з мадэрнiзаванай генетыкай выкарыстоѓвалiся пры кланаваннi. А гэтыя дзеѓкi мацней i хутчэй мужчын, i навучаны адзiнаборствам, а так ваююць, што запампуешся.
  Ваяѓнiцы класа супер. I так б'юцца, што запампуешся. I iх босыя ножкi ѓсаджваюць у супернiкаѓ зруйнавальныя ѓдары. I ламаюць скiвiцы савецкiм салдатам. I зразаюць iх нiбы наждачкай. I гранаты босымi пальчыкамi ножак як возьмуць i кiнуць.
  I раскiдаюць на часткi супернiкаѓ з Чырвонай Армii. I робяць гэта вельмi груба i хупава адначасова.
   Спынiць дзяѓчынак не ѓдаецца. Ранiцай ваяѓнiцы ѓжо зрушылiся на поѓдзень. I iх усё прыбывала i прыбывала. Пайшлi самыя сапраѓдныя сутыкненнi.
  I ѓжо першыя дзяѓчынкi-клоны ѓ якасцi лётчыц. Яны селi на МЕ-109, дзяѓчыны рудая i бландынка.
  I давай бiцца. Хоць досведу i няшмат, але паняцце ёсць, i хуткасць i рэакцыя лепш, чым у звычайных людзей. I вось савецкiя самалёты падаюць збiтыя дзяѓчынкамi-тэрмiнатарамi.
  Альбiна гэтая дзяѓчына-бландынка тупаючы босымi ножкамi, усклiкае:
  - Слава часам арыйскага камунiзму!
  Альвiна гэтая дзяѓчына-рудая, раве, нацiснуѓшы голай пяткай i збiѓшы савецкiх ЯК-9:
  - Я загадваю сонцам!
  Такое вось яна агрэсiѓнае стварэнне.
  Альбiна ж зрэзалi Iл-2 i выдала:
  - За будучыню кiраванне ваяѓнiц!
  Вось як яны дзяѓчынкi то агрэсiѓна б'юцца. I ѓ iх палку ѓсё дадае i дадае.
  Герда i Шарлота красунi баявыя. Вось напрыклад узялi i закалолi штыкамi савецкага генерала, праараѓ:
  - За нашы звярыныя iнстынкты!
  I вось ваяѓнiца як возьме i лiмонку кiне, i масу салдат Чырвонай Армii разарве.
  Герда атакуючы i завываючы - раве:
  - Герда любiць забiваць! Вось гэта Герда!
  Шарлота таксама разбурае савецкiх байцоѓ. Дзяѓчаты iх атакуюць табунамi. I расстрэльваюць масу непрыяцеляѓ.
  Герда расстрэльваючы супернiка, i даючы чэргi скошваючы савецкiх салдат, папiсквае:
  - Наш вялiкi Трэцi Рэйх, нам сказаѓ - не дрэйф!
  I зноѓ дае чаргу па супернiку. I як скасiць ворагаѓ капiтальна, нiбы сярпом.
  Белабрысая дзяѓчынка вельмi па баявым зразае сваiх апанентаѓ. I босымi пальчыкамi ножак шпурляе забойнай сiлы падарункi смерцi.
  Шарлота ѓ адказ страляючы па ворагах, пiшчыць:
  - Рудая любiць забiваць, i ѓсiх здольная разарваць!
  I падмiргвае зялёнымi вочкамi. I малоцiць Чырвоную Армiю. I яе босыя ножкi зноѓ кiдаюць гранаты сiлы неймавернай.
  I зноѓ страляе па салдатах Расii Герда. I настолькi дакладна iх уражвае. Што маса трупаѓ нагрувашчваецца. Бландынка вельмi актыѓна непрыяцеля разбурае, i вiскоча:
  - Першая праталiна! Пахаванне Сталiна!
  Шарлота дае чаргу па савецкiх войсках. Ссякае кулямi пару афiцэраѓ i пiшчыць:
  - Месяц! Месяц! Кветкi! Кветкi!
  I вось яе босыя пальчыкi ножак шпурляюць чарговую гранату. Ваяѓнiца шыпiць:
  - У iмя вялiкiх iдэй!
  Герда зразаючы фрыцаѓ, i скалячы зубкi. А затым голай пяткай паддаѓшы выбухны пакет i прашыпела:
  - За велiч перамогi!
  I колькi гэтых дзяѓчынак. Усё новыя i новыя прыбываюць. I Чырвоную армiю малоцяць. Вось ужо апоѓднi. Ваяѓнiцы-клоны атакуюць артылерыю.
  Некаторыя з iх пускаюць у ход штыкi. Вось адна рудая лiха распарола штыком жывот савецкаму салдату i як праарэ:
  - Я пiрання!
  А бландынка чарга скасiла пецярых савецкiх салдат i прабулькала:
  - За выхад да Цiхага акiяна!
  I дзяѓчынкi як хорам засмяюцца. А салдаты Чырвонай армii робяцца перад такой колькасцю басаногiх дзяѓчынак у бiкiнi, i загарэлымi, мускулiстымi целамi. Адзiн з зусiм юных салдат стаѓ на каленi.
  I пацалаваѓ босую ножку красунi прабурчэѓшы:
  - Багiня!
  Тая яго ѓдарыла голай пяткай па патылiцы, i вымавiла:
  - Бяру ѓ палон! Мы на табе пакатаемся, калi будзе час!
  Але часу ѓ дзяѓчынак як раз i няма. Трэба ратаваць Берлiн. I спрабаваць разарваць кольца акружэння. Дзяѓчыны таксама смяротныя i нясуць страты. Хоць i жывучыя, раны iх не спыняюць - працягваюць змагацца. Але пакуль iх целы яшчэ не сталi непрабiѓнымi снарадамi i кулямi.
  Так што iм даводзiцца таксама перасоѓвацца перабежкамi, паѓзкамi, стаяць у абароне цi проста ляжаць.
  Дзяѓчынкi аднак трапныя i з фаѓстпатронаѓ прымудраюцца збiваць штурмавiкi. Вось некаторыя дзяѓчынкi кланаваны з Люфтфаѓст. I гэта даволi эфектыѓна супраць машын, якiя нiзка ляцяць. Ваяѓнiцы як вiдаць здольныя на шматлiкае.
  I iх становiцца ѓсё больш i больш. I б'юцца кожная стоячы як мiнiмум, а можа i больш за дзесяць салдат.
  Да вечара немцы крыху падсеклi паѓднёвы край савецкага войска i дэблакiравалi свае ѓзброеныя сiлы, што адрэзала Чырвоная армада ад Берлiна.
  Ваяѓнiцы такiя адважныя. Адзiн iх прыём: кiданне босымi пальчыкамi ножак гранат, проста шакiруе савецкiх радавых i камандзiраѓ. А ад такога iм не выратавацца, калi дзяѓчаты закiдваюць прэзентамi смерцi.
  I гарлапаняць ва ѓсю глотку:
  - Ура! За арыйскае брацтва!
  Уначы баi працягваюцца. Дзяѓчыны, атрымлiваючы падмацаваннi без перапынку контратакуюць.
  Некаторыя займаюць абарону паѓднёвей Берлiна, i цiснуць на савецкiя кольцы спрута, не даючы замкнуць кацёл...
  Савецкiя войскi наступаюць i з поѓначы. Спрабуюць фарсiраваць Одэр. Але нясуць прыкметны ѓрон...
  I немцы iх сустракаюць агнём. Вось першы атрад басаногiх дзяѓчынак прыбыѓ на Одэр.
  I яны лiтаральна выкошваюць савецкiх салдат, што спрабуюць перцiся на пазiцыi Вермахта.
  Дзяѓчынкi гарлапаняць i кiдаюць босымi ножкамi гранаты. I адна з iх узяла i пунсовым саском грудзей стрэлiла з гарматы, дзiвячы савецкi плыт, што спрабавала перасекчы пазiцыю.
  Ваяѓнiцы апiсалi:
  - Слава СС!
  I вось зноѓ страляюць... Ноч вельмi бурная. I бiтвы вельмi агрэсiѓныя.
  Дзяѓчынкi ѓ рукапашнай сутычцы вельмi моцныя.
  Адна з iх нават змаглi прыкалоць штыком семярых у тым лiку i палкоѓнiка, пракрыѓшы:
  - За буянства ѓрагану!
  I босымi пальчыкамi ножак як кiне гранату, якая раздзiрае савецкiя палкi.
  Супраць такой нiяк не выстаяць.
  . РАЗДЗЕЛ Љ 2.
   На наступны дзень 23 красавiка тэрмiнова адбылося паседжанне стаѓкi. Сiтуацыя абвастрылася настолькi, што ѓпершыню з сорак другога года, усе бачылi Сталiна такiм нервовым i хмурным. Немцы змаглi iстотна пацяснiць савецкiя войскi пад Берлiнам, паѓднёвей i паѓночней выбiць Чырвоную армiю з плацдарму.
  Але гэта яшчэ не самае страшнае. Адбылiся паразы i больш асаблiва ѓ сорак першым годзе, i так не панiкавалi.
  Выклiкала збянтэжанасць i разгубленасць з'яѓленне мноства новых нямецкiх байцоѓ. А менавiта дзяѓчын у бiкiнi, босых, мускулiстых, загарэлых, i светлавалосых.
  I б'юцца гэтыя дзяѓчаты нiбы монстры. I вельмi жывучыя. Нават атрымаѓшы раны працягваюць бегчы i ваяваць. Вельмi яны i прыгожыя. I страляюць так трапна, што там, дзе яны ѓжо i абарону не прарвеш. I наогул гэта нiбы трызненне нейкае. А дзяѓчынкi ѓсё напаѓзаюць i напаѓзаюць.
  Жукаѓ, паведамiѓшы апошнiя навiны развёѓ рукамi:
  - Гэта вар'яцтва таварыш Сталiн!
  Правадыр усiх часоѓ i народаѓ заѓважыѓ:
  - А цi не вар'яцтва, што я цябе не расстраляѓ за сорак першы год?
  Маршал дробна стаѓ трэсцiся. Нервы ва ѓсiх на мяжы. Вось-вось здавалася перамога i канец вайне, а тут такая аказiя?
  Няѓжо можна такое трывiяльна перажыць? Калi, здавалася б блiзкая перамога абарочваецца такога кшталту катастрофай?
  Дакладней пакуль казаць аб катастрофе рана, але сутыкнуѓшыся з невядомай з'явай, савецкiя генералы прыпухлi. I не ведаюць рэальна што iм зараз рабiць.
  Ракасоѓскi прапанаваѓ:
  - Авiяцыю трэба кiнуць у бiтву!
  Жукаѓ матнуѓ галавой:
  - Ужо бамбiм з-за ѓсiх сiл! Але гэтага падобна мала! I нашы самалёты збiваюць у вялiкай колькасцi!
  Конеѓ прапанаваѓ свой варыянт:
  - Адвесцi войскi за Одэр! I з усiм разабрацца!
  Жукаѓ з сумневам адзначыѓ:
  - I што зацягнуць вайну?
  Сталiн паглядзеѓ на партрэт Аляксандра Суворава, i прароѓ:
  - Нi кроку назад!
  Ракасоѓскi кiѓнуѓ:
  - Патрэбны новыя сiлы, i танкавыя войскi!
  Сталiн буркнуѓ:
  - Кiнем у бой усе рэзервы стаѓкi!
  Жукаѓ заѓважыѓ:
  - Большая частка рэзерваѓ i так ужо ѓ баi ... Як бы нам не абвалiць фронт!
  Сталiн зароѓ:
  - Берлiн павiнен быць узяты! I трэба хутчэй выйсцi да Эльбы.
  Але сказаць прасцей, чым зрабiць.
  Фашысты 23 красавiка з дапамогай дзяѓчынак працягвалi контратакаваць i актыѓна абароняцца. I час ад часу i то там, то тут перакульвалi савецкiя часткi.
  Саюзнiкi часова прыпынiлi наступ, устрывожаныя дадзенымi аб новых нямецкiх дывiзiях з басаногiх дзяѓчынак, у бiкiнi, якiя ваююць вельмi ѓжо добра.
  А ноччу на 24 красавiка новыя табуны дзяѓчат атакавалi савецкiя войскi i прарвалiся да Зеелаѓскiх вышыняѓ. I дзе-нiдзе iх нават асядлалi.
  Баi кiпелi страшныя i пагоркi пераходзiлi з рук у рукi.
  Герда змагаючыся з савецкiм байцамi, адзначыла:
  - Я бяру ѓверх не колькасцю, а якасцю!
  Шарлота збiваючы расейскiх салдат трапнымi стрэламi гэта пацвердзiла:
  - Мы народжаныя для перамогi!
  Ноч выдалася вельмi смажанiнай. Дзве савецкiя танкавыя войскi аказалiся амаль цалкам знiшчаны ѓ сустрэчным баi фаѓстпатронамi i гранатамi дзяѓчынак.
  Сталiн вiдавочна псiхаваѓ... Але зрабiць нiчога не мог. Дзяѓчыны-клоны выдатна бачылi ѓ цемры, i змаглi адрэзаць некалькi савецкiх войскаѓ, i ѓтварыць кацёл паѓднёвей Берлiна.
  Маса савецкiх салдат губляла галаву ад мноства дзяѓчынак, iх голых ног, i грудзей. А ваяѓнiцы знарок зрывалi станiкi i паказвалi клубнiчныя соску.
  Ад чаго салдатам рабiлася блага... 25 красавiка нямецкiя дзяѓчаты клоны, канчаткова занялi Зеелаѓскiя вышынi i завяршылi акружэнне паѓднёвага корпуса савецкiх войскаѓ.
  Яны гэтыя дзеѓкi вельмi моцныя. I страляюць з трафейных i нямецкiх зенiтак вельмi трапна.
  Страты савецкай авiяцыi проста крытычныя. Выбiвае самалёты ѓ геаметрычнай прагрэсii.
  На Хе-162 з'явiлiся дзяѓчыны i даючы малацiць. I не толькi савецкую, але i амерыканскую авiяцыю.
  I яны вельмi нават майстэрскiя ваяѓнiцы ѓ небе...
  А дваццаць шостага красавiка i на поѓнач Iталii прыбылi першы батальён басаногiх дзяѓчынак, i прама адразу ѓступiѓ у бой.
  Яны як абрынулiся з дзiкiм крыкам i ровам на амерыканскiх дэсантнiкаѓ. Так тыя пабеглi ѓ панiцы. Пара соцень салдат трапiла ѓ палон. I былi кiнуты танкi.
  Пад Берлiнам кiпелi баi... Немцы бiлiся ѓпарта i не толькi дзяѓчаты-клоны. Напрыклад, i ва ђсходняй Прусii, нечакана супрацiѓ зацягнулася, i гiтлераѓцы адмовiлiся здацца. I бiлiся з дзiкай лютасцю ѓжо не зусiм асуджаных.
  Дзяѓчаты атакавалi акружаных савецкiх салдат, i дзе-нiдзе скiнулi Чырвоную армiю з плацдармаѓ.
  А 27 красавiка, ужо большая колькасць дзяѓчынак, ваявала ѓ Iталii, i цiснула амерыканцаѓ...
  А пад Берлiнам фашысты выйшлi да Одэра, завяршыѓшы акружэнне савецкiх войскаѓ.
  Тым у катлах гiнулi... Хутка ж адбываѓся пералом. Дзяѓчыны ѓсё прыбывалi без перапынку....
  28 красавiка, ужо фрыцы бiлiся ѓ расейцамi ѓ Аѓстрыi, i там iх сталi таксама падцiскаць...
  29 красавiка, завяршыѓся разгром часткi савецкiх сiл за Одэрам... А басаногiя дзяѓчынкi сталi з'яѓляцца i на заходнiм фронце.
  У баi здаѓся i танк "Маѓс". На iм экiпаж з пяцi дзяѓчат. I яны як паляць па савецкiх пазiцыях.
  Лупяць з забойнай гарматы. I разбiваюць танкi трыццацьчацвёркi. Прычым, вельмi лiха.
  Агата дзяѓчына-клон кажа:
  - Што спадары-таварышы - вам хана!
  I снарадам забойным як прашыбе супернiка. I сарве з трыццацьчацвёркi вежу.
  I нямецкiя двушкi вiскатаць ад захаплення. I Герда з Шарлатай у танку вырашылi пабалавацца.
  Машына якая пакуль iснуе толькi ѓ адзiным эксперыментальным асобнiку.
   Герда, Шарлота, Крысцiна i Магда едуць на танку Е-100 класа У. Гэтая машына больш кампактная, на чатыры чальца экiпажа. I яе ѓзбраенне - рэактыѓны бамбамёт i ѓнiверсальная гармата 88-мiлiметраѓ 100 ЭЛ - знiшчальнiк танкаѓ.
   Ваяѓнiцы едуць i насвiстваюць.
   Герда страляе з доѓгай гарматы. Прабiвае ѓ борт з дыстанцыi Т-34 i цвiркае:
   - Для Радзiмы мы сэрца аддамо,
   А Сталiна засмажым i з'ямо!
   Шарлота пальнула з рэактыѓнага бамбамёта. Накрыла савецкiх бункер i пiскнула:
   - Мы непераможныя!
   Крысцiна ѓзяла i прагыркала, нацiскаючы на курок босай пяткай:
   - Дастанем i ѓ тым i iншым!
   Даѓбанула прычым трапна i Магда. Разбiла савецкую САУ СУ-152. I прабуркавала:
   - Будзе час, надыдзе перамога!
   Герда правiшчала, страляючы:
   - Нас нiкому не спынiць!
   Шарлота пацвердзiла:
   - Але пасаран!
   Рудая шэльма прайшла разам з Гердай усю другую сусветную вайну, пачынаючы ад Польшчы, i канчаючы гэтым травеньскiм наступам. Шмат чаго бачыла рудая чартоѓка.
   I гатова, бiцца да канца!
   Крысцiна таксама страляе, i выскалiлася. Яе валасы залацiста-рудыя. На вайне дзяѓчынкi не старэюць, а нават, мабыць, маладзеюць! Яны такiя лютыя i шчадралюбныя. Скаляць сабе зубкi.
   А ѓ зубках нiводнай дзiрачкi.
   Магда мае шавялюру колеру сусальнага золата. I таксама актыѓна шчэрыцца. Класная дзяѓчынка. У ёй такая агрэсiѓная грацыя i энергiя тысячы канёѓ.
   Герда дзяѓчына з белымi валасамi страляе, i з усмешкай заѓважае:
   - У свеце шмат ёсць i добрага i брыдкага... Але чорт пабяры, наколькi ж зацягнулася гэтая вайна!
   Шарлота з гэтым пагадзiлася:
   - I на самай справе, другая сусветная вайна цягнецца занадта ѓжо доѓга. Усе баi, i баi... Гэта рэальна вымотвае!
   Крысцiна рушыла босай ножкай па бранi i вякнула:
   - Але Брытанiя да гэтага часу не пераможана!
   Магда пальнула па рускiх i рыкнула:
   - А павiнна быць зрынутая! Гэта наша крэда!
   Герда прашыпела, страляючы па рускiх, i скалячы зубы, колеры слановай косцi:
   - Нам патрэбна перамога!
   Даѓбанула i Шарлота, правякаѓшы:
   - Адна на ѓсiх мы за цаной не пастаiм!
   Крысцiна рудая i залатая шэльма правiшчала:
   - Не! Не пастаiм!
   Магда прыцмокнула пунсовымi губкамi, прачырыкаѓ:
   - Мы за цаной не ѓ краму ходзiм!
   I стрэлiла залатавалосая гарпiя.
   Герда таксама дзюбнула па расiйскiх танках. Падбiла машыну i вякнула:
   - Мы самыя моцныя ѓ свеце!
   Шарлота падпявая дадала:
   - Ворагаѓ усiх замочым у сарцiры!
   Крысцiна падтрымала песенны парыѓ:
   - Не верыць Радзiма слязам!
   Магда пявуча працягнула:
   - А ѓсiм камунiстам дамо па мазгах!
   I дзяѓчаты падмiргнулi адна адной. У iх увогуле добры танк. Толькi з дыстанцыi цяжка прабiць IС-3 у лоб. Але ж i снарад у немцаѓ няпросты, а з уранавым стрыжнем. I ѓ войску шмат дзяѓчат-клонаѓ. Якiя ваююць з апантанай лютасцю. I з iмi не кожны можа параѓнацца.
   Дзяѓчаты прывыклi змагацца басанож. Яшчэ ѓ Польшчы яны былi толькi ѓ адным бiкiнi, i босыя.
   Калi голая падэшва датыкаецца з паверхняй зямлi, гэта амалоджвае. Можа, таму дзяѓчаты нi не старэюць! Хаця час i iдзе! Ваяѓнiцы скажам прама вельмi гераiчныя.
   Столькi подзвiгаѓ здзейснiлi, а ваююць, нiбы звычайныя салдаты. I заѓсёды толькi ѓ бiкiнi, i босыя. Узiмку iм нават прыемна пляскаць босымi ножкамi па гурбах.
   Герда страляе i напявае:
   - Мы пройдзем агонь i ваду!
   Шарлота пальнула па рускiх з бамбамёта i выдала:
   - Слава прускаму народу!
   Крысцiна таксама стрэлiла, i пiскнула:
   - Мы будзем кiраваць планетай!
   Магда цвiкоѓнула i пацвердзiла:
   - Абавязкова будзем!
   Герда зноѓ урэзала снарадам i пiскнула:
   - Нас не спынiць нават напалм!
   Шарлота з гэтым пагадзiлася:
   - I нават атамная бомба, якую мы не баiмся!
   Крысцiна шыкнула i адказала:
   - Атамную бомбу амерыканцам стварыць не ѓдалося! Гэта блеф!
   Магда ѓсклiкнула на ѓсю глотку:
   - Мiру ад новага нямецкага парадку не сысцi!
  Вiдаць, што дзяѓчынкi i сапраѓды завялiся на адзiнай эксперыментальнай машыне. Але як малоцяць супернiка.
  30 красавiка немцы канчаткова скiнулi савецкiя войскi за Одэр, i дабiвалi акружаныя катлы, дзе сiлы Чырвонай армii раставалi на вачах.
  Было бачна, што спроба штурму Берлiна з трэскам правалiлася. I зараз Чырвоная армiя страцiла iнiцыятыву. Але ж гэта яшчэ не ѓсе ѓсё новыя сiлы прыбываюць.
  1 траѓня немцы ѓжо далi бой i саюзнiкам на захадзе. Амерыканцы сталi адыходзiць i кiдаць танкi пад нацiскам дзяѓчынак у бiкiнi. Не адрознiваючыся ѓстойлiвасцю i баючыся новага цуда-зброi, саюзнiкi сталi адыходзiць.
  Сам Трумэн загадаѓ адысцi за Рэйн i хутчэй заняць за вялiкай ракой абарону. Чэрчыль не жадаючы ваяваць у адзiночку паѓтарыѓ гэты загад ангельскiм войскам. I саюзнiкi рушылi на захад, кiдаючы боепрыпасы, тэхнiку, гаручае i калоны з палоннымi.
  Яны ѓбачылi нешта неспасцiжнае i новае, i гэта iх спалохала. Якiя патрапiлi ѓ палон амерыканцы падалi нiцма i прагна цалавалi дзяѓчатам-прыгажуням босыя ногi. I не толькi ногi. Некаторыя з iх прымушалi лiзаць i ѓлонне Венеры.
  Палонных рабiлася ѓсё больш i больш. Здавалiся i савецкiя часцi.
  Многiя салдаты проста панiкавалi, пры выглядзе такой прыгажосцi i дасканаласцi.
  Яны ж дзяѓчынкi вельмi сапраѓды страляюць, i ад iх не выратавацца.
  I ваяѓнiцы наступалi i распаѓзалiся
  2 траѓня ѓжо iшло наступленне басаногiх прыгажунь у Аѓстрыi. I яны паперлi лавiнай. I пры гэтым дзяѓчаты рухалiся кароткiмi перабежкамi.
  I кiдалi босымi пальчыкамi ножак забойнай сiлы гранаты. I раздзiралi байцоѓ Чырвонай Армii на часткi.
  I савецкiя войскi адыходзiлi. Але ваявалi з дзiкай лютасцю. Але i баявыя дзяѓчынкi бiлiся з агрэсiѓнай лютасцю. I прарывалiся наперад.
  Усё часцей у небе з'яѓлялiся НЕ-162 - простыя ѓ вытворчасцi i вельмi добрымi лётнымi характарыстыкамi. Вельмi магутныя гэтыя знiшчальнiкi. Хоць узбраенне i не супер, але манеѓранасць цудоѓная i амаль цалкам з дрэва зробленыя.
  3 Мая немцы дабiлi нарэшце адрэзаныя савецкiя войскi ѓ Берлiна, i перабiлi масу супернiкаѓ.
  Частка салдат здалася ѓ палон, дзяѓчаты iх лiтаральна шакiравалi i гвалтавалi. Яны вельмi гарачыя. I некаторыя салдаты спецыяльна здавалiся ѓ палон каб быць згвалтаванымi дзяѓчатамi-прыгажунямi.
  Зрэшты, упарта бiлiся i савецкiя часткi. Але паспрабуй выстаяць калi супраць цябе выкарыстоѓваецца такая дасканалая генетыка дзяѓчынак i найноѓшая тэхнiка.
  Вось напрыклад i лятаючая талерка: Дыск Белонцы кiнута ѓ бой.
   Дзве дзяѓчыны Альбiна i Альвiна ляцяць сабе на такой лятаючай талерцы. Яны непаражальныя дзякуючы моцнай ламiнарнай бруi. Але i самi ня могуць весьцi агонь. Затое дзякуючы каласальнай хуткасцi могуць наганяць i таранiць савецкiя самалёты.
   Альбiна, нагiнаючы свой дыскалет, заѓважыла:
   - Тэхнiка жалезная, безумоѓна патрэбная i вельмi карысная!
   Альвiна хiхiкнула, выскалiла зубкi i прашыпела:
   - Але ѓсё вырашае дух!
   Альбiна ѓдакладнiла:
   - Самы што нi на ёсць менавiта баявы дух!
   Абедзве дзяѓчыны бландынкi i ѓ бiкiнi. Вельмi прыгожыя i басаногiя. Калi ваяѓнiца без абутку, ёй спадарожнiчае поспех. Вось цяпер дзяѓчынкi такiя маляѓнiчыя i цудоѓныя.
   I перш чым адправiцца на лаянку, прыгажунi абавязкова папрацуюць язычком з мужчынскай дасканаласцю. Гэта настолькi прыемна, i зараджае энергiяй. Ваяѓнiцы любяць пiць з чароѓнай пасудзiны. Гэта рэальна для iх свята плоцi.
   Вось як добра дзяѓчынкам.
   Альвiна збiла два савецкiх IЛ-10 i прачырыкала:
   - Слаѓнае наша паляванне!
   Альбiна пацвердзiла таран i выдала:
   - I нiколi не стане апошняй!
   Альвiна звалiла яшчэ тры савецкiя штурмавiкi, i пiскнула:
   - Вось як ты думаеш, Бог любiць Нямеччыну?
   Альбiна з сумневам пакiвала галавой:
   - Судзячы па ѓсiм не вельмi!
   Альвiна хiхiкнула i перапытала:
   - А чаму ты так думаеш?
   Альбiна таранiла дзве савецкiя машыны i прапiшчала:
   - Вайна доѓжыцца занадта ѓжо доѓга!
   Альвiна лагiчна заѓважыла:
   - Затое мы наступаем!
   Альбiна выскалiлiся i вякнула:
   - Так што i перамога прыйдзе!
   Альвiна збiла адразу чатыры савецкiя самалёты, смелым манеѓрам i пiскнула:
   - Абавязкова прыйдзе!
   Альбiна палiчыла патрэбным нагадаць:
   - Пасля Сталiнграда вайна пайшла не па правiлах...
   Альвiна з гэтым пагадзiлася:
   - Дакладна не па правiлах!
   Альбiна ѓ прыкрасцi пiскнула:
   - Мы сталi прайграваць!
   Альвiна прапiшчала з прыкрасцю:
   - Вызначана сталi!
   Альбiна таранiла яшчэ некалькi савецкiх машын i пiскнула:
   - Няѓжо гэта не праблема для нас?
   Альвiна збiла пару расейскiх знiшчальнiкаѓ i вякнула:
   - Думалi, сiтуацыя наогул безнадзейная!
   Альбiна пажадлiва выскалiлiся i прашыпела:
   - А цяпер што мы бачым?
   Альвiна прачырыкала з апломбам:
   - Нешта непахiснае i непаѓторнае!
   Альбiна блiснула жамчужнымi зубамi i адказала:
   - Тое, што Трэцi Рэйх перамагае!
   Альвiна звалiла яшчэ пару савецкiх штурмавiкоѓ i вывела:
   - Сапраѓды абавязаны перамагчы!
   Дзяѓчаты паскалiлi тварыкi. У свой час яны папрацавалi, прычым афiцыйна ѓ салдацкiм бардэлi. Шмат прапусцiлi праз сябе мужчын, i не толькi белай расы. I iм гэта дзiка падабалася. Ну, да чаго целам такое прыемна. Але потым шлюхi патрапiлi пад савецкi ѓдар. Iх захапiлi ѓ палон. Ну, прыгажунi думалi, што iх згвалцяць. А вось чартас два!
   Прымусiлi шлюх рыць акопы i траншэi. А гэта былым начным феям вельмi не спадабалася. Так яны ѓсё змаглi ѓцячы. Спакусiлi такi вартавых.
   I паклялiся рускiм адпомсцiць.
   I ваявалi супраць Расii. Такiя вось чартоѓкi...
   Альбiна звалiла яшчэ некалькi расейскiх машын i прабурчала:
   - Усё ж з мужчынамi жыць можна!
   Альвiна з гэтым ахвотна пагадзiлася:
   - Не можна нават, а трэба!
   Альбiна выскалiла зубкi i адказала:
   - Але ѓсё ж... Забiваць салодка.
   I дзяѓчыны збiла рухам дыскалета яшчэ пяць савецкiх машын.
   Альвiна хiхiкнула i выдала:
   - А калi бывае i горка?
   Альбiна збiла яшчэ шэсць машын i адказала:
   -Пасля перамогi ажанюся! I нараджу дзесяць дзяцей!
   I абедзве дзяѓчыны разрагаталiся.
   I праспявалi;
   Мы рыцары веры фашызму,
   Сатрэм у пыл байцоѓ камунiзму!
   I як засмяюцца, скалячы свае горы з белымi верхавiнамi.
  Дык дзяѓчынкi баявыя, ды гавораць яшчэ якiя. Новы выгляд узбраення вельмi эфектыѓны ѓ якасцi тарана, але дыскалёты самi весцi агонь не могуць. Але фрыцы паднеслi Чырвонай Армii уражлiвы сюрпрыз. У той час як саюзнiкi ѓжо адступаюць. Вось i ѓ Iталii сталi адыходзiць, як толькi з'явiлiся басаногiя дзяѓчыны ѓ бiкiнi, а то i зусiм у адных трусах.
  4 траѓня немцы пачалi наступ на Вену, а 5 траѓня баi iшлi ѓжо ѓ самiм горадзе. Ваяѓнiцы прасоѓвалiся кароткiмi перабежкамi. Салдаты Чырвонай Армii адчувалi падабенства шоку. I многiя з iх здавалiся ѓ палон дзяѓчатам. Якая люта атакавалi. I ѓ тым лiку ѓ некаторых былi найноѓшыя вiды тэхнiкi.
   Але ѓ фрыцаѓ чатыры дзяѓчыны i такiя харты.
   Герда стрэлiла з гарматы i ѓразiла IС-3 у нiз корпуса, выклiкаѓшы дэтанацыю i разбурэннi, i прачырыкала, мiргаючы сапфiравымi вочкамi:
   - Не, усё ж Бог любiць Германiю! Мы абавязкова пераможам!
   Шарлота з гэтым ахвотна пагадзiлася:
   - Мы не можам прайграць! Хутка выйдзем да Смаленска, i да Масквы будзе рукой падаць!
   Крысцiна выскалiла свае жамчужныя кусачкi i вякнула:
   - Дойдзем, будзе час i да Уладзiвастока! Хоць нашы войскi яшчэ i на Одэры стаяць!
   Магда са шкадаваннем адзначыла:
   - А японцы ѓжо амаль разгромленыя Амерыкай. Гэта вельмi сур'ёзна, у нас страчаны важны хаѓруснiк.
   Герда падбiла новы савецкi танк i пiскнула:
   - Абыдземся i без iх!
   Шарлота хiхiкнула i заѓважыла:
   - Калi малыш усмiхнецца, можа, усё абыдзецца!
   Крысцiна выдала ѓ рыфму:
   - Ад усмешкi лопнуѓ бегемот!
   Магда падтрымала яе:
   - У дзяѓчынкi вельмi прагны рот!
   I ваяѓнiцы ѓзялi i разрагаталiся. У iх блiскучай энергii, можна сказаць i з лiшкам!
   Герда зноѓ стрэлiла па савецкiх машынах i вякнула:
   - Будучы век стане за намi!
   Шарлота таксама дзюбнула i пацвердзiла:
   - Будзе i палёты ѓ космас!
   Крысцiна ахвотна падобнае пацвердзiла:
   - Будзем у космас лётаць!
   Магда дзюбанула з бамбамету i выдала:
   - Пасеѓшы ѓ зорны самалёт!
   Герда паказала язык, i прапiшчала:
   - У новым стагоддзi будзе кiраваць iмперыя Трэцяга Рэйха!
   Шарлота з агрэсiѓным аскалам пацвердзiла:
   - I чацвёртага таксама.
   Пасля чаго прыгажуня зноѓ развярнула савецкi танк.
   Крысцiна, гэта ваяѓнiца-чортоѓка, зiхоцячы жамчужнымi зубкамi, прапiшчала:
   - Ды хай будзе новы парадак! I слава Вялiкай Iмперыi!
   Магда пацвердзiла з ашалелай лютасцю:
   - Слава iмперыi!
   Герда зноѓ пальнула i выдала:
   - Нам таксама слава!
   I вiдаць дзеѓка патрапiла.
   Гвазданула i Шарлота. Прычым вельмi трапна. Прабiѓ савецкi танк прама ѓ борт. Пасля чаго прачырыкала:
   - Б'емся за новы парадак!
   Магда, ведучы агонь i дзiвячы супернiкаѓ, пацвердзiла:
   - I без усялякiх сумненняѓ даможамся!
   Герда зноѓ цвiканула, ды вельмi трапна i выдала:
   - Даб'емся з вялiкiм запасам!
   I блiснула сапфiравымi, i вельмi яркiмi вочкамi.
   Шарлота таксама стрэлiла, патрапiла ѓ расiйскую машыну i вякнула, гэта д'ябла з валасамi колеру апельсiна:
   - Усё будзе проста вышэйшы пiлатаж!
   Магда таксама пальнула з ашалелай лютасцю. Разбiла IС-2 i пiскнула:
   - I будучы экiпаж!
   Тут, праѓда, у дзяѓчат узнiклi праблемы. З'явiѓся КВ-14. Машына вельмi нават буйная. I ѓ яе гармата ѓ 152 - мiлiметра з доѓгiм ствалом. Можа i немца прабiць.
   Герда прыжмурылася i спытала Шарлоту:
   - Ты можаш яе накрыць бомбамётам?
   Рудая чартоѓка адказала:
   - Шанец, вядома ж, ёсць... Але дакладнасць бамбамёта недастатковая!
   Крысцiна запальна прапанавала:
   - Дай я са сваёй 88-мiлiметроѓкi праб'ю?
   Герда скептычна заѓважыла:
   - У гэтага КВ-14 лабавая браня 400-мiлiметраѓ пад вялiкiм нахiлам. Яго нiяк не возьмеш!
   Шарлота выскалiлiся i заѓважыла:
   -Чорт пабяры! А я думала, што падобнага танка ѓ рускiх няма! Адны толькi чуткi!
   Магда падказала:
   - Я таксама думала, што гэта дэза! Але мы бачым, што гэта ня так! I ствол у рускага такi доѓгi!
   Герда праспявала, стукаючы босай пяткай па браняванай падлозе:
   - Мы будзем змагацца, не ведаючы страху!
   Шарлота пацвердзiла настрой напарнiцы:
   - Мы будзем секчыся нi кроку назад!
   Крысцiна прапанавала:
   - А што, калi падбiць савецкi танк дакладным трапленнем снарада ѓ ствол?
   Герда ѓсумнiлася:
   - Ты так зможаш, з вялiкай дыстанцыi?
   Крысцiна пацвердзiла:
   - Калi паднесцi полымя запальнiцы да маёй босы падэшве, то я цалкам здольная вельмi нават трапна патрапiць!
   Замест адказу Герда пстрыкнула запальнiчкай. Крысцiна вывярнула сваю босую нагу i яе голая, злёгку агрубелая пятка блiснула ѓ святле полымя.
   Герда паднесла агонь да дзявочай падэшвы. Пачуѓся пах смаленага. Вельмi прыемны пах, нiбы смажаць шашлык.
   Крысцiна прашаптала:
   - I да другой пяткi!
   Тут запалiла агонь Магда. Абодва мовы полымя зараз лiзалi босыя падэшвы вельмi прыгожай i рудай дзяѓчыны.
   Потым Шарлота вякнула i агалiла грудзi. Без усялякiх цырымонiй узяла i пунсовым саском нацiснула на кнопку джойсцiка. Гармата спрацавала аѓтаматычна.
   Снарад праляцеѓ сабе, i трапiѓ прама ѓ ствол вялiкай, савецкай машыны.
   Нiбы велiканскаму слану адсеклi даѓжэзны хобат. Атрымаѓшы скрышальны ѓдар, савецкi танк, спынiѓ рух. Нiбы выбiлi меч з рук.
   Вось пашанцавала шлюхам!
   Шарлота праспявала, радасна скалячыся:
   - Толькi страх нам падорыць сяброѓ! Толькi боль падахвочвае працаваць!
   Герда з азартам дадала:
   - Я хачу ѓсё мацней, сьцерцi вашыя дурныя твары!
   Ваяѓнiцы Трецяга Рэйха падобна апынулiся вельмi задаволеныя!
   Вось ужо 6 траѓня 1945 гады. Немцы спрабуюць прарвацца да Кёнiгсберга. 7 траѓня 1945 гады дзяѓчаты ѓплаѓ пераадолелi Одэр. Вена ѓжо адбiтая па-фашысцку ордамi. 8 траѓня 1945 гады плацдарм за Одэрам iмклiва пашыраецца. Атакуюць савецкiя пазiцыi дзяѓчынкi i нямецкiя сiлы.
  9 траѓня дзяѓчаты ѓжо выйшлi да Рэйна, пераследуючы адступаючых саюзнiкаѓ i зноѓ вярнулi сабе пад кантроль Рурскi раён. Ужо сотнi тысяч амерыканцаѓ i ангельцаѓ якiя здалiся ѓ палон проста ѓзрушаных нацiскам дзяѓчынак. Саюзнiкi не валодаюць устойлiвасцю. Прыгожыя дзяѓчыны страляючыя без промаху паралiзуюць iх волю. I масавая рэшта ѓ палон працягваецца...
  10 траѓня здалiся больш за трыста тысяч амерыканцаѓ з тэхнiкай. А Гiтлераѓцы ѓжо захапiлi ѓсю Аѓстрыю. I гэта ѓзрушыла Чырвоную армiю.
  Немцы 11 траѓня пачалi масiраваны наступ у цэнтры i iм удалося парваць парадзелую савецкую абарону. Чырвоная армiя панесла велiзарны ѓрон i яе маральных дух перад рудымi i белымi красунямi падае.
  . РАЗДЗЕЛ Љ3
  12 траѓня дзяѓчынкi ѓжо сталi перасякаць старую мяжу з Польшчай, гатовыя да новых захопам. Акрамя iх яшчэ б'юцца i, зразумела, старыя нямецкiя часткi i фалькштурм i мужчыны. I фашысты прымяняюць захопленыя ѓ баях трафейныя танкi СССР i iх саюзнiкаѓ.
   Але адважная чацвёрка дзяѓчынак устала на iх шляху.
   Наташка кiнула босай ножкай гранату ѓ фашыстаѓ i праспявала:
   - Дарэмна...
   Зоя запусцiла голай пяткай прэзент смерцi i дадала:
   - Працiѓнiк...
   Аѓгусцiна паддала нешта знiшчальнае i пiскнула:
   - Лiчыць...
   Святлана босымi пальцамi ног падкiнула гранату i пiскнула:
   - Што...
   Наташа шпурнула босымi ножкамi пару лiмонак i вякнула:
   - Рускiх...
   Зоя таксама паддала нешта энергiчнае i смяротнае, пiскнуѓшы:
   - Здолеѓ.
   Аѓгусцiна запусцiла смяротнае, прабурчэѓшы:
   - Вораг ....
   Святлана зноѓ паддала знiшчальнае i вякнула:
   - Зламаць!
   Наташа дала чаргу i пiскнула:
   - Хто...
   Зоя таксама пальнула па чарнаскурым iншаземцам, што набралi фашысты i пiскнула:
   - Смеѓ!
   Аѓгусцiна выдала з напорам i лютасцю:
   - Той...
   Святлана паддала з аскалам пантэры:
   - У...
   Наташа кiнула босай ножкай гранату i вякнула:
   - Баю...
   Зоя шпурнула босымi пальцамi прэзент смерцi i буркнула:
   - Нападае!
   Аѓгустына дзюбанула i буркнула:
   - Ворагаѓ...
   Святлана паддала звязку гранат босымi падэшвамi, i як праарэ ва ѓсю глотку:
   - Будзем...
   Наташа цвiкнула чаргой i прашыпела:
   - Люта ....
   Зоя зрэзала фашыстаѓ i пiскнула:
   - Бiць!
   Аѓгустына зноѓ пальнула i вякнула:
   - Люта ....
   Святлана прачырыкала, вядучы стралянiну:
   - Бiць!
   Наташка зноѓ кiнула хупавай, босай ножкай гранату, прачырыкала:
   - Мы знiшчым фашыстаѓ!
   Зоя ѓзяла i прачырыкала:
   - Будучы шлях у камунiзм!
   I кiнула босымi пальчыкамi ногi лiмонку.
   Аѓгустына ѓзяла i раскiдала чэргi, i паляцелi яе голыя ножкi з разбурэннем па фрыцах:
   - Мы расколем супернiкаѓ!
   Святлана ѓзяла i босай пяткай падкiнула, звязку гранаты, i прапiшчала:
   - Разнясём фашыстаѓ!
   I чацвёрка працягвала страляць i кiдаць гранаты. Рухаѓся нямецкi Е-75. Машына з 128-мiлiметровай гарматай. I страляе сабе.
   А дзяѓчаты кiдалi гранаты. Падрывалi фашыстаѓ. А тыя стралялi ѓ адказ. Лезлi наперад. Зноѓ пруць танкi. Рухаецца найноѓшы эксперыментальны нямецкi "Леапард"-1. Вельмi рухомая машына.
   Але i яго дзяѓчынкi ѓзялi ѓ абарачэнне i падбiлi. Разарвалi рухомую з газатурбiнным рухавiком машыну. I разнеслi яе на шматкi.
   Наташка са смяшком заѓважыла:
   - Мы выдатна ваюем!
   Зоя з гэтым пагадзiлася:
   - Вельмi нават выдатна!
   Аѓгусцiна дасцiпна заѓважыла:
   - Будзе ѓ нас перамога!
   I запусцiла босай ножкай супрацьтанкавую гранату. Моцная дзяѓчынка. I столькi ѓ ёй дасцiпнасцi.
   Святлана таксама пальчыкамi голай нагi запусцiла прэзент смерцi, i патрапiла ѓ супернiка. Вельмi агрэсiѓная дзяѓчына, з вачамi колеру васiлькоѓ. У ёй такая дасцiпнасць, i пасаж сiл!
   Наташа дала чаргу, i выскалiлiся:
   - За Русь святую!
   Зоя страляла вельмi актыѓна, i скалiлася, паказваючы жамчужныя зубкi:
   - Я ваяѓнiца таго ѓзроѓню, што не згасае!
   Аѓгусцiна таксама стрэлiла. Скасiла фашыстаѓ i прабулькала:
   - Я ваяѓнiца з вялiкiх амбiцый!
   I выскалiла жамчужныя зубкi!
   Святлана пацвердзiла:
   - Вельмi вялiкiх амбiцый!
   Дзяѓчыны ваююць вельмi даѓно. I вядома ж атрымалi поспех у ратнай працы. Яны ѓвогуле класныя прыгажунi. Выбiтны розум. I страляюць першым гатункам.
   Наташа, ведучы агонь, падумала, што з-за рэпрэсiй Сталiна ѓтварылася ѓ душах людзей нейкая пустата. Нiбы памёр блiзкi чалавек, але Сталiн iх ужо рэальна дастаѓ. Думаеш лепш бы яго зрынулi б.
   Хоць гэты грузiнаѓ i быѓ жорсткi. I не ѓсё рабiѓ правiльна. Нават ёсць на гэты конт анекдот. Чаму Ленiн ходзiць у чаравiках, а Сталiн у ботах? Таму што Уладзiмiр Iльiч выбiраѓ дарогу, а гэты вусаты ѓсё прэ напралом.
   У гэтым плане Сталiн быѓ не аптымальны кiраѓнiк. Сапраѓды, як ахарактарызаваѓ яго Ленiн - занадта грубы.
   Гэта кухар гатуе толькi вострыя стравы. У плане жорсткасцi гэта была палка аб двух канцах.
   З аднаго боку, гэта дапамагала трымаць дысцыплiну i стымулявала партыйны апарат. З iншага, выбiвалiся найболей каштоѓныя кадры i здольныя людзi. У прыватнасцi пасля вайны страцiлi такога вялiкага кiраванцы як Вазнясенскi. Якiя меѓ найвялiкшыя заслугi перад Радзiмай.
   Узнясенскi быѓ, мабыць, iдэальным кiраванцам: не толькi цвёрдым, але яшчэ i разумным, адукаваным. Самы малады доктар навук у СССР, акадэмiк, выбiтная асоба. Без Узнясенскага неяк у далёкай будучынi рэальнай гiсторыi СССР эканомiка Савецкай Расii разладзiлася. I перамагчы фашыстаѓ не магу.
   Наташка кiнула босай ножкай лiмонку i праспявала:
   - З неба...
   Зоя таксама шпурнула босымi пальцамi гранату i выдала:
   - Зорачка...
   Аѓгустына запусцiла голай нагой прэзент смерцi i праспявала:
   - Яркая...
   Святлана таксама кiнула гранату, пры дапамозе босай ножкi, i выдала:
   - Крышталiна!
   Наташа дала чаргу i прашыпела:
   - Я вам...
   Зоя запусцiла босымi пальцамi падарунак смерцi, прашыпеѓшы:
   - Песеньку....
   Аѓгустына паддала голай пяткай, што нясе смерць i прапiшчала:
   - Праспяваю...
   Наташка працягнула, агрэсiѓна напяваючы:
   - Пра....
   Зоя кiнула басенькай ножкай узры-пакет, раскiдаѓшы фашыстаѓ i пiскнула:
   - Роднага...
   Аѓгустына паддала голай пяткай звязку гранат, выдала:
   - Сталiна!
  Б'юцца дзяѓчынкi вельмi крута. Але супраць iх праѓзыходныя сiлы... I даводзiцца адыходзiць...
  Да 15 траѓня немцы i iх басаногая, гламурная раць яшчэ больш прасунулася i на ѓсход i на захад...
  16 траѓня натоѓп дзяѓчынак з рудымi i белымi валасамi ѓжо прарваѓся да Вiслы. А 17 траѓня ѓжо фарсiравала яе... А саюзнiкi да гэтага часу былi канчаткова выбiты з Германii i беглi за Рэйн кiне тэхнiку i палонных.
  Але хiба гiтлераѓцаѓ спынiць 18 траѓня дзяѓчынкi рушылi на Галандыю, вяртаючы страчаныя раней тэрыторыi.
  А да 20 траѓня на ѓсходзе гiтлераѓскiя басаногiя полчышчы прыгажунь ужо прарвалiся да Варшавы.
  Палякi падалi нiцма перад дзяѓчынкамi i цалавалi iх голыя, круглыя пяткi.
  Зрэшты, калi б усё абмяжоѓвалася толькi гэтым. Такiм прыгажуням босыя ножкi пацалаваць мабыць нават прыемна.
  I падэшвы ѓ дзяѓчын такiя, што да iх пыл амаль не прылiпае. Хлапчукi напрыклад iм цалуюць голыя ступнi з энтузiязмам. I жадаюць большага.
  Але ж гiтлераѓцы часам i катуюць жорстка!
  Аднак супраць фашыстаѓ ваявалi нават маленькiя дзецi. Хлопчыкi i дзяѓчынкi шпурлялi самаробныя выбух-пакеты па нямецкiх танках, самаходках, i пяхоце.
   Пiянеры ваявалi вельмi мужна. Яны ведалi, што абазначае фашысцкi палон.
   Дзяѓчынка Марынка, напрыклад, патрапiла ѓ лапы да фашыстаѓ. Ёй вышмаравалi босыя ножкi алеем i змясцiлi каля жароѓнi. Мовы полымя амаль лiзалi голыя, агрубелыя ад доѓгага хаднi басанож пяткi дзяѓчынкi. Катаванне працягвалася хвiлiн пятнаццаць, пакуль падэшвы не пакрылiся пухiрамi. Потым босыя ногi дзяѓчынкi адвязалi. I зноѓ задавалi пытаннi. Бiлi гумовымi шлангамi па голым целе.
   Затым прапускалi ток... Марынка была катавана да дзесяцi страт прытомнасцi падчас допыту. А потым ёй давалi адпачываць. Калi босыя ножкi злёгку паджывалi, то iх зноѓ мазалi маслам i зноѓ падносiлi жароѓню. Такое катаванне можна паѓтараць па шмат разоѓ. I токам мучыць, i гумовымi шлангамi сцябаць.
   Катавалi Марынка паѓгода. Пакуль яна ад катаванняѓ не аслепла i не пасiвела. Пасля чаго яе жыѓцом закапалi ѓ зямлю. Нават не сталi марнаваць кулю.
   Пiянера Васю, гiтлераѓцы сцябалi распаленым дротам па голым целе.
   Потым распаленымi палосамi жалеза прыпалiлi босыя пяткi. Хлопчык не вытрымаѓ гарлапанiѓ, але ѓсё роѓна не выдавала таварышаѓ.
   Гiтлераѓцы яго жыѓцом растварылi ѓ салянай кiслаце. А гэта жудасны боль.
   Такiя каты гэтыя фрыцы... Камсамолку катавалi прасам. Потым павесiлi на прэнг, паднiмалi i кiдалi ѓнiз. Затым, сталi палiць распаленым ломiкам. Шчыпцамi вырвалi грудзей. Потым распаленымi пасатыжамi лiтаральна адарвалi нос.
   Дзяѓчыну замучылi да смерцi... Зламалi ѓсе пальцы на руках i нагах. Iншую камсамолку Ганну пасадзiлi на кол. I калi яна памiрала, дык палiлi агнём паходняѓ.
   Карацей кажучы, фашысты здзекавалiся, як маглi i як хацелi. Мучылi ѓсiх i катавалi.
  21 траѓня калi пайшоѓ ужо другi месяц ужывання цуда-зброi, нямецкiя войскi амаль без бою ѓвайшлi ѓ Рым. Амерыканцы i ангельцы беглi, кiнуѓшы тэхнiку. Мясцовае насельнiцтва сустрэла гiтлераѓцаѓ з весялосцю.
  Сам Рымскi тата выйшаѓ сустракаць фашыстаѓ i лiтаральна стаѓ на каленi перад дзяѓчынкамi. I спачатку памыѓ тузiну самых прыгожых дзяѓчынак ножкi, а затым iх пацалаваѓ.
  22 траѓня немцы захапiлi i сталiцу Галандыi Амстэрдам. Але гэта ѓжо было з буйнымi баямi. Ваяѓнiцы нават панеслi ѓрон. У баях дзяѓчынкi ѓжывалi кланаваныя фаѓстпатроны i базукi вялiкай разбуральнай моцы.
  Пакуль саюзнiкi яшчэ мелi неба, але....
  23 траѓня ѓ бункеры кланавалi дзяѓчынак з зенiтнымi прыладамi... Гiтлер настойваѓ пабудаваць яшчэ пару клануючых ангараѓ з танкамi i самалётамi адначасова.
  Вольф Шцiрлiц гэта хлопчыка, зараз ужо бегаѓ басанож i ѓ шортах як яго сяброѓкi, i таксама стаѓ прымаць удзел у будаѓнiцтве аб'ектаѓ размнажэння.
  24 траѓня быѓ праведзены эксперымент з кланаваннем танк Е-50 якi быѓ больш-менш здавальняючым для вайскоѓцаѓ i галоѓнае хуткасным...
  А 25 траѓня быѓ кланаваны i першых Хе-162 разам з дзяѓчынай-пiлотам.
  Да гэтага часу немцы захапiлi назад i Кёнiгсберг i масу iншай тэрыторыi, у тым лiку i Брацiславу... Пала i сталiца Бельгii Брусель.
  Саюзнiкi неслi страты i адыходзiлi. Чэрчыль ужо сур'ёзна раiѓ пакiнуць Еѓропу i ратавацца на астравах.
  26 траѓня немцы ѓтварылi ѓ Бельгii чарговы кацёл. Чэрчыль звярнуѓся з прапановай да Гiтлера аб перамiр'i. Трумэн падтрымаѓ iнiцыятыву.
  Але вядома ж фюрар праiгнараваѓ гэта. Гiтлераѓцы вельмi моцныя. I становяцца з кожным днём усё мацней. 27 траѓня фашысты ѓвайшлi ѓ Неапаль, i адначасова прыступiлi да штурму Будапешта. Венгры ахвотна пераходзiлi на бок гiтлераѓцаѓ. 28 траѓня Будапешт быѓ узяты, i немцы сталi прасоѓвацца ѓ напрамку да савецкай мяжы.
  Баi вельмi жорсткiя i гераiзм савецкага войска каласальны.
  У СССР не так ужо i шмат казыроѓ. 29 траѓня гiтлераѓцы ѓжо на ѓсiх сiтавiнах падыходзiлi да Нёмана... Сталiн кiнуѓ у бой стратэгiчны рэзерв. I ѓ бiтву ѓступiлi танкi, у тым лiку i найноѓшыя IС-3. Супраць iх упершыню масава былi ѓжытыя кланаваныя Е-50.
  Нямецкiя машыны ѓзброiлiся найноѓшай гарматай 88-мiлiметраѓ 100 ЭЛ якiя прабiвалi савецкiя танкi з вялiкай дыстанцыi, у тым лiку i IС-3, хоць дадзены танк меѓ i нядрэнную лабавую абарону. I разбуралi савецкiя войскi.
  30 траѓня гiтлераѓцы прарвалi да Нёмана, а ѓначы ѓступiлi на савецкую тэрыторыю.
  Зноѓ гiтлераѓцы ѓ Расii... 31 траѓня паѓ Беласток, i фрыцы з басаногай камандай дзяѓчынак з пунсовымi саскамi ѓварвалiся ѓ Гародню... Баi такiя крывавыя...
  1 чэрвеня немцы ѓзялi Пярэмышлi i ѓступiлi заадно i Галiцыю. Фашысты рухалiся i па Румынii. Мясцовыя войскi здавалiся практычныя без бою. Кароль Мiхей паспяшаѓся аб'явiць капiтуляцыю перад Трэцiм Рэйхам, каб выратаваць Румынiю ад знiшчэння.
  2 чэрвеня гiтлераѓцы ѓвайшлi ѓ Бухарэст. Кароль Мiхей упаѓ нiцма, i цалаваѓ прыгожым дзяѓчатам босыя, точаныя, загарэлыя ножкi. Чмокаѓ з вялiкiм энтузiязмам.
  Адначасова немцы ѓзялi i Брэст, а 3 чэрвеня захапiлi i Баранавiчы.
  Такiм чынам сiтуацыя вельмi абвастрылася. Сталiн быѓ у шаленстве, але спынiць гiтлераѓцаѓ было няма чым.
  У СССР спешна фармавалiся рэзервы... 4 чэрвеня немцы на поѓднi ѓжо ѓвайшлi ѓ Сiцылiю. А 5 чэрвеня адначасова ѓступiлi ѓ Мiнск i Парыж... Так усё змянiлася, а Чырвонае войска зноѓ у катлах. I як фашыстаѓ спынiць. А яны ѓсё напаѓзаюць i напаѓзаюць. I атачаюць савецкiя сiлы i разбураюць iх.
  З Мiнска спрабавалi вырвацца рэшткi савецкiх палкоѓ. У тым лiку i вельмi прыгожыя дзяѓчаты.
  Ад яны ѓ адных толькi трусiках, загарэлыя, басаногi iдуць на прарыѓ.
   Бягуць сабе, i робяць адзiночныя стрэлы, бо трэба берагчы патроны.
   А гiтлераѓцы абрынулi на iх лiтаральна цэлы вал агню. Але дзяѓчыны нездарма толькi ѓ адных, тоненькiх трусiках. Кулi iх, такiм чынам, не бяруць. I яны iмчацца, будучы абсалютна непаражальнымi. А босыя ножкi, таксама выдатна абараняюць дзяѓчат у баi.
   Наташа стрэлiла, збiла фашыста i зароѓ:
   - Сталiн з намi!
   Зоя таксама пальнула, кiнула босай нагой асколак бутэлькi. Звалiла двух фрыцаѓ i вякнула:
   - Сталiн жыве ѓ маiм сэрцы!
   Аѓгустына таксама пальнула, i выдала з апломбам:
   - У iмя Русi!
   I паказала мову. I фашыста звалiла.
   Святлана цвiкоѓнула, патрапiла ѓ гiтлераѓца, i прачырыкала:
   - У iмя камунiзму!
   Чацвёрка басаногiх, у адных толькi тоненькiх трусiках дзяѓчынак, iмчалася праз пазiцыi фашыстаѓ. Адзення ѓ ваяѓнiц амаль не было. Толькi трусiкi розных колераѓ: чорныя, белыя, чырвоныя, сiнiя.
   I гэта таксама магiя, якая адводзiць кулi i аскепкi. Паспрабуй такiх дзяѓчынак ты голымi рукамi вазьмi! Яны проста прыгажунi самага вышэйшага класа!
   А грудзi, якiя. Соску нiбы клубнiцы. I вельмi панадлiвая. Наогул дзяѓчыны такiя прыгожыя, i амаль голыя.
   Наташка, страляючы, уявiла сябе на аѓкцыёне рабынь. Як з яе здымаюць покрыва за покрывам. Аголяюць моцнае, мускулiстае, дзявочае цела. А яна так i стаiць сабе, ганарлiва расправiѓшы плечы, падняѓшы галаву, дэманструючы, што ёй зусiм не сорамна. Яна ж дзяѓчына самага вышэйшага класа. На досвiтку сiл, i не старэючая.
   Калi жанчына ходзiць басанож, яна маладзее, i вечна застаецца юнай. Галоѓнае гэта мiнiмум адзення, i пастаянны сэкс з мужчынам. Дакладней з мужчынамi рознымi i пажадана маладымi. Каб самiм маладзець.
   Наташа ѓявiла сябе голай на рабскiм гандлi, i адчула ѓзбуджэнне. Быццам яе мацаюць пакупнiкi, i залазяць рукамi ѓ самыя адчувальныя месцы. Як гэта, мусiць, выдатна быць рабыняй. Але ѓ гарэме не весяла. Мужчын няма, адны еѓнухi. А жадаецца шмат i з рознымi.
   Эх, бедныя жанчыны гарэма. Як вам не павезла з мужчынамi. Колькi вам можна пакутаваць ад устрымання! А Наташка не хацелася стрымлiваць iнстынкты акулы.
   Дзяѓчына стрэлiла ѓ фашыста i вякнула:
   - Я тэрмiнатар!
   Пальнула i Зоя, прачырыкаѓшы:
   - А я ваяѓнiца класа супер!
   Аѓгусцiна ѓзяла i збiла трох фашыстаѓ i прачырыкала:
   - Сталiн быѓ з намi!
   Святлана лупанула. Разбiла чатырох фашыстаѓ i пiскнула:
   - Сталiн ёсць з намi!
   Наташа збiла некалькiх наймiтаѓ Трэцяга рэйха, кiнула босай ножкай камень i пiскнула:
   - Сталiн заѓсёды будзе сярод нас!
   Зоя выскалiлiся i паказала мову, пiскнуѓшы:
   - За велiч Расii!
   Аѓгустына шпурнула босымi пальцамi асколак шыбы, распарола фашысту горла i пiскнула:
   - За новы наш славянскi Род!
   I разрагаталася...
   Святлана пальнула па гiтлераѓцам, зрэзала некалькi байцоѓ i выдала:
   - За святую Русь!
   Наташа цвiганула па фашыстам. Паддала голай пяткай гранату, якую запусцiлi па ёй гiтлераѓцы. Раскiдала дакладным пападаннем фрыцаѓ i вякнула:
   - За Сварога!
   Пасля чаго выскалiла тварык, у якой столькi грацыi i лютасьцi пантэры.
   Зоя ѓзяла i запусцiла босымi пальцамi ног iржавы цвiк. Прабiла вочы гiтлераѓскаму афiцэру, i прачырыкала:
   - За Белага Бога!
   Аѓгусцiна ѓзяла i паддала голы пятак выбухны пакет. Раскiдала нiбы аскепкi шкла фрыцаѓ, i пiскнула:
   - За новы рускi парадак!
   Святлана ѓзяла i босымi пальцамi ножак шпурнула, забойнае, прабiла фрыцаѓ i раѓнула:
   - За Рускi дом!
   Чацвёрка дзяѓчынак бiлася адчайна, i вельмi агрэсiѓна бiлася. Немцы i iх наймiты адступалi. Аддалялiся перад дзяѓчынкамi. Куды ѓжо фашыстам супраць Чырвонай армii.
   Памятаюць фрыцы Сталiнград. Як iх там пакалашмацiлi дзяѓчынкi. Таксама ж ваявалi босымi i бiкiнi. Гэта самае эфектыѓнае адзенне. Нiхто дзяѓчат не спынiць, калi яны напаѓголыя. I босымi ножкамi кiдаюць прэзенты разбурэння.
   Наташка кiнула босымi пальцамi абломак керамiкi. Праламала чэрап нямецкаму генералу, i праспявала:
   - У Iмя Матухне-Русi!
   Зоя ѓзяла i кiнула босымi пальцамi асколак, прабiла фашыста i крыкнула:
   - Ды за мой дом!
   Аѓгусцiна запусцiла, з босы ногi дыск. Зрэзала шасцярых гiтлераѓцаѓ i пiскнула:
   - За Сталiна!
   Святлана таксама паддала новы пасаж, збiла фрыцаѓ i пiскнула:
   - За новы свет!
  Бiтвы разгарнулiся з новай сiлай... 6 i 7 чэрвеня 1945 гады немцы працягвалi наступаць ва ѓсiх кiрунках. 8 чысла быѓ узяты Кiшынёѓ, а большая частка Францыi ѓжо захоплена цалкам.
  Немцы прасавалi Чырвоную армiю i войскi саюзнiкаѓ па ѓсiх напрамках.
   Цяпер экiпаж Герды, прасоѓваѓся ѓ напрамку Магiлёва. Да горада засталося кiламетраѓ дзесяць. Але супрацiѓ Чырвонай армii ѓсё нарастае. У бой iдуць новыя савецкiя танкi Т-44, з больш магутнымi гарматамi 100-мiлiметраѓ i тоѓшчы браней. Праѓда, такiх машын пакуль мала.
   Шарлота нацiснуѓшы босай ножкай на кнопку джойсцiка, прабiла ѓ савецкага танка прама на стыку браню. Дакладна ѓразiла машыну Чырвонай армii, нягледзячы на яе лепшую абарону ѓ параѓнаннi з Т-34.
   Рудая чартоѓка хiхiкнула i заѓважыла:
   - Мы ёсць наймацнейшае войска!
   Крысцiна заѓважыла з ухмылкай:
   - I будзем мацнейшыя за ѓсiх!
   I таксама нацiснула босымi пальцамi ножкi на кнопкi джойсцiка. Уразiла савецкую машыну. Яна вельмi трапная дзяѓчынка. Крысцiна ѓспомнiла, як здзяйсняла подзвiгi. Як займалася каханнем з шахам Iрана. Ды гэта вельмi выдатна!
   I ваяѓнiца пралепятала:
   - За вялiкую Германiю!
   Магда гэтая бландынка з залатымi валасамi, стрэлiла па савецкiх войсках i выказалася:
   - За святую перамогу!
   Дзяѓчына, ведучы агонь, з прыкрасцю падумала. Вось выпусцiлi немцы свой шанец падчас першай сусветнай вайны. А чаму сарвалi план наступу на Парыж i перакiнулi тры карпусы ва Усходнюю Прусiю? Можна было часова ахвяраваць тэрыторыяй на ѓсходзе, затое ѓзяць Парыж i вырашыць самым радыкальным чынам праблему Францыi.
   Але гэтага не было зроблена. Ды i наогул не варта было аб'яѓляць вайну Расii. Напэѓна б Мiкалай Другi не вырашыѓся б на вайну з такiм моцным супернiкам як Нямеччына. I навошта было ваяваць на два франты? Можна, было i па Расii ѓдарыць, iгнаруючы Францыю i Бельгiю.
   Ды i наогул вынiкала, падумала Магда, напасцi на Расею, калi тая была скаваная вайной з Японiяй. У гэтым выпадку Мiкалай Другi мог i аказацца без падтрымкi, Брытанii i Францыi. Яго б прасавалi i аѓстрыйцы, i туркi, i iтальянцы, i Нямеччына з Японiяй.
   Раздушылi б папросту Расiю. I нiчога б яна не зрабiла.
   Замест гэтага Германiя атрымала вайну на два фронты, супраць мацнейшых дзяржаѓ. У тым лiку i Японii, ЗША i Iталii.
   Так што Вiльгельм аблiчыѓся. Гiтлер апынуѓся больш дальнабачным, замiрыѓшыся з СССР i якi разграмiѓ Францыю.
   Але немцы падчас першай сусветнай вайны апынулiся зацiснутыя, памiж молатам i кавадлам. Цар Мiкалай Другi ѓ цэлым няѓдачнiк. Але яго iмперыя была вялiкая, у тры разы пераѓзыходзячы нямецкую насельнiцтвам. I супрацьстаяць рускiм аказалася вельмi цяжка.
   Маючы больш сiл, царская Расiя ѓяѓляла амаль палову сухапутных сiл Антанты. I была асуджаная на перамогу. Калi б не ваенны пераварот, якi здарыѓся ѓ Пецярбургу, то наѓрад цi Германiя змагла б ацалець. Але здарылася страшнае для рускiх - упала манархiя. Пайшоѓ памазанец Божы. I стала вельмi дрэнна!
   А для немцаѓ палёгку, зрэшты, усё роѓна Нямеччына прайграла.
   ЗША ѓступiлi ѓ вайну i аказалiся вельмi моцныя. I галоѓнае танкi. Яны лiтаральна задушылi сваёй сталёвай масай немцаѓ.
   Прыкрая параза. Прычым, як нi круцi, магчыма, капiтуляцыя была i лепшым выхадам. Нямеччына страцiла ѓсiх сваiх саюзнiкаѓ, яе прасавалi танкамi. Нiякiх рэальных шанцаѓ на перамогу не было.
   Ды i бальшавiцкая Расея суцэль магла адкрыць другi фронт на ѓсходзе.
   Ва ѓсякiм разе, рашэнне капiтуляваць было цяжкiм, але змушаным.
   Магда ѓспомнiлася, як яе лупцавалi, за тое, што пацягнула кавалачак хлеба ѓ сталовай. Дзяѓчынка тады прызналася i атрымала крыху менш бiзуноѓ. I змагла знесцi пакаранне моѓчкi. Не расплакалася i не застагнала. Хаця, калi б'юць па голай спiне гэта балюча.
   Герда стрэлiла, прабiла савецкi танк i рыкнула:
   - Народжаныя непераможнымi!
   Шарлота з гэтым пагадзiлася:
   -Нiхто нас не спынiць!
   Крысцiна агрызнулася i вякнула:
   - Нiколi ѓ свеце!
   Магда аглушальна пiскнула:
   - I на тым свеце - таксама!
   Чацвёрка ваяѓнiц выйшла з акружэння. Трохi пабадзялася па балотах, i весела спявала;
   Афарбаваѓся месяц барвою,
   Дзе хвалi шумелi ля скал.
   "Паедзем, красуня, катацца,
   Даѓно я цябе чакаѓ".
  
   "Я еду з табою ахвотна,
   Я хвалi марскiя кахаю.
   Дай ветразi поѓную волю,
   Сама ж я сяду да руля".
  
   "Ты кiруеш у адкрытае мора,
   Дзе з бурай не зладзiцца нам.
   У такое шалёнае надвор'е
   Нельга давярацца хвалям".
  
   "Нельга? Чаму ж, дарагi мой?
   А ѓ мiнулым, мiнулым лёсе,
   Ты памятаеш, здраднiк падступны,
   Як я давяралася табе?"
  
   Афарбаваѓся месяц барвою,
   Дзе хвалi шумелi ля скал.
   "Паедзем, красуня, катацца,
   Даѓно я цябе чакаѓ".
   Дзяѓчына праспявалi i самi сабе папляскалi. Аѓгустына заѓважыла, усмiхаючыся краем рота:
   - Ды мы фашыстам выдатна далечы. Бой быѓ слаѓны i для многiх апошнi!
   Наташка хiхiкнула:
   - Ты проста як Маѓгi!
   Аѓгустына выскалiлiся i пагадзiлася:
   - Маѓглi быѓ супер!
   Зоя заѓважыла з аскалам зубоѓ:
   - Нам трэба прыдумаць спосаб як перамагчы праѓзыходныя сiлы Вермахта!
   Святлана прапанавала:
   - Якiм-небудзь звышмагутным газам!
   Аѓгустына праспявала, шлёпаючы босымi ножкамi па лужынах:
   - Газы, газы, газы, газы! Усiх ворагаѓ прыкончым адразу!
   Наташа на гэта прапанавала:
   - Давайце што-небудзь iншае праспяем!
   I дзяѓчаты сiнхронна заспявалi;
   Афарбаваѓся месяц барвою,
   Дзе хвалi шумелi ля скал.
   "Паедзем, красуня, катацца,
   Даѓно я цябе чакаѓ".
  
   "Я еду з табою ахвотна,
   Я хвалi марскiя кахаю.
   Дай ветразi поѓную волю,
   Сама ж я сяду да руля".
  
   "Ты кiруеш у адкрытае мора,
   Дзе з бурай не зладзiцца нам.
   У такое шалёнае надвор'е
   Нельга давярацца хвалям".
  
   "Нельга? Чаму ж, дарагi мой?
   А ѓ мiнулым, мiнулым лёсе,
   Ты памятаеш, здраднiк падступны,
   Як я давяралася табе?"
  
   Афарбаваѓся месяц барвою,
   Дзе хвалi шумелi ля скал.
   "Паедзем, красуня, катацца,
   Даѓно я цябе чакаѓ".
  . РАЗДЗЕЛ Љ 4.
   Дзяѓчыны скончылi песню i закруцiлiся ѓ сальта. У iх жа маса iдзе ѓ светлых галоѓках. Тры бландынкi i рудая. Класныя дзяѓчаты.
   Аѓгусцiна ѓ час бегу прыгадала, як яна гуляла ѓ бiльярд. Зразумела не грошы. А так у яе на той момант нiчога не было, то дзяѓчына паставiла на мiнэт, супраць пяцi рублёѓ. I выйграла першую партыю. Прычым, гуляла басанож, што выдатна дапамагала. Потым згуляла з вядомым злодзеем яшчэ адну партыю.
   I зноѓ выйграла. Пасля яшчэ партыю з падваеннем ставак. Дзяѓчына была вельмi спрытнай. А крымiнальны аѓтарытэт аказаѓся да таго ж п'яным. У канчатковым вынiку ён дастаѓ пiсталет i пачаѓ страляць. Аѓгусцiна прыхапiѓшы выйграныя грошы, схавалася, мiльгаючы босымi пяткамi. Ды гэтыя мужчыны такiя нервовыя. Можа, сапраѓды з iмi не гуляць, а заняткамi каханнем здабываць бабкi?
   Аѓгусцiна нядрэнна магла б жыць у Маскве, але дзяѓчына пасля калонii рвалася на фронт. Ёй хацелася бiцца. Акрамя таго яе вабiла да подзвiгаѓ. Стаць гераiняй - гэта так выдатна!
   У карцiшкi на грошы таксама трэба ѓмець гуляць. Аѓгусцiну неяк надзьмулi жулiкi, i прыйшлося iм лiзаць. Ну добра, можна ѓявiць сабе, што гэта мёд i табе самой хочацца, каб было не так брыдка. А вось перадком папрацаваць, дык гэта наогул адно задавальненне для тэмпераментнай рудай д'яблыцы. Яна з любым мужчынам дасягала аргазму. Так што ѓ Маскве яна здабывала грошы лёгка i для сябе прыемна.
   Шкада, але вайна ѓносiла свае карэктывы. Аѓгусцiна нават выкарыстоѓвала свае чары ѓ разведцы. I спакушала ѓсё мужчын запар. I любiла iх памучыць. Асаблiва тых, хто маладзейшы. Падабалася гэта д'ябла. Зрэшты, нягледзячы на мноства ѓзнагарод - дзяѓчаты ѓсё яшчэ хадзiлi ѓ капiтанах, i толькi Наташа стала маёрам.
  А баi працягвалiся... 9 чэрвеня, немцы падышлi да Адэсы... Пачаѓся штурм басаногiмi дзяѓчынкамi гэтай крэпасцi.... А 10 чэрвеня германскiя i клонавыя войскi выйшлi на поѓдзень Францыi канчаткова завяршыѓшы акружэнне саюзных войскаѓ на кантыненце.
  А 11 чэрвеня гiтлераѓцы ѓжо правалiся басаногiм бегам дзяѓчынак i танкаѓ-клонаѓ да Смаленска, i гэта крута.
  Цяпер ужо i Сталiн тросся ад страху i прапаноѓваѓ Гiтлеру свету любой цаной.
  Дзяѓчынак-тэрмiнатараѓ не спынiць.
  Сiтуацыю пагоршыла ѓступленне Швецыi ѓ вайну. Гэтая краiна таксама хацела тэрытарыяльных набыткаѓ ад Расii. I ѓспомнiлi ранейшыя войны, асаблiва Карла Дванаццатага. Таксама значныя падзеi старажытных часоѓ. I шведскiя дывiзii з'явiлiся на фронце, i рушылi на Петразаводск, i на Ленiнград з поѓначы. Прут фiнска-шведскiя i нямецкiя з iншаземцамi войска. I не спынiцца кажа iм.
   Прыгожыя дзяѓчыны шведкi, ляцяць на самалётах. Грынгета i Гертруда, дзве Г, ваююць у пары. Яны вельмi адважныя дзяѓчынкi. I прыгожыя. Ляцяць сабе на МЕ-262, набытых у немцаѓ рэактыѓных знiшчальнiках. Як звычайна прынята ѓ дзяѓчынак у адным бiкiнi i басанож.
   Нямецкая машына вельмi магутная ѓзбраеннем. У яе сем авiягармат. Адна 37-мiлiметровая, i шэсць 30-мiлiметровых. Супраць iмчацца савецкiя знiшчальнiкi ЯК-11. Крыху слабейшае ѓзбраеннем: 37-мiлiметровая авiягармата i дзве 23-мiлiметровыя авiягарматы. Гэта значыць, сiлы вельмi нават няроѓныя.
   Грынгета страляе з авiягармат. Пападае ѓ савецкi знiшчальнiк i пiшчыць:
   - Вось гэта наш вышэйшы пiлатаж!
   Гертруда таксама збiвае з першага заходу сваю машыну i пiшчыць:
   - За Карла дванаццатага!
   Сапраѓды чартоѓцы-бландынцы вельмi прыкра, што Швецыя прайграла вайну Расii. Пры Iване Грозным, шведы змаглi ѓзяць Нарву, i некалькi рускiх мястэчкаѓ на ѓзбярэжжа. Але затым Расiя пры Фядоце першым свае страчаныя ѓ лiвонскай вайне землi адваявала. Праѓда гэтаму садзейнiчала, што Польшча змагалася на баку Расii.
   Але потым шведы падчас кiравання Шуйскага змаглi заваяваць рускiя гарады. Затым i ѓзяць Ноѓгарад. Аблажылi Пскоѓ. Але без поспеху.
   Далей была вайна Расii i Польшчы. Пад шумок шведы захапiлi большую частку Прыбалтыкi i Рыгу. Да гэтага былi заваяваны землi ѓ Еѓропе.
   Швецыя стала сусветнай дзяржавай. Дасягнула свайго максiмуму.
   Але вось у Расii прыйшоѓ да ѓлады Пётр Першы i стаѓ паднiмаць вялiкую iмперыю. Супраць Швецыi выступiлi Польшча, Саксонiя, Данiя i зразумела, Расiя. Сiлы няроѓныя.
   Але Карл Дванаццаты ѓ шаснаццаць гадоѓ, змог разграмiць з ходу Данiю, а потым пад Нарвай атакаваѓ праѓзыходныя сiлы Расii i атрымаѓ выдатную перамогу.
   Але Пятра Першага не зламалi няѓдачы. Ён сабраѓ новыя сiлы, i перайшоѓ у наступ, карыстаючыся тым, што Карл Дванаццаты ваяваѓ з Польшчай.
   Але шведы пакарылi Польшчу. I падыход рускiх войскаѓ не дапамог. Пётр Першы быѓ нават готаѓ на мiр, вяртаючы шведам, заваяваныя рускiмi мястэчкi i Нарву.
   Але Карл Дванаццаты быѓ настроены рашуча. Аднак Пятру Першаму ѓдалося пераламаць ход вайны. Згуляла сваю ролю, што народ Польшчы i ђкраiны не падтрымаѓ Карла Дванаццатага. Пад Палтавай шведы пацярпелi канчатковае паражэнне. Як такое атрымалася? Рускiя змаглi выматаць шведаѓ, умацаваѓшыся за рэдутамi. А потым усё вырашыла забойчая контратака.
   Негатыѓную ролю адыграла i раненне Карла Дванаццатага перад бiтвай.
   Пасля Нарвы Расiя захапiла поѓнасцю iнiцыятыву. I змагла перамагчы шведаѓ нават на моры. Што вельмi i вельмi прыкра.
   Карл Дванаццаты загiнуѓ, пры аблозе нарвежскай крэпасцi. I вайна неѓзабаве скончылася фактычным разгромам шведаѓ. Праѓда Пётр Першы пагадзiѓся пад цiскам еѓрапейскiх краiн аформiць свае тэрытарыяльныя набыццi як набыццё. Швецыя страцiла вельмi шмат тэрыторыi, у тым лiку i ѓ Эѓропе. А ѓжо пры Аляксандры першым, была рускiмi заваяваная i Фiнляндыя.
   Вядома, Швецыi крыѓдна i жадаюць адпомсцiць. Сiтуацыя накалiлася, асаблiва пасля перамогi нацыстаѓ на выбарах у парламент. I вайна зараз для шведаѓ з гiстарычнымi паралелямi.
   Гертруда атакуе савецкую машыну i спявае:
   - Жыѓ быѓ Антон чацвёрты...
   Грынгета ссякае знiшчальнiк ЯК-9 i раве:
   - Ён слаѓны быѓ кароль....
   Гертруда збiла расейца i праспявала:
   - Вiно кахаѓ да чорта.
   Грынгета спрабуе зайсцi на савецкую машыну i вые:
   - Што трэск бываѓ часам!
   Гертруда праспявала:
   - Цiлi бом! Цiлi бом!
   I дзяѓчына высунула ружовы язык.
   Дзяѓчаты аказалiся вясёлымi... Яны змагалiся з вялiкiм захапленнем. Бiлiся нiбы арлiцы. I не адступалi, нiколi.
   Грынгета басанож бегла па снезе. I была такой завадной дзяѓчынкай. I ѓспамiнала аб сваiх подзвiгах. Як яны босыя i ѓ бiкiнi палявалi за белым мядзведзем. Што было вельмi цiкава.
   Напаѓголыя дзяѓчаты стралялi па дзiкiм зверы з лука. Пападалi, i прымушалi раѓцi звяругу.
   Потым уцякалi, мiльгаючы чырвоным ад холаду дзявочым пяткам. Прыгожыя былi дзяѓчынкi. Амаль голыя, але вельмi смелыя. I палявалi сабе, будучы бясстрашнымi.
   Потым калi паранены мядзведзь памёр, дзяѓчынкi засмажылi яго мяса i ѓладкавалi гулянку. Гэта было так здорава. Дзяѓчаты купалiся ѓ палонцы i абсыпалi адзiн аднаго снегам. Потым бегалi мокрыя па гурбах. Усё гэта так цудоѓна, i крута.
   Гертруда i Грынгета цяпер палявалi на савецкiх лётчыкаѓ. Яны памяталi галоѓнае правiла: трэба абавязкова ваяваць амаль голымi i босымi, i тады дзяѓчыну не саб'юць. Такую сiлу ваяѓнiцам дае калi яны амаль без адзення. Вось чаму ѓ сярэднiя вякi нiхто не заваяваѓ увесь свет?
   Бо недаацэньвалi сiлу босых, жаночых ног. А дзяѓчаты басанож вельмi нават крутыя i моцныя! Калi ѓ дзяѓчынкi няма абутку, яе голая падэшва атрымлiвае энергiю зямлi.
   Вось гэта каласальная сiла ѓ ваяѓнiц.
   Гертруда збiла савецкi самалёт i прачырыкала:
   - Басанож дзяѓчынкам страмчэй!
   Грынгета таксама лупанула па рускiх, i пiскнула:
   - Абутак дзяѓчатам не патрэбны!
   I праводзiла поглядам палаючы, расiйскi знiшчальнiк, якi падае ѓнiз.
   Падумала аб тым, як выдатна бегаць босымi, i па гурбах, i па пустынi. Падэшва дзявочых ножак становiцца вельмi пругкай i трывалай, i пры гэтым не трэскаецца. Так што не варта зважаць на праблемы. У Расii ѓвогуле зiмы суровыя, i прыемна будзе пабегаць па снезе. Яна ж дзяѓчына самага вышэйшага пасажу.
   А да чаго хупавая i непаѓторна выдатная босая, дзявочая нага на гурбе? А пальчыкi, а ступня, а ѓсё гэта разам узятае? Як выдатна, калi точаныя ножкi iдуць па белай паверхнi, а самi загарэлыя. А валасы ѓ дзяѓчат светленькiя, яны такiя класныя бландынкi.
   I любяць калi мужчыны цалуюць iх у голую пятку.
   Грынгета збiвае чарговую савецкую машыну i прачырыкала:
   - Слава Айчыне, Слава!
   Гертруда разбiла расiйскi знiшчальнiк i выдала:
   - Карл Вялiкi з намi!
   Дзяѓчыны проста выдатныя, i ѓ iх столькi непаѓторнай прыгажосцi. Ад такiх дзяѓчынак i на самай справе звар'яцець можна. А iх цела, такое мускулiстае i прыемнае.
   Грынгета вельмi любiла, калi яе гладзiлi мужчыны. Гэта так прыемна ёй было. А скура ѓ яе гладкая, пругкая, нiбы глянцаваная. Вось гэта дзеѓка.
   I падабаецца масаж.
   Вось зараз яна збiла расейскi самалёт i зароѓ:
   - Я нiбы мядзведзiца!
   I паказала мову!
   Гертруда зноѓ стрэлiла i прачырыкала:
   - Мы тыгрыцы!
   I дзяѓчаты ва ѓнiсон здзейснiлi мёртвыя завесы. Яны ѓвогуле такiя класныя ваяѓнiцы. У iх поѓны азарт i трыумф волi. А скура такая загарэлая, нiбы бронзавая.
   Ваяѓнiцы паспелi паваяваць у Афрыцы i пяхоце. Што вельмi добра для бландынак. I яны сталi такiя прыгожыя i смуглыя.
   Гертруда праспявала:
   - Натуральная бландынка! Мускулiстая спiнка!
   Грынгета пацвердзiла:
   - Усiх перамагаю пагалоѓна!
  I баi працягваюцца.... 13 лiпеня стала яшчэ больш крытычна, немцы абышлi Смаленск. У iх каласальныя сiлы...
  I сiлы вельмi не роѓныя. I няроѓнасць з кожным днём усё расце. 14 лiпеня стала яшчэ горш, немцы ѓзялi Жытомiр i падышлi да Кiева, упала i Рыга.
  Сiтуацыя i зусiм крытычная.
   Савецкiя ваяѓнiцы змагаюцца за Вязьму, якую практычна са ѓсiх бакоѓ атачылi фашысты. I б'юцца гераiчна.
   Наташка зрэшты, шпурляючы босай нагой гранату, пiскнула:
   - Перамогi нам не абмiнуць!
   Зоя таксама дала чаргу. Запусцiла босай ножкай гранату. Збiла фашыстаѓ i пiскнула:
   - Двум смерцям не бываць!
   Дала чаргу i Аѓгусцiна. Рудая чартоѓка падкiнула гранату босай ножкай i прачырыкала:
   - Будучы век будзе наш!
   Пальнула чаргой i Святлана. Абклала кучу фрыцаѓ, i прабiла:
   - Мы народжаныя з новым стагоддзем!
   I паказала мову!
   Дзяѓчыны вельмi iмпазантныя. Яны вельмi нават прыгожыя, i загарэлыя, тры бландынкi i рудая, з сухой i рэльефнай мускулатурай.
   Якiя добрыя дзяѓчынкi...
   Наташа падумала, страляючы, раз Бiблiя не слова Божае, то рускiм патрэбна iншая, больш дасканалая рэлiгiя. Каб узрастаць у духу i праѓдзе!
   А што можа быць лепш, веры ѓ ѓсявышняга Роду!
  I дзяѓчына гарлапанiла складаючы;
  Дзяѓчына ѓспомнiла, як уначы пры дапамозе босых пальцаѓ ножак запiсала сабе ѓ дзённiк; Бог Род - Бог-прабацька, першапачатковая стваральная сiла, творца светабудовы, якi iснуе па-за часам i прасторы. Ён спарадзiѓ увесь Сусвет. Усё iснае ѓ гэтым свеце ёсць яго стварэнне, з яго тое, што адбылося i ѓ iм нязменна знаходзiцца. Ён ёсць першапачатковая прычына ѓсяго iснага. Род з'яѓляецца персанiфiкацыяй разнастайнасцi багоѓ i продкаѓ у адзiнстве праяѓленым. Усеадзiны бог Род праяѓлены ѓ шматаблiчных сiлах светабудовы - ён адзiны i множны адначасова. Ён i прашчур наш, i бог Усявышнi. Бог Род таксама з'яѓляецца ѓвасабленнем роднаснай сувязi, не толькi генетычнай, але i духоѓнай. Так, Род выступае як захавальнiк роднаснай сувязi. Бог Род уяѓляе сабой яднанне двух супрацьлегласцяѓ, выявай светлай якога з'яѓляецца Белабог. Усявышнi, якi ѓяѓляе сабой сiлы святла i стваральнай энергii, пранiкальнай i ажыѓляе ѓсё iснае, а цёмная выява Роду - Чарнабог, бог царства цемры i разбуральных сiл прыроды, якiя з'яѓляюцца не ѓвасабленнем сiл зла, а неабходным дзеяннем ачышчэння, якiя папярэднiчаюць новы акт стварэння светабудовы.
   Наташка кiнула босай ножкай выбух пакет. Раскiдала фашыстаѓ i працягнула ѓспамiны аб напiсаным.
   Славянскi бог Род шанаваѓся нашымi продкамi спрадвеку. Аб адзiным богу, ушанаваным славянамi, пiсалi многiя летапiсцы старажытнасцi. Так, нямецкi хранiст Гельмольд у сваiх "Славянскiх хронiках" таксама згадвае аб вераваннях славян у адзiнага бога. То i быѓ Род Усявышнi, заступнiк усёй светабудовы, а ѓсе багi ѓ разнастайнасцi ёсць толькi праявы адзiнай боскай сутнасцi ѓ розных аспектах.
   Наташа кiѓнула галавой. Дала чаргу па фашыстах. I зноѓ босымi пальчыкамi ножак запусцiла апорнае гiтлераѓцам смерць.
   Як з'явiѓся бог Род? Паводле мiфалогii, першапачаткова Род знаходзiѓся ѓсярэдзiне сусветнага яйка - увасабленнi касмiчнага светабудовы. Створанае сусветнае быццё складаецца з трох светаѓ: Праѓ - свет светлых багоѓ, месцазнаходжанне дзяцей бога Рода, Ява - зямны матэрыяльны праяѓлены свет, Навь - падземнае царства цемры, нябачны свет беззгуртаваных духаѓ. Светы гэтыя не iснуюць у падзеле, усё ѓ адзiнстве знаходзiцца, так i светы гэтыя праймаюць адзiн аднаго.
   Аѓгусцiна цвiкоѓнула па фашыстах... Дала чаргу i прачырыкала:
   - Славяцца няхай рускiя Багi!
   Дыханнем сваiм бог Род заклiкаѓ багiню кахання Ладу - на зямлi яѓленую як мацi Сва, лятаючую па свеце птушку i веснiцу волi першапачатковага бога Рода.
   Зоя таксама лупанула па гiтлераѓцам i праспявала:
   - У iмя Багоѓ камунiзму!
   Яго памагатыя: багiнi Макош, Доля i Нядоля - прахi лёсаѓ, доля ѓ жыццi чалавеку па добрых справах i заслугах Доля адмярае, а па эгаiстычных i няправедных учынках - Нядоля.
   Святлана таксама секла чаргой. Звалiла фашыстаѓ i прачырыкала:
   - Хай будзе вечнае святло ва ѓсiм свеце!
   Наташка працягнула ѓспамiны. Дакладней тое, што яна начыркала. Пры гэтым дзяѓчына цвiчыла фрыцаѓ i iх наймiтаѓ.
   Яна ж такая непасрэдная.
   Першы сын Рода, Сварог1, якi працягнуѓ вялiкi акт тварэння светабудовы. Для ѓпарадкавання першапачатковай прасторы бог Род стварыѓ яго, у боскай кузнi якога была створана сiстэма светабудовы, устаноѓлены законы светапарадку, прытрымлiваючыся якiм усё iснае знаходзiцца ѓ трох мiрах.
   Таксама прыгажуня лупанула Аѓгусцiна i выкасiла фашыстаѓ. Многiх зрэзала, i перакасiла. Прычым вельмi пасьпяхова. Такая вось дзяѓчынка-тэрмiнатар.
   I таксама сёе-тое напiсала, пры дапамозе босых пальчыкаѓ ножак. Яна Аѓгусцiна вельмi прыгожая дзяѓчына, i любiла сэкс. Ёй хацелася яго ѓсё больш i больш. I энергiяй зарадзiцца.
   Багiнямi-творцамi, Рожанiцамi, апроч Макошы, з'яѓляюцца таксама: Лада, якая сутнасць бацькоѓкi ѓсiх светлых багоѓ-Сварожычаѓ i людзей; i Лёля, якая спарадзiла беЗцелавых духаѓ.
   Дзяѓчаты запомнiлi гэта i адначасова ваявалi з фашыстамi. Яны старалiся ѓтрымаць Вязьму, ад якой да Масквы зусiм недалёка. А разам з iмi б'юцца i пiянеры.
   Хлопчыкi i дзяѓчынкi ѓ чырвоных гальштуках страляюць па гiтлераѓцах, i шпурляюць у iх выбуховыя пакеты.
   Вось пара дзяѓчынак паклала звязку гранат у самаробную катапульту. I запусцiла ѓ фашыстаѓ.
   Хлопчык i дзяѓчынкi худыя, з бруднымi, босымi ножкамi, пакрытымi ранкамi i ѓдарамi. Але з усмешкамi, i гатовыя, бiцца з праѓзыходным ворагам. I пiянеры не саступяць. Яны ж дзецi Сталiна i Ленiна. Абодва слаѓныя арлы ѓжо памерлi, але справа iх жыве.
   Калi немцы выдыхлiся, i наступiла часова зацiшша, Наташка пры дапамозе босых пальцаѓ ног стала запiсваць сабе ѓ дзённiк працяг новай веры. Дакладней веры не новай, а дахрысцiянскай, славянскай.
   Бог Род сутнасць старэйшы наймудрэйшы настаѓнiк багоѓ, якiя i вершаць справы ѓ мiрах Правi, Явi i Навi. Усе яго дзецi, унукi, праѓнукi - па сутнасцi, праявы яго боскай сутнасцi, пэѓных якасцей быцця. Так, усе багi рускага ведычнага пантэона ёсць розныя праявы бога Рода, бо ён i ёсць усё iснае. Усё знаходзiцца ѓ iм i неаддзельна ад яго.
   Сiмвалiчнымi выявамi бога Рода з'яѓляюцца i сусветнае дрэва - Дуб, i руна Белабога, i камень Алатыр. А ѓ сучаснай абярэгавай творчасцi сiмвал Рода прадстаѓлены як чатырохпрамянёвая зорка, з загнутымi круглявымi канцамi прамянёѓ, якая верцiцца пасалону (па гадзiннiкавай стрэлцы) - праява мужчынскай энергii Рода-творцы, процiсалонь - жаночай. Мужчынскiм аблiччам бога Рода, праявай яго актыѓнай энергii з'яѓляецца бог Сварог, а жаночым аблiччам з'яѓляецца багiня Лада. Аднак важна не забываць, што сам бог Род перавышае ѓсякага аблiчча i выявы. Так, немагчыма ѓявiць малюнак, бога Рода адлюстроѓвае, бо вокам яго ѓбачыць немагчыма, спасцiгнуць сутнасць Сусветнага творцы можна толькi сэрцам.
   Наташка тут босымi пальцамi ног стварыла сiмвал.
   Бог не мае формы. Тое, нiкiм не створанае велiч, якое не мае нi пачатку, нi канца, - гэта бог, якi i ёсць чыстая Свядомасць. Толькi гэта i трэба славiць, пачытаць, гэтаму малiцца, бо толькi яно сутнасць усё iснае Аѓгусцiна тут таксама дапiсала, выкарыстоѓваючы сваю босую, вельмi панадлiвую ножку ѓ дзённiк.
   Звернецеся унутраным позiркам у глыбiнi сваёй свядомасцi i ѓбачыце светлую, чыстую сутнасць першапачатковага тварэння - гэта i ёсць велiчная стваральная сiла - бог Род.
   Атрыбутамi бога Рода з'яѓляюцца: птушка (качка цi гусь), яйка (як увасабленне космасу), дрэва (Дуб), камень Алатыр (знак непахiснасцi i тварэннi).
   Святлана агалiла грудзi з клубнiчным саском i таксама пры дапамозе точаных пальчыкаѓ ног вывела сваё.
   Малiтва - гэта нейкая сукупнасьць слоѓ, МАЛВя якiя, чалавек, якi звяртаецца да бажаства, шануе яго i ѓзносiць яму славу. Не пакланяецца i не просiць, а менавiта выказвае павагу, як сын бацьку. Вымаѓляючы малiтву, мы ствараем асаблiвыя гукавыя вiбрацыi, сонастраиваясь з якiмi, мы пранiкаемся той магутнай боскай энергiяй, да якой звяртаемся. Тым не менш, пачытаць бога зусiм неабавязкова словамi, дастаткова звярнуцца ѓ глыбiнi сваёй свядомасцi, бо менавiта там i знаходзiцца боская сiла, але для гэтага неабходна ѓмець валодаць сваiм розумам, бо працэс гэты павiнен быць усвядомленым i кiраваным.
   Зоя гэтая дзяѓчына з залатымi валасамi, лагiчна заѓважыла:
   - Усё павiнна быць кiраваны!
   I сама голай, загарэлай ножкай дапiсала. Калi хтосьцi не здольны малiцца Богу без формы, няхай молiцца форме - гэта прывядзе да абмежаваных вынiкаѓ, тады як зварот да бога па-за разумовымi канцэпцыямi адносна яго формы i вобразу прыводзiць да бясконцага асалоды. Пры малiтве асноѓнае, што неабходна выкарыстоѓваць, - гэта мудрасць, самакантроль i ѓспрыманне вышэйшага "Я" ва ѓсiх iстотах.
   Наташка, цярэбячы босымi пальцамi ног, свой лалавы сасок поѓных грудзей, пагадзiлася.
   Iснуюць розныя варыянты малiтваѓ багам. Можна стварыць сваю малiтву-зварот, галоѓнае, каб гэта было ад душы, са шчырым каханнем i намерамi дабра.
   Iмёнамi рознымi ѓшаноѓваюць Усявышняга бога-прабацьку светабудовы. Адлюструем некаторыя з iх:
   1. Вечны (па сутнасцi, той, якi знаходзiцца вечна);
   2. Усеблагi (балазе прыносiць дзецям сваiм ва ѓсiх мiрах);
   3. Усебог (бог багоѓ);
   4. Усявышнi (бацька ѓсiх Багоѓ);
   5. Уседзяржыцель (падтрымлiвае ѓсю сусвет, iм створаную);
   6. Усялiкi (усё iснае ѓ Сусвеце праяѓлена аблiччамi яго);
   7. Усебацька, або Прабацька (бацька ѓсяму iснаму);
   8. Усясутны (якi знаходзiцца ва ѓсiм, што iснуе);
   9. Першапачатковы (ён выток светабудовы, пачатак усiх пачаткаѓ);
   10. Неспасцiжны (ён той, каго нi розумам, нi пачуццямi зразумець немагчыма).
   Так цi iнакш, лiчыцца, што наймацнейшыя гукавыя вiбрацыi ствараюць мантры, якiя вымаѓляюцца на старажытнаведычным святым мове санскрыце. Мантра (санскр. मन्त्र ) - ад слова "манас" ("розум") i "тра" ("ачышчэнне").
   Аѓгусцiна з гэтым пагадзiлася:
   - Вось менавiта варта стаць чысцей!
   Вымаѓленне мантр прыводзiць у рэзананс з вышэйшай боскай энергiяй, але для таго неабходна таксама правiльна прамаѓляць iх.
   Святлана з дзiкай i ашалелай лютасцю выгукнула:
   - Слава рускiм Багам!
   I босымi пальцамi ног вывела.
   Унiверсальнай мантрай, якая ѓвасабляе ђсявышняга бога-прародзiча, з'яѓляецца мантра "ОМ". Гэтай мантрай мы шануем сiлы сусьветнага тварэньня, прыводзiм сьвядомасьць у стан яднаньня з усiм iсным, праяѓленым у Сусьвеце сiламi бога-творцы Роду.
   Басаногiя дзяѓчыны працягвалi, весцi дзённiк i запiсваць сваю новую i старую веру.
   Наташка пальцамi голай нагi акрэслiла;
   Iмя бога Рода з'яѓляецца коранем мноства слоѓ рускай мовы, як то: РАДЗIМА, ПРЫРОДА, ПАРОДА, РАДня, сваякi, БАЦЬКI, НАРОД. зроду (зроду, адроду), роднiк, нарадзiць, зародак, родны. урадлiвасць, Радословная, ураджай, нараджэнне, радзiмы, жыта (таксама адбылося ад слова "нарадзiць"), валацуга (згодна са слоѓнiкам цяпер ужываецца ѓ лаянкавым значэннi, аднак першапачаткова гэтае слова азначала дзяцей, нашчадства, пакаленне), вырадак (ад слова "вырадзiць" (тое ж, што i нарадзiць), таксама лiчыцца, што негатыѓная афарбоѓка слова набыло пазней, але зыходны сэнс быѓ укладзены такi : гэта той, хто "у Роду", iнакш кажучы, першароднае дзiця) i г. д. Таксама ѓсе словы, з кораня "род" якiя выйшлi, але зведалi трансфармацыю ѓ часе i ѓ сувязi з дыферэнцыяцыяй моѓ розных народаѓ, могуць крыху адрознiвацца, з прычыны чаргавання ѓ коранi зычных i галосных лiтар. Дарэчы, на санскрыце слова "rod-as" мае значэнне "неба i зямля ѓ адзiнстве".
   Аѓгусцiна босымi ножкамi таксама накiдала ѓ дзённiк, вельмi мудрыя думкi.
   Наогул рудая ваяѓнiца была рэдкай прыгажуняй.
   Ушанаванне той Свядомасцi, якая сутнасць
   крынiца часовага дзялення на
   дасведчанага, веданне i вядомае,
   назiральнiка, назiранне i назiранае,
   Прывiтанне таму акiяну асалоды, якое
   ёсць жыццё ва ѓсiх iстотах, чыё шчасце адбываецца
   з пырсак гэтага бязмернага акiяна
   Святлана таксама накiдала тэкст, выкарыстоѓваючы свае вельмi прыгожыя i загарэлы, точаныя i моцныя ножкi.
   Бландынка-тэрмiнатар была ѓ татальным удары.
   Бог Род, у сутнасцi, ёсць адзiнае вечнае ззяючае цэлае, яго святло нiколi не спыняѓся, гэта першапачатковае беспадстаѓнае прытомнасць, бясконцае, чыстае i непадзельнае, якое выявiла касмiчную прастору з закладзеным у iм патэнцыялам усiх формаѓ жыцця, якiя ѓзнiкаюць у абмежаванай iндывiдуальнай свядомасцi, як бы аддзяленым ад крынiцы, i ѓ той жа час, нязменна якi знаходзiцца ѓ iм. Працэс стварэння Сусвету адбываецца сiлай стваральнай думкi, уласцiвай касмiчнай свядомасцi. Гэтай Сусветнай сiлай думкi ствараецца ѓсё iснае ѓ свеце, у розных формах праявы. Так, свядомасць само стварае сябе як прадмет усведамлення i становiцца ѓсведамляе ѓ выглядзе iндывiдуальных душ з абмежаванымi свядомасцямi, якiя iдэнтыфiкуюць сябе асобна ад адзiнага цэлага - крынiцы быцця.
   Якая выявiлася здольнасць да адрознiвання, якая сфармавалася дваiстасць успрымання прыводзiць да ѓзнiкнення беЗканцовых формаѓ, якiя пастаянна з'яѓляюцца i знiкаюць. Так першапачаткова Сусветнай свядомасцю былi створаны пяць элементаѓ матэрыяльнага свету - яны, па сутнасцi, з'яѓляюцца семем, з якога расце дрэва свету. Усе гэтыя элементы ѓ розных камбiнацыях ствараюць шматстайны свет формаѓ, але яны сутнасць праявы сiлы Адзiнай касмiчнай свядомасцi, а не асобныя праявы быцця. Жаданне да пазнання самога сябе пацягнула да дзеяння сiлу стваральнай думкi, якая стварыла ѓсе бясконцыя светы Сусвету. Гэты Сусвет iснуе ѓ богу як яго iдэя.
   Ды папiсала Святлана i вельмi нават слаѓна.
   I Зоя басаногая дзяѓчына ѓ адных тоненькiх трусiках зрабiла накiд.
   Са сваiмi i арыгiнальнымi думкамi. А якiя ѓ яе грудзей. Такiя залацiста-
   Алiѓкавыя, i пышныя, нiбы дынькi. I дзяѓчына таксама пiша сабе.
   У першапачатковым прычынным акiяне, цемры апраметнай, iнэртнай прасторы, узнiкла iскра жыватворчая - то бог Род, дух вярхоѓны, Параматма (санскр. परमात्मा ), якi змяшчае ѓ сабе ѓвесь светабудову, якi сiлай думкi спарадзiѓ Сусвет. Паводле старажытных ведычных пiсанняѓ, у першапачатковым касмiчным Розуме паѓстаѓ намер адчуць гук, i ён спарадзiѓ прастору, эфiр, з дапамогай якога гук можа распаѓсюдзiцца; калi ѓ яго з'явiлася намер адчуць дотык, - паѓстала паветра; жаданне бачыць спрыяла праяве агню, крынiцы святла; а намер адчуць смак прывёѓ да зьяѓленьня вады; жаданне адчуць пах выявiла зямлю, якая валодае гэтай якасцю. Так, толькi ад жадання, першаснага намеру, адбылося тварэнне.
   Паданнi аб тым, як з'явiѓся наш мiр
   Якiя былi першапачатковыя творы бога-прабацькi?
   Сонца яѓлена было з аблiчча Рода нябеснага,
   Прабацька i Праайца.
   Месяц ясны - з грудзей яго.
   Зоркi частыя - з вачэй яго светлых.
   Зоры светлыя - з броѓ яго.
   Ночы цёмныя - ды з дум ягоных.
   Вятры буйныя - з дыхання.
   Дождж i снег, i град - са слёзы яго.
   Громам з маланкай - голас стаѓ яго
   I дзяѓчаты заснулi, каб на наступны дзень зноѓ ваяваць.
  . РАЗДЗЕЛ Љ 5
  16 лiпеня 1945 г. праходзiла экстранае пасяджэнне ДКА на чале са Сталiным. Чагосьцi новага прапанаваць генэралы не маглi, ды i маршалы таксама.
  Фронт абвальваѓся i прыбывалi ѓсё новыя i новыя дзяѓчаты на фронт.
  Толькi Берыя сёе-тое змог паведамiць:
  - Гэта адмысловая машына ёсць у гiтлераѓцаѓ, яна клануе байцоѓ, i размножвае iх!
  Сталiн рашуча заявiѓ:
  - Варта знiшчыць гэтую машыну!
  Берыя пакiваѓ голай:
  - Яна глыбока пад зямлёй, i бомбамi не дастаць. Акрамя таго iх ужо тры цi нават чатыры. Нам з iмi не зладзiцца.
  Сталiн спытаѓ з ухмылкай:
  - Так... У iх ёсць тое, што клануе матэрыю?
  Берыя кiѓнуѓ:
  - Падобна ёсць таварыш Сталiн. Хаця гэта i быццам бы немагчыма. Але ёсць факты i на фронт прыбываюць усе новыя i новыя салдаты Вермахта. I гэта вельмi прыгожыя i моцныя дзяѓчаты.
  Жукаѓ прапанаваѓ:
  - Можа, паспрабуем прарвацца да Берлiна?
  Вярхоѓны галоѓнакамандуючы адмахнуѓся:
  - Не нясi трызнення! Якiя яшчэ ёсць iдэi?
  Канструктар Якаѓлеѓ адказаѓ з уздыхам:
  - У нас няма стратэгiчнай авiяцыi. I яе трэба фарсiраванымi тэмпамi распрацаваць!
  Сталiн пакiваѓ галавой:
  - Пакуль вы яе распрацоѓваць будзеце немцы возьмуць Маскву! Не лепшая гэта iдэя!
  Молатаѓ прапанаваѓ:
  - Трэба хутчэй пакiнуць сталiцу таварыш Сталiн. У Куйбышаве ёсць для нас база.
  Сталiн згодна кiѓнуѓ:
  - Я вядома ж разумею, што без мяне гэта ѓжо не тая будзе вайна. I зразумела пакiну сталiцу!
  Ракасоѓскi прапанаваѓ:
  - Трэба прызваць у войска дзяцей з васьмi гадоѓ! Гэта будзе нашмат лепш!
  Сталiн пакiваѓ галавой:
  - Хутчэй гэта будзе смешна!
  Маршал Васiлеѓскi прапанаваѓ:
  - Трэба, будаваць умацаваннi пад Масквой!
  Сталiн раѓнуѓ:
  - I без цябе будуем! Нават дзяцей з дзiцячага сада падрадзiлi на гэта!
  Узнясенскi па-фiласофску заѓважыѓ:
  - Як казаѓ Мiхась Батвiннiк: у дрэнным становiшчы - усе хады дрэнныя!
  Маршал Ракасоѓскi хiхiкнуѓ:
  - Ды дрэнныя! Дык можа Батвiннiка паклiкаць для парады!
  Сталiн буркнуѓ:
  - Я акружаны iдыётамi!
  Жукаѓ дзёрзка заѓважыѓ:
  - Якi поп, такi i прыход!
  Вярхоѓны рыкнуѓ з лютасцю:
  - Ты псiх ... Я цябе павешу!
  Жукаѓ хiхiкнуѓ i адзначыѓ:
  - Невядома каго яшчэ першым павесяць! I цябе могуць дзяѓчаты прымусiць цалаваць свае босыя пяткi.
  Сталiн супакоiѓся i заѓважыѓ:
  - Вось чаму вам так падабацца, здавацца ѓ палон. Вы хочаце цалаваць нямецкiм дзяѓчатам iх босыя ножкi? Вы хочаце цалаваць iх голыя i круглыя пятачкi.
  Маршал Васiлеѓскi шчыра адказаѓ:
  - Цалаваць пятачкi? У прыгожых дзяѓчат прыемна!
  Сталiн цяжка ѓздыхнуѓ i адказаѓ:
  - Бачу ѓ вас няма разумных iдэй. Толькi будзеце цi лухту несцi, цi прапаноѓваць нерэальнае.
  Жукаѓ адзначыѓ:
  - Танк IС-3 нядрэнна абаронены ѓ лоб, акрамя нiзу корпуса. Можа, быць зрабiць нiз корпуса з вялiкiм нахiлам i тоѓшчы?
  Сталiн хiхiкнуѓ:
  - Ну так! Гэта якраз Узнясенскаму! Толькi вось як супраць гранат што кiдаюць дзяѓчынкi босымi ножкамi ратавацца!
  Берыя сур'ёзна заѓважыѓ:
  - У мяне ёсць iдэя вялiкi!
  Вярхоѓны галоѓнакамандуючы кiѓнуѓ:
  - Кажы! Калi толькi гэта не трызненне!
  Берыя сур'ёзна заявiѓ:
  - Што, калi параiцца з Вольфам Месiнгам?
   Сталiн энергiчна кiѓнуѓ галавой:
  - Гэта вядома не панацэя, але можаце выклiкаць гэтага празорца! Можа, нешта ды начаруе!
  Берыя зароѓ:
  - У цёмным лесе ведзьмакi,
  Ткуць кафтан для Сатаны!
  Там Iванка царэвiч
  Вяртаецца з вайны!
  Сталiн энергiчна кiѓнуѓ галавой:
  - Ты Лаѓрэнцiй чалавек - смешны! Таму я цябе да гэтага часу не расстраляѓ!
  Берыя з уздыхам адказаѓ:
  - Калi наканавана вышэйшымi сiламi быць расстраляным, то гэта вышэй за волю Сталiна!
  17 лiпеня паѓ Кiеѓ, i немцы перасеклi Дняпро. Адначасова фашысты захапiлi i сталiцу Грэцыi, захоплiваючы Балканы. Гiтлера падобна з яго басаногай камандай дзяѓчынак так проста не спынiць.
  Дакладней дзяѓчынкi атакуюць i iх усё больш.... 18 лiпеня немцы i iх полчышчы прарвалiся да Вязьмы. I атачылi горад.
  Сiтуацыя пад Масквой ускладнiлася. На поѓначы былi ѓзятыя Талiн i Нарва, фашысты падыходзiлi да Ленiнграда. 19 лiпеня капiтуляваѓ рэшткi войскаѓ саюзнiкаѓ у Францыi - немцы абвясцiлi аб перамозе на Захадзе.
  Цяпер Гiтлер збiраѓся iсцi ѓ Афрыку. I абвясцiѓ ультыматум Франка. Цi ён прапусцiць фашысцкiя войскi, да Гiбралтара, цi яго акупуюць. А войскаѓ у Гiтлераѓцаѓ хапае.
  20 чэрвеня нямецкiя войскi на поѓднi ѓступiлi ѓ Крым, i падышлi да Ленiнграда на поѓначы.
  Гiтлер радаваѓся ѓсё больш, за яго ѓсё атрымлiвалася i першыя два месяцы ѓжывання новай зброi проста пышныя.
  21 чэрвеня пачаѓся штурм Ленiнграда. Дзяѓчаты басаногай аравай як паперлi.
  I яны пры гэтым перасоѓвалiся невялiкiмi групамi i кароткiмi перабежкамi, шмат i трапна страляючы ѓ супернiка.
  Дзяѓчынкi дзейнiчалi адчайна, i паводзiлi сябе хорта. I такi скажам прама крутыя ваяѓнiцы.
  Сярод штурмуючы Ленiнград аказалiся i танкi Е-50 кланаванага разлiву. А гэта сур'ёзна.
  Iдуць жорсткiя баi i ѓ iншых месцах, вельмi нават крывавыя i жорсткiя.
  Немцы гоняць у бiтву не толькi клонаѓ-дзевак, але i палонныя каланiяльныя войскi.
   Далей Наташа, бачачы, як нi iх насядаюць iншаземныя рацi, i асаблiва шмат чарнаскурых i арабаѓ прапанавала праспяваць:
  - Давайце дзяѓчаты песню!
  Святлана пагадзiлася:
  - Народную песню!
  I ѓсе чатыры ваяѓнiцы хорам засьпявалi;
  Славiцца Расiйская зямля,
  Свет кiруе камунiзм...
  Золатам абсыпаныя палi
  Памкнемся прама ѓверх, не ѓнiз!
  
  Для Радзiмы гараць у нас сэрцы,
  Мы дзяѓчаты - няма светабудовы прыгажэйшай...
  З ворагамi будзем бiцца да канца,
  Уваскрэсне ѓ Раднаверстве вера наша!
  
  Мацней за ѓсiх на свеце чырвоных Русь,
  Яна як сонца ѓ светабудове свецiць...
  Ты за яе змагайся i не трусь,
  Няхай будуць у славе дарослыя i дзецi!
  
  Расiя найвялiкшая з краiн,
  Калi Айчынай кiруе Сталiн...
  Такая доля савецкiм людзям дадзены,
  Каб былi гэтыя вiцязi са сталi!
  
  У Айчыне любы зараз герой,
  Здольны зрабiць Радзiму прыгажэйшай...
  У iмя нашай мацi святой,
  Бязмежна рускаму боку Расii!
  
  Мы зробiм любога хто тыран,
  Не будзе дыктатуры над краiнаю...
  Няхай скорацца мiльёны краiн,
  I фюрара рагатага ѓроем!
  
  Хай валадарыць апантаны цмок,
  Ён думае, здольны спалiць Расiю...
  Але чакае нацыстаѓ лютых разгром,
  Паколькi вiцязь ведай, цалкам усёмагутны!
  
  Мы не саступiм фрыцам нiколi,
  Не адолеюць рускiх i кiтайцы...
  Над намi свецiць яркая зорка,
  На Вялiкдзень фарбуем кулiчы i яйкi!
  
  Дамагчыся можна шмат чаго байцы,
  Такога, што i страмчэй не бывае...
  Ганарыцца намi ганарлiвыя бацькi,
  Паколькi якi будуецца месца ѓ раi!
  
  Босыя дзеѓкi iмчацца па снезе,
  Яны не ведаю страху i папроку...
  Я камсамолка босая бягу,
  Паколькi няма перашкод, i няма тэрмiна!
  
  Так не саступiм дзеѓкi нiколi,
  Не схiлiм галаву пад сякерамi...
  Калi прыйдзе ѓ Айчыну бяда,
  Затопчам яе босымi нагамi!
  
  Любiце сёстры дзеда Iльiча,
  I Сталiна як Iсуса шануйце...
  Не трэба секчы байцы з пляча,
  Калi трэба проста басанож бяжыце!
  
  
  Мы дзяѓчаты вялiкая арда,
  Змагацца каханы i не адступаем...
  Хоць часам хадзiць брыдкая гаворка,
  Перамога будзе ѓ прамянiстым траѓнi!
  
  I камунiзм павер з марай прыйдзе,
  I на Зямлi не будзе ѓлады грошай...
  Лёсу мы выстаѓляем грубы рахунак,
  Без рознага гвалту i ляноты!
  
  Карацей да зорак хутка паляцiм,
  I над сусветам рускi сцяг узнiмем...
  Расправiѓ крылы, чырвоны херувiм,
  У Iмя Рода - Госпада Расii!
  Дзяѓчыны са знакамiтай чацвёркi выходзiлi з Вязьмы. Рабiлi гэта ѓначы, неѓзаметку i па-пластунску.
  Наташа, прапаѓзаючы на жываце, заѓважыла:
  - Эх, вось думаеш сабе, цi каштавала столькi часу ваяваць, каб потым прайграваць!
  Зоя ѓпарта заявiла:
  - Вядома, паражэнне абяцае вялiкiя беды! Але гэта толькi адлюстраванне будучай перамогi!
  Аѓгусцiна капрызна заявiла:
  - Вось i рускiя багi нам не занадта дапамагаюць! Хоць так жадаецца перамагчы, i дабрацца да вышэйшых вышынь!
  Наташа ѓсмiхнулася:
  - Гэта як да неба?
  Аѓгустына хiхiкнула i падмiргнула:
  - Можа i да нябёсаѓ!
  Рудая д'ялiца пачала тлумачыць:
  - Iснуюць розныя мiры ѓ млечным шляху. Калi чалавек, дакладней яго цела памiрае, то душа пакiдае плоць. Але пераносiцца ѓ iншы свет. Той, хто служыць Расii - становiцца царом. Хто быѓ ворагам Расii, будзе рабом цi калекам. Усе чын па чыне!
  Святлана ѓсклiкнула:
  - Слава Расii!
  Наташа хiхiкнула i прыклала пальчык да пунсовых вуснаѓ:
  - Цiшэй! А то могуць быць праблемы!
  Зоя прачырыкала:
  - У ваяѓнiц няма праблем! Нас ведаюць фашысты! I трымцяць!
  Пасля чаго дзяѓчына запусцiла босымi пальчыкамi ножак асколак шкла. Фашыст упаѓ з перарэзаным горлам.
  Златавалосая прыгажуня пiснула:
  - Нiхто нас не зможа ѓтаймаваць!
  Наташка пагадзiлася:
  - Так, што нiхто!
  I паказала сваю мову!
  Аѓгустына таксама запусцiла босымi пальцамi ног чарговы асколак i прапiшчала:
  - У будучы век, мы прыйдзем з разгорнутымi сцягамi!
  А гiтлеравец ад паразы шклом проста здох.
  Наогул адразу вiдаць - дзяѓчынкi агрэсiѓныя, сэксуальныя. Тры бландынкi i рудая. I зразумела амаль голыя i ѓ бiкiнi. А такiя цудоѓныя дзяѓчаты.
  А яшчэ любяць праспяваць! Але пакуль не месцу i часу.
  Святлана ѓзяла i прабуркавала:
  - Слава Вялiкай Расii ѓ вайне з Вермахтам!
  Наташа хiхiкнула, i паказала мову. Запусцiла лязо дыска, якое прайшлося па горле гiтлераѓцаѓ. Прымусiла iх выцячы крывёй, i адкiнуць капыты.
  Бландынка-тэрмiнатар выказалася:
  - За новы парадак у свеце!
  Златавалосая Зоя ѓдакладнiла:
  - За новы савецкi парадак!
  I падмiргнула сяброѓкам. Маѓляѓ так i так... Будзем перамагаць фрыцаѓ i iх наймiтаѓ. I няхай пруць iх танкi серыi Е. Нават газатурбiнныя Чырвонай армii не страшныя.
  Аѓгусцiна ѓзяла i прачырыкала:
  - Сэрца каханне захавае!
  Святлана дадала, таксама кiдком босай нагi прыкончыѓшы фашыста:
  - А птушка ѓдачы зноѓ прыляцiць!
  Наташка хiхiкнула i адказала:
  - Так што фашысты не занадта маюць поспех! Я ѓ гэтым упэѓнена!
  Дзяѓчына прыгадала, як пiянеры ваявалi з гiтлераѓцамi. Стралялi з вiнтовак па пяхоце, кiдалiся пад танкi. Наогул бiлiся як сапраѓдныя героi. I пакiдалi пасля сябе курганы трупаѓ. Гiтлераѓцы нiчога не маглi з гэтым зрабiць.
  Вось адзiн хлопчык, са звязкам гранат, спынiѓ грозны монстар Е-100, ахвяраваѓшы ѓласным жыццём, дзеля савецкай Радзiмы.
  Ад дзiцяцi засталiся толькi босыя ножкi. Шкада хлопчыка. Наташа сама, нягледзячы на абарону бiкiнi, атрымала асколак у пятку. Што вельмi непрыемна. Але дзяѓчына хутка аднавiлася. I не засталося i шнара. Хаця вядома, бегчы было непрыемна. Наогул яны такiя загартаваныя сцервы. У бiкiнi ваююць у маразы, i не паддаюцца! Дзяѓчынкi мабыць найвышэйшай спробы!
  Наташка зноѓ шпурнула босымi пальцамi ног лязо брытвы, парэзала горла нямецкаму афiцэру.
  I праарала:
  - За Русь i СССР!
  Ваяѓнiцы разумелi, што абяцалi сваёй Радзiме. I як яны змагалiся за Русь.
  Зоя праверашчала:
  - Рускi мядзведзь мае вельмi кiпцюрыстыя лапы!
  Аѓгусцiна цалкам аѓтарытэтна вымавiла:
  - I парве ѓсiх ворагаѓ Айчыны!
  Святлана ѓзяла i загарлапанiла:
  -СССР не зламаць!
  Наташа гэта пацвердзiла, кiнуѓшы босымi пальцамi ног востры асколак. Уразiла фашыста i пiскнула:
  - Расею не паставiць на каленi!
  Зоя таксама стрэлiла. Звалiла гiтлераѓца i прачырыкала:
  - Будзе поѓны апломб!
  Рудая д'ябла Аѓгусцiна, узяла i голай пяткай шпурнула гранату, раскiдала фашыстаѓ, i пiскнула:
  - Даеш новы парадак!
  Святлана кiнула босымi ножкамi абломак штык-нажа. Упiлiся, вастрыё ѓ горла фашысту. Той i загнуѓся. Выпусцiѓ фантанчык крывi.
  Бландынка-тэрмiнатар пiскнула:
  - Будуць перамены ѓ лепшы бок! Адкiнем фашыстаѓ ад Масквы!
  Зоя ѓсклiкнула на ѓсё горла:
  - Няхай жыве Сталiн! Якi памёр, але ягоная справа жыве!
  Святлана чырыкнула, запусцiѓшы босай нагой гранату:
  - Сталiн жыве ѓ нашым сэрцы!
  I засмяецца!
  Дала чаргу i Наташа... Скасiла фашыстаѓ i пiскнула:
  - Ленiн жывейшы за ѓсiх жывых!
   I таксама стала весцi агонь на паражэнне. Фашысцкi танк перавярнуѓся. Зляцеѓ каток, перадаѓшы шыi тром гiтлераѓцам.
  Дзяѓчынкi скаляцца, i паказваюць мовы. Яны наогул можна сказаць цудоѓныя, на ѓсе дзвесце адсоткаѓ!
  Наташа ѓзялi i раѓнула:
  - Слава вечнаму камунiзму!
  Зоя энергiчна пацвердзiла:
  - Ленiн застаецца ѓ нашым сэрцы!
  Святлана бразнула:
  - Назаѓжды i навечна!
   23 чэрвеня фашысты нечакана ѓзялi i памянялi планы.
  Вайна часова зацiхла. Немцы акружылi Ленiнград, заняѓшы пазiцыi восенi сорак першага года. I амаль узялi Калiнiн. Пал i Арол. Але Гiтлер чамусьцi вырашыѓ, што важней iсцi на поѓдзень. I гiтлераѓцы праводзiлi перагрупоѓку сiл.
  Дзяѓчыны крыху адпачылi, пагулялi ѓ карты.
  Потым зноѓ баi...
   Пасля чаго дзяѓчынкi як урэжуць па гiтлераѓцам, з усiх аѓтаматаѓ. I возьмуць i босымi ножкамi запусцяць забойныя i смяротныя гранаты. Вось i выбiты гiтлераѓцы. Цэлыя шэрагi фашыстаѓ скошаны, i разарваная маса целаѓ. I не саступяць прыгажунi Калiнiн. Бiтва ѓсё нарастае!
  I нягледзячы на стральбу i патокi крывi, Наташа змагла напiсаць, сваёй спрытнай наженькай:
   У паѓночнай традыцыi славянскiх народаѓ невядомы якiя святы, асобна прысвечаныя Богу Сварогу. Яго шануюць на святах разам з астатнiмi Багамi. Бо - Ён вярхоѓнае бажаство славян, прысутнiчае ѓ кожнай з'яве. Аднак, у звычаях цяперашнiх раднавераѓ, Сварогу прысвячаецца 14 лiстапада. Тым часам кахаюць палiць вогнiшчы, абмывацца чыстай вадой - шанавалiся гэтыя дзве стыхii ѓ гонар Бога. У яго гонар уладкоѓваюцца слаѓленнi, успамiнаюцца яго слаѓныя воiнскiя подзвiгi i запаведзi.
  Пасля чаго дзяѓчынкi сталi весцi агонь яшчэ больш трапна i дакладна. I фашысцкая атака - захлынулася.
  Гiтлераѓцы рушылi ѓ кiрунку Варонежа Яны iмкнулiся зайсцi ѓ тыл савецкiм войскам, якiя змагаюцца на Украiне. Фашысты выкарыстоѓвалi свае магутныя танкi i глыбока прарывалiся.
  У палоне аказалася Вольга Грамыка. Ваяѓнiца-камсамолка, была аглушаная выбухной хваляй i звязана фашыстамi.
  Гiтлераѓцы замкнулi дзяѓчыну ѓ падвале. Амаль дагала распранулi, i ѓставiлi босыя ногi ѓ калодку. Так прыйшлося Вользе ляжаць, голай спiной на камянях, i слухаць пiск пацукоѓ. Хоць ужо i канец чэрвень, але наляцеѓ вецер з поѓначы, i калi ѓ адных толькi трусiках, то па начах холадна.
  Вольгу не спяшалiся вадзiць на допыты. Яе проста трымалi адну ѓ падвале, скаваную, i не кармiлi. Давалi толькi ваду, ды яшчэ салёную. Пратрымалi тыдзень.
  Пасля чаго ѓ камеру ѓварвалiся фашысты, i пацягнулi схуднелую камсамолку на допыт.
  Спачатку збiлi бiзунамi. Нанеслi больш за дзвесце ѓдараѓ. Потым вышмаравалi падэшвы босых ног алеем i паднеслi да iх жароѓню. Вольга старалася не стагнаць, але боль была невыноснай. Але дзяѓчына, усё роѓна трымалася, i пракусiла сабе губу да крывi. Яе запалы жывот дарэшты правалiѓся ад напругi, а скаваныя рукi тузалiся.
  Яе падсмажылi падэшвы, потым, зноѓ катавалi. Прыкруцiлi правады да грота Венеры i мовы, пунсовым саскам. Прапусцiлi ток з разрадамi. Па целе дзяѓчыны праходзiлi разрады. I яны лiтаральна рвалi яе цела. Пагражалiся лопнуць мышцы.
  Вольга некалькi разоѓ губляла прытомнасць. Яе аблiвалi ледзяной вадой. Прыводзiлi ѓ сябе i зноѓ катавалi.
  Затым дзяѓчына прыходзiла ѓ сябе ѓ падвале. I мерзла, па яе целе поѓзалi макрыцы i павукi, а таксама рознага роду жукi. Прабягалi пацукi. Дзяѓчыну жорстка катавалi два тыднi. Потым фашысты так яе голую i павялi на кару.
  Але замест банальнай шыбенiцы, узялi, збудавалi вогнiшча. I проста на агнi ѓзялi i вельмi павольна сталi палiць дзяѓчынку.
  Народ бачыѓ, што дзяѓчына змучана катаваннямi, уся ѓ ранках, сiняках, збiтая i абпаленая.
  Але ѓ яе знайшлася мужнасць не толькi не закрычаць ад невыноснага болю вогнiшча, але нават заспяваць;
   Краiна парад - лепш не знайсцi,
   У ёй кожны сыты, працы хопiць усiм!
   Хоць нам на ѓсiх не больш за дваццаць,
   Але разумеем мноства праблем!
  
   Быць пiянерам права - нялёгка,
   Ты павiнен смелым быць, розуму - палата!
   Страляць у мэту трапна да д'ябла малако,
   За промах чакае суровая адплата!
  
   Калi фашыст, махаючы сякерай,
   Прыйшоѓ, каб зьнiшчыць маю Расею!
   Ён хоча завалодаць людзей дабром,
   Каб слёзы зямлю рускiх абросiлi!
  
   То юны воiн адразу рагатку ѓзяѓ,
   Ён разумее, Гiтлер - гэта сволач!
   I хоць фашыстаѓ шмат нiбы вал,
   Iх пераб'ем, няхай будзе Божа ѓ дапамогу!
  
   Дастаць хлапчуку трэба аѓтамат,
   Яго ѓ супостата адбярэш ты!
   Цяпер выкiнем у смерцi вадаспад,
   Застануцца ад гадаѓ толькi мошчы!
  
   А для мяне вялiкi Сталiн Бог,
   Ён падарыѓ надзею на неѓмiручасць!
   Наш Ленiн сваiм iмем назваѓ,
   Той горад, стойкасць душ вядома верце!
  
   Быць пiянерам гэта значыць жыць,
   Страляць у фашыстаѓ, трапна з засады!
   I не перапынiць лёсу-Палада нiтку,
   Хоць умець хлапчукi ѓ бiтве рады!
  
   Для нас не стане нечым дарагiм,
   Камфорт, спакой i мары да абеду!
   А праца што сталася паклiканнем маiм,
   Нельга валiць працу на суседа!
  
   Войны i вытворчасць - гэта ѓсё,
   Аб'яднаем у адзiнства Сталiнады!
   I каб надышло сытна жыццё,
   За Радзiму змагацца адважна трэба!
  
   Нiхто нас не прымусiць Русь здрадзiць,
   Нi катаваннi, нi абяцанкi капiталу!
   Мне Радзiма як ласкавая мацi,
   Хоць арда ёй так зло раздзiрала!
  
   Цяпер у руках хлапчукi аѓтамат,
   Ён з яго страляе, нiбы ѓ лоб!
   У адказ вораг вывяргае гнюсны мацюк,
   I валiцца на зямлю нiбы боб!
  
   Блiзкая перамогi, будзе бiты фашызм,
   Не можа перамагчы, што разбурае!
   Прыйдзе шчаслiвае свята - камунiзм,
   Нам будзе лепш, чым у бiблейскiм раi!
   I на апошнiх словах дзяѓчына задыхнулася... I страцiла прытомнасць ад дыму i болевага шоку.
  Катавалi i хлопчыка Колю. Дванаццацiгадовы пiянер быѓ укрыжаваны фашыстам на свастыцы. Прыбiлi хлопчыка за рукi i ногi. Пасля чаго кат палiѓ голае цела распаленым жалезам, пакуль пiянер не памёр ад болевага шоку.
  Хлапчука пасля смерцi, скормiлi галодным сабакам-людаедам. Iншага хлапчука фашысты спачатку высеклi распаленым дротам, а затым растварылi жыѓцом у кiслаце.
  Пiянера Дзiму фашысты катавалi больш вытанчана. Вышмаравалi цела сiропам i напусцiлi дзiкiх пчол. Затым пасадзiлi на мурашыную кучу. Што вельмi балюча. Пры гэтым гiтлераѓцы не задавалi нiякiх пытанняѓ, у проста катавалi дзiця. Пакуль i ён не сканаѓ.
  Дзяѓчыну Марынка пагналi босыя па распаленым вуголлi. Потым узялi i аблiлi бензiнам. Спалiлi ѓ жывую, косцi раскрышылi пры дапамозе танка "Леапард"-2.
  Найноѓшая машына са 128-мiлiметровай гарматай, валодала магутным газатурбiнным рухавiком, i магла ездзiць вельмi хутка.
  Гiтлераѓцы яшчэ двух пiянераѓ павесiлi ѓнiз галовамi, а да рук прывязалi гiры. Каб хлопчыкi вiселi i памiралi. I гэта было б як мага пакутлiвей i балючай. I некалькi гадзiн хлапчукi вiселi. А потым iх распiлi распаленым дротам.
  . РАЗДЗЕЛ Љ 6.
  У Калiнiне працякалi баi мясцовага значэння. Прыкладна дзесяць працэнтаѓ горада ѓсё яшчэ заставалася пад кантролем Чырвонай армii.
  Фашысты iмкнулiся выбiць рускiх. Спрабавалi бамбiць i абстрэльваць. На поѓднi баi за Варонеж зацягнулiся
  Тамака таксама ваявалi дзяѓчыны. У прыватнасцi прыгожыя Ганна i Алiса. Абедзве дзяѓчыны стралялi з вiнтовак i спявалi.
  Ганна пальнула, збiла немца i прачырыкала:
  - У iмя Радзiмы святой!
  Алiса цвыркнула:
  - Ты Гiтлер проста блакiтны!
  Дзяѓчыны ваявалi, i пакладзена ваяѓнiцам у адных чорных, тоненькiх трусiках i босыя. Гэта дазваляла iм трапляць увесь час i не прамахвацца.
  Яны ваяѓнiцы, якiя нiколi не схiляць галаву, не складуць крылы i не паѓзуць у ракавiну.
  Ганна ссекла фрыца i прачырыкала:
  - Ленiн малады!
  Алiса зрэзала фашыста. Кiнула босай ножкай гранату i пiскнула:
  - I самы круты!
  Абедзве дзяѓчыны фiгурыстыя, моцныя, бландынкi. З асобамi мужнымi i прыгожымi. I вядома ж яны кахаюць мужчын. Хоць, здаецца, як мага такога вырадка як самец кахаць?
  Але дзяѓчынкi ѓсё ж зараджаюцца.
  Ганна страляе i летуценна заѓважыла:
  - Шкада, што цара зрынулi!
  Алiса збiла фашыста i спытала:
  - А чаму шкада?
  Ганна зноѓ пальнула i растлумачыла:
  - Дабiлi б тады Германiю, i Гiтлер не асмелiѓся б сунуцца!
  Алiса ѓразiла фрыца i пiскнула:
  - Ды можа быць але...
  Дзяѓчына застрэлiла яшчэ аднаго чарнаскурага ваяра з лiку Афрыканскiх дывiзiй вермахта i заѓважыла:
  - Магло быць i горш! Калi б Гiтлер пайшоѓ бы супраць царскай Расii.
  Ганна свiснула i рыкнула:
  - Мы я веру, пераможам!
  Дзяѓчаты зрэшты, яшчэ не зусiм былi ѓпэѓненыя. Занадта моцныя фашысты. Чым iх спынiць?
  Лiтаральна трупамi закiдвае вораг. Але ѓ яго шмат людскiх рэсурсаѓ. I арабы, i афрыканцы. Паспрабуй з такой пошасцю зладзiся. Але ваяѓнiцы ѓпэѓненыя, што Вермахт рана цi позна выматаецца.
  Алiса пальнула, збiла фашыста i пiскнула:
  - У любым выпадку мы не саступiм нi пядзi зямлi!
  Ганна з гэтым пагадзiлася:
  - Памром, але не здадзiмся!
  I зноѓ лупанула па фашыстах. Яна ваявала адважна i апантанай лютасцю.
  Алiса цвiкнула i пiскнула:
  - Вечна будзе жыць камунiзм!
  I шпурнула босай ножкай прэзент смерцi!
  Ганна спрытна падсекла фашыста, i прабiла:
  - Мы ва ѓсiм будзем панаваць!
  I зноѓ дзюбне. А яе босая ножка як запусцiць гранату. Як атрымлiваць фашысты па самыя гланды. I столькi ѓ iх, у гiтлераѓцаѓ розных трунаѓ i смерцяѓ.
  Алiса з аскалам зубоѓ, узяла i запусцiла чарговую лiмонку. Раскiдала фашыстаѓ i пiскнула:
  - Свабода цi смерць!
  Ганна хiхiкнула, i лупанула, зрэзала гiтлераѓцаѓ i пiскнула:
  - Ва ѓсiм будзем мы першымi!
  I зноѓ босыя пальчыкi шпурляюць забойчую гранату.
  Алiса палiць па супернiку. Збiвае фашыстаѓ i цвiркае, паказаѓшы жамчужныя зубкi:
  - Я дзяѓчына, якая прама скажам супер!
  I каторы раз ляцiць кiнутая босай ножкай граната.
  Ганна збiла фашыстаѓ дакладным стрэлам. I зноѓ запусцiла гранату. Таксама пры дапамозе босых пальчыкаѓ. Вось гэта дзяѓчына, усiм дзяѓчатам дзяѓчына.
  Проста супер i гiпер!
  Ваяѓнiцы тут прыгажосцю блiскаюць. Алiса ѓспомнiла, як яе лапалi за босыя ножкi адразу тры юнакi. Гэта так здорава. Шэсць спрытных рук гладзяць табе i падэшвы, i галёнку, i каленкi, i лодыжкi. А затым i паднiмаюцца вышэй. Да дзявочых ляжак i сцёгнаѓ. Вядома ж, гэта дае задавальненне. Дзяѓчына тэмпераментная.
  Алiса стрэлiла па фашыстах i пiскнула:
  -Ды будзе з намi сiла духу!
  I голай пяткай паддала лiмонку смерцi.
  Ганна таксама дзюбанула. Трапна разбiла супернiка. I прапiшчала з энтузiязмам:
  - У iмя Расii i братоѓ славян!
  I зноѓ кiнуты босай нагой гасцiнец ляцiць, змiнаючы фашыстаѓ.
  Алiса трапна паклала палкоѓнiка нямецкай армii i раѓнула:
  - За Айчыну балiць маё сэрца!
  I паказала сваю мову. I зноѓ босая, точаная ножка пры справе.
  Дзяѓчына ѓспомнiла, як яна босая бегла па снезе, каб даставiць лiст у штаб. Кiламетраѓ дваццаць дзяѓчынка, iмчалася па белай, калючай, пякучай скарынцы. Добра, яшчэ, што яе ножкi не такiя далiкатныя былi, увесь час ад маразоѓ i да маразоѓ босая. А то iнвалiдам засталася б.
  Але данесла ѓсё ж лiст, з важным шрыфтам.
  А як пяткi пячэ снег. Яны ѓ яе такiя пунсовыя, мазолiстыя, падрапалiся. Потым i назад Алiса бегла босая. Яе прапанавалi, праѓда, надзець валёнкi, але дзяѓчынка сказала, што ёй так спрытней. Ды i наогул ёй успомнiлася Герда са Снежнай каралевы. Так тая дзяѓчынка ѓсё ж такi аказалася не зусiм мужнай. Папрасiла, ткi пару чаравiкаѓ, каб шукаць названага братка Кая. А вось Алiса ѓпарта заявiла - што абыдзецца. Яна ж нiколi не хварэла, не кашляла, не атрымлiвала катар. А раз так то за гадзiну бегу з ёй нiчога не станецца. I ѓвогуле можна басанож хадзiць круглы год.
  Карацей кажучы, Алiса з тых часоѓ, канчаткова расталася з абуткам i нi разу не чхнула.
  Тое ж самае i Ганна.
  Вось i цяпер дзяѓчаты ваююць, у адных трусiках не гледзячы на восенню прахалоду дадзенага лета, i што стала прыкметна халаднавата. I перамагаюць, забiваючы фашыстаѓ.
  Пасля таго як Калiнiн быѓ цалкам разбураны, яго пакiнула Чырвонае войска.
  1 лiпеня 1945 гады нямецкiя орды штурмам узялi Гiбралтар, i забяспечылi сабе шлях у Афрыку па найкароткай адлегласцi. А Мальта была захоплена яшчэ раней. Так што зараз Гiтлер не спяшаѓся браць Маскву i Ленiнград, а надыходзiѓ на поѓдзень. Яго цiкавiѓ у першую чаргу Чорны кантынент. Яго рэсурсы i рабы.
  I гэта было цалкам у фашысцкiм стылi. Рабаваць там, дзе гэта лягчэй i зручней.
   I фашысты наступалi нiбы чэрцi на Афрыканскi кантынент ужо 2 чэрвеня пераправiѓшыся ѓ Марока.
  Зоя заѓважыла:
  - Я вось была прыгажуняй нумар адзiн. I зараз ёсць... Але ѓсё роѓна не стала абыякавай да мужчын. З iмi так весела!
  Аѓгусцiна з гэтым пагадзiлася:
  - У жанчыны павiнна быць як у коткi - шмат мужчын. Тады яна будзе моцная i здаровая! Жанчына павiнна больш займацца каханнем!
  Наташа хiхiкнула i адказала:
  - Наогул камсамолкам, самi рускiя Багi-дэмiургi загадалi быць сэксуальнымi. I часцей садзiцца на кол!
  Святлана хiхiкнула i заѓважыла:
  - Гэта амалоджвае арганiзм! I што дакладна!
  Зоя хiхiкнула i буркнула:
  - За славу Русi! I Сварога!
  Усе чатыры дзяѓчыны хорам усклiкнулi:
  - Ушануем нашу Багiню i Багародзiцу Ладу!
  Зоя выскалiла зубкi. Яны ѓ яе былi блiскучыя, жамчужныя. I ваяѓнiца была такой сэксуальнай i зiготкай. Яе валасы нiбы сусальна золата.
  Наташка прапанавала:
  - У карцiшкi перакiнемся?
  Аѓгустына хiхiкнула i рыкнула:
  - Якая прайграла цалуе сябру дзяѓчыну ѓ грудзi!
  Наташа кiѓнула:
  - Я згодна!
  I ѓсе чатыры дзяѓчыны як раѓнуць:
  - Слава Расii i Беламу Богу!
  Ваяѓнiцы ваявалi ѓ Варонежы Стралялi па фашыстах, давалi чэргi. Шпурлялi босымi нагамi гранаты.
  3 i 4 лiпеня немцы прасовалiся па Афрыцы i загадай баi мясцовага значэння на поѓднi.
  Гiтлер не спяшаѓся браць Маскву i ѓ яго вiдаць былi свае рацыi. Акрамя таго рэальна трэба было з Чорным кантынентам разабрацца. Але на ђсходнiм фронце баi ѓсё роѓна не сцякалi.
  I дзяѓчаты клоны гналi наперад захопленыя раней каланiяльныя войскi. I баi працягвалi кiпець, нiбы гэта вада булькала ѓ вулкане.
   Аѓгусцiна падумала. Можа, быць, Русi было б лепей, сваю веру развiць, а не браць Хрысцiянства? Усё ж пацыфiзм Хрыста - празмерны. А жорсткасць Старога запавету, i ѓзвышэнне габрэяѓ над iншымi народамi? Цi не крыѓдна рускiм людзям гэта?
  I хiба не мiла малiцца сваiм, родным Багам-дэмiургам. Тым больш Рускiя Багi стварылi сусьвет. Ёсць аксiёма: Бог Род iснаваѓ заѓсёды. А Сварог i Лада ягоныя дзецi. Складаней з Белабогам i Чарнабогам - яны выявы Роду цi ѓсёткi сыны?
  Цi ѓсё ж гэта тып дуалiзму ђсявышняга Творцы ѓ iм самiм?
  Аѓгусцiна вырашыла пакуль не ѓскладняць i проста бiцца.
  Дзяѓчыны ѓсё яшчэ змагалiся у Варонежы Надышоѓ лiпень, але чамусьцi стала халадней. Але ваяѓнiцы ѓсё яшчэ басанож, i ѓ бiкiнi. Ды i будуць яны такiмi напаѓголыя. Гэта iх крэда. Быць амаль галышом у любое надвор'е.
  Сiтуацыя на франтах крыху стабiлiзавалася. Немцы не маглi ѓзяць Варонеж i рушыць далей.
  З туркамi крыху складаней. Але i яны таксама спынены. Так што пакуль можна нос не вешаць. I верыць, што ход вайны ѓдасца пераламаць. I што без Сталiна жыццё не скончана. I ваяѓнiцы таксама б'юцца.
  Наташа дала чаргу. Збiла пару тузiнаѓ фашыстаѓ. I зароѓ:
  - Русь у часы была...
  Зоя таксама дала чаргу i пацвердзiла:
  - Ёсць i будзе!
  Пасля чаго дзяѓчына босай нагой шпурнула гранату. Раскiдала нацыстаѓ, i прапiшчала:
  - Дух Сталiна з намi!
  Аѓгустына таксама стрэльнула па гiтлераѓцам. Звалiла iх з тузiн. I прачырыкала з гневам:
  - Слаѓся наша Русь!
  I босымi пальцамi ногi запусцiла смяротную гранату. I атрымалi гiтлераѓцы вельмi шчодра па рагах.
  Святлана таксама лупанула, i праверашчала, нiбы ваѓчаня, якi ѓхапiѓ кавалачак мяса:
  - Слава Русi i цару!
  Наташа дала чаргу i праспявала:
  - Героям слава!
  Успомнiлася дзяѓчыне Барадзiно. I масавы гераiзм рускiх людзей. I што змаглi спынiць Напалеона. I паказалi сябе непераможнымi. I вышэйшы клас вайны.
  Зоя таксама запусцiла гранату i пiскнула:
  - Слава Расii! I самым лепшым рускiм воiнам!
  Аѓгустына прабурчала з лютасцю:
  - Самым лепшым воiнам слава!
  I як шпурне босы ножкай гранату.
  I Святлана таксама возьме, i запусцiць лiмонку смерцi. I раскiдае фашыстаѓ, прапiшчаѓшы:
  - Рака смерцi нас не адолее!
  I зноѓ ляцiць пушчаная босай ножкай граната.
  Дзяѓчаты вельмi забiяцкiя... А на поѓднi наступаюць фрыцы па Афрыцы...
  5 лiпеня хваля басаногiх дзяѓчат ужо бегла па Алжыры, i займала Французскiя ѓладаннi. I прыгажунi пры гэтым спявалi.
  - А каго ѓ баi знойдзем, а каго ѓ баi знойдзем! З тым жартаваць не станем - на часткi разарвем!
  I такiя харты i стромкiя дзяѓчынкi. I па Афрыцы рухаюцца.
  Герда iмчыцца на Е-50 i раве ва ѓсю глотку:
  - Уздоѓж па Афрыцы гуляюць,
  Фiгi, фiнiкi зрываюць...
  Ну i Афрыка, вось так Афрыка!
  Такiя вось дзяѓчыны тут завадныя i агрэсiѓныя нiбы гаѓклiвыя пантэры, са скалнымi зубамi.
  Шарлота страляючы ѓ супернiкаѓ, заѓважыла:
  - Наша справа правая!
  I голай пяткоѓ нацiснуѓшы на гашэтку, паслала снарад.
  Б'юцца ваяѓнiцы вельмi лiха.
  I Магда страляе ѓ непрыяцеля вельмi трапна, i разбурае супернiкаѓ нiбы снарад забойнай сiлы.
  I Крысцiна як лупанет, з усёй сваёй забойнай гарачнасцю.
  I разнясе хмару супернiкаѓ да смерцi.
  I рухаюцца дзяѓчаты па Афрыцы.
  А на ѓсходнiм фронце баi такiя разлютаваныя, i грымоты, грымяць. Хоць i лiпень.
  Наташка шпурляе гранату, i пiшчыць:
  - Ленiн жывейшы за жывых, а Сталiн несмяротных!
  I ад яе босых пальчыкаѓ ляцяць iскры.
  Зоя таксама кiдае забойны прэзент смерцi, i пiшчыць:
  - Хай будзе з намi эпоха камунiзму!
  I яе ножкi, таксама голыя, загарэлыя i выклiкалыя набраканне нефрытавага, пульсавалага стрыжня.
  А вось Аѓгусцiна, таксама дзеѓка самага адчайнага пiлатажу. Як стрэльне па супернiку, i як задушыць. I босай пяткай паддасць.
  I ляцiць забойная граната, з ашалелай лютасцю.
  Рудая д'ялiца пiшчыць з апломбам:
  - Я ёсць найвышэйшая лютасьць у свеце!
  I зноѓ каторы раз ляцiць падаруначак смерцi, пушчаны босай нагой дзяѓчынкi з агнязарнымi валасамi.
  Святлана таксама бярэ i гранату кiдае ... Усiх адным разам змянае. I пагрозы з боку фашыстаѓ iгнаруюцца. А куды фрыцы сунуцца?
  Iх усюды дзеѓкi-тэрмiнатары чакаюць. I як шпурнуць гранату. I соску грудзей у iх такiя апетытныя.
  Мужчына па такiх дзеѓках звар'яцеюць. I нiчога з сабой зрабiць не могуць.
  Што супраць дзяѓчынкi-тэрмiнатара можа выставiць фашыст? Толькi ѓ труну сябе ѓвагнаць нацыст можа. I быць яму бiтаму i забiтаму.
  Святлана праспявала:
  - Будзе курчыцца ѓ пекле, i боѓтацца на суку!
  Дзяѓчыны чароѓныя прыгажунi. А як страляюць. Дзiѓна нiбы Робiн Гуды ѓ трусiках, страшэнна трапна.
  Наташа пальнула i выдала:
  - Слава рускiм волатам!
  I шпурнула босай нагой гранату.
  Зоя таксама лупанула па фашысцкiм наймiту. Прасвiдравала яму жывот i пiскнула:
  - За новую Радзiму ѓ ЗША! Нашу чарговую губерню!
  Дзяѓчына вельмi добрая спявачка. I ѓ ёй такiя прыгожыя думкi. У прыватнасцi жаданне, мовай папрацаваць з нечым гарачым i буйным.
  Аѓгусцiна жорстка скалiць свае конiкi жвавой зубкi. I думае, што яна акула. Здольная, перакусiць нават рэальнага каня.
  Вось, напрыклад, Аѓгустына як шпурне босымi пальцамi ног гранату. I раскiдае фрыцаѓ. Пакосiць iх нiбы траву.
  I заспявае:
  - Вышэйшая мера будзе ва ѓсiм! Наша каханне, гэта наш дом!
  Святлана гэтая цудоѓная ваяѓнiца ѓзяла тры гранаты. Паддала iх босай пяткай i цвыркнула:
  - У iмя кахання i мары!
  I агрэсiѓна разанула з аѓтамата. Яна чартоѓка з такiх магчымасцяѓ i сiлы белага дэмана.
  З такiмi ваяѓнiцамi сустрэнешся i, не здасца, што мала ѓрэзалi.
  Нездарма гiтлераѓцы затрымалiся у Варонежы Хаця ад вайны ѓсе стамiлiся. А ѓвогуле, куды без ваяѓнiц.
  Вось i ѓ небе лётчыцы. Таксама ваююць. У прыватнасцi Маргарыта. Дзяѓчына звычайна вылятае на бой у адных толькi трусiках. Затое як збiвае. Мужчыны-асы так не могуць.
  Маргарыта вельмi прыгожая, валасы ѓ яе як сонечныя промнi. I постаць супер. А для дзяѓчыны стыль вельмi прышпiльны быць у адных толькi трусiках. А трусiкi яшчэ i чырвоныя з белым сярпом i молатам. Такую дзяѓчыну можа цэлы батальён зараз любiць.
  Такая вось сiмпатычная дзяѓчынка.
  Маргарыта збiла фашыста, якi iмчаѓся на МЕ-262, i прымусiла гiтлераѓца дымiцца хвастом. А дзяѓчына з залатымi валасамi, дзiвоснай прыгажосцi. I вельмi чырвонага раток.
  Маргарыта ссекла яшчэ фрыца i вякнула.
  - Без вайны пражыць можна, а без мiру няма!
  Ды ваяѓнiцы гераiчныя i адважныя да крайнасцi ѓтрапёнасцi.
  Гiтлераѓцы ж аддаюць перавагу на ѓсход не наступаць, а захоплiваць Афрыку.
  На працягу лiпеня яны ѓсю поѓнач Чорнага кантынента захапiлi i пасля заваявання Егiпта ѓступiлi ѓ Блiзкi Усход.
  Сiла ѓ гэтых трох святах несумненная, сёння многiя людзi, хто паспрабаваѓ у гэтыя днi ѓшанаваць Пяруна, ужо на сабе адчулi Яго ачышчальныя i дабратворныя блаславеннi!
  Дзяѓчаты ваявалi, нiбы волаты сусветнага космасу. I перамагалi ѓпэѓнена.
  Гiтлераѓскiя танкi гарэлi. I ѓзрывалiся, нiбы гранаты. I такiя прыгожыя ваяѓнiцы тут былi. Поѓныя захапленнi i грацыi. У iх такая прыгожая прыгода.
  Наташка шпурнула гранату.
  Прачырыкала:
  - Зламаю ѓсiх фашыстаѓ!
  I як шпурне босай ножкай чарговы шэдэѓр смерцi.
  Зоя таксама выкасiла гiтлераѓцаѓ.
  Шпурнула босай ножкай тое, што забiвае.
  Пiснула з лютасцю:
  - За святую Русь! I вялiкiя перамены да лепшага! I зноѓ ляцiць паддаты голай пяткай прэзент смерцi.
  Такiя тут у СССР дзяѓчаты. Проста прыгажунi вышэйшага класа.
  А як б'ецца рудая Аѓгусцiна. Яна ворагаѓ збiвае, проста супер i раве кiдаючы босымi пальцамi ножак забойныя прэзенты смерцi:
  I раздзiрае фашыстаѓ.
  А Святлана ѓ гэтай баявой рызыцы i бiтве не саступае. I таксама босымi пальчыкамi ножак забойныя прэзенты смерцi, кiдае i раве:
  - Слава эпосе чырвонага камунiзму!
  А фашысты нясуцца па Афрыцы...
  Рота дзяѓчат з асаблiвага батальёна СС "ваѓчыцы" пералятала на транспартным самалёце Ме-323 у Тунiс. Дзяѓчыны-ваяѓнiцы былi ѓсе як на падбор, юныя i яшчэ не замужам. Пераважна высокiя спартовыя бландынкi, колер нямецкай нацыi, яе кроѓ i сок.
  Дзве дзяѓчынкi мядовая бландынка i вогненна-рудая вылучаюцца сярод iншых ваяѓнiц, таксама, дарэчы, годных подыѓма сваёй прыгажосцю, i сур'ёзнасцю ѓ поглядзе. Калi ѓсе астатнiя ваяѓнiцы былi з лiку, адносна дасведчаных байцоѓ, якiя паспелi панюхаць пораху ѓ Францыi i Балканах. Але не так, каб занадта ѓжо моцна, за хуткаплыннасцi баявых дзеянняѓ i не жаданнi, пасылаць дзяѓчынак у самае пекла. Яны ѓжо ваявалi, тады гэтыя двое былi зусiм маладыя, амаль дзяѓчаты, самыя апошнiя на змену загiнуѓшым у авiяналёце. Вядома таксама навучаныя з усёй нямецкай педантычнасцю, але яшчэ такiя нявiнныя iм жа ледзь споѓнiлася шаснаццаць. Сапраѓдныя ружы, кiнутыя ѓ пустынi.
  Вогненна-рудая "ваѓчыца" спытала ѓ сваёй сяброѓкi бландынкi:
  - У Брытанскiм войску шмат неграѓ. Яны вельмi грубыя i жорсткiя, а ѓявi Герда, што будзе, калi ты патрапiш у палон i, пачнуцца катаваннi?
  Мядовая бландынка спакойна адказала:
  - Я пастараюся не трапляцца ѓ палон Шарлота, але калi ѓсё ж такi будзе воля Гасподняя, не выдам ворагам нiчога!
  Рудавалосая Шарлота шэптам вымавiла:
  - Ходзяць чуткi, што хутка пачнецца вялiкая вайна на ѓсходзе з Расiяй. I ѓжо падцягваюцца войскi, канцэнтруюць сiлы. Нездарма ж у войска прызвалi столькi пяхоты, дзеѓкi гавораць, што вёсках, амаль не засталося мужчын!
  Герда з уздыхам пагадзiлася:
  - Ды гэта было б жудасна! Весцi вайну, з рускiмi: жорсткiмi i фанатычнымi, з iх бязмежнымi прасторамi i суровымi зiмамi... Гэта будзе, нешта жахлiвае!
  Рудавалосая запярэчыла:
  - Рускiя не змаглi перамагчы, нават малюсенькую фiнскую войска, а мы разбiлi, найбуйныя сiлы супернiка! Пад намi ѓжо ѓся Еѓропа, а Роммель разбурае ангельцаѓ у Афрыцы. Чаму ты думаеш, вы прайграем?
  Герда неахвотна адказала:
  - У рускiх вялiкае насельнiцтва, i бязмежныя прасторы. Яны паглынуць занадта шмат войскаѓ! А калi мы не паспеем узяць сталiцу Расii да зiмы, то нашы воiны будуць элементарна замярзаць, а тэхнiка знервуецца, i ѓгразне ѓ гурбах, гэта будзе элементарна жудасна!
  Шарлота энергiчна закруцiла галавой:
  - Ой, не трэба казаць аб такiх гадасцях, давай лепш праспяем якi-небудзь раманс. Пра каханне...
  Герда нявiнна ѓсмiхаючыся, пагадзiлася:
  - Вядома, лепш за ѓсё праспяем!
  Дзяѓчыны "Ваѓчыцы" заспявалi, сваiмi чыстымi, крыштальнымi галасамi:
  Жамчужная, дрыготкая прычоска,
  Хвалюецца, трымцiць мае грудзi!
  Я дзяѓчына як нясмелая бярозка,
  Баюся, i варухнуцца i ѓздыхнуць!
  
  I што на вушка шэпча свежы вецер?
  Хрумсцiць пад нажной босаю пясок...
  I няма мяне шчаслiвей на планеце,
  Калi з табой крочу я ѓ лясок!
  
  Адкрый каханы мне вялiкую таямнiцу,
  Як сэрца ѓдалося прычараваць!
  Але тваё аблiчча такое сумнае?
  Па лбе прайшла маршчын найтонкiх нiтку!
  
  Мне юнак з сумам адказвае;
  Надоѓга разлучыць з табой вайна!
  Каб знайсцi нам месца ѓ пушчах раю,
  Зрынуты павiнен у пекла сатана!
  
  У адказ кiѓнула стройная бярозка,
  Ты ж мне больш, чым сардэчны сябар!
  Хоць можа зыход бiтвы слёзны,
  Але з намi Бог Iсус-пастух!
  
  Развеем пекла дэманаѓ - злыя ценi,
  Каб гаi расцвiталi зелянiнай!
  Пагладзь мне загарэлыя каленi,
  Мацней мiлым абдымi мяне!
  
  I ён адказаѓ, як дзева на жарт:
  Сказаѓ пад звон разгалiстых галiн;
  - А будзеш чакаць мяне ты год галубка?
  Моцная спакуса гарачых жураѓлёѓ!
  
  У адказ яму сказала я так строга,
  - Не буду цывiльнай ля станка стаяць!
  I мне па гусце ратная дарога,
  Жадаю ваяваць, злосных перамагаць!
  
  Прыйшла на пункт - ссекла галiны-касы,
  Мне далi новы з дыскам аѓтамат!
  Хоць травы плачуць, нiбы жэмчуг расы,
  Навошта нявiннасць - стала як салдат!
  
  Затым, што Радзiма мне ѓсiх даражэйшая,
  Айчына вышэй зорак гарыць у душы!
  Не тое нутро, што барнiчаць на ложы,
  А начаваць з вiнтоѓкай у будане!
  
  Прыйдзе перамога, у гэта веру свята,
  Бо наша справа - правая заѓсёды!
  Ну, усмiхнiцеся радасней хлопцы,
  Нас чакае, паверце добры лёс!
  Разам з iмi спявала ѓся роды, пры гэтым дзяѓчаты разгойдвалi галовамi i паляпвалi далонькамi. Але тут iх iдылiя перапынiлася, завыла сiрэна i ѓ небе з'явiлiся ангельскiя самалёты! Спiтфайры спрабавалi атакаваць караван забеспячэння. Насустрач iм адважна кiнулiся МЕ-109 з канвою суправаджэння. Вогненна-рудая Шарлота нават падскочыла ад радасцi:
  - Вось яна пачынаецца бiтва ѓ паветры! Гэта будзе крута!
  Герда ѓзбуджана пацвердзiла:
  - Вось зараз нашы, iм паддадуць!
  Ангельскiх Спiтфайраѓ было васямнаццаць, а нямецкiх "Месераѓ" пятнаццаць, не вялiкая рознiца. Забiлi кулямётныя чэргi i авiяцыйныя гарматы. Шарлота пасмейваючыся, паказала пальчыкам:
  - Вось паглядзi, як нашы iх малоцяць! Прыгажосць!
  Герда па- фiласофску вымавiла:
  - У бойцы выйграе не наймацнейшы, а подлейшы настолькi, каб яе справакаваць, а самому не залазiць!
  - Вайна гэтае спаборнiцтва, дзе ѓсiх дысквалiфiкуюць яшчэ да пачатку старту! - падтрымала Шарлота.
  Ён з ангельскiх "Спiтфайраѓ" ужо загарэѓся, i стаѓ падаць, услед за iм стаѓ падаць i нямецкi... Бой стаѓ разгарацца з яшчэ большай разлютаванасцю. Ангельскiя самалёты мелi кулямётнае ѓзбраенне, а ѓ немцаѓ былi гарматы ѓ адных 20-мiлiметраѓ адна штука, у iншых цэлых тры 20-мiлiметровых прылады, але такiх машыны, было толькi дзве... Хуткасныя характарыстыкi i манеѓранасць амаль аднолькавыя, мабыць, нават у МЕ-109 нават вага паменш i вiражы ён робiць хутчэй. Але брытанцы таксама не такiя простыя, таму iх тры байцы кiнулiся да транспарту, не звяртаючы ѓвагi на агонь прыкрыцця. Якiя знаходзяцца ѓнутры дзяѓчаты залямантавалi:
  - Ну-ка хлопцы не прапускайце! Фарсiраваным агеньчыкам плi!
  Шарлота як завiшча:
  - Фаер! Фаер!
  Ме-323 вялiкi транспарт здольны несцi, да 200 чалавек дэсанта, у iм шэсць кулямётаѓ абарончага ѓзбраення. Яны размешчаны сiстэмай "вожык" i пачынаюць штабнаваць... Знiшчальнiкi паляць, i кулi буйнога калiбра ѓтыкаюцца ѓ ашалёѓку i прабiваюць пакрыццё. Дзяѓчыны-ваяѓнiцы адскокваюць, пры гэтым вiскочуць, як свiнкi:
  - У сукiны львята.
  Адну з дзяѓчынак зачапiла, i яна б'ецца ѓ канвульсiях. Да яе падскоквае дзяѓчына-доктар i тут жа канстатуе:
  - Прабiла навылёт! - I робiць ёй перавязку. - Тая супакойваецца i iмкнецца стрымаць стогны.
  Але вось "Месершмiт" заходзiць ангельскаму знiшчальнiку ѓ тыл, дакладныя стрэлы i той загараецца i падае. Дзяѓчыны равуць:
  - Выдатна! Гэта наш хлопец!
  У гэты момант кулямётчык якi прыкрывае фюзеляж (а гэта мужчына) падае прабiты куляй навылёт. Герда кiдаецца як маланка, чапляецца за дрот i падае, у яе злятаюць боцiкi. Маладая дзяѓчына мiльгаючы босымi, ружовымi пятачкамi парай скачкоѓ праз збiтыя целы, падскоквае да кулямёта i нацiскае на гашэтку. Са ствала выплёѓваецца свiнец i "Спiтфаер" губляе кiраванне, пачынае завальвацца ѓ лейцар.
  . РАЗДЗЕЛ Љ 7.
  Дзяѓчаты-ваѓчыцы захоплена вiскочуць, i скандуюць:
  - Шайбу! Шайбу! Германiя супраць Брытанiя два -нуль!
  Герда зрэшты, другi знiшчальнiк збiць не паспела, яго знiшчылi нямецкiя лётчыкi. Паветраныя баi хуткаплынныя, i страцiѓшы больш за палову знiшчальнiкаѓ, ангельцы звярнулiся ва ѓцёкi. Рахунак быѓ 11 супраць 3 на карысць немцаѓ. Дзяѓчыны ѓ адказ усклiкалi, так радасна i цiснулi адзiн аднаму рукi. Хвалiлi i Герду, якая, не разгубiлася i запiсала ѓ свой актыѓ першы збiты самалёт, сваю ахвяру! Дзяѓчына пачырванела ад моцнага хвалявання i прамармытала:
  - Ды я сама сябе не памятала! Гэта было нешта такое? Зусiм ужо неймавернае! Я як у трансе...
  Шарлота з незадаволенай ухмылкай прамармытала:
  - А я вось сабе не магу, прабачыць прамаруджання. Так проста ѓзяла пры тармазiла!
  Камандзiр рота Мадлен суцешыла Шарлоту:
  - Наперадзе яшчэ столькi баёѓ! Вось яна Афрыка!
  Шарлота хiхiкнула i састрыла:
  - Маленькiя дзецi няма за што на свеце, не хадзiце дзецi ѓ Афрыку гуляць! У Афрыцы акулы, у Афрыцы гарылы, а Афрыцы вялiкiя кракадзiлы! Але Вялiкi Рэйх; нам сказаѓ - не дрэйф!
  Усе дзяѓчаты хорам засмяялiся. Як гэта было класна...
  Сталiца Тунiса, таксама носiць назву, Тунiс у ёй размяшчаецца асноѓная база нацыстаѓ у Афрыцы. Галоѓны саюзнiк Германii: Мусалiнi ѓступiѓ у другую сусветную вайну толькi 17 чэрвеня, за пяць дзён да капiтуляцыi Францыi. Ён хацеѓ "перамагчы", дакладней штурхнуць, ужо зрынутага ворага, каб атрымаць немалыя тэрытарыяльныя набыццi. Ну, а ѓ выпадку няѓдачы Германii, самому адкрыць другi паѓднёвы фронт супраць Трэцяга Рэйха! Iтальянскае войска дзейнiчала, не вельмi паспяхова i не гледзячы на пераважную лiкавую перавагу, змагло коштам велiзарных страт прасунуцца толькi не некалькi кiламетраѓ. Але так Мусалiнi не асаблiва паспяхова ѓступiѓ у вайну. У далейшым iтальянцы ваявалi вельмi малаѓдала. Бiты ѓ Грэцыi, нягледзячы на лiкавую перавагу, у Эфiопii, маючы амаль у пяць разоѓ больш сiл, чым ангельцы, i ѓ Лiвii страцiѓшы амаль усю тэрыторыю з ужо распачатымi распрацоѓвацца нафтавымi свiдравiнамi. Але Роммель малады генерал, якi ѓступiѓ у нацысцкую партыю, яшчэ да прыходу Гiтлера да ѓлады, нанёс па ангельцам наймацнейшы контрудар. Прычым ён пачаѓ наступ яшчэ да перакiдання асноѓных сiл маючы ѓсяго дзесяць танкаѓ i пяцьдзесят замаскiраваных пад танк грузавiка. Iмклiвым кiдком, быѓ запалонены лепшы брытанскi генерал Каленкор, а амаль уся Лiвiя вярнулася пад кантроль гiтлераѓцаѓ. Аднак добра ѓмацаваная крэпасць Толбук, гэтак бяздарна здадзеная iтальянцамi, усё яшчэ трымаецца! У Роммеля ѓсяго дзвесце танкаѓ, прычым усе Т-1 i Т-2, гэта значыць лёгкiя, а яшчэ дзвесце iтальянскiх гэта наогул кулямётныя танкеткi вагай у 2,7 тоны. Вядома, з такiмi сiламi цяжка бiцца з Мацiльдамi: якiя маюць лабавую браню ѓ 78 мiлiметраѓ i 70 мiлiметровымi "Кромвелямi". Пакуль фронт часова стабiлiзавацца, абодва бакi збiраюць сiлы...
  Рота СС высадзiлiся ѓ аэрапорце i, на iх адразу ж падзьмуѓ распаленае Афрыканскае паветра. Яшчэ б лета, чэрвень i Афрыка! Дзяѓчаты зрэшты, старалiся мацавацца i не паказаць, што iм горача. А тут яшчэ Мадлен загадала:
  - Здзейснiм марш кiдок праз пустыню! А заадно выпрабуем сонцаахоѓныя крэмы, будзеце скакаць у купальнiках!
  Дзяѓчаты незадаволена зморшчылiся: зноѓ над iмi ладзяць эксперыменты. Хоць вядома ѓ купальнiку ѓ такую спякоту куды прыемней, чым мундзiры, ды яшчэ бронекамiзэльках, якiя таксама могуць прымусiць апрануць.
  Дзяѓчыны хутка пераапранулiся ѓ купальнi гарнiтуры, размаляваныя пад колер пустынi, пачала мазацца ахоѓным, крэмам, якi, дарэчы, яшчэ павiнен iм дапамагчы хутчэй загарэць. Герда дапамагала мазацца Шарлоце, а тая Гердзе. Рыжавалосая заѓважыла:
  - Вось якiя ѓсё ж Тунiсе, на ѓскраiнах трушчобы, толькi ѓ цэнтры паѓсотнi каменных дамоѓ i дзясятак мячэцяѓ. Я вось чытала казкi i чакала ѓбачыць у арабаѓ цудоѓныя палацы з фантана i садамi!
  Герда з уздыхам адказала:
  - Нажаль, калi б у нашым свеце была як у казцы! Нажаль, мiр бязлiтасны наш, несправядлiвы, каварны! Сьцякае i пакутуе ѓ пакутах плоць!
  Шарлота працягнула:
  - Але чалавек разумны, прагрэсам слаѓны! Хоць здаецца, забыѓся яго Гасподзь!
  Застаѓшыся адных купальнiках, i злёгку перад нанясеннем крэму спаласнуѓшыся ѓ прахалоднай вадзе, дзяѓчыны-прыгажунi адчувалi некаторае палягчэнне. Калi ѓ самым самалёце, было яшчэ не так горача, то ѓ аэрапорце i горадзе проста пекла. Праѓда iншыя ваѓчыцы ѓжо паспелi паваяваць у Грэцыi, дзе i красавiку цёпла, але ѓсё ж не так, як у Афрыцы летам.
  Пасля душа дзяѓчыны былi ѓ скураных плясканнi, але Мадлен i загадала:
  - Узяць у рукi iншы крэм i добранька вышмараваць падэшвы! Вы будзеце здзяйсняць марш-кiдок праз пустыню басанож! Што мiргаеце - зразумелi, так прыступайце.
  Дзяѓчаты мазалi сабе хупавыя ступнi босых, дзявочых ножак, без асаблiвага энтузiязму. Бо пясок Сахары, гэта амаль распаленая патэльня. Праѓда, тут яшчэ блiзка да ѓзбярэжжа, i часта трапляюць зарослыя травой лугi. Але бегчы голымi падэшвамi па камянях, жвiру, пяску, што напалiла Афрыканскае Сонца? Гэта ѓвогуле дзiкасць!
  Зрэшты, дзяѓчаты не такiя ѓжо пяшчоты, праграма падрыхтоѓкi элiты ѓключае марш-кiдкi для дзяѓчынак з Жаночага нямецкага саюза, прычым таксама нярэдка басанож, i па перасечанай мясцовасцi. Так, што ваяѓнiцы не спрачаюцца! Наогул для фашысцкай Нямеччыны характару, цяга да розных эксперыментаѓ. Гiтлер гарачы прыхiльнiк тэорыi Нiцшэ аб Звышчалавеку, або чалавеку будучынi. Ён павiнен быць мацнейшым, хуткiм, разумным i жорсткiм, чым сучасных чалавек. Праѓдзiвы нямецкi салдат павiнен быць: моцным, хуткiм, загартаваным - таму, што ён арыец! Але i арыйкi, якiя нараджаюць волатаѓ, самi павiнны быць волатамi, а сiлу трэба выхоѓваць! Таму найболей добра падрыхтаваных дзяѓчын узмоцнена трэнiруюць, гартуюць, выхоѓваюць! Вось i iх роды, генетычна адораных прыгажунь, павiнна мiнуць экстрэмальную загартоѓку ѓ афрыканскiх пустынях: каб давесцi, што арыйцу i арыйцы ѓсе выпрабаваннi па плячы, i не таго бар'ера якi не можа ѓзяць - непераможны i бравы салдат Трэцяга Рэйха!
  I вось рота, пакiнуѓшы ваеннае мястэчка, бяжыць па вузенькiх, камянiстых вудах Тунiса.
  Босыя дзявочыя пяткi колюць чорныя, вострыя каменьчыкi дарогi, i жорстка пячэ. Але змазка i сапраѓды злёгку змякчае апёкi, i калi бяжыш хутка, не так моцна пячэ, хоць сонца перавалiла за поѓдзень i тэмпература максiмальная. Зрэшты, мурзатыя арабскiя дзеткi драбнеюць, чорненькiмi пятачкамi, без усялякага крэму i нават не моршчацца. Вiдаць набiлi сабе мазалi на падэшвах. На амаль голых дзяѓчат у купальнiках, i з развiтымi мускулiстымi целамi, мужчыны-арабы глядзяць; разявiѓшы роты, а жанчыны хутчэй раздаюцца ѓ бакi, яшчэ мацней хутаючыся ѓ чорную паранджу.
  А дзяѓчаты бягуць; трымаючы на плячы аѓтаматы i кожная заплечнiк з прыпасамi i гранатамi. А гэта ѓ агульнай складанасцi кiлаграм дваццаць... Нават калi ѓлiчыць, што дзяѓчат падабралi фiзiчна моцных, i ѓжо не першых год трэнiруюцца ѓ спартанскiх умовах, то гэта ѓсё роѓна вага, асаблiва калi спякота за пяцьдзесят градусаѓ у ценi, а пераадолець неабходна марафонскую дыстанцыю.
  Герда бяжыць, iмкнучыся дыхаць як мага больш правiльна, каб даѓжэй хапiла б сiл. Яна хаця не так ужо i шмат пражыла, але апошнiя яе восем гадоѓ, прайшлi ѓ спецшколе, для дзяцей генетычнай элiты. Але гэта зусiм не значыць, што яны жылi ѓ камфортных умовах. Наадварот уздым у пяць ранiцы, аблiванне ледзяным душам, цвёрдая зарадка, гадзiннiкавая прабежка i далей пары гадзiн працы. Затым вучоба, перад абедам, зноѓ трэнiроѓкi, у тым лiку i баявыя спарынгi. Ваенная падрыхтоѓка, вучоба, трэнiроѓкi, да дзесяцi гадзiн, пасля чаго адбой. Кармiлi, праѓда, нядрэнна, але мяса не давалi, гароднiна, садавiна, рыба, кандытарскiя вырабы i прысмакi, толькi на дзень нараджэння фюрара, Каляды i 1 Мая. Вольнага часу практычна няма, усё найстрога рэгламентавана... З iх рыхтавалi людзей будучынi якiя павiнны былi загадваць Зямлёй. Сам Гiмлер кiраѓнiк СС трымаѓ пад кантролем падобную праграму.
  Што думала Герда пра фашыстаѓ i Гiтлера? То чаму i вучылi, што Гiтлер найвялiкшы генiй усiх часоѓ i народаѓ, непераможны палкаводзец i будучы кiраѓнiк Зямлi. А гэтак жа, што накшталт першага арыйца Iсуса Хрыста, намеснiк Усявышняга Бога загадаѓ заваяваць гэты i iншыя касмiчныя мiры!
  I сапраѓды Германiя перамагала, i вера ѓ фюрара мацнела! Але вось зараз, яна ѓжо фактычна на вайне. Яны бягуць, карычневыя ад змазкi дзяѓчаты па пустынi, босыя нажачкi прыпякае сумесь пяску i жвiру, i ѓжо пачынае адчувацца нарастаючая стомленасць; боль у лытках, спiне, i сухасць у роце. Але ж яна сапраѓдная арыйка, i нiколi не зламаецца! Хутчэй няхай лопне сэрца, чым яна здасца. Ды i не ѓпершыню Гердзе, вось бегаць. Падушыцца яны здзяйсняла марш-кiдок па горах. Басаногая, дзяѓчынка Герда з пiсталет-кулямётам на плячы, бегла па вострых камянямi перавала, дарэшты парэзаѓшы падэшвы, так што па камянях заставалiся крывавыя сляды, але прайшла свой шлях да канца. Так, што яна зараз здасца? Не! I яшчэ раз не! Будзе бiцца да канца, пакуль не пройдзе дыстанцыю. Праѓда нiколi, ён не бег пры такой спякоце, але... З чагосьцi i трэба было пачынаць, каб прайсцi да канца выпрабавання i паверыць, у будучую Перамогу! I не Нямеччыны: у гэтым яна i не сумняваецца, а перамогi менавiта над самiм сабой!
  Вось ужо станавiцца лягчэй, i адчыняецца другое дыханне ѓ трэнiраваных лёгкiх... Сонца, ужо схiляецца да заходу i задушлiвая спякота адыходзiць. Павольна, амаль незаѓважна, але адступае!
  Рудавалосая Шарлота таксама пакутуе, але мацавацца. Яны з Гердай даѓнiя сяброѓкi, нават койкi ѓ дзявочай казарме стаялi ѓ iх побач. Нярэдка яны спарынгавалi адзiн з адным. Дзве сяброѓкi пазбаѓленыя дзяцiнства i рана пасталелыя. Зрэшты, бо жыццё дужанне, вечнае дужанне. I магчыма найвялiкшай трагедыяй для чалавецтва i для кожнага асобнага чалавека, стане, калi няма за што стане змагацца!
  Упершыню Шарлота ѓбачыла Гiтлера на мiтынгу; калi яе самой было ѓсяго пяць гадоѓ. Тады ён яшчэ не быѓ фюрэрам Вялiкай Нямеччыны, а ѓсяго толькi адным з апазiцыйных палiтыкаѓ. Але ѓ адчувалася, нешта асаблiвае: невымоѓная харызма гэтага лiдэра, з маленькiмi вусiкамi! Пра што канкрэтна казаѓ будучы фюрар, Шарлота не памятала. Адольф Гiтлер выступаѓ вельмi эмацыйна, энергiчна размахваѓ кулакамi, часта вымаѓляѓ словы: Вялiкая Германiя, доблесць, гонар, рыцарства, сiла, годнасць! I ѓвесь натоѓп проста рыкаѓ у неапiсальным захапленнi. А якiя былi апладысменты. I ѓжо тады Шарлота зразумела, што перад ёй Бог увасобi!
  Дык ёй запомнiѓся гэты дзень! Яе бацькi любiлi фюрара, яго задаѓга да прыходу Гiтлера да ѓлады. Уступiлi ѓ партыю ѓ канцы дваццатых гадоѓ, калi шанцы нацыстаѓ на прыход да ѓлады здавалiся прывiднымi, а гiтлераѓцы набiла па два-тры працэнты галасоѓ! Ну, што ж, фюрар ужо тады быѓ фюрэрам i сапраѓдным правадыром! Але спатрэбiѓся жорсткi крызiс, якi ѓзрушыѓ да падставы ѓсе асновы грамадства, каб Нямеччына ѓ iм знайшла свайго лiдэра. Дзяѓчынка расла ѓ суровых умовах элiтнай казармы, дзе правяла восем гадоѓ, але нi разу ѓ душы не зненавiдзела фюрара.
  Нават калi яе i iншых сябровак жорсткага лупцавалi шырокiмi (каб не рассячы скуру!) рамянямi, або адпраѓлялi ѓ карцэр, дзе даводзiлася штурхаць перад сабой кола. Таксама выдасканалена пакаранне, прыдуманае ѓ СС. Ты круцiш колы, а целе прылеплены датчыкi, з якiх б'е ток. Чым хутчэй ты яго круцiш, тым электрычнасць лупiць слабей, а калi запавольваешся мацней. Свайго роду сумесь пакарання за правiны i фiзiчнай трэнiроѓкi. Iх гартавалi i трэнiравалi ѓ Стылi старажытнай Спарты, якой захаплялiся i Гiтлер, i яго галоѓны палiцыянт, i кат Трэцяга Рэйха Гiмлер!
  Як казаѓ фюрар: "нямецкi хлопчык павiнен з дзяцiнства трываць пабоi i абвыкаць да жорсткасцi!". Ну, а Гiмлер распаѓсюджваѓ падобны тэзiс i на дзяѓчынак! Так ён кахаѓ цытаваць Нiцшэ - жорсткасць, жорсткасць, i яшчэ раз жорсткасць якая цэментуе нацыю!
  Дыстанцыя паѓсотнi цi нават крыху больш за кiламетры ѓжо пройдзена, каласальная нагрузка ѓ такую спякоту i з грузам, для такiх маленькiх дзяѓчынак. Герда, Шарлота ѓжо не адчувалi сваiх цел, яны беглi як самнамбулы, адчуваючы нешта iрвуць мышцы, i тупы боль у галаве. Але вось ужо iдзе каманда:
  - Перайсцi на крок! Для першага разу дастаткова!
  Дзяѓчынкi запавольваюцца i iдуць ужо хуткiм крокам. Пяткi пачынаюць свярбець, яшчэ мацней. Герда шапнула Шарлоце:
  - З пекла ѓ чысцец!
  Сяброѓка не пагадзiлася:
  - З чысцiлiшча ѓ рай!
  Камянiстая глеба скончылася i босыя, змучаныя ножкi дзяѓчат уступаюць на мяккую, смарагдавую траѓку. Герда ѓсклiкнула:
  - А як шчасце, пасля катавання калючымi камянямi, i пякучымi пяскамi пустынi, крочыць, нiбы аксамiтнаму натуральнаму дыване!
  На гэты раз Шарлота ахвотна пагадзiлася:
  - Вядома, гэта сапраѓды рай! Пасля такога суровага марш-кiдка! Але я думаю, будзе яшчэ цяжэй.
  Калi дзяѓчыны, нарэшце, выйшлi на пляцоѓку, Мадлен спынiлася iх i загадала легчы на спiну. Грубiянска памацала першаму дзясятку ваяѓнiц ступнi i вымавiла з вiдавочным задавальненнем:
  - Цудоѓна! I скура не лушчыцца, i пухiроѓ на падэшве няма. I нават пятачкi не запылiлiся, засталiся ружовенькiмi, нiбы вы толькi што выйшлi з ванны! - Расла Мадлен, зрабiла паѓзу, i сябар з хуткасцю маланкi кiнула кiнжал. Лязо мiльганула як пушаны школьнiкам з люстэрка сонечны зайкi, i вастрыё цьвiкамi прыбiѓ буйнога, чорнага скарпiёна. Голас афiцэра СС стаѓ грубейшы, а прыгожыя рысы дзявочага твару больш жорсткiя. - Заѓтра будзем бегчы з ранiцы да вечара. Што тварыкi крывiце - арыйкi вы цi не? Калi так павiнны вытрымаць, тых, хто ѓпадзе, прыстрэлiм на месцы! На першы, другi разлiчыся.
  Пасля пералiку, дзяѓчат яшчэ прымусiлi адцiскацца, i рабiць прэс, а потым мiласэрна адправiлi спаць. Пакуль можаце расслабiцца.
  Гердзе снiлася, што яна ваяѓнiца ѓ войску Атылы( Паводле новага выкладання гiсторыi ѓ Трэцiм Рэйху Атыла германец!). Вось яны iдуць на Рым, велiзарнае войска варвараѓ. А асноѓны касцяк гэтага германскага войска складаюць прыгожыя дзяѓчаты i па-атлетычнаму складзеныя маладзенькiя хлопцы. З прыкладна пароѓну, яны крочаць плячо да пляча. Апроч пяхоты, ёсць яшчэ коннiца, прычым частка байцоѓ у рыцарскiх даспехах, а iншыя, у тым лiку i па- атлетычнаму складзеныя дзяѓчаты аголены па поясе! I вось гэтае войска рухаецца як лава вулкана. Б'юць барабаншчыкi, гэта ѓжо зусiм маленькiя хлапчукi ѓ шорцiках, i форме кiндэр-югена, гэта значыць малодшага аддзялення, Гiтлер-югента. А яшчэ i гуляюць гарнiсты, лунае сцягi з выявай драконаѓ i розных звяроѓ, птушак i нават паѓзуноѓ! Маленькiя барабаншчыкi ѓсмiхаюцца i iх дроб станавiцца часцей.
  А вось наперадзе паказалiся дзiды i цэнтурыi, рымскай армii. Што ж здарыцца тое, аб чым яны варвары i разам з тым носьбiты вышэйшай арыйскай культуры так доѓга марылi. Даць бой гэтым няѓмелым i лянiвым iтальяшкамi i тады Старажытны Рым упадзе!
  Атыла велiзарны i багатырскi складзены, як ажытаны са старажытнагрэцкай статуi тытан камандуе:
  - У атаку маю доблесныя сыны i дочкi!
  Дзяѓчаты i юнакi нясуцца на ворага: барабанны дроб дасягае найвышэйшай кропкi. Герда бяжыць, спераду i па баках яе мiльгаюць голыя, пазелянелыя ад травы пятачкi дзяѓчат. Вось i сам волат Атыла прышпорвае свайго агнiста-рудага скакуна. Магутныя капыты, так б'юць у зямлю, што яна пачынае ѓздрыгваць.
  Рымскiя войскi не мяняючы крок, iдуць да iх на сустрэчу. Вось абедзве армii i з сiлай збiваюцца... Пачынаецца сапраѓдная прыгожая баталiя. Герда адбiѓшы пару выпадаѓ барадатага легiянера (а ёй жудасна не падабацца барада!), спрытна ѓбiла яму клiнок у жывот. Грамiла ѓпаѓ, а ваяѓнiца ѓсклiкнула:
  - Мужчыны народжаныя прайграваць, калi вядома гэта не нямецкiя мужчыны!
  Дзяѓчына кiдаецца на наступнага супернiка. Той, карыстаючыся, перавага ѓ росце i вазе, спрабуе пацяснiць Герду. Дзяѓчына нават здзiвiлася, як хутка распалiся якiя змагаюцца на асобныя астраѓкi, а строй легiёнаѓ разбурыѓся. Зрэшты яе гэта нават на карысць, яна маленькая, а значыць вёрткая. Праводзiць прыём "хвост вавёркi" i ... лязо мяча надсякае шыю волату. Герда ѓсмiхаецца:
  - Тоѓстая, бычыная шыя звычайна характэрна, для не людзей блiскучых, тонкiм розумам!
  Зрэшты, яе магутны сапернiк, усё ѓ агонii яшчэ ѓзмахнуѓ некалькi разоѓ, спрабуючы дастаць дзёрзкую пераможцу. Герда дабiла яго, а затым кiнулася на трэцяга, тут яна заѓважыла, што дваццацi метрах ад яе адразу ж з двума байцамi ваюе Шарлота. Рудавалосую сяброѓку моцна ѓцiскаюць. Герда адцягваецца i атрымлiвае лязом па шчацэ, з разрэзанай палоскi капае кроѓ. Дзяѓчына шчэрыцца ѓ адказ:
  - Не, вам гэта так проста не пройдзе! Жанчына можа прайграць мужчыну ва ѓсiм, акрамя ѓменнi разжалiць! Толькi якраз апошнi, я i не збiраюся карыстацца!
  Раз'юшыѓшыся Герда, перайшла ѓ наступ. Яе чарнаскуры супернiк ( гэта быѓ шыракаплечы маѓр), павольна адступаѓ назад.
  Герда убачыѓшы, што яе працiѓнiк, адступаючы не зусiм, устойлiва стаiць, раптам скокнула, дзюбануѓшы, яму сваёй босенькай ножачка пад калена. А калi маѓр пачаѓ падаць, лязо мяча прайшло яму памiж бронзавымi пласцiнамi i рэбрамi. Шарлота таксама стала махаць мячамi куды больш энергiчна. Дзяѓчаты адначасова павiсквалi як свiнкi. Хаця мячы ѓ iх i рухалiся па-рознаму, але ѓсё ж адчувалася сiнхроннасць. Герда сашчапiлася з буйным рымскiм ваяром, шлем у якога апынуѓся, упрыгожаны паѓлiнавымi пёрамi. На гэты раз яна i ѓ справе аказалася вельмi дасведчанай i моцнай сапернiцай. Аб эга дасведчанасцi i заслугах казалi i залацiстыя нашыѓкi. Адбiѓшы некалькi выпадаѓ светлавалосай дзяѓчынкi грамiла, мабыць шляхетны вяльможа перайшоѓ у наступ. Герда адступаючы, свiснула:
  - А ты не iтальяшка!
  Грозны патрыцый адказаѓ:
  - А ты проста басаногая блядзюшка! Цi шмат ты думаеш, зможаш пратрымацца, супраць старажытнарымскага клiнка?
  Герда парыравала:
  - Супраць клiнка не ведаю, а табе барадаты i супрацьстаяць няма чаго!
  Аднак, не гледзячы на ѓвесь аптымiзм, якi выпраменьваецца галаногай Гердай, дзяѓчынцы даводзiлася адыходзiць назад. Рымляне ѓвялi ѓ бой свежыя рэзервы, дзяѓчаты i хлапчукi ѓсё часцей атрымлiвалi раненнi цi падалi заколатыя да смерцi. Хлопчыкi лучнiкi зрэшты, iмкнулiся страляць па-над галавой, паражаючы прыдатныя кагорты.
  Шарлота тым часам асцярожна абклала яшчэ аднаго супернiка, а iншаму ссекла пэндзаль. Ваяѓнiца праспявала:
  - Ядзерны меч, хоча цябе рассекчы! Пякельным вогнiшчам палае, лазера прамень! Але ты не думай, як сваё жыццё зберагчы, верным каханню, ты да канца будзь!
  Герда здзiвiлася:
  - А ты спяваеш як сапраѓдны вучоны!
  Шарлота ѓ справаздачу праспявала:
  - Выдатна калi ѓ фiзiцы пiлоты, наперад навуку рухаюць сваю! Але галоѓныя вырашаюцца пытаннi ѓ страi, у страi, у страi!
  Герда пацвердзiла падхапiѓшы:
  - Прыемна жыць сярод агню i дыму! I чуць, як стракоча кулямёт! Вядзi нас фюрар у бой непераможны! Наперад, наперад, наперад!
  Шарлота падтрымала:
  - Калi снарады рвуцца днём i ноччу, хутчэй iдуць чыны i ордэны! Няхай над светам люта грукоча - вайна, вайна, вайна!
  Герда натхнiлася, адчуѓшы ѓ сваiм атлетычным целе пульсавалую энергiю. А хуткасць стала раптам, нiбы ѓзмахi крылцаѓ стракозы. I вось воiн Старажытнага Рыма прапусцiѓ штуршок ляза ѓ нос. I адцягнуѓ увагу, а ваяѓнiца Герда распарола яму сухажылле на правай руцэ:
  - Не смей грубiць даме!
  Грамiла, з паѓлiнавымi пёрамi тузаючы нiжняй губой, засмучана адказаѓ:
  - Бо гэта быѓ толькi жарт! Бо гэта быѓ толькi жарт!
  Герда здзеклiва, секануѓшы па слабеючай руцэ, адказала:
  - Не трэба з ваѓчыцай жартаваць!
  А калi рымскi волат упаѓ на каленi, ваяѓнiца дзюбанула яго каленам у падбародак. Шарлота адобрыла:
  - Вось гэта цалкам у нашым стылi СС!
  Герда тут атрымала вастрыём у плячо, i войкнула:
  - Ну i вы мужланы!
  Шарлота параiла:
  - Рабi млын! I рэзчэй мячамi падкручвай!
  Тут у ход уступiлi лучнiкi рымлян, яна былi цяжкiя ѓ бранi, а iх зброю з чалавечы рост. Вядома доѓгiя ѓ паѓтара метра стрэлы, занадта ѓжо небяспечная прылада супраць напаѓголых дзяѓчынак i хлапчукоѓ. Атыла мабыць зразумеѓшы, што далей чакаць нельга; кiнуѓ у атаку кавалерыю, якую асабiста павёѓ у бой.
  Гэты велiкан круцiѓ адразу двума мячамi, даѓжынёю з рыцарскую турнiрную дзiду кожны!
  Герда ѓсмiхнулася i падмiргнула:
  - Вось, нарэшце, наш прыгажун надыходзiць!
  Шарлота хiхiкнула:
  - Бiць трэба моцна i галоѓнае своечасова! У той момант, калi эфэкт ад гэтага будзе максiмальным!
  А вялiкiя стрэлы ѓсё сыпалiся зверху. Дзяѓчаты i хлапчукi спрытна адскоквалi ѓ бакi, i нават ускрыквалi:
  - Вось гэта будзе па-нашаму! Можна сысцi i ад кулi, а што страла.
  Але стрэлы ѓсё ж дзiвiлi. Прычым гiнулi не толькi прадстаѓнiкi германскiх палкоѓ Атылы, але i, прычым у вялiкiх колькасцях, ад гасцiнцаѓ сваiх жа рымскiя ваяры. Зрэшты, вершнiкi варвараѓ, абышоѓшы свае шэрагi, абрынулiся на варожую пяхоту. Ну, а сам Ацiла, выглядаѓ проста шык.
  Герда адкiнула ѓдарам ногi прылiплiвага кавалера:
  - Не лапай, не твая!
  Шарлота пакiвала галавой:
  - А хлопцы тут i нядрэнныя, хоць не пара нашым! Нашым сокалам-арыйцам!
  Герда секануѓ мячом рымлянiна, пагадзiлася:
  - Вядома ж, не пара! Германская моц Рыму вер не пара! Раздушым як вош i, не здрыганецца рука!
  Шарлота пацвердзiла:
  - Ды яшчэ калi меч будзе не з лайна!
  Дзяѓчыны жвава дадалi, закручваючы мячамi завiтушкi i напяваючы:
  - Мы за правае справу б'емся! Кампрамiсаѓ з штыком пякельным няма! Не закрыецца хмарамi сонца! Не накрые змрок хуткi свiтанак!
   Нарэшце i сама Атыла прарваѓся да лучнiкаѓ Рыма. Зрэшты, судзячы па велiчынi, гэтыя лукi вiдавочна рабiлi ѓ Брытанii. Ваюючы Герда, успомнiла гiсторыю. Пры Эдуардзе Трэцiм, празваным англiчанамi вялiкiм, менавiта лучнiкi сталi галоѓным родам войскаѓ... Прычым частка з iх была пасаджана на каня! Пераважныя сiлы французаѓ, былi бязлiтасна бiты. Наогул i Юнгфолiнгу i Звязе Германскiх дзяѓчын, шапказакiднiцтва не вiталася... Ангельцаѓ прызнавалi супернiкам небяспечным, якiя заваявалi больш земляѓ, чым любая iншая нацыя за ѓсю гiсторыю планеты Зямля!
  Але вось зараз вершнiкi варвараѓ разбуралi лучнiкаѓ, рассякаючы iх магутнымi ѓдарамi да самага табара. Герда ж сутыкнулася з супернiкам з Кiтая. Ён быѓ не занадта высокi, але затое лiха круцiѓ абутымi ѓ боты са шпорамi нагамi:
  - Немцы гэта паразiты - абавязкова будуць бiтыя! - роѓ ён.
  Герда адказала кiнжальным выпадам:
  - Дарэмна супернiк лiчыць, што немцаѓ здолеѓ ён звалiць! Хто адважны той у баi нападае, ворагаѓ будзе люта бiць!
  Шарлота падхапiла:
  - Не спасцiгне планету хвацкая бяда! I дарма супернiк кiнуѓ сiлы ѓ паход! Перамагчы ѓ бiтве грознай здолеем ворага! Цемра рассыплецца ѓ пыл - час святла прыйдзе!
  Герда зноѓ замахала з яшчэ большай энергiяй, рэзюмаваѓшы:
  - Слова не верабей, але словаблудства яго ператварае ѓ варону!
  Шарлота патрымала:
  - Калi мова мялее, з мукi выпякаюць камяк у горле!
  Герда магутным, нават як не па жаночым ударам мяча, асекла галаву байцу, якi скокнуѓ з лева , а затым зноѓ счапiлася з кiтайцам. Ваяѓнiца-бландынка люта i звонка крычала:
  - Хлусiш не возьмеш!
  Кiтаец-ваяѓнiк адказаѓ:
  - А цябе i браць не трэба, ты ѓжо ѓсё перада мной.
  Герда хiхiкнула ѓ адказ:
  - Блiзкi локцiк, але не ѓкусiш!
  Тут вастрыё мяча драпнула дзяѓчыну нiбы кобра, рассекшы бранявую пласцiну i агалiѓшы грудзi: пышную i з малiнавымi саскамi. Кiтаец сумна зароѓ:
  - А цяпер табе застаецца толькi малiцца! Якую ты царкву аддаеш перавагу: каталiцкую або евангельскую.
  Герда зло адказала:
  - Царква ад прастытуткi адрознiваецца тым, што шчасце заѓсёды адкладае на потым!
  Кiтаец выскалiѓ свае крывыя зубы:
  - А што пачуццё гумару табе не змянiла! Ох дзяѓчына як мне шкада калечыць такую прыгажосць як у цябе!
  Герда выскалiла зубкi:
  - А мне не шкада! Наогул шкада ѓ пчолкi, а пчолка на ёлцы, а ёлка ѓ лесе! Дзе лес - на носе!
  Кiтаец рыкнуѓ у адказ:
  - Ворагаѓ у Германii шмат!
  Герда спрытна парыравала:
  - Шмат кухароѓ - псуюць кашу!
  Пасля чарговага выпаду вузкавокага ваяра на грудзях дзяѓчынка засталася крывавая паласа. Герда войкнула i адступiла. Кiтаец зароѓ:
  - Вось i ты атрымлiваеш!
  Дзяѓчына стрымана адказала:
   - Хто не атрымлiвае па мазгах, той нiколi не паразумнее! Мазгi як кашалёк, трэба атрымлiваць, каб iх напоѓнiць!
  Кiтаец агрызнуѓся:
  - Ну, ты i любiш сафiстыку! Упершыню бачу такую адукаваную i эрудыяваную дзяѓчыну. Ведаеш, можа табе лепей перайсцi ѓ войска Вялiкага Рыма. У нас любы чалавек незалежна ад нацыянальнасцi можа заняць самае высокае становiшча пры iмператары!
  Герда запярэчыла:
  - Лепш памерцi, чым здрадзiць!
  Вузкавокi ваяр заѓважыѓ:
  - Гэта не разумна, глядзi ѓ бой iдзе наша кавалерыя... I калi ты патрапiш у палон, то будзеш лiтаральна выць ад болю на дыбе!
  Герда стрымана адказала:
  - Лепш адзiн раз спакойна стукнуць, чым сто разоѓ нема прагарлапанiць!
  Але нажаль кiтаец мае рацыю, тысячы рымскiх вершнiкаѓ на чале з самiм iмператарам ( яго даспехi нiбы пакрытыя скарынкай з алмазаѓ, рубiнаѓ i смарагдаѓ!), нясуцца на войска варвараѓ. Зрэшты, вершнiкi Атылы ѓжо паспелi перабiць большую частку варожых лучнiкаѓ, хлапчукi варварскага войска самi прынялiся iнтэнсiѓна пасылаць стрэлы ѓ варожыя шэрагi. Шарлота, якая адчайна сячэ, падбадзёрыла сваю напарнiцу:
  - Не здавайся Герда! Не паддавайся на яго абяцанкi! Лепш збярыся i рашуча перамажы!
  Атыла разам са сваiмi ваярамi ѓключыѓся ѓ рымскi лад. Яго велiчэзныя мячы, нiбы лопасцi шрубы, узбiвалi крывавы мiксер. А сам грамiла, iшоѓ наперад, iмкнучыся прарвацца ѓ iмператару.
  . РАЗДЗЕЛ Љ 8.
  Герда па- фiласофску заѓважыла:
  - Хочаш стаць пастухом статка, не будзь баранам!
  Шарлота пагадзiлася:
  -Кожны баран хоча стаць пастухом, пакуль воѓк далёка, а вiнтоѓка побач!
  Тут Герда атрымала чарговае раненне ѓ жывот. Дзяѓчына зноѓ адступiла. Яе босая ножка раптам устала на лязе тырчалага кiнжала i Герда пiскнула:
  - Ой, ой, ой! Як балюча!
  Шарлота сама ѓжо атрымала некалькi раненняѓ i падалася назад. Ваяѓнiца пракрычала:
  - Беражы сiлы, рымляне не вытрымаюць доѓгай сечы!
  Але варварам i сапраѓды прыходзiлася прутка. У бой уступалi ѓсё новыя i новыя атрады рымлян. Вось у жорсткую сутычку памчалiся вершнiкi ѓ залатых даспехах. Над iмi луналi сцягi з ваѓчынымi галовамi. А наперадзе iмчаѓся волат, мабыць, нават буйней Атылы. Рымляне пры гэтым нават спрабавалi ахапiць войска варвараѓ з флангаѓ, пусцiѓшы два магутныя з дзiдамi i бронзавых латах палка ѓ абыход асноѓнага месца сутычкi. Герда ѓзмалiлася:
  - У нас вычэрпваюцца сiлы, мы вось-вось прайграем!
  Шарлота прапанавала:
  - А ты праспявай у адказ! Нам песня будаваць i жыць дапамагае! Пад барабан пад чырвоным сцягам у паход! I той, хто з песняй па жыццi крочыць; той нiколi i нiдзе не прападзе!
  Абедзве дзяѓчыны хорам заспявалi, прычым, не гледзячы на раненнi iх голас; быѓ нiбы трубны:
  Ёсць такое паклiканне салдат,
  Не прафесiя гэта, не званне!
  Хоць часам у сто пудоѓ аѓтамат,
  Няма не марш, плоцi пакута-пакута!
  
  Але iдзем мы, наперад ставячы крок,
  Таму што мы служым Айчыне!
  Вер, зрынутым будзе злы вораг,
  Каб весела было пры жыццi!
  
  Нас вучылi з пялёнак амаль,
  За Бацькаѓшчыну з мужнасцю бiцца!
  Раней былi са сталi мячы,
  А зараз РПГ у моцным ранцы!
  
  Не адступiм, нi кроку назад,
  Хоць целамi вусцелем магiлы!
  Супостатаѓ мы выкасiм шэраг,
  Няхай дадасць Усявышнi нам сiлы!
  
  Танкi пруць, самалёты ляцяць,
  Бомбы сыплюць i рвуцца снарады!
  Не трымай нас за гiдкiх шчанят,
  Загартаванымi сталi салдаты!
  
  Вось таварыш загiнуѓ як герой,
  Нiчога не пакладзеш пад крыжык!
  Часта людзi гуляюць з лёсам,
  Але кахаць, будуць мацней - паверце!
  
  Хоць у баi, дзе цвiкуць цяжка,
  Успомнiм нашых славутых продкаѓ!
  Як на Рым мы хадзiлi даѓно,
  Што не жэрцi ѓ рабстве гнюсным з'едкам!
  
  Не паѓстала паклоны нам бiць,
  Не паставiць наш свет на каленi!
  Мы ж крэчаты - самi б'ем дзiчыну,
  Прадстаѓнiкi ѓсiх пакаленняѓ!
  
  Вось высiлак яшчэ i кiдок,
  Вораг ужо бачым, дробна трасецца!
  Куля ледзь не закранула скронь,
  Пацямнела ѓ вачах наша Сонца!
  
  Але паднялiся ѓ атаку iдзем,
  Крушым гiдкiх штыкамi прыкладам!
  Выжжам фрыцаѓ, калi трэба агнём,
  Наш баец стаѓ без цэн - проста скарбам!
  Ледзь дзяѓчынка даспявала, як ад удару Атылы ѓпаѓ галоѓны волат рымскай армii ѓ залатых даспехах. А кiтайца натхнёная дзяѓчынка ссекла яшчэ раней, i зараз накiнулася на прадстаѓнiка камандуючага пяхотай. Ён уступiла ѓ бой з сапраѓдным, аднавокiм волатам i нават стала адцiскаць яго, махаючы мячом:
  - Табе каты з намi не справiцца! Таму што мы немцы!
  Грамiла груба адказаѓ:
  - Немцы-перцы! Нацыя калек!
  Герда не на жарт раззлавалася:
  - Не! Мы немцы апрыёры нацыя вялiкiх воiнаѓ. Тая нацыя, што прывыкла перамагаць i не перад кiм не згiнацца!
  Велiкан скрывiѓ губу i тут жа атрымаѓ вастрыём мяча ѓ горла. З бычынай шыi бразнуѓ фантанчык... Ён захiстаѓся, i тут жа атрымаѓ укол пад сэрца... Герда ѓсклiкнула:
  - Гераiзм не мае ѓзросту!
  Шарлота падбадзёрыла сяброѓку:
  - Дакладна крушы iх мiлка мацней ... Будзе напор яшчэ хутчэй!
  У гэты момант адзiн з басаногiх хлопчыкаѓ-лучнiкаѓ трапным стрэлам звалiѓ рымскага iмператара. I трэба было дагадзiць стралой проста ѓ вока!
  Герда скалячыся, праспявала:
  - Вось гэта так! Не ѓ брыво, а ѓ вока!
  Шарлота крутанула пальцам ля скронi:
  - А што! Лепш адзiн раз урэзаць, чым сто праклясцi! Ну, зараз супернiк пабяжыць!
  Герда ссекшы яшчэ аднаго воiна, пацвердзiла:
  - Вораг ад страху задрыжыць i скачку ѓцячэ!
  Сапраѓды шэрагi рымлян завагалiся i сталi паддавацца. Наогул калi войска звяртаецца ва ѓцёкi гэта жудасна. Нават калi гэта такое дысцыплiнаванае войска як Старажытнага Рыма. Нездарма ж, Чынгiсхан, калi бег адзiн дзясятак загадаѓ пакараць смерцю цэлую сотню ... Хоць дакладнасць апошняга загаду, падвяргаюць сумневу, цi не выдумка гэта гiсторыкаѓ. Нават у Рыме пры ѓцёках пакаралi смерцю кожнага дзясятага. Драбаючы голымi ножкамi, дзяѓчаты i хлапчукi кiнулiся пераследваць ворага. I зайгралi горны...
  Герда прачнулася, рэзка ѓскочыѓшы, дзяѓчаты хуценька пастроiлiся. Памылiся, пачысцiлi зубы i зноѓ змазваннi ахоѓнымi крэмамi з марш-кiдком па пустынi. Так яны басаногiя ѓ адных купальнiках i панеслiся па пясчаным пекле.
  Арабскiя дзеткi здзiѓлена паказвалi на iх пальцамi i свiсталi.
  - Дойчэ Акбар!
  Герда азiрнулася i з тугою паглядзела на пальмы, якiя аддалялiся , пасля чаго шапнула Шарлоце:
  - Зноѓ у пекле!
  Рыжавалосая дзiва з усмешкай адказала:
  - Усе людзi грэшнiкi, а апраметная натуральны стан грэшнiкаѓ!
  Герда падмiргнула ѓ адказ:
  - Чалавек не можа не грашыць!
  Шарлота кiѓнула сваёй агнiстай шавялюрай i на бегу стала тлумачыць:
  - Я згодна! Нават тысячу разоѓ згодна! Наогул грэх гэта адноснае, i чыста чалавечае паняцце. Напрыклад, калi ѓзяць мараль старажытнага свету, то ѓ iм, добра было таго, што iшло на карысць i самому чалавеку, i яго племю-роду. Вось, напрыклад, пералюб, лiчылася дабром, а не грахом!
  Герда ахвотна пагадзiлася:
  - Так! Сам фюрар лiчыць, што лепш за ѓсё жанчыне зацяжарыць ад героя вайны, чым ад свайго, далёка не заѓсёды доблеснага мужа. Асаблiва калi яшчэ ѓ мужа, ёсць прыкметы шкоднай, нячыстай крывi.
  Мадлен прыкрыкнула на дзяѓчат:
  - Беражыце дыханне дзяѓчаты, на гэты раз мы бегчы да знямогi!
  Герда ѓсмiхнулася ѓ адказ:
  - Можна стамiцца, але нельга знемагаць.
  Паѓгадзiны дзяѓчыны беглi, моѓчкi, а затым Шарлота шапнула:
  -Ведаеш, якi мне дзiѓны сон сяброѓка прыснiѓся?
  Герда здзiвiлася:
  - Ды мне прызнаюся таксама! А што?
  Шарлота выскаляючыся, адказала:
  - Нiчога! Такi сон, быццам я было ваяром у войскi вялiкага варвара Атылы. I мы бiлiся з воскамi Старажытнага Рыма. I ѓсё пры гэтым было так прыгожа, i жорстка адначасова...
  Герда хiхiкнула ѓ адказ:
  - А ведаеш, мне менавiта гэта таксама снiлася! Нават неяк дзiѓнае супадзенне. Я вось цябе ѓ сне бачыла!
  Шарлота падмiргнула ѓ адказ:
  - А я цябе! Ты нядрэнна бiлася, хоць вузкавокi i жаѓтатвары воiн цябе ледзь не забiѓ!
  Герда на гэты раз не на жарт, здзiвiлася:
  - Не можа быць! Дык цi не бывае, каб два чалавекi, адначасова бачылi адзiн i той жа сон?
  Шарлота запярэчыла:
  - Калi на грып калектыѓна хварэюць, то i сон можа быць аднолькавым. Тут ужо як павядзецца! Я чула, што ѓ таварыстве Туле ёсць спецыяльныя медыумы, якiя прымаюць зелле, i дыхаюць настойкамi травы, а пасля чаго апускаюцца ѓ бачаннi! I iм цалкам удаецца быць прарокамi!
  Герда пераскочыѓшы праз камень, пагадзiлася:
  - Вядома! У прынцыпе дар прароцтва не патрабуе звышнатуральных сiл, проста могуць iснаваць суцэль матэрыяльныя, i пакуль не разгаданыя фiзiчныя законы ѓ прыродзе. Але што да чаго гэты сон?
  Шарлота пацiснуѓшы плячыма, адказала:
  - Не ведаю! Можа да таго, што Трэцi Рэйх пераможа Брытанiю i ЗША, якiя стаяць за Львом цi... Тут можна доѓга варажыць!
  Герда хацела нешта сказаць, як раптам яе вуха ѓлавiла яшчэ чутны шум матораѓ. Не гледзячы на аддаленасць, было вiдавочна, што шумяць рухавiкi самалётаѓ, i што iстотна яны наблiжаюцца... Мадлен скамандавала:
  - Што ж этап вучэння нумар два: маскiроѓка.
  Дзяѓчаты спынiлiся, вынялi з рукзакоѓ маскiровачныя плашчы, размаляваныя пад колер пустынi. Затым сталi iмклiва акопвацца, пры гэтым, што зверху не было прыкметна, чаго ненатуральнага. Тут Герда падзякавала лёсу, што ѓ iх i была i зброя, i сапёрныя лапаткi. Iнакш дзяѓчаты ѓ пустынi маглi б стаць лёгкай здабычай брытанскiх штурмавiкоѓ або пiкiруючых бамбавiкоѓ. Шарлота падскрабаючы пясок босы ножачкай, вымавiла:
  - Падобна, нам прыйдзецца нюхнуць пораху, яшчэ ѓ Тунiсе... Неспавядальныя шляхi Гасподнiя!
  Герда з хiтрым выглядам запярэчыла:
  - Адсутнасць дакладных ведаѓ заѓсёды дрэнна, за адным выключэннем, калi гаворка аб планах Усявышняга!
  Шарлота рыкнула:
  - Яго планы вельмi ѓжо падступныя!
  Вось так дзяѓчынкi ѓ свой час ваявалi ѓ Афрыцы i тварылi там усякага роду бясчынствы.
  А зараз супраць гiтлераѓцаѓ змагаецца Чырвоная Армiя.
  Але фашысты прасуюць i цiснуць на непрыяцеля з дзiкай сiлай. I працягваюць цiснуць на ѓсходнiм фронце.
  Асаблiва небяспечныя ѓ iх дыскалёты. Гэтыя машыны проста непаражальныя i развiваюць хуткасць да дзесяцi гукавых. Самая вялiкая праблема, з якой не могуць зладзiцца ЯК-9 i ЛА-7.
  Дзве нямецкiя дзяѓчыны Альбiна i Альвiна якраз на дыскалёце палююць за савецкiмi машынамi.
  Прыгажунi, вядома ж, у бiкiнi i басанож. I вельмi сэксуальныя.
  Кiруюць дыскалетам пры дапамозе джойсцiка.
  Альбiна выварочвае машыну, збiвае савецкi знiшчальнiк i пiшчыць з захапленнем:
  - Ды славiцца наш крыважэрны Рэйх!
  Альвiна ѓзяла i таксама запусцiла магутны ѓдар па расiйскай машыне. Збiла i прачырыкала:
  - Генiяльны экспрэс!
  Абедзве дзяѓчыны пляснулi босымi ножкамi. Яны бландынкi такiя сiмпатычныя. I прэс у дзяѓчат вельмi ѓжо рэльефны. Iдзе плiтачкамi.
  Альбiна зноѓ зносiць савецкi самалёт. I падмiргвае, i раве:
  - Слава забойнаму пасажу!
  Альвiна таксама лупанула па рускiх. Сплюшчыла iх i свiснула:
  - Ды будзе з намi фюрар!
  Дзяѓчыны ѓ самым апломбе! I столькi ѓ iх шарму. А зубкi такiя зiготкiя. Нiбы жэмчуг, здабыты капiтанам Нэма.
  Альбiна таранiла машыну i пiскнула:
  - Вось так i хлопца асядлаем!
  Альвiна раздрабнiла знiшчальнiк i прагыркала:
  - I тузiн хлопцаѓ!
  Альбiна хiхiкнула i заѓважыла:
  - Вялiкi сэкс, калi жанчына здымае мужчыну за грошы!
  Альвiна пагадзiлася:
  - Гэта клас, толькi грошай шкада!
  Альбiна разбiла яшчэ адзiн савецкi самалёт i пiскнула:
  - А што дзеля задавальнення i грошай не шкада. Хутка б пераможам рускiх i атрымаем сабе па маёнтку!
  Альвiна збiла чарговую чырвоную машыну i зароѓ:
  - На жаль, вайна зацягваецца! Гэтыя рускiя такiя ѓпартыя. Нiбы кулакамi лупiць па гуме!
  Альбiна з прыкрасцю запярэчыла:
  - Каб яшчэ па гуме. Хутчэй за гэта жалезабетон. I косткам рук вельмi балюча!
  Альвiна прачырыкала, збiла савецкую машыну, i зароѓ:
  - Мы любы бетон праб'ем!
  Альбiна звалiла з разбегу знiшчальнiк ЛАГГ-7:
  - I зламаем метал, i выпарым!
  Альвiна з гэтым пагадзiлася:
  - Зламаем i расплавiм! Хутка ѓ нас з'явяцца лазеры! I тады рускiм будзе сапраѓды канец!
  Альбiна з гэтым была ѓ гармонii:
  - Супраць лазера не выстаяць!
  Альвiна хiхiкнула з лютасцю:
  - Возьмем Маскву, а пасля i Лондан!
  Альбiна ѓ прыкрасцi заѓважыла:
  - Лондан даѓно трэба ѓзяць!
  Дзяѓчыны вывернулi свой дыскалет. Колькi не страляюць па машыне гiтлераѓцаѓ авiягарматы савецкiх знiшчальнiкаѓ i штурмавiкоѓ, нiчога талковага зрабiць не могуць. Магутны, ламiнарны струмень збiвае ѓсе снарады i аскепкi.
  Альвiна ссякаючы расiйскi знiшчальнiк, пiскнула:
  - Не пройдзе ѓ мядзведзя танец матыля.
  Альбiна з дапамогай босых пальчыкам навяла сваю машыну i зароѓ:
  - Ды мядзведзь... Ты вельмi добры звер. Асаблiва на ланцугi i калi з цябе садраная шкура!
  Дзяѓчынкi працуюць з лютасцю тыгрыц. Эх, у ложку яны таксама тэмпераментныя. Вельмi любяць быць актыѓным бокам. I не церпяць сталасцi. У гэтым плане проста акулы. I любяць эксперыменты. I раток ѓ iх вельмi шчадралюбны.
  Альвiна разбiла савецкую машыну i пiскнула:
  - За перамены ѓ вайне да нашай перамогi!
  Альбiна з прыкрасцю i лютасцю заѓважыла:
  - Ды вайна зацягнулася... Гэта проста фабрыка кашмараѓ i кухня Сатаны. Колькi нашых хлопцаѓ i дзяѓчат загiнула!
  Альвiна з уздыхам праспявала:
  - Колькi нашых братоѓ тамiцца ѓ магiлах... Блукаюць ценям па свеце таму... Не разумею, што да чаго.
  Альбiна, пажадлiва выскаляючыся, i руйнуючы расейцаѓ, прабiла:
  - Як ты думаеш, сяброѓка, а Бог ёсць?
  Альвiна таксама забiваючы, прашыпела:
  - Вялiкiя сумневы ѓ мяне ёсць. Гэтулькi гадоѓ доѓжыцца вайна. I што ђсявышнi не кахае Нямеччыну, калi дазваляе, каб гэтулькi яе лепшых сыноѓ i дачок гiнула!
  Альбiна выказала здагадку:
  - Можа, у гэтых выпрабаваннях ёсць нейкi глыбiнны сэнс?
  Альвiна хiхiкнула i рыкнула:
  - Сэнс? Каб больш памучыць людзей, i асаблiва нас немцаѓ?
  Альбiна выказалася з энтузiязмам ваѓчыцы, якая нагнала ягня:
  - Тады мы больш востра будзем успрымаць любаты свету! I мiрнага кахання!
  Альвiна выскалiѓшыся, буркнула:
  - А ваеннае каханне ѓсё ж такi нашмат лепш!
  Альбiна з гэтым пагадзiлася:
  - Вядома, асаблiва з хлапчукам. Яны пахнуць юнацкасцю, i не такiя валасатыя як дарослыя мужчыны! З iмi прыемна мець справу!
  Альвiна руйнуючы савецкiя самалёты пiскнула:
  - А яшчэ працэс навучання вельмi вабiць. Падабаецца браць на сябе ролю настаѓнiцы! Гэта ж так здорава!
  Альбiна з гэтым пагадзiлася:
  - Здаравей не бывае!
  Дзяѓчыны, увогуле, вясёлыя, але шлюхi. I вядома робяць тое, пра што чытаць не занадта прыемна.
  Дзяѓчыны скачуць ад нецярпення. Жадаецца iм як мага больш ласкi! I каб гладзiлi iх кожны дзень. А яшчэ лепш па тры разы на дзень. Няма па дваццаць разоѓ на дзень!
  Альвiна звалiла, чарговы знiшчальнiк i пiскнула:
  - Не, Бог ёсць! Ён дазваляе нам нiшчыць савецкiх ваяроѓ!
  Альбiна таксама лупанула i зароѓ:
  - Эх, я чаго нам не хапае? Сэкс ёсць, мужыкi ёсць ... Забавак навалам, а рызыкi загiнуць няма! Дык навошта нам канчатак вайны?
  Альвiна з гэтым ахвотна пагадзiлася:
  - Уласна кажучы, i не навошта! Будзем бiцца да канца!
  Альбiна прашыпела ѓ некаторай прыкрасцi:
  - А вайна, гэта тое, што пасля заканчэння, ты адчуваеш сябе не вельмi нават спустошаным.
  Альвiна вельмi любiла, калi яе мацаюць за грудзi. Бо гэта так адчувальна i эратычна. А пацалункi яшчэ лепей. I калi мацаюць цябе адразу некалькi тэмпераментных мужчын. Асаблiва калi гэта хлапчукi, i яшчэ узбуджаныя.
  Карацей кажучы, дзяѓчаты, увогуле супер i антыгероi!
  
  
  
  Ваяѓнiцы, як заѓсёды ѓ мiнi-бiкiнi i босыя ваявалi на марозе. Яны закопвалiся ѓ сумёты i адтуль вялi агонь i кiдалi босымi ножкамi гранаты i выбух-пакеты.
  Вельмi прыгожыя, сэксуальныя, i выдатна накачаныя дзяѓчынкi. Загарэлыя, галаногiя.
  Наташа ссекла фрыцаѓ i пiскнула:
  - Мы дзяѓчаты вельмi сабой ганарлiвыя!
  Зоя таксама свiснула i прабурчала:
  - Iмкнемся толькi ѓ першыя шэрагi!
  Аѓгустына, гэта рыжая д'ябла, праспявала:
  - Мы проста прымы i балярыны!
  Пасля чаго запусцiла босай нагой гранату.
  Святлана ѓзяла i стрэльнула. Шпурнула лiмонку:
  - Чыста будзем бiцца! У нас не розум паяца!
  Дзяѓчыны працавалi на славу. Яны стралялi i кiдалi сваiмi такiмi панадлiвымi ножкамi гранаты. А што фюрар...
  Наташка агалiла грудзi, i пунсовым саском паддала гранату. Тая праляцела i трапiла ѓ рады фашыстаѓ, пiскнула:
  - Ды будзе вялiкае канец свету!
  Зоя цвыркнула:
  - I Сварог Вялiкi Бог прыйдзе!
  I таксама як босымi пальчыкамi запусцiць гранату.
  Аѓгусцiна хiхiкнуѓшы, адзначыла:
  - Усё ж цiкава. У хрысцiян пацыфiст Iсус. А ѓ нас вялiкi збройнiк Сварог! Бачная рознiца!
  I таксама падкiне голай пяткай выбух пакет.
  Затым i Святлана босай нагой дзюбне па ворагу гранатай. I прапяе, скалячы зубкi:
  - Наш Бог гэта Бог вайны! А не пацыфiзму!
  Пасля чаго дзяѓчынкi запусцiлi сняжком сябар у сябра. Наташа хiхiкнула i заѓважыла:
  - Добра яшчэ, што хапiла розуму Уладзiмiру не прымаць юдаiзм. Зрэшты, я думаю, лепей было б сваё развiваць! Навошта нам чужыя веры?
  Дзяѓчына ѓзяла i запусцiла босай нагой гранату. I раскiдала фашыстаѓ.
  Зоя, страляючы, дадала:
  - Не, сапраѓды, зрабiць веру пацыфiсцкай! А бо можна i свой Iрый прыдумаць!
  I таксама босымi пальцамi ног як запусцiць прэзент смерцi, i разнясе пару тузiн фашыстаѓ.
  Тут i Аѓгусцiна таксама дзюбнула па гiтлераѓцам. I зноѓ босымi ножкамi паддала, выбуховыя пакеты.
  Раскiдала фашыстаѓ i пiскнула:
  - Старая казка на новы лад!
  I паказала мову!
  Святлана пасадзiла чаргу. Скасiла фрыцаѓ i пiскнула:
  - I вялiкiя перамены да будучынi!
  I голай пяткай запусцiла, ламаючы хрыбты фюрэрам.
  Наташка ѓзяла i зароѓ з адчайнай мiнай:
  - Я самая крутая дзеѓка! Усiх зараз каштарыс!
  I босыя пальцы ножак кiдаюць смерць i хаос.
  Зоя таксама лупанула. Збiла кучу фашыстаѓ.
  I раѓнула:
  - За гонар i Радзiму!
  Пасля чаго зноѓ яе босая ножка нешта ды запусцiць.
  Тут i Аѓгусцiна як возьме i дзюбне гарачанькiм. Сумне фашыстаѓ. Раскрышыць iх на часткi.
  Пасля чаго возьме i заспявае:
  - Слава Радзiме i Гонару!
  Святлана таксама прэзент смерцi запусцiць, i вякне:
  - I мы будзем разам!
  I голыя ножкi як запусцяць разбурэнне.
  Наташа таксама як возьме i гваздане... Выкасiць фрыцаѓ.
  Потым возьме i чаргу дасць.
  Праспявала, скалячы сваю пашчу:
  - Я дзяѓчынка не простая! Шавялюра залатая!
  Наташка, вядома ж, дзяѓчына сабе ѓ галаве. Усё можа i на ѓсё гатова. Як страляе, проста залюбуешся. I косiць ворагаѓ, нiбы культыватар.
  I пiшчыць:
  - Каханне вядзе да смерцi!
  Зоя таксама страляе. Голай ножкай паддае гранату, i шыпiць:
  - Генiяльны акорд!
  I дадае:
  - Усiх фашыстаѓ у расход!
  Аѓгустына таксама страляе па супернiку. Вынiшчае фрыцаѓ. Выкошвае гiтлераѓцаѓ i пiшчыць:
  - Яшчэ крыху i мы стане ѓсiх мацней!
  I босыя ножкi прыгажунi зноѓ кiдаюць апорнае смерць.
  Святлана таксама палiць па гiтлераѓцам. I запускае гранату, пры дапамозе пальчыкаѓ босай нагi. I цвiркае:
  - Не ведалi мы бед, ды прыйшоѓ сусед!
  I таксама смяецца.
  Дзяѓчыны такiя цудоѓныя. А грудастыя. I так любяць калi iх тузаюць за сiськi.
  Вось гэта прыгажунi. Вось гэта вышэйшы пiлатаж кахання i паэзii! Ды славяцца цудоѓныя дзяѓчынкi! Ды няхай будзе з iмi вельмi нават добра!
  Наташка дзюбанула свiнцовай бруёй па фашыстах, i пiскнула:
  - Дакладней нас паверце няма!
  I голай ножкай зноѓ запусцiць смяротнае!
  А тут i Зоя як лупанет. Звалiць фашыстаѓ. I пiскне:
  - На нас управы не знайсцi!
   Аѓгусцiна, таксама як лупане, пры дапамозе босых пальцаѓ ножак, выб'е масу фрыцаѓ i пiскне:
  - I будучы век стане нашым!
  Пасля чаго яе зубкi блiснуць нiбы люстэрка!
  Святлана таксама ѓзяла i запусцiла босай нагой гранату. Збiла фашыстаѓ. I прапiлiкала з апломбам:
  - Вечная перамога! Сварог з намi!
  Наташка запусцiла босымi пальцамi нага асколак шкла. Перарэзала iм глоткi фрыцам i пiскнула:
  - I Iсус будзе з намi!
  Пасля чаго дадала:
  - Як Рускi Белы Бог!
  Зоя таксама паддала гранату i прагарлапанiла:
  - Слава Вялiкай Расii!
  I голенькай пятачкай падкiне выбух-пакет.
  Аѓгусцiна трасянула саском, падобным на трускаѓку. Усадзiла чаргу па фашыстах.
  Потым босай нагой кiнула ѓ фрыцаѓ смерць i вякнула:
  - Ды няхай у нас не будзе праблем!
  I паказала мову.
  Святлана таксама пасадзiла чаргу. Разарвала фашыстаѓ... I потым пушчаная босенькай ножкай граната ляцiць.
  Дзяѓчына-бландынка гарлапанiць:
  - Ды застанецца з намi сiла Рода!
  I ѓсе чатыры дзяѓчыны залямантавалi:
  - Слава Усемагутнаму, Усюдыiснаму, Усезнаѓчаму, Вечнаму, i Адвечнаму Роду!
  Вось такiя ѓжо дзяѓчынкi баявыя... А фашысты ѓжо прарываюцца на Блiзкi Усход у жнiѓнi iхнiя танкi ѓжо рухаюцца па Багдадзе. I Герда з Шарлатай у машыне Е-50 з натхненнем прамаѓляюць:
  - Мы ѓжо якую па лiку бярэм сталiцу! I скаляць свае вострыя, нiбы ѓ ваѓчыцаѓ зубы.
  Крысцiна страляе пры дапамозе босых пальчыкаѓ ножак па ангельскiм танку i раве:
  - Слава эпосе вiкiнгаѓ!
  Магда таксама лупанула, пры дапамозе на гэты раз пунсовага саска. Разнесла супернiка да смерцi i пiскнула:
  - За велiч арыйскага камунiзму!
  I дзяѓчынкi засмяюцца....
  I ѓспамiнаюць свае ранейшыя подзвiгi.
  . РАЗДЗЕЛ Љ 9.
  Над замаскiраванымi дзяѓчатамi праляцелi два дзясяткi ангельскiх самалётаѓ, яны напэѓна нiчога не заѓважылi, i ѓжо пачалi растварацца за лiнiяй гарызонту, як раптам пачулiся новыя падазроныя гукi. Мадлен скамандавала:
  - Усiм ляжаць, i не рухацца!
  Дзяѓчаты замерлi, яны нечага чакалi. I вось з'явiлiся з-за аксамiту лёгкiя транспарцёры i грузавiкi. Мяркуючы па канструкцыi, англiйскай i амерыканскай вытворчасцi. Яны павольна рухалiся ѓ бок сталiцы Тунiса. Мадлен злёгку разгубiлася. Ён лiчыла, што да лiнii фронта яшчэ далёка, а значыць ангельцы яшчэ не паспеюць з'явiцца. Дакладней, не павiнны з'яѓляцца. А тут прэ цэлая калона. Хоць, мабыць, менш батальёна... Хто гэта такiя, якi-небудзь баявы гурт, абышоѓшы пустынямi зусiм не суцэльны фронт хоча пашнарыць па тылах. Быццам бы лагiчна, хаця з тэхнiкай iх лёгка заѓважыць у пустынi. Ва ѓсякiм разе, трэба перадаць сваiм па рацыi, а агню не адчыняць. Тым больш, што iх усяго толькi сто чалавек, а ангельцаѓ больш за тры сотнi!
  Герда шапнула Шарлоце:
  - Вось яны ангельцы! Упершыню iх так блiзка бачу!
  Рыжавалосая сяброѓка, таксама ладна нервуючыся, адказала:
  - Ды нiчога асаблiвага! I сярод iх столькi неграѓ!
  Сапраѓды не менш за палову ангельцаѓ, былi чарнаскурыя. I калона рухалася павольна, прычым негры яшчэ нешта завывалi... Яны ѓсё блiжэй i блiжэй...
  Тут нервы адной з дзяѓчынак не вытрымалi, i яна ѓдарыла з пiсталет-кулямёта. У тужэй секунду адкрылi агонь i астатнiя ваяѓнiцы, а Мадлен запознена гаркнула:
  - Плi!
  Некалькi дзясяткаѓ ангельцаѓ апынулiся зараз скошаныя, адзiн з грузавiкоѓ запалаѓ. Астатнiя ангельцы адкрылi бязладнае стральбу. Мадлен улавiѓшы момант, праарала:
  - Наступальныя гранаты дружна кiдаць!
  Дзяѓчыны з элiтнага батальёна СС "Ваѓчыцы", шпурляюць гранаты далёка i трапна. А што з дзяцiнства натрэнiраваны, i яшчэ спецметодыку праходзiлi. Гэта калi трэнiруешся з токам, ледзь прамарудзiла з кiдком i цябе разрадам. Шпурнулi свае гасцiнцы i Герда з Шарлатай. А ангельцы кулём i дагары нагамi ... Пацешна так. Страляюць бязладна, а негры яшчэ, што гарлапаняць на незразумелай мове. Вось сапраѓды адмарозкi...
  А Герда страляе i кiдае, пры гэтым яшчэ i спявае:
  - У зрэнках СС начны кашмар! Адзiн скачок - адзiн удар! Ваѓчыцы мы - наш метад просты! Не любiм мы цягнуць ката за хвост!
  Шарлота ѓ адказ таксама парыквае. Кулi, выпушчаныя ёю, разбiваюць на аскепкi чэрапа. А то яшчэ выбiваюць вочы. Вось адзiн перапалоханы негр, як усадзiць штыком белабрысы напарнiку ѓ бок. Той крывёю ѓ адказ плюне. Шарлота падпявае:
  - Анёлы зорнага змрочнага пекла! Здаецца, усё ѓ сусвеце разбураць! У неба ѓзляцець хуткiм сокалам трэба! Каб усцерагчы ад пагiбелi душы!
   Ангельцы дзейнiчаюць неарганiзавана, большасць з iх каланiяльныя салдаты: негры i iндусы, арабы. Яны: то падаюць, замiраючы, то наадварот рэзка ѓскокваюць i пачынаюць насiцца як ашалелыя зайцы. Зрэшты, дзяѓчыны страляюць трапна, ды i гранаты хоць аскепкi i недалёка ляцяць, але затое густа! Вось ужо i ворагаѓ засталося няшмат. Мадлен крычыць па-ангельску, у яе галасок такi аглушальнае гучны, што не трэба нават рупара:
  - Здавайцеся i мы пашкадуем вашыя жыццi! У палоне ѓ вас будзе, добрая ежа, вiно i сэкс!
  Падзейнiчала маментальна i раз ужо здаюцца... Рукi ѓверх i...
  Сабралi паѓсотнi палонных, з iх палова параненых. Мадлен скамандавала:
  - Параненых дабiць!
  "Ваѓчыцы" без цырымонiй пусцiлi кулi ѓ скронь, тым хто не мог стаяць на нагах, а астатнiх пагрузiлi ѓ машыны i пагналi на iх у блiжэйшую базу.
  Пасля распаленага пяску пустынi босым нажэнкам Герды вельмi прыемна адчуваць мяккую гуму. Яна нават шчаслiва стагнала... Амерыканскiя грузавiкi вельмi зручныя, i падчас паездкi не трасуцца. Атрымаѓшы перамогу дзяѓчыны вясёлыя. Шарлота спытала Герду:
  - Колькi ты забiла?
  Дзяѓчына здзiѓлена пацiснула плечыкамi:
  - Не ведаю? Не я адна страляла... Але думаю, што многа!
  Шарлота падлiчыла:
  - Нас сто, забiѓ каля трохсот, значыць па тры на брата, гэта значыць на сястру! Уражлiвы пачатак вайны!
  Герда абыякава махнула рукой:
  - Гэта для мяне не сутнасць важна! Галоѓнае, што нiводная сяброѓка не загiнула. Хоць гэта вядома статыстыка, ворагаѓ знiшчана трыста, а з нашага боку толькi дзве ваяѓнiцы-ваѓчыцы лёгка паранены. Я нават дзiѓлюся, як мы яшчэ Афрыку цалкам не захапiлi, з такiмi ваякамi.
  Шарлота адразу ж сапсавала настрой:
  - Дык гэтым жа гора-ваякам мы ѓ васемнаццатым прайгралi!
  Герда сярдзiта трасянула светленькай, нiбы абсыпанай навагоднiм снегам галавой:
  - Гэта з-за здрады! Але насамрэч мы былi як нiколi блiжэй да перамогi, i гэта было вiдавочна ѓсiм, хто не сляпы! Нажаль нам перашкодзiлi!
  Шарлота пагадзiлася, спрытна пачухаѓ пальчыкамi босай нагi за сваiм левым вушкам:
  - Ды здрада, дыверсii, бяздарнасць вайскоѓцаѓ.... А рускiх мы ѓсёткi зламалi, прымусiѓшы iх у васемнаццатым годзе здацца! Эх добра было б прагуляцца па прасторах Расii, там халаднавата, а тут спякота!
  Герда весела хiхiкнула:
  - Затое ѓ Расii такiя суровыя маразы... А вось калi басанож бегала па снезе ѓ гарах, ведаю якая гэта мука.
  Шарлота выскалiла зубкi:
  - Маленькая Герда басанож бяжыць па пякучым снезе... Гэта сiмвалiчна нiбы ѓ казцы... Казкi аб чыстай, яшчэ дзiцячай i зусiм не эгаiстычнай...
  Герда забiяцка падмiргнула сяброѓцы:
  - Гэта накшталт як у нас да фюрэра?
  Шарлота пацвердзiла:
  - Амаль! Мы проста едзем, а не бяжым басаногiя па распаленым пяску пустынi. Ды яшчэ пасля перамогi.
  Звязаны негр прамармытаѓ па-нямецку:
  - Грозныя анёлы я гатовы вам служыць! Вы багiня, я ваш раб!
  Шарлота пагладзiла сваёй злёгку агрубелай ступняѓ чарнаскурага палоннага па карычневым кучаравы валасам:
  - Вы негры ѓжо па сваёй прыродзе рабы! Гэта вядома ж з аднаго боку добра, павiнен жа хтосьцi i ѓкалываць ад зары да зары, выконваць чорную працу... Але раб па сваёй натуры, гiдкай прыродзе здраднiк i яму нельга давяраць зброю. Мы ж немцы, у сваю чаргу, самая культурная i высока арганiзаваная нацыя на Зямлi. Вялiкая нацыя воiнаѓ, i нездарма ж ва ѓсiх Еѓрапейскiх войсках i нават у Расii служылi наймiты-немцы, прычым часцей за ѓсё на камандных пасадах!
  Герда люта кiнула:
  - Ды ты будзеш служыць нам у якасцi раба. У нас ёсць спецыяльныя звярынцы, для чарнаскурых. А табе застаецца пакуль...
  Шарлота прапанавала:
  - Няхай ён цалуе нам ногi. Гэта ж будзе для нас прыемна, а нiгер прынiзiцца.
  Герда энергiчна закруцiла галавой:
  - Не ведаю як табе, а брыдка, калi чыстай скуры iсцiнай арыйкi будуць дакранацца вусны смярдзючага нiгера. Так што...
  Шарлота не пагадзiлася:
  - Ды не! А мне б наадварот спадабалася. Ну, глядзi...
  Вогненна-рудая прыгажуня сунула чарнаскураму сваю ноженьку. Той з энтузiязмам пачаѓ цалаваць доѓгiя, роѓныя, дакладныя пальчыкi багiнi. А дзяѓчына ѓ адказ толькi далiкатна ѓсмiхалася, тоѓстыя вусны негра казычуць загарэлую скуру. Вось язык палоннага прайшоѓся па пругкай, крыху запыленай ступнi дзяѓчынкi. Прыемна ѓсё ж, калi прынiжаеш моцнага, амаль двухмятровага мужчыну.
  Герда здзiвiлася:
  - Дзiѓна, а табе што, цi не брыдка?
  Шарлота заѓсмiхалася:
  - Ды не! А з чаго мне павiнна быць брыдка?
  Герда палiчыла за лепшае прамаѓчаць: ну што яе ѓмешвацца ѓ справы сяброѓкi. Наогул-то iх выхоѓвалi, што нямецкая жанчына павiнна быць не толькi ваяром, але i кахаючай, далiкатнай жонкай i здаровай мацi. Але сама яна пакуль не думала аб хлопцах, можа з прычыны цяжкiх фiзiчных нагрузак, цi проста пакуль не знайшла сваю пару. Зрэшты, i Шарлоце, падобна, гэта надакучыла. Яна стукнула негра шчыкалаткай па носе, ды так, што пацякла юшка i прапанавала Гердзе:
  - А можа праспяем?
  Герда кiѓнула:
  - Вядома, праспяем! Iнакш становiцца сумна!
  Дзяѓчаты заспявалi, а iх сяброѓкi дружна падхапiлi, так што песня палiлася як вадаспад:
  Iдзем мы з мiленькай з гушчару,
  Сум незямную затаiѓшы!
  А холад, пякучы ледзянячы,
  Працяѓ надламаны матыѓ!
  
  Па снезе нажэнчыкi босыя,
  Дзяѓчынкi беленькай iдуць!
  Равуць як ваѓкi завiрухi злыя,
  Зрываючы зграi птушак-пiчуг!
  
  Але дзяѓчына не ведае страху,
  Яна баец магутных сiл!
  Ледзь прыкрыла плоць кашуля,
  Мы абавязкова пераможам!
  
  Наш воiн самы загартаваны,
  Яго кувалдай не сагнуць!
  Вось варушацца далiкатна клёны,
  Сняжынкi падаюць на грудзi!
  
  Баяцца то не наш звычай,
  Дрыжаць ад холаду не смей!
  Супернiк тоѓсты з шыяй бычынай,
  Ён лiпкi, агiдны нiбы клей!
  
  Такая сiла ѓ народа,
  Што стварыѓ святы абрад!
  За нас i вера, i прырода,
  Пераможны будзе вынiк!
  
  Хрыстос Айчыну Натхняе,
  Паказвае нам бiцца да канца!
  Каб планеце стала раем,
  Адважныя будуць усе сэрцы!
  
  Шчаслiвыя стануць хутка людзi,
  Няхай жыццё часам цяжкi крыж!
  Жорстка смяротныя кулi,
  Але той, хто загiнуѓ - ужо ѓваскрос!
  
  Навука дорыць нам неѓмiручасць,
  А розум загiнуѓшых у строй верне!
  Але калi збаiмся, вы паверце,
  Супернiк адразу ѓкруцiць рахунак!
  
  Таму малiся хоць Богу,
  Плохаць не трэба, ленасць прэч!
  Суддзя Усявышнi вельмi строгi,
  Хоць можа i часам памагчы!
  
  Мне Радзiма за ѓсё даражэй,
  Святая, мудрая краiна!
  Трымай наш правадыр мацней лейцы,
  Квiтнець Айчына народжаная!
  Дзяѓчаты з элiтнага батальёна СС "Ваѓчыцы" спявалi да чаго ж прыгожа, i словы былi шчырыя. Наогул склаѓся стэрэатып, што эсэсавец - значыць кат! Але гэта не так. Iснавалi, вядома, адмысловыя карныя падпадзяленнi, часцей за ѓсё ѓ складзе ахоѓных дывiзiй, што праводзiлi спецаперацыi, але большасць дывiзiй СС былi проста элiтнай гвардыяй Вермахта. Наогул трэба сказаць, што чырвоная, таталiтарная прапагандысцкая не самая надзейная крынiца звестак аб другой сусветнай вайне. Бо зразумела, што камунiстычныя кiраѓнiкi Агiтпрапа не маглi не быць непрадузятымi i аб'ектыѓна асвятляць падзеi. Так, што дакладна цяжка меркаваць, дзе была рэальная праѓда, пра зверствы фашыстаѓ, а дзе выдумка. Ва ѓсякiм разе, тое што не кожны воiн СС - кат i каты, змушаныя прызнаць тыя хто сур'ёзна займаецца гiстарычнымi даследаваннямi. Акрамя таго да нападу на СССР; гiтлераѓцы ѓ цэлым на акупаваных тэрыторыях паводзiлi сябе памяркоѓна, заходнiя крынiцы не паказваюць на якiя небудзь масавыя зверствы i расправы.
  Вось i зараз дзяѓчаты дапамаглi палонным выбрацца з машын; па-сяброѓску паляпвалi па шырокiх плячах спалохлых мужчын. Пасля чаго дзяѓчат запрасiлi падсiлкавацца...
  Абед быѓ сцiплым, але затое ѓ пустынi прыстрэлiлi зебру i кожнай дзяѓчынцы дастаѓся прыгатаваны па-арабску шашлык. Наогул арабы, прынамсi, знешне былi настроены прыязна i тыя, хто ведаѓ нямецкую, нават спрабавалi жартаваць, або асцярожна пагладзiць ножкi дзяѓчатам.
  Герда адштурхнула лiпучага араба i заявiла:
  - Не для цябе я!
  Шарлота рушыла ѓслед яе прыкладу:
  - Завядзi сабе гарэм!
  Герда ѓсмiхаючыся, прапанавала:
  - А вось скажы Шарлота, каб ты рабiла, калi б стала жонкай султана?
  Рыжавалосая сяброѓка з сумневам заѓважыла:
  - Гэта наогул спрэчнае шчасце... Хоць гледзячы яшчэ жонкай якога султана. Калi вялiкай Асманскай iмперыi перыяду росквiту, то... Было б нават вельмi нядрэнна... Я б рэфармавала турэцкае войска, удасканалiла зброю... I мусiць спачатку бы звярнула свой погляд на ѓсход.
  Герда пагадзiлася:
  - Правiльна! Але вось ганьба для Турцыi, што яна нават у перыяд росквiту не змагла заваяваць Iран. Вось гэта было цалкам рэальна, тым больш, што войска персаѓ было адсталым. Вось цiкава, вялiкi фюрар, якое прыме рашэнне, заваяваць Турцыю, цi ѓсёткi ѓключыць у сваю каалiцыю, кiнуѓшы асманам костка, у тым лiку i некаторых не занадта каштоѓных земляѓ Iрана?
  Шарлота здзiѓлена пацiснула плячыма:
  - Не ведаю! Наогул-то ѓ апошнi час хадзiлi чуткi, што мы нападам на СССР ... Кажуць, што Расейскiя багаццi i гладкiя землi Украiны, на вельмi нават патрэбныя!
  Герда падхапiла пальчыкамi басенькай ножкi кубачак гарбаты i, даволi спрытна падняла яе да падбародка, улiваючы ѓ сябе карычневую вадкасць. Пры гэтым дзяѓчына ѓмудралася размаѓляць:
  - Ва Украiне вельмi багатыя, гладкiя землi. Пад мудрым нямецкiм кiраѓнiцтвам, i з нашай высокай культурай земляробства, яны будуць даваць рэкордныя ѓраджаi. I тады ѓ нас хлеб, будзе танней за ваду. Ды i самi ѓкраiнцам гэта будзе на карысць, бо савецкая ѓлада проста рабуе iх, прымушаючы галадаць!
  Шарлота кiѓнула:
  - Мы гэтых славян навучым нашай вялiкай германскай культуры! Прасветлiм iх!
  Тут размова перарвалася грубымi вокрыкамi, час адпачынку скончыѓся.
  Але пасля абеду дзяѓчат зноѓ пабудавалi i прымусiлi здзяйсняць марш-кiдок па пустынi. Пасля ежы бегчы было цяжка i дзяѓчаты нават злёгку стагналi, пакуль зрэшты, iх целы не разагрэлiся. I так i панеслiся як тушканчыкi.
  А тым часам палкоѓнiк СС Дэс, таемна даслаѓ новую шыфравальную запiску ангельцам. Вось здавалася навошта Дэсу здраджваць Трэцi Рэйх рызыкуючы патрапiць у гестапа. Грошы ёсць, прыстойнае заробак, плюс ваенная здабыча, чаго яшчэ трэба... Але ёсць людзi, якiя маюць прыродную ѓласцiвасць, цягу да здрады. Здраджваючы яны проста ловяць кайф, i чмурэюць нiбы ад травы. Вось i зараз Дэс пiша англiчанам дадзеныя аб перакiдцы новых войскаѓ, i з'яѓленнi дадатковых самалётаѓ. А таксама яшчэ тое, што ведаѓ аб тэрмiнах прыбыцця нямецкiх войскаѓ. Вядома яму таксама часам рабiлася сорамна, што па яго вiне гiнуць таварышы, i страшна перад магчымым выкрыццём... Але мабыць яму ѓжо позна адыходзiць, акрамя калi Трэцi Рэйх прайграе, то... У апошнi час хадзiлi ѓпартыя чуткi, аб якая рыхтуецца аперацыi на ѓсходзе. Ды i не толькi чуткi, у Польшчу i Румынiю перакiдвалiся войскi, асаблiва танкi. Хоць прэстыж рускай армii быѓ не асаблiва высокi, але менавiта ѓдар царскай Расiйскай армii, сарваѓ блiцкрыг ѓ 1914 годзе. Акрамя таго савецкiя добраахвотнiкi нядрэнна бiлiся ѓ Iспанii, або ѓдар танкавага кулака ѓ Маньчжурыi. Верагоднасць таго што Вермахт там угразне i не паспее да зiмы былi вельмi вялiкая. А таго i Брытанiя разам ЗША паспеюць разгарнуць сiлы. Зрэшты, магчыма СССР да зiмы не пратрымаецца, асаблiва калi ѓдар па iм будзе раптоѓным, i рускiя не паспеюць распачаць мер для адбiцця агрэсii. Ды яшчэ i Японiя, дапаможа...
  Выдаѓшы сакрэты, Дэс закурыѓ, дастаѓшы з пачка амерыканскiя папяросы. Хоць нв яго таемны рахунак у швейцарскiм банку i паступiла кругленькая сума, ён i так не бедны. У прыватнасцi адзiн з шэйхаѓ прыхаваѓ заначку з золатам i каменьчыкамi. Арабскi iнфарматар выдаѓ iм аднаго i слуг гэтага шэйха, якi мог ведаць, што яго шэф схаваѓ скарбы. Што ж не шкодзiла б распытаць палоннага падрабязней, што ды як, калi вядома ён ведае.
  I Дэс накiраваѓся ѓ катавальны каземат, да яго неѓзабаве далучыѓся араб-iнфарматар. Дэс хiтра падмiргнуѓ яму:
  - Што ж у нас з'явiлася зачэпка.
  Каземат СС, быѓ абсталяваны багата. Была нават дынама-машына для катавання токам. А вось i прывялi палоннага. Дэс убачыѓшы яго, выпусцiѓ свiст расчаравання: звычайны, арабскi хлапчук, наѓрад цi старэйшыя за чатырнаццаць. Смуглявы, худзенькi, але iмкнецца глядзець прама i не выдаць страху. Зрэшты, цiкаѓныя хлапчукi, як правiла, могуць ведаць вельмi шмат, падслухаѓшы таямнiцы дарослых. Дэс адчуваючы дэфiцыт часу скамандаваѓ:
  - На прэнг арабскага хлапчука!
  З пацана жыва сарвалi ѓжо парадкам патрапаны гарнiтур слугi. I вось так галышом i паднялiся на прэнг. Бранзалеты замкнулiся на руках хлапчукi, i выцягваць сталi ззаду рукi. Арабчонак стаѓ нахiляцца, яго босыя ножкi зацiснулi ѓ калодкi з грузам. Хлапчук войкнуѓ, суставы пракруцiлiся ѓ плячах, дзяцюк цяжка задыхаѓ. Дэс груба спытаѓ:
  - Як зваць цябе шчанюк?
  Перакладчык паѓтарыѓ па-арабску.
  - Алi! - Дрыготкiм голасам выцiснуѓ з сябе хлапчук.
  Дэс ужо ласкава вымавiѓ:
  - Раскажы, дзе твой гаспадар схавала скарбы. Скажаш, атрымаеш высокую ѓзнагароду, мы цябе самога шэйхам зробiм. А не будзем катаваць пакуль ты не выпусцiш дух.
  Хлопчык залапатаѓ:
  - Я нiчога не ведаю!
  Дэс крыва ѓсмiхнуѓся:
  - Не веру! Што хлопчык з такой хiтрай рожай, ды нiчога не ведаѓ. Ну, што ж ты нам сам прыносiць задавальненне.
  Вялiзны эсэсавец зняѓ са сцяны скураную бiзун, з украпiнамi з зорачак. Спецыяльна прысутны лекар у белым халаце i фартуху, падышоѓ да хлапчука i паклаѓ яму далонь на правую частку грудзей. Праслухаѓ пульс i, усмiхаючыся, заявiѓ:
  - У яго на рэдкасць здаровае сэрца. Здольны, шмат чаго вытрымаць, але вельмi цярплiвы. Цвёрдым можа аказацца арэшкам.
  Дэс здзеклiва ѓсмiхнуѓся:
  - Тым лепш... Хоць давядзецца папрацаваць.
  Кат СС i па сумяшчальнiцтве здраднiк нанёс моцны ѓдар па жылiстай спiне араба-падлетка. Праступiла крывавая паласа, хлапчук цяжка задыхаѓ, твар скрывiѓся, але ён здушыѓ вырываецца стогн. Дэс ударыѓ яшчэ, ён брыдка ухмыляѓся i пажадлiва скалiѓся. Наогул-то катаванне шматлiкiм дастаѓляе задавальненне... Можа, гэта яшчэ злучана з жывёльным iнстынктам жаданнем паказаць свая перавага, што ты звыш чалавек, а ахвяра дзярмо. Яшчэ Фрыдрых Нiцшэ лiчыѓ, што Звышчалавек будучынi "шчаслiвага" свету будзе адрознiвацца куды большай жорсткасцю i ѓ адносiнах да iншых i да сябе. Дэс у плане жорсткасцi да сябе быѓ не вельмi жвавы, а вось да iншых...
  Удары iшлi, за ѓдарамi, худая, але жылiстая спiна хлапчука ператварылася ѓ крывавае месiва, затым бiзун стала гуляць па нагах. Да гонару Алi ён хоць пад канец i пачаѓ цiхенька стагнала, але здолеѓ стрымаць гучныя крыкi. Дэс спынiѓ лупцоѓку i здзеклiва спытаѓ:
  - Падабацца табе нямецкая лазня?
  Збiты хлопчык прастагнаѓ:
  - Не!
  Палкоѓнiк СС найсалодкiм тонам, спытаѓ:
  - Калi ты хочаш выдаць таямнiцу, рабi гэта зараз. А то знявечым, i ты не зможаш ужо служыць у СС.
  Алi знайшоѓ у сабе мужнасць адказаць:
  - Нiчога я вам не скажу! Я пакляѓся iмем Алаха!
  Дэс па-лiсьму ѓсьмiхнуѓся:
  - Што ж працягнем! Ты нам прынясеш задавальненне. Што б зараз прымянiць?
  Урач-садыст прапанаваѓ:
  - Жароѓню! Гэтае катаванне добрае яшчэ i тым, што яго можна ѓжываць у камбiнацыях з iншымi.
  Дэс агiдна хiхiкнуѓ:
  - Вядома ж, жароѓню! Цяпер бы ласкава падсмажым пятачкi.
  Палкоѓнiк СС не пагрэбаваѓ, i сам стаѓ мазаць пальмавым, праѓда, ужо паспеѓшым пратухнуць маслам, агрубелыя, але перад катаваннем адмытыя падручнымi катавалi ад пылу падэшвы хлапчукi. Лекар ухвальна кiѓнуѓ:
  - Так ступнi згараць не адразу, i мы можам надоѓга расцягнуць катаваным "райскае асалоду"!
  Пасля чаго двое памагатых-арабаѓ вынеслi забяспечаную аѓтаматычным кiраваннем жаровню, размясцiѓшы, яе прыкладна ѓ паѓметры ад босых ног асмуглага, прыгожага хлопчыка. Пасля чаго Дэс асабiста пачаѓ распальваць агеньчык.
  Язычкi полымя драпежна пабеглi па вугальных брыкетах. Хлапчук захрыпеѓ, пачаѓ сутаргава тузаць галавой.
  Палкоѓнiк СС Дэс здзеклiва вымавiѓ:
  - Ну што хлапчук... Хочаш аблегчыць сваю долю раскажы нам дзе схаваныя скарбы шэйха. Мы ѓ даѓгу не застанемся, шляхетным шэйхам сам зробiшся.
  Алi сутаргава тузаѓся. На голых пятках шмат нервовых канчаткаѓ, а агонь гэта жорсткi боль. У паветры ѓсё мацней i мацней адчувальны пах смаленага. Хлопчык усё мацней хрыпеѓ, па яго шчоках сцякаѓ пот i слёзы:
  - Я не ведаю... Не ведаю...
  Дэс пстрыкнуѓ пальцамi ѓ паветры:
  - Не хлусi, я хлусня наскрозь бачу! Тым больш што ты сам сказаѓ, што не скажаш. Мы цябе замучаем да смерцi i...
  Алi ѓцягваѓ i выцягваѓ свой худы, але з даволi рэльефным прэсам жывот. Ён стараѓся стрымаць крыкi, што не паказаць, што яму балюча, але здрадлiвае цела не хацела цярпець. Слёзы з вачэй цяклi мiжвольна, i арабскаму хлапчуку было сорамна, што ён плача як дзяѓчынка. Але, нажаль, спынiць слёзы i стагненне не ѓ яго сiлах, хоць з сутаргава пракушанай губы сцякае струменьчык крывi. Дэс тым часам каб узмацнiць болевыя адчуваннi; узяѓ з распаленымi канцамi абцугi i ѓзяѓся за худое рабро хлапчука. Асцярожна сцiснуѓ сваiмi моцнымi лапамi, i пачаѓ выкручваць. Алi застагнаѓ значна гучней, боль была невыноснай, з горла вырывалася:
  - Не трэба! Калi ласка, не трэба!
  Дэс як то крыва, па-азiяцку ѓсмiхнуѓся i спытаѓ:
  - Скажаш? Цяпер скажаш.
  Хлопчыкi пакiвала галавой, i прастагнаѓ, плюнуѓ крывёю:
  - Не! Не скажу!
  Дэс раптам зноѓ загаварыѓ ласкава i лiслiва:
  - Ну, навошта табе такому маладому памiраць? Дзеля чаго? Паглядзi, якое цудоѓнае жыццё, як прыемна дыхаць свежым паветрам i любiць дзяѓчат. А твой знявечаны труп будзе валяцца на памыйнiцы i косткi расцягнуць шакалы.
  - Затое душа трапiць у Джылгу! - выцiснуѓ з сябе Алi.
  Палкоѓнiк драпежна ѓсмiхнуѓся:
  - Не! Мы твой труп завернем у свiныя шкуры i, цябе як апаганенага будзе чакаць пякельная апраметная!
  Тут хлапчукi па-сапраѓднаму зароѓ:
  - Не трэба! Калi ласка, не трэба!
  Дэс жахлiва рыкнуѓ:
  - Кажы...
  Алi са стогнам адказаѓ:
  - Гэта так проста не растлумачыш. Я павiнен вам сам паказаць, гэтае месца.
  Палкоѓнiк зморшчыѓ свой шырокi, але зусiм невысокi лоб. Магчыма, хлапчук хоча толькi выйграць час i паспрабаваць бегчы. У гэтым выпадку iх толькi адцягне ад iншых, няхай нават не гэтак прыбытковых спраѓ. Але з iншага боку... Дэс зароѓ:
  - Добра! Знiмiце яго з дыбкi, але нагу скуйце ланцугом, а таксама калодку на шыю, каб не збег! Праверым гэтага шчанюка на вашывасьць!
  Калi хлапчук вызвалiлi ад прэнга, ён зноѓ застагнаѓ. Няѓпэѓнена ѓстаѓ на ногi, i войкнуѓ, скура ступнi апынулася спаленай. Тым не менш, Алi пастараѓся трымацца прама, i нават выцiснуѓ усмешку пакутнiка. Палкоѓнiк раптам мiмаволi адчуѓ да юнага араба павага: трымаецца, жадае паказаць, што ён мужчына. Што ж можа пасля таго як скарбы апынуцца ѓ яго ѓ руках завербаваць хлапчука? Бо яму ѓсё роѓна не будзе шляхi назад да сваiх. Сваякi шыйка не прабачаць слузе выдадзеных скарбаѓ, а абаранiць пацана ад помсты, зможа толькi амаль усемагутнае СС.
  Нягледзячы на яѓную няздольнасць палоннага бегчы, да босай, напалову спаленай нагi хлапчукi прыкавалi ланцуг з ядром, а яшчэ галаву i рукi замацавалi ѓ калодцы. Пасля чаго, палкоѓнiк, вырашыѓшы ѓзяць з сабой толькi пара эсэсаѓцаѓ-адмарозкаѓ, зрэшты, цудоѓна якiя валодаюць зброяй, i арабаѓ-насiльшчыкаѓ, на той выпадак калi скарбаѓ будзе шмат. Потым iх, вядома ж, пазбавяцца, але пакуль паабяцаюць залатыя горы...
  . РАЗДЗЕЛ Љ 10.
  Ну, а дзяѓчаты тым часам завяршылi да моманту, калi зусiм сцямнела чарговы, свой марш кiдок. Шарлота падбадзёрыла Герду:
  - У вучэннi цяжка лёгка ѓ баi!
  Герда парыравала:
  - У вучэннi цяжка жыць - у баi лёгка памiраць!
  Скончыѓшы прабежку ѓ канец, зняможаныя дзяѓчаты яшчэ крыху падцiскаць, затым памылiся i ляглi спаць. Што ж, колькi можна сябе выкручваць да бязмежжа! Гердзе, снiлася вельмi драматычная кампазiцыя...
  Спачатку дзяѓчына ѓбачыла супернiка, у сваёй мары яна як бы зараз аглядала велiзарную прастору.
  Армiя выступiла з горада. Войскi сталi прамавугольнiкам, якi па меры руху ѓсё больш паходзiѓ на пацука. Як звычайна бывае ѓ такiх жывёл самая агiдная морда! Наперадзе мелагазаѓры, i пяцёрка тыраназаѓра, за iмi кавалерыя, вярблюды, з бранiраванымi рыцарамi, коннiца з байцамi лягчэй. Далей пяхота, лёгкая, у скураных панцырах, кiдальнiкi дроцiкаѓ, i цяжкая ѓ бронзавых даспехах. Былi таксама на самыя шматлiкiя лучнiкi. Лукi розныя, маленькiя чорныя, i вялiкiя пафарбаваныя ѓ жоѓты колер. Частка воiнаѓ узброена дзiдамi i выбудавала падабенства фалангi. У цэлым даволi буйное па мерках сярэднявечча войска. Дыназаѓры рыкаюць i выклiкаюць страх. У руху гэта нагадвае сель, няѓмольны, можа толькi не такi iмклiвы. Гудуць трубы, б'юць барабаны. Ззаду конi i валы цягнуць катапульты i балiсты. Апошнiя, праѓда не вельмi прыстасаваны да палявой бiтвы. За гарадской сцяной дым паднiмаецца ѓ неба, працуюць кузнi, куюць кайданы для нявольнiкаѓ. У самым хвасце войскi каты ѓ чорных мантыях, гатовыя падвергнуць жорсткiм катаванням мяцежнiкаѓ. Ужо распалiлi абцугi, нагрэлi свердзелы.
  А што наперадзе перад iмi: напаѓголыя як патрапiла ѓзброеныя рабы, сярод якiх мноства хударлявых падлеткаѓ, з вострымi лапаткамi i чорнымi пяткамi, збiтых аб камянi. Ну што за войска курам на смех. Герда сама паѓнагая i басанож, але анi не бянтэжыцца:
  - Смерць адноснае паняцце па часе, жыццё абсалютнае па значэннi!
  Але як нi дзiѓна падлеткi i iншыя рабы, сустрэѓшы буйную армiю, не сталi разбягацца. Наадварот, у дыназаѓраѓ паляцелi дроцiкi i камянi. У першую чаргу iмкнулiся выбiць вершнiкаѓ, якiя сядзелi на монстрах .
  А вось яшчэ напарнiца Шарлота, судзячы па алмазным канi шляхетная асоба. Яна ж бачыла як наблiжаюцца войскi, больш шматлiкiя чым разумная ваяѓнiца чакала, але не адчувала панiчных пачуццяѓ.
   - А яны самаѓпэѓненыя! Разлiчваюць, што будуць нас катаваць. Што ты на гэта скажаш Сакалiны Дзюбу.
  - Сюрпрыз гатовы! Як не прымiтыѓныя дыназаѓры, але iх больш за дзве сотнi, звярнуѓшыся ва ѓцёкi, сумнуць усёю войска! - усмiхнуѓся размаляваны як iндзеец, з чырвоным i жоѓтым пер'ем юнак.
  Герцаг Дэ Элерон у суправаджэннi некалькiх палкоѓнiкаѓ, увесь у золаце i каштоѓнасцях, скакаѓ у сярэдзiне кавалерыi:
  - Ну, вось яшчэ крыху i працiѓнiк будзе скамячыць, што было тое непазбежна. Вось каралева, яе згвалцiць сто воiнаѓ, а потым калi будзе жывая, я з ёй такое зраблю!
  Ну, тут фантазiя адмовiла напышлiваму герцагу. Што ён будзе рабiць з каралевай, хацелася больш жорстка, так што б нашчадкi i праз стагоддзi ѓздрыгвалi, а iдэй не хапала.
  Дыназаѓры ѓжо дамчалiся да рабоѓ, якiя хутка ѓцякалi . Хапалi найменш спрытных. Пара занадта смелых хлапчукоѓ ускочыла на iх, узлезла на пашчу, сунула дзiду ѓ зубы. Але, не ѓтрымаѓшыся на панцыры, зляцелi i былi жорстка растаптаны.
  Сакалiны дзюбу звонка свiснуѓ, а затым сцямiѓшы што не зразумелi, аглушальна прароѓ:
  - Усё зараз пара!
  Пачуѓся шум i на дыназаѓраѓ паляцелi бурбалкi. Яны былi на выгляд вельмi вялiкiя, маляѓнiчыя, люстраныя, але, трапляючы ѓ морды дыназаѓраѓ успыхвалi пякучым полымем.
  Прыстасаванне прыдуманае Сакалiнай дзюбай i Беласнежкай-тэрмiнатарам было вельмi простае. Звычайныя толькi вялiкiя пускальнiкi мыльных бурбалак, накшталт тых якiмi песцяцца дзецi. Толькi замест мыльнага раствора простая, але эфектыѓная выбухная сумесь. Самi шары надзiмаѓ лёгкi ветрык, якi прайгралi з дапамогай загаворы. У адрозненне ад штучнага ѓрагану ён не патрабаваѓ занадта вялiкiх выдаткаѓ энергii. Так што дзiцячая зброя аказалася вельмi эфектыѓнай супраць якiя нясуцца наперадзе монстраѓ. Выглядала эфектна, якiя пералiваюцца ѓсiмi колерамi вясёлкi бурбалкi пападаюць у ашчэраныя пысы. Уздзеянне нiбы ад напалмавай бомбы, галоѓнае тое, што змешчаны ѓсярэдзiне газ ятрыць насаглотку стварэнняѓ, выклiкаючы панiчнае пачуццё страху. Ды i полымя па-асаблiваму пякучае, выдзiраючы жывёльную душу. Ахопленыя агнём монстры звярнулiся ѓ павальныя ѓцёкi. Настолькi ѓсё гэта было жахлiвым i незвычайным.
  Шарлота пратрубiла ѓ горан, узмоцнены рэзананснымi плацiнамi:
  - Загад наступ!
  Паѓстанцкая коннiца, якая ѓжо стала даволi шматлiкай , кiнулася пераследваць хiсткае войска. У бой таксама ѓступiлi лучнiкi. Здавалася, сцiскаюцца няѓмольныя абцугi, рыхтуючыся раздушыць з хрустам падабенства пацука вытканай з салдацкiх шэрагаѓ.
  Наперадзе як заѓсёды, звыкла рассякаючы паветра, iмчалася Шарлота. Яна начапiла на сябе тонкую, але вельмi трывалую кальчугу гномаѓ працы. Зрэшты, абрысы яе панадлiвага цела, анi не хавалiся, наадварот была бачная кожная рысачка: ад грудзей, да сцёгнаѓ. Карона пры гэтым зiхацела куды ярчэй, чым на гэта здольныя сапраѓдныя дыяменты.
  - Сарын на кiчку! - крыкнула дзяѓчына, пераймаючы Стеньке Разiну. Ёй успомнiѓся адзiн раман з разраду бульварнай, амаль забароненай у Трэцiм Рэйху фантастыкi, дзе легендарны атаман ваяваѓ з армадай зоркалётаѓ. Гэта была сiла i разам з тым рыцарства. Ды i сюжэт вельмi цiкавы, у якiм не абышлося без прынцэс, i пякельнага дэмана Скелентара, якi паланiѓ галоѓную крынiцу сусветнай энергii...
  Тут ужо Герда падумала, а як бы яна сама павяла сябе на месцы правадыра паѓстанцаѓ. Асаблiва апынуѓшыся ѓ палоне i пад катаваннем. Захавала б у гэтым выпадку мужнасць, гонар, не завагалася ѓ руках катаѓ. Бо атаман адпускаѓ яхiдныя жарты на дыбе, дэманструючы не згiнаецца волю i казацкае пачуццё гумару.
  - Я веру, што не завагаюся! - Сказала сама сабе дзяѓчына.
  Дыназаѓры абрынулiся на ѓласную кавалерыю. Яны разрывалi на часткi, тапталi, перакульвалi вярблюдаѓ, коней i iншых байцоѓ. Панiка ахапiла i кавалерыю, перакiдваючыся на пяхоту. Уявiце, што ѓяѓляе сабой раз'юшаны дыназаѓр. Каркасны вага ѓ некалькi сланоѓ, метровых зубамi i кiпцюрамi лап жмуты ѓсе запар. Армiя амаль адразу ператварылася перапалоханы натоѓп, якi рвуць на часткi рабы i салдаты, якiя перайшлi на бок законнай каралевы .
  Шарлота асабiста кiравала рубкай i пераследам. Некалькi вершнiкаѓ наляцелi на яе i былi тут жа прыкончаны. Герцаг Элерон з адборным атрадам гвардзейцаѓ паспрабаваѓ спынiць бушуючую плынь. На яго i абрынулася Шарлота. Адначасова круцячы абодвума мячамi, ваяѓнiца няспынна секла гвардзейцаѓ, не пакiдаючы шанцаѓ.
  Перагружаны латамi гоблiн на вярблюдзе паспрабаваѓ аказаць ёй супрацiѓ.
  Шарлота драпежна выскаляючыся, заѓважыла:
  - I ты думаеш, што рост паб'е майстэрства?
  - Слон топча мураша! - прарычэѓ касматы велiкан.
  - I пасуе перад мышшу! У вялiкiх людзей вялiкiя i прамашкi! - Пасля некалькiх iмклiвых удараѓ, дзяѓчына знайшла шчылiну ѓ забрале i ѓразiла супернiка.
  - Нядоѓга музыка грала! Я ѓразiла скрозь забрала! А зло слугу ѓ сваё пекла забрала! - Ваяѓнiца паказала мову.
   Жарт спадабаѓся Шарлоце, асаблiва рыфма i каламбур. А проста таму- то i лесанарыхтоѓкi пайшлi весялей. Беласнежка-тэрмiнатар скiдала з паветра чыгуны з запальнай сумессю ѓзмацняючы панiку.
  - Толi яшчэ будзе! Ой-ой-ой! - Сказала фея-ваяѓнiца.
  Шарлота прарвалася да герцага Элерону. Таго атачала ахова: чатыры гоблiны на васьмiногiх вярблюдах здольных адносна лёгка несцi масу монстраѓ.
  Герцаг аддаваѓ распараджэнне генералу Чычыху.
  - Пастарайся сабраць кулак частку не самых каштоѓных войскаѓ, каб затрымаць мяцежнiкаѓ, а сам адыходзь хутчэй да брамы.
  - Значыць, нам давядзецца замкнуцца ѓ горадзе? - З яѓнай прыкрасцю спытаѓ генерал.
  - Хутчэй за ѓсё, так! Не твая справа! - агрызнуѓся герцаг.
  - Шкада было перад кiм! Нейкiя абарванцы нас адцiскаюць! - Генерал выпусцiѓ з-за рота струменьчык аранжавага полымя.
  - Нажаль, а гэта яшчэ што такое! - Раптам спалохана вякнуѓ герцаг.
  Шарлота ѓ дзiкiм скачку ссекла гоблiна i яшчэ дваiх салдат. На яе кiнулiся тры грамiлы.
  Элерон закрычаѓ:
  - Забiце суку!
  Страла, выпушчаная Гердай (яна таксама адчайна бiлiся i старалася не адставаць ад сяброѓкi), звалiла адно з тых, хто нападаѓ. Iншага монстра прыкончыла Святлана.
  - Прабач прыгажун, я была першай, таму што чалавек.
  Ацалелы гоблiн прасiпеѓ:
  - Людзi гэта паразiты! Будуць гоблiнамi бiтыя!
  Дзяѓчына ѓ адказ урэзала нагой пад каленку, i ѓсадзiѓ галавой у азвярэлую фiзiяномiю.
  - Як на рахунак зламанага носа.
  Ад страшнага ѓдару прыгажунi галава пачвары хiснулася, i монстар звалiѓся з вярблюда. Шарлота ѓмела бiць, так што яе ѓдары паралiзавалi буйных жывёл памерамi са сланоѓ. Для гэтага трэба выбiраць патрэбную кропку, i бiць код вострым кутом, калi храсткi носа ѓваходзяць лабавую дзель мозгу.
  - Я вам забiваю iсцiну ѓ галовы! - крыкнула дзяѓчына.
  Герцаг Элерон паспрабаваѓ стрэлiць у дзяѓчыну з атручанага кiнжала з спружынай.
  Шарлота ѓлавiла палёт ляза i збiла мячом. Метал, дакрануѓшыся да металу, адляцеѓ. Дзяѓчына саскочыла з сядла, пераляцела i абрынула клiнок на шлем.
  - Вось атрымай капiталiст!
  Ад страсення шлем разляцеѓся, разам з галавой. Тое, што засталося ад князя, зляцела з каня. Шарлота высунула язычок, ён быѓ доѓгi ружовенькi i паказала яго ѓсiм.
  - Тое, што вы так мучыце, можа быць, атрымаеце.
  Гiбель князя надламала баявы дух войска. Салдаты альбо беглi, альбо натоѓпамi здавалiся ѓ палон. Узрушэнне было занадта вялiка. Толькi наймiты i шляхта спрабавалi арганiзаваць падабенства супрацiву. Але такiя ачагi хутка згасалi.
  Шарлота падбадзёрвала войскi, нават амаль бяззбройныя падлеткi, смела кiдалiся i iх, мабыць, нават даводзiлася стрымлiваць. Дзяѓчына звалiла некалькi дзясяткаѓ байцоѓ, але далей забiваць не было каго.
  Зачынiць вароты не паспелi, акрамя таго, частка гараджан узбунтавалася, пачалася звалка.
  Барон дэ Казярог, даведаѓшыся пра бунт у горадзе, паднятым рабамi, запатрабаваѓ:
  - Усiх нявольнiкаѓ пакараць смерцю, увесцi масавыя расстрэлы.
  Беласнежка-тэрмiнатар зрэшты, апынулася спрытней, разагнаѓшы агнiстай бруёй варту, усталявала штандар каралевы прама на вежы.
  - А што вы хацелi, каб мы лiберальнiчалi. А можа, нават здалiся.
  Паѓстанцы гараджане, мноства нявольнiкаѓ прарывалiся да палаца губернатара. У вароты ѓварвалася Шарлота, яна бiла i разбурала ѓсiх запар.
  Герда атрымлiвалi пару драпiн, але толькi раззлавалася ад гэтага, вось яго меч, звалiѓ троля-капрала, затым яна iмклiва ѓскараскалася наверх.
  Ваяѓнiца, скокнуѓшы нагой, пасадзiла ѓ грудзi гоблiна, той паляцеѓ са сцяны, наткнуѓшыся на укапаныя ѓ камянi дзiды.
  - Цiкава, якi ты на смак тоѓсты!
   Яе мячы зноѓ знайшлi багатую ежу, сутыкнуѓшыся з гвардзейцамi. Але большая частка гарнiзона не аказвала супрацiвы. Толькi палац з адборнымi часткамi, большай часткай наёмнымi ваярамi апынуѓся арэшкам цвярдзей. Сам Сакалiны кiпцюр атакаваѓ прычыненне. Шарлота тым часам лiтаральна ѓзляцела вышэй, сустрэѓшыся з Казярогам тварам да твару. Вакол барона засталося ѓсяго дзясятак чалавек, справа для ваяѓнiцы дзвюх-трох секунд. Потым ён сутыкнулася з вяльможай.
  Бою, па сутнасцi, не было, ваяѓнiца кранула пальцам пляча барона i паралiзавала яго.
  - Можаш разлiчваць на лiтасць каралевы. Зрэшты, народны суд жалю не ведае!
  На яе скокнуѓ тып, падобны на фаѓна.
  - Што жывёлу хочаш атрымаць па мазгах? - Вылаялася ваяѓнiца.
  Хоць ён рухаѓся хутчэй звычайнага чалавека, Шарлота парыравала выпад, i ѓдарам у адказ знесла выродлiвую галаву:
  - I тут фаѓн. Увесь сусвет поѓны гэтых стварэнняѓ. Цi можа быць iншая разнавiднасць гоблiна.
  Ваяѓнiца рушыла да палаца, але не паспела, паѓстанцы i гараджане расправiлiся з гарнiзонам раней чым прыбыла гэтая дзiва.
  Герда паспела прыкончыць яшчэ толькi дваiх падонкаѓ. Крутавалася вакол сваёй восi, па- фiласофску вымавiѓшы:
  - Нельга перамагчы ѓсiх, не перамогшы сябе - нельга перамагчы сябе, не павучыѓшыся ва ѓсiх!
  Губернатара паспелi закалоць, перш чым ваяѓнiца ѓмяшалася. Зрэшты, гэта пазбаѓляла ад марокi суда, а саноѓнiк, падобна, быѓ ладнай сволаччу, калi над iм расправiлiся самi гараджане. Тоѓстае цела пасеклi ѓ капусту, не пакiнуѓшы цэлай канечнасцi.
  Дзяѓчына паѓшчувала залiшне заѓзятых бунтароѓ.
  - Запомнiце, галоѓнае гэтае ѓменне жыць па справядлiвых законах. Надышоѓ час наводзiць народны парадак.
  Горад хутка выдаляюцца мёртвыя целы, было ня шмат , i зламаѓ на вулiцы, абрэзаныя дрэвы. Выбiралiся мясцовыя органы ѓлады, у тым лiку з лiку былых рабоѓ. Зрэшты, нявольнiкi складалi большасць насельнiцтва, у iх запiсвалi ѓсiх запар, у першую чаргу з лiку беднаты.
  Ленастала першая прывяла народ да прысягi. Юная каралева стала цямней, бледнасць ад зняволення знiкла, плечы i сцёгны пашырылiся, чыста вымытыя валасы зiхацелi жамчужнай беласцю. Яна была вельмi прыгожая i жаноцкая, не пазбаѓленая пры гэтым добрай сiлы. Жрацы з запалам прыводзiлi народ да прысягi. Але было вiдаць, што служыцелi чорнага культу не задаволены: ужо вельмi праведная каралева, забаранiла чалавечыя ахвяры, знiзiла царкоѓны падатак. Вось i зараз на кале тырчаць людзi, асаблiва часта прыносяць у ахвяру нявiнных немаѓлят, у першую чаргу хлопчыкаѓ. Мужчына i ѓ пекле павiнен быць наперадзе.
  З нагоды прысягi чорных жрэц прапанаваѓ:
  - Давайце прырэжам тузiн хлопчыкаѓ, i шэсць дзяѓчынак!
  Ленастала груба кiнула:
  - Не лепш цябе! На вогнiшча садыста!
  Жраца падхапiлi i панеслi да загадзя звязаных дроваѓ i сукоѓ. Герда тым часам выцерла свой клiнок i ѓстала побач з Шарлатай, са здзiѓленнем спытаѓшы:
  - Дзiѓна, а навошта задумана гэтае паѓстанне.
  Ёй напарнiца з ухмылкай адказала:
  - Каб вярнуць законны пасад каралеве. Ленастала законная спадчыннiца, а на троне сядзiць узурпатар.
  Герда ѓсё ж сумнявалася:
  - Адна не часта бывае, каб законныя спадчыннiкi прастола, звярталiся па дапамогу да чэрнi.
  Шарлота цалкам лагiчна вымавiла:
  - Сяброѓства з чэрнню не прынiжае, калi вядзе да вяршыняѓ улады! Ну, а ѓ дадзеным выпадку, гэта можа быць апошнi шанец каралевы.
  Герда вастрыём мяча, пачухала сабе босую, дзявоцкую пятку. Шарлота была ва ѓпрыгожаных жэмчугам сандалях. Яна раптам злавiла за руку гарэзлiвага хлапчука. Пацан падобна хацеѓ выцягнуць з-за пояса ваяѓнiцы кашаль. Моцная Шарлота падняла хлопца на выцягнутую руку. Зрэшты, дзiцяцi было на выгляд гадоѓ дзесяць, анi не больш i ён зароѓ:
  - Ой, цётачкi не трэба! Я больш так...
  Герда жорстка перабiла:
  - Сама ведаю - не буду! Хопiць, зрэшты, зладзюжку ѓсёткi трэба пакараць, iнакш ён абвыкне да безадказнасцi! Што ты раiш Шарлота?
  Ваяѓнiца скрывiла тварык:
  - Думаю, лупцоѓкi будзе дастаткова! Не калечыць жа дзiця адсяканнем рукi.
  Герда пагадзiлася:
  - Вось так здамо варце i, няхай яго выпору!
  Маленькi свавольнiк раптам стаѓ слёзна прасiцца:
  - Не трэба, лепш вазьмi мяне да сябе збраяносцам.
  Шарлота пагардлiва фыркнула:
  - Зладзюжку ѓ збраяносцы... Што я дурнiца! Ды малы ты яшчэ, каб мой арсенал цягаць, проста звалiшся. Так што ... - Дзяѓчына крыкнула. - Ёй варта, трэба пакараць зладзюжку...
  Герда раптам захiхiкала:
  - Дык варты няма, яна разбеглася ... Прыйдзецца пацана нам весцi да каралевы, каб яна разважыла!
  Шарлота адмоѓна закруцiла галавой:
  - Не трэба адцягваць каралеву на такую дробязь як спроба банальнай крадзяжу. Акрамя таго Ленастала занадта добрая, яна напэѓна загадае яго адпусцiць. Так што лепей будзе, калi мы яго пакараем на месцы. Думаю проста адшпiльваць яго прутком па пятках...
  Герда тут не пагадзiлася:
  - Не! Яму ѓ гэтым выпадку будзе цяжка хадзiць, ды яшчэ калi разаб'ем да крывi, падхопiць заражэнне. Лепш прасцей як звычайна парюць непаслухмяных дзяцей!
  Шарлота пачухаѓ патылiцу, кiѓнула:
  - Ды будзе так!
  Падчас лупцоѓкi хлапчук пачаѓ гарлапанiць, i Герда заткнула яму рот, каб не было чуваць. Але ѓсё роѓна сабраѓся натоѓп цiкаѓных. Яны падказвалi як лупцоѓку зладзюжку. Пасля яму далi штурхяля ѓ збiты зад, адпусцiѓшы на ѓсе чатыры бакi. Пасля чаго дзяѓчаты пайшлi ѓ блiжэйшую карчму. Але тут жа сутыкнулiся з праблемай, яна аказалася перапоѓненай, з-за таго, што многiя паѓстанцы ѓжо паспелi абзавесцiся грашыма i спяшалiся з спусцiць.
  Герда заѓважыла:
  - Шырокiя глоткi, характэрныя для вузкага кругагляду!
  Шарлота дадала:
  - У каго на першым месцы напаѓненне жывата, на апошнiм ачышчэнне сумлення!
  Дзяѓчаты павярнулi i вырашылi проста прайсцiся па вулiцы. Тут з завулка выскачыла трое гоблiнаѓ з дубiнамi i адзiн насаты троль з кручкаватым мячом. Шарлота спрытна ухiлiѓшыся ад узмаху дуб'я, пасадзiла клiнком пад дых валасатай, брыдка смярдзючай стварэнню. Тая нават не замарудзiла рухi, збiѓшы ваяѓнiцу з ног. Герда спрытным узмахам, ссекла i дубiну i галаву:
  - Папаѓся, якi кусаѓся!
  Шарлота з цяжкасцю вырваѓшы меч, рыкнула:
  - Дакладней сказаць! Страцiѓшы галаву, не набудзеш нiчога акрамя галаѓнога болю!
  Пасля чаго ваяѓнiца секла стварэнне, па корпусе, амаль перасекшы напалову. А Герда хацела абкласцi трэцяга гоблiна, але тут з ёй скрэбцi клiнок троль. Накшталт ён не занадта вялiкi, прыкладна як сярэднi чалавек, хiба што шчыльней, але хуткi, як ... чорт.
  Герда нават вымавiла фразай з сентыментальнага рамана:
  - Шустры i хуткi, станеш мiнiстрам!
  Троль з'едлiва адказаѓ:
  - З гонарам i шпагай, станеш валацугам! А ты ж i скачаш басаногая дзяѓчынка, як зайчык i скончыш у пасткi.
  Герда зноѓ выпалiла:
  - Калi не здолееш пазбавiцца ад заечага сэрца, будзеш выць па ваѓчыным, ад сабачага жыцця!
  Гоблiн паспрабаваѓ скарыстацца тым, што ваяѓнiца з працай адбiвала выпады троля, i паспрабаваѓ падысцi з боку. Але Шарлота была напагатове. Хуткая як самка гепарда, яна лiтаральна пакрамсала брыдкае, смярдзючае стварэнне. Пасля чаго ваяѓнiца падмiргнула Гердзе:
  - Вось зараз усё па-чэснаму!
  Троль хiхiкнуѓ выразiѓшыся:
  - Чаму высакароднасць так рэдка сустракаецца ѓ людзей, таму што ѓ iх няма подласцi - выратавальнага круга ѓ вiры эвалюцыi!
  Герда спрытна парыравала:
  - Подласць хоць i выратавальны круг у барацьбе за выжыванне, але згрызены чарвякамi народжанага ёю недаверу!
  Троль у адказ, атакаваѓ яшчэ злей:
  - Красамоѓе звычайна расквiтае калi, калi марнее магчымасць фiзiчнай абароны!
  Герда ѓ адказ паспрабавала, сама падлавiць супернiка на сустрэчным руху, але спараджэнне цемры атакавала вельмi разнастайна. Акрамя таго нават складалася ѓражанне, што яно знарок гуляе з дзяѓчынкай, нават пару разоѓ здзеклiва драпнуѓшы ваяѓнiцу па носе. Дзяѓчына раз'юшылася, i тут жа вельмi жорстка атрымала ѓкол у грудзi ѓ вынiку, чаго палiлася дах. Герда паспрабавала пераскочыць троля, але той злёгку расьсек ёй смуглую ад загару скуру на жываце. А на спробу ѓдарыць нагой у пахвiну, балюча садануѓ мячом па босых пальчыках.
  - Калi хочаш жыць займiся са мной любоѓю! - прабурчаѓ вырадак. - У цябе ѓсё роѓна няма шанцаѓ!
  Герда агрызнулася:
  - Няма шанцаѓ! А вось гэта мы зараз паглядзiм!
  Цудоѓная басаногая ваяѓнiца-бландынка гучна заспявала:
  Сказаѓ кат: дзён не вiдаць шчаслiвых,
  Ты будзеш усiм гнаны i чужы!
  Але войска байцоѓ вальналюбных,
  Расправiцца з незлiчонай ардой!
  
  Фантом аблiчча смерцi: вечны спадарожнiк-вандроѓнiк,
  Але таксама нам не патрэбен сон-спакой!
  Хто ѓ ляноты той усюды выгнаннiк,
  Як нялёгка абзавесцiся марай!
  
  А што мара - эфiр-каханне,
  Шлях да яе часам бывае iлжывы!
  Поль цяжка, то агiдна не лiхаслоѓ,
  Часам жорсткi пралiк неасцярожны!
  
  Тады i гады схлынуць у iмгненне маладыя,
  I адшумiць бiтву нiбы баль!
  Вось вецер круцiць вiхуры кругавыя,
  Як лiвень горача, люта палiѓ!
  
  Вер, будуць раллi каласiць,
  Хлеба залатыя выгадуюць, спаляць!
  Ну, а з абразоѓ святых мiгатлiвыя твары,
  Аддараць ласкай, за гэтую працу!
  
  Але нiбы вiхура - Серока з пустынi,
  Прыйшла на Зямлю страшная вайна!
  Бягуць дзеткi ножкамi босымi,
  Хоць ужо выпаѓ снег - пануе зiма!
  
  Дома ворагi ѓ руiны ператварылi,
  А нехта гора - страцiѓ дзяцей!
  Павеселi на шыю людзей гiры,
  Палiць скокi бессардэчных катаѓ!
  
  Народу скруха не выказаць, так туга,
  Нi прытулку, нi ежы, нi цёплых лож!
  Свiшча як кобра, злая ѓ полi завiруха,
  Дзе, праѓда, высакароднасць - да д'ябла хлусня!
  
  Прыйдзе дзень светлы - слаѓная гадзiна перамогi,
  Арол Айчыны вышэй скал узляцiць!
  Хай будуць подзвiгi салдат апеты,
  У нас ёсць востры меч i моцны шчыт!
  На апошнiм складзе ваяѓнiцы, пачварны троль упаѓ, а ссечаная галава адлятала на добрых дваццаць метраѓ. З яе раптам азваѓся асляпляльны сноп полымя, i на месцы пачварнай башкi засталася толькi жменька попелу.
  Фашысты рухалiся па Афрыцы i дабiвалiся пэѓных поспехаѓ. I бралi адзiн горад за горадам, селiшча за сялом.
  Вось яны ѓжо ѓ Судане наступаюць i прасоѓваюцца на поѓдзень. I такiя актыѓныя табуны басаногiх дзяѓчат. I як яны агрэсiѓна ваююць.
  Не даюць нiкому спуску.
  А потым дзяѓчынкi прымушаюць салдат саюзнiкаѓ цалаваць iм пунсовыя i соску i лiзаць грудзей.
  I такiм чынам лiтаральна гвалцяць iх.
  Тут Святлана таксама голай ножачкай ѓзяла ручку, i таксама накрамсала сваю арыю.
  • Шмат легенд аб вялiкай Велесе перадаюць людзi - i тое, як ён быѓ народжаны па волi Рода, i як выхоѓваѓся ѓ Мiры Навi Богам Вiем , як бадзяѓся па свеце Явi ѓ пошуках свайго прызначэння i быѓ змучаны тым злым пачаткам, якiм быѓ зачараваны. Распавядаюць легенды пра яго каханне да светлавокай Ясуне i пра тое, што ён ахвяраваѓ сабой, каб выратаваць яе жыццё. Спяваюць песнi пра яго подзвiгi i дапамогу людзям. Усiх гiсторый у адным шэдэѓры i не перакажаш.
  Пасля чаго дзяѓчаты перапынiлiся. Пачаѓся чарговы артабстрэл Варонежа Працавалi бамбамёты. Наляцелi i нямецкiя бамбавiкi. Адважна ваявалi з фашыстамi лётчыцы. У прыватнасцi Марыя. Нягледзячы на мароз, дзяѓчына была ѓ адных толькi белых тоненькiх трусiках. Нацiскала босымi пальчыкамi ножак на педалi, ссякала немцаѓ. Дзяѓчына збiла рэактыѓны бамбавiк Ю-387, прымусiѓшы яго дымiцца i падаць. Радасна ѓсклiкнула:
  - Слава Вялiкай, камунiстычнай Расii!
  Дзяѓчыны ѓ адных толькi тоненькiх трусiках завяршылi напiсанне, i прарэзлiва запiшчалi:
  - Ды славiцца Русь i яе Багi!
  Аѓгусцiна аѓтарытэтна заявiла:
  - Няма нiчога лепшага, веры ѓ Рускага ѓсемагутнага Роду!
  Святлана лагiчна буркнула:
  - I не пойдзем у свет Багоѓ iншых! Мы русiчы непераможныя!
  I ѓсе чатыры дзяѓчыны ѓскiнулi рукi, закрычаѓшы:
  - Слава Расii i рускiм Багам!
  Дзяѓчыны б'юцца i ваююць адчайна. I такiя цуды ѓзнаѓляюць. I лiтаральна iрвуць ворагаѓ на часткi.
  А гiтлераѓцы ѓ Афрыцы ѓжо захапiлi Эфiопiю i ѓступiлi ѓ Iран, працягваючы з поспехам прасоѓвацца i захоплiваць землi, i iншае.
  На захадзе Афрыкi фашысты ѓжо захапiлi Камерун i ѓ пятлi Нiгера апынулiся.
  I далей прасоѓваюцца на поѓдзень з баямi, i пляскаюць дзяѓчынкi пад джунглям босымi нагамi.
  I бяруць ворагаѓ у палон, прымушаючы iх лiзаць свае голыя, дзявочыя пяткi. I ѓсё больш i больш захоплiваюць Чорны кантынент.
  Чэрчыль трасецца ад страху. Бачыць як на яго напаѓзае прыгожая армада дзяѓчынак.
  I ангельцы працягваюць адыходзiць. А нямецкiя войскi ѓсё глыбей i глыбей уваходзяць i ѓжо наблiжаюцца да ПАР.
  Аѓгустына прачырыкала:
  - Будучыня век за камунiзмам!
  Святлана агрэсiѓна дадала:
  - За навуковым атэiзмам!
  Нягледзячы на ѓзмацненне абстрэлу, дзяѓчаты пiсалi ѓсё больш актыѓна. Сапраѓды, чаму б захапляцца атэiзмам? Тым больш гэта так навукова!
  А Рускiя Багi-дэмiургi ѓсё роѓна будуць жывейшыя, усiх жывых!
  Наташка, расцiраючы рукамi аголеныя саскi, босай ножкай накiдала сабе, урывак:
  Разумны сэнс, гуманiзм, антырасiзм i атэiстычны дух пануюць ва ѓсiх без выключэння творах Марка Твена. Гумар i сатыра пiсьменнiка арганiчна спалучаюцца з вытанчанасцю стылю i глыбакадумнасцю. Выразы з яго твораѓ, асабiстай перапiскi i застольных гутарак адразу рабiлiся здабыткам галоснасцi i арганiчна ѓваходзiлi ѓ народную творчасць. Пры жыццi, як i пасля смерцi, Марка Твена малявалi вусатым прыгажуном, з нязменна трубкай у зубах i якiя вымаѓляюць сентэнцыi. Марк Твен працягваѓ пладзiць сентэнцыi i пасля сваёй смерцi. Цяпер даследчыкi творчасцi класiка сусветнай i амерыканскай лiтаратуры сабралi гэтыя перлы народнай творчасцi i выдалi ѓ выглядзе Энцыклапедыi пад назвай "Тое, чаго Марк Твен насамрэч не казаѓ".
  Тут ужо Зоя пацалавала Наташку ѓ голыя грудзi, i сваёй голенькай ножкай накрамсала.
  Пасля свайго сямiдзесяцiгоддзя Марк Твен заявiѓ, што нарэшце ён можа казаць i пiсаць усё тое, што думае, не баючыся нiякiх для сябе наступстваѓ, i пачаѓ пiсаць сваю "Аѓтабiяграфiю", шэраг вострых сатырычных атэiстычных - можна нават сказаць: ваяѓнiча атэiстычных! - твораѓ, якiя, шкадуючы рэлiгiйнасць сваёй сям'i i сяброѓ, завяшчаѓ апублiкаваць праз 25-50-100 гадоѓ пасля сваёй смерцi. Усе гэтыя творы ѓпершыню i поѓнасцю былi апублiкаваны толькi ѓ 1962-1965 гадах.
  Вогнезарная Аѓгусцiна пацалавала Зою ѓ голую пятку. I пасля гэтага босай ножкай накрэслiла:
  З прыжыццёвых атэiстычных твораѓ Марка Твена варта назваць яго блiскучую крытыку ѓ сачыненнi "Хрысцiянская навука" моднага ѓ той час рух саенталогii, якая прапаноѓвала лячыць усе болькi, пераадольваць усе непрыемнасцi i дамагацца шкадаванага поспеху толькi засяроджанай, "навукова" складзенай малiтвай. Гэтай працай пiсьменнiк пакрыѓдзiѓ сваю дачку Клiменцiну, якая была чалавекам рэлiгiйным i прыхiльнiкам саенталогii. Пры жыццi пiсьменнiка была апублiкавана яго праца, у якой ён падвергнуѓ бесстаронняй крытыкi вучэнне мармонаѓ (Царква святых апошняга дня). Быѓ апублiкаваны таксама твор: "Падарожжа капiтана Стромпфiльда ѓ Рай". На працягу 1901-1902 гадоѓ Марк Твен пiша шырокi сатырычны твор пад назвай: "Таемная гiсторыя Эдзiпii, Сусветнай iмперыi" (The Secret History of Eddypus, The World-Empire), у якiм малюе трагiчны i камiчны стан дзяржавы, у якой, больш за ѓсякага спадзяваннi, пануючае становiшча заняла рэлiгiя. Сучасныя даследнiкi лiчаць, што гэтым складаннем Марк Твен натхнiѓ Оруэла на напiсанне антыѓтопii "1984".
  Святлана таксама ѓзяла i зрабiла пацалую ѓ сцягно Аѓгустыне. А затым узяла i босымi пальчыкамi трымаючы ручку вывела.
  Але найбольш вострыя атэiстычныя творы напiсаны iм пасля 70 год. Пры гэтым ён паведамляѓ сваiм будучым чытачам: "Я ѓвесь час памятаю, што кажу з магiлы, таму што буду мёртвы перш, чым гэтыя мае кнiгi ѓбачаць свет, Але з магiлы я кажу больш ахвотна, чым мовай жывых, i вось па якой прычыне: я магу гэта рабiць свабодна!"
  Наташка пацалавала Святлана ѓ загарэлую, голую каленку. I захоплена прабуркавала, дакладней наштабнавала.
  У Савецкiм Саюзе, акрамя асобных твораѓ, выдадзены 12-млявы збор твораѓ Марка Твена. У iм ёсць асноѓныя атэiстычныя творы пiсьменнiка. Але пасля 1962 г., пасля публiкацыi па завяшчаннi новых твораѓ, апошнiя публiкавалiся асобнымi выданнямi або зборнiкамi. Апошнi з такiх з'яѓляецца зборнiк "Дзённiк Адама", Выдавецтва палiтычнай лiтаратуры, Масква, 1982 года, 295 старонак. Мы з гэтага выдання адновiм у цяперашнi час толькi адну главу з складання Марка Твена "Роздум аб рэлiгii".
  Зоя гэта цудоѓная дзяѓчына пацалавала Наташу ѓ iншы сасок i прачырыкала з энтузiязмам, выводзячы босымi ножкамi:
  Перакладаць i чытаць Марка Твена - адно задавальненне. Пры гэтым трэба ѓлiчваць, што Марк Твэн пiсаѓ для амерыканскiх чытачоѓ, якiя выдатна ведалi Бiблiю, хрысцiянскае веравучэнне. Нажаль (цi на шчасце?) у былых савецкiх грамадзян такiх багаслоѓскiх ведаѓ няма. А таму лiтаральны пераклад (цi яшчэ горш - "калькавы") часта не даносiць да нашага чытача ѓсёй глыбiнi i ѓсёй сатырычнай думкi пiсьменнiка аб рэлiгiйным вучэннi. А таму, скарыстаѓшыся ѓжо наяѓным перакладам, мы яшчэ раз параѓналi яго з арыгiналам, улiчылi ѓзровень успрымання нашых чытачоѓ i ѓнеслi некаторыя пашырэннi ѓ перадачу думак на рускай мове, а ѓ крайнiх выпадках зрабiлi некаторыя нататкi.
  Аѓгусцiна цмокнула Зою ѓ сцягно i хутка вывела, босенькай ножкай:
  Такiм чынам, як гаворыцца: "З богам!". - Прыступайце да чытання залатых думак аб рэлiгii класiка сусветнай лiтаратуры.
  Святлана пацалавала агнязорную д'яблыцу ѓ голую пятку i прашыпела:
  - Слава Рускiм Багам! Адменiм Бiблiю i ѓвядзем веды!
  . РАЗДЗЕЛ Љ 11.
  Дзяѓчыны Трэцяга Рэйха працягвалi наступаць у Афрыцы. Калi Шарлота i Герда ваявалi там у сорак першым годзе. I вось зараз яны поѓныя гэтымi ѓспамiнамi;
  Нажаль, такi прыемны сон Герды аказаѓся кароткiм. Зноѓ уздым i фiззарадка. Зрэшты, дзяѓчыны з гэтай нагоды i не думалi камплексаваць. Яны нават працавалi з асаблiвым энтузiязмам. Мадлен тым часам вырашыла некалькi разнастаiць фiзiчную нагрузку i дзяѓчат... упраглi ѓ спецыяльныя вазы, на якiх стаялi танкi. Камандуючая ротай СС узрадавана вымавiла:
  - Вось дзяѓчынкi мы i дэфiцытнае палiва зэканомiм, i вас патрэнiруем. Новы вiд нагрузкi, з прыкладным значэннем!
  Калi дзяѓчынкi ѓ купальнiках цягнуць танкi, ды яшчэ аблiваюцца потым пад пякучым сонцам, крутое вiдовiшча. Хоць даводзiцца дзяѓчатам упiрацца босымi ножкамi ѓ пясочак i вострыя камянi. Стагнаць i не здавацца....
  Герда з цяжкасцю пераклады дыханне, па- фiласофску заѓважыла:
  - Гэта вядома ж цудоѓна, але... Вось як мы зараз паходзiм на рабынь Старажытнага Егiпта. Таксама цягнем цяжкi груз, але пры гэтым нас хоць не б'юць бiзуном!
  Шарлота пагадзiлася:
  - Вядома, не б'юць, але ад гэтага анi не лягчэй! Хоць не - гэта ѓсяго толькi фiтнес, сумешчаны з цяжкай атлетыкай!
  Герда пастаралася перавесцi размову на iншую тэму:
  - Як ты думаеш, калi б Аляксандр Македонскi не памёр у такiм юным узросце, ён бы захапiѓ бы Рым, а затым i ѓвесь свет?
  Шарлота пасля паѓзы адказала, стрэсваючы пот:
  - Гэта цяжка сказаць... Ён жа планаваѓ паход супраць непакорлiвых арабаѓ... Але шанец у яго вядома ж быѓ! Хаця нам трэба радавацца, што гэта яму не ѓдалося!
  - Чаму?! - здзiвiлася Герда, папраѓляючы шмаруючы плячо шлейку.
  Шарлота скаля ва ѓхмылцы зубе, адказала:
  - Таму што Гiтлеру ѓ гэтым выпадку, было б занадта цяжка яго перасягнуць. А так пройдзе яшчэ дзве тысячы гадоѓ i на пытанне, хто быѓ самым лепшым i вялiкiм палкаводцам усiх часоѓ i народаѓ, рушыць услед адназначны адказ - фюрар Германii!
  Герда прыклалася да шлейкi мацней:
  - Ды Адольф Гiтлер ужо перасягнуѓ Напалеона... Асаблiва гэта стане вiдавочна: калi мы возьмем Егiпет, што Напалеону не ѓдалося! А там i да самой Iндыi.... Але галоѓнае, вядома, гэта высадка ѓ Брытанii...
  Шарлота жорстка пацвердзiла:
  - Тое, што не ѓдалося Напалеону: увайсцi ѓ Лондан, зробiць Вермахт пад кiраѓнiцтвам Адольфа Гiтлера! Вось толькi цiкава, мы пачнем уварванне ѓ Расiю, да гэтага цi пасля?
  Герда з сумневам вымавiла:
  - Я думаю, што лепш пасля... Напалеон, дарэчы, загубiѓ у Расii ѓсё войска. Але мы ж не французы. Жабенiкi не вельмi здольныя ваякi!
  Магутная бландынка, якая цягнула разам з iмi шлейку, уступiла ѓ размову. Яе голас здаваѓся вельмi нiзкiм, як у мужчыны, хаця постаць была жаночай i прывабнай:
  - Ды французы некалькi трусаватыя, але iх тэхнiка зусiм не дурная. Я бачыла як ЗIЗ-35, бяскарна прабiваѓ браню, нямецкiх Т-4. Нават сорамна стала за нашу тэхнiку... Так i "Мацiльды" ангельцаѓ. Гранатай можна разбiць iм гусенiцы, але прабiць браню... Гарматы 88 мiлiметраѓ яе бралi, але iх у нас вельмi мала. Застаецца толькi лупiць па гусенiцах, i абезрухоѓваць... Наогул ангельцы моцныя яшчэ i авiяцыяй...
  Герда тут здрыганулася, i не гледзячы на спякоту адчула дрыжыкi:
   - Дык яны ж нас могуць у пустынi выявiць i закiдаць танкi бомбамi!
  Белабрысая баба-багатыр суцешыла:
  - Трапiць рэальна ѓ танк, могуць толькi пiкiруючыя бамбавiкi, з дасведчанымi асамi. Так што верагоднасць таго, што мы наткнёмся менавiта, на iх невысокая. Акрамя таго я веру ѓ наш поспех.
  Наступiла цяжкая паѓза. У кожны воз з танкам упроглася па дзясятку дзяѓчын-ваѓчыц. Яны рухалiся дзвюма невялiкiмi калонамi, такiя вось загарэлыя, мускулiстыя дзяѓчаты... Як гэта было прыгожа... А барханы пры колеры сонца здавалiся ружовымi. Дзiѓны пейзаж....
  Не асаблiва далёка ад дзяѓчат палкоѓнiк СС Дэс з тузiнам арабаѓ пагоншчыкаѓ, i двума бамбiзамi-адмарозкамi рухаѓся па пустынi. У правадыра-хлапчукi ступнi былi падпалены i яго лiтасцi пасадзiлi на ослiка. Палкоѓнiк Дэс гiдлiва моршчыѓся, з-за дэфiцыту вады, пагоншчыкi-качэѓнiкi былi нямытыя i кепска пахлi. Ды i дзень выдаѓся гарачым, нават па мерках афрыканскага ѓзбярэжжа, бо вецер прынёс з Сахары дыханне апраметнай. Так што даводзiлася аблiвацца потам. У шлях падобна меѓся быць блiзкi. Дэс адчуваѓ сябе поѓным iдыётам. Ён можа з-за хлапчука, якi набудзе з тры корабы, страцiць некалькi дзён. А яшчэ атрымае i дысцыплiнарнае спагнанне, таму што адлучыѓся... Праѓда нямецкiя войскi ѓ блiжэйшыя днi наступаць не плануюць, ды i тут на мяжы з Лiвiяй i Тунiсам, даволi глыбокi тыл. Ну, у прычыну адлучкi заѓсёды можна сабе прыдумаць... Але ѓсё роѓна гэта авантура, прычым... Няма прагнасць мацнейшая за довады розуму.
  Дэс едзе ѓ цяньку на вярблюдзе, папiваючы слабаалкагольную араку з фiнiкаѓ. Хоць гэта напой, можа быць i мацней шнапса, але ѓ такую спякоту гэта самагубства. Пейзаж вакол нецiкавы i некалькi месяцаѓ службы ѓжо надакучыѓ. Дэс спрабуе ѓявiць сабе колькi можа быць скарбаѓ у шэйха... Тунiс знаходзiцца побач з Алжырам, i ѓ iм пiраты, часта хавалi скарб. Ну, а пiратамi, цi дакладней капера на службе ѓ турэцкага султана часта бывалi самi шэйхi. Акрамя таго ѓ Тунiсе i залатыя руднi маюцца, i iзумруды здабывалiся. Праѓда потым з прыходам французаѓ здабыча iзумрудаѓ заглухла... Чаму? З-за ангельскай манаполii, нежаданнi збiваць кошт iндыйскiх iзумрудаѓ, што прымусiла замарозiць распрацоѓкi ѓ калонiях Францыi. А золата ѓ асноѓным у лёгкiх месцах здабылi, а рыць глыбокiя шахты заленавалiся... Дэс падумаѓ, што ѓсё ж французы, мусiць, самая лянiвая i легкадумная нацыя ѓ Еѓропе. Хаця нельга сказаць, што гэта дрэнныя ваякi... Напалеон Банапарт, напрыклад, заваяваѓ Еѓропу, а гэтага не даможашся з нiкуды не вар'ятамi. А цi сапраѓды, што ѓ Напалеона было генiяльнага? Простая тактыка, хуткi пераход, удар усiмi сiламi, абыход з фланкаѓ i спробы зайсцi ѓ тыл... Калi Фрыдрых Вялiкi распрацаваѓ найноѓшую i максiмальна эфектыѓную лiнейную тактыку, то Напалеон проста пераймаѓ Аляксандра Македонскага... Ды такая тактыка прыносiла поспех, але зладзь хто-небудзь iмклiва перасоѓваецца войскам Македонскага або Напалеона засаду, або б змялi i перабiлi б на маршы. У рэшце рэшт, пад Ватэрлоо Блюхер i Велiнгтон, падлавiлi Банапарта, на яго рызыкоѓным манеѓры. Гэта як кароткi ѓдар на сустрэчу баксёра, якi шырока размахнуѓся. I Напалеон у накаѓце... Рускiя войскi, дарэчы, не разграмiлi Банапарта ѓ баi, а ѓзялi з дапамогай генерала марозу, эпiдэмiй i партызан.
  Што ён думае аб Гiтлеры? Спачатку вядома былi думкi, што фюрар усяго толькi яфрэйтар i выскачка, сын былога шаѓца...Ён аддаѓ перавагу на прэзiдэнцкiх выбарах дзядка Гiндэнбурга, хоць i разумеѓ, што васьмiдзесяцiгадовы стары, проста фiзiчна не зможа справiць з абавязкамi дыктатара! Але не падабаѓся жабракоѓ Гiтлер - выхадзец з нiзам! Але потым, калi прызначылi Адольфа рэйхсканцлерам, ён усё аддаѓ голас нацыянал-сацыялiстам, таму iншай самавiтай правай сiлы ѓжо не засталося. Ды штурмавiкi фактычна цэлае войска яму iмпанавалi. Але быѓ сумнеѓ, што Гiтлер утрымае, асаблiва падчас крызiсу, жудаснай дэпрэсii ѓладу, што Нямеччына канчаткова не развалiцца.
  Але Гiтлер з самага пачатку, прыняѓся за жорсткае навядзенне парадку, забаранiѓшы камунiстаѓ, а потым i iншыя партыi. Разагнаѓ прафсаюзы, замянiѓшы iх працоѓным фронтам. Стаѓ сапраѓдным дыктатарам, з аднапартыйнай сiстэмай. I падняѓ эканомiку, пераѓзброiѓ войска. Але ѓсё ж Дэс не з усiм, што рабiѓ фюрар, згаджаѓся. Напрыклад, навошта такiя вялiкiя рэсурсы трацiць на праграму: "Праца праз радасць!" i вазiць працоѓных на адпачынак, у Нарвегiю, Францыю, а то i на Канары. Цi не лепш на гэтыя сродкi пабудаваць некалькi лiшнiх танкавых заводаѓ, цi прадпрыемстваѓ па вытворчасцi самалётаѓ. Або ѓзяць праект "Фольксваген" , народнага аѓтамабiля колькi можна было б танкаѓ адграхаць... Наогул Гiтлер iмкнуѓся сядзець на двух крэслах, падвышаць узровень жыцця, i мадэрнiзаваць войска. Аднак за двума зайцамi пагонiшся, нiводнага не зловiш. Дэс быѓ сваяком галоѓнага эканамiста Трэцяга Рэйха Штаха i добра ведаѓ агульныя характарыстыкi Германскай эканомiкi. У вайну з Польшчай Нямеччына ѓступiла, маючы боепрыпасаѓ усяго на тры тыднi(!) iнтэнсiѓных баявых дзеянняѓ. Ударылi б тады саюзнiкi, ад Трэцяга Рэйха засталiся б галавешкi. Наступ супраць Францыi Гiтлер пачаѓ саступаючы i танках, i гарматах, асабовым складзе i авiяцыi! Але разграмiѓ жабянят, нават не зморшчыѓшыся. Затым наступ на Англiю... Вось тут Гiтлер аблiчыѓся, трэба было дабiць Брытанiю пад Дзюкерам, а затым яшчэ ѓ лiпенi выкарыстоѓваючы караблi гандлёвага флота Нямеччыны( а ён быѓ не маленькi), высадзiць дэсант на выспах. Тады ён бы стаѓ гаспадаром становiшча. Але фюрар не вырашыѓся, магчыма асцерагаючыся, што транспарта з войскамi патопяць лiнейныя ангельскiя караблi... Але сутнасць у тым, што Брытанii ѓ той момант была такая панiка i блытанiна, а назiранне за морам як след неарганiзавана, што вельмi вялiкi быѓ шанец, як раз на хуткую раптоѓную высадку. Ну, а на сушы Англii асаблiва супрацьпаставiць не было чаго. Хаця б якасна... Але Гiтлер страцiѓ час, i ѓ вераснi Чэрчыль вымавiѓ гiстарычную фразу: пазiцыя Гiтлера блiскучая i... безнадзейная. Пасля гэтага Дэс сам выйшаѓ на брытанскую разведку. Хоць фюрар i прайграѓ бiтву за Англiю, суадносiны страт было прыкладна адзiн да аднаго, а калi лiчыць, што прыкладна адсоткаѓ дваццаць пяць прыйшлося на самалёты: збiтыя зенiтнай артылерыяй, то нямецкiя ассы былi нават лепш ангельскiх. Ды i самалёты анi не горш, можа нават МЕ-109(F) i лепш iльвiнай зграi. Ва ѓсякiм разе, у Афрыцы суадносiны сiл, i страт у паветры яшчэ спрыяльней, чым у Брытанii. Такi блiскуча распачаты 1940 год, пад канец прынёс шмат расчараванняѓ. Страцiлi шмат моцных асаѓ i самалётаѓ, ды яшчэ i Мусалiнi саюзнiчак, быѓ ганебна бiты ѓ Грэцыi. Хоць такой была ѓ яго вялiкая перавага ѓ сiлах. А потым у пачатку года наогул аблом, Iталiя страцiла Эфiопiю, Самалi, большую частку Лiвii, i прычым ва ѓсiх бiтвах ангельцы значна (у некалькi разоѓ!) саступалi лiкам. Сотнi тысяч макароннiкаѓ апынулiся ѓ палоне. Ну як не паверыць у хуткi крах Трэцяга Рэйха, асаблiва на фоне нарастальнай дапамогi ворагам Нямеччыны са боку ЗША. Але потым, зноѓ чаша шаляѓ хiснулася ѓ бок Трэцяга Рэйха. Роммель разбiѓ ангельцаѓ i паланiѓ Каленкура, затым у два тыднi ѓпала Югаславiя, Грэцыя i ѓслед за iмi востраѓ Крыт. Дэс нават быѓ рады за немцаѓ, але быѓ i страх перад выкрыццём. Аднак зараз хвалюе iншае, цi нападуць немцы на СССР. Штах казаѓ, што прынцыповае рашэнне Гiтлерам ужо прынята, але пакуль яшчэ не зразумелыя канчатковыя тэрмiны. Часцей за ѓсё называюць 22 чэрвеня, дату капiтуляцыi Францыi.
  Цi наѓрад Нямеччына вытрымае вайну, на два фронту, калi вядома не скончыць яе ѓ сорак першым i да зiмы... А ѓзiмку ваяваць немцы зусiм не гатовыя... Але вось калi Сталiн капiтулюе, то... Зрэшты, нават калi не паспеюць немцы ѓзяць Маскву, то цi наѓрад Цi рускiя змогуць стварыць дастаткова магутную ѓ тэхнiчных адносiнах групоѓку. Вось колькi яны выпусцiлi зброi падчас першай сусветнай вайны? У параѓнаннi з Нямеччынай i зусiм пшык! Так, што цi наѓрад чым-небудзь, акрамя вялiкiх мас пяхоты рускiя нас здзiвяць.
  Што яшчэ можа быць? Хутчэй за ѓсё вайна працягнецца яшчэ некалькi гадоѓ i скончыцца нiчыйным вынiкам. Брытанiя нiколi не зможа сабраць столькi войскаѓ, каб разграмiць цудоѓныя i выдатна навучаныя часткi вермахта, а Германiя наѓрад цi здолее здушыць авiяцыяй i флотам непрыступныя выспы, а ЗША эканамiчнай дапамогай i абмяжуюцца. Бо амерыканскi абывацель не зразумее, чаму янкi павiнны памiраць, з-за нейкай Еѓропы. Ну, а рускiя народ упарты, будзе партызанiць, вайна зацягнецца, але сiл у iх перайсцi ѓ рашучы наступ не хопiць. Поѓнач Афрыкi хутчэй за ѓсё Брытанiя ѓтрымаць не зможа... Карацей самы верагодны зыход - Трэцi Рэйх - вялiкая iмперыя, але не сусветная, а там...
  Менавiта гэта Дэс i хацеѓ: разгром Брытанii i захоп выспаѓ багаты выкрыццём (хоць можа картатэку i ѓсе доказы спецслужбы паспеюць знiшчыць, але тут як пашанцуе!). Жадаць, каб прайграѓ Трэцi Рэйх, гэта значыць яго Радзiма з рэжымам, што суцэль уладкоѓваѓ эсэсаѓца вядома ж не хацелася. А нiчыйны вынiк быѓ найлепшым!
  А невялiкi караван паѓзе па пяску. Адзiн з пагоншчыкаѓ-арабаѓ пацягнуѓ тужлiвую песеньку. Пры гэтым часта памiнаючы Алаха. Дэс тут падумаѓ, чаму ѓ мусульман лiчыцца правiльным i дабром сабе як мага часцей прамаѓляць iмя Алаха? Вось у хрысцiянстве наадварот - не памiнай iмя Божае марна! Вось юдэi нават сапраѓднае iмя свайго Бога забылiся - бо Iегова больш позняя форма вымаѓлення... Наогул Дэс не кахаѓ Бiблiю i слабога Хрыста, яго нават дзiвiла, як гэта ваяѓнiчыя рымляне, вялiкая iмперыя з культам сiлы магла прыняць гэтак пацыфiсцкае ѓ сваёй аснове вучэнне? Няхай нават пацыфiзм хрысцiянства i не перашкаджаѓ весцi войны, але сама аснова вучэння... Палюбi ворага свайго - павiнна была адрынуць рымскую элiту, ды i не толькi элiту.
  Але хрысцiянства прыжылося, i нават крах Рымскай iмперыi на яго не паѓплываѓ: варвары гэтак жа прынялi гэтае вучэнне, не гледзячы на ѓсю яго ненатуральнасць. Хоць вядома не асаблiва яму i вынiкалi. Напрыклад, пацыфiзм не перашкаджаѓ iснаванню ваяѓнiчы ордэнаѓ. У прыватнасцi трампiльераѓ, якiя, дарэчы, таксама выкарыстоѓвалi свастыку i лiчылi сваiм Богам грошы! Так, што гавораць адно, а робяць iншае! Гiтлер у гэтым стаѓленнi, быѓ куды больш паслядоѓны! Што гаворыць, тое i робiць! Без крывадушных заяваѓ, пра любоѓ да блiжняга!
  Зрэшты, дзiѓна, што царкоѓная сiстэма, пабудаваная на падмане i хлуснi, праiснавала столькi стагоддзяѓ! I нават прагрэс толькi крыху здолеѓ пахiснуць яе асновы.
  Недзе далёка пачуѓся шум матораѓ; судзячы па танальнасцi - гэта былi самалёты. Дэс зрэшты, разлiчваѓ, што паколькi яны накiнулi накiдкi, то ангельцы прымуць iх за арабаѓ i не стануць адчыняць агонь. Буйны целаахоѓнiк Ганс паказаѓ супрацьтанкавую стрэльбу, з якой дарэчы можна пры выпадкi i знiшчальнiк збiць (праѓда не без працы, у плане траплення!).
  Але самалёты так i не з'явiлiся, праляцелi мiма... Пасля чаго арабы зноѓ тужлiва заспявалi... Дэс стрэлiѓ з пiсталета, ды так што смугляку зачапiла вуха. Араб ад страху звалiѓся. А палкоѓнiк СС вылаяѓся:
  - Хопiць завываць шакалы! Моѓчкi, трызнiце, ды хутчэй!
  Качэѓнiкi-пагоншчыкi паднялi свайго няѓдачлiвага напарнiка i працягнулi шлях. Хоць iх твары i сталi пахмурней, але бурчаць нiхто не адважны... Палкоѓнiк СС пагладжваѓ ствол пiсталета (вырабленага дарэчы па адмысловай замове!), што ж гэта выдатны аргумент... Пры любым раскладзе!
  Вось цiкава, а калi рускiя нападуць на iх першымi, цi змогуць немцы вытрымаць падобны нацiск азiяцкага войска? У першую сусветную рускiя неслi велiзарныя страты, у большасцi выпадкаѓ дзейнiчалi вельмi бязглузда, але ѓсё роѓна скоѓвалi буйныя сiлы кайзераѓскай Нямеччыны... А затым яшчэ пры Брусiлаве далi прыкурыць пад хвост аѓстрыйцам.... Так, што вайна для iх не зусiм ужо благая котка... А калi ѓспомнiць сямiгадовую... Нават Фрыдрых Вялiкi пасаваѓ перад войскам лапцежнай Расii! Не, рускiх не варта недаацэньваць нi ѓ якiм разе, таталiтарны камунiстычны рэжым, зрабiѓ iх нават мацнейшым! Сталiн узняѓ узровень дысцыплiны савецкiх войскаѓ, прамысловай вытворчасцi i забеспячэннi. Моцна прыцiснуѓ карупцыю, а значыць зараз ужо не часы Мiкалая Другога! Значыць, СССР вораг вельмi небяспечны, нават, мабыць, смяротна небяспечны, асаблiва калi стукне першым! У сучаснай вайне фактар раптоѓнасцi мае вялiкае значэнне, як зрэшты, i падчас войн старажытнасцi. Што ж калi мы прайграем, то ѓ адрозненне ад першай сусветнай вайны - рэваншу не будзе! Краiны пераможцы ѓжо не дадуць зрабiць гэтага.... Хаця калi памiж СССР i Захадам пачнуцца спрэчкi, бо для камунiзму не ѓ меншай ступенi ѓласцiвая экспансiя, чым для фашызму, то будзе... На трупах зададзеных капiталiстаѓ i ѓсходнiх камiсараѓ расквiтнее новая Германская цывiлiзацыя. Хто супраць нас, той яшчэ будзе з намi! I магчыма будзе вялiкая антыбальшавiцкая каалiцыя!
  Ганс да сяла маѓчаѓ, раптам спытаѓ палкоѓнiка:
  - Можа спынiцца i зноѓ дапытаць хлапчука з прыхiльнасцю?
  Дэс адмоѓна матнуѓ сваёй сярдзiтай галавой:
  - Няма сэнсу! Нiчога новага ён не скажа.
  - Тады можа, паабедаем, у мяне ѓ жываце, вые завiруха?
  Палкоѓнiк СС здзiвiѓся:
  - I што табе ѓ такую спякоту хочацца есцi?
  Ганс кiѓнуѓ.
  - Мне хочацца, ёсць заѓсёды!
  Дэс паглядзеѓ на сонца, яно ѓжо перавалiла за зенiт, сапраѓды ѓжо чацвёртая гадзiна i пара аб'явiць прывал. Арабы елi асобна якi сабраѓ у гурток, фашысты ѓтрох, не пагрэбаваѓшы мясам i пiвам. Так яны i кiмарылi, Дэс нават на кароткi час забыѓся ѓ сне....
  I бачыѓ нешта вар'яцкае... Нейкiх казурак, спачатку маленькiх, а затым якiя растуць i робяцца ѓсё больш жахлiвымi... А iх скiвiцы наогул жахлiвыя, такая несусветная пачварнасць! Палкоѓнiк адчуѓ, што задыхаецца, сутаргава тузануѓся i прачнуѓся. Не, усё было спакойна два жалезныя ваяры эсэсаѓцы напагатове, а затым зноѓ у шлях.
  Герда i Шарлота ѓвесь дзень былi ѓ найцяжэйшых працах, а затым павалiлiся спаць як забiтыя i пагрузiлiся ѓ свой свет.
  Узнiкла вялiзная галаграма са стадыёнам, дзе праходзiлi сучасныя гладыятарскiя баi. Стадыён быѓ вялiкi з многiмi мiльёнамi людзей. Разнамаснае мора бушавала. Была бiтва самкi-гладыятара Герды, i паѓразумнай iстоты з лiгi цёмных мiроѓ, пылавой туманнасцi.
  Герда выйшла першая. Яна была рухомая гнуткая дзяѓчына, з беласнежна-жамчужнай прычоскай. Ваяѓнiца зрабiла патройнае сальта, перакруцiѓшыся па арэне. Згодна з звычаем на ёй быѓ толькi тоненькi станiк i трусiкi, спецыяльна, для таго каб нельга было схаваць зброю. А так ёй напаѓголай трэба было бiцца толькi адным светлавым мячом. Зрэшты, такая зброя таксама даволi эфектыѓная. Умовы бiтвы не самыя камфортныя пад хупавымi босымi ножкамi дзяѓчыны свецяцца паѓрадыеактыѓныя камянi. Яна, зразумела, усмiхаецца, iмкнучыся не выдаць болi.
  Герду перапаѓняе энергii, яна зноѓ скача i робiць пяцiразовае сальта.
  - Вось гэта я!
  А яе няѓрымслiвая сяброѓка Шарлота тлумачыць, свайму хлопцу:
  - Да бою дзяѓчына старанна скануецца, у яе грошы павiнны былi быць альбо адзiн чып або што - то электроннае. Правяраюць дзеву таксама на наяѓнасць чужой магii. Гэта значыць гладыятар можа разлiчваць або толькi на сваё цела, або на востры розум. Зрэшты, Герда нiколi дурнiцай i прасцячкай не была.
  - А што я сумняваѓся? - Спытаѓ падобны на Апалона юнак.
  - Не! Але пяцiразовае сальта, без электронiкi - паказчык добрай спартыѓнай формы. Таму ѓсё ѓ захапленне, вашыя гiмнасткi маглi зрабiць што падобнае? - Шарлота хiтра падмiргнула.
  - Трох маглi, пяцi няма! Ды i яна вельмi высока скокнула з кароткiм разбегам! - Юны волат развёѓ шырэй рукi.
  - Такая сiла! Сiла Трэцяга Рэйха i ѓ iншых мiрах.
  Тым часам рабiлiся стаѓкi. Пакуль усляпую да з'яѓлення супернiка. Герду, падобна, добра ведалi i кахалi па-за залежнасцю ад расы i выгляду.
  Дзяѓчына-гладыятар разбеглася i спачатку правяла шасцiразовае сальта, а затым сямiразовае. Пасля чаго пакланiлася публiцы. Яе мышцы калыхалiся як марская рабiзна, у цэлым дзяѓчына глядзелася эфектна: тыповая амазонка. Зрэшты, лягчэй збiць зорку каменем, чым знайсцi ѓ Вялiкай Касмiчнай iмперыi Нямеччына брыдкую дзяѓчыну.
  - Ёсць жанчыны ѓ нашых паселiшчах: якiм каханне i пашана, каня на скаку спынiць, у палаючую хату ѓвойдзе. - Праспявала Шарлота.
  Пераважная большасць неѓсвядомленых ставак была на карысць Герды. Праѓда, большая частка публiкi чакала, калi з'явiцца яе сапернiк.
  I дачакалася. Рассунулася велiзарная брама, i на пляцоѓку стала выпаѓзаць здаравенная туша. Гэта быѓ сапраѓдны дыназаѓр, накшталт раптара толькi шчупальца меѓ больш за трыццаць. I велiзарны, тон на восемдзесят не менш, таѓшчэзная браня. Велiкан жывёльнага свету.
  Мiльёны глыток, гарлапанiлi, вiшчалi, цвыркалi, залiвалiся салаѓём. Мабыць гiгант iх уразiѓ.
  - Рабiце стаѓкi разумныя! - Грымкае кампутар.
  - На каго! - скандуе публiка.
  - Фрыпладафа клiчуць! Каза-ностра!
  Iнагалакты ѓсё масцяѓ складалi заклад розных узроѓняѓ. Тут у азарце бiлiся аб заклад, даводзячы справу да мiльёнаѓ. Некаторыя з тых, хто ѓ цёмную паставiѓ на дзяѓчыну Герду: перазаключалi заклад, на яшчэ большую суму! Каза-ностра iх уразiѓ!
  Рушылi ѓслед аб'явы.
  - У гладыятара Герды пяцьдзесят восем баёѓ i нуль паражэнняѓ, у Казаностра сто восемдзесят чатыры баi i нiкога пакiнутага ѓ жывых. Рабiце стаѓкi!
  Дзяѓчыны з батальёна СС "Ваѓчыцы" таксама складалi заклад, але ѓсё акрамя суровай камандзiршы Мадлен дружна хварэлi за Герду. Так што стаѓкi атрымалiся аднабаковыя.
  У гаѓпмана Мадлен як гэта пакладзена адмысловае меркаванне, каб начальнiца ды не вылучылася супраць падпарадкаваных. Дзяѓчынкi гэта выдатна разумелi, не асаблiва пярэчылi.
  Толькi сябар Шарлоты панура заѓважыѓ:
  - Лепш страцiць грошы, чым здрадзiць такой дзяѓчыне. Што грошы тлен, пагарджанай паперай ледзь хто будзе сыты...
  - Ну, добра калi вы такiя бескарыслiвыя! Можа i самiм, хацелася б пабiцца? - Сурова звузiлi бровы Мадлен.
  - А не супраць! - сказала вясёлая ваѓчыца Берта. - Можна перанесцiся ѓ гладыятарскую залу?
  - У нас пакуль няма такой магутнай магii. - З хмурным выглядам запярэчыла Шарлота. - Здолей стрымаць сваё iмкненне: ворагаѓ не марудзячы ѓсiх забiць, бо ѓсё роѓна наступiць помста, людзей нельга як жывёлу губiць!
  - Разумна сказана! - Адзначыѓ яе сябар Апалон.
  На арэне прагучаѓ сiгнал, i бой пачаѓся: вялiзны дыназаѓр Казаностра скокнуѓ наперад. Ад удару такой каласальнай масы завiбравала паѓрадыактыѓнае пакрыццё рынга.
  Шарлота заѓважыла:
  - У яго спецыфiчная назва. Чаму Каза-ностра?
  Бландынка з лёгкiм фiялетавым адценнем Берта вылучыла версiю:
   -Магчыма, гэта звязана з тым, што ѓ адным старажытным тэлесерыяле, Каза-ностра была незвычайна крутой мафiяй, стварыѓшы з мэтай захопу сусвету свой вiртуальны свет дыназаѓраѓ!
  - I што з гэтага? - Не зразумела Шарлота.
  - А иногалакты паглядзелi, i на iх зрабiла ѓражанне. - Не зусiм упэѓнена выказала меркаванне Берта.
  - Усё не магчыма, магчыма ѓ сусвеце! Што пакараем сваёй сiлай нязменнай! - Праспявала Шарлота. - I не адступяць нiколi салдаты Рэйха, ён нiбы яркая зорка - лавi моманты.
  Вопытная Герда (у яе раптам узнiкла чужая памяць) не спяшалася атакаваць. Яна чакала монстра, адскокваючы ѓ бок цi крыху, калi той падыходзiѓ на небяспечную дыстанцыю i спрабаваѓ скамячыць. Звер быѓ вельмi хуткi, але з-за вялiкай масы iнэртны, часта прамахваѓся.
  Герда ѓ сваю чаргу вывучала яго манеѓры, калi супернiк выйграѓ сто восемдзесят чатыры баi, то значыць, у яго ёсць i моцныя бакi. Праѓда, большая частка баёѓ, хутчэй за ѓсё, прыпала на такiх жа жывёл як ён сам.
  Калi збiваюцца два такiх жа неразумных монстра i перамагае той, хто буйнейшы.
  Зрэшты, трэба прыглядацца, шчупальцаѓ шмат i яны вострыя выгнутыя нiбы шомпала, магчыма атрутныя.
  Цяглiцы прэса Герды гуляюць, яна выгiнаецца як кобра пад гукi дудачкi факiра. Грудзi ходзяць ходырам, i казачна прыгожы хлопец Шарлоты, ловiць сябе на думцы што яму хочацца ѓбачыць яе цалкам, аголенай нiбы старажытнагрэцкая багiня.
  Пачвара некалькi разоѓ прамахнулася, але рухi не замарудзiла. Было вiдаць, што яно спараджэнне пекла гатова пераследваць дзяѓчыну з метадычнасцю машыны.
  Герда зноѓ скокнула, паслаѓшы паветраны пацалунак натоѓпу. Фiгурка ваяѓнiцы, стала блiшчаць ад якi выступiѓ поту. Яна была нiбы надраеная i адпалiраваная бронза.
  - Ды спрытная дзяѓчынка! - вымавiла з захапленне Берта. - Я б i сама не супраць паскакаць на арэне.
  - I я б не адмовiѓся! - Кажучы так, атлетычных хлопец Шарлоты крыху схiтраваѓ. Ён вядома адчуваѓ некаторы рызыка i жаданне бiцца. Разам з тым усведамляѓ небяспеку сутыкнення з гiгантам.
  Шарлота агрэсiѓна заѓважыла:
  - Я б'юся не горш за яе!
   Вiдаць удосталь паназiраѓшы за рухамi, Герда як конiк скакнула. Яе светлавы меч замiльгаѓ, ссякаючы з наскоку шчупальцы. Яны разляталiся ѓ розныя бакi, пырскала сiняя i карычневая кроѓ. Некалькi кропелек патрапiла на голыя, асмуглыя ногi дзяѓчыны. Пругкая скура скурчылася, самка-гладыятар стрэсла, але засталiся апёкi.
  - Ух, ты атрутны гад. - Яе шматпакутныя мазолiстыя ступнi прайшлiся па калючках i пякучым язвочкам, тулава пачвары. Дзяѓчына ѓмудралася ступаць, так што не прапарола ножку.
  Берта ѓ непадробнай захапленнi вымавiла:
  - Вiртуозна! Нiбы гульня генiя на музычнай прыладзе. Добра было б яшчэ заняцца кампазiцыяй.
  Умiлаваны Шарлоты засмяяѓся:
  - А што тэорыя не павiнна адставаць ад практыкi.
  Монстар выгнуѓся, прымусiѓшы дзяѓчыну саскочыць са спiны. Яна некалькi разоѓ перавярнулася ѓ паветры, выскачыѓшы з-пад назiрання, тузiны крышталiчных вачэй пачвары.
  Берта нават падскочыла ад захаплення:
  - Я гатова! Туды! - Усклiкнула яна.
  - Куд-куды! Ты адкуль i куды! - перадражнiла Шарлота.
  Герда зноѓ атакавала дыназаѓра. Яна вырашыла дзейнiчаць кароткiмi наскокамi i пажадана пазбягаць паразы атрутай. Сьветай меч дзейнiчае па прынцыпе вывяржэньня фатонаѓ у стабiльным паѓпрасторы, што дазваляе пры мiнiмальнай выдатку энергii разрэзаць лiтаральна ѓсё. Дзяѓчына гэтым i карыстаецца. Праѓда ѓ дадзеным выпадку гладыятарскi меч зараджаны мiнiмальнай энергiяй, а значыць, рэжа не так моцна i хутка як хацелася змагаючаму. Ды i ѓвогуле што за бой, калi адзiн партнёр проста збiвае iншага. Трэба каб i адмоѓны персанаж меѓ шанц, iнакш публiка проста не будзе хадзiць на падобныя паданнi. А поспех рэч пераменлiвая...
  На гэты раз, Герда крыху памылiлася. Шчупальцы ѓ цэнтры аказалiся значна хутчэй, чым па баках пачвары. Адно з iх кальнула ѓ грудзi, разрэзаѓшы станiк. Аголеныя грудзей ускалыхнулiся, хлопец Шарлоты разгледзеѓ iх рубiнаѓ соску, ярка блiскучыя ѓ святле некалькiх iншапланетных сонцаѓ.
  Зноѓ рушыѓ услед удар: Герда ссекла пару шчупальцаѓ, але правы бок грудзей аказаѓся адсечаны, пырснула дзявочая кроѓ.
  Самка-гладыятар ссекла яшчэ шчупальца i саскочыла з бар'ера.
  У давяршэнне да ѓсяго тэмпература камянёѓ стала паднiмацца. Мабыць гэтым хацелi падштурхнуць тых, хто змагаецца да большага зблiжэння i больш хуткай развязкi.
  Герда не магла спынiцца, хоць на секунду, босыя ступнi гарэлi, пакрываючыся пухiрамi нiбы на сярэднявечным прэнгу.
  Хлопец Шарлоты са здзiѓленнем заѓважыѓ:
  - Чаму дзяѓчына не надзела сандалi? -Бо абгараць яе цудоѓныя ножкi!
  Шарлота патлумачыла:
  - Звычай такi! Наогул гладыятар павiнен трываць боль, асаблiва калi гэта жанчына. Публiцы дае задавальненне, калi пакутуюць тыя, хто змагаецца.
  - Касмiчны садызм! - Падвёѓ вынiк "Апалон".
  Дзяѓчыне ад гэтага было не лягчэй. Яна вымушана была зноѓ кiдацца на монстра. На гэты раз яе ахвярай, сталi вочы спараджэння цёмных сузор'яѓ. Досвед падказваѓ самцы-гладыятару, што часцей за ѓсё мозг размешчаны блiжэй да вачэй. Ад чаго? Так як гэта неабходна апрацоѓваць занадта шмат iнфармацыi, якая ня аслаблена доѓгiм якiя перадаюць каналам. Таму ваяѓнiца не знаёмая з будынкам стварэння спрабавала намацаць мозг.
  Адзiн за адным, уразiла чатыры вочы, але сама атрымала пару драпiн. Пачвара зараѓла, падобна, яно таксама адчувала боль. I ѓ адрозненне ад чалавека не збiралася яе цярпець.
  Шарлота гэта адзначыла i вывела афарызм:
  - Чым гучней роѓ - тым цiшэй розум, чаму вышэй тон - тым нiжэй iнтэлект!
  - Дакладная заѓвага! - Пагадзiѓся "Апалон". - Певень не самы выдатны палкаводзец!
  Герда адступiла, чарговы выпад шчупальцаѓ занадта ѓжо хуткай жывёлы прыйшоѓся ѓ плiтку прэса, прабiѓшы яе, амаль да хрыбта. Вiдаць , што нават жывот пацярпеѓ . Да шчасця ён быѓ пусты, нi хто не будзе аб'ядацца перад сутычкай.
  Цяпер гладыятарка зразумела, што цалкам можа прайграць бой, не гледзячы на часовыя поспехi. Камянi напалiлiся так, што нават пачвара праз косцi на нажышчах адчула iх запал. Герду ратавала толькi моцная трэнiраванасць яе канечнасцяѓ. Дзяѓчына не рэдка басаногая танцавала па распаленым жалезе, дэманструючы надзвычайную стойкасць. Праѓда, гэтыя камянi маглi даваць яшчэ большы запал, як ядзерны рэактар, за кошт паѓрадыёактыѓнага выпраменьвання.
  Так што мужнасць не пакiдала красуню, не гледзячы на тое, што пагроза гiбелi стала рэальнай. А ѓ такiм баi нельга здацца. Дакладней можна, але ѓ гэтым выпадку гэта наймацнейшая ганьба на ѓсё жыццё.
  "Апалон" спытаѓ Шарлоту:
  - А што зыходам можа быць толькi смерць?!
  - Наколькi я ведаю Герду, iншага выбару яна для сябе не зробiць!
  - Мужна, нiчога не скажаш, але я паспеѓ пакахаць яе ѓсiм сэрцам i душой! - Вымавiѓшы гэта, хлопец глыбока ѓздыхнуѓ.
  Дзяѓчына не магла стаяць i зноѓ скокнула на панцыр, перабiраючы абпаленымi ножкамi. Правяла некалькi моцных удараѓ, здзейснiла пару-тройку скачкоѓ. Цяпер яна стала рабiць сальта, секла на лёце.
  - Хто не мае лёгкасцi матыля, не пазбегне быць раздушаным падхватнiкам! - Вымавiла яна стала крылатай са старажытных часоѓ фразу. Так яшчэ бiѓся Гумовы лiс, баксёр паэт. Ён таксама рызыкаваѓ сваiм жыццём, але ѓ меншай ступенi i такога сур'ёзнага, а галоѓнае цяжкага супернiка ѓ яго яшчэ не было.
  Шарлота падказвала ёй, нема крычучы:
  - Падсячы яго чэрава. У некаторых такiх стварэнняѓ мозг размешчаны прама побач са страѓнiкам.
  "Апалон" заявiѓ:
  - А што хiба нельга ёй як-небудзь дапамагчы? Напрыклад, магiяй?
  Шарлота адмоѓна матнула галавой.
  - На арэне магiя не дзейнiчае. Няѓжо якая-небудзь незвычайная i надзвычай моцная.
  - А я яшчэ не авалодаѓ хвалевай магiяй! - уздыхнуѓ пiсаны юны прыгажун.
  - Я, затое яе ведаю ѓ дасканаласцi. - пахвалiѓся нечакана зачасаѓся ѓ iх кампанiю эльф. - Народ i магiя адзiныя!
  Герда скокнула яшчэ пару разоѓ, тут нечакана вылецела лязо, яно рухалася занадта хутка, не даючы адскочыць. Дзяѓчына ледзь паспела падставiць руку. Ад страшнага ѓдару зламалася i лязо i рука, пэндзаль гладыятаркi абвiсла.
  - Вось яшчэ адзiн хук! - Адказала, выцiраючы пот з твару Берта. - Што зараз будзе.
  Шарлота крыкнула дзяѓчыне Гердзе.
  - Паднырнi пад яго! Я, здаецца, успомнiла, дзе ѓ гэтых стварэнняѓ нервовы цэнтр.
  - Падкажы ёй! - Усклiкнуѓ умiлаваны Шарлоты.
  - Немагчыма! - Адрэзала агнiстая рудавалосая дзяѓчынка.
  Герда секлася яшчэ больш адчайна, па твары прайшоѓся глыбокi шнар, рассекла шчаку. Чарговы раз яе зачапiла. Рука была пашкоджана, але правая, дзе меч, яшчэ дзейнiчала.
   Публiка шалела, i большасць, што было страшна, балела за монстра! Вiдаць, надакучылi пастаянныя перамогi Герды. Дзяѓчыне, падобна, грунтоѓна якi звыкся да кахання натоѓпу такое было непрыемна. На нейкае iмгненне яна страцiла тэмп, за што была неадкладна пакараная, шчупальца перабiла ёй нiбы вывастраную з карычневага мармуру ножку.
  Хуткасць Герды ѓпала, i яна скацiлася са спiны, атрымаѓшы чарговы ѓдар, якi зламаѓ ключыцу. Тварык перакасiла ад болю, але ваяѓнiца праз муку крыкнула:
  - Я не зламаюся!
  Дзяѓчына ѓпала бокам на распаленыя камянi, зламаѓшы пару рэбраѓ, з-за рота выступiлi крывавыя бурбалкi. Пачуѓся скрыгат, пачвара наступiла васьмiдзесяцi тоннай тушай на здаровую нагу, прыцiснуѓшы прыгажуню. Ад дзяѓчыны павалiѓ дым, i яна забiлася ѓ канвульсiях.
  "Апалон" крыкнуѓ:
  - Яна гiне! Няѓжо ѓсё скончана?
  Берда плаксiва шмыгнула носiкам:
  - Хутчэй за ѓсё, так! Мiлая дзяѓчынка, ты гiнеш, як шкада цябе!
  Шарлота з паддзёѓкай заѓважыла:
  - Ужо не лесбiянка ты Берта?
  - Нi ѓ якiм разе! - У доказ сваiх слоѓ дзяѓчына нахiлiла галаву "Апалона" i моцна пацалавала яго ѓ вусны.
  Юнак прыгнуѓ яе ѓ адказ. Калi цябе цалуюць вось так па-сапраѓднаму горача - гэта проста цуд.
  - Глядзi больш уважлiва! - Абарвала палёт iх запалу Шарлота, зрэшты ѓ яе тоне не было i кроплi рэѓнасцi.
  Сапраѓды над дзяѓчынай схiлiлася вялiзная пашча дыназаѓра-мутанта. I ѓ гэты момант апошнiм адчайным намаганнем гладыятарка шпурнула меч у прамежак памiж небам i горлам. Яно праскочыла ѓнутр. Назапашанай у страѓнiку газы iрванулi, з пашчы палыхнуѓ агонь, i выбухная хваля адкiнула дзяѓчыну. Казаностра раскалоѓся на некалькi частак, адляцела паленае мяса.
  Дзяѓчына пазбавiѓшыся абодвух ног i рукi ляжала без прытомнасцi. Побач з ёю з'явiлiся робаты. На сканары з'явiлася выява грудной клеткi, два сэрцы бiлiся з цяжкасцю, але роѓна ѓ здаровым жаночым арганiзме.
  - Гладыятар Герда засталася ѓ жывых i ёй прысуджаецца перамога! А значыць, наступнае прадстаѓленне будзе, праз тры хвiлiны! - Гучна, але без усялякiх эмоцый абвясцiѓ кампутар.
  - Стаѓкi згулялi! - крыкнуѓ чыйсьцi, вiдавочна незямнога паходжання голас.
  Тое, што засталося ад Герды падабралi.
  "Апалон" (ну хто б мог падумаць) усё ж паплакаѓ:
  - I гэтая дзяѓчына застанецца навечна калекам?
  Шарлота так энергiчна матнула галавой, што зляцела некалькi фужэраѓ:
  - Ну, ты даеш! Дасягненнi нашай медыцыны такiя, што праз некалькi гадзiн яна будзе як новая i не застанецца нават найменшых пашкоджанняѓ. Ну, скажы мой дурны хлопчык, дзе ты бачыѓ у нас калек.
  . РАЗДЗЕЛ Љ 12.
  Дзяѓчыны з Трэцяга Рэйха вельмi прыгожыя i сэксуальныя. Яны крыху розныя хоць i клоны. Але ѓсе бландынкi i светла-рудыя. I цякуць на пазiцыi савецкiх войскаѓ нiбы вывяржэнне вулкана разлiвае лаву.
  I наступ на Афрыку працягваецца, з неѓтаймоѓнай лютасцю.
  Зрэшты, i на ѓсходнiм фронце кiпяць баi.
  Японцы таксама спрабуюць рускiх на трываласць i адчайна спрабуюць iх атакаваць на горным хрыбце.
  Яны моцна пабiты амерыканцамi i паэтам войска змушаны кiдаць асцярожна.
  А iх чакаюць савецкiя дзяѓчаты.
  Батальён, якi складаецца i галаногiх i напаѓголых дзяѓчынак, прыкрываѓ самы небяспечны кiрунак - гару Высокую.
  Дзяѓчыны ваявалi вельмi эфектыѓна. Усе прыгожыя, стройныя, спартовыя.
  I мiльгаюць босымi ножкамi. Шпурляюць гранаты голымi канечнасцямi. Яны ѓсё проста хараство i зачараванне.
  А на самой справе, навошта дзяѓчынкам адзенне? Галышом яны куды прыгажэй, i цудоѓней, панадлiвей.
  I хочацца такiм цалаваць босыя, круглыя пятачкi. I аблiзаць кожны пальчык.
  Страляючы i кiдаючы голай ножкай гранату, Веранiка прамаѓляе:
  - Даѓбаць вас, не перадзяѓбцi!
  Тут i Юлiяна цвiкнуѓшы па японцах, i кiнуѓшы босымi пальчыкамi гранату, пiкнула:
  - Наш нязломны рускiх дух!
  I дзяѓчына-падлетак засмяялася ... Прадставiла як яе казыча за ножку прыгожы хлапчук. Ды для адчувальнай жаночай скуры такое прыемна.
  Рудая Ганна таксама шпурнула босай нагой гранату. Раскiдала самураяѓ i пiскнула:
  - За самую святую ѓ свеце Русь.
  I здаровая, магутная Ангелiна кiнула ѓ самураяѓ голымi пяткамi мяшок з узрыѓчаткай i булькнула:
  - За слаѓную нашу перамогу!
  Веранiка дала чаргу. Збiла японцаѓ, i пiскнула:
  - Вось ён наш абавязак!
  Юлiяна шпурнула босай ножкай гранату i вякнула:
  - I мы яго выканаем!
  Ганна зрэзала некалькi японцаѓ, i прачырыкала:
  - Рускi шлях да перамогi!
  Ангелiна зноѓ запусцiла ѓ самураяѓ нешта важкае, прабулькаѓшы:
  - I мы пераможам!
  Усё ж добра, што ѓ спякоту дзяѓчынкi знялi з сябе цяльняшкi. Так яны з аголеным тулавам куды сiмпотней. I загарэлыя якiя, i мускулiстыя. Цела проста лiтая сталь.
  Якiя выдатныя дзяѓчаты, калi аголены.
  I не патрэбна iм адзенне.
  Веранiка скошвае масу японцаѓ i пiшчыць:
  - Славiцца наша Расiя ва ѓсiх стагоддзях!
  Юлiяна ѓзяла i запусцiла босай ножкай гранату i вякнула:
  - За нашу тэрыторыю!
  Тут i Ганна ѓзяла i дзюбанула, з лютасцю:
  - За вечнае i чалавечнае!
  I зноѓ ляцiць пушчаная босай ножкай граната.
  Вось i Ангелiна таксама ѓзяла. Падкiнула звязку гранат. Выбiла частку самураяѓ, з наскоку. I праспявала:
  - У небе лётаць, з сонцам гуляць - хочацца вечна!
  I чацвёрка дзяѓчынак вельмi хораша б'ецца. I ѓвесь батальён таксама. Як панадлiва мiльгаюць iх босыя ножкi кiдаюць гранаты. Наколькi прыгожыя дзяѓчаты на вайне.
  А на iх наплывае жоѓтая маса японскiх жаѓнераѓ. Самураi гiнуць тысячамi, але ѓсё яшчэ не спыняюцца. Прут сабе i пруць. Бiтва вельмi жорсткая.
  Веранiка страляе па японцах i шчабеча:
  - Наш Рускi выбар - гонар i Радзiма!
  Юлiяна ведучы агонь па супернiку, скалiць сабе зубы, што зiхацяць ярчэй марскiх жамчужын. I прамаѓляе:
  - У кожным стагоддзi былi героi i будуць!
  Пасля чаго дзяѓчына ѓзяла i выскалiлася яшчэ мацней.
  Агнязарная Ганна, паля па супернiку, пiскнула:
  - Нас не дадзена заваяваць! Русь не паставiць на каленi!
  I зноѓ ляцiць кiнутая босай ножкай граната ваяѓнiцы.
  Ангелiна запускае босай ножкай смяротнае i забойнае. I скалячы зубкi, шчабеча:
  - Веру, будзем мы ѓ Раi!
  Вiкторыя перабiвае жанчыну-волата:
  - Не! Не ѓ раi, а вечна жыць на планеце Зямля, якая стане сапраѓдным, незямным раем!
  I дзяѓчына-капiтан шпурнула босай нагой вельмi забойчую, асколачную бомбу.
  Веранiка заѓважыла:
  - Вы мудры спадар капiтан....
  I таксама босай нагой запусцiла апорнае знiшчэнне.
  Юлiяна прапiшчала i дала чаргу. Выкасiла японцаѓ. Скаля буйныя зубкi, дзяѓчынка пiскнула:
  - Не хачу я быць старой! А хачу жыць вечна!
  Ганна таксама кiнула босай ножкай гранату i з сумневам спытала ѓ дзяѓчыны-бландынкi:
  - А табе падабаецца наш свет?
  Юлiяна без ваганняѓ адказала:
  - А нядрэнна! Асаблiва ѓлетку! Люблю сонца i вакацыi!
  Ганна з гэтым ахвотна пагадзiлася:
  - Улетку, несумненна добра! Як добра людзям у маладосцi!
  Юлiяна з лютасцю адказала:
  - Ды i хай будзе вечным лета, як у Афрыцы! I Афрыка будзе нашай!
  Ангелiна шпурнула голымi, мускулiстымi нагамi бочку з узрыѓчаткай i выдала:
  - Ды будзе так! I ва ѓсе часы.
  I савецкiя войскi спрабуюць контратакаваць японцаѓ.
  Батальён басаногiх дзяѓчынак, у трусах i цяльняшках першым уступiѓ у бой.
  Прыгожыя дзяѓчыны сталi малацiць i без таго патрапаную ѓ папярэднiх баях войска самураяѓ.
  У першую чаргу ваяѓнiцы атакавалi батарэi. У японцаѓ паляцелi кiнутыя босымi ножкамi гранаты. Яны былi вельмi трапнымi. А самi рускiя ваяѓнiцы ѓзялi i скiнулi з сябе цяльняшкi. Каб застацца з голымi тулавамi.
  Так у амаль цалкам аголеных дзяѓчынак практычна немагчыма патрапiць. Калi ѓ жанчыны скура голая, яе кулi не бяруць.
  Веранiка кiнула босай ножкай гранату, i прачырыкала:
  - Я буду чэмпiёнкай!
  I страсянула сваiмi белымi, павойнымi валасамi.
  Юлiяна таксама не такая простая. Лупанула па японцах. А затым як шпурне босы ножкай гранату, i праарэ:
  - У Iмя Святой, царскай Расii!
  I зноѓ трасяне сваiмi поѓнымi грудзьмi з пунсовымi саскамi. А стан у дзяѓчыны тонкая.
  Далей iмчыцца ѓ бой i рудая Ганна. Такая блiскучая, i рэактыѓная дзяѓчынка. Як шпурне босы нагой гранату. Так ва ѓсе бакi разляцяцца самураi. I заваляцца, нiбы падкошаныя.
  I дзяѓчына па iх пальне i пiскне:
  - За цара Праваслаѓнага i Рускiх багоѓ!
  Ангелiна таксама лупанула. I паляцеѓ падкiнуты яе голымi, магутнымi як у ламавога каня скрыня са снарадамi. I разнёс масу японцаѓ.
  Дзяѓчыны наогул супер калi голенькiм i басанож. А вось у трусiках на пазiцыi бегчы яшчэ страмчэй.
  А соску клубнiчныя, ды так блiшчаць!
  Вiкторыя таксама пунсовай сiськай запусцiць гранату, i па самураях як дасць. Вось гэта дзеѓка. I галоѓнае камандзiр батальёна дзяѓчат на эсмiнцы. I таксама толькi ѓ адных трусiках.
  I голымi грудзьмi трасе. Што так прыгожа i сэксуальна.
  Веранiка ѓзяла i кiнула босай ножкай гранату. Перабiла масу японцаѓ i прапiшчала:
  - Вышэйшы пiлатаж на абардаж!
  Юлiяна таксама вельмi спрытна голай ножачкай шпурнула гранату, i прапiшчалi выкошваючы японцаѓ:
  - Наш ашчэр i зруйнавальны ѓдар!
  Пасля чаго як блiсне зубкамi.
  I вось узяла i Ганна дзюбнула. Расстраляла масу самураяѓ. I як гэта зрабiла.
  I яшчэ гранату босай ножкай як запусцiць. I пiскне:
  - Мы не рабы!
  Пасля чаго захоча, i пакажа мову.
  Ангелiна ѓзяла i прачырыкала з ашалелай лютасцю, выплёѓваючы па супернiку зарады:
  - Я самая крутая з крутых.
  I голымi ножкамi запусцiла важкую бомбу. Тая ѓзяла i ѓзарвала самураяѓ, раскромсаѓшы iх.
  Веранiка таксама як возьме i дзюбне па азiяцкай ардзе. I расплюшчвае iм костачкi.
  Дзяѓчына ѓзяла i прачырыкала:
  - Мы ѓсiх разграмiм!
  I зноѓ ад босай ножкi ляцiць забойная i непаѓторная граната.
  I размалоцiць японцаѓ. А што яны дашлi на рускiя землi? Тут усё належыць Расii.
  Юлiяна запусцiла босай нагой гранату i праспявала:
  - Слава Вялiкай Расii! Нам Дзярждума не патрэбна!
  Рудая Ганна агрэсiѓна адзначыла:
  - Я буду чэмпiёнкай.
  I пушчаная босай нагой дзяѓчынкi граната, усiх распляскае. Адно толькi крывавае мяса i засталося.
  А вось Ангелiна як узяла i пiскнула. Выбiла кучу баевiкоѓ. I пранеслася, нiбы анёл смерцi.
  I маса самураяѓ загiнула.
  Рускiя войскi напiралi на японцаѓ са ѓсiх бакоѓ. Яны цiснулi i разбуралi.
  Раз-пораз успыхвалi рукапашныя сутычкi. Рускiя салдаты калолi самураяѓ штыкамi. Вiнтоѓка Мосiна гэта цудоѓная дубiна. Якi праломлiваюць чэрапа. I разбураюць косцi.
  Але асаблiва прыгожа ваююць дзяѓчаты з мячамi. Гэта цудоѓна. Асаблiва калi калышуцца аголеныя грудзi.
  А соску такiя лалавыя i зiготкiя. Так на iх жадаецца глядзець i цалаваць.
  I цалаваць без перапынку.
  Дзяѓчаты б'юцца з лютасцю галодных пантэр, якiя ѓбачылi ягнят. Яны раздзiраюць iх i здзiраюць шкуры.
  Веранiка, страляючы па японцах, вiскоча:
  -Смерць за смерць!
  Юлiяна кiдаючы босай ножкай гранату, дадае:
  - Кроѓ за кроѓ!
  Ганна, строчачы па самураях, вiскоча:
  -Вока, за вока!
  I таксама шпурнула босай нагой лiмонку. Яна была ѓсiх мацней i разарвала з апломбам.
  А вось i Ангелiна ѓзялася. Цэлую бочку, з забойнай узрыѓчаткай запусцiць, i размалоцiць ворагаѓ.
  Пасля чаго як заспявае:
  - Я басаногая сланiха i вельмi крутая!
  Дзяѓчына i сапраѓды вельмi магутная. I яе ножкi нiбы дубiны. Як рушыць самурая ѓ пахвiну. Той на пяць метраѓ верх i падляцеѓ. Пранёсся, як пушчаная з каменя катапульта. Дакладней мусiць з катапульты камень!
  Вiкторыя камандзiр батальёна дала чаргу па японцах. Выкасiла частку жоѓтых воiнаѓ i пiскнула:
  - За Русь святую будзем бiцца.
  I голым, загарэлым каленам, як рушыць у падбародак. I зламае скiвiцу непрыяцелю.
  Вiкторыя ѓ рызыцы....
  Юлiяна з энтузiязмам прамаѓляе:
  - Будзе цар Мiкалай, самым вялiкiм з рускiх цароѓ!
  I ѓвесь батальён напаѓголых, басаногiх дзяѓчат, як раѓне ва ѓсё горла знiшчаючы японцаѓ.
  - Ды будзе так!
  Немцы тым часам у канцы жнiѓня некаторыя навiнкi тэхналогiй сталi выкарыстоѓваць.
  Танкавы экiпаж Герды, уступiѓ у бой з савецкiмi машынамi.
  Немцы выкарыстоѓвалi найноѓшую з адносна кароткiм ствалом гармату высокага цiску.
  Новая прылада была калiбра ѓ 120 мiлiметраѓ i пачатковай хуткасцю снарада ѓ 1700 метраѓ за секунду. З яго дапамогай можна было прабiваць усе савецкiя машыны з вялiкай дыстанцыi. Можа, толькi акрамя звышцяжкiх Iсаѓ. Але i iх можна прабiць, толькi крыху блiжэй.
  Нямецкiя ваяѓнiцы паставiлi сваю машыну з выдатным лабавым бранiраваннем.
  Савецкiя Т-34 i Т-44 спрабавалi зблiзiцца з немцамi, i разганялiся, лiтаральна пагражаючы таранiць.
  Герда стрэлiла па савецкiм танку. Сарвала з яго вежу i прачырыкала:
  - Што супраць тыгрыц наязджаць?
  Шарлота таксама нацiснула босымi пальцамi ножак на кнопку джойсцiка, i прапiшчала:
  - Будзем чэмпiёнамi планеты!
  I разбiла савецкi танк.
  Даѓбанула па рускiх i Крысцiна. Найноѓшая гармата была аѓтаматычнай, i рабiла дванаццаць стрэлаѓ у хвiлiну.
  Дзяѓчына з залацiста-рудымi валасамi, правiшчала:
  - Для рускiх ваяѓнiц няма нiякiх перашкод!
  Златавалосая Магда таксама разбiла савецкi танк, i выскалiлiся:
  - Я наймацнейшая з моцных...
  Дзяѓчыны былi сярдзiтыя. Вайна iдзе сабе, i iдзе. А калi будуць пераможаны чырвоныя? Дакуль яны будуць секчыся? Проста нязломныя хлопцы.
  I дзяѓчынкi ѓ рускiх што трэба.
  Вось, напрыклад, немкi катавалi камсамолку. Спачатку распранулi дзяѓчыну на марозе.
  Герда з яе сарвала спачатку кажушок. Потым разам з Шарлатай пачала здымаць боцiкi. Зрэшты, абутак кiрзавы, i збiты. Разматалi анучы.
  Далей Герда распарола нажом гiмнасцёрку камсамолцы, i кашулю. Пакiнула толькi станiк. Разрэзала штаны.
  Шарлота тузанула камсамолку за русыя валасы. Потым яны Герда i Шарлота, у бiкiнi павялi камсамолку босую i ѓ купальнiку. Тры галаногiя дзяѓчынкi беглi ѓ моцны мароз. Камсамолка трымалася мужна. I цэлых дзве гадзiны бегала. Хоць i не такая крутая як дзве тыгрыцы. Ножкi ѓ рускай дзяѓчыны пачырванелi, а затым i пасiнелi ад холаду.
  Затым яе Герда i Шарлота звязалi ззаду, i паднялiся на прэнг. Дзяѓчына-камсамолка затрэслася ад болю. Пачала нагiнацца. Герда тузанула яе за плечы i пракруцiла. Ахкнуѓшы ад болю, камсамолка выпрасталася ѓ дыбе, хруснулi косткi.
  Босыя ногi рускай дзяѓчыны зацiснулi ѓ калодкi, i сталi падвешваць груз. У першую чаргу Шарлота нагрузiла бервяном.
  Камсамолка застагнала, але затым сцiснула зубы i замоѓкла.
  Шарлота i Герда хутка наламалi галiны. Расклалi пад босымi ножкамi камсамолкi i падпалiлi.
  Гэта так цiкава смажыць голыя пяткi. I вельмi нават пацешна, i весела прыгажуням.
  Полымя лiзала крыху агрубелыя падэшвы камсамолкi, запахла смажаным шашлыком. Боль, вядома ж, ад агню жудасны. Камсамолка дрыжала, з яе сцякаѓ пот, дзяѓчыны цiха стагнала. Але гучныя крыкi стрымлiвала страшным намаганнем волi.
  Далей дзяѓчыну сталi сцябаць яловымi галiнамi. I Герда, i Шарлота лупiлi з усяго размаху. Нават лопнула скура на спiне дзяѓчынкi. Палiлася змешаная, з потам кроѓ. Зляцеѓ i станiк, упаѓ у агонь i дадаѓ спякоту да босых ног.
  Герда нахiлiлася i злiзнула сумесь поту i крывi. Ёй гэта даставiла задавальненне.
  Шарлота, ушчыкнула камсамолку за грудзi. I пасля чаго ѓзяла i ѓдарыла кулаком у сонечнае спляценне дзяѓчына. Затым рыжая д'ябла дадала галiн у вогнiшча пад босымi нагамi камсамолкi. Смаленым запахла яшчэ мацней.
  Герда прашыпела з гневам:
  - Будзеш казаць!
  Шарлота ѓшчыкнула за грудзi мацней i прашыпела:
  - Хопiць у маѓчанку гуляць!
  Герда дастала з вогнiшча падпаленую галiнку, i паднесла яе да аголеных грудзей дзяѓчыны-камсамолкi.
  Так затросся, i яе русая галоѓка хiснулася, упаѓшы на бок.
  Шарлота выскалiлiся, нiбы д'яблыца:
  - Падобна дзяѓчынка гатова!
  Герда хiхiкнула, i стала масажаваць твар i шыю камсамолкi. Тая была здаровая i хутка ачулася. Тады бландынка-тэрмiнатар дастала з вогнiшча палаючую галiнку i паднесла да далiкатнага твару палоннiцы. Дзяѓчына супрацiѓлялася i тузалася.
  Герда аблiзнулася i прашыпела:
  - Будзеш казаць прыгажуня?
  Камсамолка праскулiла:
  - Забiце мяне! Не мучайце, калi ласка!
  Герда сур'ёзна адказала:
  - Не! Цябе будуць мучыць вельмi доѓга i прасмажаць усю да канца.
  Шарлота заѓважыла:
  - А можа яе аддаць мужчынам. Яна ж яшчэ нявiннiца i ёй будзе вельмi балюча, калi яе...
  Камсамолка адчайна закрычала:
  - Не трэба! Я вам усё роѓна нiчога не скажу!
  Герда прапанавала:
  - Падпалiм ёй грудзi?
  Шарлота пакiвала галавой:
  - Не! Ёсць больш эфектыѓны спосаб здабычы iнфармацыi.
  Герда кiѓнула:
  - Так... Гэта нацiснуць на артэрыю на шыi. Каб сфармiраваць зону рапарта, i яна скажа нам усё што ведае, i чаго не ведае!
  . РАЗДЗЕЛ Љ13
  Шарлота хiхiкнула i заѓважыла:
  - А навошта мы тады яе катавалi?
  Герда шчыра адказала:
  - Чыста для задавальнення. А цяпер.
  Бландынка-тэрмiнатар нацiснула рукой на шыю камсамолкi. У той закацiлiся вочы i сталi нiбы ѓ мёртвай рыбы. Герда цвёрда вымавiла:
  - Дзе знаходзiцца батарэя?
  Немцы вельмi марудна прасоѓвалiся. Бруд i золь запавольвалi iх рух. Баявыя дзеяннi паказалi, эфектыѓнасць новай гарматы высокага цiску з вельмi вялiкай дыстанцыi паражаючых Т-54 - асноѓны савецкi танк.
  Герда куляючы з вялiкай дыстанцыi, заѓважыла:
  - Новая прылада куды камфортней.
  Шарлота з гэтым пагадзiлася:
  - Ды не дае супернiку наблiзiцца!
  Крысцiна, нацiснуѓшы босымi пальцамi на кнопку джойсцiка, падбiла савецкi танк i буркнула:
  - Але i мы такiя трапныя. Проста феномены! Так што ваяѓнiц нiшто не спынiць i не зламае!
  Магда рацыянальна заѓважыла:
  - I прыцягваючы да сябе ѓвагу! А менавiта сваёй каласальнай агрэсiѓнасцю!
  I дзяѓчына таксама нацiснула пальчыкамi босых ножак на кнопкi джойсцiка, дзiвячы танк Чырвонай армii.
  Герда страляючы, спытала дзяѓчынак:
  - Я вось дзiѓлюся, адкуль у рускiх столькi ѓпартасцi. Яны стаяць, нiбы зроблены з тытана. I не жадаюць паддавацца.
  Шарлота са смяшком дадала:
  - I не паддадуцца! Бо гэта рэальна наймацнейшы народ! Прычым народ нязломны!
  Магда хiхiкнула i, выскалiѓшы зубы, i iскрычы вачыма зiготкiмi, нiбы сапфiры выдала:
  - Слава нашай Радзiме вялiкай!
  Крысцiна шыкнула ѓ прыкрасцi:
  - Лондан бы ѓзяць не перашкаджала б!
  Герда хiхiкнула i прапанавала:
  - А што, якiя ѓ вас ёсць iдэi? Свет заключыць з Расiяй?
  Шарлота пальнула па сталiнскiм, праламала вежу савецкай машыны i пiскнула:
  - Не! Аб свеце не можа быць i гаворкi!
  Крысцiна таксама лупанула па танках Чырвонай армii i прапанавала:
  - Там можа быць гаворка iдзе аб перамiр'i?
  Магда тут згодна пiскнула:
  - Ды часовая перадышка. Каб павярнуць на Захад.
  Герда паслала снарад i адзначыла:
  - Рэальна такое магчыма. Змiрыцца часова з рускiмi, i самiм рушаць на Брытанiю. А то мы ѓжо даѓно не бралi Лондан!
  Шарлота хiхiкнула, i прапанавала:
  - Возьмем Маскву i нас нiхто ѓ свеце, не спынiць!
  Крысцiна з аскалам зубоѓ барса, шыкнула:
  - Не, нiхто не спынiць i нiколi!
  Магда пiскнула з дзiкай лютасцю:
  - Не, не будзе залатымi горы! А будуць дыяментавыя скалы!
  Герда, выскалiлася i пiскнула, разбiваючы савецкую машыну, нiбы крышталь молатам:
  - У грамадстве спажывання - досыць злоѓжываннi!
  I зноѓ блiснула дзяѓчына зубка, што зiхацяць ярчэй жамчужын. Герда любiла мучыць i катаваць.
  Вось пiянера, напрыклад, узяла, i жыѓцом у царскай гарэлцы растварыла. Вось такiя ѓ яе схiльнасцi. I катаваннi ѓ яе выклiкалi ѓзбуджэнне. Камсамолку, напрыклад яны пасля таго, як выпампавалi ѓсю карысную iнфармацыю, сталi палiць агнём. Лiтаральна засмажылi жыѓцом грудзей. А потым iх адразалi, перчылi i елi.
  Ды Шарлота i Герда займалiся людаедствам. I лопалi камсамолку жыѓцом. А гэта так груба i не эстэтычна. I галоѓнае балюча.
  Уявiце дзяѓчыну яшчэ не забiѓшы, смажаць, i адразаюць ад яе кавалак за кавалкам. Потым мачаюць у падлiѓку i ядуць.
  Герда i Шарлота нават пераелi чалавечага мяса. У iх здарыѓся панос i дзяѓчынак ганяла. Прыходзiлася ѓ кустах палягчацца.
  А што людаедства караецца.
  Елi ваяѓнiцы i хлопчыкаѓ. Усе ѓчатырох пiянера Сашку груба распранулi, потым на вялiкую патэльню паклалi. I на посным алеi прама так дзецюка i засмажылi. I гэта ѓвогуле выдатна.
   Магда ела ножку хлопчыка, i заѓважыла:
  - А што? Гэта крута i прыемна!
  Крысцiна адзначыла:
  - Для нас усё прыемна!
  Сакавiтае мяса пiянера наразалi тоненькiмi лустачкамi i мачалi ѓ соусе. Дзяѓчаты елi i спявалi.
  Герда завывала:
  Няма лiтасцi, няма лiтасцi ворагу! Камунiстаѓ я ѓдарам, як пшанiцу каштарыс!
  I тупае босымi ножкамi па снезе.
  Дзяѓчаты практычна поѓнасцю злопалi хлапчука. Паласавалiся яго пячонкай. Зрэзалi ѓсё мяса. Закусiлi i выпiлi вiна. Пераелi, а затым завалiся спаць.
  У сне ваяѓнiцам марылася, што быццам iх самiх чэрцi ѓ катлах смажаць. I заадно яшчэ i скуру зразаюць з дапамогай нажыкоѓ. А потым яшчэ i круцяць, i ламаюць.
  Пасля пачынаюцца найболей жорсткiя катаваннi. Дзяѓчынак падвесiлi за валасы i сталi разгойдваць на дыбе. А далей палiлi агеньчыкам. I дзейнiчалi з вiртуознай выдасканаленасцю.
  Герда ѓспомнiла аб гэтым, страляючы, а потым спытала:
  - А як вам пекла?
  Шарлота з усмешкай адказала:
  - Цiкавае месца асаблiва ѓ плане кампанii!
  Крысцiна хiхiкнула i адказала:
  - Можна чарцям там хвасты падкручваць!
  Магда з выскалам зубоѓ, прапiшчала:
  - I дабiвацца самага вышэйшага вынiку! Наогул як на рахунак спаборнiцтваѓ па вогненным пола?
  Герда патрапiла ѓ савецкi танк i рашуча заявiла:
  - У пекле будуць толькi ворагi Трэцяга Рэйха! А сапраѓдныя арыйцы працягнуць ваяваць у iншых сусветах!
  Шарлота ѓпэѓнена пацвердзiла, лупячы босай нагой па бранi:
  - Ды будзе так!
  I блiснула жамчужнымi зубамi.
  Крысцiна прапанавала:
  - Давайце сабе зробiм рогi!
  Магда хiхiкнула i раѓнула:
  - Станем чарцямi вышэйшага разраду!
  I паказала язычок.
  Дзяѓчыны i сапраѓды такiя вясёлыя, i вельмi ѓ iх моцныя мускулы.
  Герда тут заѓважыла:
  - Эх, Маѓглi б нам!
  Шарлота паправiла сяброѓку:
  - Хутчэй ужо Тарзана!
  Крысцiна хiхiкнула i пiскнула:
  - Ах, Тарзан, Тарзан, Тарзан! Уладар усiх краiн!
  Магда з захапленнем прапiшчала:
  - У нас прускi дух! У нас Пруссю пахне!
  Герда хiхiкнула, раскалола савецкi танк i буркнула:
  - Не! Мы дзецi самога Сатаны!
  Шарлота прашыпела з аскалам зубоѓ:
  - I будзем Радзiме верныя!
  Крысцiна ахвотна пацвердзiла падобнае:
  - Ды будзем! Разам з Радзiмай i партыяй!
  Магда пралепятала з захапленнем:
  - Правадыры прыходзяць i сыходзяць, а партыя застаецца!
  Рускiя лупiлi борт у борт. Вось загарэѓся i флагман Мусашы. Абвалiлiся трубы.
  Наогул для японцаѓ адыходзiць западло. Але яны такiя ганарлiвыя. Праѓда Мусаша выключэнне. I камандуе адыходзiць.
  Але ад рускiх так проста не адарвацца. Японцы нясуць вялiкiя страты, i адыходзяць.
  Вiкторыя, капiтан эсмiнца, i такая ж напаѓголая, загарэлая да чарноцця, светлавалосая дзяѓчынка, як i астатнiя.
  Вядома ж, вельмi прыгожа, калi дзяѓчаты амаль голыя, стройныя, мускулiстыя. А калi ножкi босыя, то гэта i зусiм хараство i спакуса.
  Вiкторыя з лютасцю прамаѓляе:
  - Я ваяѓнiца, што нарадзiлася ад Сварога! Я унучка Бога Роду. I магу тварыць цуды!
  Ангелiна лагiчна заѓважыла, лупа па самураях:
  - Я таксама не з простых кровей. Бачыш, якая моцная. Мой продак быѓ Iлля Мурамец.
  I дзяѓчына запусцiла цэлую скрыню босымi нагамi.
  Веранiка змагалася адчайна, змагалася з усiмi сiла, i запускала такую баявую моц.
  Дзяѓчына вельмi прыгожая, бландынка, фiгурыстая, з доѓгiмi, мускулiстымi нагамi. Вельмi кахала, калi яе гладзяць.
  Веранiка прамаѓляе:
  - Навошта Японiя на Русь палезла!
  Юлiяна, гэтая прыгожая дзяѓчына, пiскнула, лупячы па самураем:
  - Каб знайсцi сабе гiбель!
  Дзяѓчына-падлетак за апошнiя месяцы падрасла i стала больш мускулiстай i пышнай фiгурай. Юлiяна расквiтала i стала такой прыгожай. А валасы белыя з лёгкай пазалотай. Усё часцей ёй хочацца мужчыну. Толькi нявiннасць страцiць страшна.
  Але вось няхай пагладзяць, палашчаць, пацалуюць, лiжуць. Лепш за ѓсё мець справу з юнгамi. Яны таксама баяцца, i баяцца i меншыя за рызыку, што захочуць чагосьцi больш сур'ёзнага.
  Юлiяна вельмi добрая ваяѓнiца i страляе. Таксама марыць стаць фельдмаршалам. Акрамя таго ёй хочацца стаць тыпу Магамеда i стварыць уласную рэлiгiю.
  Славалюбiвая дзяѓчынка.
  Вось калi б сам цар Мiкалай Другi падобна Уладзiмiру Сонейку ѓзялi б i ѓвёѓ у Расii Раднаверства i Вярнуѓся б да Рускiх Багоѓ. Нашто нам Марыя? Слава Багародзiцы - Ладзе. Яна вядома ж лепшая, чым у Бiблii. Наша Лада вельмi прыгожая, з валасамi колеру золата i яна сапраѓдная Багародзiц i Мацi Багоѓ, i Дачка Адзiнародная Усемагутнага Роду! Творцы Сусвету. Род Быѓ заѓсёды i Ён, як Алах - Усемагутны, Адвечны, Усёведны, Усюдыiсны, i ѓвесь сусвет яго храм. Чым ён горшы за габрэйскi Яхвэ цi слабейшы за яго? Род стварыѓ незлiчонае мноства Сусветаѓ! Ён пражыѓ столькi, што i ѓявiць нельга! Рода быѓ перш за ѓсiх часоѓ. Не было часу, а Род Быѓ! I заѓсёды будзе! Усе Багi-дэмiругi дзецi Рода! А мы яго ѓнукi! Але Род не забараняе паклоняцца сваiм дзецям, i Багам. Род - Гэта Бог Багоѓ. I Сварог - Бог Багоѓ! А людзi ѓнукi Багоѓ! Слава Рускiм Багам!
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Юлiяна малоцiць японцаѓ. Падобна, Рускiя Багi i рускiм людзям дапамагаюць.
  Хутка даб'юць Таго i канец вайне. А можа, прыйдзецца яшчэ высаджвацца ѓ Японii. Тым лепш i Токiо заваюем. Тым горш для Японii. Зрэшты, стаць часткай Расii не так ужо i страшна.
  Юлiяна пытаецца ѓ Ганны:
  - Як ты думаеш, мы павiнны захапiць Японiю?
  Рудаватая прыгажуня адказвае:
  - Вядома ж, так!
  Юлiяна пытаецца з iлжывым здзiѓленнем:
  - А навошта?
  Ганна рашуча заяѓляе:
  - Каб потым не было пагрозы! Што не прыйшлося зноѓ ваяваць, з жадаючымi адпомсцiць японцамi!
  Юлiяна ѓсклiкнула:
  - I гэта правiльна!
  Рускiх флот пераследуе японцаѓ, i топiць iх караблi.
  Юльяна ж вядзе разумовы дыялог.
  Вось навошта патрэбна малiтва? Бо заѓсёды чалавеку мала таго, што ѓ яго ёсць. Калi растуць даходу, растуць i запатрабаваннi. I гэта добра. Менавiта гэта рухае прагрэс. Людзi жадаюць усё больш i больш. I Рускiя Багi ѓ гэтым дапамагаюць, стымулюючы навуку.
  Мудрасць Рускiх Багоѓ вялiкая.
  А Хрысцiянства? Чаму яно вучыць?
  Што Зямля i ѓсё што на ёй ёсць - згараць! Дык хiба так можна стымуляваць развiццё чалавецтва?
  Вядома - Руская Вера не вучыць у адрозненне ад Хрысцiянства i Iсламу канцу свету. Раднаверства як вучыць, што людзi ѓ будучынi разаѓюцца i стануць самi падобна Багам-дэмiургам.
  Што навука, прагрэс i розум зробяць з нас Багоѓ! I што людзi стануць мацнейшымi i мудрэйшымi.
  А што Хрысцiянства вучыць?
  Што мы глiна? Што мы нiхто! Што Бог усё, а чалавек - нiшто!
  А вось Раднаверства ѓзвышае чалавека.
  Але самае дрэннае ѓ Бiблii, гэта ѓзвышэнне габрэяѓ над астатнiмi народамi. Пасля гэтага дзiвiшся, як хто ѓ падобнае верыць. I чаму хрысцiянства аказалася такiм жывучым?
  А маглi б рымляне i сваю рэлiгiю прыдумаць. Яны ж разумныя. I манатэiзм зрабiць свой.
  Нашто нам чужая вера. Ёсць i рай - Iрый. I Шлях памiж зоркамi, па Млечнага шляху, i вучэнне аб эвалюцыi духу. Калi ты сам можаш дарасцi да Бога.
  А не быць проста авечкай, якая схiляецца па раi, а яе ягня падганяе жазлом жалезным.
  Так што ёсьць выбар.
  Цi сваё роднае, цi габрэйскае - чужое!
  Ну, навошта рускiм чужая вера. Эх ну чаму Пётр Першы не адрадзiѓ Раднаверства.
  Малiлiся б сваiм багам, i сваёй Багародзiцы Ладзе.
  I сталi б Рускiя Багi ѓсiх мацнейшымi, i прывялi б нас да перамогi.
  А Арабы? Яны стварылi сваю рэлiгiю. I не сталi браць чужую.
  Эх, ну чаму ѓ Расii не знайшлося Рускага Магамеда.
  I чаму нiводзiн цар не падтрымаѓ у гэтым прарокаѓ?
  Новая рэлiгiя - Раднаверства ѓ форме монатэiзму!
  I Слава Вялiкай Расii!
  Дзяѓчыны як водзiцца дары па рагах японцам. Хоць самураям зараз лягчэй.
  Вось ужо нямецкiя войскi ѓвайшлi ѓ ПАР, а перадавыя часткi з басаногiх дзяѓчынак прайшлi Iран i ѓжо ѓ Iндыi.
  Бягуць сабе босыя i вельмi прыгожыя дзяѓчаты па джунглях i пясках, мiльгаючы голымi, кругленькiмi пятачкамi.
  Нямецкiя дзяѓчаты-клоны ѓпэѓнена ваююць i перамагаюць. I савецкiя на моры няхай i абмежаванымi сiламi японцаѓ б'юць.
  Дзяѓчыны носяцца па палубе - басаногiя i блiскучыя. Страляюць сабе i валяць самураяѓ. Такiя адважныя чартоѓкi. У iх люты агонь. I вочы блiшчаць сапфiрамi i смарагдамi.
  I босыя пятачкi, круглячкамi мiльгаюць. I блiскучыя ѓсмешкi свецяцца.
  I прылада ѓ дзесяць дзюймаѓ як стрэлiѓ. Як лупанет. Што нават мiнаносец японскi раскалоѓся.
  Юлiяна пiскнула:
  - Вось што Рускiя Багi робяць!
  Вiкторыя, чые голыя, загарэлыя ножкi так i мiльгалi, паправiла:
  - Хутчэй робiм, гэта мы самi!
  Веранiка прапанавала:
  - Давайце тады праспяем!
  Рудая Ганна падхапiла:
  - Вядома, жа, з песняй будзе весялей.
  I дзяѓчаты тупаючы босымi ножкамi вырашылi, агрэсiѓна i з наскокам праспяваць, нешта цiкавае;
  I ѓвесь батальён дзяѓчат заспяваѓ, цэлую баладу.
  Цар Мiкалай ты руская зямля,
  На славу нашай мацi Айчыны...
  У Расii ѓсе мы дружная сям'я,
  Шкадаваць не будзе, ведайце нашага жыцця!
  
  Для нас ёсць iмператар проста Бог,
  Якi светабудовай мудра кiруе...
  I я хачу Усявышнi каб дапамог,
  I ператварыѓся ѓ груду моху Каiн!
  
  Я веру, будзе шчасце на Зямлi,
  I радасць на планеце заззяе...
  Спакой i радасць валадараць усюды,
  Расея стала сапраѓдным раем!
  
  Пабудаваны будзе царскi камунiзм,
  Нiзвергне ѓ пекла грозны рык забойцы...
  I мы ѓзлятаем прама ѓверх не ѓ нiз,
  Знiкнуць супостаты-крывапiйцы!
  
  Не трэба думаць, цар зусiм не дрэнны,
  Яму дадаць хоць крыху ѓдачы...
  Няхай будзе з Мiкалаем рускi Бог,
  Тады здолее ѓрэзаць смела рэшты!
  
  Расiя гэта Радзiма сланоѓ,
  Краiна цудоѓней проста не бывае...
  Не трэба нам хлопцы лiшнiх слоѓ,
  Набат на лаянку ваяѓнiк склiкае!
  
  Як не спрабуй вораг Русь адолець,
  Я ведаю, у цябе мяжа сарвецца...
  Непераможны Русiч мядзведзь,
  А над Расiяй не заходзiць сонца!
  
  Для Радзiмы няма вышэй, ведайце гор,
  Што пiк мiгоча царства камунiзму...
  Я веру, сьцерцi Гасподзь ворагаѓ,
  I не пройдзе аскалы рэваншызму!
  
  Хай будзе над планетай Русь ззяць,
  Краiна што шчасце людзям падарыла...
  Iспыты, здаючы, толькi на пяць,
  Бо Радзiмы невымерная сiла!
  
  Ды будзе, вечна славiцца каханне,
  У дваццатым стагоддзi цi дваццаць першым...
  Няхай патокам льецца бурна кроѓ,
  Не будзе вiцязь проста забабонным!
  
  Ты кроѓ ворагаѓ Бацькаѓшчыны адважны,
  Яна няхай патокам заструменiць...
  I супостата папросту разбi,
  Дабраславяць на лаянку святыя твары!
  
  Хай будзе ѓ нашай Радзiме зорка,
  Што паказвае шлях i светабудова ...
  Споѓнiцца вялiкая мара,
  Усiм iншым людзям проста ѓ навучэннi!
  
  Ды мы ворагаѓ Айчыны скрушым,
  I справiмся з бязмежнай ардою...
  Над намi золатакрылы херувiм,
  Не быць перамозе разам з Сатанаю!
  
  Хоць ведайце, Багi Рускiя моцныя,
  Мы адродзiм велiч Расii...
  Хоць славяне i раз'яднаныя,
  Але стану ѓсё роѓна адной месiяй!
  
  Наш слаѓны цар Вялiкi Мiкалай,
  Ты адолеѓ Японiю нядрэнна...
  Так што ваяѓнiк доблесна мацуйся,
  I будзь вялiкiм, а не скамарохам!
  А ѓ Афрыцы баi ѓсё яшчэ кiпяць з каласальным размахам. I бiтвы вельмi разлютаваныя.
  Хоць сталiца ПАР Прэторыя ѓпала, i дзяѓчынкi з босымi ножкамi захапiлi лiчы ѓвесь чорны кантынент. А гэта тэрыторыi больш, чым увесь СССР, па плошчы ѓ разы паѓтара, па насельнiцтве, раз на той момант у тры-чатыры больш.
  I столькi рабоѓ атрымалася ѓ немцаѓ зараз пад кантролем. Засталося толькi захапiць Мадагаскар. I дзяѓчаты ѓжо плывуць у яго напрамку.
  I на ѓсходзе iдзе наступ. Гiтлераѓцы ѓзялi Дэлi i Бамбей. I зараз прасоѓваюцца па паѓднёвых рэгiёнах Iндыi. Такая вось у iх моц. I iндусы падаюць на каленi, i цалуюць босыя ножкi дзяѓчынкамi. Прымушаюць лiзаць голыя, круглыя, блiскучыя пятачкi дзяѓчын. Ваяѓнiцы забiваюць англiйскiх салдат стрэламi без промаху. I тыя без лiшнiх слоѓ здаюцца.
  А савецкiя ваяѓнiцы змагаюцца супраць японцаѓ.
  Дзяѓчыны i iх батальён уступiѓ у бiтву з самураямi на сушы. Дзяѓчынкi сустрэлi самураяѓ трапнымi стрэламi, шаблямi i кiдкамi босымi ножкамi гранат.
  Веранiка шпурнула голай нагой лiмонку i пiскнула:
  - За цара i Айчыну!
  I пальнула па японцах.
  Юлiяна таксама шпурнула босымi пальцамi ног гранату i пiснула:
  - За Русь першазваную!
  I таксама цвiкнула па самураях.
  Тут i рудая Ганна лупанула, i прапiшчала:
  - Слава матухне царыцы!
  I таксама прабiла супернiка.
  Даѓбанула i Ангелiна, босымi нагамi запусцiѓшы цэлую бочку ѓзрыѓчаткi, i далёка раскiдаѓшы японцаѓ:
  - Слава Русi!
  I Вiкторыя лупанула. Смела японцаѓ i голымi пяткамi паддала разбуральную лiмонку.
  Усклiкнула ва ѓсю глотку:
  - За новыя рубяжы!
  Веранiка цвiкнула па японцах i пiскнула:
  - За вечную Русь!
  I таксама секанула па самураях:
  Юлiяна ѓзяла, урэзала па японцах. Шпурнула босай ножкай гранату па непрыяцелю i пiскнула:
  - За адзiную i непадзельную царскую iмперыю!
  I дзяѓчына свiснула. Была вiдаць, што падлетак стала нашмат буйней, грудзi высокая, стан вузкая, сцёгны мясiстыя. Яна ѓжо мела постаць дарослай, мускулiстай i здаровай i моцнай жанчыны. А тварык такi юны. З цяжкасцю дзяѓчынка душыла жаданне заняцца каханнем. Толькi лашчаць няхай. I лепш з iншай дзяѓчынай, тая хоць не пазбавiць некранутасцi.
  Юлiяна вельмi спрытна босымi нагамi шпурляе гранаты ѓ японцаѓ. I вельмi пасьпяхова дзейнiчае.
  Ганна вельмi рудая i таксама вельмi прыгожая. I наогул у батальёне такiя дзяѓчынкi выдатныя, проста найвышэйшы смак.
  Босы нагой Ганна кiдае гранату i шчабеча:
  - Няхай славiцца Вялiкая Расiя!
   I таксама як крутанецца.
  Ну i дзяѓчаты, ну i прыгажунi!
  Скача i Ангелiна. Такая дзяѓчына буйная - у два метры ростам, i сто трыццаць кiлаграм вагi. Пры гэтым не тоѓстая, з лiтымi цяглiцамi, i крупам ломавага каня. Вельмi кахае мужчын. Марыць нарадзiць дзiця. Але пакуль не атрымоѓваецца. Многiя яе проста баяцца. I вельмi агрэсiѓная дзяѓчына.
  Не яе мужыкi просяць, а яна сама нахабна дамагаецца. Без сораму i сарамлiвасцi.
  I ёй гэта падабаецца. Быць актыѓным бокам.
  Пры гэтым Ангелiна выдатны воiн. I шмат здзейснiла подзвiгаѓ. Вiкторыя камандуе iх батальёнам.
  Таксама кiдае босай ножкай гранату i крычыць:
  - Будзе святло над краiнаю!
  Веранiка шпурляе босы ножкай лiмонку i шэпча:
  - Слава Русi!
  Юлiяна таксама кiдок здзяйсняе босымi пальчыкамi i раве:
  - На славу Радзiмы святой!
  Ганна верашчыць:
  - Са смуткам незямным!
  I таксама ляцiць кiнуты босай ножкай прэзент.
  Далей ужо Ангелiна завывае. Таксама кiдае босымi ножкамi цэлую нiзку гранат.
  I дзеѓка-багатыр раве:
  - У Iмя Белага Бога!
  Вiкторыя таксама паслала гранату босымi пальчыкамi ножак i вякнула:
  - У iмя Хрыста!
  I дала пару стрэлаѓ.
  А Ангелiна пачала штабнаваць з кулямёта. У яе гэта вельмi спрытна атрымлiвалася.
  Карацей кажучы, дзеѓка-звер.
   Веранiка пiскнула з апломбам:
  - Я наогул супермэн!
  I кiнула гранату босай ножкай.
  Юлiяна таксама стрэльнула. Збiла японцаѓ.
  Прачырыкала:
  - Слава Расii!
  I босай ножкай запусцiла гранату.
  Ганна таксама запiшчала:
  - За Русь святую!
  Ангелiна ѓсёй скрыняй запусцiла па японцах. I ѓзяла, зараѓла з ашалелай лютасцю:
  - За Сварога!
  Вiкторыя ѓзяла i прапiшчала:
  - За новы строй!
  I гранату босай ножкай кiнула!
  Веранiка прабляяла:
  - За мускулы сталёвыя!
  I таксама босымi пальцамi ног запусцiла гранату.
  Юлiяна таксама ѓзяла i прапiшчала:
  - За каханне i чараѓнiцтва!
  I босыя ножкi ѓ руху.
  Ганна рудая д'ялiца ѓзяла i запусцiла скрыню з гранатамi i прапiшчала:
  - За межы на Марсе!
  Ангелiна таксама бочку з дынамiтам запусцiць i буркне:
  - За сусветны парадак Расii.
  I Вiкторыя як гаркне:
  - За новы шлях на шчасце!
  Пасля чаго дзяѓчыны як дружна засмяюцца.
  . РАЗДЗЕЛ Љ 14.
  Паколькi становiшча СССР i ѓсяго свету супраць дзяѓчынак-клонаѓ практычна безнадзейнае, то ѓ падтрымку Расii адпраѓлены дэсант трапляльнiкаѓ.
  I ѓ дадзеным выпадку гэта вечны хлопчык Алег Рыбачэнка, якi рашуча гатовы змагацца.
  Няхай нават з самураямi, якiя спрабуюць наступаць з усходу.
  Тады хлопчык i дзяѓчынка, таксама басаногiя i напаѓголыя ѓ мароз залеглi ля кулямётаѓ.
  Калi ты басанож у мароз, то рускiя багi даюць табе фенаменальную сiлу i ты здольны на вялiкiя цуды.
  Хлопчык i дзяѓчынка сталi страляць з кулямётаѓ па якiя насоѓваюцца японцам. I рабiлi гэта надзвычай трапна. Што не стрэл, тое трапленне. Такi цуд тварылi напаѓголыя, басаногiя дзецi ѓ мароз. I менавiта дзякуючы холаду i таму, што босыя ногi датыкалiся са снегам, рускiя Багi-дэмiургi прыйшлi iм на дапамогу.
  Алег Рыбачэнка страляючы i, выкошваючы японцаѓ, прачырыкаѓ:
  - Верная Лада ты нам дапамажы!
  Маргарыта гэтая адважная, залатавалосая дзяѓчынка нiшчачы фашыстаѓ, таксама празвiнела:
  - Будуць зрынуты злыя ворагi!
  Хлопчык Алег шпурнуѓ босай нагой гранату, раскiдаѓшы японцаѓ, прашыпеѓ:
  - Слава Айчыне - мацi нашай!
  Маргарыта таксама запусцiла босай ножкай гранату i пiснула:
  - Будуць ворагi тырчаць ля парашы!
  Хлопчык i дзяѓчынка змагалiся з каласальнай разлютаванасцю. У iх было столькi волi, сiлы i характару, што можна было толькi дзiвавацца.
  Алег Рыбачэнка ведучы агонь, праспяваѓ:
  - Слава Сварогу!
  Маргарыта страляючы, выдала:
  - I Усемагутнаму Роду!
  Юныя ваяѓнiкi былi вялiкiмi i выдатнымi!
  Алег, пасылаючы без промаху кулi з кулямёта, выдаѓ:
  - За намi Радзiма, са мной Белы Бог!
  Маргарыта прачырыкала з энтузiязмам:
  - Каб Радзiмы вораг у цяжкiх пакутах здох!
  I паказала дзяѓчынка свой доѓгi язык.
  Алег, крышачы японцаѓ, вiскнуѓ:
  - Хай будзе слава на Зямлi!
  Маргарыта з гэтым пагадзiлася:
  - Ды будзе слава!
  I касiла сабе японцаѓ.
  Дзецi выкошвалi японцаѓ сотнямi i тысячамi. Тыя лезлi i лiтаральна закiдвалi ѓсе подступы трупамi.
  Алег хiхiкнуѓ i заѓважыѓ, знiшчаючы японцаѓ:
  - I Чорны Бог у лаянцы дапамагае!
  Маргарыта з энтузiязмам пагадзiлася:
  - За нас i Чарнабог!
  I босай ножкай як запусцiць гранату.
  Алег Рыбачэнка праспяваѓ:
  - Тысячы тысяч...
  Маргарыта, круша фрыцаѓ, дадала:
  - Полк за палком...
  Хлопчыка-тэрмiнатар знiшчаючы, пiскнуѓ:
  - З кулямёта японца прыб'ём!
  Дзяѓчынка-тэрмiнатар захоплена дадала:
  - Нашы героi гэта прыгажосць!
  I зноѓ ад босай ножкi ляцiць граната.
  Алег Рыбачэнка пiскнуѓ:
  - Дзяѓчынка дакладна, красуня боса!
  I хлопчык таксама кiдае босай нагой гранату.
  Дзiця трэба сказаць прыгожы, i вельмi мускулiсты. А як ваюе.
  Маргарыта ѓсклiкае, вынiшчаючы самураяѓ:
  - За Русь святую!
  I ляцiць кiнутая босай ножкай граната.
  Алег дадае:
  - За рускiх багоѓ!
  I таксама граната пушчанай босай нажанькай хлопчыка пралятае. I раскiдвае супернiкаѓ.
  Маргарыта знiшчае японцаѓ i шэпча:
  - На славу Радзiмы Багоѓ!
  I паказвае мову!
  I зноѓ граната, кiнутая босай нагой дзяѓчынкi выпростваецца з японцамi. А кулямёты ѓсё пiшуць.
  Алег, секчы ворагаѓ, цвiркае:
  - Герояѓ Айчыны збiрае набат.
  I зноѓ дае чаргу.
  I ляцiць кiнутая хлопчыкам граната.
  Маргарыта таксама разбурае працiѓнiка i шыпiць.
  -За святую Русь!
  I вось ляцiць ад кiдка босы ножкi дзяѓчынкi граната. Раскiдвае ва ѓсе бакi непрыяцеля.
  Алег страляючы, i амаль кожная куля ляцiць у цэль, спявае:
  - Радзiма мая...
  I зноѓ босай ножкай гранату па японцах.
  Маргарыта, вынiшчаючы самураяѓ, пiскнула:
   - Ганарлiва i мiлая!
  I ад босы ногi дзяѓчынкi iмчыцца граната.
  Алег Рыбачэнка кулячы па непрыяцелю, дадае:
  - Радзiма мая...
  Дзяѓчынка, з лютасцю ведучы агонь, дадае:
  - Ты вянок розуму!
  I зноѓ ад босай нагi дзяѓчыны ляцiць забойная граната.
  Гара Высокая лiтаральна завалена трупамi самураяѓ. Японцы яе вельмi багата абросiць крывёй.
  Хлопчык i дзяѓчынка тады азарылiся незгасальнай славай, але гару Высокая не аддалi.
  Накат адбываецца хвалi цунамi. Якая абвальваецца на пазiцыi расейскiх войскаѓ. Але тыя доблесна адлюстроѓваюць нацiск супернiка. I паказваюць сваю гераiчнасць.
  Алег страляе, i цвiркае:
  - Вернымi будзем заѓсёды!
  I ад яго босы ногi зноѓ ляцiць граната. I разносiць японцаѓ.
  Маргарыта таксама страляе. Прычым робiць гэта вельмi i надзвычай трапна, прамаѓляючы:
  - Русь не сагнецца!
  I таксама пушчаная босай нагой граната пападае па самураях.
  Дзецi-тэрмiнатары руляць i педалят.
  А ѓжо гiтлераѓцы 1 верасня 1945 года адзначаюць шэсць гадоѓ пачатку другой сусветнай вайны.
  Сам Адольф Гiтлер сядзiць на троне, абсыпаным каштоѓнымi камянямi. Вялiкi заваёѓнiк, што трымае пад акупацыяй Еѓропу, Афрыку, Блiзкi Усход, Iндыю, а таксама частку СССР.
  У фюрар пачалi радзець валасы на лбе i некалькi з'явiлася сiвiзна на скронях. Але пакуль выглядае дастаткова бадзёра. Рухi энергiчныя. Здавацца iдал Вялiкай Германii не мае намеру.
  Як заѓсёды перад Гiтлерам гароднiна, садавiна, кашы, i супы. Вегетарыянец. Акрамя таго фюрар яшчэ трымае форму размiнаючыся на трэнажорах. Ва ѓсякiм разе разлiкi злоснiкаѓ Трэцяга Рэйха, што Гiтлер сам здохне пакуль не апраѓдваюцца. Фюрар усё яшчэ кiруе шырокай iмперыяй. I рыхтуе дабiць СССР.
  У Трэцяга Рэйха дастаткова дывiзiй з чарнаскурых i арабаѓ, а таксама дзяѓчат-клонаѓ каб гэта зрабiць. Ва ѓсякiм разе, фрыцы ѓпэѓненыя, што скончаць гэтую амаль бясконцую вайну.
  Фюрэр спытаѓ у Майнштэйна:
  - Калi, нарэшце, мы пяройдзем у рашуча наступ?
  Рэйхмаршал упэѓнена адказаѓ:
  - Думаю 1 кастрычнiка мой фюрар. Да Масквы ѓжо менш за дзвесце кiламетраѓ. I яе падзенне не за гарамi. З вайной пара канчаць, i маса чарнаскурых байцоѓ ужо набраная i навучана. Рускiя падскрабаюць апошнiя рэзервы i вайна на знясiленне, несумненна, будзе выйграна намi аб найвялiкшы з найвялiкшых.
  Гiтлер незадаволена буркнуѓ:
  - Столькi гадоѓ вы абяцаеце мне перамогу! А яе ѓсё няма i няма! Становiцца рэальна стрымлiва!
  Майнштэйн упэѓнена адказаѓ:
  - Але мой фюрар... Рускiя вельмi глыбока закапалiся.
  Фюрэр зароѓ:
  - Дык раскапайце iх! Мы абавязаны спынiць пакуты нямецкага народа i спынiць вайну!
  Майнштэйн лiслiва вымавiѓ:
  - Рускiя не супраць мiру... Тут ёсць пра што падумаць!
  Гiтлер рашуча вымавiѓ:
  - Няма мiру ѓ любым выпадку не будзе! Толькi перамога! Трэба скончыць з бальшавiцкай заразай раз i назаѓжды!
  Майнштэйн з гэтым пагадзiѓся:
  - Ды трэба скончыць мой фюрар! Мы стараемся па максiмуме берагчы кроѓ арыйцаѓ. I надыходзiм звычайна ѓ цеплыню, каб наперадзе iшлi арабы i негры. Такое ѓ нас крэда!
  Фюрэр жорстка загадаѓ:
  - Наступайце ѓздоѓж ракi Дон... I адначасова, было б нядрэнна ѓзяць i Цiхвiн i задушыць Ленiнград у падвойным кольцы блакады!
  Майнштэйн згодна кiѓнуѓ:
  - Гэта было б нядрэнна мой фюрар! Вельмi нават нядрэнна!
  Гiтлер, скалячы зубы, прашыпеѓ:
  - Бiць будзем раскоса!
  Тым часам прагучаѓ горан. З нагоды свята забаѓка: гладыятарскiя баi.
  Фюрэр пробулькал:
  - Мы народжаныя, каб казку зрабiць бадыллю! I яшчэ трэба быць эканомнымi!
  Сапраѓды, на арэну выйшла тры дзяѓчыны чорнага колеру скуры, у насцегнавых павязках, з голымi грудзьмi i басаногiх. Узброеных трызубцамi i кiнжаламi.
  Супраць iх вывелi трох прыгажунь з белай, але асмуглай скуры. У дадзеным выпадку габрэек.
  Таксама амаль голых, толькi ѓ тоненькiх трусiках. Узброеных мячамi i маленькiмi шчыткамi.
  Гiтлер вельмi кахаѓ, калi б'юцца дзяѓчынкi. Але яму непрыемна, калi гiнуць дзяѓчыны белай расы. Таму на рынг выводзiлi чарнаскурых, габрэек, цыганак - тых, каго не шкада пускаць у расход. Часам бiлiся i рускiя палоннiцы.
  Наогул фюрар некалькi змянiѓ сваё стаѓленне да славян. Светлавалосыя i прыгожыя славянкi сталi выдавацца замуж немцам. Прычым, як другiя, трэцiя i чацвёртыя жонкi.
  У Трэцiм Рэйху ѓзаконiлi шматжанства. Тым больш што ѓзнiк рэзкi дэфiцыт мужчын. Акрамя таго беручы ѓ жонкi прыгожых бландынак iншых нацый фюрар разлiчваѓ павялiчыць колькасць Фолькдойчэ. Наогул немцаѓ занадта мала, каб кiраваць мiрам. Таму даводзiлася браць усiх запар.
  Многiя палякi атрымалi нямецкае грамадзянства. Славянаѓ з арыйскiмi рысамi, таксама запiсвалi ѓ немцы.
  Актыѓна выкарыстоѓвалася штучнае абнасеньванне, самымi генетычна адоранымi самцамi. I гэта рабiлася вельмi актыѓна.
  Гiтлер i сам падумваѓ аб мiры на ѓсходзе. Але выяѓляѓ упартасць. Тым больш у ЗША i Брытанii ѓжо ёсць атамная бомба i так проста супраць iх i не сунешся.
  Басаногiя i стройныя дзяѓчыны: чарнаскурыя i беласкурыя сашчапiлiся. Пачалася бiтва.
  Фюрэр спытаѓ у Шпеера:
  - Вось скажы мне мiнiстр, чаму рабоѓ хапае, а перамогi няма?
  Галоѓны збройнiк сапраѓды адказаѓ:
  - Таму што квалiфiкацыя ѓ працоѓнай сiлы нiзкая. Афрыканцы працавiтыя, хай i з-пад палкi, але дрэнна навучаны. Таму не ѓсё так проста з тэхнiкай.
  Гiтлер загадаѓ:
  - Навучаць рабоѓ трэба! I не шкадаваць на iх бiзуны i печаѓ. Наогул, даѓно сiтавiна скончыць з рускiмi. Што там у вас не атрымоѓваецца?
  Шпеер лiслiва паведамiѓ:
  - Новая гармата высокага цiску, дае нам пераважную перавагу на поле бою. У гэтым пляне мы моцныя як нiколi. Плюс яшчэ пiрамiдальныя танкi новага пакаленьнi. Тэхнiка ѓдасканальваецца мой уладар. I перамога блiзкая!
  Фюрэр кiсла заѓважыѓ:
  - Дай Бог... Але гэта вы мне гаворыце не першы год!
  Шпеер заѓважыѓ:
  - Рускiя падскрабаюць апошняе рэзервы. У iх амаль не засталося мужчын. У нас жа ёсць Афрыка i арабы, i, зразумела, Еѓропа. Мы iх возьмем зморам. У iх трывiяльна не хопiць насельнiцтва супраць нас. Так што перамога непазбежная i час працуе на нас!
  Майнштэйн палiчыѓ патрэбным дадаць:
  - Яшчэ Турцыя актывiзуе баявыя дзеяннi, атрымаѓшы ад нас масу зброi ѓ крэдыт!
  Фюрэр прамаѓчаѓ i паглядзеѓ на сцэну бою. Габрэйкi ваявалi больш зладжана. Адна чарнаскурая ѓжо была забiтая. Другая атрымала некалькi раненняѓ i вось-вось павiнна была ѓпасцi. Ух, лепш было б выпусцiць на iх львоѓ, цi кракадзiлаѓ.
  Гiтлер даволi жорстка заѓважыѓ:
  - Туркi недастаткова актыѓныя. Гэта факт. Трэба будзе iх прастымуляваць. I ѓвогуле, чаму няма нейкiх стратэгiчных прарываѓ?
  Майнштэйн запэѓнiѓ фюрара:
  - Каѓказ сёлета будзе наш аб вялiкi. А з iм разам i вайна пайдзе па-iншаму. I Сталiнград будзе намi ѓзяты. Я ѓ гэтым упэѓнены. Мы стварылi вельмi магутныя газамёты, якiя вырашаць, зыходзiць бiтвы.
  Фюрэр зароѓ:
  - Не атрымаецца - адкажаце галавой!
  А японцаѓ савецкiя дзяѓчынкi вельмi нават актыѓна i агрэсiѓна пацiскаюць i выкошваюць трапнымi стрэламi.
  Дзяѓчаты спявалi i кiдалi ѓ японцаѓ гранаты.
  Вось шпурнула лiмонку босай нагой Вiкторыя i праспявала:
  - У Расii дзяѓчыны байцы!
  Тут i Веранiка запусцiла голай канечнасцю смяротны прэзент i выдала:
  - I мы ваяѓнiцы класа супер!
  I дала чаргу з кулямёта. Выкасiла пару шэраг японцаѓ.
  Юлiяна прыгожая дзяѓчына таксама дала чаргу. Зрэзала самураяѓ... I скалячы зубкi праспявала:
  - Велiч рускiх спазнае планета!
  I блiсне вострымi зубкамi!
  Прыгожая i агнязарная Ганна таксама запусцiла гранату. Раскiдала самураяѓ i пiскнула:
  - За новы свет! Ты зараз мой кумiр!
  I босая ножка як мiльгане!
  I цудоѓная Ангелiна таксама як возьме i запусцiць гранату. I раскiдае ѓсiх супостатаѓ.
  Вельмi здаровая гэтая дзяѓчына-воiн. I проста сапраѓдная багiня. У ёй такая энергетыка.
  I ваяѓнiца зароѓ:
  - Слава Радзiме, i нам!
  Вiкторыя ѓзяла i прашыпела, ведучы агонь наѓскiдку:
  - Ды будзе наша Радзiма на самым пiку поспеху!
  I босая ножка шпурляе гранату. Якая ляцiць i ѓсiх знiшчае.
  Веранiка таксама страляе, i вельмi ѓдала забiваючы генерала з лiку шляхетных самураяѓ.
  I ляцiць кiнутая босай ножкай граната. Падаюць японцы.
  Дзяѓчына крычыць:
  - У велiчы Расii сумняваюцца толькi нябожчыкi!
  I пакажа жамчужныя зубкi!
  Юлiяна ахвотна пацвярджае:
  - Мы ѓсiх мацней! Былi ѓчора, ёсць i сёння!
  Рудая Ганна з захапленнем дадае:
  - I будзем заѓтра!
  Кiнутая босай ножкай граната раздзiрае супостатаѓ.
  Ангелiна цэлую скрыню са снарадамi запусцiла босымi нагамi i выдала:
  - Будучыня за намi!
  Наташка выкарыстоѓвала апошнiя спакойныя днi для знiшчэння фашыстаѓ. Пякла, сабе трымаючы пяро босымi пальцамi ног.
  Наперадзе iшлi хлопчык i дзяѓчынка: Алег i Маргарыта.
  Дзецi нiшчылi японцаѓ i прасоѓвалiся сабе да iмператарскага палаца. Мiкада ѓрачыста аб'явiѓ, што не пакiне сталiцу, i застанецца там назаѓжды.
  Алег даѓ чаргу па самураях i шпурнуѓ босай нагой гранату, прапiшчаѓшы сабе:
  - Русь нiколi не здасца!
  Маргарыта таксама запусцiла босую ножавую лiмонку i прасiпела, скалячы зубкi.
  - Пераможам цi памром!
  I батальён дзяѓчынак прарывацца да палаца мiкада. Усе дзяѓчаты ѓ форменнай вопратцы, засталiся толькi ѓ трусiках. I такiя амаль аголеныя ваююць нiбы гераiнi.
  Вiкторыя шпурляе босай ножкай гранату i пiшчыць:
  - Мiкалай ты мiкада!
  Веранiка таксама запусцiла голай канечнасцю прэзент смерцi i праверашчала, скалячы зубкi:
  - Наш цар страмчэй усiх!
  I жэмчугам як блiсне! I такая асляпляльная дзяѓчынка.
  Юлiяна таксама шчабеча з захапленнем, i запускае босай нагой гранату:
  - Я псiхалогiяй пераможца!
  I паказала мову.
  Разбурае сабе самураяѓ.
  Страляе i Ганна, гэтая рудая д'ялiца. I так трапна гэта робiць. Выкошвае японцаѓ.
  I раве на ѓсю глотку:
  - Славiцца мая краiна святая!
  I скалiць свае зубкi!
  Ангелiна таксама жанчына-волаты як возьме i цэлую скрыню з узрыѓчаткай запусцiць.
  I японцы ва ѓсе бакi паляцелi.
  Дзяѓчынкi iдуць у наступ, змяняючы супернiкаѓ. Дасягаючы адчувальных поспехаѓ. У iх адчуваецца грозная грацыя, i нястомны напор, i адсутнасць слабасцей. А голыя грудзi лепшая гарантыя непераможнасцi i непатапляльнасцi.
  Вiкторыя, зразаючы японцаѓ, шчабеча:
  - Рукi з дуба, галава са свiнцу!
  I босай ножкай кiдае гранату. Раскiдвае самураяѓ.
  Валянцiна таксама вядзе агонь.
  Зьмiнае японцаѓ. I разносiць iх на аскепкi.
  Усё блiжэй i блiжэй да палаца. I босая ножка кiдае гранату.
  Здаюцца спалоханыя японцы. Расколваюцца на часткi.
  Дзяѓчына-тэрмiнатар прамаѓляе:
  - Пярун хай будзе з намi!
  Юлiяна цудоѓная дзяѓчына-тэрмiнатар страляе сабе i разбурае мiлiтарыстаѓ. Ашчэрыла зубкi.
  Дзяѓчына прасiпела:
  - Мы вiцязi самай вялiкай Расii!
  Дзяѓчына кiнула босай нагой гранату. Раскiдала непрыяцеля.
  Юлiяна ѓзяла i зноѓ праспявала:
  - Вучыѓ Сувораѓ наперад глядзець! А калi ѓсталi, стаяць на смерць!
  I выскалiлiся ва ѓхмылцы.
  Агнязарная Ганна таксама праспявала i раѓнула:
  - За новыя рубяжы!
  I дадала з аскалам:
  - А мы заѓсёды наперадзе!
  Ангелiна дзяѓчына-волаты таксама дзюбанула па непрыяцелю. Раскiдала iмператарскую гвардыю i пiскнула:
  - За дасягненнi эпохi!
  I зноѓ кiнутыя босыя ножкамi гранаты ляцяць.
  Дзяѓчыны прасуюць непрыяцеля. Памятаюць гераiчную абарону Порт-Артура, якая не забудзецца ѓ стагоддзях.
  Эх, ну як такое войска магло ѓ рэальнай гiсторыi прайграць, ды яшчэ i японцам?
  Вось гэта ганьба.
  Вiкторыя кiдае босай ножкай гранату i свiшча:
  - За Рускi рубеж!
  Веранiка таксама запусцiла нешта смяротнае босай нагой i адчайна пiскнула, выскалiѓшы зубкi:
  - За новыя поспехi!
  I дала чаргу па японцах.
  А тут Юлляна таксама як возьме i бiць. А тут яшчэ босай ножкай узяла i пусцiла гранату.
  I пасля гэтага праспявала:
  - Мы не паддадзiмся варожаму дыктату!
  I выскалiла сабе мыску!
  Прыгожая вельмi юная дзяѓчына з постаццю спартоѓкi. I вельмi адважная.
  I Ганна як дзюбне па японцах. Разбурае iх, i босай ножкай гранату вельмi спрытна кiдае.
  I раскiдвае ворагаѓ, нiбы бутэлькi адляцелi ад шара.
  Дзяѓчына раве:
  - Шакалад, гэта па-нашаму!
  Ганна сапраѓды вельмi любiць шакаладныя цукеркi.
  Ваяѓнiцы тут найвышэйшага ѓраджаю i баявой камплекцыi.
  Баi на ѓсходнiм фронце iдуць у млявым выглядзе, i не занадта актыѓна. Немцы не спяшаюцца. Гiтлер расцягвае задавальненне.
  
  Немцы наступалi ѓздоѓж Дона. Адначасова спрабавалi ѓсё ж узяць Варонеж.
  Чацвёрка дзяѓчат адважна ваявала, i выяѓляла гераiзм.
  Яны стралялi трапна.
  Вось Наташка кiнула босай нагой гранату, раскiдваючы фашыстаѓ. I прабурчала:
  - Слава героям Расii!
  Прыгожая, вельмi фiгурыстая чацвёрка дзяѓчынак. Яны знялi станiкi i агалiлi грудзi. А соску такiя клубнiчныя, апетытныя.
  Вядзе вельмi трапны агонь i Зоя. Выкошвае фашыстаѓ, i папiсквае з захапленнем:
  - Я чэмпiёнка свету!
  I таксама як босы ножкай шпурне гранату. Фашысты разлятаюцца ѓ розныя бакi, нiбы хвалi ад падзення метэарыта.
  Ды Зоя любiць забiваць!
  А тут яшчэ агонь вядзе Аѓгусцiна. Таксама страляе вельмi трапна. Вынiшчае фрыцаѓ.
  I зноѓ ад яе босай нагi ляцiць граната. Разбiвае ѓ трэскi фашыстаѓ.
  Святлана таксама цвiчыць па фрыцах. I яшчэ напявае:
  - Я звонкая дзяѓчына! Сумну ѓ анучу ѓсiх!
  I яе босыя пальцы ног кiдаюць разбурэнне.
  Дзяѓчыны вядома нават вельмi! Выдатныя, квiтнеючыя, дзёрзкiя.
  I немцы прытармажваюць прасоѓванне. Хаця артылерыя i актыѓна працуе. Што ѓвогуле супер! Проста самы пiлатаж гросмайстра.
  Наташа вядзе агонь... I перад вачыма праносiцца сцэна катавання.
  Немцы злавiлi дзяѓчыну-камсамолку. Падзялi яе дагала. I засунулi ѓ кацёл з вадой. Распалiлi пад iм вогнiшча. Сталi варыць жыѓцом. Дзяѓчына закрычала ад невыноснага болю. Фашысты дазволiлi ёй выскачыць з катла.
  Потым астудзiлi ваду, i зноѓ яе шпурнулi i пачалi награваць. Так варылi дзяѓчынку некалькi разоѓ.
  Вось каты ... Потым павеселi дзяѓчыну на прэнг i прыпякалi распаленым дубцом. Замучылi прыгажунi да смерцi.
  Ну як такiм не помсцiць.
  Наташа шпурляе босай нагой гранату, раскiдвае фрыцаѓ, i ѓсмiхаецца сабе з ухмылачкай.
  Такая вось цудоѓная прыгажосць.
  Дзяѓчына прамаѓляе:
  -Гэта будзе крута!
  Зоя таксама дала чаргу. Выкасiла фашыстаѓ. Зрэзала гiтлераѓцаѓ i iх наймiтаѓ.
  Потым зноѓ кiнула босай нагой гранату i прачырыкала:
  - Цудоѓная чацвёрка i брамнiк!
  Далей бой працягваѓся, з напорам i выявамi.
  Рудая Аѓгусцiна запусцiла босай нагой гранату. Раскiдала фашыстаѓ, замачыла масу народа гранатай. I ѓсiх гэтых фрыцаѓ.
  Пасля чаго раѓла:
  - Я ѓвасабленне Радзiмы!
  I дзяѓчына ѓявiла сябе згвалтаванай. Як гэта прыемна i крута! I яна малоцiць сабе фашыстаѓ. Дзяѓчынка проста супермэн. Самая крутая з усiх i стала зараджана на перамогу.
  Святлана таксама чароѓная дзеѓка. Дала трапную чаргу, i выкасiла фашыстаѓ. А затым як кiне босымi пальцамi ног гранату. Як раскалашмацiць фрыцаѓ.
  I такое бландынка задаволiць. Усiх пакосiць з аднаго стрэлу. I чырыкае скаля зубкi:
  - Будзе вечнае святло i свiтанак!
  Дзяѓчыны тут i такi пасаж. Выдатныя ваяѓнiцы - вышэйшага пiлатажу.
  Наташа свiснула. Кiнула босай нагой гранату i прашыпела:
  - Я вялiкая дзяѓчынка!
  Хоць гэта i нясцiплая заява, але збольшага дакладная. Такiя тут ваяѓнiцы сiмпатычныя.
  I вельмi прыгожыя. З iскрыстымi вачыма, i зубкамi жэмчугамi.
  I б'юцца хвалебна, кiдаючы босымi ножкамi паражальныя прадметы.
  Але перамагчы фашыстаѓ надзвычай складана. Гэта як кулаком бiць у сцяну.
  Зоя ѓзяла i пусцiла чаргу па гiтлераѓцаѓ. I выкасiла iх, нiбы быѓ капытом велiканскi конь, выбiваючы траву.
  Пасля чаго дзяѓчына кiнула босай нагой гранату i прабуркавала:
  - Я такая мара мiльёнаѓ!
  I паказала мову. Вось гэта дзеѓка - рэальны тэрмiнатар. Усiх запiярыць i разарвае. I пiлуе без усялякага сумневу з вялiкай хуткасцю.
  Зоя ѓзяла i праспявала:
  Салдат заѓсёды здаровы,
  Салдат на ѓсё готаѓ!
  Аѓгусцiна таксама кiнула босай нагой гранату. Раскiдала фашыстаѓ i выдала з апломбам:
  - I пыл як з дываноѓ, мы выбiваем з дарог!
  Святлана, страляючы, дапоѓнiла:
  -I не змянiць ногi! Ззяюць нашы твары! Блiшчаць боты!
  Ваяѓнiцы як мы бачым пры поѓным парадзе. I абутак дзяѓчынкам не патрэбны. Яны здольныя ѓсiх сцерцi ѓ пыл цi ѓ парашок, такога вось шэрага колеру.
  Наташа, ведучы агонь па фашыстах, задумалася. На самай справе, чаму немагчыма дабiцца поспеху без падману? Вось Сталiн, напрыклад, узяѓ i падманам захапiѓ уладу. Абяцаѓ Зiноѓеву i Каменьеву залатыя горы, а сам iх расстраляѓ.
  Цi лагiчна падобнае? Дакладней якраз лагiчна - не падманеш не пражывеш!
  Наташа кiнула босай ножкай гранату i прабуркавала:
  - Я зорка вялiкага памеру!
  Зоя таксама стрэлiла. Патрапiла i прачырыкала:
  - I я таксама супер!
  I ляцiць кiнутая босымi пальцамi ног граната. I як фашыстам дастаецца. Па самыя вялiкiя гланды.
  I Аѓгусцiна страляе. I пападае вельмi нават выдатна. I разграмiла фрыцаѓ, нiбы ѓдарам кавадлы.
  I босая ножка таксама кiдае гранату вельмi лiха.
  Аѓгустына пiскнула:
  - Не будзi лiха, пакуль цiха!
  I зноѓ дала трапную чаргу.
  Святлана зноѓ лупанула. Зрэзала фашыстаѓ. I прамычала:
  - Я дзеѓка наогул супер!
  I блiсне вочкамi i пiскне галаском!
  Ды гэта такiя дзеѓкi, што з iмi палец у рот класцi не варта - укусяць!
  Наташка страляючы, вымавiла:
  - Пачалi казаць, усё пра даѓгалецце.
  Зоя, шпурнуѓшы босай ножкай гранату, дадала:
  - Кроѓ пакуль смактаць вырашылi пачакаць...
  Аѓгустына кiнула гранату i прачырыкала:
  - Смачнае на трэцяе!
  Святлана босымi пальцамi ног запусцiла прэзент смерцi i правiшчала:
  - Эх ды я крутая!
  У кастрычнiку 1945 года немцы амаль занялi Варонеж i спынiлiся. Наступiла часовае зацiшша.
  . РАЗДЗЕЛ Љ 15.
  Баi ѓсё яшчэ працягваюцца. Хаця Афрыка i заваяваная фашыстамi, а таксама i Iндыя.
  Цяпер басаногiя дзяѓчынкi атакуюць Кiтай i iмкнуцца захапiць i гэтую тэрыторыю. Кiтайцы аказваюць супрацiѓленне i дзяѓчаты iх масава забiваюць.
  I заадно прымушаюць цалаваць свае босыя ножкi. Герда i Шарлота ѓспамiнаюць свае ранейшыя подзвiгi.
  Апалон адказаѓ:
  - Нiдзе! У нашым шчаслiвым свеце няма i, не можа быць калек! Таму што заваяваѓ свет Трэцi Рэйх дорыць усiм шчасце!
  Дзяѓчаты ѓскiнулi рукi ѓ бадзёрым прывiтаннi:
  - Зiнд Хайль! Канешне ж шчасця! Мы хочам дабра... Два белыя крылы над светам! У нашых душах святло, найзырчэйшае свiтанне - не апiсаць Шэкспiрам!
  На жаль, зноѓ абуджэнне... Герда прачнулася, адчуѓшы дзiвосны боль у целе... Нялёгка гэта ганяць па пустынi i цягнуць танкi, нават калi ты лiчышся звышчалавекам. Або праѓдзiвай арыйкай - бязлiтаснай да ворагаѓ Рэйха! У Шарлоты зрэшты, балела не менш i яна нават прастагнала:
  - Якi боль! Якi боль - Трэцi Рэйх супраць янкi - сто нуль!
  Герда паспрабавала ѓзбадзёрыць сябе i сяброѓку:
  - Звышчалавек па Нiцшы павiнен быць бязлiтасны да iншых, але яшчэ больш да сябе!
  - Вось бы самога Фрыдрыха Нiцшэ прымусiць бегаць па пясочку i цягнуць танк зразумеѓ бы ... - Прабурчала Шарлота.
  Герда пагадзiлася:
  - Ды згодна: хто не пакутаваѓ, той не зразумее!
  Пасля сняданку Мадлен ѓзрадавала дзяѓчат:
  - Цяпер простая прабежка, натуральна з грузам. Прагназуецца ѓзрослая актыѓнасць ангельцаѓ, верне iх сцярвятнiкаѓ, так што лепш не рызыкаваць танкамi. Бо якiмi б вы дзяѓчаты крутымi не былi, цягнуць танк хутчэй, чым яны iдзе сваiм ходам, не зможаце!
  Герда незадаволена буркнула:
  - Вядома не сам жа вязеш!
  Мадлен раз'юшылася, або зрабiла выгляд, што раз'юшылася:
  - Паѓсотнi ѓдарам палкай па пятках гэта дурное дзяѓчынкi!
  Ваѓчыцы кiнулiся выконваць загад спадарынi. Герда пакорлiва лягла i ѓставiла свае босыя, зграбныя ножкi ѓ загадзя прызапашанае прыстасаванне. Гэта была фалака! Дзяѓчына ѓдыхнула глыбей, iмкнучыся не выдаць душэѓных пакут. Мадлен сама падышла да сваёй ахвяры, пакратала ёй агрубелыя, яшчэ не паспелi запылiцца пятачкi. Чмокнула мовай i вымавiла:
  - Лiчы ѓдары!
  Для бiцця Мадлен абрала адмысловую дубiну, гумовую, але са сталёвым стрыжнем усярэдзiне. Сама камандзiр таксама яшчэ па ѓзросце дзяѓчына, але з-за масiѓнай, атлетычнай фiгуры ѓяѓная старэйшыя за сваiх гадоѓ, панюхала гуму i сябар рэзка ѓдарыла.
  - Раз! - вымавiла пакутлiвым тонам Герда.
  Мадлен стукнула Герду па пятках яшчэ мацней.
  - Два! - Вымавiла дзяѓчына.
  Камандзiр роты СС працягнула экзэкуцыю. Ён iмкнулася размяркоѓваць удары раѓнамерна, каб боль быѓ максiмальным, але пры гэтым пазбягаць калецтваѓ. Герда лiчыла, iмкнучыся менш увагi звяртаць на палаючыя падэшвы. Калi яна басанож бегала па снезе, боль была не меншай, але дзяѓчынка трывала i не запавольвала кроку, разумеючы, што яе выратаванне менавiта ѓ хуткасцi. Iнакш абмарозiшся, станеш калекай i сыдзеш у выдатак. Так што трэба, значыць трэба быць праѓдай арыйкай i трываць, гартуючы мужнасць. А ѓвогуле болi як такой i няма! Гэта iлюзiя. На самай справе , гэтыя сiянiсты вынайдзены боль, слабасць i старасць! А на справе быць богам наканавана чалавеку, дакладней Звышчалавеку! А хiба Звышчалавек павiнен плакаць, няхай нават ты ѓсяго толькi шаснаццацiгадовая дзяѓчынка, яшчэ нi разу, не цалаваная хлопцам. Нi ѓ якiм разе!
  Пры рахунку пяцьдзесят( слава провiду не збiлася!), Мадлен спынiлася i заявiла:
  - Малайчына! Адна на гэтым пакаранне табе не скончана. Будзеш, бегчы па пустынi басанож не змазваючы падэшвы ахоѓным крэмам. Дадатковы боль паслужыць табе ѓрокам!
  Герда паслухмяна кiѓнула:
  - Дзякуй камандзiр.
  На самай справе , то дзяѓчына не была асаблiва шчаслiвая, i гэта балюча бегаць так i без ахоѓнага крэму яно балiць яшчэ больш, але яна спадзявалася перажыць. У яе моцныя падэшвы, абутак элiтныя дзяѓчаты апраналi толькi падчас парадаѓ, цi ѓ тым выпадку, калi на марозе трэба было правесцi занадта шмат часу, за межамi цягавiтасцi арганiзма. Але вось дзiѓна, дзяѓчынкi пры такой суровай загартоѓцы практычна не хварэлi... А можа заканамерна! Вось у часы царскай Расii, дзiцячая смяротнасць была высокая, але затое тыя, хто выжываѓ, былi на рэдкасць здаровымi дзецьмi i людзьмi! Ну, а цяпер бегчы басанож па распаленым пяску пустынi... Што ж яна i гэта вытрымае!
  Ой, ой, ой як балюча, але не будзем моршчыцца, а лепш усмiхнемся. Калi малыш усмiхнецца: можа быць, усё абыдзецца!
  Герда нават паѓнагучна заспявала, галасок палiѓся па пустынi:
  Фартуна ты няслушная сяброѓка,
  Сястра патрэбы i цяжкай працы!
  Як кароткае мiмалётнае iмгненне вольнага часу,
  Хаця паляванне перамагаць заѓсёды!
  
  Нарадзiць дзiця - яго чуць лопат,
  Ваѓчыцам ведаць не хутка наканавана!
  Ворагаѓ увагнаць спачатку - трэба ѓ трапятанне,
  Хай у лютасцi кiпiць маё вiно!
  
  Для дзевы меч - найпершая ѓцеха,
  Ён ёй даруе веру ѓ жвавы крок!
  А недзе ѓраган бушуе пекла,
  Любоѓ да Айчыны выкажам у вершах!
  
  У вершах, што не пiсалiся мутнай вадой ,
  А тыя, што крывёю мiнуѓ баец!
  Але будзе час нам для жыцця цудоѓны,
  Калi Усявышнi любячы Бацька!
  
  Але на Айца спадзявацца не варта,
  Паколькi мы вужы дарослыя амаль!
  I калi ѓраз жадаем лепшай долi,
  Калi несправядлiвасць не маѓчы!
  
  Дзярыс за кожны колас на лужку,
  За кожную жамчужыну i лiст!
  Ваяѓнiцы ярасна адважвайцеся,
  Дэвiз просты: змагайся i змагайся!
  
  Няма без барацьбы поспеху - свет такi ѓжо,
  Што не сарваць плод, калi рукi - мох!
  Пятля сцiснула горла яшчэ ,
  Крынiца раптам неспадзявана ѓсох!
  
  Але Радзiма дала нам суперсiлы,
  Ты ваяр, рыцар новы чалавек!
  Тое, што было нам цёпла i мiла,
  У сэрцайку дзева захавае навек!
  Дзяѓчына даспявала, ёй падпявалi сяброѓкi ... Пакланiлася ветру i панеслася далей. Да чаго ж часам бывае, прыгожы, свету, нават калi балюча. I што ж яна дабяжыць да канца, таму што воiн... А нямецкi ваяр - гэта нават не кавалак жалеза, а нешта цвярдзейшае сталi! I яму застагнаць, значыць сябе здрадзiць!
  На абед дзяѓчатам не далi адпачынку, i неѓзабаве тры ваѓчыцы ѓпалi без прытомнасцi. Iх падхапiлi рамянямi i павалаклi, адразу ѓ дзесяцёх. Сярод упрэгшых была i Герда. Як па- зверску палалi голыя падэшвы дзяѓчынкi i нылi iкры, але яна нават не застагнала. Толькi язык распух ад смагi, i было балюча казаць. А яшчэ праз паѓгадзiны ѓпала адразу пяцёра ваяѓнiц. Пасля чаго была абвешчана паѓза i дзяѓчатам дазволiлi папiць вады. А затым добраахвотна-прымусовае пекла працягнулася...
  Дабрацца да базы дзяѓчатам не ѓдалося, i яны былi вымушаны заначаваць проста ѓ пустынi. Ваяѓнiцы працягнулi вакол сябе валасатыя вяроѓкi, пасля чаго леглi адзiн з адным, на плашч-палатку. Пагрузiлiся ѓ сон... Герда зноѓ бачыла, нешта батальнае;
  Вось яна i iншыя ваяѓнiцы скачуць на конях. Наперадзе iх чакаюць прыгожыя бiтвы, тых слаѓных часоѓ, калi цанiлiся мужнасць i гонар, а ѓсе былi рыцарам... Усе, хто ваяваѓ , без такiх езуiцкiх прыёмаѓ, калi па пяхоце бамбуюць з паветра. А тут прыкладна роѓнае халоднае зброю i маса магчымасцяѓ праявiць доблесць.
  Iх грацыёзная гонка нарошчвае i нарошчвае тэмп. Паступова разагнаѓшыся, скакуны дасягнулi, дзiѓнасць хуткасцi. Вось знакамiты "Сямiмiльны крок" Трэцяга Рэйха! Калi конь не конь, а што дзiвоснае i крылатае. Валасы наезнiц нiбы застылi ѓ паветры i цягнулiся залатымi, жамчужнымi, смарагдавымi шлейфамi... I толькi часам, яны нервова ѓздрыгвалi ѓ такт руху, нiбы тоненькая струначка гiтары.
  Магутныя мускулiстыя целы коней, выцягвалiся ѓ доѓгiх, нiбы лянiвых, скачках, а затым складалiся амаль удвая, як вялiзныя спружыны, каб зноѓ адштурхнуцца ад зямлi. Скачкi iшлi адзiн за адным, рытмiчнымi iмпульсамi, сiнхронна ва ѓсiх жывёлах атрада. Герда залюбавалася: рухi скакуноѓ былi такiмi свабоднымi, быццам нiшто iх не скоѓвала. Хоць вядома фiгурыстыя з рэльефнай мускулатурай, напаѓголыя ваяѓнiцы, здавалiся часткай коней, колькi спрытна яны сядзелi яны. Прыгажунi бiлi ѓ бакi сваiмi босымi пятачкамi, а скакуны забыѓшыся, што за iмi рвуцца ашалелыя ворагi, накiравалiся ѓ гэта чароѓны паѓбег-паѓпалёт!
  Гердзе ѓяѓлялася быццам яна ляцiць у знiшчальнiку ... Як ёй хацелася ѓ гэты момант стаць лётчыцай i рэзаць брытанскiя самалёты - якiя нясуць смерць Германii.
  Атрад спрэчка ѓцягнуѓся ѓ хмызняковыя праходы. Чароѓныя вершнiцы-ваяѓнiцы на пярэднiх конях, прыгнуѓся, напружана ѓзiраючыся наперад i хаваючыся за выгнутымi шыямi жывёл. Iм мускулiстым прыгажуням годных самых прэстыжных подыумаѓ, трэба было першымi выявiць ворага, рызыкуючы патрапiць пад смяротны лiвень. Астравы намёртва сплеценых галiн час ад часу нечакана расступалiся, агаляючы новыя праходы, падобныя на рэчышча рэк. Ваѓчыхi коннага атрада гнуткай хваляй перацякалi па iх, быццам цёмны, блiскучы сталлю паток.
  Герда ѓявiла сабе, танкавую калону iдучую на Парыж. Нямеччына тады ваявала адна, супраць трох iмперый якiя маюць каланiяльныя ѓладаннi: Англii, Францыi i Галандыi, а таксама Бельгii... Крывадушны Франка адмовiѓся адкрыць другi фронт i нават вёѓ сепаратныя перамовы, аб тым, што ён атрымае, калi ѓступiць у вайну супраць Нямеччыны. Мусалiнi задумаѓ таемную перапiску з Чэрчылем, пра тое якiя нямецкiя гарады пяройдуць Iталii ѓ выпадку адкрыцця другога, паѓднёвага фронту, а найпадступнейшы Сталiн мабiлiзоѓваѓ усё новыя i новыя дывiзii. Рады групавалi магутныя танкавыя кулакi( Гэтая iнфармацыя раптам усплыла ѓ мозгу Герды). Калi б чара шаляѓ завагалася, а гiтлераѓскiя войскi забуксавалi, то... Можна было атрымаць адразу некалькi франтоѓ i патрапiць у стратэгiчна прайгранае становiшча. Але Гiтлер аказаѓся генiем, ён не проста перамог, а перамог хутка. Зайшоѓ у тыл i знiшчыѓ спачатку адну частку войскаѓ саюзнiкаѓ, а потым iншую. I хоць у заходнiкаѓ было больш гармат, салдат i танкаѓ, прымусiѓ iх капiтуляваць! Ды i не мелi саюзнiкi таго стрыжня, таго асаблiвага фашысцкага духу (не дарма фашызм, ад слова фашына-звязка!). Вось i прайгралi, калi войскi заходзiлi iм у тыл...
  Дух аказаѓся мацнейшым за матэрыю, а наступаць можна, маючы менш сiл! Чаму падчас першай сусветнай вайны не ѓдалося перамагчы? Магчыма з-за таго, што рэжым кайзера не карыстаѓся такiм вялiкiм даверам у народа, як урад Гiтлера... I не такiя ѓмелыя былi старыя палкаводцы, ды яшчэ ваяваць прыйшлося на два фронты...
  Раптам Герда адчула як падобна промням заходу, згусцiлiся нядобрыя прадчуваннi - а калi чырвоная Расiя нападзе, i зноѓ яны апынуцца пад падвойным ударам? Праѓда зараз ужо няма асноѓнай пешай сiлы Францыi, а значыць, будзе лягчэй. Акрамя таго немцы адзiныя i сабраныя, згуртавалiся вакол светлай нацыянал-сацыялiстычнай iдэi. Такiмi згуртаванымi яны не былi нiколi!
  Новыя i новыя хмызняковыя выспы на высокай хуткасцi праносiлiся мiма i знiкалi падалi. Самi хмызнякi былi аранжавыя ѓ зялёную крапiнку, з закругленымi, як рыбiныя гаплiкi iголкамi. Яны ѓсё спрабуюць схапiць коней за капыты, а лiсце нагадвае драпежныя тварыкi, прыкладна такiм у сярэднявечныя мастакi малявалi чарцей! Тоѓстыя вогненна-рудыя касiчкi дзяѓчыны-багатыркi Мадлен танчылi ѓ паветры перад тварам Герды. Засяроджаная дзяѓчына ѓчапiлася абедзвюма рукамi ѓ рамянi кiравання, але ѓсё роѓна была выцесненая з першых шэрагаѓ. Неяк ненадакучлiва абапал прыляпiлiся яшчэ дзве ваяѓнiцы. Спакойныя наезнiцы, закамянелыя i разам з тым парадаксальна рухомыя, стройныя, хупавыя i разам з тым магутныя. Твары ад загару здаюцца цёмнымi, а доѓгiя, трапяткiмi валасы наадварот зiхацяць у святле трох заходзячых сонцаѓ. Ваяѓнiцы суровыя, вочы смарагдавыя, сапфiравыя, бурштынавыя, бiрузовыя зiхацяць. Тым не менш у дзявочых асобах, ёсць нешта дзiцячае, наiѓнае, ад чаго хочацца замiлавацца. Яна Герда iм таварыш i сястра, але калi паплечнiцы адчуюць з яе боку слабiну цi здраду, то заб'юць на месцы! А што iм загадае Мадлен ... тое выканаюць беспярэчна!
  Свяцiла, заходзiлi i на iх месцы ѓсплывалi месяцы. Адна за адной, такiя вось яркiя i маляѓнiчыя, розных кветак... Як прыгожа нiбы ѓ небе распускаюцца кветкi, прычым кветкi з райскага сада!
  Свiст ветру ѓ вушах, прыемны водар здаровых дзявочых целаѓ, змешаных даѓкiм конскiм потам i пахкай травой. А недзе наперадзе хаваюцца шматлiкiя ворагi. Лапаткi жывёлы, што пад дзяѓчынай магутна i раѓнамерна, хадзiлi абапал калыскi. Выгляд метадычных мускулаѓ, якiя ѓспушваюцца i ападалi, нешта цьмяна нагадаѓ Гердзе. Але вось што, ваяѓнiца не магла ѓспомнiць. Ды i здрадлiвы час як бы знiкае...
  Дзесьцi далёка ззаду, ледзь адрозна ѓ перастуку кiпцюрастых лап, пачулiся крыкi, незвычайна рэзкiя крыкi ѓпiраѓ, звон металаѓ, гулкiя вiскi гiбрыдаѓ вярблюда i iшака. Даляцеѓ запознены заклiк трубы. То мабыць Шарлота, нажаль трэба так заляцець, скрыганула з упiрамi. Але тым горш для iх!
  Але - ура- ура! - Амаль адразу ж папераджальна зараѓлi i галаѓныя вершнiкi Мадлен. Слоѓ не разабраць - толькi рэзкiя, узнятыя iнтанацыi. Прытрымлiваючыся ѓказання рук, Герда заѓважыла якiя ѓзнялiся над хмызнякамi справа наперадзе, у паѓтары сотнях сажань, галовы чужых упiраѓ. Яны выраслi нiбы нiадкуль - не менш за сто шчыльных фiгур. Абазначылiся i вершнiкi - цёмныя кропкi, на спiнах вялiзных жывёл.
  Атрад Мадлен маментальна i аднатыпна змянiѓ кiрунак - быццам зграя рыбак шмыгнула ѓ бок. Конi, здавалася, яшчэ надалi ходу, хоць гэта наѓрад цi было магчыма. А ѓпiры неяк запаволена зрэагавалi на ворага, што дазволiла Мадлен абмiнуць i абагнаць iх. I ѓ той момант, калi здалося, што небяспека абмiнула, раздалiся новыя крыкi прадбачлiвых. Другая варожая група з'явiлася на гэты раз з левага боку - не менш за восемдзесят велiзарных стварэнняѓ. Атрад ваѓчыц, цi ледзь налiчвае пяць дзясяткаѓ ваяѓнiц, павярнуѓ як канёк фiгурыста, пазбягаючы сутычкi. I зноѓ супернiк дзейнiчаѓ запаволена, быццам не паспяваючы за ѓцякаючымi ѓцекачамi.
  Герда раптам зразумела, што iх проста накiроѓваюць, выводзячы да нейкага падрыхтаванага месца. Было б грубай, згубнай памылкай iсцi па гэтым шляху. Юная ваяѓнiца паспрабавала ѓсклiкнуць:
  - Асцярожней сяброѓкi! Быць прадказальным - стаць каральным!
  Але яе адчайны крык заглушылi... Ды i сама Герда адчула бяссiлле. Можа менавiта так пачуваѓся фюрар, калi яму даклалi, што паветраная бiтва за Брытанiю прайграна! Зрэшты, вайна яшчэ толькi пачынаецца.
  Але Мадлен i так усё зразумела i падмiргнула дзяѓчыне:
  - Iдэальная пастка, калi ахвяра думае, што яна загоншчык! - I ссекшы мячом галiнку, дадала. - Iдэальна рабаванне - гэта калi клiент мне сябар у працэсе рабавання!
  Азiрнуѓшыся, Герда з трывогай заѓважыла, абедзве групы iдуць паралельнымi курсамi ѓ аддаленнi, правей i лявей. Нiбы рэжуцца канцы нажнiц, гатовыя выявiць артэрыю.
  - Адкуль гэтыя iкластыя ѓзялiся? - У голасе дзяѓчыны чулiся лютасьць i роспач. - Ды яшчэ ѓ такой колькасцi!?
  Прыкiнуѓшы кiрунак, куды iх заганялi ворагi, Герда паспрабавала вызначыць месца засады. Але наперадзе iх жывога "катэра" ѓзнiкалi ѓсё новыя i новыя хмызняковыя выспы, розных колераѓ, рухомыя нiбы хвалi мора па паверхнi якога расцяклася салярка, маляѓнiчыя, якiя адлюстроѓваюць патокi святла ѓжо пяцi месяцаѓ. I менавiта гэта перашкаджала арыентавацца.
  Манеѓруючы памiж зараснiкамi, конi пачалi выказваць першыя прыкметы стомленасцi. Iх целы багата пакрывалiся вiльготнай пенай, цяжкiя гунькi па краях сталi цёмнымi, з'едлiвы пах раздражняѓ ноздры вершнiкаѓ. Герда пацерла сваёй голенькай, ружовенькай пятачкай па спiне, адчула гарачую слiзгату конскай шкуры. Галоѓнае, каб не ѓпала хуткасць!
  Адчуваючы надыходзячую сутычку, Герда праiнспектавала баявы рыштунак. Некалькi звязкаѓ кароткiх i доѓгiх дзiд прымацаваныя ѓ межах дасяжнасцi коннiкаѓ. Пад iмi - два арабскiя ятаганы, выцягнутыя i крыху выгнутыя. А вось абарона ад стрэл... Яны ж амаль голыя, у бiкiнi, iх жа могуць перастраляць да чортавай бабулi! Хiба гэта не дурасць, iсцi ѓ бой, практычна галышом, калi вораг проста пагражае пакласцi цябе стрэламi. I пра што думалi яе камандзiры. Успомнiлася, што неяк Шарлота ѓпусцiла: "самы масавы, сярэднi французскi танк зiз-35, непрабiѓны ѓ iлоб! А нашы танкi, нажаль як школьная прамакашка!".
  Але Мадлен, падобна, разумела пагрозу, i паспяшалася супакоiць:
  - Наша скура змазана вядзьмарскiм зеллем, якое абаронiць куды лепш даспехаѓ!
  Герда адказала жартам:
  - Хто думае аб абароне падчас бою, абсалютна безабаронны перад панiкай!
  Мадлен ѓсё ж папярэдзiла:
  - На вочы, вушы, i верхнюю частку шыi, зелле дзейнiчае слабей. Так што сцеражыся, можа i патрапiць!
  Герда бадзёра адказала:
  - Я гэта разумею... Але форс-мажор, ён i ѓ Афрыцы форс-мажор. Што зробiш!
  Паветра працяѓ доѓгiх гук, падобны на рыпанне якiя крошацца камяняѓ. Нейкiм натхненнем Герда зразумела, што гэта крык Мадлен. Дзяѓчаты-прыгажунi гаркнулi ѓ адказ, пасля чаго ваяѓнiцы разам паднялi шаблi - хто ѓ правай руцэ, а хто ѓ левай, яшчэ i дзiда. Герда таксама скаланула ятаганам усклiкнуѓшы:
  - Я дзяѓчынка руйнуе!
  Нечакана Герда ѓбачыла, якая iмчыць iм напярэймы Шарлоту, з невялiкiм атрадам красунь: брава - гэта супер!
  У той жа момант у двух сотнях скачкоѓ наперадзе блiснулi гарызантальныя лiнii. То пяхотныя атрады ѓпiраѓ i ваѓкалакаѓ перагарадзiлi прасеку, па якой неслiся нямецкiя ваяѓнiцы. Тут ужо не было бакавых адгалiнаванняѓ, гэты праход вёѓ наѓпрост да згубы. У касых промнях сумесi заходу, i месячнага свiтання шматлiкiя шэрагi ворага, блiснулi ѓсiмi колерамi вясёлкi, якая адлюстроѓваецца ад сталi.
  Новы рык Мадлен патрос прастору, i атрад дзяѓчат разнесла на дзве групы, тут жа слiзганулi ѓ бакi. Яны аддалялiся адзiн ад аднаго, прыцiскаючыся процiлеглым краям прасекi. Герда ѓсклiкнула:
  - Аляксандр Македонскi ѓ бiкiнi!
  Дасягнуѓшы кропкi з найменшай шырынёй хмызнякоѓ, ваяѓнiцы скокнулi напралом праз зялёныя выспы. Адразу ж пачулiся працяглыя, нiбы з аслоѓ здзiраюць скуру, стогны жывёл, ад якiх закалыхаѓся як шыба само паветра. Герда раптам зразумела, што чуе стогны не толькi вушамi, але i праз свае шматпакутныя, дзявочыя ступнi. Падобна, iм таксама балюча, як было стрэмна ваяѓнiцы падчас прабегу басанож, па распаленым, так што можна нават спячы курынае яйка пяску пустынi. Што ж, як кажуць мудрыя: конь ад чалавек адрознiваецца тым, што наезнiка не вызначае галасаваннем, i нiякiя здольнасцi не даюць шанцу асядлаць коннiка! Або яшчэ: у каня чатыры нагi, прабяжыць хутчэй за чалавека, але i працягне капыты раней!
  Кусты былi пройдзены за iмгненне, i скакуны зноѓ вылецелi на адкрытую прастору. На iх целах сталi прыкметныя доѓгiя крывацечныя драпiны. Улiчваючы памеры гэтых ног, драпiны былi прыстойнай глыбiнi; нiбы кiтайцы( Працавiтая нацыя!) траншэi капалi!
  Коннiкi, вакол пачалi таропка сталi раскручваць зброю, таксама скураныя шматкi, затуляючы iмi коней. Каб вырабленая, крупчаста блiскучая скура, абаранiла скакуноѓ.
  Герда непрыемна для сябе адкрыла, што яе пальчыкi сталi зусiм няёмкiмi. Чамусьцi саслiзгваюць з вузлоѓ, ну i бездань з iмi, яна ѓсё роѓна прычынiць!
  Шалёная, як полымя вогнiшча па сухiх галiнках скачка ѓвайшла ѓ крытычную фазу. Сама прырода зацiхла, замёршы ѓ трывожнай дэкарацыi. Гарызонт зжэр свяцiла, на захадзе ѓсё афарбавалася палiтрай крывi i ледзянога спакою. Наперадзе на ѓсходзе, зменлiвае неба, ужо стала святлець, пераходзячы ѓ колер палаючай охры. Але нават на гэтым фоне, здавалася, стаiлiся ценi, смерць, i блiскучыя жалезам шэрагi ѓпiраѓ i ваѓкалакаѓ.
  Ублюдачныя, жудасна выродлiвыя пачвары, бачачы, што iх засаду абцякаюць па флангах, iрванулiся з месцаѓ. Нязграбныя фiгуркi пешых воiнаѓ хутка разбягалiся з пазiцый, ныраючы ѓ праходы ѓ зараснiках. На iх месцы агалiлiся шырокiя шэрагi ѓкапаных пад вуглом завостраных жэрдак - верагодна зброi супраць нямецкiх ваяѓнiц. Верхавыя атрады праследавацеляѓ ззаду, заѓважыѓшы манеѓр Мадлен, дадалi ходу, спрабуючы нагнаць уцекачоѓ. Кожны з двух атрадаѓ варожай кавалерыi быѓ значна буйнейшы за супрацьстаялую ёй групы ваяѓнiц i мог разлiчваць на дакладны поспех пры сутыкненнi. Але ѓпiры цяжкiя, а гiбрыды вярблюдаѓ i iшакоѓ куды павольней. Замест скарачэння, адлегласць толькi павялiчвалася. А што параѓналi каня, вярблюда з iшаком па хуткасцi!
  Герда па-фiласофску вымавiла:
  - Можна быць непатрабавальным i цягавiтым, але не варта ѓспрымаць свет як вярблюд i выяѓляць аслiную ѓпартасць!
  Абярнуѓшыся, ваяѓнiца заѓважыла, што iх пераследуюць не дзве, а тры групы вершнiкаѓ. Гэта азначала, што ѓ iх быццам бы i не было iншага напрамку, акрамя як рухацца да засадзе. Калi адхiлiцца, то прыйдзецца бiцца з праѓзыходным лiкам супернiкам. Ну што ж ваѓчыцы ведаюць, чаго жадаюць, не ѓпершыню ваююць. Дарэмна працiѓнiк лiчыць, што прывабiць iх у пастку. Наадварот яны выйграюць час i здолеюць зманеѓраваць. Тут Герда ѓспомнiла, як яна сама басанож танчыла на калючым дроце. Было i балюча, але звалiцца на палаючыя ѓнiзе вуглi яшчэ страшней, а галоѓнае ганебней.
  Яшчэ не пачаѓшы сутычку Мадлен, перахаплялi iнiцыятыву, па- майстэрску перагульваючы супостата. А калi твае супернiкi, упiры i ваѓкалакi, саступаць iм у тактыцы больш, чым зневажальна. I Герда хацела верыць, што iх тактычныя хады нечаканыя для супернiка. Тое, што галовы ворагаѓ адсячэ гiльяцiна. А што Нямеччына вышэй за ѓсё, як светлыя iдэi Трэцяга Рэйха!
  - Атрад у поѓную баявую гатоѓнасць! - Зычны галасок Мадлен вярнуѓ Герду да рэчаiснасцi. - А цяпер сячы.
  Пальчыкi дзяѓчыны ѓсё яшчэ важдалiся з мацаваннямi. Так можна будзе i каня голым пакiнуць. Наогул на вайне як на вайне. Няхай пласцiны зачыняць дакладнага спадарожнiка, што некалькi абмяжуе яго рухомасць. Па-над вырабленай скуры, цямнелi геаметрычнымi шэрагамi пласцiнкi косткi, яны шамацелi, суха бразгаючы на ветры. Ад iх перазвону дзяѓчына рабiлася весела.
  Коннiкi рабiлi апошнюю падрыхтоѓку да бою. Дзяѓчаты шлёпалi босымi ножкамi па крупах коней i прынялiся адвязваць дзiды. Рушыѓшы ѓслед iх прыкладу, Герда з задавальненнем узважыла ѓ руцэ доѓгае шурпатае дрэѓка з вострым металiчным наканечнiкам. Ваяѓнiца прыцмокнула губкамi - добрая кап'ёца!
  У Герды ѓжо быѓ вопыт скачкi на конях, i яна адчувала сябе цалкам упэѓнена. Нiбы амазонка ѓ македонскай коннiцы, не хапаючыся, кожнае iмгненне, за рамянi падтрымкi.
  Адвязваючы рамень, дзяѓчына нават прымудраецца захаваць раѓнавагу з дапамогай адных, iкроножных цяглiц. Цяпер яна была гатовая перадаваць iх Шарлоце (яе сяброѓка ѓсё ж прарвалася да яе!) i сама кiдаць дзiды колькi б не працягнулася бiтва.
  А Мадлен працягвала манеѓраваць... У галаве ѓ Герды зноѓ загучала песня, такая шальная i забiяцкая, але адначасова трагiчная i сумная...
  У моры гуляюць баранчыкамi хвалi,
  Я на арэне голая ваюю мячом!
  Погляд на супернiка кiнула ганарлiвы,
  Бяды хвацкiя i боль - нiзашто!
  
  Я ж калiсьцi нарадзiлася, бяспраѓнай рабыняй,
  Камянi цягнула, трэсла на спiне валуны!
  Быць у напружанне, у пакуце родная стыхiя,
  Плечы лашчаць пугай каты-гарэзы!
  
  Хтосьцi багаты i ѓ цяньку з пiвам дрэмле,
  Я пад пякучым струменем махаю малатком!
  Гэта звычай, такi жудасна старажытны,
  Трэба пакорлiвасць да вяльможаѓ увабраць з малаком!
  
  Але пашанцавала - калi можна, назваць тое шанцаваннем,
  Прадалi дзеву з шахт i адправiлi ѓ бой!
  I асвятлiла мяне казачным азарэннем,
  Стала не проста рабыняй, а бабай круты!
  
  Але не бывае паверце бязмежнага шчасця,
  Страшны супернiк трапiѓся, i параненая я!
  Сячы мяне ѓ бiтве злоснай на часткi,
  Божа мне выставiѓ лiк - набегла пеня!
  
  Але не здаюся, з апошнiх сiл ваяю,
  Ды забiвала людзей, праклiнала багоѓ!
  У гэтым вядома зараз горка каюся,
  I не магу падабраць, падыходных тут слоѓ!
  Такiя вось тут баявыя i агрэсiѓныя, якiя збiваюць з ног дзяѓчынкi. I што яны толькi могуць.
  I малоцяць з кулямётаѓ кiтайцаѓ, робячы гэта цвёрда i агрэсiѓна. I босымi пальчыкамi ножак шпурляюць забойнай сiлы гранаты. I раздзiраюць на часткi салдат паднябеснай iмперыi.
  Ваяѓнiцы такi вось актыѓныя i вельмi сэксуальныя. I разбураюць арды Кiтая.
  Герда страляючы па непрыяцелю, раве:
  - Я велiч планеты, круцейшы за мяне проста няма!
  Шарлота выкошваючы працiѓнiкаѓ i нагрувашчваючы курганы трупаѓ, гарлапанiць:
  - У iмя камунiстычны iдэй Трэцяга Рэйха!
  Крысцiна, страляючы ѓ супернiкаѓ, таксама адзначыла:
  - Наша праѓда ѓ кулаку!
  Магда гэта ахвотна пацвердзiла, скалячы зубкi:
  - Мы самая блiзкая i крутая сям'я!
  I босымi пальчыкамi ножак як запусцiць гранату, раздзiраючы супернiкаѓ.
  . РАЗДЗЕЛ Љ 17.
  Каб супрацьдзейнiчаць немцам на ѓсходнiм фронце, супраць iх ваюе цэлы дэсант пападанцаѓ. I б'юцца яны адчайна i смела - гатовыя парваць фашыстаѓ.
  Алег Рыбачэнка, якi ѓсё яшчэ выглядае як хлопчык гадоѓ дванаццацi i дзяѓчынка з выгляду таксама равеснiца Маргарыта бягуць наперадзе расiйскiх войскаѓ.
  Страляюць сабе. За плячыма мяшкi з гранатамi.
  Алег пальнуѓ па немцах. Скасiѓ кучу.
  Кiнуѓ босай ножкай гранату i пiскнуѓ:
  - Я тэрмiнатар, на каленi.
  Маргарыта таксама шпурнула босай нагой гранату i дадала:
  - Ворагаѓ Расii я каштарыс з твару зямлi!
  Хлопчык i дзяѓчынка ѓсiм iмчацца сабе i рэзаюць супернiкаѓ. Яны блiскучыя i самыя крутыя ѓ свеце.
  Алег ужо змог закалоць разам з Маргарытай немалы капiтал. У тым лiку гандлюючы касметыкай.
  Хлапчук наогул шустры вельмi. I ѓ яго ѓжо ёсць дваранская грамата. А наогул ён не проста так спынiѓся ва ѓзросце дванаццацi гадоѓ. Яны разам з Маргарытай атрымалi такi дар. Заставацца ѓ вечным дзяцiнстве. I стаць супермэнамi.
  З-за гэтага i змянiѓся лёс улады ѓ Расii. Мiкалай Другi быѓ няѓдалым, а стаѓ удачлiвым кiраѓнiком. Якому пазайздросцяць вельмi нават многiя.
  Алег вечны хлопчык страляе па немцах i напявае:
  - Я вас каштарыс як дзьмухаѓцы! Мы тэрмiнатары не хлопчыкi!
  I зноѓ кiдае босай нагой гранату.
  Маргарыта таксама цвiчыць i прамаѓляе:
  - Мы чэмпiёны крутыя! За намi Расея!
  Хлопчык i дзяѓчынка ѓсё iдуць i iдуць сабе наперад. У iх столькi азарту i полымя. I немцы лiтаральна размалёѓваюцца пад iх капытамi.
  Дакладней босымi, дзiцячымi нагамi.
  Алег страляе i забiвае з кожнай куляй супернiка.
   Ды хлапчука, падобна, так проста не спынiць. Ён ёсць сапраѓдны i рэальны тэрмiнатар.
  Маргарыта зноѓ кiдае босай нагой гранату i пiшчыць:
  - А я супер! Стану iнтэрчэмпiёнкай!
  I смяецца сабе...
  А тым часам i дзяѓчынкi ваююць. Жаночых падраздзяленняѓ стала больш.
  Вось iмчыцца цэлы батальён. Дзяѓчыны басаногiя ѓ купальных касцюмах. Такiя адкрытыя купальнiка ѓ стылi бiкiнi. I мiльгаюць голыя, круглыя пятачкi прыгажунь. Выдатныя ваяѓнiцы.
  I таксама страляюць па немцах. А вось ваяѓнiцы ѓваходзяць у рукапашную сутычку з германцамi. Як iх малоцяць.
  А як колюць сабе штыкамi! Вось гэта дзяѓчынкi!
  Проста супер.
  Дзяѓчыны б'юць немцаѓ голымi ножкамi i пажадлiва скаляцца. Вось гэта i ваяѓнiцы. Дзяѓчыны наймацнейшага раскладу. Так малоцяць сабе гiтлераѓскiх салдат.
  I б'юць сабе. I наступаюць...
  Тут такiя ваяѓнiцы супер класа. I ѓсе басанож i амаль голыя. I падскокваюць сабе. I голымi пяткамi б'юцца сабе. Вось гэта дзеѓкi - усiм дзеѓкам дзеѓкi.
  Наперадзе ваюе Вiкторыя. Яна ѓсё яшчэ выглядае як дзяѓчына i вельмi стройная. Коле сабе немцаѓ i спявае:
  - Божа Сталiна захоѓвай! I ѓсiх падонкаѓ дзяры!
  Ды дзяѓчаты тут вышэйшага разраду.
  I прыгажуня Веранiка бачная. Таксама бландынка ваюе.
  I цудоѓная Юльфi - дзяѓчына, якая стала княгiняй, пахаваѓшы мужа. Юльфi выглядае цудоѓна. Яна вельмi любiць мужчын i без усялякiх забабонаѓ уступае з iмi ѓ кантакты.
  На самай справе, сэкс падаѓжае жыццё i вельмi карысны жанчынам. Ён iх амалоджвае.
  Ваююць i Ганна, i са сваiмi рудымi, пышнымi валасамi.
  I таксама цудоѓная Ангелiна - ваяѓнiца проста супер.
  Гэта значыць уся каралеѓская гвардыя. Поѓны набор прыгажунь. Такiя яны цудоѓныя, i сэксуальныя.
  I грамяць сабе немцаѓ. Змiнае iх у парашок. Перамолваюць костачкi, i раздзiраюць мяса.
  I немцы ѓцякаюць ад iх нацiску. Цярпяць паражэнне за паразай.
  Пакуль зразумела ѓ бой не ѓступяць басаногiя ваяѓнiцы ѓ бiкiнi. Вось супраць iх не выстаяць.
  I адважныя дзяѓчынкi змушаныя адыходзiць. I бягуць ужо назад i iх босыя пятачкi мiльгаюць.
  Але ѓсё роѓна яны паказалi выбiтную доблесць i надзвычайную адвагу.
  Гiтлер пакуль не спяшаецца дабiваць СССР. Хаця ѓжо поѓна ваяѓнiц выпушчана да лiстапада 1945 года. Але фюрар жадае расцягнуць задавальненне дабiваючы СССР.
  I выкарыстоѓваючы адмысловую, найноѓшую зброю. Стваранае ѓ вынiку эксперыментаѓ.
  Немцы прасоѓваюцца на поѓднi ѓздоѓж Дона.
  Герда i Шарлота ваююць у найноѓшым двухмесным танку ѓ форме пiрамiды.
  I б'юцца даволi паспяхова. Нямецкая машына забяспечана гарматай высокага цiску. Калiбр 105-мiлiметраѓ, але гэтага дастаткова дзякуючы высокай пачатковай хуткасцi снарада. Дзяѓчыны ѓ танку размясцiлiся лежачы. Машына вельмi манеѓраная з газатурбiнным рухавiком.
  Герда стрэлiла па савецкiм танку i праспявала:
  - Я такая дзiкая ваѓчыца, за мяжой з роду не была!
  I смяецца, стукае босай ножкай па джойсцiку.
  Не саступае i рудая Шарлота.
  Таксама дзяѓчына суперкласа.
  Страляе сабе i нацiскае на кнопкi джойсцiка босымi пальчыкамi ног.
  Выдатная ваяѓнiца.
  Рыжуха ведучы агонь спытала Герду:
  - Як ты думаеш, цi будзе канчаткова забаронена Хрысцiянства?
  Бландынка-тэрмiнатар рашуча заявiла:
  - Думаю, што будзе!
  I выскалiла сабе тварык!
  Ваяѓнiцы, увогуле, выдатна ѓмеюць страляць. Вось Герда лупанула пры дапамозе босых пальцаѓ ножак. I прачырыкала:
  - Нам арыйцам не прыстала верыць па габрэйскай Бiблii якая прапаведуе пацыфiзм.
  Шарлота з гэтым пагадзiлася:
  - Дакладна, не прыстала! Мы ѓвогуле лепшыя ѓ свеце!
  Рыжуха зноѓ паслала босымi пальчыкамi ножак забойны снарад. Разбiла савецкую машыну.
  Герда ѓсмiхнулася. Падчас зацiшша яна таксама пiсала цiкавы твор.
  Маленькая Герда пайшла, шукаць свайго названага брацiка Кая. Але яна не ведала дзе ён. I павярнула не на поѓнач, а на поѓдзень. I тут жа пашкадавала што надзела зусiм новыя чырвоныя чаравiчкi. Ужо праз пару гадзiн яны ёй нацерлi ножкi. Тады Герда зняла дарагi абутак, выламала палачку i павесiла чаравiчкi за кручок.
  Надвор'е стаяла вясновае, цёплае, можна з задавальненнем прайсцiся басанож. Яна ж не занадта багатая дзяѓчынка, i ѓлетку часта бегала босая. Праѓда, пасля зiмы яе падэшвы сталi далiкатней i мякчэй.
  Неѓзабаве, iдучы па дарозе, дзяѓчынка стала адчуваць дыскамфорт ад дробных каменьчыкаѓ i пяску. I каб стала мякчэй згарнула на траѓку. Там было лягчэй. Але праз некалькi гадзiн хаду падэшвы ѓжо гулi.
  Ды i самае галоѓнае захацелася есцi. А ѓ дзяѓчынкi толькi некалькi дробных грошаѓ у кiшэнi.
  Тым не менш, у блiжэйшай вёсцы Герда купiла сабе хлябец, i запiсаѓ свежай вадой з калодзежа, i проста ѓ стозе сена i заснула.
  На наступны дзень у яе свярбелi падрапаныя голыя падэшвы. Хацелася есцi. Дзяѓчынка пайшла сабе, адчуваючы, як саграваецца яе цела пасля прахалоднай ночы. Ножкi злёгку нылi.
  Герда некаторы час iшла па дарозе, але яе яшчэ не паспеѓшыя агрубець падэшвы сталi зноѓ пакутлiва чухацца, а затым i палаць. Дзяѓчынка перайшла на траѓку. Але тут iсцi павольней i таксама не занадта прыемна сколатым ножкам.
  Дзяѓчынка з цяжкасцю дайшла да ручая. Апусцiла туды збiтыя ножкi i астудзiла iх. Падумала, цi не апрануць чаравiчкi. Але шкада збiваць такую навiну. Ёй вельмi хацелася паказаць iх Каю. Каб ён палюбаваѓся новым абуткам.
  Пасля дзяѓчынка зноѓ пайшла. Пакутлiва хацелася есцi.
  Сяк-так Герда дайшла да сяла i купiла яшчэ хлеба. Але медныя манеткi канчалiся.
  I дзяѓчынка задумалася. Дзе ѓзяць грошай на ежу. Ёй прапанавалi прадаць дарагiя, з саф'яну чаравiчкi, але Герда рашуча абвергла. Яна здасца ѓ iх Каю. А пакуль можа падзарабiць?
  Герда ѓ наступнай вёсцы прапанавала пакалоць дроѓ. Ёй далi сякеру. Дзяѓчынка крыху насекла, але так выматалася, што паеѓшы, адразу ж заснула.
  Потым Гердзе, прапанавалi патрапiць гусей. Але праз гэта дзяѓчынка страцiла цэлы дзень.
  У рэшце рэшт, яна вырашыла проста прасiць мiласцiну. Аднак тут жа сяляне звярнулi ѓвагу на яе чырвоныя чаравiчкi. Маѓляѓ, ясна адразу не жабрачка дзяѓчынка, раз такое нясе.
  У рэшце рэшт, Герда вырашыла прадаць свой абутак. Аднак для гэтага ёй прыйшлося прайсцiся ѓ горад. Ножкi ѓ дзяѓчынкi хутка агрубелi, i iсцi па дарожцы было амаль не балюча.
  Добра, Герда вырашыла, што i без чаравiчак яна зможа быць жаданай для Кая.
  Прадала купцу, атрымаѓшы некалькi срэбных манет. Купiла сабе холщевую торбу i пайшла як жабрака па дарогах Еѓропы. Трэба знайсцi брата. I дзяѓчынка, пачуѓшы, што на поѓднi звычайна i прадаюць хлопчыкаѓ у рабства, накiравалася туды.
  Праѓда арыентавалася дзяѓчынка дрэнна i доѓга блукала па Нямеччыне. Пакуль не надышла восень. Добра, босыя ножкi ѓ дзяѓчынкi агрубелi, нiбы капыты каня, праѓда, мазалi свярбелi. Але з кожным днём рабiлася ѓсё халадней i халадней.
  I спаць пад адкрытым небам няѓтульна. Уначы нават сукеначка ѓ Герды прымерзла i яна яго з цяжкасцю адарвала. Трэба нешта рабiць. Ужо i мокры снег пайшоѓ. У лёгкiм сукеначцы дзяѓчынка прамярзае да костак, а босыя агрубелыя ножкi ламаюць скарынку лёду.
  Герда каб у адну цудоѓную ноч не заснуць i не прачнуцца, на поѓднi Германii засталася на зiму ѓ адной хаце прыслугоѓваць у кулака. За гэта ёй даводзiлася працаваць, прыбiраць у хаце, даiць карову i шмат чаго яшчэ рабiць. Але дзяѓчынку кармiлi i далi iрваны кажушок i драѓляныя чаравiчкi.
  Калi настала вясна i снег пачаѓ раставаць. Дзяѓчынка з задавальненнем скiнула катаржныя калодкi i зноѓ адправiлася на поѓдзень. Ёй нiчога не заплацiлi, i Гердзе, даводзiлася харчавацца мiласцiнай. Акрамя таго дзяѓчынка яшчэ добра спявала. Яе сукенка зусiм патрапала, а босыя ногi арагавелi i пакрылiся скарынкай. Дзяѓчынка нарэшце прыйшла на Балканы. Мiнула Венгрыю, i ѓступiлi ѓ Турцыю.
  Жабрацкая замарашка рухалася да Стамбула. Хавалася ад турак у лясах, i хавалася ѓ хрысцiян.
  Аднак ужо на падыходзе да самой сталiцы бялявую дзяѓчынку злавiлi. А так па мерках мусульман яе ѓжо можна было выдаваць замуж, дык Герду адмылi, прыбралi i прадалi як нявiннiцу з аѓкцыёну. Дзяѓчынка з прыгожымi белым, павойнымi валасамi тавар каштоѓны. Яна дасталася састарэламу эмiру. I трэба як здарыцца, што гэты эмiр якраз пасля пакупкi так сур'ёзна захварэѓ, што не змог выканаць свой шлюбны абавязак.
  Дзяѓчынка загаiлася ѓ гарэме. Сытна, як у залатой клетцы, але сумна. Праѓда вывучыла турэцкую мову, i арабскую.
  Адкрыла для сябе Iслам. Новая рэлiгiя была простая ѓ цэлым амаль зразумелая. Не ясна праѓда цi атрымае яна пасля смерцi гарэм з мужчын? I цi спадабаецца ёй такое?
  Дзяѓчынка паступова стала дзяѓчынай, i казачна прыгожай, а эмiр пасля працяглай хваробы памёр.
  I вось Герду зноѓ выстаѓляюць на продаж. Распранаюць дагала перад сотням юрлiвых мужчын i прадаюць у гарэм султана. Герда паступова там набывае ѓплыѓ, i становiцца жонкай султана. Але Асманская iмперыя ѓжо на заходзе. Пачынаецца вайна з Расiяй, якая пагражае скончыць з кантролем Турцыi над Крымам i Чорным морам.
  
  А савецкiя дзяѓчынкi адчайна б'юцца i абараняюць пазiцыi на Доне, i люта супрацiѓляюцца.
  Дзяѓчына перапынiлася ад напiсання, толькi для таго, каб выпусцiць з трафейнай базукi па фашыстах, важкi прэзент смерцi. Разбiла гiтлераѓскi танк, прабуркаваѓшы:
  - Не, сказалi мы фашыстам! Не пацерпiць наш народ! Не прайсцi Адольфу Дона, нават калi будзе брод!
  I дзяѓчына спрытна кiнула хупавай, босы ножкай забойную, i вельмi смяротную гранату з кумулятывам.
  Наташка i дзяѓчынкi адбiлi чарговую спробу наступу фрыцаѓ.
  Пасля чаго босыя ножкi дзяѓчыны-бландынкi зноѓ сталi выводзiць шэдэѓр касмiчнай прозы.
  ашалелай агрэсiѓнасцю i лютасцю. У не такi жар - нiбы ад тысячы вулканаѓ.
  Вось гэта дзяѓчына... I Аѓгусцiна не саступаючы ёй, узяла i голай пяткай падкiнула лiмонку - праараѓ:
  - Фашыстам смерць, раве мядзведзь!
  I разрагаталася ва ѓсю глотку.
  Наташка i дзяѓчынкi перакусiлi ... Ужо заѓтра першае снежня - надыходзiць зiма. I самы час папiсаць больш. Асаблiва выкарыстоѓваючы босыя пальчыкi ножак.
  Тут Наташка была вымушана перапынiцца. Зноѓ пруць фашысты. Дакладней, чарнаскурыя i арабы. Набiраюць у Афрыцы i Азii гiтлераѓцы салдат i шпурляюць на савецкiя пазiцыi. Усе iмкнуцца лiкам задушыць.
  Наташка спрытна кiдае босай нагой гранату i прамаѓляе:
  - Велiч Сталiна будзе ѓ вяках!
  Зоя дае чаргу. Таксама шпурляе босай нагой па супернiках. Выбiвае гiтлераѓцаѓ i прамаѓляе:
  - Невядомы цудоѓным ваяѓнiкам страх!
  Страляе i рудая Аѓгусцiна. Прычым вельмi трапна. I пры гэтым вымавячы:
  - Ды ѓ нашай Айчыне i сэрца жыве!
  I таксама кiне босай нагой гранату.
  Святлана, ведучы агонь, падказвае прыгажуням:
  - Фашыстам праклятым мы выставiм рахунак!
  I ад яе ляцiць, пушчаная босымi пальцамi ног граната. Наогул дзяѓчыны тут самага высокага кшталту.
  Наташа, ведучы агонь, прачырыкала:
  -Няхай стане апошняй гэтая вайна!
  Зоя захоплена дадала:
  - Не будзе панаваць Сатана.
  У снежнi немцы прасоѓвалiся ѓздоѓж Дона i ѓжо наблiжалiся да лукавiны. Бiтвы кiпелi тут што безлiч. I не разгорнеш ударную моц як след. Варонеж стаѓ пабочным пунктам для вайны Сапраѓды, чаго аб iм непакоiцца?
  Дзяѓчынкi хацелi перанесцiся ѓ самае пекла i бiцца сабе, i з вялiкiм ашалелам бiцца. Каб перамагчы цi памерцi. I вядома ж лепш зразумела перамагчы. А не памiраць. Але пакуль яшчэ не атрымалi загада.
  Тут Наташка перапынiлася. Трохi пакуралесiла. Убачыла адзiночны нямецкi штурмавiк. I ѓзяла i босай ножкай шпурнула па iм гранату. Паражальны прадмет паляцеѓ па высокай дузе. Дагадзiѓ проста ѓ нямецкую машыну, раскалоѓшы яе на часткi. Пасля гэтага бландынка-тэрмiнатар сказала:
  - Я вам не лялька!
  Пасля чаго ваяѓнiцы дружна перавярнулiся на жываты. Мiльганулi босымi пятачкамi.
  Iдзе снежань, баi i абстрэлы. Абсыпаюць пазiцыi расейскiх войскаѓ снарадамi. I лупяць з магутных прылад. Прасоѓваюцца фашысты ѓ раёне лукавiны Дона.
  Тамака ёсць свае ваяры i героi. Змагаюцца i на дыскалётах фрыцы. Асаблiва прыгожыя дзяѓчыны: Гертруда i Ева. Яны кiруюць дыскалетам i разбураюць рускiх у небе.
  Вось Гертруда павярнула машыну пры дапамозе босых пальчыкаѓ ножак i як таранiць савецкi самалёт ЯК.
  I пасля чаго прараве:
  - Я нямецкая дзяѓчына супер!
  Ева таксама босымi пальчыкамi ножак свой дыскалёт разгорне. I па савецкiх частках як улепiць.
  I iх раздушыць i спляскае самалёты, выдаючы:
  - А я гiпердзяѓчынка!
  I яны свае зубкi як выскаляць.
  I бягуць босыя дзяѓчынкi па Кiтаю. I Мадагаскар ужо захоплены поѓнасцю.
  Наташка зноѓ перапынiлася. Яна трывiяльна запусцiла босай ножкай асаблiвага вiду гранату. Якая, праляцела нiбы сокал, i ѓпiѓся ѓ нямецкую, баявую машыну. I раскрышыла яе на дробныя аскепкi.
  Пасля чаго дзяѓчына вымавiла:
  - Я рускi воiн на каленi дзiкуны! Любых фашыстаѓ я каштарыс з твару зямлi!
  Вось ужо сярэдзiна снежня. Немцы сёе-тое змаглi дасягнуць. Ужо падыходзяць да верхавiны лукавiны. I хутчэй за ѓсё Чырвонай Армii давядзецца адысцi за Дон. Але ж нават лепш трымаць абарону. I воднай перашкодай адлюстроѓваць праѓзыходны сiлы гiтлераѓцаѓ. Чакаючы гады, што ѓжо ѓ спякоту спрабаваць нешта зрабiць самiм.
  I гэта iх такая зменлiвая тактыка.
  Наташа перапынiла напiсанне. Адзiночны штурмавiк паспрабаваѓ атакаваць дзяѓчынак. Але спрытны кiдок босай ножкай, i машына збiтая гранатай.
  Галаногая рудая Аѓгустына прапiшчала:
  - Мы адзiныя i непераможныя!
  Наблiжалася 22 снежня 1945 гады. Гэта дата пачатку Вялiкай Айчыннай Вайны, якая iдзе ѓжо чатыры з паловай гады. А другая сусветная яшчэ i даѓжэйшая.
  Проста жах нейкi. Сапраѓдная антыѓтопiя.
  Наташка нават праспявала, пагульваючы цяглiцамi на сонца:
  - Бушуе ѓ сусвеце вайна, разбураць забiваць без прычын... Дзяѓчат любiць маладых - лекi супраць маршчын!
  Ды яны ѓжо дзяѓчаты выюць чатырнаццаць гадоѓ, а знешне такiя юныя i прыгожыя. Проста хараство, i неверагодна прыгожыя i фiгурыстыя.
  Аѓгусцiна кiнула босай нагой гранату, збiла фашыста на крылах i праспявала:
  - Як муху разарвём! I фюрара заб'ем!
   Пасля чаго дзяѓчынка ды як засмяецца.
  А гiтлераѓцы з паветра кiдаюць бомбы, але не занадта густа, хоць i выкарыстоѓваюць найноѓшыя рэактыѓны бамбавiкi.
  Нажаль, далей штабнаць некалi. Вайна ёсць вайна i гэта сур'ёзна.
  Наташка пальнула ѓ неба. Збiла нямецкая беспiлотная, па радыё кiраваны апарат "Рама"-7. I вымавiла:
  - Будзе людзям шчасце.
  Зоя кiнула босай ножкай гранату па нямецкiм штурмавiку, якi вылецеѓ, нiбы пажадлiвая пiрання i прачырыкала:
  - Шчасце на стагоддзi!
  Аѓгусцiна таксама босай ножкай запусцiла прэзент смерцi i прашыпела:
  - У савецкай улады...
  Святлана таксама кiнула палаючы прадмет, звалiла фашыста i буркнула:
  - Сiла вялiкая!
  Але вось немцы пайшлi... I дзяѓчынкi крыху супакоiлiся.
  Наташка заѓважыла з сумнай усмешкай:
  - Заѓтра 22 снежня 1945 гады. Роѓна два з паловай гады вайны!
  Зоя з натхненнем заѓважыла:
  - Мы за гэтыя гады сталi мацней, але анi не састарэлi!
  Рудая Аѓгустына хiхiкнула, i босымi пальцамi раздушыла назойлiвую муху:
  - Вядома ж, не! Не састарэлi! Я па-ранейшаму такая ж агнязарная як i раней!
  Святлана хiхiкнула i заѓважыла:
  - А вайна наогул дзяѓчат амалоджвае. Правадыры прыходзяць i сыходзяць, а маладосць у дзяѓчынак застаецца!
  Наташка адказала з шырокай усмешкай:
  - Нас амалоджваюць - рускiя Багi!
  Зоя з гэтым пагадзiлася:
  - Ды нашы Багi, славянскiя Багi!
  Агнязарная Аѓгусцiна праспявала:
  - Мы жывем на бацькоѓскай зямлi! Дзецi Лады - выдатныя дзецi! I гадоѓ на крылатым канi, Русь у далёкiя тысячагоддзi!
  Святлана хiхiкнула i адказала:
  - З неба звон грымне - дождж пралье пралiѓной! Я бягу ѓ сваё дзяцiнства - летнi дожджык за мной!
  I Наташка падхапiла з энтузiязмам:
  - За мной!
  I ваяѓнiцы пляскалi сваiмi босымi, стройным ножкамi. Яны ж i на самай справе здольныя такiя цуды тварыць. Нi адна старонкi ѓ жыццi перавярнулася.
  Вось цэлае пакаленне ваяѓнiкоѓ расце. Ужо ваююць у шэрагах Чырвонага войска, тыя, хто нарадзiлiся пасля пачатку вайны.
  Вось, напрыклад Андрэйка. Басаногi хлапчук у шорцiках. Трынаццаць гадоѓ усяго, а як ваюе? Ды няшчасны ѓ некаторым родзе хлопчык не дасведчаны свету.
  Наташа паклiкала Андрэйку. Пагладзiла пiянеру светлыя валасы. Бач якi ён загарэлы, нiбы шакалад. Дзяѓчына дала хлопчыку цукерку. Той панура буркнуѓ:
  - Салодкае шкодна...
  Але ѓсё ж такi зжаваѓ пачастунак. Ды своеасаблiвы хлапчук. Наташа ѓзяла i працягнула руку. Паказытала пiянеру агрубелую пыльную ступню. То ѓ адказ стаѓ казытаць голую падэшву Наташкi. Прыемна, калi цябе датычацца рукi хлапчука.
  Наташа заѓважыла:
  - Ты расцеш Андрэйка! Калi пражывеш яшчэ пару гадоѓ, я цябе павучу.
  Хлопчык здзiвiѓся:
  -Чаму?
  Наташка хiхiкнула:
  - Як займацца каханнем!
  Андрэйка пагардлiва фыркнуѓ:
  - Я гэта ѓжо бачыѓ!
  Наташка пакiвала галавой:
  - Тое, што ты бачыѓ гэта спарванне жывёл. А я павучу цябе прыгожа i вельмi прыемна!
  
  22 снежня 1945 гады заспела дзяѓчынак у акопах. Яны ваявалi з фрыцамi. Роѓна чатырнаццаць год пасля пачатку Вялiкай Айчыннай Вайны. Вось гэта падзея.
  Наташа страляе па гiтлераѓцам, i шпурляе босы, дакладны ножкай гранату, вымавячы:
  - За велiч камунiстычнай краiны!
  Пасля чаго выскалiла зубкi.
  Дзяѓчына тут б'юцца, па традыцыi амаль голыя. Апранулi толькi чырвоныя, вузкiя трусiкi ваююць i ашалеласцю заражаюць iншых байцоѓ.
  I вядуць сабе агонь. I страляюць вельмi трапна. Нiбы снайперы i ваяѓнiцы вышэйшага касмiчнага звяна.
  Зоя таксама страляе. Выкошвае гiтлераѓцаѓ i шчабеча:
  - Ах ты, Радзiма мая i вялiкая сям'я!
  I босай ножкай шпурляе гранату. Выдатная дзяѓчынка.
  А валасы колеру сусальнага золата.
  Зою катавалi ѓ свой час фашысты. Спачатку адвялi ѓ хату, i распранулi да трусоѓ. Сталi мацаць, лезцi рукамi ѓ адчувальныя месцы. Затым збiвалi гумовымi шлангамi. Бiлi па грудзях, i па баках, i па сьцёгнах. Далей было самае зневажальнае - згвалтавалi пры дапамозе гумовай дубiнкi. Але адчуванне такiя вострыя. Адначасова разам з болем Зоя адчула аргазм i скончыѓся. Гiтлераѓцы смяялiся.
  Потым зноѓ гвалтавалi пiсаную прыгажуню дубiнкай, а потым i самi ѓзялiся за яе... Дваццаць пяць маладых, галодных салдат прайшлiся па дзяѓчыне. Хай ужо не нявiннiцы, але ѓсё ж такi чалавеку. А гэта i прыемнасць i боль. Такiя вострыя адчуваннi. Асаблiва калi гвалцяць у пятую кропку.
  Але хаця не бiлi. Вiдаць, гiтлераѓцам спадабалася яе мець у розныя кропкi. Яны яе не сталi вешаць. Пакуль Зоя, у рэшце рэшт, не ѓцякла. Перад гэтым яе, дарэчы, выганялi на мароз босыя i амаль голыя. Але да гэтага моманту Зоя паспела ѓжо прызвычаiцца да холаду. I ѓцякла ѓ адных толькi трусiках. А што яна ж ваяѓнiца вышэйшага чырвонага пiлатажу.
  Аѓрора таксама ваюе гераiчна. Выкошвае фашыстаѓ i напявае:
  - Радзiма, партыя, камсамол! Будзе Гiтлеру моцны разгром.
  I таксама як кiне босы ножкай гранату.
  Усё ѓ дзяѓчынак крутое, i развязнае.
  А Святлана таксама як возьме i лупне. I выкасiць фрыцаѓ. I босымi пальчыкамi ножак падсадзiць гранату.
  I прараве пры гэтым:
  - За справу барацьба камунiзму!
  Наташа таксама страляе, выбiвае фашыстаѓ i шыпiць:
  - У iмя Айчыны святы!
  I кiнутая босымi пальцамi ног граната раскiдвае гiтлераѓцаѓ. А дзяѓчаты ѓсё весялейшымi становяцца i напяваюць усё сабе з дзiкай радасцю.
  Зоя таксама страляе з трапнасцю Робiн Гуда. Вядзе агонь сабе i спявае:
  - Кахаю Расiю! Магутную краiну! Ну чаму не знiшчаны Гiтлер? Не зразумею!
  I таксама босымi пальчыкамi ножак як возьме, ды шпурне гранату. I фашыстам каюк.
  Аѓрора дзюбнула фрыцаѓ. Шпурнула босай ножкай лiмонку i пiскнула:
  - Але пасаран! Точаны ѓдар!
  I Святлана як дасць чаргу. Як раскiдае гiтлераѓцаѓ. Як iх усiх замочыць i пiскне:
  - Слава ѓсявышняму Роду!
  I таксама кiне босай нагой гранату.
  I Наташа таксама дасць чаргу. Зрэжа фашыстаѓ. I кiне босы нагой гранату, прапiшчаѓшы:
  - Ды Свяцiцца iмя тваё!
  I зноѓ выскалiцца. Жамчужнымi зубкамi зiхоцячы.
  А тут яшчэ i Зоя паддасць. Iскрамётна фашыстаѓ накрые. I запiшчыць, шпурляючы босай нагой гранату:
  - Ваяѓнiца, смерць усiм прыносячы!
  I зноѓ дзюбне забойнай чаргой!
  А вось i Аѓрора як лупанет. I гробанет. I босымi пальчыкамi ножак прэзент смерцi пашле.
  Пасля чаго прачырыкае:
  - Слава доблесным рускiм ваярам! Заплечным спраѓ майстрам!
  I Святлана таксама па гiтлераѓцам як урэжа. Як iх выкасiць, нiбы сярпом, i падскочыць:
  - Я ваяѓнiца, якую не забудуцца...
  I зноѓ босай ножкай, як прыпусцiць па ворагах Расii. I як граната ды паляцiць.
  Дзяѓчына, вядома ж, шмат што памятае. Напрыклад, як яшчэ ѓ сорак першым годзе фрыцы прымусiлi ѓ мароз дзвюх босых дзяѓчынак капаць яму. А дзяѓчынкi, яшчэ не такiя загартаваныя. I вядома ж iх ножкi спачатку пачырванелi, а затым i пасiнелi ад холаду. I было балюча.
  А каты-фашысты каб сагрэць, сталi бiць дубiнкамi па пятках. Дзяѓчынкi страцiлi прытомнасць. Пасля чаго на iх вылiлi яшчэ пару цэбар ледзяной вады. Ледзь не замарылi.
  На шчасце няшчасных дзяѓчынак падабрала знахарка. Выходзiла iх. I нават канечнасцi не прыйшлося ампутаваць. Дзяѓчынкi выраслi i сталi партызанкамi. Мсцiлi фашыстам.
  Хлопчыку пiянеру Аляксандру Рыгоравiчу павезла менш. Яго гiтлераѓцы, злавiѓшы, распранулi. I павесiлi на марозе на прэнг. А босыя ногi пiянера зацiснулi ѓ калодку, i падселi камень вагой у цэнтнер. Хлопчык хрыпеѓ расцягнуты на марозе. А яго фашысты яшчэ i грэлi, падносячы паходню да адубелага цела. Вось гэта каты гiтлераѓцы.
  Хлапчук правiсеѓ тры днi i тры ночы, а на чацвёрты дзень, не вытрымаѓшы катаванняѓ, памёр.
  Жорстка паводзiлi сябе захопнiкi.
  Камсамолку Свету таксама распранулi. Падалi вы вялiкi шкляны слоiк. Залiлi вадой i выставiлi на мароз. I так каб усе жыхары бачылi, як замярзае ѓ ледзяной, якая пакрываецца лёдам вадзе камсамолка. Якi гэта жах.
  Святлана страляе па гiтлераѓцам i шэпча:
  - Фашызм не пройдзе! Слава Расii!
  Наташка таксама страляе. Вельмi трапна кiдае босай нагой гранату i крычыць:
  - Не ляжам пад Гiтлера!
  Зоя пацвярджае ѓрачыстым тонам:
  - Нiколi не ляжам!
  I таксама адчыняе агонь.
  I босая ножка шпурляе гранату.
  Аѓрора вядзе агонь. Выпростваецца з фашыстам, i крычыць.
  - Слава Рускiм Багам!
  I зноѓ кiдае босай ножкай гранату.
  I Святлана палiць вельмi трапна. I крычыць:
  - У iмя жыцця на Зямлi!
  I зноѓ кiдае босай нагой вельмi трапна гранату.
  I фрыцы выдыхаюцца.
  . РАЗДЗЕЛ Љ 17.
  Гiтлераѓцы, выкарыстоѓваючы дзяѓчат-клонаѓ практычна завяршылi захоп Кiтая.
  Толькi асобныя аскепкi дадзенай Паднябеснай iмперыi, яшчэ аказвалi очаговое супрацiѓленне.
  Так што Гердзе i Шарлоце - ваяѓнiцам, ад якiх пайшлi астатнiя клоны, самы час успомнiць аб сваiм мiнулым.
  Атрад ваяѓнiц-ваѓчыц падзялiѓся напалам i пайшоѓ з дарогi, якая вядзе ѓ загадзя падрыхтаваную пастку. Спрытны манеѓр Мадлен прымусiѓ пяхоту нырнуць у кусты, у спробе перахапiць iх у iншых праходах, а коннiкаѓ змянiць загадзя нарыхтаваныя маршруты. Цяпер, калi ѓ суседнiх прасеках ужо пачалi будавацца рады з даѓгамернымi дзiдамi, зноѓ пачуѓся аглушальны крык камандзiра роты ваяѓнiц. Дзве паловы атрада павярнулi адно да аднаго. Уз'яднанне дзяѓчат-ваѓчыц павiнна было адбыцца крыху ззаду лiнii, дзе рыхтавалася засада i нi на скачок раней. Iзноѓ занылi, застагналi гарачыя конi, але сапраѓды працягвалi свой шлях, скрозь хмызняковыя зараснiкi. Яны цяжка i нават крыху страшна хрыпелi, прадчуваючы сутычку.
  Герда адзначыла спрыт тактыкi Мадлен. Вядома ж, на бакавых праходах, таксама маглi быць утоеныя засады, вяртаючыся ж на першапачатковую прасеку ззаду загараджальнай лiнii, ваяѓнiцы гарантавана пазбягалi любых пастак! Але падступныя ѓпiры таксама не спалi, iмгненна рэагуючы на манеѓры сэксуальных i жахлiвых супернiц. Iх пагрозлiвыя ваяры зноѓ схавалiся ѓ кустах i выскачылi ѓ новым месцы, рыхтуючыся прыняць нацiск напаѓаголеных ваѓчыцаѓ. Аднак суцэльнай лiнii загароды зараз не было i ѓ памоѓцы.
  Атмасфера напалiлася, нiбы паветра залiвалi распаленым алеем. Трубныя галасы конных ваяѓнiц пераклiкалiся адна з адной, прабiваючыся скрозь грукат удараѓ, падобных на ёлачныя цацкi шышачак кустоѓ, азвярэлыя крыкi пешых ваѓкалакаѓ i баявыя крыкi i дзявочыя вiскi атакавалых коней, гiбрыдаѓ iшакоѓ i вярблюдаѓ. Хрыпла i цяжка адказалi трубы ѓпiраѓ, папярэджваючы, што лёгкiх засад не атрымаецца.
  Калi да сустрэчы з пяхотнай лiнiяй заставалася ѓсяго з дзясятак крокаѓ, быццам цёмнае воблака выпырхнула з кустоѓ перад дзяѓчатамi-ваѓчыцамi. Па ахоѓных шкурах скакуноѓ, i пругкай, зачараванай скуры ваяѓнiц забарабанiѓ часты дождж стрэлак. Герда адчула лёгкiя паколваннi, нiбы яе бiлi слабым зарадам электрычнасцi. Яны адскоквалi i саслiзгвалi са скуры, аднак некаторыя прабiлi гунькi або патрапiлi ѓ неабароненыя часткi целаѓ. Трое пярэднiх ваяѓнiц спынiлiся i закруцiлi галовамi, iмкнучыся выдраць стрэлы захраснулi ѓ мускулiстых шыях.
  Герда крыкнула iм:
  - Трымайцеся сяброѓкi!
  Дзяѓчыны-ваѓчыцы ляцелi наперад, iгнаруючы ѓтоеных стралкоѓ. Свае дзiды ваяѓнiцы бераглi для значна больш небяспечных дзiданосцаѓ, стаялых наперадзе. У чарнiльных лазах мех кустоѓ мiльгалi перакошаныя ѓ лютасцi твары ваѓкалакаѓ. Некалькi цяжкiх дзiд паднялася напярэймы з зараснiкаѓ, але нi адно з iх не здолела ѓразiць цэль - не так проста патрапiць у ваяра СС, якая ляцiць на элiтным канi, нават увайшоѓшы ѓ адмысловы фюрэрскi раж!
  Шарлота падбадзёрыла сваю сяброѓку:
  - Арлы не жывуць у галубiных зорках, а СС не здаецца!
  Няроѓныя лiнii часткова якая пабудавалася пяхоты насунулiся ѓшчыльную. Шэрагi зiхоткiх металiчных навершаѓ на даѓжэйшых дзiдах сiнхронна ѓзнялiся насустрач ваяѓнiцам. Загарэлыя, мускулiстыя целы дзяѓчат, блiшчэлi ѓ святле ѓжо сямi месяцаѓ. Нягледзячы на прыстойную браню, i вялiкiя памер, конi зусiм не iмкнулiся пазнаёмiцца з iх вастрынёй. У адказ ваяѓнiцы Мадлен кiнулi драты. Iх карычневая хваля, апярэджваючы скакуноѓ, узляцела наперад i тут жа ѓпала ѓнiз, драпежна ѓгрызаючыся ѓ шэрагi ваѓкалакаѓ. Пяхотны строй упiраѓ хiснуѓся, ва ѓсе бакi пырснула атрутна-зялёная кроѓ. Герда ледзь-ледзь замарудзiлася, але анi не збянтэжылася агульным кiдком, яна лупанула сваёй босенькай наженькай прама ѓ ашчэраную пашчу ваѓкалака. Яе дзiда з шыпеннем разрэзала паветра, затым працяѓ на вылет смярдзючае, нiбы жыѓцом гнiлае цела ѓпiра. Магутнасць кiдка накладалася на iнэрцыю, i зараз апынулiся зрынутыя адразу два ваѓкалакi.
  Герда ѓскрыкнула i... Нажаль, хлёсткi ѓдар гумовай дубiнкай, па голых дзявочых пятках перапынiѓ сон. Вось яе груба разбудзiлi, хоць агрубелыя ступнi i так баляць пасля распаленага пяску пустынi.
  Мадлен крычыць:
  - Пад'ём! Хто спiць, таго заб'ем!
  Паелi проста на месцы, балазе была сухая пайка, а вось воды зусiм у абрэз. А затым зноѓ бягом i грузам па палаючым пяску. З ранiцы зрэшты, падэшвы палiць не так ужо i моцна. Герда i Шарлота на бягу жмуць адно аднаму рукi. Усмiхаюцца.
  Дык бегчы куды лягчэй. Шарлота ѓ знак салiдарнасцi з Гердай, таксама адмовiлася змазваць сабе ступнi маззю. Ваяѓнiцы рашуча вымавiла:
  - Разам пераможам, разам i пацярпiм! Мы ж як дзве сястры!
  Герда кiѓнула ѓ адказ:
  - Што ж боль натуральны стан арганiзма!
  I яны бягуць з самавiтым грузам, забываючы пра тое, што ѓ гэтым свеце iснуе выгода. Шарлота абдумвае, сякiя-такiя свае планы ... У прыватнасцi рудавалосая прыгажуня хацела разбагацець. Вядома гэтае жаданне суцэль натуральнае, але цяжкарэалiзаванае. Бо, як правiла, больш за ѓсiх хопяць генералы. Ды Шарлота развiтая дзяѓчына i ведае жыццё... Трэба было б самой хапнуць, толькi вось як? Бо яны пакуль ваююць, дакладней нясуцца адной ротай, i кожная ваѓчыца сочыць за сваёй сяброѓкай ... Калi вядома так сказаць не перабольшанне! Эх, хутчэй бы ѓ бой i пабiцца, як след. А то ѓжо засумавалi дзяѓчаты ад усяго гэтага рэгламенту, дык вось i было крок правай цi левай. Вось нават забываеш што такое свет... А Гiтлер таксама цiкавыя хлопец... Накшталт манарха i разам з тым не манарх. А нейкi асаблiвы гiбрыд улады, харызмы, жорсткасцi. Гiтлер гэта накшталт Цэзара якi стварыѓ падабенства ѓласнай Рымскай iмперыi, але з адмысловым нацыянал-сацыялiстычным правам. А чым адрознiваюцца... Каб адцягнуцца ад нарастальнага болю, босыя дзявочыя пятачкi пекла ѓсё мацней, дзяѓчына паспрабавала разважаць;
  Да пачатку новай эры ѓ Рымскай дзяржаве знiклi перажыткi першабытнаабшчыннага ладу i праявы сямейнай агульнасцi маёмасцi. Як атрымалася: прагрэс узмацнiѓ эгаiзм! Паступова рымскае прыватнае права набывае рысы iндывiдуалiзму i свабоды прававога самавызначэння заможных слаёѓ свабоднага насельнiцтва. Суб'ект уласнасцi самастойна выступае ѓ абароце i аднаасобна нясе адказнасць за свае дзеяннi. Iндывiдуалiзм вызначаецца тым, што хатнi гаспадар цi рабаѓладальнiк вядзе гаспадарку i сутыкаецца на рынку з iншымi такiмi ж гаспадарамi. Паслядоѓнае правядзенне гэтых пачаткаѓ, мелых велiзарную каштоѓнасць для пануючага класа грамадства, заснаванага на эксплуатацыi, спалучалася ѓ Рыме з якая знаходзiцца на вельмi высокiм узроѓнi формай выражэння юрыдычных нормаѓ. Такiм чынам, адметнымi прыкметамi прыватнага рымскага права з'яѓляюцца: яснасць пабудовы i аргументацыi, дакладнасць фармулёвак, канкрэтнасць i практычнасць права, i адпаведнасць усiх юрыдычных высноѓ iнтарэсам пануючага класа.
  Шарлота ганарлiва напышылася: у iх у Германii няма пануючага класа, улада належыць усяму народу. Зрэшты, у рымлян было нямала каштоѓнага, думкi дзяѓчынкi пацяклi весялей.
  Рымскае прыватнае права было прадстаѓлена трыма галiнамi, якiя з'явiлiся ѓ розны час. Першую складалi нормы кварыцкага (цывiльнага) права, фармiраванне i развiццё якога прыпадае на VI ст. - сярэдзiну III ст. да н.э. э. Нормы найстаражытнага права рэгулявалi адносiны выключна памiж квiтыртамi - рымскiмi грамадзянамi. Пашырэнне гандлю, развiццё сельскай гаспадаркi, рамёстваѓ, прыватных маёмасных адносiн, у цэлым рабаѓладальнiцкай сiстэмы гаспадаркi выклiкалi далейшае развiццё прыватнага права. Нормы кварыцкага права ѓжо не ѓ стане былi рэгуляваць развiццё гандлёва-грашовых адносiн. Жыццё настойлiва патрабавала прывесцi старыя нормы ѓ адпаведнасць з новымi ѓмовамi i запатрабаваннямi грамадства. Вось чаму побач з квiтырыцкiм правам з'явiлася прэторскае права (ius praetorium) як другая галiна прыватнага права. Яна вырасла з эдыктаѓ магiстратаѓ, асаблiва прэтарскiх эдыктаѓ. Падчас судовай дзейнасцi прэторы не адмянялi i не змянялi нормы квiтырыцкага права, а толькi надавалi нормам старых законаѓ новае значэнне (пазбаѓлялi сiлы тое цi iншае становiшча цывiльнага права). Ажыццяѓляючы абарону новых адносiн, прэторы зрабiлi наступны крок. З дапамогай эдыктаѓ яны сталi запаѓняць прабелы цывiльнага права. Пазней прэтарскiя эдыкты сталi ѓключаць формулы, якiя былi накiраваныя на змену нормаѓ цывiльнага права, прэтарскi эдыкт паказваѓ шляхi для прызнання новых адносiн. Прадстаѓляючы сродкi абароны насуперак цывiльнаму праву або ѓ дадатак яго, эдыкт прэторыю ствараѓ новыя формы права. Нормы прэторскага права, гэтак жа як i нормы квiтырыцкага права, рэгулявалi адносiны памiж рымскiмi грамадзянамi. Аднак у адрозненне ад апошнiх гэтыя нормы былi вызвалены ад фармалiзму, рэлiгiйнай абраднасцi i сiмволiкi. Асновай прэторскага права з'яѓлялiся прынцыпы добрага сумлення, справядлiвасцi, гуманнасцi, рацыяналiстычнае вучэнне аб натуральным праве (ius naturale). У адпаведнасцi з натуральным правам усе людзi роѓныя i нараджаюцца вольнымi. Непасрэдна з прынцыпу справядлiвасцi выводзiлася роѓнасць рымскiх грамадзян перад законам. Прынцып гуманiзму азначаѓ паважлiвае стаѓленне да асобы. Гандлёвы абмен памiж Рымам i iншымi тэрыторыямi Рымскай дзяржавы патрабаваѓ стварэння прававых норм, прымальных для здзяйснення здзелак з удзелам замежных грамадзян. У рэспублiканскi перыяд у сiлу гэтага з'явiлася яшчэ адна сiстэма прыватнага права - "права народаѓ" (ius gentium). Гэтая сiстэма ѓвабрала ѓ сябе iнстытуты рымскага права i нормы права Грэцыi, Егiпта i некаторых iншых дзяржаѓ. У адрозненне ад квiрцкага i прэторскага права нормы "правы народаѓ" рэгулявалi адносiны памiж рымскiмi грамадзянамi i перагрынамi, а таксама памiж перагрынамi на тэрыторыi Рымскай дзяржавы. Гэта права ѓ параѓнаннi з рымскiм правам найстаражытнага перыяду адрознiвалiся прастатой, адсутнасцю фармальнасцяѓ i гнуткасцю. Спрадвечнае рымскае прыватнае права i "права народаѓ" доѓгi час дапаѓнялi адзiн аднаго. Пры гэтым iстотна быѓ уплыѓ "правы народаѓ" на квiтырыцкае права, i апошняе стала губляць свае спецыфiчныя рысы. Паступова адбывалася зблiжэнне ѓсiх трох сiстэм права. Калi ѓ пачатку III ст. н. э. яшчэ захоѓвалiся некаторыя адрозненнi памiж iмi, то ѓжо да сярэдзiны IV у. усе тры сiстэмы ѓтварылi адзiнае рымскае прыватнае права.
  Напаѓголых дзяѓчат трэсла ад напружання, але Шарлота працягвала ѓзмоцнена думаць i ѓспамiнаць, што вучыла цi змагла прачытаць у гiстарычнай бiблiятэцы.
  Рымскаму праву ѓласцiвыя два супрацьлеглыя прынцыпы, якiя пранiзваюць працэс распрацоѓкi права прэторам i юрыстамi. Па-першае, кансерватызм. Ён лаяѓся ѓ тым, што юрысты даказваюць, што любыя высновы адпавядаюць поглядам iх папярэднiкаѓ. Яны ставiлiся з вялiкай павагай да старога права, падкрэслiваючы недапушчальнасць якiх-небудзь навiн, нязменнасць iснуючага сацыяльнага ладу i, галоѓнае, непахiснасць права. Бывалi выпадкi, калi юрысты спецыяльна звярталiся пры тлумачэннi якая склалася нормы да нацяжак, каб не паказваць зменлiвасцi права. Па-другое, прагрэсiѓнасць. Але калi якiя развiваюцца вытворчыя адносiны не змяшчалiся, нi пры якiм тлумачэннi, у ранейшыя нормы, калi сучасныя iнтарэсы пануючага класа не абаранялiся старажытнымi правiламi, калi выяѓляѓся прабел у праве, то юрыст не баяѓся сфармуляваць новы пачатак. Але не шляхам адмены старога закона цi звычаю: на такую адмену рымскiя магiстраты i юрысты не былi ѓпаѓнаважаны, i такая ломка магла б усялiць шкоднае для пануючага класа меркаванне аб зменлiвасцi права. Рымскi юрыст рабiѓ абыходны рух. Нараѓне са старым правам i без адмены апошняга выпрацоѓвалiся новыя нормы шляхам уносiмых прэторам дапаѓненняѓ ранейшага эдыкта або шляхам фармулёѓкi юрыстамi новых поглядаѓ. I жыццё пачынала цячы па новым рэчышчы, хоць старое рэчышча не засыпалася - яно проста высыхала. Так, нараѓне з цывiльнай уласнасцю была створана так званая банiтарная, або прэторская, уласнасць (якая не насiла назвы ѓласнасцi, але давала ѓправамоцнай асобе ѓсе правы ѓласнiка), нараѓне з цывiльным спадчынным правам была створана прэторская сiстэма атрымання ѓ спадчыну (зноѓ-такi нават не насiла назвы спадчыны ). У юрыдычнай i гiсторыка-прававой лiтаратуры ѓ дачыненнi да рымскага права, "крынiца права" ужываецца ѓ розных значэннях. Па-першае, як крынiца зместу прававых нормаѓ. Па-другое, як спосаб (форма) утварэння норм права. Па-трэцяе, як крынiца пазнання права. Iнстытуцыi Гая да крынiц права адносяць: законы, сенатусконсульты, канстытуцыi iмператараѓ, эдыкты магiстратаѓ, дзейнасць юрыстаѓ. У гэтым пералiку названыя крынiцы раскрываюць спосаб (форму) узнiкнення норм права. Такiм чынам, крынiца права разумелася ѓ Рыме як спосаб (форма) адукацыi права. У Iнстытуцыях Юстынiяна згадваецца два вiды крынiц. Па-першае, закон i iншыя нормы, якiя зыходзяць ад дзяржаѓных органаѓ i зафiксаваныя iмi ѓ пiсьмовай форме. Па-другое, нормы, якiя складваюцца ѓ практыцы (маюцца на ѓвазе прававыя звычаi). Па прыкмеце пiсьмовай i вуснай формы крынiц рымляне падзялялi права на пiсанае i няпiсанае: "Наша права з'яѓляецца або пiсаным, або няпiсаным...". У больш шырокiм сэнсе да крынiц права адносяцца шматлiкiя прававыя i iншыя помнiкi, якiя змяшчаюць юрыдычныя нормы i iншыя дадзеныя аб праве. У першую чаргу да iх можна аднесцi кадыфiкацыю Юстынiяна, творы рымскiх юрыстаѓ, гiсторыкаѓ, фiлосафаѓ, выступоѓцаѓ, паэтаѓ i iнш. Да крынiц права ѓ шырокiм сэнсе прылiчаюць таксама папiрусы з тэкстамi асобных дамоѓ i надпiсы на дрэве, каменi, метале. Самай старажытнай няпiсанай крынiцай права Рыма было звычайнае права як сукупнасць прававых звычаяѓ. У сучаснай тэорыi права пад прававым звычаем разумеецца правiла паводзiн, якое склалася з прычыны яго фактычнага прымянення на працягу доѓгага часу i прызнаванае дзяржавай i якасцi агульнаабавязковага правiла. Адзначаныя прыкметы характарызавалi прававы звычай у Рыме. Рымскi юрыст Юльян кажа аб даѓнасцi (працягласцi) ужывання звычаю i маѓклiвай згодзе грамадства (лiчым прызнанне яго дзяржавай у якасцi агульнаабавязковага правiла) на яго ѓжыванне. Нормы звычайнага права ѓключалi звычаi продкаѓ; звычайную практыку; звычаi жрацоѓ; звычаi, якiя склалiся ѓ практыцы магiстратаѓ. У iмператарскi перыяд звычайнае права называецца тэрмiнам "consuetude".
  Шарлоце надакучыла думаць аб усiх гэтых рымскiх загагулiнах, ды i наогул гэта хiба тэма, для юнай i прыгожай дзяѓчыны. Тым больш, што сонца ѓжо ѓвайшло ѓ зенiт, i распалены пясок невыносна раздзiраѓ босыя, ды не змазаныя ахоѓным крэмам падэшвы юнай ваѓчыцы. I тады Шарлота знаходзячыся на гранi таго, каб канчаткова звалiцца прапанавала Гердзе:
  - А можа выканаем чарговы любоѓны раманс. Бо мы па сутнасцi сваёй паэткi!
  Змучаная, басаногая Герда хоць i пагадзiлася, але паспяшалася iранiчна дапоѓнiць:
  - Паэткi i прынцэсы!
  Абмяняѓшыся слоѓнымi выпадамi, дзяѓчыны з нечаканай сiлай заспявалi:
  Ты Багародзiца святая, незямная,
  Нам ласку сваю нябесную пайшлi!
  Хай як сапфiр зiхацiць глад рачная,
  Прасторы матухны любiмiцы-Зямлi!
  
  Няхай у сэрцы рые натхненне,
  У парыве палымяным дзяѓчат душы!
  Нядбайным пэндзлем асалоды,
  Мне сябра сэрца i летуценняѓ напiшы!
  
  Захоѓваць прыгажосць у нявiннасцi цудоѓнай,
  Не наша доля - усё рызыкуем страцiць!
  Хоць часам паверце - сапраѓды,
  Марыць аб абдымках юных краляѓ раць!
  
  Вось стужкi куль абвiлi табары,
  На спiнах ранец, а ѓ руках гранатамёт!
  Ворагi як тлустыя павер бараны,
  Iх войска адважных Амазонак разарве!
  
  Ноч чорны аксамiт неба пакрывала,
  I ад хвалявання сцiснула мае грудзi!
  Як быццам душыць футравае покрыва,
  Што нават цяжка слова казаць i ѓздыхнуць!
  
  Вось цяжар кахання сарамлiвым,
  На гэтай гаротнай вайне!
  Але веру стану я шчаслiвай,
  I паслужу Роднай краiне!
  
  Дзяѓчаты скiнулi боцiкi,
  Бягуць па снезе басанож!
  Чырванеюць на марозе ножкi,
  Iх нiбы шпарыць кiпенем!
  
  Але хуткасць толькi ѓзрастае,
  Вось наперадзе рэдут мiгоча,
  Свiнцом плюецца кулямёт!
  Не шукаем месца сабе ѓ раi,
  Кiдок куды Гасподзь пашле!
  
  Драбаючы пяткамi босымi,
  Па правадах калючым iмчым!
  Дзяѓчаты прускiя, простыя;
  Мы абавязкова пераможам!
  
  Вось узяты рэдут, суцэльныя трупы,
  Верх узвiѓся ганарлiвы, чырвоны сцяг!
  Амбiцыi пiндасаѓ здуты,
  Мы як агонь парым у вершах!
  Ваяѓнiцы-ваѓчыцы адспявалi i дадалi ходу, энтузiязм у iх вырас. Але праз гадзiну стомленасць стала нарастаць i Шарлота зноѓ пагрузiлася ѓ роздум. Звычайнае права на працягу працяглага часу гуляла iстотную ролю ѓ рэгуляваннi разнастайных грамадскiх адносiн. Нават у эпоху принципата за прававымi звычаямi прызнавалася такая ж сiла, як i за законамi. Нароѓнi са звычайным правам ужо ѓ старажытны перыяд у Рыме ѓ якасцi крынiцы права ѓжывалiся законы (легус). Першымi законамi ѓ Рыме былi заканадаѓчыя акты, якiя прымаюцца народнымi сходамi i зацвярджаюцца Сенатам. У 451-450 гг. да н.э. э. была, зроблена запiс звычаяѓ, якая атрымала назву Законаѓ XII таблiц. У 326 г. да н.э. э. быѓ, прыняты Петэлiеѓ закон, якi адмянiѓ даѓгавое рабства i забойства даѓжнiка за нявыплату доѓгу. Прыкладна ѓ III у. да н.э. э. з'явiѓся закон Аквiлiя (аб адказнасцi за знiшчэнне i пашкоджанне чужых рэчаѓ). Пазней быѓ прыняты шэраг iншых законаѓ. У перыяд принципата, калi роля народных збораѓ панiзiлася, яны ѓжо не прымалi законы. Апошнiм быѓ аграрны закон I у. н. э. Пры адначасовым суiснаваннi ѓ Рыме на працягу працяглага часу прававых звычаяѓ i законаѓ узнiкае пытанне: як суадносiлiся сябар з сябрам гэтыя крынiцы права? У рымлян не выклiкала сумневы, што закон мог адмянiць прававы звычай. Рымскiя юрысты таксама лiчылi, што прававы звычай можа адмянiць закон (у гэтым выпадку казалi, што закон выйшаѓ з ужытку). Ад класiчных юрыстаѓ на гэты конт захавалася выказванне: "...Законы могуць быць адмененыя не толькi з прычыны выяѓленай волi заканадаѓца, але i па маѓклiвым пагадненнi ѓсiх, шляхам звычаю" (D. 1. 3. 32. 1). Гэтая выснова рабiлася на падставе таго, што не iснавала адрознення ѓ тым, як народ выкажа сваю згоду з той цi iншай нормай права: падачай галасоѓ цi сваiмi ѓчынкамi. У 451-450 гг. да н.э. э. была зроблена запiс звычаяѓ, якая атрымала назву Законаѓ XII таблiц. У значнай сваёй частцы Законы XII таблiц фiксуюць пiсьмова даѓно якая склалася практыку ѓзаемаадносiн розных асоб, т. е. права звычайнае. У гэтым сэнсе, як нi дзiѓна, iх можна было б назваць варварскай праѓдай (як называюцца першыя юрыдычныя кодэксы краiн ранняга Сярэднявечча), калi забыцца пра тое, што само паняцце "варвары" прымянялася ѓ антычнасцi да ѓсiх людзей, акрамя грэкаѓ i рымлян. У тэксце таблiц прыкметна ѓплыѓ грэцкага права, а менавiта - афiнскага заканадаѓства Салёна. У двух выпадках на гэта прама паказвае антычны юрыст Гай. Так пацвярджаецца паведамленне крынiцы аб тым, што на падрыхтоѓчым этапе для работы калегii былi прыцягнуты грэчаскiя законы. Але вiдавочна i тое, што выкарыстоѓвалiся яны спарадычна, i атрыманае збор у асноѓным адлюстроѓваѓ рымскiя рэалii. Законы XII таблiц замацавалi ѓжо якое сфармавалася да гэтага часу права прыватнай уласнасцi (дамiнус), якое ѓ Рыме выцякала з вышэйшага права ѓласнасцi грамадзянскай абшчыны, т. е. дзяржавы, i таму прыналежыла толькi грамадзянам. У iх яшчэ адсутнiчае ѓнiверсальная формула, пазней выпрацаваная рымскiмi юрыстамi: "Уласнасць на рэч ёсць права па сваёй волi яе выкарыстоѓваць, змяняць, адчужаць i перадаваць па спадчыне". Аднак трактоѓка гэтых праваадносiн у асобных артыкулах таблiц ужо наблiжаецца да класiчнай. У таблiцах юрыдычна аформлена сацыяльная няроѓнасць памiж вольнымi i рабамi, патронамi i клiентамi, патрыцыямi i плебеямi. Першае адрозненне праiснуе яшчэ два тысячагоддзi, другое дажыве да падзення Рымскай iмперыi, а трэцяе знiкне параѓнальна хутка, i прыналежнасць да патрыцыянскага цi плебейскага роду не будзе мець у Рыме нiякага значэння. У наш час нават адукаваныя людзi - не адмыслоѓцы па антычнасцi - перакананыя, быццам на ѓсiм працягу рымскай гiсторыi, у тым лiку ѓ эпоху iмперыi, патрыцыi складалi ѓ Рыме прывiлеяванае саслоѓе, якое прыгнятала плебеямi. У рэчаiснасцi патрыцыi, уяѓлялыя сабой старую шляхту радавога грамадства, загадай з плебеямi дужанне за захаванне сваiх прывiлеяѓ на працягу першых стагоддзяѓ гiсторыi Рымскай рэспублiкi i да III у. да н.э. э. пацярпелi поѓнае паражэнне. У час iмперыi прыналежнасць да патрыцыянскага роду была не больш важнай для рымлянiна, чым для нашага сучаснiка - баярскае паходжанне яго продкаѓ. Законы XII таблiц змяшчаюць мноства канкрэтных палажэнняѓ, якiя былi развiты пасля ѓ заходнееѓрапейскiм i познерымскiм праве. Заслуга iх складальнiкаѓ у тым, што яны заклалi асновы праватворчага працэсу на будучыню i сфармулявалi нормы, якiя дазволiлi маладому класаваму грамадству дастаткова эфектыѓна функцыянаваць. Перш за ѓсё складальнiкi таблiц устанавiлi пэѓны парадак судовых працэдур, г. зн., кажучы прафесiйнай мовай, зафiксавалi нормы працэсуальнага права. Законы XII таблiц ахоѓваюць асновы старажытнай патрыярхальнай сям'i. Законы XII сталi першым старажытнарымскiм судавiком: многiя iх палажэннi адносяцца да сферы крымiнальнага права. Законы ХII таблiц былi напiсаны на 12 драѓляных дошках-таблiцах i былi выстаѓлены для ѓсеагульнага агляду на галоѓнай плошчы Рыма, адсюль i пайшла iх назва. Такiм чынам, Законы ХII таблiц рэгулявалi сямейныя, спадчынныя адносiны, пазыковыя аперацыi i часткова крымiнальныя злачынствы. Паступова, у сувязi з развiццём новых эканамiчных адносiн, выклiканых ростам таварнай вытворчасцi, тавараабмену i банкаѓскiх аперацый, Законы ХII таблiц сталi карэктавацца новай крынiцай права - прэторскiмi эдыктамi. Рымскiя судовыя магiстраты мелi права выдаваць пастановы для рымскiх грамадзян i iншых жыхароѓ Рымскай дзяржавы. Тэрмiн "эдыкт" паходзiць ад ("кажу") i ѓ адпаведнасцi з гэтым першапачаткова абазначаѓ вуснае аб'яѓленне магiстрата наступных вiдаѓ: пастаянны эдыкт выдаваѓся новым магiстратам i аб'яѓляѓ аб тым, якiя правiлы будуць ляжаць у аснове яго дзейнасцi, у якiх выпадках будуць давацца пазовы, у якiх - не (своеасаблiвы план працы на пэѓны перыяд); разавы эдыкт выдаваѓся з нагоды рашэння якой-небудзь канкрэтнай справы i з iншых незапланаваных нагодаѓ. У далейшым эдыкты сталi прымацца ѓ пiсьмовай форме. Яны дзейнiчалi толькi ѓ перыяд кiравання якi выдаѓ iх магiстрата, i наступны магiстрат мог адмянiць або падоѓжыць iх. У пачатку II у. н. э. эдыкты былi абвешчаныя вечнымi i нязменнымi. Рымскi юрыст Гай пiсаѓ, што эдыкты прымалiся: па-першае прэтарамi. Прэторыя былi як гарадскiмi, якiя вялi грамадзянскай юрысдыкцыяй у адносiнах памiж рымскiмi грамадзянамi, так i перагрынскiмi, якiя вялi грамадзянскай юрысдыкцыяй па спрэчках памiж перагрынамi, а таксама памiж рымскiмi грамадзянамi i перагрынамi. Па-другое, кiраѓнiкамi правiнцый. Па-трэцяе, курульнымi эдзiламi, якiя ведалi грамадзянскай юрысдыкцыяй па гандлёвых справах (у правiнцыях - адпаведна квестарамi). Пачынальна з III у. да н.э. э. у сувязi з ускладненнем грамадскiх адносiн (развiццё гандлёвых адносiн з iншымi краiнамi, развiццё сельскай гаспадаркi) нормы састарэлi i перасталi задавальняць запытам жыцця. Прэтарскiя эдыкты дапамагалi цывiльнаму праву ѓ задавальненнi новых запатрабаванняѓ грамадства, бо прэторы выпускалi пастановы не ѓвогуле, а па пэѓных iсках. Прэтар кiраваѓ грамадзянскiм працэсам i мог выбiраць для абароны толькi тыя пазовы, якiя не былi прадугледжаны цывiльным правам. Прэтар не мог адмянiць або змянiць нормы цывiльнага права ("прэтар не можа тварыць права"). Ён мог прапрацаваць норму цывiльнага права на практыцы i пазбавiць сiлы тое цi iншае становiшча дадзенай нормы. Напрыклад, мог абаранiць арандатара маёмасцi як уласнiка, але не мог змянiць статус арандатара i ператварыць яго ва ѓласнiка. Прэтар не мог даць права ѓ спадчыну. Такiм чынам, прэтор мог даваць абарону толькi новым формам праваадносiн, што яшчэ раз падкрэслiвае непахiснасць спрадвечнага права. Па словах рымскiх юрыстаѓ, прэторскае права паступова развiвалася i стала дзейнiчаць па некалькiх напрамках, адгукаючыся на новыя запыты жыцця i задавальняючы iх: прэтор дапамагаѓ прымяненню грамадзянскага права. А таксама запаѓняѓ прабелы грамадзянскага права з дапамогай сваiх эдыктаѓ. Акрамя таго змяняѓ i выпраѓляѓ нормы грамадзянскага права. Прэтар не мог адмянiць дзеянне цывiльнага права, мог толькi дапоѓнiць яго. У вынiку праватворчай дзейнасцi курульных эдзiлаѓ, прэтораѓ i кiраѓнiкоѓ правiнцый (якiя ѓ значнай меры запазычвалi змест прэторскiх эдыктаѓ) значэнне гэтай дзейнасцi пашыралася, i ѓзнiкла хонорес (ад слова хонорес - "ганаровыя пасады") - магiстрацкае права, або прэторскае права, у аснове якога ляжаѓ прэтарскi эдыкт. Прэтарскi эдыкт i грамадзянскае права (якое нельга было рэзка адмянiць або замянiць, бо рымляне ставiлiся да сваiх вытокаѓ з вялiкай павагай) сталi дзейнiчаць паралельна, дапаѓняючы адзiн аднаго. Ох, як дзявочыя пяткi палiць распалены пясок, i думкi, нiбы конiкi скачуць. Ва II ст. н. э. юрыстам Юльянам быѓ выпрацаваны вопiс асобных пастаноѓ, якiя змяшчалiся ѓ прэтарскiх эдыктах. Гэты вопiс, якi з'яѓляѓся, па сутнасцi, кадыфiкацыяй так званых прэторскiх эдыктаѓ, быѓ ухвалены iмператарам Адрыянам i атрымаѓ статус канчатковай рэдакцыi так званага вечнага эдыкта. Яе аб'явiлi нязменнай, i толькi iмператар мог уносiць некаторыя дапаѓненнi. "Вечны эдыкт" Юлiяна не дайшоѓ да нас, але захавалiся фрагменты каментароѓ рымскiх юрыстаѓ. З дапамогай гэтых каментароѓ былi зроблены спробы рэканструкцыi эдыкта. У працэсе ѓзаемадзеяння гэтыя два вiды права ѓсё больш цесна зблiжалiся памiж сабой i пачынаючы з класiчнага перыяду сталi злiвацца ѓ адзiную сiстэму права. Такiм чынам, адрозненне цывiльнага i прэторскага права праiснавала аж да Юстынiяна (VI ст. н. э.). Вялiкае распаѓсюджванне атрымала такая спецыфiчная рымская форма праваѓтварэння, як дзейнасць юрыстаѓ (юрыспрудэнцыя). Юрысты дзейнiчалi па наступных напрамках. Па-першае, складанне формул розных прыватнаправавых актаѓ, якiя здзяйсняюцца асобнымi асобамi (завяшчанняѓ, актаѓ продажу i т. п.). Каб ацанiць значэнне гэтай функцыi, трэба прыняць да ѓвагi строгi фармалiзм рымскага права, пры якiм пропуск хаця б аднаго слова знясiльваѓ дасканалы акт, рабiѓ яго юрыдычна нiкчэмным. Так што выраз - ну прама "па-рымску проста" не мае дачынення да рэальнасцi. Старажытных Рым спарадзiѓ жудасную бюракратыю i цягу да рытуалаѓ. Па-другое, кансультацыi i парады адносна прад'яѓлення iску i парадку вядзення ѓзбуджанай справы. Рымляне не дапускалi прамога прадстаѓлення ѓ судзе з прычыны рытуальнасцi суда (пазоѓнiк павiнен быѓ весцi справу самастойна), i таму дапамога юрыстаѓ выяѓлялася толькi ѓ падрыхтоѓцы справы. Па-трэцяе, адказы на юрыдычныя пытаннi, якiя зыходзiлi ад прыватных асоб. Дадзеная форма выкарыстоѓвалася толькi ѓ выпадках прабелу ѓ дзейным праве, тады юрысты прапаноѓвалi свае ѓласныя рашэннi. Хаця такiя адказы юрыстаѓ i аказвалi ѓплыѓ на практыку, аднак абавязковай юрыдычнай сiлы не мелi. У класiчны перыяд развiцця рымскага прыватнага права гэты кiрунак набраѓ сiлу i стаѓ часцей прымяняцца. Тлумачэнне юрыстамi дзейных законаѓ i складаннi юрыстаѓ, прысвечаныя заканадаѓству, звалiся каментарамi. Юрысты складалi таксама зборнiкi казусаѓ, выказваючы пры гэтым сваё меркаванне аб некаторых юрыдычных падзеях. Рымскiя юрысты складалi падручнiкi па рымскiм праве i выступалi ѓ якасцi выкладчыкаѓ права. Складаннi рымскiх юрыстаѓ былi злучаны з практыкай. Ажыццяѓляемы iмi аналiз праваадносiн, выклад прававых нормаѓ адрознiвалiся дакладнасцю, глыбiнёй, лагiчнай паслядоѓнасцю i абгрунтаванасцю рашэнняѓ. Многiя прававыя нормы i сентэнцыi юрыстаѓ набылi характар афарызмаѓ: "Ведаць законы - не значыць прытрымлiвацца iх лiтары, але разумець iх сiлу i значэнне". "Няправiльна даваць адказы, кансультацыi або вырашаць справу, маючы на ѓвазе не ѓвесь закон, а толькi якую-небудзь яго частку". З лiку выдатных рэспублiканскiх юрыстаѓ можна назваць такiх, як Марк Манiлiй, Юнiй Брут, Публiй Сцэвала (II ст. да н. э.). Прадстаѓнiкамi класiчнай рымскай юрыспрудэнцыi з'яѓлялiся Лабеон i Капiтон (I ст. н. э.). З iх iмёнамi звязана адукацыя дзвюх школ рымскiх юрыстаѓ: пракулiянскай (па iмi Пракула, вучня Лабеона) i сабiнiянскай (па iмi Сабiна, вучня Капiтона). У перыяд "залатога стагоддзя" юрыспрудэнцыi Рыма (II ст. - пачатак III ст. н. э.) выдатная плеяда рымскiх юрыстаѓ папоѓнiлася iмёнамi Паѓла, Папiнiяна, Ульпiяна, Мадэстына, Гая i iншых, кожны з якiх унёс велiзарны фундуш у развiццё рымскага права . З канца III ст. н. э. творчая дзейнасць юрыстаѓ аслабла. У 426 г. Валянцiнiян III выдаѓ закон аб цытаваннi, згодна з якiм юрыдычная сiла прызнавалася толькi за творамi пяцi юрыстаѓ: Гая, Паѓла, Папiнiяна, Мадэстына i Ульпiяна.
  Шарлота адчувала сябе нават не ѓ пекле, а ѓ лiтаральнай агнiстай геене. Яе вадзiла з боку ѓ бок. Iншыя дзяѓчаты знемагалi i, дайшоѓшы да мяжы сталi залiвацца. Прагучаѓ сiгнал адбой. Мадлен сама ѓжо ладна стомленая загадала рабiць дзяѓчатам дыхальныя практыкаваннi.
  Ваяѓнiцы селi ѓ позу лотаса i прынялiся надзiмаць паветра ѓ свае лёгкiя.... Дыхальная гiмнастыка была па асаблiвай сiстэме. То частая, то наадварот павольная, гэта чымсьцi нагадвала, адмысловы складаны, якi змяняе рытм танец. Казалi, што гэтую сiстэму прывезлi з Тыбету, а затым спецыяльна выпрабоѓвалi на ѓзятых з канцлагераѓ зняволеных. Такое адчуванне, што паветра па лёгкiх прапампоѓваецца помпай. Ва ѓсякiм разе, атрымалася дастаткова эфектыѓна, i дзяѓчаты зноѓ адчулi прылiѓ сiл. Ваяѓнiцы злёгку намачылi сабе горла. Герда падмiргнула Шарлоце:
  - Вось бачыш басанож бегчы па распаленым пяску зусiм не страшна. Куды страшней уцякаць ад танкаѓ.
  Вогненна-рудая Шарлота пагадзiлася:
  - Вядома! Самая цяжкая ноша, калi даводзiцца выносiць ногi!
  Герда дадала:
  - Мокрай справай, не падсушыш падмочанай рэпутацыi!
  Дзяѓчаты зноѓ хiхiкнулi i пусцiлiся лянiвым трушком, паступова нарошчваючы тэмп. Герда падумала: усё ж пашанцавала ёй нарадзiцца ѓ нямецкай сям'i i займаць панавальнае становiшча ѓ адрозненне, напрыклад ад тых жа французаѓ i асаблiва неграѓ асуджаных на падпарадкаванне i знявагу. А яна дзяѓчынка-арыйка можа разлiчваць пасля вайны на казачныя трафеi, асаблiва калi здзейснiць подзвiг годны легенды. Герда спытала Шарлоту:
  - Як ты думаеш, дзе адбудзецца наша першая сур'ёзная бiтва?
  Вогненна-рудая адказала бландзiнцы:
  - Хутчэй за ѓсё, там, дзе менш за ѓсё чакаем! Можа нават у пекле i пад зямлёй.
  Герда парыравала:
  - Полымя той апраметнай, што палае ѓ душы - асвятляе вязнiцу схаванага запалу!
  Якая бегла побач рослая бландынка-суседка заѓважыла:
  - Ну, у вас i мовы дзяѓчаты - нiбы млын!
  Шарлота састрыла:
  - Мова ѓ адрозненне ад млынавага жорна, здольны перамалоць любое смецце ѓ апетытную булку!
  Герда працягнула:
  - Толькi мука з перамеленага дурным языком, насычае толькi курыныя мазгi!
  Бывалая ваяѓнiца, паспеѓшая ѓжо не мала салдат забiць, а сяго-каго i згвалтаваць ( гэта так рамантычна i ѓзбуджае, калi жанчына прымушае палоннага мужчыну да сэксу), хiхiкнула:
  - Вось i вастрачкi... Хоць здаецца Гiмлер казаѓ: калi немец шмат вострыць, не шкодзiла б праверыць яго нацыянальную прыналежнасць! Дакладней чысцiню крывi!
  Шарлота выскалiла жамчужныя зубкi:
  - А што я гатова да праверкi! Хоць радавод мае такое ж дачыненне да адвагi, як даѓжыня валасоѓ да розуму!
  Пасля гэтага разрагаталася ѓся рота. Дзяѓчаты ад радасцi нават сталi падскокваць уверх, мiльгаючы голымi пятачкамi. Пасля чаго бегчы ѓсiм стала куды весялей. I нават вялiкi груз за спiной не здаваѓся такiм цяжкiм.
  . РАЗДЗЕЛ Љ 18.
  Дзяѓчыны адбiлi атаку фашыстаѓ, i наступiѓ наступны дзень: 23 снежня 1945 гады. Красунi зноѓ адбiвалi атаку. Трохi пастралялi, павесялiлiся потым з мужчынамi.
  Наташка прыгадала, як яна ѓ сорак другiм годзе крыху пабадзялася па дарогах вайны ѓ тыле ворага.
  Iшла сабе басаногая дзяѓчына ѓ простай паркалёвай сукенцы. Iсцi было лёгка i прыемна. Лета, у белыя, ледзь залацiстыя валасы Наташкi ѓплецены вянок. Голыя падэшвы вельмi прыемна колюць каменьчыкi. Вельмi агрубелi ѓ дзяѓчыны ступнi, i ёй анi не балюча. I нават бутэлькавыя аскепкi не страшныя мазалям.
  Наташка iшла сабе, будучы разведчыцай. Яна вельмi прыгожая дзяѓчына, i гэтым можна карыстацца для дабра краiны.
  Спакусiць каго-небудзь, абкруцiць. Сорак другi зрэшты, для Расii цяжкi. Пасля першапачатковых поспехаѓ пад Масквой, Ленiнградам, на поѓднi, Чырвоная армiя зноѓ стала прайграваць.
  Савецкiя войскi разбiты пад Харкавам i патрапiла ѓ кацёл. I гiтлераѓцы ѓжо iдуць да Варонежа. Вядома ж, гэта настроi не паднiмае. Дзяѓчына тым больш ранiцай сарвала ѓлётку.
  Толькi што немцы аб'явiлi аб узяццi непрыступнай крэпасцi Севастопаль. А яшчэ крыху раней, паведамiлi i падзеннi ѓ Афрыцы, таксама нязломнай цытадэлi Талбук.
  Вось iдзе дзяѓчына басанож, тупае агрубелымi падэшвамi па камянiстай дарозе i думае.
  Што можа быць далей? Няѓжо фашысты перамогуць? Бо iх сiла выключна вялiкая. Ды настрой сапсаваѓся. Дзяѓчына прачырыкала:
  - Сталiн жыве ѓ маiм сэрцы,
  Каб мы не ведалi смутку...
  У космас адчынiлi дзверцы
  Зоркi над намi зiхацелi!
  Дзяѓчына раптам убачыла хлопчыка. Белабрысае, сiмпотнае дзiця гадоѓ дзесяцi. Худзенькi вядома, але шустры, у шорцiках, i з голым торсам шакаладным ад загару.
  Хлапчук падбег да Наташкi. Свiснуѓ i крыкнуѓ:
  - Хлусяць фашысты! Не хвалюйся, мы ѓсё роѓна пераможам!
  Дзяѓчына рашуча адказала:
  - Вядома ж, пераможам! Iнакш быць не можа!
  Хлопчык кiѓнуѓ i паведамiѓ:
  - Наташка, ведаеш, камандзiр цябе папярэджвае, не хадзi ѓ вёску Навасёлава. Там фрыцы зладзiлi засаду.
  Дзяѓчына паводле кiѓнула:
  - Дзякуй за папярэджанне. Але хто даставiць цыдулку?
  Хлопчык прапанаваѓ:
  - Давай я. Яны ѓсе дарослых правяраюць, нават жанчын. Але дзiця можа i праскочыць.
  Наташа здабывала з трусiкаѓ цыдулку i сунула хлапчука, але пры гэтым спытала:
  - А калi цябе зловяць?
  Хлопчык, гледзячы прама ѓ вочы, адказаѓ:
  - Буду, як Мальчыш-Кiбальчыш цярпець катаваннi, i памру з ганарлiва паднятай галавой.
   Наташка заѓсмiхалася. А потым прыгнелася. Успомнiла, як двух пiянераѓ гадоѓ дванаццацi злавiлi фашысты. Сарвалi з хлопчыкаѓ адзенне i звязаѓшы ззаду дротам рукi выгналi голых i босых на люты мароз. Потым вадзiлi iх па снезе i зноѓ заганялi ѓ хату. Вадзiлi, пакуль не замярзалi iх суправаджаючыя канвойныя. Пiянерам было не камфортна, але яны цярпелi. Хлопчыкi даволi моцныя.
  Пасля бачачы, што мароз пiянераѓ не бярэ, гiтлераѓцы сталi палiць дзяцей агнём. I ѓ гэтым атрымалi поспех. Калi кат да голых грудзей хлапчукi прыклаѓ распаленае жалеза, хлопчык усклiкнуѓ:
  - Няхай жыве Сталiн!
  Потым шырокiя палосы чырвонага ад спякота металу, прыклалi да босых, агрубелых падэшваѓ хлапчукi. Жанчына-кат з вялiкiм задавальненнем уцягвала ноздрамi пах смажанага мяса. Пiянер зноѓ закрычаѓ:
  - Узвейцеся чырвоныя сцягi над Рэйхстагам!
  I паказаѓ мову. Тады гiтлераѓцы распаленымi абцугамi вырвалi машонку. Пiянер памёр ад болевага шоку.
  Ды так фашысты наводзiлi новы парадак.
  Дзейнiчалi груба i жорстка. I катаваннi iшлi ѓвесь час.
  Наташка зноѓ шпурляе босай ножкай гранату. Раскiдвае фрыцаѓ i шчабеча:
  - Ды будзе рай на ѓсёй Зямлi! Рай камунiзму, у якiм квiтнее краiна парадаѓ!
  Зоя таксама запускае босымi пальцамi ног гранату i цвыркае:
  - I слава прыйдзе на зямлю!
  Пасля чаго дзяѓчына дае вельмi трапную чаргу. Выкошвае супернiкаѓ. I зноѓ скалiць зубкi.
  А далей вядзе агонь Аѓгусцiна. Выбiвае фашыстаѓ i пiшчыць:
  - За Радзiму! За Сталiна!
  I зноѓ кiнута яе босай ножкай граната, гiтлераѓцаѓ раскiдала. Моцна б'юць ваяѓнiцы.
  Не даюць непрыяцелю спуску.
  Святлана таксама кiдае босай ножкай гранату. Размалёѓвае гiтлераѓцаѓ i пiшчыць:
  - Слава нашым расiйскiм дзяѓчынкам!
  I ваяѓнiцы як засмяюцца. Яны ж такiя прыгажунi, што iх можна i на самой справе, выстаѓляць на конкурс: Мiсiс Сусвет. Аб грудзях у iх такiя пышныя i разам з тым пругкiя. Так кахаюць яны займацца сэксам з мужчынамi. Iх гэта капiтальна ѓзбуджае.
  Асаблiва калi целы мацаюць i яшчэ шчыпаюць за соску.
  Наташа прыгадала, як яе ѓ свой час абшуквалi палiцаi. Гэта сапраѓды клас. Калi мужчына валасатай лапай табе залазiць прама пальцамi ва ѓлонне. Як гэта дзiка ѓзбуджае i прыемна.
  Потым Наташка iх усiх забiла. А што з палiцаямi яшчэ рабiць? Але таго хто яе памацаѓ, яна яшчэ i згвалтавала, прывязаѓшы да крамы. Гэта ж так крута - гвалтаваць мужчын.
  Пасля чаго Наташа выпалiла фашысцкаму памагатаму на лбе распаленым жалезам пяцiканцовую зорку. Вось так з гiтлераѓцамi i трэба рабiць.
  Пасля пары дзён паѓзы гiтлераѓцы аднавiлi абстрэлы. Грукаталi снарады. Было вельмi паскудна.
  Чатыры дзяѓчынкi вярнулiся да апiсання Рускiх Багоѓ-дэмiургаѓ. Калi вайна iдзе ѓжо пятнаццаты год, дык хоць у гэтай творчасцi знаходзiш сабе суцяшэнне.
  Наташка босай нагой акрэслiла ручкай.
  Дажбог (цi, як яшчэ славяць паважлiва - Дажбог, Дажбог, Тарх Пяруновiч) - разумеецца славянскiм народам як сонечны Бог Света Адлюстраванага. Адбiваецца ѓ Мiры Явi Белае Святло ад яго златых даспехаѓ!
  Зоя працягнула за ёй чыркаць, таксама з дапамогай босых пальчыкаѓ.
  Дажбог - вялiкi Бог славян! Гiсторыя праз "Аповесць мiнулых гадоѓ" данесла да нашых дзён, што кумiр Дажбога разам з кумiрамi Бацюшкi Пяруна , Хорса - Бога-Сонца, Стрыбога - Бога Ветра, а таксама Матухны Макош - усе разам стаялi на ѓзгорку, калi яшчэ кiраваѓ Руссю князь Уладзiмiр. Iх вялiзныя чуры былi зроблены з моцных парод дрэѓ i маглi стаяць стагоддзямi пад адкрытым небам. У пералiку славянскiх бостваѓ таго часу Бога Дажбога згадваюць трэцiм пасля Пяруна i Хорса. Мы маем права лiчыць Дажбога адным з галоѓных Багоѓ славян.
  Агнязарная Аѓгусцiна таксама босай стройнай ножкай прачарцiла;
  Бацька Дажбога ѓ мiфалогii славян - Пярун Сваражыч, сын Сварога . Адсюль i славяць светлага Бога Дажбога Тархам Пяруновiчам. Матушкай яго стала русалка Рось - дачка Асi i Дона. У мiфалогii славян Бог Дажбог нарадзiѓся не адзiн у Пяруна i Росi, яшчэ сястра ёсць у яго - Тара, якая шануецца ѓ славян Багiняй Пуцяводнай Зоркi. Такiя боскiя дзецi Пяруна i Росi - Тарх i Тара !
  I Святлана босымi пальчыкамi хупавы ножак накiдала;
  Бачаць славяне Дажбога старажытным Добрым славянскiм Богам. Лiчылi, што Ён даѓ пачатак усiм родам славянскiм. Заѓсёды Яго ѓспрымалi Богам Дзённага Святла, падаѓцам жыватворнай сiлы, а таксама Абаронцам i Збавiцелем! Яго жыватворнае цяпло i святло дапамагаюць прыходзiць у свет багатаму ѓраджаю, Зямлi Мацi быць урадлiвай, а людзям у дамах i сем'ях атрымлiваць дастатак i прыбытак ва ѓсiм.
  Кнiга "Трагедыя Бога Велеса" . Аб тым, як нарадзiлiся два сыны Бога Дажбога - Каляда i Аѓсень, i што з гэтага выйшла.
  Наташа зноѓ босымi пальчыкамi хупавых ножак працягнула рабiць накiды;
  Народ ведаѓ аб тым, што ѓ iменi Дажбога чуецца найстаражытнае "гаст" або "Гош", што значыць цяпер - "госць". А самога Бога ѓ старадаѓнюю пару разумелi як: "Госць, якi дорыць Святло Сонца" або "Пасланнiк багоѓ, што прынёс людзям у дар сiлу Сонца, яго святло i цяпло". Акрамя гэтага, у iмя Дажбога чуецца "давальны Бог". Таму славяне i дагэтуль звяртаюцца да яго як да Шчодрага Бога.
  Зоя таксама сваiмi прыгожымi канечнасцямi накiдала;
  З'яѓляецца славянам Бог Дажбог у белым ззяннi з залатой каронай-Сонцам на галаве.
  Аѓгусцiна босымi пальцамi ног, прачарцiла нешта выдатнае i класнае;
  Ён дараваѓ Мiру i славянам Коны Сусвету, што дзейнiчаюць i дагэтуль у незалежнасцi ад таго, верыць хтосьцi ѓ iх, цi не. Вось, самы асноѓны Кон Любовi, напрыклад - калi не будзе кахання, то ѓсе справы разваляцца, нiчога не заладзiцца, не пабудуецца, усё разбурыцца. Або Кон Крайнасцяѓ: "Крайнасцi заѓсёды стульваюцца". Гэта азначае, што калi ты ѓпадаеш у крайнасцi, будзь гатовы ператварыцца ѓ нешта супрацьлеглае таму, чым ты з'яѓляешся. У жыццi гэта звычайна выглядае так - самы праведны чалавек, абавязкова спатыкнецца, як бы сумна гэта нi гучала.
  I бландынка-тэрмiнатар Святлана, босымi, стройнымi ножкамi вывела;
  Сiлы Дажбога дапамагаюць славянам жыць па Коне, накiроѓваць свае шляхi да Праѓды, раѓнавагi, змене аднаго перыяду жыцця iншым. Таму i ѓсе летнiя святы ѓ славян пачынаюцца менавiта днём, прысвечаным Дажбогу.
  Наташка аголенымi грудзьмi, трымаючы чарнiла памiж саскоѓ, напiсала сабе;
  Паданнi нам кажуць аб тым, што першай жонкай Тарха Пяруновiча стала " Мая-Златагорка" . Аднойчы Дажбог - Бог славян убачыѓ Майю-Златагорку - велiканку, сястру Магутнага Святагора, якая спала. Пакахалася яна яму адразу сваёй нявiннай прыгажосцю, вырашыѓ ажанiцца ён з гэтай дзяѓчынай. Яснае аблiчча i прыгажосць маладога Бога таксама паланiлi сэрца Маi.
  Потым i Зоя аголенымi грудзьмi з клубнiчнымi сiськамi накрэсьлiла;
  Пасля вяселля сабралiся маладыя да гары Латыр, што тады вялiкай лiчылася. Па дарозе ѓбачыла Златагорка труну, якая стаяла ѓ полi, але не зразумела, што тая зачараваная. Забралася яна ѓ смяротны ложак, уляглася, а выбрацца назад не можа. Як нi спрабаваѓ сваю маладую жонку Бог Дажбог вызвалiць - нiяк не выходзiла. Так Златагорка ѓ Нав i пайшла.
  I Аѓгустына, таксама пры дапамозе пунсовых як саспелыя макi соскай грудзей вывела;
  Пасля гэтага Марэна прыцягнула сваёй халоднай прыгажосцю Дажбога, выйшла замуж за яго. Сына яму, Багумiра, нарадзiла, а пасля выраклася свайго мужа. Збегла Марэна ад Дажбога, пусцiѓся яе даганяць муж ды наткнуѓся на супрацiѓ Чарнабога - Кiраѓнiка Навi. Ператварыѓ Чарнабог яго ѓ камень. Але бацька, Пярун Сваражыч, вызвалiѓ свайго сына.
  I Святлана пры дапамозе рубiнавых соскай бюста вывела;
  А Чарнабог тым часам на Марэне ажанiѓся. Колькi нi патрабаваѓ назад сваю жонку Дажбог, ды толькi нiчога не атрымлiвалася, нават горш выйшла. Чарнабог яшчэ больш, чым раней, раззлаваѓся, ды i прыкаваѓ Тарха Пяруновiча да Латыр- каменя. I ѓ гэты раз выратаванне Бог Святланосны здабыѓ праз Багiню Яснавокую - Жыву . Стала яна яму трэцяй жонкай, самай каханай.
  Наташа зноѓ працягнула пiсаць пры дапамозе босых пальчыкаѓ ног;
  Цi хутка казка адбiваецца цi справа робiцца, а прызначыѓ Род Уседзяржыцель яшчэ з пачатку Часоѓ, каб два асаблiвыя браты-блiзнюкi, сыны Дажбога на свет нарадзiлiся. Ды толькi па Лёсу трэба было, каб яны прыйшлi ѓ Мiр ад першай жонкi - Маi-Залатагоркi. Як жа быць, калi Бог Адлюстраванага Святла ѓжо жанаты на Жыве?
  I залатавалосая Зоя, босымi пальчыкамi точаных ножак вывела;
  Задумалi тады Багi-Творцы, Род i Макош, ссунуць падзеi i час. Вiй , наймудрэйшы Бог старажытнай магii, таксама дапамог - падарыѓ Богу Дажбогу адмысловае кольца. Няпростае кольца сiлы цёмнага заклёну разбурала, якое на Залатагорку ѓпала ды ѓ Навь завяло. Толькi папярэдзiѓ Вiй, што калi страцiць Дажбог кольца, то душа Маi навечна ѓ свет Навный сыдзе, ды там назаѓжды i застанецца.
  I Аѓгустына рудая сцерва, правяла выкарыстоѓваючы босыя, дакладныя ножкi;
  Вызвалiѓ муж сваю першую жонку. Нарадзiла яна яму двух моцных сыноѓ, Багоѓ Каляду i Аѓсеня . Але зноѓ абрынулiся падкопы наѓiх сiл на iх сям'ю - выпадкова ѓпусцiѓ Дажбог кольца. Пайшла Златагорка ѓ Нав Назаѓжды! Гаротна было Дажбогу, ды так, што душа яго захварэла.
  А Святлана скончыла:
  - Слава рускiм Багам!
  Дзяѓчаты адбiвалi атаку фрыцаѓ, стралялi па фашыстах. I адначасова пiсалi пры дапамозе босых пальчыкаѓ ног пра рускiх багоѓ.
  Малюнак першай зрабiла Наташка.
  Яе босыя пальчыкi ножак такiя спрытныя;
  Толькi дзякуючы Багiнi Жыве , што напаiла яго жывою вадой, адрадзiѓся зноѓ да жыцця Бог Дажбог, ды стаѓ мацнейшым за больш ранейшага. Ад Багiнi Жывы ѓ Мiр прыйшлi - Кiсек i Арый.
  I залатавалосая Зоя таксама ѓзяла i босымi пальчыкамi начарцiла;
  Ад першага сына радавод вядуць такiя народнасцi - заходнiя немцы i гесенцы. У Арыя з'явiлiся тры сыны: Кiй, Харыѓ, Шчок. Менавiта ад iх траiх, паводле павер'яѓ славян, паходзяць такiя народнасцi: чэхi, сербы, кiеѓскiя паляне. Яшчэ Арый меѓ нашчадкаѓ - Леха i Крака, ад якiх адбылiся затым некаторыя польскiя i мазавецкiя плямёны.
  Агнязарная Аѓгусцiна босай, хупавай нагой намалявала;
  У старэйшага сына Каляды ѓ Мiр прыйшоѓ Радагост - унук Дажбога. Гэта многiм вядомы бацька такiх народаѓ Радзiмiчаѓ, як вяцiчы, абадрытыя, руяне, ратары.
  Цудоѓная Святлана, таксама босымi ножкамi акрэслiла;
  У Багумiра - сына Марэны, нарадзiлiся дачкi - Палева, Дрэва i Скрэва. Гэта ѓнучкi Дажбога, якiя паклалi пачатак народнасцям: крывiчы, драѓляне. А таксама нарадзiлiся праѓнукi - Рус, Скiф, Кiмра, Хазар, Славен, Сева. Менавiта ад гэтых апошнiх ужо пайшлi народнасцi русаѓ, славенаѓ, хазараѓ, скiфаѓ, паѓночнiкаѓ, а таксама кiммерыйцаѓ.
  Наташка босымi ножкамi вывела;
  Вось таму i дагэтуль усiх славян клiчуць нашчадкамi Бога Дажбога, Тарха Пяруновiча! Лiчым мы Бога Дажбога адным з галоѓных Багоѓ славян.
  Зоя таксама босымi, стройнымi ножкамi прапiшчала;
  А што яшчэ было ѓ жыццi Святланоснага Бога, якiя выгоды Мiру прынёс Дажбог - Бог славян, то ѓжо абавязкова прачытаць трэба ѓ адмысловых кнiгах , што ёсць у Паѓночнай Казкi.
  Агнязарная Аѓгусцiна таксама босымi ножкамi пракавозiла;
  Любяць славяне сiмвал Тарха Пяруновiча, Бога Дажбога! Iмя свастычнаму знаку далi - " Прамы крыж ". Таму i падвышаная сiла зыходзiць ад яго, нясе ѓ мiр раѓнавагу Цемры i Света.
  А далей босымi пальчыкамi Святлана;
  Насiць абярэг Дажбога - гэта не толькi вялiкi гонар, але яшчэ i магутная абарона. Моладзь прасвятленне знаходзiць на жыццёвым шляху, ды розуму набiраецца. Людзi старэйшага ѓзросту знаходзяць у абярэзе раѓнавагу, якая так неабходна пры парушэннi жыцця.
  А тут Наташка гэта зрабiла пры дапамозе пунсовых саскоѓ;
  Такi знак прыцягвае да сябе спакойную мудрасць, чысцiць думкi. Таксама засцерагае ад злых намераѓ чужых людзей i няѓпэѓненасцi, якая можа ѓтварыцца ѓнутры
  Зоя сваiмi грудзьмi вывела;
   Старажытныя славяне лiчылi, што Багi выяѓляюцца ѓ Мiры Явi як прыродныя падзеi. Таму яркае дзённае святло тлумачылi водблiскам даспехаѓ Бога Дажбога, што зроблены з найчыстага злата. Бога Адлюстраванага Святла заѓсёды шанавалi як Таго, хто нiчога не патрабуе, але заѓсёды дае. Бог Дажбог - якi дае, а не патрабуе!
  I Аѓгусцiна зрабiла, сваiмi лалавымi саскамi;
   Стыхiя - агонь
  Жывёла - белы воѓк, сабакi i конi, каровы.
  Птушка - гусь, сокал, лебедзi.
  Геральдыка, прадметы - кiй, шчыт, дзiда, палiца, часам выкарыстоѓвае меч двусечны.
  Треба (паднашэнне) - птушыныя пёры, яблыкi, мёд, арэхi, напой на мёдзе (Сурыца або Сурья, напрыклад). Прыносiлiся ѓ дарунак Богу i ѓ падзяку пёры такiх птушак, як: лебедзi, качкi, гусi.
  Месца ѓзвядзення капiшчаѓ - адкрытыя сонцу ѓзгоркi.
  Матэрыял выраба чураѓ, кумiраѓ - у асноѓным, дрэва.
  Асаблiвасцi ѓстаноѓкi iдала - тварам на ѓсход.
  I Бландынка-тэрмiнатар Святлана сваёй грудзi аголенай вывела;
  Рэза Бога Дажбога - уключана ѓ паѓночны аракул "Славянскiя Рэзы Роду". Рэза мае такую ж выяву i напiсанне, што i сiмвал (абярэг) - " Прамы крыж ".
  Наташка пунсовымi саскамi працягнула чарцiць;
  Варажба. Пытанне Бога. З'яѓленне ѓ раскладзе Рэзы Дажбога нагадвае Пытаючаму аб тым, што за хмарамi заѓсёды хаваецца Сонца i хутка надыдзе ясны пагодлiвы Дзень. Таксама гэта знак таго, што худая сiтуацыя хутка памяняецца на лепшую.
  Зоя выдатна зрабiла, сваiм голым бюстам;
  Цяпер важней за ѓсё выконваць проста свой абавязак, без рэзкiх рухаѓ i паваротаѓ. Брацца пакуль за ѓвасабленне новых iдэй не трэба, лепш адкласцi iх да новых часоѓ. Працаваць, i паступаць па сумленнi.
  У раздзеле "Славянскiя Рэзы Роду" : веды пра тое, як, дзе i навошта Бог Дажбог сустракаецца ѓ паѓночнай магiчнай традыцыi, воласбе ды варажбе.
   Бога Дажбога прасiлi аб захаванасцi пасеваѓ i скацiны - каб пасля пашы вярталася дадому цэлай i цэлым.
  Аѓгусцiна аголенымi грудзi вывела;
  Часам здаралася, Дажбога звалi Спасам, якi славiцца да гэтага часу Абаронцам, Збавiцелем земляѓ славянскiх! Вось чаму часта ѓ Яблычны Спас, 14 i 19 жнiѓня, ушаноѓваюць Дажбога па-асаблiваму! У гэты час прыносiлiся Яму ѓ падзяку свежы мёд i яблыкi з саду.
  Дзяѓчаты адцягнулiся i пачалi разбураць фашыстаѓ.
  Малоцяць насядалi фрыцаѓ. I адбiваюць такi апантаны i пякельны напад.
  Наташа падспявала, зразаючы гiтлераѓцаѓ;
  - Дзяѓчынкi ѓ вялiкай галечы! Дзе ж ты гаспадар дзе!
  Ды ѓжо больш за паѓгода як няма ѓдачы Сталiна i, лепш не стала. Наадварот фашысты Чырвонае войска падцiскаюць.
  Зоя прачырыкала:
  - Ды будзе наша Радзiма на касмiчных трасах!
  I босай ножкай запусцiць лiмонку. Такая вось хорт дзяѓчынка.
  Аѓгусцiна паля па працiѓнiку, прашыпела;
  - Сталiна, Сталiна, Сталiна! Мы хочам Сталiна!
  I шпурне гранату босай ножкай.
  Святлана страляючы, працягвае:
  - Каб зламаць нас не змаглi, устаць гаспадар з Зямлi!
  I зноѓ ляцiць кiнутая босай ножкай дзяѓчыны граната.
  Наташа скасiла пару шэрагаѓ i выдала:
  - I Адольфа разарвi!
  Дзяѓчыны ѓсё яшчэ не адмовiлiся ад магчымасцi перамагчы фашыстаѓ. 30 чэрвеня бiтвы кiпелi на ѓсю моц.
  Адначасова гiтлераѓцы iмкнулiся адразаць ад сваiх баз савецкiя войскi не якiя паспелi адысцi за Дон. У чым мiж iншым нават злёгку атрымалi поспех.
  Герда i яе танкавы экiпаж, як заѓсёды на вастрыё атакi.
  Дзяѓчыны ѓ адных трусiках i босыя. Страляюць сабе i вядуць бой.
  Машыны на чацвярых ваяѓнiц цэлых дзве. Кампактныя i вельмi зручныя, пiрамiдальныя.
  Герда, пры дапамозе босых пальчыкаѓ ног, нацiскаючы на джойсцiк, страляе. I вельмi трапна пападае. Адрывае вежу савецкаму танку.
  Пасля чаго прамаѓляе:
  - Я тэрмiнатар з валасамi колеру снегу!
  I раз'юшана рагоча... Тузаецца сабе нiбы марыянетка.
  Шарлота таксама страляе. Вельмi трапна трапляе i раве:
  - А вялiкi Рэйх, нам сказаѓ не дрэйф!
  I босы ножкай як нацiсне.
  Студзень 1946 года. Прыгожыя дзяѓчынкi ваююць з фашыстамi. Немцы напiраюць на Варонеж Спрабуюць прасаваць гiтлераѓцы рускiх.
  Наташка страляе, зразае шэрагамi. I кiдае босы ножкай гранату, раскiдваючы супернiка:
  - Будзе ѓсё супер!
  Зоя таксама дае хвасткую чаргу па фашыстах. Скасiла фрыцаѓ. I кiдалi босымi ножкамi лiмонкi.
  Дзяѓчына прагарлапанiла:
  - Гэта гiпер!
  Тут i Аѓгусцiна таксама ѓзяла, i падсцёбнула па гiтлераѓцам. I таксама кiнула босай ножкай забойную сiлу.
  Дзяѓчына прачырыкала:
  - Разнясём Гiтлера!
  Далей Святлана ѓзяла i кiнула босымi пальцамi ног забойную гранату. Дзяѓчынкi ѓзяла i знесла фашыстаѓ, прачырыкала:
  - Гэта супер!
  Наташка агрэсiѓна заѓважыла:
  - Мы супербайцы!
  I зноѓ кiнула босай ножкай гранату. Гэта вельмi прыгожа.
  Тут i Зоя вельмi прыгожа зрабiла. Потым босая ножка, вельмi прыгожая дзяѓчына ёю кiнула, i разбiла фашыстаѓ.
  - Мы будзем вельмi крута!
  Потым дзяѓчына агнязарная Аѓгустына ѓзяла i вельмi прыгожа зрабiла кiдок босымi пальцамi ног, раскiдала ва ѓсе бакi фашыстаѓ:
  - Мы ѓсе супердзеѓкi!
  Потым i Святлана вельмi прыгожая дзеѓка, i такая бландынка, з босымi ножкамi мiльгаючы гранатамi. I дзяѓчына ѓзяла i раскачала фрыцаѓ, вельмi прыгожая дзеѓка.
  Дзеѓка ѓ адных трусiках. I прабуркавала:
  - Дзяѓчыны бываюць розныя! I вельмi нават чырвоныя!
  Дзяѓчынкi наогул вельмi крутыя, i вечна босыя.
  Святлана, напрыклад, басанож бегала ѓсю вайну. I яшчэ ѓ сорак першым годзе рушылi яны па лесе. Ёй ужо не першы раз. Яна ѓ дзiцячай, працоѓнай калонii працавала басанож, i ѓ лёгкай турэмнай сукенцы да самых маразоѓ. У потым дзяѓчынка нават па снезе бегала босы. Вось i Аѓгусцiна была ѓ калонii. Там дзяѓчынкi змаглi амаль голыя ѓкалываць на суровым Сiбiрскiм марозе.
  I iх гэта не палохала. А як дзяѓчынкам добра па гурбах босым бегаць па снезе. I што голыя пяткi кусалi маразы. Не так ужо i страшна. Босую падэшву пакрываюць мазалi, i дзяѓчынкам было не балюча, ад ледзяной скарынкi.
  Яны вось так вельмi крута. Бегалi босыя дзяѓчынкi, i працавалi сякерамi.
  Дзяѓчынкi вельмi добра працавалi.
  Дзяѓчыны былi вельмi шалёныя. Зноѓ кiдаюць босымi пальчыкамi ножак гранаты.
  I разбiваюць фашыстамi. Вельмi крутыя трэба сказаць ваяѓнiцы.
  Дзяѓчыны кiдаюць босымi ножкамi па супернiку.
  Наташка страляе вельмi трапна па фашыстах.
   I разнесла яшчэ фрыцаѓ.
  Дзяѓчына вельмi сiмпатычная ... I вельмi босая i прыгожая Наташка, вельмi агрэсiѓная.
  Але для дзяѓчыны трэба пiсаць сваё цiкава.
  . РАЗДЗЕЛ Љ 19.
  Герда i Шарлота працягваюць ваяваць. Нямецкiя войскi ѓжо гатовы да вялiкiх подзвiгаѓ. Але пакуль у iх няма перавагi на моры. Караблi кланаваць не навучылiся.
  Затое праѓда клануюць ужо самалёты. Але гэтага мала... Хоць Гiтлер i задумаѓ папросту разбамбiць Брытанiю, а пакуль будуе дэсантныя судны.
  Заадно Герда i Шарлота ѓспамiнаюць сорак першы год i прыгоды ѓ Афрыцы.
  Пакуль дзяѓчаты няправiльна трэнiравалiся, палкоѓнiк СС Дэс працягваѓ сваю пагоню за скарбамi шэйха. Ноч прайшла адносна спакойна, стала крыху халаднавата i, атрад пагрузiѓся ѓ сон. Хлопчык Алi спачатку не спаѓ, ён абдумваѓ план уцёкаѓ. Галоѓнай перашкодай былi нават не кайданы, якiмi прыкоѓвалi арабскага хлапчука на ноч, а тры вартаѓнiчыя нямецкiя аѓчаркi. Яны як раз пазбаѓлялi пацаненка шанцаѓ на ѓцёкi.
  Алi разумеѓ, што нават калi ён пакажа скарбы, яго чакае смерць. Ня будуць гэтыя белыя бошы з iм дзялiцца. Акрамя таго хлапчук меѓ аб тым дзе могуць знаходзiцца багаццi шэйха толькi самыя агульныя ѓяѓленнi. Ды ён сёе-тое падслухаѓ, сёе-тое бачыѓ. I сапраѓды ведаѓ, што вялiкi скарб iснуе: некалькi вялiкiх куфраѓ з золатам i рознымi каменьчыкамi, ювелiрнымi вырабамi. Прычым гэта была казна не проста шэйха, а алжырскага пашы са мноствам нарабаваных багаццяѓ i не толькi золата. Па чутках там быѓ крышталь, якi робiць любога чалавека цi палкаводца непераможным! Як бы ён быѓ дастаѓлены з самой Iндыi, прычым гэта крышталь знайшоѓ вялiкi Буда.
  Хоць хлопчык Алi i быѓ мусульманiнам, але фанатызмаѓ асаблiва ѓ здзяйсненнi Намаза не адрознiваѓся. Сапраѓды, навошта Усемагутнаму Алаху патрэбныя ѓсе гэтыя бясконцыя, механiчныя малiтвы? Хiба яму не надакучае ад мiльёнаѓ людзей, мiльярды разоѓ чуць адно i тое ж? Дык гэта можа канкрэтна задолбать, калi паварочваешся i просiш, цi наадварот хвалiць... Або пост Рамадан, як вярхоѓны голад трэба мучыць людзей, а потым прыносiць iм спакусу пераядання... Для чаго гэта? Што Бог не хоча дабра людзям? Дзеля чаго накладаць яшчэ новы цяжар на без таго цяжкае жыццё? I чаму калi Алах добры i ѓсемагутны, то чалавеку так цяжка жывецца? Асаблiва старым i старым. Ну добра ён яшчэ хлапчук i падпаленыя пятачкi хутка зажывуць i можна будзе зноѓ скакаць па пустынi ... Як прасвяднае юнацтва, калi маладому шчанюку лепш, чым старому льву. Але чаму чалавек, улюбёнец Алаха, якому пакланiлася ѓсё iснае( акрамя сатаны), павiнен старэць i ператварацца ѓ страшыдла. Асаблiва моцна ѓзрост псуе жанчын. Ну, няѓжо ђсявышняму падабаюцца гарбатыя, бяззубыя бабулi, i яму прыемна глядзець на такiх дачок?
  А дзе паняцце аб прыгажосцi, гармонii, эстэтыкi, пачуццё прыгожага ... Чаму ѓ свеце Усемагутнага Алаха столькi пачварнасцi, няшчасцi i болi? Хiба ђсявышняму не пад сiлу зрабiць усiх шчаслiвымi, добрымi, здаровымi, прыгожымi? I чаму, напрыклад, тыя ж немцы i еѓрапейцы няверныя? Чаму раней непераможныя войскi прававерных мусульман, дайшоѓшы да Францыi, не рушылi далей i саступiлi крыжакам-хрысцiянам. Чаму магутная Асманская iмперыя флагман прававерных, не разграмiла Аѓстрыю, не ѓзяла Вену, не перамагла Расiю?
  Алi не быѓ непiсьменным слугой, ён ужо ѓ шэсць гадоѓ паступiѓ у пачатковую французскую школу ѓ Тунiсе, i прачытаѓ нямала разумных кнiжак. Няма ѓ Хрыста хлопчык не паверыѓ, ды iх у гэтым асаблiва не пераконвалi, затое ведаѓ набыѓ нямала. Потым усё ж не захацеѓ iсцi курсантам у каланiяльныя войскi, а апынуѓся ва ѓслужэннi шэйха. Зрэшты, пакуль ты падлетак i жыццё наперадзе, можна памарыць напрыклад, аб тым, каб самому стаць шэйхам цi нават султанам, узначалiѓшы барацьбу за незалежнасць.
  Дарэчы як гэта атрымалася, што цяпер у сярэдзiне па мерках няверных дваццатага стагоддзя, iсламскi свет амаль поѓнасцю ѓ палiтычным падпарадкаваннi хрысцiян? Чаму Усемагутны Алах дапусцiѓ падобнае?
  Зрэшты, гiсторыя Iсламу ведала i ѓзлёты, i падзеннi... Вялiкi прарок Магамед стварыѓ сваю першую дзяржаву сталае арабскiм Халiфатам. Магутная Вiзантыйская iмперыя, як нi дзiѓна не магла супрацьстаяць куды больш малалiкiм арабам, якiя не мелi яшчэ дастатковай ваеннай арганiзацыi. Адна з наймацнейшых, калi не найдужэйшае войска сярэднявечча, самае сучаснае i лепшае па арганiзацыi( адна пабудова сцяна або фаланга, а таксама агнямёты чаго каштуюць). Але качэѓнiкi-бедуiны разграмiлi на той момант наймацнейшае войска свету, пасля чаго як не паверыць, што iм дапамагаѓ Усявышнi, дароѓ сiлу i ратны поспех. Нажаль, сам Канстанцiнопаль узяць не атрымалася. Затым пераможнае войска на чале з халiфам Амарам, заваявала поѓнач Афрыкi i Iспанiю. Але землi франкаѓ засталiся няскоранымi. Франкi ѓжылi цяжкую кавалерыю, непрабiѓную для стрэл, акрамя таго арабскiя конi ѓ чужых лугах сталi хварэць, пачаѓся масавы склон. Пасля новы шлях экспансii быѓ абраны ѓсход. Атрымалася дайсцi да Iндыi, скарыѓшы далiну Iнда. Але, нажаль, неѓзабаве прамая дынастыя ад Амара перарвалася i пачалася мiжусобная вайна. Экспансiя iсламу часова прыпынiлася, а неѓзабаве хрысцiяне адваявалi Iспанiю, i пачалiся паходы на арабскiя землi. Прычым крыжакi авалодалi i Iерусалiмам. Неѓзабаве яшчэ арда язычнiка Чынгiсхана разграмiла найбуйнейшую iсламскую краiну Харэзм, а затым мангола-татары спалiлi i Багдад, рушыѓшы арды да Егiпта. У сярэдзiне трынаццатага стагоддзя, быѓ пiк спаду Iслама, дрэнныя часы для прававерных. Але пiк спаду - пачатак уздыму! Мангольскi хан Берке прыняѓ iслам, i звярнуѓ падуладныя народы. Неѓзабаве ѓся Залатая арда стала мусульманскай. Шкада, што Русь звярнуць не ѓдалося, але затое яе князi плацiлi данiну. Затым узнiкла Асманская iмперыя, спачатку Вiзантыю выцеснiлi з малой Азii, затым, нарэшце, быѓ узяты Канстанцiнопаль, а пасля скарылiся i Балканы, Крым, Венгры, шмат еѓрапейскiх земляѓ. На жаль, Сулейман Пышны не здолеѓ узяць Вену, а ѓ далейшым туркi не заваявалi Iран i Сярэднюю Азiю. Так што стварыць адзiную iсламскую iмперыю не ѓдалося. У сярэдзiне шаснаццатага быѓ новы пiк, найвышэйшы пункт сiлы i ѓплыву Iсламу. Вялiкiя могалы-мусульмане пакарылi амаль усю Iндыю, Паволжа i Сiбiр, таксама iсламскiя, землi да Кiтая, у Iнданезii, паѓночная Афрыка, Балканы амаль да самай Вены, усё верыла i кiравалася правiльна.
  Але, нажаль, вышэйшы пiк - гэта пачатак спаду! Ужо ѓ 1552 годзе праваслаѓны цар Iван Грозны пакарыѓ iсламскую Казань, а потым яшчэ ѓ 1556 годзе Астрахань. Волга перайшла пад уладу хрысцiян, а за ёю i Сiбiр. Потым Асманская iмперыя страцiла ѓ вайне з Аѓстрыяй Венгрыю i яе ѓлада над Паѓночнай Афрыкай аслабла. Пасля казахi прынялi рускае падданства i пачалiся войны Расii i Турцыi. Амаль ва ѓсiх бiтвах рускiя бралi ѓверх, толькi ѓ 1853-1856 годзе iм удалося дабiцца адноснага поспеху i то з дапамога французска-ангельскага войска i флота. Асаблiва дрэннай для мусульманскiх краiн была другая палова дзевятнаццатага стагоддзя. Турцыя канчаткова разгромлена Расiяй i страцiла кантроль над Балканамi, поѓнач Афрыкi цалкам захапiлi французы i англiчане, а таксама i Iнданезiю. Пакiстан i Iндыя сталi англiйскiмi, уся Сярэдняя Азiя рускай, дакладней расiйскай. Толькi Аѓганiстан не скарыѓся, хоць i заключыѓ з Брытанiяй дамова.
  Потым была першая сусветная, Турцыя страцiла Месапатамiю, Палестыну i Сiрыю, поѓнач Афрыкi па-ранейшаму акупаваны, а Iран залежым ад ангельцаѓ. Большая частка iсламскага свету пад палiтычным панаваннем хрысцiян... Многiя арабы звязваюць магчымасць свабоды з Гiтлерам i нямецкiмi войскамi, але Алi iм не верыѓ. Фашысты нiчым не лепшыя за ангельцаѓ i французаѓ, а можа i горш. Калi жабнiкi няхай i чыста фармальна прапаведуюць роѓнасць усiх рэлiгiй i народаѓ, то немцы наогул увялi паняццi недачалавека. I чаго ѓ гэтым выпадку думаць, быццам яны будуць добрымi i гуманнымi ѓ адносiнах да мусульман? Тым больш, што Гiтлер, падобна ѓвогуле нi ѓ што не верыць. Наiѓныя дурнi.
  Алi не спаѓ усю ноч, i ранiцай адчуваѓ сябе пабiтым. Ён ледзь сядзеѓ на iшаку, млява паказваючы шлях. А Дэс i яго саѓдзельнiкi раз'юшвалiся.
  Палкоѓнiк СС крычаѓ:
  - Дык ты бегчы вiдаць хацеѓ! Бач, чарнамазая морда не заплюшчыла вока... Можа з цябе садраць скуру.
  Хлопчык Алi ѓзмоцнена замiргаѓ:
  - Не трэба дзядзечкi! У мяне проста жудасна нылi вывернутыя суставы рук i свярбелi спаленыя пяткi. А так у мяне i думкi ѓ галаве не было!
  Дэс не паверыѓ, i сцебануѓ хлапчука бiзуном:
  - Абармот смаркаты, i каго ты хочаш падмануць, я цябе згрэю зараз бiзуном.
  - Воля ваша Спадар. - Хлапчук пакорлiва агалiѓ ужо бiтую, кашчавую ѓ писугах спiну.
  Пакора Алi спадабалася эсэсаѓскаму палкоѓнiку, i ён упэѓнена прыклаѓ пацана бiзуном па спiне. Парай удараѓ расьсек скуру, але нават бiць не стаѓ i супакоiѓшыся вымавiѓ:
  - Даю табе яшчэ тры днi! Калi не будзе да гэтага часу скарбаѓ, а цябе спалю жыѓцом! Зразумеѓ ты!
  Хлапчук пакланiѓся:
  - Ды найвялiкшы з найвялiкшы спадароѓ! Вы стане багацей турэцкага султана!
  Дэс злёгку памякчэѓ:
  - Калi будуць скарбы, то станеш маiм каханым слугой. А пакуль шнэль.
  Дзень прайшоѓ спакойна, i нiчога ѓ пустынi цiкавага не было. Барханы, сухi вецер, пясок, максiмум некалькi калючак. Каб пацешыцца дзецюка заставалi злезцi з iшака, i басанож, з яшчэ не загойдалымi ад апёкаѓ нагамi прайсцiся гарачаму пуску пустынi. Алi з цяжкасцю стрымлiваѓ гучныя стогны, але ѓсё роѓна пакрэктваѓ, пакуль не ѓзмалiѓся. Тады яму нарэшце дазволiлi сесцi на бедную жывёлiну.
  I так пакуль не сцямнела...
  Дзяѓчаты пасля пераходу зноѓ заснулi, i дзiѓны сон Герды працягнуѓся.
  Адважныя i цудоѓныя, блiскучыя ад поту ваяѓнiцы кiдалi драты ѓразнобой, i зрынутыя ѓпiры i ваѓкалакi ѓ мностве курчылiся ѓ пыле. Шарлота ударам ножкi звалiѓшы чарговага вырадка, усклiкнула:
  - Што ангельцу смерць, для немца асалода!
  Герда пагадзiлася з ёй:
  - Германiя будзе загадваць усiм мiрам - таму, што я так сказала!
  Шэрагi длинномерных дзiд знервавалiся перастаѓшы несцi небяспеку надыходзячым, або абарону якiя абараняюцца. Пяхота завагалася, ваѓкалакi пачалi няѓпэѓнена азiрацца адзiн на аднаго, i падалiся як ракi. А што яны думалi спынiць цэлую зграю вялiкiх ваяѓнiц-арыек? Не на тых напалi. Шарлота адзначыла:
  - Бачыш Герда як спрытна мы абышлi загадзя ѓкапанае ворагамi драколя. Працiѓнiк то думаѓ, што жаночы розум - гэта засляпiѓшыся гнаць наперад!
  Дзяѓчына цяжка ѓздыхнула:
  - Падрапалi б сваiх коней у кроѓ, а i ѓ мяне садне каленкi.
  Шарлота ад гэтага адмахнулася:
  - Да ну! Давай лепш без глупстваѓ!
  Хоць гэта здавалася ѓжо немагчымым, шум бою, нiбы рыѓком штангiста мацнела. Надрыѓна зараѓлi баявыя трубы пяхоты. Iх гук нагадваѓ выццё сiрэн устаноѓленых на Ю-87, адважнай машыны, якiя разганяюць саюзныя войскi. Вiдаць, такiм чынам, ваѓкалакi спрабавалi падняць свой надламаны зняважлiвы дух! Мадлен круша ѓпiраѓ мячамi, падкiнуѓшы клiкаѓ, уверх паспела паказаць ваѓкалакам дулю, а затым зноѓ злавiла зброю, чэпкай, як у коткi далонню. Дзiкi гвалт следам зараз напоѓнiѓ паветра. Свiст, улюлюканне, звон металу, крыкi ѓсё нарастальнага лiку параненых, баявы роѓ млява якiя спрабуюць атакаваць упiраѓ, скрыгочучыя вокрыкi каманд, рвалi паветра. Герда наносячы ѓдары, у азарце усклiкнула:
  - Калi гуляе смерцi жорсткая сiмфонiя, змоѓкне, мне паверце - пустых спраѓ какафонiя!
  Шарлота пагадзiлася:
  - Якi неймаверны, бушуючы акiян барацьбы i крывi, болi i нянавiсцi, лютасьцi i помсты затапiѓ увесь бачны свет!
  Два патокi ваяѓнiц-ваѓчыц злiлiся разам, з ходу перамахнуѓшы напаѓразваленую абарончую лiнiю ѓпiраѓ, i з пераможнымi клiчамi накiравалiся на поѓдзень. Герда ѓразiла ѓ горла ваѓкалака-афiцэра i ѓсклiкнула:
  - Клас!
  А Мадлен засекшы чарговага ѓпiра, раѓнула:
  - Мы немкi-ваѓчыцы, непаражальныя ваяѓнiцы! Лягчэй засыпаць сонца пяском, чым пагасiць усмешку на твары эсэсаѓца!
  Але гэтай легкадумнай заявай, яна сурочыла дзяѓчат-ваяѓнiц. Тры вершнiцы-прыгажунi на конях завалiлiся ѓ старанна замаскiраваныя ямы прама перад строем упiраѓ.
  Смерць адразу ж абрынулася на ваяѓнiц, градам стрэл, дротаѓ, камянёѓ, а таксама што было самае страшнае, агнiстай сумессю, у якой напаѓголыя дзяѓчаты гарэлi жыѓцом. Мусiць магiчная абарона ад пякельнага полымя, была не суцэль надзейнай. Адчуѓшы першую кроѓ, што атрымалася пралiць у грозных супернiц, ваѓкалакi прама як папуасы-людаеды заскакалi ад захаплення.
  Герда азiрнуѓшыся на такiя вялiзныя, вялiкiя ямы, у якiх згараючых ваяѓнiц было ледзь вiдаць, разгублена прамармытала:
  - I калi гэта паспелi вырыць?
  Шарлота коратка кiнула:
  - Мусiць, мы патрапiлi ѓ месцы, дзе гэтыя пачвары не ѓпершыню ѓладкоѓваюць засады. Палезлi ѓ бой на тэрыторыi ворага!
  Яшчэ чатыры ваяѓнiцы знайшлi сабе разам з канямi гiбель, спатыкнуѓшыся на расцяжкi пасярод дарогi. Дзяѓчаты тут ускочылi, але на iх зараз наляцела пяхота ваѓкалакаѓ. Пачалася сапраѓдная разня, ваяѓнiц калолi, секлi, рэзалi, спрабавалi паддзяваць крукамi. Тыя адказвалi iм i атрымаѓшы мноства ран памiралi ѓ жахлiвых канвульсiях.
  Мадлен, тым не менш, скамандавала:
  - Не спыняцца! Прыпынак смерць, выратаванне ѓ руху!
  Вострая праволока трапiла Гердзе, у босую пятачку, дзяѓчына адчула моцны боль, нiбы стукнула токам. Да шчасця падэшва ѓ ваяѓнiцы, таксама была абаронена магiяй( не ѓ прыклад легендарнаму Ахiлу!), i яе толькi злёгку раздрапала.
  Але вось ззаду баявыя клiчы пяхоты сталi сцiхаць. Парадзелы атрад прарваѓ, здавалася нязломную перашкоду. Шарлота выклiкнула:
  - Ломаць, не будаваць! Эх, цi зможа быць наша iмперыя такой жа трывалай, як баявой i якая iмклiва пашыраецца?
  Герда вельмi ѓпэѓнена з пафасам вымавiла:
  - Усе iмперыi прыходзяць у заняпад, акрамя тых, што заснаваны на здаровым падмурку рэальнага народаѓладдзя!
  Шарлота кiѓнула сваёй светлай галоѓкай:
  - Ну, тут я згодна! Трэцi Рэйх дзяржава i фюрэрскае, i народнае адначасова! Накшталт бы парадокс...
  Герда скончыла за яе:
  - I дыялектычнае адзiнства адначасова!
  Коннiца ваѓкалакаѓ усё больш i больш адставала. Яе цёмная маса ѓжо амаль злiвалася з блiкамi шматлiкiх выкацiлiся на чорнае неба месяцаѓ, i лiнiяй паѓднёвага гарызонту, невядомага свету.
  А што ваѓкалакi цяжкiя, смярдзючыя, а гiбрыды вярблюда i iшака не могуць быць па сваёй прыродзе такiя хуткiя, як цудоѓныя, генетычна палепшаныя скакуны. Так што высокi тэмп на карысць атраду ваѓчыцаѓ, ён дае iм вялiкiя перавагi...
  Коннiкi ѓздыхнулi поѓнымi, ледзь прыкрытымi тоненькай палоскай вышытай жэмчугам тканiны грудзьмi, i трасянулi косамi. Герда спадзявалася, што яшчэ ледзь-ледзь i хмызнякi скончацца, i iм на змену прыйдуць узгорыстыя прасторы, i казачна выдатныя, якiя пахнуць неапiсальна прыемным водарам лесу. Яшчэ крыху i адкрыецца бляск крыштальных вод памежнай Рэйнаграды! А так iх ужо будуць чакаць падмацаваннi, магутныя, збудаваныя па апошнiм слове тэхнiкi форты, магiчнай, Германскай iмперыi. I тады вораг не адважыцца да iх сунуцца.
  Але, нажаль, Герда дарэмна расслабiлася, новы атрад вершнiкаѓ ѓпiраѓ, нiбы дух злоснага джына раптам матэрылiзаваѓся перад iмi i дзяѓчыны ѓжо не маглi пазбегнуць сутычкi.
  Герда атрымала мячом па сваiм голым плячы, але ѓтрымала ѓ руках меч, i парыраваѓшы чарговы выпад, дакладным ударам рассекла ваѓкалаку артэрыю на горле. Дзяѓчынка выклiкнула:
  - Адзiн бойкi ѓпiрак вылецеѓ на сцэну. Вiдаць думаѓ пад шумок, надкусiць мне вену! Але Нямеччыны душа, не да спадобы гаду! Пасякаць вас усiх спяшаючыся, дзеѓкам-немкам трэба!
  Шарлота прыкрыла сваю напарнiцу i таксама распарола ѓпiру чэрава:
  - Цярпi, цярпi, калi табе цяжка! Трашч, трашч, ты пада мною сядло! Не смей, не смей, на iмгненне аслабець - здолей сябе пераадолець!
  Атрад ваѓкалакаѓ быѓ даволi вялiкi, але ваяѓнiцы ваявалi як шалёныя пантэры, сот статкам буйвалаѓ. Яны пры гэтым вiшчалi, а адна з ваяѓнiц атрымаѓшы цяжкую рану, упiлася ѓ грамiлу зубамi. Ды так рвала, што перагрызла артэрыю, прымусiѓшы супастата сцякаць крывёй. Потым праѓда i гэта дзяѓчына ѓпала.
  Герда рубячыся, крычала:
  - За Радзiму! На славу Айчыны!
  Шарлота дапоѓнiла, кароткiм экспромтам:
  Душу, сэрца, аддамо,
  Мы сваёй святой Айчыне!
  Выстаiм i пераможам,
  I не пашкадуем жыцця!
  Мадлен, велiзарная i лютая таксама была ѓ лютасцi i шаленства, засеклi пецярых ваѓкалакаѓ, i нават плявалася крывёю:
  - Не, упiры праклятыя! Я вам не дамся нiколi!
  Нарэшце ваѓкалакi страцiлi баявы дух, i некалькi ацалелых стварэнняѓ паспрабавала было сысцi, але ваяѓнiцы iх амаль адразу ж нагналi. Герда, хоць гэта было не зусiм высакародна, пасадзiла пачвары мячом у спiну i ѓкруцiла:
  - Джэнтльменам па джэнтэльменску!
  I вызвалiѓшыся, дзяѓчаты паскакалi яшчэ хутчэй. У твар павеяѓ нечым салодкiм, паветра стала нiбы мядовым. Аднак радасць ваяѓнiцы была азмрочана. Прыгледзеѓшыся, яна раптам зразумела, што адсутнiчае больш ваяѓнiц, чым ёй падалося спачатку. У iх атрадзе засталося толькi трыццаць дзевяць баявых дзяѓчат на скакунах. А было паѓсотнi, плюс яшчэ тузiн якiя прарвалiся разам з Шарлотай. Мабыць у кароткай, але вельмi гарачай сутычцы, Гердзе ѓдалося разглядзець далёка не ѓсе дэталi бiтвы.
  Але магутная постаць Мадлен, з пышнай капой светлых валасоѓ, выклiкала ѓпэѓненасць. Але дзяѓчат шкада... Нават вельмi шкада!
  Вакол было досыць светла, месячн у небе не тое на Зямлi - цэлых шэсць! Шчодрая, казачна ветлая прырода, з яркiмi, годнымi Рафаэля фарбамi лесу. Iдылiчная карцiна, толькi шалёны тупат кованых сталлю капытоѓ разрываѓ цiшыню, але нават элiтныя конi мелi патрэбу ѓ лёгкiм адпачываннi. Шарлота перахапiѓшы погляд, сяброѓкi пажартавала:
  - Часцей за ѓсё садзiцца на белага каня, уладальнiк iнтэлекту кульгавага каня, i сумлення сiвога каня!
  Герда ѓ адказ хiхiкнула:
  - Як бы нам самiм не апусцiцца да ѓзроѓню парнакапытных. Паглядзi, як яны выглядаюць...
  Конi i на самай справе выглядалi страшна, скураныя плiтачкi i гунькi былi густа, абтыканы стрэлачкамi, а то i дротам. Нечым яны нават паходзiлi на вожыкаѓ. Шарлота састрыла:
  - А я вожыкаѓ люблю, я iх разам збяру... Уздоѓж па лiнii прыбою за сабою павяду.
  Герда адмоѓна матнула галавой:
  - Ну, навошта гэтых вожыкаѓ? Лепш хлопчыкаѓ... Ведаеш я дзесьцi чула, што няма ѓ свеце больш задавальнення, чым тая асалода, што дастаѓляе мужчына жанчыне.
  Шарлота пацiснула плячыма:
  - Сапраѓды кажучы не ведаю... Мы ж з табой нявiнныя душы... I лепш заставацца нявiннiцамi, тады куля нас не знойдзе!
  Герда злосна хiхiкнула:
  - Такой цаной купляем неѓмiручасць... Бясцэннай цаной!
  Падчас размовы дзяѓчаты не гублялi дарма часу, аглядаючы кажухi, выдзiраючы стрэлы, i нават змазваючы пахкiм, пякучым зеллем раны. Конi пры гэтым тонка храпалi. Няѓрымслiвая панна Шарлота не ѓтрымалася ад вастрынi:
  - А можа, давай у храпу пагуляем? Ведаеш такую гульню?
  Герда набычылася:
  - Я ѓ азартныя гульнi не гуляю! Асаблiва калi яны без правiл!
  Дзяѓчына прынялася аглядаць свайго скакуна; развязала папружкi, адшпiльвала шкуры, i са здзiѓленнем аглядала дзясяткi стрэлак з кожнага боку. Яны так i не прабiлi абарону, але затрымалiся ѓ ёй намёртва. Касцяныя пласцiны, якiя захавалi каню, жыццё былi ѓ асноѓным цэлыя, толькi некаторыя расколаты напалам. Герда цяжка ѓздыхнула, а Шарлота суцешыла:
  - Галоѓнае што конь жывы, цябе таксама злёгку падрапала!
  Дзяѓчына паглядзела на сiнякi, i пiсугi на сваiх руках i нагах, з уздыхам пагадзiлася:
  - Нажаль, падрапала!
  Шарлота раптам стала больш сур'ёзна:
  - А ля майго скакуна дзве невялiкiя стрэлкi прабiлi бочак. Шкада!
  Герда з хваляваннем у голасе спытала:
  - А гэта як сур'ёзна? Ён звалiцца?
  Шарлота разгублена пацiснула сваiмi мускулiстымi i разам з тым хупавымi плечыкамi:
  - Не ведаю... Спадзяюся провiд нам дапаможа!
  Герда прыслухалася; жывёла хрыпела i быццам бы нават стагнала. Ваяѓнiца з хваляваннем вымавiла:
  - Нажаль, гэта сур'ёзна!
  Шарлота парыравала:
  - Калi ногi не заплятаюцца, то з канём усё ѓ ажуры! Так што мiлка не панiкуй!
  Герда ѓ адказ пагразiла напарнiцы пальчыкам:
  - Ужо хто любiць антымонii разводзiць, дык гэта ты!
  Шарлота злосна выскаляючыся, вымавiла:
  - Боѓтушка мовай, ад драѓлянай калатушы; выдатная тым, што мазгi заѓсёды з дуба!
  Герда хiхiкнула:
  - Гэта проста твой экстрым!
  Шарлота паправiла напарнiцу:
  - Не экстрым, а экспромт! А ѓвогуле твой узровень iнтэлекту як у мядзве...
  Дзяѓчына не паспела дагаварыць, як раздаѓся новы вокрык Мадлен. Ваяѓнiцы разам павярнулi направа, Герда лаялася:
  - Мабыць i зараз без бойкi не абысцiся!
  Шарлота i тут не ѓтрымалася ад пэрла:
  - Ды я наогул зусiм без бойкi, магу патрапiць у вялiкiя забiякi! Ах пешка ведаць яна моцная, калi ператвараецца ѓ слана!
  З найблiзкай хмызняковай выспы раптам як iмклiвы хук баксёры вынырнула свежая група скакуноѓ. Тут былi не толькi ваѓкалакi i ѓпiры, але лiку правадыроѓ, нават троль. Прычым даволi сiмпатычны, з матыльком, i яркiмi, зiготкiмi завушнiцамi ѓ вушах.
  Герда ѓсклiкнула:
  - Дэман гэта ѓжо добра! Дакладней троль. Я вось як успомню, колькi пакут прычынiѓ падобны персанаж, маёй далiкатнай цёзцы...
  Шарлота перапынiла напарнiцу:
  - Прывыкла па крутым бiцца! Бутэлек многiх, вельмi многiх бачыць дно! Але не здаралася нам улюбляцца - даѓным-даѓно, даѓным-даѓно!
  Мадлен спынiла атрад, разгарнуѓшы дзяѓчат насустрач ворагам. Вурдалакi на чале з тролем спынiлi свой куды больш шматлiкi атрад. Абодва натоѓпы нагадвалi баксёраѓ перад сутычкай, хмурылi бровы i нават парыквалi. Прычым кожны баксёр некалькi наiѓна разлiчваѓ спалохаць свайго партнёра. Ваяѓнiцы зрэшты, былi стрыманей, яны кiравалiся прынцыпам: лепш адзiн раз ударыць, чым сто разоѓ зароѓ! Або як у свой час сказаѓ фюрар Германii: адзiн стрэл - лепш за тысячу праклёнаѓ!
  Мадлен спакойна вымавiла:
  - Дзяѓчаты запомнiце мае словы: для вас усё роѓна, усё ѓсё роѓна, акрамя неабходнасцi зрынуць супернiка ѓ праху, акрамя адзiнай нянавiсцi! Знiшчыце ворага - ачысцiце ад яго зямлю, бо Радзiма сапраѓднага арыйца там, дзе ступiла нага вермахта!
  Троль вiсклiва залямантаваѓ у адказ, i ваѓкалакi з дзiкiм гiгiканнем i ровам кiнулiся наперад. Iмклiвым рухам палаша, Герда зрэзала вузлы шнуроѓ i выхапiла доѓгiя ездавыя дзiды. Пасля чаго ѓсклiкнула:
  - Адзiн трапны стрэл - лепш за тысячу касых поглядаѓ!
  З боку ѓпiраѓ i ваѓкалакаѓ, раѓлi сотнi сiплых глыток.
  Шарлота выгукнула:
  - Бой гэта калi ты нясешся на ворага, калi бляск твой сталi i маланкi з вачэй, прымушаюць палыхнуць душу супернiка нязгаснымi страхам!
  Герда з рыкам адобрыла:
  - Добра ты выказалася мой сяброѓка! Ды што проста цудоѓна!
  Хоць ваѓкалакi i ѓпiры быццам бы адважныя, але iх адвага, хутчэй у сiлу тупасцi, i недастатковага разумення каштоѓнасцi жыцця, чым сапраѓднай адвагi.
  У водсветах шасцi месяцаѓ зiхацела доѓгая сталь, круцячыся ѓ руках ваяѓнiц i ѓпiраѓ. Агонь у вочы надыходзячых ваяѓнiцы казалi сабе асаблiвым, нейкiм сляпучым i парадаксальна цёмным. Так своеасаблiва адцiснулiся месяцы. А ѓ ваѓкалакаѓ, зрэнкi былi барвовыя, быццам бы запалёныя, i разам з тым мёртвыя. Шарлота ѓскiнула сваю зброю, паспела стрэлiць тройчы. Ад трапленняѓ у дзяцей цемры, пырскалi крывавыя фантанчыкi, упiры падалi, а завываннi нарасталi нiбы шквал.
  Першыя хвалi абедзвюх груп збiлiся, то перакульваючы, то наадварот сыходзячы (вядома лягчэйшыя i спрытныя ваяѓнiцы iмкнулiся адхiнацца, i прапускаць наперад нязграбныя масiѓныя тушы!). Вонкава гэта нагадвала сыходзiцца пальцы рук, але дзяѓчаты вельмi спрытна ламалi сваiх супернiкаѓ, ажыццяѓляючы палiроѓку. Масiѓныя ѓпiры завальвалiся, раздзiраючы, шматлiкiя шлейкi. Ваяѓнiцы ѓсё насядалi, шырокiя даспехi зрывалiся з мокрых ад поту тэл ваѓкалакаѓ, калыскi з пякельнымi, смярдзючымi як склад трэснутых кансерваѓ вершнiкамi ляцелi па паветры. Асвятленне шасцi месяцаѓ было досыць багатае, але занадта ѓжо шматколернае, што спараджала шматлiкiя блiкi, якiя абцяжарваюць агляд. Тым не менш адрознiць прыгажунь-дзяѓчат, ад валасатых монстраѓ вельмi нават лёгка.
  Прастора фэнтазi-лаянкi напоѓнiлася драпежным звонам клiнкоѓ, вострыя злыя iскры ѓспыхвалi паѓсюль, дзе сталь даставала сталь. Ваяѓнiцы былi спрытней, яны лёгка даставалi ворагi, i iмклiва сыходзiлi ад выпадаѓ. Але падступны камандзiр, хiтры троль, грамавым голасам прароѓ:
  - Секце не толькi гэтых сук, але iх коней!
  Вастрыi сталi траплялi ѓ жывёл, прымушаючы iх раѓцi i кiдацца. Зрэшты, тупарылыя ваѓкалакi досыць хутка забылiся аб гэтым загадзе, i зноѓ iмкнулiся ѓразiць амаль непаражальных ваяѓнiц. Працяжныя крыкi перакрывалi ѓсё астатнi шум, асаблiва калi Герда даставала супернiка дзiдай або мячом, хоць у яе не на жарт стала балець галава. Ды i далiкатныя дзявочыя вушкi заклала. Тады дзяѓчынка з усё нарастальным энтузiязмам заспявала;
  Казачны свет можа быць злым,
  Бо чараѓнiцтва, таксама двулико!
  Здаецца добрым усё маладым,
  Жадаецца праѓды; жыць у гонары лiха!
  
  Але недзе троль сеткi пляце,
  Злы ваѓкалак ставiць пасткi!
  Мы ж iдзем у доѓгi паход,
  Чакаюць выпрабаваннi нас, ня цацкi!
  
  Можа быць мох - жудасна калюч,
  Ну а гарлачык замест пасткi!
  Крывёю рыдаюць слёзы з хмар,
  Замест месяца клiнкоѓ свецiць карсара!
  
  Але мой прыяцель светленькi эльф,
  Золатам свецяць кучары сяброѓкi!
  Фея сказала - хлопчык не дрэйф,
  I працягнула далiкатныя рукi!
  
  Далеч эльф-прыяцель шпагi ѓрок,
  Выпад, адскок, зменныя паставы!
  Каб ствол жыцця ѓ зле не ѓсох,
  Ты падары чарадзейцы дзве ружы!
  
  Выкаваѓ шаблю гномiк-каваль,
  Мне кажа, усмiхаючыся з ухмылкай;
  Жадаеш, каб у бiтве слаѓны канец,
  Трэба сябраваць з фiзкультураю палка!
  
  Злiѓ у трэнiроѓцы сорак ручаёѓ,
  I нарэшце, стаѓ паслухмяны булат мне!
  Сячэш спачатку з дрэва сучак,
  Ну, а потым станеш ратнiкам знатным!
  
  Вось i бiтва; з эльфамi я,
  Тролi, а з iмi равуць ваѓкалакi!
  Але для мяне войска - гэта сям'я,
  I няма палявання адлыньваць у бойцы!
  
  Памятаю рухi, выпад клiнка,
  Злосны ѓпiр захлынуѓся барвовым!
  Далi мы стварэнням моцна клiнка,
  Свет будзем будаваць, чысты i новы!
  . РАЗДЗЕЛ Љ 20.
  А тым часам зiмой рабiлi барацьбу з фашыстамi i партызаны. I нават юныя партызанкi.
  Партызанка Тарэадора Дамiно трапiла ѓ засаду. Дзяѓчынка адстрэльвалася, i потым шпурнула гранату, спадзеючыся забраць больш ворагаѓ з сабой. Але граната не ѓзарвалася. Фашысты схапiлi Тарэадору i адвезлi яе ѓ камендатуру. Там яе дапытваѓ Штумбанфюрэр СС Краѓзэ, той самы што раней дапытваѓ i Аляксандру.
  Краѓзе паглядзеѓ не дзяѓчынку. Ва ѓ трызненнi Тарэадра была ѓжо даволi высокай, дзяѓчынкай-падлеткам, з актыѓна якая фармуецца постаццю. Сiмпатычная, з медна-чырвонымi валасамi, якiя спускалiся нiжэй плячэй, на галаве хустку. Апранутая задаволенае бедна, чаравiкi грубыя, з драѓлянай падэшвай, чорныя, iрваныя калготкi.
  Тут яна ѓ трызненнi зусiм iншая, i крыху малодшай. I наперадзе яе чакаюць катаваннi фашысцкiх катаѓ.
  Трэба сабраць усю сваю мужнасць i волю ѓ кулак, каб выдужаць i не зламацца.
  Варта быць сапраѓднай ваяѓнiцай. I яна тады сапраѓды нiколi не зламаецца i не скажа, ворагам нi словы. I будзе стойкай, як Зiна Партнова, i многiя iншыя юнакi i дзяѓчаты, закатаваныя ѓ лагерах.
  Тарэадора гатова да выпрабаванняѓ.
  Глядзiць на фашысцкага следчага прама i нахабна.
  Краѓзэ на рускай мове даволi выразна спытаѓ: - Ты партызанка?
  Паколькi Тарэадора патрапiла ѓ палон ваюючы, адмаѓляць, не было сэнсу. Дзяѓчынка смела адказала:
  - Ды партызанка!
  Краѓзе пажадлiва ѓсмiхнуѓся i спытаѓ:
  - З якой мэтай ты прыйшла ѓ вёску?
  Дзяѓчынка крыкнула, скалячы зубы:
  - Каб забiваць вас сволачаѓ!
  Краѓзе нахмурыѓся i заѓважыѓ:
  - Хто яшчэ ѓ вёсцы звязаны з партызанамi?
  Тарэадора паказала мову i дзёрзка адказала:
  - Не скажу!
  Краѓзе з кiслай мiнай заѓважыѓ:
  - Тады я загадаю падвергнуць цябе катаванню!
  На твары Тарэадоры не завагалiся i мускул. Дзяѓчынка крыкнула:
  - Усё роѓна нiчога не скажу! Мая воля не зламаная!
  Краѓзе суха загадаѓ двум прысутным на лаѓцы палiцаям:
  - Прыступайце!
  Рослыя палiцаi падскочылi да дзяѓчынкi, сарвалi насоѓку i кажушок. Схапiлi за рудыя валасы. Нахiлiлi. Вусаты палiцай дастаѓ з-за пояса бiзун i пачаѓ хвастаць Тарэадору па спiне. Твар у дзяѓчыны перакасiѓся, i партызанка сцяла губу, iмкнучыся пад катаваннем не вымавiць нi гуку.
  Палiцай бiѓ дзяѓчынку па спiне стабiльна i ѓмела.
  Краѓзе з прыкрасцю паморшчыѓся i загадаѓ:
  - Дротам яе!
  Палiцай перастаѓ бiць, адышоѓ да столiка. Узяѓ рукi пук дроту, дастаѓ ножык i пачаѓ агаляць провад. Краѓзэ змрочна ѓсмiхнуѓся i мякка вымавiѓ:
  - Мы будзем вельмi доѓга i балюча мучыць цябе дзяѓчынка. Спяшацца нам няма куды. Назавi яѓкi i мы не толькi пазбавiм цябе ад болю, але i падорым карову i тысячу марак!
  Тарэадора матнула агнязарнай галавой i адказала:
  - Я гатова памерцi за Радзiму! А Чырвоная армiя ѓсё роѓна вас пераможа! I прыйдзе сюды, а ты будзеш павешаны!
  Краѓзэ скептычна ѓсмiхнуѓся i заявiѓ:
  - Мы побач з Масквой, ужо наш Каѓказ. Узяты Мурманск. Што вы можаце супрацьпаставiць нам! Нам, чые войскi захапiлi Аѓстралiю, Афрыкi, i падзялiлi з Японiяй Азiю! Мы непераможныя!
  Тарэадора ѓ адказ заспявала:
  - Бо ад тайгi да брытанскiх мораѓ, Чырвоная армiя ѓсiх мацней!
  Краѓзэ ѓ адказ закрычаѓ:
  - Заткнi ёй глотку! Бi!
  Палiцай падняѓ пук дроту i сцебануѓ Тарэадору па спiне. Дзяѓчынка войкнула, але тужэй прыкусiла губу.
  Краѓзэ цвёрда скамандаваѓ:
  - Бi мацней!
  Палiцай стаѓ лупiць дзяѓчынку з усяго размаху, а iншы памагаты фашыстаѓ мацней трымаѓ Тарэадору за валасы. Ад удараѓ лопнула сукенка, i палiлася кроѓ. Тарэадора застагнала, але рыкнула:
  - Не скажу!
  Краѓзе зароѓ ва ѓсю глотку:
  - Гавары сцерва! Цi ты памрэш!
  Тарэадора правiшчала:
  - Не скажу!
  Палiцай бiѓ. Кроѓ капала з яе пабiтай сукенкi. Дзяѓчынка шаптала i стагнала крычучы:
  - Не скажу! Будзьце вы праклятыя!
  Твар Тореадоры моцна збялела i яна страцiла прытомнасць. Краѓзэ зрабiѓ жэст. Палiцай перастаѓ бiць. Iншы адпусцiѓ рудыя валасы Тарэадоры, i рушыѓ да кута. Там стаяла вядро, у якiм плавалi кавалкi лёду. Палiцай вылiлi на дзяѓчынку вады. Тарэадора расплюшчыла вочы. Яе дзявочае тварык стала бледным як смерць.
  Краѓзу падскочыѓ да дзяѓчынкi, схапiѓ яе за валасы, i прасiпеѓ:
  - Будзеш гаварыць?
  Тарэадора праскрыпела зубамi:
  - Не!
  Краѓзе адпусцiѓ валасы дзяѓчыны i прасiпеѓ:
  - Пасмажце гэта дзеѓцы пяткi!
  Палiцай падышоѓ да Тарэадоры, i рэзкiм рухам сарваѓ з яе чаравiкi i панчохi. Дзяѓчынка здрыганулася. Iншы памагаты фашыстаѓ схапiѓ за рукi юную партызанку. Вусаты палiцай дастаѓ з кiшэнi запальнiцу i ѓспыхнуѓ чырвоным полымем. Потым паднёс агеньчык да босай падэшвы дзяѓчыны. Тарэадора ѓскрыкнула i тузанулася. Палiцай схапiѓ дзяѓчынку за нагу, i зноѓ паднёс запальнiцу да круглай, ружовай пяткi.
  Тарэадора заскрыгатала зубамi, але стрымала крык. Яе бледны твар, стаѓ пунсовым ад болю.
  Палiцай умела водзiць полымя, па ступнi. Iмкнучыся падсмажыць усю паверхню, але не спалiць цалкам. Падэшвы ѓ дзяѓчынкi былi жорсткiя, мазалi яшчэ не паспелi размягчыцца. У сне Тарэадора бегала босы ад марозу да марозу, i нават некаторы час i пасля таго як выпаѓ снег.
  Краѓзе гледзячы на бездакорныя, прыгожыя ножкi, амаль дарослай дзяѓчынкi адчуѓ у сабе жаданне. Яму нават захацелася не спяшацца са здабычай iнфармацыi, а мучыць, i атрымлiваць асалоду ад катаваннем такой прыгожай дзяѓчынкi...
  Краѓзэ загадаѓ:
  - Давай другую ножку, i не пакалець!
  Палiцай вельмi брыдка ѓсмiхнуѓся, i кiѓнуѓ:
  - Я ѓжо маю вопыт! Катаванне можна будзе i паѓтарыць!
  Тарэадора зноѓ затросся, заскрыгатаѓшы зубамi. Але стрымала крыкi, хоць цяжкае дыханне, i пот, якi збягаѓ па чырвоным твары, казаѓ, што дзяѓчынцы гэта даецца нялёгка.
  Краѓзе прагна глядзеѓ, атрымлiваѓ асалоду ад болем, якi адчувала юная партызанка. Вось так... Закрычыць цi не закрычыць? На босы падэшве ѓ дзяѓчынкi шмат нервовых канчаткаѓ, i ад агню вырабляцца жудасны, нi з чым непараѓнальны боль. Тарэадора адчувае на сваёй мове кроѓ. Ёй вельмi балюча. Дзяѓчынка iмкнецца адцягнуцца. Уяѓляе, што яна бегае па гарачым пляжы. А гэта не страшна... Вось Краѓзэ таксама не страшны. Пузаты паршывы фашыст.
  Гiтлераѓцы, напэѓна, заключылi запавет з цёмнымi звышнатуральнымi сiламi, раз змаглi заваяваць палову свету, i значную частку СССР. Аднак не ѓсё страчана, раз стаiць сталiца Масква. Ды Сталiнград, мяркуючы па апошнiх навiнах, усё яшчэ трымаецца. Як паведамляѓ Левiтан - вымотваючы супернiка, Чырвоная армiя ѓтрымлiвае Сталiнград. З гэтым горадам звязаны надзеi на тое, што ѓдасца пераламаць хаду вайны.
  Тарэадора праз сiлу расцягнула вусны ва ѓсмешцы.
  Фон Краѓзэ стукнуѓ кулаком па стале i зароѓ:
  - Бярыце яе, заѓтра досвiткам павязем на расстрэл!
  
  Тарэадора падхапiлi пад рукi, i пацягнулi ѓ склеп. Дзяѓчынка знайшла ѓ сабе сiлы крыкнуць:
  - Смерць фашысцкiм катам!
  Палiцаi вывалаклi, якая сядзела ѓ куце жанчына ѓ белым халаце i цёмных акулярах спытала ѓ штунбанфюрэра:
  - I што дзяѓчынка так танна абыдзецца?
  Фон Краѓзэ напышлiва заявiѓ:
  - Яе расстрэл будзе iлжывым! Няхай дзяѓчынка трасецца ад страху перад непазбежнай смерцю!
  Жанчына ѓ белым халаце кiѓнула i заѓважыла:
  - Упартая дзяѓчынка, для нас было б справай гонару яе зламаць i прымусiць прызнацца!
  Фон Краѓзэ цяжка ѓздыхнуѓ i заѓважыѓ:
  - Як нi дзiѓна, але найбольш упарта маѓчаць падлеткi. Толi юны арганiзм валодае больш высокiм болевым парогам, цi гэтыя смаркачi не разумеюць каштоѓнасцi жыцця.
  Жанчына ѓ цёмных акулярах кiѓнула:
  - Хутчэй за падлеткi нават мацней адчуваюць боль, чым дарослыя. Але маленькi герой жыве ѓ сэрцах. Яны мацней вераць у камунiстычныя трызненнi, i больш шчырыя ѓ сваёй мужнасцi. Але мы прапусцiм прыгажуню праз пекла, i будзем на ёй праводзiць эксперыменты катаванняѓ!
  Краѓзэ ѓсмiхнуѓся i, пацiраючы рукi, заѓважыѓ:
  - Ды я люблю такiя эксперыменты! Гэта будзе рэальны выбар!
  Тарэадору разам з iншымi палоннымi жанчынамi замкнулi ѓ падвале, за каваным жалезам дзвярыма. Дзяѓчынка лягла на гнiлую салому, але жудасна балела спакушаная спiна. Лара перавярнулася на жывот. Саднiлi пакрытыя пухiрамi падэшвы i, дзяѓчынка прыклала iх да халоднай сцяны.
  Стала крыху лягчэй, але Тарэадору стала калацiць. Жанчыны ѓ камеры таксама былi паѓраспранутыя, басанож. Усе маладыя, а тры i зусiм дзяѓчынкi не старэйшыя за юнай партызанкi. Адна з iх, худзенькая, з сiнякамi на твары, прыкрыла Тарэадора хусткай. Дзве жанчыны ляглi з правага i левага боку дзяѓчынкi, ад чаго было крыху цяплей. Камеру не тапiлi, але жанчын шмат, i яны сагравалi памяшканне сваiмi целамi. Палоннiц разулi, многiм бiлi i абпальвалi пяткi. Ногi ва ѓсiх мерзлi, i наогул сядзець у камеры пакутлiва.
  Салома падгнiла, са столi капала. Акенца ѓ самым версе, i забрана кратамi.
  Тарэадора цяжка ѓздыхнула. Заѓтра яе расстраляюць. Не жадаецца памiраць у чатырнаццаць гадоѓ. Зрэшты, мусiць, не жадаюць iсцi на тое святло i ѓ iншым узросце.
  Цi будзе жыццё пасля смерцi? Цi сыдзе ѓ пыл i наперадзе нябыт? Гэта тып таго, што цябе апусцiлi ѓ цёмны склеп. Толькi ты нiчога не адчуваеш. Нi гуку, нi ѓздыху, нi пачуццяѓ, нi святла, нi думак... Неiснаванне! Гэта страшна! Так вучаць атэiсты!
  Але ѓ апошнi час стаѓленне да царквы стала мяняцца. I людзi моляцца, i патрыярхат у Маскве адноѓлены, а значыць, Бог быццам бы ѓжо i ёсць...
  Ва ѓсякiм разе, не так катэгарычныя камунiсты ѓ сцвярджэннi, што Бога няма. А па рэлiгii пасля смерцi ёсць жыццё. Застаецца душа, а потым нядзеля мёртвых. Далей iдуць адны ѓ жыцьцё вечнае, а iншыя ѓ муку вечнае.
  У iлжывым успамiне, Тарэадора бывала ѓ цэрквы, але выконваючы адмысловае заданне партызан, i падтрымлiвала сувязь. Была пiянеркай, i ѓжо збiралася ѓступаць у камсамол. Паспела ѓзарваць мост з немцамi, вiдаць, некага забiла. Дзяѓчынка i сама не ведала, куды яе адправяць, калi Бог ёсць у рай цi пекла. Можа, i ѓ рай. Яна юная, патрыётка сваёй краiны, дужаецца з фашыстамi. I нават пакутнiца, якая прайшла катаванне.
  Тарэадора закрыла вочы i стала апускацца ѓ цяжкi сон. Вядома, калi спiна спаласаваная да крывi дратоѓ, а ступнi ѓ пухiрах добрага не са соснiш.
  Сон у сне - гэта крута!
  Тарэадору здавалася, што яна плыве на караблi, скаваная ланцугамi. Хвалi разгойдваюць брыганцiну. Дзяѓчынцы балюча, ные спiна, цiсне на жывот. Кавы шаруюць ногi. Яна катаржнiца. Дачка герцага, прысуджаная да пажыццёвага зняволення i продажы ѓ рабства. I яе вязуць, скаваную, i збiтую разам з iншымi палоннiцамi. Карабель штармiць, i Тарэадора пакутуе ад марской хваробы. I ёй так блага, што нават ванiтуе. Потым абпальвае бiзуном...
  Далей юная студэнтка ѓжо не памятала. Ранiцай ледзь стала вiднець, яе паднялi i павалаклi на двор. На абпаленыя ногi было цяжка ступаць, i толькi ступiѓшы на снег, боль ледзь-ледзь сцiх.
  Тарэадора была толькi ѓ трухлявай, падранай сукенцы, i на марозе яе закалацiла. Палiцай, прыклаѓ дзяѓчынцы легчы на сена воза, i накрыѓ рагожаѓ. Юная студэнтка захуталася мацней, i закапалася ѓ салому, iмкнучыся сагрэцца. Асаблiва качанелi, босыя, падпаленыя ногi. Двое гiтлераѓскiх салдат села на воз. Яшчэ адна машына паехала за iмi ззаду. Лара ѓздыхнула.
  Засталiся жыць лiчаныя хвiлiны. Хутка яе расстраляюць.
  Воз падганяѓ палiцай пугой. Немцы ехалi, апрануѓшыся ѓ кажушкi, i валёнкi. Снежань i, канешне ж, вельмi холадна. Машына, што ехала ззаду мела колы з шыпамi i кулямёт. Так проста не адаб'юць.
  Тарэадора здрыганулася, калi воз трасянула, пасечаным дротам спiне, вельмi балюча. Дзяѓчынка прастагнала, i павярнулася на бок. Жах... Калi б працягнулiся катаваннi, цi надоѓга яе хапiла б?
  А наперадзе - смерць. Яна здаецца такой калючай i халоднай.
  Тут Тарэадора ѓбачыла наперадзе хлопчыка. Яна быѓ iрваным кажушку i нязграбных валёнках. Малодшы Тарэадоры. Дзяѓчынка даведалася Мiколку i адкiнула рагожу. Хлопчык таксама пазнаѓ Тарэадору. Дзяѓчына, была бледнай, сукенка падарваная i ѓ крывi, ногi чырвоныя ад апёкаѓ i холаду. Але Тарэадора знайшла ѓ сабе сiлы ѓсмiхнуцца, i задрала руку ѓ пiянерскiм салюце. Яе дзьмуѓ вецер, i медна-чырвоныя валасы дзяѓчынкi, разгарнулiся нiбы пралетарскi сцяг.
  Тарэадора крыкнула:
  - Заѓсёды гатова!
  Мiколка салютаваѓ у адказ! Па шчацэ хлапчукi скацiлася сляза. Але Тарэадора не зламана гэта дакладна! Дзяѓчынка памахала рукой на развiтанне.
  Наблiжаецца час смерцi. Трасе крыху воз, шамацiць снег. Б'юць па лёдзе капыты. З кожным iмгненнем усё блiжэй да канца.
  Вось, нарэшце, яны пад'ехалi да невялiкага ѓзгорка i за iм стаяламу яру. Вакол наматаны калючы дрот i стаiць кулямётная вышка. Тут расстрэльваюць людзей.
  З Тарэадоры зрываюць рагожку i выштурхваюць з воза. Босыя, пакрытыя пухiрамi ногi дзяѓчынкi становяцца на гурбу. Холадзiць, крыху калючае. Тарэадора набiрае поѓныя грудзi паветра. I робiць першы крок. Немец крычыць:
  - Шнэль! Шнэль! (Хутчэй!)
  Дзяѓчынка наадварот iмкнецца крочыць павольней. Удыхае марознае паветра. Iмкнецца запомнiць адчуваннi. Хутка канец, i яе целы не будзе. I нiчога што спiна спаласаваная i пакутлiва ные, а босыя i абпаленыя ногi паранiць скарынка лёду. Гэта жыццё, i нават боль паказвае, што дзяѓчынка яшчэ на зямлi, а не на тым свеце!
  Тарэадора крочыць павольна, i гiтлеравец падштурхоѓвае яе прыкладам. Спаласаванай спiне вельмi балюча, i юная партызанка ледзь не ѓпала. Але выстаяла i пайшла крыху хутчэй. Тарэадора старалася трымацца прама i мужна, хаця ёй гэта давалася з цяжкасцю, дакладней тытанiчнымi намаганнямi.
  Не хацелася памiраць, было жаданне кiнуцца i малiць аб лiтасцi. Але Тарэадора падавiла яго. Смерць дык смерць! Яна памрэ, як належыць пiянерцы, без пяць хвiлiн камсамолцы.
  I нават добра, што яе расстраляюць, а не павесяць! Вось iдзе яна басанож на расстрэл, нiбы Зоя Касмадзям'янская i павiнна вымавiць нешта асаблiвае ѓ апошнiм слове.
  Але што сказаць? Тарэадора не прыходзiла на розум нiчога арыгiнальнага. Нешта банальнае тыпу: Няхай жыве Сталiн! Або - Слава Радзiме!
  Тарэадора падышла да краю яра. Рушыла ѓслед каманда:
  - Павярнiся!
  Дзяѓчынка разгарнулася, стала тварам. Ужо даволi высокая, на бледным твары нi крывiнкi, валасы чырвонай меддзю развiваюцца па ветры. Iрваная, акрываѓленая сукенка, вышэй каленяѓ, пунсовыя ад холаду ногi. I смарагдавыя вочы гараць, i палаюць гневам. У iх няма страху, а толькi рашучасць прайсцi да канца.
  Тарэадора ва ѓсю глотку крыкнула:
  - Змер фашысцкiм катам! Слава Радзiме!
  Гiтлераѓцы паднялi аѓтаматы, i чакаюць каманды. Тарэадора думае: "вось зараз яна даведаецца, дзе новае святло"!.
  I тады... Сустрэць з Езусам i дзядулем Ленiным. I ѓсё тое засталося... Напэѓна будзе не занадта балюча, калi кулi ѓп'юцца ѓ жывот i грудзi. Ва ѓсякiм разе, не большае, чым якое апальвае полымя па пятках, i сталёвы дрот iрваючая скуру на спiне.
  А потым ужо канец, i адразу ѓ рай. Убачыць там свайго дзядулю. I многiх iншых байцоѓ, што ѓжо склалi галовы ѓ вайне з фашызмам. А потым яны ѓсё сустракацца ѓ шчаслiвай вечнасцi! I будуць жыць у радасцi i асалодзе!
  Тарэадора глядзiць прама... Без страху, не звяртаючы на холад, i ледзяны вецер прадзьмухвае iрваныя лахманы яе старой разарванай сукенкi.
  Варта каманда i, немцы адчыняюць агонь. Дзяѓчынка прымушае сябе глядзець прама. Смерць гэта толькi канец пакутам, а зусiм не жыццю.
  Кулi пралятаюць над галавой, адна з iх нават зразае пасму чырвоных валасоѓ, але нi адна не кранае Тарэадору.
  Варта паѓторная каманда, i зноѓ фашысты страляюць... Кулi праносяцца мiма. Пара з iх прабiла прыполы кароткай сукенкi. Тарэадора дзiвiцца i хiхiкнуѓшы прамаѓляе:
  - Мазiлы!
  Гiтлераѓскi камандуе:
  - Узяць яе i завезцi ѓ турму!
  Дзяѓчынку груба хапаюць за валасы, i зноѓ валакуць да воза. Тарэадор, прыходзiцца заплятаць ногi i iсцi сагнуѓшыся. I зноѓ боль i валасах, i ѓ спiне, падэшвы зводзiць ад холаду, i ледзяной скарынкi ад якой лопаюцца пухiры.
  Тарэадора замест палягчэння, што расстрэл абмiнуѓ, адчула прыкрасць. Замест блiзкага раю зноѓ пакуты, i катаваннi. I ёй давядзецца гэта вытрымлiваць.
  Ну, што ж трэба сабраць усю мужнасць i трымацца да канца.
  Тарэадору валакуць да воза, пагражаючы сарваць скальп. Потым дзяѓчынку прывязалi за рукi вяроѓкай да даху спiны воза. I селi за коней.
  
  Знайшлi новае катаванне. Прымусiлi босы, i напаѓголыя бегчы за возам па снезе.
  Тарэадора задыхалася ад бегу. Галодная, змучаная дзяѓчына, iмчалася за возам. Фашысты выбiралi хуткасць, так каб Тарэадора ледзь паспявала перабiраць, босымi, падпаленымi, i збiтымi нагамi. Юная партызанка адчувала галавакружэнне, але працягвала iмчацца.
  Немцы агiдна хiхiкалi. Паказвалi на дзяѓчынку пальцамi. Тарэадора сабраѓшы сiлы, крыкнула:
  - З вас шкуру здзяруць!
  I ѓ адказ смяшкi. Вазак падсцёбнуѓ каня, вяроѓка нацягнулася, i Тарэадора ѓпала на жывот, яе павалакло. Дзяѓчынка закрычала ад болю. Драла грудзi, раздзiрала скуру.
  Некаторы час Тарэадору валаклi, пакуль яна не страцiла прытомнасць. Потым яе паднялi, паклалi на воз i накрылi. Адвезьлi ѓ турму.
  Дасведчаны нямецкi лекар укалоѓ укол, i дзяѓчынка зноѓ прыйшла ѓ сябе.
  Фашыст заѓважыѓ:
  - Няхай сёння адпачне!
  Тарэадору лiтаральна аднеслi ѓ камеру. Дзяѓчына правяла там паѓдня i ноч, паѓзабыццё. Але пад ранiцу прыйшла ѓ сябе i загаварыла. На сняданак вязням далi дрэнна выпечанага хлеба i крапiѓнага супу. Тарэадора паела i, ёй стала крыху лягчэй. Але было вельмi балюча. Балелi i здзёртыя грудзi, i жывот i спаласаваная спiна, i збiтыя, пакрытыя трэснутымi пухiрамi ногi. Пабальвалi i валасы, за якiя тузалi, i пакрытыя сiнякамi кiсцi рук.
  Ды катавалi яе ладна. Тарэадара здрыганулася. Што ёй абяцае наступны дзень?
  Цi будуць катаваннi?
  Неѓзабаве зноѓ з'явiлiся фашысты, i пацягнулi ледзь прыкрытую акрываѓленымi лахманамi дзяѓчынку-падлетка, на допыт. На гэтай Тарэадоры ѓвялi ѓ спецыяльны кабiнет, сцены якога абвешаны рознымi катавальнымi прыстасаваннямi.
  Фон Краѓзэ сядзеѓ на скураным крэсле. Побач мiтусiлiся каты, у чырвоных масках. Па правую руку ад штунбанфюрэра стаяла жанчына ѓ белым халаце i якiя даюць люстраныя блiкi акулярах. На рукi яна апранула гумовыя пальчаткi.
  Фон Краѓзэ ласкавым тонам спытаѓ:
  - Ну, ты перадумала? Будзеш казаць? З кiм ты падтрымлiваеш сувязь у вёсцы?
  Тарэадоры стала ѓ гэтым падвале па-сапраѓднаму страшна. Гарэѓ камiн, на якiм грэлiся прыстасаваннi. Пахла смаленым мясам, i засохлай крывёй з мочой. Вельмi жудаснае месца.
  Але Тарэадора дрыготкiм голасам вымавiла:
  - Не скажу!
  Фон Краѓзэ раѓнуѓ:
  - На прэнг яе!
  Тарэадору пацягнулi да прэнга. Кат адным рухам сарваѓ, i без таго ледзь трымалiся, акрываѓленыя лахманы. Аголiлася, худзенькае, але жылiстае цела дзяѓчынкi. Ужо сфармавалiся невялiкiя, падрапаныя аб ледзяную скарынку гурбаѓ грудзей, прамалявалася тонкая стан. Усе спiна была ѓ шнарах i парэзах ад дроту. Праз пару гадоѓ Тарэадора абяцала стаць сiмпатычнай, фiгурыстай дзяѓчынай. Рукi i ногi здавалiся тонкiмi, але з мышцамi, iкры вылучылiся больш рэзка, бо Тарэадора кожны дзень праходзiла дзясяткi кiламетраѓ.
  Фон Краѓзэ ѓсмiхнуѓся, i расцягнуѓ вусны ѓ пажадлiвай усмешцы. Яму падабалася катаваць дзяѓчынак i маладых жанчын. Нядрэнна таксама i хлопчыкаѓ. А гэта дзяѓчына нiчога сiмпатычная. I шмат з ёй ён правядзе прыемных гадзiн.
  Тарэадоры, замацавалi ззаду рукi i сталi паднiмаць уверх, выкручваючы суставы. Босыя, змучаныя ногi адарвалiся ад каменнай падлогi, захрумсцелi косцi.
  Дзяѓчынка нахiлiлася наперад, i кат узяѓ за вузкiя плечы i рэзка яе тузануѓ, правярнуѓшы ѓ суставах.
  Ахнуѓшы, Тарэадора пракруцiлася ѓ лапатках. Iншы з катаѓ начапiѓ спецыяльныя, вырабленыя для катаванняѓ дзяцей калодкi з вузкiмi дзiрачкамi, i замацаваѓ iх на лодыжках. Дадатковая вага калодкi ѓзмацнiѓ боль у плячах.
  Фон Краѓзэ ѓсмiхнуѓся i вымавiѓ:
  - Ну, Тарэадора... у цябе ёсць выбар - трываць люты боль, цi ѓсё расказаць нам. Мы ѓ гэтым выпадку цябе прабачым, вылечым, адправiм вучыцца ѓ Нямеччыну! Ну кажы з кiм ты падтрымлiвала сувязь?
  Тарэадора ѓ вачах яе свяцiѓся боль, упарта вымавiла:
  - Не скажу!
  Фон Краѓзэ холадна вымавiѓ:
  - Пачынайце!
  Кат пачаѓ мерна, нетаропка, нiбы выбiваючы дыван, лупiць палонную партызанку семiхвостатой бiзуном па спiне i ягадзiцах. Тарэадора сцiснула ѓ тытанiчным намаганнi зубы i маѓчала. Хоць боль найстрашэнны, тым больш, што ѓдары клалiся на ѓжо спаласаваную раней дротам спiну.
  Дзяѓчынка дыхала цяжка, з губы пацякла струменьчык крывi, але маѓчала. Нi крыку нi стогну.
  Фон Краѓзэ ѓ прыкрасцi загадаѓ:
  - Мацней! Давай мацней!
  Рослы, шыракаплечы кат стаѓ больш укладвацца ѓ кожны ѓдар. Адкрылiся раны, i палiлася кроѓ. Але Тарэадора ѓпарта маѓчала. На сотым удары рудая галава дзяѓчынкi матнулася, i яна страцiла прытомнасць.
  Доследны кат плюхнуѓ загадзя прызапашаным вядром вады з лёдам. Жанчына ѓ белым халаце падышла да Тарэадоры. Паклала руку ѓ белай пальчатцы на грудзi i стала слухаць пульс. Затым з усмешкай адказала:
  - У яе здаровае i моцнае сэрца! Можна i далей катаваць!
  Тарэадора прыйшла ѓ сабе, са стогнам. Але тут жа прыкусiла губу i замоѓкла. Юная партызанка з нянавiсцю глядзела на гiтлераѓцаѓ. Фон Краѓзэ цвёрда вымавiѓ:
  - А цяпер жароѓню!
  Адзiн з катаѓ стаѓ змазваць Тарэадоры, босыя падэшвы ножак, а iншы падцягнуѓ жароѓню з рэгулятарам. Дзяѓчынка прастагнала:
  - Не скажу! Усё роѓна не скажу!
  Жароѓню падвялi да ног, катавальнiк пстрыкнуѓ запальнiчкай, i загарэлася полымя. Агонь гарэѓ на вызначанай адлегласцi ад голых пятак дзяѓчынкi.
  Фон Краѓзэ раѓнуѓ:
  - Будзеш гаварыць?
  Тарэадора адмоѓна матнула галавой. Кат павярнуѓ кранiк i полымя стала больш.
  Фон Краѓзэ прароѓ:
  - Хопiць! Калi спалiць ёй ногi цалкам, яна перастане iх адчуваць! А мы з ёй так хутка не расстанемся!
  Кат павярнуѓ кранiк зваротна паменшыѓшы полымя. Iншы катаваѓ узяѓ у рукi гумовы стэк, i зноѓ стаѓ наносiць нямоцныя, але балючыя ѓдары, па змучанай спiне Тарэадоры.
  Гiтлераѓскi кат зрабiѓ плаксiвы твар i зароѓ:
  - Ох, як балюча!
  Сапраѓды боль страшны. Тарэадора застагнала, але потым зноѓ сцiснула скiвiцы. Яе пакрытыя пунсовым налётам зубы заскрыгаталi. Зялёныя вочы дзяѓчынкi-студэнткi пакутлiва блiшчалi.
  Фон Краѓзэ каб лепш было вiдаць, дастаѓ з кiшэнi лiнзу i паглядзеѓ на Тарэадору праз павелiчальнае шкло. Прыгожая дзяѓчына з скажоным ад болю тварыкам. Ёй паступова падсмажваюць ужо i так падпаленыя раней агеньчыкам пятачкi.
  Але яна маѓчыць, сцiснула зубы. Здзiѓляешся, якую мужнасць праяѓляюць гэтыя рускiя. Проста фанатызм. I дзецi ѓ тым лiку. Чамусьцi нават падлеткi ламаюцца радзей, чым дарослыя. Вось гэта дзяѓчынка глядзiць з нянавiсцю i трывае боль.
  Фон Краѓзэ ѓ прыкрасцi вымаѓляе:
  - Далучыце датчыкi i электроды!
  Жанчына ѓ белым халаце здзiѓлена вымавiла:
  - Вы хочаце паспрабаваць ток?
  Краѓзэ энергiчна кiѓнуѓ.
  - Вось iменна!
  Жанчына, будучы дасведчаным катам, заѓважыла:
  - Яна ѓжо i так расцягнутая на дыбе, яе хвастаюць бiзуном, i смажаць пяткi. Яшчэ ток i болевы шок пагасiць прытомнасць!
  Краѓзе прашыпеѓ:
  - Я прымушу гэтую чартоѓку лямантаваць ад болю! Цi я не кароль катаѓ!
  Жанчына суха загадала:
  - Выконвайце!
  Каты сталi далучаць электроды да шыi, грудзей, каленкам дзяѓчынкi.
  Працягнулi правады... Тарэадора зноѓ выгукнула:
  - Не скажу!
  Фон Краѓзэ загадаѓ:
  - Урубiце мiнiмальны разрад! Я не хачу, каб дзяѓчынка ачмурылася ад шоку!
  Кат у чырвонай масцы павярнуѓ дзяленне. Па целе дзяѓчынкi прайшлi разрады.
  Тарэадора скаланулася, боль стала невыноснай i яе сумарнасць вырывала з горла крык. Кат узмацнiѓ ток, прымусiѓшы дзяѓчынку трэсцiся ад мукi. Слёзы пырскалi з вачэй.
  Тарэадора разумела, што яшчэ вось-вось i разравецца, пачне лямантаваць i малiць аб лiтасцi. I тады дзяѓчынка, раптам адчуѓшы натхненне, заспявала;
  Я дзяѓчынка простая партызанка,
  Змагалася з фрыцам, люта змагаючыся...
  Бывала ѓ гэтай лаянцы вельмi горача,
  Бо ѓ фашыстаѓ магутны князь!
  Была простай дзяѓчынкай-пiянеркай,
  Калi нацыст на Радзiму напаѓ...
  Мы танчылi ѓ карагодзе дзеткi,
  Для нас таварыш Сталiн - iдэал!
  Але вораг пракляты хутка надыходзiць,
  
  I вось увайшоѓ у вёску фрыцаѓ танк...
  Там ленiнградка Лара адпачывае,
  Такi здарыѓся шалёны расклад!
  Прыйшлося дзяѓчынцы жыць пад акупантам,
  А гэта голад, пастаянны страх...
  Калi ѓвайшлi ѓ кватэру кватаранты,
  I абярнулi дом твой у попел у пыл!
  Але дзяѓчынка з'явiлася партызанам,
  I стала iх задання выконваць...
  Прыйшлося ёй паднiмацца вельмi рана,
  I басанож у разведку пяткi рваць!
  Абутак, берагла дзяѓчынка Лара,
  Галодная, хадзiла ѓ ноч i ѓ дзень...
  Босая па камянях дажджом бегла,
  I ёй з сярпом працаваць ведай не лянота!
  Без чаравiкаѓ хадзiла да маразоѓ,
  На падэшвах мазалi, што вярблюд...
  Насiла партызанам у свята ружы,
  Аб цяпер фашыстаѓ мацней б'юць!
  Але вось удача - адразу i адвярнулася,
  Патрапiла Лара ѓ найжорсткi палон...
  Ох, ты мая, босая дзеѓкi юнацкасць,
  Няѓжо чакае смерць i тлен!
  Пад катаваннямi дзяѓчынка не зламалася,
  У твар смяялася дзёрзка катам,
  Не, не даставiць фрыцам Лара радасць,
  На дыбе ганарлiва, смела прамаѓчаѓшы!
  Агонь казыча пятачкi дзяѓчынцы,
  Выкручваѓ суставы iзувер...
  Толькi смех толькi раздаецца звонкi,
  Паколькi Лара адважны пiянер!
  Так нiчога фашыстам не сказала,
  I на расстрэл па снезе басанож...
  Цяпер ёй будзе памяць з пастамента,
  Злавiла славу мужнасцi сiлком!
  . РАЗДЗЕЛ Љ 21.
  Дзяѓчыны - Герда i Шарлота бiлiся крыху i на ѓсходнiм фронце. I чакалi высадкi ѓ Брытанii, для чаго спешна будавалiся рукамi рабоѓ i клонаѓ караблi. I вось-вось Брытанiю павiнны былi захапiць.
  А зараз самы час узгадаць свае мiнулыя подзвiгi.
  Нажаль, сон дзяѓчат кароткi i iм прыйшлося выйсцi з рамантычнага свету фэнтазi. Нажаль, зноѓ ратная праца i чарговая прабежка. Герда з цяжкiм уздыхам вымавiла:
  - Як заѓсёды нам трэба будзе з намаганнем заваёѓваць сваё месца пад сонцам.
  Шарлота хмурачыся, як уладар хмар, адказала:
  - А што зробiш! У свеце шмат усякай дрэнi, хто гэта зрабiѓ, той са кепскай дрэнi!
  Дзяѓчаты зноѓ памчалiся басанож па распаленым пяску пустынi. Так iм было нават вельмi прыемна, хаця i балюча. А што боль натуральных спадарожнiкаѓ чалавека, ад яе не падзецца. А таму трэба ѓспрымаць пакуты з радасьцю!
  Шарлота пра сябе заѓважыла: хоць мазахiзм гэта ѓ некаторым родзе таксама скрыѓленне, але не рэдка ён адзiная магчымасць выжыць i не сысцi з розуму ѓ гэтым найжорсткiм свеце. Вось цiкава калi Усемагутны Бог iснуе, цi падабаецца яму прычыняць пакуты твору. Цяжка паверыць, што якi валодае абсалютнай уладай стаѓ бы рабiць, тое, што яму не падабаецца. Вось уявiце сябе на месцы Усемагутнага, сталi б вы рабiць, тое, што вам не падабаецца, а тым больш прычыняе боль? Сапраѓды, калi прапанаваць, што Усявышнi Бог iснуе, то трэба прыпiсаць яму садысцкiя схiльнасцi. Што чалавецтву прычыняе найбольшы боль i пакуты? У першую чаргу старасць. Гэты самы жахлiвы i паскудны стан на планеце Зямля. Нават дзiця, бачачы старых, мiмаволi адчувае пачуццё гiдоты! I вы думаеце гэта проста так? Старасць ненатуральная, яна iнтуiтыѓна выклiкае ѓ людзей пачуццё адрыньвання. Нездарма ва ѓсiх казках стала тыповым выраз - пачварная старая i прыгожая дзяѓчына. Але вось сапраѓды, навошта ђсявышняму Богу, нявечыць сваiх дзяцей? Хiба псiхiчна здароваму чалавеку прыйдзе ѓ галаву знявечыць сваё дзiця? Хто з псiхiчна разумных людзей пайшоѓ бы на падобнае бязмежжа, дакладней нават ненатуральнае скрыѓленне? Вось спытаеце любога чалавека, стаѓ бы ён сваiх дзяцей, нават калi яны злёгку непаслухмяныя i крыху сваволiлi так нявечыць? Паступаць як гэта, напрыклад, вельмi ярка i маляѓнiча апiсаѓ Вiктар Гюго ѓ рамане: Чалавек, якi смяецца.
  Чалавеку са звычайнай псiхiкай не прыйшло б у галаву нявечыць сваiх дзяцей, рабiць iх гарбатымi, маршчынiстымi, лысымi... Той хто зрабiѓ бы падобнае адназначна быѓ бы ацэнены як перакрут, псiхiчна хворы чалавек, якi пакутуе цяжкiмi фобiямi! Але ж Усемагутны Бог робiць менавiта гэта! I супраць гэтага не папрэш! Прызнаць iснаванне Усемагутнага i адначасова Усеведнага Бога, гэта значыць адначасова прызнаць за iм i садысцкiя, перакручаныя якасцi! Вось напрыклад якiм трэба валодаць бессардэчнасцю, каб напрыклад забiваць сваiх дзяцей такiм пакутлiвым i жорсткiм спосабам як ракавая хвароба! Гэта выглядае жудасна, а калi капнуць глыбей, то атрымлiваецца яшчэ страшней... Хiба можна так жорстка i холадна ставiцца да сваiх дзяцей якiя моляць аб дапамозе i працягваюць да свайго Нябесна Айцу рукi. Якiм трэба валодаць жорсткасцю, поѓнай адсутнасцю сумлення, каб выракчы дзiця на такiя пакуты. Каб ён курчыѓся ад болю i не меѓ палёгкi? Але хто з нармальных людзей вырак бы на такое сваю дачку цi сына? Вось падумаць над гэтым... Цi можа вышэйшы розум у прынцыпе быць халодным i жорсткiм? Чалавечы розум у прынцыпе можа быць менавiта такiм, але калi ѓзяць розум надчалавечы, або розум дасканалы? Бо i людскiм недасканалым успрыманнi, выракаць сваiх дзяцей, хай нават i тых, хто наслаѓ на пакуты лiчыцца амаральным i жорсткiм самавольствам. Прыводзiць у якасцi аргумента, маѓляѓ, немагчыма спазнаць розум Божы не зусiм дарэчы. Бо чалавек створаны па выяве i падабенству Божаму, а значыць не чужы ђсявышняму, а як бы адбiтак яго ѓяѓленняѓ i аб дабры i мiласэрнасцi. Тым не менш, у аб'яѓленнi Iаана нават найдобры Iсус, так мучыць людзей, што яны хочуць памерцi, але не могуць! Вось гэта ѓжо сапраѓдны садызм, нават дзiѓна, што падобны суб'ект цi хутчэй нават асоба магла пайсцi дзеля людзей на смерць. Сапраѓды мучыцца дзеля людзей, а затым тых жа самых людзей найжорсткiм чынам мучыць... Як пiсаѓ адзiн багаслоѓ: наймацнейшы боль на Зямлi, гэта ѓкус блыхi ѓ параѓнаннi з болем у пекле! Гэта значыць, бацька запалохвае дзяцей жахлiвымi пякельнымi пакутамi, каб дамагчыся паслухмянасцi. Цi разумны гэта спосаб, каб зрабiць чалавека лепшым? Цi правiльна ѓжываць мову гвалту i пагроз у адносiнах да сваiх дзяцей? Цi можна пабудаваць шчасце на крывавым падмурку i страху? Прымусiць да правiльных паводзiн гвалтам?
  Хоць фашысты менавiта так i робяць: прымушаюць астатнiх да праведных паводзiнаѓ менавiта гвалтам, але каталiцкая i iншыя цэрквы як раз нацыстаѓ за гэта i асуджаюць! Гэта значыць чарговае двурушства i лiдашства святароѓ.
  Босыя дзявочыя ступнi стала прыпякаць мацней, а яны i так напалову абпаленыя. А Гердзе i Шарлоце так i не дазволiлi вышмараваць пятачкi ахоѓным крэмам. I бягуць яны няшчасныя дзяѓчынкi, пад пякучым напалмам сонца!
  А барханы, здаецца, млява, нiбы байцы Сумо разгойдваюцца ѓ нiбы прасякнутым парамi бензiну паветры. Думкi Шарлоты здабылi iншы напрамак ...
  Вось нават у Старажытным Рыме дэмакратыя згортвалася, i роля прамога народнага кiравання скарачалася...
  Сенатакансульты - гэта пастановы рымскага сената. Першапачаткова самастойнага значэння яны практычна не мелi. Законапраект выносiѓся i абмяркоѓваѓся на народным зборы, якое i надавала яму сiлу закона. У познюю рэспублiку народныя зборы былi забароненыя, i рашэннi па бягучых справах сталi набываць сiлу закона i без ухвалы народнага збору. У эпоху принципата сенатукансульты набываюць найбольшую сiлу. З першага па трэцяе стагоддзе нашай эры сенатакансульты былi асноѓнай формай заканадаѓчых актаѓ. Iх практычнай распрацоѓкай займалiся прэторы, iмi давалiся толькi агульныя здагадкi. У сената не было заканадаѓчай iнiцыятывы. У эпоху прынцэпса принципата сенатусконсультамi сталi пазначацца прамовы iмператара, з якiмi ён выступаѓ на якiм-небудзь урачыстым паседжаннi i з дапамогай якiх уносiѓ свае прапановы. А вось "святы" Юстынiян - сёе-тое ён вядома ж зрабiѓ на карысць чалавецтву ! Першая палова VI ст. н. э. адзначылася iмкненнем iмператара Юстынiяна аднавiць i зноѓ аб'яднаць калiсьцi блiскучую Рымскую iмперыю. Каласальная праца складання юстынiянаѓскага Збору была выканана ѓ некалькi прыёмаѓ i ѓ параѓнальна кароткi тэрмiн. Перш за ѓсё, увага Юстынiяна звярнулася на сход iмператарскiх канстытуцый. Неабходна было прывесцi ѓ парадак канстытуцыi, якiя назапасiлiся за стогадовы прамежак пасля выдання "Хвядоснага кодэкса" ("Codex Theodosianus"). Але Юстынiян падзейнiчаѓ больш шырокую думку - перагледзець i ранейшыя кодэксы (Грэгарыянскi, Гермагенскi i Феадасiйскi), выкраслiць з iх усё састарэлае, а ѓсё дзеючае аб'яднаць у адным зборнiку. З гэтай мэтай Юстынiян прызначыѓ камiсiю з 10 чалавек. Праз год камiсiя скончыла сваю працу, i ѓказам "Summa rei publicae" быѓ абнародаваны "Codex Justinianus" (Кодэкс Юстынiяна), якi адмянiѓ сабой тры ранейшыя. Сабраѓшы i сiстэматызаваѓшы законы, Юстынiян вырашыѓ здзейснiць тое ж самае i ѓ адносiнах да "даѓняга права" (jus vetus). Гэтая задача ѓяѓляла, вядома, значна больш цяжкасцяѓ, але хуткi поспех з Кодэксам i наяѓнасць энергiчных памагатых умацавалi Юстынiяна ѓ яго намеры. Збор законаѓ iмператара Юстынiяна ѓключыѓ тры буйныя зборнiкi рымскага права: iнстытуцыi, Дыгесты i Кодэкс. Пасля апублiкавання Збору Юстынiян падрыхтаваѓ сход iмператарскiх канстытуцый за перыяд з 535 па 565 гадах, якiя не ѓвайшлi ѓ Збор. Гэты збор атрымаѓ назву Навэлы. Усе названыя часткi юстынiянаѓскай кадыфiкацыi павiнны былi, на думку Юстынiяна, складаць адно цэлае, адзiн "Corpus" права, хоць яны i не былi тады злучаныя пад адной агульнай назвай. Толькi ѓ Сярэднiя стагоддзi, калi адрадзiлася вывучэнне рымскага права (пачынальна з дванаццатага стагоддзя), увесь юстынiянскi Збор стаѓ звацца агульным iмем "Corpus juris civilis", пад такой назвай ён вядомы i зараз. Ды вядома прагрэс не стаiць на месцы i сякiя-такiя мадэрнiзацыi адбылiся . У 529 гадах з'явiѓся Кодэкс Юстынiяна - збор iмператарскiх канстытуцый ад Адрыяна (117-138 гадах.) да Юстынiяна. Да нас дайшла другая рэдакцыя кодэкса (534 год). Кодэкс прысвечаны пытанням грамадзянскага, крымiнальнага, i дзяржаѓнага права. Ён дзелiцца на 12 кнiг, кнiгi дзеляцца на 98 тытулаѓ, тытулы - на фрагменты. Унутры тытула канстытуцыi (лiкам 4600) размешчаны ѓ храналагiчным парадку. Яны пранумараваны. У пачатку кожнай канстытуцыi ѓказана iмя iмператара, якi яе выдаѓ, i iмя асобы, да якой яна звернута, - iнскрыпцыя. У канцы пазначана дата выдання канстытуцыi - субскрыпцыя. А вадзiлiся яшчэ i дыгесты ! У 533 годзе быѓ апублiкаваны вынiк працы камiсii ѓ выглядзе Дыгест (digesta - спарадкаванае) або Пандект (pandectae - усё ѓ сабе якое змяшчае). Камiсiя выкарыстоѓвала каля 2000 кнiг, напiсаных 39 юрыстамi. Найбольшая колькасць урыѓкаѓ запазычана з твораѓ Ульпiяна - да 1 / 3 усяго аб'ёму Дыгест i Паѓла - каля 1 / 6 . Кроме того, сочинения Папиниана составили 1 / 18 часть, Юлиана - 1 / 20 , Помпония и Сервия Сцеволы - 1 / 25 , Гая - 1 / 30 , Модестина - 1 / 45 , Марцелла - 1 / 60 и т. д. Почти все з цытуемых юрыстаѓ, акрамя трох (Квiнт Муцый Сцэвола, Алфен Вар, Элiй Гал), жылi ѓ перыяд iмперыi i большасць - у перыяд принципата. Дыгесты складаюцца з 50 кнiг. Кнiгi (акрамя 30 i 32) дзеляцца на тытулы, лiкам 432. Тытулы - на фрагменты, лiкам 9123. А фрагменты ѓ найноѓшых выданнях Дыгест - на параграфы. Камiсii было загадана скарыстацца сачыненнямi толькi тых юрыстаѓ, якiя валодалi ius respondendi, аднак яна ѓ гэтым выпадку такой строгасцi не выявiла. Асноѓным зместам Дыгест з'яѓляюцца фрагменты, якiя адносяцца да прыватнага права, але многiя месцы Дыгест адносяцца да публiчнага права, а таксама да таго, што мы назвалi б агульнай тэорыяй права. Так, ужо ѓ першым тытуле першай кнiгi Дыгест дадзены шэраг агульных азначэнняѓ, якiя сталi хрэстаматыйнымi: вызначэнне правасуддзя, прадпiсаннi права, вызначэнне навукi права або юрыспрудэнцыi. Тут жа гаворыцца аб падзеле права на прыватнае i публiчнае, цывiльнае i права народаѓ. Вялiкую цiкавасць уяѓляе фрагмент з Пампонiя аб паходжаннi i развiццi рымскага права. У трэцiм тытулi гаворка iдзе аб законах, сенатусконсультах i працяглым звычаi, а ѓ чацвёртым - аб канстытуцыях прынцэсаѓ. Да публiчнага ж права адносяцца кнiгi 47, 48 i збольшага 49 (Крымiнальнае права i працэс). Акрамя таго, пытаннi публiчнага права ѓключаны ѓ тытулы 11 (аб праве фiска) i 14 (аб ваенным або лагерным пекулii), а таксама ѓ кнiгу 49 i ѓ кнiгу 50 у тытул 6 (аб iмунiтэтах). Нарэшце, у розных кнiгах Дыгест сустракаюцца палажэннi, якiя па сучаснай юрыдычнай сiстэматыцы адносяцца да мiжнароднага права. Зьявiлiся таксама iнстытуцыi i навэлы . У 533 годзе прафесарамi-юрыстамi Феафiлам i Дарафеем пад кiраѓнiцтвам Трыбанiяна быѓ складзены элементарны падручнiк грамадзянскага права - Iнстытуцыi (institutiones). Iнстытуцыi былi выдадзены ѓ навучальных мэтах для пачаткоѓцаѓ юрыстаѓ, але яны атрымалi афiцыйны характар, т. е. набылi сiлу закона. У аснову гэтага афiцыйнага кiраѓнiцтва камiсiя паклала iнстытуцыi Гая, дапоѓнiѓшы iх творамi некаторых iншых аѓтараѓ i некаторымi канстытуцыямi. Матэрыялы яна размясцiла па той жа сiстэме, што i ѓ iнстытуцыях Гая. А менавiта: personae, res, actiones (асобы, рэчы, пазовы). Iнстытуцыi Юстынiяна складалiся з чатырох кнiг: першая - асобы i сямейнае права; другая - рэчы i правы на рэчы, а таксама завяшчання; трэцяя - атрыманне ѓ спадчыну па законе i абавязацельствы; чацвёртая - абавязацельствы па дэлiктах i пазовах. Пасля смерцi Юстынiяна выдаюцца так званыя Навэлы (novellae), г. зн. канстытуцыi самога Юстынiяна, складзеныя пазней Кодэкса i Дыгест. Юстынiян меѓ намер сабраць гэтыя Навэлы ѓ адзiны зборнiк. Але, вiдаць, не паспеѓ гэтага зрабiць. Да нас дайшлi толькi тры прыватныя зборнiкi Новел, па большай частцы на грэцкай мове. Самы вялiкi са згаданых зборнiкаѓ складаецца з 168 навэл. Навэлы адносяцца галоѓным чынам да публiчнага i царкоѓнага права, але ёсць i нормы прыватнага права - яны тлумачаць аб шлюбе i ѓспадкоѓваннi.
  Сонца нiбы зрынуты змагар з татамi стала спаѓзаць з неба. А дзяѓчаты ледзь-ледзь збавiлi тэмп, iх мышцы раздзiрала стомленасць. Гэта нiбы прапускаюць праз цябе ток высока напругi.
  Шарлота выскаляючыся ваѓчыцай, заѓважыла:
  - Болю быццам бы няма... Але гэта таксама iлюзiя!
  Герда хiхiкнула:
  - Гэта накшталт афарызму. Без болю шчаслiвай суцэль можна стаць, але толькi хораша нам трэба марыць!
  Шарлота нахмурыла сабе чорныя броѓкi:
  - Мару на хлеб не намажаш - яе толькi можна размазаць соплямi! Так што не абяцай жураѓля ѓ небе - васьмi сiнiцу ѓ рукi!
  Герда ледзь не наступiла сваёй дзявочай, загарэлай, басенькай нажанькай, на скарпiёна. Пасля чаго вылаялася:
  - Мярзотныя стварэннi пладзяцца... Як негры!
  Шарлота i тут не пагадзiлася:
  - Не, я думаю нават горш за iх. Але навошта казаць аб непрыемным. У доме павешанага не гавораць аб вяроѓцы, а ѓ Афрыцы аб людаедах!
  Герда раптам як заспявае:
  - Будзем бiць людзей! Будзем бiць людзей, i бiць лынды!
  Тут Шарлоце, у галаву зноѓ прыйшла выдатная думка:
   - А можа праспяем? Герда адразу ж ажывiлася, яе вочкi заззялi:
  - Вядома ж, праспяем!
  I дзяѓчаты дружна заспявалi, прачытай адразу ж iх матыѓ, падхапiла ѓся рота:
  Што такое Радзiме служэньне?
  Гэта праца - што дорыць радасць нам!
  Мы чэрпаем радасць - натхненне,
  Нiзашто нам бур дзявяты вал!
  
  Для Айчыны сэрца б'ецца бурна,
  За яе ваяваць трэба ѓсiм!
  I тады надыдзе казкi цудоѓнай,
  Дзе ѓ каханнi адзiны заяц - леѓ!
  
  Але не леѓ раптам стаѓ баязлiвым зайцам,
  Проста адвагу выхаваѓ касой!
  Нам не трэба мучыцца, раздзiрацца,
  Хмары прэч - зiхацi прамень залаты!
  
  Мы дзяѓчаты - воiны лiхiя,
  Бiцца будзем, Радзiме салют!
  Бо ѓ нас такiя дух i сiла,
  Што псалмы Арханёлы спяваюць!
  
  Гэтая песня аб доблесцi аб гонары,
  Аб любовi свяшчэннай не цялеснай!
  Будзем з Богам мы навечна разам,
  Дэман прэч з бязвыхаднай нудой!
  
  Для мяне Хрыстос Вялiкi воiн,
  Ён за справядлiвасць, дабрыню!
  Ды мы пралiваем шмат крывi,
  Загiнулых шкада за жыццё не пералiчу!
  
  Але лiчыць страты нам не трэба,
  Усiх Гасподзь Усявышнi ѓваскрэсiць!
  Выдасць шчодрую, сваю ѓзнагароду,
  Умацуе нам сiлу, меч i шчыт!
  
  Адважны бо практычна несмяротны,
  У iм закладзены стрыжань жыцьця гэтага!
  Да нас прыйдзе поспех, у гэта верце,
  Супастата з лютасцю разбi!
  
  Свет часам падобны на пекла апраметны,
  Няма парадку, сумлення, кахання!
  Горкiя, завялыя чарэшнi,
  Увесь баланс - цемра мiнусаѓ, нулi!
  
  Але прыйдзе на Зямлю хутка шчасце,
  Чалавек Творца свайго лёсу!
  Будзе жыццё i смерць у магутнай уладзе,
  Створым, што продкi не змаглi!
  Дзяѓчаты скончылi так дружна i з пачуццём, што нават яшчаркi i скарпiёны затрэслi сваiм хабаткамi.
  Пасля чаго ѓзбадзёрыѓшыся пераадолелi апошнюю частку шляху i ѓбеглi ѓ Трыпалi ... Самы вялiкi, якi ляжыць на ѓзбярэжжы Лiвiйскi горад. Тут Шарлота вырашыла блiснуць сваёй эрудыцыяй:
  - А ведаеш, чаму Афрыку ѓ старажытнасцi называлi Лiвiяй?
  Герду гэта зацiкавiла:
  - Ды менавiта... Чаму?
  Шарлота тоненька хiхiкнула:
  - Таму што Лiвiя сугучна слову леѓ, а леѓ сiмвал Сахара, а Сахара Афрыкi.
  Герда агрызнулася:
  - Усё роѓна Баварыя больш, чым Афрыка. Я гэта магу канкрэтна даказаць... Нават не разгортваючы карту. Што скрывiлася? Я бачу, ты не згодна?
  Шарлота неахвотна кiѓнула:
  - Нажаль у дадзеным выпадку няма... Не жадаю вiна i паскудны цыгарэт. Ты ведаеш у неграѓ хоць i паразiты, такi вялiзныя памеры...
  Мадлен, якая валодае тонкiм слыхам, прыкрыкнула на дзяѓчат:
  - Без пошласцяѓ ваѓчыцы... Хоць я разумею, у вашым узросце ѓжо хочацца мужчыну, але... Выйграем вайну i нараджаем новых волатаѓ! Я сама хацела б сабе як мiнiмум чатырох сыноѓ i не менш дачок - каб атрымаць залаты крыжык мацi!
  Шарлота ѓ адказ парыравала:
  - А я хачу нарадзiць дзяцей i без усялякай крыжыка. Дзецi гэта кветкi, дзецi гэта ѓцеха, дзецi гэта вясновага сонца промнi!
  Мадлен строга перапынiла дзяѓчыну:
  - Хопiць спяваць! Хаця голас у цябе цудоѓны... Лепш скажы, што ты думаеш пра Трыпалi?
  Герда змоѓкла... Горад быѓ старажытны, i даволi прыгожы... Шмат камянiц , з белага, блакiтнага, ружовага мармуру. Уверх сыходзiлi мiнарэты i купалы палацаѓ. Нямала было таксама статуй розным палкаводцам i султанам, i даволi шмат пальмаѓ i iншых паѓднёвых раслiн. Ужо цямнела, на вулiцах выконвалася каменданцкая гадзiна, але часам смугленькiя арабскiя дзеткi ѓскоквалi з-за вугла i тут падалi на каленi перад патрулямi крычучы:
  - Гiтлер Акбар!
  Пасля чаго атрымаѓшы цыгарэтку, або сурагат-шакаладку ѓцякалi, мiльгаючы цёмнымi ад пылу пятачкамi.
  А ѓ Шарлоты i Герды ступнi лiтаральна прастрэльвалi пякельны боль, але яны трымалiся i толькi ѓсмiхалiся як феi ѓ адказ.
  Дзяѓчат вызначылi ѓ казарму, далi вылiць на сябе крыху вады, сцiплую вячэру i сон. Ваѓчыцы настолькi стамiлiся, што не звярнулi ѓвагi на тое, што iх паклалi проста на драѓляныя нары, без усялякага пасцельнага прыладдзя... Зрэшты, хiба гэта першы раз! Акрамя таго ѓ такую спякоту без коѓдраѓ спаць куды лепш... Трэба адзначыць, што ѓ Паѓночнай Афрыцы ёсць свае перавагi, напрыклад перад джунглямi: не так дастаюць казуркi, розны гнюс. Так што Герда i Шарлота адключылiся, нырнуѓшы ѓ бездань салодкiх сноѓ ...
  I вось дзяѓчаты зноѓ апынулiся ѓ самай гушчы разлютаванай сутычкi, калi з аднаго боку ваяѓнiцы-лялячкi, а iншы ваѓкалакi i ѓпiры. Прыгажунi супраць пачвар - як гэта эпiчна!
  Герда ссекла чарговае стварэнне, прыёмам касая прамакатка, гэта калi лупiш зверху ѓнiз, i справа налева. Вось пры гэтым ваѓкалак губляе сабе галаву, i адсечаная башка рыгае крывёй. Дзяѓчынка нават паказала мову:
  - Валасатая вош у пекла адразу прыйдзеш!
  Шарлота падтрымала напарнiцу:
  - Сабе чэрава парвеш - валасатая вош!
  I абедзве дзяѓчынкi так аглушальна засмяялiся, што ѓпiры падалiся назад. Тут Герда хутчэй адчула, чым убачыла працягнутую руку Мадлен, i ѓклала ѓ яе тонка, але вельмi трывалае дзiду. Дзяѓчаты шпурнулi свае дроцiкi амаль адначасова. Наезднiкi, якiя нападалi на iх на гiбрыдаѓ аслоѓ i вярблюдаѓ, падалi, але на iх месцы выраслi iншыя пачвары, як грыбы пасля дажджу .
  Мадлен на сваiм гнядым скакуне змагла праскочыць, праз пярэднi край сутычкi ѓ глыб атрада ѓпiраѓ. Па курсе ходу, гэтага агрэсiѓнага i разам з тым гламурнага дрэдноута вырасталi ваѓкалакi. Яны лямантавалi што было мачы( хутчэй можа нават ад страху, чым лютасьцi!), I ваяѓнiча размахвалi крывымi мячамi i ятаганамi.
  Мадлен кiнула дзiду ѓ камандзiра-троля, але той як гэта ѓласцiва членам яго племя, валодаѓ падвышаным нюхам на небяспеку. Доѓганосы вырадак нагнуѓся, прапускаючы мiма сябе прадмет якi нясе смерць. Ваеннае шчасце як злосны спекулянт: проста так жыццё не дорыць, а на продажы выжывальнасцi набывае ахвяр утрая!
  Слiзгануѓшы мiма схiлiѓся троля, дзiда ѓпiлася ѓ другога вершнiка велiчэзнага целаахоѓнiка з iкламi, падобнымi на бiѓнi маманта. Усадзiлася з такой сiлай, што прабiѓшы яму грудзi, выйшла з лапаткi.
  Герда ѓсклiкнула:
  - Памеры воiна гуляюць супраць яго!
  Шарлота пацвердзiла:
  - Вялiкая каланча, усё ж не палац, нават калi яго i вышэй!
  Дзiда Герды таксама знайшла сваю мэту - маленькi, не абаронены ѓчастак шыi ѓ бамбiза з паѓлiнавымi пёрамi на шыi. Дакладнае жалеза лёгка працяло адносна мяккую скуру горла ѓпiра-волата, i цёмна-карычневая кроѓ, заструменiѓ па даспехам агiднага гiганта.
  Герда адштурхнула, якi падае на яе грамiла, сваёй босенькай наженькай, i тут адчула апёк, ад даспехаѓ. Нiбы печку пальчыкамi ткнула, але супернiк быѓ адкiнуты i стаѓ спаѓзаць з са свайго "жарабца".
  - Адвалi мужык ты не ѓ маiм гусце!
  Ваѓкалакi спрабавалi кiдаць у адказ свае дзiды, нават не лiчачыся з магчымымi ахвярамi, але змазныя вядзьмарскiм зеллем дзяѓчыны лёгка выслiзгвалi. Праѓда, некалькi лёгкiх драпiн дзяѓчына прычынiлi. Вось адно з дзiд ледзь не патрапiла Шарлоце, у грудзi, але саслiзнула толькi злёгку сарваѓшы дзеве станiк. Iншае наогул сышло ѓ бок... Герда наляцела на магутнага яшчара, з рагамi гiбрыда быка i лася. Той нанёс па дзяѓчыне некалькi моцных удараѓ, але так кожны раз сыходзiла ад шырокiх узмахаѓ i апярэджваючы калола супернiка мячом. Пакуль нарэшце i гэта каланча-ѓпiр не стаѓ да жаху астатнiх стварэнняѓ падаць. Шарлота падбадзёрыла сваю сяброѓку:
  - Так трымаць! Толькi так i трымаць!
  Герда паспяшалася паправiць:
  - Не толькi так, а наадварот нашмат лепш! Нам неабходна падвоiць намаганнi!
  Шарлота i тут не пагадзiлася:
  - Не, не падвоiць, а ѓчацверыць! А то i ѓдзесяцярыць!
  Герда ѓ адказ паказу ружовы, тоненькi язычок:
  - А чаго тады драбязнiцца, лепш адразу памiльёныць! Тым больш, што каты, усё пруць i пруць!
  Шарлота як маленькая дзяѓчынка засмяялася:
  - Вось яны i дапруцца!
  Ворагi насядалi, iх было шмат як крумкач, што зляцелi на звалку. То тут, то там чулiся то рыкi ѓпiраѓ, то тонкiя пiскi параненых дзяѓчат, якiя зрэшты бiлiся ад гэтага яшчэ энергiчней. Дзiды па большай частцы былi зламаныя, або дарэшты затаптаныя, яны храбусцелi пад каванымi капытамi скакуноѓ. Герда кiнула апошнiя драты, шэсць месяцаѓ давалi амаль дзённае святло, i дзяѓчына цэлiла дастаткова дакладна. А ѓразiѓшы, паказвала свае беласнежныя зубкi:
  - Што ѓпiры i ваѓкалакi, вы ѓ бойцы - бездапаможныя макакi!
  I дзяѓчынка кiнулася ѓ гушчу сутычкi, размахваючы адразу ж абодвума мячамi. Адзiн з iх, той , што дзяѓчына ѓзяла ѓ правай руцэ, быѓ не зусiм звычайным чынам : выгнутая ѓ рэшце рэшт, больш камфортна ѓ апрацоѓчых руху , чым у колючых iх. А што, ён гэты фасмагарычны кладязец быѓ быццам бы лёгкi, але ссунуты наперад цэнтр цяжару, жорстка выгiнаѓ пэндзаль. Зрэшты, пасля некалькiх узмахаѓ i рухаѓ, Герда адчула нябачную, амаль цялесную сувязь з мячом. Гэта была зброя з магiяй, здольная ѓразiць на вялiкай, адлегласцi, прычым кончык кладанца, падпарадкоѓваѓся мажлiвым камандамi, спрытна збiваючы ѓпiраѓ.
  Працiѓнiкi не былi статычнымi, а ваѓкалакi такiмi ѓжо тупымi. Ледзь скакуны зблiжалiся, пачыналася высечка, затым яны адскоквалi назад. Абсыпаючы ворага градам удараѓ ваяѓнiцы, часцей за ѓсё мецiлi ѓ шыю, грудзi, або ѓ рот. Зрэшты, раптоѓны ѓдар па ножках быѓ не менш эфектыѓны. Упiры на шчасце не зусiм сiстэмна, лупiлi i па конях, у асноѓным уколамi.
  Адначасова скакуны абодвух войскаѓ узмоцнена тапталi зрынутых супернiкаѓ. Вось такая была катавасiя, а калi Герда ѓбачыла, што монстры-конi кусаюць упалых упiраѓ, то i зусiм прасвiстала:
  - Вядома, справа будзе ѓ капелюшы! Але стане Кукен-квакен!
  Вурдалакi спрабавалi нацкоѓваць на супернiц дакладней iх коней, сваiх iшакоѓ-вярблюдаѓ, каб пазбавiць ваяѓнiц раѓнавагi... Але гэта хутчэй было ваѓчыцам на карысць, так яны сядзелi на скакунах вельмi спрытна, а самi ѓпiры пры ѓзварушэннi былi змушаныя хапацца за рамянi, каб захаваць раѓнавагу.
  Толькi на першы погляд магло здацца, што абедзве армii байцоѓ не саступаюць адзiн аднаму ѓ майстэрстве або навыках. Дзяѓчаты былi куды тэхнiчней i спрытней, але гэтую перавагу вораг кампенсаваѓ колькасцю. Смерць лунала над сутычкай, адразу ѓ мностве незлiчоных асоб, калейдаскопе аскалаѓ, шчупальцаѓ анiгiляцыi. У ёй было нешта накшталт таго рытму дыскатэкi, якi прымушае яшчэ нядаѓна самавiтых людзей падскокваць i выпiсваць танцы.
  Герда была ѓ шаленстве, яна завялася прыпяваючы:
  - Ваѓкалак не той суб'ект, што зжарэ як торт аб'ект! Будзе яна разадраная як певень, i яго б разадраем у пух!
  Узнятая пакутамi ваяѓнiца, звар'яцелая, проста кiпячая лава вулкана, што ѓ адрозненне ад Везувiя вывяргаецца бес перапынку, яна раздавала ѓдары направа i налева. Герда была ваяром ад прыроды, няхай нават з добрай душой i таму яшчэ мячы знаходзiлi мэты нават часцей за зброю сябровак. Дзяѓчына-ваяѓнiца некалькi разоѓ нават прымудралася перасекчы пушчаныя ѓ палёце стрэлкi, або знесцi галаву не толькi ѓпiру, але i скачуць кобрам. Шарлота таксама актыѓна падтрымлiвала сваю напарнiцу:
  - Вышэй нос i хвост трымай трубой! Ведай, што верны сябар заѓсёды з табой!
  Двойчы Герда ссякала ваѓкалакаѓ-волатаѓ, прымушаючы завальвацца тушы. Нават звычайна вельмi скупая на пахвалу Мадлен адобрыла:
  - Ты цуд-дзяѓчынка! - А потым змякчыла камплiмент. - Але ведай i гэтага мала, трэба падвоiць намаганнi, няма ѓчаверыць!
  Герда яхiдна парыравала ѓ адказ:
  - Паѓтарэнне мацi вучэння, але толькi не ѓ мастацкiм творы або бiтве!
  - Добрую рэч можна i паѓтарыць на бiс! - запярэчыла Шарлота. - Калi вядома патрабуе публiка!
  Лiк забiтых упiраѓ увесь час расло, як i колькасць якiя заканчваюцца ад ран. Колькi паклала сама Герда? Дзяѓчына збiлася з рахунку, але вельмi прыстойна працавала, i лiк зрынутых ёю стварэнняѓ ужо iшоѓ на дзясяткi! Мячы, нягледзячы на багацце сплывалай па iх крывi, працягвалi ярка блiшчаць у святле шасцi месяцаѓ, самi дзяѓчаты ѓжо амаль счарнелi ад сумесi поту або карычневай слiзi, што на iх пырскалi ворагi. Герду некалькi разоѓ драпала, але яна не адчувала болю, а станавiлася ѓсё больш апантанай.
  Мадлен як выдатная наезнiцы, вiртуозна наганяла гiдкiх стварэнняѓ, прытармажваючы скакуна ледзь ззаду. Так у яе было куды больш кiнэтычнай энергii i лепшы агляд. Да яе прыстасавалася Шарлота, такiм чынам абедзве сцервы нападалi парамi на чужых байцоѓ прымушаючы iх бiцца ѓ нявыгадных умовах. Зрэшты, усё адносна i ѓпiры iмкнучыся скарыстацца колькаснай перавагай раз-пораз збiвалiся ѓ кучы.
  Герда таксама злёгку змянiла тактыку, яна iмкнулася выходзiць да супернiкаѓ пад вызначаным вельмi вострымi кутамi, калi масiѓныя ваѓкалакi не паспявалi iх парыраваць.
  Секла ваяѓнiца, вельмi лёгка, хутка, практычна няѓлоѓна. Паспрабуй сустрэч такi iмклiвы рух, асаблiва калi ты сам цяжкi i нязграбны. Iншыя дзяѓчаты таксама мянялi тактыку, падсякалi скураныя гунькi ублюдачных скакуноѓ, да самага мяса, прымушаючы i храпаць i падбрыкваць. А што ваѓкалакi гублялi раѓнавагу, асаблiва пасля таго як Шарлота сыпанула на свой клiнок жменю пякучай солi, i яе прыкладу рушылi ѓслед астатнiя ваяѓнiцы. Тут ужо боль была настолькi жудаснай, што сумесь iшакоѓ i вярблюдаѓ не проста скiдала сваiх наезнiкаѓ, але нават расплюшчваць iх.
  Зрэшты, некаторыя ѓпiры беспаспяхова катавалi падняцца, але iх затоптвалi, хоць прыватныя поспехi ѓ iх i былi. Некаторыя дзяѓчаты змаглi такi сцягнуць за голенькiя ножкi. Але апынуѓшыся на траве, прычым калючай i жудасна мучыць босыя ножачкi прыгажунь, ваяѓнiцы працягвалi бiцца з яшчэ большай разлютаванасцю. Сяброѓкi зрэшты, дапамагалi i зноѓ узлезцi напарнiца, i тады тыя яшчэ больш жорсткiмi. У небе нават аблокi, вiдаць захопленыя зямной сутычкай кiнулiся адзiн на аднаго - тое яшчэ вiдовiшча. У хмар не было мячоѓ, дзiд i палiц, так што яны высвятлялi свае адносiны з дапамогай маланак. Зрэшты, ваяѓнiцы страху не ведалi, нават перад гневам нябёсаѓ, чаго не скажаш аб iх супернiках. Параненыя i страцiлыя зброю ваѓкалакi, паѓзлi да кустоѓ у адчайнай спробе выратавацца.
  . РАЗДЗЕЛ Љ 22.
  Сiтуацыя на ѓсходнiм фронце вельмi цяжкая i ѓ бой зноѓ уступае дэсант пападальнiкаѓ.
  Тут Алег Рыбачэнка i Маргарыт Магнiтная, сталi бiцца.
  Хлопчык i дзяѓчынка разбуралi немцаѓ.
  Алег Рыбачэнка, выглядаѓ як хлопчык адзiнаццацi-дванаццацi год. I разбураѓ фашыстаѓ. Або тых, хто падобны да фашыстаѓ.
   Хлопчык кiнуѓ босай нагой па фрыцах. Раскрышыѓ i перамог.
  I даѓ чаргу.
  I Маргарыта вельмi моцна лупанула, што некалькi раскосiлiся фрыцам.
  I разбурала немцаѓ. I дзяѓчына вельмi прыгожа вяла бiтву.
  I босай ножкай кiнула вельмi прыгожа. I разбiла супернiка.
  Маргарыта вельмi важка замачыла немцаѓ.
  Гiтлераѓцы вельмi наступалi.
  Маргарыта, дужа моцна разбураючы супостата.
  Босыя ножкi дзяѓчынкi так ламалi вельмi хораша гiтлераѓцам хрыбет.
  Дзяѓчыны такiя агрэсiѓныя.
  I iдзе батальён за хлопцамi. Дзяѓчыны ѓ адных трусiках, i вельмi прыгожыя. Атакуюць немцаѓ, i вельмi заѓзята.
  Трасуцца iх аголеныя грудзей з лалавымi саскамi. I ваююць дзяѓчаты з надзвычайным напорам. Яны разбураюць сабе немцаѓ. I гiтлераѓскiя войскi паддаюцца.
  I вось ужо немцы пачынаюць адыходзiць.
  Веранiка кiдае гранату босымi пальчыкамi ножак. Раскрышыла салдат i пiскнула:
  - Каханне гэта жыццё!
  Вiкторыя дала трапную чаргу. Зрэзала супостатаѓ. I кiнула босымi ножкамi гранату.
  I пасля чаго прачырыкала:
  - Славiцца наша Радзiма!
  Тут i Юлляна дзяѓчына вельмi прыгожая, i жонка генерала, як возьме i запусцiць гранату i прабуркуе:
  - Генiяльны экспрэс!
  I далей рудая Ганна. Дзеѓка такая вось крутая i незвычайная. Смяла фрыцаѓ, замачыла iх. I босымi ножкамi падляцела пушчаная граната. I раскiдала супернiкаѓ.
  Пасля чаго прачырыкала:
  - Русь святая цара Сталiна i Ленiна Другога!
  I дзяѓчынка як падмiргне сваiм сапфiравымi вочкамi. I выскалiць свае зубкi-iклы.
   А далей ужо Алiмпiяда: дзяѓчына-багатыр, запускае голымi нагамi цэлую звязку гранат.
  I расцякаюцца ва ѓсе бакi ракi кроѓ з гiтлераѓцамi.
  Бо батальён галаногiх дзяѓчынак, у трусiках на вастрыё атакi i выбiвае немцаѓ.
  Дзяѓчыны вельмi трапна страляюць, але пры гэтым не нясуць страт. Калi дзяѓчынка голая i ѓ адных трусiках, яна практычна непаражальная. I яе зачапiць вельмi цяжка.
  Вось i не трапляюць немцы ѓ дзяѓчынак, нi снарадам, нi куляй, нi асколкам. Ну што ж? Бой ёсць бой!
  Веранiка страляе сабе. Уражвае супернiка, i кiдае босы ножкай гранату, i шчабеча:
  - Гэта будзе вельмi класная гульня!
  I Вiкторыя гэта ваяѓнiца-камандзiр. Як голымi грудзьмi трасяне, i пунсовымi саскамi выпусцiць падабенства маланкi. I потым босая ножка кiдае гранату.
  Разбiвае шэрагi супернiкаѓ.
  Дзяѓчына гарлапанiць ва ѓсю глотку:
  - Я ёсць супердзеѓка!
  I скалiць сабе зубкi.
  А далей Юльяна. Таксама дзяѓчынка рэдкай прыгажосцi. Як дзюбне па фашыстах. Дакладней не па фашыстах, а немцах, якiя зрэшты выюць з Расiяй.
  А на пасадзе цар Сталiн i Ленiн Другi, якi стаѓ па факце iмператарам краiны саветаѓ СССР. А гэта пагадзiцеся выдатна. I поѓнач Кiтай, Манголiя, Карэя, ужо расейскiя губернi.
  Юлiяна босай ножкай кiнула гранату i прачырыкала:
  - Ды будзе ѓ Расii Сталiна - святло!
  I падмiргнула сапфiравымi вочкамi.
  А далей ужо i Ганна, рудая шэльма ваюе. I таксама надзвычай трапна страляе.
  I скалячы зубкi, прамаѓляе:
  - Ды будзе на планеце царскi рай!
  I Алiмпiяда босай ножкай запусцiла лiмонку. Раскiдала супернiкаѓ i пiскнула:
  - Слава цару, Сталiну i Айчыне!
  Хоць i адважны дэсант пападанцаѓ, яго аднаго гераiзму для перамогi вельмi нават мала.
  Праѓда Гiтлер вядзе вайну марудлiва. Сапраѓды, чаго яму спяшацца? Трэба спачатку разбамбiць Брытанiю.
  Гiтлераѓскiя танкi змаглi захапiць лукавiну Дона, i павярнулiся на паѓднёвы захад, працягваючы рухацца ѓздоѓж ракi. Прасоѓванне фашыстаѓ было адносна паспяховым.
  Сама канфiгурацыя фронту была на iх карысць i, цяжка было перакiдаць Чырвонай армii падмацавання пад нямецкiмi бомбамi.
  Акрамя таго вельмi эфектыѓнай зброяй апынулiся дыскалёты Трэцяга Рэйха, якiя зусiм непаражальныя, i таранiлi ламiнарным струменем савецкiя машыны.
  Асаблiва эфектыѓна атрымлiвалася з-за вялiзнай хуткасцi лятаючых талерак. Якiя магла дагнаць практычна любы савецкi самалёт.
  Дзяѓчыны-прыгажунi Гертруда i Ева на такiм дыскалёце палявалi за савецкiмi машынамi.
  Вось у прыватнасцi атакавалi два знiшчальнiкi ЯК-11, i лiтаральна распляскалi iх.
  Вось такiя вось дзяѓчынкi, не стаяць сабе ѓ старонцы.
  Гертруда босымi пальчыкамi ножак нацiснула на кнопку джойсцiка i прачырыкала:
  - Нямецкiя багi наймацнейшыя ѓ свеце!
  Ева таксама кiравала джойсцiкам пры дапамозе босых пальчыкаѓ ножак i, выскалiѓшыся, зароѓ:
  -Ворагаѓ усiх замочым у сарцiры!
  Дзяѓчынка дык яшчэ штучка. Вось узяла, напрыклад пiянера. Сарвала з хлопчыка адзенне i прыкруцiла дротам да асiны. Стала потым распаленай на вогнiшчы качаргой прыпякаць цела пiянера. Пачала з жывата, потым перайшла на грудзi. Не абыйшла ѓвагай i круглыя пятачкi хлопчыка.
  Калi качарга астывала, то зноѓ дзяѓчына яе награвала, а Гертруда падкiдвала галiнкi.
  Потым яны змянiлiся, i пiянера смажыла яе напарнiца. Бландынка-тэрмiнатар Гертруда яшчэ i шчокi хлапчуку падпалiла. Карацей кажучы, нiводнае цэлай палоскi скуры ѓ пiянера не пакiнулi.
  Затым яны ѓзялi i распалiлi вялiкае вогнiшча, паперчылi хлапчука, пасалiлi, i сталi есцi.
  Мяса сакавiтае, нiшчымнае.
  Ева, пажыраючы хлопчыка, заѓважыла:
  - На такой ежы сабе лiшнiх калорый не набярэш.
  Гертруда, аблiзваючы пальчыкi, пагадзiлася:
  - Ды гэта якаснае мяса. Хлопчык худы, жылiсты, нятлусты. Такога прыемна есцi.
  Дзяѓчаты з задавальненнем лопалi сабе пiянера. Падышлi яшчэ дзве немкi. Далучылiся да балявання. Лiтаральнае людаедства. I смачна так, з заправай жэрцi хлопчыка.
  Адна з немак Фрыда заѓважыла:
  - Мы неяк цяжарную жанчыну зварылi. А потым немаѓля ва ѓлоннi злопалi. Гэта так смачна!
  I дзяѓчаты хорам зарагаталi. Катаваннi i людаедства гэта крута!
  Яны проста без усялякiх забабонаѓ адрэзалi хлапчуку сёе-тое i, кожная адкусiла па маленькiм кавалачку.
  Пасля чаго ваяѓнiцы выпiлi i вiна - размяшанага з авiяцыйным спiртам. Закусвалi сакавiтым мясам.
  Далей ваяѓнiцы крыху патанцавалi. Затым прыйшло яшчэ некалькi прыгажунь у адных трусiках. Яны сталi даядаць хлапчука. На некалькi частак разразалi яго маленькае сэрца. I таксама з'елi.
  Пасля чаго ѓзялi i бегалi басанож па вуглях. Скакалi сабе, скакалi. Затым памчалiся ѓ блiжэйшую частку. Там накiдвалiся на мужчын, спарвалiся з iмi нiбы жывёлы. I гэта было выдатна.
  Самкi такiя агрэсiѓныя.
  А вось зараз дзве дзяѓчыны ганяюцца за савецкiмi самалётамi. Тараняць ТУЮ-3, прымушаючы выбухаць бомбам у яго брушку. I ѓсё рагатаць не перастаюць. Выдатныя дзяѓчынкi.
  А як нацiскаюць босымi пальчыкамi на кнопкi джойсцiка. Такiя вось чароѓныя прыгажунi. У iх сiла гневу i полымя страсцi. I упэѓненасць у перамозе дораць голыя дзяѓчынкi.
  Дрэнныя праѓда дзяѓчыны, збiваюць савецкiя самалёты.
  Гертруда з усмешкай спытала Еву:
  - Як ты думаеш, Бiблiя ёсць слова Божае?
  Дзяѓчына са смяшком адказала:
  - Не!
  Гертруда з бачным здзiѓленнем спытала:
  - А чаму?
  Ева рашуча заявiла:
  - Таму што неба цвёрдае! Як люстэрка!
  I дзяѓчаты разрагаталiся. Гэта выглядала да крайнасцi пацешна.
  Гертруда лагiчна заѓважыла:
  - А ѓсё ж Бог ёсць!
  Ева пагадзiлася:
  - Ёсць i Адольф Гiтлер прарок яго!
  I зноѓ ваяѓнiцы зарагаталi. Iм так весела i нават анi не стрымна.
  А ваяваць яны кахаюць. Ох i гвалтаваць мужчын таксама. Гэта iх крэда....
  Гертруда, збiваючы савецкi самалёт, пiскнула:
  - Радзiма мая! Я за цябе ѓсiх пазабiваю!
  Ева з выскалам зубоѓ пацвердзiла:
  - Я таксама!
  I блiсне сапфiравымi вочкамi. Такiя ваяѓнiцы крутыя. I зусiм не благiя.
  А можа, i дурныя... I вельмi жорсткiя. Вось катавалi жанчыну гадоѓ трыццацi i яе сына гадоѓ дванаццацi - нават не пiянера.
  Павесiлi iх абодвух на прэнг. А пад босымi ножкамi запалiлi агонь. Прычым, так што можна аблегчыць жар, але да агню адпусцiцца твой сваяк.
  Тое хлопчыку пяткi падсмажацца, то дзяѓчынкi.
  I жанчыне было балюча i маральна i фiзiчна. Агнём мацi падпалiлi i грудзi.
  Ды жорстка катавалi. Кахаюць дзяѓчыны агонь.
  Вось, напрыклад, хлапчукоѓ катаваць любяць. Нават зусiм невiнаватых.
  Проста паляць iх агеньчыкам...
  Або ѓ кiслату акунаюць... Яшчэ адзiн спосаб катавання. Пiянера высекчы распаленым дротам, а потым апэцкаць гноем. Гэта i балюча i зневажальна.
  Таксама яшчэ i корбiтам i вапнай абсыпалi пiянераѓ. Ну i каты гэтыя дзеѓкi-тэрмiнатары.
  Ева збiла тры савецкiя машыны i заѓважыла:
  - Вось мы катуем людзей... I гэта крута!
  Гертруда, скалячы зубкi, вымавiла:
  - Асаблiва прыемна мучыць хлопчыка!
  Ева пагадзiлася:
  - Вельмi прыемна! Але i дзяѓчынку пакутаваць нядрэнна!
  Ваяѓнiцы былi тут такiя радасныя.
  Гертруда звалiла чатыры расiйскiя самалёты i пiскнула:
  - А гэта стане нам супер!
  I паказала мову.
  Дзяѓчыны наогул такiя выдатныя на выгляд i злосныя ѓнутры. Адной з катаванняѓ, што ѓжывалi прыгажунi, была. Вось, напрыклад, вешаеш пiянера за ногi да столi, а да рук далучаеш ланцуг. I лупiць токам. Даводзiцца пiянеру паднiмаць пры дапамозе прэса ѓгару. Каб не адбiла мускулы.
  А потым сiл не хапае i зноѓ б'е токам.
  Яшчэ дзяѓчаты любiлi, калi хлопчыкi круцяць колы. Ледзь замарудзiлi рух, дык iх токам б'е. Вельмi ѓражвае.
  Ева спытала сама сябе:
  -А Д'ябал iснуе?
  Гертруда адказала, скалячыся:
  - Ва ѓсякiм разе - д'ябла - гэта мы!
  I абедзве кралi як захочуць. I тварыкi выскаляць.
  У сярэдзiне студзеня 1946 гады стала вельмi горача. Немцы спынiлi наступ у Варонежы i пакуль прасоѓвалiся толькi ѓ кiрунку лукавiны Дона, каб замкнуць кацёл.
  А Герда i Шарлота тым часам на танк АГ-50 У, iмкнулiся рушыць наперад i злучыцца са сваiмi войскамi каб заткнуць кацёл.
  Герда стрэлiла, разбiла вежу Т-34, i прабуркавала:
  - Першы сокал будзе за намi!
  Шарлота таксама цвiкнула, прабiла СУ-100 i пацвердзiла:
  - I другi таксама пойдзе за мной!
  Пасля чаго дзяѓчына выскалiла зубкi, яны ѓ яе такiя вострыя, нiбы iклы ѓ шакала. Дзяѓчынкi вельмi жорсткiя. У прыватнасцi, пасадзiлi на кол дзяѓчыну-камсамолку. I пакуль яна пакутлiва памiрала, паходнямi спалiлi ёй валасы i грудзi. Гэта ѓвогуле жудасна i недапушчальна. Трывiяльны атрымаѓся садызм.
  Але нiчога гэтыя кралi яшчэ атрымаюць. Хоць студзень i працякае вельмi цяжка, для СССР.
  Прыйшлося дзяѓчынкам адлюстроѓваць палёты нямецкiх штурмавiкоѓ. Ваяѓнiца-бландынка кiнула босай ножкай гранату. I збiла нямецкая ХЕ-477. Пасля чаго прачырыкала:
  - Трапнасць у мяне - няѓмольная!
  Зоя таксама вельмi трапна кiнула гранату босай ножкай, i пiскнула:
  - У iмя Рода! I слава Расii!
  Пасля чаго дзяѓчынка пальнула.
  А далей цвiкнула i рудая Аѓгусцiна. Надзвычай яна трапная дзяѓчынка. I яшчэ босымi пальцамi ног запусцiла лiмонку. Звалiла нямецкi штурмавiк.
  Той пасля траплення раскалоѓся ѓ паветры. I сталi падаць на зямлю палаючыя абломкi.
  Святлана таксама дзюбанула з базукi. Звалiла iмклiвы, рэактыѓны штурмавiк Трэцяга Рэйха. I прачырыкала:
  - За славу Вялiкай Рускай зямлi!
  Пасля чаго босыя ножкi дзяѓчынкi зноѓ кiнулi забойчую гранату. I вельмi дакладна.
  Наташка таксама не прамашка. Аголенай грудзьмi страсянула, пунсовымi саскамi блiснула i пiскнула:
  - Велiч краiны! Мы анёлам роѓныя!
  I паказала прыгажуня свой доѓгi язык. I такi рухомы!
  Зоя таксама агрэсiѓна выскалiлiся, i шыпячы выдала:
  - Вораг не пройдзе! Расiя знясе...
  Босыя пальчыкi точаных ножак, вельмi трапна кiдаюць забойную, i смяротную гранату.
  А затым стала кiдаць прэзенты смерцi i лютая агнязарная Аѓгустына. Дзяѓчына з вялiкiм сэрцам i доѓгiмi нагамi.
  Ляцiць падкiнутая голай пяткай граната. I ад штурмавiка толькi палымяныя пырскi.
  А далей Святлана ... Таксама як босы ножкай запусцiць, i раскрышыць фрыцаѓ.
  Ад самалёта адны толькi аскепкi, падпаленыя засталiся.
  Тут зноѓ дзяѓчынкi былi вымушаны перапынiцца. Наляцелi i верталёты Трэцяга Рэйха.
  Наташка кiнула адмысловы выгляд лiмонкi i трапiла ѓ борт дыскападобнага верталёта.
  Пасля чаго вымавiла:
  - За Русь змагайся i не трусь!
  Пасля чаго паказала мову.
  Зоя таксама вельмi спрытна шпурнула босымi пальчыкамi ног гранату. Збiла нямецкi верталёт, i прашыпела:
  - Я пякельная дзяѓчынка!
  А далей у бой уступiла Аѓгусцiна. I таксама як спрытна босай ножкай кiнула гранату. I як падбiла нямецкую машыну, пры гэтым пiскнуѓшы:
  - Але пасаран!
  А далей ужо i Святлана, возьме, i зарадзiць па супернiку. Зламае верталёту шрубу. I прапiшчыць:
  - Ды Радзiма непераможная!
  I босымi пальчыкамi ножак, возьме i зашпурне па супернiку забойную лiмонку.
  Такiя вось дзяѓчынкi-ваяѓнiцы найвышэйшага класа.
  Герда i Шарлота ѓ распаленым танку, зусiм голенькiмi ѓ адных трусiках змагалiся. Савецкiя танкi контратакавалi.
  Герда пальнула па савецкай машыне i зламала браню. Узяла i праспявала:
  - Я д'ябла дачка!
  Шарлота прабiла абарону Т-44 i дадала:
  - Усё магу перамагчы!
  Нямецкая гармата высокага цiску вельмi эфектыѓная зброя. Яно здольна прабiваць з вельмi вялiкай дыстанцыi, i пераѓзыходзiць савецкую 100-мiлiметроѓку на СУ-100. Прычым, расiйскiя машыны не прабiваюць нямецкi найноѓшы АГ-50 У, нi пад якiм кутом. Толькi ИСы здольныя прычынiць непрыемнасцi фрыцам. Але ѓ тым i справа, што Iсаѓ вельмi мала, i заснаваная машына менавiта Т-34. I супраць гэтага не папрэш.
  Герда нацiскае босымi пальчыкамi хупавых ножак на кнопкi джойсцiка. Прабiвае расiйскую машыну з дыстанцыi i пiшчыць:
  - Я ёсць краля што супермэн!
  I ваяѓнiца паказвае доѓгi, ружовы язык.
  Шарлота таксама палiць. Прычым вельмi трапна. I страляе сабе, з лютасцю вялiкай пантэры.
  I таксама нацiскае босымi пальчыкамi ножак на кнопку джойсцiка.
  I свiшча сабе:
  - Я баец класа вялiкi супер!
  Далей ужо вядзе агонь Герда. Пякучая па холаду бландынка. Хаця сама баба тэмпераментная. Вось, напрыклад, камсамолку распяла на сасне. Сама ёй цвiкi ѓ рукi i ногi ѓбiла. Падпалiла ёй голыя грудзi, а потым распаленымi шчыпцамi, зламала пальчыкi на нагах.
  Вось i зараз Герда раве:
  - Мы белыя ваѓчыцы i лiтасцi не ведаем нi да каго!
  I зноѓ красуня вельмi нават трапна страляе. I прабiвае непрыяцеля. Такая вось выдатная бландынка. Хутка яна i не такое задаволiць. Iзноѓ расiйскую машыну з дыстанцыi прабiла. Умее трапляць. I дзвесце мiлiметраѓ бранi яе не спыняць.
  Шарлота таксама страляе i пiшчыць:
  - Я вярхоѓная краля! Вас усiх заламаю!
  I босымi пальцамi ножак нацiскае на кнопку джойсцiка. Рудая д'ялiца, учора пiянера катавала. Збiла хлопчыка пучкамi крапiвы. Потым пасыпала пухiры соллю. А затым паднесла запальнiчку. Рудае полымя драпежна лiзнула дзiцячую пятку. Вось скацiна рудая! Як яна сябе агiдна паводзiць. Проста пякельны звераня, усiх мучыць без усякай жалю i слабасцi!
  Адбiѓшы наступ нямецкай пяхоты, дакладней рознага набранага з палову свету зброду дзяѓчаты схавалiся ѓ акоп.
  I там зноѓ прынялiся рабiць накiды сваiх твораѓ, высокага ѓзроѓню. У першую чаргу Наташка босымi пальчыкамi хупавых ножак выводзiла шэдэѓр касмiчнага парадку.
  Наташу i яе каманду адцягнулi ад напiсання, чарговы напад фашысцкай пяхоты. Гналi фрыцы ѓ бой афрыканцаѓ i арабаѓ. Iшоѓ жорсткi.
  Ваяѓнiцы вядуць сабе агонь. Яны стрыманыя i ашчадныя.
  Наташка босымi пальчыкамi ног кiнула гранату. Разляцелiся ва ѓсе бакi наймiты.
  Наташка прашыпела:
  - Усё немагчымае ды спраѓдзiцца ѓ нас!
  Зоя таксама босымi пальчыкамi ножак прыпусцiла лiмонку. Раскiдала фашыстаѓ i пiскнула:
  - Ды мая Радзiма самая святая!
   I падмiргнула дзяѓчынка.
  А тут агнязарная Аѓгусцiна як паддасць босай ножкай па фашыстах. Раскiдае iх у розныя i вельмi далёкiя бакi. I чырыкае:
  - Я ёсць вядзенне смерцi!
  I Святлана голай пяткай паслала гранату. Ляцяць ва ѓсе бакi фашысты. Гiнуць без усякай надзеi на драбнюткае выратаванне. А як грацыёзныя дзяѓчынкi.
  Святлана дала чаргу i праспявала:
  - Вось мой новы бой! Я пайду з табой!
  Вось праз развалiны лезе магутны нямецкi танк. У дадзеным выпадку АГ-100. Такога монстра так проста не прабiць. Але расiйскiя дзяѓчаты да такой бiтвы гатовы.
  I вельмi нават трапна б'юць з базукi. Быѓ у гiтлераѓца ствол, дык узялi i змяѓся. Гэта ѓвогуле выдатна.
  Наташка агрэсiѓна прабурчала:
  - Ды будзе рай на зямлi!
  I зноѓ ляцiць кiнутая яе босай нагой граната. Гэты смяротны прэзент анiгiляцыi.
  А далей Зоя як возьме i лупне па фашыстах. Як яна iх параскiдала i скамячыла. I вельмi ваяѓнiчая краля.
  I босымi пальцамi ног як загваздзiць гранатаѓ. I атрымлiваюць фашысты па рагах.
  I Аѓгусцiна таксама дзяѓбае па гiтлераѓцам. I яе голая пятка як заѓсёды пры справе.
  Раскiдала фашыстаѓ, нiбы тараканаѓ па кутах. I прабуркавала:
  - Я рыжы чорт!
  А далей ужо Святлана, таксама як возьме, i лупне па гiтлераѓцам. Раскрышыць у крывавы фарш, i пiшчыць зь дзiкай лютасьцю:
  - Я бязлiтасная дзяѓчынка!
  Вайна працягвалася. Да канца студзеня ѓсталявалася непрацяглае зацiшша. Наташка босымi ножкамi працягвала пiсаць сабе класнае твор.
  . ЭПIЛОГ.
  Тым часам пачалася высадка нямецкiх войск у Аѓстралii. Там ваююць незлiчоныя орды Вермахта, што высаджваюцца на пятым кантыненце. I прасоѓваюцца паспяхова паспяхова. I тут ваяѓнiцы захоплiваюць тэрыторыю.
  А на ѓсходнiм фронце ваюе гераiчна Чырвоная Армiя.
   Перамiр'е перарвалася. Iзноѓ кiпяць бiтвы, i iдуць на штурм Варонежа фрыцы.
  Наташка дае чаргу. Ляцiць кiнутая босай ножкай граната. Збiвае фашыстаѓ, i раскiдвае супернiкаѓ.
  Пасля чаго аглушальна рагоча:
  - Я бландынка, якая ѓсiх знiшчыць!
  Зоя таксама вельмi арыгiнальна заѓважыла, выкошваючы фашыстаѓ.
  - I мядовыя бландынкi стромкiя.
  I ад босы ножкi вылятае граната, i ѓсiх разбурае.
  А далей ужо страляе Аѓгусцiна. I вельмi дакладна. Збiвае фашыстаѓ i цвiркае ва ѓсю глотку:
  - Я дзяѓчына супер.
  I босыя пальчыкi ножак таксама вельмi трапна шпурляюць гранату.
  Вось i Святлана запускае свой прыкiд. Разарвала фашыстаѓ дадзенай чаргой. I прачырыкала:
  - Я сцяг Радзiмы святой!
  I зноѓ босай нагой кiнута лiмонка.
  Моцна ваююць дзяѓчынкi. Б'юцца нiбы рэальныя волаты. У iх поѓна непераможнасцi.
  Наташка вядзе сабе агонь, i залiвае свiнцом наёмную раць. I не баiцца нi танкаѓ, нi ракет.
  Хоць i ляцяць тут балiстычныя боегалоѓкi. Ды такiя лютыя, i адчайныя, здольныя на ѓсё!
  I ад босай нагi ляцiць пушчаная граната. I разам з ёй разбурэнне наспявае i знiшчэнне.
  Зоя таксама дае чаргу. Выкошвае фрыцаѓ. Скалiць сабе зубы, што колеры жэмчугу, i смяецца:
  - Я ёсць дама што робiць супер!
  I яе аскалы зубоѓ, папросту забойныя.
  I Аѓгусцiна таксама знiшчае супернiка. I выкошвае без лiшнiх праблем. I босыя пальчыкi пускаюць новую гранату.
  А дзяѓчына смяецца:
  - Я вас усiх зжру!
  А далей Святлана вядзе адчайную стралянiну. I дзейнiчае вельмi энергiчна. Скасiла працiѓнiкаѓ. I босай ножкай пушчана вельмi трапная граната, з забойным начыннем.
  Дзяѓчына раве:
  - Фашыстам дракона смерць!
  I зноѓ ухмылка. Чацвёрка дзяѓчынак вiдавочна нiколi не падасца.
  У прыватнасцi Герда i Шарлота засталося, каб замкнуць кацёл - усяго толькi кiламетраѓ дваццаць.
  I дзеѓкi страляюць сабе... Яны цудоѓныя i вельмi мускулiстыя. Iх целы папросту найвышэйшы смак i сiла.
  Але душы чорныя... Нiбы вугаль цi нават горш.
  Вось, напрыклад Герда ѓзяла i прыдумала новае катаванне. Хлапчукоѓ чацвярых прыкруцiлi дротам да сталёвага коласа i падключылi генератар. Чым хутчэй кола круцiцца, тым слабей лупiць токам. А чым больш марудна, тым мацней.
  Жорсткiя паводзiны ѓ Герды. Хлопчыкi, аблiваючыся потам, бягуць, штурхаюць кола.
  А дзяѓчаты-немцы з кошыка вугольчыка пад iх босыя ножкi кiдаюць. Жорсткiя паводзiны ѓ дзяѓчынак - нiчога не скажаш. Вельмi нават жорсткае.
  Герда зрэшты, i сама кахае бегаць па распаленым вуглi.
  Вось стрэлiла па савецкiм танку, збiла вежу i сказала, пажадлiва выскаляючыся Шарлоце:
  - Вось мая цёзка са "Снежнай каралевы" вялiкая пястуна.
  Шарлота хiхiкнула. Таксама лупанула па савецкiм танку i спытала:
  - А чаму?
  Бландынка-тэрмiнатар адказала:
  - Яна папрасiла сабе павозку i пару чаравiкаѓ, каб зноѓ адправiцца шукаць па свеце братка Кая. А што слаба басанож iсцi далей?
  Шарлота зноѓ лупанула па савецкiх танках i адказала:
  - Iто дакладна! Дзяѓчынка ѓжо прывыкла хадзiць босы i па лёгкiм еѓрапейскiм марозе. Магла б i вытрымаць далейшы пераход. Iшла ж яна басанож па снезе i нi разу не чхнула!
  Герда засмяялася i заѓважыла:
  - Ды i басанож яна хадзiла даволi доѓга, раз абыйшла палову святла. Ня абутак для дзяѓчынкi вялiкая раскоша.
  I засмяялася бландынка. Зiмой яны так праводзiлi эксперыменты. Ганялi босымi, i амаль голымi хлопчыка i дзяѓчынку па марозе. Спачатку дзесяць хвiлiн i ѓ цёплую хату. Потым 20 хвiлiн i пяць адпачынку ѓ цяпле. А потым паѓгадзiны, i далей гадзiну. I так усю ноч.
  У дзяцей апухлi ад холаду ногi. Але хлопцы даволi загартаваныя, абувацца прывыклi толькi ѓ маразы.
  I затым басаногiх пiянераѓ пагналi па вуглях. Хоць i агрубелi ѓ дзяцей пяткi, але жывыя i абгарэлi звыкла. Што было з палонным далей Герда не памятала. Сама адправiлася бiцца. Ва ѓсякiм разе, iх чацвёрка, не абувалася ѓжо з сорак першага года, калi сталi ваяваць у пустынi, у войску Роммеля. Такiя вось найкруцейшыя дзяѓчынкi.
  Ужо самы канец студзеня 1946 гады. Горача ѓ горадзе, i неспакойна на франтах. Але Наташа ѓсё яшчэ знаходзiць сабе вольны час, каб пiсаць шэдэѓры. А пра космас пiшацца так лёгка i прыемна.
  Вось зноѓ гiтлераѓцы атакуюць. Дзяѓчынкi сустракаюць фашыстаѓ трапнымi стрэламi, выбiваючы супостатаѓ.
  I кiдаюць босымi ножкамi гранаты.
  Зрэшты, ваяѓнiцы яшчэ сёе-тое прыдумалi. Вось узялi, напрыклад i электрычнасць падключылi. I шарахнулi па гiтлераѓцам электраразрадамi. А iм самiм дзяѓчынкам падсмажыла пяткi.
  Пятачкi ѓ дзяѓчын такiя кругленькiя, ружовенькiя, вельмi прыемныя на выгляд i навобмацак.
  Немцы i замежныя дывiзii так спалохалiся, што адступiлi...
  Наташка, аблiзваючы губкi, заѓважыла:
  - Дзякуй Богу Сварогу!
  Зоя з гэтым пагадзiлася:
  - Гэта сапраѓды вялiкi Бог! Але i Iсус таксама вялiкi Бог! Так што будучыня за намi!
  I дзяѓчынкi дружна падмiргнулi адзiн аднаму.
  Аѓгустына выскалiѓшы зубкi, прапанавала:
  - Давайце чаго-небудзь вып'ем? Напрыклад, добрага вiна, якое пенiцца ад дрожджаѓ!
  Святлана з энтузiязмам падхапiла:
  - Вось менавiта! Вiнца з рэзкiмi затаѓкамi! Гэта так добра палiць тлушч!
  Наташка засмяялася:
  - А ѓ нас няма тлушчу! Мы ѓвогуле ваяѓнiцы з целамi як лiтая сталь!
  Зоя ѓсклiкнула:
  - Тады i перамога да нас абавязкова прыйдзе!
  Аѓгустына з гэтым пагадзiлася на ѓсе сто:
  - Абавязкова нам пашанцуе! Хоць вайна ѓжо доѓжыцца якi па лiку год!
  Наташка акруглiла вочы i пiскнула:
  - Вось жах!
  I дзяѓчаты сiнхронна перахрысцiлiся.
  А ѓ гэта ѓ iншым месцы такое рабiлася.
  Тут Наташа зноѓ была вымушана перапынiцца. Палезлi зноѓ, як жаба на курч фашысты. Дзяѓчаты сустрэлi iх магутныя ѓдарамi.
  Дакладнымi i трапнымi стрэламi змяталi фашыстаѓ, а затым яшчэ i кiдкамi пры дапамозе босых ножак гранатамi.
  Дзяѓчаты бiлiся адчайна.
  Але бой быѓ вельмi цяжкi. Вось аднаму з пiянераѓ адарвала галаву. Але Наташка пацалавала хлопчыка ѓ вусны i прапiшчала:
  - Ты будзеш у Iрыi ѓ сэрца Рода!
  I зноѓ як кiдае босай ножкай гранату. Нямецкi танк пераварочваецца. I яе коѓзанкi спалохана круцяцца, са скрыгатам i металам.
  Усё праходзiць вельмi выдатна.
  Дзяѓчыны гэта выдатныя спартсменкi i ваяѓнiцы. Калi ѓжо б'юцца, то так што з iмi нiчога не параѓнаецца.
  Зоя таксама кiдае босы ножкай гранату i прамаѓляе:
  - Белая Расiя, не сагнецца пад фашыстамi!
  Вядзе агонь i Аѓгустына, прамаѓляючы з ашалелай лютасцю:
  - Я ваяѓнiца, якая не згiнаецца нiколi! I не нахiлiць святую Русь нават падступны Сатана!
  I выскаленыя зубы агнязарнай ваяѓнiцы зiхацяць, нiбы буйны жэмчуг.
  I Святлана таксама вядзе агонь. Смятае фашыстаѓ, i скалiць свае не менш буйныя i агрэсiѓныя зубкi:
  - Я не паддаюся фашызму! Слава камунiстычнай Расii!
  I ѓсе чатыры дзяѓчыны хорам усклiкаюць:
  - Слава Новаму Парадку Рускiх Багоѓ-дэмiургаѓ!
  I босымi ножкамi як кiнуць забойныя зарады! I гэта выдатна!
  Люты 1946 гады... Немцы змаглi, нарэшце, злучыць свае надыходзячыя шчупальцы, i адрэзаць тыя часткi Чырвонай армii, што знаходзiлiся заходней Дона.
  Савецкiя войскi ваявалi з гiтлераѓцамi, знаходзячыся зараз у поѓным асяроддзi. Але бiлiся вельмi адважна.
  Цэлы батальён дзяѓчат, адбiваѓ атакi фрыцаѓ. Прыгожыя, i фiгурыстыя ваяѓнiцы, аддавалi перавагу ваяваць у выключна адных трусiках.
  I гэта надавала iм казачныя ѓласцiвасцi i жывучасць. А якiя прывабныя ваяѓнiцы, калi трасуць аголенымi грудзьмi. I соску грудзей такiя пунсовыя, i зiготкiя.
  Дзяѓчыны ваююць, i адлюстроѓваюць нацiск чарнаскурай пяхоту. Шмат жа афрыканцаѓ у нямецкiм войску. Кiдаюць iх як гарматнае мяса. I iндусаѓ шмат.
  Хоць Iндыю якраз ужо паспелi захапiць немцы, большая частка прадстаѓнiкоѓ гэтага народа, пастаѓляецца ангельцамi на забой. Каб не даць iм здабыць незалежнасць.
  Вiдаць Гiтлер шкадуе сваiх байцоѓ-клонаѓ.
  А немцы пакуль наступаюць. Кiдаюць афрыканцаѓ i арабаѓ... Кiпяць нiбы ѓ алеi пад вогнiшчам каласальных размахаѓ баi.
  Анжалiка агнязарная дзяѓчына, i камандуючая батальёнам, кiдае босай ножкай гранату i крычыць:
  - Нi кроку назад!
  Мальвiна дзяѓчына з залацiстымi валасамi, падхапляе:
  - Не адступаць i не здавацца!
  I таксама кiдае босы ножкай гранату.
  Пасля чаго дзяѓчынка трасе аголенымi грудзьмi.
  Гарлапанiць i пышная Аксана, бландынка-тэрмiнатар. I кiдае босымi пальцамi ножак лiмонку:
  - Мы не дапусцiм ворага да Сталiнграда!
  Анжалiка, трасучы аголенай, поѓнымi грудзьмi прамаѓляе:
  - Вядома ж, не дапусцiм!
  I зноѓ ляцiць кiнутая босымi пальчыкамi ножак граната. Якая раскiдвае супернiкаѓ.
  А тут з базукi пальнула Акулiна. Таксама басаногая дзяѓчына са светлымi валасамi.
  I голай пяткай як пашле гранату. Як раскiдае ва ѓсе бакi гiтлераѓцаѓ.
  Дзяѓчына праверашчала:
  - Ды будзе святло i рай!
  Аксана дала чаргу i прашыпела, скасiѓшы чарнаскурых байцоѓ:
  - Ды славiцца Русь!
  I зноѓ кiнула босай ножкай гранату. Бландынка сам у галаве. Яе ѓ свой час катавалi гiтлераѓцы. Змазалi босыя падэшвы дзявочых ног алеем. I на адлегласцi ѓстанавiлi жароѓню. Агонь ледзь не дакранаѓся блiскучай ад алею падэшвы дзяѓчыны.
  Аксане было вельмi балюча, але яна сцiснула зубы i трывала. Немцы палiлi яе хвiлiн дваццаць. Пакiнулi на падэшве пухiры. За тыдзень яны схадзiлi, i катаванне працягвалася па новай.
  Аксану пяклi на жароѓнi кожную пятнiцу, а ѓ панядзелак бiлi гумовымi шлангамi, а ѓ сераду прапускалi праз цела ток. Мучылi тры разы на тыдзень. Прычым амаль не пакiдаючы на целе слядоѓ.
  Дзяѓчына так трывала чатыры месяцы, але нiчога не сказала фашыстам. Пасля яе адправiлi ѓ лагер смерцi. Але па дарозе, Аксана прымудрылася збегчы.
  Вядома, яе нянавiсць да гiтлераѓцаѓ вялiкая. Якiя былi супраць яе ѓжытыя катаваннi.
  Аксана шпурнула босай нагой гранату. Раскiдала ва ѓсе бакi арабаѓ. I ѓспомнiла.
  Калi агонь лiжа босыя падэшвы, ён адчувае сябе , як быццам вы акунаюць у кiпячую ваду. Боль вострая i працяглая. Масла не дае згарэць скуры, а запал рэгулююць прафесiйныя каты. I гэта балюча, балюча.
  Аксана ѓ гэты момант спрабуе ѓявiць сабе нешта адцягненае.
  Накшталт таго, што яна прынцэса. I яе захапiлi ѓ палон. I вядуць на пакаранне. Вядома, даводзiцца крочыць басанож па снезе. I пятачкi прыпякае.
  Але прынцэса крочыць сабе з высока ѓзнятай галавой. Яна не змiраецца, i не жадае здавацца. Хоць на ёй толькi адна iрваная радзюга па сцягна. I ледзь прыкрыта ладнае цела. А сотнi мужчын i хлапчукоѓ глядзяць на яе i нават паказваюць языкi.
  Але босая прынцэса не бянтэжыцца. Iдзе сабе, крочыць горда выпнуѓшы грудзi i нават спявае;
  Афарбаваны космас чорнае змрочнае святло,
  I, здаецца, што зоркi пацьмянелi на арбiтах!
  Мне хочацца кахання, у адказ я чую - не,
  Сэрцы закаханых у бразготы разбiты!
  
  Малю цябе мой прынц да мяне прыйдзi,
   Я выплакала ѓ гора акiяны слёз!
  Усе ланцугi забабонаѓ разарвi,
  Хачу, каб народу праѓду ты данёс!
  
  Каханне важнейшае за абавязак i карон,
  Калi трэба табе - я здраджу айчыне!
  I пасаджу каханага на трон,
  Бо для мяне мой прынц даражэй за жыццё!
  А потым яна паднiмаецца па драѓляных прыступках на эшафот. Пасля халоднага, пякучага снега, яе босыя ножкi адчуваюць асалоду ад дакранання да дуба.
  Вялiзны кат, у чырвоным балахоне точыць сякеру. Лязо са сталi блiшчыць на марозным, студзеньскiм сонцы. Жабракая, басаногая прынцэса не спяшаючыся падыходзiць да пласе.
  Кат глядзiць на яе i ѓ яго вачах чытаецца расчараванне. Ён спадзяваѓся, што кату дастанецца багатая сукенка i ѓпрыгожваннi прынцэсы.
  Але ѓсё адзенне, абутак, каштоѓнасцi найсвятлейшай асобы сарвалi яшчэ падчас набегу, склаѓшы ѓ агульную груду.
  Прынцэсу потым хацелi згвалтаваць. Але сам кароль захацеѓ паспрабаваць яе. I зрабiць сваёй наложнiцай. Але так укусiла захопнiка, i так балюча рушыла каленам у пахвiну, што той надоѓга пазбавiѓся здольнасцi быць мужчынам.
  За гэта прынцэсу павiнны былi караць смерцю. Яна ѓжо амаль змiрылася са смерцю, разлiчваючы знайсцi шчасце ѓ iншым жыццi.
  Але пакуль яшчэ было рана.
  Вяшчальнiк чытаѓ абвiнавачанне. Тут чаго толькi не прыпiсвалася прынцэсе. I вядзьмарства, i вядзьмарства, i спакушэнне хлопчыкаѓ-пажаѓ, i забойства i падбухторванне да вайны. Толькi пад самы канец ёй прад'явiлi замах на караля.
  А холадна вось так стаяць напаѓголай на марозе i ветры. I жадаецца, каб хутчэй усё гэта скончылася.
  Аднак дарма яна спадзявалася, што ёй проста адсяку галаву. Прысуд абвяшчае, што замест гуманнага адсякання галаву, прынцэса будзе падвергнутая публiчнай катаваннi. I мучыць яе будуць, пакуль яна не выпусцiць дух.
  Два памочнiкi ката падскочылi да прынцэсы. Сарвалi з яе радзюгу, пакiнуѓшы зусiм голай. Пасля чаго ёй заламалi рукi, паднялi на прэнг. Сталi паднiмацца вышэй, а босыя ногi прынцэсы зацiснулi да калодка. Рэзка адпусцiлi ѓнiз, выварочваючы суставы. А затым канчукi з усяго размаху абрынулiся на мускулiстае цела найсвятлейшай асобы.
  Дзяѓчына сцiснула мацней зубы.
  Ды развiтае ѓяѓленне ѓ Аксаны. Яна такое здольная ѓявiць.
  Вось i зараз босай ножкай шпурляе гранату. I раскiдвае ва ѓсе бакi фашыстаѓ, адрываючы iм рукi i ногi.
  Дзяѓчына каласальна разгону i размаху.
  I бо батальён дзяѓчынак з голымi ножкамi i аголенымi грудзьмi на вышынi!
  Яны нiколi здадуцца i будуць бiцца нiбы арлiцы.
  Жнiвень праходзiѓ пад масiраваныя артабстрэлы з боку гiтлераѓскай артылерыi. Фашысты спрабавалi дабiць савецкiя адрэзаныя за Донам часткi. I нават развiць наступленне на Таманскi паѓвостраѓ.
  Баi бушавалi, i не адступалi чырвоныя ваяры. А калi немцы i iшлi, то цаной каласальных страт. Тым не менш, бiтвы пакуль праходзiлi больш пад дыктоѓку немцаѓ. Яны хоць i павольна, але iшлi. Растоѓ-на-Доне ѓпаѓ, i фашысты паѓзлi да Каѓказа. Спрабавалi наступаць i туркi.
  Баi кiпелi пад Ерэванам. Там таксама жаночы батальён ваяваѓ супраць асманаѓ.
  Дзяѓчыны, агалiѓшы свае мускулiстыя целы, у адных толькi трусiках адлюстроѓвалi праѓзыходныя сiлы Турцыi.
  Б'ецца ваяѓнiца Ксенiя. Аголеная амаль цалкам. Загарэлыя, голыя каленкi збiлiся аб камянi. Босай нагой дзяѓчына кiдае гранату i забiвае турак. Скалiць свае зубкi.
  Дае чаргу, скошвае асманаѓ i прамаѓляе:
  - Я ваяѓнiца, якая вышэй за вашую агрэсiю!
  Вельмi трапна страляе i крутая ваяѓнiца Уладлена.
  Прыгожая дзяѓчына, ссякае турак. I адчайна супрацiѓляючыся, ваяѓнiца ѓзяла i запусцiла босай ножкай лiмонку.
  Разнесла на iрваныя кавалкi мяса асманаѓ.
  Пасля чаго дзяѓчына зароѓ:
  - Я смелая прыгажуня!
  Ксенiя таксама босай нагой шпурляе гранату. I атрымлiваюць туркi пад самыя вушы.
  Дзяѓчыны наогул выдатныя воiны. Яны такiя яркiя i лютыя. Блiшчаць iх мускулы, ад напругi.
  Вось Алёнка дзяѓчына, амаль зусiм голая. Таксама босыя пальчыкi ножак кiдаюць забойны, якi дзiвiць элемент. Раскiдваюць ва ѓсе бакi турак.
  Дзяѓчына шчэрыцца i аглушальна смяецца, паказваючы язык:
  - Я ёсць зорка па iменi Сонца!
  I падмiргвае прыгажуня з вельмi разумным выглядам. Адчайнае ѓ ёй прыгажосць i ѓзвышша думкi.
  Ксенiя таксама не дрэмле. Шпурляе босы ножкай гранату. I нiбы бутэлькi збiтыя роварам, ляцяць ва ѓсе бакi забiтыя туркi.
  Ксенiя ѓжо капiтан па званнi.
  Яна памятае, як Сувораѓ разбураѓ асманаѓ. Ня простая дзяѓчына. Так было такое, што праѓзыходныя сiлы Турцыi аказалiся разгромленыя.
  Вось зноѓ ляцiць кiнутая босай ножкай граната. I зноѓ гiнуць туркi.
  Асманская iмперыя ѓсё ж пасля ваганняѓ выступiла на баку Трэцяга Рэйха. Ну што ж, многiя сотнi тысяч турак ужо загiнулi ѓ гэтай вайне. Пакуль асманы змаглi захапiць толькi Батумi, i акружыць Ерэван. Але потым Чырвоная армiя змагла дэблакiраваць сталiцу Арменii.
  У баях савецкiя танкi ваююць па большай частцы з англiйскiмi i амерыканскiмi прададзенымi Турцыi ѓ крэдыт. Ну яшчэ i нямецкiмi састарэлымi.
  Тут нават Т-4 сустракаецца.
  Вось Ксенiя, трапна кiнуѓшы босай нагой гранату i, падбiла такую машыну. Пасля чаго пралепятала:
  - У iмя савецкiх тэхналогiй!
  Уладлена таксама дала па турках чаргу. Кiнулi босай ножкай гранату, забiваючы асманаѓ.
  Дзяѓчыны вельмi харты.
  Вось з базукi па "Пантэры" палiць Варвара. Таксама дзяѓчына вельмi прыгожая i ѓ адных толькi трусiках.
  Вельмi сэксуальная, i крыклiвая на выгляд.
  Як такая прыгажуня лупанет, то горы трупаѓ зараз складаюцца. Вось гэта дзеѓка.
  Рэальна тэрмiнатар з тэрмiнатараѓ.
  А потым зноѓ босымi пальчыкамi як нацiсне i лупне. Гiтлераѓцам прыходзiцца ѓ сто разоѓ больш прутка чым раней. А дзеѓка ѓсё страляе i малоцiць турак.
  Вырашылi асманы ѓзяць рэванш за ѓсе прайграныя з Расiяй войны. Так i будзе iм збiццё.
  Дзяѓчыны палiць сабе i палiць.
  Басаногая Варвара, раве:
  - Ды будзе генiяльны Сталiн жывы.
  Хоць на двары люты 1946 гады, i Сталiн ужо хутка як год як церпiць паразу за паразай. Ды без поспеху правадыра СССР увесь супрацiѓ разладзiлася. I палае пажар вайны капiтальна.
  Вось i дзяѓчына Маруся, вельмi буйная i здаровая, са светла-русымi валасамi. Узяла i босымi ножкамi паслала цэлую звязку гранат. Збiла амерыканскi "Шэрман". I прачырыкала:
  - Ды за Русь камунiзму!
  I яе адзенне з адных трусiкаѓ толькi складаецца. Класная дзяѓчынка. Такая жвавая.
  А вось яшчэ дзяѓчына Анастасiя. Таксама кiдае забойную гранату, з прыкручаным выбухам-пакетам. I атрымлiваюць моцны ѓдар па пысе туркi.
  Анастасiя шчабеча i трасе аголенымi грудзьмi:
  - Я ёсць воiн святла!
  Ксенiя запускае босай ножкай гранату. Лупiць па турках, i шчабеча на ѓсё горла:
  - Мы будзем перамагаць! I нiколi не здадзiмся!
  Алёнка пацвярджае, таксама кiдаючы босай ножкай гранату:
  - Не! Нiколi не здадзiмся!
  I ён дае чаргу туркам.
  Уладлена скошвае асманаѓ i прамаѓляе:
  - Хвалебнай дарогай Суворава мы iдзе!
  I паказвае сваю доѓгую мову!
  Вядзе агонь i Акулiна. Цудоѓная бландынка. Як турак сабе нiшчыць. Проста залюбуешся. Страчыць сабе i пiша.
  I падмiргвае ѓ жарсьцi.
  Вось яе босая ножка зноѓ кiдае гранату. I ляцiць забойнае па асманах. Не даючы iм шанцаѓ.
  Анжалiка таксама гэтая рудая чартоѓка не адступае. I таксама надзвычай трапна збiвае турак. I яе босая ножка вельмi канструктыѓна працуе. I выбiвае кроѓ як пыл з дываноѓ.
  А далей ужо ѓ бой уступае артылерыя вялiкiх калiбраѓ. I па турках малоцiць.
  Але i дзяѓчаты ѓ трусiках малайцы.
  Вось Нiкалета таксама ваюе. Дзяѓчына амаль голая. Басанож i вельмi прыгожая. Таксама б'ецца адчайна. I ён распраѓляецца туркаѓ за сябе.
  Вось перавярнула закуплены асманамi ѓ крэдыт "Чэрчыль". Дзяѓчына смяецца:
  - Я цудоѓная прыгажосць! Хаця заѓсёды боса!
  I голай пяткай падкiне гранату.
  I пасля гэтага дзяѓчына зноѓ як зашпурне забойную гранату, дзiкай, i д'ябальскай сiлы. I вельмi так моцна б'е. I вось запусцiла дзяѓчына гранату з прашчы.
  Вось яна вымушана перапынiцца i страляць па гiтлераѓскiх самалётах. Кiдае босы ножкай гранату. Збiвае штурмавiк i ѓсклiкае:
  - Перамога!
  Збiла супернiка i прасiпела:
  - Слава вялiкаму камунiзму...
  I вось туркi ѓжо выдыхаюцца. Не ѓ сiлах узяць Ерэван, i завальваючы подступы трупамi.
  Веранiка кiдае босай ножкай гранату. Раскiдвае немцаѓ i пiшчыць:
  - Ды будзе Расiя вышэй за ѓсiх!
  Вiкторыя таксама страляе. Кiдае босай ножкай гранату i пiшчыць ва ѓсю глотку:
  - Будучы свет хай стане наш!
  Далей ужо прыгожая дзяѓчына Юлiяна страляе сабе без усялякiх цырымонiй.
  I таксама кiдае босай нагой гранату. I вельмi нават раскiдалiся фрыцы.
  Дзяѓчына прачырыкала:
  - Я шалёная тыгрыца!
  А затым i Ганна таксама як пальнет. I босай нагой вельмi раскоса запусцiць гранату, разбiваючы нiбы шкло гiтлераѓскiя падраздзяленнi.
  I прамаѓляе:
  - Псiхалогiя перамогi! Дэмакратыя лёсу!
  А далей ужо Матрона як запусцiць цэлую скрыню ѓзрыѓчаткi. I як падарве гiтлераѓскiх салдат. I прараве:
  - За Русь у касмiчных вышынях!
  Яшчэ дзве прыгожыя дзяѓчыны едуць на лёгкiм танку "Манугст"-2. Добрая машына з двума кулямётамi. Браня не занадта тоѓстая, але кулямёты трымае. Форма абцякальная. Дзяѓчынкi Вольга i Жэня ѓнутры размясцiлiся, напаѓлежучы i, страчаць сабе па немцах.
  Нядрэнная машына хуткасць сорак кiламетраѓ у гадзiну. Выдатная праходнасць. I гусенiчны ход.
  Дзяѓчыны залiваюць свiнцом нямецкiх салдат i спяваюць;
  Ужо ты бацечка свяцеѓ месяц,
  Што ты свецiш не па-ранейшаму
  Не па-ранейшаму, не па-старому,
  Усе ты хаваешся за аблокi,
  Засцiлаешся хмарай грознаю!
  Як у нас было на святой Русi.
  На святой Русi, у каменнай Маскве.
  У Крамлi было ѓ слаѓным горадзе,
  Каля Iвана, каля Вялiкага,
  У саборы было ѓ Архангельскiм,
  Як у правага было клiраса:
  Малады стралец на гадзiннiку стаiць,
  На гадзiннiку стаiць, Богу молiцца,
  Ён плача, як рака льецца,
  Зарыдае - слёз ручаi цякуць ,
  Ён i б'е бердыша дрэѓкам,
  Бердыша дрэѓкам аб сыру зямлю:
  "Ужо ты гой ты, мацi сыра зямля,
  Ты раздайся ва ѓсе бакi,
  Ты раскрыйся, трунная дошка,
  Разгарнiся, золата камяка!
  Ты паѓстань, паѓстань, праваслаѓны цар,
  Праваслаѓны цар Аляксей Мiхайлавiч!
  Паглядзi ты на сваю сям'ю,
  На святую Русь, на Маскву-матухну,
  Маскву-матухну, сiратынушку!"
  Спяваюць дзяѓчынкi сабе i разбураюць немцаѓ. Iдуць па трупах i пакiдаюць крывавы след гусенiцамi. Вось гэта дзяѓчынкi. Таксама ѓнутры танка яны амаль галышом, у адных трусiках i босыя. Але вельмi нават сiмпатычныя дзяѓчынкi.
  А немцы ад iхняга агню нясуць каласальныя страты. Куляметы цяжкiя i хуткастрэльныя. I дзяѓчаты вельмi трапныя. Нядрэнна аснашчана царская армiя.
  Тут яшчэ i некаторыя выкрадзеныя ведамствам Берыi японскiя вучоныя на Расiю працуюць. Вось ляцiць бамбаваць немцаѓ самы магутны ѓ свеце на той момант бамбавiк "Iлля Мурамец"-4. Першы ѓ свеце самалёт з дзесяццю рухавiкамi. Васямнаццаць кулямётаѓ, дванаццаць авiяцыйных гармат i трыццаць два тоны бомбаѓ. Вось гэта машына.
  I таксама ѓ экiпажы дзяѓчыны. I амаль голенькiя, у адным купальнiку. Вельмi гэта прыгожа i сэксуальна.
  Ваяѓнiца камандзiр экiпажа бамбавiка "Iлля Мурамец"-4, Валянцiна. Вельмi прыгожая i фiгурыстая бландынка. Трэба каб машына замарудзiлася i дакладным кiдком бомбы накрыць нямецкi бункер.
  Гiтлераѓскiя салдаты моцныя i дысцыплiнаваныя. Страляюць па са расейскiм монстру. Але ваяѓнiцы лупяць у адказ. Восем кулямётаѓ лiтаральна змятаюць нямецкую пяхоту. Падаюць разарваныя салдаты Германкай армii.
  Вядучая агонь залатавалосая Лада пажадлiва шчэрыцца. Дзяѓчына нават станiк зняла, каб лепш засяродзiцца. I трасе сабе аголенымi грудзьмi. Проста цудоѓная прыгажуня. Гэтулькi ѓ ёй грацыi, i трапнасцi. Сама Лада худзенькая, але жылiстая, а стан тонкая, нiбы ѓ восы.
  Вядзе стралянiну з кулямётаѓ па немцах i Галiна. Таксама дзяѓчына i прыгожая, i фiгурыстая. Босымi ножкамi нацiскае на гашэткi. А тварык такi цудоѓны. Не ваяѓнiца, а проста дзеѓка супер.
  Галiна прамаѓляе, скалячыся:
  - На славу бацюхны цара!
  Агрэсiѓная i цудоѓная, з валасамi колеру сусальнага золата, Лада пацвярджае:
  - Змяцём мяцёлкаю юды!
  Валянцiна нацiскае босай ножкай на педаль. Тонная бомба падае на нямецкi бункер. Гэта забойная моц. "Iлля Мурамец"-4, разганяецца, каб самога не закранулi аскепкi. Бункер узрываецца, паднiмае ѓверх слуп дыму.
  Дзяѓчаты хорам усклiкаюць:
  - Патрапiлi! Фрыцам далi!
  I пляскаюць з захапленнем босымi ножкамi. Ды гэта дзяѓчынкi, якiя здольныя разбiць немцаѓ. Яны ваююць, марачы аб тым свеце, калi людзi нiколi не будуць забiваць людзей.
  Вось, напрыклад, на знiшчальнiку "Сокал", iмчыцца лётчыца Алiса. Такая прыгожая дзяѓчына, бландынка з лёгкай прымешкай чырвонага ѓ валасах. Стройная дзяѓчына, амаль голая.
  Босы ножкай нацiскае на педаль, i праводзiць манеѓр. А потым страляе сабе. Збiвае нямецкую машыну з кулямёта буйнога калiбра. Прымушае яе гарэць i прамаѓляе:
  - Я народжана для службы Сталiну царскай! Дзяѓчынка класная суцэль, i з крывёй блакiтнай, гусарскай!
  I разганяе хуткасць у "Сокала". Мабыць, рускiя самалёты самыя лепшыя ѓ свеце.
  А ѓжо на фронце з'явiѓся i цяжэйшы i дасканалы танк створаны ѓнукам вялiкага Мендзялеева. Машына з двума хуткастрэльнымi гарматамi i дваццаццю шасцю кулямётамi. I такой махiнай таксама кiруюць дзяѓчынкi.
  I iдзе расейскi танк, крышачы немцаѓ. Прычым, з магутным дызелем, i дастаткова праходны i спрытны.
  Дзяѓчыны ѓ танку спяваюць;
  Наша любiмая Богам Расiя,
  Шчодры заможны край...
  Ну манархаѓ усiх прыгажэй, прыгажэй -
  Бацюшка цар Мiкалай!
  I танк гусенiцамi цiсне нямецкiх салдат. Ужо лiтаральна кiшкi выпаѓзаюць i цякуць з гусенiц раѓчука крывi.
  Камандзiр танка, Таццяна Крупская, прамаѓляе:
  - Ды за Русь мы пераможам!
  Дзяѓчына дарэчы княжага роду, а ваюе ѓ адных толькi трусiках. Але такая, пры гэтым сiмпатычная. У ёй вялiкая ѓнутраная сiла.
  Босы ножкай дзяѓчына нацiскае на педаль i прамаѓляе, скалячы зубкi, i смеючыся.
  - Самы вялiкi ты цар Сталiн Правадыр СССР!
  I ваяѓнiцы ѓпэѓненыя, што на такiм танку дойдуць i да Берлiна. I упэѓненасць ва ѓсiх ваяѓнiц i ваяѓнiкоѓ мацнее.
  Наташка, ахопленая энтузiязмам, стала складаць i спяваць. Астатнiя дзяѓчаты з радасцю падхапiлi;
  За Русь святую бiцца наш надзел,
  Мы дзяѓчаты, што сэрцам волаты...
  Фашыст зямлi савецкай захацеѓ,
  Але з Родам мы заѓсёды байцы адзiныя!
  
  Хай будзе ѓ вечнай славе наша Русь,
  Не скораць нас арды Чынгiсхана...
  За Радзiму змагайся i не трусь,
  Мы скрушым любога басурмана!
  
  Нас сагнуць фашыстам буйным у рог,
  Паверце, Русь нiхто не адолее...
  Бо з намi Iсус Усявышнi Бог,
  I не нясiце фрыцы ахiнею!
  
  Усе ведаюць, што Айчына нам дадзена,
  Для лютых перамог не ведаючы цемры...
  Ашчэрыѓ зубы страшны Сатана,
  Прасякнутая крывёю ѓся кашуля!
  
  Для камсамолкi няма слова баязлiвец,
  Для дзяѓчын не значныя перашкоды...
  Дапаможа Белы Бог нам Iсус,
  Бяссмерцье стане вышэйшая ѓзнагарода!
  
  Бiлiся мы вельмi адважна пад Масквой,
  Хоць немцы гвалтам неймавернай...
  Змагалася паѓголаю босаю,
  I веру, чакае перамога абавязкова!
  
  Вялiчча рускiх воiнаѓ жыве,
  I нiколi фашыстам не саступiць...
  Мы пусцiм фрыцаѓ люта ѓ выдатак,
  Што не паднялося вельмi бруднай каламуты!
  
  Ды Гiтлер ты каварны i хiтры,
  Здольны, нават захапiць паѓсвету...
  Але Сталiн таксама доблесны арол,
  Не стварыце вы сабе кумiра!
  Няма камсамолкам, ведай не адступiць,
  Яны маразоѓ нават не баяцца...
  I ператворацца фрыцы хутка ѓ дзiчыну,
  Бо рускiя заѓсёды ѓмелi бiцца!
  
  Расiя гэта Радзiма кахання,
  I зробiць падарунак камунiзму...
  Не трэба будаваць рэйтынг на крывi,
  З аскалам беспардонным рэваншызму!
  
  Ды хоча фюрар нас за горла ѓзяць,
  I нахiлiць Расею ѓсю над плахай...
  Але мы б'емся люта на пяць,
  Бо Сталiн з намi з буркай i папахай!
  
  Ваяѓнiк ён вялiкi ведаюць усе,
  А камсамолкi вечна будуць босы...
  I зрушым Гiтлера па барадзе,
  У нас палаюць запалам яркiм косы!
  
  Ваяѓнiцы гэта наша доля,
  Мы скрушым велiзарную "Пантэру"...
  Хоць стварыѓ Адольф злое бязмежжа,
  Яму пакажам норму мы i меру!
  
  Няма Сталiна разумней i мацней,
  Ён правадыр краiны вялiкай волата...
  I фрыцаѓ ты мацней дзеѓка бi,
  Бо мы ѓ бiтвах заѓсёды адзiныя!
  
  Для дасягненняѓ якi будуецца цэлы шэраг,
  Iмкнемся да зорак хуткакрылай птушкай...
  I будзе гучны вынiк,
  Такiя дзеѓкi, ганарлiвыя арлiцы!
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
 Ваша оценка:
Связаться с программистом сайта.

Новые книги авторов СИ, вышедшие из печати:
О.Болдырева "Крадуш. Чужие души" М.Николаев "Вторжение на Землю"

Как попасть в этoт список

Кожевенное мастерство | Сайт "Художники" | Доска об'явлений "Книги"