Мой сябра за?сёды клапоцiцца аб маiм стану. Такi вось самаадданы чалавек, каб яго чэрцi дралi. Ён лiча, што я знаходжуся у iнфармацыйнай яме велiчынёй з Марыянскую упадзiну. I каб мяне аддуль вызвалiць мой сябра выкарысто?вае усе сродкi, асаблiва электронныя. Напрыклад, аднойчы ён даведа?ся, што з iнтернету можна кiдаць безкашто?ныя эсэмэскi любому карыстальнiку мабiльнiка у любы час i у любой колькасцi. I гэтым ён не прiмiну? скарыстацца. Кожная навiна, убачаная маiм сябрам у iнтенеце, цi пачутая ад якой-нiбудзь вельмi iнфармаванай асобы тут жа сцiскiваецца да памеру адной цi некалькiх эсэмэсак i праз хвiлiну прылятае на мой мабiльны. Усё бы нiчога, але ж мой сябра звычайна далучаецца да святовай павуцiны у той час калi я кладуся спаць, змарышыся ад цяжкай працы цi бяздумнай гульнi на камп'ютэры (што здараецца часцей). Дык вось, толькi мае вочы зачыняюцца i мозг гатуецца да сну, цiшыня пакою разрываецца працi?ным звонам мабiльнiка - эсэмэска прыйшла. Мацi Божа, як так можна. Не дапамагае i адключэнне гуку мабiльнiка, гэты гад усё ро?на мелка дрыжыць i гудзiць як раз'юшаная пчала. Дык ладна, разплюшчваю вочы, бяру мабiльнiк i бачу - "С'enn9 aD6bI/I0c9 4APgoBAE pAC9D}I{3HHE "D3MAKPATbI4HAj /Iigi AMATAPAu LI,EMHAgA piBa". CTAPLLIbIH9 AD3HA4bIu, LLITO...". Працi?ная транслiтэрацыя, як я ненавiджу ламаць вочы i галаву аб гэтыя закаручкi. Мала таго, што на расшыфро?ку навiны трацiцца дужа часу, дык прачыта?шу эсэмэску, разумею што гэта далёка не канец здзеквання? - працяг будзе... Забурыушы галаву у падушку, з жахам чакаю калi гэты сатанiнскi апарат зноу загудзiць, нiбы шматгалосы гул пакутнiка? з пекла. Праходзiць хвiлiна, другая, я ужо патрохi супакойваюся, пачынаю зно? засынаць i тут раздаецца новы звон. Я ужо гатовы забiць усiх гэтых дэмакратычных аматара? пiва на чале з iх дэмакратычным старшынёй, раз'юшаны бяру мабiльнiк праглядваю вачыма эсэмэску не ?нiкаючы ? сэнс i кiдаю гэтую адскую машынку куды далей, памiнаючы майго сябру усялякiмi славамi (канешне толькi самымi цёплымi i добрымi) . З ранiцы заракаюся выключыць мабiльнiк на ноч цi запамятавць яго ? другiм пакоi, але ? вечары усё ро?на ён са мной, з уключаным гукам - бо хто важны патэлефануе. I толькi калi пасярод ночы прыскоквае новая неадкладная навiна ад майго сябра я успамiнаю, што не выключы? мабiльнiк i цяжкiя нелiтараурныя словы ужо сыплюцца i у мой адрас. Калi мой сябра наведвае мяне ен за?сёды пытаецца: "Ну як навiна, прачыта?, як цябе гэта?" i я гатовы яго разадраць на месцы i рычу ? адказ як сабака. Але ён толькi усьмiхаецца i цiха гавора: "Чакай новых навiн".